ตอนที่ ๒๓ : อดทนรอ
บ้านหลังใหญ่แต่เจ้าของบ้านไม่ได้กลับมานานแล้ว ที่อาศัยในบ้านคงมีแค่คนใช้ คนสวนไม่กี่คน ผมไม่ได้มาเหยียบบ้านหลังนี้ตั้งแต่แต่งงาน
“คุณหนูนิ่ม” เสียงอุทานตกใจ ผมหันไปตามเสียง หญิงวัยกลางคนยกมือนาบอกตกอกตกใจ “ป้านึกว่าจะไม่เจอคุณหนูนิ่มเสียแล้ว แล้วนั่น...คุณพระ! คุณหนูอาร์มของป้า นี่ นี่...”
“ใจเย็นฮะ ป้าแหวน พวกผมไม่ใช้ผี” ผมกระเซ้าแม่นมที่เลี้ยงตนเองมาตั้งแต่เด็ก
“โอ๊ยยย ไม่ได้เจอคุณหนูทั้งสองคนพร้อมหน้าพร้อมตาตั้งนานแล้ว ขอป้ากอดหน่อยเถอะค่ะ” เธอพูดพร้อมเข้ามากอดผม ผมยิ้มขำ กอดป้าแหวน ไม่ได้เจอกันนานมากจริงๆ
“คุณอาร์มของป้า ผอมลงไปเยอะเลยนะค่ะ” ป้าแหวนกอดพี่อาร์ม
“ทำไมป้าแหวนแก่ขึ้นเป็นกองเลย” คนตัวโตพูดขึ้นมางงๆ ป้าแหวนหน้างอ ส่วนผมระเบิดเสียงหัวเราะ
“ฮ่าๆ พี่อาร์มดูป้าแหวนสิ หน้างอ คอหัก เป็นปลาทูแม่กลองแล้ว”
ตอนพวกเราเด็กๆ ป้าแหวนสวยกว่านี้ แต่เพราะกาลเวลา ริ้วรอยเลยขึ้นตามวัย พี่อาร์มความจำเสื่อมเลยลืมเรื่องพวกนี้ไป
“ล้อเล่นครับๆ ผมจะบอกว่าป้าแหวนสวยขึ้นเป็นกอง” คนตัวโตประจบคนสูงวัยกว่าอย่างเอาใจ ผมหัวเราะขำในความกะหล่อนของคนเป็นพี่
“ฮึ คำพูดของผู้ชายเจ้าชู้อย่างคุณอาร์มเชื่อได้ทีไหนกัน”
“โธ่...” พี่อาร์มลากเสียงยาว
“พี่อาร์มเดินเล่นแถวนี้ก่อนนะ นิ่มจะคุยเรื่องบ้านกับป้าแหวนหน่อย” ผมบอก พี่อาร์มพยักหน้า ก่อนเดินเข้าไปสำรวจบ้าน
ผมเดินนำป้าแหวนมายังห้องรับแขก บนโซฝาไม่ฝุ่นสักนิด ป้าแหวนกับคนอื่นๆคงทำความสะอาดทุกวัน
“ขอโทษนะครับที่ต้องให้ป้าจัดการเรื่องงานบ้านคนเดียว”
“ตั้งแต่คุณผู้ชายเข้าโรงพยาบาล บ้านหลังนี้ก็เงียบขึ้นมากเลยค่ะ แต่ป้าก็ดีใจที่วันนี้คุณหนูทั้งสองคนกลับบ้านมาพร้อมหน้าพร้อมตา คุณผู้ชายท่านก็คงดีใจ” ป้าแหวนถอนหายใจ
ผมเหยียดยิ้ม ถ้าพ่อรู้ว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้คงโวยวายบ้านแตก คนในบ้านไม่เคยรู้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่อาร์มนอกจากแค่เป็นพี่น้องที่รักกันมาก
“แล้วเรื่องเงิน...”
“โอ๊ย เรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ คุณกันสามีคุณหนูท่านเปิดบัญชีให้ป้าถอนเงิน ทั้งเงินเดือนคนใช้ ค่าน้ำค่าไฟ จิปาถะ ให้ทุกเดือนไม่ขาดตกบกพร่อง ว่าแต่คุณกันไม่มาด้วยหรือคะ?”
กัน...?
“อะไรนะครับ พี่กันเป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายในบ้าน...”
“ค่ะ ตั้งแต่คุณผู้ชายเข้าโรงพยาบาลคราวนั่น คุณกันเธอก็เข้ามาจัดการเรื่องที่บ้านนี้ให้ ตอนแรกป้าก็ไม่เข้าใจ นึกว่าคุณหนูจะเข้ามาจัดการเรื่องในบ้านเอง แต่คุณกันเธอบอกว่าคุณหนูนิ่มยุ่งๆอยู่ แต่ก็จริงๆ นะค่ะ ป้านึกว่าคุณอาร์มเธอจะมาดูแลเรื่องในบ้านซะอีก ก่อนหน้านี้หายจ้อย ป้าละนึกว่าคุณหนูอาร์มเธอติดสาวที่ไหนเสียอีก บ้านช่องไปยอมกลับ” ป้าแหวนพูดไปเรื่อยประสาคนช่างจ้อ
ตั้งแต่คุณพ่อเข้าโรงพยาบาล ผมเปลี่ยนไปมากจริงๆ ไหนจะเรื่องพี่อาร์มอีก...กันคงไม่อยากให้ผมกังวลเรื่องอื่นเพิ่มเลยจัดการเรื่องบ้านหลังนี้ให้ ทั้งๆที่ ผมควรเป็นคนเข้ามาดูแลเองแท้ๆ
“พี่กันดีกับนิ่มมากจริงๆ” ผมพึมพำ
“ป้าก็ว่าคุณกันเธอเป็นคนเก่ง คนดีจริงๆค่ะ ได้ข่าวแว่วๆ ตามหน้าหนังสือพิมพ์บันเทิง เธอกำลังเปิดโครงการสร้างบ้านจัดสรรหรูหรา พวกคนใช้สาวๆนี่เพ้อถึงเธอไม่เว้นวันเชียวค่ะ”
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากันทำงานเกี่ยวกับอะไร ไม่นึกว่ากันจะดังขนาดมีข่าวลงหน้าหนังสือพิมพ์ คิดว่าตัวเองสนใจกันมากแล้ว แต่ไม่ใช่ผมจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา เป็นกันซะอีก ที่รู้เรื่องทุกอย่างของผม
“ว่าแต่คุณนิ่มมาอยู่ที่นี้กี่วันค่ะ” ป้าแหวนถาม
“จริงสิ นิ่มจะมาอยู่ที่นี้อาจจะสักเดือนหนึ่ง...พี่อาร์มประสบอุบัติเหตุ พร้อมกับตอนคุณพ่อเข้าโรงพยาบาล”
“พุทโธ่! จริงหรือคะ? แต่เมื่อกี้ป้ายังเห็นคุณอาร์มดูปกติ”
“พี่อาร์มความจำเสื่อมครับ ต้องพาไปหาหมอทุกวัน นิ่มต้องอยู่ดูแล” ผมบอก
“ป้าไม่อยากจะเชื่อเลย” ป้าแหวนดูท่าทางตกใจไม่น้อย
“ถ้ามีเวลาป้าช่วยเล่าเรื่องของพี่อาร์มให้เขาฟังด้วยนะครับ จะได้จำอะไรเร็วขึ้น”
“แน่นอนค่ะ แต่ไม่อยากจะเชื่อ คุณหนูอาร์มน่าสงสารจริงๆ”
“ป้าแหวนเตรียมอาหารมือดึกให้หน่อยได้ไหมครับ ผมกับพี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย” ป้าแหวนรับคำ
