หัวข้อ: [เรื่องสั้น] สงกรานต์รัก ตอนที่3 {28/04/57} P.8

[Jimmeiiii*]

ตอนที่3 (จบ)

“ไอ้แป้งมึงมานอนตรงนี้!”

“ง่ะ..”ผมชะงักขาที่กำลังจะเดินผ่านพี่ปานไปนอนอีกที่ ที่บ้านพี่ป้อมมีหนึ่งห้องใหญ่ที่เอาไว้ต้อนรับเพื่อนพวกพี่ปานโดยเฉพาะ มาบ้านทีไรก็จะมานอนในห้องนี้ นอนรวมกันเป็นสิบๆคน แหกปากเสียงดังกันอยู่ในนี้เพราะทั้งชั้นไม่มีห้องใครนอกจากห้องนี้

“เหี้ยไรวะ”ผมได้ยินพี่ขันสบถเบาๆ มันกำลังกลั้นยิ้มผสมปนกับทำหน้าเซ็ง

“มานอนตรงนี้ มานอนข้างกูนี่”ผมเบ้ปากเล็กน้อย พวกพี่ป้อมที่กำลังนั่งอูโน่มองมาทางผมแต่ละคนอมยิ้มก่อนจะส่ายหัวพร้อมกันเหมือนเอือมระอากับความบ้าบอของพี่ปาน

“อะไรของมึงเนี่ย น้องมันจะนอนตรงไหนทำไมมึงต้องห้ามด้วย”พี่เซียนพูดยิ้มๆ

“ไอ้แป้งน้องกูมันก็ต้องนอนข้างกูคนเดียว เดินมา!”ไอ้ปานขึ้นเสียงดังขึ้น ผมหอบหมอนและหมอนข้างกลับมาที่เดิมซึ่งที่นอนของผมคือริมฝ่าผนังเลย

“ไม่ต้องอ่อยเพื่อนกูให้มันมากนัก”พี่ปานหันมาว่าทันทีที่ผมนั่งลง ผมทำหน้าเซ็งนอนหันหลังให้มันหยิบมือถือมาเล่นเกม พวกไอ้ปานยังไม่มีใครนอนและคิดว่าคงอีกสักพักใหญ่กว่าจะนอน

“มึงก็ด้วย จะมองทำไมนักหนา หน้ามันก็หน้าเดิม มองอยู่ได้”ไอ้ปานเริ่มกัดไปทั่ว

“สัส”พี่ขันด่าแค่นั้นแล้วผมก็ไม่ได้ยินเสียงพี่ปานอีกเลย ผมนอนเล่นเกมในมือถือจนเริ่มเบื่อและก็เมื่อยตัวด้วยเพราะนอนตะแคงท่าเดียวมาสักพักใหญ่ ผมลุกขึ้นนั่งจะหันไปขอพี่ปานเล่นอูโน่ด้วยแต่รู้สึกหิวน้ำ

“จะไปไหนไอ้แป้ง?!”สัสยังหันเห็นมากูอีก

“แป้งหิวน้ำ จะลงไปกินน้ำ”ผมบอก

“เออ ไอ้เหี้ยมึงเป็นไรป่ะเนี่ย”พี่โจ๊กว่า

“พี่ฝากหยิบขนมในตู้เย็นขึ้นมาเยอะๆเลยนะ”พี่ป้อมพูด ผมพยักหน้าเปิดประตูห้องเดินลงมาด้านล่าง

“ตั้งใจล่อพี่ออกมาป่ะเนี่ย”เสียงของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ผมหยุดเดินแล้วหันมามองหน้ามัน พี่ขันยืนกอดอกยิ้มๆ

“ตามมาออกเอง”ผมพูด

“ถ้าไม่ตามออกมาแล้วจะได้อยู่กับแป้งตอนไหน”

“……………..”ผมยักไหล่เดินต่อมายังครัวบ้านพี่ป้อม ผมเปิดไฟในครัว

“พี่ยังไม่ลืมนะว่าแป้งยังไม่ได้บอกว่าชอบพี่หรือเปล่า”พี่ขันเดินเข้ามาประชิดตัวและแน่นอนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่ผมจะต้องถอยหลังหนีหนึ่งก้าวเพื่อไม่ให้ตัวเราใกล้กันมากเกินไป

“ไหนว่ารู้แล้วไง”ผมยังจำได้ว่าก่อนหน้านี้มันพูดว่าอะไร

“ก็รู้แล้วแต่ก็อยากได้ยินจากปากเพื่อความมั่นใจ”

“สำคัญด้วยเหรอ”

“กวนละๆ”

