มาอัพแย้วน้า ว่าแต่ตอนที่แล้ว คิดไรกันน่ะ 
-------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน จะทำอะไรคร้าบบบบบบบบบบบ ไม่ให้เข้า ยังไงก็ไม่ให้เข้า ห้ามเข้า ออกไปเลย ห้ามเข้ามานะโว้ยยยยยยยยยยยย
รักชาติใช้มือดันประตูเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่มาหาในช่วงหัวค่ำ จะเป็นใครได้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร
แต่ตอนนี้ไม่ให้เข้า ทำไมล่ะไม่ให้เข้า มีอะไรมั้ย
“โอ้ยยยยยย ลื้อเป็นอะไรของลื้อวะรักชาติ เอาข้าวมาส่ง เอามาให้แล้วไล่กลับเหรอ นิสัยเสียจริง ๆ เลย ไม่ให้เข้าอั๊วก็จะเข้า หลีกรักชาติ หลีกเดี๋ยวนี้ ไอ้เด็กบ้านี่ ลื้อจะเอายังไงกับอั๊ว แรงดีนักใช่มั้ย ถ้าไม่เปิดอั๊วถีบประตูห้องลื้อแน่รักชาติ จะให้ถีบประตูหรือจะให้ถีบลื้อ”
อ๋อ จะถีบผมเหรอ เออ เข้ามาสิวะ อยากถีบก็เข้ามาเลย
รักชาติปล่อยให้ก๋วยเข้ามาในห้อง และตั้งการ์ดขึ้น เตรียมตัวพร้อมเปิดศึกวันทรงชัย
นั่นกลายเป็นว่าทำให้ตี๋หน้าโหด ต้องทำหน้าเหรอหรา เป็นบ้าแต่วันเลยรักชาติ
ลื้อมันประสาทเสื่อม สงสัยกินเหล้าสูบบุหรี่มากไป เลยกลายเป็นคนแบบนี้ กล้ามากที่มาตั้งการ์ดต่อหน้าอั๊ว
เดี๋ยว ลื้อได้รู้แน่ ปากดีจริง ๆ
“เอาไงรักชาติ ลื้อจะกินข้าวดี ๆ หรือว่าลื้อจะกินด้วยน้ำตา”
เห็นว่า รักชาติตั้งการ์ดไว้ และทำหน้าโหดใส่ ก๋วยก็เลยแกล้งแย้บ ๆ หมัดเข้าไป สองสามครั้ง ก็เห็นรักชาติตั้งรับได้ดี เออแบบนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย ยิ่งรักชาติตั้งรับมากเท่าไหร่ ก๋วยก็ยิ่งแกล้งปล่อยหมัดเข้าใส่มากเท่านั้น
สุดท้าย คนที่โวยวายกลายเป็นรักชาติซะเอง
“อะไรวะ เฮียเอาจริงใช่มั้ย เฮียจะต่อยผมจริง ๆ ใช่มั้ย ถ้าผมปากแตกผมจะเตะเฮีย”
อ้าว ไอ้เด็กเปรตนี่ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ก๋วยอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ยิ่งเห็นไอ้ท่าทางง้องแง้ง งอแงนั่นแล้ว ยิ่งอยากจะขำ แต่ก็ต้องเก็กหน้าเอาไว้ เออ เวลาลื้อบ้า ๆ ขึ้นมา อั๊วตามไม่ทันเลยรักชาติเอ้ย
“อั๊วก็เห็นว่าลื้อ การ์ดแข็งดี เลยลองแย้บไป แค่นี้กลัวเหรอ เด็กก็อย่างนี้แหละ”
ตี๋หน้าโหดนั่งลงที่พื้นโดยมีรักชาติตามลงมานั่งด้วยอีกคน ทั้งที่ยังมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่หน้าผาก
“เออผมมันเด็ก จะไปสู้ลูกสาวร้านอะไหล่ได้ยังไง อาหมวย ขาว ๆ อวบ ๆ เฮียคงถูกใจล่ะสิ แล้วเป็นไงไปดูตัวมาวันนี้ถูกใจเฮียมั้ยล่ะ แต่งเมื่อไหร่ก็บอกด้วยแล้วกัน ผมจะได้ไม่ไป” รักชาติพูดจาประชดประชัน ตี๋หน้าโหดที่ลงมือแกะกล่องข้าว แล้วก๋วยก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่พูดจาแปลก ๆ แต่วัน ลูกสาวร้านอะไหล่ที่ไหนวะ ขาว ๆ อวบ ๆ ลูกสาวร้านอะไหล่ เพิ่งจะสามขวบ ไปยุ่งกับเขาทำไมล่ะนั่น
“ก็น่ารักดี ทำไม ลื้อชอบเหรอ เออ ไม่นึกว่าหน้าตาอย่างลื้อจะชอบ หน้าไม่ให้”
ก๋วยแกะกล่องข้าว แล้วเดินไปหยิบช้อนมายัดเยียดใส่มือให้รักชาติ แต่ตอนนี้ คงไม่มีใครมีอารมณ์อยากกินข้าว
รักชาติหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วกระแทกช้อนใส่กล่องเสียงดัง ก่อนจะก้าวขาขึ้นไปบนเตียง
และล้มตัวลงนอนหันหลังให้ กลายเป็นคนไม่มีเหตุผลในทันที
“อีกแล้ว ไม่กินข้าวอีกแล้ว ลื้อจะกินดี ๆ มั้ย หรือจะต้องให้อั๊วเอาข้าวยัดปากให้”
ดูนะ ดูแต่ละคำที่พูดนะ เออ จะได้รู้ไว้ ว่าเฮียเป็นคนแบบนี้ พูดกับผมดี ๆ ไม่ได้ใช่มั้ย
ผมจะได้รู้ไว้ ผมจะได้จำไว้
“รักชาติ อย่ามาทำเป็นเงียบนะ กินข้าวเลย วันนี้ตอนเช้าอั๊วรีบไปศาลเจ้าเลยไม่ได้เอาข้าวมาส่ง เรื่องแค่นี้อย่ามาทำเป็นลีลาหาเรื่องไม่กินข้าวนะ ลุกขึ้นเลยรักชาติ”
อีกครั้งที่ต้องทั้งดึงทั้งลาก แต่รักชาติกลับแกล้งหลับตาและนอนนิ่ง ๆ เหมือนเด็ก ๆ สุดท้ายก็ต้องใช้มุกเดิม
ช้อนร่างขึ้นอุ้มเอาไว้
เรียวแขนของคนถูกอุ้ม เกาะอยู่รอบคอของตี๋หน้าโหด แต่ยังหลับตาแน่น ไม่ยอมคุยด้วย
ทำให้ก๋วยลอบยิ้มออกมา เออดี แกล้งหลับเองนะ อย่ามาหาว่าอั๊วใจร้ายแล้วกัน
“นับ หนึ่ง ถึง สาม ไม่ยอมลืมตา โยนทิ้งลงพื้นแน่ หนึ่ง สอง สาม....”
นับถึงสาม ก็เหมือนเดิม รักชาติก็ยังคงกอดคอก๋วยเอาไว้เหมือนเดิม จนก๋วยต้องนับอีกครั้ง
“หนึ่งแล้ว...นะ...คราวนี้โยนจริง ๆ นะไม่ลืมตา อั๊วโยนจริงนะรักชาติ สองแล้ว สอง สอง เอ้า สาม”
แค่เพียงนับไม่ทันจบ ตี๋หน้าโหด ที่ทำท่าจะโยนคนในอ้อมแขนลง กลับอุ้มคนที่ยังนิ่งเงียบ แล้วพาร่างนั้นวางลงบนเตียงอย่างช้า ๆ เกลี่ยปลายนิ้วแตะที่แก้มขาว ๆ เล่นอย่างหลงใหล
“ไม่กินก็ไม่กิน ไม่บังคับแล้ว....ง่วงนอนเหรอ...เมื่อคืนกลับมาดึกนี่นะ เลยง่วงนอนแล้วก็ต้องหงุดหงิดเป็นธรรมดา งั้นเดี๋ยวเฮียกลับก่อนแล้วกันนะ ถ้าตื่นแล้ว ก็ลุกขึ้นมากินข้าวด้วย ทิ้งไว้นาน ๆ .......เย็นแล้วไม่อร่อย”
ก๋วยก้าวลงจากเตียง และเก็บข้าวในกล่องใส่ถุง
เหนื่อยมั้ง
คงเหนื่อย เลยงอแง ทุกทีถ้าไม่อยากกินไปบังคับให้กิน ก็ยิ่งไม่ยอมกิน เป็นแบบนี้ตลอดเลย
ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน แต่ถ้าหิว ถ้าอยากกิน ก็จะลุกขึ้นมากินเอง ไม่ให้ต้องพูดมากพล่ามกันให้ยืดยาว
บ่นมาก ๆ เข้า เดี๋ยวก็หาว่าบ่นอีก จนบางครั้งไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงดี
“หิวข้าวแล้ว”
นั่นไง บทจะอยากกินขึ้นมา ก็ร้องว่าจะกิน บทจะดื้อ ไม่ต้องพูดถึง ดื้อเหลือเกิน
“ก็กินซะสิ ลงมากิน เดี๋ยวแกะกล่องให้ใหม่ มากินซะ อั๊วจะได้รีบ ๆ กลับ เสียเวล่ำเวลากับเด็กงี่เง่าจริง ๆ ต้องให้มาบังคับกินข้าวทุกวัน เมื่อไหร่จะกินข้าวเองได้ โดยไม่ต้องมีใครมาคอยกะเกณฑ์ ล่ะ ไหนบอกอั๊วหน่อยซิ”
ก๋วยบ่นนั่นบ่นนี่ไปเรื่อย และลงมือจัดข้าวในกล่องให้กับคนที่นั่งท้าวคางมองตาแป๋วจากบนเตียง นั่งมองหน้าคนที่จัดข้าวให้ แล้วก็หุบปากเอาไว้ไม่อยู่
“เฮีย ใครได้เฮียไปเป็นผัว โชคดีตายห่าเลยเนอะ ลูกสาวร้านอะไหล่ป่านนี้คงยิ้มแก้มปริแล้วล่ะสิ ว่าแต่เฮียเถอะ จะแต่งงานเมื่อไหร่ล่ะ เฮียคงชอบล่ะสิ สวยมั้ยเฮีย เล่าให้ผมฟังบ้างสิ”
เป็นการประชดประชันของรักชาติที่ก๋วยไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย แกะกล่องข้าวเสร็จ ก็หยิบช้อนยัดใส่มือและดึงแขนให้รักชาติลงมานั่งกินข้าว แต่หน้าแบบนี้ ใครเห็นก็รู้ว่า คนพูดคงอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่
“ลื้อจะเพ้อเจ้อไปใหญ่แล้วรักชาติ น้องเง็กลั้ง ลูกสาว กู๋เฮง เพิ่งจะสามขวบ อั๊วไม่ใช่พวกโรคจิตนะจะได้ทำอะไรชั่ว ๆ แบบนั้นได้ เด็กตัวกระเปี๊ยกขนาดนั้น ลื้อนี่หัวสมองคิดแต่เรื่องอกุศลอยู่ได้ กิน ข้าวซะ อย่ามาลีลา พูดมาก ๆ เมื่อยปาก “
เง็กลั้ง อายุ 3 ขวบ
อ้าว
แล้วทำไมน้องหมี่บอกว่า...........ไปดูตัวล่ะ
“แล้ววันนี้เฮียทำไมปิดร้านล่ะ จะให้คนเซ้งร้านจริง ๆ เหรอ” คำถามของรักชาติทำให้ก๋วยต้องนั่งจ้องหน้าของคนถามนิ่ง ๆ
“เซ้งร้าน อะไรของลื้อ นั่นมันป้ายที่แปะไว้แล้วลืมแกะออก ตั้งชาติกว่าแล้ว อีกอย่างที่ศาลเจ้ามีงาน อั๊วเลยต้องไปช่วยงานเขาบ้าง เดี๋ยวเขาจะว่าเอาได้ว่าลูกหลาน บ้านนี้ไม่มีกะใจจะไปร่วมงานด้วยเลย แล้วอั๊วก็กลับมาทำข้าวให้ลื้อกินนี่แหละ”
ไม่รู้ว่าตอนนี้รักชาติทำหน้าแบบไหน แต่ก๋วยเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังนั่งยิ้ม ยิ้มจนแก้มจะปริ ดวงตาคมระยิบระยับ อย่างน่าประหลาดใจ รักชาติขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียง และวางมือลงแตะที่ไหล่ของตี๋หน้าโหดที่ยังงงกับท่าทางแปลก ๆ ของรักชาติไม่หาย
จริงป่ะ ทำข้าวให้กินจริงเหรอ อ้าวงั้นข้าวที่กินอยู่ทุกวันนี้ เฮียก็ทำเองล่ะสิ ซึ้งนะเนี่ย น้ำตาจะไหลพราก ๆ แล้ว ซึ้งใจจริง ๆ เลย เฮียน่ารักจัง
รักชาติวางมือลงบนไหล่ ของก๋วย ไล่ปลายนิ้วไปตามแนวบ่า ออกแรงกดพอให้รู้สึก และรักชาติก็กดปลายนิ้วที่แผ่นหลังของก๋วยอยู่อย่างนั้น เอ่ยถามเสียงเบา จนแทบจะกลายเป็นเสียงพูดแบบออดอ้อน
“เฮีย เฮียเมื่อยหรือเปล่า.....ผมเป็นมือวางอันดับหนึ่งเลย ชมรมผม ผมนวดดีสุดแล้ว”
มันคงเป็นวันที่ตี๋หน้าโหด ทำหน้าเหวอได้มากเป็นประวัติการณ์ หันกลับไปมองคนที่นวดไหล่ให้แล้วยิ่งงง
“ลื้อเป็นอะไรของลื้อรักชาติ อั๊วไม่ได้ใส่ยาพิษในข้าวนะ” ก๋วยเอ่ยบอกคนที่นวดไหล่ให้แล้ว ก็ลอบยิ้มเล็ก ๆ อย่างมีความสุข เอ้อ เข้าท่าแฮะ นวดใช้ได้นี่หว่า รู้อย่างนี้จ้างนวดหลังให้นานแล้ว
“เฮีย เงียบๆ มั่งเหอะน่ะ ผมอารมณ์ดี นาน ๆ ผมจะนวดให้ใครแบบไม่เก็บตังค์นะ รู้หรือเปล่า”
เสียงหัวเราะเบา ๆ จากด้านหลังทำให้ก๋วย ยิ่งดีใจมากขึ้น
ก็นั่นน่ะสิ นาน ๆ ทีลื้อถึงจะอารมณ์ดี แบบนี้น่ะสิ อั๊วถึงได้คิดว่ามันแปลก แปลกประหลาดพิสดาร ไม่น่าเชื่อ
นี่มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า ชักไม่มั่นใจแล้ว
“ทำไม กลัวผมเอามีดแอบไว้แทงคอเฮียเหรอ ผมไม่คิดสั้นแบบนั้นหรอก อย่างเฮีย ต้องโดนรัดให้หายใจไม่ออก เหมือนโดนงูอนาคอนด้ารัดแหละ ที่วันก่อนเราดูสารคดีกันไง เฮียตัวใหญ่ เอาแบบนั้นแหละ ให้งูรัด ให้กระดูกแหลก ๆ ตัวนิ่ม ๆ เลยมันถึงจะดี เฮียว่างั้นมั้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
รักชาติปากกล้า หัวเราะร่า อย่างมีความสุข แต่เพียงไม่นาน ต้องตกใจ แล้วผงะถอยหนีออกห่าง ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของคนที่เล่นทีเผลอ จู่ ๆ ก็ลูกพรวดพราดขึ้น แล้วเอื้อมแขนมารัดร่างทั้งร่างของรักชาติเอาไว้และรั้งเข้าไปกอดไว้แน่น แกล้งกอดแน่น ๆ จนแทบหายใจไม่ออก
ดวงตาเรียวรี พราวระยับ มาพร้อมกับรอยยิ้ม สดใส ที่รักชาติไม่เคยได้เห็น
เฮ้ย.................ทำไมยิ้มได้ขนาดนี้ล่ะ
ยิ้มแบบนี้ได้ด้วยเหรอ ทำไมยิ้มได้ล่ะ ไม่เห็นเคยยิ้มแบบนี้ให้ดูเลย
เห็นทำแต่หน้าบึ้งตลอด ก็แล้วถ้ายิ้มได้ขนาดนี้ ทำไม ไม่ทำให้เห็นตั้งแต่แรกวะ
เฮียยิ้มสวย.......มาก....ยิ้มแล้วดูใจดี.......น่ารัก........และ....
รักชาติถึงกับตะลึง กับรอยยิ้มของคนที่กอดเอาไว้แน่น ใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
อยากจะแหกปากด่า แต่กลับไม่มีเสียงออกมา ได้แต่นิ่งจ้องมองค้างอยู่อย่างนั้น
“มองอะไร.....อยากโดนรัดจนตัวนิ่มกระดูกแตกตายหรือไงรักชาติ” น้ำเสียงแผ่ว ๆ ที่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหู ทำให้คนถูกกอดขนลุกซู่ ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าของคนที่ยังไม่คลายอ้อมแขน
ใจสั่น
ตัวเริ่มสั่น
ทำอะไรไม่ถูก แม้แต่จะพูดเสียงยังดังอึก ๆ อัก ๆ อยู่ในลำคอ ไม่มีเสียงจะพูด ได้แต่พยายามจะแกะมือคนที่กอดเอาไว้ออกจากร่าง
“เฮียปล่อยเถอะ เดี๋ยวกระดูกผมแตกตาย หายใจไม่ออกแล้วเฮีย” ไม่รู้ว่าตอนนั้นหน้าแดงหรือเปล่า แต่รู้สึกแปลก ๆ ยิ่งสายตาของอีกฝ่ายแล้ว ยิ่งไม่กล้ามอง มันวูบ ๆ วาบ ๆ พิกล
สายตาแปลก ๆ นัยน์ตาหวานเชื่อมจนน่าตกใจ พร้อมกับที่ใบหน้าของก๋วยโน้มลงมาหาคนที่ยังจ้องหน้าตาแป๋ว
เฮ้ย ก้มลงมาทำไมวะ
อย่านะเฮีย ก้มหน้าลงมาทำไม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะทำอะไรผมวะเฮีย ม่ายอาวววววววววววววว
อย่านะเว้ย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
TBC….
---------------------------------------------------------------------------------------------
รู้นะคิดไรกัน แล้วระวังจะผิดหวัง
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 351713 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก