หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[nunda]

เป็นเรื่องที่อ่านได้อย่างจุใจ เนื้อหา เงื่อนปมต่างๆ เยอะแยะไปหมด
กว่าจะคลี่คลาย กว่าจะมีความสุข ก็เสียน้ำตา(คนอ่าน)ไปหลายปี๊บ

ขอบคุณค่ะ ยังรอพี่ฟ้ากะเป็ดนัทอยู่เสมอ ^^

[butter.juliet]

ปาด

[fuku]

อ๊ายยยยยยยย รออ่านค่ะ

[aa_mm]

(เรื่องสั้นไร้ความต่อเนื่อง..... "เด็กกว่าแล้วไง") เมื่อ อคิราห์มาฝึกงาน

"อคิราห์" ลูกพี่ลูกน้องของคุณไอศูรย์ที่ถูกส่งมาฝึกงาน มักแอบเรียกคุณพิชาญเลขาของคุณไอศูรย์ลับหลังว่า

"แมวขาวขี้เก็กหน้าแว่น"

ส่วนคุณพิชาญ แอบเรียกเด็กฝากที่โดนส่งตัวมาฝึกงาน ว่า "เด็ก ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม"

++++++++++++++++++++++++++++++++

"พิมพ์งานไม่ใช่เรื่องยาก แต่สำหรับคุณ ตั้งใจ พิมพ์งานคงเป็นเรื่องยากมาก"

ลักษณะนี้ เรียกง่าย ๆ ว่าคล้ายการด่า แล้วถามสิ ว่าผมสนมั้ย ก็ตอบได้ง่าย ๆ ว่าไม่สน

"คุณพิชาญ ทำไมคุณถึงได้ตั้งแง่คอยแต่จะหาเรื่องผมจัง นี่คุณเห็นมั้ยว่าผมตั้งใจทำงานสุด ๆ แล้ว คุณอย่าลืมนะ ว่าผม
เรียนบริหาร มา ไม่ได้เรียนจบเอกพิมพ์ดีด ผมพิมพ์ได้แค่นี้ก็ดีถมเถแล้ว"

เถียงไปหน้าตาเฉย และคุณพิชาญที่มองหน้าของเด็กฝึกงานกิติมศักดิ์ด้วยหางตา แล้วก็แค่แสยะยิ้มน้อย ๆ

"ผมจบ วิศวกรรมเครื่องกล ไม่ได้จบเอกพิมพ์ดีดมาเหมือนกัน"

ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และคุณพิชาญก็จัดการหยิบคีย์บอร์ดขึ้นมาและพิมพ์ข้อความลงไปด้วยอัตราความเร็วในการพิมพ์ 120 คำ ต่อนาที

"ก็บอกสิว่าแค่มานั่งเล่นให้ผ่านไปวัน ๆ จะได้ไม่ต้องสอนงาน"

คุณพิชาญไม่แม้แต่จะมองหน้าของอคิราห์ที่ยืนนิ่งด้วยความโมโห

คุณพิชาญ มนุษย์แว่น ที่แสนเย็นชา
ถือว่าเป็นเลขาพี่ไอซ์หรือไงวะ ถึงได้ทำเป็นวางมาด ไม่ยอมลงให้ใคร

"ต่อไปผมมาบริหารงานคุณก็เป็นลูกน้องผม เพราะฉะนั้นคุณพิมพ์งานไปมันก็ถูกแล้ว มันควรเป็นผมมากกว่าที่จะเป็นฝ่ายสั่งให้คุณพิมพ์อะไรก็ได้"

คุณพิชาญแค่เพียงเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ และเงยหน้าขึ้นมองเด็กฝึกงานกิติมศักดิ์ตัวโตที่ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แต่ยังทำเป็นเก่ง และวางมาด

"ร้องขนาดนี้ หิวนมเหรอครับ ที่บ้านไม่ชงนมใส่ตะกร้ามาให้เหรอวันนี้"

คุณพิชาญ คุณนี่มัน

"ก็เพราะคุณเป็นแบบนี้ไง ถึงไม่มีแฟน เพราะคุณเป็นแบบนี้แหละ ถึงได้ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจ คุณก็คงเป็นเลขาพี่ไอซ์ไปตลอดชีวิตนั่นแหละ"

นั่นไม่ใช่ปัญหาชีวิตของผมเลยนะ ได้ข่าวว่านั่นคือปัญหาของคุณล้วน ๆ พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า คุณอคิราห์

"เด็กหนอเด็ก"

เด็กเหรอวะ

เด็ก เด็ก เออ เด็ก

"เด็กแต่ผมก็จีบคุณได้แหละวะ เลิกทำเป็นเฉยซะทีเหอะ จะเอายังไงกับผมก็บอกมา ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว แล้วเอาคุณมาเป็นของผมโดยไม่รอความเห็นจากใครหน้าไหนทั้งนั้น"

คิดว่าทำได้ขนาดนั้นเลยเหรอ

"สิ้นคิด"

คุณพิชาญแค่พูดคนเดียวเสียงเบา และก็ยักไหล่ไปสองที

ความรู้สึกของเด็ก มันพัฒนาไปไกลกว่านี้ไม่ได้หรอก ร้อนแรง รัก ลุ่มหลง แล้วมันก็จะค่อย ๆ จางหายไปทีละน้อย

ผมอายุขนาดนี้แล้ว เจอความรักมาก็มาก เจ็บปวดมาก็มาก พอที่จะมองความรักด้วยความรู้สึกเฉย ๆ และไม่คิดจะสนใจไยดีกับมันอีก

"ผมชอบคุณมาห้าปีแล้วนะ เมื่อไหร่คุณจะตอบรับความรู้สึกของผมสักที"

แล้วผมไปบีบคอให้คุณมาชอบผมหรือไงคุณหนูอคิราห์

"ผมไม่มีเวลามาเล่นกับเด็กฝึกงานกิติมศักดิ์อย่างคุณหรอกนะ งานการผมมีเยอะแยะ"

ไม่ว่ายังไงคุณก็ไม่เคยมีเวลาเล่นกับผมทั้งนั้นแหละ

"เอามานี่ แค่พิมพ์ให้หมดนี่ใช่มั้ย ผมทำได้ ไอ้ความพยายามบ้าบออะไรเนี่ย ผมทำได้หมดแหละ คุณพิชาญแล้วคุณจะเสียใจ สักวันคุณจะต้องมาเป็นของผม แล้วคุณจะต้องมาเป็นคนของผมจนได้คอยดู"

ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนี้เหรอ ผมไม่คิดว่าตัวเองจะสิ้นคิดไปเป็นของคุณง่าย ๆ หรอกนะคุณอคิราห์

"หึ"

คุณพิชาญแค่เพียงแสยะยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากและส่ายหน้า
เรื่องจัดการกับคนน่าปวดหัวแบบนี้ขอให้บอก คุณพิชาญมีร้อยแปดวิธี

ก็แค่เด็กนรกเอาแต่ใจตัวเองคนเดียว ทำไมคุณพิชาญจะจัดการไม่ได้

คุณพิชาญจัดการกองเอกสารไปเงียบ ๆ

ส่วนอคิราห์พิมพ์งานไป ด่าแป้นพิมพ์ไปเรื่อย ๆ ไม่ยอมหยุด

"มันอยู่ตรงไหนล่ะวะ ไอ้ตัว การันต์เนี่ย มันอยู่ไหน"

ใช้นิ้วจิ้มแป้นพิมพ์ไปทีละนิ้ว และก็ขมวดคิ้วมุ่น

ข้อความหนึ่งหน้ากระดาษ อคิราห์ใช้เวลาในการพิมพ์หนึ่งวัน

และคุณพิชาญก็ส่ายหน้าและก็หัวเราะออกมาคนเดียวเสียงเบา

แค่นี้ก็จัดการ  หยุด ความน่ารำคาญของเด็กฝึกงานกิติมศักดิ์ได้แล้ว

และคุณไอศูรย์ที่ใช้นิ้วกดม่านในห้องเพื่อมองดูสถานการณ์ข้างนอกก็อมยิ้มออกมาน้อย ๆ ในความสามารถของคุณพิชาญ

......โดนบังคับแกมขอร้อง จากคุณป้า ให้เอาอคิราห์มาฝึกงานให้ได้ แถมยังโดนอคิราห์โทรตามตื้อ ตั้งแต่มันยังไม่จบปีสี่.......

"พี่ไอซ์ ผมขอมาฝึกงานกับพี่  ต่อไปผมจะได้ช่วยพี่ทำงานได้ไง"

มันใช้ข้ออ้างแบบนั้น แต่ชาวบ้านชาวเมืองก็รู้กันหมด ว่าอคิราห์ขอมาฝึกงานที่นี่เพราะอะไร

"เปิดโอกาสให้แล้ว ก็ใช้ให้เต็มที่แล้วกัน คุณพิชาญยังไงผมก็ฝากคุณด้วยแล้วกันนะ"

คุณไอศูรย์เดินมานั่งที่เก้าอี้ แต่ยังคงอมยิ้มน้อย ๆ

.......คุณเป็นเลขาที่ผมไว้วางใจนะคุณพิชาญ เพราะฉะนั้น เรื่องจัดการกับอคิราห์ให้อยู่หมัด มันก็เป็นอีกเรื่องที่ผมอยากเห็นความสามารถในการจัดการของคุณ...ผมว่าปัญหาแค่นี้คุณคงจัดการได้ไม่ยาก ผมเองก็อยากรู้ว่าไอ้อัค ที่มันเที่ยวบอกใครไปทั่วว่ามันชอบคุณ สุดท้ายแล้ว มันจะชอบคุณไปได้สักกี่นาน ตัวผมเองก็อยากรู้อยู่เหมือนกัน

Fin.

[aa_mm]

(เรื่องสั้นไร้ความต่อเนื่อง..... "เด็กกว่าแล้วไง")รักแรกของอคิราห์

"พี่ไอซ์ล่ะ"

อคิราห์เดินเหงื่อโทรมเข้ามาในห้องปกครอง

และก็พบว่าคนที่มานั่งอยู่ในห้องปกครองไม่ใช่พี่ไอซ์แต่เป็นคุณพิชาญเลขาของพี่ไอซ์

คุณพิชาญอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ไอซ์ เห็นว่าเป็นเลขากันมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นพ่อ จนถึงรุ่นนี้ ลูกชายหลานชายของเลขาพ่อพี่ไอซ์ ก็ยังคงมาทำงานกับบริษัทอยู่ดี

สุดยอดของความสุดยอดเลยว่ะ ไม่คิดจะไปทำงานทำการอย่างอื่นกันเลยเนอะ

"ผมเป็นตัวแทนของคุณไอศูรย์ถือว่ารับมอบอำนาจมาจากคุณไอศูรย์โดยตรง"

อ่อ

ตามนั้นเลย จะรับมอบอำนาจจะอะไรก็เอาเถอะ รีบ ๆ ช่วยจัดการให้หน่อย ผมจะโดนฝ่ายปกครองเล่นงานตายอยู่แล้ว

"แกค่อนข้างต่อต้านโลกค่ะ เวลาเข้าเรียน แกก็แอบกระโดดกำแพงไปกินข้าวผัดปูที่ข้างโรงเรียน ห้ามเดินลัดสนามแกก็ทำ วันที่มีกีฬาสีแกก็ขึ้นไปกระโดดบนแสตนด์จนแสตนด์พัง แอบเอาลูกแมวเข้ามาเรียนในห้องเรียนด้วย และที่สำคัญ
แกละเมอด่าอาจารย์ที่ปรึกษาตอนที่เผลอหลับไปในคาบวิชาภาษาไทย"

และนี่คือสาเหตุให้นายอคิราห์นักเรียนชายชั้น ม. 5 ในวัย 17 ปี
ต้องถูกเรียกผู้ปกครองมาพบ

ไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โต แต่เป็นเรืองเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลุกลามไปใหญ่เพราะสร้างความวุ่นวายให้กับโรงเรียนอย่างไม่น่าเชื่อ

"ผมจะตักเตือนแกให้มากครับ แล้วก็จะให้แกเข้าฝึกสมาธิเพื่อให้แกมีสติมากกว่านี้จะได้ไม่ทำอะไรแปลก ๆ ให้คนรอบข้างเดือดร้อน"

ผู้ปกครองจำเป็นอย่างคุณพิชาญ ใช้วิชาการเจรจาขั้นสุดยอดกับฝ่ายปกครอง และอาจารย์ฝ่ายปกครองก็ส่งยิ้มให้

"แกดูขวางโลกนิด ๆ ค่ะ แต่โดยรวมก็ถือว่าไม่มีอะไร แกไม่เคยมีปัญหาเรื่องชกต่อยวิวาทกับใคร เพียงแต่บางครั้งแกดูเหม่อ ๆ แปลก ๆ เท่านั้นเองค่ะ อยากให้ผู้ปกครองช่วยดูแลแกอย่างใกล้ชิดหน่อยแค่นั้นเอง"

อคิราห์อยากจะตะโกนบอกอาจารย์ฝ่ายปกครอง ว่าผมไม่ได้ขวางโลกและไม่ได้อยากทำตัวมีปัญหา แต่มันก็เท่านั้น เมื่อมองหน้าของคุณพิชาญที่ส่งสายตาดุ ๆ มาให้แล้วก็ได้แต่หงอ ก้มหน้าก้มตารับกรรมต่อไป

การพูดคุยกับระหว่างผู้ปกครองจำเป็นกับอาจารย์ฝ่ายปกครองจบลงแล้ว

และอคิราห์ในวัย 17 ปีก็เดินหน้ามุ่ยออกมาจากห้องปกครองโดยมีคุณพิชาญเดินตามออกมาด้วย

"ผมเปล่าเป็นเด็กมีปัญหานะ"

บ่นพึมพำ งอแงเป็นเด็กน้อย และคุณพิชาญก็พยักหน้าเข้าใจ

"วันนี้ผมก็ไม่ได้ทำตัวมีปัญหาด้วย ผมแค่ลองเอานิ้วใส่เข้าไปในกบเหลาดินสอแล้วมันก็แค่บาดนิ้วผมนิดเดียว ผมบอกคุณไว้ก่อน เดี๋ยวจะหาว่าผมขวางโลกและพยายามฆ่าตัวตาย ดูสิ นิ้วผมเลือด...อ่ะ...อ่ะ ฮืออออ เลือดดดดดด"

มองนิ้วตัวเองแล้วอคิราห์แทบจะเป็นลม เมื่อพบว่าในเวลานี้เริ่มมีเลือดไหลซึมออกมาที่ปลายนิ้วและเมื่อดึงเสื้อมาเช็ดเลือด เสื้อก็เปื้อนเลือดแต่นิ้วก็ยังเลือดไหลไม่หยุด

"เฮ้ยยยย"

หน้าซีดจนแทบจะเป็นลม เห็นเลือดคนอื่นพอไหว แต่พอเห็นเลือดตัวเองเหมือนจะเป็นลมให้ได้

คุณพิชาญเห็นท่าไม่ดี รีบดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อออกมาและดึงนิ้วของอคริห์ที่กำลังมีเลือดหยดออกมาให้อยู่นิ่ง ๆ และจัดการใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นพันเอาไว้เพื่อช่วยห้ามเลือด

"อีกไม่เกินสองนาทีเลือดก็หยุด"

ชั่วขณะหนึ่งที่คุณพิชาญตอบบางอย่างโดยไม่ทันคิดอะไร

แต่หัวใจของเด็กหนุ่มมัธยมที่มีปัญหากับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอคิราห์กลับโดนขโมยไปเรียบร้อยแล้ว

คุณพิชาญเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและขยับแว่นสายตาให้เข้าที่

"มองหน้าผมทำไม"

มองทำไม

มองทำไม

มองทำไม

อคิราห์ไม่รู้ว่าตัวเองมองทำไม แต่ที่รู้คือหัวใจล่องลอยตามคุณพิชาญไปเรียบร้อยแล้ว

"เอาล่ะ เรียบร้อย ผมขอตัวก่อนแล้วกันคุณอคิราห์"

คุณพิชาญเดินจากไปแล้ว และอคิราห์ก็มองตามจนสุดสายตา

ก้มลงมองที่ผ้าเช็ดหน้าที่พันที่ปลายนิ้วอีกครั้ง แล้วหัวใจก็เริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ

เกิดมา 17 ปี อคิราห์ไม่เคยรู้จักความรัก

รักแรกของอคิราห์เมื่ออายุ 17 ปี คือคุณพิชาญ และหลังจากนั้นอีก 5 ปีต่อมา

รักแรกจนถึงรักปัจจุบันของอคิราห์ ก็ยังคงเป็นคุณพิชาญอยู่ดี

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

ฝนกำลังตกหนัก

มันน่าโมโหเมื่อคิดได้ว่า เวลามีให้ตกเยอะแยะ แต่ทำไมต้องมาตกในเวลาที่เร่งรีบขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้

ที่สำคัญ มาตกตอนที่คุณหนูอคิราห์พยายามพาตัวเองติดสอยห้อยตามออกมากินข้าวด้วยกันที่หน้าบริษัทนี่สิ มันน่าหงุดหงิดจริง ๆ

"บอกว่าไม่ต้องตามออกมาก็ไม่เชื่อ เป็นคุณหนูรอกินข้าวสบาย ๆ ในออฟฟิศไม่ชอบ ชอบลำบาก"

แกล้งพูดลอย ๆ ให้เด็กฝึกงานกิติมศักดิ์ได้ยิน แล้วอคิราห์ก็หันมายักคิ้วใส่แถมยังอมยิ้มทำหน้าระรื่นมีความสุขมากมาย

"ถ้าผมไม่ออกมา ผมก็ไม่ได้มาติดฝนกับคุณพิชาญสิ โอกาสโรแมนติกแบบนี้คุณว่ามันมีบ่อยๆ เหรอ ฟ้าฝนมันช่างเป็นใจกับผมซะจริง"

เด็กเอ้ยยย
แค่มายืนหลบฝนใต้หลังคาผุ ๆ แบบนี้ เอาที่ไหนมาคิดว่ามันแสนจะโรแมนติก

"จินตนาการลึกล้ำจริง ๆ"

ทำไมต้องว่าผมด้วยวะ จะมีสักครั้งมั้ยที่คุณไม่หาเรื่องผม พูดกับผมดี ๆ บ้างไม่ได้เลยหรือไง

"หวั่นไหวกับผมตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ผมยังไม่เข้ามหาวิทยาลัย เนี่ยจนผมจะจบมหาวิทยาลัยแล้ว ก็ยังจะทำเป็นฟอร์มใส่ผม คุณนี่เป็นคนยังไง ชอบผมสักหน่อยมันแย่มากเลยเหรอคุณพิชาญ"

ถามออกไปลอย ๆ และสายตาของอคิราห์ก็มองไปเม็ดฝนตรงหน้าที่โหมกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย

เรื่องบางอย่างต่อให้ทั้งโง่ทั้งเด็กแค่ไหน แต่มันก็พอมีเซ้นส์ ดูออกไม่ยาก ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป ผมรู้ว่าแต่ไหนแต่ไร เวลาคุณอยู่กับผมคุณก็มีความสุขไม่น้อย ถ้าผมไม่บ้าคิดไปเองคนเดียว ผมว่าสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่มันใช่ยิ่งกว่าใช่

"นี่ไงสาเหตุที่ผมเกลียดเด็ก คิดเอง เออเองไปเรื่อย ดูการ์ตูนมากไปหรือไงถึงได้จินตนาการไปได้ลึกล้ำขนาดนี้"

นั่นสิ

คงใช่

สงสัยจะใช่อย่างที่คุณว่าจริง ๆ

"ฝึกเสร็จผมก็ไปเรียนต่อเลยนะ คุณจะไม่คิดถึงผมเลยเหรอ สักนิดก็ไม่มีจริง ๆ เหรอคุณพิชาญ"

สักนิด

แค่เพียงนิดเดียว

แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น

นั่นสินะ บางทีมันอาจไม่ใช่แค่นิดเดียว แต่มันอาจจะยิ่งกว่ามากก็เป็นได้

"พ่อแม่พี่น้องก็มี ให้เขาคิดถึงคุณเถอะ อีกอย่างผมก็ไม่ได้ว่างขนาดมาคิดเรื่องเด็กฝึกงานที่ฝึกเสร็จไปแล้วให้รกสมองหรอก"

เหรอครับ

อคิราห์เงยหน้ามองสายฝนที่ยังสาดกระเซ็นเข้ามา
หนาวจนไหล่เริ่มสั่นขึ้นทีละน้อย

หันไปมองคุณพิชาญที่กำลังยืนมองสายฝนอยู่ด้วยกันแล้วอคิราห์ก็ขยับเข้าไปใกล้คุณพิชาญอีกนิด

และฉวยโอกาสที่คุณพิชาญไม่ทันตั้งตัว รีบคว้ามือของคุณพิชาญมากุมเอาไว้

"เฮ้ย น้อย ๆ หน่อยไอ้เด็กเมื่อวานซืน เห็นคุยด้วยหน่อย นี่คิดจะทำอะไรโง่ ๆ ขนาดนี้เลยเหรอ ปล่อยซะตอนนี้ดี ๆ หรือจะไปยืนตากฝนข้างนอก"

นั่นสินะ

บางทีคุณคงอยากให้ผมไปยืนตากฝนข้างนอกมาก ก็คุณมันใจร้ายใจดำกับผมอยู่แล้วนี่ ต่อให้ผมเป็นหวัดตายคุณก็คงไม่สนใจหรอก ใช่มั้ย

"แค่ตอนนี้ไม่ได้เหรอ เดี๋ยวผมก็ไม่อยู่แล้วนะ แกล้งทำเป็นเฉย แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้หน่อยได้มั้ย......ช่วยให้ผมได้เก็บความทรงจำดี ๆ ครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะไม่อยู่ให้คุณเห็นหน้าให้รำคาญตา....ได้มั้ย"

อคิราห์ยังกุมมือของคุณพิชาญเอาไว้แน่น และพูดบางอย่างออกมา

ดวงตาเลื่อนลอยเหม่อมองสายฝนที่ยังคงซัดสาด แต่ฝ่ามือที่กำแน่นที่มือของคุณพิชาญเริ่มสั่นน้อย ๆ เหมือนเจ้าตัวก็หวาดกลัวกับการกระทำโง่ ๆ ของตัวเอง

"ขอบคุณครับที่ไม่ต่อยผมและไม่ถีบผมออกไปยืนตากฝนข้างนอก"

คำขอบคุณมาพร้อมกับน้ำเสียงที่แผ่วโหยโรยแรงของอคิราห์

และคุณพิชาญก็ได้แต่ยืนนิ่งกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

คุณพิชาญเผลอกระชับฝ่ามือของอคิราห์ให้แน่นขึ้น และยืนมองสายฝนอยู่ด้วยกันแบบนั้น

ความทรงจำแสนหวานของอคิราห์ คือการได้จับมือคุณพิชาญครั้งแรกและครั้งเดียวเท่านั้น

่ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงในวันสุดท้ายของการฝึกงาน

เมื่อคุณพิชาญบอกว่า.......ให้ตายก็ไม่มีทางคิดอะไรกับเด็กอย่างอคิราห์ได้จริง ๆ

Fin. 

[roseen]

เรื่องใหม่ น่าสนใจ

[boyslover]

ต่อๆ คนแก่ซืนกินเด็กอีกแล้ว

[boonpa]

 :hao3:น่าสนใจเด็กน้อยจะรุกคนแก่ให้ใจอ่อนยังไงน้า

[ReiSei]

รักข้าวเดียวหวานอมขมนิด ๆ  ติดตามๆ  คุณพิชาญจะใจอ่อนมั้ย

[himoru]

งึดดดดดด
คิดถึงเฮียกับวิเชียรจัง
ชอบคู่นี้สุดๆ
อยากให้มีหวานๆออกมาหวานกันนอกบ้าน
อะไรแบบนี้บ้าง
ชอบจริงจัง

[fc_fic]

   

[Lonelyนู๋โรนลี่]

เด็กกว่ารุกใช่ไหมมม เดาถูกไหมมมมม
อ่าาาาชอบโมเม้นคนแก่กว่าซึนๆจัง ถ้าเคะด้วยจะดีมาก
รอต่อไปๆ

[aa_mm]

(เรื่องสั้นไร้ความต่อเนื่อง..... "เด็กกว่าแล้วไง") ความรักที่ไม่มีทางสมหวัง

รักข้างเดียวที่ไม่มีทางสมหวัง แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อต่อให้พยายามตัดใจแค่ไหน แต่ก็ทำไม่เคยได้ซักที
อคิราห์พยายามแล้วที่จะตัดใจเป็นร้อย ๆ ครั้ง แต่ผ่านไปนานแค่ไหน  ความรู้สึก รัก ก็ไม่เคยน้อยลงซักวัน

สิ่งที่เกิดขึ้นกับอคิราห์เมื่ออายุ 17 ปี คือความรู้สึกนี้ หลังจากนั้นอีก 5 ปีเต็ม ความรู้สึกที่เคยมีให้คุณพิชาญก็ไม่เคยน้อยลงเลยสักวัน

จนตอนนี้กำลังจะจบปีสี่แล้ว

"ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบคุณ ผมตอบตัวเองไม่ได้ คุณไม่เคยหันมามองผมเลยสักครั้ง ไม่เคยเห็นว่ามีตัวตน ต่อให้คนทั้งโลกยกย่องเชิดชูผมขนาดไหน มีแต่คุณเท่านั้นที่ไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตา"

ชอบแบบโดนทำร้ายจิตใจว่างั้น

คุณพิชาญ ถึงกับส่ายหน้าอย่างหน่าย ๆ

ยึดติดเกินไปแล้ว ไ็อ้เด็กน้อยเอ้ยยยยย

"ก็มัวแต่คิดอะไรเพ้อเจ้อแบบนี้ไง ถึงได้ไม่โตสักที ผมไม่ชอบเด็กนะบอกตรง ๆ"

คำตอบที่ได้มา ยังคงเป็นเหมือนเดิม และอคิราห์ก็ได้แต่ถอนหายใจหนัก ๆ

"ผมจะไปเรียนต่อแล้วนะ คุณจะคิดถึงผมหรือเปล่า"

ก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

"อย่าให้พูดเลย เดี๋ยวคุณจะปวดใจซะเปล่า ๆ คุณเด็กฝึกงานกิติมศักดิ์"

สิ่งที่คุณพิชาญพูด มันทำให้อคิราห์ต้องนิ่งมอง

สามเดือนของการฝึกงาน เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย แต่สุดท้ายมันก็จบลงง่าย ๆ และความพยายามของอคิราห์ก็ไม่เคยเป็นผล แม้กระทั่งในเวลานี้

"พรุ่งนี้ผมบินนะ คุณจะไปส่งผมมั้ย"

ไม่ล่ะ

"พ่อแม่คุณก็มี ครอบครัวคุณก็มี ได้ข่าวว่าคุณแค่บินไปฉี่ที่ญี่ปุ่น แล้วบินกลับมาพรวนดินรดน้ำต้นไม้ตอนเย็นที่เมืองไทยก็ยังได้นี่ ไปเรียนต่ออะไรของคุณ บินไปบินมาเดือนละสองสามครั้ง ยังสบาย ๆ ไม่ใช่เหรอ เห็นว่าที่บ้านรวยมากไม่ใช่หรือไง"

คุณพิชาญยังคงพิมพ์งานต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่มองหน้าของเด็กฝึกงานกิติมศักดิ์ที่มาฝึกงานวันนี้วันสุดท้าย

"พอเหอะ แค่นี้ผมก็จี๊ดที่หัวใจมากแล้ว"

ก็ดีแล้วไง นั่นแหละที่ผมต้องการให้เป็นพอดี

"จัดการพิมพ์เอกสารแผ่นนี้ส่งให้ผมด้วย วันสุดท้ายคุณก็ต้องทำงาน ไม่งั้นผมประเมินให้คุณผ่านไม่ได้"

คุณพิชาญยังคงเป็นคุณพิชาญเหมือนเดิม

อคิราห์ลงมานั่งบนเก้าอี้ และพิมพ์งานที่คุณพิชาญสั่งให้ทำเงียบ ๆ

และคนสั่งงานก็ไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง และตรวจสอบเอกสารก่อนจะส่งเซ็นต์

ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอกนะ

ไม่ใช่ว่าไม่มีหัวใจ ไม่คิดอะไรเลย

แต่ที่ทำเป็นเฉยอยู่แบบนี้ เพราะผมไม่อยากมีปัญหาภายหลัง

...............ที่บ้านคุณคงดีใจน่าดู ถ้าวันหนึ่งผมคบกับคุณขึ้นมา.............

อนาคตคุณยังอีกไกล คุณอคิราห์ อย่าให้ความหลงใหลแบบเด็ก ๆ มาบังตา

ผมทำตามใจตัวเอง เพื่อให้คุณทิ้งทุกอย่างทั้งหมดเพื่อผมไม่ได้หรอก

ถึงจะรู้ว่าคุณทำได้ก็เถอะ

แต่ผมไม่ใช่คนบ้า ที่เอาความรักมาเป็นเครื่องมือ เพื่อต่อรองเอาอะไรอย่างใจตัวเอง

เพราะว่า "ชอบ" ถึงต้องทำให้จากไป
เพราะว่า "ชอบ" ถึงต้องทำให้หายไป

เพราะว่า"ชอบ" ถึงไม่สามารถเอาความสุขตัวเองเป็นที่ตั้ง จนไปสร้างปัญหาให้กับชีวิตคนอื่น

และเพราะว่า "รัก" ถึงได้ทำให้จบ ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม

ถ้าระยะเวลาที่คุณบอกว่ายึดติดอยู่กับผม คือ 5 ปี

คุณคงไม่รู้ว่า ระยะเวลาจากห้าปี ไปถึงตลอดชีวิตมันคงนานยิ่งกว่า

ความรักไม่ได้แปลว่าต้องได้มาและครอบครอง นั่นผมเข้าใจ

และคุณก็ต้องเรียนรู้และเข้าใจด้วย ว่าการที่คุณรู้สึกกับผมแบบนี้ไม่ได้แปลว่าเราจะได้อยู่คู่กันตลอดไป

คุณพิชาญทำงานไปเงียบ ๆ
ส่วนอคิราห์ก้มหน้าก้มตาทำงานวันสุดท้ายไปทั้งน้ำตา

..............พยายามให้ตาย ก็ส่งไปไม่ถึง ...................

ถ้าไม่ตัดใจตอนนี้ยิ่งเจ็บหนัก......

ไม่ใช่ไม่รักแล้ว แต่แค่ทนเจ็บซ้ำซากไม่ไหว

......ขอบคุณสำหรับความรู้สึก "ไม่รัก" ที่มีให้ผมตลอดห้าปีที่ผ่านมา......

......และถึงแม้ว่าผมจะจบเรื่องนี้ลงด้วยตัวเอง แต่ไม่ได้แปลว่าต่อจากนี้ไปผมจะเลิกรักคุณ....

เพียงแต่ผมจะไม่ไขว่คว้าให้คุณมาอยู่ข้างกายอีกแล้ว

แค่เพียงความทรงจำเล็ก ๆ นี้ที่ผมจะขอเก็บมันเอาไว้ตลอดไปเท่านั้น

ตลอดชีวิตของผม จะยังรู้สึกกับคุณแบบนี้เสมอ....
และมันจะไม่มีวันเปลี่ยนไปแม้เราจะกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันในอนาคต

........คุณพิชาญ...........

Fin.

[dragon123]

 

[fuku]

ฮึ่ยยยยยยยยยยย ไม่นะ รีบๆ โตซะทีสิ อคิ เป็นผู้ใหญ่รับผิดชอบตัวเองให้ได้แล้วค่อยมาจีบใหม่นะ

[butter.juliet]

ทำไมมันหน่วงๆ 

[roseen]

รักของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

เพื่อเขาหรือเพื่อตัวเอง

ต่างก็เจ็บมากหรือน้อย ..แต่มันก็เจ็บ

ต่างคนต่างไป...เหลือสิ่งดีๆเก็บไว้ในใจ

ไว้เพื่อนึกถึงความรู้สึกดีๆ ...ว่าเคยรักใครคนนึง

[TrebleBass]

คือแบบ มัน... เฮ้อ มาก  สงสารตัวเองที่สุดอะ  ทำไมอินขนาดนี้ 555+

[poppycake]

เรื่องส้ั้นเรื่องนี้
ไม่เห็นอ่านเพลินๆเรยอ่ะ
มาม่าสุดๆๆ T^T

[boyslover]

ต่างคนต่างรัก คนหนึ่งรักและพยายามไขว่คว้า อีกคนรักแต่จำต้องปล่อย
บัดซบสิ้นดี!!!!

[aa_mm]

(เรื่องสั้นไร้ความต่อเนื่อง..... "เด็กกว่าแล้วไง")ผมกลับมาแล้ว

"ถ้าถูกมองว่าเป็นเด็ก แล้วก็ยังทำตัวเป็นเด็กต่อไป ก็จงเป็นเด็กในสายตาคุณพิชาญไปตลอดชีวิตเถอะ อคิราห์"

พี่ไอซ์ไม่ใช่คนพูดมาก

แต่ไหนแต่ไร พี่ไอซ์เป็นคนที่เด็ดขาด พูดคำไหนคำนั้น
และญาติ ๆ ทุกคนก็ต้องให้ความยำเกรง แม้จะอายุน้อย แต่ความนิ่งเฉยและเด็ดเดี่ยวของพี่ไอซ์ทำให้ อคิราห์ คิดอยู่เสมอ

อยากเป็นให้ได้สักครึ่งหนึ่งของพี่ไอซ์
เผื่อคุณพิชาญจะหันกลับมามองกันบ้างสักนิดก็ยังดี

"อยู่เมืองนอก ทำตัวเสเพล ผลาญเงินคุณป้า ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น ตลอดชีวิตของนายก็เป็นได้แค่เด็กไม่รู้จักโตเท่านั้น เคยเป็นเด็กยังไงก็คงเป็นแบบนั้นไปตลอดนั่นแหละอคิราห์ คิดดี ๆ แล้วปรับปรุงตัวซะใหม่ ห้าปีของนายจะปล่อยให้สูญเปล่า ก็แล้วแต่นายแล้วกัน"

เพราะคำพูดวันนั้นของพี่ไอซ์ ถึงทำให้อคิราห์ได้คิด

ไปเรียนต่อทั้งที่หัวใจบอบช้ำ ไม่ได้อยากไป แต่ที่ไปก็เพราะต้องการหนีสภาพแวดล้อมเดิม ๆ ที่ทำให้คิดถึงคุณพิชาญ

"พี่พร้อมช่วยเสมอ แต่ถ้านายไม่คิดจะทำตัวให้หลุดจากคำว่าเด็ก นายก็เป็นไอ้เด็กไม่รู้จักโต เป็นไอ้ขี้แพ้ไปตลอดชีวิตเลยแล้วกัน"

ในวันนั้น
อคิราห์ที่ทำตัวเสเพล เอาแต่เที่ยวเล่นไปวัน ๆ หยุดทุกอย่างและกลับมาเริ่มนับหนึ่งใหม่

หยุดความคิดโง่ ๆ ของตัวเอง และหันมาตั้งใจเรียนจนจบได้ในระยะเวลาแค่ปีครึ่ง

ทุกวันทุกคืน เอาแต่ครุ่นคิดว่าจะต้องกลับมาอย่างสมภาคภูมิ และเมื่อวันนั้นมาถึง

อคิราห์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของคุณพิชาญในฐานะของผู้บริหารฝ่ายต่างประเทศของบริษัทไอศูรย์ขนส่ง ก็ทำให้คุณพิชาญแปลกใจไม่น้อย

"ยินดีที่ได้คุณมาเป็นผู้ช่่วยครับ คุณพิชาญ จากนี้ไปผมต้องขอรบกวนด้วย"

ไม่เหลือเค้าของไอ้เด็กน้อยโยเยเมื่อสองปีก่อน

อคิราห์ตรงหน้า คือชายหนุ่มท่าทางสงบเสงี่ยมและดูดีมีมาดอย่างไม่น่าเชื่อ

..............จะทำเป็นฟอร์ม และพยายามทำเป็นมีมาดไปแบบนี้ได้นานแค่ไหนกัน...............

แม้แต่คุณพิชาญ ที่ได้เจออคิราห์อีกครั้ง ก็ยังอดไม่ได้ที่จะไม่มั่นใจในตัวไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่โตแต่ตัว แต่ปากก็คงยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเหมือนเดิม

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

"ผมฝากด้วยคุณพิชาญ ประสบการณ์ของคุณมีประโยชน์กับผมเสมอ"

คุณอคิราห์ผู้บริหารฝ่ายต่างประเทศ เป็นคนรุ่นใหม่ไฟแรง ที่พร้อมจะปรับเปลี่ยนทัศนคติเพื่อเปิดรับแนวคิดใหม่ ๆ อยู่เสมอ

และคุณพิชาญเองก็ยังนึกแปลกใจที่อคิราห์เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

"ด้วยความยินดีครับ คุณอคิราห์"

เราใช้ฐานะเจ้านายกับลูกน้องในการพูดจากันเสมอ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม

แต่แปลกที่นานวันคุณพิชาญก็รู้สึกว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิม

ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนั้น เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์แบบไปแล้ว

และคำพูดที่เคยได้ยินได้ฟังเมื่อสองปีก่อน ก็คงจางหายไปด้วย เมื่ออคิราห์ได้พบโลกที่กว้างใหญ่ขึ้น

ดีแล้วที่เป็นแบบนี้

ดีแล้วที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้

อคิราห์เด็กน้อยคนนั้น ไม่มีตัวตนอีกต่อไปแล้ว ที่อยู่ตรงหน้าก็มีเพียงคุณอคิราห์ชายหนุ่มที่เพียบพร้อมทั้งรูปลักษณ์ และฐานะการงาน

"ผมฝากเอกสารชุดนี้ด้วยนะครับ คงต้องรบกวนคุณพิชาญหน่อย"

แฟ้มเอกสารการติดต่อกับลูกค้าต่างประเทศถูกส่งให้กับคุณพิชาญที่รับมาถือเอาไว้เงียบ ๆ

"ผมจะเร่งดำเนินการให้เร็วที่สุดครับ"

ตอบกลับไปและคุณพิชาญก็กำลังจะก้าวขาออกจากห้องไปเงียบ ๆ

แต่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"คุณอคิราห์ครับ แล้วแฟ้มการประ......"

รีบหันมาเพื่อจะถาม
และก็ทันได้สบตากับดวงตานิ่งคมคู่นั้นที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้ว
คุณอคิราห์ไม่ได้หลบตาแต่จ้องกลับนิ่ง ๆ และกลายเป็นคุณพิชาญเองที่ต้องเป็นฝ่ายเมินหน้าหนีไปทางอื่นและรู้สึกถึงอาการใจเต้นระทึกขึ้นมาดื้อ ๆ โดยไม่มีเหตุผล

ชั่ววินาทีที่ตั้งสติได้ คุณพิชาญก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

และก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"แฟ้มการประชุมครั้งก่อน จะดูเลยหรือเปล่าครับ"

แฟ้มการประชุมครั้งก่อนเหรอ

"ผมยุ่งหน่อยช่วงนี้ ยังไงฝากคุณพิชาญจัดการได้เลย"

ตอบปฏิเสธไปแล้ว และคุณพิชาญก็พยักหน้ารับก่อนจะก้าวขาออกจากห้องไป
และรู้สึกได้ถึงสายตาของคนที่อยู่ในห้องที่จ้องมองตามไปตลอดทุกก้าวที่เดิน

จนทำให้คุณพิชาญถึงกับหายใจสะดุด และรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองขึ้นมา

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้คุณมองผมแบบไหนแล้วนะคุณพิชาญ

แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าคุณไม่ได้มองผมเป็นแค่เด็กน้อยเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไปแล้ว

ความหวังที่เลือนลางของผม คล้ายจะค่อย ๆ สว่างเจิดจ้าขึ้นมาทีละน้อย

วันหนึ่งที่คุณมองผมว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีค่าพอให้รัก

ผมจะมีความสุขขนาดไหนนะคุณพิชาญ

ผมนับวันเฝ้ารอ และอยากขอให้วันนั้นมาถึงผมในเร็ววัน

Fin

[aa_mm]

(เรื่องสั้นไร้ความต่อเนื่อง..... "เด็กกว่าแล้วไง") ความเจ็บปวด

ระดับความอดทนของคนเรามันมีถึงแค่ไหนอคิราห์ไม่รู้ แต่ที่รู้ตอนนี้กำลังจะทนไม่ไหวแล้ว

"ในส่วนของระบบคุณต้องใช้เครือข่ายที่ติดตั้งเอาไว้ เรื่องความเสถียรผมตรวจสอบดูแล้วระบบค่อนข้างเสถียร และคุณไอศูรย์ก็เห็นด้วย ถ้าเราจะใช้ระบบนี้ในการติดต่อกับต่างประเทศ ทีนี้ให้คุณลองคิดและเปรียบเทียบกับระบบเก่าว่ามันดีกว่าหรือแย่กว่ายังไง คุณเป็นผู้บริหารรุ่นถัดไป คุณควรเป็นคนพิจารณาจะดีที่สุด"

ครับ

ตั้งใจทำงานอยู่ก็จริง แต่สายตาของอคิราห์แทบไม่ได้มองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เลย

คอยแต่จะเผลอมองไปที่หน้าของคุณพิชาญแทน

........รู้มั้ยผมคิดถึงคุณ.....

สายตาที่อคิราห์จ้องมองมา มีหรือที่คุณพิชาญจะไม่รู้สึก แต่ก็ต้องทำเป็นนิ่งเฉย ทั้งที่เริ่มร้อน ๆ หนาว ๆ มาได้พักใหญ่แล้ว

"คุณมีอะไรสงสัยมั้ย"

สงสัยเหรอ

"คุณคิดว่าระบบเราต้องมีการปรับเปลี่ยนจริง ๆ เหรอ"

พยายามตั้งสติ ให้อยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์หลายครั้ง แต่หัวใจกำลังล่องลอยอย่างมีความสุข

กลิ่นหอม ๆ ของคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ที่กำลังคลิกเมาส์ไปด้วยระหว่างอธิบายมันกำลังจะทำให้ความอดทนของอคิราห์หมดลงทุกที

ดวงตาเริ่มเลื่อนลอย ใบหน้าเริ่มเหมือนจะยิ้มแต่ก็ต้องพยายามข่มเอาไว้

ผมอยากอยู่แบบนี้ไปนาน ๆ

อยากอยู่ไปเรื่อย ๆ

"คุณพิชาญ"

ครับ

หันไปตามเสียงเรียก และก็ทันได้สบตากับดวงตาคมร้อนแรงคู่นั้นที่จ้องนิ่งมองมา

คุณอคิราห์ เมื่อก่อนคุณเป็นยังไง ผมก็ยังพอหักห้ามใจตัวเองให้ไม่คิดอะไรกับคุณได้

แต่ตอนนี้ ยิ่งพยายาม ความพยายามที่มีก็เหมือนจะลดลงทุกวัน

"คุณคลิกช่องผิดหรือเปล่า นั่นมันข้อมูลภายในต่างประเทศไม่ใช่เหรอ"

อ่า...ข้อมูล....................

"คุณควรรู้ข้อมูลภายในประเทศประกอบด้วย บางครั้งมันก็มีผลกับระบบของตลาดต่างประเทศ"

งั้นเหรอ

ผมกำลังพยายามทำความเข้าใจกับมันอยู่นะ

"คุณต้องกลับไปช่วยคุณไอศูรย์ดูเอกสารเมื่อไหร่ล่ะ ผมคิดว่าผมเรียนรู้งานพอจะไหวแล้ว ถ้าคุณเห็นว่าปล่อยผ่านได้ คุณปล่อยได้เลยนะ อะไรที่ผมไม่รู้ ผมจะถามคุณทีหลังแล้วกัน"

นี่เรียกว่าผลักไสหรือเปล่า

ถ้าใช่

คุณพิชาญ จะได้ไม่แปลกใจที่รู้สึกปวดใจขึ้นมาเล็ก ๆ

เมื่อก่อนยังพอทำใจไหว แต่หลัง ๆ มานี้ เหมือนเริ่มจะไม่ไหวขึ้นมา

"งั้น พรุ่งนี้คุณเริ่มทำงานด้วยตัวเองแล้วกันนะ วันนี้มีอะไรก็ถามผมมาแล้วกัน ผมจะอธิบายให้"

ครับ

"ขอบคุณมากคุณพิชาญ"

"ยินดีครับ"

ก็แล้วจะให้ตอบอะไร ในเมื่อตอบได้แค่นี้ก็ดีถมเถแล้ว

คุณพิชาญหยิบแฟ้มเอกสารที่อยู่ตรงหน้ามาทั้งหมด และก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

วางแฟ้มลง แล้วก็เริ่มจัดการเปิดไปที่หน้าที่ค้างอยู่ พิมพ์ข้อความเฉพาะที่จำเป็นเท่านั้น

พยายามตั้งใจอยู่กับงาน

และไม่ทันได้มอง ว่ามีใครบางคนกำลังแอบลอบมองอยู่เงียบ ๆ

.....คุณคิดว่าผมเหนื่อยมั้ยคุณพิชาญ.....

นี่มันเจ็ดปีแล้วนะ

คุณว่าผมเหนื่อยมั้ย

คำตอบคือผมเหนื่อยมาก เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนบางครั้งผมก็เหมือนจะทนไม่ไหว ผมจะทนถูกคุณปฏิเสธได้อีกนานแค่ไหน

เหมือนว่าทุกอย่างจะเริ่มดีขึ้นตอนที่กลับมานับหนึ่งใหม่ แต่พอนาน ๆ ไปยิ่งอยู่ใกล้คุณไปเรื่อย ๆ ใจผมยิ่งเริ่มกลับมาเหนื่อยอีกครั้ง

"คุณพิชาญ ผมถามอะไรหน่อยสิ"

ถามเหรอ

คุณพิชาญเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารและหันไปมองคนที่บอกว่าจะถาม

"ครับ เท่าที่ผมตอบได้"

คุณคงตอบได้อยู่แล้วล่ะ เพราะเรื่องนี้ผมถามคุณไม่รู้กี่รอบแล้ว

"มีสักวินาที ที่คุณคิดจะรักผมมั้ย"
"........................."

คำถามเรียบง่าย คนถาม ถามไปคลิกดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ไป ส่วนคนตอบ กำลังกำมือแน่น และพยายามบังคับสีหน้าให้ราบเรียบที่สุด เพื่อจะยืนยันคำพูดเดิม ๆ ของตัวเอง

"ไม่"

ไม่สินะ ไม่.....

"ตอนนี้คุณสบายใจมั้ย ที่ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณแล้ว"

สบายใจงั้นเหรอ

"ก็โอเคนะครับ มันทำให้การทำงานราบรื่นขึ้น เรื่องความสัมพันธ์ในที่ทำงาน ผมไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรเท่าไหร่"

นั่นสินะ

".......ไม่ว่าผมจะเปลี่ยนไปแค่ไหน คำตอบของคุณก็ยังเป็นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ"

ใช่ครับ

คำตอบของผมไม่เคยเปลี่ยน

ตั้งแต่คุณเป็นแค่นักเรียนมัธยม เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย หรือแม้กระทั่งตอนนี้ที่คุณกลายเป็นเจ้านายผมไปแล้ว คำตอบของผมก็ยังเป็นเหมือนเดิม

และมันจะเป็นเหมือนเดิมตลอดไป ไม่เปลี่ยนแปลง

อคิราห์กำมือแน่น และมือที่กำลังคลิกเมาส์อยู่ก็หยุดนิ่งค้าง

พอๆ กับที่คุณพิชาญที่ค่อยๆ เปิดแฟ้มเอกสารไปทีละหน้า เริ่มรู้สึกถึงอาการใจหายวูบ และรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยกับคำพูดที่ตัวเองตอบออกไป

คนฟังคงไม่รู้สึกอะไรแล้ว

เพราะใบหน้าเรียบเฉยสนิท ส่วนคนพูด เจ็บจี๊ดในหัวใจไม่น้อย

แย่ชะมัด พูดเองเจ็บเอง ไม่น่าเชื่อ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

"ขอโทษที่ผมทำให้คุณอึดอัดและลำบากใจมาตลอดหลายปี"

คุณพิชาญหันไปมองหน้าของอคิราห์ที่พูดบางอย่างออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

แต่ครั้งนี้ต่างกันเล็กน้อยตรงที่ คนพูดไม่ได้จ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่มองมาที่ใบหน้าของคุณพิชาญแทน

มองนิ่ง ๆ

มองตรงมา

และคุณพิชาญก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่ปวดร้าวที่จ้องมอง

มันต่างจากทุกครั้ง จากเดิมที่ทุกอย่างคล้ายจะสงบลงแล้ว แต่ในครั้งนี้ความรู้สึกเดิม ๆ มันกำลังกลับมาอีกครั้ง

หลายเดือนมานี้ ที่ได้ร่วมงานกันมา สิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับ คืออคิราห์ พร้อมที่จะเรียนรู้งาน และตั้งใจทำงานเป็นอย่างดี

ไม่เคยพูดถึงเรื่องเก่า ๆ ไม่เคยพูดจาแบบเดิม

ใช่ที่คุณพิชาญเกือบจะสบายใจ แต่ก็ใจหาย ที่ความสำคัญของตัวเองถูกลดระดับลงจากคนที่อคิราห์เฝ้ารัก เฝ้ารอ กลายเป็นเพียงแค่พนักงานคนหนึ่งที่มีหน้าที่ดูแลให้ฝ่ายบริหารทำงานได้สะดวกขึ้น

แต่เมื่อวันหนึ่ง อคิราห์ย้อนกลับมาพูดเรื่องนี้อีกครั้ง แม้จะเป็นการพูดในแบบที่เรียกว่าให้คนฟังสบายใจ

แต่คุณพิชาญแทบไม่ได้รู้สึกสบายใจอะไรเลย

"แค่คุณไม่ยึดติดแล้วก็ที่ไม่คิดอะไรแบบที่ผ่าน ๆ มาทุกอย่างมันก็จบ เราต่างก็ทำงานด้วยกันอย่างแฮปปี้ คุณโอเค ผมก็โอเค"

งั้นเหรอคุณพิชาญ

คุณโอเค ผมก็....โอเค งั้นเหรอ

"นั่นสินะ"

อคิราห์เบือนสายตากลับไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

ตอบเพียงแค่นั้น แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำงานไปเงียบ ๆ

คุณพิชาญ....กำลังกำมือแน่น และภาวนาขอให้ตัวเองไม่แสดงความรู้สึกออกไปทางสีหน้าแววตาทั้งหมด

อคิราห์เด็กน้อย เปลี่ยนไปแล้ว ที่เห็นตรงหน้า คือผู้ชายคนหนึ่งที่มีท่าทีเงียบขรึมและแค่เพียงสายตาที่มองมาเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้คนถูกมองหายใจไม่ทั่วท้อง

คุณพิชาญเริ่มรู้สึกว่าความอดทนของตัวเองกำลังเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ

เจ็ดปีของคุณที่เจ็บปวด มันก็ไม่ได้ต่างจากผมหรอกนะ

คุณไม่รู้หรอก การหลงรักเด็กมัธยมที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย มันเป็นเรื่องแย่ที่สุดในชีวิตผม

แล้วคุณก็ไม่รู้หรอก การต้องพยายามหักห้ามใจ ไม่ให้ใจอ่อนกับนักศึกษาฝึกงานที่ชื่ออคิราห์มันยากลำบากแค่ไหน

ที่ผมทำได้ก็แค่ปกปิดมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด ทำเหมือนผลักไสไม่สนใจ ทั้งที่ผมอยากร้องไห้ทุกครั้งที่ต้องบอกตัวเองให้ปฏิเสธคุณ

คุณคิดว่า ตลอดเจ็ดปี ที่ผมไม่คบหาใครเลย มันเป็นเพราะอะไร

แต่เรื่องนี้จะให้ผมบอกใครได้ ผมอายเกินกว่าจะบอกให้คนทั้งโลกรู้

ผมหลงรักเด็กน้อยคนนั้นที่เจอกันที่ห้องปกครอง ผมชอบเด็กคนนั้นตั้งแต่วันที่เขาร้องไห้งอแง บอกว่าเลือดไหลจากนิ้วไม่หยุด

แล้วคุณคิดว่าผมควรทำยังไงตั้งแต่แรก....

มันควรต้องจบตั้งแต่วันนั้น แต่เป็นผมเอง ที่ปล่อยให้ความรู้สึกในใจเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ตลอดมา

คนที่เจ็บไม่ใช่คุณคนเดียว คุณลองมาเป็นผมดูมั้ย จะได้รู้
ว่าความรู้สึกที่ไม่สามารถแสดงออกได้ เจ็ดปีเต็มมันเป็นยังไง

บอกตรง ๆ นะคุณอคิราห์......ผมโคตรเจ็บปวด ทุกครั้งที่ต้องพยายามทำหน้านิ่งเฉยเพื่อปฏิเสธความรู้สึกของคุณ

แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อคุณก็เห็นอยู่ว่าผมคือใคร

ผมพิชาญนะ คุณพิชาญที่ไม่เคยย่อท้อกับเรื่องอะไรทั้งนั้น

แต่น่าเศร้า ที่ต้องมาตายน้ำตื้น

เรื่องอะไรผมก็ไม่เคยท้อ แต่เรื่องของคุณ มันทำให้ผมท้อตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

ปลายทางมันจบไม่สวยหรอก คุณก็รู้ แล้วผมจะไปทำอะไรได้ นอกจากตัดใจซะตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ทั้งที่ป่านนี้ผมก็ยังตัดให้ขาดไม่ได้

คิด ๆ ดูแล้ว ผมน่ะ มันน่าสมเพชสิ้นดี

TBC.

[boyslover]

เอาละเจอเด็กปล่อยหมัดฮุกไปเต็มๆ ติดสตั้นไปเลยนะครับแหม่งานนี้

[Elleelle1234]

รอตอนต่อไปค่าาาา 

[roseen]

เจ็บเหมือนเดิม

[aa_mm]

(เรื่องสั้นไร้ความต่อเนื่อง..... "เด็กกว่าแล้วไง") คุณแม่ของอคิราห์

"พี่แพท บ่ายนี้มีเรื่องด่วนเข้ามาค่ะ คุณแม่ของคุณอคิราห์ขอพบพี่แพทหน่อย ท่านให้ถามว่า พี่แพทจะสะดวกพบท่านหรือเปล่า"

หมายความว่ายังไง

อยู่ ๆ คุณแม่ของคุณอคิราห์ก็ขอพบงั้นเหรอ

"เอ่อ....บ่ายนี้..งั้นเหรอ...รีบโอนสายท่านเข้ามา เดี๋ยวพี่คุยกับท่านเอง"

จัดการให้ลูกน้องโอนสายเข้ามา ทั้งที่เกิดอาการหายใจไม่ทั่วท้อง

มาแล้วสินะ

เรื่องที่ไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องพบเจอ มีสองเรื่องให้เลือก
ระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว

เรื่องงานแทบไม่เกี่ยว แต่เรื่องส่วนตัว รับรองเกินร้อย

"สวัสดีครับ ผมพิชาญครับ พอดีลูกน้องแจ้งว่าคุณป้าราศรีต้องการพบผม มีอะไรให้รับใช้ครับ คุณป้าราศรี"

พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรที่สุด

และคุณป้าราศรี ที่ทุกคนเรียกกัน ก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท

"คุณแพทนะ ดิฉันราศรีค่ะ บ่ายนี้ขอพบหน่อยนะ พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย"

อ่า

คุณพิชาญใจหายวูบ

กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น และก็พยายามฝืนให้น้ำเสียงเป็นปกติมากที่สุด

"ยินดีครับ"

ตอบไปเพียงเท่านั้น และปลายสายก็วางไปแล้ว

งานเข้าแล้วสินะ

งานช้างเลยด้วย

หึ พิชาญเอ้ยยยยย พิชาญ นายมันน่าสมเพชจริง ๆ

ไม่มีอะไรต้องแก้ตัวหรอก แค่ไปบอกว่าไม่คิดอะไรกับอคิราห์ซะก็จบ

อยู่ที่คุณป้าราศรีแล้วล่ะว่าจะคิดยังไง

ผมทำได้แค่นี้แหละครับ มากกว่านี้ผมก็คงทำอะไรไม่ได้

ก็คงได้แต่ ก้มหน้าก้มตารับทั้งหมดเอาไว้แค่นั้น เรื่องแบบนี้ผมไม่ถนัดนักหรอก

แต่ก็ต้องยอมรับ ....... เรื่องนี้มันทำให้ผมหนักใจจริง ๆ ..........

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

"นั่งก่อนสิคุณแพท"

คุณป้าราศรี เป็นสาวใหญ่ ที่แต่งกายภูมิฐาน แม้เธอจะมีฐานะเป็นถึงคุณป้าของเจ้าของบริษัทไอศูรย์ ขนส่ง ที่คุณไอศูรย์ค่อนข้างให้ความเกรงใจอยู่ไม่น้อย

แต่เธอก็ไม่เคยวางอำนาจใส่ใคร

เธอไม่ค่อยอยู่ที่ประเทศไทย ส่วนใหญ่เธอใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น เธอมักจะสนุกสนานกับการทำแปลงดอกไม้ มากกว่าจะเข้าร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ในสังคมชั้นสูง

ชีวิตของเธอเรียบง่าย และใคร ๆ ต่างก็ชื่นชมที่เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่เคยฟุ้งเฟ้อหรูหรา เหมือนคนมีอันจะกินคนอื่นๆ ที่ขยันออกงานและพร้อมจะอวดเพชรพลอยที่ประโคมมาอวดกันจนเต็มที่

"ดิฉันทำเอแคลมาค่ะ แบ่งให้ทานกันจนทั่วแล้ว คุณแพทจะรับสักหน่อยมั้ย"

นี่มันยิ่งกว่าบรรยากาศชวนขนหัวลุกอีกนะ

คุณพิชาญได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่ก็พยายามฝืนยิ้ม

"ขอบคุณมากครับ คุณป้าราศรี ขอบคุณแทนน้อง ๆ ด้วยที่คุณป้าราศรีอุตส่าห์นำขนมมาฝาก"

ไม่เป็นไรหรอก

"ดิฉันจะไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะคุณแพท...ดิฉันว่าคุณแพทน่าจะทราบว่าดิฉันมาหาคุณแพทวันนี้ด้วยเรื่องอะไร"

บังเอิญผมไม่ทราบครับ

แต่ถ้าให้เดา ก็คงจะ.......

"อากิ...เขาไม่มีพ่อนะ คุณแพทพอจะทราบใช่มั้ย"

อากิ หมายถึง.....

"คุณอคิราห์สินะครับ"

ใช่

"ค่ะ....หมายถึงอคิราห์...จริง ๆ แล้ว เขาชื่ออาคิระ....คุณพ่อเขาตั้งให้"

เธอยิ้ม เมื่อพูดถึงคุณพ่อของคุณอคิราห์

"คุณพ่อเขาค่อนข้างบ้างาน เหมือนชาวญี่ปุ่นทั่วไป สมัยก่อนที่ดิฉันจะแต่งงาน ที่บ้านค่อนข้างจะกีดกันพอสมควรค่ะ เนื่องจากคุณพ่อของเขา เป็นแค่วิศวกรจากญี่ปุ่นที่เข้ามาทำงานในบริษัท ส่วนดิฉันเป็นลูกสาวเจ้าของ พอรู้ว่ารักชอบกัน คุณพ่อท่านก็ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ แต่ก็ฝ่าฟันจนได้แต่งงานกันนั่นแหละค่ะ"

เรื่องราวชีวิตของเธอ
เป็นเรื่องที่คุณพิชาญต้องยิ้มตาม

"คุณพ่อเขาเสียตั้งแต่เขาได้ห้าขวบ"

ครับ

ผมพอจะรู้อยู่บ้าง

"เขาไม่มีพี่มีน้อง ดีที่มีตาไอซ์เล่นด้วย เหมือนเป็นพี่เป็นน้องของเขา เขาก็เลยรักพี่เขามาตลอด มีอะไรก็เชื่อฟังพี่ มีเรื่องอะไรก็ขอให้พี่ไอซ์ช่วย"

เธอเล่าไปยิ้มไป

ก่อนจะหันมามองหน้าของคุณพิชาญและอมยิ้มน้อย ๆ

"เขาไม่เคยขอร้องอะไรดิฉันเลย แต่ครั้งนี้เขามากราบที่ตักดิฉันและขอร้องให้ช่วยเรื่องนี้หน่อย"

หมายถึงเรื่อง....

"ดิฉันพอจะทราบเรื่องของคุณแพทมาบ้าง และดิฉันก็คอยเฝ้ามองแกมาตลอด แรก ๆ ดิฉันคิดว่าเป็นความรัก ความหลง แบบเด็ก ๆ คิดว่าไม่นานมันก็จะจางหายไป

แต่มันไม่เท่านั้น หนึ่งปีก็แล้ว สองปีก็แล้ว ห้าปีก็แล้ว เจ็ดปีก็แล้ว เขาก็ยังไม่เปลี่ยน"

เรื่องนั้นน่ะ ผม....

"คำว่า "รัก" ของอากิ จนถึงป่านนี้ก็ยังเหมือนเดิมเสมอ และดิฉันคิดว่ามันก็ยังคงอยู่ต่อไปถัดจากนี้เรื่อย ๆ หรือบางทีอาจตลอดชีวิตของเขา"

อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

แต่คุณพิชาญก็ได้แต่รับฟังนิ่ง ๆ โดยไร้คำพูด

"ดิฉันต้องขอโทษด้วย ที่อากิสร้างความลำบากใจให้กับคุณแพทบ่อย ๆ แต่ถ้าพอจะมีโอกาสสักนิด แค่เพียงนิดเดียว......คุณแพทช่วยเปิดโอกาสให้อากิด้วยค่ะ ถือว่าดิฉันขอร้อง"

ไม่ใช่แค่พูด

แต่คุณป้าราศรี ใช้วิธีก้มหัวลงเล็กน้อย แบบคนญี่ปุ่น เพื่อเป็นการขอร้อง

และกลายเป็นคุณพิชาญที่ถึงกับทำอะไรไม่ถูก

ต้องรีบยกมือไหว้คุณราศรีซ้ำ ๆ

"คุณป้าราศรีครับ อย่าทำแบบนี้เลยครับ ผมเข้าใจแล้วครับ ผมเข้าใจแล้ว อย่าทำแบบนี้เลย ผมลำบากใจครับ"

ได้แต่อึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น

และคุณป้าราศรีก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าของคุณพิชาญ แววตาของเธอมุ่งมั่นให้เห็นชัดเจนว่าคำขอร้องของเธอไม่ใช่ขอร้องเล่น ๆ แต่เธอจริงจังกับมันมาก

"เข้าใจแล้วครับ"

คุณพิชาญต้องเป็นฝ่ายก้มหัวให้แทน

และคุณป้าราศรีก็ส่งยิ้มให้กับคุณพิชาญที่กำลังทำหน้าไม่ถูก

"ดิฉันทราบว่าเป็นเรื่องลำบากใจ แต่ขอโอกาสให้อากิ สักนิดจริง ๆ ค่ะ"

ทราบแล้วครับ ผมทราบแล้ว

ตอนแรกผมทำใจมารับการด่าว่าเสียดสีอย่างเต็มที่

แต่มันกลายเป็นคำขอร้อง ที่ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก

"ขอบคุณมากค่ะ"

เธอก้มหัวเพื่อเป็นการขอบคุณ และก็พูดอะไรอีกบางอย่าง

"แกแปลกๆ ไม่ค่อยเหมือนคนอื่นหน่อยค่ะ แต่เรื่องความจริงจัง แกไม่ต่างคุณพ่อของแก ขอให้คุณแพทวางใจได้"

วางใจครับ

วางใจมาก

วางใจจนไม่อยากเชื่อ ว่าอคิราห์จะเล่นไม้นี้

"เรื่องของความเหมาะสมอะไรนั่น คุณแพทไม่ต้องกังวลนะคะ ดิฉันเองก็ผ่านความรู้สึกแบบนั้นมาแล้ว และทั้งคุณพ่อของอากิ และดิฉันเราก็ฝ่าฟันด้วยกันมาได้ ขอให้คุณแพทเปิดใจให้เขาก็พอ แล้วคุณแพทจะรู้ว่าแกจริงจังกับคุณแพทจริง ๆ"

เรื่องนั้นผมซึ้งเลยครับ

ผมซึ้งกับมันมาก

"เดี๋ยวดิฉันมีเรื่องต้องไปทำอีกเล็กน้อย ขอตัวก่อนแล้วกันนะคะคุณแพท"

เธอลุกขึ้นยืน และคุณพิชาญก็ต้องเป็นฝ่ายพาเธอมาส่ง

แต่บางทีการมาส่งอาจไม่จำเป็นแล้ว เพราะมีคนมายืนรอเธออยู่ที่หน้าห้อง

"สวัสดีครับคุณพิชาญ ไม่ได้เจอกันนานสบายดีนะครับ"

สบายดีงั้นเหรอ
สบายดีมาก

สบายดีมาก ๆ เลยล่ะคุณอคิราห์

"คุณแม่ครับ เชิญทางนี้ครับ"

หึ

ร้ายกาจเกินไปแล้ว

มองตามคนที่ประคองคุณราศรีไปส่ง และอคิราห์ก็หันมามองหน้าของคุณพิชาญแต่ไร้คำพูด

ดวงตาคมมีแววไหวระริกเล็กน้อย แล้วก็หันกลับไปประคองคุณราศรี

ผมไม่นึกว่าคุณจะทำได้ถึงขนาดนี้

บอกตามตรงนะ ผมอึ้งจริง ๆ กับสิ่งที่คุณทำ......
จากเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

กลายเป็นชายหนุ่มที่โตขึ้นเพื่อกลับมาปั่นหัวผมสินะ

เรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อยแล้วคุณอคิราห์

คุณทำแบบนี้ผมว่า "มันก็เกินไป" จะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้จะทำหน้ายังไงก็ทำไม่ถูก

คุณมันร้ายกาจเกินไปแล้ว คุณอคิราห์

Fin

[roseen]

ให้มันได้อย่างนี้สิ ทำมันทุกทางทุกอย่าง ให้มันรู้ไปว่าจะไม่สมหวัง