บทที่ 46 Give Me One More Day
สเตลล่ามองประตูที่ของห้องพักสุดหรูในโรงแรม หลังจากที่เธอโดนไลโอเนลล์ลากตัวมากักตัวไว้ที่นี่ ไม่มีวินาทีไหนที่เธอไม่รู้สึกผิดหรือพยายามจะหาวิธีหนีออกไป แต่คุณวรพัฒน์ดูแลเธอดีจนไม่สามารถเรียกได้ว่านี่คือการจับตัวมา ห้องสูทของโรงแรมและอาหารหรูหราตลอดสี่วัน นับตั้งแต่วันที่ร้านเกล็ดหิมะถูกระเบิดไป เธอถูกจับขังเอาไว้ที่ห้องสูท ที่ถัดไปเป็นห้องนั่งเล่น และห้องนอนที่อยู่ถัดไปเป็นสองห้องเชื่อม เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เธอเห็น ตอนที่เธอถูกลากเข้ามาตอนแรก ถึงจะยังไม่เห็นหน้า แต่เธอก็มั่นใจว่าจีโอคงถูกจับเอาไว้อยู่ห้องถัดไป แต่แค่ระยะห่างไม่เกินสองห้อง เธอก็ไม่มีวิธีออกไปจากห้องนี้ได้เลย
เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง ยังคงเป็นไลโอเนลล์ที่เดินเข้ามา เพื่อเอาขนมมาเสิร์ฟให้เธออีกครั้ง เธอมองหน้าของไลโอเนลล์ด้วยความโกรธขึ้ง ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะนั่งลงข้างตัวเธอ
“ไม่มีใครเป็นผู้ร้ายในเรื่องนี้หรอกนะ” ไลโอเนลล์กล่าว “คิดว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางนิยายรักโรแมนติกรึไง”
“แต่คนเราก็เลือกที่จะเป็นคนที่ทำด้านดีได้” สเตลล่ากล่าว “แค่นายไม่เลือก”
“เหมือนที่เธอไม่เลือกฉันอ่ะนะ” ไลโอเนลล์กล่าว สเตลล่าเมินหน้าหนีทันที “รู้มั้ย ตอนแรกที่เธอหายไปจากสตาร์เบิร์ก ฉันตามหาเธอให้วุ่นไปหมด จนฉันเห็นเธอขึ้นปกคอสโม่โพลิแทน ฉันก็คิดว่าเธอคงได้ดิบได้ดีที่นี่ ฉันตามหาเธอนานแค่ไหนรู้บ้างหรือเปล่า”
“ฉันเบื่อฟังเรื่องนี้เต็มทีแล้ว” สเตลล่าว่า “ถ้าคิดว่านายจะเอาเรื่องนี้มาลบล้างสิ่งที่นายทำลงไปได้ล่ะก็ ฉันไม่มีความรู้สึกอยากจะให้อภัยนายซักนิดไลโอเนลล์”
“นี่เสตลล์ ฉันมาปารีส ก็เพื่อจะมาหาเธอ ถ้าฉันไม่เจอคุณวรพัฒน์ในงานของซูเม่วันนั้น ฉันก็คงไม่ได้เข้าไปหาเธอข้างในหรอกใช่มั้ย เพราะเธอมันไม่เคยเห็นค่าคนอย่างฉันอยู่แล้ว” ไลโอเนลล์ว่า
“คนที่มีค่า ไม่จำเป็นต้องพูดให้คนอื่นเห็นค่าหรอก คุณค่าของเค้าจะมีในตัวเองอยู่แล้ว” สเตลล่าพูดกลับ “ดูนายจะชื่นชมเขามากเหลือเกินนะ คุณวรพัฒน์น่ะ เค้าเป็นคนยังไง นายยังไม่เก็ทอีกเหรอหลังจากรับใช้เขามาขนาดนี้แล้วน่ะ”
“รู้สิ เพราะเค้าก็ทำเหมือนกับที่ฉันทำ” ไลโอเนลล์ว่า “เธอต่างหากที่ไม่เข้าใจ”
สเตลล่างุนงงกับสิ่งที่ไลโอเนลล์พูดอยู่พักใหญ่ ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนจะหันหลังออกจากห้อง
“ไลโอเนลล์” สเตลล่าพูดขึ้น “อย่าทำแบบนี้เลยขอร้อง อย่าทำผิดไปมากกว่านี้”
“ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไม่พูดให้ตัวเองดูเป็นคนดี หลังจากเรื่องทั้งหมดที่ตัวเธอทำมา” ไลโอเนลล์ว่า
“ฉันถึงอยากขอโอกาสแก้ตัวไง” สเตลล่าพูด
“แก้ตัวอะไร” ไลโอเนลล์หันกลับมา “เธอคิดว่าเธอทำผิดอะไร ตัวเธอเองไม่คิดว่ากำลังทำผิดด้วยซ้ำ เธอเลือก ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากได้ นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ เธอต้องการชีวิตแบบนี้”
“อะไรนะ” สเตลล่าว่า “ไม่ นี่มันไม่ใช่ มันต่างกัน นั่นเพราะฉันไม่มีทางเลือก”
“เหอะ งั้นเหรอ ไหนเมื่อกี้เธอบอกว่า คนเราเลือกได้ไง” ไลโอเนลล์ว่า “ใช่คนเราเลือกหรือไม่เลือกก็ได้ แต่สำหรับเธอ เธอเลือกไปแล้ว เธออยากได้ชีวิตแบบนี้ เรื่องทั้งหมดที่ผ่านมามันเป็นเรื่องจำเป็น”
“ไม่” เสตลล่าว่า “ฉันไม่มีทางเป็นแบบนาย ฉันไม่มีทางเหยียบย่ำความรู้สึกของคนอื่น เพื่อให้ตัวเองได้ไปต่อหรอก”
“อื้มมมม” ไลโอเนลล์พูดในลำคอ “แต่เธอก็ทำไปแล้ว.....กับฉัน และกับทุกๆคน”
สเตลล่าเหมือนถูกความจริงกระแทกใส่ตัวเองอย่างรุนแรง เธอจ้องหน้าไลโอเนลล์ทันที
“ม...ไม่”
“เธอทิ้งทุกอย่างที่เราเป็นที่สตาร์เบิร์กมา มาอยู่กับแคลลี่และพี่ชายของมัน เธอทำลายชีวิตพวกเค้า” ไลโอเนลล์พูดชัดถ้อยชัดคำ “แล้วพอทุกอย่างมันพัง เธอก็ทิ้งพวกเค้าไปต่อ พอเธอเจอลูกชายคุณวรพัฒน์ เธอคิดว่าจะเขาจะพาเธอไปต่อได้ แต่ก็ไม่ แล้วดูสิ่งที่เธอเลือก เธอเลือกเอาความรู้สึกของพวกเค้าไปทำลาย เพื่อแลกกับการได้ไปต่อ”
สเตลล่าน้ำตาคลอ พลางจ้องหน้าไลโอเนลล์
“มีตรงไหนที่ฉันพลาดไปหรือเปล่าหึ” ไลโอเนลล์พูดซ้ำอีกที “ถ้าฉันเลวอย่างที่เธอว่า เราสองคนก็คงไม่ต่างกัน และสำหรับคำถามของเธอ ว่าทำไมฉันถึงเต็มใจรับใช้คุณวรพัฒน์ก็เพราะเค้ามีจุดมุ่งหมายเดียวกันกับชั้น”
สเตลล่าเม้มปาก หายใจเข้าลึก มองไปยังชายหนุ่มเบื้องหน้า
“แล้วมันอะไรล่ะ” สเตลล่าถามเสียงสั่น
“เพื่อให้ใครบางคนไม่ลืมว่า ยังมีครอบครัว ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเพียงลำพัง” ไลโอเนลล์พูดกลับ “จริงไหม...น้องสาวสุดที่รัก”
สเตลล่าก้มหน้าลงทันที ไลโอเนลล์ยืดตัวขึ้น
“ก็อย่างที่ฉันบอก ไม่มีใครเป็นตัวร้าย เลิกงอแงได้แล้ว อีกแค่วันเดียวทุกอย่างก็จะเรียบร้อย แล้วฉันก็จะปล่อยเธอไป” ไลโอเนลล์ว่า “ฉันจะได้ค่าตอบแทนจากคุณวรพัฒน์ แล้วหลังจากนั้น ฉันก็จะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก ถ้าเธอคิดว่าการมีพี่เลวๆแบบฉันมันจะทำให้เธอไปต่อไม่ได้ ฉันก็จะกลับไปสตาร์เบิร์กแล้วขาดกันกับเธอ อย่างที่เธอต้องการ”
ไลโอเนลล์มองหน้าสเตลล่าอีกครั้ง เขากัดฟันพลางหลับตาลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆ
“รู้ไวนะ ถึงร้านนั้นไม่ถูกเผา อีกไม่นานตำรวจก็จะบุกเข้าทลายร้านในอีกไม่กี่สัปดาห์ต่อจากนี้” ไลโอเนลล์พูด ขณะที่สเตลล่ายังคงเงียบสนิท “เธอคิดว่าเกล็ดหิมะจะอยู่ได้นานแค่ไหนกับระบบช่วยเหลือแบบผิดกฎหมาย เธอคิดจริงๆเหรอ ว่าสิ่งที่เธอวิ่งตามหาอยู่ ทำเพื่อมันอยู่มีอยู่จริง ดินแดนแห่งความฝันเหมือนปราสาทที่ดีสนีย์แลนด์ที่พวกเธอทุกคนได้ไปเที่ยวมาน่ะ”
ไลโอเนลล์หันมามองสเตลล่า
“ฉันจะบอกให้ ถึงมันมี ปราสาทก็เหมาะกับเจ้าหญิง เจ้าหญิงจริงๆที่เป็นคนดี ไม่ใช่แบบเธอ คนที่เกิดมาในที่ที่เดียวกับฉัน คนชั้นล่างสุดของสังคมที่ไม่มีใครเห็นหัว” ไลโอเนลล์ว่า “ในขณะที่เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อวิ่งหนีมัน แต่ฉันโตมากับมัน ฉันยอมรับมัน”
สเตลล่าหายใจเข้าช้าๆ
“ปารีส ไม่ใช่เมืองในฝันอย่างที่นายคิดว่าฉันคิดหรอก” สเตลล่าว่า “มันไม่ใช่เมืองที่จะมีเพลงโมซาจดังคลอไปทุกอย่างก้าวเวลาเราเดินไปตามท้องถนนหรอกนะ ฉันไม่เคยวิ่งตามหาปราสาท ฉันก็ยังอยู่ในโลกแห่งความจริง”
“ก็ดี ถ้ามันเป็นอย่างนั้น เราจะได้คุยภาษาเดียวกันง่ายหน่อย” ไลโอเนลล์ยิ้มให้ ก่อนจะเปิดประตูห้อง แต่ทันใดนั้น ประตูก็เด้งกลับมาใส่หน้าของเขาทันทีไลโอเนลล์เซถลา จากการถูกกระแทก ก่อนจะถูกร่างๆหนึ่งที่รอจังหวะอยู่หยิบโคมไฟมากระแทกด้านหลังของศรีษะของเขา ทำให้ไลโอเนลล์แน่นิ่งไป
“ไลโอเนลล์” สเตลล่าร้องด้วยความตกใจ ก่อนมองคนที่จัดการไลโอเนลล์ไปได้
“จีโอ!!!”
จีโอและพนักงานโรงแรมนั่นเองที่พังประตูเข้ามา
“How about him?” พนักงานถามขึ้น จีโอมองหน้าสเตลล่า
“เธอตัดสินใจเอาเอง” จีโอพูด พลางออกเดิน
“Put him on the bed” สเตลล่ากล่าว พลางพนักงานคนนั้นประคองตัวไลโอเนลล์ตามคำสั่งของเธอ ขณะที่สเตลล่าวิ่งตามจีโอออกไปจากห้อง
“ออกมาได้ยังไง” สเตลล่าร้องถามทัน
“โรงแรมนี้เจ้าของเป็นเพื่อนฉัน” จีโอว่า “ตื่นขึ้นมาเห็นห้องก็รู้แล้ว แค่พยายามหาวิธีใช้โทรศัพท์ให้ได้ ก็เรียกคนขึ้นมาช่วยเนี่ย”
พนักงานโรงแรมปิดประตูห้องก่อนจะมองทั้งสองคนหน้าเลิ่กลั่ก
“Told your manager I need a cap immediately, but don’t let anyone know this thanks” จีโอกล่าว ก่อนพนักงานคนนั้นจะรีบออกจากห้องไป
“จีโอฉัน” สเตลล่าพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
“ไม่ต้อง” จีโอตัดบท “ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว ได้ยินหมดแล้ว”
“ฉันเสียใจ” สเตลล่าพูด
“ไม่ เธอยังไม่เสียใจหรอก ยังหรอก” จีโอว่า
“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย....” สเตลล่าพยายามอธิบาย
“ฉันเบื่อฟังคำนี้เต็มทนแล้วสเตลล์ ตอนแคลลี่ตายเธอก็พูดแบบนี้ มาครั้งนี้เธอก็เกือบจะฆ่าคนตายไปอีกหลายคนแล้ว” จีโอว่า สเตลล่าก้มหน้าลง “สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ คือคนที่เรารัก เพื่อนที่เรารัก พวกเขากำลังถูกบีบให้จนตรอกอยู่ข้างนอกนั่น และฉันจะต้องช่วยพวกเค้า”
จีโอหลับตาลง พยายามคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ทั้งหมด
“ฉันต้องการพบวินกับเอิร์ธ หรือไม่ก็เจน” จีโอพูด “ถ้าฉันจัดการเรื่องนี้ไม่ทัน เธอจะได้ทำลายความฝันของคนเพิ่มอีกหลายคน”
สเตลล่ามองกลับไปยังห้องที่พี่ชายเธอสลบอยู่ ภายหลังประตูบานนั้น ความจริงที่เธอเลือกจะทิ้งไว้เบื้องหลัง แต่ถ้าหากสิ่งที่ไลโอเนลล์พูดเป็นความจริงขึ้นมาล่ะ ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้ไม่มีตัวร้าย ถ้าเกิดเรื่องนี้เป็นเพียงแค่การพยายามทำตามความต้องการของตัวเองของทุกๆคน
“ถ้าเกิดว่า เรากำลังอยู่ข้างผิดล่ะจีโอ” สเตลล่าพูด
“พูดบ้าอะไรของเธออีกเนี่ย” จีโอพูดขึ้น
“ถ้าเกิด เราเลือกที่จะช่วยคนคนนึง แล้วทำให้อีกคนนึงแพ้ไปตลอดล่ะ” สเตลล่าว่า
จีโอหายใจเข้าช้าๆ
“ฉัน....ฉัน...ฉันจะทิ้งเค้าไว้แบบนี้น่ะเหรอ” สเตลล่าชี้ไปยังห้องที่เธอเพิ่งจะออกมาได้ “ฉันจะหนีไปได้อีกเหรอ”
“มันไม่ได้เกี่ยวกับหนีไม่หนีหรอกสเตลล์ มันเป็นความทรงจำของเธอ มันเป็นอดีตของเธอ” จีโอว่า “เจ้าไลโอเนลล์มันก็แค่ภาพสะท้อนตัวตนของเธอ เธอหนีมันให้ตายยังไงก็ไม่พ้น เธอจะหนีไปไหนได้อีก ในเมื่อเขายังติดอยู่ในความทรงจำของเธอ ต่อให้เธอหนีไปอีกค่อนโลก มันก็ตามเธอไปทุกที่ได้อยู่ดี”
สเตลล่าฟังอย่างนิ่งสนิท
“แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือถ้าเธอเลือกอะไรไปแล้ว เธอไม่ควรจะลังเล เธอจะเดินไปซ้ายสองก้าว แล้วก็รู้สึกลังเล แล้วกลับเดินไปขวาอีกสองก้าวงี้เหรอ เธอจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน” จีโอว่า “แล้วการทำแบบนี้ของเธอ ทำให้คนอื่นต้องพังมากี่ครั้งแล้ว”
จีโอเม้มปากอย่างร้อนรน เขารู้ว่าข้างนอกนั่นกำลังต้องการตัวเขามากแค่ไหน แต่ถ้าวรพัฒน์กลับมาตอนนี้ เขาจะไม่มีโอกาสหนีอีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ และวันนี้ก็จะผ่านไป โดยที่เขาไม่สามารถช่วยอะไรเจนจิราได้เลย
“สเตลล์ ฉันจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าเธอเลือกจะเข้าข้างพ่อของวิน เข้าข้างไลโอเนลล์พี่เธอ” จีโอว่า “ฉันรู้ว่าทุกๆคนมีเหตุผล ถึงแม้ว่าเหตุผลนั่นจะงี่เง่าสุดโต่ง ถึงขนาดต้องลุกขึ้นมาทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ ถ้าเธอเชื่อว่าสิ่งที่ไลโอเนลล์มันบอกเธอ เชื่อในสิ่งที่พ่อของวินเค้าทำ คือสิ่งที่ใช่สำหรับเธอ เธอกดโทรศัพท์ได้เลย”
จีโอเดินไปหยิบโทรศัพท์ไร้สายแล้วยื่นให้กับสเตลล่า
“เธอจะหนีไปได้ ไลโอเนลล์มันก็อาจจะรอด ฉันก็กลับไปติดอยู่ในห้องนั้น แต่นั่นก็คือสิ่งที่เธอเลือก เพราะเธอทำในสิ่งที่เธอเชื่อ ฉันจะไม่ว่าอะไรเธอทั้งนั้น” จีโอว่า “ฉันรู้ว่าไลโอเนลล์มันพูดถูกทุกอย่าง เรื่องของเธอ ของพ่อวิน ของร้านเกล็ดหิมะ แต่ฉันไม่ต้องการให้คนลังเลเดินทางออกจากที่นี่ไปกับฉัน เพราะฉันไม่รู้ว่าเธอจะแว้งกัดฉันอีกเมื่อไหร่ ถ้าเธอจะเลือกข้าง ก็ทำซะตรงนี้”
สเตลล่ากำโทรศัพท์เอาไว้มือสั่นเทา ภาพของทุกอย่างตั้งแต่เริ่มต้นตีวนเข้าในหัวเธอ ภาพของทุกๆคนที่ผ่านมาในชีวิต มันบีบคั้นเธอจนอยากทำให้เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียง ถ้าเส้นแบ่งระหว่างสิ่งที่ใช่กับสิ่งที่ง่ายมันเป็นขั่นบันไดที่สูงเกินกว่าเธอจะปีนป่าย นั่นก็อาจจะเป็นความท้าทายครั้งยิ่งใหญ่ที่เธอต้องตัดสินใจ
“นายทำให้ฉันไม่มีทางเลือก” สเตลล่าพูดเสียงเข้ม จีโอหลับตาลงเบาๆ
หญิงสาวกดโทรศัพท์ทันที
“ทุกคนมีเหตุผล ไม่เป็นไร” จีโอว่าพลางหันหลังกลับ “หวังว่านั่นคือทางที่ดีสำหรับเธอ”
จีโอหันหลังกลับพลางเปิดประตูห้อง พร้อมกับได้ยินเสียงของสเตลล่าดังไล่หลังมา
“วิน.....นี่ฉันเอง สเตลล่า” สเตลล่าพูดขึ้น “ฉันเจอจีโอแล้ว”
.........
วินวางโทรศัพท์ลงก่อนจะมองหน้าไกด์ โรงแรมที่สเตลล่าบอกมาไกด์รู้จักดีและอยู่ไม่ไกลจากถนนทอร์ควิลนัก ดังนั้นก่อนวันพรุ่งนี้จะมาถึง ทั้งคู่คงต้องดึงจีโอกลับเข้ามาในเกมส์ให้ทันก่อน เพื่อเคลียร์ทุกๆอย่างให้เรียบร้อย
“ไปหาเค้ากันเถอะไกด์” วินพูดกบไกด์ ก่อนจะออกเดินออกมาจากตึกห้องพักของถนนทอร์ดควิล
“ยังคิดว่าจะหนีไปได้อีกเหรอ” เสียงอันคุ้นหูดังขึ้น วินมองไปเบื้องหน้าด้วยสายตาที่แข็งกร้าว “จากทั้งหมดที่เกิดขึ้น มึงคิดว่าแผนมึงยังสำเร็จได้อีกใช่ไหม....ไอ้วิน”
ไกด์เหมือนจะตรงรี่เข้าไปหาเจ้าของเสียงทันที แต่วินก็ห้ามเอาไว้ ก่อนจะเดินนำหน้าออกมา
“แล้วถ้าคำตอบกูคือใช่อ่ะ” วินว่า “มึงจะยังช่วยกูอยู่หรือเปล่า”
เอิร์ธมองข้ามไหล่วินไปหาไกด์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง
“ไอ้วิน มึงรู้ใช่มั้ย ว่าทุกอย่างมันจะไม่ง่าย มึงกะกูรู้เรื่องนี้ดีกว่าใครทั้งหมด” เอิร์ธพูดเสียงเข้มพลางขยับตัวเดินเข้ามาหาวิน “มึงเดินไปกับมันหนึ่งก้าว พ่อมึงจะเดินตามมาอีกสองก้าว มึงรู้ดี”
“เอิร์ธ มึงกับกูยกเลิกสัญญากันไปแล้ว” วินว่า “กูจะไม่ขอให้มึงเดินตามกูอีก มึงไม่จำเป็นต้องเอาทั้งหมดมาเสี่ยงเพื่อกูนะเอิร์ธ”
“วิน” เอิร์ธพูด “สัญญาพังลงได้ แต่ความเป็นเพื่อน พังลงไม่ได้ป่ะวะ”
วินยิ้มกว้างให้เอิร์ธทันที
“ที่ผ่านมากูแม่ง งี่เง่าเองอ่ะ แต่ตอนนี้กูรู้ละ ว่าบางที กูน่าจะลองทำเพื่อคนอื่นดูบ้าง เหมือนอย่างที่มึงทำ เหมือนอย่างที่มันทำ” เอิร์ธว่า ขณะที่วินพยักหน้ารับ ก่อนจะหันกลับไปหาไกด์เช่นเดียวกับเอิร์ธ
“ตอนนี้กูรู้แล้ว ว่าจีโอเค้าอยู่ไหน” วินว่า “กูกำลังจะไปหาเค้า แล้วตามเค้ากลับมา”
“เดี๋ยวก่อน” เอิร์ธเดินตรงรี่ไปหาไกด์ พลางมองเข้าไปในดวงตาอันเย็นเฉียบนั้น วินมองตามไปอย่างงงงวย “ฉันรู้ว่านายรู้เรื่องทั้งหมดดี นายต้องรู้ดีอยู่แล้ว ไม่งั้นนายคงไม่กลับมาหามันหรอกใช่มั้ย”
วินสงสัยในคำถามของเอิร์ธ ก่อนจะมองไปยังไกด์ที่ยืนนิ่งมองเอิร์ธกลับอย่างท้าทาย
“ใช่ผมรู้” ไกด์ตอบ
“แล้วนายคิดเหรอ ว่านายจะหลบพ่อของเค้าอยู่ตรงนี้ไปได้ตลอด” เอิร์ธว่า “ถึงผมกับวินจะทำให้ทุกอย่างผ่านไปได้ มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างนั้น”
“ผมถึงบอกคุณเจนไง ว่าผมต้องพบพ่อของเค้า” ไกด์ตอบเสียงนิ่ง
“อะไรนะ” วินร้อง “ไม่ ไม่ได้ นายจะไปพบเค้าไม่ได้นะ”
ไกด์มองวินที่ถลาเข้ามาหาเขาทันที
“นายสัญญากับฉันแล้ว ว่าถ้าเป็นตาของฉัน นายก็จะเดินตามที่ฉันเดินบ้าง” ไกด์ว่า
“ต..แต่ว่า” วินร้อง
“นายคิดว่าพ่อนายไม่รู้เหรอ” ไกด์ว่า “เรื่องของเราน่ะ”
วินเงียบสนิท
“การที่เค้าทำแบบนั้นกับร้านเกล็ดหิมะได้ นั่นก็หมายความว่าเรื่องของเราเขาต้องรู้ดี” ไกด์พูด “ฉันถึงบอกนายไง ว่าครั้งนี้คงต้องเป็นฉัน ที่ต้องจัดการเอง”
“ไกด์ นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าเป็นยังไง นายไม่....”
เอิร์ธจับแขนของวินทันที
“ไอ้วิน ไกด์พูดถูก” เอิร์ธว่า “ไม่ช้าก็เร็ว มึงก็ต้องเผชิญหน้ากับเขา ถ้ามึงเป็นห่วงมัน มึงก็ไปกับซะ”
“อ..อะไรนะ” วินว่า
“อีกแค่วันเดียวเองนะเว่ย” เอิร์ธว่า “มึงจะปล่อยให้ความขัดแย้งของมึงกับพ่อมึงเป็นอย่างนี้เหรอ แล้วมึงจะทำยังไงต่อไป ถึงเราลากจีโอกลับมาแล้ว พ่อมึงถูกหักหน้าอีกครั้งเหมือนตอนที่เราเข้าซูเม่วันแรก แล้วพ่อมึงก็จะทำเรื่องที่เลวร้ายกว่าเดิม กูว่าครั้งต่อไป อาจจะไม่โชคดีแบบครั้งนี้แล้ว ครั้งต่อไป กูว่าจะต้องมีคนตาย”
วินหายใจหอบถี่
“ไปเคลียร์กับพ่อมึง พามันไป เรื่องจีโอ เดี๋ยวกูจัดการเอง” เอิร์ธว่า วินมองหน้าไกด์ก่อนจะหันมามองเอิร์ธอีกครั้ง เอิร์ธเอื้อมมือไปจับไหล่ของเพื่อนรัก “ไปจบเรื่องนี้ซะไอ้วิน ทำความรักของมึงให้จบอย่างสวยงามเหอะ”
“เชี่ย”
วินกระชากเอิร์ธมากอดเอาไว้ทันที เพื่อนคนนี้ยังคงครองตำแหน่งที่ดีที่สุดของวินเอาไว้ได้เหมือนเดิม
“กูขอโทษเอิร์ธ กูขอโทษ” วินพูดอยู่ในอ้อมกอดนั้น “กูขอโทษที่พามึงไปถึงจุดหมายไม่ได้ กูขอโทษ”
“ไม่เป็นไร”เอิร์ธพูดเสียงสั่น “ไม่เป็นไร”
กอดกันอย่างนั้นอยู่นาน ก่อนจะผละออกจากกัน เอิร์ธยิ้มให้วินอีกครั้ง ในขณะที่วินมองไปตามถนนทอร์ควิล ก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และออกเดินไปทันที
ไกด์มองตามคนรักไป ขณะที่เอิร์ธเดินเข้ามาหาเขา
“มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน” เอิร์ธว่า “ถ้าจบไม่สวย ฉันเอานายตายแน่”
ไกด์หัวเราะในลำคอก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองให้เอิร์ธทันที
“หาทุกอย่างจากในนี้ละกัน”
ก่อนจะเดินตามวินไป เอิร์ธรู้สึกได้ว่า นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอเจ้าบาริสต้าคนนี้...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
