เศร้านะตอนนี้ ใครจะอ่านคิดดีๆ และแล้วก็จะหายไปอีกหน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไม่หวังได้รับกลับคืน
ตีสาม ก็แค่ตีสาม บอกแล้วว่าจะไปกินเหล้ากับเพื่อน ไม่ใช่ว่าไม่ได้บอก
มารอเอง จะไปโทษใครได้ รักชาติไม่ได้บังคับให้รอ มาเอง แล้วก็รอเอง
จะไปพูดอะไรได้ ถ้าไม่พอใจ ก็แค่กลับไป ก็เท่านั้น
ก็เท่านั้น ก็เท่านั้น ก็เท่านั้น
ก๋วยนั่งชันเข่าพิงประตูห้องของรักชาติ แล้วก็มองข้าวในกล่องที่ป่านนี้คงจะเย็นชืดไปหมดแล้ว
มาตั้งแต่สองทุ่ม......รอ....แล้วก็รอ....แล้วก็รอ...รอ..รอ..รอ..
รอชนิดที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักชาติจะกลับมาหรือเปล่า
ได้ยินเสียงคนเดิน ก็ดีใจ คิดว่าน่าจะเป็นรักชาติ แต่ก็ไม่ใช่
ยืนรอ จนกลายเป็นนั่งรอ มองนาฬิกา หลายสิบรอบ แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีใครมา
รักชาติไม่กลับมา
นั่งรอจนเผลอหลับด้วยความอ่อนเพลีย แล้วก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฝีเท้าของคนที่เดินเข้ามาใกล้
เงยหน้าขึ้นมองอย่างดีใจ
แต่ก็ไม่ใช่รักชาติ
ก๋วยนั่งหัวเราะ เหมือนเยาะเย้ยตัวเองอยู่ในที
ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ รู้แต่ว่า ร่างกายมันมาตามสมองสั่ง โดยมีความรู้สึกของตัวเองสั่งการสมองให้ต้องมา
มานั่งทรมานทรกรรมรอ ทั้งที่เวลานี้ คือเวลาที่กำลังนอนหลับสบายที่สุด
เมื่อก่อน เก็บร้านเสร็จ สามทุ่ม อาบน้ำ และเข้านอนแค่หัวถึงหมอน ก็หลับไม่รู้เรื่อง
แต่ตอนนี้ เปลี่ยนไปแล้ว
เก็บร้านเสร็จ ต้องรีบทำกับข้าว ต้องไปหาของกินให้รักชาติ แล้วต้องรีบกระหืดกระหอบ เอาข้าวมาส่ง ให้ไม่เกินสองทุ่มครึ่ง
เพราะกลัวว่าคนที่เพิ่งกลับจากไปเรียน จะหิวข้าวจนทนไม่ไหว
นั่งรอจนรักชาติกินข้าวหมดเพื่อรอเอากล่องข้าวกลับบ้าน
เพื่อที่รุ่งเช้าจะได้ซื้อขนม ซื้อข้าวต้มมาให้กินอีกครั้ง
บางวันรักชาติไม่ตื่น ก็แขวนข้าวเอาไว้ให้ที่หน้าห้อง
ถึงเวลา เดี๋ยวเด็กโง่คนนั้น ก็เอาข้าวไปกินเอง
แค่ได้ทำให้ ทำให้ เพราะว่า...........รัก........ถึงได้ทำ
ที่ทำให้ทั้งหมด ก็เพราะว่ารัก คำเดียวเท่านั้น
รักแบบที่บอกตัวเองตั้งแต่แรก ว่าคงไม่มีทางได้ความรักกลับคืน และไม่เคยคิดหวังจะได้
แม้จะแอบปลอบใจตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้มีกำลังใจ มันก็เท่านั้น
การรักใครสักคน ทำให้สามารถทำอะไรมากมาย เพื่อคนเพียงคนเดียว ได้จริง ๆ สินะ
เพื่อคนเพียงคนเดียว.............เพื่อรักชาติ......ทำแบบนี้ให้รักชาติ...ทำให้เพียงคนเดียว......
ก๋วยนั่งยิ้มเรื่อย ๆ ปลอบใจตัวเองเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น ก่อนจะก้มมองที่นาฬิกาข้อมืออีกครั้ง
ตีสามครึ่ง ...........
วันนี้รักชาติคงไม่กลับมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นต้องกลับบ้านไปนอนพักสักหน่อยแล้วล่ะ
เดี๋ยวต้องตื่นไปซื้อของตอนตีห้าอีก....
มันก็ช่วยไม่ได้นะ ไม่ได้มีใครบังคับ มาเอง ทั้งที่รักชาติบอกแล้วว่าจะไปกับเพื่อน ก็ยังมา
ยังดื้อมาเอง...แบบนี้...มันก็ช่วยไม่ได้ จริง ๆ
ก๋วยเตรียมจะลุกขึ้นยืน แต่เพราะเสียงฝีเท้า ที่จำได้ดีของคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
ทำให้ต้องหันหน้าไปมอง แอบหวังเล็ก ๆ อีกครั้งว่าจะใช่ และครั้งนี้ มันก็ใช่จริง ๆ
.........รักชาติ...........
ร่างที่เดินเซไปเซมา เดินเข้ามาใกล้ขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น
หัวใจของก๋วยเต้นระทึก ชนิดที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นั่งนิ่ง ๆ ตัวแข็งเกร็ง
จนร่างนั้นมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
และย่อเข่าลงนั่งมองหน้าของก๋วย
เพียงเท่านั้น ตี๋หน้าโหดกลับรู้สึกว่าใบหน้าชาวูบ เมื่อรักชาติส่งยิ้มให้ และหัวเราะเสียงเบา
กลิ่นเหล้า.......
คงกินเข้าไปเยอะ.....สินะ ก็บอกแล้วว่าไปกินเหล้ากับเพื่อน มันก็ต้องได้กลิ่นเหล้าเป็นธรรมดา
"อ่ะ....คุณพ่อครับ....กลับมาให้ด่าแล้ว......ยังอยู่รออีกเหรอ...นึกว่าจะกลับไปแล้วซะอีก..เมื่อกี้กลับมารอบหนึ่งแล้วแหละ
ผมเห็นคุณพ่อก๋วย ยืนรออยู่ เลยต้องรีบไป ไม่งั้นเดี๋ยวโดนด่า...ซวยเลย....นึกว่ากลับแล้วซะอีก...ที่ไหนได้
ยังอยู่อีก....งั้นก็ต้องโดนเฮียด่าอีกแล้วสิเนี่ย....อ่ะ..ด่ามา...ล้างหูรอแล้ว..พร้อมแล้วครับ"
ใบหน้ายิ้ม ๆ ดวงตาปรือปรอย ท่าทางอารมณ์ดีเกินปกติ ทำให้ก๋วยต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ใจมันสั่น......ไม่เข้าใจว่าทนฟังสิ่งที่รักชาติพูดได้ยังไง ก็แค่อยากมาเห็นหน้า อยากให้รักชาติกินข้าว ก็เท่านั้น
เท่านั้นจริง ๆ ไม่ได้คาดหวังอะไร แต่นี่กลับกลายเป็นว่า
รักชาติกลัวที่อั๊วจะมารอเพื่อด่าว่า ถึงได้ต้องรีบหนีเวลาที่เห็นหน้าอย่างนั้นเหรอ....กลัวว่าจะโดนด่า...ถึงได้ต้องไปกับเพื่อน....อย่างนั้นเหรอ
ในเวลานี้ ก๋วยไม่มีอะไรจะพูดได้อีก ได้แต่นิ่งเงียบ นั่งอยู่เงียบ ๆ และมองกล่องข้าวในถุง
นิ่งมองอยู่นาน และตัดสินใจยื่นถุงข้าว ยัดใส่มือของรักชาติที่ยังคงยิ้มจนตาหยี แถมซ้ำยังหัวเราะเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
"เด็กโง่เอ้ย...ทำไมถึงคิดว่าเฮียจะด่ารักชาติได้ล่ะ...ก็รักชาติบอกเฮียแล้วไม่ใช่เหรอ..ว่าจะไปกับเพื่อน...เฮียไม่ได้รอรักชาติหรอก
แค่เป็นห่วง....กลัวว่าจะปวดท้องเพราะหิวข้าว เหมือนครั้งที่แล้วอีก....กลับมาก็ดีแล้วนะ....เข้าห้องไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนซะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว...รู้มั้ย"
ฝ่ามืออุ่น ๆ เอื้อมมาลูบไล้เส้นผมของคนที่นั่งยิ้ม ลูบไล้เบา ๆ และส่งยิ้มจาง ๆ มาให้
รอยยิ้มเศร้า ๆ รอยยิ้มที่แม้แต่คนเมา ยังรู้สึก.....ถึงความหมองเศร้า
"เข้าห้องได้แล้ว..ถ้าเกิดว่าหิวก็กินข้าวซะนะ แต่ข้าวมันคงเย็นหมดแล้ว แต่คงพอกินได้
ตอนแรกเฮียคิดว่าจะมาปอกแอปเปิ้ลให้รักชาติกินอีก แต่ว่า....ตีสามครึ่งแล้ว....รักชาติคงอยากนอนพักผ่อนแล้ว...งั้นเฮียกลับแล้วล่ะ...เฮียไปก่อนนะ"
ก๋วยลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ และก้าวเดินออกจากหน้าห้องของคนเมา ที่ได้แต่มองตาม ด้วยความไม่เข้าใจ
เอียงคอมองคนที่เดินจากไปเรื่อย ๆ
ไม่เข้าใจหรอก ตอนนี้ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น
รู้แต่ว่า มือของเฮีย อุ่น.........
อุ่น.......
อบอุ่น....
อบอุ่นไปถึงหัวใจ.....
รักชาติไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด ได้แต่ยกมือขึ้นจับที่ผมของตัวเอง และก้มมองฝ่ามือของตัวเอง ด้วยความไม่เข้าใจ
"ไม่เห็นอุ่นเลยอ่ะ....ทำไมหว่า...มันไม่อุ่นอ่ะ...ทำไมมือเฮียก๋วยอุ่นกว่าล่ะ....งง..ไม่เห็นเข้าใจเลย ไม่เข้าใจ"
คนเมา นั่งอมยิ้มอยู่หน้าห้อง แต่เมื่อก้มมองมือของตัวเอง รู้สึกว่ากำลังสับสนกับความรู้สึกบางอย่าง
ชะเง้อคอมองหาคนที่เดินจากไปแล้ว อยากจะตะโกนเรียกและรั้งเอาไว้ แต่ก๋วยเดินจากไปแล้ว
สุดท้าย ทำอะไรไม่ได้ จึงได้ไขกุญแจเข้าห้อง และเดินตรงดิ่งไปค้นหาช้อน
ทิ้งกายลงนั่งที่พื้นห้อง ลงมือแกะข้าวในกล่องกิน
หิวแล้ว.....ข้าวอร่อย.....กินข้าวดีกว่า....
"เฮีย....พรุ่งนี้ผมอยากกินข้าวผัดพริก..เฮียทำให้กินหน่อยสิ"
รักชาติเอ่ยบอกเหมือนทุกวัน แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา
มีแต่ความเงียบ ความเงียบงัน......เพราะว่ามันมีแต่ความเงียบ...เหมือนกับว่าตอนนี้เหลือตัวคนเดียว
เฮียไม่อยู่เหรอ......เฮียไปไหนล่ะ....เฮียไปไหน....
"เฮีย...ผมอยากกินข้าวผัดพริก....เฮีย...หายไปไหน..ผมอยากกินข้าวผัดพริก"
หยดน้ำคลอที่หน่วยตา และรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่าง กำลังคลืบคลานเข้ามาในหัวใจ จนทำให้ทนอยู่คนเดียวไม่ได้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมา หรือเป็นเพราะขาดสติ แต่ตอนนี้รักชาติขึ้นไปนั่งคู้ตัวอยู่บนเตียง กอดเข่าของตัวเองเอาไว้แน่น
นัยน์ตาคมสั่นระริก เมื่อมองไปทั่วทั้งห้องแล้วไม่พบใคร หยดน้ำตามากมายหลั่งรินรดที่ข้างแก้ม ยากที่จะควบคุม
ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงสะอื้นไห้ จนระงับเอาไว้ไม่อยู่
"เฮียหายไปไหนล่ะ ฮือ เฮียหายไปไหน ผมจะกินข้าวผัดพริก ผมจะกิน ผมหิวแล้ว ฮือ"
รักชาติยกมือขึ้นปาดน้ำตาเหมือนเด็ก ๆ
ไม่รู้ตัว ว่าเวลาที่เมา จะเป็นบ้าได้ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าร้องไห้คิดถึงใคร
แต่เหงา...รู้สึกว่าเหงา....รู้สึกว่าทนไม่ได้ที่ต้องอยู่คนเดียว.....เวลานั้น รู้เพียงแต่ว่า อยากได้ใครสักคนที่จะยกมือขึ้นลูบที่ผม
อยากได้ใครสักคนมากอด และบอกว่าอย่าร้องไห้ .........
"เฮียก๋วย หายไปไหน...เฮียหายไปไหนอ่ะ เฮีย"
รักชาติยังคงร้องไห้บ้าบออยู่คนเดียว ร้องอยู่อย่างนั้น ร้องอยู่คนเดียว ร้องจนเพลีย ร้องจนแทบไม่เหลือน้ำตา
ร้องจนเผลอหลับไปท่ามกลางความรู้สึกของตัวเอง ท่ามกลางความรู้สึกที่อยากได้ใครสักคนมาอยู่ใกล้ๆ เพื่อปลอบใจ
ให้ความเหงาเจือจางลงบ้าง
แค่ใครสักคน ใครที่ทำให้รู้สึกอุ่นไปถึงหัวใจ
TBC..
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 339728 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก