ตอนที่ ๒๐ : คนโลเลที่เห็นแก่ตัว
อากาศตอนเช้าฤดูหนาว ไม่ได้เย็นมากอย่างที่คิด อาจเพราะไออุ่นจากคนข้างกายทำให้หน้าหนาวไม่หนาวจนจับจิต ผมพลิกท่านอน สายตามองเห็นใบหน้ายามหลับของกันผ่านแสงอาทิตย์ที่เล็ดลอดเข้ามาตามม่าน
ใบหน้าคมเนียนใส จมูกโด่ง ร่างกายกำยำ กันหล่อ ปกติผมคิดว่ากันหล่อมากอยู่แล้ว แต่พอมาพิจารณาอย่างจริงจัง กันหล่อแบบแฟมิลี่แมน เขาไม่ได้มีลุคที่ดิบเถื่อนเหมือนพิช หรือลุคเพย์บอยแบบพี่อาร์ม
กันเป็นผู้ชายที่อดทนและซื่อสัตย์ และความเป็นกันนั้นมันสามารถทำลายกำแพงหัวใจผมได้อย่างไร้ข้อกังขา
“อ๊ะ...อุ๊บ!”
ริมฝีปากถูกจู่โจมโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ผมมึนงง กว่าจะรู้รสสัมผัสก็ตอนลิ้นหนาเข้ามาเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อ ผมใช้มือดันไหล่หนา แต่กันแข็งแรงกว่า เขาโอบรอบตัวผมและยกผมขึ้นไปนอนบนอก ผมกับเขาอยู่ในท่าทางที่ล่อแหลมเลยทีเดียว
“Morning Kiss” ผมทุบหน้าอกคนตัวโตกว่าไม่แรงหนัก ใครจะรู้ว่าเขาจะรุกเร็วขนาดนี้
“เฮ้ย! อะไรนะพี่กัน” ผมร้องถามเสียงหลง ไม่ได้ตกใจกับจูบรับตอนเช้า แต่เป็น ‘อะไร’ ที่มันกำลังทิ่มขาผมอยู่ต่างหาก
“...” กันไม่ตอบผม แต่สายตาที่มองมามันสื่อได้ทุกอย่าง
กันบ้า!
“ลุกไปเข้าห้องน้ำเลย!” ผมบอกเขาเสียงดุ หลบสายตาคู่นั่น
“หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอมันยั่วโมโหผมจริงๆ
ผมดันหลังคนตัวโตให้ลุกจากเตียง กันขืนตัว ใบหน้าหล่อเหลาโน้มตัวเข้ามาหา ผมเบี่ยงหน้าหลบ กันไม่ได้จูบผมหรอก แต่เขากระซิบแผ่วเบาข้างหูผมต่างหาก
“อย่าลืมแปรงฟัน”
พลั่ก!
หมอนนอนถูกเขวี้ยงโดยมีเป้าหมายคือหัวคนพูด กันยิ้ม ยิ้มมมมมกว้างงงงง จนน่าหมั้นไส้
“ไอ้พี่กันบ้า!” และผมก็ได้ด่ากันต้อนรับเช้าวันใหม่อันแสนสดใส
>W e d d I n g<
วันนี้ผมมีสอนตอนสายๆ ผมเลยไม่ต้องรีบออกจากบ้านเร็วนัก แต่น่าแปลกที่กันก็ไม่รีบแต่งตัวไปทำงานเหมือนกัน
“วันนี้หยุดหรอครับ” ผมถาม
“มีนัดพบลูกค้า ออกช้าหน่อย” ผมพยักหน้ารับรู้
ไม่นานป้าบัวก็ยกสำหรับอาหารมา ผมมองของกินบนโต๊ะ ปลาเนื้ออ่อนทอดกระเทียม ต้มยำรวมมิครทะเล ไข่เจียว ไส้กรอกทอด
“ป้าบัวกะขุนผมกับพี่กันให้อ้วนเลยหรอครับ”
“คุณนิ่มอ้วนก็ดีสิค่ะ ช่วงนี้ป้าเห็นคุณนิ่มรับข้าวนิดเดียวเอง” คนสูงวัยกว่าบอกอย่างเป็นห่วง
“ป้าบัวทำแบบนี้ทุกวันนิ่มอ้วนแน่นอน” คนสูงวัยกว่าไม่ได้ตอบกลับเพียงยิ้มจางๆอย่างเอ็นดู
กินข้าวเช้าเสร็จ ผมเตรีมตัวออกไปทำงาน กันอาสาไปส่ง แต่ผมไม่อยากรบกวน อีกอย่างตอนกลับถ้าจะให้กันมารับมันก็เสียเวลา
หลังจากผ่านเหตุการณ์วันนั้น ผมเริ่มคิดอะไรได้หลายๆอย่างๆ ประสบการณ์ที่พบเจอมัน ‘สอน’ ให้ผมทำในสิ่งที่เหมาะสม
การ ‘เลิกรัก’ คนที่รักมันไม่ง่าย...ไม่ง่ายเลยสักนิด
“จารย์จะแทะประตูรถไงครับ? จ้องนานไปนะ” น้ำเสียงทะเล้นแทรกเข้ามาในความคิด
“หะ?” ผมหันขวับ เจอหน้ายิ้มแป้นแล้นของลูกศิษย์ตัวดี
“เห็นจ้องประตูรถนานแล้ว ผมนึกว่าจารย์จะแทะรถซะอีก”
“คนนะ ไม่ใช่ปลวก” ผมว่าดุๆ พลางรับของที่ลูกศิษย์ตัวดีช่วยขนมาใส่รถ
“ปลวกมันไม่แทะรถนะจารย์” คนโดนดุยิ้มร่า ตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
“นายจะได้แทะมือจารย์นะสินายพัด” ผมบอกก่อนยกมือโขกหัวนายพัดเต็มแรง
“โอ้ยยยย เจ็บนะจารย์” นายพัดร้องโอดโอยเกินเหตุ
“เดียวนี้ชักจะลามปาม...”
“นิ่ม”
เสียงเรียกชื่อขัดเวลาผมสั่งสอนลูกศิษย์ ผมหันไปตามเสียงเรียก...ไอรยา ใบหน้าสวยๆของไอรยาดูซีดสลด ต่างกับครั้งแรกที่เจอลิบลับ
“ไอ...” ไอรยาคงมาดักรอเจอผม แต่เธอรู้ได้ยังไงว่าผมทำงานที่ไหน ผมไม่เคยบอกเธอ
“ขอคุยด้วยสักเดียวนะ” เธอขอร้อง
“อะ อืม...นายพัดกลับได้แล้วละ จารย์จะคุยธุระกับเพื่อน” ผมบอก
“ครับๆ ผมกลับก่อนนะจารย์” นายพัดขอตัวกลับไปก่อน
ผมพาไอรยามาคุยร้านคอฟฟี่ช้อปเล็กๆข้างมหาลัย บรรยากาศระหว่างเราอึมครึม...ไอรยารักกัน ข้อนั้นผมรู้ดี และที่สำคัญ กันรักผม นั้นผมก็รู้อยู่เต็มอก
“หย่ากับกันได้ไหม” ไอรยาถามเสียงเรียบ
“...” ผมเงียบ จะให้ตอบว่าไงละ
“เรารู้ว่านิ่มรักผู้ชายคนนั้น นิ่มไม่ได้รักกัน...ใช่ไหม”
“พี่อาร์มจำนิ่มไม่ได้แล้ว” ผมตอบ
ผมจะเห็นแก่ตัวมากไหมที่จะใช้กัน...เป็นตัวแทนของใครอีกคน…ยอมรับว่ารัก...รักพี่อาร์มมาก...แต่รักของผมมันไม่มีค่าเมื่อคนๆ นั้นจำรักของเราไม่ได้
แค่ต้องการมีใครสักคน...อยู่ข้างๆ
ผมมันเห็นแก่ตัว
“ไอช่วยนิ่มได้” คำพูดของไอรยาสะกิดความสงสัย
“ไอจะทำอะไร?” ผมถาม
“สัญญากับไอได้ไหม...ถ้าพี่อาร์มจำนิ่มได้ นิ่มจะหย่ากับกัน”
ผมลังเล...ไอรยาบอกอย่างจริงจัง ไอรยาเป็นสาวเก่ง เมื่อเธอพูดอะไร เธอจะทำให้ได้ตามนั้น
“ไอให้เวลานิ่มคิด ถ้าตกลงนิ่มโทรหาไอนะ จำเบอร์ไอได้นะ” เธอบอกก่อนจะว่างแบงค์หาร้อยลงบนโต๊ะ
ไอรยากลับไปแล้ว ข้อเสนอของไอรยาทำให้ผมคิด คิด คิดจนสมองแทบระเบิด
หย่ากับกัน
ผมจะทนได้หรอถ้าต้องเห็นกันต้องเจ็บปวดอีก...
แต่ผมก็เจ็บ...ผมก็เจ็บเหมือนกัน
แต่กันเขารักผม...เขาสัญญาว่าจะรอ...
แล้วพี่อาร์มละ? เขาก็รักผม พี่อาร์มคนนั้นที่รักนิ่ม...
…จะให้เลือกยังไง...
ผมหยิบโทรศัพท์ และกดโทรออก
>W e d d I n g<
จะต้องทำยังไงถึงจะเขียนตอนหวานๆได้ทั้งตอนโดยไม่มีดราม่าเข้ามาแทรก?
แฮ่แฮ่...เกลียดนิ่มมากไหมคะ? /me ขอโทษนะหนูนิ่ม นี่ก็แต่งตามพล็อตเดะๆเลย T0T
ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ
ปกติชอบดองนิยายแต่ได้กำลังใจเยอะรีบปั่นเลย (แต่ละตอนอาจสั้นไปหน่อย = =)
#90 ไม่เศร้าค่ะ ย้ำกับตัวเองว่า ตอนจบต้องไม่เศร้า (พูดด้วยนิ่ม)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
