หัวข้อ: นิยายรักของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>

[Mp_qM]

อ๊ะ  ขอบคุณคร๊าบบบ


หนุกดีน๊า

[ja ne]

 :serius2:เลือกไม่ถูก ตัดสินใจไม่ได้

กด1 พี่นิค
กด2 หมอที
กด3 นายภู


อ๊าก กด4 ทุ๊กโค๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[gift_deb]

ขอกด 4 ด้วยคน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[YMP]

นิคล่ะกัน
1. เกรงว่าเปลี่ยนพระเอกดี๋ยวต้องเปลี่ยนชื่อเรื่อง
2. สงสารนิคถูกถอดกลางอากาศ
3. ปลดนิคออก เดี๋ยวนิคงอนเอ

[sakiko]

รอ  ร้อ  รอ



เข้ามารอค่ะ

P*S   พี่เอรักษาสุขภาพด้วยน้า::

เด๋ว ม่ามีคราย มาแต่ง ห้ายอ่านต่อ


 

[A_wAy_G_mAn]

kdds ---  ว่าพี่นิคได้ครับ  ผมไม่โกรธ ( :angry2:แต่จะไม่มาต่อเรื่องเลย   ล้อเล่นครับ)

THIP ---  คณะเดียวกับพี่นิคเหรอครับ สาขาเดียวกันด้วยเปล่าเอ่ย  โลกกลมจัง

RaMin --- มันเป็นธรรมดาของผู้ชายทุกคนครับ (พี่ก็มีบ้างซิครับ )

YMP ---  เหตุผลดีจังครับ (โดนเฉพาะเหตุผลข้อที่3) แต่เปลี่ยนได้ครับเพื่อเอาใจคนอ่าน อิอิ 

sakiko --- ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ


  :mc4:ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเม้นท์  เข้ามาอ่านนะครับ   อ่านแล้วมีกำลังมากเลยครับ

[A_wAy_G_mAn]

บทที่หก --- ตัวตน



ช่วงนี้ชีวิตของผมก็ดำเนินไปอย่างเรื่อยๆ  ไปเรียน  เจอเพื่อน  กินข้าว  กลับหอ  เล่นเกม   นอน  บางครั้งก็มีไปองค์การบ้าง (ส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนชวนไป)  จนบางครั้งผมมานั่งนึกๆดู  ชีวิตมหาลัยที่เขาว่ามันสนุก  ไม่น่าเบื่อ  มีอะไรให้เรียนรู้ตลอดเวลา  แต่ทำไมชีวิตของผมกลับตรงกันข้ามทั้งๆ  ที่มันเพิ่งผ่านมาไม่ถึงเดือน  ผมนั่งคิดต่อไป  หรือเป็นเพราะว่า  เรายังไม่รู้จักตัวตนของเราพอ  เลยทำให้ไม่รู้ว่าชีวิตของผมขาดหรือเกินส่วนไหนไปบ้าง  แล้วมันจะเริ่มหาตรงไหน ยังไง ว่าแล้วผมก็เปิดคอมนั่งเล่นเกมต่อไป

“เอ  ถามจริงๆเหอะ  ไม่เบื่อบ้างเหรอ  ที่วันๆต้องอยู่แต่หน้าคอมอ่ะ  เรากลับหอมาที่ไร  ก็เห็นแต่เอนั่งอยู่แต่หน้าคอม” หนึ่งทักผมเดินเข้ามาในห้องหลังเรียนเสร็จ

“ก็เราเรียนมันอ่ะ  เป็นงานเราด้วย”ผมตอบ

“งานอะไร เล่นเกมนี่นะงาน  เล่นแต่เกมอยู่แต่หน้าคอม ระวังจะเสียความเป็นตัวของตัวเอง  แล้วเพื่อนๆก็ไม่คบ  ระวังจะไม่มีเพื่อนนะ”หนึ่งค้าน

“แหมๆ แล้วหนึ่งไม่เบื่อบ้างเหรอที่เรียนเสร็จ แล้วก็กลับหอมาอ่านหนังสือ ไม่เห็นหนึ่งไปไหนบ้างเลย จะว่าไปแล้วเราก็ไม่ค่อยเห็นหนึ่งมีเพื่อนเลยอ่ะ”ผมเปลี่ยนเรื่อง

“เพื่อนที่ดีนะ เขามีกันไม่มากหรอก แค่คนเดียวก็เกินพอแล้ว”หนึ่งพูดพร้อมยิ้มบางๆมาให้ผม

“ขอบใจนะ ที่หนึ่งเราให้เป็นเพื่อนที่ดีคนนั้น”ผมตอบ

“ใครบอก  เอตู่เอาเองแล้ว”หนึ่งพูดแล้วยิ้มน้อยๆ

“อ้าว.........นึกว่าใช่  ถ้าใช่ว่าจะเลี้ยงเค้กร้านอร่อยซักหน่อย”ผมแหย่

“ถ้างั้นใช่ เอ ก็ได้  ไปกันยัง”หนึ่งถาม

“ไปไหน”ผมถามคืน

“อ้าวไหนบอกว่าถ้าให้เป็นเพื่อนที่ดีแล้วจะเลี้ยงเค้กร้านอร่อยไง”หนึ่งตอบ

“โห.........ให้เป็นเพื่อนสนิทเพราะอยากกินเค้กเนี๊ยนะ”ผมบอก 

“555” นั่นคือเสียงตอบรับจากหนึ่ง

........................................................................................

“วันนี้คนเยอะจัง  ซื้อกลับไปกินที่หอเถอะ”หนึ่งบอก

“กินที่นี้แหละขี้เกียจล้างจาน ล้างช้อน”ผมตอบ

“ทำอย่างกับเอเป็นคนล้าง  กินอะไรเสร็จก็มีแต่เรานี่แหละที่ล้าง  เอ นอนสบายเลย”หนึ่งบอก

“ก็คนมันกินอิ่มๆเลยง่วงอ่ะ เราว่าจะนอนแป๊บเดียว เดี๋ยวตื่นมาล้าง  ตื่นมา  หนึ่งก็ล้างหมดแล้ว  สรุปนั่งกินที่ร้านนี่แหละนะ  หนึ่งจะได้ไม่ต้องล้าง”ผมสรุปผมเดินไปนั่งที่โต๊ะที่เพิ่งมีคนลุกออก

“หนึ่งเอา ออเร้นชีสเค้กราดไวท์ช็อค ใช่ป่ะ”ผมถาม

“อืม”

“ไม่เบื่อหรือไง  มาทีไรก็กินแต่อันเดิมๆ  ไม่ลองอันใหม่บ้างเหรอ”

“ไม่หรอก บางทีสิ่งเดิมๆที่คิดว่าใช่และดีสำหรับเรา ก็ดีกว่าของใหม่ที่เราต้องทำใจยอมรับการเปลี่ยนแปลงนะ”หนึ่งตอบ

“หนึ่งเรียนปรัชญามากไปป่ะ  พูดมายังกับคติชีวิตเลย”ผมแซวพร้อมเดินไปสั่งเค้ก

ระหว่างที่ผมนั่งคอยเค้ก ก็ปรากฏว่ามีมือของใครมาปิดที่ตาผม

“ทายซิ  ใครเอ่ย”มือปริศนานั้นทาย

“ไอ้อ๊อฟ เอามือออกเลย  เราจำเสียงได้”ผมบอก

“ ไม่สนุกเลย จำได้ไง ดัดเสียงแล้วนะ”อ๊อฟบอก

“เสียงซะควาย ขนาดนั้นใครจะจำไม่ได้”ผมบอก

“เขาเรียกว่าเสียงเซ็กซี่ยะ” อ๊อฟพูดพร้อมหันมาค้อนผมเบาๆ “ต้าย ตายๆๆๆ  พ่อหนุ่มนัยน์ตาเศร้าที่มานั่งกินเค้กด้วย นี่ใครเหรอ”

“อ่อ......นี่หนึ่งรูมเมทเรา  หนึ่งนี่อ๊อฟเพื่อนโรงเรียนเก่าเราเอง”ผมแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน “แล้วทำไมมาได้เนี๊ยะ  ไม่ได้จุดธูปเรียกซักหน่อย  แล้วเพื่อนๆไปไหนหมดล่ะ เห็นทุกทีไปไหนไม่เคยขาดเพื่อนเลยนี่”

“จะพูดไปแล้วชีวิตของอ๊อฟช่างน่าสงสารนัก....”อ๊อฟทำท่าบีบน้ำตา  หนึ่งนั่งอมยิ้มกับท่าทีของอ๊อฟ

“พอๆ เอาจริงๆ”ผมบอกอ๊อฟ

“กูหิว เลยมาหาอะไรกิน จบ”อ๊อฟบอกพร้อมเดินไปสั่งเค้ก

“เป็นไงเพื่อนเรา รับได้ไหม”ผมถามหนึ่ง

“ก็ดี  ตลกดี  เป็นตัวของตัวเองดี”หนึ่งตอบ

“เออ...หนึ่งว่าตัวตนของเราคืออะไร”ผมถาม

“ตัวตนของเราก็คือตัวตนของเรา  ที่เราอยู่กับมันมาและมันก็ดำเนินไป  โดยไม่สนใจอะไรอย่างอื่นบ้างเลย  นอกจากตัวมันเอง”หนึ่งตอบพร้อมแววตาเศร้า

“หนึ่งถามจริงๆ เป็นเภสัชนี่ต้องเรียนปรัญชาชีวิตด้วยเหรอ ทำไมพูดอย่างกับนักปรัชญา”ผมแซว

“คุยอะไรกันอยู่ ดูซีเรียสกันเชียว”อ๊อฟนั่งลงแล้วตักเค้กเข้าปาก

“ก็ไม่มีอะไรหรอก  เออ.....อ๊อฟ  แกว่าตัวตนของเราคืออะไร”ผมถาม

“ตัวตนของเรา จะเอาไปตอบการบ้านวิชาปรัชญาเหรอ”อ๊อฟย้อน

“ไม่ใช่ ถามเฉยๆ อยากรู้อ่ะ”ผมบอก

“ตัวตนของเรา คือการที่เราได้ทำในสิ่งที่เราต้องการมั้ง ดูอย่างฉันซิ  อยากทำอะไรทำเลย  มันเลยเป็นตัวตนของฉันไง”อ๊อฟตอบ

“ว่าแต่ทำไมจู่ๆ เอถึงถามเรื่องนี้ล่ะ”หนึ่งถามด้วยความแปลกใจ

“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่าเรายังหาตัวเองไม่เจอ”ผมบอก

“เจอแล้วๆ  เจออย่างจัง นั่นไงพ่อเทพบุตรสุดหล่อ สูง  ขาว  ตี๋  ใส่แว่น  สุภาพบุรษในชุดกราวน์  นั่นๆ เขากำลังเดินเข้ามาหาฉันด้วย มาแล้วๆ  อะไรกันนี่ ฉันจะเจอรักที่ร้านเค้ก สวีทเป็นบ้าเลย”อ๊อฟพูดทำให้ผมกับหนึ่งหันไปมอง

“อ้าว พี่หมอที สวัสดีครับ”ผมเอ่ยทักคนที่เดินเข้ามา พร้อมยกมือไหว้กับหนึ่ง

“สวัสดีครับน้องเอ น้องหนึ่ง เอ่อ...น้อง”พี่หมอทีมองไปทางอ๊อฟ

“น้องอ๊อฟครับ น้องอ๊อฟ เป็นเพื่อนที่โรงเรียนเก่าของเอครับ”อ๊อฟเสนอชื่อตัวเองพร้อมยกมือไหว้ทำหน้าตาดีใจ  แล้วพี่หมอทีก็นั่งร่วมโต๊ะกับเรา

“มาทานเค้กเหรอครับ”พี่หมอทีถาม

“แหม คุณพี่หมอสุดหล่อ ขอตีสักทีเหอะ  มาร้านเค้กจะให้มากินส้มตำหรือยังไง”อ๊อฟไม่พูดเปล่า เอามือมาตีที่แขนพี่หมอทีเบาๆ แล้วเอากลับไปแนบที่แก้มตัวเอง

“จริงของน้องอ๊อฟ พี่เปลี่ยนคำถามใหม่ มากันนานหรือยังครับ”พี่หมอทีถาม

“ก็สักพักแล้วครับ”หนึ่งตอบ

“น้องเอเป็นยังไงบ้างครับ  หายดีหรือยัง”พี่หมอถาม

“ก็ปกติดีทุกอย่างครับ”ผมตอบ

“ดีแล้วครับ  อย่าอดข้าว  อย่าอดนอนอีกนะครับ  เดี๋ยวจะเป็นอีก  คราวนี้รับรองไม่ใช่แค่ให้กลูโคสกับน้ำเกลือ  แต่โดนฉีดยาแน่ๆ”พี่หมอบอก

“พี่หมอจะฉีดเองเลยเหรอครับ”อ๊อฟถามพร้อมทำตาส่อไปในความหมายอีกทาง

“ครับ ไม่เชื่อใจพี่เหรอ”พี่หมอถาม

“เชื่อครับเชื่อ  เชื่อเต็มร้อย  ฉีดผมก่อนได้ไหมครับ  ผมอยากโดนพี่หมอฉีดยา”อ๊อฟต่อบอกต่อคำ  แต่ดูท่าหมอจะไม่รู้เรื่อง

“พอๆอ๊อฟ  ทะลึ่งแล้ว  ถ้าอย่างแกจะไปฉีดยา ต้องไปโน้น คณะสัตวแพทย์”ผมบอก

“ทะลึ่งตรงไหนครับ”พี่หมอทีถามพร้อมทำหน้าเอ๋อ

“แล้วทำไมต้องไปที่สัตว์แพทย์”หนึ่งถามต่อพร้อมขมวดคิ้ว

“ก็ไอ้อ๊อฟมันเป็นควาย  ต้องไปโรงบาลสัตว์ที่คณะสัดแพด”ผมพูดพร้อมหัวเราะ หนึ่งหัวเราะ อ๊อฟหันค้อน

“ไปคณะสัดแพทย์ก็ดีจะได้เจอกับพี่คิมปีสี่ที่แสนจะน่ารัก”อ๊อฟบอก

“ใจคอก่อนจบจะเก็บทุกคณะว่างั้น”ผมถาม

“น้องอ๊อฟ รู้จักพี่คิมที่เรียนสัดแพทย์ปีสี่ด้วยเหรอครับ  เขาเป็นเพื่อนพี่เอง”พี่หมอบอก

“คุณพี่หมอสุดหล่อ ใสซื่อ สะอาด บริสุทธิ์ ทำไมจะไม่รู้จักล่ะครับ  ก็พี่แกออกจะโด่งดังในวงการ  ไปไหนมาไหน  มีแต่คนตาร้อนเป็นไฟ”อ๊อฟเล่า

“ทำไมต้องตาร้อนด้วยล่ะ”หนึ่งถาม

“ก็พี่แกน่ะ  มีเด็กวิดวะปีสอง ชื่ออะไรน่ะ  ถ้าจำไม่ผิดชื่อตี๋มั้ง  มาคอยเอาอกเอาใจ  ดูแลทุกอย่าง สารพัด  หวานกันอย่างกับอะไรดี ใครไม่อิจฉาตาร้อนก็ให้มันรู้ไปซิ มีแฟนเด็กกว่าตั้งสองปี แถมแฟนยังเรียนวิดวะเป็นเด็กหนุ่มที่หล่อขี้เล่นมีอนาคตไกลอีกต่างหาก แค่พูดยังอดอิจฉาไม่ได้เลย”
อ๊อฟเล่าแบบอกรสออกชาติ

“แกรู้ได้ยังไง”ผมถาม

“เรื่องอย่างนี้ เขามีเครือข่ายส่งข่าวรายงานจ๊ะ”อ๊อฟพูด

“พี่ก็พอรู้มาบ้างว่าคิมเพื่อนพี่เขาเป็น....อะไรอย่างนั้น  แต่ไม่เคยรู้เรื่องแฟนของคิมเลย”พี่หมอบอก

“ก็วันๆ คุณพี่หมอสุดหล่อใสซื่อ คงวุ่นกับการฉีดยามั้ง”อ๊อฟพูดพร้อมหัวเราะ

“ทะลึ่งอีกแล้วไอ้อ๊อฟนี่ พอเลย”ผมเตือนเพื่อน 

“แล้วมันทะลึ่งตรงไหนครับน้องเอ ก็แค่เรื่องฉีดยา”พี่หมอยังไม่เลิกถาม

“เอาเป็นว่าทะลึ่งก็แล้วกันครับ”ผมตอบแบบขอไปที

“ช่างเป็นคุณพี่หมอที่ใสซื่อ สะอาด อะไรเยี่ยงนี้ แม้แต่ฉีดยาก็ไม่รู้”อ๊อฟพูดแบบเสียงน่าสงสาร

“พี่รู้นะครับ ฉีดยาพี่ก็ทำเป็น พี่เรียนมาแล้วด้วย ฉีดมาตั้งแต่ปี2แล้วครับ”พี่หมอรีบแก้ตัว

“ฉีดมาตั้งแต่ปี2เลยเหรอครับ”อ๊อฟถามต่อพร้อมหัวเราะ ผมกลั้นหัวเราะไม่อยู่

“อ๋อ เข้าใจแล้ว”หนึ่งพูดพร้อมหัวเราะ  พี่หมอทีนั่ง งง

“เข้าใจอะไรครับ บอกพี่ด้วย”พี่หมอทีถามหนึ่ง

“คือ  แบบว่า....คือ  ให้ เอ บอกดีกว่าครับ”หนึ่งโบ้ยมาให้ผม

“น้องเอ บอกพี่หน่อยซิ  พี่รู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าพวกยังไงไม่รู้ครับ  เหมือนเป็นตัวตลกให้น้องๆหัวเราะยังไงไม่รู้”พี่หมอพูดเสียงเบาๆ

ผมรู้สึกผิด หนึ่งหยุดหัวเราะ แต่อ๊อฟยังหัวเราะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เอาหูมาซิพี่”ผมบอก

พี่หมอทีเอียงตัวมาทางผม ผมยื่นหน้าไปแล้วก็กระซิบ พอพี่หมอทีรู้ความหมายก็หัวเราะ จังหวะนั้นเองทำให้แก้มพี่หมอทีมาชนกับจมูกผม  ผมรู้สึกแปลกๆ  ความรู้สึกแบบนี้มันมาอีกแล้ว  เหมือนโลกหยุดหมุน  แม้เป็นช่วงเวลาไม่ถึงเสียววินาที  ที่ปลายจมูกของผมไปสัมผัสกับแก้มอันนุ่มของพี่หมอทีทำให้ผมได้กลิ่นหอมแบบอบอุ่นมาจากแก้มของพี่เขา ผมเหมือนตกอยู่ในภวังค์  ทุกอย่างนิ่งเงียบ ถึงแม้ว่ารอบข้างจะดำเนินไปตามปกติ

“วันนี้ช่างดวงดีอะไรอย่างนี้  ได้เจอคนหล่อพร้อมกันถึงสองคน  นั่นไงๆ พี่นายกดีเจสุดหล่อกำลังสั่งเค้กอยู่ที่หน้าร้าน”อ๊อฟบอก ทำให้ผมหายจากภวังค์นั้น

“นิค นิค ทางนี้”พี่หมอทียืนขึ้นพร้อมกวักมือเรียก

“อ้าวหมอที เอ แล้ว..............”พี่นิคเดินเข้ามาทัก

“ผมอ๊อฟเพื่อนที่โรงเรียนของเอครับ นี่ก็หนึ่งรูมเมทของเอ”อ๊อฟแนะนำ

“นั่งด้วยกันก่อนซิ นิค”พี่หมอทีชวน

“ไม่เป็นไร เรารีบไปน่ะ”พี่นิคปฏิเสธ

“นิค ไม่ชอบทานเค้กไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้มาซื้อได้ล่ะ”พี่หมอทีถาม

“คือ เรา จะซื้อไปให้พี่ที่สถานี พอดีวันเกิดพี่เขา”พี่นิคบอก

“เหรอ งั้นตามสบายเถอะ”พี่หมอทีบอก

“แล้วหมอที ทำไมวันนี้มานั่งที่นี่ได้ ไม่มีเวรเหรอ”พี่นิคถาม

“วันนี้ไม่มีเวร เลยมานั่งเป็นตัวตลกให้น้องเขาหัวเราะ”พี่หมอทีบอก

“งั้นเราไปนะ  พี่ไปก่อนนะ”พี่นิคพูดพร้อมเดินไปเอาเค้กที่หน้าร้าน

ผมสังเกตว่าทำไมคำพูดระหว่างพี่นิคกับพี่หมอทีก็เป็นคำพูดที่เพื่อนเขาใช้พูดคุยกันทั่วๆไป แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมันมีกำแพงอะไรซักอย่างที่คั่นเอาไว้ระหว่างคนสองคนนั้น ทำให้ผมรู้สึกอึดอัด

“เอ ว่างเปล่า”เสียงพี่นิคดังขึ้น

“อ้าว นิค”พี่หมอทีทัก เมื่อเห็นพี่นิคเดินถือกล่องเค้กกลับเข้ามา

“เสร็จจากนี่ เราไปไหนต่อไหม”พี่นิคถามผม  ทุกคนเงียบ

“ก็คงกลับหอครับ”ผมบอก

“งั้นไปสถานีกับพี่หน่อย  พอดีคอมที่สถานีมันมีปัญหาน่ะ ช่วยไปดูให้หน่อย”พี่นิคบอก

“แต่เพื่อนมามอไซค์กับผม คงต้องไปส่งเพื่อนก่อนครับ”ผมหันไปทางหนึ่ง

“ก็ให้เพื่อนเอามอไซค์ไปซิ พี่ไปส่งเราที่หอเอง”พี่นิคบอกพร้อมจับแขนผมดึงให้ลุกขึ้น

“นิค ไม่รบกวนน้องเขาเกินไปเหรอ  คอมที่สถานีพังก็ให้ช่างเทคนิคของสถานีซ่อมซิ”พี่หมอทีกล่าวพร้อมยืนขึ้นมองหน้าพี่นิค

“ช่างเทคนิคไม่อยู่  ไป เอ”พี่นิคพูด พร้อมหันมามองผม

“หนึ่งขับรถกลับเองได้ใช่ไหม เราไปเดี๋ยวเดียวมานะ ผมไปก่อนนะครับพี่หมอที ไปนะอ๊อฟ”ผมบอกพร้อมเดินไปตามแรงลากของพี่นิค หนึ่งพยักหน้ารับ พี่หมอทีนั่งหน้ามุ้ย อ๊อฟยิ้มแบบมีเลศนัย

...

“เสร็จแล้วพี่  แค่สายแพรที่เชื่อมไว้มันหลุด  พี่ เสร็จแล้ว  พี่  พี่นิค มองไร”ผมเรียกพี่นิคที่เอาแต่จ้องผม

“เอ่อ...เออ...ไม่มีอะไรๆ  เอนี่เวลาอยู่กับคอม ดูเป็นการเป็นงานดีเน๊อะ”พี่นิคบอก

“แล้วเวลาอื่นผมดูแย่เหรอพี่”ผมบอก

“ไม่ใช่ๆ เวลาอื่น เอดูเหมือนเด็กเลยอ่ะ  เดี๋ยวพี่ขอลองดูก่อนนะ  เอลองใส่หูฟังซิจะได้ฟังด้วย”
พี่นิคบอก พร้อมจับหูฟังมาครอบที่หัวผม

