รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน คิดถึง
รักชาติของเฮีย เราไม่เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ
หนึ่งนาที หนึ่งชั่วโมง หนึ่งวัน หนึ่งสัปดาห์ หนึ่งเดือน หรือจะกลายเป็น 1 ปี 10 ปี
20 ปี ถ้าถึงตอนนั้นจริง ๆ แล้วเฮียจะทำอะไรได้ เมื่อรักชาติค่อย ๆ ห่างไกลออกไปช้า ๆ เฮียกลับยืนอยู่ตรงที่เดิม และมองคนที่รัก เดินก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ
ค่อย ๆ ห่าง
ความรู้สึกจะค่อย ๆ จาง
แล้วไม่นาน ก็หายไปตามกาลเวลา หายไปแล้วก็กลายเป็นแค่ความทรงจำเลือนลาง อย่างนั้นใช่มั้ย
วันหนึ่งมันก็คงกลายเป็นอย่างนั้น
"เด็กโง่เอ้ย ป่านนี้คงหลับแล้วสินะ ลื้อกินข้าวหรือยัง เฮียว่าจะทำของอร่อย ๆ ให้ลื้อกินเวลาลื้อกลับมา แต่ว่า....เกือบสองเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน...รักชาติ...เฮียหวั่นไหวนะ....บางทีเฮียก็กลัวว่า...มันจะกลายเป็นความชินชาที่ไม่ต้องเจอหน้ากัน แต่ว่าถ้าเราเป็นเนื้อคู่กัน ยังไงเราก็ต้องได้อยู่ด้วยกันวันยังค่ำ เฮียเชื่ออย่างนั้น เพราะฉะนั้นถ้าวันหนึ่ง ลื้อได้เจอคนอื่น เฮียจะไม่ว่า ไม่โกรธลื้อเลย รู้มั้ย"
ปลายนิ้วเกลี่ยเล่นที่ริมฝีปากของคนในรูปถ่าย
แล้วก็ส่งยิ้มให้ ส่งผ่านสายลม ผ่านความรู้สึก แต่ไม่รู้ว่ามันจะส่งไปถึงรักชาติหรือเปล่า
รูปถ่ายถูกกอดเอาไว้ พร้อมกับที่ ก๋วยเอนกายลงนอนอย่างช้า ๆ ดวงตาจ้องมองนิ่ง ๆ ที่ภาพถ่ายในมือ แล้วก็นิ่งมองอยู่อย่างนั้น
มันยาก
ที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิด
แต่มันยากยิ่งกว่า
ที่จะหยุดความคิดของตัวเอง
"เราเป็นเนื้อคู่กันหรือเปล่านะ....ถ้ามีสัญญาณอะไรบ่งบอกว่าเราเป็นเนื้อคู่กันก็คงดี" ดวงตาเรียวรีหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ ตั้งใจจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อน เพื่อให้ความคิดถึงมันเบาบางลงบ้าง
แต่ก่อนจะหลับ ภาพ ๆ หนึ่งกลับแว่บเข้ามาในสมองจนต้องผุดลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น จนตัวเองยังนึกประหลาดใจ จนต้องลุกขึ้นยืนเพื่อไปชะโงกมองที่หน้าต่างชั้นสอง จากห้องนอนของตัวเอง
แล้วก็ได้เห็น
ใครคนหนึ่งกระโดดลงจากรถแท็กซี่ที่มาจอดที่หน้าร้าน เดินลิ่ว ๆ เข้ามาบริเวณหน้าร้านก๋วยเตี๋ยว แล้วเงยหน้ามองขึ้นมองบานหน้าต่างชั้นสองทันที
ร่างนั้น ยืนโบกมือแล้วก็ตะโกนเรียกเสียงดัง จนก๋วยที่ยืนขมวดคิ้วมุ่น เพื่อจ้องมองคนที่มายืนอยู่หน้าร้านต้องเพ่งมองให้ชัดว่าไม่ได้คิดไปคนเดียว
แล้วก็ได้ยิ้มกว้าง เมื่อรู้ว่าคนที่มาหาในกลางดึกเป็นใคร
ก๋วยรีบวิ่งลิ่วลงมาจากห้องชั้นสอง และรีบไขกุญแจเปิดประตูร้านทันทีด้วยความร้อนรน เพื่อจะมาพบกับคนที่มาหา
"เฮียบ้า.....ผมโกรธเฮียแล้ว....เอาไปเลยนะ..โทรศัพท์..ต้องใช้..ใช้เลยเฮีย ไม่ใช่นะผมโกรธจริง ๆ ด้วย....เอาไปเล้ย...ฮือ..ฮือ..ผมจะร้องไห้ตายอยู่แล้วนะโว้ย...ไม่คิดถึงเลยใช่มั้ยวะ..."
ยังไม่ทันได้พูด โทรศัพท์ก็ถูกยัดใส่กระเป๋าเสื้อ พร้อมกับที่รักชาติที่ยืนเบะหน้า ร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ กระโดดกอดคนที่ยังยืนงงไม่หาย
เล่นเอาก๋วยทำอะไรไม่ถูก อึ้งไปแค่เพียงเสี้ยววินาที
ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมา และกอดตอบทันที ยกมือขึ้นลูบที่เส้นผมของเด็กที่มายืนร้องห่มร้องไห้อยู่ตรงหน้า
"ไม่คิดถึงผมเลยใช่มั้ยวะ....เราไม่เจอกัน 64 วัน 21 ชั่วโมง 32 นาทีแล้วนะโว้ย"
เสียงเอะอะโวยวาย ตามมาด้วยกำปั้นหนัก ๆ ที่ทุบเข้าที่แผ่นอกกว้างของก๋วยด้วยความขัดใจอีกหลายครั้ง
"ลื้อทำร้ายร่างกายเฮียเหรอรักชาติ...เดี๋ยวก็หอมแก้มคืนหรอก"
แค่เพียงเท่านั้น รักชาติก็ชะงักนิ่ง ก่อนจะผละออกห่าง แล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอของคนที่ยืนยิ้มขำ ๆ กับท่าทางงอแงของคนตรงหน้า
ใบหน้าที่แสนคิดถึง บึ้งตึง และแถมด้วยการแลบลิ้นให้อีก
"แน่จริงทำสิ....ไม่กลัวคนเห็นก็เอาเลย" เป็นคำท้าทายที่ทำให้ก๋วยอมยิ้ม รีบดึงข้อมือของรักชาติให้เดินตามเข้ามาในร้าน แล้วปิดประตูร้านทันที ก่อนจะย่อตัวลงและช้อนร่างของคนที่มาหาในกลางดึกขึ้นไว้ในอ้อมแขน
รักชาติโอบแขนรอบคอของคนอุ้ม และหน้าตาท้าทายอีกต่างหาก แล้วแบบนี้ใครจะไปทนไหว
"กินข้าวมาหรือยัง"
รักชาติพยักหน้า แล้วก็อมยิ้ม
"พรุ่งนี้ทำงานมั้ย"
การส่ายหน้าคือคำตอบของคนในอ้อมแขน
"หยุดกี่วัน"
รักชาติชูนิ้วขึ้นสองนิ้ว แล้วก็หัวเราะออกมาจนตาหยี
"หนีงานมาหรือเปล่า"
คำถามของก๋วยทำให้คนในอ้อมแขนขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อย และรีบส่ายหน้า
"ห้ามโกหกนะ....หนีงานมาหรือเปล่า"
ก๋วยถามย้ำอีกคำเพื่อความแน่ใจ และรักชาติ ก็ส่ายหน้าก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้น เหมือนเป็นสัญลักษณ์บอกว่าไม่ได้หนีงานมาจริง ๆ
"สัญญาไม่โกหก...ไม่ได้หนีงานมาจริง ๆ แต่จะมาทำให้เฮียหนีงานตัวเอง....ได้ป่ะ"
"ได้.....แล้วคิดถึงเฮียเหรอ...มาหาเนี่ย...คิดถึงแน่เลยล่ะสิ"
คำถามพร้อมรอยยิ้มนั้นทำให้รักชาติขมวดคิ้วมุ่น และส่ายหน้าอย่างแรง
"เปล่าไม่ได้คิดถึงเฮียก๋วย......แต่คิดถึงเฮียก๋วยจ๋า"
โอ้โห ไม่เจอกันไม่ทันไร เดี๋ยวนี้รู้จักอ้อนด้วย เด็กโง่นี่มันยังไงกัน
"ผิดกับเฮีย เฮียไม่ได้คิดถึงอะไรลื้อนักหนาเล้ย เด็กไม่ได้เรื่องอย่างลื้อใครจะไปอยากคิดถึง ชอบคิดแต่จะลาออกจากงาน มาเสริฟก๋วยเตี๋ยว คิดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ความ"
ก๋วยชิงบ่นนั่นบ่นนี่ซะก่อน ทั้งที่ใบหน้ายังคงอมยิ้มอยู่ แต่ทำให้รักชาติหน้างอหงิก เตรียมจะลงจากอ้อมแขนของคนอุ้ม ทำหน้าเหมือนกำลังงอนอยู่ จนก๋วยถึงกับหัวเราะไม่หยุด
"...เดี๋ยวเหอะ ดื้อ...เดี๋ยวจะโดน"
ดวงตาเรียวรียิ้มใส่ตาของเด็กที่ยังทำหน้างอหงิกไม่เลิก ก่อนจะใช้ขาดันประตูห้องออกและปล่อยรักชาติลง ให้เดินได้สะดวกขึ้น
"เดี๋ยวไปอุ่นเต้าทึงให้ เฮียซื้อมา เดี๋ยวเฮียขึ้นมา รอแป๊บเดียวนะ"
ก๋วยรีบเดินลิ่วลงไปที่ชั้นล่าง ทิ้งให้รักชาตินั่งอยู่บนห้องเพียงคนเดียวรักชาติทำหน้าบึ้ง แต่ดวงตากลับไปสะดุดกับซองจดหมายมากมายที่ถูกปิดผนึกเอาไว้ บนโต๊ะไม้ตัวเล็ก ๆ ยังมีปากกาเขียนข้อความวางอยู่บนกระดาษที่ดูเหมือนกับว่ากำลังเขียนอะไรค้างอยู่
"เฮียเขียนอะไรวะ...ซองผ้าป่าแน่เลยแบบนี้..ชัวร์"
รักชาติเหลือบสายตามองซองจดหมายมากมาย แล้วหยิบขึ้นมาดู
เพียงข้อความแรก ก็ทำให้ถึงกับต้องนิ่งอ่านอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
.........เฮียคิดถึงรักชาติจังเลย...เฮียคิดถึงรักชาติมาก ๆ ๆ ๆ ๆ
คิดถึงลื้อจริง ๆ เด็กโง่เอ้ย กินข้าวหรือยังนะ ลื้อยิ่งไม่ค่อยดูแลตัวเองอยู่
เดี๋ยวถ้ามาถึงนะ ถ้าผอมลงล่ะก็ ลื้อน่าดูแน่รักชาติ เฮียจะเอาข้าวยัดปากลื้อให้กินไม่หยุดเลย แล้วอย่ามาหาว่าเฮียโหดร้ายกับลื้อแล้วกัน......
ก๋วยยังคงเป็นก๋วย คนเดิม บ่นนั่นบ่นนี่ แม้กระทั่งเขียนจดหมายยังบ่นได้
รักชาติยิ้มได้ทั้งน้ำตา ก่อนจะวางจดหมายลง และรีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา ทำหน้าให้ปกติที่สุด
เขียนเป็นปึกเลย แล้วไม่ยอมส่ง เฮียบ้าว่ะ ปล่อยให้คนคอย สงสัยสนุกมากเลยล่ะสิ
"ร้อน ๆ เลย กินเร็ว กินเร็ว"
ถ้วยขนมถูกยกใส่ถาดขึ้นมาให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง
"คิดถึงผมป่าวเฮีย"
เสียงที่เอ่ยถามมีแววไม่พอใจอยู่ลึก ๆ จนก๋วยจับอาการได้ ต้องพยักหน้ารับอย่างช้า ๆ
"ไม่เอาพยักหน้าสิเฮีย เอาเป็นคำพูดอ่ะ คิดถึงผมหรือเปล่าเฮีย"
ยังไม่ทันที่ก๋วยจะอ้าปากพูด กระดาษจดหมายที่วางไว้บนโต๊ะก็ถูกรักชาติคว้าขึ้นมาและอ่านออกเสียง ดังลั่นจนก๋วยดึงกลับมาแทบไม่ทัน
".........เฮียคิดถึงรักชาติจังเลย...เฮียคิดถึงรักชาติมาก ๆ ๆ ๆ ๆ
คิดถึงลื้อจริง ๆ เด็กโง่เอ้ย กินข้าวหรือยังนะ ลื้อยิ่งไม่ค่อยดูแลตัวเองอยู่
เดี๋ยวถ้ามาถึงนะ ถ้าผอมลงล่ะก็ ลื้อน่าดูแน่รักชาติ เฮียจะเอาข้าวยัดปากลื้อให้กินไม่หยุดเลย แล้วอย่ามาหาว่าเฮียโหดร้ายกับลื้อแล้วกัน......"
"ใครเขียนเนี่ย โห่ เสี่ยวจริง เลยว่ะ โธ่เอ้ย แล้วมาทำเป็นบ่น คิดถึงเหมือนกันนี่หว่า เฮียเป็นไรอ่ะ หน้าแดงแล้วเฮีย เฮียน่าแดงเว้ย คิดถึงผมล่ะเซ่ รู้ทันหรอก คิดถึงจนต้องมาระบายเป็นตัวหนังสือเลยนี่หว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เด็กโง่ของเฮีย ชักจะไม่โง่แล้ว ก๋วยได้แต่เหลือบตามองคนที่หัวเราะร่าอยู่บนเตียง แล้วก็ยิ้มอย่างอาย ๆ ที่ถูกจับได้
"อย่ามาทำเป็นปากดีนะลื้อ...เดี๋ยวเจอดีแน่..กล้าล้อเฮียเหรอ.."
รักชาติทำตาโตเหมือนกับว่ากลัวนักหนา แล้วก็ยกช้อนขนมตักขนมเข้าปากกินอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะวางถ้วยขนมลง บนโต๊ะหัวเตียง
"กลัวตายเลย....แน่จริงทำให้กลัวสิ...จ้างให้ก็ไม่กลัวหรอกเว้ย ผมเคยกลัวอะไรด้วยเหรอวะเฮีย...."
ช่างปากดี ไม่มีตก รักชาติหัวเราะร่วนอย่างสนุกสนาน
"งั้นอย่าหวังจะได้หลับได้นอนเลยลื้อรักชาติ....เดี๋ยวจะรักให้ขาดใจตายไปเลยแต่ก่อนอื่น กินขนมเข้าไปก่อนลื้อผอม ลงอีกแล้ว กินเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่าให้เฮียต้องพูดมาก"
ก็เป็นแบบนี้ทุกที ยัดเยียดให้กินนั่นกินนี่ทุกที กินแทบไม่ไหว แต่ก็เต็มใจที่จะกิน
ถ้วยขนมถูกยกกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับที่รักชาติตักกินอย่างช้า ๆ โดยมีฝ่ามืออุ่น ๆ ของคนที่นั่งมองอยู่ข้าง ๆ ยกขึ้นลูบไล้ที่เส้นผมอยู่ตลอดเวลา
"คิดถึงลื้อมากจริง ๆ นะรักชาติ"
น้ำเสียงที่เอ่ยบอกเสียงเบา คำพูดที่มาจากใจ ใบหน้าเปี่ยมสุข และรอยยิ้มที่คุ้นเคยส่งผ่านมาให้ในขณะที่หันกลับไปมอง
รักชาติวางถ้วยขนมลง อีกครั้ง ก้มหน้าลง นิ่งเงียบไป ไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรออกมา นอกจากกัดริมฝีปากตัวเองแน่น และเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าของคนที่ทำให้ต้องนอนร้องไห้ เพราะไม่ได้เจอหน้าตลอดสองเดือนที่ผ่านมา
ฟอร์มไม่มีเหลือ คิดว่าจะทำหน้าตลก คุยแต่เรื่องเฮฮา เวลาที่เจอหน้ากัน
แต่กลับต้องมาร้องไห้ในเวลาแบบนี้ ต้องมาทำให้เฮียหนักใจด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแค่นี้
"สองเดือนผมยังจะตายเลยเฮีย....ถ้ามากกว่านี้...ผมทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ นะ"
แค่เพียงคำพูดแผ่ว ๆ น้ำเสียงแผ่วเบา ที่ส่งผ่านมา ก็ทำให้ก๋วยต้องยอมรับความจริงและคว้าร่างของรักชาติมากอดเอาไว้แน่น
"เด็กโง่เอ้ย ลื้อนี่มันงี่เง่าจริง ๆ เล้ย เรื่องแค่นี้ ก็ต้องมางอแงด้วย อะไรของลื้อนักหนากัน....ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ...ลื้อมันไม่ได้เรื่องจริง ๆ เลย รักชาติเอ้ย"
รู้....รักชาติรู้ทุกคำพูดของคนที่กอดเอาไว้
ปากบอกอย่างนี้ แต่เฮียเองก็ไม่ต่างกันเลยสักนิด ที่ทำแบบนี้ก็เพราะห่วงอนาคต อยากให้เจอแต่สิ่งดี ๆ ไม่อยากให้ต้องลำบาก ก็เพราะเฮียเป็นแบบนี้ แล้วจะไม่ให้คิดถึงจนร้องไห้ได้ยังไง
"เฮียแหละ....ว่าแต่ผม..เฮียก็คิดถึงผมเหมือนกันนี่....โธ่เอ้ยว่าแต่ผมคนเดียว..เฮียบ้าผมเกลียดเฮียแล้ว"
ร่างกายยังคงส่งผ่านไออุ่นถึงกัน โดยไร้ซึ่งคำพูด
ตอนนี้ทำได้แค่กอดกันแน่น ๆ ให้หายคิดถึง และบอกความรู้สึกที่แท้จริงให้แก่กัน โดยไม่ต้องปิดบังเอาไว้อีกต่อไป
"ลื้อนั่นแหละ....ทำให้คิดถึงจนต้องหาอะไรทำตลอดเวลาไม่ไหวเลยจริง ๆ "
น้ำเสียงที่บ่นงึมงำ อ้อมแขนที่กอดรัดเอาไว้แน่น ทำให้รักชาติสามารถหลับตาลงได้อย่างสบายใจ ทั้งที่รอยยิ้มยังคงไม่จางหาย
"เฮียแหละ ทำให้ผมบ้า...ถ้าไม่ทำให้ผมหายคิดถึงนะเฮียนะ...พรุ่งนี้ทำอะไรผมก็ไม่กินหรอก คอยดูแล้วกัน แล้วเฮียแหละจะเสียใจ"
TBC.....
***********************************
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 342499 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก