เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณย่าพี่นิค พี่นิค และ พี่เอน้า
เอาโอวาทหลวงพ่อที่ดีๆและเป็นประโยชน์ เมื่อเวลาที่เราจะเข้าไปโรงพยาบาล ตรวจร่างกาย
หรือนอนป่วยอยู่
หรือผู้ที่จะเข้าไปเยี่ยม หรือคนเฝ้าไข้
------------------------------
ก็ให้
ทำใจของเราให้เป็นปกติ อย่าไปตกใจ วิตกกังวล
คือ
ระลึกนึกถึงบุญที่เราได้กระทำเอาไว้ นึกถึงบุญ คือ
นึกถึงภาพที่เราได้กระทำบุญมา ไม่ว่าจะเป็นบุญสงเคราะห์โลก เช่น บุญสร้างโรงเรียน โรงพยาบาล หรือบุญที่ทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา ไม่ว่าจะเป็นทอดกฐิน ทอดผ้าป่า สร้างหอฉัน สร้างศาลาวัด บุญสร้างพระ หรือบุญให้วิทยาทาน ให้อภัยทาน ให้ธรรมทานอะไรก็แล้วแต่
ให้นึกเป็นภาพ เป็นเรื่องราว แล้วอธิษฐานจิต ให้เจอหมอดี ยาดี เจอหมอที่สามารถวินิจฉัยโรคได้ถูกต้อง มีความสามารถในการรักษาโรคได้ ให้เจอยาที่จะรักษาอาการนั้นให้หายขาดได้ ให้นึกอธิษฐานอย่างนี้ ด้วยใจที่เป็นปกติ แล้ว
นึกถึงบทสวดมนต์ที่เราสวดคล่อง ถ้าจำไม่ได้ก็ให้ภาวนา
“สัมมา อรหัง” ในใจไปเรื่อย ๆ
ทำใจให้เป็นปกติแล้วก็ไปหาคุณหมอ
แล้วเราจะเจอหมอดี ยาดี ที่จะวินิจฉัยโรค ที่จะทำการรักษาโรคทุกอย่างได้ เมื่อเรานอนป่วยอยู่โรงพยาบาล ในยามนั้นเป็นเวลาที่
เราจะต้องอยู่กับเนื้อกับตัวของเรา อย่าเอาใจไปอยู่กับครอบครัว นึกถึงลูกคนนั้น คนนี้ อย่าไปคิดเรื่องธุรกิจการงาน ลูกน้อง ผู้ร่วมงานจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ หรืองานที่จะมีต่อไปในอนาคต ไม่ต้องไปนึกถึง
แต่ทำใจให้สงบนิ่ง ๆ ให้นึกถึงบุญอย่างเดียว เพราะตอนนั้นเราจำเป็นจะต้องอาศัยบุญเป็นหลัก
โรคทุกโรค มีสมมุติฐานมาจากวิบากกรรมทั้งสิ้น หมอจะค้นพบหรือค้นไม่พบก็ดี จะรักษาหายหรือรักษาไม่หายก็ดี ทุกโรคล้วนมีวิบากกรรมเป็นสมมุติฐานทั้งสิ้น ซึ่งเป็นรหัสชะตากรรมที่อยู่ในกำเนิดธาตุธรรมเดิมของเราที่เล็ก ๆ เหมือนเมล็ดโพธิ์เมล็ดไทรที่ติดอยู่ในศูนย์กลางกายของเรา
เพราะ ฉะนั้น
ในยามที่เราเจ็บไข้ได้ป่วย ให้อยู่ในบุญ อยู่กับตัวเอง ถึงเวลาที่เราจะต้องวางทุกภารกิจ ครอบครัว ธุรกิจการงาน ภารกิจอะไรก็แล้วแต่
แล้วทำใจให้เป็นกลาง นิ่ง ๆ ให้ใจใส ๆ แล้วผู้ที่จะไปเป็นเพื่อนก็ดี หรือ
ไปเยี่ยมไข้ก็ดี ต้องรู้หลักวิชชาในการไปเยี่ยมไข้
อย่า เอาเรื่องร้อนอกร้อนใจไปเล่า ให้เอาเรื่องบุญกับเรื่องธรรมะไปพูดให้ฟัง จะทำให้ผู้
ไข้มีจิตใจที่บันเทิงในบุญ บันเทิงในธรรม หนักก็จะเป็นเบา เบาก็จะหาย ถ้าตายก็ไปดี อีก ประการหนึ่ง การเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นปกติธรรมดาของทุก ๆ คนในโลก สังขารร่างกายเป็นรังแห่งโรค ล้วนแต่มีวิบากกรรมทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะฉะนั้น
เมื่อเป็นเรื่องธรรมดา เราก็ไม่ต้องไปหวั่นไหวอะไร ทำนิ่ง ๆ ถึงแม้จะสะดุ้งหวาดกลัวแค่ไหนก็ทำเฉย ๆ แล้วบุญจะได้ช่องที่จะคอยดูแลเรา นี่สำคัญนะจ้ะ
...........................................................................................
ยาวหน่อยน้า แฮะๆ แต่คิดว่าเป็นประโยชน์อันสูงสุดเลย
เป็นกำลังใจให้นะ
หัวข้อ: นิยายรักของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ> (อ่าน 541710 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก