^
^
^
^
มาผึ้งแล้วค่ะ(มาต่อ)(กรรมมุขแป่ก โทษๆ)
ตอนพิเศษสี่
[/size]
เอามือก่ายหน้าผากนอนมองเพดานห้องตัวเอง ตรงมุมนู้นมีใยแมงมุมอยู่ด้วย กูว่าไม่เกี่ยวละโทษๆ นอนกระสับกระส่ายไปมา แม่งคิดไม่ตกว่ะ กูขอเท้าความไปเมื่อคืนหน่อยท้าวความแบบสั้นๆได้ใจความเลยนะ คือกูเปิดไปเจอไอ้เปยใช่มะ กูมองมันมันก็มองกูจนกูลากมันออกมาจากตรงนั้นกลัวมันมองเข้าไปเจอเดียร์แล้วคิดไปเรื่อยอีก ลากมันมาในห้องที่พวกแม่งๆอยู่ พวกแม่งก็แซวๆห่าเหวอะไรไม่รู้พอรู้ว่ากูกับเปยไม่รับมุขก็เงียบๆกันไป กูว่ายู่ต่อเสียบรรยากาศคนอื่นเปล่าๆกูเลยขอกลับตอนนั้นแหละ คนอื่นก็ไม่ว่าไรคงมองๆดูรู้ว่าคงมีอะไรซักอย่างหล่ะ
ขี่รถออกมาด้วยความเงียบหันไปถามมันพ่อแม่ยังไม่โทรมาหรอได้คำตอบว่าโทรมานานแล้วแต่ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ บอกให้มันล้วงๆเข้าไปในกระเป๋ากางเกงกูดูโทรศัพท์ มีสายที่ไม่ได้รับของแม่มันอยู่ด้วย ตอนนั้นคิดในหัวว่าตายแล้ววววววนี่กูจะโดนด่าป่ะว่ะ แต่เหมือนไอ้เปยมันรู้คำถามในหัวกู มันเอามือมากอดเอวเอาหัวซบหลังกูบอกกูว่าส่งข้อความไปบอกแล้วว่ากลับช้าไม่ต้องกลัวถูกว่าหรอก พร้อมกับหัวเราะเบาๆ กูที่ได้ยินมันหัวเราะก็เบาใจขึ้นหน่อย
สุดท้ายก็ส่งมันหน้าบ้าน มันชวนกูเข้าไปนะแต่ก็จะเที่ยงคืนละกูกลับหอดีกว่ากูว่า มันก็ไม่ได้ว่าอะไรเอามือขึ้นมาโบกหย๋อยๆกูอดใจไม่ได้เลยก้มไปหอมแก้มมัน มันก็ยิ้มๆแล้วกูก็ขี่มอไซค์คิดไรไปเรื่อยๆจนมาถึงหอได้ไงกูยังไม่รู้เลย จะว่าไปตอนนี้ยังชุดเดิมจากเมื่อวานอยู่เลย
ถามว่าแฮงค์ไหม โหกินไปขนาดนั้นมันก็ต้องแฮงค์ดิวะ ปวดหัวจะตายห่าแล้วยิ่งมีเรื่องไอ้เปยมาให้คิดอีก ถามกูว่าคิดเรื่องอะไรไอ้เปยมันก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ ก็เพราะมันไม่ว่านั่นแหละกูถึงต้องคิดเพราะความป็นคนดีแบบนั้นของมันนั่นแหละ กูว่ามันมีสองกรณีคือ มันได้ยินทั้งหมดเลยไม่ได้ว่าอะไร สองมันได้ยินแค่ตอนหลังๆแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่อันที่จริงมันได้ยินตรงไหนอะไรยังไงมันต้องปรี่เข้ามาแสดงความเป็นเจ้าของละแต่นี่มันกลับไม่ได้ทำอะไร กูว่ามันไม่ใช่ว่ะแปลกๆไงไม่รู้เว้ย หรือกูคิดเยอะไปเองแค่แบบมันไม่ว่าอะไรก็น่าจะดีแล้ว แต่ไม่ใช่ว่ะกูก็ต้องแคร์ความรู้สึกมันอยู่แล้วดิว่ะเผื่อมันมีอะไรในใจแต่ไม่บอกกูอะไรประมาณเนี้ย
จะว่าไปตอนนั้นกูดูไมเข้าข้างไอ้เปยหรอวะ ก็กลับมาถึงหอกูก็โทรหาไอ้ลิ่มเลยโทรไปเล่าๆให้มันฟังว่าไอ้เปยเป็นอะไรกูควรทำยังไงอะไรประมาณเนี้ย มันบอกว่ากูควรปกป้องคนของกูบ้างให้ใครมาด่าได้ยังไง กูอึ้งเลยดิเหมือนถูกตบหน้าอ่ะ นี่กูไม่ได้ปกป้องหรอวะ หรือกูแบบไม่ได้คิดอะไรไง แถมกูยังถูกไอ้ลิ่มสวดยาวอีกเพราะเจนแฟนมันมาด่ามันว่าทำไมกูทำแบบนั้นกับน้องเปยอะไรทำเทือกนี้ไอ้ลิ่มเลยซวยมันเลยมันบอกขอด่ากูให้หายแค้นที่แฟนมันด่ามันหน่อย สรุปเมื่อวานกูผิดสุดซินะ
โอ่ยยยยย
ปวดหัวเว้ยยยยยยยย
ไอ้เปยเพราะเมิงงงงง
เหงยหน้ามองนาฬิกาบนฝาผนังจะสิบเอ็ดโมงแล้ว ลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าเอาผ้าเช็ดตัวผูกเอวเดินเข้าห้องน้ำไป ดีนะวันนี้วันเสาร์วันหยุดกูไม่งั้นกูไม่ทำตัวเอื่ยเฉื่อยงี้หรอก
เปิดน้ำรดตัวยังไม่ทันได้ถูดสบู่โทรศัพท์ข้างนอกเสือกดังอีกได้วิ่งทั้งๆที่ตัวเปียกออกไปรับ หยิบไอ้ที่แผดเสียงร้องขึ้นมาทั้งๆที่มือเปียกก่อนจะเปิดฝาหน้าจอแล้วเอาแนบหู
“เน เปยอยากดูหนัง”เสียงใสๆของมันดังขึ้นมาตามสายทำเอากูยิ้มเลย
“ไปไหนมีตังค์หรอไงเมิง”พยายามตอบกลับไปให้ปกติที่สุด
“เปยซะอย่างงงงง ว่าแต่มึนบ้างป่ะเนเป็นไงบ้าง”
“หืมมมนี่ที่โทรมาไอ้ชวนไปดูหนังนี่เป็นข้ออ้างใช่ป่ะจริงๆเป็นห่วงกูว่างั้น”ตอบกลับไปพลางหัวเราะเบาๆ
“....อื่อ”
“.........” เล่นยอมรับตามตรงกูไปไม่ถูกเลยดิ
“ก็ทั้งสองนั่นแหละ เปยอยากไปเที่ยวด้วย เป็นห่วงด้วย”ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักมาตามตาย
“โอเค เดี๋ยวกูขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวไปรับที่บ้าน”
“เย่”มันตอบกลับมาน้ำเสียงดีใจได้ยินเสียงมันพูดกับแม่มันแว่วๆเข้ามาประมาณว่าจะไปเที่ยวกับเนก่อนสายจะตัดไป
มองโทรศัพท์ในมือก่อนจะโยนไปไว้บนเตียง บรรกาศในตัวกูเหมือนอึมครึมๆมีเมฆหมอกฝนทำท่าใกล้ตกยังไงอย่างงั้น ยิ่งไอ้เปยเป็นคนโทรมาหากูก่อนกูยิ่งรู้สึกไม่ดี ยิ่งไอ่เปยมันคุยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ยิ่งรู้สึกผิดว่ะ เดินๆเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำต่อให้เสร็จออกมาเลือกเสื้อผ้าก็กางเกงยีนส์กับเสื้อธรรมดาๆตัวนึง จัดการฉีดน้ำหอมเยอะจะได้กลบกลิ่นเหล้าที่ติดตามตัวกูได้บ้างเผื่อได้ลงไปหาพ่อแม่มัน
ขี่รถมอไซค์ไปจอดหน้าบ้านมันคนรับใช้มันรีบวิ่งมาบอกว่าให้เข้าไปรอข้างในไอ้เปยยังไมเสร็จ อะไรไม่เสร็จว่ะ แอบสงสัยอยู่ได้ไม่นานพอเจอแม่มันข้างในปุ๊ปก็รู้ว่าอะไรที่ไม่เสร็จ
การบ้านมัน
-“-
“ให้เปยเขาทำให้เสร็จก่อนนะเน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่ยอมทำอีก”แม่มันพูดขึ้นยิ้มๆ กูก็ได้แต่รับคำไป นั่งๆกับแม่มันอยู่ที่โซฟาแม่มันก็มองๆกูแปลกๆกูก็ได้แต่หลบสายตา
“ทะเลาะกับเปยหรอ อย่าโกรธเปยเขามากนะรายนั้นเขายิ่งพูดไม่รุ้เรื่องอยู่ ค่อยๆ....”
“เปล่าครับ”พูดตัดแม่มันออกไป แม่มันก็มองหน้ากู
“ขอโทษครับที่พูดแทรก แต่ไม่ได้ทะเลาะกับครับ”โอ่ยจะบ้าตายขนาดหน้าแม่มันกูยังมองไม่ติดเลย ทั้งๆที่กูทำผิดกับมันกูน่าจะมองมันไม่ติดกับแค่มันคนเดียวนี่ลามมาถึงครอบครัวมันอีก
“อ้ออออ แล้วเรื่องอะไรบอกแม่ได้ไหม เผื่อคนแก่จะมีวิธีดีๆแนะนำ”แม่มันพูดแล้วหัวเราะเบาๆ เหมือนไอ้เปยเลยว่ะ ได้แต่ยิ้มๆกับเสียงหัวเราะนั่น
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”โกหกออกไปทั้งๆที่รู้ว่าแม่มันคงดูออก จะไม่ได้ดูออกได้ไงกูซึมขนาดนี้ อะไรๆมันคงถ่ายทอดออกมาจากตากูจากความรู้สึกรอบๆตัวกูแหละ กูทำให้บรรยากาศรอบมันอึมครึมหมดกูว่านะ
แม่มันไม่ได้ตอบอะไรแค่เพียงพยักหน้าน้อยๆก่อนจะลงไปสนใจนิตยาสารในมือต่อ
.
.
.
.
.
.
.
“เอ่อแม่ครับคือ..เมื่อคืนเพื่อนมันถามผมว่าถ้าแฟนมันทะเลาะกับผู้หญิงอีกคนแล้วมันไม่ได้เข้าข้างแฟนมันถ้าแม่เป็นแฟนมันแม่จะรู้สึกยังไงครับ .... เอ่อคือผมไม่ได้หมายถึงแม่เป็นแฟนมัน แต่แค่สมมติว่าแม่เป็นแฟนมันแล้วไปทะเลาะกับผู้หญิงอีกคน....คือ..”ยังไม่ทันพูดจบแม่มันก็หัวเราะเบาๆแทรกก่อนจะหยิบน้ำแถวนั้นมาจิบ
“เข้าใจๆ แม่เข้าใจจะพูดซ้ำไปซ้ำมาทำไมเนี่ย”ได้แต่ยิ้มเก้อๆไปให้แม่มัน นี่กูพูดซ้ำไปมาหรอวะ มองหน้าแม่มันที่ยิ้มอย่างมีเลศนัยกลับมาให้กู สะดุงเลยดิกูอ่ะ
“ผมไม่ได้หมายถึงผมกับเปยนะ”อยากจะตบปากตัวเองบวกด้วยเอาหัวโหม่งขอบโต๊ะตายให้รู้แล้วรู้รอด นี่กูจะพูดออกไปทำม๊ายยยยยย พูดแล้วมันเข้าตัวกูชัดๆ
“ร้อนตัวๆ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”แม่มันพูดยิ้มๆ ทำเอากูยิ้มแก้เก้อตามอีกรอบเลย
“ถ้าถามแม่หรอแม่ก้จะตอบในความคิดของแม่นะว่าถ้าเป็นแม่แฟนแม่ไม่เข้าข้างแน่มันก็ต้องน้อยใจอยู่แล้วจริงไม่จริง แฟนกันทั้งคนยิ่งถ้าแฟนแม่ไปเข้าข้างอีกฝ่ายแล้วยิ่งแล้วใหญ่เลยใช่ไหม”พยักหน้าตามที่แม่มันพูด
งั้นไอ้เปยก็น้อยใจกูหรอที่กูไม่ได้เข้าข้างมันต่กูก็ไม่ได้เข้าข้างเดียร์นะเว่ย
“แต่เนมาถามแม่ไม่ได้หรอกเพราะแม่กับเปยเป็นคนละคนกัน เปยอาจจะคิดคนละอย่างก็ได้จริงไหม”
“อือครับ....เฮ้ยไม่ใช่เปย ผมบอกว่าผมสมมติ”เกือบหลงไปตามหลุมพรางที่แม่ไอ้เปยวางไว้ แต่กูว่ากูโดนหลุมพรางไปเต็มๆเลยว่ะ แม่มันหัวเราะแบบถูกใจก่อนจะบอกให้กูขึ้นไปดูไอ้เปยว่าทำการบ้านเสร็จรึยัง ไม่วายพูดตามหลังกูมาว่าความคิดแต่ละคนมันไม่เหมือนกันหรอกไปถามเจ้าตัวเองถึงจะรู้ กูว่าแม่มันต้องเดาออกแน่เลนว่ากูกับมันมีเรื่องอะไรๆอยูแต่มันไม่ใช่เรื่องใหย่นะเว่ย กูแค่คิดเยอะเฉยๆ
เดินขึ้นบันไดไปแบบอยากให้เวลาเดินช้าๆกูไม่อยากให้ถึงเลยเว่ย แต่สุดท้ายก็ต้อจำใจเดินขึ้นไป ไม่เคลียร์กูก็ค้างคาอยู่แบบเนี้ย
บิดลูกบิดประตูที่ไม่ได้ล็อค ดันประตูเข้าไปเบาๆ เห็นไอ้เปยนั่งหันหลังตรงโต๊หนังสือ คงเพราะได้ยินเสียงกูปิดประตูเลยหันมามอง กูจะทำตัวยังไงดีวะ กูควรพูดว่า สวัสดีเปยรึเปล่าวะ เฮ่ยแต่กูไม่เคยพูดนะมันไม่แปลกหรอว่ะแม่ง
“หวัดดีเน”เพราะกูมัวแต่คิดคำทักไอ้คนตรงหน้าเลยกลายเป็นไอ้คนตรงหน้าพูดทักกูขึ้นมาก่อน แม่งรู้สึกไม่ดีอีกแล้วมันต้องมาทักกูก่อนอีกแล้ว ไอ้เปยงอนกูดิไม่ต้องพูดกับกูดิแบบนั้นกูยังจะพอรู้ว่าต้องทำยังไงกับเมิงมากกว่าเมิงที่เป็นแบบนี้อีก
“เมื่อไหร่จะทำการบ้านเสร็จ จะไปอยู่ไหมเนี่ยดูหนังเนี่ยห๊ะๆ”พยายามพูดให้เป็นปกติ สาวเท้าเข้าไปหามันที่โต๊ะหนังสือ มันหันมาทำหน้าบึ้งมองกูก่อนจะลุกขึ้นกระโดดลงเตียง
ดูจากชุดแล้วน่าจะแต่งตัวรอไปดูหนังแล้วแหล่ะวะแต่แม่มันคงส่งให้มาทำการบ้านก่อนกูว่า
เดินลงไปนั่งกับพื้นอิงขอบเตียงมัน ไอ้เปยที่นอนอยู่พลิกตัวก่อนจะเขยิบมาเอาหัวมันมาชนหัวกูเบาๆ
“ปวดหัวป่ะ”มันพูด
“ไม่ค่อยแล้วว่ะ”
“ขี้เกียจทำการบ้านแล้วอ่ะเน บอกแม่ว่าพรุ่งนี้ค่อยทำๆก็ไม่เชื่อว่าเปยจะทำ เนไปบอกแม่ให้หน่อยน้าา”ไอ้คนข้างหลังทำเสียงอ้อนๆเอามือมากอดรอบคอกูหัวเราะคิกคักไปมา
“จูบก่อนๆ”หันหน้าไปมองหน้ามันที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ
“แน่ะๆตลอดเลยอ่ะ ไอ้คนหวังผล”มันพูดแล้วหัวเราะเบาๆทำเอากูยิ้มออก เอาหน้าผากไปชนกับหน้าผากมันก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แต่ดันถูกมือเล็กๆนั่นดันออก
“อื้อออ ม่ายยยยยย”มันว่างั้นแล้วพลิกตัวไปกอดหมอนข้างดิ้นไปมา
มองมันพลางยิ้มเศร้าๆ มันไม่ยอมจูบกับกูหรือเพราะเมื่อวานมันรู้ว่ากูจูบเดียร์วะ ถึงจะบอกว่าเดียร์ต่างหากที่มาจูบกู แต่มันก็โดนปากกูอยู่ดีแหละวะ จะถามมันไปดีไหมวะว่าที่ไม่ยอมจูบกูเพราะเดียร์จูบกูดีป่ะวะ แต่ถ้ามันไม่รู้เรื่องที่ว่านี้หล่ะเพราะมันยืนอยู่หน้าห้องน้ำมันไม่น่าจะเห็นนะกูว่า
“เปยมานี่มะ”หันไปพูดกับมันพลางตบๆหน้าขาตัวเอง มันที่มองกลับมายิ้มๆรีบปีนเตียงลงมานั่งปุอยู่หว่างขากู
โครตอยากกอดเลย
ความรู้สึกนี้มันเข้ามาในหัวได้ยังไงไม่รู้
จัดการกอดมันจากข้างหลังแน่นๆกดหน้าลงไปตามซอกคอมัน โครตหอมเลยว่ะยังเป็นกลิ่นครีมอาบน้ำอยู่เลย
มันก็หัวเราะคิกคักๆบอกจี๊กจี้ๆกูเลยหยุดทำ มันคงรู้สึกอะไรบางอย่างเลยหันมามองกูทำหน้างงๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าเน มึนหรอเมื่อวานนี่เล่นซดซะเป็นยอดมนุษย์หรอไง?”มันพูดพลางอามือมาลูบๆหนวดเขียวๆตรงคางกูเล่น
เฮ่อคำถามนั้นกูควรจะถามเมิงไม่ใช่หรอวะเปย ทำไมกูเป็นคนแบบนี้วะ รู้สึกว่าปากมันหนักมากจะพูดอะไรไม่ได้ดั่งใจเลย สมองกูคิดคำพูดล้านแปด
เปยเป็นอะไร
เปยเมื่อวานเมิงเห็นอะไรบ้าง
เมื่อวานเมิงได้ยินอะไรบ้าง
เมิงโกรธกูไหม
เมิงงอนกูหรอ
และอีกหลายๆอย่าง
แต่ทำไมกูไม่พูดไปวะ
ไอ้เปยคงเห็นกูเงียบไปนานมันเลยเอามือมากอดรอบเอวกูหน้าซบอกกูเหมือนจะอ้อนแต่กูรู้ว่ามันปลอบกูอยู่ ปลอบเรื่องอะไรละวะ เรื่องที่กูไม่มีความกล้าพอที่จะถามมันนะหรอ
“เปยไม่เป็นไร”อยู่ดีๆไอ้คนที่กอดกูก็พูดขึ้น รู้สึกได้ถึงแรงกอดของมันที่รัดตัวกูแรงขึ้น แม่งกูได้แต่มองมันเฉยๆรู้สึกว่าปากมันจะหนักกว่าเดิม กูอยากร้องไห้ว่ะ
ทำไมแฟนกูดูเป็นผู้ใหญ่กว่ากูอีกว่ะ อยู่ดีๆคำนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัว กูแม่งรู้สึกว่าตัวกูไม่ดีพออีกละ พยายามหลับตาไล่ความคิดพวกนั้นออกไป พอลืมตาก็เห็นว่าไอ้เปยมองหน้ากูอยู่
“เปย”
รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกๆอยู่ในลำคอ
“กูขอโทษ” พูดจบคนตรงหน้ากูยิ้มเลย มันเป็นรอยยิ้มที่สวยมากสำหรับกูกูไม่เคยมองใครยิ้มสวยเท่ามันแล้วว่ะ อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่แรกเจอมันมันยิ้มให้กู กูเลยตกหลุมรักมันตอนนั้นเลยรึเปล่าวะ มันยืดตัวขึ้นมากดริมฝีปากมันกับกูเบาๆมันค่อยๆกดจูบเบาๆตามแนวปากกู มันไม่ได้ทำแบบเร่าร้อนร้อนแรงอะไรแบบนั้นแต่กูกลับรู้สึกดี รู้สึกดีมากเลยว่ะ มันเหมือนกับต้องการบอกกูว่าไม่ว่ายังไงมันก็รักกู
ไอ้เปยแม่ง
ตอนนี้กูให้เมิงเป็นพระเอกเลยว่ะ
กูยอมตกกระป๋องเลยอ่ะ
ผละริมฝีปากอกมองไอ้คนตรงหน้าที่ไม่รู้จะทำหน้ายังไง มันคงเขินตัวมันเองด้วยแหละแบบเนี้ย
“อ้าวๆ จะร้องไห้หรอเน ตาแดงนะเนี่ยย”มันพูดขึ้นทันทีที่หันมามองหน้ากู ทำเอากูรีบยกมือขึ้นมาป้ายตามหน้ากูเลย
“ร้องห่าไร ตาเมิงบอดสีละไอ้เปย”พูดจบมันก็หัวเราะชอบใจใหญ่แถมพูดอะไรไม่รู้ มีความรักเลยมองโลกเป็นสีชมพู ให้มันเป็นสีชมพู แม่งเล่นแหกปากซะกูต้องเอามือไปปิดปากมัน เสือกเลียมือกูอีก จะบ้าตาย
จับไอ้เปยให้อยู่นิ่งก่อนจะมองหน้ามันแบบเฮ่กูจริงจังแล้วนะ มันก็คงจะรู้ว่ากูพร้อมจะพูดกับมันแล้วเลยนั่งนิ่งๆเฉยๆ
“เปย”
“ว่า”
“เมื่อคืน..คือ....เมื่อคืน”
“เปยได้ยินบางคำ”
“ห๊ะยังไง”
“ก็พี่ทีมเพื่อนเนแกล้งเปยไม่ให้เปยไปห้องน้ำ พอปล่อยเปยไป เปยกำลังผลักประตูเข้าไปแต่ได้ยินเสียงคุยกันเลยแอบฟังก่อน ขอโทษน้าที่แอบฟัง”มันพูดพลางไหว้กูปลกๆ เฮ่ยมาขอโทษอะไรกูทำไมวะ
“เดียร์เข้ามาเองนะเว่ย กูไม่ได้เรียกเข้ามา”รีบแก้ตัวออกไป ลืมคิดเลยว่ามันอาจจะเหมือนกูร้อนตัวก็ได้
“เปยรู้ เปยพอจะเดาออกเนไม่ใช่คนแบบนั้น หรือว่าใช่?”มันว่างั้นพลางทำแก้มป่อง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“น่ารักป่ะๆ เปยทำแก้มป่องเงี๊ย ดูนี่ๆ ห้าๆ น่ารักป่ะเน”มันพูพลางทำแก้มป่องไปมา เขย่าแขนให้กูดูมันแล้วหัวเราะเหมือนเป็นบ้า มองมันแล้วส่ายหัวไปมาเบาๆ เมิงนอกเรื่องอีกละไอ้เปย
“ไม่หึงหรอเปย ไม่โกรธหรอเปย”เอื้อมมือไปลูบแก้มมันเบาๆ เจอคำถามกูไปมันหยุดกึกเลย แบบหยุดหัวเราะปัญญาอ่อนของมันไปเลย
ถูกมือของมันเลื่อนมาทับมือกู เอนหน้าซบมือกูแบบลงน้ำหน้ามาทั้งหน้าเลย
“ไม่โกรธ”มันพูดเบาๆ
“จริงอ่ะ ทำไมไม่โกรธ”
“ก็เปยบอกไม่โกรธก็ไม่โกรธดิ เนนี่ยังไง เดี๋ยวโกรธจริงเลยหนิ จับกินไส้เลย”มันว่าพลางจะโถมตัวเขามาหา กูได้ดันมันไปนั่งดีๆเหมือนเดิม คือกูจริงจังไงไอ้เปยเอาให้เคลียร์ๆเว่ยเมิงมาทีเล่นทีจริงแบบนี้ กูอดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเมิงกลัวกูเครียดเกินไปรึเปล่าเลยต้องทำเหมือนเล่นไปด้วย
“น้องเปยเอาตรงๆ ไม่โกรธหรอ ไม่โกรธพี่เนจริงๆหรอ ไม่โกรธพี่ไม้ง้อนะเปย”ก้มหน้าไปให้อยู่ระดับเดียวกับหน้ามันก่อนจะพูดออกไป มันเงียบเลยดิทีเนี๊ย
“เปย”
“.............”
“ไอ้เปย”
“...........”
“เปย...เฮ้ย” หงายหลังหัวเกือบฟาดพื้นแต่จะถือว่าโชคดีรึเปล่าที่ข้างหลังเป็นเตียงเลยกลายเป็นอิงขอบเตียงแทน แต่แม่งโครตเจ็บหลังเนี่ยดิโขกไปเต็มๆเลย
“อะไรเมิงวะเปยผลักกูทำไม”ถามไอ้เปยที่นั่งคร่อมกู
“โกรธ”
“ห๊ะ อะไรเมิงเนี่ย”
“เปยบอกว่าเปยโกรธ!” พูดจบมันเริ่มเอามือขึ้นมาทุบกู ทุบตามอกตามไหล่กู กูได้เอามือมากันแม่งก็ออกเต็มแรงเลยกระดูกข้อมือกูจะหักไหมวะ พอมันเห็นว่าปะทุร้ายร่างกายส่วนบนกูไม่ได้มันเริ่มเอาเล็บมาข่วนหน้ากู โครตแสบเหอะขอบอก
“เฮ่ยเปยหยุดๆ กูเจ็บๆ”พูดพลางเอามือปัดเป็นพัลวัน
“ก็เปยโกรธเน โกรธมากด้วย ทำไมไม่เข้าข้างเปยทำไม ทำไมหล่ะเน!”พูดจบมือเล็กๆนั่นเริ่มเขย่าคอเสื้อกูไปมา กูจะผลักมันออกก็กลัวมันเจ็บ คือมันออกแรงเยอะมากแล้วถ้าจะต้านแรงมันไว้ก็ต้องออกแรงเยอะๆใช้ป่ะ กูกลัวตอนกูผลักมันออกแล้วมันผ่อนแรงพอดีเดี๋ยวมันจะเจ็บตัวเนี่ยดิ
“โอเคๆ กูขอโทษนะเปย หยุดตีกูก่อนเว่ย เปยๆ กูขอโทษๆ”ไม่ว่าจะพูดยังไงแต่เหมือนไอ้เปยจะสติแตกไปแล้ว คือกูไม่น่าเค้นมันว่าโกรธกูรึเปล่าใช่ไหม กูอยากจะบ้าตาย
“ฮึ่ยๆ เนนิสัยไม่ดี! ”
“เปยเว่ย ไอ้เปย เมิงหยุดก่อน”จับไม้จับมือมันที่รัวยิ่งกว่าไม้กลองล็อคแน่นๆ ไอ้คนที่คล่อมกูอยู่หอบหายใจแรงๆ เหนื่อยละซิเมิง
“เนนิสัยไม่ดี!”มันว่างั้นพลางจะดึงมือตัวเองออกจากมือกู แต่กูก็ปล่อยนะกลัวมันเจ็บ
“พอใจยังหืม”เอื้อมมือไปลูบหัวทุยๆมันเบาๆให้มันใจเย็นลง มันหายใจฟืดฟาดแรงๆอีกสองสามทีก่อยจะกลับมาหายใจเป็นปกติ
“ไม่!” แหม่ะถึงกับตะโกนใส่หน้ากู
“ทำตัวงี้พี่เนไม่รักน้าาา”
“รักซิ เนต้องรักเปย รักเปย”พูดจบทำท่าจะโถมตัวเข้ามากอดกูแต่กูยันมันไว้ก่อน
.
.
.
.
.
“ขอโทษนะเปย ครั้งหน้ากูจะปกป้องเมิงกูสัญญา”พูดจบไอ้คนรงหน้าทำหน้ามุ่ยเลย
“มันจะไม่มีครั้งหน้าเหอะ ถ้ามีอีกนะเปยไม่ยอมจริงๆด้วยเปยจะเอาส้อมแทงตาเลย ใครมาขวางนะเปยจะเอาแทงทุกคนเลย”
“แม้แต่กู?”
“ฮึ่ย ถามมาได้ทั้งๆที่รู้คำตอบ”
“คำตอบอะไรไม่รู้เหอะ”พูดแล้วกอดเอวมัน
“ก็ใครจะไปทำลงเล่า เอ๊ะ ได้ข่าวว่ายังเคลียร์ไม่เสร็จ เนยังไม่ได้ง้อเปยเลย ปล่อยเปยเลยนะเน”มันว่าพลางดิ้นไปมา ใครจะปล่อยให้โง่หล่ะวะ
"ดีกันนะครับน้องเปย"พูดพลางยื่นนิ้วก้อยไปให้ไอ้คนตรงหน้า มันทำหน้ามุ่ยแป๊ปนึงก่อนจะยิ้มแผล่เอาปากมาจุ๊บนิ้วก้อยกูแล้วกลับไปหัวเราะชอบใจ ส่ายหัวไปมากับการกระทำมัน กูจะถือว่ากูง้อเมิงสำเร็จละกันนะ
“ดูนี่ดิๆคุณหมอ ใครไม่รู้ทำผมหน้าเป็นแผลหมดเลยหมดหล่อเลย”เปลี่ยนมาพูดอ้อนกับมันยื่นหน้าไปใกล้ๆให้มันดู
“คุณหมอขอสมน้ำหน้าครับ ได้ข่าวว่าความหล่อมันหมดไปนานแล้วไม่ใช่หรอคนไข้”โหดูปากมันๆ ปากดีเหลือเกิน แต่ถึงมันจะว่าอย่างงั้นกลับเอามือมาลูบๆหน้ากู สายตามันก็เอาแต่มองรอยข่วยตามหน้าดูแบบเพ่งดูเลย ถ้าเพ่งมองแล้วแผลหายน้องเปยก็จะทำอะไรประมาณนี้
“ขอโทษนะเปย ยกโทษให้นะ”พูดบอกมันอีกรอบ
“อื่ออ พูดอยู่นั่นแหละ”
“ครับๆไม่พูดแล้วๆ”
“เฮ้อ อยากมีแฟนดีๆกับเขาซักคน”โหไอ้เปยเมิงมาเป็นเพลงเลยนะ
“กูไม่ดีตรงไหน เนี่ยอยากจูบๆ”
“แน่ะก็เพราะไอ้แบบเนี้ยๆ” มันว่าแล้วเอานิ้วมากดปากกูแรงๆ
“ลบรอยเดียร์ให้หน่อยดิ”สุดท้ายก็พูดออกไป ไม่รู้หรอกว่ามันจะรู้อยู่ก่อนรึเปล่า แต่ถือว่ากูสารภาพไปด้วยละกัน แล้วก็อย่างที่กูคิดมันหยุดกึกเลย
“พี่เดียร์จูบหรอ”พยักหน้าตอบมันกลับไป
“กูไม่ได้เต็มใจ”
“เปยรู้ๆ”มันว่างั้นก้มหน้ามาจุ๊บปากกูก่อนจะผละออกมองหน้ากูยิ้มๆ อดที่จะกอดมันแน่นๆไม่ได้
น่ารักเว๊ยยย
เมียใครวะ
เมียกูเองเหอะ
ฮิ๊วววว
“ทำไมตอนแรกถึงบอกว่าไม่โกรธหล่ะ”
“ปวดหลังจังเน นวดหลังหน่อยนะๆ”
“ไอ้เปย เอาดีๆเว่ยหยุดเลื้อยเลยเมิงๆ”
“โด่ ก็เปยกลัวเนตะโกนใส่อีก”มันว่างั้น
โอ่ยยยย
แค่เนี๊ยยยยย
กูรักเมิงเว่ยไอ้เปยยยยย
สุดท้ายกูกับไอ้เปยก็ถือว่าเรื่องนี้เคลียร์กันไป ไอ้เรื่องที่มันกลัวกูตะโกนตะคอกใส่นั่นแหละทำให้มันไม่กล้าโกรธกูกลัวกูโกรธมันแล้วฟิวส์ขาดใส่มันเหมือนตอนอยู่ในห้องคาราโอเกะ เมิงนี่มันจริงๆเลย แต่กูก็ว่ามันฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกกูเองก็นะ กูว่าถ้ากูจะมีความกล้าความเป็นผู้ใหญ่เท่าไอ้เปยคงอีกนานเลยว่ะ แม่งพระเอกมากเลยนะเมิงอ่ะไอ้เปย มันดีกับกูใช่ไหมล่ะดีกับกูจริงๆนั่นแหละ แบบนี้กูชักจะอดใจรอเมิงจบม.หกไม่ไหวแล้วดิ อ้าวเรื่องนี้ไม่เกี่ยวหรอ ห้าๆ
ถามว่าเรื่องดูหนังไปดูเรื่องอะไรขอบอกเลยว่าไม่ได้ไปครับ
กรรรรรรรรรม
กูจะบ้าตาย
คือมัวแต่เล่นกับมันคลอเคลียไปคลอเคลียมาปาไปบ่ายสองกว่าไอ้เปยก็แม่งยังทำการบ้านไม่เสร็จ ครั้นพอกูจะช่วยมันทำยิ่งทำให้เสร็จช้าไปอีกกูอยากถามมากว่าไอ้สายสามัญแถมห้องวิทย์พวกเมิงเรียนอ่าร๊ายก๊านนนน กูไม่รู้เรื่องเว่ย ก็ไม่ได้ไปเที่ยวไปดูหนังกันตามระเบียบ ตกเย็นแม่มันชวนอยู่กินข้าวด้วยแต่กูก้ต้องปฏิเสธไปเนื่องจากกูขอไปเตรียมงานของวันพรุ่งนี้ก่อนยังไม่ได้ดูตารางเลยต้องไปตรวจโรงไหนบ้าง
เอาเป็นว่าวันนี้กูว่าก็โอเคละวะเคลียร์กับไอ้เปยได้ แถมมันยังแย่งซีนพระเอกกูซะกูกลายเป็นคนเห่ยๆเลย
ขี่รถมาถึงบ้านกูถึงไม่ได้รู้ว่ากูลืมอะไร
กูลืมสวัสดีแม่ไอ้เปย
อีกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ครั้งหน้ากูจะเขียนติดมือกู กูสาบาน
..........................................
แต่นแตนแต๊ นน น น นน นน จบกันไปอีกตอน เย่ๆ
เปยหล่อเลย
ห้าๆ เคลียร์กันแบบนี้โอเคไหมคะ เห็นคอมเม้นแต่ละอัน โหหหหห ถะถะถะถะถูกต้องนะค้าบบบบบบบบบ
เข้ามาอ่านใจเราหรอ
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ
ชอบทั้งพระเอกและนายเอก
ร้องไห้ไปหลายตอน (อ่อนไหวเนอะ)
แต่ตอนหลังนี่มีไม่ชอบนิดหน่อยค่ะ
ตรงที่ยอมให้เปยถูกด่าตั้งหลายที
อยู่กันสองคน ใครจะยอมใครก็ไม่ว่าหรอกค่ะ
แต่ถ้ามีบุคคลที่สามเนี่ย คนของเราต้องสำคัญกว่าใครทุกคนสิคะ
อยากให้พระเอกปกป้องอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ต่อให้คนของเราผิดก็ต้องปกป้องเอาไว้ก่อน แล้วค่อยไปสอนกันทีหลัง
ไม่ใช่ทำให้เสียใจต่อหน้าคนอื่น แล้วพออยู่กันสองคนค่อยง้อ
พูดเยอะหน่อย ไม่ว่ากันนะคะ พอดีว่าอ่านรวดเดียว รู้สึกชอบมาตลอด
พอมาถึงตอนท้ายนี่จี้ตรงจุดที่ไม่ชอบพอดี อ่อนไหวกับประเด็นนี้น่ะค่ะ
ขอบคุณที่เขียนให้อ่าน รอตอนต่อไปนะคะ
อุ๊ยตายชอบเม้นต์นี้จังเลย แลดุบาดลึกแทงใจพี่เน(และคนเขียน)มาก ห้าๆๆ ชอบๆๆ><
ขอให้น้องเปยกลายร่าง
ด่าให้หนักทั้ง อิเน่ากับผัว
เราต้องเป็นราชินีสิน้องเปย เพราะผัวมันกลัวการแสดงออกกับเมียเกินไปทำให้มีปัญหา
อารมณ์รุนแรงมาก น้อบเปยบอกน้องเปยเป็นคนดีฮะ ใสๆวิ๊งๆ
ขอบคุIสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]--รักกับพี่มีทุกอย่างยกเว้นตังค์-- โมเม้นนิดหน่อย+รูป 9/4/2558 (อ่าน 68120 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก