หัวข้อ: “Someday We'll Know”

[B52]

จากเกียร้อยเหตุผลสุดจริงจังกลายเป็นเกียเจ้าเลห์แล้วหรือ รอติดตามต่อไปใครเป็นยังไงต่อ

[fuku]

เลี้ยงเด็กมันลำบากเนอะเกีย

ไม่ใช่เจ้าเล่ห์ แต่การวางแผนเร่งให้ทุกอย่างออกมาอยากที่ต้องการเร็วอีกนิด ถือว่าเจ๋งจริง

[lizzii]

เป็นวิธีการที่ฉลาดมากเกีย
เจ้าเล่ห์จริงๆ
แต่ตอนนี้เริ่มมีความสงสัยใหม่ ว่าใครใส่ยาให้พองกันนะ

[sukie_moo]

ไม่รู้จะขำหรือจะสงสารป๋อมดี 
....ทำไมกูเป็นส่วนเกินได้ตลอดวะ เมื่อกี้โดนน้องสาวผลักออก ตอนนี้โดนสาวแก่ผลักอีก กูหนอกู กลับบ้านไปอ่านหนังสือสอบดีกว่า...

ที่ข้าวพองอารมณ์ไม่ดี เพราะเห็นแป๋มเกาะแขนเกีย แล้วหึงโดยไม่รู้ตัวไม่ไหมเนี่ย

ปล. to น้องที
 ติดตามผลงานของทั้งคู่มาตลอด เรื่องนี้ก็ใจจดใจจ่อรอทุกวันอังคาร พฤหัสฯ อาทิตย์ บวกเป็ดให้ทุกครั้ง  แต่ไม่ได้คอมเม้นทุกครั้งเพราะบางทีก็ไม่รู้จะเม้นท์อะไร  บางทีอ่านก็สับสนตามข้าวพอง เรียบเรียงคำพูดมาเม้นท์ไม่ได้  แต่ยังไงก็ติดตามตลอด ไม่เคยพลาดเลย  ยังไงก็อย่างหมดกำลังใจนะ  เขียนต่อไป ชื่นชอบมากๆ

[little_nok]

เริ่มมีชิงรักหักสวาทบ้างแล้ว
ข้าวพองพูดเหมือนอยากโดนจูบนะเนี่ย
ใครใส่ยาให้ข้าวพอง สงสัยอุบลกันไหม

[pahpai]

เกียเจ้าเล่ห์มาก
เหมือนจะตามใจข้าวพองแต่จริงๆทำเพื่อให้เข้าทางตัวเองชัดๆ 5555

[MiSS-U]

ใครกันที่ใส่ยาให้ข้าวพองกิน  หรือจะเป็น...

รอเฉลยดีกว่ากลัวผิด    ทายผิดตลอด  หลอกเราไว้หลายชั้นมาก

ไม่แปลกใจที่เกียจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้  ไม่ห้ามให้ข้าวพองรู้ด้วยตัวเอง

แอบกังวลว่าเกียจะจัดการไอรีนยังไง    คงไม่ใช่...

บวกเป็ด

 

[nolirin]

มันเป็นแผน มันคือแผนของเกียช่ม่ายยยยยย
 

[jiki]

 นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่  นายเจ้าเล่

คำนี้เต็มหัวเลย ไอ้ที่เงียบๆไปนาน เพราะวางยาให้ทุกคนเดินตามแผนแล้วตัวเองไม่ต้องเหนื่อยเลยนะ เจ้าเล่ที่สุด

พองจ้ะ ในที่สุดพองก็เริ่มมองเห็นอะไรแปลกๆในชีวิตแล้วสินะ

ป๋อม เธอเก่งมากที่มองออกว่า พองมองหาอะไรในตัวไอรีน เก่งอ่ะ

[fangkao]

เจ้าเล่ห์แบบเงียบๆ เอ๊ะหรือคนที่วางยาจะให้ข้าวพองมึนๆคือ แกห๊ะเกีย ในที่สุดความจริงก็ปรากฏ ( 555 มโนไกลมากกกก) น้องก็ตามไม่ทันยังห่างชั้นหลายขุม  ส่วนไอรีนกับไทนี่ มีซัมติงอะไรป่าวหว่า อึ๊บๆๆๆ ค้นหาต่อไปเรื่อยๆดีกว่า รอตอนต่อไป

[mystery Y]

ถาม:พระเอกทุกเรื่องของjivetea เจ้าเล่ห์กันทุกคนรึเปล่า??

[Love U All]

โห  ประเมินเกียต่ำไปจริง ๆ ตอนแรกก็ยังคิดอยู่ว่าทำไมเกียปล่อยให้ข้าวพองลองคุยกะเบซซี่กับไอรีนง่าย ๆ
ที่ไหนได้เป็นแผนของเกียนี่เอง  สุดท้ายข้าวพองก็เป็นฝ่ายถอยจากไอรีนเอง โดยที่เกียไม่ได้บังคับ
คราวนี้ก็เหลือแต่เบซซี่แล้วสิ  ที่เกียจะต้องหาทางให้ข้าวพองเลิกยุ่งด้วย  แอบเจ้าเล่ห์สุด ๆ อ่ะเกีย
ส่วนไทนี่ ช่วงนี้รู้สึกแปลก ๆ นะ ทำตัวติดกับข้าวพองตลอดอ่ะ  คิดจะทำอะไรรึเปล่านะเด็กคนนี้ ไม่น่าไว้ใจเลย

[aehJTS]

เกียรกำจัดไอรีนสำเร็จชนิดที่แทบไม่ต้องออกแรง
จากตอนนี้รู้สึกได้ว่าไทนี และไอรีนมีซำติงอะไรกันซักอย่าง (คิดไปเองอีกแล้วเรา)

  คะ

[nongrak]

เกียรีบจัดการให้ไอรีนออกไปจากข้าวพองเร็วๆเลย

[malula]

ใครวางยาข้าวพอง อย่าบอกว่าคนในบ้านนะ
ถึงข้าวพองจะบอกว่ายังไม่เลือกใครแต่ใจคงมีคำตอบอยู่แล้ว

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 24

ในที่สุดโปรแกรมการไปบ้านแฝดป๋อมแป๋มก็ต้องเปลี่ยนเป็นการไปกินข้าวเย็นในวันศุกร์ ตามที่เกียบอกกับทุกคนว่าวันเสาร์ข้าวพองต้องไปฝึกยิงปืนหลังจากเลิกเรียนพิเศษ
“แล้วเรื่องไอรีนล่ะ”
“ข้าวพองต้องคุยกับเขาอย่างจริงจัง ว่าข้าวพองรู้สึกไม่สบายใจ และต้องการเวลาส่วนตัวอีกนิด”
หนุ่มตัวเล็กทำหน้ามุ่ย...มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เกียบอก
“บอกกับเขาว่า การที่ไอรีนมาคอยเฝ้ากันทุกวัน แบบนี้ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ และไม่รู้ว่าข้าวพองต้องการอะไรกันแน่” เกียบอกอีกครั้ง “ไอรีนมีความเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรู้ตัวว่าควรทำอย่างไร”
“พองบอกให้เกียจัดการนะ” ข้าวพองเริ่มเกี่ยง
“พี่ก็จัดการ แต่ข้าวพองก็ต้องแสดงความชัดเจนเหมือนกัน”
ข้าวพองเดินเข้าโรงเรียนไปโดยที่ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเริ่มต้นคุยกับไอรีนอย่างไรดี

ตั้งแต่เช้าวันนี้ที่แป๋มดูแปลกๆ ไม่รู้ว่าเพราะเพื่อนกำลังจะไปกินข้าวเย็นที่บ้าน หรือกังวลกับการสอบที่กำลังใกล้เข้ามา ถัดไปก็คือการเรียนอีกเทอม แล้วก็จบการศึกษา แยกย้ายกันไป
....ไม่รู้สาเหตุอะไรที่ทำให้แป๋มดูครุ่นคิด และทำท่าอยากพูด อยากถามข้าวพองแต่ก็ไม่ยอมพูด
ข้าวพองเคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่ถ้ามีเรื่องที่ไม่รู้ว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดีก็มักที่จะเลือกไม่พูด
ส่วนแป๋มน่ะนึกจะพูดอะไรก็พูด พอมาทำท่าแปลกๆ แบบนี้มันไม่คุ้นเคย

“มีอะไรหรือเปล่า” ข้าวพองถามเพื่อนที่นั่งโต๊ะตัวหน้า
แป๋มหันมา แล้วเหลือบตามองหนุ่มตัวเล็กที่นั่งอยู่อีกด้านของข้าวพองเพียงแว่บเดียว “ไม่นี่”
“รอบเดือนจะมาหรือไง เมื่อคืนก็นอนดึกได้ยินเสียงทะเลาะกับใครก็ไม่รู้” ป๋อมแทรกขึ้นมา ทำให้แป๋มหันมาชี้หน้าคู่แฝดทันที แล้วหันไปก้มหน้าอยู่กับหนังสือในมือเหมือนเดิม
มันไม่ใช่หนังสือเรียน แต่ข้าวพองก็ไม่รู้ว่ามันคือหนังสืออะไร รู้แต่ว่า แป๋มอ่านมันแบบหลบๆ ซ่อนๆ
คงเป็นเล่มที่ไปยืมที่ห้องสมุดตอนเลิกเรียนเมื่อวาน

เลิกเรียนข้าวพองก้าวลงมาจากอาคารเรียน เห็นเบซซี่กับเพื่อนลงมาจากอาคารเรียนอีกด้าน พอหันมามองเห็นก็ยกมือทักทายกัน
ห่างออกไป เห็นไมเคิลกับเพื่อนต่างชั้นเรียนจับกลุ่มกันอยู่ท่าทางมีเรื่องเครียด
แป๋มบอกกับพี่ชายว่าจะเอาหนังสือไปคืนที่ห้องสมุดก่อน แล้วบอกให้ทุกคนไปรอที่ลานจอดรถได้เลย
เมื่อแป๋มเดินแยกไปอีกทาง โดยมีป๋อมมองตามหลังด้วยความรู้สึกแปลก แม้จะเดินตามกลุ่มเพื่อนออกมาก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง
ไทนี่สะกิดแขนข้าวพอง
“กูลืมของไว้ที่ห้อง จะกลับไปเอานะ เดี๋ยวเจอกันที่รถเลย”
“ได้”
เมื่อไทนี่แยกไป ข้าวพองถึงได้หันมาหาป๋อม “วันนี้ว่าแป๋มแปลก มึงก็อีกคนที่แปลกๆ”
“กูแปลกอะไร”
“ก็มึงน่ะ ดูอึ้งๆตั้งแต่เมื่อกี้ละ”
ป๋อมคนร่าเริงส่ายหน้า “กูก็ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อกี้ตอนที่แป๋มมันเดินไปกูใจหายยังไงไม่รู้”
เดินมาด้วยกันจนถึงหน้าโรงเรียน เห็นเกียกับธีระรออยู่เดิม แต่ไม่มีไอรีน
“วันนี้ไปทานข้าวบ้านคุณฝาแฝด” ธีระพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ขอโทษที่นัดฉุกเฉินนะครับ” เกียขอโทษอีกครั้ง
ป๋อมโบกมือ ท่าทางโอ้อวดสุดๆ “แล้วจะรู้ว่าฝีมือม้าน่ะ อร่อยที่สุดใน 3 โลก ธีระกินเยอะๆนะ”
ธีระรีบปฏิเสธ “อย่าเลยครับผมกินจุ กลับไปกินที่บ้านพร้อมกับอุบลดีกว่า”
“เอากลับไปฝากอุบลด้วย ป๋อมบอกม้าให้เตรียมใส่กล่องไว้ให้แล้ว”
ไทนี่เดินผ่านรั้วโรงเรียนออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง เหงื่อเม็ดเล็กผุดที่หน้าผาก แต่ป๋อมมองผ่านไปทางด้านหลัง
“แค่เอาหนังสือไปคืนทำไมนานนัก” ป๋อมบ่น แล้วหันมาบอกกับเกียและธีระ “ไปตามแป๋มก่อนนะครับ”

เมื่อป๋อมกลับเข้าไปในโรงเรียน อีกไม่ถึง 5 นาทีถัดมา ก็โทรศัพท์หาข้าวพอง เสียงของป๋อมสั่นเครือ
“ข้าวพอง แป๋ม แป๋ม แป๋ม”
“แป๋มเป็นอะไร” ข้าวพองถามขณะที่เงยหน้ามองเกีย
“แป๋ม...แป๋ม เป็นอะไรไม่รู้...ช่วยแป๋มด้วย”
ข้าวพองได้แต่ส่ายหน้าขณะที่ส่งโทรศัพท์ให้เกียด้วยมือที่สั่นเทา
เกียไม่ได้ถามอะไร พอได้ยินเสียงป๋อมก็ถามว่า ป๋อมอยู่ที่ไหน แต่ข้าวพองที่อยู่ข้างๆ เป็นคนตอบว่าป๋อมไปตามแป๋มที่ห้องสมุด คนตัวโตไม่รอให้จบประโยคก็วิ่งนำเข้าไปในโรงเรียน แม้อาจารย์ที่ดูแลกับยามรักษาความปลอดภัยจะเข้ามาขวางแต่คนตัวโตก็ยังผ่านเข้าไป ข้าวพองจึงเป็นคนบอก
“เพื่อนผม ที่ห้องสมุด อาจารย์รีบไปดูเร็ว!”
เมื่อเข้าไปในห้องสมุด ไม่ต้องมองหาว่า ป๋อมอยู่ตรงไหน เพราะเห็นอาจารย์บรรณารักษ์และนักเรียนอีกคนกำลังอยู่ที่ชั้น 2 แล้ว ทุกคนที่เพิ่งมาถึงก็แค่วิ่งตามไป
ภาพที่เห็นคือป๋อมที่กอดร่างของน้องสาวไว้แน่น แว่นตาของแป๋มตกอยู่ข้างๆ
น้ำเสียงสั่นเครือผ่าวเบาเรียกชื่อน้องสาวซ้ำไปมา
“แป๋ม แป๋ม ไม่เป็นแบบนี้ อย่าล้อเล่นแบบนี้ อย่าทำแบบนี้ แป๋ม......”

เกียตรงเข้าไปแตะชีพจรที่ต้นคอของแป๋ม
...ไม่มีสัญชาติของชีวิต เกียหันไปบอกข้าวพองให้โทรหาพ่อกับแม่ของคู่แฝด แล้วบอกอาจารย์บรรณารักษ์ให้แจ้งอาจารย์ใหญ่และตำรวจ
ข้าวพองทรุดตัวลงนั่งข้างเพื่อนที่ยังกอดน้องสาวไว้แน่น
มีน้ำตาที่ไหลเอื่อยจากดวงตาคู่สวย แต่ไม่มีคำพูด เข้าใจความเสียใจ และความตกใจของเพื่อนได้โดยที่ไม่ต้องมีการบรรยายความรู้สึก
คนสนุกสนานเฮฮาแบบป๋อม เด็กเรียนที่ไม่มีเหมือนใครแบบป๋อม เวลาที่ตกใจ เสียใจกลายเป็นคนที่เหลือคำพูดแค่ชื่อของน้องสาว ที่เรียกซ้ำไปซ้ำมา กับการกระทำที่ชัดเจนว่า รักน้องสาวคนนี้มากขนาดไหน
ข้าวพองปาดน้ำตาหันไปมองรอบตัว ถึงเห็นว่าไทนี่นั่งรออยู่ตรงบันไดขั้นบนสุด คาดว่าจะขอรออยู่ตรงนั้นไม่ยอมออกไปข้างนอกเหมือนกับนักเรียนคนอื่นๆ ยังได้ยินเสียงเกียคุยกับอาจารย์บรรณารักษ์อยู่แว่วๆ
พักหนึ่งเกียก็ขึ้นมาบอกกับไทนี่ว่าจะให้ธีระไปส่งที่บ้านก่อน แต่ไทนี่ยังไม่ยอมกลับ
กระทั่งตำรวจมาถึงในเวลาเดียวกับพ่อและแม่ของคู่แฝด
ภาพของคน 3 คนที่สวมกอดร่างของแป๋มทำให้ข้าวพองสะอื้นตาม
นานกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าที่ตำรวจจะพาร่างของแป๋มขึ้นรถพยาบาลไปที่นิติเวช 
เกียโอบไหล่บางของคนที่ร้องไห้ไม่หยุดเดินตามครอบครัวของป๋อมออกมาจนถึงรถ

เห็นไอรีนยืนอยู่ข้างธีระ ลักษณะการแต่งกายของไอรีนวันนี้แตกต่างไปจากที่ผ่านมา แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทัก เกียขอให้ทั้งคู่พาไทนี่ไปส่งบ้านและดูแลข้าวพองด้วย
“แต่พองอยากไปดูป๋อม”
“ป๋อมจะต้องอยู่กับพ่อและแม่ ตอนนี้เป็นเวลาของพวกเขา”
“แล้วเกียล่ะ”
“พี่ต้องคุยกับตำรวจก่อน”

เมื่อเกียบอกอย่างจริงจัง ทุกคนก็ทำตาม
ไอรีนถาม 2 หนุ่มในรถว่าเกิดอะไรขึ้น
ข้าวพองบอกสั้นๆ ว่าแป๋มตายแล้ว จากนั้นก็เอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ในมือ
....อยากโทรหาป๋อม แต่ก็รู้ว่าเวลานี้ยังไม่เหมาะ ตั้งใจไว้ว่าหลัง 2 ทุ่มจะโทรหาเพื่อน
ข้าวพองไม่ได้สนใจอะไรเลย ไทนี่ลงจากรถไปเมื่อไหร่ ถึงบ้านตอนไหน มื้อค่ำมีอะไรบ้าง และไอรีนกลับไปหรือยัง
รู้แต่ว่า เมื่อเห็นเกียเดินเข้าประตูบ้านมา ก็รีบวิ่งไปหา
“ใครทำแป๋ม”

เกียจับมือขาวซีดแล้วจูงเข้าบ้าน
“ดึกแล้ว อาบน้ำก่อน แล้วพี่จะบอก”
“เกีย ไม่ทำตามขั้นตอนสักครั้งจะเป็นไรมากมั้ยเนี่ย” ข้าวพองงอแง เพราะรอนานหลายชั่วโมง จะโทรหาเพื่อนก็กล้าๆ กลัวๆ ตลอดเวลา
หันไปอีกที เห็นทั้งอุบล และธีระ มายืนอยู่ใกล้ ท่าทางอยากรู้เหมือนกัน เกียก็เลยเรียกทั้งหมดให้เข้าบ้านแล้วเล่าเรื่องให้ฟังพร้อมกัน
“เบื้องต้นที่นิติเวชแจ้งว่าพบบาดแผลจากทางด้านหลังศีรษะ แต่เรื่องอาวุธหรืออะไรอื่นๆ ต้องรอผลตรวจโดยละเอียดอีกครั้ง ส่วนอาจารย์บรรณารักษ์บอกว่าได้ยินเสียงจากชั้น 2 แต่เพราะไม่ดังนักก็เลยไม่ได้เดินมาดู คิดว่าอาจมีใครทำหนังสือตก จนกระทั่งเห็นป๋อมวิ่งเข้ามา แล้วมีนักเรียนมาบอกว่า มีคนนอนอยู่ตรงมุมด้านในและมีเลือดนองที่พื้น เขาก็ขึ้นไปที่ชั้น 2 ก่อนหน้าเรานาทีเดียวนั่นแหละ”
“ทำไมเขาไม่สนใจอะไรเลยคะ ตั้งแต่คุณแป๋มโดนตีที่บอกว่าได้ยินเสียง จนคุณป๋อมจะเข้าไป มันน่าจะหลายนาทีอยู่นะคะ ทำไมช่างไร้น้ำใจกันนัก” อุบลตั้งข้อสังเกต “เสียงร้องของคนโดนตี มันไม่เหมือนหนังสือตกนะคะ ยังไงมันก็น่าจะฉุกใจคิดกันบ้าง”
เกียพยักหน้า “ตำรวจก็สงสัยแบบนั้นเหมือนกัน แต่อาจารย์บรรณารักษ์อ้างว่า ตอนนั้นมีนักเรียนมาสอบถามหาหนังสือ แล้วที่ผ่านมาถึงจะเป็นห้องสมุด แต่ก็ไม่ได้เข้มงวดกับกฎระเบียบอะไร แล้วตอนนั้นก็หลังเลิกเรียน มีนักเรียนอยู่ในห้องสมุดไม่มาก”
ข้าวพองพูดขึ้น “มีกล้องวงจรปิดหน้าห้องสมุด”
“ครับ” เกียบอกยิ้มๆ “ตำรวจเอาไปแล้ว แล้วคงทยอยเรียกคนที่อยู่ในห้องสมุดมาสอบปากคำ เพราะว่าคนที่อยู่ในห้องสมุดเป็นเยาวชน ต้องมีผู้ปกครองอยู่ด้วย”
“เกีย” ข้าวพองจับข้อมือใหญ่ไว้ “เรื่องของพอง ไว้ก่อนก็ได้ เกียต้องหาคนที่ทำอย่างนี้กับแป๋มให้ได้นะ”
“ครับ” เกียให้คำมั่น “แต่ตอนนี้ดึกมากแล้วควรเข้านอน แล้วพรุ่งนี้เราไปหาป๋อมที่บ้านกัน”
ข้าวพองลุกขึ้นแล้วหันมาถาม “พองไปนอนบ้านป๋อมได้มั้ย”
“ดูป๋อมก่อนดีมั้ยครับ ถ้าเขาอยากให้เราอยู่ก็อยู่”
“ฮื่อ” ข้าวพองรับคำ แต่เมื่อก้าวขึ้นบันไดไปขั้นเดียวก็หันมา “ป๋อมมันช็อค กอดแป๋มไว้ตลอดจนป๊ากับม้ามาถึง”
“ครับ” ทีแรกเกียตั้งใจว่า เมื่อข้าวพองขึ้นห้องไปแล้ว จะไปเดินตรวจรอบบ้านเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ดูท่าทางข้าวพองก็เสียใจ และตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ต่างจากป๋อม
เกียแตะที่หลังบาง ให้เดินนำขึ้นไปข้างบน ขณะที่ชวนคุยเรื่องที่ห่างไกลจากภาพสุดท้ายของแป๋ม
“วันนี้แป๋มมีอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่าครับ”

ข้าวพองนึกย้อนถึงท่าทางแปลกๆ ของแป๋มกับหนังสือเล่มนั้นทันที แต่พอจะหันมาบอกเกีย ก็เห็นสายตาของอุบลกับธีระที่มองมา ก็เลยแค่พยักหน้าแล้วเดินนำไปจนถึงห้องนอนของเกีย
ก้าวนำเข้าไปก่อนแล้วหันมาเล่าให้ฟัง
“หนังสืออะไรรู้มั้ยครับ” เกียถามเมื่อฟังจบ
“ไม่รู้” ข้าวพองส่ายหน้า “แต่มันเป็นพอกเก็ตบุ๊ค เล่มไม่หนามาก ต้องมีอยู่ในบันทึกยืมคืนห้องสมุด”
เกียพยักหน้า ขณะที่เผื่อใจไว้ว่าหนังสือเล่มนั้นอาจไม่ได้เป็นของห้องสมุดโรงเรียน
“พี่จะขอให้อาจารย์ค้นข้อมูลหาหนังสือเล่มนั้น”
“คนที่เข้าไปในห้องสมุดด้วย” ข้าวพองกำชับ
“ครับ ไม่ลืมครับ ภาพวงจรปิด กับหนังสือ”
“แต่มีอีกอย่าง ไม่รู้ว่าข้าวพองคิดไปเองหรือเปล่า” คราวนี้ข้าวพองไม่แน่ใจ
“เล่ามาก่อนสิครับ”
หนุ่มตัวเล็กทำหน้าตายุ่งๆ “ทุกเรื่องที่พองบอก เกียจะทำให้มันเป็นเรื่องจริงจังตลอด แล้วถ้าเกิดว่าคราวนี้เป็นพองเพ้อไปเองล่ะ จะทำเกียเสียเวลามั้ย”
“เล่ามาก่อนครับ” เกียบอกยิ้มๆ “พี่จะคิดแบบกลางๆ”
“พองรู้สึกว่า แป๋มน่ะมีเรื่องปิดบังอยู่ก็จริง แต่เขาอยากบอกเรื่องนั้นกับพอง โดยที่ไม่มีไทนี่อยู่ด้วย” ข้าวพองเริ่มทำมือไม้วุ่นวาย เมื่อเล่าถึงตอนที่อยู่ในห้องเรียน
พอคิ้วเข้มขมวดคิด ข้าวพองก็ชกที่ไหล่หนาเบาๆ “คิดแบบกลางๆ ไง”
“ก็กำลังคิดแบบกลางๆ ไงครับ แต่ที่สำคัญกว่าที่ต้องไปดูก็คือภาพวงจรปิด ว่าคนที่เข้าไปในห้องสมุดตอนนั้นมีใครบ้าง”

ข้าวพองถอนหายใจแล้วพยักหน้า เดินเข้ามาสวมกอดเอวหนาไว้
“แป๋มตายแล้ว...”
คนตัวโตลูบแผ่นหลังปล่อยให้ข้าวพองพูดต่อ
“วันนี้เรานั่งเรียนในห้องเรียนเดียวกัน เลิกเรียนเราเดินลงมาพร้อมกัน อึดใจเดียวที่เราห่างกัน แป๋มก็ตาย.....ทำไมคนเราถึงได้ตายง่ายดายอย่างนี้นะ”
มือที่กอดเอวหนาอยู่ จู่ๆก็เริ่มเย็น ร่างกายผอมบางสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ข้าวพองครับ เป็นอะไร”
“ไม่รู้...มันหนาว” เสียงของข้าวพองสั่น
“ข้าวพองครับ” เกียกระชับอ้อมแขน
“เกีย...ที่แป๋มตายน่ะ เกี่ยวกับพองมั้ย”
เกียไม่แน่ใจ “พี่ยังไม่รู้ ตำรวจก็ยังไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร เราต้องคุยกับป๋อมด้วย”
ข้าวพองส่ายหน้ากับอกกว้าง
“อย่าเพิ่งคิดสับสน  การที่จะลงมือทำร้ายใครสักคนมันต้องมีสาเหตุ แล้วข้าวพองก็บอกให้พี่เป็นคนจัดการเรื่องนี้”
“แต่พองคิด ยิ่งตอนที่รอเกียกลับมา ก็เอาแต่คิดว่า ทำไมไม่ไปห้องสมุดด้วยกันกับแป๋ม ทั้งที่พวกเรามักจะไปห้องสมุดด้วยกัน แต่ทำไมวันนี้ไม่ไป”
ข้าวพองแสดงความสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกียต้องพาเดินกลับมาที่ห้องนอน ปล่อยให้พูดความในใจ ขณะที่ทำกิจวัตรก่อนนอน จนกระทั่งล้มตัวลงนอน ห่มผ้าให้ แล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆกัน
“เกีย” ข้าวพองจับมือใหญ่ไว้ “อย่าให้แป๋มเป็นเหมือนแม่กับพี่เพชรนะ”
อดีตนายตำรวจพยักหน้า “ครับ แต่ตอนนี้เจ้าชายน้อยต้องหลับแล้วครับ”
“จะหลับได้ยังไง แป๋มเป็นเพื่อนพองนะ”
“ถ้าไม่หลับ แล้วข้าวพองจะมีพลังสมองไปคิดทบทวน ว่าใครคือคนร้ายได้อย่างไรครับ”
ข้าวพองพยักหน้า แต่ยังคงย้ำคำเดิมอีกครั้ง “หาคนที่ฆ่าแป๋มให้ได้นะ”
 
*-*จบตอนที่ 24*-*

ขอบคุณที่ติดตาม แสดงความเห็น และให้คำแนะนำ
ตอนต่อไปมาวันอาทิตย์ครับ
.น้ำชา.

[fangkao]

ขอให้เป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำ แป๋มเป็นเด็กฉลาดเอาตัวรอดเก่ง มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ เศร้าอ่ะ คนร้ายใกล้เข้ามาแล้ว  ใกล้มากๆ แป๋มมีเรื่องอะไรปิดบัง? ทำไมแฝดไม่รู้? หลายคำถามเกิดขึ้น  รอสมุดเล่มนั้นอยู่นะ

[๐๐ตะวัน๐๐]

ใครฆ่าแป๋มอ่า ใจร้ายที่สุด 

[natalee22]

ใครทำแบบนี้ เลวที่สุด!! แป๋มยังเด็กอยู่เลยนะ ฮือๆๆๆๆๆ

สงสารป๋อมจัง คู่แฝดก็เหมือนอีกครึ่งหนึ่งของกันเลยนะ ป๋อมสู้ๆนะ

สงสารข้าวพองด้วย เหตุการณ์นี้เหมือนทำให้พองคิดถึงตอนแม่กับพี่เพชรตายเลย อย่าโทษตัวเองเลยนะพอง เข้มแข็งเข้าไว้

สงสัยไทนี่อ่ะ เพราะพอแป๋มแยกตัวไป ไทนี่ก็หาเหตุแยกตัวตามไป

ไหนจะเรื่องที่แป๋มทำท่าทางแปลกๆ อยากบอกอะไรข้าวพองโดยไม่ให้ไทนี่รู้อีก

แป๋มต้องไปรู้ความลับอะไรซักอย่างของไทนี่แน่ๆเลย

ยิ่งอ่านยิ่งมีเงื่อนงำแฮะ อยากให้ถึงตอนที่ 36 เร็วๆจัง อยากรู้คำตอบของเรื่องราวทั้งหมด รอๆๆๆๆๆ

[dekying kukkig]

  แป๋มมมมมมมมมมมมม   

ทั้งไมเคิล ทั้งไทนี่ น่าสงสัยที่สุด  .... จะมีคนตายเพราะข้าวพอง จริงๆ เหรอ 

ครูก็มาช้าเกิน ทั้งๆที่อยู่ในพื้นที่แต่มาช้าาาาา แถมยังจัดการอะไรไม่ได้ซะอีก
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก #ไม่รุ ตอนนี้พาลอ่ะ 

จับคนร้ายให้ได้เร็วๆ นะเกีย 

[sukie_moo]

ใจหายวูบเลย แป๋มตายแล้ว สงสารป๋อมมากคงจะคิดโทษตัวเองสารพัดว่าทำไมไม่ไปกับน้อง

ไทนี่ฆ่าแป๋มใช่ไหม  แป๋มรู้ความลับอะไรของไทนี่

[puppyluv]

ม่ายยยยยยยย
อ่านตอนเมื่อกี้ยัง อุอุ
เกีย นายร้ายมว้าก อยู่เลย
 
ซีดตามข้างพอง
ป๋อมเค้าล่ะ อือออออออ
 
กระทืบบวกและเป็ด
 

[aehJTS]

บอกได้คำเดียวว่าตกใจมากอะ
ปกตินิยายคุณไจฟ์ น้องทีก็มักเดาทางไม่ออกอยู่แล้วอะนะ
แต่คราวนี้เกินคาดไปไกลมาก เพราะแป๋มแทบไม่เป็นพิษกับใคร
ใจหายอะ สงสารป๋อมด้วย อยากรู้ตัวคนร้ายเร็ว ๆ จัง (อินไปไหมเนี่ย)

  คะ

[nongrak]

ทำไมต้องฆ่าแป๋มด้วย สงสัยไทนี่ที่สุดเลย

[B52]

ต้องเล่นกันให้ถึงตายเลยหรือ ทำไมไม่เป็นแค่บาดเจ็บสาหัสต้องนอนที่โรงพยาบาลนานอะไรแบบนี้ สงสารป๋อมแป๋มและครอบครัวอะ ปริศนาเพียบอีกแล้ว

[nolirin]

 
แป๋มรู้อะไรมา กลางคืนแป๋มทะเลาะกับใคร???
แล้วใครฆ่าแป๋ม แงๆๆ

[lizzii]

อึ้งเลยแบบนี้

[piggyfree]

โหดร้ายมาก ทำร้ายเด็กผู้หญิงจนตายเนี่ยะ
สงสารป๋อมนะ ผลประโยชน์ทำให้คนเราสามารถทำร้าย และฆ่าคน
เป็นเพราะแป๋มไปรู้ความลับของพวกคนร้าย และพยายามปกป้องเพื่อน
ถ้าเราเป็นข้าวพอง เราก้อจิตตกนะ รู้สึกว่าเป็นเพราะตัวเองทำให้ตัวเพื่อน
ครอบครัวของเพื่อนเดือดร้อน....ไอ้คนทำก้อเหลือเกิน เฮ้อ!!!

[MiSS-U]

เหมือนไทนี่จะเป็นคนที่น่าสงสัยสุด  แต่เรื่องแนวฆาตกรรมแบบนี้
คนร้ายมักเป็นคนที่ไม่น่าสงสัยที่สุด  คนที่เราคาดไม่ถึง
แต่น่าจะเกี่ยวกับไทนี่และกลุ่มนร.ที่ดูท่าไม่น่าไว้ใจพวกนั้น 

สงสารแป๋ม และอยากรู้ว่าหนังสือเล่มนั้นมันเกี่ยวอะไรด้วย 

บวกเป็ด

 

[Love U All]

โฮฮฮฮ  ช็อค  สงสารแป๋มอ่ะ
เด็ก ผญ. คนนึงต้องตกเป็นเครื่องมือในเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้
แต่เหมือนแป๋มจะรู้อะไรบางอย่างรึเปล่า  ความลับของหนังสือนั่นอีก
สภาพจิตใจข้าวพองว่าแย่ ไม่รู้ว่าครอบครัวแป๋มเองจะเป็นยังไงมั่ง
โดยเฉพาะป๋อมอ่ะ  คงเสียใจสุด ๆ เลย  งานนี้หวังว่าเกียจะช่วยหาความจริงได้อีกแรงนึง