เงาใต้น้ำ : หายไปหลายวัน นึกว่าจะหายป่วย แต่เจอแอร์ไข้กลับ 555
วันนี้เหมือนจะเกือบหาย แต่ไปเจอแอร์อีกก็ไม่แน่ใจ สงกรานต์อยากจะขึ้นเรื่องใหม่บ้าง
เหอๆ อะไรจะพยายามปานนั้น ว่ากันด้วยตอนนี้นะคะ สั้นกระชับเกินเหตุ
ไร้ที่มาที่ไปเหมือนเดิม มันไปเอง... ไม่อยากลงเลย แต่ฆ่าเวลาสามคนนั้น
ยังได้แค่เลือนรางอยู่เลย มีเรื่องในหัวแต่ขาดเวลาต่อเนื่องอ่า สมาธิไม่ถึง
วันสงกรานต์อาจจะได้จบสามคนนั้น จะถือว่าเรื่องนี้จบสวยพอประมาณสำหรับตัวเอง...
ไปเริ่มต้นใหม่ๆ กับเรื่องใหม่ต่อ คิกๆๆๆ
****เราเปลี่ยนชื่อชัยเป็นไชน์ เพราะแม่เขาก็ผู้ดีอะ ชื่อลูกก็ต้องนิดนึง
ส่วนที่เหลือจะเปลี่ยนให้ช่วงสงกรานต์นะคะ ใช้เวลานานมากเลยแค่อ่านทวนเนี่ย...
พอเพียงรัก : ตอนพอเศษ (เมีย)
“พวกมึงว่าไงวะ กูอยากเอาหนามบ่งหนาม”
เพลงนั่งกระดิกเท้าอยู่ริมหน้าต่าง ก้มลงมองไอ้สนกับไอ้สินที่นั่งคุกเข่าบนพื้นอย่างกับเขาเป็นพระราชา พวกมันพยักหน้าหงึกหงักคล้ายจะบอกว่ามันเห็นด้วยกับทุกความคิดของเขา แต่นี่ล่ะที่มันน่าหงุดหงิด
“กูให้มึงคิดก่อน ถ้ามึงจะเอาใครก็ได้แบบนี้ กูไม่เอาไว้แน่ มึงรู้จักไหมสำส่อนน่ะ...” เพลงถามพวกมันอย่างหงุดหงิด
“โธ่...พี่เพลงจ๋า พี่ก็รู้ว่าพวกฉันตามเขามานานแล้ว ตั้งแต่เพิ่งย้ายมาโน้น คราวนี้ถ้าไม่ติดว่าไปทำร้ายครูว่านแล้วพี่เพลงรู้เข้า พวกฉันก็คงตัดสินใจกันไปเองแล้ว” ไอ้สินรีบพูด มันเป็นน้องชายไอ้สน
“มึง กูจะบอก...มีเมียก็ยากอยู่นา เหมือนมีผัวแหละว่ะ”
“ยากไงพี่?” ไอ้สนถามบ้าง มันไม่เข้าใจหรอก...ไม่เคยมี
“มึงต้องเอาใจนะเมียนะ...มึงเห็นพี่พายเอาใจกูเปล่า”
“โห...” ไอ้สองคนส่งเสียงประท้วง “ผัวพี่โคตรใจดีอะ ใครจะไปเลียนแบบไหว”
เพลงยิ้มหน้าบาน ปลื้มใจกับคำชมของลูกน้อง “พวกมึงพูดจาดี กูให้เลยงั้น เอามันไปเลย”
“เฮ้ย...ครูตื่นแล้วว่ะ” ไอ้สินสะกิดไอ้สน
“อย่าเรียกครู กูขัดหู มึงนี่เล่นของสูงนะ เรียกมันไอ้ไชน์ มึงรู้จักชื่อมัน จะน้องจะพี่ช่างมันกูไม่นับญาติ แล้วมึงจะนั่งมองจริงอะ” เพลงรำคาญในความซื่อของลูกน้องสองตัว ใช่ว่าจะไร้ประสบการณ์ แต่มันคงตื่นเต้น คงอารมณ์ประมาณหมาเปิดปลากระป๋องกินเองได้
“พี่ไม้ก็รุนแรงว่ะ ช้ำหลายที่เลย” ไอ้สนที่จัดการปลอกเปลือกไชน์บ่น ยกมือแตะแผลจนได้ยินเสียงร้องจากคนที่กำลังจะลืมตา “กูว่าถ้าไม่สลบก่อนมึงตายแน่”
เพลงลุกขึ้นไปค้นของในห้อง ก่อนจะโยนสิ่งที่จำเป็นต้องใช้ให้ลูกน้อง “มึงใช้ถุงยางด้วย เผื่อมันร่านมาก่อน กูสะใจมากมาย คงจะเอาไว้ใช้กับพี่ว่าน ดีจะให้ไอ้สนไอ้สินใช้กับมึงให้หมดภายในสามวันเลย พวกมึงตามสบายนะ เดี๋ยวกูถ่ายคลิปไว้ให้ดูเล่น ตอนมันไม่ว่างมึงจะได้เอาไว้ใช้ส่วนตัว”
สองลูกน้องพยักหน้า ถ้าไม่นับเพลงทั้งสามก็เปลือยเปล่ากันแล้ว ไอ้สนรับหน้าที่ปลุกเร้าส่วนบน ส่วนไอ้สินรับหน้าที่ส่วนล่าง เสียงครางเครือของไชน์ดังขึ้น มันเริ่มรู้สึกตัวบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่เต็มที่
“พี่เพลงอันนี้มันลื่นใช้กับข้างหลังเหรอ” ไอ้สนก็ปากหมาถามขึ้นมา เพลงถอนใจพยักหน้าให้มัน...พวกมึงอ่อนมาก
“พี่เพลงมันรัดอ่า...”
“มึงหยุดเรียกกูที ไอ้พวกเวร ถ้าไม่เห็นหน้าคนเขาคงคิดว่าคนโดนเป็นกู เฮงซวยจริงพวกมึงนี่” เพลงเริ่มจะหัวเสีย อุตส่าห์ถ่ายคลิปให้ เสือกหาเรื่องให้คนอื่นเข้าใจผิดเขาอีก
“พวกมึง ปล่อยกู อ๊ะ...” เสียงไอ้ไชน์ตะโกน ลั่นอยู่ๆ ตื่นขึ้นมาก็เจอคนสองคนนัวเนียอยู่กับตัวเขา เป็นใครจะไม่ตกใจ “ปล่อยนะ อย่าทำกู”
“ทีมึงจะทำคนอื่นไม่คิด สายไปแล้ว พวกกูไม่อภัย” เพลงตะโกนใส่ แล้วพึมพำกับตัวเอง “สงสัยกูต้องใส่เพลงประกอบว่ะ เสียงมึงเสียบรรยากาศมาก”
ไอ้สนได้ยินลูกพี่บ่นก็รีบก้มลงประกบปากไอ้ไชน์ ให้ได้ยินเพียงเสียงอื้ออึงไอ้สินก็ขะมักเขม้นอยู่ตรงกลางลำตัวของไอ้ไชน์จนวุ่นไปหมด สี่มือแทบไม่ว่างเมื่อทั้งลูบไล้ขยำขยี้ยอดอกสีสดกับช่องทางด้านหลัง ไอ้ไชน์ทนการปลุกเร้าไม่ไหวหอบครางอยู่ในอ้อมกอดไอ้สน
เสียดหวีดร้องดังขึ้นตอนที่ไอ้สินพยายามจะยัดเยียดตัวเองเข้าไปในตัวอีกคน เพลงยื่นสารหล่อลื่นให้มัน นึกสงสารไอ้ไชน์ เพราะจะหาคนอ่อนโยนอย่างพี่พายคงยากหน่อย ช่วยไม่ได้เขามันคนดี ส่วนไอ้ไชน์มันเลวเหลือร้าย เพราะมันรังแกพี่ว่านเพื่อนพี่พราวนี่แหละ
ไอ้สนดึงมือไอ้ไชน์มาเล่นกับลูกชายมัน ทั้งที่ไอ้สินยังขยับตัวไม่หยุด เพลงคิดว่าเขาจะถ่ายคลิปแค่สองยกพอ หลังจากนั้นคงจะกลับบ้านไปดูลูก โชคดีของไอ้ไชน์ที่ลูกน้องเขามันไม่ได้อยู่ในช่วงติดสัด แถมยังเป็นคนซื่อ ไม่อย่างนั้นมันอาจจะปากแตกเพิ่มเพราะต้องใช้ปากในการสร้างบรรยากาศเพิ่มด้วย
ไอ้สนกับไอ้สินสลับหน้าที่กันเป็นระยะ พวกมันเหมือนเด็กได้กินขนมหวาน แล้วก็ดูเหมือนจะชอบมากเสียด้วย ผลัดกันชิมผลักกันชมจนดูวุ่นวาย เพลงเห็นแล้วก็อิดหนาระอาใจ เชื่อมันก็ตอนนี้แหละว่าแอบมองเขามานานแล้ว อดโมโหไม่ได้ที่มันไม่บอกเขาตั้งแต่แรก จะได้หาทางช่วย พี่ว่านจะได้ไม่ต้องเจอเรื่องร้ายอีกครั้ง แต่ก็นะ...ถือว่าจบสวยแล้วกัน
ส่วนไอ้ตัวต้นเรื่อง จะปางตายก็ช่างหัวมัน...
“พี่เมียตื่น...” ไอ้สินตะโกนบอกพี่ชาย เมื่อเห็นไชน์ขยับตัว เขากล้าโวยวายเสียงดัง เพราะพี่ไม้พาครูว่านไปนอนที่กระท่อมปลายนาโน่น วันนี้พวกเขาอยู่กันแค่สามคนผัวเมีย
“ใครเมียมึง...” ไชน์ถามเสียแหบพร่า “ออกไปจากห้องกู”
“มึงอย่ามาสั่งนะ พี่กูไม่ได้ใจดีอย่างกู เดี๋ยวจะช้ำในตายไม่รู้ตัว” ไอ้สินขยับเข้าไปกระซิบ ‘เมีย’ ด้วยความเป็นห่วง เอื้อมมือแตะแผลบนแก้ม ยิ้มเมื่อเห็นสีผิวที่แตกต่าง “เมียกูโคตรขาวเหอะ”
“กูไม่ใช่เมียมึง ไปให้พ้น”
“ถ้ายังเสือกโวยวายไม่เลิก กูจะไม่ปล่อยไว้จริงๆ วันนี้พี่เพลงกูไม่อยู่ ไม่มีคนคอยบอกให้กูเบามือหรอกนะ กูไม่ต้องเกรงใจใคร กูใส่ไม่ยั้ง” ไอ้สนเดินออกมาจากห้องตวาดเสียงดัง แน่ล่ะมันเกรงใจแค่พี่เพลงคนเดียวเหอะ
“กูบอกให้ออกไป” ไชน์ให้เสียงแหบๆ ตะโกนไล่ แต่แทนที่ไอ้สนจะรำคาญเดินหนี มันพุ่งตัวเข้าใส่แทน
“เป็นแค่เมีย อย่าเสือกมาสั่ง กูจะเอาให้เข็ดเลย” ว่าแล้วไอ้สนก็กระชากผ้าห่มออก ยิ้มร้ายเมื่อคนตัวขาวจั๊วะกระถดหนีไปนั่งขดตรงหัวเตียง
“ไอ้สินมึงจัดการ” หันไปสั่งน้อง แล้วปลดผ้าเช็ดตัวเผยร่างกายกำยำ ดูน่ากลัวสำหรับไอ้ไชน์ที่ตัวสั่นงันงก ร้องไห้เสียงดังลั่นห้อง ไอ้สินเข้าไปคว้าตัวเมียมันมากอดไว้ ให้พี่ชายดึงขาเรียวแยกออก แล้วเอาตัวเองมาขวางไว้ตรงกลาง “วันนี้ไม่เลิกปากหมา มึงก็ตายคาอกกูนี่แหละ”
“พี่สน เมียกูเจ็บนะ” ไอ้สินนึกสงสาร รีบบอกพี่ชายแต่ก็รู้ว่าเขาขัดมันไม่ได้ มันกำลังโกรธ พี่สนมันโกรธตั้งแต่คนของมันคิดจะไปทำร้ายครูว่านนั่นแหละ มันไม่ชอบคนนิสัยเสีย
“มึงอย่ามาพูดแทนมัน เมื่อกี้กูได้ยินมั่นส่งเสียงด่าเพลินปาก ไม่รู้จักเจียมตัว”
ไอ้สินนั่งมองพี่ชายเริ่มใช้นิ้วรุกล้ำเข้ามาในตัวเมียมัน มันหอมแก้มคนที่ได้แต่ร้องไห้อย่างหวาดกลัว เห็นสายตาสิ้นหวังมองจ้องมา เลยอดไม่ได้จะแลกจูบกันเสียหน่อย ไอ้ไชน์ก็เพลินกับรสจูบของไอ้สิน ถูกรุกล้ำเข้ามาได้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว แขนสองข้างกอดรัดไอ้สินไม่ยอมปล่อย ไม่เปิดโอกาสไอ้สนให้เปลี่ยนท่าตามใจ
“มึงปล่อยมันก่อนได้มั้ยไอ้เวร” ไอ้สนด่าน้องชาย หัวเสียเพราะอยากจะเล่าท่าอื่นบ้าง
“พี่สนมึงจะทำไม่ทำ อย่ามายุ่งกับพวกกู” ไอ้สินหันไปด่าพี่ชาย “ให้กูหือบ้างเถอะ เมียกูทั้งคน”
“สิน...จูบอีก” ไอ้ไชน์เรียกร้อง ทำเอาไอ้สินยิ้มร่าชอบใจ ก้มลงไปจูบเมียมันไม่สนใจพี่ชาย สองมือคลึงเคล้นยอดอกบวมช้ำเพราะฝีมือพวกมันเอง เพื่อสร้างความกระสันให้เมียมันไม่รู้จบ
“สิน...อือ สิน แรงๆ อ๊ะ...” ไอ้สนชักรำคาญ นี่พวกมันจะไม่สนใจกันเลย มันชักจะเริ่มหมดอารมณ์ ผิดกับน้องชายที่กำลังตวัดลิ้นไล้ชิมยอดอกเมียมันอย่างกระหาย ไอ้สนเลยเอาบ้างมันดึงมือไอ้สินออกแล้วตวัดเกี่ยวพันดูดดึงสนุกปาก คราวนี้เรียกครางเริ่มไม่ได้ศัพท์ จนไอ้ไชน์ถึงฝั่ง ไอ้สนถือโอกาสขยับตัวแรงๆ หลายทีกระทั่งมันหมดแรงคาอกเมีย
ไอ้สินดึงเมียเข้ามานอนกอดห่มผ้าอบอุ่นกันสองคน ทิ้งพี่ชายมันเคว้งคว้างเหมือนอยู่คนเดียวในห้อง ไอ้สนมองน้องชายที่ทำหน้าล้อเลียนแล้วได้แต่หมั่นไส้ แค่มันเป็นคนยิ้มง่ายใจดี มันก็เอาเมียเขาไปกกคนเดียวได้ เขาผิดนักหรือไงที่บ้าบิ่น เจ้าอารมณ์ไปนิด
“เมียจ๋า...” ไอ้สนคลานมานอนกอดเมีย เรียกเสียงอ้อน
“ไม่เอา...” ไชน์ขยับตัวเข้าหาสินกอดกันจนแน่นไร้ที่ว่าง ตัวสั่นด้วยความกลัวว่าอารมณ์สนจะขึ้นอีก
“เมียจ๋า...” ไอ้สนยังเรียกไม่เลิก ปากมันลากไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนอย่างชอบใจ ปากมันก็เรียกแต่เมียจ๋าๆ ไม่สนใจการตอบรับ จนเจ้าของร่างชักทนไม่ไหว มันปลุกอารมณ์เขาเกินไปแล้ว
ไชน์เอื้อมดึงข้อมือใหญ่ “มานอนได้แล้ว” มันมองสับตาสนเพียงครู่แล้วก้มหน้าซุกอกสินต่อ
“กี่โมงแล้ว...” อยู่ไอ้สินก็ถาม “จะเที่ยงแล้วมั้ง หิวมั้ย” มันก้มถามเมียมันที่ส่ายหน้า “งั้นนอนก่อน เดี๋ยวตื่นแล้วค่อยกินเนอะ”
พอเห็นไอ้ไชน์หลับไอ้สนก็ผลักน้องชาย “ไอ้สินมึงไปหาอะไรมาไว้ให้เมียหน่อย เดี๋ยวตื่นมาจะหิว”
“พี่ห้ามรังแกเมียกูนะ โดนเกลียดอย่ามาโทษกู”
“เออ...” ไอ้สนตอบรับอย่างหงุดหงิด มันเสือกชี้หน้าเขาด้วยนี่สิ ไอ้น้องเวร
“อือ...”
สนรู้สึกตัวเพราะแรงขยับ ไชน์กำลังซุกตัวเข้าหาเขา เขาก้มลงจูบหน้าผากมันแล้วโอบมันเข้ามาใกล้กว่าเดิม เพราะตื่นแล้วเลยนอนมองขนตาของคนหลับอยู่อย่างนั้น หลายครั้งที่ก้มลงสูดกลิ่นแชมพูที่ติดอยู่บนเส้นผม อยากจะดูแผลบนหน้าเหมือนกันเมื่อคืนก็ทายาให้แล้ว ยาแก้อักเสบก็ให้กินแล้ว ไม่รู้ดีขึ้นหรือยัง
“...”
ไชน์เงยหน้ามองสน แล้วเงียบ อีกฝ่ายจ้องกลับมาด้วยตาดุๆ ทำเอาหวาดหวั่น มองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นสินที่ใจดีกว่าตั้งเยอะ สถานการณ์ไม่เป็นใจจะให้ทำอะไร แต่ก็รู้สึกเหนียวเหนอะหนะจนน่ารำคาญ
“อยากอาบน้ำ”
สนไม่ได้ว่าอะไรแต่ลุกขึ้นอุ้มเมียมันเข้าห้องน้ำไป ออกมาอีกทีไชน์ก็หมดแรงไปอีกรอบ ไม่ต้องคาดเดาก็รู้เลยว่าคงเรียบร้อยโรงเรียนไอ้สนไปอีกแล้ว คนหมดแรงนอนแผ่บนเตียง โดยที่ไอ้ผัวตัวดีก็ไม่มีจิตใจจะหาเสื้อผ้ามาใส่ให้ มันแค่เอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมให้อย่างหมิ่นเหม่ แล้วกวาดสายตาหื่นกามมองไล้ไปทั่วร่าง
“หนาว...” ไชน์เรียกร้อง เพราะในห้องน้ำก็คุยกันรู้เรื่องจนหวานเว่อร์ เขาก็เลยลองอ้อนมันบ้าง
“อุ่นมั้ย...” มันล้มตัวลงมากอดเมีย ดึงมาห่มมาคลุม ภายในปล่อยให้เนื้อแนบเนื้อใกล้ชิดสนิทสนม
“จะไม่โกรธแล้วเหรอ” ไชน์อดถามไม่ได้ “แล้วครูว่านล่ะ”
“พี่ไม้พาไปค้างบ้าน ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะ ครูว่านแทบเสียสติ” สนดีดหน้าผากเมียไปทีแล้วสั่งสอน
“อือ...” ไชน์เองก็พอจะเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นบ้างเหมือนกัน เขาไม่ควรจะคะนองจนทำเรื่องเลวๆ แบบนั้น ก็แค่ความคิดชั่ววูบ ไม่คิดว่ามันจะน่ากลัว แต่ถ้าชินแล้ว...ก็นะ
“นอนพักก่อน เดี๋ยวไอ้สินก็มา จะได้กินข้าว” ไอ้สนกระชับอ้อมกอดแน่นเข้า มันกำลังจะเคลิ้มหลับอยู่แล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน
“ครับ...” ไชน์รับโทรศัพท์หวาดๆ เมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร
[ไชน์ทำตามที่แม่บอกหรือยัง ทำไมไม่กลับเสียที แม่รออยู่นะ]
“แม่ครับ ไชน์ไม่ได้บอกว่าจะลาออกแล้วกลับบ้านนะ”
[แม่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะไชน์ ตอนนี้ทางคุณหญิงอมราก็รอเจอพายอยู่ จะต้องให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดีนะพาย]
ไชน์ถอนใจอย่างเหน็ดเหนื่อย อยู่ๆ ลูกชายหมาหัวเน่าอย่างเขาก็เป็นที่สนใจของแม่ขึ้นมา เพียงเพราะลูกสาวคุณหญิงอมราถอนหมั้นจากคนรัก และเขาก็สนิทกับเธอมาตั้งแต่เด็ก ที่เขาต้องหนีมาทำงานในถิ่นกันดารก็เพื่อหลบหนีการคลุมถุงชนของผู้ใหญ่ถึงแม้ฝ่ายหญิงจะเต็มใจ แต่ไชน์รู้ดีว่าเขาไม่สามารถแต่งงานให้แม่สมหวังได้ เพราะความจริงเขาชอบผู้ชายและแม่เองก็รู้ดี ถึงขนาดเคยตัดแม่ตัดลูกกันมาแล้ว
“แม่ไชน์กลับไปไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปไชน์คงต้องอยู่ที่นี่” ไชน์รู้สึกใจตุ้มๆ ต่อมๆ เมื่อเอ่ยปากบอกแม่ไป แต่อ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้นทำให้เขาหันไปมอง และได้สบกับสายตาคมที่จ้องมองมาไม่วางตา เขาจึงขยับตัวเข้าซบกับอกแกร่งอย่างต้องการที่พึ่งพิง
[ไชน์หมายความว่ายังไง? ที่นั่นมันมีอะไรดีนักหนา] น้ำเสียงของแม่กราดเกรี้ยวขึ้นมา ไชน์รู้ว่าแม่กำลังไม่พอใจมาก
“ไชน์มีผัวแล้วครับแม่...” เสียงหัวเราะของสนดังอยู่ใกล้ๆ ในอารมณ์แบบนี้แทนที่จะสลดไชน์ก็หลุดหัวเราะตามด้วย
[...]
“แม่ไชน์ขอโทษอีกครั้งนะครับ ไชน์จะไม่กลับบ้านอีกแล้ว ไม่อยากให้แม่ต้องอายใคร ไชน์จะอยู่กับผัวไชน์ที่นี่ แม่อย่าบังคับไชน์อีกเลยนะ” ไชน์รู้สึกว่าอยู่ๆ ตัวเองก็ใจกล้าบ้าบิ่นขึ้นมา ยิ่งเมื่อรู้สึกว่าไอ้สนมันซุกไซ้จมูกอยู่กับผมเขาด้วยแล้ว เขาก็แทบจะหมดสิ้นความกลัว
[ไชน์อาจจะอารมณ์ไม่ดี แม่ว่าเดี๋ยวแม่โทรไปใหม่ดีกว่านะ ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำเถอะ อย่ามาตัดรอนกันแบบนี้ แม่ตกใจนะไชน์]
“ผมว่าคงไม่ต้องคิดจะทำอะไรแล้วล่ะครับคุณนาย คิดจะพรากผัวพรากเมียนี่มันบาปนะ” ไอ้สนหมดความอดทนแย่งเอาโทรศัพท์ไปคุยเอง “เลิกโทรมากล่อมได้แล้วนะครับ”
“แม่เป็นคุณหญิงนะ...” ไชน์กระซิบบอก เมื่ออีกคนดูเหมือนจะเรียกสรรพนามแม่เขาผิดไป แล้วก็เป็นอย่างที่กลัวเมื่อไอ้สนดึงโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน ก็แม่เขาน่ะเจ้ายศเจ้าอย่างจะตาย
“ครับๆ คุณหญิงแม่ครับ เราพูดกันไม่รู้เรื่องหรอกครับ มันคนละภาษา แต่เอาเป็นว่าอย่ามายุ่งกับคนของผมอีก เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไร” พูดจบไอ้สนก็ปิดโทรศัพท์วางไว้บนหัวเตียง แล้วกลับมากอดเมียแน่นๆ อีกรอบ แต่ก็ใช่ว่าจะได้หลับสบายอย่างที่คิด เมื่อได้ยินเสียงตึงตังจากข้างนอก
“พี่สนๆ พี่สนโว้ย!! แย่แล้ว” เสียงไอ้สินดังแทรกเข้ามาในห้อง พร้อมกับที่มันเปิดประตูเข้ามาอย่างแรง จนไอ้สนต้องลุกขึ้นนั่ง ประคองไชน์มากอดไว้กับตัวด้วย
“มีอะไรวะ กูเพิ่งจะรู้สึกสงบ มึงก็โวยวายอีกคนแล้ว” ไอ้สนบ่นอย่างหัวเสีย หมดแม่ยายยังมีน้องชายจอมกวนอีก
“เพื่อนครูว่านมาจากกรุงเทพฯ จะมาคุยกับเมียกู” ไอ้สินละล่ำละลักบอก มันยังหอบเป็นหมา สงสัยรีบวิ่งมาบอกข่าว
“ใคร?” ไชน์มองหน้าไอ้สิน ดูท่าทางไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แต่ก็กังวลนิดหน่อยถ้าต้องเจ็บตัวอีกรอบ
“กูเอง...” คุณเล็กตอบเสียงเรียบ ผลักไอ้สินที่ยืนบังประตูออก
ความจริงคุณเล็กตัวเตี้ยกว่าไอ้สินหลายเซน แถมความหนาก็เทียบมันไม่ติด จะดูน่าเกรงหน่อยก็ตรงที่เป็นเพื่อนคุณพราวพี่ชายของลูกพี่พวกมัน ไอ้สนกับไอ้สินที่เคยเห็นหน้ามาบ้างก็เลยไม่กล้าหือ แถมความเกรี้ยวกราดที่แสดงผ่านสายตานั่นอีก เรื่องนี้คุณเล็กชนะใส
“กูนึกว่าใครที่เล่นงานไอ้ว่าน ที่แท้ก็มึงนี่เอง ผิดคาดนะไชน์ มึงเป็นเพื่อนสนิทไอ้นัทกูเข้าใจที่มึงอาจจะเกลียดพวกกู แต่มึงก็รู้ว่าเพื่อนกูเจออะไรมาบ้าง มึงยังกล้า” คุณเล็กเดินเข้าไปนั่งบนเตียง ทำเอาไชน์ต้องขยับตัวหนีอย่างหวาดๆ กิตติศัพท์ของคุณเล็ก ถ้าเคยอยู่ในมุมมืดทุกคนต้องรู้จักดี แต่ที่ไชน์รู้ก็เพราะเป็นเพื่อนมันแต่คนละกลุ่มกับว่าน
“ใช่ว่ากูไม่โดนเล่นงาน...” ไชน์พยายามจะเอาตัวรอด เขาคิดว่าอย่างน้อยสิ่งที่ได้รับก็น่าจะสาสมอยู่ ถึงจะไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรก็เถอะ
คุณเล็กมองไอ้สนกับไอ้สินแล้วส่ายหน้า ดวงตายังเต็มไปด้วยความดุดัน “กูถือว่ามึงโชคดีที่คนทางนี้จัดการกับมึงไปก่อน ตัวมึงไม่ได้มีประวัติเลวร้ายอะไร ที่มึงทำกับไอ้ว่านก็แค่ความริษยาที่มึงไม่เคยจะทำลายมันไป ถ้าคราวนั้นไอ้นัทเลือกมึง คนเจ็บปางตายก็ไม่ใช่เพื่อนกู มึงควรยอมรับว่ามึงโชคดีแค่ไหน”
“มึงยอมปล่อยกูเหรอ มึงไม่ได้ใจดีแบบนั้น” ไชน์มองหน้าคุณเล็กอย่างไม่เชื่อสายตา เขารู้จักมันดี คิดว่ารู้จักดีกว่าไอ้นัทเพื่อนสนิทของเขาเสียอีก
“กูยอมรับ ช่วงนี้กูใจอ่อน น้องเพลงเมียไอ้พายก็ขอกูไว้ หลังผัวมันเทศน์ข้ามคืนเรื่องที่น้องมันทำ กูบอกตรงๆ นะ กูแพ้ทางเมียเพื่อนกู” คุณเล็กแอบยิ้มนิดๆ แต่ไม่พ้นสายตาไอ้สนกับไอ้สินที่มองอย่างหวาดระแวง
“ลูกพี่ผมมีผัวแล้วนะคุณ” ไอ้สนอดไม่ได้รีบตะโกนบอก “แยกผัวแยกเมียมันบาปนะ”
คุณเล็กปรายตามองคนพูดด้วยแววตาดุดันอย่างกับเสือ “กูจะลองแยกพวกมึงดีมั้ย จะได้รู้ว่ามันบาปจริงหรือเปล่า”
“ผมสู้ตาย...” ไอ้สินยกหมัดเดินเข้าหาคุณเล็กแบบหวาดๆ
“พอทีเถอะ ปวดหัวว่ะ ตกลงว่ามีอะไรจะพูดอีกมั้ยวะคุณเล็ก กูง่วง” ไชน์ขยับออกจากไอ้สนขยับตัวมานั่งข้างๆ คุณเล็ก
“ถ้าเป็นเรื่องคลิป กูก็แค่เก็บไว้เฉยๆ ไม่ได้เอาไปขายหรือให้ใครดูต่อ ส่วนที่มาก็จากไอ้นัทนั่นแหละ ไม่ได้จากที่ใหม่อย่างที่พวกมึงกลัว กูไม่ได้ตั้งใจจะทำมันแบบนั้น แค่เห็นหน้าแล้วกูก็เกิดอิจฉามันขึ้นมา มึงไม่เคยโดนแย่งของรักมึงคงไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้กูจะไม่ไปต่อแล้ว กูจะหยุด”
คุณเล็กมองหน้าคนพูดแล้วหัวเราะในคอ “แม่มึงตามหามึงในควัก แน่ใจว่ามึงจะหนีรอด”
“ก็เพราะเพื่อนมึงไม่ใช่หรือไง” ไชน์ถามกลับอย่างหงุดหงิด “ถ้าเพื่อนมึงไม่ถอนหมั้นกับลูกพีช ชีวิตกูจะต้องหลบมาไกลถึงที่นี่รึเปล่าวะ”
“ถ้าเป็นกู กูก็คงจะถอนหมั้นลูกพีชเหมือนกัน” คุณเล็กยิ้มร่า “มึงมาอยู่นี่ มึงเจอน้องเพลงหรือยัง”
“คนไหนวะ...” ไชน์เริ่มสงสัย เหมือนจะเคยได้ยินชื่อมาก่อน “ที่มึงพูดตอนแรกเหรอวะ เมียไอ้พาย มึงอย่าบอกกูนะว่าคนถอนหมั้นลูกพีชคือไอ้พาย มันหัวอ่อนจะตาย”
ไอ้สนฟังไปฟังมาชักงง มันเลยสะกิดเมียมัน “พี่เพลงเป็นเมียคุณพาย พี่เพลงที่ถ่ายคลิปให้เราเมื่อวานไง”
“ฮะ น้องเพลงถ่ายคลิปมึงด้วยเหรอวะ ร้ายดีว่ะ กูชอบสองบุคลิกแบบนี้ ต่อหน้าไอ้พายโคตรน่ารัก กับลูกน้องก็สุดโหด” คุณเล็กหัวเราะชอบใจ ไม่สนใจสายตาลูกน้องคนสนิทของเพลงอย่างไอ้สนกับไอ้สินที่หน้าหงิกเมื่อได้ยินใครก็ไม่รู้พูดถึงลูกพี่พวกมันแบบนี้
“ก็ไม่ได้น่ารักขนาดนั้นนะ” ไชน์เริ่มนึกหน้าเพลงออก มันเลยไม่เข้าใจคุณเล็กสักเท่าไหร่ที่ดูจะหลงเมียเพื่อนเอาเสียมากมาย “มึงชอบเหรอวะ แต่เมียเพื่อนนะนั่น”
“กูไม่ได้ชอบแบบนั้น แค่คิดว่ามีเสน่ห์ พวกมึงคิดไปถึงไหนวะ แต่ก็นะเหมาะสมกันดี เป็นผัวเมียกันได้ หมดเรื่องแล้ว กูกลับไปทำงานต่อดีกว่า นึกว่าจะต้องมีเรื่องให้ออกแรง กูกลับไปถึงจะเคลียร์กับไอ้พราวให้ พวกมันจะได้เข้าใจ นี่เห็นแก่ที่มึงเลิกคบไอ้นัทหรอกนะ ไม่อย่างนั้นกูไม่ช่วยจริงๆ”
“มึงเลิกพูดเรื่องเก่าๆ ได้แล้ว กลับไปเลย” ไชน์โยนหมอนใส่คุณเล็ก ที่รับไว้พร้อมกับเสียงหัวเราะ ก่อนจะยื่นมันคืนให้กับไอ้สินที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“กูว่าน้องเพลงโคตรเจ๋ง คิดได้ยังไงวะ ให้มึงมีผัวทีเดียวสองคน”
“ไอ้คุณเล็ก...” ไชน์กระโจนลุกจากเตียง จะตามไปเอาคืนคุณเล็ก แต่เพราะศึกหนักที่เพิ่งสู้ฝ่าฟันมาทำให้เจ็บไปทั้งเนื้อทั้งตัว จะทรุดลงพื้นก็โดนไอ้สินรวบกอดไว้เสียก่อน ได้ยินเสียงรถเคลื่อนออกไปก็ได้แต่กัดฟันเข่นเขี้ยวอยู่คนเดียว
“อยากไปขอบคุณพี่เพลงไหม?” เสียงไอ้สินกระซิบถามอยู่ใกล้ๆ หน้าตาระรื่นของมันทำให้ไชน์ตวัดสายตาขุ่นเคืองใส่ ก่อนจะหัวหูแดงไปหมดเมื่อมันอุ้มเขามาวางไว้บนเตียง แถมยังขโมยหอมแก้มไปอีกหลายที พอจะขยับหนีก็โดนรวบเข้าไปในอ้อมกอดของไอ้สนแทน ไชน์เลยได้แต่ยอมให้พวกมันกอดและหอมจนพอใจ เดี๋ยวมันปล่อยเขาเอง...
นับจากวันนั้นไอ้สนกับไอ้สินก็ขนเสื้อผ้ามาพักกับไชน์ แต่พวกมันก็มีเรียนในตัวอำเภอเดือนสองเดือนถึงจะกลับมาสักครั้ง ช่วงว่างพวกมันก็เลยทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้เมียเพื่อกระชับความสัมพันธ์ให้แนบแน่น ก่อนเข้าไปเรียนในตัวเมือง ไอ้สนกับไอ้สินคาดโทษเมียมันไว้ ให้ไปขอโทษครูว่านก่อนพวกมันกลับมา ไม่อย่างนั้นจะต้องโดนพวกมันลงโทษ
ผ่านไปวันแล้ววันเล่าเกือบครบสองเดือนไชน์ก็ยังไม่กล้าเข้าไปขอโทษครูว่าน ได้แต่เฝ้ามองอีกฝ่ายอยู่ห่างๆ พอใจกล้าขึ้นมาทีไรก็มีไอ้พี่ไม้เข้ามาแทรกตลอด เขาก็กลัวจะเจ็บตัวก็เลยได้แต่คอยเวลาอยู่อย่างนั้น...
(มีต่อ)
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]พอเพียงรัก (ตอนพิเศษ 2 : เมีย) 7เม.ย.2557 [ย้ายได้เลยค่ะ] (อ่าน 23582 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก