ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจครับผม
ผม...ประหม่าไม่น้อย เมื่อบางเม้นท์เป็นนักเขียนผลงานเยี่ยมในเล้า
ผม...ปิติอย่างมาก กับเม้นท์ที่เหนียวแน่นสม่ำเสมอมาตลอด ตั้งแต่เรื่องแรก
ผม...สุขใจอย่างยิ่ง กับเม้นท์ใหม่ๆที่เพิ่งรู้จักกัน
ขอขอบคุณอีกครั้งครับผม
*****************************************
ทาสรัก...สมัครใจ....14
“ถะ ถะ ถอด ผ้านุ่งฤาขอรับ
ขุนจำเริญจักให้ไอ้ลอย ถอดผ้านุ่งของมันฤาขอรับ”
เสียงไอ้ลูกทาสแหบกระเส่าเต็มทน ยามมันทวนคำนายเงิน
จักเชื่อหูตนเองได้เยี่ยงไรกัน...
ด้วยเพลานี้ท่านขุนนุ่งลมห่มฟ้าอิงแอบ
ครั้นสั่งคำให้ไอ้ลอยปลดผ้าโจงผืนบางออก
เช่นนี้แล้ว...
นายบ่าวจักมีสิ่งใดขวางกั้น เว้นเพียงแพรเพลาะสีหวาน
“จักทวนคำข้าเพื่อการใด ลอยเอ๋ย
ผ้านุ่งเอ็งมันเปียกแฉะ ทำข้ารำคาญเหลือใจ
ปลดออกจากตัวเสีย อย่าได้ร่ำไร”
ไอ้ลอยขยับกายลุกนั่ง
กระมิดกระเมี้ยนคลายปมผ้าโจงผืนบางเปียกชื้น
ผ้านุ่งหลุดจากกายพาสะเทิ้น เนื้อตัวเปิดโล่ง ประจักษ์แจ้ง
มันรีรอลังเล
จักจัดวางพับผ้าไว้หนใดจึงเหมาะควร
ขุนจำเริญยันกายอ้อนแอ้นบอบบาง
ฉวยผ้าโจงจากมือไอ้ลูกทาส เงื้อง่าปาผลุงลงพื้นกระดานห่างเตียง
แล้วปิดปากหัวเราะกิ๊ก
ราวสตรีสาวน้อยซุกซนแก่นเเก้ว
“นอนลงเถิดลอย ดึกดื่นค่อนคืน จักนั่งนิ่งอยู่ใย”
มือน้อยขุนจำเริญตบลงบนที่นอนข้างตัว
ดวงหน้าหวานแดงซ่าน แววตาเปี่ยมด้วยแรงสิเหน่หา
ไอ้ลอยละทิ้งความละอาย เลื่อนกายลงนอนแนบข้างขุนจำเริญ
“ท่านขุนขอรับ คลายหนาวเหน็บเจ็บไข้ประการใดบ้าง
โปรดบอกกล่าวไอ้ลอยให้มันรู้ด้วยเถิด
ไออุ่นของไอ้ทาสท่านยังต้องการมันอีกหรือไม่ขอรับ”
ขุนจำเริญขวยอายมิกล้าทอดตามองหน้าไอ้ลอย
ท่านจึงมิมีโอกาสเห็นแววตาลูกทาสแปรเปลี่ยนไป
จากสมันเหยื่อน้อยตัวสั่นงันงก
กลายกลับเป็นกระทิงป่าเปลี่ยว คึกคะนอง
“ข้า ข้าคลายหนาวไปมากโข เจ้าหลับเถิดลอย”
ขุนจำเริญผินหลัง ท่านบังเกิดความลังเล แลตื่นกลัว
ขุนจำเริญ รู้เพียงน้อยนิด คราร่ำเรียนที่เมืองฝรั่ง
ตำรามิมีค้นคว้า จดจำคำบอกกล่าวเล่าขานจากชาวตะวันตก
กามารสรักเป็นเยี่ยงใด มิใคร่รู้แจ้ง
มีเพียงแรงใคร่ได้ใกล้ชิด เชยชม
หากไอ้ลอยมันมิใช่ไก่อ่อนสอนขัน ไร้เดียงสาอีกต่อไป
สองขวบปีผ่านมา....
สงสัยใคร่รู้จักถามไถ่ เพื่อนทาสวัยฉกรรจ์มากมาย หลายหลาย
กลวิธีลีลา ยึดมั่นจำใส่ใจ
แม้นมิเคยลิ้มลองรสรัก
แต่มิโง่เง่าเขลาดังก่อน
กลิ่นกายขุนจำเริญหอมยวนใจยิ่งนัก
ไอ้ลอยหยุดพักสูดดม แล้วเคลื่อนกายเข้าประชิดติด
สองแขนล่ำจากกรำงานทาส ตระกองกอดแผ่วเบา หากรัดแน่น
เอวบางคอดกิ่วสมส่วนสัด แผ่นหลังนวลเนียนใกล้ชิดติดแผงอกอุ่น
มือไอ้ทาสวางทาบหน้าท้องร้อนผ่าว ลมหายใจมันรินรดข้างใบหู
ลมอุ่นร้อนของลูกทาสในเรือนหอบกระเส่า ด้วยแรงปรารถนาที่กดข่ม
“กายท่านขุนร้อนนัก มิหายไข้กระมังขอรับ
โปรดให้ไออุ่นไอ้ลอยได้รับใช้ใ ห้สร่างเถิดขอรับ”
ไอ้ทาสคิดมิซื่อบดเบียดกายแนบแน่น
แผ่นหลังขุนจำเริญสัมผัสหัวใจทาสเต้นรัวอัดแน่น ในอกมัน
ท่านขุนระทึกใจ กายสั่นงันงก
กัดฟันกล่าวเสียงแผ่วเบา
“มิ มิต้องดอก ข้า..ข้า..”
ขุนจำเริญกล่าวมิจบ ปากคอพลันสั่นไหว
ด้วยสองมือหยาบกร้านเลื่อนไล้ลงล่าง
อดทนสู้แขม่วท้องจนกิ่ว มือใหญ่โลมลูบรุกหนัก
“มีมดแมงอันใดขบกัดขุนจำเริญของไอ้ลอยขอรับ
จำปีท่านในมือมันจึงได้บวมโตร้อนผ่าว”
เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่าข้างแก้ม
ยามไอ้ลูกทาสโน้มหน้ามาชิด
จมูกโด่งคมจรดลงแก้มนวล
มันสูดดอมดมกลิ่นผิวเนื้อมิเกรงใจ
“หอมยวนใจเหลือเกินขอรับขุนจำเริญของไอ้ลอย
แม้นจับไข้ก็มิอาจลดทอนกลิ่นกายหวานหอม”
ไอ้ลอยชันกายขึ้นคร่อมร่างนายเงิน ที่บัดนี้นิ่งขึงมิไหวติง
“ละ...ละ...ลอย..”
ขุนจำเริญมิกล้าขยับกาย เสียงราวคนเจ็บหนักสาหัส
มันแผ่วจาง ไร้แรง ราวจวนหมดลม
กลิ่นเหงื่อระคนกลิ่นกายหนุ่มฉกรรจ์ของลูกทาสกระจายฟุ้ง
“ขุนจำเริญขอรับ ริมฝีปากท่านแดงเห่อ
ไอ้ลอยมันจัก ขอสัมผัสวัดไข้นะขอรับ”
ขุนจำเริญสบตาไอ้ลอย
สายตามันวาววับในแสงสลัว
ความเจียมตนของไอ้ลูกทาสหายมลายไป
แววตาเป็นต่อ จนท่านขุน ขนลุกชันเสียวสันหลัง
ไอ้ลอยมิรั้งรอให้นายเงินตอบรับ
มันกลับใช้ปลาบนิ้วหยาบไล้รอบปากแดง
ไล้ขอบปากด้านนอกแผ่วเบา เวียนวนแล้วรุกล้ำ
ปลายนิ้วลงน้ำหนักกดลง จนขุนจำเริญเผยอปากออก
ปลายนิ้วล่วงล้ำกล้ำเกินเข้าไปเพียงน้อย
ขุนจำเริญปล่อยกายตามใจปรารถนา งับปลายนิ้วไอ้ลอย
ลิ้นเล็กซุกซนเลียลิ้มชิมปลายนิ้ว
สายตาฉ่ำหวาน ยามไอ้ลอยก้มลงมาชิด
ปลายนิ้วถูกลิ้นดุนดันออกไป ลิ้นน้อยแลบเลียปากบางยั่วเย้า
ไอ้ลอยหายใจติดขัด
มันก้มลงประกบปากหนาเข้ากับริมฝีปากบางของนายเงิน
กระแสสวาทพุ่งพล่านทั่วกายทั้งนายบ่าว
เพลาเคลื่อนเลื่อนไปมิคอยท่า
สองชายบรรจงจูบ กอด เนิ่นนาน
ผ้าแพรเพลาะสีหวานไหลลื่นลงข้างเตียง
ประเหมาะเคราะห์ คลุมครอบผ้านุ่งโจงเปียกชื้น
ผิดแผกแตกต่างจากเจ้าของ
กายนายท่านเจ้าของผ้าแพรเนื้อลื่นถูกทาบทับ บดเบียด
ด้วยร่างกำยำของลูกทาสเจ้าของผ้าโจง เก่าคร่ำคร่า
ราวงูเหลือมพัวพันกัน รัดแน่น
ซอกซอนฟอนเฟ้นไปทุกอณู รูขน
กำหนัดบังเกิดท่วมท้นล้นอก ทั้งนายบ่าว
“เบาแรงเถิดลอยเอ๋ย ข้ามิหนีไปหนใด
ถนอมนวลข้าอย่าให้ช้ำชอก”
คราหนึ่งเมื่อท่านขุนจำเริญเพียรพร่ำ รำพัน
ด้วยไอ้ทาสลอยมันคะนองย่ามใจ
บีบเค้นขบย้ำหมั่นเขี้ยว
“ขอ..ขอรับ..นาย...นายท่าน”
เสียงรับขานกระเส่า ฟังน่าละอาย
สูดปากคอราวเผลอกัดกินเม็ดพริก
“ระ...ระ...เร่งมือเข้าลอยเอ๋ย
ขะ..ขะ...ข้าจักกะ..กลั้นไว้...มิ...มิไหว อ๊า”
จำปีน้อยขุนจำเริญส่งน้ำขาวขุ่นพุ่งกระจาย
“ขะ...ขะ...ขอรับ”
ไอ้ลอยมิชักช้า(ก็เร็วดิ...คริคริ)
จำปีดอกใหญ่ส่งน้ำขาวขุ่นมากมาย ทะลักทะลาย
ขุนจำเริญซุกซบหน้าบางลงแนบอก หนาแน่น
เหนื่อยอ่อน แต่เปี่ยมสุขจนเกินคาดคิด
“มิเสียแรงแจ้งความนัยเนิ่นนาน”
ความคิดสุดท้ายของขุนจำเริญก่อนหลับไหล
หากไอ้ลูกทาสมันมิอาจข่มตาหลับ
แม้นเหน็ดเหนื่อยเจียนขาดใจ
ผ่าฟืนแบกหามทั้งวันมิหยุดพัก ยังมิหมดไร้เรี่ยวแรงถึงเพียงนี้
ไอ้ลอย...นึกคิดในมโน
ยามขัดถูจำปีที่ท่าน้ำแลในมุ้งว่าสุขสมแล้ว
มิอาจได้เท่าเสี้ยวกระผีกยามแนบชิด ฟอนเฟ้นกายท่าน
ไอ้ลูกทาสตั้งปณิธาน ยามตระกองกอดขุนจำเริญไว้แนบอก
“ขุนจำเริญขอรับ ท่านจักรับรู้ด้วยเถิด
ท่านเสมือนเจ้าชีวิต ยอดดวงใจ ยอดรักของไอ้ลอย
แม้นภายภาคหน้า ไอ้ลูกทาสมันพ้นสภาพทาสในเรือนเบี้ยของท่าน
ไอ้ลอยมันจักมิยินยอม หลุดพ้นจากการเป็นทาสรักของขุนจำเริญขอรับ
มันจักจงรักแลภักดีต่อท่านเพียงผู้เดียว มิเสื่อมคลาย”
ไอ้ลอยทอดถอนใจอย่างเป็นสุข
อ้อมกอดแข็งแรงของลูกทาสกระชับแน่น
ราวกับยืนยันคำมั่นสัญญาของมัน
*******************************
วันคืนลุล่วง...
ไอ้ลูกทาสมันจวนสำลักความสุขแสนหวานยามค่ำ
เพลาขุนจำเริญคล้อยหลังลงเรือนด้วยงานราชการ ยามเช้าตรู่
ไอ้ลอยขมีขมัน ปัดกวาดเช็ดถูเรือนแพ
ใบไม้ใบหญ้าแห้งเหี่ยว ร่วงหล่นใต้ต้นรอบชายน้ำ
มันถากถางจนสิ้น พรวนดิน ลงไม้ดอก
“ดอกแก้ว”......ที่ขุนจำเริญชื่นชอบ
"กลิ่นแก้วแก้วกลิ่นชัด พระพายพัดรำเพยกระพือ
นามแก้วดอกแก้วคือ แก้วเนตรพี่นี้ใช่ใคร
ดอกแก้วสีขาวผ่อง ไม่เหมือนน้องต้องติดใจ
ขาวเหลืองเรืองเรื่อใส ในแหล่งหล้าหาไหนทัน"
วรรณคดี : กาพย์เห่เรือ
พระราชนิพนธ์ : พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
โบราณว่าไว้ บ้านใดปลูกต้นแก้วไว้ประจำบ้าน
จักทำให้คนในบ้านมีความดี มีคุณค่าสูง
คำว่า “แก้ว” นั้นหมายถึง
สิ่งที่ดีมีค่าสูง เป็นที่นับถือบูชาของบุคคลทั่วไป
ของที่มีค่าสูงนี้เสมือนดั่งดวงแก้ว
อีกทั้งความเชื่อที่ว่า
เรือนใดปลูกต้นแก้วไว้ประจำเรือน
จักทำให้เป็นผู้ที่มีจิตใจบริสุทธิ์ มีความเบิกบาน
ด้วย “แก้ว” คือความใสสะอาด สดใส
อีกดอกแก้วยังมีสีขาวสะอาดสดใส มีกลิ่นหอมนวลไปไกล
ครั้นนำดอกแก้วไปใช้ในการบูชาพระในทางศาสนาแล้วไซร้
จักเป็นสิริมงคลยิ่งอีกด้วย
เพลาเย็น ไอ้ทาสลอยคอยหาขุนจำเริญที่ริมรั้ว
ร่างแน่งน้อยบอบบางระโหยด้วยมิคุ้น กรำงานหนักทั้งวันคืน
หน้าตาซีดเซียวอ่อนเปลี้ย
หากแววตากลับวิบวับ ทอแสงสุขสุมออกมามิปิดบัง
สองนายบ่าวพลันสบตาแล้วเมินเขิน เก้อกระดาก
“ลอย...ไอ้ลอย”
ขุนจำเริญทักทาย ครามันปราดเข้ามาน้อมรับเอกสารราชการในมือท่าน
“ขอรับ ขุนจำเริญ”
ไอ้ทาสลอยรับคำนายเงินเสียงนุ่มทุ้ม
แววตาของมันกรุ้มกริ่มยิ้มหวาน ส่งมา
นายเงินหนุ่มน้อยสะท้านกาย พลันประหม่า
“ข้าจักไปเยือนเรือนใหญ่สักครู่
ลอย..เอ็งจงเร่งกลับเรือนแพ
ตระเตรียมเครื่องใช้น้ำอบน้ำปรุง ผ้าผ่อนอย่าให้ตกหล่น
อีกเดี๋ยวข้าจักตามไป
ข้าใคร่ขัดสีเนื้อตัวนัก”
ขุนจำเริญสั่งความไอ้ลอยโดยมิมองมัน
หน้าใสขึ้นสีระเรื่อ ทำเฉไฉ มองไปทางทิศเรือนแพ
“ขอรับขุนจำเริญ
ไอ้ลอยจักเร่งตระเตรียมข้าวของ ให้พร้อมสรรพ
เพลาใดท่านขุนก้าวย่างถึงพื้นเรือน
กระผมจักพร้อมรับใช้ขอรับ”
ไอ้ลูกทาสรับคำ แล้วพรรณนาจนเกินสมควร
หน้าตาอิ่มเอิบราวกับได้รับอิสรภาพ พ้นทาสเป็นไท
ทว่าขุนจำเริญท่านกลับควักค้อนสะบัดหน้า กลบเกลื่อน
ท่านเป็นฝ่ายเร่งฝีเท้า บ่ายหน้าไปเยือนเรือนใหญ่
ไอ้ทาสลอยตระเตรียมของใช้ครบครัน
มันจัดเอกสารหนังสือ ลงบนโต๊ะทำงานของขุนจำเริญ
อารามดีใจเนื้อเต้น ประหม่ารอคอย
ล้นระทึกเกินควร
เผลอปัดเอกสารอีกกองตกหล่น ลงพื้นเรือน
ไอ้ลอยลนลาน เร่งเก็บงำเกรงจักหลุดขาดจากเล่ม
ไอ้ลอยถอนหายใจ มิมีฉบับใดเสียหาย
หากเหลือบแลหนังสือแปลกตา
ภาพปกตรงหน้ามิเคยคุ้น
มันเพียรสะกดผสมผสานคำ ดังได้ร่ำเรียน
แล้วให้ร้อนหน้า หัวใจเต้นแรงรัว มือไม้เย็นเยียบ
“กามสูตร”
*******************************************
ไอ้ทาสลอยมันหลงคิดว่าสุขแล้วขอรับ
มาบัดนี้มันได้รู้แจ้ง ประจักษ์ด้วยสองตาของมันเอง...
รับรู้ว่าสุขของมันนั้น ยังมิ(ถึงที่)สุด..ขอรับ ครับผม
ภาพแรก....หนังสือที่ทำให้ไอ้ลอยตาสว่างขอรับ
ภาพหลัง.....คุณท่าน(ผู้อ่าน) ใยมิปิดตากันเล่าขอรับ ไอ้ลอยจักรุกขุนจำเริญแล้วขอรับ
[attachment deleted by admin]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
