ตอนที่ 11
เสียงที่ปลุกผมเช้านี้ไม่ใช่เสียงนกร้องอย่างที่อยู่บ้าน ไม่ใช่เสียงนาฬิกาเช่นเคย แต่กลับเป็นเสียงทุ้มๆของคนที่นอนข้างกัน
เมื่อคืน เสียงของคนที่กระซิบอย่างแผ่วเบาข้างหู
“...อล แอล”
ผมงัวเงียลืมตาขึ้นเพราะเสียงปลุกเบาๆของใครบางคน ทันทีที่ลืมตาตื่นก็เห็นใบหน้าคมเข้มที่ยื่นเข้ามาใกล้แล้วผละออกไป
เพื่อให้ผมได้ลุกขึ้นนั่ง
“ตื่นได้แล้ว 7โมงครึ่งแล้วนะ” ผมใช้สมองประมวลผลอยู่ราวๆสองนาทีว่าตัวเองมีเรียนตอนสิบโมงนี่นา
“อือ~” ผมครางในลำคออย่างง่วงงุน อ่า...ยังง่วงอยู่เลยอ่ะ
“อาบน้ำนะ” ร่างสูงนั่งลงริมเตียงข้างๆผม ก่อนจะยกมือเสยผมที่ยุ่งเหยิงของผมออกจากไปหน้า
มือหนาลูบแก้มผมอย่างแผ่วเบา ตอนนี้เริ่มจูนสติตัวเองได้แล้วจึงสังเกตว่าพี่คลินอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
“พี่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว อาบน้ำแล้วออกไปกินนะ” ร่างสูงย้ำในสิ่งที่ผมต้องทำ ซึ่งผมได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว
พี่คลินลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงแล้ว ผมจึงต้องลุกตามเพื่อจะไปอาบน้ำ ตอนเช้าๆตื่นนอนสติผมยังคงไม่เข้าที่เท่าไหร่
เลยยังไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่ทำตามคำสั่งของใครอีกคน ผมเดินเข้าห้องน้ำที่มีห้องแต่งตัวอยู่ภายใน
แล้วจัดการกับตัวเอง พออาบน้ำเสร็จสติเลยกลับมาเป็นปกติ การประมวลผลทุกอย่างโอเค เดินมาที่โต๊ะอาหาร
ซึ่งมีคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ทรุดตังลงนั่งที่ตรงข้ามซึ่งถูกเตรียมไว้เรียบร้อย อาหารเช้าวันนี้เป็นข้าวต้มทะเลที่หน้าทานมาก
กลิ่นหอมฉุยจนท้องผมร้องเลย
“ตื่นมาตั้งแต่กี่โมงเนี้ย” ผมตักข้าวต้มทานตามพี่คลินแล้วถามออกไปด้วยความสงสัย อย่างเร็วสุดก็ต้องตื่นก่อนผมครึ่งชั่วโมง
แต่นี่ขนาดแต่งตัวเรียบร้อยแล้วแสดงว่าต้องตื่นเช้ามาพอสมควรเลย
“6โมง”
“ตื่นเช้าจัง”
“หืม ไม่ใช่เด็กบางคนนะ ปลุกยังไม่อยากตื่น” อูย เหมือนจะเป็นผมเลยเนาะ><
“เด็กที่ไหนกันนะ ไม่ใช้แอลหรอกเนาะ” ผมเฉไฉไปทั้งๆที่รู้ว่าเป็นตัวเอง
“อืม ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่เลย” ฟังจากน้ำเสียงนี่ชัดเลย ผมทำไรไม่ได้เลยต้องรีบก้มหน้าก้มตาทานอย่างเดียว
ทานเสร็จทั้งสองคนก็เอาถ้วยวางไว้อ่างล้างจานก่อน พี่คลินบอกว่าหลังจากที่ส่งผมเสร็จเขาจะกลับมาล้าง
ที่จริงผมพูดกับเขาหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องลำบากมาส่งผม เพราะพี่คลินไม่มีธุระต้องออกไปข้างนอกเลย
กลับต้องเสียเวลามารับมาส่งผมทุกๆวัน บอกตรงๆว่าเกรงใจเขามากๆเลย แต่ก็นั่นแหละ คุยกันกี่ครั้งเขาก็ไม่ยอม
ผมเลยป่วยการที่จะพูด จะได้ไปกลับมหาลัยเองก็ตอนที่เขาไม่ว่างจริงๆนั่นแหละ แต่ผมไม่ได้อึดอัดนะที่เขาทำแบบนี้
แต่เกรงใจมากกว่า
“เช็คดูของ ไม่ลืมอะไรใช่ไหม” ร่างสูงถามก่อนที่เราเตรียมจะออกไปกันแล้วเพื่อความแน่ใจอีกที
ผมเช็คจนมั่นใจว่าไม่ลืมอะไร จึงพยักหน้าให้พี่คลิน แล้วเจ้าของห้องก็บอกง่ายๆว่าให้ออกไปรอหน้าห้องได้เลย
รอจนเขาออกมาก็เดินลงไปลานจอดรถด้วยกัน
...
กริ๊งงงงงงง~
ผมที่นั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่หน้าโทรทัศน์จำเป็นต้องวางหนังสือเพราะเสียงกริ่งที่ดังขึ้น แต่ห้องนี้ไม่ใช่ห้องของผมนี่นา
ผมควรจะเปิดดีไหม เพราะคิดว่าน่าจะเป็นแขกของพี่คลิน เพราะถ้าเป็นเขาก็ไม่ได้กดกริ่งแบบนี้หรอกครับ
คงไขกุญแจเข้ามาเลย ตลอดสามวันมานี่ที่ผมอยู่กับเขาก็ไม่เคยเห็นใครจะมาซักที...พี่คลินเองก็ไม่ได้บอกเอาไว้ด้วย
ว่าวันนี้จะมีแขก แต่ตัวเขาเองน่าจะใกล้ถึงแล้วนะ เพราะว่าวันนี้มีประชุม เห็นบอกว่าประชุมเสร็จตั้งแต่4โมงเย็นแล้วนี่นา
ตอนนี้น่าจะถึงได้แล้ว ผมเดินมาส่องที่ตาแมวก็เห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนึงยืนอยู่ยิ่งงงเข้าไปใหญ่
อ่า...ใครกันนะ ผมควรจะเปิดไหม
แต่คิดได้ไม่นานเสียงกริ่งก็ดังย้ำขึ้นอีก ดูท่าทางร้อนใจไม่น้อยจนผมตัดสินเปิดประตูออกไป
“เอ่อ มาหาใครครับ” ผมถามคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า ยิ่งเปิดประตูมาเห็นคนข้างนอกเต็มๆแบบนี้
ความสวยยิ่งชัดเจนมากขึ้น สวย...สวยจริงๆครับ
“มาหาคลินค่ะ ไม่ทราบว่าเขาอยู่ไหมคะ”
กึก
มาหาพี่คลินงั้นเหรอ...หรือว่าเขาสองคนจะเป็นอะไรกัน ยิ่งเห็นคนตรงหน้าสวยขนาดนี้ใจผมยิ่งเต้นช้าลง
ใจดวงน้อยวูบโหวงจนรู้สึกไม่ดี มันยากนะครับที่คนสองคนที่ทั้งสวยทั้งหล่อจะเป็นแค่เพื่อนกัน
เขาสองคนเป็นอะไรกัน...
“น้องเป็นน้องของคลินเหรอคะ แปลกจัง..พี่มาที่นี่บ่อยๆแต่ไม่เคยเห็นน้องเลย”
มาที่นี่บ่อย? คำพูดที่ได้ฟังมาเมื่อกี๋ยิ่งตอกย้ำความคิดเข้าไปใหญ่ ท่าทีและการกระทำดูยังไงก็สนิทมากกว่าเพื่อน
ผมยังคงอึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรกับผู้หญิงคนนี้ดี
“น้องคะ?” ร่างบางเรียกผมอีกครั้งเมื่อเห็นผมเงียบไป ผมสะดุ้งเล็กน้อย
“คะ ครับ เอ่อ...พี่คลินยังไม่กลับครับ”
“อ๋อค่ะ งั้นไม่เป็นไร พี่เข้าไปรอเขาข้างในก็ได้” แล้วร่างขาวผ่องดูดีก็แทรกตัวเข้ามาในห้องโดยที่ผมยังไม่ทันจะได้ว่าอะไร
แต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์ว่าเขาอยู่แล้วล่ะครับ ก็นี่แขกพี่คลิน ห้องนี้ก็ของพี่คลิน...ผมไม่มีสิทธิ์ทำอะไรนี่นา
เลยได้แต่ปิดประตูห้องแล้วเดินตามเธอเข้ามา ร่างนั้นถอดรองเท้าส้นสูงที่ใส่มาแล้วใส่รองเท้าสำหรับแขกด้วยท่าทีคุ้นชิน
ก็เขามาบ่อยนี่นา...
“น้องชื่ออะไรคะ” คนที่นั่งลงโซฟาหน้าโทรทัศน์ถามขึ้น แต่...นันมันที่ที่ผมอ่านหนังสืออยู่นะTT
“ชะ ชื่อแอลครับ”
“อ๋อ เป็นน้องชายคลินเหรอ พี่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ ทั้งที่พี่กับเขาสนิทกันมากแท้ๆ”
สนิทกันมาก...
คำที่ทำเอาหัวใจของผมเหมือนถูกบีบจนแทบหายใจไม่ออก เขาสองคนเหมาะสมกันทุกอย่าง
และที่สำคัญ...ผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่แล้ว
“พี่กับคลินสนิทกันมาก เราสองคนรักกันมากๆเลยนะ เขาเป็นคนที่ดูแลพี่มาตลอด เป็นผู้ชายที่อ่อนโยน...”
ผมได้แต่ยืนฟังสิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าพูดโดยที่ไม่รู้จะทำอย่างไร สิ่งที่เธอพูดยิ่งตอกย้ำสิ่งที่ผมคิด
เขาสองคนเป็นคนรักกัน ส่วนผมมันก็แค่คนที่พี่คลินพลาดพลั้งมายุ่งด้วยก็เท่านั้นเอง...หึหึ น่าตลกสิ้นดี
ผมยังยืนฟังสิ่งที่คนตรงหน้าพูดออกมาเรื่อยๆ ยิ่งฟังสิ่งที่เธอพูดผมยิ่งรู้ตัวเองมากขึ้นว่าควรอยู่ตรงไหน
พลัก~
“ทำอะไรกันน่ะ” เจ้าของห้องตัวจริงเปิดประตูเข้ามา หน้าที่ผมแทบไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ
“คลิน มาถึงแล้วเหรอ” แล้วร่างของคนที่นั่งอยู่ก็วิ่งไปเกาะแขนพี่คลิน และผมพึ่งสังเกตว่ามีคนอีกสองคนตามมาด้วย
แต่ผู้หญิงคนนั้นคือคุณแม่พี่คลินนี่นา งั้นคนที่มาด้วยก็น่าจะเป็นพ่อของพี่คลิน...
“อืม ว่าแต่...ทำไมแอลหน้าแบบนั้น ‘ครีม’มาแกล้งอะไรแอลรึเปล่า” เอ๊ะ...ครีมเหรอ?
“คิคิ ก็ต้อนรับว่าที่น้องสะใภ้นิดนึง กำลังสนุกเลยอ่ะ” O_O มะ หมายความว่ายังไงน่ะ
“ว่าแล้ว พอเลยๆ แสดงว่าที่บอกว่าอยากเข้าห้องน้ำมากเลยขอมาที่นี่ก่อนคือโกหกใช่ไหม”
“โถ่ นิดๆหน่อยๆเอง” ดะ เดี๋ยวนะ สรุปแล้วคนนี้คือ...พี่สาวพี่คลินเหรอ
“แอล...นี่ครีม พี่สาวพี่เอง ส่วนนี่ก็คุณพ่อ” คือตอนนี้ผมนิ่งมาก คืออะไร...
ผู้หญิงคนนั้นคือพี่สาวพี่คลิน ส่วนสิ่งที่พูดคือตั้งใจให้ผมเข้าใจผิดงั้นเหรอ?
ถึงผมจะมีคำถามมากมายอยู่ในหัวแต่ก็ยังพอมีสติที่รู้ว่าต้องยกมือไหว้คนทั้งสามก่อน
ยกมือไหว้ทั้งๆที่ความคิดยังไม่ประมวลผลดีด้วยซ้ำ
“ไหว้พระเถอะลูก ดูซิ...ลูกสาวแม่มาแกล้งอะไรน้องแอลนะเนี้ย หน้าเหวอเชียว แสบจริงๆเลยลูกคนนี้
กลับบ้านไปต้องทำโทษกันซะหน่อย มาๆ ขวัญเอ้ยขวัญมานะคะน้องแอล”
คุณแม่เดินเข้ามากอดผมพร้อมกับลูบหลังราวกับจะให้ผ่อนคลายมากขึ้น ซึ่งมันก็ได้ผลมากๆ
อ้อมกอดอบอุ่นทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
“คิคิ พี่ขอโทษนะคะ เห็นหน้าน้องแอลแล้วน่ารักจนอดแกล้งไม่ได้เลย”
“เรานี่ก็นะ เกิดแฟนเจ้าคลินกลัวเราจนหนีไปจะทำยังไง” คุณพ่อพี่คลินเอ่ยออกมา
“ดูสิ ใครๆก็เข้าข้างแต่น้องแอลอ่ะ ต่อไปครีมคงตกกะป๋องแล้วสิคะ”
“แน่นอนสิคะลูก ตอนนี้น้องแอลเป็นลูกคนเล็กของแม่ เพราะฉะนั้นแม่เลยต้องดูแลเป็นพิเศษ
ส่วนเราน่ะเหรอ...ดูแลตัวเองได้แล้วก็จัดการเองแล้วกัน” คุณแม่หันไปพูดกับพี่ครีมทั้งที่ผมยังตั้งตัวไม่ทันเลยครับ
ได้แต่มองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที
“โถ่ คุณแม่อ่ะ”
“พอเลยทั้งสองคน เดี๋ยวผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ” การที่เขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้ามันก็ไม่เป็นไรหรอก
แต่การที่ลากผมมาด้วยนี่คืออะไร? ด้วยความที่สมองยังไม่กลับมาเต็มที่ ผมเลยได้แต่ก้าวตามคนที่จูงมือมา
โดยที่ไม่ได้พูดอะไร เขาพามาก็มา จนพี่คลินปิดประตูห้องเสร็จ ผมก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“แอล ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ห๊ะ หืม หน้าแบบไหนอ่ะ?” ผมถามอย่างงงๆ คือตอนนี้ผมกำลังทำหน้าแบบไหนเหรอ
“ดูเป็นเอ๋อๆซีดๆ ครีมทำอะไรเหรอ?” ทำอะไรเหรอ...
ก็ไม่ได้ทำอะไรนะ พี่ครีมก็แค่พูด...ให้คิดไปเองนิดหน่อย แต่พี่สาวพี่คลินเขาก็ไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนกันนี่เนาะ
เขาบอกว่าเป็นคนรักกัน มันก็ถูกแล้ว พี่น้องก็ต้องรักกันเป็นธรรมดา
“ปะ เปล่าหรอก แอลไม่ได้เป็นไร ปกติดี” ผมยิ้มให้คนตรงหน้าแหยๆ คือสิงที่ผมคิดไปไกลขั้วโลกเหนือมาก
คิดว่าเขาเป็นแฟนกันเลยอ่ะ><
“แน่ใจ? แล้วครีมแกล้งอะไร”
“ก็เปล่าหรอก แอลผิดเองแหละ คือ...พี่ครีมก็แค่พูดอะไรนิดหน่อย ที่เหลือคือแอลคิดไปเองทั้งนั้น แหะๆ”
“ครีมพูดอะไร?” อูย จริงจังไปไหนอ่ะ
“ก็...พูดว่าสนิทกับพี่คลิน มาหาบ่อยๆ รักกันมาก เอ่อ...ประมาณนี้แหละ ที่จริงพี่ครีมก็ไม่ได้พูดผิดอะไรนะ
เป็นแอลที่คิดมากเองแหละ คิดไปถึงนู้น...คิดว่าพี่คลินเป็นแฟนกับพี่ครีม” ประโยคหลังช่างเบาแสนเบา
ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกตัวเล็กลงเรื่อยๆ
“หือ พี่จะเป็นแฟนกับคนอื่นได้ยังไง ก็เราเป็นแฟนกันอยู่ หรือแอลคิดว่าพี่หลอกแอลงั้นเหรอ?”
เอ่อ...ทำไมทั้งเสียงทั้งหน้าดูเรียบขึ้นเรื่อยๆอ่ะ
“เปล่าๆ เปล่านะ งือ...คือแอลไม่รู้อ่ะ แอลคิดมากไปเอง แอลขอโทษ” ผมรู้สึกผิดที่คิดไปเองทั้งหมด รู้สึกผิดมากๆเลยอ่ะTT
“แอล พี่ขออะไรอย่างนึงได้ไหม...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอให้เชื่อในตัวพี่ แอลอยากรู้อะไรให้ถามให้บอกพี่
สงสัยอะไรให้ถามเลยทันที ได้ไหม?” ผมพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด แววตาของคนตรงหน้ามั่นคงและแข็งแกร่งจนมันให้ผมเชื่อ
เชื่อว่าเขาพร้อมจะทำอย่างที่พูดจริงๆ
“แอลขอโทษ...”
“พี่ไม่ได้โกรธหรอก ช่างมันเถอะ...ไม่ต้องคิดมาก ต่อไปมีอะไรก็ให้ถามพี่ก็พอ เข้าใจใช่ไหม?”
“ครับ”
“ดีมาก งั้นถือว่าเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วนะ...งั้นพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึง เดี๋ยวลงไปทานข้าวกัน วันนี้ทั้งครีม
ทั้งพ่อแม่พี่จะมาทานข้าวที่นี่ก่อนกลับบ้าน” พี่คลินลูบหัวผมสองสามทีก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เพราะความคิดมากของตัวเองแท้ๆที่ทำให้เป็นแบบนี้ ดีนะที่พี่คลินไม่ได้ว่าอะไร
เห้อ~
นั่งถอนหายใจอย่างโล่งอก รอคนที่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็ออกมา
“ป๊ะ ลงไปข้างล่างกัน”
เราทั้งสองคนจึงเดินลงมาข้างล่างเพื่อรับประทานอาหารกัน ซึ่งเป็นทางพ่อแม่และพี่ครีมที่เตรียมอาหารมาแล้ว
...........................................................................................
(ตอนนี้อยู่ไหน?)
“เอ่อ...แอลอยู่ห้าง แวะมาซื้อของอ่ะ”
(อืม งั้นซื้อของเสร็จแล้วแวะเข้าห้องพี่ไปดูแฟ้มงานให้หน่อยได้ไหมว่าอยู่หรือเปล่า หางานไม่เจอ)
“ได้ๆ ให้แอลเอาไปให้รึเปล่า?”
(ไม่ต้องหรอก อยากรู้เฉยๆว่าอยู่ไหม กลัวมันหาย)
“โอเค เดี๋ยวแอลโทรบอกอีกทีนะ”
(ครับ)
“บายยยยยยยยยยย”
เฮือก~
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก คือว่า...วันนี้เป็นวันครบรอบที่เราคบกัน6เดือนน่ะครับ เวลามันผ่านมาเร็วมากๆ
ความรู้สึกผมเหมือนเราพึ่งจะเริ่มคบกันเอง>< ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็มีทะเลาะกันบ้างเล็กๆน้อยๆ
แต่เราเลือกที่จะเปิดใจคุยกัน แล้วด้วยความที่พี่คลินเขาเป็นผู้ใหญ่เลยมีความใจเย็น ค่อยๆอธิบายจนผมเข้าใจ
สามารถปรับจูนเข้าหากันได้โดยไม่ลำบากหรืออึดอัดเลย วันนี้ผมแอบมาซื้อของขวัญครบรอบไปให้คนที่ต้องเข้าบริษัทแต่เช้า
เห็นบอกว่าจะกลับดึกด้วย ซึ่งเป็นจังหวะที่ดีมากที่ผมแอบมาซื้อของได้หลังจากเลิกเรียนตอนเที่ยง
ปกติครบรอบแต่ละเดือนก็จะมีแค่ข้อความส่งหากันธรรมดาเพราะไม่อยากฟุ่มเฟือยกับวัตถุสิ่งของอะไร
แต่ครึ่งปีที่คบกันมามันก็ค่อนข้างนานก็อยากจะให้พิเศษซักหน่อย ผมเลือกซื้อของเสร็จพอดีพี่คลินก็โทรเข้ามา
เล่นเอาแอบใจหายเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นผมรึเปล่า(นี่อุตส่าห์มาห้างที่ไม่ใช่ของเขาเลยนะ) โล่งอกไปที่เขาแค่โทรมา
ให้แวะเข้าไปดูงานที่ห้องเขาให้ วันนี้ผมจะไปนอนห้องเขาพอดี ปกติผมจะไปๆกลับๆบ้านผมและคอนโดเขา
แต่โดยส่วนมากจะอยู่ห้องเขาซะมากกว่าจนแม่แซวบ่อยๆจนเลิกแซวไปเอง^^ ผมเช็คดูของในมือว่าเรียบร้อยดี
จึงขับรถมาที่คอนโด เปิดประตูห้องเข้าไปภายในที่เงียบกริบ จัดการเปิดไฟอะไรให้เรียบร้อย
คิดว่าจะเอาของขวัญไปแอบไว้ในตู้เสื้อผ้า พอพี่คลินเปิดมาปุ๊บก็จะได้เห็น แค่คิดก็ได้แต่อมยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข
เอ๊ะ!
