หัวข้อ: 【〖 ผิงปุ่น 〗】ตอนพิเศษภี-เปียวต่อ2/12/57

[GintoniC]

คุณแม่เป็นสาววายใช่ไหมคะ 55555 เชียร์ผิงสู้ๆ รีบๆ ฝากตัวกับว่าที่พ่อตาแม่ยายซะนะ 

[four4]

น้องปุ่น อะไรยอมพี่ผิง ได้ก็ยอมนะลูกกกกกกกก
คุณแม่น้องปุ่น นางรู้อ่ะๆ กรี้ดๆ ชมว่าที่ลูกเขยด้วย

[BeeRY]

คุณแม่ใจดีนะน้องปุ่น
เอาใจช่วย เหมือนแม่จะไฟเขียว

[nn~~NN]

ฮี่ๆ ตามมาจากเรื่องโน้น
เพราะคนเขียนโปรยไว้ว่าเป็นแนวเดียวกัน พระเอกลำเค็ญไรงี้ ก็เลยอดเอามาเปรียบเทียบกับ'น้องเปยเอง'ไม่ได้ แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า ญี่ปุ่นนี่เป็นคนที่โคตรไม่น่ารักเลย เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของผิงมันนะ 555555
คือตัวแปรเดียวกัน แค่เปลี่ยนนิสัยนายเอกนี่เรื่องราวกลับตาลปัตรม๊ากกก ยิ่งตอนเข้าใจผิดหัวแตกนี่ทำเอาอินจัด คือไม่ชอบปุ่นไปเลย
แต่พอตอนหลังๆมานี่ดูน้องจะน่ารักขึ้น เปิดใจมากขึ้น ก็เลยเริ่มเอ็นดูขึ้นมาเบาๆละล่ะ
หวังว่าจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและเลิกซึนซะทีน้า

คนเขียนก็สู้ๆค่ะ ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องสนุกๆโหดมันฮาแบบนี้ให้ติดตาม 

[~ณิมมานรฎี~]

กว่าจะอ่านทันนนนนนน 555555 คุณแม่จะว่าไรไหมน้ออออ   พี่ผิงสู้ๆ!!!!!

[ammamooty]

ตอนที่20



อากาศร้อนอย่างนี้


แหงงหละ


จะไปทำอะไรได้


นอกจาก.....




....เตะบอล


ไอ้เชี่ยยยยย! อากาศร้อนแดดเปรี้ยงๆอย่างนี้มึงโทรมาชวนเตะบอล? เหงื่อท่วมตัวตายพอดี!คิดงี้แต่ไหงกูมาวิ่งเย้วๆตามไอ้ลูกกลมๆขาวดำอยู่วะ!



ก็อยู่บ้านเฉยๆมันน่าเบื่อนี่หว่า

ช่วงนี้ไอ้ปุ่นยิ่งไม่ค่อยคุยโทรศัพท์ด้วย บอกว่าแม่มันเริ่มสงสัย กูว่าไม่ใช่แค่เริ่มแล้วแหละ รู้เลยมากกว่า มองหน้ากูซะขนาดนั้น คนถูกมองมันรู้เว้ยว่าสายตาเงี้ยะ สำรวจกูอยู่ เกร็งเลยดิตอนนั้นอ่ะ พอกลับบ้านกูก็รีบโทรหาไอ้ปุ่นว่าแม่มันว่าไงบ้าง มันก็พูดอะไรไม่รู้แถมยังทำเหมือนไม่อยากคุย กูก็เอ่อๆไปไม่คุยก็ได้วะ ตอนนี้เลยแมร่งตึงๆแต่ก็ไม่ได้โกรธหรืองอนกัน



"เฮฮฮฮฮ!!!!" ไอ้ภีวิ่งรอบสนามไฮไฟว์กับคนในทีมสีหน้าโคตรปลื้มใจที่เมื่อกี้มันยิ่งข้าโกล โธ่ ไอ้เชี่ยยยย


งี้ก็เจ๋งดิว้าาาาา!!!

กูวิ่งไปแท็กมือกับคนอื่นบ้างทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย

อะไรๆ อย่ามองหน้ากูงั้น พนันกันไงว่าทีมไหนแพ้เลี้ยงเหล้า ตอนนี้ทีมกูนำ2-0ละ สบายๆ หลังจากนี้คลานเล่นก็ยังได้555



"ทีมมึงแมร่งโกง มีตัวจังหวัดอยู่นี่หว่า" ไอ้นันมันเดินมาบ่น ช่วยไม่ได้ดันโอวาน้อยออกได้อยู่ทีมนั้นเองไอ้สนก็อยู่ทีมนั้น ท่าทางหัวเสียไม่เบา รวมๆตังค์มาดิ แต่สุดท้ายแมร่งก็กินด้วยกันอยู่ดีแค่กู ไม่ ได้ จ่าย 5555


"ร้อนเชี่ยๆ" คิดดู เสื้อบอลกูตอนนี้อย่างกับเพิ่งเอาไปซักมา แนบติดเนื้อซะ กางเกงนี้จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ ไม่ใช่หนักเหงื่อนะ ยางยืดแมร่งยาน กูต้องไปขอยางมัดของมารัดเป็นปมตรงเอว เงินก็ดันเอาไปซื้อรองเท้าฟุตบอลหมด ไอ้แพงๆนี้เสือกซื้อเนอะ


"แดรกร้านไหนดีวะมึง" ไอ้ภีวิ่งมากอดคอหลังจากหมดเวลาด้วยคะแนน2-0อย่างเดิม มองนาฬิกาที่มันอยู่ตรงหอนาฬิกาใกล้ๆ ไอ้สัดเพิ่งสามโมงกว่า โคตรร้อนนนน! กว่าจะถึงตอนเย็นกูว่าเอาน้ำเหงื่อมาตากแห้งเป็นก้อนเกลือแปรรูปแทะเล่นได้ซักสามรอบ สกปรกฉิบหายความคิดกู


"ของฟรี แดรกร้านไหนก็ได้โว้ย" ตะโกนบอกไอ้ทีมที่แพ้ซึ่งกำลังรวมตังค์กันอยู่ อย่าเพิ่งๆ อย่าเพิ่งรวม เดี๋ยวตังค์ไม่พอละจะฮา วันนี้กูกะจะจัดเต็มโว้ย ไอ้ปุ่นไม่โทรตามกูไม่เลิก!(จ้างให้มันก็ไม่โทรตามเพราะฉะนั้น โต้รุ่งโว้ยย!)

"มึงดูหน้าไอ้สน ดูมันทำ หน้าหยิกหน้างอ" ไอ้ภีชี้ให้ผมดูหน้าไอ้สนซึ่งอยู่อีกทีม 555 ช่วยไม่ได้ กติกาต้องเป็นไปตามนั้น พูดง่ายๆ มึงเสือกแพ้เอง55

"อีกรอบป่าว ร้านเหล้ายังไม่เปิดเลย"


"ม่ายยย ร้อนจนจะละลายติดดินเป็นน้ำรดหญ้าอยู่แล้ว ร้อนโว้ยย!"

กูเห็นด้วยที่สุด แถมวันนี้ไม่ได้เอามอไซค์มาอีกติดมอไซค์ไอ้ภีมา

"เอ่อๆ งั้นเจอกันที่ร้าน...ทุ่มหนึ่งเค้?"


"เอ่อๆ" กูว่าก่อนจะเดินตามไอ้ภีไปที่มอไซค์  อยากอาบน้ำโว้ยยย น้ำเย็นอ่ะน้ำเย็นๆ เอาแบบชื้นใจ ซ้อนไอ่ภีก็แมร่ง หาว่ากูนั่งติดมันเกิน ไอ้สาด มึงขี่เอมเอกเอสจะให้กูไปเกาะป้ายทะเบียนรึไง กูก็ไม่อยากใกล้เหมือนกันแมร่งเหนอะหนะ กว่าจะขี่มาถึงบ้านแทบจะละลายซึมเข้าไปในเบาะมอไซค์







"กูอาบก่อนๆ"

"ไอ้เชี่ยกูก่อนน!" ฟังรึ ก็ไม่ กูวิ่งขึ้นบันไดด้วยความเร็วก้าวละสองขั้นจุดหมายคือห้องน้ำในห้องไอ้ภี มาก่อนได้ก่อนเว้ยย


"ไอ้เหี้ยย บ้านกูววว!"

"ไม่เกี่ยวเว้ยย" ว่าพรางถอดเสื้อถอดกางเกงบอลไปด้วยเพื่อความรวดเร็วจะได้ไม่ต้องเสียเวลา วิ่งเข้าประตูห้องน้ำก่อนจะเอื้อมมือไปปิดพร้อมกับล็อกกลอน



อาบน้ำเว้ยยย



"ไอ่ค_ยยยยยยยย!!"


เสียงอะไรแว่วๆจากข้างนอกวะ555

"ไอ้สัดด บ้านกู!"

"มึงก็ลงไปอาบชั้นล่างดิวะ55" ที่จริงบ้านมันมีห้องน้ำชั้นล่างอีกห้อง กูก็งงจะมาแย่งกันใช้ห้องน้ำในห้องทำไม

"จำไว้ไอ้ผิง" คนข้างนอกพูดเสียงคาดโทษ ก่อนที่กูจะได้ยินเสียงปิดประตูดังปังตามมา


แหมะ คนเรามันต้องมีน้ำใจให้แขกหน่อยดิ



อาบน้ำล้างตัวเสร็จกูก็หยิบกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเติมแหละมาใส่ เปิดประตูออกมาไอ้ซากเสื้อกางเกงที่กูถอดไว้ก็ยังกองอยู่ที่เดิม ห่า ไม่คิดจะเอาไปผึ่งให้ แมร่งอับหมด หยิบขึ้นมาชื้นๆอยู่เลย







"ไอ้เชี่ย มึงทำอะไรวะ!" โอ่ย เปิดประตูเข้ามาก็เสียงดังเลย

"นอนไง"

"กับพื้นเนี่ยนะ!?" เอ้า กูนอนแผ่กับพื้นก็ผิด พื้นบ้านมันแมร่งเย็นดี

"เปิดแอร์ได้ป่ะ" ร้อนสัด

"เชี่ย! แล้วมึงเอาเสื้อเน่าๆมาพาดบนเตียงกูเนื้ยนะ" เสียงไอ้ภีโวยวายกูเลยเลื้อยไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงบอลออกมา




คิดถึงไอ้ปุ่นวุ้ย


โทรหาหน่อยดีกว่า

รอแมร่งโคตรนานกว่าจะรับ

(มีอะไร?)

"โทรหาไม่ได้รึไง"

(ถ้าเกิดจะโทรมากวนตีนก็ไม่ต้องโทรมา)

กูพยายามหายใจเข้าออกช้าๆสงบสติอารมณ์ โอเค อากาศมันร้อนอารมณ์คนเลยร้อนตาม แอร์ห้องไอ้ภีทำไมมันเย็นช้าอย่างนี้วะ!?

"เป็นไร ตั้งแต่วันนั้นละ" กูหละเดาอารมณ์ไม่ถูก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บอกเลย วันที่ไปบ้านกูแล้วนั่งอิงเตียงนั้นอ่ะ โคตรมีความสุขแต่ตอนนี้แมร่ง
ไม่กูก็มันอ่ะหาเรื่องตลอด

(....)

"...มีอะไรมึงก็บอกกู บอกได้ทุกเรื่องแหละ เคยคุยกันไว้ว่าไง หือ ที่มีอะไรให้คุยกันหนะ" นึกถึงประโยคที่คุยหลังจากทะเลาะเอาแจกันฝาดหัววันนั้นแล้วไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก กูอุส่าห์บอกว่ามีอะไรให้คุยกันเยอะๆจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์ซ้ำสอง

"แม่มึงไม่ได้ว่าอะไรใช่ไหม?"

(..ไม่ เพราะยังไม่ได้คุย)

"แล้วมึงจะบอกเค้าป่าว" คิดแล้วเครียด กูเนี่ยไม่ต้องห่วงอะไร มีไรให้ห่วงอีกหละ แต่ไอ้ปุ่นมีทั้งพ่อแม่ เพื่อน หน้าตาทางสังคม อันนี้กูก็เข้าใจ อยากให้มันค่อยๆปรับตัวเป็นอย่างๆ

"รึว่ากูควรไปทำความรู้จักก่อน?" คือควรแบบเวลาไปส่งมันที่หน้าบ้านเงี้ยะ กูควรเข้าไปหวัดดีพ่อแม่มันไหม รึว่ายังไง รึว่ากูคิดไกลไป


(..ไม่รู้สิ) มันตอบออกมาอย่างจนปัญญา กูก็แบบ เห้อ ไปด้วย

"มึงจะปล่อยไว้งี้หนะหรอ?"

(...คงต้องรอดูอีกที)

"อือ กูก็ว่างั้น"

(...)

"เอ่อใช่ เย็นนี้กูไปกินเหล้ากับพวกไอ้ภีนะเว้ย"


(กินแทนน้ำเลยไหมงั้นอ่ะ) เอาน่าา กูไม่ได้กินบ่อยขนาดนั้นซักหน่อย สถานการณ์มันพาไปทั้งน้านน อย่างนี่ ชนะบอลไง เห็นป่ะ ไม่ได้ว๊อนอะไรเล้ยยย สถานการณ์พาไปชัดๆ เหลือบตาไปมองไอ้ภี แมร่งนั่งขอบเตียงใกล้ๆแต่ตานี้เหม่อลอยไปไกล กูรู้นะกูรู้ แอบฟังอยู่ดิท่าทางนี้ ตัดสินใจลุกเดินออกจากห้องแอร์เย็นๆไปที่ระเบียงแทน

ป่าวหนี แค่อยากคุยอย่างส่วนตัวเท่านั้นเอง ออกมาด้านนอกปุ๊ปอย่างกะนรกกับสวรรค์

"คิดมากเรื่องนั้นอยู่หรอมึง"


(.....อือ)


"ดีใจหวะ"

(อะไร)

"มึงคิด เรื่องของเรา ด้วย" พูดแล้วเขินน ดูจั้กจี้ไงไม่รู้ ไอ้ 'เรื่องของเรา' เนี่ย

(โว้ะ!)


"5555"


สรุปคืนนั้นเมา เมาเละแบบจำอะไรไม่ได้ซักกะตี๊ด บอกแล้ววว ไอ้ปุ่นไม่โทรตามไม่กลับบบ โต้รุ่งเลยกู รู้สึกจะโชว์พาวด้วย กินเยอะกว่าเพื่อนเลย ของฟรีทั้งที เอาให้คุ๊ม น้ำแข็งเหลือก้อนสุดท้ายกูยังเอามาอมกิน ตื่นเช้ามาโคตรปวดดดดหัว! ที่จริงกูตื่นตั้งแต่บ่ายละแต่นอนต่อจนถึงห้าโมง ลุกไม่ไหว เพิ่งมาตระหนักได้ว่าดื่มไปเยอะจริงๆแถมไอ้พวกนั้นดันเอากูมาส่งที่บ้านอีก ท่าจะหามกูมาถึงเตียงเลยเพราะตื่นขึ้นมาก็อยู่บนเตียงอันคุ้นเคย มองไปรอบๆแมร่งไม่มีใครอยู่เหมือนเดิม

ร้อนหวะ โคตรร้อนเลย แต่ทำไมกูลุกไม่ขึ้น เหมือนไม่มีแรง หนักเนื้อหนักตัวไปหมด เจ็บๆตรงคอด้วย เอาวะ ยังไงขอล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ ยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็เงียบล้มเมื่อยืนขึ้นเต็มความสูง


เวียนหัว โลกหมุนติ้วเลย


เค้าบอกว่าหน้าร้อนก็มีโอกาสไม่สบายสูง ยิ่งกินเหล้ามาแล้วใหญ่ กูเคยดูในทีวี อาจทำให้ถึงขั้นช็อกเลยก็ได้นะเว้ย


กูว่าแมร่ง ไม่สบายชัวอาการแบบนี้


เดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังตู้เย็นตรงมุมห้อง ชั่งใจนิดหนึ่งว่าจะดื่มน้ำเย็นดีไหม แต่เอาเหอะ ร้อนๆอย่างนี้คงไม่เป็นไร กูขอซักสองสามอึก

อ่า....

ชื่นใจ

แต่แมร่งสากคอ-"-

คิดแล้วฮา คนอย่างกูเนี่ยนะจะไม่สบาย? ตลกละ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเป็น อย่างหนักสุด 1ปีเป็นครั้ง ส่วนมากก็แค่หวัดไอค่อกแค่ก วันสองวันก็หาย กูคิดว่าไอ้เนี่ยเดี๋ยวหลับอีกตื่นก็ปกติละ ชิวๆ ไม่ได้แดกกูหรอก!

งั้นกูนอนอีกซักงีบดีกว่า คิดแล้วมึนหัวตาบรือ หยิบโทรศัพท์ตรงหัวเตียงขึ้นมาตั้งเวลาปลุก อากาศอย่างนี้กูกลัวหลับแล้วไม่ตื่น ยังไงกันไว้ก็ดีกว่าแก้ โอ่ยยย ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลยเว้ยยย

.
.
##
.
.

"...ง..."


"....."


".....ไ...ง"


"......อืออ"


"ผิงเว้ยย ไอ้ผิง"


"...!?" กูสะดุ้งตื่นลืมตาโพลงก่อนที่จะเห็นใบหน้าของเฮียหนึ่งอยู่ใกล้ๆ


หือ?


เฮีย?

สะบัดหัวตัวเองแรงๆแต่ก็หยุดแทบไม่ทันเมื่อความรู้สึกปวดจี๊ดแล่นขึ้นมา เอามือกุมหัวถึงได้รู้บริเวณใบหน้ามีเหงือออกเยอะแค่ไหน


"ไอ้ห่า! กูนึกว่าหลับตายไปซะละ เรียกตั้งนาน"


เดี๋ยวก่อนน กูกำลังสับสนกับชีวิต จะส่งเสียงออกไปแต่ก็รู้สึกเจ็บตรงคอขึ้นมาเสียงที่เปล่งออกเลยแหบๆ

"ม มาทำ...ไม" เสียงนี้อย่างกะกระดาษทราย นี่กูเป็นอะไรวะเนี่ยยย เหลือบไปด้านหลังเฮียหนึ่งเห็นไอ้ปุ่นยืนมองหน้านิ่ง


กูชักจะงงเข้าไปใหญ่ใครช่วยอธิบายโดยที่ไม่ต้องถามที


"ถ้ากูไม่มามึงคงหลับตายคานี่ไปละ รู้ตัวป่ะตัวมึงโคตรร้อน!"

ตัวร้อน?    อืม....ก็คงจะงั้น แต่หลับแค่งีบเดียวก็น่าจะหายไม่ใช่หรอ มองนาฬิกาตรงผนัง ไอ้สัดบ่ายหนึ่งแล้ว ทำไมโทรศัพท์กูไม่ปลุกวะ....รึปลุกแล้วกูไม่ได้ยิน?


"ทำไมไม่ดูแลตัวเอง แล้วงี้มึงจะดูแลคนอื่นได้ไหม?!"

จุกเลยสิเจอคำนี้เข้าไป กูเงียบไม่ตอบอะไร จะเถียงอะไรได้หละแค่เสียงยังแทบจะไม่มีแถมสภาพตอนนี้กูยังไม่มีเรี่ยวแรงอะไรซักอย่าง ทำไมต้องมาอยู่สภาพอนาถหน้าไอ้ปุ่นด้วยวะเนี่ยยย



"..น..น้ำ" รู้สึกสากๆเจ็บๆตรงคอขึ้นมาเลยต้องเรียกหาน้ำ ไอ้ปุ่นหันหน้าไปมาก่อนจะเดินไปหยิบที่ตู้เย็น

"ไอ้เหี้ยเหมือนกันทั้งคู่ มึงจะเอาน้ำเย็นให้มันแดกทำไมวะ มานี่" ว่าเสียงๆหน่ายๆแล้วเดินไปจัดการเทน้ำจากขวดที่อยู่ด้านนอกใส่แก้วเอง

"ภาระกูอีก จะรอดไหมเนี่ย" กูพยายามชันตัวขึ้นมาเพื่อที่จะได้ดื่มน้ำได้สะดวกแต่ก็จิบไปนิดเดียวเพราะแมร่งไม่ได้ช่วยอะไรเลย เจ็บยิ่งกว่าเก่าอีก

"ดื่มเข้าไปอีก แค่นั้นจะกินทำไมวะ"

"จ เจ็บ" อื้อหือ เสียงหล่อใช่ได้ ถุย! ยังจะมาเล่น!

"ทนดิ! ตั้งแต่เมื่อวานได้แดกไรรึยัง" ส่ายหน้าเป็นคำตอบทำให้คนตรงหน้าต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

"กูตะงิดตั้งแต่เมื่อวานละว่าทำไมไม่มาทำงาน พออีกวันก็ไม่มา โทรก็เสือกไม่รับ โทรหาไอ้ภีมันก็ไม่รู้ บอกครั้งล่าสุดกินเหล้ากันมา ดีนะกูมาดูที่บ้านอ่ะ"

กูยังคงพยักหน้าหน่อยๆอย่างเดิม จะให้ตอบว่าไรหละ พยายามจะไม่ใช้เสียง ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ จำไม่ได้ว่าครั้งล่าสุดที่เป็นหนักขนาดนี้นี่มันเมื่อไหร่

"มึงไหวแน่นะ ไปโรงบาลป่าว"

ส่ายหัวตอบกลับไป แค่นี้ตังก็ไม่พอแดกละ

"งั้นเดี๋ยวกูจะออกไปซื้ออะไรให้มึงแดก ซื้อยาด้วย มึงปวดหัว เจ็บคอ ตัวร้อนแค่นี้ใช่ป่ะ?"

พยักหน้าตอบกลับไป

"ไม่ไอกับมีน้ำมูกนะ"

แหมะ สอบถามซะกูซึ้งในบุญคุณเลย กูรู้ยังไงมันก็ห่วงกูอ่ะนะ ยิ่งกูไม่ค่อยจะเป็นแบบนี้ด้วย มีแต่ไอ้เด็กที่มันยืนมองหน้านิ่งเนี่ยแหละไม่พูดอะไร ห่วงกันรึเปล่าก็ไม่รู้

"เอ่อๆเดี๋ยวจะรีบไปรีบมา ปุ่นอยู่ดูไอ้ผิงนะเว้ย ไอ้ปุ่น?"

"อือ"

"มีไรโทรมา"

"อือ" ไอ้ปุ่นรับคำก่อนที่พี่มันจะวิ่งออกไป เอาตรงๆกูโคตรซึ้งที่เฮียเป็นห่วงขนาดนี้ น้ำตาแทบเล็ดแหนะ




"ไปไหน" คนที่ถูกให้รับหน้าที่ดูแลถามขึ้นเมื่อเห็นกูทำท่าจะลุกจากที่นอน

"แปร ง ฟั น" กูแมร่งนอนอมขี้ฟันมาครึ่งวันละ ขอแปรงก่อนกินข้าวน้อยเห้อออ ไอ้ปุ่นรีบเข้ามาจับแขนทันทีที่กูทำท่าเหมือนจะล้มเพราะลุกเร็วเกิน แต่มันก็มึนให้ตายเหอะ!

"ไหวป่ะเนี่ย"

"อื้อ" ตอนนี้ไม่มีอารมณ์อยากแกล้งอยากฉวยโอกาสอะไรทั้งนั้น มีแต่ความรู้สึกหนึกเนื้อหนักตัวอย่างเดียว ไม่ชอบอย่างนี้เลยวุ้ย


"จะ อาบน้ำ" แมร่งร้อนเกิน อยากทำอะไรที่ทำให้สบายตัวบ้างถึงจะนิดหนึ่งก็ยังดี

"ไม่ได้ จะอาบได้ยังไง!?" อีกฝ่ายขมวดคิ้วยุ่งมองมาทันที เอ้า! แล้วจะให้กูทำไงวะ ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวานละนะเว้ยจะให้กูหมักหมมไปถึงไหน

"...ป ไปนอนที่เตียง"

"กูบอก จะ อ าบน้ำ"

"เอ่ออออ เดี๋ยวเช็ดตัวให้!"

"ห้ะ?"

" ช เช็ดตัวไง! ไปดิ!" ว่าแล้วดันหลังกูไปที่เตียง หา? เอ่อ ก็ได้ แต่จะเช็ดตัวให้จริงดิ? คิดแล้วเขินหวะะะ

พอกูล้มตัวลงนอนเสร็จก็รอไอ้ปุ่นโคตรนานนน มันหาผ้าขนหนูไม่เจอเหอะ อยู่ในลิ้นชักเว้ยย เอ่อนั่นแหละ หน้ามุ่ยมาเชียวมึง สัมผัสชื้นๆเย็นๆบริเวณใบหน้าทำให้รู้สึกชดชื่นขึ้น จาเหลือมองไอ้ปุ่นเป็นระยะ สีหน้าอย่างนี้แมร่งง อยากจับฟัด

"ถอดเสื้อดิ". ถ้าเป็นเวลาปกติกูคงแซวลามกๆมันไปแล้ว แต่นี้มันไม่ปกติไง กูไม่อยากพูดมาก เสื้อก็เป็นเสื้อยืดอีก ทุลักทุเลกว่าจะถอดออกได้ ไอ้ปุ่นมีการส่งเสียงเหอะในลำคอ

"อะไร?"

"แดกอยู่นั่นแหละ มีประโยชน์นักนี่"

หืมม? มันคงหมายถึงเหล้า อาทิตย์นี้กูไปกินทุกวันเลยนี่หว่า กูหันไปมองหน้ามันยิ้มๆ หน้าโคตรแดงเหอะเมื่อรู้ว่าถูกมองอ่ะ ถ้าไม่ติดว่าป่วยอยู่นะ มึงโดนๆ

"โอ้ยยหนักก ช่วยยกแขนหน่อดิ!" แหนะสั่งๆ มีการสั่ง แขนกูไม่มีแรงอ่ะจะให้ทำไง เปลือกตาก็พาลจะปิดตลอดเวลา โอ่ยยย อะไรจะทรมานขนาดนี้

"กางเกงไม่ต้องถอด จะเช็ดให้แต่ขา" โถ่ว งั้นกูก็อดดิ กะจะให้เช็ดข้างในให้ซักหน่อย555

มันบอกให้กูพลิกตัว จะเช็ดด้านหลังให้ อิดออดดิ ขี้เกียจพลิกอ่าาา แมร่งยุ่งยาก

"จะเช็ดไม่เช็ด อุส่าทำให้" อะๆ ตามคำบัญชาครับ พอเช็ดเสร็จมันก็รู้สึกสบายตัวขึ้นจริงๆนั่นแหละ กูยกมือขึ้นไปปัดเส้นผมที่ปรกหน้าไอ้ปุ่นหลังจากที่มันเพิ่งเอากะลามังไปเก็บแล้วมานั่งลงที่เดิม

"ขอ บใจ"

"อื้อ" มือเล็กๆนั่นมาแตะที่หน้าผากกูเบาๆส่วนอีกข้างก็แตะที่หน้าผากตัวเอง



รักมันหวะ


 มาเห็นงี้โคตรรักมันเลย ใครจะด่าว่าไงกูไม่สนอ่ะ


"จะหลับแล้วหรอ?"


"อือ ง่วง" หลับตาตอบมันกลับไป ที่จริงกูจะหลับตั้งแต่มันเช็ดตัวให้ล้ะแต่พยายามฝืนไว้ แต่คือนี้ไม่ไหวจริงๆ มันปวดๆแสบๆตรงตาไปหมด กูคิดว่าตื่นขึ้นมาอาการคงจะดีขึ้นกว่าเดิม ขอเหอะ สภาพอย่างนี้แมร่งไม่ชอบเลย


รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆหยุ่นๆมาสัมผัสนิ้วกูเบาๆมาแตะค้างไว้อย่างนั้นก่อนที่กูจะเข้าสู่ห้วงนิทรา เหมือนสลบมืดอ่ะ หลับลึกมากตอนนั้น ตื่นแบบมึนๆอีกทีตอนเฮียปลุกให้ลุกมากินข้าวจะได้กินยา ตอนแรกกูจะกินยาเลยเพราะไม่ไหวละแต่ทั้งพี่ทั้งน้องแมร่งไม่ยอม บอกกูไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานกูเลยจำใจกินข้าวตามด้วยยาหลังจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนเลย ได้ยินเสียงไอ้สองพี่น้องคุยอะไรเบาๆไม่รู้กูไม่สน นาทีนี้ขอหลับอย่างเดียว


.
.
.
.


สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาแบบงัวเงียเพราะได้ยินเสียงเหี้ยไรไม่รู้ดัง ปี้วๆ พิ้วว ตึงแต้ว รู้สึกตรงคอเจ็บน้อยลง ไอ้ที่ปวดหนึบๆตรงหัวก็บรรเทาอาการลง หันไปมองเก้าอี้ข้างๆเตียงพบไอ้ปุ่นนั่งก้มหน้าก้มตากดเกมในโทรศัพท์มือถือ

เสียงมันมาจากนี้นี่เอง เกรงใจกูบ้างป่ะเนี่ยคนป่วยต้องการพักผ่อนนะเว้ย แต่ตอนนี้กูไม่อยากหลับละ หลับมาแมร่งถ้ารวมเมื่อวานด้วยก็1วันละมั้ง แต่อยากแกล้งไอ่ปุ่นมากกว่าดูท่าจะยังไม่รู้ตัวว่าตื่นแล้ว กูหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งแล้วดิ้นไปมาเหมือนเพ้อเพราะพิษไข้



เอารางวัลตุ๊กตาทางมาให้กูเหอะ555


"เห้ย! ผิง!?" มือเล็กมาจับตรงแขนกูแล้วเขย่าเบาๆ ยิ่งดิ้นสิงานนี้ แต่ไม่แรงนะเดียวมันจับได้


"ผิงๆ! ได้ยินไหมเนี่ย ไอ้ผิง!" แหนะ มีการมาตบหน้ากูแปะๆด้วย เนียนๆเอามือไปจับแขนจับเอวบางไว้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ยังคงรนรานอยู่


"พี่ผิง! ตื่นๆ อยู่นี่แล้วไม่เป็นไร พี่ผิงๆ!"

หืมมมม?

เรียกกูว่าพี่ผิงด้วยยยย!?

เพิ่งเคยได้ยินเลยนะเนี่ยยยยยย!

ร่างบางเอาตัวมาใกล้มากขึ้นตัวมันแมร่งแนบกับตัวกูเลย เหมือนมันจะคิดว่าต้องตบหน้ามากกูเลยจะตื่นพี่แกเล่นตบแปะๆอยู่นั่นแหละ


เสร็จโจรดิ!


เอามือข้างหนึ่งคว้าหมับที่เอวไอ้ปุ่นส่วนอีกข้างรองหัวมันไว้ก่อนจะเหวี่ยงลงอีกฝากหนึ่งของเตียง




"เห้ย!!?" หน้าเหวอเลยคนในอ้อมแขนกูแต่มันแมร่งสะตั้นไง มองหน้ากูค้าง คงงงว่าเมื่อกี้เหมือนจะชักแต่ทำไมตอนนี้เป็นอย่างนี้




ฟัดแมร่งงงงงง


ก็ฟัดมันตั้งแต่ผมลามลงมาจนถึงไหล่บางนั่น แค่เอาหน้าถูๆเหอะ ไอ้ปุ่นดิ้นเลยสิแต่ดีที่กูเอาขาเกี่ยวไว้ ฟัดไปฟัดมาแมร่งเหนื่อยทั้งคู่ โดยเฉพาะกู โคตรรรรรเหนื่อย! ไม่เจียมสังขาร

"นี่ไม่สบายจริงป่ะเนี่ย แรงอย่างเยอะ!" แหนะ โวยวายๆ หมั่นเขี้ยวเว้ยยย!

"น้องช่วยดูแล พี่ใกล้จะหายแล้ว" พูดตาเยิ้มใส่มัน ไอ้ปุ่นหลบสายตาเฉยเลย555 ตอนนี้กูตะแคงข้างเอาขาข้างหนึ่งเกี่ยวตัวมันไว้ส่วนมือก็เอาปัดๆผมตรงหน้ามันออก ที่จริงกูก็อยากปัดผมกูนะแต่หัวเสือกเกรียน กร้ากกก


"เมื่อกี้ใครว้าา เรียกพี่ผิงๆ" ประโยคหลังผมแกล้งตัดเสียงเล็กๆกวนตีนมัน


ผลัก!

ซี้ดดดด ทุบแรกไปไหมครับน้องงงงง

"หายแล้วก็ปล่อยดิ!"

"พี่ผิงๆ"

"จิ๊!"

"พี่ผิง พี่ผิงง น้องปุ่นอยู่นี่"

"ไอ้ผิง!! โอ้ยย! ปล่อยย!!!"

"เห้ยๆ!" อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็ทั้งแตะทั้งถีบแบบดิ้นสุดแรงเกิด กูไม่ทันตั้งตัวก็เจ็บดิ แถมยังรู้สึกแบบวูบๆ สงสัยใช้แรงไปเยอะเกิน กูพลิกตัวมานอนหงายหลับตาเอามือก่ายหน้าผาก มันมึนๆวิ้งๆในหัวอ่ะ ไอ้ปุ่นถึงกับชะงักแล้วเด้งขึ้นมานั่งมองหน้ากู

"สัด มึนหัววุ้ย"


"..สม เล่นอะไรไม่ดูสังขาร" ว่าแล้วเอามือมาทาบหน้าผากกู จัดการเอามือตัวเองทาบทับก่อนจะเลื่อนให้ลงมาอยู่ตรงแก้ม ไอ้ปุ่นพยายามจะชักมืออกแต่ก็ไม่สำเร็จ


"น้องปุ่นของพี่ผิง"


นั่นๆ หน้าแดง

"โกหกอีกแล้ว" ไม่ได้โกหกเว้ย เมื่อกี้อ่ะวูบของจริงแต่ช่างมันเถอะ

"ตัวร้อนอยู่ป่ะ?"

"..."

"ถามอ่ะ"

"มีมือทำไมไม่จับเอง"


หึ ยอมก็ได้ว้ะ ไอ้ปุ่นเอ้ย!

"กูว่าไม่เกินพรุ่งนี้ก็หายละ"

"แน่สิ ถึกจะตาย"

"แหมมม เป็นห่วงใช่ไหมหละถึงมาเฝ้าเนี่ย" ถามจบไอ้ปุ่นเบะปากใส่ทันที5555

แมร่งงงงงงง




อยากจูบ




ไอ้ปุ่นทำท่าจะลงจากเตียงแต่เผอิญ เตียงมีฝั่งเดียวไง ซึ่งกูนอนขวาง จะข้ามกันก็ดูกะไรอยู่ม้างงง กูอายุเยอะกว่านะเห้ย

"จูบก่อน"

"อะไร"

"จะลงไปอ่ะจู่จุ๊บก่อน"

"ฝันเหอะ!" มันว่าก่อนจะลุกพรวดขึ้นก้าวขาข้ามตัวกูแล้วกระโดดลงตรงเตียง

ไอ้ห่า ดีนะข้ามตรงช่วงขาไม่ใช่ช่วงบนอ่ะ ไม่งั้นมีเฮแน่ แต่นี่ก็แอบเคืองแฮะ - -* ถอนหายใจเซ็งๆ ไอ่ปุ่นหันมามองแต่ไม่ได้ว่าอะไร มันคงรู้มั้งแต่ไม่พูด ช่างเหอะ ซักพักเฮียก็ขับรถมารับน้องตัวเองกลับบ้าน แถมยังบอกกูอีกว่าต้องมาทำงานชดเชย2วันที่หยุดไป อยากจะบอกว่า แล้ววันหยุดกูหละะะะ!! เอาไปสองวันวันหยุดกูก็หมดดิ!



โถ่ ไอ้ปุ่น จะล่ำลาซักคำก็ไม่มี เดินดุ่มๆขึ้นรถเฉย ก็นะ กูรู้เว้ย บางที่สิ่งที่มันทำไปอาจจะไม่ได้คิดไรแต่กูคิดไปเองน้อยใจไปเองไง

ทำไมต้องมีแต่กูที่เป็นอย่างนี้ด้วยว้าาาา



ติ้ด~


'ห้ามโต้รุ่ง ต้องหลับ กินยาด้วย พรุ่งนี้ไม่หายไม่ต้องมาคุยกันเลย'


แค่เห็นข้อความที่มันส่งมาเท่านั้นแหละ ยิ้มเลยสิกู ความน้อยใจเมื่อกี้ปลิวหายไปกับสายลมหมดละ เป็นห่วงละซี้ เขินหวะ ถึงประโยคมันจะเหมือนคำสั่งก็เถอะ อยากส่งข้อความกลับไปใจจะขาดติดที่ว่าตังหมด ไม่ได้เติม เจริญละกู




รุ่งเช้าของอีกวันกูไม่อยากจะบอกเลยว่า......



เป็นหนักมากกว่าเดิมอีก!!

ไอ้สาดดด ชะล่าใจนิดหน่อยทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ คือตอนกลางคืนกูนอนไม่หลับไงเพราะนอนแมร่งทั้งวันละ ไอ้พี่หินโทรมาชวนแดกเหล้าพอดี เข้าทางกูเลย แถมยังแดกฟรีอีก ถ้าพลาดอย่ามาเรียกกูว่าไอ้ผิง!

เมาอย่างหมาเหอะ

แถมสะลืมสะลือขึ้นมาเจอเฮียหนึ่งยืนกอดอกทำหน้าเอือมๆ หันไปมองรอบๆไม่เจอไอ้ปุ่นเลยหลับต่อ

จำคำพูดตอนกูตื่นขึ้นมาของเฮียได้ติดตาตรึงใจจนถึงตอนนี้
   
'จะแดกให้ได้เลยใช่ไหมไอ้พวกเหล้าเบียร์เนี่ย ขาดซักวันมันจะตายใช่ไหม ห้ะ?'

กูว่าไม่ถึงกับตายหวะ อาทิตย์หนึ่งกินแค่สามสี่วันเอ๊งงง


'ที่จริงไอ้ปุ่นมันไม่ได้ชอบนะไอ้พวกแดกเหล้าแดกเบียร์เนี่ย'


หืมมม? แล้วทำไมตอนกูโทรไปรายงานว่าจะไปร้านนู้นร้านนี้มันไม่เห็นว่าอะไรเลยวะ แค่เงียบลงเท่านั้นเอง



ฉิบหายละ


กูขอโทษษษษ


กูผิดไปแล้ววว


พี่ผิดไปแล้วครับน้องปุ่นนน


มันโกรธกูชัว ไหนจะเรื่องที่จะหายไข้แต่อีกวันเสือกเป็นหนักกว่าเดิมอีก

ทำตัวเองทั้งน้านนน

[ammamooty]

ตอน มุ้งมิ้งงุ้งงิ้ง (เหตุการณ์ก่อนหน้าปัจจุบันซักพัก)



"เห้อออ เหนื่อยจริ๊งงงงง" ว่าแล้วบิดขี้เกียจมาลงนั่งตรงโซฟาข้างๆไอ้ปุ่นโดยที่ไม่ลืมยืดมือไปพาดพนักพิงข้างหลังด้วย แหมะมันต้องมีกันบ้างน่า

"กดโทรศพท์อีกล้ะ ซักวันนิ้วจะล็อกเข้าให้" ยื่อหน้าเข้าไปดูหน้าจอมันนิดนึง คุยกับใครนักหนาวะ แต่ก็โดนมือเล็กนั้นดันออกมาเสียก่อน

"ยุ่งไรเล้า"

"ไหนเอามาดูดิ้ คุยกับใคร" ไอ้ปุ่นเบะปากแล้วกวักมือเรียกให้กูเขยิบมาใกล้ๆ แหนะ อารมณ์ดีนะเรา5555 กูเลยยื้นหน้าเข้าไปใกล้ๆมันแทน



"คุยกับ.....ใครก็เรื่องของกู!!!!!!!!!!!!"

ทันทีที่ยื้นหน้าเข้าไปไอ้ปุ่นก็เอามือป้องปากแล้วตะโกนใส่หูกูสุดเสียง



"555555555"

"หนอย แกล้งกันหรอหึ๊ " ทันทีที่ตั้งสติได้กูรวบหมับเข้าที่เอวมันแล้วดึงเข้ามาแทบจะเกยตัก เดี๊ยะเจอดี

"โอ้ยย ไม่เล่น! ปล่อยย"

"เมื่อกี้กูก็ไม่เล่น เอาซะหูวิ้งเลย"

"ไม่เกี่ยว! อยากเสือกเองหนิ!" มันว่าดิ้นไปมา ให้ตายก็ไม่ปล่อยหรอก ตัวหอมหวะ ขนาดไม่ได้เอาหน้าไปซุกยังได้กลิ่นเลย พอๆ เริ่มโรคจิต

"แล้วเสือกเรื่องของแฟนไม่ได้?"

"ไม่!"

"โด่ มีแฟนขี้เหร่แถมยังเล่นตัวอีก"

"ไอ้แห้ง!" โถ่ๆ ไม่มีอะไรจะด่าแล้วรึไง ถึงกูจะแห้งนิดหน่อยแต่ก็มีกล้ามเนื้อหละวะ ซิกแพกอะอยากเห็นปะ

"มาเหนื่อยๆขอหอมแก้มหน่อยดิ้"

"ม่ายยยยยยย"ไอ้ปุ่นรีบเอามือทั้งสองข้างมาดันหน้ากูออกแต่กูดันหน้าต้านไว้ ขอแตะนิดแตะหน่อยเอง พอชื่นใจหอมปากหอมคอ

"เห้ย!"

ขวับ!


ฟอดดดดด


เสร็จโจรรรร กร๊ากกกกกก แค่กูมองไปข้างหลังไอ้ปุ่นแล้วทำหน้าตกใจ มันก็สะดุ้งแล้วรีบหันไปมอง ตอนนี้แหละ ฟอดดดเลย ห๊อมหอม555

"อ อ ไอ่ ไอ่..!"




"สองเดือนแล้วนะ"







"...หะ?" ร่างตรงหน้าชะงักนิดหนึ่งก่อนจะเหงยหน้าขึ้นมามองหน้ากู


"เป็นแฟนกูมาสองเดือนแล้วนะครับ"


"...." ทำหน้าเหมือนคิดอะไรซักอย่างซึ่งกูคิดว่าคงกำลังนับวันอยู่แน่ๆ ไอ้เดือนแรกอ่ะไม่มีใครจำได้เลย กูว่าไม่มีใครสนใจที่จะจำมากกว่า พอมาเดือนที่สองกูก็เอะใจ วันไหนเป็นวันที่ขอคบวะ จำไม่ได้! ต้องมานั่งไล่เหตุการณ์เดือนก่อนทีหละวันๆ จนมาถึงวันที่คบกันนั่นแหละถึงจะจำได้


"....วันนี้หรอ" ไอ้ปุ่นว่าแล้วกำชายเสื้อกูแน่นขึ้น ว่าละว่าต้องจำไม่ได้ แต่กูไม่โกรธนะ ตอนแรกกูก็จำไม่ได้เหมือนกันนี่หว่า วันๆหนึ่งมีอะไรเกิดขึ้นตั้งเยอะแยะ ยิ่งในหัวไอ้ปุ่นนะ โว้ะ มีเรื่องเป็นร้อย

"อือ แปปหนึ่ง" กูว่าแล้วขยับตัวล้วงของในกระเป๋ากางเกง ก็เข่ามันเกยกันนี่หว่าเลยลำบากนิดหน่อย แมร่งทำเองทั้งคืนเลยนะเว้ย   ฝีมือล้วนๆ แถมยังต้องไปทำที่วิทยาลัยอีกเพราะมีเครื่องมือครบ เล่นซะหลังแข็ง กูล้วงของออกมาก่อนจะยื้นไปหน้าไอ้ปุ่น

"เอ่อ.. ก็ เอาให้" เขินเหมือนกันแฮะ ไม่สิ โคตรๆเขินเลยต่างหาก! ไม่เคยมาทำอะไรอย่างนี้ให้ใครเลยนะเว้ย! แมร่ง.....อายหวะ

ไอ้ปุ่นไม่พูดอะไรแต่เอามือมาหยิบ..เอ่อ เรียกว่าอะไรดีวะ มันเป็นเหล็กแผ่นๆอ่ะแล้วกูเอามาตัดเป็นรูปหัวใจ...โอ้ยย เขินวุ้ย มาอธิบายไรเนี่ย! สรุปง่ายๆ มันเป็นเหล็กรูปหัวใจที่กูทั้งตัดทั้งเชื่อม อ๊อก พ่นสี ขัด และอีกมากมายเองละกัน ถึงบางอย่างที่พูดไปมันจะไม่มีก็เหอะ! ไม่ได้บอกว่ามันสวยอะไรแต่กูทำเองกูก็ภูมิใจ ถือว่ากูชอบแล้วก็อยากให้ไอ้ปุ่นชอบด้วย ถึงจะดูไม่หรูหรามีราคาแต่กูตั้งใจทำโอเคป่ะ


"กล้าเนอะ สลักชื่อตัวเองลงไปเนี่ย" ไอ้ปุ่นพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน มือก็ลูบของที่กูให้ไปมา

"ใจกูไง เอาให้" อ้วกกกกก แต่ก็คิดงั้นจริง กูสลักชื่อ'พี่ผิง'ติดลงไปด้วย มันทำยากก็ตรงนี้แหละ เหมือนกูให้ใจมันไง

"รักษาดีดีนะเว้ย" ที่จริงกูเจาะรูแล้วเอาเชือกที่มันเป็นสีดำๆร้อยลงไปด้วย เอาใว้ห้อยคอ จะให้เอาเป็นสร้อยเงินสร้อยทองนี้ไม่ไหวม้างงง เอาเชือกกากๆไปก่อนละกัน

"ชอบป่ะ" กูก้มหัวตามคนข้างหน้าเพราะมันแทบจะเอาหน้ามุดขาอยู่ละ เขินอ่ะดิ ไหนขอดูหน่อยดิ้


หึหึ ดีใจหวะ



"......"


"ห้ะ ไรนะ?" เหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแต่พอกูถามซ้ำดันเงียบ ซักพักมันก็เหงยหน้าขึ้นมาทำตาหลอกแลกมองบริเวณคอกูก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วๆ

"หาไร"

"ป่าว"

"มีอันเดียวเหอะ"

"ยังไม่ได้ว่าไรหนิ"

"หึ"

"หัวเราะไร!"

"ป้าว" ที่จริงกูก็รู้นั่นแหละ มันคงมองหาอีกอันหนึ่ง คงคิดว่ากูทำมาเป็นคู่แบบของกูสลักชื่อมันงี้ ไม่อ่ะ ทำมาอันเดียว ใจกูไง ทำเอง จะให้กูทำใจของมันมาให้กูเองเนี่ยนะ บ้าป่ะ

"ย ยิ้มไร" ไอ้ปุ่นทำหน้าบึ้งมองกูที่เอาแต่มองหน้ามันแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียว คนมันมีความสุขอ่ะ ยิ้มไม่ได้รึไง






"เป็นแฟนพี่นานๆนะครับ"





พอกูพูดจบไอ้ปุ่นรีบก้มหน้าลงทันที ก้มหน้าในที่นี้ไม่ใช่พยักหน้านะแต่มันเขิน! จะเป็นเงี้ยเวลาเขิน ไม่ชอบให้กูมองหน้า จะก้มหนีตลอด เวลาเป็นอย่างนี้โคตรน่ารักเลยหวะ


"นะ"


"อะไรเล่า!"ถึงน้ำเสียงจะดูเหวี่ยงๆแต่มือนี้จับมือกูไม่ปล่อยเลยนะ อันนี้ก็เหมือนกัน เวลาถามอะไรที่มันตอบยากแบบเขินเลยไม่กล้าตอบ มันจะเอามือมาจับมือกูไม่ก็เอามาแตะเฉยๆ งี้ไม่ให้หลงได้ไงอ่ะ! หมั่นเขี้ยวโว้ยยยย





"อยากจูบหวะ"



"......."

ตอนพูดกูก็พูดไปงั้นแหละแต่คิดจริงแค่ไม่คิดว่าไอ้คนตรงหน้ามันจะเหงยหน้าขึ้นมามองจริงๆเท่านั้นเอง นี่คือมึงยินยอมแล้วใช่ป่ะ ช่างแมร่ง ยอมไม่ยอมกูก็ก้มหน้าเข้าไปหาเรียบร้อยละ เหมือนมันจะรู้อยู่แล้วแหละ บีบมือแน่นซะขนาดนั้น เอาจมูกไปแตะจมูกอีกฝ่ายทำให้รู้สึกเย็นๆขึ้นมา มึงจะตื่นเต้นทำไมวะ เคยจูบตั้งหลายรอบ(ถึงจะนานๆครั้งก็เถอะ)แต่ครั้งนี้หัวใจเต้นโคตรแรง อาจเป็นเพราะอยู่ที่อู่ก็ได้ แปลกที่เลยทำให้ตื่นเต้นมั้ง กูเอามือข้างหนึ่งดันท้ายทอยอีกฝ่ายให้เป็นคนเข้ามาหาจนริมฝีปากแตะโดนกัน ตอนนั้นแหละครับ กูบรรเลงเองเลย

" อ้าปากหน่อย" พูดเสร็จไอ้ปุ่นก้ทำตามอย่างว่าง่าย ให้มันได้งี้สิ กูดุนลิ้นตัวเองเข้าไปในปากโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ขัดขืนอะไรกลับให้ความร่วมมืออย่างดี มือจากที่ตอนแรกอยู่นิ่งๆเริ่มไล้จากแขนมันลงมาเรื่อยๆจนมาลูบขึ้นลงอยู่ตรงขาอ่อน ล้วงผ่านชายกางเกงเลย555 ไอ้ปุ่นก็ไม่ได้ว่าไรแค่เอามือมาวางไว้บนหลังมือกูที่ลูบไปมาเฉย


เอ่อ! เวลางี้มันคล้อยตามดีแฮะ!

รึเห็นว่าวันนี้เป็นวันครบรอบกันหว่า?

กูดูดปากมันซักพักก่อนจะแผละออกมาหอมแก้มมันไปหลายฟอด ชอบหวะ แก้มนุ่ม

"หึ ปากเจ่อ" ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะโต้อะไรมากูก็ชิงปิดปากมันอีกครั้งเสียก่อน จะสู้เรื่องนี้กับพี่เร็วไป10ปีไอ้น้อง


" พ พอแล้ว" มันว่าเอามือมาดันอกกูออก




"รัก" ว่าแล้วหอมที่หัวมันแรงๆ


"....."



"รักนะครับ"


"....."


"พรุ่งนี้ก็รัก"



".  อือ"


"รักทุกวัน"




"อือออออ! "


"รักญี่ปุ่น หึหึ"


"อือออ พูด อยู่นั่นแหละ!"


"เขินดิ?"


"พูดมาก"


"แล้วไม่คิดจะพูดไรเลย?"


ไปุ่นมันเบะปากก็เลยเอามือป้ายเข้าให้ หนอยย ไอ้ปากแข็ง แอบหงุดหงิดนิดนึงแต่จะทำไงได้







"คิดเอาเองดิ"

"เอ้า!?"

"โง่รึไงคิดไม่เป็น"


กรรม
กำ
กัม
กรัม

นี่คือกูโง่?


โอเคครับ โง่ก็โง่ แล้วแต่บัญชาเลย 5555

[B52]

ขอจิ้ม

ผิงนี่ต้องโดนโกรธหนัก ดื่มไม่ดูสังขารตัวเองเลย

[Donaldye]

เย้! มาแล้ว เมื่อคืนฝันว่ามาอัพด้วยแหละ
สงสัยจะเป็นลาง555555555555555555555555
ตอนนี้ปุ่นน่ารักสุดในสามโลก

[GintoniC]

น่ารักจังน้องปุ่น แต่ที่สุดต้องพี่พิงจำครบรอบ 2 เดือนได้ด้วยวุ้ยยยย 

[hembetaro]

ผิงเอ๊ยยยยย รักปุ่นมากไปปะ แต่ถือเป็นข้อดีนะ แต่ข้อเสียคงเป็นรักตัวเองน้อยเกินไปอ่ะ 

[BeeRY]

ญี่ปุ่นก็รักพี่ผิงนะ แค่ปากหนักมากไปหน่อยแค่นั้นเอง

[snowboxs]

เข้าใจปุ่นนะ ปุ่นลูกคนเดียว แถมใครๆก็ตามใจอีก
กับผิงที่ก็่อ่อนให้เยอะแล้วนะ ที่ยอมก็เพราะรักผิง
อาจจะดูเหมือนไม่เยอะ แต่อาจเยอะแล้วสำหรับปุ่น

[Plengaay]

งืออออ พี่ผิง พี่ผิง น้องปุ่นอยู่นี่

[Donaldye]

เมื่อไหร่จะมา

[ammamooty]

ตอนที่21



"เฮีย ไอ้ปุ่นมันทำไรวะ”

"เอ่อ เรื่องของมัน มึงอ่ะทำงานไป" เอ้า ถามแค่นี้ก็ไม่บอก กูนั่งมองไอ้ปุ่นยกโต๊ะยกเก้าอี้ไปวางด้านหน้าจากในอู่ ตั้งแต่กูมามันยังไม่ปริปากพูดกับกูเล้ย ใจจริงก็อยากจะอยู่ง้อแต่เฮียก็ยิกๆให้เข้ามาทำงานในอู่อยู่นั่นแหละ กูเลยเอาวะ เดี๋ยวก็มีเวลาว่างมาง้อมัน เอางานตรงหน้าให้เสร็จก่อนดีกว่า แต่ที่งงตอนนี้คือ มันทำอะไรหน้าอู่


"เห่ย ไปไหน"

"ไปช่วยปุ่นยกของ" ดูมันยกโต๊ะดิ้ นั่นยกรึลาก ขาโต๊ะเสียหมด แล้วพี่มันไม่คิดจะไปช่วยน้องตัวเองเลยรึไง

" มึงนั่งเลย ทำงานตัวเองไป ปล่อยมันทำคนเดียว ดูดิ้จะได้ซักกี่น้ำ"

"แล้วตกลงมันจะทำอะไรอ่ะ"



"ขายน้ำแข็งใส"


"ห้ะ?!" คือหูกูไม่ได้ฝาด? ไอ้ปุ่นจะขายน้ำแข็งใสเนี่ยนะ 55555555 ขายจริงดิ?! 55555


"แล้วทำไมมันต้องขายอ่ะ" กูยังสงสัยไม่หาย คิดภาพมันมาใส่พวกเฉาก๊วย ลูกชิด กดเครื่องบดน้ำแข็งละฮา อย่างที่พี่มันบอก จะไปได้ซักกี่น้ำ กูเปล่าดูถูกนะเว้ย แต่มันเรื่องจริงนี่หว่า555


"มันอยากได้ไอโฟนห้าเอสเว้ย แม่ไม่ซื้อให้ ดูมันทำประชด55555"

หือ ที่มันใช้ทุกวันนี้ถ้ากูจำไม่ผิดแมร่งก็ไอโฟนห้าไม่ใช่หรอวะ แล้วมึงจะอยากได้ห้าเอสไปเพื่อ? สิ้นเปลืองป่ะนั่น จากตอนแรกที่คิดจะไปช่วยมันเปลี่ยนเป็นไม่ช่วยละ นี่มึงจะปัญญาอ่อนไปละไอ้ปุ่น

"ทำไมอยู่ดีดีมันถึงอยากได้วะ"

"555 กูเป็นคนเอามาอวดเองแหละ" เฮียว่าพลางล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง



น่านนนนน นั่นไง เพราะพี่มันขี้อวดขี้แกล้งอย่างนี้ไง น้องมันถึงอยากได้บ้าง กูละงงไอ้บ้านนี้จริง

"แล้วมันเอาตังค์ไหนมาเป็นต้นทุนอ่อ?"

"กูทั้งนั้นแหละ หน้าอย่างมันจะไปทำไรได้"


เหอะ เหอะ เห่อๆๆ

เอาตามตรงนะ กูงงบ้านนี้มาก-*-


คิดในแง่ดี มันจะได้รู้จักคุณค่าของเงินด้วยไง ไม่ใช่ว่าขายวันแรกแล้วจะได้แบบเทน้ำเทท่าซักหน่อย ดีไม่ดีอาจไม่มีคนซื้อ น้ำแข็งใส่เหี้ยไรวะอยู่หน้าอู่ 555

#

"พี่หนึ่งงงงงง" นั่นไง กูว่าละ นับเวลารอเลยว่าซักสองสามชั่วโมงไอ้ปุ่นต้องมาโหมดนี้และมันก็จริง แมร่งขายไม่ได้เลย55 กูจะสงสารดีไหม

"ช่วยซื้อหน่อยสิ ซื้อหน่อยย"

"เอ่อๆ เอามาถ้วยหนึ่ง"

"แค่ถ้วยเดียวเนี่ยนะ!"

"เอ้า กูซื้อก็บุญนักหนาละ ไม่ชอบกินของหวานเว้ย ถามไอ้ผิงดิ เอาด้วยป่าว"

ไอ้ปุ่นมองหน้ากูเฉยๆก่อนจะเดินกลับไปที่ร้านขายน้ำแข็งใสหน้าอู่ของมัน หนอยยย ทำเมินหรอมึง ยังไม่หายโกรธกูอีก รอนานซักชาติเศษได้ ไอ้ปุ่นก็ยกน้ำแข็งใสเข้ามาให้เฮีย ดูจากสภาพที่บูดๆเบี้ยวๆกูว่า....

มึงเปลี่ยนอาชีพเถอะ

"แดกได้ป่ะวะเนี่ย"

"ได้ดิ เงินๆๆ" ว่าแล้วแบมือตรงหน้าพี่ตัวเอง

"อะ เอาไปยี่สิบบาท ถือว่าเป็บทิป555"

"ไม่ใช่!"

"อะไรมึง?"

"ถ้วยนี้ขาย100บาท"


เดี๋ยวๆๆ หูกูไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม น้ำแข็งใสเหี้ยไรวะถ้วยละ100 มึงจะกดราคาเกินไปละไอ้ปุ่น


"เอ่อๆ ตามมึงว่านั่นแหละ" นี่ก็เอ่ออ่อตามน้องตลอด หยิบแบงค์ร้อยแล้วยัดใส่มือไอ้ปุ่น ยิ้มร่าเลยดิมึง เห็นเฮียตักเข้าปากแล้วคายออกมาที่เดิมอย่างรวดเร็ว

"โคตรหวานนน!"

"55555"


กูส่ายหน้าเอือมๆมองไอ้สองพี่น้องแล้วหันมาทำงานตรงหน้าต่อ เรื่องง้อนี้ต้องรอจังหวะ เข้าไปปุปปัปไอ้ปุ่นก็เหวใส่ดิ ต้องดูไปเรื่อยๆไม่ก็เนียนๆเอา ที่จริงกูก็ชอบนะอย่างเงี้ย รู้สึกตื่นเต้นดีแบบว่า กูต้องทำไงว้าปุ่นมันถึงจะหายโกรธ รู้สึกเหมือนเราเป็นคนสำคัญมันเลยโกรธ นี่กูไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม555


เหงยไปมองคนที่นึกถึงหน้าร้าน แผ่นหลังแมร่งบางได้ใจ ทำอะไรวะนั่น เรียงของ? 55 น่ารักอ่ะ คิดภาพถ้ากูกับมันช่วยกันขายน้ำแข็งใส 
ถรุย! สาวน้อยมากกู แต่เอ๊ะ!




เดี๋ยวๆๆ!?

คือพวกคุณมึงไม่ได้เห็นอย่างที่กูเห็นเมื่อกี้ไง ไอ้เชี้ยรถนั่นอ่ะ ขับเลยไปอยู่ดีดีก็เบรกกระทันหันแล้วถอยมาจอดลงที่หน้าร้านไอ้ปุ่น เอ่อ ก็ดีแล้วไง มันมีลูกค้าละ แต่ทำไมกูต้องตะหงิดๆด้วยวะ ทันทีที่ประตูคนขับเปิดออกมากูอยากจะบอกว่า

โอ้โห โอ้โห โอ้โหหหหหหห!!!!


ออร่ามึงจับไปไหม??!! หืมมมมมม มึงดูดีแบบคุณชายมากอ่ะ สังเกตรถดีดีก็รถนอกนี่หว่า คือมึงดูผู้ดีเวอร์อ่ะ ที่กูงงคือมึงลงมาซื้อน้ำแข็งใสเนี่ยนะ? และไอ้สิ่งที่กูตะหงิดตอนแรกก็ปรากฏ สายตามึงงงงง สายตาที่มึงมองไอ้ปุ่น ดูโลมเลียมากอ่ะ ไอ้เหี้ยยยยย น่าจะรู้ตั้งแต่แรกที่มันถอยรถกลับมาละ คงจะแบบเห็นไอ้ปุ่นยืนข้างทางไง ถูกใจเงี้ย ไอ้คนที่ถูกมองก็ไม่รู้ตัวเลยเนอะ ตื่นไปหมด สงสัยดีใจที่มีลูกค้าจริงๆซักที อันที่จริงกูก็ไม่อยากไปทำลายความฝันมันที่มีลูกค้ามาซื้อหรอกนะ แต่ทำไมขามันก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆก็ไม่รู้ อ่อกูล้อเล่น กูรู้เหอะว่าทำไมต้องลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปทางไอ้สองคนนั้น หยุดอยู่หลังไอ้ปุ่นโดยที่ยืนเท้าสะเอวมองหน้าอีกฝ่ายแบบหาเรื่อง


"เอาน้ำอะไรดีครับ"



แหมมมมมม! กูหละหมั่นไส้!


ไอ้เหี้ยนั่นมันแค่เหลือบตามามองก่อนจะตอบไอ้ปุ่นไปโดยไม่สนใจกูที่ยืนทำหน้าโหดอยู่ข้างหลัง



นี่มึงเมินกู? ที่มองหนะเมียกูเว้ย!! (ขอโม้หน่อยเถอะ) เดี๋ยวปั๊ด..!


ไอ้ปุ่นเหมือนรู้ว่ามีคนมาอยู่ด้านหลังเลยเหลียวมามองแต่ก็ไม่พูดอะไรหันกลับไปทำน้ำแข็งใสต่อ โอเค้ กูอาจจะวู่วามเกินไงที่อยู่ดีดีก็เดินออกมา ยังงงอยู่ว่าเดินออกมาทำไมทั้งๆที่อีกฝ่ายยังไม่ทันทำอะไร กูคงใจร้อนไปเอง ทำงี้ไอ้ปุ่นอาจโกรธกว่าเดิมก็ได้ ขยี้หัวตัวเองแรงๆแล้วเดินกลับไปนั่งทำงานเหมือนเดิมแต่สายตายังมองไปด้านนอกเป็นพักๆ มีการตัวกระตุกหลายครั้งเพราะไอ้เหี้ยนั่นเหมือนแอบแต๊ะอั๋งแฟนกู ตอนกลับยังมิวายซื้อใส่ถุงเป็นสิบๆถ้วย แมร่งไม่หกท่วมรถรึไงวะนั่น รู้เลยแบบนี้รู้เลย




จีบแฟนกูนี่หว่า!!!!!



จะลุกขึ้นไปขู่อีกรอบก็ไม่ได้เพราะมันเล่นขับรถออกไปนู้นละ เห็นแต่ไอ้โง่ให้เขาจีบยิ้มร่าถือเงินวิ่งเข้ามาด้านในอู่ วิ่งเลยกูเข้าไปหาพี่มันเฉย!


เอ่ออออออ ให้มันได้งี้สิวะ!!!!




หมับ!


ดึงแขนบางไว้ให้มันหยุดก่อนที่เจ้าตัวจะหันมามองแล้วพยายามสะบัดออก ตอนแรกกูก็กะจะไม่ปล่อยนั่นแหละแต่เมื่อเห็นผิวขาวตรงที่ถูกจับมีรอยเปื้อนคราบดำๆเลยจำใจปล่อยออก


มือกูเปื้อน กรรมโทษ




"กินน้ำอะไร"


"ห้ะ?"


"...."


"น น้ำแดง" ยิ้มกว้างตอบคนที่ยืนอยู่สูงกว่าออกไป


เยสสสสสสส มันคุยกับกูละโว้ยยยยยยย แถมยังมีการจะทำน้ำแข็งใสให้กินอีก อย่างนี้พี่รักตายยยย ถ้าไม่ติดว่ามือเลอะนี้ดึงเข้ามาฟัดละ


#



"นั่งทำหน้าหมาไมวะผิง"


"ผมโดดงานได้ป่ะเฮีย"

"ไม่ได้เว้ย เป็นเชี่ยไรวะเนี่ย"

"แล้วถ้าร้านน้ำแข็งใสน้องเฮียพังจะโกรธป่ะ"

"ไอ้ปุ่นดิจะโกรธ มึงเป็นไรเนี่ย?!"


ส่ายหัวให้อีกฝ่ายก่อนจะก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ ใช่ซี้กูมันนั่งทำงานต๊อกต๋อย หน้าเปื้อนคราบน้ำมันอยู่กับเครื่องยนต์อะไหล่รถทั้งวันจะไปสู้คนรวยขับรถนอกได้ยังไงหละวะ


อย่างที่พวกมึงคิดนั่นแหละ



ไอ้เหี้ยดูดีมีออร่านั่นมาขายขนมจีบไอ้ปุ่นทุกวัน! เน้น ทุกวัน! อย่างกูจะไปทำอะไรได้วะ มาซื้อน้ำแข็งใสบังหน้าแต่เป้าหมายที่แท้จริงคือจีบไอ้ปุ่น ตอนแรกกูนึกว่ามันคงไม่อะไรไงแต่นี่ มีการซื้อขนมนมเนยมาฝากด้วยวุ้ย! เคยจะเข้าไปหาเรื่องหลายครั้งก็ถูกไอ้ปุ่นด่าทุกที บอกเค้าแค่มาซื้อของ มีคนมาอุดหนุนสินค้าไม่ดีรึไง มึงจะบ้าหรอ! ดูหูมัน หูมันแมร่งดำขนาดนั้น ม่อชัดๆ! ไอ้น้ำแข็งใสนั่นก็มีคนซื้อบ้างบางวันไม่ซื้อบ้างแล้วแต่ดวงแต่ในวันเหล่านั้นแมร่งมีไอ้เชี่ยนี่เป็นลูกค้าทุกวัน! พี่มันก็ไม่อะไรเล้ยย แค่หัวเราะแล้วบอกว่ามันจะได้ได้ตังค์เยอะๆ มึงไม่เป็นกูมึงไม่เข้าใจ คือกูแมร่งด้อยกว่าทุกทางไงถ้าปุ่นมันจะไปจะเอาอะไรมายื้อ คนอย่างกูจะไปมีอะไรกับเค้า



อนาถตัวเองวุ้ย!



"เครียดเชี่ยไร ปุ่นมันไม่คิดไรกับไอ้นั่นหรอกเว้ย" อ่าวนึกว่าเดินเข้าไปด้านในแล้วซะอีก หวังว่าจะเป็นอย่างที่พูดละกัน ที่จริงก็ไม่มีอะไรมาเป็นประกันนี่หว่าเรื่องอย่างนี้ ขนาดก้อนหินยังแหลกเป็นเม็ดทราย นับประสาอะไรกับหัวใจ~ นี่ไงกูมาเป็นเพลงเลย ถ้าไอ้เหี้ยนั่นมาตื้อเยอะๆไอ้ปุ่นอาจจะชอบก็ได้ รวยหนิ สามารถซื้อของแพงๆให้ได้ ของที่ไอ้ปุ่นอยากได้เงี้ยะ แต่ละอย่าง กูแมร่งไม่มีปัญญาซื้อ


"น้องกูเห็นงี้แต่มันก็แคร์มึงนะเว้ย แค่ไม่ค่อยแสดงออก"


"....."



"กูให้พักแป๊ปเอาป่าว"

"ไม่อ่ะ ทำให้เสร็จๆไปเลย"

"เอ่อ ตามใจ" ว่าก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน จากตอนแรกอยากโดดงานแต่พอเฮียเอ่ยปากให้พักกูกลับไม่อยากไปไหน ทำงานเนี่ยแหละวะจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน หันไปมองไอ้ปุ่นที่นั่งหน้าอู่เป็นพักๆ ถ้ากูไปขัดมันคงจะอารมณ์เสีย เข้าใจอารมณ์ที่อยากทำอะไรด้วยตัวเองดี เหตุผลแค่กูหึง กูไม่ชอบคงไม่พอที่จะไปทำลายความตั้งใจนั้น กูแคร์มันมากนะเว้ย นิดๆหน่อยๆกูก็ไม่อยากให้มันรู้สึกไม่ดี ไอ้เชี่ยนั้นก็มาบ่อยจนต้องเอาเก้าอี้ไปตั้งให้มันนั่งเป็นที่ประจำ หมั่นไส้แมร่ง ทั้งคนขายคนซื้อนั่นแหละ
.
.
.
.
.

"ถือไรมาวะปุ่น" ทักขึ้นเมื่อเจ้าตัวเดินผ่าน ท่าจะไปหาพี่ตัวเองด้านใน

"กำไล สวยไหม" ไอ้ปุ่นพูดยิ้มๆแล้วชูกำไลในมือขึ้นมาให้ดู เป็นกำไลถักธรรมดาเนี่ยแหละ แปลกๆดี

"ซื้อไหนมาอ่อ"

"พี่แทนเอาให้"

"หะ? ไอ้นั่นอะนะ?" อีกฝ่ายพยักหน้างึกๆแบบไม่ได้คิดอะไร ไอ้เชี่ยแทน ไอ้ตัวแดรกน้ำแข็งใส บังอาจเอากำไลให้(ว่าที่)เมียกู ขอให้มึงเป็นเบาหวานตาย

"เอามานี่"

"ทำไม" ไอ้ปุ่นขมวดคิ้วไม่เข้าใจ เอ้ ทีเรื่องงี้เสือกโง่ มันกำลังจีบมึงอ่ะสัด แล้วเสือกรับของเค้ามาอีกนะ แมร่งทำงี้กับทุกคนเปล่าวะ


"มึงจะใส่อ่อ?"

"ทำไม"

"จะใส่เปล่าหละ"



"...ไม่ใส่ก็ได้" นั่น มีคำว่าก็ได้อีก ถ้ากูไม่พูดนี้มึงก็จะใส่ใช่ไหม-*-

"แมร่ง อย่าให้เห็นละกัน"

"แล้วมันทำไมหละ"

"เอ้า ที่ไหนเค้ามีเอาของมาให้กันบ้าง รู้ตัวหน่อยเหอะ"

"...."

"ไม่ชอบนะเว้ยบอกไว้ก่อน"

"ก็บอกแล้วหนิว่าจะไม่ใส่อ่ะ"

"สมควรจะไม่ใส่นั่นแหละ" ไอ้ปุ่นมันทำหน้าทำตาใส่ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน นับวันแมร่ง....


สุดท้ายกูก็ไม่ได้สวิทวิ้ดวิ้วกับแฟนเพราะมันรีบกลับบ้านโดยมีเฮียไปส่งแถมไอ้พวกอุปกรณ์ทำครัวยังตั้งโด่ไว้หน้าอู่เหมือนเดิม เก็บก็ไม่เก็บ แล้วใครจะเก็บหละวะ เรียกให้เด็กในอู่คนหนึ่งมาช่วยกันยกของ ใช่หน้าที่กูไหนเนี่ยย


"เก็บไงเนี่ยพี่" มองสภาพบนโต๊ะที่มีทั้งถ้วยใส่ของหวาน เครื่องบทน้ำแข็งและอุปกรณ์ต่างๆ

"ยกโต๊ะไปวางไว้ข้างในแมร่ง ให้เฮียมาจัดการต่อเอง" ของน้องตัวเองก็จัดการเองละกัน กูยกถังน้ำแข็งเข้าไปไว้ก่อนแล้วค่อยมาช่วยกันยกโต๊ะ แมร่งหนักแถมยังต้องพยายามไม่ให้ของด้านบนหล่นอีกด้วยความขี้เกียจขนหลายรอบแท้ๆ

"เอ้ยพี่ เมื่อกี้เห็นอะไรตกแว๊บๆ"

"เอ่อๆ เอาเข้าไปก่อนเดี๋ยวค่อยออกมาดู" คงเป็นพวกช้อนอะไรพวกนี้หล่น เมื่อจัดการเอาโต๊ะไปวางไว้ด้านในเสร็จกูก็เดินออกมาดูด้านนอกตรงบริเวณที่ไอ้เด็กเมื่อกี้มันบอกว่าเห็นของตกลงมา ไหนวะ? กวาดสายตาดูทั่วๆแต่ก็ต้องชะงักขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นประสายแสงสะท้อนแสงอาทิตย์ตรงพื้น ก้มลงไปหยิบขึ้นมาอย่างอึ้งๆ



มันเป็นสร้อย




สร้อยเชือกสีดำมีจี้รูปหัวใจเบี้ยวๆห้อยอยู่



ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใครเพราะเป็นคนทำเองมากับมือ แถมเห็นชื่อสี่สลักลงไปนี้ใช่เลย




ไอ้ปุ่น




เดี้ยะมึงเจอดีแน่


จากการคาดเดา มันคงถอดออกแน่ๆเพราะตรงเชือกไม่ได้มีรอยชำรุดหรือขาดใดใด ถอดแล้วลืม วางไว้เฉยๆแล้วก็ลืม ไม่สำคัญไงเลยลืม มันจะไม่รู้สึกแปลกๆเหมือนขาดอะไรไปหรอวะ คงจะยังไม่รู้ตัว กูจะแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรแล้วจะรอดูว่าจะทำยังไง



กูอุส่าห์ตั้งใจทำ ถ้าจะไม่รักษาของขนาดนี้นะ


#

เอ้อออออ หัวเราะป๊ายยยย มึงหัวเราะให้พอใจเลยกับไอ้เหี้ยนั่นอ่ะ สงสัยยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง มันดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยที่สร้อยตรงคอหายไป เหมือนไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ เดี้ยะเหอะมึง


"ไอ้อ้น ไอ้แมน ไปเอาอะไหล่ที่โรงงานกับกูหน่อยดิ้" เฮียตะโกนเรียกเด็กในอู่ให้ไปเอาของ คงเป็นของที่โรงงานบ้านไอ้ปุ่นแน่ๆ ดูเป็นกิจการที่มั่นคงดี เฮียนี้ได้ผลประโยชน์เต็มๆ ไม่ต้องไปหาซื้อของแพง เครือญาติกันทั้งนั้น แต่ออกไปกันก็ดี เวลาพิพากษาคดีความไอ้ปุ่นจะได้เร็วขึ้น กูทำเนียนคุยกับมันมาทั้งวันเหอะ ทั้งๆที่อันที่จริงกูโคตรเคืองที่มันมาลืมของไว้อย่างงี้เลย สำคัญบ้างป่ะเนี่ยของที่กูทำให้ รึว่ามันกากๆดูไม่มีราคา ซื้อทองให้เลยเอาป่ะ

มองไปด้านหน้าอู่ที่สองคนนั้นมันคุยกัน ไอ้เหี้ย มีการเอาพัดมาพัดให้แฟนกูอีก วันๆแมร่งไม่ทำการทำงานรึไงวะมึงอ่ะ ทนไม่ไหวละ ลุกขึ้นเดินตรงไปหาทันที นี่ขนาดกูยืนเท้าสะเอวมองหน้าก็ยังไม่ทุกข์ร้อนอะไรอีก หลอกแต๊ะอั๋งจับมือแฟนกูบอกว่าจะดูดวงให้อีกนะ วันนี้บอกเลย ไอ้ผิงจะไม่ทน ลูกค้าก็ลูกค้าเถอะ ที่จริงกูน่าจะถามตัวเองมากกว่าว่าทนมองภาพอย่างนี้ตั้งแต่วันแรกได้ยังไง



"พี่แทนดูดวงได้ด้วยอ่ะ" ไอ้ปุ่นหันมามองหน้ากูยิ้มๆ ไม่รู้เหี้ยไรซักอย่างเลยนะมึงอ่ะ


"ดูให้กูบ้างดิวะ.......แต่ของกูนี้ดูตรงฝ่า...ตีน!" จะเอาตีนยันตาแม่รง


"ผิง!" ไอ้ปุ่นมันรู้ว่ากูไม่ค่อยชอบไอ้เหี้ยนี่ คงคิดว่ากูมาหาเรื่องมัน มึงไม่ต้องยุ่งเลย เรื่องของตัวเองยังไม่ได้เคลีย เดี้ยะมึงเจอคนถัดไป

"ที่จริงกูก็ดูเป็นนะเว้ย" ว่าแล้วก็ดึงมือไอ้เหี้ยนั่นมาแบตรงหน้าโดยไม่ฟังเสียงทักท้วงใดใด ไหนๆ ดูให้ว่าจะชะตาขาดวันไหม หืมมมม


"โอ้ เป็นคนหน้าด้านนี่ ชอบของที่มีเจ้าของอยู่แล้วด้วย ส่วนดวงความรักนี้จะไปแย่ง'เมีย'คนอื่น...ชะตาจะขาดเร็วๆนี้แหละ ถูก'ผัว'คนที่จะไปแย่งซ้อม แหมะ ปางตายเลยนะนั่น"


"หา?" ไอ้แทนมันมองหน้ากูงงๆแบบตั้งตัวไม่ทันที่ถูกใส่มาเป็นชุด ส่วนไอ้ปุ่นก็ถลึงตาใส่จนจะถลนออกมาอยู่ละ


"กูเตือนมึงด้วยความหวังดีนะ.....อย่าคิด แย่ง เมีย กู!" ว่าแล้วสะบัดมือมันออก ทำหน้าเหวอแดกอีกมึง ให้มันรู้ซะบ้างว่าของใครเป็นของใคร ไอ้แทนมันมองหน้ากูกับไอ้ปุ่นสลับไปมา


"ไม่ใช่งั้นนะพี่แทน!"

"ไม่ใช่เหี้ยไรไอ้ปุ่น"

"โอ้ยย!ไปไหนก็ไปไป๊!"

"นี่ไล่กัน?"

"แล้วมาไล้ลูกค้าก่อนทำไมหละ?!"

"ลูกค้าห่าไร มันจีบมึงไอ้ปุ่น!"

"มีแต่มึงแหละคิดงั้นอ่ะ! ใครเข้าใกล้หน่อยก็หาว่าจีบหมด!"



หา??


กูดูไร้เหตุผลขนาดนั้นเลย


คิดว่ามึงก็รู้ซะอีกว่ามันตามจีบ?


"ลูกค้าห่าไรมาแมร่งทุกวัน แถมยังมานั่งรากงอกอยู่นี่อีก แล้วที่มันซื้อของให้ก็ด้วย!"


"....ม ไม่ใช่ซักหน่อย!"





"มึงจีบเมียกูหรอห้ะ?!" คุยกับไอ้ปุ่นท่าจะไม่รู้เรื่องกูเลยปรี่เข้าไปคว้าคอเสื้อมันแทน แมร่งสะดุ้งเลย ป๊อดนี่หว่า ป๊อดงี้ยังกล้ามาจีบอีก


"ผิง!"


"อุส่าห์ไม่เอาเรื่องแต่นับวันชักลามปาม คิดว่ากูใจดีนักรึไงห้ะ? แล้วก็เอากำไลเน่าๆของมึงกลับไปด้วย!"

ผลัก!

กูผลักมันลงไปกับพื้นโดยที่ไอ้ปุ่นรีบวิ่งเข้าไปดู สำออยวะ กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะ ดูทำหน้าเข้า เดี๋ยวปั๊ด เตะด้วยลำแข้งเลยหนิ

"ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ?!"

"มึงเงียบไปเลย คดีมึงยังไม่ได้เคลีย"


"ถ้าทำอะไรพี่แทนอีกละก็ ไม่ต้องมาคุยกันเลย!"



หา??


ไอ้เชี่ยนี้มันเป็นญาติฝ่ายไหนของมึงหรอ?


"ปกป้องจริ๊ง มึงมานี่เลย" กระชากแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นตาม ไอ้ปุ่นแมร่งยื้อตัวไว้แต่สุดท้ายก็ปลิวตามแรงมา


"ไสหัวอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกหละ!" ขู่ไอ้คนที่สำออยล้มไปบนพื้นก่อนจะลากไอ้ปุ่นให้เดินตามมา ตะโกนบอกเด็กในอู่ซึ่งเหลืออยู่คนเดียวว่าให้จัดการตรงนี้ด้วยแล้วถูลู่ถูกังไอ้ปุ่นไปที่มอไซค์


"ปล่อ ย! "

"ขึ้นรถ"

"ไม่!"

"จะขึ้นดีดีรึจะให้กูลากไป"

"ไม่! ไม่ๆๆๆ!!"


หนอย ยย ฤทธิ์เยอะนักนะมึง ดิ้นอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก จัดการรวบตัวขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ก่อนที่ตัวเองจะควบปิดท้าย


"ปล่อยยย! ไอ้สัดด! ปล่อยย"


จะตะโกนเชิญเล้ย กูไม่อาย เอามือข้างหนึ่งล็อกเอวไว้ส่วนอีกข้างบิดคันเร่ง


"ไอ้เชี้ย กูไปเป็นเมียมึงตอนไหนวะ! ฮึ่ย!" ไอ้ปุ่นเอามือข้างหนึ่งไปผลักแฮนด์รถด้านที่ไม่มีคนจับ ไอ้สัด กูลืมคิดถึงข้อนี้ไปเลย เป๋เลยดิงานนี้ รถเกือบล้มไอ้ห่า

"มึงอยากหน้าแหกรึไง อยู่นิ่งๆ!"


"ปล่อย ไม่อยู่กับมึง คนไม่มีเหตุผล!"

คิดผิดจริงๆที่เอามันขึ้นมอไซค์มา แมร่งไม่สะดวกซักอย่าง อีกคนก็จะทะเลาะส่วนอีกคนก็ต้องบังคับรถ กูแยกสมองไม่ออกเว้ยยย! ตอนแรกไม่รู้จะขี่ไปไหนแค่ออกมาจากตรงนั้นได้ก็พอแล้วส่วนตอนนี้คงต้องจอดที่ไหนซักแห่ง ปล่อยไว้งี้เรื่อยๆรถล้มแน่ ทนเอาวะ ไม่กี่อึดใจก็จะถึงบ้านกู เลี้ยวเข้าไปแมร่งจะได้คุยกันเป็นส่วนตัวหน่อย


จอดรถปุ๊ปไอ้ปุ่นแมร่งกระโดดลงแล้ววิ่งเลย กูยังไม่ทันตั้งตัวรถก็ยังไม่ได้ดับต้องวิ่งตามไปลากมันกลับมาอีก  ดึงกุญแจออกจากรถก่อนจะลากอีกคนเข้าไปในบ้าน  ยุ่งจริงโว้ยยยย


"ปล่อยย บอกให้ปล่อยไง! พามาทำไมเนี่ย!?"

"พามาคุยกันไง แมร่ง"

"มึงมันไม่มีเหตุผล!!"

"กูหึงมึงโอเคป้ะ กูไม่ชอบ ห่า มันจีบมึงอ่ะ! มันจับมือมึงด้วย!"

"มีแต่มึงนั่นแหละที่คิดงั้นอ่ะ! มองใครก็หาว่าเค้าไม่ดีไปหมด!"

"นี่ปกป้อง? มึงปกป้องมันหรอ?!"


เหอะ โคตรดีใจ แฟนเข้าข้างชายอื่น เห็นคนอื่นดีกว่าหมด กูมันทำอะไรก็ไม่ดีนี่หว่า!

"ชอบคิดอะไรอย่างเงี้ยะ! ไม่อยากคุยด้วย!"

"มึงเป็นของกู! ได้ยินไหมมึงเป็นของกู!!" จับต้นแขนทั้งสองข้างของคนข้างหน้าแรงขึ้นแล้วเขย่าไปมา


"ไม่ใช่! อย่ามาพูดอย่างนี้ได้ไหม!"

"ทำไม? กลัวไอ้ห่านั่นมันเข้าใจผิดรึไง?"

"!!!?"

"ใช่ซี้ แมร่งรวยนี่หว่า ชอบเลยสินะอย่างเงี้ย"

"จ...เจ็บ"

"ทำไม  มันเสนออะไรให้มึงถึงติดใจขนาดนี้ หะ?" กูไม่สนใจสีหน้าเจ็บปวดของคนตรงหน้า ช่างแมร่ง มันเคยสนใจความรู้สึกกูบ้างไหมหละ วันๆก็มีแต่กูเนี่ยที่ตามมันต้อยๆ เคยคิดถึงกูจริงๆซักครั้งบ้างไหม?!




"เอ่อ!! มันก็ดีกว่ามึงละกัน! รวยกว่าด้วย!"




หา!!??



อ๋ออออออออ


อย่างนี้สินะ


แมร่ง


เจ็บหวะ!




"หน้าอย่างมึงเทียบพี่แทนไม่ติดหรอก!!"


ไอ้คำพูดที่ทำกูเสียความรู้สึกนี้เก่งจังนะ แต่ละคำนี้เอาซะกูเจ็บจี๊ด



" ดีกว่าสร้อยนี่ด้วยป้ะ!?"




"หา?!"



กูล้วงสร้อยออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วปาใส่อกอีกฝ่าย มึงไม่เห็นค่าของของกูเลย!!


"!!!!"


ด้วยความโกธรถึงขีดสุดเลยผลักตัวไอ้ปุ่นลงบนเตียงแล้วตามไปคร่อม บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้กูจะไม่ยอมมัน กูเคยอดทนอะไรกับมัน วันนี้กูจะไม่ทน! ให้มันรู้ซะบ้าง คนอย่างกูไม่ใช่ไอ้โง่ที่ตามมึงไปวันๆ!

"กูจะได้พูดได้เต็มปากซักทีว่ามึงอ่ะของกู!  คนอื่นมายุ่งด้วยกูจะชี้ว่าเนี่ย'เมีย'กู!"


"เชี่ย! ปล่อย!! ไอ้ผิง!"

กูไม่ฟังเสียงทักท้วงใดใด ก้มลงฝังหน้าตัวเองลงกับซอกคอขาวนั่นแล้วดูดแรงๆโดยที่ใช่มือข้างเดียวล็อกมือทั้งสองของมันไว้ส่วนอีกข้างล้วงเข้าไปใต้สาบเสื้อ


"ปล่อยยย!! ช่วยด้วยย!! อึก ปล่อย!" ไอ้ปุ่นทั้งดิ้นทั้งแหกปากขอความช่วยเหลือ แต่มีรึ ใครมันจะมาช่วย ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาหรอก


กูนั่งทับท้องมันแล้วถอดเสื้อตัวเองออก จังหวะนี้ไอ้ปุ่นพยายามจะลุกแต่ก็ไม่ขึ้น ขอบตามีน้ำใสใสนองอยู่ คิดว่ากูจะสงสารหรอ วันนี้มึงต้องเป็นของกู ของกูเท่านั้น! ก้มลงไซร้ตามคอต่อยิ่งมันหันหนีก็ยิ่งเปิดโอกาสให้กูมากยิ่งขึ้น ปากก็ร้องตะโกนด่าต่างๆนานา ส่วนมือไม่ได้ล็อกไว้แล้ว จะทำอะไรก็เชิญ ทุบ จิก ตบ ได้ตามสบาย กูไม่ถือ! ซักพักคนใต้ร่างเริ่มหยุดดิ้น มีเสียงสะอื้นเล็กน้อย เหงยหน้าออกมามองเห็นมันเม้มปากพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ก้มลงไปจูบตรงตามันไล้ลงมาเรื่อยๆถึงริมฝีปากบาง ไอ้ปุ่นเม้มปากเน้นไม่ยอมเปิดออก ไม่เป็นไร กูก็จูบของกูอยู่อย่างนั้นแหละ

จัดการถอดเสื้อคนใต้ร่างออก ดีที่มันใส่แบบมีกระดุมด้านหน้ามา ถ้าเป็นเสื้อยืดคงถอดยาก ก้มลงไปจูบตามลำตัว ไอ้ปุ่นแมร่งเขม่วท้องเลย


"พ พี่หนึ่ง.. ที่พี่หนึ่ง อึก บอก"


เหงยมามองหน้าอีกรอบ บอก? บอกอะไร? ที่บอกไม่ให้ทำอะไรน้องตัวเองอ่ะหรอ ใครสนหละ ห้ามกันได้ที่ไหน มันคงเห็นกูมองหน้านิ่งมันเลยพูดต่อ



" อย่าทำนะ..."


"....."


"...ผิง...อย่าทำนะ"


กูหลับตาลงช้าๆก่อนจะลืมขึ้นอีกที มึงพูดอย่างนี้.... ยิ่งมึงมาพูดอย่างนี้ กู....


กูยิ่งหยุดไม่ได้ว่ะ



ก้มลงจูบหน้าผากมนไล้ลงตาตามสันจมูก ลงมาเรื่อยๆจนไอ้ปุ่นรู้ถึงคำตอบ มันปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา กูปล่อยมึงไปไม่ได้จริงๆ ถ้ากูหยุดอะไรหละที่จะยึดติดกันไว้ ถ้ามันทิ้งกูไปหละ กูทำใจไม่ได้ กูอยากให้มันเป็นของกู ของกูทุกส่วน กูไม่อยากให้ใครมองมัน อยากเก็บไว้คนเดียว และสิ่งที่กลัวที่สุดคือ กูกลัวเสียมันไป มันต้องมีอะไรที่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นของกู เป็นของกูจริงๆ



"กูรักมึงมากนะ"




----------------------------------

ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเลย

ฮื่อออออออออออออออออออออออออออออ

[Donaldye]

โอ้ยยยยยยยผิงเอ้ยย วู่วามว่ะ
แต่ปุ่นก็นั่นแหละ สเต็ปเดิม เฮ้อ

[LEksUp]

ทั้งสองอ่ะ ลองห่างกันดีฝ่า

ปุ่นก้องี่เง่า ทำตัวแย่

ผิงก้อใจร้อน ตามแต่เขาต้อยๆ

 

[snowboxs]

ผิงจะหักหาญปุ่นจริงเหรอ
แล้วปุ่นจะไม่โกรธเอาเหรอ

[BeeRY]

ผิงถ้าแกทำน้องปุ่นจริงๆ น้องต้องเกลียดแกแน่ๆเลยอ่ะ
มีสติหน่อยดิ ใจเย็นๆนะตัวเธอ

[Plengaay]

โอยยย ปุ่นเคยเห็นผิงสำคัญบ้างป่ะเนี่ยย
สงสารผิงอ่ะ

[B52]

 เบื่อว่ะทั้งคู่เลย เคยคุยกันดีๆด้วยเหตุผลด้วยความเข้าใจบ้างไหมเนี่ย ทะเลาะตบตีกันตลอด ลองห่างกันไปบ้างเหอะ ไม่ก็พิจารณาความสัมพันธ์กันไหมว่าเหมาะกับการเป็นแฟนกันหรือเปล่า

[Nus@nT@R@]

เอ่อ.. .คู่นี้มันยังไง ดีกันแป๊บๆ ทะเลาะกันอีกแบ้ว
ห่างๆกันจะดีกว่าไหม เหมือนปุ่นมันจะไม่ค่อยแคร์ผิงซักเท่าไร ถึงแม้ว่าลึกๆก็ชอบปิงอะนะ
ส่วนผิงก็ใจอ่อน ยอมปุ่นตลอด แต่บางครั้งก็ควรจะทำให่ปุ่นสำนึกบ้างก็ดี

[snowboxs]

ผิงปุ่น มาได้แล้วววววว

[ammamooty]

ตอนที่22

แมร่ง



นอนไม่หลับ



ทำไปแล้วสินะ


กูทำไปแล้วจริงๆสินะ


นอนเอามือก่ายหน้าผากโดยมีคนข้างๆนอนหมดสติซบอยู่ คือมันไม่ได้ซบเองหรอก กูเนี่ยจับมันมาซบเอง ห่าเอ้ย จะบอกว่าไม่มีความสุขก็ไม่ใช่ ตอนที่ทำไอ้ปุ่นแมร่ง เอาแขนปิดหน้าตัวเองตลอด แบบหน้าแดงๆตัวแดงๆเงี้ยะ กูแทบจะทนไม่ไหว ถึงจะพยายามกัดปากตัวเองแต่เสียงก็ยังเล็ดรอดออกมาอยู่ดี กูนี้แบบ ไอ้ปุ่นนน ทำกูของขึ้นคูณสองงง ทำกับคนที่ตัวเองรักมันแบบสุดยอดจริงๆ จำได้ตอนนั้นกูเรียกแต่ชื่อไอ้ปุ่นลูกเดียว แต่กูเสือกนอนไม่หลับเนี่ยสิทั้งๆที่เมื่อกี้โคตรเหนื่อยโคตรเพลีย อันที่จริงเฮียโทรมารอบหนึ่งตอนกูกำลัง อันนั้นนั่นแหละ เอ่อนั่นแหละะะ กูก็รับนะเว้ยแล้วบอกว่าจะพาปุ่นไปส่งบ้านเองอะไรประมาณเนี้ย เฮียก็ไม่สงสัยอะไรเอาซะตอนนี้กูรู้สึกผิด

ตะแคงไปกอดร่างบางข้างๆพยายามไม่ให้อีกคนตื่น ไอ้ปุ่นแมร่งมุดหัวทุยๆมาซุกคอกู ไอ้สาดดด ถ้าตื่นมาแล้วมันเป็นอย่างนี้ก็ดีสิ รู้สึกว่าร่างในอ้อมกอดขยับตัวยุกยิกเลยก้มลงไปมองจังหวะเดียวกันกับไอ้ปุ่นเหงยหน้าขึ้นมาพอดี

 เห้ย!!



"....."


สัด

สรัด

สรรด


ไอ้ปุ่นมองหน้ากูแล้วอยู่ดีดีน้ำตามันก็ร่วงแผละลงมาอ่ะ กูจะทำยังไงดีวะเนี่ย


"เป็นอะไร.." ว่าเบาๆพรางลูบหัวอีกคน ซึ่งเป็นคำถามที่สิ้นคิดมากกกก คือกูไม่รู้จะถามอะไรแล้วไง


" ฮึก ฮือ "


กรรมมมมมม

กูใจเสียเลย มันเป็นอะไรวะ หรือ หรือยังเจ็บอยู่? คือกูทำอะไรไม่ถูกละตอนนี้ ได้แต่ดึงร่างบางมากอดแน่น รู้สึกเปียกๆแฉะๆตรงผิวหนังที่โดนหน้ามันสัมผัส มันร้องจนหลับไปอีกรอบ ถ้ากูเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผากได้ป่านนี้กูทำไปนานละ ตอนมันร้องไห้ดูมันทั้งเสียใจและผิดหวังในอะไรบางอย่างมาก



อย่าบอกนะว่าหมายถึงกู?



มาคิดๆดูที่กูทำไปเหมือนเห็นแก่ตัว กูต้องการมัน ต้องการครอบครองอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆที่เรื่องอย่างนี้มันน่าจะเต็มใจทั้งสองฝ่าย มีความสุขทั้งสองฝ่าย อย่าบอกเลยว่าไอ้ปุ่นก็ต้องแอบรู้สึกดีตอนกูทำบ้างแหละเพราะยังมีเสียงครางมาให้ได้ยินเป็นระยะ ถ้ารู้สึกดีจริงเมื่อกี้มันไม่ร้องไห้หรอก ไม่อยากให้ถึงตอนเช้า ทั้งๆที่ได้มันมาครอบครองแล้วแต่ก็ยังกลัว


กลัวเสียมันไป...

#

กูแมร่งแทบไม่ได้หลับ เพิ่งหลับตอนตีห้าแล้วสะดุ้งตื่นตอนเจ็ดโมงเพราะคนในอ้อมแขนกระเถิบตัว มองไปตามใบหน้า ยิ่งมองก็ยิ่งรัก อยากจะขอโทษที่ก่อนหน้านี้พูดคำไม่ดีออกไป ตามลำตัวมีแต่รอยตรีตราความเป็นเจ้าของที่กูเป็นคนทำไว้ ไม่อยากจะคิดว่าถ้ามันตื่นขึ้นมาเห็นจะโวยวายขนาดไหน ถ้ามันโวยวายก็ดีสิ...



"อือ..."


ตื่นเต้นว่ะ มันจะตื่นแล้ว แพขนตายาวค่อยๆปรือขึ้นก่อนดวงตาภายในจะมองหน้ากูขมวดคิ้วงุนงง ท่าทางจะยังมึนๆอยู่ กูยิ้มให้มันก่อนจะขยับตัวขึ้นไปจูบตรงหน้าผากมน ถอนริมฝีปากออกมามองหน้าคนในอ้อมแขน ไอ้ปุ่นมองหน้ากูนิ่งแต่ก็ไม่ได้ผลักตัวออกแต่อย่างใด


"ขอโทษที่พูดไม่ดีใส่" ว่าขึ้นเบาๆให้คนตรงหน้าได้ยิน


"......."


"ร้องทำไม หือ เห็นมึงร้องแล้วกูใจไม่ดี ไม่ร้องนะ"


"......" น่าแปลกที่น้ำตามันไหลแต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นใดใดออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว


"ฟันแล้วไม่ทิ้งหรอกน่า อยู่ด้วยไปจนแก่เลย"


"....."

กรรม

มันไม่ฮาอ่ะ

กูจะเปลี่ยนบรรยากาศรึทำให้มันแย่กว่าเดิมกันแน่วะ


"กูรักมึงมาก กูทำใจไม่ได้ถ้าต้องเสียมึงไป อย่าทิ้งกูนะ" ไม่เคยพูดหรือขอใครอย่างนี้มาก่อน มันทำหน้าอย่างนี้แล้วกูกลัว....


แมร่ง

ไม่สมกับเป็นไอ้ผิงเลยให้ตายเหอะ





แกรก



ยังไม่ทันที่กูจะพูดอะไรต่อประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยฝีมือของคนที่กูไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้และคาดว่าไอ้ปุ่นก็คงคิดอย่างเดียวกัน



"ไอ้สัดผิง!?!!"



ฉิบหาย


ไอ้ปุ่นหันไปมองตามเสียงเรียกก่อนจะตะปบผ้าห่มขึ้นคลุมมิดหัวแล้วเอาหน้าซุกกับอกกู ส่วนกูเอามือข้างหนึ่งคว้าเอวบางไว้ส่วนอีกข้างยันตัวเองขึ้นให้เผชิญหน้ากับอีกคน



ยังไงกูก็อยากมีความรู้สึกที่ว่ายังสามารถปกป้องมันได้ละวะ



เฮียหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตูถึงกับอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกเพราะไอ้ที่เห็นเมื่อกี้มันน้องตัวเองชัดๆ




"มึง.... เหี้ย! กูไม่รู้จะพูดอะไร! บอกแมร่งก็บอกไปแล้ว!" เฮียพูดขึ้นมาอย่างหัวเสียมองออกไปด้านนอกก่อนจะหันมามองหน้ากูอีกครั้ง


"ถ้าแม่ไอ้ปุ่นไม่โทรมาถามกูก็คงโง่ไม่รู้ว่ามึงมาทำอะไรกันอย่างนี้!"


รู้สึกได้เลยว่าคนในอ้อมแขนเกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สงสารมันว่ะ น่าจะเป็นกูที่ถูกด่าอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า



"มึงก็อีกคน ยอมมันทำไม? มึงยอมมันง่ายอย่างนี้ก็ไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้น!"




"เฮียอย่าไปว่าปุ่น มันไม่เกี่ยวอะไร!"



"นี่มึงจะบอกว่ามึงขืนใจน้องกู?"



"......."




"ไอ้เหี้ยผิงแม่ง!!!" จบประโยคเท่านั้นแหละตัวกูปลิวไปตามแรงกระชาก ไอ้ปุ่นก็ไอ้ปุ่นเหอะติดมือกูมาหมด

ตกมาอยู่ข้างเตียงโดยไอ้ปุ่นตะเกียดตะกายขึ้นไปบนเตียงดึงผ้าห่มบังตัวเอง ทิ้งให้กูล่อนจ้อนมีเฮียนั่งคล่อมอยู่ หมัดแต่ละหมัดส่งมาแบบไม่ยั้งมือจนหน้ากูหันแบบถ้าจมไปกับพื้นบ้านคงไม่แปลก

ได้ยินเสียงเฮียหนึ่งหายใจแรงๆเหมือนจะสงบสติอารมณ์ เอามือดึงผมกูให้เหงยหน้ามองตาตัวเองก่อนจะสะบัดออกแรงๆ


"ฮ เฮีย..."

"กูไม่ใช่เฮียมึง"น้ำเสียงไร้เยื่อใยตอบกลับมา


เหงยหน้าไปมองเฮียแกที่แม้แต่หน้ากูก็ยังไม่มองก่อนจะหันไปมองไอ้คนบนเตียงที่ซบหน้ากับหัวเข่าตัวเอง

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีแต่เสียงไอ้คนบนเตียงซื้ดน้ำมูกเบาๆ ความรู้สึกผิดยิ่งแล่นเข้ามา เหมือนทับกันเป็นชั้นๆไม่มีวันสิ้นสุดยิ่งเห็นไอ้น่ารักมันร้องไห้กูยิ่ง......เลว


"เดี๋ยวกูมาหวังว่าข้างในจะเรียบร้อย"เฮียที่บอกว่าตัวเองไม่ใช่เฮียกูพูดขึ้นก่อนจะหันหลังเดินลงจากบ้านไป

เรียบร้อยนี่หมายถึงสภาพกูกับไอ้น่ารัก

หรือสถานภาพกูกับไอ้น่ารัก

กูไม่อยากจะคิดเลย


"....ปุ่น"เอ่ยปากเรียกมันเสียงแผ่วๆ เจ็บปากอันที่จริงมันเจ็บไปทั้งหน้า คงไม่มีจุดไหนที่ไม่โดนหมัดเฮียแก ถ้ามีคงเป็นพื้นที่เล็กๆ แต่ช่างหน้ากูเหอะ

มองไอ้คนบนเตียงที่เหงยหน้ามามองกูน้ำตานอง  ค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นไอ้คนบนเตียงก้มหน้าหนี...กูโป๊อยู่นี่หว่า แต่ช่างมัน

หย่อนก้นลงข้างๆมันก่อนจะเอื้อมมือไปกดหัวมันให้ซบอกกู ไอ้คนถูกกระทำก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
ก้มลงไปหอมหัวเบาๆ


"กูไม่เจ็บหรอก ไม่เจ็บ กูไม่เจ็บ ถ้าเทียบกับมึง"พูดพึมพำเบาๆ คิดเอาเองว่ามันจะถามว่ากูเจ็บไหม
ไอ้คนซบอกกูเหงยหน้าขึ้นมามอง แอบเห็นตามันมีน้ำตาระรื่นเอ่อขึ้นมาก่อนจะกลับไปมุดอกกูเหมือนเดิม

ถอนหายใจเบาๆเอามือขึ้นลูบหัวมันพรางๆฝังจมูกลงบนผมนั่นอีกหลายๆครั้ง ถ้ามันแทนคำขอโทษได้ คงดี

"ย  อย่า..."เหมือนไอ้คนที่ถูกหอมหัวจะพูดอะไรบางอย่าง ก้มหน้าลงไปมองให้ระดับสายตาอยู่ระดับเดียวกัน แหน่ะน้ำตานองอีกละ เฮ่อ

"...อย่าทิ้ง....อย่าทิ้งกัน..นะ"รู้สึกได้ถึงแรงบีบที่ข้อแขนโคตรแน่น

เผลออมยิ้มออกมาทั้งๆที่สถานการณ์มันเลวร้ายขนาดนี้..เรียกว่าเลวร้ายได้ไหมวะเพราะตอนนี้ทำไมกูรู้สึกมีความสุขแต่ความสุขกูก็ต้องชะงักทันทีที่ประตูถูกเปิดออก กูกับไอ้ปุ่นเหงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ได้นัดหมาย เฮียยืนหน้าถมึงก้าวฉับๆเข้ามากระชากแขนไอ้ปุ่นออก คว้ามันไว้แทบไม่ทัน จะปล่อยมืออยู่แล้วเชียวแต่เหลือบไปมองหน้าไอ้น่ารักทำให้ ใจกระตุกวูบ นี่ถ้าคนอีกคนไม่ใช่พี่ของไอ้ปุ่นกูดึงไอ้ปุ่นมากอดละ แต่นี่กูควรค่อยเป็นค่อยไปคุยตอนนี้คงไม่รู้เรื่อง

ปล่อยมือจากแขนไอ้ปุ่น สีหน้าตัดพ้อถูกส่งกลับมาทันที กูไม่ได้อยากทำอย่างงี้เว่ย


ลุกขึ้นแต่ถูกสายตาเฮียมองมา ก้มลงหากางเกงก่อนจะหยิบบ๊อกเซอร์ขึ้นมาใส่ ยืนอยู่อย่างงั้น เฮียก็มองอยู่อย่างงั้น ไอ้ปุ่นก็ก้มหน้าลูกเดียวมือก็ถือผ้าห่มปิดตัวเองไว้

เฮียหนึ่งทำท่าจะดึงไอ้ปุ่นออกจากบ้านแต่มันยื้อตัวไว้ก่อนจะขมุบขมิบปากประมาณว่าโป๊อยู่

ได้ยินเฮียถอนหายใจแรงๆก่อนจะหยิบเสื้อที่กองๆอยู่ตรงพื้นขึ้นใส่ให้ไอ้ปุ่นแบบลวกๆ เสื้อกูด้วยนั่นน่ะคงอยู่ใกล้มือ คาดว่าไอ้ปุ่นคงจะเจ็บอยู่เพราะเฮียท่าจะอารมณ์ค้างจากต่อยกูเมื่อกี้

"ปุ่นมันเจ็บ"เอื้อมมือหมายจะจับมือคนตรงหน้าให้ทำเบาๆแต่ถูกปัดออกก่อนสายตาแข็งๆจะมองกลับมา

"ใส่กางเกงซะ"เฮียแกยื่นบ๊อกเซอร์ของไอ้ปุ่นให้มัน ไอ้ปุ่นใส่แบบเก้ๆกังๆ คงจะเจ็บ ครั้งแรกนะเว่ยแถมยังต้องมายกเเข้งยกขาใส่กางเกงอีก

"เฮียปุ่นมัน...."

พลั่ก!

โดนไปอีกหมัด ล้มเลยดิกู

"นี่สำหรับที่มึงทำกับน้องกู!"

พลั่ก

"นี่สำหรับที่มึงผิดสัญญา!"

พลั่ก!

"และนี่สำหรับคำว่าลูกผู้ชายในตัวมึง! ขอบอกว่ากูผิดหวังมาก!"

"พี่หนึ่งใส่เสร็จแล้ว"ไอ้ปุ่นพูด มือมันถือแขนของพี่ชายตัวเองที่เงื้องหมัดค้างไว้ในอากาศ

แขนนั่นสบัดมือเล็กๆของไอ้ปุ่นออก

"ผมจริงจังนะเฮีย"

พลั่ก!

ทำท่าจะลุกออกไปแต่พอกูพูดจบแค่นั้นแหละ เน้นๆอีกหมัดเลย ไอ้ปุ่นกอดเอวพี่ชายมันแน่นฉุดกระชากลากดึงด้วยแรงอันน้อยนิดของมัน แม่งจะยืนไม่ไหวอยู่ละ ยังจะซ่า

"มึงไม่ต้องมาเรียกชื่อกู! ไม่ต้องมาเรียกชื่อน้องกู! ไปปุ่น"นิ้วเรียวถูกชี้จ่อมาตรงหน้า ก่อนที่คนชี้จะลากคนตัวเล็กอีกคนออกไป อยากจะบอกว่าเบาๆกับไอ้น่ารักหน่อยได้ไหม แค่เดินมันยังจะล้มนี่เฮียแกเล่นลาก ติดตรงที่แค่แรงจะสะบัดหน้ายังไม่มีเลย ชาไปทั้งหน้า เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไง ไม่อยากจะคิดหลังจากนี้ไปอีก2ชม.กูจะเจ็บขนาดไหน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ตรงที่ร่างเล็กเมื่อกี้ต่างหาก

กูจะทำไงต่อดีวะ

ไอ้ปุ่น

เฮีย

ตัวกู

แต่ที่แน่ๆกูไม่ยอมให้ใครมาพรากผัวพรากเมียหรอกเว่ย อันที่จริงกูก็ด้วยนั่นแหละที่ทำมันเจ็บ แมร่งเอ้ย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เป็บสิบครั้งกูว่าเหตุการณ์ที่กูนอนเลือดกลบปากก็ต้องมีสิบครั้งแน่ๆ กูผิดมากรึไงวะ โอเค อาจจะไม่รักษาคำพูดแต่กูทำไปเพราะรักมันนะเว้ย ไม่ใช่หวังฟัน กูแมร่งรักมันมากกว่าเดิมอีก อยากปกป้อง อยากดูแล อยากอยู่ข้างๆมัน พูดดีเนอะตอนนี้ยังเอาตัวเองไม่รอดเลย ห่า



ถึงจะพูดดีแต่รู้สึกตามที่บอกมาจริงๆ


พยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง ว่างเปล่า ไร้วี่แววของสองพี่น้อง เป็นห่วงไอ้ปุ่น กลัวเฮียจะทำอะไรมัน เดินไปหาโทรศัพท์รอบห้องก่อนจะหยิบขึ้นมาโทรหาเบอร์ไอ้ปุ่น ตอนแรกก็รอสายธรรมดานั่นแหละ โทรหลายครั้งเข้ากลายเป็นปิดเครื่องเฉยเลย เปลี่ยนเป็นโทรเบอร์เฮียแทน สัด คนละเครือข่ายตังค์กูมีแค่บาทเดียว เดินไปหยิบสร้อยที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมาดู รู้สึกใจหาย มันควรจะอยู่ที่อีกคนไม่ใช่กับกู  ถามกับตัวเองว่าจะพอแค่นี้หรอ คำตอบคือ ไม่มีวัน ในชีวิตกูไม่เหลืออะไรอีกแล้ว มีแต่มันคนเดียวที่สำคัญ กูเหลือไอ้ปุ่นแค่คนเดียว ขอแค่อย่าทิ้งกันก็พอ



#


สองอาทิตย์แล้วนะ สองอาทิตย์ที่กูไม่ได้เจอไม่ได้คุยขาดการติดต่อกับไอ้ปุ่นโดยสิ้นเชิง ขนาดมาทำงานที่อู่ยังไม่เจอ ส่วนเฮียอย่าพูดว่าถูกเมินเลย เรียกว่าไม่มีตัวตนในสายตาดีกว่า ทั้งๆที่ที่ทำงานที่เดียวกัน แต่ไม่ได้คุยกันซักกะเอะ ไม่คิดว่าการตัดสินใจเสี้ยววินาทีของกูจะทำให้เหตุการณ์เลวร้ายขนาดนี้  แต่ก็ยังดีที่ไม่ไล่กูออกหละวะ





อยากเจอไอ้ปุ่น



อยากรู้ว่าเป็นยังไง สบายดีไหม รึอะไรก็แล้วแต่เกี่ยวกับมัน มองเข้าไปด้านในเห็นเฮียกำลังนั่งคิดบัญชีอยู่ ความรู้สึกนี้ทนไม่ไหวแล้ว ต้องทำอะไรซักอย่าง ไม่ใช่ปล่อยไว้เป็นแบบนี้ ดีแค่ไหนที่ปุ่นมันไม่เกลียดกูไปด้วยอีกคน มันบอกกูว่าอย่าทิ้งกัน แสดงว่ากูก็สำคัญ คิดดูดิ มันไม่โกรธกูนะเว้ยทั้งๆที่เป็นคนอย่างนั้นอ่ะ ตัดสินใจละ กูจะไปคุยกับเฮียให้รู้เรื่อง ถูกต่อยอีกสิบครั้งกูก็ยอม



"เฮีย"



เงียบ....

ยังคงกดเครื่องคิดเลขอย่างเดิมเหมือนไม่มีคนเรียกอะไร สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินไปหน้าโต๊ะแล้วคุกเข่าหน้าโต๊ะ



กูยอมก้มหัวเสียศักดิ์ศรีเพื่อมึงเลยนะเว้ยไอ้ปุ่น




รู้สึกว่าคนตรงหน้าเหงยขึ้นมามองก่อนจะได้ยินเสียงกดเครื่องคิดเลขดั่งเดิม แค่นี้กูไม่ยอมแพ้หรอกเว้ย จะก้มหัวจนกว่าจะยกโทษให้ ไม่สิ แค่ยอมคุยด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว ไม่ต้องถึงกับยกโทษก็ได้ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ขาข้างหนึ่งกูแมร่งเหน็บกิน ส่วนอีกข้างโคตรปวดเลย ปวดคอด้วย แต่แค่นี้มันยังจิ๊บๆสำหรับเฮียสินะ



กูนั่งอยู่ท่านี้จนเด็กในอู่คนสุดท้ายมาลากลับบ้านอ่ะคิดดู จะใจแข็งไปแล้ว อันที่จริงกูรู้ว่าเฮียเป็นคนดี คือแบบใจอ่อนง่ายอะไรประมาณเนี้ย ไหนจะความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องอีก แมร่งนานนะเว้ย นับๆดูก็หลายปีอ่ะที่กูกับเฮียรู้จักกันมา มันเลยคำว่าสนิทมาละ แต่ครั้งนี้กูคงทำให้ผิดหวังมากจริงๆ มันคงไม่ได้ขึ้นอยู่ว่ากูกับปุ่นจะมีอะไรกันไหม คงเป็นเรื่องเกี่ยวกับความไว้เนื้อเชื่อใจในตัวกูมากกว่า ความเป็นลูกผู้ชายของกู




"มึงมานั่งอยู่เป็นชั่วโมงนี้ไม่คิดจะพูดอะไรเลย?"



หา?


กูค่อยๆเหงยหน้าขึ้นไปเผชิญกับคนข้างบน ในที่สุดก็ยอมพูดด้วย ความพยามกูไม่สูญเปล่า!


"...เฮีย"



"กูรอตั้งนานมึงเสือกพูดคำว่า เฮีย คำเดียวเนี่ยนะ?!"




หา??

ที่เงียบมาตั้งนานนี้คือรอกูพูด? กูก็นึกว่าโกรธจนไม่คุยด้วย เห็นอย่างนี้ใครจะไปกล้าพูด แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ คือกูต้องเป็นคนพูดใช่ป่ะ แอบตื่นเต้นนิดนึง




" ผมขอโทษ "




"....."




"อย่าไปว่าไรปุ่นเลย ผมผิดคนเดียว...."




"กูผิดหวังว่ะ"


ว่าแล้วว่าต้องพูดคำนี้ แต่ขนาดเดาไว้แล้วพอมาฟังจริงๆแมร่งจุก ยอมรับว่าตัวเองผิดแต่ ไม่รู้ดิ ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกที่กูมียังไง ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าตอนนั้นยั้งคิดอีกนิดหนึ่งกูยังจะทำอย่างนั้นอยู่ไหม แต่กูว่าคงทำว่ะ มันไม่ใช่เพราะความอยากมีอะไรด้วยเฉยๆแต่มันเป็นความอยากครอบครองแบบคนเนี้ยของกู ไม่รู้ว่ามันเหมือนกันรึเปล่าแต่จะมีใครเข้าใจมากกว่าตัวกูเองหละ



"ขอโทษที่ไม่รักษาคำพูด แต่ไม่คิดจะทิ้งมันนะเฮีย! ผมรักปุ่นจริงๆนะ!"


"มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น! โอเค กูพอจะดูออกว่ามึงรักมันแต่มันขึ้นอยู่ที่ว่า มึงรอมันได้ไหม แต่มึงก็รอไม่ได้! แค่นี้มึงยังทำไม่ได้แล้วกูจะเชื่ออะไรได้อีก!"


"เฮียไม่เห็นสายตาไอ้เหี้ยนั่น! มันมองไอ้ปุ่นอ่ะ! มันต้องคิดอะไรชั่วๆอยู่แน่!"


"แล้ว?! แล้วมันได้ทำอะไรรึยัง?! ถึงมึงจะหึงจนหน้ามืดตามัวมันก็มีอีกหลายวิธีที่แสดงความเป็นเจ้าของ ไม่ใช่ทำแบบนี้! แล้วผลเป็นไง?!"


"ผมขอพูดตรงๆนะ ห้ามโกรธ มันจะไม่ทำไมถ้าเฮียไม่อคติ!" กูเริ่มทนไม่ไหว อะไรก็มาลงที่ตัวกูหมด โอเค้ กูอาจผิดเองที่รอมันไม่ได้ แต่ถ้าอันที่จริงคนเป็นแฟนทำมันแปลกหรอวะ กูคบกับคนอื่นไม่เห็นจะทำไมเลย


"หา? มึงอย่าเอาไอ้ปุ่นไปเทียบกับคนที่ผ่านๆมา! มันยังเด็กเข้าใจไหม!?"


"ถามจริง แล้วทีเฮียหละ รอให้เจ๊วาเรียนจบก่อนรึไง?"





"ห้ะ?!" เฮียถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก กูไม่ได้ตั้งใจจะเถียงขนาดน้านนน แค่ถามเฉยๆเว้ย แบบมาห้ามนู้นนั่นนี่คนอื่นแต่ไม่ดูตัวเอง คือแบบเข้าใจว่าห่วงน้อง ถ้าลองคิดกลับกัน มาเป็นตัวเองที่ต้องโดนแบบนี้บ้างหละ พอจบ กูเลิกประเด็นนี้ก็ได้ ยังไงกูก็ผิดหละวะ ไม่น่าโยงเรื่องอื่นเข้ามาด้วยเลย


"...ขอโทษที่ดึงเรื่องอื่นมาเกี่ยว อันที่จริง... ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอกแต่...เฮียจะให้ผมทำยังไง.."


"....."



"ผมรักมันอ่ะ...ไม่อยากให้มันเป็นของใคร เฮียเข้าใจใช่ไหม เข้าใจความรู้สึกนี้ใช่ไหม"



"เห้อออ..."



"ให้ทำอะไรก็ได้ อย่าให้มันไปจากผมเลยนะ อยู่ไม่ได้แน่ถ้าไม่มีมัน..ผมไม่เหลืออะไรแล้ว.."



"มึงนี่น้า.... อย่าเอาตัวไปยึดติดกับมันขนาดนั้นดิวะ! ที่มึงพูดมาอาจจะเป็นเรื่องจริง แต่มันหละ?! อนาคตอีกไกลนะเว้ย ถ้ามันไปเจอคนอื่นแล้วจะทำไง!? มึงอย่าทำอย่างนี้เลยเชื่อกู แมร่งรักมันหน้ามืดตามัว"


คงจะจริงอย่างที่เฮียพูด กูรู้สึกขาดมันไม่ได้ รู้สึกว่าความรักมันไม่ลดลงเลย มีแต่มากขึ้นมากขึ้นทุกวันจนล้นทะลักออกมา ให้กูยอมมันมากกว่านี้ก็ทำได้ ให้กูเป็นไอ้โง่คนหนึ่งตอนนี้กูก็ทำได้ รู้ว่าไม่ควรมายึดติดอย่างนี้แต่....


รู้ตัวอีกทีก็ขาดไม่ได้แล้ว



"กูกลัวซักวันหนึ่งไอ้เยอะๆของมึงแมร่งจะหมดไป"


"......."



"ที่จริงมันก็เรื่องของมึง2คนกูแมร่งง ท่าจะห่วงเกิน มึงรู้นี่หว่าว่ากูใจอ่อนง่าย ห่า วันหลังทำอะไรคิดก่อนด้วยนะเว้ย! ไม่ใช่สักแต่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง"


"นี่แสดงว่า.. เฮียยกโทษให้แล้ว?!"


"ยัง"


"อ่าว" เอาซะกูดีใจเก้อ



"มึงต้องนั่งฟังกูด่าก่อน นั่งท่านั้นนั่นแหละ หมั่นไส้แมร่ง!"




สรุปคือเฮียมันก็เทศนากูเรื่องพวกเนี้ยแหละ ความผิดชอบชั่วดี นั่นนู้นนี่ บางครั้งก็ใส่อารมณ์บ้าง กูไม่ปริปากบ่นซักแอะ พอคิดว่าเฮียมันจะยกโทษให้กูก็สงบเสงี่ยมขึ้นมาทันที ให้ทำอะไรตอนนี้กูทำหมดอะขอแต่ได้เจอไอ้ปุ่นเป็นพอ ไอ้ที่ตัดพี่ตัดน้องตอนแรกกูว่าเฮียพูดไปเพราะอารมณ์โกรธมากกว่า อย่างที่บอก ของอย่างนี้มันตัดกันง่ายๆซะที่ไหนรู้จักกันมานานขนาดนี้

.
.
.
.
.

ตอนนี้กูอยู่....


หน้าบ้านไอ้ปุ่น



หลังจากโดนพี่มันเทศนาเกี่ยวกับศีลธรรมต่างๆร่วมชั่วโมงสุดท้ายก็ยอมปล่อยตัวกูออกมาโดยปิดท้ายด้วยคำว่า


'อย่าทำน้องกูเสียใจ'



เท่านั้นแหละ กูยิ้มออกเลย อยากจะเข้าไปกระโดดกอดหอมแก้มซ้ายขวาพร้อมกับกราบขอบคุณงามๆซักที เฮียแมร่ง คนดีว่ะ กูแมร่ง ก็โชคดี แถมเฮียยังบอกอีกว่าหนี้ที่ติดก็หายกันซะ กูว่าคงหมายถึงตอนที่จีบเจ๊วาใหม่ๆแล้วกูช่วยละมั้ง โอเค ถือว่าหนี้บุญคุญเราหายกัน55

[ammamooty]

กูมายืนลับๆล่อๆอย่างนี้เค้าจะสงสัยกันไหมวะ เห็นห้องไอ้ปุ่นยังเปิดไฟโล่อยู่เลย สาดด อยากเข้าไปฉิบหายแต่จะเข้ายังไงเนี่ยสิปัญหา กดกริ่ง? ม่ายๆ แล้วกูจะบอกว่าเป็นอะไรกับลูกชายเค้าหละวะ ไหนจะหน้าช้ำๆบวมๆนี่อีกเห็นแล้วคงคิดว่าโจร




ปี้น!



เสียงบีบแตรจากด้านหลังทำให้กูถึงกับสะดุ้งก่อนจะค่อยๆหันกลับไปมอง


...เหี้ย!


รถใครวะ แถมไฟหน้ายังสาดมาโดนตัวกูเต็มๆ เปล่าเป็นโจรนะเว้ย! ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรต่อประตูด้านคนขับก็เปิดออกเผยให้เห็นร่างที่ก้าวลงมา



อ อ อ ไอ ไอ้หยา!


ไม่ใช่ไอ้หยาแต่มันคือคำอุทาน!

แม่ไอ้ปุ่นนี่หว่า!


อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้!


กูยิ้มแหยๆแล้วยกมือขึ้นมาไหว้งามๆทีหนึ่ง แม่มันชื่ออะไรวะจำไม่ได้ แม่ไอ้ปุ่นมองหน้ากูงงๆก่อนจะร้องอ๋อออกมาเบาๆ หน้ากูสภาพมันอนาถจนถึงกับจำไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอครับแม่


"เอา มาทำอะไรที่นี่หละ"


เอิ่ม มม ถ้าบอกว่ามาหาลูกชายคุณแม่จะโดนว่าอะไรไหววะ อีกฝ่ายคงเห็นกูอึกๆอักๆมั้งเลยหัวเราะออกมา


"มาหาปุ่นหรอ" หน้านี่ยิ้มนะแต่เสียงไม่ยักจะยิ้มตามวุ้ย กูถึงกับขนลุกซู่เลย อย่าบอกนะว่าเพิ่งผ่านปราการพี่มันมาจะมาเจอปราการของแม่มันอีก วันนี้กูเจอมาเยอะแล้วนะเห้ย ขอพักก่อนดิ


"เอ่อ...ครับ" อย่าเต้นแรงได้ไหมหัวใจ หูแมร่งอื้อหมด กูตื่นเต้นนนน!



"แล้วทำไมไม่เข้าไป มายืนทำไมตรงนี้"


"เอ่อ...คือ...."


"อึกๆอักๆอยู่นั้นแหละ ไป เอารถเข้ามาด้วย อย่างนี้จะเอาปุ่นอยู่ไหมเนี้ย" ไอ้ประโยคหลังแม่ไอ้ปุ่นพูดหน่ายๆก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ


เดี๋ยวๆๆๆ


ถึงจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะจริงจังแต่มันหมายความว่ายังไงวะ?! คือรู้? รู้ว่ากูกับปุ่นเป็นอะไรกัน ไม่ทันคิดอะไรไปมากกว่านี้รถคันที่เลี้ยวเข้าประตูไปแล้วก็บีบแตรอีกรอบเป็นเชิงบอกให้กูเอารถเข้ามาซักทีหยุดยืนโง่ตรงนั้นได้แล้ว เป็นไงเป็นกันวะ




"แล้วหน้าไปโดนอะไรมาหือ" อยู่ดีดีแม่ก็ถามขึ้นระหว่างที่เดินเข้ามาในบ้าน ดูกระแดะไปป่าววะเรียกเค้าว่าแม่ ก็กูจำชื่อไม่ได้นี่หว่า เกร็งจะได้ห่าอยู่ละเนี่ย!


"แหะๆ นิดหน่อยครับ"


"ทะเลาะกับปุ่นแล้วโดนน้องมันต่อยรึไง"


"ไม่ใช่ครับ" อยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ได้โดนคนน้องแต่โดนคนพี่ต่อย มองไปรอบๆบ้านอย่างตื่นตาตื่นใจ ว่าบ้านเฮียกว้างละนะ บ้านไอ้ปุ่นกว้างกว่าอีก เห็นแล้วอยากเล่นซ่อนหา ท่าจะสนุกพิลึก


"แต่ทะเลาะกับน้องใช่ไหม"



"ประมาณนั้นครับ เอ่อ...คือ รู้..รู้.."


"นั่นไงหละ! ตะหงิดๆอยู่แล้วเชียวว่าต้องเป็นแฟนกัน!"


หา??


"แสดงว่าเมื่อกี้..ยังไม่รู้..?"


"อือ ก็ปุ่นไม่ได้บอกอะไรแม่จะรู้ได้ไงหละ"


เดี๋ยวววววว!!?


แล้วที่พูดๆมาเหมือนจะรู้นี้คืออะไร? จริงๆไม่รู้แต่แกล้งทำเป็นรู้ใช่ไหม? ทำไมมันให้ความรู้สึกเหมือนไอ้ปุ่นอย่างนี้วะ



"แล้ว...แล้วไม่ว่าอะไรหรอครับ?"





".....อืม...ถ้าให้พูดความจริงมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ถูกนะ.."



"แล้วอะไรคือไม่ถูกหละครับ" ไอ้สัด ปากไปก่อนอีกละ อยากจะตบปากตัวเองแรกๆซักสิบที แม่มันจะว่าที่กูไม่มีมรรยาทรึเปล่าวะเนี่ย อยู่ดีดีคนตรงหน้าก็หยุดเดินแล้วหันกลับมามองหน้า ซวยแล้วไงกู



"....นั่นหน่ะสิ"


"....."



"ห้องปุ่นอยู่ชั้นสอง ขึ้นบันไดไปห้องขวามือเลย"


"...แล้ว..."


"เดี๋ยวค่อยคุยดีไหม ให้พร้อมหน้าพร้อมตาจะได้พูดครั้งเดียวกันไปเลย อีกครึ่งชั่วโมงพ่อก็กลับมาแล้ว เดี๋ยวจะให้คนขึ้นไปตาม" แม่ไอ้ปุ่นพูดยาวเยียดไม่เปิดโอกาสให้กูพูดแทรกใดใดทั้งสิ้น มาครั้งแรกก็เจอแจ๊กพอตเลย เจอทั้งเจ้าคุณพ่อและเจ้าคุณแม่ของแฟน ถ้ากูหัวใจวายตายเพราะเต้นแรงเกินนี้จะไม่สงสัยเลย



"ครับ"


"น้องมันดื้อ ทนๆหน่อยละกัน" แม่ปุ่นว่ายิ้มๆแต่เหมือนเดิมคือกูไม่รู้สึกว่าคำพูดมันยิ้มด้วยเลย เหมือนจะชิวๆแต่อันที่จริงก็ไม่ชิว คือเหมือนก็หวงลูกตัวเองเหมือนกันนั่นแหละแต่ก็..ไม่รู้ดิ อธิบายไม่ถูก มองขึ้นไปตามความสูงของขั้นบันใด ชั้นสองห้องขวามือสินะ ไม่เคยรู้สึกเกร็งขนาดนี้มาก่อนเลยโว้ยยย ไอ้ความรู้สึกประหม่านี้อีก ฆ่ากูให้ตายเหอะ



ก้าวขึ้นแต่ละขั้นเหมือนจะนานนับชั่วโมงไหนจะเสียเวลายืนทำใจหน้าประตูห้องอีก ต้องเคาะก่อนไหมวะ ผู้ดีก็ต้องเคาะก่อนแหละเนอะ


ก๊อกๆ


.........




เงียบฉี่



แต่ไฟในห้องก็เปิดนะเว้ย เนี่ยแสงลอดออกมาอยู่เลย กูกลั้นใจเปิดประตูเข้าไปซึ่งไม่ได้ล็อกไว้ ถือว่าเคาะแล้วละกัน ภาพที่เห็นทำให้ถึงกับระบายยิ้มออกมา ไอ้ปุ่นอะดิ นอนขดตัวหลับบนเตียงแถมยังใส่หูฟังอีกด้วย มิน่า ถึงไม่ได้ยินเสียง ปิดประตูให้เบาที่สุดก่อนจะมองสำรวจรอบๆห้อง ห้องมันก็ไม่ได้กว่างอะไรมากออกแนวพอดีพอดีแต่ใหญ่กว่าห้องกูละกันแต่ที่กูงงคือเตียง มันแมร่งนอนเตียงสองชั้นอ่ะ อยู่คนเดียวแต่นอนเตียงสองชั้นเนี่ยนะ อารมณ์ติสมากมึง แต่เตียงมันไม่ได้เหมือนเตียงสองชั้นตามหอนะ ดูดีและก็กว้างกว่าเยอะ นั่งลงตรงขอบเตียงเอามือลูบผมที่ปกหน้ามันออก เสียงเพลงจากหูฟังดังลอดออกมา



ไม่ได้เจอสองอาทิตย์ทำไมคิดถึงขนาดนี้วะ



คนที่หลับอยู่เหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวเพราะขยุกขยิกไปมาก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น



"....."


มันคงยังตื่นไม่เต็มที่เพราะมองหน้ากูแบบงงๆเบลอๆกูเลยก้มลงไปหอมหน้าผากมันเบาๆ ตอนเพิ่งตื่นน่ารักว่ะ ไอ้ปุ่นไม่ได้ผลักหน้ากูออกแต่มองนิ่งๆแทน



"กูมาหาแล้ว"



"......." ไอ้ปุ่นเอาแขนขึ้นมาปิดตาตัวเองแล้วตะแคงข้างหนี ทำไมรู้สึกมันน่าทะนุทนอมปกป้องขนาดนี้วะ ก้มลงไปใกล้ๆหมายจะดึงแขนเจ้าตัวออกแต่ไม่เป็นผลสำเร็จเลยล้มตัวลงนอนกอดอีกคนจากด้านหลังแทน หลังบางนั้นสั่นเล็กน้อยเหมือนพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ ทำไมมันน่าสงสารขนาดนี้ กูแมร่งทำมันร้องไห้ไปกี่ครั้งละวะ กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอยากจับอีกคนหันหน้าเข้ามาซบแต่ก็เป็นไปได้ยากเพราะเกร็งตัวไว้



"ขอโทษ"


"......"


"กูรักมึงนะ"




"..ถ้า ถ้ารัก อึก แล้วทำแบบนี้หรอ หรอ"


"กูไม่อยากให้มึงเป็นของใคร"


"...."


"อย่าทิ้งกูนะปุ่น" เอาหน้าซบไหล่อีกคนหนึ่ง ไอ้ปุ่นเหมือนจะอยากหันหน้ามามองแต่กูก็ยื้อไว้ ไม่อยากให้เห็นตอนนี้ สภาพคงดูไม่จืด







"จะไม่ขอให้ยกโทษให้แต่กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" สุดท้ายมันก็พลิกตัวมาจนได้แต่กูกดหน้ามันซุกอกแทน อยากเข้าไปสิงในร่างมันจริงวุ้ย แบบอยู่ติดกันเลยเงี้ย ที่จริงกูว่ากูกับมันอาจจะเข้าใจกันไม่ดีพอ หรืออาจจะคุยกันน้อยไป(ซึ่งส่วนมากที่คุยจะเป็นเรื่องไร้สาระ กูขอโทษ กูเองแหละที่มักพาออกไปเรื่องไร้สาระ) อยากแบบเอาหัวจูนกันแล้วความรู้สึกความคิดมันไหลไปหาอีกฝ่ายเองโดยอัตโนมัติ กูกลัวกูพูดแล้วมันไม่เข้าใจ กลัวมันคิดไปอีกอย่าง กูกับมันน่าจะคุยกันมากกว่านี้จริงๆ


".....แล้ว แล้วในอนาคต จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกหรอ"




"กูสัญญา ครั้งหน้าถ้ามึงไม่พร้อมกูจะไม่ทำอะไร"


"..ไม่ใช่.."


"เชื่อกู เชื่อใจกูนะปุ่น ขอเป็นครั้งสุดท้าย นะ"




"..ไม่ใช่หมายถึงเรื่องนั้น.."



"มึงให้กูทำอะไรกูยอมหมดแหละ เชื่อกูนะ" รู้สึกเหมือนเป็นเอ๋อที่พูดอะไรซ้ำๆเดิมๆวกไปวนมาจนไอ้ปุ่นมันดันแล้วออกแล้วจ้องหน้ากูนิ่ง นั่นแหละถึงจะหยุดพร่ำเพ้อแล้วมองหน้ากับตาแดงๆนั้นกลับ



"หมายถึงเรื่อง...ที่ไม่เข้าใจกัน"





กูว่า....มันอาจจะคิดเหมือนกัน คือถ้าปล่อยไว้เงี้ยะซักวันกูกับมันต้องระหองระแหงกันอีกแน่ๆ มันก็ใจร้อนส่วนกูก็ใจร้อนแต่พยายามจะเย็น อย่างปัญหาก่อนหน้านี้ที่ไอ้ปุ่นเอาแจกับทุบหัวกูเพราะอะไร เพราะไม่คุยกัน ครั้งนี้ก็เพราะไม่คุยกัน(ดีๆ) ต่างคนต่างอยากเอาชนะเอาตัวเองเป็นที่ตั้งจนเรื่องมันเลวร้าย กูก็ไม่รู้ว่าในอนาคตถ้าคบกันไปเรื่อยๆจะมีเหตุการณ์เกิดขึ้นบ่อยไหม ต้องใช้คำว่าบ่อยเพราะถ้ายังไม่เข้าใจกันอย่างนี้ให้ตายยังไงก็เกิดซ้ำสอง


"...ถ้า..ถ้ามึงไม่ไหวจริงๆ..แบบมึงปรับตัวไม่ได้ รู้สึกว่าแบบทำไมได้ กูจะเป็นคนยอมเอง..โอเคไหม" ว่าเสียงเบาแล้วถูแก้มอีกฝ่ายไปมา กูยอม อ่อนให้มากกว่านี้ก็ได้ ดูโง่เนอะ แต่กูรักของกูอ่ะ


"...ก็ดีนะ.. แต่ดูเห็นแกตัวยังไงไม่รู้" ไอ้ปุ่นว่าแล้วหัวเราะน้อยๆ เห็นมันยิ้มกูก็ยิ้มตามไปด้วย ให้มากกว่านี้ยังทำได้เลย ถ้ากูรวยนะ อยากได้อะไรจะหามาให้หมด อยากได้ไอโฟนหรอ เอาไปเลยสิบเครื่องงี้


"กูยอมมึงได้นะ.." ไอ้ปุ่นมันส่ายหน้าไปมา


"พี่หนึ่งหละ"


"คุยกันแล้ว"

"แล้วเข้าบ้านมาได้ยังไง"

"แม่มึงพาเข้ามา" เท่านั้นแหละครับไอ้ปุ้นเด้งตัวลุกขึ้นเลยทำให้กูพลอยลุกขึ้นนั่งแบบงงๆไปด้วย


"ล แล้ว !?"


"เหอะน่า คุยเรื่องนี้ก่อน"



"....."


"สลับกันพูดความคิดของแต่ละคนโอเคป่ะ"

"..อือ"



"รู้สึกว่าเคยบอกไปแล้วนะเรื่องที่มีอะไรให้พูดกัน คุยกันเยอะๆอ่ะ...หือ?"


"......"


"แล้วมึงทำอะไร พูดอะไรเคยคิดถึงใจกูบ้างไหม ว่าจะรู้สึกยังไง ที่พูดๆมามึงอาจไม่ได้คิดไรแต่คนฟังมันเจ็บนะเว้ย ชอบหรอ ที่มาทะเลาะนู้นนั่นนี่อ่ะ"



"...ขอโทษ"


"อือ..กูก็ขอโทษเหมือนกัน" โชคดีที่วันนี้ไอ้ปุ่นมันตั้งใจฟังตั้งใจคิดตาม ยอมฟังเหตุผลของกู มันคงไม่ชอบเหมือนกันที่ต้องมาทะเลาะหรือไม่เข้าใจกันอย่างนี้


"หลักๆกูก็มีแค่นี้แหละ การแสดงท่าทางคำพูดอะไรพวกนี้ของมึงนั่นแหละ ส่วนเรื่องเอาแต่ใจนี้สงสัยกูคงชินละ มีอะไรขอให้บอกได้ไหม?"



"...อือ"


"อะไรนะ"


"บอกว่าอื้อไง" 5555


"มึงอ่ะ?"



"....ก็..ก็ ไม่ชอบที่สนิทกับคนอื่น"


"คนอื่น?"


"พวกที่เอารถมาซ่อม..ละก็เด็กโรงเรียนมึง.." กูนี้หลุดยิ้มออกมาเลย 555 ไม่ได้สนิทเว้ย ส่วนมากก็คนรู้จักทั้งนั้น มันคุยมากูก็คุยกลับดูรวมๆไม่มีอะไรเลยนะเว้ย ไม่คิดว่ามันตะเก็บไปคิด ถ้าไม่คุยกันแบบนี้กูคงไม่มีวันได้รู้


"...ไม่ชอบให้ไปกินเหล้าด้วย" โหยยยย ปัจจัยเลยนะนั่น โอเคๆ จะลดลงละกัน อันที่จริงมันก็ไม่ดีกับสุขภาพกูด้วยแหละ


" ชอบวู่วาม...แล้วก็ไม่ชอบให้....ทำแบบนั้น.."


"ขอโทษ" ไอ้ทำแบบนั้นที่มันว่าคงหมายถึงเรื่องนั้นแน่ๆ แมร่งรู้สึกผิดมากๆ ผิดมากกว่าความผิดทั้งปวง กูโคตรซึ้งใจที่กูฝืนใจมันขนาดนั้นแต่มันก็ยังยอมมาคุยกับกู พูดกับกูอย่างนี้


"ขอบคุณที่ไม่เกลียดกูนะ"


"อื้อ เคยทำเรื่องไม่ดีเหมือนกัน มึง...ยังให้อภัย" มันว่าหน้าแดง โอ้ยยยยกูชอบบรรยากาศแบบนี้จังเลยว่ะ ดูมันยอมอ่อนให้ประมาณนี้อ่ะ ไม่ให้รักมันแล้วจะให้ไปรักใครว้าา


"เจ๊ากันไปเนอะ" แมร่งอยากจูบ แต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวมันกลัว



"ล แล้วที่ทำเหมือนรำคาญต่างๆไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ...ปากมันไปเอง..ท ที่จริงก็....แคร์เหมือนกัน..อาจจะไม่มากเท่า แต่ก็คิดนะ มัน...มันน่าอาย..ม ไม่ใช่อายที่คบกันนะ! ต แต่..แต่.."


"กูเข้าใจๆ "


"อื้อ..ไม่ได้อยากทำให้เสียความรู้สึก.."


"อื้ม รู้สึกเข้าใจกันมากขึ้นไหม"



"ไม่รู้" อ่าว 555 แต่กูกลับรู้สึกว่าหลังจากนี้มันน่าจะโอเคกว่าเดิม กูเชื่อว่าปุ่นมันจะทำตามที่กูขอได้และกูก็จะพยายามทำตามที่มันบอกเช่นเดียวกัน


"มาพยายามไปด้วยกันนะ"



".....อื้อ"


"กูรักมึงมากนะญี่ปุ่น"




".......รักเหมือนกัน ฮึก  ฮื่ออออ"


"เห้ย ร้องทำไม" ไอ้คำบอกรักจากมันทำให้กูตกใจแล้วนะ แต่รอยู่ดีดีก็ร้องนี้ตกใจกว่า ดึงร่างบางเข้ามากอดพรางลูบหัวลูบหลังเบาๆ ถ้ารู้ว่ากดมันแล้วเข้าใจกันงี้นะกูทำตั้งนานละ ถรุย! ล้อเล่นๆ หลังจากนี้กูว่าคงจะคุยกันเยอะขึ้น มีอะไรคงไม่เก็บไว้คนเดียวเหมือนเมื่อก่อน ถึงจะมีเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ที่ทำให้ระหองระแหงไม่เข้าใจกันแต่กูเชื่อว่าจะผ่านไปได้ ผ่านไปด้วยกัน เหมือนตอนนี้ไง ร้องใหญ่เลยเมียกู(พูดได้เต็มปากเต็มคำละทีนี้55)


--------------------------------

ไม่ตรงใจใครก็ขอประทานอภัยด้วยน้าาาา อิอิ

เค้าคิดไม่ออกอ่ะ555555555

 

[Donaldye]

โอ้ยยยยยยยโล่งใจ ผ่านไปด้วยดี ฮือออออออออออออออ

[Plengaay]

คิดถึงผิงปุ่นนนน

[snowboxs]

เริ่มคุยกันมากขึ้นแล้วนะ
ปุ่นน่ารักอ่ะ มีแอบหึงผิงด้วย

[B52]

ได้อย่างนี้ก็ดี ที่เปิดอกพูดคุยกันอะ รอดูตอนหน้าเจอพ่อตาแม่ยาย(พูดคำนี้ได้เต็มปากละ)