หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553)

[mascot]

สู้ๆนะเฮียก๊วย

[pita]

 :sad4:ในที่สุดเฮียกับรักชาติก้อกลับ

สู้ต่อไปนะ ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้เหรอว่าจะสำเร็จมั้ย

 :กอด1:คนโพส แล้วก้อฝาก  :กอด1:คุณเท็นด้วยนะค่ะ 

[TANYAjip]

ต่อให้อีกตอนค่ะ  คุณเท็นอัพมาจนตอนนี้เหลือแค่ตอนเดียวจะจบแล้ว จะมาลงให้อ่านเรื่อยๆนะค่ะ



รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน แสบตา




รักชาติชวนให้ไปหาพ่อแม่ของรักชาติที่บ้าน นั่งคงเป็นสิ่งที่ก๋วยคิดและหวั่นใจที่สุด จะต้องเจออะไรบ้าง ก็ไม่มีทางรู้ รู้แต่ว่า คงไม่อะไรได้มาง่าย ๆ ยิ่งเรื่องนี้ด้วยแล้ว คงไม่มีทางที่ผู้ใหญ่จะเห็นดีเห็นงามไปด้วยแน่ ๆ

"เฮีย ผมรักเฮียนะ....จริงนะเฮีย หว่ออ้ายหนี่อ่ะ เข้าใจหรือเปล่า" เด็กโง่เอ้ย พูดแบบนี้กับเฮีย เฮียดีใจจะแย่แล้ว ไม่เจอกันเป็นเดือนพอได้มาเจอหน้าลื้อแบบนี้ จะให้เฮียทำยังไงดี

"หลอกให้ดีใจล่ะสิ ลื้อมันก็แบบนี้ ปากลื้อก็พูดได้สิว่าหว่ออ้ายหน่งอ้ายหนี่ แต่ดูซิ ปล่อยให้เฮียขายก๋วยเตี๋ยวคนเดียวงก ๆ ไม่ยอมมาช่วยเสริฟเลย ลื้อจะให้เฮียมองน้ำก๋วยเตี๋ยวแล้วเห็นเป็นหน้าลื้อตลอดไปหรือไงรักชาติ....ไหนลองบอกเฮียมาซิ"

ก๋วยแกล้งทำหน้าขึงขัง แล้วก็ทำเสียงเอ็ดอยู่ในที แต่กลับทำให้รักชาติยิ้มร่า และหัวเราะอย่างมีความสุข

"เฮีย พูดอย่างนี้กับผมเหรอ ผมเป็นเด็กเสริฟกิตติมศักดิ์นะเฮีย โห่ไม่คิดถึงกันเลย แถมยังมาว่าผมอีก เออผมจะได้จำไว้ ว่าเฮียไม่คิดถึงผม"

ลื้ออย่ามางอนเฮียนะรักชาติ เดี๋ยวลื้อเจ็บตัวหรอก ทำหน้าหงิกหน้างอแบบนี้หมายความว่าไง

"งั้นเหรอ ก็ถูก ไม่คิดถึงหรอก เด็กโง่อย่างลื้อมีอะไรน่าคิดถึงน่าสนใจ ไม่เห็นว่าจะมีเลยสักอย่าง ถ้ามีจริง ก็บอกมาสิว่าลื้อมีดีอะไรเฮียถึงต้องคิดถึงด้วย"

เป็นการหยอกล้อที่ทำให้รักชาติหน้างอ แล้วก็เบะหน้า
เออ ไม่คิดถึงผมเลยนะเฮียนะ เคยมีมั้ยจะพูดกับผมแบบหวาน ๆ เพราะ ๆ น่ะ

รักชาติงอน แต่ก๋วยกำลังพอใจกับท่าทางของคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงหน้า

ก็ลื้อมันเป็นซะอย่างนี้ แหย่นิดหยอกหน่อยก็งอนแล้ว แบบนี้ใครจะไม่อยากแกล้ง มันน่าแกล้งมั้ยล่ะแบบนี้

"เฮียไม่ถนัดหรอก จะมาพูดคิดถึงอะไรนั่นน่ะ เฮียว่ามันไม่เห็นจะพิสูจน์อะไรได้ตรงไหน ไหนเข้ามาใกล้ ๆ ซิ ขอดูหน้าชัด ๆ หน่อย จะได้รู้ว่าเด็กโง่นี่หน้าตาเป็นยังไง ทำไมทำให้เฮียนอนไม่หลับได้ตั้งหลายวัน เฮียน่ะเหรอจะคิดถึงลื้อ ไม่มีทางหรอก แค่นั่งรอทุกวันแค่นั้น จะเรียกว่าคิดถึงได้หรือไง....เขาไม่เรียกว่า ....รอให้รักชาติกลับมาเหรอ....เฮียว่ามันเรียกมันว่าการรอคอยอย่างใจจดใจจ่อนะ ไม่ใช่เรียกว่า คิดถึง...."


เฮียบ้า จะทำผมร้องไห้ล่ะสิ ไม่มีทางหรอก ใครจะไปร้องเพราะเรื่องแบบนี้ อย่ามายั่วให้ผมน้ำตาแตกหน่อยเลย ไม่มีทางหรอก

ไม่มีทางแน่ ๆ เฮีย

"เอ้า แล้วไหงร้องไห้แง ๆ แบบนั้นล่ะ เฮียยังไม่ได้รังแกอะไรลื้อเลยสักนิด แค่นี้ก็ร้องไห้ซะแล้ว ไม่ไหวเลยจริง ๆ ลื้อนี่" ก๋วยหัวเราะเสียงเบา และรั้งร่างของรักชาติเข้ามากอดไว้แน่น โยกศีรษะมนไปมาอย่างนึกเอ็นดู

"ไม่มีอ่ะ ผมไม่ได้ร้องเลย แสบตาเฉย ๆ ขับรถมาตั้งไกล ก็ต้องแสบตาบ้างเด่ะ ลืมตาขับรถนะไม่ใช่หลับตา ไม่เชื่อผมหรือไง"

เชื่อสิ เฮียเชื่อลื้อหมดแหละรักชาติเอ้ย ไม่งั้นเฮียจะนั่งรอให้ลื้อกลับมาหาตั้งแต่เช้าจรดเย็นทำไมกันล่ะ

"อ่อ..เฮียเข้าใจแล้ว ตกลงว่าลื้อไม่ได้ร้องไห้ แค่แสบตา....ตกลงว่าเฮีย...ร้องไห้รอลื้ออยู่คนเดียวว่างั้นเถอะนะ"

หือ ร้องไห้ เฮียร้องไห้เหรอ

รักชาติเงยหน้าขึ้นมองคนที่พูดคำพูดนี้ แล้วก็ยิ่งต้องเบะหน้า เมื่อก๋วยส่งยิ้มจาง ๆ มาให้

จริงแน่ ๆ ลองได้พูดแบบนี้ จะเป็นอะไรไปได้ คราวก่อนที่ไม่ได้เจอกัน กลับมาอีกที ก็เห็นว่าจากคนร่างกายสูงใหญ่ กลับกลายเป็นชายหนุ่มที่หน้าซีดเผือดเหมือนคนป่วยหนักขนาดนั้น แล้วห่างกันขนาดนี้ เฮียจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้

"โห่เอ้ย นอนร้องไห้คิดถึงผมก็บอกมาเถอะ แค่เนี้ยะ ทำเป็นไม่ยอมรับ"

รักชาติหัวเราะคิกคัดอย่างถูกใจ แล้วก็เงยหน้าขึ้นจ้องหน้าของก๋วยตรง ๆ และได้รับรอยประทับแผ่วเบาที่ข้างแก้ม

"ไม่มีเลย เฮียดูละครตอนหัวค่ำหรอก มันเศร้าเฮียก็เลยนึกถึงลื้อ ก็ลื้อหน้าเหมือนคนขับรถในละครนี่เฮียเลยสงสาร"

โห่ เล่นงี้เลยเหรอเฮีย แล้วก็หัวเราะชอบใจนะ สนุกเหรอ แกล้งผมเนี่ย สนุกหรือไง เออจะได้รู้ไว้ว่าเฮียสนุก

"ไม่เอาแล้ว ขี้เกียจคุยกับคนคิดมาก นอนดีกว่า โง่จริง ๆ ลื้อนี่ บอกไปตั้งขนาดนั้น ยังจะโกรธอีก อุตส่าห์ให้เป็นคนขับรถยังจะไม่พอใจอีก หรืออยากเป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านก๋วยเตี๋ยว...พรุ่งนี้เฮียจะได้ไปขอลื้อกับที่บ้านลื้อซะที สงสัยได้โดนตะเพิดออกมาแทบไม่ทันแน่ ๆ เลย"

พูดและยิ้ม และหัวเราะ และเมื่อเสียงหัวเราะจางหาย ความเงียบงันก็เข้าครอบงำ

มีเพียงเสียงถอนหายใจยาวเหยียดของทั้งก๋วยและรักชาติเท่านั้นที่ดังขึ้นพร้อมกัน

"พ่อแม่บอกว่าอยากเจอเฮีย ผมไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดี ๆ เขาถึงพูดแบบนั้น ผมไม่รู้หรอก ผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง แต่เฮียไม่ต้องคิดมากนะผมจะปกป้องเฮียเอง เฮียไม่ต้องกลัว"

รักชาติพูดออกมาอย่างมุ่งมั่นและทำหน้าจริงจังจนก๋วยถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความขำ
ผมจะปกป้องเฮีย

ตัวเท่าลูกหมาแบบลื้อเนี่ยเหรอ

เฮียจะไปหาพ่อแม่ลื้อนะรักชาติ เฮียไม่ได้ไปรบ แล้วก็ไม่กลัวเลยสักนิด ถ้าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กัน ไม่ว่ายังไงเราก็ไม่มีทางพรากจากกันหรอก
ใครจะมาตัดด้ายแดงที่ผูกข้อมือลื้อกับเฮียได้ล่ะ ถ้าพรหมลิขิตเอาไว้แล้ว ไม่มีทางที่ใครจะฝืนลิขิตฟ้าได้หรอก

"ปกป้องเฮียเลยเหรอ เฮียซึ้งใจจริง ๆ รักชาติ ลื้อนี่มันน่านัก"

ก๋วยใช้ฝ่ามือขยี้เบา ๆ ที่เส้นผมของรักชาติแล้วก็หัวเราะในความกล้าของคนในอ้อมแขน

"เอ้า คนเราพูดจริงๆ ไม่ยอมเชื่อ......ผมไม่เคยกลัวหรอกของแค่นี้"

ปากกล้าและใจกล้า นี่แหละลื้อเลยเด็กโง่เอ้ย

"ของแค่นี้ไม่กลัว แล้วแค่ไหนถึงจะกลัวแบบนี้กลัวมั้ย"

ไม่พูดเปล่า แต่เรียวแขนของก๋วยกำลังโอบรัดร่างของรักชาติเอาไว้แน่น และแกล้งกอดรัดแรง ๆ จนรักชาติเบะหน้า

"โอ้ยยยยยยยย เจ็บ เฮียเจ็บ โว้ยยยยยยยยยยย เออเล่นแบบนี้ดีนักใช่มั้ย มาเลย มา นึกว่าผมกลัวเหรอ มาเลย เฮีย"

รักชาติดิ้นรนจะออกจากอ้อมแขนของก๋วยให้ได้ แต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายต้องงัดท่าไม้ตายของตัวเองออกมาใช้คือการหันกลับไปหาคนที่แกล้งกอดไม่ยอมปล่อย
แล้วก็เบะหน้าแกล้งทำเหมือนจะร้องไห้ เพียงเท่านั้นก๋วยก็ต้องยอมปล่อยคนในอ้อมแขนให้เป็นอิสระ

และเมื่อได้ที คราวนี้คนที่ถูกกอดรัดเอาไว้แน่นกลับกลายเป็นตัวก๋วยซะเอง

"เจ็บ ยอมแพ้แล้ว เฮียยอมแพ้แล้วรักชาติ ลื้อชนะ ลื้อชนะ"

ก๋วยพูดไปหัวเราะไป และคนที่ได้รับคำยืนยันว่าชนะ ถึงได้คลายอ้อมแขนออก

"ไม่เอา ถ้ายอมแพ้แล้ว เฮียพูดก่อนสิ หว่ออ้ายหนี่รักชาติ หว่ออ้ายหนี่รักชาติ"

บังคับก็แล้ว บอกให้พูดก็แล้ว แต่ได้คำตอบเป็นเสียงหัวเราะของก๋วยแทน รักชาติก็เลยต้องปล่อยให้ก๋วยหัวเราะให้พอ ส่วนตัวเองไปนั่งหน้าหงิกอยู่บนเตียง

"เฮียพูดว่าหว่ออ้ายหนี่ไม่เป็น......แต่เฮียพูดว่า.....อยากอยู่กับรักชาติไปตลอดชีวิตได้ เฮียไม่อยากพูดว่ารัก แต่อยากให้ลื้อเห็นว่าเฮียรู้สึกกับลื้อมากแค่ไหน"

ซึ้ง

และน้ำตาซึม

รักชาติหน้างอยอมร้องไห้ให้ก๋วยเห็นอีกครั้ง กอดรัดร่างของก๋วยจากด้านหลังและซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างของคน ๆ นั้น

เปล่า ไม่ได้ร้องไห้

แต่อยากได้ยินคำพูดนี้ซ้ำ ๆ ทุกวัน

อยากได้ยินไปตลอดชีวิต

ทั้งชีวิตนี้ ตลอดไปนับจากนี้

"เฮีย ผมเปล่าร้องไห้ เปล่าซึ้ง แค่ขับรถมานาน เลยแสบตา ผมแค่แสบตา ตามนี้นะเฮีย"

ได้ ลื้อแสบตาเพราะขับรถมาหลายชั่วโมง งั้นเหรอ เฮียเข้าใจ

คงเหมือนเฮียที่ดูท่าว่าเริ่มจะแสบ ๆ ตาบ้างแล้ว

สงสัยวันนี้เฮียจะยืนลวกก๋วยเตี๋ยวนาน ควันไฟเข้าตาเฮียแน่ ๆ เลยรักชาติเฮ้ย

ดูสิ ท่าจะจริงนะเนี่ย แสบตาจนเฮีย ต้องยกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำตาเลย แย่จริง ๆ

TBC....

[namngern]

สู้ๆนะรักชาติ นะเฮียก๋วย T^T
ต้องผ่านมันไปได้สิเนอะ
ยังไงเฮีบกับรักต้องเป็นเนื้อคู่กันแน่นอน

[£.Ma|e¥]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ    ซึ้งอ่ะ
ขอให้พ่อกับแม่ของรักชาติยอมรับ(แบบง่ายๆ)ด้วยเถ๊อออออ
รักชาติกับเฮียก๋วยอ่ะ เนื้อคู่กันอยู่แล้ว
ทั้งคู่ต้องได้อยู่ด้วยกันนะคะ T^T
อุปสรรคต่างๆ ทั้งรักชาติและเฮียก๋วยต้องผ่านไปได้แน่ๆ สู้ๆค่ะ
ถ้าใครมันขัดขวางนะ เดี๊ยะๆๆ เราจะตามไปเชือดซะ ฮึ่ยๆ 
อินค่ะ ยอมรับว่าอ่านแล้วอินมากๆ สื่อถึงอารมณ์มากเลย อ่านข้ามวันกันเลยทีเดียว
ชอบอ่ะ ชอบมากๆเลยเรื่องนี้
เฮียก๋วย!! ร้านก๋วยเตี๋ยวเฮียตั้งอยู่ที่ไหนเนี่ย อยากไป!!
จะไปกระโดดหอมแก้มให้กำลังใจรักชาติกับเฮียก๋วย ไฟร์ตติ้ง!!! 

** ขอบคุณคนแต่งและทุกคนที่มาลงเนื้อเรื่องให้นะคะ ขอบคุณค่ะ มาลงไวๆนะคะ**

[mascot]

กวน กวน ขี้งอล น่ารักจริงนะรักชาติ
ถ้าจะขอเฮียไปกอดซักคืนจะได้มั๊ยรักชาติ

[spok1234]

ผม รัก เฮีย น้าา

[litlittledragon]

สู้ๆ นะครับทั้งคู่

ทุกอย่างอาจไม่เลวร้ายอย่างที่คาดก็ได้

[bun]

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เฮีย และรักชาตินะ
สู้สู้

[aimaim]

แสบตาจริงๆ TT^TT เฮียสู้ๆ พ่อแม่ไม่ยอกให้ก็พาหนีเลย ส่วนแม่เฮียไม่ต้องกังวล จับรักชาติแต่งหญิงพาเข้าบ้านจบ ฮ่าๆ

[TANYAjip]

มาอีกตอนแล้วค่ะ จะพยายามมาโพสต่อให้เร็วที่สุดนะค่ะ 



รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน สู้เว้ย





นั่งเงียบโดยมีสารถีกิตติมศักดิ์เป็นคนขับรถให้ กระเช้าใส่น้ำซุปกับกระปุกอาหาร วางเอาไว้อยู่ที่เบาะหลังรถ

แล้วก๋วยก็ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ คิดอะไรไปเรื่อย ๆ

พ่อแม่ลื้อจะชอบเฮียมั้ย

วันนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

จะต้องเจอกับอะไรบ้าง แค่คิดก็ทำให้จิตใจห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที แต่ก็ต้องเดินหน้าต่อไป บางทีการทำอะไรให้ถูกต้องก็เป็นสิ่งที่ควรทำมากที่สุด

จะทำอะไรข้ามหัวผู้ใหญ่โดยไม่บอกกล่าวมันก็ไม่ถูก

ทั้งที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้

แต่แบบนั้นก็เท่ากับว่า ไม่ได้พิสูจน์อะไรเลย บางทีการมีความกล้าที่จะบอกให้ครอบครัวรับรู้ก็เป็นสิ่งจำเป็น

ยิ่งรักชาติเป็นคนพูดเองแล้ว ก็ยิ่งต้องทำให้เห็น ว่าไม่ได้มีเจตนาที่จะล้อเล่นหรือเห็นเป็นเรื่องไม่จริงจัง

สิ่งที่ควรจะทำคือ การทำสิ่งที่ถูกต้อง

ส่วนผลจะเป็นยังไงนั้น ก็ต้องยอมรับ

ถึงแม้ผลจะออกมาเป็นยังไงก็ต้องยอมรับให้ได้

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเฮียสัญญาก่อนว่าจะเหมือนเดิม ที่จริงผมทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้นะ แต่ผมอยากให้ที่บ้านยอมรับเฮีย ผมรักเฮียจริง ๆ และผมก็คิดว่าการที่คนเราจะคบหากันให้ถูกต้องมันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน แล้วถ้าหม่าม๊าเฮียต้องการให้ผมไปพบผมก็จะไป ว่าแต่เฮียเถอะจะกล้าให้ผมไปหรือเปล่า"

ไอ้เด็กโง่นี่มันช่างกล้าหาญนัก กล้าซะจนต้องพยักหน้าแล้วก็อมยิ้มออกมาจนได้ทั้งที่เครียดอยู่นาน ไม่ใช่ว่ากลัว แต่เฮียเกรงว่าจะไม่ถูกใจพ่อแม่ของรักชาติเท่านั้น

"จำตอนที่เราเจอกันได้ป่าว นานแล้วนะเฮีย ผมอ่ะไม่อยากจะเชื่อเล้ยยยยยยย ว่าจะมาชอบเฮียได้ เฮียดุจะตาย นึกว่าจะโดนเตะออกมาจากร้านซะแล้ว"

ใครเขาจะไปทำแบบนั้น
เห็นหน้าลื้อครั้งแรกก็ถูกชะตาแล้ว คิดเอาไว้ว่าเด็กคนนี้ทำไมถึงได้ทำให้ละสายตาจากไปไม่ได้
ท่าทางแบบนั้น หน้าตาแบบนั้น แล้วยิ่งได้รู้จักมากขึ้นยิ่งได้รู้ ว่าเพราะอะไรถึงได้หลงใหลลื้อไปมากขนาดนี้

"เฮียชอบทำตาดุ ผมเซ็งทุกทีเห็นหน้าเฮียทีไรผมเซ้งเซ็ง"

คนพูดพูดไปยิ้มไปและหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อีกครั้ง ยิ้มกว้างไม่เลิกเมื่อเห็นว่าก๋วย อมยิ้มน้อย ๆ และนิ่งฟังสิ่งที่รักชาติพูดเงียบ ๆ

นึกถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ก็ยิ่งทำให้ยิ้มได้ไม่เลิก

ถึงเวลานี้จะกลัว

แต่คนเราก็มีเพียงแค่นี้ กลัวได้ แต่ยอมแพ้ไม่ได้ ขืนยอมแพ้ง่าย ๆ โดยที่ไม่ยอมสู้แล้วจะมีประโยชน์อะไร

"เฮียชอบว่าผมด้วย ผมอ่ะ เบื้อ เบื่อ อะไรวะ ว่ากูอีกและ ทำไมถึงได้ขยันด่าจริงว๊า ตอนนั้นผมคิดอย่างนั้นจริง ๆ นะ จริงเฮีย ผมคิดจริง ๆ"

รักชาติยังพูดต่อไปเรื่อย ๆ และหัวเราะเสียงเบาเมื่อนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ที่เคยเกิดขึ้น

"แล้วตอนนี้ล่ะ ลื้อไม่เบื่อที่เฮียว่าลื้อหรือไง"

โห่ ใครจะไปเบื่อ เฮียออกจะใจดี๊ ใจดี มีแต่ของอร่อยให้กิน ยอมแพ้ก็ตรงเรื่องเอาใจใส่นี่แหละ ยอมแพ้เลย ไม่เคยมีใครมาสนใจขนาดนี้ ไม่เคยมีใครเป็นห่วงอย่างจริงใจขนาดนี้เลย เฮียคนแรก ถึงบางทีจะชอบพูดให้น้อยใจก็เหอะ

แล้วก็ ......... ไม่เคยคิดถึงใครมากขนาดนี้ด้วย เฮียนี่แหละคนแรกเลย ตอนนี้ต่อให้ไล่ก็ไม่ไปแล้วแหละ เดี๋ยวผอมตายก็แย่สิวะ อุตส่าห์บำรุงได้ขนาดนี้แล้ว
เรื่องอะไรจะยอมไปง่าย ๆ ไม่มีทางหร๊อกกกก

"เฮียอยากให้เบื่อล่ะเซ่ ไม่อยากหาข้าวให้ผมกินแล้วก็บอกมาเหอะ ผมจะได้น้อยใจ"

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใครเขาจะไปเบื่อลื้อกันเล่า ก็ลื้อมันเป็นซะแบบนี้แล้วจะให้เฮียทำยังไง
ลื้อมันพวกปากตรงกับใจ ชอบก็บอกว่าชอบไม่ชอบก็บอกว่าไม่ชอบ ไม่ต้องให้เดาอารมณ์ให้ปวดหัว เป็นแบบนี้
เพราะเป็นคนซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองแบบนี้ เฮียถึงได้ชอบลื้อไง

"อย่ามากเรื่องรักชาติ พูดมากจริงลื้อ รู้ว่าเฮียคิดยังไงยังมาแกล้งถาม ลื้อนี่มันเป็นคนยังไงกันแน่"

ได้ยินเสียงบ่นแล้วรักชาติก็เลยหัวเราะไม่เลิก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วมุ่น เมื่อรถเคลื่อนเข้ามาจอดอยู่หน้ารั้วประตูบ้าน

เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ดังซะจนก๋วยเองก็รับรู้ว่าตอนนี้รักชาติรู้สึกยังไง
ดวงตาสองคู่หันมาสบตากันนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น เหมือนอยากเป็นกำลังใจให้กันและกัน

ฝ่ามือของก๋วยแตะสัมผัสวางอยู่บนหลังมือของรักชาติอย่างแผ่วเบา

ความอบอุ่นไหลบ่าจากหลังมือส่งถึงหัวใจ

ฝ่ามือที่กุมกระชับแน่นทำให้รักชาติต้องหรุบสายตาลงมองที่มือของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

"เฮีย ไปกันเหอะ พ่อแม่รอนานแล้ว ......"

พูดได้เพียงเท่านั้นและรักชาติก็ต้องเงียบเสียงลง ก้มหน้านิ่ง ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก อึดอัดใจ และไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้บรรยากาศดีขึ้นกว่านี้

เป็นอย่างนั้นอยู่นาน จนกระทั่งฝ่ามืออุ่น ๆ ของคนตรงหน้าแตะสัมผัสลงที่เส้นผม ลูบไล้แผ่วเบา เหมือนอยากปลอบใจว่าไม่ว่าอะไรเกิดขึ้น ก็จะอยู่เคียงข้างกันเสมอไม่ทอดทิ้งไปไหน

"ผม....."

ลื้ออย่าพูดอะไรอีกเลยรักชาติ

กว่าคนสองคนจะรักกันได้ กว่าลื้อจะมีใจให้เฮีย กว่าเฮียจะทำให้ลื้อหันกลับมามองเฮียได้ กว่าจะฝ่าฟันเรื่องราวต่าง ๆ มาด้วยกันไม่ใช่แค่วันสองวัน
 
ใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าจะได้รักกัน แล้วเรื่องแค่นี้จะกลัวอะไร ถึงยังไงเฮียก็ยังรักลื้ออยู่เหมือนเดิม ความรู้สึกไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลย

จะยิ่งรู้สึกดีกับลื้อมากขึ้นด้วยซ้ำ

"เฮียรักลื้อมากนะ.....รักชาติ"

ใบหน้ายิ้มแย้มของคนที่ชอบทำหน้านิ่งเฉย คำพูดที่รักชาติอยากได้ยินซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันนี้ได้ยินแล้วรู้สึกว่าตัวเองมีความกล้ามากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

กำลังใจเพิ่มขึ้นมากโข จนต้องพูดให้คนที่นั่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ ได้รับรู้เอาไว้บ้างว่าเวลานี้รู้สึกดีมากแค่ไหน

"ตกลงผมเองที่กลัวใช่มั้ยไม่ใช่เฮีย เฮ่อ...เอาวะ ลองดู ป่ะเฮียไปเหอะผมพร้อมแล้ว พ่อกับแม่ก็คงอยากเจอเฮียแย่แล้วแหละ เฮียทำให้ผมรักได้ เฮียก็ต้องทำให้พ่อแม่ผมรักเฮียได้แหละวะ เฮียก๋วยซะอย่าง เรื่องทำให้คนรักไม่ใช่เรื่องยากอยู่แล้ว.....จริงมั้ยเฮีย"

TBC.....
*****************************

[CHOKUN]

เออ อยากบอกว่าหัวข้อเรื่องลืมเปลี่ยนหรือเปล่าอ่ะ รออ่านตอนต่อไปนะ

[arjinn]

ลุ้น ลุ้น ต้องผ่านไปได้ซินะ...เชื่อแบบนั้น

ชอบประโยคนี้ กลัวได้ แต่ยอมแพ้ไม่ได้ ยอมแพ้ง่ายๆ โดยที่ไม่ยอมสู้ จะมีประโยชน์อะไร สุดยอดค่ะ 

[ferly]

ไม่ได้เปลี่ยนชื่อตอนเลยไม่ได้แวะเข้ามา เหอะๆๆ

แต่อัพแล้ววววว ^^

[aimaim]

เพราะหัวไม่เปลี่ยนจึงสุ่มเข้ามาเจอตอนใหม่

อ๊าง~~~!! หวานนิดๆ ซึ้งหน่อยๆ สุขใจจังเลย ^____^

[mascot]

ตอนหน้า ก็ได้เจอแล้วนะ
เดินหน้าอย่างเดียวไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว
:m11:สู้สู้นะ รักชาติ&เฮีย

[fayossy]

เอาใจสู้ทั้งเฮียก๋วย ทั้งรักชาติเลย

ลุ้นไปด้วย ดีใจไปด้วย

อ่านไปยิ้มไปเลยตอนนี้

[spok1234]

มา ต่อ แล้วว

อยาก ลุ้น ตอน หน้า สุด ๆ

เข้า บ้าน แล้ว ๆ

[111223]

มาขอรอตอนต่อไปด้วยคน
เป็นคู่ที่น่ารักมากๆเลยอ่ะ ขอให้พ่อกับแม่ยอมรับทั้งคู่
จะเป็นยังไงต่อไปน๊า ต้องรอลุ้น

[ivyboy]

สวัสดีคะ   

เพิ่งมาเป็นน้องใหม่สมาชิกร้านก๋วยเตี๋ยว

ยินที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ


ปล. กำลังพยายามไล่ตามอ่านอยู่คะ

[love2y]

ยังมีเหลืออีก 3 ตอน ก่อนที่จะจบ

แต่เราไม่กล้าเอามาแปะอ่ะ

เกรงใจคนโพส แฮะๆๆ

[litlittledragon]

นั่นสินะ ไม่เปลี่ยนหัวเลยไม่ได้แวะเข้ามาดู อัพแล้วจริงๆ สินะ

มาถึงถ้ำเสือแล้ว จะไม่เข้าไปเอาลูกเสือก็ไม่ได้แล้ว

[TANYAjip]

เปลี่ยนหัวเรื่องยังไงค่ะ  ไม่ใช่เจ้าของกระทู้เลยเปลี่ยนไม่เป็นอ่ะ  แค่มาโพสต่อให้เฉยๆ  เพราะว่าเรื่องนี้คุณเท็นอัพใกล้จบแล้วเหลืออีกแค่ตอนเดียวเอง


รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ถอยหนึ่งก้าว




การถูกมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ถูกมองตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาภายในบ้าน
มองอย่างพินิจพิจารณา มองอย่างวิเคราะห์ มองอย่างถี่ถ้วน มองเหมือนเป็นนักโทษฉกรรจ์ และมองอย่างชัดแจ้งให้รู้ว่ามอง

คนที่ถูกมองจะรู้สึกยังไง

“ทำไมถึงกล้ามา”

คำถามง่าย ๆ แต่แค่คิดจะตอบก็นับว่ายากเต็มทน

ก๋วยนั่งนิ่ง ๆ อย่างสงบเสงี่ยม คิดวิธีตอบคำถามที่น่าลำบากใจ สุดท้ายได้แต่ก้มหน้าลงนิ่งเงียบ

บางครั้งคำถามบางอย่างถ้าไม่ตอบคงจะดีที่สุด

“คิดยังไง”

ถูกถามย้ำอีกครั้ง และคราวนี้ก๋วยก็ต้องเงยหน้าขึ้นและเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลังจากที่คิดทบทวนมาอย่างดีแล้ว

“ผมอยากทำให้ถูกต้องครับ ถึงรักชาติไม่ใช่ผู้หญิง แต่ผมก็อยากทำให้ถูกต้องครับ”

พ่อของรักชาติยืนชะงักนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น นิ่งมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้า
คำตอบที่ได้รับ มันทำให้ต้องนิ่งฟัง และเมื่อจ้องมองใบหน้าของคนที่นั่งเงียบ ๆ สงบเสงี่ยมเรียบร้อย ก็รู้สึกได้ถึงความมุ่งมั่นจริงจัง

“เลิกเกี่ยวข้องกันซะ”

คำสั่งเด็ดขาด ก่อนที่พ่อของรักชาติจะก้าวเท้าเดินออกมา และก็เห็นว่าทั้งแม่และรักชาติยืนอยู่ห่างออกไปไม่เท่าไหร่

จ้องมองใบหน้าของลูกชายแล้วก็ได้แต่เบือนหน้าหนี

อยู่ดี ๆ ไม่ชอบ ชอบทำเรื่องผิดธรรมชาติ
เรื่องที่ยอมรับไม่ได้ จะให้ยอมรับได้ยังไง

“ยังไงพ่อก็ไม่ยอมรับอยู่แล้ว แล้วพ่อจะให้เฮียมาที่บ้านทำไม”

เสียงของรักชาติ เสียงของคนที่รอคอยความหวัง และก็ทำให้พ่อต้องยืนนิ่งก่อนจะหันมาจ้องมองใบหน้าของลูกชายอีกครั้ง

“อยากรู้ว่าหน้าตามันเป็นยังไง”

ไม่ไกลออกไป
ใครคนหนึ่งซึ่งนิ่งเงียบและรับฟังทุกอย่าง ได้ยินทุกอย่างชัดเจน แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ ได้แต่นิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น

“ผมทำให้ทุกอย่างแล้ว แต่ผมรักเฮีย คนที่ผมรัก ยังไงพ่อก็ไม่มีทางยอมรับ ผมควรทำยังไง เรื่องยอมรับผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ที่ผมอยากรู้คือพ่อเคยรักผมมั้ย”


ไม่เคยมีสักครั้งที่รู้สึกถึงความผิดหวังรุนแรงขนาดนี้
พ่อไม่ใช่ไม่รับฟัง

แต่ไม่ยอมรับที่จะรับฟังเรื่องจริง ๆ ที่เกิดขึ้น

พ่อไม่ฟัง ไม่คิดจะฟัง ไม่ยอมรับ ไม่เข้าใจอะไรเลย
และพ่อก็หันมามองลูกชายอีกครั้งด้วยความ
ก่อนจะเดินจากไปและไม่หันกลับมามองอีกเลยสักนิด

“อย่าโกรธพ่อเลย”

เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย คนเป็นแม่รับรู้มาโดยตลอด ลูกชายไม่เล่า
ไม่เคยเล่าให้ฟังชัด ๆ แต่วันหนึ่งที่เริ่มเล่า เล่าให้ฟัง ให้รับฟังให้รับรู้
เมื่อฟังแล้ว ก็ต้องยอมรับว่ามันเกิดขึ้นจริง

แน่นอนเรื่องที่ไม่อยากให้คบหากัน
แต่ในเมื่อเลยเถิดมาถึงป่านนี้แล้ว ก็ไม่รู้จะทำยังไง

การได้พบเจอเห็นหน้าค่าตาก็ยังดีกว่า ไม่รู้อะไรเลย

“เฮีย เรากลับเถอะ”

รักชาติเดินลิ่ว ๆ ไปคว้าแขนของคนที่นั่งนิ่งเงียบห่างออกไปให้ยืนขึ้นเพื่อเดินตาม
อยากจะเดินหนีไปให้พ้น ๆ ไม่อยากจะพบเจออะไรอีก

“รักชาติ อย่าทำแบบนี้ อกตัญญูพ่อแม่แบบนี้ลื้อคิดว่าดีแล้วหรือไง”

เพียงเท่านั้น

แล้วรักชาติก็หยุดนิ่ง ชะงักค้าง
เฮียพูดอะไร หมายความว่ายังไง

อกตัญญูพ่อแม่ ผมไม่ได้อกตัญญู แต่พ่อไม่เข้าใจ แล้วพ่อก็ไม่ยอมรับ
แล้วเรื่องของเราจะให้จบแบบนี้หรือไง
เฮียจะให้ผมกตัญญูด้วยการที่เราต้องเลิกคบหากันหรือไง
“คุณแม่ครับ รักชาติเป็นเด็ก ไม่รู้อะไรควรไม่ควร ผมไม่มีความสามารถที่จะทำให้รักชาติเข้าใจได้ว่าควรตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ยังไง ผมรู้ดีเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผิด ผมเข้าใจดี
และที่ผมมาในวันนี้ก็เพื่อแสดงให้เห็นถึงความจริงใจที่มีต่อลูกของคุณแม่ แม้ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับสักนิดก็ตามที แต่ผมก็จะเคารพในตัวท่านเสมอครับ”


แม่กำลังยืนนิ่ง นิ่งฟังและยืนพินิจพิจารณาชายหนุ่มร่างสูงเชื้อสายจีนคนหนึ่ง
ซึ่งมีท่าทางสุขุมนิ่งเงียบ สุภาพเรียบร้อยคนนี้

“เธอชื่อก๋วยใช่มั้ย ครอบครัวของเธอเป็นยังไง”

แม่เอ่ยถามและเริ่มต้นการสนทนาด้วยความสนใจ
การก้าวเดินมานั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม และเหมือนเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลงด้วย

นั่นทำให้รักชาติต้องหันไปมองหน้าของแม่ด้วยความประหลาดใจ

รักชาตินั่งลงพร้อมกับก๋วย นั่งลงข้าง ๆ และเริ่มต้นการสนทนาเรียบเรื่อยที่ไม่มีอะไรน่าสนใจไปกว่าการถามถึงเรื่องส่วนตัว ครอบครัวความเป็นอยู่ การใช้ชีวิตประจำวัน

และเลยไปถึงว่า ได้รู้จักกับรักชาติได้ยังไง

“แม่..........เฮียแกล้งผมตลอด ไม่เคยบอกว่ารักเลยสักคำ แม่จะมาหาว่าผมมีใจให้เฮียก่อนได้ยังไง”


หน้าบึ้ง ๆ และคำพูดที่เหมือนหงุดหงิดอยู่ในทีของรักชาติ ทำให้แม่ต้องอมยิ้มและเมื่อหันไปมองใบหน้าของก๋วยที่เริ่มมีรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปากแล้วก็เริ่มรับรู้ถึงบางอย่าง
ที่ทั้งสองคนแสดงออกและทำให้คนที่นั่งอยู่ด้วยรับรู้ได้

จากที่คิดจะไม่ยอมรับ

บางทีอาจจะต้องคิดทบทวนดูใหม่
หลังจากที่ได้พูดคุยกับคนที่เข้ามาในชีวิตของลูกชาย คนนี้

“ลื้ออย่าขัดสิ เฮียกำลังเล่าเรื่องเด็กนิสัยไม่ดีให้คุณแม่ฟังอยู่นะ”

เพียงเท่านั้นแล้วรักชาติก็ยิ่งแสดงท่าทางหงุดหงิดรำคาญใจมากขึ้นและหันไปมองเฮีย
ที่ดูเหมือนจะพูดคุยกับแม่ได้อย่างแสนสบาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ยังแค่มองกันไปมาเหมือนประเมินท่าทีกันอยู่ด้วยซ้ำ

“เฮียก็เคี่ยวน้ำซุปอยู่นั่น เป็นวัน ๆ นะแม่ เพื่อจะมาเอาใจพ่อ แล้วพ่อก็ไม่ยอมรับ
ก็บอกแล้วว่าอย่าลำบากเล้ยยยยยยย พ่อไม่ยอมรับหรอก ก็ยังจะเคี่ยวมาให้ได้ บอกแล้วก็ไม่เชื่อ”


จากคนที่เคยได้ยินชื่อ จากคนที่เพิ่งได้เห็นหน้า

กลายเป็นคนที่น่าสนใจ

บางทีเรื่องบางอย่างคงไม่เลวร้ายนัก หากเข้าใจและยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้

“ซุป เคี่ยวมาให้พ่อ แล้วแม่ล่ะ”

รอยยิ้มจาง ๆ ใบหน้าที่แสดงให้เห็นถึงมิตรไมตรีที่เริ่มเปิดรับของแม่

ทำให้รักชาติต้องแอบเหลือบสายตามองหน้าก๋วยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
และเมื่อสายตาได้ประสานกัน ก็เหมือนมีรอยยิ้มเล็ก ๆ จากประกายตาคู่นั้น

ก่อนที่ก๋วยจะรีบเดินไปหยิบกระเช้าใส่น้ำซุป และกระปุกใส่อาหารที่บรรจุอาหารที่บรรจงตั้งอกตั้งใจทำมาอย่างเต็มที่มาไว้บนโต๊ะอาหาร

และเริ่มหยิบมาเปิดออกทีละอย่าง

“แม่ลองชิมดูสิ เฮียเขาทำทั้งวันเลยแม่”

ช้อนตักอาหารและยื่นให้แม่ลองชิม

แค่เพียงคำแรกก็ทำให้แม่ต้องพยักหน้ายอมรับ

และลองตักมาชิมอีกคำ และหลาย ๆ คำ จากอาหารทุกอย่าง ที่ก๋วยทำมาให้

“ถ้านี่คืออาหารที่เธอทำ ฝีมือของเธอนับว่าใช้ได้ บางทีถ้าเธอเอาเด็กคนนี้ไปเลี้ยงดู ก็คงพอจะเบาใจได้ว่าคงไม่บ่นว่าอาหารไม่ถูกปาก แล้วพาลจะไม่ยอมกินอะไร ฉันอาจจะพอเบาใจได้บ้างว่ารักชาติจะไม่ต้องอด แล้วก็ทนหิวจนผอมโซ แล้วเธอละคิดว่ายังไง”

TBC…

[£.Ma|e¥]

^
^
^
กรี๊ดดดด ขอจิ้มคนโพสก่อนเลยค่ะ

คุณแม่เริ่มยอมรับเฮียก๋วยแล้ว ยะฮู้!! ดีใจ ดีใจสุดๆ >..<
อ่านไปยิ้มไป เฮียก๋วยน่าร๊ากกกกก
สู้ๆนะเฮียก๋วย ยังไงคุณพ่อของรักชาติก็ต้องยอมรับเฮียก๋วยอยู่แล้ว
เพราะเฮียก๋วยน่ารักออกขนาดนี้ ชอบอ่ะ ชอบมากๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ เฮียก๋วยสู้ๆ~

[litlittledragon]

อืม... คุณแม่เปิดทางแล้ว ยกลูกให้ไปเลี้ยง แล้วจะทำให้คุณพ่อเปิดใจได้หรือเปล่าน่า

ขอบคุณที่มาโพสนะครับ

[kamigasez]

ต่อเร้ววว จะจบอยู่แร้ววอ่ะะะ

จะสามปีละไม่จบซะที 555

[mascot]

อย่าท้อนะเฮียฝ่าด่านคุณพ่อให้ได้
อย่างน้อยก็ได้ใจแม่ไปแล้วใช่มั๊ย รักชาติ

[golove2]

เป็นกำลังใจให้เฮียกับรักชาติ

แม่เริ่มยอมรับแล้ว
เหลือแต่พ่อ

สู้ ๆ 

[kabung]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[RAKDEK_KA]

โหเฮียก๋วยมีลุ้นนะเนี่ย