หัวข้อ: ...พี่เลี้ยง..THE DAY’ I was your man [15/05/57] The End.

[Moose]

รู้ความจริงซักทีเถอะ พลีสสสสสสสสส

[NumPing]

คงต้องรอเวลาอย่างเดียว อย่างน้อยธารมันก็ดีขึ้นนะ หรือเปล่า พูดจาทิ่มแทงน้อยลงนะ
แต่ไม่รู้พอหึงเตโช จะบ้าเลือดขึ้นอีกหรือเปล่า ทรายก็นะ โลกสวยจัง รู้ทั้งรู้ว่าธารมันขี้หวง ยังไม่ระวังตัว   

รู้สึกสงสารทรายมาก ตอนนึกถึงวันเก่าๆ เรารู้สึกได้ว่าทรายรักธาร ทรายเองก็เสียใจมาก ที่วันเวลาดีๆ จะไม่ย้อนกลับมาอีกแล้ว   

[loveaaa_somsak]

อยากให้ทรายมีความสุขเช่นกัน ถึงจะไม่มีนายธารในชีวิต

[PoPuAr]

โอ๊ย ไม่อยากให้พี่ทรายเข้าใกล้เตโชเลยอะ เพราะธารขี้หึงขี้หวงอย่างมากถึงมากที่สุด
เป็นห่วง เพราะเดี๋ยวพี่ทรายจะเจ็บตัวอีก แต่พี่ทรายก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย หรืออยากรนหาเรื่องใส่ตัวก็ไม่รู้
และก็อยากให้น้องธารอ่อนโยนกับพี่ทรายเขาบ้าง พี่ทรายช่วยงานโรงแรมอยู่นะจ๊ะ
ถ้าจะลากกันขึ้นเตียงก็ถนอมๆพี่ทรายหน่อยละกัน เค้าตัวเล็กบอบบางซะขนาดนั้น
 

ปล.ตอนพิเศษในบล็อก โอ๊ย ชอบมาก มันอบอุ่นแบบบรรยายไม่ถูก น้องธารในโหมดผู้ชายแสนดีนี่หายากจริงๆ

[่patsaporn]

สั้นน้อ ธารยอมกินข้าว ถือว่าดีขึ้น แล้วไปหึงอะไรนายเตนัก ที่จริงก็หึงทุกคนแหละ
สงสารทรายตอนนึกถึงคำพูดธารแล้วร้องไห้ แรงๆ ทั้งนั้น เฮ้อ
พรุ่งนี้เจอกันค่ะ รออ่านต่อ

[Spelling_B]

ธารจะทำอะไรพี่ทรายป่ะเนี่ย ยิ่งขี้หึงอยู่ด้วย

[kamenashi]

อยากให้รักกันเหมือนเดิม..ขี้หึงน่ะดีแล้วค่ะชอบ..

[smile_aex]

 

[manutty]

ตอนนี้มาสั้นๆ  จนอยากอ่านอีกง่ะ แต่ก็กระชับความรู้สึกหลายอารมณ์จุงเบย เป็นตอนที่ธารไม่ค่อยร้ายเท่าไหร่ ขัดใจจุงเบย อยากเห็นทรายโดนลงโทษอ่ะ

ตายสงสาร นับดาว ของฉันเหลือเกินไม่สบาย นางเอกจริงๆเลย ยอมเสียสะลยเพื่อ เปิดโอกาสให้เขาได้อยู่ด้วยกันเพื่อซึมซับความรู้สึกวันเก่าๆให้หวนคืนมา
 
นับดาว : เอ้อ เจ๊เค๊อะ หนูไม่บายจริงๆค่ะ 
คนเม้นท์: ไม่เป็นไร เจ๊อวยหนู เจ๊ชอบหนู

แต่แหม ตอนนี้อยากจะว่าทรายก็ว่าไม่ได้ เพราะนางไม่ได้ตั้งใจจะอ่อยสักนิด แต่ออร่ากับคนอายุน้อยนางเปล่งประกายออกมาจน เตโช ติดกับดักอีกคน ทำให้เด็กน้อยเกิดอารมณ์หึงหวงจนแกล้งขั้นเบาะๆ ถือเป็นการเตือน แต่คุณพี่ทรายนางก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่า ตูผิดอะไรวะ ขอบอกให้ทรายทราบว่า ระยะนี้ทรายทำอะไรก็หมดผิดแหละจ๊ะ ถ้าใครเข้าใกล้หรือเข้าใกล้ใคร ธารมันมองว่าพี่ทรายของผมผิดหมดเยย   แต่ถือว่าธารมันปรับอารมณ์ได้เสถียรมากขึ้น มีเหตุมีผล แยกเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว ได้ดีในระดับหนึ่ง เห็นใจนะไหนจะเรื่องเรียนหมอที่ต้องเรียนหนักมาก ไหนจะเรื่องบริหารที่เครียดไม่แพ้กัน  แต่มันก็ยังหึงแบบน่าร๊อกอ่ะ  แต่คราวหน้าไม่รู้ว่าฮีจะออกฤทธิ์มากกว่านี้ไหม สงสารคนที่ไม่รู้ตัวจริงๆเลย แต่ฉันชอบ พอมันหึงมันหวง มันเหน็บ มันก็จะนาบ อา อา

แต่ทรายก็ได้เห็นมุมนี้ของธารแล้ว คงจะรู้สึกรักไม่น้อยเหมือนกันและล่ะ แต่เราอยากให้ทรายรักและพิสูจน์ตัวเองกับทรายมากกว่านี้ ทำให้ธารเห็นว่าทรายมองธารเป็นธารไม่ว่าจะ กอดธาร นอนกับธาร หรือ ทำอะไรก็แล้วแต่ ทำให้รู้ว่าทรายรักธารที่เป็นธาร ไม่เคยมองใครนอกจากธาร หากรักจริงๆ   แต่ถ้าไม่ใช่ความรู้สึกนี้ก็ค่อยหาวิธีบอกก็แล้วกัน แต่หวังว่าทรายคงไม่เป็นกระสอบทรายไปก่อนหรอกนะ ยังไงฉันก็เห็นใจนาง ถึงจะรักธารมากกว่าก็เถอะ

แต่ตอนนี้ทรายก็พยามทำดีที่สุดแล้ว ขอปรบมือเป็นกำลังใจให้  :katai2-1:เพื่อจะให้ธารมองเห็นเป็นพี่ทรายคนเดิมของตัวเองอีกครั้ง ทำอาหารให้คุณภัครด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด ถึงจะทำไม่ค่อยเป็น แต่ก็ยังทำเพื่อหวังจะได้ดูแล  ช่วยงานธารอย่างเต็มที่เต็มความสามารถ ถึงจะโดนแกล้งนิดนุง แต่ก็เพราะฮีรักฮีห่วง คิดดูเถอะขนาดโกรธเคือง ก็ยังห่วงเห็นพี่ทรายไปตลาด บอกให้มาเรียกตนจะไปให้ ทรายคิดสักนิดจะเห็นว่าธารร๊ากกกกทรายมากกกกกก แต่นางก็ไม่รู้อีก ตอบประสาซื่อตรงไม่ได้ตั้งใจ ว่ามีคนใจดีพาไป  อีเด็กน้อยตูโกรธพาลกินอะไรไม่ลงเลย คุณพี่ทรายก็ผิดอีก คงอยากกรีดร้องประมาณว่า มันคืออัลลลลไลลลลล

ส่วนตอนพิเศษในบล็อก อูยยยย หวานนนนนนนมากกกกก สำหรับคนที่ยังโกรธเคืองคนรักอยู่ แต่ก็ดูแลห่วงใยพิเศษใส่ใจ ดีนะมันไม่ใส่ไข่ให้  โทษฐานดื้อ  บอกอีกทีอิจชี่นางจริงๆเลยที่มีคนรักมากได้ขนาดนี้  ถ้าไม่มีการหักมุมนะ เขาขอเต๊อะ จะให้ทรายโดนลงโทษอีกกี่บทก็ได้ เขายอม ขอแค่ให้ทั้งคู่ได้กลับมาคู่กัน 

 ทราย: บนไม่ถามตูสักนิดว่าอยากโดนไหม 

คนเม้นท์: ถ้าไม่ฉันเอาเองนะ อย่ามาทวงนะยะ

ทราย : โอเค ฉันจัดการเอง 

ติดตามกันต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอง ถึงจะมาไม่สม่ำ แต่มาเม้นท์ให้แน่ค่ะ สู้สู้ นะ


 

[quiicheh.]

ตามอ่านทันและอ่าน2วันรวดค่ะ
บอกได้เลยว่าบางทีก็น้ำตาซึม แบบสงสารทรายตัวเองไม่ได้ผิดอะไรด้วยเลย
ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องทุกอย่างเลยแต่ก็ต้องมาซวยอย่างงี้?
ยุติธรรมหรอ? ไม่โอเคเลยง่ายๆคืออีพระเอกก็ไม่มีเหตุผล เข้าใจนะว่ามันคงเสียใจรู้สึกแย่ เฟล แค้น
แต่ถ้าฟังเหตุผลสักนิดก็จะรู้อ่ะว่าถ้ารักจริงก็ต้องอภัยให้ได้ ส่วนเรื่องที่แม่ป่วยก็คงเป็นเพราะตกใจและไม่พร้อมหลายๆอย่าง
แต่ที่ธารทำงี้แม่งแบบบบแม่งไม่โอเคอ่ะ คือถ้าพ่อพูดขนาดนั้นแล้วยังจะจงเกลียดจงชังนะ
ก็อย่าเห็นหน้ากันไปเลยดีกว่า สงสารทรายที่เหมือนต้องทำมาแบกรับความผิดทุกอย่างทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นแค่หมากในเกมส์ที่เกมส์จบไปแล้วอะ
แล้วเราอินไปปะบอกเลยว่าอินมากแล้วก็ช็อคมากตอนที่อ่านแล้วเจอคุณทัตฟีชเทอริ่งกับทราย

ปล.ธิปแรดแบบอื้ม เกินบรรยาย

[manutty]

เราคิดว่า สุดท้ายพอธารรู้ความจริง ทรายก็หนีธารไปแล้ว แล้วธารก็จะตามง้อเหมือนนิยายดราม่าเรื่องอื่นๆ รู้สึกเลยว่าทำไมทรายไม่ใสใส ดูแรดเงียบ เกลียดไอ้ทันกับคุณวิ(ใช่มั้ย?) อธิบายไปแค่นั้นใครมันจะเชื่อ? ทำไมไม่หาหลักฐาน เราว่าคนเขียน เขียนได้อยู่แล้ว ถ้าเราเป็นธารต่อให้ทำยังไงก็ไม่สนิทใจกับไอ้ทัตอ่ะ ตอนนี้เริ่มรู้สึกเบื่อๆเฉื่อยๆ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ตอนแรกก็จะอินแล้วนะพออ่านไปซักพักมันน่าเบื่ออ่ะ ปิดเรื่องให้จบๆไปเถอะ

อ๊ายยยยยยยยย ตูไม่แปลกใจเลยทำไมติดลบ ดูเม้นท์สิ 

อยากจะเข้าใจนะว่าสิทธิส่วนบุคคลในการเม้นท์ แต่จะติจะอะไรก็ติให้ก่อประโยชน์หน่อยสิ ไม่ใช่ติให้จมไม่ให้ผุด เราต้องเคารพสิทธิคนเขียนด้วย ถ้าไม่ชอบตรงไหนก็แนะนำให้เขาปรับปรุงนำจะดีกว่า ไม่ใช่ไล่ให้จบ เรื่องยังไม่เคลียร์เลย 
แต่ถ้าคุณไม่อยากอ่านหรือไม่ชอบก็จากไปเงียบๆจะดีกว่าเม้นท์ขนาดนี้ ถึงไม่ได้ใช้คำหยาบแต่รูปประโยคมันก็บั่นทอนกำลังใจคนเขียนได้นะ หรือไม่ก็ใจเย็นอีกนิดรอดูไปก่อน แต่ถ้าทนไม่ไหวก็ไปเถอะ

แต่ต้องปรบมือให้คนเขียนนะ ว่าแล้วปรบเลย  เขียนให้อินจนเข้าขั้นขัดใจอย่างรุนแรงจนอยากให้หาหลักฐานเสมือนเกิดขึ้นในชีวิตจริงได้     หาได้ เชื่อไว ก็จบเร็วอ่ะดิ ชิมิ

[coffeeQbread]

http://www.youtube.com/v/RR2OyT4mXa0

บทที่ 25  The Last Regret
 



-ก๊อก ก๊อก-
 

มือเล็กหมุนลูกบิดประตูผลักเข้าไปด้านใน มองเห็นที่โต๊ะหนังสือยังว่างเปล่า นึกแปลกใจเพราะเขาเห็นธาราธารเดินขึ้นมาแล้วชัดๆ วารินค่อยเอาดอกกุหลาบที่ถือขึ้นมาด้วยปักลงที่แก้วปากกา  ใบหน้าน่ารักแต้มรอยยิ้มบางเมื่อเห็นความสดใสของดอกไม้ที่ช่วยลดความตึงเครียดจากกองงานบนโต๊ะได้เป็นอย่างดี
 

“โอ๊ย!!”


เสียงเล็กร้องอุทาน จู่ ๆ แขนบางถูกกระชากไม่ปราณีปราศัยจนตัวเขาลอยหวือเข้าไปกระแทกอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่งของใครบางคนที่ยืนรออยู่หลังบานประตู
 

“ชอบนักหรือไงดอกไม้น่ะ” 


ธาราธารถามเสียงเครียด สองมือหนาผลักไหล่เล็กแล้วดันจนแผ่นหลังบางชิดผนัง  “โดยเฉพาะดอกที่ไอ้เตโชมันตัดให้ด้วยใช่ไหม ฮึ! ชอบนักใช่ไหม!!”
 

เขาตะคอกแล้วลากวารินออกไปที่ริมระเบียงไม้นอกชาน ดวงตาคมกริบกวาดมองที่สนามหญ้าด้านล่างอย่างรวดเร็ว
 

“ธาร! พี่เจ็บ”
 

วารินที่ถูกรั้งแขนจนเจ็บปวดไปหมดพยายามแกะแขนเล็กๆออกจากมือของเขา พลางนึกสงสัยว่าเขากำลังกวาดตามองหาอะไร แต่แล้วเขาก็หันกลับมา ดวงตาคมกริบจ้องใบหน้าคนตัวเล็กอย่างเครียดขึง
 

“แค่ผมไม่ปรนเปรอให้สองอาทิตย์  ถึงกับอยู่ไม่สุขต้องไปใช้บริการไอ้เตโชเลยใช่ไหม”
 

เขากวาดตามองร่างเล็กๆด้วยสายตาที่เหมือนกับว่ารังเกียจกัน วารินถึงกับหน้าชากับถ้อยคำที่เขาพูดออกมาทั้งหมด เหมือนคนโดนตบซีกหน้าเข้าอย่างแรง หยดน้ำตาที่ไม่อยากจะให้ไหล พาลรื้นเอ่อขึ้นมาจนคลอหน่วย 
 

วารินรั้งแขนตัวเองออกอย่างแรงแต่ไหนเลยจะสู้แรงของอีกฝ่ายได้ ยิ่งดันยิ่งผลักเขายิ่งรัดให้แน่นยิ่งขึ้นไปอีก
 

“ทำไม! ทีกับผมกอดแค่นี้ต้องทำทีเป็นต่อต้าน ไม่ใช่ว่าพออยู่กับมันสองต่อสองรีบร่านไปซบอกมันหรอกเหรอ”
 

“ธาร! หยุดนะ! เลิกดูถูกกันได้แล้วไม่พอใจเรื่องอะไรจู่ ๆ เป็นบ้าอะไรขึ้นมา ไร้เหตุผลที่สุดเลย!”
 

วารินเหลืออดต่อว่าเขาไปอย่างไม่เกรงกลัวอะไรแล้ว  แต่ทว่าเขาเองก็ตอกกลับมาอย่างทันควันเช่นกัน
 

“ก็พี่มันร่าน!”
 

เพี๊ยะ!!
 

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังสนั่นไปทั้งระเบียงทันทีที่เขาพูดจบ
 

“พี่ทราย!”
 

เขาสะบัดหน้ากลับมา ขบกรามจนแน่นส่งเสียงลอดไรฟันสวย ใช้ลิ้นดุนดันกระพุ้งแก้มรับรสเลือดฝาดที่สาดซ่านอยู่ในปาก เนื่องจากแรงตบนั่นไม่เบาเลย
 

“อย่ามาหยาบคายกับพี่นะ! ธารไม่มีเหตุผลพี่ไปทำอะไรให้กัน!”
 

วารินเสียงสั่นเลือดขึ้นหน้าต่อว่าเขากลับไปอย่างไม่เกรงกลัว คนตัวเล็กรีบถอยหลังออกมาให้ห่าง นึกเกลียดคำว่า ‘ร่าน’ เกลียดเวลาธาราธารด่าเขาด้วยถ้อยคำๆนี้  ทุกทีที่เห็นเขาเงียบไม่โต้ตอบนั่นคือเรื่องของทัตพลเพราะว่าเขาผิดจริง ๆ แต่ครั้งยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยจู่ ๆ ไม่รู้ทำไมอีกฝ่ายจึงขึ้นเป็นหมาบ้าแบบนี้
 

“เก่งนักนะ เก่งเกินไปจริง ๆ รู้อะไรไหม...กับคนแบบพี่น่ะ จะเอากลางแจ้งให้คนสวนมันดูเป็นบุญตาบ้างก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเหมือนกัน”
 

มือหนารีบเข้ามาคว้าแขนเล็กไว้ก่อนที่วารินจะวิ่งหนีได้ทัน เขากอดรัดแล้วเข้าบีบคางเล็กๆจนเจ็บปวดไปหมด วารินดิ้นจนสุดแรงขณะเขาตัดสินใจรัดแล้วช้อนตัวทั้งตัวลอยขึ้น
 

“ธาร!!”
 

วารินร้องดังลั่น เมื่อเขาทำท่าว่าจะโยนร่างทั้งร่างออกนอกระเบียง  ท่อนแขนเรียวกอดคอเขาไว้แน่นจนสั่น
 

“เก่งนักก็หลุดออกไปให้ได้สิ ไหนลองหนีผมให้ดูหน่อยซิ หืมม”
 

คนในอ้อมแขนเงียบกริบทันทีมีแต่เสียงสะอึกสะอื้น จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อร่างกายของเขาถูกช้อนแล้วยื่นออกมานอกราวระเบียงแบบนั้น หากอีกฝ่ายปล่อยเขาเมื่อไหร่รับรองเขาตกไม่เหลือรอดแน่นอน
 

“มองลงไปซิ  ไอ้เตโชมันนั่งทำสวนอยู่ตรงนั้นไง ตะโกนเรียกมันสิ ร้องขอให้มันมาช่วยดีไหม สองอาทิตย์ที่ผมไม่ได้กลับมานี่จัดกับมันไปกี่รอบแล้วล่ะ ห๊ะ! ไหนลองบอกออกมาตรง ๆ สิ สารภาพออกมาให้หมดด้วยนะ!”
 

“ธาร..ฮึกก..ไม่ใช่”
 

วารินยิ่งได้ยินถ้อยคำดูถูกแบบนั้นยิ่งร้องไห้หนักส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัล ทั้งกลัวตกทั้งรังเกียจและชิงชังในถ้อยคำของเขาแต่ยังต้องกอดคอเขาไว้แน่น
 

“จะทำอีกไหม เข็ดแล้วหรือยัง” เขาก้มลงมองหน้าคนตัวเล็กที่เขาช้อนอยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าเล็กนั่นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
 

“อย่าให้ผมเห็นว่าพี่อยู่กับมันสองต่อสองอีก แม้แต่ไปตลาดด้วยกันผมก็ไม่อนุญาต จำเอาไว้ด้วย!”
 

 เขาว่าจบแล้วปล่อยวารินลง กระชากแขนเล็กให้กลับเข้ามาด้านใน โดยที่ประตูระเบียงยังคงเปิดอ้ากว้าง ผ้าม่านสีครีมปลิวไสว
 

“ธาร!”
 

วารินอุทานลั่นเมื่อเขาผลักร่างเล็กให้นอนราบลงที่โต๊ะ มือใหญ่กวาดกองแฟ้มเอกสารร่วงกรูลงบนพื้นพรม
 

“เงียบซะ!”
 

จูบหนักหน่วงก้มลงมาปิดทุกถ้อยคำพูดที่อีกคนกำลังจะเอ่ยต้าน สองมือใหญ่กดข้อมือเล็กคร่อมลงบนโต๊ะ
 

“อื้ออ..”
 

เรียวลิ้นหนาชอนไชแทรกเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็ก ๆที่หลบหลีเขาไปมาอย่างชำนิชำนาญ  วารินจะไปสู้อะไรเขาได้แค่จูบยังหนีจากเขาไม่ได้เลยนับประสาอะไร
 

กลิ่นนมจากซอกคอหอมลอยขึ้นมาแตะจมูกทำให้เขาอดใจไว้ไม่ไหวซุกไซ้ปลายจมูกคมฝังลึกลงที่ซอกคอขาวเนียนราวสัตว์ร้ายที่เข้าขย้ำเหยื่ออย่างไม่ปราณี  ร่างกายเล็กอ่อนปวกเปียกจากที่ต่อต้านในตอนแรกพลันเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบและความรัญจวนของเรียวลิ้น ธาราธารกระหวัดปลายลิ้นแตะชิมไปจนทั่วลำคอขาวที่บัดนี้ตะแคงขึ้นรับรอยจูบจากเขา
 

“อืมม..”
 

เขาดูดแล้วขบเบา ๆ ตีตราความเป็นเจ้าของบนเนื้อนวลอ่อนนุ่ม ทุกตารางนิ้วที่ซอกคอหอมเขาไม่ปล่อยให้มีส่วนไหนเล็ดลอดจากปลายลิ้นไปได้
 

จุมพิตแสนดุดันที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสุดแสนหวาน ยังคงถูกปรนเปรอให้อย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่าย ๆ วารินสะท้านน้อยๆเมื่อเขาสอดมือเข้าไปในเสื้อตัวเล็กแล้วสะกิดยอดอกชูชันที่เริ่มแข็งเป็นไตรอรับสัมผัสจากเขา  เขาเลื่อนริมฝีปากลงมาก่อนใช้มันปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดๆอย่างชำนาญ  วารินหอบหายใจหนักเมื่อเขาเปลี่ยนจากมือที่เค้นคลึงยอดอกเป็นเรียวลิ้นที่มาเกี่ยวดูด ทั้งเม้มทั้งดึง เกิดเสียงจ๊วบจ๊าบดังลั่นห้องหนังสือ
 

“อ๊ะ..”
 

ร่างเล็กบิดแอ่นลดทอนความรัญจวน กลั้นเสียงครางไม่ไหวอีกต่อไปเมื่อเขาดูดดึงยอดทรวงขึ้นมาแบบนั้น  วารินกำลังทำให้เขาคลั่งด้วยเรือนร่างที่ทั้งหอมหวานและเย้ายวน กลิ่นหอมแบบธรรมชาติชนิดที่เขาไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน ไม่ว่าจะกกกอดร่างนี้เมื่อใดเป็นอันต้องตกลงไปในวังวนเสน่หาได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น
 

มือใหญ่สอดลงขยำขยี้อยู่ที่สะโพกมนก่อนดึงกางเกงกระชากลงที่ปลายเท้าโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าร่วงกรูลงที่โต๊ะ ร่างเล็กขืนตัวเล็กน้อยแต่ก็แอ่นกายรับเรียวลิ้นจากเขาเมื่อปลายลิ้นสากลากเลื่อนลงไปสาละวนอยู่ที่รูสะดือกลางลำตัว
 

วารินสั่นสะท้านท่อนขาเรียวหุบเข้าหากันกักกันสายตาเจ้าเล่ห์ที่กวาดมองเรือนร่างขาวนวลเนียนด้วยอารมณ์แสนรัญจวน เขาใช้ร่างกายดันท่อนขาขาวให้แยกออกจากกันมีเพียงชั้นในสีขาวตัวจิ๋วเท่านั้นที่ปิดบังส่วนสำคัญไว้ในตอนนี้
 

“อื้ออ..ไม่เอาธาร..พอแล้ว”
 

เสียงเล็กร้องห้ามทั้งที่ร่างกายส่วนนั้นกำลังดีดตัวล้ำออกมานอกปราการจิ๋ว ธาราธารยกยิ้มร้ายที่ริมฝีปากอย่างพอใจ และแล้วอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของส่วนล่างก็ถูกดึงกระชากทิ้งอย่างไม่ใยดี
 

“อ๊าา...”
 

เสียงเล็กครางสะอื้นเมื่อปลายลิ้นหนาแตะชิมที่หัวสีชมพูนุ่มนิ่ม เขาลงลิ้นรัวที่จุดกระสันก่อนครอบริมฝีปากลงแล้วรูดรั้งเป็นจังหวะ วารินครางเครืออย่างสุขสม
 


ครืดดด...ครืดดดดดด...
 


เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอย่างไม่รู้เวล่ำเวลา ธาราธารชะงักนิดหน่อยนึกหน่ายในใจแต่เขายังคงก้มหน้าก้มตาลงลิ้นดูดเลียหัวสีชมพูไม่ยอมหยุด
 

“รับโทรศัพท์สิ”
 

เขาเงยหน้าขึ้นมานิดหน่อย เพื่อสั่งอีกคนให้รับเครื่องที่รบกวนความสุขเมื่อมันยังคงดังต่อเนื่อง วารินได้แต่ส่ายหน้าไปมาไม่อาจทำตามที่เขาบอกได้   เด็กหนุ่มทำเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างคนไม่ได้ดั่งใจ ก่อนคว้าเอาโทรศัพท์ที่กองอยู่ข้าง ๆ มากดปุ่มเปิดลำโพงแล้วโยนวางไว้ที่หน้าอกคนตัวเล็ก
 

“ทราย ฮัลโหลทราย ได้ยินฉันไหม”
 

เสียงที่ดังลอดจากปลายสายทำให้วารินตาค้าง คนตัวเล็กกัดริมฝีปากกลั้นเสียงเต็มที่เมื่อคนที่ก้มหน้าอยู่กลางลำตัวเขาเหมือนยิ่งแกล้งดูดรั้งจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบน่าอาย  วารินจะคว้าโทรศัพท์มากดปิดแต่ธาราธารที่สายตาจับจ้องใบหน้าคนตัวเล็กอยู่รีบปัดมือนั้นออกขณะที่ริมฝีปากเขายังเฝ้าปรนเปรออยู่ไม่หยุด  วารินจึงจิกมือแน่นเข้าที่กลุ่มผมนุ่มเมื่อเขายิ่งก้มหน้าก้มตาบี้ลิ้นเข้าที่ส่วนอ่อนไหวต่อเนื่อง เรือนร่างบอบบางเสียวสะท้านท้องน้อยจนต้องแอ่นตัวรับกลั้นเสียงร้องเต็มที่
 

“ทราย นี่ฉันทัตพลนะ ทรายได้ยินฉันรึเปล่า”
 

เพียงแค่ได้ยินชื่อทัตพลดังลอดออกมาธาราธารชะงักกึกทันที เขาเงยหน้ามองวารินเหมือนโกรธเกรี้ยวมาเป็นแรมปี
 

“ตอบเขาไปสิ”
 

“ครับ คุณทัต อ๊ะ...”
 

เขาเป็นคนสั่งให้ตอบเองแท้ ๆ แต่พอวารินตอบไปเท่านั้นเขาก็แยกขาเรียวขาวให้กว้างขึ้นอีก มือหนาผลักสะโพกสวยให้สูงขึ้นขณะเขาคุกเข่าอยู่ที่พื้น ลากลิ้นลงมาดูดดุนที่พวงด้านล่าง วารินกัดปากกลั้นเสียงจนเลือดห้อ สั่นสะท้านไปทั้งตัวเมื่อลิ้นหนาลากลงมาฉกเข้าออกที่รูอ่อนนุ่มปราการสุดท้ายทางด้านหลัง
 

“ตอนนี้ฉันอยู่กับซี  เห็นเขาบอกว่าทรายไม่ค่อยสบายหายแล้วหรือยัง”
 

เสียงปลายสายส่งถามด้วยความเป็นห่วง แต่ลิ้นที่ฉกเข้าออกยังสร้างความกระสันให้กับร่างกายของคนตัวเล็กจนผิวกายแดงเห่อเป็นสีเพลิง วารินบิดแอ่นกายอย่างรัญจวนไม่รู้จะส่งเสียงตอบปลายสายไปได้อย่างไรเพราะดูเหมือนว่าธาราธารยิ่งได้ยินทัตพลพูดออกมาแบบนั้นเขายิ่งแกล้งเร่งความเร็วให้เพิ่มขึ้น
 

“ทราย! เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไม่พูดกับฉันล่ะ”
 

“ตอบไปสิ แล้วอย่าคิดจะกดวางนะ ผมลงโทษพี่หนักแน่”
 

เขาเงยหน้าขึ้นมากระซิบใส่ด้วยเสียงที่แหบพร่าก่อนจะก้มลงไปดูดเลียต่อ คราวนี้ไม่ใช่แค่เรียวลิ้นที่ตวัดมือหนายังเอื้อมขึ้นมารูดรั้งแก่นกายสีสวยด้วยความรวดเร็ว วารินเสียวจนต้องผลักหัวทุยๆของเขาออกแต่อีกใจกลับไม่อยากให้เขาหยุดลง
 

“อะไรนะทราย ฉันได้ยินไม่ถนัด สัญญาณไม่ดีหรือไงนะ”  ทัตพลช่างไม่รู้เรื่องราว พร่ำบ่นออกมาจนธาราธารได้แต่แสยะยิ้มในใจ
 

ร่างกายบอบบางอัดแน่นไปด้วยความปรารถนา วารินเสียวกระสันตั้งแต่ท้องน้อยร้อนไปทั่วทั้งตัวเหมือนไฟที่พร้อมจะระเบิด จะให้เขาเปล่งเสียงไปได้อย่างไรแค่นี้เขายังต้องยกมือขึ้นมาปิดกั้นเสียงร้องไว้  ธาราธารช่างทรมานเขาจนถึงขีดสุดจริง ๆ
 

“ห..หายแล้ว..ค..ครับ”
 

“ไม่เป็นไรแน่นะ อยากให้ไปรับหรือเปล่าเห็นซีบอกว่าทรายไม่ค่อยได้กลับบ้านโดนลูกชายฉันรังแกมากไหม”
 

“ป...เปล่าครับ ผ..ผมไม่เป็นอะไร”
 

วารินเค้นเสียงตอบกลับไปซ้ำยังต้องกลั้นเสียงคราง ธาราธารลงลิ้นกับช่องทางนุ่มนิ่มขณะที่มือก็ปรนเปรอให้อย่างเร็วไม่มีตก ยิ่งเขาได้ยินคำถามของทัตพล เขายิ่งจงใจแกล้ง รู้สึกพอใจที่ได้ทรมานคนตัวเล็กเล่น แต่แค่นี้มันยังน้อยไปเมื่อเขาเห็นวารินยกมือขึ้นปิดปากกั้นเสียงครางเขายิ่งแกล้งดูดดุนช่องทางสีสดจนเกิดเสียงน่าละอายวารินสะท้านตัวเกร็ง
 

“เสียงไม่ค่อยดีนะทราย หายาทานด้วยล่ะ อ้อ..ซีเขาฝากมาบอกว่าถ้าจะกลับวันไหนให้โทรมาบอกก่อนเขาจะได้ทำของที่ทรายชอบเตรียมไว้ให้ อย่างวันนี้ไม่รู้นึกยังไงทำกุ้งเปรี้ยวหวานให้ฉันทานจนพุงกางไปหมดแล้วเนี่ย ถ้ามาทุกวันมีหวังหุ่นฉันพังแน่ แล้วทรายไม่ต้องกลัวว่าซีเขาจะเหงานะ ฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนเขาให้เอง”
 

คนฟังไม่อาจแยกแยะประสาทได้อีกต่อไป ไม่รับรู้แล้วว่าทัตพลพูดเรื่องอะไรมาบ้าง ถึงอยากจะตอบรับแต่กลัวว่าเสียงมีพิรุธจะหลุดรอดออกไปให้ได้อาย เมื่อธาราธารไม่ปล่อยให้วารินได้ทำอย่างนั้น เขายังคงแกล้งกันด้วยการบุกรุกด้วยลิ้นไม่พอ วารินแทบคลั่งเมื่อเขาเปลี่ยนมาครอบครองลงที่แท่งร้อนอีกครั้ง พร้อมรูดรั้งริมฝีปากขึ้นลงอย่างชำนาญในขณะที่เรียวนิ้วร้ายเริ่มสอดแทรกเข้ามาที่โพรงคับแคบด้านหลัง วารินถึงกับผงกหัวขึ้นดูภาพน่าอายนั่น ร่างเล็กหอบหายใจสะท้านทนดูไม่ได้กับภาพตรงหน้า เขาทิ้งศีรษะลงตามเดิม กลั้นใจเปล่งเสียงกับโทรศัพท์อีกครั้งก่อนที่สติจะกระเจิงไปมากกว่านี้
 

“คุณทัต..อ๊ะ..ครับ..ผมไม่เป็นอะไร..ฝ..ฝากบอกพี่ซีด้วย..แค่นี้ก่อนนะครับ..ผมต้องเตรียม ท...ทำอาหารแล้ว”
 

“ลูกชายฉันมันแย่จริง ๆ เลยนะ ทนหน่อยนะทรายถ้าหากเธอมีเหตุผลจำเป็นที่ต้องอยู่ที่นั่นต่อ แต่ถ้าหากว่าถึงที่สุดแล้วจริง ๆ ให้โทรมาหาฉัน ฉันจะไปรับเธอออกมาเอง”
 

ไม่รู้ทัตพลนึกอย่างไรถึงได้โทรหาวารินวันนี้ ตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ก็ไม่เคยโทรมาแต่ดันโทรมาตอนที่เขาจะโดนธาราธารกลั่นแกล้งได้พอดีแบบนี้ พอธารธารได้ยินว่าทัตพลอาสามารับวารินออกจากที่นี่ เขายิ่งเพิ่มแรงดูดดุนที่จุดเสียวกระสันส่วนปลายยอดจนวารินสะดุ้งเฮือก นิ้วร้ายสอดเพิ่มเป็นสองกดหาจุดกระสันแล้วเร่งจังหวะสวนเข้าออกให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
 

“ค..ครับ..ผ..ผม..แค่นี้ก่อน...อ๊าาธาร!”
 

โชคคงยังดีที่ถ้อยคำสุดท้ายอีกฝ่ายยังไม่ได้ยิน เพราะธาราธารเอื้อมมือขึ้นมากดปิดบทสนทนาที่แสนทุลักทุเล เขาฟาดโทรศัพท์เหวี่ยงไปอีกทางอย่างเสียอารมณ์
 

“ธาร..พอแล้ว อย่าทำ...พี่ไม่ไหว”

[coffeeQbread]

http://www.youtube.com/v/RR2OyT4mXa0

“ธาร..พอแล้ว อย่าทำ...พี่ไม่ไหว”
 

เสียงหวานครางกระเส่า มีหรือที่คนอย่างเขาจะฟังคำร้องขอ เขากลับเพิ่มความเร็วของนิ้วมือจากสองให้เป็นสาม ขณะที่อีกมือเฝ้ารูดรั้งแก่นกายร้อนของคนตัวเล็กจนวารินแอ่นสะท้านเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดพรายขึ้นทั่วร่างกาย เสียงครางที่กลั้นไม่ได้อีกต่อไปดังระงมไปทั่วทั้งห้อง
 

“ฮ..อื้ออ..ธาร..” วารินไม่ได้ดั่งใจไม่ทันใจไม่ถึงใจทุกอย่างปนเปกันมั่วไปหมดส่งเสียงรัญจวนน่าอาย
 

“บอกสิว่าพี่ไม่ต้องการ แล้วผมจะหยุด”
 

เขาเลื่อนตัวขึ้นมาถามขณะที่ปลายนิ้วเฝ้ากดย้ำๆอยู่ในจุดที่วารินแทบคลั่ง  เสียงเล็กครางลั่นศีรษะส่ายรับใจหนึ่งอยากให้เขาหยุดแต่อีกใจอยากได้สิ่งที่มันยิ่งใหญ่กว่านิ้วมากมายเหลือเกิน
 

“ธาร..อย่าแกล้ง..อื้ออ..”
 

“ต้องการผมไหม? อยากได้ผมหรือเปล่า??”
 

ในยามนี้ยังต้องคิดอะไรให้มากมายอีก เมื่อสติสตังถูกความปรารถนาทั้งหมดเข้าครอบงำ ร่างกายมิอาจทานทนต่อการปรนแปรอที่กลับหยุดชะงักลงดื้อๆ
 

“..ต้องการ..ธารช่วยที..พี่ต้องการธาร..”
 

วารินครางกระซิบเสียงแผ่วน้ำเสียงขาดห้วงดวงตาพร่าปรือมองคนที่ยืนอยู่ที่หว่างขาตนเองอย่างรวดร้าว ใจที่ทั้งต้องการทั้งอยากผลักไส ร่างสูงใหญ่ค่อยเคลื่อนกายโน้มต่ำลงมากระซิบเสียงเย็นเยียบพร้อมรอยยิ้มร้าย ๆ ที่ริมฝีปากสวย
 

“พี่เลือกเองนะ พี่ทราย”
 

บัดนี้ร่างกายบอบบางเหมือนถูกจับแยกออกเป็นสองส่วน วารินกรีดร้องดังลั่นเมื่อเขาค่อยสอดแทรกกายร้อนเข้ามาครอบครองทีละนิด ทีละนิด เขาอ่อนโยนไม่เหมือนทุกครั้งที่เคยทำ ความรู้สึกเหมือนถูกเติมเต็มก่อนที่สะโพกมนสวยจะถูกรั้งขึ้นไปเพื่อให้ส่วนสอดประสานกระชับแนบชิด
 

“ธาร..”
 

วารินครางเรียกเสียงแผ่ว รัญจวนใจสุดๆเมื่อเขาค่อยเริ่มเคลื่อนกายเข้าออก
 

“ครับพี่ทราย ผมอยู่ที่นี่แล้ว...อืมม..”
 

เสียงคำรามต่ำในลำคอหนาดังออกมาอย่างสุขสม เมื่อช่องทางคับแน่นบีบรัดเขาจนเคลื่อนกายแสนลำบาก การมีอยู่ของเขาในร่างกายเล็กทำให้วารินเปี่ยมสุข ครั้งนี้เขาไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เขาทำเหมือนกับว่าเขารักทะนุถนอมและต้องการ คำพูดอ่อนโยนที่เขาไม่เคยมอบให้มาก่อน บทเพลงรักอันแสนอ่อนหวานที่เขาเฝ้าปรนเปรอให้ ทำให้วารินสติกระเจิดกระเจิงไปไกลเกินกว่าจะรับรู้สิ่งใด วารินหลงระเริงลืมตัว เมื่อคิดว่าเราเป็นส่วนเติมเต็มของกันและกัน เขาคงยอมให้อภัยทุกอย่างและเปิดพื้นที่ในหัวใจให้ได้เข้าไปครอบครองอีกครั้ง
 

“ธาร...พี่รักธาร..”
 

ปุยเมฆสีขาวโพลนบนท้องฟ้า ตัดกับแสงสีเหลืองทองแห่งดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้างาม  วารินสุขสมจนล้นเอ่อ ไขว่คว้าความปรารถนามาครอบครองจนสมใจ เสียงลมหายใจหอบถี่ หยาดเหงื่อผุดพรายไปทั่วทั้งใบหน้าขาว  ระเบียงสวยเปิดโล่งลมโกรกพัดเอากลิ่นหอม ๆ ของกุหลาบหลากสีลอยขึ้นมาคละคลุ้งถึงในห้อง ปลายนิ้วหนาปาดเช็ดเม็ดเหงื่อออกให้ทั้งที่ยังเขยื้อนกายเข้าออกอย่างถี่ยิบ ดวงตาสีเข้มที่มองลงมาที่เรือนร่างใต้ร่างกายของเขาทอประกายอัดแน่นไปด้วยความต้องการที่ล้นเอ่อ
 

“อยากได้อะไร..บอกผมสิ”
 

“ธาร..ได้โปรด..ธาร..” เสียงเล็กครางเครือ
 

จุมพิตดูดดื่มลึกซึ้งถูกบรรจงมอบให้กับคนที่เงยหน้าร้องขอ ท่อนแขนเรียวยกขึ้นโอบรัดอย่างต้องการที่พึ่งพิง  ร่างร่างบิดแอ่นเสียวซ่านเหมือนร่างกายแทบระเบิดออกมา
 

“..พี่รักธาร..”
 

เสียงจากหัวใจถูกเปล่งออกมาอีกครั้งเหมือนดั่งต้องการให้อีกคนพูดตอบกลับมาเช่นกัน
 

แต่ทว่ากลับไม่มีเสียงใด ๆ หลุดลอดออกมาจากร่างกายหนา
 

.....ผมก็รักพี่.....
 

คำพุดที่ไม่มีวันหลุดออกมาจากปากของเขาให้ได้ยิน  เขาตอกย้ำถาโถมเข้าใส่ขณะที่วารินแอ่นกายขึ้นรับ ธาราธารกระหน่ำตอกลงมาดั่งพายุที่จู่ ๆ ก็สาดซัดกระแทกกระทั้น วารินร้องเสียงหลง ขาเรียวที่ถูกเขาจับพาดไว้เกี่ยวเกาะสะโพกสอบรัดแน่น เขารุกรานใส่ไม่มียั้งเหมือนคนกำลังไล่ล่า จับคนตัวเล็กลุกขึ้นแล้วอุ้มไว้ขณะส่วนนั้นยังสอดประสานวารินกอดคอเขาไว้แน่น ร่างสูงใหญ่เดินออกมาที่ประตูหน้าระเบียง
 

“อย่าธาร! ไม่เอาตรงนี้” 
 

วารินส่ายหัวปฏิเสธพัลวัน ซุกศีรษะเล็กเข้าที่ไหล่เขาแน่นเพราะรู้สึกอายและไม่อยากจะให้มีใครเห็น แต่ธาราธารหรือจะยอมหากเขาต้องการ สองมือหนาประคองสะโพกกลมกลึงขึ้นลงจนเสียงดังพับๆๆ วารินร้องลั่นเมื่อเขาโหมร่างกายสวนขึ้นแบบไม่มียั้ง
 

“อ๊าา...ธาร! ไปข้างในได้โปรด”
 

“ทำไมล่ะครับหืมม  ไอ้เตโชมันจะได้เห็นๆกันไปเลยไม่ดีหรือยังไง...อ่าา..”
 

เขาวางร่างคนตัวเล็กลงที่พื้นด้วยความรวดเร็วรั้งสะโพกสวยขึ้นชันแล้วคร่อมกายกระแทกกระทั้นลงไปเมื่อรู้สึกว่าตนเองแทบจะทานทนต่อความอัดอั้นอีกไม่ไหว วารินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เขาพูดก่อนหน้านั้นหมายถึงอะไร ความปรารถนาสีดำมืดช่างน่ากลัวนัก เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอดังลั่นไปทั้งห้อง ไม่นานนักธารรักสีขาวขุ่นของคนตัวเล็กก็แตกออก เสียงครางสุขสมของวารินดังสะท้านสะเทือนเมื่อได้รับการปลดปล่อย ขณะที่อีกฝ่ายไม่ยอมโดนทิ้งนานเขากระแทกกายรัวถี่อีกไม่กี่ครั้งความอุ่นร้อนก็ฉีดพล่านเข้าใส่ร่างเล็กจนหมดสิ้น ร่างกายที่เหนื่อยหอบของเขาคร่อมแผ่นหลังเล็กของวารินก่อนถูกเขาดันราบนอนลงไปด้วยกันไม่สนแล้วว่าเป็นพื้นพรมหรืออะไร
 

“อ่าา...พี่ทราย แบบนี้ถึงใจพี่ไหม ดีกว่าของไอ้เตโชมันรึเปล่า”
 

เขาคำรามเสียงต่ำชิดที่ใบหูเล็กขณะที่ดวงตายังเต็มไปด้วยความปรารถนา ส่วนกลางลำตัวยังแช่อยู่ในร่างกายอีกคนไม่ยอมถอนออก วารินเบิกตากว้างสติเริ่มกลับมาอีกครั้งฉุกคิดกับสิ่งที่เขาพร่ำถาม
 

“ธ..ธาร! ทำไมพูดแบบนั้น พี่ไม่..”
 

“ไม่เคยกับมันแค่รอบเดียวใช่ไหม? ไม่เป็นไรเดี๋ยวคืนนี้ผมจะสนองความร่านให้พี่อีก จะเอาให้ลืมบทรักของใครต่อใครที่พี่เคยผ่านมาให้หมดเลยดีไหม หืมม”
 

วารินหันหน้าไปดูคนที่นอนซ้อนตัวเองไว้ ธาราธารส่งยิ้มให้ แต่ทว่าแววตากลับนิ่งลึกจนยากที่จะคาดเดาได้  รอยยิ้มร้ายที่เหมือนรอยยิ้มของปีศาจปรากฏขึ้น
 

“ธารหมายความว่ายังไง??” วารินน้ำตาหล่นร่วงลงทันที ความรู้สึกเหมือนถูกเขาดึงขึ้นถึงสวรรค์แต่พลันถูกถีบตกลงมาด้วยเงื้อมือของมัจจุราช
 

“ก็หมายความว่าบทรักของผมมันสนองความร่านของพี่ได้พอไหม? ถึงใจไหมไงล่ะ”
 

เขาว่าแล้วค่อยถอนกายออกอย่างระมัดระวัง น้ำรักสีขาวยังไหลตามออกมาแต่ธาราธารไม่ได้สนใจ วารินน้ำตาไหลพรากกับคำพูดแสนดูถูกดูแคลนของเขาคนนี้
 

“ไม่ต้องมาจับ!” เสียงเล็กตะโกนลั่น วารินยันตัวลุกขึ้นหลีกหนีมือที่กำลังจะช่วยดึงตัวเขาขึ้นมา ดวงตามีหยาดน้ำเอ่อคลอ
 

“ถ้าคิดแบบนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกัน!”
 

เขารีบคว้าแขนเรียวไว้แล้วจับไหล่ทั้งสองข้างบีบแน่นด้วยสีหน้าที่ดุดัน
 

“โกรธทำไม! ที่ผมทำไปเมื่อกี้ก็แค่อยากรู้ว่าระหว่างผมกับไอ้คนสวนนั่นใครมันจะลีลาถึงใจพี่มากกว่ามันก็เท่านั้น และมันก็ช่วยไม่ได้นะถ้าหากพี่จะตีความสารพัดไปเอง พี่คิดว่าคนอย่างผมจะยอมยกโทษกับความร่านของพี่ได้ง่ายขนาดนั้นเลย? เคยบอกแล้วไงคนอย่างพี่มันไม่มีคุณค่าอะไรสักนิดก็แค่ที่ระบายเวลาที่ผมอยากมันก็เท่านั้น! ไม่มีวันสูงค่าขึ้นมาได้อย่างคนอื่นเขาหรอกนะ จำใส่ใจเอาไว้!”
 

คำพูดยาวเหยียดกระแทกลงกลางหัวใจวารินเข้าเต็ม ๆ หัวใจดวงน้อยร่ำไห้พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นอย่างรวดร้าว เขาเหยียบย่ำลงที่กลางใจแล้วยังขยี้ต่อด้วยปลายเท้าจนใจร้าวรานและชอกช้ำ
 

 “ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้..ฮึกก..ทำไมถึงทำร้ายกันได้มากมายขนาดนี้..ฮึกก..”   ไหนเคยบอกว่ารักกัน ไหนเคยบอกว่าจะไม่ทำให้เสียใจ ทำไมถึงใจร้ายทำกันได้ลง
 

“เลิกทำตัวร่านๆซะสิ  แล้วผมอาจจะพิจารณายกโทษให้บ้างก็ได้”
 

ไหล่เล็กถูกปล่อยให้เป็นอิสระทันทีที่เขาพูดจบ หัวใจที่เต้นพลันอ่อนลง ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงอีกต่อไปเมื่อถูกเขาประณามหยามเกียรติจนสิ้นซากไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรี
 

“พี่ไม่ได้มีอะไรกับนายเตเลยทำไมธารไม่เชื่อ! แล้วกับพ่อของธารพี่เองก็ไม่ได้ตั้งใจ เราสองคนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ  ทำไมต้องมาโทษกัน!  ไม่คิดบ้างรึไงว่าพี่เองก็เสียใจเป็น ทำไม!! ทำไมไม่ถามพี่บ้างว่าพี่สมัครใจที่จะเป็นแบบนี้บ้างรึเปล่า..ฮือๆ.. ทำไมเอาแต่โทษพี่ ทำไมต้องมาว่ากันร่าน! ทำไมๆๆ!!!!!!!!!”
 

ดวงตาที่แดงก่ำช้ำไปด้วยรอยน้ำตาวารินร้องตะโกนดังลั่นอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป กำปั้นเล็กๆทุบตีที่แผงอกกว้างอย่างต้องการที่ระบาย  ขณะที่ธาราธารนิ่งงันเขายืนเงียบเฉยอย่างเย็นชา
 

“ทำไมถึงไม่เข้าใจกันบ้าง..ฮ.อึกก..”
 

เสียงเล็กสะอื้นไห้อย่างโหยหา ไม่มีเหลืออีกแล้วความแข็งแกร่ง เมื่อวารินยอมทอดกายให้เขาได้ทำตามแต่ใจแต่ทว่ากลับถูกเหยียบย่ำและหยามเหยียดกันเสียขนาดนี้
 

“ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับพี่ธาร...พี่รักธารนะ รักธาร! ได้ยินไหมว่าพี่รักธาร ฮือๆๆ” 
 

เขาค่อย ๆ ดันไหล่บางออกห่างจากตัวอย่างเชื่องช้า แววตาที่แสนบอบช้ำสบกับแววตาที่มีแต่ความนิ่งงันเย็นเฉียบ ท่าทีเย็นชาของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยแม้ว่าวารินจะแสดงความเจ็บปวดให้เห็นมากมายเพียงไหน
 


...สายตาที่ทอดมองลงมามีแต่ความเลือดเย็น...
 


“ผมไม่ได้รักพี่อีกแล้ว...ที่มีก็แค่ความใคร่ อยากจะทำให้เจ็บปวดเพื่อให้หายแค้นก็เท่านั้น คนอย่างพี่อยากจะไปทำอะไรกับใครต่อใครอีกผมก็ไม่ว่าหรอก แต่อย่ามาเอากับคนใกล้ตัวผม อย่าให้ผมเห็นว่าทำตัวสนิทสนมกับคนในบ้านผมเหมือนเมื่อตอนกลางวันอีกก็พอ”
 


....ดั่งประกาศิตจากฟ้าผ่าลงมาตรงหน้า กรีดซ้ำลงบนหัวใจที่ย่อยยับ บาดแผลที่ถูกแทงจนลึกร้าวกลับโดนบดขยี้จนไม่เหลือแล้วซึ่งความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้แก่กัน ความอ่อนโยนพลันเลือนหายไปเมื่อเขาผลักไสร่างเล็กให้ถอยออกจากทาง คำพูดที่แสนเจ็บปวดยังดังสะท้อนซ้ำไปซ้ำมาไม่เหือดหายไปจากใจ.....
 


ดวงตาทอดมองแผ่นหลังกว้างด้วยความรวดร้าว ฝ่ามือเล็กกำแน่นจนสั่นสะท้าน
 

เขาคว้าเอากางเกงที่กองอยู่บนพื้นโยนส่งใส่คนตัวเล็กก่อนที่ตัวเขาจะเดินเข้าห้องนอนที่มีประตูเชื่อมติดกับห้องหนังสือนี้
 

วารินทิ้งตัวลงที่โซฟาน้ำตาไหลพรากลงมาเป็นสาย เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นถูกปล่อยออกมาด้วยความคับแค้นอัดอั้น มือเล็กหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่ ติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อยก่อนคว้าเอาโทรศัพท์มือถือที่หล่นกองอยู่บนพื้นขึ้นมาถือไว้กับตัว ถอนหายใจเฮือกใหญ่ปาดรอยน้ำตาทิ้งให้หมดทุกหยดหยาด ตัดสินใจเดินไปยังประตูเชื่อมและเปิดเข้าไปอย่างถือวิสาสะ ธาราธารที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำสวมใส่กางเกงตัวใหม่เรียบร้อยกำลังจะหยิบเสื้อที่แขวนไว้ที่ราวในตู้
 

“ขายบ้านหลังนั้นให้พี่ได้ไหม? ธารจะขายเท่าไหร่ พี่จะขอซื้อคืน”
 

วารินพูดนิ่ง ๆ จริงจัง เพราะไม่อยากจะทนอยู่ในสภาพแบบนี้อีกต่อไปแล้ว หากไม่ใช่บ้านที่ภูวดลรัก บ้านที่เขาสองพี่น้องอยู่ร่วมกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านของพ่อกับแม่ วารินไม่มีทางยอมเขามากมายขนาดนี้แน่นอน
 

คนฟังกระตุกเสื้อเชิ้ตออกจากไม้แขวน สะบัดไปด้านหลังแล้วสวมมันลงอย่างชำนาญเดินหน้าเข้าหาคนตัวเล็กขณะที่มุมปากยกยิ้มร้ายกาจ วารินก้าวถอยหลังไม่รู้ตัว
 

“เอาสิ อยากซื้อคืนใช่ไหม ผมขายไม่แพงหรอกพื้นที่เล็กๆแบบนั้น สัก...สองร้อยล้านก็คงจะพอ หึหึ จะจ่ายวันไหนล่ะ วันนี้เลยไหมหรือเป็นพรุ่งนี้ดี”
 

“ธาร!”
 

วารินเม้มปากแน่น นิ้วเล็กๆบดเบียดด้วยความแค้นแสนแค้น เขาไม่รักแต่ไม่ยอมปล่อยไป อยากทำร้ายกันไม่จบสิ้น เงินสองร้อนล้านวารินไม่มีปัญญาจะหามาให้เขาได้อยู่แล้ว เขาเองก็รู้ทั้งรู้
 

“ว่าไง? ยังจะอยากซื้อคืนอยู่อีกรึเปล่า ถ้าไม่มีก็ทนอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน ทำ ‘หน้าที่’ ของพี่ให้ดี ๆ วันหนึ่งผมอาจเห็นใจยอมขายให้ในราคาร้อยสองร้อยบาทก็ได้”
 

รอยยิ้มของปีศาจยังประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา น้ำตาคนตัวเล็กไหลพรากลงที่สองแก้มเนียนอย่างรั้งไว้ไม่ไหว
 

“ทำไม! ทำไมต้องรั้งกันไว้ ในเมื่อไม่ได้รักกันแล้วธารจะมารั้งพี่ไว้ทำไม ทำไมต้องเอาบ้านหลังนั้นเข้ามาต่อรอง!”
 

“เพราะผมอยากให้พี่เจ็บปวดไง ความผิดของพี่มันไม่ใช่จะยกโทษกันได้ง่ายๆหรอกนะนึกถึงสภาพที่ต้องมาเป็นผมบ้างสิ แม่ต้องกลายมาเป็นแบบนี้ขณะที่คนรักของตัวเองไปนอนกกอยู่กับพ่อ พี่คิดว่าผมต้องเจ็บมากมายแค่ไหนกัน!”
 
 
“แล้วพี่ล่ะ!  พี่ตั้งใจงั้นเหรอ!! พี่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้หรือไง!!  อย่างน้อยถ้าหากมันเกินที่จะยกโทษให้จริง ๆ ก็ต่างคนต่างอยู่เถอะนะอย่าเหนี่ยวรั้งกันไว้อีกเลยแยกกันไปเลยดีกว่า!!”  วารินสวนขึ้นทันที
 

“จะออกไปก็ได้นี่ ผมไม่เคยห้ามนะ”  เขาเท้าแขนเข้ากับขอบประตู จ้องมองลึกเข้าไปในตาดวงเล็กเหมือนอยากให้จดจำสิ่งที่เขากำลังจะพูด
 

“ผมเองก็ไม่ได้อยากให้พี่เข้ามาอยู่ ๆแล้ว ก็แค่ลองพูดดูเล่น ๆ ไม่คิดว่าจะเข้ามาจริง ๆ เห็นวันแรกผมยังตกใจเลยนะไม่คิดว่าพี่จะร่านเข้ามาหาผมได้ขนาด......”
 

เพี๊ยะ!!
 

เสียงฝ่ามือกระทบผิวหน้าดังกึกก้องไปทั่วห้องเป็นครั้งที่สองของวัน ธาราธารกัดฟันแน่นเขายังไม่หันหน้ากลับมา
 

“หยุดดูถูกกันเสียที ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องมาพูดจาทิ่มแทงกันแบบนี้ ใจร้ายเกินไปแล้วจริง ๆ คนไม่มีหัวใจ!! ใจร้ายที่สุด!!”
 

วารินฟิวส์ขาดตะโกนใส่หน้าเขาราวกับเสียสติ ผลักตัวเขาอย่างแรง ความเจ็บปวดที่ถาโถมใส่ทั้งร่างกายและคำพูดจากเขาเกินกว่าที่คนตัวเล็กจะรับได้ ร่างเล็กหันกลับอย่างเร็วแต่ต้องหยุดชะงักลงด้วยคำพูดของอีกคน
 

“เกลียดผมมากไหม?”
 

....เกลียดผมให้มากๆ ไม่ต้องมารักผม เกลียดผมยิ่งมากเท่าไหร่ยิ่งดี เราสองคนไม่อยู่ในฐานะที่จะรักกันได้อีกแล้ว....
 

ทันที่ที่เขาถามออกมาวารินเหมือนทำนบน้ำตาแตกพราก ยกสองมือเล็กขึ้นปิดใบหน้าสวยสะอึกสะอื้นไห้อย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
 

...เพราะว่ารักมากจึงได้เจ็บปวดหัวใจอยู่แบบนี้ ถ้าหากว่าเกลียดกันจริง ๆ คงไม่มีทางทนอยู่ในดูถูกแบบนี้หรอก...
 

“เย็นนี้ผมมีนัด จะออกไปข้างนอกไม่ต้องทำอาหารเผื่อ”
 

....เขาทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปทิ้งให้อีกคนยืนร้องไห้อยู่เพียงลำพัง....
 

....หากแต่ใครเลยจะรู้ หัวใจของเขารวดร้าวยิ่งกว่าถูกคมมีดกรีดเฉือนยิ่งนัก  เกลียดงั้นหรือ? ไม่รักแล้วงั้นหรือ?  ทุกอย่างกลับตรงข้ามกันทั้งนั้น.....



Tbc.



จากใจนักเขียน: Clear Mode

*พล็อตเรื่องของเราไม่เคยเปลี่ยนเลยนะเพราะเราเขียนนำไปไกลแล้ว  หลังจากนี้เรื่องราวคงจะค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ขอบคุณทุกคนที่ผ่านช่วงดราม่าหนักมาด้วยกัน เราเองก็ดูอยู่นะว่าจะเหลือนักอ่านกี่ท่านที่ทนผ่านช่วงนั้นมาได้ ยอมรับว่ามันหน่วงจริงไรจริง  ซึ่งโหมดแบบนั้นจากนี้จะเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ(??)(แต่เจ้าธารยังคงความหื่นไม่เปลี่ยน) เพราะวันนี้เราเขียนให้ความรู้สึกของทรายมันเทออกมาทั้งหมดแล้วจริง ๆ ถึงจุดที่ธารจะต้องปรับเปลี่ยนอะไรบ้างแล้ว

*และที่สำคัญคาแรคเตอร์ของพี่ทรายกำลังจะเปลี่ยนไป เพราะมีตัวละครสำคัญกำลังจะมีบทบาทหนักเข้ามา ฮีต้องสู้ค่ะ   ถ้าใครคิดว่าสุดท้ายนายเอกหนี พระเอกตามหา>>ไม่ใช่แบบนั้นนะบอกเลย! นายเอกฉันจะทิ้งคุณภัครได้ยังไง??  แล้วที่สำคัญพี่ทรายไม่ได้ใสซื่อดูอ่อนเหมือนที่หลายคนคิดหรอกนะไม่อย่างนั้นจะเป็นเลขาเบอร์สองของคุณภัครได้เหรอ? ที่ทนทุกวันนี้มันมีเหตุผลหรอก( เอิ่มขอโทษค่ะ อินจัด) 

***ใครเอียนมาม่าก็ไปอ่านพิเศษหวานนิดๆหน่อย ๆ กันที่บล็อกได้ วันนี้เราลง Unseen-2 (ธารทราย)เอาไว้***

*ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันเสมอทั้งที่นี่และที่บล็อก ยอดดูที่บล็อกจากหลายประเทศสูงมากๆเราปลื้มสุดๆเลย ขอบคุณนะคราบบ ขอบคุณจากใจจริง*

*สำหรับใครที่อยากจะให้ปิดเรื่อง>>ไม่ปิดค่ะเราดื้อด้าน!!    พี่ทรายฉันยังไม่ได้ -ร้าย- จะปิดเรื่องได้ไง?? ส่วนคอมเมนต์ห่วยๆ (แต่รกกระทู้อ่ะทำไงจะเอามันออกไปได้)  นี่เราใสๆนะ ไม่ได้ร้ายกาจอะไรเล้ยยยย *

*เราเคยบอกแล้วนะเราแค่มือสมัครเล่นเพราะงั้นข้อผิดพลาดแน่นอนว่าต้องมี  เพียงหวังว่าทุกท่านจะมองผ่านและอภัยให้กันไม่มีพล็อตใดพล็อตหนึ่งที่จะถูกใจทุกคนพร้อม ๆ กันได้เพราะงั้นถ้าชอบเรื่องของเราอยู่บ้างก็มาอ่านกันนะ ไม่ต้องเมนต์ก็ได้เราไม่เคยร้องขอเมนต์อะไรเลยค่ะ ถ้ากรุณาก็ลงให้แค่นั้นจบ หากไม่อยากลงก็อ่านแล้วกดออกไปแค่นั้น เราเฉย ๆ อยู่แล้ว ขอบคุณสำหรับนักอ่านดี ๆ และกำลังใจกดบวกและเป็ดบวก*

Thanks a lot.    

[AMINOKOONG]

ทรายฉันยังไม่ได้ -ร้าย- จะปิดเรื่องได้ไง??

พอเจอประโยคนี้จากคนแต่ง กรี๊ดดดดดดดดดดดดด! ลั่นเลยล่ะ
แสดงว่าทรายจะเอาคืนใช่มั๊ย เราก็นึกว่าจะแนวนายเอกยอมให้กดขี่ฝ่ายเดียวซะอีก
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (ว่าแต่อีกกี่ตอนถึงจะถึงอ่ะครับจะได้ตั้งตารอถูก อิๆๆ)
ถ้าเป็นยังงี้ค่อยคุ้มกับที่เรานั่งซดมาม่าจนท้องอืดหน่อย
มันจะแซ่บก็ตรงนี้ล่ะ แต่ก็นะ ทรายก็ทรหดอดทนเกิ๊น
เป็นเราระเบิดตั้งนานล่ะ จะรอดูว่าคนที่เราสบประมาทว่าติ๋มๆ ไม่สู้คน
ดูอ่อนแอจนน่ารำคาญ พอนางสุดจะทนแล้วจะระเบิดความร้ายออกมาได้แค่ไหน
อ่านแรกๆยอมรับเลยว่าไม่ชอบนิสัยธารที่ปากสุนัขมั่กๆทั้งยังชอบแกล้งทราย(แกล้งหนักเกิ๊น)
ซึ่งเหตุผลมันไม่พอที่จะไปทำกับทรายขนาดนั้น แม้จะเข้าใจว่ามีปมก็เถอะ แต่ทรายเกี่ยวไรด้วย???
แต่พอจุดพีคของเรื่องที่ทรายมีอะไรกับพ่อธารและได้รู้ปมต่างๆตามมาเราก็เริ่มเข้าใจนะ
(แม้จะแอบหมั่นไส้เวลาที่ธารชอบแดกดันทราย และไม่ฟังเหตุผลแม้มันจะฟังไม่ขึ้นก็ตามอ่ะนะ อิๆๆ)
แต่ถ้าเราเป็นธารเราจะไปแค้นพ่อตัวเองมากกว่านะคือเราว่าทัตเป็นพ่อที่ขี้ขลาด ไม่คิดจะทำอะไรให้มันดีขึ้นเลยเหรอ
เป็นหัวหน้าครอบครัวที่แย่ๆๆๆๆตั้งแต่ตอนที่ทิ้งภัครกับลูกไปแต่งงานกับอียัยวินั่นแล้ว แม้จะมาอ้างเหตุผลอะไรมันก็ฟังไม่ขึ้น
คือพออ่านๆไปในความรู้สึกเรามันเลยอึนๆมึนๆไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าใครดีคือแต่ละตัวละครก็มีเหตุผลของตัวเอง
(มีแต่อีตาทัตพลนี่แหละที่เราไม่ชอบที่สุด แม้จะดูเป็นคนดีนิ่งๆก็เถอะ แต่ทุกการกระทำที่ผ่านมาชั้นเกลียดแกไปแล้วอย่างไม่น่าให้อภัย) เพราะฉะนั้นถ้าทรายจะร้ายเราอยากให้ร้ายกับพวกตัวอิจฉาหรือคนที่วางแผนทั้งหมดมากกว่ามาร้ายกับธารนะ คือถ้าจะไฟท์กับธารนี่เราแค่อยากให้สู้บ้างไม่ใช่ยอมอย่างเดียว แต่ไม่ใช่วางแผนเอาคืนอะไรแบบนี้เพราะแค่นี้เราว่าธารก็น่าสงสารมากพอแล้วนะ

ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคราฟ แวะมาอัพเรื่อย รอติดตามถึงบทสรุปของตัวละครทุกตัว สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Minerva]

เราว่าเรื่องนี้ดีนะ เรื่องที่ทำให้คนอ่านอิน
และคล้อยตามไปได้นี่ ถือว่าสุดยอดแล้ว สมกับที่เป็นนิยาย
ยิ่งมีพล๊อตเรื่องอยู่แล้ว ทำให้มันไม่จบล่มปากอ่าวแบบน่าปาหมอน
อย่างเรื่องด้นสดอื่นๆ

แอบเห็นแว็บๆ ....พี่ทราย....จะร้ายรึค่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตายแล้ว รอมาตั้งนาน หมั่นใส้มนุษย์พระเอกมานานแล้ว!!
บอกตามตรงอยากเห็นพี่ชาย เชิด! ใส่มากค่ะ (ฮา)
เขียนต่อไปนะคะ สู้ๆ จะติดตามต่อคะ ^^

(นั่งขำเม้นข้างบน เชื่อว่าต้องมีมนุษย์หลายคนเห็นพ้องกันแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ)

[pannixz]

Unseen2 ที่ลงไว้ มันยังไม่จบตอนใช่มั้ยคะ
เรารู้นะว่ายังไม่จบ มันยังไม่จบ ใช่ม้ายยยยยยยยย..
ยังกินกล้วยไม่อิ่ม จะจบได้ไงคะ คะ คะ........
 
รอดูทรายร้าย... แหมก็ว่าแล้ว อายุตั้ง32ถ้าเรียบๆติ๋มๆ
คงไม่รอดมาขนาดนี้หรอก ทรายเลยดูเป็นคนสองหน้าเลย

[appattap]

นุ้งธารรรรร พูดแต่ละคำนี่ เจ็บแสบบบจริงๆ
อ่านจบตอนแล้ว แต่คนอ่านยังไม่จบ นอนคิดต่ออีก
ิอินจัด สงสารทราย ร้าย ซะบ้างก็ดี 5555
 

[w1234]

รอบทที่ทรายร้ายอยู่นะ  

[blanchet]

รอติดตามนะคะ อยากเห็นทรายร้ายเหมือนกัน
เอาให้ธารกระอักเลย พูดจาทำร้ายสุดๆทำไมไม่เข้าใจทรายบ้าง
นี่ทรายก็ลงให้สุดๆละนะ รอจุดเปลี่ยนจ้าา สู้ๆนะ

[Moose]

อยากเห็นทรายโหมดร้ายยยยยยยยย ><

[NumPing]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้ธาร ชั้นเบื่อแกรมาก แกมันบ้าจริงๆๆๆ
ตรบซ้าย ตรบขวา ตรบรัวๆๆๆๆๆๆ   

ชั้นรู้นะว่าแกเสียใจมาก แกน่าเห็นใจ บลาๆๆๆ เป็นชั้นอาจบ้าไปแล้ว 
แต่แกก็ต้องช่วยตัวเองทำใจบ้างป่ะวะ แกก็จมลงไปอยู่นั่นแหละ เป็นไง สะใจมั๊ยล่ะ ทำร้ายเขา
พอเขาไม่ไหว เค้าเจ็บ แกก็เจ็บ เป็นไงไอ้น้อง แกแม่มอ่อนหัดว่ะ

สูดหายใจลึก เข้าโหมดปกติ ขอโทษนักเขียนด้วยนะ วันนี้เราอินกว่าเดิม 2 เท่าครึ่ง
แต่ขอยืนยันอีกทีว่าคุณเขียนได้เจ๋งมาก น๊านนานที เราจะปรี๊ดได้ถึงขนาดนี้
นับจากนี้เราจะรอวันที่ทรายร้ายนะ ไอ้เด็กน้อยธาร แกตายแน่ หึ   

[quiicheh.]

ิอ่านตอนนี้จบอินกว่าเดิมอีกค่าาาา U _ U
ทั้งไม่รัก ทั้งเกลียดถ้าเราเป็นทรายนี่ใจสลายอะขอหลบไปพักใจ
ยังไม่คิดแก้แค้นค่ะแบบว่าเจ็บหนักอยู่55555555555555555
รอดูนางแสดงบทบาทร้ายนะ เอาให้แฟร์ๆแล้วจบแฮปปี้เอนดิ้งก็ได้ค่ะ อิอิ
แล้วคุณวิเป็นไงบ้างอะ ได้รับผลกรรมรึยังแค่โดนทิ้งมันยังไม่พอนะคะ
ขอให้คุณภัครหายไวไวแล้วมาฟังความจริงนะมันเป็นสิ่งไม่ตายอยู่ละ

ปล. คือไม่อยากจะจิ้นทัตซีเลยค่ะ แต่บาปไปครึ่งท่ิอนแล้ว
55555555555555555555555555555555555555555555
ปล. หน่วงแทนทุกตัวละคร อยากเข้าไปตบกระโหลกธารให้ตาสว่าง
สรุปจะหึง?จะแค้น?หรือจะอย่างไงสงสัยดูจำเลยรักมากไปแน่ๆ

[kwangun]

สนุกมากเลยค่าา หน่วงสุดๆ ทั้งรักทั้งแค้น จะจบเศร้าไหมเนี่ย แอบกลัว

[lightseeker]

บัวมาชัวร์งานนี้ 
พี่ทรายต้องร้ายแล้วล่t ไม่งั้นคงสู้ไม่ไหวแน่

เรากลัวว่าตอนสุดท้ายธารจะเป็นบ้าไปนะ ต้องทั้งเก็บกดความรู้สึก แสดงแต่ส่วนร้ายๆ ไปๆมาๆจะเป็นประสาทมั้ยเนี่ย =_=

[PoPuAr]

ก่อนอื่นขอเป็นกำลังใจให้น้องคนแต่งนะคะ สำหรับคอมเม้นท์ที่อ่านแล้วทำให้เราเสียใจ หรือเฟล หรือคิดมาก อะไรก็แล้วแต่
ผ่านๆมันไปละกันค่ะ ถือซะว่าไม่เคยได้อ่านคอมเม้นท์แบบนี้ อิอิ

เข้าเรื่องดีกว่า ด้วยพิษรักแรงหึงน้องธารจึงจัดหนักให้พี่ทรายอีกแล้ว (พี่ทรายโดนบ่อยแบบนี้ โทรมแย่แน่ๆ )
โอ๊ย แล้วอีตาคุณทัตนี่เสือกโทรเข้ามาตอนเค้ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอีก ช่างโทรมาถูกเวลาซะจริง
แล้วเป็นไง พี่ทรายก็รับเละไปสิ โดนทรมานอีกจนได้ กรรมเวรอะไรของพี่ทรายก็ไม่รู้

ตอนหลังๆพี่ทรายจะร้ายจริงๆใช่ปะ ก็อยากเห็นเหมือนกันพี่ทรายร้ายแล้วจะออกมาเป็นยังไง เพราะที่ผ่านมาก็ไร้เดียงสาตลอด
ก็ดีนะ จะได้มาเอาคืนน้องธารบ้าง โดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอด ถึงคราวที่พี่ทรายจะสู้คนแล้ว ยังไงก็จะเอาใจช่วยพี่ทราย
เมื่อวันนั้นมาถึง มันต้องสนุกมากแน่ๆ รอติดตามอย่างใจจอใจจ่อค่ะ

ส่วนบล็อกตอน 2 ค่อยอ่านพรุ่งนี้ละกัน อิอิ

[iforgive]

เมนท์ห่วย ๆ  .... กร๊ากกกกกกกก จรืงว่ะ
เข้าเรื้อง ... ตอนนี้นับถอยหลังรอความจริงเปิดเผย รอดูพี่ทรายร้าย หวังว่าคงจะแซ่บ
นอกเรื่อง .... อยากให้คนแต่งเอาเรื่อง ..เพื่อนแบบนี้...กับ swat-d มาลงเล้าด้วยจัง สนุกค่ะ ชอบ

[่patsaporn]

ตอนแรกกะด่าพระเอกให้ฉ่ำปอดเลย แต่พอเจอคนเขียนทอล์คตอนท้ายเรื่องมีกำลังใจแฮะ
ทำไมทรายต้องทนล่ะ ทนมาพอกับเหตุผลพวกนั้นแล้ว ต่อไปก็ลุกมาสู้มาเชือดเฉือนกันบ้างเถอะ
ให้มันรู้สิว่าระดับพี่ทรายจะสู้น้องธารที่ตัวเองเลี้ยงมากับมือไม่ได้
ธารก็แค่มนุษย์ขี้แค้นและขี้หึง อยากให้หึงแต่ทำอะไรไม่ได้บ้าง อยากสะใจ
ป.ล. รักพระเอกนะคะ แต่รักมันจะดำเนินต่อไปได้ไง ถ้าธารไม่ฟังอะไรบ้างแบบนี้ หากพรุ่งนี้ต้องตายจากกัน
ถึงจะมานั่งเสียใจหรือธาร

ขอบคุณค่ะ

[viewier]

ไม่เอามาม่า ไม่เอามาม่า ไม่กินมาม่า
ฮือออออ รอให้พี่ทรายร้ายอยู่นะ
จัดการธารให้เจ็บไปเลยยยย เชียร์เต็มที่

[Phut]

ขยี้อารมณ์สะใจจัง(คนอ่านโรคจิต) 
ภาษาสำนวนไม่เหมือนมือสมัครเล่นเลย อ่านละพริ้วสะเทือนอารมณ์ ชอบๆ
เชียร์ทรายหนีแต่ในเมื่อทรายไม่หนีก็รอดูทรายโหมดฮึด
อยากรู้ธารจะทำยังไง

[monaligo]

ในที่สุดก็อ่านจนทันตอนล่าสุด
พี่ทรายอาจจะผิดที่โกหกนะ
แต่ที่ธารทำมันมากไปนี๊สสสสสสสสสนึง
อยากเห็นพี่ทรายโหมดดาร์คบ้างไรบ้าง
แอบคิดเหมือนนะว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ทราย
อิน้องธารมันจะเป็นยังไงมันจะคิดได้สักนิดไหมนะ
แต่อ่านแล้วอินง่ะอินจริงๆ
(แอบเป็นพี่ทรายfcอ่ะ...ไม่รูสิแบบว่าเข้าสงสารอ่ะสงสารมากเลย)