ปฏิญญาที่ ๗
ทินสิริเจ้าเอ๋ยรู้บางไหม
จันทรไซร้จักต้องจากเจ้าไปไกล
ด้วยแสงแห่งแผ่นดินที่มาใกล้
พรากจันทร์ไปจากอ้อมกอดจอมดาราอีกไม่นานเจ้าสุริยาต่างแดนจักต้องกลับยังถิ่นของพระองค์แล้ว ผู้คนต่างพากันตื่นเต้น เมื่อจะถึงเวลาที่เจ้าชายต่างแดนจักต้องเลือกเอาคนกลับไปกับพระองค์
ไม่แน่ว่าอาจจะเลือกไปมากกว่าหนึ่งก็ได้
เหล่าสนม นางใน แม่นางที่สูงศักดิ์ซุบซิบกันอย่าสนุกปาก คาดเดากันไปต่าง ๆ นานาว่าผู้ใดที่จักได้ไปเยือนแผ่นดินอุษณกรที่ยิ่งใหญ่กับองค์ชายรูปงาม
หญิงสาววัยกำดัดในวังต่างภาวนาให้เป็นตนเอง ที่จะได้อยู่ในอ้อมแขนของทินกรผู้ยิ่งใหญ่ แม้จะต้องเป็นแค่ผู้น้อยขอดน้ำแกงก้นหม้อก็ตามที่
แต่... ผู้ที่จักตัดสินใจ ก็คือองค์รพีธรณินเอง
หลังจากวันที่จ้าวดาราวิวาทใส่เจ้าจันทรา ศศินคคนานต์ก็หายหน้าไปจากสายพระเนตรขององค์รัชทายาทรพีธรณินไปอย่างเงียบเชียบ ไม่ว่าพระองค์จะทรงตามหาสักเท่าไรก็ไม่พานพบ ไปที่ตำหนักก็ไม่พบเจอ ภายให้ห้องเครื่องที่ปกติเจ้าจันทรจะมาขลุกอยู่ก็ไม่อาจพบเห็น ราวกับดวงจันทร์ดวงน้อยนั้นหายไปกับสายลม
เครื่องเสวยที่ยกขึ้นมา ก็มิใช่รสมือที่เคยคุ้น...
แม้นจะอยู่นอกเมืองขององค์เอง แต่หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง เรื่องที่สองพี่น้องมีปากเสียงกันนั้นลอยเข้าพระกรรณของพระองค์ตั้งแต่ชั่วยามแรกหลังจากที่เกิดเหตุ
ยิ่งเป็นตัวตัดสินพระทัยให้แน่ชัดขึ้น ว่าจะทรงเลือกเอาผู้ใดไปยังแผ่นดินแม่
ข้าวอบผอบทิพย์ , กุ้งนอนแห , แกงคั่วเงาะในมะพร้าวหอม , ห่อหมกบัวหลวง ที่จัดใส่จานอย่างบรรจงแต่ง ถูกยกขึ้นเป็นสำรับในวันนี้ แม้นจะไม่มากมาย แต่ก็เต็มไปด้วยความประณีตบรรจงสร้าง ที่ชาวห้องเครื่องเต็มใจจัดถวายให้กับองค์เหนือหัว
รสมือที่ไม่ได้ลิ้มรสมาพักใหญ่ เรียกความสนพระทัย องค์ชายผู้ยิ่งใหญ่แห่งอุษณกรทรงตักชิมลิ้มรสสำรับทุกจานอย่างพินิจ ก่อนที่รอยยิ้มพึงพอใจจะฉาบทับพระพักตร์อย่างสุดกลั้น
ห่างหายมาหลายวัน ในที่สุดก็กลับมา... เจ้าวราลีดวงน้อย
เครื่องเสวยในมื้อนี้กว่าครึ่งหมดไปด้วยพระองค์ ความพึงพระทัยที่ได้รับในทุกคำที่ได้ลิ้มสัมผัส ราวกับยาเสพติดที่ยากจะถอนตัว
สุดแสนจะเสียดายเมื่อหมดลง
“โอรสองค์รองของพระองค์มีรสมือที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ เจ้าหลวง”องค์ชายแผ่นดินแม่ตรัสขึ้น หลังจากที่เครื่องสำรับคาวหวานถูกยกออกไปจนหมด
“นับเป็นเกียรติของลูกเราจริง ๆ ที่ได้รับคำชมจากเจ้า”องค์รานีทรงตอบรับแทนพระสวามีที่มีสีพระพักตร์บึ้งตึง แน่สิ พระองค์ทรงชังโอรสที่เป็นแก้วตาดวงใจของพระนางยิ่งนัก จะยิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบานคงใช่ที่ “ศศินคงดีใจที่ได้รับคำชมจากเจ้า องค์ชาย”
“ข้าหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” วรกายแกร่งเอนพิงเขนยที่วางอยู่ข้างองค์ “เพียงแต่... หลายวันมานี้เรามิได้พบหน้าองค์ศศินเลยแม้เพียงเสี้ยว”
“โอรสของเราคงมิได้ทำให้ท่านไม่พอใจใช่ไหม”เสียงหวานเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง หวั่นเองอาญาจากพระบิดาของลูกชายจักลงทัณฑ์ให้วิธูน้อยของพระนางต้องบาดเจ็บ
“มิได้เป็นเช่นนั้น เพียงแต่เรามีเรื่องที่ประสงค์จะบอกแก่เขาเพียงเท่านั้น”พระหัตถ์หนายกขึ้นน้อย ๆ พาลมาให้ใจของผู้เป็นมารดาเย็นลง
“เรื่องที่จะบอกแก่ลูกเราคือเรื่องอันใด เจ้าพอจะบอกแก่ข้าได้หรือไม่”องค์ภาณุวัฒน์เอื้อนเอ่ยขึ้นบ้างหลังจากที่เงียบมานาน
“เรื่องนี้อย่างไรก็ต้องแจ้งแก่ท่านอยู่แล้ว เจ้าหลวง”พระเนตรคมสบกับคนตรงหน้า “ข้าจักพาศศินคคนานต์กลับไปยังอุษณกรกับข้า”
“หมายความว่า... เจ้าเลือกเอาศศินไปเช่นนั้นหรือ”
“ใช่... เราขอตัวเขากลับไปกับเรา หวังว่าท่านจะไม่มีปัญหาอันใดหรอกนะ เจ้าหลวง”
“โอ้... ข้าไม่มีปัญหา”รอยยิ้มยินดีคลี่ออกมา โดยหารู้ไม่ว่าองค์เองกำลังจะสูญเสียดวงจันทร์ที่คอยคุ้มครองเมืองไปให้กับผู้อื่น
“เป็นเช่นนั้นก็ดี... เรามีกำหนดกลับยังอุษณกรในอีกสามวันข้างหน้า หวังว่าทางท่านจะเตรียมการทุกอย่างให้พร้อม”
“แน่นอน องค์ชาย”
พระบรมราชโอการถูกส่งไปยังตำหนักขององค์ชายศศินคคนานต์ ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้คน ภายในวังหลังต่างวิ่งวุ่นเตรียมการส่งเสด็จเจ้ารองของพวกเขา ด้วยหัวใจที่แห้งเหี่ยว
พระเมตตาที่ล้นเกล้ากำลังจะจากพวกเขาไปแล้ว
รานีคนงามแห่งวสุนธราปิดพระตำหนักมิเปิดให้ผู้ใดเข้าพบหน้า แม้แต่พระสวามี พระนางทรงเย็บปักถูกเครื่องหอบใบน้อยด้วยน้ำตาที่อาบพักตร์ หวังให้ลูกน้อยเก็บไว้เป็นที่พักใจ
ทุกฝีเข็มแม่ปัก วอนลูกรักให้มีสุข
อย่าได้มีความทุกข์ ให้สุขรุกล้ำแทนที่
ยามเจ้าจรจากไป พร้อมดวงใจของแม่นี้
ปกป้องเจ้าราคี มิให้มีมากล้ำกราย
องค์สุริเยนทร์ไทวะขลุกองค์อยู่กับพระอนุชาทั้งวันทั้งคืน กรแกร่งโอบกอดร่างเล็กเอาไว้แทบทุกวินาที หัวใจของพี่ช่างเจ็บปวดนัก เมื่อน้องชายคนสำคัญ น้องชายที่เปรียบเป็นน้ำทิพย์หล่อเลี้ยงชีวิตของพระองค์กำลังจะต้องเดินทางจากไป อย่างที่ไม่รู้ว่าเมื่อใดจะได้พบกันอีกครั้ง คิดแล้วปวดดวงฤทัยยิ่ง น้องพี่
องค์ศศินเองก็นิ่งไปพักใหญ่ พระองค์ทรงรู้สึกชาไปทั่วสรรพางค์ ดวงเนตรกลมโตเหม่อลอยมองไปอย่างไร้จุดหมาย เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร... มันเป็นไปได้อย่างไรกัน เหตุใดจึงเป็นพระองค์ มิใช่พระพี่นาง... องค์ชายที่ไร้ความสำคัญในราชวงศ์อย่างพระองค์นี่น่ะหรือ ที่ถูกเลือกไปเป็นเชลย...
“เจ้าพี่... เจ้าพี่หญิงจักทรงเป็นอย่างไรบ้าง...”เสียงหวานเอื้อนเอ่ยอย่างคนที่ไม่มีสติอยู่กับตัว “เจ้าพี่หญิงจะต้องเสียพระทัยมากเป็นแน่... พระนางจะเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าพี่”
“ศศิน ฟังพี่นะ... เจ้าไม่ต้องกังวลใจเรื่องศรวิษฐา นางไม่มีทางเป็นอะไรไปได้หรอก เจ้ารู้ว่านางเข้มแข็งเพียงไร น้องพี่ เจ้าเองจักต้องเข้มแข็งเอาไว้ รู้ไหม”สุริเยนทร์ไทวะตรัสกับอนุชาแผ่วเบา “เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้... ขอเพียงเจ้ายังมีชีวิตอยู่... ก็เพียง
พอแล้ว อยู่เพื่อรอพี่... สักวันหนึ่ง พี่จะไปรับเจ้ากลับมายังบ้านของเรานะ ศศิน”
“เจ้าพี่...”
“พี่เคยได้ยินมาว่าอุษณกรนั้นแปลกยิ่งนัก มียาที่ทำให้สตรีที่มีไม่สามารถมีครรภ์ได้นั้นสามารถมีครรภ์ได้ บุรุษใดที่ดื่มยานั้นเข้าไป จักสามารถตั้งครรภ์ได้เหมือนกับสตรี...”พระกรหนาโอบรัดร่างของน้องน้อยเอาไว้แน่น “พี่มิอาจคาดเดาได้ว่าพวกเขาจะนำมาใช้กับเจ้าหรือไม่... แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าจะต้องอดทนและผ่านพ้นมันไปให้ได้... เข้าใจใช่ไหม น้องพี่”
“พะยะค่ะ... เสด็จพี่”เสียงนุ่มสั่นเครือ “น้องจะอดทน...”
เพราะนี่... คงเป็นอย่างสุดท้ายที่จะทำให้อาณาจักรของพวกเขานั้นปลอดภัย
ส่วนทางด้านศรวิษฐา พระนางเก็บตัวอยู่แต่ในพระตำหนัก บานทวารถูกปิด เช่นเดียวกับบัญชร ตำหนักของพระนางตกอยู่ในความเงียบงัน นาน ๆ ครั้งถึงจะมีนางกำนัลเดินเข้าออกจากภายใน
อัลสุชลไหลรินอาบปรางนวล ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าทุกอย่างจะต้องเป็นไปอย่างที่พระนางประสงค์... แต่นี่กลับผิดพลาดไปหมด
แทนที่จะเป็นพระนาง ทั้งที่ควรจะเป็นเช่นนั้น
แต่ทำไม ทำไมกัน
ทำไมถึงเป็นศศิน
ทำไมต้องเป็นเจ้าอนุชาผู้โง่เง่า อ่อนแอคนนั้น
ทำไม... มันจะต้องแย่งชิงทุกอย่างไปจากพระนาง
ทำไม... ทำไมกัน ทำไมสวรรค์ถึงส่งมันมาทำร้ายข้าแบบนี้ด้วย
แม้จะทรงอยากกรีดร้องออกมาให้หายอัดอั้น แต่ก็มิอาจที่จะทำได้ ทุกอย่างสุมอยู่ในอุระ รอคอยวันที่ปะทุออกมาให้ผ่อนคลาย
ความเจ็บแค้น โกรธเคืองเข้าครอบงำสติสัมปชัญญะของพระนางจนสิ้น ความรักที่มีต่อองค์ชายต่างถิ่นบังพระเนตรที่เคยเฉียบคมจนหมด ถ้าไม่ติดว่าทรงต้องการให้องค์ชายที่ทรงหลงใหลมองพระนางเป็นสตรีที่เพียบพร้อมในทุกด้าน เป็นสตรีที่เหมาะกับการอยู่เคียงข้างพระวรกายมากที่สุด ในเวลานี้พระนางก็คงทรงแล่นไปฉีกอกอนุชาเป็นชิ้น ๆ ให้หนำพระหฤทัย ไม่มาร่ำไห้อย่างสุดจะกลั้นเฉกเช่นนี้เป็นแน่แท้
วันนี้ ทุกอย่าง อาจจะตกอยู่ในน้ำมือของแก
แต่วันหน้า มันต้องกลบมาเป็นของข้า... ทั้งความรัก ความเอ็นดูของเจ้าพี่สุริเยนทร์ และความรักอันอบอุ่นขององค์รพีธรณิน
มันต้องเป็นของข้า... ไม่ใช่เจ้า
มันเป็นของข้า
ศศินคคนานต์
###########################
มาแล่ว มาแล้ววววค้าาาาา ใครเขวี้ยงอะไรมา อย่าลืมมาเอาคืนนะคะ มาต่อแล้ว
ในสต็อกใกล้หมด... หลังๆมีช้านะคะ =////=
แวบแล้วว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