.........สวัสดีครับ......ผมดีเจนิค  ตอนนี้เราอยู่กับแขกรับเชิญพิเศษ น้องเอ คนเก่งของเราเองครับ  นอกจากจะเก่งแล้วยังซุ่มซ่ามอีกด้วยนะครับ  เจอกับผมวันแรกเล่นเอาฟิวเจอร์บอร์ดทับผมเลย 
จนผมนึกว่าจะไม่ได้รอดมาจัดรายการแล้ว  แต่ยังไงก็ดี  ไหนๆมาแวะเยี่ยมสถานีเราทั้งที ผมก็ขอเปิดเพลงนี้ตอนรับให้น้องเอแล้วกันครับ (พี่นิคพูดไป มองผมไป ผมก็อายๆหลบสายตาพี่แก)

..............เหม่อมองบนฟ้า......ไกล.... ฉันมองด้วยความสงสัย ........ว่าใครกันนะ........ใคร.......ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน......................ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม  ........ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม............อย่าทำให้เราพลัดพราก.........ให้เรารักกันจนวันตาย.......ฉันขอได้ไหม.............(ระหว่างเปิดเพลงพี่นิคร้องคลอตามเบาๆ จ้องมาแต่ที่ผม  จนผมต้องหลบสายตา  ตอนนี้ในหัวผมก็มีแต่ภาพของพี่นิค ตั้งแต่เจอกันในวันงานเปิดโลกกิจกรรม  เจอกันที่องค์การพี่แกเอาแฟ้มงานมาให้ผม  เช็ดน้ำตาให้ที่ร้านส้มตำ  ที่ไปซื้อคอม ไปร้องคาราโอเกะ  พาไปบ้านอาอี๊  แล้วก็ที่ร้านเค้กเมื่อกี้  ผมไม่เข้าใจ ทำไมพี่นิคถึงต้องดึงแขนผมออก  แล้วทำไมพี่หมอทีไม่พอใจ)

“โอเคนะ”พี่นิคถาม

“ครับๆ  อะไรนะครับ”ผมถาม

“เสียงโอเคไหม ชัดดียัง”พี่นิคบอก

“ครับดี ครับ ชัดครับ”ผมตอบ

“เรียบร้อย ขอบใจมากนะ ป่ะกลับกันได้แล้ว  เราพักหอไหน”พี่นิค

“หอสามเก้าหลังครับ”ผมบอก

“อ้าวหอเดียวกับพี่นี่”พี่นิคบอก

“แล้วทำไมผมไม่ค่อยเห็นพี่เลย”ผมถาม

“ก็บางทีไปนอนหอเพื่อนบ้าง  ไปนอนที่คอนโดไอ้ริชบ้าง  นอนที่องค์การบ้าง”

“พี่พักห้องไหน กับใครอ่ะครับ”

“พี่อยู่ 404 พักกับไอ้ริช แต่บางทีไอ้ริชมันก็ไปนอนที่คอนโดมัน”

“ผมอยู่ 304 ครับ ห้องข้างล่างพี่เลย  อย่างนั้น วันนั้นเสียงในห้องน้ำ....ก็..”ผมนึกทบทวน

“มีอะไรเหรอ”

“ป่าวๆ  ไม่มีอะไรครับ  กลับกันเถออะครับ ผมอยากอาบน้ำนอนแล้ว”

.................................................................................................

“อ้าวหนึ่ง ยังไม่นอนเหรอ”ผมถามหนึ่งเพราะคิดว่าดึกแล้ว หนึ่งน่าจะนอน

“ก็กำลังจะนอน  พอดีพี่หมอเขาขึ้นมานั่งคอย เอ ที่ห้องอ่ะ เพิ่งกลับไปเมื่อกี้  นั่นไง  ยังซื้อช็อคบอลใส่กล่องมาให้เลย  พี่หมอนี่ดีจริงๆเลยนะ  เอไปรู้จักพี่หมอได้ยังไง”หนึ่งพูดพร้อมขึ้นเตียงห่มผ้า

“เรื่องมันยาว”ผมบอก พร้อมเปิดคอมขึ้นเพื่อเช็คเมล์เลยถือโอกาสออนเอ็ม อ๊อฟออนอยู่เลยเข้ามาทัก(ต่อไปนี้เป็นสนทนาใน MSN ระหว่างผมกับอ๊อฟนะครับ โดยอ๊อฟใช้ชื่อว่า ~AoF~  ผมใช้ชื่อว่า Aa&aA)

~AoF~ Say --- ไงพ่อหนุ่มเนื้อหอม  ว่างมีเวลามาออนเอ็มด้วยเหรอ นึกว่ากำลังสวีทกับพี่นายกดีเจสุดหล่ออยู่

Aa&aA Say --- เป็นบ้าอะไรของมึง

~AoF~ Say --- ถึงบ้าก็บ้ารักนะ จุ๊บๆ

Aa&aA Say --- รักกะป๊ะมึงดิ่

~AoF~ Say --- โห........เล่นถึงป๊ะเลยเหรอ

Aa&aA Say --- โทดๆ 

~AoF~ Say --- ไม่เป็นรายยยยยยยยยยย  เข้าใจคนมีความรัก

Aa&aA Say --- ใครมีความรัก

~AoF~ Say --- ก็หนุ่มไอทีกับพี่ดีเจสุดหล่อและพี่หมอใสซื่อ

Aa&aA Say --- ขอแบบตรงๆได้ป่าววววว  ขี้เกียจตีความ

~AoF~ Say --- ก็มึงไง ไอ้เอ พี่นิคกับพี่หมอเขาชอบแกแน่ๆ  กูดูออก  เชื่อกู

Aa&aA Say --- บ้าแล้ว  กูเป็นผู้ชาย  พี่เขาก็เป็นผู้ชาย

~AoF~ Say --- ใช่กูก็เป็นผู้ชายโว้ย    แต่มึงกำลังเป็นผู้ชายอย่างกู  555555

Aa&aA Say --- กูไม่ใช่เกย์ หรือมึงว่ากูใช่

~AoF~ Say --- ฟันธง  อย่ามึงนะแอปเปิ้ล  จะว่าไปก็แอปเปิ้ลกันหมดนั่นแหละทั้งสามคน  เป็นแต่ไม่แสดงออกหรือแสดงออกไม่ได้ ชัวร์

Aa&aA Say --- มึงมั่วแล้ว 

~AoF~ Say --- เชื่อกูเรื่องแบบนี้ผีเห็นผี  กูถามมึงหน่อย  เวลามึงอยู่ใกล้กับพี่นายกดีเจกับพี่หมอมึงรู้สึกยังไง

Aa&aA Say --- รู้สึกแปลกๆ  บอกไม่ถูกว่ะ

~AoF~ Say --- นั่นไง  กูรู้ว่ามึงคงรับไม่ได้  แต่มันก็ไม่ผิดอะไรนี่หว่า  ก็มันตัวของเราเอง

Aa&aA Say --- เออ.....(ผมเริ่มคิดตาม)

~AoF~ Say --- กูว่าพี่นายกดีเจกับพี่หมอ มันยังไงๆอยู่นะ  ดูจากสถานการณ์วันนี้ มันไม่ธรรมดา

Aa&aA Say --- ไม่ธรรมดายังไง (ที่จริงผมก็รู้สึกอย่างนั้น)

~AoF~ Say --- ยังไม่รู้ ถ้ารู้แล้วกูจะบอก  แต่ตอนนี้ที่กูจะบอกอีกอย่างคือรูมเมทมึงก็เข้าข่ายแอปเปิ้ลด้วย

Aa&aA Say --- ไอ้หนึ่งเนี๊ยะนะ

~AoF~ Say --- เออ.........ไม่เชื่อลองถามดูดิ่

(ผมถามขึ้น หนึ่งมีคนว่าเห็นเป็นเกย์  จริงเหรอ  หนึ่งไม่ตอบ  ผมหันไปมองเห็นหนึ่งหลับแล้ว)

Aa&aA Say --- มันหลับแล้ว

~AoF~ Say --- มึงจะไปงานไหว้ครูที่โรงเรียนป่าว

Aa&aA Say --- วันไหนอ่ะ

~AoF~ Say --- พฤหัสหน้ามั้ง  เดี๋ยวกูโทรบอกอีกที  มึงไปจะได้ไปเจอกับแฟนคลับมึงไง

Aa&aA Say --- แฟนคลับอะไรของมึง

~AoF~ Say --- ก็แฟนคลับคนพันธ์เอไง ทำเป็นลืม  ตอนกีฬาสีไง

Aa&aA Say --- จำไม่ได้ กูจะนอนแล้ว (ที่จริงผมจำได้ดีเลย เพราะมันเกี่ยวกับภูด้วย ผมไม่อยากคิดถึงเลยตัดบทไป)

~AoF~ Say ---   ฝันดีเพื่อนเลิฟ

Aa&aA Say --- เออ บาย

ผมออกเอ็มแล้วปิดคอม  เดินไปอาบน้ำ กลับมาจะล้มตัวลงนอนก็พบกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนที่นอน  ในกระดาษแผ่นนั้นมีข้อความว่า

   เอ รูมเมทที่แสนดี
เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าเราเป็นอะไร  บางครั้งเราก็ชอบผู้หญิง  บางครั้งเราก็แอบปลื้มผู้ชาย   เรารู้แต่ว่าเรามีหน้าที่อะไรบ้างที่ต้องทำก็เท่านั้นเอง  ส่วนชีวิตเราจะเป็นอะไรก็เรื่องของมัน 
หวังว่า เอ คงเข้าใจเราเหมือนทุกครั้ง 
 หนึ่ง

ผมอ่านจบก็มองไปที่หนึ่งที่นอนหลับอย่างสนิท  ผมเลยเขียนโน้ตไปติดที่หัวเตียงของหนึ่งว่า

(เราเข้าใจหนึ่ง  และเราก็รู้ว่าหนึ่งเข้าใจเราเหมือนกัน  เราจะเป็นเพื่อนกัน ถึงแม้ว่าเราจะเป็นอะไรก็ตาม จาก เอ เพื่อนรักของหนึ่ง)

ผมเดินไปนั่งที่เตียงเปิดหน้าต่างมองดูท้องฟ้า 

(ผมคิด--- ใช่ซินะ  เราจะเป็นอะไร  มันก็เป็นตัวตนของเรา  เราจะเป็นอะไรก็ชีวิตของเรา  เราคงปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้หรอก  เพียงแต่ว่าเราทำหน้าที่ในสิ่งที่เราเป็นดีแล้วหรือยัง  ผมคิดว่าผมค้นพบตัวตนที่ปกปิดตัวเองมานานซะที  แต่เรื่องที่ว่าพี่นิคกับพี่หมอทีชอบผม คงไม่ใช่มั้ง  ไอ้อ๊อฟคงแซวเล่น  แล้วผมก็ล้มตัวลงนอน)
+++ จบบทที่หก +++


*** ข้อคิดคำคมประจำบท ***

-   เพื่อนที่ดีนะ เขามีกันไม่มากหรอก แค่คนเดียวก็เกินพอแล้ว

-   บางทีสิ่งเดิมๆที่คิดว่าใช่และดีสำหรับเรา ก็ดีกว่าของใหม่ที่เราต้องทำใจยอมรับการเปลี่ยนแปลง

-   เราจะเป็นอะไร  มันก็เป็นตัวตนของเรา  เราจะเป็นอะไรก็ชีวิตของเรา  เราคงปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้หรอก  เพียงแต่ว่าเราทำหน้าที่ในสิ่งที่เราเป็นดีแล้วหรือยัง 

[zandwizz]

 





จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ


แล้วค่อยปายอ่าน


อิอิ

 

[thomaskung]

- -" แงะ

จิ้มไม่ทันเพราะมัวอ่านก่อน

คนข้างบนโกงเค้า

[patee]

รอหนุ่มเนื้อหอมนะ 

อิจฉาจังมีแต่คนมารุมชอบ

[Mr.A_KUNG]

 :a3:ชอบมากเลยนายเอตอนนี้................สนุกมากๆๆเลยเป็นกำลังใจให้นะ
.
.
.
 เราจะเป็นอะไร  มันก็เป็นตัวตนของเรา  เราจะเป็นอะไรก็ชีวิตของเรา  เราคงปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้หรอก  เพียงแต่ว่าเราทำหน้าที่ในสิ่งที่เราเป็นดีแล้วหรือยัง 

ชอบๆๆ..........................ชอบประโยคนี้มากๆๆเลย

[numtannaka]

เชียร์หมอทีเหมือนเดิมถึงจะรู้อยู่แล้วว่าพี่นิคเป็นพระเอก  แต่เราร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกคุงหมอ อิอิ

โฮ..พี่นิคนี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนยังหวงก้างสะขนาดนี้ถ้าเป็นจะขนาดไหน

สงสารพี่หมอทีอ่ะ  ไอ้พี่นิคคาบน้องเอไปรับประทานสะแล้ว 

[sakiko]

อ่านเสร็จแล้ว 

เมื่อ กี้ลืมบอด เชียร์  พี่นิค ค่ะ



 

[Otaku]

  อิจฉาพี่เอจังเลย  มีแต่คนมารุมชอบ 

ขอสมัครเป็นแฟนคลับคนพันธ์เอได้ป่ะ 

[SoN]

ขอเป็นสาวกเรื่องนี้ด้วยคนนะคับ

+1 สำหรับเรื่องราวดีๆของเอคับ

 

[THIP]

หุหุ นิคเยี่ยมมาก ฉกตัวเอออกมาจากกลุ่มได้   

 

[YMP]

หนึ่ง กับ อ๊อฟ สามารถตอบคำถามที่ว่า"ตัวตนของเราคืออะไร" ในแบบที่เป็นตัวเองมากกกกก
เป็นคำตอบที่แตกต่าง แต่ความหมายเดียวกัน(เท่าที่แปลเอาเองนะ)

ส่วนหมอที ตกลงว่าได้ฉีดยาตอนปีไหนล่ะ ยังยืนยันว่าเป็นปี 2 อยู่เหมือนเดิมป่าว 

นิคก็ขยันหยอดด้วยเพลง สมกับเป็นดีเจจริงจริ๊งงงงง


ปล. คิดว่า "สายแพ" ไม่มี "ร" นะ  แบบแพล่องน้ำน่ะ

[DeShiWa]

แอบปลื้มคนแต่งอะครับ

ลงให้อ่านกันทุกวันเลย

ขอบคุณนะครับผม ชอบมากๆๆ

ผมว่าพี่นิคกับพี่หมออะครับ

ก้อย่างที่พี่อ็อฟว่านั่นละ

ว่าชอบพี่เอ อะ อิอิ

แต่ผมว่าหนึ่งเป็นคนน่าสงสารนะครับผมว่า

 

[ja ne]

พี่นิค ฉลาดร้ายจริงๆ ฉกตัวกันเห็นๆ  พระเอกตัวจริง

หนึ่งเหมือนเหงาๆ เลย เหมือนจะติด เอ เอามากๆ แต่เป็นเพื่อนที่เข้าใจกันน่ะดีแล้ว มิตรภาพยืนยาวเสมอถ้าเข้าใจกัน

สำหรับนายเอ ดีใจด้วยที่มีเพื่อนแวดล้อมมากมาย และเพื่อนน่ารักๆ อย่างอ๊อฟ ที่พูดจากันตรงไปตรงมาด้วยความเข้าใจ และไม่ทำให้เอรู้สึกสับสนในใจ


อยากรู้จัง ว่าพี่นิคจะรุกต่อยังงัย ฮิ๊วววววววววววววว เชียร์พี่นิค

[A_wAy_G_mAn]

 :m22:แอบแวะเข้ามาเอากำลังใจก่อนเขียนบทต่อไปครับ 

ดีใจมากๆเลยครับที่ทุกคนเข้ามาเม้นท์และอ่านกันมากมาย เกินคาด  ซึ้งใจมากๆครับ

Mr.A_KUNG --- ผมเองก็ชอบประโยคนี้ครับ ที่Diaryของผม  ผมขีดเส้นใต้คำนี้ไว้เลยครับ  (เราชื่อ เอ เหมือน  เป็นกำลังใจให้เหมือนกันครับ )

numtannaka --- ใจผมเองลึกๆก็สงสารพี่หมอนะครับ (ในชีวิตจริงนอกใจไม่ได้  ขอนอกใจในนิยายแบบว่าตอนจบขอเปลี่ยนพระเอกได้ป่าว  :อิอิ1: ว่าแต่อย่าแอบไปฟ้องพี่นิคนะครับ)

Otaku --- ตอนต่อไปจะได้รู้ครับว่า แฟนคลับคนพันธุ์เอ เป็นยังไง

SoN  :pig4:ขอบคุณครับสำหรับ +1

THIP --- เชียร์น้องคณะออกหน้าออกตาไปเปล่าครับ 

YMP --- ขอบคุณครับที่ช่วยแก้คำผิดให้ 

deshiwa --- ผมก็แอบปลื้ม :impress2:คุณ(และทุกคน)ที่เข้ามาอ่าน เข้ามาเม้นท์ครับ

donDaKe!!!  --- ใช่ครับ  มิตรภาพของเพื่อนดีที่สุด อย่างที่หนึ่งบอก ผมยังจำมาได้ถึงทุกวันนี้เลย "เพื่อนที่ดี ไม่ต้องมีมาก แค่คนเดียวก็เกินพอ"


p.s. ช่วงนี้ผมไม่เป็นอันทำอะไรเลยครับ  ในหัวมีแต่จะคิดเขียนแต่นิยายเรื่องนี้  

กลัวว่าคนเข้ามาอ่านแล้วจะไม่มีให้เขาอ่าน (นี่แหละผมแคร์คนง่ายเกินไปไหม
 :เศร้า1:) ตื่นขึ้นมาก็คิด  บางทีจะนอน  นอนไม่หลับเลยต้องลุกขึ้นมาสวดมนต์ไหว้พระ เพื่อให้หยุดคิดจะได้นอนหลับ  สงสัยเราจะเป็นเอามาก)

เอาเป็นว่าก่อนที่จะขึ้นบบทต่อไป มารู้จักตัวละครกันก่อนนะครับ เป็นกลุ่มแฟนคลับคนพันธุ์เอ ครับ

[A_wAy_G_mAn]

ซัน

ซัน  เด็กหนุ่มน้อยที่น่ารัก สูงเกือบๆ170 ขาว คิ้วหนาเข้ม ยิ้มง่าย ซันเป็นน้องรหัสผมที่โรงเรียน เป็นเด็กที่มีเสน่ห์ ขี้เล่น แต่บทจะอายก็อายซะแบบไม่ต้องทำอะไรกันเลย ตอนเข้าโรงเรียนมาใหม่ๆ ซันเป็นที่รักที่โปรดปรานของพวกพี่ๆผู้หญิงมาก เพราะดูเป็นเด็กน่ารัก ใสซื่อ (ประมาณแบบเจอาร์ตอนเด็กที่ออกอัลบั้มชุดแรกคู่กับวอย) ซันเป็นนักกีฬาแบดมินตัน (เหมือนกับผม) ซันเป็นลูกคนสุดท้องของที่บ้าน  ที่บ้านของซันเป็นร้านขายพวกเครื่องสังฆภัณฑ์ (พวกของที่เกี่ยวกับวัดเกี่ยวกับพระ) เพราะที่บ้านของซันขายเครื่องสังฆภัณฑ์ทำให้ผมได้ไปที่บ้านซันบ่อยๆ เพราะผมเองก็ชอบไปวัดไปทำบุญ  เลยไปอุดหนุนที่ร้านของซัน
ม่าม้า(แม่)ของซันก็ลดราคาให้ทุกครั้งไป  แถมยังฝากให้ช่วยดูแลเจ้าซันอีกด้วย  ซันบอกว่าผมเป็นพี่รหัสที่ดี  แต่ขอเอาพี่โจ้เป็นไอดอล  เพราะอยากเท่เหมือนพี่โจ้  ซันกลัวผมน้อยใจมั้งเลยตั้งแฟนคลับให้กับผม ชื่อว่า แฟนคลับคนพันธุ์เอ  (ที่จริงซันมันโดนบังคับจากเจ้าภูอีกที) ซันอยากเอ็นท์เข้าคณะสถาปัตย์ครับ เวลาว่างๆเลยเห็นมันชอบเอากระดาษมาขีดๆเขียนๆวาดๆ รูปโครงสร้างของอาคารตึกต่างในโรงเรียน มันบอกว่าเป็นการฝึกฝีมือครับ

[jammy]

จะเกิดศึกชิงนายป่าวเนี่ย

[A_wAy_G_mAn]

ต้น&ต่อ


ต้นกับต่อ สองพี่น้องฝาแฝด ที่หล่อ สูง ขาว  เท่ เป็นเพื่อนสนิทของภูและซัน(อยู่ห้องเดียวกัน)  ต้นกับต่อเล่นบาสเป็นทีมของโรงเรียน และแฝดนี่ก็เป็นแฟนคลับผมด้วย(ถูกเจ้าภูบังคับอีกแหละ  การเป็นแฟนคลับของผมก็ไม่เห็นทำอะไรกัน  แค่ติดเข็มกลัดรูปตัวเอที่เป็นเหมือนคนใส่แว่นไว้ที่กระเป๋านักเรียน  บางทีก็มีการเสนอตัวมาช่วยงานผมหรือทำอะไรที่มันเซอร์ไพร์ในวันสำคัญต่างๆให้ผม  แล้วก็มีบ้างที่ผมจะไปติวให้พวกแฟนคลับทั้งชายและหญิงซึ่งมีประมาณเกือบๆ ยี่สิบคนเห็นจะได้ แฟนคลับคนอื่นๆก็มีนะครับ อย่างไอ้โจ้นี่เกือบร้อยได้เลย เลิกเรียนก็นัดกันที่สนามบาส พวกแฟนคลับผู้ชายก็ลงเล่นบาสด้วยกัน พวกแฟนคลับผู้หญิงก็นั่งเชียร์ให้กำลังใจ  เห็นแล้วน่าอิจฉาชะมัด ทำไมแฟนคลับเรามันน้อยจัง) พ่อและแม่ของต้นกับต่อเป็นผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดขอนแก่น  ด้วยเหตุนี้เองต้นกับต่อเลยอยากเรียนที่คณะบัญชี เพื่อทำงานต่อจากพ่อและแม่ 

[sakiko]

แอบมาดูตอนเช้า


เย้ๆๆ

 วันนี้พี่เอ อัพเร็วมาก   



แล้วพี่เอ หายปวดตารึยังค่ะ


P*S  รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ

+  จารอตอนต่อไป

[(^_^)Jawaa!!!]

+1 ค้าบบ เข้ามาตอนเช้า

เอก้ออัพให้แว้วววว  น่ารักชะมัดเยย

อยากเห็นรูปเอ มะใส่แว่น หน้าตรงอ่ะ

ได้ป่ะ (น่ารักหรือเท่ห์ งุงิ)

[kdds]

หุ หุ อ๊อฟน่ารักดีอ่ะ ตรงไปตรงมาดี ช่วยเปิดโลกกว้างให้หนุ่มๆ
พี่หมอทีนี่ อินโนเซ็นต์จัง เอิ๊กส์

[Mp_qM]

คร๊าบบ 


ขอบคุณมากเลยครับที่มาต่อได้ทันใจทุกวันเลย

[cassper_W]

สรุปว่า พระเอกกะนายเอกเราจะลงเอยกันตอนไหนเนี่ยยย  เพราะเท่าที่ดูหมอทีเค้าก็ดีน่ะ  น่าจะทำให้นายเอของเราหลงได้อ่ะ  ลุ้นๆๆๆ

[zandwizz]

รวมเทพจิง ๆ

[gift_deb]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ประทับใจจังเลย มีแฟนคลับด้วย ยังกับคุณเอเป็นดารา 55555





ตอนนี้คุณเอสว่างจิตแล้ว รอดูพี่ดีเจกับพี่หมอ เมื่อไหร่จะสว่างตาม