เตรียมร้องไห้ ไปกับเฮียได้เลยยยยยย 
ใจไม่แข็งพออย่าอ่าน เหอๆ --------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไม่คิดถึงกันเลยใช่มั้ย “ชู่ว์”
รักชาติสะดุ้งสุดตัว และยกมือขึ้นกุมที่ใบหูของตัวเอง หลังจากที่ก๋วยปล่อยร่างของตัวเองให้เป็นอิสระ แล้ว
ว่าแล้วว่าต้องโดนแกล้งแน่ ๆ โธ่โว้ย พลาดได้ไงวะ เป่าซะแรงเลย โอย ขนลุก
“เฮ้ย เล่นอะไรวะเฮีย ขนลุกเลย ผมไม่ชอบให้ใครมาเป่าหลังหูผมนะเฮีย เฮียเอามั่งมั้ยล่ะ มันสยิวกิ้ว ฮื่อ”
ก๋วยลงไปนั่งที่พื้นแล้วก็หัวเราะออกมา เงยหน้ามองคนที่ยังยกแขนตัวเองดู และเอามือปิดหูตัวเองเอาไว้ ทำให้ยิ่งตลกเข้าไปใหญ่ ว่าแล้ว ว่าต้องใช่แน่
เห็นหน้าตาตื่น ตอนก้มลงไปพูดใกล้ ๆ หูแล้ว เลยคิดว่าต้องใช่แน่ ๆ แล้วพอทำจริง ๆ ก็ปรากฏว่าใช่จริง ๆ ซะด้วย
“แบร่ ลื้ออยากโง่เอง ให้คนจับจุดอ่อนได้ อันนี้เพราะลื้อเปิดช่องโหว่เองนะรักชาติ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ตี๋หน้าโหดแกล้งแลบลิ้นใส่ คนที่ถอยออกไปยืนห่าง ๆ และยังคงกุมหูตัวเองเอาไว้แน่น
“เออ อย่าให้ผมรู้มั่งแล้วกัน ว่าจุดอ่อนเฮียอยู่ตรงไหน เอาคืนแน่เลยเว้ย” รักชาติยังคงเดินหนีออกไปห่าง ๆ จนก๋วยต้องยกมือขึ้นปิดปาก ยิ่งขำมากขึ้นอีก ที่เห็นท่าทาง หวาดระแวงของรักชาติ
“เอ้า มากินข้าว กิน ๆ ได้แล้ว เดี๋ยวอั๊วจะไปแล้ว พรุ่งนี้ว่าจะปิดร้านอีกวัน ตอนเช้าลื้อหาอะไรกินไปก่อนนะ กินนมกินอะไรไปก่อนแล้วกัน เพราะว่า กว่าจะมาอีกทีก็พรุ่งนี้ค่ำ ๆ เข้าใจมั้ย รักชาติ”
รักชาติก้าวเข้ามายืนและทิ้งกายลงนั่งอยู่ต่อหน้าคนที่จัดกล่องข้าวให้ หยิบช้อนมาตักข้าวกินแต่โดยดี
ก๋วยลุกขึ้นเดินไปหยิบผลไม้ที่เหลืออยู่ในตู้และหยิบจานที่เหลือแอปเปิ้ลสองสามชิ้นออกมาด้วย ค้นหามีดปอกผลไม้และเดินมานั่งปอกใส่จานอยู่ข้าง ๆ รักชาติที่กำลังเคี้ยวข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย
“พรุ่งนี้ มาค่ำ ๆ เลยเหรอ ไปด้วยคนไม่ได้เหรอ เขามีงานอะไรกัน ที่ศาลเจ้า อยากไปด้วย”
รักชาติเอ่ยถามคนที่กำลังปอกแอปเปิ้ลใส่จาน
ก๋วยหันมามองและหัวเราะเสียงเบา จะไปทำไม ร้อนจะตาย อยู่ห้องสบาย ๆ ดูโทรทัศน์ไปไม่ดีกว่าเหรอ
จะหาเรื่องไปลำบากทำไมกัน
“ลื้อจะไปทำไม กลางวันร้อน ถ้าเย็น ๆ อยากไปเดี๋ยวพาไป จะไปมั้ยล่ะ”
ก๋วยหันหน้ามาบอก และก้มหน้าก้มตาจัดการปอกผลไม้ต่อไป
“เฮีย เดี๋ยวเดือนหน้าทั้งเดือน เฮียไม่ต้องเอาข้าวมาให้ผมนะ ผมจะไปค้างหอเพื่อน ต้องทำโปรเจคขอจบ ถ้าเทอมนี้ผมจบได้ ก็สบายเลยเฮีย มีคนจองตัวผมไปทำงานแล้วด้วย ผมว่าจะคืนหอ แล้วก็จะย้ายของกลับบ้านดีกว่า
อยู่นี่ก็เปลืองด้วย คงไม่ค่อยได้เจอเฮียแล้วล่ะมั้ง”
รักชาติ นั่งกินข้าว อย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่ก๋วยกลับหยุดปอกผลไม้ และเงยหน้าขึ้น หันกลับไปมองคนที่เคี้ยวข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย แล้วทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาดื้อ ๆ ใจมันกระตุก มือมันชา ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป
ได้ฟังเรื่องที่ไม่เคยคาดคิด ไม่เคยนึกฝัน อยู่ดีๆ ทำไมรักชาติถึงได้........
ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านเหรอ.....
แล้ว....แล้ว
แล้วอั๊วจะทำยังไงล่ะ.....
แล้วจะ...จะ...ทำยังไง
“จะคืนห้องแล้วไปเลยเหรอ.....” เสียงที่เอ่ยถามเบาหวิว จนรักชาติต้องหันไปมอง
เฮียแกก็ถามแปลก ๆ ก็ใช่น่ะสิ จะให้อยู่เปลืองเงินหรือไง อยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้กลับมานอน
แล้วจะอยู่ให้เปลืองเงินทำไม
“อ้าว ก็ใช่สิเฮีย ก็เนี่ย ห้องก็ไม่มีอะไร เก็บของสองสามอย่าง หนังสือเรียน ไม่กี่เล่ม ผมก็ไปได้แล้ว”
ไปได้ง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ แล้ว.......แล้วอั๊วล่ะ
“ยังไงถ้ามาแถวนี้ผมจะแวะมากินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮียบ่อย ๆ นะ คงไม่ให้ใครเซ้งร้านไปใช่มั้ย”
ตี๋หน้าโหด ไม่ได้ฟังที่รักชาติพูด มือหยุดปอกผลไม้ และนั่งก้มหน้าเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น ใจมันหล่นหายไป
ตั้งแต่รักชาติบอกว่าจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว
ไม่มีแรงปอกผลไม้
เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ พูดอะไรไม่ออก นอกจากนั่งเงียบ ๆ และเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของรักชาติ
มึนงง
ตอนนี้กำลังมึนงงกับเรื่องที่ได้ยิน
ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
เงยหน้ามองใบหน้าของคนที่นั่งกินข้าว แล้วยิ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรได้ดีกว่าการนั่งเงียบ ๆ
สุดท้าย จึงขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ กับรักชาติ ดึงช้อนออกจากมือของคนที่กินข้าว
และรั้งร่างของคนที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ เข้ามากอดเอาไว้
กอด อย่างที่อยากกอดมานาน
แต่รักชาติกำลังอึ้ง นึกไม่ถึงว่าจะมีคนมากอดอย่างนี้
ฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบไล้ที่แผ่นหลัง แตะสัมผัสแผ่วเบา
รักชาติไม่ได้ขืนตัวออก แต่กำลังไม่เข้าใจตัวเอง ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ถ้าไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ กันแล้วรักชาติจะคิดถึงเฮียมั้ย”
คำถามของคนที่กอดเอาไว้ ทำให้รักชาตินิ่งเงียบ ด้วยความสับสน
คิดถึงเหรอ
ทำไมต้องคิดถึง
แต่ว่าใจมันเจ็บแปลบ ๆ และสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ถูกส่งมาพร้อมกับน้ำเสียงแผ่ว ๆ ที่ได้ยิน
“ไม่เอา ผมไม่คิดถึงเฮียหรอก ทำไมผมต้องคิดถึงเฮียด้วยล่ะ”
เพียงเท่านั้น เหมือนกับจะตายให้ได้ อยากจะหยุดหายใจให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ ใจที่ทำท่าจะหล่นไม่หล่นแหล่ หล่นตุ๊บ ลงกับพื้นทันที
ตี๋หน้าโหด คลายอ้อมแขนออก และหยิบจานผลไม้กลับไปเก็บไว้ในตู้เย็น
ก้าวเดินออกจากห้องของรักชาติโดยที่ไม่ได้มองหน้า
เพราะกลัว กลัวว่าจะเผลอไปแสดงท่าทางที่ทำให้รักชาติรู้ว่า..........รู้ว่า.........ตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่..
“เฮีย ทำไมวันนี้กลับเร็ว”
รักชาติเอ่ยถามด้วยความสงสัยทั้งที่ตายังจ้องรายการโทรทัศน์แทบไม่กระพริบ
“จะไปช่วยงานที่ศาลเจ้าต่อ เอาไว้พรุ่งนี้จะมารับไปเที่ยวงานแล้วกันนะ”
แค่บอกว่าจะมารับไปเที่ยวงาน รักชาติก็ยิ้มจนหน้าบาน และพยักหน้าอย่างดีใจ หันไปจ้องมองที่หน้าจอโทรทัศน์ และตักข้าวใส่ปากเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย
แต่ก๋วย เดินออกจากห้องของรักชาติด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป
เดินไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับไปมองที่ประตูห้องอีกครั้ง
เสียงที่ได้ยินยังก้องไปก้องมาในหู ดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น
“ไม่เอา ผมไม่คิดถึงเฮียหรอก ทำไมผมต้องคิดถึงเฮียด้วยล่ะ”
นั่นสินะ ทำไมต้องคิดถึงด้วย ก็ลื้อไม่ได้คิดอะไรกับอั๊วสักนิด แล้วลื้อจะคิดทำไมล่ะ ใช่มั้ยรักชาติ
ลื้อไม่ได้คิดอะไรกับอั๊วสักนิด
แล้วเรื่องอะไร ลื้อจะต้องมาคิดถึงอั๊วด้วยล่ะ อั๊วไม่น่าถามคำถามโง่ ๆ แบบนั้นออกไปเลยจริง ๆ
อั๊วไม่น่าถามลื้อเลย
TBC….
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=1&songID=V2BFFEFDPD
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 351549 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก