ทวงกันจังเลย เดี๋ยวหายไปซักเดือนดีไม๊ 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน รุกฆาต รักชาติปรือตาตื่นขึ้น ด้วยความงุนงง ก่อนจะยกมือขยี้ตาซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง ให้ตื่นเต็มตา
อ้าว อกหักนี่หว่า
ตอนนี้กำลังอกหัก อุตส่าห์ลืมได้ตอนหลับ พอตื่นขึ้นมา สมองก็คิดขึ้นมาทันที
ทำยังไงดี จะทำยังไงดี จะเป็นบ้าอีกแล้ว
ห้องทั้งห้องมืดมิด เหมือนกล่องกระดาษสี่เหลี่ยมดำ ๆ
รักชาติลุกขึ้นนั่งกอดเข่า ไม่สามารถจะทำอะไรได้อีก นอกจากนั่งคิด
คิดถึงหน้าของหมี่ น้องหมี่มีแฟนแล้ว มีแฟนแล้วจริง ๆ เหรอ
ทั้งที่รักน้องหมี่ แอบชอบน้องหมี่ และคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าน้องหมี่มีใจให้
แต่กลับกลายเป็นคิดไปเองฝ่ายเดียว ไอ้รัก
ไอ้รักเอ้ย ไอ้โง่ อย่างมึงจะไปสู้ลูกชายร้านทองได้ยังไง
ยิ่งคิด ก็ยิ่งเศร้า ยิ่งเศร้าก็ยิ่งเจ็บที่หัวใจ จนไม่เป็นอันทำอะไร ได้แต่นั่งกอดเข่า แล้วก็ถอนใจซ้ำ ๆ ซาก ๆ
คนอกหัก มันไม่มีแรงขนาดนี้นี่เอง ไม่อยากทำอะไร อยากจะนั่งเงียบ ๆ อยู่อย่างนี้ทั้งวันทั้งคืน
อยากจะหลับไปแล้วไม่ต้องตื่น อยากจะไม่คิดอะไร แต่ก็ยิ่งคิด
ห้องทั้งห้อง อบอวลไปด้วยกลิ่นบุหรี่
และรักชาติก็เดินลงจากเตียงค้นหาบุหรี่ในลิ้นชักมาจุดสูบอีกครั้ง
อยากจะร้องไห้ แต่ทำยังไงก็ร้องไม่ออก น้ำตามันตกใน เจ็บที่หัวใจ
มันเจ็บ มันอึดอัด เหมือนจะทำอะไรไม่ได้
อีกครั้งที่ควันจาง ๆ ลอยขึ้นสูง และอบอวลไปทั่วทั้งห้อง
กลับมาได้ยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่า รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว
อ๋อ ใช่ ไอ้ก๋วย ไอ้ก๋วยมันพากลับมา
มันจูงแขนแล้วพากลับมา แล้วมันก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
จนหลับไป ........... เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่คนที่พากลับมา ทำไมกลายเป็นไอ้ก๋วย ไอ้ตี๋หน้าโหด
ไอ้คนที่ทำให้อยากร้องไห้ ทำไมถึงกลายเป็นมันไปได้
บุหรี่มวนแรก ถูกวางลงบนที่เขี่ยบุหรี่ เมื่อมีเสียงเคาะประตูรัวดังหลายครั้ง
กูไม่มีอารมณ์คุยกับใครทั้งนั้น คนอกหัก มันรู้กันบ้างมั้ยว่ากูอกหัก มันจะมาเคาะประตูเรียกทำไมวะ
รักชาติยังคงนั่งนิ่ง ๆ และเมื่อเสียงรัวประตูดังซ้ำ ๆ ไม่ยอมหยุด จึงจำใจต้องลุกขึ้นไปเปิด และก็พบว่า คนที่มาหาในยามดึกเป็นใคร
"เฮีย....." รักชาติเพียงแค่เปิดประตูให้มองเห็นคนที่มาเยือน แต่พอเห็นว่าเป็นใครที่มาหา ก็พยายามจะผลักประตูปิดทันที
"โธ่ นึกว่าจะดูแย่กว่านี้ ไม่เห็นเป็นอย่างที่คิดไว้เล้ย มาเสียเที่ยวจริง ๆ ว่าจะมาดูหน้าคนอกหักซะหน่อย"
ตี๋หน้าโหด เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเหมือนเยาะเย้ยอยู่ในที นั่นทำให้รักชาติใช้มือดันประตูปิด ไม่ยอมให้ก๋วยเข้ามา
"เหม็นจริง ๆ ห้องลื้อมีแต่กลิ่นบุหรี่ ขนาดยืนอยู่ข้างนอกยังได้กลิ่น ดีแล้วที่อั๊วไม่ให้หมี่คบกับลื้อ เสเพลแบบนี้ ไม่ไหว ไม่ไหว"
คำพูดของก๋วย ทำให้รักชาติต้องถอนใจ และปล่อยมือให้อีกฝ่าย ดันประตูเข้ามาได้
ตอกย้ำเข้าไปเถอะว่าไม่เหมาะสม ตอกย้ำกันให้พอ ให้สะใจ กูมันไม่ดี ไม่มีอะไรเทียบคนอื่นได้ มีแต่ใจ จะไปสู้ลูกชายร้านทองได้ยังไง
เอาเลย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว มาเลย มาเหยียบให้จมดินไปเลย มาเยาะเย้ยถากถางให้พอ เอาให้ตายไปเลย จะได้รู้แล้วรู้รอดกันไป
ตี๋หน้าโหด ก็ก้าวเดินฉับ ๆ เข้ามาในห้อง
กดเปิดสวิทไฟ จนห้องสี่เหลี่ยมมืด ๆ สว่างขึ้น
ควันที่ลอยคลุ้ง จากมวนบุหรี่ที่ถูกจุดและวางทิ้งไว้บนที่เขี่ยบุหรี่
ม่านหน้าต่างถูกปิดไว้มิดจนแทบไม่มีอากาศหายใจ
รักชาติทิ้งกายลงนั่งอยู่ข้างเตียง ส่วนก๋วยเดินไปดับบุหรี่ที่ถูกจุด วางกล่องข้าวที่ถือติดมือมาด้วยไว้บนโต๊ะ
แล้วถือวิสาสะเดินไปเปิดม่าน ออกจนหมด เพื่อถ่ายเทอากาศ
ส่วนรักชาติเอาแต่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเตียง และก็ก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมสนใจคนที่เดินมาทิ้งกายลงนั่งต่อหน้า
และจ้องเอาจ้องเอา อย่างกับไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แต่รักชาติก็เอาแต่นั่งเฉย ไม่ทักทาย ไม่พูดไม่คุย
หน้าเศร้า ๆ แบบนี้ดีตรงไหนกัน อั๊วไม่ชอบให้ลื้อเป็นแบบนี้เลยรักชาติ
นั่งกระพริบตาปริบ ๆ เหมือนคนไม่มีวิญญาณ นี่ดีที่ลื้อยังพูด ถ้าไม่พูดอะไรเลย จะเป็นยังไงกัน
อั๊ว ไม่รู้จะทำยังไงดี ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
ตั้งแต่ตอนเช้า ที่อั๊วมาส่ง ลื้อคงไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้ก็คงไม่อยากทำอะไร อยากอยู่เงียบ ๆ อย่างนี้ อั๊วจะเกะกะอยู่เป็นเพื่อนลื้ออย่างนี้แหละ
อั๊วทนเห็นลื้อ นั่งเงียบ ๆ อยู่คนเดียว ไม่ได้จริง ๆ กลัวว่าจะทำอะไรลงไป จนป่านนี้แล้ว ก็ยังไม่ยอมร้องไห้โวยวาย ตีโพยตีพาย
แบบนี้มันยิ่งแย่กว่า เสียใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลยแบบนี้ อั๊วปล่อยให้ลื้ออยู่คนเดียวไม่ได้จริง ๆ
ดวงตาเรียวรี จ้องมองคนที่นั่งเหม่อ ไม่พูดไม่จา ไม่ขยับร่างกาย ไม่พูด ไม่คุย ไม่โวยวาย แล้วก็ยิ่งสงสารมากยิ่งขึ้น
รีบเก็บร้าน ก็เพื่อจะมาดู ว่าเป็นยังไงบ้าง กระวนกระวาย จนแทบไม่ได้ขายของ เพราะอยากมาดูให้เห็นกับตาว่าไม่เป็นไรจริง ๆ
พอได้มาเห็นแบบนี้แล้ว ก็ค่อยสบายใจขึ้น
"เฮียกลับไปซะที ผมจะนอน ผมง่วงแล้ว ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวเหอะ อย่ามานั่งมองผมด้วยความสมเพชแบบนี้เลย"
น้ำเสียงแผ่วเบา เอ่ยบอกกับตี๋หน้าโหด อยากจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหลับตานอนซะ แต่ตอนนี้ ไม่มีแรงจะลุกขึ้นยืน
"อั๊วไม่ได้อยากมาหรอกนะ แต่หมี่ทำข้าวใส่กล่องฝากมาให้ลื้อ อั๊วก็เลยต้องมา"
ทำกับข้าวมาให้เหรอ น้องหมี่
ทำกับข้าวฝากมาให้.........ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ พี่รักชาติคงดีใจ แล้วก็นั่งมองข้าวในกล่องแล้วนึกถึงหน้าใส ๆ ของคนที่ทำมาให้
กินอย่างมีความสุข เอร็ดอร่อย แต่ตอนนี้.......พอถึงตอนนี้......
"เฮีย สงสารผมเถอะเฮีย แค่นี้ผมก็จะตายอยู่แล้ว ทำไมเฮียถึงได้ใจร้ายใจดำกับผมขนาดนี้ เฮียเอาข้าวมาให้ผม เฮียคงสะใจที่เห็นผมได้แต่นั่งมองข้าวใช่มั้ย
ใจผมไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้นหรอกนะเฮีย สงสารผมเถอะ อย่าทำให้ผมเสียใจยิ่งกว่านี้เลยเฮีย หรือว่าอยากเห็นผมตายตรงหน้าเฮียถึงจะพอใจ"
รักชาติฝืนใจเอ่ยบอกออกไปด้วยท่าทีสงบ หวังเพียงว่าน้ำเสียงที่พูดคงจะไม่สั่น จนอีกฝ่ายจับอาการได้
ท่าทางและคำพูด จึงกลายเป็นการพูดเรื่อย ๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด ทั้งที่แววตาสั่นไหว จนก๋วยเองยังรู้สึกได้
อั๊วไม่เคยรู้เลยว่าอั๊วจะต้องมานั่งเครียด เพราะกลัวว่าคน ๆ หนึ่งจะเป็นอะไรมากมั้ย กินข้าวหรือยัง อาบน้ำหรือยัง ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
ลื้อรู้มั้ย เวลาที่เห็นว่าคน ๆ นั้นกำลังทุกข์ใจ ทั้งที่เขาก็ไม่ได้เห็นอั๊วอยู่ในสายตาเลยสักนิด แล้วอั๊วเองก็แสดงความรู้สึกไม่เก่งเอาซะเลย
อั๊วไม่ได้หวังให้เขามาตอบรับความรู้สึก แต่อั๊วเป็นห่วง อั๊วถึงได้อยากดูแล
ตี๋หน้าโหด จ้องมองใบหน้าของคนที่นั่งนิ่งๆ แล้วอยากจะพูดสิ่งที่ใจคิดออกมา แต่ก็ทำได้แค่หุบปากเงียบเอาไว้
แล้วใช้ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่หัวคิ้วของรักชาติ
"ยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ ไม่สมเป็นลื้อเลย"
ฝ่ามือของก๋วยเหนี่ยวรั้งร่างของคนที่นั่งนิ่งเงียบ ให้เข้ามาซุกอยู่ในอ้อมแขน
ดึงเข้ามากอดง่ายดาย โดยที่เจ้าของร่างแทบไม่รู้ตัว แถมยังลูบไล้แผ่นหลังของร่างนั้นหวังว่าจะช่วยให้ความทุกข์ใจของร่างในอ้อมแขน คลายความทุกข์ใจได้บ้าง
รักชาตินิ่งเงียบ รู้สึกเหมือนใจที่แกว่งไปแกว่งมา ได้รับการโอบอุ้มอย่างไม่คาดฝัน แต่เพียงไม่นาน กลับสะดุ้งสุดตัว
จนต้องรีบผลักให้คนที่ดึงเข้ามากอดเอาไว้ออกห่าง และทำตาโต แทบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
เวลานี้ มีแต่ความตกใจ กับสิ่งที่ได้รับ จากคนที่ทำท่าเหมือนจะเยาะเย้ยกันอยู่ตลอดเวลา
เฮัย .... อะไรวะ อารมณ์ไหนเนี่ย อยู่ดี ๆ ดึงเข้าไปกอดเฉยเลย กูก็เสือกเคลิ้มไปซะอีก ตายห่าแล้ว ไอ้ก๋วยมันจะทำอะไรของมันวะเนี่ย
"ไหนหมี่บอกว่า ถ้าจะจีบลื้อให้ฉวยโอกาสตอนที่ลื้อกำลังอกหัก แล้วจะได้ผลดีที่สุดไงล่ะ ลื้อเข้าใจหรือเปล่าเนี่ยรักชาติว่าอั๊วจะมาขโมยหัวใจลื้อ"
TBC...
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 339542 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก