รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน อยากกินข้าว หน้าซีดเหมือนกระดาษ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากมน ฝ่ามือเย็นเฉียบ ร่างที่นอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงทำให้ก๋วยต้องเอ่ยถามซ้ำ ๆ ด้วยความห่วงใย ถามเท่าไหร่ รักชาติกลับนิ่งเฉย ไม่ตอบคำถาม
“ดีขึ้นแล้วหรือยัง”
การพยักหน้าเป็นคำตอบทำให้ก๋วยใจชื้นขึ้น และคลี่ผ้าห่มคลุมร่างของคนที่นอนนิ่ง ๆ และยกมือขึ้นลูบไล้ที่เส้นผมนิ่มไปมา นัยน์ตาคมหรี่ปรือลงอย่างช้า ๆ และสงบนิ่งไปในที่สุด
ถ้าไม่เพราะย้อนกลับมาดูเพราะลืมกล่องข้าง คงไม่รู้ว่ารักชาติเป็นถึงขนาดนี้
เคาะประตูห้องหลายครั้ง แต่ไม่มีคนเปิด เมื่อหมุนลูกบิดประตูเข้ามาถึงรู้ว่าห้องไม่ได้ล็อค
ห้องทั้งห้องว่างเปล่าเมื่อก้าวเท้าเข้ามา มีเพียงเสียงในห้องน้ำที่ทำให้ต้องรีบไปดูด้วยความร้อนรน
รักชาติในสภาพนั่งพิงฝาผนังห้องน้ำ และลุกพรวดพราดขึ้นโก่งคออาเจียนนับครั้งไม่ถ้วน
แต่ไม่มีสิ่งใดออกมา แม้แต่น้ำสักหยด
สุดท้าย กลายเป็นก๋วยที่ต้องพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงออกจากห้องน้ำและพามานอนอยู่บนเตียง
ร่างที่หันหลังให้ทำให้ก๋วยต้องพยายามรั้งร่างของรักชาติให้หันกลับมา
หยดน้ำตาที่คลอที่หน่วยตา ใบหน้าที่แสดงให้เห็นว่ากำลังเจ็บปวดถึงขีดสุด
“ปวด...อ่ะ..ปวดจะตายแล้ว”
เสียงพูดเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ก๋วย รีบลุกขึ้นยืนและคว้ากุญแจห้องของรักชาติที่วางไว้บนโต๊ะหัวเตียงมาใส่กระเป๋า และรีบช้อนร่างที่แทบไม่ได้สตินั้นขึ้นทันที
กว่าจะพาไปโรงพยาบาลได้ก็ทุลักทุเลเต็มทน แต่สุดท้าย หมอบอกว่า เป็นโรคประจำตัวของรักชาติ เพียงแต่อาการมันหนักกว่าทุกวัน อาจจะประกอบกับความเครียดด้วย เลยยิ่งทำให้อาการแย่กว่าที่เคยเป็น
ก็สมควรอยู่หรอก
ทั้งที่รู้ว่าไม่สบายขนาดนี้ แทนที่จะบอก กลับทำเป็นนิ่งเฉย
โชคดีที่ไม่ได้หนักถึงขั้นต้องนอนค้างที่โรงพยาบาล ไม่อย่างนั้น คงแย่
แล้วตอนนี้ ก็พากลับมานอนที่ห้องได้เรียบร้อยแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก
“จะเอาอะไรจะหยิบอะไรบอกเฮียนะ เดี๋ยวเฮียหยิบให้”
น้ำเสียงอาทร และความอ่อนโยนใจดีที่ได้รับ ทำให้รักชาติต้องปรือตาขึ้นมอง เอ่ยบอกเสียงเบาหวิว
“เฮีย ผมไม่เป็นไร เฮียกลับก่อนก็ได้ ผมไม่เป็นอะไรหรอก”
เพราะอย่างนี้ ก็เพราะคำพูดแบบนี้ เลยยิ่งทำให้ก๋วยโมโห เพราะว่าไม่รู้จักดูแลตัวเอง แบบนี้ใครไม่โกรธก็คงแปลก ทำไมถึงได้เป็นพวกไม่รู้จักรักตัวเองขนาดนี้ก็ไม่รู้
“ลื้อรีบหุบปากไปเลยรักชาติ ถ้าไม่เพราะว่า ลื้อ เอาแต่ทำปากเก่ง ไม่เข้าเรื่อง ป่านนี้ก็ไม่ต้องเป็นถึงขนาดนี้หรอก ลื้อจะให้อั๊วทำยังไงกับลื้อดี ลื้อถึงจะเลิกทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไร้สาระแบบนี้สักที”
เสียงที่ดังก้องเข้าโสตประสาททำให้รักชาติต้องนิ่งฟังเงียบ ๆ แล้วก็พลิกกายหันไปอีกทาง ไม่อยากฟังคำพูดของตี๋หน้าโหดอีก
ไม่อยากจะให้ทำตัวแบบนี้ แล้วกลับมาทำไม ปล่อยให้ตายไปเลยก็ได้นี่ จะกลับมาดูทำไม
รู้ว่าพาไปหาหมอ กลับมาต้องโดนพูดแบบนี้ใส่หน้า ถ้ารู้ก่อน ก็จะไม่ไป จะยอมนอนตายอยู่ในห้องนี่แหละ
“หายปวดหรือยังล่ะ ท้องน่ะ ดีขึ้นมั้ย”
คำถามของก๋วย รักชาติไม่ได้ตอบ แต่นิ่งเงียบไปอีก ทำเหมือนหลับ แกล้งทำเป็นหลับ นอนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ทั้งที่รู้สึกถึงอาการปวดที่มาเป็นพัก ๆ จนต้องนิ่วหน้า
“อั๊วถามว่า หายปวดบ้างหรือยัง ทำไมไม่ตอบล่ะ”
ตี๋หน้าโหด ขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียง เดียวกันกับคนที่ขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันชะโงกหน้าเข้าไปหา และเอ่ยถามเสียงเบา ใบหน้าซีดขาวแทบไม่มีสีเลือด ถูกประทับด้วยฝ่ามืออุ่น ๆ ที่สัมผัสอย่างอ่อนโยนไปที่ข้างแก้มเนียนใส
แต่กลับถูกปัดมือให้ออกห่าง
ดวงตาคมหรี่ปรือตื่นขึ้นอีกครั้ง นิ่งมองใบหน้าของคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
“ยังไม่ตายหรอก อย่างผมตายยาก”
ขนาดว่าไม่สบายถึงขนาดนี้ รักชาติก็ยังมีกระจิตกระใจ ต่อปากต่อคำกับก๋วยได้
“ทำไมลื้อพูดแบบนี้ล่ะ ชอบพูดเรื่องตายเรื่อยเลย ไม่เอาแล้ว อั๊วไม่คุยกับลื้อแล้ว นอนซะ หลับตาเถอะ
อั๊วไม่กวนแล้ว”
น้ำเสียงที่อ่อนโยน ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ลูบไล้ที่เส้นผม ทำให้รักชาติหรี่ตาขึ้นมองใบหน้าของก๋วยอีกครั้ง
“อยากกินอะไร จะเอาอะไรก็บอกนะ เดี๋ยวอั๊ว ทำให้”
เหมือนลังเลที่จะพูดเหมือนลังเลที่จะตัดสินใจพูดอะไรบางอย่าง และเมื่อรักชาติหลุดปากพูดอะไร ออกไปกลับทำให้ก๋วยนิ่งชะงักหน้าซีดเผือดทันที
“ไม่ล่ะ ผมไม่อยากลำบากใจ ตอนโดนทวงบุญคุณ”
เหมือนเป็นการตัดเยื่อใย อย่างกระทันหัน ก๋วยผละมือออกจากใบหน้าเนียนซีดขาว แล้วลุกขึ้นยืน ก้มหน้านิ่ง ๆ
เดินไปทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ ที่ห่างออกไป นิ่งเงียบ และไม่ได้พูดอะไรอีก
รักชาติหันหลัง กลับไปนอนนิ่ง ๆ อยู่เหมือนเดิม
“ลื้อกลัว อั๊วทวงบุญคุณงั้นสิ”
การพยักหน้าคือคำตอบของรักชาติ และนั่นยิ่งทำให้ก๋วยรู้สึกปวดใจมากยิ่งขึ้น
ยาก
ทำให้ลื้อชอบอั๊วมันยาก
ทำให้ลื้อไม่เกลียดอั๊ว ยิ่งยากเข้าไปใหญ่
ร่างที่นั่งนิ่ง ๆ ที่เก้าอี้ ไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีก ทำให้รักชาติรู้ตัวว่าไม่ควรพูดแบบนั้นออกไป
หันกลับไปดูอีกครั้ง ก็ยังเห็นว่าตี๋หน้าโหดนิ่งเงียบอยู่เหมือนเดิม ไม่ยอมปริปากพูดอะไรอีก
“ผม.....”
เสียงเบา ๆ ที่ทำเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แทนที่จะพูดต่อให้จบ รักชาติกลับผุดลุกขึ้นจากเตียง เตรียมลุกขึ้นหยิบขวดยา ที่วางอยู่ห่างออกไป
ตี๋หน้าโหดนิ่งมองภาพนั้น ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินไปคว้าขวดยา ที่อยู่ห่างออกไป และยื่นส่งให้กับคนที่อยู่บนเตียง
ดวงตาเรียวรีจ้องมองใบหน้าซีดขาวอยู่นาน รักชาติจ้องมองขวดยาแล้วก็ยื่นมาออกไปรับอย่างด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ท่าทางทุลักทุเลในการหยิบช้อนมาเทยาใส่ทำให้ปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ จนก๋วยต้องลุกขึ้นไปจัดการเทยาลงช้อนและป้อนใส่ปากให้รักชาติซะเอง
แม้ไม่ค่อยชอบใจนัก แต่ก็อ้าปากรับยาที่ถูกป้อนให้แต่โดยดี
“กินแล้วนอนซะ จะเอาอะไรก็เรียก อย่างอั๊วไม่ชอบทวงบุญคุณใครด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้หรอก”
รักชาติเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของใบหน้าเรียบเฉย และก้มลงมองที่มือของตัวเอง
ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่สำนึกบุญคุณคน แต่ถ้าจะให้เอ่ยปากขอบคุณ ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียหน้าหรือเปล่า จึงไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกไป
แต่ว่า................
ทำแบบนี้มันก็เหมือนกับว่า...............เป็นพวกไม่รู้จักสำนึก
“ผม...พรุ่งนี้....ผม....ผม....อยากกิน....ข้าวหมูอบ”
พูดเพียงเท่านั้น แล้วรักชาติ ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ทันที คราวนี้ ไม่หันกลับมามองตี๋หน้าโหดอีกเป็นครั้งที่สอง
แต่เพียงเท่านั้น กลับทำให้ก๋วยยิ้มออกมาได้
อยากกิน......งั้นเหรอ
เกือบลืมไปว่ารักชาติไม่ยอมกินข้าวที่ทำใส่กล่องมาให้ อดคิดไม่ได้ว่าเพราะรสชาติไม่ดี หรือเพราะอะไรกันแน่
แต่สุดท้าย เมื่อรู้ว่าเป็นเพราะว่า รักชาติไม่สบาย แบบนี้ ใจที่ลอยหายไป ก็เหมือนจะกลับเข้ามาในร่างอีกครั้ง
ก๋วยนั่งมองร่างที่นอนอยู่บนเตียง แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
ผ้าหุ่มถูกคลี่ห่มคลุมร่างของรักชาติ พร้อมกับที่ก๋วยนั่งลงข้าง ๆ คนที่แกล้งหลับ
“อยากกิน พรุ่งนี้อั๊วจะทำให้แต่เช้าเลยนะ”
รักชาติพยักหน้ารับอย่างช้า ๆ เมื่อได้ฟังคำพูดของก๋วย
ต่างฝ่ายต่างไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สิ่งที่อยู่ในใจของก๋วยคือความรู้สึกดีใจ ที่ค่อย ๆ เอ่อล้นขึ้นมา
รักชาติ ถ้าลื้ออยากกิน พรุ่งนี้อั๊วจะทำให้กิน ได้สิ พรุ่งนี้ อั๊วจะทำให้แต่เช้า
แล้วก็จะทำให้ทัน ก่อนที่ลื้อจะตื่น แค่บอกว่า อยากกินคำเดียว แค่นี้ อั๊วก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว
TBC…
เหนื่อยอ่ะ 
ว่าจะเลิกอัพและ เหนื่อยมากมาย ช่วงนี้ :m15
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 379161 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก