ตอนที่4
"ไอ้ผิงมันยิ้มอะไรคนเดียววะ"
"มันกำลังอยากไปต่างประเทศ" หยามันหันไปพูดกับไอ้ภีแล้วหัวเราะ ไอ้นี่ก็แมร่งชอบพูดแบบสองแง่สองง่ามให้คิดเองเออเองตลอด
"ไปฟังมัน ไอ้หยามันเต็มซะเมื่อไหร่" อันนี้ไอ้สนพูด อย่างงงว่าทั้ง2คือใคร เพื่อนกูหมดนั่นแหละแต่เรียนคนละภาคเลยไม่ค่อยออก
"พูดงี้ดูถูกกูมากไอ้สน ไม่เชื่อมึงถามผิงเลยว่าอยากไปต่างประเทศจริงป่าว" ไอ้ภีกับไอ้สนส่ายหน้าเอือมๆก่อนจะหันมามองที่กูเป็นตาเดียว
"กูไม่เคยคุยกับหยามันรู้เรื่องเลยหวะ มึงอยากไปต่างประเทศอ่อ?"
กูไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มแล้วยักคิ้วไปให้แทน
"เฮ้ย! เอาจริง หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ!?" ที่มันสองคนทำหน้าไม่ค่อยเชื่ออาจเป็นเพราะว่ามันรู้ว่านิสัยกูว่าเป็นไงมั้ง ซึ่งไม่มีทางเด็ดขาดที่จะอยากไปต่างประเทศ แต่ไอ้ต่างประเทศนี้มันคนละอย่างกันเว้ย555 กูอยากไปใจจะขาดดดด
"โว้ยยย กูเลิกงงละว่ามึงอยู่กับไอ้หยาได้ไง คุยอะไรด้วยแมร่งปวดหัว" ไอ้ภีมันร้องโวยวายแล้วเอาหน้าฟุบกันโต๊ะประมาณว่ากูไม่คุยกับพวกมึงแล้ว
"แล้วมึงอยากไปประเทศไหนวะ"ไอ้สนยังไม่เลิกล้มความพยายามที่จะถามต่อ มันไม่เหมือนไอ้คนที่เอาหน้าฟุบกับโต๊ะตรงที่ว่าใจเย็นกว่านิดหนึ่ง
"หน้าอย่างนี้ก็ต้องไปญี่ปุ่นสิฮ้าา" เห้ยอย่าคิดว่าเป็นเสียงกูนะเว้ย เสียงไอ้หยาเหอะ เชี่ยจริงไรจริง ไอ้สนมันทำหน้าเอือมเอือมแล้วหันมาประมาณว่าจริงหรอ กูก็พยักหน้ากวนตีนๆส่งไปให้
"ได้ข่าวว่ามึงไม่ได้ชอบญี่ปุ่นนี่หว่า"
"ก็ตอนนี้กูชอบ"
"ฮี้วววววว"
"มึงจะฮี้วทำพ่องอะไรหาหยา!!"
"อ่าว ก็ผิงมันสารภาพรักเลยนะเว้ย มึงฟังมันพูดดิ" ไอ้สนหันมามองหน้ากูงงๆก่อนจะเอามือนวดขมับตัวเอง
"กูยอม กูเสวนากับมึง2คนไม่รู้เรื่องจริงๆหวะ ยิ่งคุยยิ่งเหมือนกูไม่ได้พูดภาษามนุษย์ พวกมึงแมร่งพูดเชี่ยไรไม่รู้กูงง อ่านปากกูนี่ กู งง โอเค้! เพราะฉะนั้นช่วยพูดให้เคลีร์ยด้วย!"
พูดจบไอ่ภีก็เหงยหน้าขึ้นมาเพื่อต้องการความกระจ่างด้วยอีกคน
"กูไม่เอามึงหยา ไอ้ผิงมึงอ่ะพูด" ไอ้หยากำลังจะอ้าปากแต่ถูกไอ้ภีห้ามไว้แล้วหันมาคาดคั้นคำตอบจากกูแทน ที่จริงก็ไม่ได้จะปิดบังอะไรนะ ตอนแรกไม่ถามไงเลยไม่ได้บอกอะไร แต่นี้ถามมาแล้วกูก็ไม่ไงอ่ะ บอกก็บอกสิวะ เอาแบบเนื้อๆย่อๆไม่เอาน้ำ(ที่จริงกูไม่อยากเล่าตอนน้ำๆเพราะกูอยากเก็บไว้ฟินคนเดียว555)
"มึงเอาจริง เชี่ยผิง?"
"หน้ากูดูเหยาะแหยะขนาดนั้นเลย?"
"เอ่อ!!" สองเสียงบนโต๊ะประสานขึ้นมาพร้องกัน นี้กูดูเล่นๆขนาดนั้นเลย เพื่อนสนิทยังคิดอย่างนี้แล้วไอ้น่ารักมันจะคิดยังไงวะ
"กูจริงจังเว้ยคนเนี้ย"
"คือกูพูดได้ยัง"หยามันยกมือขึ้นเหมือนขออนุญาต
"มึงเงียบไปไอ้หยา พูดไปกูไม่อยากจะเชื่อ หน้าอย่างมึงเนี่ยนะคิดจริงจัง แถมยังเป็นผู้ชายอีก ถ้าน้องมันชอบมึงขึ้นมาจริงกูหละสงสาร"
"นั้นเรื่องของมึง จริงไม่จริงก็รอดู"
"เอ่ออออ กูจะรอดู"
"อยากเห็นหน้าหวะ"อันนี้ไอ้ภีที่เงียบมานานพูดขึ้นแล้วเอี้ยวหน้าไปดูนาฬิกาบนข้อมือไอ้สนว่ากี่โมงแล้ว รู้สึกว่าจะต้องไปรับน้องที่โรงเรียนอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ กูก็เคยเจอสองสามครั้ง หน้าคล้ายๆกันแต่หน้าน้องมันเข้มกว่านิดหน่อย หันไปดูไอ้หยาว่ามันทำอะไรอยู่ เงียบผิดปกติ
สัด นั่งหน้าบึ้งอยู่เว้ย ทำอย่างกับโกรธใครมาสิบชาติ อดที่จะถามไม่ได้ว่าเป็นอะไร
“ พวกมึงแมร่ง ไม่สนใจกู ” เอ่อ เอากับมันสิ ไอ่สองคนที่เหลือหันไปมองหน้ากันอย่างงงๆ
“ พวกมึงห้ามเรียกกูว่า หยา หรือ ไอ้หยาเด็ดขาด! ”
“ เห้ย ทำไมวะ ” รึมันโกรธจนจะตัดเพื่อนกันเลย? ความคิดยิ่งแปลกๆอยู่ กูหละเดาไม่ถูกว่าจะทำอะไร แต่เรื่องแค่นี้มันไม่น่าจะเก็บเอาไปคิดเล็กคิดน้อย
“ มึงต้องเรียกกูว่า อะ อะ อะ ไอ ไอ้ หยา อะ อะ อะ ไอ ไอ้หยา อะ อา ”
-*- สีหน้ากูทั้งสามคนบนโต๊ะ
อะ อะ อะ ไอ ไอ้หยา!!!!!!!!!!!!!!!!
และทุกคนก็ต่างหันไปทำภารกิจของตัวเองปล่อยให้อะ อะ อะ ไอ ไอ้ หยา บ้าอยู่คนเดียว ไอ้ภีกับสนคุยเรื่องเกมห่าไรไม่รู้ ส่วนกูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เอ่อพูดถึงโทรศัพท์ ตั้งแต่กูส่งข้อความไปวันนั้นก็ไม่ได้ส่งอีกเลย โทรก็ไม่ได้โทร กูไม่รู้จะเริ่มยังไงนี่หว่า อยู่ดีดีจะให้โทรไปเงี้ยหรอ กูว่ามันแปลกๆหวะ แล้วนี่มันก็ทิ้งช่วงห่างมานานแล้วด้วย
ไลน์....
สัด! มีเบอร์ก็เอดไลน์ได้นี่หว่า ทำไมกูโง่อย่างนี้วะ คิดได้ดังนั้นเลยกดเข้าไปในแอปพิเคชั่นที่พื้นหลังเป็นสีเขียวทันที คือกูไม่ค่อยเล่นไง ส่วนมากกูจะเอาไว้เล่นเกมมากกว่า เกมเต็มเครื่องอะ
นี่ไงเจอแล้ว รูปแทนตัวน่ารักสัด เหี้ยยยย กูมาเห็นงี้โคตรอยากเจอหน้ามัน ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ
ผิง: อยู่ไหน
เชี่ย!กูพิมอะไรที่มันดูดีกว่านี้ไม่ได้รึไง ทักอย่างกะจะไปทวงหนี้ รอซักพักมันก็ขึ้นว่าอ่านแล้วแต่ไม่ยักจะตอบ กูเลยไม่รู้จะส่งอะไรไปดี
เอ่อ ให้มันได้งี้ดิ คุยกันคนอื่นก็ได้วะ
ติ้ง~
ญี่ปุ่น: อยู่บ้าน
ยิ้มทันทีเมื่อเห็นข้อความตอบกลับมา เหอะกว่าจะตอบ
ผิง: อยากเจอ
ญี่ปุ่น :เริ่องดิ
ผิง: โทรไปรับด้วย
ญี่ปุ่น: แล้วแต่อารมณ์
ผิง: พรุ่งนี้จะมาอู่ป่ะ
ญี่ปุ่น :ไม่บอก
รู้สึกว่าคุยกันอย่างนี้จะไม่ได้เรื่องอะไรเลย เสียงก็ไม่ได้ยิน หน้าก็ไม่เห็น แถมยังไม่รู้อีกว่าอีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงอย่างไรกูเลยเลิกคุย คิดถึงเว้ยยยยยย อาการหนักละกู
กูไหว้ละ ขอให้พรุ่งนี้มันมาอู่เหอะ
.
.
.
.
.
"เฮีย วันนี้น้องเฮียมาป่ะ"
"โว้ะ มึงถามกูเป็นรอบที่สามละ กูบอกไม่รู้เว้ยๆ ไอ่นี้"
ก็กูอยากเจอนี่หว่า เมื่อวานก็ไม่มา ถ้าวันนี้ไม่มาอีกกูขาดใจตายแน่
"นั่นไง ใส่ชุดนร.เดินมานู้นละ" หันไปมองตามทางที่อีกฝ่ายพยักหน้าไปหา ไอ้น่ารักจริงด้วย! วันนี้สะพายแต่เป้ ไม่หอบของพะรุงพะรัง ไม่ได้เจอแค่นี้ทำไมมันน่ารักขึ้นเป็นกองเลยวะ
"หึ มองจะทะลุอีกละ มึงนี้น้า"
"เฮีย อย่าเพิ่งบอกว่าผมมาแล้ว จะไปแอบมัน" อยู่ดีดีก็อยากรู้ว่าถ้ามันมาแล้วไม่เห็นกูมันจะเป็นยังไง รึมันจะไม่สนเลย
"เอ้า อยากเจอหน้าเค้าแล้วยังจะแอบอีก"
"น่าเฮีย ตามนี้นะ" ว่าแล้วรีบวิ่งไปแอบอีกห้องหนึ่งแต่สามารถมองมาตรงที่เมื่อกี้ได้อยู่ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องมาทำอะไรปัญญาอ่อนอย่างนี้ด้วยแต่รู้สึกตื่นเต้น มันจะถามหากูไหมวะ
"พี่หนึ่งสวัสดีครับ" เสียงไอ้น่ารักลอดเข้ามา อยากจะโผล่หน้าออกไปดูแต่กลัวมันเห็น
"ทำไมวันนี้กลับเร็ว"
"ก็ทำงานเสร็จแล้ว หิวมากๆๆ" แหมะ ที่งี้หละทำเสียงอ้อน
"ในครัวมีอะไรบ้างอ่ะ”
"มีโรตีอยู่อัน ไอ้ผิ....อ้อ กูซื้อมาเมื่อกี้ กินได้ๆ"
ถือว่าแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าได้ดี แต่เฮียลืมอะไรไปรึเปล่า กูแอบอยู่ในครัวะเว้ย! เชี่ยแล้วไง กูมองซ้ายมองขวาหาที่แอบ อนาถตัวเองวุ้ย ทำไมกูต้องมาทำอะไรทุเรศๆอย่างนี้ด้วยแต่แอบตื่นเต้น 555 ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามากูเลยพยายามทำตัวเองให้ลีบติดกับที่ซ่อนให้มากที่สุด
"อยู่ไหนอ่ะพี่" ไอ้น่ารักเข้ามาในครัวยังไม่ทันมองซ้ายมองขวาหาของก็ตะโกนถามพี่มันซะละจะได้เรื่องไหมเนี่ย
"ใส่ถุงอยู่บนโต๊ะอ่ะ กูคุยกับลูกค้าอยู่ หาๆดูเอง"
"ไหนว้ะ" ได้ยินไอ้น่ารักบ่นเบาๆ แน่จริงมึงตะโกนให้พี่มึงได้ยินดิ เห็นไอ้น่ารักมันค้นนู้นค้นนี่บนโต๊ะแล้วกูหละสะใจจริง หาทั้งครัวก็ไม่เจอหรอก กูหยิบติดมือมาด้วย555 แค่แกล้งเล็กๆน้อยๆกูก็มีความสุขละ มองมันซักพักก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่งไป
ผิง: ทำอะไรอยู่
คนในครัวขมวดคิ้วแล้วหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยๆออกมา เห้ยยิ้มไรอะ อย่าบอกนะว่ายิ้มที่เห็นข้อความกูที่ส่งไป เอาละเว้ยไอ้ผิง
ญี่ปุ่น: ยุ่งไรด้วย
แหมะ ทำไมสีหน้ากับข้อความมันไม่ตรงกันอย่างนี้หละ ไม่ต้องห่วงว่าโทรศัพท์กูจะมีเสียง กูเปิดระบบสั่น
ผิง: อยากเจอ
ไอ้น่ารักมันขมวดคิ้วก่อนที่จะเบะปาก
ญี่ปุ่น: เสือกไม่มาเอง
นั่นไง! แสดงว่ามันสังเกตว่ากูไม่ได้อยู่หน้าอู่ มันจะมองหาไหมน้า ยิ่งคิดยิ่งฟิน55
ผิง: โรตีอยู่ไหนน้าา
ไอ้น่ารักมันทำหน้าตกใจก่อนที่จะมองซ้ายมองขวาแล้ววิ่งออกประตูไป สงสัยจะไปดูหน้าอู่ กูใช้จังหวะนี้ออกมาจากที่ซ่อนตัวไม่ลืมที่จะเอาโรตีไปวางไว้ที่โต๊ะอย่างเดิมแล้ววิ่งออกประตูหลังไปเพราะได้ยินเสียงไอ้น่ารักดังแว่วๆมา กร๊าก สนุกจริงวุ้ย เดินอ้อมจากหลังอู่มาที่ด้านหน้า สังเกตดีแล้วไม่มีวี่แววของไอ้ปุ่นกับเฮียหนึ่งเลยเดินเข้ามานั่งด้านในอย่างอาดๆ 555ไอ้เด็กซ่อมรถหน้าอู่มันหันมามองกันงงๆว่ากูไปไหนมา
"จริงๆนะพี่หนึ่ง เมื่อกี้ตรงนี้ไม่มีโรตีจริงๆนะ"
"มึงมันตาไม่ดี ก็กูเอามาวางตรงนี้มันจะไม่อยู่ตรงนี้ได้ไง"
"ปุ่นไม่ได้โกหก!"
"เอ่อๆไม่โกหกก็ไม่โกหก" กูนั่งหัวเราะในใจเมื่อได้ยินบทสนทนาในครัวดังแว่วเข้ามา ไอ้ปุ่นแมร่งไม่ยอมใครจริงๆ ซักพักทั้งสองก็เดินออกมา ไอ้น่ารักมันทำหน้าประหลาดๆเมื่อเห็นกู 55ตลกชิบ ยักคิ้วไปให้อย่างกวนๆ
"อ้าวไอ้ผิงเพิ่งมาหรอวะ เมื้อกี้ไอ่ปุ่นมองหาให้ว่อน"
"ไม่ได้มองหา!"
เฮียหันมาพยักหน้าให้แบบรู้กัน มันมองหากูจริงดิ ดีใจหวะ
"คิดถึงก็ไม่บอก" หันไปยิ้มยียวนให้มัน
"โว้ะ มึงนี่นะ ม่อน้องกูเอาๆ แล้วนี้คือเลิกงานแล้ว?"
"ตามนั้น” ทำมาตั้งแต่เช้าขอพักบ้างอะไรบ้างแล้วอีกอย่่างคืออยากอยู่กับไอ้น่ารักมากกว่า หันไปมองหน้าไอ้ปุ่นมันทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้ว่ากูมาทำงานตั้งแต่เช้าแล้วนี่หว่า เพิ่งรู้ตัวอะดิว่าถูกหลอก
"แล้ววันนี้กลับกี่โมง" เฮียหันไปลูบหัวน้องมัน กูอยากลูบบ้างงงง ขอแบบลูบทั้งตัวอ่ะ ติดเรทอีกละ
"พี่กลับตอนไหนปุ่นก็กลับตอนนั้นแหละ"
"ดึกนะ"
"อื้ม" ไอ้น่ารักมันพยักหน้าอ้อนเฮียหนึ่ง ทำไมกูดูแล้วมันหมั่นไส้จนต้องเบื้อนหน้าหนีอย่างนี้วะ กูมองไอ้น่ารักแบบไม่ละสายตาจะไม่ให้มองได้ไง มันทำจนชินแล้ว เจอกี่ทีก็มองงี้ตลอด ยิ้มให้ร่างบางแล้วกวักมือเรียกให้เดินมาหา มันเบะปากแล้วส่ายหัว รู้สึกเฮียหนึ่งจะเข้าไปทำอาหารให้น้องตัวเองกิน มาแล้วก็เป็นภาระเลยนะมึง แต่ถ้าเป็นภาระของกูกูเต็มใจหวะ555
"มานี่หน่อย"
"ไม่!"
กูลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปล็อกตัวไอ้น่ารักทันทีเพราะมันทำท่าจะวิ่งหนี
"ร้องดิ เดี๋ยวจูบโชว์" กระซิบที่ข้างหูเบาๆ กูว่าที่ผ่านมากูเนิบๆเกินไปละ ไอ้น่ารักมันดิ้นๆแต่ก็ไม่ได้แหกปากอะไร มีแต่เสียงจิ้จ้ะในคอแค่นั้น จัดการลากมันมานั่งบนโซฟาซึ่งเป็นไปอย่างยากลำบาก แรงเยอะชิบ ให้มันนั่งข้างๆนะแต่ต้องเอามือรวบเอวไว้เดี๋ยวดิ้นหนี ที่จริงอยากจะเอานั่งตักใจจะขาดแต่เดี๋ยวเด็กมันตื่น55
"พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง"
"เรื่องของกู" มันพยายามแงะมือที่โอบเอวอยู่ออก ฤทธิ์เยอะนักนะมึง
"4โมงรอหน้าโรงเรียน ไม่เจอมีเฮ" ต่อปากต่อคำไปคงไม่ได้เรื่องอะไรพูดเองเออเองอย่างนี้แหละดีแล้ว มันไม่ตอบอะไรแต่เริ่มดิ้นอีกครั้ง อยู่นิ่งๆไม่เป็นรึไง แค่จับเอวแค่นี้เอง เอวไอ้หยากูยังเคยจับ มันยังไม่ว่าอะไรเลย
"กูแทบบ้าเพราะมึงรู้ไหม"หันไปพูดกับมันเสียงไม่ดังมากแค่พอให้ได้ยินกัน2คน ไอ้ปุ่นถึงหับหยุดดิ้นแล้วก้มหน้านิ่ง กูก็ไม่อยากหลงตัวเองนะว่ามันเขิน แต่อาการฟ้อง กูเจองี้มาเยอะละแต่ไม่มีใครทำได้น่ารักเท่าไอ้ปุ่นแค่นั้นเอง ไม่ค่อยจะหลงเลย
"ปุ่น ข้าวเสร็จแล้ว.......ไอ่ผิง!แมร่งเผลอไม่ได้นะมึง น้องกูสัด" เฮียหนึ่งที่โผล่แค่หน้ามาเมื่อกี้บัดนี้ได้เดินมากระชากแขนคนข้างๆกูขึ้นมาให้มาอยู่หลังตัวเอง
"น้องเฮียสมยอมเองนะ"กูว่าแบบเล่นๆไปแต่เหมือนไม่มีใครเล่นด้วย อ่าวกูผิดอะไรอีกหละ
"ปุ่นไปกินข้าวในครัวไป" ไอ้น่ารักมันวิ่งไปในครัวตามที่พี่มันบอก
"เครียดไรเนี่ยเฮีย"
"มึงแมร่ง กูไม่รู้จะพูดไงแล้วหวะ" เฮียหนึ่งเดินมานั่งตรงข้ามสีหน้าไม่สบอารมณ์
"กูบอกแล้วไงน้องกูมันไม่เหมือนเด็กมึงที่ผ่านมาที่จะมาแป๊ปๆแมร่งจูนติด สปาร์คเข้าห้อง แล้วเมื่อกี้ใกล้ไปป่ะ จะสิงน้องกูรึไง"
"มันก็ไม่ได้ว่าไรหนิ" ยังจะแถอีก แถถลอกมากอ่ะ ที่มันไม่โวยวายอะไรมากไม่ใช่เพราะกูขู่รึไง
"ถ้ามึงจะทำอะไรมันจริง ตัวแค่นั้นมันจะไปสู้แรงควายอย่างมึงได้รึไง" กูเงียบไม่เถียงอะไรไป ก็ไม่รู้นี่หว่าว่าต้องทำยังไง อยู่ดีดีต้องไปคุยอะไรก่อนบ้าง คนมันไม่เคยนี่เหอะ
"พรุ่งนี้เฮียจะไปดูบอลป่ะ"
"เปลี่ยนเรื่องนะไอ่ห่า"
"เปล่า จะพาปุ่นไป" พรุ่งนี้นัดสำคัญด้วยเป็นแข่งของจังหวัดกูกับอีกจังหวัดหนึ่ง
"ไม่" ชักสีหน้าใส่คนฝั่งตรงข้ามเล็กน้อย ไหนตอนแรกก็ไม่ได้ขัดขวางอะไรแต่ทำไมตอนนี้ต้องมาต่อต้านด้วยวะ
"ทำหน้า เดี๋ยวกูไปรับน้องกูมาดูเอง มึงก็ไปกับก๊กมึงนู้น"
"เฮียอ่าาา" หวงน้องวุ้ย
"ไม่มีแต่ เดี๋ยวก็ได้เจอกัน รึมีงจะไม่เจอกูจะได้ไปนั่งที่อื่น"
จำใจพยักหน้าไป เอาวะ ดีกว่าไม่ได้เจอ เฮียหนึ่งก็มาเตือนแค่นั้นนอกจากนั้นเฮียก็ปล่อยให้กูคุยกับไอ้น่ารักปกติไม่ได้ว่าหรือขัดอะไร คืนนั้นกูโทรหามันด้วย กว่าจะรับเอาซะใจแป้ว เสียงในโทรศัพท์ก็คล้ายๆตัวจริงนั่นแหละ ยิ่งคุยยิ่งอยากเห็นหน้าจนอดใจรอให้ถึงเย็นวันพรุ่งนี้แทบไม่ไหว
กูท่าจะเป็นเอามาก มากจริงๆนะเว้ย แมร่งงงงงงงงงงงงงงง
-------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เอามาลงอีกแล้วววว ไม่มีอะไรทำ55555555
คุณMaytbb : เดาถูกอ่าาาาาาาาาาาาาาาาา ปุ่นเป็นคนฟอร์มจัดมากกกกกก 55555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
