ตอนที่10
ผ่านมา1อาทิตย์หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของกูกับไอ้ปุ่นก็ยังไม่คืบหน้าถึงจะดีขึ้นหน่อยตรงที่มันยอมรับสายทุกครั้งที่โทรไปก็เหอะ ส่วนเฮียหนึ่งก็ไม่ได้โกรธไรมากมาย คุยตามปกติอย่างเดิมจะมีแต่ชอบมองแปลกๆตอนกูอยู่กับไอ้ปุ่นแล้วยังจะเรื่องไอ้หยาอีกช่วงนี้เป็นเชี่ยไรไม่รู้ เหมือนมันจะมีปัญหาอะไรซักอย่างแต่ไม่ยอมบอก รู้ว่าเกรงใจ แต่จะทำไงได้ คงต้องรอให้มันบอกนั่นแหละเพราะเรื่องของมันต้องรอให้เจ้าตัวพร้อมที่จะบอกเอง ได้ข่าวว่าไอ้ปุ่นไปโรงเรียนแล้ว ช่วงนี้ไม่ได้เจอกันได้แค่โทรคุยแต่ไม่ต้องห่วงกูมีสาย555 ไอ้แสนไง กูโทรไปถามข่าวคราวไอ้น่ารักบ่อยๆ มันให้ความร่วมมือดีเกินคาดเป็นสมุนมือขวา555 ช่วงนี้ลางานทั้งอาทิตย์เลย เหนื่อย คิดดูดิทำงานห้าวัน อีกสองวันไปเรียน วกไปวนมาอยู่เงี้ยะไม่มีเวลาว่าง คงจะคิดกันว่าแล้วกูจะเอาตังค์ไหนมาใช้วะ คิดว่าย่ากูไม่เหลืออะไรไว้ให้รึไง ไหนจะตังค์ที่กูทำงานเก็บมาอีก ที่ทำงานไปทุกวันนี้กูก็เก็บไว้ทั้งนั้นแหละ จะเสียก็แต่ค่าแต่งรถกับก๊งเหล้าเท่านั้นเอง บางครั้งกูก็แอบมีความรู้สึกที่ว่าแบบเว้งว้างอ่ะ กูอยู่บ้านกับย่าก็เหมือนอยู่คนเดียว ตอนแรกมันไม่ทำไมหรอก อยู่กับย่าไง ต่างกันตรงไหน แต่นานๆเริ่มรู้สึก มองไปทางไหนแมร่งไม่มีใคร บ้านนี้ดูกว้างขึ้นเลย กูก็คนธรรมดาคนหนึ่ง เหงาเป็น ถ้าเลือกได้ไม่อยู่หรอกคนเดียวเนี่ย แล้วจะลากเข้าดราม่าทำเพื่อ ฟุ้งซ่านงี้โทรหาไอ้น่ารักดีกว่า มันทำให้กูยิ้มได้ตลอด เหมือนกูไม่ได้อยู่คนเดียว เวลาตอนนี้ประมานสามทุ่มกว่า คงยังไม่หลับ ทุกทีกูโทรสี่ทุ่มนู้น
(โหล) รอไม่นานก็รับสาย แค่ได้ยินเสียงก็ชื่นใจละ
"คิดถึงหวะ อยากเห็นหน้า"
(โรคจิต)
"เพราะใครหละ"
(ไม่มีเวลามาไร้สาระ ต้องอ่านหนังสือ)
"หนังสือไร" ดันโทรมาตรงกับเวลาอ่านหนังสือซะได้ ใจหนึ่งกูก็อยากคุยต่อแต่อีกใจก็กลัวกวนมัน
(หนังสือเรียนดิ จะสอบแล้ว)
"โทรมากวนป่ะเนี่ย"
(...ก็ อือ) มันตอบเสียงเบาๆกลับมาแต่กูนี้โคตรเฟลมหาศาล สาดดดด กูอยากคุยกับมึงอ่ะ
"....." กูเป็นฝ่ายเงียบบ้าง ไม่รู้จะทำไง ไม่อยากวางนี่หว่า เพิ่งโทรมายังไม่ได้คุยอะไรกันเลย
(งั้นแค่นี้นะ)
"ไม่วางไม่ได้หรอ"
(แล้วจะอ่านหนังสือรู้เรื่องได้ไง)
"ก็อ่านไปดิ กูจะถือสายไว้เงี้ยะ"
(บ้าหรอ ไม่มีสมาธิกันพอดี)
"เกี่ยวไร กูถือสายรอเงียบๆ"
(เกี่ยว เพราะมันทำให้กูเสียสมาธิ) มาอีกละไอ้นิสัยงี้ ถอนหายใจก่อนที่จะขยี้หัวตัวเองแรงๆ หยุดยาวทั้งอาทิตย์กะจะใช้เวลากับไอ้น่ารักซักหน่อย เคร่งอ่านหนังสืองี้คงหมดสิทธิ์ ถามว่าหัวเสียไหม โครตๆอ่ะ กูอุส่าเตรียมการ
"มึงก็ไม่ต้องสนใจดิ คิดว่าไม่มีใครอยู่ในสายก็จบ"
(งั้นกูก็จะวางสายแล้วมึงก็คิดว่าถือสายรอกูอยู่บ้างดิ)
"เหอะ กวนตีน"
(ใครกวนก่อนหละ)
"โอเค กูผิด ตั้งใจอ่านหนังสือหละ"
(ไม่บอกก็ทำอยู่แล้ว)
"งั้นฝันดี"
(อือ)ปลายสายส่งเสียงในลำคอก่อนจะตัดสายไป กูนอนมองโทรศัพท์รู้สึกอยากเจอไอ้น่ารักแต่มันคงจะอ่านหนังสืออีกหลายวัน ไม่รู้ว่าจะโทรไปเจอแจ๊กพ็อตตอนไหนบ้าง ลืมถามไปเลยว่าสอบเสร็จวันไหน จะโทรไปอีกรอบก็กะไรอยู่ เอ่อ แต่กูยังมีสายอยู่นี่หว่า โทรถามแมร่ง หน้าอย่างเชี่ยแสนไม่อ่านหนังสือหรอก หรือถ้าอ่านกูก็จะกวนอยู่ดี หาผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน555 คืนนั้นคุยกับไอ้แสนจนะเกือบเที่ยงคืน ได้ใจความว่าม.ห้าสอบกันเต็มๆหนึ่งอาทิตย์ ถ้าดวงกูจะเหี้ยขนาดนี้นะ จะได้เจอไอ้ปุ่นบ้างไหนเนี่ยย จะขาดใจละเว้ยย ไอ้แสนก็ร้องคร่ำครวญที่กูไม่ยอมปล่อยมันไปอ่านหนังสือ คุยไปคุยมามันกลับสารภาพว่ามันไม่อ่านหรอกหนังสือเนี่ย อยู่ในสมองล้วนๆ แอบหมั่นไส้นิดๆแต่ก็ดี กูจะได้มีเพื่อนคุย เรื่องที่คุยส่วนมากก็เรื่องไอ้ปุ่นและก็เรื่องที่ผู้ชายเค้าคุยกัน นี่กูไม่ได้เซี่ยมสอนเด็กนะเว้ย มันถามมากูก็ตอบไปตามสไตผู้ใหญ่ให้ความรู้เด็ก55
.
.
.
.
.
.
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่โคตรว่าง ถ้ากูรู้ว่าลางานแล้วมันจะน่าเบื่อขนาดนี้กูไม่ลาหรอก วันนี้กูเลยมาสิงสถิตอยู่บ้านไอ้ภี ไอ้เชี่ยรวยเนี่ย บ้านก็มีตังค์แต่เสือกลงเรียนแค่เสาร์อาทิตย์ กูเลยมานอนเล่นเกมบ้านมันซะเลย
"หิวโว้ยๆ เมื่อไหร่มึงจะเลิกเล่นเกมเชี่ยนี้แล้วไปกินข้าวซักทีวะ" ไอ้ภีบ่น เอ้า บ้านมึงมึงก็ไปหากินเองดิวะ มารอกูทำไม ไม่ตอบอะไรมันเพราะสมาธิกำลังเพ่งไปที่เกมตรงหน้าอยู่ ถ้ากูหันไปคุยกับมันแล้วถูกไอ้ผีนรกจับแดรกจะทำไงหละ
"หิววววโว้ยยยย"
"ในครัวมึง" คือกูพูดจบประโยคไม่ได้ไง ไม่งั้นจิตกูหลุดสมาธิขาดแน่ เอาประโยคสั้นๆไปก่อนละกัน
"มึงก็มากินพร้อมกูดิว้า"
"แปป" พูดยังไม่ทันขาดคำไอ้ภีมันก็เอานิ้วทั้ง10ของมันกดรัวที่คีย์บอร์ด แบบรัวแล้วกดมั่วอ่ะ กูเอามือปัดออกแทบไม่ทัน
"เชี่ย!"
"555 กูมีหนังใหม่นะเว้ย อยากดูป่าวๆ"
“เอ่อสัด เดี๋ยวกูยืมต่อ" ว่าแต่สายตายังไม่ละออกจากหน้าจอคอม เมื่อกี้เกือบไปแต่ดีที่กูกู้สถานการณ์ทัน
" กู ไม่ ให้ ยืม "
"อะไรมึงเนี่ย" ได้ยินงี้กดหยุดเกมแล้วหันหน้าไปมองมันเลย เรื่องนี้เรื่องใหญ่ครับยอมไม่ได้555
"มากินข้าวกับกูก่อน" ไอ้เชี่ยยย ยิ้มแบบเหนือกว่าไรงี้ นึกว่าเอามาล่อแค่นี้กูจะยอมรึไง
"สาดดด จบตานี้ก่อน" แต่กูก็ไม่ปล่อยให้หลุดมือหรอกเว้ย หนังแต่ละเรื่องของไอ้ภีนะเด็ดๆทั้งนั้น ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหน กูไม่เอาก็ควายละ แล้วยิ่งตั้งแต่จีบไอ้ปุ่นมานะกูไม่ได้ไปไหนเลย เสร็จด้วยนิ้วทั้งห้าตลอด ขอนิดๆหน่อยๆบ้างเหอะน่า
.
.
.
.
.
.
.
ติ๊ด ๆ ๆ
"ผิง โทรศัพท์"
" อือ"
ติ้ด ๆ ๆ
"เชี่ยผิงรับโทรศัพท์ดิวะ"
กูจำใจล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในเป๋ากางเกงขึ้นมากดรับโดยที่ไม่ได้ดูชื่อคนโทรมาเพราะสายตามัวแต่จับจ้องอยู่ตรงหน้าจอทีวีที่กำลังฉายภาพการทำกิจกรรมในร่ม เห้ยอย่ามองกูงั้นดิ ไอ้ภีเว้ย ไอ้ภีเป็นคนเปิดนู้น กูแค่นั่งอยู่ด้วยเฉยๆเหอะ
(โหลๆๆ ได้ยินไหมเนี่ย)
"...หะ อื่อๆ"ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าใคร สายกูนี่เอง โทรมาตรงเวลาตลอด วันนี้เป็นวันสอบวันที่2ของไอ้น่ารัก กูเป็นคนบอกให้ไอ้แสนโทรมาหลังสอบภาคเช้าเสร็จเองแหละ มารายงานข่าวคราว เมื่อวานมันก็โทรมารายงงาน มันบอกว่าไอ้น่ารักโคตรเคร่ง วันนั้นกูเลยไม่ได้โทรหาเพราะเดี๋ยวจะรบกวนเวลาอ่านหนังสือ
"พี่ผิงโว้ยยยย ได้ยินไหมเนี่ย ไรว้าเป็นคนสั่งให้โทรมาแล้วก็เงียบ"
"เอ่อๆ สาดกูเหม่อนิดเดียวเอง ว่าแต่สอบเป็นไงบ้าง" กูพยายามละสายตาจากภาพตรงหน้าแต่ทำยังไงก็ทำไมได้กูเลยดูไปด้วยคุยไปด้วยซะเลย
(ผมหรอ ก็ตามมีตามเกิดอ่ะพี่ แต่มั่นใจว่าผ่าน)
"ตลกละ กูหมายถึงปุ่น"
(โด่ รายนั้นเค้าทำได้สบายอยู่แล้วไม่รู้จะนั่งเครียดทำไม)
"อ่าว มันเครียดหรอ ตอนนี้อยู่ไหนวะ"
(นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างผมเนี่ย) สัด ภาพในจอแมร่งทำกูขนลุก สมองกูจินตนาการภาพว่าคนในนั้นเป็นกูกับไอ้ปุ่นแทนทันที รู้สึกร้อนแปลกๆ
(เห้ยยย พี่ผิงโว้ย ฟังอยู่ป่าวเนี่ย)
"อือ.....เอ่อๆ...แล้วไงต่อ"
(จะให้ต่อไรเล่า พี่ทำไรอยู่เนี่ย)
"เชี่ย กูก็คุยโทรศัพท์กับมึงจะให้กูทำไร ว่าแต่ไอ้ปุ่นมันอยู่ไหนนะ" พอดีเมื่อกี้กูไม่ได้ฟัง มัวแต่คิดอกุศลอยู่
(บอกว่านั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ)
"เห้ย งั้นมันก็รู้ว่ามึงคุยกับกูดิ"
(แล้วทำไมต้องไม่รู้อ่ะ)ปลายสายตอบเสียงงงๆกลับมาส่วนกูแทบอยากจะตามไปตบหัวไอ้แสนแรงๆซัก10ที ไอ้เชี่ยยแล้วมึงจะให้มันรู้ตัวทำไมวะ รู้จักไหมคำว่าสายลับอ่ะ!
"แล้วมันว่าอะไรป่ะ"
(ก็ไม่ได้พูดไรนะแค่หันมามองบางครั้ง) โอเค ค่อยยังชั่ว มันอาจจะยังไม่รู้ว่ากูให้ไอ้แสนเป็นสายให้ก็ได้
"ไอ้ผิงออกไปคุยไกลๆดิ้" ไอ้ภีแมร่งผลักหลังกูแรงเป็นเชิงไล่
(พี่อยู่กับใครอ่ะ)
"เพื่อน"
(ให้แน่นะ พี่อย่าหลอกเพื่อนผมนะ)
"เอ่อๆ เพื่อนกูเว้ย แล้วตกลงไอ้ปุ่นมันรู้ยังวะว่ามึงคุยกับกูอยู่เนี่ย"
(รู้ดิผมพูดชื่อพี่ออกไปซะขนาดนั้น แล้วทำไมต้องปิดบังด้วยอ่ะ เห้ยอย่าบอกนะว่าพี่คิดไรกับผมอ่ะ!)
"ไอ่สัด คิดได้นะมึง กูขอคุยกับไอ้ปุ่นหน่อยดิ้" ไอ้แสนมันหัวเราะคิกคักๆแล้วเสียงก็หายไป คงกำลังเอาโทรศัพท์ให้เพื่อนมันมั้ง ระหว่างที่รอไอ้สองคนนี้เจรากูก็ดูหนังแทนหันไปมองไอ้ภีแมร่งน้ำลายจะหกละสาดด
(โหล) สุดท้ายก็ยอมคุย กูดีใจ55
"ทำข้อสอบได้ป่ะ"
มันเงียบครับ จากดีใจเมื่อกี้กูรู้สึกแบบวูบลงเลย ไม่ได้คุยกันตั้ง2วันมึงไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอวะ กูนี้คิดถึงแทบตาย ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปตรงระเบียงโดยไม่ลืมที่จะปิดบานเลื้อนอีกชั้น อยู่ข้างในเสียงทีวีแมร่งจะทำสติกูหลุด555
"เห็นไอ้แสนบอกว่าทำได้หนิ"
(รู้แล้วถามทำไม)
"อยากได้ยินจากปากมึงมากกว่า"
(.....)
"อย่าเคร่งเกินดิเดี๋ยวปวดหัว"
(ยุ่งไรด้วย)
"ครับๆ อย่าฝืนตัวเองนักหละ"
(เรื่องของกู)
"เป็นอะไร" ถามอารมณ์เริ่มขึ้น ดูแต่ละคำที่ตอบมาดิ คนถามแมร่งเสียความรู้สึก
(ไม่คุยกับไอ้แสนต่อรึไง)
"คุยแน่แต่คุยกับมึงให้จบก่อน กูว่าเมื่อกี้กูก็พูดด้วยดีดีนะ"
(เหอะ ก็อยากตอบแบบนั้นอ่ะทำไม)
"นิสัยอ่ะปุ่น" กูได้แต่ถอนหายใจเบาๆ จะไปว่ามันมากก็ไม่ได้ เดี๋ยวนานๆเข้ากูอาจจะชินไปเอง
(อยากคุยดีดีก็ไปคุยกับไอ้แสนดิ!) อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็เสียงดังขึ้นมาเฉยเลยแถมยังใส่อารมณ์อีกด้วย
"เกี่ยวไรกับไอ้แสนวะ"
(ก็เห็นสนิทกันนักหนิ!)
"แล้ว?"
(เหอะ!)
"คุยไม่รู้เรื่องหวะ"
(แล้วใครบอกให้คุย!?)
กูพยายามหายใจเข้าออกพร้อมกับนับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ ใจเย็นเว้ยๆเคยบอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่อารมณ์เสียง่ายแล้วยิ่งเป็นไอ้ปุ่นด้วย มันไม่เคยอ่อนให้ใครกูก็คงต้องเป็นฝ่ายอ่อนให้ละนะแล้วอีกอย่าง ไม่อยากคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วมันคาราคาซังอยู่อย่างนี้
"โอเค โกรธไรกูว่ามา"
(....) เงียบ เงียบ! เงียบบบบบ!! กูจะสติแตกเพราะความเงียบของมึงเนี่ยแหละ มาตลอด ถ้าวันไหนไม่เงียบมึงจะตายใช่ไหมสาดดดด
"ไม่บอกแล้วกูจะรู้ไหม"
(....)
"เหี้ย ชอบเป็นงี้นะมึง"
(.....)
"กูพูดกับมึงดีดีนะมึงจะพูดไม่พูด!!?"
(ห้ะ! ครับๆ พูดแล้วครับ!?)
ไอ่สาดดดดดดดด เล่นกูแล้วไอ่ไอ่เชี่ยปุ่นนน
"เอาไอ่ปุ่นมาคุย" บอกไอ้แสนออกไปซึ่งมันเป็นคนมาพูดแทนเมื่อกี้
(มันอยู่ไหนก็ไม่รู้พี่ ผมไปเข้าห้องน้ำพอเดินกลับมาก็เจอโทรศัพท์ตัวเองวางไว้บนโต๊ะเอามาดูยังไม่ได้วางสายนี่หว่า นาบหูปุ๊ปพี่ก็เสือกตะวาดอะไรมาไม่รู้ หูจะแตก) ไอ้แสนมันเล่าซะยาวทำให้กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้โง่คนหนึ่งที่คุยโทรศัพท์คนเดียวแล้วยังจะมาโมโหเองอีก เย็นไว้ไอ้ผิงเย็นไว้ มึงคิดถึงคำคนอื่นที่เค้าชอบบอกว่ามันยังเด็ก...มันยังเด็กอยู่เว้ย...เด็กเชี่ยไรวะจะปากดีขนาดนั้น!! แถมยังทิ้งระเบิดให้กูได้คิดเล่นอีกนะว่ามึงโกรธอะไรกู กูไปทำผิดอะไรมาตอนไหน โว้ยยยพูดตามตรงว่ากูไม่เคยตามอารมณ์มันทัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
(เกิดไรขึ้นพี่)
"ไม่รู้โว้ยยเพื่อนมึงอ่ะแมร่ง!"
(มันทำไมอ่ะพี่)
"ไอ่ห่า เอาแต่ใจชิบ!"
(ใจเย็นๆ มันเป็นเงี้ยะ พี่อย่าทำอะไรมันนะ)
"เอ่อกูไม่ทำหรอกเว้ย"นี่คิดว่ากูอารมณ์เสียแล้วจะตามไปซ้อมมันรึไงวะ คุยกับไอ้แสนอีกนิดหน่อยแล้ววางสายเพราะไม่มีอารมณ์คุยต่อ พอเดินเข้าไปในห้องเห็นภาพในทีวีและหน้าไอ้ภีกูยิ่งอารมณ์เสีย มีความสุขมากนะมึงเพื่อนทุกข์อยู่เนี่ยเห็นไหม เดินไปปิดทีวีแมร่ง
"เห้ย! ไรมึงเนี่ย!?"
"ดูทำเหี้ยไรหนังเนี่ย"
"เอ้า ตอนแรกมึงก็ดู อารมณ์เสียไรมาวะ"
"ไปก๊งเหล้ากัน"
"ยังเช้าอยู่ไอ่สัด เย็นๆค่อยไป" เรื่องก๊งเหล้านี้ไม่เคยปฏิเสธนะมึงแต่ทำไมต้องไปตอนเย็นด้วยวะ กูอยากไปตอนนี้ กูอยากเมาตอนนี้โว้ยย
"มะๆตอนเย็นกูเลี้ยงเอง มานั่งๆ อารมณ์เสียเหี้ยไรดูหนังต่อ ผ่อนคลายเว้ย"ไอ้ภีมันลุกขึ้นมากอดคอก็แล้วพยายามลากให้ไปนั่งทีเดิมโดยไม่ลืมที่จะเอื้อมมือไปเปิดทีวี
"ตอนนี้แมร่งเด็ด ดูแล้วอารมณ์ดีรับรอง555" กูมองภาพตรงทีวีตามมัน....นี่กูไม่ได้อยากดูหรอกนะไอ้หนังโป๊เนี่ยกูแค่อยากอารมณ์ดีเฉยๆเหอะ
สรุปคืนนั้นเมาเละนั่งก๊งสองคนกับไอ้ภีมีเด็กข้างบ้านมาแจมด้วยตอนดึกๆท่าจะสนิทกัน กูไม่รู้จักหรอกแต่พอเหล้าเข้าปากเท่านั้นแหละอย่างกับซี้กับมาสักสิบปี คุยไปคุยมาอ้าววว อยู่โรงเรียนเดียวกับไอ้น่ารักนี่หว่า หลอกถามแมร่ง กูก็เนียนๆชวนคุยว่าเดี๋ยวนี้ผู้ชายบางคนแมร่งตัวเล็ก ขาว เท่านั้นแหละครับไอ้เด็กข้างบ้านนี้ร่ายยาวเลย มันบอกว่าใช่ๆๆที่โรงเรียนผมยังมีเลยแล้วก็พูดๆไปจนมาหยุดอยู่ที่ไอ้ปุ่น คนนี้หละวะกูถามซอกแซกเลย ได้ข่าวมาว่าไอ้น่ารักตอนอยู่โรงเรียนแมร่งหยิ่ง แต่กูคิดว่ามันไม่หยิ่งอะไรขนาดนั้นหรอกแค่หน้ามันเป็นงั้นเฉยๆเหมือนกูไง ทำหน้านิ่งๆ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าถึงจะหยิ่งขนาดไหนแต่มีคนมาชอบมันโครตเยอะ!! แถมไอ้ข้างบ้านยังบอกอีกว่า
'เพื่อนผมยังชอบเลยพี่ ผมว่ามันก็หล่อนะแต่ไอ้ปุ่นเสือกเชิดใส่'
เดี๊ยวๆ เพื่อนมึงหล่อ? ผู้ชายสินะ?
'พี่เชื่อป่ะไอ้เหี้ยอัน รวยโคตรพ่อโคตรแม่ ซื้อไอพอตให้ไอ้น้องปุ่นเว้ย ป๋าสัด เย็นวันนั้นแมร่งเจอซากอยู่ตรงหน้าตึก1เหมือนโดนโยนลงมา'
รวยโครตพ่อโครตแม่? เหอะ!
'แล้วรู้ได้ไงวะว่าใช่ไอพอตอันเดียวกัน’
'รู้ดิ เคสสั่งทำพิเศษ สกินลายหน้าไอ้น้องปุ่นติดหราขนาดนั้น'
รึไอ้ปุ่นมันจะหยิ่งจริงวะตอนอยู่ที่โรงเรียน แล้วอีกอย่างทำไมไอ้แสนถึงไม่เคยเล่าไอ้เรื่องจำพวกนี้ให้ฟัง เพิ่งรู้ว่าลูกคนรวยแมร่งจีบกันงี้ ซื้อของแพงๆให้ กูยังไม่เคยซื้ออะไรให้ไอ้ปุ่นเลย เอ่อเคยซื้ออย่างหนึ่ง พาสเตอร์ปิดแผลไง โคตรโรแมนติก555
กลับบ้านไม่ไหวกันครับคืนนั้น ไอ้เด็กข้างบ้านก็บอกไม่ต้องห่วง มันอยู่ม.หกแล้วสอบวันนี้เป็นวันสุดท้ายไม่เหมือนม.อื่น กูว่าละทำไมเรียกไอ้น่ารักว่าน้องปุ่น เป็นรุ่นพี่ปีหนึ่งนี่เอง
หลับยาวตั้งแต่เทียงคืนตื่นขึ้นมาเที่ยงวันของอีกวันหนึ่ง ปวดหัวตุบๆแต่ก็ต้องฝืนขี่มอไซค์กลับบ้านมาอาบน้ำสระผมกลับเข้าสู่บรรยากาศเหงาๆซึมๆอีกครั้ง กูยอมรับเลยว่าไม่อยากเป็นอยู่แค่นี้ แค่คุยโทรศัพท์กันเจอหน้านิดๆหน่อยๆบางวันอีกฝ่ายไม่มีอารมณ์โอเคไม่คุยบางวันร้ายหน่อยคือเข้าอีรอบเดิม โกรธเชี่ยไรไม่รู้ มาเอาแต่ใจ พูดไม่รู้เรื่อง สุดท้ายไม่อยากคุย จบ แต่ไอ้แบบที่กูอยากเป็นก็ไม่รู้ว่าฝันกลางวันเกินไปรึเปล่า เอาสั้นๆง่ายๆได้ใจความคือ กูอยากมีสิทธิทุกอย่างในตัวมัน ส่วนข้อย่อยอื่นๆเช่น อยากให้มันยอมกูบ้าง อยากให้มันพูดดีดีกับกูเป็นต้น อันนั้นเอาไว้ทีหลัง เพราะถ้าไอ้ข้อหลักไม่ได้อย่าหวังว่าข้อย่อยมันจะได้ เริ่มชินละไอ้ความรู้สึกแบบนี้ มันจะมาเป็นระรอกๆไง ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเนี่ย เดี๋ยวกูก็กลับมายืนหยัดได้เหมือนเดิม555
(เฮลโล้ ลูกสะพี่) สำเนียงมึงนี่ดัจริตสุดๆกูแทบจะเอามาดูเบอร์อีกครั้งว่าตอนแรกกูโทรผิดรึเปล่า
"เป็นไง ข้อสอบ"
(โหยยมันก็ทำได้....)
"กูหมายถึงมึง ทำได้ป่ะเนี่ย"
(เห้ยมาแปลกหวะทุกทีถามแต่ไอ้ปุ่น เพิ่งเห็นคุณค่าของน้องคนนี้ใช่ไหมหละ ใช่ซี้)
"หึ สรุปทำได้หริอได้ทำวะ"
(อย่างผมเนี่ยนะ ได้ทำคร้าบลูกพี่555) กูส่ายหน้าให้คนในโทรศํพท์เอือมๆ ที่ถามถึงไอ้แสนแทนที่จะเป็นไอ้ปุ่นเพราะกูรู้อยู่แล้วไงว่ายังไงไอ้น่ารักมันก็ทำไง มีแต่ไอ้เชี่ยนี่แหละน่าเป็นห่วง กูว่าที่จริงมันก็พอทำได้อยู่นั่นแหละแต่มันพูดเอาฮาเฉยๆ
"ปุ่นอ่ะ"
(เหมือนเดิมคร้าบ) เหมือนเดิมนี้คงจะนั่งอ่านหนึงสืออยู่ข้างๆ ตอนแรกกูกะจะโทรหาซักหน่อยดีนะที่ไม่โทรไป ไม่งั้นทำมันอารมณ์เสียที่ไปขัดเวลาอ่านหนังสือมันอีก
"กูกับมึงมีเรื่องต้องเคลียกันยาวแน่"
(หา เรื่องไรพี่)
"ทำไมไม่บอกกูเรื่องไอ้บรรดาคนที่มาตามจีบไอ้ปุ่น"
(มันมีเยอะอะ พี่ไม่ได้ถามหนิ) ไอ้สาดด ต้องให้กูถามก่อนตลอดเลยใช่ไหม
"ผู้ชายผู้หญิง"
(ทั้งสองแหละพี่)
"แต่ละคนเป็นไง"
(ก็มาจีบเรื่อยๆพอเพื่อนผมไม่เล่นด้วยก็หาว่าหยิ่ง)
"กูจะเอาคนที่ซื้อไอพอตให้" ติดใจมากคนนี้ อย่าให้เห็นหน้านะ กูจะเอาไม้หน้าสามฝาดกระบาลแมร่ง
(รู้ได้ไงอ่ะ!?)
"เอ่อ ว่ามาๆ"
(ก็เป็นรุ่นพี่ม.หก โคตรรรรรวย ขี้อวด ปุ่นมันไม่เล่นด้วยหรอก ให้เอามันผมว่าเอาพี่ดีกว่า) พูดถูกใจมากไอ้น้องเดี๋ยวมีรางวัลให้ 555
"แล้วตอนนี้ยังตามตื้ออยู่ป่ะ"
(มีบ้าง ตอนเดินผ่านก็จะแซวๆงี้)
"แล้วไอ่ปุ่นมันเคยบอกว่าชอบใครไหมวะ"
(เท่าที่จำได้ไม่นะพี่ มันชอบไม่พูดอะไร) เจริญ ขนาดเพื่อนมันยังไม่บอกอะไรแล้วถ้ากูถามมันจะบอกไหมเนี่ย
(แต่ผมเชียร์พี่นะ พี่แมร่งเท่อ่ะดูไม่เหมือนคนที่จีบไอ้ปุ่นผ่านๆมา) มันพูดเสียงเบาๆสงสัยกลัวเพื่อนตัวเองได้ยิน
(ผมว่าพี่ต้องเอามันอยู่แน่ๆ ดื้ออย่างเนี่ยต้องเจอโหดๆเถื่ิอนๆ ลูกพี่ผมเองคร้าบบ) มึงแน่ใจว่ากูจะเอามันอยู่ห้ะ ขนาดตัวกูเองยังไม่แน่ใจเลย
"เอ่อ เชียร์กูก็ช่วยๆกูด้วย ตอนนี้เพื่อนมึงแมร่งโกรธอะไรกูไม่รู้สาด"
(ที่เมื่อวานมันวางโทรศัพท์ผมทิ้งไว้ใช่ป่ะ)
รู้สึกว่าเสียงรอบข้างจากปลายสายเงียบลงกว่าเดิม สงสัยทันคงเดินออกมาจากแถวนั้นละมั้งคาดว่าไอ้ปุ่นคงไล่ออกมาเพราะรบกวนสมาธิในการอ่านหนังสือ
"กูไปทำอะไรให้มันโกรธวะ"
(พี่คุยอะไรกับมันบ้างหละ)
"กูก็ถามว่าทำข้อสอบได้ป่ะ แล้วก็บอกประมานว่าอย่าฝืนตัวเองมาก เจอสวนกลับเลย มันบอกว่าเรื่องของกู"
(5555.มันชอบเงี้ยะแหละพี่ แล้วไงต่อๆ รึว่ามันโกรธเรื่องแค่นี้)
"แล้วมันก็บอกว่าไม่คุยกับมึงต่อรึไร สนิทกันหนิเหี้ยไรไม่รู้ กูก็ขื้นนิดหน่อยกูอยากคุยกับมันแต่เสือกไล่กูไปคุยกับคนอื่น" กูว่าการได้คุยกับไอ้แสนมันทำให้รู้สึกดีขึ้นหวะเหมือนได้ระบาย แล้วอีกอย่างมันเด็กกว่าไงว่าอะไรกูมากไม่ได้55
(ผมว่ามันประชดพี่รึเปล่า)
"ประชดเหี้ยไร มันไล่กู มันไม่อยากคุยกับกู มันบอกว่าถ้าอยากคุยกับคนพูดเพราะก็ไปคุยกับมึงสิ เชี่ยไรวะ"
(มันพูดงั้นจริงดิ)
"เอ่อดิ เพื่อนมึงแมร่ง กูหลงไปได้ไงวะ"
(ผมพอจะเดาออกละ หึหึ)
"เดาเชี่ยไร"
(มันหึงพี่ชัว!) ไอ้แสนพูดอย่างโครตมั่นใจ ไอ้ปุ่นเนี่ยนะหึงกู ตลก!
"มั่วละ ใช้ส้นตีนคิดรึไงวะ"
(จริงนะพี่ คิดตามผมนะ ช่วงนี้พี่ไม่ได้โทรหามันใช่ป่ะโทรหาแต่ผมอ่ะ)
"เอ่อ แล้วมันทำไม" กูพยายามคิดตามที่มันบอก ที่กูไม่โทรหาไอ้ปุ่นไม่ใช่เพราะเบื่อมันซักหน่อยแค่ไม่อยากโทรไปกวนตอนอ่านหนังสือ
(ก็นี่ไง พี่ไม่โทรหามันแล้วโทรหาผมแทนไม่ผมก็โทรหาพี่ แล้วไอ้ปุ่นก้เห็นทุกวันแถมผมกับพี่เพิ่งรู้จักกันวันนั้นเองคุยกันสนิทสนมละ มันต้องคิดว่าผมกับพี่มีอะไรแปลกๆแน่ๆเลย)
"ไม่ใช่ม้าง" อะไรมันจะขนาดนั้น นิสัยอย่างไอ้ปุ่นเนี่ยนะหึงกู ไม่อยากจะเชื่อ
(งั้นพี่ลองคิดกลับกันดู ถ้าไอ้ปุ่นมันไม่ยอมรับสายพี่ทุกวันแต่ยอมรับสายคนอื่นที่โทรจีบ พี่รู้สึกยังไง)
"อ่าว กูก็โกรธดิวะทำเงี้ยะ"
(โกรธรึน้อยใจ?)
ผมเงียบ ถ้ามันเป็นงั้นจริงกูคงทั้งโกรธทั้งหึงทั้งหวงทั้งน้อยใจ กูไม่ชอบที่มันไปคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่กูและคนที่กูไม่รู้จัก
(เห็นไหมพี่ แถมนี่มันยังประชดไล่ให้มาคุยกับผมอีก มันหึงพี่กับผมชัว ฟันธง!) จริงเดดดดดดดดด้!!? ทำไมกูรู้สึกว่าหุบยิ้มไม่ได้ มันมีโมเม้นอย่างนี้ด้วยหรอวะ น่ารัก! น่ารักโคตรๆ! กูชอบอ่ะ กูชอบไอ้ปุ่นโว้ยยย!
"มันหึงกูแสดงว่ามันชอบกูแล้วใช่ไหมวะ!?"
(ไม่แน่ใจอ่ะ มันอาจจะแบบพี่เคยคุยกับมันทุกวันไงแล้วอยู่ดีดีก็ไป่คุยกับคนอื่นมันก็เลยเสียหน้าประมานนี้)
"อ่าว! ไหนมึงบอกมันหึงกู"
(ก็อันนี้ผมเพิ่งคิดได้อ่ะ!) ไอ่เชี่ยหลอกให้ดีใจ กูอุส่าคิดว่ามันจะชอบกูขึ้นมาบ้าง
(งั้นเอางี้ ทำตัวตามปกตินั่นแหละโทรคุยกับผมเหมืนเดิมเดี๋ยวจะดูปฏิกริยาไอ้ปุ่นให้)
"เอ่อดีๆ แต่กูอยากเห็นด้วยหวะ" ถ้ามันหึงจริงตอนมันทำหน้าทำตากูก็อยากเห็นนะเว้ยว่ามันจะน่ารักแค่ไหน
"งั้นพรุ่งนี้สอบวันสุดท้าย พี่ว่างป่ะ)
"อือ"
(ผมกับปุ่นแล้วก็เพื่อนบางคนจะไปกินหมูกระทะกัน พี่ก็มาด้วยดิแล้วแกล้งทำเป็นไม่สนใจไอ้ปุ่นสนใจแต่ผมไรเงี้ย แต่ทำตัวปกตินะเดี๋ยวรอดูปฏิกริยามัน) แมร่งความคิดแจ่มหวะ โตเป็นควายละยังให้เด็กมาสอนอีกกู
"งั้นกูพาเพื่อนไปด้วยนะ ไปคนเดียวแมร่งเขินแปลกๆ"
(คร้าบพี่ หลายๆคนสนุกดี) จัดการนัดแนะแผนการอีกครั้งเป็นที่เรียบร้อย อดใจรอให้ถึงอีกวันแทบไม่ไหว คืนนี้กูเลยนอนไม่ค่อยหลับ คนมันตื่นเต้นนี่หว่า! คิดแผนวกไปวนมาว่าจะทำงี้ๆให้ไอ้ปุ่นหึง...กูหวังว่ามันจะหึงอะนะ โทรไปชวนไอ้หยาเสือกไม่ไปอีกบอกว่ากูจะเลี้ยงก็ไม่ไปกูเลยชวนไอ้สนกับไอ้ภีแทนมันก็อือๆออๆบอกว่าจะไปส่องสาวแต่กูไม่แน่ใจว่าไอ้แสนจะเอามาแต่พวกผู้ชายรึเปล่านะ555
----------------------------------------------
ตอนนี้เอาเนื้อๆไปก่อนเน๊อะะะ
เดี๋ยวเอาอีกตอนมาลงให้
อีกตอนนี้......
ตามรูปเลย55555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
