ตอนที่ ๒๗ : ของกัน
ผมยืนอยู่ข้างออดี้คันสีขาว ทันทีที่ปิดประตู คนบนรถก็เร่งเครื่องขับออกไปทันที่ ผมจับมือตัวเองที่มันปวดเพราะเมื่อกี้ยังจับกลอนประตูรถ
ความรู้สึกข้างในมันโหวง กลวง ไม่น่าเชื่อว่าแค่อุบัติเหตุครั้งเดียวจะเปลี่ยนความรู้สึกของคนที่สะสมมานับปี บางทีผมก็คิดเหมือนว่าชาติก่อนตัวเองทำผิดอะไร ทำไมถึงต้องรักพี่ชายตัวเอง...รักที่เกิดขึ้นท่ามกลางบรรทัดฐานที่สังคมไม่ยอมรับ
ทั้งที่คิดว่าจะฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน ต่อให้เจอเหตุการณ์เลวร้ายมากเพียงไหน แต่ก็ไม่อาจฝ่ากระแสอันเชี่ยวกราด สุดท้ายกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งอยู่ข้างหลัง
ภาพใบหน้าคนรักมองมาด้วยแววตารวดร้าวและผิดหวังทำผมหัวใจเต้นหนึบ...มันไม่ใช่ผม...ที่เป็นคนเริ่มต้นเรื่องนี้ แต่เป็นเราต่างหากที่ฝืนรักกันมาจนถึงวันนี้...ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยเสียใจที่จะมอบทั้งหัวใจให้พี่อาร์ม แต่วันนี้ผมไม่แน่ใจว่าจะรักได้อีกต่อไปหรือเปล่า
ผมไม่อยากเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนรัก ผมฟุ้งซ่านเมื่อคิดว่าเขาทรยศความรักของเรา...ความจริง...ผมก็แค่อยากย้อนเวลาไปวันที่เรามีกันแค่สองคนพี่น้อง วันที่เราบอกรักด้วยสายตาลึกซึ้ง บอกความรู้สึกผ่านดวงตาโดยไร้เสียง
“ฮืออ ฮือออ...”
ผมปล่อยน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น...คนอยากผมมันก็ทำได้แค่นี้...ร้องไห้ระบายความรู้สึกเศร้า...ทั้งที่ผมอยากให้ใครสักคนมากอดปลอบผมให้หยุดร้อง โอบกอดผมด้วยความรักโดยปราศจากความกังวลใดๆ
ภาพของคนที่เคยยิ้มอย่างอบอุ่นตลอดเวลาปรากฏขึ้นในหัว กัน เขาเคยสัญญาว่าจะรอจนกว่าผมจะรักเขา...เขาเป็นคนวิ่งเข้ามาหาผมเอง...ถ้าหากผมยอมรักเขาคนเดียว
กันจะไม่ทิ้งผมใช่ไหม
>W e d d I n g<
ผมหยุดยืนหน้าบ้านที่อาศัยมาเกือบครึ่งปี ก้มมองกุญแจเปิดประตูรัวในมือ มันเป็นของผม…ผมไขและเดินเข้าไปอย่างเชื่องช้า เสียงแมลงหวีดร้องยามค่ำคืนปั่นป่วนความรู้สึกข้างในท้อง
ห้องนั่งเล่นไม่มีใคร…ไฟในบ้านปิดหมดแล้ว ตอนนี้ค่อนข้างดึกพอสมควร ผมเดินทามกลางความมืด ด้วยความคุ้นชิน เดินขึ้นมาชั้นสอง แสงไฟเล็ดลอดจากห้องทำงานของกัน
กันทำงานดึกเป็นนิสัย เขาบ้างาน ทำทุกอย่างได้สมบูรณ์และเพอร์เฟค สิ่งเดียวที่ผมอดคิดอย่างนึกรังเกียจตัวเองไม่ได้ จุดด่างพล่อยเพียงอย่างเดียวในชีวิตกันคือการที่เขารักคนอย่างผม
ผมจับลูกบิดประตูไว้ รู้สึกละอายแก่ใจกับความคิดตัวเอง ผมรู้ตัวว่าโดนปฎิเสธจากคนรัก ผมเลยหาคนที่พอเป็นที่พึ่งให้ผมได้ คนสักคนที่รักผมโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ
แกร๊ก
ประตูถูกแง้มเปิดจากด้านในห้องอย่างช้าๆ ร่างสูงใหญ่หน้าประตูผงะเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของผม
“นิ่ม” คำพูดออกมาแค่นั่น ก่อนร่างใหญ่จะโถมเข้ามากอดผมไว้แน่น
