หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[Arancia]

ทีมโรมอินตั้งแต่แรกค่ะ

โอย เอาใจช่วย เอาตอนพิเศษมาอีกๆๆๆ

[broke-back]

อินเลือกโรม
จริงๆซะที

เป็นความสุขที่อินเลือกได้
เต็มใจที่จะมอบความสุขให้

เลิกยึดติดกับความทุกข์นั้นเหอะ
ปล่อยเค้าไป จะสุขหรือทุกข์
ก็เรื่องของเค้า..ให้เค้าเลือกเอง

[naamsomm]

กลับมาคบกันแล้ววววว
ตอนนี้แอบน้ำตาไหลกับน้องอลิช
ตอนบ่นถึงอาอิน
อินเปิดใจเถอะ
โรมรอมาตลอดเลยนะ

[litlittledragon]

จะบอกว่ารู้สึกดีที่จบแบบนี้
คือมีนิยายหลายเรื่องที่จบแบบมีความสุข ทั้งที่มันไม่น่าจะทำได้ แต่ละคนมองข้ามความรู้สึก
เหตุการณ์เก่าๆ ที่เจ็บปวดได้กันขนาดนั้นเลยเหรอ

ชอบการตัดสินใจหักดิบสักทีของหมออิน อยากให้ทำให้ได้ตั้งนานแล้ว กลับมาเจอกันอีกครั้ง
ก็ต้องเรียนรู้กันใหม่อีก ไม่แน่ใจว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป แต่ก็ยังอยากรู้ต่อ ถ้าหมออิน โรม
แอล และไฟท์กลับมาเจอกันอีก เรื่องราวมันจะเป็นยังไง จะกลับไปเริ่มที่จุดเดิม หรือทางแยก
มันแยกจนไม่มีวนกลับมาแล้ว

[M.J.]

ดีใจที่อินยังมีโอกาสอีหครั้ง อดีตที่ผิดพลาดน่าจะทำให้อินรักเป็นซะที งื่ออออ 

[GlassesgirL]

แค่ลองอีกครั้งคงไม่เป็นไร ลองกลับมารักกันใหม่เริ่มต้นกันใหม่ หนทางข้างหน้าอาจจะได้พบกับความสุขที่หวังไว้รออยู่
ลองให้โอกาสตัวเองและโรมดูนะอิน ถ้าใจอินยังรักและต้องการโรมแบบนี้ ก็คงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลมากนัก ลองดูสักตั้งนะ
ลองให้ความสุขตัวเอง

 

[Biwty...]

 

[kaewsai]

คิดถึง ไฟท์ แอล คุณหนมอย่าลืมนะคะ

[patwo]

ตอนพิเศษที่ 4

“ อาอิน หนูอาบน้ำเสร็จแล้ว " เสียงใสที่เดินออกมาบอก ผมผละอ้อมกอดออกจากไอ้โรมในตอนนั้น หันหลังเช็ดน้ำตาของตัวเอง หนูน้อยในชุดน้อยตัวหอมก็เอียงหน้าสงสัย " อาอินร้องไห้ทำไม "

“ เปล่าครับ แค่ฝุ่นมันเข้าตาน่ะ ป๊าก็เลยมาดูให้ " ผมย่อตัวบอก อีกคนก็หันไปมองพ่อตัวเองด้วยสายตาหาเรื่อง

“ มองป๊าแบบนั้นทำไมละครับ "

“ ถ้าป๊าทำให้อาอินเสียใจหนูจะโกรธป๊านะ "

“ หื้ม ? “ ไอ้โรมขมวดคิ้วตอนที่มองหน้าลูกสาวตัวเอง สลับกับหน้าผม  " นี่ สลับรึเปล่าครับ นั่นอาอินน่ะ แล้วนี่น่ะ พ่อนะ "

“ ไม่รู้ละ ป๊าห้ามทำให้อาอินเสียใจ " ว่าแบบนั้นก่อนจะหันหน้ามาหาผม " อาอิน ถ้าป๊าทำอะไรอาอินบอกหนูเลยนะคะ หนูจะจัดการให้เอง "

“ ได้เลยครับ " ผมพยักหน้าก่อนจะหยิกแก้มเบาๆ " แต่ว่าตอนนี้ได้เวลานอนของหนูน้อยแล้วนะ พรุ่งนี้ไปโรงเรียน "

“ แต่หนูยังไม่ดูการ์ตูนเลย " หันมองนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่ม

“ ตอนนี้หนูดูไม่ได้แล้วครับ ได้เวลานอนแล้ว ดึกแล้วนะ " เด็กน้อยทำหน้างอนิดหน่อยไอ้โรมก็ยิ้ม

“ ว๊ายๆ อดดูการ์ตูนเลย "

“ ไอ้โรม " ผมปรามมันที่กำลังล้อลูกตัวเอง อลิซพยักหน้าเข้าใจ " พรุ่งนี้ค่อยดูนะ วันนี้ไปนอนได้แล้วครับ "

“ อาอินไปส่งหนูเข้านอนนะ "

“ ได้สิครับ " จูงมือเล็กๆเข้าไปในห้องนอน อลิซขึ้นไปบนเตียงห่มผ้าให้ตัวเองเรียบร้อย ผมที่นั่งอยู่ข้างเตียงเธอก็หันมามองหน้า " หลับตาได้แล้ว "

“ อาอินจะต้องอยู่จนกว่าหนูหลับเลยนะคะ "

“ ได้เลยครับ " ผมบอกพลางลูบหัวเธอ " อลิซรักอาอินมากขนาดนี้ไม่กลัวป๊าน้อยใจเหรอ "

“ ไม่ค่ะ "

“ ทำไมล่ะครับ "

“ ก็เพราะว่าป๊าก็รักอาอินเหมือนกัน ตอนที่อาอินไม่อยู่ป๊าก็เล่าเรื่องอาอินให้หนูฟังตลอดเลย " ผมยิ้มกับคำพูดของคนตรงหน้า

“ เล่าเรื่องของอาอินเหรอ เล่าเรื่องอะไรละครับ ไหนอลิซเล่าอาอินหน่อย "

“ เวลาที่หนูถามถึงอาอิน ป๊าก็จะบอกว่าอาอินโทรมาหาหนูแต่เพราะหนูนอนไปแล้วเลยไม่ได้รับสาย ป๊าบอกว่าเพราะอาอินไปอยู่ในที่ไกลๆ เวลาของที่นี่กับที่นู้นเลยไม่ตรงกัน เราเลยไมไ่ด้คุยกัน ป๊าชอบมาบอกหนูว่า อาอินฝากมาบอกหนูว่าคิดถึง ใช่มั้ยคะ "

“ อย่างงั้นเหรอครับ " ผมยิ้มให้เธอแต่ก็ไม่ได้ตบออะไรจากประโยคนั้น ผมไม่รู้ว่าสี่ปีที่ผ่านมามันต้องหลอกลูกสาวตัวเองว่าอะไรบ้าง ผมไม่รู้ทำไมมันถึงตัดสินใจโกหกแทนที่จะพูดความจริง ความจริงที่ว่าผมได้ทิ้งเธอกับมันไปแล้ว ทิ้งไปอย่างไม่มีเยื่อใย

ผ่านไปหลายนาทีอลิซก็หลับสนิทไปผมปิดไฟหัวเตียงก่อนจะห่มผ้าให้ ตอนที่เดินออกไปนอกห้องก็พบว่าไอ้โรมกำลังนั่งกินเบียร์อยู่ที่นอกระเบียงของบ้าน ท่าทางที่เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างผมเดินเข้าไปใกล้มัน

“ ทำอะไรอยู่วะ "

“ อลิซหลับแล้วเหรอ " มันถามผมก็พยักหน้า

“ หลับแล้วละ เพิ่งหลับเมื่อกี้เอง " พอพูดถึงแค่นี้ทุกอย่างก็หยุด มันยื่นเบียร์มาให้ผม

“ สักกระป๋องมั้ย "

“ ไม่อะ กูไม่อยากกิน " ผมปฎิเสธมันก็ขมวดคิ้ว " ทำไมทำหน้าสงสัยขนาดนั้น "

“ ก็มึงปฎิเสธ มันแปลก "

“ ตรงไหนวะ กูก็แค่ไม่อยากกินมันก็เท่านั้น "

“ อิน "

“ โรม กูมีอะไรจะถาม " ผมที่ขัดคำพูดของมันก่อนอีกคนหันหน้ามามองด้วยสายตาจริงจัง

“ มีอะไร "

“ ทำไมถึงเลือกที่จะโกหกอลิซแบบนั้นวะ ทำไมถึงบอกลอิซว่ากูโทรมาหา ทั้งๆที่กู ไม่เคยโทรมาหามึงเลย ทำไมถึงไปโกหกลูกแบบนั้น ไม่โกรธบ้างเหรอวะ กูทิ้งมึงไปนะ กูไปโดยไม่บอกเลยนะ "

“ ไม่รู้วะ " ผมตอบออกมาก่อนจะยิ้มแล้วมองหน้าผม " ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้ทำไมถึงทำแบบนั้น ตอนนั้นกูแค่อยากหลอกตัวเองมั้ง ก็มันเป็นทางเดียวที่ทำได้ " มันว่าพลางดึงผมเข้ามากอด " แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว "

“ โรม ขอโทษวะ "

“ เลิกพูดคำว่าขอโทษ เลิกรู้สึกผิดได้แล้ว ถ้าเราไม่ลืมอดีต มันจะมีพรุ่งนี้ได้ไงวะ "

“  อื้ม " ผมพยักหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา เราที่ยิ้มให้กัน โรมดึงผมเข้าไปกอด ผมไม่รู้ว่าที่กำลังอยู่มันถูกมั้ย มันสมควรรึเปล่าที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ อดีตมันทำร้ายกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ ทำร้ายกันเสียจนไม่กล้าแม้จะเดินต่อไปข้างหน้าอีก

“ คืนนี้จะกลับไปนอนที่บ้าน หรือว่าจะค้างที่นี่ "  ผมมองเวลาที่ตอนนี้บอกเวลาสี่ทุ่ม ใจที่กำลังลังเลอยู่ๆมือหนาของคนที่ตั้งคำถามก็ก้มลงมากอดผมเสียก่อน มือมันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของผมก่อนจะชูขึ้น " แต่มึงไม่มีกุญแจรถอยู่กับตัวแล้วนะ "

“ ไอ้เหี้ยนี่ สันดานเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ " ผมหลุดยิ้มออกมา อีกคนก็เดินเข้ามากอดคอ

“ ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวกูจัดการเรื่องเสื้อผ้าให้ "

“ แต่พรุ่งนี้กูมีงาน กูจะเอาชุดที่ไหนใส่ไปทำงานวะ " ผมถามอีกคนที่ก็ยิ้ม มันพาผมเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของมันที่ติดกับห้องน้ำ ตู้ที่เคยเป็นของผมโรมเปิดมันออก เสื้อผ้าชุดเก่าของผมเรียงรายอยู่ในนั้น กลิ่นหอมอ่อนๆของมันราวกับว่าเพิ่งถูกซักรีดได้ไม่นาน " ยังเก็บไว้อยู่อีกเหรอวะ "

“ ยังไงก็ต้องกลับมานี่ "

“ คิดแบบนั้นเหรอ " ผมดึงผ้าขนหนูออกมาจากชั้นมากอดไว้ ตอนที่มองหน้าโรมมันก็พยักหน้าก่อนจะยักคิ้วมาให้

“ เสื้อผ้าของมึง มึงเป็นคนขนมันเข้ามา เพราะงั้นมึงจะต้องขนออกไปเอง ถ้ามึงไม่มาขนก็แสดงว่า มึงก็ต้องกลับมา " ผมเดินเข้าไปกอดมันหลังจากที่ได้ยินคำนั้น ไม่ใช่แค่คำพูดที่พูดเอาใจแน่ กลิ่นของเสื้อผ้าที่ถูกซักรีดมันบอกผมแบบนั้น  ทั้งๆที่ผมคิดจะลืมมัน แต่มันกลับไม่คิดจะลืมผมเลยสักครั้ง " อาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวกูได้อาบอีก "

“ โอเค รอแปปนึงแล้วกัน "

ชุดนอนหอมๆแบบกลิ่นตัวของคนข้างๆ ผมล้มตัวลงนอนลงบนเตียงนุ่มที่แค่เอียงหลังลงนอนก็รู้สึกอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เปลือกตาของผมหนักอึ้งหลับตาลงช้าๆก่อนจะสูดกลิ่นร่างกายเข้าไปเต็มปอด

“ จะนอนแล้วเหรอ "

“ อื้ม " ผมตอบมันก็หัวเราะ  " หัวเราะอะไรวะ "

“ ง่วงขนาดนั้นเลยเหรอวะ  "

“ พอได้กลิ่นที่นอนมึง ตากูก็ลืมไม่ขึ้นอีกแล้ว " ผมบอกอีกคนก็หัวเราะ ฟูกข้างตัวยุบลงนิดหน่อยตอนที่โรมนอนลงข้างๆผม พยายามฝืนลืมตาขึ้นมามองมัน ผมยิ้มมันก็ยิ้ม

“ สี่ปีแล้วนะ ที่ไม่ได้นอนข้างกัน มึงจะไม่หันมามองกูหน่อยรึไง "

“ นั่นสินะ ไหน ขอมองหน่อย " จ้องลึกลงไปในแววตาของกันและกัน ก่อนที่ผมจะหลบตาแล้วหันขึ้นไปมองบนเพดานว่างเปล่า หัวใจของผมเต้นแรงทั้งๆที่เมื่อกี้ยังอยากจะนอนอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับไม่อยากทำแบบนั้นแล้ว มันเขินจนนอนแทบไม่หลับ น่าตลกจริงๆเลย

   ความเงียบกลับมาปกคลุมเราทั้งคู่อีกครั้งก่อนมือหนาจะยื่นมาจับมือผมเอาไว้ ไม่มีคำพูดไหนหลุดออกจากปากสักคำ มีแค่การกระทำอบอุ่นนี้เท่านั้น การกระทำที่เหมือนจะบอกผมว่า มันอยู่ตรงนี้ แล้วเป็นการกระทำที่เหมือนมันเองก็จะบอกตัวเองว่า ในที่สุดผมเองก็อยู่ตรงนี้

“ ทำไมถึงให้อภัยกูวะโรม " ผมถามมันออกไปเพื่อทำความเงียบนั้นในท้ายที่สุด ฝ่ามือที่กำแน่นขึ้นก่อนจะตอบคำถามของผม

" ตอนที่โดนทำแบบนั้นกูเจ็บปวดก็จริงอยู่ แต่พอไม่มีมึง กูว่ามันเจ็บปวดมากกว่าวะ "  โรมบอกเรามองไปยังเพดานขาวเหมือนๆกัน ราวกับกำลังนอนมองอะไรสักอย่างที่สวยมากๆ ทั้งๆที่ไม่มีอะไร เป็นแค่เพดานขาวๆที่กำลังบอกเล่าเรื่องราวและเหตุผลที่ผ่านมา " ตอนนั้นมึงทำให้กูเจ็บ กูเองก็ทำให้มึงเจ็บ แต่มึงก็ยังอยู่ กูยังเห็นมึง ยังคิดว่าจะแก้ไขอะไรได้บ้าง จะพยายามอะไรได้บ้างเพื่อให้มึงเลือกกู มันเจ็บแต่ยังหาให้หายเจ็บได้ แต่มันต่างกันกับตอนที่มึงหายไป ตอนนั้นถึงอยากจะทำอะไรก็ไม่มีแม้โอกาสจะทำ ได้แต่คิดว่า อีกเดี๋ยวคงกลับมา แต่รู้มั้ยกูไม่คิดว่าจะเจอมึงหรอก มันนานจนกูตัดใจไปแล้วหลายครั้ง กูเอ่ยขอโทษอลิซไปหลายครั้งที่ยังคงโกหกเรื่องของมึงแบบนั้น คำโกหกที่ทำให้อลิซมีความหวัง แต่จริงๆมันเป็นกูตังหากที่ยังหวัง หวังว่ามึงจะกลับมา  มันโคตรงี่เง่าเลย ตอนนั้นกูคิดแบบนั้นจริงๆนะ มึงจะกลับมาหากูเหรอ กูที่ทำให้มึงเจ็บปวด มึงจะกลับมาหาเหรอ ไม่มีความเป็นไปได้เลย "

“ กูเองก็ไม่ได้คิดจะกลับมาหรอก "

“ ที่เห็นมึงเป็นอยู่ตอนนี้กูก็พอเดาได้ " โรมหัวเราะ " หนีไปเรียนเมืองนอก กลับมาทำงานที่ใหม่ เข้าไปเยี่ยมอลิซแบบที่ไม่ให้อลิซรู้ตัว "

“ รู้ด้วยเหรอ คนคนนั้นเป็นกู "

“  ตอนแรกที่อลิซบอกกูไม่คิดว่าเป็นมึงหรอก มันดูง่ายไปหน่อยที่จะเป็นแบบนั้น แต่พอกูมาเจอมึง ก็เคยคิดว่า อื้ม ตอนนั้นคงเป็นมึงจริงๆ คนที่อลิซพูดถึงคนที่เหมือนอาอิน แปลกจังนะ ทำไมอลิซถึงติดมึงนักก็ไม่รู้ คนอื่นไม่เห็นเป็น "

“ อาจเพราะกูใจดีมั้ง " ผมเดา เพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้น

“ แต่กูว่าอาจจะเพราะว่า เวลาที่มึงอยู่กับกู แล้วก็อยู่กับแก มันมีบรรยากาศที่แกชอบมั้ง "

“ ยังไง "

“ บรรยากาศของคำว่าพ่อแม่ลูกไง " ผมหยุดยิ้มออกมา ตอนที่หันไปมองหน้ามัน โรมก็หันมาพอดี แขนที่เอื้อมตัวไปกอดอีกคนไว้ผมซบลงตรงอก

“ ไอ้คนขี้เต๊าะ ยังขี้เต๊าะเหมือนเดิมเลยนะมึง "

“ มึงก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ " อ้อมกอดที่กอดกันแน่น บางทีผมก็คิดว่าคนเราจำเป็นต้องลืมความสุขที่มันเคยมีด้วยเหรอ เพียงเพราะแค่ว่า ครั้งนึงมันเคยมีส่วนที่เจ็บปวด ทำไมเราไม่เลือกที่จะเก็บความสุขไว้ แล้วตัดส่วนที่เสียนั้นออกไปละ แบบนั้นมันไม่ดีกว่าเหรอ

..............................................................

   แสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดเข้ามาในห้องบอกเวลาของวันใหม่ ผมลืมตาขึ้นในอ้อมกอดของคนที่ตัวเองพยายามหนีมาตลอดแต่กลับยิ้มรับวันใหม่ภายในอ้อมกอดนั้น เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย โรมเหมือนคนที่ทำงานหนักขึ้นแล้วเครียดเสียจนใบหน้าเริ่มมีริ้วรอย แต่เพราะมันทำงานหนักแถมยังไม่ค่อยดูแลตัวเองก็ไม่แปลกที่จะมีรอยย่นบอกอายุปรากฏขึ้นมา

“ ตื่นได้แล้ว " ผมกระซิบบอกมัน ที่ยังคงกระชับอ้อมกอดนั่นให้แน่นขึ้น " มึง กูจะไปอาบน้ำ นี่มึงจะกอดกูไปถึงไหน "

“ กลัวมึงหายไป " มันบอก ผมก็ยิ้ม

“ หายไปเข้าห้องน้ำแค่นี้ก็ไม่ได้เหรอวะ "

“ จะหายไปแค่เข้าห้องน้ำใช่มั้ย "

“ ใช่ ทำไมกลัวกูจะหายไปไหน " ผมถาม แต่มันก็ไม่ตอบอะไร โรมแค่กระชับอ้อมกอดของผมไว้ก่อนจะปล่อยมันหลังจากนั้น " มึงนอนต่ออีกนอนก็ได้ เพิ่งตีห้าครึ่งเอง "

“ อื้ม "

“ เดี๋ยวกูปลุก " ผมบอกก่อนจะห่มผ้าให้มัน เดินเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าวันนี้ผมมีเวรตอนเช้าแต่จะให้นอนต่ออีกหน่อยก็คงไม่ได้แล้ว อาจเพราะเคยชินกับการตื่นตอนนี้

   เปิดตู้เย็นทำอาหารเช้า ผมพบว่ามันไม่อะไรเลยครับ ยกเว้นอาหารแช่แข็งที่แค่เวฟก็สามารถกินได้เลย ไส้กรอก แล้วโจ๊กสำเร็จรูป ส่ายหน้ากับครอบครัวนี้มันไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ เคยเลี้ยงลูกไม่ได้เรื่องยังไงก็เลี้ยงไมไ่ด้เรื่องแบบนั้น จัดการต้มโจ๊กสำเร็จลงในหม้อสำเร็จคนกินสามคน เน้นใส่เนื้อสัตว์กับไส้กรอกที่มีในตู้เย้นให้เยอะหน่อย

“ อาอิน " อลิซเดินออกมาจากห้องนอนตัวเองพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวโปรด สองเล็กๆขยี้ตาตัวเองก่อนจะเดินเข้ามากอดผม

“ ตื่นแล้วเหรอครับ " ถามออกไปแต่อีกคนก็เงียบเอาแต่กอดผมไว้แบบนั้น ผมหันมาคนโจ๊กในหม้ออีกสักพัก่อนจะกดปิดแก๊ส " ไปอาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ "

“ อาอินอาบน้ำหน่อย "

“ งอแงจังเลยนะ ไหนมาดูหน่อย ยังไม่หายป่วยเหรอ " ยื่นมือไปจับหน้าผากของอีกคน เมื่อวานอลิซป่วยก็เลยไม่ได้ไปโรงเรียนแต่ตอนเย็นก็ดูเหมือนอาการดีขึ้นแล้ว แต่แปลกที่เช้านี้ตัวยังร้อนอยู่เลย

“ ตัวร้อนนะ อลิซน่ะ " พูดแบบนั้นอีกคนก็ยังนิ่ง ผมอุ้มเธอที่หนักขึ้นจากเมื่อก่อนมากไปนั่งที่โซฟา ยิ้มให้เด็กตัวเล็กที่บางทีก็ลืมไปเลยว่า มันผ่านมาตั้งสี่ปีแล้ว ก็ไม่แปลกที่อีกคนจะโตขึ้นบ้าง " นั่งตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวอาอินไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้ "

ผมเดินเข้าไปในห้อง คนที่คิดว่าน่าจะอยู่บนเตียงตอนนี้กลับไม่อยู่แล้ว ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กจากตู้ มันที่กำลังแต่งตัวก็หันมาถาม

“ ทำอะไรวะ "

“ อลิซเหมือนจะไข้ขึ้นอีกแล้ว กูเลยจะเช็ดตัวให้แกหน่อย "

“ แต่เมื่อวานอาการก็ดูดีขึ้นแล้วนะ " โรมบอก

“ อาจเพราะตื่นเต้นที่ได้เจอกูมั้ง "

“ เหรอ " พยักหน้าให้มันผมเปิดน้ำอุ่นลงบนผ้าก่อนจะบิดมันจะแห้ง " งั้นวันนี้กูจะลางานแล้วกัน "

“ เมื่อวานมึงก็ลางานไม่ใช่เหรอ ลาติดๆกันได้รึไง "

“ แล้วจะให้ทำไงวะ อลิซจะอยู่กับใครละ " ผมคิดตอนที่มันพูดออกมา โรมเดินออกไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองผมก็เดินตามออกไป คว้าโทรศัพท์ที่มันกำลังโทรออกมาไว้กับมือ

“ ปล่อยให้เป็นหน้าที่กูเอง "

“ แต่มึงมีเวรเช้า "

“ กูจัดการได้น่า มึงไม่ต้องห่วง " ผมบอก

“ แต่ว่า " ท่าทางที่ยังไม่ไว้วางใจผมเดินเข้าไปยืนหน้ามันก่อนจะยื่นมือถือคืนให้

“ ไม่มีแต่แล้ว ถ้ามึงจะให้กูกลับมาอยู่กับมึงในฐานะแบบที่เคยเป็น ตอนนี้มึงแค่ไปทำงานแล้วเรื่องอลิซปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกู " ผมว่าก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง อลิซฟุบหลับไปกับโซฟาอีกครั้ง ผมเช็ดหน้าอีกคนไปเรื่อยๆ เธอที่ลืมตาขึ้นมองผมด้วยสายตาอ่อนเพลีย " เดี๋ยวเช็ดตัวเสร็จแล้ว แต่งตัวไปบ้านคุณยายกันนะ "

“ คุณยายเหรอคะ " เสียงเบาๆถามผมก็พยักหน้า

“ คุณยาย แม่ของอาอินไง อลิซจำได้มั้ยครับ "

“ หนูจะได้ไปหาคุณตา คุณยายจริงๆเหรอ "

“ จริงครับ "

“ ดีใจจังเลย " รอยยิ้มกว้างบอก " หนูคิดถึงคุณตาคุณยายแต่ป๊าไม่พาไปหาเลย ป๊าบอกว่าถ้าไปแล้วจะไปรบกวนคุณตาคุณยายค่ะ "

“ งั้นวันนี้เราไปกันนะ " พยักหน้าน้อยๆให้ผม อลิซหลับตาลงอีกครั้ง ผมเดินไปหยิบที่วัดไข้มาใส่ไว้ใต้ลิ้นอีกคน " ป่วยอีกแล้ว เด็กน้อย "

“ เด็กน้อย " อลิซเลียนแบบเสียงของผม

“ ไหนมาให้ป๊าอุ้มหน่อยไม่สบายเหรอครับ " ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ผมดึงปรอทวัดไข้ออกจากปากอลซ สองแขนก็กางออกให้โรมอุ้ม เธอซบลงไปบนไหล่แสดงท่าทางอ้อนด้วยความน่ารัก

“ 37.8 องศา " ผมบอกโรม ตอนที่ยื่นมือไปจับหน้าผากของอีกคน " กินข้าวก่อนดีกว่านะ จะได้กินยา "

“ ไปกินข้าวกันนะ " โรมบอกก่อนจะอุ้มอีกคนไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว ผมตักโจ๊กมาสามถ้วย วางไว้หน้าคนทั้งคู่ มองดูเวลาที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ

“ มึงรีบกินเถอะ เดี๋ยวมึงจะสาย "

“ มึงเองก็จะสายนะ ยังไม่แต่งตัวอีก "

“ งั้นเดี๋ยวกูมา " ผมบอกมันแบบนั้น ตอนที่วางโจ๊กไว้ตรงหน้าให้เรียบร้อย " มึงรีบกินเลยนะ เดี๋ยวรถติด "

“ ครับๆ สั่งเป็นแม่เลยนะ "

“ เออ " คว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดโทรออก ปลายสายที่รับผมโทรไปแจ้งว่าวันนี้จะเข้าไปทำงานสายเพราะมีธุระสำคัญที่ต้องไปทำขอสายสักสองถึงสามชั่วโมง " เรียบร้อยแล้วละ "

“ ของมึงมันจ่ายจังนะ " ผมยิ้มให้มัน จริงๆจะบอกแบบนั้นก็ไม่ได้หรอก ยังไงวันนี้ก็ต้องทำงานเกินเวลาไปอีก

“ พูดมาก กินเสร็จยัง " ผมถาม โรมพยักหน้าก่อนจะกินข้าวคำสุดท้ายตามด้วยน้ำอีกแก้วใหญ่

“ เสร็จแล้วครับ "

“ งั้นก็ไปทำงานได้แล้ว " บอกแบบนั้นอีกคนก็ลุกขึ้น มองดูถ้วยโจ๊กที่ไม่พร่องลงไปเลยสักนิด โรมก้มหอมแก้มลูกสาวตัวเองไปเต็มฟอดทั้งซ้ายขวา

“ เดี๋ยวตอนเย็นป๊ากลับมาพาไปกินของอร่อยๆนะครับ "

“ ป๊าตั้งใจทำงานนะ " มือเล็กๆโบกลาพ่อของตัวเอง ผมเองที่เดินไปที่ประตูห้องพร้อมๆกับอีกคน โรมหันมองอลิซก่อนจะมองหน้าผม

“ ไม่รบกวนมึงแน่นะ "

“ ถามแบบนั้นทำไมวะ " ผมบอกก่อนจะเลื่อนเนคไทที่ไม่เข้าที่ให้ขึ้นไปพอดีกับเสื้อของอีกคน " ตั้งใจทำงานเถอะ เผื่อวันไหนกูตกงานมึงจะได้มีเงินเลี้ยงกู "

“ ได้ครับผม " มันขยี้หัวผมก่อนจะก้มลงมาหอมแก้ม หัวใจที่กระตุกแรงมันยิ้ม " ฝากด้วยนะ "

“ อื้ม กูจะดูแลอลิซให้เองไม่ต้องห่วง "

“ เปล่า หัวใจกู " มันบอกผมก็ถอนหายใจ

“ ไปทำงานไป "

“ ไปแล้วครับ " ยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะเดินออกจากห้องไปทำงาน ส่วนตัวผมเองก็เดินกลับเข้ามาให้ห้อง มีเด็กผู้หญิงกำลังนั่งซึมอยู่กับถ้วยอาหารเช้าที่ไม่ว่ายังไงก็กินไม่หมดเสียที

“ ไม่อร่อยเหรอครับอลิซ "

“ หนูไม่อยากกิน หนูเจ็บตรงนี้ " จับที่คอของตัวเอง ผมก็พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะตักโจ๊กคำเล็กๆขึ้นป้อน

“ แต่หนูก็ต้องกินนะครับ จะได้กินยานะ อาอินให้กินแค่ 9 คำก็พอ "

“ แค่เก้าคำนะ "

“ ครับแค่เก้าคำ " ผมบอกเธอก็ยอมกินข้าวที่ผมป้อนจนครบตามที่บอก จัดการเช็ดตัวอีกครั้งแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกคน ก่อนจะเปิดการ์ตูนเรื่องโปรดเอาไว้ให้ " อลิซดูการ์ตูนไปก่อนนะ อาอินไปแต่งตัวแปปนึงนะครับ "

   พยักหน้ารับเบาๆ ผมก็เดินเข้าไปแต่งตัวในห้อง เพิ่งสังเกตว่าดรมจัดการเสื้อผาไว้ให้ด้วย ผมหยิบเสื้อตัวที่มันวางไว้บนเตียงขึ้นมาใส่จัดการเรื่องตัวเองเรียบร้อยก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกเพื่อกดสายสำคัญ

“ ว่าไงครับ อิน " แม่รับสาย

“ แม่วันนี้ไม่เข้าเวรใช่มั้ย " ผมถาม

“ ใช่ มีอะไรเหรอ วันนี้เราก็ไม่เข้าเวรเหรอ แล้วเมื่อคืนไปไหนมาทำไมไม่กลับบ้าน "

“ เรื่องมันยาวน่ะครับ ว่าแต่ตอนนี้อยู่บ้านใช่มั้ย "

“ อื้ม "

“ งั้นเดี๋ยวผมพาของเล่นไปฝาก "

“ ของเล่น ? “ แม่ทวนเสียงผมก็หัวเราะ " อะไรเหรอ "

“ เก็บไว้ให้แปลกใจดีกว่า งั้นเดี๋ยวเจอกันครับ " ผมวางสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินเข้าไปจัดการเสื้อผ้าของอีกคนใส่กระเป๋าพร้อมกับยา

“ ไปกันครับ " ยื่นมือไปหาอีกคนที่ลุกขึ้นจากโซฟา มือที่กอดตุ๊กตาหมีของตัวเองไว้แน่น

“ อาอิน "

“ ครับผม "

“ หนูเอาตุ๊กตาไปด้วยได้มั้ยคะ "

“ ได้สิครับ " ผมบอกก่อนจะมองไปรอบๆ ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว ไฟปิดแล้ว จานก็ล้างหมดแล้ว ผมถอนหายใจออกมายังมีเวลาอีกชั่วโมงที่ผมจะจัดการเรื่องของอลิซ " ไปกันครับ เดี๋ยวคุณยายจะรอนานนะ "

“ ค่ะ " เสียงใสๆหันมายิ้มให้ผม เราออกเดินทางไปบ้านแม่ของผมกันใช้เวลาไม่นานก็ถึง อลิซมองซ้ายมองขวาดูตื่นเต้นยิ่งกว่าทุกครั้ง " อาอิน "

“ ครับผม "

“ ถ้าหนูเจอคุณยายหนูต้องทำไงเหรอ "

“ แล้วหนูอยากจะทำอะไรครับ " ผมถามอีกคนก็คิด

“ กอด " อลิซตอบออกมา ผมยิ้มก่อนจะลูบหัวอีกคนเบาๆ

“ งั้นหนูก็วิ่งเข้าไปกอดเลยดีมั้ยครับ กอดแล้วก็บอกว่า คุณยายอลิซมาหาคุณยายแล้วดีมั้ย "

“ อื้ม ดีค่ะ " รอยยิ้มน่ารักๆที่ยิ้มตอบผม เปิดประตูให้เธอลงจากรถผมก็หยิบกระเป๋าของอลิซตามลงไป ในบ้านหลังใหญ่ที่ตอนนี้มีแค่แม่กำลังนั่งอยู่ในบ้าน ผมเอ่ยทัก

“ แม่ อินมาล่ะ "

“ มาแล้วเหรอ " แม่หันมาหา เธอนิ่งไปสักพักตอนที่เห็นว่า มีใครคนนึงยืนอยู่ข้างๆผมด้วย " อลิซ "

“ คุณยาย " เด็กผู้หญิงตัวน้อยข้างผมบอกก่อนจะวิ่งเข้าไปหาอีกคน สองแขนเล็กที่กอดแม่ผมไว้ เสียงใสๆที่เอ่ยบอก " คุณยายหนูคิดถึงคุณยายจังเลยค่ะ "

“ อลิซ ยายก็คิดถึงหนูนะ " แม่ก้มลงมากอดเธอไว้ ผมตั้งกระเป๋าอลิซไว้บนเก้าอี้แม่ก็มองมา " อิน ทำไมถึง ทำไมอลิซถึงได้มาอยู่ที่นี่ละ แล้วโรม หรือว่าอินกับโรม " แม่ที่เหมือนจับใจความเรื่องราวไม่ถูกพูดออกมาด้วยความงุนงงแม้สองแขนจะกอดอลิซไว้แน่น

“ อิน เดินกลับไปทางเดิมอีกแล้วล่ะแม่ " ผมบอกอีกคนที่มองหน้าผมด้วยความไม่เข้าใจ  " แต่หนนี้ อินจะเดินไปด้วยความสุขนะ อินจะลองดูอีกครั้ง อินจะทิ้งความทุกข์ในอดีตนั่นไป แล้วเก็บไว้แค่ความสุขที่เคยมีเท่านั้น "

   ถ้าความสุขที่เราเคยมี เป็นสิ่งที่เราคิดถึง ลบความทุกข์นั้นออกไป แล้วเหลือทิ้งไว้แค่ความสุขที่เป็นความทรงจำดีๆ ดีกว่า

“ แน่ใจแล้วนะ " แม่ถาม อาจเพราะรู้ว่าผมเจ็บซ้ำกับเรื่องนี้มากแค่ไหนเลยถามออกมาแบบนั้น

“ อินจะมีความสุขแม่ มากกว่าครั้งไหนๆ ที่เคยมีความสุขมา " จะไม่ทำให้ใจเป็นทุกข์ นั่นคือสิ่งที่ผมสัญญากับตัวเอง

ทางที่ผมกำลังจะเดินไป มันคือการเริ่มต้นใหม่ ในทางเดิม แต่ถูกปูทาง เป็น ทางใหม่

................................................................

สวัสดีค่ะ คนอ่านทุกคน ( วันนี้มาแบบทางการ )
เนื่องด้วย วันนี้หนมมีอะไรจะมาประกาศ นั่นคือ
“ Choice รักที่ต้องเลือก “ จะประกาศรวมเล่มค่า
แต่ว่าตอนนี้เนื้อหายังไม่เสร็จสมบูรณ์ทั้งหมด เลยมาประกาศได้เพียงเท่านี้ เพื่อให้คนอ่านที่ต้องการ หรือสนใจ
ได้อ่านข้อมูลกันคร่าวๆก่อน ที่ทุกอย่างจะเสร็จสมบูรณ์ ค่ะ

หนังสือ Choice รักที่ต้องเลือก  มีจำนวน 2 เล่มจบ (1000 +, - ) *อาจจะมากน้อยกว่านั้น
ตอนพิเศษจะมีประมาณ 10 – 15 ตอนจบ ( หรืออาจมากกว่านั้น ) แบ่งออกเป็นบทสรุปต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น โรมอิน ชีวิตของไฟท์ ชีวิตของเต และมีคู่เซฟวาด
ของแถม จะมีที่คั่น และ ของแถมแยกอีกหนึ่งชิ้น ( ถ้ามีคนสั่งจองในจำนวนเยอะ จะผลิตเป็นบ๊อกเซ็ตคะ )
ราคาประมาณ 900 – 1000 บาท
   **ทั้งนี้ เป็นแค่รายละเอียดคร่าวๆ รายละเอียดจริงๆ จะมาพร้อมกับหน้าปกหนังสือ และจำนวนหน้าที่ชัดเจนกว่านี้นะคะ**

สำหรับใครที่ต้องการสอบถามเพิ่มเติม สอบถามได้ที่ทวิต @realkanom หรือเพจ หนมมี่ผู้ใสซื่อ

และสำหรับเนื้อหานิยายตอนนี้ ถ้าใครมีทวิตหรือเฟส หนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยเด้อ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เสมอจ้า

[GlassesgirL]

อินพร้อมที่จะมีความสุขกับแล้ว และโรมจะเป็นคนที่มอบความสุขนั้นให้อินได้แน่นอน
อย่าไปยึดติดกับอดีตที่มันมีแต่ความเจ็บปวดเกินไป มีความสุขกับปัจจุบันนี่แหละนะอิน
ได้อยู่กับคนที่รัก ได้อยู่กับน้องอลิซ อลิซมาคอยออดอ้อนให้มีความสุข ความสุขของอินอยู่ไม่ไกลแล้ว ^^

 

[เส้นวงกลม]

อินกลับมารักกับโรมดีแล้วคร้าาาา
ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์ขึ้นมาทันที Teamโรม

[wann]

รอค่าาาา


ขอให้ทุกคนมีความสุขขขข 

[manutty]

ดีใจกับอลิซด้วย ที่ได้อาอินกลับมาแล้ว อ่านแล้วสงสารอลิซนะ คำพูดซื่อๆ อลิซรักอินมาก ผูกพันมากเลย อินก็รักอลิซไม่แพ้กัน สรุปแล้วอินเลือกโรมสินะ แต่เชื่อว่าอินเลือกโรมแล้วไม่ผิดหวังแน่นอน โรมเป็นคนรักใครรักจริง อินจะมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆ ตัดความทุกข์และยึดติดออกไป ยึดความสุขที่ได้ไว้ดีกว่านะ คงไม่มีอะไรมาทำให้ดราม่าแล้วล่ะสำหรับอิน โรม  จะเหลือก็แต่ ไฟว์ กับ เต สินะ ที่ยังไม่รู้ว่าจะคู่กันไหม แต่อ่านตอนท้ายที่คุณหนมเปิดรวมเล่มแล้วบอกบทสรุป โรมอิน วาดเซฟ มันลงตัวแล้วนะว่าคู่ใครเป็นคู่ใคร แต่ตรงชีวิตไฟว์ ชีวิตเต มันเหมือนบอกให้รู้ว่าทั้งคู่ ไม่ได้คู่กัน  แต่เอาเถอะขอแค่ให้ทุกคนได้มีความสุขก็พอ ถึงจะเสียดาย ไฟว์ เต (มโนไปแล้วตรู อยากรู้คงต้องซื้ออ่านใช่ม๊ะ) แต่ยังไงขอตอนพิเศษ ไฟว์ กับ เต ด้วยได้ไหมคะ อยากอ่าน คู่นี้อ่ะ ไหนๆ อินกับโรมก็มีความสุขและบทสรุปแล้วว่าคู่กัน ขออ่านชีวิตคู่นี้บ้างเถอะนะ 

[naamsomm]

อ่านแล้วดีใจ
ปลื้มปริ่ม
ดีกันจริงๆแล้ว
ไม่เสียใจที่เลือกทีม#โรมอิน  ตั้งแต่แรก
โรมน่ารักมากๆๆๆ

[tkaekaa]

  รักโรมเลย คริคริ
อินทำถูกแล้ว ทิ้งความเจ็บปวด อย่ากลัวที่จะเริ่มต้นใหม่แม้จะเป็นคนเก่าก็เหอะ ถึงเวลาแล้วที่ควรจะมีความสุขสักที

[Yunatsu]

คู่นี้ลงแล้ว

แล้วไฟท์กับแอลล้าา ต้องคู่กันนะคู่กันนะคู่กันนะ

[toou]

ดีใจที่กลับมารักกัน
อินอย่าทำร้ายโรมอีกน๊าาาา
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาจะไหลอ่า น้องอลิซน่ารักมากกกกก 

[twinmonkey0311]

ขอให้มีความสุขจริงๆสักทีนะหมออิน

[May@love]

อินมีความสุขกับปัจจุบันนะ
อดีตน่ะเก็บไว้เป็นสิ่งเตือนใจก็พอ

[M.J.]

อินมีความสุขแล้ว ดีจังเลยน้าาา อยากให้ตอนนี้ไฟท์ก็กำลังมีความสุขเหมือนกัน

[nai_ball]

อ่านแล้วยิ้มเลย

[SOMCHAREE]

ดีใจกับโรมอินด้วยนะค่ะ ชอบคู่นี้มากกกกก

[IöLIKE]

ThankS

[shoi_toei]

ดีจัง โรมอิน ดีกันแล้ว

[hikkie]

อินโรมกะลังแฮปปี้มีความสุข
ขอไฟท์เตด้วยได้ไหม

[patwo]

ตอนพิเศษที่ 5

“ ทีส วาดกลับมาแล้ว " เสียงที่ตะโกนเข้ามาในห้อง ไม่ใช่เสียงที่เรียกชื่อของผม หันไปตามเสียงคนที่เดินเข้ามายิ้มแห้งๆก่อนจะวิ่งไปหาเจ้าตัวน้อยที่วิ่งไปหาเจ้านายของมันด้วยความซื่อสัตย์ ท่าทางคลอเคลียและออดอ้อนของสุนัขของผมที่เหมือนมันกำลังหลงเจ้าของ กับแฟนของผมเอง ที่ใส่ใจหมามากกว่าแฟนตัวเองซะอีก " หมอ ทีสกินข้าวยัง "

“ ถามมันดิ " ผมบอกอีกคนก็ขมวดคิ้ว

“ มันตอบได้ที่ไหนละ "

“ กินแล้ว " ผมตอบก่อนจะตบเบาะโซฟาข้างๆให้อีกคนเข้ามานั่งใกล้  วาดที่อุ้มทีสเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ

“ แล้วหมอกินข้าวยัง "

“ ถามหมาก่อนแฟนตัวเองอีกเนอะคนเรา " ผมบอกอีกคนก็ยิ้มกว้าง " ยัง "

“ อ้าว ทำไมยังไม่กิน "

“ ที่บ้านมีแต่อาหารหมา จะกินได้ไง " อย่างที่ผมบอก ที่นี่แฟนเจ้าของบ้านสนใจหมายิ่งกว่าใคร อาหารไอ้ทีสมีไม่เคยขาด แต่อาหารคนมีบ้างไม่มีบ้างไม่ค่อยได้สนใจ

“ อะไรหมอ เมื่อสองวันก่อนเพิ่งซื้อเข้ามาเองนะ " วาดวางทีสลองบนโซฟา มันที่หันมองผมก่อนจะโดนผลักหัวไปทีนึง

“ มองอะไร " พอถามไปแบบนั้น ไอ้ตัวเล็กก็วิ่งไปหาวาดที่เดินไปที่ตู้เย็นทันที  ออดอ้อนออเซาะที่เท้าวาดก็ก้มลงมาถามมัน

“ อะไรครับ ทีส จะให้วาดอุ้มเหรอ เดี๋ยวก่อนนะ วาดหาข้าวให้หมอกินก่อน " อีกคนบอก ผมก็ถอนหายใจออกมา ลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงเข้าไปหาผมกอดเอวอีกคนจากข้างหลัง วาดก็หันมามอง " มีอะไรหมอ "

“ กอดไม่ได้เหรอ "

“ ก็ได้แหละ " วาดบอก แต่มือก็เหมือนจะดึงแขนผมออกอยู่แบบนั้น อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแต่อาการขี้อายขี้เขินก็ไม่เคยหายไปจากความรู้สึกของใครคนนี้สักที  วาดยังเขินแม้กระทั้งตอนที่ผมกอด หรือทำอะไรมากกว่านั้น ทั้งๆที่ก็ ว่าไม่ใช่ครั้งแรก แต่ทุกครั้งที่เริ่มทำอีกคนก็เริ่มขัดเขิน " ถอยออกไปหน่อยสิครับ กำลังจะหาอะไรให้กินไง "

“ ออกไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนหน่อย "

“ ตอนนี้นะเหรอ " วาดหันมาถามก่อนจะหันไปมองเวลา " สามทุ่มแล้วนะหมอ "

“ ก็ยังไงละ ก็แค่สามทุ่มเอง "

“ อยากกินอะไรละครับ "

“ ขับรถออกไปก่อน แล้วค่อยคิด "

“ พรุ่งนี้หมอมีเวรไม่ใช่เหรอ " วาดหันมาถาม " กินอะไรง่ายๆ แล้วรีบนอนดีกว่าพรุ่งนี้เวรห้องฉุกเฉินนะ "

“ นี่ นายเป็นหมอฟันหรือว่านักสุขภาพกันแน่ ฉันเริ่มสงสัยแล้วนะ " หันตัวเองขึ้นให้พิงกับตู้เย็น ผมที่ค้ำสองมือกั้นตัวเค้าไว้ เอ่ยถ่ามอีกคนก็ถอนหายใจออกมา 

“ ก็พรุ่งนี้หมอต้องใช้พลังงานเยอะ ต้องใช้สมาธิ จะเกิดความผิดพลาดไม่ได้นะ ทำไมไม่รีบนอนละ "

“ อยากอยู่กับแฟนอะ " คำพูดสั้นๆที่บอกอีกคน วาดยิ้มหวานให้ผม

“ ก็ยืนอยู่ตรงนี้ไง "

“ เหรอไหนละ " ทำเป็นมองหา อีกคนก็กอดเอวผมเอาไว้ ใบหน้าหวานที่ซบลงมาถาม

“ ถ้าแบบนี้ จะเห็นรึยังละ "

“ เห็นแล้ว " ผมบอกก่อนจะกอดอีกคนกลับไป ความอบอุ่นที่กำลังรู้สึกมีความสุขเราได้ยินเสียงกระดิ่งห้อยคอของทีสวิ่งไปมาวนรอบตัวเราสองคนเป็นระยะ ผมว่าถ้าพูดพูดได้มั้นคงถาม ว่าทำไมไม่กอดมันด้วยอีกคน

“ โฮ่ง! โฮ่ง! "

“ ยุ่งน่า " เอาเท้าเขี่ยทีสออกให้พ้นทาง วาดที่เห็นแบบนั้นก็หันมองก่อนจะหันมาดุผม

“ เอาเท้าเขี่ยทีสแบบนั้นได้ไง สงสารมัน มันตัวเล็กนิดเดียว "

“ เลิกสนใจมันสักทีเถอะน่า สนใจฉันบ้าง "

“ อิจฉาหมาเหรอหมอ "

“ เออ " ตอบออกไปตรงๆอีกคนก็กลั้นขำ

“ มันน่าตลกตรงไหนวะ " ผมถาม

“ แล้วทำไมต้องทำหน้าซีเรียสขนาดนั้นด้วยละ " วาดหันมาถามก่อนจะก้มลงไปอุ้มทีสขึ้นมา มือที่ลูบหัวหมา รอยยิ้มที่ยิ้มให้ มีความสุขเวลาอยู่ผมเสียอีก

“ มานี่เลยมา " คว้าเอาทีสที่วาดอุ้มโยนลงไปบนโซฟา ผมคว้าเอากุญแจรถมือถือแล้วก็กระเป๋าตังค์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะแล้วลากอีกคนที่กำลังจะเดินไปดูหมาของผมด้วยความเป็นห่วงออกไปนอกห้องทันที

“ เดี๋ยวๆ ไปไหน " วาดถาม มืออีกข้างยื่นมาเหมือนจะหยุดผมไว้ " เดี๋ยวก่อนๆ ให้วาดกลับไปดูทีสก่อน เมื่อกี้หมอโยนมัน มันอาจจะตกลงขาหักก็ได้ "

“ มันไม่ได้กระดูกเปราะขนาดนั้นนะ "  ผมบอก มันก็ไม่ใช่หมาแฟชั่น เป็นหมาล่าสัตว์ด้วยซ้ำไปแต่แค่พันธุ์เล็กมันก็เท่านั้น

“ แต่ว่า "

“ นี่! สนใจกันบ้างสิ " หันไปขึ้นเสียงใส่อีกคน วาดที่กำลังดึงดันก็หยุดลง  " สนใจกันบ้าง "

“ รู้แล้ว " เสียงเบาๆตอบรับก่อนจะออกเดินมาตามผม มือที่จับแน่นผมเริ่มคลายมันออกเบาๆ เราลงลิฟท์กันไปเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรสักคำ วาดที่เหลือบมองผมเป็นระยะ เหมือนอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมา คงคิดว่าผมงอน แต่ผมก็งอนจริงๆนั่นแหละ มีอย่างที่ไหน กลับบ้านมาสนใจแต่หมาไม่ได้สนใจแฟนเลยสักนิด ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า เวลาของเราสองคนที่จะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองต่อวัน วันนึงมันน้อยมากแค่ไหน

   วาดทำงานเป็นทันตแพทย์ที่โรงพยาบาลในช่วงเช้า ส่วนเย็นถึงดึกก็ไปอยู่เวรที่คลีนิก ผมเองก็เป็นหมอแผนกฉุกเฉินที่บางทีก็ต้องออกเวรไม่ตรงเวลา บ้างก็เข้าเวรเช้า บ้างก็กลางคืน เวลาที่ไม่ค่อยจะตรงกันเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันก็อยากจะทำอะไรสองต่อสองด้วยกันมากที่สุด แต่เหมือนอีกคนจะไม่ได้คิดแบบนั้น  เพราะกลับบ้านมาสิ่งที่วาดสนใจเป็นอันดับแรก คือ ทีส ไม่ใช่ เซฟ

“ หมอ โกรธเหรอ "

“ ทำไมต้องโกรธละ "

“ ก็วาดสนใจแต่ทีส ไม่สนใจหมอ " อีกคนบอกผมก็หันไปมอง

“ ก็รู้ตัวนะ แต่ทำไมยังทำละ "

“ ก็..” อีกคนที่กำลังเถียง มองหน้าวาดที่เหมือนจะพูดไม่ออก ผมเลยตอบแทน

“ นายรักมันมากกว่าฉัน "

“ ไม่ใช่แบบนั้น " วาดเถียง " ก็ไม่เชิงแบบนั้นทีเดียวหรอก "

“ แล้วมันยังไง "

“ ก็.. "

“ ก็อะไร "

“  จะพูดยังไงให้หมอเข้าใจดีละ "

“ ฉันเป็นคนเข้าใจยากเหรอ ในความคิดของนายนะ หื้ม ? “ ยื่นมือเคาะหัวอีกคนเบาๆ วาดส่ายหน้าก่อนจะยิ้ม

 " ก็ไม่เชิงว่าแบบนั้น "

“ แล้วยังไง " จ้องลึกลงในในแววตาคู่นั้น วาดที่ทำหน้าลำบากใจ ทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้เลยครับ

“ ก็วาดเลี้ยงมันมาตั้งแต่มันเด็กๆ ตั้งเริ่มคบกับหมอแล้วนะ "

“ อ่าห๊ะ "

“ ก็เหมือนว่า เรามีกันอยู่สามคน ความรู้สึกที่วาดมีให้หมอ มันก็แบบนึง ความรู้สึกที่ทีสนะ ไม่รู้สิ จะว่าไงดีละ แบบในบ้านของเรามี วาด มีหมอ แล้วก็มีทีส " ร่างเล็กตรงหน้าของผมก้มหน้าลงต่ำ " ไม่รู้จะอธิบายยังไงอะหมอ "

“ แต่ฉันรู้นะ ว่านายหมายถึงอะไร "  ก้มหน้าลงไปบอกอีกคนก็นิ่งไป วาดที่กำลังรอฟังคำตอบผมยิ้มก่อนจะลูบหัวอีกคน " คงอยากจะบอกว่า ทีสก็เหมือนลูก ส่วนเราก็เหมือนพ่อกับแม่ของมัน เวลาแม่กลับบ้านก็ต้องอยากดูแลลูกก่อนพ่อ อยู่แล้วมันเป็นเรื่องปกติ จะบอกแบบนั้นใช่มั้ย "

“ หมอเข้าใจได้น่าขนลุกดีนะ เข้าใจได้เข้าข้างตัวเองสุดๆเลย " วาดว่าก่อนจะเดินออกไปจากลิฟท์ทันทีที่มันลงดิ่งมาถึงชั้นลานจอดรถ

“  หรือว่าไม่จริง " ผมถาม อีกคนก็ถอนหายใจ

“ จะไปกินมั้ยข้าวน่ะ เปิดประตูรถได้แล้ว " วาดขู่ผมที่ยังคงยืนอมยิ้มมองเค้าอยู่แบบนั้น ท่าทางน่ารักเวลาจับความคิดอีกคน น่ารักจนอยากจะแกล้งนานๆ " หมอ "

“ ยอมรับมาก่อนสิ ว่าเรื่องนั้นน่ะ ฉันเข้าใจนายถูกต้องแล้ว "

“ ทำไมต้องยอมรับด้วยละ "

“ ก็อยากจะฟังจากปาก " ผมบอกแต่ดูเหมือนอีกคนจะเขินจนไม่ยอมเล่นตามน้ำกับผมอีกแล้ว เดี๋ยวนี้วาดแผนเยอะ ถ้าถูกทำให้จนมุมมากๆ ถ้าไม่ตอบก็ชอบแกล้งงอนผมไปเลย

“ ถ้าหมอยังเรื่องมาก เข้าใจถูกแล้วจะยังให้ผมพูดซ้ำอีก งั้นไม่ไปแล้วนะ กลับไปดูแลทีสดีกว่า " วาดที่ทำท่าจะเดินกลับขึ้นไปทำเอาผมต้องปลดล็อคเสียทันที เห็นมั้ยละ มันผิดจากที่คิดไว้ที่ไหน " ก็แค่นั้นแหละ "

ขับรถออกจากคอนโดมาบนถนนที่กำลังติดแต่ไม่มากเท่ากับเลิกงานเท่าไหร่ ผมมองซ้ายดูขวาก่อนจะหันไปถามอีกคนที่ก็มองออกไปนอกหน้าต่างรถ ตอนที่รถจอดติดไฟแดงผมก็ถาม

“ กินอะไรดี "

“ อ้าว พี่อยากกินอะไรละครับ "

“ กินวาดได้มั้ย " คนฟังที่หันมามองหน้าผมด้วยหางตา ผมยิ้ม " ก็พรุ่งนี้เราหยุดไม่ใช่เหรอ "

“ หยุดที่ไหนละ พรุ่งนี้ผมเข้าเวรที่คลีนิคนะ "

“ ก็ช่วงเย็นไม่ใช่รึไง ก็บ่ายห้าโมงไปแล้วไม่ใช่เหรอ " พอผมถามอีกฝ่ายก็เงียบก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบาๆ

“ ไปกินก๋วยจั๊บที่ซอย 38 กันดีกว่าครับ "

“ เปลี่ยนเรื่องอีกแล้วนะ " ยื่นมือไปหยิกแก้มอีกคนที่กำลังแอบยิ้มไม่ให้ผมเห็น เราเลี้ยวรถเข้าซอยก่อนจะจอดลงตรงข้างทางที่สามารถจอดรถได้  " ไปกัน "

“ ครับผม "

“ กินอะไรกันดีละ " ผมถามอีกคนที่มองไปยังทางข้างหน้า มือที่เอื้อมไปจับมืออีกคนไว้

“ ก๋วยจั๊บไง หรือหมอจะกินโจ๊ก " วาดที่หันมาบอกก่อนจะยื่นมือขึ้นมาเช็ดอะไรบางอย่างบนหน้าให้ " หน้าหมอดูเพลียๆนะ "

“ มันก็เป็นของมันแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ "

“ นั่นนะสิ ลืมไป ว่าประกอบอาชีพนี้เค้าไม่ให้นอน "

“ หึ " ผมยกยิ้มก่อนจะเดินตรงไปที่ร้านก๋วยจั๊บที่อีกคนบอกไว้ตั้งแต่แรก " ก๋วยจั๊บแล้วกันนะ "

“ อื้ม " พยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะที่ว่าง " หมอกินคนเดียวนะ ไม่ค่อยหิว "

“ อ้าว "

“ ทำไมกินคนเดียวไม่ได้เหรอ " วาดถามก่อนจะยื่นมือมาจับหน้าผม " เดี๋ยวช่วยกิน แต่ไม่ใช่ทั้งหมดนะ "

“ ก๋วยจั๊บหนึ่งครับ ข้าวเปล่าหนึ่ง แล้วก็ขอถ้วยเปล่าหนึ่งใบด้วยครับ " ผมหันไปสั่งวาดก็มองไปรอบๆ " อยากกินไอติมกะทิไข่แข็งอะ "

“ ไปซื้อสิ " เชิดหน้าไปตรงร้านข้างหน้าก่อนจะยื่นกระเป๋าตังค์ให้

“ ผมมีเงินอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ " บอกแบบนั้นอีกคนก็เดินไปที่ร้านไอติมที่อยู่ห่างกันไม่มาก สายตาที่มองเหล่าท๊อปปิ้งที่เลือกตักใส่ไอติมเดาว่าต้องมีแต่พวกของเชื่อมแน่ๆ เพราะวาดเป็นคนที่ชอบกินของหวาน

“ นี่ครับ " ก๋วยจั๊บถูกวางลงตรงหน้า หยิบตะเกียบกับช้อนมาเช็ดก่อนจะเริ่มกิน เพียงคำเดียวที่ตักเข้าปากไปคนที่เดินไปซื้อไอติมก็กลับมานั่งลงข้างๆ

“ กินมั้ยหมอ " วาดถามก่อนจะตักไอติมมาจ่อปากผม

“ ของเชื่อมทั้งนั้นเลยนะ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก "

“ กินก๋วยจั๊บตอนนี้มันต่างอะไรกันละ " วาดบอก ผมก็ยิ้ม มือที่ตักไอติมชะงักลงเล็กน้อย สายตาที่เอาแต่จ้องของเชื่อมตรงหน้า วาดทิ้งของเชื่อมที่ต้องกินคู่ไอติมลงในถ้วยก่อนจะตักแค่ไอติมขึ้นขึ้น

“ นี่อย่าบอกนะ ว่ากลัวอ้วน  มันไม่กลมไปมากกว่านี้แล้ว "

“ หมอ " วาดเรียกผมด้วยเสียงจริงจัง 

“ หื้ม ? มีอะไร "

“ ผมอ้วนจริงๆเหรอ " หลุดยิ้มออกมากับคำถามของอีกคน " นี่จริงจังอยู่นะ จะยิ้มแบบนั้นทำไม มันตลกนักเหรอ "

“ แล้วอ้วนมันไม่ดียังไง "

“ ยังจะมาถามอีก มันก็ไม่ดีนะสิ " 

“ ไม่ดียังไง ดีออกจะตายไป เวลากอด เวลาจับเต็มไม้เต็มมือดีออก ดีกว่าผอมๆแห้งๆเหมือนแต่ก่อน " บอกอีกคนแบบนั้นวาดก็ถอนหายใจออกมา จริงๆก็ไม่ได้อ้วนขนาดนั้นแค่เด็กมันกำลังเติบโตมีเนื้อมีหนังมากกว่าแต่ก่อนที่ผอมมากๆ " เมื่อก่อนดูเหมือนคนขาดการดูแล เดี๋ยวนี้เหมือน ปุ๋ยถึง น้ำถึง ดินดี กินๆเข้าไปเถอะน่า อ้วนยังไงก็รัก อ๊ะ กินนี่ "  ผมคีบหมูในถ้วยก๋วยจั๊บให้อีกคนที่ก็อ้าปากรับก่อนจะเคี้ยว

“ อร่อยอะ "

“ หึ  "

“ ขอกินข้าวหน่อย " ข้าวคำนึงที่ถูกตักขึ้นไปกินกับน้ำซุปในถ้วยก๋วยจั๊บร้อนๆ  " อร่อยอะหมอ "

“ ทั้งไอติม ทั้งข้าวเลยนะ "

“ ไหนบอกอ้วนยังไงก็รัก " วาดที่กำลังเงยหน้าขึ้นถาม "  โกหกกันเหรอ "

   ผมได้แต่ยิ้มพูดไม่ออกกับความน่ารักที่ใช้สายตากลมๆตั้งคำถาม ได้แต่มองอีกคนกินแต่นั่นก็แค่สองคำ แล้ววาดก็วางช้อนก่อนจะกินไอติมของตัวเองต่อ

“ หมอ กินเสร็จยัง "

“ อีกสองคำสุดท้าย ทำไมครับจะไปกินอะไร "

“ จะไปซื้อไส้กรอกให้ทีส "

“ รักกันจังเลยนะ " ผมบอก  วาดก็ยิ้ม

“ น่าๆคุณพ่อทีสอย่างอนนักเลย กินเสร็จแล้วจ่ายเงินแล้วยืนรอตรงนี้นะ "  บอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้คนเป็นพ่ออย่างผมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวกับถ้วยก๋วยจั๊บที่กำลังจะหมด

   จ่ายเงินเสร็จผมก็ออกมายืนหน้าร้านตามคำสั่งของอีกคน วาดที่เดินกลับมาพร้อมกับถุงลูกชิ้นสองถุงแล้วก็โจ๊ก สองสายตาที่ยังมองไปรอบๆแม้ผมก็รออยุ่ก็ไม่ได้ใส่ใจ

“ ซื้ออะไรมาเยอะแยะ " ผมถามอีกคนก็ยกถุงที่ถือขึ้นอธิบาย

“ อันนี้ลูกชิ้นของทีสสี่ไม้ กินวันนี้สอง พรุ่งนี้อีกสอง ส่วนอันนี้ลูกชิ้นเอ็นไก่ของหมอกับวาด หมอชอบ แล้วก็อันนี้โจ๊กของหมอ เอาไว้กินพรุ่งนี้ก่อนออกไปทำงานตอนเช้า แล้วก็มีของวาดด้วยเราจะได้กินด้วยกัน "

“ อ้วนแน่ๆ "

“ ไม่อ้วนหรอกน่า กลับบ้านกันเถอะ "

“  เอาลูกชิ้นมากินหน่อย "

“ ไม่ใส่น้ำจิ้มมานะ แยกมา หมอไม่ชอบใช่มั้ย " วาดถามผมก็พยักหน้า  รู้ใจที่สุดไม่มีใครรู้ใจเท่านี้อยู่แล้ว วาดเป็นคนใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆก็ไม่เคยมองข้าม น่ารักแล้วก็ทำให้ผมหลงรักมากขึ้นทุกวัน  " อร่อยมั้ย "

“ อร่อย " ผมบอกก่อนจะจับมืออีกคนเดินจูงไปขึ้นรถที่จอดไว้  " ซื้อมากี่ไม้ "

“ ซื้อห้าไม้ เผื่ออร่อย " วาดบอกก่อนจะเอาหยิบลูกชิ้นขึ้นมากินบ้าง เราเดินกินกันไปเรื่อยจนถึงรถ

“ พรุ่งนี้หมอทำงานแปดโมงเช้านะ "

“ ครับผมทราบแล้ว " ผมเปิดประตูรถ วาดก็เข้ามานั่งข้างในจัดของกินไว้ที่เบาะหลังเรียบร้อย

“ ทีสไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง เมื่อกี้หมอโยนมันแรงรึเปล่า ตกลงไปบนโซฟาแน่ใช่มั้ย "

“ แน่สิ มั้ง "

“ อย่ามั้งสิ " วาดบอก " นิสัยไม่ดีอยู่ๆมาโยนหมาเค้า "

“ หมาใครพูดให้ดี " หันไปบอกอีกคนที่ทำหน้ามุ้ยใส่ ยื่นมือไปบีบแก้มกลมๆที่สะบัดหน้าหนีมือผม

“ หมาหมอ แต่หมอแม่งโคตรไม่ดูแล ปล่อยให้เป็นภาระของวาดตั้งแต่หมอเอามันมาเลี้ยงจนถึงตอนนี้ สรุปมันเป็นหมาที่หมอแค่จ่ายตังค์ซื้อมาเท่าไหร่แหละ แต่มันเป็นหมาวาดแล้ว "

“ ครับๆ คุณแม่น้องทีส งั้นกลับบ้านกันนะ ไปดูลูกกันจะเป็นยังไงบ้างน้า "

" เงียบไปเลยนะ ไอ้หมอบ้า "

“ ว่าเหรอ นี่หัดว่าเหรอ " ผมหันไปหาเรื่องอีกคนที่ยิ้มกว้างออกมา

“ รีบขับรถไปเลย สมชาย เร็วๆ  "

“ ทำไมต้องสมชาย " ขมวดคิ้วถามอีกคน

“ ก็ในละครคนชับรถจะชื่อ สมชาย ไม่ใช่เหรอ "

“ นี่นายเห็นว่าฉันเป็นคนขับรถเหรอ "

“ ก็ไม่รู้สินะ แล้วแต่จะคิดเลยแล้วกัน " หันหน้าออกนอกหน้าต่างแบบไม่ใส่ใจ น่าหมั่นใส้เสียจนผมต้องดึงเข้ามาหอมแก้ม " หอม รีบกลับบ้านเลย หอมกันอยู่ได้ "

“ บ่นจังนะ ก็กำลังขับไปเดี๋ยวนี้แหละครับ "

“ กินลูกชิ้นอีกมั้ย วาดป้อน "

“ เอาสิ " ลูกชิ้นลูกกลมๆถูกป้อนเข้ามาใส่ปาก คนป้อนที่กำลังยิ้ม ผมเองก็กำลังยิ้ม มองออกไปตรงถนนข้างหน้าที่ค่อนข้างโล่ง บางทีเรื่องราวของอดีตที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น มันอาจจะต้องเกิดขึ้นเพื่อทำให้ผม มาเจอใครคนนี้ก็ได้ พอคิดแบบนั้นแล้ว ก็รู้สึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนั้นดีจังเลยนะ ที่เค้าไม่เลือกผม

“ ทีส วาดกลับมาแล้ว " ประตูคอนโดที่เปิดออก วาดเอ่ยทักคนที่อยู่ในนั้นเหมือนปกติ เสียงเห่าทักกลับของมัน กระโดดไปมาอยู่ตรงเท้าของอีกคนที่ก็ตั้งของไว้บนโต๊ะก็ยกขึ้นมาอุ้ม " วาดซื้อของมาฝากทีสด้วยนะ เดี๋วจะหั่นให้กินนะ " วางมันลงบนพื้นทีสก็ยืนรออยู่ตรงนั้น มันไม่ได้ดีใจเวลาเจอผมเท่าไหร่หรอก ยกเว้นจะหายไปหลายๆวัน  " หมอไปอาบน้ำได้แล้วนะ ดึกแล้ว "

“ นี่เมียหรือแม่ ถามหน่อย "

“ ตอนเช้าอย่าบ่นว่า ง่วงนอนให้ได้ยินแล้วกัน " วาดตอบกลับก่อนจะวางจานข้าวทีสที่หั่นไส้กรอกเป็นชิ้นเล็กๆให้เรียบร้อย ส่วนของที่เหลือกับอาหารที่ซื้อมาก็ถูกจัดเข้าไปในตู้เย็นจนหมด

“ โอ๋ๆ งอนเหรอ " ผมเดินเข้ามากอดอีกคน วาดที่กำลังนิ่งผมก็ดึงอีกคนให้เดินเข้ามาในห้อง " อาบน้ำกัน "

“ อาบคนเดียวสิ มาชวนอาบน้ำทำไม " วาดหันมาบอกตอนที่ผมทำท่าจะปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนของเจ้าตัว

“ ก็อยากจะอาบน้ำด้วยกัน "

“ ไม่อาบหรอก อาบทีไร ขาดทุนทุกที ไม่เคยได้อาบน้ำเลย หมอน่ะ โรคจิต หื่นกาม "

“ ก็มีแฟนน่ารัก " ผมบอก ตอนที่ก้มลงหอมแก้มวาดที่กำลังมองผมนิ่งๆ " มันก็ต้องหื่นใส่กันบ้าง หรืออยากให้ไปหื่นใส่คนอื่น  "

“ ก็ได้ แต่ไปแล้วอย่าคิดกลับมานะหมอ "

“ ไม่เอาอะ กลัวคนแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่ง "

“ ใครจะไปทำแบบนั้นกัน " วาดบอกก่อนจะก้มหน้าลง

“ ปากแข็งจริงนะ " ก้มลงมองอีกคนที่เหลือบตาไปมองที่อื่น ผมยิ้มตอนที่วาดหันกลับมามองแล้วถาม

“ หมอ "

“ หื้ม ว่าไง "

“ ไม่ชอบที่เปียกๆอะ ... คือ ถ้าจะทำ ขอที่แห้งๆนะ " เสียงพูดเบาๆที่ทำให้ผมยิ้มออกมา เผลอดึงอีกคนเข้ามากอดไว้แน่นอีกครั้งผมหอมแก้มวาด อีกคนก็กอดผมไว้

   ขาของผมเดินหน้า ขาของวาดที่เริ่มถอยหลัง ผมดึงร่างบางในอ้อมกอดลงนอนราบกับเตียงกว้าง แววตากลมที่เงยหน้าขึ้นมองแม้จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่อีกคนก็มักตื่นเต้นทุกครั้งที่ผมจะเริ่มทำอะไรแบบนี้ หอมแก้มนิ่มตอนที่ร่างนั้นเริ่มหดเกร็งตัว ผมเผลอหัวเราะออกมาอีกคนก็ตีเข้าที่หลัง

“ เจ็บนะครับ "

“ แล้วหัวเราะอะไรละหมอ นิสัยเสีย "

“ ก็กี่หนแล้ว ยังเกร็งตัวอยู่อีกเหรอ "

“ พูดเหมือนบ่อย " วาดบ่นก่อนจะถอนหายใจออกมา " แต่ก็ไม่รู้สิ ก็ตื่นเต้นนิ ไม่รู้จะเจออะไรบ้าง "

“ เจอลูกชายฉันเหมือนทุกทีนั่นแหละ " ผมบอกอีกคนก็จ้องหน้าผม ในแววตาที่กำลังมีอะไรบางอย่างหอมแก้มนั่นอีกครั้งก่อนจะเลื่อนลงมาจูบลงบนริมฝีปากของอีกคน แทรกลิ้นเข้าไปก่อนจะกอดไว้แน่น วาดตอบรับลิ้นของผมด้วยความไม่ประสา ผมเผลอยิ้มออกมาตอนที่ผละออกแล้วหอมแก้มอีกคนวาดก็ยิ้ม " วาด "

“ ครับ "

“ พี่รักนะ วาด " บอกแบบนั้นก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของอีกคน

“ วาดก็รักหมอ "

“ ไหนเคยบอกว่าไงจำไม่ได้แล้วเหรอ " ผมหอมแก้มอีกคนที่ยิ้มกว้างออกมา

“ วาดรักพี่เซฟเหมือนกันนะ " จูบลงบนปากสวยนั้น ไม่มีอะไรมีความสุขได้มากกว่านี้อีกแล้ว แค่ได้กอด ได้จูบ ได้อยู่ด้วยกัน สำหรับผมนั่นคือความสุขที่สุดแล้ว " หมอ "

“ หื้ม " ผมเรียกผมตอนที่ผมกำลังจูบลงบนซอกคอขาวของอีกคน ปลดกระดุมเสื้อที่กำลังใส่เผยผิวใต้ร่มผ้าที่เนียนนุ่ม

“ วาดจะไปเรียนต่อเมืองนอกนะ " 

   ทุกอย่างหยุดนิ่งลงตรงนั้น ผมมองหน้าอีกคนที่กำลังจ้องหน้าผม วาดลุกขึ้นมานั่ง สองแขนที่กอดผมไว้ เสียงเบาๆที่พูดอยู่ข้างหูของผม ราวกับมีดคมปลายแหลมที่กรีดลงมาบนหัวใจ

“ นานเท่าไหร่ "

“ สองถึงสามปี "

“ ไม่ให้ไปได้มั้ย " สองแขนที่ผมกอดร่างบางนั้นกลับ วาดซบหน้าลงบนไหล่ของผม

“ พ่อจะให้วาดไป หมอ..”

“ จะทิ้งกันไปแล้วเหรอ "

“ ไม่พูดแบบนั้นสิ ไม่ได้ทิ้งกันสักหน่อย อีกแปปเดียวก็กลับมา "

“ สำหรับฉัน ในช่วงเวลาที่ไม่มีนาย ไม่เคยผ่านไปเร็วหรอก "

“ หมอ "

“ นายจะให้ฉันอยู่คนเดียวได้ยังไง ทั้งๆที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอด  ใครจะเป็นคนปลุกฉันตอนเช้า ใครจะดูแลทีสให้ ใครจะเป็นคนบอกแม่ค้าว่า โจ๊กที่ฉันกินไม่ใส่ขิง คนที่จะทำแต่ของที่ฉันชอบ คนที่ฉันจะนอนกอด คนที่คอยทำให้ยิ้ม คนที่ทำให้ฉันมีความสุข  นายจะให้ฉันอยู่ยังไง ถ้าไม่มีนาย  "

“ หมอ " เสียงที่เรียกผมซ้ำ วาดที่กอดผมไว้ซบกน้าลงบนไหล่ก่อนจะร้องไห้ออกมา ความอุ่นของน้ำตาที่ไหลซึมลงบนเสื้อของผม

"  ฉันไม่ให้นายไป ไม่ให้ไป " ผมกอดอีกคนไว้แบบนั้น จะทำยังไงถ้าไม่วาด ผมอาจจะเป็นคนเข้มแข็งที่เคยผ่านความรักครั้งนึงมาได้ แต่หนนี้ ผมไม่รู้ ว่าผมจะเข้มแข็งพอสำหรับมันรึเปล่า

...........................................

ใครคิดถึงคู่นี้บ้าง หวังว่าจะยังมีคนรอคู่นี้อยู่นะคะ
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ในทวิตกับเฟส ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ค่า 

ตอนนี้มาตามสัญญา รายละเอียดเรื่องการจองและการโอนเงินเรื่อง Choice รักที่ต้องเลือก
มาแล้วค่าาาาาาาาา
สามารถอ่านได้ ที่ข้างล่างนี้เลยจ้า

ประกาศ !!  เปิดจองนิยายเรื่อง : Choice รักที่ต้องเลือก

เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ –  20 สิงหาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 15 กันยายน 2558

รายละเอียดของหนังสือ

ผู้เเต่ง : K.Kanom

ขนาด : A5 กระดาษถนอมสายตา

จำนวนหน้า : 1000+ ( หนังสือมีจำนวน 2 เล่ม )
แบ่งเป็นเนื้อหา
ตอนหลัก 44 ตอนจบ
ตอนพิเศษ 15 ตอน ( อาจมีบวกลบเพิ่มเติม )
- เรื่องราวของโรมอิน
- เรื่องราวของเซฟวาด ( 5 – 6 ตอน )
- เรื่องของเต
- เรื่องของไฟท์

ของเเถม : ที่คั่น , โปสการ์ด , สมุดโน๊ต

ราคา : 900 ( ไม่รวมค่าจัดส่ง)

รูปแบบหน้าปกหนังสือ

( ตัวอย่างภาพปกแบบร่าง การลงสียังเป็นแบบร่าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ )



เนื้อเรื่องย่อ

สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป

เพราะ

สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่

Choice รักที่ต้องเลือก

วิธีการสั่งจองและโอนเงิน

1. กรอกรายละเอียดดังต่อไปนี้
  ชื่อจริง – นามสกุล =
  ที่อยู่ ( อย่างชัดเจนและโดยละเอียด ) =
  จำนวนหนังสือที่ต้องการสั่ง =
   อีเมล์ =
2. ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
#คุณจะได้รับอีเมล์ตอบกลับ เรื่องรหัสผู้สั่งจอง เรื่องการโอนเงิน ( บัญชีธนาคาร ) และการแจ้งชำระการโอนเงินภายในอีเมล์ตอบกลับค่ะ
3. เมื่อโอนเงินแล้ว กรอกรายละเอียดดังนี้
   รหัสผู้สั่งจอง
  ชื่อจริง – นามสกุล
   ที่อยู่
   ภาพถ่าย สลิปบัตรการโอนเงิน
   เวลาที่โอนเงิน
   ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
4. รอรับอีเมล์ตอบกลับ เป็นอันเสร็จสมบูรณ์

หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ที่
ทวิตเตอร์ // @realkanom
เพจเฟสบุ๊ค // หนมมี่ผู้ใสซื่อ

ฝากด้วยนะคะ 

[tkaekaa]

  จบตอนได้ปวดใจมาก
อ่านไปยิ้มไปแท้ๆ ไหงตอนจบตอน มันถึงได้ :serius2:สงสารหมอเชฟเลย

[Yunatsu]

 
โอ้ยยยย
นึกว่าจะเปนเตไฟท์ๆๆๆ
ทำไมเป็นคู่นี่ แล้วเจ็บปวดดจังง
สงสารเซฟฟฟฟ
แต่....ถ้าเปนเรา
เราจะไปเรียนด้วย ดีไม๊
ไปด้วยกันเลย เอาทีสสสไปด้ยวยยยย

[GlassesgirL]

เซฟวาดน่ารัก พ่อแม่ลูก 5555 วาดน่ารักดูมีความสุขมากๆเวลาอยู่กับเซฟ
แต่วาดจะไปเรียนต่อจะต้องห่างกันจริงๆหรอ ไม่นะ 
แล้วใครจะดูแลทีสเป็นแม่ของทีสล่ะ

 

[manutty]

อ้าวๆ หวานกำลังฟิน เข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่ดีๆ ไฉนลงเอยตัดจบแบบนี้เล่า  น้องวาด หนูไม่ดูสถานการณ์เลยนะลูก ไปพูดตอนกำลังจะ    ได้ไง พี่เซฟหดหายหมดเบย เข้าใจนะว่าวาดจะต้องไปเรียนต่อ เพื่ออนาคตของน้อง พี่เซฟอย่ากังวลเลย เชื่อเถอะว่าวาดไม่ทิ้งพี่หรอก คนอย่างวาดถ้าลงด้วยตัดสินใจอะไรแล้ว เปลี่ยนยาก เหมือนจะอ่อนไหว แต่จริงๆเราว่าวาดใจแข็งมากนะ ตั้งแต่เรื่องไฟท์แล้ว ที่ถูกกันออกมา วาดยังทำใจยอมรับได้เลย และการที่วาดยอมก็ทำให้ได้มาเจอพี่เซฟนะ ถ้าคิดถึงไม่อยากห่าง ก็ไปเรียนพร้อมน้องเลยดิ ไปเปลี่ยนบรรยากาศที่โน่นก็ได้ 


ปล. คิดถึง ไฟท์ เต อ่ะ อยากรู้เรื่องของสองคนนี้บ้าง ตอนแรกยอมรับว่า เชียร์ไฟท์อินนะ แต่พออินเลือกโรมไปแล้ว มีเตเข้ามารู้สึกเคมีคู่นี้เข้ากันดี เหมือนเขาไม่ใช่คู่รัก แต่เป็นคนที่เข้าอกเข้าใจกัน เปอร์เซ็นจะอยู่ด้วยกันน้อยมากคู่นี้ เพราะไฟท์ไม่ได้เป็นเกย์มาตั้งแต่แรก ถึงจะรักอิน เข้ากันได้ดีกับเต แต่ไฟท์ก็ยังรักตัวเองและมีความรักในแบบของตัวเอง คือ รัก แต่ไม่จำเป็นต้องไปบอกใคร มีแค่เราสองคนก็พอ และดูเตก็จะรับได้ แต่วันหนึ่งถ้าไฟท์เจอผู้หญิงที่ถูกใจและเข้ากับลูกได้ ไฟท์ก็คงเลือกครอบครัวที่สมบรูณ์เป็นอันดับแรกแน่ๆ ไม่ว่าไฟท์หรอก คนเราคิดไม่เหมือนกัน มองว่าเห็นแก่ตัว แต่คนบางคนก็ไม่มองแบบนั้น แต่ที่ชอบคู่นี้เพราะเขาอยู่กันเหมือนเป็นเพื่อนใจ มากกว่าจะเป็นคู่รัก แบบอินกับโรม ที่พื้นฐานเป็นเกย์มาอยู่แล้ว เลยรับได้ แถมครอบครัวก็ยอมรับทั้งคู่ ดูเป็นคู่ที่สมบรูณ์แล้ว ถ้าไฟท์เตจะไม่ได้คู่กัน ก็ขอตอนพิเศษโมเม้นท์คู่นี้หน่อยเถอะให้เขาหวานหรือได้ใช้ชีวิตช่วงหนึ่งด้วยกันบ้างนะ คนเขียน เพราะดูแล้วคงไม่ได้คู่กันแน่ สองคู่นั้นบทสรุปคู่กันไปแล้ว เหลือแต่ชีวิตไฟท์ ชีวิตเต นี่แหละ ทั้งคู่คงเข้าใจกันและเลือกทางที่ดีที่สุดของตัวเอง แต่ยังคงมีมิตรภาพที่ดีต่อกันแน่