หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[sin]

ใครไม่รักหมออิน เค้ารักหมออินคนเดียวก็ได้

[tkaekaa]

  อินดื้อจนหยดสุดท้ายกับความสุขที่คิดว่าสุขสินะ อิไฟท์ทำตัวน่าสงสาร ทั้งๆที่ทำตัวเองไม่เคยตัดสินใจอะไรได้ งานนี้สงสารโรมสุดๆ 

[Yunatsu]

เอาจิงงงง ตอนนี้ พูดเลยว่า จุกจนไม่รู้จะเม้นอะไร
ความรู้สึกของตัวละครทุกตัวมันตีกันไปหมดเลย
ตอนนี้กำลังคิดถึงแอลว่าแอลจะเป็นยังไงบ้าง
คิดถึงโรมว่าไปโรงพยาบาลมาแล้วรู้สึกยังไง
คิดถึงไฟท์ที่เจ็บปวดทรมาน แต่ต้องยอมเก็บความเจ็บปวดแล้วยิ้มให้อิน
คิดถึงว่าอินที่กำลังคิดว่าตัวเองมีความสุขขข แต่จิงๆแล้วมันไม่ใช่เลย

ทุกคนกำลังเจ็บปวดจากการกระทำของตัวเองที่ตัวเองเลือก
แต่ถ้าชื่อเรื่องคือรักต้องเลือก
คนที่เลือกตอนจบ คงเป็นอินซินะ
เพราะทั้ง ไฟท์และโรมเลือกไปแล้ว
แอลก็เหมือนกัน

หรือตอนหน้าทุกคนจะเลือกเลยหละ
เลือกที่จะเดินออกจากกันหมดเลย
ล้างกระดาน

เครียดมากก ขออ่านเรื่องเซฟวาดบ้างได้ไม๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ
พรีสสสสสส

[May@love]

 

อินสุขจริง กับสุขหลอก มันต่างกันนะ
แล้วอะไรล่ะที่อินยังขาด อะไรที่อินยังต้องการ

ในเมื่อเรียกร้อง ก็ได้รับการตอบสนอง
ทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่ทำจะอยู่ไม่นาน แต่ก็เลือก

เอาล่ะตอนหน้าถึงบทสรุป เราจะรอบทสรุป

[nicksrisat]

มีความมสุขแน่แล้วเหรอหมออินคิดให้ดีๆนะ

[Freja]

จุกค่ะ   ขอตายแป๊บ
เอาเลยอินทำอะไรก็ทำไปเถอะ  ไม่ต้องแคร์แล้วว่าใครเป็นไง  ตอนนี้อินก็น่าจะรู้แล้วนะว่าได้ไฟท์มาก็ได้แต่ตัวไม่ได้ใจ    อยู่กับโรมก็มีแต่เซ็กส์ตอนนี้  ดีนะนอนกับคนหนึ่งแล้วก็ไปหาอีกคนหนึ่ง    เรารักอินมาตั้งแต่ต้นนะ  มาตอนท้ายๆนี่อินกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้แล้ว   ส่วนตัวแล้วเกลียดคนประเภทนี้ที่สุดที่จับปลาสองมือ  ไม่แคร์ว่าใครเป็นไงจะเจ็บยังไง   อินไม่น่าที่จะได้อยู่กับใครตราบใดที่ยังทำแบบนี้   อินน่าจะตัดใจจากไฟท์ได้แล้วตั้งแต่ที่ไฟท์ปฏิเสธตัวเอง   

เมื่อก่อนไฟท์ใช้คำว่ารักอินเราคิดว่ามันไม่ถูกคือมันแบบ misleading มากๆ  ไฟท์ไม่ได้รักอิน ไฟท์คิดกับอินแบบเพื่อนแต่ทำผิดด้วยการนอนกับเพื่อนเพราะว่าต้องการความรักของอินในตอนที่ไฟท์กำลังเซ  ทำให้ไฟท์รู้สึกผิดจนต้องตัดใจจากเตเพราะการอยู่กับเตทำให้อินไม่มีความสุข  ไฟท์ทำแบบนี้เหมือนเป็นการแก้ตัวต่อความผิดพลาดในอดีตที่รักแต่ตัวเอง  ขอโทษนะเรายังไม่มีความรู้สึกที่ดีให้ไฟท์เพราะว่าไฟท์แก้ปัญหาผิดวิธี รู้ตัวปัญหาแต่ไม่ตัดให้ขาดแต่ผลักความรับผิดชอบให้อิน ไฟท์ไม่สามารถมีความสุขกับเตได้เพราะว่าอินเห็นแก่ตัว   เตเจ็บเพราะว่าอินเห็นแก่ตัวแทนที่จะเป็นไฟท์ที่เป็นคนเลือกที่จะตัดสินใจแบบนั้น  สงสารโรม ไฟท์ เต ไปตามๆกัน  อยู่ใกล้ๆจะเขย่าอินให้รู้สึกตัวสักนิด   เพราะรักหรอกนะถึงอยากเตือน

ตอนหน้าจบแล้วก็คงไม่พ้นอินกลับไปหาโรม ไฟท์ไปหาเต  ไม่อินก็ไม่เหลือใครเลย  เสียดายอ๊ะเราเชียร์ไฟท์-อินมาตลอด  เจ็บนี้อีกนาน   เราว่าคุณหนมคงนอยด์เราไปแล้วแหละ   ขอโทษด้วยค่ะ

[iceman555]

เฮ้ออ.  จะจบยังไงเนี่ยะะะ

[TiM TJR]

กะว่าจะอ่าน ไม่อ่านละอ่านคอมเม้น รู้สึกเนื้อเรื่องจะวนอยู่ในอ่าง อุตส่าห์ตามมาตั้งนาน หมดสนุกมาตั้งแต่ครึ่งเรื่อง มันหมดความน่าติดตามละ

[Biwty...]

สุดท้าย อินก็คู่กับแอล จบ
 

[manutty]

คนไม่รู้จักพอ ไม่รู้จักรัก ให้ได้อะไรมามันก็ขาดอยู่ดีแหละ หมออิน  จะเอาอะไรอีกล่ะได้ทุกอย่างตามที่ปรารถนาแล้ว นอนอ้าขาเอากับคนที่บอกว่าสำคัญ ใจก็คิดถึงอีกคนที่สำคัญไปด้วยได้นี่ ก็มีความสุขจนกระอักคาเตียงคาห้องน้ำ อ้อ คงขาดคนสำคัญอีกคนมาร่วมด้วยช่วยกันแหกขาอีกหรือไงถึงจะครบ ใครจะด่าใครจะกดลบเม้นท์นี้ก็ตามใจเถอะ แต่รู้สึกกับอินอย่างนี้จริงๆ จากตอนแรกที่อ่านสงสารมาตลอดที่โดนอีไฟว์เอาเปรียบเห็นแก่ตัวไม่เห็นค่าความรักที่มีให้ ภาวนาให้ใครก็ได้มาพรากอินไปทีเถอะ อีไฟว์มันจะได้รู้ตัวเองสักทีว่ามันรักอิน เลิกแคร์สังคม และก็มีมาจริงๆ นั่นก็คือ โรม ลุ้นให้อินเลือกโรมในวันที่อีไฟว์เริ่มรู้แล้วว่าตัวเองคิดอะไรกับอินบ้างในวันที่สายไป อาจจะไม่ลึกซึ้งแต่ก็สะใจที่อินไม่เลือกมัน ดูมันจะมั่นใจมากว่าตอนนั้นอินเลือกมันแน่แล้วก็ไม่ใช่ สมน้ำหน้ามัน ในขณะที่อินกำลังไปได้สวยกับชีวิตที่มีโรม มีอลิช ครบสมบรูณ์ ไฟว์ก็เป็นได้แค่เพื่อนที่ได้แต่มองของที่ตัวเองเสียไป วาดก็มีเซฟเข้ามา ตอนนั้นเราชอบมากเลยกับไฟว์ทีเป็นแบบนั้นไม่มีใครเพราะความโลเลเห็นแก่ตัวของมัน  พอวันหนึ่งมีใครอีกคนเข้ามาในชีวิตไฟว์แบบไม่รู้ตัว ซึ่งก็คือ เต ที่ผิดหวังช้ำรักจากโรม โดยที่ไฟว์ไม่รู้ จนกระทั่งได้พูดคุยและได้รู้ความลับบางอย่างของเตเข้า รู้ว่าเตยังรักโรม ในตอนนั้นไฟว์รุ้สึกเห็นใจเต แต่ส่วนลึกไฟว์มันก็ทำเพื่ออินด้วย โดยการไม่ให้เตไปยุ่งกับโรม ถ้ามันอยากจะได้อินกลับมามันคงไปบอกอินตั้งแต่แรกแล้วล่ะ มันก็คงคิดได้ว่าในตอนนี้อินมีความสุขแล้ว ดีกว่าอยู่กับคนอย่างมัน มันถึงได้เริ่มทำความรู้จักเต ไฟว์ไม่ได้รักเตในตอนนั้นแค่รู้สึกดี และเป็นคนที่เจ็บช้ำเหมือนกัน ก็เลยปลอบใจกันจนเลยเถิดแต่ก็ยังไม่ได้รักอยู่ดี อยู่ด้วยความเข้าใจ การที่ไฟว์ดีกับเต คงเพราะไฟว์มันอยากชดเชยในสิ่งที่มันทำไม่ดีมาก่อน ก็น่าจะให้อภัยมันได้ คนเลวแต่รู้จักกลับตัวกลับใจมันก็สมควรจะให้อภัย แต่คนดีอย่างอินทำไมกลับมาเป็นคนเลวบริสุทธิ์ซะเอง เราก็ยังเห็นใจอินอยุ่นะ เกลียดอีโรมที่โลโลพอเห็นเต อยากกลับไปเคลียร์ทั้งที่เตมันไม่อยากเคลียร์ จุดนี้เลยกลายเป็นทำให้อินกลับมาคิดอีกรอบด้วยการกลับไปเคลียร์กับอดีตของตัวเองซะ ซึ่งก็เห็นด้วยเอาให้รู้ไปเลยว่าใจของคนสี่คนเป็นยังไง กลายเป็นว่า เต กับ โรม เคลียร์ชัดมากว่า อยู่กันต่อไม่ได้ เคลียร์ด้วยความเข้าใจกันและกัน เป็นเพื่อนกัน ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เพราะเตยอมรับว่าทำใจเรื่องอลิชไม่ได้ ไม่อยากต้องทำร้ายเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย โรมก็เห็นเตเป็นเพื่อนและเข้าใจ โอเค จบไป แต่คุณหมออิน ไม่ชัดเจนอยู่คนเดียว อีไฟว์มันก็ทำให้รู้แล้วว่ามันเลือกเต พูดบอกว่าอินมีโรมแล้วนะ หรือให้เลือกมันแล้วไปเลิกกับโรม อินก็ไม่ยอม เอาแต่ไม่รู้ ๆๆๆๆ ร้องไห้จะเป็นจะตาย แล้วอีไฟว์ที่มันเป็นเพื่อนมีความผูกพันกับอินมาทั้งชีวิตมันจะทนได้ยังไง เราไม่ได้มองว่าไฟว์มันทำตัวพระเอก แต่เรามองว่ามันทำเพราะเป็นเพื่อน ถ้าอินเป็นแค่คนรักเก่า มันไม่ทำแบบนี้หรอก สุดท้าย อินก็ได้มาอยู่ในความครอบครองของตัวเองทั้งสองคนแล้ว โรมตอนแรกคงไม่รู้หรอกว่า อินเก็บไฟว์ไว้ โรมก็เลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเริ่มต้นใหม่คิดว่า ยังไงตอนนี้อินก็กลับมาหาตัวเองแล้ว แต่ความลับไม่มีในโลก แต่โรมก็พยายามยอมรับเหมือนที่ไฟว์รับ อินพูดว่าสำคัญทั้งสองคน ไม่มีใครเป็นที่สอง เป็นที่หนึ่งทั้งคู่ ถามมันสองคนบ้างไหมว่าอยากเป็นหรือเปล่า? ไม่มีใครอยากเป็นหรอก ถ้าไม่ใช่ 3P มาตั้งแต่แรก  ใครเขาก็อยากเป็นคนเดียวของคนที่ตัวเองรักทั้งนั้นแหละ หมออิน เหมือนที่หมออินก็เคยอยากเป็นคนเดียวของไฟว์ พอไม่เลือกไฟว์ ก็อยากเป็นคนเดียวของโรม หมออินมีความสุขกับโรม เพราะไฟว์ไม่มีใคร มีแต่ตัวเองที่สำคัญที่สุด พอมีเตเข้ามาเป็นคนใหม่ของไฟว์ ในขณะที่เคยเป็นคนเก่าของโรมด้วย อินเลยคิดหนักเลยทีนี้ แต่คิดหนักไปทางไฟว์มากกว่า อินไม่ลังเลสักนิดตอนไปพูดกับเตเพื่อให้กลับไปเคลียร์กับโรม และตัวเองก็ไปเคลียร์กับไฟว์โดยที่โรมไม่เห็นด้วยเลยสักนิด

อินหลอกใครไม่พอ หลอกตัวเองอีก ไม่รักตัวเอง เอาแต่รักคนอื่นมากกว่า ตัวเองไม่ได้ขาดออกจะได้เกินด้วยซ้ำ ชีวิตครอบครัวดี การศึกษาดี มาเสียแค่รักเพื่อนตัวเองอย่างคนรัก ยอมเป็นเซ็กส์เฟรนด์ แต่แล้วก็ไม่ได้เลือกเพราะไม่มั่นใจว่าจะมีความสุขไหม เลือกคนที่ทุ่มเทให้ตัวเองมากกว่าอย่างโรม แต่แล้วก็ทำโรมเจ็บช้ำด้วยการไปเก็บไฟว์ไว้ข้างตัวอีกคน ถ้าจับปลาสองมือยังใช้ได้ดีอยู่ คาดว่า อินจะไม่เหลือใครเลยสักคนนะ อินไม่ใช่ตัวเลือกของใคร แต่อินทำตัวเป็นตัวเลือกเอง ทำตัวเองทั้งนั้น อินพูดว่าไม่มีใครรู้ว่า อินเจ็บปวดที่สุดที่ผ่านมา อินแค่เคยเป็นคนเจ็บปวดที่สุด มันน่าจะจบตั้งแต่ตัวเองไม่เลือกไฟว์แล้วเริ่มต้นใหม่กับโรมที่ไปได้ดีแล้ว แต่สุดท้ายก็กลับไปหาไฟว์เพียงเพราะไฟว์มีเต เอาเถอะมาขนาดนี้แล้วจะจบยังไงก็รับได้หมด แต่ความเป็นไปได้ อินกลับไปหาโรมแน่นอน ไฟว์ไม่ได้กลับไปหาเต อาจจะอยู่คนเดียวไป เพราะคงเบื่อที่จะต้องรักใครอีก หรือไม่ ต่างคนต่างไปก็คงจะดี อย่างน้อยถ้าไม่มีใคร หมออินยังมีครอบครัวที่ดีรออยู่เสมอ กับไฟว์ก็ยังมีความเป็นเพื่อนที่คงตัดไม่ขาด กับโรมความผูกพันไม่เยอะแต่ก็สักวันก็คงจะทำใจได้ ยังไงโรมก็ต้องอยู่เพื่อลูกต่อไป ส่วน เต จะมีออกมีอีกไหม อยากรู้ว่าเป็นยังไงบ้าง  ใจจริงอยากให้เตทำใจเรื่องอลิชให้ได้และกลับไปอยู่กับโรมมากกว่านะ ถ้าเป็นไปได้ เพราะไฟว์ยังไงเราก็รู้ว่าไม่ได้รักเต   

[primmi]

อ่านคอมเม้นแล้วแอบสงสารคนแต่ง555
แต่ต้องยอมรับคว่าแต่งดีจริง ตัวละครมีมิติ ดีเลวปนๆกัน แทบทุกตอนต้องมีโมเม้นให้อยากด่าตัวละครสักตัว55

คิดว่าตอนนี้ความคิดอินใกล้ตกผลึกแหละ เริ่มมองเห็นปัญหาของการคบซ้อน ช่วงแรกอาจฟิน แต่นานๆไปไม่สนุกแน่ สุดท้ายคนที่เจ็บสุดก็จะเป็นอิน เพราะทำให้คนที่ตัวเองรักไม่มีความสุข
รอลุ้นตอนหน้าค่ะ จบแบบไหนก็ตามสะดวก

[TiM TJR]

ผมว่า คนแต่งแอบหลุดคาแรคเตอร์ของตัวละครมาตัเงแต่ช่วงกลางละ ไฟท์งี้ จากที้อยากคบอินนะ แต่เปิดเผยไม่ได้ แต่พอมาเจอแอลกลับเปิดเผยซะงั้น ตั้งแต่จูบกันที่ร้านแม่ฉากแรก เรื่องขนมของนักศึกษา และอีกหลายๆ อย่าง ถ้าแบบนี้ จะไม่ให้อินตบะแตกได้ยังไง ตอนล่าสุดผมยังไม้อ่านนะ อ่านเม้นก่อน รู้เลย วนอ่าง ตอนแรกกะว่าจะตามเรื่องนี้จนจบ แอบเสียใจนิดๆ ที่ติดตามต่อไม่ไหวจริงๆ

[IöLIKE]

ThankS

[hikkie]

อินโคตรเห็นแก่ตัวเลย จนตอนนี้เพิ่งรู้สึกได้

[naamsomm]

คือการทำอะไรแล้วมีความสุขก็ทำไป  มันก็ดีนะ
แต่มันต้องดูด้วยว่าทำให้ใครเดือดร้อนมั๊ย


การทำแบบนี้ของอิน
มันเห็นแก่ตัวมาก
อินคิดได้ซะทีนะ

[eye_gun]

ถึงตอนนี้รู้สึกแย่ อินแย่จัง ตัวตนของมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว ถูกถ่ายทอดออกมาจนเหมือนชีวิตจริง สงสารทั้งโรม  แอลและไฟท์  เหยื่อความเห็นแก่ตัวของอิน  อยากรู้แล้วว่า  สุดท้ายของอินคืออะไร

[patwo]

ตอนที่ 44

   ผมขับรถออกจากบ้านวันนี้เป็นเช้าวันทำงานแรกหลังจากเกิดเรื่องนั้น หมดเวลานอนนิ่งอยู่บ้านแล้ว ตัดสินใจแล้วก็ต้องเดินต่อไป ไม่ว่ายังไงก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี รถที่กำลังติดไฟแดงผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถที่แสดงวุ่นวาย ทุกคนที่กำลังรีบเร่งแต่ในสายตาผมมันช่างเชื่องช้า ทุกอย่างมันดูไม่มีชีวิตชีวาและเงียบเหงา เหมือนเมื่อตอนนั้นเลย  ตอนที่เธอคนนั้นจากไป

“ อาจารย์ สวัสดีค่ะ "

“ สวัสดีครับ " ผมรับคำทักทายของนักศึกษาตอนที่เดินเข้าห้องพักอาจารย์ ขาที่กำลังเดินผ่านห้องพักข้างๆที่เคยมาพร้อมกันตลอดสายตาก็หันไปมอง หวังเพียงได้เห็นแค่ใบหน้านิ่งๆนั้นสักครั้ง แต่ก็พบว่า ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว 

   ผมหยุดมองอยู่ที่หน้าประตูห้องพักเล็กๆนั่น มือที่ผลักเข้าไป ห้องทั้งห้องนั้นเงียบและว่างเปล่า มีแค่โต๊ะและชั้นหนังสือที่วางอยู่ตามเดิม ใจของผมสั่นตอนที่มองไปรอบๆอีกครั้งก่อนที่ขาจะหันหลังวิ่งออกไปตรงเค้าเตอร์หน้าห้องพักคณะ

“ พี่สุครับ อาจารย์เตวิชเค้าไปไหนแล้วครับ ในห้องพักไม่มีอะไรอยู่เลย" ผมถามด้วยความร้อนรน เธอก็หันมายิ้มก่อนจะแสดงสีหน้าสงสัย

“ อาจารย์เตวิช ได้ทุนไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วค่ะ อาจารย์ไม่รู้เหรอ พี่เห็นสนิทกันนึกว่าจะรู้ซะอีก "

“ ทุน ทุนอะไรครับ "

“ ก็อาจารย์เตวิชได้ทุนมหาลัยเราไปเรียนต่อปริญญาเอกที่อังกฤษ เห็นตอนแรกบอกว่าจะไม่รับ แต่ก็เปลี่ยนใจรับแล้วน่ะค่ะ ตอนนี้ก็เลยขอลาไปเตรียมตัวเพราะว่าอีกเดือนสองเดือนก็ต้องเดินทางแล้ว พี่คิดว่าอาจารย์รู้แล้วซะอีกนะคะเนี้ย สนิทกันขนาดนั้น "

“ ไม่รู้หรอกครับ เค้าไม่ได้บอกผม " เอ่ยบอกเธอออกไปแค่นั้น ขาที่เหมือนไม่มีแรงของผมก็หันหลังเดินกลับมาที่เดิม เดินผ่านห้องนั้นอีกครั้งตอนที่มองเข้าไปในห้อง ความทรงจำมากมายที่มีก็หลั่งไหลเข้ามาให้หัวจนทำให้ต้องหลับตาแน่น ' ไม่มีอีกแล้ว ที่ตรงนี้จะไม่มีเค้าคนนั้นอีกแล้ว.. ไม่มี '

   ช่วงเวลาของการทำงานผ่านไปเร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองหมดการสอนสำหรับวันนี้แล้ว เผลอคิดถึงช่วงเวลาหลังเลิกงานที่เรามักชวนกันกลับบ้าน แวะกินข้าวร้านอร่อยๆ หรือบางทีก็ซื้อของจากห้างมาทำมื้อเย็นด้วยกัน ผมเก็บของใส่กระเป๋าแล้วออกมายืนอยู่หน้าห้องของอีกคนเหมือนอย่างที่ทำประจำ เสียงเบาๆของผมเอ่ยบอก ห้องที่ว่างเปล่าห้องนั้น " กลับบ้านด้วยกันมั้ย ไปกินอะไรอร่อยๆกัน "  ปกติที่ได้เห็นมันจะเป็นรอยยิ้มที่ส่งมาแล้วก็เสียงที่บอกว่า ไปสิ แต่ตอนนี้กลับเงียบงัน ไม่มีเสียงนั้นอีกแล้ว

ครืน ครืน ครืน โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่น ผมก้มลงคว้ามันมากดรับ พร้อมกับขาที่เดินออกจากที่ตรงนั้น " อิน ว่าไง "

“ วันนี้ไม่ได้ไปหานะ วันนี้กูเข้าเวรดึก "

“ อื้ม ไม่เป็นไร " ผมบอก แม้จะรู้ว่ามันไม่ได้เข้าเวรดึกอย่างที่พูดก็เถอะ อาจจะอยู่กับไอ้โรมแล้วก็ลูกสาวของมัน เหมือนอย่างที่ต้องเป็นนั่นแหละ แต่เพื่อความสบายใจของมันก็ต้องทำเป็นไม่รู้อะไร " อย่าทำงานหักโหมมากนักล่ะ พักผ่อนด้วย "

“ อื้ม มึงเองก็ด้วย วันนี้กินข้าวเย็นอะไรเหรอ "

“ คิดว่าจะไปกินบ้านไอ้ไฟน่ะ ไอ้ไฟชวนพอดีกูก็ไม่ได้ไปเยี่ยมอัลเลนนานแล้ว " โกหกให้มันสบายใจอย่างที่มันชอบทำ

“ เหรอ แล้ววันนี้ทำงานเป็นไงบ้าง "

“ ก็ดี " ตอบไปตามความจริงอีกคนก็เงียบไปสักพักก่อนจะถามสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ขึ้นมา

“ แล้ว เตเป็นยังไงบ้าง "

“ เค้าไม่อยู่แล้วละ เตไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว "

“ อย่างงั้นเหรอ อื้ม โอเค งั้นแค่นี้นะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน "

“ อื้ม เจอกัน " ผมกดวางสาย เอามือถือใส่ในกระเป๋าก่อนจะถอนหายใจออกมา ความจริงก็รู้อยู่แล้วว่าอินโทรมาทำไม เค้าก็แค่อยากรู้ว่าผมกับเตเป็นยังไงมันก็เท่านั้น ส่วนคำตอบของผมที่มันได้ฟังตอนนี้ก็คงทำให้เค้าสบายใจยิ่งกว่าคำตอบแบบไหนๆทั้งหมด

   ผมพาร่างตัวเองกลับมาที่คอนโดผมนอนลงบนโซฟาทั้งๆที่ยังไม่ได้เปิดไฟในห้องสักดวง หลับตามองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงไฟของอาคารสูงแถวนั้นสาดส่องลงมา ผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น บางทีก็คิดว่าไม่รู้จะหายใจไปทำไม มันน่าเบื่อ และรู้สึกว่าชีวิตก็ดูไร้ค่าลงไปทุกที  ไร้ค่าซะจนคิดว่าอยากจะหายไปจากตรงนี้ หายไปให้พ้นๆ ผมลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะคว้าเบียร์หลายกระป๋องออกมาตั้งไว้บนโต๊ะ นั่งดื่มมันเพลินๆเพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องบางเรื่องเหมือนทุกที ดื่มให้เมาจนไม่ได้สติเพื่อข้ามผ่านคืนที่ยาวนานนี้ไป

“ ไฟท์ ไฟท์ ไฟท์ " เสียงที่มาพร้อมมือที่เขย่าตัวผม บรือตาขึ้นมามองผมพบว่าแสงสว่างข้างนอกที่แสดเข้ามามันจ้าเสียจนต้องปิดตาลงอีกครั้ง

“ เช้าแล้วเหรอวะ " ผมถาม

“ แล้วทำไมมึงมานอนอยู่ตรงนี้ เมาเหรอ " อินมองไปรอบๆ มันเห็นกระป๋องเบียร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆตัวผมที่กำลังนอนบนพื้นพรมหน้าโซฟาที่ก็ไม่รู้ว่ามานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

“ นิดหน่อยนะ ไม่เป็นไรหรอก แล้วมึงมาทำไมแต่เช้าวะ "

“ ก็มาดูมึง มึงไม่ไปทำงานอยู่ๆก็หายไปมือถือก็โทรไปติด "

“ แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูไม่ไปทำงาน " ลืมไปเลยว่าวันนี้มีสอน ผมขยี้หัวแรงๆก่อนจะดันตัวเองขึ้นมานั่ง

“ เต โทรมาบอก เค้าบอกว่าเค้าโทรหามึงไม่ติด อยากให้กูมาดูมึงหน่อย ตอนนี้เค้าลางานให้แล้ว บอกว่ามึงป่วยกระทันหัน  ตอนนี้ที่มหาลัยเค้าวุ่นวายมากเลยนะ อยู่ๆมึงก็โดดงานแบบนี้ "

“ อื้ม " ผมพยักหน้ารับ ทำไมพอได้ยินชื่อนี้มันถึงต้องเจ็บปวดขนาดนี้กันวะ ผมก้มหน้าลงต่ำ ก่อนที่อินตั้งคำถาม " โทษทีกูนอนเพลินไปหน่อย "

“ ยังติดต่อกับเค้าอยู่อีกเหรอวะ "

“ ใคร "

“ ก็เตไง มึงยังติดต่อกับเค้าอยู่อีกเหรอ "

“ เปล่า ไม่ได้ติดต่อแล้ว ถามทำไม " ผมมองหน้ามันที่กำลังแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ " เป็นอะไรวะ "

“ ไมไ่ด้ติดต่อแล้วทำไมเค้ายังเป็นห่วงมึงแบบนี้วะ ทำไมเวลามีปัญหาที่มหาลัยไม่โทรมาหากู ทำไมเค้าโทรไปหาเต มันต้องเป็นกูไม่ใช่เหรอวะ คนที่เค้าต้องโทรหา แต่ทำไมเป็นเตไปได้วะ "

“ อิน มึงตั้งสติหน่อยนะ " ผมถอนหายใจออกมาตอนที่กำลังจะอธิบายมัน " เตกับกูเคยสนิทกันมาก่อน เราทำงานอยูู่คณะเดียวกันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด มันไม่แปลกหรอกที่เค้าจะโทรหาเต เพราะยังไงเค้าก็มีเบอร์เตอยู่แล้ว มันคงเร็วกว่าที่จะไปค้นประวัติของกู แล้วหาเบอร์มึงเพื่อติดต่อไป "

มันเงียบตอนที่ผมอธิบายเหตุผล อินที่ย่อตัวลงตรงหน้ามันดึงผมมากอดเอาไว้ กอดแน่นๆของมันพร้อมกับคำพูดนึงที่เอ่ยออกมาให้ " กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย ทำไมเอาแต่กินเหล้าแบบนี้วะ มึงไม่เคยเป็นแบบนี้ มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ ไฟท์ มึงเหมือนคนที่กูไม่เคยรู้จักเลย "

“ กูไม่ได้เป็นอะไร " ปากผมยังคงบอกไปแบบนั้น " กูไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ กูก็แค่อยากกินเหล้าเพราะไม่มีอะไรทำมันก็เท่านั้น แต่เสือกกินเพลินไปหน่อยก็เลยเมา "

“ งั้นมาหาไรอะไรทำกันมั้ย อะไรสักอย่างที่จะทำให้มึงไม่ต้องคิดถึงคนอื่น " ร่างบางดึงตัวเองเข้ามาใกล้ผม สองแขนกอดคอของผมไว้ริมฝีปากนิ่มประทับลงบนริมฝีปากของผม ลิ้นแทรกตัวเข้ามาผมนิ่งกับการกระทำนั้นอินก็ถอนริมฝีปากออก " ทำไมวะ เพราะกูไม่ใช่เค้าเหรอ มึงถึงปฎิเสธ "

“ ไม่เกี่ยวอะไรกับเค้าหรอก " ผมบอก " มันไม่เกี่ยวเลยอิน "

“ แล้วมันทำไมวะ กูเป็นของมึงเหมือนกันนะไฟท์ ทำไมมึงไม่คิดจะทำอะไรอย่างที่มึงต้องทำบ้างวะ กูไม่ได้ห้าม ถ้ามึงอยากจะทำมึงก็ทำเลย กูให้มึงได้ทุกอย่างเลย เหมือนกับที่มึงให้กูทุกอย่าง " สองมือเลื่อนจากรอบคอของผมมาปลดกระดุมเสื้อของตัวเองลง

   แผ่นอกขาวๆปรากฏต่อสายตาของผม และแน่นอนว่า รอยแดงจำนวนนึงใต้ร่มผ้านั่นก็ด้วย รอยแดงแสดงความเป็นเจ้าของของใครอีกคนที่ไม่ใช่ผม รอยที่บอกให้รู้ผมรู้ว่า ยังมีใครอีกคนที่เป็นเจ้าของร่างกายนี้

“ ไฟท์ " อินกอดรอบคอผม มันก้มลงมาจูบก่อนจะไล่ลงต่ำเรื่อยๆ มือของผมดันมัน

“ กูทำไม่ได้วะ " ผมบอกมันออกไปตรงๆ  " กูสงสารไอ้โรม กูทำไม่ได้วะ " สงสารที่มันทั้งรักและไว้ใจอิน สงสารที่มันไม่รู้ สงสารที่มันไม่เห็น ไม่เห็นเหตุการณ์นี้ที่กำลังเกิดขึ้น

“ มึงจะไปแคร์มันทำไม มึงแคร์กูสิไฟท์ ไม่ต้องนึกถึงใครทั้งนั้น ตอนนี้กูอยู่กับมึง กูเป็นของมึง "

“ มึงทำได้ไงวะ อิน " ผมถาม " กูอยากรู้ว่ามึงทำได้ยังไงวะ มาให้กูเอา แล้วบอกกับกูว่า อย่าแคร์ไอ้โรม อย่าไปใส่ใจไอ้โรม คนคนนั้นเค้ารักมึงนะเว้ยอิน มึงจะให้กูไม่แคร์มันได้ไงวะ ในเมื่อมันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วกูก็รู้ทั้งรู้ยังให้กูเอากับเมียมันอีกเหรอ " อินเงียบ ผมที่มองหน้ามัน ตอนที่กำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจอยู่นั้น ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ " กูไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมคนที่มึงอยากได้นักอยากได้หนาอย่างไอ้โรม คนที่มึงบอกว่ารัก เสียไปไม่ได้ ไม่อยากเสียไป แต่ทำไมมึงไม่แคร์เค้าเลย แล้วทำไมกูเป็นคนนอกถึงแคร์มันมากกว่ามึงซะอีก  กูไม่เข้าใจเลย เพราะอะไรวะ "

อินไม่ตอบอะไรผม มันทำได้แค่ลุกออกจากที่ที่ตัวเองนั่ง ใส่กระดุมเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะถอนหายใจออกมา " มึงจะมาเข้าใจอะไรกูวะ มึงไม่มาเป็นกูนี่ มึงไม่เข้าใจหรอก ไม่มีวันเข้าใจ "

“ ใช่  กูไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่าคนที่มึงบอกว่า รัก แต่ทำไมมึงทำกับเค้าแบบนั้น นั่น รักเหรอวะ "

“ ใช่ เพราะกูก็รักมึงด้วยไง " มันหันมาตวาดใส่ผม " เพราะกูรักมึงไม่อยากเสียมึงไปให้ใคร ทั้งๆที่มีโรมที่รักกูมากอยู่แล้ว แต่กูก็ทนไม่ได้จริงๆที่ต้องเห็นใครสักคนมาแทนที่กู คนที่มึงจะให้ความสำคัญกับมัน คนที่มึงเค้ามาเป็นที่หนึ่ง อะไรๆก็เค้าทั้งหมด ทั้งๆที่มันเคยเป็นกู เคยเป็นที่ของกู "

“ งั้นก็เลิกกับโรมแล้วมาคบกับกูมั้ย "

“ ไม่ เพราะกูก็รักโรม " ผมมองหน้ามันก่อนจถอนหายใจ อินก็เถียงขึ้นอีก " มึงไม่เข้าใจหรอก มึงไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของกูหรอก  กูเองก็เจ็บเหมือนกัน แต่มันจะทำไงได้วะ กูไม่มีทางที่ดีกว่านี้แล้ว ก็กูไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้น โดยเฉพาะมึง "

“ ถ้าโดยเฉพาะกู แสดงว่ากูสำคัญกว่าโรม งั้นมึงก็ทิ้งโรมแล้วมาหากู " สายตาของมันบอกผมว่า อินกำลังอยู่สภาพที่เถียงไม่ออก  ผมกัดปากของตัวเองแน่นก่อนจะหันมาตวาดผม

“ มึงไม่เข้าใจหรอกน่า เพราะมึงไม่เคยรักกู อย่างที่มึงรักไอ้เตนี่ มึงจะไปเข้าใจอะไร ว่าทำไมกูถึงเสียทั้งมึงแล้วก็โรมไปไม่ได้!! “

   มันพูดทิ้งท้ายไว้แต่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป แล้วมันก็กลับย้อนเข้ามาหาผมอีกครั้ง สุดท้ายที่เถียงกันมันก็ต้องตกอยู่ในรุปแบบนี้อีกครั้ง " ไม่ใช่ไม่รักหรอก กูรักมึง ถ้าไม่รักกูจะทำเพื่อมึงทำไม แต่แค่ความรักของกู ไม่ใช่ในแบบที่มึงต้องการเท่านั้นเอง แล้วมึงเองก็ไม่พอใจในสิ่งที่กูให้มันก็เท่านั้น "

.............................................................

ปัง !

   ผมหันไปหาเสียงประตูที่เปิดขึ้นและปิดลงอย่างแรง อินยืนหน้างออยู่ตรงหน้าประตู มันถอนหายใจก่อนจะเดินตรงมาหาผม " เป็นอะไรทำไมหน้างอแบบนั้น ทะเลาะกับเด็ก หรือว่าทะเลาะกับผู้ปกครองละ "

“ เปล่า " เสียงตอบห้วนๆของผมทำเอาผมขมวดคิ้ว

“ ทะเลาะกับเพื่อนเหรอ "  ความจริงเป็นยังไงผมก็ไม่รู้ แต่ก็ขอภาวนาว่า ขอให้มันแค่ทะเลาะกับเพื่อนที่ทำงาน นอกจากเพื่อนคนอื่น

“ ก็บอกว่าเปล่าไง หงุดหงิดวะ " หย่นตัวลงนั่งก่อนจะหันไปมองทางอื่น ผมที่นั่งลงข้างๆยื่นแขนไปกอดมัน อินก็นิ่งมันหลับตาลงก่อนจะหันตัวเองมาซบลงบนอกผม " โรม "

“ เป็นอะไร "

“ กูอธิบายไม่ถูก แต่ตอนนี้กูเสียใจวะ เสียใจจริงๆ "

“ ยังมีเรื่องที่ทำให้มึงเสียใจอีกเหรอ " ถามออกไป แต่ในใจก็รู้แล้วว่าใครที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ก็มีแค่ไม่กี่คนหรอก คงเป็นใครคนนั้นอยู่แล้ว

“ มีสิ มึงคิดว่าคนแบบกูเสียไม่เป็นหรอไง "

“ ก็เปล่า " ผมปฎิเสธ

“ กูมันเลวมากเลยรึไงวะ ทำไมใครๆถึงต้องพูดเหมือนกูมันไม่มีหัวใจ เรื่องที่เกิดขึ้นกูเองก็เจ็บปวดเหมือนกัน " มันหันมามองหน้าผม ตอนที่เอียงตัวมาซบผมอีกครั้งอินถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา " กูเจ็บปวดมากเลยเว้ย "

“ แล้วทำไม ไม่เลือกสักคนละ " ผมถามออกไป อีกคนก็ดึงร่างของตัวเองออกจากตัวผม

“ มึงพูดแบบนี้อีกแล้ว มึงพูดเหมือนมันเลย " ใครๆก็รู้ว่าทางที่ดีที่สุดคืออะไร แต่มึงกลับไม่เลือกเอง เลือกที่จะให้ทั้งกูแล้วก็ไฟท์ยอมให้มึงสุดท้ายมันก็เป็นแบบนี้ เหมือนจะมีความสุขแต่ก็ไม่มี  " มึงก็เป็นอีกคนที่ไม่เข้าใจกูแล้วเหรอวะ "

“ ไม่ใช่แบบนั้นอิน กูเข้าใจ เพราะว่าเข้าใจไงเลยบอกให้มึงเลือกสักที มึงมีความทุกข์ก็เพราะว่ามึงไม่เลือกไง "

“ มึงหยุดพูดอะไรแบบนั้น แบบที่ไฟท์พูดได้มั้ยวะ ทำไมใครๆก็ต้องบอกให้กูเลือกทั้งๆที่กูเองเพิ่งจะมีความสุขกับสิ่งที่กูได้มาไม่นานเองนะเว้ย ทั้งๆที่กูพยายามมันมาตั้งนาน แต่ทำไมต้องบอกให้กูเลือกอยู่ได้ กูไม่เชื่อหรอกว่า ถ้ากูเลือกแล้วกูจะมีความสุข กูคิดว่าถ้ากูเลือกใครสักคนแล้ว กูก็ต้องไม่มีความสุขหรอก เพราะก็ต้องคิดเสียดายอีกคนอยู่ดี " อินพูดจบพร้อมกับมือที่เอื้อมมาจับมือผมไว้ " เพราะมึงสำคัญกับกูมาก กูขาดมึงไปไม่ได้นะโรม กูขาดมึงไม่ได้ " 

   ร่างที่ดึงตัวเองเข้ามากอดผมไว้อีกครั้ง บางทีผมก็ไม่รู้เลยว่าต้องรู้สึกแบบนั้น ต้องพูดอะไร ชีวิตไม่เคยต้องยอมให้ใครขนาดนี้ ผมรักคนที่เห็นแก่ตัวเข้าให้แล้ว รักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งๆไม่ชอบเวลาที่ตัวเองโง่งมจมอยู่ในความรักแท้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ยอมรับ ยอมเจ็บอยู่แบบนั้น

   ยอมทน ทั้งๆที่รู้ว่า เค้ามีใครอีกคนอยู่ คนที่เค้าโกหกเราว่าติดงานเพื่อออกไปอยู่ด้วย คนที่เค้ารัก แล้วก็แคร์ ไม่ต่างอะไรกับเรา คนที่เค้าจะยอมให้กอด ยอมให้จูบ อย่างที่ยอมให้ผม คนรักที่ไม่ใช่คนรักของผมคนเดียว คนรักที่ต้องแบ่งเป็นสองเพื่อให้ใครอีกคนด้วย

คนรักที่ปากก็บอกว่าเราสำคัญ แต่ ก็บอกใครอีกคนนึงว่า สำคัญเช่นกัน

“ ถ้ากูสำคัญ ถ้ากูขาดมึงไม่ได้ ทำไมถึงไม่เลือกกูวะ " ผมถาม อีกคนก็กอดผมแน่น

“ อย่าถามคำถามนี้กับกูได้มั้ยวะ "

“ ทำไม กูแค่อยากรู้ว่า ถ้ากูสำคัญจริงๆทำไมไม่เลือกกู มึงจะลังเลทำไม "  ก็เพราะว่าเค้าเองก็สำคัญไม่แพ้ผม นั่นคงเป็นสิ่งที่อินอยากตอบแต่เลือกที่จะเงียบไว้แล้วถามคำถามอื่นกับผมแทน

“ มึงมีความสุขมั้ย เวลาที่อยู่กับกู " ผมไม่ตอบ " สำหรับกูแค่มึงมีความสุขที่อยู่กับกูนั่นก็พอแล้ว กูอยากให้มึงคิดแค่นี้ แค่ว่ามึงมีความสุขที่ได้อยู่กับกู "

“ มีความสุขแบบไม่ได้ครอบครอง "

“ กูให้มึงครอบครองกู โรม " มันว่า " แต่ไม่ใช่แค่คนเดียว "

หังใจของผมมันเจ็บ เจ็บเกินกว่าจะทนฟังอะไรแบบนี้ต่อไปได้อีก ผมลุกขึ้นจากโซฟาที่ตัวเองนั่ง แต่มือที่คว้ามือผมจับไว้ก็รั้งผมไว้

“ มันจะมีค่าอะไรวะอิน กูเป็นคนนะเว้ย มึงคิดว่ากูเป็นอะไรวะ " ผมหันไปถาม " กูเจ็บนะ กูต้องยอมทำโง่เพื่อให้มึงมีความสุข ให้มึงไปหามัน ไปให้มันกอด ไปให้มันเอา แล้วมึงก็กลับมาให้กูกอดแล้วก็ให้กูเอา มึงเห็นกูเป็นเหี้ยอะไรวะ ถึงทำกับกูแบบนี้ ถ้ามึงคิดว่ากูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง มึงเลยกลับมา กูคิดว่ามันไม่จำเป็นวะ มึงไปเถอะ ไปมีความสุขกับเค้าซะเถอะ กูอยู่คนเดียวได้ กูอยู่กับอลิซได้ มันพอแล้วอิน กูทนฟังคำพูดของมึงไม่ไหวแล้ววะ คำพูดที่มันแสดงให้เห็นว่า กูแม่งโคตรโง่ กูทนไม่ไหวแล้ววะ มึงไปเถอะนะ ไปรักกับเค้าเถอะ "

“ โรม "

“ ถ้ามึงคิดไม่ออกว่าจะเลือกใคร กูเลือกให้เอง มึงเลือกเค้าเถอะ เพราะกูจะไปเอง "

“ แต่เค้าไม่เลือกกูหรอก คนที่เลือกกูมีแค่มึงเท่านั้น "

“ รู้แบบนั้นแล้วทำไมมึงไม่ปล่อยเค้าไป มึงจะยึดติดกับการเป็นที่หนึ่งของไอ้เหี้ยนั่นไปถึงไหน ที่หนึ่งที่กูมีให้มันพอรึไง " ผมถามก่อนจะตบลงที่อกของตัวเองแรงๆ " กูเจ็บนะเว้ย กูเจ็บ มึงเข้าใจมั้ย ว่ากูเจ็บ ตอนกอดมึง ตอนเอามึง กูคิดถึงหน้าไอ้เหี้ยนั่น เพราะรู้ว่ามันก็ต้องทำแบบนี้กับมึง ทำแบบที่กูทำ กับของของกู ของที่กูรัก กูเจ็บ มึงเข้าใจมั้ย "

“ โรม "

“ มึงไม่สงสารพวกกูเลยเหรอวะ ทำไมมึงถึงเอาแต่บอกว่า สงสารมึงเถอะ ตลอดมามึงเสียใจ มึงไม่มีความสุข แล้วความสุขของมึงคืออะไรวะ ที่ต้องเสียใจไม่ใช่เพราะว่าไม่เลือกเองเหรอวะ  มันไม่มีอะไรยากเลย มึงแค่เลือก ถ้ามึงอยากได้ผู้ชายสักคนที่รักมึง กูอยู่ตรงนี้ แต่ถ้ามึงอยากได้ผู้ชายที่มึงอยากจะเอาชนะเค้าให้ได้ มึงก็ไปเลือกเค้า ที่มึงต้องทุกข์ ไม่ใช่เพราะพวกกู หรือใครๆหรอก เพราะมึงเองมากกว่า มึงเลือกไม่ได้มากกว่า ว่าจะเลือกใคร "

“ ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่แบบนั้น " มันพยายามอธิบายผม " เพราะกูรัก มึงไม่เข้าใจหรอก กูรัก "

“ ไม่ใช่หรอก ความรักจริงๆ ไม่ใช่แบบนี้ ความรักจริงๆไม่ใช่สิ่งที่มึงต้องได้รับอย่างเดียว แต่มึงต้องเป็นผู้เสียสละด้วย "

“ แต่กูก็ทำแบบนั้นมาตลอด กูเสียสละมาตลอด กูเจ็บปวดมาตลอด "

“ ที่มึงเจ็บปวดเพราะมึงรับความจริงที่เกิดขึ้นไม่ได้ตังหาก มึงยังหลอกตัวเอง ยังมีความหวังทั้งๆที่ในใจมึงก็รู้ว่ามันไม่มี แม้กระทั้งตอนนี้ มึงรู้ว่าในใจลึกๆของทุกคนไม่มีใครมีความสุข มึงรู้ว่าทุกคนต้องเสียสละเพื่อมึง แต่เพราะมึงโอเคกับมัน มึงเลยไม่แคร์แล้วคิดว่า ก็ดีแล้วที่เป็นแบบนั้น ก็มึงพอใจ นั่นมันก็ดีแล้ว " มันเงียบ อินไม่ได้เถียงผม " แล้วมึงเคยคิดบ้างมั้ย ว่าคนที่เค้าเสียสละเพื่อมึง เค้ารักมึงมากแค่ไหน ถึงจะยอมมึงได้ขนาดนี้ ต้องใช้ความอดทน ต้องยอมเจ็บมากขนาดไหน มึงเองยังไม่อยากเป็นที่สองของไอ้ไฟท์เลย แล้วทำไมถึงอยากให้กูกับไอ้ไฟท์ เป็นที่สองวะ  ที่ทำแบบนั้นได้ เพราะคิดถึงแต่ตัวเองรึเปล่า "

“ ไม่ใช่ ไม่ใช่ " มันที่ยังดึงดัน ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะหลับตาสนิท ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว พูดไปก็เหมือนทุ่มบอลใส่กำแพง ทำทุกอย่างไปก็เท่านั้นยังไงอีกคนไม่รับมันก็สะท้อนกลับมาอยู่ดี

“ เลือกสักคนเถอะอิน แล้วเริ่มต้นใหม่ กูพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับมึงเสมอ " ผมเดินเข้าไปกอดมัน ผมไม่เคิดโกรธ หรืออะไรมันทั้งนั้นคนเรามีช่วงเวลาที่ทุกข์ใจและเสียใจกันทั้งนั้น แต่มันที่ยึดติดแบบนี้ไม่มีอะไรดีเลย มันทุกข์แล้วไม่มีความสุขจริงๆหรอก " แต่ถ้ามันไม่ใช่กู มึงก็ไปเถอะ กูเข้าใจแล้วก็ไม่เป็นไร เพราะงั้นเลือกใครสักคนเถอะนะ "

“ มึงไม่รักกูแล้วเหรอโรม ถึงไล่กูไปแบบนี้ "

“ ไม่ใช่ " เพราะรักมากตังหากเลยอยากให้ได้แต่สิ่งดีๆ " เพราะรักมากตังหาก "

“ แล้วทำไมถึงไล่กูไป ให้กูไปหาคนอื่น " มันผละร่างออกจากตัวผม " ทำไมถึงต้องให้กูเลือกอีก "

“ เพราะความสุขจริงๆ ก็คือการรักใครแค่คนเดียวไง กูเลยอยากให้มึงเลือก "

.....................................................

[patwo]

ครืน ครืน ครืน

สายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา ผมกดรับสายหลังจากสงสัยมันอยู่สักพัก " ฮัลโหล "

“ โทรมามีอะไรเหรอ " เสียงคุ้นเคยพูดแบบนั้น ผมเองก็ขมวดคิ้วอาจเพราะเมื่อเช้าที่มหาลัยโทรมาถามเพราะอยู่ๆอาจารย์สุดหล่อของคณะได้หายไปตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ผมจัดการลางานแล้วโทรไปบอกแฟนของเจ้าตัว เพราะไม่ว่ายังไงก็โทรหาใครคนนั้นไม่ติด ไม่ว่าจะเบอร์คอนโด หรือเบอร์ส่วนตัว

“ คุณอินยังไม่ได้บอกหรอกเหรอ " ผมถาม อีกคนก็เงียบ " ท่าทางจะบอกแล้วสินะ "

“ จะเดินทางวันไหนเหรอ "

“ ก็ใกล้แล้วแหละ " ตอนนี้เอกสารทุกอย่างผ่านแล้ว ที่พัก มหาลัยก็ถูกเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว ผมตัดสินใจไปอยู่ก่อนที่จะเริ่มเรียนเกือบห้าเดือนโดยอ้างไปแค่ว่า เพราะอยากจะใช้เวลาว่างๆลงเรียน ทบทวนภาษา และทำความคุ้นเคยกับสิ่งรอบข้าง ทั้งๆที่ความจริงแล้วการที่รีบไปขนาดนี้ก็เพียงเพราะแค่ ไม่อยากจะเจอหน้าใครบางคน สำหรับผม มันคงทรมานถ้าหากต้องมาตกอยู่ในความรู้สึกที่เหมือนเดิมอย่างทุกวัน แต่ความสัมพันธ์ของเรากลับไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว

“ แล้วจะไปนานแค่ไหน "

“ ก็จนกว่าจะเรียนจบ "

“ เรียนจบแล้วจะกลับมาเลยรึเปล่า "

“ ก็คงจะเป็นอย่างงั้นยังไงก็ต้องกลับมาทำงานใช้ทุนมหาลัยอยู่แล้ว " ผมตอบ แต่ทุกอย่างต่อจากนั้นก็เงียบลง ไฟท์ไม่ได้พูดอะไรออก ผมจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้น " แล้วเป็นยังไงบ้าง "

“ ก็ดี "

“ แค่ก็ดีเหรอ "

“ งั้นจะให้ตอบว่าอะไรดีละ " ผมหัวเราะกับคำพูดของอีกคน

“ ตอบว่าไงดีละ ตอบว่า ดีม๊ากมาก ได้มั้ย "

“ ไม่ถึงขนาดนั้นนะสิ "

“ แต่กูอยากให้มึงเป็นแบบนั้นนะ " จากใจของผม ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ได้มีความสุขอะไรกับความสัมพันธ์แบบสามคนแบบนั้น แต่ก็หวังว่าอีกคนจะมีความสุขให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

“ พอว่างมั้ย ไปกินข้าวด้วยกันได้รึเปล่า "

“ เค้าจะไม่ว่าเหรอ " ผมถาม อีกคนก็ยกยิ้มลอดผ่านสายเข้ามา

“ ตอนนี้เค้าคงอยู่กับอีกคนน่ะ " มันพูดแค่นั้นผมก็พยักหน้า

“ ได้สิ "

“ งั้นเดี๋ยวจะไปรับ "

“ อื้ม "

   ผมวางสายลงหลังจากจบประโยคนั้น น่าแปลกที่ตัวเองรู้สึกตื่นเต้นทันทีหลังจากได้รับคำชวน ดีดตัวเองขึ้นจากโซฟาที่กำลังนั่งหา เปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดดูดีที่สุดของตัวเองแล้วใส่มันเพื่อรอใครอีกคนที่คิดว่าคงถึงในอีกไม่ช้า

' อยู่ข้างแล้ว ลงมาได้เลย ' ข้อความไลน์ถูกส่งมา ผมคว้ากระเป๋าของตัวเองก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างของคอนโดทันที

ครั้งแรกที่เห็นหลังจากวันนั้น ผมยอมรับว่ามันเปลี่ยนไปนิดหน่อย ไฟท์ไมไ่ด้ดูอ้วนขึ้นแต่ดูโทรมจนน่าประหลาดใจ " ทำไมมึงหน้าตาเป็นแบบนั้นวะ "

“ แบบไหน " ไฟท์ถามก่อนจะหันมายิ้ม

“ ก็มึงดูโทรมมากเหมือนคนไม่ได้นอน "

“ ก็นอนไม่ค่อยหลับนะ " มันว่าแค่นั้น ก่อนจะขับรถออกไปท้องถนนที่ยังคงรถติดเหมือนเดิม ไฟท์ก็หันมาถามผม " แล้วมึงจะไปเมื่อไหร่ "

“ เมื่อกี้ก็ถามไปแล้วนะ "

“ อยากได้เวลาที่แน่นอน "

“ ก็อาทิตย์หน้า วันศุกร์ " ไฟท์พยักหน้า " แต่มึงมีสอน "

“ อื้ม รู้ละ ตั้งใจเลือกไฟท์ที่กูมีสอนใช่มั้ย "

“ ไม่เกี่ยวอะไรกันเลย " ผมเบี่ยงประเด็น จริงๆก็คิดว่ามันคงไม่มาส่งหรอกแต่ที่ตัดสินใจไปไฟท์นี้ก็เพราะว่าจะได้มีเหตุผลอ้างให้ตัวเองได้อีกข้อที่ว่า ไม่ใช่ว่ามันไม่มันไม่มาส่งแต่ติดวานเลยมาไม่ได้ ช่วงเวลาที่ต้องทำใจผมเองก้ต้องทำอะไรเพื่อหลอกใจตัวเองแบบนี้ไปสักพัก

“ มึงพากูมาที่ร้านแม่มึงนี่หว่า " ผมมองไปรอบๆก็จำได้ดี ร้านอาหาร ร้านแรกที่เรามากินข้าวด้วยกัน ร้านที่ผมเอ่ยเล่าเรื่องราวของตัวเองกับมัน จุดเริ่มต้นที่ทำให้เรากลายมาเป็นคนรู้จักกัน

“ ไม่ชอบเหรอ "

“ ก็เปล่าไม่ชอบ " ผมบอกตอนที่ลงจากรถ ไฟท์ก็พาผมไปนั่งที่โต๊ะ โต๊ะเดิมมองบรรยากาศโดยรอบที่ยังคงเหมือนเดิม ผมหันมายิ้มกับมัน " ถือว่ามึงพามาเลี้ยงส่งแล้วกัน "

“ อื้ม " เสียงไฟท์ที่ตอบออกมา แววตาที่หันมามองผม รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่ว่าอีกคนไม่ได้มีความสุขเลย ไฟท์ดูเหม่อลอยจนเหมือนจะกลายเป็นคนที่ใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ ผมยื่นมือออกไปจับที่ข้างแก้มของมันก่อนจะลูบเบาๆ

“ ทำไม ทำหน้าเศร้าแบบนั้น "

“ ไม่มีอะไรนิ "

“ ตัดสินใจแล้ว ก็ต้องมีความสุขกับมันสิ "

“ กำลังพยายามอยู่ "

“ งั้นก็พยายามเข้านะ " ผมบอก อีกคนก็พยักหน้า พนักงานเดินมาวางเมนูผมกับไฟท์สั่งอาหารแค่นิดหน่อยเหมือนเราทั้งคู่ตั้งใจมาคุยมากกว่าจะกิน

“ ความรักนี่ต้องพยายามด้วยเหรอ "

“ ก็เหมือนว่าความรักบางประเภทก็ต้องใช้มันนะ " ผมยิ้มอีกคนก็นิ่ง ไฟท์ดูเหม่ออกไปจนผมต้องเรียกเอาไว้ " นี่ ไฟท์ " สายตาเลื่อนลอยหันมาหา มันเศร้าเสียผมอยากจะร้องไห้ ไฟท์ดูเหมือนไม่ใช่คนที่ผมเคยรู้จักมันเหงาแล้วก็เศร้าจนน่าใจหาย " นี่.. “ เสียงที่กำลังจะเรียกมันอีกครั้งแต่ผมกลับดูดึงเข้าไปกอดไว้อย่างรวดเร็ว

“ จะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ "

“ ไม่รู้เหมือนกัน "

“ ทำไมไม่รู้ มึงบอกกูได้มั้ย ว่ามึงจะกลับมาเมื่อไหร่ มึงจะไปนานแค่ไหนกัน "

“ ประมาณสองสามปี วันกลับเลยยังไม่แน่ใจนะ .. นี่ไฟท์ "

“ กูทรมานมากเลย ทรมานจนไม่อยากจะทำอะไรอีกแล้ว " มันว่าพลางกอดผมแน่น " อยากจะอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไร อยากจะแค่นั่งนิ่งๆ ไม่อยากทำงาน ไม่อยากกินข้าว ไม่อยากยิ้มหรือแม้แต่หัวเราะ ทุกอย่างที่กูทำไปทุกวันนี้เหมือนสิ่งที่กูต้องทำ ทั้งๆที่กูพยายามที่จะหาทางออกให้มัน แต่สุดท้าย มันก็ไม่ยอมรับ ทำไมวะ การเลือกใครสักคนมันยากมากนักเหรอ "

“ บางที เค้าอาจจะไม่อยากเสียใครไป ทั้งมึงทั้งโรมก็คงเป็นของสำคัญของเค้า " ผมปลอบมัน อีกคนก็ยิ่งกอดผมไว้

“ ความรักแบบนั้น กูไม่อยากได้วะ "

“ ลองบอกเค้าสิ บอกเค้ารึยัง "

“ มันไม่ได้ผลหรอก กูบอกเค้าแล้ว " ไม่รู้จะช่วยยังไง ผมอยากจะพูดคำพูดที่จะทำให้มันรู้สึกดีแต่ก็คิดว่าคงจะไม่มีคำพูดไหนที่จะทำให้รู้สึกแบบนั้น ' เดี๋ยวเค้าก็เลือกได้ต้องให้เวลาเค้า ' ' เดี๋ยวมึงก็ชิน ' ' เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น ' ไม่มีคำปลอบไหนที่จะทำให้รู้สึกดีเลย ผมทำได้แค่ลูบหลังมัน " เรื่องที่มึงกำลังเครียดตอนนี้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ก็เหมือนทุกครั้งที่มันผ่านมานั่นแหละ "

“ แล้วเมื่อไหร่ "

“ ไม่รู้สิ " ผมบอกแค่นั้น ทั้งที่ในใจอยากจะบอกว่า คงต้องรอให้ใครคนนั้นของมันคิดได้ว่ากากระทำที่ตัวเองกำลังมีความสุข ไม่ได้นำพาความสุขมาให้ใครเลย ทุกคนกำลังทุกข์ แล้วก็จะยิ่งทุกข์มากขึ้นไปอีก ไม่ใช่แค่เฉพาะคนที่เค้ารัก แต่จะเป็นตัวเค้าเองก็ด้วย

“ ขออนุญาติครับ " ผมผละตัวเองออกห่างจากอีกคน อาหารที่ถูกวางลงสองสามอย่าง ผมตักชิ้นปลาใส่ในจานของอีกคน

“ กินข้าวบ้างจะได้มีแรง มึงโทรมแบบนี้ระวังไม่ฮอตในหมู่นักศึกษานะ "

“ ช่างมันเถอะน่า " มันว่าแค่นั้นก่อนจะตักอาหารเข้าปาก เรากินอาหารกันสักพัก นั่งคุยกันถึงเรื่องราวที่ผ่านมาก่อนจะเช็คบิลแล้วกลับบ้าน ผมได้เห็นรอยยิ้มของไฟท์ในระหว่างมื้ออาหารรู้สึกดีที่ได้เห็นมันในมุมมองนั่นอีกครั้งจนอยากจะเก็บความทรงจำนี้ไว้ไปนานๆ

“ ขอบคุณที่มารับไปกินข้าวแล้วก็ยังมาส่งด้วยนะ " ผมหันไปบอกมันตอนที่รถจอดลงตรงลานจอดรถ ผมก้มหน้าลงสูดหายใจรวบรวมความกล้าก่อนจะหันไปหามันอีกครั้ง " ตลอดระยะเวลาที่ผ่าน ขอบคุณมึงนะไฟท์ที่เข้ามาให้ชีวิตกู กูเคยเป็นคนที่จมอยู่กับความทุกข์แล้วก็ไม่แคร์ความรู้สึกของใคร บางครั้งก็ชอบคิดว่าในโลกใบนี้คงมีกูที่ไม่มีความสุขอยู่คนเดียว กูถูกแย่งความรัก จนต้องกลายเป็นคนที่รักตัวเอง แต่พอมึงเข้ามา มึงดึงกูออกไปข้างนอก แล้วก็สอนให้รู้จักความรักอีกครั้ง ถึงแม้ว่ามันจะกลับมาเป็นรูปแบบเดิม คือกูต้องรักตัวเองอีกครั้ง แต่เพราะเป็นมึงครั้งนี้กูเลยไม่เป็นแบบนั้นแล้ว ไม่หลบ และไม่หนีอีกแล้ว ขอบคุณนะที่มอบชีวิตใหม่ให้กู ขอบคุณจริงๆ " ผมดึงมันเข้ามากอดไฟท์ที่นิ่งอยู่นั้น ใช้สองแขนกอดผมไว้แน่นเช่นกัน

“ ขอบคุณที่เดินเข้ามาในชีวิต ขอบคุณที่ยอมเปิดใจแล้วให้ความหวังใหม่กับกู ขอบคุณที่เข้าใจ ขอบคุณที่ถือโกรธคนเห็นแก่ตัวแบบกู มีความสุขให้มากๆนะ มีความสุขแทนกูด้วยนะ แอล "

“ กูจะมีความสุขให้มากๆ ให้มากพอที่จะเอามาแบ่งกับมึงจนทำให้มึงมีความสุขให้ได้เลย " ผมบอกแบบนั้น แล้วจู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา ผมกอดมันแน่นขึ้น

“ ร้องไห้ทำไม "

“ อึก ฮือๆ กูอยากให้มึงมีความสุข ทำไมมึงไม่มีความสุขวะ ไฟท์ เลือกเค้าแล้วนะ มึงเลือกเค้าแล้วแต่ทำไมมึงดูไม่มีความสุขเลย " ไฟท์ไมไ่ด้ตอบอะไร มันเอาแต่เช็ดน้ำตาให้ผม

“ มีความสุขให้มากๆนะ แล้วก็โชคดี เดินทางปลอดภัยแล้วก็กลับมา อย่างปลอดภัยนะ "

“ อื้ม " ผมพยักหน้าให้มัน ไฟท์ประคองแก้มของผมอยู่สักพัก มันจ้องมองอยู่แบบนั้นก่อนจะปล่อยมือแล้วถอนหายใจออกมา

“ โชคดีนะ "

   ผมเดินลงจากรถ ตอนที่หยุดนิ่งอยู่แบบนั้น สายตาก็เอาแต่มองรถที่ค่อยๆเคลื่อนออกไป เสียงที่ไปไม่ถึงของผมได้แต่เอ่ยอยู่คนเดียวเงียบๆอยู่ตรงนี้ " ขอให้มีความสุขนะไฟท์ "   

.......................................................
   ผมนั่งรออยู่ในคอนโดใหญ่โตที่เงียบเชียบ ไม่มีใครอยู่ที่นี่ เจ้าของห้องที่คิดว่าควรอยู่กลับไม่อยู่ ผมนั่งรอไฟท์อยู่นาน นานจนจมลงไปในความคิดตัวเอง ' ตัวเรากำลังมีความสุขอยู่เหรอ นี่คือสิ่งที่ต้องการจริงๆหรอกเหรอ ' บางทีก็เหมือนจะไม่ใช่เลย ทั้งๆที่ได้ทุกอย่างอย่างที่อยากได้แต่กลับกลายเป้นว่า ทุกอย่างที่ได้มา กลับไม่ใช่ความสุขเลย ทำไมกันนะ เพราะไม่มีใครยอมเป็นที่สอง หรือเพราะเราไม่ยอมปล่อยไปสักคน

แกร๊ก.. เสียงประตูที่เปิดออก ผมหันไปมองก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่ง ไฟท์กลับมาแล้ว ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแบบเดิมๆของมัน สีหน้าที่ไม่ได้มีความสุข

“ ไปไหนมาวะ กูรอตั้งนาน "

 ไปกินข้าวมา "

“ ที่บ้านเหรอ " ผมถามเพื่อนความแน่ใจ

“ เปล่า ที่ร้านแม่ "  มันว่าก่อนจะเดินไปหยิบเบียร์ขึ้นมาเปิด

“ ไปกินคนเดียวเหรอวะ " ผมเดินเข้ามาใกล้มันตอนที่ดึงเบียร์ลงจากมือมันก็ขมวดคิ้ว " มึงแดกเยอะเกินไปแล้วนะ "

“ วันนี้ยังไม่ได้กินน่า " มันดึงกลับไปกินต่อ ตอนที่เดินมาที่โซฟาก่อนจะนั่งมันก็ตอบคำถามผม " ไปกินข้าวกับแอลมา "

“ ทำไมต้องไปด้วยวะ ไหนมึงบอกไม่ได้ติดต่อกับมันแล้ว "

“ ไปกินข้าวเลี้ยงส่งเค้า ก็แอลมันจะไปเมืองนอกอาทิตย์หน้า " เป็นเหตุผลที่ฟังดูไม่ขึ้นเท่าไหร่ ผมรู้สึกหงุดหงิดตอนที่ได้ฟังคำพูดนั้นของมันจนต้องเดินมานั่งลงใกล้ๆ

“ แล้วทำไมต้องไปกันสองต่อสองวะ เลี้ยงส่งไปเรียนเมืองนอกทำไมไปกันแค่สองคน มันต้องไปกันทั้งคณะสิ " ผมเงียบเสียงลงก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่สงสัย " หรือว่ามึงกลับไปคบกันมัน "

“ ไม่ใช่ "

“ มึงยังรักมันอยู่รึเปล่าวะ ทำไมมึงถึงไปกับมันทั้งๆที่มีกูอยู่ กูไม่อยากให้มึงไปไหนกับมันเลยวะ กูไม่ชอบ ไม่มีใครชอบให้คนของตัวเองไปยุ่งกับแฟนเก่าหรอกนะเว้ย " ผมพูดเอาแต่ใจออกไปกับมันอีกครั้ง ไฟท์หันมามองหน้าผม สีหน้าเรียบเฉยของมันทำให้ผมได้แต่นิ่ง

“ คราวหน้าจะไม่ไปแล้ว จะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว เค้าไปเรียนเมืองนอกแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก นี่คงเป็นครั้งสุดท้าย ขอโทษทีนะ ที่ทำให้ไม่สบายใจ " เหมือนไม่ใช่คนที่เคยรู้จักเลยสักนิด สีหน้าเรียบเฉยที่ไร้อารมณ์ กับเสียงที่พูดออกมาแบบขอไปทีแบบนั้น เหมือนไม่ใช่ไฟท์คนที่ผมเคยรู้จักเลย เป็นแค่ใครอีกคนที่กำลังเบื่อหน่ายกับชีวิตของตัวเอง มันแย่เสียยิ่งกว่าตอนที่ยูเรียเสียซะอีก เพราะกูงั้นเหรอ เพราะกูบีบบังคับมึงใช่มั้ย มึงถึงต้องเป็นแบบนี้

“ ไฟท์ "

“ หื้ม "

“ มึงมีความสุขมั้ย "

“ ถามทำไม " มันหันมามองหน้าผม แต่ไฟท์ก็ยิ้มออกมาก่อนจะตอบ " มีความสุขสิ ก็มึงมีความสุขนิ กูก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว "

“ ไม่ใช่สิ! “ ผมตวาดใส่มัน " ไม่ต้องเอาความสุขของกูไปเกี่ยวด้วย กูอยากรู้แค่ว่า ตอนนี้มึงมีความสุขมั้ย ความสุขจริงๆ มึงมีมั้ย "

“ ก็มี ไม่ต้องคิดมากหรอก " คำพูดที่มาพร้อมมือที่จะคว้าจับผมให้เข้ามานั่งใกล้ๆแต่ผมก็สะบัดออก

“ ทำไมกูจะไม่ต้องคิดมากวะ ในเมื่อตอนนี้กูไม่มีความสุขเลย ไม่มีเลยไฟท์ ทั้งๆที่ทุกอย่างคือสิ่งที่กูต้องการแท้ๆ กูได้ผู้ชายสองคนที่กูรักมาไว้ในครอบครอง คนนึงที่ทำให้กูมีความสุข ทุกวันนี้ก็ยังทำให้กูมีความสุข ปิดหูปิดตาเชื่อกูมาตลอด ทำทุกอย่างเพื่อกู แต่กูก็หลอกเค้า มึงเองที่กูอยากจะเป็นที่หนึ่งมาตลอด พอได้มาเป็น ก็คิดว่าตัวเองจะมีความสุขแต่เปล่าเลย ทุกวันกูต้องมาเห็นมึงที่เหมือนคนเบื่อโลกและจะตายไปให้พ้นๆ ทุกคนที่คอยถามกูว่ากูมีความสุขมั้ย แล้วยอมทุกอย่างเพื่อกู กูพยายามบอกตัวเองว่ากูมีความสุข นี่คือสิ่งที่กูต้องการ แต่พอได้มาก็อยากจะได้มากกว่านี้ กูอยากให้ทุกคนมีความสุขไปด้วยกับกู ทุกคนดูเต็มใจนี่หว่า แต่ทำไมพวกมึงหรือกูถึงไม่มีความสุขเลยวะ ทำไมถึงไม่มีเลย ไม่มีเลย "

“ อิน " เสียงที่เรียกผม ไฟท์เดินมานั่งลงตรงหน้าก่อนจะคว้าผมไปกอดไว้

“ ทุกคนที่พยายามทำให้กูมีความสุขแต่ตัวกลับไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง กูเองก็ไม่เคยพอเหมือนกัน อยากจะได้ความสุขที่มากขึ้นไปกว่านี้อีก อยากให้พวกมึงรักกัน อยากให้พวกมึงเข้าใจสถานะของแต่ละคน อยากให้มีความสุขในสถานะนั้นที่กูมอบให้  แต่ทำไมพวกมึงกลับไม่มีความสุขเลย ทำไมวะ ทั้งๆที่กุรักพวกมึงทั้งคู่ แต่ทำไม พวกมึงถึงไม่มีความสุขเลย " ผมหันไปถามมันที่กำลังเงียบ " มึงตอบกูสิไฟท์ ทำไมไม่ตอบ กูรักพวกมึงไม่เท่ากันเหรอ หรือรักไม่พอ ทำไมพวกมึงถึงไม่มีความสุข ทำไมถึงเรียกร้องที่อยากจะให้กูเลือกอยู่แบบนี้ เพราะอะไรกันวะ "

“ เพราะไม่ว่าใครก็ไม่อยากเป็นที่สองไง " มันตอบ " ไม่มีใครอยากเป็นที่สอง ไม่มีใครอยากให้แฟนตัวเองคบชู้กับอีกคนหรอก ไม่มีใครอยากฟังเวลาที่แฟนตัวเองบอกรักทั้งๆที่รู้ว่าเค้าก็ต้องบอกรักใครอีกคน ไม่มีใครอยากจะกอดคนที่รู้ว่าก่อนหน้านี้ก็เคยมีคนกอดเค้ามาหรอก ไม่มีใครอยากได้อะไรแบบนั้นหรอก แม้ขนาดตัวมึงเองก็เถอะ มึงไม่อยากเป็นที่สอง มึงไม่ยอมเป็น มึงบอกว่ามึงรักกู มึงรักโรม แล้วมึงทำกับคนที่มึงรักแบบนี้เหรอวะ แล้วทำไมมึงถึงไม่ยอมให้ตัวเองเป็นแบบนั้นบ้าง แบบที่เป็นที่สองนะ หรือเพราะว่าจริงๆ มึงรักตัวเอง มากกว่า รักพวกกูคนที่มึงบอกว่ารักกันแน่ " ผมที่ได้แต่ก้มหน้าลงต่ำ ต้องฟังมันอยู่แบบนั้นความจริงที่รู้สึกเจ็บปวดนั้น ทั้งๆที่อยากจะหนีมันไปให้ไกล  " ถามตัวเองสิ ว่าจริงๆแล้ว รักตัวเองมากกว่าอะไรทั้งหมดใช่มั้ย ไม่ใช่ไม่รักพวกกูหรอก มึงรัก แต่ที่ไม่เลือกใครแบบนี้ เพราะมึงเองรักตัวเองมากกว่า  มึงเลือกได้แล้วอิน รักคนอื่นบ้าง อย่ารักแต่ตัวเองเลย "

สุดท้ายก็ได้แต่ร้องไห้มันอยู่แบบนั้น ร้องไห้จนไม่รู้ว่าจะมีน้ำตาเหลืออยู่อีกมั้ย ไฟท์ที่กอดผมไว้ มันลูบหลังปลอบเบาๆ ผมไม่รู้จะเดินไปทางไหนไม่อยากเสียใครไป แต่ก็ไม่มีใครมีความสุข ความรักที่มากกว่าสอง ไม่ใช่ความรัก หรอก ยังไงก็ต้องเลือกอยู่ดี

“ ยอมรับความจริงเถอะ อิน มึงจะได้มีความสุข มันอาจจะทุกข์แต่พอมึงหายเจ็บ มึงจะต้องมีความสุขแน่ๆ อย่างน้อยก็สุขกว่าตอนนี้ "  น้ำตาของผมไหลออกมาหนักขึ้นตอนที่มันพูดแบบนั้น หัวใจที่บีบรัดจนเจ็บไปหมด ไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้น แต่ถ้าดึงไว้ก็ไม่มีใครมีความสุขเลย ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้วะ ทำไม

“ ไฟท์ กูไม่เลือกมึงนะ กูไม่เลือกมึง เพราะมึงไม่ได้รักกู แต่กูก็ไม่ได้รักมึง กูแค่อยากเป็นที่หนึ่งของมึงเท่านั้น อยากเป็นตลอดไป "  ผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของมัน ขาที่แทบจะทรุดลงฝืนลุกขึ้น " แล้วกูก็ไม่เลือกไอ้โรม เพราะกูไม่ได้รักมันมาก เท่าที่มันรักกู   " ผมกัดปากของตัวเองแน่น มันเจ็บปวดแต่นี่คือวิธีที่ดีที่สุดแล้ว วิธีที่ดีที่สุดคือการปล่อยให้ทุกอย่างจากไป " กู จะเลือกแค่คนที่กูรักมากที่สุดเท่านั้น กูเลือกตัวเอง .. เพราะกูรักตัวเองมากที่สุด "

   ผมจะยอมปล่อยทุกอย่างให้จากผมไป ไม่เอาอีกแล้ว ไม่อยากมีอีกแล้ว ความสุขแบบนั้น ความสุขจอมปลอมแบบนั้น ความสุขที่ทำให้ตัวเองต้องทรมาน ไม่ต้องการมันอีกแล้ว
   โหยหาความรักก็เพื่อตัวเอง อยากได้ทุกอย่างมาครอบครองก็เพื่อตัวเอง ทำร้ายคนอื่นก็เพื่อตัวเอง อยากมีความสุขก็เพื่อตัวเอง เพราะฉะนั้น ถ้ากูรักแค่ตัวกูเอง กูก็ควรที่จะ เลือกตัวเอง
..................................................
 
สวัสดีค่ะ หนมเองนะ
สำหรับใครที่อ่านมาถึงตอนนี้ คงมีความรู้สึกหลากหลายแบบที่อยากจะพูดกับหนม
“ ทำไมจบแบบนี้เชียร์มาตั้งนาน " เรามองว่า การจบแบบนี้คือการจบที่จะลดความเจ็บปวดของทุกคนที่สุด
ความรักของคนทั้งสี่คนเหมือนความรักที่ถ้าเป็นเชือกคงพันกันยุ่งเหยิงจนแก้ไม่ออก การที่เรา ถอย หรือ ตัดมันซะ เรามองว่ามันคือทางออกที่ดีที่สุด ในเมื่อไม่ว่าทางไหนก็ต้องเสียใจ การที่เดินถอยออกมา คือสิ่งที่ดีที่สุด ที่ทุกคนควรทำ

แต่นิยายเรื่องนี้ไม่ได้จบแค่นี้หรอกนะคะ " มันยังมีตอนพิเศษอยู่ " ตอนพิเศษที่จะรองรับความสัมพันธ์ทั้งหมดนั้น ตอนพิเศษที่เมื่อทุกคนถอยออกมาแล้ว คราวนี้จะเลือกเดินเข้าไปอีก หรือ ออกไปเจอรักใหม่ แต่เราเชื่อว่า ถ้ากลับมาจะไม่เป็นแบบเดิมอีกแล้ว
อยากให้เรื่องราวทั้งหมด คือช่วงชีวิตหนึ่งที่จะค่าประสบการณ์แก่คนสี่คนนี้ให้มากๆ ไม่ใช่แค่เฉพาะตัวละครใดตัวละครหนึ่ง เพราะฉะนั้น กรุณาอย่าเพิ่งหนีหายไปไหน กลับมาอ่านตอนพิเศษกันก่อนนะคะ

“ ถ้าความรักมันเลือกยากนัก ก็ไม่เลือก เลือกตัวเองเถอะ เพราะถ้าความรักต้องถูกเลือก ถ้าต้องชั่งใจแล้วละก็ นั่นไม่ใช่ความรักแล้วแหละ เพราะความรักจริงๆจะมีแค่ตัวเลือกเดียว คือ คนที่เรารักเท่านั้น ถ้ามากกว่านั้น มันไม่ใช่รักคนอื่นแล้วแหละ เราเรียกมันว่า การรักตัวเอง "

ความรักไม่มีถูก ไม่มีผิด ทุกคนที่สิทธิเลือกสิ่งที่ดีที่สุดของตัวเอง มันอยู่ที่ว่า เราจะยอมรับผลลัพธ์ของมันได้มั้ย  ฝากไว้แค่นี้นะคะ

ประกาศ
หลังจากที่ยังจะอัพนิยายเรื่องนี้ แต่เป็นตอนพิเศษเรื่อยๆ  ( อย่าลืมเข้ามาอ่านกันนะจ้ะ ) รับรองว่าไม่ดราม่าละ
นิยายเรื่องนี้จะมีตีพิมพ์ ตอนนี้หนม กำลังตรวจคำผิด และวาดปกนิยายอยู่
ใครที่สนใจ นิยายเรื่องนี้ สามารถแจ้งความจำนงไว้ก่อนได้ ตามลิงค์นี้ https://docs.google.com/forms/d/13txTIi4agJtYZQgdIAm5cxRc--ILrypGZKQheYzezkQ/viewform?usp=send_form



รักเสมอ และ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ แม้มันจะดราม่า อัพช้า และกว่าจะอัพ ทุกคนเหนื่อยกับเรื่องนี้มามาก เพราะงั้นหลังจากนี้ หนมมี่จะตอบแทนทุกคนด้วยรอยยิ้ม ขอบคุณอีกครั้งที่ไม่ทิ้งกันไปไหน แล้วเรามาเจอกันอีกในนิยายเรื่องใหม่นะ

หนมมี่ผู้ใสซื่อ 

ป.ล. เรื่องนี้ยังมีตอนพิเศษ และ เรื่องต่อไปที่จะเขียนคือ "​เปิดท้ายขายน้ำ " นะคะ

[veeveevivien]

เอาที่คุณหนมสบายใจเถอะค่ะ

เราเชื่อว่าชีวิตจริงทุกความรักไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่นี่คือนิยายที่คุณสร้างตัวละครทุกตัวขึ้นมา

ฉะนั้นสิทธิ์ก็เป็นของคุณหนมค่ะ ที่จะย่ำยีตัวละครให้เป็นไปในทิศทางใด เราจะพยายามเข้าใจ

ปล.หลังจากจบเรื่องนี้ เราตอ้งย้อนกลับไปอ่าน ฮิม หยุ่น เทม ไฟ อย่างด่วนเลย เพราะเรื่องนี้ทำร้ายจิตใจเราอย่างมาก

ปมหลาย ๆ เรื่องก็ไม่คลาย (วาด เซฟ) เหมือนคุณหนมรีบขมวดให้มันจบ ๆ บอกตรง ๆ ค่ะ จุก!!!!

 

[p-lim]

อ่านตอนนี้เป็นอะไรที่หนักหน่วงมาก
ตอนแรกก็อยากจะด่าอินแต่พอจบมาละ เห้อออ สงสารทุกคน
รอตอนพิเศษ และเรื่องใหม่ของพี่หนมเสมอ
 

[boonpa]

  จบแบบนี้ก็เข้าใจค่ะ ลองถอยออกมาบางทีอาจเจอคำตอบที่ใช่ค่ะ

[B52]

แวะมาส่อง ถึงเราไม่ได้อ่านแต่ก็ตามข่าวอยู่เสมอน่ะจ๊ะ รออ่านเรื่องต่อไปของคุณอีก

[GlassesgirL]

เราว่าจบแบบนี้ก็ดีนะคะ ให้ทุกคนลองถอยออกมา ออกมาตั้งต้นใหม่ เพื่อที่หากวันใดกลับมาเจอกันอีก จะได้ไม่ต้องมีอะไรที่มันติดค้าง
ได้แต่สงสารทุกคน สงสารโรมที่ยอมโง่ ทำเป็นไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองรักมากมีใครอีกคน มีอีกคนที่เขาบอกรักเหมือนบอกตัวเอง
สงสารไฟท์นะที่ชีวิตรักชีวิตคู่ดูอาภัพ รักใครเขาคนนั้นก็ต้องมาจากกันไป หมดอาลัยตายอยากกับทุกสิ่ง (แต่ไฟท์น่าจะคิดถึงลูกด้วยนะ ขอติไฟท์ตรงนี้)
สงสารเตที่ต้องเจ็บผิดหวังกับความรักอีกครั้ง ทั้งๆที่พึ่งจะเริ่มมีรักครั้งใหม่ได้ไม่นาน แต่เราชอบตรงที่เตตัดสินใจได้ดี แน่วแน่และยอมรับกับอะไรได้ดี
สงสารอินที่เป็นคนที่ไม่มีความสุขที่สุดในเรื่องเลยก็ว่าได้ อินที่หลอกตัวเองว่ามีความสุข แต่สุดท้ายก็คิดได้ ตัดสินใจได้ที่จะปล่อยมือจากทั้งสองคน และรักตัวเอง

รอตอนพิเศษบทสรุปของทั้งสี่คนนะคะ และที่สำคัญรอ#เซฟวาดค่ะ 55555 (รอคู่นี้อย่างใจจดจ่อ)

ขอบคุณสำหรับนิยายแสนหน่วง แต่สนุกมากเรื่องนี้นะคะ

 

[bookie]

ดีใจมากเห็นหัวเรื่องขึ้นว่าจบ เพราะนั่นแสดงว่าเรื่องคลี่คลายแล้ว อ่านๆๆ

[Yunatsu]

บอกแล้วว่าวิธีแก้ปัญหาคือแยกย้ายยย
หวังว่าอินจะคิดได้จิงๆ

แอบหวังโครตๆ ที่จะให้ไฟท์กับแอลได้ลงเอยกัน
นะ หนมนะ ขอร้องงง ร้องไห้กับเรื่องนี้ไปเยอะแล้ว
ของฟินๆบ้างงงง
ขอให้ไฟท์ได้พบความสุขของตัวเองซักที

[tkaekaa]

รอตอนพิเศษบอกเลย เพราะตอนนี้จบห้วนไปหน่อยแต่ดีที่ให้อินเลือกตัวเอง เดินจากทั้งไฟท์โรม
อิน...รักตัวเองมากก็ควรเดินทางหาคนที่รักอินเท่ากับอินที่รักตัวเอง ดีใจมากที่อินเลือกทางนี้ เจ็บเรื้อรัง สร้างให้คนอื่นเจ็บปวดตามละทิ้งซะ เริ่มต้นใหม่กับคนอื่นดีที่สุด
ไฟท์...คือต้นเหตุที่สร้างอินแบบนี้ขึ้นมา การที่อินแอบรักไฟท์มานานแล้วไฟท์ใช้ความอ่อนแอตอนเสียเมียรักมาก้าวข้ามผ่านความเป็นเพื่อนแต่ไม่ยอมคบกันแบบแฟนเพราะกลัวความเป็นเพื่อนรักจะสูญสลายแต่จริงๆแล้วมันสูญสลายไปตั้งแต่ไฟท์นอนกับอินแล้ว(บอกเลยโทษไฟท์เต็มๆ ทำตัวเป็นผู้รับเคราะห์การเห็นแก่ตัวของอินซะงั้น ชิส์)
โรมกับเอล...2คนนี้คือคนที่น่าสงสารที่ก้าวเข้ามาในชีวิตอินไฟท์
ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไปหวังว่า รอตอนพิเศษเพื่อขยายความตอนจบจ้า

[sin]

ดีจบแบบนี้ หมออินไม่ต้องเลือกใครดีที่สุดละ
เอาพระเอกคนอื่นนะคะ ไม่เอาลูกติด ไม่เอามีอดีต ไม่เอาวังวนรัก 3เศร้า 4 เศร้า

[Freja]

เจ็บค่ะ      อ่านจบแล้วทั้งจุกทั้งเจ็บ  แต่ก็รู้สึกเหมือนวิบากกรรมที่เป็นฝ่ายอินจบแล้ว จบเสียที สามสี่ตอนกลังอ่านไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้างในฐานะ FC หมออิน

ตามความรู้สึกแล้วก็มีแค่ถอยออกมาแล้วรอให้ไฟท์ไปหาแอล    อินหรือโรมกลับไปหากัน    หรืออินเปิดใจรับรักใหม่  เพราะว่ามันไม่มีไฟท์-อินแล้ว

เหมือนโดนหลอกเพราะมันไม่มีมาตั้งแต่แรก  ไฟท์ไม่เคยเปิดใจรักอินฉันคนรัก  มีแต่อินที่รักมากเกินไปจนตัวเองต่ำต้อยไร้ค่า  คนที่อ่านตามมาตั้งแต่ตอนแรกๆหลายคนคงจะตกหลุมแท็คไฟท์-อิน เหมือนเรา  เจ็บหนักค่ะ  ยิ่งสามสี่ตอนสุดท้ายนี่อินเห็นแก่ตัวมากๆ เป็นนางร้ายแบบน่าสมเพชไปเลย  อย่างที่ไฟท์บอกให้เลิกกับโรมมาคบตัวเองใครมันจะกลับมาคบล่ะคะ?  ยังไงอินก็ไม่ใช่ที่หนึ่ง ไม่ใช่คนที่ไฟท์รัก สิ่งที่ไฟท์ทำตอนหลังๆนี่ เรางงค่ะ  ทำเพื่ออะไรไม่รักก็คือไม่รัก ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ไฟท์ควรจะตัดอินให้ขาด เพราะถึงแม้ว่าจะขาดจากการเป็นเพื่อนแต่ก็ดีกว่าเยื้อความรู้สึกรักของเพื่อนไปวันๆ  อินก็ต้องเข้าใจว่ายังไงไฟท์ก็ไม่รัก  ทำมาเหมือนกับว่าตัวเองเป็นพระเอกที่ต้องยอมเสียสละ  ที่ทำไปมีแต่ขมวดปมให้มากขึ้นเท่านั้น   ความรู้สึกของเรานี่บางทียังกับว่า ไฟท์-แอล-โรมพากันนั่งมองอินดิ้นไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดแรง 

เรามองยังไงอินก็รักไฟท์มากกว่าโรม  อินไม่ยอมเลือกโรมเพราะรู้ว่าไม่เหลือโรมอินก็ไม่เหลือใคร ลึกๆก็รู้อยู่แล้วว่าไฟท์ไม่ได้รักตัวเอง  โดนโรมบอกเลิกมาก็ดี   อินควรจะเหลือศักดิ์ศรีให้ตัวเองมั่ง   เดินเข้าหาไฟท์ตลอด เสนอตัวให้ครั้งแล้วครั้งแล่าแต่โดนเขาปฏิเสธกลับมา   ขนาดไปเดินซื้อของด้วยกันไฟท์มันจะหันกลับมากอดมันยังชงัก  เคยไหมที่ไฟท์มันจะเดินเข้าหา?    ขนาดตอนที่อินกับโรมมาเจอไฟท์กับแอล ไฟท์รีบประกาศตัวว่าเป็นแฟนกันกับแอลก้ยังพยายามบอกว่าที่ทำก็เพื่อกันไม่ให้โรมกลับมาหาแอลเพื่ออินนะ   ไม่ใช่เพราะว่าตัวเองชอบแอล  เหมือนกับพยายามทำว่ารักอิน ทำเพื่ออิน แต่มันไม่ใช่ค่ะ

ขอบคุณค่ะคุณหนมที่เขียนมาจนจบ รู้สึกว่าตอนจบนี่ตัดจบแบบกระทันหันไปหน่อย ถ้าไม่มีตอนพิเศษที่ว่าก็เป็นอะไรที่ห้วนมากๆ

[fuwa]

ในที่สุดก็มาถึงจนตอนจบซักที เห้อออออ รู้สึกเหนื่อย 5555
แต่รู้สึกคุณขนมจะรีบตัดจบเร็วไปหน่อย
เหมือนอยู่ๆก็ฉึบ ตัดโชะ จบซะละ
จนถึงตอนสุดท้าย อินก็ยังเป็นอิน เห็นแก่ตัวจนถึงที่สุดจริงๆ คืออ่านแล้วรู้สึกว่าสุดท้ายอินก็ไม่ได้รู้สึกว่าความเป็นความผิดของตัวเองที่ไม่เลือก เหมือนเป็นความผิดโรมกับไฟท์มากกว่าที่ไม่เป็นอย่างที่ตัวเองอยากให้เป็น ยอมใจนางจริงๆ อ่านตอนที่ทั้งไฟท์ทั้งโรมระบายออกมาแล้วสงสาร หลุดพ้นซักทีนะ ต้องรักขนาดไหนนะถึงยอมได้ขนาดนี้ เห้อออออ
อยากรู้ว่าไฟท์กับแอลจะได้กลับมาคบกันอีกมั้ย
เรื่องหมอเซฟกับวาดด้วย ส่วนโรมอยากให้ได้เจอได้รักกับคนดีๆคนใหม่จัง ปล่อยอินให้ไปหาคนรักแบบที่ที่นางอยากได้เถอะ หึ ล้างกระดานให้หมดไปเลยยย 5555 รอติดตามตอนพิเศษนะคะ

[manutty]

จบแบบนี้ดีนะ สำหรับเรา ถอยออกไปตั้งสติไปคิดใหม่ว่าทำไมถึงไม่มีความสุขในความรัก โดยเฉพาะอิน  ไม่ใช่ไม่สงสารอิน แต่ยังยืนยันว่า อินทำตัวเอง อินควรจะมีความสุขตั้งแต่หลุดพ้นจากไฟท์และเริ่มกับโรมที่ให้ได้ทุกอย่าง แต่อินก็ยังกลับไปดิ้นรนจะเป็นที่หนึ่งของไฟท์ เมื่อรู้ว่าไฟท์มีแอล ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวและมีตัวเองเป็นเพื่อนสนิทที่สุด เป็นที่หนึ่ง เป็นคนสำคัญ ทั้งที่ไฟท์มันก็ยังมองว่าอินเป็นคนสำคัญ เพราะเป็นเพื่อน เราว่าไฟท์มันแยกได้นะ ระหว่างเพื่อนกับแฟน ถ้าอินยอมปล่อยวางตั้งแต่แรก อินก็จะมีความสุขกับโรมในแบบครอบครัวที่สมบรูณ์ครอบครัวหนึ่ง และมีไฟท์เป็นเพื่อนต่อไป แต่สุดท้ายอินก็ไม่ปล่อยวางตัวเอง ยึดติด จนทำให้เสียความรัก ความสุข ไปจากตัวเอง ไฟท์ โรม เต ชัดเจนแล้วนะว่าจะอยู่ในสถานะไหนกัน เหลือแต่อินคนเดียวที่อยากจะครอบครองทั้งไฟท์และโรม โรมก็น่าสงสารที่รักอินมากเหลือเกิน โรมเป็นคนรักใครรักจริงนะ เหมือนที่เคยรักเต แต่ก็มีเหตุให้เลิกกันไป พอเคลียร์ได้ก็ดีติดขัดแค่เตยังฝังใจกับแม่ของอลิชแค่นั้นเอง แต่สักวันหนึ่งเตจะทำใจได้แน่นอนในเรื่องอลิช แอบเสียดายอยากให้โรมได้เจอเตอีกครั้ง แต่ไม่เป็นไรสำหรับคู่นี้คงไม่มีอะไรติดค้างแล้วล่ะ เพราะรู้ใจตัวเองแล้วว่า เป็นได้แค่อดีตไปแล้ว  ส่วนโมเม้นท์ระหว่าง เต กับ ไฟว์ ดีนะไม่เว่อร์เกินไปสำหรับคนที่เพิ่งคบกันได้ไม่นานแต่ความรูสึกดีๆมันก็มีเยอะ เตดูจะเป็นคนเข้าใจชีวิตได้มากที่สุดแล้วมั้ง ปลอบใจทั้งตัวเองและไฟว์ไปด้วย ไฟว์รุ้สึกดีกับเต ไฟท์ชอบเตตรงที่เข้าใจในสิ่งที่มันเป็นนี่แหละ ไม่ใช่อินไม่เข้าใจไฟว์นะ แต่อินไม่เลือกไฟว์ในครั้งก่อน ไม่รุ้ว่าคู่นี้จะได้คู่กันไหม แต่คิดว่าไม่ น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากกว่า

ในตอนพิเศษ เชื่อว่าทั้งสี่คนคงจะกลับมาพบกันอีก มันต้องดีขึ้นสิในเมื่อมันดราม่ามาตลอดแล้ว แต่ขึ้นอยู่กับว่าจะกลับมาพบเจอกันในแบบไหน อินจะอยู่คนเดียว มีแฟนใหม่ โดยยังมีไฟท์เป็นเพื่อนต่อไป  หรือ อินตัดสินใจได้แล้วว่า ควรจะเริ่มใหม่กับโรมที่รักตัวเอง  หรือ แอลกลับมาและได้อยู่กับไฟว์ แต่ไม่แน่ อาจจะเป็นโรมก็ได้ ก็เดากันไป แต่ถ้าหักมุมแบบ ไฟว์ โรม อยู่ดัวยกันนี่ ก็คงฟินดีนะ เพราะรู้สึกไฟว์จะแคร์ความรู้สึกของโรมเหลือเกิ๊นนน