อ้อมกอดของกัน…อ้อมกอดนี้ที่ผมทิ้งไป ถึงจะไม่ใช่เวลาที่นานแต่ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้รับไออุ่นจากร่างกายของกัน
“พี่กัน” ผมเรียกชื่อคนรักเสียงเบาหวิว “นิ่มไม่เหลือใครแล้ว” ผมบอกเขา สะอื้นลงบนไหล่หนา
“ยังมีพี่” เขาตอบผมอย่างรวดเร็ว กระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิม
กันไม่ถามผมสักคำว่าผมเป็นอะไร เขาแค่กอดผมแน่นๆ ตอนแรกผมคิดว่าตัวเองจะร้องไห้ฟูมฟายมากกว่านี้เสียอีก ผมดันเขา เงยมองใบหน้าคมสันของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีตามกฎหมาย
เขย่งปลายเท้าขึ้นไปหาริมฝีปากกร้าน ริมฝีปากผมแตะเบาบางอย่างเชิญชวน ร่างสูงตรงหน้างุนงงเล็กน้อยกับท่าทีแปลกๆ ที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน แต่กันก็ตอบรับจูบผมด้วยความยินดี
“นิ่มเป็นของพี่”
ผมแค่อยากผูกมัดกันไว้ทุกวิธีทาง ผมเหลือแค่กันคนเดียว และผมก็ไม่สนใจคำขอร้องพร้อมน้ำตาของไอรยา ผมปัดมันทิ้งไม่เก็บเอามาใส่ใจ
ไอรยาน่าสงสารก็จริง แต่ผมไม่ใช่คนดี ผมยอมตลบตะแลงคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ เพราะผมไม่อยากถูกกันทิ้ง ความกลัวจากการกระทำเลวๆที่ผ่านมาของตัวเองคอยเตือนให้ผมระแวงตลอดเวลาว่าสักวันกันจะทิ้งผมไป
ผมเห็นแก่ตัว
คำนี้ที่ผมพร่ำย้ำเตือนถึงความเลวทรามของตัวเองเสมอมา เป็นความจริงที่ว่าผมยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บช้ำอยู่คนเดียว
หลังผมแนบชิดเตียงขนาดใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไฟในห้องนอนสว่างจ้า กันคร่อมทับร่างกายผม เขาจ้องมองผมเนิ่นนาน จนเป็นผมเสียอีกที่ใช้แขนคล้องโน้มลำคอหนาลงมา
“แน่ใจหรอ” เขาถามผมเสียงพร่า
“นิ่มแน่ใจ” ผมตอบเขา “พี่รักนิ่มใช่ไหม” ผมถามเขากลับ
“พี่รักนิ่มคนเดียว รักมาตลอด” กันตอบรับผมอย่างง่ายดาย
เขายืนยันคำพูดด้วยการจูบผม ลิ้นร้อนรุกไล้เขามาแทนคำรักที่เอ่ยออกมาจากปาก ผมตอบรับเหมือนกับตอนจูบกับพี่อาร์ม ลุกไล้ปลายลิ้นกลับด้วยจังหวะที่พี่ชายเคยสอน
กันผละจากริมฝีปาก เขาลากลิ้นลงตามลำคอ มือหนาปลดกระดุมบนเสื้อผมออก เผยให้เห็นแผ่นอกขาวเรียบแบน ริมฝีปากหนาแตะเบาๆ บนยอดอก ผมส่งเสียงออกมาเมื่อกันใช้ลิ้นดูดดุนรุนแรง
มือหนาลูบไล้ตามแนวสะโพก ก่อนปลดกางเกงยีนต์บนตัวผมทิ้ง…เราไม่ได้ปิดไฟ ผมเลยเห็นใบหน้าของกันชัดเจน ได้ยินเสียงหายใจเข้าออกดังขึ้นถี่รัว
กันปลดซิบของตัวเองออก สิ่งใหญ่โตปรากฏขึ้นตรงหน้า ตลอดเวลาที่แต่งงานกันมา เราไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ากันสักครั้ง อยากมากก็แค่กอดหรือจูบ ผมรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว เสหลบนัยน์ตาสีดำที่จ้องมองมา
“อ๊ะ” ผมอุทานขึ้นมาแผ่วเบาเมื่อปราการด่านสุดท้ายถูกปลดออก
ร่างกายผมเปลือยเปล่า กันจูบผมอีกครั้ง ก่อนมือหนาจะล่วงล้ำเข้ามาภายใน ผมตัวสั่นระริก ในใจนึกหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิด ความลังเลปรากฏบนใบหน้าจนกันชะงักงัน
“พี่รักนิ่ม” กันย้ำอีกครั้ง
มือหนาขยายความต้องการจากด้านหลัง ผมบิดตัวไปตามความเสียวซ่านที่ได้รับ ช่องทางด้านหลังไม่ใช่ไม่เคยใช้แต่มันร้างลาเรื่องอย่างว่ามาเนิ่นนาน ผมกัดริมฝีปากตัวเองเมื่อจำนวนนิ้วถูกเพิ่มขึ้น
กันถอนนิ้วออกมา เขายกขาผมพาดไหล่เขา น่าแปลกที่ใบหน้าของคนรักคนแรกซ้อนทับกับคนตรงหน้า
ผมหลับตา รับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่สอดใส่เข้ามา
“อ๊า พะ พี่กัน” ผมเรียกชื่อคนด้านบนที่กำลังรุนรานเข้ามาภายใน
ความรู้สึกคับแน่นบริเวณช่วงล่าง ยิ่งรู้สึกจุกเมื่อร่างสูงดันส่วนนั้นเข้ามาเรื่อยๆ ผมร้องเสียงหลงเมื่อกันขยับกายเข้าออกรวดเร็วเหมือนคนอดอยากปากแห้ง
“นิ่มเป็นของพี่”
ใช่…ผมเป็นของเขา ผมแต่งงานกับเขาถูกต้องตามกฎหมาย…ผมไม่ได้ทำผิดอะไรต่อใครทั้งนั้น
“…กะ กัน…กัน”
ผมครางเรียกชื่อเขาเมื่อร่างกายของเราแนบสนิท ความร้อนที่เคลื่อนไหวในกายรุนแรงรุกเร้า ส่วนร้อนผ่าวกระแทกกระทั้นเข้ามาเร็วบ้างช้าบ้างสลับกัน ร่างกายผมตอบรับกันเท่าที่จะทำได้ รู้สึกตัวเองอ่อนยวบเหมือนขี้ผึ้งโดนไฟลน
จังหวะรักของกันทำให้ผมได้รับรู้ตัวตนของเขา มันไม่ได้นุ่มนวลมากมายอย่างที่คิด และไม่ได้ตะบี้ตะบันป่าเถื่อน แต่มันเต็มไปด้วยความโหยหาและอยากครอบครอง
นี่ไม่ใช่คืนแต่งงานของเรา…และผมไม่ใช่เจ้าสาวบริสุทธิ์ไร้ราคี
แต่กันก็ยังกอดผมอย่างทะนุถนอมเหมือนของมีค่า
"นิ่มเป็นของพี่ ของพี่คนเดียว..."
กันพร่ำบอก พร้อมปลดปล่อยหยาดหยดความต้องการเข้ามาในร่างกายผม ร่างกายใหญ่โตทาบทับลงมา ลมหายใจร้อนระอุกระทบไหล่ลาด
ผมเอนหน้าซบลงบนหมอน น้ำใสๆ หยดลงมาที่หางตา...
แทบบอกความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก
ที่ผ่านมาผมทั้งหลอกลวง ทั้งโกหก สวมเขาใส่กันสารพัด แต่เขาก็ยังรักผม…ผมควรจะดีใจที่มีคนรักหัวปักหัวปล้ำหรือสมเพชความโง่ของคนๆ นั้นดี?
แต่ก็เพราะกันเป็นแบบนี้…ผมถึงได้วางใจที่รักเขา
มันไม่ใช่รักที่เกิดจากความผูกพัน…แต่เป็นรักที่ค่อยๆ ทลายปราการหัวใจที่แน่นหนา…ถึงแม้หัวใจดวงนั่นจะไม่ได้มีสีสันสดใส แต่เขาก็ยังแย่งชิงมาครอง
“พี่กันอย่าทิ้งนิ่มนะ”
ผมกระซิบบอกเขาเสียงแผ่วเบา
สั้นเนอะ แหะๆ (ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเลยคะ ขอโทษน้า ) 
#178 คิดเหมือนกันเลย
#179 หนูนิ่มหนีไปซบอกกันแล้ววว
#180 ตอนนี้ก็แอบเครียด
#181
#182 พี่อาร์มยังจำได้้ไม่ครบทุกความรู้สึกคะ แต่นิ่มหนีไปซบอกพี่กันแล้ววว
#183 ถ้าชีวิตจริงมีคนแบบหนูนิ่มนี่ก็น่าหมั้นไส้เนอะ เลือกได้จริงๆ
#184 ได้ยินแล้วนะ อิอิ
#185 สงสารนิ่มด้วยน้า
#186 นิ่มเลือกที่จะไปหากัน พระเอกมักมาที่หลัง
#187 จริงค่ะ บางทีอดคิดไม่ได้ว่านิ่มไม่คู่ควรกับคนดีๆแบบกันเลย T T
#188 กี่พรรษาดี
#189 แหะๆ นิยายเรื่องนี้มีแต่คนเกลียดหนูนิ่มจริงๆ
#190 ไม่เป็นไรจ้า คอมเมนท์ได้ทุกอย่าง คนเขียนรับได้ แค่มีคนอ่านก็ดีใจแล้ววว
#191
#192 กลับไปแล้วจ้า
#193
#194 ตอนท้ายๆ นิ่มจะได้รับผลกรรมคะ (แค่เค้าตั้งใจว่าจะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
