ผู้เขียน หัวข้อ: ห้วงรักเสน่หา + เกียรติยศ กบฏหัวใจ โดย Rain-at-Rose (อ่าน 292697 ครั้ง)

มูมู่น้อย · « เมื่อ25-04-2008 21:25:13 »

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า

++++++++++++++++++++++++++++++++++

นิยายเรื่องนี้ได้รับอนุญาตจากคุณ Rain-at-Rose แล้ว
ขอความกรุณาเพื่อนๆ อย่านำเอาเรื่องราวในเรื่องนี้ไปเผยแพร่ ก่อนได้รับอนุญาตนะ

เครดิตเรื่องนี้ยกให้ป้า RN ที่เป็นคนแนะนำนิยายเรื่องนี้ บอกว่าสนุกมากกกกกกกก (ช่วยโม้555) แล้วก็ให้เรากับ Poes ไปอ่าน อ่านแล้วสนุกจริงๆแฮะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา ภาษาสวยงาม และโครงเรื่องแปลกไปจากนิยายเรื่องอื่นๆ ที่มีในเล้า ที่สำคัญคนแต่งมีวินัยและค้นคว้าข้อมูลมาดีทีเดียว เลยขออนุญาติท่านน้องเรนนำนิยายดีๆ แบบนี้มาลงให้เพื่อนในเล้าได้อ่านกัน ขอบคุณเรนไว้ด้วยนะจ๊ะ

อ่อ ท่านน้องเรนฝากบอกว่า ช่วยคอมเม้นต์ติชมกันด้วยน้า อยากรู้ว่าเพื่อนๆ คิดยังไง จะได้นำไปปรับปรุงสำหรับเรื่องต่อๆ ไป ขอบคุณค้าบบบบ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ห้วงรักเสน่หา

ขอแค่คำบอกรักสักเศษเสี้ยวเขาคนนั้นคงไม่มีให้นอกจากคำว่าแพศยา เจ็บปวดที่สุดเมื่อได้ยินคำว่าร่านราคะ ทุกสิ่งที่ทำชวนเจ็บปวดใจและมันไร้ความรัก แค่ความผิดเพียงครั้งเดียวจุดชนวนให้ชายผู้นั้นชิงชัง

ต้นธารา...ยอมทิ้งทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตตัวเอง ย้ายมาเป็นแพทย์อาสาสมัครในชายแดนอันห่างไกลความเจริญเพียงเพื่อจะมาตามหารักแรกพบ

ภานุ...รักแรกพบของต้นธารา นายทหารยศ ร้อยเอก ดุดัน แข็งกร้าว รู้สึกไม่ชอบใจต้นธาราตั้งแต่เเรกเห็น ความรู้สึกไม่พอใจแปรเปลี่ยนเป็นความชิงชัง เมื่อต้นธาราเป็นชนวนให้เพื่อนรักของเขาตาย

ความสัมพันธ์ผูกพันเริ่มด้วยความเคียดแค้น ชิงชัง ของอีกฝ่าย ต้นธารายอมรับสภาพนั้น เพียงเพื่อหวังเล็กๆในหัวใจว่าสักวันภานุจะหันมองตัวเองด้วยความรัก แทนความชิงชัง หรือสักวันนั้นคงได้แต่รอ?

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V24474FP0&Autoplay=1

สารบัญ ห้วงรักเสน่หา

สารบัญ เกียรติยศ กบฏหัวใจ (Fire of the Desire)

มูมู่น้อย · «ตอบ #1 เมื่อ25-04-2008 21:32:39 »

ห้วงรัก:1 First Sight/แรกพบ

เสียงระเบิดดังกึงก้องตรงแนวชายเขาสีเขียว เปลวไฟพวยพุ่งเสียงร้องโอดโอย ปนกับเสียงปืนที่ดังเป็นตับก่อนจะหยุดลงในเวลาไม่นาน

"สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง"

ชายหนุ่มร่างสูง ตัวบึกบึน ผิวสีเข้ม ใบหน้าดำมะเมื่อมไปด้วยถ่านเหลือเพียงดวงตาแกร่งยกมือทำวันทยหัตถ์ก่อนฟันมือลงอย่างแข็งแกร่ง รับความเคารพจากชุดทหารลายพรางสีเขียวเก่ามอซอ เปื้อนเศษดินสีดำ หมวกเหล็กเสียบกิ่งไม้ บ่าหนาสะพานปืนหน้าเคร่งเครียดรอรับฟังสถานการณ์ของลูกน้อง

"ทางศัตรูถอยไปแล้วครับ พวกมันหนีไปทางทิศเหนือแตกรังไม่เป็นท่าเลยครับ"

ทหารลาดตระเวน แต่งชุดเหมือนกันเพียงแต่ขีดและยศต่ำกว่าเท่านั้นรายงาน

"แล้วคนเจ็บและคนตายล่ะเป็นอย่างไร สิบตรีอิสระ?"

ดวงตาแกร่งเหลียวมองลูกน้องที่หลบอยู่ในบังเกอร์ ดวงตามุ่งมั่น ฉายชัดบนสีหน้ากระเหี้ยนกระหือรือเต็มไปด้วยความอยากจะประหัตประหารข้าศึกให้เป็นจุณ

"ฝ่ายเราบาดเจ็บที่ขาสองคนครับ คือสิบเอกธาวิทย์กับจ่าประกิตนอกนั้นก็แค่ฟกช้ำเล็กๆน้อยๆครับผู้กองภานุ"

ชายผู้เป็นหัวหน้าสายตระเวนผงกหัวผงกหัว

"ขณะนี้ทางแพทย์สนามกำลังห้ามเลือดและส่งกลับค่ายใหญ่โดยเฮลิคอปเตอร์อยู่ครับ"

เสียงรายงานเข้มแข็งปนกับเสียงสั่นพั่บๆของเฮลิคอปเตอร์ลำโตที่บินเหนือท้องฟ้า ภานุมองสีขอบฟ้า ควันจากระเบิดยังกรุ่นอยู่

"ดีมาก แล้วความเสียหายจากฝ่ายศัตรูล่ะ?"

สิบตรีอิสระอมยิ้ม รายงานอย่างภาคภูมิต่อผลงานที่ได้กระทำ

"ผู้กองสามารถยิงตัวหัวหน้าเป้งได้คนหนึ่งครับ นอกนั้นก็เป็นพวกลูกกระจอก"

ภานุตบบ่าให้กำลังลูกน้องก่อนจะสั่งเคลื่อนพลกลับฐาน เมื่อจบภารกิจการลาดตระเวนชายแดนที่กำลังมีสงครามติดพัน รถทหารบรรทุกลูกน้องจำนวนสิบแปดชีวิตกลับฐาน ตลอดเวลาเสียงอันดังก้องของล้อใหญ่บดถนน และสภาพถนนขรุขระ ฝุ่นคลุ้งมิได้ทำให้ทหารชาญชัยอยู่บนรถปริปากบ่นได้ ทุกคนต่างนั่งเงียบกริบ บ้างก็นั่งงีบ บ้างก็พูดคุยเบาๆ เป็นเพราะเกรงใจหัวหน้าใหญ่ที่นั่งไขว่ห้าง ดวงตาปิดสนิท หมวกเหล็กวางบนตักจนกระทั่งถึงค่ายขนาดใหญ่ ณ หมู่บ้านชายแดนภาคเหนืออันห่างไกลจากความเจริญที่มีทหารพม่าเข้ามารุกราน ปล้นสะดม ยึดทรัพย์สินชาวบ้านอยู่เนื่องๆจึงเป็นหน้าที่ ที่ร้อยเอกภานุต้องเข้ามาปราบปรามและเริ่มทำสงครามเมื่อเหล่ากองโจรเพิ่มมากขึ้น อาวุธยุทโธปกรณ์ต้องเรียกเอาจากหน่วยเหนือซึ่งเป็นฐานใหญ่ห่างจากที่นี่ไปร้อยยี่สิบกิโล การขนส่งที่ทำได้สะดวกที่สุดคือเครื่องบิน ลูกกระสุน ระเบิดน้อยหน่า ปืนใหญ่ต่างนำมาเก็บในคลังแสงซึ่งทำเป็นโกดังขนาดย่อมๆห่างจากหมู่บ้าน เฝ้าเวรยามอย่างเข้มแข็ง อาวุธที่นานๆขนมาครั้งนั้นสร้างความลำบากให้แก่หน่วยลาดตระเวนชายแดนไม่น้อย เพราะนอกจากจะขาดคนแล้ว อาวุธก็ยังไม่เพียงพอ แถมหยูกยาและหมอก็ขาดแคลนสภาพในค่ายจึงอยู่ในสภาพร่อแร่รอคอยการสนับสนุนจากทางกองทัพ จนถึงใกล้วันที่ทุกอย่างใกล้จบสิ้น ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างล้มป่วยเพราะโรคระบาด เหล่ากองโจรต่างเข้ามารุกรานเรื่อยๆเพื่อยึดอำนาจ ภานุซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบในค่ายเล็กๆได้เขียนจดหมายร้องเรียนพร้อมกับร้องขอให้ค่ายใหญ่ช่วยจัดส่งกำลังคนพร้อมอาวุธมาให้ หลังจากที่เขียนจดหมายร้องเรียนไปนาน เฮลิคอปเตอร์ก็ได้ส่งทีมแพทย์อาสาสมัครมาพร้อมกับอุปกรณ์เครื่องมือ ยาและอาวุธ มันทำให้ภานุพอใจอยู่หรอกถ้าไม่นับรวมคุณหมอหนุ่มนามว่าต้นธารา...

------------------------------------------------

คณะนักรบกลับมาแล้ว ทุกคนต่างเหนื่อยอ่อนอยากจะพักผ่อน หมดแรง ผู้กองหนุ่มกระโดดลงจากหลังรถสั่งพลทหารทุกนายให้เก็บสัมภาระ อาวุธจำพวกปืนตรวจสอบก่อนเก็บเข้าคลังแสง เสียงล้งเล้งๆ เอะอะ ภานุถอดหมวกเหล็กออกเดินไปในฐาน

"กลับมาแล้วหรือ พ่อหนุ่มเลือดร้อน"

ผู้พันมีทรัพย์ถามระหว่างนั่งจิบกาแฟภายในบ้านไม้หลังโตที่ทำเป็นฐานทัพ ชายหนุ่มปลดปืนพกออก นำซองกระสุนโยนลงบนโต๊ะเสียงดังโครม ผู้พันมีทรัพย์เหลือบมอง

"ไง เป็นอะไรล่ะถึงได้เลือดร้อนนัก"

ชายวัยกลางคนพุงพลุ้ยลุกขึ้น หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ก่อนจะโยนซองบุหรี่ให้ มันเป็นใบตองยัดยาเส้น ภานุหยิบมันมาจุดไฟแช็กสูบควันลอยอ้อยอิ่ง

"ก็ไอ้โจรห้าร้อยนั้นน่ะสิ มันเก่งฉิบหาย โจมตีหน่วยเราแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย"ชายหนุ่มด่า ทุบโต๊ะดังปัง

"เอาน่า จะโกรธไปทำไม ก็เขาชำนาญพื้นที่ดีกว่าเรานี่หว่า ดีแล้วที่แกไม่ตกหลุมขวากของมัน"

ชายอาวุโสหัวเราะ ชายหนุ่มพิงเก้าอี้

"เอ็งไม่เหนื่อยมั่งรึ ทำไมไม่ไปพักเสียล่ะ รบกลับมาก็มานั่งสูบบุหรี่ปุ๋ยๆ ถ้าเป็นข้านะจะไปหาแม่สาวสักคนมานอนกอดสักคืน ไม่ก็หลับเป็นตาย"

ผู้พันมีทรัพย์แนะนำชายหนุ่มเลือดร้อน

"ผู้พันไม่บอก ผมก็คิดทำอยู่แล้ว"

ร้อยเอกภานุหยิบเสื้อนอกเปื้อนฝุ่น

"เช็ดหน้าดำเป็นเมี่ยงแกออกก่อนล่ะ ถ้าไม่อยากให้สาวๆตื่นตกใจ"

ชายหนุ่มเดินออกมา เขาใช้เสื้อสีเขียวลายพรางเช็ดใบหน้า สายตาเหลือบมองไปยังโรงพยาบาลเล็กๆที่ตั้งเคียงกัน ธงสีขาวมีกากบาทสีแดงพัดโบกตามสายลมของขุนเขาพัดโบก เหล่าชายหนุ่มหญิงสาวที่รักช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์เสียสละตัวเอง ยอมเสี่ยงภัยมาอยู่ดินแดนห่างไกล วุ่นวายอยู่ภายใน ชายหนุ่มตัดใจเดินไปดู ร่างรีบเร่งในเสื้อกาวน์สีขาวเดินออกจากประตูโดยไม่มอง พร้อมกับชนภานุกระเด็นล้มไปเต็มๆ เสียงร้องโอยดังแผ่วเบา ใบหน้านั่นเงยมองร่างสูงใหญ่ เสียงหัวเราะจะดังขึ้นก่อนที่ภานุจะถามเสียอีกว่าร่างที่ล้มลงเจ็บหรือเปล่า

"คุณไม่ล้างหน้าเสียหน่อยล่ะ"

น้ำเสียงนุ่มนวล อ่อนโยนถาม ภานุส่งมือให้ ฝ่ามือบางเกาะเกี่ยว ชายหนุ่มฉุดร่างบางกว่าขึ้นมาอย่างง่ายดาย

"เป็นอย่างไรบ้างครับ คุณหมอต้นธารา"

ใบหน้าของภานุเรียบเฉย มองใบหน้าใจดี แว่นเลื่อนออก นิ้วเรียวดันมันกลับไปที่เดิม

"ไม่เป็นไรครับผู้กอง คุณคงมองไม่เห็นสินะ"

เสียงหัวเราะใสๆอยู่ในลำคอ ชายหนุ่มเฝ้ามองสีหน้าอ่อนละมุนนั้น เสียงหัวเราะทำให้แพทย์อาสาคนอื่นๆต่างละมือจากงานที่ทำมองชายหนุ่มร่างยักษ์ ที่ขวางประตูไว้กับคนร่างเล็กที่หัวเราะราวกับไม่รู้จักมารยาท

"เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะผู้กอง บาดเจ็บตรงไหนคะ"

มาริสาหนึ่งในแพทย์อาสาสมัคร เดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม ใบหน้าของเธอมีรอยกังวล คุณหมอต้นธาราเหลือบมองทันที

"ไม่เป็นไรหรอกครับ"

ชายหนุ่มบอก มาริสาหยิบผ้าเช็ดตัวชุบน้ำ ส่งให้ชายหนุ่มเช็ดคราบถ่าน เผยให้เห็นใบหน้าแกร่งคมเข้ม กรามเป็นนูน คุณหมอต้นธารารีๆรอๆ

"ผมแค่มาตรวจดูความเรียบร้อยเท่านั่น ขอบคุณมากครับคุณหมอมาริสา"

รอยยิ้มอ่อนโยนมอบให้หญิงสาว มาริสาแทบละลายเมื่อเห็นรอยยิ้มนั่น ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ เดินจากไป ต้นธาราส่งรายงานคนไข้ให้แก่มาริสา

"ฝากดูเดี๋ยวเดียวนะ"

ชายหนุ่มร่างผอมบางวิ่งไล่ตาม ร่างเล็กๆหอบหายใจเหนื่อยเพราะตามชายหนุ่มที่ก้าวฉับๆอย่างรวดเร็วแทบไม่ทัน

"ไปไหนครับคุณหมอ"

เสียงทักจากเหล่าทหาร ต้นธารายิ้มให้ ใบหน้านั่นอ่อนโยนลง เขาเป็นหมออาสาที่ใครๆต่างเคารพและรักใคร่ นับตั้งแต่เข้ามาประจำการ ชายหนุ่มร่างสูงชะงัก หันกลับมา

"คุณตามผมมาทำไม"

ภานุถามเสียงห้วนสั้น ต้นธารายิ้มให้

"ก็คุณเพิ่งกลับมาจากรบไม่ใช่เหรอ บาดเจ็บฟกช้ำตรงไหนหรือเปล่าล่ะ"

"น่ารำคาญ"

ชายหนุ่มพูดแค่นั้น สีหน้าของคุณหมอหนุ่มเจื่อนลง แต่สายตามองเห็นแผลถลอก เขานิ่งเงียบไปก่อนจะเป็นฝ่ายดึงคนตัวใหญ่กว่าให้ไปยังบ้านพักของเขาเอง ภานุเดินตามร่างบางต้อยๆ ต้นธาราผลักประตู

"นั่งอยู่ที่นั่นก่อนสิครับ"

ชายหนุ่มมองรอบๆห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อย แคร่นอนกับเก้าอี้ทำจากไม้ไผ่ ผ้าปูสีขาวสะอาดผิดกับห้องของเขาที่เป็นสีเหลืองมอๆ คุณหมอหยิบกล่องยาขึ้นมา พร้อมลำลี ลากเก้าอี้ไม้ไผ่เข้ามาใกล้ๆชายหนุ่มร่างยักษ์ เปิดขวดแอลกอฮอล ชุบลำลีเช็ดตรงแผลถลอก

"ถึงจะไม่เป็นไร แต่ถ้าปล่อยไว้เชื้อโรคอาจจะเข้าไปได้"

น้ำเสียงนุ่มหูกล่าว ภานุนั่งนิ่ง เฝ้ามองเสี้ยวใบหน้า มองๆไปคุณหมอผู้นี้หน้าตาดียิ่งนัก มิน่าล่ะ เมื่อมาถึงค่ายเล็กๆแห่งนี้ต่างเป็นที่เกรียวกราวยิ่งนัก พอเช็ดเสร็จ ลำลีสกปรกโยนลงถังขยะ ชายหนุ่มแปะพลาสเตอร์ให้ ยิ้มอย่างพึงพอใจในผลงาน

"เสร็จแล้วครับ"

เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เรือนผมสีอ่อนลุกขึ้นเปิดหน้าต่างออกกว้าง

"ไม่เห็นต้องลำบากขนาดนี้เลย"ภานุกล่าว มองพลาสเตอร์ยาที่ต้นแขนของตัวเอง

"เชื้อโรคมันไม่กล้าเขามาใกล้คนอย่างผมหรอกครับ"

คนเป็นหมอยิ้ม

"ขืนคุณป่วยทั้งค่ายมิแย่เหรอ?"

ชายหนุ่มนิ่ง นิสัยแรกเห็นที่เขาไม่ชอบเลยก็คือรอยยิ้ม...มันเหมือนสวมหน้ากากถึงใครๆจะบอกว่าคุณหมอยิ้มได้อย่างนุ่นนวลก็เถอะ ภานุคิดโต้แต่ชายหนุ่มอีกคนกลับเดินเข้ามา

"ว่าแล้วนายต้องอยู่ที่นี่"

ภานุยิ้ม ชายผู้ที่เข้ามาทำความเคารพ

"สวัสดีครับคุณหมอ ผมขอตัวไอ้เสือยิ้มยากไปก่อนนะครับ"

"เชิญเลยครับผู้กองนาคี"

ภานุลุกขึ้น หยิบเสื้อ

"เอ็งมาทำอะไรอยู่ที่นี่"

ร้อยเอกนาคีถามเพื่อนสนิท ภานุบุ้ยหน้า

"ข้าก็ไม่ได้อยากจะมาที่นี่หรอก แต่คุณหมองี่เง่านั่นลากข้ามาน่ะสิ"

ชายหนุ่มบอกอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ นาคีหันหลังมองคุณหมอ

"เอ็งไปว่าอะไรคุณหมอ เขาออกจะใจดี น่ารักก็น่ารัก"

ภานุมองดูเพื่อน"ตรงไหนวะที่แกมองว่าเขาน่ารัก"

สีหน้าของนาคีดูสดชื่นเมื่อเอ่ยถึงคุณหมอ

"ก็รอยยิ้มสิ ไม่มีใครยิ้มได้อย่างอ่อนโยนแบบนี้เลย"

ภานุได้รับฟังแล้วนิ่งไป

"เฮ้อ...แล้วเอ็งมาตามอะไรข้า"

ภานุเปลี่ยนเรื่อง เบื่อหน่ายที่ใครต่อใครชื่นชมคุณหมอผู้เสียสละ นาคีหยุดเพ้อถึงคุณหมอ

"ก็ผู้พันมีทรัพย์เรียกประชุมด่วนบอกว่าข้าศึกเริ่มเคลื่อนไหวแล้วนะสิ"

ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง น้ำเสียงเคร่งเครียด

"อื้ม..แล้วมีรายงานอะไรอีกไหม?"

นาคีส่ายหัว

"ต้องไปประชุมว่ะถึงรู้"
……………………………………………………………………………………

นายทหารทั้งสองต่างเดินไปยังฐานบังคับบัญชาการ

"แกได้หลับบ้างหรือยัง"

ผู้พันกล่าว หลังจากที่นาคีและภานุนั่งลง ภานุส่ายหัว

"ไม่ครับผู้พัน"

ชายหนุ่มเอ่ย แฝงความเบื่อหน่ายเล็กๆ

"เจ้านี่มันไปขลุกอยู่ที่บ้านคุณหมอมา"

นาคีกล่าว ผู้พันมีทรัพย์เพียงเลิกคิ้ว

"โฮ่...ไปทำอะไรอยู่ที่บ้านคุณหมอรูปงามล่ะ เห็นเอ็งดูไม่ถูกกับเขาไม่ใช่หรือ"

นายทหารอาวุโสกล่าวหยอก เพราะครั้งแรกที่ภานุและคุณหมอต้นธารามาเจอกัน ฝ่ายภานุจะเดินหนีไปเสมอ

"แล้วผู้พันมีเรื่องอะไรครับ"

เขารีบวกกลับมาเข้าเรื่อง เพราะว่าดูทุกคนจะพูดถึงแต่คุณหมอเสียแล้ว

"ก็เรื่องเดิมๆแหละ ภานุนำคนออกไปสืบเสาะหาข่าวเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวก็ฝ่ายตรงข้ามทีสิ ได้ข่าวไม่ดีมาว่ามันได้ปืนใหญ่มาด้วย"

"ได้ครับผู้พัน"ชายหนุ่มรับ

"ร้อยเอกนาคีจัดเตรียมกองกำลังป้องกันไว้ เตรียมให้พร้อมอยู่เสมอนะ"

"ครับผู้พัน"

การประชุมเคร่งเครียดดำเนินมาช่วงระยะเวลาหนึ่งก็สิ้นสุด
…………………………………………………………………………………………………..

ภานุกลับที่พักของต้นเองซึ่งอยู่ตรงชายป่า มันเงียบสงบยิ่งนักและที่สำคัญเดินไปไม่ไกลจะมีลำธารใสสะอาดเอาไว้ใช้ ชายหนุ่มอ้าปากหาวรู้สึกง่วงเสียจริงๆ พอไปถึงบ้านพัก เขาก็เตะประตู เอนตัวล้มนอนหลับสนิท จนเกือบค่ำ

ภายในป่ามืดสนิท ชายหนุ่มรู้สึกร้อน เหนียวและคันไปทั่วตัวจึงฉวยผ้าขาวม้า สบู่และขันเดินไปที่ลำธาร วันนี้แสงจันทร์ส่องเป็นทางให้มองเห็นทุกอย่างชัดแจ้ง เสียงนกกลางคืน เสียงค่าง บ่างร้องโหยหวน ชายหนุ่มได้ยินเสียงน้ำดังจ๋อมแจ๋มเขาก็เงี่ยหูฟัง ตั้งท่าเตรียมพร้อม พอเดินเข้าไปใกล้ เงาเล็กๆปรากฏชัดในสายตา ชายหนุ่มซ่อนตัวใกล้กับพุ่มไม้ รอให้อีกฝ่ายหันหลังก้มตัวจุ่มน้ำจึงพุ่งกระโจนรัดรอบลำคอ ร่างดิ้นขลุกๆ สะบัดให้หลุด เสียงน้ำแตกกระจาย ภานุกดหัวอีกฝ่ายจนจมน้ำแล้วค่อยดึงขึ้น

"อย่า..."

เสียงร้องขอวิงวอน พร้อมเสียงไอแค่กๆ ชายหนุ่มปล่อยท่อนแขนที่รัดต้นคอทันที ร่างที่ถูกรัดหล่นตูมลงน้ำ นิ้วเรียวเกาะกุมลำคอที่แดงเป็นปื้นน่ากลัว เสียงไอยังไม่จางหาย

"คุณหมอ"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

@BUA@ · «ตอบ #2 เมื่อ25-04-2008 21:44:15 »

ขอเจิม+จิ้มพี่พิมพ์ก่อน

THIP · «ตอบ #3 เมื่อ25-04-2008 21:49:06 »

หุหุ คนที่สอง

nunyy · «ตอบ #4 เมื่อ25-04-2008 21:53:20 »

เหอๆ คนที่ 3 เจ้าค่า

อาจารย์..สีฟ้า · «ตอบ #5 เมื่อ25-04-2008 21:56:10 »

เข้ามาติดตามและเป็นกำลังใจให้ครับ

nOn†ღ · «ตอบ #6 เมื่อ25-04-2008 22:11:30 »

มาอ่านด้วยคนค่า

OT · «ตอบ #7 เมื่อ25-04-2008 22:18:54 »

อ่านด้วยคน ๆ

tonsai_2520 · «ตอบ #8 เมื่อ25-04-2008 22:36:36 »

รักระหว่างรบ . . .

คิดถึงเจ้ารอยกับมิล่า เลยอ่ะ

HeretiC · «ตอบ #9 เมื่อ25-04-2008 22:46:14 »

มากรี๊ดหนุ่มแว่นค่ะ อิอิ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE · « **ตอบ #9 เมื่อ:** 25-04-2008 22:46:14 »

ประกาศที่สำคัญ

ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432

รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0

abcd · «ตอบ #10 เมื่อ25-04-2008 23:21:27 »

จะขยันกันไปถึงหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยพิมพ์สุดสวย เค้าอ่านไม่ทันแว้ววววววว

ภาณุเมศพลัง · «ตอบ #11 เมื่อ25-04-2008 23:45:59 »

นึกถึงเรื่อง รอยอินทร์(เอ๊ะชื่อนี้หรือเปล่า จำได้เเต่ปกล่าสุดของ นสพ.ว่าเป็นรูปผู้ชายที่ ดูเเล้วกรีดร้อง ไม่ใช่เจ้ารอยของช๊านนน) เรื่องเดียวกับพี่ต้นเลย ฮ่าๆๆๆ

จะสปอยไหม ถ้าจะบอกว่าคนเขียน ใจร้าย

เป็นกำลังใจให้ทั้งคนโพสต์เเละคนเขียนค่ะ

* ภาณุเมศพลัง ชิ่งเดส

sun · «ตอบ #12 เมื่อ25-04-2008 23:57:11 »

เรื่องใหม่มาอีกแล้ว ดู ท่าจะ เศร้าเคล้าความเจ็บปวด

จารออ่านจ้า พิมจุดจ๋วย

Poes · «ตอบ #13 เมื่อ26-04-2008 03:01:47 »

พิมเท่ร๊ากกกกกกก

พิมพ์ชื่อเค้าผิดอะ Poes นะ ไม่ใช่ Pose

อ่านเรื่องนี้แล้วอึดอัด สงสารหมอธาร

เป็นกำลังใจให้พิมเท่ร๊ากกก หน้าม้าเคอะ

DeShiWa · «ตอบ #14 เมื่อ26-04-2008 04:41:58 »

เป็นกำลังใจให้ครับผม

น่าสนใจมากๆๆครับผม

แล้วมาต่อบ่อยๆๆนะครับผม

RN · «ตอบ #15 เมื่อ26-04-2008 07:22:17 »

พี่พิมพ์คนสวยยย เก่งและสวย

ขยันจังเลยยยยยยย

ชอบๆๆเรื่องนี้อ่ะ ชอบ ภานุ ภานุ

อิอิ

ปล.พี่พิมพ์รีบมาลงเน้อออออ

+++พิมพ์

Junrai_Hyper™ · «ตอบ #16 เมื่อ26-04-2008 13:23:21 »

ตามมาทันแระ

ขอลิงก์ไปนึกว่าจะมาต่อ

เชอะ

มาต่อให้ว่องเลยนะค้าบบบบ

ลป.

เรื่องนั้นจัดการให้แระ อย่าลืมเชค พีเอ็มด้วยนะครับ

«ตอบ #17 เมื่อ26-04-2008 14:11:13 »

โอ่ พิมพ์มาเอง

มูมู่น้อย · «ตอบ #18 เมื่อ26-04-2008 20:56:43 »

ขอบคุณที่มาให้กำลังใจแทนน้องเรนน้า อิอิ ต่อกันเลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ชายหนุ่มอุทาน เมื่อเงานั่นชัดเจน ชายหนุ่มช่วยดึงให้ต้นธารานั่งบนโขดหิน

"คุณมาทำอะไรที่นี่"

ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม ภานุชี้เสื้อผ้าที่วางใกล้กับดงบอน น้ำที่เคยใสสะอาดกลับขุ่นเพราะการดิ้นรนเอาชีวิตรอด

"มาซักเสื้อผ้าอยู่ตรงนี้ คุณนี่บ้าหรือเปล่า รู้ไหมการอยู่ห่างจากค่ายและคนคอยคุ้มครองมันอันตรายขนาด
ไหน"

ชายหนุ่มด่าอย่างอารมณ์เสียที่ต้องเกือบเป็นฆาตกร

"ข...ขอโทษ"

คุณหมอหนุ่มพูด

"เห็นว่าที่นี่มันใกล้บ้านของคุณเลยคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรก็เลยมา"

เสียงที่กล่าวออกกระท่อนกระแท่น ภานุเสยผม

"เดี๋ยวผมพาคุณกลับเอง ช่วยรออยู่ตรงนั้นเถอะ"

ชายหนุ่มถอดเสื้อยืดออก ต้นธาราหันหลัง

"วันนี้มันร้อน ก็เลยออกมาอาบน้ำ เห็นคุณนาคีเขาแนะนำที่นี่มา..."

เสียงเล็กๆแหบๆเอ่ย ภานุถูสบู่ทั่วร่าง พลางด่าว่าเจ้าเพื่อนชักจะยุ่งเกินไป

"คุณก็เลยคิดโง่ๆโดยการเดินท่อมๆมาที่นี่ตอนกลางคืน เพื่อมาอาบน้ำสระผมงั้นหรือครับ"

ชายหนุ่มเหน็บ ต้นธาราก้มหน้า

"เขตที่ผมพักอยู่ใช่ว่าจะปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์นัก ที่นี่อยู่ห่างจากผู้คน ตัวผมน่ะพอจะป้องกันตัวเองได้บ้าง ส่วนตัวคุณทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ระวังไว้เถอะพวกโจรห้าร้อยนั้นมันจะมาปาดคอขาวๆของคุณ"

สายน้ำไหลตามตัวเหมือนกับรูปปั้น นิ้วเรียวเกลี่ยหยดน้ำออกจากเส้นผม ภานุหอบกองเสื้อผ้าเปียกชื้นใส่ตะกร้าให้กับคุณหมอ รั้งร่างนั่นขึ้น ต้นธาราเดินโซเซเล็กน้อย

"คุณรออยู่ที่นี่ก่อนนะ"

ชายหนุ่มยกตะกร้าผ้าไปเก็บไว้บนบ้านของเขาก่อนที่จะมาอุ้มร่างของคุณหมอขึ้น

"เอ่อ...ด...เดินเองก็ได้..."

คุณหมอหนุ่มกล่าวและรู้สึกเขินเมื่อท่อนแขนแกร่งแรงโอบอุ้ม แก้มของเขาชิดหน้าอกร้อนผ่าว อบอุ่น

"สภาพแบบนี้หรือให้เดินเอง ผมว่ากว่าเราจะถึงบ้านคงเช้า"

ชายหนุ่มคนนี้ก็ชอบประชดเขาเหลือเกิน พอถึงบ้านพัก ร่างของต้นธาราก็ถูกวางลงตรงขั้นบันได

"รออยู่ที่นี่ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวผมจะหาเสื้อผ้ามาให้"

ต้นธาราผงกหัว มองดูกระท่อมหลังเล็กๆที่มุงด้วยจาก ร่างกายสั่นเทาเบาๆจากสายลมที่พัดผ่าน ผ้าเช็ดตัวสีเขียวถูกยื่นมาให้ ต้นธาราตกใจเล็กน้อยแต่ก็นำมาเช็ดหัวให้แห้ง ซับน้ำออกให้หมด

"เอ่อ...ขอเสื้อเปลี่ยนได้ไหมครับ?"

ต้นธาราร้องขออย่างสุภาพมองชุดอยู่ในมือของชายหนุ่ม

"อ้อ...โทษที"

ภานุส่งเสื้อผ้าให้แก่คุณหมอ นิ้วเรียวแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดๆก่อนจะถอดมันออก เผยให้เห็นไหล่นวลเนียน ผิวขาวสะอาดตา

"เอ่อ...จะดื่มอะไรสักหน่อยไหม?"

ชายหนุ่มถามเบือนหน้าหนี คุณหมอหนุ่มมอง

"ขอบคุณครับ แต่ไม่จำเป็น เปลี่ยนเสื้อเสร็จผมก็จะกลับที่พักแล้วล่ะครับ"

พอใส่เสื้อของชายหนุ่มมันก็หลวมโพรกจนต้องพับแขนเสื้อขึ้น กางเกงก็เช่นกัน

"ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมจะซักคืนให้"

รอยยิ้มสวยงามผุดขึ้น ทั้งๆที่เขาคิดมาตลอดว่ามันเป็นรอยยิ้มของปีศาจ เป็นรอยยิ้มที่สร้างขึ้น แขนบอบบางยกตะกร้าหนักอึ้ง

"เดี๋ยว ผ้าน่ะตากที่นี่ก็ได้ คุณก็ขึ้นบ้านก่อนสิ วันพรุ่งนี้ค่อยกลับ"

ภานุกล่าว ต้นธาราลังเล แต่พอได้ยินคำกล่าวชวนอีกรอบหนึ่ง เขาก็นำผ้ามาแขวนกับราวที่ใช้ลวดขึง ในกระท่อม นั้นมีเพียงตู้ใส่หนังสือ เตียงนอนเหล็กขึ้นสนิมแล้วก็ข้าวของไม่กี่อย่าง ชายหนุ่มมองเครื่องแบบเต็มยศซึ่งแขวนไว้ตรงฝาผนัง มีถุงหุ้มกันฝุ่นเรียบร้อย

"นั่งก่อนสิ"

ภานุกล่าว ก่อนรินน้ำให้แก่คุณหมอหนุ่ม

"ที่นี่เงียบมากเลยนะครับ ต่างจากในค่าย"

คุณหมอกล่าว ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

" อยู่ตัวคนเดียวตรงชายป่า ไม่กลัวบ้างหรือครับ"

ภานุสั่นหัว เขาเฝ้ามองริมฝีปากอิ่มไม่กระพริบตา

"จะมีอะไรให้น่ากลัว"

ชายหนุ่มตอบเสียงสั่นพลิ้ว อีกฝ่ายยิ้มตรงดวงตา

"นั่นสิครับ แล้วคุณทำงานอาชีพทหารมากี่ปีแล้วล่ะ"

คุณหมอกล่าว นายทหารหนุ่มนิ่ง

"แล้วกัน นี่จะมาสัมภาษณ์อะไรผมล่ะ"ภานุนั่งตัวตรง

"ก็คุยกันไงครับ...หรือว่าจะเงียบก็ได้"

คุณหมอต้นธาราเอ่ยแล้วก็เงียบไปจริงๆ ภานุยอมแพ้จริงๆ

"ผมเป็นทหารมาได้สี่ปีแล้ว"

เขาตอบสั้นๆ รอยยิ้มนั่นยังไม่จางหายไป ดวงตาสวยเป็นประกายสีน้ำตาลหรี่ลงเล็กน้อย

"คุณง่วงแล้วนี่..."

ภานุกล่าว เขาลุกขึ้นเปิดทางให้

"เป็นแบบนี้ล่ะครับ ไม่เป็นไรหรอก ช่วยเล่าเรื่องของคุณให้ฟังหน่อยนะครับ"

คุณหมอวิงวอน นายทหารหนุ่มนิ่ง

"เรื่องของผมมันน่าเบื่อจะตาย คุณต้องการรู้ไปทำไม"

ชายหนุ่มกล่าว เขาเอนหลังพิงเตียง สายตาสีน้ำตาลสบกับดวงตาสีดำ มันชวนให้ใจอ่อนเสียจริงๆ

"ทำไมคุณถึงเลือกจะมาอยู่ยังที่ห่างไกล แถมอันตรายเช่นนี้ล่ะ"

พอได้ยินคำถาม ร้อยเอกภานุยิ้มกับอดีต

"ผมเรียนอยู่ในโรงเรียนทหารตั้งแต่พ่อแม่ผมตายตอนเรียนจบผมเลยเลือกมาประจำอยู่ที่นี่ มันไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก"

เขาตอบ แล้วจ้องหน้าคุณหมอ

"แล้วคุณล่ะทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้"

ชายหนุ่มย้อนถามบ้าง รอยยิ้มเจือความง่วงงุ่นมอบให้

"ผม..."

คุณหมอหาวออกมา ภานุระเบิดเสียงหัวเราะ

"ผมว่าคุณหมอนอนดีกว่าครับ คงจะเหนื่อยเกินไปละสิ"

ชายหนุ่มลุกจากเตียงช่วยประคองร่างคุณหมอให้นอนบนเตียงเก่าๆ ดวงตาหลับเหมือนกับเด็ก ภานุยิ้ม...หากเจ้านาคีได้เห็นรับรองมันคงคลั่งใจตาย ชายหนุ่มลุกออกไปข้างนอก เสื้อผ้าคุณหมอสะบัดไปมา ดวงดาวอยู่ในป่านี่ทำไมมันช่างกระจ่างเสียจริง ชายหนุ่มสงบใจ...หากไม่มีสงคราม ไม่มีการสู่รบฆ่าฟันก็จะดีไม่น้อย เขามองเข้าไปข้างในห้อง คนที่นอนอยู่สงบใจเสียจริงๆ ชายหนุ่มคิดถึงคืนวันที่อยู่ในโรงเรียนทหาร มิตรภาพ ตอนนี้มันเป็นแค่อดีต..เงาของคนรักหายไปเพราะเขาเลือกจะมาฝังกายอยู่ในที่ไกลแสนไกล เป็นการตัดสินใจผิดหรือเปล่า หากเขายังเลือกประจำในที่ที่เจริญกว่านี้ ป่านนี้เขาคงได้ก้าวถึงขั้นนายพลอย่างแน่นอน ชายหนุ่มคิด ก่อนหยิบบุหรี่ป่าขึ้นมาจุด คนเราต่างมีเหตุผลที่ต้องเลือก...ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดที่เคยกับคนรักยามเธอห้ามไม่ให้เขามา...เลือกแล้วกลับคืนไม่ได้ เพราะฉะนั้นอย่ารอผมเลย...เขาเป็นคนพูดตัดขาดเอง ดวงดาวกระพริบแสง เมื่อไม่ได้ออกรบทำไมใจมันไม่สงบเอาเสียเลย เขาเดินเข้ามา ชายหนุ่มห่มผ้าให้คุณหมอ

...แรกๆที่ประจำอยู่ที่นี่ คุณหมอต้นธารามักจะมายุ่งกับเขาบ่อยๆจนภานุรำคาญใจต่อว่าต่อขานเท่าไรก็ไม่ยอมเลิกที่จะยุ่งกับเขา ชายหนุ่มจึงปล่อยมันเสีย ไม่ต้องคิดไม่ต้องทำอะไรมาก เพราะเขามักไม่ค่อยอยู่ที่ฐาน นอกจากเสร็จสิ้นภารกิจ ชายหนุ่มก้มมองคุณหมอ ดวงหน้าเยาว์วัยกว่าอายุนั่นหลับสนิท เขาลองพิจดูว่ามีส่วนไหนบ้างที่ทำให้ทุกๆคนรักต้องชื่นชอบเจ้าหมองี่เง่านี่ เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ท่าทีซ่อนความเย็นชาไว้ภายใน กับดวงตาสีน้ำตาลแสนแปลก...มันก็ผู้ชายธรรมดานี่น่า...ไม่เห็นมีส่วนไหนน่าสน ภานุลุกขึ้น

"ตรงส่วนไหนที่เจ้านาคีบอกว่าน่ารักกัน"

เขาพึมพำอยู่คนเดียว ไม่ทันไรเจ้าเพื่อนตายยากก็เดินเข้ามาหา

"มีอะไรว่ะ มาเสียดึกดื่น"

นาคีกระโดดขึ้นบันไดทีละขั้น

"เรื่องด่วนว่ะ "

ชายหนุ่มหอบ ภานุตักน้ำมาให้

"เออ แล้วอะไรว่ะเรื่องด่วนของเอ็ง"

นาคีดับไฟฉาย สีหน้าเครียด

"แพทย์สนามเราเกิดป่วยกะทันหัน ทางผู้พันเลยสั่งว่าขอตัวแพทย์อาสาใครก็ได้ติดตามไปกับหน่วยของแก"

น้ำเสียงเคร่งเครียด ภานุเหลือกตา

"เฮ้อ...ไม่จำเป็นก็ได้นี่ พวกข้าแค่ไปสอดแนมเดี๋ยวเดียวก็กลับ เอาไปเป็นภาระทำไมวะ"ชายหนุ่มออกความเห็น

"ข้าไม่รู้โว้ย เอ็งไปถามผู้พันสิว่ะมาถามอะไรข้า"เพื่อนปัด

"เออ แล้วแกจะทำอย่างไง หาใครไป ที่นี่มีแต่แพทย์ผู้หญิงซะด้วย"นาคีพึมพำ

"ก็ให้คุณหมอสุดน่ารักแกไปไง"ภานุว่า นาคีส่ายหัว

"เฮ้ย...แกอย่าพูดอย่างนี้สิ เอ่อ...ใช่...คุณหมอไปไหนว่ะ ข้าไปหาเขาที่บ้านพักกลับไม่เจอตัว"

เจ้าเพื่อนรักว่า ภานุชี้นิ้ว

"อยู่ในนั้น"เพื่อนซี้ที่สุดอ้าปากค้าง มองภานุอย่างอึ้งๆปนโกรธ

"เอ็งทำอะไรเขา"เพื่อนเค้นถาม

"ไหนเอ็งไม่ชอบขี้หน้าเขาไง เอ็งไปทำอะไรคุณหมอ"

ภานุปัดมือเพื่อนทิ้ง มองอย่างรำคาญ

"ใครจะไปทำคุณหมอของเอ็งกัน เห็นเดินเอ๋อมาอาบน้ำตรงลำธาร ข้าก็ตกใจหมดนึกว่าเป็นพวกศัตรูลอบเข้ามา"

ภานุกล่าว นาคีโล่งใจ

"แต่ข้าก็เกือบจะฆ่าเขาไปแล้วถ้ายั้งมือไม่ทันล่ะก็เสร็จ"เขาเสริม เพื่อนรักนิ่ง

"เอ็ง...เอ็งไม่ดูเลยเรอะ แล้วคุณหมอเป็นไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

ร้อยเอกภานุหัวเราะลั่น"เอ็งนี่ห่วงเขาอย่างกับเขาเป็นแฟนเอ็งจริงๆ"

"ก็คนมันห่วงผิดด้วยเหรอ"

"เออ เอ็งไม่ผิดหรอก ว่าแต่จะให้ใครไปร่วมลาดตะเวนชายแดนในวันพรุ่งนี้ล่ะ"

นาคีหนักใจ

"งั้นคำสั่งของข้า ขอให้คุณหมอต้นธาราร่วมงานกับเรา"

เจ้าเพื่อนรักอึ้ง

"แกมีสิทธิ์ไปคุ้มครองเขาได้"

ก่อนจะไล่กลับนาคีขอไปดูคุณหมอ แต่ภานุกลับถีบเกือบตกบันได

"รีบกลับไปนู้นไป พรุ่งนี้เช้าข้าจะบอกเขาเองถ้าไม่อยากเห็นคนที่แกชื่นชมโกรธแกก็รีบไปเสีย"

นาคีตัดใจ พอเจ้าเพื่อนรักกลับไป เขาก็มองร่างบาง ก่อนจะนำผ้าห่มมาปิดสีหน้าที่มีรอยยิ้ม เขาเฝ้ามอง เพียงเฝ้ามอง...คนโบราณว่าไว้ไม่ผิด ถ้าเกลียดสิ่งใดมันก็ยิ่งจะเจอ ชายหนุ่มนิ่ง...แล้วเขาเกลียดร่างบางหรือ...หัวใจอีกดวงตอบ...ไม่เลย เพียงแต่มีความรู้สึกไม่พอใจแฝงเท่านั้น

------------------------------------------------

RN · «ตอบ #19 เมื่อ26-04-2008 21:30:49 »

อยากไปช่วยภานุ อาบน้ำ..อิอิ

พี่พิมพ์คนสวย+เก่ง รีบมาลงนะ

อิอิ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE · « **ตอบ #19 เมื่อ:** 26-04-2008 21:30:49 »

sun · «ตอบ #20 เมื่อ26-04-2008 21:46:12 »

ภานุรุนแรงโนะ เกือบทำคุณหมอ ม่องเท่งซะแล่ะ หมดกันเลยนะนั่น นายเอกตายอ่ะ เอิ้กๆ

พระเอกเรื่องนี้ใจร้ายน่าดู เช๊อะๆ

รอดูต่อไปจะใจร้ายก่านายเอกไปถึงไหน

จุ๊บๆพิมจุดจ๋วยนะจ๊ะ

duchess · «ตอบ #21 เมื่อ26-04-2008 22:21:43 »

ว้าว

คุณหมอ กะ ผู้กอง

ชอบๆคับ

+++

DeShiWa · «ตอบ #22 เมื่อ26-04-2008 23:55:34 »

แล้วเพื่อนรักที่ว่าตายอะครับ

คือนาคีป่าวครับผม

เป็นกำลังใจให้ครับผม ชอบๆๆ

oaw_eang · «ตอบ #23 เมื่อ27-04-2008 03:14:37 »

ไม่พูดพล่ามทำเพลง

กดบวกให้เพื่อนสาวคนขยันเลย

วันๆ เอาแต่อ่านนิยาย

แม่รู้ แม่ด่าเปิง

Andreas · «ตอบ #24 เมื่อ27-04-2008 12:13:35 »

สวัสดีครับ

คุณป้าเจ้าของกระทู้ แกส่งกระแสจิตเรียกผมมาอ่านนิยายเรื่องนี้ บอกว่าถ้าอ่านแล้วช่วยวิจารณ์ให้หน่อย.....แต่ก็ยังมิวายที่จะกำชับมาว่า อย่าวิจารณ์แรงนักนะ.... กลัวคนเขียนจะเสียกำลังใจ ....แถมป้ายังกลัวว่าคนอ่านจะไม่ยอมอ่านต่อถ้าผมวิจารณ์แรงๆๆ

ขออนุญาตถอนหายใจ ..... จริงๆๆแล้วนี่ ในความรู้สึกของผม ผมก็ไม่เคยคิดว่าผมจะวิจารณ์รุนแรงอะไรนะครับ

เพียงแต่อาจจะละเอียดไปนิดดดดดดส์

แหม ก็ถ้าจะวิจารณ์ได้ ก็ต้องอ่านละเอียดใช่มั้ยครับ...ผมไม่อยากเอามะพร้าวห้าวไปขายสวนนี่นา.... อีกอย่างผมวิจารณ์ด้วยความหวังดีครับ ..... แถมนานๆๆจะวิจารณ์ซะที..... กลัวแบบว่า "แกว่งเท้าหาเสี้ยน" น่ะครับ....

อืมเข้าประเด็นเลยดีกว่า.... ผมนั่งอ่านบทแรกของเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้แวะไปที่ที่ทำงาน ก็ยังปรินท์ออกมาอ่าน แต่ก็ลืมหยิบที่ปรินท์ออกกลับมาบ้านด้วย ...เซ็งเลย

ผมมีสองประเด็นที่จะพูดครับ

(1) เรื่องความสมจริงของเรื่องแต่ง.....

พูดง่ายๆๆก็คือแต่งอย่างไรให้สมจริงมากที่สุด โดยปกติแล้วผู้เขียนจะกำหนดความสมจริงของเรื่องที่แต่งได้จากการค้นคว้าหาข้อมูลครับ... นอกจากนั้นก็คือการใส่ใจในรายละเอียด และการแทรกข้อมูลลงไปครับ

เมื่อผมถอดสายตาอ่านมาตั้งแต่บรรทัดแรก ก็พบประโยค "ชายหนุ่มร่างสูง ตัวบึกบึน ผิวสีเข้ม ใบหน้าดำมะเมื่อมไปด้วยถ่านเหลือเพียงดวงตาแกร่งยกมือทำวันทยหัตถ์ก่อนฟันมือลงอย่างแข็งแกร่ง รับความเคารพจากชุดทหารลายพรางสีเขียวเก่ามอซอ" ประโยคนี้แสดงความไม่สมจริงครับ เพราะในสถานการณ์รบอย่างที่บรรยายมา การแสดงความเคารพนั้นดูเหมือนจะเป็นการผิดปกติ ยิ่งโดยเฉพาะกับผู้บังคับบัญชาระดับผู้กองเช่นภานุ

ผมค่อนข้างจะมั่นใจว่า กองกำลังตระเวนชายแดน ในภาระกิจที่ความเป็นเท่ากับความตายนั้น ทุกชีวิต คือเพื่อน คือพี่ คือน้อง คือครอบครัว.... การถือยศถือศักดิ์น่าจะทำเฉพาะเมื่อทำการรายงานตัวต่อผู้บังคับบัญชาในระดับสูงเท่านั้น และกระทำเมื่อถึงคราวจำเป็น

"แล้วคนเจ็บและคนตายล่ะเป็นอย่างไร สิบตรีอิสระ?" ผมคิดว่าประโยคนี้คงจะสืบเนื่องมาจากการวางระดับของตัวละครของประโยคที่แล้ว ซึ่งผมมองว่ามันแปลกๆๆ เพราะผู้กองภานุน่าจะเรียกลูกน้องของตน ว่า "หมู่" หรือ ไม่ก็เรียกชื่อสั้นๆๆเสียมากกว่า ที่จะมาเรียกตามยศแบบนี้ ซึ่งถ้าผมอ่านประโยคนี้เดี่ยวๆๆ ผมก็จะคิดไปเสียว่า ภานุ เพิ่งเคยเจอกับอิสระ เรียกว่ายังไม่มีความคุ้นเคยกันเลย ถึงได้มีการเรียกชื่อพร้อมยศขนาดนั้น แต่ในความเป็นจริง ทั้งคู่อยู่ในสนามรบด้วยกัน ผมคิดว่าประโยคสนทนาน่าจะสนิทสนมมากกว่านี้

"ฝ่ายเราบาดเจ็บที่ขาสองคนครับ คือสิบเอกธาวิทย์กับจ่าประกิตนอกนั้นก็แค่ฟกช้ำเล็กๆน้อยๆครับผู้กองภานุ" ในกรณีประโยคนี้ ถ้าเปลี่ยนเป็น "ฝ่ายเราบาดเจ็บที่ขาสองคนครับ คือเจ้าวิทย์กับจ่ากิตนอกนั้นก็แค่ฟกช้ำเล็กๆน้อยๆครับผู้กอง" ซึ่งจะแสดงถึงความสนิทสนม และพร้อมที่จะรบเคียงบ่าเคียงไหล่เสมอกัน

ต่อไปลองสังเกตุคำที่ผมขีดเส้นใต้นะครับ ซึ่งผมคิดว่าสมควรเปลี่ยนเพื่อปรับระดับให้เกิดความสมจริงของสถานการณ์ครับ

"ขณะนี้ทางแพทย์สนามกำลังห้ามเลือดและส่งกลับค่ายใหญ่โดยเฮลิคอปเตอร์อยู่ครับ" (คุณหมอ, ทำแผล)

"ดีมาก แล้วความเสียหายจากฝ่ายศัตรูล่ะ?" (แล้วไอ้พวกฝ่ายนั้นล่ะ มันเป็นงัยกันบ้าง)

ประโยคต่อไปครับ

ตลอดเวลาเสียงอันดังก้องของล้อใหญ่บดถนน และสภาพถนนขรุขระ ฝุ่นคลุ้งมิได้ทำให้ทหารชาญชัยอยู่บนรถปริปากบ่นได้ ทุกคนต่างนั่งเงียบกริบ บ้างก็นั่งงีบ บ้างก็พูดคุยเบาๆ เป็นเพราะเกรงใจหัวหน้าใหญ่ที่นั่งไขว่ห้าง ดวงตาปิดสนิท หมวกเหล็กวางบนตักจนกระทั่งถึงค่ายขนาดใหญ่ ผมสงสัยว่า ผู้กองภานุจะนั่งไขว่ห้างได้อย่างไรครับ ในลักษณะถนนขรุขระแบบนั้น การนั่งไขว่ห้างดูเหมือนว่าจะขัดกับกฏการทรงตัวนะครับ แถมถ้าผมจำไม่ผิด รถขนทหาร โดยเฉพาะเมื่อต้องออกตะเวนเช่นนั้น รถบรรทุกทหารน่าจะเป็นแบบเปิดไร้ที่นั่งมากกว่า เพราะเนื่องจากว่าทหารจะต้องหันหน้าออกสองข้างทาง เพื่อเฝ้าระวังการซุ่มหรือดักยิง การนั่งหันหลังหาข้างทาง ดูเหมือนว่าจะเป็นการประมาทเกินไปครับ โดยเฉพาะในพื้นที่สีแดงเช่นนั้น

แถมหยูกยาและหมอก็ขาดแคลนสภาพในค่ายจึงอยู่ในสภาพร่อแร่รอคอยการสนับสนุนจากทางกองทัพ จนถึงใกล้วันที่ทุกอย่างใกล้จบสิ้น ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างล้มป่วยเพราะโรคระบาด โรคระบาดมันเกี่ยวอะไรด้วยกับประเด็นการขาดการสนับสนุนจากกองบัญชาการครับ

"เอาน่า จะโกรธไปทำไม ก็เขาชำนาญพื้นที่ดีกว่าเรานี่หว่า ดีแล้วที่แกไม่ตกหลุมขวากของมัน" ประโยคนี้มันแปลกๆๆนะครับ เหมือนกับทหารของเรายอมรับความผ่ายแพ้ และยังแสดงออกถึงความบกพร่องของฐานนี้นะครับ เพราะการเชี่ยวชาญในพื้นที่นั้นคือภาระกิจแรกที่หน่วยลาดตระเวนทุกนายต้องปฏิบัติ มิเช่นนั้นรบไปก็แพ้ครับ .... ข้ออ้างของผู้พันน่าจะเป็นประเด็นอื่นนะครับ

"เป็นอย่างไรบ้างครับ คุณหมอต้นธารา" ประโยคนี้มันขัดกับ "คุณตามผมมาทำไม" "น่ารำคาญ".... อ่านแล้วเหมือนภานุเป็นพวกสองหน้าอย่างไรไม่ทราบครับ.... เหมือนสาววัยหมดประจำเดือน อย่างป้าเจ้าของกระทู้

ภายในป่ามืดสนิท ชายหนุ่มรู้สึกร้อน เหนียวและคันไปทั่วตัวจึงฉวยผ้าขาวม้า สบู่และขันเดินไปที่ลำธาร วันนี้แสงจันทร์ส่องเป็นทางให้มองเห็นทุกอย่างชัดแจ้ง เสียงนกกลางคืน เสียงค่าง บ่างร้องโหยหวน ชายหนุ่มได้ยินเสียงน้ำดังจ๋อมแจ๋มเขาก็เงี่ยหูฟัง ตั้งท่าเตรียมพร้อม พอเดินเข้าไปใกล้ เงาเล็กๆปรากฏชัดในสายตา ชายหนุ่มซ่อนตัวใกล้กับพุ่มไม้ รอให้อีกฝ่ายหันหลังก้มตัวจุ่มน้ำจึงพุ่งกระโจนรัดรอบลำคอ ร่างดิ้นขลุกๆ สะบัดให้หลุด เสียงน้ำแตกกระจาย ภานุกดหัวอีกฝ่ายจนจมน้ำแล้วค่อยดึงขึ้น เหตุการณ์นี้ผมอ่านแล้วค่อนข้างจะเกิดความรู้สึกตำหนิเรื่องระบบการจัดการค่ายนี้นะครับ ว่าไม่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดี คนในค่ายดูเหมือนว่าจะไม่ปฏิบัติตามข้อที่กำหนด รวมถึงภานุเองก็กระทำการแบบไม่สมเหตสมผลด้วยประการทั้งปวง

"มาซักเสื้อผ้าอยู่ตรงนี้ คุณนี่บ้าหรือเปล่า รู้ไหมการอยู่ห่างจากค่ายและคนคอยคุ้มครองมันอันตรายขนาดไหน" ถ้าภานุเห็นว่ามันอันตราย แล้วภานุกลับเดินมาจุดตรงนี้เสียเองโดยปราศจากอาวุธ ผมว่าภานุไม่เหมาะเป็นหัวหน้าหน่วยหรอกครับ...

จุดที่ขาดสำหรับเรื่องนี้คือรัศมีความปลอดภัยของค่ายครับ ซึ่งผู้เขียนเองกำหนดไม่ชัดเจน จนทำให้ตัวละครเกิดความสับสน การสนทนาขัดกันไปกันมา ทำให้ความสมจริงมันลดลง

หน่วยยามก็ไม่ได้เอ่ยถึง แถมตำแหน่งนี้ผู้กองนาคียังแนะนำมาเสียอีก ทำไมระดับผู้กองทั้งสองคนจึงกำหนดพื้นที่ปลอดภัยไม่เหมือนกันครับ....

ที่กล่าวมาทั้งหมดนี่คือตัวอย่างนะครับ..... หวังว่าผู้เขียนคงจะนำไปประยุกต์เข้ากับส่วนที่เหลือให้งานออกมาสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้นนะครับ....

เริ่มต้นมาดีแล้วครับ จัดว่าดีที่เดียว

จริงๆๆแล้วมีสองประเด็นที่จะพูด แต่ผมขอพูดประเด็นเดียวก่อนดีกว่า เผื่อว่าจะมีคำสั่ง "ปิดปาก" มา จะได้ปิดทัน.....

สวัสดีครับ

Andreas

oaw_eang · «ตอบ #25 เมื่อ27-04-2008 12:31:48 »

เข้ามากดบวกให้กับสามีสุดที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ก็ว่าจะเม้นต์ไปแล้ว แต่กลัวโดนด่า เลยไม่เม้นต์ อิอิ

รบกันจะเป็นจะตาย ตาผู้กองภานุ ดั้น ไปเรียกลูกน้องว่า สิบตรีอิสระ

แล้วอย่างนี้มันจะซี้กันจนตายแทนกันได้เรอะ

อ่านแล้วแทบจะเป็นลมตกเก้าอี้ตาย

อิเจ้....คนที่เน้นมากกับความสมจริงของนิยาย

«ตอบ #26 เมื่อ27-04-2008 12:36:58 »

หึหึ
สงสัยต้องหาเพื่อนทหารสักคน

rain-at-rose · «ตอบ #27 เมื่อ27-04-2008 15:24:23 »

ขอบคุณทุกๆโพสมากเลยนะคะ สำหรับโพสที่เป็นกำลังใจให้โดยเฉพาะ คุณมูมู่น้อย และคุณ Andreas ที่ช่วยวิจารณ์ สุดยอดมากค่ะ ยินดีรับฟังคำแนะนำค่ะ มีคำแนะนำติชมบอกกล่าวได้ค้า

THIP · «ตอบ #28 เมื่อ27-04-2008 16:57:20 »

หุหุ

nil · «ตอบ #29 เมื่อ28-04-2008 00:56:27 »

เห็นเรื่องนี้แล้วรู้สึกคุ้นๆ ทั้งเรื่องแล้วก็คนแต่งด้วย

ได้อ่านจากอีกบอร์ด ติดงอมแงมเลย เข้าวันสองครั้ง บอร์ดนี้ก็เม้นท์กันสุดยอด

เก่งกันจังเลย ตัวเองอ่านแล้วเม้นท์ไม่เป็นรู้แค่ว่า หนุกกะไม่หนุก อ่ะ

เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและคนเม้นท์นะ

ชอบเรื่องนี้มาก หนับหนุนให้ทุกคนมาอ่านกัน

ข่าว:

ผู้เขียน หัวข้อ: ห้วงรักเสน่หา + เกียรติยศ กบฏหัวใจ โดย Rain-at-Rose (อ่าน 292697 ครั้ง)

nunyy

อาจารย์..สีฟ้า

OT

tonsai_2520

HeretiC

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

abcd

sun

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

sun

Andreas

rain-at-rose

nil