
เราเข้าใจความเหงา ความเจ็บปวด ความทรมานที่น้องปิงต้องเจอ และเราเข้าใจว่าเอย์ก็ทรมานไม่ต่างกัน
เราอยากให้ปิงได้รู้ว่าพี่เอย์คือคนที่ทรมานที่สุด นั่นก็แม่ นี่ก็คนรัก นู่นก็หน้าที่
พี่เอย์ทำไปทั้งหมดเพื่อปิงนะ เพื่อรักษาความรักของปิง เพื่อรอวันที่จะได้รักกัน
รู้ว่าปิงอยู่ไหนทำอะไรแต่ไม่สามารถแม้แต่จะเข้าไปหา เอื้อมมือไปสัมผัส ส่งเสียงออกไปทักทาย
คนที่ตัดใจก่อน มันเจ็บมากกว่านะ รู้ไหมในวันนี้วันที่ทั้งสองคนมีภาระหน้าที่ให้รับผิดชอบ
การรักกันแบบเด็กๆมันทำไม่ได้แล้วใช่ไหม
พี่เอย์สู้ๆนะ ตามความรักตัวเองหัวใจตัวเองกลับมาให้ได้ ปิงยังไม่ได้ยกที่ว่างตรงนั้นให้ใคร
ปิงก็สู้ๆนะ อย่าเพิ่งถอดใจตอนนี้เลยนะ

เรายังอยากเห็นรอยยิ้มของพี่เอย์และหมาปิงอีก ฮือออออ
เราอินมาก ไม่ไหวอ่ะ ปวดใจจริงๆ นิยายเรื่องนี้ทำจิตตกเป็นพักๆ
พี่เอย์จงใจให้ปิงมาทำงานใช่ไหม
งั้นตอนต่อไปขอมอบให้พี่เอย์...ยิ่งใกล้ ยิ่งเจ็บ...
...จากคนๆ ที่เคยมีใจกันอยู่
เปลี่ยนไปเป็นไม่มีเยื่อใยต่อกัน...
....หนักใจตรงที่ความจำเป็นบางอย่าง
กดดัน ทำให้เราเจอกันต่อไป...
ยิ่งเจอใจยิ่งเจ็บ มันทรมานเกินไป
ห่างกันไปให้ไกลมันยังดีกว่า
คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า
แต่ว่าหนทาง ทางของคน
ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่ เจ็บสักเท่าไร
(เจ็บสักเท่าไร) ก็ต้องรับมา.........
เพลงนี้มันลอยเข้าหัวมาเลยจริงๆนะ T_T
ฮืออออคนแต่งสงสารเราเถอะ