“ไม่กวนซะหน่อย”ผมเดินมาหยิบถาดขนาดพอที่จะสามารถใส่ขนมขึ้นไปให้พวกพี่ปานได้เยอะๆ ขี้เกียจโดนใช้หลายรอบ

“พี่จริงจังนะ”

“จริงจัง? ทำไมต้องจริงจัง ไหนว่าแสบไง พี่ปานบอกแป้งว่าพี่ขันร้ายเกินกว่าที่คนอย่างแป้งจะเอาอยู่”ผมยักคิ้วให้สองที

“ไอ้เหี้ยปานก็พูดเกินไป พี่ไม่ใช่คนเหี้ยขนาดนั้น”

“เหรอ แต่ที่แป้งเห็นก็ไม่ธรรมดาเลยนะ”

“เรื่องอดีตมันผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไปดิ ตอนนี้พี่แค่อยากรู้ว่าแป้งชอบพี่หรือเปล่า ตอบมาแค่ว่าชอบหรือไม่ชอบ ห้ามโยกโย้เดี๋ยวจะโดน”

“ดะ....อื้ม....”ผมไม่ผลักออกเพราะหนึ่งผมไม่ใช่เด็กผู้ชายเวอร์จิ้นผู้ไม่เคยผ่านการจูบ ผมเคยมีแฟนเพราะฉะนั้นจูบคือเรื่องธรรมดามากแต่ก็ต้องเป็นคนที่ผมโอเคด้วยนะไม่ใช่ไอ้บ้าไอ้บอที่ไหนไม่รู้อยู่ๆมาจูบนี่ก็ไม่ไหว สองพี่ขันคือคนที่ผมชอบถึงวันนี้ไม่จูบพรุ่งนี้ก็ต้องจูบกันอยู่ดี

“เก่งนะ”พี่ขันพูดหลังจากผละจูบออก

“ก็ธรรมดาตามหน้าตาอ่านะ หน้าตาไม่ธรรมดา”ผมอมยิ้ม รู้สึกอยากจูบอีกจังและเหมือนพี่ขันจะรู้...

.

“หายไปไหนกันมาแค่ลงไปกินน้ำไปเอาขนมทำไมมันช้านัก”กูจูบกันอยู่ อยากพูดแบบนี้ใส่หน้าพี่ปานเอาจริงๆแต่ไม่กล้ากลัวโดนมันแดกหัว แค่นี้มันก็ตั้งท่าจะพุ่งใส่พี่ขันอยู่รอมร่อ

“กินๆ ไอ้เหี้ยนี่เล่นอูโน่แพ้แล้วพาล แป้งไม่ต้องไปสนใจ”พี่โจ๊กพูด ผมมองหน้าพี่ปานแล้วยักคิ้วให้ก่อนเดินมาหยิบมือถือแล้วเดินมานั่งร่วมวงเล่นอูโน่กับพวกพี่ปานด้วย ผมยังเล่นไม่เก่งคือยังงงๆกับการเล่นของมันมากกว่าเลยต้องมีคนช่วยสอน
.
.
“แม่พวกผมไปก่อนนะครับ สงกรานต์หน้าเจอกันใหม่ครับ”พวกเรายกมือไหว้แม่พี่ป้อมเตรียมตัวกลับกรุงเทพ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตีสี่ตื่นมาเที่ยง กินข้าวหลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเพื่อกลับบ้าน

“จ้า ก่อนสงกรานต์ก็แวะมาได้ พาเพื่อนมาเยอะๆ”แม่พี่ป้อมยิ้มพูด

“ครับๆ ลาครับแม่”ผมปืนขึ้นกระบะก่อนคนแรกครั้งนี้เหมือนพี่ขันจะรู้ใจพี่ปานมันเลยรีบแซงปืนขึ้นกระบะตามหลังมาผมติดๆ มันมานั่งเบียดผมแบบหน้าตาย

“ขับรถกันดีๆนะลูก ป้อมอย่าขับรถเร็วมากนะ”วันนี้พี่ป้อมอาสาเป็นสารถีให้เอง

“ไปนะคะ สวัสดีค่ะ”พี่แคทขึ้นรถคนสุดท้ายก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกจากรั้วบ้าน ผมหยิบแว่นกันแดดมาใส่เพราะแดดจ้ามาก ทุกคนใส่แว่นกันหมดเพราะไม่มีใครสามารถทนแดดได้เลยจริงๆ

“ขอเบอร์ด้วย”พี่ขันโยนมือถือมาบนตัก ผมหันไปมองหน้ามันนิดๆ

“ไปขอพี่ปานดิ”ผมพูด

“ท้า?”

“เปล่าท้า”

“ก็ได้ ไอ้ปานเอาเบอร์แป้งมาดิ”ผมเหวอเหมือนกันนะ ไม่คิดว่าพี่ขันมันจะเล่นไม้นี้ ผมรู้สึกเย็นวูบวาบทั้งที่อากาศร้อนจัดแดดจ้า

“มึงนั่งติดกับมันแล้วมาขอกูเพื่อ”พี่ปานย้อนถาม

“แป้งให้ขอจากมึง”

“สัส เอาไปหาเอง!”พี่ปานโยนมือถือมาให้

“อ้าว ไหงง่าย”ผิดคาดเลย ทีแรกนึกว่าพี่ปานมันจะเล่นตัวมากกว่านี้ไหงทุกอย่างตาลปัตรให้เบอร์ผมง่ายๆแบบนี้วะ

“น้ำขนกว่าเลือดนะรู้ยัง”พี่ขันยักคิ้วกวนตีน ผมหันหน้าหนี เข้าใจความหมายของคำที่มันพูดเมื่อกี้มั้ย น้ำขนกว่าเลือด ปกติเขามีแต่เลือดขนน้ำ และดูท่าจะจริงของมันเพราะขนาดผมที่เป็นน้องชายๆของพี่ปานยังไม่ทราบรหัสปลดล็อกสี่ตัวของมือถือมันเลยแต่พี่ขันรู้
.

“เอาคืนไปดิ”ผมส่งหมวกคืนแต่พี่ขันไม่ยอมรับ ตอนนี้ถึงบ้านผมแล้ว ผมกับพี่ปานกระโดดลงจากรถเรียบร้อยแต่พี่เซียนผู้มีปัญหากับท้องไส้มากที่สุดขอไปเข้าห้องน้ำ

“ฝากไว้ก่อน”

“ฝากทำไม รกห้องแป้ง”ผมยืนคุยกับไอ้พี่ขันที่นั่งอยู่ท้ายกระบะ มันวางลงบนขอบกระบะ

“ห้องแป้งรกย้ายมาอยู่ห้องก็ได้นะ ห้องพี่ไม่รกและใหญ่มาก”

“ไม่เป็นไร”

“ก็นะ ผมยาวแล้วนะพี่ตัดให้มั้ย”พี่ขันยื่นมือมาจับปลายผม

“ตัดเป็น?”

“ถามไอ้ปานนะ”พี่เซียนกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมาพอดี ผมถอยหลังมาสองก้าวยืนรอจนรถแล่นออกไป ผมรีบเดินเข้าบ้านมาหาพี่ปานทันที

“พี่ปาน พี่ขันทำงานอะไร มีพี่น้องกี่คน พ่อแม่เป็นไง ปกติเป็นคนอารมณ์แบบไหน”ผมรัวใสพี่ปานทีเดียวชุดใหญ่

“ไอ้ขันไม่มีพ่อแม่ มันโตมากับป้า ป้ามันเสียไปแล้ว ไม่มีพี่น้อง ทำงานเป็นช่างตัดผม”

“ช่างตัดผม? พี่ขันเนี่ยนะช่างตัดผม!?”อึ้งจริงจัง ผมคิดมาตลอดว่าพี่ขันทำงานสายอาชีพเดียวกับพี่ปาน

“เออ มันเปิดร้านตัดผม หัวพวกกูทั้งหมดนี่ก็ผ่านมือมันมาทั้งนั้น”

“ช่างตัดผมอย่างเดียวเหรอ”

“เปิดผับด้วย”

“ผับ เอออันนี้ค่อยเหมาะหน่อย”

“นาทีกูแย้งอะไรมึงคงไม่ฟังแล้วใช่มั้ย”พี่ปานถาม มันเดินไปล้มตัวลงนอนยาวบนเตียง ผมก็เดินมานั่งบนเตียงด้วย

“แย้งอะไรอะ นั่นเพื่อนสนิทมึงเลยนะ”

“เออเพราะมันเป็นเพื่อนสนิทและมึงเป็นน้อง กูไม่อยากมีโม้เม้นต์เข้าหน้ากันไม่ติดมึงเข้าใจมั้ย”

“เรื่องของอนาคตใครจะไปรู้ แต่ตอนนี้กูยังไม่ได้เป็นอะไรกับเพื่อนมึงนะ”

“ไม่เป็น?! หึ ถุ้ย! แล้วมึงถามประวัติมันทำซากอะไร ถ้าไม่สนใจจะอยากรู้ไปทำไม”

“กูไม่ได้บอกว่ากูไม่สนใจ กูแค่ยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกับเพื่อนมึง”ผมพูด ไอ้ปานยกเท้าขึ้นเหมือนจะถีบ

“อีกอย่างที่มึงควรรู้ ไอ้ขันโตมาโดยไม่มีพ่อแม่คอยให้คำปรึกษาเหมือนกูกับมึง ป้ามันเลี้ยงก็จริงแต่เขาก็ส่งมันแค่ม.6 มันส่งตัวเองเรียนตั้งแต่ปี.มีทุกวันนี้ด้วยตัวของมันเอง เพราะฉะนั้นความคิดความอ่านมันอาจจะแปลกๆไปบ้าง”ผมขนลุกซู่และอยู่ๆก็นึกถึงคำพูดของพี่เจนที่ว่าไม่มีใครรักพี่ขันมากได้เท่าที่พี่เจน ตอนนั้นผมคิดว่าทำไมจะไม่มีใครรักพี่ขันมากกว่าพี่เจน พ่อแม่พี่ขันไง ตอนนี้รู้แล้วล่ะครับ

“เพื่อนมึงเจ๋งเนอะ มึงดูกระจอกไปเลย”

“K เรื่องนี้กูไม่เถียงแต่ก็อยากให้รู้ไว้ว่าเรื่องอื่นมันไม่ได้ดีจากกูนัก”

“อืมๆ กูก็จะจำไว้เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นกูส่งมึงไปสู้แน่นอน อ๊าก!”สุดท้ายกูก็โดนไม่รอดตีนพี่ปานจนได้ ผมเดินกลับห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำอีกรอบเมื่อกี้ตอนกลับมาถึงบ้านแม่กับพ่อไม่อยู่บ้าน
.
.
“จนได้นะมึง”ไอ้บีพูดส่ายหัวหน่อยๆ ผมมาหามันที่บ้านและระหว่างทางพี่ขันก็โทรมาพอดีเลยคุยกันยาวจนมาถึงบ้านไอ้บี ไอ้เหี้ยนี่ไม่ถามครับใช้วีธีการแย่งมือถือไปดูเองเลย

“มึงว่าไง”

“กูจะว่าไง มึงตัดสินใจไปแล้ว กูจะว่าอะไรได้”

“ดีมาก แต่กูยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขานะ”

“เดี๋ยวก็เป็นไอ้เหี้ย”

“ยางงงง”ผมลากเสียงยาวววพร้อมกับล้มตัวนอนกลิ้งเกลือก

“ถุ้ย!”ผมนอนเล่นบ้านไอ้บีจนถึงเย็น กลับบ้านตอนพี่ปานโทรตาม

“โทรตามไม”

“กูจะไปตัดผม มึงจะไปด้วยมั้ย”พี่ปานถาม

“ไปทำไม มึงจะไปมึงก็ไปดิ”

“แน่ใจ?”ผมมองหน้าไอ้ปาน มีอะไรหรือเปล่าวะปกติมันจะไปตัดผมก็ไม่เคยต้องบอกผมนี่หว่าก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

“กูไป!!”ตั้งแต่กลับมาจากพัทยาก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอพี่ขันเลย คุยโทรศัพท์กันอย่างเดียว

“จะไปไหนกัน”พ่อเดินมาถาม

“ตัดผม”ผมกับไอ้ปานตอบพร้อมกัน พ่อสั่นหัวแล้วนำมาที่โต๊ะกินข้าว เราทานข้าวกันก่อนออกมายังร้านตัดผมพี่ขัน ผมแอบตื่นเต้น รถจอดหน้าร้านก็ยิ่งตื่นเต้น พี่ขันจะทำหน้ายังไงตอนเห็นผมวะ ร้านพี่ขันยังเปิดไฟแจ้ง
.

“ว๊าย ที่รักเค้าไม่เจอกันตั้งนาน”ใครก็ไม่รู้ปรี่เข้ามากอดพี่ปานอย่างสนิทสนมและพี่ปานก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด สิ่งแรกที่ผมมองหาก็คือเจ้าของร้าน

“ไอ้เหี้ยขันอะ”

“สระผมให้ลูกค้าวีไอพีอยู่ค่ะ คนนี้ใครคะ หน้าตาหน้าทำความรู้จักด้วยจัง”เจ๊เปลี่ยนจากไอ้ปานมายุ่งกับผมแทน ผมยิ้มอย่างเดียว

“น้องชาย”

“อุ๊ยตาย มีน้องหน้าตาแบบนี้ก็ไม่บอก ชื่ออะไรคะ เจ๊ชื่อชมพู่ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก จุ๊บ”นั่น จูบหลังมือกูไปอีก ผมสะดุ้งทันที

“พี่ชมพู่! ทำอะไรอะ!”เสียงพี่ขัน มันเดินตรงมาหาผมกับพี่ปาน

“จะมาก็ไม่บอก”พี่ขันพูด

“กูชวนมันมาเอง”พี่ปานพูด

“รอแป๊บนะ ขอไดร์ผมแป๊บนึง”พี่ขันยิ้มให้หนึ่งทีก่อนเดินกลับไปหาลูกค้าวีไอพีเรียกตามเจ๊ชมพู่ ผมเดินมานั่งรอ พี่ปานเดินเข้าไปสระผม ผมนั่งสังเกตไปเรื่อยรอบๆร้าน ร้านไม่เล็กไม่ใหญ่ ตกแต่งเรียบๆออกแนววินเทจนิดๆดูแล้วสบายตาดี ผมนั่งดูพี่ขัน
ทำงานแตกต่างกับเวลาปกติที่ผมเคยเห็น พี่ขันไม่ใช่คนหน้าบึ้งก็จริงแต่ก็ไม่ยิ้มเก่งเหมือนตอนทำงาน ดูท่าจะพูดเก่งด้วย

“ตัดหน้าม้าหน่อยมั้ย หน้าม้ายาว”พี่ขันพูดกับลูกค้า

“เนอะ บีมก็ว่างั้นแหละ”

“ซะงั้นแล้วไม่บอกตั้งแต่ทีแรก”ดูสนิทสนมกันดีแฮะ พี่ขันเลื่อนตัวไปพร้อมกับเก้าอี้เอื้อมไปหยิบกระเป๋ากรรไกรที่ช่างตัดผมทุกคนมี พี่ขันหมุนเก้าอี้ลูกค้าให้หันหน้าเข้าหากันก่อนจะลงมือตัด

“เฮ้ย อย่าจับดิ จักกะจี้”

“ลืมๆ โทษๆ”ลูกค้าวีไอพีคนสวยเอามือมาจับเอวพี่ขัน

“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวผมแหว่ง นั่งเฉยๆมืออย่าซน”พี่ขันเริ่มตัดผมต่อ พี่ปานที่เข้าไปสระผมก็ออกมาพอดี ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เห็นเมื่อกี้ก็ดูจะโกหกไป มันก็ต้องมีบ้างนิดนึง อารมณ์สงสัยใคร่รู้มากกว่า

“ง่วงก็นอนได้เลยนะ”พี่ปานพูด

“หน้ากูง่วงเหรอ”ผมย้อน มันมองตาขวางแล้วเดินไปนั่งรอตัดผม พี่ขันตัดผมหน้าม้าให้ลูกค้าวีไอพีมันเสร็จก็เปลี่ยนมือให้เจ๊ชมพู่ไปทำต่อส่วนพี่ขันก็มาตัดผมให้พี่ปานแทน ผมเริ่มรู้สึกเบื่อนิดๆไอแพดก็ไม่ได้เอามา มือถือแบตก็เหลือแค่30% ขืนเอาออกมาเล่นเกมไม่นานก็หมดแน่ นั่งรอเฉยๆเอาก็ได้วะ

“มานี่”

“ไปไหน”อยู่ๆก็เดินมาเรียก ผมกำลังจะเคลิ้มหลับอยู่แล้วเชียว

“เถอะน่า”ผมเดินตามมันเข้ามาด้านใน มันชี้มือไปที่เตียงสำหรับสระผม

“แป้งไม่ตัด”

“ตัดเหอะ ผมไม่เป็นทรงแล้ว พี่ตัดใหม่ให้ไม่สั้นมาก”

“ไม่จ่ายตังค์นะ”

“ครับผม”ผมเดินขึ้นมานอนบนเตียง ก่อนที่น้ำจะโดนหัวพี่ขันก็ใช้มือนวดหัวผมเบาๆ ผมรู้สึกได้ถึงความสบาย บอกเลยว่าฟิน

“ชอบอ่าดิ”พี่ขันพูด

“โคตรๆ สระนานๆก็ได้นะ นวดให้ด้วยจะดีมาก”พี่ขันยิ้ม ผมหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปแน่นอนว่าในรูปติดหน้าพี่ขันไปด้วย สระผมเรียบร้อยก็ออกมานั่งเป็นลูกค้าจำเป็นให้พี่ขันละเลงเส้นผม

“อย่าจ้องมากเดี๋ยวก็จูบซะหรอก”พี่ขันพูดเบาๆ

“………………”มันพูดแบบนั้นผมก็ยิ่งจ้อง

“จะลองดีใช่มั้ย”

“เอ้า มองหน้าก็ไม่ได้แปลกคน”

“มองหน้าได้แต่ไม่ต้องทำหน้าอ่อย”

“ใครทำ”ว่าผมเหมือนพี่ปานเป๊ะ

“มึงสกินเฮดให้มันเลยก็ได้”พี่ปานพูดขึ้นมาดื้อๆ

“อย่านะ!”

“เออว่ะ หน้าสนเว้ยกูไม่ได้ไถหัวคนมานานแล้วเหมือนกัน”ซะงั้นไอ้พี่ขันก็เอาด้วย ผมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที

“ล้อเล่นใครจะทำลง นั่งลงๆเดี๋ยวแต่งทรงให้ใหม่”พี่ขันพูดยิ้มๆ ผมมองหน้ามันสองคนด้วยความหวาดระแวงอะไรๆก็เกิดขึ้นได้เสมอจริงๆครับ พี่ขันใช้เวลาตกแต่งทรงผมค่อนข้างนานดูเป็นคนละเอียดแต่ผลลัพธ์ที่ได้ออกมาก็เกินคาด ผมชอบ

“วันเสาร์นี้มานะพี่จะทำสีผมใหม่ให้”

“คิวว่างเหรอไอ้สัส ได้ข่าวว่าคิวแน่น”พี่ปานสอดขึ้นมาอีกครั้ง

“ตอนบ่ายกูว่าง”

“ไม่จ่ายตังค์เหมือนเดิมนะ พี่เป็นคนชวน”

“ขี้เหนียวได้มึงจริงๆ”

“ไม่เรียกว่าขี้เหนียวเขาเรียกว่าใช้เงินเป็น”ผมกับไอ้ปานพูดพร้อมกัน เจ๊ชมพู่กลับไปได้สักพักแล้วครับทั้งร้านตอนนี้เลยเหลือแค่เราสามคน

“ของแป้งฟรีได้ไม่มีปัญหาแต่ของมึงไม่มีฟรีทุกกรณี”พี่ขันพูดยักคิ้วกวนตีน

“………………….”พี่ปานชูนิ้วกลางให้ ผมกับพี่ปานอยู่จนพี่ขันปิดร้านและมาต่อกันยังผับของพี่ขัน
.

“อึ้งอ่าดิ มันขยันกว่าที่มึงคิดใช่มั้ย”พี่ปานพูด เสร็จจากร้านตัดผมแล้วก็ต้องมาดูแลงานที่ผับต่อ ถ้าเป็นผม ผมคงเหนื่อยแย่เพราะเมื่อกี้ก่อนจากร้านตัดผม ผมแอบดูสมุดคิว คิวแน่นทุกวันประเภทเข้าร้านมาปุ๊บแล้วจะได้ตัดกับพี่ขันเลยนี่อย่าหวังจองคิวล่วงหน้าครับ

“ถ้าคบกันยาวกูสบายเลยนะเนี่ย”ผมพูดยิ้มๆ

“หึ เอาสามเดือนให้รอดก่อน”ผมแลบลิ้นเพราะคิดแบบเดียวกับพี่ปานเป๊ะ เราดื่มกันไม่เยอะเพราะทั้งพี่ปานและพี่ขันต้องขับรถกลับบ้าน

“ปิดบ้านให้เรียบร้อยด้วย”พี่ปานเดินเข้าบ้านไปก่อน ส่วนผมเดินออกมาหาพี่ขันทีจอดรถรออยู่หน้าบ้าน

“พอได้มั้ย”พี่ขันถาม

“อะไรคือพอได้มั้ย”ผมถาม

“สิ่งที่แป้งเห็นวันนี้ไงพี่พอได้มั้ย”

“เอาตรงๆป่ะ”

“ตรงๆดิ”

“เกินกว่าคำว่าพอได้ เรียกกว่าเกินพอดีกว่า”

“โหย ชมใช่ป่ะ”

“ชมดิ พี่ขันเหลือเชื่อกว่าที่แป้งคิดไว้เยอะ เจ๋งโพดๆ”ผมยกนิ้วโป้งให้

“โพดๆไรวะ”

“ศัพท์วัยรุ่นแก่แล้วก็งี้ อื้อ...”มันยื่นหน้าจะมาหอมแต่ผมหลบทัน มันเลยหวืด

“คบกับพี่นะ”

“ฐานะอะไร”

“เป็นแฟนกับพี่นะ”

“เอาจริงดิ ขอกันอย่างนี้เลยอ่านะ”

“เออดิ ขอเป็นแฟนนะไม่ได้ขอแต่งงาน”ผมกอดอกอมยิ้ม ใจเต้นรัวเหมือนกันเว้ย คือถ้าไม่กลั้นยิ้มไว้ปากคงฉีกยิ้มกว้างจนน่าเกลียด ในขณะที่พี่ขันอมยิ้มนิดๆเหมือนมันจะเขินด้วยซ้ำ

“เป็นแป้งจริงๆเหรอ”

“จริงดิ อยากขอคบวันแรกแล้วด้วยซ้ำ”

“เว่อร์”

“ไม่เว่อร์นั่นคือเรื่องจริง หมวกที่ให้วันนั้นหมายถึงการจอง จองไว้ก่อนแล้วขอเป็นแฟนทีหลัง”

“น่ากลัวว่ะ ชอบคนง่ายแบบนี้แป้งก็แย่ดิ”

“ฮ่าๆ ไม่ง่ายขนาดนั้น พี่ไม่เคยเป็นแฟนที่ดีของใครสักคนตั้งแต่มีแฟนมาแต่พี่ก็ยอมรับตัวเองนะว่าพี่เหี้ย แต่ระหว่างที่คบกันพี่เต็มที่ กับแป้งณ.ตอนนี้คือคนที่พี่รู้สึกดีด้วยจริงๆ พี่อยากคบเป็นแฟนกับแป้ง มันอาจจะเกิดขึ้นไวแต่มันเป็นความรู้สึกของพี่จริงๆ เป็นแฟนกับพี่นะครับ”โหย ลงท้ายครับแบบนี้ผมก็แย่ดิแค่นี้ก็ไม่ไหวจะเคลิ้มแล้วอะ

“ก็ได้ จริงๆแป้งก็ชอบพี่ตั้งแต่ครั้งแรกเหมือนกัน สำหรับเรื่องอื่นแป้งเชื่อแค่ว่าเราใช่ทุกอย่างก็จะเกื้อหนุนให้เราดีขึ้น เอาจริงๆแป้งงี่เง่า แป้งขี้หึง ถึงแป้งจะดูกวนตีนไปบ้างเหมือนไม่แคร์ไปบ้างแต่เวลาแป้งมีแฟนคิดเยอะนะ สนิทสนมกับผู้หญิงเยอะๆแป้งก็โกรธนะ”

“ง่ะ แต่ลูกค้าพี่ผู้หญิงทั้งนั้นเลย”

“ลูกค้าก็ส่วนลูกค้า สนิทสนมกันได้เวลาแป้งไม่อยู่แต่ถ้าแป้งอยู่แล้วแป้งเห็น แป้งงี่เง่าทันที”

“พูดจริงป่ะหรือแค่แกล้งขู่ให้กลัวเล่น”พี่ขันทำหน้าสยองหน่อยๆ

“พูดจริง ถามพี่ปานก็ได้เวลาแป้งอาละวาดแป้งเป็นยังไง”

“โอเคๆ ตอนนี้รับได้หมดชอบไปแล้วนี่หว่า”

“ดีมากแล้วสักวันพี่ขันจะต้องรักแป้งแบบโงหัวไม่ขึ้นแป้งสัญญาเลย”ผมพูดพร้อมกับขยับเข้ามากอด

“แล้วพี่จะรอดูว่าใครที่เป็นฝ่ายโงหัวไม่ขึ้น”ผมยิ้มกว้างก่อนที่เป็นฝ่ายเปิดจูบกับพี่ขัน งานนี้สนุกแน่การมีแฟนของผมในครั้งนี้คงเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่างในชีวิตผมเยอะแน่ๆ ซึ่งผมพร้อมจะปรับตัวให้เข้ากับทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลง
                                                        THE END

ปล.ขอบคุณสำหรับการติดตามเรื่องสั้น3ตอนจบของเรา ^^ ขอบคุณมากค่ะ

[Ouizzz]

งือออออออออออออยากให้เป็นเรื่องยาวอ่าาาาาชอบน้องแป้งกับพี่ขัน  

[wikawee]

 

[Mura_saki]

จบแล้วอย่างงดงาม

ไว่รอเรื่องใหม่ของมี่นะคะ

[jaymaza]

อยากให้มีตอนพิเศษจังงงงง

รู้สึกยังไม่พอกับคู่นี้ ๕๕๕๕๕

[Nemasis]

อ๊าาา ในที่สุด

[enjoy0189]

น่ารัก ชอบๆๆ

[A-J.seiya*]

ฉันนี่แหละที่โงหัวไม่ขึ้น
น่ารักทั้งน้องแป้งและพี่ขัน
ฮือออออออออ
นี่จะมีสเปเชี่ยลมั้ยยย
กรั้กกกกก เรื่องสั้นยังจะขอสเป
อ่อยยยย ชอบๆ

[bobie]

จบแล้วหรอออ
รู้สึกอยากอ่านต่อมากๆอ่ะ
อยากรู้อนาคตต่อไปจะเป็นยังไงกัน 555
แต่ไม่เป็นไรค่า จบก็จบเนอะ

[makampom_yun]

 

อยากได้แบบเน้ อร้ายยยยย ขอตายแปบบ

ขันคือแบบ คือใช่ คือดี คือมึงหล่อไปนะ อีเหี้ยยยย
เรื่องยาวเถอะมี่ ขอร้องงงงงงง พลีสสสสสส

รันขันแป้ง ว้อยยยยยย 

 

[GETIIZ]

 

[udongjay]

อยากอ่านต่ิออ่าพี่มี่~
เอาอีกกกกกกกกกกก
คือแป้งน่ารักมากกกก พี่ขันก็เท่มากกกกกกก
เอาอีกๆๆๆๆๆๆ

[maminto]

น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมสงกรานที่ผ่านมาเราไม่มีงี้บ้างน้าา 5555

ขอพี่มี่จัดตอนพิเศษซักตอนสองตอนถือซะว่าให้คนเหงาได้อ่าน
ฮ่าๆๆ

ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านกันนะคะ

[GintoniC]

 

[AKAMEBIKEI]

จบจริงหรอคะ ม่ายน้าาา ยังอยากอ่านต่ออออ
ขอตอนพิเศษน้าพี่มี่น้าา

[Pupay]

ว้ายย ขอนะคะพี่ขันเนี่ย
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องดีๆ
 

[sosad]

 
อย่าพึ่งจบบบบบบบบบบบ
ขอตอนพิเศษนะ
 

[LadySaiKim]

พี่มี่~~ ขอตอนพิเศษ น๊าา

ขัน กับ แป้ง น่ารักอ่ะ ดูเฟี้ยวมากกกกกก

[wikawee]

ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ  อนากอ่านต่อจัง

[mtd]

เป็นเรื่องยาวได้มั้ยยยยย พลีสสสสส
โอ้ยยยย น่ารักมากอ่าขันแป้ง
ยังไม่จุเลย ขออีกกก 

[Dark_Noah]

อยากรู้อ่ะว่าหลังปรับตัว และโงหัวกันไม่ขึ้นแล้วจะเป็นยังไง 

[THELASKIM]

ง่าาาาา จบแล้วจริงๆหรอ;____;
ชอบอ่าาา น่ารักมุ้งมิ้งมาก
เป็นเรื่องยาวหลังคบกัันก็เก๋ดีนะ 
สเปก็ได้ อยากอ่านต่ออ่ะ แง้งงงงงงงงงงง

[fewmeemoi]

ไม่ยอมค่ะ ไม่ได้งี่เง่านะคะ แต่มันต้องมีตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆนะคะ จิมมี่

[aa_mm]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  น่ารักอ่ะ 
อย่างงี้ เด่วมีตอนพิเศษ สัก 100 ตอน ใช่มั๊ยมี คริ คริ 

[Lily teddy]

แอบอ่านจนครบจบสามตอนเลยค่ะ ชอบมาก ๆ น่ารักอ่ะ ไม่ได้ชอบแค่น้องแป้งพี่ขันนะ
พี่ปานก็ดูเป็นพี่ชายที่รักน้องดีจัง ไม่รู้จะหวงหรือไม่หวงน้องกันแน่ ฮาเวลาพี่น้องเค้าคุยกัน
ชอบการพูดคุยดูเปิดเผย พูดกันตรง ๆ ดี เวลาพี่ขันจีบแป้งอ่านแล้วก็เขินตาม อยากรู้ว่าจะคบกันยืดไหม
ใครจะรักใครจนโงหัวไม่ขึ้นมากกว่ากัน แล้วต่อไปจะมีอะไรเข้ามาให้แต่ละคนเปิดเผยตัวตนบ้าง
เพราะ ณ ตอนนี้อะไร ๆ ก็รับได้หมดอย่างที่พี่ขันว่าอะเนอะ แรกรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน 555 
รอติดตามตอนพิเศษ(ถ้ามี) และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปนะคะ   

[gupalz]

ขอตอนพิเศษนะจิมมี่

[hembetaro]

อยากให้เป็นเรื่องยาว 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

เรื่องกำลังน่ารัก อยากอ่านต่อจังค๊าาาาา

ขอตอนพิเศษ สัก 20 ตอน 555+

เรื่องก็จะกลายเป็นเรื่องยาวแทน

[sine_saki]

เขาสมหวังกันแล้ว ฮิ้ววววว
พี่ปานจะมีคู่บ้างไหมจ้ะ

[noy]