ผมเดินหาพี่อาร์มทั่วบ้าน ขึ้นบันไดมาชั้นสอง เห็นประตูห้องเก็บภาพแง้มออกเลยเข้าไปดู เห็นแผ่นหลังหนาหยุดยืนมองรูปแขวนพนัง
รูปครอบครัว...คุณพ่อนั่งบนเก้าอี้ใบหน้าดุๆที่เห็นจนชินตา ผมมองกล้องแล้วยิ้มอย่างร่าเริง ในขณะที่สายตาพี่อาร์มกำลังมองผม...จำได้ว่าตอนอัดภาพนั้นลงกรอบรูป คุณพ่อโวยวายพี่อาร์มใหญ่ ทำไมไม่มองกล้อง
ตอนนั้นท่านคงคิดว่าสายตาที่พี่อาร์มมองผม มันเป็นสายตาพี่ชายที่มองน้องชายคนหนึ่ง
ตึง! เสียงดังเรียกสายตาผมที่มองรูปภาพ ผมเห็นพี่อาร์มทรุดไปนั่งกับพื้น มือกุมศีรษะแน่น ใบหน้าของเขาดูเจ็บปวด
“พี่อาร์ม!” ผมเรียกชื่อพี่ชายเสียงร้อนรน
“ปวดหัวจี๊ดเลย” คนตัวโตบอกเสียงเบาพอได้ยินกันสองคน ผมเอามือประครองแผ่นหลังกว้างไว้
“จำ จำอะไรได้หรอ” ผมถามเขาเสียงสั่น
“พี่มองรูปคุณพ่อ อยู่ๆ ในหัวมันก็เห็นภาพตัวเองโดนพ่อตี ท่านมองพี่อย่างดุดันและโกรธเคือง เหมือนพี่ทำให้ท่านผิดหวัง”
“บางทีพ่อกับพี่ก็ทะเลาะกันเพราะเข้าใจไม่ตรงกัน แต่วามจริงพ่อรักพี่นะ” ผมพูดปลอบ
“ขอบคุณนะนิ่ม ที่มาดูแลพี่” พี่อาร์มลูบหัวผมเบาๆ ผมมองลึกไปในนัยน์ตาสีดำคู่นั่น แววตาไหววูบ
“...นิ่มรักพี่อาร์มนะ นิ่มอยากให้พี่จำทุกเรื่องได้เร็ว” ผมบอกก่อนกอดคนตัวโตไว้ในอ้อมกอด
ถึงเขาจะกอดผมในฐานะพี่ชาย แต่อ้อมกอดของพี่อาร์มอบอุ่นสำหรับผมเสมอมา
ผมคิดว่า...ถ้าในเดือนนี้พี่อาร์มจำเรื่องของเราไม่ได้...ผมจะไม่ดันทุรังอีกต่อไป
อาจเพราะ...ที่พี่อาร์มลืม เพราะเขาอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่
เขาคงอยากลืมคนที่เขาเคยบอกว่ารัก สุดหัวใจ
“อ้อนพี่เป็นเด็กเลยนะ” แขนหนากอดรัดผมตอบ
“พี่อาร์มเคยบอกว่านิ่มเป็นของพี่ และพี่เป็นของนิ่ม...ถึงตอนนี้พี่อาร์มจะจำไม่ได้ แต่นิ่มจะพยายามทำให้พี่อาร์มจำได้ไวๆ”
ถ้าเขาเลือกที่จะลืม ผมก็พร้อมจะเดินจากไปและให้คนที่ผมรักเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างมีความสุข
และเพราะว่าผมรักเขา...รักมากจริงๆ...
...และถึงจะรักมากขนาดไหน...บางที...ผมก็ท้อเกินไป...ที่จะ...อดทนรอ...
> ยังมีคนอ่านอยู่ดีใจจัง เย้ >< (เหมือนตอนจะสั้นๆ ฮ่าๆ)
นั่งคิดว่า เมื่อไหร่จะแต่งเรื่องนี้จบสักทีน้า อยากแต่งตอนหวานๆจัง 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
