หัวข้อ: นิยายรักของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>

[A_wAy_G_mAn]

  มาแล้วครับ 

ต้องขอโทษด้วยนะครับที่เมื่อวานไม่ได้เข้ามาเลย

พอดีเข้าไปเคลียร์งานที่ออฟฟิตนิดหน่อย (นิดหน่อยแต่กลับมาเกือบสี่ทุ่ม มานั่งคิดๆดูเราทำงานหนักกว่าพนักงานของเราอีกนะเนี่ยะ แล้วเราจะจ้างทำไมว่ะ ไล่ออกให้หมดเลยดีไหมนี่  )

พอกลับมาบ้านก็นั่งทำงานต่อ เปิดmsnไปด้วย นั่งแต่งนิยายไปด้วยเพื่อเสร็จจะได้เอาลง (แต่แล้วก็ไม่เสร็จจนได้ 555 ง่วงนอนก่อนครับ )

แต่ดีใจมากมายครับที่ได้คุย msn กับคุณ kdds แล้วยังช่วยส่งรูปการ์ตูนมาให้ผมอีก  คุณ kdds วาดเองเลยนะครับ (เก่งมากมาย  ) ผมเลยเอามาใช้เป็นภาพแทนตัว  แล้วอีกภาพก็อยู่ข้างล่างอย่างที่เห็นนี่แหละครับ 
ตั้งชื่อภาพว่า กฎข้อ 3 ฮ่าๆๆๆ   ผมเห็นแล้วเป็นปลื้มมากมายครับ  ขอบคุณมากๆครับครับคุณ kdds 

[attachment deleted by admin]

[goozaza]

โห.....พี่สองน่ากลัวอะ   อิอิอิ
 

ว่าแต่ พี่นิค สู้ๆคร้าบบบ ถึงผมจะอยู่ข้างพี่เอ แต่ก็เชียร์พี่นิคคร้าบ อย่าทำอะไรพี่เอมากละ เดี่ยวไมเกรนขึ้น 555

แซวมั่งๆ 

[maabbdo]

รักษาสุขภาพด้วยน้า

[nana]

ภาพน่ารักมากๆ เหมือนจริงๆ

[Mint]

 

ภาพน่ารักจังเลย

ชอบชื่อภาพจังเลย 

พี่นิค สู้ๆนะคะ เรื่องกฏข้อที่สาม 

พี่เอ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ 

[A_wAy_G_mAn]

  จะมาแจ้งข้าวครับ แต่ขอตอบเม้นท์ก่อนแล้วครับ (แกล้งใครบ้างคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ให้หิวข้าวคอย )

Normalblue -- ดีใจนะครับที่เห้นนายมาเหมือนเดิม พี่นิค(ที่นั่งอยู่ข้างๆตอนนี้)ฝากบอกว่ามีโอกาสแค่5000ต้องใช้ให้คุ้ม  ( ไอ้พี่นิคบ้า ทะลึ่ง)

wan -- ไม่กล้างอนหรอกครับ แต่จะโกรธเลย


sakiko -- มาดึกไม่ได้ทำอะไรนะครับ แต่แต่งเพิ่งเสร็จ อย่าคิดมาก


christiyaturnm -- ผมไม่ได้อยากละเมิดกฎเลยนะครับ แต่สถาการณ์มันบังคับครับ อิอิ

fc_fic -- ก็ตอนนั้นผมไปกับสองไงครับ ไม่ได้เอารถไป อีกอย่างก็เป็นห่วงสองด้วยครับ

uno -- ขอบคุณครับสำหรับเพลง ที่ผมไม่ได้ให้มันขึ้นเพลงเพราะบางบทมันจะมีหลายเพลง กลัวว่ามันจะตีกันวุ่นครับ อีกอย่างกลัวบางคนไม่อยากฟังขณะอ่านอ่ะครับ แล้วเพื่อเป็นการประหยัดทรัพยากรของเล้าด้วยครับ แต่ยังไงก็ขอบคุณมากๆเลยครับที่ทำให้สมบูรณ์ขึ้น

Bm_Boy -- เหอะๆ   (พี่นิคเย็นไว้ เขาไม่ได้มีอะไรจริงๆ พี่นิคที่นั่งอยู่ข้างๆเริ่มเดือดหลังอ่านขอ้ความที่คุณโพส)

แก้ว -- ใช่ครับ ผมคิดว่าเป็นพวกจิตเภทไม่ถึงกับโรคประสาท

LoVeMoDe -- พี่นิคเองก็ขึ้นๆลงๆกับผมตลอด ผมเองก็เหมือนกัน (อย่าคิดลึก  หมายถึงเรื่องอารมณ์)

kimi dake!!! -- พุดถึงอ๊อฟแล้วก็คิดถึงมัน ตอนนี้ไปได้ดิบได้ดีที่เมืองนอกเมืองนาแล้วครับ

Joobperman -- เดาแม่นมาก แอบมีพลังจิตเหมือนสองป่ะนิ่ครับ

panang -- กฎข้อ3บ้างทีผมไม่ต้องบอกเองครับ แค่มองตาก็รู้แล้วครับเรื่องอย่างนี้

micaeal -- ขอบคุณมากครับ สำหรับข้อคิดดีๆ ชอบนามปากกาจังครับ พู่กันขนนก

kimi dake!!! -- เมื่อวานไม่ใช่วันพระ แต่เป็นวันโกนครับ ไม่ได้ทำไรกันด้วย

kdds -- ขอบคุณสำหรับภาพนะครับ ผม +1 ให้เลยครับ


 :110011:ขอบคุณทุกท่านนะครับที่เข้ามาอ่าน มาเม้นท์พุดคุยกัน  :เชิป2:

ตอนที่ผ่านมาคิดว่าทุกคนคงรู้สึกกับสองอย่างเดียวกัน ตอนต่อไปห้ามพลาดนะครับ   :freeze:แล้วคุณจะรู้จักสองดีขึ้นกว่านี้  

[maabbdo]

 

[ja ne]

 :m23:รีบเข้ามา นึกว่าจะมาต่อ



แป่วววววววววววววว

[A_wAy_G_mAn]

                  :โหลๆ:ประกาศ........มีข่าวแจ้งให้ทราบ :โหลๆ:

ก็ข่าวที่ว่าจะมาบอกตั้งแต่เมื่อวานไงครับ  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องมาบอกมาประกาศอย่างเป็นการเป็นงานอย่างนี้ด้วย  ผมลองนั่งถามตัวเองดู ผมก็ได้คำตอบว่า ผมผูกพันกับทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายของผมในเล้านี้ครับ
ผมรู้สึกแคร์ทุกคนมาก ทุกคนให้ความอบอุ่นน่ารักเป็นกันเองเหมือนญาติพี่น้อง ทั้งๆที่ผมเองเข้ามาได้ไม่กี่เดือน

จะบอกว่าเป็นเพราะผมแต่งนิยายให้ทุกคนอ่านก็คงไม่ใช่ เพราะผมรุ้ตัวเองดีกว่าผมก็แค่เด็กวิทย์คอม คงแต่งออกมาไม่ได้ดีมากมายอะไรนัก แต่พวกคุณก็ยังตามมาอ่านอยู่ มาคอยให้กำลังใจ ทำให้ผมซาบซึ้งในการตอนรับตรงนี้มากครับ

ข่าวมี่จะบอกผมไม่รุ้ว่าจะเรียกว่าข่าวดีหรือข่าวร้ายดี ตอนนี้ผมกับพี่นิคนั่งอยู่หน้าคอมด้วยกัน เราสองคนตัดสินใจว่าจะบอกข่าวนี้ให้คนทั้งเล้ารู้พร้อมกัน ไม่ให้ผมบอกคนเดียว

ข่าวที่ว่าคือผมจะต้องไปช่วยดูงานที่บริษัทในเครือญาติที่เมืองBrisbane ออสเตรเลียครับ ดูเหมือนกับว่าจะเป็นข่าวธรรมดา  แต่สำหรับผมมันเป็นการยากที่ต้องตัดสินใจครับ

เมื่อหลายวันก่อนผมโทรไปหาคุณแม่ คุณแม่ท่านทราบข่าวจากโอ๊ตว่าผมหนีไปสิมิลัน(ช่วงที่ผมหายไป)ไม่ได้ไปเลี้ยงรุ่นที่เขาใหญ่อย่างที่พี่นิคบอก คุณแม่เลยอยากฝึกให้ผมมีความเป้นผู้ใหญ่มากกว่านี้ ให้มีความรับผิดชอบมากกว่านี้ เลยอยากส่งผมไปช่วยงานที่บริษัทของตั่วกู๋ที่ออสเตรเลีย  คุณแม่บอกว่าอย่างมากก็ไม่เกินเดือน  แต่ผมเท่าที่ผมดูรายละเอียดของเนื้องานแล้วอย่างน้อยมันคงต้อง3เดือนหรือ6เดือนถึงจะเสร็จตามแผนงานที่วางไว้

ตอนแรกผมก็ไม่หนักใจเท่าไหร่หรอกครับ แต่พอมาคิดๆดู ตั้ง3เดือนเป็นอย่างน้อย แล้วยังไม่ได้ปรึกษาใครเลย ผมเลยนัดพี่นิคมาทานข้าวที่บ้านเพื่อจะบอกเรื่องนี้แหละครับ ตอนแรกผมก็หวั่นๆเพราะตัดสินใจไปโดยไม่ได้ปรึกษาหรือบอกพี่นิคก่อน แต่ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ผมควรรับผิดชอบกับการกระทำที่ผมทำลงไป

ผมห่วงความรู้สึกพี่นิคมากเพราะว่าเราเพิ่งผ่านอะไรด้วยกันมาเอง (เรื่องที่มีคนเข้ามาวุ่นวายกับผมมาก จนผมเบื่อผมเลยต้องหนีไปพักผ่อนจิตใจที่สิมิลันอ่ะครับ พอดีช่วงนั้นก็มีปัญหานิดหน่อยกับพี่นิคด้วย) แล้วไหนจะเรื่องคุณย่าของพี่นิคที่อาการไม่ดีเลย อีกอย่างช่วงนี้พี่นิคก็ยุ่งเรื่องทำวิทยานิพนธ์จบอีก  มันเหมือนผมจะหนี จะทิ้งพี่เขาไปอีกแล้ว

แต่พอคุยกับพี่นิคแล้ว พี่นิคก็บอกว่าให้ผมไป เพราะเข้าใจ ตอนนั้นผมไม่รุ้ว่าน้ำตามันจะไหลออกมาทำไม ผมมาคิดดูตั้งแต่คบกันมาก้เห็นหน้ากันเกือบทุกวัน อย่างมากไม่เกินอาทิตย์ก็ต้องเจอกันแล้ว แล้วนี่เป็นเดือนจะไม่ได้เจอกัน

อีกอย่างผมกับพี่นิคหวังร่วมกันว่าถ้าพี่นิคจบโทแล้ว ผมจะไปต่อโท พี่นิคจะไปต่อเอกที่อังกฤษด้วยกัน  ที่จริงผมจบแล้วจะขอที่บ้านไปเลยแต่เขายังไม่ยอมให้ไปบอกว่าเพิ่งเรียนจบให้พักก่อน จะรีบเรียนไปทำไม ให้มาช่วยงานที่บริษัทก่อน  ผมมาทำงานที่บริษัทก็ไม่เห็นว่าจะให้ผมทำอะไรเลย  ออฟฟิตผมก็นานๆครั้งเข้าไปทีส่วนใหย่จะเช็คงานผ่านเน็ทหรือไม่ก็ประชุมทางโทรเอามากกว่า  ผมว่าเป็นข้ออ้างที่ทางบ้านอยากให้ผมอยู่ด้วยมากกว่า

แต่ผมก็ยื่นข้อต่อรองไปว่าถ้าผมทำงานนี้สำเร็จผมจะขอไปเรียนต่อ คุณแม่ท่านก็อนุญาตผมเห็นประโยชน์ตรงนี้เลยตัดสินใจไปทันทีโดยไม่ปรึกษาใครอีก เพราะคิดว่าอย่างน้อยอดทนช่วงนี้ ต่อไปจะได้ไปทำในสิ่งที่เราอยากทำ ไปเรียนต่อกับพี่นิคอังกฤษที่มหาวิทยาลัยแคมบริดจ์ตามที่ผมฝันไว้ แล้วอีกอย่างคงเป้นช่วงที่โอ๊ตจบพอดีจะได้มารับงานช่วงต่อจากผมเพื่อช่วยงานคุณแม่

ดูไปดูมาผมก็เหมือนคนเห็นแก่ตัวเลยครับ น้องจบออกมาคงอยากพักบ้างหรือไม่ก็ไปเรียนต่อ แต่ถูกผมให้มารับช่วงงานต่อ เหมือนผมเป้นพี่ที่ไม่ดีเลย ต้องโทษคุณพ่อกับคุณแม่นั่นแหละที่มีลูกน้อยเกินไป มีแค่สองคนเอง น่าจะมีซักสี่ห้าคนให้มันรู้แล้วรู้รอด

ผมคิดว่าถ้าไปที่นั่นแล้วผมคงไม่ค่อยได้มีเวลามาเขียนนิยายในตอนพิเศษให้อ่านได้ ทั้งๆที่ตั้งใจไว้มีหลายตอนมาก อีกอย่างเห็นบอกว่าที่ต่างประเทศจะเข้าเวบนี้ยากมาก ผมคงไม่ค่อยได้เข้ามาทักทายพวกคุณๆบ่อยครั้งนัก แต่ยังไงผมจะเขียนในจบก่อนที่จะไปครับ  มผคงไปกลางเดือนหน้าครับ

ผมเลยไม่รุ้ว่าจะเรียกว่าเป็นข่าวดีหรือข่าวร้าย เพราะถ้าผมทำงานนี้ได้ผมก็จะได้ทำตามที่ผมหวังไว้ แต่ช่วงเวลาที่ไม่ได้เข้ามาในเล้าไม่ได้เจอพี่นิคคงรุ้สึกแย่พิลึกน่าดูครับ (ทำไมพพิมพ์ไปอยู่ๆน้ำตามันก็ไหลอ่ะ ตอนนี้พี่นิคกำลังเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้ผมอยู่)

แต่ยังไงผมก้ตัดสินใจไปแล้ว ทำไงได้ครับ  ผมบอกกับพี่นิคว่า จำข้อตกลงที่สองไว้ ถ้าจะมีคนใหม่ก็มีได้เลย แต่เราก็ยังจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ไม่ประชดกันเวลาที่เจอกัน เพราะผมเข้าใจว่าช่วงเวลา 3หรือ6เดือนมันนานมากและยิ่งนานสำหรับการรอคอย ส่วนผมถ้าไม่มีพี่นิคแล้ว ก็จะไม่มีใครอีกครับ ไม่ใช่ว่าผมรักพี่นิคมากมายอะไรหรอกนะครับ แต่ผมคิดว่าเท่าที่ผ่านมาผมพอแล้วครับ ผมมีความสุขมากแล้ว ถ้าไม่มีพี่นิคผมก็คงจะมีความสุขอยู่ได้โดยไม่จำเป็นต้องมีใครมาในชีวิตผมอีก

แจ้งข่าวไปแจ้งข่าวมาทำไมมันเศร้าๆพิกล (ผมมีความรู้สึกว่าผมไปคราวนี้จะไม่ได้กลับมาเจอพี่นิค มาเจอทุกคน ผมไม่ได้คิดมากนะครับ แต่ผมคิดถึงตอนจบของเรื่องเก่งถึงตี๋เล็กอ่ะครับ เรื่องนี้แหละครับที่เป็นส่วนหนึ่งของแรงบันดาลใจทำให้ผมอยากเขียนนิยายเล่าออกมาบ้าง)

เอาเป็นว่ามีเรื่องให้ดีใจครับผมกับ น้องวิล(Estel) กำลังคุยกัน(ทางmsn)ว่าพอจบบทสุดท้ายแล้ว ก่อนที่จะขึ้นบทพิเศษ จะมีการสัมภาษณ์ผม โดยน้องเขาจะเป็นคนสัมภาษณ์ผ่านทางmsnครับ ใครมีคำถาม ข้อสงสัยอะไรเกี่ยวกับผมหรือนิยายเรื่องนี้ก็ส่งข้อความส่วนตัวไปฝากถามได้นะครับ แล้วจะเอามาโพสให้อ่านในเล้านี่แหละครับ หรือจะติดตามการสัมภาษณ์สดผ่านทางmsnก็แอดเมล์ผมไว้ก็ได้ครับ ผมจะคุยกับน้องเขาวันจันทร์นี้ตอนสี่ทุ่มครับ

                                                          ผมรักและจะจดจำทุกคนเสมอไปครับ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งอย่างครับ
                                                                                  
                                                                                          A & P'nick

[gift_deb]

3 - 6 เดือน แป๊บเดียว ไวเหมือนโกหกค่ะ คุณเอไม่ต้องเครียดหรอกค่ะ คิดว่าระยะเวลาตั้งหลายปีที่คบกันมา คงจะทำให้ความสัมพันธ์มั่นคงแล้วล่ะ ตั้งใจทำงานนะคะ แล้วก็ขอให้ได้ไปต่อ ป.โท อย่างที่หวังค่ะ

[Mint]

3-6 เดือนเองไม่นานหรอกค่ะ

พี่เอพี่นิค คบกันมาตั้งหลายปี ผ่านอุปสรรค์ปัญหามาก็หลายอย่าง (ใช่ไหมคะ) 

นี่ก็เป็นอีกบทพิสูจน์นึงของคนรักกันนั่นก็คือ "ระยะทาง" มิ้นท์เชื่อว่าพี่เอพี่นิค ต้องผ่านมันไปได้แน่ๆค่ะ   

ถึงกายห่าง แต่ใจของพี่ๆทั้งสองไม่ห่างกันก็โอเคแล้วค่ะ พูดไรออกไป

เป็นกำลังใจให้ค่ะ  ขอให้ได้ไปต่อโทอย่างที่หวังนะคะ 

ปอลอ รอฟังสัมภาษณ์สดทาง msn น้องวิล จะถามไรมั่งหนอ 

[imon]

บททดสอบความรักกำลังจะเริ่มขึ้น
 


หวังว่าระยะทางคงไม่เป็นอุปสรรคหนะครับ

[maabbdo]

รู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว
ขอให้สงหวังในทุกๆเรื่องที่หวังไว้นะค่ะ

 

[zandwizz]

  เอาใจช่วยคับ เป็นกำลังใจให้

อดทนวันนี้ เพื่อวันข้างหน้าเน้อ

แต่อยากจะบอกว่า ก็มีสมาชิคในเล้า ที่อยู่้ออสเยอะนะ

ไม่เหงาหรอก อิอิ.....

[P_love]

วันเวลามันผ่านไปไหวมากๆ คะ

ตอนนี้อาจจะรู้สึกว่ามันยาวนานแต่พอได้ไปอยูที่ใหม่ ๆ

มีสิ่งต่าง ๆให้ทำมากมาย ก้อจะทำให้เรารู้สึกได้ว่ามันผ่านไปเร็ว

แล้วเรื่องของเอกับพี่นิคการห่างกันก็คงจะเป็นการพิสูจน์ความรักของเอกับพี่นิคด้วยคะ

คบกันมานาน ผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเยอะคิดว่าระยะห่างแบบนี้คงจะไม่เป็นอุปสรรคเท่าไรหรอก

ยังไงก็ขอให้เอผ่านมันไปได้แล้วก้อได้กลับไปเรียนต่อ ป.โท ที่อังกฤษกับพี่นิคนะคะ

ขอเป็นกำลังใจให้

ไปอยู่ที่ออสแล้วก็ส่งข่าวมาให้ทราบด้วยนะคะ

[both^^]

โหยยย  สองน่ากลัวมากกกกกกกกกกกกกก

คนเล่นของนะนี่

-----------------------------

ส่วนเรื่องคุณเอต้องเดินทางไปอยู่ที่อื่น 3-6 เดือน

มันก็ไม่นานนะ  แปปๆ

เป็นกำลังใจให้ละกัน  สู้ๆ

[surichay]

3-6 เดือน ไม่นานหรอกค่ะ

  :L2:เปงกำลังใจให้ทั้งสองคนเลยน่ะค่ะ

[๐DoNuT๐]

ของแบบนี้มันต้องวัดกันด้วยใจครับ ^ ^

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Joobperman]

อิอิ...น้องเอไม่คิดมากสิ
เวลา 3-6 เดือนไม่นานเลย เดี๋ยวก็กลับมาเจอกันอีกแร่ะ
ถ้าคิดถึงกันมาก ๆ พี่นิคก็ไปทำวีซ่าพร้อมเอเลยสิ
อยากเจอเมื่อไหร่พี่นิคก็ค่อยบินไป surprise หาเอ เมื่อนั้น  
อีกอย่าง..สมัยนี้พวกเราก็ติดต่อสื่อสารกันง่าย มีทั้งรูป ทั้งเสียง ดีออก

ขออย่างเดียว...ขอพี่นิคกะเอ มีความเชื่อใจซึ่งกันและกัน หนักแน่นต่อกันก็เพียงพอแล้ว  
น้องสองคนคบกันมา 7 ปีแล้วนะจ๊ะ เวลาจะทำอะไรย่อมมีการยั้งใจคิดถึงอยู่เสมอ
ความรักความผูกพันที่มีต่อกัน ไม่ทำให้เราห่างกันหรอกจ๊ะ จะมีแต่ห่วงหาตลอด...
พี่ถึงบอก...ขอแค่ความเชื่อใจและความมั่นคงของเรา...เท่านั้นพอ
ยินดีกับอนาคตของน้องสองคน ที่ได้กะเกณฑ์ไว้ พี่ขอเป็นกำลังใจ ให้น้องสู้ สู้ นะจ๊ะ    

พี่อยากบอกว่า...เรื่องของน้องเอกะพี่นิคทำให้พี่ต้องคอยลุ้นตลอดเวลาเลย
ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ในอดีต หรือปัจจุบัน เหมือนเป็นพี่สาวคนหนึ่งที่ต้องส่งน้องให้ถึงฝั่งให้ได้จ๊ะ  

อิอิ....รัก รัก รัก รัก รักน้องทั้งสองคนจ้า    

[kdds]

3-6 เดือนเอง เอ แป๊บเดียวเท่านั้น
อย่าคิดมากซิจ๊ะ

[@#Jackie#@]

ุ6 เดือนแป๊บเดียวครับ ผมเขียนโปรแกรมระบบงาน 1 ระบบ ระยะเวลา 7 เดือน ยังรู้สึกว่ามันเร็วมากเลย 

[Simply Blue]

ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องราวความรักของน้องเอกับน้องนิคที่นี้  เรื่องของน้องสองคนให้อะไรดีๆๆกับคนอ่านโดยเฉพาะพี่หลายอย่าง   ซึ่งการตัดสินใจทำอะไรในช่วงนั้นก็สมวัยเหมาะกับกาลเทศะดี เพราะโดยพื้นฐานแล้วก็เป็นคนดีกันทั้งนั้น แม้ว่าเรื่องที่เขียนจะจบไปตามความสมควรแก่เวลา นั้นก็ไม่ได้หมายความว่ามิตรภาพ ความรู้สึกดีจะจบไปด้วย ถึงน้องเอไม่เขียนเรื่องนี้หากอยู่ด้วยกันในเล้าไปก็จะรู้สึกผูกพันไม่แตกต่างนะอันนี้ในความรู้สึกของพี่นะ

สำหรับเรื่องการไปพัฒนาตัวเองที่ออสเตรเลีย 3-6 เดือนนั้น ก็ถือเป็นช่วงหนึ่งของชีวิต (อยู่ห่างกันแบบนี้จะได้รู้ว่ารักและคิดถึงกันขนาดไหน เพราะไม่เคยห่างกันนานๆ พอได้ห่างกันเวลาว่างคงทรมานไม่น้อย) ซึ่งระยะเวลาก็ค่อนข้างชัดเจน (รออย่างมีข้อจำกัดของเวลา ไม่รอไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย)3-6 เดือนก็ไม่ถือว่านานมาก เรียกว่าไม่รอจนเฉา ทำงานเพลินๆๆ แป็ปเดียวก็ 6 เดือนแล้ว เดียวนี้การสื่อสารก็มากมายหลายวิธี ดังนั้นเรื่องระยะคงไม่สำคัญเท่าความรู้สึกในใจ 

วุ้ย วันนี้พูดมากไปหน่อย อย่างไรก็ขอให้น้องผ่านทุกอุปสรรคไปอย่างดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้มีสติ และดูแลหัวใจตัวเองดีๆๆ อย่าทำร้ายกระทั่งหัวใจตัวเองเลย...

[thaithai00]

 

[Normalblue]

 
.....
กาลครั้งหนึ่ง  มีเด็กน้อยผู้น่ารัก  กำลังนั่งเหม่อ  มองดูท้องฟ้าสีคราม  ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า

มองดูกลุ่มก้อนเมฆลอยผ่านมา...  แล้วก็ผ่านไป

เด็กน้อยสงสัย  แล้วเอ่ยถามออกไปว่า

"ก้อนเมฆอยากลงมาข้างล่างบ้างรึเปล่าน๊า...  เค้าจะคุยกับใครอะ...  เค้าไม่เหงาเหรอ?"

เด็กน้อยนั่งขบคิด  แสงรำไรเริ่มหายไป...  ฟ้ามืดสลัวปกคลุม  เห็นแล้วน่าชวนให้คิดถึงฝนห่าใหญ่

เด็กน้อยเริ่มหวั่น...  เมื่อได้ยินเสียงฟ้าแลบ  ฟ้าร้อง...  ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมา  เด็กน้อยดีใจ

"พี่ก้อนเมฆใจดีจัง...  นึกว่าจะไม่ลงมาหากันซะแล้ว"

พอฝนซาและหยุดตก  ท้องฟ้าก็ว่างเปล่า  ไร้หมู่เมฆเหมือนก่อนหน้านี้  เด็กน้อยล่ำไห้

โทษผิดตัวเองที่ทำให้ก้อนเมฆหายไป   จนกระทั่งผ่านพ้นวันนั้นไป  เด็กน้อยก็มานั่งมองท้องฟ้าอีกครั้ง

เด็กน้อยเผยรอยยิ้ม...

"คุณก้อนเมฆยังอยู่ที่เดิมสินะ   เราเองต่างหากที่ยังมัวมานั่งเศร้าอยู่...."

หลังจากวันนั้น  เด็กน้อยจึงเดินไปตามความฝันของตัวเอง...  ไปไหนก็มีคุณก้อนเมฆให้กำลังใจตลอด....

[patee]

ไปเถอะเพื่อความก้าวหน้าในอนาคต

เวลาแค่ 3-6เดือนนี่ไม่นานหรอก

พี่นิคกับเอต้องจ่ายค่าโทรศัพท์เพิ่มอีกนิดหน่อยเท่านั้นแหละ

 

[Tsukasa999]

 :a1:ขอให้โชคดีมีชัยค่ะ

ไม่ได้ตอบบ่อยนักแต่มาอ่านบ่อย เห็นข้อความนี้แล้วอยากให้กำลังใจว่า เอตัดสินใจแล้ว อย่ากลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น แต่จงระวังตนเองและหัวใจ เพราะหากเรามั่นคง ไม่มีอะไรสามารถเปลี่ยนแปลงเราได้

เราก็เคยมีช่วงที่ต้องตัดสินใจ แต่เตือนตัวเองไว้เสมอ อย่าอ่อนแอ อย่าใช้ใจตัดสิน  ให้ใช้เหตุผล ก้าวเดินขึ้นไปยังก้าวที่ยากขึ้นเพื่อพิสูทธิ์ตนเอง

เราเองก็พี่คนโตค่ะ เป็นผู้หญิงมันทำอะไรลำบาก ต้องตัดกระทั่งเรื่องส่วนตัวทิ้งเพื่อครอบครัวของ เราไม่ได้ไปเรียนต่างประเทศเพราะต้องดูแลครอบครัวค่ะ ทั้งๆที่มันเป็นความฝันมาทั้งชีวิต

แต่ที่แน่ๆเราไม่เสียใจในสิ่งที่เราเลือกค่ะ เพราะอย่างน้อย เราก็เลือกเอง คนอื่นไม่ได้เลือกให้


ทำไปเถอะ แล้วจะรู้ว่าชีวิตนี้มันคุ้มค่า 

[wan]

  ก่อนอื่นต้อง ง้อน้องเอซะก่อน ที่บอกว่าไม่งอย แต่ แต่ยังไง ยืนยันว่าอยู่ข้างน้องเอ

แต่เชียร์พี่นิค

เรื่องข่าวแจ้งให้ทราบ รับทราบครับ  อย่าคิดมากเลยครับน้องเอ ผมว่ามันเป็นจังหวะของชีวิต

ที่คนทุกคนจะต้องพบเจอ ระยะเวลา 3 - 6 เดือน จะว่านานก็นาน จะว่าแป๊บเดียว มันก็แป๊บเดียว

เพียงแต่ให้คน 2 คน เข้าใจ และเชื่อใจในกันและกัน  ระยะทางมันไม่ใช่อุปสัก ทุกวันนี้

เทคโนโลยี มันทำให้คนเราใกล้กัน จนจะ กันได้อยู่แล้ว ยิ่งหนุ่ม ไอที อย่างน้องเอด้วย 

สบายมาก  ผมว่าตอนนี้เรามีโอกาส ก็รีบฉกฉวย มันมาให้เป็นประสบการณ์ในชีวิต เพี่ออนาคต

ทีดีของเราในวันข้างหน้า  แล้วโอกาสก็จะเป็นของ ทั้ง 2 คน อย่างแน่นอน

เป็นกำลังใจให้นะครับ ทั้ง น้องเอ และ พี่นิค  แล้วจะคอยอ่านบท  msn นะครับ

[Otaku]

พี่นิค แหกกฎข้อ 3 บ่อยๆนะ  ก่อนพี่เอจะไปต่างประเทศ อิอิ

สองน่ากลัวมากมาย  ไม่เคยเจออย่างนี้เลย เหอะๆ

พี่เอ 3-6 เดือนมันแปปเดียวเอง    ยังไงก็ได้เจอกันอยู่แล้ว เพราะเทคโนโลยีไง  อย่าคิดมากนะคับ

[BABY_CHICK]

ครับ เข้าใจเอมากๆในวันนี้ :L2:ชีวิตต้องดำเนินต่อไป