เปิดประตูห้องนอนเข้ามาปุ๊บ ก็มีอันต้องแปลกใจเล็กน้อย ผมกวาดตามองทั่วห้องด้วยความแปลกใจ
เมื่อมองเห็นกระดาษอะไรไม่รู้ติดอยู่ตามผนังตรงข้ามปลายเตียงอย่างลางๆเพราะยังไม่ได้เปิดไฟ
หลังจากเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนเสร็จก็กะว่าจะเอาของไปไว้แล้วแวะไปดูเอกสารให้พี่คลิน
“อ๊ะ” แรงกอดรัดจากด้านหลังพร้อมกับแสงสว่างที่มาเยือนทั่วทั้งห้องทำเอาผมทั้งตกใจและแปลกใจ
“สุขสันต์วันครบรอบ6เดือน” เสียงกระซิบจากคนที่กอดผมอยู่ดังขึ้นข้างๆหู
ผมกวาดตามองภาพถ่ายที่ติดอยู่อย่างอึ้งๆ เป็นภาพผมทุกอิริยาบถต่างๆนำมาเรียงร้อยเป็นรูปหัวใจ เวลายิ้ม เวลาหลับ
เวลากำลังทานอาหารและตรงกลางเป็นรูปคู่ผมกับเขาที่จำได้ว่าเป็นวันที่เราไปเดินเล่นตลาดแห่งหนึ่ง
ภาพที่อยู่เฉยๆพี่คลินก็เอ่ยบอกว่าถ่ายรูปกัน ผมก็เลยได้แต่ยิ้มอย่างงๆใส่กล้อง
ผมไม่เคยรู้ตัวเลยว่าพี่คลินแอบถ่ายผมตอนไหน ภาพทุกภาพมันช่างสายงามจนผมน้ำตารื้นอย่างช่วยไม่ได้
ไม่คิดว่าพี่คลินจะทำอะไรแบบนี้ให้...
ผมค่อยๆหมุนตัวไปหาคนที่อยู่ข้างหลัง ภาพข้างหน้าช่างเลือนรางเพราะน้ำตาที่ไหลออกมา
“ขะ ขอบคุณนะพี่คลิน ฮึก”
“เสียใจเหรอเนี้ยที่พี่ทำแบบนี้ ร้องไห้ใหญ่เลย”
ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงเย้าหยอก นิ้วมือแกร่งกำลังเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยน ทั้งที่น้ำตาผมไหลไม่หยุด
“ฮะ ฮึก แอลดีใจต่างหาก ดะ ดีใจมาก มีความสุขมากด้วย”
“พี่ดีใจนะที่เห็นแอลมีความสุข”
“ขอบคุณนะพี่คลิน ขอบคุณมาก”
“ว่าแต่ถุงที่ถือมาคือถุงอะไร?” ผมก้มลงมองถุงที่อยู่ในมือตัวเอง ของขวัญวันครบรอบที่ตั้งใจจะให้พี่คลิน
“ของขวัญวันครบรอบ แอลซื้อมาให้...แต่ไม่รู้ว่าจะถูกใจรึเปล่า” ผมพยายามหยุดร้อง เช็ดน้ำตาออกจากหน้าให้หมด
“หืม งั้นพี่ขอดูหน่อย” ผมยื่นถุงกระดาษสีขาวใบไม่ใหญ่มากให้พี่คลิน พอพี่คลินลองเปิดดูและหยิบออกมา
ผมก็มองอย่างลุ้นๆ กลัวไม่ถูกใจเขา
“เนกไทด์? สวยมากเลย พี่ชอบ..ขอบคุณนะครับ” ใช่ครับ...ผมซื้อเนกไทด์ให้เขา เพราะเห็นว่าด้วยหน้าที่การงาน
เขาจำเป็นต้องใช้มันบ่อยๆ เป็นสีน้ำเงินเข้ม สีที่พี่คลินชอบ
“แอลก็ขอบคุณมากสำหรับสิ่งที่พี่คลินทำให้”
“แอล...” คนตัวสูงเรียกผมเบาๆ สายตาที่มองมาอย่างจริงจังเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“พี่รักแอลนะ” หัวใจที่เต้นแรงเมื่อซักครู่ราวกับหยุดนิ่งไปเสียสนิท...
ระ รักเหรอ...คำว่ารักที่ผมรอฟังมาตลอด คำที่ทำให้น้ำตาที่แห้งเหือดไปกลับมาอีกครั้ง
“อะ อะไรนะ พี่คลินพูดอีกทีได้ไหม”
“พี่รักแอล”
“ฮึก แอลก็รักพี่คลินนะ รัก”
คำที่ผมอยากฟังและอยากพูดมาตอด แล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง
“พี่คลิน พูดอีกหน่อยได้ไหม?” ผมอยากฟังเขาพูดบ่อยๆจนต้องร้องขอออกไป ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกดี
“รักนะ รัก...พี่รักแอล”
“อีกที”
“หึหึ พี่จะบอกรักแอลทั้งคำพูดและการกระทำเลยแล้วกัน” แล้วพี่คลินเอาของขวัญไปวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง
ก่อนจะเข้ามาอุ้มผมที่ยืนงงอยู่ การกระทำอะไร? รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คนร่างสูงทาบทับตัวผมลงมาที่เตียงแล้ว
“พี่คลิน อื้อ”
ยังไม่ได้ทันได้เอ่ยถามริมฝีปากของคนตรงหน้าก็บดจูบลงมาอย่างอ่อนโยน แต่กลับทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
อ่า...สงสัยงานนี้คงไม่รอดแล้วแหละ หลังจากวันแรกที่มีอะไรกันจนถึงวันนี้เราก็ยังไม่เคยทำอะไรกันที่มากกว่าจูบเลย
ก็พี่คลินนั่นแหละที่ไม่ยอมทำอะไรผมซักที จนเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนๆแล้วก็ได้เคล็ดลับการอ่อยมาจากไอ้เพ้นท์
ซึ่งผมศึกษาและเรียนรู้จากมันมาเป็นอย่างดี กะว่าจะใช้วันนี้ซะหน่อย แต่คงไม่ต้องแล้วแหละ อิอิ
---------------------------------------------THE END----------------------------------------------------
จบแว้ววววววววววววววววววววววววว~ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาคอมเม้นต์ที่เข้ามาอ่านมากๆเลยนะคะ
ขอบคุณที่สละเวลามาสนใจนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณที่รักน้องแอลและพี่คลิน ขอบคุณสำหรับทุกคำติชม
ที่ทำให้คนแต่งได้พัฒนาตัวเองต่อไป
ประสบการณ์การแต่งนิยายครั้งแรกถือว่าเยี่ยมมาก(ถึงจะเป็นแค่เรื่องสั้นก็
เถอะ
)
แต่ว่าจะมีเรื่องใหม่มาแน่นอน...ฝากเป็นกำลังใจและติดตามกันด้วยเน้อ(คงอีกซักพักใหญ่เลยแหละ
เอาไว้แต่งได้เยอะๆซักครึ่งเรื่องค่อยเอาลงเนาะ) เรื่องที่จะบอกก็คงมีเท่านี้
ไว้เจอกันในเรื่องหน้านะคะ บ๊ะบาย~~~~~~~
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ลิขิตรัก **ตอนที่11 13/06/2557 p.4 01:11 น. จบแล้วค่าาาาา^^ (อ่าน 19257 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก