Non Roman !! - C h a p t e r 01 – คนเกลียดกัน มักจะได้เรื่องให้ตัวติดกัน
คนเราแม่งก็ต้องมีฉิบหายบ้าง
“ใครเป็นคนตะโกนคุยกันเมื่อคืนตอนตีสอง!! บอกผมมา!!”
ไม่ใช่เสียงพี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่งแต่อย่างใด เพราะเป็นเสียงของอาจารย์ตัวร้ายกับ(พวก)เด็กม.6ทั้งรุ่นที่กำลังก้มหน้าก้มตากันอยู่ ไม่มีเสียงเล็ดลอดมาแม้แต่น้อย แหงล่ะ จะลอดได้ไงล่ะ
ก็อาจารย์ไม้ ผู้คุมหอม.6 กำลังโกรธจัด!
เนื่องจากว่ามีคนหล่อบางคนกับเหี้ยอีกหนึ่งตัวตะโกนด่ากันเมื่อคืนนี้ ถึงจะเป็นแค่สองประโยคแต่ก็เหมือนว่าจะทำให้ผู้คนตื่นได้ ผมแทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย แม่ง รู้งี้กูกระซิบด่าเบาๆดีกว่า!
“ผมถามว่าใครเป็นคนตะโกนคุยกัน!”
เงียบ.. ยังคงเงียบ แหงสิ ใครจะไปกล้ายอมรับวะ! อาจารย์ไม้ก็โง่เนอะ ไม่รู้ อ้าว.. กรรม นี่กูด่าอาจารย์เหรอวะ ไม่ๆ ไม่ครับ แค่เปรียบเปรยจารย์แกกับคำว่าโง่..
ยังไงแม่งก็ด่านี่หว่า
“เมื่อคืนเกิดไรขึ้นวะไอ้กรด..”
เสียงกระซิบจากตัวเหี้ยนิทราที่อาศัยอยู่กับผม.. เหี้ยนิวครับ แม่งไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆนั่นแหละ ขนาดกูตะโกนด่าแม่งยังเสือกไม่รู้เรื่องเลย!
ต้นเหตุก็มาจากห้องมึงอ่ะแหละ! ก๊ากก! รูมเมทมึงด้วย!
โอเค ระหว่างที่อาจารย์แกกำลังเพ่งจิตตามหาตัวผู้ร้าย ผมจะอธิบายคร่าวๆ โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนประจำชายล้วนที่ตรงข้ามกับโรงเรียนประจำหญิงล้วนครับ เป็นอะไรที่กระตุกใจมากๆเวลาแอบเห็นสาวๆฝั่งตรงข้ามเดินยั้วเยี้ยอยู่ในโรงเรียนแต่ผมกลับกระโจนไปงาบไม่ได้!
ไม่ใช่ประเด็นสาวๆดิ! ผมต้องอธิบายโรงเรียนของผมก่อน
โรงเรียนชายล้วนประจำของผมแบ่งหอตามระดับชั้นแต่ครับ แต่ไม่ใช่โรงเรียนแผนกม.ต้น จึงทำให้มีเพียงสามหอเท่านั้น หอม.4 หอม.5 แล้วก็ตามปิดท้ายด้วยหอม.6
แล้วผมก็อยู่หอม.6
และสืบเนื่องมาจากเมื่อคืนที่ผมอยากบริหารเสียงมากไปหน่อยก็เลยตะโกนด่ากับไอ้คนชั้นบน ก็แค่นั้นล่ะครับ ไม่มีอะไรมากมายเลย! เพื่อนๆหอม.6 ทุกคนเลยต้องมารับกรรมตกที่นั่งลำบากก็เพราะผม โดนอาจารย์สั่งเรียกแถวหน้าหอหลังเลิกเรียนพอดี แต่ก็แหม ทุกๆคนรักผมอยู่แล้วล่ะ เรื่องแค่นี้พวกเพื่อนม.6ทุกคนยกโทษให้ผมได้
ให้ผมได้จริงๆนะ ไม่เชื่อเหรอ? หึหึ
“ได้ ในเมื่อไม่มีใครยอมรับ ทุกๆคนที่อยู่ในหอม.6ก็ต้องได้บทลงโทษเหมือนกัน”
เสียงอาจารย์ไม้ยังคงดังต่อเนื่องไป แหม.. เวลาที่ไม่มีใครยอมรับแม่งก็จบลงอีหรอบนี้เหมือนเดิมนั่นแหละ
เพราะอย่างนี้ไง ผมเลยไม่ยอมรับ.. มีเพื่อนทำโทษ ก๊ากก!
ใครจะไปแคร์กันครับ ผมมั่นใจนะว่าพวกมันได้ยินเสียงตัวเลขห้องที่พวกผมตะโกนด่ากันสองประโยค เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดก็เท่านั้นแหละ
สุดท้าย.. เพราะพวกเราเป็นเพื่อนกัน ก็เลยได้รับโทษไปด้วยกันอย่างไงล่ะ ก๊าก! สะใจสัตว์ๆ!!
..
นั่นเป็นแค่ความคิดของผมครับ เมื่อมีเสียงถัดไปดังมาจากอาจารย์ไม้
“แต่ว่า พอดีตอนนั้นผมได้ยินเสียงเนี่ย.. เหมือนพวกเขาจะระบุตัวเลขห้องด้วยใช่ไหม?” น้ำเสียงทุ้มกังวานของอาจารย์ทำให้ผมนิ่ง
..ใช่ครับ ผมระบุชื่อห้องไป..
ได้แต่คิดในใจเงียบๆพลางกลืนน้ำลายเอื๊อก ภาวนาไม่ให้เป็นอย่างที่ตนเองคิด เพราะมันเริ่มแปลกๆซะแล้วสิ..
...
“ใครที่อยู่ห้อง606 และห้อง 707 มาพบผมหลังเลิกแถว.. เร็ว!!”
..
ที่สงสารมากที่สุดคงจะเป็นไอ้นิว
เพื่อนผมที่กำลังยืนอ้าปากค้างหน้าเหวอหวาเพราะไม่รับรู้เรื่องเกี่ยวกับเมื่อคืน แถมยังต้องมาตกระกำลำบากก็เพราะผมแหกปากตะโกนด่าไอ้ดำไป มันทำหน้างุนงงแล้วหันมาถามผมทันที
“..ตกลงเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ..”
คำถามนี้ยังไม่เลิกหลุดออกจากปากมันครับ ถูกอาจารย์ไม้เรียกพบหลังเลิกแถวก็เล่นทำให้ถึงกับหน้าซีด มองๆไปนี่ดูน่าสงสารเหมือนกันนะเพื่อนกูเนี่ย.. “ไอ้กรด.. ไอ้กรด ตกลง..”
“เมื่อคืนกูตะโกนด่าไอ้ดำชั้นบน”
ผมตอบพร้อมกับยักคิ้วหล่อใส่ไอ้นิวที่กำลังยืนเป็นเหี้ยโดนลูกหลง โธ่! กูขอโทษนะ แต่พอดีเพื่อนมึงปากไวนี่หว่า “มันเอากับผู้ชายเสียงดังมาก กูเลยตะโกนด่าไป”
“แล้วทำไมเขาเรียกพวกเราวะ!”
“ก็เพราะกูตะโกนด่าแล้วระบุชื่อห้องไอ้เหี้ยชั้นบนไง มันเลยตอบกลับแล้วเสือกระบุชื่อห้องกูต่อ”
ผมยังคงตอบหน้าตายไปเหมือนเดิมครับ แอบขำที่เห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของนิวที่เหมือนจะสื่อประมาณว่า ‘กูว่ากูนอนอยู่ดีๆแล้วนะ’ โอ๊ย .. น่าสงสารฉิบหาย!
“ม..มึงแม่ง..”
“ไม่ต้องห่วง กูจะช่วยมึงเอง ถ้าโดนขัดห้องน้ำเหมือนครั้งก่อน มึงก็ไม่ต้องทำหรอก เรื่องนี้กูทำตัวกูเอง” ผมกระซิบมันตอบไปเบาๆขณะที่เอื้อมมือไปยีผมนุ่มแรงๆ ไอ้นิวตัวเตี้ยกว่าผมอยู่ประมาณหลายเซนพอควรเลยล่ะมั้ง ทำให้ผมสามารถขยี้หัวมันง่ายๆเลย “เข้าใจปะ?”
“พ่อมึงเหอะ เฮ้อ!”
ถอนหายใจอีก! มึงแม่งน่าสงสารจริงๆวะ จากใจกูเลย!
แต่ระหว่างที่ยืนรออาจารย์กับเพื่อน ผมก็พบกับไอ้คู่แค้นตั้งแต่ม.4ยันม.6 เดินมาพร้อมกับรูมเมทมัน!
..หึ.. ไอ้เหี้ยดำ..
หน้าของมันเหมือนไม่สบอารมณ์กับเรื่องพรรค์นี้สักเท่าไหร่ครับ สมน้ำหน้า! ชอบเอากันไม่ดูเวลาเองนี่หว่า! ผมแอบชำเลืองไปมองด้านหลังก็เห็นหน้ารูมเมทมันครับ ตัวใหญ่พอๆกันเลยด้วยซ้ำ..
เอ๊ะๆ เรียกรูมเมทไม่ได้ ต้องคู่ขากันมากกว่าสิ!
“ไง เมื่อคืนแตกกี่น้ำ”
ก๊าก! เป็นเสียงใครไม่ได้นอกจากผม! ไอ้ดำแม่งหันมาจ้องตาดุเลย โด่ว์ คิดว่ากูกลัวไง สมน้ำหน้า ไอ้เหี้ย สมน้ำหน้า! “ว่าแต่ เจ็บตูดเปล่ามึง หน้างี้โดนเอาแหง!”
สะใจโว้ย!
ได้เห็นหน้าตาทะมึนๆของมันแล้วรู้สึกมีความสุข อีกฝ่ายหรี่ตาลงมองผมเล็กน้อย
“ก็นะ ปากไม่มีพ่อแม่สั่งสอน”
ฉึก! เจ็บใจไหมเชี่ย ผมตอบเลยเจ็บใจมาก เล่นถึงพ่อถึงแม่ได้ไงวะ! เอ่อ แต่เมื่อคืนผมก็เล่นถึงพ่อแม่มันนี่หว่า!
แต่ไม่ได้ครับ! กูขึ้น! กูขึ้นแล้วนักเลงเลยนะ!
“นี่มึงมาด่าพ่อแม่กูเหรอ! ไอ้ดำ!” ผมตะโกนเรียกมันด้วยฉายาที่มอบให้ตั้งแต่เข้าโรงเรียนมา ผมเจอมันวันแรกก็เกลียดกันทันที สัญชาตญาณบอกลึกๆว่าพวกเราสองคนกินกันไม่ลงอย่างแท้จริง!
“กูไม่ได้ด่าพ่อแม่มึง กูด่ามึง”
เหี้ย! ไอ้เวรนี่!
“กูก็ลูกมีพ่อมีแม่! ไม่เหมือนมึงอ่ะ เอากับรูมเมทตัวเองได้ทั้งวัน! เสียงดังรบกวนชาวบ้าน!!” ผมตะคอกกลับไปอย่างเหลืออด ยิ่งเห็นท่าทีกอดอกแบบไม่แยแสของมันก็ยิ่งทำให้รู้สึกเดือด!
“ไอ้กรด อย่าไปหาเรื่องเขา” โว๊ย! แล้วก็ไอ้นิวน่ะ มึงเป็นเหี้ยโดนลูกหลงก็สงบปากสงบคำ ยืนเป็นตัวประกอบไป ไม่ต้องมาห้ามผม!
“นึกว่าไม่มีคนสอนสะกดคำ กูชื่อดนัย ชื่อเล่นชื่อนัย เรียกกูไอ้ดำ” แม่งยังเสือกพูดหน้าตายอีกนะ ผมกัดฟันกรอดเลย..
อย่างนี้ยอมไม่ได้!
“นี่มึงหาเรื่องกูเหรอวะไอ้เหี้ยดำ!” ตะโกนลั่นด้วยความเกรี้ยวโกรธเลยครับ พร้อมกับจะเข้าไปยกหมัดต่อยมันสักรอบ!
คือทนไม่ไหวแล้ว เหี้ยนี่เหี้ยจริงๆ!
“แน่จริงมึงก็มาดิ ฆ่ากันให้ตายข้างหนึ่งยิ่งดี!”
เหมือนไอ้ดำแม่งก็จะเกลียดขี้หน้าผม ผมก็เกลียดขี้หน้ามันเหมือนกัน เออ ดี! จะได้ไม่ต้องพูดอะไรให้มันมากมาย
หากแต่ระหว่างผมกำลังจะเข้าไปต่อยมัน และแม่งก็เดินมาให้ต่อย พวกเราสองคนกลับถูกรูมเมทแต่ละคนรั้งไว้ก่อนครับ!
รั้งหาพ่อมึงหรืออ!
“ใจเย็นๆก่อน! เฮ้ย! ไอ้กรด ใจเย็นสิวะ มึงไปหาเรื่องเขาก่อนนะ!” เสียงร้องเตือนของนิวพร้อมกับเข้ามาสอดมือสองข้างเข้าตรงรักแร้ผมก่อนจะล็อคแล้วพยายามดึงรั้งเอาไว้ ไอ้เชี่ยเอ๊ย! มึงจะอะไรของมึงเนี่ย!
เห็นตัวเล็กแต่มันเคยเรียนศิลปะป้องกันตัวมาครับ แรงแม่งเยอะฉิบหาย!
“มึงไม่เห็นเหรอว่ามันหาเรื่องกูตั้งแต่เมื่อคืนแล้วน่ะ!!”
ไอ้อาจารย์ไม้ก็มาช้าเหลือเกิน ผมเกือบต่อยมันไปล่ะ โชคดีที่นิวยังล็อคไม่ให้ผมเข้าไปกระโจนทำร้ายมันเหมือนเดิมครับ “ปล่อยกู!”
ไอ้ดำแม่งก็ขยับตัวแรง พยายามหลุดจากการถูกเกาะกุมเพื่อจะต่อยผม หนำซ้ำยังส่งเสียงท้าทายอีก
“แน่จริงก็มาดิวะ!” เห็นไหมวะนิว ไอ้ดำมันท้า! ไอ้ดำแม่งท้า!
“มึงใจเย็นๆ!” ผมได้ยินเสียงเพื่อนของไอ้เชี่ยดำที่กำลังห้ามปราม เหอะ เหม็นขี้หน้าฉิบหาย!
“ไปบอกคู่ขามึงด้วยว่าลดเสียงลงหน่อย! หัดมีมารยาทซะบ้าง! คนจะหลับจะนอน!” หมั่นไส้! ผมตะโกนกลับไปขณะที่พวกมันก็หันมามองหน้ากันอีกต่างหาก เออ รู้ตัวไว้ด้วยว่ากูอยากจะเข้าไปต่อยจะตายห่า!
“เฮ้ย ไอ้กรด ใจเย็น!” เสือกอะไรกับกูล่ะ เชี่ย เสือกอะไร๊!! ผมสะบัดตัวให้หลุดจากการล็อคครับ ไม่มองหน้าพวกไอ้ดำหรอกนะ
เห็นแล้วอยากเข้าไปต่อยฉิบหาย!
พวกเราถูกกันให้ห่างจากกัน ผมไม่มองหน้าไอ้ดำเลยด้วยซ้ำ ยืนนิ่งๆและไกลจากมันให้ได้มากที่สุด มั่นใจว่าอีกฝ่ายก็ไม่มองหน้าเหมือนกัน เกลียดฉิบหาย เกลียดที่สุดในสามโลก กูว่าเกิดมากูคงเกลียดใครไม่ได้เท่ามึงแล้วล่ะ!
จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพัก คนเรียกแถวพวกผมก็มาสักที!!
อาจารย์ไม้เดินเข้ามาด้วยท่าทีโหดอีกต่างหาก
“ทั้งสี่คน มายืนตรงนี้ แล้วคุยกับผม”
โธ่ น่าสงสารไอ้เพื่อนนิวตัวน้อยๆของผมที่แม่งหูตกไปแล้วครับ ผมเลยจัดการยอมเดินไปตรงที่อาจารย์ชี้ หากแต่..
ปึก!
เหี้ย!! ใครชนกูวะ!
หันไปแม่งก็เจอเลย ตัวต้นเหตุ ไอ้สัตว์ดำแม่งเอาไหล่มากระแทกเต็มๆ!! นี่กูว่ากูไม่ได้หาเรื่องมึงแล้วนะ!
แต่จะว่าไป.. ทียืนอยู่..
ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย มองแต่ละคนประจำที่กันครับ นิว ผม ไอ้ดำ คู่ขาไอ้ดำ
ไม่เอาอ่ะ รับไม่ได้ ผมยืนอยู่ใกล้มันเกินไป
“นิว สลับที่ยืนกัน กลัวสีตกใส่” ผมสะกิดเพื่อนรูมเมทที่ทำหน้าเหวอหวาไปเล็กน้อยแล้วไม่ฟังเสียงตอบรับ เพราะผมแย่งที่มันไปแล้วอย่างไงล่ะ!
“ดี คิดว่ากูอยากยืนกับมึงมากนักเหรอ จิน สลับที่”
แม่ง นี่คิดจะเถียงกับกูให้ได้ใช่มะ! แอบชำเลืองเห็นสิ่งมีชีวิตวัตถุดำๆสลับที่กับคู่ขามันครับ ชื่ออะไรนะ จินใช่เปล่า ได้ยินแว่วๆอยู่
ตอนนี้ตำแหน่งแต่ละคนเปลี่ยนล่ะ ผม นิว จิว แล้วก็ไอ้ดำ
“ฮู้ว! ช่วงนี้อากาศสบายดีเนอะว่าไหมนิว เนี่ย ไม่ได้หายใจใกล้กับคนดำๆ!”
“จิน มึงว่าไหมว่าช่วงนี้หมามันชอบเห่า”
นี่มึงจะกัดกับกูให้ได้ใช่ไหม!
ผมหงุดหงิดครับ ไอ้เชี่ยนี่
“จะว่าไปแถวนี้ก็มีแต่พวกสัตว์สี่ขาเนอะ นิว”
“คิดเหมือนกูเปล่าว่าเหี้ยมักชอบมองคนอื่นว่าเป็นเหี้ยแต่ไม่ดูตัวเองน่ะ จิน”
ไอ้เวร!!
ผมกัดฟันกรอด พยายามไม่ให้ตัวสั่นด้วยความโกรธ โมโหโกรธาโว้ย!!! เข้าใจกูไหม นี่กูโมโหโกรธาแล้วนะ!
เห็นหน้านิวกับจิน สงสารพวกมัน แต่มีหรือจะยอม!
ไม่ทันที่จะได้พูดครับ มีเสียงหนึ่งขัดก่อน
“หยุดกันทั้งสองคน หุบปากให้สนิท นิรันดร์ จินตร์ เปลี่ยนที่ยืนให้น้ำกรดกับดนัยยืนคู่กันซะ”
..
อะไรนะ!
ผมผงะ พร้อมกับไอ้ดำเลย
“เมื่อกี้จารย์ไม้ว่าไรนะ!!” พูดพร้อมกันอีกครับ แล้วก็หันมามองหน้า โอ๊ย ทำไมต้องพร้อมกันวะ กูขยะแขยง! “มึงพูดตามกูทำไม!!”
เชี่ย! พร้อมกันอีกละ!
ไอ้นิวกับจินแม่งก็ทำหน้าเหมือน ‘ฉิบหายชีวิตกูจริงๆ’ ประมาณนั้นแล้วยอมสลับที่อีก เชี่ยเอ๊ย พูดอะไรที่ช่วยกูบ้างก็ได้!
ผมเห็นอาจารย์ไม้หรี่ตาลงราวกับครุ่นคิดเล็กน้อย.. และ.. และก็หยิบกุญแจมือขึ้นมา!
เฮ้ย! จารย์!! เอามาทำไมอ่ะ!
“เมื่อวานก็สงสัยว่าใครสองคนเป็นผู้ที่ตะโกนด่ากันน้า.. วันนี้ผมก็รู้จนได้ ว่าเป็นพวกคุณ ‘อีกแล้ว’ น่ะ” ผู้พูดยิ้มเย็น เชี่ย ทำไมผมขนลุกแปลกๆวะ .. “ผมก็อยากจะทำให้พวกคุณสนิทกันยิ่งขึ้นไปอีก..”
..ความจริงเพราะกัดกันบ่อยใช่ไหมอ่ะจารย์จ๋า ไม่นะ ไม่!
อย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย!
“จารย์คิดจะทำอะไรอ่ะ..” ผมมองกุญแจมือ สลับหน้าอาจารย์ก็ขนลุกซู่เลยกู
“ไม่นะเว้ยจารย์” เป็นเสียงไอ้ดำถัดมา
“เห็นท่าทางชอบคุยกันต่อหน้าผมนี่ หัดดูตัวอย่างจินตร์กับนิรันดร์บ้าง สองคนนั้นเงียบสนิทเลยเห็นไหม .. มารยาทน่ะ มีไหมครับ”
..วันนี้ยอมรู้สึกเหมือนกับไอ้ดำอย่างหนึ่ง.. หนาวครับ.. อาจารย์แม่งปล่อยรังสีโหดมาเต็มๆ
“ไม่ยอมรับผิดตอนที่ผมถามเมื่อเข้าแถวอีกด้วย.. นิรันดร์กับจินตร์ ไปทำความสะอาดห้องน้ำรวมหอชายทุกชั้น ส่วนพวกคุณสองคน...”
ยิ่งเห็นกุญแจมือนั่นแล้วก็ยิ่งขนลุกซู่..
“เห็นว่าชอบคุยกันดีนัก เลยจะช่วยให้คุยกันได้อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ ผมให้โทษเพิ่มเป็นกรณีพิเศษเลยนะ จะได้ตัวติดๆกันบ่อยๆ สนิทกันเร็วๆ ยื่นมือมาครับ เสร็จแล้วก็ช่วยไปสองคนนั้นทำความสะอาดห้องน้ำด้วย อ้อ ผมเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะถอดกุญแจมือนี้ได้ ..ขอให้พวกคุณสองคนช่วยกรุณาทำตามบทลงโทษนี้ด้วยล่ะครับ”
....ผมไม่ทันได้เถียงอะไร เห็นอาจารย์ไม้เดินเข้ามาคว้ามือซ้ายของไอ้ดำกับมือขวาของผมสวมอย่างรวดเร็วทันใจ ไม่ถามถึงสุขภาพกูสักคำ
กริ๊ก
เสียงกุญแจมือที่พันธนาการให้ผมกับไอ้ดำติดกันดังขึ้นมา พร้อมกับดวงตาของตนเองเหลือบไปมองนิดหน่อย พอจะตวัดกลับมาแต่หางตาดันบังเอิญสบกับมันซะก่อน ต่างคนต่างมองด้วยหางตา
“เพราะมึงทำให้กูซวย” ได้ยินคนร่างสูงกว่าพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ผมเองก็อารมณ์ไม่ต่างจากมันมากนัก สะบัดหน้าหันไปอีกทางหนึ่ง
“เพราะมึงเริ่มก่อนเอง”
ให้ตายเถอะ นี่ผมรู้สึกหงุดหงิดจริงๆนะ รับรู้ได้ว่าตัวผมขมวดคิ้วแน่นเลยด้วยซ้ำ พยายามไม่ให้ตัวเองเครียดจนขมวดคิ้วบ่อยๆครับ เดี๋ยวหมดหล่อ.. แอบตวัดหางตาไปมองมันแวบหนึ่งแล้วรู้สึกหงุดหงิดทันทีที่เห็นหน้า.. แม่งเอ๊ย..
..เกลียดมัน.. ฉิบหาย!
_____________________________________________________
StraWBerry_ImIn
สวัสดีค่าาา มาอัพต่อเนื่องค่ะ (ฮา) กำลังคิดว่าหนึ่งตอนยาวไปหรือเปล่า แล้วเป็นอย่างไงบ้างเหรอคะ
ไม่ค่อยมีความมั่นใจเลยว่าจะดีหรือภาษาขัดหรือเปล่า
ฮือออออ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากค่่าาาา T^T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
