พิมพ์หน้านี้ - 【〖 ผิงปุ่น 〗】ตอนพิเศษภี-เปียวต่อ2/12/57
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: ammamooty ที่ 30-03-2014 21:32:54
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
เรื่องที่สองแล้ววววววววววว ฮี้วววว :-[ :-[
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งก่อนเรื่อง เนกับเปยน้า อาจมีคล้ายๆกันบ้าง(พระเอกจนกว่าไรงี้)555
ฝากติดตามด้วยน้าาาา :oo1:
ลิงค์เรื่องแรกจ้า (รักกับพี่มีทุกอย่าง...ยกเว้นตังค์)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41097.0
:o8:
-
อร้ายยยย
รออ่านๆนะคะคนเขียน
เขียนเเบบไหนก็ชอบนะคะ
เนเรื่องก่อนน่ารักมากกก
-
"เอา มองๆ มองเข้าไป ทำไมไม่ตามไปเกาะแข้งน้องมันเลยหละ" ไอ้คนที่ประจำอยู่เคาเตอร์คิดเงินข้างๆพูดแซวขึ้นมา มันชื่อไอ่หยา กวนตีนที่หนึ่งแล้วถ้ามันรู้ว่ากูชอบอะไรนะแมร่งล้อทั้งวันทั้งคืนอย่างตอนนี้เป็นต้น
"เชี่ยพูดมาก กูแค่มองว่าน้องมันทำอะไรตกรึเปล่า เผื่อตกกูจะได้เก็บให้ คนดีไรงี้"
"หราาา กูว่ามึงจะไปเก็บหัวใจที่มึงทำตกให้น้องมันมากกว่าหวะ 555” ไอ่หยามันหัวเราะเสียงดังไม่ได้อายคนในเซเว่นเล้ยย ทำอย่างกะเซเว่นนี้เป็นของตัวเองอย่างนั้นแหละ กูส่งนิ้วกลางอันเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักไปให้ก่อนจะหันไปคิดเงินให้ลูกค้าที่เพิ่งเอาของมาวางเมื่อกี้
"เลิกกะแล้วไปต่อไหนดีว่ะผิง" เชี่ยหยามันตะโกน แถมยังหันไปชวนพี่เตที่มาเข้าแคชเชียร์แทนอีก แล้วมึงจะถามกูทำเพื่อ ตกลงเสร็จสัพกับพี่มันแล้วขนาดนั้น ไม่ถึง10นาทีก็มีพี่คนอื่นมาเปลี่ยนกะ พวกกู...ไม่สิไอ่หยากับพี่เตตกลงกันว่าจะกินที่ร้านแถวๆสี่แยกหน้าหอโดยมีเพื่อนๆพี่แกไปอีก4-5คน ก็สนิทๆกันทั้งนั้น
.
.
.
.
"อ้ายผิง มึงดูผู้หญิงโต๊ะ2นู้นนน" พี่ทีเพื่อนพี่เตชี้มือไปทางโต๊ะที่อยู่เยื้องไปนิดหน่อย กูก็หันไปดูตาม
"มันมองมึงตั้งนานละ สนป่าวๆ555" เพราะทั้งกลุ่มมองไปที่เดียวกันหมดทำให้คนที่มองกูในตอนแรกเขินมากกก ตัวบิดเลยเหอะ แห้งแล้วมั้งหนะ
ได้แต่ยิ้มๆมุมมากที่คิดว่าหล่อที่สุดไปให้ ก็ดีนะแต่ไม่ได้ชอบ
"ไอ่ผิงมันไม่ชอบหรอกพี่ ยังไงก็มีเพียงน้องน่ารักอยู่ในดวงใจ ไอ้ย้ะชะชะ" ไอ่หยามันมากระแซะๆไหล่กูพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตา เชี่ยนี่ตลอด ลากกลับมาเรื่องนี้ตลอด
"ใครวะน้องน่ารัก" ใครคนหนึ่งถามขึ้นมา
"คนที่มาซื้อของที่เซเว่นบ่อยๆอ่ะ พี่ไม่เคยเห็นหรอก ไอ้เชี่ยผิงนะมองตาเยิ้มมมมแทบจะกระโดดไปตะครุบน้องเค้า"
"เชี่ย พูดมากนะมึง"
"หวายๆๆ ผิงเขินวุ้ยย555" และทั้งกลุ่มก็พากันหัวเราะเสียงดังลั่นร้าน พวกมึงช่วยมีความเกรงใจหน่อยเหอะ ทีงี้ทำมาเป็นแซว
"เขินพ่อง กูรำคาญสัด"
"โอ้ยๆ โหดคร้าบบ แตะไม่ได้เลยนะคนนี้5555" สนุกกันจริงนะพวกมึง กูก็ไม่ได้คลั่งไคล้มันขนาดนั้น แค่มองแล้วน่ารักดี...
....โอเคยอมรับว่าอาจจะมองนานไปหน่อย ตาโตๆ แก้มป่องๆ หน้าขาวๆ อย่างนี้ใครมันจะไปห้ามใจไม่ให้มองไหวว่ะ เจอครั้งแรกนะ โหหหหห อย่างกับในนิยายที่โลกแมร่งหมุนช้าลง ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนที่มีแต่ใจกูที่เต้นโครมคราม กูก็ไม่ใช่อินโนเซนต์แบบรักครั้งแรกอะไรอย่างนั้นนะเว้ย แต่คนนี้มันแบบ ขอเหอะ! แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ทำกูรวนหมดสาดดด
"เห้ยๆๆๆๆเชี่ยผิง น้องน่ารักนี่หว่า!" ไอ่หยามันเขย่าตัวกูรัวมือก็ชี้ไปข้างหน้าทำให้ต้องจำใจหันไปมองตาม อะไรจะวุ่นวายปานนั้นว่ะหยา!
"ไรมึงเนี่ย วุ่นวายหวะ"
"นู้นมึง น้องน่ารักเดินมานู้น! พี่ๆๆนั่นไงน้องน่ารักของไอ่ผิง" มันเรียกคนทั้งโต๊ะให้หันไปดูทางเดียวกัน เอ่อหวะ ไอ้เด็กนั่นจริงด้วย หอบข้าวของพะรุงพะรังเลยเหมือนจะเพิ่งออกมาจากโรงเรียนด้วยดูจากกระเป๋านักเรียนที่ยังสะพายอยู่ ทำไมกลับบ้านดึกจังวะ
"เฮ้ย! ผู้ชายนี่หว่า!?" พี่คนหนึ่งอุทานขึ้นมา
"อ่าวผมลืมบอกไปน้องน่ารักของไอ้ผิงมันเป็นผู้ชายพี่ น่ารักป่าว"
"เอ่อหวะ ได้งี้กูก็เอา น่ารักชิบ"
"พี่ดูๆ เห็นป่ะเหมือนที่ผมบอกเลย เชี่ยผิงมองตาเยิ้ม ดูๆ"
"555 ไอ่ผิง มึงจะแดกน้องมันแล้ว!" เสียงตะโกนของพี่ทีทำให้กูหลุดจากภวังค์ส่วนตัว สะบัดหัวไปมา มองมันนานไปหน่อย เป็นอย่างนี้ตลอดให้ตายสิ อย่างกับโรคจิตแหนะกู
"น้องมันถือของหนักมึงเข้าไปช่วยดิว่ะ สุภาพบุรุษหน่อย55"
"เชี่ย ยุ่งไร" กูสะบัดแขนไอ้หยาออกอย่างรำคาญ เดี๋ยวมันก็คิดว่ากูเป็นโรคจิตหรอก แสรด
"ป๊อดสราดดดดด เห้ยๆเดินมาแล้วๆ" กูเลิกสนใจคนในวงเหล้าแล้วหันไปมองคนที่เป็นหัวข้อสนทนาแทน หน้านี้จะบึ้งไปไหนวะสงสัยไม่มีคนมารับชัว เห็นมองซ้ายมองขวาตั้งนาน
"วี้ดวิ้ว กลับดึกจังคร้าบบบ"
สาดดดดดดด!!
นั่นไงกูว่าแล้ว มันต้องมีคนปากหมาในกลุ่มแซวน้องมันขึ้นมา ตอนแรกไอ้เจ้านั่นมันก็ไม่สนใจหรอกแต่พอเสียงเริ่มดังขึ้นเท่านั้นแหละ หันมามองแล้วถึงกับชะงักเพราะทุกสายตามองมาที่มันคนเดียว
"ไม่มีคนไปส่ง เพื่อนพี่ไปส่งได้นะคร้าบบบ"
"ฮี้ววววววว" ไอ่พวกเพื่อนและพี่เลวต่างทำมือฮี้วกันมาทางกู
โอ้ยยยยยย หยุดสร้างภาพให้กูโรคจิตซักทีเห้อะะะ ขอร้อง!
"น้องๆ เพื่อนพี่ชอบอ่ะ" ไอ่หยามันตะโกนไปแล้วชี้นิ้วมาทางกูโดยมีไอ้เด็กนั่นมองตาม
ไอ่เพื่อนเวรรรรรรรรร!!!!!!!
เอ้อออ มึงเล่นงี้กันใช่ไหมมม ต้องการให้กูอายกันใช่ไหม คนอย่างกูเนี่ยนะ เหอะ!
"ชอบอ่ะจีบได้ป่ะ?"
----------------------------------------
เย้ๆๆ อ่านทวนเป็นสิบๆรอบกว่าจะเอามาลง
มีคำผิดตรงไหนบอกได้น้า(คิดว่าไม่น่าจะมีแล้ว)
อาจจะไม่ฮาเท่าเรื่องพี่เนแต่พี่ผิงก็จนเหมือนกันนะเออ(พี่เนจนกว่านิดหนึ่งก็ได้555)
:mc4: :mc4: :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบบบบ(ตามมาจากพี่เน) :katai5:
-
ยังมีคำผิดอยู่นะ :hao7:
เรื่องน้องเปยน่ารักดี
เรื่องนี้ก็คงน่ารักเหมือนกัน ชอบสไตล์การเขียนของคนเขียนนะ
สนุกดีๆ รอต่อจ้า
-
พอจะเชื่อแล้วว่าคล้ายๆเน มันเกรียนนนนนนน มึน
-
:katai2-1: ตามมาเชียร์ พระเอกคงจะกวนไม่น้อยกว่าเสี่ยเนเลย
-
มารอติดตาม คริคริ
-
น่าจับตบปากทั้งกลุ่มจริงๆๆๆ เลย 5555
-
แนวพระเอกจนแต่กระชากใจมาอีกแล้ว
ชอบบบบบบบบบบบบ :impress2:
เป็นกันทั้งกลุ่มเลยซินะ พี่ผิงรุกแล้วววว
อยากรู้ว่าน้องน่ารักจะตอบว่ายังไง :hao5:
แอบมีคำผิดนิดนึงจ้า
"กูก็ไม่ได้คลั้งไคล้มันขนาดนั้น" >>> คลั่งไคล้
"เสียงตะโกนของพี่ทีทำให้กูหลุดจากพะวงส่วนตัว" >>> ภวังค์
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ รอติดตามอยู่ :mew1:
-
"มองดูเดือนนนน เหมือนเตือนให้ใจคิดถึงงง~"
"สาบานว่านั่นคือลูกคอ” พี่รินผู้จัดการสาขาพูดขึ้นเอือมๆเมื่อได้ยินเสียงไอ้หยาตอนเดินออกมาจากหลังร้านพอดี พี่แกเป็นคนปากร้ายนิดหนึ่งแต่ก้ดีกับพวกกูนะ
"โธ่พี่ ผมร้องให้ไอ้ผิงมัน นี่2อาทิตย์แล้วสินะหลังจากวันที่สารภาพรักวันนั้น น้องน่ารักก็ไม่โผล่หัวมาที่เซเว่นเราอีกเลยทำให้นายผิงเศร้าสลดใจเป็นอย่างมาก นั่งเหม่อออกไปหน้าประตูประจำไม่เป็นอันทำการทำงาน สร้างความเสื่อมเสียให้ทางเรามิใช่น้อย.... ” ไอ้ประโยคหลังๆนี้ไอ้หยามันทำเสียงเหมือนบรรยายละครอะไรซักอย่าง ละบุคคลในเรื่องมันเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากกู!! คือมึงยุ่งอะไรกับกูนักหนาวะ
"ผิง มึงดูแลเพื่อนมึงดีดีหน่อย อย่าให้มันเวิ่นเว้อมาก โอเคป่ะ" พี่แกว่าแล้วเดินไปตรวจของหลังร้านต่อ
"ได้ยินแล้วใช่ไหมไอ้หยา เพราะฉะนั้น หุบปาก"
ไอ่หยามันทำหน้าแอ๊บแบ้วก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองอย่างอายๆ ที่ทำนี้คือคิดว่าน่ารักใช่ป่ะ เสื่อมโครตเหอะ
แต่ก็จริงอย่างที่มันว่านั่นแหละ กูไม่เจอไอ้น่ารักมา2อาทิตย์ละ หลักจากที่ขอจีบมันวันนั้น มันก็ทำตาโตเว้ย ก่อนที่แก้มทั้งสองข้างจะแดง ไม่รู้เพราะโกรธหรืออะไร ไอ้พวกเพื่อนๆพี่ๆกูก็เริ่มโห่แซวกันใหญ่ สุดท้ายไอ้น่ารักทำหน้าบึ้งแล้วออกตัววิ่งเลย มีการหันมาชูนิ้วกลางแล้วตะโกนมาว่าไปขอพ่อมึงนู้นไปอีกด้วย
ทั้งวงหัวเราะก๊ากกันเลย ไอ้กูเลยหัวเราะตาม
แสบกว่าที่คิดนี่หว่า!
"เหม่ออีกละคนเรา แล้วมาทำปากแข็ง 555"
"กูบอกมึงให้ทำไง” พูดจบไอ้หยาก็ยกมือขึ้นมาตะครุบปากตัวเองทันที กวนตีนละ
ตอนนี้ไม่ค่อยมีคนซักเท่าไหร่เดี๋ยวรออีกไม่ถึง10นาทีนักเรียนคงทะยอยกันมาเพราะถึงเวลาเลิกเรียนพอดี ตอนนั้นแหละเซเว่นแทบระเบิด ทุกคนคงจะคิดว่ากูไม่เรียนหนังสือ มีเว้ย! ดูถูกกันจริ๊ง เรียนปวส.ปี1 แต่จะไปเรียนแค่เสาร์กับอาทิตย์ วันธรรมดาก็มาทำงาน จันทร์ถึงพุธเข้ากะที่เซเว่น พฤหัสศุกร์เข้าอู่ ที่จริงก็ไม่ได้ขัดสนเงินทองขนาดน้านน แค่อยากทำ บ้านกูไม่รวยนะแต่ก็ไม่ได้โครตตจน ก็ฐานะธรมดาออกไปทางใช้จ่ายฟุ่มเฟือยไม่มากกว่า ถึงการบ้านกูจะเยอะก็เถอะแต่กูไม่อยากอยู่บ้าน ออกมาทำงานดีกว่า อยู่กับย่าที่บ้านพ่อกับแม่หายไปไหนไม่รู้ไม่ได้สนใจ คบได้ทั้งชายและหญิง นี่จะมาเล่าประวัติคนดังกันใช่ไหม ถุย!
"ไอ้ผิงๆ น้องน่ารักเว้ยกำลังจะเดินผ่านหน้าประตู” แล้วมันก็พล่ามอะไรไม่รู้ ไม่เจอตั้งนานขาวขึ้นบ้างแหละ แต่กูไม่สนใจ ตานี้มองไปนอกประตูเซเว่นละ แมร่งเดินมากับเพื่อนเว้ย หน้าตาน่าหมั่นไส้ชิบ ตัวสูงได้อีก เกือบเท่ากูเลยมั้ง เพื่อนมันมาหยุดหน้าเซเว่นทำเหมือนจะเข้าแต่ไอ้แสบดันดึงไว้แล้วสายหัว
อะอ่าวว ไม่เข้าพี่ไม่ว่าแต่อย่ามาชักจูงลูกค้าพี่อย่างนั้น มิดีนะน้อง
ไอ้สูงเหมือนจะหันไปพูดอะไรซักอย่างมันถึงยอมก้มหน้าเดินตามเข้าเซเว่นมา เห้ย! เข้ามาจริงดิ กูแมร่งทำตัวไม่ถูก รู้สึกเริ่มเกร็งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
เต้งเต่ง~
นั่นๆเข้ามาแล้วเบือนหน้าหนีกูอีก
"ตาก็จ้องเค้าแต่ถูกเมินหวะ เพื่อนกูหมดรูปเลย" ไอ้หยามันหันมาหัวเราะแล้วเอาแผ่นเหล็กที่เขียนว่า กรุณาใช่ช่องถัดไปขึ้นมาว่างบนเคาเตอร์ของมัน
"ถือว่าช่วย สงสารคนตาละห้อย กร้ากๆๆ” ว่าเสร็จก็ทำท่าเดินไปจัดของเข้าชั้น มึงมีประโยชน์ก็วันนี้แหละ5555
กูมองตามไอ้น่ารักทุกการกระทำพอคิดว่าเดี๋ยวมันก็หาว่ากูโรคจิตหรอกแต่สมองอีกฝั่งมันเสือกบอกว่าช่างปะไร มันสนใจมึงด้วยหรอ คิดได้อย่างนั้นเลยจ้องแมร่ง คุยกระหนุงกระหนิงเลือกขนมอะไรกันนักหนาวะรีบๆหยิบไปเด้ ไอ้เหี้ยสูงมึงจะหยิบแล้วหันไปเล่นหน้าเล่นตากับว่าที่เมียกูทำไม สงสัยจ้องอย่างเปิดเผยไปหน่อย ไอ้น่ารักมันเลยเผลอตัวหันหน้ามามองก่อนจะขมวดคิ้วแล้วรีบเบือนหน้าหนีไป555 น่ารักกกกกกก
ซักพักก็พากันหอบขนมมา เยลลี่เต็มมือเลย พอดีตอนนั้นคนในเซเว่นมีแค่มันสองคนและเด็กที่เลือกของอีก1คนเลยไม่เยอะเท่าไหร่
ไอ้น่ารักมันมองเคาเตอร์ข้างๆที่ปิดแว้บหนึ่งก่อนจะหน้าบึ้งแล้วเอาของมาวางไว้ที่คิดเงินฝั่งกู
"ถ้าเอาชาเขียวนี้อีกขวดจ่ายแค่ราคาเดิม" ชี้ไปที่ชาเขียวที่วางตรงเคาเตอร์
"เหอะ ใช้อำนาจในทางมิชอบ" มันพูดขึ้นมาเบาๆแต่กูเสือกได้ยิน
"มันเป็นช่วงโปรโมชั่นเหอะ" กูแสยะยิ้มไป สงสัยคงคิดว่ากูชอบมึงแล้วจะแถมให้พิเศษงั้นสิ กูไม่โง่มาจ่ายเงินซ่อมหรอกเว้ย
"ต้องเป็นรสเดียวกันไหมครับ"ไอ้เหี้ยที่มาด้วยนี้ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล้ยยยย คนเค้าจีบกันเห็นป่ะ เดี๋ยวปั๊ด เตะกลับดาวนาแม็กเลยหนิ ไอ่ห่า
"รสไหนก็ได้ แต่ยี่ห้อนี้" พูดโดยไม่มองหน้าคนถามแต่มองไอ้น่ารักที่ตอนนี้ได้แต่ก้มหน้านิ่งสงสัยอาย ไม่เป็นไรกูไม่ถือ คนเราผิดกันได้ ไม่เป็นไรน่า แค่เข้าข้างตัวเองเอ๊ง มึงไม่ต้องอาย กูไม่ซ้ำเติมหรอกเว้ย กูไม่ฮาด้วย 5555 แมร่งเข้าข้างตัวเองชิบ
"ปุ่นเดี๋ยวกูไปหยิบเอง เอารสเดิมนะ" ไอ้สูงมันว่าแล้วเดินไปทิ้งเพื่อนมันไว้ตรงนี้ เอ่อ มึงเดินไปเลย เดินไปนู้นเลยทะลุประตูออกหลังร้านไปเลย ชิ่ว!
"กูชื่อผิง" แนะนำตัวเองแบบเสร็จสรรพโดยที่อีกคนไม่ต้องถาม เป็นไง สกิลการแนะนำตัว เอาที่อยู่เบอร์โทรศัพท์ไปเลยไหม
"บอกเพื่อ?!l "
"ชื่อปุ่นหรอ"
“ ไม่รู้ ไม่ต้องยุ่ง! “
“ เดี๋ยวกูแมร่งตะโดนจีบมึงตรงนี้เลยหนิ ” พูดขู่ออกไป ไอ้คนตรงหน้ากลอกตาไปมาก่อนจะพูดขึ้น
"เมื่อกี้ก็ได้ยินหละหนิ” โอ้ะเหวี่ยงครับเหวี่ง คนเราเนอะ อุส่าห์ถามดีๆ ไอ้น่ารักมันหันไปมองหาเพื่อนที่ไปเอาขวดชาเขียวนานเหลือเกิ๊น อยากจะบอกว่าออกหลังร้านไปแล้วโว้ย! กูเลยหันตามเห็นไอ้หยาพยายามเยื้อยุดชุดกระชากอยู่ ดีมากเพื่อนเลิฟ รู้งานนี่หว่า! 555
"มองทำไมชอบหรอ" ยักคิ้วส่งไปให้ไอ้คนที่มองหน้ากูอย่างเคืองๆก่อนจะหันหน้าหนีไป โด่ว ไม่กล้านี่หว่า แน่จริงจ้องตากูดิ จะกินให้ถึงไส้ในเลย
"ควายเหอะ" ปากแรงได้ใจจริงหนู
"คิดเงินซักทีเซ่ ไอ่ชาเขียวปล่อยแมร่งไว้นั่นแหละ!"
"นิสัยไม่ดี ไม่รอเพื่อนเห็นป่ะเพื่อนน้องคุยกับพนักงานอยู่"
"มึงแกล้งกู คิดเงินเซ่" มันทำเสียงเหมือนเด็กโดนขัดใจ ท่าจะเอาแต่ใจน่าดู จากการกระทำต่างๆที่แสดงออกมา ถึงกูจะรู้สึกคิ้วกระตุกเล็กน้อยกับน้ำเสียงที่มันใช้แต่รวมๆแล้วยังชอบอยู่ ท้าทายไรงี้ เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวเจอพี่ผิงจัดการ
ไอ้สูงคงจะได้ยินเลยหันมาดูแล้วหันกลับไปทำท่าจะขอมาจ่ายเงินกับผู้ร่วมขบวนการของกู
"ไม่คิด ให้จีบก่อนแล้วจะคิดเงินให้" ยักคิ้วกวนตีนส่งไปให้
"ไอ่โรคจิต! "
กูแสยะยิ้มไปอย่างไม่ระคายกับคำด่า แค่นี้จิ๊บๆไอ่หนู 5555 ดูไอ้เด็กนี่จะหัวเสียไม่เบา มันฮึดฮัดซักแป๊ปก่อนจะหับไปมองเพื่อนตัวเองที่ถูกไอ้หยายื้อไว้สุดกำลังและก็หันไปมองไอ้เด็กที่กำลังเลือกขนมปังนานเป็นชาติเศษ
"ฮึ่ย! กูไม่แดรกแมร่งแล้ว!" มันว่าก่อนที่จะวิ่งออกนอกเซเว่นไป พอดีกับที่ไอ้สูงเอาขวดชาเขียวมาวาง
"อ่าว เพื่อนผมมันไปไหนอะพี่"
"จะไปรู้เรอะ สงสัยปวดขี้" กูว่าแล้วหันไปคิดเงินต่อ นึกถึงหน้ามันตอนโกรธแล้วตลกวุ้ย อยากแกล้งอีก เวลาทำอะไรไม่ได้ก็วิ่งหนีตลอด นิสัยเด็กโครตๆ
"เป็นไงบ้างวะผิง" หยามันเข้ามาพูดหลังจากไอ้สูงมันเดินออกนอกเซเว่นไปพร้อมกับคิดเงินให้ไอ้เด็กที่แมร่งเลือกขนมปังตั้งนานแต่สุดท้ายเสือกหยิบแค่ขนมปังก้อน15บาทมาก้อนเดียว
"ก็ชอบ"
"ไอ้นี่ กูหมายถึงได้เรื่องไหมวะ!" กูไม่ตอบอะไรแต่หันไปยักคิ้วให้แทน
"กวนตีน กูเห็นหัวฟัดหัวเหวี่ยงวิ่งออกไปสงสัยแห้วชัวเพื่อนกู" พูดกับตัวเองเอือมๆ มันรู้นิสัยกูดี ถึงจะชอบอะไรแต่พอมาอยู่ตรงหน้ามันจะแบบควบคุมตัวเองไม่ได้แต่ก็ไม่ได้ออกอาการอะไรมาก
"ชอบเค้าแต่เสือกไปยั่วโมโหเค้าอีก" ยัง ยัง ยังไม่เลิกบ่น กูว่ามึงย่อยกว่าพวกผู้หญิงอีกหวะ5555
.
.
.
"ไม่เบื่อรึไงมาอู่เนี่ย" หยามันถามหลังจากที่กูลงจากมอไซของมัน พอดีขามากูเอามอไซของตัวเองมาฝากซ่อมที่อู่ ขากลับเลยให้ไอ้หยาส่งมาเอา
"ไม่เบื่อถ้าคนมันชอบ"
"เอ่อกูถามไปงั้นแหละ ไปละพรุ่งนี้กูต้องอยู่เซเว่นคนเดียวอีก เซ็งเว้ยยย" มันเดินมาบ่นตามสไตแล้วขี่รถออกไป อู่ที่เอามาซ่อมก็อู่ที่กูทำงานอยู่นั่นแหละ สนิทกับเจ้าขอไงเป็นทวดรหัส สายรหัสที่เรียนนั่นแหละ ซับซ้อนเกิ้น
นี่ไงมอไซสุดที่รัก ก้มดูช่วงล่างหน่อยดิ้ ไม่ใช่ใส่ผิดเหมือนคราวที่แล้วอีกหละ ตอนที่ก้มรู้สึกเหมือนมีคนเดินผ่านข้างหลังออกไปเห็นร้องเท้าผ้าใบนิดๆ ใส่ชุดพละเหมือนกับไอ้น่ารักที่เจอในเซเว่นอีก เหงยหน้าหันไปมองก็เห็นแต่แผ่นหลังเดินไกลออกไป แต่เห็นแค่นี้ก็จำได้แล้ว!
ไอ่น่ารักมันมาทำอะไรที่นี่ว่ะ!
สงสัยไม่เห็นกูแน่เลยเพราะกูก้มหัวอยู่ มันมาหาใครหรือเอารถมาซ่อม? ถ้ามาหาใครที่นี่มีแต่คนผู้ชายหมดเลยนะเว้ย
รึว่า......
มันมีแฟนแล้ว?
เชี่ย! นี่มันน่าจะเป็นสิ่งแรกที่กูควรหานะว่ามันมีแฟนรึยัง กูจะได้ไม่ต้องไปทับรอยใคร
"เฮียหนึ่งงงง เฮียยยย. เฮี๊ยยยยยย" เดินเข้าไปตะโกนเรียกชื่อทวดรหัสตัวเอง เรื่องนี้ถามใครไม่ได้นอกจากคนนี้ อ้าวก็อยู่ที่ร้านตลอดจะไม่รู้ได้ไง จะถามให้รู้เรื่องเลยว่าที่เมียกูมาทำอะไรที่นี่ อย่าให้รู้นะว่ามีแฟน ตามไปกระทืบแมร่งโทษฐานแย่ง(ว่าที่)เมียกู
"อะไรมึงเชี่ยผิง มึงจะเรียกกูว่าเหี้ยรึเฮียกันแน่!?" เฮียหนึ่งเดินออกมาจากหลังร้านแล้วมองหน้ากวนๆ อย่าคิดว่าหน้าแกจะแก่ๆหนวดยาวรุงรัง ตรงกันข้ามเลย. ผมก็ไม่สั้นไม่ยาวเกือบสกินเฮด รูปหน้าเป็นแบบผู้ชายที่ดูแล้วโครตแมนอ่ะ สายกูซะอย่าง หน้าตาดีทั้งสายเหอะ
"เฮีย ไอ้เด็กที่เดินออกไปเมื่อกี้ เฮียรู้จักป่ะ"
เฮียแกทำหน้าคิดก่อนจะหรี่ตามองแล้วถามออกมา "ทำไมว่ะ?"
"อยากรู้ ไม่เห็นเคยเห็นหน้า"
"น้องกูเอง" เฮียพูดสีหน้าสบายๆแล้วยักไหล่ ห้ะ!?ไหนเคยบอกว่าเป็นลูกคนเดียวแล้วน้องมาจากไหน
"ทำหน้าตลก ลูกพี่ลูกน้องเว้ย มึงไม่เคยเห็นหรอกส่วนมากมันจะมาไม่วันจันทร์ก็อังคาร บางครั้งก็มาวันเสาร์ มึงไม่เคยอยู่อ่ะ"
"ลูกพี่ลูกน้อง? ฝั่งไหนอ่ะ"
"ฝั่งแม่ โว้ยแล้วมึงจะถามไปทำหอกอะไรนักหนาว่ะ"
"ถามเฉยๆ แล้วถ้าผมจะเปลี่ยนวันทำงานได้ป่ะ?".
"เปลี่ยนไม แล้วเปลี่ยนเป็นวันไหน"
"เปลียนเป็นจันทร์ถึงพุธนะเฮีย"
"สามวันเลย? เม่งๆละน้องกู" เฮียแกมองกูอย่างเจ้าเล่ๆ ป๊าวววว กูแค่อยากเปลื่อนบรรยากาศเหอะ ทำงานในเซเว่นตั้งสามวัน เปลี่ยนมาทำที่อู่สามวันบ้าง555
"เมื่อกี้น้องกูบอกว่าถูกพนักงานเซเว่นสาขาเดียวกับมึงม่อมา"
กูไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มๆ จะให้พูดอะไร นั่นมันกูเองนี่หว่า กร๊ากกกก มึงเอามาฟ้องพี่มึงหรอวะ
"มึงพอจะรู้จักไหมไอ่ห่านั่นอ่ะ"
ยังคงไม่ตอบอะไรแต่ยักไหล่แล้วยิ้มอย่างเดียว ไม่เอาน่า อย่ามาหวงน้องหน่อยเลย กูรู้เฮียไม่ใช่คนงั้นหรอก ยกให้เลยๆน้องเฮียอ่ะ กูผู้นี้จะดูแลอย่างดี
"เชี่ยนี่แมร่ง เล่นกูละไอ่ผิง"
"555น่านะเฮียคนนี้ผมจริงจัง" กูหลุดหัวเราะที่เฮียแกมองออกว่าเป็นกู นี่กูออกพิรุธขนาดนั้นเลย
"ไม่เอาเว้ยย มึงหวังฟันน้องกูอ่ะดิ กูไม่ให้เปลี่ยนวันเว้ย"
"เฮียหนึ่งงงง ผมจริงจังนะคนนี้ เฮียต้องช่วยผมดิ"
"ไอ้ผิง เอ้ไอ้นี่กูรู้นิสัยมึงดี เดี๋ยวพอมึงได้เอาน้องกูมึงก็ทิ้งมัน กูเห็นเมียมึงแต่ละคนมาตามที่อู่เยอะแยะ" เฮียว่าแล้วส่ายหัวไปมา ทำไมกูเป็นคนไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอวะ
"ผมพูดจริง ไม่รู้แหละเฮียต้องเปลี่ยนวัน ไม่งั้นผมบอกเจ๊วาแน่ว่าเฮียมีกิ๊ก" เจ๊วาคือแฟนเฮียหนึ่งที่คบกันจะสี่ปีละ ทั้งสวยและรวยมาก55
"อ่าวไอ่เฮี้ยผิง มึงนี่มัน..."
"คนนี้ตั้งใจจะจีบจริงๆ "
"เอ่อๆไม่รู้โว้ย เปลี่ยนก็เปลี่ยน จะทำอะไรก็ทำแต่อย่าให้รู้นะ ไม่งั้นมึงเดี้ยงแน่" เฮียหนึ่งส่ายหน้าเอือมๆแล้วชี้หน้าคาดโทษผม ต้องงี้ดิเฮีย! รับรองคนนี้ ฟันแล้วไม่ทิ้ง อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้นกูก็ไม่รู้555 แต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ทิ้งไม่ทิ้งค่อยว่ากันอีกที ขอจีบให้ติดก่อนเห้อไอ่ผิง
"แต่พรุ่งนี้กับมะรืนมึงต้องมานะ ค่อยเปลี่ยนอาทิตย์หน้า"
"โอเคครับพี่เขย" เรื่องกะที่เซเว่นไม่ต้องห่วง ขอแลกได้สบายๆ
"เดี้ยะไอ่นี่ กูชักหมั่นไส้"
"น้องปุ่นใช่ป้ะเฮีย"
"เอ่อ ญี่ปุ่นอ่ะมึงรู้จักป่ะ สัดนี่เล่นของนอก" เฮียหนึ่งว่าขำๆแบบไม่คิดอะไรมาก
กูก็เลยหัวเราะตาม แหมะ!แค่ชื่อก็อยากจะลองของนอกละ ยิ่งอิมพอตจากญี่ปุ่นด้วย กูชอบบบบบบบ
"แล้วคิดไงถึงจะจีบมันวะ"
"อยากเป็นอมตะ"
"ไอ่นี่ กูถามดีดี"
"55ไม่บอก" ยักคิ้วให้เฮียแกก่อนจะโบกมือลา “ไปละ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่"
"เอ่ออออ น้องกูมันไม่ง่ายเหมือนบรรดาเมียมึงที่ผ่านมานะเว้ย!"
"พอจะรู้" หึ รออาทิตย์หน้าเลยไอ้หนู มึงเสร็จกูแน่ จะหนีไปได้ซักกี่น้ำกันเชียว
-----------------------------------------------
บอกก่อนสำหรับแม่ยกเปย เคะเรื่องนี้นิสัยไม่เหมือนน้องเปยซักกะนิ๊ดดดดดดดด
ให้เพื่อนอ่านเพื่อนบอกอยากตบเคะเรื่องนี้ :beat:
แต่ดันบอกว่า อยากได้พี่ผิงแทน o22
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดด ปุ่นน่ารักกกกกกกก :ling1:
ผิงสู้ๆๆๆๆๆ ถือป้ายไฟรอ อิอิ
-
:m20: ผิงมันฮาดีนะ
หยากับเพื่อนปุ่นจะมีซัมติงกันมั้ยเนี่ย
-
โอ๊ยยยย รอดูผิงมันจีบของนอก คริคริ
น้องปุ่นนี่ก็แสบใช่ย่อยนะ ปากจัดจริงๆ
-
ตอนที่2
"ไอ่เลว ชาติชั่ว เปลี่ยนกะแล้วไม่บอกกู" หยามันโวยวายขณะที่เรากำลังเดินลงจากตึกเรียน อย่างที่บอก วันนี้วันอาทิตย์กูเลยมาเรียน ไอ่หยาก็เหมือนกัน
"เดือดร้อนไร มึงก็ทำที่เซเว่นทุกวัน เจอกันอยู่ดี"
"ก็กูจะได้เจอมึง2วันเองอ่ะ " มันว่าแล้วเริ่มง้องแง้ง อะไรนักหนาเนี่ยยยยย กูจะบ้าตาย เรื่องมากจริง
"เอ้อมึงจำไว้ กูไม่ช่วยมึงเริ่องน้องน่ารักแล้ว!"
5555เชิญ ตามสบาย คนอย่างกูฉายเดียวก็ได้เว้ย เดินอมยิ้มมาทางมอไซโดยมีไอ่หยาบ่นนู่นั่นนี่พ่วงมาด้วยตลอดทาง วันนี้มันขอกลับด้วย เหตุเพราะรถยางรั่ว กูว่าที่จริงมันไม่มีตังค์เติมน้ำมันมากกว่า ข้ออ้างนี้ตลอดอ่ะ พรุ่งนี้แล้วสินะที่ (อาจจะ) ได้เจอไอ้น่ารัก คิดถึงหน้ามันโว้ยยยยไม่ได้เจอตั้ง4วัน ฮึ่ยยยยย หมั่นเขี้ยววุ้ย! ท่าจะเป็นเอามากละกู
.
.
.
.
.
"แหมะ มาแต่เช้า ไม่รู้ว่ารีบมาทำงานหรือรีบมาทำอะไร" เฮียหนึ่งพูดแซวทันทีที่กูดับมอไซหน้าอู่
"คึกไง" ทำงานวันแรกงี้ต้องขยันเป็นธรรมดา กร๊ากกกกก นี่ก็พูดดีไป กูอยากมาเจอไอ้ปุ่นเร็วๆเหอะ ยังไม่รู้เล้ย ว่าวันนี้มันจะมาไหมถ้าโชคดีก็อาจจะเจอ โชคไม่ดีรอพรุ่งนี้ก็ได้วะ
"จะยืนอีกนานไหมไอ่เหี้ยนี่ มาแล้วก็ทำงานดิวะ"
.
.
.
.
.
"วันนี้น้องเฮียจะมาป่าวเนี่ย" ถามขึ้นตอนที่กำลังพักเที่ยง มาฝากท้องกับครัวที่อู่ทุกวันที่มาทำงานนั่นแหละ ไม่เปลืองตังค์ดี ที่จริงเฮียแกรวย ส่วนอู่นี้แค่งานอดิเรก ชอบก็เลยมาเปิดเล่นๆ เคยไปบ้านเฮียอยู่ครั้ง กูดูสกุลและจนมากทันที555 นี่ก็เวอร์ไป
"กูไม่บอก" รู้สึกกันไหมว่าประโยคมันคุ้นๆ โอ้ยยยย กูมารอตั้งครึ่งค่อนวัน จะขาดใจตายอยู่แล้วเนี่ย ขอเห็นหน้าให้ชื่นใจหน่อยเห้อออออ
"น้องเฮียมีแฟนยังอ่ะ"
"จะไปรู้เรอะ อยากรูถามมันเองดิ"
"ก็มันอยู่ให้ถามไหมหละ บอกหน่อย” เคยได้ยินป่ะ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เดี๋ยวเฮียมันก็รำคาญแล้วบอกกูเองนั่นแหละ
"เอ้กูบอกไม่รู้ไม่รู้ไง เดี๋ยวมันมามึงก็ถามมันดิ"
"แสดงว่าวันนี้มา"
"เอ่อ! เอาจนได้นะมึง"
เยดดดดดดด วันนี้มันมาเว้ยยยยย ! อย่าดีใจออกหน้าออกตานะเว้ยไอ้ผิง โชคดีชิบหาย มาวันแรกก็เจอเลย แสดงว่าดวงสมพงษ์กัน คุยเรื่อยเปื่อยตามภาษาผู้ชายกับเฮียไปซักพักก็มีรถมาจอดหน้าอู่ พร้อมกับร่างที่กูเฝ้านับวันเจอก้าวลงมา สาดดดด ชุดธรรมดาที่กูไม่เคยเห็น น่ารักได้อีกกกกก ที่จริงก็ดูผู้ชายธรรมดานั่นแหละแต่คือกูมองว่าน่ารักเองไง55 โอ้ย ออร่ามันจับอ่ะเข้าใจป่ะ แบบวิ้งๆปริ้งๆ เห็นแล้วมือสั่นใจสั่น อยากได้เกิน
"มองตาเยิ้มสัด ถ้ากูเป็นน้อง กูคงหลอนตาย" เฮียหนึ่งว่าขำๆ แต่ไอ้กูนี่สิไม่รู้จะทำตัวไงดี อยู่ดีดีก็ให้ทักเลยหนะหรอ รึนั่งอยู่เฉยๆดี ถึงในใจจะคิดมากแค่ไหนแต่หน้าก็ยังคงนิ่งปกติเหมือนเดิม ตอนนี้ไอ้น่ารักแมร่งแวะตั้งแต่คนที่ทำงานหน้าอู่จนสุดทาง ทีงี้หน้ายิ้มแย้มเชียวนะ พูดกับกูนี้บึ้งได้อีก ไอ้น่ารักมันเดินตรงมาทางพี่มันก่อนจะชะงักเมื่อเห็นกูนั่งยักคิ้วให้อยู่แล้วหันไปขมวดคิ้วกับพี่มันประมาณว่ารู้จักไอ้เหี้ยนี่ด้วยหรอ
"ปุ่น อยู่ดึกป่ะ” เฮียเปิดประเด็นถามเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลางงงวยไปมากกว่านี้ เท่าที่กูจำได้นะ ก็คือแม่ไอ้เด็กนี่จะเอามันมาฝากไว้ที่อู่ทุกๆวันหยุด เพราะไม่มีใครอยู่บ้าน ไม่อยากให้น้องมันอยู่คนเดียว เพราะอยู่คนเดียวทีไรบ้านเละทุกที กูก็ไม่รูว่าเละในที่นี้คืออะไรนะ
"เกือบ3ทุ่มมั้ง.....พี่หนึ่งรู้จักเหี้ยนี้ด้วยหรอ” มันบุ้ยปากมาทางกู ทำเอาเฮียแกถึงกับหลุดหัวเราะออกมา มาปุ๊ปก็ทำกูหน้าเสียเลยนะมึง
"เด็กช่างในอู่ ถามไมสนใจหรอไง" โหเฮีย พูดได้ถูกใจมาก เอาไปเลยๆ ชูนิ้วโป้งให้เลย ต้องงี้ดิ! กูไม่ได้พูดอะไรแค่ยกยิ้มมุมปากไปให้ ยิ่งเจอกูยิ่งชอบเว้ยยยยยย คนนี้แหละใช่เลย มันรู้สึกแบบแปลกๆเวลาเจอ เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"อ๋อ ที่แท้ก็แค่ลูกจ้าง" ไอ้เด็กแสบมันพูดขึ้นสีหน้าเยาะเย้ย เอ้าไอ้สาด ถึงพูดเบาๆแต่ได้ยินนะเห้ย ขอถอนคำพูดที่พล่ามไปทั้งหมดเมื่อกี้ หยามกันสัด
"แล้วอยากได้ลูกจ้างเป็นนผัวป้ะหละ"
"อ อ ไอ้...."
"ลองป่ะ?"
"ไม่โว้ยยยยย ไอ่โรคจิต! พี่หนึ่งงงงงงง ไอ้นี่แหละที่มันม่อปุ่นที่เซเว่นอ่ะ พี่หนึ่งๆ" ประโยคหลังมันหันไปตะโกนฟ้องพี่มัน เด็กอีกละ พี่มันคุยโทรศัพท์กับลูกค้าอยู่ก็ได้แต่หันมาจุ๊ปากใส่แล้วคุยโทรศัพท์ต่อ ไอ้น่ารักมันหน้าบึ้งเลย ไม่มีใครอยู่ข้างมึงละเว้ย5555 กูไล้สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าไอ้น่ารักอย่างหื่นๆ อยากแกล้งมัน สนุกดี ทำไมตัวบางจังวะ น่าจะสูงประมาณไหล่กูนี่แหละ ขาวด้วยถ้าจับแรงๆคงเป็นรอย ฮึ่ย คิดอกุศลอีกละกู
"ม มองไร! โรคจิต!"
"มองไม่ได้? แล้วไอ้คำว่าโรคจิตอ่ะพูดอยู่ได้ ชอบรึไง"
"อ อ ไอ้...” มันเงอะๆงะๆแบบทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะด่าอะไรก่อนที่จะวิ่งไปชนหลังเฮียหนึ่งแล้วฝังหน้าไว้อย่างนั้น เฮียแกก็แค่เอี่ยวหน้ามาดูแล้วคุยโทรศัพท์ต่อ กับคนอื่นนี้อ้อนจริ้งงงงง กับกูนี้แทบจะประทับตีนตรงหน้า แต่ใครแครฺ์ ไม่มี๊เหอะ ที่จริงก็อยากจะกวนอยากจะแกล้งมันต่อนะแต่นี่เข้าเวลางานและก็อู้มานาน หันไปมองไอ้น่ารักเล็กน้อยก่อนจะเดินไปช่วยงานที่หน้าร้าน แหนะๆ มีการแลบลิ้นใส่กูอีก เดี๊ยะมึงเจอลิ้นกูแล้วจะไปต่อไม่เป็น555
.
.
.
.
.
.
ล ล เลิกงานละเว้ยยยยย วันนี้จะอยู่ดึกๆเลยย ได้ข่าวว่ากลับ3ทุ่ม เสร็จกู ตอนนี้เวลาประมาณ6โมงกว่าๆ ถมแถ!
"มาไม กลับบ้านไปดิ!" เข้ามาปุ๊ปก็เจอถ้อยคำที่แสนชื่นใจเลย ไม่โว้ยย ยิ่งว่ากูยิ่งอยู่ เฮียหนึ่งที่นั่งคิดเงินเยื้องไปเหงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็ก้มไปทำงานแกต่อ กูม่ายสน กูหน้าด้าน
"ยังไม่อยากกลับ" ว่าแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามไอ่น่ารัก จ้องหน้ามันเข้าไป เดี๋ยวก็อารมณ์เสียเอง กูท่าจะโรคจิตอย่างที่มันว่าจริงๆ
"มองไม! ไม่เคยเห็นคนหรอ!" ไอ้น่ารักมันคงจะทนไม่ไหวมั้ง นั่งกดโทรศัพท์อยู่ดีดีก็หันมาตะโกนดังลั่นจนพี่มันต้องหันมาดุว่าให้เงียบหน่อยเพราะกำลังใช้สมาธิ
"คนอ่ะเคยเห็น แต่หน้าตาขี้เหร่อย่างเนี่ยไม่เคย"
"มึงดิขี้เหร่อ่ะ!" ไอ้น่ารักมันถลึงตาใส่ เดี๋ยวๆๆ เมื่อกี้มึงว่าไงนะ เรียกกูว่า ’ มึง’? เดี๋ยวถ้าเป็นเมียพี่จะจับสั่งสอนให้เข็ด! ส่วนพี่มันเห็นน้องพูดมึงกูกับคนที่อายุมากกว่าก็ไม่ว่าอะไรเลยเนอะ มีการหัวเราะเย้ยอีก
"เคารพกันหน่อย อายุมากกว่านะเห้ย"
"แล้วที่มายุ่งด้วยนี่คืออยากเป็นพี่รึไง" กูไม่ตอบอะไรแต่ยักคิ้วไปให้แทน ถึงในใจจะตลกกับคำพูดมันก็เหอะ เอ่อ คิดได้เนอะ กูไม่อยากเป็นพี่แต่อยากเป็นผัวมันนี่หว่า กร๊ากกก ไอ่น่ารักยิ่งอยู่ไม่สุขไปกันใหญ่ เพราะกูเอาแต่นั่งจ้องหน้ามันอย่างเดียว มันว่าอะไรมาก็ไม่ตอบ 555ตลกหวะ
"มีแฟนรึยัง?"
"ห้ะ?"
"ขี้เหร่แล้วยังหูหนวกอีกเนอะ"
"มีแล้ว! ฮึ่ย ไม่ต้องมายุ่ง!" มันพูดจบใจกูกระตุกวูบเลยแต่ยังปั้นหน้าปกติไว้ได้อยู่ หน้าตาอย่างนี้ถ้ามีก็ไม่แปลก แต่....มีจริงหรอวะ นี่กูจะกินแห้วหรอวะ กูจะอกหักหรอวะ คนอย่างกูเนี่ยนะ คนอย่างไอ้ผิงเนี่ยนะ!!
"ผู้ชายผู้หญิง"
"ผู้หญิงเด้ะ ใครจะวิปริตเหมือนมึง"
"เอาดีดี ถ้าจับได้ว่าโกหกอ่ะน่าดู " กูชี้หน้าคาดโทษ มีแฟนแล้ว....แล้วไงอ่ะ กูไม่ได้จีบแฟนมันซักหน่อย
"มั่วนิ่มละไอ่ปุ่น หน้าอย่างมึงเนี่ยนะมีแฟน แค่ผู้หญิงเห็นก็พากันเดินหนีละ หน้าตาเงี้ยะ" เฮียหนึ่งที่นั่งฟังบทสนทนาของกูกับมันมาได้ซักพักโผล่งขึ้นมา ที่บอกว่าผู้หญิงพากันวิ่งหนีนี้กูว่าคงหมายถึงไอ่ปุ่นมันน่ารักกว่าผู้หญิงอีกไง เลยไม่อยากอยู่ใกล้ประมาณนี้
"พี่~~~ จะบอกมันทำไมเล่า!"
คือมันโกหก? แสดงว่ายังไม่มีแฟน หัวใจที่เหมือนจะห่อเหี่ยวเมื่อสักครู่กลับพองโตขึ้นมาอีกครั้ง สาวน้อยไปละกู
"เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโกหก"
"ถ้าไม่โกหกจะก็มายุ่งอยู่นั่นแหละ!" มันเถียงมาอย่างไม่ยอมแพ้
"แน่ใจ มึงจะมีแฟนรึไม่มีกูก็ยุ่งด้วยอยู่ดี” สรุปคือมึงจะมีผัวมีเมียมีรึมีห่าอะไรกูก็จะยุ่งอยู่ดี555
"อ ไอ้บ้า!" ไอ้น่ารักทำท่าจะหันหน้าไปฟ้องพี่มันแต่ก็ถูกเบรกไว้ก่อนเพราะพี่มันกำลังคุยโทรศัพท์สีหน้าเคร่งเครียด
"ปุ่น...เอ่อ...กูคงไปส่งที่บ้านเหมือนทุกครั้งไม่ได้แล้วหวะ" เฮียหนึ่งพูดหน้าเครียดๆแล้วเหงยหน้ามองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนัง
"ทำไมอ่ะ"
"วาถูกรถชน อยู่ไอซียู กูต้องรีบไปเนี่ย" เฮียแกพูดอย่างร้อนรนมือควานหากุญแจในกระเป๋าไปด้วย เหงยหน้ามองน้องตัวเองอย่างขอความเห็นว่าจะเอาไง
"งั้นปุ่นไปด้วย"
"แต่กูจะกลับตอนไหนก็ไม่รู้นะเว้ย มึงจะรอหรอ เอาไงเร็ว" เฮียเร่งไอ้น่ารักมัน สงสัยอยากจะไปหาแฟนตัวเองเต็มแก่แต่ก็ห่วงน้องด้วยเหมือนกัน กูก็คนนอกอะนะจะให้พูดอะไรได้แต่ในใจนี้ กรูววว กู ขอกูไปส่งน้องเฮียที่บ้านได้ไหมมมม ไม่รู้จะไว้ใจรึเปล่าแต่ขอเสนอชื่อตัวเองได้ป่ะ ไอ้น่ารักมันเริ่มกัดปากอย่างใช้ความคิด คงคิดว่าจะเอาไงเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนอีก
"...เดี๋ยวปุ่นขึ้นแท็กซี่กลับก็ได้..." เสียงหงอยเลยนะมึง น่าสงสารหวะ ได้ข่าวว่าที่บ้านไม่มีใครอยู่ซักคน พ่อแม่ไปสัมมนาต่างจังหวัดเมื่อเช้านี้เอง
"เอางั้น ดูแล้ตัวเองได้แน่นะ"
"โตแล้ว"
กูมองหน้าไอ้น่รักกับเฮียหนึ่งสลับกันไปมา อยากจะเสนอตัวใจจะขาด แต่กลัวเฮียมันด่าเอา ถึงตอนแรกจะทำเหมือนขำๆไม่ได้ว่าอะไรแต่กูรู้ เฮียแกโคตรหวงน้องเลยยย อย่างตอนเนี้ยทั้งๆที่แฟนถูกรถชนยังยอมเสียเวลามาห่วงนู้นนั่นนี่น้องตัวเองอีก
"เฮีย ที่จริงผมไปส่งให้ก็ได้" คือกูพูดอะไรผิดรึเปล่าวะ ทำไมต้องหันมามองหน้าอย่างนั้นทั้งสองคนด้วย
"ไม่! / เอาจริง?"
"ง่าาา ไม่เอาอ่าพี่ ให้กลับกับมัน ปุ่นไม่เอานะ" ไอ้น่ารักโวยวายยกใหญ่เลย กูไม่พามึงไปวัดถนนหรอกเว้ย เฮียหนึ่งทำหน้าคิดหนักก่อนจะพูดออกมา "มันดึกแล้ว อันตรายปุ่น กูฝากน้องกูด้วยไอ่ผิง"
เยสสสสส ฝากไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ค้าบบบ ไอ้น่ารักทำหน้าไม่สบอารมณ์โคตรๆ แต่ใครแคร์ ฮูแคร์~~
"เห้ย กูให้ไปส่งเฉยๆ แค่ส่งโอเคป่ะ ทำหน้า"
"รับรองปลอดภัยยันถึงบ้าน"
"กูไว้ใจมึงไอ่ผิง ถ้าทำอะไรนอกจากส่งมึงเจอแน่ กูไปละ"
"โชคดีเฮีย” เฮียหนึ่งหันมาพยักหน้าแล้ววิ่งออกไป เรื่องใครจะปิดอู่นี้ไม่ต้องห่วงเพราะมีคนงานคอยทำหน้าที่นี้อยู่แล้ว หันมามองคนตัวเล็กกว่าข้างๆแล้วยิ้มให้ เป็นไงๆ กูได้ไปส่งมึงเว้ย เดี๋ยวจะส่งให้ถึงห้องนอนเลย อ่าวกรรม กูลืมไปว่าถ้าทำอะไรนอกเหนือจากส่งเฮียมันจะเล่นกูตาย ไม่รู้วววววววว ตอนนั้นหูทวนลม ได้ยินแต่เสียงอะไรพรึบพับๆอย่างเดียว
"มองอยู่นั่นแหละ น่าเบื่อ!" มันแว๊ดขึ้นมาทันทีที่พี่มันสตาร์ทรถออกไป
"มองไม่ได้รึไง"
"ก็ไม่ให้มอง ยุ่งไร!"
"ปะ จะกลับยัง รึจะค้างที่นี่" กูลุกขึ้นนำไอ้น่ารัก ถ้ากวนมันมากกว่านี้คิดว่าชาตินี้คงไม่ได้กลับบ้าน ถึงจะอยากคุยกับมันต่อก็เถอะแต่นี่สามทุ่มกว่าๆละไง เดี๋ยวมันจะดึกกว่านี้
........คือที่จริงกูนัดก๊งเหล้าอยู่อ่ะนะ555
"จะกลับเอง"
"โทรฟ้องเฮียหนึ่งแน่” ไอ้น่ารักมันทำท่าทางฮึดฮัดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังกูมา ให้มันได้งี้ดิ พูดคำเดียวรู้เรื่อง ต้องเอาเฮียมาขู่ใช่ไหม
"กลัวไร ขี้เหร่นี้ไม่จับปล้ำหรอก" ว่าแล้วยื้นหมวกกันน็อกไปให้ พอดีมีอยู่อันเดียว ให้น้องมันใส่ละกัน กูไงก็ได้ เดียวไปพาลูกเค้าคอหักกูจะแย่เอา ไอ้น่ารักมันรับหมวกกันน็อกไปอย่างระแวงๆ
"นี่กูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลย"
"ก็เพิ่งรู้จักจะให้ไว้ใจได้ไง!"
"แล้วอยากรู้จักยิ่งกว่านี้ไหมหละ" กูว่าแล้วยื้นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ไอ้น่ารักถึงกับย่นคอหนี
"ไม่อยากเว้ยยย!"
"ตะโกนทำไม ไม่ได้หูหนวก อยู่ใกล้กันแค่นี้" เสียงดังจริงไอ้เด็กนี่
"ก้อยากให้ได้ยินชัดๆ" มีการพูดแล้วลอยหน้าลอยตาไปมาด้วยนะ ไม่สำนึกผิด
"งั้นก็มากระซิบข้างๆหูเลยเป็นไง” อย่างนี้กูว่าชัดกว่าเป็นไหนๆ กระซิบคำเดียวสะท้านไปถึงเบื้องล่าง พอๆ โรคจิตอีกละ
"เอาตีนไปกระซิบก่อนไหม" มันว่าทำท่ายกตีนขึ้นมานิดหนึ่ง ทำไมเด็กสมัยนี้มันโหดจังวะ เป็นกูนะกระโดดกระซิบไปถึงไส้ติ่งแล้ว
"หึ ปากดี จะขึ้นไหมรถอ่ะยืนบื้ออยู่ได้"
ขณะที่ขี่รถก็พยายามขี่เบรกขี่เบรกแกล้งมัน ตอนแรกไอ้น่ารักก็ไม่รู้หรอกว่าถูกแกล้ง หลังๆนี้คงจะทำถี่เกินจนมันจับไต๋ได้ เลยนั่งตัวเกร็งหลังแข็งแทน กูก็นะ สงสารมัน เลยเลิกแกล้ง
"บ้านหลังไหน"
"นู้นอ่ะ หลังสีขาว ตาบอดรึไง"
"ไหนวะ"
"สีขาวๆตรงนั้นอ่ะ!" ไอ้น่ารักมันชี้มือไปข้างหน้า ที่จริงได้เห็นตั้งแต่แรกแล้วแหละ แค่อยากแกล้ง มันชี้มืออย่างนี้เหมือนเอามือโอบกูข้างหนึ่งเลย555คิดไปได้เนอะ นับวันกูยิ่งกลัวตัวเอง กูชะลอรถจอดหน้าบ้านหลังสีขาวหลังคาสีน้ำเงินตามที่มันบอก กูไม่สงสัยเลยว่าทำไมนิสัยมันเป็นแบบนี้ บ้านท่าจะรวยและตามใจมันมากจนเคยตัว
"เอาไป" มันยื้นหมวกกันน็อกคืน นี่มึงลงรถตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
"มองอยู่นั่นแหละ จะเอาคืนไหมเนี่ย!"
รับหมวกกันน็อกคืนโดยที่ไม่พูดอะไร ไอ้น่ารักทำหน้างงนิดหนึ่งก่อนที่จะหันหลังกลับแล้วเดินออกไป
"เดี๋ยว" คว้าแขนมันไว้จนเจ้าตัวหันมามอง
"จะไม่ขอบคุณเลยรึไง"
"เรื่องอะไร ไม่ได้ขอ" แหนะมีการพูดลอยหน้าลอยตา เดี้ยะฉุดลงข้างทาง เห้ยไม่ดีๆ เดี๋ยวเฮียหนึ่งเอาตาย555
"ปล่อยเด้!"
"จีบได้ป่ะ"
"อ ไอ่.." มันทำสีหน้าตกใจ มืออีกข้างพยายามแกะแขนตัวเองออกจากมือกู ไม่หลุดง่ายๆหรอกไอ้น้อง
"ชอบอ่ะ" ทำหน้าตายพูดออกไปแต่พอคนตรงหน้าได้ยิน มันก้มหน้านิ่งเลย มือที่ตอนแรกแกะแขนตัวเองอยู่ถึงกับหยุดทำงานแต่กลับวางไว้ตรงนั้นเฉยๆแทน
"จีบนะ"
"..."
"ปุ่น ขอจีบได้ไหม"
"..." มันยังคงเงียบ และกูก็รู้สึกเฟลมหาศาล กูไม่เคยทำอย่างนี้กับใครเลยนะเว้ย ที่ต้องมาคอยมองคอยตามใครต้อยๆเนี่ย ขอจีบก็ไม่เคย ไม่เคยจีบใครก่อนด้วย กูทำอย่างนี้มันถูกรึเปล่า รึต้องมีพีธีอะไรก่อน อันเชิญเทพเงี้ย จงให้ข้าจีบ บังไค! ถุย นั่นมันโอโม่! ถุ้ย เปา! ถุ้ย บลิช! ถุย ถูกแล้ว!
มุขควายได้อีกกู!!!
----------------------------------------------------------
ธาตุแท้น้องปุ่นเริ่มออก ไม่มีใครทนได้หรอกนอกจากพี่ผิงคนเดียว ไอ้ย้ะ! o18
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากๆเลยน้าาาา :L2: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปุ่นนนนให้ผิงจีบเดี๋ยวนี้!!!! :ling1:
-
o18 พระเอกทั้งเจ้าเล่ห์และจิตนิดๆ
แต่ความมุ่งมั่นให้เต็มร้อย o13
-
ปุ่นตกลงไปเลย :m20: ผิงก็ขยันกวนน้องมันจริงๆ
-
ตอนที่3
รึว่ากูข้ามขั้นตอนอะไรไป?
"...ไอ่บ้า!!!"
ห่ะ!?
อยู่ดีดีไอ้น่ารักมันก็เหงยหน้ามาตะโกนใส่หน้ากูเต็มๆ ห้ะ? กูงง กูทำอะไรผิด รึกูข้ามขั้นตอนอะไรบางอย่างไปจริงๆ
"ถามอยู่นั่นแหละ ทำไมไม่คิดเองบ้าง! ถ้าเกิดคนมันจะทำจริงอะมันก็ทำไปตั้งนานแล้ว! ไม่ต้องรอให้ใครมาบอกหรอก! ถ้ากูบอกว่าไม่ต้องมาจีบ มึงจะเลิกตามเลยรึไง!?" มันใส่มาเต็มๆแบบไม่หยุดพักหายใจ ไอ้กูก็ได้แต่อึ้ง ตอบอะไรไม่ทันเหมือนกัน
เดี๋ยวนะๆ คือ....?
"ห้ะ ถามว่าจะเลิกล้มความตั้งใจเลยรึไง หรือคิดจะเล่นๆอยู่แล้ว!?"
"ม ..ไม่ครับ" ตอบไปตามความจริง เคยเอากลับไปคิดแล้วว่าถ้าไอ้น่ารักมันปฏิเสธกู กูจะทำอย่างไงดี คำตอบคือ ตื้อต่อไป คงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
"ปล่อยได้แล้ว เจ็บ" กูรีบปล่อยมือจากแขนไอ้น่ารักเพราะกลัวมันเจ็บขึ้นมาจริง และก็เป็นไปตามคาดเพราะมันแดงมาก นี่กูว่ากูกำปกติธรรมดานะ เหอะๆ
"แสดงว่า...กูจีบมึงได้?'
"ไม่รู้เว้ยยยยย!!!"
"ปุ่น"
มันชักสีหน้าใส่นิดหนึ่งที่กูบังอาจเรียกชื่อเล่น
"เรียกไม่ได้?"
"ไม่!"
"ชื่อมีไว้ให้เรียก" ยักคิ้วกวนตีนส่งไปให้ 55 สะใจวุ้ย มันแตะขากูแรงๆ1ทีก่อนจะรีบวิ่งเข้าประตูรั้วไป มีการหันมาแลบลิ้นใส่อีกนะ กวนจริงไอ้นี แต่เจ็บขาชิบ ตัวแค่นี้ทำไมแรงเยอะนักวะ นั่งยิ้มอยู่บนมอไซซักพักจนเห็นว่าไฟห้องห้องหนึ่งเปิดขึ้น คาดว่าน่าจะเป็นห้องของไอ้คนที่เพิ่งวิ่งเข้าไปเมื่อกี้เป็นแน่ และก็จริงเพราะกูเห็นผ้าม่านตรงหน้าต่างห้องถูกแง้มออกนิดหนึ่งก่อนจะรีบปิดลงเหมือนเก่า
แหนะๆ มีการแอบดูด้วยเว้ย
เอาวะ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจที่มันพูดแต่กูจะจีบไอ้เด็กนี้ละ จะตื้อแมร่งจนมันชอบกูกลับอ่ะ 555555
.
.
.
.
.
ผ่านมา2อาทิตย์ที่กูไม่ได้เจอไอ้น่ารักนับจากวันนั้น ถามจากพี่มันได้ความว่า ช่วงนี้งานเยอะ ไหนจะกิจกรรมอีก เลยไม่มีเวลาว่างมาเที่ยวเล่นที่อู่ แต่ที่กูสงสัยคือทำไมมันมีเวลามาเที่ยวเล่นที่ใจกูบ่อยจังวะ ฮี้ววววววว ว่างทีไรเป็นต้องคิดถึง ไม่ว่าจะเป็นหน้าโกรธ(ซึ่งกูชอบมากเป็นพิเศษ55) หน้าตอนเหม่อๆ หน้าตอนยิ้มเวลาคุยกับพี่มันซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นกับกู และอีกมากมาย นับวันกูเริ่มเสี่ยวแดก อนาจตัวเองแท้
"ผิง กูถามจริงเหอะ มึงไม่คิดจะคุยสนิทกับคนอื่นบ้างรึไงวะ" อยู่ดีดีไอ้หยามันก็พูดขึ้นตอนที่เรานั่งกันอยู่ใต้ตึกเรียน
"ขี้เกียจคุย" กูไม่ได้เพื่อนน้อยนะ เยอะแยะ แต่ไอ้พวกที่อยู่ดีดีก็เข้ามาตีสนิทแบบอัธยาสัยดีอย่างเงี้ยะ มาคุยด้วยกูจะไม่ค่อยตอบ ขี้เกียจ รำคาญ แมร่งมาแง้วๆข้างหูกู
"มึงแหง็กกับกูจนเค้าคิดว่ามึงเป็นเมียกูแล้วนะเนี่ย"
"ห่า พูดมาได้ ไม่ดูสารรูปตัวเอง" ส่ายหัวให้มันเอือมๆ จินตนาการล้ำเลิศจริงที่คิดว่ากูเป็นเมียมึงเนี่ย ที่จริงตัวมันก็ไม่ได้เตี้ยไรนะแต่เตี้ยและบางกว่ากูไง น่าจะสูงประมาน174กว่าๆมั้งแต่ผอมไปหน่อย สู้ว่าที่แฟนกูก็ไม่ได้ กร้ากกกก ขนาดตัวกับส่วนสูงสมส่วนกัน55
"พวกแมร่งหาว่ามึงหยิ่ง"
"ตามนั้น " ที่จริงกูไม่ได้หยิ่งเหอะ แค่บางทีขี้เกียจพูด ไม่ใช่เหมือนไอ้หยา พูดมาก พูดอยู่นั่นแหละ วันไหนไม่ได้พูดท่าจะนอนไม่หลับ เห็นงี้ก็เหอะกูกับหยารู้จักกันตั้งแต่ปวช.ปี1แล้ว ได้เป็นบัดดี้ตอนรับน้องกัน ตอนนั้นกูก็งี้แหละทำหน้าเรียบๆใครทักมาก็พูดแบบตัดบทสนทนาเพราะขี้เกียจคุย มีแต่ไอ้หยานี่แหละที่กูพยายามพูดตัดบทยังไงแมร่งต่อได้ตลอด สุดท้ายก็มาเป็นเพื่อนรักกัน เห็นหมดไส้หมดพุงกันละ ไม่มีอะไรต้องปิดบัง5555 หยามันขี้เล่นนะจนบางที่เล่นเกิน มันแปลกนิดหน่อยตรงที่ไม่ค่อยคิดอะไรมาก บางครั้งที่กูหลุดพูดอะไรแรงๆไปมันก็จะเล่นกลับมาเหมือนไม่คิดอะไร แต่ลึกๆกูว่ามันคิดอยู่แหละ สุดท้ายก็ขอโทษกันไป ถ้ามันคึกนะมันชอบคึกแบบเยอะเกินจนกูต้องปรามมันบ่อยๆว่าอย่าเล่นให้มากนักโตๆกันแล้ว
"คิดถึงน้องญี่ปุ่นอ่ะเด้"
"เอ่อ"
"ว้ายๆปากตรงกับใจละเพื่อนกู"
"แล้วมึงอยากปากตรงกับตีนกูไหมหละ" ตีหน้าเรียบๆแล้วมองหน้ามัน หยามันเม้มปากก่อนที่จะเอามือขึ้นมาทำท่ารูดซิป เรื่องเล่นหูเล่นตานี้ที่1 -*-
อยากเจอไอ้น่ารักเว้ยยย ที่เซเว่นก็ไม่เจอมันเลย เงาเพื่อนมันคนนั้นก็ไม่เห็น กูก็นะ จะจีบเค้าเบอร์ยังไม่มี ช่องทางติดต่อก็ไม่รู้ซักอย่าง เคยถามเบอร์จากเฮียหนึ่งแต่เฮียแกไม่ให้ ขนาดไลน์ยังหวง นี่มันน้องหรือลูกวะเนี่ย ถามอะไรเกี่ยวกับไอ่ปุ่นก็ไม่บอกๆตลอด
"ผิงๆกูมีไรจะบอก" หยามันทำมือกวักๆให้เข้าไปใกล้ สงสัยคงเป็นเรื่องสำคัญจริงเลยต้องพูดกับเบาๆ
"หือ?"กูยื้นหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าไอ้หยา รอฟังว่ามันจะพูดอะไร
"เดี๋ยวนี้ที่ญี่ปุ่นแผ่นดินไหวบ่อยนะเว้ย ระวังตัวด้วย" มันเอามือป้องปากแล้วกระซิบหูกูเบาๆแบบว่าเป็นท็อปซีเคร็ดระดับโลก
-*-
"เพื่ออะไรวะหยา" ชักหน้ากลับแล้วมองมันตรงๆ กูอยู่กับมันมาได้ไงวะ!! อยากจะเอาหัวโขกโต๊ะตาย มองคนตรงหน้าเอือมๆ ยังมาหัวเราะอีกไอ้ห่า อย่างกับคนบ้า
.
.
.
.
.
กูเป็นคนที่รออะไรนานๆไม่ได้ โดยเฉพาะสิ่งที่สนใจอยู่ยิ่งรอไม่ได้เข้าไปใหญ่ ถ้าบอกว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนคุณมึงต้องหาว่ากูบ้าไปแล้วแน่ๆ
กูอยู่หน้าบ้านไอ่ปุ่น
เห้อ! เข้าใจที่เค้าบอกว่าไม่เห็นหน้าแต่ได้เห็นแค่หลังคาบ้านก็พอก็ตอนนี้แหละ นั่งอยู่บนมอไซข้างๆประตูรั้วมองขึ้นไปตรงหน้าต่างห้องไอ้น่ารัก ไฟมืดสนิทไม่รู้ว่ากลับมาแล้วรึหลับอยู่ แต่ได้ข้าวว่าเดี๋ยวนี้กลับบ้านดึกเพราะกิจกรรม เจอกันครั้งหน้าต้องขอเบอร์มาให้ได้ ไม่เจอหน้าแต่ได้ยินเสียงก็ยังดี
นั่งเหม่อซักพักก็มีแสงไฟรถสาดมาโดนหน้าทำให้ต้องเบือนหน้าหนีแล้วหันกลับมามองรถที่จอดตรงหน้าประตูรั้วอีกครั้ง มองได้ไม่นานก็มีร่างที่ทำให้กูเพ้อหาหลายวันเปิดประตูลงมา เหมือนฟ้าจะยังเห็นใจกูอยู่เลยทำให้วันนี้ได้เจอมัน กลับดึกจริ้ง มือก็หอบหิ้วของพะรุงพะรังอีกแล้ว ไอ้น่ารักมันล่ำลากับคนที่มาส่งแล้วรอให้รถขับออกไปก่อนจะเดินไปที่ประตูรั้วแต่ก็ต้องชะงักเมื่อกูเปิดไฟมอไซค์ส่องหน้า
"กลับบ้านดึก"
"..มาทำไม?" มันถามแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม "แสบตา!"
หัวเราะเบาๆก่อนจะดึงกุญแจออกแล้วเดินตรงไปหา
"อยากเห็นหน้าไม่ได้รึไง"
"เห็นแล้วก็ไปดิ" มันว่าแต่ยังคงทำหน้าน่าหมั่นไส้อยู่ดี หมั่นเขี้ยวเว้ยยยย
"เห็นไม่ชัด ดูใกล้ๆได้ป่ะ" ไม่รอให้มันตอบอะไร ยื้นหน้าแบบเสนอตัวไปหาใบหน้าน่ารักนั้นใกล้ๆ มันผงะถอยหนีก่อนจะเอามือดันหน้ากูออก มือนิ่มชิบ! ถือว่าคุ้มหละวะที่มาวันนี้ ไม่คิดจะได้เจอแต่ดันเจอซะงั้นแถมยังโดนมือนุ่มจับหน้าอีก บอกเลยกูฟิน5555
"ถามว่ามาทำไมไงเล่า!"
"ให้" ล้วงเอาจูปาจุ๊บในเป๋ากางเกงขึ้นมาให้ ติดมาด้วยพอดีเลยเอาให้ซะเลย ไอ้น่ารักมันทำหน้างงก่อนที่จะเอามือทั้งสองไปไขว้ไว้ด้านหลัง ไอ้เด็กนี่ ถ้าเป็นคนอื่นกูทุบจมดินไปละ
เหลือบตาไปมองข้าวของที่มันเอาพิงประตูรั้วไว้แล้วกลับมามองทางเดิม ให้มันได้งี้ดิ ยื้นให้จนปวดมือก็ยังไม่รับไป ไอ้น่ารักมันก้มหน้าเอาเท้าเขี่ยดินเล่นไปมาก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือมารับจูปาจู๊บจากมือกู มีการเอียงคอนิดหนึ่งแล้วเหลือบตามองด้วยนะ
น่ารักหวะ!!
รับไปตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง อันนี้ไปเค้นจากพี่มันเลยนะว่าไอ้ปุ่นมันชอบกินขนมอะไร
"ทำไมกลับดึก"
"ไม่เห็นของรึไง"
"เห็น แต่อยากถาม" ยักคิ้วกวนตีนมัน ไอ้น่ารักทำหน้าบึ้งแล้วพูดเบาๆว่าไปจัดงานโรงเรียนอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ กูรู้สึกดีหวะ มายืนคุยกันหน้าบ้านท่ามกลางฝูงยุง
"หัวเราะอะไร"
"เปล่า"
"ยิ้มอะไรเล่า!"
"ก็เปล่า"
ไอ้ปุ่นมันยืนกัดฟัดกรอดๆสงสัยคงอารมณ์เสียที่ถูกกวนตีน
"จะเข้าบ้านแล้ว ยุงกัด!"
"เดี๋ยว" รู้สึกเหตุการณ์นี้คุ้นๆนะ ที่จับแขนไว้ไม่ให้ไปเนี่ย
"จิ๊ อะไรอีกหละ" หันมาทำตาเขียวหน้าบึ้งใส่ ถ้าเป็นคนอื่นคงรู้สึกเสียเซ้ลไปตั้งนานแล้ว แต่นี้ใคร ไอ่ผิงนะเว้ย! 555
"ขอเบอร์หน่อย"
ไอ้น่ารักมันทำหน้าตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานในเวลาถัดไป ฮั่นแน่ เริ่มตกหลุมรักกูแล้วอะดิ
"ไม่ให้โว้ยยย!!"
ปึ้ก!!
"โอ้ยย!"
ไอ้เด็กเวรรรร มึงเหยียบเท้ากรูวววว โคตรเจ็บสัด อย่าคิดว่ามึงเหยียบเท้าแล้วกูจะปล่อยมือนะ จับแรงกว่าเดิมอีก
"ปล่อยเว้ยย ไอ้โรคจิตตต!!" ดิ้นเข้าไปเชื่อเหอะยังไงก็ไม่หลุด ไม่หลุดจากใจพี่อ่ะนะ เอริ้ก
"หนอย แสบนักนะไอ้เด็กเวร" ส่งเสียงขู่ไปเผื่อว่าจะหยุดดิ้นแต่เปล่าเลย กลับดิ้นและแหกปากหนักกว่าเก่าอีก
"อย่าแหกปากดิเว้ย เห้ย เงียบๆดึกแล้ว รบกวนคนอื่นเค้า"
"ปล่อยยยย ช่วยด้วยยย ไอ้บ้ากามนี้มันจะทำร้าย!!" วุ้ย ทำยังไงไอ้เด็กนี่ก็ไม่ยอมเงียบ กูเลยเอามือข้างหนึ่งจับต้นคอด้านหลัง ส่วนอีกข้างก็อุดปากมันไว้
"อ่อย อ่อยยย!!! อื้ออ!!" ไอ้น่ารักมันร้องคำรามอู้อี้ในคอ มือทั้งสองข้างก็พยายามที่จะแงะมือกูออก
"จะเงียบยัง หึ้! เงียบยัง"
"อ่อยยย อือ อิ้ออออ!!" ท่าทางจะไม่ยอมสงบง่ายๆ กูเลยใช้ไม้ตายสุดท้ายโดยการเอาตัวไปอยู่ด้านหลังมันแต่มือยังไม่หลุดจากปาก เหมือนกอดกลายๆเลยอะ กูฟินนน
"เงียบยัง หา จะเงียบรึยัง"
ง้ำ!
"โอ้ยยยย ไอ้ปุ่นน!"
ไอ้น่ารักมันกัดเนื้อตรงฝามือข้างที่ปิดปากเต็มแรง ไม่รู้ทำอิท่าไหนถึงสามารถกัดได้ แต่อย่างที่รู้คือ มือกูไม่หลุดหรอกเว้ย แต่โครตรเจ็บ แสบนักนะมึง ทำไมแค่ขอเบอร์มันถึงยากเย็นขนาดนี้วะ โครตเหนื่อย!
"อยู่นิ่งๆดิว้ะ ดิ้นอีกกูจูบมึงแน่!"
ร่างข้างหน้าถึงกับชะงักก่อนจะดิ้นต่อเหมือนเดิม โอ้ยยยย นี่มึงไม่ได้กลัวคำขู่กูเลยใช่ไหม แรงนี้เยอะจริง ไม่เหนื่อยบ้างรึไงวะ กูยังเหนื่อยใจจะขาด
"ไม่เชื่อเดียวจัดให้" พูดเสร็จก็ก้มหน้าไปหอมแก้มมันฟอดใหญ่ คนในอ้อมแขนถึงกับหันมาทำหน้าตาตกใจ กูเลยยักคิ้วไปให้ โธ่ พี่ผิงไม่เคยพูดล้อเล่นอยู่แล้ว พูดจริงทำจริงโว้ยเดี๋ยวจะหาว่าดีแต่ปาก แต่หน้าใกล้ไปป้ะ เดี๋ยวกูห้ามใจไม่ไหมแล้วจะยุ่ง
"หยุดดิ้นสักที ถ้าเอามือออกห้ามเสียงดังโอเคป่ะ" มันพยักหน้าหน่อยๆกูเลยค่อยๆเอามือที่อุดปากออก พอเป็นอิสระนี้ยืนนิ่งเลยนะที่เมื่อกี้ดิ้นจัง
"ต้องให้ขู่"
"ก็ไม่ชอบให้คนสั่งนี่!" เงียบได้ไม่นานจริงๆไอ่นี่ มือก็ถูแก้มตัวเองแรงๆไปมา นี่่กูน่ารังเกียจขนาดนั้นเลย?
"ขอเบอร์หน่อย เร็วๆ ไม่งั้นก็ยืนอยู่ตรงนี้ยันเช้าอะ"
"...ทำไมไม่ไปถามพี่หนึ่งเล่า!"
"ก็อยากได้จากเจ้าตัว" แหลไปงั้นแหละ ที่จริงคือเฮียแกไม่ยอมบอกมากกว่า
"เร็ว ยืนจนขาแข็งแล้วเนี่ย"
ไอ้น่ารักมันยุกยิกๆนิดหนึ่งก่อนจะล้วงมือถือตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"อ่าว นี่จะขอเบอร์กูด้วยหรอเนี่ย" พูดแซวมันแล้วรีบดึงมือถือออกมาจากมือคนตรงหน้าเพราะดูจากสีหน้าหลังจากพูดประโยคเมื่อกี้จบเหมือนมันจะชักมือถือกลับยังไงไม่รู้555
ติ้ดๆๆ
จัดการยิงเข้ามือถือกูเรียบร้อยแถมบริการเมมชื่อให้ด้วย เอาเป็น
'พี่ผิง<3' ละกัน5555 เมมชื่อเสร็จจัดการส่งมือถือคืนเจ้าตัวที่กอดอกหน้าบึ้งอยู่ มันกระชากมือถือจากมือถือกูไปแล้วเอาไปกดยิ๊กๆ ได้แต่มองยิ้มๆ ได้เบอร์มาแล้วโว้ยยยยย ไม่ไกลเกินเอื้อมครับอย่างนี้
"จะยืนอยู่งี้? ไม่เข้าบ้าน?"
"เหอะ! ไอ่บ้าาาา!!" ไอ้น่ารักหันไปหยิบถุงข้าวของที่อิงประตูรั้วอยู่ก่อนจะวิ่งเข้าประตู มีการวิ่งแล้วเซเล็กน้อยด้วยนะ 555
หลับสบายละกูงานนี้
.
.
.
.
.
.
ฝันดีว่าที่แฟนกู<3'
นั่นคือข้อความที่กูส่งไปหลังจากขี่รถถึงบ้าน ทำไมมองอะไรมันก็มีความสุขหมดเลยว้ะ
คนมีความรักก็งี้แหละ เขินวะ คิดเองเขินเองซะงั้นกู
--------------------------------------------
กลับไปแก้คำผิดที่มีเยอะมากในตอนก่อนๆ หวังว่าตอนนี้จะไม่มีนะ :เฮ้อ:
:hao5: :hao5:
-
ญี่ปุ่นเป็นคนมีฟอร์มนะ :m20:
-
โอ๊ยยยย ตายๆๆๆๆ
น้องแม่งน่ารักอ่ะ
:-[
เหมือนจะไม่ยอมนะ สุดท้ายก็ยอมตลอดอ่ะ แอบคิดอะไรกับพี่ผิงป่ะเนี่ย คริคริ
-
ตอนที่4
"ไอ้ผิงมันยิ้มอะไรคนเดียววะ"
"มันกำลังอยากไปต่างประเทศ" หยามันหันไปพูดกับไอ้ภีแล้วหัวเราะ ไอ้นี่ก็แมร่งชอบพูดแบบสองแง่สองง่ามให้คิดเองเออเองตลอด
"ไปฟังมัน ไอ้หยามันเต็มซะเมื่อไหร่" อันนี้ไอ้สนพูด อย่างงงว่าทั้ง2คือใคร เพื่อนกูหมดนั่นแหละแต่เรียนคนละภาคเลยไม่ค่อยออก
"พูดงี้ดูถูกกูมากไอ้สน ไม่เชื่อมึงถามผิงเลยว่าอยากไปต่างประเทศจริงป่าว" ไอ้ภีกับไอ้สนส่ายหน้าเอือมๆก่อนจะหันมามองที่กูเป็นตาเดียว
"กูไม่เคยคุยกับหยามันรู้เรื่องเลยหวะ มึงอยากไปต่างประเทศอ่อ?"
กูไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มแล้วยักคิ้วไปให้แทน
"เฮ้ย! เอาจริง หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ!?" ที่มันสองคนทำหน้าไม่ค่อยเชื่ออาจเป็นเพราะว่ามันรู้ว่านิสัยกูว่าเป็นไงมั้ง ซึ่งไม่มีทางเด็ดขาดที่จะอยากไปต่างประเทศ แต่ไอ้ต่างประเทศนี้มันคนละอย่างกันเว้ย555 กูอยากไปใจจะขาดดดด
"โว้ยยย กูเลิกงงละว่ามึงอยู่กับไอ้หยาได้ไง คุยอะไรด้วยแมร่งปวดหัว" ไอ้ภีมันร้องโวยวายแล้วเอาหน้าฟุบกันโต๊ะประมาณว่ากูไม่คุยกับพวกมึงแล้ว
"แล้วมึงอยากไปประเทศไหนวะ"ไอ้สนยังไม่เลิกล้มความพยายามที่จะถามต่อ มันไม่เหมือนไอ้คนที่เอาหน้าฟุบกับโต๊ะตรงที่ว่าใจเย็นกว่านิดหนึ่ง
"หน้าอย่างนี้ก็ต้องไปญี่ปุ่นสิฮ้าา" เห้ยอย่าคิดว่าเป็นเสียงกูนะเว้ย เสียงไอ้หยาเหอะ เชี่ยจริงไรจริง ไอ้สนมันทำหน้าเอือมเอือมแล้วหันมาประมาณว่าจริงหรอ กูก็พยักหน้ากวนตีนๆส่งไปให้
"ได้ข่าวว่ามึงไม่ได้ชอบญี่ปุ่นนี่หว่า"
"ก็ตอนนี้กูชอบ"
"ฮี้วววววว"
"มึงจะฮี้วทำพ่องอะไรหาหยา!!"
"อ่าว ก็ผิงมันสารภาพรักเลยนะเว้ย มึงฟังมันพูดดิ" ไอ้สนหันมามองหน้ากูงงๆก่อนจะเอามือนวดขมับตัวเอง
"กูยอม กูเสวนากับมึง2คนไม่รู้เรื่องจริงๆหวะ ยิ่งคุยยิ่งเหมือนกูไม่ได้พูดภาษามนุษย์ พวกมึงแมร่งพูดเชี่ยไรไม่รู้กูงง อ่านปากกูนี่ กู งง โอเค้! เพราะฉะนั้นช่วยพูดให้เคลีร์ยด้วย!"
พูดจบไอ่ภีก็เหงยหน้าขึ้นมาเพื่อต้องการความกระจ่างด้วยอีกคน
"กูไม่เอามึงหยา ไอ้ผิงมึงอ่ะพูด" ไอ้หยากำลังจะอ้าปากแต่ถูกไอ้ภีห้ามไว้แล้วหันมาคาดคั้นคำตอบจากกูแทน ที่จริงก็ไม่ได้จะปิดบังอะไรนะ ตอนแรกไม่ถามไงเลยไม่ได้บอกอะไร แต่นี้ถามมาแล้วกูก็ไม่ไงอ่ะ บอกก็บอกสิวะ เอาแบบเนื้อๆย่อๆไม่เอาน้ำ(ที่จริงกูไม่อยากเล่าตอนน้ำๆเพราะกูอยากเก็บไว้ฟินคนเดียว555)
"มึงเอาจริง เชี่ยผิง?"
"หน้ากูดูเหยาะแหยะขนาดนั้นเลย?"
"เอ่อ!!" สองเสียงบนโต๊ะประสานขึ้นมาพร้องกัน นี้กูดูเล่นๆขนาดนั้นเลย เพื่อนสนิทยังคิดอย่างนี้แล้วไอ้น่ารักมันจะคิดยังไงวะ
"กูจริงจังเว้ยคนเนี้ย"
"คือกูพูดได้ยัง"หยามันยกมือขึ้นเหมือนขออนุญาต
"มึงเงียบไปไอ้หยา พูดไปกูไม่อยากจะเชื่อ หน้าอย่างมึงเนี่ยนะคิดจริงจัง แถมยังเป็นผู้ชายอีก ถ้าน้องมันชอบมึงขึ้นมาจริงกูหละสงสาร"
"นั้นเรื่องของมึง จริงไม่จริงก็รอดู"
"เอ่ออออ กูจะรอดู"
"อยากเห็นหน้าหวะ"อันนี้ไอ้ภีที่เงียบมานานพูดขึ้นแล้วเอี้ยวหน้าไปดูนาฬิกาบนข้อมือไอ้สนว่ากี่โมงแล้ว รู้สึกว่าจะต้องไปรับน้องที่โรงเรียนอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ กูก็เคยเจอสองสามครั้ง หน้าคล้ายๆกันแต่หน้าน้องมันเข้มกว่านิดหน่อย หันไปดูไอ้หยาว่ามันทำอะไรอยู่ เงียบผิดปกติ
สัด นั่งหน้าบึ้งอยู่เว้ย ทำอย่างกับโกรธใครมาสิบชาติ อดที่จะถามไม่ได้ว่าเป็นอะไร
“ พวกมึงแมร่ง ไม่สนใจกู ” เอ่อ เอากับมันสิ ไอ่สองคนที่เหลือหันไปมองหน้ากันอย่างงงๆ
“ พวกมึงห้ามเรียกกูว่า หยา หรือ ไอ้หยาเด็ดขาด! ”
“ เห้ย ทำไมวะ ” รึมันโกรธจนจะตัดเพื่อนกันเลย? ความคิดยิ่งแปลกๆอยู่ กูหละเดาไม่ถูกว่าจะทำอะไร แต่เรื่องแค่นี้มันไม่น่าจะเก็บเอาไปคิดเล็กคิดน้อย
“ มึงต้องเรียกกูว่า อะ อะ อะ ไอ ไอ้ หยา อะ อะ อะ ไอ ไอ้หยา อะ อา ”
-*- สีหน้ากูทั้งสามคนบนโต๊ะ
อะ อะ อะ ไอ ไอ้หยา!!!!!!!!!!!!!!!!
และทุกคนก็ต่างหันไปทำภารกิจของตัวเองปล่อยให้อะ อะ อะ ไอ ไอ้ หยา บ้าอยู่คนเดียว ไอ้ภีกับสนคุยเรื่องเกมห่าไรไม่รู้ ส่วนกูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เอ่อพูดถึงโทรศัพท์ ตั้งแต่กูส่งข้อความไปวันนั้นก็ไม่ได้ส่งอีกเลย โทรก็ไม่ได้โทร กูไม่รู้จะเริ่มยังไงนี่หว่า อยู่ดีดีจะให้โทรไปเงี้ยหรอ กูว่ามันแปลกๆหวะ แล้วนี่มันก็ทิ้งช่วงห่างมานานแล้วด้วย
ไลน์....
สัด! มีเบอร์ก็เอดไลน์ได้นี่หว่า ทำไมกูโง่อย่างนี้วะ คิดได้ดังนั้นเลยกดเข้าไปในแอปพิเคชั่นที่พื้นหลังเป็นสีเขียวทันที คือกูไม่ค่อยเล่นไง ส่วนมากกูจะเอาไว้เล่นเกมมากกว่า เกมเต็มเครื่องอะ
นี่ไงเจอแล้ว รูปแทนตัวน่ารักสัด เหี้ยยยย กูมาเห็นงี้โคตรอยากเจอหน้ามัน ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ
ผิง: อยู่ไหน
เชี่ย!กูพิมอะไรที่มันดูดีกว่านี้ไม่ได้รึไง ทักอย่างกะจะไปทวงหนี้ รอซักพักมันก็ขึ้นว่าอ่านแล้วแต่ไม่ยักจะตอบ กูเลยไม่รู้จะส่งอะไรไปดี
เอ่อ ให้มันได้งี้ดิ คุยกันคนอื่นก็ได้วะ
ติ้ง~
ญี่ปุ่น: อยู่บ้าน
ยิ้มทันทีเมื่อเห็นข้อความตอบกลับมา เหอะกว่าจะตอบ
ผิง: อยากเจอ
ญี่ปุ่น :เริ่องดิ
ผิง: โทรไปรับด้วย
ญี่ปุ่น: แล้วแต่อารมณ์
ผิง: พรุ่งนี้จะมาอู่ป่ะ
ญี่ปุ่น :ไม่บอก
รู้สึกว่าคุยกันอย่างนี้จะไม่ได้เรื่องอะไรเลย เสียงก็ไม่ได้ยิน หน้าก็ไม่เห็น แถมยังไม่รู้อีกว่าอีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงอย่างไรกูเลยเลิกคุย คิดถึงเว้ยยยยยย อาการหนักละกู
กูไหว้ละ ขอให้พรุ่งนี้มันมาอู่เหอะ
.
.
.
.
.
"เฮีย วันนี้น้องเฮียมาป่ะ"
"โว้ะ มึงถามกูเป็นรอบที่สามละ กูบอกไม่รู้เว้ยๆ ไอ่นี้"
ก็กูอยากเจอนี่หว่า เมื่อวานก็ไม่มา ถ้าวันนี้ไม่มาอีกกูขาดใจตายแน่
"นั่นไง ใส่ชุดนร.เดินมานู้นละ" หันไปมองตามทางที่อีกฝ่ายพยักหน้าไปหา ไอ้น่ารักจริงด้วย! วันนี้สะพายแต่เป้ ไม่หอบของพะรุงพะรัง ไม่ได้เจอแค่นี้ทำไมมันน่ารักขึ้นเป็นกองเลยวะ
"หึ มองจะทะลุอีกละ มึงนี้น้า"
"เฮีย อย่าเพิ่งบอกว่าผมมาแล้ว จะไปแอบมัน" อยู่ดีดีก็อยากรู้ว่าถ้ามันมาแล้วไม่เห็นกูมันจะเป็นยังไง รึมันจะไม่สนเลย
"เอ้า อยากเจอหน้าเค้าแล้วยังจะแอบอีก"
"น่าเฮีย ตามนี้นะ" ว่าแล้วรีบวิ่งไปแอบอีกห้องหนึ่งแต่สามารถมองมาตรงที่เมื่อกี้ได้อยู่ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องมาทำอะไรปัญญาอ่อนอย่างนี้ด้วยแต่รู้สึกตื่นเต้น มันจะถามหากูไหมวะ
"พี่หนึ่งสวัสดีครับ" เสียงไอ้น่ารักลอดเข้ามา อยากจะโผล่หน้าออกไปดูแต่กลัวมันเห็น
"ทำไมวันนี้กลับเร็ว"
"ก็ทำงานเสร็จแล้ว หิวมากๆๆ" แหมะ ที่งี้หละทำเสียงอ้อน
"ในครัวมีอะไรบ้างอ่ะ”
"มีโรตีอยู่อัน ไอ้ผิ....อ้อ กูซื้อมาเมื่อกี้ กินได้ๆ"
ถือว่าแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าได้ดี แต่เฮียลืมอะไรไปรึเปล่า กูแอบอยู่ในครัวะเว้ย! เชี่ยแล้วไง กูมองซ้ายมองขวาหาที่แอบ อนาถตัวเองวุ้ย ทำไมกูต้องมาทำอะไรทุเรศๆอย่างนี้ด้วยแต่แอบตื่นเต้น 555 ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามากูเลยพยายามทำตัวเองให้ลีบติดกับที่ซ่อนให้มากที่สุด
"อยู่ไหนอ่ะพี่" ไอ้น่ารักเข้ามาในครัวยังไม่ทันมองซ้ายมองขวาหาของก็ตะโกนถามพี่มันซะละจะได้เรื่องไหมเนี่ย
"ใส่ถุงอยู่บนโต๊ะอ่ะ กูคุยกับลูกค้าอยู่ หาๆดูเอง"
"ไหนว้ะ" ได้ยินไอ้น่ารักบ่นเบาๆ แน่จริงมึงตะโกนให้พี่มึงได้ยินดิ เห็นไอ้น่ารักมันค้นนู้นค้นนี่บนโต๊ะแล้วกูหละสะใจจริง หาทั้งครัวก็ไม่เจอหรอก กูหยิบติดมือมาด้วย555 แค่แกล้งเล็กๆน้อยๆกูก็มีความสุขละ มองมันซักพักก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่งไป
ผิง: ทำอะไรอยู่
คนในครัวขมวดคิ้วแล้วหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยๆออกมา เห้ยยิ้มไรอะ อย่าบอกนะว่ายิ้มที่เห็นข้อความกูที่ส่งไป เอาละเว้ยไอ้ผิง
ญี่ปุ่น: ยุ่งไรด้วย
แหมะ ทำไมสีหน้ากับข้อความมันไม่ตรงกันอย่างนี้หละ ไม่ต้องห่วงว่าโทรศัพท์กูจะมีเสียง กูเปิดระบบสั่น
ผิง: อยากเจอ
ไอ้น่ารักมันขมวดคิ้วก่อนที่จะเบะปาก
ญี่ปุ่น: เสือกไม่มาเอง
นั่นไง! แสดงว่ามันสังเกตว่ากูไม่ได้อยู่หน้าอู่ มันจะมองหาไหมน้า ยิ่งคิดยิ่งฟิน55
ผิง: โรตีอยู่ไหนน้าา
ไอ้น่ารักมันทำหน้าตกใจก่อนที่จะมองซ้ายมองขวาแล้ววิ่งออกประตูไป สงสัยจะไปดูหน้าอู่ กูใช้จังหวะนี้ออกมาจากที่ซ่อนตัวไม่ลืมที่จะเอาโรตีไปวางไว้ที่โต๊ะอย่างเดิมแล้ววิ่งออกประตูหลังไปเพราะได้ยินเสียงไอ้น่ารักดังแว่วๆมา กร๊าก สนุกจริงวุ้ย เดินอ้อมจากหลังอู่มาที่ด้านหน้า สังเกตดีแล้วไม่มีวี่แววของไอ้ปุ่นกับเฮียหนึ่งเลยเดินเข้ามานั่งด้านในอย่างอาดๆ 555ไอ้เด็กซ่อมรถหน้าอู่มันหันมามองกันงงๆว่ากูไปไหนมา
"จริงๆนะพี่หนึ่ง เมื่อกี้ตรงนี้ไม่มีโรตีจริงๆนะ"
"มึงมันตาไม่ดี ก็กูเอามาวางตรงนี้มันจะไม่อยู่ตรงนี้ได้ไง"
"ปุ่นไม่ได้โกหก!"
"เอ่อๆไม่โกหกก็ไม่โกหก" กูนั่งหัวเราะในใจเมื่อได้ยินบทสนทนาในครัวดังแว่วเข้ามา ไอ้ปุ่นแมร่งไม่ยอมใครจริงๆ ซักพักทั้งสองก็เดินออกมา ไอ้น่ารักมันทำหน้าประหลาดๆเมื่อเห็นกู 55ตลกชิบ ยักคิ้วไปให้อย่างกวนๆ
"อ้าวไอ้ผิงเพิ่งมาหรอวะ เมื้อกี้ไอ่ปุ่นมองหาให้ว่อน"
"ไม่ได้มองหา!"
เฮียหันมาพยักหน้าให้แบบรู้กัน มันมองหากูจริงดิ ดีใจหวะ
"คิดถึงก็ไม่บอก" หันไปยิ้มยียวนให้มัน
"โว้ะ มึงนี่นะ ม่อน้องกูเอาๆ แล้วนี้คือเลิกงานแล้ว?"
"ตามนั้น” ทำมาตั้งแต่เช้าขอพักบ้างอะไรบ้างแล้วอีกอย่่างคืออยากอยู่กับไอ้น่ารักมากกว่า หันไปมองหน้าไอ้ปุ่นมันทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้ว่ากูมาทำงานตั้งแต่เช้าแล้วนี่หว่า เพิ่งรู้ตัวอะดิว่าถูกหลอก
"แล้ววันนี้กลับกี่โมง" เฮียหันไปลูบหัวน้องมัน กูอยากลูบบ้างงงง ขอแบบลูบทั้งตัวอ่ะ ติดเรทอีกละ
"พี่กลับตอนไหนปุ่นก็กลับตอนนั้นแหละ"
"ดึกนะ"
"อื้ม" ไอ้น่ารักมันพยักหน้าอ้อนเฮียหนึ่ง ทำไมกูดูแล้วมันหมั่นไส้จนต้องเบื้อนหน้าหนีอย่างนี้วะ กูมองไอ้น่ารักแบบไม่ละสายตาจะไม่ให้มองได้ไง มันทำจนชินแล้ว เจอกี่ทีก็มองงี้ตลอด ยิ้มให้ร่างบางแล้วกวักมือเรียกให้เดินมาหา มันเบะปากแล้วส่ายหัว รู้สึกเฮียหนึ่งจะเข้าไปทำอาหารให้น้องตัวเองกิน มาแล้วก็เป็นภาระเลยนะมึง แต่ถ้าเป็นภาระของกูกูเต็มใจหวะ555
"มานี่หน่อย"
"ไม่!"
กูลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปล็อกตัวไอ้น่ารักทันทีเพราะมันทำท่าจะวิ่งหนี
"ร้องดิ เดี๋ยวจูบโชว์" กระซิบที่ข้างหูเบาๆ กูว่าที่ผ่านมากูเนิบๆเกินไปละ ไอ้น่ารักมันดิ้นๆแต่ก็ไม่ได้แหกปากอะไร มีแต่เสียงจิ้จ้ะในคอแค่นั้น จัดการลากมันมานั่งบนโซฟาซึ่งเป็นไปอย่างยากลำบาก แรงเยอะชิบ ให้มันนั่งข้างๆนะแต่ต้องเอามือรวบเอวไว้เดี๋ยวดิ้นหนี ที่จริงอยากจะเอานั่งตักใจจะขาดแต่เดี๋ยวเด็กมันตื่น55
"พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง"
"เรื่องของกู" มันพยายามแงะมือที่โอบเอวอยู่ออก ฤทธิ์เยอะนักนะมึง
"4โมงรอหน้าโรงเรียน ไม่เจอมีเฮ" ต่อปากต่อคำไปคงไม่ได้เรื่องอะไรพูดเองเออเองอย่างนี้แหละดีแล้ว มันไม่ตอบอะไรแต่เริ่มดิ้นอีกครั้ง อยู่นิ่งๆไม่เป็นรึไง แค่จับเอวแค่นี้เอง เอวไอ้หยากูยังเคยจับ มันยังไม่ว่าอะไรเลย
"กูแทบบ้าเพราะมึงรู้ไหม"หันไปพูดกับมันเสียงไม่ดังมากแค่พอให้ได้ยินกัน2คน ไอ้ปุ่นถึงหับหยุดดิ้นแล้วก้มหน้านิ่ง กูก็ไม่อยากหลงตัวเองนะว่ามันเขิน แต่อาการฟ้อง กูเจองี้มาเยอะละแต่ไม่มีใครทำได้น่ารักเท่าไอ้ปุ่นแค่นั้นเอง ไม่ค่อยจะหลงเลย
"ปุ่น ข้าวเสร็จแล้ว.......ไอ่ผิง!แมร่งเผลอไม่ได้นะมึง น้องกูสัด" เฮียหนึ่งที่โผล่แค่หน้ามาเมื่อกี้บัดนี้ได้เดินมากระชากแขนคนข้างๆกูขึ้นมาให้มาอยู่หลังตัวเอง
"น้องเฮียสมยอมเองนะ"กูว่าแบบเล่นๆไปแต่เหมือนไม่มีใครเล่นด้วย อ่าวกูผิดอะไรอีกหละ
"ปุ่นไปกินข้าวในครัวไป" ไอ้น่ารักมันวิ่งไปในครัวตามที่พี่มันบอก
"เครียดไรเนี่ยเฮีย"
"มึงแมร่ง กูไม่รู้จะพูดไงแล้วหวะ" เฮียหนึ่งเดินมานั่งตรงข้ามสีหน้าไม่สบอารมณ์
"กูบอกแล้วไงน้องกูมันไม่เหมือนเด็กมึงที่ผ่านมาที่จะมาแป๊ปๆแมร่งจูนติด สปาร์คเข้าห้อง แล้วเมื่อกี้ใกล้ไปป่ะ จะสิงน้องกูรึไง"
"มันก็ไม่ได้ว่าไรหนิ" ยังจะแถอีก แถถลอกมากอ่ะ ที่มันไม่โวยวายอะไรมากไม่ใช่เพราะกูขู่รึไง
"ถ้ามึงจะทำอะไรมันจริง ตัวแค่นั้นมันจะไปสู้แรงควายอย่างมึงได้รึไง" กูเงียบไม่เถียงอะไรไป ก็ไม่รู้นี่หว่าว่าต้องทำยังไง อยู่ดีดีต้องไปคุยอะไรก่อนบ้าง คนมันไม่เคยนี่เหอะ
"พรุ่งนี้เฮียจะไปดูบอลป่ะ"
"เปลี่ยนเรื่องนะไอ่ห่า"
"เปล่า จะพาปุ่นไป" พรุ่งนี้นัดสำคัญด้วยเป็นแข่งของจังหวัดกูกับอีกจังหวัดหนึ่ง
"ไม่" ชักสีหน้าใส่คนฝั่งตรงข้ามเล็กน้อย ไหนตอนแรกก็ไม่ได้ขัดขวางอะไรแต่ทำไมตอนนี้ต้องมาต่อต้านด้วยวะ
"ทำหน้า เดี๋ยวกูไปรับน้องกูมาดูเอง มึงก็ไปกับก๊กมึงนู้น"
"เฮียอ่าาา" หวงน้องวุ้ย
"ไม่มีแต่ เดี๋ยวก็ได้เจอกัน รึมีงจะไม่เจอกูจะได้ไปนั่งที่อื่น"
จำใจพยักหน้าไป เอาวะ ดีกว่าไม่ได้เจอ เฮียหนึ่งก็มาเตือนแค่นั้นนอกจากนั้นเฮียก็ปล่อยให้กูคุยกับไอ้น่ารักปกติไม่ได้ว่าหรือขัดอะไร คืนนั้นกูโทรหามันด้วย กว่าจะรับเอาซะใจแป้ว เสียงในโทรศัพท์ก็คล้ายๆตัวจริงนั่นแหละ ยิ่งคุยยิ่งอยากเห็นหน้าจนอดใจรอให้ถึงเย็นวันพรุ่งนี้แทบไม่ไหว
กูท่าจะเป็นเอามาก มากจริงๆนะเว้ย แมร่งงงงงงงงงงงงงงง
-------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :hao7:
เอามาลงอีกแล้วววว ไม่มีอะไรทำ55555555
คุณMaytbb : เดาถูกอ่าาาาาาาาาาาาาาาาา ปุ่นเป็นคนฟอร์มจัดมากกกกกก 55555
o18 o18
-
ฟอร์มเยอะจริงๆด้วย มีการแอบยิ้ม
ปุ่นน่ารักวุ้ย! :hao6:
-
หนูปุ่นน่ารักจริงๆอ่าาาา
:-[
-
จีบเร็วสุดๆ ปุ่นมันกลัวพอดี
-
ปุ่นน่ารักอ่ะ ผิงก็ชอบแกล้งเขาจัง :mew3:
-
ตอนที่5
"เอาๆ ชะเง้อขอหาเข้าไป เดี๋ยวน้องมันมามึงก็เห็นเองละน่า" บอลแข่งหกโมงเย็นตอนนี้ห้าโมงจะครึ่งละทำไมยังไม่มากันอีกวะ กูอุส่าห์มาเช้าๆเพื่อจองที่นั่งตรงกลางไว้ให้ ตอนนี้สแตนเต็มหมดแล้วจะมีว่างตรงข้างผมหนึ่งที่แล้วก็ข้างไอ้ภีอีกที่นั่นแหละ เอาให้นั่งไกลๆกันเลย5555
"เชี่ยคนเยอะสัด" กูหันไปมองตามเสียงก็เห็นเฮียหนึ่งกับไอ้น่ารักกำลังเดินฝ่าฝูงชนมา ไอ้ปุ่นมันใส่เสื้อเชียร์มาด้วย โคตรน่ารักอะ กูมองไปที่ไอ้หยาไอ้ภีและไอ้สนที่ใส่เสื้อเชียร์เหมือนกัน แต่ทำไมโคตรเถื่อนเลยวะ
"เฮียทางนี้ๆ" ไอ้สนตะโกนเสียงดังเรียก คนนี้ก็เยอะไปนะแล้วยิ่งเสียงเชียร์โคตรดังเหอะ ร้องเพลงกันตั้งแต่บอลยังไม่เริ่มเตะอะคิดดู
"เห้ย นั่นหรอวะน้องญี่ปุ่น" ได้ยินเสียงไอ้ภีมันจะถามไอ้หยาแว่วๆ
"เอาซะกูอยากไปญี่ปุ่นด้วยเลย"
"ตีนหนิ เด็กกู" ไอ้พวกนั้นหัวเราะกันใหญ่ที่กูพูดออกไปแบบนั้น หวงทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน
"กูฝากปุ่นด้วย ดูดีดีนะมึง"เฮียหนึ่งเดินมาถึงก็ตะโกนบอกพวกกู ที่ต้องตะโกนเพราะเสียงกลองมันดังมาก
"พี่หนึ่งจะไปไหน" ได้ยินแบบแว่วๆแต่ไม่ค่อยชัด
เฮียแกหันหน้าลงไปมองสแตนชั้นล่างสุดที่เป็นทางเดินซึ่งพวกกองเชียร์มันเอากลองทั้งใหญ่และเล็ก ธงเชียร์ต่างๆนาๆโบกไปมา สงสัยจะอยากไปเฮ้วๆด้วยแน่ๆ มากับกูกี่ทีเฮียก็ลงไปแจมกับเค้าตลอด แต่รอบนี้ดันพาไอ้น่ารักมาด้วยคงห่วงมันละมั้ง
"จะลงไปช่วยไอ้พวกนั่นตีกลอง มึงนั่งอยู่นี่แหละ มีไรวิ่งมาเรียกกู โอเค้"
น้องมันเบะปากก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
"ไอ้ผิง ดูน้องกูด้วยนะเว้ย"
"ดูตลอดชีวิตยังได้"
"ฮี้วววว" พวกมึงจะฮี้วทำแป๊ะ คนอื่นเค้ามองกันหมดแล้ว!
"ปากดี"ไอ้น่ารักมันว่าแล้วมองตามเฮียหนึ่งที่ไปตีกลองเฮ้วๆๆกับคนข้างล่างเรียบร้อยแล้ว ที่จริงกูก็อยากไปนะ แต่นั่งเชียร์กับไอ้ปุ่นดีกว่า โอกาสแบบนี้คงไม่มีบ่อยๆ
"จะยืนอีกนานป่ะ นั่งดิ"
ไอ้น่ารักมันมองซ้ายมองขวาเหมือนจะหาที่นั่งที่อื่นแต่สุดท้ายก็ต้องนั่งข้างกูอยู่ดี เตรียมการไว้หมดแล้วเว้ย 5555 หันไปมองหน้าไอ้พวกเพื่อนเวร แมร่งยิ้มกรุ่มกริ่มอะไรกัน กูเลยยักคิ้วไปให้ เป็นไง เจ๋งหละสิ
"เคยมาดูป้ะ"
"ดูทุกรอบเหอะ" โหยย แฟนพันธ์แท้ กูก็มาดูทุกรอบนะ แต่ทำไมไม่เคยเจอวะ สงสัยมันมาดูกับเพื่อนไม่ได้มาดูกับเฮีย ไอ้ปุ่นมันอำเพลงเชียร์ที่เค้าร้องกันแล้วโยกหัวตาม เชื่อละว่าเคยมาบ่อย
"แต่งตัวน่ารักหวะ" ก้มไปกระซิบที่ข้างหูมันเบาๆ
"เค้าก็แต่งกันงี้หมด!" มันเอี้ยวตัวหนีแล้วชักสีหน้าใส่ ซักพักก็ยืนขึ้นเคารพธงชาติแล้วร้องเพลงประจำทีม แอบแปลกใจนิดหนึ่งที่ไอ้น่ารักมันร้องได้ทุกเพลง ตอนแรกนึกว่าจะคุณหนูที่ไหนได้ น่าสนใจดีนี่หว่า
"เห็นเบอร์7นู้นป่ะ พี่รหัสกูเอง" ไอ้น่ารักมันมองตามนิ้วกู แล้วหันกลับมาพูดว่า "หลานรหัสพี่หนึ่ง" กูก็งงๆ ก็ใช่ไงสายรหัสเดียวกันอะ ต้องการจะสื่ออะไรวะเนี่ย
ไอ้ปุ่นมันตะโกนร้องเพลงเชียร์ เพื่อนกูก็ด้วย กูก็ร้องเป็นนะแต่ไม่ฮาร์ทคอเท่าไอ้น่ารัก55 รู้สึกถึงสายตาบางอย่างที่พุ่งตรงมาจากด้านหลังจึงเหลียวไปดูโดยใช้แค่หางตามอง น้านนน กูว่าละว่ามันต้องเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ ไอ้ผู้ชายที่นั่งบนสแตนข้างบนเยื้องๆกับกูมองไอ้น่าตาแทบถลน อย่าคิดว่าไม่รู้นะเห้ยสายตาอย่างนั้นกูก็เคยมาก่อน หันไปสนเกมส์ในสนามต่อแต่เนียนๆบิดขี้เกียจเอามือพาดพนักพิงด้านหลังคนข้างๆ ให้รู้ซะบ้างของใครเป็นของใคร
เวลาที่บอลมันกำลังลุ้นๆกูกับคนรวมทั้งคนอื่นๆมักจะยืนขึ้นพร้อมๆกันเพราะไอ้คนข้างหน้าแมร่งยืนบัง จะหมดครึ่งแรกอยู่ละยังเสมอ0-0 ทีมจังหวัดกูฟอร์มดีนะเว้ยแต่พอเล่นที่ถื่นทีไรดูเกร็งๆไงก็ไม่รู้อาจะเป็นเพราะเล่นที่บ้านตัวเองเลยกดดันเป็นเท่าตัว ส่วนทีมเยือนก็พกกองเชียร์ส่วนตัวมาด้วยแต่ไงก็น้อยกว่าเจ้าถิ่นอยู่ดีหละวะ คิดดูดิแค่สแตนเดียวเองที่เหลือก็ทีมเจ้าบ้านทั้งนั้น
ปุ่น:
ผมไม่รู้ว่าตัวเองหลงมานั่งในที่เถื่อนๆอย่างนี้ได้ยังไง โอเคยอมรับว่ามาเชียร์บอลมันก็ต้องเฮ้วๆกันบ้าง แต่นี้ไอ้พี่ผิงคำหยาบสารพัด เวลาบอลยิงไม่เข้าก็ทำท่าอย่างกับจะขาดใจตาย อย่างตอนนี้ที่ตบเข่าตัวเองอย่างหัวเสีย
โอ่เล้ โอเล้ โอเล้ โอเล่
เสียงเชียร์ยังคงดังอย่างต่อเนื่องโดยมีเสียงพี่หนึ่งซึ่งผันตัวเองไปเป็นผู้นำเชียร์เรียบร้อยแล้วร้องนำ ทุกทีผมจะมากับเพื่อนที่โรงเรียนแต่วันนี้พี่หนึ่งถามว่าจะมาด้วยไหมเลยตอบตกลง ไม่คิดว่ามาแล้วจะเจอใครบางคนอย่างนี้
"เฮ้ยย! เฮ้ย!! เอิ้ววววว ไม่ได้แอ้มกูหรอกสาดด!!" เสียงไอ้พี่ผิงเชียร์อย่างออกหน้าออกตาดังขึ้นเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะยิงประตูแต่โกลก็สกัดไว้ได้ก่อน ผมก็พลอยลุ้นไปด้วย ไอ้พี่ผิงมันรู้อะไรมากกว่าผมเยอะ อย่างกลวิธีต่างๆของผู้เล่นมันก็พูดให้ฟังเป็นข้อๆ แขนอีกข้างก็พาดพนักพิงไว้ตลอด อย่านึกว่าไม่รู้นะ รู้เหอะแต่ไม่ได้ว่าอะไร เชื่อดิ ถึงห้ามก็ยังทำ อยู่ดีดีมันก็เอามือมาสะกิดแขนผมแล้วบอกว่าให้จับตาดูลูกนี้ดีๆ ทีมเรากำลังได้ลูกและกำลังเลี้ยงส่งไปยังอีกฝากหนึ่งเพื่อทำคะแนน เสียงเชียร์ที่ตอนแรกดังอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งดังกว่าเก่า รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ มาอยู่ในบรรยากาศจริงๆมันตื่นเต้นกว่าดูในทีวีจริงด้วย
"ไป ไป เยี่ยม! "
มองหน้าคนข้างๆแล้วหันกลับไปมองที่ลูกฟุตบอล ลุ้นจนตัวไม่ติดกับเก้าอี้ เบอร์9ส่งบอลไปให้คนข้างๆก่อนที่คนข้างๆจะส่งต่อไปให้หลานรหัสพี่หนึ่งซึ่งก็คือเบอร์7ที่รออยู่ตรงปีกซ้ายของโกล
"ยิง! หมื่น ยิงเลย!"
“โดนนนนนนแน่! โดนนนนนแน่! โดนนนนนนแน่!!”
เสียงเชียร์จากรอบสารทิศยังคงดังอย่างต่อเนื่อง รู้สึกประทับใจที่กองเชียร์มีความสามัคคีกันถึงเพลงที่ตะโกนออกมามันจะดูเกรียนๆไปบ้างก็เถอะ น่าจะข่มขวัญคู่ต่อสู้ให้เสียกำลังใจได้พอตัว
ในวินาทีนั้นเบอร์7ก็ตัดสินใจที่จะยิง ผมแทบหยุดหายใจทุกการเคลื่อนที่เหมือนภาพสโลโมชี่น บอลได้ลอยข้ามหัวอีกฝ่ายหนึ่งที่พยายามจะขึ้นมาโหม่งก่อนจะพุ่งเข้ากรอบประตูโกลไปอย่างสวยงามโดยที่ผู้รักษาประตูพุ่งล้มไปบนพื้นแสดงสีหน้าหน้าเจ็บใจเพราะจับจังหวะลูกผิด
“เฮ้!!!!!!!!!!”
เสียงเฮดังลั่นสนามโดยที่ผมและไอ้พี่ผิงลุกขึ้นมาชูมือพร้อมกัน เพลงประจำทีมได้ดังขึ้นอีกครั้งโดยมีเสียงกองเชียร์เป็นผู้ขับร้อง
"มึงเห็นป่ะๆ พี่รหัสกูเอง โครตเจ๋ง!" ไอ้พี่ผิงหันมาตะโกนบอก ผมก็ได้แต่พยักหน้ายิ้มๆเพราะความดีใจ 1-0แล้วโว้ยยยยย อยากจะลงวิ่งในสนามเหมือนนักบอลข้างล่างด้วยความดีใจ ไอ้พี่ผิงก็แหกปากอย่างกับถูกหวยรางวัลที่1 แต่มันน่าดีใจจริงๆนี่หว่า! เป็นปลื้มทีมจังหวัดตัวเองจริงโว้ย!!
"ลายเซนข้างหลังเสื้อของใคร" กลับสู่ภาวะปกติ เกมในสนามกำลังดำเนินต่อไอ้พี่ผิงก็หันมาถามแล้วจับเสื้อด้านหลังผมขึ้นมาดู
"เพื่อนที่รร.คนที่เป็นโกลอ่ะ" ตอบไปตามความจริง เก่งป่ะหละอยู่ม.ปลายแต่ได้เป็นตัวแทนจังหวัด ที่จริงก็ไม่ได้สนิทอะไรกันแค่ รู้จักเฉยๆเลยเข้าไปขอให้เซ็นให้
หมดครึ่งแรกด้วยคะแนนนำ1-0เท่าเดิม ส่วนครึ่งสองอีกฝ่ายนี้บุกหนักเลยแต่ด้วยความเหนียวของผู้รักษาประตูฝ่ายเราทำให้ยิงไม่เข้าซักลูกจนหมดเวลาชนะไปอย่างสวยงาม เย้ ทุกคนในสนามดูเท่ขึ้นมาทันทีเมื่อทำอะไรที่มันสร้างความสุขให้คนดูขนาดนี้ สนุกจริงๆนั่นแหละ ถึงผมจะไม่ใช่แฟนพันธ์แท้แค่มาดูทุกนัดที่แข่ง ชื่อแต่ละคนยังรู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างแต่ก็อดชื่นชมในตัวนักกีฬาไม่ได้ เท่ชะมัด!
"ขว้างขวดน้ำลงไปหาพ่อมึงหรอวะ!??" เสียงคนด้านล่างดังขึ้น เหมือนอีกฝ่ายจะไม่พอใจที่ทีมตัวเองแพ้เลยขว้างขวดน้ำและกระป๋องต่างๆลงมา ทำงี้ถูกปรับนะพี่ บอลจบแต่คนไม่จบ คนของอีกฝ่ายเริ่มมาออกันที่สแตนฝั้งผม พี่หนึ่งมองขึ้นมาหาไอ้พี่ผิงเป็นเชิงบอกให้ดูผมด้วย หันไปมองรอบๆตัวเริ่มเกิดการชุลมุนขึ้น ต่างฝ่ายต่างไม่พอใจกัน บอกก่อน ฝ่ายผมไม่ได้เป็นคนเริ่มนะ นู้นนนน อีกฝ่ายที่ขว้างขวดน้ำลงมานู้น
"โกงสัด! กรรมการแมร่งพวกมึง!"
"แพ้แล้วพาลนี่หว่า! หมาหวะ!" สิ้นคำเท่านั้นแหละครับอีกฝ่ายมันพุ่งใส่เลย พี่ผิงลุกขึ้นเหมือนจะพุ่งเข้าไปด้วยแต่หันมาเจอผมก่อนเลยเปลี่ยนเป้าหมายเป็นจับแขนผมแล้วพาวิ่งลงจากแสตนแทน จะลงก็ไม่ได้ง่ายๆนะ คนแออัดกับเพียบ ไอ้พวกข้างล่างก็อยากขึ้นมาแจมด้วยส่วนพวกข้างบนบางส่วนก็อยากหนีลงไปข้างล่าง
"ห้ามปล่อยมือกูนะเว้ย! หยาเจอกันหน้าเซเว่น!" ประโยคแรกมันสั่งผมแต่ประโยคถัดมามันหันไปบอกพี่หยาที่กำลังวิ่งไปอีกทางไม่รู้ไปรุมกับเค้าด้วยรึเปล่า
"เชี่ย! คนแมร่ง!"
ผมหันซ้ายหันขวาหาพี่หนึ่ง ไม่ใช่ว่าอยู่ในกลุ่มนั้นนะ
"พี่หนึ่งอยู่ไหนอ่ะ!"
"อย่าเพิ่งห่วงมัน ห่วงตัวเองก่อนเหอะ!" ไอ้พี่ผิงหันมาตะโกนตอบแล้วกระชับฝ่ามือที่จับไว้ให้แน่นขึ้น
ผลัก!
อยู่ดีดีใบหน้าของคนที่จับมือผมก็หันไปตามแรงชกของใครบางคนจนมือหลุดออกจากกัน
"พี่ผิง!" วิ่งเข้าไปหาแต่ก็ถูกดึงเสื้อก่อนจะถูกเหวี่ยงลงกับพื้นด้วยฝีมือไอ้คนเดิม พี่ผิงลุกขึ้นพุ่งมาแล้วใสศอกตรงสันคอไอ้คนนั้นจากด้านหลังจนมันล้มลงไปกองสลบกับพื้น
"เชี่ย มึงเจ็บป่าว!?" นั่งยองๆแล้วพลิกตัวผมไปมาด้วยสายตาที่เป็นห่วง
"แมร่งเอ้ย ลุกไหวไหม" จับแขนผมดึงขึ้นเบาๆ จะไม่ไหวได้ไง แค่ถูกผลักล้มเองนะ ห่วงตัวเองก่อนเหอะ ผมก้มหน้านิ่งแล้วลุกขึ้นโดยมีไอ้พี่ผิงคอยช่วยพยุง ทำไมมันรู้สึกใจเต้นแปลกๆ ซักพักก็เห็นพวกตำรวจและอาสาสมัครรัษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามา ตอนนี้แหละครับ ต่างคนต่างหนี
"ให้มันได้งี้ดิวะ! ตามมานี่!" ไอ้พี่ผิงสบถอย่างหัวเสียก่อนจะดึงมือให้วิ่งตามมาอ้อมสแตนอีกทางหนึ่ง แต่ทางลงก็ยังมีคนออกันเต็มอยู่เหมือนเดิม
"โดดลงไปนะ เป็นหญ้าไม่เจ็บหรอก" ยังไม่ทันที่จะตอบตกลงอะไร ไอ้พี่ผิงจัดการรวบตัวผมเข้าไปกอดแล้วกระโดดลงมาจากสแตนโดยที่เอาตัวพี่เข้าเป็นคนรองตัวผมไว้อีกที เห้ย! ถึงจะไม่สูงมากแต่มันก็เป็นทางตรงบันไดนะ จะกล้าบ้าบิ่นไปแล้ว!
อั้ก!
เสียงลงมานี้ฟังแล้วอย่างเจ็บเหอะ ผมที่เอาหน้าซุกอกพี่เค้าค่อยๆเหงยขึ้นมองคนที่ถูกทับอยู่
"รีบลุกดิ เดี๋ยวให้ซบเต็มที่" แค่นั้นแหละ รีบลุกขึ้นบัดเนื้อบัดตัวเลย ไอ้พี่ผิงลุกขึ้นสีหน้าแหยๆเล็กน้อย
"อวดดี ไหนบอกไม่เจ็บ"
"มึงเจ็บไหมหละ" ส่ายหัวเป็นคำตอบ จะให้เจ็บได้ไงเล่นเอาตัวมารองซะขนาดนั้น
"นั่นแหละ ไม่เจ็บ" มันว่าแล้วเอามือมาดันหัวผมให้วิ่งไปข้างหน้า อดที่จะเหลียวหลังกลับไปดูไม่ได้ เห็นพวกเด็กวัยรุ่นหนีตำรวจกันใหญ่ ขอให้พี่หนึ่งหนีทันด้วยเถอะ
-
ขออนุญาติเปลี่ยนชื่อเรื่องน้า :katai5:
อันเดิมเพื่อนคิดให้มันรู้สึกแปลกๆ เอาเป็นชื่อพระเอกนายเอกไปเลยดีกว่า5555555
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:mew5: บอลไทยไปมวยโลกจริงๆ
ตอนแรกก็งงว่าเรื่องนี้หายไปไหน ที่ไหนได้เปลี่ยนชื่อนี่เอง
แต่เราแอบชอบชื่อเก่านะ ฮ่าฮ่าฮ่า
-
วันนี้ผิงเป็นพระเอก :jul3:
-
โอ้ยยยยยพี่ผิงอ่ะ! :ling1: :impress2:
-
ผิง:
พาไอ้น่ารักซ้อนมอไซค์มาที่เซเว่นสาขาประจำ ระหว่างทางก็คิดโทษตัวเองมาโดยตลอดที่ทำให้มันต้องมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ ถ้าไอ้นั่นมันไม่ใช่แค่ผลักหละ ถ้ามันชกไอ้ปุ่นหละ กูคงจะเลือดขึ้นหน้า ทำไมถึงเป็นห่วงมันได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ ตอนนั้นถ้าไม่หันไปเจอไอ้ปุ่นนั่งอยู่ข้างๆกูคงเข้าไปตะรุมกับพวกนั้นแล้ว หวังว่าจะไม่มีใครในพวกกูโดนไปด้วยหรอกนะ
จอดหน้าเซเว่นเจอไอ้สนกับไอ้ภียืนอิงมอไซค์รออยู่
"หยาอ่ะ"
"อ่าว กูนึกว่าอยู่กับมึง"ไอ้สนพูดขึ้นทำหน้างงๆ ไอ้หยาาาา มึงทำให้ห่วงตลอดดด
"โทรหามันดิ"
"กูไม่มีเงินโทรศัพท์ พวกมึงอะ" พวกมัน2คนส่ายหัวเป็นคำตอบ อนาจจริงแต่ละคน กูเพิ่งเติมเมื่อวานสิบบาท ส่งข้อความหาไอ้ปุ่นหมดแล้ว หันไปมองไอ้น่ารักที่ท่าทางจะเพิ่งวางสายจากเฮียหนึ่ง
"เฮียเป็นไง"
"กำลังมา"
"ยืมโทรศัพท์โทรหน่อยดิ" ไอ้น่ารักมันมองหน้างงๆแต่ก็ยื้นมาให้ กูรับมากดเบอร์ไอ้หยาทันที
กระเทย.... กระเทย...
ถรุย!
ตู๊ด....ตู๊ด....
"เชี่ย! รับดิวะหยา" โทรเป็น10ครั้งผลออกมาก็เป็นเหมือนเดิมคือไม่มีใครรับสาย กูชักจะเป็นห่วง ยิ่งไม่ค่อยเหมือนคนอื่นอยู่ด้วย
"หยามันรับสายมึงป่ะวะ" หันไปถามไอ้สนที่เพิ่งเข้าไปเติมเงินในเซเว่นมาช่วยโทรอีกแรง
"ไม่หวะ ตอนนี้กลายเป็นปิดเครื่องไปแล้ว"
หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ปิดเครื่องเลย?
"แบตมันคงหมด คงกำลังขี่มอไซค์มานี่" ไอ้ภีพูดอย่างคนมองโลกในแง่ดี
"กูก็หวังให้เป็นอย่างนั้น" พวกกูตกลงกันว่าจะรออยู่ที่นี่อีกซักพัก ถ้ามันยังไม่มาค่อยออกตามหา แต่หยามันชอบเป็นงี้บ่อยๆ ติดต่อไม่ได้เงี๊ยะ ที่จริงจะไม่ห่วงอะไรเลยถ้ามันไม่เกิดเหตุการณ์วุ่นวายเมื่อกี้
"หิวป่ะ"หันไปถามไอ้น่ารักที่นั่งอยู่บนมอไซค์ มันพยักหน้าหน่อยๆ
"เข้าเซเว่นป่ะ" ชวนออกไป มันเลยกระโดดลงจากมอไซค์แล้วเดินนำกู ทั้งๆที่กูเป็นคนชวนเนี่ยนะ
"จะกินเด็กก็งี้หละว้า" พวกแมร่งแซวกูจริง ให้เกียรมันเหอะ ไม่ได้เดิมตามต่อยๆซักหน่อย55555
"อ้าวพี่ ไปโดนใครชกมานั้น ปากแตกเลย" พนักงานเซเว่นทักขึ้น เอ่อ กูรู้จักกับมันไง เอามือแตะปากตัวเองว่าแตกจริงไหมแต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะมันโคตรแสบบบบบ ไม่ได้ตอบอะไรแค่ยิ้มๆ หันไปมองไอ้น่ารักแมร่งถืออะไรมาเยอะแยะวะ กินคนเดียวหมดไหมนั่น
"ตัวแค่นี้เอาไปเก็บไว้ที่ไหนวะ"
"ยุ่งไร" มันเอาของมากองรวมกับของกู พนักงานเซเว่นหัวเราะหน่อยๆทำกูหน้าเสียอีกละมึง
"ทั้งหมด158บาทครับ" เปิดกระเป๋าตังตัวเองดูจะโชว์ป๋าซักหน่อย ไอ้สัด มีอยู่50บาท วันนี้ไม่ได้เอาเงินมา เอามาแค่100 ซื้อบัตรดูบอลไป50 เหลือ50หมดตัวละกู ไอ้น่ารักมันถอนหายใจก่อนจะล้วงแบงก์500ในกระเป๋าตัวเองออกมาจ่าย กูก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ อายโคตร กูดูจนขึ้นมาในทันที55555
เดินออกมาไอ้น่ารักก็เดินตรงไปหาไอ้สนและไอ้ภีแล้วหยิบขนมปังในถุงไปให้คนละถุง น่านไงกูว่าละทำไมซื้อเยอะ ใจดีมีเมตตาจริงว่าที่แฟนกู
"ว ว ว ว้าวววว ขอบคุณคร้าบบ"ไอ่เหี้ยสนยิ้มหน้าบ้านแล้วรับขนมปังจากมือไอ้ปุ่นไป เดี้ยะมึง ทำไมต้องรูดมือไอ้น่ารักซะ มีการมาทำหน้าทำตาล้อเลียนกูอีก ส่วนไอ้สนก็แค่พยักหน้าหน่อยๆแล้วเอาไปแกะกิน
"ของกูหละ" ถามขึ้นเมื่อมันกระโดดขึ้นมานั่งบนเบาะรถกำลังจะแกะขนมของตัวเองกิน
"เรื่องไรต้องซื้อให้" ไอ้ปุ่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วบิดขนมปังเข้าปาก
อ่าววววววววววววววววว
"เหอะ" ว่าก่อนจะหันหน้าหนี ทีเพื่อนกูไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรแมร่งซื้อให้แต่กูนี้อยู่แทบจะสิงร่างมันดันเมินใส่เฉยเลย มันน่าน้อยใจไหมหละ ทำอะไรให้ตั้งเยอะสุดท้ายก็ไม่มีอะไรคืบหน้า เห้ยอย่ามองหน้ากูงั้น กูแค่อยู่ในอารมณ์น้อยใจไม่ใช่ตัดใจ สาดดด
"ปากเหมือนจะถูกชกแต่ทำไมคิ้วแตกวะ" กูหันไปมองหน้าไอ้สนแต่ไม่ได้ตอบอะไร คงจะไปฟาดโดนขอบเก้าอี้ตอนถูกชกมั้ง ช่างแมร่ง ใช่ว่าเลือดจะออกจนตายซักหน่อย ไอ้ภีเอาโทรศัพท์มากดโทรหาไอ้หยาอีกรอบแต่ผลลัพธ์ก็ยังเป็นเหมือนเดิม
"ครั้งล่าสุดใครอยู่กับหยา"
"กู ตอนที่ชุลมุนมันบอกว่าเดี๋ยวมาเจอกันที่เซเว่นแล้วก็วิ่งไปเลย กูก็ไม่ได้เอะใจไรเพราะปกติมันก็เป็นงี้อยู่แล้ว" ไอ้ภีพูดขึ้น
"กูจะไปดูที่สนามกีฬาเผื่อมันยังอยู่"
"แล้วน้องญี่ปุ่นอ่ะ" ไอ้สนควบมอไซค์โดยมีไอ้ภีซ้อนท้าย คือตอนแรกพวกมันมาด้วยกันไงนี่ก็คงจะไปตามหาไอ้หยาที่สนามกีฬากับกู
"ปล่อยแมร่งไว้นี่แหละ" สาบานว่าตอนนั้นพูดไปโดยไม่ได้คิดอะไร พูดไปด้วยความน้อยใจล้วนๆ อยากให้มันรู้สึกบ้างแค่นั้น
"ห้ะ?"
"จะไปไหนก็เรื่องของมันดิ แคร์กูซะเมื่อไหร่หละ" ว่าโดยไม่มองหน้าไอ้น่ารักแต่รู้สึกได้ว่ามันกระโดดลงจากรถมอไซค์แล้ว
"เฮียหนึ่ง! เห็นไอ้หยาบ้างป่ะ" สงสัยเฮียคงมาละไอ้สนเลยถามหา ที่กูไม่เห็นเพราะมัวแต่หันหน้าไปอีกทาง แต่ตอนนี้คงต้องหันกลับไปมองเผื่อมีข่าวคราวไอ้หยา
"ห้ะ ก็กูเห็นไอ้ผิงมันลากพาวิ่งหนีอยู่นี่หวา" เฮียหนึ่งหันมามองหน้ากูอย่างงงๆ
"มั่ว ผมพาปุ่นหนีถามมันดิ"
"เฮียแน่ใจ"
"ไม่รู้ กูมองไม่ค่อยชัด หุ่นคล้ายๆมึงกูก็คิดว่าเป็นมึง" ทุกคนหันมามองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ จะบอกว่ามีคนพาตัวไอ้หยาไปแล้วมันไม่ขัดขืนอะไรเนี่ยนะ
"นี้สรุปคือหาไอ้หยาไม่เจอ?"
"อือ ติดต่อไม่ได้ด้วย" กูรู้สึกโกรธเฮียนิดหนึ่งที่เห็นไอ้หยาถูกคนอื่นพาตัวไปแต่ไม่ไปช่วย ถึงจะบอกคิดว่าเป็นกูก็เหอะแต่แค่นี้แยกไม่ออกรึไง ไม่รู้โว้ยย ตอนนี้พาลหมดอ่ะ
มองหน้าไอ้ปุ่นที่ตอนนี้ก้มหน้าเอาหัวอิงแขนพี่มัน กูเป็นอะไรไม่รู้แค่ไม่อยากคุยกับมัน น้อยใจ? มีสิทธิอะไรไปน้อยใจเค้าว้ะ ช่างมัน เอาเรื่องหยาให้รอดก่อนเหอะ
"กูจะไปที่สนามเผื่อมันอยู่นั่น"
"กูไปด้วย"
"พวกมึงสองคนไปดูมันที่บ้านยังไงก็โทรมาละกัน" มันสองคนพยักหน้าก่อนจะขี่ออกไป
"เดี๋ยวกูไปส่งปุ่นที่บ้านก่อนแล้วจะตามไปที่สนามกีฬา" กูพยักหน้าให้เฮียหนึ่งแล้วออกรถไปคนละทางกับสองคนนั้น
หยาแมร่งงงง ถ้ากูเจอมันกูจะโกรธดีไหมเนี่ย กูอะห่วงมันดิ รู้สึกแบบต้องคอยมีคนดูแลอ่ะ ที่บ้านแมร่งไม่สนใจมัน ทุกวันนี้มันไม่ได้ขอเงินพ่อแม่ใช้นะเว้ย ทำงานหาเองทั้งนั้นแถมท่าเรียนยังต้องกู้เอาอีก อย่างนี้จะไม่ให้ห่วงได้ไง
ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็มาถึงสนามกีฬา ขี่วนรอบๆไปตามถนนไม่เห็นแม้แต่เงาของมัน มีแต่พนักงานเก็บขยะที่คนมาดูบอลทิ้งเรี่ยราดไว้ ตัดสินใจจอดถามลุงคนหนึ่งที่อยู่แถวนั้นก็ได้คำตอบกลับมาว่าไม่เห็นคนตามอย่างที่อธิบายลักษณะเลย ซักพักไอ้ภีก็โทรมาบอกว่าไอ้หยายังไม่ได้กลับบ้านเพราะบ้านเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ กูดับเครื่องมอไซค์แล้วเดินตรงไปยังอัฒจันทร์เชียร์ เพื่อมันอยู่บนนั้นแต่ถ้าไม่เจอก็ลองมองจากที่สูงหาดูละกันวะ กูยังไม่เข้าใจว่าอยู่ดีดีมันหายไปได้ไง รึพวกกูอาจคิดมากไปเอง
ปี๊นๆ!
หันไปมองตามเสียงก่อนที่ไฟหน้ารถมอไซจะสาดใส่หน้า แมร่ง แสบตา!
"เป็นไงบ้าง?!" ดับเครื่องมอไซค์ก่อนที่จะถามออกมา ไฟหน้ารถดับลงทำให้สามารถเห็นผู้มาเยือนได้ กูส่ายหัวเป็นคำตอบให้ไป
"กำลังจะขึ้นไปดูบนอัฒจันทร์"
"อือ ช่วยกันหาดีกว่าหาคนเดียวหละวะ" เฮียหนึ่งว่าแล้วถือถุงเซเว่นที่แขวนไว้ตรงแฮนด์รถมาด้วย
"ไอ่ปุ่นมันเป็นอะไรวะ ขากลับแมร่งเงียบผิดปกติ กูชวนคุยอะไรก็ไม่ตอบ"
"ผมจะไปรู้หรอ" มาถามงี้ใครจะไปรู้หละ จะบอกว่ามันเป็นอย่างนั้นเพราะกูรึไง เรื่องอะไรหละ เดินไปด้วยด้วยกวาดสายตาไปรอบๆไปด้วยเผื่อเห็นไอ้หยา
"มันลงรถแต่ไม่ได้หยิบถุงเซเว่นไปด้วย" เฮียพูดแล้วชูถุงเซเว่นขึ้นมา กูก็แค่หันไปมองแล้วสนใจสิ่งรอบตัวต่อ
“มันซื้อมาให้เฮีย"
"ให้มึงนั่นแหละ" หยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าคนที่พูดอย่างงงๆ ถ้ามันให้กูจริงทำไมไม่เอาให้ตั้งแต่กูถามวะ
"รู้ได้ไง"
"มันรู้ว่ากูไม่ชอบกินขนมปัง"
"มันอาจจะซื้อมาให้ตัวเองแล้วลืมเอาไปก็ได้" กูยังคงไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน แต่ใจนี้เต้นตุบๆไปละ จะตื่นเต้นอะไรวะกรู
"มันก็ไม่ค่อยชอบกินขนมปังเหมือนกัน สุดๆก็ห่อเดียวนั่นแหละ" ยิ่งได้ยินก็ยิ่งดีใจ มันซื้อมาเผื่อกูหรอวะ ปากแข็งก็ไม่บอก แมร่งหุบยิ้มไม่ได้เลย
"มีพาสเตอร์แปะแผลด้วย" เฮียหนึ่งว่าแล้วหยิบขึ้นมาโชว์ให้ดู กูนี้ยิ้มแล้วยิ้มอีกแต่ก็หุบแทบไม่ทันเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปตอนน้อยใจมัน คือกูผิด? แต่มันก็ผิดที่ไม่ยอมเอาให้ตั้งแต่ตอนแรกนี่หว่า รับถุงเซเว่นจากมือเ ฮียหนึ่งมาถือไว้ เดินมาจนสุดอัฒจันทร์แล้วแต่ก็ยังไม่เจอวี่แววของไอ้หยา หายไปไหนของมันวะ!
ติ้ดๆ~
"อยู่ไหน?" กูรับสายก่อนที่จะกรอกเสียงลงไป ไอ้ภีโทรมา
"กูเจอหยาแล้ว.."
"เห้ย! เจอที่ไหน!?"
"เจอที่..."
" ทำกูห่วงแทบตาย สัด ปลอดภัยก็ดีแล้ว" ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งออก เฮียหนึ่งก็ยิ้มๆคงพอจะเดาออกว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง
"..."
"เงียบทำไมวะ กูขอคุยกับหยาหน่อย กูจะเล่นแมร่ง ทำกูเป็นห่วง"
"กูว่ามึงรีบมาดีกว่า"
"หะ ทำไม หยาปลอดภัย?"
"มึงรีบๆมา กูขอเหอะ พวกกูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว!" ไอ้ภีมันพูดน้ำเสียงร้อนรน กูได้ยินเสียงไอ้สนสบถอะไรออกมาไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่อง เกิดอะไรขึ้นวะ?!
"มึงบอกกูมา ไอ้หยามันทำไม!?" กูพูดไปด้วยวิ่งไปที่มอไซค์ตัวเองด้วยโดยมีเฮียหนึ่งวิ่งตามมา
"กูไม่รู้จะพูดไงหวะ มัน...มัน...มึงมาดูเองเหอะ!" พูดจบก่อนจะตัดสายไป จะรีบวางสายทำไมวะ!ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย! แถมกูไม่มีเงินโทรกลับอีก
"เกิดอะไรขึ้นวะ!?"
"เจอหยาแล้วแต่รายละเอียดไม่รู้ รีบไปเหอะ" สตาร์ทรถแล้วบิดคันเร่งพุ่งออกไปแบบไม่รอเฮียหนึ่ง ให้แกขี่ตามมาเอง ที่ที่ไอ้สนมันโทรมาบอกถ้ากูจำไม่ผิดมันเป็นร้านเหล้าไม่ให้หรอวะ ไอ้หยามันไปทำอะไรที่นั้น สมองผกูประมวลไปต่างๆนานาว่าพอไปถึงสภาพไอ้หยาจะเป็นยังไง มันจะถูกทำอะไรรึเปล่า กังวลไปหมด ทำไมกูถึงห่วงมันขนาดนี้วะ ขี่รถฝ่าไฟแดงหลายรอบเพราะกลัวจะมาไม่ทัน ไม่นานก็มาถึงหน้าร้าน จอดมอไซค์เสร็จก็วิ่งแบบไม่คิดหน้าคิดหลังเข้าไปข้างในแต่ก็ต้องหยุดวิ่งแล้วหันซ้ายหันขวาแทนเพราะรอบๆมีแต่ผู้คนนั่งจิบเหล้าจิบเบียร์เต็มไปหมด โอ้ยยยย แล้วอย่างนี้กูจะหาเจอไหมเนี่ยย!!
"หยา!! ไอ่หยา!"ตัดสินใจตะโกนออกไป ใครจะมองก็ช่างแมร่ง
"ไอ่ภี! พวกมึงอยู่ไหน!!" ตอนนี้ในอกกูกระวนกระวายไปหมด ทำไมถึงมาแล้วไม่เจอใคร พวกมันหายไปไหน ตอนนั้นกูอยากจะตะโกนให้คอแตกไปเลยเพราะมันอะไรก็ไม่รู้! รึว่าพวกมันจะถูกคู่อริจับตัวไป? แล้วกูจะรู้ไหมเนี่ยว่าใคร แมร่งไม่ได้มีแค่พวกเดียวด้วย
แปะ!
กูที่กำลังเดินไปมาถึงกับหยุดชะงักเพราะอยู่ดีดีก็มีเสียงเหมือนใครจุดอะไรขึ้นมาก่อนที่ไฟในร้านขะสลัวลง มองไปตรงที่มาของเสียงเห็นเปลวเทียนสว่างไสวปลิวไปตามลม....
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยู~ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~"
กูหลับตาลงช้าๆพยามยามปะติปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดตาขึ้นมาไอ้ก้อนเค้กพร้อมเทียนเลข19ก็มาจ่ออยู่ตรงหน้าโดยมีทั้งไอ้ภีไอ้สนและไอ้หยายืนยิ้มอยู่เหลือบไปมองข้างๆมีไอ้ปุ่นยืนมองหน้านิ่งๆและบรรดาพวกแมร่งทั้งหลายยืนเป่าปากโห่ร้องกันอยู่ มองพวกมันงงๆ อะไร? ไหนบอกว่าไอ้หยาหายตัวไป แล้วมันมาอยู่นี่ได้ไง? กูไม่เข้าใจอะไรซักอย่าง ทั้งหน้าตายิ้มแย้มของทุกคนเหมือนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น ทั้งไอ้น่ารักที่น่าจะกลับบ้านไปก่อนหน้านี้แล้ว ไหนจะเค้กในมือไอ่หยาอีก ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนนี้กูยืนนิ่งอยู่กับที่มองพวกมันด้วยสายตาว่างเปล่า
".....แฮปปี้เบิร์ดเดย์~ทูยู เย้!!~~" พวกมันร้องเพลงจบก็ยื้นเค้กมาจ่อตรงหน้า สีหน้าดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร
"เป่าดิๆ " หยาว่าแล้วทำปากจู๋เหมือนจะเป่าเอง
หึ เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาหน่อยหละ วันนี้วันเกิดและกู ไม่เคยจำมันได้ ทุกปีก็ไม่ได้จัดไรแบบนี้แค่ไปกินเหล้าเหมือนทุกวันไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กัน ควรจะซึ้งดีไหม? มันก็ต้องมีบ้างหละแต่......
ไม่ใช่กูในอารมณ์นี้
คิดว่าคงเข้าใจ
มองหน้าพวกมันทีละคนซึ่งตอนนี้เฮียหนึ่งวิ่งมาสมทบด้วยแล้ว
"เป่าๆ............. เฮ้ยผิง! เดินไปไหนวะ ไอ้ผิง!" ได้ยินเสียงตะโกนมาจากด้านหลังหลังจากเดินออกมาจากตรงนั้น ความรู้สึกมันอธิบายไม่ถูก กูอุส่าห์หวงแทบตาย กูหามึงแทบตาย ขี่ฝ่าไฟแดง ถ้าเกิดมันเกิดอุบัติเหตุขึ้นหละ ยอมรับว่ารู้สึกโล่งใจมากที่เห็นพวกมันอยู่กันครบแบบนี้แต่...ไม่รู้ดิ กูเดินมานั่งจุดบุหรี่สูบที่มอไซค์ ยังไงก็วันเกิดจะกลับไปหาย่า เดี๋ยวรอหมดม้วนนี้ก่อน สูบเพลินๆคิดนู้นนี่เรื่อยเปื่อยอยู่ดีดีก็ได้ยินเสียงคนเดินมา ที่มาช้านี้สงสัยเกี่ยงกันอยู่ว่าใครจะมา พวกมันคงคิดว่ากูโกรธ มีแต่คนบอกว่าตอนกูโกรธน่ากลัวที่สุด เอาอะไรมาฉุดก็ไม่อยู่ แต่นี้กูไม่ได้โกรธ พวกมึงจะกลัวทำเพื่อ?
"โกรธพวกกูหรอวะ" ไอ้หยานั่นเองที่ได้รับหน้าที่ี่มาเป็นผู้เสี่ยงตาย
"เปล่า"
"แล้วมึงเดินออกมาทำไม คนทำให้มันเสียความรู้สึกนะเว้ย"
"กูไม่เสียรึไง ตามหามึงอ่ะหยา " ไอ้หยามันเงียบครับ คงจะรู้ตัว และกูก็คิดว่าคงเป็นมันอีกนั่นแหละที่คิดแผนนี้ขึ้นมา จะมีใครที่ไหมคิดบ้าๆอย่างนี้อีกวะ แล้วไอ้พวกนั้นก็บ้าจี้ทำตาม กูจะบ้าตาย
"ก็อยากเซอร์ไพรส์"
"ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ มึงก็รู้" ผมทิ้งบุหรี่ลงกับพิ้นแล้วใช้เท้าขยี้ซ้ำอีกที
"จะเข้าข้างในปะ พวกนั้นแมร่งหน้าเสียกันหมดละ" กูไม่ตอบอะไรแค่เดินตามไอ้หยาเข้าไป บอกตั้งแต่แรกแล้วหนิว่าไม่ได้โกรธ ตอนนี้อารมณ์ต่างๆหายไปหมด จะถือว่าเป็นวินาทีตื่นเต้นสำหรับชีวิตกูละกัน แมร่งใจหายหมด เข้ามาถึงข้างในไอ้พวกนั้นนั่งหน้าสลอนยิ้มแหยๆมาให้ ยกเว้นไอ้ปุ่นที่มองหน้ากูแว๊บหนึ่งแล้วหันไปมองทางอื่นแทน เอ่อกูเกือบลืมว่าทำนิสัยหมากับมันไป
"เห้ย กูไม่ได้ตั้งใจให้มัน......"
"เค้กอยู่ไหน กูจะเป่าเทียนละ" พูดโดยไม่สนใจไอ้สนที่โผล่งขึ้นมา เรื่องมันผ่านมาแล้วกูขี้เกียจระลึกซ้ำ ไอ้ภีรีบวิ่งไปหยิบเค้กที่วางไว้หลังโต๊ะออกมาพร้อมกับจุดเทียน
"หยา!"
"เสียงดังทำเหี้ย!" ทุกคนดูเหมือนจะตกใจที่อยู่ดีดีกูก็เสียงดังขึ้นมา
"มันจะแย่งกูเป่าเทียน" ได้แต่บ่นอุบอิบเบาๆ ไหนๆก็วันเกิดกูกูขอเป่าดิวะ
ฟู่~
"เฮ้~~ !!"
"19แล้วนะมึงมีความสุขมากๆ"
"สาดดดแก่ขึ้นอีกปีแล้วเพื่อนกู หล่อวันหล่อคืนนะมึง" ต่างคนต่างทะยอยมาอวยพรวันเกิดกันใหญ่ อวยพรดีบ้างเชี่ยบ้างแต่มีอยู่ประโยคอวยพรอันหนึ่งของเฮียที่โดนใจกูมาก เฮียหนึ่งมากระซิบที่หูเบาๆว่า "กูรอเป็นพี่เขยอยู่นะเว้ย" แค่นี้แหละยิ้มแก้มแทบปริ แสดงว่าเฮียจะช่วยใช่ป้ะ555
มองไปที่ไอ้น่ารัก มาก็เหมือนกับไม่มา จะไม่อวยพรหรือสุขสันต์วันเกิดกูหน่อยรึไงวะ
"มึงผ่าเค้กเหลือให้ย่ากูด้วย" พอกูพูดจบเท่านั้นแหละครับทุกคนถึงกับหยุดชะงัก จากทีเฮฮาเมื่อกี้พวกมันต่างหันมามองหน้ากันหลึกหลัก
"...ไอ้ผิง"
"ไรมึง กูรีบกลับ ย่ากูรออยู่บ้าน ปล่อยผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวไม่ดีนะเว้ย" พูดขำๆแล้วมองพวกมัน จะเงียบกันทำไม นี่ยังกลัวกูโกรธอีกหรอวะ
"พวกมึงนี้แมร่งอะไร ก็แบ่งตามที่ไอ้ผิงมันบอกนั่นแหละ" ไอ้ภีพูดขึ้นทำให้คนอื่นพยักหน้าอือๆออๆตาม
"มึงจะกลับเลยหรอวะ"
"เดี๋ยวกลับไปหาย่าก่อนแล้วจะกลับมาใหม่" กูรับถุงเค้กมาแล้วหันไปมองไอ้น่ารัก มันยังคงนั่งนิ่งอย่างเดิม เห้อ นี่จะไม่สนใจกูเลยใช่ป่ะ จากที่ตอนแรกรู้สึกว่าตัวเองผิดตอนนี้เริ่มน้อยใจอีกละ คือกูอารมณ์สาวน้อยมากอ่ะ ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลยนะเว้ย เป็นแค่กับไอ้ปุ่นคนเดียวเท่านั้นแหละ กูหละปวดหัว
:ปุ่น
ผมนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมไม่ได้ลุกไปไหน พรุ่งนี้โรงเรียนหยุดเลยกลับบ้านดึกได้เฮียเลยลากมาเซอร์ไพรส์งานวันเกิดไอ้พี่ผิงด้วย ตอนที่พี่ผิงมันรู้ความจริงแล้วเดินหันหลังกลับออกไปหน้าพวกพี่ทุกคนนี้เสียวูบกันหมด คงคิดว่าพี่ผิงจะโกรธจริงๆหละมั้ง เป็นผมก็อาจจะโกรธนิดหน่อยแต่สุดท้ายคงจะหายเพราะเค้าก็ทำเพื่อเราอ่ะนะ ถ้าถามว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกับพี่ผิง.....คงจะตอบไม่ได้แต่เหตุการณ์หน้าเซเว่นก็ทำให้กระจ่าง จากที่ตอนแรกเกือบจะรู้สึกดีด้วยแล้วกลายเป็นแบบ อ๋อ นี่หนะหรอคนที่บอกว่าชอบเราเค้าทำกัน มันแบบเสียความรู้สึกนิดหน่อยที่ไอ้พี่ผิงมันบอกจะปล่อยผมทิ้งไว้ตรงนั้น
"กูไม่เข้าใจไอ้ผิงเลยหวะ" เสียงพี่คนที่น่าจะชื่อสนพูดขึ้น ส่วนคนที่ถูกกล่าวถึงก็ขี่รถออกไปหาย่าตั้งนานแล้ว
"อือ กูรู้ แต่มึงจะให้มันทำไง เฮียเป็นพี่ เฮียลองบอกมันดิ" พี่ภีหันไปบอกพี่หนึ่งแทน เรื่องไรอ่ะอยากรู้บ้าง ไอ้พี่ผิงมันทำไม ตอนนี้พวกพี่ๆทั้งหลายเริ่มตั้งวงเหล้ากันโดยไม่รอเจ้าภาพงาน
"ห่า พวกมึงอย่ามาโยนให้กู มึงก็เคยบอกมันแล้วไม่ใช่หรอวะ ไอ่หยา ก็รู้หนิเป็นไง" พี่หยายกเหล้าขึ้นมากระดกก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
"กูว่ามันทำอะไรแล้วสบายใจก็ปล่อยมันเหอะ" พี่หนึ่งพูดขึ้นอีกครั้ง "ใครไม่เป็นมันไม่รู้หรอก"
ทุกคนในวงไม่มีใครพูดอะไรแต่มีพี่ภีคนเดียวที่จ้องหน้านิ่ง
"แต่ผมทนให้ไอ่ผิงมันเป็นอย่างนี้ไม่ได้ จะปล่อยให้มันคิดว่าย่ามันยังอยู่ทั้งๆที่เสียไปแล้วเนียนะ!" ผมที่กำลังกดโทรศัพท์อยู่ถึงกับชะงัก
ห้ะ?
ย่าพี่ผิงเสียแล้ว? แต่เมื่อกี้มันยังจะเอาเค้กไปให้อยู่เลยไม่ใช่ แล้วถ้าย่าเสียไปแล้วจริงมันเอาเค้กกลับไปให้ใคร? ขนตรงแขนเกิดอาการลุกวูบขึ้นมาทันที ที่พ่อแม่พี่เค้าไม่อยู่ด้วยนั้นผมก็พอรู้เพราะพี่หนึ่งเล่าให้ฟังแต่เรื่องย่านี้ผมไม่เคยรู้มาก้อนเลย งั้นพี่ผิงก็อยู่คนเดียวหนะสิ?
"แล้วมึงจะทำไงห้ะไอ่ภี เรื่องงี้ใครเค้าจะทำใจยอมรับกันง่ายๆ" พี่หยาพูดขึ้นอย่างหาเรื่องนิดๆ ดูเหมือนพี่เค้าจะเข้าข้างไอ้พี่ผิงมากๆ ส่วนพี่ผิงก็ห่วงพี่หยามากๆเช่นกันดูได้จากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
"นั่นมันก็เพื่อนมึงนะหยา"
"ก็เพื่อนกูอ่ะ กูเข้าใจมัน"
"มึงจะบอกว่ากูไม่เข้าใจมันใช่ป่ะ"พี่ภีเริ่มของขึ้นมองคนตรงหน้าตาขวาง
"เห้ย พอๆ มึงสองคนนี้ ก็เคยบอกมันไปแล้วหนิตอนนี้แค่คอยดูอยู่ห่างๆถ้ามีอะไรค่อยช่วยมันโอเค้" เป็นพี่หนึ่งบุคคลที่มีอายุมากที่สุดในที่นี้ห้ามทัพ พี่ๆเค้ามองหน้ากันซักพักแล้วยกเหล้าขึ้นมาชน ผมละงง เหล้านี้มันทำให้คนดีกันได้เฉยเลย
"ได้ยินแล้วใช่ป่ะ อย่าทำอะไรเพราะสงสารมันนะเว้ย" อยู่ดีดีพี่หยาก็หันมาพูดกับผมโดยที่พี่คนอื่นท่าทางจะไม่ได้ยิน สีหน้าจริงจังมาก ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรแค่มองหน้าแล้วกดมือถือเล่นต่อ พี่หยาแค่หัวเราะแค่นั้น
พี่เค้าคิดว่าผมจะยอมพี่ผิงเพราะสงสารหรอไง?
------------------------------------------------
:katai1: :katai1:
เดี๋ยวมาต่อ
-
สงสารผิงอ่ะ :o12:
-
:ผิง
กลับมาที่ร้านไอ้พวกนั้นแมร่งนั่งก๊งเหล้ากันละ ไม่มีการรอกูเลยแสรด เหลือบตาไปมองไอ้หน้ารักก็พบว่ามันมองกูอยู่ก่อนแล้วหันหน้าหนี นี่ เฮียไม่คิดจะห่วงน้องตัวเองเลยรึไง เดินไปนั่งข้างๆไอ้หยา ไอ้ปุ่นนั่งฝั่งตรงข้ามข้างๆพี่มัน กดโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ สนใจกูหน่อยก็ได้
"นี่กะจะโต้รุ่งกันเลย?" ถามออกไป ดูเหมือนทุกคนจะเริ่มกึ่มๆละ
"เอ่อออ ไปไม่ไหวก็นอนเนี่ยแหละ กร้ากกก นอนพื้นแมร่ง" แล้วทุกคนก็หัวเราะคิกคักๆกันใหญ่ อารมณ์ดีจริงวุ้ยไอ้พวกนี้ กูสายหน้าเอือมๆก่อนจะรับแก้วเหล้าจากไอ้ภีมา "กินนานยัง?"
"ม้ายๆม่ายย แค่4นาทีเอ๊ง"
"ช่ายๆ แค่4นาทีมีเวลาให้กันบ้างไหมมเธออ"
"ก่อนที่จะไม่เจอกันอีกแสนไกลลล~~ฮี้วววว" นี่ขนาดมึงกินไปได้แค่4นาทียังร้องมาเป็นเพลงซะขนาดนี้ มีใครยังพอสติเต็มไหมเนี่ย กูหันไปมองไอ้น่ารักเป็นจังหวะที่มันเหงยหน้าขึ้นมาพอดี
"ไม่ว่าเธอเคยทุกข์เท่าหร่ายยย เปลี่ยนมานเป็นรอยยิ้มให้เธอออ ปลอบโยนเธอ เมื่อตอนเธอนั้นร้องห้ายยยย”
"พวกมันกินกันนานยัง" เป็นคำถามโง่ๆที่ถามออกไป ดูก็รู้ว่ากินกันนานแล้ว น่าจะประมาณตอนกูออกไปเนี่ยแหละ แต่ที่ถามนี้คือชวนคุยก่อนไง ดู กูยอมมึงขนาดไหน
"......"ไอ้น่ารักมันมองหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรมองแบบเหมือนมีอะไรในใจที่อยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถาม
"เธอจะลองไปคิดสักนิดได้ไหมมมม หากว่าคนคนนี้รักเธอจริงๆยิ่งกว่ารักตัวอ อ อ เอง กร้ากก" พวกเชี้ยหัวเราะกันใหญ่เมื่อต่างคนต่างทำเสียงเอคโค่ คือกูไม่ได้ต้องการเพลงบิ้วอารมณ์ประกอบเข้าใจป่ะ ไม่คิดว่าจะเมากันเร็วขนาดนี้หรือกูมาช้าเพราะมัวแต่คุยกับย่าวะ
"ผิงงงงง มาร้องเพลงเร็ว ปุ่นด้วยมะๆ"เฮียหนึ่งกวักมือเรียกไอ้น่ารักหยอยๆ นี่ก็เป็นไปกับเค้าด้วย เห้อ กูหละหน่ายใจ
"เอ่อ อย่ามัวแต่จีบกัน ลืมเพื่อนนะมึง" ไอ่หยาว่าตาเยิ้ม คออ่อนแล้วเสือกแดรกเยอะอีกนะมึง
"จีบกันมันไม่ใช่แนวผิง ลากเข้าห้องแมร่งง 555" เห่ยๆเริ่มลามปามละมึง
"สัด น้องกู 555" เหมือนจะหวงน้องนะ แต่ไอ้เสียงหัวเราะนี้คือ? เดียวกูลากเข้าห้องจริงเลยหนิ
เริ่มจำไม่ได้ว่าตัวเองกระดกไปกี่แก้วเพราะพอหมดไอ่ภีก็คอยชงให้ใหม่ตลอดจนตอนนี้เริ่มมึนๆละแต่ก็ยังพอมีสติอยู่ ในวงยังคงหัวเราะเอิ้กอ้ากๆอย่างสนุกสนาน เค้กนี้ไม่มีใครสนใจพวกมันสนใจแค่เหล้ากับกลับแกล้มมากกว่า กูหันไปมองไอ้น่ารักรอบที่ล้านแปด ใจหนึ่งก็สงสารนะมานั่งอยู่เงี้ยไม่เบื่อรึไงแต่อีกใจก็คิดว่าดีเหมือนกันกูจะได้มองมันนานๆ เดินถือแก้วเหล้าออกมานั่งข้างๆไอ้น่ารักโดยที่พี่มันไม่ได้ว่าอะไร นี่อุส่าห์มานั่งเป็นเพื่อนเลยนะเนี่ย คนดีป้ะ มันย่นจมูงนิดหนึ่งก่อนจะหันหน้าหนี
"เบื่อป่ะ"
"..... " โอ้ ไม่ตอบแถมยังมีการจิกตาใส่ด้วยเว้ย แต่ไม่เป็นไร ให้อภัย กูอารมณ์ดี สงสัยยังโกรธเรื่องนั้นอยู่
"ปุ่น"
"...."
"ปุ่น"
"..."
"ปุ่น ปุ่น ปุ่น"
"......"
"ญี่ปุ่นๆๆๆๆๆๆ"
"โอ้ยยยเรียกอะไรนักหนา!" หลังจากที่เรียกชื่อมันมานานจนเมื่อยปากสุดท้ายก็ยอมตอบออกมา หัวเราะนิดๆที่เห็นมันทำหน้ายุ่งแบบถูกขัดใจ กูมองหน้าไอ้ปุ่นที่ทำหน้าสงสัยว่าเรียกอะไรเยอะแยะแล้วชี้ไปที่พลาสเตอร์ตรงหางคิ้วตัวเอง
"น่ารักเนอะ"
"ไม่เห็นจะเข้ากับหน้า!"
"ปากแข็งเนอะคนเรา พูดตรงๆก็ได้"
"ยุ่งไร!!" มันหันหน้ามาตวาดครับกูนี้แทบผงะ งงกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของมัน ไอ้พวกที่นั้งก๊งเหล้าอยู่ถึงกับหันมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น กูก็บอกไปว่าไม่มีอะไร เด็กมันคึก55
"เป็นไร" เอาแขนสะกิดแขนมัน นั่นมีการเอาแขนมาตีกลับด้วย นี้ถ้าไม่ติดว่ากูหลงขนาดนี้เจอตบหัวละ
"...."
"ขอโทษอ้ะ" ยอมสุดๆแล้วนะเนี่ย แบบไม่เคยยอมใครขนาดนี้มาก่อน กูเป็นเอามากขนาดไหนดูเอาเองละกัน ไอ้น่ารักมันหันมามองหน้าก่อนจะทำหน้าแบบไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แล้วเราก็เงียบกัน กูก็ไม่รู้จะพูดอะไร ขอโทษไปแล้วอ่
"ขนมปังหมดรึยัง" อยู่ดีดีกูพูดเบาๆออกมา เอาซะกูเกือบไม่ได้ยิน
"ยัง แต่เอาไปเก็บไว้ที่บ้านแล้ว"
"ที่บ้าน?"
"อือ ทำไม ย่ากูไม่แอบกินหรอก"
"..ย่า?!" ไอ้น่ารักมีสีหน้าตกใจแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"ไม่หายน่า ทำไม"
"เปล่า" มันว่าก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น กูว่าแปลกๆละ เหมือนจะมีอะไรซักอย่างแต่ก็ไม่ถามออกมา
"มีอะไรก็พูดมา หา"
มันแค่หันมามองแล้วส่ายหน้า ช่างแมร่ง ไม่ถามก็ไม่ถามวะ เหลือบดูนาฬิกาเกือบจะเที่ยงคืน หันไปมองไอ้พวกนั้นดูท่าทางแล้วคงจะเลิกยาก นี่ตกลงงานวันเกิดกูรึอะไรวะรู้สึกเจ้าของวันเกิดจะไม่ค่อยมีส่วนร่วม555
"ง่วงดิ" เห็นไอ่น่ารักทำตาบรือๆเลยถามออกไป มันพยักหน้าน้อยๆ
"แล้วกลับกับใคร" คือมันจะมีกลับกับเฮียกับที่บ้านมารับไง ลูกคุณหนูก็เงี้ย
"พี่หนึ่ง ที่บ้านไม่มีคนอยู่" หะ ไม่มีคนอยู่อีกละ ประจำ กูหันไปดูสภาพเฮียหนึ่ง อึหือ อย่างนี้จะรอดป่ะวะ จะพากันไปวัดถนนอ่ะดิ
"อยากกลับยัง"
"อือ"
"เฮีย ผมพาน้องเฮียไปส่งบ้านนะ" หันไปตะโกนถาม ไอ้น่ารักหันขวับมามองเลย 55ไม่รู้หละกูจะไปส่ง
"หา ใครว้ะน้องกู ม้ายมี้ 5555" แล้วทั้งวงก็หัวเราะเอิ้กอ้ากๆกันใหญ่ ตลกเอ้าตลก ไอ้ปุ่นถึงกับเอามือขึ้นมาตบหน้าผากตัวเองดังแป๊ะ พี่มึงไม่รอดละกูว่า
"พี่หนึ่งงง ปุ่นอ่ะ!" ว่าแล้วไหล่พี่มัน เฮียหนึ่งก็ทำหน้างงๆก้มมามอง
"หืออออ" เห่ยๆหน้าใกล้ไปละ อะไรจะมองจนทะลุขนาดนั้น
"อ๋อไอ้ปุ่น น่ารักหวะ น้องกูแมร่งน่ารัก55" แล้วเฮียแกก็ล็อกคอไอ้น่ารักเอาไปฟัด เฮ้ยยยยย เฮียยยย!!
"เมาแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งน้องเฮียเอง" ว่าเสร็จจัดการกระชากตัวไอ้ปุ่นออกมา ไม่ได้หึงแต่อิจฉา กูอยากทำบ้างงงงง
"เอ่อ โชคดีๆ น้องกูน่ารักนะเว้ย 555" อารมณ์ดีจริง รู้สึกจะไม่ค่อยหลงน้องตัวเองเลยนะ
"เดี๋ยวกูมา" หันไปบอกคนอื่นในกลุ่ม พวกมันต่างพยักหน้าบางคนก็ส่ายหัว กูจะบ้าตาย เดินแบบจับไหล่ทั้งสอข้างของไอ้น่ารักดันให้เดินออกมา แปลกที่มันไม่ขัดขืนและโวยวาย สงสัยง่วงนอน มาถึงรถจัดการยื้นหมวกกันน็อกให้ใส่ตามความเคยชิน
"ให้กูใส่ตลอดทำไมมึงไม่ใส่บ้าง" ไอ้น่ารักมันพูดขึ้น จนกูอดสงสัยไม่ได้
"ห่วงกูด้วย?"หันไปมองหน้าแล้วเลิกคิ้วถาม ไอ้น่ารักมันแค่แบะปากแล้วเอากระจกหมวกกันน็อกปิดลงถือว่าเป็นการจบบทสนทนา ขณะขี่ไอ้คนซ้อมมันไม่แบบกอดเอวกูอะไรเทือกนี้หรอกเว้ย วางไว้บนตักมันนั่นแหละแถมยังนั่งห่างซะ เกาะทะเบียนได้คงเกาะไปแล้ว
"อย่าขี่เร็วดิ!" ได้ยินเสียงคนซ้อนฝ่าลมมาทำให้ต้องลดความเร็วเครื่องลงสงสัยมันคงกลัวตกรถ
มองสภาพอากาศข้างหน้าที่ลมพัดแรงฟ้าครึ้มๆ นี่มึงอย่าบอกนะว่า.......
แปะ!
เห่ยอย่านะเว้ย
แปะ แปะ!!
แปะๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!
ซ่าาาาาาาา!!!!!
เวรละไง ฝนตก !!
กูรีบเร่งเครื่องอีกครั้ง ได้ยินเสียงคนข้างหลังโวยวายอะไรซักอย่างมือกำชายเสื้อกูแน่น ให้มันได้งี้สิว้ะ! โอ้ยยย! ดูเหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งเพราะตอนนี้ฝนตกหนักกว่าเดิมอีกอย่างกะจะเทลงมา ไม่ไหวแน่ถ้ามาคนเดียวนี้พอทนแต่นี่พ่วงไอ้น่ารักมาด้วยกูว่าขี่ต่อไปคงไม่รอด มองซ้ายมองขวา โชคดีที่ข้างทางมีศาลา ถึงฝนจะสาดเข้าไปได้บ้างแต่ก็ดีกว่าโดนจังๆอย่างนี้หละวะว่าแล้วก็เลี้ยงรถไปจอดไว้ข้างทางทันที ไอน่ารักรีบกระโดดลงรถแล้ววิ่งเข้าศาลาไปก็กตามไปด้วยติดๆ
"เชี่ย! เปียกหมด" นี่ไม่ใช่เสียงกูนะ ท่าทางจะอารมณ์เสียน่าดู แล้วด้วยความที่ว่าฝนมันสาดมาฝั่งเดียวไงกูกับไอ้ปุ่นเลยได้มานั่งด้านเดียวกันแถมยังชิดกันอีก ละครละงานนี้ เหมือนเฮียหนึ่งจะโทรมาถามไอ้น่ารักว่าเป็นไงบ้างอยู่ไหนอะไรประมาณนั้นได้ยินมันพูดไม่เป็นไรๆอยู่ หายห่วงน่าเฮีย อยู่กับกูทั้งคน เหอะๆ
"เฮียว่าไงบ้าง"
"ออกมาไม่ได้เหมือนกันที่นั่นฝนก็ตก" กูคิดว่าถ้าฝนไม่ตกสภาพอย่างนั้นก็ออกมาไม่ได้อยู่ดี เมาเละ
"หนาวหรอ" เห็นมันนั่งชันเข่าขึ้นมาแล้วเลือดไหลเวียนแปลกๆ กางเกงขามันร่นขึ้นอ่ะ ฮึ่ย มันใช่เวลาไหมไอ้ผิง! ไอ้ปุ่นมันพยักหน้านิดหน่อย คือกูจะแสดงความเป็นสุภาพบุรุษก็ไม่ได้เพราะเสื้อตัวเองก็เปียกโชกแถมยังไม่มีเสื้อคลุมอีก มองไปรอบๆตัวเพิ่งรู้สึกว่าแถวนี้โคตรเปลี่ยว คือแบบวังเวง ดึกแล้วไม่มีรถ ซ้ำฝนยังตกหนักทำให้ไม่มีรถไปกันใหญ่ ไอ้น่ารักคงรู้สึกเหมือนกันมั้งเพราะเห็นมันขยับเข้ามาใกล้ กลัวดิมึง บรรยากาศฝนตกมึดๆงี้
"เขยิบมาใกล้นี่" ไอ้น่ารักหันมามองงงๆ นี่กูไม่ได้คิดไรจริงๆนะเนี่ย โหดูเป็นคนยังไง
"ฝนสาดเอ่อ เหยิบมา" เมื่อไขความกระจ่างให้มันไอ้น่ารักก็เขยิบเข้ามาใกล้ กูรู้สึกวูบๆแปลกๆหวะ 55
"ฝนมาตกอะไรตอนนี้วะ" ไอ่ปุ่นบ่นเบาๆแต่กูเสือกได้ยิน
"ก็มันไม่อ่านหนังสือ"
"......"
แหมะ เสียงกบร้องนี้มันดังจริง ถ้ากูจะเล่นมุขแป๊กขนาดนี้นะ แต่กูก็ไม่ได้ฮาอะไรกับมุขนี้เหมือนกันนะคิดตอนไอ้ยามันเล่นกับเพื่อนคนอื่นแมร่งเสือกฮาไง กูเล่นเงิบแดกเลย หันไปมองด้านข้างไอ้น่ารักที่มันมัวจ้องออกไปนอกศาลารู้สึกหน้าเสียนิดหนึ่งแต่หาได้สนไม่ จุดประสงค์กูไม่ใช่เพื่อให้มันฮาเว้ย ให้มันรักตะหาก อ้วกกก ไม่ใช่น้ำฝนที่จะนองเต็มพื้นศาลานะ น้ำอ้วกกูนี้แหละ โคตรเน่าสาดดด
"มึงเคยได้ยินเรื่องเล่าแถวนี้ป่ะ"
เงียบๆวังเวงๆอย่างนี้จัดไปสักเรื่อง
"ไม่รู้! แล้วก็ไม่อยากฟังด้วย!" ว่าแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง กูจับจุดได้ละว่ามึงกลัวผี 5555 ไม่มีหร๊อกเรื่องเล่าแถวเนี้ยะ จะมีก็แต่กูกุขึ้นนั้นแหละ
"มีอยู่วันหนึ่งเว้ย ผู้ชายมันขี่มอไซค์มา"
"ไม่อาวววกูไม่ฟังงง" มันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหูและยังคงไม่หันหน้ามาทางกู
"ระหว่างที่ผู้ชายคนนั้นขี่มอไซค์อยู่มันก็รู้สึกว่ามีเงา วูบ~ วูบ~" ตอนกูทำเสียงวูบๆนี้มีเอฟเฟคลมประกอบด้วยอโคตรได้ฟิว คือกูไม่ใช่คนกลัวผีไง แต่ไม่ลบหลู่นะ ไอ้น่ารักเอามือปิดหูตัวเองแน่นหน้านี้จะซุกเข่าอยู่ละ เห็นดังนั้นกูเลยเงียบแล้วเอาหน้าไปใกล้หน้ามันโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว
"....." บรรยากาศเงียบ ทุกอย่างต่างหยุดนิ่ง กูก็งงว่าไอ้น่ารักมันจะเอามือปิดหูแล้วก้มหน้าซุกเข่านิ่งทำไม รอไม่นานเริ่มขยับหัวเหงยหน้าขึ้นมาก่อนแต่ยังไม่หันมาทางกูนะ ตามด้วยค่อยๆเอามือออกจากหู กูที่มองอยู่กลั้นหัวเราะแทบตาย มันน่ารักอ่ะ! แต่วินาทีที่มันหันหน้ามาแล้วเจอหน้ากูอยู่ใกล้นั้นอย่างกับภาพสโลโมชั่นแล้วหยุดชะงัก คือแบบใกล้ไปป่ะ กูจะถอยหน้าออกก็ไม่กล้า ทำไมไม่รู้สงสัยกลัวพลาดอะไรไป
เหมือนต่างคนต่างไม่กล้าถอยหน้าออกไป มองใกล้ๆอย่างงี้เพิ่งสังเกตว่ามีปานเล็กๆตรงข้างๆหู คุณมึงเคยได้ยินที่เขาว่าคนที่น่ารักจะดึงดูดคนที่่ดูดีป่ะ นั่นแหละ มันน่ารัก กูดูดิ(แหมะ!) มันเลยดึงดูดหน้าให้เข้าใกล้มากยิ่งขึ้น ตอนนั้นไอ้น่ารักก็คงไม่มีสติด้วยละมั้งมันเลยไม่ชักหน้าหนีแถมยังปล่อยให้กูเอาหน้ามาใกล้จนริมฝีปากแตะกัน.....เชี่ย!! มันยอมให้จูบ!? กูแค่กะจะลองดูแบบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรแต่นี้เหนือขาดวุ้ย! ปากของกูกับมันสัมผัสกัน! ปากนิ่มโคตร!!
อารมณ์หื่นเข้าสิงเลย ตอนแรกมันไม่ยอมเปิดปากแค่เอาแตะกันเฉยๆแต่พอกูเอาลิ้นดันเข้าหน่อยมันก็ค่อยๆเผยปากออก แค่นั้นแหละครับ เสร็จกู โชกโชนอ่ะเรื่องอย่างนี้
ไอ้ปุ่นที่ตอนแรกหันตัวหนีตอนนี้ได้หันกลับมาทางเดิมทั้งตัว มือมันก็เงอะๆงะๆว่าจะวางไว้ตรงไหนสุดท้ายกูก็จับมาคลองคอกูไว้ ส่วนมือกูอะหรอ วางไว้ตรงเอวมันอดิ บางได้ใจมากอยากลูบแรงๆแต่กลัวเด็กมันตื่น มันเหมือนพยายามจะรุกคืนบ้างแต่ขอเหอะน้อง ประวัติมันต่างกันจะรุกนำพี่อ่ะอีกนาน จูบกันจนไอ่น่ารักพยายามจะถอนริมฝีปากหนีแบบเอาหน้าออกห่างแต่กูไม่ยอมยังคงไล่ตามดูดอยู่ อ่าว! มันเผลองี้หาได้ง่ายที่ไหนหละ ต้องรีบเก็บเกี่ยวดิ
"อือออออ..." มันครางในลำคอเมื่อกูไม่ยอมปล่อย มือที่คล้องคอก็เปลี่ยนเป็นจิกเข้าไปที่เสื้อแทน อยากจะบอกว่าไม่ระคายเคืองกูเลย เหอะๆ ละจากปากแล้วไปฟัดที่แก้มต่อ นุ่มได้ใจ ได้ยินเสียงหอบอยู่ข้างๆหู ฝนที่ตอนแรกตกหนักกลายเป็นแค่ปลอยๆตอนไหนก็ไม่รู้ เลื่อนหน้าจะไปจูบมันต่อแต่ไอ้น่ารักดันก้มหนีซะงั้นกูเลยได้แต่มองงงๆ
"พ..พอแล้ว"
"อือ" ในใจกูไม่อยากพอนะแต่มึงว่าไงก็ว่าตาม กลับมาคิดอีกทียังงงไม่หาย ทำไมมันยอมให้กูจูบวะ ทุกทีเข้าใกล้นี้แทบจะถีบกระเด็น รู้สึกดีหวะ ใจเต้นโคตรแรง ไม่รู้มันจะรู้สึกเหมือนกันไหม ไอ้หน้ารักมันเหงยหน้าขึ้นมามองแบบงงๆคงสงสัยที่กูไม่ว่าอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น คิดดูอีกทีกูก็ไม่อยากถามอะไรมาก แค่นี้พอจะรู้ว่ามันคงไม่ได้เกลียด แถมยังยอมกูตั้งขนาดนี้ ดีไม่ดีถ้ากูถามอะไรออกไปมันอาจจะโกรธก็ได้มครจะรู้555
"กลับบ้านยัง" มองสภาพอากาศภายนอก ฝนยังคงอ่อยๆไม่ตกหนักเท่าตอนแรก น่าจะไปกันได้แล้วเผื่อมันกลับมาตกหนักแล้วจะซวย
ไอ้ปุ่นไม่ตอบอะไรแค่พยักหน้าแล้วเดินตามออกมา กูไม่อยากรุกมาก ปล่อยเวลาให้มันคิดเองบ้าง ค่อยเป็นค่อยไปแต่ถ้าเร็วหน่อยก็จะดีมาก5555
"ถ้าถึงบ้านแล้วจะส่งข้อความหา" บอกมันเมื่อจอดรถหน้าบ้าน ไอ้น่ารักไม่ตอบอะไรแต่ยื้นหมวกกันน็อกมาให้แทน
"รีบอาบน้ำด้วย เดี๋ยวเป็นหวัด"
"..มึงก็ด้วย"
ขมวดคิ้วมองไอ้คนตรงหน้า หูฝาด? เป็นห่วงกันด้วย วันนี้มันมาแปลกวุ้ย แต่จะมายังไงกูก็ชอบหมดแหละ สาด ทำใจกูหวั่นไหวเกินไปละ
"..สุขสันต์วันเกิด" อยู่ดีดีไอ้น่ารักก็พูดขื้นเบาๆแต่กูได้ยิน พอพูดจบมันรีบวิ่งเข้าประตูรั้วไปเลย ไม่ทันที่กูจะรั้งไว้เพราะมัวแต่อึ้ง จะทำกูหลงไปถึงเมื่อไหร่วะ ได้แต่มองจนเห็นไฟบนห้องเปิดและอย่างเคยที่จะมีคนมาแง้มผ้าม่านดู กูก็โบกมือบ๊ายบายให้ก่อนที่มันจะรีบปิดผ้าม่านแล้วหายไป รอถึงตอนนั้นแหละกูค่อยออกรถ ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล กลับไปก๊งเหล้าต่อ บรรยากาศเย็นๆเงี้ยดี กูว่าวันเกิดปีนี้มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย ออกจะดี555
ที่จริงกูเป็นคนอารมณ์เสียง่ายและพอโมโหกูมักจะไม่มีสติจนถูกไอ้หยาด่าอยูบ่อยๆแต่ตั้งแต่นี้ไปกูจะพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองละกัน กูกลัวไอ้น่ารักมันกลัว กูบอกว่าจะพยายามอะนะ ทำได้ไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที
-------------------------------------------------
เย้ๆๆๆๆ
จ จ จ จูบกับแล้ววววววววววววววว
:katai2-1:
คึกไง ลงรวดเดียวเยอะๆเลย
555555
-
เห่ยยยยปุ่นยอมใหัผิงจูบ
เผยใจมาดีๆเลยนะ :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อั้ยย่ะ จูบกันแล้ว
:-[
-
:laugh: ฮ่า ฮ่า ทันจนได้
ญี่ปุ่นน่ารัก ฟอร์มหนามว๊ากกกก
ซึนมากมาย ส่วนพี่ผิงรั่ว เกรียน
แต่แอบมีปมในใจนะฮะ
รอตอนต่อไปฮับ :กอด1:
-
ปุ่นมันซึน :impress2:
ผิงนี่ชีวิตนาสงสารอ่ะ :sad4:
-
ตอนที่6
"ทั้งหมด 73 บาทครับ” กูว่าพร้อมกับรับเงินมาแล้วยื้นสแสตมป์เซเว่นไปให้ลูกค้าดวงหนึ่ง
"แสตมป์เซเว่นนี้ต้องซื้อครบกี่บาทถึงจะได้หรอคะ"
"50บาทได้1ดวงครับ" ถอนหายใจแรงๆก่อนที่จะตอบออกไป
"แล้วซื้อครบกี่บาทถึงจะได้ใจพี่อ่ะคะ"
"นั่น โดนเล่นแล้วไหมหละเพื่อนกู" เสียงไอ้หยาดังมาแว่วๆ แต่กูไม่สนใจ สายตามองไปที่เด็กสาวตรงหน้าแทน หน้าตาสวย...ต้องใช้คำว่าสวยจริงๆ ตาโต หน้าเรียว ผิวขาว แค่นี้ก็กินขาด กูว่าละว่ามันแปลกๆเดินเข้าออกเซเว่นบ่อยมาก ที่แท้จะจีบกูนี่เอง ยอมรับว่าตัวเองหล่อ เป็นธรรมดาของหนุ่มหล่อที่จะมีสาวๆมาจีบ5555
"เชิญคนต่อไปครับ" สนใจรึก็ไม่ เอาเป็นว่าน้องมาช้าไป ตอนนี้ใจพี่ไม่ได้อยู่ที่ตัวแล้ว พอดีชอบคนน่ารักไม่ได้ชอบคนสวย ฮี้ววววววว น้องเค้าทำหน้าโหดใส่กูนิดหนึ่งก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็วส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้แล้วเดินออกไป
"เอาละเว้ยยย พี่ผิงสเสน่ห์แรงแท้" ไม่สนใจเสียงแร้งเสียงกา ตั้งหน้าตั้งตาคิดเงินลูกค้าต่อ ทุกวันนี้มีความสุขดีครับ ไอ้น่ารักดูจะอ่อนให้กูลงมาก ที่จริงมันก็ไม่มากหรอกแต่สำหรับกูแค่นี้อ่ะสุดๆแล้ว
หันไปมองไอ้หยาที่ก้มลงมองมือตัวเอง ชอบเอาหนังสือดูลายมือมาอ่านแล้วดูดวงให้ตัวเอง กูจะบ้าตาย กูคิดว่าหยามันน่าสงสารนะ ตัวกูยังพอมีเงินเก็บอยู่แบบธรรมดาชิวๆงี้เรียนจบสบาย แต่ที่บ้านหยามัน พ่อก็ติดเหล้า แม่ก็ติดพนัน เงินแทบจะไม่พอ มันเกือบไม่ได้เรียนแล้วแต่ดีที่มีทุนสำหรับครอบครัวที่มีปัญหา เลยหมดห่วง อย่างนี้ไงกูถึงห่วงมันเป็นพิเศษมันเหมือนน้องมากกว่าเพื่อนหวะ ต้องคอยดูตลอด
"มองงี้นอกใจน้องญี่ปุ่นหราาา" ทำท่าได้ดัจริตมาก ตุ๊ดแดรกละเพื่อนกู
"เอาไหมหละ" ว่าหน้านิ่งแล้วเดินเข้าไปใกล้ ไอ้หยามันทำหน้าเหรอหรามองซ้ายมองขวา 55ตลกหวะ
"เล่นพ่อง สัด"
หัวเราะหน่อยๆแล้วมองหน้ามัน โด่ น่ารักยังไม่เท่าครึ่งของไอ้ปุ่นเลย กูไม่ชอบหน้าเรียวๆแหลมๆเหมือนมึง ต้องกลมๆหน้าผากเหม่งตาโตๆ ของมึงตาเล็กไป ปากก็เรียวไป ไม่น่าจูบเท่าไอ้น่ารัก สรุปคือไอ้ปุ่นดีกว่าหมด 555
ติ้งๆๆๆ
ละสายตาจากไอ้คนที่มันแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แล้วล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดูแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้ามา ตั้งแต่รู้จักกันนี้ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวทีมันจะเป็นฝ่ายโทรหาก่อนแต่ครั้งนี้ทำไมโทรมาวะ รู้สึกถึงลางสังหรแปลกๆ
"....." รับแล้วเอาจ่อหูแบบไม่พูดอะไร หยั่งเชิงก่อน อย่างที่บอก มันแปลกเกินไป
"...โหล..รับยังเนี่ย!" เสียงงี้ใช่เลยมีคนเดียว แสดงว่าไม่ได้ถูกแกล้ง วันนี้ไอ้น่ารักมันโทรหากูเป็นครั้งแรกในรอบประวัติการวุ้ย! ส่งสัญญาณให้ไอ้หยาเป็นเชิงว่าจะไปคุยโทรศัพท์หลังร้านฝากดูแลตรงนี้ให้ด้วย มันก็พยักหน้าหงึกๆ
"นี่ญี่ปุ่นนะ ฟังอยู่ไหมเนี่ยย"
"อือ กูอยู่ไทย"
"โอ้ยยยไม่เล่น! ไม่ตลกด้วย" เสียงปลายสายโวยวายกลับมาครับ อ่าวก็กูตลกอ่ะ ดีใจด้วยที่อยู่ดีดีมันโทรมา
"คิดถึงอ่ะดิ" เมื่อเงียบมาเราก็หยอดไป 55
"ไม่โว้ยย"
"แล้วโทรมาไม" เริ่มคิ้วขมวดอักครั้ง จะกวนกันรึไง รึโทรมาแกล้ง
"..งะ...คือ...."
นั่นไง กูว่าละ ไม่มีหรอกทีอยู่ดีดีคนอย่างไอ้ปุ่นมันจะโทรมาก่อนโดยไม่หวังผลตอบแทนอะไร เอ่อก็ยังดีที่มีปัญหาอะไรคิดจะปรึกษากูคนแรก รึกูไม่ใช่คนแรกแต่คนอื่นไม่ยอมมันเลยโทรมาหากูวะ5555
" มัวแต่อึกอักๆชาตินี้จะได้เรื่องไหมวะ" ความอดทนเริ่มหมดเพราะปลายสายมัวแต่อ้ำๆอึ้งๆจะพูดก็ไม่พูดซักทีจนกูเริ่มรำคาญ
"ฮึ่ย ! ก็...เย็นนี้มารับได้ไหมอ่ะ!" หา? ให้กูมารับ? ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ไม่ใช่หละ ถึงมันจะดีแต่อยู่ๆก็ให้กูไปรับที่โรงเรียนเนี่ยนะ กูว่าต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ
"นะ มารับตอนประมานทุ่มหนึ่งอ่ะ "
"ทุ่มหนึ่ง? คิดไงให้ไปรับ?"
"ก็ ..เอ่อ...ก็.."
"คนที่บ้านไม่อยู่?"
"...อยู่" ตอบเสียงเบาๆกลับมาครับ
"แล้ว?" อย่าหาว่ากูตัดโอกาสตัวเองเลยนะ เพราะนี้มันแปลกเกินไปไง แล้วถ้าเกิดมันกำลังจะทำอะไรที่ผิดจริงๆคิดว่ากูจะยอมรึไง ถึงจะชอบมันแต่ไม่ใช่อะไรก็เห็นดีเห็นงามไปด้วยหรอกนะเว้ย รู้ๆอยู่ว่าไอ้น่ารักมันไม่มีทางมาของี้หรอก ถ้าไม่จำเป็น
"....วันนี้มีงานวันเกิดเพื่อน ที่บ้านไม่ให้ไปเพราะไม่มีคนมารับ ต้องไปงานเลี้ยงกันหมด"
"แล้วเฮียอ่ะ"
".....ไม่ว่าง"
"แน่ใจ เดี้ยะกูถามแล้วคำตอบไม่ตรงก่อนเหอะ"
"ก็แค่นี้มารับไม่ได้รึไง!" เอ้า ขึ้นเสียงใส่กูอีก อะไรวะ พูดไม่รู้เรื่องเลย ถามอะไรก็ได้แต่น้ำๆ ไม่มีเนื้อเล้ยย
"แล้วพี่มึงอนุญาตไหมหละ กูมีสิทธิออกเสียงอะไรด้วย?" พูดตามความจริง ถ้าอยู่ดีดีจะไปไหนแล้วทางบ้านไม่อนุญาตกูว่ามันไม่ใช่ละ คือไอ้อยากไปอ่ะไม่ว่าแต่ถ้าทางบ้านไม่อนุญาตกูว่าก็อย่าไปเล้ย เดี๋ยวปัญหาจะตามมา เป็นห่วงด้วยเหอะ
"ถ้าไปรับ พี่หนึ่งก็ให้ไปอยู่แล้ว"
"ใครไปรับ"
"โอ้ยยย ก็ที่คุยอยู่เนี่ย!"
"ก็ชื่ออะไรอ่ะ" ตลกไอ้คนปลายสายเรียกชื่อกูมันจะยากอะไรนักหนาวะ
"ก็มึงนั่นแหละ!" คำตอบไม่น่าพอใจเลยเงียบต่อไป ที่จริงกูถือนะเรื่องอายุเนี่ย แต่ยกเว้นให้มันเป็นกรณีพิเศษคนเดียว
"ใครคือมึง"
"....ก...ก็ผิงไง! ไอ่ผิงบ้า!" 5555เด็กไร้มรรยาท แทนที่จะโกรธแต่ดันตลกแทน ไม่เคยมีใครเรียกชื่อกูแล้วรู้สึกชื่นใจขนาดนี้มาก่อน
"แล้วมีคนไปเยอะป่ะ"
"เยอะดิ นะๆๆ ไม่ต้องไปรับจริงๆก็ได้แต่ถ้าพี่หนึ่งถามก็บอกว่าไปรับนั่นแหละ เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่งก็ได้" เสียงปลายสายดูร่าเริงทันที คงคิดว่ากูยอมแล้วสินะ แต่เปล่าเลย ที่มึงพูดมากูรู้สึกโคตรๆแย่ สุดท้ายกูก็เป็นแค่ข้ออ้าง อ้างให้มึงไปนู้นไปนี่ สบายเลยสิงานนี้
"เย้ กูได้ไปละเว้ยย" เหมือนมันจะหันไปบอกเพื่อนแต่เสียงลอดเข้ามา
"บอกตอนไหนว่าจะเอาตามนั้น"
"อ่าวววว"
"กูจะไม่ไปรับมึงละก็จะไม่เป็นข้ออ้างให้มึงด้วย" ท่าทางจะกลับดึกขนาดนั้นกูเป็นห่วงดิวะ พ่อแม่มันอีกที่ไม่ให้ไปคงมีเหตุผลแล้วนี้ยังแย้วๆจะไปอีก กูก็เข้าใจอ่ะนะแต่มันขึ้นอยู่กับกูหรอว่าไปได้รึไปไม่ได้ ถ้าเกิดกูไปรับมันจริงๆแล้วที่บ้านรู้เรื่องเข้าหละคนที่ซวยใคร ถ้าไม่ใช่ไอ้ปุ่น แถมไปก็ไม่รู้ว่าไปเฉยๆรึมีกินเหล้ากินเบียร์
"ทำไม!?"
"มันอันตราย"
"อันตรายไรอ่ะ อย่ามาพูดเหมือนพี่หนึ่งได้ป่ะ โตแล้วนะ ทำเป็นเด็กไปได้"
"อย่างนี้เนี่ยนะเรียกว่าโต" เอาแต่ใจอย่างนี้เนี่ยนะ โตแต่ตัวอ่ะดิ
"ไหนบอกว่าชอบไง! ทำให้แค่นี้ไม่ได้!?"
สัด นี้มึงมองคำว่าชอบของกูมีค่าแค่ไหนวะ แค่เนี้ย แค่คนไปรับไปส่ง ซึ้งจริงวุ้ย!
"แล้วที่กูทำให้มึงหลายๆอย่างนี้ไม่มีค่าเลย?"
"เอ่อ!! ไร้ค่าสุดๆอ่ะ! ไม่ง้อมึงก็ได้วะ!!" ว่าจบก็กดตัดสายทิ้งทันที กูรู้มันกำลังโกรธเลยพาล คำพูดที่พูดมาเลยไม่ได้คิด แต่ไอ้คำพูดที่ไม่คิดของมันทำกูโคตรเสียใจ ไร้ค่าขนาดนั้นเลย? แมร่ง
"ใครโทรมาวะ ดูทำหน้า" เดินออกมาจากหลังร้านก็เจอไอ้หยาถาม กูแค่ยักไหล่แล้วไม่ตอบอะไรมัน
"เอ่อเมื่อกี้เฮียหนึ่งบอกว่่พรุ่งนี้ไม่ต้องมาอู่ เฮียไปต่างจังหวัด"
"รู้ได้ไง"
"เอ้า ก็เฮียโทรหากูเมื่อกี้ สงสัยโทรหาแล้วมึงติดสายอยู่" พยักหน้าหงึกๆ อย่างนี้สินะเฮียเลยไม่ให้ไอ้ปุ่นไปงานวันเกิดเพื่อนเพราะไม่มีคนไปรับไปส่ง เหตุการณ์เป็นงี้กูคิดว่ามันคงล้มเลิกความตั้งใจแล้วก็ที่จะไปแล้วหละ ไม่รู้จริงๆว่าคิดไรอยู่ บางครั้งก็ดูเหมือนจะยอมเอนเอียงมาแต่บางครั้งก็เป็นเหมือนครั้งนี้คือพูดแบบตัดเยื่อใย รึกูจะต้องตามใจตลอด ขัดไม่ได้เลย?
.
.
.
.
.
ว่างวุ้ย งานที่อู่ก็ไม่ได้ไป เซเว่นก็ไม่ใช่กะกูอีก ไอ้หยาก็ทำงาน เหลือแต่ไอ้สนกับไอ้ภีหละวะ ว่าจะโทรชวนออกไปข้างนอกซักหน่อยก็ดันมีสายเข้าเสียก่อนแต่ก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่เพราะคนที่โทรมาเป็นคนเดียวกับที่กูกำลังโทรไปพอดี
"ผิง ว่างเอ่อ" คำพูดแปลกงี้มีคนเดียว ไอ้สน
"เอ่อ"
"มารับกูหน้าเทคนิคหน่อย ไอ้ภีแมร่งยืมมอไซค์ไปส่งเมียป่านนี้ยังไม่กลับเลย แมร่งโซเดมาคอมจนลืมเพื่อนชัว" กูก็ตอบตกลงอือๆออๆไปเพราะตอนนี้ก็ว่างจนไม่รู้จะทำอะไรละ หยิบเสื้อชอปที่วางไว้แถวนั้นขึ้นมาใส่แล้วคว้ากุญแจมอไซค์ออกบ้านไป ขี้เกียจหาเสื้อ คือกูถอดเสื้ออยู่บ้านไง เมื่อวานก็โทรหาไอ้น่ารักเป็นปกตินะ แต่มันเสือกไม่รับสายและก็ปิดเครื่องหนี สงสัยโกรธที่กูไม่ไปรับ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงหน้าเทคนิคเห็นไอ้สนยืนหัวตั้งมาแต่ไกล
"มึงไม่ทำงานที่อู่?"
"เรื่องของกู" ไอ้สนมันชูนิ้วกลางให้ก่อนที่จะหัวเราะออกมา กูก็แค่ยักคิ้วไปให้
"วู้ เรื่องของมึง พี่ผิงค้าไปส่งหนูที่หอหน่อยสิ" ดัจริตได้ทุเรศมาก อย่างกะกระเทยควายแหนะเพื่อนกู
"ให้กูมาเป็นสารถีว่างั้น"
"ถ ถ ถ ถูกต้องนะคร้าบบบบ"
แหนะ เพื่อนกูแต่ละคน ไปส่งก็ได้วะ เดี๋ยวให้มันรวดเติมน้ำมันให้เลย คิดซะว่าเป็นค่าเดินทาง5555
"อ่าว ไปไหนเนี่ย" ไอ้สนมันตะโกนผ่าสายลมมา ไม่ตอบอะไรแต่ตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางแทน อย่างที่เห็น มาจอดหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวกูมากินข้าวมันไก่มั้ง ไอ้สนมันเดินตามลงมาเงียบๆ ข้าวเช้ากูยังไม่ได้กินเลยจะบ่ายโมงอยู่ละ ซัดไปคนละ2จาน แต่ไอ้สนนี้ได้ข่าวว่ากินข้าวเช้าไปแล้วนะ กินเยอะกว่ากูแต่ผอมพอๆกับกูเลยหวะ
ตี้ดๆ
อ่าวเฮียโทรมา
"ไอ่ผิง!!"
"ไงเฮีย อยู่ไหนเนี่ย" รับสายปุ๊ปก้เจอเสียงฮาร์ดคอเลยกู
"กลับมาแล้วเว้ย กูอุส่าไว้ใจมึงสัด!"
"ห้ะ? " งง ไว้ใจอะไรวะ แล้วกูไปทำอะไรให้โกรธขนาดนั้น ฟังจากน้ำเสียงคือโทรมาด่าชัดๆอ่ะ
"ถ้าเกิดแค่นี้มึงยังดูแลมันไม่ได้ ก็ไม่ต้องมายุ่งกับมันอีกเพราะกู ไม่ อ นุ ญาต!!"
เดี๋ยวววววว ดูแลอะไร อนุญาตอะไรรรรรร!!?? อยู่ดีดีก็มาด่ากูปาวๆๆจนกูชักยั๊วะ ไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่างแล้วมาใส่เป็นชุดๆเนี่ยนะ ถามหน่อยเถ้อะว่าที่พูดทั้งหมดมันเรื่องอะไร กูเข้าใจไหม!?
"เดี๋ยวเฮีย เฮียพูดอะไรงง"
"ก็เมื่อวานมึงไปไหนหละ!" โอ้ยยยหยุดตะคอกกูเห้อออ ปวดหู ไอ้สนก็มองหน้างงๆคงจะเห็นสีหน้าที่เริ่มยั๊วะของกูหละมั้ง สัดอุส่าห์จะไม่อารมณ์เสียง่ายแล้วนะ
"เมื่อวานเลิกกะก็กลับบ้าน แค่เนี้ย ไปทำอะไรตอนไหนวะ!" กูนี้แบบเลือดขึ้นหน้าละ เฮียก็เฮียเถอะ อยู่ดีดีมาด่ากูโดยที่กูไม่รู้เรื่องอะไรเนี่ยนะ
"...หะ?"
"ที่เฮียพูดมาผมโคตรงงเลย เฮียคิดว่าผมไปทำอะไรไว้หละ"
"เมื่อวานมึงกับไอ้ปุ่น...?"
ไอ้น่ารักเกี่ยวไรวะ?
"ผมกับปุ่นทำไม?"
"ก็มึงไปรับไปส่งน้องกูตอนไปงานวันเกิดเพื่อนนี่ไม่ใช่อ่อ?" ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงแบบไม่แน่ใจ กูนี้แบบห้ะ!? ไปรับไปส่ง? ตอนไหนว้า!!!!
"ใครบอกเฮีย" เล่นกูละไง
"ปุ่นมันบอกกูว่ามึงจะไปรับไปส่งไม่ต้องห่วง กูก็ไว้ใจมึงไงเลยให้มันไป มึงไม่รู้เรื่องเลย?"
"รู้ แต่ผมบอกมันว่าไม่ไป"
"นี่อย่าบอกนะว่า..."
"หึ โดนมันเล่นละ" กูแสยะยิ้มกับตัวเอง ร้ายไม่เบานี่หว่า มึงกล้ามากนะไอ้ปุ่น กล้าเอากูไปเป็นข้ออ้างทั้งๆที่กูไม่อนุญาต คุยกับเฮียต่อก็ได้ใจความว่า ไอ้ปุ่นแมร่งรถล้ม ถามกี่ทีว่าล้มไงใครทำมันก็เงียบไม่ยอมตอบ จนเฮียคิดว่าเป็นกูเพราะมันบอกว่ามากับกู เฮียบอกผิดหวังในตัวกูมากตอนแรก แต่พอรู้ความจริงก็ขอโทษนะแต่ไอ้ปุ่นไม่รอดแน่ เจอทั้งพี่ทั้งกูหละวะ เป็นไงหละไม่เชื่อกูว่ามันอันตราย เดี้ยะมึง ใจดีด้วยไม่ชอบ ถึงกูจะโกรธขนาดไหนแต่ห่วงมันมากกว่า จะเป็นอะไรมากไหมวะ
--------------------------------------------------------
อยากจะลงแบบรวดเดียวถึงตอนที่แต่งปัจจุบันเลยแต่ต้องมานั่งแก้คำผิดเนี่ยสิ(นี่ขนาดแก้แล้ว) :katai4: :katai4:
งืออออออออ เค้าปวดตาอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai1:
ครึ่งหลังไม่รู้ว่าจะทันวันนี้ไหม ท่าไม่ทันก็ไม่เป็นไรเน๊อะะะะะ :monkeysad:
-
รอนะฮับ
ขอหลายๆรวด
:z2:
-
"แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน"
"บ้านกูเนี่ย กลับมาตอนเช้าก็เจอนอนอยู่ในบ้าน มันรู้ที่ซ่อนกุญแจประตู นี่ยังไม่ได้โทรบอกแม่มันเลย ปัญหากูอีก" เฮียพูดออกมาอย่างหนายๆ เหอะ มีน้องดื้อก็งี้แหละ กูยังเหนื่อยแทน
"นี่คงบอกแม่มันว่ามาค้างบ้านเฮียอีกอ่ะดิ"
"เอ่อ ตามนั้น"
ไม่ชอบนิสัยอย่างนี้ของมันเลยให้ตายสิ ผิดหวังนิดหน่อยแต่ทำไงได้ในเมื่อส่วนที่กูชอบมันมีมากกว่าส่วนที่ไม่ชอบ จะให้คนคนหนึ่งเป็นแบบที่เราชอบทั้งหมดเลยได้ไงหละขนาดกูยังมีข้อเสีย
"มึงโกรธมันป่ะเนี่ย" อยู่ดีดีเฮียก็ถามขึ้น โกรธไหมหนะหรอ เหอะ
"เฮียโกรธไหมหละ"
"หึ คงนิดหน่อยแต่เดี๋ยวก็หายแต่นิสัยอย่างมึงนี้โกรธชัว"
"ตามนั้น งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปหานะ"
"เอ่อ ตอนนี้มันหลับอยู่เมื่อคืนท่าทางจะหนัก"
หลังจากวางสายจากเฮียกูก็ไปส่งไอ้สนที่บ้านแล้วขี่มอไซค์มาบ้านเฮียหนึ่ง ยังไม่รู้เลยตอนเจอหน้ามันกูจะแสดงอารมณ์ยังไง จะโกรธมันรึอะไรดี แต่ถ้าโกรธ จะโกรธเรื่องที่มันไปโดยไม่บอกกูรึที่มันเอาชื่อกูมาอ้าง แล้วอีกอย่างคือกูจะโกรธมันในฐานะอะไร? ตอนนี้กูกับมันอยู่ในฐานะอะไรกูยังไม่รู้เลย รุ่นน้องของพี่ชาย? ทุกวันนี้กูก็จีบมันนะ แค่อาจจะไม่หวือหว่าเพราะทุกวันนี้กูก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ทุกอย่างที่กูทำให้มันกูจริงจังนะเว้ย สาดด กูเริ่มวิตกกังวล
"ยังไม่ตื่นเลย" คำแรกที่ทักทายเมื่อเจอหน้า แหมะ! ช่างรู้ใจว่ากูอยากรู้อะไรจริงๆ เดินตามเฮียหนึ่งเข้ามานั่งในห้องรับแขก อยากจะรู้ความเป็นมาใจจะขาด อยากรู้ด้วยว่าไอ้น่ารักมันนิสัยอย่างนี้มาตั้งแต่ต้นรึว่ายังไงแล้วเคยมีคนว่ากล่าวตักเตือนมันบ้างไหม สรุปที่คุยกันก็ได้ความว่าตอนที่รถล้มอ่ะไอ้ปุ่นเป็นคนขี่แถมยังเป็นรถเพื่อนมันอีก ตอนนั้นค่ำแล้วไงแถวนั้นไฟกิ่งไม่มีไอ้น่ารักไม่รู้แมร่งเหม่อเหี้ยไรรู้สึกตัวอีกทีก็ไปนอนวัดถนนละ โชคดีที่เพื่อนมันกระโดดลงรถทัน ไอ้ปุ่นเลยรับผลกรรมเต็มๆ ได้ข่าวว่าขานี้เป็นแผลถลอกยาว ข้อศอกอีกเพราะตอนล้มเอาข้อศอกลง นอกจากนั้นก็มีสะเก็ดแผลเล็กๆน้อยๆ เหี้ยละไง ผิวขาวๆมึงมีตำหนิหมด
"ละก็เสือกขี่ไม่คล่องนะมันอ่ะ" ใส่อารมณ์ไปละ ก็รู้ว่าเป็นห่วงน้องแต่เฮียเป็นจำพวกอ้อนหน่อยก็หาย อย่างนี้ไงไอ้ปุ่นเลยได้ใจ
"มันเป็นอย่างนี้บ่อยๆหรอเฮีย"
"เป็นไร ไอ้ไปงานวัดเกิดเพื่อนอะหรอ"
"ไม่ ไอ้พวกโกหกอย่างเงี้ย"
"ก็...ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่..มั้งเพราะบางครั้งกูอาจจะจับไม่ได้ก็ได้" กูว่าน่าจะหลายครั้งอยู่แต่ไม่มาก
"ไม่มีใครเตือนบ้างรึไง"
"จะไปเตือนไรมันได้วะ เด็กมันดื้อ พ่อแม่ก็ตามใจ นั่นไงเดินกะเผกมานู้นละ" กูหันไปมองตามหน้าเฮียหนึ่งก็เจอกับบุคคลที่ถูกพูดถึงเมื่อกี้ สิ่งแรกที่เห็นคือแผลตรงขา นี่สินะเหตุผลที่วันนี้ไม่ไปโรงเรียนและไม่กลับบ้าน แผลก็ไม่ได้ใหญ่แบบโคตรๆแต่มันเด่นไง กูเห็นแล้วยังแบบสยอง ไอ้น่ารักมันชะงักนิดหนึ่งที่เห็นผกู คงจะคาดไม่ถึง ไม่กล้าสบสายตากูด้วย รู้ตัวหนิว่าผิด กูมาเห็นงี้ใจอ่อนยวบเลย สงสารมันหวะท่าทางจะเจ็บแผล ตัวเล็กแค่นี้เพื่อนมันยังให้ขี่มอไซค์เนอะไม่รู้โง่หรือง่าว สาดกูพาลหมดอ่ะตอนนี้
"ทำไมไม่ไปโรงบาล" แผลอย่างนี้ไปหาหมอดีกว่า เดี๋ยวติดเชื้อแล้วจะยุ่ง
"เมื่อเช้าไปคลีนิคแล้ว ปุ่นมานี่ มีอะไรจะพูดกับไอ้ผิงไหม หือ" เฮียเรียกน้องตัวเองมาใกล้แล้วมองหน้า เห็นป่ะบอกแล้ววว เนี่ยมันพวกหลงน้องชัดๆ อย่างนี้ไอ้ปุ่นมันจะไปกลัวได้ไงวะ
"มานั่งนี่ เอ้า ขาแมร่งงอไม่ได้อีก" ต้องเป็นหน้าที่ของพี่ชายที่ต้องลากโต๊ะมาให้ขาน้องมันพาด แผลตึงไงเลยงอไม่ได้ กูคิดว่าที่หมอไม่ปิดผ้าพันแผลมาเพราะกลัวแผลมันอับแน่ๆ
ปุ่น:
ผมนั่งก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตาไอ้พี่ผิง ความผิดมันเป็นชนักติดหลัง ตอนนี้พี่หนึ่งบอกว่าจะไปทำอาหารให้กิน ตั้งแต่มาพี่เค้ายังไม่ได้ว่าผมซักคำแต่ผมก็รู้ว่าคงจะโกรธและอีกไม่นานเรื่องต้องถึงหูพ่อกับแม่แน่ๆ ที่จริงในตอนแรกผมก็ไม่ได้ยากไปขนาดนั้นก็แค่คิดว่าถ้าบอกไอ่พี่ผิงมันต้องไปรับไปส่งแน่ๆ แต่มันกลับปฏิเสธ บอกตามตรงรู้สึกหน้าเสีย ไหนบอกว่าชอบผมไง แล้วทำไมขอแค่นี้ถึงไปส่งไม่ได้ จุดประสงค์ไม่ได้อยู่ตรงที่อยากไป แต่...เอ่อ... มันน่าอายนะแต่ผมแค่อยากให้มันมาเห็นสภาพแวดล้อมอื่นๆของผมบ้าง ตอนอยู่กับเพื่อนงี้ ที่ผมยังเห็นหลายๆด้านของมันเลย ตอนดูบอลตอนงานวันเกิดมันเองบลาๆๆ ไม่ได้พาไปเปิดตัวนะเว้ย! ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย เลยประชดด้วยการ ได้ไม่ให้กูไปใช่ไหม กูไปแมร่ง! แต่ใครจะคิดว่ามันจะเกิดเรื่องบ้าๆอย่างนี้ขึ้นเล่า
"เห้ออออ" เหงยหน้ามองที่มาของเสียงถอนหายใจแต่ก็ต้องรีบหลุบตาลงต่ำเหมือนเดิม มึงจะจ้องหน้ากูอีกนานไหมวะ ทำตัวไม่ถูกแล้วเนี่ย จำเป็นต้องเหงยหน้ามองอีกทีเพราะรู้สึกได้ว่าฝั่งตรงข้ามขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นจนอยู่ตำแหน่งตรงขาที่เป็นแผลพอดี
"เจ็บมากไหม" แค่คำพูดที่คล้ายๆประโยคคำถามที่เอ่ยมาจากปากไอ้พี่ผิงคำเดียวทำให้ผมถึงกับจุกที่ลำคอ
ไม่โกรธกันหรอ?
"นึกว่าจะเป็นแผลถลอกเลยกะจะเอานี่มาให้" มันว่าแล้วล้วงเอาอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาให้ผมดู
พาสเตอร์ปิดแผล?
ลายเดียวกับที่ผมเคยซื้อให้ด้วย
มันไม่โกรธแถมยังเป็นห่วง ในตอนแรกคิดว่าถ้าเจอไอ้พี่ผิงมันคงจะพุ่งเข้ามากระชากตัวผมเข้าไปต่อยแล้วโยนให้สิบล้อทับตายซะอีก ผิดคาดแฮะ ผมยื้นมือไปรับพาสเตอร์จากมันแล้วมองหาแผลถลอกเล็กๆที่พอจะปิดได้
"ตรงนี้แปะได้" พูดเบาๆแล้วเอาแปะไว้ตรงช่วงหลังมือขวา ไอ้พี่ผิงมันคงเห็นทำท่าทางเก้ๆกังๆมั้ง แปะไม่ถนัดเพราะใช้มือข้างเดียวมันเลยดึงพาสเตอร์ในมือไปแล้วแปะที่หลังมือให้แทน ผมมองทุกการกระทำของคนตรงหน้า ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาเต็มจิตใจ ไม่เคยทำผิดแล้วรู้สึกผิดขนาดนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะทั้งๆที่มันควรจะโกรธแต่ดันมาทำดีด้วย รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแปลกไป ไม่กล้ามองหน้าไอ่พี่ผิงตรงๆ มือนี้ก็แปะพาสเตอร์เสร็จตั้งนานแล้วทำไมไม่เอาออกไปซักทีหละ รู้สึกแปลกๆโว้ยยย
"กูไม่ชอบคนโกหก" อยู่ดีดีคนตรงหน้าก็พูดขึ้น แววตาแปลกๆ แต่อยู่ดีดีความคิดหนึ่งก็วูบเข้ามาในสมอง รึมันจะเลิกชอบผมแล้ว?
"ชีวิตกู..เจอแต่คนโกหก กูไม่อยากให้มึงเหมือนคนพวกนั้น"
"....ขอโทษ"
อะไรทำให้ผมพูดแบบนั้นออกไปก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าถ้าไม่พูดจะต้องเสียใจภายหลังแน่ๆ คนพวกนั้นที่ไอ้พี่ผิงพูดถึงทำไมผมต้องคิดว่ามันต้องเกี่ยวกับพ่อแม่มันด้วยนะ อาจเป็นเพราะสายตาตอนที่พูดมันสั่นไหวแปลกๆ ไอ้พี่ผิงมันขึ้นมานั่งข้างบนโซฟา ต่างคนก็ต่างเงียบแต่พี่มันมองแผลที่ขาเป็นระยะๆ อยากได้หรอ แบ่งไปดิ โครตเจ็บเหอะ ยิ่งตอนเดินนะ แม่จ้าววว แผลจะตึงไปไหนวะ แค่เห็นก็หยะแหยงแล้ว
"วันหลังกูพูดอะไรก็เชื่อบ้างนะ"
"...."
"รู้ว่ารำคาญ"
"...."
"แต่ที่พูดก็เพราะเป็น ห่วง " ผมก้มหน้างุดอยากจะมุดหนีเข้าไปใต้กระเบื้อง รู้เลยว่าตอนนี้หน้าตัวเองต้องแดงมากแน่ๆ แล้วไหนจะมือไอ้คนข้างๆที่เอามาลูบหัวอีก นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย รถล้มจนสมองกระทบกระเทือนรึไง!
"ขี้เหร่เงี้ยยิ่งหายากอยู่ด้วย" ฆ่ากูให้ตายเหอะเมื่อกี้ยังทำเป็นพูดซึ้งอยู่เลย! ถือว่าวันนี้ยอมอ่อนให้มึงวันหนึ่งละกัน และอีกอย่างคือร่างกายไม่พร้องสู้รบปรบมือด้วยเท่านั้นเอง อย่าได้ใจไป เชอะ!
.
.
.
.
.
ผิง:
"นี่มึงจะแดรกข้าวหรือแดรกหน้าน้องกูวะ มองจังไอ่นี่" อาการพี่หวงน้องเริ่มกำเริบ มักเป็นอย่างนี้บ่อยๆโดยไม่มีสาเหตุและจะเป็นหนักกว่าเดิมเมื่อไอ้น่ารักมีปฏิกริยาตอบโต้การกระทำของกูอย่างเช่นตอนนี้ที่นั่งมองหน้ามันแทนการแดรกข้าว ไอ้น่ารักมัน็ก้มหน้าตักข้าวปากด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ พี่มันเห็นแปลกๆเลยพูดขัดขึ้นมางี้ไง ยักติ้วไปให้เฮียหนึ่งแล้วตักข้าวเข้าปากต่อ ฝีมือนี้ไม่มีตกอะแม่บ้านแม่เรือนดีแท้พี่เขยกู555
ไม่ได้มองหน้าไอ้น่ารักไม่เป็นไร บนโต๊ะไม่ได้กูเอาได้โต๊ะก็ได้วะ คือกูนั่งตรงข้ามมันไงส่วนเฮียนั่งข้างๆเพราะต้องเอาขาข้างที่เป็นแผลของไอ้ปุ่นพาดบนขาตัวเองไว้ โต๊ะมันก็ไม่ได้ใหญ่และกว้างมากเลยสามารถเอาขาไปแตะๆขาข้างที่เอาลงอีกข้างของไอ้ปุ่นได้ มันเหงยหน้ามามองนิดหนึ่งก่อนที่จะก้มกินข้าวอย่างเดิมเพราะกูก็ไม่ได้แสดงท่าทีมีพิรุธอะไรแต่ก็มีแอบเหลือบตามองบ้างเป็นระยะ เมื่อเห็นว่าคนฝั่งตรงข้ามไม่ได้ว่าไร ได้ใจเลยดิกู เอาขาแตะกับขามันไว้งั้นแหละ รู้สึกดีไปอีกแบบ555
"นึกว่าไม่รู้?" อยู่ดีดีเฮียหนึ่งก็โผล่งขึ้นมาอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียงแต่หน้าแกก็ยังคงนิ่งอยู่ ไอ้น่ารักนี้สะดุ้งแล้วชักขากลับไปอย่างทันที กูก็ได้แต่ยิ้มๆ ไอ้สาดดมีตาอยู่ใต้โต๊ะรึไง555555
"เขินเอ่อปุ่น" พี่มันกระทุ้งศอกใส่น้องตัวเองที่ก้มหน้าแทบจะมุดจานข้าว ถ้ามันจะสงบเสงี่ยมขนาดนี้นะ มีความผิดติดตัวอ่ะดิ
เฮียหันมาพยักหน้าแบบรู้กันกับกูแบบฮาๆ
"ทำไมน้องเฮียน่ารักวะ"
"ดื้อจะตายห่า ใครได้เป็นแฟนโคตรซวย"
"งั้นผมก็ซวยอ่ะดิ" ทุกคนบนโต๊ะสะตั้นนิดหนึ่งก่อนที่เฮียหนึ่งจะหัวเราะก๊ากออกมาส่วนไอน่ารักก็อ้าปากค้างเหมือนจะด่าอะไรแต่ก็ด่าไม่ออก คิดไม่ถึงอะดิ ว่ากูจะเล่นมุขออกมาตรงๆอย่างนี้ ไอ้ปุ่นแมร่งทำปากไงไม่รู่อธิบายไม่ถูกแต่เห็นแล้อยากจับจูบชิบ ถ้าไม่มีเฮียอยู่ตรงนี้นะเสร็จไปนานแล้ว ปากดีแท้กู 55
"แล้วตกลงพรุ่งนี้เอาไง ไปเรียน?"
"งะ ขาปุ่นเป็นงี้ยังจะให้ไปอีกหรอ อายเค้่าตาย" ว่าเสียงอ้อนๆแล้วฟุบแหมะที่ไหล่พี่มัน โหยย โหยยยย อ้อนดีจริ้งงง ถ้ากูเจองี้บ้างนะจับฟัดแมร่ง ส่วนพี่มันก็คงจะชินแล้วแค่หันมามองแล้วยิ้มเฉยๆ เกรงใจกูบ้าง แขกอยู่นี่ทั้งคน เอาจริงๆคือกูอิจฉา
"แล้วจะบอกแม่เองรึว่าไง"
"แห่ะ แห่ พี่หนึ่งบอกให้ปุ่นหน่อยสิ "
"ก็อย่างนี้ตลอด"
"น้าาาาา" ว่าแล้วก็กอดพี่มันใหญ่ อ้อนกันเข้าไป ทีขอให้กูทำอะไรให้ไม่เห็นจะเคยอ้อน ก็นะจะเอาไปเปรียบเทียบกันได้ไง นั่นเค้ารู้จักกันมาตั้งแต่เกิด ส่วนกู....ไม่รู้จะใช้คำว่าไร คิดไปก็แทงใจตัวเองเปล่าๆ
"ถูกว่าไม่ว่าไม่รู้ด้วยนะ"
"ก็พูดอย่าให้ปุ่นโดนว่าสิ น้าา นะๆ" พี่มันมองน้องตัวเองก่อนจะส่ายหน้าเอือมๆ มองภาพตรงหน้าซักพักก่อนจะเบื้อนหน้าหนี ไม่ใช่หึง หรืออิจฉาอะไรทั้งสิ้นก็แค่แบบ กูไม่ชอบอย่างนี้ไง ไม่ชอบที่เฮียตามใจน้องตัวเองจนเสียคน จนมันไม่รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด อะไรก็ให้พี่ตัวเองจัดสรรหามาให้หมด ส่วนที่บ้านมันก็เหมือนกัน ไม่ค่อยจะต่างจากที่เฮียหนึ่งทำเท่าไหร่ เข้าใจว่าลูกคนเดียวแต่เดี๋ยวก็แมร่งเป็นนิสัย รึที่กูคิดอย่างนี้เพราะช่วงชีวิตที่ผ่านมาของกูมันสมบุกสมบัน เผชิญชะตากรรมต่างๆมากมายโดยที่ไม่มีใครมาคอยทำนู้นทำนี่ให้ ไม่ได้ใช้ชีวิตสวยหรูเหมือนมันเลยรู้สึกว่าบางอย่างที่ทำนั้นไม่ถูก แต่ก็ว่าไรได้หละ พื้นฐานของแต่ละครอบครัวมันไม่เหมือนกัน
รึว่ากูกับมันต่างกันเกินไปวะ..
ไม่หรอกน่า คนก็คนเหมือนกันมีมือมีตีนเหมือนกันแถมยังมี_เหมือนกันด้วย555 แมร่งเอาอะไรมาเป็นตัวชี้วัดความแตกต่าง
"ไอ่ผิง!!"
"..หา?"
"กูเรียกตั้งนาน หูหนวกรรึไงวะ"
"?"
"กลับบ้านไปได้แล้วป่ะมึง นั้งอยู่นี่เห็นแล้วหมั่นไส้"
เห้ย อยู่ดีดีมาหมั่นไส้กันเนี่ยนะ กูยังไม่ทันทำไรเลย
" อยากมองหน้าน้องเฮียนานๆ"
พูดจบก็ส่งสายตากรุมกริ่มไปมองคนที่พาดพิงถึง ไอ้ปุ่นนี้แทบจะเอาหัวซุกไหล่พี่มัน
"อย่างเงี้ยะไงถึงหมั่นไส้!"
"แล้วทีเจ๊วาอ่ะ" ไม่อยากจะบอกว่าเคยเป็นพ่อสื่อ555 ถ้าไม่ได้กูนะป่านนี้ยังไม่รู้จักกันเลย ไม่ได้อยากจะทวงบุญคุณก็แค่เตือนความจำ ยกน้องเฮียให้ผมเห้อออออ บางครั้งก็ทำเหมือนเต็มใจ บางครั้งก็แมร่งหวงน้อง จนกูจับทางไม่ถูก
"เอ้ออออ ทวงจริ้ง ให้เวลาสิบนาทีจะคุยอะไรก็คุยไป กูจะไปคุยโทรศัพท์กับแม่ไอ้ปุ่นก่อน"
"ไปด้วย!"
"นั่งอยู่นี่แหละ เอาขาพาดเก้าอี้ไป " เฮียว่าเสร็จก็หยิบมือถือเดินออกห้องครัวไปทิ้งกูกับไอ้ปุ่นไว้สองคน บอกแล้ว! เดาอารมณ์ถูกซะเมื่อไหร่หละ บทจะยากก็แสนยาก บทจะง่ายก็อย่างที่เห็น
"มองไรเล่า!" นั่นไง เริ่มปีกกล้าขาแข็ง สงบเสงี่ยมได้ไม่นานจริงๆ
"มองคนอวดเก่ง"
"ใครอวดเก่ง"
"ก็คนแถวเนี้ย สำนึกผิดได้ไม่นาน"
"ไม่ได้ผิดซักหน่อย!" แทนที่จะพูดกันดีดีแต่เสือกมาทะเลาะกันซะงั้น กูก็พูดน้ำเสียงธรรมดานะ มีแต่ไอ้น่ารักนั้นแหละที่ขึ้นเสียงใส่
"เสียงดังหวะ"
"ก็มาว่ากันก่อนทำไม มึงนั่นแหละผิด" ไอ้น่ารักมันลดระดับเสียงลงนิดหนึ่งแล้วทำตาขวางใส่ ห้ะ กูเนี่ยนะผิด ผิดอะไรวะ? ถ้าเกิดผิดที่เกิดมาหน้าตาดีนี้ว่าไปอย่าง
"พูดดีดี"
"ก็ถ้ามารับตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง!" เอ้า!? ตกลงคือกูผิดที่ไม่ไปรับมัน นิสัยอย่างนี้ไม่ชอบเลย ทำไมต้องมาเจอด้านเสียๆของมันเกือบทั้งวันด้วยวะเนี่ย
"เอาแต่ใจ"
"ก็ทำไม ไม่ชอบก็ไม่ต้องมาชอบดิ!" ว่าเสร็จก็ลุกขึ้นถีบเก้าอี้เดินออกไปจากห้องครัว เจ็บขาไหมนั่นเห็นตอนถีบทำหน้าเจ็บมาจึกหนึ่ง เห็นไหม อวดดีชัดๆ ทรงตัวแทบจะไม่ไหวยังมาทำเป็นเดินหนีคนอื่นอีก แต่มีรึที่กูจะปล่อยไปเฉยๆเดินตามไปกระชากมือกลับมาดิ แอบชำเลืองมองเฮียที่คุยโทรสัพอยู่นอกบ้านนิดหนึ่ง เอ่อไม่สนใจหวะ ท่าทางจะคุยอีกนาน มากกว่า10นาทีอยู่แล้ว จะจับน้องเฮียสั่งสอนเสียให้เข็ด
"ปล่อย" สนใจรึ ก็ไม่ ยังคงลากมันมาที่ห้องรับแขกอย่างเดิม อยู่ไกลๆพี่มึงหน่อย เดี๋ยวแมร่งมาขัดอีก ลากจนมาถึงโซฟาก่อนจะนั่งลงก่อนแล้วดึงไอ่น่ารักลงมานั่งตามโดยให้ขาข้างที่เจ็บก่ายขากูไว้อย่าง
"จ เจ็บ" มันพยายามบิดแขนออกจากข้อมือ เพิ่งมาคิดได้ว่าแผลตรงแขนมันก็มีนี่หว่าเลยรีบปล่อยมือที่จับอยู่ออก ท่าจะเจ็บน่าดู
"นั่งนิ่งๆ" ว่าแล้วกระชากเอวมันเข้ามาใกล้จะได้ดิ้นไปไหนไม่ได้ แมร่งอยู่นิ่งๆบ้างดิวะ
"ปล่อยยย จะไปหาพี่หนึ่ง"
"ลองตะโกนเรียกดิ จับฟัดแมร่ง"
"โรคจิต! ชอบใช้กำลัง"
"ก็เด็กมันดื้อ"
"โอ้ยยย คำก็ดื้อสองคำก็ดื้อ ไม่ชอบก็อย่ามาชอบดิวะ!"
กูบีบเอวบางแน่นขึ้น ไม่ชอบที่มันพูดแบบนี้ ไอ้ประมาณที่ว่ามันเป็นอย่างนี้แล้วไม่ดีก็ไม่ต้องมาชอบสิ ไอ้พวกที่ชอบมาบอกให้เลิกชอบเนี่ย ไม่รู้ว่าใช้สมองส่วนไหนคิด กูทำใจรับนิสัยมึงตั้งแต่วันที่บอกว่าจะจีบแล้ว! ถึงจะมีบ้างที่แอบไม่พอใจแต่ก็ทำไงได้หละ คนมันชอบไปแล้วนี่หว่า คิดว่าอะไรนิดๆหน่อยๆก็จะเลิกชอบเลยรึไง ไม่ได้เหยาะแหยะขนาดนั้น
"บอกรึยังว่าไม่ชอบ หือ"
"ก็พูดอยู่นั่นแหละ!"
"ตัวเองก็พูดให้เลิกชอบอยู่นั่นแหละ?" เจองี้เข้าไปเงียบเลย แต่ไม่เงียบเปล่านะยังคงมีเสียงฮึดฮัดในลำคอ เดี๊ยะๆ หมั่นเขี้ยวโว้ยยย ว่าแล้วก็เอาหน้าไปใกล้หัวมัน
"หัวเหม็นหวะ สระผมบ้างป่ะ"
ไอ้น่ารักรีบเอามือขึ้นมาตะครุบหัวตัวเองทันทีแล้วมองตาขวาง 555ก็ไม่เหม็นขนาดนั้นแต่กลิ่นเหมือนคนไม่ได้สระผมอะ
"เหม็นที่ไหน!" มันว่าแล้วเอามือแปะๆตรงหัวมาดม ทำยังงั้นคงได้กลิ่นแหละ
"เหม็นจริง เนี่ย" ใช้จังหวะนี้ฉวยโอกาสเอาจมูกไปแตะผมแล้วสูดกลิ่นเข้าเต็มปอด สาดดเกือบเอาหน้าออกไม่ทัน แมร่งไม่ได้สระผมมากี่วันละวะ
"ไม่เหม็นโว้ย" คนถูกกล่าวหาเริ่มอยู่ไม่สุข เอามือป้ายหัวตัวเองไปมา สงสัยคงเสียเซ้ลน่าดู
"เหม็นเขียวหวะ"
"ก็บอกว่าไม่เหม็นไงไอ้จมูกเน่า!"
โว้ะ เริ่มลามปามละ แซวเล่นๆค้าบบ แต่คิดจริง555
"หึ หัวมึงอ่ะเน่า" ว่าแล้วหัวเราะนิดๆ ไอ้น่ารักแมร่งทำตาโตใส่ หวายยน่ากลัวง่ะ!
ตลกชิบ
"เหอะ!" แหนะ มีการสะบัดหน้าหนี
"เน่าไงก็รักเนอะ"
"เชี่ย ออกไปไกลๆเลย" ไอ้ปุ่นว่าแล้วพยายามทั้งผลักทั้งแกะมือกูออกแต่ไม่ยักจะมองหน้ากัน แหนะๆ เขินละซี้
"อยู่นิ่งๆ เอามือจิ้มแผลนะ" กูว่าแล้วเอานิ้วลอยไว้เหนือแผลตรงขามัน ไอ้ปุ่นถึงกับชะงัก เสียวดิมึง แกล้งมันเล่นๆโดยการกระตุกมือเหมือนจะเอาจิ้ม ไอ้ปุ่นแมร่งขากระตุกตามเลยครับ ก่อนที่จะฟาดโป๊ปมาเต็มๆกลางหลัง ซี้ดเลย โครตแสบหลัง เดี๋ยวแมร่งเอาเล็บจิกแผลเลยหนิ ชอบแบบซาดิตส์ก็ไม่บอก
"ปล่อย เดี๋ยวพี่หนึ่งมา"
" รายนั้นคุยโทรศัพท์อีกนาน" เหมือนลักลอบเล่นชู้เลยเนอะ ถ้าเฮียมาเห็นสภาพก่ายกันงี้นะ ตาย กูอ่ะตายส่วนไอ้ปุ่นอ่ะรอด คงไม่ถูกทำไรเพราะมันเป็นผู้เสียหาย พูดอย่างกะไอ้ปุ่นมันเต็มใจ555
"อยากจูบ"
"เอ้ " ว่าแล้วผลักหน้ากูออก "ไหนบอกว่าเหม็นหัวไง"
"หัวกับปากมันคนละที่"
ไอ้ปุ่นตวัดสายตามามองก่อนจะหันไปทางอื่นประมานว่ามึงน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ที่จริงก็รู้ว่ามันคงไม่ให้ ขอไปงั้นแหละ เผื่อฟลุ๊ก
"ขอหอมแก้มหน่อย"
"...." มีแต่สายตาที่ตวัดมามองอย่างเดิมเด้ะๆ กูก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ อย่างกะโรคจิตแหนะกู
"งั้นขอจับมือหน่อย"
ไม่ต้องรอดูสายตาหรือฟังคำตอบใดๆก็พอจะเดาออกดูได้จากมือที่วางอยู่ตรงตักขยับหนีไปข้างๆแทน อนาถแท้ชีวิตไอ้ผิง แต่ก็นะ นั่งใกล้ๆกันแค่นี้กูก็ว่าเกินคาดละสำหรับคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่างที่บอก ขอไปงั้นแหละเผื่อฟลุ๊ค แต่ในใจก็แอบหวัง
"ไม่รู้สึกแปลกรึไงวะพูดเงี้ย"
หันไปมองไอ้คนข้างๆที่อยู่ดีดีก็ถามขึ้นมางงๆ แปลก? แปลกในที่นี้คือ?
"แปลกยังไง"
"ก็ผู้ชายทั้งคู่"
"แล้ว?"
"ก็ไม่แล้วไงไง!ใช้พูดกับผู้หญิงอ่ะ!"
"ไม่เกี่ยว"
"ไม่เกี่ยวยังไง"
"ใช้พูดกับคนที่ชอบเหอะ" พูดจบไอ้ปุ่นหันมามองหน้ากูที่มองมันตั้งแต่แรกอยู่แล้วสีหน้าเหวอๆ กูยังมีอะไรที่มึงคาดไม่ถึงอีกเยอะ มาคบกับกูดี ไอ้ย้ะ ถุย! ถ้ามันทำได้อย่างที่พูดก็ดีสิ
"ประสาท" แหนะ มาด่ากูว่าประสาทอีก เห็นนะตรงมุมปากอ่ะ
"ด่าคนอื่นแล้วอมยิ้มงี้มีด้วย"
"ใครยิ้ม!"
"ป้าวว"
"ไอ้..."
หันขวับไปมองมันตาเขม่ง ไอ้ไรพูดดีๆ ปากเปราะนี้มีเคลียยาว คำหยาบไรกูไม่ว่่ค่อยๆปรับกันได้แต่ถ้าชื่อกูอยู่ในนั้นมีเฮแน่
"ไอ่ ผ..บ้า" สงสัยคงเห็นสายตากูเลยเปลี่ยนคำทัน เกือบไปแล้วไหมหละมึง เกือบแผลทะลุ กูกับมันนั่งง้องแง้งกันซักพักเฮียหนึ่งก็เดินเข้ามา เหมือนโดนน้ำร้อนลวกต่างคนต่างเด้งออกจากกัน เฮียทำหน้างงๆแต่ไม่ได้ว่าอะไร หันไปพูดกับน้องตัวเองแทน
"ปุ่น แม่อยากเจอ เดี๋ยวไปพร้อมกับกูเลย"
"งะ พี่หนึ่งอ่าาาา" โอดครวญใหญ่ ตัวนี้จะเลื้อยไปกับโซฟาอยู่ละถ้าไม่ติดว่าขาเจ็บป่านนี้คงลงไปเกลือกกลิ้งกับพื้นแทน
"รึอยากอยู่กับไอ่ผิง?" สะดุ้งเลยสิกู ถ้ามันอยากอยู่ก็ดีดิ เห้ยไม่ใช่ กลับบ้านไปหาแม่อ่ะดีแล้ว เค้าคงเป็นห่วงนั่นแหละ ลูกชายคนเดียวประสบอุบัติเหตุทั้งที ไอ้ปุ่นส่ายหัวพรืด โหยยยยยยยยยยยยย นี่รังกัยจกันขนาดนั้นเลย
"ไปหาแม่ก็ได้"
.
.
.
ระหว่างที่ยืนรอเฮียไปเอารถอยู่หน้าบ้าน กูก็เดินไปกระซิบข้างๆหูไอ้น่ารักเบาๆ
"หายเร็วๆ คืนนี้โทรหา"
และชิงจังหวะก่อนที่มันจะตั้งตัวได้กดปลายจมูกตัวเองลงบนแก้มนุ่มนั่นก่อนจะรีบชักหน้ากลับออกมา
อ่าาาา ชื่นใจ
"เชี่ยผิง! แมร่งทำไรวะ!!"
เห้ย! เห็นอีกจนได้! ไม่ได้การละ อย่างนี้ต้องรีบหนี หันไปยกมือไหว้งามๆแล้ววิ่งไปควบมอไซค์บิดออกไปทันที ถ้าอยู่ต่อมีหวังไม่รอด ขี่มอไซก็นั่งยิ้มกับตัวเองไป หัวเหม็นแต่ทำไมแก้มหอมจังวะ โคตรนุ่ม อยากจับหอมแมร่งทั้งวันทั้งคืน คิดไปคิดมาความคิดอกุศลเริ่มบังเกิด โอ้ยพอๆ จินตนาการกูจะลำเลิศเกินคนไปละ บอกก่อนว่าไม่หื่นจริงทำไม่ได้5555
-------------------------------------
มาอีกจนได้5555555555555555 :hao7:
วันนี้คงพอแค่นี้เพราไม่ไหวแล้วววววววว :hao5:
-
ผิงเป็นปู้ใหญ่มากกว่าที่คิดนัะ แต่ปุ่นนี่นะ น่าจับตีจีริงๆเชียว :ruready
-
:katai2-1: ขอขอบพระคุณคนเขียนมากจ้า มายาวสะใจเลยทีเดียว
จีบกันได้แบบมุ้งมิ้งมาก เห็นความสัมพันธ์ที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น
เถียงกันบ่อยๆ เราว่าลูกคงดก ฮ่าฮ่าฮ่า
-
ปุ่นดื้อมากๆ ผิงปราบด่วน :try2:
-
อยากให้ผิงดัดนิสัยปุ่นบ้างก็ดีนะ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ
เอฟซี ผิงปุ่น ♥
-
ตอนที่8
ทำใจอยู่นานกว่าจะกดเบอร์ไอ้น่ารักแล้วโทรออกไปได้ มันเขินแปลกๆนี่หว่าถึงจะเคยโทรไปหลายครั้งแล้วก็เหอะ แต่ละตู๊ดช่างลุ้นระทึก รอซักพักปลายสายก็มีคนรับ
"...." ชอบรับสายแล้วเงียบ ไม่รู้กับคนอื่นเป็นรึเปล่า
"นอนยัง"
"ถ้านอนแล้วคงไม่รับ" เอ่อเนอะ กูก็ถามโง่ๆ
"แล้วคุยกับแม่เป็นไงบ้าง" กูนี้แลดูเสือกเนอะ แต่ก็อยากรู้ชีวิตความเป็นไปของมันหนิ
"เหอะ ถูกกักบริเวณอะดิ"
"ไปเที่ยวไม่ได้แล้ว~"ว่ามันเสียงล้อเลียน "แล้วอู่เฮียหนึ่งไปได้ไหมอ่ะ"
"อือ อันนั้นเป็นข้อยกเว้น" เย้ กูได้เจอมันอยู่
"มาที่เซเว่นบ้างดิ"
"ก็ไปหนิ"
"ไปวันที่กูอยู่กะดิวะ" เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอมันที่เซเว่นเลย น้อยครั้งมากที่เจอ เลยเป็นว่าทั้งวันนั้นกูก็ไม่ได้เห็นหน้าไอ้น่ารัก จะมาเห็นอีกทีก็ตอนมาอู่ ซึงมันก็มาบ้างไม่มาบ้าง สรุปคือกูก็ไม่ค่อยได้เจอมัน
"ทำไมต้องไป" เหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็ยังจะถามเนอะ ไม่เป็นไรกูตอบให้ใหม่ก็ได้ จะได้ไม่ลืมแล้วจำใส่สมองเลยนะว่ากู..
"อยากเห็นหน้า" ทุกวันได้ยิ่งดี คนมันคิดถึงนี่หว่า ขนาดจะนอนกูยังคิดถึงหน้ามัน มีการสร้างสถานการณ์ในหัวด้วยนะว่าเจอมันแล้วจะคุยอะไรบ้าง จะทำอะไร โอ๊ยเยอะอ่ะ กูแมร่ง....โรคจิต-*-
"ไม่เกี่ยว โทรศัพท์ก็คุยทุกวัน"
" มันเหมือนกันซะที่ไหน"
"เหมือน ได้คุยเหมือนกันไง" เถียงกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ ขอให้ได้เถียงเหอะคนเนี้ย เคยยอมใครเค้าไหมหละ
"ไม่เหมือนเว้ย"
"ยังไง"
"ตัวจริงมึงน่ารัก" ที่จริงเหตุผลมันไม่ได้มีแค่นี้หรอก มันอธิบายไม่ถูกหวะ อยากเจอหน้า ยิ่งคุยโทรศัพท์อย่างนี้กูยิ่งอยากเจอ มาคิดๆดูอันที่จริงก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างให้ตัวเองเหมือนกันนะ ทำงานแมร่งทุกวัน เสาร์อาทิตย์ก็ไปเรียนอีก และมาคิดดูอีกทีก็อย่างนี้ไงถึงไม่ค่อยเจอไอ้ปุ่น เวลาของกูกับของมันไม่ค่อยตรงกัน รึกูควรจะหาวันหยุดที่แบบว่างจริงๆซักวันดีวะ เงินก็ไม่จำเป็นต้องใช้มากมายขนาดนั้น เดี๋ยวค่อยเอาไปคิดอีกที ถ้าจะเอาจริงๆคงออกกะที่เซเว่นซักวันหนึ่ง
"ทำไรอยู่" ปลายสายมันเงียบไปกูเลยถามคำถามออกไป
"เล่นกับสุกี้"
"สุกี้?" ใครวะ อย่าบอกนะว่าตุ๊กตา555
"หมา อย่าเลียหน้าดิสุกี้ คิก สุกี้!"
ห๊ะ? ที่บ้านไอ้ปุ่นเลี้ยงหมาด้วย เท่าที่รู้คือไม่เลี้ยงไม่ใช่หรอวะ
"มีหมาด้วยที่บ้าน"
"อือ เพิ่งซื้อมา ตัวเล็กอยู่เลย" ได้ยินเสียงปลายสายพูดไปด้วยแล้วก็บ่นงุ้งงิ้งๆหมาตัวเองไปด้วย หนอยไอ้สุกี้ นี่มึงเลียหน้าว่าที่แฟนกูหรอ เดี้ยะๆอย่าให้เจอ จับทำลูกชิ้นหมาแมร่ง
"พันธุ์ไรวะ"
"ออสเตรเลียเซฟเพริด"
อะไรแพมเพิ้ดๆนะ กูไม่รู้จักวุ้ย พอดีแถวบ้านมีแต่พันธุ์ทาง ไม่ก็พันธุ์เหี้ยไรไม่รู้ตัวสั้นๆป้อมๆบางตัวก็ตัวยาวแต่เสือกเตี้ย
"อย่าให้มันไปใกล้แผลนะเว้ย เดี๋ยวติดเชื้อ"
"หึ้มม น่ารักจังเลยย" เอิ้ว ฟังที่กูพูดไหมนั่น อารมณ์ดีจริ้ง หมั่นไส้ไอ้หมานั่น ชักอยากเจอตัวซะละ มันจะซักแค่ไหนกันเชียว
"น่ารักหรอ"
"อือ" นั่น ไม่สนใจตอบคำถามกูแบบจริงๆจังๆแล้วไปหงุงหงิงๆกับหมาอีกละ
"อยากเห็น จะน่ารักจริงหรอว้า"
"น่ารักดิ"
"หรอ"
"อือ"
"...."
"...."
"...พรุ่งนี้ก็มาดู..เอ่อ..ก็มาดูดิ"
"ที่บ้านหนะหรอ?"
"...อือ"
"เฮ้อออ ต้องไปทำงานที่อู่ " สาดดดด แมร่งเปิดโอกาสให้กูเห็นๆแต่เสือกติดงาน ถ้าลาเฮียแล้วไปดูหมาที่บ้านน้องเฮียแทนอย่างนี้มันก็ไม่ใช้ม้างง กูมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเว้ย นี่ แลดูพูดดี5555
"สมน้ำหน้า ไม่มีบุญได้เห็นสุกี้เนอะ เนอะๆ" ดีละที่กูไม่มีบุญได้เห็นเพราะถ้าเกิดมีกูว่าไอ้สุกี้นี้คงไม่รอด นี่กูหึงแม้กระทั่งหมาอ่ะคิดดู! แมร่งงงง ไม่สนใจกู สนใจแต่หมา
"ปุ่น"
"ง่วงแล้วหรอ หาวเนี่ยง่วงละหรอ"
"ปุ่น"
"วันนี้นอนไหนดีหืม นอนนี่เนอะ"
"ญี่ปุ่น!"
"โอ้ยยได้ยินแล้ว! มีไรก็พูดมาเลย เสียงดังตกใจหมดเลย เนอะ" ไอ้ประโยคหลังมันหันไปคุยกันไอ้หมานั่นแทน สาดดอย่าให้กูเจอนะ
"ไหน เรียกทำไม"
"ไปหาตอนนี้เลยได้ป่ะ" กูอยากเจอใจจะขาด โคตรคิดถึงเลยหวะ แบบทำไรก็คิดถึงแต่หน้ามันวนเวียนๆอยู่อย่างนั้นทั้งๆที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้
"บ้าหรอ จะสี่ทุ่มอยู่แล้วเนี่ย"
"ถ้าให้ไปก็ไปได้" เวลาไม่เกี่ยว ขนาดตอนตีสองกูยังเคยขี่มอไซค์ร่อนไปร่อนมาอยู่เลย
"ไม่ต้องมาเดี๋ยวก็แมร่งหลับใน"
"ห่วงด้วย" 555แอบดีใจแฮะ
“ค ใครห่วง โว๊ะ! สุกี้จะหลับแล้ว!"
"แล้ว?"
"ก็จะวางแล้วไง!"
"เกี่ยวไรวะ" กูยังคุยกับมึงไม่หายคิดถึงเลย
"ก็เดี๋ยวมันตื่น" นี่หนะหรอเหตุผล กูอยากจะบ้าตาย จะวางสายเพราะกลัวหมาตื่น เดี๋ยวกูแมร่งไปทำให้มันหลับตลอดชีวิตเลยหนิ มารขัดความความรักของกูสองคน กล้าพูดเนอะคนเรา55555
"อะไรวะ" เซ็งแมร่ง กูอยากคุยกับมันอยู่อ่ะ
"...."
"เอ่อๆ วางก็วาง" สุดท้ายกูก็ต้องตามใจ เดี๋ยวมันโกรธ
"อือ"
"เดี๋ยว! พรุ่งนี้ไปอู่นะ"
"...อือ" แค่คำตอบรับกลับมาสั้นๆกลับทำให้กูยิ้มออกมา พรุ่งนี้จะได้เจอแล้วโว้ยย
"ฝันดี"
"อือ ฝันดี" พูดจบมันก็กดคัดสายเลย ส่วนกูอ่ะยิ้มกว้าง บอกฝันดีด้วยวุ๊ย ทุกทีมีแต่กูฝ่ายเดียวที่บอกไป คืนนี้กูฝันดีแน่ นอนเพ้อได้ไม่นานไอ้โทรศัพท์ที่วางไว้ข้างหมอนก็ส่งเสียงเตือนไลน์เข้า หยิบขึ้นมาดูก็ต้องหลุดยิ้มมาอีกที ใครส่งมาน่าจะเดาถูก มันเป็นรูปลูกหมาตัวเล็กๆแต่แมร่งอ้วนนอนขดอยู่บนเตียงส่วนข้างๆก็มีหน้าไอ้ปุ่นนอนยิ้มยี่ตาอยู่ ส่งภาพนี้มายั่วกูรึไงวะ จัดการกดเซฟรูปเรียบร้อย55
ติ้ด~
ญี่ปุ่น: น่ารักใช่ไหมหละ
ผิง: โคตรๆอะซ้ายมือ
ญี่ปุ่น: กวนตีน นั่นมันกู
ผิง: อ่าวหรอแยกไม่ออกคนไหนคน คนไหนหมา555
ญี่ปุ่น: โง่หนิ
โห่ววววแรงหวะ 5555 คนเค้าแซวเล่นเว้ย ไอ้นี่เล่นด่ามาเลยแต่กูไม่โกรธกลับตลกเสียอีก กูโง่หรอวะ นี่กูโง่หรอ
กูโง่รักมันอ่ะ โอ้ยเขินนนนนนนนนนนนนนนนน ท่าจะบ้า :-[ :o8:
-------------------------------------
ดีใจมีคนเม้น :hao5:
เดี๋ยวมาต่อน้า
-
เจ้าตัวแสบปุ่นนี่ดื้อจริงๆเลย น่าจับฟัด
:-[
-
ระวังสุกี้จะทำคะแนนนำนะผิง 55555555
-
เมื่อไหร่จะจีบติด ฮึ
:katai2-1:
-
วันศุกร์สุข นั่งทำงานไปยิ้มไป ดีใจหวะ วันนี้ไอ้น่ารักบอกว่าจะมาที่อู่ กูก็ไม่รู้ว่ามันโกหกไหมแต่มันดีใจไปแล้วทำไงได้
"ยิ้มไรอ่ะพี่ เปลี่ยนยางมันมีความสุขขนาดนั้นเลย?" ไอ้อ้น เด็กที่อู่อีกคนพูดขึ้น มันคงมองหน้ากูนานละเลยถามออกมา เป็นรุ่นน้องกูปีหนึ่ง นิสัยก็โอเคติดที่ว่ามันบื้อๆนิดนึง555
"อือ มึงอยากลองป่ะ"
"จริงดิ ผมยังไม่เคยทำเลย" มันว่าแล้วขยับตัวมาใกล้ๆ เด็กใหม่ก็เงี้ยะ แมร่งอยากทำไปหมด ตอนกูมาใหม่ๆก็ฟิต ขยันขันแข็ง มาดูตอนนี้ดิ แทบไม่อยากกระดิกไปไหน แต่ถ้าแต่งรถอันนี้กูชอบนะ55
"มาๆ ลองทำดู" กูป่าวอู้นะ แค่อยากให้เด็กมันเรียนรู้ ไอ้นี้ก็บื้อเกิน เสือกมาทำจริงอีกทั้งๆที่งานตัวเองก็ยังไม่เสร็จ ดูโฉดชั่วมากกู หวังดีกับรุ่นน้องเหอะ จะได้ทำงานเป็นเร็วๆงี้ไง
ผิง: อยู่ไหน
ว่างๆทักไอ้ปุ่นไปแต่ก็ยังคอยจับตาดูไอ้อ้นอยู่เหมือนกันกลัวมันทำผิดแล้วเจ๊ง
ญี่ปุ่น :ไม่บอก
กวนตีน....คงจะรู้กันดีถ้าไม่ใช่ไอ้น่ารักกูคงจับทุ่มลงดินไปละไอ้คนตอบแบบเนี้ย กวนตีนสัด
ผิง: นึกว่าอยู่ในใจกู
หยอดแมร่ง อยากเห็นหน้าหวะ นับวันกูก็ยิ่งสาวน้อยขึ้นทุกที
ญี่ปุ่น :มุขแป้ก
:ถึงละ
ถึงอะไรวะ ยังไม่ทันที่จะพิมพ์ถามกลับไปก็มีรถหรูสีดำแล่นเข้ามาจอดหน้าร้านพอดี อ๋อ ไอ้ปุ่นมันคงมาถึงละ สัด ตื่นเต้นฉิบหาย เกือบจะลุกเดินไปหาแต่ชะงักตัวไว้ทันแล้ววางฟอร์มเป็นทำท่าบิดขี้เกียจแทน ก็อะไรซะอีกหละถ้าไม่ใช่แม่ไอ้น่ารักมันเดินลงมาจากรถด้วยอะดิ! เพิ่งเห็นตัวเป็นๆครั้งนี้ครั้งแรกเนี่ยแหละ! แต่งตัวโคตรเนี๊ยบ ท่าทางจะเคร่งนิดๆด้วยแต่สุดท้ายกูว่าก็ตามใจลูกตัวเองเหมือนพี่มันนั่นแหละ แต่ที่ทำกูแปลกใจมากกว่านั้นคือ ไอ้สุกี้ ปุ่นมันอุ้มหมาที่ท่าทางจะเป็นไอ้สุกี้มาด้วย ตัวจริงแมร่งอ้วนกว่าในรูปอีก5555 ไอ้หมาอ้วน
"อ่าวน้าแพร ทำไมมาไม่บอกผมก่อนหละ" เป็นจังหวะเดียวกันที่เฮียหนึ่งเดินออกมาหน้าอู่พอดีทำให้จะเอ๋กัน
"ก็ปุ่นหน่ะสิ อยู่ดีดีก็มารบเร้าให้พามาหาหนึ่งทั้งๆที่น้าต้องรีบเข้าบริษัทเนี่ย" แม่มันว่าแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ไอ้ย้ะ อยากมาหาเฮียหนึ่งรึมาหากูกันแน่555 มองหน้าไอ้น่ารักยิ้มๆจนมันเหลือบตามามองแล้วย่นจมูกใส่ สาดดด น่ารักไปนะ รอแม่มึงไปก่อนเหอะ กูก็นะนั่งเก้าอี้ไม้หน้าเปื้อนน้ำมันมือก็เป็นอะไรไม่รู้ดำๆ รู้สึกต่างกันแปลกๆแต่แคร์รึ ก็ไม่
"ใครอ่ะพี่" ไอ้อ้นมันสะกิดถามเบาๆ เอ่ออมึงไม่รู้ซักเรื่องได้ป่ะ คงเพราะมันเพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้เป็นแรกเลยไม่รู้จักใคร
"ว่าที่เมียกูสัด"
"เห้ย พี่ชอบแบบแก่กว่าก็ไม่บอก"
ใช้หางตามองมันก่อนจะพ่นลมหายใจออกมายาวๆ
ไอ่บื้อเอ้ย!
"กูหมายถึงคนซ้ายเว้ย!"
"อ่าว ผู้ชาย!?" กูมองหน้ามันแล้วไม่พูดอะไร รำคาญมากอ่ะตอนนี้ อย่างจะหันไปบอกว่าเรื่องของกูแต่ก็ไม่ใช่กงการอะไรที่จะต้องมานั่งอธิบายให้มันฟังเลยหันไปสนใจบทสนทนาตรงหน้าต่อ แม่มันดูท่าทางรีบแต่ก็ยังมัวแต่คุยกับเฮียหนึ่งอยู่
"นี่ก็บอกแล้วว่าจะเอาสุกี้มาทำไม เอามาพะวงหน้าพะวงหลังป่าวๆ"
"ก็สงสารมันอ่ะ อยู่บ้านคนเดียว" ไอ้ปุ่นตอบแม่มันแล้วงุ้งงิ้งๆกับหมาต่อ เอ่อเอาเข้าไป ถ้าอยู่ต่อหน้ากูแล้วทำงี้นะจับหมาเขวี้ยงทิ้งแมร่ง
"งี้ทุกที ได้ของใหม่อ่ะเห่อตลอด ถ้ามันโตแล้วไม่ดูแลอย่างเดิมนะจะไม่ซื้อให้แล้ว" ฟังคำนี้แล้วกูคิ้วกระตุก แปลกๆ
"ไม่ใช่ซักหน่อย สายแล้วแม่ ไปทำงานเร็วๆเดี๋ยวไม่ทัน" มันรีบไล่แม่ไปครับ สงสัยขี้เกียจฟังบ่น แม่มันก็บ่นเรื่องลูกตัวเองกับเฮียนิดหน่อยก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป
"หยุดมึง ไม่ต้องลุกมา ทำงานให้เสร็จก่อนโอเค้" เฮียหนึ่งพูดแล้วชี้หน้า สัดดด รู้ทันกูอีก จำใจนั่งลงที่เดิมทำหน้าเซ็งๆ ไอ้ปุ่นก็ทำหน้าเล่นหูเล่นตาใส่แล้วเดินตามพี่มันเข้าไปในอู่ เพิ่งสังเกตว่าแผลที่ขามันพันผ้าพันแผลไว้ กูว่าก็ดีละเชื้อโรคจะได้ไม่เข้า
รู้สึกว่าระหว่างที่ทำงานไอ้อ้นมองหน้ากูแปลกๆเหมือนจะถามอะไรแต่ก็ไม่กล้าถามอาจเป็นเพราะสีหน้ากูด้วยหละมั้งที่ทำหน้านิ่งสุดๆมันเลยไม่กล้าพูดอะไรด้วย
.
.
.
.
.
.
ในที่สุดงานก็เสร็จ ลูกค้าก็ไม่มีแล้วด้วย แต่กูนี้เหงื่อท่วมตัว
"เฮีย ผมกลับบ้านก่อนนะ" เดินเข้าไปบอกข้างในแล้วหันไปมองไอ้น่ารักที่เอาหมาวางให้บนตัก เอ้อๆ เดี้ยะหมามึงเป็นอัมพาตแมร่งเดินเองไม่ได้
"อ่าวกลับแล้วเอ่อ"
"อือ ไปอาบน้ำก่อน ร้อน เดี๋ยวมาใหม่"
"555 ไม่พลาดนะมึง"
"55นานๆเจอทีเฮีย เดียวกูมานะ" ประโยคหลังนี้หันไปบอกไอ้ปุ่นมัน
"ใคร"
"กูไง ไม่ต้องมาเล่นมุข ใครถาม" ไอ้ปุ่นหัวเราะคิกเลยครับ โห่วมุขโครตกากเนี่ย เมื่อก่อนกูเล่น เพื่อนๆหมั่นไส้กันเป็นแถว
"ไปๆๆ รีบไปแล้วมาก่อนกูปิดอู่หละ วันนี้จะปิดเร็ว"
"พี่ผิง ไปส่งผมที่บ้านด้วย" อยู่ดีดีไอ้อ้นโผล่มาจากไหนไม่รู้ เมื่อเช้ามึงแมร่งมาไงหละวะ
"เอ่อๆ บอกทางกูด้วย ให้เร็วสาด" ขี้เกียจต่อสาวความยืดกับมัน กูอยากกลับมาเจอไอ้น่ารักเร็วๆ วันนี้ยังไม่ได้แหย่มันเลย วันไหนกูไม่ได้ทำจะรู้สึกกระสับกระส่ายเหมือนเป็นไข้55 ส่งบ้านไอ้อ้นเสร็จก็รีบบึ่งกลับบ้านตัวเอง อ้อมโลกได้อีกกว่าจะได้อาบน้ำเหงื่อท่วมตัวเป็นครั้งที่สอง โคตรร้อนเลยวันนี้ อาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว มองนาฬิกา สาดด สี่โมงกว่า ไม่ใช่เฮียปิดอู่หนีกูไปละนะ
.
.
.
.
.
.........ทำไมทั้งสองคนต้องทำหน้าอึ้งๆตอนกูเดินเข้ามาด้านในด้วยวะ
"มึงมาถึงนานรึยัง" เฮียถามขึ้นทำหน้าแปลกๆ
"มาถึงก็เดินเข้ามา มีไรเนี่ย" ทำไมต้องทำหน้างั้นกันด้วยวะ เหมือนกูอะไรผิด รึปิดบังอะไรอยู่?
"ป่าว แล้วได้ยินไรป่ะ" คิ้วเริ่มกระตุก มันต้องนินทาอะไรกันตอนกูไม่อยู่แน่ๆ รู้งี้ย่องๆมาแอบฟังก่อนก็ดี
"ได้ยินอะไร? แล้ว ทำไมทำหน้างั้นกันอ่ะ"
"ป่าวๆ เอ่อมาๆ มึงอยู่นี่เป็นเพื่อนน้องกูหน่อยเดี๋ยวกูออกไปทำธุระแป๊ป" โหยเปลี่ยนเรื่องหวะ แต่ให้อภัยเพราะจะได้อยู่กับไอ้ปุ่นสองต่อสอง555
"ไปด้วย" ตามเคยครับ
"อยู่นี่แหละ ไปด้วยแล้วจะเอาไอ้สุกี้ไว้ไหน"
ใช่ๆพูดถูกที่สุด ไปด้วยแล้วจะเอาไอ้เวรนี่ไว้ไหน เพราะฉะนั้นอยู่กับกูดีที่สุด 555
"จะมาช้าไหมหละ" ปุ่นว่าทำหน้าหงอยๆ สราดดดไม่อยากอยู่กับกูขนาดนั้นเลย กูยืนเงียบ รอสองพี่น้องเค้าตัดสินใจกัน
"ไม่รู้ เดี๋ยวก็คงกลับ อยู่ๆนี่ไปนั่นแหละ ใช้เวลานี้คิดๆดูก็ได้ กูไปละ" เฮียว่าแล้ววิ่งออกจากอู่ไป แต่แอบแฝงคำพูดอะไรบางอย่างไว้ตอนท้ายที่กูไม่สามารถเข้าใจได้แต่ไอ้ปุ่นคงเข้าใจเพราะมันยืนเงียบโดยที่ไม่ได้ยื้อพี่มันไว้
อยู่ด้วยกันสองต่อสองละเว้ยยย
ปิดซอยเลี้ยงแมร่ง55
"เดี๋ยวพี่มึงก็กลับมา"ว่าแล้วหย่อนตัวนั่งตรงโซฟา ตอนแรกกะจะแกล้งทำเป็นน้อยใจแบบว่าไม่อยากให้กูอยู่กูก็จะไม่อยู่แต่คิดไปคิดมาไอ้ปุ่นแมร่งจะง้อหรอวะ มันจะปล่อยให้กูไปดิไม่ว่า โอกาสงี้มีน้อยไม่อยากปล่อยหลุดมือ
"สุกี้กินหนมไหม หือออ หนมไงหนม" มันหันมามองหน้าก่อนจะหันกลับไปคุยกับหมานั่นต่อ สนใจกูมากกกก
"อุ้มทั้งวันโปริโอแดกขาแมร่ง"
"ขามึงดิ" โหหห เห็นขากูแห้งงี้แตะก้านคอคนหักมาแล้วนะคร้าบ กูจะทำไงให้มันเลิกสนใจไอ้หมาน้ำลายยืดนั่นดีวะ จะว่าไปกูก็งงอยู่เรื่องหนึ่งคือทำไมตอนคุยโทรศัพท์แมร่งพูดน้ำไหลไฟดับ(ถึงจะเป็นแค่ช่วงหลังๆก็เถอะ) แต่ทำไมพอเจอหน้ากันจริงๆกูพยายามจะชวนคุยแค่มันชอบพูดตัดบท ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ใช้หางตามอง ประมานนี้ คือมึงไม่ชอบคุยกับกูแบบเห็นหน้าว่างั้น?รึเสียงในโทรศัพท์กูมันหล่อกว่าตัวจริงมึงเลยไม่อยากมอง?
"ขาเป็นไงบ้าง"
“อย่างที่เห็น" ตอบดีดีไม่ได้รึไงวะ กูก็พูดดีดีด้วยนะเว้ย เคยบอกกับตัวเองหลายรอบว่าจะพยายามใจเย็นและตอนนี้กูก็กำลังทำมันอยู่ ไอ้ปุ่นมันคงเห็นกูเงียบไม่ตอบอะไรกลับเลยหันมาดู ซักพักก็เดินเข้ามาหาแล้วยื้นไอ้ยืด(กูตั้งชื่อให้ใหม่ น้ำลายแมร่งอยากกะน้ำตก)มาตรงหน้า
"ลองอุ้มไหม" อยากจะตอบกลับไปว่าอุ้มแล้วกูจับมันทุ่มลงพื้นต่อได้ไหมแต่ก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะกลัวมันโกรธ เอาใจหน่อยละกันวะ ยื้นมือไปรับไอ่ยืดมาอุ้มไว้แต่ก็แบบเก้ๆกังๆ อยากจะบอกว่า...ตัวหนักโคตรรร โคตรพ่อโคตรแม่แห่งความหนัก แมร่งแดรกอะไรลงไปวะ แล้วเจ้าของมันไม่เมื่อยมือบ้างรึไงเห็นอุ้มทั้งวัน ไอ้ปุ่นมันนั่งลงข้างๆแล้วเอามือลูบหัวหมาตัวเองเบาๆ สาดดด ฉากนี้ฟินไปนะ อย่างกะครอบครัวสุขสันต์ กูเริ่มชอบไอ้ยืดขึ้นมา1%
"ตัวหนักชิบ"
"ก็คนเค้าเลี้ยงดี กินดีอยู่ดี"
"หรอ" ว่าแล้วหันไปมองหน้าคนข้างๆเป็นจังหวะที่มันเหงยหน้าขึ้นมาพอดีทำให้สายคาประสานเข้าหากันโดยบังเอิญและก็เป็นมันอีกนั่นแหละที่หันหน้าหนีหลบสายตาไปก่อน
"เหี้ย!"
ป๊อก!
กูสะบัดมือตัวเองออกจากปากไอ้หมาเวร ที่จริงมันก็ไม่ได้กัดแรงอะไรมากคงจะกัดเพราะคันฟัน แทะนู้นแทะนี่ตามภาษาแต่เพราะกูตกใจไงเลยเผลอตบหัวมันไปเต็มๆ แบบไม่ยั้งแรงเพราะความตกใจ อารมณ์มันพาไปล้วนๆ กูไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย
"เหี้ย!! สุกี้" ไอ้ปุ่นผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดรีบดึงหมามันกลับไปแล้วโอ๋ใหญ่ มีการลูบหัวที่ถูกกูตบไปมาด้วย สาดดด กูรู้สึกผิดหวะ เสียง ป๊อกเมื่อกี้โคตรดัง มันยังเด็กอยู่เลย จะเป็นเอ๋อไหมวะ
"ไปไกลๆหมากูเลย!" มันอุ้มหมาให้ออกห่างกู
"เห้ย ไม่่ได้ตั้งใจ มือมันไปเอง"
"มึงไม่เห็นรึไงหัวมันเล็กแค่นี้ยังตบลงมาได้ จิตใจแมร่ง!" คำแก้ตัวใดใดคงไม่ขึ้นแล้วหละงานนี้ จากที่ไม่มีคะแนนความดีอะไรเลยจนถึงตอนนี้คงติดลบแล้วหละมั้ง
"โอ๋ ไม่เป็นไรนะ เจ็บมากไหม" ไอ้สุกี้แมร่งทำหน้าหงอยเลยครับ ความรู้สึกผิดแล่นขึ้นมาจุกที่อกกูทันที แมร่งทำอะไรลงไปวะ มันเป็นแค่หมาตัวเล็กๆนะเว้ยกูเล่นตบไปซะเต็มแรง ไม่ใช่ว่ากลายเป็นเอ๋อจริงๆนะ กูไม่มีเงินไปซื้อคืนนะเว้ย
"โทษ กูไม่ได้ตั้งใจ"
"ทำไมต้องตีมันด้วยอ่ะ มึงไม่สงสารมันหรอ"
"แล้วจะให้ทำไง กูบอกไม่ได้ตั้งใจ"
"....."
กูก็สงสารมันดิ รู้สึกผิดด้วยที่ทำไป
"มานี่มะ" เอื้อมมือจะไปดึงให้ขยับมาใกล้ๆแต่ไอ้ปุ่นดันเอี่ยวตัวหนี
"บอกให้มานี่" ครั้งนี้ไม่พลาด เอื้อมมือทั้งสองข้างดึงแขนให้ขยับมานั่งข้างๆซึ่งครั้งนี้ไม่พลาด มันปลิวตามแรกมาแทบจะทันที นี่กูออกแรกเยอะไป? เริ่มคิดถึงแรกที่ตีหัวหมา มันจะแรงขนาดไหนวะนั่น
"ปล่อยยย!!" นั่งปุ้ปก็แผลงฤทธฺ์เลยนะไอ่นี่ แต่มันก็ดิ้นแรงได้ไม่มากนักเพราะดันอุ้มไอ้สุกี้ไว้บนตัก
"ขอโทษ"
"ปล่อยเว้ยย! ไอ้คนไม่มีศีลธรรม!!"
"อยู่นิ่งๆ"
"ก็ปล่อยสิวะ!" ว่าแล้วก็ดิ้นแรงกว่าเดิมด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ
""อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นจูบนะ" พูดจบไอ้ปุ่นก็ชะงักแต่เหมือนเดิม ซักแป๊ปเริ่มดิ้นต่อกูเลยเอามือที่กอดเอวมันไว้เริ่มล้วงเข้าไปใต้สาบเสื้อ ตอนแรกก็ยังไม่รู้ตัวหรอก หลังๆเริ่ม เกร็ง แขม่วท้องตัวเอง
"ฟังหน่อย บอกว่า ขอโทษ"
"...."
"ขอโทษนะ" ว่าแล้วเอามือขออกจากสาบเสื้อขึ้นมาลูบหัวไอ้สุกี้เบาๆ ท่าทางมันจะเคลิ้มใช่ย่อย
"หมาท่าทางจะหายโกรธแล้ว เจ้าของหละหายยัง"
"..."
“ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
"มันไม่เป็นอะไรหรอก" กูพูดไปงั้นแหละ เป็นไม่เป็นค่อยว่ากันอีกที
"...รู้ได้ไง"
"ตอนเด็กกูก็เคย ลูกหมาเด็กกว่านี่อีก กลิ้งตกบันได ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เจอแถววัดบ่อยๆ"
"มึงเอามันไปปล่อยวัดหรอ"
"เห้ย ป่าว มันเป็นหมาวัดอยู่แล้ว กูแค่เอามาเล่นที่บ้าน" ช่วงนั้นเป็นช่วงเพื่อนที่โรงเรียนมีสัตว์เลี้ยงกันหมด กูคนเดียวที่ไม่มี ตอนแรกก็ร้องจะเอาจากย่านะ แต่ย่าบอกมันสิ้นเปลือง เอามาแล้วจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยง กูเลยแอบเอาลูกหมาที่วัดมาเล่นที่บ้านบ่อยๆย่ามาค่อยแอบเอาไปคืน ทำไมต้องถ่อเอามาเล่นที่บ้านหนะหรอ คงเพราะว่ามันจะได้เหมือนว่าเป็นหมาของตัวเองละมั้ง ตอนเด็กแมร่งคิดอะไรก็ไม่รู้55
"...ถ้ามันเป็นอะไร.."
"ห้ะ?" คืออยู่ดีดีไอ้น่ารักมันก็พูดเสียงเบาๆงุบงิบๆออกมาไงกูเลยฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง
"บอกว่าถ้ามันเป็นอะไรขึ้นมามึงตายแน่!!"
โอ้ เต็มๆสองรูหูเลยครับที่รัก จะตะโกนเสสียงดังทำเพื่อ อยู่ใกล้กันแค่นี้
"ครับ"ว่าแล้วแอบหอมหัวมันนิดหนึ่ง โอเควันนี้กลิ่นผ่าน ไม่เหม็นเหมือนเมื่อวาน เอียงหัวดูไอ้สุกี้ที่กำลังแทะนิ้วเจ้าของอย่างเมามัน
"ทำไมถึงชื่อสุกี้?"
"กูชอบ"
"ชอบกิน?" ไอ้คนข้างๆมันพยักหน้าหงึกๆแทนการพูด กูอยากฟัดเว้ยยย ให้ตายเหอะ
"ปล่อยได้แล้ว"มันดิ้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้แรงอะไรมาก ก็เหมือนเดิมคือกูไม่ปล่อยหรอกรอให้ได้ยินเสียงรถเฮียมาก่อน ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที คงรู้ตัวแล้วแหละว่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยแน่มันเลยเงียบแล้วก็นิ่งแทน เงียบๆอย่างนี้ทำให้กูคิดขึ้นมาว่า บรรยากาศอย่างนี้สินะแถมยังอยู่กันสองต่อสองด้วย มันน่าจะลองเสี่ยงดู ซักครั้ง.....
"ปุ่น"
"..." ไม่พูดอะไรแต่มือที่หยุดจากการเล่นกับไอ้สุกี้บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังตั้งใจฟังอยู่ กูสูดหายใจเข้าลึกๆรวบรวมความกล้ารู้สึกหัวใจเต้นถี่และแรงกว่าปกติ เอาวะเป็นไงเป็นกัน
"เริ่มชอบกูบ้างรึยัง" สาดดดด ถามได้แค่นี้แหละวะกู ไม่กล้าแมร่งกลัวมันปฏิเสธ ไม่อยากผิดหวัง ไอ่ปุ่นแมร่งเงียบเหมือนประโยคที่กูถามเมื่อกี้คือสายลมที่พัดผ่านไปเท่านั้น กูลุ้นนะเห้ย ช่วยตอบอะไรที่เห้อออ ยิ่งมึงทำงี้กูก็ยิ่งหวัง ชีวิตมันก็ไม่รู้ว่ามีใครเข้ามาบ้าง อาจจะดีกว่ากู ฐานะ หน้าที่ การงาน อนาคต จะว่าไปกูก็ไม่มีอะไรสู้ได้ซักอย่างเลยนี่หว่า จีบมันมากี่เดือนก็ไม่ได้นับรู้แต่ว่านานพอดู แค่สองเดือนกูก็ว่านานละนะ ไม่รู้ถึงรึเปล่า กูค่อยๆปล่อยมือที่คล้องเอวมันเอาไว้ออก ความเงียบคงเป็นคำตอบของทุกสิ่ง โอเค เข้าใจ กูอาจรวบรัดมันเกิน ช่วงเวลาอาจจะนานสำหรับกูแต่สำหรับมันอาจจะแค่น้อยนิด ยังพิสูจน์อะไรไม่ได้ กูเคยคิดนะว่าถ้าคนมันชอบทำยังไงมันก็ชอบแต่ถ้าคนมันไม่ชอบมึงจีบให้ตายมันก็เดินหนีอยู่ดี ไอ้ปุ่นมันลุกขึ้นไปนั่งโซฟาข้างๆโดยเอาไอ้สุกี้วางบนพื้นให้เดินเล่นบ้างแทน กูก็นะ ไม่ได้ตัดใจแต่อยากกลับไปตั้งหลักก่อน อยากกลับไปคิดอะไรต่างๆอย่างเช่น ถ้าที่กูทำอยู่เนี่ยมันเสียเวลา แล้วกูจะเสียเวลาอีกนานไหมว ไม่ได้จะเลิกชอบ กูก็บ่นๆตามอารมณ์ผิดหวังไปงั้นแหละ อย่ามาสนใจเลย
ตี้ดๆ
สาดดโทรศัพท์ดังกู้สถานการณ์ โทรมาได้ประจวบเหมาะมาก ถ้าไม่โทรมาตอนนี้กูกับไอ้ปุ่นคงเงียบบกันอีกนาน
"โหล" เฮียหนึ่งโทรมา
(ผิง มาๆๆ จะได้ครบๆ)
"มาไรเฮีย" งงนะเห้ย รับสายปุ๊ปก็พูดไรไม่รู้เรื่อง
(เนี่ยยกูเจอสายรหัสแมร่งทั้งโครต)
"เฮียอยู่ร้านไร" เสียงงี้คงจะกึ่มๆละชัว ธุระที่ว่าคือไอ้นี่?
"ร้านไรไม่มี้ มีแต่บ้านเหี้ยหมื่น พี่รหัสมึงอ่ะ อย่าบอกนะจำไม่ได้ หมื่นโว้ยยน้องมึงแมร่งจำพี่รหัสตัวเองไม่ได้หวะ" นั่นไง อยู่ดีไม่ว่าดีดันหาเรื่องให้กูอีก ยังไม่ได้บอกเลยว่าจำไม่ได้ เสียงปลายสายเหมือนคุยเอะอะๆอะไรกันซักพักเริ่มมีเสียงใหม่กรอกเข้ามาแทนเสียงเฮียหนึ่ง
"ไงไอ้น้อง จำกูไม่ได้?"
"อยู่ไหนเนี่ย" ไม่ตอบคำถามแต่ถามกลับไปแทน เอนตัวพิงโซฟา เมื่อยชิบ เพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้กูนั่งเกร็งมาตลอด
(บ้านกู มาดิอยู่กันครบถึงรุ่นทวดมึงอ่ะ) อย่างที่บอก ทวดรหัสกูก็คือเฮียหนึ่ง แสดงว่าปู่รหัสป้ารหัสพี่รหัสอยู่บ้านไอ้หมื่นหมด วันรวมสายหรอวะ
"แล้วไปรวมกันบ้านมึงหมดได้ไงวะ" อย่างงว่าทำไมกูถึงไม่เรียกมันว่าพี่ ที่จริงแค่ห่างเดือนกันเองแล้วมันก็ไม่ได้ว่าไรที่ถูกเรียกงี้ด้วย
"เอ่อน่า ถามมากวุ้ย ตกลงจะมาป่ะ ไม่มามึงโดนทั้งสายน่วมแน่" มันมีทางเลือกให้กูด้วยหรอที่จะไม่ไปนอกจากเซย์เยส
"อือ เดี๋ยวไป ขอคุยกับเฮียหนึ่งก่อน" ไอ้หมื่นมันบ่นอะไรไม่รู้ประมาณว่าอย่าช้าก่อนที่จะส่งโทรศัพท์คืนให้เฮียหนึ่ง
"เร็วว อี่มามี่โป๊ะโกะอยากเห็นหน้ามึงใจจะขาดละ" รับสายมาเฮียแมร่งเร่งกันเลย ลืมไรไปไหม น้องเฮียนั่งหัวโด่อยู่เนี่ย จะเอามันไปไว้ไหน แล้วไอ้มามี่โป๊ะโกะที่ว่านี้คงเป็นพี่มี่ ป้ารหัสกูเอง ผู้หญิงคนเดียวในสาย ตอนแรกเฮียมันเล็งคนนี้ไว้ไงแต่เสือกไม่ได้ ดันไปได้เพื่อพี่มี่คือเจ๊วานั่นเอง ส่วนพี่มี่ก็เสร็จเหี้ยหมื่นไปละ กินกันเองในสาย สวยไม่สวยคิดเองแต่สายกูถูกขนานนามว่าสายหน้าตาดี 555
"แล้วไอ้ปุ่นอ่ะเฮีย" ทันทีที่กูพูดจบไอ้คนที่ถูกพาดพิงถึงหันขวับมามองด้วยความสนใจแต่เมื่อเจอสายตาที่กูมองก่อนอยู่แล้วเลยหันหน้าหนี เลิกชอบมึงกูว่าคงยากหวะแค่มองหน้ามันแค่นี้แต่กลับรู้สึกว่าทุกอย่างที่กูท้อกลับมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง
"ปุ่น ไอ้ญี่ปุ่นอ่ะนะ เอ่อหวะ" ไหนบอกน้องรัก เหล้าเข้าปากทีนี้ลืมหมด
"เอามันมาด้วยก็ได้ น้องไอ่หมื่นก็เพื่อนมันนั่นแหละ" อ่าว ถ้าโลกจะกลมขนาดนี้นะ รู้ว่าหมื่นมีน้องชื่อแสนแต่ไม่เคยเห็นหน้าและไม่คิดว่าจะรู้จักกันด้วย "แต่ถ้ามันไม่อยากมาก็ฝากส่งบ้านหน่อย ไม่รู้จะอยู่ได้ไหมพ่อแม่ก็ไม่อยู่" กูตอบรับคำก่อนที่เสียงภายนอกจะดังล้งเล้งๆอะไรไม่รู้ เฮียเลยเป็นฝ่ายกดตัดสายไป หันไปมองไอ้ปุ่นที่นั่งกดโทรศัพท์ยิกๆ
"เฮียโทรมาถามว่าจะไปบ้านไอ้หมื่นเปล่า" มันหยุดกดโทรศัพท์แล้วเหงยหน้าขึ้นมามองงงๆ
"พี่หมื่น? บ้านไอ้แสนอะนะ"
"อือ สายรหัสกูนัดก๊งเหล้าที่นั่น จะไปป่ะ"
"แล้วพี่หนึ่งบอกว่ายังไง"
"แล้วแต่มึงอ่ะ อยากมาก็มา ไม่อยากมากูไปส่งบ้าน"
"จะไปหาไอ้แสน" มันพูดน้ำเสียงธรรมดาแต่ไม่มองหน้า หน้ากูโหดขนาดนั้นเลย?
"เอาสุกี้กลับไปฝากลุงยามก่อน"
"ยามไหน"
"ที่บ้าน" มันว่าแล้วอุ้มไอ้สุกี้ไว้แนบอก กูก็พยักหน้าหน่อยๆ เห้อ โอเคๆ ก็เข้าใจอะนะแต่ทำไมประโยคแต่ละประโยคของไอ้ปุ่นแมร่งเหมือนคำสั่งไปหมดเลยวะ ขอกูดีดีไม่ได้หรอ จะโกรธก็โกรธไม่ลง วันนี้แดรกเหล้าย้อมใจเว้ยยย
ขี่มอไซค์เอาไอ้หมามาฝากลุงยามที่บ้านไอ้ปุ่น ลุงแกก็ท่าทางใจดีนะ แถมยังบอกว่ามืดค่ำให้ขี่รถระวังๆ อะไรยังไม่มืดเลยแค่หกโมงกว่าๆเอง ระหว่างเดินทางไม่มีบทสนทนาใดใดเกิดขึ้น ไม่ใช่ว่ากูโกรธมัน แต่อยากไปถึงบ้านไอ้หมื่นเร็วๆ กูอยากแดกเหล้าแล้วเว้ยย
.
.
.
.
.
"ไอ้ย้ะเว้ยย น้องญี่ปุ่นมาได้ไงวะ มึงรู้จักกันด้วย" มาถึงปุ๊ปเสียงไอ้หมื่นก็เห่าหอนก่อนใครเพื่อน กูไม่ได้ตอบอะไรแค่เดินไปนั่งในวงแล้วหวัดดีพี่กี้เท่านั้น ส่วนไอ้ปุ่นคงเดินเข้าไปหาเพื่อนมันในบ้าน ที่ที่่ใช้ก๊งเหล้าเป็นสนามหญ้าข้างบ้าน ที่จริงม้าหินอ่อนก็มีแต่ไม่รู้ทำไมมันต้องเอาเสื่อมาปูกินกันตรงสนามด้วย
"โหย มาถึงก็กระดกเอาๆเลยเว้ย หล่อไม่เปลี่ยนนะมึง555"
"มี่เดี๋ยวมึงเจออับเปอร์คัด เดี๋ยวๆ" ไอ้หมื่นชี้หน้าคาดโทษแฟนตัวเอง พวกกูก็ฮาๆกัน รู้ว่าพี่มี่มันพูดเล่นชอบแซวอะไรเทือกนี้ตลอด
"แล้วพี่หินอ่ะ" ถามหาปู่รหัสตัวเอง ตั้งแต่มายังไม่เห็นหน้า
"มันไปซื้อเหล้าเพิ่ม ตัวเขมือบมาต้องซื้อตุนไว้"
"ไม่ได้กินเยอะขนาดนั้น"
"หรออออ มึงอ่ะตัวแดกเลยไอ้เชี่ยผิง มาช้าสุดแต่แดกจะเท่าพวกกูละ" หัวเราะนิดๆ ที่จริงก็ไม่ได้กินเร็วอะไรขนาดนั้นก็บอกแล้วไงวันนี้กูมาย้อมใจ แล้วพี่มันคุยสัพะเรเหระเรื่องเหี้ยไรกันไม่รูแล้วยิ่งพี่หินมานะ ไอ้เนี่ยแมร่งตัวทำเหี้ยเลย กูเรียกเฮียหนึ่งว่าเฮียคนเดียวนั่นแหละ แก่สุดไงเลยให้อภิสิทธิ์พิเศษ ส่วนสายรหัสตั้งแต่เฮียหนึ่งขึ้นไปจำหน้าไม่ค่อยได้ ไม่ค่อยได้เจอ
"เอ่อไอ้ผิง ถ้าปีหน้าน้องรหัสมึงหน้าตาแย่นี้มึงโดน เสียชื่อสายหน้าตาดีหมด" ไอ้พี่หินเริ่มไปละ เมาเละ พี่หินแมร่งโคตรเถื่อนแต่ชอบทำตัวกากๆแบบมึนๆ กูก็นะเริ่มมึนๆแต่ยังพอมีสติอยู่ กินตั้งแต่ทุ่มหนึ่งจนตอนนี้จะสามทุ่มอยู่ละ ยุงแทบจะหาม
"ยุงเยอะหวะ ไปกินต่อในบ้านป่ะ" พี่มี่ผู้ที่มีสติเยอะที่สุดในวงพูดขึ้น คนอื่นเลยอือๆออๆแบบมึนๆไปด้วย ถ้าพี่มี่มันบอกว่าไปกินกันข้างถนนป่ะ เชื่อดิไอ่พวกนี้ก็ไป รวมทั้งกูด้วย555
"ปุ่นเป็นอะไรวะ" ระหว่างที่ต่างคนต่างช่วยกันขนของเข้าไปในบ้าน เฮียหนึ่งมันก็เดินมาคุยขนาบข้างถามกู ถามมาได้ เพิ่งถูกสะลัดรักมาเว้ย พี่มันก็แมร่งงงงงงไม่ช่วยกูเล้ยยยย
"ก็เปล่า ทำไม?" ตอแหลไปก่อน อุส่าห์มากินเหล้าจะได้ลืมๆไป ไม่อยากพูดถึงมัน
"ดูมันแมร่งซึมๆตั้งแต่ตอนที่มึงพามาละ" ยักไหล่หน่อยๆเป็นเชิงว่าก็ไม่รู้สินะ ณ จุดๆนี้ หรืออีกนัยหนึ่งคือ กูไม่อยากจะพูดถึงในตอนนี้
"เอาหนะ น้องมันยังเด็ก" กูรู้สึกว่าได้ยินคำนี้จนเอียน อะไรก็ เด็กอยู่ นู้นก็เด็ก นี่ก็เด็ก อยู่กับเฮีย ไอ้ปุ่นแมร่งเด็กทั้งชาติอ่ะเชื่อกูดิ สปอยน้องเหลือเกินคนนี้ น้องรักเลยขอบอก ไม่เค้ยย ความผิดอะไม่เคยทำ ทำอะไรก็ไม่ผิด เพราะไรหนะหรอ ก็เพราะยังเด็กอยู่ไงหละ เหอะ พอๆ ขอเปลี่ยนเรื่อง ยิงพูดกูยิ่งพาลจนจะพาลผู้ไม่เกี่ยวข้องไปด้วย ตกลงมากินเหล้าให้ลืมหรือมาเพิ่มสกิลการพาลกันแน่วะ
---------------------------------------
กรี๊ดดดด พี่ผิงอยู่ในอารมณ์บอบช้ำทางจิตใจ55555
คนเค้าน้อยใจอ่ะ ทำไปเท่าไหร่ปุ่นมันก็ไม่เห็นค่า :o12:
ใช่ที่ไหน น้องมันแค่ไม่ทันตั้งตัวเฉยๆเว้ยยยยยยย :hao7:
5555
-
โอ้ผิง อย่าเพิ่งน้อยใจ ให้เวลาน้องคิดก่อน :z2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่เอาอย่านอย ไม่เอาอย่านอย ไม่เอาอย่าน้อยใจ
:z2:
-
เชียร์พี่ผิงสุดใจขาดดิ้น น้องปุ่นไปไหนไม่รอดหรอกเคอะ :z1:
-
อ้าววววว พี่ผิงมีน้อยจงน้อยใจ
ทำแบบนี้น้องก็แย่สิ
น้องซึมไปเลย เห็นน้องซึมทีไรอยากจะกอดปลอบ คริคริ :กอด1:
-
ปุ่นมันซึนชัดๆ :impress2:
-
อึนตอนท้ายนะ อิอ้นชักยังไง :hao3:
-
:beat: ชอดักตบอิอ้นก่อน ท่าจะมีมาม่าจากคนนี้
-
จีบกันน่ารักเชียว
-
คู่นี้ดูน่าเหนื่อยใจมากกกกกกกกกกกก คงจะต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากกว่าเดิม เผื่อจะเข้าใจกันมากขึ้น
-
ตอนที่9
:ญี่ปุ่น:
นั่งคุยกับไอ้แสนเรื่องงานที่ครูสั่งที่โรงเรียนเพลินๆพวกแก๊งกินเหล้าทั้งหลายที่ตั้งหลักปักฐานอยู่ข้างนอกก็เฮละโลมาเฮ้วๆข้างในแทน โชคดีที่พ่อแม่ไอ้แสนไม่อยู่บ้าน คาดว่าน่าจะโต้รุ่งแน่แก๊งนี้ ผมรีบหันหน้าไปทางอื่นทันทีเมื่อเห็นพี่ผิงเดินแบกลังเบียร์เข้ามา แต่เมื่อแอบลอบมองอีกทีก็พบว่ามันไม่ได้มองกูเลยนี่หว่าจนตอนนี้นั่งชนแก้วกันอีกรอบมันก็ยังไม่สนใจที่จะมองหาผม แล้วนี่เป็นเชี่ยไรวะถึงต้องอยากให้มันมองมาด้วย
"พี่คนนั้นหน้าคุ้นๆเหมือนพนักงานเซเว่นหน้ารร.เราเลยหวะ"ไอ้แสนชี้ๆไปทางพี่ผิง
"อือ คนเดียวกันนั่นแหละ"
"จริงดิ ที่ขอจีบมึงแล้วมึงวิ่งหนีนั่นน้ะ"
"เชี่ย เรื่องมันนานแล้ว" ยังเสือกจำได้อีกนะ ผิดที่ผมเองแหละไปเล่าให้มันฟังหลังจากวันที่ไอ้พี่ผิงขอจีบผมที่เซเว่นแล้วผมวิ่งหนีมันออกมา
"มาเจอกันงี้แล้วตอนนี้เป็นไงวะ ไม่ใช่เพื่อนกูหลงคารมเด็กช่างนะเว้ย"
"กูเป็นผู้ชายชัดป่ะ" ผมว่าแล้วเหลือบตามองมัน
"ไม่แน่ 55555"
"หัวเราะพ่องไอ้แสน ไปหยิบหอยดองในตู้เย็นมาดิ้!" เสียงพี่หมื่นตะโกนมาจากวงเหล้าขัดการสนทนาของผมกับมัน ไอ้แสนได้แต่บ่นมุบมิบเบาๆแล้วลุกไปแต่โดยดี จังหวะที่พี่ไอ้แสนเรียกทำให้ไอ้พี่ผิงหันมามองทางนี้และมองมาที่ผมพอดี ไม่ได้หลบสายตามัน มองมาก็มองกลับไป ไอ้พี่ผิงไม่หลบสายตาเหมือนกันบางครั้งก็ยกเบียร์จิบไปด้วยมองผมไปด้วยจนพี่ในวงต่างพากันแซวว่ามองกันอย่างนี้ขึ้นห้องเลยไหม ผมนี้รีบหันหน้าหนีอ่ะ พวกพี่แมร่งหัวเราะกันใหญ่ ผมว่าพี่คนอื่นแค่แซวเล่นๆไม่ได้คิดจริงจังหรอกจะมีที่รู้แค่พี่หนึ่งกับพี่ผิงเท่านั้นแหละ เห็นไอ้แสนเดินเอาหอยดองไปให้ในวงสุดท้ายพี่มันก็ชวนก๊งเหล้าด้วยตอนแรกปฏิเสธอย่างดินะเพื่อนกู สุดท้ายก็เฮ้วๆกับเขา ส่วนผมหรอ ขอบายดีกว่า ไอ้เคยอะเคย แต่ไม่อยากกินตอนพี่หนึ่งอยู่ไงเดี๋ยวพี่แกฟ้องแม่ผมอะยุ่ง เปล่าทำตัวเป็นเด็กดีนะ55 แล้วนี่ต้องนั่งโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่อย่างนี้หรอ แง่มมมมม
"หนุกๆเว้ยหนุกๆ หมุนขวดๆ" เสียงพี่หินตะโกนโหวกเหวกแล้วชูขวดเหล้าเปล่าไปมา นี่คงจะเล่นเกมที่แบบว่าถ้าหัวขวดชี้ไปทางใครคนนั้นต้องพูดความจริงละมั้ง
"มาๆ ใครเริ่มวะ"
"ผมๆ น้องเล็กเริ่มก่อนค้าบพี่" ไปละเพื่อนผม นั่งมองการเล่นในวงเงียบๆ เอาวะอาจจะฮาๆไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดก็ได้ ไอ้แสนเริ่มหมุนขวดตรงกลางวง ทุกครั้งที่ปลายขวดหมุนผ่านตัวใครคนนั้นต้องเกร็งขึ้นมาทุกที ดูแล้วตลกดี บางคนถึงกับเอามือพัดๆให้ขวดนั้นหมุนไปข้างๆแทน
"เย้ ไอ้พี่หมื่น! พูดความจริงนะเว้ย" เอาละไงพี่น้องหมุนได้กันเองซะงั้น
"ซวยละไง เอ่อๆกูจะพยายาม"
"ถ้าให้เลือกผมกับพี่มี่พี่จะเลือกใคร"
"เย้ดด คำถามยากสาดด" เสียงพี่คนอื่นหัวเราะกันครับส่วนพี่หมื่นนี้มือกุมขมับเลย ท่าจะยากจริงพี่มี่กับไอ้แสนเล่นจ้องหน้าคนตอบเขม็งเลย เชื่อดิจะตอบว่าใครอีกคนก็ต้องน้อยใจอยู่แล้วถึงปากจะบอกว่าเข้าใจก็เหอะ
"เชี่ยแสนแมร่งง กูขอเปลี่ยนคำถาม! อย่าดราม่าสัด"
"โห่ววว ทำไมมึงไม่ตอบไปวะ กูเลือกไม่ได้หรอก กูรักทั้งสองคน" ไอ้พี่หินมันดัดเสียงเล็กๆล้อเลียน คนทั้งวงก็แมร่งหัวเราะก๊ากเลย ตลกตรงไหน อย่างกะเมายา สรุปคำถามนี้เป็นโมฆะไปเหตุเพราะสร้างความร้าวฉานกันทางความสัมพันธ์ เกมดำเนินไปอย่างดุเดือด ต่างคนต่างถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ในตัวของอีกฝ่าย ถ้าตอนมีสติผมว่าคงรู้ไส้รู้พุงกันหมดละแต่นี้มาเล่นกันตอนที่สติแต่ละคนมีกันไม่ถึงครึ่งแต่ละคำถามเลยมึนๆ ถามไปเพื่อ!? แล้วยิ่งเรื่องใต้สะดือนะ โว๊ะ อย่าให้พูด บรรยายมาซะอย่างกับนั่งติดขอบเตียง ณ เวลานั้น
"ฮี้วววว ในที่สุดก็โดนไอ่ผิงเว้ยย แมร่งรอดมาตั้งนาน" พี่หนึ่งร้องดีใจครับ แต่คนหมุนได้นี้คือพี่หมื่นนะไม่ใช่พี่ผม55 ส่วนพี่วี่ผู้หญิงคนเดียวในวงฝืนสังขารตัวเองไม่ไหวเลยขึ้นไปนอนบนห้องแล้วเรียบร้อย
"กูจะถามมึงว่า..."
"ถามแมร่งเลย ผิงนี้คือเตาผิงหรือขนมผิงวะ?" ตามนั้น คำถามแมร่งไม่ต้องหมุนขวดก็ถามได้ไอ้เนี่ย แต่ผมคิดว่าผิงนี้น่าจะมาจากเตาผิงนะ เอ้ะหรือผิงเฉยๆแบบโดดๆงี้เลย
"ไม่เอาเว้ยคำถามแมร่งไร้สาระ กูจะถามว่าาาา....."
"พี่ ถามว่ายังชอบไอ้ป่นอยู่ป่าว" เหยดด ไอ่เชี่ยแสนนนน!!
"คำถามเหี้ยไรมึงเนี่ย ชาตินี้กูจะได้ถามไหม รอมึงหมุนได้มันมึงก็ถามเองดิวะ แมร่งชอบเงี้ยะกันพวกมึง" รู้สึกว่าพี่แกจะไม่ได้เอะใจกับคำถามน้องตัวเองแม้แต่น้อย ดี จะได้ไม่ต้องมาสงสัยกัน
"มึงเคยแตกมากสุดกี่น้ำวะ" นั่นไงเรื่องนี้มาอีกละ แต่ทำไมผมต้องตั้งใจฟังด้วยเนีย ไม่ได้อยากรู้เรื่องของมันโว้ยยย
"4มั้ง.......ไม่แน่ใจ"
"ไอ้ย๊ะ ไม่ใช่เล่นๆเว้ยน้องกู!"
"เยี่ยมมากน้องรัก!"
"อึดนะมึง" และก็ตามาด้วยคำสรรเสริญเยินยอมากมายซึ่งผมได้แต่แบะปากคนเดียว ตอบได้ไม่อายเลยนะ ใช่ซี้มึงเคยเอาคนอื่นมาก่อนแล้วหนิ อย่าบอกนะว่าเคยไปเอาตอนจีบกูด้วยอ่ะ โว้ยยย!! โชกโชนหรอ โชกโชนนักหรอ นี่ก็เป็นไรวะรู้สึกไม่สบอารมณ์! แต่คำถามที่ไอ้ผิงได้เป็นฝ่ายถามคนที่ถูกหมุนโดนทำให้ผมถึงกับหยุดความคิดเมื่อกี้ไว้ช่วยคราว
"เห้ย ถามเชี่ยไรวะมึง" ไอ้พี่หินทำหน้างงแบบแปลกๆ
"อือ" แค่นั้น สั้นๆง่ายๆได้ใจความทำให้พี่คนอื่นถึงกับมองหน้ากัน
"ตอบยากกว่าไอ้แสนถามกูอีกไอ้ “ ผมไม่ดีตรงไหน” เนี่ย" ใช่ครับ ไอ้ผิงมันถามพี่หินว่า 'ผมมันไม่ดีตรงไหนวะ' ซึ่งทำให้พี่หนึ่งหันมามองหน้าผมโดยอัตโนมัติและกลับไปมองหน้าไอ้พี่ผิงอีกรอบ เชื่อไหมพี่ผิงมองหน้าผมแค่ตอนแรกเท่านั้นแหละแล้วก็ไม่มองอีกเลย
"มึงซีเรียส?"พี่หนึ่งถาม
ไอ้แสนหน้าเหมือนอ๋ออะไรซักอย่างทำท่าจะโพล่งอะไรขึ้นมาแต่ก็เงียบไปก่อนแล้วหันมามองหน้าผม
"ทำไมวะพี่" ไอ้ผิงว่าแล้วกระดกเหล้าเข้าปากเอาๆ
"เห้ย ช้าๆเว้ย"
"ทำไมพี่ถึงรักพี่มี่" มันเปลี่ยนเป้าหมายไปที่พี่หมื่นแทน พี่แกก็เหวอๆงงๆอะ
"อะไรมึงเนี่ย?!"
"ทำไมวะพี่ ผมไม่ดีตรงไหน?"
"มึงเมาแล้วไอ้เหี้ย"
"แล้วทำไมพี่มี่ถึงรักพี่ ทำไมวะ?"
"มี่ใช่สำหรับกู กูใช่สำหรับมี่ โอเคป่ะ"
"แล้วถ้าใช่คนเดียวหละ"
"ใช่คนเดียวอะไรมึง"
"เว้ย พอๆ ผิงมึงพูดไม่รู้เรื่องละ"พี่ใหญ่สุดในวงพูดขึ้นเหมือนอยากให้เรื่องมันจบแค่นี้
"หึ ก็น้องเฮียนี่หว่า มันไม่ใช่เด็กแล้วนะโว้ย โตจนจะมีผัวได้อยู่ละ"
อ่าวววไอ่เชี่ยยยยย
เมาแล้วปากหมาหวะ
"เห้ยๆไอ้ผิง" พี่หินเป็นคนพูดปรามครับเพราะพี่หนึ่งเอาแต่เงียบจ้องหน้ามัน บรรยากาศเริ่มแย่ลงพี่แต่ละคนเหมือนรู้ถึงสถานการณ์เลยต่างคนต่างเงียบกัน
"ปุ่นแมร่งผู้ชายจะมีผัวได้ไงวะ" ใครคนใดคนขึ้นพูดขึ้นหัวเราะหน่อยๆ เหมือนจะพยายามพูดให้บรรยากาศดีขึ้นนะแต่ไม่เลย ขอบคุณมาก
"กูไง...กูเนี๊ยะ! จะเป็นผัวคนแรกของมันนน"
"พี่หนึ่ง ปุ่นจะกลับบ้าน!" ผมยืนขึ้นแล้วมองหน้าพี่ๆแต่ละคนที่มองมา ไอ้ผิงก็มองแบบไม่ค่อยสนใจแล้วกระดกเหล้าเข้าปากต่อ ขอให้สำลักเหล้าตาย! ไอ้เชี่ย! มาพูดอย่างนี้ได้ไง ไม่ชอบๆๆๆๆๆ ได้ยินไหมว่าไม่ชอบ!!!
"มึงพูดดีดี พูดงี้ไม่ต้องมายุ่งกับน้องกูเลยสัด!"
"พี่หนึ่ง! ปุ่นจะกลับบ้าน!" โอ้ยยยยหยุดพูดถึงเรื่องนี้ซักที! ทะเลาะกันเรื่องผมต่อหน้าคนอื่นเนี่ยนะ! ไอ้ผิงก็กระดกเหล้าไม่สนใจอย่างอื่นเลยเป็นคนเริ่มเรื่องแท้ๆ!
"มึงก็เป็นน้องกูเพราะฉะนั้นวันนี้กูจะคิดว่ามึงแค่เมา ไม่มีสติ"
ภาพสุดท้ายที่เห็นคือไอ้ผิงมันกระดกเหล้าเข้าปากแล้วมองหน้าพี่หนึ่งนิ่งๆ ก่อนที่ผมจะก้าวขาฉับๆออกมานอกบ้าน บอกว่าจะกลับบ้านๆ! แมร่งคุยกันอยู่นั่นแหละ! สุดท้ายพี่หนึ่งก็วิ่งตามมาแล้วขึ้นรถไม่ว่าอะไร ผมก็ขึ้นไปนั่งตาม พอเหอะวันนี้ เรื่องเยอะไรหรักหนาวะ เหนื่อยโว้ยยย
"เมาทีไรแมร่งพาลทุกที อย่าไปถือสามัน" ยังจะปกป้องอีกนะ ผมไม่ตอบอะไรแล้วหันไปมองนอกหน้าต่างรถแทน ไม่รู้ ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้นโดยเฉพาะเรื่องไอ้พี่ผิง ดูที่มันพูดสิ ดูมันพูด รู้ว่าเมาแต่...ฮึ่ย! :fire:
---------------------------------
ขอไปดูการ์ตูนเรื่อง haikyuu แป๊ปปปปปปป :hao7:
โหลดมาเมื่อวานยังไม่ได้ดูเลยอร๊ายยยยยยยย
:katai5: :katai5:
-
ไอ้พี่ผิง สงสัยจะแซดหนัก เมาแล้วปากหมาเลย :z3:
-
เมาแล้ว.... :hao6: :hao6: :hao6:
-
ผิงคะแนนเริ่มติดลบแล้ว :z3:
เหล้านี่มันน้ำเปลี่ยนนิสัยจริงๆ :hao5:
-
ผิง:
โอ่ยยยยปวดหัวเว้ยยยยอย่างกับมีใครมาบีบ ปวดแบบ ตุ้บ ตุ้บ
พยายามลืมตาขึ้นมาดูว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนและเป็นไปตามคาด บ้านไอ้หมื่นเหมือนเดิม รักกูมากกกให้กูนอนตรงพื้นที่เดิมเมื่อคืนชัดๆ หันไปมองนาฬิกาตรงผนัง บ่ายโมงกว่าๆ เหมือนกูจะลืมอะไร หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีมิสคอลไอ้หยาสามสายและจากไอ้ภีไอ้สนคนละสาย....
เชี่ยย! วันเสาร์กูต้องไปเรียน!
ชิบหายละ เมื่อวานลืมคิด เล่นซะโต้รุ่งเลย อยากจะบ้าตาย เรียนก็ไม่ค่อยได้เรียนกับเค้าเสือกขาดอีก ชั่งแม่ง วันนี้ไม่ไหวจริงๆ โคตรง่วง กูขอหลับก่อนเห้อออออ
.
.
.
.
.
"ก็อยู่นี่แหละ"
"ยังไม่ตื่นเล้ย ท่านอนทุเรศได้อีก...อ๋อ ...อือ"
"มันไม่ได้พูดไร ซดเหล้าอย่างเดียว" แมร่งงงคนจะหลับจะนอนใครมางึมงำๆคุยโทรศัพท์แถวนี้วะ ไปไกลๆโว้ยยย พยายามข่มตาตัวเองให้หลับลงเหมือนเดิม อย่ามาคุยงุ้งงิ้งใกล้ดิวะ คนจะหลับจะนอน
"แล้วมันเป็นอะไรวะพี่" กูพลิกตัวนิดหน่อย ได้ยืนเสียงห่างออกไป ดีมาก รู้หน้าที่นี่หว่า
.
.
.
.
.
"ผิงโว้ยย ผิง ตื่นๆ"
"อือออ"
"จะ4โมงอยู่ละสาดด ข้าวยังไม่ได้แดกเลยมึง ตื่นๆ" รู้สึกว่ามีใครมาเขย่าตรงช่วงไหล่ความแรงจาก1ริกเตอร์จนตอนนี้คาดว่าน่าจะประมาน6ริกเตอร์กว่าได้ เขย่างี้ไม่จับกูโยนออกนอกบ้านเลยหละว้าา!!
"อื้อออ อือ .."
"เชี่ยผิงงมึงอย่าทำครางงี้กูไม่ได้ปล้ำมึง กูปลุกมึง ตื่นนนน เจ้าของบ้านเค้าไล่แล้วเนี่ย!"
"อืออ กี่โมงละวะ" กูงัวเงียๆขึ้นมาถาม
"จะ4โมงแล้ว ไปๆ ลุกๆ อาบน้ำอาบท่ากินข้าว" ขยี้หัวตัวเองไปมาแล้วขึ้นบิดขี้เกียจมืออีกข้างก็เอาลูบท้อง ปวดหลังโว้ย ข้าวก็ไม่ได้กิน
"โสโครกวุ้ย แปรงฟันเสร็จข้าวอยู่ในฝาชี"
"อือออ... เดี๋ยวกูกลับบ้านเลย"
"กลับสภาพนี้เนี่ยนะ"
"อืออออ โคตรปวดหลัง ขอล้างหน้าล้างตาก่อน"
"เอ่อๆตามใจ" เดินหาวไปล้างหน้าในห้องน้ำ อ่าา ค่อนสดชื่นขึ้นหน่อย ได้ล้างหน้าล้างตาแล้วค่อยรู้สึกตาสว่างสดชื่นขึ้นมาบ้าง มองคนในกระจกด้วยความรู้สุกที่ว่า.....
โทรมได้อีก......
ออกมาบอกลาไอ้หมื่นข้างนอกเสร็จก็จัดการควบมอไซค์ขี่กลับบ้าน เหตุการณ์ในวงเหล้าเมื่อวานยังติดตาตรึงใจฉายซ้ำอย่างกับภาพเอชดีสามมิติ เหี้ยแล้วไง กูทำอะไรลงไปวะเนี่ย เรื่องแค่นั้นแมร่งกลายเป็นใหญ่โต เฮียคงไม่โกรธกูเท่าไหร่เพราะนิสัยก็รู้ๆกันแต่คงมีแอบเคืองบ้างเล็กน้อยคุยกันน่าจะหายแต่คนน้องเนี่ยสิปัญหาหนัก เอาไงดีวะ ลองโทรหาดูละกัน
ตู๊ด...
ตุ๊ด...
สัด ไม่รับสาย โทรไปอีกสามรอบแมร่งปิดเครื่องหนีกูเลย เอ้อออ เล่นงี้กูไปหาที่บ้านแมร่ง ยังไงวันนี้ก็ต้องเจอแล้วเคียร์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ขี่ไปบ้านมันก็ต้องผิดหวังกลับมาเพราะลุงยามแกบอกว่า ไอ้ปุ่นออกไปทำโครงงานกับเพื่อนตั้งแต่เช้าแล้ว สงสัยเป็นงานที่มันไปคุยกับไอ้แสนเมื่อวาน สาดดดด แล้วเบอร์ไอ้แสนกูจะมีไหมนั่นและอาจจะไม่แน่ว่ามันอยู่กลุ่มเดียวกัน ลองโทรหาไอ้ปุ่นอีกรอบก็ไม่ติดเหมือนเดิม แต่เมื่อตอนที่ตื่นมาบ้านไอ้หมื่อกูก็ไม่เห็นน้องมันนี่หว่า เอาวะลองโทรถามไอ้หมื่นดู
(ไง ลืมไรไว้บ้านกู)
"ป่าว น้องมึงอยู่บ้านป่ะ" ช้าอยูไย เข้าเรื่อเลยสิครับ
(...ไม่หวะ ทำไม)
"แล้วมันไปไหน"
(บอกว่าทำงานอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ ถามทำไมวะ)
"ขอเบอร์มันหน่อยดิ"
(มึงตอบกูก่อน เอาไปทำไม) โอ้ยยย จะมาอยากรู้อะไรตอนเนี่ย กูยิ่งรีบๆอยู่
"เอ่อน่าา เรื่องมันยาว เร็ว กูรีบ"
(เอ่อๆ 08* *******)
กูรีบเอาโทรศัพท์มากดตามมันอย่างรวดเร็วโดยเปิดสปิกเกอร์โฟนเอา
"ขอบใจเว้ย"
(อือ....ไอ้ผิง) อยู่ดีดีก็เรียกกูเสียงนิ่ง
"?"
(...กูก็แบบ...พอจะรู้ละนะ)
".....หรอ เฮียบอก?" แอบอึ้งนิดหนึ่งแต่ก็ไม่มากเพราะตอนแรกก็ไม่ได้จะปิดเป็นความลับไง แค่ยังไม่พูดอะไร
(อือ แค่คร่าวๆ)
"แล้วคนอื่นอ่ะ"
(..ไม่รู้ดิ)
“แล้วมึงคิดว่าไงอ่ะ”
(ก็....ไม่ไร เรื่องของมึง สาดด จะโทรหาน้องกูก็รีบโทรเลย" กูหลุดยิ้มออกมาหลังจากที่ไอ้หมื่นพูดจบ คิดภาพออกเลย มันคงทำปากบึ้งๆแล้วยักไหล่แบบไม่เกี่ยวไรกับกูเรื่องของมึง55
"เอ่อๆ ขอบใจเว้ย" ว่าก่อนที่ปลายสายจะหัวเราะแล้วกดตัดสายไป มันชอบเงี้ยะ กดตัดสายก่อน บางทีกูยังไม่จบแมร่งกดตัดไปละ มาต่อกันเลยด้วยการโทรหาไอ้เด็กแสน รอไม่นานก็มีคนกดรับ
(ค้าบบ)
"แสนนี่กูเอง ตอนนี้มึงอยู่ไหน"
(ห้ะ? นั่นใครนะครับ)
"กูไง ผิงอ่ะ เมื่อคืนๆ"
(อ๋ออ ครับๆ แล้วนี่เอาเบอร์ผมมาจากไหนเนี่ย) โอ้ยยย ถามมากไปไหนวะ มันใช่เวลาไหมนั่น
"เอามาจากพี่มึง เรื่องอื่นช่างหัวมัน ตอนนี้มึงแค่ตอบคำถามกูเข้าใจ้ แล้วอย่าให้เพื่อนมึงรู้นะเว้ยว่าคุยกับกูอยู่ " ทำตัวอย่างกะสายลับแหนะกู แต่ถ้าไอ้ปุ่นมันอยู่กับไอ่แสนจริงงานนี้จะให้รู้ไม่ได้ว่าคุยกับเพื่อนมันอยู่ ไม่งั้นเป้าหมายจะไหวตัวทัน
(55เล่นไรวะพี่ เอ้ย โอเคๆเอ้ดดี้) กูอยากจะตบกระบาลตัวเองจริง ไม่ต้องสมบทบาทขนาดที่ตั้งชื่อใหม่ให้กูก็ได้
"ไอ้ปุ่นอยู่กับมึงป่ะ" เรื่องเล็กๆน้อยๆปล่อยไปก่อนเอาประเด็นหลักนี่
(...ก็....อยู่นะ ถามไมอ่ะเอ้ดดี้)
"เอ่อๆ แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหนวะ"
ในใจกูนี้ตะโกนร้องเยสสสออกมาดังๆละแต่ภายนอกแสดงออกมากไม่ได้555
(อยู่โรงเรียนครับ มาทำรายงานหนะเอ้ดดี้) กูว่าเอ้ดดี้มึงเนี่ยแหละจะทำแผนแตก ไม่ต้องพูดทุกคำขนาดนั้นก็ได้ กูจะบ้าตาย ทำงี้ยิ่งมีพิรุธ คนเหี้ยไรเรียกชื่ออีกฝ่ายทุกประโยค-*-
"ตรงไหนของโรงเรียนวะ แล้วมีคนเยอะเปล่า"
(หน้าตึก2อ่ะ คนก็ไม่เยอะนะส่วนมากจะทยอยกลับกันละ จะมาหรอเอ้ดดี้ / เห้ยแสน มึงคุยกับใครวะ) นั่นไง กูได้ยินเสียงไอ้น่ารักจากปลายสายลอดเข้ามา เพราะเอ้ดดี้มึงนั้นแหละสาดด
(อ้อ เอ่อ..กูคุยกับญาติห่างๆ มึงไม่รู้จักหรอก เนี่ยโทรมาจากเยอรมัน) เยรมันพ่อง! 555 แต่แถเก่งนะเนี่ย มีพรสวรรค์ๆ
(ฟู่ เกือบไปละพี่)
"แล้วไอ้ปุ่นไปไหนล้ะ"
(เข้าห้องน้ำ ว่าแต่พี่ถามหามันทำไมอ่ะตั้งแต่เมื่อกี้ละ)
"เอ่อน่า เรื่องของกู ถ้ามันมาแล้วกูขอคุยด้วยหน่อย"
(โหยพี่ กะจะเล่นต่อ กำลังหนุกเลย) ไอ้แสนมันร้องโอดครวญ ไอ้สาดด มันล่มเพราะแผนมึงละเว้ยอย่างเงี้ยสู้กูคุยกับมันไปเลยดีกว่า
"หนุกกับผีดิ เร็วๆ"
(ครับๆ มันเดินมานู้นละ)
"อย่าเพิ่งบอกนะเว้ยว่าเป็นกูอ่ะ"
(ค้าบบๆ เห้ยปุ่น ญาติกูมันอยากคุยกัยมึงอ่ะ) ได้ยินเสียงปลายสายของไอ้ปุ่นตอบกลับมาประมาณว่าคุยไรไม่รู้จักกันซักหน่อย แต่ไอ้แสนมันก็คะยั้นคะยอเพื่อนตัวเองจนสุดท้ายไอ้ปุ่นมันต้องจำใจรับเอามาคุย หัวใจกูนี้เต้นตึกตักเลย
(สวัสดีครับ)
"...ปุ่น"
(....)
"อย่าเพิ่งว.."
ตู๊ดดดดดดดดด
" าง....."
ว้อทเดอะฟ๊ากกกกกกกกกก!!!
แล้วไอ้สิ่งที่กูพยายามคุยกับไอ้แสนเกือบสองนาทีนั่นมันเพื่ออะไรวะ!!? เพื่อมาพูดพูดกับไอ่ปุ่นแบบนับคำได้แล้วถูกมันตัดสายทิ้งเนี่ยนะ! มึงจะโหดเกินไปละ เท่าที่จำได้กูก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้โกรธขนาดนั้นนี่หว่า สรุปคือกูผิดอะไร แค่ถามแค่นั้นถึงกับต้องโกรธกันเลยหรอวะ ไม่รู้อ่ะโทรหาไอ้แสนอีกรอบแมร่ง
(โหลพี่ พี่คุยไรกับมันวะ ถูกด่าเลยเนี่ย) เสียงไอ้แสนมันพูดเบาๆเหมือนกระซิบ
"ห่า กูยังไม่ทันได้พูดไรเลยเพื่อนมึงก็กดตัดสายละ"
(แล้วทะเลาะไรกันเนี่ยผมเห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว)
"เอ่อกูก็งงเนี่ย มึงเอาให้มันคุยใหม่ดิ้"
(ไม่เอาอ่ะพี่เดี๋ยวมันโกรธ ถ้ามันรู้ว่าผมคุยกับพี่อยู่นะ ผมตายแน่) เสียงปลายสายยังคงเป็นเสียงกระซิบเบาๆเหมือนแอบคุยเหมือนเดิม
"แล้วนี่มันทำไรอยู่วะ"
(ใส่หูฟังฟังเพลงไม่สนโลกอยู่ เวลาอารมณ์ไม่ดีมันชอบทำเงี้ยะ) โอเคถือว่าเป็นความรู้ใหม่ละกัน
"โรงเรียนมึงคนนอกเข้าได้ไหมวะ"
(ตอนนี้หรอ ได้ดิพี่ อย่าบอกนะว่าจะมา)
"เอ่อ มึงมารอกูหน้าโรงเรียน เดี๋ยวกูไป"
(เห้ยเอาจริงดิ ถามจริงพี่เป็นไรกับไอ้ปุ่นอ่ะ) คำถามตอบยากไปละ ได้ยินแล้วอย่าตกใจหละไอ้หนู
"กูกำลังจีบเพื่อนมึงอยู่ โอเค จบอย่าถามปาก รอกูหน้าโรงเรียน กูขี่มอไซค์ก่อน" ว่าเสร็จก็กดตัดสายทิ้งป้องกันการถามซอกแซกต่อ กูยอมทำขนาดนี้เพื่อคนคนเดียวเลยนะเว้ย เหมือนจะง้อทั้งๆที่ไม่รู้ว่าโกรธอะไรแต่ตอนก่อนออกจากอู่เมื่อวานมันก็ยังคุยดีดีอยู่ แล้วพอมาบ้านไอ้หมื่นก็ไม่ได้คุยไรกันอีก มึงเอาเวลาไหนมาโกรธกูวะเนี่ย?
ใช้เวลาไม่ถึง10นาทีก็มาถึงหน้าโรงเรียนไอ้ปุ่นแต่ไม่ยักจะเห็นคนที่กูนัดไว้เลยวุ้ย แมร่งคลานมารึไง กูจอดรถตรงฟุตบาทหน้าโรงเรียนเพราะไม่อยากขี่รถเข้าไป มันเด่นนี่หว่า แค่นี้ยามก็มองแบบจะเขมือบหัวกูอยู่ละ เคยเข้าไปในโรงเรียนนี้ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นจำไม่ได้ว่ามารอรับใคร555 โหยเรื่องมันเก่าละ ตอนนี้ที่หนึ่งในใจมีคนเดียวเว้ย รอไม่นานก็เห็นไอ้แสนวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกลก่อนจะมาหอบแหกๆหยุดอยู่หน้ากู
"ช้าหวะ กูบอกให้มึงออกมารอไม่ใช่ให้กูรอ"
"โทษพี่ ไอ้ปุ่นแมร่งจะตามมาด้วยกว่าจะโกหกมันออกมาได้ ทิ้งมันอยู่คนเดียวเนี่ย"
"แล้วเพื่อนคนอื่นหละ"
"เย็นขนาดนี้กลับหมดแล้วดิ ป่ะพี่" ไอ้แสนมันเดินนำกูเข้าไปในโรงเรียน ทำไมคนมองเยอะจังวะ ส่วนมากก็เป็นพวกเด็กที่มาทำงานวันหยุดกันนั่นแหละ
"แล้วไอ้ปุ่นมันกลับยังไงวะ"
"กลับกับผมดิพี่ เมื่อเช้าก็ไปรับมันมาเนี่ย กว่าจะขอแม่มันมาได้" ตอนนี้เพื่อนไอ้ปุ่นไม่เหลือซักคนแล้วมันก็ต้องกลับกับไอ้เชี่ยแสนอีกหนสิ ใช่ป่ะ ? อะไรจะเหมาะเจาะบานนั้น กูคิดอะไรดีดีออกละ
"ไอ้ปุ่นอยู่ไหนวะ"
"เลี้ยวหน้านี่ก็ถึงแล้ว นั่งอยู่ใต้อาคาร ทำไมหรอพี่"
"มึงกลับบ้านได้แล้วป่ะ เดี๋ยวกูไปส่งไอ้ปุ่นเอง" กูหยุดเดินแล้วบอกมันไป ไอ้แสนมันก็หยุดตามทำหน้างงๆก่อนจะคลี่ยิ้มเจ้าเล่ออกมา
"ฮั่นแน่ รู้นะคิดไร"
"เอ่อ ไปๆ เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง"
"ถามจริง พี่ชอบไอ้ปุ่นจริงอ่ะ"
"เชี่ย ทำไมกูต้องบอกมึงด้วยวะ" ยื่นเท้าสะเอวมองหน้าอีกฝ่าย กูไม่อยากบอกคนอื่นพร่ำเพื่อหวะ เก็บไว้บอกไอ้น่ารักคนเดียวดีกว่า
"อ่าว แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าพี่ไม่หลอกเพื่อนผมอ่ะ" เรื่องมากจริงวุ้ยไอ้เด็กนี่ แต่กูก็แอบเข้าใจนะ คือมันห่วงเพื่อนมันไง ถ้าคนไม่ดีมาอยู่ใกล้ๆมันคงจะไม่ชอบ กูคนดีนะเว้ย คนดีม๊ากกมาก เหล้าไม่เคยแตะบุหรี่ไม่เคยสูบ ถรุย!
"เพื่อนมึงดิหลอกกู หลอกให้กูหลงอยู่ย่างเงี้ยะ มึงคิดว่านิสัยอย่างนั้นถ้าไม่ชอบจริงใครจะทนไหววะ" เอาแต่ใจนี้ที่หนึ่ง ไม่ยอมคน ตัวเองถูกเสมอ โอ้ยเยอะอ่ะ
"555นั่นดิ พี่ชอบมันตั้งแต่ที่เซเว่นแล้วใช่ป่ะ"
"เอ่อออ ถามมากหวะ ไปๆ กูจะรีบไปหาไอ้ปุ่น"
"ช่ายซี้ ผมมันหมดประโยชน์หละหนิ แต่ถ้าพี่ทำเพื่อนผมเสียใจนะ ผมเอาพี่ตายแน่!" มันพูดขู่ก่อนที่จะเดินออกไปทางเดิมเดิมที่มาเมื่อกี้ ทำไมมีคนขู่กูอย่างนี้เยอะจังว่ะไม่คิดว่าไอ้ปุ่นมันจะทำกูเสียใจบ้างรึไง เดินไปตามทางที่มันบอก ระหว่างทางก็นะ ยิ้มให้กูจริง พอๆ เดี๋ยวเค้าจะหาว่ากูหลงตัวเอง55จะว่าไปโรงเรียนนี้มันจะกว้างไปไหน ลูกคนมีตังค์ก็เงี้ยะ โฮโซน่าดู ดีนะวันนี้กูไม่ได้ใส่เสื้อตราห่านคู่กับกางเกงบอลรองเท้าแตะมาอ่ะ แต่งมางั้นยามหน้าโรงเรียนท่าจะไม่ให้เข้า เดินมาซักพักก็เห็นหัวทุยๆของคนที่ตามหานั่งก้มหน้าฟังเพลงอยู่ใต้ตึก แถวนั้นไม่ค่อยจะมีคน มีก็แค่เด็กที่นั่งถัดไปอีกสามสี่โต๊ะ น่าสงสารหวะ นั่งอยู่คนเดียว มะเดี๋ยวพี่ไปนั่งด้วย555 ต้องเดินเข้าไปแบบเนียนๆเดี๋ยวไก่มันตื่น เกิดมันเห็นแล้ววิ่งหนีกูรอบโรงเรียนทำไงอะ ข้อนี้ไม่ต้องคิด ตัดไปได้เลยเพราะมันเจ็บขาอยู่จะวิ่งได้ไงหละวะ! แต่จะว่าไปกูก็ยังไม่ได้เตรียมบทสนทนาที่จะเอาไปง้อมันเลยนี่หว่า กูไม่รู้ว่ามันโกรธเรื่องอะไรแล้วกูจะง้อยังไงว้ะเนี่ยยย!! ไปตายเอาดาบหน้าละกัน!
กูทำเนียนมานั่งข้างไอ้น่ารักที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ยิกๆ หูก็เสียบหูฟังอยู่ ตอนแรกกะจะนั่งฝั่งตรงข้ามแต่คิดไปคิดมา นั่งข้างๆดีกว่าเผื่อมันตุกติกจะได้ล็อกตัวไว้ทัน
"ไอ้แสน....เห้ย!" มันเหงยหน้าขึ้นมาถึงกับผงะไปข้างหลัง นึกว่าเพื่อนมึงอ่ะดิ มันสวามิภักดิ์ต่อกูแล้วเพราะอะไรก็ไม่รู้ กูก็แอบงงว่าทำไมมันเชื่อฟังกูจังวะ ไอ้น่ารักทำท่าจะลุกขึ้นแล้วเดินหนี กูเลยดึงมือมันให้นั่งลงเหมือนเดิม มันคงโวยวายอะไรมากไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนเดี๋ยวเรื่องราวจะใหญ่โต
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์" ต้องปั้นหน้านิ่งถามเพราะโต๊ะอื่นแมร่งมอง
"ปล่อย!" ไอ้ปุ่นก็เหมือนรู้ตัวเพราะมันกัดฟันพูด ไม่โหวกเหวกโวยวายเหมือนมุกที
"วันนี้ไม่เคลียก็ไม่ปล่อย" กำมือมันที่วางไว้บนตักตัวเองแน่นกว่าเดิม ชอบให้ใช้ความรุนแรง พูดดีดีด้วยไม่ชอบ
"ถามว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์"
"...."
"หือ"แมร่งเงียบอีกละ ชอบเงี้ยะ กูหละเบื่อ
"ถามได้ยินไหม" กูบีบมือมันแน่นขึ้นแล้วคลายออกเมื่อมันตอบออกมา
"ไม่อยากรับ มีปัญหาป่ะ?!"
"มีหนะมีแน่ จะเอาเรื่องไหนก่อนหละ"
"เอาเรื่องที่20ก่อน" ไอ้ปุ่นตอบลอยหน้าลอยตา อาจจะน่าหมั่นไส้ในสายตาคนอื่นแต่กูมองว่าน่ารักหว่ะ สาดดดกูหลงเด็ก ไอ้ปัญหาที่กูจะเคลียกับมันนี้มลายหายไปหมดละ เฮ่ย ตั้งสติเว้ยตั้งสติ ทำงี้เด็กมันก็ยิ่งได้ใจสิวะ
"โกรธกูเรื่องอะไร"
และก็เหมือนเดิมคือมันเงียบไม่ยอมตอบอะไรออกมาจนกูต้องใช้ไม้เดิมๆ
"โอ๊ย ไม่ได้โกรธ!" เชื่อดิร้อยทั้งร้อยตอบมางี้แสดงว่าโกรธชัว ปากแข็งจริงวุ้ย
"ไม่เชื่อ ไม่งั้นจะปิดเครื่องหนีหรอ"
"เรื่องของมึง"
"โอเค งั้นกูจะคิดว่ามึงไม่ได้โกรธกูและกูก็ไม่ได้ทำอะไรผิด" เล่นงี้มากูก็เล่นงี้ไปดูดิ้จะทำไง อันที่จริงดีเหมือนกันกูจะได้ไม่ต้องเสียเวลาง้อเพราะมันยอมคุยด้วยงี้แสดงว่าเริ่มหายโกรธละ....กูคิดว่างั้นนะ
"จิ๊! ไอ่บ้าเอ้ย" มันพูดเบาๆแต่ใส่อารมณ์แล้วพยายามจะสะบัดมือออก
"เด็กปากแข็ง" มันหันมาถลึงตาใส่ หวายยยย โครตน่ากลัวเลยอ่ะ
"โอ้ะ ลืมไปไม่ใช่ปากแข็งดิเพราะเคยลองแล้วโคตรนุ่มเลย" ไอ้คำว่าโคตรนุ่มกูกระซิบเบาๆที่ข้างหูมัน รู้สึกถึงแรงผลักเบาตรงหน้าผากฝีมือมืออีกข้างของไอ้ปุ่นนั่นเอง น่ารักนะเรา555
"ไมรู้ว่าโกรธเรื่องอะไรแต่กูขอโทษละกันวะ" กูว่าแล้วบีบมือมันเบาๆ เคยได้ยินมาว่าคนที่แคร์อีกฝ่ายมากกว่าจะเอ่ยปากขอโทษก่อน กูอยากให้มันรู้ไงว่ากูแคร์มึงนะ อย่าใจร้ายกับกูนัก555 ไอ้ปุ่นก็เงียบตามเดิมแต่ที่ทำให้กูยิ้มได้เพราะมือมันเลิกบิดออกจากมือกูซักที
"ป่ะ เดี๋ยวไปส่งบ้าน" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นปล่อยมืออีกคนออก เพราะคิดว่าอยู่ในโรงเรียนเดี๋ยวมันจะอายคนอื่น นี่ก็เย็นมากแล้ว เดี๋ยวว่าที่แม่ยายจะเป็นห่วง
"จะกลับกับไอ้แสน" โอ้ยมึงยังจะรอมันอยู่อีกนานขนาดนี้
"มันกลับไปแล้ว" เอางง ทำหน้าซะหมางงเลยนะมึง หน้าเหมือนไอ้สุกี้เลยหวะ ที่เขาบอกว่าคนเลี้ยงจะหน้าเหมือนสัตว์ที่ตัวเองเลี้ยงนี้ท่าจะจริง
"กูบอกให้มันกลับไปเองแหละเพราะกูจะไปส่งมึงแทน เร็ว"
"ไม่เชื่อ"
"เรื่องของมึง กลับค่ำถูกแม่ด่านา" ไอ้ปุ่นมันขมวดคิ้วกัดปากตัวเองแน่นก่อนจะเอาโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดยิกๆ สงสัยคุยกับไอ้แสน มันสวามิภักดิ์พักต่อกูละเว้ย คุยไปก็เท่านั้น
"ไอ้เพื่อนชั่ว!"
"หึ จะเอาไง" ตอนนี้กูเป็นต่อครับ อยากเอาคืนมานานละ ได้ข่าวมาว่าแม่มันไม่ยอมให้ลูกขึ้นพวกแท็กซี่ วินมอไซค์อะไรประมาณนี้เพราะกลัวอันตราย ประคบประงมกันเข้าไป กูละไม่เข้าใจคนบ้านนี้
ไอ้ปุ่นมันลุกขึ้นแล้วเดินนำไปแบบเป๋ๆ
"เร็วดิ!"
แหมะ! ทำมาเป็นสั่ง กูส่ายหน้ายิ้มๆแล้วเดินตามหลังมันไป ยังไงนิสัยแบบนี้มันคงแก้ไม่หายคงต้องปรับๆตัวกันไป
"เดินนำงี้รู้หรอว่ารถอยู่ไหน" มันหยุดเดินแล้วหันมามองทางกูหน้าบึ้งๆประมาณว่า แล้วรถมึงอยู่ไหนหละ
"จอดหน้าโรงเรียน ซ้ายมือ " คือที่ไม่เดินทำไม่ใช่ไรแค่อยากเห็นมันอยู่ในสายตากูเลยเดินตามแบบไม่ใกล้ไม่ไกลมากนัก รู้สึกดีไปอีกแบบ
น่าสงสารแค่จะขึ้นซ้อนมอไซค์ก็ลำบาก ท่าจะเจ็บขา พอจะช่วยพยุงเสือกปัดมือกูอีก โอเค้ ไอ่เก่ง ขึ้นเองให้รอดเหอะมึง แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนมีช่วยพยุงมันขึ้นนิดหนึ่งแล้วตัวเองค่อยควบมอไซค์ขี่อีกที ถ้าถามว่ากูยอมมันมากไปไหม กูก็ว่านิดหน่อยแต่ก็ไม่ใช่ยอมไปหมดทุกเรื่อง ไม่รู้จะเข้าใจกันไหมแต่กูรักมันไง อะไรที่พอจะผ่อนผันให้กันกูก็ทำไป แต่อะไรที่ดูแล้วแบบ เห้ยมันไม่ใช่หวะ ทำงี้ไม่ถูกกูก็คงจะต้องแข็งข้อกับมันซักหน่อย เดี๋ยวเหลิง
มาถึงบ้านไอ้น่ารักในเวลาที่กำหนดแต่เหมือนจะไม่มีใครอยู่ คงยังไม่มีใครกลับมาจากที่ทำงานมั้งดูจากรถที่ไม่มีซักกะคัน
"อยู่เป็นเพื่อนไหม" 555หาเรื่องเข้าบ้านไง กูยังไม่เคยเข้าเลย เห็นแต่ข้างนอก ยิ่งห้องมันนะกูยิ่งอยากเข้า
"เรื่องดิ"มันลงจากรถแล้วยื้นหมวกกันน็อกมาให้ ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วจังว้า กูยังอยากอยู่กับมันต่ออีกอ่ะ
"มองไร จะเอาไหนเนี่ยหมวกกันน็อก" กูยื้นมือไปรับหมวกกันน็อกแต่ไม่ได้พูดไร ไอ้ปุ่นก็ทำหน้างงๆ เห้อ จะเป็นอย่างนี้อีกนานไหมวะ กูกลัวซักวันหนึ่งมันจะมีคนที่ดีกว่ามาแย่งมันไป
"ปุ่น!" ตะโกนเรียกอีกฝ่ายขณะที่มันกำลังไขกุญแจรัวอยู่ กูแอบบงงที่บางครั้งกูก็เห็นยามบางครั้งกูก็ไม่เห็น มารู้ทีหลังว่ามันจะมีเวรผลัดกันซึงจะต้องเดินไปเปลี่ยนที่ห้องบางครั้งกูเลยมาตรงกับตอนที่เปลี่ยนกะพอดี
"คืนนี้โทรหารับด้วย!"
"แล้วแต่อารมณ์เว้ย!!"ว่าเสร็จก็หันมาแลบลิ้นแล้ววิ่งเข้าบ้านปล่อยให้กูนั่งยิ้มกับตัวเองแล้วรอให้ไฟในห้องมันเปิด นั่งมองซักพักก่อนที่จะขี่รถออกไป ทำไมกูถึงเป็นได้ขนาดนี้วะ ยิ้มคนเดียวงี้ก็มีด้วย
------------------------------------------------------------
พี่ผิงแบบว่า...............
ยอมตลอดดดดดดดดดดดดด ทำใจแข็งไม่ได้หรอก :z3:
ปุ่นก็นะ ปากดี555555 :laugh:
-
อยากเห็นปุ่นเจอผิงบทโหด ดื้อดีนัก เอาให้ร้องไห้เลย(ผิงซวยอีก) :laugh:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อย่างน้องปุ่นต้องจับตีให้เข็ด หรือไม่ก็แกล้งจนร้องไห้อ่ัะ...ให้พี่ผิงดัดนิสัยหน่อย เิอาแต่ใจมากไปแระ :hao3:
-
อยากเห็นตอนพี่ผิงโหดใส่แล้วปุ่นเป็นฝ่ายง้อบ้างจัง :mew2:
-
ผิงว่าแต่เฮียหนึ่ง
ตัวเองก็แพ้ความน่ารักของปุ่นเหมือนกัน
-
ว่าแต่คนอื่นประคบประหงมตัวเองก็ไม่ต่างกันเลยผิง
-
อยากเห็นปุ่นร้องไห้อ่ะ น่าจะน่ารัก :z1:
-
:impress2:พี่ผึงน่ารักกก ชอบบบ
-
ก็ยอมน้องตลอดอ่ะ
-
ตอนที่10
ผ่านมา1อาทิตย์หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของกูกับไอ้ปุ่นก็ยังไม่คืบหน้าถึงจะดีขึ้นหน่อยตรงที่มันยอมรับสายทุกครั้งที่โทรไปก็เหอะ ส่วนเฮียหนึ่งก็ไม่ได้โกรธไรมากมาย คุยตามปกติอย่างเดิมจะมีแต่ชอบมองแปลกๆตอนกูอยู่กับไอ้ปุ่นแล้วยังจะเรื่องไอ้หยาอีกช่วงนี้เป็นเชี่ยไรไม่รู้ เหมือนมันจะมีปัญหาอะไรซักอย่างแต่ไม่ยอมบอก รู้ว่าเกรงใจ แต่จะทำไงได้ คงต้องรอให้มันบอกนั่นแหละเพราะเรื่องของมันต้องรอให้เจ้าตัวพร้อมที่จะบอกเอง ได้ข่าวว่าไอ้ปุ่นไปโรงเรียนแล้ว ช่วงนี้ไม่ได้เจอกันได้แค่โทรคุยแต่ไม่ต้องห่วงกูมีสาย555 ไอ้แสนไง กูโทรไปถามข่าวคราวไอ้น่ารักบ่อยๆ มันให้ความร่วมมือดีเกินคาดเป็นสมุนมือขวา555 ช่วงนี้ลางานทั้งอาทิตย์เลย เหนื่อย คิดดูดิทำงานห้าวัน อีกสองวันไปเรียน วกไปวนมาอยู่เงี้ยะไม่มีเวลาว่าง คงจะคิดกันว่าแล้วกูจะเอาตังค์ไหนมาใช้วะ คิดว่าย่ากูไม่เหลืออะไรไว้ให้รึไง ไหนจะตังค์ที่กูทำงานเก็บมาอีก ที่ทำงานไปทุกวันนี้กูก็เก็บไว้ทั้งนั้นแหละ จะเสียก็แต่ค่าแต่งรถกับก๊งเหล้าเท่านั้นเอง บางครั้งกูก็แอบมีความรู้สึกที่ว่าแบบเว้งว้างอ่ะ กูอยู่บ้านกับย่าก็เหมือนอยู่คนเดียว ตอนแรกมันไม่ทำไมหรอก อยู่กับย่าไง ต่างกันตรงไหน แต่นานๆเริ่มรู้สึก มองไปทางไหนแมร่งไม่มีใคร บ้านนี้ดูกว้างขึ้นเลย กูก็คนธรรมดาคนหนึ่ง เหงาเป็น ถ้าเลือกได้ไม่อยู่หรอกคนเดียวเนี่ย แล้วจะลากเข้าดราม่าทำเพื่อ ฟุ้งซ่านงี้โทรหาไอ้น่ารักดีกว่า มันทำให้กูยิ้มได้ตลอด เหมือนกูไม่ได้อยู่คนเดียว เวลาตอนนี้ประมานสามทุ่มกว่า คงยังไม่หลับ ทุกทีกูโทรสี่ทุ่มนู้น
(โหล) รอไม่นานก็รับสาย แค่ได้ยินเสียงก็ชื่นใจละ
"คิดถึงหวะ อยากเห็นหน้า"
(โรคจิต)
"เพราะใครหละ"
(ไม่มีเวลามาไร้สาระ ต้องอ่านหนังสือ)
"หนังสือไร" ดันโทรมาตรงกับเวลาอ่านหนังสือซะได้ ใจหนึ่งกูก็อยากคุยต่อแต่อีกใจก็กลัวกวนมัน
(หนังสือเรียนดิ จะสอบแล้ว)
"โทรมากวนป่ะเนี่ย"
(...ก็ อือ) มันตอบเสียงเบาๆกลับมาแต่กูนี้โคตรเฟลมหาศาล สาดดดด กูอยากคุยกับมึงอ่ะ
"....." กูเป็นฝ่ายเงียบบ้าง ไม่รู้จะทำไง ไม่อยากวางนี่หว่า เพิ่งโทรมายังไม่ได้คุยอะไรกันเลย
(งั้นแค่นี้นะ)
"ไม่วางไม่ได้หรอ"
(แล้วจะอ่านหนังสือรู้เรื่องได้ไง)
"ก็อ่านไปดิ กูจะถือสายไว้เงี้ยะ"
(บ้าหรอ ไม่มีสมาธิกันพอดี)
"เกี่ยวไร กูถือสายรอเงียบๆ"
(เกี่ยว เพราะมันทำให้กูเสียสมาธิ) มาอีกละไอ้นิสัยงี้ ถอนหายใจก่อนที่จะขยี้หัวตัวเองแรงๆ หยุดยาวทั้งอาทิตย์กะจะใช้เวลากับไอ้น่ารักซักหน่อย เคร่งอ่านหนังสืองี้คงหมดสิทธิ์ ถามว่าหัวเสียไหม โครตๆอ่ะ กูอุส่าเตรียมการ
"มึงก็ไม่ต้องสนใจดิ คิดว่าไม่มีใครอยู่ในสายก็จบ"
(งั้นกูก็จะวางสายแล้วมึงก็คิดว่าถือสายรอกูอยู่บ้างดิ)
"เหอะ กวนตีน"
(ใครกวนก่อนหละ)
"โอเค กูผิด ตั้งใจอ่านหนังสือหละ"
(ไม่บอกก็ทำอยู่แล้ว)
"งั้นฝันดี"
(อือ)ปลายสายส่งเสียงในลำคอก่อนจะตัดสายไป กูนอนมองโทรศัพท์รู้สึกอยากเจอไอ้น่ารักแต่มันคงจะอ่านหนังสืออีกหลายวัน ไม่รู้ว่าจะโทรไปเจอแจ๊กพ็อตตอนไหนบ้าง ลืมถามไปเลยว่าสอบเสร็จวันไหน จะโทรไปอีกรอบก็กะไรอยู่ เอ่อ แต่กูยังมีสายอยู่นี่หว่า โทรถามแมร่ง หน้าอย่างเชี่ยแสนไม่อ่านหนังสือหรอก หรือถ้าอ่านกูก็จะกวนอยู่ดี หาผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน555 คืนนั้นคุยกับไอ้แสนจนะเกือบเที่ยงคืน ได้ใจความว่าม.ห้าสอบกันเต็มๆหนึ่งอาทิตย์ ถ้าดวงกูจะเหี้ยขนาดนี้นะ จะได้เจอไอ้ปุ่นบ้างไหนเนี่ยย จะขาดใจละเว้ยย ไอ้แสนก็ร้องคร่ำครวญที่กูไม่ยอมปล่อยมันไปอ่านหนังสือ คุยไปคุยมามันกลับสารภาพว่ามันไม่อ่านหรอกหนังสือเนี่ย อยู่ในสมองล้วนๆ แอบหมั่นไส้นิดๆแต่ก็ดี กูจะได้มีเพื่อนคุย เรื่องที่คุยส่วนมากก็เรื่องไอ้ปุ่นและก็เรื่องที่ผู้ชายเค้าคุยกัน นี่กูไม่ได้เซี่ยมสอนเด็กนะเว้ย มันถามมากูก็ตอบไปตามสไตผู้ใหญ่ให้ความรู้เด็ก55
.
.
.
.
.
.
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่โคตรว่าง ถ้ากูรู้ว่าลางานแล้วมันจะน่าเบื่อขนาดนี้กูไม่ลาหรอก วันนี้กูเลยมาสิงสถิตอยู่บ้านไอ้ภี ไอ้เชี่ยรวยเนี่ย บ้านก็มีตังค์แต่เสือกลงเรียนแค่เสาร์อาทิตย์ กูเลยมานอนเล่นเกมบ้านมันซะเลย
"หิวโว้ยๆ เมื่อไหร่มึงจะเลิกเล่นเกมเชี่ยนี้แล้วไปกินข้าวซักทีวะ" ไอ้ภีบ่น เอ้า บ้านมึงมึงก็ไปหากินเองดิวะ มารอกูทำไม ไม่ตอบอะไรมันเพราะสมาธิกำลังเพ่งไปที่เกมตรงหน้าอยู่ ถ้ากูหันไปคุยกับมันแล้วถูกไอ้ผีนรกจับแดรกจะทำไงหละ
"หิววววโว้ยยยย"
"ในครัวมึง" คือกูพูดจบประโยคไม่ได้ไง ไม่งั้นจิตกูหลุดสมาธิขาดแน่ เอาประโยคสั้นๆไปก่อนละกัน
"มึงก็มากินพร้อมกูดิว้า"
"แปป" พูดยังไม่ทันขาดคำไอ้ภีมันก็เอานิ้วทั้ง10ของมันกดรัวที่คีย์บอร์ด แบบรัวแล้วกดมั่วอ่ะ กูเอามือปัดออกแทบไม่ทัน
"เชี่ย!"
"555 กูมีหนังใหม่นะเว้ย อยากดูป่าวๆ"
“เอ่อสัด เดี๋ยวกูยืมต่อ" ว่าแต่สายตายังไม่ละออกจากหน้าจอคอม เมื่อกี้เกือบไปแต่ดีที่กูกู้สถานการณ์ทัน
" กู ไม่ ให้ ยืม "
"อะไรมึงเนี่ย" ได้ยินงี้กดหยุดเกมแล้วหันหน้าไปมองมันเลย เรื่องนี้เรื่องใหญ่ครับยอมไม่ได้555
"มากินข้าวกับกูก่อน" ไอ้เชี่ยยย ยิ้มแบบเหนือกว่าไรงี้ นึกว่าเอามาล่อแค่นี้กูจะยอมรึไง
"สาดดด จบตานี้ก่อน" แต่กูก็ไม่ปล่อยให้หลุดมือหรอกเว้ย หนังแต่ละเรื่องของไอ้ภีนะเด็ดๆทั้งนั้น ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหน กูไม่เอาก็ควายละ แล้วยิ่งตั้งแต่จีบไอ้ปุ่นมานะกูไม่ได้ไปไหนเลย เสร็จด้วยนิ้วทั้งห้าตลอด ขอนิดๆหน่อยๆบ้างเหอะน่า
.
.
.
.
.
.
.
ติ๊ด ๆ ๆ
"ผิง โทรศัพท์"
" อือ"
ติ้ด ๆ ๆ
"เชี่ยผิงรับโทรศัพท์ดิวะ"
กูจำใจล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ในเป๋ากางเกงขึ้นมากดรับโดยที่ไม่ได้ดูชื่อคนโทรมาเพราะสายตามัวแต่จับจ้องอยู่ตรงหน้าจอทีวีที่กำลังฉายภาพการทำกิจกรรมในร่ม เห้ยอย่ามองกูงั้นดิ ไอ้ภีเว้ย ไอ้ภีเป็นคนเปิดนู้น กูแค่นั่งอยู่ด้วยเฉยๆเหอะ
(โหลๆๆ ได้ยินไหมเนี่ย)
"...หะ อื่อๆ"ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าใคร สายกูนี่เอง โทรมาตรงเวลาตลอด วันนี้เป็นวันสอบวันที่2ของไอ้น่ารัก กูเป็นคนบอกให้ไอ้แสนโทรมาหลังสอบภาคเช้าเสร็จเองแหละ มารายงานข่าวคราว เมื่อวานมันก็โทรมารายงงาน มันบอกว่าไอ้น่ารักโคตรเคร่ง วันนั้นกูเลยไม่ได้โทรหาเพราะเดี๋ยวจะรบกวนเวลาอ่านหนังสือ
"พี่ผิงโว้ยยยย ได้ยินไหมเนี่ย ไรว้าเป็นคนสั่งให้โทรมาแล้วก็เงียบ"
"เอ่อๆ สาดกูเหม่อนิดเดียวเอง ว่าแต่สอบเป็นไงบ้าง" กูพยายามละสายตาจากภาพตรงหน้าแต่ทำยังไงก็ทำไมได้กูเลยดูไปด้วยคุยไปด้วยซะเลย
(ผมหรอ ก็ตามมีตามเกิดอ่ะพี่ แต่มั่นใจว่าผ่าน)
"ตลกละ กูหมายถึงปุ่น"
(โด่ รายนั้นเค้าทำได้สบายอยู่แล้วไม่รู้จะนั่งเครียดทำไม)
"อ่าว มันเครียดหรอ ตอนนี้อยู่ไหนวะ"
(นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างผมเนี่ย) สัด ภาพในจอแมร่งทำกูขนลุก สมองกูจินตนาการภาพว่าคนในนั้นเป็นกูกับไอ้ปุ่นแทนทันที รู้สึกร้อนแปลกๆ
(เห้ยยย พี่ผิงโว้ย ฟังอยู่ป่าวเนี่ย)
"อือ.....เอ่อๆ...แล้วไงต่อ"
(จะให้ต่อไรเล่า พี่ทำไรอยู่เนี่ย)
"เชี่ย กูก็คุยโทรศัพท์กับมึงจะให้กูทำไร ว่าแต่ไอ้ปุ่นมันอยู่ไหนนะ" พอดีเมื่อกี้กูไม่ได้ฟัง มัวแต่คิดอกุศลอยู่
(บอกว่านั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ)
"เห้ย งั้นมันก็รู้ว่ามึงคุยกับกูดิ"
(แล้วทำไมต้องไม่รู้อ่ะ)ปลายสายตอบเสียงงงๆกลับมาส่วนกูแทบอยากจะตามไปตบหัวไอ้แสนแรงๆซัก10ที ไอ้เชี่ยยแล้วมึงจะให้มันรู้ตัวทำไมวะ รู้จักไหมคำว่าสายลับอ่ะ!
"แล้วมันว่าอะไรป่ะ"
(ก็ไม่ได้พูดไรนะแค่หันมามองบางครั้ง) โอเค ค่อยยังชั่ว มันอาจจะยังไม่รู้ว่ากูให้ไอ้แสนเป็นสายให้ก็ได้
"ไอ้ผิงออกไปคุยไกลๆดิ้" ไอ้ภีแมร่งผลักหลังกูแรงเป็นเชิงไล่
(พี่อยู่กับใครอ่ะ)
"เพื่อน"
(ให้แน่นะ พี่อย่าหลอกเพื่อนผมนะ)
"เอ่อๆ เพื่อนกูเว้ย แล้วตกลงไอ้ปุ่นมันรู้ยังวะว่ามึงคุยกับกูอยู่เนี่ย"
(รู้ดิผมพูดชื่อพี่ออกไปซะขนาดนั้น แล้วทำไมต้องปิดบังด้วยอ่ะ เห้ยอย่าบอกนะว่าพี่คิดไรกับผมอ่ะ!)
"ไอ่สัด คิดได้นะมึง กูขอคุยกับไอ้ปุ่นหน่อยดิ้" ไอ้แสนมันหัวเราะคิกคักๆแล้วเสียงก็หายไป คงกำลังเอาโทรศัพท์ให้เพื่อนมันมั้ง ระหว่างที่รอไอ้สองคนนี้เจรากูก็ดูหนังแทนหันไปมองไอ้ภีแมร่งน้ำลายจะหกละสาดด
(โหล) สุดท้ายก็ยอมคุย กูดีใจ55
"ทำข้อสอบได้ป่ะ"
มันเงียบครับ จากดีใจเมื่อกี้กูรู้สึกแบบวูบลงเลย ไม่ได้คุยกันตั้ง2วันมึงไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอวะ กูนี้คิดถึงแทบตาย ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปตรงระเบียงโดยไม่ลืมที่จะปิดบานเลื้อนอีกชั้น อยู่ข้างในเสียงทีวีแมร่งจะทำสติกูหลุด555
"เห็นไอ้แสนบอกว่าทำได้หนิ"
(รู้แล้วถามทำไม)
"อยากได้ยินจากปากมึงมากกว่า"
(.....)
"อย่าเคร่งเกินดิเดี๋ยวปวดหัว"
(ยุ่งไรด้วย)
"ครับๆ อย่าฝืนตัวเองนักหละ"
(เรื่องของกู)
"เป็นอะไร" ถามอารมณ์เริ่มขึ้น ดูแต่ละคำที่ตอบมาดิ คนถามแมร่งเสียความรู้สึก
(ไม่คุยกับไอ้แสนต่อรึไง)
"คุยแน่แต่คุยกับมึงให้จบก่อน กูว่าเมื่อกี้กูก็พูดด้วยดีดีนะ"
(เหอะ ก็อยากตอบแบบนั้นอ่ะทำไม)
"นิสัยอ่ะปุ่น" กูได้แต่ถอนหายใจเบาๆ จะไปว่ามันมากก็ไม่ได้ เดี๋ยวนานๆเข้ากูอาจจะชินไปเอง
(อยากคุยดีดีก็ไปคุยกับไอ้แสนดิ!) อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็เสียงดังขึ้นมาเฉยเลยแถมยังใส่อารมณ์อีกด้วย
"เกี่ยวไรกับไอ้แสนวะ"
(ก็เห็นสนิทกันนักหนิ!)
"แล้ว?"
(เหอะ!)
"คุยไม่รู้เรื่องหวะ"
(แล้วใครบอกให้คุย!?)
กูพยายามหายใจเข้าออกพร้อมกับนับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ ใจเย็นเว้ยๆเคยบอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่อารมณ์เสียง่ายแล้วยิ่งเป็นไอ้ปุ่นด้วย มันไม่เคยอ่อนให้ใครกูก็คงต้องเป็นฝ่ายอ่อนให้ละนะแล้วอีกอย่าง ไม่อยากคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วมันคาราคาซังอยู่อย่างนี้
"โอเค โกรธไรกูว่ามา"
(....) เงียบ เงียบ! เงียบบบบบ!! กูจะสติแตกเพราะความเงียบของมึงเนี่ยแหละ มาตลอด ถ้าวันไหนไม่เงียบมึงจะตายใช่ไหมสาดดดด
"ไม่บอกแล้วกูจะรู้ไหม"
(....)
"เหี้ย ชอบเป็นงี้นะมึง"
(.....)
"กูพูดกับมึงดีดีนะมึงจะพูดไม่พูด!!?"
(ห้ะ! ครับๆ พูดแล้วครับ!?)
ไอ่สาดดดดดดดด เล่นกูแล้วไอ่ไอ่เชี่ยปุ่นนน
"เอาไอ่ปุ่นมาคุย" บอกไอ้แสนออกไปซึ่งมันเป็นคนมาพูดแทนเมื่อกี้
(มันอยู่ไหนก็ไม่รู้พี่ ผมไปเข้าห้องน้ำพอเดินกลับมาก็เจอโทรศัพท์ตัวเองวางไว้บนโต๊ะเอามาดูยังไม่ได้วางสายนี่หว่า นาบหูปุ๊ปพี่ก็เสือกตะวาดอะไรมาไม่รู้ หูจะแตก) ไอ้แสนมันเล่าซะยาวทำให้กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้โง่คนหนึ่งที่คุยโทรศัพท์คนเดียวแล้วยังจะมาโมโหเองอีก เย็นไว้ไอ้ผิงเย็นไว้ มึงคิดถึงคำคนอื่นที่เค้าชอบบอกว่ามันยังเด็ก...มันยังเด็กอยู่เว้ย...เด็กเชี่ยไรวะจะปากดีขนาดนั้น!! แถมยังทิ้งระเบิดให้กูได้คิดเล่นอีกนะว่ามึงโกรธอะไรกู กูไปทำผิดอะไรมาตอนไหน โว้ยยยพูดตามตรงว่ากูไม่เคยตามอารมณ์มันทัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
(เกิดไรขึ้นพี่)
"ไม่รู้โว้ยยเพื่อนมึงอ่ะแมร่ง!"
(มันทำไมอ่ะพี่)
"ไอ่ห่า เอาแต่ใจชิบ!"
(ใจเย็นๆ มันเป็นเงี้ยะ พี่อย่าทำอะไรมันนะ)
"เอ่อกูไม่ทำหรอกเว้ย"นี่คิดว่ากูอารมณ์เสียแล้วจะตามไปซ้อมมันรึไงวะ คุยกับไอ้แสนอีกนิดหน่อยแล้ววางสายเพราะไม่มีอารมณ์คุยต่อ พอเดินเข้าไปในห้องเห็นภาพในทีวีและหน้าไอ้ภีกูยิ่งอารมณ์เสีย มีความสุขมากนะมึงเพื่อนทุกข์อยู่เนี่ยเห็นไหม เดินไปปิดทีวีแมร่ง
"เห้ย! ไรมึงเนี่ย!?"
"ดูทำเหี้ยไรหนังเนี่ย"
"เอ้า ตอนแรกมึงก็ดู อารมณ์เสียไรมาวะ"
"ไปก๊งเหล้ากัน"
"ยังเช้าอยู่ไอ่สัด เย็นๆค่อยไป" เรื่องก๊งเหล้านี้ไม่เคยปฏิเสธนะมึงแต่ทำไมต้องไปตอนเย็นด้วยวะ กูอยากไปตอนนี้ กูอยากเมาตอนนี้โว้ยย
"มะๆตอนเย็นกูเลี้ยงเอง มานั่งๆ อารมณ์เสียเหี้ยไรดูหนังต่อ ผ่อนคลายเว้ย"ไอ้ภีมันลุกขึ้นมากอดคอก็แล้วพยายามลากให้ไปนั่งทีเดิมโดยไม่ลืมที่จะเอื้อมมือไปเปิดทีวี
"ตอนนี้แมร่งเด็ด ดูแล้วอารมณ์ดีรับรอง555" กูมองภาพตรงทีวีตามมัน....นี่กูไม่ได้อยากดูหรอกนะไอ้หนังโป๊เนี่ยกูแค่อยากอารมณ์ดีเฉยๆเหอะ
สรุปคืนนั้นเมาเละนั่งก๊งสองคนกับไอ้ภีมีเด็กข้างบ้านมาแจมด้วยตอนดึกๆท่าจะสนิทกัน กูไม่รู้จักหรอกแต่พอเหล้าเข้าปากเท่านั้นแหละอย่างกับซี้กับมาสักสิบปี คุยไปคุยมาอ้าววว อยู่โรงเรียนเดียวกับไอ้น่ารักนี่หว่า หลอกถามแมร่ง กูก็เนียนๆชวนคุยว่าเดี๋ยวนี้ผู้ชายบางคนแมร่งตัวเล็ก ขาว เท่านั้นแหละครับไอ้เด็กข้างบ้านนี้ร่ายยาวเลย มันบอกว่าใช่ๆๆที่โรงเรียนผมยังมีเลยแล้วก็พูดๆไปจนมาหยุดอยู่ที่ไอ้ปุ่น คนนี้หละวะกูถามซอกแซกเลย ได้ข่าวมาว่าไอ้น่ารักตอนอยู่โรงเรียนแมร่งหยิ่ง แต่กูคิดว่ามันไม่หยิ่งอะไรขนาดนั้นหรอกแค่หน้ามันเป็นงั้นเฉยๆเหมือนกูไง ทำหน้านิ่งๆ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าถึงจะหยิ่งขนาดไหนแต่มีคนมาชอบมันโครตเยอะ!! แถมไอ้ข้างบ้านยังบอกอีกว่า
'เพื่อนผมยังชอบเลยพี่ ผมว่ามันก็หล่อนะแต่ไอ้ปุ่นเสือกเชิดใส่'
เดี๊ยวๆ เพื่อนมึงหล่อ? ผู้ชายสินะ?
'พี่เชื่อป่ะไอ้เหี้ยอัน รวยโคตรพ่อโคตรแม่ ซื้อไอพอตให้ไอ้น้องปุ่นเว้ย ป๋าสัด เย็นวันนั้นแมร่งเจอซากอยู่ตรงหน้าตึก1เหมือนโดนโยนลงมา'
รวยโครตพ่อโครตแม่? เหอะ!
'แล้วรู้ได้ไงวะว่าใช่ไอพอตอันเดียวกัน’
'รู้ดิ เคสสั่งทำพิเศษ สกินลายหน้าไอ้น้องปุ่นติดหราขนาดนั้น'
รึไอ้ปุ่นมันจะหยิ่งจริงวะตอนอยู่ที่โรงเรียน แล้วอีกอย่างทำไมไอ้แสนถึงไม่เคยเล่าไอ้เรื่องจำพวกนี้ให้ฟัง เพิ่งรู้ว่าลูกคนรวยแมร่งจีบกันงี้ ซื้อของแพงๆให้ กูยังไม่เคยซื้ออะไรให้ไอ้ปุ่นเลย เอ่อเคยซื้ออย่างหนึ่ง พาสเตอร์ปิดแผลไง โคตรโรแมนติก555
กลับบ้านไม่ไหวกันครับคืนนั้น ไอ้เด็กข้างบ้านก็บอกไม่ต้องห่วง มันอยู่ม.หกแล้วสอบวันนี้เป็นวันสุดท้ายไม่เหมือนม.อื่น กูว่าละทำไมเรียกไอ้น่ารักว่าน้องปุ่น เป็นรุ่นพี่ปีหนึ่งนี่เอง
หลับยาวตั้งแต่เทียงคืนตื่นขึ้นมาเที่ยงวันของอีกวันหนึ่ง ปวดหัวตุบๆแต่ก็ต้องฝืนขี่มอไซค์กลับบ้านมาอาบน้ำสระผมกลับเข้าสู่บรรยากาศเหงาๆซึมๆอีกครั้ง กูยอมรับเลยว่าไม่อยากเป็นอยู่แค่นี้ แค่คุยโทรศัพท์กันเจอหน้านิดๆหน่อยๆบางวันอีกฝ่ายไม่มีอารมณ์โอเคไม่คุยบางวันร้ายหน่อยคือเข้าอีรอบเดิม โกรธเชี่ยไรไม่รู้ มาเอาแต่ใจ พูดไม่รู้เรื่อง สุดท้ายไม่อยากคุย จบ แต่ไอ้แบบที่กูอยากเป็นก็ไม่รู้ว่าฝันกลางวันเกินไปรึเปล่า เอาสั้นๆง่ายๆได้ใจความคือ กูอยากมีสิทธิทุกอย่างในตัวมัน ส่วนข้อย่อยอื่นๆเช่น อยากให้มันยอมกูบ้าง อยากให้มันพูดดีดีกับกูเป็นต้น อันนั้นเอาไว้ทีหลัง เพราะถ้าไอ้ข้อหลักไม่ได้อย่าหวังว่าข้อย่อยมันจะได้ เริ่มชินละไอ้ความรู้สึกแบบนี้ มันจะมาเป็นระรอกๆไง ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเนี่ย เดี๋ยวกูก็กลับมายืนหยัดได้เหมือนเดิม555
(เฮลโล้ ลูกสะพี่) สำเนียงมึงนี่ดัจริตสุดๆกูแทบจะเอามาดูเบอร์อีกครั้งว่าตอนแรกกูโทรผิดรึเปล่า
"เป็นไง ข้อสอบ"
(โหยยมันก็ทำได้....)
"กูหมายถึงมึง ทำได้ป่ะเนี่ย"
(เห้ยมาแปลกหวะทุกทีถามแต่ไอ้ปุ่น เพิ่งเห็นคุณค่าของน้องคนนี้ใช่ไหมหละ ใช่ซี้)
"หึ สรุปทำได้หริอได้ทำวะ"
(อย่างผมเนี่ยนะ ได้ทำคร้าบลูกพี่555) กูส่ายหน้าให้คนในโทรศํพท์เอือมๆ ที่ถามถึงไอ้แสนแทนที่จะเป็นไอ้ปุ่นเพราะกูรู้อยู่แล้วไงว่ายังไงไอ้น่ารักมันก็ทำไง มีแต่ไอ้เชี่ยนี่แหละน่าเป็นห่วง กูว่าที่จริงมันก็พอทำได้อยู่นั่นแหละแต่มันพูดเอาฮาเฉยๆ
"ปุ่นอ่ะ"
(เหมือนเดิมคร้าบ) เหมือนเดิมนี้คงจะนั่งอ่านหนึงสืออยู่ข้างๆ ตอนแรกกูกะจะโทรหาซักหน่อยดีนะที่ไม่โทรไป ไม่งั้นทำมันอารมณ์เสียที่ไปขัดเวลาอ่านหนังสือมันอีก
"กูกับมึงมีเรื่องต้องเคลียกันยาวแน่"
(หา เรื่องไรพี่)
"ทำไมไม่บอกกูเรื่องไอ้บรรดาคนที่มาตามจีบไอ้ปุ่น"
(มันมีเยอะอะ พี่ไม่ได้ถามหนิ) ไอ้สาดด ต้องให้กูถามก่อนตลอดเลยใช่ไหม
"ผู้ชายผู้หญิง"
(ทั้งสองแหละพี่)
"แต่ละคนเป็นไง"
(ก็มาจีบเรื่อยๆพอเพื่อนผมไม่เล่นด้วยก็หาว่าหยิ่ง)
"กูจะเอาคนที่ซื้อไอพอตให้" ติดใจมากคนนี้ อย่าให้เห็นหน้านะ กูจะเอาไม้หน้าสามฝาดกระบาลแมร่ง
(รู้ได้ไงอ่ะ!?)
"เอ่อ ว่ามาๆ"
(ก็เป็นรุ่นพี่ม.หก โคตรรรรรวย ขี้อวด ปุ่นมันไม่เล่นด้วยหรอก ให้เอามันผมว่าเอาพี่ดีกว่า) พูดถูกใจมากไอ้น้องเดี๋ยวมีรางวัลให้ 555
"แล้วตอนนี้ยังตามตื้ออยู่ป่ะ"
(มีบ้าง ตอนเดินผ่านก็จะแซวๆงี้)
"แล้วไอ่ปุ่นมันเคยบอกว่าชอบใครไหมวะ"
(เท่าที่จำได้ไม่นะพี่ มันชอบไม่พูดอะไร) เจริญ ขนาดเพื่อนมันยังไม่บอกอะไรแล้วถ้ากูถามมันจะบอกไหมเนี่ย
(แต่ผมเชียร์พี่นะ พี่แมร่งเท่อ่ะดูไม่เหมือนคนที่จีบไอ้ปุ่นผ่านๆมา) มันพูดเสียงเบาๆสงสัยกลัวเพื่อนตัวเองได้ยิน
(ผมว่าพี่ต้องเอามันอยู่แน่ๆ ดื้ออย่างเนี่ยต้องเจอโหดๆเถื่ิอนๆ ลูกพี่ผมเองคร้าบบ) มึงแน่ใจว่ากูจะเอามันอยู่ห้ะ ขนาดตัวกูเองยังไม่แน่ใจเลย
"เอ่อ เชียร์กูก็ช่วยๆกูด้วย ตอนนี้เพื่อนมึงแมร่งโกรธอะไรกูไม่รู้สาด"
(ที่เมื่อวานมันวางโทรศัพท์ผมทิ้งไว้ใช่ป่ะ)
รู้สึกว่าเสียงรอบข้างจากปลายสายเงียบลงกว่าเดิม สงสัยทันคงเดินออกมาจากแถวนั้นละมั้งคาดว่าไอ้ปุ่นคงไล่ออกมาเพราะรบกวนสมาธิในการอ่านหนังสือ
"กูไปทำอะไรให้มันโกรธวะ"
(พี่คุยอะไรกับมันบ้างหละ)
"กูก็ถามว่าทำข้อสอบได้ป่ะ แล้วก็บอกประมานว่าอย่าฝืนตัวเองมาก เจอสวนกลับเลย มันบอกว่าเรื่องของกู"
(5555.มันชอบเงี้ยะแหละพี่ แล้วไงต่อๆ รึว่ามันโกรธเรื่องแค่นี้)
"แล้วมันก็บอกว่าไม่คุยกับมึงต่อรึไร สนิทกันหนิเหี้ยไรไม่รู้ กูก็ขื้นนิดหน่อยกูอยากคุยกับมันแต่เสือกไล่กูไปคุยกับคนอื่น" กูว่าการได้คุยกับไอ้แสนมันทำให้รู้สึกดีขึ้นหวะเหมือนได้ระบาย แล้วอีกอย่างมันเด็กกว่าไงว่าอะไรกูมากไม่ได้55
(ผมว่ามันประชดพี่รึเปล่า)
"ประชดเหี้ยไร มันไล่กู มันไม่อยากคุยกับกู มันบอกว่าถ้าอยากคุยกับคนพูดเพราะก็ไปคุยกับมึงสิ เชี่ยไรวะ"
(มันพูดงั้นจริงดิ)
"เอ่อดิ เพื่อนมึงแมร่ง กูหลงไปได้ไงวะ"
(ผมพอจะเดาออกละ หึหึ)
"เดาเชี่ยไร"
(มันหึงพี่ชัว!) ไอ้แสนพูดอย่างโครตมั่นใจ ไอ้ปุ่นเนี่ยนะหึงกู ตลก!
"มั่วละ ใช้ส้นตีนคิดรึไงวะ"
(จริงนะพี่ คิดตามผมนะ ช่วงนี้พี่ไม่ได้โทรหามันใช่ป่ะโทรหาแต่ผมอ่ะ)
"เอ่อ แล้วมันทำไม" กูพยายามคิดตามที่มันบอก ที่กูไม่โทรหาไอ้ปุ่นไม่ใช่เพราะเบื่อมันซักหน่อยแค่ไม่อยากโทรไปกวนตอนอ่านหนังสือ
(ก็นี่ไง พี่ไม่โทรหามันแล้วโทรหาผมแทนไม่ผมก็โทรหาพี่ แล้วไอ้ปุ่นก้เห็นทุกวันแถมผมกับพี่เพิ่งรู้จักกันวันนั้นเองคุยกันสนิทสนมละ มันต้องคิดว่าผมกับพี่มีอะไรแปลกๆแน่ๆเลย)
"ไม่ใช่ม้าง" อะไรมันจะขนาดนั้น นิสัยอย่างไอ้ปุ่นเนี่ยนะหึงกู ไม่อยากจะเชื่อ
(งั้นพี่ลองคิดกลับกันดู ถ้าไอ้ปุ่นมันไม่ยอมรับสายพี่ทุกวันแต่ยอมรับสายคนอื่นที่โทรจีบ พี่รู้สึกยังไง)
"อ่าว กูก็โกรธดิวะทำเงี้ยะ"
(โกรธรึน้อยใจ?)
ผมเงียบ ถ้ามันเป็นงั้นจริงกูคงทั้งโกรธทั้งหึงทั้งหวงทั้งน้อยใจ กูไม่ชอบที่มันไปคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่กูและคนที่กูไม่รู้จัก
(เห็นไหมพี่ แถมนี่มันยังประชดไล่ให้มาคุยกับผมอีก มันหึงพี่กับผมชัว ฟันธง!) จริงเดดดดดดดดด้!!? ทำไมกูรู้สึกว่าหุบยิ้มไม่ได้ มันมีโมเม้นอย่างนี้ด้วยหรอวะ น่ารัก! น่ารักโคตรๆ! กูชอบอ่ะ กูชอบไอ้ปุ่นโว้ยยย!
"มันหึงกูแสดงว่ามันชอบกูแล้วใช่ไหมวะ!?"
(ไม่แน่ใจอ่ะ มันอาจจะแบบพี่เคยคุยกับมันทุกวันไงแล้วอยู่ดีดีก็ไป่คุยกับคนอื่นมันก็เลยเสียหน้าประมานนี้)
"อ่าว! ไหนมึงบอกมันหึงกู"
(ก็อันนี้ผมเพิ่งคิดได้อ่ะ!) ไอ่เชี่ยหลอกให้ดีใจ กูอุส่าคิดว่ามันจะชอบกูขึ้นมาบ้าง
(งั้นเอางี้ ทำตัวตามปกตินั่นแหละโทรคุยกับผมเหมืนเดิมเดี๋ยวจะดูปฏิกริยาไอ้ปุ่นให้)
"เอ่อดีๆ แต่กูอยากเห็นด้วยหวะ" ถ้ามันหึงจริงตอนมันทำหน้าทำตากูก็อยากเห็นนะเว้ยว่ามันจะน่ารักแค่ไหน
"งั้นพรุ่งนี้สอบวันสุดท้าย พี่ว่างป่ะ)
"อือ"
(ผมกับปุ่นแล้วก็เพื่อนบางคนจะไปกินหมูกระทะกัน พี่ก็มาด้วยดิแล้วแกล้งทำเป็นไม่สนใจไอ้ปุ่นสนใจแต่ผมไรเงี้ย แต่ทำตัวปกตินะเดี๋ยวรอดูปฏิกริยามัน) แมร่งความคิดแจ่มหวะ โตเป็นควายละยังให้เด็กมาสอนอีกกู
"งั้นกูพาเพื่อนไปด้วยนะ ไปคนเดียวแมร่งเขินแปลกๆ"
(คร้าบพี่ หลายๆคนสนุกดี) จัดการนัดแนะแผนการอีกครั้งเป็นที่เรียบร้อย อดใจรอให้ถึงอีกวันแทบไม่ไหว คืนนี้กูเลยนอนไม่ค่อยหลับ คนมันตื่นเต้นนี่หว่า! คิดแผนวกไปวนมาว่าจะทำงี้ๆให้ไอ้ปุ่นหึง...กูหวังว่ามันจะหึงอะนะ โทรไปชวนไอ้หยาเสือกไม่ไปอีกบอกว่ากูจะเลี้ยงก็ไม่ไปกูเลยชวนไอ้สนกับไอ้ภีแทนมันก็อือๆออๆบอกว่าจะไปส่องสาวแต่กูไม่แน่ใจว่าไอ้แสนจะเอามาแต่พวกผู้ชายรึเปล่านะ555
----------------------------------------------
ตอนนี้เอาเนื้อๆไปก่อนเน๊อะะะ
เดี๋ยวเอาอีกตอนมาลงให้
อีกตอนนี้...... :-[ :o8: :katai2-1:
ตามรูปเลย55555
-
ตนอที่11
(อยู่ไหนแล้วพี่ เมื่อไหร่จะมา) ไอ้แสนโทรมมารอบที่ล้านแปด คือกูอยากไปเต็มแก่ละไงแต่ต้องมารอรับไอ้ภีที่บ้านเหตุเพราะมันลืม! เมื่อวานคุยกันว่าไอ้ภีจะไปกับกูเพราะขี้เกียจขี่กลับ ส่วนไอ้สนไปเองให้มารอกันที่บ้านไอ้ภีก่อนแต่พอมาถึง เชี่ย! มันยังนอนกรนอยู่บนเตียงอยู่เลย! ปลุกขึ้นมาก็สะลึมสะลือพูดไม่รู้เรื่องกว่าจะไล่ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แทบตาย
"เอ่อๆจะถึงแล้ว" พูดไปงั้นแหละกูกำลังออกจากบ้าน
"คนเยอะไหมวะ"
(ไม่ๆ มีแต่เพื่อนผม)
"เอ่อๆ แค่นี้ก่อนกูขี่รถ"
(ครับพี่ มาเร็วหละผมกำลังคึก55) ไอ้นี่โรคจิตชัวชอบแกล้งเพื่อน แต่จะว่าไปกูก็ชอบแกล้วไอ้ปุ่นมันนะ แกล้งแล้วยิ่งโวยวายกูอ่ะชอบ555 ในที่สุดก็มาถึงครับ ร้านคนเยอะนิดหน่อยส่วนมากก็เป็นรร.ไอ้น่ารักมันนั่นแหละสอบเสร็จก็เงี้ยะ ฉลองกัน เด็กๆหวะ นั่นไงเห็นไอ้แสนโบกมีมาแต่ไกล กูยกมือขึ้นเป็นการตอบรับแล้วสะกิดแขนไอ้สองคนที่เหลือให้เดินตามมา
"แจ่มๆทั้งนั้นเลยหวะ"ไอ้ภีลายเริ่มออกหันซ้ายหันขวาอยู่นั่นแหละ พอเดินมาถึงมันเป็นแบบโต๊ะยาวๆ ทุกคนต่างมองมาที่กลุ่มกูว่าไอ้นี่ใครวะ
"นี่พี่กูเอง ชื่อพี่ผิง...แล้วนี่เพื่อนพี่ผิงอีก2คน"ไอ้แสนมันลุกขึ้นแนะนำแต่คงไม่รู้จักเพื่อนกูอีกสองคนที่เหลือ เด็กๆต่างพากันยกมือไหว้ เท่าที่กวาดๆตาดูไอ้แสนพาแต่เพื่อนผู้ชายมาประมานสามสี่คนส่วนโต๊ะอื่นผู้หญิงรร.ไอ้ปุ่นเพี้ยบ
"ไอ้นี่ภีกับสน" กูแนะนำไอ้สองคนที่เหลือ มันก็ยิ้มๆกัน
"นั่งเลยครับพี่ ตรงไหนก็ได้"หนึ่งในบรรดาเพื่อนไอ้แสนพูดขึ้น พวกกูก็เดินไปนั่งกัน ไอ้ภีกับไอ้สนขอตัวไปตักของสดแต่กูว่าไม่น่าตะใช่ เห็นแวะซะทุกโต๊ะ
"ปุ่นอยู่ไหน" กูนั่งลงข้างๆไอ้แสนแล้วถาม ตั้งแต่มายังไม่เห็นหน้ามันเลย
"ไปตักของมั้งพี่ เดี๋ยวก็มา"
"แล้วจะทำไงวะ"
"พี่ก็เล่นตามๆน้ำไปละกัน เดี๋ยวผมคิดสดเอง"
กูพยักหน้าอือๆออๆไป เอาไงก็เอากันวะไม่มีอะไรจะเสียมากกว่านี้แล้วในเมื่อความสัมพันธ์ไม่กระเตื้องกูก็ต้องลองหาวิธีอื่นดู นั่งรอไม่นานร่างคุ้นตาก็เดินถือจานใส่หมูใส่กุ้งมา มันชะงักนิดหนึ่งที่เห็นกูก่อนจะมานั่งฝั่งตรงข้าม คือมันเหลือที่นั่งที่เดียวไง อ่าววววนี่กูนั่งผิดฝั่งหรอวะ กูอยากนั่งข้างๆมันอ่ะ
"พี่ผิง อันนี้สุกแล้ว ผมปิ้งไว้ให้เอาไปดิ"ไอ้แสนว่าแล้วเอาตะเกียบชี้ๆหมูที่สุกแล้วบนกระทะ
"เอ่อๆ แดรกไปก่อนเลยมึง"กูว่าแล้วมองหน้าไอ้น่ารักต่อแต่ก็ถูกสะกิดใต้โต๊ะแรงๆด้วยเท้าก่อนจะหันไปมองตัวต้นเหตุข้างๆ ไอ้แสนมันถลึงตาใส่ครับ กูทำหน้างงนิดหนึ่งก่อนจะอ๋อออกมาเบาๆ เป็นแผนก็ไม่บอก นี่สินะที่ให้ไหลตามน้ำไป
"ไม่เป็นไรครับ มึง เห้ย น้องแสนแดรกก่อนเลยเดี๋ยวกู..พี่คีบให้" กูคีบหมูชิ้นนั้นไปวางบนถ้วยไอ้แสน กูเล่นเองแล้วจะอ้วก คำก็พูดถูกๆผิดๆเพราะไม่ชิน ตกลงกูต้องพูดเพราะๆป่ะ? หันไปมองหาเพื่อนตัวเองอีกที นู้น ไม่รู้ไปรวมกลุ่มกับสาวๆกลุ่มนั้นเมื่อไหร่ กูจะบ้าตาย แต่ถ้าไม่ติดว่ากูชอบใครบางคนไปแล้วก็คงไปรวมด้วย555
"พี่ผิงเรียนที่ไหนอ่ะ"อยู่ดีดีเพื่อนไอ้แสนคนใดคนหนึ่งก็ถามขึ้นมา
"วิทลัยเทคนิคเนี่ย"ทำหน้าพยักพะเยิดเป็นที่รู้ๆกันว่าตรงเนี่ย เพราะมันก็มีที่เดียว
"ดีไหมอ่ะ น้องผมจะจบม.สามมันอยากเข้า"
"ถ้าเรียนเพราะชอบก็ดี" และอีกคำถามจากเด็กอื่นๆก็ประดังเข้ามาอย่างกะรอให้ใครซักคนเปิดปากถามแล้วตัวเองค่อยถามตาม กูก็ตอบบ้างบางอันไม่อยากตอบก็ไม่ตอบ สังเกตไอ้น่ารักนั่งเงียบก้มหน้าก้มตากินอาหารส่วนไอ้แสนพอเห็นกูว่างก็ชวนคุยนู้นคุยนี่ ไม่ได้ทำเหมือนแฟนกันนะแค่ทำเหมือนกูคุยหรือสนใจไอ้แสนมากกว่าไอ้ปุ่นแค่นั้นเอง กูบอกว่าอยากกินกุ้งไอ้แสนเลยอาสาไปตักให้ เล่นสมบทบาทมาก
มองหน้าไอ้น่ารักแล้วคิดอะไรดีดีออก เอาเท้าใต้โต๊ะไปเขี่ยๆเท้ามัน โดนตวัดสายตามองเลย กูก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วดำเนินแผนการต่อ ไอ้ปุ่นมันจะดึงเท้าหนีแต่กูหนีบไว้ได้ทัน คิดดูดิมันใส่กางเกงนักเรียนขาสั้นส่วนกูใส่สามส่วน เนื้อแนบเนื้อ โคตรหื่นอ่ะ แค่นี้กูก็คิดไปไกลละ
"ปล่อย" มันพยายามดึงขาตัวเองออก แต่แรงแค่นี้จะทำไรได้ กูทำหน้ากวนตีนแล้วส่ายหน้าเบาๆ ไอ้ปุ่นขมวดคิ้วแน่นเหมือนถูกขัดใจ
"ขานุ่มหวะ"
"โอ้ย! ไปจับของไอ้แสนนู้น!" เพื่อนที่นั่งข้างๆมันหันมามองหน้าไอ่ปุ่นประมาณว่าอะไรมึง กูก็ได้แต่ยิ้ม
"เพ้อไรวะปุ่น"
"ไอ่เชี่ย!" รู้สึกจะไม่สนใจเพื่อนตัวเองเอาแต่จ้องหน้ากูเขม็ง เพื่อนมันก็มองงงแล้วหันไปคุยกับอีกคนแทน คงจะชินนิสัยแล้ว
"วันนี้สอบเป็นไง"
"...." หึ กูเริ่มชินขึ้นมาบ้างละ จะคิดว่ามันไม่ได้ยินที่พูดละกัน
"วันนี้สอบเป็นไง" มันไม่ตอบกูก็จะถามคำถามเดิมงี้แหละจนกว่าจะตอบ
"..." เห็นไอ้แสนเดินมาไกลๆเลยส่งสัญญาณว่ายังไม่ต้องเข้ามามันก็พยักหน้าแล้วชูนิ้วโป้งขึ้น
"วันนี้..."
"โว้ยย ก็ไปถามไอ้แสนดิวะ!"
"กูอยากรู้ของมึงไม่ใช่ของมัน"
"ทุกทีก็ถามมันไม่ใช่รึไง!" กูยิ้มกับตัวเองในใจ รึมันจะเป็นอย่างที่ไอ้แสนว่าจริงๆ คลายแรงที่หนีบเท้ามันไว้ออกเพราะเจ้าตัวไม่มีทีท่าจะจะดึงแล้ว
"เอ่อหวะ เดี๋ยวกูไปถามไอ้แสนดีกว่า คุยกับมันสนุกดีถามอะไรตอบหมดไม่เคยเงียบ" อยากแกล้งมัน55 ดูทำหน้าดิถ้าตาถลนออกมาได้มันคงออกมาละ กูส่งซิกให้สมุนมือขวาเดินเข้ามาได้
"กุ้งมาแล้วคร้าบบ" ไอ้นี่ก้แสดงเนียนชิบกูเกือบหลุดขำ
"มะเดี๋ยวผมปิ้งให้"
"งั้นเดี๋ยวกูแกะให้มึงบ้างสลับกัน มือจะได้ไม่เลอะ"
"โหยใจดีหวะพี่ ใครได้เป็นแฟนโชคดีตาย" ไอ้แสนพูดยิ้มๆแล้วแอบขยิบตาให้กู 555อันนี้กูหลุดหัวเราะ ทำหน้าโคตรตุ๊ดอ่ะ เท้าไอ้ปุ่นที่อยู่ใต้โต๊ะเริ่มกลับมาดิ้นอีกครั้ง ถือว่าเป็นปฏิกริยาที่ดี
"ปุ่นเอากุ้งป่ะเดี๋ยวกูปิ้งให้"
"เอาเวลาไปปิ้งให้พี่ชายมึงเหอะ!" กูกับไอ้แสนแอบสบตากัน 555ไอ้ปุ่นติดกับเต็มๆ ไอ้แสนมันพูดเบาๆว่า ผมบอกแล้ว~
"มึงว่ากูไปไถหัวดีป่ะ" ว่าแล้วเราก็ดำเนินแผนการต่อ บอกตามตรงกูโคตรสนุกบวกกับรู้สึกดี เพิ่งเคยเห็นไอ้ปุ่นเป็นอย่างนี้ครั้งแรก
"ทำเลยพี่ โคตรเท่ รับรองสาวติดตรึม" กูก็คิดว่าจะทำนะแต่ขี้เกียจไปร้าน กูมีลายในใจไว้ละแต่มันต้องรอเวลา ส่วนเท้าใต้โต๊ะหลุดไปเรียบร้อยละ ไอ้ปุ่นแมร่งเอาเท้าอีกข้างมากระทืบเท้ากู ชอบแบบโหดๆหรอมึง
"มะกุ้งสุกละกูแกะให้ ลูกคุณหนูอย่างมึงแกะไม่เป็นหรอก"
"โหยยดูถูกหวะอย่างผมเนี่ยนะแกะไม่เป็น" มันว่าแล้วหยิบกุ้งที่สุกอีกตัวขึ้นมา ร้อนไม่นั่น หยิบไม่ดูตาม้าตาเรือ
"แข่งแกะกันป่าวพี่ใครเสร็จก่อนชนะ" มึงท้าผิดคนละ กูอ่ะขั้นเทพขนาดเอาใส่ปากแกะกูยังทำมาแล้ว แค่นี้จิ้บๆ
"เอาละนะ เริ่ม!"
กูแกะกุ้งด้วยความเร็วแสง ปั้บๆเสร็จ โยนไปในจานไอ้แสนที่กำลังสู้รบปรบมือกับหางกุ้งอยู่ ไอ้บ้า ใครเค้าเริ่มแกะกันตรงนั้นวะ
"มันคนละชั้นกัน"
"ขี้โกงงงง"
"โกงเหี้ยไร ไม่เชื่อถามไอ้ปุ่น" กูและมันต่างจ้องไปทางไอ้ปุ่นเป็นตาเดียว สารภาพว่าเมื่อกี้กูเล่นกับไอ้แสนจนลืมไอ้ปุ่นไปแล้วจริงๆ ไอ้น่ารักมันจ้องหน้ากูเขม็งอย่างกะเป็นคู่อาฆาตแค้นกันมาพันปี
"กูไม่คุยกับคนโกหก"
"เอาละไง" ไอ้แสนหันมาพูดเบาๆ น่าแปลกที่ครั้งนี้มันไม่เสียงดังแต่พูดเสียงเย็นๆเน้นๆแทน
“........”
"ทำไงดี มันโกรธจริงแล้วอ่ะพี่"
"ห้ะ?"กูหันไปด้านหลังเก้าอี้กระซิบกับไอ้แสน
"พี่ยังไม่เคยเจออ่ะดิ เสียงเงี้ยะโกรธจริงชัว"
"อ่าวไอ้สัด เล่นจนได้เรื่องแล้วไง"
"แต่คุ้มนะพี่ ดูก็รู้ ไอ้ปุ่นมันโคตรหึงพี่อ่ะ สังเกตตอนที่พี่มัวแต่สนใจผม ไอ้ปุ่นงี้กำตะเกียบแน่น" กูถึงกับยิ้มออก เอ่อกูก็สังเกตหน้ามันเหมือนกัน แทบจะงับหัวกู
"งั้นแสดงว่ามันก็ชอบกูเหมือนกันอ่ะดิ"
"น่าจะมั้งพี่" หัวใจกูเต้นโคตรแรงกะจะหันไปดูหน้าที่รักซักหน่อยแต่หันไปแล้วก็แทบผงะ มันไม่อยู่แล้ว! เห้ยได้ไงวะ!?
"เห้ยเชี่ยนาย ไอ้ปุ่นหายไปไหนวะ!?"ไอ้แสนตะโกนถามเพื่อนที่นั่งอีกฝั่งข้างๆ อย่าบอกนะว่ามันได้ยินที่กูคุยกันแต่ไม่หรอกกูออกจะพูดเสียงเบาแล้วอีกอย่างในร้านหมูกระทะนี้เสียงดังจะตาย
"ไม่รู้มัน กูถามก็ไม่ตอบ อยู่ดีดีก็ลุกออกไปตอนที่มึงกับพี่ผิงหันหลังไปกระซิบกัน ดีนะจ่ายตังค์ไว้555" กูกับไอ้แสนหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
"ซวยละไงมันมากับผมอ่ะพี่"
"เอ่อๆ งั้นกูฝากจ่ายตังค์เดี๋ยวกูออกไปตามมันเองไม่ต้องห่วง" ล้วงเงินในกระเป๋ายัดใส่มือมันแล้วเดินไปบอกไอ้เพื่อนเวรที่มัวแต่ม่อสาวว่ากูจะกลับแล้ว มันก็อือๆเออๆไม่ได้สนใจไรมาก กูว่ามันคงไปไม่ได้ไกลหรอก อาจจะยังอยู่แถวนี้ ไม่เป็นไรใส่ชุดนักเรียนหาง่ายอยู่ แต่กูดีใจหวะ มันหึงกูด้วย เหมือนอยู่ที่มือมานานแล้วอยู่ดีดีก็มีแสงสว่างวูบขึ้นมา ถ้าเจอจะจับฟัดแมร่ง
ปี้นๆ
ขี่มาซักพักก็เจอร่างคุ้นตาเดินอยู่ข้างถนนกูเลยบีบแตรเรียกแมร่ง มันหันหลังกลับมามองก่อนจะหันกลับไปแล้วพยายามเดินเร็วขึ้นกูเลยขี่ไปจอดขวางหน้าเลย
"ถอย! จะกลับบ้าน" มองหน้ามันแล้วยิ้ม กูมีความสุขหวะ อยากดึงมันเข้ามากอดซะตรงนี้
"กลับเองได้เร้อ"
"ยุ่ง! ไปดูแลไอ้แสนต่อดิ!!" ดูแล? กูถึงกับหลุดหัวเราะออกมา นี่ที่กูแสดงออกกับไอ้แสนมันดูตุ๊ดแต๋วขนาดนั้นเลยหรอวะ55
"หัวเราะไร!!?"
"หัวเราะคนหึง"
"ค ใครหึง!!"
"คนปากแข็งแถวเนี๊ย"
"ไม่ได้หึง!"
"ยังไม่ได้บอกเลยว่าเป็นใครก้ยอมรับซะล้ะ"
"อ อ ไอ้.." ถึงกับพูดติดอ่าง มันทำหน้าเหวอๆเหมือนคาดไม่ถึงส่วนกูก็ยิ้มอย่างเดียว มีความสุข5555 ไอ้ปุ่นคงหมดหนทางที่จะเถียงเลยก้มหน้านิ่งหูเหอนี้แดงไปหนด กูดึงแขนมันมาใกล้ๆตอนแรงก็ฝืนตัวเองไว้แต่สุดท้ายสู้แรงกูไม่ไหวอยู่ดี
"ดีใจหวะ ที่หึงกูอ่ะ"
"มึงมันคนโกหก"
"ไปโกหกตอนไหน หือ"
"มึง....."
"ห้ะ?" จับหน้ามันให้เหงยขึ้นมามองหน้ากัน ก้มหน้าพูดกูไม่ค่อยได้ยิน
"พูดใหม่ เมื่อกี้กูไม่ได้ยิน" มามองหน้าใกล้อย่างนี้กูโคตรอยากจับจูบ หน้าโคตรขาวแก้มก็ป่อง น่ารักเกินไปแล้ว!!
"..มึงไม่โทรหากู ไอ้ควาย!!"
"..ห่ะ?"
"แถมไม่สนใจกูอีก! ไหนบอกว่าชอบกูไงไอ้เหี้ย!!" มันพุ่งเข้ามาผลักไหล่กูเกือบล้มไปพร้อมกับรถแล้วรัวกำปั้นทุบอกกูเหมือนคับแค้นมานาน ถ้าตัดคำไม่สุภาพออกมันจะโคตรน่ารักแต่นี่ในสายตากูแค่นี้ก็โคตรๆของโคตรน่ารักแล้ว
กูพยายามจับมือมันออกเพราะเริ่มเจ็บและอีกอย่างถึงคนแถวนี้จะไม่เยอะแต่ก็มีคนมอง พอรวบมือมันได้ก็จัดการรวบตัวมันขึ้นมานนั่งด้านหน้าแล้วสตาร์ทรถออกไป กูรู้สึกแปลกๆ คือทุกทีมันซ้อนหลังไง กูไม่รู้จะขี่ไปไหนยังไม่อยากเอามันไปส่งบ้าน แผลที่ขามันก็เริ่มหายแล้วเดินได้ตามปกติแล้วนั่นแหละ ส่วนที่แม่มันกักบริเวณคิดหรอจะทำอะไรได้ถ้าไอ้ปุ่นมันไม่ยอมซะอย่าง
"ไปไหนดีวะ" หอมหัวมันเบาๆ เริ่มเหม็นอีกละ555 อย่างเดิมก็คือมันเงียบกูเลยเลี้ยวจอดตรงสนามเด็กเล่นที่ไม่มีคนเหลือซักคน มืดละไงเด็กกลับบ้านหมด
"ลงดิรึจะนั่งอยู่งี้" ไอ้ปุ่นมันรีบกระโดดลงรถกูก็เอามือจับเอวช่วยพะยุง ฉวยโอกาสตลอด55 พอมันลงเสร็จก็ยืนมองหน้ากู ส่วนกูกึ่งนั่งกึ่งยืนผิงเบาะรถ
"มานี่" ดึงมือมันให้เขยิบมายืนใกล้ๆตรงหว่างขา ถ้ามันยอมก็ไม่ใช่ไอ้ปุ่นดิแต่สุดท้ายเหมือนเดิม เรื่องกำลังกูชนะ มืออีกข้างก็โอบเอวมันหลวมๆ
"ขอโทษที่ไม่ได้โทรหา"
"...."
"ก็มึงบอกว่าจะอ่านหนังสือ กูเลยไม่อยากรบกวน"
"....ไม่ได้บอกว่าห้ามโทรมาซักหน่อย" มันพูดเบาๆงุมงิมๆในคอ อ่าว! มีงี้ด้วย กูเห็นมึงอ่านหนังสือตลอดเวลา
"โทรไปไม่เห็นจะเคยว่าง"
"ก็โทรมาตอนไม่ว่างทำไมหละ!"
"ครับๆ กูผิดครับ" คิดว่าถ้ายังคงเถียงต่อไปมันจะไม่จบแค่นี้อ่ะดิ ยอมๆมันไปเห้อ
"หายโกรธยัง"
"ใครบอกว่าโกรธ"
"อ้อลืมไป ไม่ได้โกรธแต่ 'หึง' "
"ใครหึง!!"
"แถวเนี้ย"
"ไม่มี!"
"ปากแข็ง"
"บอกว่าไม่ใช่ไง!!"
"โอเค ไม่หึงก็ไม่หีง แต่บอกไว้ก่อนว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น ชอบคนนี้คนเดียว" ว่าแล้วดึงเอวมันให้มาใกล้ขึ้น ระดับสายตาอยู่ในแนวเดียวกันเพราะผมกึ่งนั่งกึ่งยืนส่วนไอ้ปุ่นยืนเต็มตัว
"...โกหก"
"โกหกยังไง"
"...สนใจแต่ไอ้แสน..ฮึ่ย"
กู อยาก จะ บอก ว่า
มึงโคตรน่ารัก!!!!!
น่ารักไปแล้ว! ไอ้ท่าเบะปากนั้นอีกอย่าไปทำให้ใครดูนะเว้ย โคตรๆอ่ะ ไม่ได้ก็จะเอาให้ได้อ่ะคนนี้!
"ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง เนี่ยเค้าเรียกว่าหึง"
"บอกว่าไม่ใช่! ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ดิ!"
"ครับๆ มึงไม่หึง กูไม่ได้คิดไรกับไอ้แสน เรื่องนี้จบโอเค้"ถ้าไม่พูดงี้ชาตินี้ก็คุยกันไม่จบเชื่อดิ อะไรจะปากแข็งปานนั้นว้า
"จบไหม"เห็นไอ่ปุ่นมันเงียบเลยถามซ้ำอีกครั้ง มันเบื้อนหน้าหนีไปอีกทางแทน เอ่อ กูจะคิดว่ามึงตกลงละกัน สาดด
"รู้ป่ะถ้าไม่รักไม่ยอมขนาดนี้หรอก"
"ไม่รู้" กวนตีนกูอีก กะจะทำซึ้ง
"ไม่รู้ก็รู้ไว้ซะ" กูมองหน้าแล้วเอามือขึ้นมาลูบแก้มมันเบาๆ นุ่มอ่ะ อยากจับนานๆ ลูบทำไมไม่รู้กูอยากลูบ ไอ้ปุ่นก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่มองหน้ากูงงๆ เหมือนไอ้สุกี้ทำหน้าสงสัยเลยหวะเอียงคอแล้วเหลือบตามองเงี้ยะ
"บางครั้งกูอาจจะทำให้มึงไม่มั่นใจในตัวกูว่าชอบมึงจริงรึเปล่า การกระทำกูอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่" อะไรไม่รู้ดลใจให้พูดออกมา แต่คงจะหยุดไม่ได้แล้วในตอนนี้
"..."
"กูอาจจะเคยใส่อารมณ์ไปบ้างบางครั้งแต่ถ้าสังเกตดู อะไรที่ยอมมึงได้กูก็จะเป็นฝ่ายยอมตลอด"
"..."
"ที่บ้านกูก็ไม่ได้เพียบพร้อมอะไร...ที่จริงก็มีแค่กูคนเดียวเนี่ยแหละไม่รู้มึงจะรับได้ไหม" แขนข้างที่จับมือไว้ไอ้ปุ่นบีบแน่นขึ้นกว่าเดิมเมื่อพูดถึงครอบครัวกู มันคงจะรู้อะไรจากเฮียแล้วแน่ๆเลย
"แถมกูยังไม่รวยเหมือนคนอื่นที่เข้ามาจีบมึงอีก"
"...ไม่เห็นจะเกี่ยว" มันพูดเบาๆแล้วเหลือบตามอง
"หรอ แต่ไม่รู้มึงจะให้โอกาสกูรึเปล่า"
"..."
"เป็นแฟนพี่นะครับ"
:heaven :heaven :heaven
--------------------------------
ไม่ไหวแล้วปวดตาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai1:
ค้างไหม ค้างเนอะ ห้องไหนหละ ถรุย!
พรุ่งนี้ไงๆๆ :hao3:
-
โอ้ยยยยยยค้างงงงงงงงง!!!!! :z3: :z10:
ปุ่นตกลงเหออออะ :ling1:
-
น้องปุ่นจะตอบว่าไงเนี่ย ลุ้นสุดๆ :impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อั่ยย่า ลุ้นๆปุ่นจะตอบว่าไง
-
:o8:
-
น่ารักๆๆๆ หนูปุ่นหึงแล้วน่ารักอ่าาาาา :-[
คำตอบว่าไงจ๊ะ ตกลงเหอะ
-
ไอ๊ย๊ะๆๆๆ
เค้าของเป็นแฟนแล้วอ่ะ กรี๊ดๆๆๆๆ :-[
ตกลงเลยนะปุ่นนน
-
เป็นแฟนกับฉัน กฎข้อแรกก็คือห้ามทิ้งงงงงง
:z2:
-
ปุ่นหึงซะเปิดเผยเลย
แต่ไอ้พี่ผิงก็ยังไม่รู้
ต้องให้แสนมาสอน
ว่าแต่ปุ่นจะตอบไงนะ
-
วันนี้คงไม่ได้มาต่อ ขอโทษน้าาาาาา
ที่บ้านลมพัดแรงมากกกอย่างกับพายุจะเข้า
ยังไงพรุ่งนี้จะชดเชยให้ละกันเนอะะ
-
มาติดตามผิงปุ่นนะคะ
:katai2-1:
-
คู่นี้หึงกันไป งอนกันม่า ว่าแต่น้องปุ่นจะตกลงเป็นแฟนพี่ผิงป่าว
-
ปุ่นมันซึนสุดๆเลยนะเนี่ย :katai3:
-
ตอนที่12
: ญี่ปุ่น
ทันทีที่ไอ้พี่ผิงพูดจบผมถึงกับขนลุก หัวใจเต้นแรงกว่าปกติจนรู้สึกว่ามันจะเด้งออกมารวมไปถึงอาการร้อนวูบตรงใบหน้า ถ้าถามว่ารู้สึกดีกับพี่ผิงไหม...ก็......ก็ดี..... ที่มันพูดมาทั้งหมดก็ถูกรวมถึงเรื่องที่ส่วนมากมันจะยอมผมด้วย สำหรับผมจนรวยไม่เกี่ยว ถ้าคนมันรักกันจะอะไรก็ไม่สำคัญ แล้ววันนั้นที่มันถามว่าเริ่มชอบมันรึยังแล้วผมไม่ตอบไม่ใช่ว่ารังเกียจนะ....แต่แค่....จะให้พูดว่าอะไรเล่า! ให้พูดว่า อือ เริ่มชอบแล้วเงี้ยหรอ-///-บ้าป่ะ! ใครจะไปพูด ผมคนหนึ่งแหละ มันอายนี่หว่า เคยถามพี่หนึ่งนะ แต่พี่บอกว่าถ้ายังไม่แน่ใจให้ลองดูๆไปก่อน
"ให้โอกาสกูนะ" ไอ้พี่ผิงยังไม่ลดละความพยายามถึงผมจะเงียบก็ตาม ที่เงียบไม่ใช่อะไร แต่คิดอยู่ว่าจะตอบอะไรให้น่าอายน้อยที่สุดดี
"ได้ไหมครับ" โอ้ยยย มันพูดเพราะด้วยที่ไรใจเขวตลอด จะตอบว่าอะไรดีวะ ....อันที่จริง......ผมก็อยากทำตามหัวใจดูบ้าง...โว้ยยอายนะเนี่ยย!
"..ญี่ปุ่น"
"อื่อ"
"ได้ไหมครับ"
"อื้อออ" ว่าแล้วก็ก้มหน้านิ่งไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย โอ้ยยยย อายอ่ะ! ไอ้ผิงเหมือนจะตัวแข็งแค่เสี้ยววินาทีแล้วพยายามดึงใบหน้าให้เหงยขึ้นผมเลยก้มมากกว่าเดิมจนสุดท้ายต้องเอาหน้ามุดอกอีกฝ่ายมันจะได้ดึงออกไม่ได้ ถ้าให้เห็นหน้าตอนนี้นะได้อายไปถึงชาติหน้าแน่
"เห้ยจริงดิ! ปุ่นมาคุยกันก่อน"
"อื้ออออออ " แต่สุดท้ายก็สู้แรงไม่ไหวเลยเอามือมาปิดหน้าตัวเองแทน ไอ้พี่ผิงก้พยายามแงะมือออก
"ไม่หลอกกูนะ เป็นแฟนกันแล้วนะ"
"อืออถ้าพูดอีกคำเดียวจะไม่เป็นแล้วจริงด้วย!" สุดท้ายมันก็แงะมือออกสำเร็จผมเลยตีหน้าบึ้งกลบเกลื่อนส่วนไอ้พี่ผิงนี้ยิ้มหน้าบาน
"อ๊ากกกก!! กูดีใจหวะ!"
“จะตะโกนทำไม!"
"ก็กูดีใจหนิ เหมือนฝันเลยหวะ" ครั้งนี้มันดึงเอวผมไปจนชิดตัวแล้วยื้นหน้าเข้ามาใกล้ๆผมเลยเอามือทั้งสองขึ้นมาปิดหน้าที่แดงเถือกของตัวเองมันเลยจุ๊บลงมาที่หลังมือผมแทน
...........รู้สึกเหมือนหน้าจะระเบิด ร้อนเกิน
"เป็นแฟนกับกูนานๆนะ" ค่อยๆเปิดมือดูหน้ามันที่ยิ้มน้อยๆอยู่ก่อนจะเอามือลงแล้วตะปบที่แก้มมันแรงๆ ไอ้พี่ผิงสะดุ้งนิดหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
"บอกตัวเองเหอะ"
"ครับ" หมั่นไส้ ถ้ามันจะทำหน้าดีใจออกนอกหน้านอกตาขนาดนี้ ริมฝีปากหยักได้รูปค่อยๆทาบลงตรงปากผมเบาๆก่อนจะกลายเป็นจูบที่นุ่มนวลจนเผลอเคลิ้มตามเผยปากออกให้อีกฝ่ายสอดลิ้นเข้ามา ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะมีวันนี้ วันที่ผมกับไอ้พี่ผิงเป็นแฟนกัน คงต้องรอดูหลังจากนี้ว่ามันจะเป็นยังไง ผมไม่ใช่คนใจอ่อน แล้วใจก็ไม่ได้ใจแข็งด้วยแค่ไม่ค่อยชอบพูดอะไรที่มันน่าอาย มันรู้สึกเสียหน้านิดหน่อยแต่สำหรับพี่ผิง....ผมว่า ผมคงจะชอบมันเข้าให้แล้วหละ ไม่รู้ว่ามันจะทนนิสัยผมได้นานแค่ไหน
....ไม่มีใครเข้าอยากคบกันแค่อาทิตย์สองอาทิตย์แล้วเลิกหรอกนะผมว่า
ผิง :
ยิ้ม กูยิ้มมากกว่าจะทุกครั้งง
555 มีความสุขโว้ยยยย มองข้างทางกูก็ยิ้มม หมาเห่ากูก็ยิ้มม รถยนต์ขับบาดหน้ากูก็ยิ้มม ถ้าเกิดมีใครมาเห็นคงคิดว่าบ้า บ้ารักไอ้ปุ่นอ่ะ ถุย! กูว่ากูเริ่มไม่ใช่ตัวเองละ เริ่มรับไม่ได้555 หลังจากที่ไอ้ปุ่นยอมเป็นแฟนเราก็สบตากันซักพัก(มั่ว)แล้วตกลงกันว่าจะไปหาอะไรกินกันเพราะที่ร้านหมูกระทะแต่ละคนกินกันไปแทบนับชิ้นได้ โคตรไม่คุ้มแต่อย่างอื่นโคตรรรคุ้ม ตอนนี้เวลาประมานทุ่มกว่าๆต้องเอาไอ้ปุ่นไปส่งบ้านไม่เกินสามทุ่ม
"กินร้านนี้ปะ"
"อือ หิวจะตายอยู่แล้ว" ชะลอรถแล้วตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวมีสุกี้ด้วย.เอาใจมันหน่อย เมื่อกี้ไอ้ปุ่นน่ารักโคตรๆ กูอยากจะถ่ายวีดิโอเก็บไว้ ตอนนี้มันก็น่ารัก เดินนำเข้าร้านไปนู้น ไม่คิดว่าร้านข้างทางก็กินเป็น
"เอาสุกี้น้ำ" สั่งเสร็จก็หันมามองหน้ากู
"เล็กหมูรวมพิเศษ" พนักงานซึ่งดูท่าจะเป็นลูกเจ้าของร้านจดรายการอาหารก่อนจะเดินออกไป
"ไปเอาน้ำดิ"สั่งไอ้ปุ่นมัน น้ำดื่มบริการเองไง กูขี้เกียจลุก
"ไปเอาเองดิ"
"เอาให้หน่อยไม่ได้รึไง"
"ก็เจ็บขาไม่เห็นรึไง" รู้สึกเหมือนถูกก๊อปประโยคข้างหลังเลยวุ้ย กวนตีนป่ะเนี่ยไอ้น่ารัก
"หายแล้วเหอะขามึงอ่ะ"
"เดี๋ยวมันอักแสบ" แถได้แถดีนะมึง ที่จริงกูจะไปตักน้ำให้เองก็ได้แต่อยากรู้ไงมันจะทำอะไรเพื่อกูบ้างไหม
"...."กูเงียบบ้าง
"...." สัด เงียบตามกูแล้วยังมีการหันหน้าไปมองตรงถนนอีก ไม่ได้คุยอะไรกันจนลูกเจ้าของร้านเอาอาหารมาเสิร์ฟนั่นแหละ แต่บรรยากาศไม่ได้มาคุแบบว่ากดดันรุนแรงแค่ไม่มีคนไปเอาน้ำโอเคจบ งั้นก็ไม่ต้องแดรกน้ำกันเงี้ยะแหละ กินไปซักพักไอ้ปุ่นเริ่มหน้าแดงหันซ้ายหันขวาเผยปากออกหน่อยๆแล้วกินช้าลงกว่าเดิม นั่นไง กูว่าละ แอบงงว่าสุกี้น้ำมันเผ็ดตรงไหนวะ แต่ก็ช่างเหอะ วางช้อนกับตะเกียบลงลุกขึ้นเดินไปตักน้ำ สุดท้ายกูก็ต้องยอมเหมือนเดิม ดูมันทำหน้าดิเผ็ดขึ้นสมองแล้วมั้งนั่น ถือน้ำสองแก้วในมือแล้วกลับมานั่งที่อย่างเดิม เอาแก้วหนึ่งวางไว้ฝั่งไอ้ปุ่นส่วนอีกอันไว้ฝั่งกู มันเห็นนะแต่ยังวางท่า ยังไม่แดกน้ำ แดกเส้นต่อไปอยู่ กูก็ไม่ได้ว่าไรเชื่อดิวางท่าได้ไม่นานเดี๋ยวแมร่งก็แดกน้ำ เริ่มจับทางมันถูก อะไรที่ทำให้ตัวเองดูหน้าเสียจะไม่ทำ กูทำเป็นไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตากินก๋วยเตี๋ยวต่อซักพักแอบเห็นไอ้ปุ่นเหลือบๆตามองทำเนียนๆยกน้ำขึ้นดื่ม เห็นไหม! กูบอกแล้ว มาดเยอะไอ้เนี่ย น่ารักดี55
"อิ่มยัง"
"อือ" มันว่าแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงกูเลยชิงลุกขึ้นไปหาคนขายก่อนแล้วจ่ายเงิน ครั้งนี้กูเอาเงินมาเว้ย ป๋าเลี้ยงเอง555
"รวยเนอะ"
"เลี้ยงแฟนได้ละกันวะ" ว่าแล้วก็กอดคอมันเดินไปทางรถมอไซค์ ตอนแรกไอ้ปุ่นจะมุดออกแต่กูคล้องไว้แน่นมันเลยทำอะไรไม่ได้ ตอนขากลับกูขี่ช้าๆ เวลาเหลือเฟือ อยากอยู่กับมันนานๆ
"อยากไปไหนป่ะ"
"ไม่อ่ะ"
"งั้น...ไปบ้านกูนะ" จะว่าไปมันยังไม่เคยมาบ้านกูเลย บ้านมันไปนับครั้งไม่ถ้วนถึงจะไม่ได้เข้าไปข้างในก็เหอะ
"บ้าน? ตอนนี้เนี่ยนะ"
"อือ ทันน่า ไปป่าว"
"..ม ไม่เอา"
"หรอ"กูแอบผิดหวังนิดหนึ่ง คิดว่าจะพามันไปหาย่าซักหน่อย ไปแนะนำให้รู้จัก แต่ถ้ามันยังไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร
"ดึกแล้ว ...เดี๋ยวกลับบ้านไม่ทัน" เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ บ้านกูใกล้นิดเดียว
"ตามใจ"
"..."
"...."
"..วันหลังนะ เวลามีตั้งเยอะ" ประโยคแค่นั้นแหละครับกูยิ้มออกเลย เวลามีตั้งเยอะงั้นหรอ น่ารักหวะ อยากหันไปฟัด เวลามีตั้งเยอะนี้คือกูกับมันจะคบกันไปอีกนานนนนอะไรประมาณนี้รึเปล่าวะ ไม่รู้อ่ะกูคิดเองเอ่อเอง
สุดท้ายก็ขี่มาถึงบ้านไอ้ปุ่นจนได้แม้จะอ้อมก็ตาม555
"เดี๋ยว" เอื้อมมือไปดึงแขนมันไว้ รู้สึกจะได้ทำทุกครั้งเลยนะไอ้คำพูดพูดเนี่ย ก็มันชอบลงจากรถแล้วเดินไปไม่พูดอะไรเลยนี่หว่า
"ปิดเทอมยัง"
"สอบเสร็จก็ปิดดิ"
"ของกูรอสอบอาทิตย์หน้า"
"อือ อ่านหนังสือด้วย"
"ครับ"
"จะเข้าบ้านแล้ว"มันกระตุกมือข้างที่ถูกกูจับอยู่เป็นเชิงให้ปล่อย
"ก็เข้าไปดิใครห้าม"
"เอ้ ก็ปล่อยมือดิ"
"จูบก่อน"
"ปล่อย!"ไอ้ปุ่นพยายามบิดแขนตัวเองออกแทบจะลงไปดิ้นเด่วๆกับพื้น
"หอมก็ได้"
"อย่ามามักมาก ปล่อยยย!"
กูไม่ฟังคำพูดแต่เอาปากไปชนแก้มมันแรงๆแล้วกดค้างไว้ ไอ้ปุ่นมันชะงักแล้วรีบผลักหน้ากูออกมองซ้ายมองขวา
"ทำไรอ่ะ วันนี้พ่อกับแม่อยู่บ้านนะ!"
"ใครจะเห็นเล่า" ไม่ใช่ว่าบ้านมันไม่มีไฟหน้าบ้าน แต่กูชอบมาจอดมุมอับตรงที่ไม่ค่อยมีแสงไฟแล้วก็เลือกทำเลที่คนในป้อมยามจะไม่เห็น ทีเรื่องงี้เสือกฉลาดนะ
"หอมแล้วก็ปล่อยดิ!" กูยิ้มแล้วยกมือขึ้นสองข้างเหมือนยอมแพ้ โอเค ปล่อยครับปล่อย
"กลับถึงบ้านแล้วจะโทรหา"
"อือ ขี่รถดีดี"
"ครับ" มันเดินเข้าบ้านไป เหมือนเดิมคือรอให้ไฟในห้องมันเปิดก่อนแล้วค่อยขี่รถกลับบ้าน เห้อ มีความสุขจริงโว้ยยย คงต้องศึกษาดูๆกันไปละวะ แต่กูว่ามันใช่สำหรับกูนะแต่กูใช่สำหรับมันไหมนี้ไม่รู้ คงจะผ่านครึ่งมาแล้วมั้ง ไม่งั้นมันไม่ยอมเป็นแฟนหรอก เนอะ
----------------------------
เดี๋ยวมาต่อ ตรวจคำผิดก่อน วันนี้เอาแบบยาวยาวววววววววววไปเลยย
:hao7: :katai4:
-
"มาไม ไหนบอกว่าลาพัก"เดินเข้าอู่มาตอนบ่ายๆก็โดนพี่เขยทัก ไอ้ย้ะ เดี๋ยวนี้กล้าพูดเนอะกู
"มาหาแฟน"พูดแล้วยักคิ้วกวนตีนก่อนจะไปนั่งตรงโซฟา เฮียมันทำหน้างงๆ
"แฟนไหนวะ"
"ปุ่นยังไม่มาอ่อ?" กูไม่ตอบคำถามเฮียแต่ถามคำถามใหม่ไปแทน เฮียทำหน้าเหมือนชะงักคิดอะไรซักอย่างก่อนจะมองหน้า
"ไอ้เหี้ยมึงอย่าบอกนะว่า.."
"เอ้า ปุ่นมาละ" ว่าแล้วลุกไปหน้าอู่เมื่อเห็นไอ้น่ารักเดินลงมาจากรถทิ้งเฮียที่ทำหน้าเหวอไว้ตรงนั้น ครั้งนี้แม่มันไม่ลงมาด้วย ส่งลูกเสร็จก็ขับออกไปเลย เดินออกไปยืนมองไอ้น่ารักตั้งแต่หัวจรดเท้า อืมมมมม น่ารักจังวะแฟนกู55
"มองไร?"มันหันหน้าหนีแล้วเดินนำเข้าไปในอู่ กูก็วิ่งตามไปกระซิบใกล้ๆที่ข้างหูมันว่า "มองแฟน" ไอ้ปุ่นถึงกับหันหน้ามาแล้วเอามือปิดหูตัวเองเหมือนตกใจนิดๆ เชื่อเถอะการกระทำทั้งหมดไม่รอดพ้นสายตาคนเป็นพี่ชาย มองกูตาเขม็งเลย
"ปุ่นมานี่" กวักมือเรียกน้องให้เข้ามาหา ไอ้ปุ่นก็ว่าง่ายวิ่งเข้าไปหาพี่มันทันที
"ไอ้ผิงไม่ต้องเข้ามา มึงไปนั่งรอนู้น" โด่ ไรว้า กูทำหน้าเซ็งๆแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้ที่อยู่เกือบหน้าอู่ ทำไมต้องมาให้กูนั่งข้างนอกด้วย เฮียมันต้องเดาออกแน่ๆเลย ชอบเงี้ยะ มองจากตรงนี้ไม่รู้ว่าคุยไรกันแต่เห็นไอ้ปุ่นหันมามองทางกูแล้วก็หันไปคุยกับพี่มันต่อ ถ้าคุยกันเรื่องกูกับไอ้ปุ่นทำไมไม่ให้อยู่ด้วยวะ ไม่ได้จะแอบคบกันซักหน่อย อย่างกูนี้แมนพอเว้ย อยากอวดทุกคนจะตายห่า แฟนน่ารัก เอิ้ก หันไปมองเห็นเฮียกวักมือเรียกยิกๆ โอเค คุยกันเสร็จแล้วสิท่าถึงให้เข้าไป
"จนได้นะมึง"ทันทีที่เดินเข้าไปถึงเฮียพรางพูดแล้วส่ายหน้าหน่ายๆ
"โหย นานเหอะกว่าน้องเฮียจะยอมอ่ะ"
"เห้อ กูคิดว่ามึงจะไม่จริงจังแค่น้องกูนี้เล่นนานหน่อยไรงี้" อ่าว ก็บอกไปแล้วว่าคนนี้เอาจริง รู้สึกจะบอกหลายรอบแล้วด้วยนี่กูดูเป็นคนเหยาะแหยะขนาดนั้นเลยหรอวะ
"กูก็ว่าไรมากไม่ได้ มันเรื่องของมึงสองคน" นั่นแหละครับ ดีมาก ถ้าเฮียไม่ยอมยกน้องชายให้กูก็จะฉุดมาอยู่ดี55 หันไปมองไอ้น่ารักที่ก้มหน้ามันเหลือบตาขึ้นมามามองกูนิดหนึ่งแล้วหันหน้าหนี กูก็ยิ้มๆไปให้
"เว้ย พวกมึงนี่ หมั่นไส้หวะมามองตาปิ้งๆอะไรเล่า"
"ไม่ได้มองตาปิ้งๆซักหน่อย!"ไอ้ปุ่นหันไปเหวใส่พี่มันเสียงดัง
"กูเห็นอยู่อ่ะ มึงทำสายตาวิ้งๆใส่ไอ้ผิง ไอ้ผิงก็อมยิ้มมุมมากกลับมาให้ ใช่ไหมวะผิง"
"ตามนั้น"
"ไม่ใช่โว้ยย! พี่หนึ่ง!!" ไอ้ปุ่นหน้าแดงเถือก กูกับเฮียหัวเราะกัน ที่จริงมันไม่ได้มองตากูปิ้งๆหรอก ที่ตอบว่าใช่เพราะอยากแกล้งเฉยๆ555
"เอ่อ ถ้ามึงทำน้องกูร้องไห้นะ มึงเจอๆ!" อยู่ดีดีเฮียก็ขู่ออกมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ไอ้ประโยคนี้กูโดนเป่าหูทุกวันจากไอ้แสนละ ได้ยินจนสมองกูจดจำทุกถ้อยคำ
"แล้วอีกอย่าง กูรู้ว่ามึงต้องอยาก อย่าบอกนะว่ามึงคบกับมันมึงไม่หวัง"
ห่ะ!? ถามกันตรงๆงี้เลย
"งะ....ผู้ชายนะเฮีย มีกันบ้างด" กูไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะจะได้ไม่มีอารมณ์ความรู้สึก ไอ้ปุ่นแมร่งทำหน้าเหวอ คงไม่คิดว่าจะมาพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้ามัน
"รอมันเรียนจบก่อนได้ไหม อย่าเพิ่งรีบร้อน" เฮียตีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที เอาเข้ รอมันเรียนจบก็อีกปีกว่าดิวะ กูนี้หน้าตึงขึ้นมาทันที จะให้กูชักว่าวทั้งปีเนี่ยนะ อยากจะสวนไปเหลือเกินว่าครั้งแรกของเฮียก็วัยประมานนี้หละ แต่กูกลัวมันไม่ยกน้องให้
"มันยังเด็กอยู่มึงก็เห็น ไม่สงสารมันหรอวะ" เฮียคงเห็นสีหน้ากูมั้งเลยพูดกล่อมอีกที แล้วไม่สงสารไอ้ผิงคนนี้บ้างรึไง หันไปมองหน้าไอ้ปุ่นมันก็แกล้งหันไปมองทางอื่นแทน
"บทพิสูจน์ไงว่ามึงจะรอมันได้ป่ะ" สาดดดก่อนหน้านี้กูยังรอไม่พออีกหรอวะ จะทำไงได้อ่ะกูก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ เน้นนะ จำใจพยักหน้าไป บอกตามตรง ไม่สบอารมณ์วุ้น ไม่ใช่ว่ากูอยากจะฟันมันอย่างเดียวแต่ก็ต้องมีกันบ้าง กูแฟนมันนะเว้ยไม่ใช่เพื่อนมัน จะให้แมร่งนั่งดูนั่งชม ดูแต่ตามืออย่าต้องอย่างนั้นหนะหรอ กูว่าที่จริงเฮียมันคงกลัวว่ากูจะฟันแล้วทิ้งด้วยนั่นแหละ เข้าใจคนเป็นพี่นะแต่พี่มึงเข้าใจคนเป็นกูบ้างป่ะ ของกูแมร่งเสื่อมสภาพหมด
"ถ้าไอ่ผิงมันทำไร มึงฟ้องกูเลยนะเว้ย" แหนะ มีการหันไปสั่งน้องตัวเองอีก ตอนแรกกูก็คิดว่าเรื่องอย่างนี้ไอ้ปุ่นมันคงไม่ยอมกูง่ายๆหรอกรอซักพักมันคงยอมแต่นี่กูคงต้องพึ่งนิ้วทั้งห้าตลอดชาติ อนาถจิตไอ้ผิงแท้
"ปุ่นไม่ยอมมันหรอก" น่านนน ไอ้ญี่ปุ่น ไอ่เด็กเวร ไอ้แฟนไม่มีจรรยาบรรณ มึงต้องยอมกูดิ มึงสองพี่น้องจะแกล้งกูกันใช่ไหม เห็นกูแห้งตายสนุกกันนักใช่ไหม แมร่งง เบี้ยล่างอย่างกูจะทำอะไรได้ คงต้องยอมๆไป คิดว่าทำให้มันเชื่อใจกูละกัน เดินมานั่งแหมะที่โซฟา ไม่อยากจะเป็นแบบเราสองสามคน คิดดูดิบ้านไอ้ปุ่นมันปล่อยลูกซะที่ไหนหละ ไปไหนมาไหนก็มีแต่อยู่อู่ อยู่บ้าน อยู่อู่ อยู่โรงเรียน อยู่บ้าน บ้านเพื่อนนานๆครั้งแล้วก็วกมา อยู่บ้าน อยู่อู่ วนอยู่เงี้ยะ เอ่อลืมบอกแต่ในใจกูนี้อยู่ตลอดเวลา ถุย! แล้วจะเอาเวลาไหนมาอยู่ด้วยกันวะ กูต้องการความเป็นส่วนเราบ้าง อยากอยู่กับมันสองคน555 สาดดกูไม่เคยเป็นงี้กับใครเลยนะเนี่ย แลดูแบบอะไรๆกูก็ต้องการไอ้ปุ่นไปหมด ก็จริงนี่หว่า กูติดมันอ่ะ
"กูยังเด็กอยู่" อยู่ดีดีไอ้น่ารักมันก็เดินมานั่งโซฟาข้างๆแล้วพูดขึ้นมีการยิ้มนิดๆด้วยนะ หมั่นไส้
"เด็กเปรตอ่ะดิ"
"พี่หนึ่ง ไอ้เหี้ยนี่มันว่าปุ่นอ่ะ!" อ่าว ฟ้องพี่ตัวเองเฉย แล้วเรียกกูว่าไอ้เหี้ยเนี่ยนะ กูรักตายงี้ อยากจับตบกระโหลกซักป้าปสองป้าป เฮียก็หาได้สนใจกูไม่ดันหัวเราะซะงั้น
"กูชื่อผิง เรียกเป็นป่ะ พี่ผิงอ่ะ" ต้องจัดการสั่งสอนซักหน่อยเดี๋ยวคนอื่นได้ยินเข้ากูจะหน้าแตก อายุน้อยกว่าตั้งสองสามปีมาปีนเกลียวแถมยังเป็นแฟนกูอีก
"เรียกงั้นแหละ เหี้ยผิง เรียกเลย" นี่ก็สอนน้องตลอด ไอที่ทำให้กูอับอายขายหน้านี้เซี่ยมสอนกันจริ๊ง กูกับเฮียมองหน้าไอ้ปุ่นว่ามันจะฟังใคร ถ้ามันเรียกกูว่าเหี้ยผิงกูโกรธจริงด้วย เรียกกูงั้นได้ไงอ่ะกูยังไม่เคยเรียกมันว่าเหี้ยปุ่นเลย เอ๊ะ รึเคยวะ แต่ก็ไม่เคยพลั้งปากออกไปละกัน
" ...ไอ้เหี้ย....
....พี่ผิง "
มันพูดช่้าๆเน้นๆที่ละคำแต่พูดคำว่าไอ้เหี้ยกับพี่ผิงคนละประโยคกันแล้วหันมาแลบลิ้นใส่กู
"555555"
"กวนตีน" มองหน้ามันแล้วส่ายหน้าเบาๆ เอายิ้ม ยิ้มเข้าไป ได้ใจอ่ะดิมีคนหัวเราะเนี่ย กูไม่โกรธมันนะ อย่างน้อยก็มีคำว่าพี่ละวะ คำก็ไม่ได้ติดกันเพราะงั้นกูไม่ถือ เปล่าเข้าข้าง เปล่าไม่กล้า กูไม่ถือจริงจริ๊งงง
"เอ่องี้ดิ ครั้งหน้าเรียกกูว่าพี่ด้วย"
"ม่ายยย!"
"มึงไม่ต้องเรียกมันว่าพี่หรอก สะใจดี" อย่างนี้ไงกูถึงอยากอยู่ด้วยกันแค่สองคน เฮียหวงน้องใช่ไหมเนี่ย รู้สึกจะเป็นมารขัดขวาง
"ไม่เรียกว่าพี่แล้วจะเรียกว่าไร"
"ก็ไม่เรียกไง" เอากับมันสิครับ จะไม่เรียกกูว่างั้น มีงี้ด้วย แล้วจะคุยกันไงวะ ใช้สายตาเสื่อสารรึไง
"อะ กูอนุโรมให้เรียกชื่อเฉยๆก็ได้" นี่สุดๆละ เรียกผิงเดี่ยวๆงี้แหละ มากกว่านั้นมาเหยียบคอกูเลยดีกว่า
"ม่ายเรียกก" เหอะ ไอ้เด็กกวนตีน
"มึงจะให้มันเรียกพี่ มึงต้องเรียกมันว่าน้องก่อนสิวะ" เฮียช่วยออกความคิดเห็น
"น้องปุ่นครับเรียกพี่ว่าพี่ผิงสิครับ" พูดเองขำเอง กูกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว
"ไม่โว้ยยยย"
"5555" มันมักจะมีเสียงแทรกมาเป็นระยะๆเหมือนสัญญาณแทรกซ้อนจากใครบางคนจนกูเริ่มชิน
"นู้นก็ไม่เอานี่ก็ไม่เอา สรุปมึงจะไม่เรียกชื่อกูว่างั้น"
"....." ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง โอเคไม่เรียกก็ไม่เรียก ช่างแมร่งกูขี้เกียจมาถกกันเรื่องปัญญาอ่อนอย่างนี้แล้ว ถ้ากูไม่หันอย่ามาหาว่าไม่สนใจละกัน ไอ้น่ารักมันคงเห็นว่ากูไม่ได้ซักไซ้เรื่องนี้แล้วมั้งเลยทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง คุยเรื่องอื่นแทนเฉยเลยแต่ส่วนมากจะคุยกับเฮียมากกว่า กูก็มีคุยบ้างแต่ไม่ค่อยเยอะ ว่างๆเลยเอาโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาไอ้แสนมัน จะบอกเรื่องที่คบกับไอ้ปุ่นซักหน่อย ถ้าไม่มีมันป่านนี้กูคงยังไม่คืบหน้าขนาดนี้ สมุนมือขวากูนี้สุดยอดหวะ555
"ยิ้มไรคนเดียว!?" เหงยหน้าจากโทรศัพท์ก็เจอสายตาจับผิดจากคนน่ารักตรงหน้า กูตลกข้อความที่ไอ้แสนส่งกลับมาก็ผิด? เอ่อไอ้ปุ่นมันไม่รู้นี่หว่าว่ากูคุยกับเพื่อนมันอยู่
"เปล้าาไม่มีไร" อยู่ดีดีก็รู้สึกอยากแกล้งมันขึ้นมา อยากรู้ว่าถ้ากูทำตัวมีพิรุธมันจะสงสัยรึหึงอะไรไหม ว่าแล้วก็รีบเอาโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองทันที ไอ้ปุ่นมันมองหน้ากูนิ่งๆซักพักก่อนจะหันหน้าหนี แป่ว นี่มึงไม่คิดจะทำอะไรต่อเลยหรอกูอุส่าห์จินตนาการว่าจะโวยวายถามเซ้าซี้ว่าคุยกับใครแต่คิดไปคิดว่าทำอย่างนี้มันก็สมกับเป็นไอ้ปุ่นดี ไม่สนใจเงี้ยะ ควรเศร้าดีไหม มันไม่สนใจกูอ่ะ!
"เย็นนี้ไปถนนคนเดินกัน" เป็นโอกาสอันดีที่กูจะได้อยู่กับไอ้ปุ่นสองคนเพราะถ้าเฮียมันตามไปด้วยกูก็จะเดินให้หลงกันเลย 5555
"ถามพี่หนึ่งดิ" สาดด พ่อแม่มีไม่ถามให้ถามพี่ชายตัวเองเนี่ยนะ เฮียมันเหงยหน้าขึ้นมามอง
"ไปกันสองคน?"
"เดี๋ยวโทรชวนไอ้แสนก็ได้" พูดกันขึ้นมาก่อนเพื่อพี่มันไม่ให้ไป โด่ ทำไมต้องมองหน้ากูอย่างนั้นด้วยวะ เอาไอ้แสนไปก็ดีกว่าเอาเฮียไปเป็นก้างละกัน
"555ก็ไม่ได้ว่าไร จะไปก็ไปดิ"
เยสสสสสส กูหันไปมองหน้าไอ้ปุ่นแล้วยักคิ้วให้กวนๆ มันทำหน้าบึ้งกลับมา อ่าวกูทำไรผิดอีกวะ
"ไม่ไป" อ่าวววววว เมื่อกี้ยังไม่ขัดอยู่เลย ตอนนี้ผีเข้ารึไงกูละตามอารมณ์มันไม่ทัน
"ทำไม?"
"อยากไปก็ไปกับไอ่แสนดิ" กรรม กำ กัม เป็นอะไรอีกวะเนี่ย กูออกแรงดึงแขนให้มันมานั่งข้างๆมันก็ยื้อไว้นิดหนึ่งก่อนจะหันไปมองหน้าเฮียที่ก้มหน้าก้มตาทำบัญชีก่อนจะยอมขยับตามแรงมา ขอให้ได้อิดออดเหอะคนเนี่ย มาดีดีไม่เป็น
"ทำไมไม่ไป"
"ก็อยากไปกับไอ่แสนหนิ"
"บอกตอนไหน"
"ไม่รู้!"
"เอ้า!" อะไรมันวะเนี่ย ยังไม่ได้บอกเลยว่าอยากไปกับไอ้แสน ขนลุกดิถ้าไปกับมันสองต่อสอง กูหมายความว่าถ้าเฮียมันไม่ให้ไปกูก็จะเอาไอ้แสนมาอ้างไงแล้วค่อยปล่อยเกาะมัน555 ไอ้ปุ่นมันพยายามบิดข้อมือที่กูจับไว้ตรงเบาะโซฟาออกหน้าบึ้งได้อีก
"อยากไปกับแฟนมากกว่า" ก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู ชะงักเลยดิมึง ไม่ให้ไปกับแฟนแล้วจะไปกับใคร คนเนี้ยน่ารักสุดละ หมั่นเขี้ยวโว้ยย อยากจับฟัด
"เหอะ" นั่นไง มีการหันหน้าหนีอีก เขินอ่ะดิ อันนี้กูคิดเองว่ามันน่าจะเขินอะนะ มองมือที่จับอยู่สามารถเห็นความแตกต่างอย่างชัดของสีผิว คือมันจะขาวๆส่วนกูผิวผู้ชายธรรมดาเนี่ยแหละ ตากลม ตากแดด เล่นบอล แว้นรถ มีคนบอกว่าสีผิวงี้เซ็กซี่555
"กูว่าจะหาพระให้ไอ้ปุ่นใส่่ ห่า จะสิงอยู่ละมึง" อยู่ดีดีเฮียก็พูดขึ้นมาทำให้คนข้างกูถึงกับสะดุ้งแล้วพยายามจะชักมือออกอีกครั้ง สาดด กว่ามันจะยอมให้กูจับดีดีนานนะเห้ย นี่จะชักออกอีกละ
"แล้วเฮียไปด้วยป่ะ" ปล่อยก็ปล่อยวะ ดึงจนมือจะหลุดกูหละสงสาร อะไรจะรังเกียจปานนั้น
"โว้ะ กูรู้น่า ไม่ไปเป็นก้างมึงหรอก!" 5555ต้องงี้ดิ ทำงี้ไอ้ผิงรักตาย ดีนะวันนี้กูเงินเยอะพอจะเลี้ยงไอ้ปุ่นได้แต่ถ้ามันมาแจ๊กพอตตอนกูไม่มีเงินคงต้องกินแกลบกันไป กูก็เล่นๆเถียงๆกับไอ้น่ารักฆ่าเวลาไป มองนาฬิกาอีกทีปาไปหกโมงกว่า เวลานี้กำลังดีแดดไม่มีรถไม่เยอะเหมาะแก่การออกไปมาก
"เฮีย ไปละเดี๋ยวมืด ลุก"ประโยคหลังหันไปบอกไอ้ปุ่นที่นั่งกดโทรศัพท์มาตั้งแต่เมื่อกี้ จะดึงออกก็กระไรอยู่ กลัวมันโกรธ ปล่อยๆไปเรื่องแค่นี้
"เอ่อ ขี่รถดีดี"
"พี่หนึ่งขอเงินหน่อยยยย" ไอ้ปุ่นรีบเด้งตัวขึ้นวิ่งไปเกาะแขนพี่มันแบบอ้อนๆ สัด อย่ามาทำกับกูแบบนี้บ้างนะ จับขังล็อกห้องแมร่ง
"ไร อย่ามาเนียน แม่มึงให้ตั้งเยอะ"
"ไม่มี ใช้หมดแล้วว นะๆ ให้น้องหน่อยดิ"
"หึ ผิงไง ไอ้ผิงอ่ะ"
"เกี่ยวไรกับมันเล่า"
"แฟนมึงอ่ะ ให้มันเลี้ยงดิ เลี้ยงได้ไหมมึง" เฮียหันมาตะโกนแถมยังพยักหน้ากวนๆให้อีก
"เลี้ยงทั้งชีวิตยังได้" เป็นไง หล่อเลยกู
"ปากดี" มีครั้งไหนที่ไอ้ปุ่นมันจะไม่ขัดกูบ้างไหมเนี่ย ไม่มันก็พี่มันตลอดที่ขัด
"555 อะ 200 "
"น้อยยยยย!"
"งั้นก็ไม่ต้องเอา"เฮียว่าแล้วทำท่าจะดึงเงินในมือไอ้น่ารักออก ไอ้นี่ก็รีบชักมือกลับทันมีแต่ไม่วายทำหน้าบึ้งอยู่ดี
"สองร้อยเนี่ยนะ!" นั่นไงเริ่มดิ้น ไม่ได้อยู่ในผับนะน้อง กูเห็นมันโดนขัดใจแล้วสะใจหวะอาจเพราะว่ากูไม่ค่อยจะทำก็ได้
"ยืนหัวโด่อยู่นั่นไง ไปขอเลย" นี่ก็อีกคน เห็นน้องแมร่งดิ้นแด่วๆยังยิ้มหน้าระรื่นเล่นกับมันแถมยังมาทิ้งระเบิดไว้ที่กูอีก
"เอ่อๆตังไม่พอเดี๋ยวกูเลี้ยงเอง เร็วๆ"
"ใจป๋าครับคนนี้" ตลก ตลกไปละเฮีย ถ้าไม่ทำงี้มันก็ดิ้นอยู่เงี้ยะ ไอ้ปุ่นหันมาทำหน้าบึ้งใส่ก่อนจะเดินกระทืบเท้าเดินตามออกมา พี่มันก็เอาแต่หัวเราะ
"เดินงี้ระวังพื้นทะลุ"
"แล้วอยากหน้าทะลุบ้างป่ะหละ!?"
"ไอ้นี่ เค้าให้มึงมาฟรีๆสองร้อยก็ดีเท่าไหร่" กูไม่เข้าใจว่าไปถนนคนเดินมันจะซื้ออะไรนักหนา ส่วนมากก็จะเป็นของกิน รึมันมีของที่อยากได้? แล้วใช่ว่าเงินตัวเองจะไม่มี กูแอบเห็นเป็นปึกๆในกระเป๋าตังค์ รวยกว่ากูอีกนะที่จริง
"ไม่ต้องมายุ่งได้ไหม!!"
"เดี้ยะแมร่งไม่ยุ่งจริง"พูดจบแล้วแมร่งเงียบเลย พอดีกับที่เดินมาถึงมอไซค์ ยื้นหมวกกันน็อกให้ซึงมีอยู่อันเดียว ควบสตาร์ทรถไอ้ปุ่นขึ้นซ้อน บิดคันเร่งออกตัว แปลกที่มันไม่เถียงอะไรแต่ช่างแมร่ง ไม่ได้โกรธแต่รำคาญ นึกว่าตัวเองเป็นเด็กเจ็ดขวบอยู่รึไงดูทำตัวเข้า แต่สุดท้ายกูก็เป็นฝ่ายพูดก่อนอยู่ดีแบบว่าลืมตัวเฉยเลยตอนเอามอไซค์ไปจอดที่ฝากรถตรงถนนคนเดิน
-
ปุ่นนี่นิสัยเด็กเรอะ พี่ผิงเราก็ทนได้ดีจริงๆ 55555
-
"คนเยอะหวะ" มองไปทางไหนเห็นแต่หัวคนอย่างกะดอกเห็ด ก็เดินดูของไปเรื่อยๆแต่มึงเดินห่างกูไปนะแมร่งเอาแทบกาวมาแปะแขนติดกันเลยหนิ กูเห็นสายตาที่คนอื่นมันมองไอ้ปุ่นนะเว้ยทั้งผู้หญิงและผู้ชาย รู้สึกว่าตัวเองทำหน้าโหดขึ้นมาทันที
"มานี่"ดึงแขนไอ้คนข้างๆให้ขยับมาเดินใกล้ๆกัน เห็นแล้วหมั่นไส้ เหมือนมันไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เดี๋ยวกูก็สิงร่างอย่างที่เฮียมันว่าเลยหนิ ไม่ชอบให้ใครมองมันโว้ย ถึงก่อนหน้านี้กูจะเป็นหนึ่งในนั้นก็เหอะ
"อะไรเล่า"ไอ้ปุ่นมันบิดแขนออกแล้วเขยิบห่างนิดหนึ่ง เอาวะยังห่างน้อยกว่าตอนแรกละกัน
"พี่ผิงง" กูหันไปตามเสียงเรียกโดยมีไอ้คนข้างๆหันตามมาด้วย หันไปแล้วแมร่งอยากหันกลับแล้วทำเป็นไม่ได้ยินให้รู้แล้วรู้รอด
สัด!! เมีย เห้ย! แฟนเก่ากู!!
อะไรจะบัดซบปานนั้น ลืมคิดไปว่าแถวนี้เด็กวิทยาลัยกูชอบมาเดินกันเยอะ เมื่อแม่นางไม่เห็นกูตอบอะไรเลยวิ่งเข้ามาหาซะเลย อย่างนี้แหละ มาเร็ว ได้เร็ว เลิกเร็ว ถ้าเป็นวันอื่นกูจะไม่ว่าเล้ยยแต่นี่แฟนกูอยู่ด้วยทั้งคนและกูไม่แน่ใจว่ามันรู้ประวัติอันโชคโชนของกูรึเปล่า
"พี่ผิง เปลี่ยนเบอร์ทำไมไม่บอกเป้หละ"มาถึงปุ๊ปก็คว้าหมับเข้าที่แขนกูปั๊ป จะชักออกกก็ไม่ทัน เหลือบมองหน้าไอ้ปุ่น....
ฉิบหาย ทำหน้านิ่งมองมือเป้ที่คล้องแขนกูอีก
"ไม่ชอบให้ใครโทรตื้อ"ว่าแล้วพยายามบิดมือออกจากการเกาะกุมแต่คุณเธอไม่ยอมปล่อยง่ายๆแถมยังมาคล้องแขนเกี่ยวแน่นกว่าเดิมอีก ให้มันได้งี้ดิวะ! นมมึงแทงแขนกูโว้ยยย! ไอ้น่ารักทำท่าจะเดินหนีกูเลยรีบคว้าแขนมันไว้ ถ้าคนอื่นมาเห็นภาพนี้คงจะงง ไอ้สามคนนี้มันทำอะไรกันวะ
"ปุ่น อย่าเพิ่งไป"กูพยายามทำสายตาอ้อนวอนที่สุด รอฟังกูอธิบายนะ
"ใครอ่ะพี่ผิง" โว้ยยยอินี่ก็เกาะกูจัง แมร่งไม่ได้เจอกันจะสามเดือนอยู่ละทำไมต้องมาแจ๊กพอตะวันนี้ด้วยวะ เคยมีอะไรกันแค่ครั้งเดียวเอง ยอมรับว่าตัวเองลีลาเด็ดแต่อะไรจะติดใจปานนั้น ถุย มันใช่เวลามาเล่นไหม จบแล้วก็เลิกลากันไปดิวะ หันไปมองหน้าเป้ก่อนจะกลับมามองหน้าไอ้ปุ่นอีกครั้ง มึงอย่าทำหน้านิ่งดิวะ กูใจไม่ดี ไม่รู้มันคิดอะไรอยู่
"มันอยากไปพี่ผิงก็ปล่อยไปดิ มาเดินกับเป้ดีกว่า" กูไม่สนเสียงนกเสียงกายังคงพยายามบิดแขนตัวเองออกที่จริงอยากหันไปผลักมันออกมากกว่าแต่ไม่อยากรุนแรงยังไงอีกฝ่ายก็ผู้หญิง
"พี่ผิง..."
"โว้ย!"หันไปตวาดคนที่คล้องแขนตัวเองอยู่ พูดไรเยอะแยะน่ารำคาญ กูจะคุยกับแฟนอ่ะเห็นไหม คงต้องสลัดเป้ให้หลุดก่อนไม่งั้นคุยกับไอ้ปุ่นไม่รู้เรื่องแน่
"พี่ผิงตวาดเป้! ทีคืนนั้นยังบอกว่ารักเป้อยู่เลย!" กูอยากจะเอามือตบหน้าผากตัวเองแรงๆ1ทีแต่ติดอยู่ว่ามือทั้งสองข้างดันไม่ว่าง นั่นมันผ่านมากี่เดือนละครับแม่คุณ กูยังจำไมได้แต่ถ้ากูผิดจริงตอนนั้นก็แค่หวังฟันมึงโว้ยยย!
กูไม่รู้จะจัดการทางไหนก่อนดี คนหนึ่งบิดมือจะหนีส่วนอีกคนก็เกาะหนึบอย่างกับปลิง
"คืนนั้นละมันคืนไหน ขนาดชื่อมึงถ้าไม่บอกกูยังจำไม่ได้เลย" ขอจัดการทางนี้ก่อนละกันส่วนมืออีกข้างก็บีบมือไอ้น่ารักแน่น กลัวมันหลุด คนมองก็มีบ้างนิดหน่อยโชคดีที่ตรงนี้มันเป็นโซนลึกไม่ค่อยมีคนเดินเข้ามา ร้านค้าก็ไม่ค่อยมี
"พี่ผิง!"
"อะไร!? มึงน่าจะเข้าใจความสัมพันธ์อย่างนั้น จะเอาไรอีก!? เงินกูก็ไม่มี!" เป้มันทำสีหน้าเคืองๆกูที่เหมือนไปหักหน้ามันก่อนจะสะบัดแขนออกแล้วฟาดฝ่ามือมาตรงหน้ากูดัง เพี้ยะ!
อิเป้ป้ป้ป้ป้ป้!! หน้าซีกขวากูชาวูบก่อนจะหันมาถลึงตาใส่
"ไอ้ฟันแล้วทิ้ง!" ว่าเสร็จแม่นางก็สะบัดตูดเดินหนีไปเลย เหี้ยมึงดิ มาให้กูเอาเองนี่หว่าสาดดดด เรื่องผ่านมาเป็นเดือนๆเพิ่งมาทวงอะไรกูตอนนี้วะ อยู่ดีดีก็มาตบกูแถมต่อหน้าคนอื่นอีก เป็นรอยฝ่ามือไหมเนี่ย
"ปล่อย" ไอ้ปุ่นยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะบิดแขนออกจากมือกู
"จ เจ็บ....เจ็บ!!!" ไม่รู้เป็นเพราะกูกลัวมันเจ็บจริงรึเพราะมันเสียงดังจนคนหันมามองทำให้เผลอคลายมือออก เสร็จไอ้น่ารักดิครับงานนี้ กูเนี่ยต้องวิ่งตามกว่าจะทัน
"เลิกยุ่งกันนานละเหอะ" มาถึงก็ใส่ก่อนเลย เดี๋ยวมันไม่ฟังกู
"ใครถาม"
"ไม่มี แต่รู้ว่ามีคนโกรธ" ไอ้น่ารักมันไม่พูดอะไรแต่เดินหนีแทน อ่าว งี้เค้าเรียกว่าไร หึงอย่างที่ไอ้แสนเคยบอกป่ะวะ
"เป็นไรบอกมาดิ"
"........" สัดเดินหนีนะมึง ตัดขาทิ้งดีไหม กูเอื้อมมือไปจับแขนมันแล้วกระชากมาตรงข้างๆทางที่ไม่มีร้านค้าตั้ง
"ทำตัวงี้อยากให้มีคนมองมากกว่าเดิมรึไง" แค่นี้ทุกคนที่มาเดินก้มองกูกับมันเป็นตาเดียวอยู่ละ
"ถ้าไม่อยากให้คนมองก็ไปดิ ใครห้าม"
"หน้าด้านซะอย่าง จูบโชว์ตรงนี้ยังได้"ว่าแล้วกยื้นหน้าไปใกล้ๆหน้ามันก่อนที่จะถูกมือขาวๆนั่นดันออก ไม่กล้านี่หว่า
"ตั้งแต่จีบมึงมากูมีเวลาไปยุ่งกับใครซะที่ไหน"
"...."
"อันนั้นก็เลิกยุ่งกันนานละเหอะ ไม่รู้วันนี้เป็นเชี่ยไรมาเกาะกู"
"..."
"มึงไม่พูดอะไรงี้แล้วกูจะรู้ไหม" ไอ้ปุ่นมันเบื้อนหน้าหนีแล้วทำท่าสนใจอย่างอื่นมากกว่าสิ่งที่กูพูด ไอ้เด็กกวนตีน
"ฟังกูดิ พูดกับกู มึงจะมองทำเหี้ยไรไอ้รถเข็นขายไอติม"กระชากแขนแรงๆจนมันหันมามองตาขวาง กูทำแรงไปหรอ ก็ไม่นะ
"จะให้พูดใช่ไหม"
"เอ่อ เป็นไรก็พูดดิ"
"ถามจริง มึงมีเมียมาแล้วกี่คน?"
ห้ะ!? ถามเหี้ยไรวะเนี่ย!
ว่าเสร็จไอ้ปุ่นมันคงเห็นกูเงียบไม่ก็ทำหน้าหมางงมั้งมันเลยเดินหนีออกมา นี่มึงจะพารตะอินเดียอีกรอบรึไง เดินหนีกูอยู่นั่นแหละ ไม่ตามก็ไม่ได้นะคนเนี้ย แล้วอีกอย่างใครจะไปจำได้วะ พูดอย่างกะกูมีเป็นโหลสาดด
"ห่า นั่นมันอดีตมึงจะเอามาปนกับตอนนี้ทำไมวะ" กูเดินตามไปอธิบาย ที่บอกกันว่าคบเด็กมันปวดหัวก็น่าจะจริงไม่รู้แม่งคิดไร
"ตอนนี้มีมึงคนเดียว" จะให้กูบอกว่าไง บอกว่ากูโคตรหลงมึงเลยไหม หัวจะติดดินอยู่แล้วเนี่ย
"แค่ถาม ไม่ได้ว่าอะไรหนิ" เอากับมันสิครับ กูหละเดาอารมณ์ไม่ถูก เดินตามมันไปด้อยๆไม่อยากตอบคำถามว่ากูเคยมีเมียมาแล้วกี่คน เอาจริงๆคือจำไม่ได้ ไม่แน่ใจ ไม่อยากพูดถึง อดีตไม่เกี่ยวเว้ย อย่าเอามาปนกับปัจจุบันดิวะ ตลอดทางมันไม่หยุดดูร้านไหนเลยจนเดินมาหยุดอยู่ที่มันจะเป็นคล้ายๆลานกิจกรรม เสียงเพลงดังกระหึ่ม มีคนมุงดูอะไรซักอย่าง ด้วยความอยากรู้ไอ้ปุ่นเลยบุ่นเข้าไปดูบ้าง เชี่ย ไม่ปรึกษากูเลยสักคำ ก็ต้องตามไปหละวะ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือผู้ชายสี่คนกำลังเต้นอะไรซักอย่างอยู่ บีบอยมั้งกูไม่รู้จัก แต่แมร่งโคตรเท่ หันไปมองหน้าไอ้ปุ่น ตาวาวเลยนะมึง เริ่มรู้สึกไม่ชอบใจ กูก็เต้นเป็นสาด เต้นงานรำวงอะนะ ในนั้นเห็นหน้าตาดีอยู่คน ไอ้เสื้อกล้ามดำ แถมมันยังใส่หมวกถักไหมพรมอีก ไม่เห็นจะคู่ ไอ้ปุ่นก็มองคนนี้จังอาจเป็นเพราะมันเต้นเก่งสุด แต่กูนี้แทบอยากจะลากคนข้างๆกลับบ้าน ไม่ชอบวุ้ย
"อื้ออ ดูอยู่!"มันบิดแขนที่ถูกดึงออก อ่าวก็กูจะลากมันออกไปอ่ะ คนเยอะกูร้อนน
"ไม่เห็นจะสนุก กูเห็นตรงนู้นมีดนตรีมาเล่น ไปดูป่ะ"
"จะไปก็ไปคนเดียวดิ!"มันว่าแล้วหันไปดูไอ้พวกที่เต้นตรงหน้าต่อ พูดงี้แมร่งเสียใจ กูไม่ทิ้งมึงอยู่คนเดียวหรอก ยืนดูจนพวกนั้นมันเต้นเสร็จ เสียงปรบมือดังไปทั่วสารทิศ หนึ่งในนั้นก็มีไอ้ปุ่นด้วยนั่นแหละรู้สึกจะออกนอกหน้านอกตา
"ปะกลับ"ดึงมือมันแล้วหันหลังกลับแต่ก็ต้องชะงักเพราะไอ้ปุ่นแมร่งสะบัดมือออก กูหันกลับไปมองเห็นไอ้ตัวดีเดินดุ่มๆเจ้าไปหาไอ้เสื้อกล้ามดำนั่น
ไอ้ปุ่น!!
คนอื่นเค้าเดินออกไปกันมึงจะเดินเข้าไปหาทำไมวะ กูขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะเดินตามมันเข้าไป ไอ้เสื้อกล้ามดำเหมือนจะรู้ว่ามีคนเดินเข้าไปหาแมร่งเก๊กหน้าหล่อเลยนะมึง ไอ้เหี้ย หล่อก็ไม่เท่่ากู หมั่นไส้วุ้ย!
"ปุ่น! กูกลับแล้วนะเว้ย!" ใช้ไม้นี้แมร่ง ดูดิ้จะสนใจกูป่ะรึสนไอ้หมวกไหมพรมนั่นมากกว่า กูหันหลังกลับเดินออกมาแต่เดินได้สองสามก้าวอดใจไม่หันกลับไปมองไม่ได้ว่าไอ้ปุ่นจะเดินตามรึเปล่า
เชี่ย!
กูไม่น่าหันมาเลย!
แฟนใครว้ะแมร่งเดินลิ่วไปนู้น!
ความรู้สึกเหมือนถูกหักหน้านี้มันคืออะไร? แต่ไอ้ความรู้สึกที่เจ็บแปล๊บตรงใจนี้รุนแรงกว่า รู้สึกว่าตัวเองกำมือแน่นมาก อาจจะรู้สึกว่าเรื่องแค่นี้เอง เครียดไรว้า แต่เมื่อกี้ เมื่อกี้ตอนที่มันเดินหนีกูกูก็แมร่งเดินตามง้อ แต่นี่พอกูเดินหนีบ้างมันไม่เห็นหัวเลย ไม่รู้สนใจประโยคที่กูพูดเมื่อกี้รึเปล่า ถ้าเล่าให้คนอื่นฟังคงจะได้รับคำตอบมาว่า
'เอาน่า มันยังเด็ก'
โอเค กูคิดไว้ละถ้ากูโกรธหรืองี่เง่าใส่มันตอนนี้คงไม่ได้อะไรแน่ ดีไม่ดีมันอาจไม่ง้อกูอีก ตัดสินใจว่าจะยืนมองตรงนี้แหละจะรอดูว่าถ้าไม่ไปตามแมร่งจะยืนคุยกันตรงนั้นจนเช้าไหม ไอ้ปุ่นต้องไปถามอะไรไอ้หมวกไหมพรมเชี่ยนั่นซักอย่างแน่เห็นเต้นให้ดูนิดหนึ่ง แฟนกูแมร่งงงง มองมันด้วยสายตาชื่นชม เอ้ออออนี่อยากเต้นเป็นหรืออยากได้มันกันแน่ว้ะ โว้ยย! เอ่อ! กูพาล! สาดด ขอโทษที่ว่ากูว่ามันอย่างนั้น
ยืนมือเท้าเอวพยายามส่งสายตาไซโคที่รักกูอยู่ห่างๆ หันมาดิว้าา หันมาา ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยย กูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมข้อความส่งหามันก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปที่รถ กูกลัวว่าถ้าเข้าไปขัดขวางจะโดนโกรธเอา โว้ยยยทำไมต้องแคร์คนที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกกูขนาดนี้ด้วยว้ะ คิดไปก็แอบน้อยใจ เคยรู้บ้างไหมว่ากูโคตรแคร์ โคตรรักขนาดนี้
นั่งรอบนเบาะมอไซค์จนเพื่อนวิทยาลัยเดียวกันทักจะครบโหลอยู่ละไอ้ปุ่นก็ยังไม่มา เห็นข้อความกูไหม อย่าบอกนะว่าคุยกับมันจนไม่ได้ยิน
ก้มมองนาฬิกาเป็นรอบที่ร้อยเมื่อเห็นไอ้ปุ่นเดินหน้าซื่อมาแต่ไกลแต่เมื่อเห็นสีหน้ากูมันก็หน้าเจื่อนลงไปนิดหนึ่ง
เยี่ยม! นั่งรอแฟนคุยกับชายอื่นกว่าครึ่งชั่วโมง ความอดทนเป็นเลิศ ช่างน่ายกย่อง กูไม่รับประกันว่าถ้านานวันเข้าความอดทนกูจะยังคงเดิมอย่างนี้อยู่ไหม แต่ตอนนี้เอารางวัลแฟนดีเด่นมาให้กูก่อนเหอะ
"ช้างี้ไม่กลับกับไอ้เชี่ยนั่นเลยหละ" อดกระแหนะมันไม่ได้
"ไม่บอกตั้งแต่แรก อุส่าปฏิเสธมา"มันว่าแล้วทำท่าจะหันหลังกลับไปทางเดิม เดี๋ยว เดี๋ยววว! กูรีบพุ่งไปจับแขนทันที ไอ้เหี้ยนั่นมันชวนมึงกลับบ้านด้วยจริงดิ อยากเอาตีนสะกิดหน้าแมร่ง กูลากไอ้ปุ่นให้เดินมาที่รถอย่างเดิม
"ทำไมมาช้า" โอเค เปลี่ยนเรื่อง เดี๋ยวไอ้ปุ่นเปลี่ยนใจไปกับไอ้นั่นแทนกูหละยุ่ง
"ก็เพิ่งเห็นข้อความ" นั่นไง กูว่าแล้ว สนใจกูมาก เห็นกูไม่อยู่แถวนั้นมึงไม่เอะใจเลยรึไง
"คุยไรกับมัน"
"อยากรู้ทำไมตอนคุยไม่มาอยู่ด้วยหละ"
"มึงคุยไรกับมัน"
"จิ๊!"
"ไอ่ปุ่น"
"เอ่อ! ก็คุยเรื่องเต้นนั่นแหละ มันเต้นเก่ง กูอยากเต้นเป็นบ้าง พอใจยัง!"
"มันขอเบอร์มึงรีเปล่า"
"โอ้ยยุ่งไรเนี่ยย"
"เอามือถือมา"
"ไม่!" อ่าววว มีพิรุธงี้ก็สวยดิ อยากจะตบหัวตัวเองที่น่าจะเข้าไปเอาตัวมันออกมาตั้งแต่แรก
"เอา โทร ศัพท์ มา "แบมือไปหน้าไอ้ปุ่นแล้วกระดิกนิ้วยิกๆ มันทำท่าทางฮึดฮัดแต่สุดท้ายก็ส่งให้ พูดง่ายงี้ตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง
กูเอามาไล่ๆดูในเบอร์โทรศัพท์ ถือว่าผ่านเพราะไม่มีเบอ์แปลกปลอม
"ดีมาก" ยื้นคืนเจ้าตัวมันไป วันนี้กูจะไม่เอาเรื่อง ถือว่าเจ๊ากันไปละกันเพราะต่างคนต่างทำอีกฝ่ายไม่พอใจเหมือนกัน ถึงกูจะขาดทุนเห็นๆก็เถอะ
ไปถนนคนเดินครั้งนี้เป็นอะไรที่เหี้ยที่สุดในรอบเดือนก็ว่าได้ ไม่ได้ของติดมือซักกะชิ้น ไม่สนุก แถมยังทำให้หัวเสียอีก ครั้งหน้าจะพามันไปไหนกูจะคิดก่อนละกัน ไปส่งมันถึงที่บ้านไม่เกินสามทุ่มซึ่งยังอยู่ในเวลาที่กำหนด แอบสงสัยว่ามาป้วนเปี้ยนหน้าบ้านเกือบทุกวันมันไม่มีใครเห็นบ้างรึไง คนในบ้านเงี้ยะ แม่บ้งแม่บ้านลุงยาม ไม่มีใครอยากถามบ้างหรอว่ากูเป็นใคร แต่ก็ดี รู้สึกไอ้ปุ่นจะยังไม่ค่อยพร้อมที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ กูไงก็ได้ รู้ก็ดีไม่รู้ก็ช่างแมร่ง
"ปุ่น มึงรู้นะว่าอะไรควรไม่ควร"
"บอกตัวเองและบรรดา'เมีย'ที่มาตามตอแยก่อนเหอะ" โอ้ะ นั่นปากหรอที่รัก พูดแต่ละทีเจ็บๆคันๆทั้งนั้น
"ไม่ยุ่งเป็นชาติละเหอะ รอว่าที่'เมีย'คนนี้คนเดียว" ว่าเสร็จก็จิ้มหน้าผากมันไปจึ๋งหนึ่งส่งผลให้เซไปข้างหลังเล็กน้อย
"มานี่มะ" กูมองมันยิ้มๆแล้วกวักมือเรียกให้เดินเข้ามาใกล้ๆ ครั้งนี้ว่าง่ายเว้ยเห้ย เสร็จกูดิ.จัดการรวบเอวแล้วดึงมาติดๆแมร่ง ทำหน้าซื่อๆมองกูอีกนะ เดี้ยะๆ ทำกูหมั่นเขี้ยว
"จูบหน่อยดิ"
"..."
"หือ..ได้ไหม" กูเริ่มหอมที่แก้มมันไปเบาๆแล้วกลับมามองที่หน้าอีกที มันยังคงนิ่ง สบตากับกูแล้วหันไปทางอื่นแล้วกลับมามองเหมือนเดิม ไม่ปฏิเสธและไม่ตอบรับอย่างนี้เค้าเรียกว่าสมยอม555
"..คนอื่นจะเห็น"
"ไม่เห็นหรอก ไม่มีใครเลยเนี่ย" วิชาหว่านล้อมขึ้นเทพ คือเราต้องใช้เสียงนุ่มๆทุ้มๆให้อีกฝ่ายคล้อยตามไง เห็นมันเงียบงี้กูไม่สนใจไรละ ไม่ยอมจริงนิสัยงี้ต้องโวยวาย แต่นี้คงอายไม่กล้าบอก ไม่เป็นไรพี่จัดให้ ก้มลงไปประกบปากกับคนตรงหน้าเบาๆก่อนที่ร่างบางจะยอมเผยปากออกให้ลิ้oกูสามารถเข้าไปได้ อึ้หือ ให้ได้งี้สิครับพี่น้อง อิโรติกเข้าสิงเลยกู เกี่ยวลิ้นในโพรงปากร้อนไปทั่ว ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงไหนเลยนอกจากมือ เอ่อมือนั่นแหละ! ที่มีตั้งเยอะแยะทำไมต้องมาวางตรงตักใกล้ๆเป้ากูด้วย!!? มันสยิวโว้ยยย! ไม่ได้การละ มาวางใกล้งี้มีหวังไม่จบแค่นี้แน่ จัดการรวบมือทั้งสองข้างมากอดคอกูไว้ มันทำตามอย่างว่าง่ายแถมปากยังจูบตอบกูอีก ปล่อยปากออกถึงกับหอบแฮ่ก
"รักมึงหวะ" พูดก่อนจะก้มไปจูบปากบางได้รูปนั่นอีกรอบ จากจูบเบาๆตอนนี้กลับกลายเป็นรุนแรงและเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆโดยมีกูเป็นผู้ดำเนินเกมในครั้งนี้
"อ อื้อ อืออ" อีกฝ่ายเบือนหน้าออกก่อนจะเช็ดน้ำลายที่มุมปากตัวเองแบบลวกๆแล้วมองหน้ากู
"พ พอแล้ว"
ไอ้ปุ่นรีบห้ามเมื่อเห็นกูจะก้มหน้าจะมาจูบต่อ
ฟอดด
หอมแก้มแทนก็ได้ว้ะ ชื่นจายย
"ถึงบ้านแล้วจะโทรหา"
"ไม่ต้อง" กูชักสีหน้าใส่มันทันทีแต่ประโยคถัดมาก็ทำให้หุบยิ้มลงไม่ได้
"พรุ่งนี้สอบ เอ้อละเหยมาทั้งวัน อย่าลืม" ที่รักกู จำวันสอบกูได้ด้วย มันน่าให้รางวัล คิดได้ดังนั้นก็จุ๊บปากมันเร็วๆหนึ่งที 555
"ฮึ่ย! บอกให้พอละไง!"มันเอามือขึ้นมาถูที่ปากตัวเองแล้วมองกูตาขวาง
"กลับบ้านไปอ่านหนังสือได้แล้ว" พยายามแกะแขนตรงเอวออกดิ้นไปมาในอ้อมแขนกู จะไม่ให้ยิ้มได้ไง เป็นห่วงหรอหืมมม สรุปคืนนั้นก็โทรหามันแต่ปลายสายไม่รับแถมยังส่งข้อความบังคับให้กูอ่านหนังสืออีก กูชอบวะ มันเป็นห่วงกู มันห่วงกูด้วย กูก็ห่วงมัน เขินหวะ
:hao3: :hao7:
-
แอบเขินตอนเค้าขอเป็นแฟนกัน คริคริ :-[
คือตอนนั้นหนูปุ่นน่ารักเหอะ
พอเป็นแฟนกันหนูปุ่นก็ยังง้องแง้งๆ เสมอต้นเสมอปลาย น่าจับฟัดจริงๆ
นี่ยังไม่เลิกหึงแสนอีกเหรอหนูปุ่น คึคึ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ผิงมันศรีทนได้ชัดๆ :laugh:
-
5555 อารมณ์แปรปรวนทั้งคู่อะ
-
คนที่อารมณ์แปรปรวนน่าจะเป็นผิงมากกว่านะ :laugh:
-
คนอ่านก็เขิน :o8:
-
เดี๋ยวนี้หวานกนบ่อย
-
:o8: ตอนขอเป็นแฟนนี่ฟินสุดๆ
-
ตอนที่13
"หยาอ่ะ?"
"โหยย ออกห้องสอบมาก็ถามหาเมียเลยนะ" เสียงไอ้ภีเห่าหอนมาก่อนเพื่อนไม่ได้ดูเวล่ำเวลา มึงดูหน้ากูนี่ ตลกไหมสาดด ถ้าเป็นไอ้ปุ่นยังว่าไป
"เอาดีดี" กูนั่งลงตรงม้าหินอ่อนที่พวกมันนั่งอยู่ก่อนแล้วทำหน้าเอือม สอบวันนี้ก็ดี ได้บ้างไม่ได้บ้าง เหลือพรุ่งนี้อีกวันเดียว
"กลับไปแล้ว"
"เชี่ย กูบอกให้รอๆกลับก่อนทำไมวะ" อุส่าห์นัดมันตั้งแต่เช้าว่าสอบเสร็จรอกูด้วย กะจะบอกเรื่องที่กูเป็นแฟนไอ้ปุ่นซักหน่อย เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นไรหนีกลับก่อนตลอด เอ่อๆ พรุ่งนี้ก็ได้วะ ไม่อยากบอกในโทรศัพท์ อยากให้มันแบบอึ้งกิมกี่ไรงี้55
"เดี๋ยวนี้ไอ้หยาแปลกๆพวกมึงสังเกตกันไหมวะ" กูเปิดประเด็นขึ้นมา หลังจากสังเกตอยู่ซักพัก มันเหมือนรีบไปไหนสักแห่ง
"ไม่หนิ เมื่อเช้ายังมานั่งคุยเชี่ยไรไร้สาระกับกูอยู่เลย" อันนี้ไอ้สน
"เอ่อ ก็ไม่เห็นมีไรแปลก" ไอ้ภีพูด
"แต่เดี๋ยวนี้มันเหมือนรีบอะไรซักอย่างอยู่นะเว้ย" กูยังไม่ลดละความพยายาม มันแปลกจริงนี่หว่า
"เอ้า มันรีบไปทำงานพิเศษ นู้นนั่นนี่" ทำงานพิเศษ? รึว่ามันทำที่อื่นที่กูไม่รู้เพิ่มวะ
"เครียดเหี้ยไร ห่วงมันเกิน"ไอ้สนมันผลักหัวกูแรงๆแบบหยอกๆไม่ให้คิดมาก อาจจะจริงที่กูห่วงมันเกิน ก็ดูแต่ละอย่าง ลักษณะนิสัยต่างๆ มีไรชอบเก็บไว้คนเดียว ปั้นหน้ายิ้มแย้มมีความสุขเฮฮาแต่ที่จริงในหัวมันอะโคตรเครียดอะไรงี้ เห้อ ไงมันก็บอกว่ามีไรจะบอกกูคนแรกอยู่ละ เชื่อใจมึงละกันไม่ก็เค้นเอาวันพรุ่งนี้ ที่จริงมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้
คืนนี้กูก็โทรหาที่รักอย่างเดิม น่าแปลกที่มันรับทั้งๆที่กูมีสอบพรุ่งนี้
(อ้วนแล้วนะ หืม กินเยอะะ) หึ อย่าบอกนะว่ามันจะวนกลับมาอีรอบเดิมอ่ะ
(สุกี้อ้วนน ไอ้หมาอ้วนน) นั่นไง! มัวแต่เล่นกับหมาไม่สนใจกูอีกละ! ให้มันได้งี้ดิสาดดด อุส่าห์โทรหา คิดถึงหวะไม่ได้เจอกัน เป็นไปได้กูอยากตัวติดกับมันตลอดเวลา ไม่มีเบื่ออ่ะคนนี้
"พรุ่งนี้ตอนเย็นว่างป่ะ"
(ว่างไหมห้ะ ไหนตอบดิ้ ) น่านนน เสือกจะให้หมามาตอบแทนอีก มันอยู่กับหมาจนสติไม่สมประกอบแล้วรึไง
"เอาดีดีดิ"
(งั้นไม่ว่าง) มีงั้นด้วยวุ้ย สรุปไม่ว่างจริงป่ะเนี่ย
"ทำไม"
(เล่นกับสุกกกกกกี้) เจริญ! กวนตีนกูจังงงง ตอบดีดีไม่เกินสองคำหรอกไอ้เนี่ยนอกนั้นก็แกว่งปากหาปาก ถุย! หาตีน!
"นี่คือหมาสำคัญมากกว่ากู?"
(อ่าว เคยสำคัญด้วยหรอ?) แรงไปนะสัดถึงน้ำเสียงมันจะกวนๆก็เถอะแต่กูว่ามันแรงไป พูดไรไม่คิดถึงความรู้สึกกู เงียบใส่แมร่ง มันก็หาสนใจไม่ ได้ยินเสียงเล่นกับหมางุ้งงิ้งๆ รู้ตัวป่ะเนี่ย ช่วยรู้ตัวหน่อยเห้ออ งอนเองง้อเองครบเซต จนเป็นโปรเฟชนอลด้านนี้ละเนี่ย ไม่เคยจะนึกถึงกัน
(โหล ไม่คุยจะว่างละนะ) น้ำเสียงระรื่นได้อีก
"อือ วางดิ" กูทำใจโกรธมันนานๆไม่ได้ซักที แค่มันคุยด้วยหน่อยความโกรธก็มะลายหายไปหมด ให้ตายสิ ไม่ต้องรอนานอีกฝ่ายก็กดตัดสายลงทันที กูได้แต่นอนจ้องโทราศัพท์อยู่งั้นแหละ ทำไงได้เป็นคนบอกให้วางเองนี่หว่า พูดเองแล้วมาเสียใจเองซะงั้น
ติ้ง
ญี่ปุ่น: พรุ่งนี้ตั้งใจสอบ มสคมคดห
กูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ ไอ้ประโนคแรกอะเข้าใจ ทำกูยิ้มและหายโกรธมันไปปลิดทิ้งเลยแหละ แต่ไอ้ประโยคหลังที่เป็นตัวย่อกูงง ต้องการจะสื่ออะไร กูแมร่งโคตรอยากรู้จนเก็บความรู้สึกนี้ไว้ไม่ไหวเลยโทรหาไอ้สน อย่างงว่าทำไมกูต้องโทรหามัน คือไอ้หยาแมร่งชอบเล่นอะไรแปลกๆ มีวันหนึ่งมันคิดเกมขึ้นมาเป็นเกมแนวนี้แหละให้ทายคำ คำมันจะเป็นอักษรย่อ ย่อแบบเหี้ยมาก อย่างคำว่าวิทยาลัยมันก็จะย่อว่า วทยล อะไรประมาณนี้ซึ่งบางคำเอาไปพิมในโทรศัพท์ก็จะมีคำเต็มให้แต่นี่มันไม่มีไง แล้วไอ้สนแมร่งอย่างเทพ ชอบทายถูก กูเลยโทรถาม มันงัวเงียรับสายแมร่งพูดไม่รู้เรื่อง
(มสคเหี้ยไรว้าาา กูจะนอนนน)
สาดดด แค่นี้ก็ช่วยกูไม่ได้ นอนไปเลยป่ะมึง เป็นอันว่าจบบทสนทนาแค่นั้น กูอับจนหนทางแล้วนะเนี่ย เข้าใจความรู้สึกแบบอยากรู้โคตรๆป่ะ ถ้าไปถามไอ้ปุ่นมันคงบอกหรอก
...มสคมคดห
...มาสาคามาคาดาหา
ถุย! ใครมันจะไปเดาถูกวะ!คำมีเป็นล้าน เกี่ยวกับอะไรกูยังไม่รู้เลย!
รึคำแรกจะเป็นแบบว่า ม้า ม้าสีครามม้าครามดุเหี้ย!
พ่อมึงสิ!
กูนอนมือก่ายหน้าผากคิดเป็นชั่วโมงก็คิดไม่ออกไอ้คำที่คิดออกก็ไม่เห็นจะเกี่ยวห่าไรเลย ช่างแมร่งงง กูไม่ค้งไม่คิดมันละสาด
.
.
.
.
.
อีกวันสอบเสร็จเหมือนเดิมคือ ออกมาไม่ทันไอ้หยา กูจะบ้าตายจะรีบไปไหนนักหนาวะโทรตามก็ไม่ติด
"กูแมร่งส่งข้อความให้รอๆ!"
"ใจเย็นไอ้ผิง มันคงรีบไปเก็บของมั้ง"ไอ้สนพูดแล้วตบไหล่กู ตอนนี้กำลังเดินออกจากวิทยาลัยโดยมีไอ้สนและไอ้ภีเดินขนาบข้าง
"เก็บของไร?"
"เอ่อกูลืมบอก มันฝากมาบอกว่าปิดเทอมจะไปบ้านญาติ"
"บ้านญาติเนี่ยนะ?"
"อือ มันบอกเงินดีกว่า"ไอ้ภีช่วยเสริม ทำไมกูต้องรู้คนสุดท้ายตลอดเลยวะ ไหนบอกว่ามีอะไรจะบอกกูก่อนคนแรก เชื่อได้ป่ะเนี่ย กูก็พยักหน้าอือๆออๆไปทั้งที่ในใจไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่ ไม่เคยรู้ว่ามีญาติกับเขาด้วยแล้วที่ฟังไอ้ภีพูดเหมือนจะอยู่ต่างจังหวัด เดี๋ยวกูค่อยโทรเค้นความจริงกับมันทีหลัง แต่ตอนนี้......
มันต้องฉลองเว้ยยย!!
ถึงจะแอบเสียตายที่อยู่กันไม่ครบแต่ไม่เป็นไร คนเรามีเหตุผลของตัวเอง กูเชื่อว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว
ฉลองๆๆๆ!!
"จัดที่ไหนดีวะ"
"ร้าน...ก็ได้ ชวนพวกปีสองไปด้วย" พวกปีสองที่ว่านี้คือพวกพี่รหัสกูนั่นแหละ ทั้งของไอ้ภีและไอ้สนด้วย คนเยอะๆดิถึงจะสนุก! ว่าแล้วก็แยกย้ายกันโทรตามคนรู้จักของตัวเองโดยที่กูไม่ลืมที่จะโทรหาไอ้ปุ่น อยากพามันมาด้วย อยากเปิดตัว ขอบอกก่อนว่าเปล่าเห่อ55
(แฮ่กๆๆๆ แผลบ แฮ่กๆๆๆ)
"ปุ่น?" เสียงเหี้ยไรวะ กูเอาหน้าจอมาดูว่าโทรถูกเบอร์ไหมก่อนจะแนบหูอีกครั้ง ก็ถูกนี่หว่า!
(แฮ่กๆๆ แครก แผลบ) เสียงปลายส่ายดังกอกแกกๆก่อนจะดังเป็นเสียงหอบหายใจอีกครั้ง ฟังไปฟังมาจนกูเริ่มรู้ละว่าใคร เสียงไอ่ปุ่นไม่ใช่งี้แน่ มันจะมาโชว์สยิวให้กูฟังรึไง
"เดี้ยะจะโดน กูรู้มึงเปิดสปิ้กเกอร์โฟนอยู่"
(แฮ่กๆๆ)
"ไอ้ปุ่น" พูดดีดีไม่ได้งั้นต้องทำเสียงแข็งใส่ ได้ผลเกือบทุกครั้ง
(โด่ สุกี้อยากคุยด้วย)
"กวนตีน เสียเวลาไหมนั่น"
(ไม่อ่ะ)
"ตอนนี้ว่างป่ะ"กูพูดเปลี่ยนเรื่องไม่งั้นยาวกว่าแน่ เถียงไม่ยอมใครนี้ที่หนึ่
(เล่นกับสุกี้อยู่)
"กูจะไปกินเหล้ากับเพื่อนเย็นนี้ไปป่าว"
(สุราเมรยะมะชะปะนา...)
"หยุดกวนตีนกูซักนาทีมึงจะตายไหม หือ จะไปไม่ไป ถ้าไปจะขอเฮียให้" คือตอนนี้ทำไรต้องผ่านเฮียตลอดแหละ พ่อแม่มันไม่อยู่บ้านไงเฮียหนึ่งเลยดูแลบางส่วนแทน แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่กูจะได้ไปฝากเนื้อฝากตัวเป็นเขยบ้านนี้ซักทีวะ นี่ก็พูดไปนั่น55
(ไม่รู้จักใคร)
"ก็กูไง ไปด้วยกันกับกู"
(อยากให้ไปมาก?)
"เอ่อดิ อยากเจอหน้า" นั่นก็ส่วนหนึ่งแต่ที่จริงอยากเอาไปอวดมากกว่า ให้อิจฉาไปเลย แฟนกูน่ารัก ฮิ้ววว
(แล้วทำไมต้องไป) เอ้า! กูจะทำไงกับมันดีวะเนี่ยอยากจะบ้าตาย
"มาดิ พี่มึงก็มา"
(พี่หนึ่งไปเที่ยวต่างจังหวัดกับพี่วี่) กรรม ไปไม่บอกกูซักคำ ทำไมมั่วไรไม่เคยจะถูก
"เห้ออ อยากอยู่กับมึงนี่หว่า" จะให้ทำไงได้หละ เวลาเจอกันก็ต้องนอกสถานที่อย่างเดียว บ้านมันก็ไม่ได้ บ้านกูก็ไม่ไป ไม่เจอกันข้างนอกแล้วจะไปเจอกันที่ไหน
(...........)
"งั้นก็ไม่เป็นไร คืนนี้ถ้าไม่เมาจะโทรหา.."
(10นาที ถ้าไม่ทันไม่ไป)
"ห้ะ?"
(เหลือ5นาที)
"ครับๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ รอหน้าบ้านนะ" กูพูดจบมันกดวางสายเลยแต่นั่นไม่ได้ทำให้แปลกใจเพราะมันทำเป็นเป็นประจำ แต่ที่แปลกใจคือ มันยอมไปกับกูด้วย! รีบซิ่งไปหาโดยที่บอกคนอื่นว่าจะตามไปทีหลัง พวกมันก็ไม่ได้ว่าไร รวมๆมีไปทั้งหมดประมาน10คน มีสายรหัสกู2 ไอ้สนกับภีคนละ1นอกนั้นก็เพื่อนบ้างเพื่อนของเพื่อนบ้างประปราย
.
.
.
.
.
"มาช้า" ขี่มาจอดปุ๊ปก็หน้าบึ้งใส่เลย สาดด เย็นขนาดนี้รถไม่ใช่น้อยๆแถมนักเรียนยังเดินกันให้ว่อนกูมาเร็วขนาดนี้ถือว่าดีแต่ไหนละ บิดจนสุดแขนเหอะ มองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้ปุ่นใส่เสื้อยืดธรรมดาสีดำลายเป็นภาษาญี่ปุ่นเชี่ยไรไม่รู้ กางเกงโคตรเดฟเห็นรูปร่างขาเล็กๆนั่นหมด รองเท้าผ้าใบเก่าๆซีดๆอีกคู่หนึ่ง
"แต่งตัวน่ารักหวะยุ่น" ที่จริงก็ธรรมดานั่นแหละแต่กูมองว่าน่ารักไง
"ไม่ได้ชื่อยุ่น"
"ก็จะเรียกยุ่น" กูว่าน่ารักดีแถมไม่มีใครเรียกเหมือนอีก
"ไอ้...."
"เร็วขึ้นรถ ไอ้พวกนั้นรอ"
"ไม่ไปแล้ว!"
"เห้ยได้ไง!ขึ้นรถเร็ว" ไอ้ปุ่นยืนกอดอกนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อน โอ้ยยยมาเอาแต่ใจอะไรตอนนี้วะกว่ากูจะหว่านล้อมยื้นข้อเสนอพิเศษตามใจมันสำเร็จก็ใช้เวลาไปมากโขอยู่ สรุปคือ1.ถ้ามันอยากกลับตอนไหนต้องกลับ โอเคครับ 2.มันต้องได้กินเหล้าด้วย กรรมละไง แต่มันก็ม.5ละคงไม่เป็นไร เอาแบบจางๆไปละกัน 3.ห้ามบงบอกถึงความสัมพันธ์ เชี่ยยยย แผนการเปิดตัวที่รักต้องเป็นอันยุติลงแต่ถ้าไอ้พวกนั้นมันรู้กันเองกูไม่ได้บอกงี้ไม่เกี่ยวเนอะ55
.
.
.
.
.
.
-
ปาดหรือเปล่าหว่า? ไม่เนอะ :z1:
จะพาน้องยุ่นไปเปิดตัว หวังว่าจะไม่ง้องแง้งกันนะ แต่มันจะผิดคอนเซ็ปต์คู่รักคู่กวน :m20:
หยาเป็นอะไรหว่า ดูหายไปนะ :hao4:
-
น้องยุ่น เอาใจยาก :hao6: :hao6: :hao6:
-
"มาช้าตลอดดด"
"ฮึ้วววววพาใครมาด้วยอ่ะ55"
"น้องปุ่นนี่หว่า ไอ้หนึ่งไม่มาด้วยหรอคร้าบบ"
"น่ารักจังคร้าบบน้องง" และเสียงเห่าหอนมากมายเมื่อกูมาถึง ส่วนมากจะเป็นแซวไอ้ปุ่นมากกว่เพราะมีทั้งคนที่มันรู้จักและไม่รู้จัก
"จะกลับบ้าน"
"เห้ยได้ไง" กูรีบลนลานถามมันออกไปเบาๆ อยู่ดีดีก็หยุดเดินแล้วหมุนตัวกลับเฉยเลย
"ตกลงกันว่าไง"มันทวงถามข้อตกลงที่เคยให้ไว้ตอนแรก โธ่ ยังไม่ได้ทำเชี่ยไรก็จะกลับละ ไม่ๆ กูไม่ยอมอ่ะงานนี้
"รีบกลับไปไหน ไอ้หมื่นกวักมือเรียกมึงยิกๆ" กูพูดถึงพี่รหัสตัวเองที่วันนี้แอบหนีเมียมาก๊กเหล้า พี่หินก็อยู่นั่งทำหน้ามึนๆ
"มีแต่คนเถื่อน" สัด รวมกูด้วยไหนเนี่ย
"ไอ้สนกับไอ้ภีมึงก็รู้จัก"ต้องรีบหว่านล้อม อยู่ดีดีมาเปลี่ยนใจงี้ได้ไงวะ
"ไม่ได้รู้จักแค่เคยเจอ" คนอื่นในวงเหล้าคงงงกันว่าพวกกูยื้อๆยักๆอะไรไม่ยอมเดินเข้ามาซักที ไอ้ปุ่นทำหน้าบึ้งก่อนจะยอมให้กูลากเข้าไปแต่โดยดี เอ้อ ให้มันได้งี้ดิ
"โว้ะกว่าจะเดินมานะมึง"รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นก่อนจะมองไอ้ปุ่นตาเยิ้มๆ เชี่ย
"นั่งๆ น้องปุ่นมานั้งข้างพี่หมื่นนี่มะ เสียดายไอ้แสนไม่มาด้วย55"
"ปุ่นมันนั่งข้างกูเว้ย" กูว่าแล้วดันมันเข้าไปนั่งข้างไอ้ภีแล้วตัวเองปิดท้ายอีกที ไม่อยากให้มันนั่งขอบ ไอ้เพื่อนเชี่ขทั้งสองแมร่งส่งสายตาล้อๆมา 555กูว่ามันสองคนคงดูออกว่ากูกับปุ่นเป็นไรกัน ยักคิ้วให้ซะเลย555 มีคำถามมากมายสารพัดว่าน้องนี่ใครวะ มากับกูได้ไงอย่างกะสอบประวัติส่วนตัวและคำถามสุดท้ายที่ถามว่ากูเป็นไรกับไอ้ปุ่นทำให้กูถึงกับหลุดยิ้ม
"พี่น้องไง"
"โห่หหหหหหหหห"
555ไม่รู้ที่ทั้งโต๊ะโห่เพราะไม่ชื่อหรือเพราะหน้าตาน้ำเสียงกูก็ไม่รู้ แต่ไอ้ปุ่นหยิกขาโคตรเจ็บ! กูไม่ได้ผิดข้อตกลงนะเว้ยไอ้พวกนั้นแมร่งรู้กันเอง
"งั้นกูก็อดอ่ะดิ"
"ตามนั้น"
"55555" แล้วก็สารพัดเรื่องที่เอามาคุยอย่างกะไม่ได้เจอหน้ากันมาสิบปี พวกมันพยายามเผากูให้ไอ้ปุ่นฟังแต่กูก็เปลี่ยนเรื่องได้ตลอด ไม่เอาไม่ดี อดีตกูอย่าพูดถึงเลย55
"กลับบ้านกี่โมง"กูก้มไปถามมันใกล้ๆ มือก็พาดพนักผิงไว้ คือตอนแรกเอากอดไหลไอ้น่ารักไงแต่โดนสะบัดออก
"ไม่รู้"มันตอบเสียงแบบไงอ่ะ มึนๆเฃี้ยะ
"กวนตีน เดี๋ยวไม่พากลับเลยหนิ"
"จริง กลับกี่โมงไม่รู้"
"อ่าว ที่บ้านมึงบอกให้กลับกี่โมง"
"ไม่มีใครบอก" กูว่ายิ่งคุยยิ่งไม่รู้เรื่องหวะ ไม่รู้ตั้งใจกวนตีนรึเปล่าช่วงนี้ชอบเป็นบ่อย
"แล้วมึงออกบ้านมาได้ไง"
"เดินออกมา"
"ไม่มีคนเห็น?"
"อือ" เอากับมันสิครับ ไม่ได้แอบหนีออกจากบ้านแต่แค่เดินออกมาเฉยๆโดยไม่มีคนเห็น เจริญ! จะว่าผิดดีไหนเนี่ย
"เห้ยๆ สองคนนั้นอ่ะทำไรเกรงใจบ้างพวกกูบ้าง มาชายล้วน555"
"ไม่ได้ทำไรกันซักหน่อย" เอาละไอ้ปุ่นเริ่มปากดีเหมือนทุกที ไอ้พวกนั้นก็ได้แต่หัวเราะเอิ้กอ้ากๆแบบไม่ถือสาเด็กมัน
"ปวดฉี่"
"ไปกับไอสนดิ สนพาปุ่นไปด้วย"พอดีตอนนั้นกูขี้เกียจลุกกำลังติดล่มก๊งเหล้าเลยฝากเพื่อนพาไปแทน อยู่ดีดีไอ่ภีแมร่งขยับมานั่งข้างกูแล้วกระซิบถาม
"เป็นแฟนกันแล้วหรอวะ" เอ้าไอ่นี่
"ดูไม่ออกรึไง"
"ออกแต่กูอยากแน่ใจ แมร่งแน่หว่ะเพื่อนกู เป็นไงแจ่มไหมคนนี้"
"แจ่มพ่อมึงดิ รักจริงไม่หวังฟันเว้ย" นี่ก็พูดดีป๊าย555
"หราา น้องมันไม่ให้มากกว่า" เชี่ยดันรู้ทัน รึจะพูดอีกอย่างคือพี่ชายมันไม่อนุมัติมากกว่า เสียเชิงชายหมด กูเลยไม่ตอบมันแต่กระดกเหล้าเข้าปากแทน ที่จริงอยากซดมากกว่านี้แต่ต้องขี่มอไซค์ไงแถมยังมีไอ้ปุ่นซ้อนอีก พาล้มหล่ะซวย ซักพักไอ้ปุ่นก็เดินมานั่งแหมะลงข้างๆ
"เข้าไปนั่งข้างใน"
"ตรงนี้แหละสบาย"ว่าแล้วทำท่าบิดขี้เกียจ คงจะจริงอย่างที่มันว่าเพราะข้างในมีทั้งกูทั้งไอ้ภีขนาบข้าง คงจะอึดอัดมิใช่น้อย
"ไอ้สนอ่ะ"
"แวะโต๊ะไหนไม่รู้ บอกให้เดินมาก่อน" อ่าว กูอุส่าห์ฝากแฟนไว้ นี่ให้มันเดินกลับมาคนเดียวรึไง ถ้ามันถูกฉุดกูหล่ะจะโทษมึง
"ฮื้ออ!" ไอ้ปุ่นปัดมือผมที่ลูบตันขามันอยู่ใต้โต๊ะออก ไร้ว้าลูบผ่านกางเกงก็ไม่ได้ ไม่ได้สอดเข้าไปสักหน่อย
"เอ้ มืออ่ะอยู่นิ่งๆ!"
"ก็ดื่มเยอะทำไมหละ"
"เยอะตรงไหน แต่ละแก้วจางยิ่งกว่าอะไร น้ำเปล่าเลยไหม" 5555กูเป็นคนชงให้มันเองแหละ ไม่ได้ๆ อายุยังไม่ถึงแดรกเหล้าไม่ดี ว่าคนอื่นกูแดรกตั้งแต่ม.ต้นละ55
"เห้ยยยไอ้ผิง ปิดเทอมนี้เที่ยวไหนว้ะ”
"ไม่รู้" ทุกปีก็ไม่ได้ไปไหน รึไปก็ไปไม่ไกลตามๆเพื่อนไปแค่นั้น ปีนี้...แมร่งไม่ได้คิดไรเลย มัวแต่คิดเรื่องไอ้คนข้างๆ
"ปุ่นอ่ะ ทุกทีไอ้หมื่นเล่าให้ฟังว่าไปเที่ยวต่างประเทศทุกปิดเทอม" กูเงียบแล้วหันไปมองหน้ามัน หืม คุณหนูฉิบไปเที่ยวต่างประเทศ
"ยังไม่รู้"
"โว้ะ ไอ้สองคนนี้ กูนี่จะไปบ้านมี่ที่... " มันพูดถึงบ้านแฟนมันซึ่งพี่มี่ไม่ใช่คนแถวนี้แต่มาเรียนที่นี่เฉยๆ
"อวดสาดดดด"
"มีบ้างไปฝากเนื้อฝากตัวกับพ่อตาแม่ยาย"ไอ้แสนพูดไปยิ้มไปโดยมีคนอื่นบนโต๊ะคอยแซวแต่มันไม่อายยิ่งอวดเข้าไปใหญ่ กูหันไปมองหน้าไอ้ปุ่นที่เอาแต่ก้มกดมือถือยิกๆ เห้ออ ถ้ากูรึมันเป็นผู้หญิงก็ดีดิ จะเข้าไปไหว้พ่อแม่มันตั้งแต่วันแรกเลย แต่ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้แล้วกูก็ไม่ทำไม ถ้ากูเป็นผู้หญิงกูอาจจะท้องไปตั้งนานแล้วก็ได้ใครจะรู้5555
"ยุ่นคุยกับใคร"
"เพื่อน" กูมองหน้าจอโทรศัพท์ไม่เห็นความผิดปกติไร คำพูดธรรมดาจึงหันไปกระซิบบอกไอ้ภีข้างๆแทน ตอนแรกมันก็ยิ้มแบบล้อๆแล้วทำท่าอิดออดขี้เกียจไปจนกูต้องตบหัวไปที่ถึงจะยอมไป
ไปไหนนะรึ
55555555
"มีคนแอบมาขอเพลงหลังไมค์ บอกว่ามีคนฝากมาขออีกที"
"5555" เสียงคนเมาโต๊ะรอบข้างหัวเราะนักร้องบนเวทีรวมทั้งไอ้ปุ่นที่หัวเราะหึหึแต่ยังไม่ยอมเหงยหน้าจากโทรศัพท์อยู่ดี ไอ้ภีเดินกลับมานั่งข้างๆกูแล้วยักคิ้วให้
"บอกว่ามอบให้น้องญี่ปุ่นจิบิ" จิบิพร่องงง กูหันขวับไปมองหน้าไอ้ภี มันหัวเราะ ไอ้สาดดแกล้งกู แต่พอกวาดสายตามองไปรอบๆโต๊ะก็พบว่า..........
ทุกสายตาแมร่งมองมาทางกูกับไอ้ปุ่นหมดวุ้ย!
"แหมะ!"
"555"
"เชิญรับฟังได้เลยครับ"แล้วเสียงปรบมือทุกสารทิศก็ดังขึ้นโดยเฉพาะโต๊ะกูที่ดังเป็นพิเศษ จะว่าเขินก็เขินนะ ไม่เคยทำงี้ให้ใครจะหันไปมองหน้าไอ้ปุ่นก้ไม่กล้า อายสราดดดดด ขอเองอายเองซะงั้นกู
‘อยู่คนเดียวมานานกับความเหงาใจ
วันเวลาผ่านไปก็นานแสนนาน
ก็ในหัวใจฉันเองก็ยังต้องการใครซักคน
ที่คอยดูแลและห่วงใย
จนวันนึงที่เธอได้ผ่านเข้ามา
ความอ่อนล้าที่มีก็จางหายไป
คงเป็นเธอที่ทำให้ฉันเป็นคนใหม่
เธอคือหัวใจของฉันตั้งแต่นี้
เธอคือคนที่ฉันตามหามาแสนนาน
และเป็นคนที่ฉันใฝ่ฝันในหัวใจ
แม้ชีวิตของฉันตอนนี้จะเป็นเช่นไร
แต่อยากให้รับรู้เอาไว้
อยากบอกว่ารัก รักเธอเหลือเกิน
แม้วันคืนล่วงเลยพ้นเป็นปี
แต่คืนนี้จะบอกเธอนะคนดี
อยากให้เธอเชื่อฉันคนนี้ ฉันรักเธอ
เธอคือคนที่ฉันตามหามาแสนนาน
และเป็นคนที่ฉันใฝ่ฝันในหัวใจ
แม้ชีวิตของฉันตอนนี้จะเป็นเช่นไร
แต่อยากให้รับรู้เอาไว้
อยากบอกว่ารัก รักเธอเหลือเกิน
แม้วันคืนล่วงเลยพ้นเป็นปี
แต่คืนนี้จะบอกเธอนะคนดี
อยากให้เธอเชื่อฉันคนนี้ ฉันรักเธอ
อยากบอกว่ารัก รักเธอเหลือเกิน
แม้วันคืนล่วงเลยพ้นเป็นปี
แต่คืนนี้จะบอกเธอนะคนดี
อยากให้เธอเชื่อฉันคนนี้ ฉันรักเธอ ’
กูรู้สึกว่าคนข้างๆเริ่มทำตัวยุกยิก หลังจากที่ตอนแรกนิ่งและเงียบมานาน เอาวะไม่หันไปมองเสียเชิงชายหมด คนอย่างกูมาเขินอะไรเทือกนี้เนี่ยนะ ไม่ๆ หันไปมองก็พบว่าอีกคนมองหน้าอยู่ก่อนแล้วก่อนจะหน้าแดงหันแล้วหนี มันจะได้ฟิวกว่านี้ถ้าคนในโต๊ะกูไม่ช่วยกันแหกปากร้องเพลง แต่โอเคถือว่าสนุกสนานกันไป กูเอื้อมมือใต้โต๊ะไปจับมือไอ้ปุ่นไว้ ครั้งนี้แปลกไม่ได้ชักออกอะไร แมร่งอยากจับฟัดดด ความเขินอายเมื่อกี้หายไปหมดเหลือแต่ความหื่น แล้วตอนท่อนฮุกนะไอ้ปุ่นแมร่งเขินหนักจะมุดโต๊ะหนีเพราะไอ้ห่าพวกนั้นรุมแซวกันกูเลยจับหัวมันซบไหล่กูแทน ไม่ดิ มันเอาหัวมุดไหล่กูมากกว่า จะฝังหน้าลงไปอยู่ละ555 ตอนเขินแมร่ง....น่ารักหวะ
"เอิ้ว หวานกันจริงง" เพลงจบแต่คนไม่จบ ยังไม่เลิกแซวกันอีก แฟนกูจะเอาหน้ามุดหลังกูอยู่ละ เข้าใจว่าหน้ามันคงแดงมากคงไม่อยากให้ไอ้พวกนี้เห็น แต่หารู้ไม่ ทำงี้พวกมันยิ่งแซวหนักเข้าไปใหญ่ กูปล่อยให้แซวตามใจจนพวกมันเลิกกันไปเองแล้วค่อยดึงตัวไอ้ปุ่นออก ที่จริงก็ชอบให้มันมาอิงอะไรแบบนี้นะแต่นี่กูเมื่อยละไง เลิกเขินได้ละม้างง โหหห หน้าแดงสาดด เอ่อมึงก้มงั้นแหละไม่ต้องเหงย กูไม่อยากให้ใครเห็นผิดรึไง กูก้มลงไปตามแล้วแอบหอมแก้มมันนิดหนึ่งแบบเร็วๆ ไม่มีใครเห็นหรอก55
"ชอบป่ะ"
"..เอาซะเกือบเกิดไม่ทัน" กูหลุดหัวเราะออกมานิดนึง เพลงมันเก่าไง กูชอบฟังเพลงเก่าๆมันให้อารมณ์สบายๆดี
"อยากบอกว่ารัก รักเธอเหลือเกินนน หึหึ" กูร้องทำนองเพลงเมื่อกี้ขึ้นมาเบาๆพอไห้ไอ้ปุ่นได้ยิน ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรชวนอ้วกได้ขนาดนี้ แต่พอคิดว่าถ้ามันหน้าแดงจนถึงหูคงน่ารักน่าดีก็ห้ามปากตัวเองไม่ได้ นี่กูชอบให้มันเขินหรอเนี่ย อาจเป็นเพราะกูคิดว่าถ้ามันเขินมันคงรู้สึกเหมือนกันละมั้ง
"พอแล้ว ฮึ่ย!" บีบมือกูแน่นเลยนะมึง เขินอ่ะดิ้ กูมองหน้ามันยิ้มๆ อยากให้มันเป็นงี้ตลอด ไม่กวนตีนไม่เถียงไม่นิ่งใส่
"จะกลับบ้านแล้ว"
"ไม่อยากอยู่กับกูนานๆหรอ"
"...ดึกแล้ว" กูมองนาฬิกาข้อมือก็เป็นอย่างที่มันว่า ปาไปสามทุ่มกว่า แล้วมันจะเข้าบ้านไงวะเนี่ย อย่างน้อยๆต้องผ่านยามหน้าประตูก่อนละ กูดึงมือฉุดไอ้ปุ่นลุกขึ้น
"พี่ ผมไปส่งไอ้ปุ่นก่อนนะ"
"ฮั่นแน่ ไปส่งจริงหรอว้า"
"เห้ยน้องมันกลับดึกไม่ได้"กูพูกกรัวหัวเราะ ไอ้พวกนี้แมร่งคิดเชี่ยไร ขนาดกูยังคิด ถ้าได้ก็ดีดิ55
"เอ่อๆ เดี๋ยวกลับมาอยู่อ่อ"
"กลับดิ"ยังแดรกไม่จุใจเลย ไอ้น่ารักอยู่ด้วยไงเลยกินไม่ค่อยเยอะ พอเอามันไปส่งแล้วกูกลับมาตอนนั้นแหละ ใครซักคนต้องหามกูกลับเท่านั้น กะจะเอาให้หายอยากกันไปเลย กูเดินมาขึ้นควบมอไซค์โดยมีไอ่ปุ่นขึ้นซ้อนตาม ลมพัดอากาศกำลังเย็นสบาย
"เข้าบ้านไงวะยุ่น" ถามขณะกำลังจะเลี้ยวรถเข้าซอยบ้านมัน
"ขี่ไปทางหลังบ้านอ่ะ" หลังบ้านมันกูก็ไม่เคยไปด้วยดิ รึว่ามีทางลับวะ ก็ขี่อ้อมไปหลังบ้านก่อนที่จะจอดรถลง หลังบ้านมันเป็นรั้วปูนเหมือนหน้าบ้านแต่ไม่มีประตู
"เข้าไงวะยุ่น"
"ปีนรั้ว"
"เห้ย"กูเดินตามลงไปจับแขนมันไว้ ตอนออกมานี้ออกประตูหน้าแต่ขากลับปีนรั้วเข้าเนี่ยนะ
"ตกลงมาทำไง" รั้วก็ไม่ได้ต่ำพอที่ไอ้ปุ่นจะปีนนะ ถ้าเป็นกูว่าไปอย่างแต่ต้องกระโดดจับขอบเอาเพราะสูงพอตัวอยู่
"ทุกทีก็ปีนไม่เห็นจะตก"
"แสดงว่าหนีเที่ยวบ่อย"กูดึงให้หันหน้าเข้าหากันแล้วเอามือล็อกเอวมันไว้ มันเงียบทำหน้าเบะปาก
"ตั้งแต่วันนี้ห้ามหนีเที่ยวแล้วเข้าใจป่ะ"
"จิ้ ยุ่งไร" อ่าวๆ เมื่อกี้ยังทำท่าทางน่ารักอยู่เลย ตอนนี้มันอะไรวะกลายมาเป็นไอ้ปุ่นคนเดิม
"อยากไปไหนก็บอก จะพาไปเองจะได้ไม่ต้องหนีเที่ยว" แหนะๆ เห็นนะว่าแอบกระตุกยิ้มแล้วรีบเปลี่ยนมาเป็นหน้าบึ้งกลบเกลื่อน ให้มันปากแข็งงี้ตลอดเถอะ แล้วหลังบ้านอ่ะโคตรเปลี่ยว ไม่อยากจะคิดภาพตอนมันต้องมาปีนกำแพงคนเดียวในบรรยากาศแบบนี้
"อยากให้คนแถวนี้บอกรักจังเลยน้าา"
"........"
"ไอ้เราก็พูดไปหลายรอบละแต่ไม่ยักจะเคยได้ยินบ้าง" หลังจากพูดจบกูมองหัวมันที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา อยากได้ยินนิดหนึ่งให้ชื่นใจก็ยังดี ไม่เห็นจะเคยพูด แฟนเก่ากูนะพูดกรอกหูทุกวะนจนเบื่อ แต่คนนี้ถ้าให้มาพูดทุกๆหนึ่งนาทีกูก็ไม่มีวันเบื่อ มันต่างกันตรงเนี้ย เวลาผ่านไปซักพักยังยืนกันอยู่อย่างงั้นโดยที่ต่างคนต่างเงียบ โอเค ไม่ถามก็ได้ว้ะ แอบน้อยใจแต่ช่างเหอะแค่มีมันทุกวันนี้ก็พอใจละ แต่ยังไม่ทันที่จะทำอะไรกูก็รู้สึกเย็นๆนุ่มๆที่มือด้านซ้าย มองตามไปแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา ไอ้ปุ่นแมร่งจับมือกูไว้หลวมๆแล้วบีบเบาๆทีหนึ่ง น่ารักไปละมึง! เดาว่าตอนนี้หน้ามันต้องแดงมากแน่ๆและก็ถูกอย่างที่คิด เหงยหน้าขึ้นมานี้อย่างกะลูกมะเขือ ขนาดมืดแล้วนะเนี่ย กูกดหัวมันซบอกแล้วหอมที่ผมเบาๆทีหนึ่ง ทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้วะ ไม่อยากปล่อยไปไหนเลย อยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลา มึงทำให้กูจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วไอ้ปุ่น! หลังจากนั้นกูก็ให้มันขี่คอปีนขึ้นกำแพง ถ้าใครมาเห็นคงคิดว่าเป็นโจร ไอ้ปุ่นตะโกนกลับมาเบาๆว่าถึงพื้นโดยสวัสดิภาพ มันบอกสบายมากแค่เนียนๆเข้าบ้านไม่มีใครเห็นหรอก หึ ทำบ่อยสิมึง กูก็ไม่ได้อะไรเรื่องนี้มากวัยรุ่นต้องมีกันบ้างแต่แค่ไม่อยากให้มันทำหลังจากนี้แล้วเฉยๆ ยืนรอจนมันส่งข้อความมาบอกว่าถึงห้องแล้วถึงจะขี่มอไซค์กลับไปกินเหล้าต่อ ครั้งนี้ไม่ต้องมาพะวงใคร
กูจำไม่ได้ว่ากินไปกี่ขวด คุยเรื่องอะไรบ้างคงมีเรื่องไอ้ปุ่นนิดหน่อย จำได้ว่ามีผู้หญิงมาขอเบอร์ กูก็บอกไป บอกเบอร์ไอ้แสนแมร่งเลย เป็นของสมนาคุณเล็กๆน้อยๆในเรื่องต่างๆ55 มีมองสาวบ้าง หน้าอกสะโพกงี้แต่ก็คิดถึงหน้าไอ้ปุ่นตลอดเวลาเช่นกัน อ่าวไม่ผิดเว้ย แค่มองเหอะแค่มอง ถ้าจะเอาจริงป่านนี้ไม่รอดซักราย หลังจากนั้นภาพกลายเป็นเบลอๆเอียงๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ใครซักคนเอามือตบแก้มกูเนี่ยแหละ ไม่ได้โต้ตอบไรเพราะไม่มีแรง อยู่ดีดีฉากก็วูบขึ้นมาที่หน้ารถกระบะก่อนจะวูบลงอีกที รู้สึกตัวก็ตอนที่ใครซักคนผลักกูลงเตียง หัวถึงหมอนกูไม่สนใจไรล้ะ ขอหลับก่อนเห้อ ลืมตาไม่ขึ้นอ่ะตอนนี้ หนักไปทั้งตัว จะอ้วกก็ไม่อ้วก ช่างแมร่งงง
"เมาอย่างหมาเลยหวะ" ไม่ได้เมาเว้ยยยย กูง่วง อย่ามาคุยงุ้งงิ้งๆใกล้หูดิวะ ตบมือลงเตียงด้วยแรงอันน้อยนิดเป็นเชิงบอกให้คนที่พูดเงียบเสียงลง
"เกือบโดนหญิงลากไปข่มขืนแล้วไหมหละ ดีนะพวกกูตามไปทัน" ข่มขืนเชี่ยไรรร คนอย่างกูเนี่ยนะ ไปข่มขืนเค้าหละไม่ว่าาา กร๊ากกกก
"เอ่อฝากไว้ห้องมึงก่อนละกัน กูกลับบ้านละ"
"อือ ภาระกูชัดๆ" กูพยายามจะลืมตาขึ้นมาดูว่าใครคุยกันไม่เลิกเดี๋ยวพ่อซัดเปรี้ยงเข้าให้
"นั่น นอนไปเลยมึงยังจะมีแรงลุกมาอีก" อ๋ออ ไอ้พี่หินนี่เอง มันผลักไหล่กูให้ล้มลงไปนอนอย่างเดิม เอ่อๆจะนอนละ หยุดพูดก็ละกัน สาดดด
.
.
.
.
.
สะดุ้งตื่นมาตอนประมานเกือบเที่ยงเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง ปวดหัวจี้ดดดดเลย ปวดตึบๆอย่างกะจะระเบิด ไอ้พี่หินเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นกูนั่งเอามือกุมขมับเลยเดินไปหยิบยากับน้ำมาให้
"แดรกละก็นอนไป กูออกไปหาเพื่อนก่อน ถ้าจะกลับล็อกห้องให้ด้วย" กูได้แต่หลับตาพะยักหน้าหงึกๆ พูดไรเข้าหูซ้ายทะลุหูหมาหมด ปวดหัวอยากนอนอย่างเดียวอ่ะตอนนี้ โทรส่งโทรศัพท์กูไม่สนใจกดปิดเครื่องแมร่งถ้ามึงไม่ดังจนดูสะดุ้งตื่นป่านนี้คงนอนสบายไปถึงเย็นแล้ว วันนี้กูขอขาดการติดต่อวันหนึ่ง เมื่อวานดื่มไปมากจริงๆ แดรกแบบควายอ่ะเป็นไงหละตอนนี้ หลับเป็นตายเลยกู
.
.
.
.
.
"ไอ่เชี่ย!!"
".....อืออ..." กูนอนกระสับกระส่ายไปมาเพราะสะดุ้งกับเสียงตะโกนเมื่อกี้ มึงดิเชี่ยย กูยังนอนไม่เต็มอื่มเลยสาดด
"กูออกไปข้างนอกกลับมาจะทุ่มหนึ่งอยู่ละมึงยังเสือกหลับอยู่อีก!" ได้ยินเสียงคนเดินวนไปวนมาก่อนจะมีเสียงเหมือนน้ำไหลแล้วกดชักโครกตามมา นี่มึงเข้าห้องน้ำไม่ปิดประตูหรอวะ
"ตื่นๆ ตื่นโว้ย ไอ้ผิง" รู้สึกมีมือมาตบแปะแถวๆหน้ากับลำตัวก่อนที่จะฟาดโบ้บมาที่หัว
"โอ้ย!" สะดุ้งเลยสิกู เจ็บสาดดด
"เรียกดีดีแมร่งไม่ตื่น"
"...กี่โมงแล้ววะ"
"ทุ่มกว่าแล้วเว้ย นอนไปได้ไง"
"...อือ ง่วงหวะ"กูสลึมสลือพูด รู้สึกมึนๆหัวไงไม่รู้
"เล่นนอนทั้งวัน"
"กี่โมงละวะ"
"ไอ้สัด กูบอกว่าทุ่มกว่าๆ"
"...อือ ง่วงหวะ"
"ไปเลย มึงลุกไปล้างหน้าล้างตาเลย อย่างกับคนโง่แมร่งถามซ้ำไปซ้ำมา" กูใช้เวลานั่งมึนอยู่ขอบเตียงซักพักก่อนที่จะโดนพี่หินที่กระโดดนอนแทนที่กูเมื่อกี้เอาเท้าสะกิดให้ลุก เมื่อน้ำเย็นๆโดนหน้าก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง มองสภาพตัวเองในกระจก
....ทุเรศฉิบหาย
"มอไซค์ผมอะพี่"
"อือ ใต้หอ กุญแจวางไว้บนโต๊ะ" พี่มันหลับตาพูดก่อนจะตะแคงข้างหนี ซกมกหวะไม่ได้อาบน้ำ พูดไม่ดูตัวเองเลย55
"งั้นผมไปล้ะ แต้งสะกิ้ว" เดินไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองที่อยู่ข้างๆหมอนมาแล้วเดินออกห้องไป อ่าวทำไมหน้าจอดับ แบตหมดหรอวะ ลองกดเปิดเคริ่องแมร่งเปิดออกนี่หว่่า
13.40น.
ญี่ปุ่น: นี่
:เห้ยๆๆ
กูอมยิ้มกับข้อความที่เห็นหน่อยๆ มันคงเห็นกูไม่ได้อ่านมั้งเลยทักมาแค่นี้
กลับถึงบ้านทำนู้นทำนี่จนสามทุ่มกูยังนอนไม่หลับ ตาค้างเนื่องจากตอนกลางวันหลับเยอะเกิน จะโทรไปหาไอ้ปุ่นก็กะไรอยู่เพราะเพิ่งวางหูไปชั่วโมงที่แล้ว ไอ้เพื่อนเวรทั้งหลายก็หายหัวไปหมด กูนอนพลิกตัวไปมาบนเตียง ไอ้สัดหลับไม่ลงวุ้ย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไล่ดูรายชื่อเผื่อมีคนที่เข้าตา ไอ้ปุ่นตัดออกคนแรก โทรไปเยอะๆเดี๋ยวแมร่งอารมณ์เสียใส่ บรรดากิ๊กกูก็ไล้ลบเบอร์ทิ้งหมด กูไล่จนมาสะดุดกับชื่อหนึ่ง
นี่ไง!
ไอ้เชี่ยนี่แหละที่กูจะโทรไปกวน กูนอนไม่หลับมึงก้อย่าหวังว่าจะได้หลับ ไอ้สมุนมือขวา555
---------------------------------------
สงกรานต์ไปเที่ยวไหนกันบ้างงงงงงงงงงงงงง :hao7:
มันเป็นอะไรที่แบบว่าหันไปทางไหนก็แต่แต่ผู้ชายยืนอยู่กับผู้ชาย :hao5:
55
-
ตอนปุ่นไม่รวน มันน่ารักจริงๆ :L1:
-
:hao3: รู้สึกเหมือนผิงมันเกรียนขึ้นๆ
-
มีแฟนแบบปุ่นปวดหัวพร้อมปวดใจตายวันละหลายรอบ
ว่าแต่เพื่อนหยามีปัญหาชีวิตอะไรหร่ือเปล่า พี่ผิงสนใจเพื่อนบ้างไรบ้าง
-
นึกกลัวว่าจะมีเรื่องให้ผิดใจกันอย่างไงไม่รู้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปุ่นเขินน่ารัก :o8:
ว่าแต่จะโทรไปหาแสน
ระวังปุ่นจะหึงเอาได้นะ
-
ชอบอ่ะเวลาน้องปุ่นเขินน่ารักมากกกก
คือเขินแทนเลย
เกือบโดนลากไปข่มขืนซะแล้ว ไอ้พี่ผิง เฮ้อออออ
-
:mew5: ปุ่นก้อซึนเกิ๊น ชักสงส่าีรผิงอ่ะ
-
ตอนที่14
:ญี่ปุ่น:
ปิดเทอมมาได้อาทิตย์กว่า โคตรน่าเบื่อ มันไม่มีอะไรทำ มีก็แต่ไอ้ผิงที่มากวนแง้วๆได้ทุกวัน ตอนนี้ก็เหมือนกัน โทรตามยิกๆให้มาที่อู่อยู่นั่นแหละ มันติดงานมาหาที่บ้านไม่ได้ อยากเจอหน้าผมมากกกก ไม่เจอแล้วไม่มีใจทำงาน อยากจะถามว่ามันเกี่ยวหรอ ไม่ได้เจอหน้ามันมา5วันแล้วยังไม่ทำไมเลย
อ่า....อาจจะอยากเจอนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้วุ่นวายขนาดมัน ตอนแรกไม่รู้จะมาไงเลยไม่ไปดีกว่าแต่สุดท้ายก็ต้องยอมลูกตื้อมัน แบบน่ารำคาญอ่ะเลยยอมมาโดยให้คนขับรถที่บ้านมาส่งหน้าอู่ เดินเข้ามาเห็นไอ้พี่ผิงยิ้มมาแต่ไกล ฮึ่ย แค่นี้เองยิ้มบ้าไร
"มาด้วย ดีใจว่ะ" เดินเข้ามาใกล้แล้วทำท่าจะเอามือจับแขนแต่ผมหลบทัน
"มือเปื้อน" คงจะเปื้อนมาจากคราบน้ำมันรถ
"พี่หนึ่งอยู่ไหน" ส่องเข้าไปก็ไม่เห็น รถที่จอดข้างอู่ประจำก็ไม่มี
"ไปข้างนอก ถ้าอยู่ด้วยไม่ชวนมาหรอก"
ผมมองหน้ามันนิ่งๆแล้วเดินนำเข้าไปข้างใน มีเด็กช่างที่ทำงานอยู่เหงยหน้ามาทักสองสามคน ยังไม่ทีใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับไอ้ผิง บางคนอาจจะอยากรู้แต่ไม่กล้าถาม ไอ้พี่ผิงมันวิ่งตามเข้ามาก่อนที่จะใช้จังหวะทีเผลอก้มลงมาหอมแก้มแล้ววิ่งนำเข้าไป ผมยืนค้างแล้วหันไปมองข้างหลังว่ามีใครเห็นไหม โชคดีที่แต่ละคนมัวแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน หนอยยไอ้ผิง! กล้ามาทำงี้ได้ไง ชักจะโมโหละนะ หน้าบึ้งเดินตามมันเข้าไปในครัวพอเห็นหลังกำลังก้มๆเงยๆกับตู้เย็นเลยพุ่งเข้าไปผลักเต็มแรง
"เห้ย?!" ไอ้พี่ผิงหันมามองหน้างง แล้วหยิบน้ำโค้กมากระดกดื่มจากตู้เย็น ตาก็มองผมไปด้วย
"หึ ทำหน้างี้ปากห้อยกว่าเดิมอีก"
อ อ ไอ้เชี่ย! มาว่าปากคนอื่นห้อย รีบเม้มปากตัวเองเข้ามาทันที ถึงจะเชื่อว่าไม่ใช่เรื่องจริงแต่ก็แอบเสียเซ้ล ไอ้ผิงแมร่งหัวเราะเลยครับ หนอยยย!! ไม่ชอบความรู้สึกเสียหน้างี้เลยเหอะ!
"55ไอ้อ่อนเอ้ย" มันเดินเข้ามาหาทำท่าจะเอามือมาขยี้หัว แต่ผมหลบได้ทัน มือมันเปื้อนอ่ะ!!
"เอ้ออ รังเกียจ"
"...." จะให้ตอบว่าไง ตอบว่าไม่รังเกียจเดี๋ยวก็ได้ใจแถมยังทำหน้าไม่ถูกอีก บางครั้งก็แอบรำความไอ้ความทิฐิของตัวเองเหมือนกัน มันคงเป็นเรื่องที่แก้ไม่หาย อยู่ดีดีไอ้พี่ผิงก็ถอนหายใจแล้วเดินถือโค้กออกไป
มันโกรธผม?
ดูจากสีหน้าก็ไม่น่าจะใช่จะมีแค่ตาที่ดูหม่นๆลงเท่านั้น แล้วจะรู้ไหมหละว่าเป็นอะไร?.ผมเดินไปเปิดตู้เย็นหาอะไรกินบ้างก่อนจะไปนั่งกินนั่งเล่นที่โต๊ะอาหาร จะไปไหนก็ไป ไม่ง้อหรอก เป็นอะไรยังไม่รู้เลย รู้งี้เล่นกับสุกี้อยู่บ้านดีกว่า! คิดไปคิดมาก็ยิ้มกับตัวเอง เชื่อดิเดี๋ยวมันก็มาคุยกับผมก่อน
:ผิง
ที่เดินออกมานี้ไม่ได้โกรธหรือโมโหอะไรหรอก แค่อยากรู้ว่าถ้าทำอย่างนี้มันจะตามมาไหม แลัก็เป็นอย่างที่คิดคือไม่เห็นแม้แต่เงา ในใจลึกๆกูก็อยากให้มันตามมาหละนะเว้ย ตอนนี้เลยได้แต่นั่งทำงานหน้าอู่งกๆกับเด็กช่างอีก2คน อยากอยู่กับมันเหมือนกันแต่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จก่อน เหลือบมองนาฬิกา โอเค เหลืออีกประมาณ3ชั่วโมงกูจะเลิกงาน เอาวะรีบทำจะได้รีบเสร็จ
.
.
.
.
.
.
"พี่ ผมกลับละ"
"เอ่อ พรุ่งนี้มาเช้าๆหน่อย"กูตะโกนบอกเด็กคนสุดท้ายที่เดินออกอู่ๆไป คนอื่นมันกลับไปตั้งนานละ นี่กูทำงานเกินเวลานะเนี่ย ปาไปหกโมงเฮียก็ยังไม่กลับ ไปทำธุระที่ไหนวะ แต่ก็ดีกูจะได้อยู่กับไอ้ปุ่นโดยที่ไม่ต้องมีคนมาขัด จะว่าไปกูมองเข้าไปข้างในกี่ทีก็เห็นไอ้น่ารักกดแต่โทรศัพท์ยิกๆ คุยกับใครนักหนา จับได้ว่าเล่นชู้ฆ่าตายทั้งสองแมร่ง กูเดินไปปิดหน้าอู่ล้างมือถูสบู่ตรงก๊อกแล้วตรงไปหามัน แหนะมีการเหลือบตามองแล้วกดโทรศัพท์ต่อด้วย เดี้ยะๆมาทำเป็นไม่สนใจ เดี้ยะมึงจะโดน
"คุยกับใคร" แทนที่นานๆได้เจอแฟนทีน่าจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม่ใช่เอาแต่อยู่ในโลกส่วนตัวอย่างนี้ ไอ้ปุ่นเงียบแถมยังไม่เหงยหน้ามองกูอีก
"ถามอ่ะได้ยินป่ะ" จับบ้องหูแมร่ง ล้อเล่น ไม่ทำหรอกเดี๋ยวมันโกรธ
"....." กูเริ่มจะหมดความอดทนกับมัน ต้องทำไงไอ้นิสัยแบบนี้ถึงจะหายไปหรือไม่ก็ลดลงก็ได้ กูยอมให้สุดๆละ
"ทำไมชอบเป็นงี้วะ" ถ้ากูเงียบใส่ตอนมึงถามอะไรมาบ้างหละ แมร่งเสียความรู้สึกแบบกูไม่สำคัญพอที่มึงจะคุยด้วยใช่ป่ะ ถ้าต้องเจอกันแล้วเป็นงี้นะ อารมณ์เสียเปล่าๆ
"แมร่ง" ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป วันอื่นกูอาจจะมีสปิริตในการง้างปากมันพูดแต่วันนี้บอกเลย ไม่มีอารมณ์!
"ไอ้เชี้ย!!"
ปึก!
เต็มๆ! สันหนังสือปลิวมาโดนหัวกูเต็มๆ
"ไอ้ปุ่น!" กูหันไปจ้องหน้ามันเขม็ง อย่างอื่นอาจจะยอมอ่อนข้อให้บ้างแต่มึงเล่นงี้เลย!? กูก้มลงหยิบหนังสือแล้วปากลับไปหามันแต่เลือกปาไปตรงตัวไม่ใช่ตรงหัว ยังไงก็แคร์มันอยู่หละว้า ไอ้น่ารักจ้องมาตาแทบถลน มันคงโคตรไม่พอใจที่กูปาหนังสือกลับไป มือนี้กำโทรศัพท์แน่น
"ไอ้คนโกหก!" คือมึงพูดมาทีละประโยคงี้ใครจะไปรู้เรื่องวะ กูยังปะติปะต่อไม่ได้เลยว่ามันเกี่ยวกับเรื่องอะไร
"อะไรมึง กูโกหกไร"
"รู้อยู่แก่ใจ!"
"สัด! ถ้ารู้แล้วกูจะถามไหมเล่า!?" งงไปหมดละ กูไปทำอะไรไว้ที่ไหนเมื่อไหร่อย่างไร!? ตอนนี้คืองงมาก มึงพูดถึงเรื่องอะไร!?
"ไปไหน!?"กูเดินไปคว้าแขนไอ้ปุ่นไว้ทันก่อนที่มันจะเดินไปหน้าอู่ คุยกันไม่เคยรู้เรื่องจะเดินหนีลูกเดียว
"ปล่อย"
"คุยกันก่อนดิ"
"ไม่!"
"ยุ่น"
"ไม่ๆๆๆๆ!!!"
"กูไปทำอะไรมา หึ้ บอกหน่อย?"
"ปล่อยยยยย!!!" ทั้งแหกปากทั้งดิ้น กูจับแทบไม่อยู่ แรงเยอะไปไหนวะ!
"ปล่อยกูไอ้เชี่ย! บอกให้ปล่อยไง! ฮึ่ย!! ปล่อยยย!!" คราวนี้ไอ้ปุ่นทั้งทั้งจิกทั้งทุบตามตัวกู แต่มีรึจะปล่อย ขนาดมือกูใหญ่กว่ามือมันยังหยุดการทุบนี้ไม่ได้เลยอาจเป็นเพราะข้างหนึ่งกูล็อกเอวบางไว้ไม่ให้หนีเลยเหลือมือไว้คอยบังมือที่รัวมานั้นข้างเดียว
"อยู่นิ่งๆดิวะ โอ้ย! ไอ้ปุ่น!!" เต็มๆ เล็บจิกเข้าเต็มๆตรงเนื้อใต้ตากู รู้สึกแสบๆนิดหน่อย
"ไม่คุยกันแล้วจะรู้เรื่องไหมห้ะ!?"ปากพูดแต่มือก็ยังคงทำหน้าที่ต่อเพราะไม่มีท่าทีว่าอีกฝ่ายจะลดแรงลงเลย
"ไม่คุย! ปล่อยย! โอ้ยยยปล่อยดิวะะ!!" กูก็อยากตะโกนใส่หน้ามึงเหมือนกันโว้ยยยยยยยยยยยยย แมร่งไม่ฟังคนอื่นเลย แหกปากกับดิ้นอย่างเดียว กูยังงงอยู่ว่าอยู่ดีดีมันเป็นเชี่ยอะไร มาโกรธกูงอนกูเนี่ย มีอะไรชอบไม่บอก เป็นเหี้ยไรอีกเนี่ย!
“ บอกมาดิเป็นอะไร กูทำอะไรให้ห้ะ? ”
“ ไอ้โกหก!! ปล่อยโว้ยยยยยยยยยย!!!! ”
"มึงสองคนทะเลาะอะไรกันวะเสียงดังไปถึงข้างนอก!!?"
เพล้ง!!
"เห้ยย!!?"
จังหวะที่กูหันไปมองผู้มาเยือนคนใหม่เลยเผลอไม่ทันระวังตัวโดนอะไรซักอย่างฝาดเข้าจังๆตรงหัว
วิ๊งเลยกู
หันไปมองหน้าไอ้ปุ่นที่มองกูตาค้างอ้าปากเหวอก่อนจะก้มลงดูเศษแจกันตรงพื้น
เศษแจกัน?
นี่อย่าบอกนะว่าเสียงเมื่อกี้กับไอ้ความรู้สึกเหมือนมีอะไรมากระทบศีรษะคือไอ้นี่?
ลองเอามือตัวเองขึ้นไปแตะตรงบริเวณที่รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ รู้สึกเหลวๆข้นๆ ไม่ต้องมองก็พอจะเดาออกว่าคืออะไร
"เชี่ย! เป็นไงบ้างวะไอ้ผิง!?" เฮียหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาดึงไอ้ปุ่นออกแล้วมองตรงแผลกู ทำท่าเหมือนจะเอามือมาจับแต่ก็แก้ๆกังๆ ถามว่าตอนนี้กูสนใจรึ ก็ไม่ เฮียหนึ่งที่อยู่ดีดีโผล่มากูก็ไม่สน แผลที่เลือดไหลซิปๆบนหัวกูก็ไม่สน สนแต่ไอ้คนที่ยืนหลังพี่ตัวเองโดยที่ทำหน้าอึ้งๆเหมือนคนไม่ได้สติ
"เห้ย พวกมึงนี่มัน..!" เฮียที่มองหน้ากูกับไอ้ปุ่นสลับไปมา ได้แต่ส่ายหน้าหน่ายแล้วจ้องหน้าไอ้ปุ่นก่อนจะมองที่แผลบนหัวกูอีกรอบ
"ทะเลาะเหี้ยไรถึงต้องรุนแรงกันขนาดนี้วะ!?" อย่า อย่ามองหน้ากูงั้น ถามน้องเฮียนู้นว่าเรื่องอะไร ขนาดกูยังไม่รู้เลย! ได้แต่ยืนหน้านิ่งความรู้สึกตีกันไปหมด ความรู้สึกเจ็บแผลเมื่อกี้หายไปหมดอาจเพราะความรู้สึกอย่างอื่นมันมีมากกว่า
"ทีงี้หละเงียบ! กูเดินเข้ามาเมื่อกี้นึกว่าก่อม็อบ! ถ้ากูมาไม่ทันมึงไม่ฆ่ากันตายหรอวะ!?" นี่ก็ว่าไป กูไม่กล้าทำไอ้ปุ่นหรอก ไม่รู้มันกล้าทำกูได้ไง
"ไปไอ้ผิง ไปโรงบาล มึงสองคนเจอกูยาวแน่! ปุ่นมึงจะไปด้วยป่ะ" กูไม่สนใจเฮียที่หันไปคุยประโยคหลังกับน้องมันแต่เดินไปถีบเก้าอี้แถวนั้นล้มดังโครมแล้วเดินออกมาด้านนอก กูไม่ไปโรงบาลมีปัญหาป่ะ ไม่มีอารมณ์ อยากจะรู้เป็นคนทำแล้วเสือกไม่พูดเหี้ยอะไรซักอย่าง ไม่คิดว่ามันจะกล้าเอาแจกับฟาดหัวกู โอเค อาจเป็นเพราะมือมันไปเองหรืออารมณ์พาไปแต่เมื่อคิดกลับกัน ถ้าเป็นกูอ่ะ จะเอาแจกันทุบหัวไอ้ปุ่นหรอวะ!? แล้วที่ทะเลาะกันเรื่องเหี้ยไรไม่รู้ เมื่อกี้กูทำร้ายร่างกายมันไหม? ก็ไม่! อยากจะรู้ว่าทำไมมันถึงทำกูได้ลงคอ
"เห้ย!! ไปไหนวะ!? ไอ้ผิง!" กูไม่ฟังเสียงเรียกใดใดทั้งสิ้นสตาร์ทรถได้ก็บิดออกไปทันที ไม่ๆ ถ้าให้กูอยู่ต่อเรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่ ถ้ารู้จักนิสัยตั้งแต่แรกกูไม่ใช่คนยอมคน ถึงจะเป็นแฟนเป็นเมียเป็นนู้นนั่นนี่กูก็ไม่เคยยอม แล้วนี่มันเป็นใครวะ ผู้มีอิทธิพลทางใจ? เหอะ! กูขี่รถมาเรื่อยๆไม่รู้จะไปไหน มันไม่อยากไปไหนซักอย่าง หัวตื้อไปหมด อาจเพราะอารมณ์ตอนนี้กูยังไม่สงบ มันรู้สึกกรุ่นอยู่ในอกเหมือนจะระเบิดออกมารู้เลยว่าตัวเองหายใจแรงมาก ใจเย็นเว้ยใจเย็น โว้ยยยย ไอ้แผลนี่โดนลมก็แสบจิ้ดๆ ที่เมื่อกี้ยังไม่รู้สึกอะไรซักอย่าง! โทรศัพท์ในกางเกงนี่ก็สั่นจริง! กูไม่รับหรอกเว้ย! ขี่รถโต้รุ่งแมร่ง! เผื่ออะไรๆมันจะดีกว่านี้รวมถึงอารมณ์กูด้วย!
---------------------------------
คุณ B52 ทำไมแม่นจังงงงงงงง
ตอนนี้ไง น่ารักมุ้งมิ้ง :katai2-1:
-
มุ้งมิ้งมาก มาต่อเดี๋ยวนี้!! :ling1:
ยุ่นเอ้ย ใจเย็นๆก็ได้ลูก ทำกันขนาดนี้เลย :เฮ้อ:
-
ปุ่น ต้องลองกลับไปถามตัวเองดีก่อนมั้ยว่า รัก ผิง มั้งหรือเปล่า ทำนิสัยแบบนี้ไม่น่ารักเลย เอาตัวเองไปศูนย์กลางมากเกินไป ไม่คิดปรับตัวเข้าหากันบ้าง
ผิง ทิ้งๆ ไปเหอะ
-
แงงงงง พี่ผิงต้องดัดนิสัยปุ่นบ้างนะ
เอาให้เข็ดเลย
มาต่อเร็วๆน้าาา :mew2:
-
มันยังไงกันละนี่ปุ่นไปเจอะเจออะไรทางโทรศัพท์กันถึงอารมณ์ขึ้นขนาดนี้ แต่ถึงยังไงก็น่าจะใช้อารมณ์ขนาดนี้น่ะ ถ้าเราเป็นผิงคงจะน้อยใจน่าดูเรื่องอะไรยังรู้เลยต้องมาเลือดตกยางออกอีกแถมมาจากฝีมือคนที่รักอีก โอ้ย!!!สุดๆจองความปวดใจ
-
o22 ทำกันขนาดนี้เลยรึ
-
เจ็บ
มีอะไร เป็นอะไร แม่งไม่เคยบอกอ่ะ
เอะอะๆหนี ใส่อารมณ์ จนถึงทำร้ายร่างกาย
สั่งสอนหน่อยมั้ย???
<ขึ้นแทนผิง คึคึ >
-
ปุ่นทำผิงหัวแตก รักกันรุนแรง :katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นอะไรไปอ่ะ ญี่ปุ่นงี่เง่าไปนะบางที เป็นเราเลิกไปแล้ว :angry2:
มีเรื่องอะไรก็ไม่พูด แถมทำร้ายกันอีก ผิงทิ้งไปเหอะ :m16:
ง้อมากๆก็ได้ใจงี่เง่าไม่เข้าเรื่อง :เฮ้อ:
-
:mew5: เป็นเราโดนขนาดนี้...บอกเลย เลิกว่ะ
เหมือนผิงแคร์อยู่คนเดียว ทำไมเหรอชอบเขาเลยต้องยอมงั้นสิ ปุ่นทำ้เกินไปนะคราวนี้ ถามจริงพ่อแม่กับเฮียหนึ่งเลี้ยงลูกสอนน้องกันยังไงถึงกด้ทิฐิแบบผิดๆ พูดเรื่องที่ตัวเองเข้าใจอยู่คนเดียว โลกไม่ได้หมุนรอบตัวนะ นิสัยอย่างนี้จะไปใช้ชีวิตอยู่ในสังคมร่วมกับคนอื่นได้ยังไง คงไม่มีใครยอมให้เหมือนผิงทุกคนหรอกนะ ถ้าน้องไม่ปรับปรุงตัวเองและเปลี่ยนแปลงวิธีคิดและการกระทำ ให้พี่ผิงอกหักไปเถอะ แล้วส่งหยามาดามอก คนนี้ก็ชักมีลับลมคมใน ฮรึ่ยยยยย โมโหญี่ปุ่น :m16:
-
ตอนที่15
"โหล ไอ้สน"
(เชี่ยไรโทรหากูดึกๆดื่นๆ)
"นี่กูจะโทรหาเพื่อนไม่ได้รึไง"
(เอาประเด็น)
"ยืมตังค์หน่อย"
(กูวางละสัด)
"เดี๋ยวๆ! กูอยู่โรงบาล ไม่มีตังค์จ่ายค่ายาเว้ย เอาตังค์มาให้หน่อย" อย่างงว่ากูมาได้ไง ขี่มอไซค์มานั่นแหละ มาด้วยตัวเองมิได้ถูกผู้ใดบังคับ ก็มันแสบแผลนี่หว่า! แถมยังปวดตุบๆอีก!
(เห้ยมึงเป็นไรวะ!?)
"มึงรีบมาก่อนที่กูจะเลือดหมดตัวตาย" นี่ก็ว่าไป ทำแผลเสร็จเป็นชาติละ พูดให้มันรีบมาไปงั้นแหละ
(เอ่อๆ โรงบาลไหน!?)
"โรงบาล...ตึก...เข้ามาเห็นเลยกูนั่งโชกเลือดอยู่เนี่ย"
(เชี่ย ทำไมหมอไม่ทำแผลให้ก่อน จรรยาบรรณอ่ะมีไหม..)
"สัดอย่าบ่นเยอะ รีบๆมา"
(เอ่อๆ กูขี่มอไซค์ละ) ว่าเสร็จก็กดตัดสายไป ถามว่ากูรู้สึกผิดไหมที่พูดโอเวอร์เกินจริง ตอบเลยว่าไม่ เวลานี้ขอให้มาเร็วที่สุดก็พอ รีบจ่ายจะได้รีบเสร็จแล้วกูจะขอฝากชีวิตไว้ที่บ้านมันด้วย เป็นไงความคิด ไม่ต้องอยู่คนเดียวให้เหงาเปล่าเปลี่ยวหัวใจ
รอไม่นานก็เห็นไอ้สนเดินหัวยุ่งมาแต่ไกลแถมยังใส่ชุดนอนอยู่อีก อยากจะฮานะติดที่ว่าเพื่อนกูทำหน้าโคตรเครียด เดินมาหยุดมองกูตั้งแต่หัวจรดเท้า
"เลือดท่วมตัวพ่อง!"
"ท่วมข้างในตัวไงสาด ไปๆจ่ายเงิน" ลุกขึ้นพรางเดินกอดไหล่พามันไปที่ช่องจ่ายยา ไอ้สนทำหน้าเอือมเล็กน้อยแต่ก็ยอมควักเงินในกระเป๋าออกมา
"เดี๋ยวมึงคุยกับกูยาวแน่"
"เอ่อๆ เก็บไว้คุยที่บ้านมึง"
"ทำไมต้องบ้านกู?"
"ค้างด้วย" ทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไรแล้วเดินแกว่งถุงยาเดินนำออกมา ไม่รู้จะไปไหนเริ่มง่วง นอนบ้านไอ้สนแมร่ง
"เห้ย อยู่ดีดีทำไมต้องไปนอนบ้านกู"มันวิ่งตามมาเดินข้างๆกู
""แล้วหัวมึงไปโดนไรมา อย่าบอกนะว่า..."
"ง่วงจะตายห่าอยู่ละ"อยากจะซ้อนไอ้สนเหมือนกันแต่กูก็เอามอไซค์มาไงจะให้ทิ้งไว้นี่ก็กระไรอยู่ ลูกรักนะนั่น
"สัด ไม่ตอบนะมึง"
"ไรมึง เดี๋ยวถึงบ้านค่อยว่ากัน"
"เอ้ออออ คืนนี้ไม่ได้หลับแน่"
"เสือกหวะ"
"555งั้นไม่ต้องมานอนบ้านกู" ไอ้เพื่อนเวรร มึงนี่ดูท่าจะอยากรู้เรื่องของกูใจจะขาด แต่ถ้าได้ระบายให้ใครฟังมันอาจจะดีขึ้นก็ได้
.
.
.
.
.
พอถึงบ้านไอ้สนพ่อแม่มันก็หลับหมดเลยไม่ได้ไปสวัสดี ขึ้นห้องได้เท่านั้นแหละ มันระดมคำถามมาเลย กูก็ได้แต่จำใจตอบไป บางอันไม่อยากตอบกูก็เงียบ ไอ้สนมันก็เข้าใจ แต่ละคำถามนี้เน้นเนื้อๆทั้งนั้น จะโกหกก็กระไรอยู่ ไหนๆก็เพื่อนกันบอกๆมันไปเหอะ
"55555 ไอ้ผิงแมร่งเกลียมัว" หัวเราะอีกสัด
"กลัวพ่องมึงสิ กูแค่ไม่อยากทำร้ายมัน อีกอย่างมันไม่ใช่เมียกู" อันนี้เป็นสิ่งที่ยากจะทำใจยอมรับพ่อคุณแมร่งไม่ให้แตะเนื้อต้องตัว แถมยังมีสายตาคุณพี่เขยสอดส่องเป็นระยะ
"เห้ยเลิกกันแล้วหรอ!?"
"สัด ปากมึงอ่ะ"
"...รึว่า"
"...."
"มึงไร้น้ำยา ไม่สามารถช่วงชิงความบริสุทธิ์ของน้องมันได้?"
"ไอ้สัด" รู้ถึงไหนอายถึงนั่น กูเอามือลูบหัวตัวเองไปมาแต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะลูบไปโดนแผลแล้วมันเจ็บ
"55555 แมร่งสิ้นลายก็คราวนี้แหละ น้องมันเจ๋งสาดด"
"ไอ้เหี้ยกูไม่ได้เล่าให้ฟังเพื่อให้มึงหัวเราะเยาะนะเว้ย" อันนี้เครียดจริงอะไรจริง กูแมร่งเหนื่อย เหนื่อยกว่าตอนจีบมันอีก หายออกมาตั้งนานยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าตัวจะโทรง้อ มีแต่พี่มันที่โทรมาประมานห้าสายแล้วตัดใจไม่โทรอีก
กูมันไม่สำคัญนี่หว่า
สำคัญจริงมันไม่เอาแจกับทุบหัวได้ลงคอหรอกสัด ยิ่งคิดยิ่งทำให้เรื่องทุกอย่างแย่ลง
"เห้ยอย่าทำหน้างั้นดิวะ เชี่ย กูไม่อยากให้มึงเครียดไง" หรออออออออ หัวเราะเอาหัวเราะเอาเนี่ยนะ
"หน้าโคตรจริงใจ"
"55คิดซะว่าเป็นกรรมที่มึงเคยทำคนอื่นเสียใจละกัน" สาดดงั้นกรรมนี้คงอีกยาวไกล กูเดินไปช่วยไอ้สนขนฟูกมาปูที่พื้นแล้วล้มตัวลงนอน จะให้นอนเตียงเดียวกันงี้ไม่เอาด้วย มันแปลกๆ555
"นอนๆ จ้องโทรศัพท์งั้นมันคงโทรมาหรอก" เสียงไอ้คนที่นอนบนเตียงดังขึ้นทำให้กูต้องพลิกตัวไปดูว่ามันมองอยู่รึเปล่าแต่ปรากฏว่าแมร่งหลับตา กูเลยหันกลับมามองโทรศัพท์ต่อ น้อยใจหวะ แค่นี้ก็ไม่โทรมาง้อ คิดในแง่ดีที่มันไม่โทรมาอาจเพราะกลัวเสียฟอร์ม แต่ ณ เวลานี้มันใช่หรอวะ......
....เห้อออ
"ไอ้ผิง" อ่าว กูนึกว่ามึงหลับแล้วซะอีก
"หือ"
"รักมันมากหรอวะ"
"ฮื่อ"
"มึงนี่น้า ไป หลับ ไม่หลับกูทุบแมร่ง"
"หึ"
"หัวเราะพ่อง"
"เป็นห่วงด้วย?"
"เอิ้ว ไร้สาระ หลับไม่หลับก็เรื่องของมึง" กูเงียบตามที่มันบอกแล้วพยายามข่มตาให้หลับ ต้องใช้คำว่าพยายามเพราะกูแมร่งคิดแต่เรื่องไอ้ปุ่น แต่ก็ยังดีที่ได้รู้ว่ายังมีคนห่วงอยู่ ถึงมันจะปากแข็งก็เถอะ เพื่อนกูสาดดดดดดดด ควรซึ้งดีไหมเนี่ย
.
.
.
.
.
.
.
.
"ทำไมผมต้องไปก่อนด้วย"
(มึงก็รู้ มันมาดเยอะสาดด)
"..."
(อีกอย่างเรื่องของพวกมึง กูไม่จำเป็นต้องยุ่งก็ได้) ใช่ เฮียไม่จำเป็นต้องยุ่งก็ได้ แต่นั่นมันน้องสุดรักสุดหวงทั้งคน พี่มันคงทนอยู่เฉยไม่ได้อีกเช่นกัน มันเป็นซะแบบเนี้ยะ ต้องให้คนอื่นทำให้ คงจะรู้กันแล้วว่ากูคุยกับใครและเรื่องอะไร มาอยู่บ้านไอ้สนวันที่2ละยังไม่มีเบอร์อื่นโทรมานอกจากเบอร์เฮียหนึ่งระดมโทรจนกูต้องจำใจรับเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าจะคุยอะไร แต่ก็นั่นแหละไม่ค่อยคลาดจากที่คิดเท่าไหร่ พูดเหมือนจะเข้าใจแต่ให้กูเป็นฝ่ายไปหาน้องมันก่อนอยู่ดี
(มันอารมณ์ร้อนไม่ยอมคนมึงก็รู้ แล้วเรื่องที่ทะเลาะอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้)เสียงปลายสายพยายามพูดอย่างนุ่มนวลที่สุด
"เรื่องเข้าใจผิด?" เหอะ! แน่ดิ ตั้งแต่มีไอ้ปุ่นกูเคยไปมั่วที่ไหนบ้าง เคยจะฟังกูไหมก็ไม่!
(เอ่อมึงมาที่อู่ดิ มาเคลียกัน)
"...."
(เข้าใจน้องมันหน่อย มันไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้นลงไปหรอก)
"บอกให้เข้าใจน้องมัน แล้วมันหละเคยเข้าใจผมบ้างป่ะ คนนะมีความรู้สึก"คราวนี้เป็นปลายสายที่เงียบไปบ้าง คงรู้ตั้งแต่แรกแหละว่าน้องตัวเองผิดแต่ก็ยังเข้าข้างอยู่ ตอนนี้จะเข้าใจผิดอะไรช่างแมร่ง กูไม่มีอารมณ์ฟัง ที่มึงยังไม่เคยจะฟังกู
(น้องมันเสียใจ)
"ผมก็เสียใจ ถ้าเกิดเฮียจะมาพูดให้อะไรๆมันดีขึ้น อย่าเลย มันไม่ได้ออกจากปากเจ้าตัวจริงๆก็ไม่มีความหมายถ้าเกิดแค่นี้มันอาย กลัวเสียฟอร์ม ผมว่าชาตินี้ก็ปล่อยให้เรื่องมันเป็นงี้แหละ" คนนิสัยอย่างนี้ถ้าไม่ดัดเดี๋ยวจะเคยตัว ไม่เข้าใจว่าเรื่องแค่นี้ทำไมต้องมาให้คนอื่นทำแทน
(เห้ออ งั้นกูไม่รู้จะทำไงหละ)
"ก็ไม่ต้องทำอะไร ถามจริง มันขอให้เฮียโทรมารึเปล่า"
(อื้อไม่อ่ะ เห็นเอาแต่จ้องมือถือจนกูรำคาญเลยโทรมาให้)ที่แท้ก็ทำเพื่อน้องว่างั้น
(ไม่รู้แหละไปเคลียกันเองละกัน แผลหายเร็วๆนะเว้ย)
"ครับ" พูดจบอีกคนก็กดตัดสายลงทันที กูเดินกลับเข้าไปในครัวด้วยสีหน้าที่บรรยายไม่ถูก น้อยใจมันมากกว่าเดิมอีก
.
.
.
.
.
"ผิง แม่กูเบื่อขี้หน้ามึงแล้วหวะ"
"เอ้ะไอ้ลูกคนนี้ แม่ไปพูตอนไหนว่าเบื่อขี้หน้าเพื่อนเอ็ง" ผมนั่งมองสองแม่ลูกเถียงกันระหว่างกินข้าวเย็น บรรยากาศของครอบครัว บรรยากาศที่กูไม่เคยได้สัมผัส มันคงจะมีความสุขน่าดู แต่ในเมื่อเวลามันย้อนกลับไปไม่ได้กูก็ไม่คร่ำครวญอะไร
"เมิ่อไหร่จะคืนดี 3วันแล้วนะเว้ย"ไอ้สนเปิดประเด็นหลักที่ทำให้ผมมาค้างบ้านมันขึ้นมา ก็กูเหงาไม่อยากอยู่คนเดียว
"ไม่รู้"
"อ่าว นี่ลูกผิงทะเลาะกับแฟนมาหรอ" แม่ไอ้สนหันมามองหน้าสายตาอยากรู้
"ประมาณนั้นครับ"
"เกี่ยวกับแผลที่หัวด้วยรึเปล่า" กูไม่รู้จะตอบไรเลยได้แต่ส่งยิ้มแหยๆไปแทน
"เด็กสมัยนี้นี่มันจริงๆเลย ใช้แต่อารมณ์ ทำไมไม่พูดกันดีดีหละหืม"
"คู่นี้เค้าโหดแม่ ให้พละกำลัง ปล่อยลำแสงเงี้ย"
"เอ็งก็อีกคน พูดไรไม่รู้เรื่อง" ละก็ยาวเลย ถูกแม่ไอ้แสนเทศตอนแรกเรื่องคู่ครองการอยู่ด้วยกันอะไรก็ไม่่รู้ หลังๆเริ่มเป็นเรื่องไอ้สน ใช้เงินเปลืองนู้นนั่นนี่ กูก็ตลกดี อยู่หลายๆคนมันดีกว่าอยู่คนเดียวจริงๆ
-------------------------------------------------
ทำไมมีแต่คนว่าน้องปุ่นอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4: :o12:
น้องมันไม่ได้ตั้งจายยยยยยยยยยยย แหงะ
เชื่อสิ ไม่นานพี่ผิงก็หายโกธร จะใจแข็งได้นานแค่ไหนกันเชียวรายนั้นอ่ะ
อย่าเพิ่งเกลียดปุ่นน้าาา :monkeysad:
-
:เฮ้อ: ไม่รู้จะยังไงแล้ว
-
ทำผิงหัวแตก จะขอโทษก็ไม่มี :katai1: :katai1: :katai1:
-
"คิดถึงเขาก้ไปหาเขาดิวะ" ไอ้สนพูดขึ้นเมื่อมันเดินออกจากห้องน้ำแล้วยังเห็นกูนั่งจ้องโทรศัพท์อยู่ที่เดิม ถามว่ากูคิดถึงไอ้ปุ่นตามที่มันพูดไหม ตอบเลยว่าโคตร กูโคตรคิดถึงมัน หลายวันแล้วนะเว้ยที่ไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้ได้ยินเสียง ไอ้ความโกรธน้อยใจทั้งหลายก็ยังมีอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ความคิดถึงมันมีมากกว่า
"ไอ้ข้อนี้กูเข้าใจมึงที่ว่า ถ้าไปหามันก่อนน้องมันก็จะเคยตัว เวลาทำอะไรผิดก็ไม่รู้จักแก้ไขหรือยอมรับผิดก่อน" เห้ยรู้ได้วะอย่างกับเข้ามาในใจกูซึ่งตอนนี้ไอ้ปุ่นมันก็นิสัยงี้แล้วเพราะใครหละถ้าไม่ใช่คนรอบข้างมัน เอ่อ รวมกูด้วยก็ได้
"แต่อีกใจหนึ่งมึงก็คิดว่า ช่างเถอะ กูให้อภัยได้แค่เป็นคนเริ่มไปหามันก่อนทุกอย่างก็จะกลายเป็นเหมือนเดิมขอแค่มึงได้อยู่กับมันทุกวันก็พอแล้วใช่ป่ะ"
"หึ รู้ดี"
"รู้จักกันมากี่ปีทำไมจะไม่รู้" ไอ้สนว่ายิ้มๆ
"แล้วมึงคิดว่ากูจะเลือกแบบไหน"
"จากที่กูสังเกต มึงจะเป็นฝ่ายยอมน้องมันก่อนตลอด"
"....." นั่นสินะ ไม่ว่าอะไรถ้าหยวนได้กูก็จะหยวนให้ตลอด ที่เอาแต่ว่าคนอื่นว่าชอบให้ท้ายมันสุดท้ายกูก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ทำ อาจจะเป็นนี่ก็ได้ที่ทำให้ไอ้ปุ่นคิดว่าถึงเรื่องจะร้ายแรงแค่ไหนใครผิดไม่สำคัญ เพราะสุดท้ายกูก็ไปหามันก่อนอยู่ดี
"กูคิดว่าถ้าอันไหนมึงคิดว่าทำแล้วมันดีขึ้นก็ทำไป" เหมือนมันจะบอกให้กูไปหาก่อนกลายๆเลยหวะ คนเรามันโอนเองง่ายอยู่แล้ว ยิ่งมีคนมาพูดอะไรในช่วงสับสนนะยิ่งโอนเอนง่ายเข้าไปใหญ่ ไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง อาจจะว่าที่กูทำไม่ถูกหรือใจง่ายไป ก็นะใจกู มีให้คนเดียวถ้าไม่ยอมมันแล้วจะให้ไปยอมใคร ซักวันมันคงจะเข้าใจว่าที่กูทำงี้เพราะอะไรแม้สิ่งที่กูจะทำต่อไปนี้จะไปเพิ่มความถิฐิในตัวมันก็เถอะ กูคงว่าคนอื่นไปไม่ได้อีกนาน
"โชคดีเว้ย" ไอ้สนพูดขึ้นเมื่อเห็นกูเดินไปหยิบกุญแจมอไซค์ ดึกขนาดนี้ไม่ทงไม่โทรละไปหาหน้าบ้านแมร่ง คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ มันจะดีใจที่กูไปหาก่อนไหมวะ คิดถึงจะตายอยู่แล้วโว้ยยย!
ขี่รถมาจอดตำแหน่งเดิมก่อนจะมองขึ้นไปบนห้อง ปิดไปมืดสนิท ยังไม่ดึกมากแสดงว่ายังไม่กลับ เอาวะนั่งรออยู่ตรงนี้ก็ได้ นั่งไปด้วยคิดจำลองสถานการณ์ในหัวไปด้วย มีตราบาปของตัวเองติดหัวกูอยู่โทนโท่ขนาดนี้คงยอมให้กูบ้างหละม้างง รอจนสองทุ่มก็แล้ว สามทุ่มก็แล้วยังไม่เห็นวี่แววว่าไอ้ปุ่นจะกลับมา ถ้าโทรหาแมร่งก็แปลกๆอีก รออีกซักพักละกัน แต่ยุงเยอะฉิบ รออีกประมานครึ่งชั่วโมงก็เห็นรถสีดำ ยี้ห้อรูปหัวสิงโตเป็นของยี่ห้ออะไรกูจำไม่ได้ขับเข้ามา รึว่าจะเป็นเฮียหนึ่ง สีใช่ ยี่ห้อใช่ เลขทะเบียน...ไม่รู้จำไม่ได้ กูรออยู่มุมมืดที่เดิมยังไม่แสดงตนเพราะถ้าเป็นเฮียจริงกูขี้เกียจเจอเดี๋ยวต้องมาตอบคำถามอะไรมากมายอีก นั่นไงไอ้ปุ่นเปิดประตูลงมาละ แมร่งผอมลงนิดหน่อย ไม่เป็นไรๆเดี๋ยวขุนให้กลับมาเป็นเท่าเดิมเอง ก่อนที่กูจะคิดไปถึงเมนูอาหารที่จะให้มันกินก็ต้องชะงักเมื่อประตูอีกฝั่งหนึ่งเปิดออกมาเผยให้เห็นใครบางคน ไม่ใช่เฮียเหมือนที่คิดในตอนแรกแต่อย่างใด หน้ามันทำให้กูแทบจะถลาไปถีบซักเปรี้ยง หน้างี้มีคนเดียว ใส่หมวกงี้ก็มีคนเดียว
ไอ้เหี้ยบีบอยที่ถนนคนเดิน!
อะไรก็ทำให้กูสติหลุดได้เท่ากับความคิดที่ว่า มันมากับไอ้ปุ่นได้ยังไง!? เอ่อ มึงไม่ต้องบอกว่ามันขับรถมา กูหมายถึงไปรู้จักถึงขั้นนั้นกันได้ยังไงมากกว่า รึเวลาที่กูไม่อยู่มันมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น? ไม่อยากจะคิด มือกูกำเข้าหากันแน่น รู้สึกว่ามีอะไรมาฟาดตรงหัวอย่างจัง แรงยิ่งกว่าที่เคยโดนตอนแรกเสียอีกเมือมองภาพคนสองคนตรงหน้า ไอ้หมวกไหมพรมเหมือนจะยื้นอะไรบางอย่างให้ไอ้ปุ่นแล้วหัวเราะซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่หัวเราะตามแล้วรับของชิ้นนั้นมา
..ทำไม
ไปสนิทกันตอนไหน เคยเอาโทรศัพท์มาตรวจดูเบอร์ตั้งหลายครั้งก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ รึกูจะโง่จนถูกสวมเขา ไม่สิมันอาจจะเพิ่งมาเป็นช่วงวันที่กูหายไปก็ได้ มีความสุขมากสินะ คงมีแต่ไอ้โง่อยากกูที่คิดถึงมึงแทบขาดใจ มันยิ้มให้กับคนอื่นมากกว่าที่ทำกับกู มันยอมให้คนอื่นเล่นหัวจับแขนจับมือตัวเองได้ กูเบื้อนหน้าหนีทนดูภาพบาดตาของคนสองคนที่กำลังหยอกล้อกันตรงหน้าไม่ได้ มึงคงเบื่อนั่งมอไซค์เบาะแข็งๆนั่งก็ปวดหลังแถมยังต้องตากแดดตากลม สู้นั่งรถนอกเบาะนุ่มแอร์เย็นฉ่ำไม่ได้สินะ นั่งไปก็ไม่ต้องอายใคร ในเมื่อมันเป็นแบบนี้กูจะไปทำอะไรได้ ตัดสินใจใส่หมวกกันน็อคซ่อนใบหน้าปวดร้าวแล้วบิดรถผ่านหน้าพวกมันไปโดยที่ไม่ลืมถีบไปเต็มแรกใส่รถนอกสีดำนั่น เป็นรอยนิดหนึ่งยังดีวะ! หมั่นไส้! เห็นไอ้ปุ่นหันมามองตามก่อนจะมองค้างเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง หึ มันคงจำรถกูได้ ไอ้ความเจ็บจี๊ดตรงเท้าเมื่อกี้เทียบไม่ได้กับอาการปวดหนึบที่หัวใจ
...เจ็บเหมือนจะแตกออกมา
:สน
(อืออ โหลลล) กูงัวเงียเอื้อมมือมารับโทรศัพท์แนบหู ไอ้ห่า ตีสองกว่าใครแมร่งสะเออะโทรมาวะ
(.....)
แหนะ เสือกเงียบ เอาหน้าจอมาดูเบอร์ อาจเป็นพวกโรคจิตก่อกวนคนอื่นก็ได้ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วยุ่งทั้งๆที่ตาแทบลืมไม่ขึ้น
เบอร์ไอ้ผิง? ไม่ใช่มันไปหาเมียสุขสมขึ้นสวรรค์ไปแล้วหรอวะ?
"โทรมาเหี้ยไรดึกดื่นวะ" พูดไปด้วยตาก็หลับไปด้วย โคตรง่วง ถ้าจะมากวนมึงจะชั่วช้าสารเลวไปละ เวลาหลับเวลานอนเว้ย
(.....)
"เล่นพ่อง ไม่พูดไรกูวางละ"
(.....ดาวแมร่งมีกี่ดวงวะ) เสียงปลายสายตอบกลับมานิ่งๆทำให้กูที่หลับตาอยู่ถึงกับลืมตาขึ้นมาด้วยความสงสัย ดาว? ดาวอะไรวะนั่น!?
"มึงทำไรไม่หลับไม่นอน" กูนี่ง่วงจะตายแต่ต้องทนมาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอย่างมึงที่แมร่งพูดไม่รู้เรื่อง อาภัพรักก็กู อกหักก็กู ไม่มีเงินใช้ก็กู อะไรแมร่งก็กูหมด ดูไว้ซะกูดีกับมึงแค่ไหน555
(...ดูดาว)
"ดาวไรมึงง น้องดาวที่เป็นโคโยตี้อ่ะ"
(....)
"น้องปุ่นไม่ดูแลรึไง" ถึงได้มารบกวนเวลาคนอื่นเงี้ยะ
(..กูแมร่ง....เจ็บหัว...รึเขากูมันจะงอก โง่หนิ ปล่อยให้ถูกหลอก เป็นไงหละ)
"ผิงมึงเมาอ่อวะ?" กูตะงิดตั้งแต่ตอนแรกที่มันโทรมาไม่พูดละ ไอ้นี่เวลาเมาแล้วชอบนิ่งเหมือนเหม่อ ไปที่อื่นเค้านึกว่าติดยา กูตาสว่างเลยทีนี้ ถ้ามันเมาจริงถือว่าน่าเป็นห่วง คิดดู มันเมาแล้วไปนอนดูดาวที่ไหน ไม่ใช่ไปนอนดูกลางถนนแล้วให้รถทับเล่นนะมึง
(เจ็บหวะ กูเจ็บ)
"มึงอยู่ไหนห้ะตอนนี้"
(ปากแขนขากูเจ็บหมด แต่มันเทียบไม่ติดกับตรงอกกูเลยหวะ) รึมันจะถูกรถทับจริงๆถึงได้เจ็บทุกส่วนของร่างกายขนาดนี้
"ฟังกูดีดี ตอนนี้มึงอยู่ไหน?" พยายามที่จะพูดช้าๆชัดๆเพื่อให้มันได้ยินและซึมซับเข้าสู่สมองนำไปประมวลผลต่อไป กูมั่นใจ100เปอร์เซ็นต์ละว่ามันเมา แถมยังเมาแบบหมาไม่แดกด้วย
(........)
"เอางี้ แถวนั้นมีอะไรอยู่บ้าง"
(ดาว) ปัดโธ่! ให้มันคุยรู้เรื่องงี้ดิวะ!
"ไม่เอาบนฟ้า เอาแบบใกล้ๆตัวมึงอ่ะ"
(...อ้ะ หวัดดีพี่..แถวนี้ที่ไหนวะ)
เจริญ! แมร่งไปหวัดดีใครวะนั่นดึกดื่นขนาดนี้
(..พี่! วุ้ย! ตำรวจไรวะยืนตะเบ๊ะอย่างเดียว....)
ห้ะ เดี๋ยวๆ!?
"มึงอยู่ใกล้ๆกับ......หรอวะ"
(ยืนนิ่งเดี๋ยวกูปั๊ด) โอเคกูเดาว่ามึงอยู่ใกล้ๆกับที่ตั้งของจ่าเฉยละกันและแถวนี้ก็มีอยู่ที่เดียวที่มีหุ่นนี้ตั้งอยู่แถมยังใกล้ๆกับร้านเหล้าอีกด้วย
"มึงรอกูอยู่นั่นเข้าใจป่ะ"
(....)
"นอนดูดาวอยู่นั่นโอเค้ เดี๋ยวกูไปรับ"
(อือ) ทันทีที่วางสายจากไอ้ผิง กูก็รีบโทรหาไอ้ภีทันที ที่ต้องโทรหามันเพราะว่างานนี้ต้องใช้รถยนต์ซึ่งที่บ้านกูตอนนี้พ่อกับแม่เอาไปค้างที่บริษัทเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่บ้านคุณชายภีที่พอจะช่วยได้ พอรับสายกูไม่รอให้มันพูดอะไรมากจัดการสั่งเป็นชุดๆตบท้ายด้วยให้มารับกูที่บ้านแล้วจะเล่าให้ฟังทีหลัง
.
.
.
.
.
ไปถึงที่ที่คาดว่าไอ้ผิงน่าจะอยู่ก็จัดการลงรถมาโทรศัพท์หาซึ่งไม่ยากเลยที่จะหาตัวมันเพราะฟังจากเสียงริงโทนที่ดังแว่วมาจากความมืดก็พอจะเดาได้ ภาพแรกที่เห็นเมื่อกูเดินไปถึงคือสภาพนี้หมาข้างถนนชัดๆ! ไอ้ภีรีบวิ่งเข้าไปเขย่าตัวไอ้ผิงแล้วเรียกชื่อมัน เหมือนจะสลบมืดไปนาน ไอ้สาด นอนดูดาวของมึงนี้คือนอนดูกับพื้นดินอย่างนี้เนี่ยนะ กูเดินไปตบแปะเบาๆตรงแก้มมัน ไม่กล้าตบแรงดูสภาพหน้าถ้ากูตบแรกนี้เลือดทะลักแน่ ไม่รู้ไปฟัดกับหมาที่ไหนมา เยินไปหมดทั้งแขนขา
"ไอ้เชี่ยไป หามมันขึ้นรถ"ไอ้ภีสั่งแล้วพยุงแขนข้างหนึ่งขึ้น กูก็ช่วยมันแบกร่างไอ้ผิงที่เพิ่งสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาแบบงงๆไปขึ้นรถ
"ทำไมสภาพมันเป็นงี้วะ?!"
"จะไปรู้ อย่างที่เล่า กูก็นึกว่าที่มันไม่กลับเพราะคืนดีสวิตวี้วี้วไปกับน้องปุ่นแล้ว ที่ไหนได้ เมาอย่างหมา"กูเอามือเท้าประตูรถแล้วมองดูสภาพไอ้ผิง แอบรู้สึกผิดนิดนึงที่เห็นด้วยกับการที่ให้มันไปง้อก่อน ก็ใครจะรู้หละวะ เห็นมันนั่งหงอยเฝ้าโทรศัพท์ทั้งวัน ไม่คิดว่าไอ้เด็กนั่นจะทำให้เพื่อนกูกลายเป็นซะแบบนี้
"ต้องไปโรงบาลไหมวะ"
"มึงจะไปปะหละ"
"ไม่รู้วุ้ย แมร่งทำตัวเอง เป็นกูเสยคางไอ้เด็กเหี้ยนั้นไปละ" ไอ้ภีพูดใส่อารมณ์หน่อยๆ กูก็เข้าใจอ่ะนะ มันคงไม่พอใจที่ทำไมไอ้ผิงต้องยอมไอ้ปุ่นขนาดนี้ ทำไมต้องมาคอยแคร์ความรู้สึกแบบเวอร์เกินซึ่งจากที่กูเล่าให้มันฟังขณะที่กำลังขับรถมาเมื่อกี้ก็เจอมันบ่นไม่ชอบใจไปหลายยก
"ผิง ไปโรงบาลป่าว!?"กูยื้นหัวเข้าไปถามมันที่เอามือลูบหน้าลูบตาตัวเองด้วยความมึนอยู่ในรถ
"..อือออ กูง่วงงง"
"เอ่อกูบอกแล้ว ไป มึงไปขี่มอไซค์มันตามมา"
"เอ้า ทำไมต้องกูวะ"
"ก็กูเจ้าของรถอ่ะ ไปๆกูก็ง่วง พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันอีกที" พยักหน้าอือๆออๆไปทั้งที่โคตรขี้เกียจไปเอารถไอ้ผิงแต่ทำไงได้สุดท้ายก็ต้องขี่ตามไป เวลาประมานตีหนึ่งตีสองถนนนี้อย่างโล่ง กูเสียวเจอของดี แถมยังอยู่คนเดียวอีก สรุปคืนนั้นค้างบ้านกูกันหมด ไอ้ภีบอกว่าง่วงขี้เกียจขับรถกลับบ้าน ไอ้ผิงพอหัวถึงหมอนก็สลบยาวเลย ส่วนกูก็อัดๆกับพวกมันไป เวลานี้ต่างคนต่างขี้เกียจปูผ้านอนพื้นเลยนอนอัดกันบนเตียงโดยที่กูกับไอ้ภีคาดโทษกันไว้ละ พรุ่งนี้มึงเจอซักฟอกครั้งใหญ่แน่ไอ้ผิง โทษฐานที่มารบกวนเวลานอนอันมีค่าต้องแหกขี้ตามาตามหา โดยเฉพาะไอ้ภี รายนี้โวยวายใหญ่ บอกว่าครั้งหน้าเจอไอ้ปุ่นจะว้ากเข้าให้ แต่กูรู้ที่มันเป็นงี้เพราะห่วงผิงมันนั่นหละ
---------------------------------
:heaven :heaven
เพิ่งรู้ตัวว่าใก้ลจะหมดสต๊อกแล้ว
ไม่อยากจะบอกว่าแต่ละตอนใช้เวลาแต่งนานมากกก
คือแบบแต่งในมือถือแล้วอีกสามสี่วันก็มาแต่งต่อเงี้ย ไม่รู้ว่าจะทำให้เนื้อเรื่องมันดูเร็วไปรึเปล่าเพราะมันไม่ปะติปะต่อกัน
แปลกๆไงก็บอกได้น้าาาา :hao5:
ปล.ญี่ปุ่นตอนเขินน่ารักน้าาา (พยายามเรียกเรตติ้งกลับ5555)
-
:angry2: คือถ้าน้องปุ่นมันจะสำนึกว่าตัวเองผิด อย่างน้อยก็น่าจะโทรมาขอโทษผิงป่ะ
ตัวเองเป็นคนโวยวายเรื่อง (ห่า) ไรไม่รู้ แล้วก็ไม่ฟังเหตุผลใช้กำลังกับคนอื่น
แล้วเฮียหนึ่งก็เห็นน้องหงอย (?) นั่งรอ (?) ให้ผิงโทรกลับมาเพื่อปรับความเข้าใจ (?) ไม่ไหว
เลยเป็นคนโทรมาตาม (?) ให้ผิงไปคุยกับปุ่นให้รู้เรื่อง (?) แทนที่จะสอนน้อง
กลับทำเป็นสปอยน้องตัวเองว่าน้องไม่ได้ตั้งใจ (?) มันใช่เหรอ (?)
เพราะผิงเป็นฝ่ายชอบปุ่นก่อนเลยต้องยอมงั้นเหรอ นี่คนนะไม่ใช่ควายยยยย ฮรึ่ยยยยยย :fire:
*********************
^
^
อันบนของ Re: 【〖 ผิงปุ่น 〗】 ตอนที่15 แรก (18.04.57)
อันนี้ของ Re: 【〖 ผิงปุ่น 〗】 ตอนที่15 ต ต เต็ม (18.04.57)
v
v
อ่านตอนนี้ นั่งน้ำตาซึมอ่ะ สงสารไอ้พี่ผิง :sad4:
อิปุ่นมันจะเกินไปแล้วนะ สำนึกน่ะเคยสำนึกบ้างปะ โอ๊ยยยยยยยยย....ไม่รู้จะด่ายังไง
ถ้าน้องไม่ปรับปรุงตัว คิดว่าต่อให้รักยังไง ไอ้พี่ผิงจะทนต่อไหวแน่รึ :serius2:
ปล. ถึงหน้าตาจะน่ารักมาก หรือจะเขินน่ารักแค่ไหน ถ้านิสัยไม่น่ารักมันก็ทดแทนกันได้ไม่นานหรอกนะ :z13:
-
เหมือนวนลูปมาจุดเดิม ผิงก็ตามใจตามจีบ อ่านแล้วไม่เห็นว่าปุ่นจะไยดีอะไรกับผิงเลย
แต่กับคนอื่นปุ่นดีกับเขา งงนะจะบอกว่าเขินผิงก็เลยแสดงออกมาแบบนั้น
ผิงคงมีจุดอดทนและความรักเกินพิกัดให้ปุ่น
อ่านแล้วไม่เห็นปุ่นจะมุ้งมิ้งเลยเห็นแต่เด็กผู้ชายที่ไยดีกับพระเอกรึเปล่า
สุดท้ายก็คงรักกันดีมั้ง เพลียถ้าไม่พร้อมจะคบใครก็บอกตรงๆดีกว่านะ
มันเหมือนหลอกให้ความหวัง ภาพนี้ชัดมากอ่ะพ่อแม่ซื้อลูกหมามาให้ลูกเล่น
วันไหนอยากจะเล่นกับลูกหมาเด็กก็เดินมาเล่นวันไหนจะไปเล่นกับเพื่อนก็ทิ้งลูกหมาไว้
ลูกหมายังไงก็ยืนรออยู่บ้านไม่ได้ไปไหน
เรื่องที่แล้วนายเอกน่ารักนะแต่เรื่องนี้อ่านยังไงก็นะไม่เห็นความน่ารักของนายเอกเลย
-
:ling2: :ling2: :ling2: คือจากที่อ่านมา เราสงสารผิงน่ะ ถึงจะชอบแต่ก็ไม่ต้องยอมขนาดนี้ก็ได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราอยากให้เปลี่ยนนายเอก คือทำผิดแล้วไม่ยอมรับ อันนี้พอยอมได้ แต่ถึงขั้นทำร้ายขนาดนีแล้วไม่ยอมขอโทษอันนี้คืิไม่ไหวอ่ะ คนเรามีจุดอดทนกันทุกคน ไม่ใช่ว่าจะยอมได้ตลอด เหมือนปุ่นไม่คิดจะจริงจังอะไรกับผิงเลยอ่ะ แบบว่ามีความชอบให้แค่นิดดดดดดเดียวจิงๆๆ ไม่รู้จะมีทิฐิทำไม คือผิงมันก็ไม่ได้ทำไรผิดใช่ป่ะ รอมันยังรอได้ แต่ปุ่นอ่ะไม่เคยทำอะไรให้ผิงเลย :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พยายามจะไม่โกรธปุ่นะ แต่ในใจนี่โกรธมาก
สรุปปุ่นเป็นเด็กนิสัยไม่ดีจริงๆสินะ
อาจจะบังเอิญเจอไอบีบอยก็ได้
แต่ไอ้การที่ไม่ง้อผิงเนี่ยคืออะไร
ตัวเองจะถูกไปตลอดชาติเลยรึไง
ลดๆทิฐิหน่อยมันจะเป็นอะไรนักหนา
เป็นนายเอกคนแรกเลยที่คิดว่านิสัยไม่โอเค
เคยอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผิง
มีแฟน แต่ชอบเงียบเนี่ย ผิงขนาดนี้ถือว่าสุดยอด
ปล.ยาวไปนิด อินๆ :katai4:
-
ตอนที่16
...มันจะทิ้งกูไป
มันเดินไปกับคนอื่นโดยไม่หันหลังกลับมามองคนที่พยายามวิ่งตามอยู่ข้างหลัง วิ่งเร็วเท่าไหร่ระยะทางก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น มีแต่ไอ้หมวกไหมพรมหันหน้ามายิ้มเยาะแล้วเอื้อมมือไปโอบไหล่ไอ้ปุ่น ภาพข้างหน้าค่อยๆเรือนหายไปก่อนที่กูจะตกลงมาสู่ความมืด...
เฮือก!
เด้งตัวลุกขึ้นบนที่นอนความเร็ว เหงื่อผุดออกเต็มแผ่นหลังและใบหน้า กูเอามือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองแต่ก็ต้องรีบชักออกเพราะเจ็บแผล ซี้ดด ทำไมมันระบมไปทั้งตัวอย่างนี้วะ เมื่อคืนจำได้ว่าขี่ไปแดรกเหล้าข้างทาง....แดรกไปเยอะอยู่...ไม่มีตังค์จ่าย หลังจากนั้นก็จำไม่ค่อยได้ แผลพวกนี้คงได้มาจากไม่มีเงินจ่ายค่าเหล้าหละมั้ง เมื่อมองไปรอบๆดีดีก็พบว่าเป็นห้องไอ้สนนี่หว่า ไอ้สาดดกูว๊าบมารึไง ทำไมจำอะไรไม่ได้เลย คนในห้องก็ไม่มีซักคนแต่เมื่อมองดูนาฬิกาตรงหัวเตียงทำให้เข้าใจได้ทันที บ่ายสองกับการหลับเป็นตายของกู ป่านนี้ไอ้สนไม่ออกไปข้างนอกก็อยู่ชั้นล่างละมั้ง
ให้ตายสิ อะไรก็ต้องพึ่งมันตลอด อย่างนี้สินะ เพราะอย่างนี้สินะ
ตื่นมาก็คิดถึงมันเลย จะลืมก็แค่เวลากินเหล้า
ว่าแล้วก็คิดถึงวันแรกๆที่เจอกัน ถามว่าอยากย้อนเวลาไปแล้วไม่ต้องเจอมันงี้ไหม กูว่าไม่อ่ะ อยากเจอมัน อยากเจอไอ้ปุ่น มันทำให้กูรู้สึกหลายๆอย่างรวมถึงตอนนี้ด้วย
"กว่าจะตื่นนะมึง" สะดุ้งนิดหนึ่งก่อนจะหันไปตามเสียงพูด มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง กูตกใจหมด เห็นไอ้สนอะว่าไปอย่างเพราะเป็นเจ้าของบ้านแต่นี่มีไอ้ภีขนาบข้างมาด้วยกูชักจะแปลกใจ มาทำอะไรกันวะ
"ทำหน้า มึงเจอกูซักยาวแน่" ไอ้ภีจ้องหน้ากูนิ่ง สรุปเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น หันไปมองหน้าไอ้สนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าตัวก็ได้แต่ยักไหล่แบบไม่รู้ไม่ชี้ส่งผลให้กูยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เหอะ คิ้วขวากระตุกยิกๆเหมือนเป็นลางบอกเหตุ ไอ้สาดให้มันได้งี้ดิ!
.
.
.
.
.
ล้างหน้าล้างตาแปรงฟันเสร็จออกมาเจอไอ้คู่แท็กทีมจับมานั่งล้อมวงซักฟอกครั้งใหญ่ จะเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องไอ้ปุ่น ไหนๆก็ไหนๆ อยากรู้กูก็บอกไป ไม่ได้จะปิดบัง โดยเฉพาะไอ้ภีที่เอาแต่ด่ากู ซ้ำเติมกูอีก บอกว่ากูยอมมันเกิน ถ้ากูไม่ยอมตั้งแต่แรกก็ไม่เป็นงี้หรอก
อ อ่าววว ไอ้ปุ่นก้แมร่งเอาแต่ใจ กูไม่ได้ผิดคนเดียว
..........รึเปล่า?
"แล้วตอนเนี้ย น้องมันไม่โทรหามึงหรือพยายามทำอะไรซักอย่างเลยหรอวะ?" ไอ้สนพูดขึ้นมาหลังจากเงียบฟังกูกับไอ้ภีมานาน
"หึ ถ้ามีป่านนี้ไอ้ผิงวิ่งแจ้นไปหาแล้ว เชื่อดิ สมมติไอ้เด็กเวรนั่นง้อนิดเดียว ไอ้ผิงก็หายยย" ไอ้สัด รู้ดีนะมึง แอบไม่พอใจที่เรียกไอ้ปุ่นว่าไอ้เด็กเวร กูหันไปมองหน้ามันประมาณว่ารู้ได้ยังไง
"โง่หนิ ยอมเค้าตลอด" สุดท้ายก็ไม่พ้นด่ากูอยู่ดี เอ่อกูมันโง่หนิแถมยังถูกหลอกง่ายอีก!
"เห้ยมึงเลิกด่าไอ้ผิง เรื่องมันยอมนี้ช่างแมร่งด่าไปก็เท่านั้น แล้วตอนนี้มึงจะเอาไงต่อ?"ประโยคหลังไอ้ภีหันมาถามกู เอาไงตอนนี้ยังคิดไม่ออก อยากกลับไปคืนดีไหมก็...ถ้าเอาตามตรงก็อยากนะ...
เว้ย ก็กูเป็นแบบนี้จะให้ทำไง แค่มันเดินมาคุยมาอธิบายกับกูตอนเนี้ย ณ เวลาเนี้ย กูยังหายโกรธเลย!
มาบอกว่าคืนดีกันนะ หรือไม่ก็ขอโทษ แค่เนี้ยใจกูอ่อนยวบโดยที่มึงไม่ต้องทำอะไรมากมาย
แต่ส่วนมากกูก็จะหวังมากไปเสมอ เพราะมันไม่เคยทำอย่างที่กูหวังเลย ซักนิดก็ไม่
"มึงไม่น่าถาม ไอ้ห่า อยากจะจับเขย่าหัว ถามจริงโดนเล่นของหรอวะ!?"
"ไอ้ภีมึงเลิกซ้ำเติมมันซักที"
"กูไม่ได้ซ้ำเติม กูแค่อยากให้มันมองความเป็นจริงซะบ้าง มึงยอมมันทำไมวะ เป็นกูตบคว่ำ คิดว่าตัวเองเป็นใครมาทำงี้กับกู เห็นแมร่งตัวเล็กๆงี้ฤทธิ์เยอะนักนะมึง!"
"พอๆ!! ไอ้เชี่ยภีหุปปากไปเลย ปากหมานะมึง มันเรื่องของไอ้ผิงมัน"
กูก็เงียบไม่ได้ว่าอะไร ใจหนึ่งแอบเคืองที่มันด่าไอ้ปุ่นหยาบคายแบบนั้น แต่อีกใจกูก็เข้าใจว่ามันคงแค้นแทนกูและไม่อยากให้กูอยู่ในสภาพนี้อีกต่อไป
เห้ออ
ทำไงดีวะ
"ช่างแมร่งงง อย่าไปคิดถึงมัน เพื่อนกูเรื่องแค่นี้ไม่ตาย ใช่ป่าว?!" ไอ้สนเอามือมือกอดคอแล้วหันหน้ามาถาม
"สบายมาก" ไอ้เชี่ยภีเสือกตอบแทนทำให้กูหลุดหัวเราะออกมา
"มะเย็นนี้กูเจ้ามือเอง! แผลตามตัวมึงไม่เป็นปัญหา?"
"หึ สบายมาก" เป็นไม่เป็นกูก็ตอบไม่เป็นไปก่อนถึงไม่มีคนชวนกูก็จะไปอยู่ดี ไม่ไหว อารมณ์งี้อยู่คนเดียวไม่รอดแน่ สู้ไปเมาแล้วไม่คิดอะไรดีกว่า ร้านไม่ปิดกูไม่เลิกอ่ะคืนนี้ ยิ่งมีเจ้ามือเลี้ยงด้วยนะ ยาววว!
คืนนั้นกูทำตัวเหมือนโสดสนิทติดขอบเวที ใครเล่นมากูก็เล่นด้วย มีถึงเนื้อถึงตัวนิดหน่อยแต่ไม่ได้มากอะไร ไอ้ภีก็เชียร์แย้วๆให้หิ้วกลับไปซักคนสองคนแต่เป็นกูเองแหละที่ปฎิเสธ ยังไงก็ทำไม่ลง หน้าไอ้ปุ่นแมร่งลอยขึ้นมา ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่แคร์ความรู้สึกมัน แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ ถ้ามันมีความคิดเหมือนกูบ้างซักนิดคงจะดี
พอจบ กูกำลังพยายามไม่คิดถึงมันอยู่ ต้องกระดกๆแมร่ง ผสมแรงๆจะได้ลืมๆ สาดดดด !!
.
.
.
.
.
และรุ่งเช้าที่กูเฝ้านับวันรอแต่ไม่ใช่วันนี้ก็มาถึง
วันทำงานอู่ !
ถ้าเป็นครั้งอื่นกูนี่ดีใจ อยากไปทำงานนั่งนับวันรอเผื่อไปแล้วเจอไอ้ปุ่น แต่ ณ เวลานี้กูโคตรไม่อยากไป ไม่อยากเจอหน้าพี่มัน ไม่อยากพูดไม่อยากคุย ไม่อยากเหี้ยไรซักอย่างและที่แน่ๆคือ ไม่อยากเจอหน้าไอ้ปุ่น
กูกลัว
กลัวว่าถ้าเจอหน้ามันแล้วจะใจอ่อน กลัวกูกลับไปโง่ซ้ำสองให้มันปั่นหัวเล่นอีกครั้ง เหล้าที่ก๊งไปเมื่อวานไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยย ตื่นมาก็คิดเรื่องเดิม มองหน้าจอมือถือยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม กูก็สภาพเดิมๆ ห้องก็ห้องเดิมของไอ้สน หวังลึกๆว่ามันจะตามหากูบ้าง โคตรง่ายเหอะ ไม่ได้ปิดบังไม่ได้หลบซ่อน เอาแบบเห็นจะๆไปเช็กอินในเฟชบุ้กแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนที่หวังไว้ กูมักจะหวังมากไปเสมอ ไม่เคยจะจำ
สุดท้ายต้องจำใจขี่มอไซค์มาทำงานที่อู่ด้วยสภาพโทรมๆ เสื้อยับๆนี่ก็ของไอ้สน กางเกงตัวเดิมเมื่อวาน สลับๆกันไป เขาบอกว่าอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน นี่ไง กูเลยมา เดี๋ยวเค้าหาว่าช้ำใจแล้วไม่เป็นอันทำการทำงาน
"...?!" กูเดินไปหวัดดีเฮียที่ยืนคุมเด็กหน้าร้านแล้วมองมาด้วยท่าทางแปลกใจ
"เกือบจำไม่ได้! ตัดผมอ่อวะ"
"อือ รำคาญ" กูว่าเอามือลูบหัวสกินเฮดตัวเอง เฮ่ยๆ อย่าคิดว่าที่ตัดเพราะเจ็บช้ำใจนะเว่ย กูตัดเพราะรำคาญแผลตรงหัวเหอะ แมร่งเป็นรูแหว่งอยู่ตรงนั้นกระจึ๋งหนึ่ง มองแล้วทุเรศแถมตอนแรกๆแผลห้ามโดนน้ำ แม่เจ้า! แล้วกูจะสระผมยังไงวะนั่น ตัดสินใจโกนหัวสกินเฮดแมร่ง จะได้ไม่เป็นปัญหา ตอนแรกก้หวิวๆเย็นๆอยู่หรอก หลังๆเริ่มชิน แต่แผลก็ยังคงเอาผ้าปิดแผลปิดไว้อยู่ดี
"หน้าเปลี่ยนหวะ ดูโฉดชั่ว5555"
"มีแต่คนว่างั้น" ไปตัดมาวันแรกไอ้สนแมร่งแหกปากลั่นบ้าน มันบอกว่าหน้ากูหล่อเหี้ยหล่อบรรลัย นี่ก็ว่าไป มันบอกว่าเถื่อนดีถ้าขาวนี้จะหล่อแต่กูไม่ขาวไงเลยเถื่อน เอาตรรกะไหนมาคิดก็ไม่รู้
"...."
"...."
"มึงคุยกับปุ่นยังวะ?"
ว่าละว่ามาแล้วต้องเจอคำถามนี้ กูยักไหล่แบบชิวๆแล้วเดินไปนั่งทำงานกับเด็กในอู่ เป็นอันรู้ว่าไม่อยากพูดเฮียเลยแค่มองแล้วไม่ถามไรต่อ อยากรู้ก็ไปถามน้องตัวเองดิ ถ้ามันอยากคืนดีจริงป่านนี้คงมาสลอนหน้าให้เห็นแล้วหละ ถึงกูไม่อยากเจอหน้ามันแต่ก็แอบเฟลที่มาอู่แล้วไม่เจอหน้ามัน งงป่ะ คือแอบคิดไงว่ามันจะมาดักรอกูรึเปล่าเพราะวันนี้ก็รู้รู้กันว่ามาทำงาน แต่ก็ไม่เลย ไม่เห็นแม้แต่เงา
"เห้ยผิง" อยู่ดีดีเฮียก็ลงมานั่งยองๆข้างกูแล้วลูบหน้าตัวเองไปมาเหมือนใช้ความคิดว่าจะพูดดีไหม
"เห้อ! ไม่รู้ถ้าบอกไปเรื่องจะดีขึ้นไหมแต่...มึงน่าจะรู่อ่ะนะ...ก็นะ ขออย่างเดียว"
"เรื่องอะไร?"กูถามงงๆ ท่าทีกระอักกระอวนอย่างนี้ไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ แสดงว่าเรื่องที่จะพูดคงหนักใจน่าดู
"มึงอย่าโกรธน้องมันนะเว้ย"
"เรื่อง?" ไม่ต้องเดาให้ยากว่า'น้อง'คนที่กล่าวถึงนั้นคือใคร นี่มีเรื่องที่จะทำให้กูโกรธอีก? ชีวิตนี้ไม่ได้เจอกันพอดี
"กูว่าน่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด"
"เข้าใจผิดอะไร?"
"ก็...ที่ปุ่นมันโวยวายกับมึงอ่ะ"
"หึ!" กูเบื้อนหน้าหนีไปอีกทาง คิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ ก็กูไม่ได้ทำไรผิดอยู่ดีดีมาโวยกันเฉย
"ก็ไอ้แสนแมร่งส่งรูปมึงกับใครไม่รู้มาให้ บอกว่าบังเอิญเห็นมา กูเอามาดู เห้ยน้องไอ้ภีนี่หว่า ใช่ป่ะ?" เฮียว่าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดูรูป ไอ้สาดดด เห็นรูปปุ๊ปกูจำได้เลย วันนั้นแมร่งนัดก๊งกันเหมือนเดิมนั่นแหละ น้องสาวไอ้ภีก็มาด้วย น้องมันก็แรงๆเหมือนพี่มันนั่นแหละ กูไม่ได้คิดไรด้วยเล้ย แต่ในภาพมุมกล้องอย่างกะกูกำลังไซร้คอน้องมันอยู่ บอกเลยตอนนั้นกูจะอ้วกแล้วน้องไอ้ภีเดินมาพอดี ไม่รู้มุมกล้องอิท่าไหน รูปแมร่งก็ไม่ค่อยเนียน ไม่มีสมองคิดกันรึไง ไอ้แสนนะไอ้แสน หัวสมองอ่ะ แต่คนของกูเสือกโง่กว่า เชื่อเฉย ไม่มีมาถามมาปรับความเข้าใจ นี่แบบกูเห็น กูเชื่อ เพื่อนกูบอกกูเลยเชื่อ กูไม่เชื่อใจแฟนกู อย่างนี้หรอวะ
"เฮียคิดว่าไงหละ"
"ก็ ...คงจะเป็นมุมกล้องมั้ง มึงไม่น่าจะเล่นน้องเพื่อน ไอ้ภีก็แมร่งนั่งหัวโด่อยู่ตรงนั้น" กูกระตุกยิ้มแล้วผลักมือเฮียออกไปเบาๆ พอละ เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง กูพยายามคิดว่าตลอดว่าไปทำผิดเรื่องอะไรมาไอ้ปุ่นถึงโวยขนาดนั้น คิดว่าที่จริงกูอาจจะผิด แต่ตอนนี้รู้ละ
"ไม่โกรธมันนะเว้ย"
"....." ทำหูทวนลมแล้วแกะชิ้นส่วนมอไซค์ออกต่อ
"ถือว่ากูขอเหอะ ตอนกูบอก น้องมันก็ทำหน้าคิ้วขมวดแล้วเงียบ มันรู้ตัวแล้วแหละว่าตัวเองผิดอ่ะ" กูว่าถ้ารู้ว่าผิดจริงป่านนี้ต้องมาปรับความเข้าใจกันแล้วม้างงงง ไม่ปล่อยให้ยืดยื้อขนาดนี้หรอก ไม่อยากจะคิดแต่ก็อดคิดไม่ได้ รึมันจะใช้โอกาสนี้เพื่อห่างจากกูแล้วไปหาไอ้หมวกไหมพรมวะ
"แล้วตอนนี้น้องเฮียยอยู่ไหนหละ?"
"เดี๋ยวกูโทรเรียกมันมาให้"
"ไม่อ่ะ"
"กูพูดดีดีกับมึงแล้วนะเว้ยไอ้ผิง มึงเข้าใจมันหน่อยดิวะ มันก็รู้สึกไม่ต่างจากมึงหรอก กูเป็นพี่กูรู้ดี"
"........"
"คุยกันซักทีเหอะหวะ"
"...."
"...ผิง"
"..ขอพักแปป อยากอยู่คนเดียว" กูลุกพรวดขึ้นแล้วเดินออกมาสูบบุหรี่ข้างนอก ความคิดในหัวมันดีกันไปหมด มันก็ต้องมีเวลานี้กันบ้างเวลาที่ใจกูรู้สึกเหนื่อย ไม่รู้จะทำยังไงดี แต่ในความรู้สึกกูตอนนี้คือ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองผิดแต่ก็ไม่ทำอะไรทำไมเฮียต้องมานั่งอธิบายแทนที่จะเป็นมัน โทรมาง้อก็เฮีย นู้นก็เฮียทำ นี่ก็เฮียทำ ตกลงแฟนกูนี้คนน้องรึคนพี่วะ ไอ้นี่ก็โว๊ะ สปอยน้องตัวเองเกินแบบว่านี่มันเรื่องของน้องรึเรื่องตัวเองกันแน่แต่ก็โอเค เข้าใจในจุดนี้ มันทำจนเคยชินละไง คนทำก็ชินที่จะต้องคอยนู้นนี่ให้ ส่วนคนต้นเรื่องก็ชินที่อยู่เฉยๆเดี๋ยวเรื่องก็ดีเอง กูไม่ต้องทำไรเดี๋ยวพี่กูจัดการให้ อายุหกสิบก็เลี้ยงตัวเองไม่ได้เหอะคนเงี้ย ทำให้เสียคนชัดๆ
เห้อออ
ซักพักกูกลับเข้าไปทำงานจนประมานบ่ายสามเฮียมันก็ตะโกนจากด้านในร้านออกมา
"วันนี้วันอะไรวะผิง!?"
"วันพฤหัส"
"ไอ้ห่า วันเกิดทวดรหัสมึงอ่ะ"
"อ่าว! เฮีย?" กูหันไปมองด้านในทำหน้างงๆ ทวดรหัสกูก็เฮียหนึ่งอ่ะดิ
"เอ่อ! ลืมนะมึง"
"เอ่อหวะ เบิร์ดเดย์เฮีย ของขวัญไม่มี"
"อันนี้พอจะรู้ ทุกปีไม่เคยจะมีของให้ มาแดรกฟรีตลอดด"
"เอ่างอน งอน" กูพูดยิ้มๆ มันดีตรงนี้แหละว้าที่สนิทกันอ่ะ แป๊ปๆก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม ลืมเรื่องเครียดๆเมื่อกี้ไป
"งอนพ่อง ที่ร้าน...นะเว้ย ชวนเพื่อนมึงมาด้วย"
"อือ เดี๋ยวบอกพวกมันให้"
"เฮ้ย มึงต้องไปด้วยนะเว้ย! สายรหัสไปหมด จะขาดมึงเป็นช่องโหว่รึไงวะ"
ไอ้สาด กูกะจะเบี้ยวซักหน่อย ไอ้ไปแดรกเหล้าฟรีนี้กูก็สนอยู่หรอก แต่ถ้าไปแล้วเจอบางคนกูขอบาย บอกแล้ว เดี๋ยวใจอ่อน
"ไม่มีของขวัญไม่ว่าแต่งานนี้ห้ามเบี้ยว!"
กูจะทำไงได้หละเมื่อเบื้องบนเค้าสั่งมาขนาดนั้น คงได้แต่หวังว่าจะไม่เจอ แต่คิดไปคิดมาอาจจะไม่เจอก็ได้ งานมีดึกแถมยังในแหล่งอบายมุขอย่างนั้นอีก เฮียคงไม่ให้น้องมันมาหรอกม้างงง
#
ตกเย็นมาร้านที่เฮียนัดไว้ ทุกคนนี้นั่งหน้าสลอน ที่มาช้าคือกูกลับบ้านแล้วโทรบอกให้ไอ้ภีมารับไง คาดว่าคืนนี้จะยาวเลยขี้เกียจขี่มอไซค์ ไอ้ภีก็มาโคตรช้าเพราะมัวแต่ไปรอรับไอ้สน และที่ไอ้สนช้าเพราะมัวแต่เล่นเกม ไอ้สัด แต่ละคน ให้กูรอเก้ออยู่บ้านตั้งนาน
"ฮี้ววว ไอ้ผิงมาแล้วโว้ยยย" เสียงดังฉิบ เป็นของใครไปไม่ได้นอกจากไอ้หมื่น
"เห้ย ตัดผมแมร่งหล่อเหี้ยๆ" ได้แต่ยิ้มๆแล้วนั่งลงข้างๆพี่หิน
"หัวโดนไรวะผิง" พี่มี่เป็นคนเปิดประเด็นคำถามขึ้นทำให้หลายๆคนบนโต๊ะเริ่มสังเกต ได้ยินเสียงไอ้ภีเค้นเสียงในลำคออยู่ใกล้ๆ
"นิดหน่อยพี่ ไม่มีอะไร"เมื่อกูตอบไปอย่างนั้นทุกคนเลยเลิกเซ้าซี้ที่จะถาม ต่างคนต่างหาเรื่องอะไรมาเล่าก็ไม่รู้ แย่งกันพูด ยิ่งมีน้ำเมานะอย่างกะอยู่ตลาดสด
"มึงไม่ต้องมองหา มันมาเดี๋ยวก็เห็นเอง" ไอ้ภีพูดเสียงนิ่งไม่ดังไม่เบามากแต่ทำให้ผู้เสือกบนโต๊ะทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน
"มองหาใครวะผิง?"
"เฮียหนึ่งอยู่ไหนวะ"
"นั่งอยู่โต๊ะข้างๆไง อะไรของมึง"
กูหันไปมองตามก็เจอเฮียนั่งอยู่กับเพื่อนตัวเองโต๊ะข้างๆ ไอ้ภีแมร่ง ชอบกระแหนะกู มันคงรู้ว่าจริงๆไม่ได้มองหาเฮียหรอก มองหาน้องเฮียต่างหาก มันไม่ง่ายเลยที่กูจะเลิกสนใจ ถึงตอนแรกกูจะคิดว่าไม่อยากเจอนู้นนั่นนี่แต่พอเอาเข้าจริงกูก็ปฏิเสธใจตัวเองไม่ได้ว่ากูอยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากอยู่ใกล้ๆ
คิดถึงไอ้ปุ่นเว้ยยยย!!
ทำไมกูเป็นคนอย่างนี้วะ!
-
"ผิงๆ พวกกูมีแผนเว้ย มีแต่มึงที่ไม่รู้" อยู่ดีดีไอ้หมื่นก็กระซิบขึ้นมาเบาๆทำให้ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบ กูไม่ได้ตอบอะไรแต่เลิกคิ้วเป็นเชิงถามแทน
"จะเซอร์ไพร์เค้กวันเกิดเว้ย รับรองเฮียมึงน้ำตาร่วง!" นี่ก็คิดได้เนอะ ดีไม่เล่นวิธีพิเรนๆแบบวันเกิดกู ทำเอาใจหายใจคว่ำ
"แล้วเค้กอยู่ไหนอ่ะ"
"ก็นี่ไง! ที่บอกเพราะจะให้มึงไปเอามานั่นแหละ555"
"55555"และทั้งโต๊ะก็กลับมาส่งเสียงดังโหวกแหวกโวยวายเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง นั่นไง กูว่าละว่าต้องใช้กู
"ในฐานะที่มึงเป็นน้องเล็กสุด"
"ไอ้หมื่นก้แมร่งอายุเท่ากัน" กูโวยออกไป แค่ห่างเดือนแล้วมันเข้าเรียนก่อนแค่นั้นเอง อารมณ์ตอนนี้คือแบบมันติดลมบนละไง ขี้เกียจลุกเดี๋ยวขาดช่วง
"อย่างมาเถียง เรียงตามสายรหัสเว้ย ไปเลย เบาะหลังรถกู" ไอ้หมื่นนี่ก็ไม่ยอมแถมยังยัดกุญแจรถใส่มือกูอีก ต่างคนต่างขี้เกียจไปเอา
"ก็มึง..!"
"โอ้ยพอๆ! ไอ้ผิงมึงนั่นแหละไปเอา" เจ๊คนเดียวในวงพูดขึ้นอย่างเหลืออด ใครจะกล้าขัดพี่ท่านหละครับ ขนาดแฟนตัวเองที่เถียงปาวๆเมื่อกี้ยังนั่งหัวหด
"ให้เร็ว"
"เอ่อๆ รู้แล้ว"
"นี่มึงเอ่อกับกูหรอ"
"คร้าบ คร้าบบบยายยย"
"ไอ้ผิง!"
"55555"
อยู่ให้หัวแตกอีกรอบรึไง วิ่งออกจากโต๊ะเลยดิ555 งั้นเดี๋ยวกูช่วยออกค่าเค้กถือเป็นของขวัญวันเกิดไปในตัว
ตี้ดๆ
กูล้วงโทรศัพท์ขึ้นมารับขณะที่เดินไปด้วย ไอ้สาดลืมถามว่ารถจอดไหน ช่างแมร่งเดี๋ยวกดรีโมทก็ปิ๊ปๆเองแหละ
(มึงเดินออกไปไหนวะ) เอาโทรศัพท์มาดูหน้าจอก็เป็นเฮียหนึ่งที่โทรเข้ามา กูกำลังจะตอบกลับไปแต่สะดุดสายตากับคนหน้าร้านซะก่อน
เห็นภาพคนสองคนข้างหน้าแล้วมันรู้สึกปวดหนึบไปทั้งใจเลยหวะ
(เห้ยผิง?)
"ห้ะ?" กูเรียกสติกลับมาอีกครั้งแต่สายตาก็ยังไม่ละจากคนตรงหน้า ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่รู้ว่าถูกมอง ยังคงปล่อยให้คนตัวสูงอีกคนกอดคอคุยเหี้ยอะไรกันอยู่หน้าร้านไม่ยอมเดินเข้ามา
(กูถามว่ามึงออกไปไหน อย่าบอกนะวะจะกลับแล้ว?)
"เปล่า....เปล่า.." เหมือนสติจะหลุดไปอีกครั้งเมื่อร่างที่กูมองมันหันหน้ากลับมาแล้วเบิกตากว้างพยายามดึงแขนที่พาดไหล่ตัวเองออก
(แมร่งคุยไม่รู้เรื่อง เมาหรอวะ!?)
กูเดินตรงไปทำเป็นไม่สนใจเพื่อที่จะไปเอาเค้กในรถไอ้หมื่น แต่จังหวะที่เดินผ่านร่างของไอ้ปุ่นกูรู้สึกได้ว่ามันเอามือมาแตะมือกูทำท่าจะจับไว้แต่เป็นกูที่บิดออกแล้วเดินแผละออกไปเอง
โคตรเจ็บเลยหวะ
คิดว่าน่าจะชินได้แล้วนะแต่ไม่เลย ไอ้เหี้ยหมวกไหมพรมยังคงใส่หมวกไหมพรมเอ๋อๆนั่นเหมือนเดิม อยากจะเขวี้ยงของในมือลงแล้วถลาไปต่อยไอ้เหี้ยนั่น
ชอบนักรึไงแย่งของคนอื่นเนี่ย!
กูเกือบจะหันกลับไปละถ้าไม่ติดเสียงที่ดังขึ้นมาจากปลายสายก่อน
(ผิงโว้ยยย!!) นี่ก็ห่วงกูจริง! เฮียมันคงคิดว่ากูเมา อีกอย่างคงกลัวกูหนีกลับก่อนด้วยแหละ
"เอ่อๆ ออกมาฉี่เฉยๆ เดี๋ยวเข้าไป" ใจเย็นเว้ยใจเย็น กูแมร่งไม่อยากเป็นคนใจร้อน คิดถึงสัมผัสที่มือเมื่อกี้รู้สึกแปร๊ปที่อกขึ้นมาทันที เฮียพูดอะไรอีกนิดหน่อยก่อนจะกดตัดสายไป ตอนนี้คือต้องไปเอาเค้กแล้วทำไงก็ได้เดินเนียนเข้าไปที่โต๊ะจากนั้นให้พวกต้นคิดมันจัดการเองละกัน
#
"กูถามจริง มึงกับน้องปุ่นเป็นไรกันวะ ตั้งแต่ครั้งก่อนนู้นละ" พี่หินถามออกมาอย่างโคตรอยากรู้ทำให้คนอื่นบนโต๊ะอือๆออๆไปด้วย คือหลังจากเซอไพร์น้ำตา(ไอ้หมื่นร่วงเพราะถูกเยียบเท้า ถุย!) เป่าค้งเป่าเค้กเสร็จสรรพทุกคนกลับที่ตัวเองแต่ไอ้ปุ่นที่นั่งโต๊ะเดียวกับพี่มันก็เอาแต่จ้องหน้ากูโดยที่คนอื่นสังเกตเห็นอย่างชัดเจนเพราะกูก็จ้องหน้ามันกลับเหมือนกันทั้งๆที่มันก็มีไอ้หมวกเอ๋อนั่นนั่งอยู่ข้างๆ ไม่รู้ไปรู้จักกับเฮียตอนไหนคุยกันซะรู้จักกันมาสิบปี ท่าจะถูกคอน่าดู
"เห่ย ถามอย่าเงียบ" ทุกคนจ้องมาที่หน้ากูอย่างลุ้นๆจะมีแต่ไอ้หมื่นที่ยิ้มน้อยๆ ไอ้ภีทำเสียงจิ้จ้ะในลำคอส่วนไอ้สนก็หัวเราะซะงั้น กูจะปฏิเสธก็ไม่ได้เลยตอบแบบคนโง่ๆออกไป
"ไม่รู้"
"ไม่รู้เหี้ยไรจ้องกันขนาดนั้น มันต้องมี ซั่มติง"
"ถุย! ซัมเมอร์!"
"ซัมทาม!"
"ซัมซุง!"
"ซัมติงเว้ย!"
และทุกคนก็ฮากร๊าก ไปละแต่ละคน กูว่าเริ่มเมา เชื่อดิถ้าไม่มีไอ้สนคอยตบมุขนะแมร่งก็ต่อกันไปเงี้ย เล่นมุขกันไปเล่นมุขกันมาเหมือนจะลืมเรื่องที่ถามเมื่อกี้ซะงั้น ก็ดีจะได้ไม่ต้องตอบ
"หึ" ไอ้ภีพยักพเยิดหน้าให้กูหันไปมองภาพบาดตายังอีกโต๊ะหนึ่ง ใกล้กันเข้าไปสิ กูคิดว่าไอ้ปุ่นคงไม่คิดอะไรด้วยหรอก....มั้ง แต่ไอ้หมวกนั่นร้อยทั้งร้อยคิดชัว! ผีมันดูผีด้วยกันออก! สายตางั้นแมร่งอยากควักตาออก
มองเหี้ยไร!
มึงไม่มีสิทธิมอง!
นั่นมันของกู!
คนของกูไอ้สัด!!
"ผิง!!!" ไอ้สนดึงแขนกูไว้ทันทีที่กูทำท่าจะพุ่งเข้าไปใส่ไอ้นั่น
"ใจเย็น! โอเค้!?"
"ผิงเป็นไร" พี่มี่มองหน้ากูหวั่นๆปนงงนิดๆ รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองหายใจแรงมากแบบควบคุมไม่อยู่ ยิ่งไปกันใหญ่เมื่อมีปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกาย
ทุกคนรู้ดีว่าถ้าอารมณ์กูขาดแล้วจะเป็นยังไง!
"ปล่อย!" กูจะไปซัดไอ้หน้าอ่อนซักเปรียงแล้วตะโกนใส่ข้างหูทันว่าคนที่มึงทำลุ่มล่ามใส่หนะของกู!
"ไอ้ผิงนั่งลง! ไอ้สัดแรงเยอะชิบ พี่หินช่วยจับมันไว้หน่อย"
พี่หินมันรีบพยักหน้าแล้วมาจับแขนกูอีกข้างพยายามดันตัวให้นั่งลง คนอื่นแมร่งเจี้ยวจ้าวอะไรไม่รู้ไม่เข้าหูกูซักอย่าง ตอนนี้จุดสนใจอยู่ที่ไอ้ปุ่นเท่านั้น! มึงไปสนใจมันทำไม!? ตอนแรกยังนั่งมองหน้ากูดีดีอยู่เลย!
"เห้ยมีอะไรกันวะ!?" เฮียหนึ่งที่พุ่งมาจากไหนไม่รู้ถามขึ้นอย่างตื่นๆ กูยังคงพยายามยื้อตัวไว้อย่างคนไร้สติ ใครพูดอะไรไม่เข้าหัวซักอย่าง การที่อยู่ดีดีเฮียมันพุ่งเข้ามาทำให้โต๊ะอื่นๆหันมาสนใจรวมถึงไอ้ปุ่นด้วยที่หันมาทองแบบงงๆก่อนจะทำหน้าตกใจเมื่อเห็นใบหน้ากู
"ผิงเว้ย! ใจเย็นๆ เป็นไรบอกพวกกูมาดิวะ!?"
"หน้ามึงแมร่ง คนเค้ากลัวกันหมดแล้ว"ไอ้สนที่ดึงแขนกูอยู่พูดเบาๆเหมือนจะให้ได้สติแต่เปล่าเลย และประโยคก็ตามมาเป็นชุดซึ่งบอกแล้วว่ากูไม่สนใจ!
"เล่นเพื่อนกูละไง ไอ้เด็กห่าเอ้ย!" กูได้ยินเสียงไอ้ภีสบถก่อนจะเห็นมันเดินไปกระชากแขนไอ้ปุ่นให้ลุกขึ้นแล้วลากมาโยนใส่อกกูดังปึ๊ก! เกือบรับไม่ทัน! ทุกคนนี้นิ่งอึ้งหมดมีแต่ไอ้ภีที่จ้องหน้าไอ้ปุ่นเขม็ง
"เคลียกัน อย่าคิดว่าเพื่อนกูทั้งยอมทั้งโง่แล้วมึงจะทำตามใจอะไรก็ได้นะ"ไอ้ภีว่าเอานิ้วชี้หน้าแล้วเดินกลับไปนั่งโต๊ะกระดกเหล้าเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ปล่อยๆ กลับไปนั่งที่ตัวเองไป" เฮียที่เหมือนเริ่มจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดสั่งคนอื่นส่วนตัวเองก็เดินตามพี่วากลับโต๊ะ คนอื่นก็ได้แต่มองแบบสงสัยแต่ก็ไม่มีใครถามอะไร ไอ้หมวกทำท่าจะเดินเข้ามาแต่เฮียห้ามไว้ก่อน มึงเข้ามาซี้ โด่ว!
กูกับไอ้ปุ่นต่างคนต่างยืนเงียบกันอยู่อย่างนั้นต่างตรงที่กูพยายามหายใจให้เป็นปกติ ขึ้นแล้วแมร่งลงยากว่ะ
"ไป๊ๆ อย่ามายืนตรงนี้ บรรยากาศเสียหมด" ไอ้หมื่นกวักมือไล่ชิ่วๆแต่แอบยิกคิ้วให้กูจึ๊กหนึ่ง กูเลยดึงแขนไอ้ปุ่นให้เดินตามมา มันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรจนเดินนออกมาถึงข้างๆร้านที่ไม่ค่อยจะมีคน เงียบกันอยู่งั้นอ่ะ ไอ้นี่ก็ก้มหน้าลูกเดียวไม่คิดจะพูดอะไรก่อนเลย? กูเลยเดินออกมาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีมือมาดึงชายเสื้อไว้
เสี่ยงนะเนี่ยเล่นมุขเนี้ย! ถ้ามันไม่ยื้อไว้กูก็ไม่รู้จะทำไงละ
"..."
"..."
"...ไปไหน"
คิด ถึง โคตร!! แค่ได้ยินเสียงมันแค่นี้กูแทบจะดึงมันเข้ามากอด แค่เสียงมันทำให้กูเป็นบ้าได้ขนาดนี้
"แล้วอยากให้ไปไหนหละ"พูดเสียงเรียบๆตอบกลับไป รักษาฟอร์มหน่อยเว้ยเดี๋ยวมันได้ใจ
"....ทษ"
"เหอะ เบาขนาดนี้ใครจะไปได้ยิน" ก็ไม่ได้ยินจริงนี่หว่า หูไม่ได้ดี ไอ้ปุ่นแมร่งขมวดคิ้วเจ้าหากันแบบไม่พอใจแต่มันก็พยายามหายใจเข้าหายใจออกช้าๆ
"...ขอ..."
เฟี้ยวววววว
แหมะเดี๋ยวนี้เด็กแว้นเป็นกลุ่มใหญ่ๆมันเยอะจริง ว่าแต่เมื่อกี้มึงพูดอะไรวะ เหมือนตัวเองพลาดอะไรไป กูทำหน้างงเลิกคิ้วถามมันไป
" ไม่พูดแล้ว!!!"
จากที่ตอนแรกแค่ได้ยินเสียงมันกูก็แทบจะหายโกรธแต่นี่ มันไม่เกินไปหรอวะ กูดึงสายเสื้อตัวเองออกจากมือมันแล้วหันหลังเดินออกมาทันที กูคงโง่จริงสินะ ยอมให้มึงปั่นหัวเล่นอย่างเนี้ย โกรธมึงก็ไม่ได้นานแถมนิดๆหน่อยก็ใจอ่อน
"ไปไหนนน!!"
"ไอ้บ้า!" มีการตะโกนตามหลังมาอีกนะ ตอกย้ำกันจริง
"ขอโทษ!!!!"
จบประโยคกูถึงกับชะงัก
มันขอโทษกู?
ยังไม่ทันทีจะหันหลังกลับไปมองก็รู้สึกว่ามีอะไรพุ่งมาชนหลังดังปึ้กแล้วแช่ค้างไว้อย่างนั้น
"จะ...อึก..จะไปไหน"
"..."
"ขอโทษ"
กูยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่กำลังชั่งใจอยู่ว่าจะหันกลับไปดีไหมรึควรดัดสันดารมันดี
"เงียบทำไม"ว่าแล้วก็เอามือเขย่าชายเสื้อกูเบาๆเป็นเชิงย้ำ ถือว่าเป็นครั้งแรกเลยก็ได้ที่มันยอมกูก่อน บอกแล้วมันไม่ง่ายเลยที่กูจะไม่ใจอ่อน แล้วยิ่งทำอย่างนี้อีก
คงเห็นกูทั้งนิ่งและเงียบมั้งมันเลยยื้นแขนมาข้างหน้าตัวกูแล้วชูนิ้วก้อยขึ้น
"ข..ขอโทษ"
รู้สึกได้เลยว่าตอนพูดเสียงมันสั่น คงกลัวว่ากูจะไม่คืนดีด้วย อันที่จริงก็มีตั้งหลายเรื่องที่ยังคาใจหนึ่งในนั้นก็คือเรื่องไอ้หมวกไหมพรม ถ้าดีกันนี้มีเคลียยาวแน่ ที่ผ่านมากูอาจจะคิดมากไปเองก็ได้
ได้แต่ถอนหายใจแล้วยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วไอ้ปุ่น เห้อออออ ที่ถอนหายใจก็เพราะไอ้เนี่ยแหละ! ไม่รู้จะยอมง่ายไปไหน! ตลอด ไม่ว่าจะเป็นอะไรถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับไอ้ปุ่นกูจะเป็นอย่างนี้ตลอด ใจจริงก็อยากคืนดีกับมันนั่นแหละ ทำไงได้ รักซะขนาดนี้
“ ฮือออออ ”
นั่น
ร้องไห้อีก
"วันหลังมีอะไรให้ถามก่อนนะรู้ไหม" กูหันไปเผชิญหน้าตรงๆแล้วดึงมันเข้ามากอด ไม่ได้แน่นอะไรแค่พอให้รู้ว่าอยู่ตรงนี้ อยากถ่ายทอดความรู้สึกนี้เข้าไป เผื่อจะคิดเหมือนกันบ้าง
คิดถึง
".อึก อื้อ ฮือออ"
"กูกับมึงต้องคุยกันยาว" กูว่าต้องมาปรับความเข้าใจกันใหม่ มีไรต้องพูดดิ ไม่ใช่เก็บเงียบ ที่จริงกูกับไอ้ปุ่นอาจจะรู้จักกันไม่ดีพอ หลายๆเรื่องยังไม่เคยคุยกันแบบเป็นกิจจะลักษณะ ของอย่างนี้มันต้องใช้เวลา
"อึก..ปล่อย ก่อน" ไอ้ปุ่นดันตัวออกเบาๆแต่กูก็ยอมแต่โดยดี อยากมองหน้ามันชัดๆไง
"จะคุยกันตอนนี้หรือค่อยคุย?" แต่กูว่าน่าจะเดี๋ยวค่อยคุยดีกว่าตอนนี้อาจจะไม่สะดวกเนื่องด้วยอะไรหลายๆอย่างทั้งสถานที่และเวลา
"พี่หนึ่งจะเป็นห่วง" กูก็ว่างั้นแหละ ป่านนี้คงอยากจะมาดูว่าเคลียถึงไหนกันแล้วหละมั้ง สรุปพวกกูสองคนก็กลับเข้ามาด้านในกันก่อน ไอ้คุยอ่ะคุยแน่ ขณะที่เดินเข้ามานี้ไอ้ปุ่นติดกูแจเลย ห่างเป็นไม่ได้ จะเดินมาใกล้ๆตลอด ทุกทีนี้แทบจะผลักกูออก
"ดีกันละ?" ทันทีที่มาถึงเฮียก็เอ่ยปากถามก่อนใครเพื่อน
"ไม่อ่ะ" พูดหน้าตายกลับไป ไอ้ปุ่นที่เดินมาข้างๆแมร่งชะงักแล้วหันมามองกูขวับเลย
"โว้ะ พวกมึงนี่นา" เฮียส่ายหัวยิ้มๆเหมือนจะรู้ทันกูแล้วหันไปสนใจคนในวงเหล้าต่อ ใครไม่รู้ก็บ้าละ เดินชิดกันเข้ามาซะขนาดนี้ กูหันไปทำหน้ากวนตีนใส่ไอ้หมวกไหมพรม เหมือนมันจะชักสีหน้าใส่นิดหนึ่ง
เหอะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร!
"มานั่งกับกู"
"แต่.."
"งั้นก็ไม่ต้องมาคุยกัน" นี้! เค้าอ่อนให้หน่อยได้ใจใหญ่เลยกู เอาน่า! นานๆทีมันจะยอมบ้างต้องรีบโกบโกยแต่กูก็แอบคิดจริงที่ว่าถ้ามันไปนั่งกับไอ้หมวกไหมพรมจริงก็ไม่ต้องมาคุยกันละ แค่นี้ก็รู้ว่ามึงเลือกใคร
ไอ้ปุ่นไม่พูดไรแต่เดินตามกูมาที่โต๊ะแทน
------------------------------
เห็นคอมเม้นแล้วทนไม่ได้ ต้องมาต่ออีกตอน :hao5:
ที่แต่งให้เป็นอย่างนี้เพราะ ส่วนตัวคิดว่าคนอย่างนี้มันน่าจะมีอยู่นะ 55555
บอกแล้วปุ่นไม่เหมือนเปยยยย
เห็นเพื่อนในคลาสบางคนก็เป็นแบบนี้คือ ยอมแฟนตลอด(ทั้งๆที่ดูรู้เลยว่าแฟนมันไม่จริงจัง)
เลยคิดว่า ถ้าลองแต่งแบบนี้ดูจะเป็นยังไง (ผลคือปุ่นถูกด่ากระจาย :o12:)
รู้สึกตกใจเหมือนกัน แต่ก็นะ ตัวเองเป็นคนแต่งให้เป็นแบบนี้เอง
ปุ่นไม่ได้ไม่จริงใจน้าาา ก็นั่นแหละ มันอาจจะยังไม่รู้ใจประมาณนี้ไง
เรื่องของคนสองคนมันยังมีอะไรที่ต้องเจออีกเย๊อะะะะ
ปล. เค้าขอลงแค่นี้นะ จะไปดูวอลเลย์ :hao7:
รอดูประเทศญี่ปุ่นนนนนนนนนนน ฮี้ววววววว o13
-
ผิงใจอ่อนตลอดๆ :ling1:
-
เห้อ ฉันว่าเสียเวลาว่ะ ๆ :เฮ้อ:
-
ระหว่างปุ่นกับเด็กบีบอยนั่น อาจจะไม่มีอะไรลึกซึ้งกันก็ได้นะ
แต่ประเด็นที่ปุ่นเอาแจกันฟาดผิงเนี่ย แล้วยังไม่ยอมขอโทษด้วยตัวเอง จะเพราะสาเหตุอะไรก็แล้วแต่ ปุ่นสมควรที่จะถูกตำหนิมากที่สุด นิสัยเสียจริงๆ
คงเพราะมีแต่คนคอยยอม ปกป้อง เอาใจ มากจนเสียเด็ก แทนที่เฮียจะพูดให้น้องยอมโทรมาขอโทษด้วยตัวเอง ให้น้องหัดคิดถึงจิตใจคนอื่น โดยเฉพาะที่ได้ชื่อว่า เป็นแฟน บ้าง เฮียกลับโทรมาเกลี่ยกล่อมให้ ผิง เข้าใจนิสัยเห็นแก่ตัวของน้องตัวเอง เหอๆๆๆ ดีจริงๆ นะ
-
ผิงอย่าเพิ่งยอมมมมม!!
นี่มันช่วงเวลาเล่นตัว
อยากให้ปุ่นได้เปยมาสักนิด
เซ็งปุ่น ทำตัวให้คนอ่านรักและพร้อมสปอยหน่อยสิ :katai5:
-
ผิงดัดนิสัยปุ่นต่อไปนะ อย่าเพิ่งยอม55555555
-
ปุ่นทำเกินไปจริงๆ เอาแต่ใจเกินไปไหม ทำผิดแล้วไม่คิดขอโทษเลย
ถ้าผิงจะเลิกสนใจก็จะไม่แปลกใจเลย
-
ง่ายไปป่ะเนี่ย!!! ยอมตลอดอ่ะ
ไอ้เด็กบีบอยยังไม่เคลียร์นะ
หึ่ยยยย
-
พี่ผิงทำดีแล้ววว อย่าใจอ่อนให้อภัยง่ายๆนาา ดัดนิสัยปุ่นซะบ้าง
มีอะไรให้คุยกันก่อน ไม่ใช่ตีโพยตีพายทำร้ายร่างกายกันแบบนี้
-
ผิงก้อยอมง่ายไป ไอ้เฮียหนึ่งก้อโอ๋น้ิองเกิ๊น
เรื่ิองแค่จิ๊มด ปุ่นโวยวายเสียใหญ่โต ถ้าถามก้อนู้เรื่องนานแระ ิอยากให้ผิงดัดนิสัยน้องเยอะๆ ปล่อยโตอย่างนี้เป็นภาระสังคมนะ :z13:
-
ช่วงสองสามตอนมานี่ เราอ่านแล้วไม่ค่อยอินเหมือนตอนก่อนๆเลยอ่ะ
อาจเป็นเพราะ ปุ่นช่วงหลังๆนิสัยมันเยอะ กว่าผู้หญิงเสียอีกมั้ง
มันแลดูคาแรคเตอร์ของปุ่นเปลี่ยนไปมากๆ
และมันมีหลายจุดที่แลดูไม่สมเหตุสมผล
ผิงก็แลดูเปลี่ยนไปเยอะมากๆ คือเราเข้าใจว่ารักปุ่น ชอบปุ่น แต่มันดูผิดนิสัยผิงยังไงไม่รู้
ยิ่งตอนล่าสุดอ่ะนะ
-
ผิงยอมง่ายไปนะ ต้องดัดนิสัยปุ่นมากกว่านี้ :katai1:
-
ตอนที่17
"แหนะๆ!"นั่งลงปุ้ปก้มีเสียงแซวขึ้นมาทันที แต่ละคนนี้ทำหน้ายิ้มกรุมกริ่มกูเลยยักคิ้วไปให้
"แหม เดี๋ยวนี้หัดมีความลับ"
"ก็ว่าทำไมถูกทุบหัวแล้วไม่ตาย เป็นอมตะนี่หว่า555" และทั้งโต๊ะก้หัวเราะกับมุขกากของไอ้หมื่นกันเป็นแถว มีแต่ไอ้คนข้างกูเนี่ยแหละนั่งตัวเกร็ง พูดจี้ใจเต็มๆเลยอ่ะดิ เป็นคนทุบเองกับมือ
"ถามหน่อย" กูก้มลงไปพูดกับมันเบาๆ
"รู้จักกับไอ้เหี้ยนั่นได้ยังไง" ไอ้ปุ่นหันไปมองตามสายตาที่กูมองไป หมายถึงมึงนั่นแหละไอ้หมวกเอ๋อเอ้ย
"รู้จักนานรึยัง"
"...."
"หือ?!"
"...เดือนหนึ่ง"
"เหอะ" ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา กูเบือนหน้าหนีแล้วกลับมามองหน้าไอ้ปุ่นอีกรอบ เดือนหนึ่ง? ได้ข่าวว่าเดือนหนึ่งนี้ก่อนที่กูจะทะเลาะเรื่องไร้สาระกับมึงอีกนะเว้ย ไม่สบอารมณ์เป็นบ้า!
"พี่เค้าแค่มาสอนเต้น" อยู่ดีดีก็พูดขึ้นมาโดยที่ไม่ได้เอ่ยถาม อย่างนี้เค้าเรื่อกว่าอะไรนะ ร้อนตัว?
"ไปรู้จักกันได้ยังไง" จำได้ว่าวันที่ไปถนนคนเดินกูเอาโทรศัพท์มันมาตรวจดูเบอร์แล้วนี่หว่า ไม่มีเบอร์แปลกอะไร
"...คุยไลน์"
"!!?" กูแทบจะถลึงตาใส่หัวมัน ไม่ได้ให้เบอร์แต่ให้ไอดีไลน์!? จะตลกหรือสมเพชตัวเองดี นี่คือแอบคุยกันตลอดหรือกูพลาดที่ไม่ได้เข้าไปตรวจในไลน์มัน ถ้าทำงั้นจริงแมร่งก็ก้าวก่ายกันเกินไปอีก แล้วจะให้ทำยังไงหละวะ
"ก็ไม่มีอะไรหนิ" นั่น พูดแบบทองไม่รู้ร้อนอีก เดี้ยะกูทำงั้นบ้างแล้วจะรู้สึก แต่อย่างที่รู้ๆ กูไม่กล้าหรอก - -"
"ฮั่นแน่ ไม่อายฟ้าอายดินกันเลยวุ้ย"
"อะไร" กูเลิกสนใจไอ้ปุ่นแล้วหันไปสนใจคนอื่นบนโต๊ะแทน ไอ้พวกนี้แมร่งแซวจริง กำลังซีเรียสอยู่เว้ย ไม่ได้มาหวานหยดย้อยอะไรกันซักหน่อย คงต้องเก็บเรื่องพวกนี้เอาไปรวบยอดกับเรื่องอื่นๆ คิดๆดูแล้วไอ้ปุ่นแมร่งงง เรื่องไม่สบอารมณ์เยอะหวะ ไอ้ที่ทำให้ไม่ชอบใจนี้เยอะจริง กูก็คุยกับพวกพี่ๆมันจนเพลินเลย รู้สึกตัวอีกที่ตอนคนข้างๆเอามือมาวางแหมะตรงหน้าขากู
"...ตอนนี้ดีกันแล้วใช่ไหม" พูดเสียงเบามากกกก แต่กูอยู่ใกล้ไงเลยพอจับใจความได้ อ่าวกูว่าที่เกี่ยวก้อยหน้าร้านก็น่าจะตอบคำถามข้อนี้ได้นะ รึที่มันไม่แน่ใจเพราะประโยคที่กูตอบเฮียไปเมื่อก่อนหน้านี้
"อยากดีไหมหละ" มันเหงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะก้มลงเหมือนเดิม
".....อืม" เขินหวะ! กูไม่พูดไรแต่เอามือไปจับมือมันใต้โต๊ะแทน นี่ก็ยอมตั้งขนาดนี้ ไม่รู้ก็โง่ล้ะ
"..จะเหมือนเดิมใช่ไหม" นี่ก็ถามมากจริ้ง กลัวกูทิ้งหรออ?
"ไม่อ่ะ" ช็อค ช็อคเลยดิมึงที่กูพูดงี้ แต่มันยังไม่จบเว้ย กูก้มลงไปกระซิบที่หูมันเบาๆ
"รักมากกว่าเดิมอีก"
เขินแปร๊ปปปป
นี่กูอายพอๆกับคนที่นั่งหน้าแดงข้างๆเลยนะเว้ยยย
ถึงมันจะทำเหี้ยกับกูแค่ไหนแต่ไม่รู้ทำไมกูไม่เคยหยุดรักมันได้เลย มีแต่เพิ่มขึ้นๆทุกวัน ไม่ได้เจอก็คิดถึง อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า อาการกูเข้าขึ้นโคม่า
"ป่วย กูกลับละนะ" ไอ้หมวกครับ ไอ้หมวกมันเดินมาบอกลาไอ้ปุ่น แหมะะะะ! ขัดจังหวะจริ้งงง คนเค้ากำลังสวิตกันอยู่เห็นป่ะ ไม่รู้เวล่ำเวลา ที่จริงกลับไปเลยก็ได้นะ ไม่มีคนว่า แบบไปไหนก็ไป ชิ่วๆ แล้วเรียกแฟนกูว่าป่วยนี้คือต้องการจะสื่ออะไร กูมองหน้ามันตาขวาง
"ทำไมกลับเร็วอ่ะพี่" เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวก่อน! สะต้อปปุ! มึงเรียกมันว่าไงนะ!?
"พรุ่งนี้มีเต้นที่...ไปซ้อมก่อน" มึงไปซ้อมเต้นตอนจะสองทุ่มจะสามทุ่มเนี่ยนะ เมื่อยมือเมื่อยแขนจริ้งงง ว่าแล้วก็ขอเหยียดหน่อยเห้อออ
"เอ้" ไอ้ปุ่นหันมามองเมื่อกูเอาแขนไปพาดบ่ามัน ไม่รู้! ก็เมื่อแขนอ่ะขอวางหน่อยดิ
"พรุ่งนี้จะมาดูป่าว"
"ไปดิ!"
"ฮึ่ม!" กูทำเสียงในลำคอดังๆเป็นเชิงขัดขึ้นมา
"อ..เอ่อ ก็ไม่รู้ดิ ดูอีกทีก่อนว่าติดธุระไหม" เหอะ ธุร้งธุระมีไม่มีก็ไม่ให้ไป อ่านปากชัดๆ ไม่ ให้ ไป โอเค้
"โอ่ย จะกลับก็กลับซักทีดิว้าา" กูพูดขึ้นมาลอยๆแบบไม่เจาะจงแต่คงจะรู้ว่าหมายถึงใครเพราะไอ้หมวกแมร่งคิ้วกระตุก เห็นหน้าแล้วรำคาญวุ้ย หล่อนักรึไงวะ โด่ว!
"ไปละญี่ป่วย หมาแมร่งหวงก้าง ระวังซักวันจะถูกแย่ง" มันพูดแสยะยิ้มแล้วเดินออกไป อ อ ไอ้สัด!!! ว่ากูเป็นหมา! แล้วเรียกแฟนกูว่าอะไรนะ!? ญี่ป่วย! ป่วยพ่อง! น่ารักตาย! เดี้ยะมึงจะได้ป่วยนอนหยอดข้าวต้มแทน เดี้ยะๆ
"ใครวะผิง" ไอ้ภีถามขึ้นมาหลังจากไอ้หมวกนั่นเดินออกนอกร้านไปแล้ว
"ก็แค่เด็กอยากลองดี!"
"เล่นเลยป่าว"อันนี้เป็นไอ้ภี กูรู้เห็นนั่งเงียบเมื่อกี้แมร่งฟังหมดอ่ะ มันไม่ค่อยชอบเด็กปากดีอย่างนี้ซักเท่าไหร
"จะทำไร"
"มึงอ่ะเงียบไปเลย"กูมองไอ้ปุ่นหนายๆ ที่หน่ายนี้ไม่ได้เบื่อมันนะแต่เบื่อนิสัยมัน ถ้ากูไม่ขัดนี้มึงคงไปกับมันพรุ่งนี้แล้วใช่ป่ะ
"ไอ้เชี่ย" แหนะ ปากเริ่มดี ถึงจะพูดแบบไม่เต็มเสียงแต่กูได้ยินเหอะ
"ทำไมมันต้องเรียกมึงว่าญี่ป่วย"
"...."
"ไอ้สัดกวนตีน ไม่ต้องเงียบละ"
"จะไปรู้หรอ"
"เหอะ อย่าให้เห็นว่าติดต่อกันอีก" ถ้าเห็นนี้มีเฮแน่ เล่นประกาศว่าจะแย่งของของกู ไม่รู้ไอ้ปุ่นแมร่งโง่หรือง่าวที่ปล่อยให้มันเกาะแกะอยู่รอบๆ
"ทำไมถึงเจอไม่ได้"
"ก็ไม่ให้เจอ"
"ไม่มีเหตุผล"
"เลือกเอาจะเจอกูรึเจอมัน" ถ้าเลือกมันก็ไม่ต้องมาเจอกู ง่ายๆ จบ
"เหอะ ตัวเองก็เหมือนกัน" นี่มันไม่ใช่เริ่มปากดีละแต่กลับมาเป็นไอ้ปุ่นคนเดิมแล้วเลยค่างหาก เร็วไปป้ะวะ
"กูทำไม"
"ไปไถผมออกนึกว่าเท่รึไง"
"แล้วมันทำไม?"
"อย่างกะจิ้งแหลน" นี่มั่วละ พูดงี้มั่วนี่หว่า มีแต่คนบอกว่าหล่อเหอะ
"แล้วเพราะใครหละ"
"..." แมร่งเงียบเลย กรรมโทษ จี้จุดเกิน ไม่ได้ตั้งใจนะเว้ยปากมันไปเอง ไม่ได้จะโทษมัน นี่ไงถือว่าเปลี่ยนทรงผมไปในตัว กูกะว่าจะตัดสกินเฮดอยู่แล้วเหอะ จริ้ง ไม่ได้ออกรับหน้าแทนเล้ย เพื่อไม่ให้บรรยากาศแย่ไปกว่านี้กูเลยเอามือข้างที่กอดคอเขี่ยๆแก้มมันเล่น
"...เจ็บมากไหม"
"ห้ะ?"
"แผลอ่ะ"
"เจ็บดิถามได้ โคตรเจ็บ พยาบาลมือโคตรหนัก จิ้มๆเนี่ยเจ็บเลย ดูดิ" ได้ที่กูขออ้อนหน่อยเห้อออ รู้ว่าคนในโต๊ะมองแต่แคร์รึ ก็ไม่
"จิ้มงี้เจ็บไหม" ไอ้ปุ่นเอานิ้วมาแตะที่รอบๆผ้าก๊อตเบาๆ เอ่อเห้ย ไอ้นี่ก็ซื่อเหมือนกันเว้ย!
"โอ้ย เจ็บดิ"
"เวอร์"
"จริง มาโดนเองไหมหละ" กูทำหน้าเคือง แกล้งไปงั้นแหละที่จริงไม่ค่อยเจ็บแล้ว แต่ถ้าไปโดนจุดจังๆก็เอาเรื่องอยู่
"....."
"......"
" ..แล้วหน้าไปโดนอะไรมา" ไอ้ปุ่นมันคงสังเกตเห็นรอยฟกช้ำจางๆตามใบหน้ากูเลยถามขึ้นเสียงเบาๆ เอ่อ.. จะให้กูตอบว่าไปก๊งเหล้าแล้วไม่มีเงินจ่ายเลยถูกเค้าซ้อมมางี้หรอ เหอะ
"..ช่างมันเหอะ" คือกูขี้เกียจเล่าขี้เกียจพูดไง ประเด็นหลักก็เพราะไอ้ปุ่นหมดแหละ พูดไปเดี๋ยวมันแมร่งนี้อีก
"...โกรธไหม"
"อะไร?"
"เรื่อง..ก่อนหน้านี้" อืมมมมอยู่ดีดีมาถามงี้ตอบยากหวะ กูว่ามันออกแนวน้อยใจมากกว่า มั้งนะ
"แล้วถ้ากูเอาอะไรซักอย่างทุบหัวมึงบ้างหละ"
"...."
" กูก็ ก็... เห้อ ก็แค่อยากรู้"
"....."
"ว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น" ไอ้ปุ่นเงียบแล้วก้มหน้าลง มือที่จับอยู่ก็พยายามจะดึงออกแต่กูบีบไว้มันเลยทำอะไรไม่ได้ นี่คือจะวกเข้ามาดราม่าอีกครั้ง? ไหนๆก็ไหนๆละ เอาให้จบเลย มาคุยวันอื่นอาจจะคิดฟิวลิ่งตอนนั้นไม่ออกและอาจทำให้เรื่องมันยืดเยื้อ
"กูก็ไม่รู้นะที่มึงทำตอนนั้นคิดอะไรอยู่ รึไม่ได้คิด แบบกูโกรธกูฟาดแมร่ง แต่พอมาคิดอีกที ถ้าเป็นกู กูจะเอาแจกันมาฟาดหัวมึงหรอวะ?"
"....."
" จนบ้างครั้งกูก็แอบคิดนะ มึงรักกูจริงรึเปล่า? มึงไม่คิดจะโทรหาไม่คิดจะมาปรับความเข้าใจ ไม่ทำเหี้ยอะไรซักอย่าง" อย่าคิดว่ากูพูดตะคอกหรือด่ามัน น้ำเสียงธรรมดาเนี่ยแหละ ที่ถามไปไม่ได้จะด่าแต่แค่อยากรู้ อยากรู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมามันคิดยังไงก็แค่นั้น
"อย่างตอนนี้กูก็คิดว่าเรื่องที่ผ่านมาช่างมันเหอะ แต่เดี๋ยวซักวันกูก็กลับมาคิดอีกว่ามึงรักกูบ้างรึเปล่า"
"...ทำไม"
"กูรู้...กูรู้ หลายสิ่งมึงก็พยายามแสดงถึงจะไม่พูดก็เถอะ ที่จริงกูก็ไม่อยากมาคุยอะไรเทือกนี้หรอกนะ แต่ถ้าปล่อยไว้แมร่งคาใจอยู่เงี้ย" รู้สึกถึงสายตาคนอื่นในโต๊ะเดียวกันที่คอยลอบมองกูกับไอ้ปุ่นอยู่ แต่คงรู้ว่ากำลังคุยเรื่องที่ไม่ควรไปยุ่งเลยไม่มีใครว่าอะไร แล้วกูก็คิดว่าคงไม่ได้ยินเรื่องที่คุยกันด้วย
"..แล้ว..แล้วจะให้ทำ ทำยังไง" เสียงไอ้ปุ่นที่ตอบกลับมาดูกระตุกเล็กน้อย จนกูรู้สึกสงสาร รึจะคาดคั้นมันเกินไปวะ ตอนแรกกะจะเคลียกันวันอื่นกลับมาเคลียกันวันนี้ซะได้
"..เห้ออ" ที่ถอนหายใจนี้ไม่ใช่ไรแค่รู้สึกแบบ เห้อ กูก็ไม่รู้จะทำไงหวะ
" นึกว่าไม่คิดอะไรเลยรึไง"
"หือ?"
" คิดสิ คิดทุกวันนั่นแหละ แล้ว. แล้วจะให้ทำยังไงหละ มึงมันดูมาก จนเหมือนล้นออกมา เหมือนซักวันมันก็หายไปเพราะมันมาในตอนแรกหมดแล้ว"
"...." ถึงกูจะงงๆว่าหมายถึงเรื่องอะไรแต่ก็ยังคงเงียบฟังอยู่
"คิดว่าชอบรึไงที่เป็นแบบนี้ แล้วจะทำยังไงหละ เจอหน้าจะทำยังไง จะพูดอะไร ถ้าเจอแล้วเกลียดหละ เจอแล้วไม่คุยด้วย หละ อึก จะทำยังไงหละ ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ก็ขอ อึก ขอโทษไปแล้ว ถึงจะไม่พอแต่ก็ขอโทษไปแล้ว อึก ขอโทษไปแล้วไง ฮืออออ"
"เห้ย ร้องทำไม" กูพยายามจะดันหน้าให้เหงยขึ้นแต่มันด้านไว้ก้มลงเหมือนเดิม ปัดโธ่!
"ฮืออ รู้ได้ไงว่าคิด อึก แบบนั้นอ่ะ ไม่ได้พูดอะไร แต่ อึก อยู่ไปนานๆก็ดี ไม่ใช่หรอ หรอ"
"เห้ยน้องปุ่นร้องไห้ทำไมวะ" ไอ้หมื่นทักขึ้นเมื่อเห็นท่าทีกูสองคนแปลกๆไป
"ไม่รู้โว้ย ปุ่น เป็นไร กูไม่ถามแล้ว ช่างมันเถอะเรื่องนั้นอ่ะ" กูพยายามจะปลอบมันซึ่งไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนดี ถึงที่มันพูดมาทั้งหมดกูจะงงๆแต่ก็พอจะจับใจความได้ แต่มึนๆอยู่ดี มันพูดเป็นคำๆแบบตัวเองเข้าใจคนเดียว
"ผิงแมร่งทำไรน้องมันวะ"
โธ่! ทำไมต้องคิดว่ากูทำด้วย กูยังไม่ได้ทำไรเลย น้ำเสียงที่คุยกับมันตอนแรกก็ปกตินะเว้ย ไม่ได้มีอะไรแอบแฝง รึกูพูดอะไรผิดไป?
ตอนนี้คนบนโต๊ะแมร่งจะรุมไอ้ปุ่นอยู่ละ เจ้าตัวก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วกำขากางเกงกูแน่น ถามอะไรไม่ยอมตอบจนเฮียหนึ่งเดินมานั่นแหละ
"ปุ่นเป็นไร" มองหน้ากูก่อนจะถามน้องตัวเอง
"ผิงมึงทำไร?" เมื่อถามเจ้าตัวแล้วไม่ได้คำตอบเลยเปลี่ยนมาถามกูแทน
"แค่คุยกัน"
"โว้ะ นึกว่าอะไร ไปๆไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ปัญหาวัยรุ่น เคลียกันเสร็จพามันไปส่งบ้านด้วย" สิ้นเสียงเฮียทุกคนแยกย้ายกันไปนั่งที่ตัวเองยกเว้นไอ้ภีกับไอ้สนที่ยืนมองกูอยู่สองคน
"อะ กุญแจ" ไอ้ภีว่ายื้นกุญแจรถยนต์มา ขามาติดรถมันมาไง ถ้าจะไปส่งไอ้ปุ่นก็ต้องยืมรถใครซักคนไปส่งเนี่ยแหละ อย่ามองง้าน หน้าอย่างกูขับรถเป็นเว้ย กูพยักหน้าเป็นเชิงขอบใจมันนิดหนึ่งก่อนจะก้มมามองไอ้ปุ่นที่ฟุบหน้าลงกับขาตัวเอง
"กลับบ้านยัง" ก้มลงไปถาม มันไม่ตอบอะไรแต่ทำท่าจะลุกขึ้นกูเลยลุกตาม
"พี่ ผมไปส่งปุ่นก่อน เดี๋ยวมา"
"เอ่อ คุยกันดีดี"
"เฮีย ผมไปส่งปุ่นละนะ" บอกพี่ไอ้ปุ่นตอนเดินผ่านโต๊ะ มืออีกข้างก็จับต้นแขนมันไว้กันเดินหนี
พอมาถึงบนรถกูสตาร์ทแต่ยังไม่ออกรถอะไรทั้งนั้นแหละ คุยกันก่อน
"ร้องทำไม หือ"
"....."
" งั้นวันอื่นกูจะไม่ถามไอ้เรื่องพรรคนี้โอเค้" พูดตามตรงคือตกใจไม่น้อยที่เห็นไอ้ปุ่นร้องไห้ ถึงจะแป๊ปเดียวแต่พอจะรู้ว่ามันพยายามกลั้นไว้นานอยู่ดีดีถึงปล่อยโฮออกมาอย่างนี้
"...ขอโทษ..ที่เป็นคนแบบนี้"
"..ไม่เป็นไร" กูว่าแล้วเอามือไปลูบหัวคนข้างๆ เหมือนมันก็คิดมากมากกว่าที่กูคิดไว้ คงประมาณว่าที่จริงก็แคร์นั่นแหละแต่ไม่รู้จะแสดงออกมายังไง ตลอดทางก็คุยกันบ้างนิดหน่อยแต่ส่วนมากจะเงียบมากกว่าเหมือนจมอยู่ในความคิดตัวเอง
"ถามหน่อย"
"?"
"มอไซค์กับรถยนต์ชอบอย่างไหนมากกว่ากัน"
"รถยนต์.." ไอ้ปุ่นตอบออกมาโดยไม่ต้องคิด
"หรอ" นั่นสินะ ยังไงรถยนต์ก็ดีกว่าอยู่แล้ว
"...แต่ ดีคนละอย่าง"
"แน่ เพราะมอไซได้ซ้อนกูใช่ป่ะหละ" ขอหลงตัวเองก่อนเถอะ555 เห็นได้ชัดว่าไอ้ปุ่นมันหงอยลงมากกกก ไม่ค่อยเถียงไม่ค่อยกวนตีน แบบตอบดีดีเป็นคำอะ เนี่ยกูว่าแปลก เอาตามตรงชอบแบบเดิมมากกว่า แบบนี้มันยังไงก็ไม่รู้ เหมือนไม่ใช่นิสัยจริงๆ
" คงงั้น. "
"ห้ะ?" เดี๋ยวๆๆๆๆๆ เมื่อกี้มึงว่าไงนะ!? เดี๋ยววววกูหูฟาดรึเปล่าว ไอ้ปุ่นมันตอบว่า คงงั้น หรอ แมร่งคำว่า คงงั้น ลอยเต็มหัวกูไปหมด
แล้วเราก็เงียบกัน ต่างคนต่างไม่พูดอะไร คือกูงง ตอนแรกในร้านเหล้าก็ดีกันแล้วคุยกันปกติตอนมันถามถึงแผลกู แล้วกูก็ดราม่า ไอ่ปุ่นปล่อยโฮ กูพามันกลับบ้าน และตอนนี้คือเงียบบรรยากาศอึดอัดนิดหน่อย ถ้ามาไล่ดูดีดีสาเหตุมันเกิดเพราะกูดราม่านี่หว่า แต่ใครจะรู้เล่า คนมันเก็บกดนี่หว่า อันที่จริงอยากระบายมากกว่านั้นอีกแต่ไอ้ปุ่นดันร้องก่อนเนี่ยดิ
" งง ต่างคนต่างเกร็งทำไมวะ" กูพูดทำลายความเงียบขึ้นมา
"ไม่รู้"
"ช่างแมร่งเรื่องก่อนหน้านี้ จะอะไรยังไงก็ช่าง เหมือนไม่เคยเกิดขึ้นแต่เอาไว้เป็นบทเรียน โอเค้?"
"อือ"
"วันหลังมีไรให้ถามก่อน คิดไรก็บอกกูเลย กูก็จะบอกมึง คุยกันเยอะๆ ปัญหาอ่ะไม่ได้มีไว้คนเดียว"
"....."
" เงียบ เงียบ เพราะมันเงียบงี้หละว้า เลิกได้ป่ะนิสัยเงียบเงี้ยะ"
"อืออออ ก็รู้ละไงเลยเงียบให้พูดต่อ"
"หราาาา"
"อือหึ้"
"แล้วมีไรจะบอกกูบ้างป่ะ"
" ...... ชอบฉวยโอกาส"
"5555 ก็น้องไม่เคยยอม พี่ก็ต้องฉวยดิ"
ของงี้มันแก้ไม่หายหรอกน้อง แต่มีวิธีแก้คือยอมเลย พี่จะได้ไม่ต้องฉวยโอกาสอย่างนี้
"อยู่เฉยๆไม่ได้รึไง?"
"ไม่อ่ะ มือแมร่งไปเองตลอด" พูดไปก็จะหัวเราะ ตลกไอ้ปุ่น5555
"โรคจิตรึไง"
"โรคจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว"
"โว้ะ! ไม่คุยด้วยแล้ว"
"5555 ของกูนะก็มี..."
"ใครถาม?"
"ไม่รู้ พูดเฉยๆไม่ได้รึไง ไม่ได้คุยด้วยซักหน่อย" ไอ้ปุ่นมันทำเสียงฮึดฮัดแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง ต้องงี้ดิ บรรยากาศจะได้ไม่อึดครึ้ม
"กูนะไม่ชอบคนที่เงียบ ถามอะไรไม่ตอบ เป็นอะไรก็เงียบลูกเดียว ไอ้พูดเล่นหัวหรือไม่สุภาพกับคนอายุสูงกว่าอันที่จริงกูก็ไม่ชอบแต่เว้นให้คนหนึ่ง ว่าไง?"
"ไม่รู้ ไม่ได้คุยด้วยหนิ" ไอ้ปุ่นหันมาตอบหน้าตาย หึ ไอ้เด็กกวนตีน
"เดี้ยะมึง" หมั่นเขี้ยวโว้ยยยย อยากจับฟัดแมร่งงงง ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวมากี่วันว้ะ มือกูจะเหี่ยวเฉาตายอยู่ละ
"โอ้ยยย อย่าขับรถส่ายดิ"
"55มันไม่ชิน" กูจะบิดคันแร่งตรงพวงมาลัยรถตลอด ดีนะเป็นเกียร์ออโต้ เกียร์กระปุกนะ รถดับตลอดทางแน่55
"ขับเป็นจริงป่ะเนี่ย"
"เอ่อน่า ไม่คว่ำหรอก" ไว้ใจกูหน่อยเห้ออออ เพราะกูก็ไม่ค่อยไว้ใจตัวเองเหมือนกัน55 ขับได้กับขับเป็นนี้ไม่เหมือนกันนะ กูอ่ะแค่ขับเป็น.....เป็นรึเปล่าก็ไม่รู้ ถุ้ย วางใจได้น่าาา
ไม่นานกูขับมาจอดหน้าบ้านไอ้ปุ่นแต่เยื้องๆไปนิด ก็นะ รถคันใหญ่ เดี๋ยวบังหน้าบ้านเค้าหมด แถมยังจอดแอบๆไม่ได้อีก
"....."
"...."
แล้วต่างคนต่างเงียบกันทำไม ได้ยินแต่เสียงแอร์ดังหึ่งๆ
"...เอ่อ.."
"หือ?"
"..ขับรถดีดี"
"...เดี๋ยว!" กูเอื้อมมือไปคว้าแขนไอ้ปุ่นเมื่อมันทำท่าจะเปิดประตูรถ แมร่งงง ยังไม่อยากให้ไปเลย
"?"
"คิดถึง"
กูอยากจะดึงมันเข้ามาใกล้แต่ติดเกียร์นู้นนั่นนี้ ปัญหาเยอะถ้าเป็นมอไซค์ว่าไปอย่าง อันนี้สิ่งกีดขวาง โว้ะ กูไม่สนอ่ะดึงมันเข้ามาเลย มามะมาให้กูกอดให้ชื่นใจหน่อย
"โอ้ย ไรเนี่ย!"
"เหยิบมาดิ"
"ทำไมเล่า"
"ขอกอดหน่อย"
หลังจากกูพูดจบทั้งกูทั้งไอ้ปุ่นต่างคนต่างนิ่งเหมือนชะงัก หืม? กูพูดอะไรผิด ก็อยากกอดอ่ะ แบบแน่นๆ ถ้าจะลงไปแล้วกอดก็กะไรอยู่ใช่ป่ะ ในรถติดฟิล์มดำเนี่ยแหละ
"ไม่ได้อ่อ?"
"...กอดทำไม"
เอ้า! จะให้ตอบว่าไงวะเนี่ย ถามซะไปไม่เป็น คือคิดถึงไง อยากแตะเนื้อต้องตัว อยากกอดให้ชื่นใจแบบอยู่ตรงนี้จริงๆไม่ได้ฝันไป รึอะไรก็แล้วแต่เถอะ ความรู้สึกอ่ะมันบรรยายไม่ถูกหรอกเว้ย
"..ก็. ก็ตรงนี้ไม่ได้รึไง" มันคงเห็นกูเงียบเลยพูดขึ้นมาเบาๆ
....นี่มึงเชิญชวนกูหรอ น่ารักว่ะะะะ!!!!
"มันไกล"
"..."
"เร็วเดี๋ยวคนในบ้านก้ออกมาหรอก" ต้องขู่ครับต้องขู่ แต่ถ้าคนในบ้านออกมาดูว่ารถใครแมร่งจอดนานจริงละก็ กูอ่ะซวย
"..แปปเดียวนะ"
"ครับ" ตอบไปพร้อมกับปิดบังรอยยิ้มตรงหน้าไว้ไม่มิด มันคงอยู่ในช่วงเกรงใจกูด้วยหละว้าถึงยอมอะไรเงี้ย แต่ก็ดี กูอะได้กำไรเหนอะๆ
ไอ้ปุ่นมันทุลักทุเลนิดหน่อยที่จะย้ายตัวเองมาอยู่ฝั่งคนขับ กูนี่ก็พยายามเนอะ ตลกตัวเองหวะ จะมีใครบ้าเท่านี้อีกไหมแต่บ้ากว่าก็ไอ้ปุ่นที่ยอมทำตามนั่นแหละ น่ารักดี
ฟุบ!
พอมันข้ามมาปุ้ปกูดึงมานั่งตรงขวางขาเลยโดยที่มันไม่ได้ตั้งตัวหลังเลยชนกับแผ่นอกกูเต็มๆ จัดการกอดหมับจากด้านหลังเข้าให้
คิดถึงโว้ยยยยยยย!!!
"โอ้ยย กระดูกจะหัก"
"คิดถึงมึง" ว่าแล้วหอมหัวมันแรงๆ
โอ้ยยยโคตรรักเลยเนี่ย ไอ้ปุ่นเอ้ย!
"เสร็จแล้วก็ปล่อย"
"ไรว้ายังไม่ชื่นใจเลย"
ไอ้ปุ่นมันเหงยหน้ามาเบะปากใส่กูเลยหัวเราะเข้าให้ หน้าอย่างกะปลา55
"คิดถึงกูบ้างป่ะ"
"ไม่"
"คิดถึงหน่อยเหอะ"
"ไม่"
"นิดหนึ่งน่า"
"......"
กูไล่สูดดมตั้งแต่ผมลงมาเรื่อยๆจนถึงต้นคอแล้ววนเวียนอยู่ตรงนั้นไปมา หอมหวะ
" คึ จักจี้" แหนะๆหลุดหัวเราะแล้วทำฟอร์มจัดนะมึง
"หันมาดิ้"
"ทำไม"
"หันมาก่อน"
" อะไรละ.." ยังไม่ทันที่มันจะพูดจบกูจัดการเอามือล็อกคางแล้วก้มหน้าเอาริมฝีปากแตะปากมันเบาๆก่อนที่จะเขยิบนิดหน่อยเพื่อให้มันอ้าปากแล้วสอดลิ้นเข้าไป เสร็จโจร55 ไอ้ปุ่นท่าจะปวดคอมันเลยขยับตัวหันตะแคงข้างแทน ลำบากนิดหน่อยแต่ตื่นเต้นดี แปลกสถานที่ก็งี้แหละ รู้สึกเหมือนเสียจูบแรก555 นี่ก็ว่าไป กูปล่อยปากให้มันพักหายใจ แมร่งเอาหัวมาพิงไหล่แล้วหอบแฮกๆ กูเลยก้มหน้าไปไซร้ๆตรงคอมันแทน โอ้ยให้ตายดิ อะไรจะรักจะหลงขนาดนี้วะ อย่างที่ไอ้ภีว่า รึกูจะโดนเล่นของ?
' เหมือนโดนเล่นของใส่กันชั้นจึงหลงและชั้นจึงบ้า ทั้งเธอมีแต่น้ำตาตอบแทนกัน'
55ไม่ใช่ละ
กูเริ่มลุกมากขึ้นเรื่อยๆโดยที่มือเริ่มอยู่ไม่สุขเริ่มล้วง ทั้งขากางเกงและใต้สาบเสื้อ ไม่ต้องห่วงก่อนหน้านั้นกูปิดไฟหน้ารถเรียบร้อย พรางตัวในความมืด ทีเรื่องงี้ฉลาดจริง
ไอ้ปุ่นแมร่งเคลิ้ม เคลิ้มหนักเลยไม่ต่อต้านอะไรซักอย่างมีแค่เอามือมาดันตรงอกเนี่ยแหละ เข้าทางกูดิ ถกเสื้อขึ้นมองไม่เห็นอะไรซักอย่างแมร่งมืด ไอ้สาดด
"...ปุ่น"
"...."
"ไปบ้านกูป่..."
ปี้นนนนนนนนนนนน!!!!!
ผลัก!
ปึก!
"โอ้ย!"
เหตุการณ์แมร่งเกิดขึ้นเร็วมาก ขณะที่กูกำลังเล้าโลมและชวนมันไปบ้านคิดว่าไอ้ปุ่นคงเอาอะไรซักอย่างเนี่ยแหละโดนพวงมาลัยรถแตรเลยดัง ไม่ใช่ดังธรรมดานะ แต่ดังโคตรๆแถมยังลากเสียงยาววววอีก ทำให้มันได้สติตามด้วยผลักกูออกแล้วตัวเองตกใจไง ถลาหัวทิ่มเบาะอีกฝั่ง ไม่สิ ไม่ใช่โดนเบาะแต่โดนขอบหน้าต่างต่างหากหละ
"เห้ย! เจ็บป่าว!?"
ไอปุ่นไม่ตอบอะไรแต่หันไปมองในบ้านที่เพิ่งเปิดไฟแล้วหันกลับมามองหน้ากูส่ายหน้ารัวๆ
"เจ็บดิถามได้" เอ้า! แล้วตอนแรกส่ายหน้าทำไมวะ คนตรงหน้ากูรีบจัดเสื้อผ้าหน้าผมใหญ่ปัดไปมา
"...แมร่ง ฉวยโอกาส" แหนะ มีการบ่น เคลิ้มเองนี่หว่า ถ้าน้องไม่พร้อมพี่ก็ไม่ฝืน แต่ถ้าเคลิ้มเมื่อไหร่พี่ก็ไม่หยุดเหมือนกัน555 ฟังดูเลวเนอะ
"ไปแล้ว! ต้องไปตอบคำถามแม่อีก" ประโยคหลังมันบนเบาๆก่อนจะเปิดประตูแต่กูตะโกนบอกไปว่า "คืนนี้โทรหา" ได้ทันอยู่ ไอ้ปุ่นหันมาพยักหน้านิดหนึ่งก่อนจะวิ่งเหยาะๆไปเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน มองลอดเข้าไปเห็นแม่มันยืนกอดอกอยู่หน้าประตูด้านใน
กรรม
จะเป็นไรไหมนั่น ตอนแรกกะจะรอจนมันเดินขึ้นไปเปิดไฟในห้องเหมือนทุกทีแต่ครั้งนี้ไอ้ปุ่นดันหันมาปัดมือไล้แอบๆแม่มันทำให้กูต้องจำใจขับออกมา จะเป็นไรไหมนะ คงไม่ม้างงง กูมาบางครั้งก็เห็นรถแม่มันจอดอยู่แต่ไม่เห็นจะมีอะไร ครั้งนี้แม่มันอาจจะคิดว่าเพื่อนมาส่งก็ได้ เคยบอกแล้วที่จริงกูก็ไม่ทำไมหรอกแต่ถ้าแม่ไอ้ปุ่นเสือกทำไมขึ้นมากูอ่ะยุ่ง อาจจะห้ามไม่ให้เจอกันก็ได้ใครจะรู้
#
"แน่~~~"
ว่าละเดินเข้ามาต้องถูกไอ้พวกนี้แซว ไม่รู้เป็นเชี่ยไรกูตีหน้านิ่งแต่ก็ต้องหลุดยิ้มเมื่อมีคนพูดประโยคหนึ่งขึ้นมา
" เสื้อยับเว้ยเห้ยยยย"
สัด ยังจะสังเกต5555 เฮียจ้องกูเขม็งมองตั้งแต่หัวจรดเท้า อุ่ย กูเปล๊าาา กูเปล่าทำอะไรจีจีนะ
นั่งลงตรงที่เดิมปุ๊ปทุกคนก้รุมคำถามใส่ปั๊ป โอ่ยยยยย
"เป็นแฟนกันไง"
"โห่วววววว"
"แมร่งดูมันทำหน้าๆ"
"กูว่าละสัด555"
555กูยกเหล้ากระดกเข้าปากก่อนจะยักคิ้วไปให้ เจ๋งละสิ
"เป็นไง ท่าทางจะดื้อ"
"อือ" ก็ดื้อจริงอ่ะ แต่ไม่คณามือกูหรอก 555ปากดีแท้ เอาน่า บางครั้งมันก็เกรงใจกูนิดนึง ก้บางครั้งไง นานๆครั้งงี้
"ไอ้นี่ ท่าทางจะหลงเมีย"
"ยังพี่ ไอ้ผิงไม่มีน้ำยา" ไอ้สนที่นั่งอยู่โต๊ะหลังกูตะโกนขึ้นมา สาดดดนี้ก็ย้ำจริงว่ากูยังไม่ได้มัน คบกันแบบจริงใจเว้ย ใสใสอ่ะรู้จักป่าว เรื่องแบบนั้นกูไม่เคยคิ้ด ทุกวันนี้ก็ถือศีลกินเจ ถุ้ย! แค่ของในมือก็ผิดศีลละ
"555 ทุกวันนี้เมื่อยมือเลยดิมึง"
"ทำไงได้ พี่มันไม่ยอม"
"เฮียอ่ะนะ"
"อือ"
"555ตกลงจะเอาคนน้องรึคนพี่วะเนี่ย"
"คิดอยู่เหมือนกัน"
"555555"
ยิ่งดึกยิ่งเมา สติเริ่มหดหาย มีแต่ไอ้ภีที่ยังพอมีสติเพราะต้องเป็นคนขับรถ อืมมม โทรบอกไอ้ปุ่นก่อนดีกว่าว่ากลับดึกอาจไม่ได้โทรหา
"โหลลลปุ่นน"
(ยอดเงินคงเหลือ 0บาท 00สตางค์ กรุณาเติมเงินค่ะ)
หืมม? กูเพิ่งเติมเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไปสิบบาทนี่หว่า หมดอีกละ! ไรว้าา
" เชี่ยภี ยืมมือถือหน่อยดิ้"
"เอาไปไม สภาพนี้ยังจะคุยกับใครอีก"
"โทรหาเมีย"
"เมียพ่อง เมาอย่างหมา"
"เอามาๆ"
"เอ่อๆ คุยเร็วๆจะกลับแล้ว" ทุดท้ายก็ยอม มันหยิบไอโฟนเครื่องเก่ายื่นให้ คือมันมีสองเครื่องไง เครื่องเก่ากับเครื่องใหม่ รวยก็เงี้ยะ
แป้ก
"ไอ้เหี้ยผิงงงง!!"
" อ่าว โทษ" กูทำไอโฟนมันตก มือไม้อ่อนปวกเปียก กรรม กูไม่ได้ตั้งใจครับเพื่อน
"เชี่ย สำนึกผิดป่ะเนี่ย"
"อือๆ" กูหยิบมากดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจถึงจะเมาโคตรพ่อโคตรแม่ยังไงกูก็จำได้ รอนานนิดนึงกว่าไอ้ปุ่นจะรับ สงสัยเป็นเบอร์แปลก รับปุ๊ปแมร่งเงียบกูเลยต้องบอกก่อนว่ากูเอง คุยไม่ค่อยรู้เรื่อง กูมึนๆ จำได้แค่มันบอกให้วางหูแล้วกูก็คืนให้ไอ้ภีเป็นอันจบ สลบที่บ้านใครซักคนเนี่ยแหละ
--------------------------------------------------
แปลกจริงหรอ
มันแปลกจริงๆสินะ :m15:
อาจเป็นเพราะนานๆทีแล้วมาแต่งต่อ ขออภับในความแปลกกกกกก :o12:
ทุกคนต้องเข้าใจพี่ผิงน้าาาาา
ต่างคนต้องต่างพยายามปรับตัวไปเรื่อยๆ
ปล. ตอนหลังทุกคนอาจจะรู้สึกว่ามันแปลกกว่านี้ก็ได้ :m15:
-
อร้ายยยย ผิงปุ่น มาแล้ววว ><
พี่ผิงนี่ใจอ่อนตลอดเลยอ่ะ แ่ต่ก็นะคนมันรักนิเนาะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยังรู้สึกแปลกๆแบบไงบอกไม่ถูก
ดูผิงโง่ๆ55555
คงต้องรอเวลาปุ่นปรับตัวละน้าอาจจะน่ารักมากๆก็ได้
-
ดีกันแล้ว
-
สรุปคือ...อิญี่ปุ่นมันเขินจนเกร็งทำไรไม่ถูกเวลาอยู่กับอิิผิงสินะ
ชักสงสัยแล้วสิ ว่าผิงเป็นฝ่ายชอบน้องก่อนจริงหรือเปล่า
รึจริงๆแล้ว อิญี่ปุ่นชอบอิผิงแล้วเลยมาอ่อยแล้วปล่อยของใส่จนอิผิงมันหลงน้องหน้ามืดขนาดเนนนนน้!!!! :katai4:
-
ไม่น่าโดนแตรรถเลยอ่ะ :hao5: :hao5:
-
ปุ่นเอ๊ยย เกือบไปแล้ว
ว่าแต่แม่เห็นอะไรปะเน่ย
-
ดูท่าทาง ไม่ว่า ปุ่น จะนิสัยแย่แค่ไหน ผิง ก็ไม่แคร์ ผิง ทนได้นะเนี่ย เฮ้ออออออออออ โชคดีนะผิง
-
ถ้าหากรักนี้ ไม่บอก ไม่พูด ไม่กล่าว แล้วฉันจะรู้ว่ารักรึปล่าว
ยังไม่แน่ใจ...
:z2:
-
ชอบน้องปุ่นมากๆๆๆ น่ารักๆๆอะ
แบบเข้าใจอะ เป็นคนคิดแต่ไม่พูดเหมือนกัน อิอิ น่ารักๆ
ส่วนผิงก็เอาใจน้องงงอะเกินนนนนนน :oo1:
-
แม่น้องปุ่นจะเห็นมั้ยน้าาาาา
:mew2:
-
ต้องตามเสียหลายตอน อารมณ์ขึ้นๆลงๆตลอดเลยฮ่ะ :katai1:
แต่ตอนนี้ก็โอเคแล้ว เพราะผิงกับปุ่นคืนดีกันแล้วไง :z1:
แต่ก็เหมือนว่าจะวางใจไม่ได้เลยนะคะ เรื่องคุณหญิงแม่น้องปุ่นจะเห็นหรือไม่ แล้วจะว่าอะไรไหมนั่น :katai1:
-
จูนเข้าหากันเยอะๆหน่อยเถอะ
ผิงก็ตามใจเยอะ ปุ่นก็ไม่ค่อยสำนึก
-
ตอนที่18
หลังจากผ่านเรื่องราวชวนปวดหัวมาประมาณอาทิตย์กว่าๆกูกับไอ้ปุ่นก็กลับมาเป็น เหมือนเดิม เหมือนเดิมในที่นี้คือ มันทำอะไรไม่ไว้หน้ากูเหมือนเดิมนั่นแหละ55 หลายๆอย่างเหมือนเดิมแถมยังมีสกิลเพิ่มขึ้นอีก ส่วนไอ้แสน โทรมาขอโทษขอโพยกูใหญ่ ตอนแรกอยากจะซัดซักเปรี้ยงโทษฐานทำให้ทะเลาะกัน แต่พอมองหน้าหงอยๆบวกกับการขอขมาครั้งยิ่งใหญ่ของมัน (โดยมีของเซ่นไหว้ มหาศาล) จะเอาเป็นว่ามองๆผ่านไปละกัน ตอนแรกจะทำเป็นหยิ่งติดแต่ตรงที่ไอ้ปุ่นแมร่งพุ่งแกะของเซ่นกินเรียบร้อยกูเลยต้องอือเออด้วยไปโดยปริยาย
มึงไม่ค่อยจะเห็นของดีกว่ากูเลยสาด
มันน่า....
น่ารักโว้ยยยย!!
กูนี่... ท่าจะเข้าขั้นหลงระดับแม็กซิมั่ม วันนี้อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็โทรให้กูมารับ รับไปบ้านไอ้แสนอ่ะนะ สัด นึกว่าเรื่องอะไร ก็ตามคำบัญชานั่นแหละ พอไปส่งบ้านไอ้แสนกูกะจะนั่งคุยกับไอ้หมื่นฆ่าเวลา ที่ไหนได้เสือกไม่อยู่บ้าน หันไปมองไอ้แสนกับไอ้ปุ่นที่ดวลเกมกันอยู่ เอากูมาแค่รับส่งจริงๆให้ตายเหอะ
"เมื่อไหร่พี่มึงจะมาวะ" กูรอจะสองชั่วโมงละมันก็ยังเล่นเกมกันอยู่ คือมึงเล่นออนไลน์กันที่บ้านไม่ได้รึไง ทำไมต้องเอาโน๊ตบุ๊กมาจ่อกันด้วยกูไม่เข้าใจ รึมันให้อารมณ์เดียวกับร้านเน็ต?
"คนเค้าใช้สมาธิอยู่ไม่เห็นหรอ"
แหนะ
"ใครถามมึง"
"ก็คนเค้าใช้. อยู่ สมาธิ. อยู่" พูดไม่เป็นภาษาเลยไอ้ปุ่น กูก็เคยเป็นตอนเล่นเกมแล้วมีคนถามนู้นถามนี่ แมร่ง จะไม่ตอบก็ถามซ้ำไปซ้ำมาแต่ถ้าตอบก็เป็นคำๆ คนที่ชินก็รู้เรื่องไป เค้าบอกว่าผู้ชายแยกสมองไม่ได้แต่ผู้หญิงแยกได้ นี่ เป็นไง แสดงศักยภาพความฉลาดของกู
"ยุ่น เอาโทรศัพท์มาดิ้"
"ทำไม"
"ยืมเล่นหน่อย"
"ของตัวเองก็มี"
"เอ่อน่าา"
"สัด! แพ้เลย! ฮึ่ยยยย!"
"มึงอ่ะปุ่น บอกรอฮิลก่อน ไอ้สัดใจร้อน"ไอ้แสนว่าแล้วตบป้าปที่หัวไอ้ปุ่นเข้าให้
"เฮ่ย โทรศัพท์ เร็วๆ" ทำไมกูต้องมานั่งคอยเด็กสองคนที่มาเล่นอะไรกันแบบนี้ด้วยว้าาาาา มันดูไม่ใช่อ่ะ! เบื่อโว้ยยยย นั่งๆนอนๆอยู่เนี่ย
"ไอ้ปุ่น เอาโทรศัพท์มา จะเล่นเกม" ทำหน้านิ่งอีกไอ้สัด555
"เนี่ยมาหยิบดิ" มันล้วงออกมาจากเป๋ากางเกงแล้ววางแหมะไว้ที่โต๊ะ ไอ้กวนตีน มึงช่วยดูด้วยว่ากูนอนอยู่บนโซฟาแล้วมึงอะนั่งยู่กับพื้น หยิบแล้วยื้นให้ง่ายกว่าไหม
"ไอ้แสนหยิบมาดิ้" นี่ก็ใช้ต่อเป็นทอดๆ ไม่ใช้ที่รักกูหรอก เอามึงนี่แหละ พอได้มากูยังไม่เล่นหรอกกงเกม เข้าเฟสบุ้กก่อนเลย คุยกับใครบ้างวะ เห้ย เห็นกูเข้าดูงี้แต่กูไม่ก้าวก่ายนะเว้ย ดูเฉยๆเหอะ ไอ้เชี่ย เปลี่ยนรูปโปรใหม่ โคตรน่ารัก กูต้องรีบเข้าเฟสเครื่องกูแล้วกดเซฟไว้เป็นคอเลกชั่น เปล่าโรคจิต แค่ชอบสะสม เสร็จจากการดูเฟสก็เข้าไปดูในไลน์ต่อ ทำไมเข้ามาทีไรจำนวนเพื่อนมันเพิ่มขึ้นทุกทีเลยวะ มีทั้งชายและหญิงแต่เมื่อกูดูสเตตัสไลน์ก็ต้องเผลอยิ้มออกมาแล้วเหล่ตามองไอ้ปุ่น น่ารักจริงเว้ย คิดดูดิครั้งก่อนกูเปลี่ยนสเตตัสมันเป็น 'แฟนหวง' มันเห็นแล้วบ่นใหญ่เลยเว้ย นึกว่าจะเปลี่ยนใหม่ ที่ไหนได้ยังค้างอยู่ที่เดิม แอบดีใจ เข้าไปดูในรูปภาพ สัด มีแต่รูปไอ้สุกี้ สุกี้เต็มไปหมดเบย บางภาพก็เป็นเพื่อนมันที่กูไม่รู้จักเอาไปถ่าย(พูดอยากกะรู้จักเยอะทั้งๆที่ รู้จักแต่ไอ้แสน) กดเข้านู้นเข้านี่เสร็จเลยนอนเล่นเกมต่อ เกมจับผิดภาพ หนุกดี กูเป็นคนโหลดมาเอง เล่นไปเล่นมาเพิ่งนึกออก วันนี้ไอ้หยากลับมานี่หว่า เพิ่งโทรมาบอกเมื่อวาน แปลกที่ครั้งนี้มันไม่ได้บอกให้กูไปรับ ทุกทีจะให้ไปรับที่ขนส่งแต่ครั้งนี้บอกเดี๋ยวมาหาเอง เล่นไปเล่นมารู้สึกมีอะไรใกล้ๆเลยหันไปดู ไอ้สัด ตกใจหมด หน้าไอ้ปุ่นดิจะชิดอยู่ละ มาเกาะขอบโชฟาตอนไหนวะ
"ไอ้แสนอ่อ?"
"มันปวดขี้"
"แหม รอโอกาสอยู่กับพี่สองต่อสองก็ไม่บอก" กูพูดติดตลกไอ้ปุ่นแค่พูดคำว่า พ่อง แบบไม่มีเสียงตอบกลับมา นอนหงายแมร่งปวดมือกูเลยพลิกตัวมานอนคว่ำแทน เอ่องี้ค่อยดีหน่อย
"เกมปัญญาอ่อน"
"เค้าเรียกว่าใช้ไหวพริบเว้ย สายตากู มองปรื้ดเดียวรู้เลย"
"รู้เลยว่าหาไม่เจอ"
"ถุย!" นั่นๆ หัวเราะชอบใจที่กูตบมุขอีก เดี้ยะเจอจับฟัด น่ารักวุ้ย อยู่ดีดีกูก็กดพอชเกมแล้วเหงยหน้ามองมันก่อนจะเอาหน้าผากไปชนกับหน้าผากอีกคน
"เป็นไข้อ่อหวะ"
"หือ?" ว่าก่อนจะผลักหน้ากูออก
" ไข้ที่ชน " พูดจบไอ้ปุ่นชะงักนิดหนึ่งเหมือนกำลังผวนคำก่อนจะทำท่าอ้วกออกมา 555
"เพ้อ!"
"555 วันนี้ไปด้วยกันป้ะ"
"อะไร"
"ไม่บอก"
"ไม่ไป" มันว่าแล้วทำท่าจะเดินออกไปกูเลยเด้งตัวลุกขึ้นนั่งดึงแขนไว้ โชคดีที่จับทัน
"ไปหาไอ้หยา" ว่าแล้วจับมือมันเล่น มือนุ่มผิดกับกูลิบลับ หยาบแล้วหยาบอีก
"......"
"ตกลงตามนี้ โอเค" มึงเงียบงี้กูพูดเองเออเองก็ได้วะ ไปไม่ไปกูก็จะให้ไปอ่ะ
"ที่ไหน"
"ไม่รู้" ที่จริงรู้แต่ตอบไปงั้นแหละ นัดกันที่งานใกล้ๆบ้านไอ้สน ตรงวัดแมร่งมีรำวงเว้ย ไม่แน่ใจว่าใช่งานวัดป่ะแต่พูดถึงแล้วเนื้อกระตุก อยากออกลาย ขืนบอกไอ้ปุ่นมันดันไม่ไปทำไงอ่ะ ไม่รู้มันจะเคยไปรึเปล่า เมื่อก่อนกูนี้ไม่พลาดซักงาน ไปรอรอบเหมา555
"ชีวิตนี้รู้ไรบ้างเนี่ย?!"
"รู้ว่าแฟนชื่อญี่ปุ่น"
"อ้วกกกกกกก" เห้ย อย่าคิดว่าไอ้ปุ่นจะส่งเสียงสถุลอย่างนี้ออกมานะ เสียงมาจากไอ้แสนที่เดินลงบันไดมานู้น
"ขี้เร็วนะมึง"
"ถ้าช้าผมก็ไม่เห็นใครบางคนมาน้ำเน่าแถวนี้ดิ"
หนอยยไอ้แสน มึงมาขัดจังหวะสวิทวิ้ดวิ้วซึ่งนานๆจะมีครั้งของกู ดูดิ้เมีย อุ่ยไม่ใช่ ดูดิ้แฟนกูจะบิดข้อมือออกละเนี่ย วู้!
"ปล่อย!"
"มานั่งด้ยวกัน"
"ไม่ จะเล่นเกม" แหนะ เห็นเกมดีกว่าตลอด ไปไหนก็ไปไป้ กูปล่อยมือออกแล้วล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม ใครดูก็รู้ว่างอนต้องการเรียกร้องความสนใจ ไอ้ปุ่นก็รู้! แต่ไม่ง้อ เดินกลับไปนั่งหน้าโน๊ตบุ้คนู้น! ให้มันได้งี้ซี้ ช่างแมร่ง เมื่อไม่มีใครสนใจจะอยู่ไย หลับดีกว่า5555 กูไม่ไปไหนหรอก เดี๋ยวไปแล้วไอ้ปุ่นไม่ง้อกูอะซวย ยิ่งเป็นบ่อยๆอยู่ด้วย
#
สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง ล้วงจากในกระเป๋าขึ้นมารับอย่างงัวเงียๆ
(โหล)
"...."
(ผิง โหลๆ ได้ยินไหม?)
"อือออ ไร"
(อยู่บ้านไอ้สนเนี่ย มาเลย ให้ไวๆ) อ่อ ฟังเสียงพอจะเดาได้ว่าใครโทรมา เห้ย แต่ว่ามันมาถึงแล้วหรอวะ กูยกหัวขึ้นมาดูนาฬิกาตรงผนัง สาด หกโมงกว่า นี้กูหลับมารธอนตั้งแต่บ่ายสามเลย
"เอ่อๆ เดี๋ยวไป"
(เค้ารอมึงอยู่คนเดียว)
"เอ่ออ กำลังไปเนีย"
(เร็วๆหละ)
"ค้าบแม่"
(55555)
. หัวเราะพ่อง55 กูเดินไปเอาเท้าสะกิดไอ้สองตัวที่นอนตายตรงพื้น ดูมัน โซฟาก็มีเสือกมาหลับตรงพื้น ดีหน่อยที่มีพรม แต่มันก็น่าจะปวดหลังอยู่ดี
"ตื่นๆ ไอ้ปุ่น"
"อืออออ!" แหนะ มีการปัดตีนกูออกด้วย กูเลยก้มไปจับมือมันทั้งสองข้างแล้วดึงขึ้นเลย
"ลุกก"
"โอ้ยย ไอ่เชีย" ไอ้ปุ่นมันอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งยืนแต่ยังหลับตาอยู่ ทำตัวห้อยตัวหนักนะมึง สุดท้ายกูก็ลากมันมาล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำได้สำเร็จ พอเดินออกมาไอ้แสนเพิ่งจะตื่น อาการยังสลึมสลืออยู่
"กูไปก่อนนะเว้ย"
"หา..อือๆ"
"พ่อแม่มากี่โมงวะ"
"ซักสองทุ่มก็มาละ พี่ ไปส่งเพื่อนผมดีดีนะเว้ย"
"กูไม่ส่งเว้ย เดี๋ยวไปต่อกันอยู่ เนอะ" ประโยคหลังหันไปพยักพเยิดหน้าให้กับไอ้คนข้างๆ โดนทำตาขวางกลับมาเลย
"5555" กูขี่รถออกมาจากบ้านไอ้แสนโดยมีไอ้ปุ่นซ้อนท้าย เย็นๆงี้ลมเย็น ปุ่นแมร่ง ชอบนั่งเกร็งตัว อยากได้แบบปล่อยตัวเอาแบบท้องชนหลังเงี้ยะ มือกอดเอว แต่นี่ไม่เลย ไม่มี้ไม่มี เซ็งวุ้ย
"โอ้ย! แบรกดีดีดิ!" กูก็ขี่เบรกๆไปจนถึงบ้านไอ้สน ถามว่าเหนื่อยไหม ไม่อ่ะ หนุกดีแกล้งมัน ไอ้นี่ก็โวยวายตลอดอย่างนี้ไงกูถึงแกล้งไม่หยุด มันน่าหมั่นไส้!
หืมมมมมม
เดินเข้ามาในบ้านไอ้สนทำไมตรงลานหน้าบ้านมันมีรถป้ายแดงใครมาจอดไว้วะ รถบ้านมันก็ไม่ใช่ ไอ้ภีถอยรถมาใหม่ก็ไม่น่าใช่ ถ้าเป็นรถไอ้หยานี้แล้วใหญ่ ไม่มีทาง ไอ้ปุ่นนี้มองตาเป็นมันเลยแต่ขอเถอะ ที่บ้านมึงก็มี อย่าๆ อย่ามาลอกเลียนสายตากู 555
แต่เมื่อเดินเข้าไปในตัวบ้านกูก็ต้องแปลกใจ ไม่ได้แปลกใจไอ้ภีและไอ้สนที่ยืนอยู่ด้านนอก ไม่ได้แปลกใจไอ้หยาที่หน้าตาเปลี่ยนไปนิดนึงที่ยืนอยู่ด้านใน แต่กูแปลกใจชายชุดดำสองคนและไอ้คนที่ยืนคุยกับไอ้หยาอยู่ข้างในมากกว่า!
เดี๋ยวววๆๆๆๆ
นี่กูมาผิดบ้านป้ะ?!
ไอ้ปุ่นที่เดินตามมาด้านหลังเอามือขึ้นมาจับชายเสื้อกูแบบประหม่านิดๆแต่ ไม่ได้พูดอะไร รีบสาวเท้าเดินไปหาไอ้สองคนนั้นเพราะไม่กล้าส่งเสียงดังโดยมีชายชุดดำสองคน มองตามเป็นระยะ
โอ้ยยยยยย กูรู้หยา! ว่ามึงติดหนี้เค้าเยอะ แต่นี้แมร่งบุกมาอย่างนี้เลย!?
ตายๆ หน้าอย่างกูจะช่วยไรได้ไหมเนี่ย!
"ทำไมวะไอ้ภี!?" กูเปิดประเด็นถามทันทีที่เดินมาถึง
"ห่ะ กูก็..."
"ผิงงงงงงงงงง!!!!" หันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับหน้าตาที่ปิดความปิติยินดีนั้นไม่ไหวของไอ้หยา ก่อนที่มึงจะลุกพรวดวิ่งมาหากูมึงช่วยดูไอ้หน้าโหดที่มองมาก่อนได้ม๊ายยยย
"มึงตัดผมทรงใหม่อ่อวะ"
"เอ่อ...ไอ้หยา มึง..."
"สากมือ5555" เอามือถูๆตรงหัวกูแล้วหัวเราะออกมา นั่นมันใช่ประเด็นที่ไหนหละโว้ย! โอ้ยกูจะบ้าตาย
"หยา ยังคุยกันไม่จบ" ทันใดนั้นเสียงเย็นๆนิ่งๆก็ดังขึ้นด้านหลังไอ้หยา พี่แกเล่นเดินออกมาเองเลยวุ้ย มาใกล้ๆงี้
......มาเฟียชัดๆ!
วอทเดอะฟักทอง!!!!
มึงไปทำอะไรมาวะหยา!?
"ก็บอกว่าวันนี้จะไปกับเพื่อน"
"คิดว่ามีสิทธิ?"
"งะ นะๆ ขอวันหนึ่งนะ" ว่าแล้วชูเลขหนึ่งไว้ตรงหน้าผาก มึงเต็มป่ะเนี่ย!
"ใครวะ" กูเอี้ยวหน้าไปถามไอ้ภีข้างๆ
"กูก็ไม่รู้เว้ย" ตอบกลับมาเสียงเบาๆ
"เอ้า มึงแมร่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เริ่มป่ะเนี่ย"
"อยู่ แต่กูก็ยังไม่มั่นใจ ไม่อยากคิด"
" เฮีย นี่เพื่อนผม ไอ้ผิง" สะดุ้งเลยดิกู อยู่ดีดีมาลากเข้าบทสนทนาด้วย มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆก่อนจะผงกหัวให้ มันก็พยักหน้าคืนมา
ขรึมดีนี่หว่าาาา
"ผิง นี่เฮียใหญ่"
"เป็นอะไรกับกับมึง"
"ห้ะ?"
"ไอ้นี่เป็นอะไรกับมึง" พูดไปไม่ได้เกรงกลัวเล้ย ทำไงได้แมร่งติดเป็นนิสัย โดยเฉพาะหน้าตากูตอนนี้นะ คงหาเรื่องน่าดู
" อ เอ่อ.. ก็"
ไอ้เฮียใหญ่อะไรนั่นทำเสียง หึ ในลำคอก่อนจะตอบขึ้นมาแทนไอ้หยา
"เมียกูไง"
ห้ะ!!!?
ว ว๊อทเดอะฟักเงิน!!!
ไม่ว่าเปล่า มันยังเอามือไปโอบเอวไอ้หยาแล้วดึงเข้ามาใกล้ๆอีก ไอ้สนกับไอ้ปุ่นนี้อึ้งไปละ ส่วนกูกับไอ้ภียังคงสีหน้าคงเดิม แม้ในใจอาจจะอยากเอาหัวโขกโต๊ะซักสิบทีว่าที่ได้ยินเมื่อกี้ไม่ได้หูฟาดไป มาดมันต้องมาก่อนเว้ย แตกตื่นเดี๋ยวอีกฝ่ายได้ใจ
"เห้ยยย ไม่ใช่งั้น! ฟังกูก่อน กูอธิบายได้เว้ย!" ไอ้หยาเริ่มลนลานพยายามแกะมือที่โอบเอวตัวเองออก ถ้าเป็นคนอื่นกูคงคิดว่าอำเล่น แต่นี้ดูหน้าพี่แกที่นิ่งทุกสถานการณ์ดูท่าจะไม่ใช่ หน้าตางี้ไม่น่ามาพูดล้อเล่นหรือเล่นมุขควายๆอะไรเทือกนี้
"งั้นอธิบายมาดิ" อันนี้ไอ้ภีพูด ไอ้ปุ่นนี้หมดบทบาทไปเลย ไอ้หยามันก็เหมือนจะพูดอธิบายนะ เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง สรุปที่กูเข้าใจคือ อย่างที่รู้ หยาแมร่งบ้านเป็นหนี้โคตรเยอะ ไอ้นี้ก็หัวหน้าใหญ่ไง โอ้ยกูขี้เกียจเล่า เอาง่ายๆ มันถูกใจหยาไง จบ สั้นไปป่ะ เอ่อน่าเอาพอเข้าใจ มึงก็คิดถึงหนังหลังข่าวนั่นแหละ อย่างนั้นเลย! อย่างกะหนัง! กูแอบรู้สึกแบบ เห้ยจริงดิอยู่นิดนึง มันทำอย่างนี้คิดถูกหรอวะ แต่ทำไงได้ แมร่งเลือกไปละ ดูไอ้หยาก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร ถ้ามันอยู่ดีกินดีกูก็โอเคอ่ะ ก่อนหน้านี้แมร่งเหนื่อยมามาก
"ป่ะ ไปงานโลดด"
"แต่กูต้องไปด้วย"
"งะ"
"งั้นก้ไม่ต้องไป"
"งะ ก็ได้ๆ" ทำไมบทสนทนาระหว่างมันแลดูเหมือนพ่อกับลูก ผู้ปกครองกับเด็กอย่างนี้วะ ไอ้พี่ใหญ่นี้ท่าทางจะอายุ26-27เนี่ยแหละ กินเด็กสาดดดด พูดนี้ไม่ดูตัวเอง5555
"มึงแน่ใจหยา". เอามาด้วยแมร่งจะดูแปลกๆป่ะว้ะ อย่าลืม พี่แกใส่สูทนะเว้ย พวกกูไม่ได้ไปงานเลี้ยงในโรงแรมระดับ5ดาวนะบอกไว้ก่อน
"เอ่อน่า เหมือนไม่มีตัวตนนั่นแหละ" พูดนี้ไม่ได้ดูหน้าบุคคลที่กล่าวถึงเล้ย สุดท้ายไอ้ภีไปกับไอ้สน หยากับไอ้นั่นและกูกับไอ้ปุ่น ของงี้มันแน่อยู่แล้ว ติดแค่ว่างานมันจะกร่อยป้ะเหอะ ไอ้หยาจะไปคนเดียวไอ้นั่นก็นิ่งลูกเดียว เหมือนข่มขู่ด้วยสายตาจนไอ้หยาต้องยอมให้มาด้วยแต่อย่าเอาบอดี้การ์ดมาป้วน เปี้ยนใกล้ๆแค่นั้น
"บรึ๋ย น่ากลัว" อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็พูดขึ้นตอนกูกำลังจะสตาร์ทมอไซค์
"ไม่เห็นจะกลัว"
"หราาาา แค่บอดี้การ์ดเห็นขาสั่นละ" หนอย พูดงี้หยาม เดี๋ยวมีเฮ
"จิ๊บๆ ว่าแต่ใครวะ หลบหลังกูตลอด"
"ไม่มีเหอะ"
"หราาา"
"พูดมาก! ขี่รถไป!" ว่าแล้วทุบปึกมาที่หลังกู เจ็บฉิบ! แต่ก็ยอมบิดคันเร่งพุ่งไปข้างหน้าตามที่มันพูด ใช้เวลาไม่นานก็ขี่มาถึงงานเพราะอยู่ใกล้ๆ คนแมร่งเยอะสาดดด ลงจากรถมองหน้าไอ้ปุ่นยักคิ้วให้มันเป็นเชิงล้อ ไม่เคยมาอ่ะดิ้ ดูทำหน้าเข้า
"ปะ"
"ไม่"
"เอ้า ทำไม" นั่นไง กูว่าละ ไอ้ปุ่นมันหันมองซ้ายมองขวาไม่ยอมลงจากเบาะรถ
"เร็ว คนอื่นเค้าเดินไปนู้นละ" แมร่งเดี๋ยวหลงกันไปคนละทิศละทางไอ้พวกนั้นนี้ไม่คิดจะรออ สาดดด สุดท้ายมันก็ยอมลงมาแต่ดูทำหน้าเข้า อยากจะตบหัวซักรอบแต่เผอิ๊ญญญเป็นว่าที่เมีย กูมิกล้า ไม่บังอาจขนาดนั้นครับ55
"เอิ้ว มาช้า" ไอ้หยาโวยวายจะเดินมาทางกูแต่ไอ้เสี่ยนั่นแมร่งดึงแขนไว้ โห่ววว เพื่อนกูสัด แหม่ห่างตัวไม่ได้
"น้องปุ่นนน ยิ้มๆ" ไอ้สนยื้นหน้าเข้ามาทำท่าฉีกยิ้มแต่ก็ถูกไอ้ปุ่นผลักหน้าออกเบาๆ เอ่อดีนะที่มึงทำเบาๆอ่ะ ไอ้ภีแมร่งมองตาไม่กระพริบ
"อย่าไปยุ่งมัน"
"ทำไมอ่ะ"
"เมนส์ท่าจะไม่มา"
"55555"
กูยิ้มนิดๆแล้วเอามือเกาะไหล่ไอ้ปุ่นผลักให้มันเดินตามไอ้พวกข้างหน้าไป เพลงนี้ก็จังหวะโจ๊ะๆจริ๊ง เอาซะอยากขย่มตัวตลอดเวลา พวกกูเดินดูงานไปเรื่อย ซักพักไอ้ภีเดินมาส่งเบียร์กระป๋องให้กูก็รับมา ไม่อยากขัดใจมัน ถรุ้ย! นิดๆหน่อยๆน่า แลดูแจ้ะ555 ยิ่งเดินยิ่งเข้าใกล้เวทีรำวงมากขึ้นกูแทบอดใจไม่ไหว รอบเหมาๆ กูรอรอบเหมาเว้ยย
"โอ้ยยย อะไรเนี่ยย" กูมองหน้าไอ้ปุ่นที่มองมาหน่ายๆก่อนจะใช้แขนข้างที่ไม่ได้กอดคอมันยกขึ้น แล้วโยกตัวไปมา ขี้เหล้าไปละ555
"ฮี้ววว" เสียงไอ้ภีไอ้สนไอ้หยาประสานเสียงกัน สัด คนมอง
"ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ"
"หมุบหมิบปากไรหยุ่น"
"ไม่เห็นจะสนุกเลย!"
"หืออ ทำไมแค่กูอยู่กับมึงก็สนุกละวะ"
"......."
เห้อ
"งั้นกลับป่ะหละ"
"...."
"หือ?"
" งั้นที่อยู่ในมือทิ้งไปได้ไหมหละ". กูมองหน้ามันแล้วชูกระป๋องเบียร์ขึ้นมา มึงหมายถึงอันนี้?
"ไม่ชอบหรอ" ทุกทีกูกินไม่เห็นว่าอะไรกูเลยคิดว่ามันไม่ค่อยจะสนใจเรื่องนี้เท่าไหร่
" ฉลองอะว่าไป เดินกินงี้ไม่ชอบ" อืม...กูพยักหน้านิดๆคิดตามมัน เมื่อก่อนกูไม่ได้คิดไรเลยนะเว้ย แบบเท่ดีไง ดูทำตัว แต่พอคิดว่าถ้าเป็นไอ้ปุ่นเดินอยู่แล้วกระดกเบียร์เข้าปากบ้าง กูว่า...คงจะแปลกๆมั้ง
"...มันดูไม่ดี แถมยังเหม็นอีก"
"ห่วงกันด้วย แฟนใครว้าาา" กูหันไปเล่นหน้าเล่นตากันมันจนไอ้ปุ่นอารมณ์เสีย
"โอ้ยยย จะทำอะไรก็ทำไป้!" ว่าพลางพยายามผลักตัวกูออก โอ๋ๆไม่แกล้งแล้วก็ได้ ฮึ่ยยยย อยากฟัดจริงโว้ยย! กูดันหลังไอ้ปุ่นให้มันเดินให้ทันไอ้พวกที่รวมกลุ่มกันอยู่ข้างหน้า มีกูเนี่ยเดินแยกออกมาคนเดียว เดี๋ยวจะหาว่าติดแฟนจนลืมเพื่อน
"โหย นึกว่าจะหนุ๋งหนิ๋งกันสองคนจนงานเลิกซะละ"
"ไอ้ภีงอน555" หยาพูด
"งอนพ่อง พวกมึงแมร่งมีคู่ กูต้องเดินสองคนกับไอ้สนเนี่ยนะ"
"กูไงๆ" ไอ้หยามันยกมือขึ้นเหมือนแบบกูก็อยู่ด้วยนะ
"มึงอะเงียบไปเลย"
"ใช่หยา เรื่องมึงยังไม่เคลีย" ไอ้สนช่วยเสริมก่อนจะเงียบลงเมื่อเห็นเสี่ยนั่นมองมา แค่มองเฉยๆเหอะ ใครกลัว ไม่มี้
"หิวป่ะ" หันไปถามไอ้ปุ่นซึ่งเจ้าตัวก็ส่ายหน้ากลับมา กูหละกลัวว่ามันจะแห้งเหมือนไอ้หยา ม่ายๆ อย่างนั้นกูไม่เอานะเว้ย เคยจับแขนไอ้หยา แม่เจ้า! กระดูกหรืออะไร น่ากลัวสาด!
"ผิงๆ ปาโป่งๆ" นี่ไง มันจะขาดไม่ได้ซุ้มปาลูกโป่งเนี่ย พวกกูพากันกรู่เข้าไปทันที ไอ้ปุ่นก็ดูสนใจไม่น้อย
"เคยเล่นป่ะ"
"เคยแต่ปาลูกดอก" มันคงหมายถึงไอ้เป้าลูกดอกหละมั้งที่เป็นวงกลมๆอ่ะ แหม่ แสดงว่าไม่เคย
"3ดอก20เลยหนุ่ม"
"เอาชุดหนึ่งป้า เลือกเลยเอาตัวไหน" ประโยคหลังกูหันไปถามไอ้ปุ่น แลดูจะปาแม่นนะกู555
"นี่ พี่ผิงโชว์ก่อนเลยครับ"
"กูอ่ะ ตอนเป็นรด.ฉายา พลแม่นปืน"
"ถรุย!!"
แหมะ ไม่ต้องพร้อมใจกันถุยใส่หน้ากูขนาดนั้นก็ได้ ขอโม้บ้างอะไรบ้าง กูยื่นมือไปรับลูกดอกสามอันที่ป้าเจ้าของซุ้มส่งมาให้ พวกมึงจับตาดูให้ดี เดี๊ยะตุ๊กตาหมดร้านแน่
ปึก!
"โห่ววว"
"นี่กูแค่ทดสอบแรงเว้ย สาดด" มาลูกแรกแมร่งเต็มๆแผ่นไม่เลย ยังไงก็ไม่ได้ละตานี้ ถือว่าเป็นการทดสอบระยะละกัน เซ็งเว้ย
"ป้า ขออีกชุด" กูหันไปมองไอ้ปุ่นที่เหมือนจะกลั้นหัวเราะอยู่แต่ก้คงกลัวกูเสียเซลฟ์ หนอย ทำหน้าเยาะเย้ยงี้มึงมาหัวเราะเอาฟันเฉาะหัวกูเลยดีกว่า เมื่อกี้แค่ซ้อมเหอะ
ปึก!
ปึก!
ปึก!
"555555555"
"ป้า! อีกชุด!"
ปึก!
ปึก!
โป้ะ!
สัด! เสือกโดนแค่อันสุดท้าย!
"พอเห้ออไอ่ผิง อายน้องมัน"
"ป้า ผมขออีกชุดหนึ่ง"
ใครมันจะไปยอมง่ายๆวะ ยิ่งมีไอ้ปุ่นดูอยู่กูยิ่งเสียหน้าไม่ได้
ปึก
ปึก
ปึก
ว้ากกกกกก!!!!!!!!! ไอ้ที่ปาโป่งหลอกลวง! มึงติดที่ดูดแม่เหล็กไว้ใช่ป่ะ!? มึงโกงกูใช่ป่ะ กูเสียไปหกสิบบาทแล้วนะเว้ย ไม่ได้อะไรคืนมาเลย ให้มันได้งี้ดิวะ
"เอา อาย อาย ทำเท่อวดน้องมัน เป็นไงหละ"
"555555" เอ้ออออ มึงหัวเราะไปปป กูหันไปมองไอ้ปุ่นที่ยิ้มๆมองหน้ากูอยู่ก่อนแล้ว
"อายไหมนั่น"
"เมื่อก่อนกูแม่นเหอะ" นี่ก็ขอแถก่อนเถอะ กูอายจริงๆนะเว้ย แบบเสียหน้าอ่ะ ใครจะไปคิดว่าแค่สามลูกจะปาไม่โดนขนาดนี้ กะจะแบบ เอาใจมันงี้ไง ปาตุ๊กตาได้แล้วเอาให้ ดูมุ้งมิ้งงุ้งงิ้ง ถรุย!
"ดีกว่านี้ก็มี จะเอาไหมหละ"
"ก็อยากปาลูกโป่งอ่ะ"
"ไร้สาระ"
คือ... พวกกูเงียบกำลังดูคู่นั้นเค้าคุยกันไง คนหนึ่งก็ง้องแง้งอีกคนก็นิ่งอ่ะ แบบนิ่งได้ใจ หน้าเสี่ยแกก็นิ่ง ไอ้หยาเงียบเลย ถูกว่าว่าไร้สาระมันเงียบเลย ซึมๆอะ สำออยยยย
"แล้วปาได้รึไง" แหนะ สุดท้ายเสี่ยก็ยอมก่อน แต่หน้าก็ยังนิ่งเหมือนเดิม ไอ้หยาส่ายหน้าเบาๆ คือถ้ากูเรียกว่าไม่แม่นไอ้หยาก็คงโคตรๆๆๆไม่แม่นเลยก็ว่าได้
"จะเอาตัวไหน" ที่ถามนี้คือเสี่ยมันไม่ได้ปาให้หรอกนะ คิดภาพดิ ภาพเสี่ยยืนปาลูกดอกเนี่ยนะ กูจะบ้าตาย สุดท้ายไอ้หยาก็ได้ตุ๊กตาตัวที่มันอยากได้มา ได้ยังไงหนะหรอ หึ เสี่ยมันเข้าไปถามป้าเลย ขอซื้อต่อ สาดดดดด ป้าดันบ้าจี้ขายอีกแถมดูจะกดราคาแต่เสี่ยมันก็ยอมจ่าย แบบรวยอ่ะ แค่นี้ไม่ระคาผิว โด่! ไอ้รวย! พวกกูทุกคนหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายแต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร คงจะคิดเหมือนกันสินะ เห่อๆ ไอ้ปุ่นแมร่งตระเวนเล่นทุกอย่างตั้งแต่ช้อนมัจฉานุยันแปดสาม ซึ่งไอ้แปดสามเนี่ยมันหัวเสียมาก คนเขย่าแมร่งโกง ดูก็รู้ แต่ก็นะเอาสนุกว่า
"มองอยู่นั่นแหละ"
"หือ?" กูละสายตาจากภาพตรงหน้ามามองไอ้ปุ่นที่เบื้อนหน้ามองไปทางอื่นแทน
"อะไร?"
"นมจะทะลักทิ่มหน้าอยู่ละ"
อ้อออออ มันคงหมายถึงสาวรำวงสินะ5555 ก็จริงอย่างที่ว่า พยายามจะไม่มองนะแต่สายตาเหลือบไปเองทุกที อย่าพูดถึงไอ้ภีกับไอ้สน นู้น อยู่บนเวทีรำวงนู้น ส่วนหยาแมร่งกลับไปละ เหลือแต่กูผู้อาภัพ จะไปบนเวทีกับเค้าก็ไม่ได้ ได้แต่มองตาละห้อย
"อยากกลับยัง" ดูนาฬิกาเริ่มดึกละเลยถามออกไป
"อือ" กูส่งข้อความไปบอกไอ้สนว่าจะไปส่งไอ้ปุ่นก่อนแล้วเดินกอดไหล่พามันไปที่จอด มอไซค์
"แวะบ้านกูป่าว" อยู่ดีดีคิดขึ้นมาได้ว่ากูก็เคยไปบ้านไอ้ปุ่นตั้งหลายรอบ แต่มันไม่เคยมาบ้านกูเลยนี่หว่า แค่รั้วก็ยังไม่เคยเห็นเลยชวนออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรแต่ไอ้ปุ่นถึงกับชะงัก แล้วเหงยหน้ามองหน้ากู ....มันหน้าแดงเว้ย!
"เห้ย! กูไม่ได้หมายความอย่างนั้น!" มันคงคิดถึงครั้งล่าสุดที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วกูชวนไปบ้านแต่มันก็เอา มือไปโดนแตรรถซะก่อน
"...แล้วไปทำไม"
"ก็..ไงดีวะ อยากพาไปไง ไปหาย่าด้วย" ครั้งนี้ไม่รู้พูดผิดอะไรไอ้ปุ่นแมร่งนิ่งกว่าเดิม
"หืม?"
"ม ไม่"
"หา?"
"ไม่ไป!"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปไงเล่า!" มันว่าก่อนจะสะบัดตัวออกแล้วเดินนำหน้ากูไป อะไรวะ ตอบดีดีก็ได้ ไม่เห็นต้องอารมณ์เสียใส่ อย่างกะกูชวนไปตายหมู่งั้นแหละ
----------------------------------
55555555555
ปุ่นมันกลัวผี!!!
ไม่กล้าไปหรอก พี่ผิงก็ชอบพูดซะ... :hao3:
-
ทำไมล่ะปุ่นฝากเนื้อฝากตัวไว้ย่าจะได้ช่วยดูแลไงล่ะ
-
เดี๋ยวนะ หยาอ่ะหยา!!!!! ผิงปุ่นหลบไปเลย55555
มันอะไรยังไงนั้น ว่าแล้วที่หายไป กรี๊ดดดดดดดด
-
แบบว่าอ่านตอนที่โกรธกันอะนะ ถ้าเราเป็นเพื่อนผิงนะ จะเดินเข้าไปกระโดดถีบปุ่นมันเลยอะ แฟนเพื่อน ก็แฟนเพื่อนเหอะวะ แต่เราก็รักเพื่อนอะ แล้วอีกอย่างผิงมันก็ โคตรรักปุ่นอะ ไม่รักคงไม่ยอมขนาดนี้ แต่ปุ่นนี่อะไรก็ เงียบ คิดเอง รู้ว่าชอบผิง แต่อารมณ์เราตอนนั้นคงไม่ฟัง โมโหโคตร แต่ถึงจะคืนดีกันแล้ว จากใจก็คงยังไม่ชอบปุ่นอยู่ดี เห้อ เป็นเอามาก 555 แต่คนแบบปุ่นนี่มัน ชิ โมโหอย่างแรงอะ
-
ความกวนแต่ละคนนี่คงเส้นคงวาดีมาก :m20:
-
ชอบจังงงงงง
ผิงปุ่นๆๆๆ :impress2: :impress2:
-
ไม่รักตัองรัก...เท่าฟ้า แต่ขอให้รักเหมือนเดิม
ไม่ตัองมี...เพิ่มเติม แต่ขออย่าน้อยลงไป
:z2:
-
อยากรู้ผิงมีปมอะไรเนี่ย o22
-
เดี๋ยวนะ หยาอ่ะหยา!!!!! ผิงปุ่นหลบไปเลย55555
มันอะไรยังไงนั้น ว่าแล้วที่หายไป กรี๊ดดดดดดดด
หืมมมมมมอ่าร๊ายยคะะะะ (ฮ่าๆ)
ก็แค่คนรู้จักไงสองคนนี้(อ้าวทำไมในเรื่องบอกเป็นเจ้าหนี้ลูกหนี้) (กร๊ากกกกกก)
ไม่ได้มาต่อซักที มันคิดไม่ออกอ่ะ แง้ ขอโทษนะคะ
-
แบบว่าหยางุ้งงิ้งๆมากอ่ะ
แล้วเมื่อไรปุ่นจะยอมไปบ้านผิงล่ะนั่น
-
ค่อยๆคิดก็ได้ค่ะ รออยู่น้า :กอด1:
-
ตอนที่19
"ยุ่น"
"เอ่อ"
"เอ่อหรอมึง"
"เอ่อ"
"ปุ่น"
"เอ่อ"
"ไอ้ปุ่น"
"เอ่อ"
"กวนตีน"
"เอ่อ"
"ไอ้สาด พูดเป็นคำเดียวรึไงว้ะ"
"เอ่อ"
"พูดให้ตลอดนะมึง"
"เอ่อ"
"เดี้ยะ กูเห็นหยุดก่อนเถอะ"
"เอ่อ"
"หยุดแมร่ง กูจะทำอะไรก็ได้"
"เอ่อ"
"ผีบ้า"
"เอ่อ"
"เอาแต่ใจ"
"เอ่อ"
"ไม่ฟังคนอื่น"
"เอ่อ"
"ลูกหมา"
"เอ่อ"
"ไม่หล่อ"
"เอ่อ!"
"ไอ้เตี้ย"
"เอ่อ!"
"ไอ่โง่ 55"
"เอ่อ!"
"ไอ้แมงวัน"
"เอ่อ!"
"แฟนพี่ผิง"
"เอ่อ!"
"รักผิง"
"อ เห้ย!!"
"น่านนนนนนน" กูยิ้มอย่างผู้ชนะ เป็นไง ไม่พลาดเรื่องอย่างนี้5555
"ไม่เกี่ยว! ขี้โกง" ไอ้ปุ่นว่าอย่างไม่ยอม อ่าวๆ มาทำนิสัยงี้ได้ไง เมื่อกี้พูดแล้วว่าถ้าหยุดพูดกูจะทำอะไรก็ได้
"ทำอะไรดีน้า"
"ทำไร ไม่ให้ ใครเล่นด้วย พูดเองเออเองชัดๆ"
"หรออออออ"
"เอ่อ"
"ไอ้ปุ่น" กูชักจะไม่ฮาละ
"เอ่อ คึ " ไอ้ปุ่นรีบเอามือมาตะครุบปากตัวเองไว้ไม่ให้เสียงหัวเราะรอดออกมา หึ ช้าไปละ กูได้ยินเต็มสองหูเลย สนุกมึงเลยซี้อย่างเนี้ย
"ตลกใช่ไหม ตลกนักนะมึง ด้ายยย" ว่าแล้วกูก็พุ่งเข้าชาร์เอานิ้วจิ้มตามตัวมันทันที
"อันนี้ตลกกว่าอีก หัวเราะให้พอเลย นี่ๆ หึ "
"โอ้ย 55555 โอ้ยเจ็บ 555" ดิ้นพล่านเลยสิงานนี้ มันพยายามเอามือปัดป่ายไปทั่วแต่มีรึจะทำอะไรได้ ถึกจะตายกูอ่ะ55
"555พอ พอก่อน 5555พอๆ"
"ไหน ลองพูดคำว่า 'เอ่อ' อีกดิ้ จะพูดอีกป่ะหา"
"เอ่อ 555 โอ้ยย55 หยุดก่อนๆ"
"พูดอยู่หรอ หา นี่ๆ พูดอยู่หรอออ"
"เอ่อๆๆๆ 5555 เอ่อออ โอ้ย555เจ็บๆ" ไอ้นี่แมร่ง ไม่ยอมคนจริงด้วยวุ้ย ขนาดดิ้นจะเป็นจะตายยังไม่ยอมหยุดพูดไอ้คำว่า เอ่อ อะไรนั่นเลยจนกูเริ่มเหนื่อยแทน สงสารมันด้วย ดูท่าจะหายใจไม่ทัน หยุดดีกว่า เดี๋ยวชักแหง็กๆ
"...แฮก..แฮ่ก..." หอบเลย แทบจะไม่มีแรงขยับ กูมองหน้ามันยิ้มๆ จากตอนแรกที่นั่งข้างๆกันจั้กจี้แป้ปเดียวกูขึ้นมาคล่อมได้ไงวะ55 จิตสั่งกาย จิตใต้สำนึกงี้
"เอา เหนื่อย หายใจลึกๆ"
" เอ่อ" ทำตามที่กูว่าแต่ไม่วายกวนตีน เอากับมันดิ มันน่า...... ที่เรื่องงี้เก่งนักนะ
"เอ่อ" มึงเอ่อมากูก็เอ่อไปอะ ดูดิ้จะได้ซักกี่น้ำ
"เอ่อ"
"เอ่อ"
"เอ่อ"
"เอ่อ"
"เอ่อ"
"เอ่อ"
"เอ่อ"
"เอ่อ"
"โว้ย! พวกมึงจะ เอ่อ! กันอีกนานไหม!? กูเดินเข้ามายืนมองแมร่งง ติ๊งต๊อง!" เฮียหนึ่งที่ท่าจะเดินเข้ามาแล้วยืนมองพวกกูสองคนซักพักพูดขึ้นพรางส่ายหน้าเอือมๆ
"เอ่อ"
"ไอ้ผิง!"
"อุ่ย" กรรม โทษ มันติดปาก5555
"แล้วมึงก็ลุกมาจากน้องกูด้วย ทำอะไรเดี๊ยะ"
กูหัวเราะนิดๆก่อนจะกลับมานั่งที่เดินโดยที่ไอ้ปุ่นยันตัวเองขึ้นตามมา
"มึงก็เหมือนกัน อย่ายอมมันง่ายๆ เดี๋ยวได้ใจ"
เหี้ยย เอ้ย เฮียยยยย อย่าไปเซี่ยมสอนมันง้านนน แค่นี้กูก็แทบจะไม่ได้แตะละ! พูดงี้กูไม่ต้องอยู่ห่างในระยะ2เมตรเลยหละ โถ่ววว กูก็มีหัวจิตหัวใจนะคร้าบบบ
"ไม่ได้ยอมซักหน่อย"
"ยอมหน่อยเห้อ" อันนี้กูพูดเบาๆให้ได้ยินกันแค่2คน ไอ้ปุ่นแค่หันหน้ามามองหน้าแล้วแลบลิ้นใส่
"ชอบฉวยโอกาส!"
"ถ้ายอมก็ไม่ฉวยไง"
"เอ้า!"
"เอ้า!" กูว่าเสียงล้อเลียนมัน
"ไอ้ผิง!"
"ไอ้ปุ่น!"
"เอ้ะ!"
"เอ้ะ!"
"โว้ะ พวกมันสองคนนี้นะ" เฮียว่าเสียงหน่ายก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเองแต่ก็ยังหันมามองพวกกูสองคนอยู่
"เงียบ โอเค้ กูจะใช้สมาธิ!"
"เงียบไอ้ปุ่น"
"มึงแหละเงียบ"
"ชูว์"
"ชูว์พ่อง"
"เอ๊!ออกไปข้างนอกปะ!!"
สิ้นเสียง กูกับไอ้ปุ่นรีบหุบปากลงทันทีแต่มิวายทำหน้าล้อเลี่ยนไอ้ปุ่นจนเจ้าตัวต้องถลึงตาใส่กูถึงจะเลิกทำหน้าลอยไปลอยมาแต่ยักคิ้วกวนตีนมันแทน กูเปล่าคึก แค่แกล้งไอ้ปุ่นแล้วสนุกดี ยิ่งแกล้งมันยิ่งขึ้น สะกิดนิดเดียวก็ติดละ กูหมายถึงยั่วโมโหมันนิดเดียวมันก็เต้นตาม อย่างนี้จะไม่ให้แกล้งได้ไงวะ
น่ารักโคตรรรรร
"โอ้ยยยไม่นั่งด้วยแล้ว!" ไอ้ปุ่นว่าอย่างหัวเสียก่อนจะลุกเดินไปหาพี่มัน กูก็ได้แต่นั่งหัวเราะ
สนุกจริงเว้ยยยย!!!
หลังจากนั้นกูก็แกล้งอีกสารพัดจนพี่มันไล้พวกกูสองคนออกไปข้างนอก ดูท่าพี่แกจะอารมณ์เสียจริงๆและไอ้คนที่ซ้อนท้ายกูตอนนี้ก็อารมณ์เสียไม่แพ้กัน
แต่ทำไมกูมีความสุขวะ 555
"ไปไหนเนี่ย" ไอ้ปุ่นมันตะโกนถานโต้ลมมาแต่กูหยิ่ง กูไม่ตอบ ถ้าตอบมึงก็ไม่ไปอ่ะดิ วันนี้แหละต้องพาไปให้ได้หลังจากกูพูดเกริ่นมาหลายครั้งมันก็บ่ายเบี่ยงทุกครั้ง คราวนี้จับพาไปโดยที่ไม่ถามแมร่ง ง่ายดี
"ถามอ่ะ!"
"เดี๋ยวก็รู้น่า" ถ้าไม่ตอบคาดว่ามันคงไม่หยุดพูดง่ายๆแน่ส่วนมือก็ทำงานประสานกันเหลือเกิ๊น ทุบหลังกูไปด้วย ไม่ใช่คนเหล็กนะเว้ยที่จะไม่รู้สึกเจ็บอะไรอ่ะ ได้ยินเสียงไอ้ปุ่นบ่นอะไรไม่รู้ไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาขี่รถต่อ
"บอกได้ยัง พาไปไหน" ซักพักมันก็มาอีกละไอ้คำถามนี้ คือที่ที่กูจะพาไปมันก็ไม่ไกลหรอกแต่แมร่งเวลานี้รถเยอะไงแทบอยากจะมุดใต้ดินไป
"เอ่อ พาไปขาย"
.
.
เงียบ
เงียบเลยคราวนี้ เห้ยอย่าบอกนะว้าโกรธที่กูพูดงี้อ่ะ กรรม แต่พูดเล่นนนน ไม่ได้คิดจริงเว้ย บ้าป่ะเอาแฟนตัวเองไปขาย แหม่ หลงจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้กูยังจะขายอีกเนอะ
.
.
.
.
.
.
ในที่สุดก็มาถึงจุดหมาย หักเลี้ยวเข้าไปในรั้วบ้านก่อนจะดับรถ คือกูเปิดประตูรั้วทิ้งไว้งี้แหละ ขี้เกียจลงมาเปิดๆปิดๆแถมอีกอย่างขโมยที่ไหนมันจะมาเข้าวะ ถึงเข้าก็ไม่มีอะไรให้ขโมยหรอก
"จะลงป่ะ เร็ว" กูหันไปมองหน้าไอ้ปุ่นที่มีสีหน้าตื่นๆปนตกใจ
"..ที่ไหน" มันว่าก่อนจะมองไปรอบๆ
"ให้ทาย"
"....."
"บ้านกูไง"
สตั้น
สตั้นเลยไง กูหันไปมองตามสายตาที่ไอ้ปุ่นมอง มันมองไปที่หน้าต่างบานที่เปิดอยู่ด้านบนชั้นสอง ข้างบนก็มืดๆอะนะ ไม่ได้เปิดไฟ
อืมม
ห้องย่ากูพอดี
บ้านกูก็เป็นสองชั้นอ่ะ ชั้นล่างเป็นปูนชั้นบนเป็นไม้ แต่ส่วนมากกูก็อยู่แต่ชั้นล่างชั้นบนไม่ค่อยขึ้นไปหรอก นานๆขึ้นไปที
"พามาทำไม"
"มึงไม่อยากมาบ้านกู?" มันก็คิดได้อย่างเดียวคือไม่อยากมาละว้า ชวนกี่ทีก็ปฎิเสธตลอด ตอนแรกก็ไม่คิดไรแต่พอพามันมาแล้วมีสีหน้างี้บอกเลย โคตรเฟล
กูไม่ได้รวยนี่หว่า มึงคงไม่อยากเข้าไป
พามาก็เจ็บใจตัวเองเปล่าๆ
แมร่ง
ครั้งนี้กูน้อยใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ววะ
ทำเป็นผู้หญิงไปได้
ถอนหายใจพลางเบือนหน้าออกไปทางอื่นแทน ใจเย็นเว้ย รู้เลยว่าตอนนี้เหมือนมีอะไรมาสุมกันตรงอก อยากตะโกนถามออกไปฉิบหายว่า ทำไม แต่กูก็ทำไมได้ กูคิดว่ากูก็เข้าใจมันแต่ก็ยังอยากถามอยู่ดี
เห็นสีหน้ามันแล้วแมร่ง.....
เสียใจหวะ
ปุ่น:
ผมหันไปมองตรงหน้าต่างอีกครั้งก่อนจะรีบหันหน้าหนี มันรู้สึกขนลุกแปลกๆ ไอ้พี่ผิงก็ไปยืนทำเอ็มวีอะไรตรงนั้นวะ
กลัวอ่ะ!
ถึงจะเป็นตอนกลางวันก็เถอะ เรื่องที่พี่หนึ่งเคยเล่ามันผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด ถึงจะไม่เคยบอกว่ามี..เอ่อ..ไอ้นั่นอ่ะ แต่ผมก็กลัวอยู่ดี
เอาตามตรงก็คงไม่อยากจะมา....
แล้วควรทำยังไงต่อ? ไอ้พี่ผิงก็ยืนหันหลังนิ่งอยู่ตรงนั้นแต่พอผมละสายตาไปแป๊ปเดียวร่างสูงที่เคยอยู่ตรงนั้นก็หายไป
เห้ยยยย!
นี่มันไม่ใช่เรื่องลึกลับแฟนตาซีนะเว้ย!
ตัดสินใจกระโดดลงจากเบาะรถแล้วลองเรียกเจ้าของชื่อเสียงเบาๆออกไป
"ผิง"
.............
ไร้เสียงตอบรับ
รึควรจะออกไปจากที่นี่ดี?
แต่ไอ้พี่ผิงอุส่าพามานะ ถึงจะไม่อยากมาก็เถอะแต่มันก็โคตรๆอยากให้ผมมา คิดแล้วแมร่งง เอาก็เอาวะ มันอาจจะเดินเข้าไปในบ้านก่อนแล้วเพราะรำคาญที่ผมชักช้าก็ได้ เดี๋ยวเจอนะจะโกรธเข้าให้ ทำอะไรไม่รอกัน คิดแล้วคิ้วก็ขมวดเองขึ้นมาทันที อารมณ์จะเสียแล้วนะ!
"ไอ้บ้าผิงอยู่ไหน!!!!!!" จะโกนสุดเสียงแต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเพราะมีมือมาแตะที่ไหล่จากด้านหลัง
"เชี่ย!"
"ตะโกนทำไม" เมื่อหันกลับไปมองก็เจอไอ้ผิงที่ขมวดคิ้วอยู่ก่อนหน้านั้นมองด้วยสายตานิ่งๆ
ทำเอาตกใจหมด! จากตอนแรกที่รู้สึกกลัวตอนนี้กลายเป็นโกรธแทน
ฮึ่ย!
"พามาทำไมเนี่ย! จะกลับ!"
"บอกดีดีไม่เป็นรึไงหือ" ว่าก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ถ้าจะทำหน้าเหนื่อยขนาดนั้นหละก็
"งั้นก็ไม่ต้องไปส่ง!" ไม่ง้อหรอก! มึงนั่นแหละผิด อยู่ดีดีก็เดินหายไปไหนไม่รู้พอออกมาก็ทำคนอื่นตกใจแถมยังมาทำงี้อีก รู้หรอกว่าตัวเองชอบทำนิสัยเสียออกไปแต่ไม่ต้องทำหน้าเหนื่อยขนาดนั้นก็ได้!
ไม่ส่งก็ช่างดิ เดินออกมาจากตรงนั้นเลย หาทางกลับเองก็ได้!
"เห้ย ไปไหน"
"ไม่ต้องมายุ่ง!"
"รู้ทางรึไงนั่น!?"
"....."
หมับ!
ร่างปลิวไปตามแรงของคนตัวโตกว่าโดยที่ไม่ทันตั้งตัว หนอยยยย มาบีบแขนกันงี้ได้ไง เจ็บนะเว้ย!
"มานี่เลยย! มึงมานี่"
"โอ้ยย ปล่อย! บอกให้ปล่อยไง!" เป็นบ้าอะไรวะ ทุกทีทะเลาะกันแค่นี้มันไม่เห็นจะเป็นงี้เลย นี่ไปโกรธใครที่ไหนมาเนี่ย!
"ทำไม กูถามหน่อยดิ้ รังเกียจรึไง?!"
หา?
หมายถึงเรื่องอะไร??
"ปล่อยยยย! บอกว่าเจ็บไง!"
"อยากไปที่อื่นนักใช่ไหม ด้ายย" ไอ้พี่ผิงว่าแล้วลากผมไปทางตัวบ้าน
เห้ยยย!!
"ไม่เอา! ไม่ไป ปล่อย ปล่อย!" กลัวอ่ะ บ้านมันมืดแต่แอบเบาใจนิดหนึ่งที่อย่างน้อยไอ้พี่ผิงก็อาจจะเข้าไปด้วย
"มานี่! ทำไมวะ มันเป็นไงห้ะบ้านหลังเนี้ย" ว่าแล้วดึงแขนให้ขึ้นบันไดตามไปด้วย มันเป็นบันไดที่อยู่ด้านนอกอ่ะต่อกับชั้นสองเลย
ช ชั้นสอง?
"ปล่อยยยย!! ไม่เอาไม่ขึ้น ปล่อยๆ" ทั้งดิ้นทั้งกระโดดเลยดิ สิ่งที่กลัวที่สุดในโลกมีอยู่อย่างเดียว!
ผี!
กลัวผีที่สุดในโลกแล้ว!
ขออย่างเดียวเถอะเรื่องนี้!
ไอ้พี่ผิงคงทนฤทธิ์ไม่ไหวเลยอุ้มตัวผมพาดบ่าแล้วเดินขึ้นบันไดแทน ดิ้นต่อไปดิ ใครจะไปหยุดดิ้นง่ายๆ ทั้งดิ้นทั้งแหกปากแต่ไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดการกระทำนั้น
"รังเกียจนักก็เข้าไปเลย"
หะ?
รู้สึกว่าตัวเองถูกโยนเข้าไปข้างในซักที่หนึ่งก่อนที่ประตูตรงหน้าจะปิดลงพร้อมกับแสงสว่างที่หายวับไปกับตา
เห้ยยยยยยย!!!!
ปังๆๆๆๆๆๆ!!!!
"เปิดๆๆๆๆ!!!"
หันไปทุบประตูบานเมื่อกี้ก่อนจะพบว่าข้างนอกเงียบฉี่หันกลับมาด้านในก็โคตรมืด! มีแค่แสงตรงหน้าต่างส่องเข้ามา แต่คือหน้าต่างอยู่ไกลไปป่ะ ไม่กล้าเดินไปโว้ย!!!
รู้สึกว่าขาตัวเองสั่นก่อนจะรับน้ำหนักตัวไม่ไหวจนต้องทรุดนั่งลง
.....น่ากลัว
"เปิดประตู!! บอกให้เปิดไง!"
ทุบจนมือรู้สึกเจ็บไปหมดแต่ก็ไร้วี่แววว่าคนด้านนอกจะเปิดให้
พูดตามตรงคืองงมาก! ตอนแรกยังอารมณ์ดีแกล้งกันอยู่เลย ทำไมตอนนี้พลิกเป็นหลังมืออย่างนี้ รู้ว่าทุกวันนี้ที่เอาแต่ใจ ส่วนพี่ผิงก็พยายามไม่อะไรมาก ที่ได้ฟังมาจากพี่หนึ่งเล่ามันไม่ค่อยตรงกับที่เห็นคือนิสัยส่วนนี้นี่แหละที่ถ้าเป็นคนอื่นมันจะอารมณ์เสียง่าย ไม่ยอมคน แต่กับผมมันยอมตลอด
แต่นี่อะไร?
ทำไมมาทำแบบนี้
ไม่รู้รึไงว่ากลัว!
อยู่ดีดีก็รู้สึกขนลุกวูบที่ท้ายทอยจนต้องรีบหันหลังกลับไปมองแต่ก็พบแต่ความมืด พยายามเบียดตัวให้ชิดกับประตูด้านหลังมากที่สุดสายตาก็สอดส่องไปทั้วจนไปสะดุดตากับหิ้งอันหนึ่งที่อยู่ติดผนังกลางห้อง บนนั้นมีกรอบรูปรูปหนึ่งวางอยู่
........อย่าบอกนะว่า
"เปิดดดดด!!!!! เปิดประตู!!!! ไม่เอาอ่ะ! ช่วยด้วย!"
ปังๆๆๆๆๆ
ทั้งทุบทั้งหันไปมองรูปนั้นเป็นระยะๆ
กลัว
น่ากลัว
กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว!
ไอ้พี่ผิง! คนใจร้าย! มาทำอย่างนี้ได้ไงคนเป็นแฟนเค้าทำกันอย่างนี้หรอ! แหกปากจนเจ็บคอไปหมดแล้ว
"ฮื่อๆๆๆๆๆ กลัวจะตายอยู่แล้วทำไมไม่เปิดประตู ฮื่อออ"
-
แกรก
"เห้ย! ร้องไมวะ!?" รู้สึกได้เลยว่ามีคนเข้ามากอดแล้วพยายามกดหัวซบอกตัวเองแบบต้องการจะปลอบแต่ก็เป็นผมเองที่ผลักออกไป
ตบหัวแล้วจะมาลูบหลังอะไรตอนนี้เล่า!
"ฮื่ออ ทำอย่างงี้ได้ไง! กลัว เข้าใจไหมว่ากลัว!" จากที่ตะโกนกลายเป็นแหกปากแทน รู้สึกอยากจะเข้าไปเขย่าตัวมันแล้วตะโกนคำว่า ไอ้เหี้ย! แบบรัวๆ
"ปุ่นใจเย็น กูขอโทษๆ"
ผมทั้งผลักทั้งปัดมือนั้นออก รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นรัวและเร็วมากเนื่องมาจากอาการขวัญหายเมื่อกี้
.....ไอ้อาการแบบนี้มันคงจะเรียกว่าขวัญหายสินะ
"เย็นไว้ โอ๋ ขวัญเอ๊ยขวัญมา" เมื่อรวบตัวได้ไอ้พี่ผิงก็เอามือลูบหัวไปมาพร้อมกับพูดประโยคเดิมซ้ำๆจนผมเริ่มสงบ
"กูขอโทษ เลิกร้อง แหกปากจนเสียงแหบหมดแล้วเนี่ย" มันว่าก่อนจะหอมที่หัวผม มือยังคงลูบหัวลูบหลังอยู่อย่างนั้น
"..สนด้วยรึไง!" ถ้าสนจริงต้องเปิดประตูใต้ตั้งแต่ได้ยินเสียงครั้งแรกแล้วสิ แล้วนี่อะไร กว่าจะเปิด ต้องให้มาเห็นสภาพน่าอายแบบนี้เนี่ยนะ
"สนดิ แต่ไม่คิดว่าจะกลัวขนาดนี้"
"......" เถียงไม่ออกเลยสิครับงานนี้ คนเรามันก็ต้องมีสิ่งที่กลัวกันบ้างดิ
"เมื่อกี้กูอารมณ์เสียไปหน่อย ขอโทษนะ"
"......"
"หายโกรธยัง?"
"...ไม่"
"ห้ะ?"
"ไม่ยกโทษให้! ได้ยินไหมว่า ไม่ๆๆๆๆๆๆ!!" ขณะที่พูดก็ผลักร่างสูงนั้นออกไปด้วยแต่ในเมื่อไม่ได้ผลก็เปลี่ยนเป็นทั้งทุบทั้งตีแทน
"ปุ่น!"
"เกลียดที่สุด! ได้ยินไหมว่าเกลียด!"
"ไอ้ปุ่น!!!"
"..!" แอบตกใจเสียงพี่ผิงตะคอกออกมานิดหนึ่งจนต้องผงะหน้าออก
"พูดอะไรออกมาอ่ะคิดบ้าง!!"
"....."
"คนฟังแมร่งเสียความรู้สึกรู้ป้ะ!"
"...."
"นี่ถ้าไม่รักไม่ตามไม่หวงไม่แคร์ไม่ทำนู้นทำนี่ให้ขนาดนี้หรอก! ทำผิดไรกูก็ยกโทษให้แต่มึงแมร่ง...พูดแต่ละคำ
.
.
.
.
เสียใจเหี้ยๆ"
รู้สึกใจกระตุกทันทีที่ไอ้ผิงพูดจบ
...ไอ้คำว่าเกลียดไม่ได้ตั้งใจจะพูดซักหน่อย ปากมันไปเองอ่ะ!
"เสียใจเหมือนกันนั่นแหละ! เอามาขังอย่างเงี้ยะ!" ไม่ยอมง่ายๆยังคงเถียงกลับไปถึงเรื่องของพี่ผิงจะฟังดูมีน้ำหนักกว่าก็เถอะ
"ก็แค่เปิดไฟมันจะยากอะไรวะ" ว่าแล้วเดินไปเปิดสวิทช์ไฟตรงเสาทำให้ทั้งห้องสว่างจ้าขึ้นมาทันที ก็ตอนนั้นใครมันจะมีเวลามาคิดเล่า สติหายหมดอ่ะ
"......"
"...โอเค้ กูยอม สุดท้ายกูก็ยอมมึงอีกจนได้ ถ้ามึงรังเกียจไม่อยากจะมาขนาดนี้ต่อไปจะไม่พามาอีก จะไม่ขี่ผ่านมาให้เห็นแม้แต่ปลายหลังคาเลยโอเคป่ะ" น้ำเสียงมันดูแบบโคตรน้อยใจเลยแต่เดี๋ยว....
บอกตอนไหนว่ารังเกียจ?
แค่ไม่อยากมาเพราะกลัวเจอผีเฉยๆ...
อยากจะพูดอยากจะอธิบายอะไรหลายๆอย่างทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจพูดแต่ปากมันก็ไม่ยอมขยับอย่างที่ใจต้องการ
ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยวะ
"ลงไปก็ล้างเท้าข้างล่างด้วย ฝุ่นเยอะ เดี๋ยวกูตามไป" มันว่าแล้วเดินเข้าไปยังหิ้งที่มีกรอบรูปอยู่ เมื่อสังเกตดีดีห้องทั้งห้องนี้โล่งหมด จะมีก็แต่หิ้งพระ ธูปเทียน หิ้งรูปย่าพี่ผิงและกล่องที่ท่าจะเป็นเถ้ากระดูก
ความรู้สึกผิดแล่นขึ้นมาจุกที่อกทันที
"...ม ไม่ได้รังเกียจ" กว่าจะพูดออกไปทำไมมันยากเย็นขนาดนี้ ไอ้ผิงหันหน้ามามองแต่ไม่ได้พูดอะไรผมเลยพูดต่อ
"ค แค่กลัว.."
"กลัวอะไร?"
ผมไม่ตอบอะไรแต่มองไปที่รูปบนหิ้งแทนพี่ผิงเลยหันไปมองตาม รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ถ้าเป็นคนอื่นคงปล่อยให้คิดยังไงก็ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น แต่พอเป็นพี่ผิงรู้สึกว่า...
ไม่อยากให้เข้าใจผิด
ดูจากสีหน้าและคำพูดก่อนหน้านี้คงคิดว่าผมรังเกียจบ้านมัน รังเกียจฐานะมัน ถ้ารังเกียจจริงจะคบด้วยตั้งแต่แรกทำไมหละ? นี่คงเป็นเหตุผลที่มันฟิวขาดแล้วเอาผมมาขังในห้องเมื่อก่อนหน้านี้
"มึงกลัวย่ากู?"
"...."
"กลัวไรว้า ออกจะใจดี"
ก็เพราะชอบพูดอย่างนี้ไม่ใช่รึไง พูดเหมือนกับยังมีตัวตนอยู่ทั้งๆที่..... ขอไม่พูด ไม่อยากพูด... กลัวอ่ะ จะหาว่ากลัวขึ้นสมองเลยก็ได้
" นึกว่ามึงรังเกียจ.."
".....ก็บอกว่าไม่ได้รังเกียจไง" พูดเบาๆตอบกลับมันไป
"ที่ไม่อยากมาเพราะกลัวว่างั้น?"
"อือ"
"แล้วรู้ได้ไงว่าน่ากลัว?"
"...พี่หนึ่งชอบเล่าให้ฟัง" พูดจบพี่ผิงถึงกับหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะยิ้ม... ทำไมรอยยิ้มมันดูเศร้าๆ
"ก็กูอยู่คนเดียว มึงจะให้ทำไง"
"...."
"มานี่มะ" ผมเดินไปตามที่มันเรียกก่อนจะถูกดึงให้นั่งลงข้างๆหน้าหิ้ง
"ไหว้ย่ากูกัน"
อะ.... รู้สึกเหมือนมาฝากเนื้อฝากตัวยังไงก็ไม่รู้-///- ผมพนมมือขึ้นมองไปยังกรอบรูปย่าพี่ผิง
.....คงต้องขอโทษที่แสดงกริยาไม่เหมาะสมไปสินะ แล้วก็...แล้วก็...
อะไรอีกเนี่ย! จะให้พูดอะไรอ่ะ แนะนำตัว? รึบอกสถานะของเราสองคน? แต่ย่าน่าจะรู้อยู่แล้วนะ
"ขมวดคิ้วยุ่งเชียว"
อ ไอ้พี่ผิงแมร่งงง ทำไมเร็วจัง กูยังคิดคำไม่ออกเลย
"ฝากเนื้อฝากตัวเลย มาเป็นสะใภ้"
บ บ้ารึไงเล่า! ใครมันจะไปพูดอย่างนั้นกันฟะ///
“พูดว่าไรบ้าง" ไอ้ผิงถามขึ้นทันทีที่ผมไหว้เสร็จ เอ๊ เรื่องงี้ใครเค้าบอกกันบ้าง ทำเป็นเด็กไปได้ ผมไม่ตอบอะไรแต่มองรูปในกรอบนั้นแทน
จะว่าไปหน้าย่าพี่ผิงก็ดูท่าทางจะใจดีอย่างที่มันว่าจริงๆ ดูครั้งแรกรู้เลยว่าต้องเป็นคนอบอุ่นมากแน่ๆ
"กูจะทำอะไรย่ากูไม่เคยว่า แต่จะคอยสอนเสมอว่าอะไรถูกอะไรผิด"
"......"
"เมื่อก่อนกูกลับบ้านโคตรดึก แต่ย่าก็ไม่ได้ว่าแค่นั่งรอจนกว่าจะกลับ จนตอนหลังกูเพิ่งมาคิดได้นั่นแหละ"
"..."
"ตอนแรกกูทำใจไม่ได้เว้ย โคตรโกรธ อยู่ดีดีมาทิ้งกันอย่างนี้ได้ไง .....แต่พอนานเข้าก็เริ่มเข้าใจ ไม่มีใครอยู่กับเราตลอดหรอก"
ผมเหงยหน้าไปมองหน้าพี่ผิง น้ำเสียงตอนนี้แมร่ง... รู้สึกเจ็บแทนเลย
"กูดราม่าเหี้ยไรวะ มึงคงรำคาญ"
"..ไม่เป็นไร" ที่จริงอยากจะให้ระบายมากกว่านี้แต่กลัวพูดไปมันจะไปจี้เรื่องที่มันไม่อยากคิดขึ้นมาเลยไม่ได้พูดอะไรออกไป ไอ้พี่ผิงเอามือขยี้หัวผมก่อนจะยันตัวลุกขึ้น
"ลงไปข้างล่างกัน ลุก"
แหงะ เพิ่งนั่งเมื่อกี้จะให้ลงไปอีกละ ความกลัวที่เกิดขึ้นตอนแรกได้หายไปหลังจากได้คิดทบทวนอะไรต่างๆ อาจจะจริงที่ผมอาจจะพูดอะไรไม่คิด ไม่ได้นึกถึงจิตใจคนฟังซักเท่าไหร่ ก็เมื่อก่อนมันไม่ต้องแคร์อะไรหนิ
....ต่อจากนี้จะพยายามละกันนะ
ลงมาข้างล่างนึกว่าจะพากลับแต่ดันพาเข้ามาในบ้านชั้นล่างแทนซะงั้น เดินตามเข้าไปโดยที่ไม่ได้ท้วงอะไร มองไปรอบๆห้องก็พบว่า
โล่งได้อีก!
ถ้าไม่นับตู้ เตียง โต๊ะ ตู้เย็น ก็แทบจะไม่มีอะไร ไอ้พี่ผิงคงสังเกตเห็นหน้าผมมั้งเลยหัวเราะออกมา
"เป็นเหมือนที่คิดป่ะ?"
จะเหมือนได้ไง ก็ไม่ได้คิดอะไรเลยนี่หว่า
"เข้าห้องน้ำแปป นั่งตรงเตียงก็ได้" มันว่าเมื่อผมหันซ้ายหันขวาหาที่นั่ง ก็มันไม่มีเก้าอี้หนะสิ! งงกับชีวิต แล้วจะนั่งตรงไหน? กับพื้น? ก็ไม่ได้อะไรแค่แบบอ๋อ งี้นี่เอง
เดินไปนั่งตรงเตียงก็พบว่า โคตรแข็ง เดี๋ยวๆ ไม่ปวดหลังหรอเงี้ยะ? มองไปรอบๆห้องอีกครั้งก็เกิดความรู้สึกว่ากว้าง กว้างในที่นี้คือสำหรับอยู่คนเดียวถือว่ากว้าง ไหนจะชั้นสองอีกหละ ถ้าให้อยู่คนเดียวแบบนี้ก็ไม่เอาด้วยหรอก จะอยู่ได้ยังไง ไหนจะความทรงจำต่างๆในบ้านหลังนี้อีก เหงาตาย
.....เหงางั้นหรอ..
แกรก
มองไปตรงห้องน้ำที่มีร่างสูงเดินออกมา
พี่ผิงมันจะเหงาบ้างไหมนะ อยู่คนเดียวแบบนี้ ไม่มีใคร.. ถึงจะมีเพื่อนฝูงมากมายแต่ถ้าเวลากลับมาอยู่บ้านจะเป็นยังไง จะเหงามากไหม คิดถึงตอนแรกๆที่มันชอบโทรมาหาถี่ๆ พอจะวางก็ไม่อยากวางจนผมต้องอารมณ์เสียอยู่บ่อยๆ คิดแล้วก็รู้สึกผิด
เริ่มเข้าใจความรู้สึกขึ้นมานิดหน่อย
....มั้ง
"แหนะ มองหน้า หล่ออ่ะดิ" พูดเสียงล้อๆแล้วเดินมาหาผมที่มองหน้ามันนานเกินเพิ่งมารู้สึกตัวตอนมันทักเนี่ยแหละ
"เป็นอะไร เงียบตั้งแต่เมื่อกี้ละ" ว่าแล้วนั่งลงตรงพื้นเอนหลังผิงขอบเตียงข้างๆขาผม
นั่นไง นั่งกับพื้นจริงด้วย
"กูก็มีแค่นี้ ให้สู้กับคนอื่นคงสู้ไม่ได้ ถ้ามีใครมาแย่งก็อยู่ที่มึงเท่านั้นแหละ"
"......"
" ห้ามทิ้งกูนะเว้ย" ว่าแล้วเหงยหน้าขึ้นมามองซึ่งผมก็มองหน้ามันด้วยสีหน้าที่ตกใจที่อยู่ดีดีก็พูดอะไรออกมาไม่รู้
พูดอะไรออกมาเนี่ย!
หัวใจเต้นแรงเหมือนกับจะทะลุออกมา ลงไปนั่งข้างๆไอ้ผิงชันขาขึ้นเอามือกอดเข่าตัวเอง
"....ขอโทษ ที่ชอบพูดไม่คิด"
"อือ"
"...."
"มึงห้ามปันใจให้คนอื่นนะ แม้ว่าจะดีกว่ากูก็ตาม" พี่ผิงพูด
"บอกตัวเองก่อนเถอะ"
"หือ กูเนี่ยนะ ไม่มีทาง"
"ถึงคนนั้นจะดีกว่าทั้งหน้าตา นิสัย เอาใจเก่ง ก็....ก็ห้ามนะ" กลั้นใจพูดออกไปทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงมากๆ หันหน้าหนีไม่ยอมสบตาไอ้พี่ผิง มาพูดเลี่ยนๆอะไรกันเนี่ย
"คร้าบบ พี่ผิงมีน้องคนเดียวนี่แหละ" ว่าแล้วกอดหมับโดยที่ผมยังไม่ทั้งตั้งตัวจนต้องเอนตัวตามแรง
"โคตรรักเลยยยย ดีใจโว้ยยย!!!" ผมอ้าปากค้างมองหน้ามัน จะตะโกนทำไม! หน้าไม่มียางอายบ้างรึไง พูดมาแต่ละคำทำเอาคนฟังหน้าแดง-////-
"แล้วน้องหละ รักพี่ไหม"
แหนะ ถามคำถามนี้อีกละ ใครมันจะไปบ้าพูดตลอดเวลาเหมือนหละ จะว่าไปผมก็ไม่เคยพูดคำนี้ให้มันฟังเลยนี่หว่า
"หือ ว่าไง"
" ห ให้ทำตั้งขนาดนี้" งืออออ มันพูดออกไปไม่ได้อ่าา โคตรกระดากปาก คนมันไม่เคยนี่หว่า!
" ทำไมตอบเลี่ยงตลอดเลยว้า พูดไม่เป็นรึไง"
"จิ้ อะไรเล่า!" ก็พูดไปแล้วอ่ะ! ดูการกระทำดิ คำพูดมันสำคัญกว่ารึไง!?
"ไหนพูดดิ 'รัก' "
"...." หน้าบึ้งมองคนตรงหน้าแทน จะอะไรนักหนา แล้วมือเมื่อไหร่จะเลิกกอด ลำบากไหมนั่นต้องกอดแบบเฉียงๆ
"พูดให้กูชื่นใจหน่อยดิ นะๆ"
"...."
"มึงชอบเงี้ยะ แมร่ง"
"....."
ผมจ้องหน้ามันนิ่ง มันก็สบตาไม่ยอมหลบเช่นเดียวกัน เหมือนจะแข่งว่าใครหลบหรือกระพริบตาก่อนคนนั้นแพ้ ไอ่ผิงอยู่ดีดีเสือกอมยิ้มขึ้นมาแต่ยังไม่ละสายตาออกผมเลยเอามือทั้งสองข้างตะปบแก้มมัน
"....(รัก)...." ขยับปากออกไปแบบไม่มีเสียงแต่ไอ้ผิงคงอ่านปากออกเพราะเบิกตากว้างแล้วกระพริบตาปริบๆ เย้! ชนะแล้ว มันกระพริบตาก่อน555
"เห้ย เมื่อกี้มึงว่าไงนะ ไหนพูดอีกทีซิ" เอามือทั้งสองข้างตะปบหน้าผมก่อนจะดึงเข้ามาใกล้ๆตัวเอง โอ้ยยยปวดคอ ไม่ได้พูดอะไรซักหน่อยแค่ขยับปาก ไม่ถือว่าพูดเพราะฉะนั้นถือเป็นโมฆะ ไม่มีการพูดซ้ำจบป่ะ
"โอ้ย กูจะสำลักความสุขตาย" ว่าแล้วเลื่อนมือออกหอมแก้มผมซ้ายขวาสลับกัน เฮ้ยพอๆ ช้ำหมดแล้ว!
"โคตรดีใจ"
"เวอร์"
"ดีใจหวะ"
"รู้แล้ว"
"กูแมร่ง ดีใจ"
"อืออ! พูดอยู่นั่นแหละ"
ติ้ดๆ
อยู่ดีดีโทรศัพท์พี่ผิงก็ดังขึ้นมันเอาขึ้นมาดูก่อนจะกดอะไรนิดหน่อยแล้วโยนไปไว้บนเตียง
"ไม่รับอ่ะ?"
"ช่างมัน อยู่กับมึงดีกว่า เนอะ"
เนี่ย ชอบพูดให้เขินเงี้ยะ แต่มาดเยอะ ไม่แสดงออกหรอกว่าเขิน ขยับตัวเปลี่ยนท่านิดหน่อยเพราะปวดหลัง พื้นก็แข็งแถมยังนั่งพิงขอบเตียงอีกคาดว่าถ้านอนบนเตียงก็คงเกิดความรู้สึกแบบเดียวกันแต่สำหรับคนข้างๆมันคงไม่สะทกสะท้าน ชินแล้วว่างั้นเถอะ
"ปวดหลังอ่อ มานั่งนี่มะ" ว่าแล้วตบปุที่หว่างขาตัวเอง งะ มันคงไม่เสียหายอะไรมั้งถ้าผมจะยอมมันนิดๆหน่อย.. แต่อย่าได้ใจไปหละ! ยอมวันเดียวเท่านั้นแหละ!
ไอ้พี่ผิงดูอึ้งนิดหน่อยที่ผมยอมก่อนที่จะพูดแซวออกมา
"อยากใกล้ชิดพี่ก็ไม่บอก" ตลอดอ่ะ หลงตัวเองนี้ที่1 ผมทำท่าจะลุกออกแต่มันกอดเอวไว้แน่นแทน
"พิงมาเลย ปวดหลังไม่ใช่หรอ"
"แล้วตัวเองไม่ปวดรึไง"
"หึ ชินแล้ว"
นี่อย่าคิดว่าผมนั่งตักมันนะ นั่งตรงหว่างขาเหอะ พี่ผิงไม่เอาจมูกมาแตะหัวก็เอาคางมาเกยอยู่นั่นแหละ เอ่อไอ้สูง ขนาดนั่งยังสูงกว่าเลย แอบเจ็บใจเล็กน้อยถึงปานกลาง อยู่ดีดีคนข้างหลังก็ดึงกล่องลังอะไรซักอย่างออกมาจากใต้เตียง
"ดูรูปป่ะ?"
"รูปไรอ่ะ"
"รูปผีมั้ง"
ปึ้ก!
ทุบไปตรงขามันเต็มแรงพร้อมกับทำหน้าบึ้ง รู้ว่ากลัวก็พูดอยู่นั่นแหละ ฮึ่ย!
"โทษๆ รูปกูตั้งแต่ปวช.มั้ง" หยิบอัลบั้มอันหนึ่งแล้วมาเปิดให้ดู เมื่อก่อนทรงผมแบบว่าเถื่อนได้อีก ยาวรุงรัง เพื่อนๆก็เห็นมีพวกพี่หยาแค่นั้นแหละที่รู้จัก บางภาพก็เป็นตอนรับน้องกับพวกกิจกรรมอะไรพวกเนี้ย ส่วนภาพที่ถ่ายกับผู้หญิง(ซึ่งเยอะพอสมควร)ไอ้พี่ผิงก็จะหัวเราะเห่อๆแล้วรีบเปลี่ยนอัลบั้มทันทีแต่มีอัลบั้มหนึ่งที่เก็บใส่กล่องสแตนเลสรักษาอย่างดี มันก็เปิดให้ผมดูนะ เป็นรูปพี่ผิงกับย่า ตั้งแต่เด็กจนโตเลย เปิดไปมันก็เล่าเหตุการณ์ตามรูปไป ท่าทางจะมีความสุขที่ได้เล่าให้ฟังเลยไม่ได้ขัดอะไร
"จะว่าไปยังไม่มีรูปคู่มึงกับกูเลย"
"แล้ว?"
"อยากมีเก็บไว้ไง"
"-*-"
อย่าๆ อย่ามามองหน้างั้น รูปผมในโทรศัพท์มันจะทะลักอยู่ละ เคยไปเปิดดู ดูไปก็หน้าแดงไป คือแบบแต่ละรูปนี้ไม่เอามาจากเฟชบุ๊กก็แอบถ่ายเอาอะ ไหนจะภาพล็อกหน้าจอกับพื้นหลังอีก เคยมีครั้งที่มันเอารูปผมแทนดิสไลน์ ตอนนั้นโดยโวยวายใหญ่ ก็อะไรก็ไม่รู้นี่หว่า อย่างกับโรคจิต!
"ไม่ได้เอาโทรศัพท์มา" ตอบลอยหน้าลอยตาออกไปเพราะลืมโทรศัพท์ไว้ที่อู่จริงๆแต่อีกฝ่ายกับยิ้มขึ้นมาแทน
"ของกูไง" ว่าแล้วเอื้อมมือไปหยิบจากบนเตียงมา ตอนมันเอามากดปลดล็อกเห็นมีมิสคอลหลายสายแต่ไม่ทันมองว่าเป็นใคร อย่าให้รู้นะว่ามีกิ๊กอ่ะ! ถ้ามีนะเลิกสถานเดียว!
"ตลกละ ไม่แปลกๆรึไง" แต่คิดว่าต้องถ่ายรูปคู่กันก็รู้สึกแปลกๆ เกร็งๆไงก็ไม่รู้ แต่ยังไม่ทันทำอะไรไอ้พี่ผิงก็ยื้นมือไปสุดแขนก่อนที่จะกดชัตเตอร์
แชะ
"เห้ย!"
แชะ แชะ แชะ
ไอ้เชี่ยยย ถ้าจะรัวขนาดนี้นะ! หันไปทำหน้าบึ้งใส่มันแล้วผลักอกเบาๆ จะโกรธแล้วนะโว้ย!
"ยิ้มดีดีดิ เร็ว" ยังมีการมาสั่งหน้าตายอีก หันหน้าไปมองกล้องก่อนจะทำหน้าที่คิดว่าบึ้งที่สุดในโลกโดยที่ไอ้คนข้างหลังกระตุกยิ้มมุมปากเฉยๆ
แชะ
โอ้ยยยย!!
"เอามานี่ จ้ะป็นคนถ่ายเอง"
ครั้งนี้ผมยิ้ม รำคาญไอ้พี่ผิง พูดอยู่นั่นแหละ ก็ได้หลายรูปอ่ะ แต่ละรูปพี่ผิงเก๊ก เก๊กชิบหายเหอะ จะมีแค่บางรูปที่มันยิ้ม บางรูปแมร่งเหวอ ตลกดี
"ทำไร?"
"ไม่เห็นรึไง" เห็นแล้วยังจะมาถามอีก ส่งรูปไปในไลน์ผมไง -///-
แค่บางรูปเหอะ! บางรูปผมหล่อแต่ไอ้พี่ผิงทุเรศไง เอาไว้ประจาร จริง!
"แหนะ ที่จริงน้องก็อยากได้รูปคู่เหอะ"
"พูดมากว่ะ"
"อยากอยู่งี้นานๆ" พูดแล้วโอบผมทั้งตัวแน่นขึ้นหน้าก็ซุกอยู่ตรงไหล่
ฮึ
บรรยากาศอย่างนี้...
มันบรรยากาศชวนให้เสียตัวชัดๆ!
ม่ายๆ
" ย เย็นแล้ว จะกลับบ้าน"
"หืม"
"เดี๋ยวพี่หนึ่งด่า" มองนาฬิกาตรงผนังเวลาประมาณเกือบหกโมงเย็น น่าจะกลับได้แล้วเวลาแบบนี้ กลับไปโดนบ่นอีกแน่ๆ
"อืออออ ไม่อยากไปเลยอ่ะ" ไอ้พี่ผิงเริ่มงอแงไม่ยอมปล่อยตัวผมออกง่ายๆ โอ้ยย พูดรอบเดียวแล้วรู้เรื่องไม่เป็นรึไง
"จูบก่อนๆ"
เอ๊! เรื่องมากจริง! ทำหน้ายุ่งมองหน้ามันเป็นเชิงให้รู้ว่ากำลังอารมณ์เสีย
"อะ ยอมๆ" ว่าแล้วยกมือสองข้างขึ้นแบบยอมแพ้ผมเลยลุกขึ้นแล้วมองหน้ามัน
"กลับก็กลับ พี่มึงแมร่งโทรตามหลายสายละ"
หืมมมมมม??
โทรตาม?
อย่าบอกนะว่าที่มิสคอลเยอะๆเมื่อกี้คือพี่หนึ่งโทรตาม?
ตายๆๆ ถูกบ่นอีกแน่ โอ้ยยขี้เกียจฟังงง
ผมเดินนำไอ้พี่ผิงออกมายืนรอหน้าบ้านเพราะมันมัวแต่หากุญแจล็อกบ้านอะไรไม่รู้ บ้านก็โล่งอย่างกะอะไรยังหาไม่เจออีก
"เอ่อ อยู่ในกระเป๋านี่หว่า"
เจริญ = =
"ไม่ปิดประตูรั้วอ่ะ"
"ไม่อ่ะ ปล่อยไว้เงี้ยะ"
เอ่อช่าง ผมขึ้นซ้อนมอไซค์ก่อนที่พี่ผิงจะบิดคันเร่งออกไป ไม่นานก็ขี่มาถึงหน้าอู่ เอามอไซค์จอดลงที่เดิมก่อนที่มือหนาจะคล้องหมับมาที่คอผม
กอดคออีกละ-"-
ผมหันไปเบะปากให้ก่อนจะพยายามเอาตัวออก ไอ้ผิงนี้หัวเราะได้ใจเลย ยื้อยึกกันงั้นจนเดินเข้ามาในอู่แต่อยู่ดีดีพี่ผิงก็ชะงักแล้วดึงมือออกอย่างรวดเร็วทำให้ผมต้องขมวดคิ้วแล้วหันไปมองตามที่พี่มันมอง
.
.
.
.
แม่!!?
เห้ย!
ผมรีบดันตัวเองให้ออกห่างจากพี่ผิงทันที มาได้ไง แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!?
คุณนายเธอยืนกอดอกจ้องมาทางนี้ตาเขม็งโดยมีพี่หนึ่งนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานเป็นแบล็กกาว
"เอ่อ.. สวัสดีครับ" พี่ผิงมันยกมือขึ้นมาไหว้แต่ก็ต้องยิ้มแห้งๆเกือบจะทันทีเมื่อแม่ผมแค่เหลือบตามองแล้วพยักหน้าน้อยๆ
งะ
ทำไมวะเนี่ย
"ไปไหนมาหืม" พอเดินเข้าไปหาแม่ก็เปิดประเด็นขึ้นมาทันที ผมไม่ตอบอะไรแต่เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ลืมไว้บนโต๊ะแทน
โอ้ มิสคอลมีทั้งของแม่และของพี่หนึ่ง
งี้นี่เองพี่หนึ่งถึงระดมโทรหาไอ้ผิงแต่มันเสือกไม่รับอีก จะบ้าตาย
"แม่ถามได้ยินไหมปุ่น"
"ไปข้างนอกไง"
แม่ผมเงียบมองหน้าพี่ผิงเหมือนคิดอะไรซักอย่าง
ถ้าจะคุ้นก็คงไม่แปลก ไปรับไปส่งที่หน้าบ้านบ่อยขนาดนั้น ถึงจะจอดแอบๆแต่มันก็ต้องมีเห็นบ้างหละน่า เคยถามเหมือนกันมาใครมาส่งบ่อยๆผมก็ตอบแค่ว่าเพื่อนพี่หนึ่ง
ก็จริงหนิ ป่าวโกหกซักหน่อย
"ไหน แม่ดูหน้าหน่อยซิ ไปตากแดดตากลมมาทั้งวันดำหมดแล้วเนี่ย" แม่ว่าเข้ามาลูบหน้าลูบตาสำรวจใบหน้านู้นนี่ ผมก็ยืนเหงยหน้าตาก็แลมองไอ้พี่ผิงที่ยิ้มล้อๆ
"โถ่ น้าแพร ไอ้ปุ่นมันโตแล้วห่วงอย่างกะมันอายุสิบสาม"
"ก็ดูทำตัวสิ งี้จะไม่ให้ห่วงได้ไง"
หนอย พี่ผิงแมร่งทำหน้าล้อเลียนแถมยังทำตาแหล่ใส่อีก ที่จริงแม่ผมก็ไม่ได้ใจดีขนาดนั้นนะออกแนวเจ้าระเบียบมากกว่า(กับคนอื่นอ่ะนะ)แต่กับผมนี้จะขู่ก่อนถ้าไม่ทำตามจริงๆก็ปล่อยเลยตามเลยแบบห้ามไม่อยู่อะไรประมาณนี้ ผมออกจะเชื่อฟังแม่555
"เอ้อ คนที่มาส่งเราบ่อยๆนี้ชื่ออะไรนะ"พูดจบไอ้พี่ผิงนี้สะดุ้งเลย
"อ อ๋ออออ ไอ้ผิงหนะหรอ" ไอ้คนถูกถามชื่อกระอักกระอวนพี่หนึ่งเลยชิงตอบแทน แม่หันมาพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยแล้วหันกลับไปมองหน้าพี่ผิงอีกรอบ
ใจเริ่มเต้นตึกตักแล้วซิ รึว่าแม่จะรู้? ยิ่งรางสังหรณ์แม่นอยู่ด้วย
"ม แม่ กลับบ้านป่ะ ปุ่นหิวละอ่าาา"
"หืออ เมื่อกี้ให้แม่รอตั้งนาน ตอนนี้มาบ่นอยากกลับ"
"ก็หิวแล้วอ่ะ" ว่าเสียงอ้อนๆมือก็กระตุกแขนเรียวบางนั้นไปด้วย
"ทีงี้ไม่อยากจะแนะนำให้แม่รู้จัก"
อะ
พูดซะไปไม่ถูกกันเลยทีเดียว น้ำเสียงธรรมดาแต่หน้านี้ไม่รู้เพราะไม่กล้าหันไปมอง ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบแต่คนที่ท่าทางอึดอัดที่สุดคงหนีไม่พ้นไอ้พี่ผิง คงไม่รู้จะทำตัวยังไง จะเดินออกไปก็แปลกๆยืนอยู่ข้างในก็แบบไม่เกี่ยวอะไรแล้วอยู่ทำไม แต่มันก็เลือกที่จะยืนอยู่อ่ะนะแบบถ้าเจออะไรก็เจอพร้อมกันไม่ทิ้งให้ผมรับมืออยู่ฝ่ายเดียว
ชอบมันก็ตรงนี้แหละ
แคร์ผมตลอด///
มันใช่เวลามาชมแฟนตัวเองไหมเนี่ย!
"น แนะนำอะไรอ่ะแม่ ปุ่นหิวข้าว"
"ไม่รู้ แม่ก็ถามไปงั้นแหละ" แม่ว่าเสียงสูงแต่สายนี้ดูวิ้งเป็นประกายมาก
"ถ้าไม่มีอะไรงั้นก็กลับ ป่ะ"
"อื้อ" ผมหันไปมองหน้าไอ้ผิงที่ยกมือขึ้นมาไหว้แม่อีกครั้ง ดีหน่อยที่ครั้งนี้มันไม่ถูกเมิน พี่หนึ่งก็เดินตามออกมาด้วย
"น้าแพรสวัสดีครับ"
"จ้ะ แล้วเรื่องอะไหล่รถจะเข้าไปเอาที่โรงงานเองใช่ไหม"
"ครับ พรุ่งนี้ซักบ่ายๆ"
เอ่อ ผมคงยังไม่ได้บอกว่าที่บ้านทำกิจการเกี่ยวกับพวกอะไหล่รถยนต์ อุปกรณ์อะไรพวกนี้เป็นหุ้นส่วนกับโรงงานใหญ่ที่ญี่ปุ่นมาเปิดสาขาที่ไทย พี่หนึ่งเลยได้อนิสงต่างๆไปเต็มๆ
เคยแอบคิดเหมือนกัน...
ถ้าพี่ผิงเรียนจบจะลองถามว่าอยากมาทำงานที่นี่ไหม...
เปล่าห่วงนะ!
แค่..
แค่ที่โรงงานก็มีพวกจบปวส.เหมือนกันเหอะ!
-////-
"เหม่อลอยคิดถึงใครอยู่หือ"
สะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงเมื่อกี้ แม่หันมากระตุกยิ้มเหมือนรู้ทันนิดหนึ่งแล้วมองถนนข้างหน้าต่อ
ทำไมต้องมาพูดเหมือนรู้ทันอย่างนี้ด้วย รึรู้จริง?
ไม่อยากจะคิดถ้าที่บ้านรู้ว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย อาจจะรับได้(เพราะตามใจเลยไม่ว่าอะไร) รึรับไม่ได้แล้วใช้ไม้ตายขั้นเด็ดขาดกับผม บอกตามตรงว่าเดาไม่ออก ยิ่งแม่นะนิสัยอย่างนี้อยู่ด้วย เหมือนจะรู้แต่ไม่พูดอะไรมากรอให้มาบอกเองแต่บางครั้งก็ทำเป็นรู้ทั้งๆที่ไม่รู้ แต่ส่วนมากคุณนายแกจะเดาถูกเสมอ จะว่าแม่นก็ได้ ส่วนพ่อ เป็นคนนิ่งๆ เหมือนจะดุแต่สุดท้ายก็ตามภรรยาสุดที่รักอยู่ดี ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับผมต้องมาตรวจสอบนู้นนั่นนี่ด้วยตัวเองเสมอ
รู้รึยังว่าผมนิสัยเสียได้ยังไงจนบางครั้งเผลอเอาไปใช้กับไอ้พี่ผิง มันชินนี่
"แม่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก"
หะ....?
ถึงจะมาแบบเนิบๆแต่ขอเวลาตั้งตัวหน่อย แล้วนี่หมายถึงเรื่องพี่ผิง?
"......" รู้สึกถึงแรงที่มาขยี้ตรงผมเบาๆก่อนจะชักเมือกลับไปจับพวงมาลัยอย่างเดิม
"หล่อเนอะ"
แม่!!!!!!!!
สรุปคือรู้แล้วใช่ป่ะ!? แต่อย่าคิดว่ามาพูดดีดีอย่างนี้คุณนายแกจะยอมง่ายๆแบบเข้าอกเข้าใจอย่างนี้นะ ม่าย ม่าย จะพูดเหมือนให้เราตายใจก่อนอย่างในตอนแรกแล้วพอมาสารภาพทีหลัง ตอนนั้นแหละค่อยมาว่าถูกผิด ว่ากล่าวตักเตือนกันอีกที
ตอนนี้แม่ก็แค่รอเวลา
รอเวลาให้ผมไปสารภาพความจริง!
-------------------------------------------------------------------
โหลๆๆๆๆ ยังมีคนอ่านอยู่ไหม??
ไม่มีอะไรมาแก้ตัวในการมาอัพช้า(มาก)ในครั้งนี้
อย่าเพิ่งหายไปกันหมดน้าาาาาา :monkeysad: :m15:
-
สะดุ้งเลยเจอแม่ ตกใจไม่รู้ว่าจะมาแนวไหน
-
อ่าา คิดถึงผิงปุ่นนนน
แม่ปุ่นรู้แล้วอ่ะ กรี๊ดดดดดด
-
แอบหลอนตามปุ่นเลย
สงสารพี่ผิงจัง แต่น้องปุ่นเริ่มเห็นใจแล้วนะ สู้ๆ :กอด1::กอด1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
โอ้ยยสงสารพี่ผิงอ่ะ น้ำตาซึมเลย
ดีใจที่ปุ่นเข้าใจผิงนะ น้ำตาจะไหล5555
-
คุณนายแม่ก็น่ารักนะนี่
-
คุณแม่เป็นสาววายใช่ไหมคะ 55555 เชียร์ผิงสู้ๆ รีบๆ ฝากตัวกับว่าที่พ่อตาแม่ยายซะนะ :katai5:
-
น้องปุ่น อะไรยอมพี่ผิง ได้ก็ยอมนะลูกกกกกกกก
คุณแม่น้องปุ่น นางรู้อ่ะๆ กรี้ดๆ ชมว่าที่ลูกเขยด้วย
-
คุณแม่ใจดีนะน้องปุ่น :katai2-1:
เอาใจช่วย เหมือนแม่จะไฟเขียว
-
ฮี่ๆ ตามมาจากเรื่องโน้น
เพราะคนเขียนโปรยไว้ว่าเป็นแนวเดียวกัน พระเอกลำเค็ญไรงี้ ก็เลยอดเอามาเปรียบเทียบกับ'น้องเปยเอง'ไม่ได้ แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า ญี่ปุ่นนี่เป็นคนที่โคตรไม่น่ารักเลย เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของผิงมันนะ 555555
คือตัวแปรเดียวกัน แค่เปลี่ยนนิสัยนายเอกนี่เรื่องราวกลับตาลปัตรม๊ากกก ยิ่งตอนเข้าใจผิดหัวแตกนี่ทำเอาอินจัด คือไม่ชอบปุ่นไปเลย
แต่พอตอนหลังๆมานี่ดูน้องจะน่ารักขึ้น เปิดใจมากขึ้น ก็เลยเริ่มเอ็นดูขึ้นมาเบาๆละล่ะ
หวังว่าจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและเลิกซึนซะทีน้า
คนเขียนก็สู้ๆค่ะ ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องสนุกๆโหดมันฮาแบบนี้ให้ติดตาม :z2:
-
กว่าจะอ่านทันนนนนนน 555555 คุณแม่จะว่าไรไหมน้ออออ พี่ผิงสู้ๆ!!!!! o13
-
ตอนที่20
อากาศร้อนอย่างนี้
แหงงหละ
จะไปทำอะไรได้
นอกจาก.....
....เตะบอล
ไอ้เชี่ยยยยย! อากาศร้อนแดดเปรี้ยงๆอย่างนี้มึงโทรมาชวนเตะบอล? เหงื่อท่วมตัวตายพอดี!คิดงี้แต่ไหงกูมาวิ่งเย้วๆตามไอ้ลูกกลมๆขาวดำอยู่วะ!
ก็อยู่บ้านเฉยๆมันน่าเบื่อนี่หว่า
ช่วงนี้ไอ้ปุ่นยิ่งไม่ค่อยคุยโทรศัพท์ด้วย บอกว่าแม่มันเริ่มสงสัย กูว่าไม่ใช่แค่เริ่มแล้วแหละ รู้เลยมากกว่า มองหน้ากูซะขนาดนั้น คนถูกมองมันรู้เว้ยว่าสายตาเงี้ยะ สำรวจกูอยู่ เกร็งเลยดิตอนนั้นอ่ะ พอกลับบ้านกูก็รีบโทรหาไอ้ปุ่นว่าแม่มันว่าไงบ้าง มันก็พูดอะไรไม่รู้แถมยังทำเหมือนไม่อยากคุย กูก็เอ่อๆไปไม่คุยก็ได้วะ ตอนนี้เลยแมร่งตึงๆแต่ก็ไม่ได้โกรธหรืองอนกัน
"เฮฮฮฮฮ!!!!" ไอ้ภีวิ่งรอบสนามไฮไฟว์กับคนในทีมสีหน้าโคตรปลื้มใจที่เมื่อกี้มันยิ่งข้าโกล โธ่ ไอ้เชี่ยยยย
งี้ก็เจ๋งดิว้าาาาา!!!
กูวิ่งไปแท็กมือกับคนอื่นบ้างทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย
อะไรๆ อย่ามองหน้ากูงั้น พนันกันไงว่าทีมไหนแพ้เลี้ยงเหล้า ตอนนี้ทีมกูนำ2-0ละ สบายๆ หลังจากนี้คลานเล่นก็ยังได้555
"ทีมมึงแมร่งโกง มีตัวจังหวัดอยู่นี่หว่า" ไอ้นันมันเดินมาบ่น ช่วยไม่ได้ดันโอวาน้อยออกได้อยู่ทีมนั้นเองไอ้สนก็อยู่ทีมนั้น ท่าทางหัวเสียไม่เบา รวมๆตังค์มาดิ แต่สุดท้ายแมร่งก็กินด้วยกันอยู่ดีแค่กู ไม่ ได้ จ่าย 5555
"ร้อนเชี่ยๆ" คิดดู เสื้อบอลกูตอนนี้อย่างกับเพิ่งเอาไปซักมา แนบติดเนื้อซะ กางเกงนี้จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ ไม่ใช่หนักเหงื่อนะ ยางยืดแมร่งยาน กูต้องไปขอยางมัดของมารัดเป็นปมตรงเอว เงินก็ดันเอาไปซื้อรองเท้าฟุตบอลหมด ไอ้แพงๆนี้เสือกซื้อเนอะ
"แดรกร้านไหนดีวะมึง" ไอ้ภีวิ่งมากอดคอหลังจากหมดเวลาด้วยคะแนน2-0อย่างเดิม มองนาฬิกาที่มันอยู่ตรงหอนาฬิกาใกล้ๆ ไอ้สัดเพิ่งสามโมงกว่า โคตรร้อนนนน! กว่าจะถึงตอนเย็นกูว่าเอาน้ำเหงื่อมาตากแห้งเป็นก้อนเกลือแปรรูปแทะเล่นได้ซักสามรอบ สกปรกฉิบหายความคิดกู
"ของฟรี แดรกร้านไหนก็ได้โว้ย" ตะโกนบอกไอ้ทีมที่แพ้ซึ่งกำลังรวมตังค์กันอยู่ อย่าเพิ่งๆ อย่าเพิ่งรวม เดี๋ยวตังค์ไม่พอละจะฮา วันนี้กูกะจะจัดเต็มโว้ย ไอ้ปุ่นไม่โทรตามกูไม่เลิก!(จ้างให้มันก็ไม่โทรตามเพราะฉะนั้น โต้รุ่งโว้ยย!)
"มึงดูหน้าไอ้สน ดูมันทำ หน้าหยิกหน้างอ" ไอ้ภีชี้ให้ผมดูหน้าไอ้สนซึ่งอยู่อีกทีม 555 ช่วยไม่ได้ กติกาต้องเป็นไปตามนั้น พูดง่ายๆ มึงเสือกแพ้เอง55
"อีกรอบป่าว ร้านเหล้ายังไม่เปิดเลย"
"ม่ายยย ร้อนจนจะละลายติดดินเป็นน้ำรดหญ้าอยู่แล้ว ร้อนโว้ยย!"
กูเห็นด้วยที่สุด แถมวันนี้ไม่ได้เอามอไซค์มาอีกติดมอไซค์ไอ้ภีมา
"เอ่อๆ งั้นเจอกันที่ร้าน...ทุ่มหนึ่งเค้?"
"เอ่อๆ" กูว่าก่อนจะเดินตามไอ้ภีไปที่มอไซค์ อยากอาบน้ำโว้ยยย น้ำเย็นอ่ะน้ำเย็นๆ เอาแบบชื้นใจ ซ้อนไอ่ภีก็แมร่ง หาว่ากูนั่งติดมันเกิน ไอ้สาด มึงขี่เอมเอกเอสจะให้กูไปเกาะป้ายทะเบียนรึไง กูก็ไม่อยากใกล้เหมือนกันแมร่งเหนอะหนะ กว่าจะขี่มาถึงบ้านแทบจะละลายซึมเข้าไปในเบาะมอไซค์
"กูอาบก่อนๆ"
"ไอ้เชี่ยกูก่อนน!" ฟังรึ ก็ไม่ กูวิ่งขึ้นบันไดด้วยความเร็วก้าวละสองขั้นจุดหมายคือห้องน้ำในห้องไอ้ภี มาก่อนได้ก่อนเว้ยย
"ไอ้เหี้ยย บ้านกูววว!"
"ไม่เกี่ยวเว้ยย" ว่าพรางถอดเสื้อถอดกางเกงบอลไปด้วยเพื่อความรวดเร็วจะได้ไม่ต้องเสียเวลา วิ่งเข้าประตูห้องน้ำก่อนจะเอื้อมมือไปปิดพร้อมกับล็อกกลอน
อาบน้ำเว้ยยย
"ไอ่ค_ยยยยยยยย!!"
เสียงอะไรแว่วๆจากข้างนอกวะ555
"ไอ้สัดด บ้านกู!"
"มึงก็ลงไปอาบชั้นล่างดิวะ55" ที่จริงบ้านมันมีห้องน้ำชั้นล่างอีกห้อง กูก็งงจะมาแย่งกันใช้ห้องน้ำในห้องทำไม
"จำไว้ไอ้ผิง" คนข้างนอกพูดเสียงคาดโทษ ก่อนที่กูจะได้ยินเสียงปิดประตูดังปังตามมา
แหมะ คนเรามันต้องมีน้ำใจให้แขกหน่อยดิ
อาบน้ำล้างตัวเสร็จกูก็หยิบกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเติมแหละมาใส่ เปิดประตูออกมาไอ้ซากเสื้อกางเกงที่กูถอดไว้ก็ยังกองอยู่ที่เดิม ห่า ไม่คิดจะเอาไปผึ่งให้ แมร่งอับหมด หยิบขึ้นมาชื้นๆอยู่เลย
"ไอ้เชี่ย มึงทำอะไรวะ!" โอ่ย เปิดประตูเข้ามาก็เสียงดังเลย
"นอนไง"
"กับพื้นเนี่ยนะ!?" เอ้า กูนอนแผ่กับพื้นก็ผิด พื้นบ้านมันแมร่งเย็นดี
"เปิดแอร์ได้ป่ะ" ร้อนสัด
"เชี่ย! แล้วมึงเอาเสื้อเน่าๆมาพาดบนเตียงกูเนื้ยนะ" เสียงไอ้ภีโวยวายกูเลยเลื้อยไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงบอลออกมา
คิดถึงไอ้ปุ่นวุ้ย
โทรหาหน่อยดีกว่า
รอแมร่งโคตรนานกว่าจะรับ
(มีอะไร?)
"โทรหาไม่ได้รึไง"
(ถ้าเกิดจะโทรมากวนตีนก็ไม่ต้องโทรมา)
กูพยายามหายใจเข้าออกช้าๆสงบสติอารมณ์ โอเค อากาศมันร้อนอารมณ์คนเลยร้อนตาม แอร์ห้องไอ้ภีทำไมมันเย็นช้าอย่างนี้วะ!?
"เป็นไร ตั้งแต่วันนั้นละ" กูหละเดาอารมณ์ไม่ถูก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บอกเลย วันที่ไปบ้านกูแล้วนั่งอิงเตียงนั้นอ่ะ โคตรมีความสุขแต่ตอนนี้แมร่ง
ไม่กูก็มันอ่ะหาเรื่องตลอด
(....)
"...มีอะไรมึงก็บอกกู บอกได้ทุกเรื่องแหละ เคยคุยกันไว้ว่าไง หือ ที่มีอะไรให้คุยกันหนะ" นึกถึงประโยคที่คุยหลังจากทะเลาะเอาแจกันฝาดหัววันนั้นแล้วไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก กูอุส่าห์บอกว่ามีอะไรให้คุยกันเยอะๆจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์ซ้ำสอง
"แม่มึงไม่ได้ว่าอะไรใช่ไหม?"
(..ไม่ เพราะยังไม่ได้คุย)
"แล้วมึงจะบอกเค้าป่าว" คิดแล้วเครียด กูเนี่ยไม่ต้องห่วงอะไร มีไรให้ห่วงอีกหละ แต่ไอ้ปุ่นมีทั้งพ่อแม่ เพื่อน หน้าตาทางสังคม อันนี้กูก็เข้าใจ อยากให้มันค่อยๆปรับตัวเป็นอย่างๆ
"รึว่ากูควรไปทำความรู้จักก่อน?" คือควรแบบเวลาไปส่งมันที่หน้าบ้านเงี้ยะ กูควรเข้าไปหวัดดีพ่อแม่มันไหม รึว่ายังไง รึว่ากูคิดไกลไป
(..ไม่รู้สิ) มันตอบออกมาอย่างจนปัญญา กูก็แบบ เห้อ ไปด้วย
"มึงจะปล่อยไว้งี้หนะหรอ?"
(...คงต้องรอดูอีกที)
"อือ กูก็ว่างั้น"
(...)
"เอ่อใช่ เย็นนี้กูไปกินเหล้ากับพวกไอ้ภีนะเว้ย"
(กินแทนน้ำเลยไหมงั้นอ่ะ) เอาน่าา กูไม่ได้กินบ่อยขนาดนั้นซักหน่อย สถานการณ์มันพาไปทั้งน้านน อย่างนี่ ชนะบอลไง เห็นป่ะ ไม่ได้ว๊อนอะไรเล้ยยย สถานการณ์พาไปชัดๆ เหลือบตาไปมองไอ้ภี แมร่งนั่งขอบเตียงใกล้ๆแต่ตานี้เหม่อลอยไปไกล กูรู้นะกูรู้ แอบฟังอยู่ดิท่าทางนี้ ตัดสินใจลุกเดินออกจากห้องแอร์เย็นๆไปที่ระเบียงแทน
ป่าวหนี แค่อยากคุยอย่างส่วนตัวเท่านั้นเอง ออกมาด้านนอกปุ๊ปอย่างกะนรกกับสวรรค์
"คิดมากเรื่องนั้นอยู่หรอมึง"
(.....อือ)
"ดีใจหวะ"
(อะไร)
"มึงคิด เรื่องของเรา ด้วย" พูดแล้วเขินน ดูจั้กจี้ไงไม่รู้ ไอ้ 'เรื่องของเรา' เนี่ย
(โว้ะ!)
"5555"
สรุปคืนนั้นเมา เมาเละแบบจำอะไรไม่ได้ซักกะตี๊ด บอกแล้ววว ไอ้ปุ่นไม่โทรตามไม่กลับบบ โต้รุ่งเลยกู รู้สึกจะโชว์พาวด้วย กินเยอะกว่าเพื่อนเลย ของฟรีทั้งที เอาให้คุ๊ม น้ำแข็งเหลือก้อนสุดท้ายกูยังเอามาอมกิน ตื่นเช้ามาโคตรปวดดดดหัว! ที่จริงกูตื่นตั้งแต่บ่ายละแต่นอนต่อจนถึงห้าโมง ลุกไม่ไหว เพิ่งมาตระหนักได้ว่าดื่มไปเยอะจริงๆแถมไอ้พวกนั้นดันเอากูมาส่งที่บ้านอีก ท่าจะหามกูมาถึงเตียงเลยเพราะตื่นขึ้นมาก็อยู่บนเตียงอันคุ้นเคย มองไปรอบๆแมร่งไม่มีใครอยู่เหมือนเดิม
ร้อนหวะ โคตรร้อนเลย แต่ทำไมกูลุกไม่ขึ้น เหมือนไม่มีแรง หนักเนื้อหนักตัวไปหมด เจ็บๆตรงคอด้วย เอาวะ ยังไงขอล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ ยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็เงียบล้มเมื่อยืนขึ้นเต็มความสูง
เวียนหัว โลกหมุนติ้วเลย
เค้าบอกว่าหน้าร้อนก็มีโอกาสไม่สบายสูง ยิ่งกินเหล้ามาแล้วใหญ่ กูเคยดูในทีวี อาจทำให้ถึงขั้นช็อกเลยก็ได้นะเว้ย
กูว่าแมร่ง ไม่สบายชัวอาการแบบนี้
เดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังตู้เย็นตรงมุมห้อง ชั่งใจนิดหนึ่งว่าจะดื่มน้ำเย็นดีไหม แต่เอาเหอะ ร้อนๆอย่างนี้คงไม่เป็นไร กูขอซักสองสามอึก
อ่า....
ชื่นใจ
แต่แมร่งสากคอ-"-
คิดแล้วฮา คนอย่างกูเนี่ยนะจะไม่สบาย? ตลกละ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะเป็น อย่างหนักสุด 1ปีเป็นครั้ง ส่วนมากก็แค่หวัดไอค่อกแค่ก วันสองวันก็หาย กูคิดว่าไอ้เนี่ยเดี๋ยวหลับอีกตื่นก็ปกติละ ชิวๆ ไม่ได้แดกกูหรอก!
งั้นกูนอนอีกซักงีบดีกว่า คิดแล้วมึนหัวตาบรือ หยิบโทรศัพท์ตรงหัวเตียงขึ้นมาตั้งเวลาปลุก อากาศอย่างนี้กูกลัวหลับแล้วไม่ตื่น ยังไงกันไว้ก็ดีกว่าแก้ โอ่ยยย ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลยเว้ยยย
.
.
##
.
.
"...ง..."
"....."
".....ไ...ง"
"......อืออ"
"ผิงเว้ยย ไอ้ผิง"
"...!?" กูสะดุ้งตื่นลืมตาโพลงก่อนที่จะเห็นใบหน้าของเฮียหนึ่งอยู่ใกล้ๆ
หือ?
เฮีย?
สะบัดหัวตัวเองแรงๆแต่ก็หยุดแทบไม่ทันเมื่อความรู้สึกปวดจี๊ดแล่นขึ้นมา เอามือกุมหัวถึงได้รู้บริเวณใบหน้ามีเหงือออกเยอะแค่ไหน
"ไอ้ห่า! กูนึกว่าหลับตายไปซะละ เรียกตั้งนาน"
เดี๋ยวก่อนน กูกำลังสับสนกับชีวิต จะส่งเสียงออกไปแต่ก็รู้สึกเจ็บตรงคอขึ้นมาเสียงที่เปล่งออกเลยแหบๆ
"ม มาทำ...ไม" เสียงนี้อย่างกะกระดาษทราย นี่กูเป็นอะไรวะเนี่ยยย เหลือบไปด้านหลังเฮียหนึ่งเห็นไอ้ปุ่นยืนมองหน้านิ่ง
กูชักจะงงเข้าไปใหญ่ใครช่วยอธิบายโดยที่ไม่ต้องถามที
"ถ้ากูไม่มามึงคงหลับตายคานี่ไปละ รู้ตัวป่ะตัวมึงโคตรร้อน!"
ตัวร้อน? อืม....ก็คงจะงั้น แต่หลับแค่งีบเดียวก็น่าจะหายไม่ใช่หรอ มองนาฬิกาตรงผนัง ไอ้สัดบ่ายหนึ่งแล้ว ทำไมโทรศัพท์กูไม่ปลุกวะ....รึปลุกแล้วกูไม่ได้ยิน?
"ทำไมไม่ดูแลตัวเอง แล้วงี้มึงจะดูแลคนอื่นได้ไหม?!"
จุกเลยสิเจอคำนี้เข้าไป กูเงียบไม่ตอบอะไร จะเถียงอะไรได้หละแค่เสียงยังแทบจะไม่มีแถมสภาพตอนนี้กูยังไม่มีเรี่ยวแรงอะไรซักอย่าง ทำไมต้องมาอยู่สภาพอนาถหน้าไอ้ปุ่นด้วยวะเนี่ยยย
"..น..น้ำ" รู้สึกสากๆเจ็บๆตรงคอขึ้นมาเลยต้องเรียกหาน้ำ ไอ้ปุ่นหันหน้าไปมาก่อนจะเดินไปหยิบที่ตู้เย็น
"ไอ้เหี้ยเหมือนกันทั้งคู่ มึงจะเอาน้ำเย็นให้มันแดกทำไมวะ มานี่" ว่าเสียงๆหน่ายๆแล้วเดินไปจัดการเทน้ำจากขวดที่อยู่ด้านนอกใส่แก้วเอง
"ภาระกูอีก จะรอดไหมเนี่ย" กูพยายามชันตัวขึ้นมาเพื่อที่จะได้ดื่มน้ำได้สะดวกแต่ก็จิบไปนิดเดียวเพราะแมร่งไม่ได้ช่วยอะไรเลย เจ็บยิ่งกว่าเก่าอีก
"ดื่มเข้าไปอีก แค่นั้นจะกินทำไมวะ"
"จ เจ็บ" อื้อหือ เสียงหล่อใช่ได้ ถุย! ยังจะมาเล่น!
"ทนดิ! ตั้งแต่เมื่อวานได้แดกไรรึยัง" ส่ายหน้าเป็นคำตอบทำให้คนตรงหน้าต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
"กูตะงิดตั้งแต่เมื่อวานละว่าทำไมไม่มาทำงาน พออีกวันก็ไม่มา โทรก็เสือกไม่รับ โทรหาไอ้ภีมันก็ไม่รู้ บอกครั้งล่าสุดกินเหล้ากันมา ดีนะกูมาดูที่บ้านอ่ะ"
กูยังคงพยักหน้าหน่อยๆอย่างเดิม จะให้ตอบว่าไรหละ พยายามจะไม่ใช้เสียง ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ จำไม่ได้ว่าครั้งล่าสุดที่เป็นหนักขนาดนี้นี่มันเมื่อไหร่
"มึงไหวแน่นะ ไปโรงบาลป่าว"
ส่ายหัวตอบกลับไป แค่นี้ตังก็ไม่พอแดกละ
"งั้นเดี๋ยวกูจะออกไปซื้ออะไรให้มึงแดก ซื้อยาด้วย มึงปวดหัว เจ็บคอ ตัวร้อนแค่นี้ใช่ป่ะ?"
พยักหน้าตอบกลับไป
"ไม่ไอกับมีน้ำมูกนะ"
แหมะ สอบถามซะกูซึ้งในบุญคุณเลย กูรู้ยังไงมันก็ห่วงกูอ่ะนะ ยิ่งกูไม่ค่อยจะเป็นแบบนี้ด้วย มีแต่ไอ้เด็กที่มันยืนมองหน้านิ่งเนี่ยแหละไม่พูดอะไร ห่วงกันรึเปล่าก็ไม่รู้
"เอ่อๆเดี๋ยวจะรีบไปรีบมา ปุ่นอยู่ดูไอ้ผิงนะเว้ย ไอ้ปุ่น?"
"อือ"
"มีไรโทรมา"
"อือ" ไอ้ปุ่นรับคำก่อนที่พี่มันจะวิ่งออกไป เอาตรงๆกูโคตรซึ้งที่เฮียเป็นห่วงขนาดนี้ น้ำตาแทบเล็ดแหนะ
"ไปไหน" คนที่ถูกให้รับหน้าที่ดูแลถามขึ้นเมื่อเห็นกูทำท่าจะลุกจากที่นอน
"แปร ง ฟั น" กูแมร่งนอนอมขี้ฟันมาครึ่งวันละ ขอแปรงก่อนกินข้าวน้อยเห้อออ ไอ้ปุ่นรีบเข้ามาจับแขนทันทีที่กูทำท่าเหมือนจะล้มเพราะลุกเร็วเกิน แต่มันก็มึนให้ตายเหอะ!
"ไหวป่ะเนี่ย"
"อื้อ" ตอนนี้ไม่มีอารมณ์อยากแกล้งอยากฉวยโอกาสอะไรทั้งนั้น มีแต่ความรู้สึกหนึกเนื้อหนักตัวอย่างเดียว ไม่ชอบอย่างนี้เลยวุ้ย
"จะ อาบน้ำ" แมร่งร้อนเกิน อยากทำอะไรที่ทำให้สบายตัวบ้างถึงจะนิดหนึ่งก็ยังดี
"ไม่ได้ จะอาบได้ยังไง!?" อีกฝ่ายขมวดคิ้วยุ่งมองมาทันที เอ้า! แล้วจะให้กูทำไงวะ ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวานละนะเว้ยจะให้กูหมักหมมไปถึงไหน
"...ป ไปนอนที่เตียง"
"กูบอก จะ อ าบน้ำ"
"เอ่ออออ เดี๋ยวเช็ดตัวให้!"
"ห้ะ?"
" ช เช็ดตัวไง! ไปดิ!" ว่าแล้วดันหลังกูไปที่เตียง หา? เอ่อ ก็ได้ แต่จะเช็ดตัวให้จริงดิ? คิดแล้วเขินหวะะะ
พอกูล้มตัวลงนอนเสร็จก็รอไอ้ปุ่นโคตรนานนน มันหาผ้าขนหนูไม่เจอเหอะ อยู่ในลิ้นชักเว้ยย เอ่อนั่นแหละ หน้ามุ่ยมาเชียวมึง สัมผัสชื้นๆเย็นๆบริเวณใบหน้าทำให้รู้สึกชดชื่นขึ้น จาเหลือมองไอ้ปุ่นเป็นระยะ สีหน้าอย่างนี้แมร่งง อยากจับฟัด
"ถอดเสื้อดิ". ถ้าเป็นเวลาปกติกูคงแซวลามกๆมันไปแล้ว แต่นี้มันไม่ปกติไง กูไม่อยากพูดมาก เสื้อก็เป็นเสื้อยืดอีก ทุลักทุเลกว่าจะถอดออกได้ ไอ้ปุ่นมีการส่งเสียงเหอะในลำคอ
"อะไร?"
"แดกอยู่นั่นแหละ มีประโยชน์นักนี่"
หืมม? มันคงหมายถึงเหล้า อาทิตย์นี้กูไปกินทุกวันเลยนี่หว่า กูหันไปมองหน้ามันยิ้มๆ หน้าโคตรแดงเหอะเมื่อรู้ว่าถูกมองอ่ะ ถ้าไม่ติดว่าป่วยอยู่นะ มึงโดนๆ
"โอ้ยยหนักก ช่วยยกแขนหน่อดิ!" แหนะสั่งๆ มีการสั่ง แขนกูไม่มีแรงอ่ะจะให้ทำไง เปลือกตาก็พาลจะปิดตลอดเวลา โอ่ยยย อะไรจะทรมานขนาดนี้
"กางเกงไม่ต้องถอด จะเช็ดให้แต่ขา" โถ่ว งั้นกูก็อดดิ กะจะให้เช็ดข้างในให้ซักหน่อย555
มันบอกให้กูพลิกตัว จะเช็ดด้านหลังให้ อิดออดดิ ขี้เกียจพลิกอ่าาา แมร่งยุ่งยาก
"จะเช็ดไม่เช็ด อุส่าทำให้" อะๆ ตามคำบัญชาครับ พอเช็ดเสร็จมันก็รู้สึกสบายตัวขึ้นจริงๆนั่นแหละ กูยกมือขึ้นไปปัดเส้นผมที่ปรกหน้าไอ้ปุ่นหลังจากที่มันเพิ่งเอากะลามังไปเก็บแล้วมานั่งลงที่เดิม
"ขอ บใจ"
"อื้อ" มือเล็กๆนั่นมาแตะที่หน้าผากกูเบาๆส่วนอีกข้างก็แตะที่หน้าผากตัวเอง
รักมันหวะ
มาเห็นงี้โคตรรักมันเลย ใครจะด่าว่าไงกูไม่สนอ่ะ
"จะหลับแล้วหรอ?"
"อือ ง่วง" หลับตาตอบมันกลับไป ที่จริงกูจะหลับตั้งแต่มันเช็ดตัวให้ล้ะแต่พยายามฝืนไว้ แต่คือนี้ไม่ไหวจริงๆ มันปวดๆแสบๆตรงตาไปหมด กูคิดว่าตื่นขึ้นมาอาการคงจะดีขึ้นกว่าเดิม ขอเหอะ สภาพอย่างนี้แมร่งไม่ชอบเลย
รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆหยุ่นๆมาสัมผัสนิ้วกูเบาๆมาแตะค้างไว้อย่างนั้นก่อนที่กูจะเข้าสู่ห้วงนิทรา เหมือนสลบมืดอ่ะ หลับลึกมากตอนนั้น ตื่นแบบมึนๆอีกทีตอนเฮียปลุกให้ลุกมากินข้าวจะได้กินยา ตอนแรกกูจะกินยาเลยเพราะไม่ไหวละแต่ทั้งพี่ทั้งน้องแมร่งไม่ยอม บอกกูไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานกูเลยจำใจกินข้าวตามด้วยยาหลังจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนเลย ได้ยินเสียงไอ้สองพี่น้องคุยอะไรเบาๆไม่รู้กูไม่สน นาทีนี้ขอหลับอย่างเดียว
.
.
.
.
สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาแบบงัวเงียเพราะได้ยินเสียงเหี้ยไรไม่รู้ดัง ปี้วๆ พิ้วว ตึงแต้ว รู้สึกตรงคอเจ็บน้อยลง ไอ้ที่ปวดหนึบๆตรงหัวก็บรรเทาอาการลง หันไปมองเก้าอี้ข้างๆเตียงพบไอ้ปุ่นนั่งก้มหน้าก้มตากดเกมในโทรศัพท์มือถือ
เสียงมันมาจากนี้นี่เอง เกรงใจกูบ้างป่ะเนี่ยคนป่วยต้องการพักผ่อนนะเว้ย แต่ตอนนี้กูไม่อยากหลับละ หลับมาแมร่งถ้ารวมเมื่อวานด้วยก็1วันละมั้ง แต่อยากแกล้งไอ่ปุ่นมากกว่าดูท่าจะยังไม่รู้ตัวว่าตื่นแล้ว กูหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งแล้วดิ้นไปมาเหมือนเพ้อเพราะพิษไข้
เอารางวัลตุ๊กตาทางมาให้กูเหอะ555
"เห้ย! ผิง!?" มือเล็กมาจับตรงแขนกูแล้วเขย่าเบาๆ ยิ่งดิ้นสิงานนี้ แต่ไม่แรงนะเดียวมันจับได้
"ผิงๆ! ได้ยินไหมเนี่ย ไอ้ผิง!" แหนะ มีการมาตบหน้ากูแปะๆด้วย เนียนๆเอามือไปจับแขนจับเอวบางไว้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ยังคงรนรานอยู่
"พี่ผิง! ตื่นๆ อยู่นี่แล้วไม่เป็นไร พี่ผิงๆ!"
หืมมมม?
เรียกกูว่าพี่ผิงด้วยยยย!?
เพิ่งเคยได้ยินเลยนะเนี่ยยยยยย!
ร่างบางเอาตัวมาใกล้มากขึ้นตัวมันแมร่งแนบกับตัวกูเลย เหมือนมันจะคิดว่าต้องตบหน้ามากกูเลยจะตื่นพี่แกเล่นตบแปะๆอยู่นั่นแหละ
เสร็จโจรดิ!
เอามือข้างหนึ่งคว้าหมับที่เอวไอ้ปุ่นส่วนอีกข้างรองหัวมันไว้ก่อนจะเหวี่ยงลงอีกฝากหนึ่งของเตียง
"เห้ย!!?" หน้าเหวอเลยคนในอ้อมแขนกูแต่มันแมร่งสะตั้นไง มองหน้ากูค้าง คงงงว่าเมื่อกี้เหมือนจะชักแต่ทำไมตอนนี้เป็นอย่างนี้
ฟัดแมร่งงงงงง
ก็ฟัดมันตั้งแต่ผมลามลงมาจนถึงไหล่บางนั่น แค่เอาหน้าถูๆเหอะ ไอ้ปุ่นดิ้นเลยสิแต่ดีที่กูเอาขาเกี่ยวไว้ ฟัดไปฟัดมาแมร่งเหนื่อยทั้งคู่ โดยเฉพาะกู โคตรรรรรเหนื่อย! ไม่เจียมสังขาร
"นี่ไม่สบายจริงป่ะเนี่ย แรงอย่างเยอะ!" แหนะ โวยวายๆ หมั่นเขี้ยวเว้ยยย!
"น้องช่วยดูแล พี่ใกล้จะหายแล้ว" พูดตาเยิ้มใส่มัน ไอ้ปุ่นหลบสายตาเฉยเลย555 ตอนนี้กูตะแคงข้างเอาขาข้างหนึ่งเกี่ยวตัวมันไว้ส่วนมือก็เอาปัดๆผมตรงหน้ามันออก ที่จริงกูก็อยากปัดผมกูนะแต่หัวเสือกเกรียน กร้ากกก
"เมื่อกี้ใครว้าา เรียกพี่ผิงๆ" ประโยคหลังผมแกล้งตัดเสียงเล็กๆกวนตีนมัน
ผลัก!
ซี้ดดดด ทุบแรกไปไหมครับน้องงงงง
"หายแล้วก็ปล่อยดิ!"
"พี่ผิงๆ"
"จิ๊!"
"พี่ผิง พี่ผิงง น้องปุ่นอยู่นี่"
"ไอ้ผิง!! โอ้ยย! ปล่อยย!!!"
"เห้ยๆ!" อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็ทั้งแตะทั้งถีบแบบดิ้นสุดแรงเกิด กูไม่ทันตั้งตัวก็เจ็บดิ แถมยังรู้สึกแบบวูบๆ สงสัยใช้แรงไปเยอะเกิน กูพลิกตัวมานอนหงายหลับตาเอามือก่ายหน้าผาก มันมึนๆวิ้งๆในหัวอ่ะ ไอ้ปุ่นถึงกับชะงักแล้วเด้งขึ้นมานั่งมองหน้ากู
"สัด มึนหัววุ้ย"
"..สม เล่นอะไรไม่ดูสังขาร" ว่าแล้วเอามือมาทาบหน้าผากกู จัดการเอามือตัวเองทาบทับก่อนจะเลื่อนให้ลงมาอยู่ตรงแก้ม ไอ้ปุ่นพยายามจะชักมืออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
"น้องปุ่นของพี่ผิง"
นั่นๆ หน้าแดง
"โกหกอีกแล้ว" ไม่ได้โกหกเว้ย เมื่อกี้อ่ะวูบของจริงแต่ช่างมันเถอะ
"ตัวร้อนอยู่ป่ะ?"
"..."
"ถามอ่ะ"
"มีมือทำไมไม่จับเอง"
หึ ยอมก็ได้ว้ะ ไอ้ปุ่นเอ้ย!
"กูว่าไม่เกินพรุ่งนี้ก็หายละ"
"แน่สิ ถึกจะตาย"
"แหมมม เป็นห่วงใช่ไหมหละถึงมาเฝ้าเนี่ย" ถามจบไอ้ปุ่นเบะปากใส่ทันที5555
แมร่งงงงงงง
อยากจูบ
ไอ้ปุ่นทำท่าจะลงจากเตียงแต่เผอิญ เตียงมีฝั่งเดียวไง ซึ่งกูนอนขวาง จะข้ามกันก็ดูกะไรอยู่ม้างงง กูอายุเยอะกว่านะเห้ย
"จูบก่อน"
"อะไร"
"จะลงไปอ่ะจู่จุ๊บก่อน"
"ฝันเหอะ!" มันว่าก่อนจะลุกพรวดขึ้นก้าวขาข้ามตัวกูแล้วกระโดดลงตรงเตียง
ไอ้ห่า ดีนะข้ามตรงช่วงขาไม่ใช่ช่วงบนอ่ะ ไม่งั้นมีเฮแน่ แต่นี่ก็แอบเคืองแฮะ - -* ถอนหายใจเซ็งๆ ไอ่ปุ่นหันมามองแต่ไม่ได้ว่าอะไร มันคงรู้มั้งแต่ไม่พูด ช่างเหอะ ซักพักเฮียก็ขับรถมารับน้องตัวเองกลับบ้าน แถมยังบอกกูอีกว่าต้องมาทำงานชดเชย2วันที่หยุดไป อยากจะบอกว่า แล้ววันหยุดกูหละะะะ!! เอาไปสองวันวันหยุดกูก็หมดดิ!
โถ่ ไอ้ปุ่น จะล่ำลาซักคำก็ไม่มี เดินดุ่มๆขึ้นรถเฉย ก็นะ กูรู้เว้ย บางที่สิ่งที่มันทำไปอาจจะไม่ได้คิดไรแต่กูคิดไปเองน้อยใจไปเองไง
ทำไมต้องมีแต่กูที่เป็นอย่างนี้ด้วยว้าาาา
ติ้ด~
'ห้ามโต้รุ่ง ต้องหลับ กินยาด้วย พรุ่งนี้ไม่หายไม่ต้องมาคุยกันเลย'
แค่เห็นข้อความที่มันส่งมาเท่านั้นแหละ ยิ้มเลยสิกู ความน้อยใจเมื่อกี้ปลิวหายไปกับสายลมหมดละ เป็นห่วงละซี้ เขินหวะ ถึงประโยคมันจะเหมือนคำสั่งก็เถอะ อยากส่งข้อความกลับไปใจจะขาดติดที่ว่าตังหมด ไม่ได้เติม เจริญละกู
รุ่งเช้าของอีกวันกูไม่อยากจะบอกเลยว่า......
เป็นหนักมากกว่าเดิมอีก!!
ไอ้สาดดด ชะล่าใจนิดหน่อยทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ คือตอนกลางคืนกูนอนไม่หลับไงเพราะนอนแมร่งทั้งวันละ ไอ้พี่หินโทรมาชวนแดกเหล้าพอดี เข้าทางกูเลย แถมยังแดกฟรีอีก ถ้าพลาดอย่ามาเรียกกูว่าไอ้ผิง!
เมาอย่างหมาเหอะ
แถมสะลืมสะลือขึ้นมาเจอเฮียหนึ่งยืนกอดอกทำหน้าเอือมๆ หันไปมองรอบๆไม่เจอไอ้ปุ่นเลยหลับต่อ
จำคำพูดตอนกูตื่นขึ้นมาของเฮียได้ติดตาตรึงใจจนถึงตอนนี้
'จะแดกให้ได้เลยใช่ไหมไอ้พวกเหล้าเบียร์เนี่ย ขาดซักวันมันจะตายใช่ไหม ห้ะ?'
กูว่าไม่ถึงกับตายหวะ อาทิตย์หนึ่งกินแค่สามสี่วันเอ๊งงง
'ที่จริงไอ้ปุ่นมันไม่ได้ชอบนะไอ้พวกแดกเหล้าแดกเบียร์เนี่ย'
หืมมม? แล้วทำไมตอนกูโทรไปรายงานว่าจะไปร้านนู้นร้านนี้มันไม่เห็นว่าอะไรเลยวะ แค่เงียบลงเท่านั้นเอง
ฉิบหายละ
กูขอโทษษษษ
กูผิดไปแล้ววว
พี่ผิดไปแล้วครับน้องปุ่นนน
มันโกรธกูชัว ไหนจะเรื่องที่จะหายไข้แต่อีกวันเสือกเป็นหนักกว่าเดิมอีก
ทำตัวเองทั้งน้านนน
-
ตอน มุ้งมิ้งงุ้งงิ้ง (เหตุการณ์ก่อนหน้าปัจจุบันซักพัก)
"เห้อออ เหนื่อยจริ๊งงงงง" ว่าแล้วบิดขี้เกียจมาลงนั่งตรงโซฟาข้างๆไอ้ปุ่นโดยที่ไม่ลืมยืดมือไปพาดพนักพิงข้างหลังด้วย แหมะมันต้องมีกันบ้างน่า
"กดโทรศพท์อีกล้ะ ซักวันนิ้วจะล็อกเข้าให้" ยื่อหน้าเข้าไปดูหน้าจอมันนิดนึง คุยกับใครนักหนาวะ แต่ก็โดนมือเล็กนั้นดันออกมาเสียก่อน
"ยุ่งไรเล้า"
"ไหนเอามาดูดิ้ คุยกับใคร" ไอ้ปุ่นเบะปากแล้วกวักมือเรียกให้กูเขยิบมาใกล้ๆ แหนะ อารมณ์ดีนะเรา5555 กูเลยยื้นหน้าเข้าไปใกล้ๆมันแทน
"คุยกับ.....ใครก็เรื่องของกู!!!!!!!!!!!!"
ทันทีที่ยื้นหน้าเข้าไปไอ้ปุ่นก็เอามือป้องปากแล้วตะโกนใส่หูกูสุดเสียง
"555555555"
"หนอย แกล้งกันหรอหึ๊ " ทันทีที่ตั้งสติได้กูรวบหมับเข้าที่เอวมันแล้วดึงเข้ามาแทบจะเกยตัก เดี๊ยะเจอดี
"โอ้ยย ไม่เล่น! ปล่อยย"
"เมื่อกี้กูก็ไม่เล่น เอาซะหูวิ้งเลย"
"ไม่เกี่ยว! อยากเสือกเองหนิ!" มันว่าดิ้นไปมา ให้ตายก็ไม่ปล่อยหรอก ตัวหอมหวะ ขนาดไม่ได้เอาหน้าไปซุกยังได้กลิ่นเลย พอๆ เริ่มโรคจิต
"แล้วเสือกเรื่องของแฟนไม่ได้?"
"ไม่!"
"โด่ มีแฟนขี้เหร่แถมยังเล่นตัวอีก"
"ไอ้แห้ง!" โถ่ๆ ไม่มีอะไรจะด่าแล้วรึไง ถึงกูจะแห้งนิดหน่อยแต่ก็มีกล้ามเนื้อหละวะ ซิกแพกอะอยากเห็นปะ
"มาเหนื่อยๆขอหอมแก้มหน่อยดิ้"
"ม่ายยยยยยย"ไอ้ปุ่นรีบเอามือทั้งสองข้างมาดันหน้ากูออกแต่กูดันหน้าต้านไว้ ขอแตะนิดแตะหน่อยเอง พอชื่นใจหอมปากหอมคอ
"เห้ย!"
ขวับ!
ฟอดดดดด
เสร็จโจรรรร กร๊ากกกกกก แค่กูมองไปข้างหลังไอ้ปุ่นแล้วทำหน้าตกใจ มันก็สะดุ้งแล้วรีบหันไปมอง ตอนนี้แหละ ฟอดดดเลย ห๊อมหอม555
"อ อ ไอ่ ไอ่..!"
"สองเดือนแล้วนะ"
"...หะ?" ร่างตรงหน้าชะงักนิดหนึ่งก่อนจะเหงยหน้าขึ้นมามองหน้ากู
"เป็นแฟนกูมาสองเดือนแล้วนะครับ"
"...." ทำหน้าเหมือนคิดอะไรซักอย่างซึ่งกูคิดว่าคงกำลังนับวันอยู่แน่ๆ ไอ้เดือนแรกอ่ะไม่มีใครจำได้เลย กูว่าไม่มีใครสนใจที่จะจำมากกว่า พอมาเดือนที่สองกูก็เอะใจ วันไหนเป็นวันที่ขอคบวะ จำไม่ได้! ต้องมานั่งไล่เหตุการณ์เดือนก่อนทีหละวันๆ จนมาถึงวันที่คบกันนั่นแหละถึงจะจำได้
"....วันนี้หรอ" ไอ้ปุ่นว่าแล้วกำชายเสื้อกูแน่นขึ้น ว่าละว่าต้องจำไม่ได้ แต่กูไม่โกรธนะ ตอนแรกกูก็จำไม่ได้เหมือนกันนี่หว่า วันๆหนึ่งมีอะไรเกิดขึ้นตั้งเยอะแยะ ยิ่งในหัวไอ้ปุ่นนะ โว้ะ มีเรื่องเป็นร้อย
"อือ แปปหนึ่ง" กูว่าแล้วขยับตัวล้วงของในกระเป๋ากางเกง ก็เข่ามันเกยกันนี่หว่าเลยลำบากนิดหน่อย แมร่งทำเองทั้งคืนเลยนะเว้ย ฝีมือล้วนๆ แถมยังต้องไปทำที่วิทยาลัยอีกเพราะมีเครื่องมือครบ เล่นซะหลังแข็ง กูล้วงของออกมาก่อนจะยื้นไปหน้าไอ้ปุ่น
"เอ่อ.. ก็ เอาให้" เขินเหมือนกันแฮะ ไม่สิ โคตรๆเขินเลยต่างหาก! ไม่เคยมาทำอะไรอย่างนี้ให้ใครเลยนะเว้ย! แมร่ง.....อายหวะ
ไอ้ปุ่นไม่พูดอะไรแต่เอามือมาหยิบ..เอ่อ เรียกว่าอะไรดีวะ มันเป็นเหล็กแผ่นๆอ่ะแล้วกูเอามาตัดเป็นรูปหัวใจ...โอ้ยย เขินวุ้ย มาอธิบายไรเนี่ย! สรุปง่ายๆ มันเป็นเหล็กรูปหัวใจที่กูทั้งตัดทั้งเชื่อม อ๊อก พ่นสี ขัด และอีกมากมายเองละกัน ถึงบางอย่างที่พูดไปมันจะไม่มีก็เหอะ! ไม่ได้บอกว่ามันสวยอะไรแต่กูทำเองกูก็ภูมิใจ ถือว่ากูชอบแล้วก็อยากให้ไอ้ปุ่นชอบด้วย ถึงจะดูไม่หรูหรามีราคาแต่กูตั้งใจทำโอเคป่ะ
"กล้าเนอะ สลักชื่อตัวเองลงไปเนี่ย" ไอ้ปุ่นพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน มือก็ลูบของที่กูให้ไปมา
"ใจกูไง เอาให้" อ้วกกกกก แต่ก็คิดงั้นจริง กูสลักชื่อ'พี่ผิง'ติดลงไปด้วย มันทำยากก็ตรงนี้แหละ เหมือนกูให้ใจมันไง
"รักษาดีดีนะเว้ย" ที่จริงกูเจาะรูแล้วเอาเชือกที่มันเป็นสีดำๆร้อยลงไปด้วย เอาใว้ห้อยคอ จะให้เอาเป็นสร้อยเงินสร้อยทองนี้ไม่ไหวม้างงง เอาเชือกกากๆไปก่อนละกัน
"ชอบป่ะ" กูก้มหัวตามคนข้างหน้าเพราะมันแทบจะเอาหน้ามุดขาอยู่ละ เขินอ่ะดิ ไหนขอดูหน่อยดิ้
หึหึ ดีใจหวะ
"......"
"ห้ะ ไรนะ?" เหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแต่พอกูถามซ้ำดันเงียบ ซักพักมันก็เหงยหน้าขึ้นมาทำตาหลอกแลกมองบริเวณคอกูก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วๆ
"หาไร"
"ป่าว"
"มีอันเดียวเหอะ"
"ยังไม่ได้ว่าไรหนิ"
"หึ"
"หัวเราะไร!"
"ป้าว" ที่จริงกูก็รู้นั่นแหละ มันคงมองหาอีกอันหนึ่ง คงคิดว่ากูทำมาเป็นคู่แบบของกูสลักชื่อมันงี้ ไม่อ่ะ ทำมาอันเดียว ใจกูไง ทำเอง จะให้กูทำใจของมันมาให้กูเองเนี่ยนะ บ้าป่ะ
"ย ยิ้มไร" ไอ้ปุ่นทำหน้าบึ้งมองกูที่เอาแต่มองหน้ามันแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียว คนมันมีความสุขอ่ะ ยิ้มไม่ได้รึไง
"เป็นแฟนพี่นานๆนะครับ"
พอกูพูดจบไอ้ปุ่นรีบก้มหน้าลงทันที ก้มหน้าในที่นี้ไม่ใช่พยักหน้านะแต่มันเขิน! จะเป็นเงี้ยเวลาเขิน ไม่ชอบให้กูมองหน้า จะก้มหนีตลอด เวลาเป็นอย่างนี้โคตรน่ารักเลยหวะ
"นะ"
"อะไรเล่า!"ถึงน้ำเสียงจะดูเหวี่ยงๆแต่มือนี้จับมือกูไม่ปล่อยเลยนะ อันนี้ก็เหมือนกัน เวลาถามอะไรที่มันตอบยากแบบเขินเลยไม่กล้าตอบ มันจะเอามือมาจับมือกูไม่ก็เอามาแตะเฉยๆ งี้ไม่ให้หลงได้ไงอ่ะ! หมั่นเขี้ยวโว้ยยยย
"อยากจูบหวะ"
"......."
ตอนพูดกูก็พูดไปงั้นแหละแต่คิดจริงแค่ไม่คิดว่าไอ้คนตรงหน้ามันจะเหงยหน้าขึ้นมามองจริงๆเท่านั้นเอง นี่คือมึงยินยอมแล้วใช่ป่ะ ช่างแมร่ง ยอมไม่ยอมกูก็ก้มหน้าเข้าไปหาเรียบร้อยละ เหมือนมันจะรู้อยู่แล้วแหละ บีบมือแน่นซะขนาดนั้น เอาจมูกไปแตะจมูกอีกฝ่ายทำให้รู้สึกเย็นๆขึ้นมา มึงจะตื่นเต้นทำไมวะ เคยจูบตั้งหลายรอบ(ถึงจะนานๆครั้งก็เถอะ)แต่ครั้งนี้หัวใจเต้นโคตรแรง อาจเป็นเพราะอยู่ที่อู่ก็ได้ แปลกที่เลยทำให้ตื่นเต้นมั้ง กูเอามือข้างหนึ่งดันท้ายทอยอีกฝ่ายให้เป็นคนเข้ามาหาจนริมฝีปากแตะโดนกัน ตอนนั้นแหละครับ กูบรรเลงเองเลย
" อ้าปากหน่อย" พูดเสร็จไอ้ปุ่นก้ทำตามอย่างว่าง่าย ให้มันได้งี้สิ กูดุนลิ้นตัวเองเข้าไปในปากโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ขัดขืนอะไรกลับให้ความร่วมมืออย่างดี มือจากที่ตอนแรกอยู่นิ่งๆเริ่มไล้จากแขนมันลงมาเรื่อยๆจนมาลูบขึ้นลงอยู่ตรงขาอ่อน ล้วงผ่านชายกางเกงเลย555 ไอ้ปุ่นก็ไม่ได้ว่าไรแค่เอามือมาวางไว้บนหลังมือกูที่ลูบไปมาเฉย
เอ่อ! เวลางี้มันคล้อยตามดีแฮะ!
รึเห็นว่าวันนี้เป็นวันครบรอบกันหว่า?
กูดูดปากมันซักพักก่อนจะแผละออกมาหอมแก้มมันไปหลายฟอด ชอบหวะ แก้มนุ่ม
"หึ ปากเจ่อ" ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะโต้อะไรมากูก็ชิงปิดปากมันอีกครั้งเสียก่อน จะสู้เรื่องนี้กับพี่เร็วไป10ปีไอ้น้อง
" พ พอแล้ว" มันว่าเอามือมาดันอกกูออก
"รัก" ว่าแล้วหอมที่หัวมันแรงๆ
"....."
"รักนะครับ"
"....."
"พรุ่งนี้ก็รัก"
". อือ"
"รักทุกวัน"
"อือออออ! "
"รักญี่ปุ่น หึหึ"
"อือออ พูด อยู่นั่นแหละ!"
"เขินดิ?"
"พูดมาก"
"แล้วไม่คิดจะพูดไรเลย?"
ไปุ่นมันเบะปากก็เลยเอามือป้ายเข้าให้ หนอยย ไอ้ปากแข็ง แอบหงุดหงิดนิดนึงแต่จะทำไงได้
"คิดเอาเองดิ"
"เอ้า!?"
"โง่รึไงคิดไม่เป็น"
กรรม
กำ
กัม
กรัม
นี่คือกูโง่?
โอเคครับ โง่ก็โง่ แล้วแต่บัญชาเลย 5555
-
ขอจิ้ม
ผิงนี่ต้องโดนโกรธหนัก ดื่มไม่ดูสังขารตัวเองเลย
-
เย้! มาแล้ว เมื่อคืนฝันว่ามาอัพด้วยแหละ
สงสัยจะเป็นลาง555555555555555555555555
ตอนนี้ปุ่นน่ารักสุดในสามโลก :-[
-
น่ารักจังน้องปุ่น แต่ที่สุดต้องพี่พิงจำครบรอบ 2 เดือนได้ด้วยวุ้ยยยย :hao3:
-
ผิงเอ๊ยยยยย รักปุ่นมากไปปะ แต่ถือเป็นข้อดีนะ แต่ข้อเสียคงเป็นรักตัวเองน้อยเกินไปอ่ะ :mew5:
-
ญี่ปุ่นก็รักพี่ผิงนะ แค่ปากหนักมากไปหน่อยแค่นั้นเอง :laugh:
-
เข้าใจปุ่นนะ ปุ่นลูกคนเดียว แถมใครๆก็ตามใจอีก
กับผิงที่ก็่อ่อนให้เยอะแล้วนะ ที่ยอมก็เพราะรักผิง
อาจจะดูเหมือนไม่เยอะ แต่อาจเยอะแล้วสำหรับปุ่น
-
งืออออ พี่ผิง พี่ผิง น้องปุ่นอยู่นี่ :o8: :o8:
-
เมื่อไหร่จะมา :hao5:
-
ตอนที่21
"เฮีย ไอ้ปุ่นมันทำไรวะ”
"เอ่อ เรื่องของมัน มึงอ่ะทำงานไป" เอ้า ถามแค่นี้ก็ไม่บอก กูนั่งมองไอ้ปุ่นยกโต๊ะยกเก้าอี้ไปวางด้านหน้าจากในอู่ ตั้งแต่กูมามันยังไม่ปริปากพูดกับกูเล้ย ใจจริงก็อยากจะอยู่ง้อแต่เฮียก็ยิกๆให้เข้ามาทำงานในอู่อยู่นั่นแหละ กูเลยเอาวะ เดี๋ยวก็มีเวลาว่างมาง้อมัน เอางานตรงหน้าให้เสร็จก่อนดีกว่า แต่ที่งงตอนนี้คือ มันทำอะไรหน้าอู่
"เห่ย ไปไหน"
"ไปช่วยปุ่นยกของ" ดูมันยกโต๊ะดิ้ นั่นยกรึลาก ขาโต๊ะเสียหมด แล้วพี่มันไม่คิดจะไปช่วยน้องตัวเองเลยรึไง
" มึงนั่งเลย ทำงานตัวเองไป ปล่อยมันทำคนเดียว ดูดิ้จะได้ซักกี่น้ำ"
"แล้วตกลงมันจะทำอะไรอ่ะ"
"ขายน้ำแข็งใส"
"ห้ะ?!" คือหูกูไม่ได้ฝาด? ไอ้ปุ่นจะขายน้ำแข็งใสเนี่ยนะ 55555555 ขายจริงดิ?! 55555
"แล้วทำไมมันต้องขายอ่ะ" กูยังสงสัยไม่หาย คิดภาพมันมาใส่พวกเฉาก๊วย ลูกชิด กดเครื่องบดน้ำแข็งละฮา อย่างที่พี่มันบอก จะไปได้ซักกี่น้ำ กูเปล่าดูถูกนะเว้ย แต่มันเรื่องจริงนี่หว่า555
"มันอยากได้ไอโฟนห้าเอสเว้ย แม่ไม่ซื้อให้ ดูมันทำประชด55555"
หือ ที่มันใช้ทุกวันนี้ถ้ากูจำไม่ผิดแมร่งก็ไอโฟนห้าไม่ใช่หรอวะ แล้วมึงจะอยากได้ห้าเอสไปเพื่อ? สิ้นเปลืองป่ะนั่น จากตอนแรกที่คิดจะไปช่วยมันเปลี่ยนเป็นไม่ช่วยละ นี่มึงจะปัญญาอ่อนไปละไอ้ปุ่น
"ทำไมอยู่ดีดีมันถึงอยากได้วะ"
"555 กูเป็นคนเอามาอวดเองแหละ" เฮียว่าพลางล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง
น่านนนนน นั่นไง เพราะพี่มันขี้อวดขี้แกล้งอย่างนี้ไง น้องมันถึงอยากได้บ้าง กูละงงไอ้บ้านนี้จริง
"แล้วมันเอาตังค์ไหนมาเป็นต้นทุนอ่อ?"
"กูทั้งนั้นแหละ หน้าอย่างมันจะไปทำไรได้"
เหอะ เหอะ เห่อๆๆ
เอาตามตรงนะ กูงงบ้านนี้มาก-*-
คิดในแง่ดี มันจะได้รู้จักคุณค่าของเงินด้วยไง ไม่ใช่ว่าขายวันแรกแล้วจะได้แบบเทน้ำเทท่าซักหน่อย ดีไม่ดีอาจไม่มีคนซื้อ น้ำแข็งใส่เหี้ยไรวะอยู่หน้าอู่ 555
#
"พี่หนึ่งงงงงง" นั่นไง กูว่าละ นับเวลารอเลยว่าซักสองสามชั่วโมงไอ้ปุ่นต้องมาโหมดนี้และมันก็จริง แมร่งขายไม่ได้เลย55 กูจะสงสารดีไหม
"ช่วยซื้อหน่อยสิ ซื้อหน่อยย"
"เอ่อๆ เอามาถ้วยหนึ่ง"
"แค่ถ้วยเดียวเนี่ยนะ!"
"เอ้า กูซื้อก็บุญนักหนาละ ไม่ชอบกินของหวานเว้ย ถามไอ้ผิงดิ เอาด้วยป่าว"
ไอ้ปุ่นมองหน้ากูเฉยๆก่อนจะเดินกลับไปที่ร้านขายน้ำแข็งใสหน้าอู่ของมัน หนอยยย ทำเมินหรอมึง ยังไม่หายโกรธกูอีก รอนานซักชาติเศษได้ ไอ้ปุ่นก็ยกน้ำแข็งใสเข้ามาให้เฮีย ดูจากสภาพที่บูดๆเบี้ยวๆกูว่า....
มึงเปลี่ยนอาชีพเถอะ
"แดกได้ป่ะวะเนี่ย"
"ได้ดิ เงินๆๆ" ว่าแล้วแบมือตรงหน้าพี่ตัวเอง
"อะ เอาไปยี่สิบบาท ถือว่าเป็บทิป555"
"ไม่ใช่!"
"อะไรมึง?"
"ถ้วยนี้ขาย100บาท"
เดี๋ยวๆๆ หูกูไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม น้ำแข็งใสเหี้ยไรวะถ้วยละ100 มึงจะกดราคาเกินไปละไอ้ปุ่น
"เอ่อๆ ตามมึงว่านั่นแหละ" นี่ก็เอ่ออ่อตามน้องตลอด หยิบแบงค์ร้อยแล้วยัดใส่มือไอ้ปุ่น ยิ้มร่าเลยดิมึง เห็นเฮียตักเข้าปากแล้วคายออกมาที่เดิมอย่างรวดเร็ว
"โคตรหวานนน!"
"55555"
กูส่ายหน้าเอือมๆมองไอ้สองพี่น้องแล้วหันมาทำงานตรงหน้าต่อ เรื่องง้อนี้ต้องรอจังหวะ เข้าไปปุปปัปไอ้ปุ่นก็เหวใส่ดิ ต้องดูไปเรื่อยๆไม่ก็เนียนๆเอา ที่จริงกูก็ชอบนะอย่างเงี้ย รู้สึกตื่นเต้นดีแบบว่า กูต้องทำไงว้าปุ่นมันถึงจะหายโกรธ รู้สึกเหมือนเราเป็นคนสำคัญมันเลยโกรธ นี่กูไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม555
เหงยไปมองคนที่นึกถึงหน้าร้าน แผ่นหลังแมร่งบางได้ใจ ทำอะไรวะนั่น เรียงของ? 55 น่ารักอ่ะ คิดภาพถ้ากูกับมันช่วยกันขายน้ำแข็งใส
ถรุย! สาวน้อยมากกู แต่เอ๊ะ!
เดี๋ยวๆๆ!?
คือพวกคุณมึงไม่ได้เห็นอย่างที่กูเห็นเมื่อกี้ไง ไอ้เชี้ยรถนั่นอ่ะ ขับเลยไปอยู่ดีดีก็เบรกกระทันหันแล้วถอยมาจอดลงที่หน้าร้านไอ้ปุ่น เอ่อ ก็ดีแล้วไง มันมีลูกค้าละ แต่ทำไมกูต้องตะหงิดๆด้วยวะ ทันทีที่ประตูคนขับเปิดออกมากูอยากจะบอกว่า
โอ้โห โอ้โห โอ้โหหหหหหห!!!!
ออร่ามึงจับไปไหม??!! หืมมมมมม มึงดูดีแบบคุณชายมากอ่ะ สังเกตรถดีดีก็รถนอกนี่หว่า คือมึงดูผู้ดีเวอร์อ่ะ ที่กูงงคือมึงลงมาซื้อน้ำแข็งใสเนี่ยนะ? และไอ้สิ่งที่กูตะหงิดตอนแรกก็ปรากฏ สายตามึงงงงง สายตาที่มึงมองไอ้ปุ่น ดูโลมเลียมากอ่ะ ไอ้เหี้ยยยยย น่าจะรู้ตั้งแต่แรกที่มันถอยรถกลับมาละ คงจะแบบเห็นไอ้ปุ่นยืนข้างทางไง ถูกใจเงี้ย ไอ้คนที่ถูกมองก็ไม่รู้ตัวเลยเนอะ ตื่นไปหมด สงสัยดีใจที่มีลูกค้าจริงๆซักที อันที่จริงกูก็ไม่อยากไปทำลายความฝันมันที่มีลูกค้ามาซื้อหรอกนะ แต่ทำไมขามันก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆก็ไม่รู้ อ่อกูล้อเล่น กูรู้เหอะว่าทำไมต้องลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปทางไอ้สองคนนั้น หยุดอยู่หลังไอ้ปุ่นโดยที่ยืนเท้าสะเอวมองหน้าอีกฝ่ายแบบหาเรื่อง
"เอาน้ำอะไรดีครับ"
แหมมมมมม! กูหละหมั่นไส้!
ไอ้เหี้ยนั่นมันแค่เหลือบตามามองก่อนจะตอบไอ้ปุ่นไปโดยไม่สนใจกูที่ยืนทำหน้าโหดอยู่ข้างหลัง
นี่มึงเมินกู? ที่มองหนะเมียกูเว้ย!! (ขอโม้หน่อยเถอะ) เดี๋ยวปั๊ด..!
ไอ้ปุ่นเหมือนรู้ว่ามีคนมาอยู่ด้านหลังเลยเหลียวมามองแต่ก็ไม่พูดอะไรหันกลับไปทำน้ำแข็งใสต่อ โอเค้ กูอาจจะวู่วามเกินไงที่อยู่ดีดีก็เดินออกมา ยังงงอยู่ว่าเดินออกมาทำไมทั้งๆที่อีกฝ่ายยังไม่ทันทำอะไร กูคงใจร้อนไปเอง ทำงี้ไอ้ปุ่นอาจโกรธกว่าเดิมก็ได้ ขยี้หัวตัวเองแรงๆแล้วเดินกลับไปนั่งทำงานเหมือนเดิมแต่สายตายังมองไปด้านนอกเป็นพักๆ มีการตัวกระตุกหลายครั้งเพราะไอ้เหี้ยนั่นเหมือนแอบแต๊ะอั๋งแฟนกู ตอนกลับยังมิวายซื้อใส่ถุงเป็นสิบๆถ้วย แมร่งไม่หกท่วมรถรึไงวะนั่น รู้เลยแบบนี้รู้เลย
จีบแฟนกูนี่หว่า!!!!!
จะลุกขึ้นไปขู่อีกรอบก็ไม่ได้เพราะมันเล่นขับรถออกไปนู้นละ เห็นแต่ไอ้โง่ให้เขาจีบยิ้มร่าถือเงินวิ่งเข้ามาด้านในอู่ วิ่งเลยกูเข้าไปหาพี่มันเฉย!
เอ่ออออออ ให้มันได้งี้สิวะ!!!!
หมับ!
ดึงแขนบางไว้ให้มันหยุดก่อนที่เจ้าตัวจะหันมามองแล้วพยายามสะบัดออก ตอนแรกกูก็กะจะไม่ปล่อยนั่นแหละแต่เมื่อเห็นผิวขาวตรงที่ถูกจับมีรอยเปื้อนคราบดำๆเลยจำใจปล่อยออก
มือกูเปื้อน กรรมโทษ
"กินน้ำอะไร"
"ห้ะ?"
"...."
"น น้ำแดง" ยิ้มกว้างตอบคนที่ยืนอยู่สูงกว่าออกไป
เยสสสสสสส มันคุยกับกูละโว้ยยยยยยย แถมยังมีการจะทำน้ำแข็งใสให้กินอีก อย่างนี้พี่รักตายยยย ถ้าไม่ติดว่ามือเลอะนี้ดึงเข้ามาฟัดละ
#
"นั่งทำหน้าหมาไมวะผิง"
"ผมโดดงานได้ป่ะเฮีย"
"ไม่ได้เว้ย เป็นเชี่ยไรวะเนี่ย"
"แล้วถ้าร้านน้ำแข็งใสน้องเฮียพังจะโกรธป่ะ"
"ไอ้ปุ่นดิจะโกรธ มึงเป็นไรเนี่ย?!"
ส่ายหัวให้อีกฝ่ายก่อนจะก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ ใช่ซี้กูมันนั่งทำงานต๊อกต๋อย หน้าเปื้อนคราบน้ำมันอยู่กับเครื่องยนต์อะไหล่รถทั้งวันจะไปสู้คนรวยขับรถนอกได้ยังไงหละวะ
อย่างที่พวกมึงคิดนั่นแหละ
ไอ้เหี้ยดูดีมีออร่านั่นมาขายขนมจีบไอ้ปุ่นทุกวัน! เน้น ทุกวัน! อย่างกูจะไปทำอะไรได้วะ มาซื้อน้ำแข็งใสบังหน้าแต่เป้าหมายที่แท้จริงคือจีบไอ้ปุ่น ตอนแรกกูนึกว่ามันคงไม่อะไรไงแต่นี่ มีการซื้อขนมนมเนยมาฝากด้วยวุ้ย! เคยจะเข้าไปหาเรื่องหลายครั้งก็ถูกไอ้ปุ่นด่าทุกที บอกเค้าแค่มาซื้อของ มีคนมาอุดหนุนสินค้าไม่ดีรึไง มึงจะบ้าหรอ! ดูหูมัน หูมันแมร่งดำขนาดนั้น ม่อชัดๆ! ไอ้น้ำแข็งใสนั่นก็มีคนซื้อบ้างบางวันไม่ซื้อบ้างแล้วแต่ดวงแต่ในวันเหล่านั้นแมร่งมีไอ้เชี่ยนี่เป็นลูกค้าทุกวัน! พี่มันก็ไม่อะไรเล้ยย แค่หัวเราะแล้วบอกว่ามันจะได้ได้ตังค์เยอะๆ มึงไม่เป็นกูมึงไม่เข้าใจ คือกูแมร่งด้อยกว่าทุกทางไงถ้าปุ่นมันจะไปจะเอาอะไรมายื้อ คนอย่างกูจะไปมีอะไรกับเค้า
อนาถตัวเองวุ้ย!
"เครียดเชี่ยไร ปุ่นมันไม่คิดไรกับไอ้นั่นหรอกเว้ย" อ่าวนึกว่าเดินเข้าไปด้านในแล้วซะอีก หวังว่าจะเป็นอย่างที่พูดละกัน ที่จริงก็ไม่มีอะไรมาเป็นประกันนี่หว่าเรื่องอย่างนี้ ขนาดก้อนหินยังแหลกเป็นเม็ดทราย นับประสาอะไรกับหัวใจ~ นี่ไงกูมาเป็นเพลงเลย ถ้าไอ้เหี้ยนั่นมาตื้อเยอะๆไอ้ปุ่นอาจจะชอบก็ได้ รวยหนิ สามารถซื้อของแพงๆให้ได้ ของที่ไอ้ปุ่นอยากได้เงี้ยะ แต่ละอย่าง กูแมร่งไม่มีปัญญาซื้อ
"น้องกูเห็นงี้แต่มันก็แคร์มึงนะเว้ย แค่ไม่ค่อยแสดงออก"
"....."
"กูให้พักแป๊ปเอาป่าว"
"ไม่อ่ะ ทำให้เสร็จๆไปเลย"
"เอ่อ ตามใจ" ว่าก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน จากตอนแรกอยากโดดงานแต่พอเฮียเอ่ยปากให้พักกูกลับไม่อยากไปไหน ทำงานเนี่ยแหละวะจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน หันไปมองไอ้ปุ่นที่นั่งหน้าอู่เป็นพักๆ ถ้ากูไปขัดมันคงจะอารมณ์เสีย เข้าใจอารมณ์ที่อยากทำอะไรด้วยตัวเองดี เหตุผลแค่กูหึง กูไม่ชอบคงไม่พอที่จะไปทำลายความตั้งใจนั้น กูแคร์มันมากนะเว้ย นิดๆหน่อยๆกูก็ไม่อยากให้มันรู้สึกไม่ดี ไอ้เชี่ยนั้นก็มาบ่อยจนต้องเอาเก้าอี้ไปตั้งให้มันนั่งเป็นที่ประจำ หมั่นไส้แมร่ง ทั้งคนขายคนซื้อนั่นแหละ
.
.
.
.
.
"ถือไรมาวะปุ่น" ทักขึ้นเมื่อเจ้าตัวเดินผ่าน ท่าจะไปหาพี่ตัวเองด้านใน
"กำไล สวยไหม" ไอ้ปุ่นพูดยิ้มๆแล้วชูกำไลในมือขึ้นมาให้ดู เป็นกำไลถักธรรมดาเนี่ยแหละ แปลกๆดี
"ซื้อไหนมาอ่อ"
"พี่แทนเอาให้"
"หะ? ไอ้นั่นอะนะ?" อีกฝ่ายพยักหน้างึกๆแบบไม่ได้คิดอะไร ไอ้เชี่ยแทน ไอ้ตัวแดรกน้ำแข็งใส บังอาจเอากำไลให้(ว่าที่)เมียกู ขอให้มึงเป็นเบาหวานตาย
"เอามานี่"
"ทำไม" ไอ้ปุ่นขมวดคิ้วไม่เข้าใจ เอ้ ทีเรื่องงี้เสือกโง่ มันกำลังจีบมึงอ่ะสัด แล้วเสือกรับของเค้ามาอีกนะ แมร่งทำงี้กับทุกคนเปล่าวะ
"มึงจะใส่อ่อ?"
"ทำไม"
"จะใส่เปล่าหละ"
"...ไม่ใส่ก็ได้" นั่น มีคำว่าก็ได้อีก ถ้ากูไม่พูดนี้มึงก็จะใส่ใช่ไหม-*-
"แมร่ง อย่าให้เห็นละกัน"
"แล้วมันทำไมหละ"
"เอ้า ที่ไหนเค้ามีเอาของมาให้กันบ้าง รู้ตัวหน่อยเหอะ"
"...."
"ไม่ชอบนะเว้ยบอกไว้ก่อน"
"ก็บอกแล้วหนิว่าจะไม่ใส่อ่ะ"
"สมควรจะไม่ใส่นั่นแหละ" ไอ้ปุ่นมันทำหน้าทำตาใส่ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน นับวันแมร่ง....
สุดท้ายกูก็ไม่ได้สวิทวิ้ดวิ้วกับแฟนเพราะมันรีบกลับบ้านโดยมีเฮียไปส่งแถมไอ้พวกอุปกรณ์ทำครัวยังตั้งโด่ไว้หน้าอู่เหมือนเดิม เก็บก็ไม่เก็บ แล้วใครจะเก็บหละวะ เรียกให้เด็กในอู่คนหนึ่งมาช่วยกันยกของ ใช่หน้าที่กูไหนเนี่ยย
"เก็บไงเนี่ยพี่" มองสภาพบนโต๊ะที่มีทั้งถ้วยใส่ของหวาน เครื่องบทน้ำแข็งและอุปกรณ์ต่างๆ
"ยกโต๊ะไปวางไว้ข้างในแมร่ง ให้เฮียมาจัดการต่อเอง" ของน้องตัวเองก็จัดการเองละกัน กูยกถังน้ำแข็งเข้าไปไว้ก่อนแล้วค่อยมาช่วยกันยกโต๊ะ แมร่งหนักแถมยังต้องพยายามไม่ให้ของด้านบนหล่นอีกด้วยความขี้เกียจขนหลายรอบแท้ๆ
"เอ้ยพี่ เมื่อกี้เห็นอะไรตกแว๊บๆ"
"เอ่อๆ เอาเข้าไปก่อนเดี๋ยวค่อยออกมาดู" คงเป็นพวกช้อนอะไรพวกนี้หล่น เมื่อจัดการเอาโต๊ะไปวางไว้ด้านในเสร็จกูก็เดินออกมาดูด้านนอกตรงบริเวณที่ไอ้เด็กเมื่อกี้มันบอกว่าเห็นของตกลงมา ไหนวะ? กวาดสายตาดูทั่วๆแต่ก็ต้องชะงักขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นประสายแสงสะท้อนแสงอาทิตย์ตรงพื้น ก้มลงไปหยิบขึ้นมาอย่างอึ้งๆ
มันเป็นสร้อย
สร้อยเชือกสีดำมีจี้รูปหัวใจเบี้ยวๆห้อยอยู่
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใครเพราะเป็นคนทำเองมากับมือ แถมเห็นชื่อสี่สลักลงไปนี้ใช่เลย
ไอ้ปุ่น
เดี้ยะมึงเจอดีแน่
จากการคาดเดา มันคงถอดออกแน่ๆเพราะตรงเชือกไม่ได้มีรอยชำรุดหรือขาดใดใด ถอดแล้วลืม วางไว้เฉยๆแล้วก็ลืม ไม่สำคัญไงเลยลืม มันจะไม่รู้สึกแปลกๆเหมือนขาดอะไรไปหรอวะ คงจะยังไม่รู้ตัว กูจะแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรแล้วจะรอดูว่าจะทำยังไง
กูอุส่าห์ตั้งใจทำ ถ้าจะไม่รักษาของขนาดนี้นะ
#
เอ้อออออ หัวเราะป๊ายยยย มึงหัวเราะให้พอใจเลยกับไอ้เหี้ยนั่นอ่ะ สงสัยยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง มันดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยที่สร้อยตรงคอหายไป เหมือนไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ เดี้ยะเหอะมึง
"ไอ้อ้น ไอ้แมน ไปเอาอะไหล่ที่โรงงานกับกูหน่อยดิ้" เฮียตะโกนเรียกเด็กในอู่ให้ไปเอาของ คงเป็นของที่โรงงานบ้านไอ้ปุ่นแน่ๆ ดูเป็นกิจการที่มั่นคงดี เฮียนี้ได้ผลประโยชน์เต็มๆ ไม่ต้องไปหาซื้อของแพง เครือญาติกันทั้งนั้น แต่ออกไปกันก็ดี เวลาพิพากษาคดีความไอ้ปุ่นจะได้เร็วขึ้น กูทำเนียนคุยกับมันมาทั้งวันเหอะ ทั้งๆที่อันที่จริงกูโคตรเคืองที่มันมาลืมของไว้อย่างงี้เลย สำคัญบ้างป่ะเนี่ยของที่กูทำให้ รึว่ามันกากๆดูไม่มีราคา ซื้อทองให้เลยเอาป่ะ
มองไปด้านหน้าอู่ที่สองคนนั้นมันคุยกัน ไอ้เหี้ย มีการเอาพัดมาพัดให้แฟนกูอีก วันๆแมร่งไม่ทำการทำงานรึไงวะมึงอ่ะ ทนไม่ไหวละ ลุกขึ้นเดินตรงไปหาทันที นี่ขนาดกูยืนเท้าสะเอวมองหน้าก็ยังไม่ทุกข์ร้อนอะไรอีก หลอกแต๊ะอั๋งจับมือแฟนกูบอกว่าจะดูดวงให้อีกนะ วันนี้บอกเลย ไอ้ผิงจะไม่ทน ลูกค้าก็ลูกค้าเถอะ ที่จริงกูน่าจะถามตัวเองมากกว่าว่าทนมองภาพอย่างนี้ตั้งแต่วันแรกได้ยังไง
"พี่แทนดูดวงได้ด้วยอ่ะ" ไอ้ปุ่นหันมามองหน้ากูยิ้มๆ ไม่รู้เหี้ยไรซักอย่างเลยนะมึงอ่ะ
"ดูให้กูบ้างดิวะ.......แต่ของกูนี้ดูตรงฝ่า...ตีน!" จะเอาตีนยันตาแม่รง
"ผิง!" ไอ้ปุ่นมันรู้ว่ากูไม่ค่อยชอบไอ้เหี้ยนี่ คงคิดว่ากูมาหาเรื่องมัน มึงไม่ต้องยุ่งเลย เรื่องของตัวเองยังไม่ได้เคลีย เดี้ยะมึงเจอคนถัดไป
"ที่จริงกูก็ดูเป็นนะเว้ย" ว่าแล้วก็ดึงมือไอ้เหี้ยนั่นมาแบตรงหน้าโดยไม่ฟังเสียงทักท้วงใดใด ไหนๆ ดูให้ว่าจะชะตาขาดวันไหม หืมมมม
"โอ้ เป็นคนหน้าด้านนี่ ชอบของที่มีเจ้าของอยู่แล้วด้วย ส่วนดวงความรักนี้จะไปแย่ง'เมีย'คนอื่น...ชะตาจะขาดเร็วๆนี้แหละ ถูก'ผัว'คนที่จะไปแย่งซ้อม แหมะ ปางตายเลยนะนั่น"
"หา?" ไอ้แทนมันมองหน้ากูงงๆแบบตั้งตัวไม่ทันที่ถูกใส่มาเป็นชุด ส่วนไอ้ปุ่นก็ถลึงตาใส่จนจะถลนออกมาอยู่ละ
"กูเตือนมึงด้วยความหวังดีนะ.....อย่าคิด แย่ง เมีย กู!" ว่าแล้วสะบัดมือมันออก ทำหน้าเหวอแดกอีกมึง ให้มันรู้ซะบ้างว่าของใครเป็นของใคร ไอ้แทนมันมองหน้ากูกับไอ้ปุ่นสลับไปมา
"ไม่ใช่งั้นนะพี่แทน!"
"ไม่ใช่เหี้ยไรไอ้ปุ่น"
"โอ้ยย!ไปไหนก็ไปไป๊!"
"นี่ไล่กัน?"
"แล้วมาไล้ลูกค้าก่อนทำไมหละ?!"
"ลูกค้าห่าไร มันจีบมึงไอ้ปุ่น!"
"มีแต่มึงแหละคิดงั้นอ่ะ! ใครเข้าใกล้หน่อยก็หาว่าจีบหมด!"
หา??
กูดูไร้เหตุผลขนาดนั้นเลย
คิดว่ามึงก็รู้ซะอีกว่ามันตามจีบ?
"ลูกค้าห่าไรมาแมร่งทุกวัน แถมยังมานั่งรากงอกอยู่นี่อีก แล้วที่มันซื้อของให้ก็ด้วย!"
"....ม ไม่ใช่ซักหน่อย!"
"มึงจีบเมียกูหรอห้ะ?!" คุยกับไอ้ปุ่นท่าจะไม่รู้เรื่องกูเลยปรี่เข้าไปคว้าคอเสื้อมันแทน แมร่งสะดุ้งเลย ป๊อดนี่หว่า ป๊อดงี้ยังกล้ามาจีบอีก
"ผิง!"
"อุส่าห์ไม่เอาเรื่องแต่นับวันชักลามปาม คิดว่ากูใจดีนักรึไงห้ะ? แล้วก็เอากำไลเน่าๆของมึงกลับไปด้วย!"
ผลัก!
กูผลักมันลงไปกับพื้นโดยที่ไอ้ปุ่นรีบวิ่งเข้าไปดู สำออยวะ กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยเหอะ ดูทำหน้าเข้า เดี๋ยวปั๊ด เตะด้วยลำแข้งเลยหนิ
"ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ?!"
"มึงเงียบไปเลย คดีมึงยังไม่ได้เคลีย"
"ถ้าทำอะไรพี่แทนอีกละก็ ไม่ต้องมาคุยกันเลย!"
หา??
ไอ้เชี่ยนี้มันเป็นญาติฝ่ายไหนของมึงหรอ?
"ปกป้องจริ๊ง มึงมานี่เลย" กระชากแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นตาม ไอ้ปุ่นแมร่งยื้อตัวไว้แต่สุดท้ายก็ปลิวตามแรงมา
"ไสหัวอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกหละ!" ขู่ไอ้คนที่สำออยล้มไปบนพื้นก่อนจะลากไอ้ปุ่นให้เดินตามมา ตะโกนบอกเด็กในอู่ซึ่งเหลืออยู่คนเดียวว่าให้จัดการตรงนี้ด้วยแล้วถูลู่ถูกังไอ้ปุ่นไปที่มอไซค์
"ปล่อ ย! "
"ขึ้นรถ"
"ไม่!"
"จะขึ้นดีดีรึจะให้กูลากไป"
"ไม่! ไม่ๆๆๆ!!"
หนอย ยย ฤทธิ์เยอะนักนะมึง ดิ้นอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก จัดการรวบตัวขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ก่อนที่ตัวเองจะควบปิดท้าย
"ปล่อยยย! ไอ้สัดด! ปล่อยย"
จะตะโกนเชิญเล้ย กูไม่อาย เอามือข้างหนึ่งล็อกเอวไว้ส่วนอีกข้างบิดคันเร่ง
"ไอ้เชี้ย กูไปเป็นเมียมึงตอนไหนวะ! ฮึ่ย!" ไอ้ปุ่นเอามือข้างหนึ่งไปผลักแฮนด์รถด้านที่ไม่มีคนจับ ไอ้สัด กูลืมคิดถึงข้อนี้ไปเลย เป๋เลยดิงานนี้ รถเกือบล้มไอ้ห่า
"มึงอยากหน้าแหกรึไง อยู่นิ่งๆ!"
"ปล่อย ไม่อยู่กับมึง คนไม่มีเหตุผล!"
คิดผิดจริงๆที่เอามันขึ้นมอไซค์มา แมร่งไม่สะดวกซักอย่าง อีกคนก็จะทะเลาะส่วนอีกคนก็ต้องบังคับรถ กูแยกสมองไม่ออกเว้ยยย! ตอนแรกไม่รู้จะขี่ไปไหนแค่ออกมาจากตรงนั้นได้ก็พอแล้วส่วนตอนนี้คงต้องจอดที่ไหนซักแห่ง ปล่อยไว้งี้เรื่อยๆรถล้มแน่ ทนเอาวะ ไม่กี่อึดใจก็จะถึงบ้านกู เลี้ยวเข้าไปแมร่งจะได้คุยกันเป็นส่วนตัวหน่อย
จอดรถปุ๊ปไอ้ปุ่นแมร่งกระโดดลงแล้ววิ่งเลย กูยังไม่ทันตั้งตัวรถก็ยังไม่ได้ดับต้องวิ่งตามไปลากมันกลับมาอีก ดึงกุญแจออกจากรถก่อนจะลากอีกคนเข้าไปในบ้าน ยุ่งจริงโว้ยยยย
"ปล่อยย บอกให้ปล่อยไง! พามาทำไมเนี่ย!?"
"พามาคุยกันไง แมร่ง"
"มึงมันไม่มีเหตุผล!!"
"กูหึงมึงโอเคป้ะ กูไม่ชอบ ห่า มันจีบมึงอ่ะ! มันจับมือมึงด้วย!"
"มีแต่มึงนั่นแหละที่คิดงั้นอ่ะ! มองใครก็หาว่าเค้าไม่ดีไปหมด!"
"นี่ปกป้อง? มึงปกป้องมันหรอ?!"
เหอะ โคตรดีใจ แฟนเข้าข้างชายอื่น เห็นคนอื่นดีกว่าหมด กูมันทำอะไรก็ไม่ดีนี่หว่า!
"ชอบคิดอะไรอย่างเงี้ยะ! ไม่อยากคุยด้วย!"
"มึงเป็นของกู! ได้ยินไหมมึงเป็นของกู!!" จับต้นแขนทั้งสองข้างของคนข้างหน้าแรงขึ้นแล้วเขย่าไปมา
"ไม่ใช่! อย่ามาพูดอย่างนี้ได้ไหม!"
"ทำไม? กลัวไอ้ห่านั่นมันเข้าใจผิดรึไง?"
"!!!?"
"ใช่ซี้ แมร่งรวยนี่หว่า ชอบเลยสินะอย่างเงี้ย"
"จ...เจ็บ"
"ทำไม มันเสนออะไรให้มึงถึงติดใจขนาดนี้ หะ?" กูไม่สนใจสีหน้าเจ็บปวดของคนตรงหน้า ช่างแมร่ง มันเคยสนใจความรู้สึกกูบ้างไหมหละ วันๆก็มีแต่กูเนี่ยที่ตามมันต้อยๆ เคยคิดถึงกูจริงๆซักครั้งบ้างไหม?!
"เอ่อ!! มันก็ดีกว่ามึงละกัน! รวยกว่าด้วย!"
หา!!??
อ๋ออออออออ
อย่างนี้สินะ
แมร่ง
เจ็บหวะ!
"หน้าอย่างมึงเทียบพี่แทนไม่ติดหรอก!!"
ไอ้คำพูดที่ทำกูเสียความรู้สึกนี้เก่งจังนะ แต่ละคำนี้เอาซะกูเจ็บจี๊ด
" ดีกว่าสร้อยนี่ด้วยป้ะ!?"
"หา?!"
กูล้วงสร้อยออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วปาใส่อกอีกฝ่าย มึงไม่เห็นค่าของของกูเลย!!
"!!!!"
ด้วยความโกธรถึงขีดสุดเลยผลักตัวไอ้ปุ่นลงบนเตียงแล้วตามไปคร่อม บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้กูจะไม่ยอมมัน กูเคยอดทนอะไรกับมัน วันนี้กูจะไม่ทน! ให้มันรู้ซะบ้าง คนอย่างกูไม่ใช่ไอ้โง่ที่ตามมึงไปวันๆ!
"กูจะได้พูดได้เต็มปากซักทีว่ามึงอ่ะของกู! คนอื่นมายุ่งด้วยกูจะชี้ว่าเนี่ย'เมีย'กู!"
"เชี่ย! ปล่อย!! ไอ้ผิง!"
กูไม่ฟังเสียงทักท้วงใดใด ก้มลงฝังหน้าตัวเองลงกับซอกคอขาวนั่นแล้วดูดแรงๆโดยที่ใช่มือข้างเดียวล็อกมือทั้งสองของมันไว้ส่วนอีกข้างล้วงเข้าไปใต้สาบเสื้อ
"ปล่อยยย!! ช่วยด้วยย!! อึก ปล่อย!" ไอ้ปุ่นทั้งดิ้นทั้งแหกปากขอความช่วยเหลือ แต่มีรึ ใครมันจะมาช่วย ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาหรอก
กูนั่งทับท้องมันแล้วถอดเสื้อตัวเองออก จังหวะนี้ไอ้ปุ่นพยายามจะลุกแต่ก็ไม่ขึ้น ขอบตามีน้ำใสใสนองอยู่ คิดว่ากูจะสงสารหรอ วันนี้มึงต้องเป็นของกู ของกูเท่านั้น! ก้มลงไซร้ตามคอต่อยิ่งมันหันหนีก็ยิ่งเปิดโอกาสให้กูมากยิ่งขึ้น ปากก็ร้องตะโกนด่าต่างๆนานา ส่วนมือไม่ได้ล็อกไว้แล้ว จะทำอะไรก็เชิญ ทุบ จิก ตบ ได้ตามสบาย กูไม่ถือ! ซักพักคนใต้ร่างเริ่มหยุดดิ้น มีเสียงสะอื้นเล็กน้อย เหงยหน้าออกมามองเห็นมันเม้มปากพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ก้มลงไปจูบตรงตามันไล้ลงมาเรื่อยๆถึงริมฝีปากบาง ไอ้ปุ่นเม้มปากเน้นไม่ยอมเปิดออก ไม่เป็นไร กูก็จูบของกูอยู่อย่างนั้นแหละ
จัดการถอดเสื้อคนใต้ร่างออก ดีที่มันใส่แบบมีกระดุมด้านหน้ามา ถ้าเป็นเสื้อยืดคงถอดยาก ก้มลงไปจูบตามลำตัว ไอ้ปุ่นแมร่งเขม่วท้องเลย
"พ พี่หนึ่ง.. ที่พี่หนึ่ง อึก บอก"
เหงยมามองหน้าอีกรอบ บอก? บอกอะไร? ที่บอกไม่ให้ทำอะไรน้องตัวเองอ่ะหรอ ใครสนหละ ห้ามกันได้ที่ไหน มันคงเห็นกูมองหน้านิ่งมันเลยพูดต่อ
" อย่าทำนะ..."
"....."
"...ผิง...อย่าทำนะ"
กูหลับตาลงช้าๆก่อนจะลืมขึ้นอีกที มึงพูดอย่างนี้.... ยิ่งมึงมาพูดอย่างนี้ กู....
กูยิ่งหยุดไม่ได้ว่ะ
ก้มลงจูบหน้าผากมนไล้ลงตาตามสันจมูก ลงมาเรื่อยๆจนไอ้ปุ่นรู้ถึงคำตอบ มันปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา กูปล่อยมึงไปไม่ได้จริงๆ ถ้ากูหยุดอะไรหละที่จะยึดติดกันไว้ ถ้ามันทิ้งกูไปหละ กูทำใจไม่ได้ กูอยากให้มันเป็นของกู ของกูทุกส่วน กูไม่อยากให้ใครมองมัน อยากเก็บไว้คนเดียว และสิ่งที่กลัวที่สุดคือ กูกลัวเสียมันไป มันต้องมีอะไรที่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นของกู เป็นของกูจริงๆ
"กูรักมึงมากนะ"
----------------------------------
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเลย
ฮื่อออออออออออออออออออออออออออออ :o12: :o12:
-
โอ้ยยยยยยยผิงเอ้ยย วู่วามว่ะ :z3:
แต่ปุ่นก็นั่นแหละ สเต็ปเดิม เฮ้อ
-
ทั้งสองอ่ะ ลองห่างกันดีฝ่า
ปุ่นก้องี่เง่า ทำตัวแย่
ผิงก้อใจร้อน ตามแต่เขาต้อยๆ
:angry2:
-
ผิงจะหักหาญปุ่นจริงเหรอ
แล้วปุ่นจะไม่โกรธเอาเหรอ
-
ผิงถ้าแกทำน้องปุ่นจริงๆ น้องต้องเกลียดแกแน่ๆเลยอ่ะ :katai1:
มีสติหน่อยดิ ใจเย็นๆนะตัวเธอ :ling1:
-
โอยยย ปุ่นเคยเห็นผิงสำคัญบ้างป่ะเนี่ยย :hao7: :hao7:
สงสารผิงอ่ะ
-
เบื่อว่ะทั้งคู่เลย เคยคุยกันดีๆด้วยเหตุผลด้วยความเข้าใจบ้างไหมเนี่ย ทะเลาะตบตีกันตลอด ลองห่างกันไปบ้างเหอะ ไม่ก็พิจารณาความสัมพันธ์กันไหมว่าเหมาะกับการเป็นแฟนกันหรือเปล่า
-
เอ่อ.. .คู่นี้มันยังไง ดีกันแป๊บๆ ทะเลาะกันอีกแบ้ว
ห่างๆกันจะดีกว่าไหม เหมือนปุ่นมันจะไม่ค่อยแคร์ผิงซักเท่าไร ถึงแม้ว่าลึกๆก็ชอบปิงอะนะ
ส่วนผิงก็ใจอ่อน ยอมปุ่นตลอด แต่บางครั้งก็ควรจะทำให่ปุ่นสำนึกบ้างก็ดี
-
ผิงปุ่น มาได้แล้วววววว
-
ตอนที่22
แมร่ง
นอนไม่หลับ
ทำไปแล้วสินะ
กูทำไปแล้วจริงๆสินะ
นอนเอามือก่ายหน้าผากโดยมีคนข้างๆนอนหมดสติซบอยู่ คือมันไม่ได้ซบเองหรอก กูเนี่ยจับมันมาซบเอง ห่าเอ้ย จะบอกว่าไม่มีความสุขก็ไม่ใช่ ตอนที่ทำไอ้ปุ่นแมร่ง เอาแขนปิดหน้าตัวเองตลอด แบบหน้าแดงๆตัวแดงๆเงี้ยะ กูแทบจะทนไม่ไหว ถึงจะพยายามกัดปากตัวเองแต่เสียงก็ยังเล็ดรอดออกมาอยู่ดี กูนี้แบบ ไอ้ปุ่นนน ทำกูของขึ้นคูณสองงง ทำกับคนที่ตัวเองรักมันแบบสุดยอดจริงๆ จำได้ตอนนั้นกูเรียกแต่ชื่อไอ้ปุ่นลูกเดียว แต่กูเสือกนอนไม่หลับเนี่ยสิทั้งๆที่เมื่อกี้โคตรเหนื่อยโคตรเพลีย อันที่จริงเฮียโทรมารอบหนึ่งตอนกูกำลัง อันนั้นนั่นแหละ เอ่อนั่นแหละะะ กูก็รับนะเว้ยแล้วบอกว่าจะพาปุ่นไปส่งบ้านเองอะไรประมาณเนี้ย เฮียก็ไม่สงสัยอะไรเอาซะตอนนี้กูรู้สึกผิด
ตะแคงไปกอดร่างบางข้างๆพยายามไม่ให้อีกคนตื่น ไอ้ปุ่นแมร่งมุดหัวทุยๆมาซุกคอกู ไอ้สาดดด ถ้าตื่นมาแล้วมันเป็นอย่างนี้ก็ดีสิ รู้สึกว่าร่างในอ้อมกอดขยับตัวยุกยิกเลยก้มลงไปมองจังหวะเดียวกันกับไอ้ปุ่นเหงยหน้าขึ้นมาพอดี
เห้ย!!
"....."
สัด
สรัด
สรรด
ไอ้ปุ่นมองหน้ากูแล้วอยู่ดีดีน้ำตามันก็ร่วงแผละลงมาอ่ะ กูจะทำยังไงดีวะเนี่ย
"เป็นอะไร.." ว่าเบาๆพรางลูบหัวอีกคน ซึ่งเป็นคำถามที่สิ้นคิดมากกกก คือกูไม่รู้จะถามอะไรแล้วไง
" ฮึก ฮือ "
กรรมมมมมม
กูใจเสียเลย มันเป็นอะไรวะ หรือ หรือยังเจ็บอยู่? คือกูทำอะไรไม่ถูกละตอนนี้ ได้แต่ดึงร่างบางมากอดแน่น รู้สึกเปียกๆแฉะๆตรงผิวหนังที่โดนหน้ามันสัมผัส มันร้องจนหลับไปอีกรอบ ถ้ากูเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผากได้ป่านนี้กูทำไปนานละ ตอนมันร้องไห้ดูมันทั้งเสียใจและผิดหวังในอะไรบางอย่างมาก
อย่าบอกนะว่าหมายถึงกู?
มาคิดๆดูที่กูทำไปเหมือนเห็นแก่ตัว กูต้องการมัน ต้องการครอบครองอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆที่เรื่องอย่างนี้มันน่าจะเต็มใจทั้งสองฝ่าย มีความสุขทั้งสองฝ่าย อย่าบอกเลยว่าไอ้ปุ่นก็ต้องแอบรู้สึกดีตอนกูทำบ้างแหละเพราะยังมีเสียงครางมาให้ได้ยินเป็นระยะ ถ้ารู้สึกดีจริงเมื่อกี้มันไม่ร้องไห้หรอก ไม่อยากให้ถึงตอนเช้า ทั้งๆที่ได้มันมาครอบครองแล้วแต่ก็ยังกลัว
กลัวเสียมันไป...
#
กูแมร่งแทบไม่ได้หลับ เพิ่งหลับตอนตีห้าแล้วสะดุ้งตื่นตอนเจ็ดโมงเพราะคนในอ้อมแขนกระเถิบตัว มองไปตามใบหน้า ยิ่งมองก็ยิ่งรัก อยากจะขอโทษที่ก่อนหน้านี้พูดคำไม่ดีออกไป ตามลำตัวมีแต่รอยตรีตราความเป็นเจ้าของที่กูเป็นคนทำไว้ ไม่อยากจะคิดว่าถ้ามันตื่นขึ้นมาเห็นจะโวยวายขนาดไหน ถ้ามันโวยวายก็ดีสิ...
"อือ..."
ตื่นเต้นว่ะ มันจะตื่นแล้ว แพขนตายาวค่อยๆปรือขึ้นก่อนดวงตาภายในจะมองหน้ากูขมวดคิ้วงุนงง ท่าทางจะยังมึนๆอยู่ กูยิ้มให้มันก่อนจะขยับตัวขึ้นไปจูบตรงหน้าผากมน ถอนริมฝีปากออกมามองหน้าคนในอ้อมแขน ไอ้ปุ่นมองหน้ากูนิ่งแต่ก็ไม่ได้ผลักตัวออกแต่อย่างใด
"ขอโทษที่พูดไม่ดีใส่" ว่าขึ้นเบาๆให้คนตรงหน้าได้ยิน
"......."
"ร้องทำไม หือ เห็นมึงร้องแล้วกูใจไม่ดี ไม่ร้องนะ"
"......" น่าแปลกที่น้ำตามันไหลแต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นใดใดออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว
"ฟันแล้วไม่ทิ้งหรอกน่า อยู่ด้วยไปจนแก่เลย"
"....."
กรรม
มันไม่ฮาอ่ะ
กูจะเปลี่ยนบรรยากาศรึทำให้มันแย่กว่าเดิมกันแน่วะ
"กูรักมึงมาก กูทำใจไม่ได้ถ้าต้องเสียมึงไป อย่าทิ้งกูนะ" ไม่เคยพูดหรือขอใครอย่างนี้มาก่อน มันทำหน้าอย่างนี้แล้วกูกลัว....
แมร่ง
ไม่สมกับเป็นไอ้ผิงเลยให้ตายเหอะ
แกรก
ยังไม่ทันที่กูจะพูดอะไรต่อประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยฝีมือของคนที่กูไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้และคาดว่าไอ้ปุ่นก็คงคิดอย่างเดียวกัน
"ไอ้สัดผิง!?!!"
ฉิบหาย
ไอ้ปุ่นหันไปมองตามเสียงเรียกก่อนจะตะปบผ้าห่มขึ้นคลุมมิดหัวแล้วเอาหน้าซุกกับอกกู ส่วนกูเอามือข้างหนึ่งคว้าเอวบางไว้ส่วนอีกข้างยันตัวเองขึ้นให้เผชิญหน้ากับอีกคน
ยังไงกูก็อยากมีความรู้สึกที่ว่ายังสามารถปกป้องมันได้ละวะ
เฮียหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตูถึงกับอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกเพราะไอ้ที่เห็นเมื่อกี้มันน้องตัวเองชัดๆ
"มึง.... เหี้ย! กูไม่รู้จะพูดอะไร! บอกแมร่งก็บอกไปแล้ว!" เฮียพูดขึ้นมาอย่างหัวเสียมองออกไปด้านนอกก่อนจะหันมามองหน้ากูอีกครั้ง
"ถ้าแม่ไอ้ปุ่นไม่โทรมาถามกูก็คงโง่ไม่รู้ว่ามึงมาทำอะไรกันอย่างนี้!"
รู้สึกได้เลยว่าคนในอ้อมแขนเกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สงสารมันว่ะ น่าจะเป็นกูที่ถูกด่าอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า
"มึงก็อีกคน ยอมมันทำไม? มึงยอมมันง่ายอย่างนี้ก็ไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้น!"
"เฮียอย่าไปว่าปุ่น มันไม่เกี่ยวอะไร!"
"นี่มึงจะบอกว่ามึงขืนใจน้องกู?"
"......."
"ไอ้เหี้ยผิงแม่ง!!!" จบประโยคเท่านั้นแหละตัวกูปลิวไปตามแรงกระชาก ไอ้ปุ่นก็ไอ้ปุ่นเหอะติดมือกูมาหมด
ตกมาอยู่ข้างเตียงโดยไอ้ปุ่นตะเกียดตะกายขึ้นไปบนเตียงดึงผ้าห่มบังตัวเอง ทิ้งให้กูล่อนจ้อนมีเฮียนั่งคล่อมอยู่ หมัดแต่ละหมัดส่งมาแบบไม่ยั้งมือจนหน้ากูหันแบบถ้าจมไปกับพื้นบ้านคงไม่แปลก
ได้ยินเสียงเฮียหนึ่งหายใจแรงๆเหมือนจะสงบสติอารมณ์ เอามือดึงผมกูให้เหงยหน้ามองตาตัวเองก่อนจะสะบัดออกแรงๆ
"ฮ เฮีย..."
"กูไม่ใช่เฮียมึง"น้ำเสียงไร้เยื่อใยตอบกลับมา
เหงยหน้าไปมองเฮียแกที่แม้แต่หน้ากูก็ยังไม่มองก่อนจะหันไปมองไอ้คนบนเตียงที่ซบหน้ากับหัวเข่าตัวเอง
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีแต่เสียงไอ้คนบนเตียงซื้ดน้ำมูกเบาๆ ความรู้สึกผิดยิ่งแล่นเข้ามา เหมือนทับกันเป็นชั้นๆไม่มีวันสิ้นสุดยิ่งเห็นไอ้น่ารักมันร้องไห้กูยิ่ง......เลว
"เดี๋ยวกูมาหวังว่าข้างในจะเรียบร้อย"เฮียที่บอกว่าตัวเองไม่ใช่เฮียกูพูดขึ้นก่อนจะหันหลังเดินลงจากบ้านไป
เรียบร้อยนี่หมายถึงสภาพกูกับไอ้น่ารัก
หรือสถานภาพกูกับไอ้น่ารัก
กูไม่อยากจะคิดเลย
"....ปุ่น"เอ่ยปากเรียกมันเสียงแผ่วๆ เจ็บปากอันที่จริงมันเจ็บไปทั้งหน้า คงไม่มีจุดไหนที่ไม่โดนหมัดเฮียแก ถ้ามีคงเป็นพื้นที่เล็กๆ แต่ช่างหน้ากูเหอะ
มองไอ้คนบนเตียงที่เหงยหน้ามามองกูน้ำตานอง ค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นไอ้คนบนเตียงก้มหน้าหนี...กูโป๊อยู่นี่หว่า แต่ช่างมัน
หย่อนก้นลงข้างๆมันก่อนจะเอื้อมมือไปกดหัวมันให้ซบอกกู ไอ้คนถูกกระทำก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
ก้มลงไปหอมหัวเบาๆ
"กูไม่เจ็บหรอก ไม่เจ็บ กูไม่เจ็บ ถ้าเทียบกับมึง"พูดพึมพำเบาๆ คิดเอาเองว่ามันจะถามว่ากูเจ็บไหม
ไอ้คนซบอกกูเหงยหน้าขึ้นมามอง แอบเห็นตามันมีน้ำตาระรื่นเอ่อขึ้นมาก่อนจะกลับไปมุดอกกูเหมือนเดิม
ถอนหายใจเบาๆเอามือขึ้นลูบหัวมันพรางๆฝังจมูกลงบนผมนั่นอีกหลายๆครั้ง ถ้ามันแทนคำขอโทษได้ คงดี
"ย อย่า..."เหมือนไอ้คนที่ถูกหอมหัวจะพูดอะไรบางอย่าง ก้มหน้าลงไปมองให้ระดับสายตาอยู่ระดับเดียวกัน แหน่ะน้ำตานองอีกละ เฮ่อ
"...อย่าทิ้ง....อย่าทิ้งกัน..นะ"รู้สึกได้ถึงแรงบีบที่ข้อแขนโคตรแน่น
เผลออมยิ้มออกมาทั้งๆที่สถานการณ์มันเลวร้ายขนาดนี้..เรียกว่าเลวร้ายได้ไหมวะเพราะตอนนี้ทำไมกูรู้สึกมีความสุขแต่ความสุขกูก็ต้องชะงักทันทีที่ประตูถูกเปิดออก กูกับไอ้ปุ่นเหงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ได้นัดหมาย เฮียยืนหน้าถมึงก้าวฉับๆเข้ามากระชากแขนไอ้ปุ่นออก คว้ามันไว้แทบไม่ทัน จะปล่อยมืออยู่แล้วเชียวแต่เหลือบไปมองหน้าไอ้น่ารักทำให้ ใจกระตุกวูบ นี่ถ้าคนอีกคนไม่ใช่พี่ของไอ้ปุ่นกูดึงไอ้ปุ่นมากอดละ แต่นี่กูควรค่อยเป็นค่อยไปคุยตอนนี้คงไม่รู้เรื่อง
ปล่อยมือจากแขนไอ้ปุ่น สีหน้าตัดพ้อถูกส่งกลับมาทันที กูไม่ได้อยากทำอย่างงี้เว่ย
ลุกขึ้นแต่ถูกสายตาเฮียมองมา ก้มลงหากางเกงก่อนจะหยิบบ๊อกเซอร์ขึ้นมาใส่ ยืนอยู่อย่างงั้น เฮียก็มองอยู่อย่างงั้น ไอ้ปุ่นก็ก้มหน้าลูกเดียวมือก็ถือผ้าห่มปิดตัวเองไว้
เฮียหนึ่งทำท่าจะดึงไอ้ปุ่นออกจากบ้านแต่มันยื้อตัวไว้ก่อนจะขมุบขมิบปากประมาณว่าโป๊อยู่
ได้ยินเฮียถอนหายใจแรงๆก่อนจะหยิบเสื้อที่กองๆอยู่ตรงพื้นขึ้นใส่ให้ไอ้ปุ่นแบบลวกๆ เสื้อกูด้วยนั่นน่ะคงอยู่ใกล้มือ คาดว่าไอ้ปุ่นคงจะเจ็บอยู่เพราะเฮียท่าจะอารมณ์ค้างจากต่อยกูเมื่อกี้
"ปุ่นมันเจ็บ"เอื้อมมือหมายจะจับมือคนตรงหน้าให้ทำเบาๆแต่ถูกปัดออกก่อนสายตาแข็งๆจะมองกลับมา
"ใส่กางเกงซะ"เฮียแกยื่นบ๊อกเซอร์ของไอ้ปุ่นให้มัน ไอ้ปุ่นใส่แบบเก้ๆกังๆ คงจะเจ็บ ครั้งแรกนะเว่ยแถมยังต้องมายกเเข้งยกขาใส่กางเกงอีก
"เฮียปุ่นมัน...."
พลั่ก!
โดนไปอีกหมัด ล้มเลยดิกู
"นี่สำหรับที่มึงทำกับน้องกู!"
พลั่ก
"นี่สำหรับที่มึงผิดสัญญา!"
พลั่ก!
"และนี่สำหรับคำว่าลูกผู้ชายในตัวมึง! ขอบอกว่ากูผิดหวังมาก!"
"พี่หนึ่งใส่เสร็จแล้ว"ไอ้ปุ่นพูด มือมันถือแขนของพี่ชายตัวเองที่เงื้องหมัดค้างไว้ในอากาศ
แขนนั่นสบัดมือเล็กๆของไอ้ปุ่นออก
"ผมจริงจังนะเฮีย"
พลั่ก!
ทำท่าจะลุกออกไปแต่พอกูพูดจบแค่นั้นแหละ เน้นๆอีกหมัดเลย ไอ้ปุ่นกอดเอวพี่ชายมันแน่นฉุดกระชากลากดึงด้วยแรงอันน้อยนิดของมัน แม่งจะยืนไม่ไหวอยู่ละ ยังจะซ่า
"มึงไม่ต้องมาเรียกชื่อกู! ไม่ต้องมาเรียกชื่อน้องกู! ไปปุ่น"นิ้วเรียวถูกชี้จ่อมาตรงหน้า ก่อนที่คนชี้จะลากคนตัวเล็กอีกคนออกไป อยากจะบอกว่าเบาๆกับไอ้น่ารักหน่อยได้ไหม แค่เดินมันยังจะล้มนี่เฮียแกเล่นลาก ติดตรงที่แค่แรงจะสะบัดหน้ายังไม่มีเลย ชาไปทั้งหน้า เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไง ไม่อยากจะคิดหลังจากนี้ไปอีก2ชม.กูจะเจ็บขนาดไหน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ตรงที่ร่างเล็กเมื่อกี้ต่างหาก
กูจะทำไงต่อดีวะ
ไอ้ปุ่น
เฮีย
ตัวกู
แต่ที่แน่ๆกูไม่ยอมให้ใครมาพรากผัวพรากเมียหรอกเว่ย อันที่จริงกูก็ด้วยนั่นแหละที่ทำมันเจ็บ แมร่งเอ้ย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เป็บสิบครั้งกูว่าเหตุการณ์ที่กูนอนเลือดกลบปากก็ต้องมีสิบครั้งแน่ๆ กูผิดมากรึไงวะ โอเค อาจจะไม่รักษาคำพูดแต่กูทำไปเพราะรักมันนะเว้ย ไม่ใช่หวังฟัน กูแมร่งรักมันมากกว่าเดิมอีก อยากปกป้อง อยากดูแล อยากอยู่ข้างๆมัน พูดดีเนอะตอนนี้ยังเอาตัวเองไม่รอดเลย ห่า
ถึงจะพูดดีแต่รู้สึกตามที่บอกมาจริงๆ
พยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง ว่างเปล่า ไร้วี่แววของสองพี่น้อง เป็นห่วงไอ้ปุ่น กลัวเฮียจะทำอะไรมัน เดินไปหาโทรศัพท์รอบห้องก่อนจะหยิบขึ้นมาโทรหาเบอร์ไอ้ปุ่น ตอนแรกก็รอสายธรรมดานั่นแหละ โทรหลายครั้งเข้ากลายเป็นปิดเครื่องเฉยเลย เปลี่ยนเป็นโทรเบอร์เฮียแทน สัด คนละเครือข่ายตังค์กูมีแค่บาทเดียว เดินไปหยิบสร้อยที่วางไว้บนโต๊ะขึ้นมาดู รู้สึกใจหาย มันควรจะอยู่ที่อีกคนไม่ใช่กับกู ถามกับตัวเองว่าจะพอแค่นี้หรอ คำตอบคือ ไม่มีวัน ในชีวิตกูไม่เหลืออะไรอีกแล้ว มีแต่มันคนเดียวที่สำคัญ กูเหลือไอ้ปุ่นแค่คนเดียว ขอแค่อย่าทิ้งกันก็พอ
#
สองอาทิตย์แล้วนะ สองอาทิตย์ที่กูไม่ได้เจอไม่ได้คุยขาดการติดต่อกับไอ้ปุ่นโดยสิ้นเชิง ขนาดมาทำงานที่อู่ยังไม่เจอ ส่วนเฮียอย่าพูดว่าถูกเมินเลย เรียกว่าไม่มีตัวตนในสายตาดีกว่า ทั้งๆที่ที่ทำงานที่เดียวกัน แต่ไม่ได้คุยกันซักกะเอะ ไม่คิดว่าการตัดสินใจเสี้ยววินาทีของกูจะทำให้เหตุการณ์เลวร้ายขนาดนี้ แต่ก็ยังดีที่ไม่ไล่กูออกหละวะ
อยากเจอไอ้ปุ่น
อยากรู้ว่าเป็นยังไง สบายดีไหม รึอะไรก็แล้วแต่เกี่ยวกับมัน มองเข้าไปด้านในเห็นเฮียกำลังนั่งคิดบัญชีอยู่ ความรู้สึกนี้ทนไม่ไหวแล้ว ต้องทำอะไรซักอย่าง ไม่ใช่ปล่อยไว้เป็นแบบนี้ ดีแค่ไหนที่ปุ่นมันไม่เกลียดกูไปด้วยอีกคน มันบอกกูว่าอย่าทิ้งกัน แสดงว่ากูก็สำคัญ คิดดูดิ มันไม่โกรธกูนะเว้ยทั้งๆที่เป็นคนอย่างนั้นอ่ะ ตัดสินใจละ กูจะไปคุยกับเฮียให้รู้เรื่อง ถูกต่อยอีกสิบครั้งกูก็ยอม
"เฮีย"
เงียบ....
ยังคงกดเครื่องคิดเลขอย่างเดิมเหมือนไม่มีคนเรียกอะไร สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินไปหน้าโต๊ะแล้วคุกเข่าหน้าโต๊ะ
กูยอมก้มหัวเสียศักดิ์ศรีเพื่อมึงเลยนะเว้ยไอ้ปุ่น
รู้สึกว่าคนตรงหน้าเหงยขึ้นมามองก่อนจะได้ยินเสียงกดเครื่องคิดเลขดั่งเดิม แค่นี้กูไม่ยอมแพ้หรอกเว้ย จะก้มหัวจนกว่าจะยกโทษให้ ไม่สิ แค่ยอมคุยด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว ไม่ต้องถึงกับยกโทษก็ได้ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ขาข้างหนึ่งกูแมร่งเหน็บกิน ส่วนอีกข้างโคตรปวดเลย ปวดคอด้วย แต่แค่นี้มันยังจิ๊บๆสำหรับเฮียสินะ
กูนั่งอยู่ท่านี้จนเด็กในอู่คนสุดท้ายมาลากลับบ้านอ่ะคิดดู จะใจแข็งไปแล้ว อันที่จริงกูรู้ว่าเฮียเป็นคนดี คือแบบใจอ่อนง่ายอะไรประมาณเนี้ย ไหนจะความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องอีก แมร่งนานนะเว้ย นับๆดูก็หลายปีอ่ะที่กูกับเฮียรู้จักกันมา มันเลยคำว่าสนิทมาละ แต่ครั้งนี้กูคงทำให้ผิดหวังมากจริงๆ มันคงไม่ได้ขึ้นอยู่ว่ากูกับปุ่นจะมีอะไรกันไหม คงเป็นเรื่องเกี่ยวกับความไว้เนื้อเชื่อใจในตัวกูมากกว่า ความเป็นลูกผู้ชายของกู
"มึงมานั่งอยู่เป็นชั่วโมงนี้ไม่คิดจะพูดอะไรเลย?"
หา?
กูค่อยๆเหงยหน้าขึ้นไปเผชิญกับคนข้างบน ในที่สุดก็ยอมพูดด้วย ความพยามกูไม่สูญเปล่า!
"...เฮีย"
"กูรอตั้งนานมึงเสือกพูดคำว่า เฮีย คำเดียวเนี่ยนะ?!"
หา??
ที่เงียบมาตั้งนานนี้คือรอกูพูด? กูก็นึกว่าโกรธจนไม่คุยด้วย เห็นอย่างนี้ใครจะไปกล้าพูด แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ คือกูต้องเป็นคนพูดใช่ป่ะ แอบตื่นเต้นนิดนึง
" ผมขอโทษ "
"....."
"อย่าไปว่าไรปุ่นเลย ผมผิดคนเดียว...."
"กูผิดหวังว่ะ"
ว่าแล้วว่าต้องพูดคำนี้ แต่ขนาดเดาไว้แล้วพอมาฟังจริงๆแมร่งจุก ยอมรับว่าตัวเองผิดแต่ ไม่รู้ดิ ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกที่กูมียังไง ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าตอนนั้นยั้งคิดอีกนิดหนึ่งกูยังจะทำอย่างนั้นอยู่ไหม แต่กูว่าคงทำว่ะ มันไม่ใช่เพราะความอยากมีอะไรด้วยเฉยๆแต่มันเป็นความอยากครอบครองแบบคนเนี้ยของกู ไม่รู้ว่ามันเหมือนกันรึเปล่าแต่จะมีใครเข้าใจมากกว่าตัวกูเองหละ
"ขอโทษที่ไม่รักษาคำพูด แต่ไม่คิดจะทิ้งมันนะเฮีย! ผมรักปุ่นจริงๆนะ!"
"มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น! โอเค กูพอจะดูออกว่ามึงรักมันแต่มันขึ้นอยู่ที่ว่า มึงรอมันได้ไหม แต่มึงก็รอไม่ได้! แค่นี้มึงยังทำไม่ได้แล้วกูจะเชื่ออะไรได้อีก!"
"เฮียไม่เห็นสายตาไอ้เหี้ยนั่น! มันมองไอ้ปุ่นอ่ะ! มันต้องคิดอะไรชั่วๆอยู่แน่!"
"แล้ว?! แล้วมันได้ทำอะไรรึยัง?! ถึงมึงจะหึงจนหน้ามืดตามัวมันก็มีอีกหลายวิธีที่แสดงความเป็นเจ้าของ ไม่ใช่ทำแบบนี้! แล้วผลเป็นไง?!"
"ผมขอพูดตรงๆนะ ห้ามโกรธ มันจะไม่ทำไมถ้าเฮียไม่อคติ!" กูเริ่มทนไม่ไหว อะไรก็มาลงที่ตัวกูหมด โอเค้ กูอาจผิดเองที่รอมันไม่ได้ แต่ถ้าอันที่จริงคนเป็นแฟนทำมันแปลกหรอวะ กูคบกับคนอื่นไม่เห็นจะทำไมเลย
"หา? มึงอย่าเอาไอ้ปุ่นไปเทียบกับคนที่ผ่านๆมา! มันยังเด็กเข้าใจไหม!?"
"ถามจริง แล้วทีเฮียหละ รอให้เจ๊วาเรียนจบก่อนรึไง?"
"ห้ะ?!" เฮียถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก กูไม่ได้ตั้งใจจะเถียงขนาดน้านนน แค่ถามเฉยๆเว้ย แบบมาห้ามนู้นนั่นนี่คนอื่นแต่ไม่ดูตัวเอง คือแบบเข้าใจว่าห่วงน้อง ถ้าลองคิดกลับกัน มาเป็นตัวเองที่ต้องโดนแบบนี้บ้างหละ พอจบ กูเลิกประเด็นนี้ก็ได้ ยังไงกูก็ผิดหละวะ ไม่น่าโยงเรื่องอื่นเข้ามาด้วยเลย
"...ขอโทษที่ดึงเรื่องอื่นมาเกี่ยว อันที่จริง... ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอกแต่...เฮียจะให้ผมทำยังไง.."
"....."
"ผมรักมันอ่ะ...ไม่อยากให้มันเป็นของใคร เฮียเข้าใจใช่ไหม เข้าใจความรู้สึกนี้ใช่ไหม"
"เห้อออ..."
"ให้ทำอะไรก็ได้ อย่าให้มันไปจากผมเลยนะ อยู่ไม่ได้แน่ถ้าไม่มีมัน..ผมไม่เหลืออะไรแล้ว.."
"มึงนี่น้า.... อย่าเอาตัวไปยึดติดกับมันขนาดนั้นดิวะ! ที่มึงพูดมาอาจจะเป็นเรื่องจริง แต่มันหละ?! อนาคตอีกไกลนะเว้ย ถ้ามันไปเจอคนอื่นแล้วจะทำไง!? มึงอย่าทำอย่างนี้เลยเชื่อกู แมร่งรักมันหน้ามืดตามัว"
คงจะจริงอย่างที่เฮียพูด กูรู้สึกขาดมันไม่ได้ รู้สึกว่าความรักมันไม่ลดลงเลย มีแต่มากขึ้นมากขึ้นทุกวันจนล้นทะลักออกมา ให้กูยอมมันมากกว่านี้ก็ทำได้ ให้กูเป็นไอ้โง่คนหนึ่งตอนนี้กูก็ทำได้ รู้ว่าไม่ควรมายึดติดอย่างนี้แต่....
รู้ตัวอีกทีก็ขาดไม่ได้แล้ว
"กูกลัวซักวันหนึ่งไอ้เยอะๆของมึงแมร่งจะหมดไป"
"......."
"ที่จริงมันก็เรื่องของมึง2คนกูแมร่งง ท่าจะห่วงเกิน มึงรู้นี่หว่าว่ากูใจอ่อนง่าย ห่า วันหลังทำอะไรคิดก่อนด้วยนะเว้ย! ไม่ใช่สักแต่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง"
"นี่แสดงว่า.. เฮียยกโทษให้แล้ว?!"
"ยัง"
"อ่าว" เอาซะกูดีใจเก้อ
"มึงต้องนั่งฟังกูด่าก่อน นั่งท่านั้นนั่นแหละ หมั่นไส้แมร่ง!"
สรุปคือเฮียมันก็เทศนากูเรื่องพวกเนี้ยแหละ ความผิดชอบชั่วดี นั่นนู้นนี่ บางครั้งก็ใส่อารมณ์บ้าง กูไม่ปริปากบ่นซักแอะ พอคิดว่าเฮียมันจะยกโทษให้กูก็สงบเสงี่ยมขึ้นมาทันที ให้ทำอะไรตอนนี้กูทำหมดอะขอแต่ได้เจอไอ้ปุ่นเป็นพอ ไอ้ที่ตัดพี่ตัดน้องตอนแรกกูว่าเฮียพูดไปเพราะอารมณ์โกรธมากกว่า อย่างที่บอก ของอย่างนี้มันตัดกันง่ายๆซะที่ไหนรู้จักกันมานานขนาดนี้
.
.
.
.
.
ตอนนี้กูอยู่....
หน้าบ้านไอ้ปุ่น
หลังจากโดนพี่มันเทศนาเกี่ยวกับศีลธรรมต่างๆร่วมชั่วโมงสุดท้ายก็ยอมปล่อยตัวกูออกมาโดยปิดท้ายด้วยคำว่า
'อย่าทำน้องกูเสียใจ'
เท่านั้นแหละ กูยิ้มออกเลย อยากจะเข้าไปกระโดดกอดหอมแก้มซ้ายขวาพร้อมกับกราบขอบคุณงามๆซักที เฮียแมร่ง คนดีว่ะ กูแมร่ง ก็โชคดี แถมเฮียยังบอกอีกว่าหนี้ที่ติดก็หายกันซะ กูว่าคงหมายถึงตอนที่จีบเจ๊วาใหม่ๆแล้วกูช่วยละมั้ง โอเค ถือว่าหนี้บุญคุญเราหายกัน55
-
กูมายืนลับๆล่อๆอย่างนี้เค้าจะสงสัยกันไหมวะ เห็นห้องไอ้ปุ่นยังเปิดไฟโล่อยู่เลย สาดด อยากเข้าไปฉิบหายแต่จะเข้ายังไงเนี่ยสิปัญหา กดกริ่ง? ม่ายๆ แล้วกูจะบอกว่าเป็นอะไรกับลูกชายเค้าหละวะ ไหนจะหน้าช้ำๆบวมๆนี่อีกเห็นแล้วคงคิดว่าโจร
ปี้น!
เสียงบีบแตรจากด้านหลังทำให้กูถึงกับสะดุ้งก่อนจะค่อยๆหันกลับไปมอง
...เหี้ย!
รถใครวะ แถมไฟหน้ายังสาดมาโดนตัวกูเต็มๆ เปล่าเป็นโจรนะเว้ย! ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรต่อประตูด้านคนขับก็เปิดออกเผยให้เห็นร่างที่ก้าวลงมา
อ อ อ ไอ ไอ้หยา!
ไม่ใช่ไอ้หยาแต่มันคือคำอุทาน!
แม่ไอ้ปุ่นนี่หว่า!
อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้!
กูยิ้มแหยๆแล้วยกมือขึ้นมาไหว้งามๆทีหนึ่ง แม่มันชื่ออะไรวะจำไม่ได้ แม่ไอ้ปุ่นมองหน้ากูงงๆก่อนจะร้องอ๋อออกมาเบาๆ หน้ากูสภาพมันอนาถจนถึงกับจำไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอครับแม่
"เอา มาทำอะไรที่นี่หละ"
เอิ่ม มม ถ้าบอกว่ามาหาลูกชายคุณแม่จะโดนว่าอะไรไหววะ อีกฝ่ายคงเห็นกูอึกๆอักๆมั้งเลยหัวเราะออกมา
"มาหาปุ่นหรอ" หน้านี่ยิ้มนะแต่เสียงไม่ยักจะยิ้มตามวุ้ย กูถึงกับขนลุกซู่เลย อย่าบอกนะว่าเพิ่งผ่านปราการพี่มันมาจะมาเจอปราการของแม่มันอีก วันนี้กูเจอมาเยอะแล้วนะเห้ย ขอพักก่อนดิ
"เอ่อ...ครับ" อย่าเต้นแรงได้ไหมหัวใจ หูแมร่งอื้อหมด กูตื่นเต้นนนน!
"แล้วทำไมไม่เข้าไป มายืนทำไมตรงนี้"
"เอ่อ...คือ...."
"อึกๆอักๆอยู่นั้นแหละ ไป เอารถเข้ามาด้วย อย่างนี้จะเอาปุ่นอยู่ไหมเนี้ย" ไอ้ประโยคหลังแม่ไอ้ปุ่นพูดหน่ายๆก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ
เดี๋ยวๆๆๆ
ถึงจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะจริงจังแต่มันหมายความว่ายังไงวะ?! คือรู้? รู้ว่ากูกับปุ่นเป็นอะไรกัน ไม่ทันคิดอะไรไปมากกว่านี้รถคันที่เลี้ยวเข้าประตูไปแล้วก็บีบแตรอีกรอบเป็นเชิงบอกให้กูเอารถเข้ามาซักทีหยุดยืนโง่ตรงนั้นได้แล้ว เป็นไงเป็นกันวะ
"แล้วหน้าไปโดนอะไรมาหือ" อยู่ดีดีแม่ก็ถามขึ้นระหว่างที่เดินเข้ามาในบ้าน ดูกระแดะไปป่าววะเรียกเค้าว่าแม่ ก็กูจำชื่อไม่ได้นี่หว่า เกร็งจะได้ห่าอยู่ละเนี่ย!
"แหะๆ นิดหน่อยครับ"
"ทะเลาะกับปุ่นแล้วโดนน้องมันต่อยรึไง"
"ไม่ใช่ครับ" อยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ได้โดนคนน้องแต่โดนคนพี่ต่อย มองไปรอบๆบ้านอย่างตื่นตาตื่นใจ ว่าบ้านเฮียกว้างละนะ บ้านไอ้ปุ่นกว้างกว่าอีก เห็นแล้วอยากเล่นซ่อนหา ท่าจะสนุกพิลึก
"แต่ทะเลาะกับน้องใช่ไหม"
"ประมาณนั้นครับ เอ่อ...คือ รู้..รู้.."
"นั่นไงหละ! ตะหงิดๆอยู่แล้วเชียวว่าต้องเป็นแฟนกัน!"
หา??
"แสดงว่าเมื่อกี้..ยังไม่รู้..?"
"อือ ก็ปุ่นไม่ได้บอกอะไรแม่จะรู้ได้ไงหละ"
เดี๋ยวววววว!!?
แล้วที่พูดๆมาเหมือนจะรู้นี้คืออะไร? จริงๆไม่รู้แต่แกล้งทำเป็นรู้ใช่ไหม? ทำไมมันให้ความรู้สึกเหมือนไอ้ปุ่นอย่างนี้วะ
"แล้ว...แล้วไม่ว่าอะไรหรอครับ?"
".....อืม...ถ้าให้พูดความจริงมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ถูกนะ.."
"แล้วอะไรคือไม่ถูกหละครับ" ไอ้สัด ปากไปก่อนอีกละ อยากจะตบปากตัวเองแรกๆซักสิบที แม่มันจะว่าที่กูไม่มีมรรยาทรึเปล่าวะเนี่ย อยู่ดีดีคนตรงหน้าก็หยุดเดินแล้วหันกลับมามองหน้า ซวยแล้วไงกู
"....นั่นหน่ะสิ"
"....."
"ห้องปุ่นอยู่ชั้นสอง ขึ้นบันไดไปห้องขวามือเลย"
"...แล้ว..."
"เดี๋ยวค่อยคุยดีไหม ให้พร้อมหน้าพร้อมตาจะได้พูดครั้งเดียวกันไปเลย อีกครึ่งชั่วโมงพ่อก็กลับมาแล้ว เดี๋ยวจะให้คนขึ้นไปตาม" แม่ไอ้ปุ่นพูดยาวเยียดไม่เปิดโอกาสให้กูพูดแทรกใดใดทั้งสิ้น มาครั้งแรกก็เจอแจ๊กพอตเลย เจอทั้งเจ้าคุณพ่อและเจ้าคุณแม่ของแฟน ถ้ากูหัวใจวายตายเพราะเต้นแรงเกินนี้จะไม่สงสัยเลย
"ครับ"
"น้องมันดื้อ ทนๆหน่อยละกัน" แม่ปุ่นว่ายิ้มๆแต่เหมือนเดิมคือกูไม่รู้สึกว่าคำพูดมันยิ้มด้วยเลย เหมือนจะชิวๆแต่อันที่จริงก็ไม่ชิว คือเหมือนก็หวงลูกตัวเองเหมือนกันนั่นแหละแต่ก็..ไม่รู้ดิ อธิบายไม่ถูก มองขึ้นไปตามความสูงของขั้นบันใด ชั้นสองห้องขวามือสินะ ไม่เคยรู้สึกเกร็งขนาดนี้มาก่อนเลยโว้ยยย ไอ้ความรู้สึกประหม่านี้อีก ฆ่ากูให้ตายเหอะ
ก้าวขึ้นแต่ละขั้นเหมือนจะนานนับชั่วโมงไหนจะเสียเวลายืนทำใจหน้าประตูห้องอีก ต้องเคาะก่อนไหมวะ ผู้ดีก็ต้องเคาะก่อนแหละเนอะ
ก๊อกๆ
.........
เงียบฉี่
แต่ไฟในห้องก็เปิดนะเว้ย เนี่ยแสงลอดออกมาอยู่เลย กูกลั้นใจเปิดประตูเข้าไปซึ่งไม่ได้ล็อกไว้ ถือว่าเคาะแล้วละกัน ภาพที่เห็นทำให้ถึงกับระบายยิ้มออกมา ไอ้ปุ่นอะดิ นอนขดตัวหลับบนเตียงแถมยังใส่หูฟังอีกด้วย มิน่า ถึงไม่ได้ยินเสียง ปิดประตูให้เบาที่สุดก่อนจะมองสำรวจรอบๆห้อง ห้องมันก็ไม่ได้กว่างอะไรมากออกแนวพอดีพอดีแต่ใหญ่กว่าห้องกูละกันแต่ที่กูงงคือเตียง มันแมร่งนอนเตียงสองชั้นอ่ะ อยู่คนเดียวแต่นอนเตียงสองชั้นเนี่ยนะ อารมณ์ติสมากมึง แต่เตียงมันไม่ได้เหมือนเตียงสองชั้นตามหอนะ ดูดีและก็กว้างกว่าเยอะ นั่งลงตรงขอบเตียงเอามือลูบผมที่ปกหน้ามันออก เสียงเพลงจากหูฟังดังลอดออกมา
ไม่ได้เจอสองอาทิตย์ทำไมคิดถึงขนาดนี้วะ
คนที่หลับอยู่เหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวเพราะขยุกขยิกไปมาก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
"....."
มันคงยังตื่นไม่เต็มที่เพราะมองหน้ากูแบบงงๆเบลอๆกูเลยก้มลงไปหอมหน้าผากมันเบาๆ ตอนเพิ่งตื่นน่ารักว่ะ ไอ้ปุ่นไม่ได้ผลักหน้ากูออกแต่มองนิ่งๆแทน
"กูมาหาแล้ว"
"......." ไอ้ปุ่นเอาแขนขึ้นมาปิดตาตัวเองแล้วตะแคงข้างหนี ทำไมรู้สึกมันน่าทะนุทนอมปกป้องขนาดนี้วะ ก้มลงไปใกล้ๆหมายจะดึงแขนเจ้าตัวออกแต่ไม่เป็นผลสำเร็จเลยล้มตัวลงนอนกอดอีกคนจากด้านหลังแทน หลังบางนั้นสั่นเล็กน้อยเหมือนพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ ทำไมมันน่าสงสารขนาดนี้ กูแมร่งทำมันร้องไห้ไปกี่ครั้งละวะ กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอยากจับอีกคนหันหน้าเข้ามาซบแต่ก็เป็นไปได้ยากเพราะเกร็งตัวไว้
"ขอโทษ"
"......"
"กูรักมึงนะ"
"..ถ้า ถ้ารัก อึก แล้วทำแบบนี้หรอ หรอ"
"กูไม่อยากให้มึงเป็นของใคร"
"...."
"อย่าทิ้งกูนะปุ่น" เอาหน้าซบไหล่อีกคนหนึ่ง ไอ้ปุ่นเหมือนจะอยากหันหน้ามามองแต่กูก็ยื้อไว้ ไม่อยากให้เห็นตอนนี้ สภาพคงดูไม่จืด
"จะไม่ขอให้ยกโทษให้แต่กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" สุดท้ายมันก็พลิกตัวมาจนได้แต่กูกดหน้ามันซุกอกแทน อยากเข้าไปสิงในร่างมันจริงวุ้ย แบบอยู่ติดกันเลยเงี้ย ที่จริงกูว่ากูกับมันอาจจะเข้าใจกันไม่ดีพอ หรืออาจจะคุยกันน้อยไป(ซึ่งส่วนมากที่คุยจะเป็นเรื่องไร้สาระ กูขอโทษ กูเองแหละที่มักพาออกไปเรื่องไร้สาระ) อยากแบบเอาหัวจูนกันแล้วความรู้สึกความคิดมันไหลไปหาอีกฝ่ายเองโดยอัตโนมัติ กูกลัวกูพูดแล้วมันไม่เข้าใจ กลัวมันคิดไปอีกอย่าง กูกับมันน่าจะคุยกันมากกว่านี้จริงๆ
".....แล้ว แล้วในอนาคต จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกหรอ"
"กูสัญญา ครั้งหน้าถ้ามึงไม่พร้อมกูจะไม่ทำอะไร"
"..ไม่ใช่.."
"เชื่อกู เชื่อใจกูนะปุ่น ขอเป็นครั้งสุดท้าย นะ"
"..ไม่ใช่หมายถึงเรื่องนั้น.."
"มึงให้กูทำอะไรกูยอมหมดแหละ เชื่อกูนะ" รู้สึกเหมือนเป็นเอ๋อที่พูดอะไรซ้ำๆเดิมๆวกไปวนมาจนไอ้ปุ่นมันดันแล้วออกแล้วจ้องหน้ากูนิ่ง นั่นแหละถึงจะหยุดพร่ำเพ้อแล้วมองหน้ากับตาแดงๆนั้นกลับ
"หมายถึงเรื่อง...ที่ไม่เข้าใจกัน"
กูว่า....มันอาจจะคิดเหมือนกัน คือถ้าปล่อยไว้เงี้ยะซักวันกูกับมันต้องระหองระแหงกันอีกแน่ๆ มันก็ใจร้อนส่วนกูก็ใจร้อนแต่พยายามจะเย็น อย่างปัญหาก่อนหน้านี้ที่ไอ้ปุ่นเอาแจกับทุบหัวกูเพราะอะไร เพราะไม่คุยกัน ครั้งนี้ก็เพราะไม่คุยกัน(ดีๆ) ต่างคนต่างอยากเอาชนะเอาตัวเองเป็นที่ตั้งจนเรื่องมันเลวร้าย กูก็ไม่รู้ว่าในอนาคตถ้าคบกันไปเรื่อยๆจะมีเหตุการณ์เกิดขึ้นบ่อยไหม ต้องใช้คำว่าบ่อยเพราะถ้ายังไม่เข้าใจกันอย่างนี้ให้ตายยังไงก็เกิดซ้ำสอง
"...ถ้า..ถ้ามึงไม่ไหวจริงๆ..แบบมึงปรับตัวไม่ได้ รู้สึกว่าแบบทำไมได้ กูจะเป็นคนยอมเอง..โอเคไหม" ว่าเสียงเบาแล้วถูแก้มอีกฝ่ายไปมา กูยอม อ่อนให้มากกว่านี้ก็ได้ ดูโง่เนอะ แต่กูรักของกูอ่ะ
"...ก็ดีนะ.. แต่ดูเห็นแกตัวยังไงไม่รู้" ไอ้ปุ่นว่าแล้วหัวเราะน้อยๆ เห็นมันยิ้มกูก็ยิ้มตามไปด้วย ให้มากกว่านี้ยังทำได้เลย ถ้ากูรวยนะ อยากได้อะไรจะหามาให้หมด อยากได้ไอโฟนหรอ เอาไปเลยสิบเครื่องงี้
"กูยอมมึงได้นะ.." ไอ้ปุ่นมันส่ายหน้าไปมา
"พี่หนึ่งหละ"
"คุยกันแล้ว"
"แล้วเข้าบ้านมาได้ยังไง"
"แม่มึงพาเข้ามา" เท่านั้นแหละครับไอ้ปุ้นเด้งตัวลุกขึ้นเลยทำให้กูพลอยลุกขึ้นนั่งแบบงงๆไปด้วย
"ล แล้ว !?"
"เหอะน่า คุยเรื่องนี้ก่อน"
"....."
"สลับกันพูดความคิดของแต่ละคนโอเคป่ะ"
"..อือ"
"รู้สึกว่าเคยบอกไปแล้วนะเรื่องที่มีอะไรให้พูดกัน คุยกันเยอะๆอ่ะ...หือ?"
"......"
"แล้วมึงทำอะไร พูดอะไรเคยคิดถึงใจกูบ้างไหม ว่าจะรู้สึกยังไง ที่พูดๆมามึงอาจไม่ได้คิดไรแต่คนฟังมันเจ็บนะเว้ย ชอบหรอ ที่มาทะเลาะนู้นนั่นนี่อ่ะ"
"...ขอโทษ"
"อือ..กูก็ขอโทษเหมือนกัน" โชคดีที่วันนี้ไอ้ปุ่นมันตั้งใจฟังตั้งใจคิดตาม ยอมฟังเหตุผลของกู มันคงไม่ชอบเหมือนกันที่ต้องมาทะเลาะหรือไม่เข้าใจกันอย่างนี้
"หลักๆกูก็มีแค่นี้แหละ การแสดงท่าทางคำพูดอะไรพวกนี้ของมึงนั่นแหละ ส่วนเรื่องเอาแต่ใจนี้สงสัยกูคงชินละ มีอะไรขอให้บอกได้ไหม?"
"...อือ"
"อะไรนะ"
"บอกว่าอื้อไง" 5555
"มึงอ่ะ?"
"....ก็..ก็ ไม่ชอบที่สนิทกับคนอื่น"
"คนอื่น?"
"พวกที่เอารถมาซ่อม..ละก็เด็กโรงเรียนมึง.." กูนี้หลุดยิ้มออกมาเลย 555 ไม่ได้สนิทเว้ย ส่วนมากก็คนรู้จักทั้งนั้น มันคุยมากูก็คุยกลับดูรวมๆไม่มีอะไรเลยนะเว้ย ไม่คิดว่ามันตะเก็บไปคิด ถ้าไม่คุยกันแบบนี้กูคงไม่มีวันได้รู้
"...ไม่ชอบให้ไปกินเหล้าด้วย" โหยยยย ปัจจัยเลยนะนั่น โอเคๆ จะลดลงละกัน อันที่จริงมันก็ไม่ดีกับสุขภาพกูด้วยแหละ
" ชอบวู่วาม...แล้วก็ไม่ชอบให้....ทำแบบนั้น.."
"ขอโทษ" ไอ้ทำแบบนั้นที่มันว่าคงหมายถึงเรื่องนั้นแน่ๆ แมร่งรู้สึกผิดมากๆ ผิดมากกว่าความผิดทั้งปวง กูโคตรซึ้งใจที่กูฝืนใจมันขนาดนั้นแต่มันก็ยังยอมมาคุยกับกู พูดกับกูอย่างนี้
"ขอบคุณที่ไม่เกลียดกูนะ"
"อื้อ เคยทำเรื่องไม่ดีเหมือนกัน มึง...ยังให้อภัย" มันว่าหน้าแดง โอ้ยยยยกูชอบบรรยากาศแบบนี้จังเลยว่ะ ดูมันยอมอ่อนให้ประมาณนี้อ่ะ ไม่ให้รักมันแล้วจะให้ไปรักใครว้าา
"เจ๊ากันไปเนอะ" แมร่งอยากจูบ แต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวมันกลัว
"ล แล้วที่ทำเหมือนรำคาญต่างๆไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ...ปากมันไปเอง..ท ที่จริงก็....แคร์เหมือนกัน..อาจจะไม่มากเท่า แต่ก็คิดนะ มัน...มันน่าอาย..ม ไม่ใช่อายที่คบกันนะ! ต แต่..แต่.."
"กูเข้าใจๆ "
"อื้อ..ไม่ได้อยากทำให้เสียความรู้สึก.."
"อื้ม รู้สึกเข้าใจกันมากขึ้นไหม"
"ไม่รู้" อ่าว 555 แต่กูกลับรู้สึกว่าหลังจากนี้มันน่าจะโอเคกว่าเดิม กูเชื่อว่าปุ่นมันจะทำตามที่กูขอได้และกูก็จะพยายามทำตามที่มันบอกเช่นเดียวกัน
"มาพยายามไปด้วยกันนะ"
".....อื้อ"
"กูรักมึงมากนะญี่ปุ่น"
".......รักเหมือนกัน ฮึก ฮื่ออออ"
"เห้ย ร้องทำไม" ไอ้คำบอกรักจากมันทำให้กูตกใจแล้วนะ แต่รอยู่ดีดีก็ร้องนี้ตกใจกว่า ดึงร่างบางเข้ามากอดพรางลูบหัวลูบหลังเบาๆ ถ้ารู้ว่ากดมันแล้วเข้าใจกันงี้นะกูทำตั้งนานละ ถรุย! ล้อเล่นๆ หลังจากนี้กูว่าคงจะคุยกันเยอะขึ้น มีอะไรคงไม่เก็บไว้คนเดียวเหมือนเมื่อก่อน ถึงจะมีเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ที่ทำให้ระหองระแหงไม่เข้าใจกันแต่กูเชื่อว่าจะผ่านไปได้ ผ่านไปด้วยกัน เหมือนตอนนี้ไง ร้องใหญ่เลยเมียกู(พูดได้เต็มปากเต็มคำละทีนี้55)
--------------------------------
ไม่ตรงใจใครก็ขอประทานอภัยด้วยน้าาาา อิอิ :mew1:
เค้าคิดไม่ออกอ่ะ555555555
:katai5:
-
โอ้ยยยยยยยโล่งใจ ผ่านไปด้วยดี ฮือออออออออออออออ :hao5:
-
คิดถึงผิงปุ่นนนน o18
-
เริ่มคุยกันมากขึ้นแล้วนะ
ปุ่นน่ารักอ่ะ มีแอบหึงผิงด้วย
-
ได้อย่างนี้ก็ดี ที่เปิดอกพูดคุยกันอะ รอดูตอนหน้าเจอพ่อตาแม่ยาย(พูดคำนี้ได้เต็มปากละ)
-
เมื่อไหร่จะมา :hao5:
-
ตอนจบแล้ว( :hao5:)
ความรู้สึกตอนนี้คืออยากจูบ อยากจูบมากๆ แต่..ไม่เอาดีกว่า ก้มลงไปหอมไรผมนุ่มนั่นเบาๆ สูดกลิ่นให้เต็มปอด ฮ้าาาาาาา
สระผมครั้งล่าสุดเมื่อไหร่วะ
เริ่มเหม็นเขียว
ล้อเล่นหรอก หอมจะตายเนี่ยคนเนี้ยะ ก่อนที่กูจะฟินกับกลิ่นผมไปมากกว่านี้ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกให้ลงไปทานข้าวเย็น แถมยังบอกอีกว่าให้กูลงไปทานด้วย
นั่นไง
อย่าบอกนะว่า....
จะว่าโชคดีดีไหมที่มาครั้งแรกก็เจอทั้งพ่อและแม่เมียเลย กูขอเวลาเตรียมใจหน่อยเห้ออออออ
#
"ส สวัสดีครับ" เดินลงมายังไม่ถึงโต๊ะกินข้าวกูก็ลนยกมือขึ้นมาสวัสดีบุคคลทั้งสองก่อนเลย แม่ไอ้ปุ่นแค่ยิ้มๆแต่พ่อมันมองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพยักหน้าเบาๆ
คุณพ่อ...
หน้าดุเป็นบ้า!
นี้ถ้าไม่บอกว่าเป็นพ่อลูกกูไม่เชื่อนะเนี่ย! แสดงว่าไอ้ปุ่นได้แม่มาเต็มๆ! ไอ้ปุ่นเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับแม่ส่วนกูก็อยากไปนั่งตรงมุมนู้นนนจะได้ห่างไกลผู้คนแต่เมื่อมองสายรอรอบๆ สัด รอกูเดินไปนั่งคนเดียวนี่หว่า จำใจเดินไปหย่อนก้นลงข้างๆไอ้น่ารักตรงข้ามกับพ่อตา เฮือกก นั่งตรงข้ามกันงี้ฆ่ากูเหอะ
"นี่ไงคุณ คนที่เคยเล่าให้ฟัง" แม่ไอ้ปุ่นแนะนำกูกับสามีตัวเอง กูยังงงๆเงอะๆงะๆเลยยกมือไหว้ไปอีกที โอ้ยยยย อะไรจะกดดันปานนั้นน
"ชื่ออะไรหนะเรา?"
"ผ ผิงครับ"
"แล้วเป็นลูกเต้าเหล่าใครหือ?"
สิ้นคำถามคนข้างๆกูถึงกับถลึงตาใส่พ่อมันส่วนกูก็อึกๆอักๆแล้วทั้งโต๊ะก็ตกอยู่ในความเงียบ
เอ่อ คือ.......
ทำไมบรรยากาศมันกลายเป็นอย่างนี้ไปได้วะ ถ้ากูตอบไปว่าไม่รู้ หรือไม่มี หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เทือกๆนี้พ่อมันจะคิดยังไง อาจจะคิดว่ากูไม่มีหัวนอนปลายเท้า เป็นเด็กมีปัญหา มันผิดที่กูหรอเรื่องแบบนี้?
"หิวๆ หิวจะตายอยู่แล้ว ป้าน้อยเสิร์ฟข้าวเลย" อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็พูดขึ้นมาทำลายความเงียบ พ่อกับแม่มันก็ดูจะอือๆอ่อไปด้วยแต่มิวายหันมามองหน้ากูอยู่ดี
สาดดดดด
ทำตัวไม่ถูกกกก
กูอยากจะตะโกนดังๆอย่างบ้าคลั้ง อึดอัดโว้ยยยยย!!!
"คุณผิงแพ้อะไรรึเปล่าคะ" ป้าที่ท่าทางจะชื่อน้อยถามกูขณะกำลังตักข้าวใส่จานให้
เดี๋ยวๆๆๆ
เรียกกูว่าไงนะ
คุณผิง?
โอ้วววววววววววว
ประสบการณ์อย่างนี้กูจะไม่มีวันลืม
"ไม่มีครับ กินได้หมด555"
คือ.....จะหัวเราะทำเพื่ออ!!? ไม่เข้าใจตัวเอง กูจะบ้าตาย
"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ผิง พ่อเค้าไม่กัดหรอกถึงจะหน้าดุก็เถอะ"
"ค ครับ...เอ่อคือ...." ทุกคนบนโต๊ะเพ่งความสนใจมาที่กูว่าจะพูดอะไรต่อ ทำไมกว่าจะขยับปากแต่ละคำมันยากเย็นขนาดนี้วะ หรือกูกำลังกลัว? แล้วกลัวอะไรหละ? กูกลัวอะไรกันแน่ในเมื่อยังไม่ได้มีใครว่าหรือทำอะไรซักอย่าง
"หือ?"
"คือ...ผมอยู่กับย่าตั้งแต่เด็กเลยไม่รู้ว่าพ่อกับแม่เป็นใคร..ขอโทษด้วยนะครับ.."
"อ อ๋อ ไม่เป็นไร ทางเราก็ขอโทษด้วยที่ถามแล้วอาจจะรู้สึกไม่ดี" แม่ไอ้ปุ่นยิ้มให้กู บอกไม่ถูกว่ายิ้มยังไง คงรู้สึกไม่ดีนั่นแหละ ส่วนพ่อไอ้ปุ่นก็แค่พยักหน้าแล้วตักข้าวเข้าปาก จบ
คือ.......
กูงงมาก อยู่ดีดีในบ้านไอ้ปุ่นโดยที่แม่เป็นคนพาเข้ามาแล้วก็ขึ้นไปปรับความเข้าใจบนห้อง ลงมาทานข้าวด้วยบรรยากาศอึดอัด กูอยากถามใจจะขาดว่ารู้เรื่องของเราสองคนหรอแต่ก็กลัวว่าที่จริงทั้งสองจะยังไม่รู้แล้วกูเป็นคนเปิดเผย อาจจะยังคิดว่ากูเป็นรุ่นน้องของพี่ไอ้ปุ่นอยู่ก็ได้ ไอ้ปุ่นชอบเหลือบๆมามองหน้ากู มันคงอยากถามพ่อกับแม่ตัวเองใจจะขาดว่ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ รึอาจจะคิดว่าไม่สงสัยเลยรึไงที่อยู่ดีดีกูก็โผล่ออกมาแบบเป็นตัวเป็นตนแถมยังเหมือนจะมีซัมติงกับลูกชายตัวเองอีก
"อิ่มแล้วหรอเรา?" พ่อมันถามขึ้นหลังจากเห็นลูกตัวเองวางช้อนส้อมลง
"เปล่า พ่อกับแม่มีอะไรพูดมาตรงๆเลยดีกว่า แบบนี้มันอึดอัด"
โอ้วววววววว
มึงกล้ามากกกกกกก
กูเลยวางช้อนส่อมลงตามแล้วมองหน้าท่านทั้งสองตรงๆ เอาวะ ไอ้ปุ่นกล้าขนาดนี้กูจะมามัวกลัวอะไรอีก
"ปุ่นรู้ว่าแม่รอให้พูดอยู่ใช่ไหมหละ" พูดจบแม่มันถึงกับหลุดยิ้มออกมาก่อนจะเก๊กหน้าขรึมดั่งเดิม ทั้งสองวางช้อนส่อมแล้วมองหน้ากลับบ้าง ตอนนี้ใจกูเต้นโคตรแรง นี่สินะตัวชี้วัดที่แท้จริง
"คบกันใช่ไหม?"
คำถามแรกช่างมีดาเมจพลังทำลายร้างรุนแรงอะไรเช่นนี้ คือไม่เกริ่นไม่ท้าวความอะไรซักอย่าง แต่ก็ดี จะได้เข้าเรื่องเร็วๆ
"ครับ" กูชิงตอบก่อน ไม่ได้ๆ อายุมากกว่าจะให้อีกฝ่ายตอบก่อนได้ยังไง แอบเห็นว่าที่พ่อตาคิ้วกระตุกเล็กน้อย ส่วนว่าที่แม่ยายแค่แสยะยิ้ม
"นานรึยัง ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ประมาณ5เดือนครับ ตั้งแต่ก่อนปิดเทอม...."
"ทำไม?"
"เอ้ะ?.."
"ทำไมถึงชอบปุ่น? ผู้ชายเนี่ยนะ?"
"อ เอ่อ..ก็ ตอนแรกคิดว่าน่ารักดีเลยจีบครับ แต่พอเริ่มคบกันก็รู้สึกว่าใช่..แล้วก็.."
"รู้รึเปล่าว่ามันผิด"
ห้ะ?
"เราเองก็ผู้ชาย ปุ่นก็ผู้ชาย ไม่อายคนอื่นหรอ"
"ถ้าเรื่องความอาย สำหรับผม ไม่ครับ แค่ผมมีความสุขแล้วปุ่นก็มีความสุขผมก็ไม่กังวลอะไรแล้ว"
"แล้วปุ่นหละ? อายไหม?" พ่อหันไปถามคำถามเดิมกับลูกชายตัวเอง เหมือนเจ้าตัวยังงงๆอยู่แต่ก็ยังคงตอบออกมา
"ก็...ไม่ได้ทำเรื่องไม่มีหรือไม่สวมควรข้างนอก ...ก็ไม่อายหรอก"
แหนะ ตอบดีนะมึง
"แล้วแม่จะรู้ได้ไงว่าผิงไม่ได้มาหลอกลูกแม่"
"...ถึงผมจะไม่มีพ่อแม่ ย่าที่เลี้ยงดูมาก็เสียไปแล้ว แต่ผมไม่ทำอย่างนั้นแน่นอนครับ"
"ไม่ๆ แม่ว่าเรื่องของครอบครัวตอนนี้ไม่เกี่ยวละ มันอยู่ที่ตัวผิงเองมากกว่า รับได้ไหมนิสัยอย่างนี้ของน้อง"
"รับได้ครับ"
"ว่าไงปุ่น พี่เค้ารับได้จริงไหม?"
"อือ...ก็ยอมปุ่นตลอดนะ"
แล้วแม่ไอ้ปุ่นก็รัวคำถามชนิดที่ว่าไม่ให้กูพักหายใจ ไอ้ปุ่นก็มีตอบช่วยๆกันบ้าง กูไม่คิดหรอกว่าคำตอบที่ตอบออกไปเป็นคำตอบที่ดีที่สุดแต่มันเป็นคำตอบที่จริงที่สุดต่างหาก เรื่องอย่างนี้อย่าไปโกหกผู้ใหญ่เค้าเลย แสดงให้เห็นถึงความจริงใจของเราดีกว่า
"นี่คุณ ไม่คิดจะถามอะไรแฟนลูกบ้างรึไง" แม่ไอ้ปุ่นสะกิดแขนสามีตัวเองเมื่อถามคำถามกูจนหมดไส้หมดพุง คือที่ถามมาทั้งหมดนี้รู้จักกูดียิ่งกว่าที่ไอ้ปุ่นรู้จักอีก
"ก็คุณก็ถามไปหมดแล้วหนิ"
"555 นั่นสินะ เอ้อ แล้ววันนี้ผิงรีบกลับรึเปล่า?"
"กลับกี่โมงก็ได้ครับ"
"คุณ ผมขอตัวขึ้นไปเคลียร์งานบนห้องก่อนนะ เราสองคนก็....คบกันดีดีหละ" พ่อไอ้ปุ่นว่าก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป
หา??
คือยอมรับแล้ว? กูงงที่ว่าเรียกให้มานั่งกินข้าวด้วยแต่ก็ไม่ได้ถามหรือคุยอะไรที่แบบเอาซะกูเครียดงี้ ออกจะชิวๆ ส่วนมากแม่จะเป็นคนถามเรื่องของกูมากกว่าเรื่องที่คบกันเสียอีก
"โทษทีนะ พ่อเค้ารีบ เอ้อ อันที่จริง..ผิงอาจจะรู้แล้วก็ได้"
"รู้อะไรครับ?" อันที่จริงคือกูยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบ้านนี้เลยซักกะตี๊ดเดียว
"อ่าว ปุ่นไม่ได้บอกพี่เค้าหรอ!? เรื่องแบบนี้เป็นแฟนกันทำไมไม่บอกหละหือ?"
นั่นไง ไอ้ปุ่น-"-
"ผิงก็ไม่ต้องเครียดไรนะ คือพ่อเค้าไม่ใช่พ่อแท้ๆของปุ่นหนะจ่ะ"
หมายถึงคุณพ่อที่เพิ่งขอตัวเดินออกไปเมื่อกี้หนะหรอ? ว่าละทำไมหน้าไม่เหมือนไอ้ปุ่นเลย ถ้าเป็นพ่อลูกกันจริงป่านนี้ไอ้ปุ่นคงหน้าดุน่าดู
"อ๋อ.."
"ยังไงถ้ามีอะไรก็เข้ามาในบ้านเลย ไม่ต้องยืนอยู่หน้าบ้านอย่างนั้น แม่เห็นหลายรอบละ"
555อายว่ะ ยืนอยู่หน้าบ้านคนอื่นทั้งๆที่เจ้าของบ้านเค้ารู้
"แสดงว่า...รู้มานานแล้วหรอครับเรื่องผมกับปุ่น?"
"จะว่าไงดีหละ..ก็พอๆจะเดาออก ตอนแรกก็คิดมากอยู่เหมือนกัน แต่พอได้มาคุยอย่างนี้ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย"
"คุณน้าไม่ว่าอะไรหรอครับที่..เอ่อ...ที่คบกัน"
"หืม อยากให้ว่ารึไง?"
"ไม่ครับๆ55"
"นิสัยอย่างปุ่นใครเค้าจะอยากเอาไปเป็นแฟน ดูแลใครได้ไหมเนี่ย"
"แม่!"
"รึไม่จริงไอ้ตัวแสบ แม่ว่าเรามีคนคอยมาดูแลเงี้ยดีแล้ว เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กทำไมจะไม่รู้"
"ปุ่นก็ดูแลได้ อย่างสุกี้ปุ่นก็ยังดูแล"
"จ่ะๆ ดูแลก็ดูแล ยังไงแม่ก็ฝากน้องด้วยนะผิง"
"ค ครับ"
"อาจจะดื้อบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่อย่าทำอะไรรุนแรงหละ เราเป็นพี่อย่าไปทำน้องเข้าใจไหม"
"ครับ"
"แล้วอะไรที่รอได้ก็รอๆไป จะขึ้นม.6แล้วอย่าทำการเรียนน้องเสียหละ รักกันได้แต่อย่าพากันไปทำเรื่องไม่ดีรู้ไหม"
"ครับ"
"ปุ่นด้วย อย่าเอาแต่ใจให้มาก เค้าเป็นพี่เราเป็นน้อง แม่ไม่ว่านะคบกับอ่ะเพราะฉะนั้นต้องตั้งใจเรียนรู้ป่าว หน้าที่หลักเราคือเรียน"
"รู้แล้ววว"
"เอ้ เด็กคนนี้นี่ ปากดีจริง"
"ก็ปุ่นรู้แล้วอ่ะ" ไอ้ปุ่นว่าแล้วฟุบลงกับโต๊ะ ท่าจะอายแม่ตัวเอง555
"ปุ่นมานี่ มาหาแม่มะ หือออ กอดหน่อยซิ" ไอ้ปุ่นมันลุกขึ้นเดินก้มหน้าไปกอดแม่มัน กูเห็นงี้ก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ดีจังไอ้คำว่าครอบครัวเนี่ย
"ร้องทำไม แม่ไม่ว่าหนูหรอก มีความสุขไหม คบกับพี่เค้ามีความสุขไหม?" แม่มันถามมือก็ลูบหัวทุยๆที่ซุกตรงบ่าไปด้วย ไอ้ปุ่นมันพยักหน้าเบาๆ
กูคบกับมึงก็มีความสุข ถึงจะมีเรื่องบ้างแต่แค่คิดว่ากูรักมันกูก็มีความสุขละ
"มีความสุขแล้วจะกลัวอะไร แม่ไม่ว่าหรอก โอ๋ ไอ้ขี้แย ไม่อายพี่เค้ารึไง"
"แม่ก็หยุดพูดซิ" พูดเสียงอู้อี้ตรงบ่าแม่มัน
"55 ผิง คบกับลูกแม่ดีดีรู้รึเปล่า"
"ครับ เอ่อ..คุณน้าคือ.."
"เรียกแม่ก็ได้"
"หะ..คือ.." ให้เรียกว่าแม่เลยหรอ คิดแล้วมันอายๆว่ะ
"ไม่เคยเรียกใช่ไหมคำว่า แม่ หนะ"
"...ครับ"
"งั้นเรียกแม่นั่นแหละดีแล้ว"
"ครับ....แม่"
"นั่นแหละ"
กูรู้สึกแบบบรรยายไม่ถูก หลังจากที่คิดว่าแม่ไอ้ปุ่นเป็นคนเนี้ยบๆเจ้าระเบียบแต่เปล่าเลย ใจดีโคตรๆ มารู้ทีหลังว่าแม่ชอบทำหน้าดุๆแบบหยั่งเชิง คนอื่นเลยดูกลัวแต่ที่จริงก็ทำไปอย่างนั้นแหละ ตอนแรกคิดว่าจะถูกด่าหรือไม่ให้คบกับอะไรประมาณนี้แต่ที่ไหนได้ ทั้งสองกลับเข้าใจแล้วไม่ได้ถามอะไรมาก เหมือนลูกพาแฟนสาวมากินข้าวด้วยธรรมดาๆอะไรอย่างนั้น กูควรจะดีใจสินะที่ผ่านมาได้ด้วยดี ต่อจากนี้ก็ขึ้นอยู่กูกับมันสองคนสินะ ที่จะประคับประครองความรักไปได้นานแต่ไหน อันที่จริงก็แอบหวั่นตามที่เฮียว่า ไอ้ปุ่นยังเด็ก ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ ถ้าวันใดวันหนังมันเจอคนที่ชอบมากกว่ากูหละ ส่วนกู ค่อนข้างมั่นใจว่ารักมันจริงเพราะไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน
มันก็ขึ้นอยู่กับอนาคตหละวะ
แค่รู้ว่าปัจจุบันกูรักมันและมันก็รักกูก็พอแล้ว
"...ขอบคุณมากครับ..แม่"
"เหมือนมีลูกชายเพิ่มอีกคน55"
ขอเลื่อนขั้นจากลูกชายเป็นลูกเขยเลยได้ไหมครับ55 หลังจากนั้นแม่แพร(กูจำชื่อได้ละ)ก็เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง บางเรื่องกูยังไม่เคยรู้เลย ไอ้ปุ่นไม่บอกอะไรซักอย่าง ตลกตรงที่เมื่อก่อนมันมีคนที่แอบชอบ คิดดูดิหน้าอย่างไอ้ปุ่นมีคนที่แอบชอบด้วยแต่สุดท้ายก็แห้วเพราะมันเตี้ยกว่าผู้หญิงคนนั้น55555 ชอบใครไม่ชอบเสือกมาชอบนักบาสโรงเรียน แต่อันที่จริงคือกูต้องขอบใจคนนั้นใช่ป่ะที่ปฏิเสธไอ้ปุ่นไป ไม่งั้นคงไม่เจอกันอย่างนี้ อยู่ดีดีแม่ไอ้ปุ่นก็เด้งตัวลุกจากเก้าอี้ก่อนจะบอกว่าต้องรีบไปดูละคร ละครมาแล้วตอนอวสานซะด้วยกูเลยเดินขึ้นห้องตามไอ้ปุ่นมาซะเลย
"จะกลับกี่โมงเนี่ย"
"ไล่กันเลย?"
"ถามเฉยๆเหอะ ประจบแม่ซะขนาดนั้น"
"555จะมาขอลูกเค้า ต้องเอาใจหน่อย"
"ปากดี" ว่าก่อนจะนั่งแหมะลงที่เตียงกูเลยตามไปนั่งลงข้างๆ
"ดีใจ บ้านมึงรับเรื่องแบบนี้ได้" อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ผ่านเรื่องที่ยากที่สุดมาแล้วสินะ หรือจะมียากกว่านี้อีก?
" แม่ตามใจอยู่แล้ว ส่วนพ่อคงจะยังไงก็ได้"
"ถึงเค้าจะตามใจแต่ก็ห่วงมึงนะเว้ย สอนกูซะขนาดนั้น"
"อืม..รู้แล้ว"
ที่รู้ๆมาคือ พ่อจริงๆของไอ้ปุ่นทิ้งมันมาตั้งแต่เล็กแล้ว คือเมื่อก่อนบ้านมันก็ไม่ได้รวยไงโชคดีที่มาเจอพ่อคนปัจจุบัน มันบอกจำไม่ค่อยได้ รู้อีกทีก็มาอยู่บ้านหลังใหญ่ละ
"เอ่อปุ่น" เพิ่งคิดขึ้นมาได้เลยล้วงๆเอาแถวๆกระเป๋ากางเกง เอายัดไว้ไหนวะ ไอ้ปุ่นมองตามด้วยสายตางงๆแต่เมื่อกูล้วงของขึ้นมาเท่านั้นแหละนิ่งเลย
"จะเอาคืนไหม"
"......"
"ถ้าไม่อยากได้ก็ไม่เป็นไรคืออันที่จริงกูก็ยัดเยียดให้มึงด้วยแหละ" อันนี้ไม่โกรธนะถ้ามันไม่เอาคืน ยังไงดีอ่ะ อาจจะน้อยใจบ้างแต่ถ้ามันเอาไปแล้วไม่ดูแลรักษากูว่าเก็บไว้ที่กูดีกว่า
"...จะเอา.."
"ห้ะ?"
" จะเอา..ขอคืน" ว่าแล้วเหลือบตามองกู
"แน่ใจ?"
"..ขอโทษที่..ที่ทำหาย แต่..แต่ จะไม่หายแล้ว.." มันพูดตะกุกตะกักก้มหน้าไม่ยอมสบตากูเหมือนเก่า แค่มองหูก็รู้ละ แดงเถือกขนาดนั้น
"เห้ออ จะเชื่อได้ไงว้า" ที่จริงก็รู้แล้วแหละแต่อยากแกล้งมากกว่า ดูซิจะทำไง
"...ก็ จะไม่ทำหายจริง.."
"....."
"....."
"......" เลิกคิ้วมองมันเป็นการหยั่งเชิง คิ้วเริ่มขมวดละ กูว่าอีกไม่นานคงมีวีนแตก รึกูควรเอาให้มันดีดีไปเลยวะ อยู่ดีดีคนข้างๆก็ผุดลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะเขียนหนังสือ กรรม แป้วเลยกู มันคงงอนเดินหนีไปนู้นละ แต่ยังไม่ทันทำอะไรไอ้ปุ่นก็เดินมาหยุดตรงหน้าพร้อมกับยื้นของบางสิ่งมาให้
นาฬิกา?
" แลกกัน"
กูควรภูมิใจสินะที่สร้อยคอกากๆมีค่าเทีอบเท่านาฬิกาเรือนทองของมัน เกินไปเว้ยย! รับไว้ไม่ได้หรอกแมร่งท่าทางจะแพงขนาดนั้น! ไอ้ปุ่นดูหน้าเสียเล็กน้อยที่กูไม่ยอมรับของไป สำหรับมันคงเป็นเรื่องยากที่จะต้องทำอะไรแบบนี้ อันนี้จริงมันคงกำลังปรับเปลี่ยนตัวเอง เป็นทุกทีนี้คงโกรธกูไปนานละ
"เอาเป็น..ไอ้นั่นแทนได้ไหม" ชี้ไปยังปลอกข้อมือที่ห้อยไว้ตรงที่เกี่ยว ไอ้ปุ่นหันไปมองก่อนจะเดินไปหยิบมาอย่างว่าง่าย มันเป็นปลอกที่ใส่ตรงข้อมือธรรมดาเนี่ยแหละ สีดำ สรีนตัวหนังสือติดว่า I♡JAPAN แอบตรงนะเนี่ย5555
"อะ แลกกัน" ที่จริงกูก็อยากได้ของไอ้ปุ่นมาเป็นของตัวเองซักชิ้นเหมือนกันนั่นแหละ คิดซะว่ามันตั้งใจเอามาให้กูละกัน มารู้ที่หลังว่าไอ้ปลอกข้อมือเนี่ยซื้อมาจากญี่ปุ่นเป็นของแท้เหี้ยไรไม่รู้กูฟังไม่ออกแถมมันยังเอาเงินตัวเองซื้ออีก ชื่นใจตายเลย แมร่งนอนดมทั้งวัน555 เห็นไอ้ปุ่นเดินเอาสร้อยที่กูคืนให้ไปใส่ในกล่องในลิ้นชักโต๊ะ
"อ่าว ไม่ใส่อ่ะ?"
"กลัวทำหาย"
"อือ แต่อยากให้ใส่มากกว่าว่ะ" ทำมาให้ใส่นี่หว่าไม่ใช่เอามาไว้บนหิ้ง แต่ก็เข้าใจมันอ่ะนะเคยทำหล่นมาครั้งหนึ่งแล้ว คงกลัวทำหล่นหายอีก ถ้าจะไม่ใส่จริงกูจะห้ามไรได้ หายขึ้นมาคงนอยส์กันทั้งคู่
"พรุ่งนี้มาที่อู่ด้วยดิ"
"เปิดเทอมแล้วพรุ่งนี้อ่ะ" ว่าแล้วเดินมานั่งบนเตียงข้างๆเหมือนเดิมอดที่จะจับมือมันมากุมเล่นไม่ได้ เจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่มองเฉยๆ
"หรอ เดี๋ยวกูก็เปิดละ ปีสุดท้ายต้องมานั่งหางานอีก" ถ้าจะให้จมปรักกับอู่ตลอดชีวิตคงไม่รอด กูคนเดียวอ่ะรอดแต่ถ้ามีใครมาด้วยอีกคนเห็นทีจะไม่รอด อยากได้ที่ดูมั่นคงหน่อย
".....จะลองถามแม่ให้.."
"ห้ะ?"
"ที่โรงงานน่าจะมีตำแหน่งว่าง.."
"เห้ยๆๆๆ รบกวนเว้ยไม่เอาๆ ห่า" รีบรนรานตอบออกไป ไอ้รู้ก็รู้ว่าโรงงานที่แม่มันเป็นเจ้าของแอบตรงกับสายที่กูเรียนนิดหนึ่งแถมเด็กวิทยลัยกูก็อยู่ที่นั่นออกจะเยอะ แต่มันแปลกๆป่ะวะที่ให้ลูกเค้ามาฝากฝั่งกูเหมือนเด็กเส้นเนี่ย แต่ก็แอบดีใจที่มันยังคิดถึงกูอยู่บ้าง
"เอ่อๆ เดี๋ยวถึงตอนนั้นก็รู้เองแหละ" เห็นหน้าไอ้ปุ่นจ๋อยลงกูเลยพูดให้บรรยากาศดีขึ้น รึเปล่า?อย่างที่บอกว่ามันคงกำลังพยายาม พยายามปรับตัวเอง เป็นเรื่องที่ยากสำหรับคนนิสัยอย่างนี้แต่ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็ได้ กูไม่รีบ ยังมีเวลาอีกเยอะ หึหึ
"โคตรคิดถึงมึงเลย" ว่าแล้วเอามือนุ่มๆนั้นมาหอมเอาจมูกถูไปมา อยากสัมผัส อยากแตะเนื้อต้องตัว อยากจูบ แต่...ทำไม่ได้ ไม่อยากให้มันรู้สึกไม่ดี กลัวมันกลัวกู แต่ก็...อยากทำ..
"มึงหละ คิดถึงกูบ้างไหม" ตอนนี้คงได้แต่สูดดมมือได้เท่านั้นแหละ แค่นี้มันคงไม่ว่าอะไร เพราะถ้าว่าจริงไม่ปล่อยให้ทำจนถึงป่านนี้หรอก
"ทำไมชอบถามอะไรแบบนี้วะ.." ไอ้ปุ่นมันเบะปากพูดขมุบขมิบ เห้ย ได้ยินนะเว้ย ก็กูอยากรู้อ่ะว่ารู้สึกเหมือนกันรึเปล่า แต่ไงก็ช่างเหอะ ไม่พูดก็ไม่เป็นไร รู้สึกถึงแรกบีบตรงมือแน่นถึงก่อนที่ไอ้ปุ่นจะทิ้งน้ำหนักหัวลงตรงไหล่กู
เหี้ย
มันซบไหล่กูว่ะ!
"..ไม่คิดถึงแล้วจะอยากอยู่ด้วยกันนานๆหรอ"
ไม่คิดว่าคำพูดเบาๆแบบนั้นจะทำให้กูยิ้มกว้างได้ขนาดนี้ ถึงตอนแรกจะผ่านเรื่องราวร้ายๆหรือไม่เข้าใจกันอะไรมาแต่สิ่งพวกนั้นไม่ได้ทำให้กูรักมันน้อยลงเลยกลับมากขึ้นทุกวันๆจนคิดว่าไม่มีจุดสิ้นสุด โอเค ซักวันมันอาจจะอิ่มตัวแต่กูคิดว่ามันคงไม่มีวันลดลง ต่อจากนี้ก็คงมีเรื่องทะเลาะกันนิดหน่อยตามภาษาคนเป็นแฟนกันนั่นแหละแต่กูเชื่อว่าเราจะผ่านมันไปได้ วันก่อนหน้านั้นทำให้มีวันนี้เพราะฉนั้นวันต่อๆไปก็จะทำให้มีวันต่อๆไป(เข้าใจไหม กูหมายถึงจะมีกูกับไอ้ปุ่นต่อไปเรื่อยๆ) ถามว่ากลัวไหมถ้าปุ่นเจอคนที่ใช่กว่า คือกูก็ไม่ได้มีความมั่นใจขนาดที่ว่าจะสามารถรั้งมันไว้ได้นะ เอาเป็นว่าจะเชื่อไรและปล่อยให้อนาคตเป็นตัวตัดสิน ไม่ได้ยอมแพ้เว้ย กูจะพยายามในหลายๆอย่างละกัน ทั้งเรื่องกูและมัน
ปุ่น:
คิดไม่ถึงว่าพี่ผิงจะมาหาถึงบ้าน รู้สึกตกใจแต่ก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าในใจนั้นกำลังดีใจอยู่ เวลาที่ห่างกันหลายๆวันทำให้คิดอะไรได้หลายอย่าง ไม่ว่าจะทำอะไรเรื่องของพี่ผิงก็วนไปมาในหัวเต็มไปหมด ทุกทีไม่เป็นอย่างนี้อาจเพราะเจอหน้ากันทุกวัน ถ้าวันไหนไม่เจอก็ได้คุยโทรศัพท์กัน แต่นี่ไม่ได้ติดต่อหรือเห็นหน้ากันเลย....ทำให้รู้สึกแปลกๆเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง ถามว่าโกรธไหมที่พี่ผิงทำเรื่องแบบนั้น ตอนแรกออกแนวผิดหวังมากกว่า ผิดหวังในตัวพี่ผิงมาก แต่พอสิ้นสุดการกระทำแล้วไม่รู้ทำไมน้ำตาถึงไหล มันไม่ใช่เพราะความรู้สึกผิดหวัง มันหลายๆอย่างปนกันหมด หนึ่งในนั้นคือกลัว กลัวว่าจะเป็นอย่างที่พี่หนึ่งเคยเล่าเมื่อครั้วแรกๆที่เริ่มคบกันว่า'พี่ผิงฟันสาวแล้วทิ้งบ่อยๆ' ทำไมต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงพวกนั้นด้วยก็ไม่รู้...อดที่จะไม่มั่นใจในตัวเองไม่ได้
แต่วันนี้ก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่ ด้วยการกระทำหลายๆอย่างของพี่ผิงทำให้รู้สึกดี เหมือนผมสำคัญกับพี่มันมากๆ เหมือนตัวเองเพิ่งมาคิดได้เอาตอนนี้ โชคดีที่ยังไม่สายไป จากนี้จะพยายามในหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องของตัวเองและพี่ผิง คิดว่าคงไม่มีใครทนและรับนิสัยผมได้มากกว่าคนข้างๆคนนี้แล้วแหละ เพราะฉนั้น...
เรื่องจะมีคนอื่นเข้ามาแทรกหยุดคิดไปได้เลย..///
ฮึ่ยยยยยย
-----------------------
เหมือนถูกตัดจบ555
แง้ ก็ไม่มีเวลาแต่งเลยอ่ะ
อาจจะจบ? เอาเป็นว่าจบแล้วละกันเนอะ555555 เพราะคงไม่ได้เข้ามาอัพแล้ว ขอบคุณสำหรับการติดตามและคอมเม้นค่ะ (รู้สึกดีจริงๆที่มีคนมาทวง ของคุณมากค่าา)
ขอบคุณมากจริงๆนะคะ เพราะต่อจากนี้ไปก็คงยุ่งๆอ่ะคะ เตรียมตัวสอบเข้าอีก รู้สึกว่าต้องเริ่มจริงจังได้แล้ว แต่ไม่อยากค้างๆคาๆเรื่องนี้ไว้ ขอบคุณที่ติดตามมากจริงๆนะคะ>< :pig4: :pig4:
-
:a5: อ๊ะ!!! จบแล้วหรือ รู้สึกว่ามันยังไม่สุดอะ
-
:a5: อ๊ะ!!! จบแล้วหรือ รู้สึกว่ามันยังไม่สุดอะ
เอาไว้เป็นตอบพิเศษเอาเนอะคะ >< กลัวแต่งไม่จบจริงๆจะสอบแล้วค่ะ ขอโทษอีกทีนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีอ่า คุณแม่กะคุณพ่อใจดีอ่า ลูกเขยเลยสบายเลย :mew1:
จะมีตอนพิเศษใช่ไหมคะ รอๆนะ :z1:
-
ฮือจบแล้วหรอ :hao5:
ชอบนิยายแบบของคุณมากเลยย เสียใจแงๆ
รอตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
:mew1:
ขอบคุณมากค่ะ
ถ้าวันนึงมีโอกาสก็มาต่อตอนพิเศษน้า โชคดีในการสอบจ้า
-
ตอนพิเศษก็ได้
-
ห๊ะ จบแล้ว :a5:
อยากจะบอกขออีกได้ไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao5:
-
:a5: ห้ะะะะ!!!! จบแล้วววว
รวบรัดตัดจบ....แต่เข้าใจนะเรื่องเรียนต้องมาก่อน //ยืมคำพูดแม่แพร
งั้นเค้าจะรอตอนพิเศษนะตะเอง :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
จะรอตอนพิเศษนะะะ
-
จริงๆเนื้อเรื่องมันออกแนวน่ารักๆนะ แต่อ่านแล้วเสียน้ำตาให้ผิงไปเยอะเลย ถือว่าเป็นคนที่มั่นคงในความรักเลย แอบไม่ชอบนิสัยนายเอกเรื่องนี้เลย ถึงจะทำตัวดีขึ้นมาก็ยังรู้สึกว่าไม่ถูกใจ แต่ไม่เป็นไรเพราะผิงรักหรอกนะที่ผ่านมาให้อภัย
-
ชอบผู้ชายแบบผิงจัง>__< ถ้าเจอแบบนี้จะไ่ม่ปล่อยให้หลุดมือเลย อิอิ
แอบเสียน้ำตาให้ผิงไปหลายหยดT_T.
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายเรื่องนี้^o^
-
สนุกมากค่ะอิพี่ผิงฮามาก..
-
ตามมาอ่านต่อจากเรื่องเน-เปยค่ะ
เรื่่องนี้น่ารักดีค่ะ ชอบคาแรคเตอร์ผิง จริงใจรักจริง ยอมทุกอย่างให้ปุ่น
แต่ปุ่นนี่นิสัยแปลกๆ ถ้าไม่ใช่ผิงคงไม่มีใครลงให้ขนาดนี้แล้วล่ะค่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษหวานๆ ของคู่นี้บ้างนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ^^
-
เย้ๆๆ มาตามอ่านจนจบแล้ว(หลังจากหายไปนาน) ลงตัวซะทีคู่นี้ คู่รักฮาร์ดคอ จะรอตอนพิเศษนะคะ รอติดตามนิยายเรื่องต่อไปด้วยนะคะ :m1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ
พี่ผิงน่ารักมากเลย ญี่ปุ่นอย่าดื้อมากนะ
-
:pig4:
-
ทีแรกกะว่าเรื่องนี้คงจะใสๆ ชิลๆ ฮาๆ ที่ไหนได้ ทำเราร้องไห้หลายตอนมาก
คือสงสารผิงอ่ะ T_T กลายเป็นนิยายดราม่าซะงั้น 55
ขอบคุณนะคะ ตามมาจากเนกะเปยค่ะ
เห็นเรื่องนี้นานล่ะ แต่ไม่ได้สังเกตว่าคนเขียนเดียวกัน
ไม่งั้นตามตั้งแต่แรกล่ะ เสียใจจัง T_T
-
ตอนพิเศษ1 (ครึ่งแรก)
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอไอ้ปุ่นเลยก็ว่าได้ อาจเป็นเพราะเวลาไม่ค่อยตรงกันด้วยแหละ คือมันอยู่ม.6ละไง ส่วนกูก็ปีสุดท้ายละ ต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด มันบอกว่าอยากเข้ามหาลัยของรัฐเลยต้องพยายามมากขึ้นไปอีก ตอนเย็นก็ไปเรียนพิเศษ เห็นแล้วก็สงสาร ไม่อยากเห็นมันเครียด อยากจะช่วยอะไรบ้างแต่หน้าอย่างกูคงทำอะไรไม่ได้มาก ทำได้อย่างเดียว ช่วยเป็นกำลังใจ-"-
เพราะความคิดถึงโคตรๆแบบจะตายให้ได้วันนี้เลยแอบรับที่เรียนพิเศษ ซึ่งไอ้ปุ่นไม่ค่อยชอบให้มา เคยมาครั้งเดียวแล้วหลังจากนั้นพอขอมารับมาส่งมันก็จะอารมณ์เสียใส่ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ไม่ให้มาแต่กูก็จะมาอ่ะ คนมันอยากเจอนี่หว่า นั่งรอบนรถมอไซค์จนฝนตกลงมาอย่างกะก๊อกรั่วเลยย้ายเข้าไปรอในที่เรียนพิเศษแทน โคตรสบายเหอะ! รู้งี้มานั่งข้างในตั้งนานละ เหงยหน้ามองนาฬิกาตรงผนัง มันเลิกตอน1ทุ่มแต่นี่ปาไป1ทุ่มครึ่งเจ้าตัวก็ยังไม่มา กูเห็นเด็กบางคนที่ท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับไอ้ปุ่นทยอยลงมา มันไม่รู้ด้วยสิว่ากูมารอรับ รออีกซักพักละกันวะ
รู้สึกถึงแรงยวบลงตรงที่นั่งข้างๆเลยหันไปดู ปรากฏว่าเป็นเด็กผู้ชายซึ่งกูไม่รู้จัก(จะไปรู้จักได้ไงวะ) เอ่อ จะว่าไปก็มีเด็กที่เอารถมาเองแล้วติดฝนต้องอยู่ในที่เรียนพิเศษต่อก็เยอะเหมือนกันแฮะ ไอ้เด็กนี่คงเป็นหนึ่งในนั้น
"น้องๆ ม.6เค้าเลิกเรียนกันยัง?" ไหนๆมันก็มานั่งข้างๆละ สะกิดถามซะเลย ไอ้เด็กนั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามามอง
เห้ยยย?
คือมึงหน้าแดงทำไม??
ห่า รึกูทำอะไรผิด?
" เลิกแล้วครับ.."
"อ้อๆ ขอบใจ ...แล้วทำไมยังไม่โผล่หัวมาอีกวะ" ประโยคหลังพูดกับตัวเองเบาๆ รึว่ากลับไปแล้ว? ไม่สิ เป็นไปไม่ได้ที่กูจะไม่เห็นมันและมันจะไม่เห็นกู คนอื่นใส่ชุดนร.แต่กูใส่ชุดนอกอยู่คนเดียว
"เอ่อ น้อง รู้จักคนที่ชื่อญี่ปุ่นป่ะ ม.6อ่ะ?"
" ก็..รู้จักครับ เรียนห้องเดียวกัน" หืมมม ถ้าไม่บอกนี้ไม่รู้นะเนี่ยว่าอยู่ม.6 คิดว่าประมาณ ม.4 ม.5 หน้าเด็กฉิบ! สังเกตดีดีน่ารักใช้ได้นี่หว่า ตาโคตรหวานเหอะ ไหนจะไฝใต้หางตาที่ทำให้ตาดูสวยขึ้นนั่นอีก อืม...ปากเล็ก…
"เอ่อ... เป็นพี่ชายของญี่ปุ่นหรอครับ..."
แขนขาแมร่งก็เล็ก ตัวเล็กกว่าไอ้ปุ่นอีกมั้งเนี่ย คิดภาพถ้าเกิดจับแรงแล้วจะเป็นรอยซักแค่ไหนกันเชียว...
สัด
อย่ามองหน้ากูด้วยสายตาสงสัยแล้วเอียงคออย่างนั้น น่ารักเหอะ น่ารักโคตร ไหนจะแก้มแดงๆที่ไม่รู้ว่าแดงเพราะอะไรนั่นอีก ถ้าติดว่าไม่มีไอ้ปุ่นนะคงเสร็จกู ไม่รอดเหอะหน้าตางี้ ไม่รู้ว่าจ้องนานไปรึเผลอทำหน้าหื่นกันแน่อีกฝ่ายเลยก้มหน้าหนีแต่กูเห็นทันนะเว้ย มีการหูแดง
ชัวร์
อย่างนี้ชัวร์เลย
จากประสบการณ์ที่สะสมมานับสิบปี
มันเขินกูชัวร์! ฟันยาง! ถุย! ฟังธง!
...แต่โทษทีครับน้อง พอดีพี่มีเจ้าของหัวใจแล้ว คนนั้นนั่นแหละมีคนเดียว อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อคิดถึงหน้าบึ้งๆของใครบางคน อยากเจอโว้ย
"...ไอ้คนหน้าด้าน"
ห่ะ!??
หลุดจางภวังค์หันไปมองตามที่มาของเสียงเห็นแต่ด้านหลังของใครบางคนที่เดินดุ่มๆออกไปไวๆ
เห้ย!!
ฉิบหาย
"ไอ้ปุ่น!" ลงมาตอนไหนวะนั่น รึกูมัวแต่เคลิบเคลิ้มอยู่ในภวังค์ส่วนตัว? ช่างมันเหอะเรื่องนั้นเอาเรื่องตรงหน้าให้รอดก่อนดีกว่า! วิ่งตามอีกคนที่กำลังเดินลัดเลาะมุมตึกอยู่ออกไป ฝนก็ตกมึงยังจะเดินออกมาอีก ไม่เข้าใจที่บอกว่าหน้าด้านนี้คืออะไร? กูยังไม่ทันทำอะไรเลยนะเว้ย! พวกคุณมึงเป็นพยานดิ! โอเค อาจจะเผลอเคลิบเคลิ้มไปบ้างนิดหน่อย เด็กมันน่ารักนี่หว่า แต่กูก็บอกหนิว่ามีเจ้าของหัวใจแล้ว เห็นใช่ป่ะๆที่กูบอกอ่ะ จะมาหาว่านอกใจไม่ได้นะเว้ย
"เดี๋ยว" ในที่สุดก็จับข้อมืออีกฝ่ายหนึ่งไว้ได้ มันทำท่าจะบิดออกแต่พอกูพูดว่า"เคยคุยกันว่าไง"เท่านั้นแหละมันเลยยอมหยุดนิ่ง โชคดีที่ตรงข้างๆตึกมันมีกันสาดยื้นออกมา ถึงจะไม่โดนฝนเต็มๆแต่ก็มีสาดเล็กน้อย
"เข้าไปข้างใน ฝนตก"
"ไม่!"
"ไอ้ปุ่น"
"...."
"....เห้อ"
"..มาทำไม"
ห้ะ?
"ถามว่ามาทำไม! ไม่ให้มาได้ยินไหมว่าไม่ให้มา!" ว่าแล้วเข้ามาทุบกูรัวๆพูดอะไรไม่รู้ซ้ำไปมาเพราะฝนตกด้วยมั้งกูเลยได้ยินไม่ค่อยชัด จัดการรวบร่างบางมากอดไว้แน่นๆเพื่อที่ไม่ให้มือมันทุบดีต่อ โชคดีที่ข้างตึกค่อนข้างมืดและไม่มีคนเลยไม่ต้องแคร์อะไรมาก
"ใจเย็นปุ่น" แปลกใจนิดหน่อยกับท่าทางอย่างนี้ของมัน ดูเหมือนจะอารมณ์ขึ้นมากเพราะตอนนี้มันยังดิ้นๆถ้าไม่ติดว่าอยู่ใกล้ที่เรียนพิเศษกูว่าคงแหกปากไปแล้ว
"ก็บอกไม่ให้มาไงๆๆๆๆ!" พูดไปด้วยกระทืบเท้าไปด้วยเหมือนเด็กเอาแต่ใจ เห้ย เป็นอะไรมากเปล่าวะ เริ่มรู้สึกเป็นห่วง คือมันไม่ค่อยแสดงอารมณ์เหมือนคนบ้าอย่างนี้ให้เห็นไง ได้แต่เอามือลูบหลังแล้วพูดปลอบให้ใจเย็นลงจนสุดท้ายมันยอมอยู่นิ่งๆเอาหน้าซุกอกแถมยังกำชายเสื้อกูแน่น
"เข้าไปข้างในก่อน โอเคไหม?" ถึงฝนจะเริ่มกลายเป็นอ่อยๆแล้วก็เถอะแต่ละอองก็ยังมาโดนตัวอยู่ดี
"...ไม่"
"ทำไม?"
"..."
"มึงโกรธกู?"
"....มึงยิ้มให้มัน"
"ห้ะ?"
"มึงนั่งข้างมัน! มึงมองมัน! มองได้ยัง! มองด้วยสายตาอย่างนั้นได้ยังไง! มึง..!"
"เดี๋ยวๆ" ต้องรีบพูดหยุดไว้ไม่งั้นไอ้ปุ่นได้รัวยาวกว่านี้แน่
"คือหมายถึงคนเมื่อกี้?"
"เอ่อ!"
กรรม
ชักจะงง คือมันหึง? แต่ไอ้ปุ่นไม่เคยหึงไร้เหตุผลหรือหึงเล็กๆน้อยๆแค่กูคุยธรรมดากับคนอื่นหรืออะไรเทือกนี้เลยนะเว้ย แล้วอีกอย่างคือมันมานั่งข้างกูไม่ใช่กูไปนั่งข้างมันโอเค้ กูมานั่งก่อน
" เรียนเยอะเกินจนเมาเปล่าวะ" อดที่จะตลกไม่ได้ อยู่ดีดีเป็นบ้าอะไรขึ้นมา
"..มันชอบมึง ..."
"หือ? รู้ได้ไง" อันที่จริงก็รู้นั่นแหละ กูเคยเจออย่างนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ที่งงคือไอ้ปุ่นมันรู้ได้ไงทั้งๆที่เพิ่งมาเห็นเด็กนั่นมานั่งข้างกูครั้งแรก
"ถามอ่ะเห้ย รู้ได้ไงว่ามันชอบกู?"
"...เคยบอก"
"ห้ะ?"
"มันเคยมาบอกอ่ะ! มันมาบอกว่าชอบคนนั้น! อุส่าบอกว่ามีแฟนแล้วก็บอกจะแย่งมาๆอยู่นั่นแหละ! หน้าด้านป้ะหละ!"
อะ…
คือ
"มึงบอกมันว่า...เป็นแฟนกู?" ไม่เห็นเคยรู้ว่ามีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้น อย่างนี้สินะมันถึงไม่ให้กูมาที่เรียนพิเศษ...
"...ไม่รู้!"
เชี่ย ดีใจว่ะ มันบอกคนอื่นด้วยว่าเราเป็นอะไรกัน กูนึกว่าจะแคร์สังคมมากกว่านี้อีก คือเรื่องไอ้เด็กนั่นไม่ได้อยู่ในหัวกูซักกะตี๊ดดดเหอะ
"กลัวกูสนใจมันว่างั้น?"
"..สายตามันฟ้อง"
กรรม
แค่อารมณ์ชั่ววูบเว้ย! กูไม่คิดอะไรจริงๆ!
"บอกไว้ตรงนี้เลยนะ ถึงกูจะเจอคนที่น่ารักกว่ามึงแบบโคตรๆ ดีกว่ามึงแบบเหี้ยๆ เอาอกเอาใจกูทุกอย่างแบบตาโต จมูกโด่ง ปากน่าจูบ หรือจะอะไรก็แล้วแต่เหอะ แต่ยังไงๆกูก็รักตานี้ จมูกนี้ ปากนี้ หน้ากลมๆหัวเหม่งๆแบบนี้...” ว่าไปด้วยเอานิ้วเกลี้ยไปตามใบหน้าของอีกฝ่ายไปด้วย มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเหอะหน้าตาเงี้ย หาได้ง่ายซะเมื่อไหร่ หืมมมมมม
อย่างนี้จะให้นอกใจไปมีคนอื่นได้ไง
"คนอื่นหนะแค่มอง ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ"
"..ห้ามโกหก.."
"ไม่โกหกครับ"
"....."
"กูดีใจนะเว้ย ที่มึงหึงอ่ะ"
"ค ใครหึง?!"
"แล้วมื่อกี้ใครโวยวายไม่ฟังคนอื่นวะ?"
"ไม่มีเหอะ"
"หรอออ"
"เอ่อ!"
อะๆ ไม่มีก็ไม่มี กูอธิบายให้ไอ้ปุ่นฟังอีกเล็กน้อยมันก็อืออ่อๆบอกว่า เดินลงมาแล้วเห็นกูนั่งมองเด็กนั่นตาเยิ้มแถมยังยิ้มแบบเพ้อๆอีก(ที่กูยิ้มกูคิดถึงมึงเว้ย) มันเลยโมโห ถ้าเป็นธรรมดาคงไม่รู้สึกอย่างนี้แต่นี่ไอ้เด็กนั่นเล่นประกาศโจ่งแจ้งเลยไงว่าจะแย่งมา แอบตกใจเล็กน้อยที่ไอ้ปุ่นบอกว่าเด็กนั่นเป็นคนแรงๆแสดงที่กูเห็นนั้นคือมันแอ๊บ หน้าให้แบบใสๆนะเว้ยจนกูดูไม่ออกอ่ะ
"เชื่อใจกูดิวันหลังอ่ะ"
"อารมณ์มันพาไป" ฮ่าๆ อันนี้พอเข้าใจ ถ้าเป็นกูคงไม่เดินหนีแต่คงพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายเลย ไม่รู้แบบไหนดีกว่ากัน555
"เข้าไปข้างในได้ยัง หวัดแดกหมด" นั่นๆ มีการเบะปากใส่ เหอะน่าา กูไม่เล่นด้วยซะอย่างมันจะไปทำอะไรได้ สุดท้ายก็ยอมเข้าไปและก็เป็นกูอีกนั่นแหละที่ต้องถอดเสื้อแขนยาวที่ใส่มาตอนแรกเพราะแดดร้อนมาให้ไอ้ปุ่นใส่ สั่นเป็นเจ้าเข้าขนาดนั้นเป็นไงหละ เสือกเดินออกมาข้างนอกเอง เข้ามาปุ๊ปก็เจอสายตาของไอ้เด็กนั่นมองแบบวิ้บวั้บๆมาทันที หันไปมองหน้าคนข้างๆเห็นมันชักสีหน้าใส่นิดนึง 55555 กูควรดีใจใช่ป่ะที่ไอ้ปุ่นมันดูแสดงอาการเกินหน้าเกินตาขนาดนี้ เอาเข้าจริงกูก็แอบงงที่เคยเห็นแค่ครั้งเดียวก็ชอบเลยหรอวะ มันไม่แปลกไปหรอ? ทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักอะไรเลยแต่พอคิดไปคิดมากูก็ชอบไอ้ปุ่นโดยที่ไม่รู้อะไรซักอย่างเลยนี่หว่า ชอบเพราะว่าหน้าตาน่ารักล้วนๆ ไอ้เด็กนี่คาดว่าอาจจะชอบกูที่หน้าตาเหมือนกัน แหมะ กูรู้ตัวครับว่าหล่อ
เนื่องจากไม่มีที่ว่างเลยจำใจต้องไปนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามไอ้เด็กนั่นแต่ที่ทำให้กูกระตุกยิ้มก็คือไอ่ปุ่นอ่ะดิ ถึงจะไม่ได้แสดงอะไรโจ่งแจ้งแต่คือมันนั่งชิดกูมาก แบบเนื้อแนบเนื้อ ร้ายนะมึง555
"ไปไหนมาอ่ะปุ่น" แหนะ ถ้าไม่ติดที่ไอ้ปุ่นบอกว่ามึงแอ๊บนี้กูเชื่อว่าใสซื่อไปละ พอดีกูเชื่อเมีย รักเมีย เถิดทูนเมีย
"ยุ่งไร"
"แค่ถาม เห็นตัวเปียกนิดหน่อย"
"ก็ฝนตกจะไม่ให้เปียกได้ไง" ถ้าดูจากสถานการณ์ภายนอก ไอ้ปุ่นนี้ตัวร้ายชัดๆ คือมึงพูดกับเค้าดีดีก็ได้ ใช่ว่าฝ่ายนั้นจะพูดหาเรื่องมา
"ไม่มีตารึไง" พอเห็นอีกฝ่ายเงียบมันเลยว่าต่อ เห้ยๆ สะกิดขาเตือนมันให้เพลาๆลงหน่อย ถูกชักสีหน้าใส่อีกกู
"ทำเป็นหมาหวงก้างไปได้ ระวังเค้าจะเบื่อ"
กรรม ลายเริ่มออกละไอ้นี่ ยังมีการยิ้มหวานให้กูปิดท้ายด้วยนะ ใจสั่นเลย เห้ย นิดเดียวเว้ยแค่นิดเดียว! ห่า! ยิ้มโคตรหวาน ถ้ามึงเป็นผู้ชายแล้วจะรู้ ของงี้ห้ามกันได้ที่ไหน แต่ยังไงๆแมร่งรู้อยู่แก่ใจ กูไม่ได้คิดไรด้วยจบป่ะ
"เสือก" โอ่ย ไอ่นี่ก็เต้นตามเค้าตลอด ดูอีกฝ่ายดูไม่ทุกร้อนอะไรแค่ยักไหล่กวนๆแต่ไอ้คนข้างกูนี้แทบจะดิ้นพล่านเหมือนโดนน้ำร้อนลวก
"งั้นไม่ 'เสือก' เรื่องของปุ่นแล้วก็ได้ คุยกับพี่ผิงดีกว่า เนอะ" ไม่ต้องมาน้งมาเนอะกับกูเลย ห่า รู้ชื่อกูอีก อยากจะลากไอ้ปุ่นออกไปให้รู้แล้วรู้รอดติดแต่ว่าฝนแมร่งไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
"พี่ผิงขอไลน์หน่อยดิ"
"ไม่มี" ไอ้ปุ่นตอบขึ้นมาแทนแต่ไอ้เด็กนั่นทำเป็นไม่ได้ยินแล้วจ้องหน้ากูเพื่อนรอคำตอบต่อ
"ไม่มีจริง" กูพูดหน้าตาย
"ทำไมอ่ะ"
"จน ไม่มีตังซื้อโทรศัพท์"
"55ไม่เชื่อ เคยเห็นคุยไลน์กับปุ่นอยู่" แหนะ อย่างที่ไอ้ปุ่นว่า ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นอะไรกันยังจะมาทำอย่างนี้อีก กูว่าคนอย่างนี้รับมือยาก
"ใจร้ายอ่าา" อืมมมมมม ทำหน้าซะน่ารักเชียวมึง เห็นงี้แล้วนึกถึงไอ้ภี ถ้าแรงกับแรงมาเจอกันจะเป็นไงวะ
"เอาโทรศัพท์มาดิ" พูดออกไปโดยที่ไอ้ปุ่นหันหน้ามามองขวับ เอ่อน่าาา เดี๋ยวมึงรอดู ไอ้เด็กนั้นหันไปยิ้มเยอะให้ไอ้ปุ่นแล้วล้วงเอามือถือตัวเองออกมายื้นให้กู จัดการกดเบอร์ลงไปแล้วยื้นกลับให้เจ้าตัว
"ทำไมไลน์ไม่ขึ้นอ่ะ"
"ก็บอกว่าไม่เล่น" ไอ้เด็กนั่นก็พยักหน้าอือๆอ่อๆ ทีเงี้ยะเชื่อง่ายนะมึง
.
.
.
.
.
"นิสัยไม่ดี" ไอ้ปุ่นพูดขึ้นหลังจากรับหมวกกันน็อกมา กูก็ได้แต่ยักไหล่ไป
"น่าสงสาร คงจะโทรไปติดใครก็ไม่รู้"
"เบอร์ไอ้ภีเหอะ"
"อ่าว..."
"เอ่อน่า แกล้งไอ้ภี มันอาจจะชอบแบบนี้ก็ได้นะเว้ย"
"...ตีกันตายหละสิไม่ว่า"
"555555" นั่นหนะสิ ขนาดทะเลาะกับไอ้ปุ่นนิดๆหน่อยๆไอ้ภีก็เริ่มละ เริ่มยุให้กูเลิกกัน แต่ที่จริงมันก็ทำไปงั้นแหละแบบเลิกก็ดีไม่เลิกก็เรื่องของมึง ไอ้ปุ่นแมร่งเกร็งจะตายเวลาอยู่ต่อหน้าไอ้ภี คือมันเป็นคนหน้าดุไง อันไหนไม่พอใจคือไม่พอใจ เกลียดคือเกลียด แต่กับไอ้ปุ่นมันคงแค่รำคาญเฉยๆมั้ง กูคิดว่างั้นนะ
"...ติดสายให้หน่อย" อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็พูดขึ้นมาโดยที่เปิดกระจกด้านหน้าอยู่ ตอนแรกกูก็งงๆเพราะตั้งแต่มันซ้อนมอไซกูมาไม่เคยมีครั้งไหนที่มันจะขอให้ติดสายรัดคางให้แต่เมื่อหันไปมองตามสายตาไอ้ปุ่นก็ต้องร้องอ๋อในใจ
หึ
ร้ายนะมึง
"หึงงี้พี่รักตาย" พูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคนขณะติดสายล็อกให้ ตอนแรกกะจะจุ๊บปลายจมูกรั้นนั้นละแต่มันคงรู้ทัน ปิดกระจกลงเฉยเลย5555 อยากจับฟัดวุ้ย อันที่จริงกูก็อยากอยู่กับไอ้ปุ่นนานๆนั่นแหละ แต่จะทำไงได้ ต้องเอามันไปส่งบ้านนี่หว่าแถมยังเลทไม่ได้อีก กูไม่อยากทำให้แม่ไม่วางใจ แลดูคนดีจริงอะไรจริง ถึงจะเห็นงี้ก็เถอะแต่กูเข้าออกบ้านมันไม่บ่อยนะเว้ยอาทิตย์หนึ่งอย่างมาก เน้น อย่างมาก ก็แค่2ครั้ง บางอาทิตย์นี้ไม่ได้เข้าเลย ไม่ใช่คนในบ้านไม่ให้เข้านะแต่กูเนี่ยแหละไม่เข้าเอง มันเกร็งนี่หว่า ทำอะไรไม่ถูก ทำอะไรก็เงอะๆงะๆไม่รู้จะวางตัวยังไง ยิ่งพ่อเลี้ยงไอ้ปุ่นนะที่สุดของความนิ่งต้องยกให้คนนี้ คุยด้วยแล้วไม่รู้ว่าอยู่ในอารมณ์ไหน กูชอบคิดไปเองว่าทำอะไรให้ไม่พอใจรึเปล่าแต่ก็นั่นแหละ กูคิดมากไปเองแต่มันก็หยุดคิดไม่ได้ ทำตัวได้สาวน้อยมาก-"-
หลังจากส่งไอ้ปุ่นเสร็จก็เป็นไปตามคาด ไอ้ภีโทรมาโวยยกใหญ่
"เป็นไง โดนใจเลยดิ"
(โดนใจพ่อง! โดนตีนดิไม่ว่า เด็กเหี้ยไรแรดฉิบหาย)
"นึกว่ามึงชอบ" กว่ากูจะหลอกล่อไม่ให้มันยิงเบอร์เข้าเครื่อง ณ ตอนนั้นมันยากเย็นขนาดไหนมึงรู้ไหม แมร่งเซ้าซี้จะรีบโทรหาจนกูต้องขู่ว่าถ้าโทรมาก่อนเวลาที่บอกจะไม่คุยจะไม่ยอมรับโทรศัพท์มันถึงจะยอม
(ชอบเหี้ยไร ห่า แทนที่จะด่ามึงที่หลอกมันดันมาด่ากูซะงั้น เจอดิ เจอกูสวน) เสียงปลายสายพูดอย่างหัวเสียแต่กูกลับฮา ไม่ใช่ไม่รู้ว่าไอ้ภีชอบคนยังไง มันชอบคนเรียบร้อยเว้ย จริง! เห็นหน้างี้นิสัยงี้แต่มันชอบคนเรียบร้อยแบบกุลสตรีไทยเงี้ยะ จัดให้เลย เรียบร้อยสมใจมึงไหมหละ
"ว่าแต่มันชื่ออะไรวะ?"
(ไม่รู้วุ้ย กูเรียกมันไอ้แรด ไม่ยอมวางสายกูจนกว่าจะได้คุยกับมึง กูต้องกดตัดสาย คนเหี้ยไรตื๊อฉิบหาย)
"555555"
(หัวเราะห่าไร) ไอ้ภีทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ
"น่ารักนะมึง"
(เอ่อ กูเห็นรูปในไลน์ละ ในรูปแมร่งคนละขั้วเลย) ดีนะตอนที่กูให้เบอร์ไอ้ภีไปไลน์มันยังไม่ขึ้น ถ้าขึ้นนี้คงได้ตอบคำถามยาว
"ลองคุยๆดูดิ"
(ให้กูเตะปากมันยังง่ายกว่า ห่าา ไลน์เด้ง ไอ้เด็กเหี้ย กูจะบล็อกไลน์แมร่งกวนตีนฉิบ กูคาดโทษมึงก่อนเลยไอ้ผิง หาเรื่องมาให้กู!) แล้วปลายสายก็ถูกตัดไปคาดว่าคงไปปลุกปล้ำกับไอ้เด็กนั่นในไลน์ต่อ กูจะสมน้ำหน้าไอ้เด็กนั่นดีไหม ช่างแมร่งเสือกอยากมายุ่งกับกูเอง ส่งให้ไอ้ภีจัดการ เชื่อดิไม่เกิดสองอาทิตย์ร้องไห้โฮกลับบ้านแน่
แต่ทำไม......
มันถึงมายืนยิ้มแป้นแล้นอยู่ข้างไอ้ภีอย่างนี้วะ!!?
-----------------------------------------
ฮี้วววววววววววววววว ไม่รู้เรื่องนี้จะแปลกๆรึเปล่า ไม่ได้แต่งนาน555555
เนื่องจากอีกครึ่งมันยาวเลยแยกเป็นสองพาร์ท แต่ยังไม่ได้ตรวจ ตรวจเสร็จแล้วจะเอามาลงน้าาา
:mew1: :mew1:
-
นึกว่าจะมีดราม่าซะแล้ว เพื่อนภีมีคู่กับเขาด้วย
-
อร๊ายยยย ตอนพิเศษ ขอบพระคุณเจ้าค่ะ
รออีกครึ่งที่เหลือนะ ^^
-
:laugh: คิวปิดผิง
-
555 ญี่ปุ่นหึงน่ารักอีกแระ
ก็อดีพพี่ผิงมันเบาซะที่ไหนล่ะ
ปุ่นก็ต้องระแวดระวังเป็นพิเศษ
ว่าแต่ภีจัดการแรดเอามาไว้ในครอบครองแล้วใช่ป่ะ
-
ดีใจที่มีตอนพิเศษค่ะ ปุ่นหึงแรงดีจังถูกใจผิงแน่ๆ
ไม่ได้อ่านมานานจำไม่ได้แล้วว่าภีนี่ใครหว่า สงสัยต้องกลับไปอ่านอีกรอบ
แต่น่าจะเป็นคู่ที่น่าสนใจมากๆ แบบว่าชอบนายเอกแรดๆค่ะ 5555
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
สรุป เสร็จเพื่อนภีไปสินะ กร๊ากกกกกกกกกก
ปุ่นหึงน่ารักมากอ่ะ โอ๊ย......ป้าอยากได้มากอดจัง คึคึ :hao7:
-
อิอิ ปุ่นหึงใช่ม๊าาาาาาา ปากแข็งเหมือนเดิม :mew3:
-
น้องปุ่นต้องทำใจนะมีแฟนหน้าตาดี555..
-
โอ๊ยๆ น้องหึงน่ารักง่ะ :m3:
รอนะฮะ :')
-
....ต่อ...
คือกูขออธิบายก่อนว่า หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบสามอาทิตย์ ไอ้ภีก็ไม่ได้พูดถึงไอ้เด็กนี่อีกกูก็นึกว่าคงจะล่าถอยไปแล้วเลยไม่ได้ถามอะไร แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่พวกกูนัดกันตั้งแต่เดือนที่แล้วว่าจะไปเที่ยวกัน พวกกูๆที่ว่าได้แก่ กู ไอ้ภี ไอ้สน ปุ่นเมียรัก และเฮียหนึ่ง(ต้องเอาไปด้วยงั้นไอ้ปุ่นไม่ได้ไป) ตอนแรกไอ้หยามันจะไปด้วยแต่เมื่อเช้าอยู่ดีดีเสี่ยใหญ่โทรมาบอกว่าหยาไม่สบาย กูงงเลยดิเมื่อวานนัดแนะกับซะดิบดีไม่มีทีท่าว่าจะไม่สบายแต่เถียงไรได้เลยอือๆออๆไปตามนั้น
"ใครวะภี?" เฮียเป็นคนประเดิมถามคนแรกโดยมีไอ้สนผู้อยากรู้อยากเห็นเป็นตัวเสริม
"ควาย"
หะ?
เหมือนทุกคนติดสะตั้นโดยไม่ได้นัดหมายมีแต่ไอ้ปุ่นที่มายืนข้างกูตอนไหนก็ไม่รู้ปล่อยก๊ากออกมาเต็มที เห้ยๆ มึงช่วยดูหน้ามันหน่อย หน้าเสียแล้วนั่น กูเดินหน้านิ่งไปกอดคอไอ้ภีแล้วลากมันออกมาจากวง
"มึงจะเอาไงว่ามา" เหี้ยเอ้ย กูไม่น่านึกสนุกแกล้งมันตั้งแต่แรกเลย โดนเอาคืนเป็นไงหละ นี่จะเอามาทำให้ไอ้ปุ่นกับกูเลาะกันใช่ไหม ห่า
"ก็ไม่ไง" ไอ้ภีว่าทาทีสบายๆแล้วยักไหล่แบบไม่แคร์
"แล้วมึงเอามันมาทำไมมึงก็รู้ว่า..."
"เอ่อน่าา มันไม่ยุ่งกับมึงหรือไอ้ปุ่นหรอก"
"ห้ะ?"
ไอ้ภีไม่ว่าอะไรแค่กระตุกยิ้มซึ่งกูรู้เลย รู้ความหมายเลย คบกันมากี่ปีทำไมแค่นี้จะไม่รู้
"มึงอย่าบอกนะว่า..." แต่ก็ยังมิวายถามลองเชิงมันดู อย่าเลย ขออย่าเป็นอย่างที่กูคิดถ้าเป็นอย่างนั้นกูไม่รู้จะสงสารน้องมันรึสงสารมึงดี
"โดนครั้งเดียวแมร่งติดกูแจเลย"
สาดดดดดดดดดดดดดด
ไหนมึงบอกว่าไม่ลองคุยไง แล้วนี่อะไรห้ะ นี่มันอะไรรร เมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร มึงไม่คุยแต่มึงเอากันเลยว่างั้น? กูจะบ้าตาย หันไปมองตามหลังไอ้ภีที่เดินกลับไปที่เดิมโดยมีไอ้เด็กนั่นมองตามตาไม่กระพริบ
เอ่อ.......
ขอพูดซ้ำคำเดิมนะ
กูจะบ้าตาย!
พยายามจะสะกิดถามไอ้เพื่อนเวรนี้หลายรอบแต่มันไม่ยักจะให้ความร่วมมือทำเนียนตลอด มีหลายเรื่องที่กูยังไม่เข้าใจและยังงงๆอยู่ มึงพูดให้เคลียร์ดิเห้ย กูจะเสียงดังโวยวายก็ไม่ได้เพราะมีเฮียกับไอ้สนที่ไม่รู้เรื่องอยู่ด้วยจนขึ้นรถแล้วนั้นแหละทุกคนถึงเริ่มถามกัน
"เอ้อ ว่าแต่มึงรู้จักเปียวได้ไงวะ" ไอ้สนที่นั่งข้างเฮียซึ่งเป็นคนขับเปิดประเด็นถาม คือสองคนนั้นนั่งหน้าไง ส่วนไอ้ภีกับน้องเปียวอะไรนั้นนั่งเบาะกลาง กูกับไอ้ปุ่นนั่งเบาะหลังสุดที่ไม่นั่งเบาะกลางเพราะกูอยากจับผิดไอ้ภีไง เอ่อ กูตอบว่าอยากนั่งกับไอ้น่ารักสองคนก็ได้วะ ไม่ต้องห่วงว่ามันจะไม่รู้เรื่องอะไร พอกูขึ้นรถมาปุ๊ปทั้งๆที่นั่งข้างกันเสือกพิมพ์ไลน์มาถาม กูก็พิมพ์อธิบาย(แบบที่ไอ้ภีพูด)ตอบกลับไป คือตอนนี้ทั้งกูทั้งไอ้ปุ่นอยากรู้กันหมดอ่ะ แลดูเสือก55
"เสือก"
"กูอยากรู้อ่ะ แมร่งเกย์แดกหมดละเพื่อนกู"
"มันไม่ใช่แฟนกู"
"เอ้า แล้วพามาทำไมวะ?"
"ร้องจะมา โคตรน่ารำคาญ"
"........"
แล้วทุกคนในรถก็เงียบกัน พูดจบปุ๊ปเงียบปั๊ปอะไรประมาณนี้ กูเริ่มสงสารน้องมันแล้วว่ะ หน้าเสียไปกี่รอบแล้ววะเนี่ย รู้สึกคันปากเก็บอาการไว้ไม่อยู่ อยากถามถึงความเป็นมามากเลยตอนนี้ ดูก็รู้ว่าเด็กมันไม่ได้สนใจกูแล้ว ดูหงอยๆแต่ติดไอ้ภีแจ ตั้งแต่มานี้พูดนับคำได้ ไอ้คนที่ปากดีที่เรียนพิเศษหายไปไหนวะ ช่างแมร่งเรื่องของคนอื่น เดี๋ยวก็รู้เองแหละ มาพูดถึงเรื่องไปเที่ยวดีกว่า เราจะไปเที่ยวทะเลกัน ฮี้วววววววววววว แต่ไปเช้าเย็นกลับเท่านั้นนะ เสด็จแม่ไม่ให้ค้าง ไม่สิ น่าจะบอกว่า ไม่ให้ไอ้ปุ่นค้างมากกว่า แต่เป็นอุปสรรคไหม ก็ไม่ กูจะได้ไปเที่ยวกับไอ้ปุ่นละโว้ยยยยยยยย
"ง่วง" ร่างข้างๆว่าเสียงงัวเงียกูเลยก้มหน้าลงไปดูหน้ามันใกล้ หึ น่ารักว่ะ
"เมื่อคืนทำไรไม่หลับ"
"ใครหละไม่ยอมวางโทรศัพท์"
"555ก็อยากคุยนานๆ ให้อิงไหล่เอาป่ะ" ไอ้ปุ่นเบะปากทำท่าจะกัดไหล่กู ฮึ่ยยยยย จับฟัดแมร่งงงงง
"เห้ยๆไอ้เบาะหลังอ่ะ ทำไรเกรงใจพี่มันบ้าง ถึงจะนั่งขับรถแต่ตาก็มองกระจกหลังนะเว้ย!"
"5555555"
"ไอ้ภี มึงทำไรเกรงใจเฮียบ้าง" พูดติดตลกออกไปโดยที่น้องเปียวหันมาทำหน้าเหวอแบบงงๆส่วนไอ้ภีไม่หันหน้ามาแต่ส่งนิ้วกลางเป็นของขวัญให้แทน
"หมั่นไส้วุ้ย อย่าให้กูมีแฟนบ้าง"ไอ้สนบ่น
"เหี้ยเตยไง ที่จีบมึงอ่ะ"
"พ่อง กูขอรักษาสืบเผ่าพันธ์มนุษย์ต่อเหอะแค่นี้เกย์แมร่งเต็มโลก" จากที่ฟังคงรู้ว่า เหี้ยเตย ที่พูดถึงนี้คงไม่ใช่หญิงสาวหน้าสวยแต่เป็นหนุ่มเถื่อนต่างหาก มึงโดนละไอ้สน555 แต่กูว่าคงไม่อะไรหรอกไอ้สนมันชอบผู้หญิงอันนี้พูดจริง
ตั้งแต่คบกันมาเห็นไอ้ปุ่นใส่กางเกงขาสั้นที่ไม่ใช่กางเกงนักเรียนแทบจะนับครั้งได้ สั้นของไอ้ปุ่นนี้คือบนหัวเข่านิดหน่อย แต่ก็ดีคนอื่นจะได้ไม่มองแต่บางครั้งมันก็ต้องมีบ้างที่กูอยากเห็นแบบวับๆแวมๆพอให้ใจกระชุ่มกระชวยเลือดฉูบฉีดในร่างกาย อย่างวันนี้มันก็ใส่ยีนส์ขาเดฟมา เดฟแบบเดฟโคตรๆอ่ะแต่เมื่อมองดูน้องเปียว อึ้หือ ขาขาวไปนะ ขาเล็กด้วย กูเห็นหมดอ่ะทั้งเฮียทั้งไอ้สนไอ้ภีมองขาน้องมันหมดแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
"เอากางเกงมาเปลี่ยนป่ะ?"
"อือ"
"อยู่ไหน" กูเห็นมันขึ้นรถมาตัวเปล่า อย่าบอกนะว่าซ้อนอยู่ข้างใน55
"อยู่ที่พี่หนึ่ง แล้วเนี่ยไม่เปลี่ยนแล้วใช่ป่ะ" ไอ้ปุ่นว่าแล้วเหล่ตามามองกางเกงกู โหย ถึงจะเห็นกูใส่งี้มาแต่กูก็จะใส่งี้ลงน้ำนั่นเหอะ5555 กางเกงสามส่วนธรรมดา เห่ย เอวไปเปลี่ยนยางยืดมาแล้วเว้ยย ห่า อย่ามองกูด้วยสายตาอย่างนั้น ส่วนกางเกงเปลี่ยนฝากไอ้สนเอามา
นั่งอีกประมาณสองชั่วโมงเราก็มาถึงที่หมายภายในเวลาบ่ายสามกว่าๆ ถือว่าโอเค คนก็มีบ้างประปราย ไอ้ปุ่นนี้จะพุ่งลงน้ำลูกเดียวจนพี่มันต้องมาบอกว่าให้ทาครีมกันแดดก่อน ถึงมึงจะไม่แคร์เรื่องพวกนี้แต่กูว่าควรทานะ ผู้ชายก็เหอะ อยากจะจับหน้ามันหันไปมองน้องเปียวเสียจริง นู้น รายนั้นเค้านั่งบนผ้าปูทาครีมกันแดดอย่างประณีตอยู่นู้น มึงมัวแต่ดิ้นแด่วๆผิวเสียหมด
"มันเหนียวอ่ะะะ ไม่เอาๆ"
"ไอ้ปุ่นอยู่นิ่งๆ ผิวลอกเดี๋ยวมาบ่นอีก" สุดท้ายก็จำใจยอมแต่โดยดีแถมทาเสร็จปุ้ปกระโดดลงน้ำปั๊ป อะไรจะว๊อนปานนั้น ส่วนไอ้สนรายนั้นก็เหมือนกัน ลงน้ำคนแรกโดยปราศจากครีมใดใดทั้งสิ้น มึงมั่นมาก ขนาดกูแตะบอลเกือบทุกวันยังรู้สึกว่าแดดที่นี่มันแรกกว่าปกติ จนอยากจะนั่งเฉยๆเฝ้าของริมหาดมากกว่า
"..พี่ผิงไม่เล่นน้ำหรอ"
กูกะจะนั่งเฉยๆแล้วเชียว มึงทักทำไม ไอ้ภีกับเฮียดันไปเดินซื้อพวกอาหารทะเลอีก
"รอปุ่นมันหายคึกก่อนแล้วค่อยไป" สายตาจับจ้องไปที่ร่างบางในทะเล หึ ทำอย่างกับเด็ก ไอ้สนก็อีกคน
"มึงอ่ะ?" มันคงเป็นมรรยาทที่ต้องถามอีกฝ่ายกลับไปเพื่อไม่ทำให้บรรยากาศเสีย ยังไงดูท่าว่าจะนั่งตรงนี้กันอีกนาน
"กำลังรอให้ครีมซึมเข้าผิวอยู่55" นั่นไงไอ้ปุ่น มึงนี่มัน...ไม่รอให้ครีมซึมเข้าผิวก่อนหละวะ หันไปมองคนข้างๆตั้งแต่หัวจรดเท้า เห้อ กางเกงขาสั้น สั้นเกินมาตรฐานของไอ้ปุ่นอีก
"ถามหน่อย ทำไมถึงกล้ามาด้วยวะ?" อีกฝ่ายดูเหมือนจะชะงักนิดหนึ่งก่อนที่จะเงียบไป
"ถ้ามึงจะมาตามกูรึอะไรก็แล้วแต่ บอกไว้ก่อนว่าเสียเวลา" ถึงไอ้ภีจะบอกว่ามันไม่มายุ่งกับกูหรือไอ้ปุ่นในตอนแรกแล้วก็เหอะแต่กูขอเน้นอีกครั้ง อาจจะดูน่าสงสารไปบ้างแต่ก็ดีกว่าทำเหมือนให้ความหวัง
"เปียวไม่ได้ตามพี่ผิงมา"
"....."
"อาจจะจริงที่ตอนแรกชอบพี่ผิงทั้งๆที่รู้ว่ามีแฟนแล้วแต่..แต่ตอนนี้..."
"มึงอย่าบอกนะว่า...."
"...."
"ไอ้ภี?" เมื่อพูดจบก็รู้คำตอบโดยทันทีเมื่อสังเกตสีหน้าของไอ้เด็กนี่ เล่นแดงเถือกขนาดนั้นทั้งๆที่กูแค่พูดชื่อ ฉิบหายละมึง นี่อย่าบอกอีกนะว่ามึงเสร็จมันไปแล้วจริงๆ กูนึกว่าไอ้ภีโม้นะนั่น
"พี่ผิงอย่าบอกใครนะ เรื่องก่อนหน้านี้เปียวขอโทษ"
"เอ่อๆเรื่องนั้นกูพอเข้าใจแต่มึงเปลี่ยนใจง่ายขนาดนั้นเลยหรอวะ" อันนี้ไม่ได้หมายความว่าให้มันมาชอบกูต่อนะเว้ยแต่คือตอนแรกเหมือนจะชอบกูแต่ไปๆมาๆกลับไปชอบไอ้ภีซะงั้น
"ง่ะ ก็..ก็ไม่รู้จะพูดไง ยังไงเรื่องพี่ผิงก็ดูจะเป็นไปไม่ได้ พอดีตอนนั้นก็แง่งๆกับพี่ภี เลย..เลย.."
"เผลอใจว่างั้น"
"อ...อืม.." กรรม กูพอจะเข้าใจอารมณ์ละ คือมันไม่ได้ถลัมตั้งแต่แรกไงพอมีคนอื่นเข้ามาทำให้ใจหวั่นไหวหน่อยเลยเอนเอียงได้ง่าย แต่ที่ไม่เข้าใจอีกข้อคือ มึงหวั่นไหวกับคนนิสันอย่างไอ้ภีเนี่ยนะ ท่าทางจะชอบแบบทำร้ายจิตใจ กักขังฉันเถิดประมาณนี้ ก็นะ คนเรามันไม่เหมือนกัน ถือว่าดีไปละกันที่มันจะไม่ยุ่งกับกูสองคนแล้ว ถ้าไปไก้ดีกูก็ดีใจด้วย อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าไอ้ภีมันรักใครซักคนแบบจริงๆจะเป็นยังไง
"ผิง! ปุ่นหอยบาดตีนๆ หยิบผ้ากับน้ำในกระเป๋ามาดิ้" เสียงไอ้สนดังขึ้นมาทำให้กูสองคนต้องหันไปมอง ภาพที่เห็นคือไอ้ปุ่นนั่งอยู่ตรงชายหาดยกเท้าขึ้นส่วนไอ้สนถือเท้าไว้อยู่ นั่นไง คาดสายตาไม่เคยจะได้ หันไปค้นของที่จำเป็นในกระเป๋าเป้ที่วางไว้ข้างๆ เอาใส่ไว้ตรงไหนวะ
"พี่ผิง ฝากขอโทษปุ่นด้วยนะ"
"เอ่อๆ มึงก็เหมือนกัน ไอ้ภีอ่ะปากแข็งทำนิ่งไปงั้นแหละ ได้เป็นผัวละหนิ" เมื่อหาของที่ต้องการเจอก็ลุกขึ้นวิ่งไปทางคนเจ็บทันทีแต่ก่อนที่จะลุกขึ้นกูแอบเห็นนะเว้ย หน้าโคตรแดง แสดงว่ามึงเสร็จไอ้ภีแล้วจริงๆสินะ สาดดดด ไอ้เพื่อนเวร ที่กูด่ามันนี้ไม่ได้โกรธนะแต่อิจฉา กว่ากูจะได้ไอ้ปุ่น(ซึ่งก็เคยได้แค่ครั้งเดียว)นานเป็นชาติเศษ แต่มึงนี้แป๊ปๆได้กันเฉย เอ่อ เจริญ!
นั่งยองๆลงข้างๆไอ้สนก่อนจะส่งขวดน้ำสะอาดให้มันไปเทราดแผลตรงเท้าของไอ้น่ารัก มันน่าบาดให้ลึกกว่านี้เสียให้เข็ด ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย ดีแค่ไหนที่เป็นแค่รอยเฉือนๆ
"ไปโดนบาดได้ไงเนี่ย" แต่ที่จริงก็โทษมันไม่ได้ ใครจะไปมองเห็นตรงพื้นหละวะ ถือว่าซวยไป ไอ้ปุ่นมองหน้ากูแว๊บหนึ่งก่อนจะเบื้อนหน้าหนี
อ่าว
เอากับมันสิ
กูทำอะไรผิดอีกวะ
"เสร็จแล้วปุ่น ดีนะที่เอาผ้ามาด้วยอ่ะ"
"เล่นน้ำต่อพี่สน" ไอ้คนเจ็บเท้าทำท่าจะลุกขึ้นไปเล่นน้ำทะเลต่อแต่กูเนี่ยแหละกดไหล่มันให้นั่งลงเหมือนเดิม
"เท้าเป็นงี้มึงยังจะซ่า"
"เอ่อ ไปนั่งในร่มก่อนดิ" ไอ้สนช่วยเสริมอีกแรง
"แต่อยากเล่นน้ำ" ห่า! ไอ้ห่าปุ่น แทนที่มึงจะตอบกูเสือกหันไปตอบไอ้สนซะงั้น นี่มึงทำเมินกู? อยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆว่ามันเป็นเหี้ยอะไรอีกวะเนี่ยยย! ไอ้สนดูเหมือนจะตะหงิดๆที่ปุ่นไม่ตอบกูแต่ไปตอบมันแทนเพราะมีการเหลือบตามามอง
"มึงไปเล่นน้ำต่อเหอะเดี๋ยวกูพามันไปในร่มเอง"
"เอ่อดี สาวๆพวกนั้นเรียกกูละ" ยักคิ้วให้กูนิดหนึ่งก่อนจะวิ่งลงทะเลไปหาสาวๆที่มันพูดถึง คงรู้แหละว่ากูอยากอยู่กับไอ้ปุ่นสองต่อสอง หันมามองคนที่ไม่ยอมสบตากูตั้งแต่เมื่อกี้ว่ามันเป็นอะไรแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ
"มะ เดี๋ยวพาไปนั่งในร่ม" ว่าแล้วหันหลังให้อีกคนเป็นเชิงบอกว่าให้ขี่หลัง กูนั่งยองๆนานแล้วปวดขานะเว้ย เหลียวไปมองอีกฝ่ายเมื่อรู้สึกว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดใดเกิดขึ้น
นั่งนิ่งแถมยังหันหน้าไปทางอื่นอีก
"รึจะให้กูอุ้มแบบเจ้าสาว"
"ไม่"
"งั้นก็ขึ้นหลังมา เร็ว" ร้อนๆอย่ามาพูดไม่รู้เรื่องได้ไหมวะ
"......"
"เห้อ.." สุดท้ายกูก็ยอม ลุกเดินไปข้างๆแล้วจับแขนอีกคนพาดบ่า ครั้งนี้อีกฝ่ายยอมลุกขึ้นแต่โดยดี มือหนึ่งจับแขนที่คล้องคอกูไว้ส่วนอีกมือก็โอบเอวบางเพื่อไม่ให้ล้ม เป็นไง ลำบากกว่าเดิมไหมมึง กระเดาะๆขาเดินเนี่ย
"ดื้อ ขี่หลังตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง"
"ยุ่งไรหละ ลำบากนักก็ไม่ต้องมายุ่ง!" ว่าเสร็จก็ผลักตัวกูออก แต่ขอเหอะทรงตัวยังไม่ค่อยจะอยู่จะเอาแรกที่ไหนมาผลัก
"อย่าหาเรื่องปุ่น กูทำไรยังเหอะ" ตอนนี้คืองงมาก อารมณ์เสียไรแล้วมาลงที่กูวะ หรือมึงกินน้ำทะเลมากไปจนมันไปกระทบกระเทือนสมอง?
"รู้อยู่แก่ใจ"
"อะไร กูรู้อะไร มึงเป็นไรวะเนี่ย"
"สนกันด้วย? ไม่ไปนั่งเจ๊าะแจ๊ะกับมันต่อหละ?!"
นั่นไง กูอยากจะเอามือขึ้นมาตบหน้าผากตัวเองซักฉากหนึ่งถ้าไม่ติดว่าช่วยพยุงร่างบางอยู่นะ "มัน" ที่ว่านี้หมายถึงไอ้เปียว? ไอ้เปียวเมีย(ที่ไม่ใช่แฟน)ไอ้ภีเนี่ยนะ? เอาเข้าไป คือเมื่อกี้มึงเห็นกูกับไอ้เปียวนั่งเจ๊าะแจ๊ะกัน? เจริญ!
"กูกับไอ้เปียวเนี่ยนะ?"
"จิ๊!"
"มองหน้ากูไอ้ปุ่น อย่ามาทำตัวงี้ พูดให้รู้เรื่อง" หยุดเดินแล้วบีบเอวอีกคนหนึ่งแน่นขึ้นเป็นเชิงบอกให้มันหันหน้ามาคุยกันดีดี ยอมรับว่าที่มันหึงกูครั้งแรกที่เรียนพิเศษอ่ะดีใจ ครั้งนี้ถึงจะเป็นแค่ครั้งที่สองแต่กูเริ่มรู้สึกว่า อะไรวะ นั่งคุยกันมันเจ๊าะแจ๊ะตรงไหนแถมหัวข้อที่สนทนากว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ยังเป็นเรื่องที่กูบอกให้ตัดใจและเรื่องที่มันบอกว่าไม่ได้ชอบกูแล้ว อีกอย่างคือกูว่าวันนั้นกูพูดชัดแล้วนะ เรื่องที่กูมั่นคงกับมันมากแค่ไหน แล้วนี่มันทำเหมือนไม่ไว้ใจกู อยู่ดีดีก็โกรธ โกรธโดยที่ยังไม่ถามรายละเอียดหรือความจริงจากปากกูเลยด้วยซ้ำ ชอบคิดเองเออเองแล้วก็คิดไปเรื่อยมั่วซั่วไปหมด
"ไอ้ปุ่น"
"โอ้ยยอะไรกันนักหนาเนี่ย! พี่หนึ่งง พี่หนึ่งงงง" ทันทีที่ไอ้ปุ่นเห็นพี่มันเดินมาพร้อมไอ้ภีก็ตะโกนแหกปากเรียกไม่อายใครหน้าไหน พี่มันพอเห็นน้องยืนโดยมีกูพยุงดูจากรูปการก็รู้ว่าขา
กระเผลกก็แทบจะโยนพวกอาหารทะเลทิ้งแล้ววิ่งมาหาทันที
เห้อออออออ
ไปๆ อยากไปหาพี่มึงนักก็ไปเลย เกิดการส่งต่อร่างไอ้ปุ่นให้พี่มันพยุงแทนโดยที่ถามไม่ขาดปากว่าเท้าเป็นอะไรไปโดนอะไรมา เอ่อ ไปคุยกันเลย ไปคุยกันให้รู้เรื่องไกลๆกูยิ่งดี สัด! เผลอไปสบตาเข้ากับไอ้ภีที่มองอยู่ก่อนแล้ว มันทำหน้านิ่งๆ คงจะพอเดาออกแหละว่ามีเรื่องอะไรกัน สรุปคือกูผิด เอ่อ อยากคิดอะไรก็คิดไปแต่สุดท้ายกูก็อดห่วงมันไม่ได้ ยังยืนมองไปจนพี่มันพยุงให้นั่งกับผ้าใบใต้ร่มเสร็จนั่นแหละ จะเจ็บมากไหมวะ กูว่าคงไม่ใช่แค่หอยบาดหรอก เห็นข้อเท้าบวมๆ คงจะเท้าพลิกนั่นแหละ อยากไปนั่งดูอาการข้างๆแต่ไม่เอาดีกว่ากูขี้เกียจไปทะเลาะเรื่องไร้สาระ
"ผิง! เรียกไอ้สนมาแดกข้าว!" เฮียตะโกนมาให้กูไปเรียกไอ้สนที่กำลังลั้ลลากับสาวๆบิกินี่ในทะเล ตอนแรกบ่นอยากแดกๆแต่ไม่อยากไปกินที่ร้านเฮียก็อุส่าไปซื้อแล้วเอามากินที่ชายหาดให้ แล้วนี้มึงจะแดกข้าวรึแดกสาวกันแน่วะ
"มึงแมร่ง อะ" ไอ้สนวิ่งเหยาะโดยมีสะเก็ดน้ำติดตามผมตามตัวมาทางกูแล้วยื้นแผ่นกระดาษให้
"ขนาดมึงไม่ได้ลงเล่นน้ำสาวยังสังเกตเห็น หมั่นไส้ฉิบ!"
"มันฝากมึงมาอ่อ?"
"เอ่อดิ ไม่เอากูขอ" กูพยักพเยิดหน้าให้ไปไอ้สนยิ้มร่าเลย บอกแล้วกูสนใจใครที่ไหน เหอะ
-
"ว ว ว้าววววววว กุ้งตัวเท่าควายยยย"
"ไอ้เหี้ย เสียงดัง" ทันทีที่นั่งล้อมวงกันไอ้สนดูเหมือนจะออกอาการมากที่สุด มันว๊อนอาหารทะเลมาหลายวันละ
"หารกันจ่ายนะเว้ย"
"ค้าบบบ" หลังจากนั้นแหละอย่าให้บรรยาย อย่างกับห่าลง กินกันได้สถุลมากแต่เหมือนจะไม่มีใครแคร์ บางครั้งกูก็นั่งมองหน้าไอ้ปุ่น มันนั่งข้างพี่มันไงส่วนกูฝั่งซ้ายติดไอ้สนฝั่งขวาติดไอ้เปียว-"-
"กุ้งแมร่งหายไปไหนหมดวะ"
"พี่ภีๆเอาของเปียวก็ได้" ไอ้เปียวว่าแล้วหยิบกุ้งมันให้พร้อมแกะเปลือกเสร็จสรรพ
"ไอ้สนหยิบกุ้งฝั่งมึงมาดิ้แมร่งมุบมิบไว้คนเดียว"
".........."
เหมือนเดิมคือทุกคนเงียบจนกูเริ่มจับทางได้ เวลาไอ้เปียวพูดอะไรแล้วไอ้ภีมันหักหน้าทุกคนจะเงียบกันแบบไปต่อไม่ถูกซึ่งกูก็เป็นหนึ่งในนั้น อันที่จริงก็งงว่าจะเงียบกันทำไมยิ่งทำให้น้องมันหน้าเสียเข้าไปใหญ่ แล้วเหี้ยสนก็ไม่รู้เรื่องไรเล้ยยย ทำหน้าเหรอหราแล้วหยิบกุ้งฝั่งตัวเองให้ไอ้ภีไป
"มึงไม่กินกุ้งหรอวะ" หันไปถามไอ้เปียวเมื่อเห็นมันเอากุ้งวางไว้ที่เดิม
"ไม่กิน..อุส่าแกะให้" กรรม ทำเสียงหงอยอีกนะมึง กูเป็นโรคขี้สงสารด้วยสิยิ่งเพื่อนตัวเองทำสีหน้าไม่ทุกร้อนอะไรกูยิ่งสงสารมัน คืออกแนวเข้าใจไง ตอนจีบไอ้ปุ่นแรกๆเงี้ยะ อารมณ์เดียวกันเลย เหมือนกูเป็นไอ้เปียวแล้วถูกเมิน
"เอ่ออมา เดี๋ยวกูแดรกเอง ห่า ทำหน้า" หยิบกุ้งที่แกะแล้วของไอ้เปียวขึ้นมาจิ้มน้ำจิ้มแล้วเอาใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ ยักคิ้วจึ้กกลับไปให้ หล่อเลยกู
"เค็มขี้มือฉิบหาย"
"งะ ล้างมือแล้วนะ55"
"เหี้ยผิง" หันไปตามเสียงเรียกก็พบกับเฮียหนึ่งที่ทำหน้าหน่ายๆแล้วหันไปมองอีกทางทำให้กูต้องหันไปมองตาม
"แมร่งลุกไปนู้นละ"
"เฮียสอนน้องหน่อยดิ กินข้าวนิดเดียวจะไปเล่นน้ำต่อละ" กูส่ายหน้าเอือมๆ ห่วงเล่นจริงไอ้ปุ่น
"ไอ้โง่ เอากับมึงเหอะ เสือกโง่คนละเรื่องกันอีกนะ"
เอ้า กูงงละ แล้วตกลงไอ้ปุ่นมันลุกเดินไปไหนวะ
"ปุ่นโกรธพี่ผิงแน่ๆ" เสียงเล็กข้างๆดังขึ้นเบาๆ
"เรื่องห่าไรอีกหละ"
"...เรื่องที่คุยกับเปียวมั้ง" ไอ้เปี้ยวเม้มปากก่อนจะพูดออกมา อย่าบอกนะว่าโกรธที่กูกินกุ้งไอ้เปียว กรรม จะทำไงได้อ่ะ ลุกตามไปดิ ไม่รักไม่แคร์ขนาดนี้นะเว้ย เดินตามไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ซักพักใหญ่ๆมันก็นั่งลงตรงโคนต้นมะพร้าวกูเลยเนียนไปนั่งข้างๆ สะดุ้งเลยสิ555
"แหมะมาที่ไม่ค่อยมีคนซะด้วย คิดไรกับพี่ป่ะเนี่ย"
"อยากอยู่'คนเดียว'เหอะ" ไม่ต้องเน้นคำว่าคนเดียวขนาดนั้นก็ได้ แต่แคร์รึ ก็ไม่
"อยากอยู่กับแฟนนน"
"ไม่ไปกินกุ้งต่อรึไง ไปดิ กุ้งอ่ะ"
"คนเราเนอะ ไล่กันก็มี ถ้าไปจริงจะหนาว"
"ก็ไปสิ ใครห้าม ไปได้ตลอดเวลานั่นแหละ"
"ไอ้ปุ่น" จากที่ตอนแรกเล่นๆกวนตีนๆแต่ตอนนี้ชักไม่ใช่อย่างนั้นแล้วสิ ไปได้ตลอดเวลาห่าไรหละ กูอุส่าไม่เอาอารมณ์เข้าใส่เพราะไอ้ปุ่นก็ร้อน เดี๋ยวร้อนกับร้อนมาเจอกันก็พังหมดพอดี
"......"
"....."
"...."
"...โอเค กูยอม พอใจยัง"
".....ก็แค่ไม่ชอบ" ร่างบางข้างกูพึมพำออกมาเบาๆ
"ไม่ชอบ..ให้ใจดีกับคนอื่น..สนใจคนอื่น..." กูยังฟังไม่ทันจบไอ้ปุ่นก็ฟุบหน้าลงกับเข่าตัวเองที่ชันขึ้นมาเสียก่อนบ่นพึมพำๆอะไรเบาๆก็ไม่รู้
หึ
เด็กน้อยเอ้ย
เอื้อมมือไปลูบหัวทุยนั้น เพลินเลยวางแหมะไว้อย่างนั้นซะเลย ดูจากท่าทางคงไม่ยอมเหงยหน้าขึ้นมาง่ายๆเป็นแน่
"นี่กูใจดีกับคนอื่น?"
"..อือ" ได้ยินแต่เสียงตอบรับในลำคอ กูเนี่ยนะใจดีกับคนอื่น อาจจะเป็นบางครั้งก็ได้แบบไม่รู้ตัว
"ใจดีกับคนอื่นแต่ยอมมึงคนเดียวนะ"
"......"
"ยอมคนนี้คนเดียวรู้ใช่ป่ะ"
"....."
"รักคนเดียวด้วย"
"อืออออออ" แหนะมีการทำเสียงกลบเกลื่อน เขินอ่ะดิ อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็เอามือมาจับมือกูที่วางไว้บนหัวมันมาวางทับไว้กับพื้นทรายแต่ก็ยังนั่งฟุบหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น เอ่อ รู้สึกแปลกดีว่ะ ทุกทีกูจะเป็นคนกุมมือมันแต่ครั้งนี้มันกุมมือกูถึงจะกุมไม่มิดก็เหอะแต่รู้สึกร้อนๆอุ่นๆตรงที่มือเล็กวางทับอยู่
"....ที่จริงก็เชื่อใจ...เชื่อใจนะ..แต่.."
"......" รอฟังอย่างใจจดใจจ่อเลยดิอยู่ดีดีเล่นพูดออกมาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง
"แต่อารมณ์มันพาไปจนไม่อยากฟังอะไร.."
"อืม..กูรู้...เคยเป็น ยิ่งพวกที่เข้าหามึงแล้วมึงทำเป็นทองไม่รู้ร้อนว่ามันหวังอะไรกูยิ่งควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่"
"แต่ไม่ได้คิดอะไรด้วย!" ไอ้ปุ่นรีบเหงยหน้าขึ้นมาบอกโดยที่เจอกูซึ่งมองอยู่ก่อนหน้านั้นแล้วมองกลับ
"เหมือนกันแหละ อันนี้กูก็ไม่ได้คิดไร ถ้าคุยธรรมดาก็คุยได้ ไม่ได้อะไรแต่กูก็ไม่ได้ให้ความหวังถูกไหม"
"..."
"กูเข้าใจ แต่มันก็อดไม่ได้ เหมือนมึงคุยกับคนอื่นทั้งๆที่มันไม่มีอะไรแต่กูก็อดที่จะกลัวว่ามันจะมาชอบมึงไม่ได้ กูแค่ไม่อยากให้มันมาชอบมึง มึงเป็นแฟนกู"
"....."
"หวงมากรู้ไหม"
"อือ.."
"ก่อนจะงอนหัดถามก่อนบ้าง"
"ไม่ได้งอน"
"หรอออ ทั้งงอนทั้งประชด คนอะไรขี้ประชดฉิบหาย"
"ใคร? พูดดีดี"
"น้องไง"
"..ไม่ได้พูดเหอะ"
"แน่ใจ?"
"อื้อออ!"
"อะๆ ไม่ประชดก็ไม่ประชด" อยู่ดีดีไอ้ปุ่นก็หันมาถามกูว่ายังไม่ได้เล่นน้ำเลยหนิ เอ่อจริงด้วย แต่กูก็ไม่มายด์อะไรมากเล่นก็ได้ไม่เล่นก็ได้ เมื่อก่อนอาจจะอยากเล่นเพราะจะได้แต๊ะอั๋งสาวๆแต่เดี๋ยวนี้ไม่อ่ะ นั่งเฉยๆกับไอ้ปุ่นแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ อยากอยู่อย่างนี้นานๆ แต่พรุ่งนี้ก็ต่างต้องแยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เห้อ ถึงจะอยากอยู่ด้วยตลอดเวลาขนาดไหนแต่ก็เพื่ออนาคตหละวะ อนาคตกูนี้ไม่ได้เพื่อใครเลย เพื่อไอ้ปุ่นทั้งนั้น สร้างเนื้อสร้างตัวจะได้ไม่ต้องมาลำบากกับกู หวังว่าอนาคตมันคงจะมีกูอยู่ในนั้นด้วย...
สักพักไอ้สนก็มาเรียกไปขึ้นรถเพราะจะกลับแล้ว กูลืมไปเลยว่าปุ่นเจ็บเท้าแต่มันก็บอกไม่เป็นไรแล้วก็ยังพอเบาใจหน่อย เราออกจากที่นั้นประมาณหกโมงกว่าๆ ฟ้าเริ่มมืดแล้วตอนนั้น ไม่อยากจะบอกว่าตอนเดินไปที่รถกูแอบเห็นรอยดูดตรงคอไอ้เปียว ถ้าจำไม่ผิดตอนขามาไม่มีนี่หว่า มึงต้องไปไหนซักที่ตอนกูสองคนไม่อยู่แน่ๆ แต่มีแค่รอยตรงคอนะขาถ่งขาถ่างไม่มีให้เห็นแสดงว่ายังไม่มีอะไรเกินเลย ควรจะดีใจด้วยดีไหมที่ไอ้ภีก็ไม่ได้รังเกียจอะไรมึงขนาดนั้น
ตัวกูเนี่ยสิมีเรื่องที่ต้องหนักใจ มันอาจจะฟังดูไร้สาระแต่...กูไม่ค่อยได้จูบไอ้ปุ่นเลยว่ะ โอเค้ กูรู้ว่าถ้ารักกันจริงไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาเกี่ยวก็ได้ แต่กูผู้ชายป่ะวะ ไม่ต้องไปโทษไอ้ปุ่นว่ามันไม่ให้กูจูบ คือเวลานั้นอ่ะปุ่นมันก็ยอม ยอมตลอดแหละถ้าอยู่ในที่และเวลาที่เหมาะสมแต่เป็นกูเองแหละที่พักหลังแม้จะอยู่กันสองต่อสองมักจะไม่ทำอะไรมันถึงแม้จะมีโอกาสดีๆ อาจเป็นเพราะ....
กูกลัวควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่....
ไม่อยากเห็นมันน้ำตาไหลป้อยๆแล้ว..
แต่ตอนนี้กูว๊อนมาก แล้วยิ่งทำตัวน่ารักด้วยนะกูโคตรว๊อน เห็นรอยตรงคอไอ้เปียวก่อนขึ้นรถกูก็เวรี่ๆๆๆๆว๊อนไอ้ปุ่นมาก เปล่าหื่น เชื่อดิเห็นงี้ใครจะไม่อยากจับแฟนตัวเองฟัดบ้างยิ่งตอนนี้นะนั่งเอาหัวอิงไหล่กูแล้วมองดูความมืดนอกหน้าต่างอีก เมียกูทำไมน่ารักอย่างนี้วะ ได้นานเกินจนเกือบลืมว่าเป็นเมียละเนี่ย โนๆๆ ไม่ๆ เรื่องนี้พี่ผิงจะไม่บังคับฝืนใจน้องญี่ปุ่นอีกแล้ว ตามนั้น เพราะฉะนั้นเรื่องทำเมียตกอันดับไป กูว่ากูชักจะคิดเรื่อยเปื่อยบ้าบอคอแตกมากขึ้นทุกวัน-*-
"(ปุ่น)" จัดการเอนตัวไปข้างหน้าให้หัวเกือบชนเบาะแล้วเรียกชื่อคนข้างๆให้เบาที่สุดโดยใช้แต่เพียงลมปาก อีกฝ่ายทำหน้ายังไงไม่รู้เพราะมืดมองไม่เห็นแต่ก็ยอมเอนตัวลงมาตามแต่ไม่มากนักจนกูต้องเอาแขนคล้องคอแล้วดึงลงมา
"อะ..!"
"ชูว์" โชคดีที่ในรถเปิดเพลงคลอไปด้วยเพลงออกแนวดนตรีหนักๆเอาไว้กันเฮียง่วง อันที่จริงใครจะไปง่วงตอนหนึ่งทุ่มแต่ก็นะไอ้เปียวไง หลับอุตุไปละ ท่าทางจะเพลียแดด
"อะไร?" มาอยู่ใกล้ๆงี้ค่อยเห็นหน้าชัดหน่อย ไอ้ปุ่นมีสีหน้าตื่นตระหนกสายตาหลอกแหลกไปมา ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมากจัดการจุ๊บเบาๆที่ปากมันทีหนึ่งก่อนจะสบตากัน ไอ้ปุ่นทำตาโตแต่ก็ต้องผลุบตาต่ำลงเมื่อรู้ว่าส่งเสียงเอะอะอะไรออกไปไม่ได้ ให้มันได้งี้ดิ บอกแล้วบทจะยอมมันก็ยอมเดี๋ยวเนี้ย
"(จูบนะ)" ขมุบขมิบปากแบบไม่มีเสียงออกไปเมื่อร่างบางหันมาสบตา มีการเผยปากออกนิดๆด้วยนะคงไม่รู้ตัวว่ากำลังแสดงท่าทางอะไรออกมาแน่ๆ
"...พี่หนึ่ง"
"ไม่รู้หรอก" เหมือนกูพูดหว่านล้อมพรากผู้เยาว์ยังไงก็ไม่รู้
"....."
"นะ" ไอ้ปุ่นไม่ตอบอะไรแต่เอามือมาวางตรงหน้าตักกูแทน เยส! เปลี่ยนมือที่คล้องคอมาทาบแก้มนุ่มอีกคนหนึ่งไว้ก่อนจะประทับจุมพิตลงบนกลีบปากบาง ไม่ลุกล้ำ ไม่รีบร้อนแต่เป็นไปอย่างช้าๆเนิบๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียงชื้นแฉะดังขึ้น ไอ้ปุ่นก็เหมือนจะรู้เพราะมันแค่จูบตอบเบาๆโดยที่กูเริ่มส่งลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากคนตรงหน้า ปุ่นมันไม่ค่อยเล่นลิ้นหรอกมีกูเนี้ยะทำอยู่คนเดียวแต่ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ บอกเลยตอนนี้โคตรตื่นเต้น ถึงจะเป็นจูบช้าๆเนิบๆแต่ก็รู้สึกดี ถึงจะพยายามไม่ให้เสียงดังยังไงแต่ก็ยังมีเสียงเบาๆเล็ดลอดออกมาเป็นพักๆ คือเฮียไม่ได้เปิดลำโพงหลังไงเสียงเลยดังแต่ด้านหน้ากูเลยได้ยินเสียงน้ำลายชัดกว่าปกติ ที่จริงพวกด้านหน้าอาจไม่ได้ยินอะไรเลยก็ได้
ถอนจูบจากปากแล้วมาหอมแก้มหอมหน้าผากลามไปถึงใบหูรวมๆก็ทั้งหน้านั้นแหละก่อนจะเปลี่ยนมาไซร้ซอกคอขาวนั้น ไอ้ปุ่นได้แต่ดันอกกูไว้เบาๆแต่ไม่ได้ส่งเสียงทักท้วงอะไรออกมา
ปึก!
"เหี้ย.." สบถออกมาเบาๆแต่ก็ต้องนิ่งค้างเพราะที่มาไอ้เสียงปึกเมื่อกี้คือเสียงที่ไอ้คนที่นั่งเบาะข้างหน้ามันเอาแขนพาดมาตีหัวกูซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก....
ไอ้เหี้ยภภภภภี
เหงยหน้าพรางเอนตัวขึ้นมาดูด้วยความไม่พอใจ ไอ้ภีไม่ได้หันมาแค่พาดแขนไว้ตรงเบาะเท่านั้น
"เสียงดังไอ้สัด" พูดขึ้นน้ำเสียงธรรมดาแต่ทั้งกูทั้งไอ้ปุ่นถึงกับสะดุ้ง
"กูหูดีอย่าลืม"
ครับมึง กูลืมไปว่ามึงหูดี ห่า! แสดงว่ามันคงได้ยินตั้งแต่เสียงจูบละ กูว่าทำเบาแล้วนะเว้ย! แต่ไอ้ภีก็หูดีจริงนั่นแหละ ถามว่าอายไหม? ไม่อ่ะ เพื่อนกันอายไร คนอายนู้น ไอ้ปุ่นนู้น นอนอิงเบาะหันหน้าหนีกูอีก
"ตื่นเต้นเนอะ"
"ไอ้บ้า" 555 เอาแขนสอดหลังคอมันแล้วเอามือลูบเหม่งลูบแก้มมันเล่นไอ้ปุ่นไม่ว่าอะไรแต่กัดนิ้วกูแทน
"เป็นหมารึไงกัดนิ้วคนอื่น"
"ลองดึงแก้มอีกสิจะกัดให้นิ้วขาด"
"เอาดิ เสียวดี"
"อ ไอ้หื่น!"
555555555
(=´∀｀)人(´∀｀=)
--------------------------------------
ว้ากกกกกกกกกกกกก ตั้งแต่อ่านมาสังเกตอะไรไหม สังเกตอะไรไหม5555
ทำไมชื่อเคะมันขึ้นต้นด้วย ป หมดเลยอ่ะ 5555555 :hao7:
-
อยากเห็นตอนปุ่นยอมผิงอีกครั้งจัง รวมถึงรายละเอียดของภีด้วยอะ Please
-
กรี๊ดดด ตอนนี้มันช่างกรุบกริบเสียนี่กระไร
ขอแบบนี้อีกนะค๊าาาาา ^^
-
คิดถึงน้องปุ่นนน
ภีเปียวววว :hao7:
-
สงสารผิงเหมือนกันนะ
เมื่อไรจะได้เมียอีกอ่ะ
ภีเปียวก็น่าลุ้น ภีใจร้ายดี
-
คนเขียนขา ขอตอนพิเศษพี่ภีกะน้องเปียวด่วนเลยค่า
อยากรู้ว่าเค้าไปป๊ะกันได้ยังไง แล้วทำไมพี่ภีต้องใจร้ายกะน้องเปียวขนาดนี้ด้วย
หรือจะเปิดเรื่องใหม่ก็บอกด้วยนะคะจะตามไปอ่านค่ะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ตอนพิเศษ ภี-เปียว
"อ้ะ! พี่ภี!?"
......
เหี้ย!
รีบก้มหน้าสาวเท้าเดินไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว ไม่ๆ ไม่ใช่เรื่องจริง ที่เห็นกูแค่ตาฝาด!
"พี่ภี! พี่ภีรึเปล่า?!"
โลกนี้มีคนหน้าคล้ายกันเป็นล้าน เอาน่าาา มันอาจจะจำคนผิดแล้วหน้าคล้ายกูงี้
"หยุดก่อน! รอก่อนๆ เปียวไงพี่!" ไอ้เด็กนั่นยังไม่ลดละความพยายามที่จะเดินตามกูมา จะวิ่งหนีก็กระไรอยู่เพราะอยู่ในห้าง สัด! ตามมาพ่อมึงดิ กูไม่อยากรู้จักกับคนที่รูปร่างหน้าตาคล้ายไอ้เด็กที่มาติดไอ้ผิงนั่น! มันเป็นเด็กที่เหี้ยมากจนแฟนสุดสวาทขาดใจดิ้นของไอ้ผิงดูดีขึ้นมาทันที โคตรของโคตรตื้อ โคตรของโคตรน่ารำคาญ โคตรของโคตรแรด! คือมึงอยากได้ผัว? คือว๊อนมาก? กูบอกเป็นล้านรอบละว่าผิงมันมีเมียแล้วแมร่งก็ยังตื้ออยากได้ของคนอื่นอยู่นั่นแหละ
"พี่ภี!" สุดท้ายเดินตามกูจนถึงที่จอดรถมันคงหมดความอดทนเลยวิ่งมายืนกางแขนหน้ากู
เหี้ยยยยย
รีบเบือนหน้าหนี หน้าเหมือนไอ้เด็กนั่นสัดๆ กูตาฝาด เชื่อดิ กูแค่ตาฝาด!
"พี่ภีจริงด้วย! เปียวไงๆ เนี่ย เปียวไง" ไอ้เด็กที่บอกว่าตัวเองชื่อเปียวเขย่งตัวไปมาตามหน้ากูที่หันหนี โอ่ยย กูหันหนีแล้วยังจะยื้นหน้ามามองตามอีก หน้าคล้ายแล้วยังชื่อคล้ายอีกนะมึง!
"โหยยยย ไม่คิดว่าจะได้เจอตัวจริง! พี่ผิงมาด้วยไหมอ่ะ"
ใช่เลย
ถามหาไอ้ผิงงี้ ใช่เลย...
วันบัดซบชัดๆ!
หลังจากนั้นไอ้เหี้ยเปียวก็มาโผล่แว๊บไปแว๊บมาในระบบวงจรชีวิตกู อยากจะเตะให้ปลิวไปดาวอังคารติดแต่ว่าเคยเตะครั้งหนึ่ง มันขาเดาะเลย อะไรจะสำออยปานน้านน ไม่รู้แมร่งแอบตามมาตอนไหน รู้บ้านกูเฉย! ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตกูมากเหอะ ไล่ยังไงก็ไม่ไป แรกๆก็ถามอยู่หรอก เรื่องไอ้ผิงอ่ะ หลังๆแมร่งเงียบ เหมือนแค่เอาเรื่องไอ้ผิงมาอ้าง ดูออกเหอะทำไมจะดูไม่ออก ผ่านฝนผ่านหนาวมากี่ปีละทำไมจะไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เด็กก็เงี้ยะ อยู่ใกล้ใครหน่อยเป็นชอบหมด ถึงไม่ได้บอกกูก็รู้เหอะ
.
.
.
วันนี้กูมาก๊งเหล้ากับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง เนื่องในวันเกิด เกิดอยากแดรก ได้สาวมาคน มานั่งอิงเอานมถูแขนกูใหญ่ ในเมื่อจัดเต็มขนาดนี้มีรึไอ้ภีจะไม่สนองกลับ ไม่รู้กูทำอะไรประเจิดประเจ้อจนไอ้ห่าพวกนั้นบอกจะโทรจองห้องที่โรงแรมให้ พอกำลังกรึ่มๆอารมณ์มาไอ้ที่ไซร้ๆกูอยู่โทรศัพท์เสือกเข้า พอวางปุ๊บบอกว่ามีธุระต้องรีบกลับ กูก็ไม่ได้ว่าไร สงสัยผัวโทรตาม ซักพักโทรศัพท์กูก็ดัง หยิบขึ้นมารับสายโดยที่ไม่ได้ดูว่าใครเป็นคนโทรเข้า
(โทรตั้งหลายรอบทำไมเพิ่งรับ?!)
หูกู! เหี้ย! ตะโกนหาพระแสง ขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเอาหน้าจอมาดูรายชื่ออีกครั้งก่อนจะแนบหูอย่างเดิม
"มีไร?"
(อยู่ไหนเนี่ย?) เว้ย! ถามอย่างกะเป็นเมียกู
"เสือก" ว่าก่อนจะกดตัดสายทิ้ง โทรมาถามว่ากูอยู่ไหนเนี่ยนะ เพื่อ? จะมารึไง มาทำไร? ถามหน่อยเหอะมีเหตุผลอะไรที่จะมา ไอ้เปียวระดมโทรเข้าเครื่องกูอีกหลายครั้งก่อนจะส่งไลน์มาแทนเมื่อกูไม่รับสาย
เปียว: ถามว่าอยู่ไหน?
อ่านแล้วไม่ตอบ กูหยิ่งอ่ะทำมะ?
เปียว: อยู่ไหน
อยู่ไหน
อยู่ไหน
อยู่ไหน
อยู่ไหน
อยู่ไหน
อยู่ไหน
อยู่ไหน
อยู่ไหน
อยู่ไหน
อยู่ไหน
โอ้ย เด้งๆๆๆไลน์แมร่งสั่นอย่างกับเจ้าเข้า ดูมัน ดูมันทำ จะไม่ให้รำคาญได้ไง ดูทำตัว
ภี: เอากันอยู่
อย่ากวน
เปียว: ไม่รู้ไม่สน
รออยู่นั่นแหละ
เดี๋ยวไปหา
เหมือนเดิมคือ กดอ่านแต่ไม่ตอบ มาดิ อยากมาก็มา รู้ว่ากูอยู่ไหนก็มาเล้ย ที่ตั้งเยอะแยะจะหาเจอได้ไง นั่งชิวๆกินเหล้ากับไอ้พวกนี้ต่อ ไม่ต้องรีบ คืนนี้ยังอีกยาวกินหมดไปสองขวด คงเพราะก่อนหน้านี้ก็กินไปพอสมควรแล้วมั้งเลยเห็นร่างไอ้เปียวแบบเบลอๆยืนอยู่หน้าร้านมองซ้ายมองขวาอยู่ บ้าน่า มันจะมาโผล่อยู่นี่ได้ไง สงสัยกูเมา เห็นภาพหลอนแบบสามดี แต่ก็แค่มึนๆนะเว้ย ทุกทีกินแค่นี้ไม่ยั๊กกะเมา รึวันนี้กูคออ่อนเป็นพิเศษ? เอ่อๆ ช่างมันเหอะเรื่องนั้นอ่ะ กูคงเบลอจริง เพราะมองอีกทีไอ้เปียวมันก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว นี่กูหลอนจนเห็นมันตัวเป็นๆเลยรึนี่
"พี่ภี! หาตั้งนานนั่งอยู่นี่เอง" นั่นไง หลอนจนได้ยินเสียง แมร่งเฮี้ยนกว่าผีอีกนะมึง ตามหลอกหลอนกูไปทุกที หันไปมองตามที่มาของเสียงเพื่อความแน่ใจที่ว่า กูหลอนไปคนเดียว แต่เมื่อหันไปแทบผงะ
เหี้ย!
คือมึงว๊าปมา!?
"ใครวะไอ้ภี" เพื่อนในกลุ่มถามขึ้น มองไปที่ร่างบางตรงหน้าสายตาวิบวับ ขณะที่กูกำลังจูนสมองใหัประมวลผล ไอ้เปียวมันก็ยกมือไหว้รอบโต๊ะก่อนจะนั่งปุ๊กลงข้างๆกู
เห้ย!
ใครอนุญาติให้นั่งวะ!?
"ทำไมไม่บอกว่ามากับเพื่อน" ไอ้เปียวมันหันมากระซิบถามกูเบาๆ ห่า! กูสิ ควรต้องถามมึง ไม่ใช่ให้มึงมาถามกูงี้!
"แหมะะะ คุณชายย เดี๋ยวนี้เล่นประตูหลังหรอมึงง" กูไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่พยายามเป่าปากแซวกันแต่หันไปจ้องหน้าไอ้คนข้างๆแทน ทำหน้าลอยไปลอยมาอีกนะมึงแถมยังแนะนำตัวกับเพื่อนกูเสร็จสัพ ไม่สนใจกูที่นั่งหัวโด่จ้องหน้าจิกกัดอยู่นี่เลยซักนิด
"มาได้ไง" ในที่สุดก็ถามออกไป อยากรู้นี่หว่า!
"หือ? ขึ้นแท็กซี่มา" ปัดโธ่! กูไม่ได้ถามถึงวิธีการมาแบบนั้น กูหมายถึงรู้ได้ไงว่าอยู่ที่นี่! เปียวมันเหมือนจะรู้ตัวว่าไม่ควรกวนตีนเลยหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาจิ้มลงไปที่แอปพิเคชั่นที่มีอักษรภาษาอังกฤษสีขาวพื้นหลังสีน้ำเงินก่อนจะชูให้กูดูเกือบทิ่มตา
....
ไอ้สัด...
เพื่อนกูดันเช็กอินแล้วแท็กชื่อติด!
เจริญ!
"มันธุระกงการอะไรของมึงที่ต้องมาหากูเนี่ยห้ะ?"
"มาเฉยๆไม่ได้รึไง"
"ไม่ได้" อยากจะกดหัวมันทุบโต๊ะแรงๆจริงๆ เด็กไรต่อปากต่อคำเก่งฉิบหายไอ้ความน่ารักบนใบหน้าไม่ได้ช่วยอะไรเล้ย
"ก็อยากมาอ่ะ พี่ๆ ขอแก้วหนึ่งดิ" ไอ้เปียวว่าประโยคหลังหันไปสั่งเพื่อนกู ไอ้เหี้ยนั่นก็ทำหน้างงๆแต่ก็ยอมชงเหล้าให้
ไอ้ห่าเปียว
เอ่อๆ จะทำไรก็เรื่องของมึง ขี้เกียจมาต่อปากต่อคำด้วยละ เชิญ! ตามสบายครับ! กูพูดอะไรไปไม่เคยจะเข้าสมองอยู่แล้วหนิ! เมาแล้วจะทิ้งให้เน่าอยู่นี่แม่ง!
ไม่นานไอ้ห่านี่ก็เข้ากับเพื่อนกูได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ดีเลยมันจะได้ไม่ต้องมาจุกจิกกับกู แต่เป็นเหี้ยไรไม่รู้ชอบหันมามองหน้ากูแล้วอมยิ้ม พ่อมึงเหอะ
"มองไร"
"หือ?" หันมาทำหน้าซื่อตาใสอีก เดี๊ยะปั๊ด...หมั่นไส้โว้ยยยย กูเบื้อนหน้าหนีเป็นเชิงบอกว่ามึงไม่ได้ยินก็เรื่องของมึง
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ เปียวไม่ได้ยินอ่ะ" ขว้าหมับมาที่แขนกูแล้วออกแรงเขย่าเบาๆ
"พี่ภี"
"โอ้ย ไอ้ห่าเปียว น่ารำคาญว่ะ!"สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมจากอีกคน อะไรกันนักหนาวะ เกาะกูเป็นปลิง
"โมโหไรอ่ะ ไรวะ ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย" อีกฝ่ายเริ่มหน้าบึ้ง
"มึงรู้อยู่แก่ใจ"
"......."
แค่นั้นแหละ นั่งก้มหน้านิ่งเลย นึกว่าจะสงสารหรอ ไม่อ่ะ ไม่รู้มันรู้อยู่แล้วหรือเพิ่งรู้ว่ากูรู้แต่ก็มีค่าเท่ากันเพราะยังไงตอนนี้มันก็รู้แล้วว่ากูรู้ความคิดมัน
"เห้ยไอ้ภี เด็กมึงแมร่ง กระดกเอาๆ ปรามๆหน่อยดิวะ" เหลือบตามองไอ้คนที่ถูกกล่าวถึง เห็นตั้งแต่เมื่อกี้หละ แดรกเหล้าอย่างกะน้ำเปล่า เรื่องของมัน ทำไรก็ทำไป อยากจะเมาเป็นหมาก็เรื่องเรื่องของมัน แต่อย่ามาเดือดร้อนกูละกัน
กูพูดว่าไงนะ
อย่ามาเดือดร้อนกูละกันใช่ไหม?
เอ่อ อย่ามาทำให้กูเดือดร้อน!
แล้วนี่ทำไมกูต้องแบกร่างไร้สติของมันเข้ามาในบ้านด้วยวะเนี่ย! โอ้ยยยยย ชีวิต! ห่า แดรกไม่ดูลิมิตตัวเอง ภาระใครหละห้ะภาระใคร กูดิ! สนิทที่สุดกับมันคนเดียวเนี่ย! จะฝากเพื่อนคนอื่นก็ยังไงๆอยู่ สภาพไม่ค่อยจะต่างกันซักเท่าไหร่ ก็เป็นซะอย่างเนี้ย เมื่อไหร่จะแก้หายซักทีวะไอ้นิสัยชอบใจอ่อนตอนสุดท้ายเนี่ย! ไอ้นี่ก็ด้วย เห็นตัวเล็กงี้พอเมาหนักใช่ย่อย กว่าจะลากขึ้นบันไดแต่ละขั้นได้แทบตาย
"...พี่ภี" ละเมอชื่อกูอีก อยากจะเอาเท้าถีบตกบันไดแมร่ง ใช่เรื่องไหมห้ะใช่เรื่องไหมมม! ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย! เอามันเข้ามาในห้องได้ถึงกับหอบแฮก อย่ามองกูงั้น ห้องนอนสำหรับแขกเหอะ บ้าดิ ใครจะเอาเข้าห้องกู ไม่มีวันซะหรอก หันไปมองสภาพอีกคนที่นอนแหมะกับพื้น มีการเอามือลูบหน้าท้องตัวเองใต้สาบเสื้อด้วยนะ เชี่ย ขาวฉิบ.... ไม่ๆ ไม่ได้ๆ รีบลุกขึ้นจับตัวมันให้นอนบนเตียงดีดี กูผู้ชายโอเคป่ะ แถมเพิ่งไปกินเหล้ามาเห็นงี้ก็มีมึนๆกันบ้าง ถามว่าเห็นผู้ชายแล้วกูมีอารมณ์ด้วยหรอ เอ่ออออ เคยเอามาหมดแล้วเหอะ! ไปๆเอามันนอนเตียงเสร็จแล้วก็กลับห้อง อาบน้ำนอนเว้ยยยย
.
.
.
.
...อือ
......
อือ..
...
ไรวะ...
รู้สึกมึนๆ สะลืมสะลือเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นแต่ที่รู้แน่ชัดคือเหมือนมีอะไรมายุกยิกๆตรงเป้ากู
สงสัยฝัน
กูคงจะฝัน
นั่นสิ ตอนแรกที่ร้านมีคนทำกูอารมณ์ค้าง ไม่ได้เอาออก เอ่อ คงจะเป็นอย่างนั้น...
กำลังรู้สึกกึ่มๆมึนๆครึ่งหลับขึ้นตื่นอยู่ดีดีแต่เมื่อรู้สึกถึงความเปียกแฉะและอุ่นๆตรงแกนกลางเท่านั้นแหละ สะดุ้งตื่นเลยสิกู!
เหี้ย ทำไมกูจะไม่รู้ว่าความรู้สึกอย่างนี้มันคืออะไร เอามือข้างหนึ่งขึ้นก่ายหน้าผากตัวเองพรางหลับตาแน่น กัดฟันกรอดด เหี้ย เหี้ยมากๆ ไม่มีอะไรที่จะเหี้ยไปกว่านี้แล้ว ไม่อยากจะพงกหัวดูเล้ยว่าเป็นใคร คือรู้อยู่แล้วไง แต่ไอ้ความรู้สึกที่มากมายเหมือนจะระเบิดออกมานี้ทำให้กูไม่ได้ส่งเสียงห้ามอะไรออกไป เชี่ย มึงไปเรียนวิชามาจากไหนวะ อาจจะเป็นเพราะค้างตั้งแต่ที่ร้านเหล้าด้วยก็ได้ แล้วไม่ได้เอาออกด้วยไง ก็ได้แต่ชันขาขึ้นให้อยู่ในท่าที่ถนัดๆเท่านั้นแหละ ซักพักรู้สึกว่าอีกฝ่ายละปากจากตรงนั้นแล้วขึ้นมาจูบปากกูแทนสะโพกก็เสียดสีกับกลางลำตัวไปด้วย
เหี้ยยยยยย
ทนได้ก็พระอิฐพระปูนละครับ!
กูลืมตาขึ้นในความมืดแสงที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เห็นหน้าไอ้เปียวแบบรำไร
"มึงรู้ตัวใช่ไหม กำลังทำอะไร" พูดเสียงแหบพร่าถามออกไปเพราะสะโพกมันก็ยังคงบดคลึงกับแกนกายกูอยู่ เห็นไอ้เปียวมันพยักหน้าน้อยๆก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออกกูเลยเอามือไปจับตรงสะโพกมันแทน
"รู้นะ ถึงทำไปก็ไม่ได้ทำให้กูรู้สึกอะไรกับมึงขึ้นเลย" มันชะงักนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แค่นั้นแหละ กูพลิกตัวขึ้นมาคร่อมมันแทน อยู่มุมบนแล้วเห็นหน้ามันชัดดีว่ะ จัดการถอดเสื้อตัวเองออก ไอ้คนใต้ร่างก็รู้หน้าที่ตัวเองดีเพราะมันเอามือมากุมเป้ากูอีกครั้ง
"เห้ย ใจเย็น" ทำกูโด่ขนาดนี้ไม่ต้องกลัวว่าจะหนี เดี๋ยวจะโดนจนร้องขอให้หยุด
.
.
"อ้ะ..เดี๋ยว..อืออ"
"..อย่าเกร็งดิวะ กูขยับไม่ได้.." ก้มลงไปไซร้ตามตัวไอ้เปียวเพื่อให้ผ่อนคลายมากกว่านี้ เข้าไปในตัวมันละเหอะ โคตรของโคตรแน่นจนกูแทบจะเป็นบ้า อยากจะกระแทกเข้าออกใจจะขาดติดตรงที่มันแน่นจนขยับไม่ได้เลยเนี่ยสิ
"อื้อออ เร็วๆเลยพี่ภี เปียวเสียว" กรรม กูอุส่าช้าๆเนิบๆก่อนมึงจะได้ชิน เรียกร้องหรอๆ ด้ายย อย่ามาร้องให้หยุดละกัน ชันตัวขึ้นเต็มความสูงก่อนจะกระชับสะโพกมนให้กระเถิบเข้ามาติดกันให้มากกว่าเดิมแล้วเร่งจังหวะการกระแทกให้เร็วและถี่ขึ้น
"อ๊ะ อ๊ะ..พี่ภี พ พ พี่ ภี อือ อ อ" ไอ้เปียวหัวสั่นหัวคลอนตามแรกกระแทก เสียงมันก็ขาดๆหายๆ เหงยหน้าหลับตาแน่น กูเห็นงี้ก็ยิ่งได้ใจดิ แรงมีเท่าไหร่ใส่ไม่ยั้ง ยิ่งไอ้เปียวเรียกชื่อกูวนไปวนมากูยิ่งรู้สึกเหมือนอารมณ์มันกระเจิดกระเจิงไปหมด รู้สึกดี
เหมือนเป็นคนคุมเกมทั้งหมดไว้
"..อะ.....?" ไอ้เปียวทำหน้างงเมื่ออยู่ดีดีกูก็หยุดขยับเอวกระทันหันแต่เปลี่ยนเป็นกระแทกเบาๆไม่ถี่แต่เน้นๆแทน
"อือออ! พี่ภี " นั่น ขมวดคิ้วยุ่งเลยมึง แต่ก็หลับตาทำหน้าเสียวทุกครั้งที่กูกระแทกใส่ คงจะไม่พอใจเล็กน้อยถึงปานกลางมันเลยยันตัวขึ้นมาเอามือคล้องคอกูก่อนจะบดจูบลงมาที่ริมฝีปากอย่างหนักหน่วง เอาไงอ่ะกู ก็จูบตอบดิ จูบไปหัวเราะหึๆในลำคอไปด้วย ตลกมัน ไอ้เปียวถอนจูบออกแล้วผลักกูลงนอนแทน
แหนะ
จะคุมจังหวะเองหรอน้อง ของงี้พี่ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว กูเอามือประสานกันที่ท้ายทอยมองหน้ามัน ตัวมัน และสะโพกมันที่กำลังขยับขึ้นลง อืมมม ท่านี้แมร่ง เข้าลึกว่ะ ตอนแรกกะจะให้มันคุมจังหวะเองแต่ไปๆมาๆเริ่มทนไม่ไหวต้องเอามือไปจับสะโพกมนแล้วเด้งเอวสวนขึ้นมาแทน
เปียวแมร่ง
ไอ้เปียวแมร่ง
"ดีไหม ซี๊ด..ดีไหมพี่ภี"
"อืม เสียวเหี้ยๆ"
เสียงครางระงมดังไปทั่วห้องพร้อมกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ ไอ้เปียวดูท่าใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มทีเพราะมันหลับตาขมวดคิ้วแน่นมือก็สาวของตัวเองขึ้นลงเป็นจังหวะเร็วๆก่อนจะครางออกมาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วฟุบหน้าลงหอบหายใจแฮ่กๆตรงอกกู มันปลดปล่อยออกมาทำให้ช่องทางด้านหลังตอดรัดแน่นกว่าเดิมจนกูต้องพลิกตัวมันลงแล้วดึงขาให้มันมาเกี่ยวเอวไว้ดีดีเพราะดูเหมือนร่างข้างใต้พอตัวเองเสร็จแล่วก็เหมือนหมดแรงไปซะดื้อๆ
"เห่ย อย่าชิ่งหนีก่อนดีวะ" เอามือตบแก้มมันแปะๆเพื่อเรียกสติ
"อื่อ ก็ทำไปดิ ขอนอนเอาแรงก่อน" พูดดีนี่หว่า! แสดงว่ารู้ชะตากรรมว่าคืนนี้มึงไม่โดนแค่ยกเดียวแน่ เมื่อว่ามาอย่างนั้นกูเลยก้มไปกัดปากแดงๆนั้นหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้จนมันทุบมาที่ไหล่ดังพลั่กกูเลยกระแทกเอวแรงๆสวนซะเลย
"อ๊ะ!"
"เก็บเสียงบ้าง น้องกูนอนอยู่ห้องข้างๆ" ก้มไปกระซิบที่ข้างหูร่างบางเบาๆด้วยเสียงแหบพร่า ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนี้หน้ามันจะแดงแค่ไหน คงคิดไปถึงตอนแรกๆที่ส่งเสียงออกมา คือถ้าไม่ดังเกินมันก็ไม่ทะลุไปอีกห้องหรอกแต่ถ้าเหมือนเมื่อกี้ก็ไม่แน่
"พี่ภี! อะ ด เดี อือ เดี๋ยว " กูไม่ฟังเสียงทักท้วงใดใดทั้งสิ้น คุยกันมามากพอละมาประกอบกิจกรรมเข้าจังหวะต่อดีกว่า ไอ้เปียวเหมือนพยายามจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็มีแต่เสียงครางที่หลุดออกมาแทน ถามว่ากลัวน้องกูได้ยินเสียงไหม ไม่อ่ะ ได้ยินก็ได้ยินไปดิ อย่างมากก็แค่โวยวายกรี๊ดใส่หูกู ทำมึนกลับไปก็สิ้นเรื่อง
.
.
.
.
ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนๆ แมร่งหนักว่ะ แขนชาด้วย เหลือบตามอง ไอ้ห่าเปียวนอนทับตัวกูมาครึ่งตัวแถมยังกอดเป็นหมีโคล่าเกาะต้นยูคาลิปตัส สังเกตตามตัวมันมีแต่รอยจ้ำแดง เมื่อคืนกว่าจะได้หลับ ครั้งสุดท้ายนี้ไอ้เปียวถึงกับตาปรือ จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่ละ หลักจากผ่านกิจกรรมเข้าจังหวะกันมา กูว่าไอ้เปียวต้องเคยแล้วแน่ๆ แมร่งสุดยอดว่ะ เห็นหน้าจิ้มลิ้มงี้ร้ายนะมึง
"ห่าเปียว กูร้อนน" แกะมือที่เกาะตัวกูออก ร้อนเว้ยๆๆ หนักด้วย นอนทับมาทั้งคืนกูก็เมื่อยเป็นนะเว้ย พอแกะมือมันออกได้ก็ถีบขาอีกคนให้ไปไกลๆ ไม่ใช่ถีบอย่างนั้น กูแค่ใช้เท้าดันตัวมันออกเฉยๆ เชี่ย แอร์ดับ ก็ว่าทำไมร้อน หยิบรีโมทแอร์ที่วางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียงมากด
กรรม
ไฟดับ
-*-
"พี่ภี..." รู้สึกได้ถึงแรงกอดจากด้านหลัง คือกูนอนตะแคงข้างหันหน้าหนีมันไง ยังจะตามมากอดอยู่อีก มีการฝังหน้ากับแผ่นหลังด้วยนะ
"ไอ้สัดกูร้อน" ไม่ปล่อยแถมยังกอดแน่นกว่าเก่าอีก
"ไอ้เปียว"
"....."
"กูบอกมึงว่าไง"
"..พี่ภีได้เปียวแล้วนะ" นั่นไง กูว่าละ ที่พูดเมื่อคืนนี้ไม่ได้เข้าหัวเลยรึไงวะ
"แล้วไง กูได้มึงคนเดียวซะเมื่อไหร่ คนอื่นกูก็ได้ ได้ก่อนมึงอีก
"....."
"อย่ามาใช้ลูกไม้ตื้นๆที่พอเอากันแล้วกูต้องรับผิดชอบ" กูดูเลวหรอ ไม่ คิดว่าไม่นะ กูข่มขืนมันรึไง ก็ไม่! มาหากูที่ห้องเองด้วยซ้ำ! แหม่ จะเอาอะไรหละครับทีนี้
"กูจะคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องละกัน แต่ถ้ายังเรียกร้องห่าเหวอะไรอยู่ก็ไม่ต้องมาคุยกันละ"
"....."
"ให้มึงเลือกอะ จะให้ความสัมพันธ์เป็นอย่างนี้หรือจะเป็นแค่คนรู้จัก" ยอมรับเลยว่าติดใจไม่น้อยกับบทร่วมรักเมื่อคืน ถ้ามันตกลงกับความสัมพันธ์แบบนี้ก็ดีทั้งสองฝ่ายไม่ใช่รึไง รึเปล่า555
"พี่ก็รู้ว่าเปียวชอบพี่..เลือกได้ด้วยรึไง"
หึ ก็ไม่รู้อ่ะ กูให้มึงเลือกแล้ว กูใจดีนะเว้ย คนอื่นนี้ถีบหัวส่งมีมึงเนี่ยมีช้อยให้เลือก ให้เป็นคนตัดสินใจเองเลยนะเว้ย สิทธิพิเศษขนาดไหน ขออย่ามาจู้จี้จุกจิก งี่เง่าก็พอ
ปังๆๆๆๆ
"พี่ภี! พี่ภี! เปิดประตูให้แพมมี่เดี๋ยวนี้นะ!"
โอ้ยยยยย
"พี่ภี! ได้ยินไหมเนี่ยย!"
"เอ่อๆ! ได้ยินแล้วๆ!" ลุกขึ้นจากเตียงไปใส่บ๊อกเซอร์ที่วางเรื่อยอยู่กับพื้น ไอ้เปียวไม่ได้รั้งอะไรแต่กลับเอาผ้าห่มมาคลุมโปรงแทน เมื่อคืนจำได้ว่าไม่ได้ล็อกห้อง สงสัยไอ้เปียวเข้ามาแล้วล็อกแหงง
แกรก
"เสียงดังหนวกหูวุ้ย" ยืนเท้ากรอบประตูมองอีกฝ่ายที่กอดอกทำหน้าบึ้งหน่ายๆ แพมหรือชื่อที่มันสถาปนาตัวเองว่าแพมมี่ น้องสาวแท้ๆของกูเอง ทุกวันนี้โคตรรำคาญเสียงแว๊ดๆแปดหลอดของมันเลย
"ทีเมื่อคืนพี่ภีเสียงดังแพมมี่ไม่เห็นจะว่าไรเลย!" เอ่อ กูหละโคตรหมั่นไส้ตอนมันแทนตัวเองว่าแพมมี่ๆ ถามจริง มึงไม่อายหรอว้าา อนาถวุ้ยชีวิตกู เจอแต่คนแรดๆ
"เอ่อๆ มีไรว่ามา" มึงไม่ต้องเลย ไม่ต้องมาทำหน้าอยากรู้อยากเห็นสอดส่องเข้ามาในห้องกูเลย ไอ้แพมยิ้มแฉ่งโชว์ฟันครบ32ซี่ก่อนจะแบมือทั้งสองข้างหน้ากู
"นี่มึงใช้ตังค์รึแดรกตังค์กันแน่วะ เก็บๆบ้างดิโว้ย" ถ้าจำไม่ผิดเพิ่งให้เมื่อสามวันก่อนไป500นะเว้ย แป๊ปๆหมดอีกละ ไหนจะเงินที่พ่อกับแม่ให้อีก
"นะๆๆ ก็เค้ามีของที่อยากได้นี่~ ไม่งั้นไอ้เสียงเมื่อคืนแพมมี่ฟ้องมัมแน่"
"เอ่อๆ" สุดท้ายก็ต้องยอม ขี้เกียจฟังเสียงแป๋นๆมันพูดด้วยแหละ เดินเข้ามาหยิบกระเป๋าเงินในห้องเห็นไอ้เปียวมันโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มก่อนจะมีเสียงกรี๊ด18หลอดตามมาจนไอ้เปียวต้องผลุบลงใต้ผ้าห่มอย่างรวดเร็ว
"กรี๊ดหาเตี่ยมึงดิไอ้แพม!" หันไปด่าน้องสาวตัวเองที่คิดว่ายืนรออยู่หน้าประตูแต่ที่ไหนได้ เดินตามหลังมาติดๆนี่หว่า
"บัดสีบัดเถลิงที่สุด! แพมมี่รับไม่ได้ค่ะที่ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้!"
-*-
"สภาพห้องที่รก เสื้อผ้ากองระเนระนาด กลิ่นคาวคละคลุ้งไปหมด โอ้ยจะเป็นลม"
"ถ้าจะเป็นลมก็ไปเป็นข้างนอกนู้น ขี้เกียจแบก เสือกเข้ามาเอง"
"พี่ภีพูดกับน้องตัวเองอย่างนี้ได้ไง"
"จะเอาไม่เอาเงินเนี่ย"
"เอา!" ไอ้แพมรีบพูดแล้วดึงแบงค์สีเทาจากมือกูไปสองใบ
"ทั้งอาทิตย์นะมึง ไม่มีการเบิกเพิ่ม"
"รู้แล้วน่า"
"แล้วกางเกงอ่ะถ้าใส่งี้ไปเปลี่ยนเป็นกางเกงในเลยมะ" ห่า สั้นได้อีก ใส่ไปล่อตะเข้ที่ไหน
"อุ้ย ทำไมไม่บอก กะจะใส่อยู่แล้วเชียว"
"เดี้ยะตบดิ้น ใส่งี้ก็ไม่ต้องออกบ้าน ถ้าจะออกก็ไปเปลี่ยน"
"ชิ!"
"จะเปลี่ยนไม่เปลี่ยน?"
"ยุ่ง"
"ไอ้แพม"
"เอ่อๆ เปลี่ยนก็ได้!" ว่าเสร็จก็เดินกระทืบเท้าปึงปังออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมปิดประตูดังโครมปิดท้าย ส่ายหัวเบาๆให้กับความดื้อของมัน เห็นงี้ก็เหอะแต่พอขู่หน่อยก็หงอแล้ว ไม่ต้องห่วงเรื่องไอ้เปียว ไอ้แพมมันไม่ทำไรหรอก ปากดีไปงั้นแหละ มันรู้ว่ากูหญิงก็ได้ชายก็ดี เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟันทำธุระส่วนตัวออกมาอีกทีไอ้คนบนเตียงก็นอนอ้าปากน้ำลายยืดเข้าเฝ้าพระอินท์เป็นที่เรียบร้อย ได้ยินเสียงเหมือนคนเปิดประตูรั้วดังเอี๊ยดอ๊าดเลยเดินออกไปดูตรงหน้าระเบียง พอเห็นชุดไอ้คนที่เปิดประตูใส่เท่านั้นแหละ แทบจะกระโดดถีบยอดหน้ามัน
"ไอ้แพม!!"
"ว้าย ตกใจหมด!"
"ชุดมึงอ่ะ! กูบอกว่าไง!?"
"จิ๊ ก็เปลี่ยนแล้วไงเนี่ยๆ" ไอ้แพมว่าแล้วชี้ไปที่ขาตัวเองแบบย้ำๆ เอ่อ! กางเกงมันอ่ะเปลี่ยนจริง เปลี่ยนเป็นสกินนี่สีทองเลื่อมๆที่โคตรจะโชว์สัดส่วน คือมันหุ่นดีไงเลยกล้าใส่ แต่เสื้อนี้มัน...!
"ไม่ได้โชว์ข้างล่างก็จะโชว์ข้างบนนะมึง! ไปเปลี่ยน!" ชี้หน้ามันแล้วลากแขนเข้ามาทางบ้าน เสื้อแมร่งตัวเล็กได้อีกแถมยังเอวลอย
"ไม่! แบร่!" ไอ้แพมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ก่อนจะขึ้นรถด้วยท่าทางเชิดๆแล้วบึ่งออกไป ก่อนออกจากรัศมีรั้วมีการเปิดกระจกแล้วโบกมือบ้ายบายด้วยนะ
ให้มันได้งี้ดิ!
เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับเข้ามาในห้องกะว่าจะมาสงบอารมณ์ให้เย็นลงกลับมาเจอไอ้เปียวนั่งอิงหัวเตียงมองตาแป๋ว โอ่ยยยย ชีวิตหนอชีวิต!
"คนหวงน้อง"
"ไรมึง?!"
"เปียวว่าพี่แพมไม่เห็นจะใส่สั้นตรงไหนเลย"
"ไม่สั้นห่าไร มันเปลี่ยกางเกงแล้วแต่ดันใส่เสื้อล่อตะเข้อีก! ท้องไม่มีพ่อขึ้นมาจะเตะให้แท้งแมร่ง!" ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นใส่งี้กูจะไม่ว่าอะไรเล้ย แต่นี่เข้าใจอารมณ์ป่ะ กูเปล่าหัวโบราณ ถ้ากูหัวโบราณคงไม่เอาไอ้เปียว ไม่ใช่ให้มันใส่ชุดหม่อฮ้อมซักหน่อย แต่มึงแต่งพอดีๆบ้าง กูไม่ชอบเวลาผู้ชายคนอื่นมันมองมาอย่างละลาบละล้วงเท่านั้นเอง! ห่า!
"ห่วงก็พูดมาเหอะ"
"หุบปากไปเลยไอ้เปียว"
"ถ้าเปียวแต่งงั้นจะห่วงบ้างป่ะ?"
"ห่วงคนที่ต้องหันมาเห็นมึงมากกว่า ตาแทบบอด" ไอ้เปียวเบะปากแล้วตะแคงข้างหนีกู โว๊ะ คิดว่าจะง้อรึไง เป็นอะไรกันห้ะถึงคิดว่ากูจะทำแบบนั้น เชิญ จะนอนจนเน่าตายตรงนี้ก็เชิญ ตามสบาย กูขอตัวออกไปข้างนอกก่อน กว่าไอ้เปียวจะรู้ตัวว่าถูกทิ้งไว้ในห้องคนเดียวก็ตอนกูขับรถออกมาได้ครึ่งชั่วโมงละ โทรมาโวยใหญ่กูเลยกดตัดสายแมร่ง เอ้า งอนเองก็ต้องหายเองดิวะเว้นแต่จะมาเป็นคนสำคัญของกูเท่านั้นแหละถึงจะยอมง้อให้อ่ะ แต่ก็ไม่แน่เพราะถ้าขี้เกียจกูก็ไม่ง้อเหมือนกัน
-------------------------
เง้อออออออ หายไปนาน ยังมีคนอ่านอยู่ไหเนี่ยยย
:mew2: :mew2:
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านๆๆอยู่น๊าาาาาา
#เปียวสู้ๆ :mew3:
-
น้องเปียวแรงดีลูก ป้าชอบบบบบบบบบบบ ^^
-
#ทีมเปียว อิพี่ภี้ทำเกินไปแล้วนะ :z6:
-
คิดถึงงงงงงงง
กะลังคิดว่าจะมาต่อภีเปียวอ่ะเปล่า สงสารเปียวอ่ะ ยอมเอาตัวเข้าแลก เฮ้อภีก็โหดไปเปล่าว่ะ :mew6:
-
o13สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงอย่างคนเขียนบอกไว้ เนื้อเรื่องแนวเดียวกับ พี่เน เลยเนอะ สนุกเหมือนกัน
แต่ ปุ่น มันน่ารำคาญมากกกกกกกกก ไม่เหมืนเปย ส่วนพี่ผิง กับ พี่เน เหมือนกันตรงที่ หล่อและจน 55555
ขอๆๆๆๆๆๆ Tbc ของคู่พี่ภีเปลียว ท่าจะเผ็ดร้อนน่าดู พี่ภีน่ะ :z1:
-
ภีเปียว เริ่มอย่างนี้จะจบไงหล่ะ ลุ้นๆ
-
กูเพิ่งมารู้ รู้จักไอ้เปียวมาเกือบเดือนเพิ่งรู้ว่ามันเต้นเป็น เต้นนี้ไม่ใช่รำวงตามงานวัดอย่างที่ไอ้ผิงชอบชวนไปนะ เต้นในที่นี้คือเรียนเต้นอ่ะ จริงจังเลย ก็ว่าทำไมมันชอบเอาหูฟังยัดหูตลอดเวลา มันบอกเต้นได้ทุกแนวแต่ถ้าบีบอยหมุนตัวหมุนหัวนั้นขอบาย ทำได้แต่ได้นิดเดียวแป๊ปเดียว เห่ย อย่าคิดที่พล่ามๆมานี้กูถามมันนะเว้ย จะไปอยากเสือกเรื่องของมันทำไมวะ นู้น ไอ้แพมนู้น คือเรื่องมันเริ่มจากไอ้แพมมันไปหาซื้อแผ่นออกกำลังกายT25มาซึ่งกูไม่รู้ว่าเพื่ออะไร! คือมึงอยากเป็นไม้เสียบผี? ให้ตายกูก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงที่อยากผอมแล้วผอมอีกผอมซับซ้อนซ่อนเงื่อน แต่มันจะไม่ทำไมเล้ยถ้าไม่เอากูมาพ่วงด้วย! คือถูลู่ถูกังบังคับกูลงมาเต้นเป็นเพื่อนตรงห้องรับแขก จัดที่นู้นนั่นนี่ซักพักไอ้เปียวดันมาร่วมวงด้วยอีกคนกูเลยรวดอู้เลย จะขึ้นห้องไอ้แพมก็หันมากรี๊ดใส่โวยวายหาว่ากูไม่ให้ความร่วมมือ สุดท้ายเลยนั่งตรงโซฟามองคนบ้าสองคนเต้นตามคลิปกันเอาเป็นเอาตาย เอาเหอะ ตามสบาย เป็นลมขึ้นมากูจะเอาหมอนอุดหน้าแมร่ง
"โอ้ย....เปียว แฮ่ก เปียวไม่ไหว ล แล้วว" ไอ้เปียวทรุดลงกับพรมหน้าทีวีแล้วหงายหลังตึ่งลงไปหอบแฮกๆ ดูมัน เพิ่งผ่านไปแต่15นาทียังแทบตาย เหงื่อท่วมตัวเลย
"ว๊ายน้องเปลียว ไม่ได้นะคะ เหนื่อยๆเหงื่อออกห้ามนอน ลุกเร็วๆ"
"เปียวไม่ไหวแล้วว"
"ตูดใหญ่นะคะ" เท่านั้นแหละ เด้งตัวลุกขึ้นยืนเลย ส้นตีนมึงดิอิแพม กูเล่นบอลมาเหนื่อยนั่งเป็นสิบล้านรอบตูดกูไม่เห็นจะใหญ่ขึ้นเลย บางทีก็แอบงงกับตรรกะผู้หญิง คือเยอะอ่ะ-*-
"พี่แพมไม่เหนื่อยหรอ เปียวลิ้นห้อยแล้วเนี่ย"
"โหยน้องเปียวว อยากผอมต้องอดทน เร็วๆมาเต้นต่อเดี๋ยวขาดช่วง" ไอ้แพมพูดไปด้วยขยับแขนขาตามคนในทีวีไปด้วย
"เห้ย! เห้ย! เปียวรู้สึกว่าตัวเองผอมลง เห้ยย" ไอ้เปียวทำหน้าตาตื่นเต้นมองมือที่จับเอวจับท้องตัวเองไปมา เอ่อ เอากับมันสิ
"ไหนๆ"
"พี่แพมลองจับดิเนี่ย เหยดดดด" ไอ้เปียวดึงมือไอ้แพมมาจับเอวจับท้องตัวเองแล้วพร่ำบอกว่าผอมลงๆมันรู้สึกได้ มึงจะบ้ารึไง ทำแป๊ปเดียวมันจะเห็นผลได้ไงวะ
"กรี๊ดดดดดด ทำไมเอวน้องเปียวเล็กจังเลยอ่ะ!"
"ไม่ๆ เปียวหมายถึงมันเล็กลงไง"
"มีเคล็ดลับยังไงบอกมั่งสิๆ โอ้ย เอวบางกว่าผู้หญิงอย่างพี่ได้ยังไงง" ไอ้แพมกระโดดดิ้นไปมาอยากจะถีบซักป๊าปให้หายบ้า มึงก็ดูตัวมันดิ ตัวแค่นั้นแล้วจะให้เอวใหญ่รึไงวะ
"พี่ภีๆ ลองจับๆ เล๊กเล็กอ่ะ!" มันลากไอ้เปียวมาหน้ากูสั่งให้จับเอวยิ๊กๆกูก็ทำหน้าหน่ายๆรำคาญเสียงเลยเอามือแตะๆไป
"จับดิ! แตะแค่นั้นจะไปรู้อะไร!"
"เอ่อออออ กูเคยจับแล้วเหอะ!"
"..ห้ะ"
"ไม่ใช่แค่เอวนะที่เล็ก..."
"...."
"อย่างอื่นก็เล็กเหอะ"
"กรี๊ดดดดดดดด ผั้วะ" เต็มๆ กูเขวี้ยงหมอนเข้าเต็มๆหน้ามัน
"เสียงดังพ่อมึงสิ"
"ก ก็พี่ภีพูดอะไรกูไม่รู้หนิ! แพมมี่เป็นผู้หญิงนะ!"
"เอ้า เสือกถามเอง กูก็ตอบละไง"
"ไม่คุยกับพี่ภีแล้ว!" ว่าเสร็จมันก็ลากไอ้เปียวที่ยืนหน้าแดงอยู่ออกไป คุยไปคุยมาเลยรู้ว่าไอ้เปียวมันเรียนเต้น ทีงี้ดี๊ด๊าใหญ่เลยนะมึง ตื้อให้ไอ้เปียวสอนเต้น ไอ้ทียี่ห้านี้แทบจะโล๊ะลงกล่องเพราะเจออะไรที่น่าสนใจกว่า
"ป๊อบปิ้งให้ดูหน่อยๆ" ไอ้เปียวมันก็ยิ้มๆก่อนจะทำตัวกระตุกๆเป็นป๊อปปิ้งให้ดู แต่มันทำเบาๆไม่แรงมาก คงจะอายด้วยแหละ
"แล้วเคยเต้นคัฟเวอร์ไหมอ่ะ"
"เอ่อ..ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ เคยเพราะเพื่อนมันมาขอให้แกะท่าให้แต่ถ้าเต้นเองนี้ไม่เคยนะ55"
"จริงดิ! แกะของวงไรอ่ะ สอนพี่หน่อยๆ"
"ก็มีอินฟินิต ...เอ็กโซ... เอ่อ.. บิ๊กแบงๆ บิ๊กแบงก็เคย โอ้ยเยอะอ่ะ จำไม่ได้"
"หน้าอย่างมึงเนี่ยนะเต้นเพลงเกาหลี"
"เงียบไปเลยพี่ภี! ไม่ต้องมายุ่ง" มีการแลบลิ้นใส่กูด้วยนะไอ้น้องคนนี้ ชักจะงงว่าตกลงใครพี่ใครน้อง
"แล้วของวงผู้หญิงหละ?"
"55555เปียวไม่เต้นผู้หญิงพี่!"
"อ่าว กูนึกว่าหน้าอย่างมึงจะโคปแต่วงผู้หญิงซะอีก"
"พี่ภี!"อันนี้เป็นไอ้เปียวหันมาทำตาขวางใส่แทน อะไร กูแค่พูดตามที่คิดเหอะ ยักไหล่แบบกวนตีนส่งกลับไป
"ช่างมันเหอะคนนั้นอ่ะ เรียกร้องความสนใจ"
"มึงว่าไงนะ?"
"ว่าแต่สอนเต้นหน่อยดิ นะๆ อยากเต้นวงซิสตาอ่ะ" เอ้อ ทำเมินกูนะมึง ว่าแต่ไอ้วงซิสตานี้มันใครวะ ยอมรับว่าเรื่องพวกนี้กูโง่ดักดานมาก
ซิสตานี่ใช่โลชั่นที่ใช้ทาผิวรึเปล่าวะ
"เห้ย เปียวไม่แกะเพลงผู้หญิง"
"เพลงมาบอยอ่ะ อยากเต้นเป็น" อ้อออออ ไอ้เพลงที่มันเล่นเวฟตรงหน้าอกอ่ะนะ กูพอจะคิดออกเพราะไอ้สนชอบส่งคลิปในยูทูปของเพลงนี้มาให้ดู แต่ละคน จัดว่าเด็ด
"เพลงนี้ยิ่งไปกันใหญ่พี้555"
"นะๆ เต้นให้ดูก็ได้" เป็นไง เจอลูกตื้นความน่ารำคาญของน้องกู คืออยากจะบอกว่ามึงก็น่ารำคาญแบบนี้แหละ
"แต่...."
"นะๆ นะน้องเปียวนะ"
"..เปียว.."
"เนี่ยๆ พี่ภีก็อยากดู" ไอ้เปียวหันมามองกูนิดหน่อยเลยยักคิ้วท้ามันไป เอาดิ อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง เวอร์ชั่นผู้ชายนี้ยังไม่เคยดู ไม่แน่ใจว่าจะเป็นเสนียดตาไหม
"โอเคนะ เดี๋ยวเปิดเพลงจากโทรศัพท์ให้" ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบอะไรไอ้แพมก็วิ่งไปเอาโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วกดเปิดเพลงทันที ไอ้เปียวก็ได้แต่ทำหน้าปะล้ำปะเหลือป กูก็เข้าใจฟิวนะ คือมันเพิ่งมาพูดคุยทำความรู้จักจริงๆจังๆกับน้องกูวันนี้วันแรกไง และด้วยความที่เป็นน้องกูด้วยหละมั้งมันเลยไม่อยากขัดใจ ยังไงถ้าจะเอากูอ่ะก็ต้องผ่านคนน้องอยู่ดีหละว้า แบบมีคนหนุนหลังไง
"จะถึงท่อนฮุกละๆ" ไอ้แพมทำหน้าตื่นเต้นมองไอ้เปียวไม่วางตา กูควรสงสารดีไหมเนี่ย แต่พอท่อนฮุกขึ้นเท่านั้นแหละไอ้แพมหลุดหัวเราะก๊ากเลยส่วนกูแค่หลุดยิ้ม นั่นคนรึปลาไหลวะ คือมันเลื้อยขึ้นเลื้อยลงแบบคนเลื้อยไม่เป็นอ่ะ ซักพักก็เปลี่ยนเป็นท่าเหมือนท่าในยูทูปที่ชื่อคลิปว่ามึงดังแน่อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ อันนี้กูฮากร๊ากเลย ขอถอนคำพูด! กูขอถอนคำพูดที่บอกว่ามันไม่ได้เต้นงานวัด คือท่านี้งานวัดรำวงชัดๆอ่ะ! มีท่าส่องนกส่องไม้เหี้ยอะไรซักอย่างด้วยนะ ไอ้แพมนี้เดินไปใกล้ๆพยายามจะเต้นท่าลอกเลียนแบบ
"อ่าว! หยุดไมอ่ะ!"
"พอแล้วพี่ อาย"
"55555"
"อย่าหัวเราะดิพี่55"
"เห้ยชอบๆๆ พี่ภีคนนี้แพมมี่ให้ผ่าน!"
"ผ่านเหี้ยไรมึง"
"ไม่รู้แหละ น้องเปียวพี่ขอไอจีหน่อย" แล้วมันสองคนก็ทำการแลกไอจีแลกไลน์กัน จากตอนแรกที่ไอ้แพมรู้แค่ว่าไอ้เปียวเป็นเด็กที่มาติดกูมันก็ไม่ได้ว่าไรก็คุยๆเล่นๆธรรมดาแต่ตอนนี้แมร่งเห่อ เห่อของโคตรเห่อว่ะ อาจเป็นเพราะนิสัยแปลกๆของไอ้เปียวด้วยมั้งเลยถูกใจ นั่นไง มึงมีคนช่วยหนุนหลังละ-*-
"เซเลปมาฟอลเปียวด้วย ฮี่ๆ"
"บ้า ก็ไม่ขนาดนั้น" มีการบิดตัวเขินด้วยนะ จริตจริงน้องใครวะ
"โห พี่แพมเป็นดาวคณะด้วย ว่าแล้ววว"
"ก็ไม่ขนาดนั้นนน ก็นร้ะ รุ่นพี่เค้าก็เลือกๆกันมาหนะ อิอิ" จีบปากจีบคอพูดด้วยนะเออ เข้าทางไอ้เปียวดิงานนี้ ไอ้แพมยิ่งบ้ายออยู่ด้วย คือมึงจะเข้าทางน้องกูใช่มะ? เอาเลย! เชิญ! เพราะมันไม่มีผลกับความรู้สึกกูใดใดทั้งสิ้น!
-
ซักพักไอ้แพมมันก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะมีนัดกับพี่เจตอะไรก็ไม่รู้ของมัน คบกันมาปีนี้ก็ปีที่2ละ กูเคยเจอบ่อยๆตอนมันมาขายขนมจีบแรกๆ ถือว่าโอเค ผ่านในระดับหนึ่ง นิสัยใจเย็น สุภาพบุรุษ มีความเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็นะ ของงี้มันต้องดูไปเรื่อยๆ คบกันปีที่สามมันอาจจะออกลายก็ได้ใครจะรู้
"หูวว รถนอกซะด้วยย" ไอ้เปียวชะเง้อคอมองตามตรงหน้าต่าง หึ สุดท้ายก็เหลือมันกับกูสองคน หยิบรีโมทขึ้นมากดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจไอ้คนที่เพิ่งมานั่งแหมะข้างๆ
"พี่ภี"
"ไร"
"...เปล่า"
"ตกลงมึงมาทำไมวะ"
"มาไม่ได้หรอ?"
"เอ่อ"
"อยากมาหา" ว่าแล้วก็เริ่มปีนตัวกูขึ้นมานั่งบนตักแบบหันหน้าเข้าหาแล้วเอามือคล้องคอ
"บัง" ผลักหัวมันออกไป แมร่ง บังทีวี
"อือออออออ" ไอ้เปียวทำหน้าหงอยๆแล้วเอาหัวมาอิงไหล่กู
"พ่อแม่มึงรู้ป้ะเนี่ย"
"รู้อะไร?"
"รู้ว่ามีลูกแรด"
"แล้วพ่อแม่พี่รู้ป้ะ"
"ย้อนๆ เดี๋ยวกูเตะเข้าให้"
"อือออออออ" จั๊กจี้วุ่ย เอียงคอหนีก็เอาหน้ามาซุกอยู่นั่นแหละ
"เป็นแฟนกันนะพี่ภี"
"เฮ้อ!" ตั้งใจถอนหายใจแรงๆออกไปไอ่เปียวเลยเหงยขึ้นมามองกูเลยทำหน้าแบบรำคาญกลับไป แมร่งพูดไม่รู้เรื่องว่ะ นึกว่าเข้าใจแล้วซะอีก ตอนนี้รู้เลยว่ามันเป็นคนที่เข้าใจอะไรยาก อย่าให้กูต้องพูดซ้ำไปซ้ำมาได้ป่ะ รำคาญ กูผลักร่างมันลงจากตัวแล้วลุกขึ้นไปปิดทีวี ไม่มีอารมณ์จะดูละ ห่า ทำอารมณ์เสีย จะเดินขึ้นห้องแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะอยู่ดีดีก็มีแรงกอดรัดมาจากด้านหลัง
"เปียวขอโทษ"
"......."
"วันหลังไม่พูดแล้ว สัญญา"
"กูไม่ได้ห้ามมึงพูด"
"...."
"แต่ถ้าพูด ก็ไม่ต้องสะเออะหน้ามาให้เห็นอีก" พูดคำไหนคำนั้นดิ ไม่ชอบว่ะ ยิ่งมาขอคบหน้าด้านๆแบบนี้บอกเลย ยิ่งไม่ชอบ แมร่ง จะด่าเดี๋ยวก็หาว่าแรงไปอีก คือกูชอบคนเรียบร้อยโอเคป่ะแล้วดูมันทำตัว จะให้ชอบไปได้ไงวะ มันก็กอดกูแน่นเลย ไม่ยอมปล่อย อยู่ดีดีก็เอามือล้วงกางเกงวอร์มกูเฉย เอ่อ เอากับมันดิ อย่าบอกนะว่านี่คือวิธีทำให้กูหายอารมณ์เสีย เข้าท่าดีวุ้ย สุดท้ายก็ไปจบกันทีเตียง กูเล่นซะจนไอ้เปียวน็อกคาเตียง มันคงเหนื่อยก่อนหน้านั้นแล้วแหละแต่ไม่กล้าบอกให้กูพอไง ไม่ว่าไรกูก็จัดต่อดิ เสือกไม่บอกให้หยุดเอง ช่วยไม่ได้
----------------------
ไม่รู้งงไหนแต่เรางง อัพในมือถืออ่ะ งงว่ามันแยกกันรึเปล่า
ตอนนี้อาจจะแปลกนิดหน่อยน้าา มันคิดออกแต่เป็นช่วงๆ ณ ขณะนั้นแล้วเอามาต่อยาวๆเลยไม่รู้ว่าแปลกไหม
กลัวมาต่อช้าด้วย555
ครั้งหน้าจะพยายามไม่ให้แปลกนะะ
-
รอตอนใหม่อีก
-
ผิงปุ่น << น่ารัก ง่องแง่งกันตลอด ชอบตอนที่ผิงไปสนิทกับแสงไม่ก็กับหยา ไม่รู้ทำไม
ส่วนภีเปียว << ได้อ่านในมุมมองของพี่ภีแล้วรู้สึกดีมากขึ้น ถ้าอ่านในมุมมองเปรียวน่า เปรียวน่าสงสารเกิน
-
:katai1: หาใหม่เหอะเปียว หมั่นไส้ อันนี้จากใจ
-
เดี๊ยะๆๆๆๆ เปียวเลิกสนใจจะรู้สึก ปากนี่ขังหมาไว้กี่ตัวค่ะ :m31:
-
น้องเปียวหาใหม่เลยลูก เอาหล่อๆรวยๆ แล้วควงมาเย้ยอิพี่ภี ชิๆ
-
"สัด" เสียงสบถแบบหัวเสียดังขึ้นพร้อมกับร่างหนาที่ทาบอยู่บนตัวผมผละตัวออกเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ตรงหัวเตียงมากดรับสาย
"โทรมาทำเหี้ยไร?" เสียงเหวี่ยงๆกรอกเข้าไป ได้ยินเสียงปลายสายโวยวายว่ารับช้างู้นงั้นงี้ออกมาแว่วๆ ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆแล้วลืมขึ้นอีกครั้ง อกที่ไร้อาภรณ์ปกปิดกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจที่ติดจะหอบอยู่นิดๆ รู้สึกโชคดีนิดหน่อยที่มีคนโทรขัดจังหวะ ไม่งั้นเมื่อกี้คงโดนเบิ้ลรอบสองแต่เหมือนพี่ภีจะไม่ได้คิดอย่างนั้น
"ค_ย นี่นะเรื่องสำคัญมึง เสียเวลากูฉิบหาย!"
(กูอุส่าโทรมาชวน ห่า หัวเสียงี้เอาเมียอยู่รึไง) ไม่รู้เพราะเปิดเสียงโทรศัพท์ดังเกินหรือปลายสายพูดดังกันแน่เสียงเลยทะลุออกมาขนาดนี้
"เมียมึงดิ เห้ยไปไหน?" พี่ภีหันมามองเมื่อผมทำท่าจะลุกจากเตียง เสียงปลายสายดังโวยวายมาเหมือนเดิมแต่ดูเหมือนพี่ภีจะไม่สนใจ
"อาบน้ำ..ง่วง" พี่ภีไม่ว่าไรแต่เอนตัวพิงหัวเตียงแล้วกระดิกนิ้วยิกๆทำให้ผมต้องคลานเข้าไปหาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อสบตาอีกฝ่ายก็เหมือนจะรู้ได้ทันที ด้วยความที่..เอ่อ...ก็นะ เคยๆกันอยู่ ทำให้สามารถเข้าใจได้อย่างง่ายดายว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร ผมค่อยๆเอื้อมมือไปสัมผัสเจ้าโลกของพี่ภีก่อนที่จะเอาปากครอบลงไปรูดตั้งแต่ปลายจนถึงโคนจนพี่ภีถึงกับผ่อนลมหายใจหนักๆออกมา
(เห้ย ฟังอยู่ป่ะเนี่ย?!)
"เอ่อๆ พรุ่งนี้กูโทรกลับ" พูดเสร็จก็กดตัดสายทิ้งแล้วเอื้อมมือมากดหัวผมโดยทันที เกือบสำลักแต่ก็ยังคงทำหน้าที่ต่อไปได้อยู่ สุดท้ายเหมือนจะใกล้กันขึ้นแต่ก็ไม่เลย ใกล้แค่กายแต่ใจยังไกลมันจะได้อะไรขึ้นมา ทุกวันก็ซ้ำๆเดิมๆเหมือนไม่มีอะไรพัฒนา คงมีแต่ผมคนเดียวที่อยากจะเปลี่ยนความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ และผมคนเดียวอีกแหละที่นับวันยิ่งหลงพี่ภี หลงแล้วหลงอีก บอกให้ทำอะไรก็พร้อมที่จะทำตาม พี่ภีก็ยังคงเป็นพี่ภีคนเดิม แต่ละคำที่พูดออกมามีแต่แรงๆ คิดอะไรก็พูดออกมาไม่คิดถึงหัวอกคนฟังว่าจะรู้สึกยังไง ถึงจะรู้ว่าเป็นอย่างนี้กับทุกคนแต่ก็อดรู้สึกสลดทุกครั้งที่ได้ฟังคำเหล่านั้นไม่ได้
"มึงมาซุกหัวอยู่บ้านกู4วันติดนี้ที่บ้านไม่ว่า?" พี่ภีถามขึ้นหลังจากที่กิจกรรมบนเตียงเสร็จไปอีกรอบ ท่าทีนั่งอิงหมอนสบายๆกับควันบุหรี่ที่พ่นออกจากปากนั้นดูเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไรผิดกับผมที่นอนหมดสภาพระบมไปหมดทั้งตัว
"สนใจกันด้วยรึไง" อดที่จะตัดเพ้อออกไปไม่ได้ทั้งๆที่รู้ว่าพูดไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรแถมยังทำให้อารมณ์เสียกว่าเดิมแต่ครั้งนี้อีกฝ่ายกลับเงียบเลือกที่จะอัดบุหรี่เข้าปอดแล้วปล่อยควันออกมาแทน
"เปียวก็แค่ที่ระบายความใคร่..ไม่สำคัญอยู่แล้วหนิ" อีกฝ่ายเงียบยิ่งทำให้ผมยิ่งได้ใจเหมือนหยุดปากไว้ไม่ได้ เผื่อพี่ภีจะสนใจ ก็แค่แอบหวัง ถึงส่วนมากไอ้ที่หวังจะไม่เป็นจริงก็เหอะ
"รู้ตัวก็ดี"
บอกตัวเองเป็นรอบที่ล้านว่าให้ชินได้แล้ว แต่ไม่เคยทำได้ซักที อยากจะโทษใจตัวเองที่แค่ใกล้ชิดกับใครนิดหน่อยก็เผลอใจไปซะทุกครั้ง แค่พี่ภีพูดดีด้วยนิดหน่อยก็ทำให้ผมมีความหวัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับพี่ภีมันทำให้ผมสับสน อารมณ์ตีรวนกันไปหมด ไม่อยากเป็นแค่ที่ระบายแบบนี้แต่จะมีวิธีไหนอีกที่จะได้อยู่ใกล้ๆ
"...เปียวเป็นอะไรสำหรับพี่.."
"กูเคยบอกว่าไง?"
"..ก็แค่อยากรู้"
"มึงจะเอาไง จะให้กูพูดใช่มะ ห้ะ? มึงจะเอาไง?"
"....."
"รำคาญเว้ย แมร่งถามซ้ำไปซ้ำมา ถ้าไม่พอใจอะไรมึงก็ไปเลย ไปได้ทุกเวลา กูเคยรั้งมึงไหมหละ เชิญ!" พี่ภีว่าสีหน้าหน่ายๆเหมือนโคตรเบื่อโคตรรำคาญจนผมที่นอนอยู่ข้างๆต้องฝืนสังขารตัวเองไปคว้าเอวสอบนั้นไว้แล้วเอาหน้าซุกลงไป
"ขอโทษ จะไม่ถามแล้ว พี่ภีอย่าเบื่อเปียวเลยนะ"
"กูจะเบื่อเพราะมึงทำตัวงี้แหละ"
"ขอโทษ เปียวยอมแล้ว อย่าเบื่อกันนะ"
"....." เหลือบตามองคนที่เอาแต่ดูดบุหรี่แล้วชันตัวลุกขึ้นให้อยู่ในสภาพนั่งอิงหมอนเหมือนกันถึงจะรู้สึกระบมตามร่างกายแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร มือผมยังคงกอดเอวสอบแน่นเหมือนกลัวว่าจะหายไปพร้อมกับเอาหัวอิงอกแกร่ง
"นะพี่ภี อย่าเบื่อเปียวนะ.."
"....."
"พี่ภี..." อดที่จะครางเสียงอ่อนออกมาไม่ได้ อย่าเงียบดิ ด่ามาก็ยังดี
"เหงยหน้าขึ้น" ผมทำตามที่เสียงทุ้มสั่งแต่ก็ต้องยี่ตายู่จมูกเมื่อเหงยขึ้นแล้วดันไปปะทะกลับกลุ่มควันสีเทา ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้นมา
"อื้อออ" พยายามจะหันหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายพ่นควันออกมาอีกครั้ง ดูจงใจจะพ่นใส่หน้าผมด้วย
"ไม่ชอบอ่อ?" พี่ภีดูจะอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยที่ได้แกล้งผม หันไปขมวดคิ้วยุ่งให้แต่ก็ต้องไอค่อกแค่กกลับมาอีกครั้งเพราะกลุ่มควันสีเทาเจ้าเก่า
"หึๆ แมร่งจี้ว่ะ"
"อย่ามาพ่นใส่หน้าได้ไหม"
"ทำไม มึงจะขัดใจกูอ่อ?"
"....." เงียบเลยสิครับ
"ลองๆ" พี่ภีคีบบุหรี่จากปากตัวเองส่งมาให้พร้อมกับหัวเราะแบบไม่มีเสียงเมื่อเห็นผมทำหน้ายุ่ง
"เร็ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเที่ยว" พอมีของมาล่อเท่านั้นแหละผมถึงกับหูผึ่ง เที่ยวกับพี่ภีหรอ หน้ามืดตามัวหมดครับตอนนั้น ถึงจะไม่ชอบสูบไอ้บุหรี่นี่แต่ก็ยื้นมือไปรับมาแต่โดยดี อีกฝ่ายพยักพเยิดหน้าให้รีบๆอมส่วนที่สูบมันเข้าไป เอาวะเป็นไงเป็นกัน
"ปื้ดเลย เอ่อ ปื้ดดดดด"
ปื้ดดดดดดด
"แค่กๆๆๆ!!" สำลักจนบุหรี่แทบพุ่ง ดีที่พี่มันดึงออกก่อน ตาจมูกนี้แสบไปหมด มีแต่ไอ้คนตรงหน้านี่แหละที่หัวเราะก๊าก
"เคยสูบบ้างป่ะเนี่ย55555 โอ้ยกูฮา"
"เคย แต่ไม่ชอบ" ไอ้เคยนี้คือเคยลองนะ ครั้งเดียวจอดเลย ไม่รู้สูบกันไปได้ไง รสชาติโคตรแย่ ตั้งแต่นั้นก็ไม่แตะอีกเลยจนพี่มันให้ลองเนี่ยแหละ พี่ภีมันไปกระเทาะๆตรงที่เชี่ยบุหรี่ใกล้ๆบนหัวเตียงก่อนจะยื้นให้ผมอีกครั้ง
"ไม่"
"น่าา อีกครั้งๆ ครั้งนี้ดูดได้กูให้พ่นควันใส่หน้าเลยอะ" ลังเลใจอยู่พักหนึ่งผมก็รับไอ้แท่งบุหรี่นั้นมาอีกครั้ง ที่รับมาคืออยากเอาคืน อีกอย่างรอบสองคงจะจับทางอะไรได้แล้วน่าจะไม่ยาก ทันทีที่คาบบุหรี่ไว้ในปากพี่ภีมันก็ยื้นหน้าเข้ามาใกล้ทำให้ผมต้องหยุดนิ่งเพื่อดูว่าจะทำอะไรต่อ และก็เหนือความคาดหมายเมื่อริมฝีปากได้รูปนั้นครอบลงตรงปลายบุหรี่ที่ผมคาบอยู่ ก่อนที่จะทันได้ทักท้วงอะไรพี่ภีก็ออกแรงเป่าลมเข้าหนึ่งปื้ดเน้นๆ รู้สึกถึงอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาในปากก่อนจะลอยขึ้นไปยังทางเดินหายใจ ลามขึ้นตาและลงมาที่คอ วินาทีนั้นผมสำลักตัวโยน แสบไปหมดทั้งคอจมูกตา แสบจนต้องเอามือมาจับคอหัวเองไว้แล้วไอโครกคราก น้ำตาพาลจะไหลซะให้ได้ ส่วนไอ้คนต้นเหตุก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ จะห่วงกันนี้ไม่มี ไม่รู้ไปสรรหาวิธีเล่นเผลงๆนี้มาจากไหน สุดท้ายคงเห็นไอไม่หยุดเลยถูกไล่ให้ไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่ม โชคดีที่ในห้องมีตู้เย็นขนาดเล็กอยู่เลยไม่ต้องเดินไกล
"อีกรอบๆ กูจะถ่ายคลิปไว้ โคตรจี้"
"ไม่ เปียวสำลักจะเป็นจะตายไม่เห็นรึไง" พี่มันทำหน้าเซ็งๆที่ถูกขัดใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
"ทำหน้า กูดิเสี่ยง มันลวกปากอ่ะทำไง"
"เล่นเองหนิ โดนบ้างก็ดี"
"เดี้ยะๆ ปากอ่ะปาก"
อันที่จริงผมรู้มาได้ซักระยะแล้วแหละว่าพี่ภีมันไม่ได้แค่ปากหมา พูดตรง(แบบไม่คิด)อย่างเดียวแต่อย่างที่เห็นคือ ชอบเล่น เล่นนี้ไม่ใช่เล่นเฮฮาติ๊งต๊องนะ โอเค ฮานี้พี่มันอาจจะฮาคนเดียวแต่ผมไม่ฮาไง ไม่สนุกด้วย แต่ละอย่างที่เล่นนะแรงๆทั้งนั้น ถึงกับเจ็บตัวเล็กๆน้อยๆก็มี อย่างชอบเอาขามาคั่นขาผมเงี้ยะ หน้าค่ำลงพื้นเลยดิ พี่มันหัวเราะชอบใจใหญ่ ไม่ใช่แกล้งแบบเอ็นดูนะ ความสะใจล้วนๆแหละคนนี้
------------
เดี๋ยวนะ คิดครึ่งหลังไม่ออก5555555
ที่เขียนนิสัยพี่ภีอย่างนี้เพราะอยากให้แบบ นิสัยผู้ชายอ่ะ ผู้ชายธรรมดาๆ
สนุกกับทุกอย่าง ไม่ค่อยแคร์อะไร วัยรุ่นๆอะไรประมาณนี้
เราว่าไม่โหดนะ55555
-
สงสารเปียวอ่ะ :hao5: ภีใจร้าย :mew5:
-
งานนี้เกลียดไอ้พี่ภีเลยบอกตรง คนอะไรนิสัยไม่ดีแถมปากเสียอีก
เชียร์ให้เปียวหาคนใหม่เถอะ 5555
ยังไงช่วงเปียวเอาคืน ช่วยจัดภีให้หนักๆด้วยนะคะ กราบคนเขียนงามๆ
แต่จะว่าไปเรื่องนี้ตัวละครมันมึนๆซึนๆ ทั้งนั้น คู่หลักก็ปุ่น คู่นี้ก็ภี...
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
เอ่ออ จากที่เคยหมั่นไส้เปียว
ตอนนี้รู้สึกสงสารแล้วล่ะ
-
หอบน้องเปียวหนีดีกว่า แล้วอย่ามาตามนะ ชิๆ
-
หาผู้ชายใหม่ให้เปียวเห๊อออออ
เมื่อไหร่เปียวจะถูกรักนะ สงสารอ่ะ :mew2:
-
เจ็บขนาดนี้ :mew2: :mew2:
-
มาต่อได้แล้มาต่อได้แล้ว เค๊าอยากอ่าน
-
(ไหนลองบอกเหตุผลดีๆซักข้อที่กูต้องไปรับมึงหน่อยดิ้?)
"ก็ที่สัญญากับเปียวเมื่อวานไง"
(สัญญาไรมึงง) ปลายสายเริ่มส่งเสียงรำคาญกลับมา โทรไปนี้กว่าจะรับนะ แถมรับสายแล้วตีมึนทำลืมคำพูดตัวเองอีก รึพี่มันลืมจริงหว่า?
"ที่บอกจะพาเปียวไปเที่ยวไง อย่าเนียนดิ" พูดจบอีกฝ่ายถึงกับเงียบ สงสัยจะลืมจริง ผมพูดเลยเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ใช่สิ ไม่สำคัญอยู่แล้วหนิ ทั้งๆที่รู้แต่ก็ยังทำตัวเอง ผมงอแงอยู่นานจนสุดท้ายพี่ภียอมมารับที่หน้าโรงเรียน บอกรอประมาณ30นาที ปาไปชั่วโมงกว่าเพิ่งโพล่หัวกับหน้าตาไม่สบอารมณ์นั่นมา ถามว่าโกรธไหม โกรธดิ อารมณ์เสียมากด้วยแต่ ณ จุดๆนี้ผมทำอะไรได้ไหมหละเลยเลือกที่จะเงียบดีกว่า
"มึงจะไปทั้งชุดอย่างนี้?"
"ต้องเปลี่ยนด้วยหรอ?" ก้มมองชุดตัวเอง ไปเที่ยวห้างนี้ต้องเปลี่ยนชุดด้วยหรอ ใส่ชุดนักเรียนไปก็ได้มั้ง คงไม่ได้กลับดึกมาก มองอีกฝ่ายที่แค่เหล่ตามามองแล้วเฉไปทางอื่น พี่มันคงอารมณ์เสียที่ผมเซ้าซี้ให้มารับด้วยแหละ ทำไงได้อ่า ก็อยากเจออยากอยู่ใกล้ๆ
"ไปห้าง...ไหม" กว้างดี จะได้เดินกันนานๆ อยู่กับพี่ภีนานนานนนนน
"ไรมึง"
"ก็.."
"พูดมากว่ะ เมื่อไหร่จะขึ้นรถ" พี่ภีว่าแล้วสับเกียร์ที่เท้าเป็นเชิงบอกให้รีบขึ้นมอเตอร์ไซต์ ทำไงได้อ่ะ รีบหุบปากแล้วซ้อนท้ายเลยดิ กลัวพี่มันอารมณ์เสียกว่าเก่า กลัวถูกทิ้งไว้นี่ด้วย ขี่ไปซักพักผมก็เริ่มขมวดคิ้วยุ่ง ก็พี่มันไม่ได้ขี่ไปทางห้างอ่ะ จะว่าไปห้างอื่นก็ไม่ใช่เพราะทั้งหมดไม่ได้มาทางนี้ รึจะพาไปเที่ยวที่อื่น? แต่ความคิดทั้งหมดทั้งมวลก็ต้องหยุดลงทันทีเมื่อพี่ภีเลี้ยวมอเตอร์ไซค์จอดข้างร้านๆหนึ่งก่อนจะดับเครื่องยนต์
"จอดไมอ่ะ"
"จอดให้ลงดิวะ รึจะนั่งอยู่นอกร้าน" ว่าเสร็จพี่มันก็เดินออกไปเลยทำให้ผมต้องรีบลงแล้ววิ่งตามไป จำใจเดินเข้าไปในร้านด้วย
นี่มันพามาเที่ยวตรงไหน
ตรงไหนที่บอกว่านี่คือสถานที่เที่ยว
พามาเที่ยวที่ 'ร้านเกมส์' เนี่ยนะ?!
พอประตูปิดลงปุ๊ปเหมือนผมหลุดเข้ามาอีกโลก โลกที่มีแต่คอมพิวเตอร์ตั้งเรียงกันเป็นแถวๆ น่าจะมี10กว่าตัว ไม่เยอะไม่น้อยเพราะร้านก็ไม่ได้ใหญ่มาก แต่คนที่นั่งอยู่ในร้านแต่ละคนหน้าคุ้นๆทั้งนั้น เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน บรรยากาศดูเหมือนร้านเถื่อนมาก
"ออกไปไหนมาวะโคตรนาน...อ๊ะ! น้องวันนั้นนี่หว่า??" พี่อะไรซักอย่างที่ผมจำชื่อไม่ได้แต่จำหน้าได้ทักขึ้น ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเคยเจอกันตอนที่ผมตามพี่ภีไปร้านเหล้า ทักมาแค่นั้นแหละครับทั้งร้านหันมามองกันหมดเลย พี่ภีที่ตอนแรกไม่สนใจอะไรมองตามที่พวกนั้นมองก่อนที่จะหยุดลงที่ขาผมแล้วเหลือบตาขึ้นมามองหน้า
...นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าอยากให้ขากางเกงนักเรียนยาวถึงตาตุ่ม
"ใครวะไอ้ภี?" ใครคนหนึ่งที่นั่งเล่นเกมส์อยู่หันมาถามพี่ภีแต่ตายังมองผมอยู่
"เสือก" ตอบแค่นั้นก่อนจะเอามือดันต้นคอผมให้เดินไปข้างในที่เก้าอี้ด้านในสุด เดินผ่านแต่ละคนก็มีผิวปากแซวกันแต่พี่ภีไม่ยักกะสะท้าน มีแต่ด่ากลับไม่ก็นิ่งจนพี่พวกนั้นถึงกับหัวเราะ ไม่ได้โกรธกับคำด่า เหมือนชิน
"นั่งนี่แหละ"
"พี่ภีไปไหน"
"ไปไหนอ่ะ กูก็นั่งข้างมึง" ว่าเสร็จก็ทรุดตัวลงนั่งเบาะข้างๆทำให้ผมต้องนั่งเบาะของตัวเองตาม เห็นพี่ภีมันนั่งปุ๊ปก็เอาหูฟังครอบหูปั๊ปก่อนจะกดเข้าเกมส์ที่ดูท่าทางจะเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แสดงว่าเล่นตั้งแต่ยังไม่ออกมารับผมอีกอ่ะดิ หันไปมองทั่วร้านก่อนจะมองที่หน้าจอตัวเอง
......ทำอะไรดีวะ
คนอื่นเค้าเล่นเกมส์กันแล้วถ้าผมเข้าเฟสแล้วจะมีใครว่าอะไรรึเปล่า..?
อยากจะทวงสัญญากับพี่ภีที่บอกจะพาไปเที่ยวอยู่หรอก แต่เห็นหน้าตาจริงจังกับภาพในจอซะเหลือเกินเลยไม่กล้ากวน ไหนจะปากที่คอยสบถคำหยาบต่างๆนานาออกมาเวลาไม่ได้ดั่งใจนั่นอีก อารมณ์เสียขึ้นมาผมอ่ะแย่
หันกลับมามองหน้าจอตัวเองอีกครั้ง ทำไมมันเป็นให้ใส่รหัสอะไรก็ไม่รู้ เลยเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดเล่นดีกว่า อันที่จริงเพิ่งเคยมาอยู่ในบรรยากาศแบบนี้เป็นครั้งแรก ไอ้ร้านพวกนี้ไม่เคยเข้าหรอก น่ากลัวเกิน และเข้ามาก็เป็นอย่างที่คิด ไม่รู้จะตะโกนคุยกันทำไม ดูโคตรจริงจังกับการเล่นเกมส์อ่ะ ผู้หญิงไม่ค่อยจะมี มีแต่แฟนเจ้าของร้านคนหนึ่งกับแฟนใครซักคนอีกคนหนึ่ง สรุปก็มีแค่2คน บางครั้งนั่งอยู่ดีๆก็รู้สึกว่ามีใครมาเกาะเบาะ เหลียวขึ้นไปมองกลายเป็นว่ามีแต่มือที่มาเท้า ส่วนหน้าและลำตัวนู้น แทบจะสิงกับหน้าจอคอมพี่ภี
"ค_ย!" เสียงสบถดังขึ้นพร้อมกับเสียงรัวเม้าส์และคีย์บอร์ด ผมก็นั่งดูพี่ภีเล่นนะ เกมส์ทหารยิงกันอะไรไม่รู้ ดูจนหลับอ่ะ รู้ตัวอีกทีตอนมีคนมาสะกิดให้ตื่น
"..หือ?"
"ลุกๆ ไม่ทำไรให้ไอ้สนนั่ง" พี่ภีว่าแล้วดึงแขนผมขึ้น กำลังมึนๆอึนๆเลยลุกขึ้นตามก่อนจะมีคนมานั่งแทนที่ผม นี่หลับไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย
"พี่ขอเล่นเกมส์หน่อยนะน้องเปียว" มองหน้าดีๆ อ่าว พี่สนเพื่อนพี่ภีนี่หว่า เคยเจอกันหลายครั้งแล้วครับ เป็นคนดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้
"พี่ผิงไม่มาหรอ?" ปากมันไปก่อนสมองอ่ะตอนนั้น
"55มันติดเมีย"
"อ๋อ" เอ่อเนอะ เค้าก็ต้องอยู่กับแฟนเค้าดิ ถามว่าตอนนี้ยังชอบพี่ผิงไหม ไม่อ่ะ ออกแนวอิจฉาปุ่นมากกว่า พี่ผิงดีซะขนาดนั้น
"แล้วเปียวนั่งไหนอ่ะ" เมื่อมองทั่วร้านอีกครั้งก็พบว่าที่นั่งเต็มหมด คนเยอะกว่าเดิมด้วยซ้ำ จะนั่งตรงที่วางแขนก็ไม่ได้เพราะมีป้ายเขียนไว้ว่าห้ามนั่ง
"พูดมากว่ะไอ้เปียว"
"ก็มันไม่มีที่นั่งจะให้เปียวนั่งไหน"
"เอ่อว่ะ พี่มาแย่งที่อ่ะดิ"
"มึงนั่งอ่ะถูกแล้ว มันนั่งไปก็ไม่เห็นทำเชี่ยไร"
"แล้วใครพามาหละ"
"มึงตื้ออยากมาเอง"
"ก็พี่ภีสัญญาว่าจะพาไปเที่ยว"
"นี่ไง มึงก็เดินเที่ยวดิ อยากซื้อขนมก็มีตรงเคาเตอร์" คือไม่ยอมรับใช่ไหม พี่มันตีเนียนจนผมเริ่มอารมณ์เสียทำท่าจะเดินออกไปแต่มือหนาก็มาคว้าไว้ก่อน
"ไปไหน"
"จะไปรอข้างนอก เบื่อ"
"อยากตามมาเอง"
"บอกว่าไม่ได้ต..!"
"อยากเล่นเป็นป่ะ?" พี่มันพูดสวนขึ้นมาพยักพะเยิดหน้าไปทางหน้าจอที่เปิดเกมส์ทิ้งไว้
"...จะสอนหรอ"
"อยากเล่นไหมหละ"
"..อือ" มีรึจะปฏิเสธ โอกาสมาทั้งที อีกอย่างตอนนี้พี่ภีดูอาามณ์ดีด้วย อาจเป็นเพราะได้เล่นเกมส์
"อย่างมึงนี้ต้องเกมส์เก็บเวล ไอดีกูนี่แหละ เทพๆทั้งนั้น" ไม่เข้าใจอย่างหนึ่งของคนที่เล่นเกมส์คือ ชอบชมตัวเอง ชมว่าตัวในเกมส์ตัวเองเก่งงั้นงี้ ตลกดี
"ยืนบื้อไร นั่งดิ"
"นั่งไหนอ่ะ"
"นั่งเนี่ย จะให้กูยืนแล้วมึงนั่งหรอ ฝันดิ" พี่ภีว่าแล้วเหลือที่ตรงหว่างขาตัวเองไว้ ผมเหล่ตามองคนอื่นนิดหน่อยก่อนจะแทรกตัวลงไปนั่ง พี่สนหันมามองยิ้มๆ
บ้าดิ
ใครจะปล่อยโอกาส55
"นั่งดีๆดิ สัด"
"เดี๋ยว ที่มันน้อยอ่ะ" คิดภาพออกไหมเป็นเบาะนั่งที่มีพนักอิง ถ้านั่งคนเดียวก็สบายแต่นี่เล่นนั่งแทรกกัน พี่ภีมันก็อ้าขาออกผมก็พยายามนั่งให้ดีๆ
"ไปๆลุกๆ แมร่งยุ่งยาก" ไม่อ่ะ ผมนั่งนิ่งเลย จัดท่าตัวเองเสร็จสรรพ เอนหลังพิงอกแกร่งแมร่งเลย ได้ยินเสียงหัวเราะหึของพี่ภีดังลอดออกมา ถ้าทำได้นี้เอาหน้าซุกอกละ อดที่จะเขินไม่ได้เพราะอยู่ในท่านี้ก็เหมือนอีกฝ่ายโอบอยู่กรายๆเลยดิ
"สร้างตัวใหม่มะ? รึเล่นตัวกู เอ่อตัวใหม่แหละ เดี๋ยวตัวกูแมร่งกาก" ว่ามันพูดเองเออเองเสร็จสรรพ แถมยังกดเลือกตัวละครให้ผมอีก
"ทำไมต้องตัวผู้หญิง?" ขมวดคิ้วเหงยหน้าไปถามอีกฝ่าย
"เหมาะกับมึงไง"
"-*-"
"ข้ามตอนสอนแมร่ง น่ารำคาญ" พี่ภีมันกดนู้นกดนี่พลางบ่นไปด้วย ผมนี้นั่งอิงอกสบายใจเฉิบ
"ไหนกดเดินดิ้ พ่อมึงสิ ใครเค้ากดเดินตรงลูกศร Wอะเห็นไหม เอ่อนั่นแหละ" เอ้า ใครจะรู้หละว่าต้องกดเดินหน้าตรงตัวดับบิล เป็นใครก็ต้องกดตรงลูกศรกันทั้งนั้นแหละ
"มึงอย่าปล่อยเมาท์ดิ เลื่อนดิเลื่อน มึงจะเดินไงวะ! ดูรอบๆด้วย!"
"เห้ย ใจเย็นๆ" พี่สนหันมาปรามเพื่อนตัวเองที่เริ่มเสียงดัง ก็คนมันไม่เคยเล่นอยู่ดีๆจะให้มาโปรเลยงี้หรอ แล้วพี่ภีมันเป็นคนใจร้อนอ่ะ นิดๆหน่อยๆก็อารมณ์เสียละ ใครจะรู้หละว่าตรงเมาท์เป็นที่ปรับมุมมองอ่ะ สอนไปสอนมาจนพี่ภีมันอารมณ์เสียอีกครั้ง ผมเข้าใจไอ้อารมณ์แบบนี้นะ ใครก็เป็นกันอยู่ที่ว่าจะระงับได้มากน้อยแค่ไหน แต่พี่มันไม่ระงับเลยไง ทำให้ผมนอยส์เข้าไปอีก
"เปียวไม่เล่นแล้ว" สุดท้ายก็พูดออกไป ไม่มีอารมณ์ ทำอะไรเงอะๆงะๆหน่อยก็ถูกเสียงดังใส่ละ แต่ใช่ว่าไม่เล่นแล้วผมจะลุกจากเก้าอี้นะ
"เรื่องของมึง กูขอพักสายตาแปป" ก็น่าจะพักหน่อยแหละ ไม่รู้นั่งจ้องมากี่ชั่วโมงแล้ว
"...ไม่กลับบ้านเอ่อ?" พี่มันพูดขึ้นแต่ตาก็ยังหลับอยู่ เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ถามเกี่ยวกับเรื่องของผม เหลียวไปมองนาฬิกาปาไปหนึ่งทุ่มกว่า
"..ไม่อยากกลับ"
"อย่าหาว่ากูพามาเสียคนละกัน"
"..ไม่มีใครเค้ารอเปียวหรอก.." กลับไม่กลับใช่ว่าใครจะสนใจ ทุกวันนี้ยังแทบไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้คุยกัน เคยบอกรึยังว่าผมอยู่กับพ่อ แม่หย่าไปตั้งแต่อายุได้2ขวบ
"เด็กขาดความอบอุ่นหรอมึง"
"ขาดความรักด้วย" พูดเองจะอ้วกเอง ได้ยินเสียงพี่ภีมันหัวเราะหึๆ อยากจะพูดต่อนะว่า มาเติมความรักให้หน่อย แต่ไม่เอาดีกว่า ทั้งเลี่ยนทั้งเสี่ยงโดนด่า เอาเข้าจริงคือถ้าทำตัวว่านอนสอนง่ายไม่ขัดใจ พี่ภีมันก็ไม่อารมณ์เสียหรอก แต่มันก็จะมีบางอารมณ์เหมือนกันที่ทำดีแค่ไหนก็โดนเหวี่ยงใส่ เห็นอะไรก็รกหูรกตาไปหมด ขนาดนั่งนิ่งๆยังโดนเลยคิดดู
"ลุกแปป ปวดเยี่ยวว่ะ" ผมลุกให้พี่ภีเดินออกไปเข้าห้องน้ำแล้วนั่งลงเอนตัวพิงเบาะอย่างเดิม อ่าา สบายย
"อยากให้มันชอบเร็วๆป่าว?" อยู่ดีๆเสียงจากเก้าอี้ข้างๆก็ดังขึ้นทำให้ผมต้องชันตัวเองขึ้นมามองหน้างงๆ
"อยากป่าว?" พี่สนนั่นเอง
"พี่จะช่วยหรอ"
"ไม่ได้ช่วย แค่จะบอกว่าไอ้ภีมันแพ้คนยังไง เรื่องสำเร็จไม่สำเร็จนี้ไม่รู้" อ่าวววว อยากได้แบบเคล็ดลับพิชิตใจเลยอย่างเงี้ย แต่ช่างเหอะ ดีกว่าเรื่อยเปื่อยไปวันๆอย่างนี้ ผมรีบพยักหน้าตอบโดยเร็วทันที
"อย่างแรกนะ ไอ้ภีมันชอบ....คนเอาใจเก่ง"
--------------------
-
ช่วง จับเข่าคุยกัน
(ไม่เกี่ยวกับตอนหลัก)
"กูคิดถึงช่วงเวลาแบบนี้ที่สุดเลยว่ะ" ไอ้หยาพูดขึ้นหลังจากกระดกเหล้าเข้าปาก หันไปมองหน้าเพื่อนๆแต่ละคน ไอ้ห่า ทำอย่างกับไม่ได้เจอกันเป็นปี แต่โอเค ผมยอมรับ เวลาพร้อมหน้าพร้อมตาไม่ค่อยจะมีทั้งๆที่เมื่อก่อนเจอกันแทบทุกวัน ถึงไหนถึงกัน แต่ก็นะ เวลาเปลี่ยน คนเราโตขึ้นก็ต้องมีทางเดินเป็นของตัวเอง เวลามาพบปะเพื่อนฝูงก็น้อยลง
และวันนี้เป็นหนึ่งในวันที่อยู่กันแบบพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งไอ้ภี ไอ้หยา ไอ้ผิง และกระผมไอ้สน นัดกันแค่นี้คนอื่นไม่เกี่ยว บรรดาผัวเมียห้ามมาห้ามยุ่งเพราะวันนี้เป็นวันของพวกกู
"พวกมึงแมร่งชอบทิ้งกู! ใช่ซี้ กูไม่มีผัว! ไม่มีเมีย! ให้กลับไปหานี่หว่า!" กูยังคงพร่ำพรรณาถึงความน้อยอกน้อยใจของตัวเองอยู่โดยคำว่า ผัว ก็ยื้นหน้าไปหาไอ้หยา ส่วนคำว่า เมีย ก็ยื้นหน้ามาหาไอ้ผิงและไอ้ภี
"เชี่ยไรรร กูเนี่ยอยู่กับมึง มาๆ คืนนี้กูค้างด้วยเลย" ไอ้หยาก็ยังคงเป็นไอ้หยาวันยังค่ำ แม้มันจะตกถังข้าวสารบะเริ่มแต่ก็ไม่เคยลืมพวกพ้อง เป็นยังไงก็ยังคงเป็นอย่างนั้น เสมอต้นเสมอปลาย
"มึงก็หาใครซักคนดิวะ ไม่ใช่คบๆเลิกๆ" ไอ้ผิง ไอ้คนติดเมีย ยอมเมีย แต่กูก็รู้ มันยอมเพราะรักทั้งนั้น
"ถ้ามันหาง่ายงั้นก็ดีดิ"
"ก็เอาแต่คิดงี้แล้วมันจะเจอหรอวะ มึงดูไอ้ภี ตอนแรกไม่ชอบหน้าแต่เสือกจับเค้าทำเมียซะงั้น ไอ้หยาอีก โคจรมาเจอกันได้ไงไม่รู้ คนละชั้นกันเลย" ไอ้ผิงร่ายยาวทำตัวอย่างกับเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรัก เห้อ ก็แต่ละคนเข้ามามันก็งั้นๆ กูก็แค่ชอบเฉยๆ นานๆไปก็เบื่อ
"คนที่ใช่ ยังไงมันก็ใช่วันยังค่ำ มึงหนีเค้าไม่พ้นหรอก"
"โห่ห่ห่ห่ห่ห่" พี่ภีของเราโชว์ปรัชญาครับ 5555
"มึงหมายถึงตัวเองป่ะวะ"
"555555"
"ค_ย!"
"แล้วมึงไม่มีคำแนะนำให้กูบ้างหรอวะหยา" หันไปมองหน้าคนข้างๆที่เอาแต่นั่งหัวเราะ ตั้งแต่มันมีเฮียใหญ่คอยเลี้ยงแมร่งดูดีขึ้นว่ะ จนกูชักหมั่นไส้ ที่จริงกูก็หมั่นไส้หมดแหละคนมีแฟนอ่ะ
"มึงอย่าเลย เดี๋ยวชีวิตจะฉิบหาย"
"ไอ้ห่าภี!"
"เอ่อไอ้ภี มึงอย่าไปล้อมัน เดี๋ยวกระสุนจะฝังหัวโดยไม่รู้ตัว"
"เอ่อลืมไป รายนั้นเค้าเด็กเสี่ย"
"55555555"
"ไม่ใช่โว้ยยยยย! พวกมึงแมร่ง..ชอบแกล้งกู" ก็มึงทำตัวให้น่าแกล้งเองนี่หว่า โดยเฉพาะไอ้ผิงนะ รายนี้ตอนที่ยังไม่มีน้องปุ่นนี่แกล้งไอ้หยาอย่างกะอะไรดีจนพวกกูแซวว่าเป็นผัวเมียกัน
"เอ่อ หยา แล้วเป็นไงบ้างวะไปอยู่นู้น"
"ก็ดีอ่ะ"
"ก็ดีอ่ะอีกละ อะไรๆมึงก็ตอบงี้หมด กูขอรายละเอียดดิ เขาดูแลมึงดีไหม ทำดีกับมึงรึเปล่า รึยังไง?" ไอ้ผิงพูด คือรู้ๆกันหมดแหละว่าห่วงหยามัน ในที่นี้พวกกูทุกคนห่วงมันหมดแหละ แค่ไอ้ผิงแสดงออกเยอะกว่าหน่อยเท่านั้นเอง
"เฮียมันก็ดี คือมันก็ดีอ่ะจะให้กูพูดว่าไง คือดีไม่ใช่โคตรคนดี๊คนดี งานมันเป็นแบบนั้นจะให้ดีร้อยเปอร์เซนต์มันเป็นไปไม่ได้หรอก ไอ้ไม่ดีก็มีตามประสา..เอ่อ.."
"ผัวเมีย?"
"ไอ้ห่า! แฟนก็พอ!" ทำไมกูต้องเป็นคนตบมุขด้วยวะ
"ผู้ชายกับผู้ชายมันก็ต้องมีกันบ้าง" มึงทำบ่อยสินะไอ้ภี
"แต่กูก็ไม่รุนแรงกับไอ้ปุ่นนะเว้ย"
"มึงมันยอมไง ยอมให้เค้าเหนือกว่า ระวังมันได้ใจแล้วทิ้งไป"
"จะให้กูข่มแฟนเหมือนมึงรึไง ระวังมันทนไม่ไหวแล้วทิ้งเหมือนกันนั่นแหละ" ไอ้ผิงสวนกลับอย่างไม่ยอม เอาแล้วไงไอ้สองตัวนี้ มึงจะเปิดศึกกันทำเพื่อ?!
"ไอ้เปียวมันไม่ทิ้งกูหรอก"
"ถุ้ย มั่นใจ? อย่าลืม มันเคยชอบกูมาก่อน เอ้ จะว่าไปมันก็น่ารักดีนะเว้ย หุ่นนี้แบบ.." ไอ้ผิงว่าแล้วทำท่ากัดฟันซี๊ดปาก กูแอบเห็นไอ้ภีคิ้วกระตุกด้วย ทำเป็นวางมาด ที่แท้ก็หวงเหอะ เป็นเพื่อนมากี่ปีทำไมจะไม่รู้
"ไอ้ปุ่นมึงวันๆทำไรเป็นบ้าง ไอ้เปียวเห็นงี้ทำอาหารเก่งนะเว้ย งานบ้านงานเรือนทำได้หมด"
"มันรักสัตว์เหอะ ผู้ชายไม่จำเป็นต้องแม่ศรีเรือนป่ะ?"
"เดี๋ยวนะ เฮียใหญ่ก็ทำอาหารเป็นเหมือนกันถึงจะไม่ทำงานบ้านก็เหอะ" ไอ้หยาเริ่มเอาด้วยอีกคน ก็ใช่นะสิ มึงจะให้เจ้าพ่อเงินกู้มานั่งปัดกวาดเช็ดถูรึไง แค่ทำกับข้าวเป็นก็อะเมซิ่งละ
"แต่ปุ่นมันน่ารักนะเว้ย"
"เปียวแมร่งอ้อนกูตลอดอ่ะ คลอเคลียไม่ห่าง"
"เฮียก็ชอบตามใจกูนะ ถึงหน้าจะนิ่งก็เหอะ"
"นานๆครั้งมาอ้อนทีกูว่ากระชุ่มกระชวยกว่าอ้อนทุกวันว่ะ มันซ้ำจำเจ"
"พูดจริง? กูรู้มึงก็อยากให้ไอ้ปุ่นอ้อนทุกวัน ใช่ไหมวะหยา? มึงอยากให้เฮียอ้อนทุกวันปะ?"
"กูว่าไม่ว่ะ ไม่เข้ากับหน้า5555" กูก็คิดเหมือนมึง คิดหน้าแฟนไอ้หยาอ้อนแล้วจะอ้วก คือไอ้ภีนี้คิ้วกระตุกรอบสองเพราะไม่มีพวก และอย่างที่รู้ๆกัน น้ำเมาเมื่อมาจับคู่กับผู้ชาย จากเรื่องที่คุยกันธรรมดาเริ่มกลายเป็นเรื่องใต้สะดือ คือตลอดระยะเวลาที่คุยกัน กูอ่ะเงียบสุดละ เข้าใจปะมันคุยกันเรื่องแฟน เอาจริงๆคืออวดแฟนกัน แล้วกูเนี่ย โสดดด มึงเข้าใจมะ? จะเอาอะไรไปคุยกับพวกมันวะ โดยเฉพาะไอ้ผิงกับไอ้ภี ไม่มีใครยอมใครประมาณว่าเมียกูต้องดีกว่า เอากับมันสิ
"เสี่ยนี้ใหญ่สมชื่อป่ะวะหยา?" ไอ้ผิงมันจะเรียกเฮียใหญ่ว่าเสี่ย ให้เหตุผลว่า เฮียมันจะเก็บไว้เรียกเฮียหนึ่งคนเดียว ว่าที่เฮียเขยก็งี้แหละ สิทธิพิเศษ
"ถามไรมึงเนี่ยย ก็เหมือนของพวกมึง มึง มึง ทุกคนนั่นแหละะ" เสียงงี้เริ่มไปละครับ ทุกคนนี้หัวเราะครื้น บอกแล้วว่ามันชอบถูกแกล้ง ยิ่งเมาๆงี้นะไม่เหลือ
"เหมือนกูแสดงว่าใหญ่มากดิ ทุกวันนี้ต้องพันรอบขา แมร่งยาวเกิน 55555" เหี้ยผิง เรื้อนแดกละมึง
"กูนี่ พันรอบเอว ที่เกือบไม่พอ" ไอ้ห่าภีก็อีกคน แดกเหล้าแล้วคึกอย่างกะดูดยา แมร่งหัวเราะทั้งคืน
"พวกมึงสู้กูไม่ได้ เกือบต้องเอามาพันที่คออ ไอ้เหี้ยยย" อุ่ย นี่กูเปล่าพูดนะ ปากมันไปเอง555555
"ยาวขนาดนั้นแมร่งไส้กรอกอีสานละ มึงตัดแบ่งขายเหอะสาดดด"
"5555555"
"เอ่อ ไอ้ภีไอ้ผิง มึงมีอะไรกับแฟนบ่อยปะวะ?" ไอ้หยาเริ่มเปิดประเด็น เรื่องอย่างนี้คุยกันตอนสติครบก็ได้นะแต่คุยตอนเมามันได้อารมณ์กว่าไง แล้วทำไมรายชื่อคนที่ถูกถามถึงไม่มีกูอยู่ด้วย? ใช่ซี้ กูมันไม่มีคู่นี่หว่าาา
"ก็ดี ใจจริงกูอ่ะอยากบ่อยๆ แต่สงสารปุ่นมันน ตามใจเลยย ส่วนมากอาทิตย์ครั้ง บ้างก็ไม่" เพื่อนกูนี้สุภาพบุรุษจริง แตกต่างกับคำตอบของไอ้ภีสิ้นเชิง รายนั้นเค้าบอกว่า
"ส่วนมากกูอยากเมื่อไหร่มันก็ให้หมดอ่ะ ตามใจเหมือนกัน แต่ตามใจกูอ่ะนะ55"
"ถามไมวะ?"
"เฮียกูแมร่งง มีความต้องการตลอดด บางวันแทบไม่ได้ลุกจากเตียงง"
หะ???
กูว่ามึงไม่ไหวละหยา มึงเมามากละอย่างนี้
"มึงรู้สึกไม่ดี?"
"ถ้ามึงรู้สึกไม่ดีก็บอกเค้าไปตรงๆดิวะ" กูว่าถ้ารู้สึกดีแค่ฝ่ายเดียวมันก็ไม่ใช่ว่ะ เรื่องอย่างนี้มันต้องมีความสุขไปด้วยกัน เนี่ยยย ขนาดกูไม่มีแฟนยังรู้เลย
"เปล่า...กูแค่รู้สึกว่ามันเยอะไปรึเปล่า"
"เอาตรงๆนะ นั่นมันเรื่องของมึง ไม่ต้องแคร์คนอื่นคิดยังไง เยอะไม่เยอะมันเกี่ยวกับคนอื่นไหมหละ บ้านก็บ้านเฮียมัน แต่มึงไม่ได้รู้สึกแย่อะไรจริงๆใช่ไหม?"
"อือ"
"เฮียเค้าเคยบอกรักมึงใช่ไหม?"
"...ไม่รู้ดิ"
"เอ้า!!!" ไอ้ผิงครับ ตกใจกว่าเพื่อนเลย
"ก กูไม่รู้เว้ย! ไม่แน่ใจด้วยว่าตอนนั้นฝันรึเปล่า มันสะลืมสะลือ"
"สัด หลอกเพื่อนกูรึเปล่าเนี่ย หยามึงแน่ใจนะว่ามีความสุขดี?"
"ห่าผิง มึงก็ว่าไป เฮียมันรักหยาอยู่แหละ"
"แต่มันไม่ได้บอก!?"
"ดูการกระทำดิวะ"
"แต่คำพูดก็สำคัญนะเว้ย"
"อะ ให้เจ้าตัวตอบเลย มึงคิดว่าเฮียรักมึงไหมหละ?" ไอ้ภีหันไปถามไอ้หยาที่ทำหน้าลังเลแต่พยักหน้าช้าๆ
"แล้วมึงอ่ะ เคยบอกรักไอ้เปียวมันรึเปล่า?"
"ยุ่งไร เรื่องของกู" แหมมมม ก็ว่าทำไมให้ดูการกระทำ มึงมันพวกปากไม่ตรงกับใจ
"แล้วรักมันป่ะหละ"
"......"
"มึงรักมันเปล่าาา"
"เอ่อ"
"แหนะๆ"
"เอ่อออออออ แล้วมึงอ่ะ รักไอ้ปุ่นมันป่ะ" ไอ้ภีถามกลับทำหน้าเหมือนสะใจเล็กน้อยที่ได้พูดเอาคืน แต่คนอย่างไอ้ผิงเนี่ยนะจะมาเขินอายปากแข็งไม่กล้าพูดเรื่องอย่างนี้
"เอ่อ รักดิวะ รักมากด้วย" จบด้วยการกระตุกยิ้มกระชากใจซึ่งพวกกูได้แต่โห่ใส่กัน อ้วกเหอะ กูขออ้วกหน่อยเถอะ ปากบอกนัดเพื่อนฝูงแต่เรื่องที่มาคุยนี้ไม่พ้นเรื่องแฟนของตัวเอง แต่ละคนข่มกันสุดฤทธิ์ กูก็ทำหน้าที่เดียว
หน้าที่อิจฉา
ห่า
ทำไมไม่ได้เห็นใจคนโสดอย่างกูเลยวะ
อย่าให้กูมีอวดบ้างนะมึง
-
:laugh: :laugh:
-
ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจ เชอะ!
-
น่าสงสารคนไม่มีแฟน
-
สนุกมากครับ ผิงน่ารักเวอร์
-
อยากอ่านเรื่องคนปากไม่ตรงกับใจต่อแล้วอ่ะ
-
:m20: ตกลงมาชุมนุมกันอวดแฟนว่างั้นเถอะ
-
คิดถึงเรื่องนี้
-
ตามมาจากพี่เน แงงง เรื่องนี้ก็สนุกค่ะะะะ
ผิงปุ่นก็ดูจะรับมือกันได้ดี 555555
แต่พอมีประเด็น หยา! ขึ้นมานี่ตาโตเลยค่ะ
เล็งหนูหยาไว้ตั้งแต่ตอนแรกๆแล้ว คิดว่าคนอะไรน่ารักจัง ช่างพูด ดูน่าเอ็นดู้น่าเอ็นดู
แล้วแบบจู่ๆมามีเสี่ยเลี้ยงเฉย เห้ยยยยย นี่โดนชิงตัดหน้าไปแล้ว55555555555555
ตอนไหนอะไรยังไงง เสี่ยทำหยาหรือหยายอม กรี๊ดดดดดดด จิตใจไม่อยู่กับเรื่องหลักเลยค่ะ555
เสียดายไม่มีตอนพิเศษของหยา ฮือๆ :hao5:
ส่วนภีเปียวนี่ก็ลุ้นๆ อยากรู้ว่าไอ้ภีมันไปพลาดท่ารักน้องตอนไหน ดูแกล้งเอาๆ น้องก็จำเลยรักมากยอมไปหมด ฮืออ เอ็นดูววว
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จบหรือยัง แต่อยากให้มาต่อตอนพิเศษอีกนะคะ อิอิ
ชอบเรื่องนี้ไม่แพ้พี่เนเลยค่ะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะคะะะ :L2: :L1: :L1: :L1: :L2: :pig4:
-
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานเลยทีเดียว
เสียน้ำตาให้ผิงเหมือนเคยค่ะ
แล้วก็ยังรอตอนพิเศษภี-เปียวอยู่นะคะ ^^