หัวข้อ: ลุงหมอกับน้องหมา : ตอนจบ P.31 [8/3/15]

[Ryoooo]

อธิบายตูบเบียร์ด้วยน่ะว่าทำไมไม่ผูกดวงด้วย
ไม่งั้นมีงอนแน่ๆ

[black sakura]

ลุงไมไม่ผูกอ่ะเดี๋ยวหมามันก็หายหรอก

[GETIIZ]

ลุงหมอไม่ยอมผูกกับน้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ถึงเหตุผลจะเข้าท่าาาาาาา แต่ก็ไม่อยากจะเข้าใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ 
แล้วอย่างนี้ตูบน้อยของเราจะเป็นอย่างไร  ICU กันเลยนะถ้างั้นอ้ะ 

[maemix]

ลูกหมาคงได้น้อยใจลุงหมอแน่
 

[rmlab]

ผูกดวงก็เท่ากับผูกใจซินะ

[B52]

To short 

[JustWait]

คุณหมอ เดี๋ยวน้องได้ไอซียูหรอกค่ะะ

[yymomo]

      ลุงคิดว่าไอ้ตูบมันไม่รักหลอ  อิตาลุงเนี่ยแอบโง่นะเนี่ย 

คนที่ไม่รักกันที่ไหนเค้าจะมาอ่อยมาคลอเคลียแบบนี้   

แต่ตอนนี้สนประเด็นนี้มากกว่า  " ตอนเด็กเคยช่วนกันไว้นี่  "  กร๊ดดดดด ตกลงเค้าเจอกันตั้งแต่เด็กแล้วหลอ

สรุปแล้วสองคนนี้เค้าเป็นเนื้อคู่ตุนาหงันกันสินะ 

[dekying kukkig]

คิดไรมากอ่ะลุง อยากได้หมามาเลี้้ยงไม่ใช้เหรอ ยอมๆไปเห้อออ 
เรื่องนี้วิทยาศาสตร์ถอยไปไสยศาสตร์มาแรงป่ะเนียะ /ว่าแต่ ลุงกะหมาเคยเจอกันตอนเด็กด้วยอ่ะ

[pochu52]

ถึงไม่ผูกดวงกับเมียร์ แต่ถ้าลุงหมออยู่ใกล้ๆ ตลอดก็คงไม่เกิดเรื่องมั้ง
น้องก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง พี่กรก็ยังไม่มั่นใจว่าน้องรัก เฮ้ออออ

[poppycake]

โด่วววววว ทำไมถึงไม่ผูกอ่าหมอออออ
TTT^TTT

[=นีรนาคา=]

แป่ว ลุงหมออ่า คิดมาก
แต่ก็นะ จะพยายามเข้าใจ
ไม่รู้เจ้าตูบจอมแสบจะน้อยใจมั้ยนั่น

[poohanddew]

ลุงหมอคิดเยอะไปแระ
ต้องรีบผูกไว้ก่อนซิ
เด๋วน้องหมาก็ไปหาเจ้าของใหม่หรอก
น้องมันชอบลุงอยู่น่ะ

[kinjikung]

ไม่ผูกตอนนี้แล้วลุงจะเสียใจ เบียร์อาจจะเจออุบัติเหตุร้ายแรงก็ได้นะหมอ 555+

[bambooiihallo]

อิอิ ติดตามกันต่อไปนะค้า

[Chompooiriza]

คิดถึง~ คิดถึง~ คิดถึงลุงหมอกะน้องหมา~

[boyslover]

หมอ มึงอดแล้ว 

[xeruoh]

คือแบบบบบ เพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้คือ โยงๆ เรื่องกับเรื่องของหมอปิ๊ง
คือแบบ อ่านหมอปิ๊งจบไปพร้อมๆกับที่รออัพไปเรื่อย
เพิ่งเรื่องนี้แฮะ
 อยากจะบอกคนขียนว่าาา รีบมาอัพเถอะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
 

[HanATarO]

โธ่ พี่หมอ ขาาาาาาาาา มาถึงขนาดนี้แล้ว พี่หมอ ยัง
ไม่มั่นใจอะไรอีกค้า

พี่หมอ ก็บอกชอบน้องเค้าสิ เราลุ้นจนจะขี้เกียจแล้วเนี่ย

[ทิวสนที]

เมื่อรไจะรู้ใจตัวเองเนี่ย

[sam3sam]

ลุงหมอ ปฏิเสธน้องขนาดนั้นน้องหมามันเสียใจนะนั่น
อย่าลืมพูดให้น้องเข้าใจด้วยล่ะว่าทำไมถึงไม่ยอมผูกดวงกับน้อง
แต่แอบอยากรู้คำทำนายที่โหรพูดจัง

[ทิวสนที]

เมื่อไรจะมาอ่ะ

[bambooiihallo]

รอหนูก่อนนะค้า T^T

[kokoro]

รออยู่นะคะ
อยากรู้แล้วว่าจะมีใครน้อยใจมั้ย
แล้วเบียร์จะเจ็บหนักกว่านี้รึเปล่า

[xeruoh]

รออ่านอยู่นะค้าา

[ชมจันทร์]

 
รู้ใจกันสักทีเสสสสสส้   
คนอ่านปวดกระดองจายยย 

[Fluckiiz78]

คิดถึง ลุงหมอ กับ หมาเบียร์เเล้ววค๊าาา

รออยู่น้าาาาาาา

 

[bambooiihallo]

ตอนที่ 13




เกือบแปดเดือนแล้วที่ผมกับไอ้ตูบไม่ได้ติดต่อกัน





หลังจากกลับจากอยุธยาผมไปส่งมันที่หอนั่นคือครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน มันมีเบอร์ผม มีเฟสบุค มีไลน์ แต่มันก็ไม่ได้ติดต่อมาสักทางเหมือนกับที่ผมไม่ได้ติดต่อไป ผมกลับเข้าสู่วงจรชีวิตเดิมๆ ทำงาน กลับบ้านทำกับข้าว กินข้าว ดูหนังสักเรื่อง ให้คำปรึกษานักศึกษาแพทย์ที่มาช่วยทำวิจัย ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่มันเหงากว่าเดิม ทำไมไม่ชินสักทีขนาดผ่านไปแปดเดือน ป่านนี้มันไปผูกดวงที่ไหนแล้วไม่รู้



“ไอ้หมอครับ อาทิตย์นี้มหาลัยจัดวิ่งการกุศลลงชื่อมึงแล้วนะครับ”



“ถามกูก่อนมั้ยครับสัสภีม?”



“หมอกรครับ อย่าพูดไม่เพราะสิครับ เสียถึงเพื่อนร่วมอาชีพสุดหล่อเช่นผมนะครับ”



“มึงไปไกลๆเลย ออกเวรแล้วรึไงถึงมาเข้าคิวจองเวรกูต่อ”



“โถ่ เห็นมึงซึมๆ กูก็เป็นเพื่อนแสนดีมาช่วยให้มึงสดใสลัลล๊าไง ตกลงไปนะ? จะได้ลงชื่อเลย”



“เอ้า ไหนว่าลงแล้ว”



“พูดไปงั้นน่ะ เห็นมึงมีทีมไม่ใช่รึไง เลยถามก่อน เผื่อจะชวนทีมมา ของคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา งานเล็กกว่าคราวก่อน แต่ระยะวิ่งเท่า
เดิม”



“ได้ๆ เดี๋ยวกูถามก่อน ขอบใจมากไอ้ภีม”



“your  welcome ครับเพื่อน”




สตาฟงานวิ่งจะเป็นไอ้ตูบเหมือนเดิมหรือเปล่านะ?


























































“ไอ้ปิ๊งพร้อมมั้ยมึง”



   ผมเดินไปตบไหล่เพื่อนซี้ที่กำลังนั่งอยู่บนขอบฟุตบาตรผูกเชือกรองเท้ากีฬาคู่ใหม่ที่เพิ่งถอยออกมา ไม่ใช่แค่รองเท้าแต่ทั้งเสื้อทั้งกางเกงใหม่หมด คิดแล้วก็เป็นห่วงไอ้ปิ๊งมันแทบไม่ได้ออกกำลังกาย วิ่งสามสิบกิโลนี่มันจะไหวมั้ยเนี่ย



   “พร้อมๆ น่าจะไหว คราวก่อนกูก็ไปเป็นทีมแพทย์งานวิ่งมา เห็นวิ่งกันแป๊ปเดียวเอง”



   “ไอ้วิ่งแปปเดียวนี่มึงวัดจากอะไรวะ ?”



   “คนที่เข้าคนแรกไง แป๊ปเดียวเอง”



   ไอ้ปิ๊งยิ้มตาปิดก่อนจะลุกขึ้นกระโดดๆแล้วทำท่าแปลกๆที่ผมไม่อาจหาคำตอบได้ว่ามันไปหามาจากไหน



   “ไอ้ปิ๊งเวร คนแรกที่เข้ามันนักวิ่งอาชีพ อย่างมึงอ่ะ สามนาทีกูว่าหอบแดก ไม่ไหวก็อย่าฝืนเข้าใจมั้ย เดินๆตามไปเรื่อยๆ พอกูวิ่งถึงเส้นชัย
เดี๋ยวปั่นจักรยานไปรับมึง เหนื่อยก็นั่งพักฟุตบาตเลยนะ”



   “ไอ้นี่ ดูถูกกูนี่หว่า กูอึดนะโว้ย แค่นี้จิ๊บๆ”



   “โม้จังเลยครับ อย่าเป็นลมซะก่อนล่ะ”



   ไอ้ปัณณ์เดินเข้ามาพร้อมทรงหัวฟูๆ ก่อนจะจัดการดึงไอ้ปิ๊งไปติดเลข



   “อยู่นิ่งๆนะปิ๊ง เดี๋ยวติดเลขให้ อ่ะพี่กร เอาเลขมาเผื่อแล้วครับ”



   ปัณณ์ส่งผ้าสกรีนหมายเลขให้ผมปึกใหญ่ เพราะเขาเอามาเผื่อคนในชมรมวิ่งทุกคนผมจัดการหันไปส่งมอบต่อไปชาวแก๊งที่ยืนคุยกันอยู่
   ผมก็ติดของผม ก็แค่กลัดเข็มกลัดเรียบร้อยพร้อมวิ่ง



   “นักวิ่งหมายเลข 701 ! พร้อมวิ่งแล้วครับผม !”



   ผมเงยหน้ามองไอ้ปัณณ์ตะเบ๊ะท่าทำเสียงเลียนแบบทหาร



   “นักวิ่งหมายเลข 702 ! ก็พร้อมแล้วครับผม”



   ไอ้ปิ๊งปัญญาอ่อนแม่งก็เล่นตาม !



   “ในฐานะผู้บังคับบัญชา กระผมอยากจะกล่าวว่าหมายเลข 701 กูไม่ห่วง แต่ 702 นี่มึงอย่าไปตายกลางทางนะครับ”
   ผมเป็นห่วงเพื่อนตัวเองจริงๆนะ ไอ้ปิ๊งอย่าไปนอนวัดพื้นนะมึง!



   “ปิ๊งไม่ไหวก็อย่าฝืนนะครับ ค่อยๆเดินไปหรือเรียกรถพยาบาลที่ขับผ่านเลยนะ”



   “ไอ้ปิ๊งมันเป็นหมอนะครับมึงครับ มันไม่ไปตายกลางทางหรอก มึงนี่เวอร์จริงๆไอ้ปัณณ์  มึงก็ด้วยไอ้ปิ๊ง ไปใช้เสน่ห์อย่าแฝก หรือเล่นของ
ใส่มันวะ เป็นโรคติดปิ๊งไปหมดละ ไปๆไปหน้าเส้นได้แล้วโว้ย ไอ้แค่มินิมาราธอนสามสิบกว่าโล นิดเดียวเท่านั้นล่ะ อากงอาม่าแก่ๆยังวิ่ง
ได้เลย ไอ้พวกเวอร์ !”



   พอมายืนออกันแถวจุดปล่อยตัวผมก็หาเรื่องโวยวายใส่ไอ้ปิ๊งเล่น



   “ไอ้ปิ๊งไปไกลๆกูหน่อย อย่างกับทางม้าลาย”



   ไอ้ปิ๊งแม่งขาวจั้วส่วนผมชุดก็ดำรองเท้าก็ดำตัวก็เสือกดำอีก!



   “หะ ? จะหนีไปไหนได้วะ คนแน่นแบบนี้ มึงนี่คิดมาก หล่อซะอย่างผิวสีไหนก็กลบออร่ามึงไม่ได้หรอกครับท่านกร ข้าน้อยขอรับรองว่าท่านดำ เอ้ย หล่อที่สุดในแผ่นดินนี้”



   ไอ้ปิ๊งยกมือคาราวะทำท่ากวนตีนซะจนผมตีนแทบกระตุก! ส่วนไอ้ปัณณ์ก็ยิ้มขำอยู่ข้างๆอีกที ไอ้คู่นี่มันน่าแพ่นกะบาล!











   “ไอ้เหี้ยอย่าดันกูสิวะ”



   “มึงอ่ะช้า ไวๆดิไอ้เบีร์ย กูอยากไปอยู่ข้างหน้าโว้ย”



   “ไอ้สัสกูบอกว่าอย่าดัน เฮ้ย !”



   เสียงคนโวยวายดังจากด้านหลัง ทำให้ผมหันไปมอง และแล้ว ก็มีร่างหนึ่งล้มกระแทกลงมาใส่ตัวผมพอดี สัญชาติญาณคนเป็นหมอทำให้เกิดคำถามในใจคือ .. มีคนเป็นลมหรือเปล่า ?



   “คุณครับเป็นไงบ้าง”



   “เชี่ยเอ้ย !”



   ผมเลิกคิ้วทันทีเมื่อเจอคำสบถเป็นคำตอบ ยิ่งพอไอ้คนสบถเงยหน้ามาคิ้วที่ยกขึ้นก็ขมวดกันเป็นเงื่อนโดยอัตโนมัติ นี่มัน …



   “เฮ้ย ! ลุงดำ ทำไมมาอยู่นี่ได้วะ”



   นี่มัน … ไอ้ตูบ! ไอ้เด็กเวรไม่เจอตั้งนาน มาเจออีกครั้งมึงทักกูแบบนี้เรอะ! หน้าตามึงหาเรื่องมาก ใช่สิแปดเดือนมึงลืมเรอะว่าเคยมานอน
บ้านกู!



   “พี่ครับผมขอโทษแทนเพื่อนด้วยครับ มันไม่ได้ตั้งใจล้มใส่พี่ ขอโทษครับ ไอ้เบีร์ยมึงขอโทษเค้าเร็ว”



   “เดี๋ยว .. กู  .. โอ้ยกดหัวกูทำไมเนี่ย”



   ผมยังคงทำหน้าดุ แม้จะแอบสะใจที่เห็นไอ้เด็กเวรนี่โดนกดหัว แล้วถูกลากตัวออกไปในที่สุด พอมันหายไปท่ามกลางฝูงชนนั่นล่ะ ถึงกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ



   “แกล้งเด็กนี่ถนัดจังนะมึง”



   มันสิแกล้งกู ! ทำหน้าเหมือนจำกูไม่ได้ เหอะ … ไอ้ตูบสมองฝ่อขี้ลืม




















































   หงุดหงิด! วิ่งแก้เครียดก็ยังหงุดหงิด ผมเริ่มซอยเท้าเร็วขึ้นเผลาผลาญความร้อนในร่างกาย แต่ใจก็ยังร้อนอยู่! ผมไม่ใช่นักวิ่งอาชีพเน้นวิ่งความเร็วคงที่แต่ไปได้นาน คนมันก็เยอะเหลือเกิน ต้องไปสักพักพวกไม่อึดมันก็จะเหนื่อยไปเอง เช่นไอ้คน ไม่สิ หมาข้างหน้าผม



   “แฮ่ก ๆ … โอ้ยไอ้หมู กูไม่ไหวแล้ว”



   “ไอ้เบียร์อึดหน่อยสิวะ มึงดูไอ้เอกมันไปถึงโน่นแล้ว”



   “ปล่อยเชี่ยเอกไป ไอ้นทีล่ะวะไปไหนแล้วเนี่ย”



   “ห่า มันไปคู่กับพวกแชมป์วิ่งแล้วสาส เหลือมึงเนี่ย”



   “เออมึงวิ่งไปก่อนเลย กูปวดขาว่ะ”



   สองคนหน้าผมเริ่มหยุดวิ่งเปลี่ยนมาเดินช้าๆแทน ปวดขา? ผมหลุบตามองขามันที่เคยใส่เฝือก คนที่เคยผ่านการใส่เฝือกกระดูกไม่มีทางงอกมาเท่าเดิม จะมีขาหนึ่งข้างที่ยาวกว่า



   “หรือว่ายังไม่หายวะ”



   “เฮ้ยเปล่า กูไม่ไหวเฉยๆ เหนื่อยเป็นหมาหอบแดกแล้วเนี่ย ไปก่อนเลยมึง ไม่ต้องห่วงกู”



   “เอาไงดีวะ”



   “กูเดินไปรอจุดสตาร์ท มึงวิ่งไปก่อนเลย ต้องเอาป้ายไปเอาคะแนนนะเว่ย”



   “เอ้าแล้วมึงอ่ะ จะไม่เอาคะแนนหรอ สิบเปอร์เซ็นต์นะมึง”



   “กูไม่ไหวแล้วว่ะ ไปก่อนเลย”



   “เออๆ เจอกันๆ”



   ผมไม่รู้ว่าตัวเองหยุดวิ่งยืนฟังไอ้เด็กสองคนข้างหน้าคุยกันตั้งแต่ตอนไหน จนกระทั่งเพื่อนให้ตูบมันวิ่งต่อ ส่วนไอ้ตูบไซส์กุ้งแห้งก็เดินช้าๆออกไป เท้าผมก็ขยับเดินตามมันไปทันที รู้ตัวอีกทีมือผมก็เอื้อมไปดึงแขนมันให้หันมา



   “เฮ้ยอะไรเนี่ยลุง! มีอะไรอ่ะ ร้อนนะเนี่ยหิวน้ำด้วย”



   “ขาหายแล้วหรอ”



   “หือ ขา อ๋อที่เข้าเฝือกอ่ะนะ หายแล้วดิ จะให้เข้าเฝือกยันชาติหน้าเลยหรอครับ”



   มันยักคิ้วกวนตีน ไอ้นี่ลืมกูใช่มั้ย!



   “แล้วทำไมไปให้หมอคนอื่นดูแลแทน? หลบหน้ากัน?”



   “อะไรวะลุง งงนะเนี่ย หมอประจำตัวผมเขาเป็นใครผมยังจำไม่ได้เลย รู้แต่วันไปถอดเฝือกหมอแม่งไม่อยู่ โคตรทุเรศเลยทิ้งหน้าที่ไป
นิวซีแลนด์ ไปเจอหมอแก่ๆแม่งอย่างโหด โวะแล้วผมมาบ่นกับลุงทำไมวะ ปล่อยได้ยัง”



   มันถึงแขนมันกลับแต่ผมก็บีบไว้



   “อะไรเนี่ยลุง โรคจิตปะเนี่ย”



   “เบสเป็นไงบ้าง”



   “เบส เบสไหน?”



   “พี่ชายฝาแฝดเราไง”



   “เฮ้ยรู้จักเบสด้วยหรอ ผมจำได้ว่าเจอลุงแค่ครั้งเดียวตอนงานบอลคราวก่อนโน้นนนนนนนนนนนนนนนน ทำไมลุงรู้จักไอ้เบส? อะไรเนี่ย รู้จักกันได้ไงทำไมเบสไม่เคยเล่า”



   มันจำผมไม่ได้?



   “จำกันไม่ได้จริงๆหรอเบียร์ ?”



   เสียงผมอ่อนลง… จนไม่คิดว่าเป็นเสียงตัวเอง



   “งงไปหมดแล้ว เคยรู้จักกันตอนไหนอ่ะ หรือก่อนผมความจำเสื่อม เฮ้ยแต่มันหายไปแค่อาทิตย์เดียวเองนะ ลุงรู้จักไอ้เบสเลยหรอ? เออแปลกดีว่ะ”



   “ความจำเสื่อม?”



   “เยสสสสส ตกมอไซต์หัวฟาดฟุตบาทหน้ามอเลยลุง วินแม่งแว๊นเกิ๊นนนนนนน เลือดอาบ ถลอกปอกเปิกความจำหายไปหนึ่งอาทิตย์
อย่างกับในหนัง”



   “ลืมหมดเลย?”



   “โวะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือวะ บอกว่าอาทิตย์เดียวไง จะลืมหมดได้ไง! นี่ปล่อยได้ยังลุงหิวน้ำ! อย่าจ้องหน้านานดิรู้ว่าหล่อแต่ไม่ชอบให้ใครมาจ้องนะโว้ย!”



   “พูดให้มันเพราะๆหน่อย ทีเมื่อก่อนล่ะครับทุกคำ”



   “เรื่องที่จำไม่ได้ไม่นับโว้ย ขี้ตู่ชัดๆ ที่จำได้คือ … เหม็นขี้หน้าลุงชะมัด!”



   มันสลัดแขนผมออกพร้อมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ก่อนจะวิ่งหายไปท่ามกลางฝูงชน … มันจำเรื่องของผม เรื่องของเราไม่ได้แม้แต่นิดเดียว


- ----------------------------------------------------------------- -


-....-

[khuan]

 

อะไร?  ยังไง? จำกันไม่ได้.... ลุงหมอฟื้นความจำให้น้องหน่อย

[maemix]

ห๊ะ หมาเบียร์ความจำเสื่อม
จำไม่ได้จริงๆ หรือไม่อยากจำ