หัวข้อ: สุริยายอแสง จันทราคล้อย (mpreg) ปัจฉิมบท (P.25) จบแล้วค่ะ

[prince magic]

รอตอนต่อไปนะคะ
 

[SuSaya]

แปลว่าที่องค์รพีเดินทางไปรับเชลยเพราะโหรทำนายว่าเป็นคู่บุญที่จะนำพาความเจริญรุ่งเรืองมาสู่เมืองสินะ
หวังว่าไปถึงแล้ว ศศินจะได้รับเกียรติและการปฏิบัติที่เมตตาจากราชวงศ์นะ

[mukmaoY]

พี่น้องจะรักคนๆเดียวกันมั้ยยยยย

[Aly-Q]

แหม เล่นเอาดวงอาทิตย์ออกมาอีกดวงรวมเป็น 3 ดวงแล้วดวงไหนจะได้อยู่คู่ดวงจันทร์กันนะ
(กลัวคนแต่งหักมุมอ่ะ กลัวว่าพระเอกจะไม่ใช่รพี )

น่ากลัว~น่ากลัวจริงๆ

ตามตอนต่อไปเน้อ~

[takara]

แสดงว่าต้องมีคำทำนายเกี่ยวกับศศินแน่เลยช่ายป่ะเนี้ย

[midnight]

 

คนเขียนแต่งไปตามโครงที่วางเอาไว้ ไม่มีพลิกออกนอกเส้นทางเลยน้า

// แล้วเส้นทางคนเขียนเป็นแบบไหนหว่า... 555

[omyim_jjj]

รอจร้าาาา

[yuyie]

ไหนๆศศินก็จากที่แห่งนั้นมาแล้ว ก็อย่าได้มีใครมาทำร้ายอีกเลยเถอะ 

[paladin.kn]

เหมือนจีบกันด้วยกลอนเลยอ่ะ

โอยย เขินนนนนน

 

[threetanz]

คือพระเอก คือพระรอง แอร๊ยยย
อย่าแย่งกันนะ ศศิน คู่กับรพี เท่านั้น ><

[supermyrainbow]

อยากอ่านหนิงกวาง  ^▽^

[•♀NoM!_KunG♀•]

คงไม่ใช่ สามพีหรอกนะ ><

[midnight]

คงไม่ใช่ สามพีหรอกนะ ><

ไม่สามพีค้าา

[kitwiphat]

รออยู่มาต่อไวๆๆๆๆๆนะ

[midnight]

ปฏิญญาที่ ๙

มาเยือนถึงอุษณกรแดนศรี
เมืองอันมีความมั่งคั่งแสนสุขสันต์
จันทร์เจ้าถูกมอบให้องค์อีกองค์พลัน
ให้มีครรภ์เพื่อความยิ่งใหญ่ของแดน


ในที่สุดก็เข้าสู่เขตของเมืองหลวงแห่งอุษณกร การเดินทางที่แสนเร่งรีบ มาถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย โดยไม่มีติดขัด
แต่มัน... เร็วเกินไปในความรู้สึกของผู้ที่เปรียบเป็นเชลยศักดิ์

ดวงเนตรสีฟ้าสวยทอดมองดินแดงที่ไม่เคยเห็นอย่างหวาดหวั่น แต่มิแสดงออกมา ด้วยศักดิ์ศรีแห่งขัตติยวงศ์ ด้วยศักดิ์ศรีแห่งบุรุษเพศ

จักแสดงความอ่อนแอออกมามิได้

ประชาชนชาวอุษณกรแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใส ผ้าแพรผืนงานโบกพลิ้ว ดินแดนแห่งนี้แม้นอยู่ห่างจากบ้านเกิดเมืองนอนของตนไม่ไกลนัก แต่อากาศที่สัมผัสได้ช่างแตกต่างเหลือแสน

ความเย็นสบายจากสายลม และความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์ที่ฉายแสง พาให้ใจเบิกบาน ต่างจากความหนาวเย็นของวสุนธรา ดินแดนที่เปี่ยมด้วยสายลมหนาว

ผู้คนแหวกทางให้กับขบวนเสด็จอย่างรู้หน้าที่ และทุกคนในที่นั้นต่างพากันเรียงแถวเพื่อรอรับชมพระบารมีแห่งเชื้อพระวงศ์อย่างเป็นระเบียบ

องค์รพีธรณินก็มิทำให้ความคาดหวังของปวงประชานั้นสูญเปล่า ทรงเอื้อมหัตถ์เปิดบัญชรให้พสกนิกรของพระองค์สามารถมองเข้ามาเห็นภายในได้ อีกทั้งยังทรงโบกพระหัตถ์น้อย ๆ ให้กับทุกคน

องค์ชายผู้น้องสุริยภาสวรทรงท้าวกรกับขอบบัญชร รอยยิ้มพร่างพรายคลี่ส่งให้กับประชาชนของพระองค์อย่างทั่วถึง... สมกับเป็นองค์ชายเจ้าชู้แห่งราชวงศ์จริง ๆ

ส่วนเจ้าชายต่างถิ่นอย่างศศินคคนานต์ ได้แต่มองซ้าย เหล่ขวา พยายามทำกิริยาท่าทางให้นิ่งเฉย ทั้งที่ภายในดวงหฤทัยนั้นรู้สึกตื่นตาตื่นใจไม่น้อย

ที่วสุนธรา ผู้คนต่างใส่เสื้อที่มีแขนยาวลงมา เพื่อป้องกันตนเองจากลมหนาวที่โหดร้าย ยิ่งในช่วงเหมันต์ ยิ่งหนาวเหน็บเสียดถึงกระดูก

แต่ ณ อุษณกร แห่งนี้ ผู้คนต่างใส่เสื้อผ้าที่ดูเบาสบาย เหล่าสตรีบ้างก็ห่มผ้าสไบเฉียง บ้างก็ใส่เกาะอกสีสดใส นุ่งผ้าถุงยาวกรมเท้าเดินไปมาดูงดงาม ส่วนบุรุษ ส่วนใหญ่ที่ได้เห็นนั้นใส่เสื้อแขนสั้นสีเข้มกัน

เมื่อทรงก้มลงมามองชุดทรงที่ส่วนใส่อยู่นั้น ความรู้สึกว่าเป็นตัวประหลาดก็ลุกล้ำเข้ามาเกาะกุมดวงฤทัย แต่... ทรงเป็นคนต่างถิ่น จะมีเสื้อผ้าที่กลมกลืนมาผลัดเปลี่ยนได้อย่างไร...

ผู้คนทุกหมู่เหล่าพยายามเหลือบมองเข้ามาในเกวียน นอกจากจะชมพระบารมีขององค์ชายทั้งสองแล้ว ยังอยากที่จะพบเห็นขัตติยวงศ์ต่างแดนด้วย

“ที่อุษณกรแห่งนี้ เราไม่ได้บังคับให้ประชาชนหมอบกราบเมื่อมีเชื้อพระวงศ์ผ่านมา ด้วยพระปรีชาและพระเมตตาของเสด็จพ่อ ที่ทรงโปรดที่จะเห็นความเท่าเทียบของผู้คน และโปรดที่จะทอดพระเนตรความทุกข์ของพสกนิกร เพื่อที่พระองค์จะได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือพวกเขาได้ทันท่วงที”รพีธรณินหันมาเอ่ยกับคนต่างถิ่นด้วยเสียงที่นุ่มนวล ภายในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความเทิดทูลบูชาพระบิดายิ่ง “แม้นว่าทำเช่นนี้แล้ว จะอันตรายต่อการลอบสังหาร แต่ก็ทรงยินดีที่จะรับมันไว้ เพื่อการผลักดันให้อาณาจักรของเรายิ่งใหญ่เหนือผู้ใด”

“วสุนธราของเราอาจจะไม่สามารถเทียบเทียมกับท่านได้ในเรื่องความก้าวหน้าของผู้คน และเราก็มิได้อยากที่จะขึ้นเป็นใหญ่เหนือใคร ขอเพียงพวกเราได้อยู่อย่างสงบเช่นนี้ตลอดไปก็เพียงพอแล้ว”ศีตภาต่างแดนเปรยขึ้นหลังจากได้รับฟัง เพื่อให้ผู้ที่ได้ฟังได้รู้ว่าดินแดนของตนนั้นมิได้มีความคิดที่จะทำการใหญ่เป็นแน่ “และที่ตัวเรายอมเดินทางมาที่แห่งนี้โดยง่าย ก็เพื่อยืนยันให้ได้รู้...”

ทรงตรัสไว้เพียงเท่านั้น มิเอ่ยอันใดต่อ แม้จะมีความในใจอีกมากมายสักเพียงไรก็ตามที...


เพียงไม่นาน ขบวนเสด็จก็เข้าสู่เขตพระราชฐาน นางกำนัลน้อยใหญ่เรียงแถวต้อนรับเมื่อเกวียนเปิดออก น้ำใสลอยด้วยดอกมะลิหอมชื่นใจถูกยกมาร่อท่า ก่อนจะนำผ้านุ่มชุบบิดหมาดถวายขึ้นให้ซับพักตร์ มาลัยพวงงามถวายแด่องค์ชายผู้มาเยือนเป็นการต้อนรับ

ร่างโปร่งบางก้าวเข้าไปในพระตำหนักใหญ่ต่างแดนอย่างมั่นคง แม้นจะรู้สึกหวาดหวั่น แต่ก็จะขอเข้มแข็งเพื่อเกียรติยศแห่งราชวงศ์


ศศิชาช่างชวนมองกลางภากร
ขนตางอนคิ้วโก่งรับเจ้าดวงตา
สีไพลินที่สุดแสนน่าค้นหา
ควรแก่การไขว่คว้ามาย่ำยี

ขาวผุดผาดยิ่งมองพิศยิ่งสูงค่า
ทั้งเครื่องหน้าทั้งกายางดงามศรี
สมศักดิ์เจ้าฟ้าชายเจ้าชาตรี
ใต้สุรีย์แสงประกายงามน่าชม


ตลอดทางที่ผ่านมาศศินเอาแต่เก็บตัว แทบไม่พูดจากับผู้ใด มักจะก้มหน้าก้มตาอยู่เพียงลำพัง มีเพียงในราตรีนั้นที่ได้เห็นรอยยิ้มชวนตราตรึง แต่อนุชาแห่งรพีธรณินนั้นมิเคยได้เพ่งพิศดวงหน้าของเชลยศักดิ์อย่างถ้วนถี่

มาวันนี้ทรงได้เห็นความงามที่แตกต่างของผู้คนในดินแดนของพระองค์อย่างเต็มพระเนตร จนอดที่จะยิ้มพึงใจ และอยากได้มาครอบครองมิได้...

ดอกไม้งามขาวพิสุทธิ์ ถ้าถูกย่ำยีจนขาดรอดจัดหอมหวานเพียงไร

“ยินดีต้อนรับสู่อุษณกร องค์ชาย”รอยยิ้มใจดีคลี่ส่งมาให้กับผู้มาเยือนจากกษัตริย์แห่งแผ่นดินแม่ “ตัวข้ายินดีนักที่ได้พบเจ้าจันทราผู้อ่อนโยนแห่งวสุนธรา เดินทางรอนแรมมาถึงที่นี้คงเหนื่อยไม่ได้”

“พระเมตตาปกเกล้า ข้าพระองค์มิได้รู้สึกเหนื่อยล้าอันใดพะยะค่ะ ขอบพระทัยที่ทรงห่วงใยผู้มาเยือนอย่างกระหม่อม”ร่างเพรียวโค้งลงอย่างนอบน้อม “ได้ยินเกียรติศัพท์ของพระองค์มานาน เป็นเกียรติของกระหม่อมจริง ๆ ที่ได้พบกับจอมกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ในวันนี้”

“เจ้าก็พูดเกินไป องค์ชาย”คำที่ฟังเหมือนจักถ่อมตัว แต่ก็แฝงด้วยน้ำเสียงพึงพระทัยในคำยกยอ “ข้าเป็นพียงกษัตริย์ผู้ปกครองคนหนึ่งที่โชคดีทีข้าราชบริพารที่เก่งกาจเพียงเท่านั้น”

ครานี้ศศินกลับมิเอื้อนเอ่ยอันใดต่อ รอยยิ้มบางเบาคลี่ส่งให้

“แต่ว่านะ... รพีธรณิน พ่อสั่งเจ้าว่าอะไร”เสียงที่ฟังอ่อนโยนในคราแกกับเยือกเย็นฉันในฉับพลัน “เจ้าขัดคำสั่งพ่อเช่นนี้ ไม่เห็นพ่ออยู่ในสายตาเลยหรือกระไร”

“โปรดอย่าเพิ่งทรงกริ้วเลยพระเจ้าค่ะ”บุคคลผู้หนึ่งเดินเข้ามาภายในท้องพระโรง บุรุษผู้นี้ดูมีอายุแล้วไม่น้อย นุ่งขาว ห่มขาว ในมือถือกระดานดำเอาไว้มั่น คงมีความสำคัญต่อราชวงศ์ไม่น้อย... มิเช่นนั้นองค์กษัตริย์ก็มิหยุดสดับฟังเช่นนี้ “โปรดฟังข้าพระองค์ก่อนเถิด”

“ว่ามา ท่านโหราจารย์”

“จันทราจ้าวมาเยือนแดน      ช่างประเสริฐแสน
เป็นนิมิตแห่งสุขี

ให้กำเนิดบุตรยิ่งดี         เพื่อถิ่นเรานี้
ระบือขานรุ่งเรืองไกล

โปรดราชามอบองค์ให้      ดวงสุรีย์ไป
พร้อมด้วยยาลับของเรา

วอนจันทร์จงกลืนกินเข้า      เพื่อทายาทเจ้า
จักได้ก่อกำเนิดมา”

ว่าจบโคลงกลอน นางกำนัลสาวผู้หนึ่งก็ได้เดินเข้ามาพร้อมถามที่มีถ้วยยาในมือ ควันสีขาวล่อยล่องบ่งบอกถึงตัวยาที่เคี่ยวมาอย่างสดใหม่

“โอสถเพคะ”นางเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม ย่อกายถวายให้แก่องค์ชายต่างถิ่นด้วยรอยยิ้มบาง “มิต้องกลัวนะเพคะ โอสถนี้มิได้ทำให้ท่านต้องเจ็บปวดอันใด ไม่ต่างจากโอสถบำรุงพระวรกายเลยเพคะ”

“ดื่มเสียสิ ศศินคคนานต์”องค์อินทัช กษัตริย์แห่งอุษณกรตรัสเร่ง เมื่อเห็นร่างเพรียวยืนนิ่ง

หัตถ์เรียวรับถ้วยมามาถือ ริมฝีบากบางเม้มแน่นอย่างช่างใจ... แต่พระองค์ก็มิมีอะไรจะเสียอีกแล้ว เตรียมใจมากก็ไม่น้อย...
เอาก็เอา

ทรงกลั้นพระทัยดื่มยาไปจนหมดท่ามกลางความพึงพอใจของผู้กุมอำนาจสูงสุดแห่งแผ่นดินแม่

“ดี ท่านโหรา ท่านบอกว่าเราควรมอบดวงจันทร์ดวงนี้ให้กับดวงสุริยาใช่หรือไม่”จ้าวแผ่นดินอันอุดมหันไปหาโหราจารย์ผู้มาให้คำทำนาย พระพักตร์คมเข้มประดับรอยยิ้มสว่างไสว

“ใช่แล้วพระเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้น ข้าขอมอบเจ้าชายแห่งวสุนธราให้กับลูก สุริยภาสวร”รพีธรณินหันไปหาพระบิดาของพระองค์อย่าไม่เชื่อในกรรณของพระองค์เอง

เหตุใดถึงมอบให้กับภาสวร ไม่ใช่พระองค์

“เสด็จพ่อ... เหตุใดจึงทรงยกองค์ชายให้ลูก มิใช่เสด็จพี่เล่าพะยะค่ะ”อย่าว่าแต่องค์รัชทายาทเลย แม้แต่ผู้ที่ได้รับมอบให้ดูแลยังอดที่จะสงสัยมิได้...

ส่วนเจ้าศศิธรดวงน้อยนั้นชะงักนิ่งตั้งแต่แรกที่ได้สดับฟัง จนตอนนี้ยังแทบเรียนสติกลับคืนมามิได้


เหตุใดกันเรื่องจึงเป็นเฉกเช่นนี้   
องค์ไม่มีสิทธิ์ใดจะเอ่ยค้าน
ถูกมอบให้กับองค์วิวัสวาน   
หมดวาบหวานในหทัยในบันดล


แม้นอยากจะร้องเรียกสิทธิ์ตนบ้าง แต่ก็อับจนซึ่งคำกล่าว  แต่ถึงกระนั้นก็มีความคิดบางอย่างกระตุ้นซึ่งกำลังใจที่เหือดหายไปได้...

อย่างน้อย ก็ไม่ผิดต่อเจ้าพี่ศรวิษฐา...

อย่างน้อย ตนก็มิได้แย่งชิงในสิ่งที่พระพี่นางต้องการ

อย่าน้อย... ก็มิต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวัน


“พ่อยกให้เจ้า เพราะเจ้าคือผู้ที่คู่ควร”อาจจะไม่ใช่คำตอบที่กระจ่างแจ้งนัก แต่ก็ทำให้ทุกคนในที่นั้นหมดคำค้านคัด “รพี แม่หญิงโศภิตสารินรอคอยเจ้าอยู่ที่ตำหนักตั้งแต่วันวาน อย่าลืมไปหานางด้วยล่ะ”

“พะยะค่ะ เสด็จพ่อ”

... โศภิตสาริน... สายน้ำงาม ใครกันนะ...

แอบคิดอยู่ในใจ แต่เหมือนว่าจะมีใครอีกคนที่อยู่ไม่ไกลจากศีตภาผู้นี้นั้นได้ยินความใน


“แม่นางโศภิตสาริน เป็นพระชายาของเสด็จพี่รพีธรณิน กระจ่างใจแล้วใช่ไหม ศศิรของข้า”องค์ชายสุริยภาสวรกระซิบข้างกรรณเล็ก


พระชายา...


โอ้... สวรรค์ ถ้าพี่หญิงทรงทราบจักเป็นอย่างไร

************************************

มาแล่ว มาแล้ววว

มีคนเดาถูกเรื่องคนน้องด้วย 5555

อย่าเพิ่งเขวี้ยงอะไรมาน้าา นี่ยังไม่ใช่จุดไคลแมกซ์ของเรื่องงง

ตอนต่อไปยาว... ถึงฉากอย่างว่าที่แสนจะภูมิใจแล้วค้าาา

ปล. กาพย์ฉบัง 16 ปรากฎกาย แต่งยากยิ้งกว่าโคลงสี่ TT

[jilantern]

อ๊าววววววววววว
ตกลงใครเป็นพระเอกเล่าเพคะ!!

[Rafael]

เอาอย่างนั้นจริงสิ !!!


 

[silverspoon]

หักมุม

ประเด็นคือ คนพี่มีใจให้ ศศินนะ แอบสงสารทั้งเขาและเมียเขา มันอีรุงตุงนัง

อย่ายอกนะว่าที่ผ่านมา รู้สึกแค่พี่น้อง เง้อ

[midnight]

หักมุม

ประเด็นคือ คนพี่มีใจให้ ศศินนะ แอบสงสารทั้งเขาและเมียเขา มันอีรุงตุงนัง

อย่ายอกนะว่าที่ผ่านมา รู้สึกแค่พี่น้อง เง้อ

แค่เลี้ยวโค้งที่ 1 เองค้า เดี๋ยวมีโค้งสอง...

[Nus@nT@R@]

อ้าว.....หวยออกที่น้องชายเหรอนี่ 5555

[Mancha KHIRI]

แหมมมม หลุดโค้งกันถ้วนหน้าเลยนะเนี่ย

แต่ถ้ายึดตามชื่อเรื่อง ศศินคู่กับคนน้องก็น่าจะถูกแล้ว ส่วนองค์รพีก็ปล่อยให้เป็นพระรอง ความรู้สึกมันยังไม่หยั่งลึก ก็ยังพอจะแก้ไขได้อยู่

ยกเว้นคนแต่งจะพาแหกโค้งรอบที่สอง ที่สาม ที่สี่ แต่....ไม่เป็นไรค่ะ เตรียมตัวเงิบเต็มที่ พร้อมละ 555555+

[mamajie]

  โค้งสองมันคืออะรายยยยยยยยยยยยยยยยยย   โอ๊ยยยยยยยยย       ยิ่งคิดยิ่งเครียดงอแง งอนนน

[mukmaoY]

 

[zizits]

หักมุมเฉยเลย จาเอาองค์รพีอ้ะะะะ

[Ghost-666]

ตอนแกอ่านกลอนแล้วคิดตามนิดๆ พออ่านจบแล้วอืมมมม ให้คนน้องหรอ  เรารอตอนต่อไป เร็วๆนะ และเราจำได้ว่าตอนที่ 10 ยาวกว่าตอนอื่น จริงนะไม่หลอกเรานะ

[Zelsy]

หักศอกกันเสียหลายโค้งเชียวนะ ไงล่ะ งงดิ

[wikawee]

รู้สึกสะดุดขาตัวเอง หน้าแหกเลยอ่ะ

แต่ก็ดีแล้วที่เป็นของน้ององค์รพี  ไม่อยากให้ศศินใช้ของร่วมใคร  ไม่เคยรู้มาก่อนว่าองค์รพีมีเมียอยู่แล้ว

ตอนนี้เงิบอยางแรง  แต่ไม่เป็นไร  เราเต็มใจเงิบ   ขออย่างเดียว  อย่างให้เจ้าจันทรต้องช้ำใจ(และร่างกาย)     

เต้าจะรักกันไหมอ่ะ  แต่อยากให้รักอ่ะ  คนน้องเจ้าชู้อยู่เลย  ยังไว้ใจไม่ได้  ต้องติดตามต่อไป  มาต่อเร็วๆนะค่ะ

[TanyaPuech]

    มีโค้งสองอีก  อะไรหว่า

รอตอนหน้า  มีNCป้ะ   อิอิ

[mook0007]

  ผิดคาดแฮะ ตาอยู่คว้าพุงปลาไปชัดๆเลย

[mooping-7]

อ้าว อ้าว อ้าวววววววว