แจ็คกับถั่ววิเศษ วรรคที่ 4 เมื่อแจ็คและโจคเกอร์ลงมาถึงพื้นแจ็คก็โดนไล่ให้ไปทำอาหารและทำงานบ้านต่างๆ
โดยที่แม่ของแจ็คและพี่ชายไปนั่งคุยกันอยู่บนโซฟาเก่าๆถึงเรื่องที่ขึ้นไปสำรวจตันถั่ว
ทั้งคู่ช่วยกับวางแผนที่จะขโมยของกัน
“โจค แล้วแกรู้ไหมว่าที่นั้นมีใครอยู่ไหม”
“ไม่รู้อะ แม่ ไม่เห็นใคร แต่โจคมีแผนสำรวจคนอยู่นะ”
“มันอันตรายนะ แกจะทำยังไง”
“ก็บอกแล้วไงว่ามีแผน” พลางเหลือบไปมองร่างบางที่ทำความสะอาดบ้านอยู่อย่างเงียบๆ
“อ้อ ฉันเข้าใจแกแล้วละ”
“แจ็คมานี่สิ”หญิงหม้ายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมารดาของร่างบาง แสดงกิริยาว่ารู้ทันความคิดของบุตรคนโต
จึงเอ่ยปากเรียกเหยื่อของพวกเขา
“ครับ...คุณแม่ มีอะไรหรอครับ” แจ็คขานรับพร้อมทั้งเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดที่เพิ่งทำเสร็จ
แล้วเดินไปหามารดา
“อืม...ก็ไม่มีอะไรหรอกนะแจ็คลูกรัก...แม่มีเรื่องอยากจะให้ลูกช่วย...นิดๆหน่อย แจ็ค ช่วยแม่กับพี่ได้ไหมจ๊ะ”
น้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นอ่อนโยนเอื้อนเอ่ย พลันทำให้ร่างบางที่ฟังอยู่ รู้สึกตื้นตันกับความอบอุ่นอ่อนโยน
ของมารดาที่ตนไม่เคยได้รับ โดยไม่ได้รู้เลยว่าเป็นแค่การเสแสร้ง เพื่อหลอกใช้ตนเพียงเท่านั้น
“ดะ...ได้สิครับ คุณแม่กับพี่โจคจะให้ผมทำอะไรครับ บอกได้เลยถ้าผมทำได้ก็ผมยินดี”ด้วยความที่ไม่รู้ตัว
ด้วยความที่ตื้นตัน ดีใจ ไปกับคำพูดที่ได้ยินจึงตอบรับกลับไป พลางคิด
‘ไม่ว่าจะให้ทำอะไรผมก็จะทำ ขอแค่คุณแม่รักผม อ่อนโยน และให้ความอบอุ่นให้ผมแบบนี้
เหมือนอย่างตอนนี้ผมก็ยินดีจะทำทุกอย่างเท่าที่ผมทำได้’
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในตอนเช้าที่สดใสอากาศสดชื้น แจ็คเดินมายังห้องครัวเหมือนอย่างปกติที่ต้องมาทำอาหารเช้าไว้รอ
แม่และพี่ชาย หากแต่........................................
เมื่อแจ็คมาถึงก็พบว่ามีอาหารอยู่เต็มโต๊ะและมีมารดากับพี่ชายนั่งรอเขาอยู่ ทั้งๆที่ปกติแจ็คจะตื่นก่อนใครเสมอ
หากว่านี้กลับกลายเป็นว่าแจ็คตื่นช้าที่สุดไปได้ วันนี้เป็นวันที่ครอบครัวของแจ็คได้ทานอาหารร่วมกัน
พร้อมหน้าเป็นครั้งแรกไม่รวมพ่อของแจ็คที่เสียไปนานแล้ว แจ็ครู้สึกดีใจเป็นอย่างมากและมากที่สุดในตอนนี้
แจ็ค Part ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ผมลงมาจากต้นถั่วแม่กับพี่โจคใจดีกับผมมากๆ ผมดีใจจัง แต่ก่อนแม่ไม่ดุไม่ด่าผม
แถมยังทำอาหารให้ทานทุกมื้อ พี่โจคเองก็ประกอบอาชีพสุจริต ทำสวนกับพ่อทุกวัน ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้
หลังจากที่พ่อตายไป แม่ก็เปลี่ยนไปแม่ดุด่าว่ากล่าวและทำร้ายผมถึงผมจะเจ็บแต่ก็ไม่เคยรู้สึกเกลียดแม่
เพราะแม่เป็นคนเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เด็กๆ ส่วนพี่โจคเองก็เลิกทำสวนทำไร่ แล้วไปปล้น จี้ ขโมยของๆชาวบ้านเป็นอาชีพ
แม้ผมพยายามห้ามและขอร้องให้พี่หยุดแต่ก็โดนด่าและทุบตีตลอด
และแล้วผมก็ได้รู้ความจริงบางอย่างเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ผม..........................................
เป็นแค่เด็กที่พ่อเก็บมาไม่ใช่ครอบครัวจริงๆของแม่และพี่โจค ผมเข้าใจเลยละว่าทำไมบางครั้งแม่กับพี่โจค
ถึงได้มองผมด้วยสายตาเหยียดหยามเหมือนตัวไร้ค่า แต่ว่าผมก็ไม่คิดอะไรก็ผมรักพวกเขานี่นา
ถึงแม้ว่าพวกเค้าจะไม่เห็นผมเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวก็ตาม แต่สำหรับผมแม่และพี่โจคเป็นครอบครัวของผม
ไม่ว่าจะยังไงพวกเค้าก็เป็นครอบครัวเพียงแห่งเดียวของผม
วันนี้ผมตื้นในเวลาปกติเมื่อฟ้าเริ่มสว่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมตกใจ เมือผมเห็นแม่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว
และพี่โจคเกอร์รดน้ำผักอยู่ในสวนแม่ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ผมมือของแม่วางลงบนศีรษะของผมแล้วลูบเบาๆ
ผมรู้สึกอบอุ่นและโหยหา แม่บอกให้ผมนั่งรออาหารใกล้จะเสร็จแล้ว เราสามคนนั่งรับประทานอาหารด้วยกัน
ผมมีความสุขจัง
“แจ็คลูก แม่อยากให้ลูกช่วยอะไรหน่อยได้ไหมจะ”เมื่อทานอาหารเสร็จแม่ก็พูดขึ้น
“อะไรหรอครับ? ผมต้องช่วยคุณแม่อยู่แล้วละ”ผมตอบแล้วยิ้มกว้างๆให้แม่
“หึหึ แจ็คแม่อยากให้ลูกขึ้นไปบนต้นถั่วนั้นอีก แม่อยากรู้ว่ามีอะไรอยู่บนนั้นและพวกเค้าทำสวนกันยังไงนะจ๊ะ
จากที่โจคเล่าพวกเขาปลูกพืชผลผลิตดีทีเดียว ลูกช่วยได้ไหมจ๊ะ พี่โจค น่ะอยากจะกลับตัวละทำสวนทำไร่
เหมือนแต่ก่อน ก็เลยอยากจะให้ลูกไปศึกษาให้ ส่วยพี่เค้าจะพวนดินปรับดินรอ น่ะจ๊ะ ได้ไหม”
“ได้สิครับเรื่องแค่นี้เองถ้าพี่โจคจะกลับใจผมก็ยินดีช่วยทุกอย่าง”
“งั้นหลังจากทานข้าวแล้วรีบไปดูเลยนะลูก”
“ครับคุณแม่”
หลังจากนั้นแม่ก็มายืนส่งผมที่โคนต้นถั่วพรอมห่อข้าวเที่ยง ผมโบกมือให้แม่และก็ปีนต้นถั่วขึ้นไป
ตอนนี้ผมก็ขึ้นมาถึงสวนที่อยู่บนสุดแล้วละ จะว่าไปก็เหนื่อยนะนี่ปีนต้นถั่วนินะ
“ขอโทษนะครับ มีใครอยู่ไหมคร้าบ???”ผมลองส่งเสียงเรียกดูแฮะๆ ก็เผื่อว่าเจ้าของสวนจะได้ยินไงอ่า
ไม่ตลกหรอ บู้ ผมเดินหาเจ้าของสวนดีกว่า
“เออ...มีใครอยู่ไหมครับ ขออนุญาตรบกวนนะคร้าบ มีใครอยู่ไหม”เอะนั่นต้นอะไรน่ะใหญ่จังเลย
อ๊ะ...ออกผมเป็นผลไม้ต่างชนิดกันด้วย ว้าวววววว
ผมค่อยๆเดินไปหาต้นไม้ประหลาด แต่เมื่อไปถึงลำต้นกำลังจะเดินอ้อม ผมกับสะดุดอะไรบางอย่าง
ล้มกระแทกพื้นทันที ง่า เจ็บจัง
“อ๊ะ! โอ๊ย!! จะ...เจ็บจังเลย”รู้สึกว่าจะเป็นแผลวะแล้วละ ผมน้ำตาคลอเลยอะ แต่พอหันกลับไปมองสาเหตุ
ที่ทำให้ผมสะดุดก็ต้องชะงัก มันเป็น....ขะ...ขา ขาคน ผมตกใจ ตกใจมาก และตกใจยิ่งกว่าที่ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“เจ้ามนุษย์ตัวน้อยจอมซน ซุ่มซาม เสียงดัง เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ณ ดินแดนนี้”เสียงทุ้มนุ่มดั่งขึ้นมา
เสียอะไรน่าหลงใหลชะมัด อ๊ะ ไม่ๆๆๆๆๆ นั้นน่ะ เสียงผู้ชายนะ
“อ๊ะ ผะ...ผมขอโทษครับพอดีผมไม่ระวังเลยสะดุดขาของคุณ เอ่อ...คือ คุณคือเจ้าของสวนนี้หรอครับ
ผมขอโทษที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต...นะครับ”ผมก้มหน้าก้มตาพูดเลยละ ไม่กล้ามองเค้าเลย
เค้าจะว่าผมไหมนะก็ผมทำผิดนี่น่า งือ ทำไงดีๆ
“ข้าคือเจ้าของสวนนี้เอง ข้าจะไม่ว่าเจ้าก็ได้หากเจ้าบอกข้าว่ามาจากที่ใด มาได้อย่างไร ชื่ออะไร และมาทำอะไร”
เสียงทุ้มนั้นไม่แสดงอารมณ์ใด ทั้งยังนิ่งมาก จนผมไม่กล้าเงยหน้าเข้าไปใหญ่เลยอ่า เอาไงดี ผมโกหกไม่เป็นด้วย
บอกความจริงไปเลยดีกว่า
“เอ่อ ผมชื่อแจ็คครับ มาจากเอ่อ ข้างล่างสวนนี้ครับ มันเป็นบ้านของผม แล้วก็ผมปีนต้นถั่วยักษ์ขึ้นมาครับ
พอดีว่า คุณแม่ให้ผมมาหาเจ้าของส่วนช่วยสอนวิธีดูแลสวน น่ะครับ”
“...อย่างนั้นหรือ...”ผมสะดุ้งตกใจเมื่อเค้าเอามือมาเชยคางผมให้สบตากับเค้า และทนทีที่ผมสบตาและ
ได้มองเขาอย่างชัดๆผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบ ใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมร้อนหน้าขึ้นมายังไงไม่รู้
อ่า มันร้อนตั้งแต่ตรงปลายคางที่เขาสัมผัส ลามไปทั่วใบหน้า
เค้าเป็นคนที่ดูดีมากๆ ทั้งผมสีดำ ใบหน้าคมหล่อเหล่า แขนยาวที่อุดมด้วยกล้ามเนื้อ โดยเฉพาะดวงตาของเค้า
ที่จองมาผม ดวงตาสีแดงฉาน เหมือนเปล่งประกายออกมา ช่วยด้วยเค้ากำลังสะกดผม เค้ากำลังสาปผมให้เป็นหิน
ผมต้องตายแน่ๆ ถ้าเค้าไม่เลิกจองตาผมเสียที ผมพยายามมองไปทางอื่นแต่ก็ไม่สำเร็จ แต่เอะ ทำไม
เค้าถึงมีเขาดีดำงอกออกมาจากบนศีรษะได้ละ ระ หรือว่าเค้าจะเป็น.........................
.
.
.
.
.
ยักษ์
ผมเคยได้ยินมาว่ายักษ์นั้นไม่สามารถอาศัยอยู่ที่เดียวกันกับมนุษย์เราได้ พระเจ้าจึงต้องสร้างมิติพิเศษ
ขึ้นมาให้เป็นอาณาจักยักษ์ ยักษ์นั้นมีหลากหลายเผ่าพันธุ์ แต่ก็อาศัยอยู่รวมกัน โดยจะมียักษ์ชั้นสูง เป็นผู้ดูแล
อาณาเขตยักษ์แบ่งออกเป็นเขตการดูแล ซึ้งจะประกอบอาชีพแตกต่างกับออกไปคล้ายๆกับมนุษย์
ยักษ์ทุกตนจะมีเขาและสีของเขาจะบอกถึงอำนาจ แล้วที่ผมเจอคือยักษ์งั้นหรอ เพราะเค้ามีเขาสีดำ
วินาทีนั้นเอง ผมรู้สึกตื่นกลัว บวกกับขาที่เป็นแผล แล้วยังสบตาในระยะประชิด ความตื่นตกใจ ความหวาดกลัว
เจ็บแผล เสียขวัญ ทำอะไรไม่ถูก ทั้งยังขยับตัวไม่ได้อีก
แล้วอยู่ๆผมก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้าค่อยๆเลือนลงและดับไปในที่สุด แต่ก่อนที่ผมจะหมดสติไปนั้นผมกับ
ได้ยินเสียงทุ้มของเขาเอ่ยอะไรบางอย่างขึ้นมาหากแต่ผมก็ฟังไม่จบ
“แจ็คเด็กน้อยหรือว่าเจ้าจะเป็น........................................................”
.
.
.
.
.
.
‘เนื้อคู่ตามคำทำนายของข้า เจ้าช่างน่าหลงใหลนักเด็กน้อย’
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่อยากจะโม้
พอเข้ามาแล้วเห็นเม้นอ่า
เค้ากรีดลั้นเลย
ดีใจอ่า ยังมีคนติดตาม
ยังมีคนอ่าน
แล้วก็มีเม้นด้วย
ขอบคุณนะค้าาาาา
อ่าอีกไม่กี่ตอนก็สวีทแล้วละ
เนอะ
มีคนสงสันอ่าดิ ว่าคุณยักษ์ตัวใหญ่จะคู๋กับน้องยังไง
เดี๋ยวตอนหน้ารู้กัน
ขอบคุณที่เม้นนะค้าาาา
แต่เค้าเป็นคนโลภเพราะฉะนั้นขออีกๆๆๆๆๆๆๆ
น้าาาาาาาาาาาาา
แล้วจะรีบบบบบบบบบบบบบบมาต่อ
ถ้าเม้นเยอะไม่แน่อาจจะลงพรุ่งนี้นะจ๊ะๆ
หัวข้อ: ซีรี่ย์นิทานกล่อมเป็ด ชุดที่ 1 แจ็คกับต้นถั่ววิเศษ (ตัวอย่างตอนพิเศษ2)21/4/2558 (อ่าน 12429 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก