B.L.O.O.D.L.I.N.E
EIGHTTEEN
“โยชิ”
‘ดาร์เรล’
เสียงเรียกจากที่ไกลๆ อ่อนโยนคุ้นหู
ทำไมรอบตัวอึดอัดคล้ายจะหายใจไม่ออกแบบนี้นะ ผมเหมือนถูกมัดด้วยเชือดเส้นใหญ่ จะขยับก็ขยับไม่ได้ ทรมาน คล้ายกับบางสิ่งบางอย่างในตัวกำลังจะระเบิด ร้อนเหมือนถูกไฟแผดเผา
ปวดร้าวตามร่างกายจนแทบทนไม่ไหว
“โยชิ! ตื่นสิ!”
เฮือก!!!
เสียงหอบหายใจของผมดังก้องห้องนอน หัวใจเต้นเร็วมาก ผมไม่สามารถควบคุมลมหายใจได้จนสำลัก
“แค่กๆๆ”
“ใจเย็นๆ ค่อยๆหายใจ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”
อาซาช่วยประคองตัวผมลุกขึ้นนั่ง แต่ทันทีที่เขาสัมผัสตัวผมก็เหมือนถูกจี้ด้วยไฟร้อนๆ ร่างกายสะดุ้งกระถดตัวนี้ อาซาก็ตกใจไม่น้อยกับปฏิกิริยาของผม เขาเอื้อมมือมาใกล้เผื่อหวังสัมผัสอีกครั้ง แต่เป็นผมที่เบี่ยงหนี
“โยชิ” เขาครางเสียงชื่อผมเสียงพร่า
ผมทำหน้าไม่ถูก ลูบหน้าตัวเองอ่อนแรง ในคอร้อนวูบวาบแห้งผาก “ขอน้ำหน่อยสิ”
“ได้ๆ รอแปบหนึ่งนะ” อาซากระวีกระวาดรีบไปเอาน้ำมาให้ เขาใช้เวลาไม่นาน แค่คราวนี้ไม่ได้มีแค่อาซาคนเดียว คนอื่นๆก็เข้ามาด้วย รวมถึงอเล็กซ์ คนต้นคิดให้ทำเรื่องแบบนั้น
วินาทีสุดท้ายที่ผมจำได้ก่อนสลบ...เขี้ยวที่เต็มไปด้วยพิษเตรียมจะฉกเข้าหาผมอย่างไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร แต่เป็นหนึ่งในห้องนี้ที่กำลังยืนสำนึกผิดรอบเตียงนอน
“ดื่มน้ำก่อนนะ” อาซาค่อยๆป้อนน้ำให้ผมดื่ม เขาเกร็งกับการเข้าใกล้ผม ผมมองแก้วน้ำในมือขาวซีด จดจ้องอย่างใจเย็น ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อตะกี้ ตอนที่เขาโดนตัวผมทำไมถึงแสบร้อน
มือเล็กบางค่อยๆวางทับมืออาซา รอดูอาการที่จะเกิดขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ใช่เรื่องที่รู้สึกไปเอง
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ร้อนและไม่เป็นอะไรเลย อาซามีสีหน้าดีขึ้น เขากล้าที่จะโดนตัวผมและช่วยประคองให้ผมดื่มน้ำถนัดถนี่
ผมกระหายน้ำอย่างนัก ทันทีที่หยดน้ำไหลลงสู่คอความยากและความต้องการกลับเพิ่มขึ้นไม่มีที่สิ้นสุด น้ำแก้วโตหมดเกลี้ยง แต่ผมกลับไม่หายอยาก น้ำเปล่าไม่ช่วยให้ผมดีขึ้น เหมือนเด็กกระหายน้ำอัดลม น้ำเปล่าที่กินไปจึงมีค่าเท่ากับศูนย์
“อยากดื่มอีกเหรอ” อาซาถามเมื่อเห็นมองตามแก้วน้ำ
“อืม”
อาซารินน้ำให้ผมอีกแก้ว ผมรับมาดื่มอึกๆรวดเดียวเกลี้ยง แล้วก็เหมือนเดิม ทำไมผมถึงได้หิวน้ำขนาดนี้ เหมือนคนไม่ได้ดื่มน้ำมาแรมปี
ผมไม่ได้ร้องขอน้ำอีกแก้ว แต่กลับถามสิ่งที่สงสัย “ฉันสลบไปนานแค่ไหน”
“หนึ่งวัน” อาซาตอบ
“เหรอ”
แปลก...มันน่าแปลก
ตึก
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้งอีกครั้ง เพียงแค่อเล็กซ์ขยับเข้ามาใกล้ และเมื่อหางตาเห็นวางฟรินน์ยกมือขึ้นผมก็ผวาหนีติดหัวเตียง
ยิ่งผมมีอาการแปลกๆ เกือบทุกคนก็พยายามที่จะเข้ามาหาผมเพื่อดูอาการ แต่ทว่า ภาพยามที่ถูกเหล่างูไล่ล่าติดตาไม่อาจสลัดทิ้ง ผมเกิดความระแวงจนควบคุมตัวเองไม่ได้
“ทุกคนออกไปก่อน โยชิกำลังกลัว” อาซาบอกกับทุกคนเสียงนิ่ง แววตาของเขาทอดมองผมด้วยความเป็นห่วง
“พวกฉันขอโทษนะ ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้” เวสตันพูดจากใจ ผมมองเขานิ่งก่อนจะพยักหน้ารับรู้
คนอื่นๆทยอยกันเดินออกจากห้อง เหลือเพียงอาซาที่ไม่ไปไหน แววตาของเขามีแต่ความเจ็บปวด เขาคงรู้สึกผิดที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
“ฉันขอโทษ ฉันแค่อยากให้การสะกดจิตคลายแต่ไม่ทันได้นึกว่าจะทำให้นายแย่”
“ไม่เป็นไร” ถึงผมจะไม่โอเคกับความหวาดกลัวที่ยังหลงเหลือ แต่ผมไม่เคยคิดโกรธหรือกล่าวโทษอาซา เพราะรู้ว่าเขาต้องการทำไปเพื่ออะไร แต่มันค่อนข้างเป็นเรื่องยากสำหรับผม การเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัว ยิ่งเกิดจากการสะกดจิต ย่อมร้ายแรงกว่าความกลัวตามธรรมชาติ แบบนั้นผมอาจห้ามจิตใจตัวเองได้ แต่กับสิ่งที่เป็นอยู่ ไม่ว่าจะทำใจกว้าสักแค่ไหน แต่แค่เห็น แค่อยู่ใกล้ๆงูที่ไม่ใช่อาซา ความกลัวก็วิ่งริ้วๆเข้าจับจองทั่วร่าง เป็นไปเองโดยอัตโนมัติ อยู่นอกเหนือการควบคุมเสมอ
“แล้วเราจะเอายังไงกันต่อ” ผลลัพธ์ที่ได้ไม่น่าพอใจ ถ้าจะให้ลองอีกหนผมกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหว
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันอยากให้นายหายดี”
“ขอโทษนะที่ฉันขี้ขลาดเกินไป”
“ไม่เป็นไร นายไม่ผิดหรอกนะ”
“เราจะผ่านมันไปได้ใช่ไหม” ถ้าผมจะแข็งแกร่งเพื่อสู้กับเอเดนเคียงข้างอาซาโดยพึ่งการคืนร่าง ผมก็ต้องทำมันให้สำเร็จ
“ฉันเชื่อว่านายจะเอาชนะมันได้”
ถ้าอาซายังเชื่อมั่นในตัวผม ผมก็จะเชื่อมั่นในตัวเอง
ผมไม่หยุดกระหายน้ำและคอก็แห้งผากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมื้ออาหารเย็นมาถึง ของผมเป็นข้าวต้มร้อนๆ แต่ของพวกเขาเป็นสเต็กแบบกึ่งสุกกึ่งดิบ ผมมองเห็นเลือดที่ชุ่มช่ำอยู่ภานในเนื้อ ลอบกลืนน้ำลายลงคอ ผมไม่เคยอยากกินแบบที่พวกเขากิน แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่า...มันน่ากิน
ครืด
“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะ”
ผมลุกหนีออกจากโต๊ะอาหารอย่างไร้มารยาท ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นและรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของตัวเอง ผมยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
สองวันต่อมา
ผมยังไม่หายดีเท่าไหร่ อาการหวาดผวาตลอดเวลาที่เห็นอะไรเคลื่อนไหวแบบไม่ได้ตั้งตัวเป็นผลข้างเคียงจากวิธีคลายสะกดจิต ผมสะดุ้งทุกครั้ง ให้เปรียบก็คงเหมือนกับคนบ้าจี้ที่ถูกจั๊กจี๋มากๆ เวลาเห็นใครยื่นมือเข้าใกล้ก็มักสะดุ้งตัวหนีตลอดเวลา ผมเป็นแบบนั้นเลย ช่วงนี้เลยขอให้ทุกคนในบ้านยกเว้นอาซาอยู่ห่างจากผมสักพัก ก่อนที่ผมจะสติแตก
“โยชิ ว่ายังไง จะไปด้วยกันไหม” เติร์ดหยุดขวางหน้าผมที่เดินเหม่อลอย
“อะไรนะ” ผมมัวแต่คิดมากจนไม่ได้ฟังที่เติร์ดพูด
“ฉันถามว่านายจะไปที่คาเฟ่แมวกับฉันไหม”
“อ่อ ไปสิ”
“โทรบอกอาซาแล้วเหรอ”
ผมส่ายหน้า แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาอาซา ผมอยากให้จิตใจผ่อนคลาย ตอนนี้สถานการณ์คงตัว ผมคิดเช่นนั้น เพราะอย่างน้อยๆเอเดนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะทำอะไร อเล็กซ์ยังคงปลอดภัยดีอยู่ที่บ้านของเรา ผมเลยจะขอไปหายใจหายคอกับเติร์ดบ้างยามเลิกเรียน
“เลิกเรียนแล้วเหรอ” อาซาถามเมื่อรับสาย
“อืม เลิกแล้ว แต่ว่า...ฉันจะขอไปเที่ยวกับเติร์ดได้ไหม ที่คาเฟ่แมวไม่ไกลจากแอชยู” ผมเดินตามเติร์ดไปรถ เพื่อขับไปรับปุยเมฆที่คอนโดก่อน
“ฉันว่าอย่าดีกว่าไหม” อาซาใช้น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปแปบเดี๋ยว นายจะตามไปหาก็ได้”
“เอางั้นก็ได้ ถ้าฉันเสร็จธุระแล้วจะรีบไปหานะ”
“อืม”
ผมวางสายอาซาพลางถอนหายใจ อย่าว่าแต่ปุยเมฆเลยที่ไม่ค่อยร่าเริง ช่วงนี้ผมก็รู้สึกว่าตัวเองเหี่ยวเฉาไร้เรี่ยวแรง
ผมนั่งรอเติร์ดในรถระหว่างที่เขาขึ้นไปเอาเจ้าปุยเมฆลงมา ผมยังไม่มีโอกาสได้ขอบคุณเจ้าแมวน้อยเลยที่ช่วยเหลือผมกับอาซา แหละสาเหตุที่ทำให้ปุยเมฆป่วยก็น่าจะเป็นเพราะเขาใช้พลังเยอะเกินไป การไปคาเฟ่แล้วครั้งนี้เป็นการพาปุยเมฆไปเปิดหูเปิดตาเจอเพื่อนๆบ้าง เพราะเติร์ดเล่าให้ฟังว่าช่วงนี้ปุยเมฆไม่ร่าเริงเท่าที่ควร
คาเฟ่ที่ว่าเพิ่งเปิดใหม่ เจ้าของเป็นคนรักแมว แมวที่วิ่งเล่นอยู่ในร้านก็เป็นแมวของเจ้าของร้านทั้งนั้น ไม่ต่ำกว่าสิบตัวเท่าที่เห็น
“Kitty Cat Café ยินดีต้อนรับค่า” เสียงหวานใสของพนักงานกล่าวต้อนรับ
“สวัสดีครับ” เติร์ดหันไปทักทายก่อนจะเดินตรงไปโซนของเล่นแมว คล้านๆสนามเด็กเล่นที่ย่อส่วนให้พอเหมาะกับตัวเล็กๆของเหล่าขนปุยทั้งหลาย
เมี๊ยวๆๆ
“อะไรน่ะหืม ไม่ลงไปเล่นหรือไง เพื่อนเยอะแยะเลยนะปุยเมฆ” เติร์ดคุยกับปุยเมฆที่ใช้กรงเล็บเกาะตัวเติร์ดไม่ยอมลงไปเล่นข้างล่าง
“แปลกที่หรือเปล่า อาจจะไม่ชิน” ผมสังเกตจากอาการ แมวตัวอื่นมองปุยเมฆอย่างสนใจก่อนจะส่งเสียงร้องกันระงม
“ยังไงละเนี่ย” เติร์ดทำหน้าคิดหนัก ปุยเมฆสงบลงเมื่อเติร์ดไม่ได้จับเจ้าตัววางลงที่พื้น ผมมองปุยเมฆที่มองแมวตัวอื่นตื่นๆด้วยความสนใจ
ปุยเมฆไม่ใช่แมวธรรมดา ปุยเมฆสามารถกลายร่างเป็นคนได้ แต่แค่ยังทำไม่ได้เท่านั้น เหมือนกับผม ต่างกันตรงที่ว่าผมถูกสะกดจิต ส่วนปุยเมฆ...ผมไม่ทราบสาเหตุ อาซาไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ที่น่าสนใจก็คือ ตอนนี้ปุยเมฆจะรับรู้สิ่งรอบตัวได้เหมือนคนหรือเปล่า ฟังภาษาคนรู้เรื่อง เข้าใจทุกอย่างเหมือนที่มนุษย์เข้าใจแม้ว่าจะอยู่ในร่างแมว
“คุณครับ ผมลงไปนั่งข้างในได้ไหมครับ” เติร์ดถามเจ้าของร้าน
“ได้ค่ะ ตามสบายเลย” เจ้าของร้านบอกยิ้มแย้ม
เติร์ดก้าวข้ามรั้วกั้นเตี้ยๆเข้าไปภายในสนามเด็กเล่นของแมว ค่อยๆหย่อนตัวนั่งลงกับพื้นหญ้าเทียม เกาคางให้ปุยเมฆเคลิ้ม เจ้าเหมียวปรือตาพริ้ม เอียงคอเอียงหนาหามือกว้าง ยอมโอนอ่อนผ่อนตาม
“เด็กดีนะเด็กดี” เติร์ดอาศัยตอนที่ปุยเมฆกำลังเคลิบเคลิ้มวางเจ้าขนปุยลงกับพื้น เจ้าเหมียวตัวอื่นเห็นว่าเพื่อนใหม่อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ก็เดินเข้าหา ดอมดมกลิ่นแปลกอย่างสนอกสนใจ
เติร์ดอ่อนโยนเสมอยามอยู่กับปุยเมฆ แต่เวลาปกติเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่แข็งกระด้างในบางครั้ง ร่าเริงในบางหน และจริงจังเมื่อเห็นสมควร อ่อนโยนเมื่ออยู่กับสิ่งที่รักใคร่
“เอาอะไรไหม ฉันจะไปสั่งเครื่องดื่ม” ผมถามเติร์ดที่เพลิดเพลินกับการเล่นหยอกล้อกับเหล่าลูกแมวทั้งหลาย
“โกโก้ปั่นสักแก้วก็ดี”
ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งเครื่องดื่ม ระหว่างรอก็มองสำรวจรอบๆไปเรื่อยๆ มองออกไปนอกร้าน รถราวิ่งผ่านฉิว จนกระทั่งถนนโล่งชั่วขณะ สามารถมองเห็นคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามท้องถนน
“พี่ยอร์ช? เอเดน?” ผมครางเสียงหายในลำคอ ตัวชาวาบยากจะกระดิกตัว ยังไม่ทันที่จะมองให้ชัดว่าเป็นสองคนที่ผมเพิ่งจะเอ่ยหรือไม่ ก็มีรถคันหนึ่งวิ่งบดบังผ่านหน้า มองอีกทีก็ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
ผมไม่มีทางตาฝาด ผมเห็นแน่ชัดว่าสองคนนั้นที่ผมเห็นคือพี่ยอร์ชกับเอเดนแน่ๆ ถึงจะแค่แวบเดียว แต่กับพี่ยอร์ชที่เป็นพี่ชายของผม ไม่มีทางที่ผมจะจำพลาด และเอเดน ตัวร้ายที่ผมจำหน้าเขาได้ขึ้นใจ คนที่มีหน้าตาโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ขนาดนั้น ยังไงก็ต้องใช่
ผมหันไปมองเติร์ดที่ยังคงให้ความให้ความสนใจกับปุยเมฆ เป็นไงเป็นกัน ผมต้องออกไปดูให้รู้เรื่องว่าเป็นสองคนนั้นแน่หรือเปล่า ถ้าใช่...แสดงว่าพี่ยอร์ชกำลังตกอยู่ในอันตราย
ผมวิ่งข้ามถนนไปยังจุดที่เห็นเอเดนและพี่ยอร์ชยืนอยู่ เดินหาไปตามทางจนกระทั่งเริ่มได้กลิ่นคาวของเลือด เท้าทั้งสองข้างหยุดชะงัก หันหลังไปอีกทางอย่างรวดเร็ว ทางเดียวกับที่ลมพัดมา ลางสังหรณ์บอกว่าจะต้องเป็นทางนั้น ผมเดินตามกลิ่นเลือด จากช้ากลายเป็นเร็วเมื่อได้กลิ่นเลือดคละคลุ้งยิ่งกว่าเดิม ในกายรู้สึกปั่นป่วน อยู่ๆก็เกิดความกระหายขึ้นมาฉันพลัน กลับกลายเป็นรู้สึกว่ากลิ่นเลือดนั้นช่างหอมหวานและเย้ายวนให้ลิ้มลอง ผมเผลอลอบกลืนน้ำลายลงคอ ขาสองข้างเดินตามกลิ่นไปเรื่อยๆจนกระทั่งหยุดยืนอยู่ที่รอยเลือดจุดใหญ่บนพื้น รอยเลือดลากเป็นทางยาวไปไปข้างหน้า ผมเดินตามไปจนกระทั่งรอยเลือดหายเข้าไปในประตูของคลับแห่งหนึ่งเบื้องหน้าที่เงียบกริบรอเวลาเปิดในยามค่ำคืน
“ไง ตามมาถูกด้วยนี่” เสียงดังจากเหนือหัว ผมเงยหน้ามองช้าๆ
“...!” เอเดนอยู่ข้างบนนั้น เป็นเขาจริงๆด้วย ถ้าอย่างนั้นพี่ยอร์ชอาจจะอยู่ข้างใน
ผมเปิดประตูคลับกว้างแล้วเดินเข้าไปข้างใน ข้างล่างไม่มีใครสักคน ถ้างั้นก็ต้องเป็นข้างบน จากเดินเปลี่ยนเป็นวิ่ง ระเบียงที่เอเดนยืนเป็นชั้นสามของคลับ ผมวิ่งผ่านชั้นสอง แต่ไม่ลืมที่จะกวาดตามองว่ามีใครหรือมีอะไรผิดสังเกตบ้าง เอเดนล่อผมมาที่นี่ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ผมจะต้องช่วยพี่ยอร์ชให้ปลอดภัย
“พี่ยอร์ชอยู่ที่ไหน!” ผมเดินเข้าไปหาเอเดนอย่างหงุดหงิด กลิ่นเลือดข้างบนนี้ตลบอบอวลไปทั่ว ถ้าเป็นปกติกลิ่นแบบนี้คงชวนคลื่นไส้ แต่เพราะผมไม่ปกติอีกต่อไป ถึงได้รู้สึกว่ากลิ่นมันหอมหวานจนน่ากลัว
“หึหึ แล้วนายคิดว่าเขาอยู่ที่ไหนละ” เอเดนกระตุกยิ้มเยาะ
“อย่ามาเล่นลิ้น บอกผมมาว่าพี่ผมอยู่ที่ไหน แล้วคุณทำอะไรพี่ผม!” ผมโกรธขึ้นเรื่อยๆ เป็นกังวลใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับพี่ยอร์ช
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรพี่ของนายหรอกน่า แต่ต่อไปก็ไม่แน่” เขาเดินเข้ามาใกล้ผม ก้มหน้าพูดให้ผมได้ยินชัดเจนแล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง “นั่งสิ ฉันมีเรื่องจะตกลงกับนาย”
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเรื่องอะไร
“บอกผมมาก่อนว่าพี่ผมอยู่ที่ไหน เมื่อกี้เขาอยู่กับคุณ” ต้องรู้ให้ได้ว่าพี่ยอร์ชยังปลอดภัย
“วางใจได้ ตอนนี้พี่ของนายยังอยู่ที่ไร่ แต่ที่นายเห็นก็แค่คนหน้าเหมือนที่ลูกน้องของฉันหามาเพื่อล่อนาย เป็นยังไง เหมือนดีใช่ไหม”
ผมมองเอเดนอย่างไม่ไว้ใจ “ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง”
“ก็ลองโทรไปหาพี่ของนายดูสิ แล้วถามว่าเขาเป็นยังไงบ้าง”
ผมหยุดคิดแต่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพี่ยอร์ช โดยที่ไม่ได้ละสายตาไปจากเอเดน กลัวว่าเขาจะตุกติกเล่นไม่ซื่อ
“ฮัลโหล เป็นไงว่าคนเก่งของพี่” เสียงพี่ยอร์ชดูปกติไปจนถึงมีความสุข
“พี่ยอร์ชอยู่ที่ไหน” ผมเลียบๆเคียงๆถาม
“อยู่ไร่สิครับ แล้วโยชิอยู่ที่ไหน สบายดีหรือเปล่า”
“อยู่ในแอชยูครับ โยสบายดี พี่ยอร์ชแค่นี้ก่อนนะโยติดธุระเดี๋ยวโทรหาใหม่”
“อ่อ ได้ๆ พี่ก็ทำงานอยู่ยุ่งๆ ไว้คุยกันนะตัวเล็ก”
“ครับ” ผมวางสายพี่ยอร์ช ค่อยโล่งใจหน่อยที่พี่ยอร์ชไม่เป็นอะไร
“หมดเรื่องแล้วก็นั่งลงซะ เราจะได้คุยธุระของเรา”
“ไม่ใช่ของเรา มันของนายคนเดียว”
ผมเดินไปกระแทกตัวนั่งที่เก้าอี้อีกตัว เผลอย่นจมูกด้วยความไม่ชอบใจ ไม่ชอบจริงๆที่ผมกลับรู้สึกชอบกลิ่นเลือดอย่างไร้สาเหตุ แต่พยายามไม่แสดงอาการให้ใครผิดสังเกต
“มีอะไรก็ว่ามา แต่บอกไว้ก่อนว่าถ้าเป็นเรื่องหัวใจบาซิลิสก์ นายจะไม่มีทางสมหวัง” ผมเข่นเขี้ยวฟัน
เอเดนทำตาขวาง “แม้ว่ามันจะแลกมาด้วยชีวิตของพี่นายอย่างนั้นสินะ”
“ห้ามทำอะไรพี่ยอร์ชนะ!”
“ก็ไม่แน่ ถ้าฉันไม่ได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ นายก็ไม่มีวันได้ชีวิตพี่ชายของนายกลับไป”
“นายต้องการอะไร”
“ก็อย่างที่นายเข้าใจ ฉันต้องการหัวใจบาซิลิสก์จากไอ้อาซา นายต้องไปพูดให้มันยอมยกให้ฉัน ถ้าสำเร็จพี่นายจะปลอดภัย แต่ถ้าไม่...เตรียมหลุมฝังศพเอาไว้ได้เลย”
“เอเดน! นายมันเลว!!!”
“ก็แล้วแต่จะคิด” เขาไหวไหล่ท่าทางสบายๆ ไม่สะทกสะท้านกับคำด่าทอ
“แล้วนายคิดได้ยังไงว่าอาซาเขาจะยอม หัวใจบาซิลิสก์เป็นของเขา นายไม่มีสิทธิ์”
“ยอมไม่ยอมมันอยู่ที่นาย ถ้าอยากให้ยอร์ชปลอดภัยนายก็ต้องทำให้สำเร็จ แต่ถ้านายพยายามไม่พอหรือไม่ให้ความร่วมมือแต่โดยดี ก็จงรู้ไว้ว่าที่พี่ชายของนายต้องตายก็เพราะนายเห็นคนอื่นดีกว่าพี่ตัวเอง”
ผมกำมือแน่น ไม่รอช้า ชกเข้าที่หน้าของเอเดนเต็มแรงแบบที่ถูกสอนมาว่าต้องต่อยที่ตรงไหน เอเดนหน้าหัน ผมไม่รอให้เขาได้ทันตั้งตัว ผมลุกขึ้นยืนแล้วก็ยกเท้าถีบยอดอกเอเดนไปอีกหนึ่งทีด้วยความโมโห เขากล้าเอาพี่ชายของผมมาเป็นเครื่องต่อรอง เอาคนสำคัญของผมทั้งสองคนมาเป็นเครื่องมือ เขามันไม่มีหัวใจ
ปึก!
หมัดของผมที่กำลังจะกระแทกหน้าเอเดนถูกคว้าเอาไว้ได้ ก่อนจะถูกดันออกอย่างแรงจนผมหงายหลังไปกับพื้น ความเฉอะแฉะที่ข้างแก้มกลับกลิ่นเฉพาะทำให้รู้ว่ามันคืออะไร
“เลือด...” เลือดใคร ไม่ใช่ของผมอย่างแน่นอน
ผมหน้ามืดกะทันหันและรู้สึกเวียนหัว ท้องไส้ปั่นป่วน อยู่ดีๆก็กระหายน้ำอย่างที่สุด สติของผมบอกว่าให้กินเลือดตรงหน้าซะ
ทำไม เพราะอะไรกัน?
ผมสะบัดหัวไล่ความมึนงง ผมไม่ทันสังเกตเลยว่าบนนี้มีรอยหยดเลือดกระจายตัวอยู่ไม่น้อย
“ท่าทางนายแปลกๆนะ”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย!” ผมตวาดเสียงดัง หยัดตัวลุกขึ้น บอกตัวเองว่าไม่ ผมไม่ได้ต้องการเลือด ผมไม่ได้กระหายเลือด ถ้าพวกมนุษย์กลายร่างดื่มเลือดเป็นอาหาร บอกเลยว่าการที่ถูกพวกอาซาในร่างงูไล่ล่าเพื่อให้หลุดจากการสะกดจิตในวันนั้นทำให้ผมมีอาการพิลึกพิลั่นแบบนี้ แม้จะยังกลายร่างไม่ได้ แต่ผลที่เกิดกับผมต้องเป็นเพราะวิธีนั้นอย่างแน่นอน วันนี้เพิ่งจะรู้แน่ชัด
“งั้นเหรอ นายมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า” เหมือนเอเดนจะไม่เชื่อ เขามองผมที่เช็ดเลือดออกจากแก้มครุ่นคิด
“กลิ่นเลือดงั้นเหรอ มันหอมหวานดีใช่ไหมละ นายมีปฏิกิริยากับมันนะโยชิ รู้ตัวหรือเปล่า”
“ไม่” ผมปฏิเสธ ปกปิดความจริงไม่ให้เอเดนล่วงรู้
“แน่ใจเหรอ” เขายังคงไม่เชื่อ
ผมต้องรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่เอเดนจะรู้ว่าผมเป็นอะไร
“ฉันจะทำตามที่นายบอก แต่นายห้ามทำอะไรพี่ยอร์ช ขอตัว” ผมพูดไปส่งๆ เดินเลี่ยงอย่างว่องไว
ฉึก!
“โอ๊ย”
แขนของผม!!
“หึหึ ฮ่าๆๆๆ” เอเดนหัวเราะราวคนบ้า ก่อนจะจ้องผมด้วยแววตาสนุกสนาน ผมใช้มือขวากดบาดแผลที่ต้นแขนซ้ายไม่ให้เลือดไหลลงมามากกว่านี้ มองมีดสั้นที่อยู่ในมือเอเดนก่อนจะเลื่อนขึ้นมองหน้าเอเดนอย่างเคียดแค้น
“นายเป็นนากินีหรือนี่ แถมยังกลายร่างไม่ได้ด้วย ไม่น่าละ ฉันถึงไม่ได้กลิ่นนาย” เขาเดินเข้ามาใกล้ กระชากแขนผมเข้าหาตัว ไหล่ที่มีแผลกระแทกกับหน้าอกแน่น เจ็บจนต้องร้องออกมา
“อยากให้ฉันช่วยไหมละ สักวิธีหนึ่งที่จะกระตุ้นตัวตนของนาย เอาแบบไหนดีนะ”
“ไม่ต้อง! ปล่อยผม!!!” ผมดิ้นให้หลุดจากมือใหญ่ที่แข็งแรงราวคีมเหล็ก
“ก็ช่วยให้นายกลายร่างได้ยังไงละ นากินีตัวน้อย” คำพูดของเขาเหมือนจะปราณี แต่ไร้ความจริงใจสิ้นดี
“ไม่ อย่ามายุ่งกับฉัน!” ผมจ้องเอเดนด้วยความแค้นเคือง มองการกระทำของเขาอย่างรังเกียจเดียดฉันท์
ผมทั้งถีบทั้งสะบัดตัวแต่ก็ไม่หลุด แต่แค่เอเดนผลักผมเบาๆตัวผมก็ปลิวลงกระแทกพื้นอีกรอบ ผมนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ ลืมตามองเอเดนอย่างไม่ยอม เขายกยิ้มสนุกกับความเจ็บของผม ก่อนจะพูดด้วยภาษาแปลกๆที่ไม่ใช่ภาษาคน แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงฟังมันรู้เรื่องทั้งหมด
‘ฉันจะทำให้นายกลับคืนสู่ร่างเดิม’ “ไม่!”
ผมร้องสุดเสียง ยามที่ร่างของเอเดนกลายเป็นงูตัวใหญ่ ใหญ่เท่าตัวคน งูสีเงินที่มีสองหัวเหมือนที่ผมเคยฝันเห็น ร่างกายของผมกระเสือกกระสนดิ้นรนหนีเอาชีวิตรอด ลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตู แต่ถูกเอเดนใช้หางฟาดจนประตูปิดสนิทแน่น ตึกสามชั้นสั่นสะเทือนไม่ต่างจากแผ่นดินไหว ผมก้าวถอยหลังไม่เข้าใกล้หางของเขา แต่เมื่อหันหลังกลับก็เจอส่วนหัวที่จ้องอยู่ตรงหน้าผมแค่คืบ
ดวงตากลมโตของผมเบิกโผลงแทบสิ้นสติ ปากของเขาอ้ากว้างเผยให้เห็นเขี้ยวใหญ่อาบหยาดพิษที่แสนน่าหวั่นกลัว
พริบตาเดียวเอเดนก็เลื้อยเข้าใกล้ผมก่อนจะตวัดรัดร่างผมเอาไว้ ผิวหนังผมสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบที่เสียดสี รับรู้ได้ถึงเกล็ดแข็งที่ถูไถกับผิว เกิดกระแสความกลัวที่มีแต่ความขยะแขยงพาดผ่านร่างกาย เสียงร้องไห้ดังแทบจะขาดใจ ดิ้นรนให้พ้นจากร่างงูของเอเดนที่รัดผมแน่น เขากำลังจะบดกระดูกผมให้แหลกเป็นผุยผง
ผมกลัว ผมไม่ไหวแล้ว เหมือนหัวใจเต้นแรงถึงขีดสุดแล้วดำดิ่งลงสู่ห้วงมหาสมุทรในฉับพลัน ผมเริ่มหายใจไม่ออก กายสะท้านเยือก แม้แต่ลืมตามองรอบตัวยังทำไม่ได้
ผมกำลังจะตาย...ใครก็ได้ช่วยผมที ผมหายใจไม่ออก
“ปล่อยผมไป ไม่เอาแล้ว ผมกลัว ฮือ” เสียงผมไม่ได้ดังไปกว่าเสียงกระซิบ ไม่ได้ดังพอที่จะร้องขอให้ใครช่วย
ความร้อนรุ่มในร่างกายเพิ่มมากขึ้นเหมือนมีเตาเผาอยู่ข้างใน แผดเผาให้เกิดความทุรนทุราย แล้วทุกอย่างก็ระเบิดเป็นเสี่ยงๆ การตระหนักรู้ค่อยๆหายไปทีละน้อย
ผมตายแล้วจริงๆใช่ไหม
ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายของผมล่วงหล่นลงพื้น เจ็บร้าวเกินจะกระดิกตัว ลมหายใจรวยรินลงทุกที คำสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่ผมจะตายก็คือ
“เลื้อยกลับไปหาไอ้อาซาแล้วอย่าลืมทำตามที่ฉันบอกด้วยล่ะ ถ้ายังอยากให้พี่ชายของนายมีชีวิต” ผมจะทำได้ยังไง ผมกำลังจะตาย
อาซา...ฉันขอโทษ ฉันรักนาย
.......
ริริผิดไปแล้ววววววววว :hao5:ได้โปรดให้อภัยที่หายไปนาน เขายุ่งมากจริงๆอยากให้เข้าใจ แต่ก็กลับมาแล้วนะ จะพยายามมาลงให้บ่อยๆ ช่วงนี้ก็ยังยุ่งอยู่บ้าง แต่เคลียร์ตอนพิเศษที่กำลังพิมพ์เล่มมาเฟียแล้ว เลยมีเวลามากขึ้นที่จะแต่งพี่งูต่อ
ไม่รู้คนอ่านยังรออยู่ไหมนะ ตอนนี้น้องโยก็กลายร่างเป็นงูอย่างที่ทุกคนรอคอยแล้ว แต่จะเป็นยังไงต่อไปต้องติดตาม เนื้อเรื่องกำลังเดินเข้าสู่จุดไคลแม็กซ์แล้วนะ กรุณากลั้นหายใจให้ดี เอเดนร้ายกาจมากขอบอก ฮ่าๆๆๆ (ไว้ให้พี่ยอร์ชปราบทีหลัง งุงิงุงิ 
)
ใครที่รออ่านอยู่เม้นบอกเขาหน่อยนะ ตอนหน้าจะรีบปั่นมาให้ได้อ่านกัน
มีคำผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ พิมพ์เสร็จแล้วลงเลย ไว้จะมาแก้คำผิดให้ทีหลัง 
ด้วยรักจากใจ 
ริริ 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 624998 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก