-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
:pig2: :pig2:
นิยายที่แต่งมีอีกสองเรื่องครับ
รักจริงยิ่งกว่านิยาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38781.msg2449994#msg2449994) จบแล้วครับ (HAPPY END)
คนบางคนเกิดมาเพื่อคู่กัน เกิดมาเพื่อเป็นรักแรกและรักเดียวของกันและกัน
รักนาย...มายรูมเมท (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42458.msg2733994#msg2733994) กำลังออนแอร์ครับ
:katai2-1: :katai2-1:
ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ครับผม
ขออภัยหากมีข้อความใดไม่เหมาะสม
นิยายเรื่องนี้แต่งเพื่อความเพลิดเพลิน
เหตุการณ์ในยุคสมัย การเลิกทาส
ขอบคุณครับ
สารบัญอยู่ข้างล่างครับผม
:m1: :m1:
ทาสรัก...สมัครใจ
วันพุธ เดือนแปด อุตราษาฒ ขึ้นเก้าค่ำ
วันนั้นตรงกับวันพุธที่ ๑๒ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๑๗
ได้มีประชุมพระบรมราชโองการ พระราชบัญญัติ การลดเกษียณอายุค่าตัวลูกทาส
กาลต่อมา ได้มี ประกาศเกี่ยวกับลูกทาส ใจความประการหนึ่ง ว่าด้วยการลดเกษียณอายุค่าตัวลูกทาส ดังนี้
“ให้เจ้าเบี้ยนายเงินผู้มีทาสตั้งแต่คนหนึ่ง สองคน เก้าคน สิบคน เก้าครัว สิบครัว
ได้ตรวจตราดูลูกทาสของตัวซึ่งเกิดในเรือนเบี้ย ว่ามันเกิดในปีมะโรงสัมฤทธิศก
ปีมะเส็งเอกศกเป็นต้นไป จะมีชายหญิงสักกี่คน แล้วให้พร้อมกับอำเภอกับตัวทาส
สักหลังสารกรมธรรม์ไว้เป็นแผนก ว่าไอ้อีมีชื่อเกิดในปีมะโรงสัมฤทธิศก เป็นต้นไป
อายุได้เท่านั้นปี จงให้มีไว้ทุกๆฉบับสารกรมธรรม์
จงทุกรายอย่าละเมิดเพิกเฉยเป็นอันขาด
อนึ่ง ถ้าเจ้าเบี้ยนายเงินเอาสารกรมธรรม์มาให้สักหลังเมื่อใด
อย่าให้อำเภอแกล้งชักช้า ทำให้เสียเวลาแก่ผู้ที่มาทำเป็นอันขาด
ประกาศมา ณ วันพฤหัสบดี เดือนสิบ แรมสิบสามค่ำ ปีจอ ฉศก ๑๒๓๖”
----------------------------------------------------------------------
พุทธศักราช ๒๔๑๘
บรรดาทาสทั้งชายและหญิง ทั้งแก่หนุ่มสาวและเด็ก
มาออกันเบียดเสียดที่นอกชานกว้างหน้ายกพื้นของหอนั่ง
ซึ่งพระยาศรีพิพัฒน์นั่งเอนกายอยู่บนฟูกปูเครื่องเชี่ยนหมาก
น้ำชาจีน ขันน้ำพานรอง วางประดับอยู่ครบครัน
คุณหญิงศรีพิพัฒน์ นั่งจัดหมากพลูอยู่ข้างสามี
ขุนจำเริญบุตรคนโตยืนกอดอกพิงลูกกรงระเบียงอยู่อย่างเบื่อหน่าย
ขุนจำเริญคนนี้มีใบหน้าสะสวยละม้ายไปทางสตรี
รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นผิวพรรณผุดผ่องไม่แพ้ผู้ใด
พวกทาสกระซิบกระซาบกันเบาๆ
แต่เมื่อรวมกันหลายเสียงทำให้จ้อกแจ้กราวกับฝูงนก
ต่อมาคุณหนูแดง ธิดาสาววัยสิบหกปีย่างก้าวเข้ามานั่งพับเพียบใกล้บิดา
คุณหนูแดงหน้าตาสะสวยไม่เท่าขุนจำเริญพี่ชาย
แต่แลสวยด้วยตรงที่ชอบยิ้มอ่อนหวานกับบรรดาทาสเสมอ
ตรงข้ามกับพี่ชายของเธอเองที่มักจะบูดบึ้ง วางโต
คำแรกที่พระยาศรีพิพัฒน์ถามเอากับเจ้าบุญรอดหัวหน้าทาสก็คือ
มาครบกันแล้วหรือไอ้รอด
บุญรอดรีบพับเพียบตอบเสียงดังว่า มาครบแล้วขอรับ
พระยาศรีพิพัฒน์รับหมากพลูคำใหม่จากภรรยามาใส่ปากเคี้ยว
ตามองไปทั่วตัวข้าทาสบริวาร ด้วยความมีเมตตา
แล้วท่านก็เปิดการประชุมโดยการกล่าวขึ้นว่า
ข้าเรียกพวกเอ็งมาพร้อมกันในวันนี้มีเรื่องมงคลที่จะมาประกาศให้รู้ทั่วกัน
ว่าแล้วท่านก็หลับตา ยกมือพนมไปทางทิศพระมหาราชวัง
ท่านนิ่งอยู่ชั่วขณะ แล้วหันกลับมาหาบริวารที่ต่างก็งงงันกันอยู่
เรื่องที่จะพูดให้รู้กันเอาไว้ พวกเอ็งฟังแล้วจงระลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณของล้นเกล้า
ด้วยล้นเกล้าท่านได้ตรากฎหมายพิกัดเกษียณอายุลูกทาส
เพื่อให้การเลิกทาสค่อยเป็นค่อยไป และทาสจะต้องหมดไปจากเมืองไท
เสียงไชโยโห่ร้องดังกึกก้อง พร้อมกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ร่าเริงว่าจะได้รับการปลดปล่อย
ทันใดนั้นทุกคนก็ต้องหันไปทางเสียงทรงอำนาจของพระยาศรีพิพัฒน์ที่ตวาดก้องว่า
พวกมึงยังฟังไม่หมดถ้อยกระทงความ อย่าเพิ่งได้ใจไปก่อน
ทุกคนนิ่งเงียบรอฟังโดยดุษณีแต่สีหน้าที่ก้มงุดระบายไปด้วยรอยยิ้มกันทุกคน
พระยาศรีพิพัฒน์กล่าวต่อไปอีกว่า
พระราชศรัทธาของล้นเกล้าที่มีต่อการเลิกทาส
พวกข้าขุนนางได้ถวายแรงกายแรงใจเพื่อพระราชศรัทธาของพระองค์ท่านกันทุกคน
ด้วยเวลานี้อารยประเทศเขาเลิกทาสกันจนหมดแล้ว
แม้บางประเทศจะเกิดสงครามกลางเมืองขึ้น เขาก็ไม่ย่นย่อ
มนุษยธรรมย่อมเหนือกว่ามนุษยชาติ ทาสจะต้องหมดไปจากเมืองไท
พวกเอ็งทุกคนจะได้ไปสักหลังสารกรมธรรม์ลดค่าตัวลงทุกปี
ส่วนไอ้คนที่เกิดปีมะโรงสัมฤทธิศกที่แล้ว
มันจะต้องเป็นไทไปทุกคน เมื่ออายุยี่สิบเอ็ดปี
บรรดาทาสพากันยกมือท่วมหัวไปในทิศพระมหาราชวัง
กล่าววาจาสรรเสริญ สำนึกในพระมหากรุณาเป็นล้นพ้น โดยพร้อมเพรียงกัน
บรรดาทาสแยกย้ายกลับไปประจำ ทำงานบ้าง กลับไปอยู่ที่พำนักบ้าง
ซึ่งปลูกอยู่เรียงรายในบริเวณอันไพศาล
นางน้อมกับไอ้ลอยลูกชายเดินเคียงกันกลับมาที่กระท่อม
ไอ้ทาสลอยลูกของนาง มันรูปร่างกำยำ หน้าตาคมสันผิดแผกจากพวกทาสด้วยกัน
นางน้อมพูดกับลูกชายด้วยความดีใจว่า
ปีนี้อายุเอ็งก็ปาเข้าไปสิบเก้าปีแล้ว กระนั้นอีกสองปี พออายุเอ็งครบยี่สิบเอ็ด
ตามกฎหมายนี้เอ็งก็จะได้พ้นจากทาสเป็นไท
นางน้อมและไอ้ลอยต่างพากันยกมือพนม ในใจรำพึงระลึกพระคุณล้นเกล้าชาวไท
ไอ้ลอยชำเลืองดูแม่ที่พนมมือทำปากขมุบขมิบก็ถามว่า
แม่อธิษฐานอะไร นางน้อมสะดุ้ง หันมาน้ำตาคลอแล้วตอบว่า
แม่อยากให้เอ็งบวชให้แม่เห็นชายผ้าเหลือง การบวชเรียนจะให้ความจำเริญ
เกิดแก่ตัวเจ้านะลูก รับปากแม่มาเถิด
ไอ้ลอยกราบที่อกแม่พลางกล่าวว่า ฉันขอรับปากแม่
แต่แม่จ๋า อีกสองปีฉันคงได้พ้นการเป็นทาส ขอให้แม่รอฉันเถิด
ขอฉันทำมาหาเงินมาไถ่ตัวแม่ไปอยู่กับฉันเสียก่อน
แล้วฉันจะบวชให้แม่
คืนนั้นนางน้อมต้องอยู่ที่กระท่อมคนเดียว ด้วยไอ้ลอยถูกหมายเรียกให้เดินเวร
ตามหน้าที่ผลัดหนึ่งถึงยามต้น ไอ้ลอยรับไม้พลองมาจากไอ้ทาสเข้ม
แล้วออกเตร่ไปตามทิศทางที่กำหนด ไอ้ลอยรับเวรคนเดียวเดินเตร่ไปมา
ประตูใหญ่ด้านหน้าปิดสนิท
มียามนครบาลยืนอยู่ที่ป้อมหน้าสองนายตามอำนาจตำแหน่งของพระยาศรีพิพัฒน์
ไอ้ลอยเดินเตร่มาถึงบริเวณด้านหน้าจะถึงเรือนใหญ่ ไอ้ลอยก็รู้สึกตัวว่า
ถูกเดินติดตามโดยใครสักคนหนึ่ง
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะและกลิ่นประจำกาย
ไอ้ลอยก็รีบหันกลับไปยอบกายลงตามหน้าที่
ขุนจำเริญเห็นพลองในมือไอ้ลอยจึงถามว่า อยู่เวรหรือ
เมื่อลอยตอบไป ขุนจำเริญก็ซักต่อว่า
มาเดินเลาะอยู่แถวนี้ทำไมกัน
ลอยตอบตามตรงว่า กระผมอยากหมากนัก ก่อนออกกระท่อมแม่แกหลับ
กระผมไม่อยากกลับไปกวน เลยไม่มีหมากอม
ว่าจะไปขอพี่รอดแกสักคำ
ขุนจำเริญยิ้มอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็น ก่อนเอ่ยตอบว่า
ไอ้รอดมันไปช่วยเขาที่โรงม้า
ขุนจำเริญเหลียวมองไปรอบๆ แม้แสงไฟตรงนั้นจะสว่างไสว
แต่ไม่มีผู้คนผ่านมาเพราะดึกแล้ว
ขุนจำเริญจึงก้มลงถามลอยด้วยเสียงเบาแต่เครือด้วยความประหม่าว่า
ลอยจะรอให้ฉันขึ้นเรือนแล้วฝากหมากให้คนเอาลงมามาให้
หรือว่าลอยจะรับชานจากปากฉันไปเคี้ยวไว้ก่อน จนกว่าจะไปขอเอาจากคนอื่น
ลอยเกือบสะดุ้ง หัวใจซ่านไปด้วยความรู้สึกว่าเป็นวาสนาเกินตัวของเขานัก
มีหรือขุนจำเริญมาออกปากจะคายชานหมากออกให้ทาน
ลอยจึงชันเข่ากายตรงขึ้นทันที พร้อมกับพนมมือ
พึมพำด้วยแววตาอันเป็นประกายความหมายว่า
เป็นบุญของไอ้ทาสลอยยิ่งแล้ว
หากว่าจะได้รับทานชานหมากจากท่านขุนจำเริญ
หมากเต็มคำจากที่ใด ก็หาเป็นที่ปรารถนาของไอ้ลอยอีกแล้ว
ขออวยทานที่คุณท่านปรารถนาฉะนั้นมาเถิดขอรับ
บุตรชายคนเดียวของท่านพระยาประมุขของบ้านเอียงอายพอควร
แลมองสำรวจว่าไม่มีใครเห็นแน่แล้ว จึงคายชานหมากใส่มือ
แล้วยื่นให้ลอย พอตกถึงมือไอ้ทาสลอย
ขุนจำเริญก็รีบหันหลัง วิ่งขึ้นบันไดเรือนไปอย่างรวดเร็ว
:bye2: :bye2:
สารบัญครับ
ทาสรัก....สมัครใจ.....1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2613076#msg2613076)
ทาสรัก....สมัครใจ.....2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2613793#msg2613793)
ทาสรัก...สมัครใจ.....3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2613916#msg2613916)
ทาสรัก...สมัครใจ.....4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2614333#msg2614333)
ทาสรัก...สมัครใจ.....5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2614724#msg2614724)
ทาสรัก...สมัครใจ.....6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2616965#msg2616965)
ทาสรัก.......สมัครใจ......7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2617365#msg2617365)
ทาสรัก...สมัครใจ....8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2618707#msg2618707)
ทาสรัก...สมัครใจ....9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2622185#msg2622185)
ทาสรัก....สมัครใจ.....10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2631136#msg2631136)
ทาสรัก....สมัครใจ....11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2631820#msg2631820)
ทาสรัก....สมัครใจ....12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2632724#msg2632724)
ทาสรัก...สมัครใจ....13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2633781#msg2633781)
ทาสรัก...สมัครใจ....14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2634496#msg2634496)
ทาสรัก....สมัครใจ....15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2635638#msg2635638)
ทาสรัก....สมัครใจ....16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2636677#msg2636677)
ทาสรัก...สมัครใจ....17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2638205#msg2638205)
ทาสรัก....สมัครใจ....18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2640090#msg2640090)
ทาสรัก....สมัครใจ....19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2640939#msg2640939)
ทาสรัก....สมัครใจ….20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2643217#msg2643217)
ทาสรัก....สมัครใจ....21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2646778#msg2646778)
ทาสรัก....สมัครใจ....22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2649282#msg2649282)
ทาสรัก 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2650236#msg2650236)
ทาสรัก 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2657161#msg2657161)
ทาสรัก....สมัครใจ....25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2658165#msg2658165)
ทาสรัก....สมัครใจ....26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2659436#msg2659436)
ทาสรัก....สมัครใจ....27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2660285#msg2660285)
ทาสรัก....สมัครใจ....28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2661450#msg2661450)
ทาสรัก....สมัครใจ....29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2662662#msg2662662)
ทาสรัก 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2663565#msg2663565)
ทาสรัก 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2665307#msg2665307)
ทาสรัก 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2672070#msg2672070)
ทาสรัก 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2673960#msg2673960)
ทาสรัก 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2676484#msg2676484)
ทาสรัก 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2677105#msg2677105)
ทาสรัก 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2678268#msg2678268)
ทาสรัก 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2679016#msg2679016)
ทาสรัก 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2684552#msg2684552)
ทาสรัก 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2685538#msg2685538)
ทาสรัก 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2694820#msg2694820)
-
:mc4: :pig4:
-
เค้าปิ๊งปั๊งกั๋นใจ้ก่
รอตอนต่อไปค้าบ
:L2: :L2:
-
ภาษางง (เพราะเอ็งตกภาษาไทยตอนป.4 ไง)
ชอบผู้ชายแบบลอย อิอิ
-
:mc4: :L2:
-
น่ารักอ่ะ มีคายมงคายหมากให้กันด้วย :laugh: สมัยนั้น มุ้งมิ้งดีจังเลยแฮะ
ชอบค่ะ มาต่อเน้ออออออออออออ :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบแนวนี้ แต่ดราม่าท้ายๆแน่เลย :z3:
-
:o8:
-
:110011: :110011:
สารบัญ (ต่อ)
ทาสรัก 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2698990#msg2698990)
ทาสรัก 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2700279#msg2700279)
ทาสรัก 43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2700578#msg2700578)
ทาสรัก 44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2702351#msg2702351)
ทาสรัก 45 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2703628#msg2703628)
ทาสรัก 46 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2704856#msg2704856)
ทาสรัก 47 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2705294#msg2705294) จบภาคต้น
ทาสรัก...สมัครใจ.....2
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และ กำลังใจครับผม
เนื้อเรื่องต่อจากนี้ไป
ผมขออนุญาตประยุกต์การใช้ภาษาให้เรียบง่ายต่อการอ่าน
หากมีความผิดพลาดเผอเรอ ใช้คำไม่ตรงกับยุคสมัย
ก็ขออภัยมาล่วงหน้าครับ
ด้วยคนเขียนยังอยู่ในวัยละอ่อน (หลักสี่) อิอิ
อ้อ...นิยายของผมทุกเรื่อง ขอยืนยัน
HAPPY END ครับผม
:m4: :m4:
-------------------------------------------------------
:ling3: :ling3:
ขุนจำเริญนอนทอดกายกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง
ข่มตาเท่าไหร่ก็ไม่หลับ
ครั้นฝืนหลับตาลงคราใด ก็ได้เห็นหน้าคมเข้ม
รูปร่างกำยำสูงใหญ่ ของเจ้าทาสลอย ทุกครั้งไป
สมองของขุนจำเริญในขณะนี้ หมุนวนอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
สงสัยในตัวเองว่าเหตุใด ช่างทำเรื่องน่าอับอายได้ถึงเพียงนั้น
คิดคำนึงตำหนิความยับยั้งชั่งใจที่ขาดผึงลง
สิ่งที่เก็บงำมานาน ได้แสดงออกชัดแจ้งจนน่าหวั่นใจ
สาเหตุเดียวที่พอจะรองรับก็มีเพียงประการเดียว
ด้วยได้รับฟัง พระราชกำหนด เกษียณอายุลูกทาส
ลอย....
หน้าของเจ้าทาสลอยที่ประหม่า ช่างน่าดูแลน่าขันไปในคราเดียวกัน
มันคงคาดไม่ถึงว่าเราจะให้ทาน ชานหมากกับมัน
ด้วยตัวเราเป็นคนหยิ่ง อันมีวาสนาได้กำเนิดมาในชาติตระกูลขุนนางชั้นสูง
นับเนื่องตัวว่าสูงส่งยิ่งกว่า พวกข้าทาสทั้งปวง
พวกมันเหล่าทาสแลทาสีทั้งปวง
ถึงแม้นเราจะไม่ได้กดขี่ข่มเหงกายแลใจของพวกมันแต่อย่างใด
แต่ในทำนองเดียวกัน
พวกมันไม่มีใครเคยได้รับความเมตตา
น้ำใจเอื้อเฟื้อ คำพูดเสนาะหู จากเราผู้ถือตัวว่าเป็นนายเงิน
ยศศักดินา “ขุน” ที่เราได้รับมา เป็นการยืนยันความเป็นผู้มีการศึกษา
มีความสามารถ มุมานะด้วยตัวของเราเอง
ถึงแม้นบิดาเป็นถึง”พระยา” แต่ศักดินามิใช่มรดกตกทอดแต่อย่างใด
การเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเล ไปร่ำเรียนจากเมืองฝรั่งถึงสองปี
ทำให้เราได้มีโอกาสรับราชการใต้เบื้องพระยุคลบาท
เราจะไต่เต้าด้วยความวิริยะอุตสาหะ
ยศในบั้นปลายชีวิต ต้องไม่น้อยกว่าท่านพระยา ผู้เป็นบิดา
ไม่คาดคิดว่าสองปีที่จากบ้านเกิดเมืองนอนไปร่ำเรียน
เราไม่ได้ข้องแวะ ฉันท์ชู้สาวกับผู้ใดทั้งสิ้น
ไม่ว่าชายหรือหญิง
เมืองฝรั่งที่เราจากมา ไม่ใช่เรื่องพิสดารพันลึก ในความรักที่มีต่อเพศเดียวกัน
แต่ในบ้านนี้เเมืองนี้ การเป็น”บันเฑาะก์”
อันหมายถึง การเล่นสวาทในฝ่ายชาย
หรือการเล่นเพื่อนในฝ่ายหญิง
ยังเป็นเรื่องอัปยศ อดสู น่ารังเกียจ
เป็นบาปกรรมที่เกินกว่าจะอภัย
บันเฑาะก์ มีความหมายเรียก
ชายที่มีราคะจัด ชอบประพฤตินอกรีตในการเสพกาม
และยั่วยวนชายอื่นให้ประพฤติตาม
และยังมีการบัญญัติบุคคลที่ไม่สามารถบวชได้ในทางพุทธศาสนา
"บันเฑาะก์" เป็นข้อห้ามที่ไม่ยินยอมให้บวช
และในไตรภูมิพระร่วง ยังกล่าวถึงคนที่เกิดเป็นบันเฑาะก์
ว่าสืบเนื่องจาก....
ผลกรรมที่ทำไว้ในชาติก่อนๆ คือ เป็นชายที่ผิดเมียผู้อื่น
ซึ่งหากตกนรกปีนต้นงิ้วแล้ว ยังต้องไปเกิดเป็นบันเฑาะก์อีก 1000 ชาติ
จึงจะหลุดพ้นกรรมนั้น
หลักฐานการเป็นบันเฑาะก์ มีมาช้านานตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา
แต่ถึงกระนั้น บันทึกและเรื่องบอกเล่าในหลักฐานของประวัติศาสตร์ไทยก็มีไม่มาก
เนื่องจากเป็นพฤติกรรมน่ารังเกียจ น่าอับอาย เป็นเรื่องอัปมงคล
สมควรแก่การปกปิดหากกระทำผิดต่อวงศ์ตระกูลและครอบครัว
ในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น
มีกรณีของกรมหลวงรักษรณเรศร พระราชโอรสในรัชกาล
ซึ่งมีคณะโขนละครในวังที่ผู้เล่นเป็นผู้ชายล้วน
ได้มีพฤติกรรมรักร่วมเพศกับบรรดาโขนละครที่เลี้ยงไว้
ไม่สนใจเลี้ยงลูกเมียจนเป็นที่รับรู้กันทั่วไป
ทำให้เกิดขัดเคืองพระราชหฤทัย จึงโปรดเกล้าให้
ถอดจากกรมหลวงให้เรียกว่า "หม่อมไกรสร"
แล้วให้ไปสำเร็จโทษด้วยท่อนจันทน์ที่วัดปทุมคงคา
แต่อย่างไรก็ตาม บางกระแสก็ระบุว่าการตัดสินประหารชีวิต
เป็นเหตุผลด้านการเมือง ว่าเป็นผู้มักใหญ่ใฝ่สูง มากกว่าพฤติกรรมรักร่วมเพศ
ส่วนพี่ชายของกรมหลวงรักษรณเรศร ก็เป็นผู้มีพฤติกรรมรักร่วมเพศ
โดยไม่อยู่กินกับลูกเมียเช่นกัน แต่กลับไม่ถูกตำหนิหรือลงโทษแต่ประการใด
หลักฐานพฤติกรรมชายที่รักร่วมเพศ หรือที่เรียกว่า "เล่นสวาท"
ยังปรากฏหลักฐานในประชุมประกาศในรัชกาลที่ 4
ที่บันทึกพฤติกรรมของพระภิกษุที่ว่า
"...บางจำพวกเป็นคนเกียจคร้าน กลัวจะเกณฑ์ให้ราชการ
หลบลี้หนีเข้าบวชเป็นภิกษุ สามเณร อาศัยพึ่งพระศาสนาเลี้ยงชีวิต
แล้วประพฤติอนาจารทุจริตต่างๆ จนถึงเล่นสวาทเป็นปาราชิกก็มีอยู่ โดยมาก..”
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ตัวเราจะเป็นบัณเฑาะก์หรือไม่ ไม่มีผู้ใดรู้ นอกจากในดวงใจของเราเอง
ครั้งแรกที่มองเห็นเจ้าทาสลอย
เมื่อมันได้ถูกเกณฑ์ให้มาเป็นข้ารับใช้ เป็นเพื่อนเล่นในวัยเยาว์
เจ้าลูกทาสในวัยใกล้เคียงกับเราและน้องแดง ต่างถูกเกณฑ์ให้มารับใช้
แลให้ความเพลิดเพลิน แก่เราสองคน
ในตอนนั้นมีลูกทาสราว 8-9 คน ที่อยู่ในวัยใกล้เคียง
น้องแดงมักเลือกเล่นดอกไม้ ใบหญ้า กับเหล่าลูกทาสหญิง
เรากับลูกทาสชาย 5-6 คน จะเล่นด้วยกัน
แล้วแต่เราจะออกคำสั่งกำหนดให้มันเล่น
โดยเรามักจะนั่งทัศนา ราวกับดูการแสดง
ในปีนั้น น้องแดงอายุ7ขวบปี เราเป็นพี่ชายที่อายุมากกว่าถึง5ปี
ส่วนเจ้าทาสลอยอายุน้อยกว่าเรา2ปี
เรามักเป็นผู้ดู บงการพวกมันเล่นตามแต่ใจเราปรารถนาให้มันเป็น
อย่าหวังว่าเราจะลดตัวไปเล่นกับพวกลูกทาส
เราหาชอบให้ผู้ใดมาใกล้ชิด แลแตะเนื้อต้องตัวเราไม่
พวกมันไม่เคยได้ใช้มือหยาบกร้านมาสัมผัสผิวเนื้อเรา แม้แต่ปลายเล็บ
และถึงแม้นว่า พวกมันจำต้องขัดสีฉวีวรรณ
กำจัดเห็บเหา ริ้นไร กลากเกลื้อนจนหมดสิ้นเสีย
ก่อนจะมารับใช้เป็นเพื่อนเล่นของเรา
เรายังรับรู้ถึงความต่ำต้อยของมัน มิบังควรมาตีเสมอเราผู้เป็นนาย
น้องแดงเสียอีก ที่ไม่ใฝ่ดี ชอบใจนังเด็กลูกทาสคนไหน
ก็เข้าไปจับต้องมัน เล่นหัวกับมัน
เราสั่งห้ามไปหาฟังไม่ ยังแอบทำลับหลังเราเป็นนิจ
วันหนึ่ง หน้าร้อน ปีนั้นเรามีอายุได้ 13 ขวบปี
ไอ้ลูกทาสลอยมันมีรูปร่างสูงใหญ่กว่าวัย 11 ปีของมัน
ตัวมันใหญ่โตกว่าผู้ใด หน้าตามันก็คมสันผิดแผกไปจากเจ้าลูกทาสอื่น
เราเคยถามนังน้อม มารดาของมัน
นังน้อมว่า ไอ้ลอยมันเหมือนพ่อของมันที่ตายไปแล้ว
พ่อของมันเป็นทาสเชลยศึก แล้วมาพบรักกับแม่มันที่เป็นลูกทาส
แต่พ่อของมันบุญน้อยนัก
ถูกเพื่อนทาสด้วยกันแทงตายจากเมาสุรายาดอง
ส่วนไอ้ทาสที่แทงพ่อมัน ถูกบิดาของเราสั่งลงหวาย โบยนับยี่สิบ
แล้วจึงกุมตัวส่งนครบาล รับโทษประหารชีวิตให้ตายตกตามกัน
วันนั้นเรานึกครึ้มใจอยากลองเล่น”เทวดานั่งเมือง”
เรียกอีกอย่างตามประสาชาวบ้านว่า “ขี่ม้าส่งเมือง”
เราสั่งให้พวกมันแบ่งอยู่เป็นสองฝ่าย
ฝ่ายหนึ่งโพกผ้าสีแดง อีกฝ่ายโพกผ้าสีเขียว
เราแต่งตั้งต้วเองเป็นเจ้าเมืองนั่งอยู่ตรงกลาง
ให้พวกมันจับไม้สั้นไม้ยาว
ฝ่ายชนะเป็นผู้กระซิบกับเจ้าเมืองก่อน
เราจะกำหนดว่าจะกระซิบอะไร
เช่น ชื่อเล่น ดอกไม้ ขนม
ให้พวกมันผลัดกันมากระซิบเรา
หากพวกมันกระซิบตรงกับฝ่ายแรก
เราก็จะพูดว่า”โป้ง”
ไอ้คนที่ถูกโป้งจะเป็นฝ่ายแพ้ต้องเป็นม้า ให้อีกฝ่ายที่เป็นฝ่ายชนะขี่
ม้าต้องพาฝ่ายชนะขี่หลัง มาส่งที่เจ้าเมือง
แต่ระยะทางมันใกล้นัก เราจึงสั่งให้พวกมันขี่หลังกันไปถึงบันไดเรือนใหญ่
แล้วจึงกลับมาหาเราที่เป็นเจ้าเมือง
ระยะทางไกลพอเหนื่อยสำหรับการต้องมีคนขี่หลัง
เล่นกันสักพัก พวกมันหัวเราะร่า อย่างสนุกสนาน
เราเกิดอยากเล่นบ้าง
เราสั่งไอ้เข้มให้นั่งเป็นเจ้าเมืองแทนเรา
และกำชับมันว่า เราจะไม่ยอมเป็นม้าให้แก่ผู้ใดทั้งสิ้น
มันจำต้องละเว้น ต้องไม่โป้งเรา หากแม้นเรากระซิบตรงกับผู้ใด
เราได้ขี่หลังพวกมันทุกคน ยกเว้นไอ้เข้มที่เป็นเจ้าเมือง
เป็นครั้งแรกที่เราได้สัมผัสเนื้อตัวคนอื่นที่ไม่ใช่ญาติพี่น้อง หรือแม่นม
มีรังเกียจบ้างแต่ความสนุกตื่นเต้นในตอนนั้นทำให้ละเลย
เมื่อถึงคราวไอ้ลอยแพ้ให้แก่เรา
มันย่อตัวลงให้เราปีนขึ้นขี่หลัง
มันเป็นม้าที่น่าขี่ที่สุดในบรรดาม้าทั้งหมด
เราไม่รู้สึกรังเกียจที่มันช้อนใต้ข้อพับขาเราทั้งสองข้าง ให้กระชับเข้ากับบั้นเอวมัน
สองแขนเราเกาะไหล่มันแน่น
เมื่อมันเดินเร็วขึ้น เราเลื่อนมือจากไหล่ไปเกาะคอมันแน่น
หน้าอกด้านหน้าตลอดจนลำตัวช่วงล่างแนบสนิทกับหลังมัน
ตัวมันเปียกลื่นชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ
มันใส่แค่ผ้านุ่งโจงกระเบนเก่าๆเพียงตัวเดียว
เสื้อผ้าป่านสีขาวเนื้อบางของเรา แนบกับหลังที่เปียกของมัน
จนเสื้อเราเปียกชุ่ม ติดกับหลังมัน
ยามที่มันก้าวเดิน ตัวเรากระเพื่อมขึ้นลงเสียดสีกับตัวมัน
เรารู้สึกหวิวๆ หน้ามืดเหมือนจะเป็นลม
เรากระซิบมันเบาๆด้วยอ่อนแรง ให้พาเรากลับไปที่เรือนใหญ่
มันรีบเดิน
หน้าอกที่เริ่มจะแตกพานของเราเสียดสีกับแผ่นหลังของมัน
ช่วงล่างของเราถูไถกับแนวสันหลังของมัน จนเราใจสั่น
เรากลั้นใจไม่ให้ส่งเสียงออกมา ซบหน้าลงกับซอกคอด้านข้างของมัน
กลิ่นเนื้อตัวของมันเป็นกลิ่นเหงื่อจางๆ เราสูดดมด้วยความแปลกใจ
เรามิรังเกียจตัวมันแต่อย่างใด
พอมาถึงตีนบันไดขึ้นเรือน
ปากเรากลับบอกให้มันพาเราขี่หลัง เดินไปรอบอาณาบริเวณบ้าน
ที่กว้างไพศาลอีกครั้ง และอีกครั้ง
:hao6: :hao6:
หลังจากนั้น มันต้องกลายเป็นม้าให้เราขี่
แม้จะไม่ได้เล่นขี่ม้าส่งเมือง
เราชอบขี่หลังมัน
ชอบให้หน้าอกเราเสียดสีกับหลังเปลือยๆของมัน
บางครั้งในวันที่อากาศร้อน เราจะไม่สวมเสื้อเช่นกัน
เนื้อตัวที่มีเลือดเนื้อ สัมผัสกัน ช่วงล่างของเราถูไถกับหลังมัน
เราแปลกใจเหลือเกิน ที่เราปรารถนาจะขี่หลังมันทุกวัน
ครั้นนอนอยู่ลำพังในห้อง
เราสัมผัสลูบไล้เนื้อตัวที่เมื่อกลางวัน
ได้เสียดสีกับเนื้อตัวของมัน
เหมือนเราล่องลอยอยู่บนปุยนุ่น
ยิ่งคิดภาพมันตามไปด้วย ใจเราสั่นไหว ปากคอแห้งผาก
จนเราต้องแลบลิ้นเลียริมฝีปากให้ความชุ่มชื้น
เหงื่อกาฬของเราพรั่งพรูออกมาทุกรูขุมขน
ปวดมวนท้องน้อยอย่างที่ไม่เคยเป็น
จำปีของเราร้อนผ่าว พองโต
ลูบไล้มันก็บังเกิดความเสียวซ่าน
เราหลับตาคิดถึงรสสัมผัสจากแผ่นหลังของไอ้ทาสลอย
สูดลมหายใจแรง ราวกับสูดกลิ่นเนื้อตัวที่ซอกคอของมัน
ยิ่งจินตนาการ แลเร่งลูบไล้ เรายิ่งเสียวซ่าน
จนแทบทนไม่ไหว เราต้องปล่อยเสียงครวญครางออกมาบรรเทา
แล้วถึงที่สุด จำปีน้อยของเราก็ผ่อนคลายสงบนิ่ง
พร้อมกับของเหลวขุ่นขาวที่ไหลออกมา
:impress2: :impress2:
-------------------------------------------------------------------------------------
:laugh5: :laugh5:
แหมๆ....หมกมุ่นมากมายครับผม
จนต้องระบายออกทางงานเขียน...อิอิ
[attachment deleted by admin]
-
ทาสสวาท คึ คึ
-
งานชิ้นนี้สวยมาก
ประโยคสั้นแต่ได้ใจความ
บางวลีโบราณจึงร่วมสมัยลงตัวอย่างพอดี
คนแต่งใส่ใจรายละเอียดโดยเฉพาะคายหมากใส่มือ
รักกันจริงต้องถ่ายใส่ปากนะ 555
ย่ากินหมากเลยพอทราบ
คนเคี้ยวหมากจะเสพติดเหมือนคอกาแฟหรือบุหรี่สมัยนี้
ไม่ได้กินจะอยากมากจนหูตาขวางได้
เคี้ยวตอนแรกจะไร้ซึ่งความอร่อย
ซีปไม้แข็งๆ ความฝาดเฝื่อนของใบพลู กระทั่งปูนกัดปาก
พอแหลกถึงช่วงหนึ่งจะมีความมันเกิดขึ้น
ชั่วแวบนั้นนั่นแหละ...ย่าบอกประมาณฟินาเร่ขึ้นสมอง
รักกันจริงให้ดิ้นตายจะยอมคายหมากคำนั้นให้คนที่รัก (ณ วินาทีนั้น)
โมเม้นต์ที่ เอิ่ม...รู้กันฉองคนเค้ากะตะเอง
:hao6:
เจอเจ้าจำปีตอนสอง
โอ้ ทาสรักผูกมัดของจริงแล้วหนอ
เจ้าลอยใยมัดใจเจ้าทาสได้ถึงเพียงนี้
(แอบคิดถึงฉากต่อยมวยในจันดารา ที่หันไปส่งยิ้มยักคิ้วให้มาริโอ้ 555)
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
ท่านขุน นะ นะ น่ารัก แหมแอบชอบเค้าตั้งแต่ยังเป็นจำปี อิอิ
-
มันช่าง :m25:
-
:3123: :3123:
ขอขอบคุณทุกกำลังใจครับผม
:katai4: :katai4:
ทาสรัก...สมัครใจ.....3
คุณจำเริญในวัยเยาว์บังเกิดความสับสน ขัดแย้งทางความคิด
จิตใจฝ่ายต่ำกว่า ร่ำร้องรสสัมผัสจากเจ้าลอยลูกทาสในเรือน
หากจิตใจฝ่ายเหนือกว่า สั่งห้ามความกระหายอยากในราคะ
คุณจำเริญขี่เจ้าม้าลอยได้หลายเพลา
ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดความละอายอดสูใจต่อตัวเอง
จนนำไปสู่การยับยั้งชั่งใจในกาลต่อมา
วันหนึ่งในยามโพล้เพล้ กลางฤดูเหมันต์
คุณจำเริญยืนพิงราวระเบียงชานเรือนใหญ่ ทอดสายตาออกไปไกลๆ
ด้วยรู้สึกเบื่อหน่าย ตามประสาชายเริ่มแตกเนื้อหนุ่ม
หนุ่มรุ่นกระทงสูงศักดิ์ หาได้มีโอกาสปลดปล่อยอารมณ์ใคร่ตามใจตนไม่
แตกต่างกับพวกเด็กลูกทาส ที่มันหยอกเอิน แอบลักลอบสมสู่กัน
หากอีคนใจง่ายคนใดตั้งท้องขึ้นมา ไอ้คนบัดสีนั้นจำต้องขอสมาพ่อแม่มัน
แล้วอยู่ครองคู่กัน แม้ไม่ได้ผูกสมัครรักใคร่กันมาก่อน
บางคนมีเบี้ยเพียงน้อยนิด ก็ยังอาจหาญ แอบสำราญ ที่โรงนครโสเภณี
ในช่วงรัชสมัยนั้นได้ริเริ่มมีสถานที่ค้าประเวณี เรียก”โรงนครโสเภณี”
โดยทั่วไปมีโคมสีเขียวตั้งข้างหน้า
ชาวบ้านทั่วไปเรียกติดปากกันว่า “สำนักโคมเขียว”
หญิงงามเมือง หรือหญิงคนชั่ว อำนวยการปลดเปลื้องราคะ
การสมสู่เป็นไปโดยเสรี แลสะดวกง่ายดาย
คุณจำเริญเมื่อได้ลิ้มรสกามารมณ์ โดยบังเอิญ
เกิดความกำหนัดขึ้นมาไม่น้อย
หลายวันมานี้สู้เก็บตัวเงียบอยู่บนเรือน
ร้อนรน สับสนนักหนา จนรู้สึกใจคอฉุนเฉียว
บังเกิดความถวิลหาเจ้าทาสลอยยิ่งนัก
มองหาเห็นเจ้าตัวการ พรวนดินอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่
ให้ไอ้อีที่เดินผ่านไปเรียกตัวมันมา
แล้วสั่งมันว่า ไอ้ลอยข้านี้ขี้คร้านนัก เอ็งจงพาข้าขึ้นหลังไปที่สวนดอกไม้ที
ข้าอยากไปแลดูว่าดอกไม้ในฤดูคิมหันต์มันเป็นเยี่ยงใด
ไอ้ทาสลอยได้ยินดังนั้น มันรีบปลดผ้าขาวม้าเก่าๆที่เคียนเอวอยู่ออก
รีบใช้ผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคลของตนอย่างขมีขมัน
คุณจำเริญรีบร้องห้าม มึงอย่ามัวตะบอยเช็ดเนื้อตัว ด้วยข้านี้รีบนัก
ไอ้ทาสลอยไม่เข้าใจ แต่รีบคาดผ้าขาวม้าผืนเก่าเข้ารอบเอว
มันยอบตัวลงต่ำให้คุณจำเริญขึ้นขี่หลัง
คุณจำเริญในเวลานั้น วัยสิบห้าปี ได้กลิ่นเนื้อเริ่มหนุ่มของไอ้ลอย
กอปรกับมันเพิ่งออกแรงกาย ลำตัวช่วงบนที่เปลือยเปล่าของมันเลื่อมลื่น
เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ
คุณจำเริญสำทับไอ้ลอย ให้จับขากูให้แน่นแล้วเดินให้ไว
ไอ้ลอยวัยสิบสามปี อ่อนเดียงสาด้วยไม่คลุกคลีกับใคร
มันขยันทำงาน แลหมั่นดูแลนางน้อมแม่มัน
เรื่องทางโลกีย์มันด้อยเดียงสานัก
มันนึกสมเพชคุณจำเริญที่แข้งขาอ่อนนัก ตั้งแต่วันที่เล่นขี่ม้าส่งเมือง
คุณจำเริญก็เรียกมันใช้สอยราวกับง่อยเปลี้ยเสียขา
ไม่โดนเรียกมาหลายวันร่วมกึ่งเดือน
วันนี้คุณจำเริญคงจะขี่หลังมันนานนักหนา
เดี๋ยวไปสวนดอกไม้ ไปโรงม้า ไปโรงครัว ไปแนวรั้ว
คุณจำเริญท่านคงอยากสำรวจตรวจตรารอบบ้าน ที่อาณาบริเวณกว้างขวางนัก
แต่ไอ้ทาสลอยแสนจะรู้สำนึกข้าวแดงแกงร้อนที่ให้ทานมัน
มันบริการคุณจำเริญไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
มันชอบสูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยมาจากตัวคุณจำเริญ
หอมกว่ากลิ่นสบู่กรด หอมกว่ากลิ่นเครื่องหอมใดๆ
ลมหนาวโชยมาเป็นระยะ จนไอ้ลอยขนลุก
แต่คุณจำเริญกลับตัวร้อนผ่าว
ไอ้ลอยพยายามก้าวย่างอย่างระวังด้วยเข้าใจว่าคุณจำเริญกลัวตกจากหลังมัน
ด้วยคุณจำเริญทำตัวแข็ง เกร็งไปทั้งตัว เสียงที่สั่งการมันก็แผ่วเครือ
ไม่น้อยกว่ากึ่งชั่วโมง คุณจำเริญคลายวงแขนที่โอบรอบตัวมันออกเล็กน้อย
แต่หน้าของคุณจำเริญซุกซบอยู่ที่ซอกคอของเจ้าทาสลอย
เสียงถอนหายใจอย่างเป็นสุขของคุณจำเริญดังเข้าหู
ไอ้ลอยคนซื่อ วิตกว่าท่านถอนใจด้วยความเบื่อหน่าย
จึงถามว่า คุณจำเริญเบื่อแล้วเหรอขอรับ
หรือท่านจะเหนื่อย ด้วยเหงื่อของท่านเปียกชุ่มหลังไอ้ลอยเสียมากมาย
คุณจำเริญทำเสียงตกใจ แล้วระล่ำระลักสั่งว่า
ไอ้ลอยข้านี้เหนียวตัวนักเอ็งจงพาข้าลงไปชายน้ำ ข้าใคร่ขัดถูเนื้อตัว
ไอ้ลอยพาซื่อ เสนอหน้าบอกคุณจำเริญว่า ท่านอาบน้ำบนเรือนดีกว่าขอรับ
มืดแล้วอาจมีงูเงี้ยวเขี้ยวขอ
คุณจำเริญเคืองมันนัก ตะคอกมันว่า อย่าบังอาจมาสอนข้า
รู้ว่ามืดก็จงเร่งฝีเท้าเข้า
นังพิศข้าเก่า แก่หง่อม หูตาฝ้าฟางเดินผ่านมา
คุณจำเริญร้องเรียก สั่งนังพิศว่า
นังพิศแกจงไปเอาเครื่องอาบน้ำแลเสื้อผ้ามาวางรอท่าข้าที่ชายน้ำ
นังพิศอ้าปากจะถาม ท่านก็ว่า เอ็งอย่าถามให้มากความ จงรีบทำตามคำข้า
คุณจำเริญแลไอ้ลอย ลงไปลอยคอเล่นอยู่ในน้ำ
ชายน้ำนี้ตื้นเขินเป็นระดับลดหลั่นลงไป
สายน้ำไหลเอื่อยไม่เชี่ยวกราก
หากไม่มืดเสียก่อนไอ้ลอยจะแลเห็นหน้าคุณจำเริญที่แดงกล่ำ
อีกทั้งที่หลังมันเปียกชุ่มนั้น ก็หาใช่เหงื่อของคุณจำเริญไม่
:hao6: :hao6:
ไอ้ลอยพาข้าไปใกล้ฝั่งอีกหน่อย น้ำจะมิดหัวข้าแล้ว
ไอ้ลอยที่มองไปบนฝั่งเห็นนังพิศคล้อยหลังไปเมื่อวางข้าวของแล้ว
ไอ้ลอยใจร้อนด้วยเป็นคืนเดือนมืด สัตว์ร้ายอาจมาแผ้วพานนายเงินของตัว
มันโอบตัวคุณจำเริญแนบอก พาเดินมาตรงน้ำตื้นระดับเอว
แล้วบรรจงวางคุณจำเริญให้ลงยืน เพื่อมันจะได้ไปหยิบฉวยสบู่มาให้
สบู่ของนายเงิน เป็นสบู่หอมมาจากเมืองฝรั่ง
ไอ้ลอยเพ่งพิศสูดดมอยู่นาน จนคุณจำเริญหัวเราะ
ไอ้ลอยเอ็งจงเข้ามาใกล้ข้า แล้วเอาเสื้อกับผ้านุ่งของข้าไปวางไว้ที่ศาลา
คุณจำเริญถอดเสื้อผ้าออกจากตัวอยู่ก่อนแล้วส่งไปให้
ไอ้ลอยทำตามคำสั่งด้วยดี
มันกลับมาคอยระวังภัยอยู่ใกล้ตัวคุณจำเริญที่ขัดถูตัวอยู่
อนิจจาไอ้ลอยสมเพชคุณจำเริญนัก
ร่างกายทรวดทรงองค์เอวช่างอ้อนแอ้นนัก
ครั้นเกิดเหตุเภทภัยคงเอาตัวรอดได้ยาก
กล้ามเนื้อลีบแบนไม่มีมัดกล้ามเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป
ผิวพรรณผู้ดีซีดขาวสะท้อนแสงจันทร์ที่ตกกระทบสายน้ำ
ราวกับมีแสงเรืองรองออกจากตัวคุณจำเริญ
ไอ้ลอยสะดุ้งเมื่อคุณจำเริญสั่งมันว่า
ไอ้ลอย แกจงมาช่วยถูหลังข้า ข้าไม่อาจถูเองได้
ไอ้ลอยรับสบู่จากมือสั่นๆของคุณจำเริญ
มันเข้าใจว่าคุณจำเริญแกบอบบางนัก มันกลัวท่านจะจับไข้ ด้วยมาอาบน้ำยามค่ำมืด
มันรีบถูหลังไหล่ให้อย่างรวดเร็วแต่ออมแรงไว้เกินกึ่ง
คุณจำเริญเอ็ดมันว่า หลังข้าไม่ใช่หนังวัวควาย เอ็งจงขัดถูให้ละเอียดเบามือ อย่ามักง่าย
ไอ้ลอยจึงลูบไล้สบู่ไปทั่วหลังอย่างเบามือ
คุณจำเริญฉวยสบู่ไปจากไอ้ลอยแล้วว่า ข้าจะถูข้างหน้าเอง แกจงใช้มือถูหลังข้าแทนสบู่
เหงื่อข้ามากนัก ระคายหลังเหลือเกิน เอ็งจงลูบไปให้ทั่ว
ไอ้ลอยลูบไล้หลังไหล่ด้วยสองมือปล่าว
ผิวเนื้อขาวโพลนนุ่มมือยิ่งนัก มันลูบไล้มาถึงบั้นเอว
คุณจำเริญตัวสั่นเล็กน้อย แล้วบอกมันเสียงพร่าว่า
ไอ้ลอย เอ็งจงลูบไล้ต่ำลงไป ด้วยข้าปวดหลังนัก ไม่อาจก้มตัวลงไป
ไอ้ลอยลูบต่ำลงจนมือทั้งสองข้างกอบกุมแก้มก้นทั้งสองข้างของคุณจำเริญ
ไอ้ลอย เอ็งบีบนวดก้นให้ข้าที มันยอกๆตึงๆ
ไอ้ลอยทั้งบีบทั้งนวดให้อย่างเบามือ
แรงอีกสิวะไอ้ลอย ไอ้ลอยก็ขยำแรงขึ้น
คุณจำเริญที่ยืนหันหลังให้ไอ้ลอยบ่นพึมพำงึมงำ
ไอ้ลอยไม่กล้าถามด้วยกลัวจะโดนเอ็ด
มันได้แต่คิดอยู่ในใจว่า
คนมีวาสนาดังเช่นคุณจำเริญนี้ ผิวเนื้อช่างนุ่มนิ่มมือนัก
แล้วมันได้ยินเสียงคุณจำเริญร้อง”โอ๊ว”ออกมา
แล้วตัวคุณจำเริญก็กระตุกสองสามที
:m25: :m25:
ไอ้ลอยตกใจกลัวว่าคุณจำเริญจะถูกงูเงี้ยวเขี้ยวขอขบกัด
มันรีบดึงคุณจำเริญจากทางด้านหลังมากอดแนบอก
แล้วระล่ำระลักถามว่า คุณจำเริญเป็นอะไรขอรับ ขอไอ้ลอยดูหน่อย
คุณจำเริญไม่ยอมหันกลับมา
แต่ดึงมือไอ้ลอยที่กอดตรงบั้นเอวทั้งสองข้าง มาวางตรงกลางลำตัวของตน
โดยที่ไอ้ลอยไม่กล้าดึงมือออกด้วยคุณจำเริญวางมือ ทับลงบนหลังมือของมัน
ไอ้ลอยตัวอะไรมันกัดจำปีข้า ข้าไม่กล้าจับไม่กล้ามอง
เอ็งช่วยสำรวจให้ข้าทีว่าไอ้ตัวนั้นมันไปหรือยัง
ไอ้ลอยใช้สองมือค่อยๆลูบไล้ไปทั่ว
ทั้งเนินโหนก ทั้งจำปี เมื่อไม่พบเจอ
ก็บอกคุณจำเริญที่ตกใจตัวอ่อนระทวยอยู่แนบอกมันว่า
ไม่มีขอรับคุณจำเริญ
คุญจำเริญตัวสั่นระริกแล้วกัดฟันพูดว่า
แต่ข้ากลัวว่ามันยังอยู่ เอ็งแน่ใจแล้วหรือ
เอ็งลองลูบต่ำลงไป มันอาจเคลื่อนเลื่อนลงล่าง
ไอ้ลอยพาซื่อตอบว่าคงจะจริงดังคำคุณจำเริญ
ด้วยจำปีของคุณบวมร้อน อาจโดนสัตว์มีพิษขบกัดเอา
ไอ้ลอยเร่งมือลูบไล้ต่ำลงไปจนถึงพวงสวรรค์ของคุณจำเริญ
มือใหญ่สากหยาบกร้านทำคุณจำเริญหายใจไม่ทั่วท้อง
“โอว” คุณจำเริญครางออกมา
ไอ้ลอยตกใจถามว่า คุณจำเริญเจ็บหรือขอรับ ไอ้ตัวดีมันยังอยู่ใช่ไหมขอรับ
แล้วแว้งมากัดตรงไหน บอกไอ้ลอยมาขอรับ
คุณจำเริญแยกขาออกแล้วโก่งบั้นท้ายขึ้น
ไอ้ลอยเอ็งจงลูบดูที่ก้นข้าสิ มันเจ็บจิ๊ดๆบอกไม่ถูก
ลูบแล้วขอรับ ไอ้ลอยรีบลูบไล้ย้อนไปมาทั่วกลางตัว
เอ็งลูบไปตรงก้นข้าสิ เหมือนมีอะไรกัดก้นข้าไม่ปล่อย
หากลูบแล้วมันยังไม่หลุดเอ็งจงถูแรงๆ
:z1: :z1:
ไอ้ลอยลงน้ำหนักมือมากขึ้นลูบไล้ไปทั่วก้นกอย
ยิ่งไอ้ลอยลงน้ำหนัก คุณจำเริญยิ่งครวญคราง สูดปาก
นั่นแหละลอย ตรงนั้นแหละ
คุณจำเริญช่วยไอ้ลอย โดยคุณจำเริญอาสาลูบไล้ด้านหน้าลำตัว
ให้ไอ้ลอยสำรวจถูไถทางด้านหลัง
เร็วเข้าไอ้ลอย คุณจำเริญเร่ง ไอ้ลอยถูจนมือชา
จนคุณจำเริญร้องออกมาอีกครั้งว่า โอววววววว
แล้วทิ้งตัวที่สั่นระริกมาพิงหน้าอกไอ้ลอย
:jul1: :jul1:
เหตุการณ์ที่ชายน้ำไม่มีใครล่วงรู้
คุณจำเริญกำชับไอ้ลอยอย่าแพร่งพราย
ไอ้ลอยเอ็งอย่าปากโป้งไปบอกใคร
ให้ข้าได้อายว่า ข้าโดนตัวมดตัวแมงกัดที่ชายน้ำ
หลังจากนั้นคุณจำเริญไม่ได้เรียกใช้ไอ้ลอยอีกเลย
:impress2: :impress2:
โอ๊ววว มาย ก๊อด
แต่งไปเกร็งไป...คริ คริ
:hao6: :hao6:
[attachment deleted by admin]
-
:z1:
-
:-[ :-[
:L2: :L2: :L2:
-
ไอ้ลอยเอ๋งชั้งซื่อนัก :o8: :o8:
-
ซื่อจิงๆ. เอิ๊กๆๆ :haun4:
-
:-[
-
อ่านแล้วพอจบตอน มีความรู้สึกว่า
มันไม่พออ่ะ อยากอ่านอี๊กกกกกกกก
-
:วู้วว1: :วู้วว1:
ขยันได้โล่ห์กันหล่ะครับ...วันนี้
เลทสะโก ครับผม
:pigwrite: :pigwrite:
ทาสรัก...สมัครใจ.....4
ไอ้ลอยสีหน้าอมทุกข์ ไม่ร่าเริงเหมือนเคย
มันไม่กระตือรือร้น ขยันขันแข็งดังเดิม
ถึงแม้นว่างานที่มันรับมอบหมายจะลุล่วงไปได้
แต่กริยาอาการของมันไร้สิ้น ทั้งชีวิตแลชีวา
นังน้อมเฝ้าลอบมองดูลูกชายของนางด้วยวิตกกังวล
เกรงมันจะเจ็บไข้ ล้มหมอนนอนเสื่อไปเสียก่อน
ไอ้ลอยลูกแม่ เอ็งมีทุกข์อันใดลือ เอ็งจงเร่งบอกแม่มา
ด้วยแม่นี้เป็นทุกข์นักหนา นางน้อมลูบหัวลูกชายเมื่อนอนอยู่เคียงกันในมุ้ง
นางไตร่ตรองไว้นานแล้วว่า สมควรแก่เวลา จำต้องให้ลูกชายแยกมุ้งออกไป
แต่ยังมิใช่เพลานี้ ด้วยไอ้ลอยมันแลดูคล้ายคนตรอมตรม ระทมทุกข์
ไอ้ลอยที่นอนหลับตานิ่งอยู่ ลืมตามา ฝืนส่งยิ้มให้นางน้อมแม่มัน
ป่าวจ๊ะแม่ ฉันแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ไข้แต่อย่างใด
นางน้อมหาเชื่อดังคำบอกของมันไม่
ข้าเลี้ยงแกมากับมือข้า มีรึที่ข้าจะดูแกผิดไป
ลอยลูกแม่เอ๋ย เรามีกันอยู่สองคนแม่ลูก ไยเอ็งมีความนัยปิดบังแม่
แม่จ๋า ฉันทุกข์ใจนัก ไอ้ลอยทำหน้าเศร้าหงอยเหงา
เจ้าเป็นเด็กเล็กนัก ไยมีเรื่องให้ทุกข์หนักใจกันเล่า บอกแม่มาที
ไอ้ลอยลงได้เอ่ยปากแล้ว ความในใจที่อัดอั้น หลั่งไหลพรั่งพรูออกมา
เว้นเสียแต่เหตุการณ์ที่ชายน้ำ ด้วยรับปากคุณจำเริญท่านไว้
แกทุกข์ใจด้วยคุณจำเริญท่านไม่เรียกใช้ดอกหรือ
ข้าไม่เห็นว่ามันเป็นธุระอันใดของเอ็ง มิควรต้องเป็นทุกข์ร้อนแต่อย่างใด
นางน้อมนิ่งฟัง แล้วขบคิดอยู่สักพัก จึงปลอบไอ้ลอยด้วยสติปัญญาของนางทาส
แต่ฉันไม่สบายใจที่คุณจำเริญท่านเก็บตัวเงียบ
นอกจากไปโรงเรียนแล้ว ท่านไม่ออกจากห้องย่างกรายไปทางใด
ไอ้ลอยหารู้ไม่ว่า ความผูกพันที่มันมีต่อคุณจำเริญนั้นมันล้นเกินกว่า
“ลูกทาสกับนายเงิน”
คุณจำเริญหาได้หลงลืม ละเลยไอ้ลอยไม่
ท่านแอบมองมันเป็นนิจ ยามที่มันก้มหน้าทำงาน ไม่รู้ตัว
สายตาที่ลอบมองเต็มไปด้วยความรู้สึกอันใด ไม่มีใครแจงได้
นอกจากตัวของคุณจำเริญเอง
ขนมแปลกๆ ของเล่นเหลือใช้ ท่านปันให้นางน้อมอยู่หลายครา
กำชับหนักหนาว่า ให้ถึงมือไอ้ลอยลูกมัน
ไอ้ลอยเก็บข้าวของที่ คุณจำเริญเมตตาให้ทานมา
มันเก็บไว้มิดชิดใต้หิ้งพระ มิให้ผู้ใดพบเจอสิ่งของล้ำค่าที่ตกมาถึงมัน
พ้นจากแม่ คุณจำเริญคือชีวิต แลจิตใจของมัน
นางน้อมต้องกำชับให้มันกินขนมท่าน ด้วยเก็บรักษาหาได้ไม่
มันละเลียดเล็มกินด้วยเสียดาย หารู้รสไม่
ของเล่นก็มิกล้าเล่น เกรงจะชอกช้ำเสียหาย
มันเฝ้ากอดจูบลูบคลำจนหนำใจ แล้วเก็บขึ้นหิ้ง
นางน้อมปลื้มใจกันความการุณที่ไอ้ลอยได้รับจากคุณจำเริญ
พ้นจากนางแล้ว ไอ้ลอยก็ไร้ซึ่งญาติมิตร
นางหวังพึ่งใบบุญคุณจำเริญ ในกาลข้างหน้าเมื่อนางสิ้นบุญ
:myeye: :myeye:
สี่ปีที่ไอ้ลอยไม่ได้รับใช้คุณจำเริญ
หากแต่ยังอุ่นใจด้วยว่า
คุณจำเริญถามไถ่ถึงมันเอากับนางน้อม แลข้าวของแปลกตาที่ให้ทานมา
มันเก็บงำไว้อย่างดี นานทีจึงเอาออกมาชื่นชม ระแวดระวังยิ่งกว่าเปลือกไข่
----------------------------------------------------
วันนี้คุณจำเริญจะออกเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลไปเมืองฝรั่ง
ไอ้ลอยกระวนกระวายใจนักหนา ผุดลุกผุดนั่งดั่งมีไฟลน
เหล่าข้าทาสได้ข่าวมาจากเรือนใหญ่ เมื่อคราวเดือนก่อน
ต่างไม่เชื่อหูตนเอง ด้วยคุณจำเริญท่านมีอายุเพียง 18 ย่าง19ปี
ยังไม่ได้นุ่งห่มผ้าเหลืองให้ ท่านเจ้าพระยาและคุณหญิงแต่อย่างใด
ต่อเมื่อคุณหญิงท่านลงมากำกับด้วยตนเอง
ให้โรงครัวตระเตรียมข้าวสารอาหารแห้ง กะปิ น้ำปลา
ทั้งของคาวแลขนมขบเคี้ยว
อีกน้ำพริกเลิศรส หมูเค็ม หมูหวาน ที่เก็บไว้ได้นานหลายเดือน
ผลไม้คัดสรรลูกสวยผลโต มาแช่อิ่ม ให้ได้รสปากคุณจำเริญ
ขนมจันอับราคาแพงส่งตรงมาจากเมืองจีน
ล้วนแล้วแต่ถูกปากคุณจำเริญทั้งสิ้น
ช่างตัดเสื้อฝีมือดี ย่านบางลำพู
ผลัดเปลี่ยนเวียนกันมาวัดตัว ตัดเย็บเสื้อผ้าเมืองหนาว
เจ้าของห้างดังย่านพาหุรัด ขนข้าวของประดามี อันได้แก่
กระเป๋าเดินทาง หมวก รองเท้า ของใช้สิ่งละพันอันละน้อย
เป็นช่วงเวลาที่ผู้คนเข้าออกบ้านท่านพระยากันคึกคักมากเป็นประวัติการณ์
ไม่ถึงเดือนนัก กำหนดเดินทางก็มาถึง
:mew6: :mew6:
เช้านี้ วุ่นวายกันทั้งบ้าน ทั้งคน แลข้าวของ
เสียงเอะอะ เอ็ดตะโร เคลื่อนย้ายหีบห่อข้าวของ ของคุณจำเริญ
ไอ้ลอยแอบเมียงมองอยู่ไกลๆ ไม่บังอาจเสนอหน้า
บัดนี้ไอ้ลอยอยู่ในวัย สิบเจ็ดปี
รูปร่างหน่วยก้านของมัน มิมีชายใดในละแวกคุ้งน้ำนี้ทัดเทียมได้
หน้าตามันคมสันยิ่ง ตาคมกล้าของมันทอประกายแรงกล้ามุ่งมั่น
แลอ่อนแสงลง เป็นประกายตาอ่อนหวานเมื่อมันหยิบจับชื่นชม สิ่งของใต้หิ้งพระ
จมูกยาวโด่งเป็นสัน ผิดแผกคนเอเชีย
ปากหนารูปกระจับของมันมักออกสีแดงระเรื่อ
บัดนี้มันนับเป็นชายหนุ่มรูปงามไม่แพ้ผู้ใด
สิ่งสำคัญที่สุด มัน...หาได้อ่อนเป็นไก่อ่อนสอนขันอีกต่อไป
มันรู้ความหมาย ทุกข์สิ่งอันที่เกิดขึ้น ระหว่างลูกทาสอย่างมันกับคุณจำเริญ นายเงินของมัน
อีกทั้งเรื่องราวบัดสีในอดีตที่มันได้รับ
หากมันหาได้เคืองแค้นแต่อย่างใด
มันหาโอกาสเข้ารับใช้คุณจำเริญอยู่ แต่ลำบากยิ่งนัก
ด้วยท่านหลีกหนี หลบเลี่ยงมันเหลือเกิน
บางคราไอ้ลอยน้อยใจนัก ในวาสนา
ทั้งที่มันมิใช่คนใฝ่สูงมาแต่ก่อนแต่ไร
มันแค่ต้องการการเหลียวแล
แม้แค่เพียงสายตาของคุณจำเริญ
ที่ไม่แม้แต่จะชายตามา
วันนี้คุณจำเริญจะไปขึ้นเรือกลไฟ
มันมิมีหน้าที่ต้องติดตามไปส่งที่ท่า
แต่มันยังหวังได้บอกลาท่าน
มันยืนแอบอยู่เป็นนาน จึงทรุดตัวลงนั่งในระหว่างพุ่มไม้
เมื่อเห็นว่าลับตาคนมันปล่อยน้ำตาแห่งความอาวรณ์ไหลอาบหน้าของมัน
จิตใจของมันท้อแท้เป็นทุกข์จากการพลัดพลาดในครานี้ยิ่งนัก
มันร้องไห้จนเหนื่อยอ่อน
:ling1: :ling1:
ลอยเอ๋ย ไยเอ็งมานั่งแอบอยู่ที่ตรงนี้เล่า
เสียงหวานๆของคุณจำเริญ ปลุกมันจากภวังค์
มันดีใจจนเนื้อเต้น เมื่อหันมาปะหน้าหวานๆ
ที่บัดนี้ส่งยิ้มทั้งตาทั้งปากมาให้มัน
รอยยิ้มเช่นนี้ไม่มีผู้ใดได้พบเห็นนอกจากมันคนเดียว
ขอรับคุณจำเริญ ไอ้ลอยที่นั่งแปะอยู่กับพื้นว่าได้เพียงเท่านั้น
น้ำตาของมันก็ไหลออกมาอีกครา
ก่อนที่มันจะทันเช็ด มือเล็กๆบอบบางข้างหนึ่งของคุณจำเริญก็ยื่นมาตรงหน้า
นิ้วน้อยเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาของไอ้ลอยออกจากหน้ามัน
ยิ่งเกลี่ยเท่าไร น้ำตามันยิ่งไหลออกมา
จนคุณจำเริญหยุดปลายนิ้วค้างไว้บนหน้าของมัน
ไอ้ลอยทำใจกล้า ยกมือทั้งสองข้างของมันขึ้นแตะปลายนิ้วของคุณจำเริญ
เมื่อเห็นว่าคุณจำเริญยังนิ่งเฉย
ไอ้ลอยกอบกุมมือน้อยนั้น แล้วประคองมาวางบนหัวของมัน
มันปล่อยมือทั้งสองข้างจากมือคุณจำเริญมาพนมอยู่เสมออก
เป็นบุญหัวไอ้ลอยนัก มันพูดได้แค่นี้ก็หลับตาแล้วก้มหน้าลง
คุณจำเริญถอนหายใจหนักๆด้วยความอาดูร
เอามือน้อยข้างนั้นลูบหัวมันอยู่สองสามครั้ง
แล้วละออก
ลอยเอ๋ย ข้ากับเอ็งคงไม่ได้พบหน้ากันอีกนานนับปี
ใจคอเอ็งจะไม่เงยหน้ามาให้ข้าได้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายเชียวหรือ
ขณะนั้นคุณจำเริญยังยืนอยู่ตรงหน้ามัน ไอ้ลอยนั่งคุกเข่ายอบตัวอยู่ที่พื้น
มันเงยหน้าคมสันที่บัดนี้เศร้าหมองยิ่งนักขึ้นมา
คุณจำเริญใจหายวาบ เมื่อแลเห็นสายตาตัดพ้อของไอ้ลอย
สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปวดร้าวระคนความน้อยใจ
ลอยเอ๋ย ขอให้ข้าจากเอ็งไปพร้อมรอยยิ้มของเอ็งได้หรือไม่
ครั้นไอ้ลอยได้ยินคำขอของคุณจำเริญ มันรีบยิ้มทั้งน้ำตา
แต่บัดนี้หน้ามันบิดเบี้ยวน่าขันยิ่งนัก
คุณจำเริญปิดปากหัวเราะเสียงใส
ไอ้ลอยชะงักตาค้างด้วยตกตะลึงในกริยาเยี่ยงสตรีของนายเงิน
คุณจำเริญช่างงามเหลือเกิน ไอ้ลอยรำพันออกมาเบาๆ
คุณจำเริญหน้าแดงซ่าน มือไม้เกะกะยิ่ง ยืนขวยเขินต่อหน้าไอ้ลอย
ไอ้ลอยส่งยิ้มหวานที่สุดในชีวิตของมันเป็นกำนัลแด่คุณจำเริญ
:o8: :o8:
ข้าต้องไปแล้ว เอ็งจงอยู่ดีมีสุข
คุณจำเริญชักสีหน้าบึ้งตึงกลบเกลื่อนความกระดาก
แต่ไอ้ลอยยังรับรู้ความเมตตาที่แฝงเร้นมากับน้ำเสียง
คุณจำเริญขอรับ ไอ้ลอยมันบังอาจนัก ด้วยมันเสาะหาวัตถุมงคล
เพียงหวังให้คุณจำเริญนำติดตัวไปเมืองฝรั่ง
ไอ้ลอยมันห่วงใยคุณยิ่งกว่าสิ่งใด
ขอคุณจงเมตตารับของสิ่งนี้ไว้ด้วยเถิด
ว่าแล้วไอ้ลอยก็ดึงห่อกระดาษออกมาจากชายพก
ยื่นนอบน้อมสองมือมาตรงหน้าคุณจำเริญ
คุณจำเริญรับมา แล้วชั่งใจอยู่ชั่วครู่ จึงแกะออกดู
สายร่มคล้องคอสีดำเส้นยาวใหม่เอี่ยม
พร้อมพระเครื่องอัดกรอบพลาสติกราคาถูก
ลอยเอ๋ย เอ็งไปเสาะหาของสิ่งนี้มาจากที่ใด
ไอ้ลอยใจชื้นที่คุณจำเริญรับห่อของไป
แลเมื่อทอดดูสิ่งของภายในก็มิได้รังเกียจแต่ประการใด
ไอ้ลอยเก็บเบี้ยทีละเล็กละน้อย
จากท่านเจ้าคุณและคุณหญิงท่าน ทำทานแก่พวกทาสในวันสำคัญ
แลรับจ้างงานการแลกิจธุระของพวกทาสด้วยกันขอรับ
เมื่อไอ้ลอยมันรู้ว่าคุณจำเริญจำต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน สยามประเทศ
ข้ามน้ำข้ามทะเลไปเมืองฝรั่ง ซึ่งไอ้ลอยหามีปัญญาติดตามไปรับใช้คุณจำเริญได้ไม่
ไอ้ลอยได้แต่ภาวนาขอคุณพระคุณเจ้าปกปักรักษาคุณของไอ้ลอยด้วยเถิด
ไอ้ลอยกล่าวแล้วยกมือพนมเหนือหัวแล้วว่า สาธุ
คุณจำเริญซาบซึ้งใจในความภักดีของมันยิ่งนัก
ลอยเอ๋ย ข้าขอบใจเจ้านักที่จงรักภักดีต่อข้า
เอ็งจงรักษาเนื้อตัวรอข้ากลับมา
ไอ้ลอยขอให้คำมั่นว่ามันจะคอยคุณจำเริญกลับมาเป็นมิ่งขวัญ
ขอคุณจำเริญอยู่ดีมีสุข
ภยันตรายใดๆอย่าได้กล้ำกรายคุณของไอ้ลอยด้วยเถิดขอรับ
เสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งด้านหลังดังขึ้น
คุณแดงชะงักเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้า
คิดอยู่ในใจว่า หากคุณพี่ของเธอนุ่งห่มด้วยอาภรณ์ของสตรี
ภาพที่เห็นย่อมสมบูรณ์ไม่มีที่ติ
ดังวรรณกรรม “กามนิต วาสิฏฐี”
คุณพี่จำเริญเจ้าขา รถม้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ
คุณแดงบอกยิ้มๆแค่นั้น แล้วหันหลังเดินจากไป
ข้าต้องไปแล้ว ลอยเอ๋ย เจ้าจงระลึกถึงข้า
แลอย่าลืมคำมั่น รอคอยข้ากลับมา
ไอ้ลอยรับคำว่า
ขอรับคุณจำเริญของบ่าว
:hao5: :hao5:
เศร้าจริงจังอะ
รักอมตะ นิรันดร์กาล
กู๊ด ไนท์ ครับผม
:bye2: :bye2:
รูปแรก...สร้อยสายร่ม-พระเครื่อง
รูปที่สอง...กามนิต-วาสิฏฐี
[attachment deleted by admin]
-
นายลอยจงรักภักดีมาก ๆ เลย
ว่าแต่ไม่จบเศร้าแน่นะคะ เพระาดูอุปสรรคเยอะเหลือเกิน
-
เศร้าอ่ะ ทั้งๆ ที่ยังไม่ดราม่าซะหน่อย
หรือเพราะภาษาสวย กินใจเรามาก เลยคล้อยตามซะง่ายเลย ;_;
สนุกค่ะ ชอบๆ
-
แอร้ย ไม่พอจริงๆ อ่ะ
คุณเงินของบ่าวๆๆๆๆๆ
-
เราตามมาเก็บค่ะ
เเละเป็นกำลังใจให้
เฮียปลดปล่อย กร๊ากกก
-
:laugh: ภาษาได้ใจ
-
เอิ่ม...คุณหนูแดงเป็นสาว(วุ่น)วายรึเปล่าคะ แบบว่าพระนายของเราจะได้มีคนช่วย ลุ้นๆๆ :katai2-1:
-
จากกันไปไกลแล้ว เศร้าจัง..... :mew2: :mew2: :mew2:
-
ตอนนี้เรียกว่าฉากเรียกน้ำตา
น้ำตาซึมตามลอยเลยอ่ะ
-
เป็นตอนที่สวยมาก
ดีใจที่ได้มาอ่านฉากร่ำลา
บวกและเป็ดขอบคุณก็ยังไม่เท่าใจที่หลงใหลเรื่องนี้
เป็นกำลังใจให้
รออ่านอยู่
:mew1:
ปล.1 ตอนแมงกัดในน้ำเมื่อกี้ (เม้นต์ไม่ทัน ไม่งอนเนะ)
เค้าว่าเจ้าลอยนั่นล่ะ ตัวการทำให้คุณจำเริญเป็นราชินี (แบบตัวแม่) ในอนาคต 555
ปล.2 นายเงินห้ามไปหลงบ้องข้าวหลามฝรั่งนะ้เออ เจ้าลอยรูปหล่อรออยู่
รีบกลับมาเร็วไว
-
ชอบอ่ะ อะไรเนี่ย ชอบจริงๆเลย :katai2-1: o13
ไอลอยผู้ภักดีต่อท่านขุน :man1:
ท่านขุนก็นะ คริคริ :z1: :oo1:
ลอยยอมมอบทั้งกายและใจให้ท่านแล้วนะขอรับ :hao6: :m25:
-
ด้วยคนเขียนยังอยู่ในวัยละอ่อน (หลักสี่) อิอิ
อ้อ...นิยายของผมทุกเรื่อง ขอยืนยัน
HAPPY END ครับผม
ได้อ่านข้อนี้ก่อน ใจชื้นมาหน่อยนึกว่าจะดราม่า ชอบที่ใช้ภาษาให้อ่านง่ายขึ้น รอตอนต่อต่อไป :mew3: :mew3: :mew3:
-
อ่านทันแล้ว ต่อไปจะได้ติดตามอีกเรื่อง
ตอนแรก ๆ อ่านไปฮาไป แต่ตอนหลัง ๆ เศร้าอ่ะ ครบเครื่องจริง ๆ
-
:3123: :3123:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ขอรับ
คุณท่านมีเมตตาเม้นท์บ่อยกี่เพลา ตามแต่ความการุณย์แห่งท่านขอรับ
ตัวกระผมนั้น....
บังเกิดแรงอึ๊บ...เอ๊ย แรงฮึด ตามความถี่บ่อยของ(เม้นท์)ท่านขอรับ
เวิ่นเว้อจริงตัวเรา...คริ คริ
:laugh5: :laugh5:
------------------------------------------------------------------------
ทาสรัก...สมัครใจ.....5
“ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
แม้เกิดในใต้ฟ้าสุธาธาร
ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา”
“แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ
พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา
แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา
เชยผกาโกสุมประทุมทอง”
“แม้เป็นถ้ำอำไพใคร่เป็นหงส์
จะร่อนลงสิงสู่เป็นคู่สอง
ขอติดตามทรามสงวนนวลละออง
เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป”
กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "พระอภัยมณี"
(ตอน พระอภัยมณีเกี้ยวนางละเวง)
คุณจำเริญท่องกล่าวกลอนแปด บทประพันธ์ในพระสุนทรโวหาร(ภู่)
กลอนบทใดจะหาเหมาะหาควรกว่ากลอนบทนี้ ในเพลาการลาจาก
ทอดถอนใจด้วยอาลัยไอ้ทาสลอยยิ่งนัก
พะวักหน้า พะวงหลัง
ยิ่งเมื่อแง้มผ้าม่านรถม้า
มองไปยังบริเวณสวนที่เพิ่งละมา
ไอ้ลูกทาสคนซื่อ นั่งหมอบก้มหน้าแลหัวของมันต่ำจรดพื้น
สองมือหนาหยาบกร้านวางพนมกับพสุธา เหนือหัว
หยาดน้ำตาของคุณจำเริญ ที่มิเคยหลั่งให้ผู้ใด
บัดนี้ไหลพรั่งพรูไม่ขาดสาย
คุณจำเริญไม่ไยดีจะเช็ดหยดน้ำตาออกจากใบหน้าเศร้าหมองแห่งตน
ท่านปล่อยให้มันประทับนอง แล้วแต่มันจะไหลไปในทิศทางใด
ด้วยในรถม้ามีผู้โดยสารเพียงท่านผู้เดียว
:sad11: :sad11:
ลอยเอ๋ย อันแม้นว่าตัวข้าจำต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน
ข้ามน้ำข้ามทะเล ไปไกลถึงเมืองฝรั่งมังค่า
แต่ไยหัวใจข้ามันมิตามติดสังขารแห่งข้า
มันวนเวียน ผูกพันอยู่กับไอ้ลูกทาสในเรือน
เสียแรงที่ข้าอุตสาหะ หักห้ามแรงพิศวาสมาได้นานนับหลายปี
เพลานี้ข้าแสนเสียดายกาลเวลาที่เสียไป
โดยมิได้ให้ทานคำหวานจากใจข้า ให้เอ็งได้ประจักษ์แจ้ง
คุณจำเริญจำจากจรประเทศไท ไปด้วยความระทมทุกข์
กริยาของคุณจำเริญนั้น....
ท่านเจ้าพระยาแลคุณหญิงศรีพิพัฒน์ไพล่คิดไปว่า
บุตรชายแห่งท่าน บังเกิดความอาลัยบุพการี
ทั้งสองปลาบปลื้มในความอาดูรของคุณจำเริญนัก
มีเพียงคุณหนูแดงที่รู้ความนัย
ยิ่งชัดแจ้งเมื่อคุณจำเริญผู้เป็นพี่ชาย กระซิบสั่งความ
น้องแดงเอ๋ย เจ้าอยู่ทางนี้ ขอจงช่วยเป็นธุระ
โอบเอื้อการุณดวงใจแห่งพี่ของเจ้าตามแต่พอเหมาะพอควร
ด้วยพี่นี้เป็นห่วงไอ้ลอยมันนักหนา
เจ้าจะเมตตามันได้หรือไม่โปรดบอกพี่มาให้หายคลายห่วงด้วยเถิด แม่แดงน้องพี่
คุณหนูแดงหาประหลาดใจไม่กับคำพิลึกพิลั่นของคุณจำเริญ
เจ้าคุณพี่จำเริญเจ้าขา อันตัวน้องนี้ได้เกิดเห็นอกใจคุณพี่นัก
น้องให้คำมั่น จะแลดูดวงใจของคุณพี่ ให้สมกับที่คุณพี่สั่งความ
ได้โปรดเล่าเรียนโดยสะดวกใจเถิดเจ้าค่ะ
-----------------------------------------
:hao7: :hao7:
เหล่าทาสาทาสีในปกครองของท่านเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ต่างรีบเร่ง
ละมือจากกิจการงานแห่งตน เร่งฝีเท้าไปยังเรือนใหญ่
ด้วยไอ้ทาสบุญรอดตีเกราะเคาะร้อง มันป่าวประกาศว่า
พวกมึงไอ้อีทั้งหลาย มึงจงละทิ้งการงานของตัว
แล้วรีบรุดไปเรือนใหญ่แห่งท่านเจ้าพระยาให้เร็วรี่
ด้วยมีหนังสือจากเมืองฝรั่งด้ามขอ หนังสือจากคุณจำเริญลูกชายท่าน
บรรดาข้าทาสทั้งหญิงชาย เด็กแลชรา ต่างไชโยยินดี
ละมือจากงานเบื้องหน้า เร่งฝีตีนแข่งกัน
ไอ้ทาสลอยนิ่งขึงตะลึงก้าวขาไม่ออก
จนนางน้อมแม่มันลากถูพาร่างใหญ่ของมันไปด้วยกันกับนาง
ไอ้ลอยหอบหายใจ หน้าแดงกล่ำ แต่หามีใครสังเกตเห็นไม่
มันตื้อในหัวอก ใจมันเต้นด้วยแรงปิติยิ่ง
มันรำพึงอยู่ภายในหัวใจรักของมันว่า
คุณจำเริญของบ่าว คุณจำเริญของบ่าว
คุณจำเริญเป็นอย่างไรบ้างขอรับ ไอ้ลอยคนนี้อาลัย คิดคะนึงถึงท่านไม่เว้นวาย
แม้ยามกินยามนอน
คุณจำเริญของบ่าวกินอิ่มนอนอุ่นอยู่หรือขอรับ
ดวงใจของไอ้ลอยเอ๋ย ท่านจะลืมเลือนไอ้ทาสคนนี้หรือไม่
หากเป็นดังนั้น ไอ้ลอยจะมีเพียงตัวหามีหัวใจไม่
มาพร้อมครบทุกไอ้อีแล้วขอรับคุณท่าน
ไอ้ทาสรอด หัวหน้าแห่งทาสเรือนเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์
มันสาระแนพูดขึ้นมาก่อนที่นายเงินจะปริปากถามความ
อุบ๊ะไอ้นี่ มึงดีใจเนื้อเต้นถึงเพียงนี้
เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์กล่าว แล้วหัวเราะร่า
แม่แดงลูกพ่อ เจ้าจงเร่งเปิดหนังสือพี่เจ้าออกแถลงให้พ่อแลแม่
อีกทั้งไอ้อีที่มันกระหายใคร่รู้ทีเถิด
คุณหนูแดงตอบ เจ้าค่ะคุณพ่อ แล้วเปิดซองจดหมาย
:z12: :z12:
เนื้อความในนั้น คุณจำเริญบอกเล่าการเดินทางพอสังเขป
อีกทั้งแจกแจงความเป็นอยู่ในแดนดินตะวันตกเพียงเล็กน้อย
แต่เรี่องที่คุณจำเริญพรรณนาเสียมากมายมีดังนี้
คุณพ่อขอรับ ลูกนี้มีเหตุจำต้องกราบเรียนคุณพ่อแลคุณแม่
ขอให้ตกลงปลงใจไปกับลูก
ด้วยเมืองฝรั่งที่ลูกพำนักอยู่นี้ ลูกเห็นว่าทุกคนทุกผู้ ล้วนแล้วแต่มีการศึกษา
คนชั้นรับใช้ ต่ำต้อย พวกมันอ่านเขียนกันฉะฉาน
ลูกเห็นว่าคุณพ่อแลคุณแม่ ไม่เพียงแต่เป็นผู้มีบุญหนัก ศักดินาสูงส่ง
ครั้นหากคุณพ่อแลคุณแม่ มีเมตตาไอ้อีลูกทาส ให้ทานมันได้เล่าเรียน
ย่อมเสริมบารมีแห่งท่าน
ขุนนางแลชาวบ้านทุกครัวเรือน ทั่วคุ้งน้ำ เป็นได้สรรเสริญเจริญพร
อันเหล่าทาสในเรือนเรามีคณานับเกินกว่าเรือนใคร
หากคุณพ่อจะกรุณา ให้ทานมันได้ไปเล่าเรียนกับท่านเจ้าอาวาสวัดชิดติดเรือนเรา
จะเป็นการดียิ่งนัก
คุณพ่อแลคุณแม่ จะเห็นด้วยกันกับลูกประการใดขอรับ
ลูกใคร่ขอให้ไอ้อีที่มันยังเยาว์ อานามต่ำขั้นยี่สิบปี ได้เวียนผลัดกันไป
ผลัดแรกรุ่นราวคราวไอ้ทาสเข้มเห็นจะควร
คุณพ่อแลคุณแม่ดำเนินการเยี่ยงใด โปรดให้น้องแดงเป็นธุระจัดหา
และแจ้งมายังลูกด้วยเถิดขอรับ
เหล่าทาสส่งเสียงดีใจกันระงม
ด้วยคุณจำเริญนั้นหนา
หาใช่คนใส่ใจในข้าทาสชั้นต่ำ
ต่อเมื่อไปต่างแดนดิน
พลิกผันอาทรเหล่าทาสทั้งมวล
อุบ๊ะไอ้ลูกชายคนนี้ พรรณนามาถึงขนาด จำข้าต้องยินยอมดังมันว่า
แม่แดงเอ๋ย เจ้าจงเป็นธุระให้พ่อด้วยเถิด
คุณหนูแดงรับคำว่า เจ้าค่ะคุณพ่อ
แล้วมองหาไอ้ทาสลอย หวังปะสีหน้าดีใจของมัน
คุณหนูแดงแปลกใจยิ่งนัก เมื่อไอ้ลอยหน้าตาบูดบึ้ง
ปากหนาแดงแห่งมัน กัดข่มฟัน
มือโตหยาบกร้านกำเข้าหากัน อย่างหักห้ามใจ
เสียงเยินยอสรรเสริญสร่างซาลงเพียงน้อยนิด
เจ้าพระยาประมุขแห่งเรือน สั่งบรรดาข้าทาสให้สลายแยกย้าย
:m26: :m26:
ไอ้ลอยเอ๋ย เจ้าจงลงไปรอข้าที่แปลงกุหลาบ
หนอนบุ้งมันบังอาจกัดกินใบกุหลาบข้า
เจ้าจงทำลายมันเสียให้สิ้น อีกประเดี๋ยวข้าจะตามไปดู
ไอ้ลอยจับหนอนบุ้งใส่กระบุงเล็ก
มือมันจับ แต่ตามันเหม่อไปไกล
มันน้อยใจคุณจำเริญยิ่งนัก
มันคิดว่า
นี่หรือเจ้าดวงใจแห่งไอ้ลอย ตัวไกลแต่ไยส่งคำประหัตประหารมากำนัลมัน
ไอ้ลอย เอ็งไยไม่ดีใจแม้นเหมือนไอ้ลูกทาสอื่นเล่า
คุณหนูแดงทรุดตัวลงนั่งม้าตัวเตี้ยใกล้กับไอ้ลอย
คุณหนูแดงขอรับ ไอ้ลอยว่าแล้วรีบยอบตัวลงตามหน้าที่แห่งมัน
คุณจำเริญพี่ข้า มีเมตตาให้เอ็งเล่าเรียน เหตุอันใดเอ็งจึงหน้าตาแห้งแล้งเยี่ยงนี้
คุณหนูแดงกล่าวกับไอ้ลูกทาสด้วยเสียงปราณีนัก
คุณหนูแดงขอรับ ไอ้ทาสต่ำต้อยคนนี้หาใช่ผู้ที่คุณจำเริญท่านเมตตาไม่
หากแต่เป็นไอ้ทาสเข้มขอรับ
ไอ้ทาสลอยน้ำตาคลอด้วยน้อยใจ
คุณหนูแดงปิดปากหัวเราะกิ๊ก
ไอ้ลอยเกิดสะท้อนใจ ด้วยภาพทับซ้อน
แลเห็นคุณจำเริญเมื่อเพลาลาจาก
ไอ้ลอยเอ๋ย คุณพี่ท่านเอ่ยนำไอ้เข้มเป็นแบบอย่าง
ด้วยไอ้เข้มมันรุ่นราวคราวเดียวกับเอ็ง
หากคุณพ่อท่านมิเห็นสมควร ไอ้เข้มตัวนำอาจโดนเพ่งเล็ง ด้วยมีความผิด
คุณพี่ท่านไตร่ตรองรอบคอบนัก ห่วงใยเอ็งยิ่งกว่าผู้ใด
ไอ้ทาสลอยหน้าแดง ดีใจเนื้อเต้น
หากมิได้อยู่เบื้องหน้าคุณหนูแดงมันเป็นตะโกนโห่ร้องเป็นแน่
ถึงกระนั้น มันก็เก็บกริยาลุกลน มีพิรุธของมันได้ไม่
ไอ้ลอยเอ๋ย เอ็งมันแจ่มแจ้งยิ่งนัก หากคุณพี่มาเห็นเข้า คุณพี่ท่านคงปลื้มใจนัก
ขอรับคุณหนูแดง เป็นบุญหัวของไอ้ลอยยิ่งนัก
ไอ้ลอยยืดตัวคุกเข่า พนมมือกลางอกต่อหน้าคุณแดง
เจ้าจงใคร่ครวญให้ดีในภายภาคหน้า
มุทะลุ ล่วงไป รังแต่จะเสียการ
คุณแดงเตือนมันด้วยประสงค์ดี
ขอรับคุณแดง
ไอ้ลอยรับคำด้วยสีหน้าสำนึก
:m5: :m5:
ไอ้ลอยนี้โง่ ปัญญาทึบนัก
ไอ้ลอยขอให้คำมั่นแห่งดวงใจของไอ้ลอย
ไอ้ทาสลอยต่ำต้อยจะมุมานะเล่าเรียน
ให้สมพอกัน ที่คุณจำเริญท่านเมตตามัน
ขอคุณจำเริญอภัยในความคิดชั่วเลวทราม
จากความเขลา ปัญญาเบาของมันด้วยเถิด
ไอ้ลอยพึมพำกับข้าวของใต้หิ้ง
ที่บัดนี้มันนำลงมาลูบคลำ กอดจูบ ทะนุถนอม
:impress2: :impress2:
---------------------------------------------------------------------
เป็นเยี่ยงใดบ้างขอรับคุณท่าน...ผู้อ่าน
กระผม..ผู้เขียนนั้นเล่า
บัดนี้ อิ่มอกอิ่มใจเสียเหลือเกิน
เพลาสำรับคาวหวานเที่ยงวันนี้...
กระผมหารับลง(ท้อง)ไม่...อิอิ
---------------------------------------------------------
ขอกราบขอบพระคุณเจ้าของภาพประกอบครับผม
[attachment deleted by admin]
-
มาต่อทันใจ :z13: :z13:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
โดยเฉพาะฉากในน้ำค่ะ :m25:
อ่านถึงตอนสุดท้ายนี่ขำเลย อิ่มใจถึงขนาดไม่ต้องกินข้าวกินปลากันเลยทีเดียว
-
แหม ถึงกับไม่กินข้าวกินปลากันเลยทีเดียว
-
นี่ถ้าไม่ได้คุณแดง ทาสลอยคงนอนร้องไห้เป็นแน่แท้
-
ห่างไกลใจมิห่าง
เจ้าจักต้องกลัวไปใยลอย นายเงินยอดดวงใจของเจ้า
ช่างรัก และเป็นห่วงเจ้ายิ่งนัก คริคริ
นี่วางแผนให้ลอยเรียนอ่านเขียน เพื่อจะส่งสารรักถึงกันป่าวเนี่ย
-
ปลื้มใจยิ่งนัก ไอ้ลอยเกือบร้องไหแล้วไหมนั่น ๕๕๕๕
:mew3: :mew3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ว้าวววว เพิ่งเข้ามาอ่าน ประทับใจในสำนวนมากเลยค่ะ ลอยได้เรียนหนังสือหากพ้นความเป็นทาสอาจได้รับราชการก็ได้
ขอให้ขยันเล่าเรียนยามที่คุณจำเริญกลับจากเมืองฝรั่งจะได้ดีใจนะที่ได้อุ้มชูทาสรัก อิอิ
-
ไอยะๆ มีงอน อ่านไปขำไปตลกดี ตลก........คนแต่ง :laugh:
-
คุณน้องหญิงแดงคือสาววายชิมิ?
-
สำนวนโวหาร.... :katai2-1: ชอบๆๆ .... :hao6:
-
อั๊ยย่ะ :o8: :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อ๊ากกกกกกกกก พลาดเรื่องนี้ขอเฮียหน่อยได้ยังไงเนี่ย
คุณแดงเป็นสาววายใช่ไหม ถึงได้เข้าอกเข้าใจ นายลอยกับคุณจำเริญ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
อ่านแล้วก็อมยิ้มเบาๆ อิอิ
-
ชอบมากค่ะ
-
โถไอ้ลอยน้อยใจคุณจำเริญไปก่อนโดยไม่ใคร่ครวญเลย
-
รักเรื่องนี้ :-[ :pig4:
-
ชอบบบบบบบบบบบ :katai2-1:
-
หวานซึ้งมาก ชอบๆๆๆ
-
เมื่อไหร่จิมาน้อ...คิดถึงไอ้ลอย
-
:hao7: :hao7:
มาแล้ว......ขอรับ
เล็ทสะโกกันเถิด......ขอรับ
:a9: :a9:
ทาสรัก...สมัครใจ.....6
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงของท่านเพลานี้ ปิติอิ่มเอมใจยิ่งนัก
ด้วยเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่เสมอท่าน ต่างพากันริษยา
ในสำนึกกตัญญูแห่งลูกชายท่าน
แม้นว่าบัดนี้ได้ข้ามน้ำข้ามทะเลไปเล่าเรียนถึงเมืองฝรั่ง
เฉกเช่นเดียวกับเหล่าลูกหลานท่านทั้งปวง
แต่คุณจำเริญนั้นหนา หาได้ประพฤติตนห่างเหิน ร้างลาห่างไป
เฝ้าเวียนส่งหนังสือจากเมืองฝรั่ง แดนดินตะวันตก มากำนัลผู้บิดามารดา
ทั้งว่าจ้างฝากวาน เรือกลไฟบ้าง เรือสำเภาสินค้าบ้าง
ทำราวลูกแหง่ที่ยังไม่ยอมห่างไกลนมมารดา
พระยาศรีพิพัฒน์อารมณ์แจ่มใสยิ่งนัก สีหน้าผ่องใส
หาหุบรอยยิ้มได้ไม่ ด้วยหนังสือฉบับที่สามจากเมืองฝรั่ง เพลานี้อยู่ในมือท่าน
แม่แดงลูกพ่อเอ๋ย เจ้าจงเป็นธุระอ่านถ้อยความของพี่เจ้าทีเถิด
บัดนี้ขุนนางใหญ่น้อยอันลูกหลานข้ามทะเลไปฉันท์เดียวกับพี่เจ้า
พวกท่านริษยาพ่อกับแม่เจ้านักหนา
ด้วยบางท่านมิได้รับหนังสือจากลูกท่านแม้นเพียงฉบับเดียว
อันเป็นเหตุให้ หน้าพ่อนี้มันขยายใหญ่โตจนรับรู้ได้
พระยาศรีพิพัฒน์กล่าวด้วยน้ำเสียงสำราญนัก
แล้วยื่นหนังสือจากเมืองฝรั่งของลูกชาย มาตรงหน้าคุณแดง
เจ้าค่ะคุณพ่อของลูก
คุณแดงน้อมรับมาด้วยกริยานอบน้อม บรรจงคลี่กระดาษออกอย่างเบามือ
แล้วเจื้อยแจ้วเสียงหวานใส อ่านความจากแดนไกล
คุณจำเริญนั้นได้บรรยาย วิสัยกินอยู่นอนหลับณ.ต่างแดนเพียงเล็กน้อย
ครานี้ข้อความมากกว่ากึ่งในกระดาษ
คุณจำเริญ ได้บอกเล่าความประมาทของเหล่าลูกหลานผู้มีอันจะกิน
ซึ่งล้วนมาเพื่อนเล่าเรียนที่เมืองฝรั่ง ทั้งหมดทั้งสิ้นร่วมหลายสิบคน
ใจความตอนหนึ่งมีว่า...
คุณพ่อคุณแม่ขอรับ โจรผู้ร้ายฉกชิงวิ่งราวมิได้มีแค่เพียง ในประเทศบ้านเรา
ที่เมืองฝรั่งนี้นั้น เหตุร้ายมีไม่เว้นแต่ละวัน อันตรายไม่น้อยเลยขอรับ
ด้วยลูกท่านหลานเธอ จำเพาะอย่างยิ่งประดาผู้มีสตางค์มาก
ต่างพากันประดับประดาอาภรณ์ เครื่องแต่งตัวกันเหลือเกิน
สร้อยสนิมพิมพาภรณ์ ราคาแพง หอบหิ้วจากประเทศไท
แต่งกายไปเรียนราวกับจะไปงานราตรีสันนิบาตใหญ่โต
หาพ้นภัย ตกเป็นเหยื่อเหล่ามิจฉาชีพชั้นต่ำ
จี้ปล้น ฉุดกระชาก แย่งชิง เจ็บเนื้อเจ็บตัวเป็นทิวแถว
เป็นที่น่าสมเพชนักด้วยยังมิเข็ดหลาบ บ้างว่าฟาดเคราะห์ไป หาเสียดายไม่
กลับประโคมขันแข่งแต่งกายไม่มีสติ ทำให้สูญทรัพย์สินบุพการีไม่น้อย
ตัวลูกเองนั้น เพลาก่อนจากบ้านมา
ได้มอบแก้วแหวน แลเครื่องประดับเชิดชูตนทั้งหมดทั้งสิ้นแห่งลูก
มอบหมายให้น้องแดง เป็นธุระเก็บงำเป็นที่เรียบร้อย
ลูกมิได้นำสิ่งใดติดตัวไปด้วย
เว้นแต่สายสร้อยผ้าร่มสีดำ อีกทั้งองค์พระประทับในกรอบพลาสติกราคาถูก
สิ่งเดียวนี้เท่านั้นขอรับ สิ่งของด้อยราคา แต่ทรงคุณค่า เปี่ยมด้วยมงคลแก่ลูก
สายสร้อยเส้นนี้ลูกสวมใส่ติดคอ ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น
ลูกเชื่อมั่นแลศรัทธานักว่า
คุณพระคุณเจ้าท่านจะปกปักรักษาลูกให้เล่าเรียนได้ตลอดจนถึงฝั่ง
ยามลูกท้อใจ เศร้าหมองคะนึงถึงผู้คนแลผืนดินไท
ลูกมักลูบคลำสายสร้อยแล้วให้บังเกิดความตื้นตัน
แรงใจมาจากของที่ติดตัวมา สงเคราะห์ความอดทนให้บังเกิดแก่ลูก
คุณพ่อคุณแม่ขอรับ ลูกคนนี้อยู่แดนไกลนัก ไม่อาจพบปะบุคคลอันเป็นที่รัก
ให้ห่วงหาอาลัยเหลือคณานับ
ลูกขอให้คำมั่นต่อหน้าองค์พระที่ลูกสวมใส่ ลูกจะเร่งศึกษา กลับมา
แลนำความรู้มารับใช้บ้านเกิดเมืองนอน ผืนดินไท
หากแม้นลูกล่วงรู้ว่า
บรรดาลูกทาสไอ้อีที่คุณพ่อคุณแม่ของลูก ให้ทานความรู้แก่มัน
มิตั้งตาไขว่คว้า เล่าเรียนเฉกเช่นเดียวกัน
ลูกนี้คงคับข้อง เคืองใจ แลสิ้นหวังในตัวมัน
ขอให้น้องแดงของลูกเป็นธุระ กำชับ เคี่ยวเข็ญพวกมันด้วยเถิด
ท้ายความนั้นเล่าคุณจำเริญคัดลอกกลอนแปด
บทประพันธ์ในพระสุนทรโวหาร(ภู่)
บทที่ว่า...
:m2: :m2:
“โอ้จากเรือนเหมือนนกที่จากรัง
อยู่ข้างหลังก็จะแลชะแง้คอย
ถึงยามค่ำย่ำฆ้องจะร้องไห้
ร่ำพิไรรัญจวนหวลละห้อย
โอ้ยามดึกดาวเคลื่อนเดือนก็คล้อย
น้ำค้างย้อยเย็นฉ่ำที่อัมพร
หนาวอารมณ์ลมเรื่อยเฉื่อยเฉื่อยชื่น
ระรวยรื่นรินรินกลิ่นเกสร
แสนสงสารบ้านเรือนเพื่อนที่นอน
จะอาวรณ์อ้างว้างอยู่วังเวง”
กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "พระอภัยมณี"
(ตอน พระอภัยมณีเป่าปี่ ช่วยศรีสุวรรณ สินสมุทร และพราหมณ์ทั้งสาม)
---------------------------------------------------------------
คุณแดงอ่านสิ้นถ้อยความจากคุณจำเริญ
เสียงข้าทาสต่างสรรเสริญคุณจำเริญในอันที่ว่า
เป็นบุญหัวไอ้อีข้าทาสแห่งเรือนพระยาศรีพิพัฒน์ยิ่งนัก
ท่านแลลูกเมียท่านต่างมีเมตตาแก่พวกมันจนชั่วลูกหลาน
เป็นที่ริษยาแก่บรรดาทาสจากเรือนอื่น
ด้วยนายเงินนั้นหนา หามีท่านใดได้ใส่ใจความเป็นอยู่ของขี้ข้าในเรือน
กินรึก็ไม่อิ่ม นอนหนาวนอนร้อน ท่านมิได้อาทร
อาหาร ผ้าผ่อนขัดสนยิ่งนัก
พระยาศรีพิพัฒน์หัวเราะร่า เบือนหน้าไปกล่าวกับภรรยาท่าน
ดูเถิดคุณหญิง ลูกชายคุณหญิงเจ้าคารมนัก
ช่างสรรหาถ้อยคำ ฉอเลาะราวกับเกี้ยวหญิง
กลับมาครานี้คงได้เพลาออกเรือนเสียที
คราแรกนั้น ไอ้ลอยมันหลงใหลยิ้มกว้าง หน้าร้อนรับกับความนัย
แม้นโง่เง่าด้วยก่อนหน้ามิมีวาสนาร่ำเรียน
มันกลับได้คิดตรองเองตามเนื้อสมองแห่งมันว่า
คุณจำเริญนั้นหนามีใจอนาทรต่อมันไม่น้อย สอนสั่งกำชับมันให้อดทน หมั่นเพียร
ไหนจะสายสร้อยด้อยค่าของมัน
ท่านมิรังเกียจรังงอน สวมใส่ห้อยไว้กับอก
อีกทั้งบทกลอนที่แม้นมันเข้าใจได้ไม่ถ้วนทั่วทุกถ้อยความ
มันคิดด้วยเข้าข้างตน คิดแปรความหมายเองว่า
คุณจำเริญท่านอาลัยห่วงใยมันไม่น้อย
มันนี้แสนลำพองในใจนัก อิ่มเอมเปรมใจ ดั่งน้ำทิพย์โชลมรดลงมาที่หัวใจ
:m18: :m18:
ตราบจนไอ้ลอยได้สดับคำ ท่านพระยาปรารภกับคุณหญิงท่าน
ในถ้อย อันว่า สมควรแก่เพลาจัดแจงให้ลูกชายท่านออกเรือน
คราหน้าเมื่อคุณจำเริญ กลับบ้านเกิดเมืองนอนผืนดินไท
สติราวฟั่นเฟือน เปลี่ยนจากหน้าเป็นหลังมือในทันใด
ทุกข์ใจนั้นหนักหนาสาหัส ราวมีมือไม้นับร้อยนับพัน มาขยำแลขยี้
จนใจของมันนั้นแหลกละเอียด มันกล้ำกลืนฝืนข่มหยาดน้ำตามิให้ผู้ใดล่วงรู้
แต่ไอ้ลอยเอ๋ย น้ำตาเหล่านั้นกลับย้อนมาท่วมท้นในหัวอก
บังเกิดความอึดอัด ทุกข์ทนในใจยิ่งนัก
คุณแดงเองมิได้เฉลียวใจด้วยหาได้ยินดั่งไอ้ลอยไม่
ด้วยมัวแต่คิดขำคุณพี่เธออยู่ในใจ
คุณพี่จำเริญของน้องนี้ ช่างเจ้าอุบายแลคารมเหลือเกิน
หากน้องนี้มิมีเหตุให้ได้บังเอิญรู้ความนัยเสียก่อน
น้องคงมิอาจคำนึงถึงเจตจำนงแฝงเร้นของคุณพี่เป็นแน่แท้
แล้วคุณหนูแดงในวัยสิบสามย่างสิบสี่ ฤดูร้อนหนาว
รำพันด้วยตนผู้เดียวว่า
“อดอะไรจะเหมือนอดที่รสรัก อกจะหักเสียด้วยใจอาลัยหา
ไม่เห็นรักหนักสิ้นในวิญญา จะเป็นบ้าเสียเพราะรักสลักทรวง”
------------------------------------------------
ไอ้อีลูกทาสผลัดแรก ได้ทานความรู้จากนายเงินจำนวนนับแปดคน
เพลาล่วงไปไม่กี่วันคืน…
ต่างคร่ำครวญ ด้วยผิดวิสัยทาส พวกมันนั้นแรงกายมากมายก่ายกอง
ทำงานอาบเหงื่อ หาทุกข์เข็ญไม่
แต่แรงใจ แลแรงใฝ่เรียนหามีได้ เพียงน้อยนิด
อีกด้วยมิตระหนักว่าจะมีคุณอันใดแก่มัน มิได้ให้เบี้ยมันแม้แต่ไพเดียว
(“ไพ” เป็นสกุลเงินต่ำสุด “4ไพ เป็น1เฟื้อง” “2เฟื้องเป็น1สลึง”)
หลงเหลือเพียงไอ้ลูกทาสลอยแลไอ้ลูกทาสเข้ม ที่มิยอมถอดใจ
มันสองคนมีความมุ่งหมายผิดแผกกัน
ไอ้ลูกทาสลอยนั้น ในเพลาแรกทุ่มเทแรงกายแลใจของมัน
เก็บเกี่ยว ฝึกปรือ เล่าเรียน อย่างสุดหัวใจ ด้วยหวังประจบเอาหน้าคุณจำเริญ
แลอยากทำตัวให้ท่านโปรดปราน
ต่อเมื่อได้สดับฟังถ้อยคำหมายมาดของพระยาศรีพิพัฒน์ผู้นายเงิน
ตระเตรียมเพียงลูกชายกลับมา จึงเร่งให้ออกเรือน
ไอ้ลอยฝืนกล้ำกลืน ความผิดหวัง
สลัดความท้อแลน้อยใจออกยากเข็ญนัก
มันดับความเสียใจ โดยร่ำเรียนกอบโกยตำราวิชาเบื้องต้นจากพระคุณท่านพระผู้ใหญ่
อย่างมุมานะ มิให้มีสมองแลเวลาคร่ำครวญ
ข้างฝ่ายไอ้ทาสเข้มนั้นเล่า มันแสนเกียจคร้านการงาน
เป็นจังหวะโอกาสหลีกลี้งานหนัก
นั่งโงกนั่งงุด เรียนบ้าง งีบบ้าง หาได้ตักตวงดังเช่นเพื่อนทาส
ไอ้ทาสลอยมุ่งมั่นศึกษาก้าวรุด รวดเร็ว
สงบอกใจ ข่มความคิดนอกลู่ หวังให้คุณจำเริญพึงใจ
พระอำพลให้ฉงนในความเฉลียวของมันยิ่งนัก
ท่านหรี่ตาเพ่งมองลักษณะไอ้ทาสลอยอย่างพินิจพิเคราะห์
ท่านคำนึงอยู่ภายในใจว่า
ไอ้ลูกทาสคนนี้ หน่วยก้านมันองอาจ ผึ่งผาย แม้นจะนอบน้อม
มันมีลักษณะของผู้มีอำนาจวาสนา
พระอำพลบังเกิดแรงศรัทธากล้า ใคร่ล่วงรู้ชะตาแลวาสนาของมัน
ท่านจึงกล่าวกับไอ้ลอยว่า
โยมลอย เจ้าจงบอกวันเดือนตกฟากของเจ้ามา อาตมาจักลองผูกดวงเจ้าดู
พระอำพลท่านนี้ เป็นพระผู้ใหญ่มากพรรษา
บวชเรียนตั้งแต่ครั้งบวชทดแทนพระคุณพ่อแม่
บัดนี้ล่วงไปไม่น้อยกว่าสามสิบพรรษา
ท่านผูกดวง ทำนายชะตาแม่นยำนัก
แต่น้อยคนนักที่ท่านจะผูกดวงให้ ด้วยการทำนายเป็นศาสตร์ทางไสย
มิควรข้องเกี่ยวพร่ำเพรื่อ
บรรดาขุนนางแลคหบดีในพระนคร ต่างเวียนกันมากราบขอท่านผูกทำนายดวงชะตา
แต่น้อยคนนักที่ท่านจะเมตตา
ขอรับพระคุณท่าน
ไอ้ลอยรับคำแล้วขีดเขียน วันเวลาตกฟากของมัน
นอบน้อมถวายพระอำพลท่าน
แล้วมันนั่งนิ่ง จิตใจจรดจ่อเฝ้ารอคำทำนายจากท่าน
พระอำพลขีดเขียนกระดานไม่นานนัก
ไอ้ลอยหายใจไม่ทั่วท้อง หวั่นคำทำนายอันเลื่องลือว่าแม่นยำ
ไอ้เข้มตื่นเต้นยิ่งกว่า มันใคร่รู้ดวงชะตาไอ้ลอยนัก
ค่าที่ไอ้ลอยนั้นมันแตกต่างแปลกแยกจากพวกตน ทั้งหน้าตาแลนิสัย
ประเหมาะเคราะห์ดีหวังฝากตัวพึ่งพา
ไอ้เข้มเจ้าจงออกไปก่อนเถิด อาตมาใคร่บอกกล่าวเพียงเจ้าของชะตา
หานับรวมผู้อื่นไม่ หากเจ้าใคร่รู้จงไต่ถามจากเจ้าตัวในเพลาอื่น
ไอ้เข้มคลานเข่าออกไป ไม่ใคร่เต็มใจนัก แต่มิกล้าขัดพระท่าน
:katai5: :katai5:
พระอำพลจับจ้องมองเจ้าของดวงชะตาในมือท่าน แล้วเอ่ยทำนายว่า
หากวันเดือนตกฟากของเจ้าไม่คลาดเคลื่อน
ดวงชะตาของเจ้านั้น
แรกอาภัพนักด้วยกำเนิดมาในชาติภพต่ำต้อย
เจ้าจงปกปักษ์รักษาตัวให้ดี ด้วยกาลภายหน้าเจ้าจะมีวาสนาเกินกว่าใครคาดคิด
หากเจ้าฝักใฝ่ทางพุทธธรรม บวชเรียน ต่ำสุดเจ้าไม่น้อยกว่าเจ้าอาวาสวัด
แต่หากเจ้าใฝ่ทางโลก ยศศักดิ์เจ้าไม่ด้อยกว่าผู้ใด
จงจำคำอาตมาเอาไว้ให้ดี
o13 o13
----------------------------------------------------------
ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะครับ
เอามาลงให้ก่อนนอน
พรุ่งนี้ไม่มานะครับ...มีเดท คริ คริ
:bye2: :bye2:
ไอ้ทาสลอย แล คุณจำเริญ
ฝากภาพถ่ายมาขอรับ
:katai3: :katai3:
[attachment deleted by admin]
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
โอ้ยยยยย เขินนนนนน
ขนาดสมัยก่อนนะเนี่ยยยย
ถ้าสมัยนี้จะขนาดไหนเนอะ
เมื่อไหร่คุณจำเริญจะกลลับมาน้าาาา
-
ชอบๆ แนวนี้ :mew1: :mew1:
-
วาสนามาแล้ว นายลอยจะได้เป็นใหญ่เป็นโต
ท่องไว้ เพื่อคุณจำเริญ เพื่อคุณจำเริญ เพื่อคุณจำเริญ สู้โว้ย!!!!!!
อุ้ย อิน กร๊าก อยากเห็นเค้าได้กัน เอ๊ย อยู่ด้วยกัน 55
-
ไอ้ลอยมาแล้วๆๆๆๆ
-
เบื้องหน้ามีลาภยศค่อยยกขันหมากมาสู่ขอคุณจำเริญนะพ่อ อิอิ
-
ไอ้ลอยมาแล้วววววว
อ่านตอนนี้แล้วอยากให้ทั้งคู่เจอกันเร็วๆ น่าสงสารง่ะ
-
แหม มันละมุนละมััยอ่ะเรื่องนี้
ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณหนูแดงก็ช่างเป็นใจ
ปล.จิ้นคนเดียวกับเราเลย ><
รอดูเรื่องลูกทาสอยู่
-
เค้าเรียกฝากความคิดถึงไอ้ลอย ผ่านท่านพระยาเชียวนะคุณจำเริญ :-[ :-[ :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:กอด1:
-
รอวันที่ จะพบกัน.... :hao6:
-
:katai4: :katai4:
พอมีเวลานิดหน่อย มาลงให้สั้นๆครับผม
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับ
อิมเมจของไอ้ลอยนั้น แวบแรกผมคิดถึง ผู้พันเบิร์ด และ วินัย ไกรบุตร
อิมเมจขุนจำเริญ คิดถึงวีรภาพ
แต่หากเป็นดังนั้น คงต้องเป็นลูกทาสวัยดึก
เคน ภูภูมิ จากลูกทาส และ อ๋อม อรรคพันธ์ จากทวิภพ เป็นอิมเมจถัดมา
หน้าตา รูปร่าง โอครับ
แต่ขอสลับสีผิวกันครับผม
ไม่งั้น ทาสผิวพรรณผ่องพรรณ นายเงินงี้คล้ำจริงไรจริง...คริ คริ
ปลื้มอ๋อม...ด้วยสีหน้าดูสับสน รักหลงเขา แต่กระบิดกระบวน น่าอึดอัด
น่ารัก น่าหยิก เป็นนักหนา ครับผม
………..
:m28: :m28:
ทาสรัก.......สมัครใจ......7
พระอำพลท่านว่าอย่างไรบ้างไอ้ลอย ดวงชะตาเอ็งจะดีจะร้ายเยี่ยงใด
ไอ้ทาสเข้มกรากเข้ามาประชิดตัวไอ้ลอย
ยามเมื่อไอ้ลอยเดิน สีหน้าสับสนออกมาจากกุฏิท่าน
ท่านมิได้บอกกล่าวมากนัก
ดวงชะตาข้านั้นตกฟากขี้ข้ามาแต่กำเนิด
หาได้สุขสบายเยี่ยงชาวบ้านทั่วไป
ไอ้ลอยมันมิอยากแพร่งพรายให้มากความ ด้วยคิดว่ามิเหมาะสมจะตื่นตูม
แล้วคู่ครองเอ็งเล่า สูงต่ำดำขาว เฉิดฉายงามงดประการใด
ไอ้ทาสเข้มมันวัยเดียวกัน แต่มันใจร้อนด่วนได้
เมียทาสมันกำลังท้องแก่ จวนเจียนให้กำเนิดลูกทาสแก่มันในอีกไม่กี่เพลา
พระท่านมิได้เอ่ยทำนายคู่ครองข้าแต่อย่างใด
ท่านทายทักตักเตือนให้ข้าขมีขมัน ขยันการงาน
มิมีสิ่งใดได้มาด้วยง่ายดายดอกไอ้เข้มเอ๋ย
ไอ้ลอยมันฉวยโอกาสเตือนใจแก่เพื่อนทาสตัวเป็นขน สันหลังยาว
:teach: :teach:
พี่ลอยจ๋า
พี่เข้มมันว่า พระอำพลท่านผูกดวงทำนายชะตาพี่ลอยของอีอุ่นเหรอจ๊ะ
ท่านว่าเยี่ยงใดบ้าง พี่กับข้าจะได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกันเมื่อใด
อีอุ่นลูกทาสวัยสิบหก แต่เนื้อตัวมันนั้นสะพรั่งแลอวบอัดยิ่งนัก
ไอ้ลูกทาสแทบทุกผู้ทุกคน แม้แต่ไอ้ทาสเข้มที่ลูกมันเจียนลืมตาดูโลก
ยังมิวายอยากลิ้มลองเนื้อสาว
หน้าตาอีอุ่นมันหมดจดด้วยวัยเริ่มสาว
รูปร่างยวนยั่วใจ หน้าอกหน้าใจอวบอิ่มคัดเคร่งเต็มมือ
แต่อีอุ่นนั้นมันมิปิดบังในอันอยากได้ไอ้ลอยสมสู่เป็นคู่ผัว
ไอ้ลอยในเพลานั้นเนื้อหอมนัก อีอุ่นเกรงพลาดท่าเสียไอ้ลอยไป
ด้วยอีทาสทั้งเรือนนี้เรือนไหน ต่างทอดสะพานให้ท่าเชิญชวน
เอ็งปล่อยข้าก่อน อีอุ่น กอดข้าเยี่ยงนี้อึดอัดแลไม่เหมาะควรนัก
ไอ้ทาสลอยเบี่ยงตัว แกะแขนอีอุ่นที่เกาะเกี่ยวรอบเอวออก
ฉันกอดพี่มิเห็นแปลก คนรักกันไยต้องกระดากเล่า
อีอุ่นว่าแล้วหัวเราะคิกคัก โผเข้ากอดอีกครา
หากแม้นเอ็งไม่เชื่อคำข้า อย่าหวังข้าจะเล่าสู่ให้รู้ความ
ไอ้ลอยแสร้งนิ่งเฉย หาใส่ใจอีทาสสาววัยกำดัด
อีอุ่นหน้าเง้า รีบปล่อยวงแขน แล้วกระเง้ากระงอด
พี่ลอยช่างเล่นตัวนัก วันใดเสียข้าไปจักเสียดาย
มันยืดอกอิ่มใต้ผ้าแถบแนบเนื้อขึ้นอวดอ้าง
ไอ้ลอยยิ้มขัน ใจมันนั้นมิสะท้าน ไขว้เขวต่อให้อีอุ่นแกผ้าตรงหน้า
พระท่านว่าอย่างใดพี่ ข้าใคร่รู้จนเนื้อตัวสั่น
อีอุ่นทำทีประชิด หวังแนบอกอวบเบียดบดยวนยั่ว
ไอ้ลอยนกรู้ ขยับถอยหลังห่างออกไป
อีอุ่นเอ็งจนยืนอยู่ตรงนั้น มิต้องขยับมาชิดติดข้านัก
พระอำพลท่านมิได้ว่ากล่าวมากนัก
ท่านทักข้า ตักเตือนให้ใส่ใจในความรู้ที่ท่านเมตตาสอนสั่ง
เป็นข้าทาสในเรือน จงรู้คุณนายท่าน มิเกียจคร้าน
แล้วเรื่องพี่กับฉันเล่า จวนได้อยู่ครองกันเพลาใด
อีอุ่นมันใคร่รู้อยู่ประการเดียวดอกจ๊ะ พี่ลอยจ๋า
อีทาสอุ่นเสียงหวาน สายตามันนั้นเผยความเสน่หาแจ่มแจ้ง
อีอุ่นเอ๋ย เอ็งเป็นผู้หญิงยิงเรือมิควรเซ้าซี้อันเรื่องสมสู่มีคู่
หากแม้นถึงเพลาเหมาะควร เนื้อคู่ตุนาหงันของเอ็งจะเร่งรัดเอง
ไอ้ลอยเอ็นดูอีอุ่นมันเพียงน้องน้อย ด้วยมันไม่มีพี่แลน้องร่วมท้องเดียวกัน
อีอุ่นเข้าใจในประสาซื่อ กล่าวด้วยดีใจ
ฉันจะตั้งตารอเพลาพี่ลอยพร้อม ขอพี่เอ่ยปาก
ฉันพร้อมร่วมมุ้งหมอนนอนเสื่อผืนเดียวกับพี่
มันพูดจาหาไว้ตัวแต่อย่างใด ยิ้มกว้างประจบไอ้ลอยด้วยใจรัก
อุบ๊ะอีนี่ พูดเองเออเอง ข้ามิเคยบอกเคยกล่าวว่าข้ามีใจเยี่ยงชู้สาวกับเอ็งแม้แต่น้อย
เอ็งนั้นเหมือนน้องนุ่งคลานตามข้ามาจากท้องแม่
ไอ้ลอยอ่อนใจ เพลียหัวอก ด้วยอีอุ่นดื้อแพ่งเหลือเกิน
ฉันไม่ใส่ใจดอก ในเมื่อพี่ลอยมิต้องตาผู้ใด
ฉันนับพี่เป็นผู้บ่าวของฉันก็แล้วกัน
อีอุ่นหัวเราะร่า วิ่งจากไป
อีอุ่นเอ๋ยเอ็งรอจนน้ำเหือดหมดคลอง ข้าก็มิอาจร่วมหมอนนอนเคียง
ดวงใจข้ารักมั่นเพียงคุณท่านผู้อยู่แดนไกล
แม้นในภายภาคหน้าท่านต้องออกเรือน มีลูกเมีย
ข้ามิจากท่านไปทางใด กายแลใจข้าเป็นทาสท่านเสียแล้ว
แม้นข้าจากโลกนี้ไป วิญญาณข้าจะวนเวียนมิไปผุดเกิด
ไอ้ลอยรำพึงแล้วให้น้อยใจคุณจำเริญนัก
:sad2: :sad2:
ไอ้ลอยลูกแม่ อีอุ่นมันว่า พระอำพลท่านเมตตาผูกดวงให้เอ็ง
ชะตาเอ็งเป็นอย่างไรบ้าง แม่ใคร่รู้นัก
ไอ้ลอยสวมกอดนางน้อมแม่มันแล้วลอบถอนใจ
แม่จ๋า ข้านี้ป็นลูกทาสในเรือนท่าน
ดวงชะตาเช่นไรหาได้มีความหมายไม่
แม่อย่าไดใส่ใจเลย สู้ตั้งตาทำงานสนองคุณข้าวแดงท่านเถิด
นางน้อมลูบหัวลูกชายแล้วกล่าวว่า
แม่ห่วงเอ็งนัก แม่สิ้นลมวันใด เอ็งมิวายโดดเดี่ยว
จำเอ็ง คิดหาคู่อยู่เคียงเสียทีเถิด แล้วเนื้อคู่เอ็งพระท่านทำนายเยี่ยงใด
ท่านมิเอ่ยถึงคู่ครองของฉันจ๊ะแม่
ประหลาดนัก หากท่านทำนายดวงชะตา เขาลือกันว่าแม่นยำเรื่องเนื้อคู่นัก
นางน้อมมิเข้าใจ เหตุใดพระอำพลท่านพักเว้นทำนายคู่ครองของลูกนาง
เรื่องเนื้อคู่ให้มันเป็นไปตามกาลเถิดแม่
เพลานี้ขอแม่อยู่เป็นมิ่งขวัญแก่ฉัน
สองแม่ลูกมองหน้ากันแล้วยิ้ม
พระอำพลท่านหาได้หลงลืม แต่ท่านมิอาจปริปาก
เนื้อคู่ของไอ้ลอยมันประหลาดนัก ตามตำราข้ามันมิเคยมี
ชายกับชายเป็นคู่ครองกันได้เยี่ยงใด
แม้นเป็นทุกข์เลือดตากระเด็น
สุดท้ายมันจักได้อยู่ร่วมกัน
:pig3: :pig3:
ไอ้ลอยกำลังตั้งใจเล่าเรียนขอรับคุณจำเริญ
[attachment deleted by admin]
-
ถึงจะทุกข์แต่สุขก็รออยู่น่ะจ๊ะ ทาสลอย
-
พระท่านยังฉงน อิอิ
-
ทาสลอยมีเนื้อคู่ที่ไม่อยู่ในตำรา
ทาสลอยของเราต้องเลือกทางโลกเป็นแน่แท้
-
:z1:
คนใหญ่คนโตเลยไอลอยนิ
-
อีอุ่น อีอุ่น!!!
แหม่ะ สำนักข่าวสมัยนู้นเร็วดีจริงๆ ฮะๆ
คุณจำเริญตัวเป็นๆ ไม่ออกหลายตอนแล้วนะคะ บ่าวคิดถึ๊ง คิดถึง
-
ทางโลกละกะนนะจ๊ะพ่อลอย
แต่เนื้อคู่พ่อลอยนี่ กิ้วๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เลือกทางโลกนะลอย :mew1:
-
วาสนาเจ้าลอย...ดีนัก.... :hao6: :hao6: :hao6:
-
:L2: :pig4:
-
เข้ามารอติดตามด้วยคนค่ะ อ่านตัวอักษรต่อตัวอักษรกันเลย (เวอร์เกิ๊น)
แม้นเป็นทุกข์เลือดตากระเด็น สุดท้ายมันจักได้อยู่ร่วมกัน
Happy End ก็โอเคเลยค่ะ บวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปนะค๊า สนุก สละสลวยมากค่ะ :pig4: :L2:
-
อ่านช้าๆ กลัวจบแล้วต้องรอๆๆๆ
555 นานแค่ไหนก็รอ
ชายกับชาย จริงแท้นั่นแล
เจ้าลอยอย่าได้คิดมาก
ตั้งใจร่ำเรียนรอนายเงินกลับมา
บวกและเป็ดขอบคุณ
:mew1:
ชอบเรื่องนี้
ปล. หลงรูปไอ้ลอย ฮิ้ววววว!!!
-
ดิฉันฟิน....ไอ้ลอยอ้อนแม่น่ารัก :mew1:
หมั่นไส้อีอุ่นเล็กน้อยถึงปานกลาง -_-*
-
แม้ลพบาด็ำด้ครองคู่ดัน เบาใจเลย
-
:3123: :3123:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และกำลังใจครับผม
ก่อนอื่นใด ขออนุญาต "บันไซ ไชโย" ให้ LFC ทุกท่านนะครับ(5-1 คริ คริ)
สาวกปืนใหญ่อย่าโกรธเค้านะ (แหะ แหะ)
ไปต่อกันครับ เล็ทสะโก
:hao7: :hao7:
ทาสรัก...สมัครใจ....8
ข้างแรมราตรีนั้น จันทราเว้าแหว่งไม่เต็มดวง แสงจันทร์สาดส่องอ่อนล้า
ไอ้ทาสลอยมองเหม่อ ชายน้ำไหลเอื่อยตรงหน้า มืดดำ
มันคะนึงถึงคืนวัน ยามรับใช้เป็นม้าข้าทาส ให้คุณจำเริญขึ้นขี่
นายเงินกระหวัดแขนนวลผ่องบอบบาง รอบลำคอหนา
เนื้อตัวคุณจำเริญท่านนุ่มนิ่ม กลิ่นหอมอ่อนโชยต้องจมูกมัน
ไอ้ลอยมิกล้าจับต้องคุณจำเริญเต็มแรง เกรงนวลเนื้อช้ำชอก
งามเอย คุณท่านงามนัก ยามแย้มยิ้มพริ้มเพราส่งมา
ไอ้ลอยหัวใจพองฟู ฮึกเหิมยิ่งนัก
ราตรีนี้ มันเปลี่ยวเอกานัก ซีกโลกฟากขะโน้น ห่างกันเหลือเกิน
อยากเดินดุ่มดั้นด้น ค้นหา ด้วยอยากแนบชิดเนื้อนวลอีกครา
ไอ้ทาสลอยฟุ้งซ่านแลร้อนรุ่มยิ่งนัก
มันเดินย่ำลงไปชายน้ำ สัมผัสสายน้ำเย็น
มันท่องไปในน้ำ จวบจนระดับน้ำเคียงเอว
หวนคิดถึงครานั้น โพล้เพล้คืนเดือนมืด
คุณจำเริญร้องสั่ง ใคร่ลงน้ำคลายร้อน
ไอ้ลอยท้วงติงด้วยลมหนาวโชยมาไม่ขาดสาย
คุณท่านขัดใจ มิไยดี กลับร้องสั่งมันให้ขัดถู
มันเกรงคุณจำเริญจับไข้ จึงเร่งมือ หากออมแรง หวั่นท่านจักเจ็บเนื้อตัว
สบู่หอมราคาแพง ท่านฉกฉวยแย่งไป
จำลูบไล้หลังท่านด้วยสองมือหยาบกร้าน ด้วยกรำงาน
หลังไหล่บอบบาง นุ่มนิ่ม ผิวเนื้อราวเด็กเพิ่งพ้นครรภ์มารดา
จับต้องแล้วให้อกไหวใจสั่น หวั่นไหว สัมผัสแปลกใหม่มิเคยคุ้น
มดแมง มันบังอาจต่อยกัดท่าน
คุณจำเริญตัวสั่นงันงก หวาดกลัว ร้องสั่งไอ้ลอยเร่งจับตัวร้าย
ไอ้ลอยพาซื่อลูบไล้ทั่วร่าง จนกลางตัว
ฟอนเฟ้นจำปี โหนกนูน เพลินมือ
แมงตัวดีกลับซอกซอนมุดหนี ไปด้านหลัง
คุณท่านมิกล้าลูบคลำ
สั่งไอ้ลอยควานหาโดยไว
ไอ้ลอยดีใจคราท่านสูดปาก สั่งความจับมันให้แม่นมั่นตรงจุด
ไอ้ลอยฉงนใจนัก ด้วยมิพบปะตัวมันอันใด
แต่หากขัดถู ลูบไล้บรรเทาทุกข์ทรมานท่านได้
ไอ้ลอยมิเกี่ยงงอน ด้วยตัวท่านสะท้าน ร้อนผ่าว
ปากคอร้องลั่น พร่าแหบเต็มที
สูดปากร้องคราวสุดท้าย คุณจำเริญหมดแรง
ทิ้งกาย ปวกเปียกซวนซบกับอกไอ้ลอย
ไอ้ลอยประคับประคองท่านขึ้นฝั่งหวังแต่งตัว
พุทโธ่ พุทถัง สมเพชสงสารคุณท่านยิ่งนัก
พิษกัดมดแมงแรงนัก จำปีอ่อนพับ สลบไสล
หากแต่คุณจำเริญท่านหน้าบางนัก
สั่งความห้ามมิให้ไอ้ลอยแพร่งพราย
กาลต่อมาท่านมิลงชายน้ำด้วยเข็ดหลาบ
ม้าลูกทาสก็มิเรียกใช้ แม้แต่ครั้งเดียว
ไอ้ลอยถอนหายใจ ครุ่นคิดเป็นนาน
สองมือเลื่อนไล้ทั่วตัว จำเพาะสะดุดลงตรงกลางตัว
มินานนี้จำปีไอ้ลอยเติบใหญ่ อึดอัดคับข้องยามนุ่งโจง
ผ้าผ่อนผืนบางทาบทับ นูนเด่น
มาบัดนี้จำปีไอ้ลอยผ่อนคลาย สายน้ำเย็นชโลมปลอบ
ร้อนผ่าวผิดแปลก วาบหวิว คอแห้ง
จำปีแดงเรื่อ บวมโต อุ่นร้อนขึ้น
ไอ้ลอยตระหนก มดแมงขบกัด รีบเร่งขัดถูร้อนรน
มันสูดปากเสียงดัง ฝืนกัดฟันขบปาก
ปวดมวนท้องน้อย จำปีในมือร้อนนัก พองออกคับมือ
อกใจสั่นระริก หูตาอื้ออึง ความคิดว่างเปล่า
ช่วงเวลาหนึ่ง มโนระลึกยามขัดถูนวลเนื้อคุณท่าน
ร่างบางน้อยหอมกรุ่นซวนซบแนบอก
ไอ้ลอยครางยาว รู้ตัวประหนึ่งหล่นวูบจากที่สูง
สายน้ำขุ่นขาวฉีดแรง ออกมา ราวถอนพิษร้ายเร็วพลัน
มันหายใจหอบ เหนื่อยใจแทบขาด ลูบไล้จำปี สะท้านเฮือก
ค้นพบสิ่งใหม่ เสียวซ่านสุขสม อารมณ์นัก
:haun4: :haun4:
-------------------
ไอ้ลอยลงอาบน้ำชายท่ากลางดึก อย่างมิกลัวเจ็บไข้
นางนวลแม่มันแคลงใจนัก เอ่ยถามมันว่า
ลูกเอ๋ย จงรีบเร่งอาบน้ำให้ไว อย่าไถลจนมืดค่ำ
แม่นี้เป็นห่วง ด้วยงูเงี้ยวเขี้ยวขอ
ไอ้ลอยยิ้มกริ่ม โผเข้ากอดแม่
ดึกดื่น มืดมิด มิมีอันใดน่ากลัวดอกจ๊ะแม่
ยามเย็นแสงอาทิตย์ยังมิดับ อีลูกทาสมันต่างยั่วเย้าข้า
ผ้านุ่งหมิ่นแหม่จวนหลุด มิระแวดระวัง ข้าไม่อยากเป็นกุ้งยิงจ๊ะแม่
สาวเด็ก สาวรุ่น สาวแก่ ให้ท่าชายตายั่วยวน
ไอ้ทาสลอยมันหาหวั่นไหว กลับรำคาญใจใคร่เอ่ยปากไล่
แต่มันทำได้เพียงหลบลี้ ถอยห่างไป
:seng2ped: :seng2ped:
--------------------------------------
เสียงคุณหนูแดงเจี้อยแจ้วเสียงใส อ่านความจากเมืองฝรั่ง
เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงนิ่งฟัง
ไอ้อีข้าทาส สงบเงียบ เอียงหู
คุณพ่อคุณแม่ขอรับ กาลเวลาขับเคลื่อนเชื่องช้าเหลือเกิน
ตัวลูกไกลบ้านมากคณานับด้วยระยะทาง
แต่ดวงใจของลูก วนเวียนไม่ไกลด้วยคะนึงหา
สู้ฝืนทน ฟันฝ่า บัดนี้จวนได้เพลากลับคืนพระนคร
เนื่องด้วยคุณพ่อคุณแม่ของลูก ใคร่ถามไถ่เรื่องคู่ครอง
ลูกมิมีประสงค์รีบเร่งในเรื่องนี้ ขอคุณพ่อคุณแม่จงอย่าเร่งเร้าลูกเลยขอรับ
ลูกประสงค์เพียงนำวิชาความรู้ กลับมารับราชการในล้นเกล้าชาวไท
รับใช้สนองพระกรุณาธิคุณจนสุดกำลัง แลความสามารถ
อันคู่ครองนั้นไซร้ ให้เป็นวาสนาในภายหน้า
ลูกมิอยากให้เป็นเครื่องผูกมัดรั้งดึง ความก้าวหน้า
หากแต่คุณพ่อคุณแม่ของลูกมีเมตตา
ขอจงสั่งความไอ้อีขี้ข้า ปัดกวาดเช็ดถูเรือนแพริมน้ำเผื่อลูกด้วยขอรับ
ด้วยตัวลูกนี้ โปรดปรานเรือนแพริมน้ำนัก
มันเงียบสงบ ทำลูกผ่อนคลายหายหม่นหมอง
ลูกมุ่งมั่น เป็นเรือนพำนักยามเหนื่อยล้า
ชายน้ำชายท่ามากด้วยความหลัง ความทรงจำมิลืมเลือน
เสียงคุณหนูแดงแผ่วลงจนไอ้ลอยมิได้ยินได้ฟัง
หัวสมองอื้ออึง หน้าเห่อร้อน ยกยิ้มมิได้หุบ
หวนรำลึกความหลังความทรงจำดังคำคุณจำเริญท่าน
ไอ้ลอยละอายแก่ใจนัก ด้วยมารู้ความเอาเมื่อผ่านไปนานนับหลายปี
:impress2: :impress2:
โยมลอยเฉลียวนัก อ่านเขียนคล่องแคล่ว รุดหน้ามากโข
โยมพระยาศรีพิพัฒน์ผู้เป็นนายเงินของมันจงวางใจ
หากแต่โยมเข้มยังย่ำอยู่ตามเดิม มานะอ่อนด้อย
อาตมาใคร่ขอโยมส่งเสริมโยมลอย
กาลภายหน้ามันจักได้รับใช้ขีดเขียน
พระอำพลเล่าแจ้งแก่นายเงินของไอ้ลอย
ยามเมื่อพระยาศรีพิพัฒน์มาถวายเพลพระท่าน
ขอรับพระคุณท่าน
ด้วยนายจำเริญลูกชายกระผม ได้ฝากฝังทำทานความรู้แก่เหล่าทาส
ขอพระคุณท่านชี้แนะ ทางสว่างแก่กระผมด้วยขอรับ
นับเนื่องให้พวกมันมาศึกษา ขุนนางใหญ่น้อยหัวร่อขบขันกระผมราวจำอวด
โยมเอย อานิสงค์ ของการสร้างเสริมบุญบารมี
จำเพาะต้องครบทั้งสาม อันได้แก่ ทาน ศีล แล ภาวนา
ญาติโยม มักเพิกเฉยละเว้น การให้ทาน บุญบารมีจึงมิบังเกิดผล
การให้ทานมิแค่ อาหาร เครื่องนุ่งห่มเท่านั้น ทานยิ่งใหญ่ คือ ทานความรู้
จงอย่าได้ลังเล โยมดำเนินมาถูกทางสร้างเสริมบุญบารมียิ่งแล้ว
----------------------------------------------
คุณพ่อคุณแม่ขอรับ หนังสือฉบับนี้เป็นฉบับสุดท้ายของลูก
ด้วยถึงเพลากลับพระนครเสียที
หากคุณพ่อคุณแม่รับรู้ได้จักปลื้มปิตินัก ดังที่ว่า
ลูกหลานเหล่าขุนนางที่จำเพาะข้ามน้ำข้ามทะเลมาคราเดียวกันกับลูก
ยังมิมีผู้ใดเล่าเรียนลุล่วงจบสิ้น แม้แต่ผู้เดียว
บ้างเกียจคร้าน บ้างหลงใหล ดื่มกิน บ้างมัวเมาอบายมุข ผลาญสตางค์บิดามารดาอย่างมิเสียดาย
ตัวลูกนั้นดวงใจแน่วแน่ รอคอยเพียงคำมั่นแห่งดวงใจลูกที่พระนคร
ลูกเร่งรัด บีบกระชับ เร่งเล่าเรียนศึกษา
จนบัดนี้ลูกได้สำเร็จเสร็จสิ้นอันวิชาความรู้ทั้งปวง
ขอคุณพ่อคุณแม่ตั้งตารอลูกกลับ ในอีกไม่กว่าสามคืนเพ็ญเบื้องหน้าขอรับ
:mc4: :mc4:
คุณจำเริญ คุณจำเริญของบ่าวขอรับ
คุณจำเริญจวนกลับพระนครแล้ว ไอ้ลอยดีใจเหลือเกินขอรับ
ไอ้ลอยมิคิดน้อยใจอีกแล้วขอรับ
คุณท่านจะออกเรือน คู่ครองเป็นเยี่ยงใด
ไอ้ลอยหาวิตกไม่ ด้วยไอ้ลอยเป็นทาสรักคุณจำเริญเสียแล้ว
ไอ้ลอยคร่ำครวญพร่ำเพ้อตามใจอยาก อยู่ในมุ้ง
มิต้องเขินอายสายตาผู้ใด ด้วยบัดนี้มันมีมุ้งของตนเอง
กางคนละฟากกระท่อม มีตู้เก่าคร่ำคร่ากางกั้นเป็นสัดส่วน
ไอ้ลอยย่ามใจลูบไล้เรือนกายกำยำ
ใจตระหวัดใบหน้าหวานคุณจำเริญ
ยามเมื่อคุณจำเริญหน้าแดงซ่าน มือไม้เกะกะ ยืนขวยเขินต่อหน้าไอ้ลอย
ในคราวันลาจาก คุณท่านปิดปากหัวเราะเสียงใส
เห็นขันหน้าตาไอ้ลอยเหยเกฝืนยิ้มให้ท่านเป็นครั้งสุดท้าย
ไอ้ลอยมันยิ้มขัดกับหน้าเศร้าหมอง
คุณจำเริญเขินอาย ด้วยไอ้ลอยมันรำพึงว่า
คุณจำเริญช่างงามเหลือเกิน
ไอ้ทาสลอยคิดไพล่ไปถึงยามช่วยคุณจำเริญกำจัดมดแมงที่ชายน้ำ
พลันจำปีของมันขยายใหญ่ พองบวมอึดอัด
มันปลดผ้าโจงผืนเก่าออก
สองมือฟอนเฟ้น สูดปาก ถูไถสองมือหยาบทั่วถึงกลางตัว
แก่นกายจำปี แข็งตึง ร้อนผ่าว ลมหายใจขาดห้วงราวจะขาดใจ
หอบเหนื่อยสุขสม ยามสุดท้ายปลายทาง
ร้องครางยาวว่า โอววว คุณจำเริญของบ่าว
ไอ้ลอยหารู้ไม่ว่าหมกมุ่นราคะจนถอนตัวไม่ขึ้น
ปลอดผู้คน ปลอดจากสายตานางน้อม
อยู่ลำพังในมุ้ง ครวญครางพร่ำเรียกคุณจำเริญ
บัดสียิ่งนัก ในมโนวาดฝันเพ้อเจ้อ
ปลดปล่อยทุกค่ำคืนเป็นอาจิณ
:hao6: :hao6:
นางน้อมฉงนใจนัก
ไอ้ลอย เอ็งใยสะอาดนัก มุ้งหมอนที่นอนหมั่นซักล้าง ไม่เว้นวัน
อันผ้าผวยนั้น ขยำขยี้มากนักจักบางจักร่อนเสียหาย
ไอ้ลอยหน้าแดง ตอบความไม่เต็มคำ
ริ้นไรก่ายกอง ขบกัดข้ายามดึกดื่น มิได้หลับนอน
นางน้อมพยักพเยิด เออออว่า
เห็นจริงดังคำเอ็ง
ดึกดื่นค่อนคืนแม่ได้ยินเอ็งครางโอดโอย
สูดปากสูดคอ
แม่นี้แปลกเหลือใจ
ไยริ้นไร จัญไร จำเพาะเกิดแก่มุ้งเอ็ง
:laugh5: :laugh5:
-----------------------------------------------------
ตอนหน้าคุณจำเริญกลับมาป๊ะไอ้ลอยแล้วครับ
ลอยคอ เอ๊ย รอคอย
"วันแดงเดือด" กันครับพี่น้องครับ
:bye2: :bye2:
[attachment deleted by admin]
-
ลอยช่างกล้าาา แม่นอนอยู่ข้างๆนะ :katai2-1: :katai2-1:
-
อนิจจา................
โอ้ว่ามดแมงในเรื่องนี้มันช่างมากมายและร้ายยิ่งนัก
ชอบอ่ะ
ขำด้วย
เมื่อเจ้าลอยค้นพบสิ่งใหม่ :m20:
-
อิอิ เค้าจะรอวันแดงเดือดนะเจ้าค่ะ
-
แหม...พ่อลอยตกถังน้ำตาลมารึ
ถึงได้เนื้อหอมดึงดูมดแมลงทุกคืน คริๆ
-
จำปีบวมเยยย
:z1:
-
จะได้เจอกันแล้ว...... :m23:
:m18: :m18:
:เหอะ1: :เหอะ1:
:music:
-
เนื้อลอยท่าจะหวานหมู่แมลงเลยชอบมากัดดูด555555
-
เย้ ตอนหน้าคุณจำเริญจะกลับมาหาทาสลอยแล้ว
คราวนี้คงได้เรียกใช้ทาสลอยให้หายคิดถึง กับเวลาที่ต้องห่างกัน
ต่อไปไอ้ลอยคงไม่ต้องโดนริ้นไรขบกัดยามดึกดื่นอยุ่ลำพังในมุ้งแล้วล่ะมั่ง อิอิ
ลอยคอ เอ๊ย รอคอยวันแดงเดือด และเป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปค๊า
:pig4: :L2:
-
:กอด1: :L2: :pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยย รอคอยตอนหน้า :hao7:
ภาษาเก่าๆ อ่านแล้วก๊าวหัวใจพิกล
-
รอค่าาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เนื้อเจ้าลอยคงหวาน
มดริ้นไรไต่ทุกคืน 555
นายเงินจะกลับมาแย้วววววว!
เจ้าลอยอาการหนักขนาดนี้
อยากวาร์ปข้ามไปถึงตอนนอนในมุ้งเร็วๆ ฮิ้วววววว!
:hao7:
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
ทาสลอยรู้ความแล้วมันทำให้ข้าน้อย :haun4:
แล้วถ้าคุณจำเริญกลับมา ทานลอยมิตะลึงหนักเหรอ
-
รอวันแดงเดือด อร้ายยย :hao6:
-
เอารูปไอลอยตั้งใจศึกษาเล่าเรียนมาฝาก :-[
(http://dc602.4shared.com/img/D4lNMuRhba/s7/1442183a700/_online.gif?async&rand=0.8409025364089757)
-
หายไปนานแล้วนะค๊า
ป่านนี้คุณจำเริญน่าจะถึงบ้านได้เแล้วมั้ง
-
:mc4:
คิดถึงนะ
เมื่อไหร่จะมาาาาา
เดินทางถึงไหนแล้วเนี่ยคุณจำเริญเอ๊ยยย
:mew1:
-
เข้ามากดบวกให้อวตารน่ารัก
พี่รอเจ้าอยู่ที่ท่าน้ำทุกวัน 555
:-[
-
:katai2-1: :katai2-1:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และกำลังใจครับผม
ตอนนี้อย่าเพิ่งหมั่นไส้คุณจำเริญแกนักนะครับ...ฮะ ฮะ
นายเอกเรื่องนี้สับสนจริงไรจริง
ด้วยมิมีเล้าเป็ดให้แกศึกษา...คริ คริ ว่าไปนั่น
:laugh: :laugh:
ทาสรัก...สมัครใจ....9
เรือนพระยาศรีพิพัฒน์เพลานี้ ผู้คนสีหน้าอิ่มเอิบด้วยอิ่มเอม
พากันแต่งกายด้วยผ้าผ่อนผืนที่ดีที่สุดในหีบ
ผมเผ้าเนื้อตัวเลี่ยมเชื่อม สะอาดสะอ้าน
ยืนกันเป็นแนวเรียงแถวหน้ากระดาน หน้าเรือนใหญ่
ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ลอยที่มิเคยใยดี หน้าตาผ้านุ่งของตัว
มันตื่นลืมตา แต่พระอาทิตย์ยังมิโผล่พ้นขอบฟ้า
จะว่ามันตื่นก็มิถูกต้องทีเดียว
ด้วยมันแทบมิได้งีบหลับสักน้อย
กระสับกระส่าย พลิกตัวไปมาในมุ้ง
ดึกดื่นค่อนคืน มันยังหาหลับลงไม่
คุณจำเริญ คุณจำเริญ ขอรับ
ไอ้ลอยมันดีใจยิ่งกว่าสิ่งใด
สองขวบปีนานนักขอรับ นานราวชั่วชีวิตของบ่าว
แต่วันรุ่งพรุ่งนี้ สิ้นสุดการรอคอยเสียที
คุณจำเริญของไอ้ลอยจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ
คุณท่านจะแปรเปลี่ยนไปหรือไม่ขอรับ
ไอ้ลอยมันใคร่อยากรู้นักหนา
คุณจำเริญยังเมตตาไอ้ลูกทาสคนนี้ มากน้อยต่างไปเพียงใด
ไอ้ลูกทาสคนนี้มันหายใจเข้าออก ล้วนแล้วแต่
คะนึงหาคุณจำเริญ อาลัยใจรอนๆ
ไก่ยังมิทันขัน บ่าวไพร่ยังมิทันจุดฟืนไฟ
ไอ้ลอยฉวยกะลาแลสบู่ มุ่งตรงไปยังท่าน้ำ
น้ำในคลองเย็นเยียบ บาดเนื้อตัว ด้วยยามเช้ามืด
มันหาสะทกสะท้าน เร่งขัดสีถูไคล
ผมเผ้า ใบหู หน้าตา ลำตัว ซอกลี้ ง่ามขามือไม้
มันบรรจงขัดถูจนหมดจด แม้ซอกเล็บ
รื้อค้นผ้านุ่งคร่ำคร่า เลือกเฟ้นผืนผ้า
โจงผ้าเรียบ กระชับกับเนื้อตัว
ลักหยิบหวีนางน้อมแม่มัน อีกน้ำมันใส่ผมราคาถูก
บรรจงลูบน้ำมัน สางหวี จนผมเรียบแปล้
เอียงหน้าซ้าย ขวา ส่องกระจกบานเก่า กรอบกระเทาะ
:o9: :o9:
พี่ลอยจ๋า วันนี้พี่ลอยของอีอุ่น หล่อเหลางามสง่าแปลกตานัก
ใยพี่มิดูแลเนื้อตัวเยี่ยงนี้จนตลอดทุกคืนวันเล่า
อีอุ่นนี้มันอกจะแตก เพลาใดพี่จักปลงใจกับฉันเสียที
อีอุ่นทาสสาวคราวน้อง เกาะแข้งพันขามิยอมห่าง
ไอ้ลอยระอานัก อีกเกรงคนเข้าใจผิด
ด้วยเหล่าข้าทาสมารวม ออกันอยู่หน้าเรือนใหญ่
อีอุ่น เอ็งเป็นสาวเป็นนาง หัดวางตัวสม กุลสตรีที่ดีเถิด
ข้านี้รักใคร่เอ็งเยี่ยงน้องนุ่ง มิคิดร่วมหัวจมท้ายแต่อย่างใด
นางน้อมหัวเราะ ตบเข่าฉาด
ฮะ ฮะ อีอุ่นเอ็งมาเป็นลูกสาวข้าอีกคนมามะ
ไอ้ลอยลูกข้ามันมิชอบม้าดีดกะโหลกเยี่ยงเอ็งดอก
เสียงหัวเราะเยาะประสานกัน ทำอีทาสสาวอุ่นหน้างอเป็นจวักตักแกง
หัวร่ออีอุ่นกันเถิด สักวันมันจะเอาพี่ลอยทำผัวให้จงได้
อุบ๊ะอีนี่ ปากคอเกินตัว ดีนะที่ลูกข้าไม่ชายตาแลเอ็ง
นังน้อมแสร้งลูบอกทำตกใจ
แล้วเรียบร้อยเป็นผ้าพับแบบพี่บัวหล่ะจ๊ะ น้องลอยต้องใจกระมัง
พี่บัวเก่งงานครัว งานมุ้ง แม้นน้องลอยปลงใจ หนาวนี้พี่จะได้เตรียมกายใจ
นังบัวทาสรุ่นโตกว่า วัยยี่สิบสอง แม้มิอวบอัดเทียบเคียงอีอุ่น
แต่นังบัวหน้าตามันจัดว่างามกว่าใคร ในเหล่าทาสเรือนท่านพระยาศรีพิพัฒน์
นางน้อมหัวร่อชอบใจ ไอ้ลอยลูกนางมันอยู่ในโอวาทนัก
มิวอกแวกกับผู้ใด
แต่นางหารู้ล่วงภายในใจของมันไม่
ด้วยไอ้ลอยยิ้มขัน แต่ในใจมันคิดไปถึงคนที่อยู่สูงสุดสอย
:hao6: :hao6:
-----------------------------------------
แดดจากรำไร เริ่มแผดแรงกล้า
นั่งๆยืนๆ ชะเง้อชะแง้
มาแล้วๆ คุณจำเริญมาแล้ว
เหล่าทาสรีบเร่งลุกยืนเป็นแนว
พวกมึงจงสงบเสงี่ยมเจียมกะลาหัว อย่าได้ปากมาก ทะเล้นเกินควร
ไอ้ทาสรอด หัวหน้าทาส กำชับไอ้อีทาสทั้งหลาย
ไอ้ลอยใจมันเต้นแรง แรงจนมันเกรงนังน้อมที่ยืนข้างได้ยิน
รถม้าสี่คันวิ่งเป็นทิวแถวโผล่พ้นประตูรั้วด้านนอก
ตรงรี่เข้ามา เสียงเกือกม้ากุบกับน่าฟัง
(รถยนต์คันแรกเข้ามาในประเทศไทย ปลายปีพ.ศ.๒๔๔๗ ครับ)
ไอ้ลอยมันยืนชะเง้อคอมาจากแถวหลัง
พระยาศรีพิพัฒน์ คุณหญิง แลคุณหนูแดง
ก้าวลงมาจากรถม้าคันหน้าสุด
สีหน้าสีตายิ้มย่องผ่องใสกันทั้งสามคน
รถม้าสองคันหลังสุดบรรทุกกระเป๋า หีบห่อสัมภาระ
ไอ้รอดจัดแจงกะเกณฑ์ไอ้ทาสชายแข็งแรงตัวโต ห้าหกคนมาช่วยแบกหาม
ไอ้ลอยหลบวูบหลังนังน้อมแม่มัน
หลบเลี่ยงเกี่ยงงานผิดวิสัย ด้วยใจจรดจ่อรอรับคุณจำเริญท่าน
รถม้าคันที่สอง
คุณจำเริญก้าวลงมา สง่าราศีงามจับตานัก
สมบูรณ์อิ่มเอิบ ผิวพรรณผุดผ่องราวท่านอาบกายด้วยน้ำนม
ไอ้ลอยยิ้มกว้าง คุณของมันอยู่ดีมีสุข
คุณจำเริญเดินตรงมายังหน้าเรือน
ที่พระยาศรีพิพัฒน์ คุณหญิง แลคุณหนูแดง หยุดรั้งรออยู่
คุณจำเริญสีหน้าเรียบเฉย สายตากลับตรงข้าม
สอดส่ายไล่เรียงไอ้อีทาสไปทีละคน
สุดท้ายหยุดนิ่งยังแถวหลังสุด
สะดุดกับหน้าตาคมสันของไอ้ทาสลอย
มุมปากแดงๆของท่านยกยิ้มเพียงน้อยอย่างสงวนที
สายตาวูบแววหวานส่งไป ด้วยรู้กันเพียงสอง
แต่หามีใครรู้ไม่ว่าในใจคุณจำเริญนั้น
อกใจเต้นรัวราวกลองเพล ข่มกลั้นอารมณ์
ใคร่เข้าไปโอบกอดให้หายคิดถึงคะนึงหา
คุณจำเริญกล่าวกับไอ้ลอยในใจว่า
ลอยจ๋า มิเห็นมิพบปะว่า ทุกข์ทนแล้ว
ใกล้แค่เอื้อม มิอาจจับต้อง ทรมานแดดิ้นยิ่งกว่า
เอ็งไยหน้าตา เนื้อตัว ถูกจิตต้องใจข้านัก
ชายหญิงรอบข้าง ฝืนทนคบหามิเคยได้
ดวงใจข้านี้มันดื้อดึงนัก สมองบอกข้าว่ามิควร
แต่ใจข้าหาฟังไม่ ดันทุรังปักใจอยู่แต่เอ็ง
ดวงใจข้า..มันเป็นทาสเจ้าหรือไร ข้าสับสนนัก
:o8: :o8:
ไอ้ลอยมองจ้องดวงใจของมันอย่างไม่เกรงใคร
ด้วยจุดสนใจมิได้อยู่ที่ตัวมันแต่อย่างใด
พวกทาสีทาสา ต่างชื่นชมรูปโฉมคุณจำเริญท่าน
บ้างว่า ท่านงามแล้วยิ่งงามเพิ่ม
ท่วงท่างามสง่า กลับ ระเหิดระหงราวชาวฟ้า
บ้างใคร่รู้นัก คู่ครองเยี่ยงใดจึงคู่ควร
จักงามสมท่านหามีไม่
ไอ้ลอยยิ้มกว้าง ฟันขาวโผล่พ้นมองเห็นแทบทั้งปาก
คุณจำเริญเพ่งมอง วาดสายตาท่านมาหยุดที่มัน
ไอ้ลอยเพ้อพร่ำร่ำไร
ท่านงามนัก งามเหลือเกิน
อาหารแลอากาศเมืองหนาวขับบ่ม
ผิวผ่องผุดผาด จับใจกระผมนัก
ไอ้ลอยใคร่ตระกองกอดให้ท่านขึ้นขี่หลังอีกครา
เนื้อตัวนุ่มนิ่ม อีกกลิ่นหอมอ่อนจาง
คุ กรุ่น อุ่นอยู่ในอก
จำปีทรยศ อยู่ไม่สุข หยุกหยิก
ไอ้ลอยก้มหน้าแดงงุดจากสายตาคุณจำเริญ
อับอายขายหน้านัก มันเกาะกุมกลางตัวไว้มั่น
กล่าวกับนางน้อมแม่มัน ว่า
แม่จ๋า ข้าปวดหนักปวดเบานัก จำต้องปลดทุกข์
นางน้อมมองหน้าลูกนาง
ไอ้ลอยมันร้อนรน
มือสองให้เกาะกุมของสงวนราวเด็กน้อย
เอ็งรีบไปให้ไว หากท่านถามถึงข้าจะแก้ต่างให้
นางน้อมเร่งไอ้ลอยให้ไปปลดทุกข์
ขืนเนิ่นนานจะพลอยขายหน้านายท่านแลข้าทาส
จ๊ะแม่
ไอ้ลอยเงยมองสบตาคุณจำเริญ มันยิ้มแหยแล้วยอบตัว
คืบคลานหลีกเร้นออกไป
:katai5: :katai5:
คุณจำเริญแรกงงงัน แล้วกลับขุ่นเคือง
ไอ้ทาสในเรือนบังอาจหลีกหนีท่าน
คุณจำเริญข่มกลั้นความหงุดหงิด หันไปพูดคุยทักทาย
เหล่าบริวารข้าทาส
----------------------------
คุณจำเริญขอรับ
ไอ้ลอยยอบตัว วางเสียมลงข้างตัว เมื่อคุณจำเริญเดินผ่าน
คุณจำเริญหยุดยืนนิ่ง หน้างอ ชายตามองมัน แล้วเหยียดปาก
มิเอ่ยคำใด กลับสะบัดหน้า เดินผ่านหน้าไอ้ลอยไป
กลิ่นกายหอมกรุ่นคุ้นเคยโชยแผ่ว
สองขาเรียวยาวก้าวผ่านหน้า
สองขาเรียวที่มันเคยเกาะกระชับเข้ากับบั้นเอว
บัดนี้เดินห่างออกไปไม่ใยดี
ไอ้ลอยใจหาย มันกลืนก้อนแข็งๆลงคอ
ร้อนรุ่มใจนัก คุณจำเริญท่านขัดเคืองสิ่งใด
คุณจำเริญขอรับ
ไอ้ลอยยอบตัว วางหาบคานที่ไหล่ลงกับพื้นข้างตัว
คุณจำเริญมิมองหน้ามัน ท่านเชิดหน้าขึ้นมองฟ้าเบื้องบน
กริยาส่อไม่พอใจ หมางเมิน
ไอ้ลอยกระวนกระวายใจนัก ท่านมิพูดจากับมัน
คุณจำเริญขอรับ ไอ้ลอย....
มันเอ่ยมิจบความ คุณจำเริญกระแทกเท้าน้อยของท่านอย่างแรงไม่กลัวเจ็บ
ร้องว่า ชิส์ แล้วเดินสะบัดจากไป
ไอ้ลอยมันตะลึง งงงัน ด้วยไม่ทันเข้าใจ
เหตุใดคุณจำเริญขึ้งเครียดเกลียดมันนัก
:m28: :m28:
----------------------------------------------------
คุณจำเริญขอรับ
ไอ้ลอยยอบตัวลงตามหน้าที่ แต่ครานี้มันบังอาจเงยหน้ามองท่าน
มีอะไร คุณจำเริญถามมันเสียงห้วน หน้าตาท่านราวกับโกรธใครมาเป็นร้อยปี
คุณจำเริญขอรับ คุณจำเริญขัดเคืองไอ้ลอยหรือขอรับ
ไอ้ลอยก้มหน้าถามท่าน เสียงละห้อย
คุณจำเริญนิ่งเฉย เบือนหน้าไปทางอื่น
นิ่งเงียบเพียงอึดใจท่านก็กล่าวว่า
เอ็งทำอะไร ย่อมรู้แก่ใจ ใยข้าต้องบอก
ไอ้ลอยเงยหน้ามองคุณจำเริญ แล้วคิดในใจว่า
คุณจำเริญท่านทำท่าทางแปลกๆ มันมิเคยเห็นท่านเป็นเยี่ยงนี้
กระบึงกระบอน ค้อนควัก จนมันอ่อนใจ
คุณจำเริญขอรับ ไอ้ลอยมันโง่เง่าเขลานัก
แม้นคุณท่านมิปริปากเล่าแจ้ง ไอ้ลอยมันหารู้ได้ไม่
หากไอ้ลอยเหิมเกริม ลบหลู่คุณจำเริญ
ขอคุณจำเริญอภัยให้ไอ้ลูกทาสต่ำช้าคนนี้ด้วยเถิดขอรับ
:hao5: :hao5:
พักแป๊บนึงครับ
คุณท่านตาเขียว เขี้ยวงอก แล้วครับผม
:bye2: :bye2:
-
แปะก่อนเดี๋ยวมาอ่าน
ลอยเอ๊ยซื่อเกินไปแล้ว
-
กำลังสนุกๆ ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ (คุณท่านตาเขียว เขี้ยวงอก แล้วครับผม) :laugh: :laugh: :laugh:
-
คุณจำเริญเข้าใจทาสลอยผิดมหันเลย
แต่ถ้ารู้ว่าเพราะอะไร คุณจำเริญจะ :-[
-
จิ๊ คุณจำเริญ :เฮ้อ:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
งานเข้านายลอย คุณจำเริญใจเย็นๆ ฟังกันก่อน :mew2:
-
ค้างเย้ย
อย่าไปงอนอ้ายลอยเลย รู้แล้วจะ อิอิ
-
งอนง้อกันน่ารักเชียว
-
:z3: :z3: :z3: ไอ้ลอยมาง้อคุณจำเริญด่วน :katai4: :katai4: :katai4:
-
o22
:ling1: :ling1: :ling1: :katai5: :katai5: :z3: :z3:
-
ปลอบคุณท่านเสร็จแล้วรีบมาต่อน้า เค้ารออยู่ :hao5:
-
ง้อด่วนเลย เดี๋ยวงอนหนักกว่าเดิม
-
หากคุณจำเริญรู้ความจริงแล้วจะเขินหายงอนเลยล่ะ
-
คุณจำเริญน้อยใจเลยนายลอยรีบแจ้งท่านเร็ว ๆ อิอิ
-
คนหนุ่มนี่แข็งแรงดีจริงๆ
แค่เห็นหน้าอยู่ห่างๆ ก็ถึงกับของขึ้นกันเลยทีเดียวเชียว :-[
-
โถ น่าสงสารไอ้ทาสลอย เพราะคิดถึงคุณจำเริญเกินเหตุแท้ ๆ แค่เห็นหน้าจำปีก็หยุกหยิกซะแล้ว
จนเผลอทำให้คุณจำเริญที่รักเข้าใจผิด งอนไอ้ลอยคนซื่อได้ลงคอ ทั้งที่ต่างคนก็ต่างคิดถึง
อย่างงี้ถ้าคุณจำเริญยังมัวแต่ให้ไอ้ลอยคิดความผิดของตัวเอง คงจะได้งอนกันอีกนานเลยอะ
แต่ถ้าได้รู้เหตุที่ไอ้ลอยเป็น คราวนี้คุณจำเริญคงยิ่งรักยิ่งหลงไอ้ทาสลอยแน่ ๆ
แล้วทาสลอยก็เสน่ห์แร้งแรง มีแต่สาว ๆ สลับมายั่ว สงสัยไอ้ลอยจะมีเรื่องให้คุณจำเริญได้งอนอีกหลายรอบเป็นแน่ อิอิ
รอติดตาม และบวก บวกเป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปนะคะ :pig4: :L2:
Happy Valentine's Day ค่ะ :L1:
-
:mew4:
คุณจำเริญหากรู้เหตุผลคงทนลากไอ้ลอยไปเรือนแพไม่ไหว 555
-
พ่อแง่แม่งอนเบาๆ :laugh:
ถ้าคุณจำเริญรู้คงจะอยากขี่(หลัง) ไอลอย 55555555555555 :impress2:
-
งอนเก่งงงงงงงง
-
คุณจำเริญอย่าน้อยใจไปสิเจ้าคะ
รู้แล้วเดี๋ยวจะเขิน อิอิ
-
:katai2-1:
-
คุณจำเริญขี้น้อยใจ 55
คิดถึงคุณจำเริญคนงามแล้ว วันนี้มาต่อน้า :mew6:
-
:mew1: ส่งให้คนแสนงอน (ส่งแทนไอ้ลอย อิอิ)
-
เมื่อไหร่คุณขาจะมาคะ T_T
-
เลิกงอนเห๊อะะะะ
คิดถึงคุณจำเริญ
:o8:
-
คนเขียนหาย...
คิดถึงคุณจำเริญ :mew2:
-
หายไปไหนนนนนนนนนนนนน :hao6: :hao6:
-
:m5: :m5:
สวัสดี...มาแล้วขอรับ
มาเร็วเคลมเร็ว...รีบไปดูบอลขอรับ
ตอนนี้สั้นไปหน่อย...ขออภัยครับผม
:hao7: :hao7:
***********************************
ทาสรัก....สมัครใจ.....10
เพลานั้น คุณจำเริญหน้าตาแดงกล่ำ เกิดความประหม่า
มือไม้เกะกะอย่างมิรู้จะวางตั้งไว้ที่ใดดี
ด้วยได้สดับรับฟัง น้ำคำเร่งรีบ ระล่ำระลักของไอ้ทาสในเรือนเบี้ย
ไอ้ทาสลอยแสนซื่อนัก มันรีบแจกแจงแถลงไขร้อนรน
ในการที่มันมิควรกระทำให้ท่านหมางใจ
มันบังอาจละทิ้งจากไป ยามแรกเมื่อท่านมาถึงเรือน
ไอ้ลูกทาสมันหาได้หลีกเร้น ดังคุณจำเริญเข้าใจก็หาไม่
สิ่งน่าละอายถูกนำมาเปิดเผยเฉลยแจ่มแจ้ง จนหายคลางแคลงใจ
แต่อนิจจา ความเก้อเขินกระดากอายกลับเคลื่อนกายเข้ามาแทนที่
คุณจำเริญแสร้งทำหน้างอ กลบเกลื่อน ริมฝีปากบางงอง้ำจนน่าขัน
จะยิ้มก็มิใช่ จะบึ้งตึงก็มิเชิง อิหลักอิเหลื่อ น่าอึดอัดใจ
เจ้าคนโง่เขลา ช่างน่าบัดสี น่าอดสู ละอายแก่ใจนัก
คุณจำเริญชี้นิ้วสั่นระริกมาตรงหน้าไอ้ลอยที่ทำหน้างงงันตามไม่ทัน
แล้วคุณท่านก็กระทืบเท้าน้อยๆอีกครา เดินแกมวิ่งจากไป
ไอ้ทาสลอยเกาหัวแกรกๆ มิเข้าใจความหมายในคำของคุณจำเริญ
คราใดบังเอิญพบปะกันอีกครา คุณจำเริญทำเมินหน้าเฉไฉ
ไอ้ทาสลอยหวั่นใจนัก เข้าใจตามประสาว่า คุณท่านยังมิหายเคืองขุ่นมัน
มันทรมานใจนักเมื่อถูกทิ้งร้าง ไม่ใส่ใจใยดี
จวบจนวันนั้น ท่านพระยาศรีพิพัฒน์ผู้เป็นนายเงินของเหล่าทาส
แจ้งประกาศ เรื่องมหามงคล
ด้วยล้นเกล้าท่านได้ตรากฎหมายพิกัดเกษียณอายุลูกทาส
มินานนักราวสองขวบปี ไอ้ทาสลอยจะหลุดพ้นจากการเป็นทาสในเรือนเบี้ย
ความปิติบังเกิดแก่บรรดาทาสทั้งชายและหญิง ทั้งแก่หนุ่มสาวและเด็ก
หากความปิตินี้ยังมิเทียมเท่า ทาน”ชานหมาก”จากปากขุนจำเริญท่าน
ครั้นขุนจำเริญรีบหันหลัง วิ่งขึ้นบันไดเรือนไปอย่างรวดเร็ว
ไอ้ลอยเฝ้ากอดจูบสูดดมชานหมากจนสาแก่ใจ มันจึงส่งชานหมากเข้าปาก
อมเอาไว้เป็นนาน แล้วบรรจงละเลียดดูดชิมลิ้มรสเอารสชาด ชานหมากที่หลงเหลือ
:katai1: :katai1:
เพลานี้คุณจำเริญท่านได้รับพระราชทานยศศักดิ์ลำดับ”ขุน”
กล่าวขานเรียกนามท่านว่า”ขุนจำเริญ”
ท่านรับราชการในตำแหน่ง ที่กระทรวงกฎหมาย ยุติธรรม
ยามท่านนุ่งห่มชุดราชการขุนนาง
ผ้าม่วงที่ท่านสวมนั้น ช่างขับผิวขาวนวลงามผ่องจับใจ
อีกเสื้อราชประแตนสีขาวสะอาดตา กระชับเข้ารูปทรงองค์เอว
ถุงเท้ายาวสีขาวแนบน่องเพรียว งามสลักเสลาทั่วทั้งตัว
ส่วนกริยานั้น ท่านวางตัวสง่างามเหมาะเจาะ พอสมกับยศศักดิ์ชาติสกุล
ไอ้ลอยใจชื้น ขุนจำเริญท่านเมตตามันดังเดิม
แม้นมิได้เรียกใช้เป็นม้าให้ท่านขึ้นขี่เหมือนก่อนเก่า
แต่สายตาอาทรส่งมามิเว้นวาย ราวกับท่านจงใจหยอกเย้า
หัวใจไอ้ลูกทาส ให้มันพองโตคับแน่นจวนล้นอก
เรือนใหญ่พระยาศรีพิพัฒน์ ใหญ่โตสมบรรดาศักดิ์
ด้วยยศขุนนางผู้ใหญ่ อีกทั้งสินทรัพย์ เรือกสวนไร่นา นับมิถ้วน
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงท่าน พำนักห้องหับด้านในเรือน
ถัดลึกเข้าไปเป็นห้องคุณหนูแดง มีแม่นมอ้อน คอยดูแลประคบประหงม
ส่วนบ่าวไพร่บนเรือนล้วนเป็นหญิง ดึกดื่นกางมุ้งนอนเรียงกันบนชานชายคาบ้าน
คัดสรรแต่บรรดาทาสสาวที่ยังมิมีลูกกวนตัว มีผัวกวนใจ
ได้ราวห้าหกคนเห็นจะได้
ด้านล่างตีนบันได ไอ้ทาสชายผลัดเปลี่ยนเวรยามละสองสามคน
พวกมันนั่งนอนสัปหงกเฝ้าทางขึ้นเรือน
ด้วยยามเดินเวรคอยตรวจตรา ต่างหากอีกชั้นอยู่แล้ว
ไหนจะยามนครบาลยืนอยู่ที่ป้อมหน้าสองนาย
ตามอำนาจตำแหน่งของพระยาศรีพิพัฒน์
ห้องด้านหน้าของเรือนนั้น เป็นห้องหับของขุนจำเริญ
สองปีที่ท่านจากไป มิได้พำนัก
พระยาศรีพิพัฒน์บิดาท่าน สั่งการตบแต่ง สวยงาม
ตู้เตียงต่อใหม่ ด้วยไม้สักทองแกะสลักลวดลายโบราณอ่อนช้อย
โดยจำเพาะโต๊ะเขียนหนังสือตัวใหญ่โต สะดวกครบครัน
ที่นอนหนอนมุ้ง ผ้าม่านอย่างดี สั่งทอด้วยเส้นไหมชั้นดี
หากทว่าขุนจำเริญท่านกลับโปรดปรานเรือนน้อยริมน้ำ
ปักหลักปักฐาน ทั้งทำงาน แลพักผ่อนหย่อนใจ
นานวันเข้าเลยเถิด ถึงกับนอนหลับข้ามคืน
มิใยบิดาแลมารดา ทั้งสั่งทั้งวอนให้กลับไปนอนพักบนเรือนใหญ่
ด้วยเรือนแพนั้นขุนจำเริญมิให้ผู้ใดได้ย่างกรายเข้าไป เว้นแต่จะเรียกหาให้รับใช้
มีเพียงทาสชายสองคนเป็นเวรยามด้านนอกห่างเรือนแพออกไปไม่ไกลนัก
นานๆครั้งหากคุณหญิงศรีพิพัฒน์มารดา พร่ำบ่นจนรำคาญ
ขุนจำเริญจึงมาหลับนอนบนเรือนใหญ่ให้ท่านเบาใจคลายห่วง
แต่ก็ทิ้งห่างนานวันนัก กว่าขุนจำเริญจะมาพักที่ห้องหับบนเรือนใหญ่สักครั้ง
หนักข้อเข้าบางมื้อบางวัน ท่านก็เรียกหาสำรับมาส่งถึงเรือนแพ
ลูกต้องการความสงบขอรับ เรือนแพเอื้อต่อสมาธิทำงานราชการของลูกนัก
ลูกอยากก้าวหน้า ยศศักดิ์เพิ่มพูนขอรับ อีกทั้งเรือนแพก็อยู่ในรั้วรอบของบ้าน
คุณพ่อคุณแม่โปรดวางใจเถิดขอรับ
ขุนจำเริญกล่าวดังนี้ ก็มิมีใครขัดขวาง หนำซ้ำยังมิกล้าไปกวนถึงเรือนแพ
o3 o3
วันหนึ่งหลังมื้ออาหารเย็น ไอ้ทาสลอยถูกตามตัวไปที่เรือนใหญ่
นายเงินนั่งรับอาหารกันพร้อมหน้า สำรับตรงหน้ายังมิพร่องสักน้อย
ไอ้ลอยมันนอนหมอบ ก้มหน้ารอคอย สองตามิกล้ามอง
แต่สองหูมันดักจับทุกสรรพเสียง
คุณพ่อขอรับ งานราชการของลูกเพลานี้มากมายล้นมือ
ลูกใคร่ขอไอ้ลอยให้มันมาช่วยทำงานให้ลูก คุณพ่อจะว่าเยี่ยงไรขอรับ
เสียงหวานของขุนจำเริญพูดขึ้นมา ไอ้ลอยมันแปลกใจนัก
จนแอบเงยหน้าเพียงนิดขึ้นมามอง
เสมียนตราหน้าห้องก็หลายคน ใยลูกไม่เรียกใช้
พระยาศรีพิพัฒน์มิเข้าใจกับคำร้องขอของบุตรชาย
เสมียนตราที่หน้าห้องลูกล้วนแล้วแต่งุ่มง่าม ไม่ทันใจ
อีกลูกเมียวุ่นวาย มิสะดวกเรียกมารับใช้ที่บ้านขอรับ
ขุนจำเริญทำหน้างอ ไม่พอใจ
แล้วไอ้ลอยมันเรียนรู้ไปมากน้อยเท่าใด ลูกถึงมั่นใจจะใช้สอยมัน
พระยาศรีพิพัฒน์ทักท้วงด้วยเกรงงานการจักเสียหาย
คุณพ่อโปรดวางใจ ไอ้ลอยมันอ่านได้คล่อง ลายมือมันก็อ่านง่าย เรียบร้อย
มันคงแบ่งเบางานลูกไปได้มากโข หากเป็นเช่นนั้น
ลูกจะได้มีเวลากลับมานั่งนอนที่เรือนใหญ่นะขอรับ
ขุนจำเริญแยบยลนัก ครานี้ทั้งพระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
ต่างเห็นด้วยกันกับบุตรชาย
มีเพียงคุณหนูแดงที่ยิ้มเล็กยิ้มน้อย อย่างรู้ทันความต้องการแท้จริงของพี่ชาย
ไอ้ทาสลอยมันงงงันนัก ด้วยขุนจำเริญมิเคยเรียกใช้
ให้มันอ่านเขียนให้ท่านดูเลยสักครา
ไอ้ลอยเอ็งจงเตรียมเนื้อเตรียมตัวให้พร้อม
ส่วนไอ้รอด เอ็งไปดูแลจัดการงานเดิมของมัน ผ่องถ่ายไปให้ไอ้อีคนอื่น
มิต้องให้ไอ้ลอยมันหยิบจับงานใด หน้าที่อย่างเดียวของมันคือรับใช้ลูกข้าเท่านั้น
เวรยามมิต้องอยู่โยงทั้งสิ้น นอกจากข้าจะสั่งความในภายหน้า
พระยาศรีพิพัฒน์สั่งความ
ขอรับคุณท่าน
ไอ้ทาสทั้งสองนอบตัวตอบรับคำนายเงินของมัน
ขุนจำเริญยิ้มกริ่ม
ราวกับเด็กน้อย
ได้ของเล่นถูกใจกลับคืน
:hao6: :hao6:
*********************************
ยังไม่ได้ตรวจคำผิดครับ
ตอนหน้าคงจะ...ฉากบนเรือนแพ....หุหุ
:z1: :z1:
-
เวรยามไม่อยู่ซะด้วย :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กรี๊ดดดดด รอตอนหน้า
เรือนแพ....สุขจริง อิงกระแสธาราาาาาา 555555
-
โอ๊ยๆ รอฉากบนเรือนแพ
-
ขุนจำเริญฉลาดยิ่งนัก :hao7:
-
กว่าท่านจิมา ทำเอาใจแทบขาด
พอท่านมาท่านก็มากะปริบกะปรอย
ป.ล ดีใจสุดๆ ที่ท่านมาต่อ จะรอตอนต่อไปค่ะ ><
-
o13รอตอนหน้า
รีบมานะจ๊ะคนเขียน
:L1: :pig4:
-
กรี้ดดดดดด เป็นบุญไอ้ลอยแล้วววว
เผด็จศึกคุณจำเริญเลย คุณหนูแดงนี่ก็สาววายดีๆนี่เอง 55555 :hao6:
-
คุณจำเริญฉลาดยิ่งนัก
-
หึหึ ขุ่นจำเริญแผนสูงแยบยลนัก
-
หึหึหึ คงจะเรือนแพ.... คืออะไรค่ะ ไม่ใช่อย่างที่เราคิดใช่ม้าาาาาาาาาาา :mew1: :mew1:
-
รอตอนหน้า แอร๊ยยยย :-[ :o8:
-
สนุกอ่ะ แต่อยากให้ยาวๆ กว่านี้อีกนิด
แยกบรรยายและบทสนทนาให้ขาดกัน
คือแบบนี้ก็อ่านได้น้า แค่รู้สึกสั้นไปหน่อย
ขุนจำเริญ ฉลาดไปปะ วางแผนแต่ละอย่างแยบยล
ตอนเขียนจดหมายอีก ยกความดีความชอบให้คนเขียนเลยงานนี้
ปล. แบบนี้เห็นอนาคตเลยว่าลอยจะเจริญได้อย่างไร ก็ว่าที่ภรรยาฉลาดซะขนาดนี้
ปล.2 อิชั้นคิดว่ายังไงลอยก็สามีล่ะงานนี้ คนเขียนอย่าได้พลิกเชียวนา เดี๋ยวหน้าแตก
-
เอาแล้วๆๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
รอฉากเรือนแพค่ะ :-)
-
รอฉากเรือนแพเหมือนกัน :hao6:
-
อยากให้ยาวกว่านี้อีกนิด 55 แต่คุณคนเขียนติดบอล ท่านมาเร็วเคลมเร็ว เหอ เหอ
เห็นรอฉากบนเรือนแพกัน รอด้วยคน มันจะมีอะไรมั้ยน้า ฮุ ฮิ
-
รอตอนหน้า ... :impress2:
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ไอ้ลอยช่างแสนซื่อ ขุนจำเริญเลยต้องวางแผนเอง
ตอนหน้าบนเรือนแพ ดูท่าขุนจำเริญท่านก็คงจะเป็นฝ่ายเริ่ม
เพราะว่าซื่อๆ และแสนภักดีอย่างไอ้ลอยหรือจะกล้า
แต่ถ้ามีครั้งแรกเมื่อไหร่
ท่าทางคนซื่ออย่างไอ้ลอยคงจะเรียนรู้ไวและก้าวหน้าแบบก้าวกระโดดเป็นแน่
เหมืิอนคราวขัดถูจำปี ไม่เคยก็แล้วไป พอเคยครั้งนึง... ทำทุกวัน 555
:m25: :m25: :m25:
-
เราก็มารอชมฉาก..นั้น..บนเรือนแพ
:hao6:
-
o15 o15 o15 o15 มาเร็วววววววววววววววววววนะ
-
:mc4: :mc4:
LFC...มีเฮกันอีกแล้วขอรับ
มิเสียทีที่ชาวหงส์แดงทุ่มเทแรงกายแรงใจ..คริคริ
FC อื่นๆ...อย่าเพิ่งเคืองกันนะขอรับ....
ในบ้านต้องชนะอย่างเดียวขอรับคุณท่าน
:katai2-1: :katai2-1:
**********************************
ทาสรัก....สมัครใจ....11
“ลูกกราบขอบพระคุณ คุณพ่อคุณแม่ขอรับ
ที่เมตตาจุนเจือ แลส่งเสริมให้ลูกก้าวหน้าในหน้าที่การงาน
ครานี้ลูกจักได้ตั้งใจฝักใฝ่ มุ่งมั่น ขยันทำงานจนสุดกำลังขอรับ”
ขุนจำเริญกราบบิดาแลมารดาอย่างนอบน้อม
หน้าตาชื่นบานจนเห็นได้ชัดแจ้ง มิปิดบัง
ด้วยสมมาตรปรารถนาจนทุกประการ ตามที่ได้ตั้งหวังไว้
พระยาศรีพิพัฒน์มิทันสังเกตสีหน้าปรีดิ์เปรมของขุนจำเริญ
ด้วยมัวแต่หลงชื่นชมยินดี ในความคิดใฝ่ดี
ขยันขันแข็งการงานของบุตรชาย หัวแก้วหัวแหวน
“แต่ลูกเอ๋ย เจ้าจงรับปากให้แม่หายกังวลสักข้อเถิด
ว่าเจ้าจักมิหักโหม มุงาน หามรุ่งหามค่ำ
จนเจ็บไข้ล้มหมอนนอนเสื่อไปเสียก่อน
หากเป็นเช่นนั้นแม่จักสั่งปิดเรือนแพเสีย มิให้เจ้าได้กรำงานหนัก”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์มารดา ตราหน้ากำชับขุนจำเริญ ด้วยรู้วิสัยดื้อรั้นของบุตรชาย
คุณหนูแดงที่นั่งนิ่ง ฟังคนโน้นที คนนี้ที ถึงกับหัวเราะกิ๊ก หน้าตาแดงกล่ำ
รีบเอามือน้อยๆปิดปากตัวเอง มิให้เสียงหลุดรอดออกมา
แต่หาทันการไม่ เสียงหัวเราะของคุณแดงดังกังวาน จนได้ยินทั่วกัน
ขุนจำเริญหันไปมองคุณแดง แล้วค้อนควักทันควัน
แต่เคราะห์ดีเหลือเกิน ด้วยมิมีผู้ใดทันสังเกตเห็น กริยาเยี่ยงสตรีของขุนจำเริญ
นอกจากน้องสาว ที่ครานี้หัวเราะมิยอมหยุดด้วยขบขันพี่ชายของตน
“ลูกแดงเอ๋ย เจ้าเติบใหญ่จวนเข้าวัยสาวเต็มที ใยเจ้ามิระมัดระวังกริยาเยี่ยงนี้
แม่สู้สอนสั่งกำชับ มิจดจำ เห็นทีหวายต้องลงหลังให้สำนึก"
คุณหญิงศรีพิพัฒน์มารดา กล่าวตำหนิคุณหนูแดง แต่มิได้จริงจังนัก
“ลูกกราบขอประทานอภัยด้วยเถิดเจ้าค่ะ
ครานี้ลูกมิอาจสะกดใจได้ ลูกนึกขันพี่ขุนจำเริญพี่ชายของลูกนัก
ที่มิคิดระมัดระวังกายใจ กรากกรำทำงานจนคุณแม่ของลูกเกรงว่า
จักเจ็บไข้ ลุกเดินมิได้เจ้าค่ะ”
คุณหนูแดงยิ้มประจบคุณหญิงศรีพิพัฒน์
แต่หากยิ้มที่เลยมาถึงท่านขุนพี่ชายกลับกลายเป็น
ยิ้มล้อเลียน รู้ทัน
:eiei1: :eiei1:
***********************************
“ท่านขุนขอรับ จักให้บ่าวสองคนยืนยามออกห่างเรือนแพเยี่ยงนี้
จักเป็นการดีหรือขอรับ หากฉวยเกิดเหตุเภทภัย ไม่คาดคิด
กระผมเกรงว่าจักแก้ไขไม่ทันการนะขอรับ”
ไอ้ทาสเข้ม หนึ่งในเวรยามด้านเรือนแพมิวางใจ
ขุนจำเริญสั่งมันยืนยาม ให้ห่างจากเรือนแพ
หากบังเอิญเกิดเหตุกับนายเงิน มันจักมีความผิดสถานหนัก
ไม่แคล้วได้ลิ้มรสหวายลงหลังเป็นแน่แท้
“ข้าสั่งเอ็ง เอ็งมิต้องบังอาจมายอกย้อนถาม จงทำตามคำสั่งข้า
ถือเป็นเด็ดขาด แลต่อไปจงบอกให้รู้โดยทั่วกัน
ไม่ว่าบ่าวไพร่ไอ้อีคนไหนที่มันอยู่เวรยามเรือนแพ
ห้ามมันรุกล้ำเข้ามาใกล้เรือนแพของข้า
หากข้ามิได้เรียกใช้ อย่าได้โผล่เสนอหน้ามาให้ขัดตา
ข้ารำคาญใจนัก พวกไอ้อีสอดเรื่องเจ้านาย”
ขุนจำเริญตวาดไอ้เข้มอย่างไม่พอใจ
ที่มันเหิมเกริมมาออกความเห็น ขัดใจท่านนัก
ต่อเมื่อความเรื่องเวรยามเรือนแพทราบถึงหูพระยาศรีพิพัฒน์
ท่านจึงเรียกขุนจำเริญบุตรชาย มาพบที่เรือนใหญ่
“พ่อไม่เห็นด้วยกันกับพ่อขุนเอาเสียเลย
ที่เจ้าสั่งการให้ไอ้ทาสเวรยาม ออกห่างเรือนแพ
แต่เอาเถิดหากเจ้าเคยคุ้นกับความอันเป็นส่วนตัว
ปรารถนามีส่วนสัดเพียงลำพัง ดังที่เจ้าอ้างว่าเคยมี
ละม้ายคล้ายคลึง เพลาพำนักที่เมืองฝรั่ง
ก็สุดแล้วแต่ใจเจ้าเถิด
แต่พ่อขอสั่งคำขาดอย่าได้ขัด
เจ้าจงให้ไอ้ลอยมันนอนเวรหน้าห้องของเจ้า บนเรือนแพนะพ่อขุน
พ่อจักได้คลายห่วงเจ้า
หากคืนใดไอ้ลอยมันป่วยไข้
เจ้าต้องสั่งไอ้รอดให้มันจัดหาบ่าวไพร่คนอื่น
มาอยู่นอนเฝ้าเรือนแพแทนมัน อย่าได้ขาด
พ่อมิเห็นดีด้วย หากเจ้าต้องอยู่ลำพังคนเดียว
พ่อมิวางใจฟืนไฟ งูเงี้ยวเขี้ยวขอ”
พระยาศรีพิพัฒน์สั่งความยาวเหยียด รอบคอบสมดังเป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่
:angry2: :angry2:
ขุนจำเริญกลั้นยิ้มแล้วรับคำว่า
“ขอรับคุณพ่อของลูก”
:hao6: :hao6:
************************************
เรือนแพนั้นเป็นเรือนพักขนาดกลาง
แยกห่างออกมาจากเรือนใหญ่ แลศาลาท่าน้ำ
ดังนั้นจึงเงียบสงบ ไร้สิ่งรบกวน เป็นที่อันเป็นส่วนตัว
หามีผู้ใดกล้าย่างกรายมาให้เจ้าเรือนรำคาญตา
เว้นแต่บ่าวไพร่ที่มีหน้าที่ปัดกวาดเช็ดถู
ซึ่งก็ถูกกำชับเลือกเพลาที่เจ้าเรือนออกราชการ ทำงานที่กระทรวง
อีกเวรยามก็ถูกกีดกัน ตะเวนยามห่างออกไป ชะเง้อชะแง้เยี่ยงใด
ก็มิอาจสอดรู้มองเห็นผู้คนบนเรือนแพ
เรือพายใหญ่น้อยจอดรอที่ศาลาท่าน้ำ
อีกทั้งชายน้ำที่เหล่าทาสใช้อาบ แลซักล้าง
ก็เลยเลี้ยวออกห่างไปไกลโข
คุณจำเริญลำพองใจนัก ท่านจักได้อยู่ตามลำพังผู้เดียว
กระทำกิจเยี่ยงใดมิมีใครรู้เห็น ปลอดโปร่งยิ่งนัก
เรือนแพหลังนี้เดิมทีพระยาศรีพิพัฒน์ ท่านสร้างให้คุณหญิงของท่าน
ยามเมื่อท่านตั้งครรภ์ขุนจำเริญ ครานั้นคุณหญิงของท่านช่างหงุดหงิด
กระวนกระวาย จนมิอาจพำนักอยู่บนเรือนใหญ่ได้
เกิดความร้อนรุ่ม ใคร่อยู่ใกล้ชายน้ำ แลธรรมชาติ
ครั้นภายหลังท่านคลอดคุณจำเริญแล้วนั้น
คุณหญิงท่านจึงโยกย้ายข้าวของกลับไปเรือนใหญ่ ดังเดิม
ประหลาดนักกาลต่อมาท่านตั้งครรภ์คุณหนูแดง
ท่านมิเกิดความรุ่มร้อนดังครา คุณจำเริญอาศัยในครรภ์
หากแต่เรือนแพแม้มิได้ใช้สอย พระยาศรีพิพัฒน์ก็มิได้ละเลย
ตบแต่ง บำรุงรักษาให้น่าอยู่
นานๆครั้งท่านจะมานั่งเล่นรับบรรยากาศชายน้ำอันร่มรื่น
เพลานี้คุณจำเริญกลับยึดถือครอง หวงแหน เป็นเจ้าของเพียงลำพัง
ท่านและคุณหญิงรวมทั้งคุณหนูแดง มิเดือดร้อนสักนิด
ด้วยต่างชื่นชอบศาลาท่าน้ำ ด้วยคึกคักไปด้วยผู้คน เรือแม่ค้าขายขนม
แม้แต่เรือเจ๊กขายผ้า เครื่องประดับราคาถูก ก็เวียนมาเสนอขายถึงชายท่า
**************************************************
:ped144: :ped144:
“ไอ้ลอยลูกแม่ บุญหัวของเอ็งที่ท่านขุนท่านเมตตา
เอ็งจงตั้งใจซื่อสัตย์รับใช้ท่านอย่าให้บกพร่อง
แม่อยู่ลำพังค่ำคืนเอ็งมิต้องห่วง
กระท่อมน้อยปลูกชิดติดหลังคาเกยกันเยี่ยงนี้ ไอจามยังได้ยินเลยลูกเอ๋ย
ไปเถิดข้าวของส่วนตัวของเอ็ง เร่งตระเตรียมให้พร้อม อย่าให้ท่านตำหนิเอาได้
เพลาใดปลอด จงมาเยี่ยมเยือนแม่บ้าง”
นางน้อมลูบหัวลูบไหล่ลูกชายของนางอย่างปลาบปลื้ม
ที่มันถูกเรียกตัวรับใช้ท่านขุน
การรับใช้ใกล้ชิดนายเงินย่อม มิต้องแบกหามกรำแดดกรำฝน เฉกเช่นทาสคนอื่น
หนำซ้ำข้าวของ เงินเบี้ย ที่ท่านเจือจาน หยิบโยนมาให้ก็มิใช่น้อย
สองปีของการเป็นลูกทาส ไอ้ลอยมันจักได้มีทุนรอนเลี้ยงตัวในภายหน้า
“จ๊ะแม่ ไอ้ลอยลูกแม่จักมิทำให้ท่านขุนจำเริญ ผิดหวังในตัวมัน
อีกข้าก็มิได้จากแม่ไปไหนไกล
หากแม่มีเหตุเร่งด่วนอันใด จงวานไอ้อีใกล้ตัว
ไปตามตัวลูกมาเถิด
ท่านขุนท่านมิใช่คนใจไม้ไส้ระกำ กีดกันแม่ลูก
ท่านมีความคิดความอ่าน ผ่านมามากมาย
อีกทั้งท่านก็เมตตาข้าอยู่มากโข ขอแม่อย่าเป็นกังวล”
ไอ้ลอยแม้จะยินดี ได้รับใช้ใกล้ชิดเจ้าแห่งดวงใจของมัน
แต่มันมิวายห่วงใยนางน้อมแม่มัน
ก่อนออกมา มันแวะเวียนฝากฝังเพื่อนทาสกระท่อมใกล้เคียง
อีอุ่นอีบัวได้ช่องขันอาสาแย่งชิงกัน หวังมานอนเป็นเพื่อนนางน้อม
*****************************************
ไอ้ลอยก้าวเท้าก้าวแรกลงบนเรือนแพริมน้ำ
ลมเย็นพัดจากชายน้ำมาปะทะใบหน้าเข้มคม
ผิวกายสัมผัสกับความเย็นของสายลมที่โชยผ่าน
มันรู้สึกราวกับที่แห่งนี้ เป็นสรวงสวรรค์บนพื้นดิน
หากมันมีวาสนาได้ดูแลรับใช้ขุนจำเริญ
แม้ต้องนอนที่พื้นเรือนไร้ที่นอนหมอนมุ้ง
มันก็มิหวั่นเหลือบ ริ้น อีกยุงฝูงใหญ่จักขบกัดตัวของมัน
มันคงมีความสุข มิต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมอีกเป็นแน่
“เอ็งจักยืนเยี่ยงนั้นจนมืดค่ำเชียวรึ”
คุณจำเริญยืนกอดอกพิงเสาเรือนต้นหนึ่ง กล่าวขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
เสื้อผ้าป่านบางใสสีอ่อน ตัวหลวม ทำให้ตัวท่านแลบอบบางลงไปอีก
กางเกงแพรสีหมากสุก ส้มอมแดง พลิ้วแนบลำตัวตั้งแต่สะโพกกลมมน
จนตลอดเลยมายังขาเรียวกลมกลึง
สีหมากสุกขับผิวกายขาวนวลให้สว่างไสว
รูปโฉมที่ประจักษ์แก่สายตาของไอ้ลอย...ราวกับ .....นางสีดา
“พิศพักตร์ผ่องพักตร์ดังจันทร พิศขนงโก่งงอนดังคันศิลป์
พิศเนตรดั่งเนตรมฤคิน พิศทนต์ดั่งนิลอันเรียบ
พิศโอษฐ์ดั่งหนึ่งจะแย้มสรวล พิศนวลดังสีมณีฉาย
พิศปรางดั่งปรางทองพราย พิศกรรณคล้ายกลีบบุษบง
พิศจุไรดั่งหนึ่งแกล้งวาด พิศศอวิลาสดั่งคอหงส์
พิศกรดั่งงวงคชาพงศ์ พิศทรงดั่งเท
พิศถันดั่งปทุมเกสร พิศเอวเอวอ่อนดั่งเลขา
พิศผิวผิวผ่องดั่งทองทา พิศจริตกิริยาก็จับใจ”
(บทชมโฉมนางในวรรณคดี : บทชมโฉมนางสีดา)
:impress2: :impress2:
ไอ้ลอยหลุดจากภวังค์ ข้าวของหลุดมือกระจายเกลื่อน
มันรีบทรุดกายยอบตัวลงต่ำ หัวใจมันเต้นรัวแรงจนหายใจติดขัด
คุณจำเริญปิดปากหัวเราะกิ๊ก
ไอ้ทาสลอยเงยหน้ามองด้วยงงงัน มันทำสิ่งใดให้ท่านขัน
“ขอรับท่านขุน”
“เก็บสัมภาระเอ็งไว้ในห้องข้า แล้วจงไปจัดแจงยกสำรับมาให้ข้า
สำรับกำชับนางคนครัว ให้เพิ่มมากเป็นสองเท่า คาวหวานจัดมาอย่าตกหล่น”
ขุนจำเริญสั่งความแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้โยก บนชานด้านหน้าเรือนแพ
ไอ้ลอยหันไปจักค้านด้วยมิเหมาะสม ตีตนเสมอท่าน
ในอันจักให้เก็บงำข้าวของ ของทาส ในห้องนายเงิน
แต่ภาพขุนจำเริญที่นั่งเอน ทอดกายบนเก้าอี้โยก ทำมันชะงัก
เปลือกตาบางใสปิดลงบดบังแววหวานจากดวงตา
ขนตาทาบลงงอนยาวราวสตรี
ปากคอคิ้วคางจิ้มลิ้มพริ้มเพรา หมดจดอ่อนหวาน
ลมโชยพัดพากลิ่นกายหอนกรุ่น กำจายไปทั่วบริเวณ
ไอ้ลอยหักใจอย่างยากลำบาก รวบข้าวของข้างตัววางแอบซุกไว้
ตรงรี่ไปทางโรงครัว
ฝีเท้าไอ้ลูกทาสเบาลงแลห่างไป
ขุนจำเริญอมยิ้มบางๆ ที่มุมปาก
แล้วค่อยๆลืมตาหวานสวยขึ้นมา
ท่านมองทอดสายตาไปยังชายน้ำตรงหน้า
แล้วรำพันออกมาเบาๆ อย่างพึงใจว่า
“ข้าสุขใจเหลือเกิน”
:katai1: :katai1:
*************************************
สายตากราดเกรี้ยวของขุนจำเริญ
ทำให้ไอ้ทาสลอยเสียวสันหลังวาบขึ้นมา
ตั้งแต่มันกลับมาจากโรงครัว พร้อมอีทาสสาวสองคน
ซึ่งกว่าจะตกลงปลงใจ แย่งชิงกัน อาสาแบกถาดสำรับ มาเรือนแพได้
ก็กินเวลาไปมากโข
ชั้นแรกไอ้ทาสลอยคนซื่อ มันคาดเดาว่าขุนจำเริญท่าน
รอรับอาหารเย็น จนท่านหิวแลหงุดหงิด ในความเชื่องช้าของมัน
อีทาสอุ่นแลอีทาสบัว มันสองคนหาได้ตระหนักเงาหัวไม่
มันมัวแต่นึกครึ้มใจนัก ด้วยมีชัยเหนืออีทาสคนอื่น
ในอันมีโอกาสแบกสำรับหนักอึ้ง มาถึงเรือนแพ
นอกจากจะได้มีบุญมาชื่นชมเรือนแพ ที่ขุนจำเริญหวงแหนนักหนา
มันสองคนยังฉกฉวยใกล้ชิดไอ้ลอย
ไอ้ลอยที่เพลานี้ ช่างเนื้อหอมเกินบ่าวไพร่คนใดในละแวกคุ้งน้ำนี้
สาวน้อยใหญ่ แลสาวแก่แม่ม่าย ต่างกระสันร่วมห้องร่วมมุ้งเดียวกันกับมัน
จัดวางสำรับลงบนโต๊ะขนาดใหญ่ลวดลายแกะสลัก อ่อนช้อยในเนื้อไม้
โต๊ะตัวนี้เป็นทั้งโต๊ะทำงาน รับอาหาร จวบจนนั่งเล่นจิบชายามบ่าย
อาหารหลากหลายในชามโคมปิดฝา มิดชิด
อีกทั้งของหวาน ผลไม้ มากมายเอิกเกริกเกินรับเพียงท่านขุนผู้เดียว
เสร็จสิ้นทุกสิ่งอย่าง อีอุ่นแลอีบัว กระถดตัวถอยหลัง
ไปนอนหมอบยอบตัวอยู่ขนาบเคียงข้างไอ้ลอย
ที่มันทั้งสองหมายตาเอาไว้ ไปเป็นคู่ครอง
ขุนจำเริญเม้มปากบางด้วยไม่พอใจกับภาพตรงหน้า
ท่านคิดด่าในใจว่า
“หนอย...ไอ้ลอยมันจักเป็นพระลอหรืออย่างไร
อีอุ่นอีบัวมันจึงหน้าระรื่น ประกบซ้ายขวาเป็นเพื่อนแพง
ขัดหูขัดตาข้านัก
มันกล้าเล่นหูเล่นตาต่อหน้าข้า บนเรือนแพของข้า”
“อีอุ่นอีบัว เอ็งสองคนทำไมยังมิกลับไปทำการงานอีก
มานั่งเสนอหน้าแป้นๆของเอ็ง รีรออยู่ให้ข้าขวางตา รำคาญใจ
เลี้ยงเสียข้าวสุก หลีกเลี่ยงงานบ้านงานครัว
รึพวกเอ็งอยากลิ้มรสหวายสักครากระมัง”
มันสองคน อีอุ่นอีบัวหน้าซีดตัวสั่น
ด้วยคุณจำเริญท่านตวาดเสียงดัง อีกทั้งทำหน้าบึ้งตึง
แม้นท่านมิเคยยิ้ม เคยเสวนากับพวกทาสในเรือน
แต่ท่านก็มิเคยด่าว่า คาดโทษใครสักหน
มันมิอยากได้ชื่อว่าเป็นทาสคนแรกที่ถูกนายเงิน ดังเช่นขุนจำเริญสั่งหวายลงหลัง
อีอุ่นอีบัวเร่งกราบกราน แล้วลนลานลงไปจากเรือนแพ
ก่อนจักต้องรับโทษที่มันมิเข้าใจว่า มันทำสิ่งใดให้ท่านมิพอใจ
ไอ้ทาสลอยได้แต่นั่งนิ่งก้มหน้าลง ใจคอไม่ใคร่ดี
o1 o1
ขุนจำเริญใช้ช้อนตักกินอาหารด้วยหน้าหงิกงอ
ฝืนกินไปได้สองสามคำ ด้วยหงุดหงิดใจนัก
ท่านวางช้อนอย่างแรงราวกับจงใจกระแทก
“เคร้ง”
“คุณจำเริญขอรับ”
ไอ้ลอยตกใจเสียงสั่น ครานี้มันคงมิพ้นโดนสั่งโบยเป็นแน่แท้
:try2: :try2:
**********************************************
ชักรำคาญความซื่อ(บื้อ)ของไอ้ลอยกันแล้วชิมิ ขอรับ
ช่างชักช้า ไม่ทันใจ พระเดชพระคุณท่าน
แต่ท่านอย่าได้วางใจไปนะขอรับ
หากคราใดไอ้ลอยมันรู้เท่าทันแล้ว
เพลานั้นเกรงว่า....
ขุนจำเริญท่าน
จักมีอันต้องล้มหมอนนอนเตียง
เป็นแน่แท้ขอรับ
:laugh5: :laugh5:
นางสีดา (จากภาพ) ครับผม
[attachment deleted by admin]
-
ขุนจำเริญขี้หึงจริงๆ
-
หึงขนาดนี้ลอยก็ไม่รู้เสียอีก
-
ขุนจำเริญ :o8:
เอาใจช่วยให้ไอ้ลอยเลิกซื่อ
-
สนุกมากค่ะ เข้ามาชมคนเขียน บางฉากอิหลักอิเหลื่อแบบตลกแบบไทยๆดี
ตอนไม่รู้ใจกันนี่แหละสนุกดีละ ท่านขุนได้ตะบึงตะบอนกันทั้งวัน ส่วนเจ้าลอยก็นั่งงมโข่งอยู่ เพราะท่านขุนซึนเดเระแท้ๆ
-
เพิ่งเคยอ่านแนวนี้นะเนี่ย...
บอกเลยว่าชอบ
!
-
ขุนจำเริญล้มหมอนนอนเสื่อ!
เป็นเช่นนั้นก็ดีนะ ตัวไอ้ลอยจะได้รู้อะไรขึ้นมาบ้าง
แต่เพลานี้ตัวเรารู้สึกว่าขุนจำเริญนั้นอารมณ์ร้ายเสียจริงๆ อีอุ่นกับอีบัวก็มิรู้ถึงเงาหัวของตนเอง
-
ขุนจำเริญ :impress2:
-
น่าสงสารไอ้ลอยยิ่งนัก :monkeysad: ขุนจำเริญต้องจัดการไอ้ลอยให้เด็ดขาดเลยนะขอรับ o18
-
พระยาศรีพิพัฒน์ช่างรู้ใจลูกยิ่งนัก -.,-
-
อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ
-
ไอ้ลอยยเลยยยยย ชักช้ายิ่งนัก ขัดใจขุนจำเริญเสียเสียจริง ระวังงจะโดนโบยด้วยแส้ เอ้ยหวายยบบไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว :z2:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: เมื่อไหร่ท่านขุนจะเผด็จศึก
-
แหม....ท่านขุน เขาแค่เดินมาส่งสำรับแค่นี้ หึงปานนั้นเชียว อิอิ
-
ช่ายยย
แอบหมั่นไส้ความเอื่อยเฉื่อยของไอลอยยย :katai4:
-
ท่านขุนผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่
ให้โอกาสเจ้าลอย
ได้ปรับตัวบ้างไรบ้างสิขอรับ
แหม นอกจากท่านขุนจะรูปงาม
แสนงอน ขี้ใจน้อยแล้วเนี่ย
ยังขี้หึงสะบัดอีกนะขอรับ
ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย อิอิ
:mew1:
-
ล้มหมอนนอนเตียงงง :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากให้ลอยรู้ทันไวๆๆๆจัง
จะได้สำรองเลือดรอ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ขุ่นจำเริญขี้หึงไปนะขอรับ
-
โอ๊ะ นึกว่าขึ้นเรือนมาแล้วเขาจะโบ๊ะกันเลย :z1:
ท่านขุนก็จะเก๊กไปไหน หึงก็บอกเซ่ :serius2:
-
ขอบคุณที่ช่วยใส่เครื่องหมายคำพูดนะคะ
ขออีกนิด เวลาอัพ ใส่หน้าด้วยได้ไหม เผื่อ(ตัวคนอ่าน)
หายไปนานๆ จะได้ตามหน้าถูก ขอบพระคุณล่วงหน้า
ตอนนี้น่ารักอ่ะ ลอยซื่อบื่อนิ แต่อย่างว่าเดี๋ยวรู้ใจกันเหอะ
งานนี้ท่านขุนรับเละแน่ ท่านขุนสาวแตกมาอ่ะตัวเอง
นี่ถ้ามีอะไรกันแล้วมิขี้หึงแย่เหรอเนี้ย แต่ก็รอตอนนั้นอย่างใจจดใจจ่อ
:-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8:
แล้วก็แอบขำตัวการ์ตูนที่แทรกเข้ามา
น่ารักแล้วก็เข้ากับเรื่องดี แม้จะมันขัดๆ กับคำไทยๆ ก็ตามเหอะนะ
-
ขัดใจไอ้ลอยเจงๆ
พาซื่อเหลือเกินนนนน
คุณจำเริญให้ท่า เอ้ย
ทอดสะพานขนาดนี้แล้วเนอะ
ยังจะทำไม่รู้เรื่อง ..
พาลให้คุณจำเริญโกรธานัก ฮ่ะๆๆ
จัดหนักๆไปเลย คุณจำเริญ
-
อันตัวข้า ได้แต่รออยู่ร่ำไป เมื่อใด ไอ้ลอยจักฉลาดทันพระเดชพระคุณท่านได้ :hao6:
-
ไอ้ลอยรู้ไม่ทันอ่ะดีแล้ว จะได้เห็นมุมแอบร้ายของท่านขุ่น ฮ่าๆๆ
-
อิชั้นรอเพลาที่ท่านขุนจะล้มหมอนนอนเตียงอยู่นะเจ้าคะ :hao6:
-
:katai4: :katai4:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และคำแนะนำครับผม
ได้เวลา เล็ทสะโก....โก ทู เรือนแพกันครับผม
****************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....12
สิ้นเสียงกระแทกของช้อนจากมือขุนจำเริญ
ไอ้ทาสลอย รีบเงยหน้าขึ้นมอง แล้วมิรู้จะทำเยี่ยงใด
มันได้แต่เพียงเรียกขานนายเงินของมันอย่างหวั่นใจ
“คุณจำเริญขอรับ”
:m29: :m29:
หน้าตาบึ้งตึง คิ้วมนขมวดยุ่ง ปากบางขบเม้มเป็นเส้นตรง
บ่งบอกภาวะอารมณ์ที่ครุ่นกรุ่นของขุนจำเริญ
ไอ้ลอยตะลึง อ้าปากค้าง ต่อเมื่อได้สติมันรีบหุบปากลงฉับพลัน
ขุนจำเริญคราแรกใคร่ด่าว่าไอ้ทาสลอย ให้หายหงุดหงิด
แต่ครั้นมองสบกับตาคมใสซื่อ มิมีสิ่งใดเคลือบแฝง
มีเพียงแววตาจงรักภักดี บริสุทธิ์ไร้มารยาเล่ห์กล
ดวงใจขุนนางหนุ่มน้อยที่เดือดพุ่งพล่าน
ด้วยแรงหึงหวงที่เจ้าตัวก็มิสู้จะเข้าใจนัก
เหตุใดจึงขุ่นเคืองแม้เรื่องเพียงน้อยนิด
มาบัดนี้ใจดวงน้อยกลับพลันสงบลง พายุที่เพิ่งพัดกราดเกรี้ยว
แปรเปลี่ยนเป็นสายลมบางเบา อ่อนแรง
ขุนจำเริญเก้อเขินนัก จึงแสร้งทำเมินไม่มองไอ้ลอยที่หมอบอยู่ตรงหน้า
“ท่านขุนขอรับ ไอ้ลอยทำการใดให้ท่านขุ่นเคืองใจหรือไม่ขอรับ
หากมีสิ่งใดที่ไอ้ลอยมันบังอาจทำให้ท่านรำคาญใจ
ขอท่านขุนโปรดให้ทาน บอกมันเอาบุญด้วยเถิดขอรับ”
เสียงทุ้มสั่นเครือด้วยความคับใจของไอ้ลูกทาสคนซื่อ
บัดนี้เสียงของมันอ่อนระโหย โรยแรงนักในความรู้สึกของขุนจำเริญ
พลันย้ำเตือนสติขุนจำเริญที่วูบไหว บันดาลโทสะ
เอากับไอ้ลอยที่มิรู้อิโหน่อิเหน่ใดๆทั้งสิ้น
“เอ่อ...เอ็งไปตามไอ้รอดมาหาข้าที”
ขุนจำเริญสั่งไอ้ลอยด้วยน้ำเสียงกระด้าง สองตาก็มิแลมัน
:m19: :m19:
**************************************
“ไอ้รอด เอ็งฟังคำข้าแล้วจำใส่กบาลเอ็งให้แม่นมั่น นับล่วงเพลานี้ไป
งานการอันใดของพวกเอ็งบนเรือนข้า มิต้องให้ไอ้อีคนใดมาเสนอหน้า
ไอ้ลอยมันจักต้องทำการงานรับใช้ข้าทุกสิ่งอย่าง แม้แต่ยกสำรับกับข้าวมาให้ข้า
แม้นมีการใดเร่งด่วน บ่าวไพร่ที่จะมาเหยียบเรือนข้าให้เป็นชาย
ข้ารำคาญอีทาสที่มันระริกระรี้จนเกินงาม อย่าได้ให้มันมารกหูรกตาข้า
หาไม่แล้วหวายจะลงหลังทั้งมันและทั้งเอ็ง”
ขุนจำเริญสีหน้าเคร่งขรึมจนไอ้รอด หัวหน้าทาสรีบก้มหน้ารับคำ
“ขอรับท่านขุนจำเริญ ไอ้รอดจักยึดถือคำของท่าน
เป็นที่ตั้ง มิให้มีการใดบิดพลิ้วได้ ขอท่านโปรดวางใจเถิดขอรับ”
ไอ้รอดทอดถอนใจอย่างหนัก
คราแรกไอ้อีทาสต่างริษยาไอ้ลอยนัก
หากพวกมันได้รับรู้เหมือนไอ้รอด ถึงความเคร่งครัด ระบบระเบียบ
ที่น่าอึดอัดใจบนเรือนแพขุนจำเริญนี้แล้ว
คาดว่ามิมีผู้ใดใคร่แย่งชิงหน้าที่รับใช้ท่านขุนเป็นแน่
สมเพชไอ้ลอยนัก เวรกรรมอันใดบันดาลให้มันจำเพาะ
ถูกเลือกมารับใช้นายเงินอารมณ์ฉุนเฉียวเยี่ยงนี้
จำมันต้องเร่งเรียกเหล่าข้าทาสมาร่วมรับฟัง คำสั่งของท่านขุน
หาไม่แล้ว สักวันพลาดพลั้งมันอาจได้รับโทษที่หละหลวม
ไอ้ทาสรอดคลานเข่าถอยหลังกลับออกไปจากเรือนแพ
สองนายบ่าวนิ่งเงียบจมลึกกับความคิด
ขุนจำเริญบัดนี้หายขุ่นเคืองไปจนสิ้น มิหลงเหลือตะกอนก้นบึ้งใดๆ
ไอ้ทาสลอยกลับลอบถอนใจ
ขุนจำเริญท่านใยเกรี้ยวกราดง่ายดายนัก
มันมิเคยเห็นท่านจู้จี้จุกจิกเรื่องบ่าวไพร่ วางตัวเหนือเหล่าทาส
ไม่ข้องแวะให้เสื่อมเสีย มองทาสเหมือนกรวดดิน หินทราย
มาบัดนี้หาใครเข้าหน้าท่านได้ นอกจากมัน
“ไอ้ลอยข้าอิ่มแล้ว เอ็งจงเอาสำรับข้าไปกินเสีย เสร็จแล้วยกไปโรงครัว
ให้อีทาสที่ครัวมันเก็บล้าง ตัวเอ็งก็อย่าไถล จงเร่งกลับมาเรือนแพ”
ขุนจำเริญกล่าวเสียงเรียบ หน้านิ่ง
ไอ้ลอยมิคาดเดาได้ในอารมณ์ท่าน
มันรีบรับคำแล้วยกสำรับไปด้านหลังเรือน
ชามโคมล้วนแล้วแต่เป็นกับข้าวสำหรับนายเงิน
มัสมั่นเนื้อกลิ่นหอมด้วยยี่หร่า ยำใหญ่ใส่สารพัดเนื้อสัตว์
หมูแนมพริกสดใบทองหลาง ก้อยกุ้งปรุงประทิน
เทโพเนื้อหมูเป็นมันย่อง ข้าวหุงปรุงอย่างเทศ
แกงคั่วส้มใส่ระกำ พล่าเนื้อสดรสหอม
รังนกนึ่งน่าซด
ไหนจะของหวานล้างปาก
ผลชิดแช่อิ่ม ตาลเฉาะลอยแก้ว มะปรางริ้วปอกแล้ว
มะม่วงอกร่องรสโอชา พลับจีนจักด้วยมีด ราดน้ำตาลกวน
น้อยหน่าคว้านเมล็ดออก ทับทิมดุจเม็ดพลอย
ทุเรียนเจียนใบตองรองไว้ ลางสาดผลงอมหวานสนิท
ผลเงาะล่อนเมล็ด สังขยาหน้าตั้งไข่ ขนมผิงผ่าวร้อน
ทองหยิบทอดสนิท ฝอยทองเป็นยองใย
แม้นหลากหลายคาวหวานแลเครื่องเคียง
วาสนาลอยมาลงตรงหน้า แต่ไอ้ลูกทาสหารู้รสทิพย์
ใจคอพะวักพะวนถึงกาลภายหน้า
ฝืนรับอาหารจากสำรับนายเงิน พอเพียงประทังกระเพาะตน
มันยกสำรับกลับไปโรงครัว แล้วรีบเร่งกลับสู่เรือนแพ
:hao7: :hao7:
**********************************
ขุนจำเริญยังนอนทอดกายบนเก้าอี้โยก เปลือกตาบางปิดสนิท
ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงแผ่วเบา
ไอ้ทาสลอยทรุดตัวลงพับเพียบข้างล่าง
ฉวยแส้ไล่ยุงใกล้ตัว ปัดโบก มิให้ยุงแลริ้นไรไต่ตอมผิวนวลของนายท่าน
เพลาล่วงไปจวนดึกโข
น้ำค้างพร่างพรม ลมเริ่มแรง
ไอ้ทาสลอยเกรงขุนจำเริญจักป่วยไข้
มันหยุดมือวางแส้ลงข้างตัว
คุกชันเข่านั่งลงบนส้นเท้า ยืดกายโน้มเงื้อมเหนือเก้าอี้โยก
ผิวแก้มบางใสสีเรื่อ กลีบปากสีกุหลาบแย้ม
จมูกเชิดแหลมเล็ก ขนตายาวงอนทาบทับเปลือกตา
ไอ้ลอยมันจดจำทุกตารางนิ้วได้แม่นมั่นแม้นหลับตา
แต่ครั้นอยู่ตรงหน้า มันกลับมิอยากพลาดคลาดสายตา
ไอ้ลูกทาสทอดถอนหักใจ ก้มลงกระซิบติดข้างใบหู
“ขุนจำเริญขอรับ ตื่นเถิดขอรับ”
ครานั้นขุนจำเริญนอนนิ่งตาหลับ แต่ใจตื่น
สติครบถ้วนหาได้หลับใหล
นอนเฉยรอคอยใจจรดจ่อ ท่านหวังใจอย่างไรกัน
แสร้งพึมพำงึมงำบิดตัว
“ตื่นเถิดขอรับขุนจำเริญ น้ำค้างแรงจักป่วยไข้นะขอรับ”
ไอ้ทาสลอยชะงัก นิ่งขึงอยู่กับที่
จวบจนนายเงินนอนนิ่งอีกครา
มันจึงยื่นหน้าคมสันเข้าใกล้
“เอ่อ ขอโปรดอภัย...”
ไอ้ลอยงกเงิ่นด้วยเพลานี้ขุนจำเริญลืมตากลมโตขึ้นมา
ขนตายาวงอนกระพริบช้าช้า สายตาหวานส่งมามิปิดบัง
มุมปากบางยกยิ้มถูกใจ
“กี่โมงยามกันแล้ว ข้าเพลียเหลือเกินลอยเอ๋ย”
ขุนจำเริญมิฟังมัน ท่านทอดเสียงอ่อนหวานยามพูดกับมัน
ราวกับมิใช่นายเงินคนเดิมตอนหัวค่ำ
ที่กราดเกรี้ยว ตะคอกบ่าวไพร่จนตัวสั่นงันงกไปตามกัน
น้ำเสียงแลแววตาเยี่ยงนี้มีเพียงไอ้ลอยผู้เดียวที่จักมีวาสนาได้ยล
“จวนยามหนึ่งแล้วกระมังขอรับ
ไอ้ลอยขอคุณจำเริญโปรดอย่าได้ขัดเคืองมันเลยขอรับ
ด้วยดึกดื่นค่อนคืน น้ำค้างลมแรง
ไอ้ลอยเกรงนายท่านจักจับไข้
อีกเก้าอี้ไม้เนื้อแข็ง จักทำท่านเมื่อยขบขอรับ”
ไอ้ลูกทาสมันมิวางใจว่าท่านจักกราดเกรี้ยวขึ้นมา อีกคราหรือไม่
รีบพูดแก้ตัว ยาวเหยียดมิหยุดพัก
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขุนจำเริญปิดปากหัวเราะกิ๊ก เป็นขบขัน
ไอ้ทาสลอยใจชื้น ยิ้มหวานประจบ ฟันขาว
มิเสียแรงที่มันเฝ้าขัดถูฟันด้วยกิ่งข่อย
“ลอยเอ๋ย เอ็งกลัวข้าฤา ข้ามิใช่ยักษ์ใช่มารมิต้องกลัว”
ขุนจำเริญยิ้มหวานกลับไป ถ้อยคำน้ำเสียงเปิดเผยโจ่งแจ้ง
ไอ้ลอยตาโต ตาคมของมันยิ่งคมบาดลึกนักในสายตานายท่านที่มองมา
ดวงใจนายบ่าว แข่งกันเต้นระทึกอยู่ในอก
จะกระดอนกระเด็นออกมาภายนอกเสียให้ได้
:hao6: :hao6:
“ลอยเอ๋ย ข้าเมื่อยขบไปทั้งกาย เอ็งจงพาข้ากลับเข้าห้องหับเสียที”
ขุนจำเริญแสร้งทำเสียงแข็งกลบเกลื่อน
“เยี่ยงใดขอรับ ขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยหน้าซื่อตาใสมิเข้าใจคำสั่ง
“ไอ้โง่ หันหลังเอ็งมาสิ ข้าจักขึ้นขี่”
ไอ้ลอยหันหลังทันควัน
มันจึงมิมีทางเห็นหน้าแดงกล่ำของนายท่าน
ขุนจำเริญโถมกายลงบนแผ่นหลังเปลือยตรงหน้า
สองแขนเรียวงามเกาะกุมตรงไหล่หนา บึกบึน
รับรู้ถึงความกำยำของไอ้ทาสหนุ่ม
สองขวบปีมันเติบใหญ่คาดไม่ถึง กลายเป็นหนุ่มฉกรรจ์
ไอ้ลอยใช้สองมือใหญ่ช้อนใต้พับเข่าของคนบนหลัง
ยกกระชับยามยืดกายลุกขึ้น
“จับข้าแน่นๆนะเอ็ง หากทำข้าตกหล่น เอ็งจักได้หวายเป็นกำนัล”
ขุนจำเริญสั่งการเสียงพร่า ขัดกับเนื้อความที่ข่มขู่ให้หวาดเกรง
ไอ้ลอยพาซื่อ ยกมือสอดใต้เข่านายท่านให้กระชับแน่น
ขุนจำเริญใจเต้นระรัวยามเลื่อนมือน้อยไปกอดคอ
หน้างามซุกซบซอกคอ
สูดกลิ่นเนื้อหนุ่มแล้วให้กระสับกระส่าย
กลิ่นกายวัยฉกรรจ์ของไอ้ทาสเร้าใจท่าน เป็นทบทวีกว่าคราก่อน
ไอ้ทาสลอยพานายท่านขึ้นขี่หลังแล้วค่อยย่างนิ่มนวล
“วางข้าลงที่เตียง แล้วเอ็งไปปิดประตูเรือนให้มิดชิด
ฉวยโจรผู้ร้ายมันจักย่ามใจบุกรุกฉกฉวยข้าวของข้า”
ไอ้ทาสลอยบรรจงย่อกายลง วางขุนจำเริญท่านบนที่นอน
มันก้าวออกไปปิดสลักกลอนประตูรั้วแลประตูเรือนแพ
“ไฉนท่านมิให้เวรยามเข้าชิดติดเรือนแพ
หากท่านเกรงมีโจรถ่อย ไอ้ลอยมิเข้าใจขุนจำเริญเอาเสียเลย”
ไอ้ลอยรำพึงกับตัวเองแล้วเดินส่ายหัวกลับเข้าเรือน
“ขุนจำเริญปรารถนาสิ่งใดหรือไม่ขอรับ หากมิมีสิ่งใดให้ไอ้ลอยรับใช้
ไอ้ลอยจักขอนอนเฝ้าหน้าห้อง แลจักได้ปิดงับประตูห้องท่านเสียขอรับ”
ไอ้ลอยทรุดยอบตัวลงหน้าเตียงที่ขุนจำเริญนั่งอยู่ มันก้มหน้ารอรับความ
เป็นนานก็มิมีสุ้มเสียงใด
เว้นแต่หรีดหริ่งเรไร ส่งเสียงระงมในความมืดของรัตติกาล
“ลอยเอ๋ย ข้าราวจับไข้ร้อนรุ่มไปทั่วกาย
เจ้าจงจัดผ้าแลน้ำมาชุบเช็ดตัวข้าที”
:haun4: :haun4:
รับทานคาวหวานเพลาเที่ยงวันกัน ให้อิ่มหนำนะขอรับ...คริ คริ
:laugh5: :laugh5:
-
รอตอนต่อไป อิอิ :z1:
-
อาร๊ายยยย~~~~~
ค้างคาฝุดๆเจ้าคะ~~~ :hao6:
-
เช็ดตัว ฮุฮุ
-
:L2:
ท่านขุน
เหตุไฉนใยมาสั้นเยี่ยงนี้
มายาวๆกว่านี้
เหมือนทุกทีได้บ่?
:mew1:
-
:o8: :o8: ขุนจำเริญช่างยั่วยวนนัก
-
บวกและเป็ดให้ความซื่อปนทื่อของเจ้าลอย
ทึ่มเกินไปแล้วขอรับ
ให้ท่าขนาดนี้
:z3:
ขุนจำเริญท่าทางต้องล้มหมอนนอนเสื่อในมิช้า
เพราะจะโดนเช็ดตัวแย้ว ลุ้นๆๆๆ
-
แว๊กกก มาต่อเดี๋ยวนี้นะ!!!!!
ข่มขู่ + กรรโชก 5555
รอๆ ๆ ๆ :pighaun:
-
แอร๊ยยย เขินอ่า รุกทาสรักอีกแล้ว
-
ยังไม่อิ่มเลย ขออีกได้มั้ยอ่ะ :o8:
-
ขุนจำเริญสุดยอด o13 :impress2:
-
คุณจำเริญร้ายกาจ....เคะราชินีมากๆ :hao6:
-
โอย....คืนนี้ไอ้ลอยจะได้กินของคาวหรือของหวานขอรับ หุหุ
-
ตัดกันอย่างนี้ :ruready
-
อ๊าก ขุนจำเริญยั่วไอ้ลอยเห็นๆ
-
ไอ้ลอยนี่เอ็งก็พาซื่อเสียจริง ขุนจำเริญท่านอุตส่าเปิดตัวเปิดใจให้เสียขนาดนั้น
ตัวอิฉันล่ะลุ้นอยู่ว่าเมื่อใดขุนจำเริญท่านจะได้นอนเตียงเดียวกับไอ้ลอยเสียที
-
ท่านขุนอ่อย :hao6: :hao6: :hao6:
-
ทรมานคนอ่านชัดๆๆๆๆ อิอิ
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ :haun4: :haun4: :haun4:
:katai4: :katai4:
-
โอ้ยหัวใจจะวาย เมื่อนึกถึงตอนที่ทาสลอย
ต้องมาเช็ดตัวลดไข้ให้กับขุนจำเริญ :haun4:
-
รีบจัดการเลยคุณจำเริญ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แอร๊ย เขาอ่อย เอ้ย เขาเริ่มหวานกันแล้ว :-[
-
ขอบคุณมาคร้า คนเขียนน่ารักที่สุดเลย
ท่านขุนมารยาห้าร้อยเล่มเกวียนก็เอาไม่อยู่นะเนี้ย
เหลือเกินจริงๆ ท่านเอ้ย กว่าจะได้ร่วมหอลงนอนเตียงเดียวกัน
สงสัยจะอีกไม่กี่ชั่วยามนี้แน่ ก็เล่นสั่งไม่ให้ใครมายุ่งแล้วนิ
ไอ้ลอยรอดไปได้อิชั้นก็จนใจแล้วล่ะค่ะ
:z1: :z1: :z1:
-
o22
สั้นไปนะเจ้าคะ :hao5:
-
:ling1:
-
ท่านขุนมารยา ไอ้ลอยช้ายืดยาด ไม่ทันใจ(คนอ่าน) :z1: :z1: :z1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:haun4: :haun4:
ขุนจำเริญท่านรุกแรงเหลือเกินขอรับ
ไอ้ลอยถอยร่นจนเกือบตกเตียง...คริคริ
:m20: :m20:
****************************************
ทาสรัก...สมัครใจ....13
ขันเงินสลักลายพุ่มข้าวบิณฑ์เทพพนมใบใหญ่ จุน้ำอุ่นสะอาดค่อนขัน
ในมือของไอ้ลูกทาส สั่นงันงก น้ำไหลเทลาดเอียงไปมาจนน่าวิตก
จวนเจียนจะกระฉอกออกนอกขันก็หลายหนหลายครา
ด้วยคนถือมันข่มใจสกัดกั้นอย่างหนัก กลับมิอาจนิ่งสนิทดังใจหมาย
สายตาเบิกกว้าง ตะลึงงัน...กับภาพเบื้องหน้า....
บนเตียงฟูกยัดนุ่นหนานุ่ม ปูด้วยผ้าไหมเนื้อดีสีขาวสะอาดตา
มุ้งผ้าโปร่งลายเม็ดพริกไทย ทอละเอียด รวบมุมไว้ด้านหลังให้พ้นเตียง
บัดนี้มีนางฟ้านางสวรรค์เอนกายระทดระทวย อิงแอบแนบหมอน
กายงามใต้แพรเพลาะสีหวาน จักมีสิ่งใดขวางกั้นก็หาไม่
ไอ้ลูกทาสเหลือบตาคมของมัน ดูดวงหน้าหวานของขุนจำเริญ
บอบบางอ่อนหวาน ละมุนละไม พริ้มเพรา ในความคิดของมัน
ลำคอยาวเรียวกลมกลึงเหมาะเจาะ สมตัว
สายตาไอ้ลอยทอดยาวลงมาถึงเนินอก โผล่พ้นผ้า
แสงนวลจากตะเกียงที่หรี่ลงตั้งแต่คราใด ไอ้ลอยมิทราบได้
ด้วยมิได้เป็นต้นตอที่ทำให้ไส้ตะเกียงหรี่ลง จนแสงอ่อนจาง
แสงนวลตกกระทบผิวเนื้อเนียนละเอียดของขุนจำเริญ
ไหล่กลมมนสองข้างห่อเข้าหากันเล็กน้อย
ขนบางน้อยนิดสีอ่อนบนเรียวแขนท่าน พร้อมใจกันตั้งชัน
อากาศยามดึกดื่นค่อนคืน ลมกรูเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอน
“ลอยเอ๋ย ลมแรงนักข้าหนาวจนสะท้านกาย
เอ็งจงปิดงับหน้าต่าง แง้มไว้พอหายใจเสีย”
เสียงขุนจำเริญ แผ่วหวาน ออดอ้อนเอากับไอ้ลูกทาส
อีกยังสายตากรุ้มกริ่มยิ้มยวน ชวนเชิญ
ไอ้ลอยรับคำเสียงแหบพร่า คอมันแห้งผาก
ใจสั่นหวั่นไหว กล้ำกลืนน้ำลายฝืดฝืน
“ขะ ขะ ขอรับคุณท่าน”
:katai1: :katai1:
ขันเงินใบใหญ่วางลงบนโต๊ะข้างเตียง มือใหญ่แข็งแรงกลับมิมั่นคง
น้ำอุ่นในขันกระฉอกออกมาหกเลอะเปรอะ เนื้อไม้สลักเสลา
ไอ้ลอยงกเงิ่นระคนประหม่า มิรู้จักทำเยี่ยงใด จักทำสิ่งใดก่อนหลังดี
จักปิดงับบานหน้าต่างเสียก่อนดี ฤาจักเช็ดน้ำที่หกรดโต๊ะ
ขุนจำเริญเม้มปากกลั้นรอยยิ้ม แล้วกลับทอดกายระทวยลงกับที่นอน
สายตาปรารถนามิปิดบังแรงพิศวาส แววหวานวูบส่อส่งมา มิวางตัว
ไอ้ลอยรีบเร่งงับหน้าต่าง บานไม้หลุดมือด้วยลนลาน
“ปัง”
บานหน้าต่างกระแทกขอบคิ้ว ไอ้ลอยรีบจับยึดแต่มิทันการ
“ขอ..ขอโปรดอภัยให้กับความงุ่มง่ามของไอ้ลอยด้วยเถิดขอรับ”
ไอ้ลอยรีบหันกลับมาหาขุนจำเริญ ที่นอนทำหน้ากรุ้มกริ่มเจ้าชู้อยู่บนเตียง
มันยอบตัวหมอบลง แล้วระล่ำระลักในความพลาดพลั้งเผอเรอ
ขุนจำเริญยิ้มหวานหยดย้อย ดวงตาฉ่ำเยิ้ม
ลิ้นแดงเล็กซุกซน โผล่แพลมไล้เลียริมฝีปากบาง ยวนยั่ว
ท่านส่ายหน้าไปมาน้อยๆ อย่างมีจริตงามตา พาเคลิบเคลิ้ม
ขุนจำเริญขยับกายเลื่อนตัวขึ้นมานั่งพิงหมอน ที่หัวเตียง
แพรเพลาะสีหวานละม้ายคล้ายดวงหน้า พลันเลื่อนไหล
ลงกองตระกองเกาะกอด รอบเอวบาง
ผิวเนียนนวลไร้ราคี โผล่พ้นให้ได้ยล
ตุ่มไตเม็ดเล็กกลางอก สีแดงเรื่อ หดตัวนูนเด่นทั้งสองข้าง
นางอัปสร ฤา นางกินนร ล่อหลอกถอดปีกหาง กันหนอ
จึ่งหลงเหลือเพียง ผิวเนื้อนางงามละออ
ไอ้ลอยเดิมทีประหม่างันงกมิใช่น้อย
มาบัดนี้หัวใจลูกทาสเต้นรัวแรง แทบทะลุออกนอกอกกำยำ
มือไม้เย็นเยียบ หากกายร้อนผ่าว ระอุทั่วตัว
จำปีหนุ่มฉกรรจ์ขยับขยาย ดันตัวในผ้าโจงผืนบางจนปวดหนึบ
:hao6: :hao6:
“ขอ..ขอรับคุณจำเริญ”
ไอ้ลอยพูดออกไป ปากคอแห้งผากจำต้องแลบลิ้นหนาเลียริมฝีปาก
หัวมันเบาโหวงราวกับมิมีสิ่งใดบรรจุอยู่
คล้ายโดนค้อนปอนด์ขนาดมหึมา ทุบลงตรงกลางหน้าผาก
มึนงง อื้ออึง ตาพร่ามัว
มันสะท้านร้อนรุ่มไปทั่วตัว เลือดลมฉีด พุ่งพล่าน
ฝืนระงับเก็บงำกริยา สูดลมหายใจแล้วระบายออกทางปาก
เร่งปิดงับหน้าต่าง มิสนิทนัก แย้มออกพอถ่ายเท
ฉวยผ้าตรงพื้นกระดานขึ้นมา คุกเข่าเช็ดถูโต๊ะขมีขมัน
ซับรอยน้ำที่หกกระฉอกออกนอกขันเงินใบใหญ่
พลันไอ้ลอยเสียวสันหลังวูบ ผ้าเช็ดถูเนื้อไม้ ในมือมัน...
กางแกงแพรสีหมากสุกผ้าลื่นเนื้อดี
มันหมดแรงเลยทรุดตัวหมอบนิ่งก้มหน้า อยู่หน้าโต๊ะข้างเตียง
“ช่างมันเถิด มิใช่สิ่งสำคัญ เพลานี้ข้าเหนียวตัวนัก
สร่างไข้เหงื่อไหลระคายตัว เอ็งเร่งเช็ดเนื้อตัวข้าให้ไว
ตาข้าจวนปิดเต็มที”
ขุนจำเริญกล่าว เสียงสะท้านท้ายคำ แต่ไอ้ทาสคนโง่มันมิทันรู้
ไอ้ทาสลอยละทิ้งผ้าแพรในมือ
ฉวยผ้าเนื้อนุ่มจุ่มน้ำอุ่นในขันเงิน
บรรจงบิดผ้าจนหมาดชื้น
ขยับตัวไปคุกเข่าอยู่ชิดติดเตียง
ยื่นมือสั่นเทาข้างที่กำผ้านุ่ม เกร็งจนข้อนิ้วปูดโปน
สัมผัสแรกแตะลงตรงผิวเนื้อนวลเนียน
ขุนจำเริญสะดุ้ง สะท้านกาย สูดปากน้อย
ไอ้ทาสคนซื่อรำพันในอก
"ใยขุนจำเริญแกล้งมาเย้ากัน ให้หวั่นใจ"
มันสูดลมหายใจอย่างกลัดกลุ้ม รุมเร้า
กลิ่นกายฟุ้งหอมจากกายท่านโชยโดยพระพาย
กระจายทั่วห้องหับ หวานหอมชวนสูดดม
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
“พักตร์น้องละอองนวลปลั่งเปล่ง
ดังดวงจันทร์วันเพ็ญประไพศรี
อรชรอ้อนแอ้นทั้งอินทรีย์
ดังกินนรีลงสรงคาลัย
งามจริงพริ้งพร้อมทั้งสรรพางค์
ไม่ขัดขวางเสียทรงที่ตรงไหน
พิศพลางประดิพัทธ์กำหนัดใน
จะใคร่ไปโอบอุ้มองค์มา” (อิเหนา)
“ลอยเอ๋ย ขยับขึ้นมานั่งเสียบนตั่งเตียงข้างตัวข้า
ห่างออกเป็นโยชน์จักเช็ดเนื้อตัวข้าได้เยี่ยงไร”
ขุนจำเริญกล่าวเสียงเบา หน้าแดงม้าน
นายเงินท่านประหม่า หากกดข่มเอาไว้
“ไอ้ลอยมิกล้าตีเสมอขุนจำเริญขอรับ”
ไอ้ลอยนิ่งเงียบอยู่เป็นครู่แล้วรวบรวมความกล้า
บอกความมิควรนั่งเสมอตัวนายเงิน
“เอาเถิดข้าสั่ง เอ็งก็จงทำตาม มิต้องเกรงผู้ใดจักล่วงรู้
เอ็งกับข้าอยู่ลำพังในห้องหับ อย่าชักช้าไอ้ลอยเอ๋ย
ข้าสะท้านไปทั้งกายด้วยความโง่เง่าของเอ็ง”
ขุนจำเริญหน้าง้ำทำปากยู่ ด้วยไม่พอใจ
เซอะซะน่ารำคาญใจ จักทำฉันใดกับมันดี
จะเอ่ยปากบอกกล่าวเยี่ยงไร ว่าใคร่ชิดใกล้
:angry2: :angry2:
“ขอรับคุณจำเริญ”
ไอ้ลอยรีบขยับตัวลุกขึ้นจากพื้นห้อง
ทรุดกายหมิ่นเหม่อยู่ริมเตียง
แรงลากไล้ผ้านุ่มหมาดจากสองมือไอ้ลูกทาส
วนเวียนไปทั่วกายช่วงบน
หากคราเวียนมาถึงตุ่มไตกลางอก กลับมิเลื่อนเปลี่ยนที่
วางนิ่งเฉยที่เดิม แขนแมนอ่อนเปลี้ย ราวกับมิมีแรง
“เช็ดหลังให้ข้าที เหงื่อชุ่มเปียกแฉะ ระคายตัว”
ขุนจำเริญว่าแล้วผินหลังเปลือยเปล่า
บั้นเอวคอด สะโพกกลมมน ตลอดจนเรียวขา ระทวยราบกับที่นอน
แพรเพลาะสีหวานผืนเดียวห่มคลุม
หลังไหล่ตะแคงอิงแอบแนบหมอนที่วางพิงหัวเตียง
ไอ้ลอยกลืนน้ำลาย แล้วรวบรวมกายใจ
จุ่มผ้านุ่มลงบิดในขันใหญ่
กำผ้าหมาดไว้แน่น บรรจงเช็ดแผ่วทั่วหลังไหล่ ตลอดลงมาถึงบั้นเอว
ไอ้ทาสลอยหายใจติดขัด ผิวพรรณขุนจำเริญช่างอ่อนละออ เหลือเกิน
มันตกอยู่ในภวังค์ความคิด มิทันระวัง
ผ้านุ่มหลุดจากมือ
สัมผัสในฝ่ามือคือแผ่นหลัง
เผลอไผลลูบไล้แผ่วเบา
ครั้นมือสากหยาบกร้านด้วยกรำงานทาส แตะลงบนแผ่นหลัง
ขุนจำเริญสั่นสะท้านไปทั้งตัว เม้มปากบางแน่น แต่มิวาย
“อืมมมม”
:impress2: :impress2:
ไอ้ลอยพลันได้สติ ละมือออก แล้วเร่งฉวยผ้าผืนน้อยขึ้นมา
“มิต้องเช็ดแล้วลอยเอ๋ย ข้าหนาวสั่นไปทั้งตัว”
ขุนจำเริญหันกลับมา ไอ้ลอยมิกล้าสบตา
ไอ้ทาสคนซื่อผุดลุกขึ้นยืน รีรอหันซ้ายขวา
“กระผมจักไปนำผ้าผ่อนมาให้ท่านสวมใส่นะขอรับ”
ยังมิทันก้าวย่าง ขุนจำเริญคว้าข้อมือหนาเอาไว้ทัน
ครานี้ผ้านุ่มในมือหลุดตกอีกครา หล่นไปตกบนพื้นกระดาน
“ความไข้นุ่งเสื้อห่มผ้าเท่าใดก็มิหายดอก ลอยเอ๋ย”
ขุนจำเริญมิรู้จักสื่อเยี่ยงใดให้มันรับรู้ จุดหมายที่ต้องการ
“กระผมจักไปขอยาต้มที่โรงครัวจะเป็นการดีหรือไม่ขอรับ”
ไอ้ลอยจับจ้องมือน้อยของนายท่าน
ยังมิปล่อยมัน ให้อิสระ
กลับบีบแน่น ราวกับกลัวมันหนีหาย
“มือขุนจำเริญเย็นนักขอรับ โปรดรอไอ้ลอยเพียงอึดใจ...ไอ้ลอยจัก...”
“ชู่ว...มิต้องพูดจาให้มากความ เอ็งขึ้นมาบนเตียงข้า
ไออุ่นจากตัวเอ็ง จักคลายความไข้ให้ข้าได้”
ขุนจำเริญหน้าแดงกล่ำ ท่านค้อนควักให้กับความซื่อของไอ้ลอย
ไอ้ลอยทรุดตัวลงนั่งอย่างช้าๆ
ขุนจำเริญอดทนรอจวบจนมันขึ้นมานั่งข้างตัว แล้วสั่งมันเสียงสั่นเทา
“นอนลงสักทีสิ ข้าง่วงจนจักลืมตามิขึ้นแล้ว”
ไอ้ลอยมองหน้าขุนจำเริญที่บัดนี้ก้มงุด เอียงอายราวสตรี
มันรวบรวมแรงใจแล้วกลั้นใจ ทอดตัวลงนอนเคียงข้าง
:ling3: :ling3:
“กอดข้าสิลอย ข้าหนาวเหลือเกิน”
เสียงอ่อนหวานออดอ้อนของคนข้างกาย
ทำไอ้ลอยหัวใจพองโต
เทพยดาฟ้าดินท่านประทานเมตตามาหรือไร
เจ้าดวงใจของมันจึงเร่งเร้า รุกล้ำมันนัก
ไอ้ลอยสุดหักห้ามใจ
มันโผเข้าไปตระกองกอดขุนจำเริญจนแน่น
วงแขนแข็งแรงรัดแน่นรอบเอวบาง
ไอ้ลอยหายใจแรงด้วยแรงปรารถนาที่มันมิรู้แจ้ง
จนขุนจำเริญขวยเขิน
“ละ ละ ลอย”
ขุนจำเริญซบหน้าลงกับแผ่นอกกำยำ
“ขะ ขะ ขอรับท่านขุนของไอ้ลอย”
ตะกุกตะกักกันทั้งนายทั้งบ่าว
เสียงคุณจำเริญที่กล่าวกลับมา
ไพเราะจับใจไอ้ลอยยิ่งนัก
“ถะ ถอดผ้านุ่งเอ็งเสีย"
"ผ้าเอ็งเปียกชื้น"
"จักทำที่นอนข้าเสียหาย”
:m25: :m25:
********************************************
กระผมเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินขอรับ
ขอตัวไปดื่มน้ำ ปัสสาวะขอรับ
ฮะ ฮะ ฮ่า ....
:laugh5: :laugh5:
ขันเงินลายพุ่มข้าวบิณฑ์เทพพนม (จากภาพ)
ที่ไอ้ลอยทำน้ำ(อุ่น) กระฉอกขอรับ (คริ คริ)
[attachment deleted by admin]
-
ยั่ว ๆ :hao6:
-
จบอย่างนี้เอามีดมาแทงกันเถอะ :katai1: :katai1:
ค้างมากกกกก :z3: :z3: :a5: :a5:
-
อยากจะกดไลค์ซักล้านครั้งให้เม้นบน
-
:hao6: ตายๆๆ ท่านขุนยั่วไอ้ลอยหรือขอรับ
-
ค้างงงงงงง
:z3: :z3: :z3:
-
ท่านชั่งร้ายกาจยิ่งนักท่านนักเขียน
:hao5:
เราสะดุดกลางอากาศเลยนะขอรับ o22
-
ค....ค้าง :m25:
-
อร๊ายยยยย เลือดจะหมดตัวแล้ว :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขุนจำเริญ อาจ อง ยิ่งนัก
สั่งไอ้ลอย ให้ถอดผ้านุ่ง
ไอดอลมากๆๆๆ
ชี้นิ้วสั่งทันใด ฮ่าๆๆๆๆ
ไอ้ลอยคนซื่อเอ้ยยยยย
-
ใยคนเขียนถึงทำร้ายเราเช่นนี้
เจ็บแค้นเคียงโกรธกันหรือไร
ไอ้ลอยกับขุนจำเริญท่านขึ้นเตียงกันไปแล้ว มิใยทำอันใดต่อเล่า แค่ไอ้ลอยถอดผ้าผ่อน คงมิอาจทำให้ท่านขุนของมันคลายหนาวได้ดอก
-
อ๊าก ค้างมาก เซ็ง :z3:
-
แกล้งคนอ่านอีกแล้ว
นั่งเขี้ยหมากแล้วน่ะ
-
:hao6:
-
โอ้ววววว ท่านขุนช่างยั่วทาสลอยผู้แสนซือ :pighaun:
อ่านแต่ละเม้นแล้วขำอ่ะ อย่างว่ามันค้างนี่เนอะขอรับ
-
ดื่มน้ำเสร็จยัง มาต่อเร็วววว พ่อคุณเอ๋ย
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: ลอย.............. เอาจริงดิขุนจำเริญโอ๊ยยยยย ยิ่งอ่านยิ่งเขิล
-
พ่อมหาจำเริญ
ท่านไปดื่มน้ำ
ปัสสาวะที่ไหนกัน
เสร็จภารกิจแล้วรีบมาต่อให้ด่วนเน้ออ
-
:o8: :-[ :impress2: :oo1: :haun4:
-
ค้างสุดๆเลยขอรับ คุณจำเริญรุกหนักมาก ไอ้ลอยก็ซื่อบื้อมาก รอต่อนะ
-
:a5: คะ คะ ค้างเด้อท่านเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
กรุณามาต่อโดยด่วนค่ะคุณคนเขียนมาทิ้งให้อยากแล้วจากไป
แอ๊ะ!!! ใครกันหว่าที่อยาก ดูท่าท่านขุนจะไม่สามารถหักห้ามใจ
ใช้เล่เพทุบายต่อไปได้อีกแล้ว เอาน่า คนมันซื่อก็ต้องพูดกันตรงๆ
คงได้สมใจสะที
-
ขัดใจ๊ มาต่อเดี๊ยวเน้!!!!
ขู่ และ กรรโชก อีกรอบ แง่งๆๆ :m31:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ใกล้ละ แหม่ :ling3:
-
:pig4:
-
จบตอนเยี่ยงนี้ ได้โปรดยื่นมีดมาแทงอกข้าแทนเถิด
-
รีบถอดเถิด ข้าจักรอพ่อขุนแะลไอ้ลอย นอนบนเตียงกอดก่ายกันอย่างเมามันส์อยุ่ :oo1:
-
:hao6:
-
จบอย่างนี้เอามีดมาแทงกันเถอะ :katai1: :katai1:
ค้างมากกกกก :z3: :z3: :a5: :a5:
ถวกต้องที่สวดดดดด
บวกและเป็ดให้ทั้งคนแต่งและเม้นต์นี้
-
:haun4: ค้าง ฟิน เขิน ลุ้น สุดจะบรรยาย คึคึ :z1: :oo1:
-
มิทราบว่าคุณคนเขียนข้ามภพมาหรืออย่างไร ฮ่ะๆ (ล้อเล่น~)
-
:call: :call:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจครับผม
ผม...ประหม่าไม่น้อย เมื่อบางเม้นท์เป็นนักเขียนผลงานเยี่ยมในเล้า
ผม...ปิติอย่างมาก กับเม้นท์ที่เหนียวแน่นสม่ำเสมอมาตลอด ตั้งแต่เรื่องแรก
ผม...สุขใจอย่างยิ่ง กับเม้นท์ใหม่ๆที่เพิ่งรู้จักกัน
ขอขอบคุณอีกครั้งครับผม
:mew1: :mew1:
*****************************************
ทาสรัก...สมัครใจ....14
:katai1: :katai1:
“ถะ ถะ ถอด ผ้านุ่งฤาขอรับ
ขุนจำเริญจักให้ไอ้ลอย ถอดผ้านุ่งของมันฤาขอรับ”
เสียงไอ้ลูกทาสแหบกระเส่าเต็มทน ยามมันทวนคำนายเงิน
จักเชื่อหูตนเองได้เยี่ยงไรกัน...
ด้วยเพลานี้ท่านขุนนุ่งลมห่มฟ้าอิงแอบ
ครั้นสั่งคำให้ไอ้ลอยปลดผ้าโจงผืนบางออก
เช่นนี้แล้ว...
นายบ่าวจักมีสิ่งใดขวางกั้น เว้นเพียงแพรเพลาะสีหวาน
“จักทวนคำข้าเพื่อการใด ลอยเอ๋ย
ผ้านุ่งเอ็งมันเปียกแฉะ ทำข้ารำคาญเหลือใจ
ปลดออกจากตัวเสีย อย่าได้ร่ำไร”
ไอ้ลอยขยับกายลุกนั่ง
กระมิดกระเมี้ยนคลายปมผ้าโจงผืนบางเปียกชื้น
ผ้านุ่งหลุดจากกายพาสะเทิ้น เนื้อตัวเปิดโล่ง ประจักษ์แจ้ง
มันรีรอลังเล
จักจัดวางพับผ้าไว้หนใดจึงเหมาะควร
ขุนจำเริญยันกายอ้อนแอ้นบอบบาง
ฉวยผ้าโจงจากมือไอ้ลูกทาส เงื้อง่าปาผลุงลงพื้นกระดานห่างเตียง
แล้วปิดปากหัวเราะกิ๊ก
ราวสตรีสาวน้อยซุกซนแก่นเเก้ว
“นอนลงเถิดลอย ดึกดื่นค่อนคืน จักนั่งนิ่งอยู่ใย”
มือน้อยขุนจำเริญตบลงบนที่นอนข้างตัว
ดวงหน้าหวานแดงซ่าน แววตาเปี่ยมด้วยแรงสิเหน่หา
ไอ้ลอยละทิ้งความละอาย เลื่อนกายลงนอนแนบข้างขุนจำเริญ
“ท่านขุนขอรับ คลายหนาวเหน็บเจ็บไข้ประการใดบ้าง
โปรดบอกกล่าวไอ้ลอยให้มันรู้ด้วยเถิด
ไออุ่นของไอ้ทาสท่านยังต้องการมันอีกหรือไม่ขอรับ”
ขุนจำเริญขวยอายมิกล้าทอดตามองหน้าไอ้ลอย
ท่านจึงมิมีโอกาสเห็นแววตาลูกทาสแปรเปลี่ยนไป
จากสมันเหยื่อน้อยตัวสั่นงันงก
กลายกลับเป็นกระทิงป่าเปลี่ยว คึกคะนอง
:hao6: :hao6:
“ข้า ข้าคลายหนาวไปมากโข เจ้าหลับเถิดลอย”
ขุนจำเริญผินหลัง ท่านบังเกิดความลังเล แลตื่นกลัว
ขุนจำเริญ รู้เพียงน้อยนิด คราร่ำเรียนที่เมืองฝรั่ง
ตำรามิมีค้นคว้า จดจำคำบอกกล่าวเล่าขานจากชาวตะวันตก
กามารสรักเป็นเยี่ยงใด มิใคร่รู้แจ้ง
มีเพียงแรงใคร่ได้ใกล้ชิด เชยชม
หากไอ้ลอยมันมิใช่ไก่อ่อนสอนขัน ไร้เดียงสาอีกต่อไป
สองขวบปีผ่านมา....
สงสัยใคร่รู้จักถามไถ่ เพื่อนทาสวัยฉกรรจ์มากมาย หลายหลาย
กลวิธีลีลา ยึดมั่นจำใส่ใจ
แม้นมิเคยลิ้มลองรสรัก
แต่มิโง่เง่าเขลาดังก่อน
กลิ่นกายขุนจำเริญหอมยวนใจยิ่งนัก
ไอ้ลอยหยุดพักสูดดม แล้วเคลื่อนกายเข้าประชิดติด
สองแขนล่ำจากกรำงานทาส ตระกองกอดแผ่วเบา หากรัดแน่น
เอวบางคอดกิ่วสมส่วนสัด แผ่นหลังนวลเนียนใกล้ชิดติดแผงอกอุ่น
มือไอ้ทาสวางทาบหน้าท้องร้อนผ่าว ลมหายใจมันรินรดข้างใบหู
ลมอุ่นร้อนของลูกทาสในเรือนหอบกระเส่า ด้วยแรงปรารถนาที่กดข่ม
“กายท่านขุนร้อนนัก มิหายไข้กระมังขอรับ
โปรดให้ไออุ่นไอ้ลอยได้รับใช้ใ ห้สร่างเถิดขอรับ”
ไอ้ทาสคิดมิซื่อบดเบียดกายแนบแน่น
แผ่นหลังขุนจำเริญสัมผัสหัวใจทาสเต้นรัวอัดแน่น ในอกมัน
ท่านขุนระทึกใจ กายสั่นงันงก
กัดฟันกล่าวเสียงแผ่วเบา
“มิ มิต้องดอก ข้า..ข้า..”
ขุนจำเริญกล่าวมิจบ ปากคอพลันสั่นไหว
ด้วยสองมือหยาบกร้านเลื่อนไล้ลงล่าง
อดทนสู้แขม่วท้องจนกิ่ว มือใหญ่โลมลูบรุกหนัก
“มีมดแมงอันใดขบกัดขุนจำเริญของไอ้ลอยขอรับ
จำปีท่านในมือมันจึงได้บวมโตร้อนผ่าว”
:z1: :z1:
เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่าข้างแก้ม
ยามไอ้ลูกทาสโน้มหน้ามาชิด
จมูกโด่งคมจรดลงแก้มนวล
มันสูดดอมดมกลิ่นผิวเนื้อมิเกรงใจ
“หอมยวนใจเหลือเกินขอรับขุนจำเริญของไอ้ลอย
แม้นจับไข้ก็มิอาจลดทอนกลิ่นกายหวานหอม”
ไอ้ลอยชันกายขึ้นคร่อมร่างนายเงิน ที่บัดนี้นิ่งขึงมิไหวติง
“ละ...ละ...ลอย..”
ขุนจำเริญมิกล้าขยับกาย เสียงราวคนเจ็บหนักสาหัส
มันแผ่วจาง ไร้แรง ราวจวนหมดลม
กลิ่นเหงื่อระคนกลิ่นกายหนุ่มฉกรรจ์ของลูกทาสกระจายฟุ้ง
“ขุนจำเริญขอรับ ริมฝีปากท่านแดงเห่อ
ไอ้ลอยมันจัก ขอสัมผัสวัดไข้นะขอรับ”
ขุนจำเริญสบตาไอ้ลอย
สายตามันวาววับในแสงสลัว
ความเจียมตนของไอ้ลูกทาสหายมลายไป
แววตาเป็นต่อ จนท่านขุน ขนลุกชันเสียวสันหลัง
ไอ้ลอยมิรั้งรอให้นายเงินตอบรับ
มันกลับใช้ปลาบนิ้วหยาบไล้รอบปากแดง
ไล้ขอบปากด้านนอกแผ่วเบา เวียนวนแล้วรุกล้ำ
ปลายนิ้วลงน้ำหนักกดลง จนขุนจำเริญเผยอปากออก
ปลายนิ้วล่วงล้ำกล้ำเกินเข้าไปเพียงน้อย
ขุนจำเริญปล่อยกายตามใจปรารถนา งับปลายนิ้วไอ้ลอย
ลิ้นเล็กซุกซนเลียลิ้มชิมปลายนิ้ว
สายตาฉ่ำหวาน ยามไอ้ลอยก้มลงมาชิด
ปลายนิ้วถูกลิ้นดุนดันออกไป ลิ้นน้อยแลบเลียปากบางยั่วเย้า
ไอ้ลอยหายใจติดขัด
มันก้มลงประกบปากหนาเข้ากับริมฝีปากบางของนายเงิน
กระแสสวาทพุ่งพล่านทั่วกายทั้งนายบ่าว
:pighaun: :pighaun:
เพลาเคลื่อนเลื่อนไปมิคอยท่า
สองชายบรรจงจูบ กอด เนิ่นนาน
ผ้าแพรเพลาะสีหวานไหลลื่นลงข้างเตียง
ประเหมาะเคราะห์ คลุมครอบผ้านุ่งโจงเปียกชื้น
ผิดแผกแตกต่างจากเจ้าของ
กายนายท่านเจ้าของผ้าแพรเนื้อลื่นถูกทาบทับ บดเบียด
ด้วยร่างกำยำของลูกทาสเจ้าของผ้าโจง เก่าคร่ำคร่า
ราวงูเหลือมพัวพันกัน รัดแน่น
ซอกซอนฟอนเฟ้นไปทุกอณู รูขน
กำหนัดบังเกิดท่วมท้นล้นอก ทั้งนายบ่าว
“เบาแรงเถิดลอยเอ๋ย ข้ามิหนีไปหนใด
ถนอมนวลข้าอย่าให้ช้ำชอก”
คราหนึ่งเมื่อท่านขุนจำเริญเพียรพร่ำ รำพัน
ด้วยไอ้ทาสลอยมันคะนองย่ามใจ
บีบเค้นขบย้ำหมั่นเขี้ยว
:o7: :o7:
“ขอ..ขอรับ..นาย...นายท่าน”
เสียงรับขานกระเส่า ฟังน่าละอาย
สูดปากคอราวเผลอกัดกินเม็ดพริก
“ระ...ระ...เร่งมือเข้าลอยเอ๋ย
ขะ..ขะ...ข้าจักกะ..กลั้นไว้...มิ...มิไหว อ๊า”
จำปีน้อยขุนจำเริญส่งน้ำขาวขุ่นพุ่งกระจาย
“ขะ...ขะ...ขอรับ”
ไอ้ลอยมิชักช้า(ก็เร็วดิ...คริคริ)
จำปีดอกใหญ่ส่งน้ำขาวขุ่นมากมาย ทะลักทะลาย
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขุนจำเริญซุกซบหน้าบางลงแนบอก หนาแน่น
เหนื่อยอ่อน แต่เปี่ยมสุขจนเกินคาดคิด
“มิเสียแรงแจ้งความนัยเนิ่นนาน”
ความคิดสุดท้ายของขุนจำเริญก่อนหลับไหล
:m11: :m11:
หากไอ้ลูกทาสมันมิอาจข่มตาหลับ
แม้นเหน็ดเหนื่อยเจียนขาดใจ
ผ่าฟืนแบกหามทั้งวันมิหยุดพัก ยังมิหมดไร้เรี่ยวแรงถึงเพียงนี้
ไอ้ลอย...นึกคิดในมโน
ยามขัดถูจำปีที่ท่าน้ำแลในมุ้งว่าสุขสมแล้ว
มิอาจได้เท่าเสี้ยวกระผีกยามแนบชิด ฟอนเฟ้นกายท่าน
ไอ้ลูกทาสตั้งปณิธาน ยามตระกองกอดขุนจำเริญไว้แนบอก
“ขุนจำเริญขอรับ ท่านจักรับรู้ด้วยเถิด
ท่านเสมือนเจ้าชีวิต ยอดดวงใจ ยอดรักของไอ้ลอย
แม้นภายภาคหน้า ไอ้ลูกทาสมันพ้นสภาพทาสในเรือนเบี้ยของท่าน
ไอ้ลอยมันจักมิยินยอม หลุดพ้นจากการเป็นทาสรักของขุนจำเริญขอรับ
มันจักจงรักแลภักดีต่อท่านเพียงผู้เดียว มิเสื่อมคลาย”
ไอ้ลอยทอดถอนใจอย่างเป็นสุข
อ้อมกอดแข็งแรงของลูกทาสกระชับแน่น
ราวกับยืนยันคำมั่นสัญญาของมัน
:กอด1: :กอด1:
*******************************
วันคืนลุล่วง...
ไอ้ลูกทาสมันจวนสำลักความสุขแสนหวานยามค่ำ
เพลาขุนจำเริญคล้อยหลังลงเรือนด้วยงานราชการ ยามเช้าตรู่
ไอ้ลอยขมีขมัน ปัดกวาดเช็ดถูเรือนแพ
ใบไม้ใบหญ้าแห้งเหี่ยว ร่วงหล่นใต้ต้นรอบชายน้ำ
มันถากถางจนสิ้น พรวนดิน ลงไม้ดอก
“ดอกแก้ว”......ที่ขุนจำเริญชื่นชอบ
"กลิ่นแก้วแก้วกลิ่นชัด พระพายพัดรำเพยกระพือ
นามแก้วดอกแก้วคือ แก้วเนตรพี่นี้ใช่ใคร
ดอกแก้วสีขาวผ่อง ไม่เหมือนน้องต้องติดใจ
ขาวเหลืองเรืองเรื่อใส ในแหล่งหล้าหาไหนทัน"
วรรณคดี : กาพย์เห่เรือ
พระราชนิพนธ์ : พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
โบราณว่าไว้ บ้านใดปลูกต้นแก้วไว้ประจำบ้าน
จักทำให้คนในบ้านมีความดี มีคุณค่าสูง
คำว่า “แก้ว” นั้นหมายถึง
สิ่งที่ดีมีค่าสูง เป็นที่นับถือบูชาของบุคคลทั่วไป
ของที่มีค่าสูงนี้เสมือนดั่งดวงแก้ว
อีกทั้งความเชื่อที่ว่า
เรือนใดปลูกต้นแก้วไว้ประจำเรือน
จักทำให้เป็นผู้ที่มีจิตใจบริสุทธิ์ มีความเบิกบาน
ด้วย “แก้ว” คือความใสสะอาด สดใส
อีกดอกแก้วยังมีสีขาวสะอาดสดใส มีกลิ่นหอมนวลไปไกล
ครั้นนำดอกแก้วไปใช้ในการบูชาพระในทางศาสนาแล้วไซร้
จักเป็นสิริมงคลยิ่งอีกด้วย
เพลาเย็น ไอ้ทาสลอยคอยหาขุนจำเริญที่ริมรั้ว
ร่างแน่งน้อยบอบบางระโหยด้วยมิคุ้น กรำงานหนักทั้งวันคืน
หน้าตาซีดเซียวอ่อนเปลี้ย
หากแววตากลับวิบวับ ทอแสงสุขสุมออกมามิปิดบัง
สองนายบ่าวพลันสบตาแล้วเมินเขิน เก้อกระดาก
:mew3: :mew3:
“ลอย...ไอ้ลอย”
ขุนจำเริญทักทาย ครามันปราดเข้ามาน้อมรับเอกสารราชการในมือท่าน
“ขอรับ ขุนจำเริญ”
ไอ้ทาสลอยรับคำนายเงินเสียงนุ่มทุ้ม
แววตาของมันกรุ้มกริ่มยิ้มหวาน ส่งมา
นายเงินหนุ่มน้อยสะท้านกาย พลันประหม่า
“ข้าจักไปเยือนเรือนใหญ่สักครู่
ลอย..เอ็งจงเร่งกลับเรือนแพ
ตระเตรียมเครื่องใช้น้ำอบน้ำปรุง ผ้าผ่อนอย่าให้ตกหล่น
อีกเดี๋ยวข้าจักตามไป
ข้าใคร่ขัดสีเนื้อตัวนัก”
ขุนจำเริญสั่งความไอ้ลอยโดยมิมองมัน
หน้าใสขึ้นสีระเรื่อ ทำเฉไฉ มองไปทางทิศเรือนแพ
“ขอรับขุนจำเริญ
ไอ้ลอยจักเร่งตระเตรียมข้าวของ ให้พร้อมสรรพ
เพลาใดท่านขุนก้าวย่างถึงพื้นเรือน
กระผมจักพร้อมรับใช้ขอรับ”
ไอ้ลูกทาสรับคำ แล้วพรรณนาจนเกินสมควร
หน้าตาอิ่มเอิบราวกับได้รับอิสรภาพ พ้นทาสเป็นไท
ทว่าขุนจำเริญท่านกลับควักค้อนสะบัดหน้า กลบเกลื่อน
ท่านเป็นฝ่ายเร่งฝีเท้า บ่ายหน้าไปเยือนเรือนใหญ่
ไอ้ทาสลอยตระเตรียมของใช้ครบครัน
มันจัดเอกสารหนังสือ ลงบนโต๊ะทำงานของขุนจำเริญ
อารามดีใจเนื้อเต้น ประหม่ารอคอย
ล้นระทึกเกินควร
เผลอปัดเอกสารอีกกองตกหล่น ลงพื้นเรือน
ไอ้ลอยลนลาน เร่งเก็บงำเกรงจักหลุดขาดจากเล่ม
ไอ้ลอยถอนหายใจ มิมีฉบับใดเสียหาย
หากเหลือบแลหนังสือแปลกตา
ภาพปกตรงหน้ามิเคยคุ้น
มันเพียรสะกดผสมผสานคำ ดังได้ร่ำเรียน
แล้วให้ร้อนหน้า หัวใจเต้นแรงรัว มือไม้เย็นเยียบ
“กามสูตร”
:m25: :m25:
*******************************************
ไอ้ทาสลอยมันหลงคิดว่าสุขแล้วขอรับ
มาบัดนี้มันได้รู้แจ้ง ประจักษ์ด้วยสองตาของมันเอง...
รับรู้ว่าสุขของมันนั้น ยังมิ(ถึงที่)สุด..ขอรับ ครับผม
:a5: :a5:
ภาพแรก....หนังสือที่ทำให้ไอ้ลอยตาสว่างขอรับ
ภาพหลัง.....คุณท่าน(ผู้อ่าน) ใยมิปิดตากันเล่าขอรับ ไอ้ลอยจักรุกขุนจำเริญแล้วขอรับ
[attachment deleted by admin]
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไอ้ลอยช่างอ่อนหัดนัก หวังว่าตำรา กามสูตร คงทำให้หูตาสว่างขึ้น
รุกเลย :katai2-1:
-
อร๊ากกกก นายทำดีมากลอยเอ๋ย :mc4:
ต่อไปพ่อคุณจะรุกท่านขุนแล้วจิ :impress2:
เบามือหน่อยน้าาาา
ประเดี๋ยวท่านขุนจะชอกช้ำ อิอิ
อยากแอบไปส่องที่เรือนแพจัง
(ไม่ค่อยหื่นเลย คึคึ)
:mew1:
-
ไอ้ลอยศึกษาตำราไว้ให้มากๆนะ จะได้ไม่ลำบาก
ฮุฮุ
-
ท่านขุนจะเสียซิงแล้ว. :hao4:
-
:hao6:
-
เอาละซี๊....มีทฤษฎีมาให้ศึกษาแล้ว
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รอภาคปฏิบัติเจ้าค่ะ :haun4:
-
อ๊าาาาา
ตายไปเลลยยยย
:m25:
จัดมาเถิด เรือนแพเรือนรัก
บวกและเป็ดขอบคุณ
เป็นตอนที่ค่อยๆ อ่านช้า กลัวจบเร็ว
ขอสลบเหมือดอีกสักครา
:hao7:
-
ท่านขุนยั่วมากกกกกกกก กรี๊ดดดด เขินสุดชีวิต
ไอลอยรุกด่วนคร่าา
-
ท่านขุนช่างค้นคว้าจริงๆ คราวหน้าคงได้กลเม็ดเด็ดๆมาใช้เป็นแน่ :z1:
-
:hao7:
-
ก็รุกเลยสิจ๊ท่านผู้อ่านก็รอนานหลายเพลาแล้วนะ
-
เร่งศึกษาเข้าไว้เจ้าลอย :hao7:
-
กามสูตร!
สูตรแห่งกาม อันว่าด้วยเรื่องการ...
อุบ๊ะ! ขุนจำเริญก็มิใช่ย่อยเลยนะเจ้าคะ
ปล.น่าจะเปลี่ยนจากแก่นเซี้ยวเป็นแก่นแก้วนะคะ จะได้เหมาะดี
-
:haun4: :haun4:
-
ชอบเรื่องนี้มาก!!
ชอบแนวนี้มาก ตรงเป๊ะ! ท่านขุนกับไอ้ทาส เป๊ะอะ ตอนแรกว่าจะแต่งแนวนี้ เพราะอยากอ่าน แต่ขี้เกียจ :jul3: จะหาอ่านก็หาค่อนข้างยาก เพราะไม่ค่อยมีใครแต่งแนวนี้ แต่เราชอบมาก :jul3:
รอจ้า มาไวๆเด้อ รอสุดใจ
-
อ่านมาถึงคำว่า "กามสูตร"
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
รู้สึกชอบขุนจำเริญขึ้นมาอีกอักโข จากที่แต่เดิมก็ชอบอยู่แล้ว
มิน่าถึงได้เรียนสำเร็จจากเมืองฝรั่งมาเสียเร็ว ที่แท้ก็เพราะว่าเป็นคนมุ่งมั่น ขยันหาความรู้เช่นนี้นี่เอง
ถ้าไอ้ลอยอยากจะเจริญก้าวหน้า ก็คงจะต้องขยันหาความรู้อย่างท่านขุนเสียแล้วล่ะ
-
A whole new worlddddddddd
-
ท่านขุนให้ไอ้ลอยอ่านตำรา :z1: :z1: :z1:
-
ว้ายยย เสียแล้ววววววววววว คิคิคิ ปะทะกันนทุกคืนน
-
กรี้ดดดด :hao6:
-
งานนี้ท่านขุนลุกไม่ขึ้นแน่ อิอิ
-
:hao6:
-
กรี๊ดดดดดด
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ ชอบมากกกกค่ะ
ภาษาสวย สำนวนเพราะ
ท่านขุนเจ้าเล่ห์ น่ารัก วางแผนทุกอย่าง
ไอ้ลอยซื่อได้ใจ แต่หลังจากนี้จะไม่ซื่อแล้วใช่ป้ะ :hao6:
-
:katai1: :katai1: ลอยยยยย แหมๆ ยังคิดภาพไม่ออกว่าตอน จึ้ยๆ กัน จริงๆ ขุนจำเริญจะเป็นผ่ายรุกหรือรับกลัวลอยมันซื่อยอมขุนจำเริญ :hao7: :hao7:
-
โอ้ย ตาย ตาย ตาย ตาย
ไอ้ลอยได้รู้ว่า การเสร็จสมภายนอก
ไม่ใช่การร่วมรักขั้นสุดยอด
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
กามสูตร เล่มนี้แหละ
ขุนจำเริญจะไม่ผิดหวังอีกต่อไป
ไอ้ลอยจะขยันเช้าเย็นเป็นแน่แท้
-
ตอนนี้ว่าเด็ดแล้วตอนหน้าน่าจะเด็ดยิ่งกว่า
-
กามสูตร!!! เหอ เหอ คาดว่าไอ้ลอยคงจะตาสว่างวาบ 555
-
จะเป็นเยี่ยงไรต่อไป โปรดจงติดตามต่อไป รู้สึกอินพีเรียดจัง ฮ่ะๆ
-
สักทีเถิดไอ้ลอยเอ๋ย o13
-
:katai2-1: :katai2-1:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และคำแนะนำครับผม
เอ....มาม่าในสมัยลูกทาส ไม่น่าจะมีนะครับ
เอาเป็นว่า ไม่มีมาม่า แต่มี "ต้มยำกุ้งน้ำข้น" มาเสิร์ฟก็แล้วกันครับผม
เตรียมน้ำแก้วโตๆไว้ดับความเผ็ดร้อนกันนะครับ
:m11: :m11: :m11: :m11:
ทาสรัก....สมัครใจ....15
เสียงกรอบแกรบใบไม้แห้ง เสียงฝีเท้าก้าวย่าง เสียงอกใจเต้นรัว
เสียงใดจักกังวานแว่วหวาน ไพเราะเสนาะหู ก็มิอาจตัดสินได้
ไอ้ทาสลอยมันมาเฝ้ารอขุนจำเริญอยู่หน้าเรือนแพ เป็นนาน
วาดฝันในจินตนาการ สุขนัก หากได้แนบชิดสนิท ลึกล้ำซ้ำอีก
ครานี้เห็นทีไอ้ลอยจักเป็นผู้ชี้ช่อง ชักนำขุนจำเริญเสียกระมัง
ครั้นเห็นนายเงินเดินลิ่วตรงมา มันกระวีกระวาดจักต้อนรับ
“ไอ้ลอย...กลับไปกระท่อมของเอ็งเสียก่อน
แล้วข้าจักให้คนไปตามในภายหลัง”
ขุนจำเริญสั่งความมันแต่มิมองหน้า
หน้าคมสันของไอ้ลูกทาสงงงัน คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากัน ด้วยมิคาดคิด
ก่อนจาก หน้าเรือนใหญ่ ท่านยังขวยเขินหน้าแดงกล่ำ
สายตาค้อนควัก จนไอ้ลอยสุขล้น
มาบัดนี้ ไอ้ลอยใจหายนัก ใจคอหวาดหวั่น บังเกิดเรื่องร้ายหรือไร
สีหน้าขุนจำเริญเศร้าสร้อย โศกตรมเสียเหลือเกิน
ใครกันบังอาจทำให้ท่านขุนขุ่นข้อง หมองศรี
อ้าปากจักไถ่ถาม
ขุนจำเริญเดินก้มหน้ากลับเข้าเรือนแพเสียก่อน
ไอ้ลอยเร่งรุดติดตาม แต่มิทันการ
ประตูเรือนแพกระแทกปิดลั่นดาล เสียงก้อง
ไอ้ลอยใจคอไม่ใคร่ดี เขม่นตาทั้งซ้ายขวา
ลางดีหรือลางร้าย มันมิอยากรู้
มันเพียงใคร่อาจเอื้อม สวมกอดปลอบขวัญเจ้าชีวิตของมัน
ไอ้ลูกทาสมันอยากเอ่ยคำ ปลุกปลอบขุนจำเริญเสียเหลือเกิน
“แม้นไอ้ลอยมันโง่เง่า มิมีความรู้ อีกปัญญามันด้อยนัก
จักขานไขปัญหาให้ท่านเยี่ยงไรก็มิได้
แต่อกกำยำของมัน หากท่านปรารถนาที่พักพิง
มันจักเป็นอกอุ่น ปราการด่านหน้าคุ้มครองท่านจากทุกข์โศก
มันจักอยู่เคียงข้าง จวบจนขุนจำเริญผ่านพ้น ฝ่าฟันสิ่งเลวร้ายทั้งปวง”
อนิจจา เสียงพร่ำรำพันในอกของไอ้ลอย มิไปถึงหูท่าน
หากเสียงสะอื้นของนายเงินที่เล็ดรอดออกมาจากเรือนแพ ให้ได้ยิน
กลับดังกังวานอยู่ข้างหูของไอ้ลูกทาส
:dont2: :dont2: :dont2:
ค่ำคืนนั้นขุนจำเริญมิยอมเปิดประตูเรือนแพ
ข้าวปลาอาหารมิตกถึงท้อง ท่านเก็บตัวเงียบอยู่ลำพัง
ไอ้ลอยร้อนใจนัก
นับแต่ท่านลั่นดาลประตู
มันมิห่างไปไหน เดินวนเวียนในรั้วรอบเรือนแพ
เฝ้าขบคิดแก้ไข คิดเยี่ยงไรก็จนหนทาง มองมิเห็นทางออก
จักปรึกษาผู้ใดได้ในเพลานี้ ร้อนรุ่มกลัดกลุ้มใจ
ด้วยความในของนายท่าน มิบังควรนำออกเปิดเผยสู่ภายนอก
พลาดพลั้งอาจเสียหายใหญ่โต
การมิรู้แจ้งกับต้นเรื่อง จักทำประการใดดีหนอ
หากวิสัยมนุษย์ทุกผู้นาม คราสุขสมมิคิด คะนึงหา
จวบจนคับขัน ทางตัน บุพการีคือที่พึ่ง
ไอ้ลอยเดินลิ่วตัวปลิวกลับกระท่อม
นางน้อมนั่งเจียนหมากอยู่หน้ากระท่อม
เห็นลูกชายเดินมา นางรีบเอ่ยทักถามไถ่
“ลอยเอ๋ย เย็นย่ำอาทิตย์คล้อยต่ำ ข้าวปลาตกถึงท้องเอ็งบ้างหรือยัง
แกงบอนอุ่นร้อนตั้งอยู่บนเตา แม่จักตักมาให้เอ็งได้ลิ้มรสมือ”
“ข้ายังมิหิวดอกแม่ เพลานี้ข้าร้อนรุ่มกลุ้มใจ ใคร่ให้แม่ช่วย”
ไอ้ลอยมองซ้ายขวา เห็นปลอดคน มันจึงกล่าวความคับใจออกมา
นางน้อมนั่งฟังเรื่องราวจากปากลูกชาย แล้วนั่งนิ่งอยู่เป็นนาน
ขบคิดว่าแก้ไขอย่างไรจึงควร
นางน้อมถอนหายใจแล้วสอนสั่ง
“ลอยเอ๋ย เอ็งเป็นข้าทาสในเรือนท่าน จักทำเยี่ยงไรก็เป็นการมิควร
เอ็งจงรั้งรออยู่ มิควรปริปากแต่อย่างใด
สู้อดทนรับใช้ใกล้ชิดอย่าร้างไกล
สมเหมาะจำเพาะแก่กาลเวลา
เพลาขุนจำเริญท่านทบทวน ใคร่ครวญแล้ว จักคลี่คลาย
เอ็งจงรับใช้ใกล้ตัวท่าน สงบปากเก็บคำอย่าให้เล็ดรอด”
:m26: :m26:
***********************************
เช้ามืดอากาศเย็นชื้น น้ำค้างพร่างพรมลงเกาะยอดหญ้า
แสงตะวันยังมิโผล่พ้นขอบฟ้า
บานประตูเรือนแพเปิดออกช้าๆ
ขุนจำเริญยืนพิงนิ่งอยู่ มิก้าวเท้าออกมานอกเรือน
สายตาเหม่อลอย มองไปไกลสุดสายตา
ไอ้ลูกทาสมันนั่งจ้องมองบานประตูคอยท่าน มาตลอดคืน
มันใจชื้น เร่งเดินเข้าไปใกล้ ทรุดตัวลงนั่งหมอบตรงหน้าธรณีประตู
“ขุนจำเริญขอรับ”
มันพูดได้เพียงแค่นั้น นายท่านกล่าวกลับมาว่า
“ลอยเอ๋ย ใยเอ็งดื้อดึงนัก จักตากน้ำค้างทรมานไปเพื่อสิ่งใด
ข้าสั่งเอ็งกลับกระท่อมมิใช่ฤา หรือเอ็งเห็นข้าเมตตา จักกล้าขัดคำข้า
ฉวยเอ็งจับไข้ ล้มหมอนนอนเสื่อ ผู้ใดจักรับใช้ใกล้ชิดตัวข้าเล่า”
ขุนจำเริญขอบตาบวมแลแดงช้ำ สีหน้าสีตาราวมิได้หลับตาลงตลอดคืน
รอยยิ้มฝืดฝืนที่ท่านส่งมา......
ไอ้ลอยใยพลันเจ็บลึกลงไปในก้นบึ้ง
“ไอ้ลอยมิอาจจากเรือนแพไปไหนขอรับ ด้วยเจ้าชีวิตของมันมิมีสุข
สิ่งใดการใดไอ้ลอยมันแบ่งเบารับใช้
ขอขุนจำเริญได้โปรดเมตตาบอกมันเอาบุญด้วยเถิดขอรับ”
บรรยากาศยามเช้าตรู่ ควรคู่สู่สดชื่น รื่นรมย์
หากเรือนแพเพลานี้ เศร้าหมอง เมินหมาง
นายท่านมิปริปากสิ่งใด เก็บงำความนัยไว้เพียงลำพัง
ขุนจำเริญเข้าไปอาบน้ำชำระกายที่เรือนแพ ด้านหลัง
ห้องน้อยคอยท่า จัดสรรครบครัน ตุ่มน้ำใสเย็นเต็มล้น
สบู่หอม เครื่องใช้ น้ำอบน้ำปรุง มิตกหล่น
หากน้อยครั้งท่านจักได้มาใช้สอยห้องน้อยหลังเรือน
ท่านชมชอบชายท่า เริงร่า เอ้อระเหย เชยชื่น
ไอ้ลอยยกสำรับจัดเตรียมอาหารบนตั่งใต้ชายคาชานเรือน
มันลากเลื่อนตั่งไม้ตั้งมิดชิด มิให้ละอองน้ำค้างตกต้องตัวท่าน
ข้าวต้มเม็ดสวยสีขาวนวล กุ้งสีแดงตัวอวบอ้วนลอยหน้าหอมฉุย ร้อนกรุ่น
บรรจุอยู่ในชามโคมใบใหญ่ปิดฝา รอคอยขุนจำเริญท่าน
เสร็จสรรพมินิ่งเฉย
ไอ้ลอยเก็บรวบผ้าผ่อนนุ่งแล้วแต่วันวาน
ใส่ตะกร้าตระเตรียมซักฟอก
กลิ่นหอมจางจากกายท่านฝังในเนื้อผ้า
ไอ้ลอยสุดหักห้ามใจ มันสูดดอมดม ชื่นหัวใจหาใดเทียม
ประหลาดนัก ห่างท่านเพียงชั่วครู่ชั่วยามมันให้อาลัยอาวรณ์
ราวหัวใจหลีกลี้หนีห่างหลุดร่วงหาย จากกายหยาบ
คราได้รับใช้ใกล้ชิด คล้ายดวงจิตกลับคืน บริบูรณ์
สัมผัสจับเจอะภาพถ่ายในกระเป๋าเสื้อขุนนาง ราชประแตน
ไอ้ลูกทาสเพ่งดูสาวสวยสูงศักดิ์ในแผ่นภาพ…..
“เหมือนรูปร่างนางเขียนไม่เพี้ยนผิด
ยิ่งเพ่งพิศผิวฉวีไม่มีสอง
กำดัดงามทรามสงวนนวลละออง
ดูผุดผ่องพิศไปใจรัญจวน”
(บทชมโฉมนางละเวงวัณฬา ๑)
:a5: :a5:
ไอ้ลอยปวดแปลบแสบร้อน ใจหวิวจวนเจียนขาด
ลมหายใจขาดห้วง หูอื้ออึง
นับแต่ลืมตามาดูโลก ทุกข์โศกยากเข็ญที่พ้นผ่าน
หนักหนาสาหัส นับครั้งมิถ้วน
หากเปรียบเปรยมิได้สักเสี้ยวกระผีก ในครานี้
รวดร้าวปริ่มว่าจะขาดใจ
ใครหนอแหวกทรวงควักดวงใจของไอ้ลอยเสียสิ้น
น้ำตาไหลตกท่วมท้นอยู่ในอก กัดข่มใจแทบไม่ไหว
เสียงกุกกัก เตือนสติไอ้ทาสลอย
เก็บงำกลับคืนลงตะกร้า ยกวางอิงแอบแนบเสา
“ข้าหิวนักลอยเอ๋ย เอ็งตระเตรียมสิ่งใดไว้ให้ข้า”
ขุนจำเริญทรุดกายลงนั่ง หน้านวลใสผ่อง
ราวฟ้าสูงกับดินต่ำ
ไอ้ลูกทาส อกไหม้ไส้ขม หน้าชื่นอกระทม
“แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์
มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน”
กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "พระอภัยมณี" (ตอน พระฤาษีสอนสุดสาคร)
:teach: :teach:
*****************************************************
“ขุนจำเริญลูกท่านมีคู่หมายแล้วนะแม่น้อม”
นางลำเจียกนางทาสคราวแม่ อายุอานามใกล้เคียงนางน้อม
กระเดียดกระจาดผักผ่านมา แวะเสวนากับนางน้อม
จำเพาะคราเดียวกับไอ้ลอยลูกชายนางเดินกลับมาที่กระท่อม
ด้วยเพลานี้เสร็จสิ้นงานบนเรือนแพ
ขุนจำเริญเพลานี้ มานะงานราชการ จนแทบมิได้หยอกเย้ากระเซ้ามัน
"ไก่หงอยหมาเหงา" เหมาะควรกับไอ้ลอยยิ่งนัก
“เอ็งสู่รู้เรื่องขุนจำเริญมาได้เยี่ยงไร นินทานายท่านจักมิมีที่ซุกหัว”
นางน้อมมินึกนิยมการติฉินนินทา
หากแต่ครานี้ เป็นเรื่องใกล้ตัว
ด้วยไอ้ลอยลูกนางรับใช้ใกล้ชิดท่าน นางจำทนรับฟัง
คู่หมายขุนจำเริญ มิพ้นคนในภาพ
ไอ้ลอยใจกระตุกวาบ เบาโหวง กุมอกจับไว้
เสียงนางลำเจียกพร่ำพรรณนา
ราวมีดคมกรีดทิ่มแทงดวงใจของไอ้ลอย
“คุณแป้งร่ำ บุตรีพระยาแม้นมนตรี สหายพระยาศรีพิพัฒน์
เสียงร่ำลือหนาหู จวนดองเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว
งานมงคลนี้ พวกเราเหล่าทาสจักได้เห็นเป็นบุญตา
เบี้ยทานงานแต่งมิใช่น้อย มิได้การข้าจักป่าวร้อง”
มิทันห้าม นางลำเจียกโลดแล่นไปสมาคมสมทบทางโรงครัว
ครานี้มิต้องคาดเดา
ข่าวคาวกระฉ่อนอาณาบริเวณเป็นแน่แท้
:z12: :z12:
****************************************
ขออภัยที่มาสั้นนะครับ เวลาว่างอาทิตย์นี้น้อยจริงไรจริง
พรุ่งนี้ขอลาพักไปเติมความหวานสักหน่อย
มาลงยาวๆวันอาทิตย์ครับผม
:bye2: :bye2:
ภาพแรก....ลอยเอ๋ย เพลาเช้าขัาจำต้องรับใช้งานราชการที่กระทรวง
ภาพที่สอง....ลอยเอ๋ย เพลาดึกข้าจะกรำงาน(รับ)ที่เรือนแพ
ภาพที่สาม....ลอยเอ๋ย เจ้ามิควรวิตกเกินควร เพลาหน้าข้าจักมาประเคน "ต้มยำรวมมิตร" อีกสักชามโคม
[attachment deleted by admin]
-
เนื้อเรื่องสนุก บรรยายดี
ชอบมากครับ เรื่องนี้ ขอบคุณที่ลงให้อ่านบ่อยๆ ครับ
-
:hao5: :hao5: อ่านแล้วน้ำตาไหล มัน...
-
อ่าว.....ยังมิได้ลองภาคปฏิบัติเลย T^T
-
ตอนนี้มันเศร้าอ่า กระซิกๆ :o12: :monkeysad:
ปล.ส่งคนเขียนไปเติมความหวาน กลับมาแล้วจะได้เขียนบทหวานๆให้อ่านอีก :bye2:
-
เอามาเถอะจะมาม่า ต้มยำหรืออะไรก็ตามเรารับได้ ฮ่ะๆ(หัวเราะขืนๆ)
-
ไม่อยากกินต้มยำอ่ะ
-
ท่านขุนของไอ้ลอย มีคู่ตุนาหงันซะแล้ว
-
ใยคนเขียนถึงได้ทรมานคนอ่านเยี่ยงนี้ :ling1:
อดสงสารไอ้ลอยมิได้จริงๆ
-
อุปสรรคชิ้นโตมาแล้ว :katai1:
-
:pig4:
-
จะดีมากเลยถ้าคุณนักเขียนไม่ใส่อีโม ... มันดูไม่เข้ากับเรื่องมากๆ เพราะเรื่งดูโบราณขลังๆแต่อีโมมันมุ้งมิ้งมากอะ ถ้าจะใช้ควรใช้ตรงพูดคุยกับนักอ่านท้ายสุดมากกว่าค่ะ เราเห็นนานละลืมเตือน เหมือนมันเสียอรรถรสในการอ่านไปนี้ดดดนึงค่า
-
หมดกันกามสูตรไม่ได้ใช้เลย
-
ลแ้วท่านขุนจะหลบหลีกยังไงล่ะนี่ :katai1:
-
แงๆๆๆๆ เหตุใดจึงเป็นเยี่ยงนี้เล่า :ling1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: ไม่เอา :hao5: :hao5: :hao5: มาม่า :mew2: :mew2: สงสารไอ้ลอย
-
ท่านขุน จะถูกจับแต่งงานซะแล้ว. ยังไม่เสียซิงเลย. :ling1:
-
ใยจึงเป็นเช่นนี้
สุขได้มิถึงวันกลับต้องมาช้ำใจ
ไอ้ลอยคนโง่มันจักช่วยอะไรได้ เพลานี้มันเป็นเพียงแค่ทาสต่ำต้อย
ขุนจำเริญก็ต้องอดทนไว้รอวันที่ไอ้ลอยเป็นใหญ่ มันคงมารับขุนจำเริญเป็นแน่แท้
-
ฮรือออออ....เงิบอ่ะ กะว่าจะได้ซดต้มยำน้ำข้นซะหน่อย กลายเป็นมาม่าเรียกน้ำย่อยซะแร้ววววว :hao5:
-
เตรียมน้ำรอแล้วจ้า
-
ลอยเอ้ย :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:monkeysad:
-
ข้ามิยอมนะขอรับ :z3:
ข้าจองท่านขุนไว้ให้ไอ้ลอย
แต่เพียงผู้เดียวววว
ใครบังอาจมาแย่ง
จะโดนข้าจิ้มตรูดดด :z13:
ขอบอกก จิ๊ :ling1:
-
ไอ้เราก็นึกว่าจะเจอบทสวีทๆ ดันเจอต้มยำซะได้ :katai1:
-
แง สงสารไอ้ลอยอ่ะ :hao5:
-
ครานี้ขุนจำเริญจักทำเยี่ยงไร
แล้วทาสลอยจะอกตรมไปอีกกี่เพลา
-
ไม่มาแสดงความคิดเห็น 2 ตอน เพราะโดนหลานแย่งแลนไปทำรายงาน
ตอน14 นึกว่าท่านขุนจะเรียบร้อยซะแล้ว กลายเป็นว่าไปไม่ถึงดวงดาวซะงั้น
แถมมาดับฝันที่ตอนล่าสุด
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และคำแนะนำครับผม
:mew1: :mew1:
*************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....16
ขุนจำเริญเพลานี้หน้าชื่น หากภายในอกตรอมตรมขมไหม้
ท่านมิใคร่ยิ้มหัวพูดจาเสวนากับผู้ใด เก็บเนื้อเก็บตัวเงียบเชียบในห้องหับ
จักก้าวย่างผ่านพ้นลงจากเรือนแพ ต่อเมื่อถึงเพลา ราชการงานกระทรวง
สำรับกับข้าวแทบมิแหว่งพร่อง กินเล็มน้อยนิดราวแมวดม
รูปกายอรชรบอบบางสะโอดสะอง บัดนี้ซูบผอมผิดตามิน่าชม
ใจขุนจำเริญลอยห่างตัว มิใยดีผู้คนรอบกาย
หมกมุ่นครุ่นคิด เหม่อลอยเศร้าซึม
ไอ้ลูกทาสมันสรรหาข้าวปลาอาหาร อีกคาวหวานผลหมากรากไม้
นำมาประเคนมากมายหลากหลายสีสัน ล้วนแล้วแต่น่าลิ้มลอง
นางคนครัวบรรจงประดิดประดอยสุดฝีมือ
แต่ละขั้นแต่ละตอน ยุ่งยากซับซ้อน เสียเวลามิน้อย
คุณหญิงศรีพิพัฒน์ท่านเสาะหายาหม้อ ต้มสะอาดสะอ้านตามวิธี
กำชับจัดส่งตรงมาถึงเรือนแพ หวังบำรุงเพิ่มพูนกำลังกาย
คุณหนูแดงนั้นเล่า มินิ่งเฉย พลิกตำราคาวหวานโบราณว่า
จัดปรุงสุกใหม่หอมหวนควันโขมง ตบแต่งประดับประดาลานตา
วิตกกังวลโกลาหล เอิกเกริกทั่วกัน ทั้งนายบ่าว
อนิจจา ดิ้นรนแก้ไขไปใย มิถูกทาง
ต้นตอมูลเหตุมิใช่กาย ใจแล้วไซร้ป่วยไข้ไม่เยียวยา
ครานั้นคุณหญิงศรีพิพัฒน์ร้อนในอก ด้วยขุนจำเริญทรุดโทรมแลผ่ายผอม
ชีวิตมี แต่ไร้ซึ่งชีวา กริยาประหนึ่งหุ่นฟางกลางทุ่งข้าว
อีกพระยาศรีพิพัฒน์ กลับเพิกเฉยมิอนาทร ทุกข์ร้อน
หัวอกแม่หวาดวิตก กลัวประสบการสูญเสีย
“คุณพี่เจ้าขา มิเดือดเนื้อร้อนใจบ้างหรือไรเจ้าคะ
เพลานี้ขุนจำเริญหม่นหมอง มองนองทุกข์
คุณพี่แลลูกมิเจรจาพาที เมินกันเยี่ยงนี้
จักสายเกินการนะเจ้าคะ”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์ควักค้อนสามีจนอ่อนอก
เจ้าเรือนผู้เป็นใหญ่มิวิตก ผิดแปลกประหลาดนัก
นับแต่วันบอกกล่าว เรื่องราวสาวคู่หมาย
พระยาศรีพิพัฒน์ถกเถียงเสียงดังกับบุตรชาย
จนบัดนี้ล่วงเลยมาหลายเพลา
บุตรบิดายังมิหันเข้าหา พูดจากัน
ทิฐินั้นเล่า เสมอกัน มิมีผู้ใดอ่อนผ่อนปรน
พระยาศรีพิพัฒน์เงียบขรึม พูดเพียงน้อยกินเพียงนิดมิผิดกัน
หากนับเนื่องนานวัน จักเกินการแก้ไข
เรือนใหญ่เงียบเหงา ซบเซา ขุนจำเริญมิกรายมาใกล้
เรือนแพลั่นดาลปิดเงียบ สรรพเสียงสรรพสิ่ง สงบนิ่ง
“คุณหญิงเอ๋ย พี่หวังขุนจำเริญเติบใหญ่ได้ดี มิเคยลำเลิกบุญคุณ
สิ่งใดเหมาะ สิ่งใดสม ดั้นด้นเสาหะมาเปรอปรนจักใคร่ได้สิ่งใด มิเคยขัด
ใคร่ข้ามน้ำข้ามทะเลไปร่ำเรียนเมืองฝรั่ง พี่สนับสนุน จุนเจือ มีตกหล่น
อีกทั้งบุตรีพระยาแม้นมนตรีสหายพี่ มีอันใดอ่อนด้อยน่ากังขา”
พระยาศรีพิพัฒน์ทอดถอนใจ แล้วคำนึงถึงเหตุการณ์ในครานั้น
****************************************
เพลาเย็นขุนจำเริญกลับจากราชการงานกระทรวง
แวะเยือนเรือนใหญ่ หน้าตายิ้มแย้มเปี่ยมสุข
นานโข ที่มิเห็นบุตรชาย ผ่อนคลาย เบิกบานสำราญใจ
ขุนจำเริญยกมือบางไหว้สา พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
ที่นั่งพักผ่อนจิบชาบนยกพื้นของหอนั่ง เรือนใหญ่
บิดาท่านนั่งเอนกายอยู่บนฟูกปู
เครื่องเชี่ยนหมาก น้ำชาจีน ขันน้ำพานรอง วางประดับอยู่ครบครัน
คุณหญิงศรีพิพัฒน์ นั่งจัดหมากพลูอยู่ข้างสามี
คุณหนูแดงนั่งพับเพียบอยู่เคียงชิด ติดมารดา
ยิ้มหวาน ยกมือน้อยวันทาขุนจำเริญ
จิบชาจีนอุ่นจัด ตัดรสหวานขนมไทย
บนเรือนใหญ่อบอวลด้วยความรัก หยอกเย้ายิ้มสรวลกันคึกคัก
นายเงินท่านรักใคร่กลมเกลียว ถ้อยคำถนอมน้ำใจหวานหู
ประสงค์แต่สิ่งดี มีไว้ให้แก่กัน
จวบจน....
“คุณหญิงน้องพี่ เจ้าจดจำพระยาแม้นมนตรีสหายพี่ได้หรือไม่”
พระยาศรีพิพัฒน์กล่าวขึ้นมา ในคราหนึ่ง
“น้องจดจำได้แม่นยำเจ้าค่ะคุณพี่ มีเรื่องราวอันใดฤาเจ้าคะ”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์ยิ้มแย้ม ตอบกลับ
ขุนจำเริญบังเกิดความกระวนกระวายขึ้นภายใน
ลางสังหรณ์ว่า จักเกี่ยวข้องพันผูกมาถึงตน
มิผิดดังสังหรณ์ ด้วยพระยาศรีพิพัฒน์ส่งสายตามาสบ ประสาน
แล้วท่านล้วงหยิบแผ่นภาพบานฉาย
จากกระเป๋าเสื้อผ้าป่านคอกลมที่สวมใส่
หยิบยื่นแผ่นภาพในมือท่านส่งให้ภรรยา
“ผู้ใดกันเจ้าคะคุณพี่ น้องมิคุ้นตา”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์เพ่งพิศดู แล้วเงยหน้าถามไถ่พระยาผู้สามี
คุณหนูแดงใคร่รู้ ขยับเข้าไปชิด ชะโงกมองดูภาพถ่าย
“งามเหลือเกินเจ้าค่ะคุณพ่อเจ้าขา สตรีท่านนี้เป็นผู้ใดกันเจ้าคะ”
พระยาศรีพิพัฒน์ยกยิ้มถูกใจ สบสายตาขุนจำเริญแล้วกล่าวว่า
“แม่แป้งร่ำ บุตรีคนเดียวของพระยาแม้นมนตรี สหายพ่อ
สตรีผู้งดงามทั้งกายใจ กริยามารยาทเยี่ยงชาววัง มิผิดเพี้ยน
งานบ้านการเรือนมิมีที่ติ พ่อพึงใจนัก
หากผู้ใดมีบุญพาวาสนาส่งเป็นคู่ครอง
แม่แป้งร่ำจักเป็นแม่ศรีเรือน เสริมส่งบารมีสามี
พ่อตรองดูแล้วน่าริษยายิ่งนัก
ขุนจำเริญเจ้าเห็นด้วยกันกับพ่อหรือไม่
บุตรีพระยาสหายพ่อผู้นี้ เป็นเยี่ยงไรบ้าง”
พระยาศรีพิพัฒน์พยักหน้าให้คุณแดงส่งภาพให้ขุนจำเริญ
ครานั้นขุนจำเริญสีหน้ามิสู้ดี ซีดเซียว ตระหนกตกใจ
ท่านยื่นมือบางสั่นระริกรับกระดาษภาพถ่าย มาถือไว้
พระยาศรีพิพัฒน์หลงผิด คิดว่าบุตรชายประหม่าอายแลขวยเขิน
จึ่งหันไปแย้มยิ้มดีใจกับคุณหญิงภรรยาท่าน
คาดหวังจักสัมฤทธิ์ผล สมตั้งใจ
ขุนจำเริญแทบมิชายตาดูสตรีงามในภาพ
กัดริมฝีปาก เพียรพยายามรวบรวมสติที่แตกกระเจิง
“คุณพ่อขอรับ เพลานี้ลูกยังมิคิดถึงเรื่องอื่นใด
ด้วยลูกนี้ กังวลกับราชการงานเมืองล้นมือ
สู้อุตส่าห์ร่ำเรียนฝึกฝนค้นคว้ามาจากเมืองฝรั่ง
ขอคุณพ่อได้โปรดอนุญาตให้ลูกได้รับใช้แผ่นดินเกิด
ให้สมกับที่ลูกตั้งหวังไว้ด้วยเถิดขอรับ
การมีคู่ครองยังมิสายหากรั้งรอ ต่อไปในภายหน้า
ลูกมิอยากเสียสมาธิ เสียการงานขอรับ
ขอคุณพ่อได้โปรดเข้าใจแลเมตตาลูกคนนี้ ด้วยเถิดขอรับ”
ขุนจำเริญมิเคยเอ่ยคำยาวเหยียดเยี่ยงนี้
สีหน้าเคร่งเครียดเห็นได้ชัดถนัดตา
ครั้นได้ยินคำตัดรอนมิใยดี สตรีบุตรีสหายชั้นพระยา
พระยาศรีพิพัฒน์บังเกิดโทสะจริต
ด้วยหมายมั่นสตรีผู้นี้ ให้มาเป็นศรีสะใภ้ ประดับบุญบารมีของตน
พระยาศรีพิพัฒน์สู้ทนอดกลั้น กล่าวกลับไปว่า
“พ่อของเจ้าแลพระยาแม้นมนตรี มีสายสัมพันธ์อันดีต่อกันมาช้านาน
บัดนี้สมควรแก่เพลาเจรจาสู่ขอบุตรีท่าน มาเป็นแม่ศรีเรือนของเจ้า
เจ้าประจักษ์แก่ตาแล้ว แม่แป้งร่ำ สวยสมกันกับเจ้านะขุนจำเริญ
เจ้าจักต้องร่วมหอลงโลง ครองคู่เป็นแผ่นทองเดียวกัน ดังคำข้า”
พระยาศรีพิพัฒน์บีบบังคับ อีกกำชับบุตรชาย
ขุนจำเริญนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ สองมือบีบกดกันจนแน่น
จักทำเยี่ยงไรจึงหลุดพ้น
ด้วยรู้วิสัยบิดาท่าน หากตกลงปลงใจในการใดแล้วไซร้
ยากนักจักกลับกลาย เปลี่ยนใจ
ฝืนข่มน้ำตามิให้ไหลหยด สงบเงียบนิ่งเฉย
คุณแดงให้เวทนาเห็นใจคุณพี่เธอยิ่งนัก
จึงกล่าวกับพระยาศรีพิพัฒน์ว่า
“คุณพ่อเจ้าขา สุภาษิตโบราณท่านว่าไว้
ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ผูกอู่ตามใจผู้นอน มิใช่หรือเจ้าคะ
หากคุณพี่....”
“หยุดนะแม่แดง มิใช่กงการอันใดของหล่อน
เป็นเด็กเล็กมิต้องสำแดงความคิด”
พระยาศรีพิพัฒน์ตวาดบุตรีเสียงดัง
คุณแดงหน้าเสีย รีบก้มหน้าหลบไปด้านหลังมารดา
“คุณพ่อขอรับ ลูกมิได้มีใจผูกสมัครรักใคร่กับสตรีในภาพ
เหตุไฉนลูกจำต้องร่วมหอห้องกับหล่อนเล่าขอรับ”
ขุนจำเริญเงยหน้าเศร้าขึ้นมา หากครากล่าวจบกลับก้มหน้างุดตามเดิม
“คุณพี่เจ้าคะ น้องว่า หากข่มเขาโคขืนให้กลืนหญ้า
จักมิเป็นผลดีนะเจ้าคะ คุณพี่ลองตรองดูอีกสักครา จักเหมาะควร
ด้วยเพลานี้มิคิดไปทิศทางเดียวกันทั้งสองฝ่าย
พูดจาต่อไปจักทำ ขุ่นข้องหมองใจกันนะเจ้าคะ”
พระยาศรีพิพัฒน์หน้าบึ้งมิพอใจ
“นิ่งเฉยเสียเถิดคุณหญิง พี่ตัดสินใจแล้ว มิเปลี่ยนแปลง
คำพูดนั้นออกไปแล้ว หากผิดคำจักเสียหน้าตา ชื่อเสียงมัวหมอง
สหายจักตำหนิติฉินกันไปทั่วกระทรวง พี่รับมิได้”
“นี่คุณพ่อตกลงรับคำเป็นมั่นเหมาะ โดยมิพักถามไถ่ลูกเลยหรือขอรับ”
ขุนจำเริญเงยหน้าขึ้นมา จ้องบิดาอย่างมิเกรงกลัว
ผิดหวัง เสียใจ มิคิดว่าพระยาศรีพิพัฒน์จักหักหาญ รวบรัดเยี่ยงนี้
“แล้วใยพ่อต้องรอฟังคำเจ้าเล่า สิ่งใดดีสิ่งใดควร พ่อก็มิอยากรั้งรอ
จะช้าอยู่ใย สตรีงามพร้อมเยี่ยงนี้มิมีดาษดื่น
เจ้าจงเชื่อคำพ่อเถิด ขุนจำเริญ
ในภายภาคหน้าพ่อตาเจ้าจักเป็นแรงสนับสนุนตำแหน่งเจ้า ให้ก้าวหน้ามั่นคง”
พระยาศรีพิพัฒน์มิละความพยายาม ด้วยหวังดี
ประสาบิดา หยิบฉวยสิ่งที่คาดว่าดีว่าเหมาะควร
รวบรัดตัดความ ตกลงปลงใจแทนที่บุตร
“คุณพ่อขอรับ ตำแหน่งอันได้มาด้วยมิใช่ความมานะพยายาม
ลูกมิเคยนึกนิยมยินดี มิมีอันใดจักให้ภาคภูมิใจขอรับ”
ขุนจำเริญตอบกลับบิดาด้วยเสียงห้วนกระด้าง ด้วยคิดเห็นต่างกัน
“เพี๊ยะ”
พระยาศรีพิพัฒน์ยกฝ่ามือใหญ่ขึ้น
ตบหน้าหวานของขุนจำเริญ อย่างแรง
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้า มิทันจางหาย
เสียงร้อนรนของคุณหนูแดงตามมา
“ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ช่วยคุณแม่ด้วยเจ้าค่ะคุณพ่อ
คุณแม่ท่านเป็นลมไปเสียแล้ว”
คราเมื่อเห็นพระยาศรีพิพัฒน์ปรี่เข้ามาตระกองกอดคุณหญิง
คุณหนูแดงรีบเข้ามากระซิบข้างหูขุนจำเริญว่า
“คุณพี่เจ้าคะ เร่งกลับเรือนแพเถิดเจ้าค่ะ คุณแม่มิได้เป็นลม”
ขุนจำเริญเร่งเดินจากเรือนใหญ่มา ด้วยความกลัดกลุ้ม
ครั้นเหลือบเห็นไอ้ทาสลอยชะเง้อหา ที่หน้าเรือนแพ
ท่านรีบเก็บภาพที่เผลอถือติดมือมา ลงกระเป๋าเสื้อราชปะแตน
**********************************************
“ไอ้ลอย...ปิดงับประตูให้ถ้วนที่ แล้วตามข้ามาที่ห้องนอน”
ขุนจำเริญสั่งความแล้วจึ่งเดินหายเข้าไปในห้องท่าน
ไอ้ลูกทาสใจพองโต ด้วยยินดี
ขุนจำเริญมิเรียกขานมันให้รับใช้ในห้องท่านมาหลายเพลา
นับเนื่องจากคราวันที่ท่านหน้าเศร้ากลับมาจากเรือนใหญ่
“ลอยเอ๋ย หยิบหนังสือบนโต๊ะมาอ่านให้ข้าฟังที”
ขุนจำเริญพูดทั้งหลับตา เพลานี้ท่านนอนนิ่งอยู่บนเตียง
“ขอรับ ขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยมองหนังสือบนโต๊ะมีมากมายหลายเล่ม
“ขุนจำเริญขอรับ ท่านต้องการให้ไอ้ลอยรับใช้ท่าน ด้วยหนังสือเล่มใดขอรับ”
“ลอยเอ๋ย เจ้าอยากอ่านเล่มใดเรื่องใด
สุดแท้แต่เจ้า ข้ามิมีความเห็น”
ขุนจำเริญยังหลับตา คราท่านพูดกับมัน
“ถึงม้วยดินสิ้นฟ้า มหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรัก สมัครสมาน
แม้เกิดในใต้ฟ้า สุธาธาร
ขอพบพานพิศวาส ไม่คลาดคลา”
“แม้เนื้อเย็นเป็นห้วง มหรรณพ
พี่ขอพบศรีสวัสดิ์ เป็นมัจฉา
แม้เป็นบัวตัวพี่ เป็นภุมรา
เชยผกาโกสุม ประทุมทอง”
“แม้เป็นถ้ำอำไพ ใคร่เป็นหงส์
จะร่อนลงสิงสู่เ ป็นคู่สอง
ขอติดตามทรามสงวน นวลละออง
เป็นคู่ครองพิศวาส ทุกชาติไป”
กลอนสุนทรภู่ บางตอนจาก "พระอภัยมณี"
(ตอน พระอภัยมณีเกี้ยวนางละเวง)
กลอนแปดจากริมฝีปากหนาของไอ้ลูกทาส
กระตุ้นเตือนขุนจำเริญ ถึงคราลาจากกัน
เพลานั้นขุนจำเริญแง้มผ้าม่านรถม้า
มองไปยังบริเวณสวนที่เพิ่งละมา
ไอ้ลูกทาสคนซื่อ
นั่งหมอบก้มหน้าแลหัวของมันต่ำจรดพื้น
สองมือหนาหยาบกร้านวางพนมกับพสุธา เหนือหัว
“ดับตะเกียงเสียเถิด แล้วขึ้นมานอนบนเตียงข้า”
ขุนจำเริญกล่าวคำ แล้วผินหลังให้
น้ำตาไหลพรากอาบหน้า
ไอ้ลอยมิอยากเชื่อหูของมัน
ดีใจนัก ด้วยมันนอนเฝ้าหน้าห้องนอนท่านมาหลายเพลา
นับจากคราที่ขุนจำเริญเดินหน้าหมองกลับจากเรือนใหญ่
ไอ้ทาสลอยเร่งดับตะเกียง แล้วทรุดตัวลงนั่งริมเตียง
“ขุนจำเริญขอรับ”
ไอ้ลอยเอนกายลงนอนแนบข้าง
ขุนจำเริญพลิกตัวกลับมาหา น้ำตานองหน้า
แสงจันทร์ตกกระทบใบหน้าเศร้าของนายเงิน
“ขุนจำเริญยอดดวงใจของไอ้ลอย ได้โปรดบอกไอ้ลอยเถิดขอรับ
ว่าเพลานี้เจ้าหัวใจของมันทุกข์โศกด้วยเรื่องอันใดขอรับ
ใจไอ้ลอยมันจักขาด แทบทนมิไหว
ยามเห็นดวงใจของมันร่ำไห้ อกใจมันแทบขาดขอรับ”
ไอ้ลอยบรรจงซับหยาดน้ำตาของขุนจำเริญ ด้วยจูบของมัน
“ลอย ลอยเอ๋ย ลอยของข้า”
ขุนจำเริญกล่าวได้เพียงนี้ ก็โผเข้าซบสะอื้นกับแผ่นอกกำยำ
*************************************
ครั้นรับรู้เรื่องราวทุกสิ่งอย่าง
ไอ้ลอยสะท้อนใจนัก
มิอาจปกปักรักษาเจ้าดวงใจของมัน
ไอ้ลอยเฝ้าปลอบประโลมขุนจำเริญเนิ่นนาน
จวบจนเดือนดาวคล้อยต่ำ
คลายทุกข์โศกจึ่งหยอกเย้า กระเซ้ากัน
แม้นไอ้ลอยมิอาจแก้ไขด้วยด้อยปัญญา
หากมันกลับทำให้ท่านหลงลืมความเศร้าไปชั่วครู่
“ลอยเอ๋ย...เอ็งอ่านเขียนเป็นเยี่ยงไรแล้ว
ข้ามิเห็นเอ็งไปร่ำเรียนกับพระคุณท่านอำพลมาช้านาน
ตั้งแต่ครั้งข้ากลับมาจากเมืองฝรั่ง”
ขุนจำเริญเงยหน้าหวานขึ้นมา จากซุกซบอกไอ้ลอย
“พระคุณท่านเมตตาสั่งสอนไอ้ลอยจวบจน อ่านเขียนคล่องแล้วขอรับ
มิมีอันใดถ่ายทอดได้อีก เว้นแต่ไอ้ลอยจักบวชเรียนทางธรรมขอรับ”
พลันขุนจำเริญให้คิดสะกิดใจ
นายเงินยกยิ้มสว่างใส จูบแก้มไอ้ลูกทาสซ้ายขวา
“ขุนจำเริญขอรับ มีอันใดให้ท่านครึ้มใจหรือขอรับ
ท่านจึงได้ให้ทานรางวัลไอ้ลอยเยี่ยงนี้”
ไอ้ทาสลอยยิ้มแก้มปริ คราเห็นดวงใจของมันคลายเศร้า
“วันรุ่งพรุ่งนี้เถิดไอ้ลอยเอ๋ย ข้าจักมีหนทางแก้ไข”
ว่าแล้วขุนจำเริญโถมกายเข้ากอดรัดไอ้ลูกทาส
เสียงหัวเราะชื่นมื่นกลับคืนสู่เรือนแพอีกครา
:mc4: :mc4: :mc4:
*************************************
วันนี้กลับถึงบ้านทรายทองเร็วครับ อากาศร้อนจริงไรจริง
เลยเถลไถล....มาลงให้ก่อนนอนครับ
หลับฝันดีกันทุกคนครับผม
:katai3: :katai3:
(จากภาพ)
พลันขุนจำเริญงงงัน จักหาแม่ศรีเรือนให้ลูกฤาขอรับ
ลูกนี้(ขอ)รับ รุกมิเป็น....ขอรับ(อย่างเดียว) คริ คริ
[attachment deleted by admin]
-
:sad4: จากขนมหวานกลายเป็นต้มยำรวมมิตรซะแล้ว
คราวนี้ขุนจำเริญจะทำยังไงกับอุปสรรครักครั้งนี้ล่ะเนี่ย
อุตสาห์กำจัดไอ้อีไม่ให้เข้าใกล้เรือนแพ จนได้อยู่กะไอ้ลอยสองคนสมใจ
เหมือนจะได้เปิดเผยใจตรงกันให้ไอ้ลอยเคลิ้มอยู่แท้ ๆ ฝ้นเก้อเลย
แล้วไอ้ลอยก็เป็นแค่ทาสจะทำอะไรก็คงไม่ได้ซะด้วย
ยังไงก็ยังเหลือคุณหนูแดงแนวร่วมหลักอีกคนจะช่วยอะไรได้บ้างไหมนะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยค่ะ :pig4: :L2:
.....................................
เย้ และแล้วขุนจำเริญก็มีแผนแล้ว คงไม่ใช่ขู่ว่าจะหนีไปบวชหรอกนะ o18
-
สงสัยขุนจำเริญจะมีแผนแล้ววว :hao3:
-
อย่าบอกนะว่าท่านขุ่นจะบวช
-
ขอบคุณที่มาต่อให้ค่า ท่านขุนสู้ๆ :katai2-1:
-
จะลงเอยกันแบบไหนน้าา เอาแซ่บๆเลยนะคะ :call:
-
ขุนจำเริญช่างหลักแหลม เจอทางแก้จนได้
อิอิ นึกว่าจะได้ใช้เนื้อหาตำราที่ไอ้ลอยพึ่งค้นพบเร็วๆ นี้ซะอีก
มิเป็นไร ช้าๆ ได้แซ่บเหลือหลาย 555 (ไม่ได้หื่นเลยนะ)
-
ไม่ใช่ว่าท่านขุนจะบวชหรอกนะ
-
ยุคคลุมถุงชน อ้ากกกกกกกก
สงสารทั้งคู่ ออยากให้หาทางแก้ปัญหาได้เร็วๆ
-
อร้ายยยยยยยยยยย
ตำรากามสูตร
ไอ้ลอยเจ้ายังไม่ทันได้ใช้
ก็มีปัญญาเข้ามา
ท่าพ่อขุนจำเริญมีปัญหานักนะ
หึ จะขัดขวางหรอ
ไม่มีทางงงง !!!
-
ท่านขุนจะหนีไปบวชใช่ม๊ายยยยยย :a5:
-
ขุนจำเริญเจ้าคะ จักคิดอ่านประการใดรีบแจ้งแถลงไขเถืดเจ้าค่ะ พวกบ่าวร้อนใจด้วยอยากแบ่งเบาเรื่องทุกข์ใจของท่านขุนของบ่าวแล้วเหลือเกินเจ้าค่ะ //อินจิงไรจิง :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณหญิงมีแผน ท่านขุนมีแผน รวมมิตรอร่อยแน่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
บวชก่อนเบียด
-
รอฟังท่านขุนเปิดแถลงข่าว :hao6:
ท่านมีแผนอันใดฤา
ท่านขุนออกจะฉลาดล้ำลึก
คงมีแผนเด็ดๆสิน่า
:katai3:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :heaven :pig4: :pig4:
-
ลุ้นระทึก :hao6: :hao6::-) :hao6:
-
เย้ ในที่ก็มุ้งมิ้งสะที :mew1:
-
อย่าบอกนะว่าจะบวช :really2:
-
ขุนจำเริญจักทำการอันใด??
-
ท่านขุนมีแผนการแล้วววว
รออ่านต่อออ อิอิ
-
ท่านขุนจะบวช อั๊ยย่ะ ท่านขุนต้องมีแผนอะไรที่เกี่ยวกับบวชชะมะ?
-
เดาว่าท่านขุนจะใช้ข้ออ้างเรื่องบวชเพื่อหนีการแต่งงาน
แต่ว่ามันจะหนีได้นานเท่าไหร่อ่ะ อย่างมากสุดสำหรับคนโบราณก็ 3 เดือน
ยิ่งมีคนรักแบบนี้คงอยู่นานกว่านั้นไม่ได้แน่
รอตอนต่อไป
-
ลุ้นแผนของขุนจำเริญในเพลาหน้านี้นัก
บวกและเป็ดขอบคุณ
:hao7:
ปล .อยากให้ล้มหมอนนอนเสื่อจนเดี้ยง
แล้วมีร่างทรงมาบอกให้ไอ้ลอยปะฉะดะเป็นซะมีต่อหน้าต่อตาทั้งวงศาชะมัด
อยากรู้ๆๆๆๆๆ
-
:3123: :3123:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับผม
ในขณะที่ขุนจำเริญตั้งหน้าแก้ปัญหาคลุมถุงชน ของพระยาศรีพิพัฒน์
ท่านผู้อ่านกลับตั้งตารอ ภาคปฎิบัติจากตำรา"กามสูตร"ของไอ้ลอย
ตอนหน้าครับผม...ทุกท่านจะสมหวังดังปรารถนาครับ...คริคริ
:m20: :m20:
**************************************
ทาสรัก...สมัครใจ....17
ค่ำคืนนี้ผิดแผกแตกต่างกับหลายราตรีที่ผันผ่าน
สองนายบ่าวกอดกระหวัดรัดรึง พร่ำกอดจูบลูบไล้มิสร่างซา
สวรรค์น้อยในเรือนแพ อบอวลอุ่นไอแห่งความรัก
“ลอย...ลอยเอ๋ย หากต่อไปภายภาคหน้าข้ากับเอ็งมิได้อยู่ร่วมหอห้อง
ข้าจักใช้ชีวิตที่เหลือเยี่ยงไรกัน เอ็งทำให้ข้าเคยคุ้นอิงแอบทุกคืนวัน
เอ็งมิรู้ดอกว่า ค่ำคืนทุกข์ยากที่ผ่านมาข้าฝืนข่มหลับตา
หากใจของข้ามันมิยอมหลับใหล สับสนกระวนกระวาย วุ่นวายใจนัก
เตียงของข้าที่เคยนอนทุกเมื่อเชื่อวัน แลแปลกไป
ใยกว้างไพศาล สุดสายตา
หนอนหนุนแข็งกระด้าง หยาบระคายนัก
ยามเมื่อถวิลหาต้นแขนแข็งแรง แน่นหนักของเอ็ง ที่มีไว้ให้หนุนนอนกอดซบ
พลิกกายซ้ายขวา ช่างอ้างว้างแลโดดเดี่ยวนัก”
ขุนจำเริญกอดรัด ออดอ้อนตัดพ้อไอ้ลอย
เพลานี้ท่านหลงลืมมิคิดวางศักดิ์ หากกลับลดตัว
อันความรักมิมีอันใดจักแบ่งแยกได้
ชนชั้นหาใช่เงื่อนไขสิ่งสำคัญ ฤาจำเป็น
หากคราหัวใจตรงกัน ปัจจัยอื่นใดกลับมองข้ามผ่านเลย
“ขุนจำเริญขอรับ ขุนจำเริญโปรดรับรู้ด้วยเถิด
ไอ้ลอยมันทุกข์ตรม ระทมใจ มิยิ่งหย่อนกว่าท่านเลยขอรับ
มันสู้ทนอดกลั้นข่มจิต ทำได้เพียงเฝ้ามองจ้องอยู่ มิทิ้งร้างห่างไป
ใจไอ้ลอยมันคอยแต่จักหมกมุ่น
หัวไอ้ลอยพลอยครุ่นคิดตลอดทุกโมงยาม
คราใดหนอ ประตูหอห้องของท่านจักเปิดรับมัน
ทั้งห่วงแลคะนึงหาเจ้าชีวิตของไอ้ลอย ทั้งยามหลับแลยามตื่น”
ไอ้ลูกทาสก้มลงบรรจงจุมพิตริมฝีปากบางของนายเงิน
อย่างอ่อนหวานอยู่นานโขแล้วละปากหนาออก
กล่าวเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยน ทว่าน้ำเสียงหนักแน่นนัก
“แม้นภายหน้าไอ้ลอยมันถึงเพลาหลุดพ้น จากทาสเป็นไท
ขุนจำเริญโปรดวางใจเถิดขอรับ
กายมันเป็นไท ทว่าใจมันจักเป็นทาสชั่วนิรันดร์
มันมิอาจจากยอดดวงใจของมันได้แน่ขอรับ
กายไอ้ลอยมันจักอยู่ได้เยี่ยงไร หากหัวใจมันมิอยู่เคียงกัน
ไอ้ลอยขอให้คำมั่น
เพลาใดขุนจำเริญขับไล่ มันก็จักมิยอมจากไปไหน
เว้นเพียงแต่คราท่านหมดรักแลเมตตา
มันจักลาจากแผ่นดินนี้ไป
แลจักไปรอคอยขุนจำเริญในชาติภพที่มันเสมอท่านด้วยยศศักดิ์
เพลานั้นภพนั้น ไอ้ลอยมันจักมิยอมให้ท่านจากไปไหน
มันจักผูกรัดท่านด้วยกายแลใจที่จงรักของมัน
สมบัติพัสถาน แก้วแหวน นอกกาย มันเห็นเป็นเพียงทางผ่าน
สิ่งของมิใช่สิ่งอันที่ไอ้ลอยปรารถนาไม่
มันต้องการเพียงดวงใจของมันมาอยู่คู่เคียงกายขอรับ”
คำหวานจากไอ้ลูกทาสคนซื่อ ราวยาหม้อชั้นดี มิมีผิด
ความหม่นหมองภายในใจขุนจำเริญ
แม้นมิมลายหายจากใจไปจนสิ้น
หากก็หลงเหลือเพียงน้อยนิด ราวเถ้าธุลี
*******************************
วันรุ่งขึ้น ไอ้จาบสารถีรถม้าแลไอ้ลอย พร้อมด้วยเครื่องบูชาพระครบครัน
อีกปิ่นโตสองเถาใหญ่ กระจาดส้มสุกลูกไม้คัดสรรเพื่อถวายพระมากมาย
ตระเตรียมพร้อมรอเพียงขุนจำเริญท่าน
“ไปได้แล้วไอ้จาบ เอ็งขับขี่รถม้าไปให้ระวัง
ข้าวของบูชาพระข้าจักเสียหาย”
ขุนจำเริญสำรวจตรวจดูข้าวของ สัมภาระอย่างถ้วนถี่ตามวิสัย
“ไอ้ลอยเอ็งจงนั่งรับใช้ข้าอยู่ด้านในรถม้า
คราใดข้าใคร่อยากหมาก เอ็งจักได้เจียนหมากจีบพลูให้ข้า”
ว่าแล้วขุนจำเริญก็ก้าวขึ้นนั่งด้านในรถม้า
ไอ้ลอยก้าวตามยอบกายนั่งลง ที่ฝั่งตรงข้าม
ผิดธรรมเนียมนายบ่าวจักมิควรนั่งร่วมในรถม้า
หากไอ้จาบเป็นทาสที่ภักดี มันมิใส่ใจเรื่องนายเงิน
รู้เห็นอันใดมิปริปาก
สองนายบ่าวยิ้มแย้ม ชี้ชวนดูนกชมไม้
***************************
พระอำพลขีดเขียน คำนวณดวงชะตาขุนจำเริญ
เป็นนานกว่าจะเงยหน้า ละจากแผ่นกระดานชนวนในมือท่าน
พระอำพลเพ่งสายตามองพินิจนายทีบ่าวที อย่างคลางแคลง
ตำราของท่านมิเคยผิดเพี้ยน
พระอำพลผู้ขึ้นชื่อว่าแม่นยำ ทางชะตาโหราศาสตร์ ถอนใจยาว
เอี้ยวตัวหันกลับไปคว้าแผ่นชนวนใต้ตั่งข้างตัว
มิใช่ของผู้ใดอื่นไกล กระดานชะตาไอ้ลอยเมื่อคราก่อน
ท่านก้มลงมองกระดานชะตาสองแผ่นในมือ
แล้วให้ประหลาดใจนัก
หากเมื่อดวงชะตาวาสนากำหนดมา หลีกเลี่ยงเยี่ยงใดย่อมมิได้แน่
พระอำพลเงยหน้ามากล่าวกับไอ้ลูกทาสด้วยสีหน้าแห่งเมตตา
“ไอ้ลอย เอ็งจงอย่าลืมคำทำนายของข้าในคราก่อน
หมั่นเพียรเขียนอ่านอย่าละทิ้ง หมั่นฝึกปรือ
ภายหน้าชะตาเอ็งจักได้รับราชการก้าวหน้ามิด้อยกว่าผู้ใด”
พระอำพลย้ำคำทำนายชะตาไอ้ลอยดังเดิม เช่นคราก่อน
“ขอรับ พระคุณท่าน ไอ้ลอยจักจดจำให้แม่นมั่นขอรับ”
ไอ้ลอยกราบพื้นกระดานหน้าตั่งพระอำพล
“หากเพลานี้เอ็งจงออกไปรอนายเอ็งนอกกุฏิ
ข้าจักทำนายทายทักดวงชะตาของนายเอ็ง”
พระอำพลรูปนี้ท่านได้เรียนรู้ แตกฉานทางโหราศาสตร์
มีชื่อเสียงเลื่องลือ ว่าทำนายดวงชะตาแม่นยำแลเถรตรง
มิยอมพูดถนอม ทำนายคลาดเคลื่อน
เพียงเพื่อเอาใจเจ้าของดวงชะตา
ท่านจึงมิอยากให้ผู้อื่นล่วงรู้
เว้นแต่เจ้าของดวงชะตา จักตัดสินใจเล่าสู่กันเองในภายหลัง
“ขอรับพระคุณท่าน”
ไอ้ลูกทาสก้มกราบพระอำพลอีกครา
แล้วคลานเข่าถอยหลังออกไป
“พระคุณท่านขอรับ กระผมร้อนใจนัก
ด้วยพระยาศรีพิพัฒน์ผู้บิดา
จักหมั้นหมายบุตรีสหายท่านให้กับกระผมขอรับ”
เมื่อแรก ครามาถึงวัด
ขุนจำเริญสู้อดทนรอจนพระอำพลฉันเพลแลทำกิจของสงฆ์จนแล้วเสร็จ
หากยังมิมีโอกาสได้เจรจา เข้าสู่เจตนาอันแท้จริงในการมาถวายเพล
มาบัดนี้สุดข่มกลั้นอยากรู้ชะตาตน
“หากกระผมใคร่บวชเรียน หวังพึ่งใบบุญพระศาสนา จักควรฤาไม่ขอรับ”
ขุนจำเริญกลั้นใจกล่าวความตั้งใจของตน ออกปรึกษาพระท่าน
มิต้องการหักด้ามพร้าด้วยเข่าตน จำต้องหลีกลี้หนีห่าง
“โยมเอ๋ย ศาสนามีให้เพียงผู้มีใจบริสุทธิ์
มีจิตศรัทธาฝักใฝ่ทางธรรมอย่างแท้จริง
หากใคร่เรียนรู้รสพระธรรม โดยมิมีสิ่งใดเคลือบแฝงเท่านั้น
ศาสนามิได้มีไว้พื่อให้โยม
หวังพึ่งพาบวชเรียนหนีปัญหาชะตาชีวิต”
กล่าวแล้ว พระอำพลได้คิดปลงอยู่ภายในใจ
อันเด็กหนุ่มตรงหน้าท่านผู้นี้มีความรู้ท่วมหัว ท่วมตัว
เล่าเรียนเขียนอ่าน จนรั้งตำแหน่งขุนนาง
ทว่าท่านขุนหนุ่มน้อย กลับคิดหาทางออกได้ไม่ ดังคำกล่าวที่ว่า
“ความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอด”
“พระคุณเจ้าช่วยชี้ทางสว่างให้กระผมด้วยเถิดขอรับ
เพลานี้กระผมทุกข์ใจมองมิเห็นทางออก
ด้วยกระผมยังมิพร้อม มิมีใจอยากมีคู่ครอง
แลมิอยากได้ชื่อลูกทรพี มิรู้คุณบุพการีขอรับ”
ขุนจำเริญร้อนใจ
หากการเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ดังคาดหวังไว้ ในคราแรก
มิใช่ทางแก้ปัญหา ก็มองมิเห็นทางออกอื่นใด
พระอำพลเพลานั้นหนักอกหนักใจ
กระดานสองแผ่นในมือท่านไฉนผูกโยง ข้องเกี่ยวกัน
หากเจ้าของดวงชะตาแตกต่างกัน เป็นชายแลหญิง
ท่านจักทำนายทายทักตามตำราได้ว่า เป็นคู่สร้างแต่ปางก่อน
ด้วยเป็นวาจาผู้ทรงศีล มิควรชี้ช่องอันผิดต่อจารีตประเพณีอันดีงาม
พระอำพลท่านจึงกล่าวแก่ขุนจำเริญว่า
“อย่าเพิ่งอนาทรร้อนใจไปเลยขุนจำเริญ
ดวงชะตาของโยมมิมีเกณฑ์ได้ตบแต่งเป็นฝั่งฝา
หากจักต้องครองชีวิตโสด ราวเพศบรรพชิต
โยมจงอดทนหนักแน่น ประคองกายใจ ให้โชคชะตาพาไปเถิด
อาตมาเชื่อมั่นว่า จักมีเหตุให้ได้ยกเลิกงานมงคล”
“ขอรับ พระคุณท่าน”
ขุนจำเริญนิ่งฟัง แล้วรับคำพระท่าน
พลันลอบยิ้ม แลถอนหายใจ โปร่งโล่ง
หากแต่คำทำนายที่ว่า
“จักต้องครองชีวิตโสด”
เช่นนี้แล้วขุนจำเริญกับไอ้ลอย
จักพลัดพรากจากกันฤาอย่างไร
ขุนจำเริญกราบลาพระอำพล
พระท่านกลับกล่าวทิ้งท้ายว่า
“ดวงชะตานายบ่าวต้องกัน ประหลาดนัก
จักเกื้อหนุน นำพาต่อกันในภายหน้า
โยมจงส่งเสริมสนับสนุนโยมลอย ให้ก้าวหน้า
แลโยมทั้งสองจงหมั่นทำบุญทำทาน
เหตุร้ายจักผ่อนหนัก ให้เป็นเบา
ทางข้างหน้ายากนัก หากมิใช่ทางตัน
จงฟันฝ่าด้วยสติแลปัญญาของโยมเถิด”
**************************
“สำรับมื้อนี้รสชาดดีนักฤาเจ้าคะ
คุณพี่ถึงรับทานได้มากว่าทุกคราเจ้าคะ”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์หยอกเย้าพระยาผู้สามี
บรรยากาศบนเรือนใหญ่เพลานี้ กลับคืนสู่ปกติสุข
ด้วยขุนจำเริญบุตรชายมาร่วมสำรับบนเรือนใหญ่
ตั้งแต่คราพระยาศรีพิพัฒน์ลุแก่โทสะ ตบหน้าท่าน
ขุนจำเริญมิเคยย่างกรายมาทางเรือนใหญ่อีกเลย
หลบลี้หนีหน้า มิเสวนากับผู้ใด
“ขุนจำเริญคุณพี่ของลูกก็รับข้าวได้มาก เฉกเช่นเดียวกันกับคุณพ่อด้วยเจ้าค่ะ
ลูกเกรงว่าข้าวจักหมดหม้อ มิเหลือพอเผื่อแผ่ไปเรือนทาสนะเจ้าคะ”
คุณหนูแดงหัวเราะกิ๊ก คราพูดจบ
เสียงหัวร่อของพระยาศรีพิพัฒน์ดังกังวานทั่วเรือน
เป็นเพลาเดียวกันกับ...
รอยยิ้มของคุณหญิงแลขุนจำเริญ บังเกิดขึ้นบนใบหน้า
************************************
ครั้นมาถึงเพลาสำรับขนมแลผลไม้
ขุนจำเริญสูดหายใจเข้าแล้วกล่าว นบนอบ
“คุณพ่อคุณแม่ขอรับ ลูกมีเรื่องสำคัญจักปรึกษาขอรับ”
“เจ้ามีเรื่องอันใดจงเร่งพูดเถิด พ่อแลแม่เจ้ารอฟังอยู่”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์รีบกล่าวแทนพระยาสามี
ด้วยเพลานี้บุตรชายเป็นฝ่ายอ่อนข้อ เข้าหา
แลบิดาก็แย้มยิ้ม คลายเคร่งเครียดไปมากโข
“ลูกใคร่กราบเรียนปรึกษา อันเรื่องที่คุณพ่อจักให้ลูกหมั้นหมาย
ตบแต่งกับบุตรีพระยาแม้นมนตรีขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์รับฟังแล้วใจชื้น
ด้วยขุนจำเริญแลสุขุมมิใช้อารมณ์
ท่านจึงกล่าวด้วยเสียงมีเมตตาว่า
“เจ้าจักมีความเห็นเยี่ยงไร ขุนจำเริญ
จงบอกกล่าวเล่าความด้วยเหตุผล
อย่าได้หุนหันพลันเล่นเช่นคราก่อน”
ขุนจำเริญก้มกราบพระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง อย่างสำนึกผิด
“ลูกกราบขออภัยในความใจร้อนวู่วามของลูก
แลกริยามิเหมาะควรในครานั้นขอรับ
มาบัดนี้ลูกได้ครุ่นคิด แลไตร่ตรองรอบคอบแล้วขอรับ
อันความเมตตาปรารถนาดีของคุณพ่อคุณแม่นั้น
ลูกขอน้อมรับด้วยความเคารพอย่างแท้จริงขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์ดีใจอย่างที่สุด ยิ้มของท่านกว้างนัก
“หากแต่เพลานี้ลูกขอคบหาศึกษาดูใจ ก่อนครองคู่
วันเวลาจักช่วยให้รักแลผูกพัน
ลูกจักได้คุ้นเคยกับคู่หมายให้ถ่องแท้
เปรียบผลไม้ยามสุกงอมจักหวานหอม กว่าผลห่ามนะขอรับ”
ขุนจำเริญกล่าวเสียงหนักแน่น
หากคราชายตาไปยังหมู่ทาสที่นั่งหมอบก้มหน้าคอยรับใช้
พลันสะท้านใจ ด้วยแลเห็นไอ้ลูกทาสผู้หนึ่ง
หลังไหล่ของมันสั่นระริก
มือใหญ่กำหมัดระงับข่ม
หยาดน้ำตกต้องหลังมือของมัน
:impress3: :impress3:
"รถม้าคันใดหนอ ที่สองนายบ่าว...นั่งชี้นกชมไม้"
[attachment deleted by admin]
-
ปรึกษากันก่อนก็ดีนะพ่อขุนเอ๋ยยย
-
โล่งอก เฮ้อ
รอตอนหน้าดีกว่า คึคึ :mc4:
-
ขุนจำเริญรีบไปอธิบายให้ไอ้ลอยฟังด่วนเลยนะขอรับ :z3:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
น้ำตาตกตอนท่านขุนแลไปเห็นลอย :hao5:
งานมงคลสมรสจงล้มเหลว :hao7:
-
รอตอนต่อไป :hao6 :hao6: :hao6:
-
ไอ้ลอยอย่าเพิ่งคิดมาก ขุนจำเริญต้องมีแผนแน่ๆ :hao5:
-
ไอลอยงอแงแล้วท่านขุนนนนน :sad4:
-
โถ...ไอ้ลอยน้ำตก
-
ตอนหน้าขุนจำเริญคงต้องปลอบไอ้ลอยหน่อยนะเสีนขวัญน่าดูเลย 555
-
นั่น
พ่อลอยผู้ตัวโตแต่ใจน้อยร้องให้ไปละ
ง้อด่วนจ้า
-
ลอยเอ้ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อย่าเศร้าไปเลย...ท่านขุนทำเพื่ออนาคตของนายนะ :hao4: :hao4:
o8 o8 o8 o8 o8 o8
-
อยากจะอ่านอ่ะ แต่ติดละครเรื่องหนึ่งแบบมากมาย
เพิ่งโหลดมาได้ต้องรีบไปดู เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับมาอ่านเต็มๆ
อีกที
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ตอนหน้าแน่นะ
-
เจ็บบบเลยยย
-
ขุนจำเริญไม่บอกไอ้ลอยหน่อยหรือว่าคิดจะทำอะไร สงสารไอ้ลอย :mew4: :mew4: :mew4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอาน้ำเย็นเขิาลูบไว้
รอตอนหน้า อิอิ
-
ติดเรื่องนี้เข้าซะแล้ว เป็นกำลังใจให้ทาสลอยเผด็จศึก
-
โอ้ ถึงกับร้องไห้ไหล่สั่นน่าสงสารไอ้ลอยยิ่งนัก
-
รอตอนหน้านะเจ้าค่ะ
-
ไอ้ลอยมันช่างซื่อนัก
ท่านขุนโปรดชี้แจงด่วน
อย่าให้เคืองขุ่นใจ
-
โถ ไอ้ลอยร้องไห้ขี้มูกโป่งเข้าใจผิดขุนจำเริญไปเสียแล้ว
เห็นทีตอนหน้าจะได้มีการปลอบขวัญไอ้ทาสลอยกันเป็นแน่ อิอิ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
เดี๋ยวไอ้ลอยงอนนะ :katai5:
-
ได้ขนมหวานไม่พอครึ่งท้องเสริฟมาม่าอีกและ ไม่เอาได้ม้าย :ling1: เค้าอยากกินขนมอีก
-
มารอฉากบนเรือนแพ
-
:katai4: :katai4:
ทาสรัก....สมัครใจ....18
ขุนจำเริญใคร่ตำหนิตนเองอย่างขึ้งโกรธ ด้วยประมาทเลินเล่อนัก
ครากลับจากถวายเพลพระอำพลที่วัด ด้วยอารามดีใจที่อุปสรรคมีทางแก้ไข
ขุนจำเริญมัวหลงแต่พร่ำคำมั่นแลคำหวาน มอบให้แก่กันนายบ่าว
ท่านมิได้แจงคำทำนายให้แจ่มชัดแจ้ง บอกกล่าวไอ้ลูกทาสเพียงความที่ว่า
ขุนจำเริญนายเงินของไอ้ลอย ตามคำทำนายของพระคุณท่านอำพลนั้นไซร้
จักมิมีดวงชะตาตบแต่ง งานมงคลกับสตรีผู้ใด
หากแต่มิได้แจกแจงแผนการในใจของตน
ในเพลานี้ ครามาร่วมสำรับบนเรือนใหญ่
จึงตระหนักว่าพลาดพลั้งหลงลืม
ไอ้ลอยคนซื่อเอ๋ย ป่านฉะนี้ จักคิดไกลไปมากโข
หยาดน้ำตาตกต้องหลังมือมัน แม้ไม่ท่วมท้น
หากจากใจบริสุทธิ์มิเคลือบแฝงของมัน คงแทบแดดิ้น
ขุนจำเริญเย็นเยียบในหัวอก พลันอยากเข้าไปตระกองกอดปลอบขวัญ
หากเพลานี้ยังมิสามารถกระทำตามใจคิด จำต้องกดข่มเอาไว้
“ขุนจำเริญลูกจักประสงค์เยี่ยงนั้นแน่ฤา คบหาดูใจกันก่อนหมั้นหมาย
แล้วเจ้าจักให้คำมั่นพ่อได้วางใจฤาไม่ ว่าเจ้าต้องการเวลานานเท่าใดกัน”
พระยาศรีพิพัฒน์แม้เริ่มขุ่นเคือง หากท่านฝืนระงับความไม่พอใจเอาไว้ได้
ด้วยมิอยากแตกหักกันกับขุนจำเริญเช่นคราก่อน
หากแต่ก็มิได้ปล่อยวาง ตามอำเภอใจบุตรชายเสียทีเดียว
“คุณพ่อขอรับ การเรียนรู้กันของคนต่างเรือน ต่างวงศ์สกุล
หากมีวาสนาต้องกันก็มิช้านานเท่าใดดอกขอรับ
คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน ชะตาวาสนาต้องกันแล้ว ย่อมนำพาไปสู่การหมั้นหมาย
หากแต่มิใช่คู่สร้าง นานวันจักหน่ายระอา ผู้ใดชักจูงก็มิเป็นผลขอรับ”
ขุนจำเริญเลือกเฟ้นคำตอบในทางสายกลางตอบบิดา
“คุณพี่เจ้าคะ ที่ลูกพูดก็มีส่วนเป็นจริงอยู่มากโขนะเจ้าคะ
เนื้อคู่ กระดูกคู่ จักมิคลาดแคล้วต่อกัน ต่อให้อยู่ห่างกันคนละขอบฟ้า
แต่ทว่าคนมิใช่คู่สม ใส่พานมาวางตรงหน้าก็มิมีใจคิดพิศวาส”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์กล่าวกับพระยาสามี ด้วยสีหน้าอ่อนหวาน
พลันพระยาศรีพิพัฒน์หวนคิดถึงเพลาที่....
ท่านยังเป็นขุนนางหนุ่มน้อย วัยเดียวกันกับขุนจำเริญบุตรชาย
ครานั้นท่านประสานสบสายตากับคุณหญิงภรรยา ในวัยสาวรุ่น
สตรีงามบุตรีขุนนางชั้นผู้ใหญ่
พบหน้าเพียงคราเดียว.....
ท่านกลับบังเกิดความร้อนรุ่มในอก กินไม่ได้ นอนไม่หลับ
อ้อนวอนบิดามารดาให้มาทาบทามสู่ขอ สตรีที่แรกพบก็ต้องใจ
จวนจนสมปรารถนา มาถึงเพลานี้ ท่านมีบุตรสืบสกุลถึงสองคน
ยี่สิบห้าขวบปีพระยาศรีพิพัฒน์รักมั่นต่อคุณหญิงที่ท่านหลงรักเพียงผู้เดียว
มิมีนางเล็กนางน้อยให้คุณหญิงท่านช้ำใจ
ความรักแม้กาลผ่านไปมิจืดจาง กลับพันผูก มั่นคง ด้วยต่างก็มีใจรักแลภักดีต่อกัน
“ในเมื่อแม่เจ้าออกตัวสนับสนุนถือหางเจ้าเยี่ยงนี้ พ่อจักเชื่อเจ้าสักครา
หากแต่ขุนจำเริญเจ้าอย่าทำให้พ่อเจ้าเสียผู้ใหญ่
จักมองหน้าพระยาแม้นมนตรีมิสนิทใจ”
พระยาศรีพิพัฒน์ถอนหายใจ หากจำต้องผ่อนปรน
**********************************
นับแต่กลับจากเรือนใหญ่ ไอ้ลูกทาสคนซื่อมันมิแม้แต่จักมองหน้าขุนจำเริญ
หลังไหล่มันค้อมต่ำ นบนอบ ก้มหน้างุด แลขานรับท่านเพียงคำว่า
“ขอรับ ขุนจำเริญ”
คราแรกขุนจำเริญเพียรงอนง้อไอ้ทาสลอย
แสร้งทักถามชวนคุย หยิบยกตั้งแต่สิ่งละอันพันละน้อย
ตลอดจนสิ่งสำคัญใกล้ แลไกลตัว
หากเรื่องอันใดไอ้ลอยมันก็มิมีความเห็น
มันขานรับท่านเพียงประการเดียว
อีกหลบเลี่ยงมิขึ้นไปรับใช้บนเรือนแพ
มันเฝ้าถากถางหญ้า ออกแรงมิหยุดพัก
เหงื่อไหลไคลย้อยสะท้อนแดด
น้ำเหงื่ออาบเนื้อตัวหลังไหล่จนมันเลื่อม
ขุนจำเริญยืนมองมันอยู่เป็นนาน สำรับกับข้าวบนตั่งยังมิได้แตะต้อง
ครานั้นขุนจำเริญบังเกิดความอ่อนใจแกมหมั่นไส้มิน้อย
ที่ไอ้ลอยเพิกเฉยต่อท่าน
ขุนนางหนุ่มน้อยจึงใคร่เสแสร้งแกล้งไอ้ทาสลอยมัน
“ลอยเอ๋ย ก้างปลามากนักมันจักปักจักตำคอข้า
เอ็งจงเร่งมาแกะแยกเนื้อปลาใส่จานให้ข้าที”
ไอ้ลูกทาสจำเงยหน้าขึ้นมา แต่มิทัน
เห็นเพียงแผ่นหลังเพรียวบางของขุนจำเริญ ที่จงใจเดินนวยนาดเข้าเรือนไป
ไอ้ลอยมันละทิ้งงานตรงหน้า ด้วยความจำใจ
ไอ้ลูกทาสฉวยผ้าขาวม้าที่เคียนเอวออก เร่งเช็ดเนื้อตัวให้แห้ง
ล้างเท้าก้าวย่างขึ้นเรือนแพ แล้วคืบคลานขึ้นมาบนยกพื้น
มันทรุดตัวลงนั่งยอบตัว ชิดติดตั่ง
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยจุ่มมือลงชะล้าง ในขันเงินใบใหญ่
ขุนจำเริญยิ้มพรายอยู่ในหน้า ท่านรีบหยิบยื่นผ้าสะอาดให้มันเช็ดมือ
ไอ้ลูกทาสก้มหน้างุดลงจานปลา บรรจงแกะแซะเอาก้างออก
ครามันยื่นหวังส่งลงจานข้าว ขุนจำเริญกลับจับยึดมือมันเอาไว้
“ข้ามิมั่นใจในฝีมือเอ็งดอก เนื้อปลาคำนี้เอ็งจงกินให้ข้าดูที”
ไอ้ลอยเงยหน้าแล้วเม้มปากหนาแน่น ด้วยเห็นนายเงินกลั้นยิ้ม
ท่านจักหยอกเย้าไอ้ลูกทาสเช่นมันกระนั้นฤา
เจ็บช้ำแล้วยังจักต้องเป็นจำอวดกระมัง
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยข่มความน้อยใจ แล้วส่งชิ้นปลาเข้าปากมัน
“มีก้างปลาฤาไม่”
ขุนจำเริญถามมัน สายตาท่านอ่อนโยนนัก
หากแต่เพลานี้ความอ่อนโยนของท่านกลับกลาย
คล้ายหนามแหลมทิ่มแทงใจไอ้ลูกทาส
“ไม่มีก้างปลาแต่อย่างใดขอรับ”
ไอ้ลอยกลืนเนื้อปลาในปากลงคออย่างฝืดฝืน
มันก้มหน้าตอบคำ แล้วนิ่งอยู่
“มิมีก็ดีแล้ว ลอยจ๋าข้าใคร่อยากกินเนื้อปลานัก
เจ้าจักแกะเนื้อปลาหวานๆให้ข้าได้ลิ้มชิมรสฤาไม่”
ไอ้ลอยรีบเงยหน้าขึ้นมาด้วยประหลาดใจในน้ำคำของขุนจำเริญ
เจ้าชีวิตของมันกลับสะเทิ้นกาย หน้าแดงขวยอาย
กริยาแลคำเรียกขานใยต่างไป ใจท่านเพลานี้เป็นเยี่ยงไร
ไอ้ลอยใจสั่นไหว ดีฤาร้าย จริงฤาแสร้ง
มันบรรจงแกะเนื้อปลาอย่างพิถีพิถันละเอียดลออ
“เนื้อปลาได้แล้วขอรับ”
ไอ้ลอยยื่นเนื้อปลาชิ้นเขื่องปราศจากก้างส่งให้นายเงินที่นั่งมองอยู่
ขุนจำเริญกลับยกจานกระเบื้องเนื้อดีออกห่าง
“ป้อนส่งที่ปากข้าทีเถิดลอยเอ๋ย เนื้อปลาจากมือเจ้าจักโอชา
หวานหอมยิ่งกว่าอาหารทิพย์ใดที่ข้าได้เคยลิ้มรส”
ขุนจำเริญเผยอปางบางยื่นหน้าหวานมาใกล้
ไอ้ลอยมองนิ่ง อึ้งไปชั่วขณะแล้วกล่าวว่า
“มิเหมาะควรนะขอรับ ขุนจำเริญ ไอ้ลอยมันเป็นเพียงลูกทาสต่ำต้อย”
ไอ้ลอยเผลอค้อนควักด้วยน้อยใจ
จักกลั่นแกล้งเยี่ยงไร เท่าไหนจึ่งพอ
ขุนจำเริญขุ่นเคืองไอ้ลอยคนซื่อนัก ด้วยมิคาดว่ามันจักเล่นตัวมากเกินควร
หากขุนจำเริญกลับยิ้มแย้ม แล้วกล่าวว่า
“ช้าอยู่ใยลอยจ๋า ข้าหิวววว”
น้ำเสียงออดอ้อนอ่อนหวาน คล้ายคราร่วมเคียงนอนเตียงในห้องหับ
ไอ้ลอยกลั้นยิ้มอยู่ในหน้า หากยังแสร้งปั้นหน้าคมให้บึ้งตึง
พลันมือไอ้ลอยที่ยื่นส่งเนื้อปลามาป้อน กลับสั่นระริก
ขุนจำเริญอ้าปากบางรอรับ หากกลับงับทั้งเนื้อปลาแลปลายนิ้ว
ลิ้นน้อยซุกซนดูดดุนปลายนิ้วไอ้ลอยแรงๆ
ไอ้ลูกทาสเสียววูบเบาโหวงในช่องท้อง
“อ่าาา...เนื้อ...ปลา..หวานเหลือเกินลอยจ๋าาา”
ขุนจำเริญส่งเสียงอืออา พาให้หวั่นไหว
ไอ้ลอยใคร่จับตัวขุนจำเริญมานอนพาดตัก แล้วฟาดก้นกลม
ด้วยขุนจำเริญที่แสร้งทำเสียงกระเส่า ยังมิวายล้อเล่นมัน
ท่านแลบลิ้นน้อยออกเลียริมฝีปากบาง พร้อมทำตาปรือปรอย
“ลอยจ๋าาา ข้าร้อนใคร่ลงอาบน้ำที่ชายท่า”
ขุนจำเริญว่าแล้วมิพักรอ หากปลดกระดุมเสื้อออกจากรัง
เสื้อผ้าป่านเนื้อบางปลิวหลุดจากมือน้อย ตกลงบนพื้นเรือนแพ
หากเจ้าของเสื้อ โลดแล่นวิ่งลงตรงไปชายท่า
*****************************************************
เพลานี้ท้องฟ้าหมดแสงอาทิตย์ไปนานโข
ดาวแลเดือนแข่งกันส่องแสงกระจ่าง แพรวพราวแทนที่บนท้องฟ้า
ราวอัญมณีมีค่า ระยิบระยับ
“ลอยจ๋าาา ถูหลังให้ข้าที เร็วเข้า”
มือน้อยกวักเรียกไอ้ลูกทาส ยิ้มหวานเชิญชวน
ไอ้ลอยก้าวเท้าเดินไปยังชายน้ำ
เดินลุยน้ำลึกลงไปจากชายท่าเข้าหานายเงิน อย่างเลื่อนลอย
แสงจันทร์แสงดาวตกกระทบ อาบไล้ผิวขาวนวลลออ
เรืองรองในความสลัว หน้าหวานเงยหน้าท้าทาย
ใกล้ยิ่งกว่าใกล้ จึงได้มองเห็นขนเนื้อนวลเนียนสะท้านลุกชัน
ลมเอื่อยๆโชยมาไม่ขาดสาย กลิ่นกายหอมกรุ่นของคนตรงหน้า
คละเคล้ากลิ่นดอกแก้ว แยกแยะแทบมิออก หากล้วนแต่เย้ายวนใจ
ครั้นไอ้ลอยหยุดยืนอยู่อยู่ตรงหน้า
ขุนจำเริญวางฝ่ามือน้อยทั้งสองข้าง ทาบแผ่นอกแน่นหนั่นของไอ้ลูกทาส
ฝ่ามือบางรับรู้แรงสะท้อนในอกของไอ้ลอย
“ลอยจ๋า บึ้งตึงด้วยเรื่องอันใดกัน
เจ้ามิพูดคุยกับข้า มีเรื่องไรใยเมินเฉย”
ขุนจำเริญเงยหน้าฉะอ้อนถาม
“มิมีอันใดขอรับ ขุนจำเริญ ได้โปรดหันหลังมาเถิดขอรับ
ไอ้ลูกทาสต่ำต้อยจักขัดถูหลังรับใช้ท่านขอรับ”
เสียงนุ่มทุ้มเครือแผ่ว แฝงด้วยน้อยอกน้อยใจ
ไอ้ลอยว่าแล้วบรรจงแกะมือน้อยของนายเงิน ออกจากอกตน
“ก็ขัดถูไปสิ เรารอเจ้าอยู่”
ขุนจำเริญกลับโผเข้ากอดซบอกอุ่นแน่น เกลือกใบหน้าหวานไปมา
ไอ้ลอยกัดฟันกรอด มันข่มระงับอารมณ์หวามไหว ที่ปะทุขึ้นมา
ด้วยมันสำนึกได้ว่า.....
ระหว่างลูกทาสต่ำต้อยเช่นมัน กับขุนจำเริญนายเงิน
มีเพียงผ้านุ่งโจงผืนเก่าบางสีกรัก แก่นขนุนเข้ม
ซึ่งบัดนี้ชุ่มน้ำเปียกแนบลำตัวมัน
เพียงผ้าบางเนื้อชุ่มน้ำจักกีดกั้นอันใดได้ มีฤาไม่ก็มิแตกต่างกัน
ไอ้ลอยมองเหม่อออกไปในสายน้ำดำมืด มองไปไกลสุดสายตา
สองมือใหญ่ลูบไล้หลังนายเงินแผ่วเบาทะนุถนอม ด้วยสบู่หอม
หากในใจไอ้ลูกทาสตรอมตรมทุกข์ระทม
คราหวนคำนึงถึงคำพูดของขุนจำเริญแลพระยาศรีพิพัฒน์
ใจไอ้ลอยปวดแปลบคล้ายถูกเฉือนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ด้วยขุนจำเริญท่านตกลงปลงใจจักคบหา บุตรีพระยาแม้นมนตรี
ภาพสตรีสูงศักดิ์ ช่างงดงามทั้งรูปกายแลชาติกำเนิด ยังติดอยู่ในมโนสำนึกของมัน
ลูกทาสต่ำต้อยในเรือนท่านเช่นมัน ผู้ใดเลยจักมองเห็นตัวตน
อนิจจา เพลานี้ไอ้ลอยเป็นสุขคราได้ตระกองกอดแนบชิด
หากแต่บังเกิดความระทมทุกข์มาปะปน
กาลข้างหน้าหากขุนจำเริญมีคู่หมายตบแต่ง
ที่ข้างกายท่านมีสตรีสูงศักดิ์คู่ควร
ท่านจักยังเมตตาให้ไอ้ลอยได้รับใช้ใกล้ชิดอีกฤาไม่
ไอ้ลอยจักวางตัวต่ำต้อยของมันอยู่ที่ใดดี
ใจไอ้ลอยครุ่นคิดกังวล มิอยู่ด้วยกันกับกาย
สบู่หอมลื่นไหลหลุดมือ ตกลงไปในสายน้ำ
“ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยมันของมเก็บสบู่ก่อนขอรับ”
ไอ้ลอยแตะแผ่นหลังเนียนของคนในอ้อมอก
มันทำใจกล้าก้มลงจรดจมูกโด่งบนเส้นผมนิ่มหอม
“มิต้องดอกลอย ข้ามิอยากขัดถูกายแล้ว
ด้วยเพลานี้ลมแรงหนาวเย็นนัก ลอยเอ๋ยเจ้ากอดข้าที”
ขุนจำเริญเงยหน้าขึ้นมาบอก แล้วเขย่งเท้าขึ้นมา
ปากบางจูบแผ่วเบาลงตรงปลายคางบึกบึน
“ขุนจำเริญขอรับ ท่านจักทรมานไอ้ลอยไปใย
เพลานี้ไอ้ลอยมันเหมือนคนตายทั้งเป็นแล้วขอรับ”
ไอ้ลอยสุดทน มันกอดรัดขุนจำเริญแน่นแล้วร่ำไห้
เนื้อตัวของมันที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง สั่นระริก
ขุนจำเริญตกตะลึงอึ้ง ด้วยมิคาดคิดว่าสิ่งที่ตนแสร้งทำ
จักส่งผลต่อดวงใจของไอ้ทาสผู้ซื่อสัตย์ ถึงเพียงนี้
“ลอยจ๋า นิ่งเสียเถิด ข้ามิควรหยอกเย้ากระเซ้าเจ้าถึงเพียงนี้
ลอยอย่าขุ่นเคืองนักเลย ข้าจักแจงความให้เจ้าฟังอย่างถ้วนถี่”
ขุนจำเริญดันตัวไอ้ลอยออกห่างเพียงน้อย
มือขาวบางเชยคางบึกบึนขึ้นมา แล้วเกลี่ยปลายนิ้วน้อย
เช็ดหยาดน้ำตาใสจากใบหน้าคมสันอย่างอ่อนโยน
กระซิบกระซาบปลอบขวัญไอ้ลูกทาสคนซื่อ
จวบจนไอ้ลอยมันหายน้อยใจ แลรับรู้แจ่มแจ้งในแผนการ
“ขุนจำเริญขอรับ น้ำในคลองเริ่มเย็นจัด กลับขึ้นเรือนแพกันเถิดขอรับ”
เสียงกระซิบหวานหูของไอ้ลอยดังอยู่ข้างหู
พลันขุนจำเริญขนลุกซู่
ไอ้ทาสลอยอ้าปากหนาขบเม้มแลดูดดุน ใบหูบางของท่าน
“อาาา เจ้าแกล้งข้าหรือไรกัน”
ขุนจำเริญกุมใบหูข้างนั้นแล้วต่อว่า
หากหน้าของท่านก้มงุดลงกับอกเปลือยของไอ้ลอย
“อาาา ขุนจำเริญขอรับ อย่าแกล้งไอ้ลอยเลยขอรับ”
ครานี้ไอ้ลอยเสียงกระเส่า ด้วยขุนจำเริญท่านบดเบียดกายเข้ามาแนบชิด
กายเปลือยของนายบ่าวมีเพียงผ้าโจงผืนบางกั้นไว้
แรงเสียดสี...
เสียงหายใจหอบดัง เสียงหัวใจเต้นระรัว....
“กลับขึ้นเรือนเถิดขอรับ ไอ้ลอยจักมีสิ่งอันทำให้ขุนจำเริญประหลาดใจขอรับ”
ไอ้ทาสลอยกระซิบเสียงพร่าเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนถือวิสาสะอุ้มขุนจำเริญ ขึ้นแนบอก
เดินตรงรี่ขึ้นจากชายน้ำ
ก้าวยาวๆขึ้นบันไดเรือนแพ
แสงจันทร์แสงดาวอาบไล้
ร่างบางเปลือยเปล่าในวงแขนแข็งแรง อิงแอบแนบอกอุ่น
ใบหน้าหวานก้มงุดลงอย่างเอียงอาย
ร่างกำยำสูงใหญ่ กล้ามเนื้อทุกมัดเกร็งเขม็ง
ไอ้ลอยกระชับอ้อมกอดรอบตัวเจ้าหัวใจ
หากภายใน ใคร่สำเร็จโทษ คนเจ้าเล่ห์
เห็นทีครานี้ไอ้ลอยจักได้ทบทวน
ตำรา”กามสูตร” เสียที
***************************************
:z1: :z1:
ก่อนจักตามนายบ่าวเข้าห้องหับ ในเรือนแพ
ท่านใด ใคร่รับทานข้าวปลาแลอาหารสักสำรับฤาไม่ขอรับ
:hao6: :hao6:
[attachment deleted by admin]
-
ข้าขอตามนายบ่าว...
เข้าห้องหับในเรือนแพ
เรื่องข้าวปลาไว้ก่อน...
ข้านั้นยังไ่หิววววว อิอิ
:mew1:
-
ค้างได้อีก, :z3: :z3: :z3:
-
ลอบเอ๋ยจงใช้ทุกท่าทางในตำราเอาใจคุณจำเริญ เข้าหล่ะ :oo1: :oo1:
-
ข้ามิใคร่รับทานข้าวปลาแลอาหารสักสำรับดอก
:m31:
ตัดฉัับอีกแล้ววววว
-
ครานี้แหละ เจ้าลอยคงได้ถือโอกาสแสดงความรู้ที่ได้ศึกษามาอย่าเต็มที่ หึหึ
-
ต้องตอนหน้าไปอีกสักกี่ตอนเจ้าคะท่านขุน :katai1:
แอร้ยยยย :ling1:
-
ในที่สุดก้อจะได้รู้ข้อมูลในตำรากามสูตรแล้ววว :hao6: :hao6:
-
+1 คุณ greenapple ค่ะ
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกก ยิ้มตลอดเลย สองคนนี้เหมาะกันจริงๆ คนนึงก็ช่างยั่ว ส่วนอีกคนก็ซื่อ น่าแกล้งดีจริงๆ
รอตอนหน้านะคะ
ป.ล. มิทราบว่าปกติคนเขียนบริโภคอะไร กระทิงแดงหรือM150 ขยัน มาไวทันใจมากค่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ o13
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอเค....เตรียมให้การประเมินภาคปฏิบัติ :hao6:
-
โอวววว..แบบว่า :pighaun:
ขอบคุณคนแต่งเจ้าค่ะ :กอด1:
-
+1 คุณ greenapple ค่ะ
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกก ยิ้มตลอดเลย สองคนนี้เหมาะกันจริงๆ คนนึงก็ช่างยั่ว ส่วนอีกคนก็ซื่อ น่าแกล้งดีจริงๆ
รอตอนหน้านะคะ
ป.ล. มิทราบว่าปกติคนเขียนบริโภคอะไร กระทิงแดงหรือM150 ขยัน มาไวทันใจมากค่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ o13
:mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณมากค่ะ ++1เป็ดเช่นกันค่ะ
-
ข้าวปลาเอาไวทีหลัง
ตอนนี้ใคร่อยากซับเลือด อิอิ
-
ครานี้จักได้ใช้ตำราเสียทีนะไอ้ลอย :z1: :z1: :z1:
-
เอิ๊กกกก ไม่หิวข้าว
-
บ่าวคาดว่าเพลานี้ ท่านขุนคงต้องการยลโฉมเจ้าปลายักษ์ของไอ้ลอยแล้วสิเจ้าคะ :mew3:
-
ได้ฤกษ์ปฏิบัติแล้ว :hao6:
-
กามสูตร กามสูตร กามสูตร
-
บ่าวคาดว่าเพลานี้ ท่านขุนคงต้องการยลโฉมเจ้าปลายักษ์ของไอ้ลอยแล้วสิเจ้าคะ :mew3:
กดบวกเม้นต์นี้โดนใจ 555
บวกและเป็ดให้เจ้าลอยด้วย ฮิ้วววววว
แต่แอบอยากรู้ด้วยกระซิบอันใดกัน
เจ้าลอยจากหมาจ๋อยถึงคึกเป็นกระทิงเถื่อนเยี่ยงนี้
:hao7:
-
ตัดฉับกันทีเดียว
แหม งานนี้ คงได้สัมผัสการบอกรักที่แท้จริงซะทีสินะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้เจ้าค่ะแอบร้องไห้ตามลอยด้วยอ่ะความรักสมัยก่อนนี่ไม่ง่ายเลยดูแล้วจะยากกว่าสมัยนี้อีกอ่ะT^T
-
กรี๊ดด กามสูตรที่รอคอย :z1:
-
ค้างยิ่งกว่าเดิม
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ต๊ายยยยยย ตาย ตาย
หวังว่ารอบนี้คงไม่มีอะไรมาขัดลาภนะ
ไอ้ลอยเอ้ยยยยยย
จงรีบ จงรีบ ฮ่าๆ
-
ปล่อยไอ้ลอยน้อยใจอยู่ได้ตั้งนานนะท่านขุน
-
จะได้ทดลองปฏิบัติสักทีนะ
รอตอนหน้าไม่ไหว แทบขาดใจ :z3: :z3:
-
ค้าง คำเดียวสั้นๆ :katai1:
-
รอดูเนื้อหาตำราที่ลอยอ่าน
-
:jul1:
-
คุณคนเขียนค่ะการทำให้คนอ่านรอนานมันไม่ดีเลยค่ะ
:ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
กระผมมิได้บริโภคเครื่องดื่มชูกำลังแลยากระตุ้นอันใดดอกขอรับ
หากเสพเพียงคอมเม้นท์แลกำลังใจจากผู้อ่านขอรับ
จึ่งมีพละกำลังกายใจ มานั่งนอน...จิ้มๆๆๆๆ(คีย์บอร์ด)ขอรับ
:m20: :m20:
********************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....19
การร่วมรัก...
ที่เกิดความสุขสมร่วมกัน จนหลั่งสารแห่งความสุขออกมานั้น
ทำให้คนทั้งสองที่ร่วมรัก เกิดสายใยแห่งความผูกพันที่มิรู้ลืม
ซึ่งยากนักที่จะบอกรักกันด้วยคำพูดได้
แต่ย่อมจะแน่นอนว่า...
เมื่อต่างฝ่ายต่างพยายามมอบความสุขให้กันและกัน
จนเกิดความสุขสุดยอดแล้วย่อมจะเข้าใจ
ได้โดยไม่จำเป็นต้องบอกกันว่า...รัก
(“KAMASUTRA” หรือ กามสูตร ตำรับรักฉบับอินเดีย)
**************************************************
ไอ้ลูกทาสโอบอุ้มนายเงิน ที่บัดนี้หน้าแดงก้มงุดกับแผงอกกำยำของมัน
สีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องที่มิมีผู้ใดมองเห็น แตะแต้มอยู่บนใบหน้าคมสัน
เพลานี้ไอ้ลอยราวกับมิใช่ไอ้ทาสลอยคนซื่อ ที่ก้มหน้าร่ำไห้ หลังไหล่สั่นระริก
ไอ้ลอยนึกขันระคนเจ็บใจที่หลงคิดการไปล่วงหน้า
ด้วยมิได้รู้แจ้งความนัยของขุนจำเริญ
“รอสักประเดี๋ยวเถอะขอรับ ไอ้ลอยจักทำให้นายท่าน
ร่ำร้อง ครวญครางอยู่ใต้ร่างมัน
ไอ้ลอยจักมิออมมืออีกต่อไปขอรับ
ขุนจำเริญของไอ้ลอยเจ้าเล่ห์เพทุบายนักนะขอรับ”
ไอ้ลอยคาดโทษขุนจำเริญอยู่ภายในใจ มิแพร่งพรายออกไป
ขุนจำเริญบัดนี้นอนทอดกายระทวยอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของไอ้ลอย
หากหัวใจเต้นระทึกตึกตัก คราคำนึงถึงสิ่งอันจักดำเนินต่อในเพลาอันใกล้
เสียงตุ๊บตุ๊บจากภายในแผ่นอกของไอ้ลอย ดังระรัวมิผิดแผกกัน
“ลอยเอ๋ย อีกเดี๋ยวข้าจักปลอบขวัญเจ้าให้กลับคืนมา
เจ้าจักได้รู้จักพานพบกับความรักอันมั่นคงแห่งข้า
ข้าจักป้อนหัวใจรักของข้าให้ จวบจนเจ้าสำลักในความสุข”
ขุนจำเริญยิ้มเจ้าเล่ห์ ครากระซิบกับอกกำยำของไอ้ลูกทาส
ไอ้ทาสลอยบรรจงวางร่างบางของขุนจำเริญอย่างทะนุถนอม
มันระแวดระวังราวกับนายท่านเป็นแก้วบางเนื้อใส เกรงจักแตกร้าว
ประคองลงบนที่นอนหนานุ่มบนเตียงไม้เนื้อดี
“ขุนจำเริญขอรับ ได้โปรดคอยไอ้ลอยชั่วอึดใจเดียวนะขอรับ
ไอ้ลอยจักสำรวจตรวจตราประตูหน้าต่าง ให้ปิดงับแน่นหนา
จักได้มิมีผู้ใดมากวนใจนายท่านขอรับ”
ไอ้ลูกทาสกระซิบติดริมหู น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวล
หากสีหน้าของมันระริกระรื่น น่าหมั่นไส้นัก
“ไปเถิดลอย แล้วเจ้าจงเร่งกลับมาหาข้าให้ไวหล่ะ
หากเจ้าบังอาจทอดทิ้งข้าให้รอนานนัก
ข้าจักลงโทษเจ้าสถานหนัก มิต้องได้หลับได้นอนเลยนะ”
ขุนจำเริญเย้าหยอกมัน หากกล่าวแล้วท่านก็ก้มหน้าซบลงกับหมอน
“หึ หึ ขอรับดวงใจของไอ้ลอย”
ไอ้ลอยครึ้มใจนัก รับคำแล้วเร่งลงจากเรือนแพ
สำรวจความปลอดภัยทั่วบริเวณ
รอบรั้ว...ดอกแก้วบนต้นส่งกลิ่นหอมอบอวล
ไอ้ลอยเอื้อมเด็ดดอกแก้วดอกใหญ่ กลีบสวยแข็งแรงมาดอกหนึ่ง
มันเดินย่างก้าวกลับเข้าเรือนแพด้วยหัวใจพองฟู
ไอ้ลอยปิดงับลั่นดาลประตูห้องของขุนจำเริญ
แสงนวลอ่อนจากตะเกียงหรี่จาง ทว่าเรืองรองในความมืด
ร่างน้อยของนายเงินนอนตะแคงผินหลังมาทางประตูห้อง
ไอ้ลอยจรดปลายเท้ามายืนชิดอยู่ริมเตียง
ทรุดกายลงนั่งคุกเข่าลงกับพื้นกระดานขัดมัน
“ขุนจำเริญขอรับ หลับแล้วฤาขอรับ”
ไอ้ลอยชะโงกเงื้อมเหนือตัวท่าน กระซิบด้วยเกรงท่านจักหลับใหล
“อืมมม นอนเถิดลอย”
เสียงหวานของขุนจำเริญกล่าวตอบ แล้วขยับกายพลิกผันตะแคงมา
************************************
“ดอกแก้ว....งามเหลือเกินลอยจ๋า”
แววหวานเต้นระริกอยู่ภายในดวงตา
คราท่านเอื้อมมือรับดอกแก้วกลิ่นหอม
ไอ้ลอยที่คุกเข่าอยู่ข้างเตียง ยิ้มซื่อตาใส เป็นประกาย
“ขุนจำเริญงดงามกว่า ขอรับ”
ไอ้ลอยเอ่ยคำหวานจากปากหนา รอยยิ้มมุมปากยกแย้ม
“หอมเหลือเกิน”
ขุนจำเริญยกดอกแก้วในมือบางขึ้นมาสูดดม ด้วยขวยเขิน
“ขุนจำเริญหอมกว่า ขอรับ”
ไอ้ลอยมิหยุดป้อนคำหวาน
ยิ้มกรุ้มกริ่มที่ส่งมา
ทำผิวหน้านายท่านแดงซ่าน
“เจ้ารู้ได้เยี่ยงใด..ว่า...หอมกว่า”
ขุนจำเริญเม้มปากบาง กดข่มความอาย
หากมือน้อยที่จับดอกแก้วกลีบสวย
กลับเลื่อนวางดอกแก้วลงชิดแก้มนวล
สายตาเชิญชวนส่งมาบอกความนัย แอบแฝง
ไอ้ลอยลังเลด้วยมิแน่ใจในความหมาย
ขุนจำเริญพยักหน้าน้อยๆ แลมือว่างตบเบาลงข้างตัว
ไอ้ลอยมิรอช้า ลุกขึ้นแล้วนั่งลงริมเตียง
“ขอรับ ขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยก้มลงชะโงกหน้าอยู่เหนือใบหน้านวล
ปลายจมูกจรดลงบนดอกแก้ว หากหมิ่นแหม่ แล้วไถลไปที่พวงแก้ม
“แก้มขุนจำเริญหอมยิ่งกว่าดอกแก้วขอรับ
หอมมากจนไอ้ลอยอยากสูดดมตลอดคืน”
ไอ้ลูกทาสสูดดมเนิ่นนานแล้วกระซิบชิดติดแก้มท่าน
“แล้วเพลานี้เจ้ามิได้ดอมดมแก้มข้าอยู่ฤาไร”
ใบหน้างามค้อนควักน้อยๆพองาม
ริมฝีปากบางทำยู่ยื่น
“ไอ้ลอยมันโลภมากนักขอรับ แก้มขุนจำเริญว่าหอมแล้ว
แต่ที่ตรงนี้หวานมากกว่าสิ่งใดขอรับ”
ไอ้ลอยทำใจกล้า ปากหนาแตะแผ่วเพียงผิวปากบาง แล้วผละออก
หากมิอาจจากออกไป ด้วยสองแขนเรียวคล้องคอหนาเอาไว้เสียก่อน
“จักไปไหนเล่าลอย อื้อ”
ขุนจำเริญกล่าวมิจบ
ไอ้ลอยหมดพลังจักห้ามใจ
มันทาบปากลงไปแนบชิดริมฝีปากท่าน อย่างแนบแน่น
จูบเม้มไปตามมุมปาก แล้วเลาะเล็ม
ปากบางเผยอขึ้นรับรสจูบ
หากไอ้ลอยกลับบดเบียดปากหนาของมัน
ลิ้นลูกทาสเลียไล้รอบ ตามขอบปาก แล้วรุกล้ำเบียดแทรกเข้าไป
ลิ้นร้อนกวาดสำรวจไปทั่ว ในโพรงปาก
ลัดเลาะตามไรฟัน จวบจนเจอะเจอกับลิ้นน้อย
ปลายลิ้นนายบ่าวโรมรันพันตู เนิ่นนาน
“แฮ่กๆ ดะ..ดะ..ดับตะ...อื้มมม..ดับตะ..ตะเกียง...อี้อมมมก่อน”
ขุนจำเริญระล่ำระลักบอก เมื่อมือใหญ่เลื้อยวาดไปทั่วอกบาง
ปลายนิ้วสะกิดยอดอกจนร่างน้อยผวา สะท้านวาบหวิว
ไอ้ลอยชะงักแล้วหันกายไปข้างเตียง
หากมันมิได้ดับตะเกียง เพียงหรี่แสงลงจนสลัวราง
“อย่าดับตะเกียงเลยนะขอรับ ไอ้ลอยมันใคร่เห็นเรือนกายงดงามของขุนจำเริญ
ขอขุนจำเริญท่านเมตตามันด้วยเถิดขอรับ
เวทนาไอ้ลอยต่ำต้อยให้สมกับที่มันขวัญหนีบินหายว่า
จักมิมีวาสนากกกอดอยู่แนบข้างท่านนะขอรับ ดวงใจของไอ้ลอย”
“เพี๊ยะ”
“ลอยเนี่ย น่าบัดสีเสียจริง”
ขุนจำเริญฟาดมือน้อยที่แผงอกเป็นมัดกล้าม
แรงน้อยนิดหาทำให้ไอ้ลอยสำนึกอันใดไม่
“หึ หึ ขุนจำเริญใจร้ายนักขอรับ
แกล้งไอ้ลอยมัน เจ็บจนจวนเจียนอกแตกตายเลยนะขอรับ”
ไอ้ลอยตัดพ้อขุนจำเริญที่ท่านมิได้บอกกล่าวมัน จนมันบังเกิดความน้อยใจ
สีหน้าเศร้าสร้อยของไอ้ลูกทาสช่างน่าเวทนานัก
หากแต่ขุนจำเริญมิทันเห็นมุมปากหนาที่ลอบยกยิ้ม
“ลอย..ลอยจ๋า ข้าผิดไปแล้ว เจ้าจักให้ข้าทำเยี่ยงใดเพื่อไถ่โทษ
จงแจงมาเถิด ข้าจักยินยอมทุกสิ่งอย่าง
หายน้อยใจแลตัดพ้อข้าเสียทีเถิด ข้าเองก็จักเสียใจมิใช่น้อย
ข้าทำให้เจ้าเศร้าโศกร่ำไห้ เจ้ารู้ฤาไม่ว่า
ข้ากลับกำสรวลครวญไปมิยิ่งหย่อน
ให้กับความมิยั้งคิด ติดอยู่ในอกข้าเช่นกัน”
“ขุนจำเริญพูดเยี่ยงนี้แล้วจักมิแปรเปลี่ยนเป็นอื่นนะขอรับ”
ไอ้ลอยแสร้งทำหน้าซื่อคราขอคำมั่นกับนายเงินของมัน
“บ๊ะ..เจ้าเห็นข้าเป็นคนกลับกลอกหรือไรกัน
พูดเยี่ยงนี้ เจ้าจักใคร่ได้หวายลงหลังฤาไม่เจ้าลอย”
ขุนจำเริญกล่าวด้วยเคืองนัก ในน้ำคำต่อขานของไอ้ทาสลอย
อนิจจา....
ขุนจำเริญ...ขุนนางหนุ่มน้อยผู้รอบรู้ร่ำเรียนมาจากเมืองฝรั่งมังค่า
หากมิทันเล่ห์เหลี่ยม
ไอ้ลอย..ลูกทาสต่ำต้อยในเรือน
ที่มีวาสนาเพียงเรียนอ่านเขียนกับพระคุณท่านที่วัดใกล้บ้าน
“ไอ้ลอยมันมิบังอาจกล่าวหาขุนจำเริญถึงเพียงนั้นดอกขอรับ
ขอขุนจำเริญอย่าได้ขุ่นเคืองไอ้ลอยคนโง่มันเลยนะขอรับ”
ไอ้ลอยสวมกอดขุนจำเริญ แล้วซบหน้าระรื่นที่ไหล่บาง
*************************************************
ง้องอนเจ้าชีวิตจนท่านหายขุ่นเคือง
ไอ้ลอยประคองขุนจำเริญให้เอนกายลงบนที่นอนนุ่ม
มือใหญ่ปลดเปลื้องผ้าโจงผืนชื้นออกจากกาย
ปาผลุงลงพื้นกระดานข้างเตียง จำเพาะตกลงทับดอกแก้วดอกใหญ่
แม้จะงดงานหวานหอม แต่หามีผู้ใดใยดีไม่
มิรอช้าไอ้ลูกทาสทาบทับกายกำยำลงแนบเหนือร่างนายเงิน
ประเคนกอดจูบ ปากคอคิ้วคาง แลแก้มนวล
มือใหญ่โลมลูบไปทั่วกายนุ่ม
ลากวนเน้นหนักที่ยอดอก จนเห่อแดง
หนำใจแล้วลากเลื่อนลงต่ำมากลางตัว ลูบคลำ กำกระชับ
มือหนึ่งรูดรั้ง ขึ้นลงเบามือ แล้วเร่งขึ้น
อีกมือไล้แผ่วผิวย่นหยุ่นนุ่ม
ขุนจำเริญพลันสะท้าน ถุงทองหดเกร็ง
ไอ้ลอยกรีดนิ้วใหญ่ลากผ่านลงใต้ อ้อมไปบั้นท้าย
ไล้ลูบรูร่องมิหยุดพัก หนักเบาสลับ ปลุกเร้า
“อ๊ะ....ลอย ลอยจ๋า”
มือน้อยจิกเส้นผมหนาของไอ้ลอยแน่น
คราไอ้ลอยเลื่อนตัวลงไปต่ำ
จำปีดอกน้อยไร้เสรี ถูกครอบดูดดุนจนครึ่งดอก
ปากหนาห่อรูด เก็บฟันคม ดูดดุนเน้นย้ำรอยหยักตรงปลายดอก
น้ำหวานเอ่อปริ่มให้ได้ชิม ไอ้ลอยเลียกินอย่างกระหายอยาก
ขาเล็กเรียวข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดบ่าหนาของมัน
ขาอีกข้างวางตั้งบนที่นอนนุ่ม
เข่าสองข้างกางออก จนไอ้ลอยแทรกกายกำยำเข้าไปได้
“ละ..ละ..ลอย..อย่า...อื้มมมมม”
ขุนจำเริญยกบั้นท้ายลอยไม่ติดพื้น
ช่องทางจีบสีอ่อนลอยอยู่ตรงหน้าไอ้ลอย
แสงอ่อนจางจากตะเกียงทำให้ไอ้ลอยใจเต้นรัวเมื่อมองเห็นปากทางเข้า
กล้ามเนื้อมัดน้อยระริกยวนยั่ว
ลิ้นหนาแตะลงแผ่วเบาในคราแรก
เสียงหอบกระเส่าของขุนจำเริญ กระตุ้นให้ไอ้ลอยลงลิ้นหนาซ้ำอีก
ครานี้มันเลียรัว แล้วห่อลิ้นแหย่แยง
ทำซ้ำทำซากสลับ มิลืมรูดรั้งจำปีท่าน
หากจำปีใหญ่ของมันกลับตึงขมึงมิยิ่งหย่อน
ไอ้ลอยละมือจากขาเรียว แตะปลายนิ้วลงแทนที่ลิ้น
เลื่อนกายกำยำขึ้นทาบทับอีกครั้งแล้วประกบปาก
ปลายนิ้วค่อยเคลื่อนไล้ ขยับเซาะลงทีละเล็กทีละน้อยอย่างอดกลั้น
แม้ขุนจำเริญจะส่งเสียงห้าม
หากขยับสะโพกมน รับความอึดอัด
นิ้วใหญ่หยาบจากกรำงาน ให้สัมผัสวาบหวามนัก
ไอ้ลอยพยายามดันนิ้วชำแรกลงไปจนสุดโคน
คราแรกแน่นฝืด หากมันตะโบมฟอนเฟ้น เร่งอารมณ์
นิ้วที่สองรุกรานตามติดต่อมา
ดึงเข้าออกเชื่องช้าแล้วเร็วขึ้น
ขุนจำเริญหลับตา กัดริมฝีปากแน่น
หากคราไอ้ลอยถอนนิ้วออก
สะโพกกลมกลับตามติด
“หึ หึ พึงใจหรือไม่ขอรับขุนจำเริญ ยังมิถึงที่สุดดอกขอรับ”
ไอ้ลอยกระซิบเสียงกระเส่าข้างหูด้วยความกระสัน
จำปีใหญ่ของมันมีน้ำปริ่มอยู่ตรงปลายดอก
“อ๊ะ ลอย เจ้าจักทำอันใดกัน”
ขุนจำเริญสะดุ้งสุดตัว เมื่อไอ้ลอยถูไถจำปีใหญ่ที่จีบทบสีหวาน
ที่บัดนี้เต้นระริก รอรับ
หากสะโพกขยับออกห่างมิได้ ฝ่ามือใหญ่จับสองขาให้พาดบนไหล่ตน
จำปีใหญ่ไถลลึกลงปากทาง ขุนจำเริญอึดอัด ปวดแปลบ
“ลอย ลอย..อ๊ะ..ข้าเจ็บ”
ขุนจำเริญจิกเล็บที่ไหล่เปลือยของไอ้ลอย
กายช่วงล่างราวจักแยกแตกออก
“วางใจไอ้ลอยเถิดขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยชะงักเพียงนิดแล้ว กระซิบข้างหู
“แต่..แต่ข้าเจ็บเหลือเกิน”
ขุนจำเริญเสียงเครือด้วยความเจ็บ
“ขุนจำเริญขอรับ ท่านมิอยากปลอบขวัญไอ้ลอยแล้วฤาขอรับ
แม้นท่านเวทนาเมตตามัน จักตามใจมันสักคราเถิดขอรับ”
เสียงกระเส่าด้วยกามตัณหาของไอ้ลอย ทำให้ขุนจำเริญหน้าร้อนผ่าว
ลังเลใจ สงสารสมเพชมันก็มิน้อย หวาดกลัวก็มากโข
หากไอ้ลอยเริ่มขยับตัว ดุนดันที่ปากทาง
จำปีใหญ่หลุดรอดเข้าไปจวนครึ่ง
สัมผัสตอดรัดรับสิ่งแปลกปลอม ก่อเกิดกำหนัดขึ้นมิยิ่งหย่อน
ขุนจำเริญพยักหน้าซบลงกับแผ่นอก
สองมือจิกเล็บแน่นลงกับบ่าหนาของไอ้ลอย
“พร้อมหรือยังขอรับ ไอ้ลอยจักห้ามใจมิได้แล้วขอรับ”
ไอ้ลอยเพลานี้ใคร่อยาก เข้าไปเยือนข้างในเต็มทีแล้วขอรับ
ขอไอ้ลอยเถิดนะขอรับ ไอ้ลอยมันจักขาดใจแล้วขอรับ”
ไอ้ลอยอยากหักหาญ เอาใจตัว
หากมันรักขุนจำเริญเกินกว่า จักดึงดันขัดใจท่าน
ขุนจำเริญมิเอ่ยคำใด หากเงยหน้าหวานชื้นเหงื่อที่ขมับขึ้นมายิ้ม
ริมฝีปากบางบรรจงแตะแต้มแผ่วเบาลงที่ปากหนา
“ละ..ละ...ลอย...ลอยจ๋า”
“ขุน....ขุนจำเริญ...ขะ..ขุน..ขุนจำเริญ..ขอ...ขอรับ”
ค่ำคืนนี้หากผู้ใดได้เฉียดกรายมาใกล้ ห้องหับบนเรือนแพริมน้ำแล้วไซร้
คนผู้นั้นจักได้ยินเสียงกระเส่าของสองนายบ่าว กระซิบเรียกขานกันมิหยุดหย่อน
จวบจนฟ้าเริ่มสาง นกกาจวนออกจากรังไปหากิน
ห้องน้อยบนเรือนแพจึ่งเงียบเสียงลง เข้าสู่นิทรา
************************************************
บนเตียงไม้เนื้อดี สลักลายเถาเครือโบราณ
ขุนจำเริญหลับตาพริ้ม หายใจสม่ำเสมอ แม้นเหนื่อยอ่อน
หากมุมปากยกยิ้มโดยมิรู้ตัว
ทว่า...ที่ว่างข้างกายท่านกลับว่างเปล่า
ริมหน้าต่างในห้องหับของขุนจำเริญ
ร่างกำยำของไอ้ลอยยืนพิงกรอบหน้าต่างนิ่งอยู่
สีหน้าไอ้ลูกทาสเคร่งเครียด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน
หน้าคมสันก้มมอง เพ่งอ่านหนังสือในมือหยาบกร้าน
ไอ้ลอยเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่เตียงไม้กลางห้อง
สายตารักใคร่เทิดทูนของมัน ทอดไปยังขุนจำเริญที่หลับไหล
มันถอนหายใจด้วยรู้สึกเห็นอกใจนายท่าน
“ขุนจำเริญขอรับ ยังอีกหลากหลายบทเรียนนักขอรับ
หากเพียงบทเรียนแรก ท่านกลับเหนื่อยอ่อนถึงเพียงนี้
อีกเมื่อใด กี่เพลาเล่าขอรับ ไอ้ลอยมันจึ่งเรียนจบครบทุกบท”
ไอ้ลูกทาสรำพึงรำพันคล้ายห่วงใยนายท่าน
จักเป็นการดีนัก หากมันมิได้ กระหยิ่มยิ้มย่อง
*****************************************************
:hao6: :hao6:
ท่านผู้อ่านขอรับ ท่านจักใคร่ร่ำเรียนอีกสักบทเรียนฤาไม่ขอรับ
หากแม้นว่า ท่านหวานเลี่ยน เอียนไอ้ลอย
กระผมจักปรุง"ต้มยำ"รสเข้มข้น มาประเคนนะขอรับ
:laugh5: :laugh5:
*****************************************************
ดอกแก้ว แล ดอกจำปี ขอรับ
[attachment deleted by admin]
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
คุณคนเขียนทำเราเลือดหมดตัว :m25: :jul1:
-
ลอยจ๋าลอย เจ้าเล่ห์นักนะ!!
คนอ่านอยากชิมต้มยำรสแซ่บเช่นกันค่ะ
จะได้เปรียบเทียบว่ารสไหนเด็ดกว่ากัน :hao5:
-
ไอ้ลอยแกมันหื่นหลบในจริงๆ :z1:
-
ตอนนี้อยากกินของหวานมากกว่าคาว อ่ะ o13 o13
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ไม่เอาต้มยำรสแซ่บ ขอเป็นต้มข่าไก่พอ เบาๆ นุ่ม ๆ
-
ขุนจำเริญเจ้าขา ขอบ่าวอีกสักบทเรียนเถิดเจ้าค่ะ บ่าวอยากเลือดท่วมก่อนรับต้มยำนะเจ้าคะ :jul1:
-
เพิ่งจะหลุดเข้าไปแค่จวนครึ่งเองมิใช่รึท่าน
ข้ารึก็ตามติดทุกขั้นตอนแบบลืมหายใจ
ปรากฏว่าหลังจากจูจุ๊บแล้วก็เป็นเสียงกระเส่า กระซิบ
นกกาออกมาหากินกันไวมาก
ไยท่านจึงไม่บรรยายให้ละเอียดลออกว่านนนนนนนนนนนนี๊! :m31: :m31: :m31:
เอิ่ม.....
นี่ข้าคงจะหื่นออกหน้าออกตาเกินไปสินะ :o8:
รอไอ้ลอยใช้บทเรียนต่อไปกับท่านขุนนะเจ้าคะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
คุณคนเขียนค่ะ อิฉันตั้งสำรับรอแล้วค่ะ จะ คาว. จะหวาน แลเผ็ดร้อน พร้อมรับเสมอ
:-[. อ้อ!อิฉันเตรียมผ้ามาซับน้ำลายโดยเฉพาะด้วยนะค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ไอ้ลอยเลเวลอัพ :m25:
-
ด้วยว่าต้มยำเกรงว่าจะเผ็ดร้อนเกินไป
ขอของหวานมาบำรุงน่าจะดีกว่า จริงหรือไม่นายลอย
-
ดูไอ้ลอยจะชอบของหวานมากกว่า :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
คาดว่าตำรามีกี่บท ไอ้ลอยจะเรียนให้ครบเลยขอรับ 555555
-
ข้าไม่ใคร่ชอบเผ็ด
ถนัดหวานมากกว่าเจ้าค่ะ :mc4: :mc4:
:pig4: :mew1:
-
ข้าใคร่นึกอยากส่งเสริมไอ้ลอยให้เรียนครบจบตำรานะเจ้าคะ
:mew1:
:mew1:
-
กามสูตรเขาดีจริงๆ
นี่คงยังไม่เสร็จสิ้น 108กระบวนท่าสินะ :z1: :haun4:
-
เหมียวเกรงว่าต้มยำจะเผ็ดร้อนจนเกินไปขอเป็นขนมหวานๆน่าจะดีกว่านะเจ้าค่ะ^^
-
ชอบมากค่าา รอต่ออยู่นะคะ
-
แหมๆๆๆๆ ลอยพูดเหมือนห่วงท่านขุนน่ะ ดังนั้น บทเรียนต่อไปจงมา เลือดท่วมจอ ฮ่าๆๆๆๆ ยังไม่อิ่ม อิอิ
-
ทาสลอยผู้แสนซื่อ เจ้าจักทำตามตำรากาม....
กับขุนจำเริญแล้วฤา ข้าชักอยากรู้ว่าเจ้าศึกษา
ตำราเล่มนั่นครบถ้วน แล้วจะเป็นเยี่ยงไร หึหึ
-
ขอบทต่อไปเลยได้มั้ย รู้สึกว่าช่วงนี้ใฝ่เรียนรู้ :hao6:
-
อีกนิดนะ :haun4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :hao7:
ชอบเคะแบบนี้อ่าาา แอ๊บใส แอ๊บโมเอ้ แอร๊ยยยย
รอตอนต่อไปเจ้าค่ะ ลุ้นว่านายลอยจะเรียนจบบทเรียนมั้ย คิคิคิคิ :katai5:
-
อิชั้นว่ามันยังใช้ตำราไม่ได้ 1 ในร้อยเลยนะเจ้าค่ะ
ดูเบาๆ ชิวๆ ยังไงไม่รู้ แต่ก็ดี ค่อยๆ เพิ่มก็ได้ ของแบบนี้ต้องค่อยๆ เรียนรู้กันไป
มือใหม่ทั้งคู่ด้วย ตำราดีอยู่ในมือ ลอยคงใช้ได้คุ้มล่ะ
-
เรียนอีกสองสามบท ค่อยต้มยำ :laugh:
-
แบบนี้เรียก'ได้คืบจะเอาศอก'ใช่ไหมลอย ฮ่ะๆ
-
โปรดตอนนี้เป็นพิเศษ
อ่านช้าๆ ทีละคำ ทีละวลีแล้ว โฮ้ยยยยยยยย
:heaven
ขอบคุณ
บวกและเป็ดจมกองเลือดตาย
แต่ได้สดับแว่วๆ ว่าบทแรก
อุแม่เจ้าาาาาาาา
:hao7:
-
ด้วยตัวข้านั้นจักตั้งใจเรียนเขียนอ่านเพื่อที่จะนำวิชาไปฝึกฝนพัฒนาตัวในภายภาคหน้าแต่เหตุไฉนท่านจึงมิบรรยายตำราบทที่หนึ่งให้ละเอียดละขอรับ ถ้าเป็นเช่นนี้แล้วไซร์พวกข้าจะต่อบทที่สองได้เยี่ยงไรล่ะขอรับ ท่านจงชี้แจ้งแถลงไขด้วยนะขอรับโดยข้ารอเรียนบทที่สองด้วยใจจดจ่อ อันตัวข้ามิได้หื่นแต่ใฝ่เรียนใฝ่รู้นะขอรับ ขอบทที่สองแบบเน้นๆๆนะขอรับ
-
อีกสักบทเรียนมิได้ฤๅ รู้สึกว่าบทเรียนแรกนี้มิค่อยหนำใจเท่าใดนัก :hao7:
-
ลอยเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกที
เริ่มสงสารขุนจำเริญตามไม่ทัน 555
-
บทรักระทวยใจนักขอรับ
คุณหน่อยคุยกับคนอ่านน่ารักมากขอรับ
-
น่ารักดี
-
โธ่ถัง ไอ้ทาสลอย นึกว่าจะเครียดเรื่องอะไร ที่แท้กลัวขุนจำเริญที่รักจะเหนื่อยอ่อนจนไม่มีแรงรับบทเรียนรักบทอื่น ๆ หรอกรึเนี่ย
แหม ขุนจำเริญท่านออกจะยินยอมพร้อมใจ ยังไงไอ้ลอยคนเคยซื่อก็ค่อย ๆ สอนท่านทีละบทก็ได้
สงสารขุนจำเริญท่านนิดนึง ไหนจะต้องวางแผนสารพัด จะให้หักโหมกายเพิ่มอีกเหรอ
แล้วนี่แค่บทเรียนแรก ยังไม่เอียนไม่เลี่ยนซักนิดเจ้าค่ะ ยังไงขอรับของหวานเพิ่มอีกซักหน่อย
ก่อนเสริฟต้มยำรสเข้มได้ไหมเจ้าคะ รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปค่ะ :pig4: :L2:
-
นะ ....นะ ในที่สุด :jul1:
-
:haun4: :haun4:
ท่านผู้อ่านทุกท่านขอรับ.....
กระผมบังเกิดความปิติยินดียิ่งนักขอรับ ด้วยผลโพลคอมเม้นท์ที่ได้รวบรวมมานั้น
เป็นที่ประจักษ์ชัดแจ้งโดยมิมีข้อกังขาว่า เหล่าเยาวชนทั้งหมดทั้งมวลในยุคสมัยนี้
ล้วนแล้วแต่มีความเพียร ฝักและใฝ่ ใคร่ศึกษาเล่าเรียนกันแทบทุกผู้ทุกนาม
จักนับเป็นแบบอย่างอันดีได้ฤาไม่นั้น ขอท่านผู้อ่านจงโปรดใช้วิจารณญานด้วยเถิดขอรับ
หากแต่ท่านมิควรนำ"บทเรียนในเรือนแพ"ไปแพร่งพรายแก่บุคคลภายนอกเล้านะขอรับ....
เพลาใดความทราบถึงหูพระยาศรีพิพัฒน์ กระผมเกรงว่านายท่าน
จักจัด"คุณแป้งร่ำ"ใส่พาน มาประเคนขุนจำเริญของไอ้ลอยถึงประตูห้องหับนะขอรับ
:pigha2: :pigha2:
***********************************
ทาสรัก....สมัครใจ….20
สายตารักใคร่เทิดทูนของไอ้ลูกทาส ที่กำนัลมามิหยุดหย่อน
หากกลับรบกวนจิตใจแลสมาธินัก จนทำให้ขุนจำเริญจำต้องละงานเอกสารเบื้องหน้าออก
ด้วยรำคาญใจระคนขวยเขิน
“ลอย เจ้าบังอาจมองจ้องข้ามิคลาดสายตาเยี่ยงนี้
ข้าจักทำการงานได้เยี่ยงไรกันเล่า”
แสงสว่างจากตะเกียงดวงโต
ทำให้ไอ้ลอยเห็นแก้มนวลใสของขุนจำเริญขึ้นสี แดงซ่าน
หากปากบางของนายท่านกลับขบเม้ม
มันจึงมิอาจคาดเดาได้ว่า....
ขุนจำเริญบังเกิดความขวยอาย ฤาขุ่นเคืองมันกันแน่
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลูกทาสยิ้มกว้างขวาง ประจบประแจง
แล้วไอ้ลอยมันจึงก้มหน้างุดลงเสีย
หากนั่งนิ่งได้เพียงมินาน ชั่วน้ำเดือดยังมิถึงดี
ไอ้ลอยมันกลับลักลอบเอียงหน้าเงยขึ้นมา ชำเลืองมองนายท่าน
คราไอ้ลูกทาสมันเห็นว่าขุนจำเริญท่าน ยังก้มหน้าก้มตาขีดเขียนดังเดิม
ไอ้ลอยจึงมองจ้องหลงใหลอย่างมิคิดปิดบัง หาผิดแผกแตกต่างในกาลก่อนไม่
อันปกติวิสัย ของมนุษย์เรานั้นไซร้
คราใดหากมีผู้เมียงมองจ้องอยู่ มิว่าจักลักลอบฤาเจตนา
มิช้านานเจ้าตัวจักรู้สึกสำนึกได้ ด้วยสัญชาตญาน
ขุนจำเริญก็เฉกเช่นเดียวกัน
ท่านจึงลอบถอนใจยาวด้วยระอา แล้วครุ่นคิดว่า
กิจวัตรแลหน้าที่ของไอ้ลอยมันมีเพียงรับใช้ท่านผู้เดียว
คราใดท่านเหยียบย่างเข้าเขตรั้วบ้าน ไอ้ลอยจักตามติดท่านยิ่งกว่าเงา
แต่ตัวขุนจำเริญนั้นเล่า
ครั้นเสพสุขสมใจเพียงพอแล้ว ก็ใคร่สะสางงานการในหน้าที่
ท่านมิได้เบื่อหน่ายไอ้ลอยแต่อย่างใด
หากกิจวัตรแลงานราชการอื่นใดมีมากมาย
จนท่านจำต้องหอบหิ้วติดมือกลับเรือนแพ
เพลานี้ขุนจำเริญจำต้อง....
“ลอยเอ๋ย เจ้าอ่านเขียนคล่องแคล่วแล้วใช่ฤาไม่
ไหนเจ้าลองอ่านข้อราชการแผ่นนี้ ให้ข้าฟังที”
ขุนจำเริญนั้นท่านรับราชการรั้งตำแหน่งหน้าที่ ขุนนางกระทรวงยุติธรรม
ในเพลานั้นขุนนางในพระนครแทบทั้งสิ้น
มิมีใครได้ร่ำเรียนทางกฎบัตรกฎหมาย
ขุนจำเริญนับได้ว่ามีความรู้มากทางด้านนี้ เป็นรองเพียงเจ้ากระทรวงเท่านั้น
อนาคตอันใกล้ขุนจำเริญท่านย่อมก้าวรุดหน้า ในตำแหน่งหน้าที่มิต้องกังขา
ดังนั้นขุนจำเริญจึงมุ่งมั่นมุมานะ ขันแข็งเสียเหลือเกิน
เสียงนุ่มทุ้มฉะฉานชัดเจนของไอ้ลอย
อ่านถูกต้อง ทิ้งจังหวะจะโคนพอเหมาะ
คำควบกล้ำชัดเจนถูกต้อง ตามอักขระอักษรไท
จนขุนจำเริญประหลาดใจนัก ทึ่งในความสามารถแลพรสวรรค์ของไอ้ลอย
ขุนจำเริญเพ่งพินิจดู
คราไอ้ลูกทาสมันตั้งใจอ่านหนังสือ กริยาท่าทางของมันสง่างามจับตาราวขุนนาง
แลดูสุขุมทรงภูมิความรู้ น่าเชื่อถือวางใจ
หากแม้นกายกำยำของไอ้ลอย
ได้มีวาสนาสวมใส่ชุดขุนนางราชปะแตนแลผ้าม่วง
มันจักงามสง่าเหนือขุนนางใหญ่น้อย
ขุนจำเริญอดชื่นชมไอ้ลอยอยู่ในใจมิได้ หากแต่ท่านมิแพร่งพรายออกมา
“พอเถิดลอย ครานี้เจ้าจงคัดลอกเอกสาร ที่ข้าถอดความจากตำราฝรั่ง
เจ้าจักต้องขีดเขียนด้วยบรรจง แลระมัดระวังมิให้ผิดเพี้ยนไปจากเดิม”
ขุนจำเริญยื่นส่งกระดาษสองสามแผ่น มาตรงหน้า
ไอ้ลอยดีใจนัก มันจักได้มีวาสนาสำแดงให้ขุนจำเริญท่านยล
มันมิมีเจตนาจักอวดดีอวดเด่น
หากมันเพียงใคร่เห็นท่านชื่นชมในตัวมัน เท่านั้นเอง
สิ่งใดอันใดมันมิปรารถนา เว้นแต่สายตาพึงพอใจของนายเงิน
ไอ้ลอยนั่งหมอบขีดเขียนตั้งใจแน่วแน่
ขุนจำเริญยิ้มเอ็นดูยามท่านนั่งมองมัน
อนิจจา....
“ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยมันจักมิอาจทำการงานรับใช้ท่านนะขอรับ
หากท่านจ้องมองมันมิคลาดสายตาเยี่ยงนี้”
ไอ้ลอยทำใจกล้า ย้อนคำขุนจำเริญแลยิ้มกรุ้มกริ่ม
มันส่งสายตาหยอกเย้าแทะโลมมิปิดบัง
“บังอาจนัก ไอ้ลอย เจ้ากล้าล้อเลียนข้า
เจ้าจงขยับเข้ามาใกล้ๆข้าเดี๋ยวนี้ ข้าจักสั่งสอนเจ้า”
ขุนจำเริญหน้างอง้ำ ชี้นิ้วมาที่ตรงหน้าไอ้ลอย
ครานั้นไอ้ลอยใคร่ตบปากหนาของตนเองนัก
ค่าที่อาจหาญ ลามปามนายเงินถึงเพียงนี้
มันจักต้องได้รับหวายลงหลังเสียกระมัง
“ขอรับขุนจำเริญ”
เสียงไอ้ลอยละห้อย สำนึกในความคะนอง ตามใจปาก
เกี้ยวพาราสีท่านอย่างมิรู้ที่สูงต่ำ ตีตนเสมอขุนจำเริญ
ไอ้ลอยคลานเข่ามาจนใกล้ จวบจนชิดติดตั่งที่ขุนจำเริญท่านนั่งทำงานราชการ
มันนั่งก้มหน้านิ่งมองพื้นกระดาน จิตใจในเพลานี้มิมีคำใดจักบรรยายได้
เว้นเพียงติเตียน ตำหนิความมิควรกระทำ หากสำนึกแล้วกลับช้าเกินการ
ไอ้ลอยมันยินยอมพร้อมรับโทษ แลจักมิกล้าใฝ่สูงจนเกินตัวอีกต่อไป
หากแต่...
“อะ...เอ่อ...”
ไอ้ลอยอุทานขึ้นมา พลันขนกายลุกซู่
เนื่องด้วยจู่ๆ ขุนจำเริญท่านขยับกายเข้ามาหามันเมื่อใดกัน
ร่างน้อยของท่านเบียดกาย มานั่งหมิ่นแหม่บนตักของไอ้ลอย
ลิ้นน้อยนั้นเล่าช่างซุกซนนัก แลบเลียใบหูข้างหนึ่งของไอ้ลอยจนเปียกชื้น
“ขุน...ขุนจำเริญขอรับ”
ไอ้ลอยเรียกขุนจำเริญด้วยเสียงแผ่วเครือ
เพลานี้ร่างน้อยเพียรเบียดเสียดสะโพกกลมมน แนบชิดเข้ามา
จวบจนกายท่านนั่งอยู่บนตักมันจนสำเร็จ เสร็จสิ้น
สองแขนเรียวจับมือหนาทั้งสองข้างของไอ้ลูกทาส มาวางโอบที่เอวคอด
แล้วมือน้อยกลับยกคล้องที่ลำคอหนาของไอ้ลอย
“ข้าจักลงโทษไอ้คนปากพล่อยเยี่ยงเจ้า อย่างไรดีหนอ”
ขุนจำเริญแสร้งทำหน้าบึ้ง
ปากบางยู่ย่นมาตรงหน้าไอ้ลอย ที่นั่งทำหน้างงงันคาดไม่ถึง
มือน้อยข้างหนึ่ง ละจากต้นคอของไอ้ลอย
ปลายนิ้วชี้เรียวเล็กของนายท่านแตะลงบนปากหนา
แล้วไล้นิ้วน้อยไปมา ตามรูปปากของไอ้ลูกทาสแผ่วเบา
หากคราไอ้ลอยอ้าปากหนาออก จักงับนิ้วน้อยซุกซน
ขุนจำเริญท่านกลับชักนิ้วกลับคืน แล้วหัวเราะกิ๊กด้วยพึงใจ
มือน้อยข้างเดิม หวนคืนมาแตะปลายคางบึกบึนคมสัน
ปลายนิ้วเรียวดันคางไอ้ลอยเชยขึ้นเพียงน้อย
ริมฝีปากบางโน้มลง แตะเฉียดฉิวที่มุมปากหนา
ไอ้ลอยหายใจติดขัด มือหยาบกร้านของมันกระชับเอวคอดเอาไว้
ขุนจำเริญเงยดวงหน้าหวานใสขึ้นมา ตาฉ่ำหวานเปล่งประกาย
นายท่านแลบลิ้นน้อยออกมา เลียรอบขอบปากตนเอง
สายตายั่วยวนท้าทาย
หากมือน้อยสองข้างที่เลื่อนมาวางบนบ่าหนา กลับสั่นสะเทิ้นเย็นเฉียบ
ขุนจำเริญบังเกิดความรุ่มร้อน อกใจสั่นไหวเต้นรัว
ท่านจักแกล้งหยอกเย้าไอ้ลอยในคราแรก ด้วยหมั่นไส้ระคนเอ็นดู
บัดนี้กลับเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ วาบหวิวเสียเอง
“เจ้าจักกล้าเย้าข้าอีกหรือไม่...ลอยเอ๋ย”
ริมฝีปากบางโฉบฉิวแผ่วเบา ตรงปลายจมูกโด่งของไอ้ลอย
“มิกล้า...ไอ้ลอยมิกล้าแล้วขอรับขุนจำเริญ”
เสียงกระเส่าของไอ้ลูกทาสส่งมา
พร้อมกับมือหนากร้านหยาบ ที่สอดแทรกเข้ามาในเสื้อผ้าป่านด้านหลัง
ขุนจำเริญสะดุ้ง ยามมือหยาบของไอ้ลอยลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังนวลเนียน
ท่านแอ่นตัวไปด้านหน้า ครามือไอ้ลอยไล้ลากมายังชายโครง
มันวนเวียนไปมา จนท่านจวนอดทนอดกลั้นไว้มิได้
“ละ..ลอย เจ้าจักทำอันใดกัน”
ขุนจำเริญยึดรั้งข้อมือของไอ้ลอยไว้
ครามันลูบไล้ใต้เสื้อ เลยมาด้านหน้า
มือไอ้ลอยไต่ระดับขึ้นมา จวนถึงยอดอกท่าน
ไอ้ลอยมันครางเสียงระส่ำ
จมูกโด่งซุกไซ้ที่หลังหูของท่าน ลากเรื่อยต่ำลงมาตามลำคอเรียวระหง
หากเมื่อมาถึงแอ่งชีพจร กลับย้อนวกขึ้นสู่ปลายคาง
ปากหนางับหยอกคางเรียวได้รูป ฟันขาวแข็งแรงขบย้ำพอรู้สึก
“ละ..ลอย...อื้อ”
ปากบางมิทันเอ่ยเอื้อน ถูกปิดทับด้วยปากหนาของไอ้ลูกทาสคนซื่อ
“ยะ...อย่า...ลอย...อื้มมมม”
สองมือของไอ้ลอยสะกิดยอดอกขุนจำเริญ
นายเงินร้องห้าม หากอกบางกลับยืดขึ้นรับสัมผัส
“ขะ ขะ เข้าไปในหะ...ห้อง..อาาา...นะ...ละ...ลอย”
เสียงขุนจำเริญสั่นแลตะกุกตะกัก กระซิบอยู่ที่ซอกคอของมัน
หากไอ้ลอยมันเข้าใจได้ในน้ำคำที่แทบมิเป็นภาษา น่าประหลาดนัก
“ขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย”
ไอ้ลอยลุกขึ้น แลช้อนก้นกลมเอาไว้ในอ้อมแขน
ขาเรียวของขุนจำเริญกระหวัดรัดรอบเอวไอ้ลอย
อีกสองแขนกอดคอไอ้ลูกทาสแน่นหนา
ขุนจำเริญบดเบียดเนื้อตัว เสียดสีกับตัวไอ้ลอย
คางเรียววางพักบนบ่าหนาข้างหนึ่ง
อกแนบอก สองใจแข่งกันเต้นรัว
“อืมมม เร็วสิลอย ชักช้าร่ำไร”
ปากน้อยว่าแล้วงับลงตรงติ่งหูข้างหนึ่ง
“อ๊ะ”
หากคราไอ้ลอยกระชับอ้อมแขนแลย่างก้าว
ไอ้ลอยแสร้งยกก้นกลมของนายเงินขึ้น
แก่นกายขุนจำเริญพองตัว ด้วยเสียดสีกับหน้าท้องแกร่ง
“หึ หึ ใจร้อนเหลือเกินขอรับขุนจำเริญ”
เสียงหัวเราะนุ่มทุ้มในลำคอของไอ้ลอย ทำให้ขุนจำเริญฉุนเฉียว
ท่านแสร้งแอ่นสะโพกเข้าหา สองขาเรียวเกร็งกระหวัดกระชับรัดแน่นขึ้น
หากแต่...
“อื้ออออ...”
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นจักถึงตัว
ขุนจำเริญกัดฟันข่มความรัญจวน แลกระสันเสียเอง
“ละ..ลั่นดาน..ปะ..ประตู...เสีย...ละ...ลอย”
ขุนจำเริญปากคอสั่น
ยามไอ้ลอยฝังจมูกของมันลงบนแก้มนวลแล้วอ้อยอิ่ง ก่อนเลื่อนลงไปยังซอกคอขาว
จมูกโด่งซุกไซร้ให้รู้สึกสยิวจนขนลุกไปทั้งร่าง ความเสียวซ่านบังเกิดขึ้นแก่ขุนจำเริญ
สองมือหนาของไอ้ลอยสอดเลื้อยเข้ามา ใต้เสื้อบางอีกครา
นิ้วหัวแม่มือหยาบกร้านแตะลงตรงยอดอก
เคลียคลอผะแผ่วก่อนจะคลึงเบาๆ เสียงกระซิบแผ่วๆตรงริมหู
ก่อให้เลือดลมฉีดพล่านไปทั่วร่างกายของนายเงิน
“ขอรับขุนจำเริญ ท่านโปรดหักใจรอไอ้ลอยอึดใจเดียวนะขอรับ”
ไอ้ลอยลุกละจากไป
ขุนจำเริญลูบอกปลอบขวัญตนเอง
“ลอย..เจ้าจักเชี่ยว แลหวังจักป่วนปั่นข้าฤา มิง่ายนักดอก”
ขุนจำเริญให้นึกลำพอง
หากท่านประมาทไอ้ลูกทาสคนซื่อ
ด้วยท่านมิรู้ว่า ไอ้ลอยมันจักมีตำราวิชาเล่มโตให้ค้นหา
ราวกลับขุนจำเริญหยิบยื่นอาวุธให้ไอ้ลอย นำกลับมาใช้เชือดเฉือนเจ้าของ
หากท่านนึกรู้เสียก่อน คงแทบอยากจุดไฟเผาทำลาย...ตำรา”กามสูตร”
************************************************
“มาแล้วขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย”
เสียงนุ่มทุ้มเรียกขุนจำเริญ กลับจากภวังค์
หากขุนจำเริญเบือนหน้าหนีออกไปด้านข้าง
ไอ้ลอยคนซื่อเพลานี้ กายเปลือยเปล่าราวทารกแรกคลอดพ้นครรภ์แม่
ร่างกายที่ธรรมชาติเสกสรรปั้นแต่ง อวดรูปโฉมอยู่แค่เอื้อมถึง
แผ่นหลังนวลเนียนของขุนจำเริญสัมผัสกับที่นอน ตั้งแต่คราใดมิรู้ได้
รู้เพียงตัวท่านมิคิดต่อต้านขัดขวางการคุกคาม จากไอ้ลูกทาสแม้แต่น้อย
ปากหนาได้รูปของไอ้ลอย จูบแผ่วเบาลงบนแผ่นอกที่มีเสื้อผ้าป่านกางกั้นอยู่
สองจุดบนยอดอกของขุนจำเริญแข็งชันขึ้นสู้
สองมือหยาบกร้านของไอ้ลอย ทำหน้าที่ได้ดีเสียเหลือเกิน
เพียงเวลามิช้านาน ร่างเปลือยเปล่าของของขุนจำเริญก็ปรากฏแก่สายตา
“งามเหลือเกินขอรับ ขุนจำเริญของไอ้ลอย ท่านช่างงดงามนัก”
ไอ้ลอยพร่ำชมความงามของร่างกายนายท่านตรงหน้า
“อ๊ะ....”
เสียงหวานครางผะแผ่วอย่างมิอาจกลั้นไว้
คราเมื่อไอ้ลอยลากลิ้นสากผ่านยอดอก ที่กำลังแข็งชัน
สัมผัสจุดยอดแต่งแต้มสีหวานอย่างเย้าแหย่
ลิ้นร้อนปรนเปรอสลับกันกับปลายนิ้ว ที่นวดคลึงหยอกเย้าอีกข้างมิให้เหงาหงอย
ทำอย่างนั้นซ้ำๆย้ำๆสลับกันไปมา
ร่างโปร่งบางบิดกายไปมา ด้วยความเสียวซ่าน
อุณหภูมิร่างกายของขุนจำเริญเพิ่มขึ้นสูง ตามอารมณ์ปรารถนา
ดวงตาท่านส่อแววหยาดเยิ้มดูยั่วยวนยิ่งนัก ในสายตาของไอ้ลอย
“อืมมม….ละ...ลอย....ลอยจ๋า”
เสียงหวานครางกระเส่าทุกคราที่ นิ้วหยาบของไอ้ลอยบดบี้จุดยอดสีสวย
แลขบลงบนยอดอกอีกข้างเบาๆ
สองแขนเรียวผวากอดร่างกำยำแน่น ลมหายใจของนายเงินผู้สูงศักดิ์หอบถี่
ไอ้ลูกทาสต่ำต้อยเลื่อนกายลงไปเบื้องล่างเชื่องช้า
ราวต้องการกลั่นแกล้งให้ขุนจำเริญท่านคลั่งตาย
ริมฝีปากหนาร้อนผ่าว สัมผัสในทุกๆที่ที่ลากผ่าน
ทิ้งรอยตีตราสีกุหลาบไว้ที่หน้าท้องขาวเนียน ประปราย
“อาาาา…”
ลิ้นสากร้อนเลียวนแผ่วเบาตรงแอ่งสะดือ
แล้วไอ้ลูกทาสมันเลื่อนกายต่ำลงกว่าเดิมอีก
ขุนจำเริญใจเต้นไม่เป็นส่ำ
คราเมื่อสองมือใหญ่ของไอ้ลอย ประคองส่วนแข็งขืนเบื้องล่างไว้อย่างนุ่มนวล
ก่อนมันจะครอบปากหนาที่ช่างหยอดคำหวาน คลุมครอบรอบจำปีสีสวย
ขุนจำเริญพลันเสียวซ่าน หากกลับทำได้เพียงกดหัวทุยหนาของไอ้ลอยไว้
แลส่ายสะโพกกลมมนโต้ตอบ การทักทายอันร้อนแรงนั่น
มือหนาของไอ้ลอยมิอยู่สุข
นิ้วมือของไอ้ลอยไล้วนอยู่บนหน้าท้อง แล้วเลื่อนลงไปที่สีข้าง
ต่ำลงมาจนถึงสะโพก ก่อนจะมาหยุดคลึงอยู่ที่สองสหายก้อนกลม
ขุนจำเริญถึงกับดิ้นพล่าน แลครางแทบไม่เป็นภาษามนุษย์
“อ๊ะ..ละ..ลอย...อี้อออออ”
นิ้วหัวแม่มือของไอ้ลอย วนไล้ตรงส่วนปลายดอกอย่างหยอกเย้า
สติของขุนจำเริญกระเจิดกระเจิงไปอย่างกู่ก้องร้องเรียกเท่าใด ก็มิยอมกลับ
จังหวะเนิบช้าในคราแรก กลายเปลี่ยนเป็นความกระชั้นถี่มากขึ้น
จนขุนจำเริญขยับสะโพกมนไหวตามจังหวะนั้น โดยมิทันรู้ตัว
ไอ้ลอยยกยิ้มอย่างพึงใจปนปลาบปลื้ม
ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปประกบปากดูดดื่ม
จุมพิตครานี้ทั้งรุกเร้าและเรียกร้องอยู่ในที
ความรู้สึกประทุลุกเป็นไฟโหมกระหน่ำ อย่างมิอาจจะดับลงได้โดยง่าย
ไอ้ลอยพรมจูบไปทั่วใบหน้าของขุนจำเริญท่าน อย่างแสนรัก
ก่อนจะเลื่อนตัวลงไป ครอบปากหนาลงรอบจำปีดอกน้อยอีกครา
“อื้อออ....ละ...ลอย...อย่า”
สะโพกมนของขุนจำเริญขยับไหวรุนแรงรัวถี่ อย่างมิอาจควบคุมได้
มันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่านายท่าน จวนถึงฝากฝั่งสุขสมในอีกมิช้า
ในหัวของขุนจำเริญขาวโพลน ลมหายใจกระชั้นหอบถี่
ร่างทั้งร่างเกร็งขึ้นมา ก่อนจะกระตุกวาบราวกับสะดุ้ง
สะโพกมนทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม หยุดเคลื่อนไหว
ขุนจำเริญนอนระทวย หายใจหอบอย่างเหนื่อยอ่อน
ไอ้ลอยเงยหน้าขึ้นมา
ขุนจำเริญมองเห็นของเหลวสีขาวขุ่นไหลซึม ตรงมุมปากหนา
ลิ้นไอ้ลูกทาสแลบเลียอย่างเชื่องช้า เก็บกักทุกหยาดหยดไว้มิหลงเหลือ
สายตาไอ้ลอยมองดูหยาดเยิ้มผิดปกติ ราวกับมีไฟปรารถนาลุกไหม้อยู่ในนั้น
ขุนจำเริญมองแล้วพาลให้รู้สึกหวามไหว
ประดุจถูกดึงดูดให้ดำดิ่งลงไปสู่ห้วงเหวลึก
มิอาจที่จะไถ่ถอนตัวขึ้นมาได้ง่าย
“อา ข้าต้องมนต์ของเจ้าเสียแล้ว ลอยเอ๋ย”
ขุนจำเริญรำพึงอยู่ภายในใจ
ขาเรียวทั้งสองข้างของขุนจำเริญ ถูกแยกออกจากกัน
ปากร้อนของไอ้ลูกทาสพรมจูบลงทั่ว บริเวณหน้าท้องนวลเนียน
มือบางของขุนจำเริญขยุ้มกำผมหนาของไอ้ลอย ระบายอารมณ์ที่เริ่มลุกโชนขึ้นอีกครา
ไอ้ลอยค่อยๆลากปลายลิ้นสากไปตามจำปีดอกน้อยสีหวาน ที่เริ่มชูชันด้วยแรงปรารถนา
มันไล้เลียปลายลิ้นลงไปตามแนวกั้นระหว่างส่วนอ่อนไหวด้านหน้า ไปถึงช่องทางด้านหลัง
ไอ้ลอยเกร็งปลายลิ้นร้อนก่อนจะแทรกสัมผัสเข้าทางจีบทบของช่องทางรัก
ไล้วนแลบเลียราวกับขนมหวานโอชารสก็มิปาน
นัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มของขุนจำเริญ ก้มลงมองท่วงท่าน่าอายด้วยใบหน้าแดงซ่าน
**************************************************
“พร้อมหรือยังขอรับ ดวงใจของไอ้ลอย”
ไอ้ลอยเลื่อนตัวขึ้นมาถาม พลางประกบจูบปากบางดูดดื่ม
มันจับกุมมือบางของนายท่านให้ไปสัมผัส จำปีดอกใหญ่ที่ชูชันของมัน
เพื่อแจ้งให้ขุนจำเริญทราบถึงความต้องการ ที่มากล้นจนทะลักออกมาของมัน
มือน้อยสั่นระริก
ขุนจำเริญฝืนทำใจกล้าจับสิ่งที่อยู่ในมือท่าน จ่อเข้ากับช่องทางสีหวานของตน
“ขะ...เข้ามาเถิดลอย ยะ...ยอดรักของข้า”
ราวกับเสียงจากสวรรค์
เป็นคราแรกที่ขุนจำเริญ เรียกขานไอ้ลอยราวคนรัก
อารามปิติ ปลาบปลื้มแลลิงโลด
ไอ้ลอยเร่งสอดใส่จำปีดอกใหญ่ที่ขยายตัวพองโต เข้าไปทีเดียวจนมิดโคนดอก
ใบหน้าหยาดเยิ้มเบ้หน้าด้วยความเจ็บ แต่ก็จำต้องกัดฟันทน
ด้วยสำนึกรู้ว่าตนเองเป็นฝ่ายยวนยั่ว จนอีกฝ่ายไม่ไหวจะทน
ความรู้สึกเจ็บแปลบมากขึ้น เมื่อร่างกำยำด้านบนเริ่มขยับตัว
มือบางเกาะไหล่หนาเอาไว้แน่น เล็บสีอ่อนบางใสจิกลงบนผิวคล้ำแดด
ไอ้ลอยมันมิรู้สึกรู้สา กลับประกบปากหนาจูบริมฝีปากบางของขุนจำเริญ
หวังให้ความเจ็บของนายท่านเบาบางลง
คราเมื่อขุนจำเริญเริ่มคุ้นชิน
ไอ้ลอยกลับเพิ่มแรงกระแทกเข้าไปมากขึ้น
ถอดถอนช้าๆออกมาคราหนึ่ง หากดันกลับด้วยแรงสะโพกโยกเร็วและแรง
ช้าถอยออก เร็วกระแทกกระทั้นกลับเข้าไป
จังหวะเข้าออก สม่ำเสมอ แรงดีมิมีตกแลหยุดพัก
“อ๊ะ อาาา..ละ..ลอย”
ขุนจำเริญร้องคราง
คราเมื่อไอ้ลอยผ่อนความเร็วของสะโพกแกร่ง
แล้วพลิกผันตัวท่านให้กายคว่ำลงกับที่นอน
ร่างกำยำของไอ้ลูกทาสคนซื่อ ลงคร่อมทาบทับอยู่ด้านบน
ไอ้ลอยยกตัวมันขึ้นคุกเข่า แลยกสะโพกกลมมนให้ลอยขึ้นจากที่นอน
“คุกเข่าเถิดขอรับ เชื่อไอ้ลอยนะขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย”
เสียงออดอ้อนของไอ้ลูกทาสเรียกร้องขอความร่วมมือ
ขุนจำเริญขยับชันกายขึ้นคุกเข่า
ข้อศอกสองข้างของท่าน วางราบพยุงกายอยู่บนที่นอนหนานุ่ม
ไอ้ลอยที่คุกเข่าอยู่ตรงกลางหว่างขาด้านหลัง ยืดกายขึ้นตรง
จับยึดบั้นเอวคอด....มันเริ่มจังหวะอีกครา
เนิบนาบให้นายท่านตายใจ
แต่แล้วไอ้ลอยค่อยๆสอดแทรกแรงและเร็วขึ้น
จนจังหวะสอดประสานกัน มันจึงกระแทกกระทั้นอย่างมิออมแรง
ขุนจำเริญเสียวซ่าน ลึกเท่าใดก็มิสมใจ เร็วแรงเท่าใดมิเพียงพอ
นายเงินจึงยกสะโพกขึ้นรับแรงกระแทกจากไอ้ลอย
สัมผัสที่ได้รับจึงเต็มตื้นถึงขีดสุด
เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ยังดัง มิหยุดหย่อน
เสียงหายใจกระเส่า หอบเหนื่อย จวนขาดใจ
เสียงหัวใจเต้นรัว เร่งเร้าอยู่ในอก
เสียงร้องครวญครางประสานกัน ไพเราะนัก
แต่ไฉนมิมีใครหยุดพัก
เร่งระรัวสอดใส่..ลึกลงเท่าใด แรงเท่าใด เร็วเท่าใด ก็มิยอมหยุดยั้ง
จวบจนน้ำเหลวข้นของทั้งสองนายบ่าว หลั่งออกมาคละคลุ้ง
ไอ้ลอยทิ้งกายกำยำลงทาบทับร่างขุนจำเริญ อย่างเหนื่อยอ่อน
*************************************************
หากพักหายใจยังมิทันหายเหนื่อย
“อ๊ะ”
ขุนจำเริญสะดุ้งตกใจ
จำปีใหญ่ที่ยังมิทันถอดถอน ออกไป
กลับขยายใหญ่ขึ้นในตัวท่าน อีกครา
คาดว่าราตรีนี้ ไอ้ลอยจักมิยอมหยุดพัก
หากมันมิได้ เริ่มบทเรียนบทใหม่ อีกสักบทสักตอน
:oo1: :oo1:
********************************************************
เป็นอย่างไรกันบ้างขอรับ
กระผมคาดว่า คงจะเกร็งกันมิใช่น้อย คริ คริ
หากท่านใดมิมีอาการดังกล่าว จักต้องเร่งปรึกษาหารือ....
สถานพยาบาลใกล้บ้านท่านนะขอรับ
ด้วยความปรารถนาดี(มั๊ง)ขอรับ...ครับผม
:hao6: :hao6:
********************************************
คำบรรยายภาพขอรับ
ภาพที่1........ขุนจำเริญขอรับ ลงเล่นน้ำกับไอ้ลอยเถิดขอรับ
ภาพที่2.......ลอย...เจ้ามิกลัวมดแมงฤา มันจักขบกัดจำปีเจ้าได้นะ
ภาพที่3.......ขุนจำเริญขอรับ หากท่านกลัวมดแมงขบกัด
ไอ้ลอยจักชักชวนท่าน กลับเข้าห้องหับเรือนแพจักดีกว่านะขอรับ
ภาพที่4.......ลอย....เจ้าใยพูดจาบัดสีนัก เอิ่ม...จักรีรอร่ำไรไปใย เร่งพาข้ากลับเรือนเสียที
ภาพที่5......ขุนจำเริญขอรับ จำ...จำปีไอ้ลอยมัน...มัน....บวมขอรับ
ภาพที่6......ละ....ลอย....จำ...จำปีของข้าจักโดนมดแมงขบกัดเสียกระมัง..มันบะ...บวม เฉกเช่นเดียวกัน
:laugh5: :laugh5:
ที่เหลือจิ้นกันต่อนะครับผม...คริคริ
[attachment deleted by admin]
-
อ๊ากกกก ขอข้าสลบก่อนนะท่านขุนพ่อลอย :haun4:
-
เรียกรถพยาบาลด่วน!! :jul1:
-
เด็ดดวงจริงนะเออ :haun4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:jul1: o13
-
:haun4:
:pighaun:
-
:jul1:
-
มิเสียแรงที่เจ้าลอยอุตสาหะร่ำเรียนเขียนอ่านจนแตกฉาน มิเช่นนั้น ตำรากามสูตรนี้ คงไม่มีการทดลองเป็นแน่แท้ ด้วยหวังว่าพ่อคนเขียนคงจะเมตตาคนอ่านด้วยการแพร่ตำรากามสูตร เอ้ย ไม่ใช่ เขียนเรื่องนี้ต่อ อย่าให้ค้างคานะขอรับ
ปล. สนุกมากชวนติดตามตลอดเลย :katai2-1: :L1: :z13:
-
สองนายบ่าวเค้าช่างขยัน อยู่ใกล้กันเป็นต้องศึกษาบทเรียนบทใหม่มิได้ขาด :z1:
จนคาดว่างานราชการจะมิคืบหน้าไปไหน แล้วอย่างงี้จะมีผลต่อการงานของขุนจำเริญหรือไม่นะ
เพราะหากเกิดปัญหาผิดพลาดอะไร อาจทราบถึงหูพระยาศรีพิพัฒน์ก็ได้นะ
กลัวจะเป็นเหตุให้พระยาท่านส่งคุณแป้งร่ำมาดูแลขุนจำเริญถึงเรือนแพแทนไอ้ทาสลอยอะสิ
รอติดตาม และ บวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปนะคะ :pig4: :กอด1:
-
ขอเติมเลือดแปบบเจ้าค่ะ :jul1:
-
ทาสลอยคนซื่อหายไป เหลือแต่ลอยหื่น
เมื่อเจอนายเงินแสนยั่วยวนอย่างขุนจำเริญ
เพลานี้ ที่ข้าได้อ่านตอนนี้ มันทำให้ข้า :pighaun:
-
ไม่มีคำบรรยายนอกจาก :m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: ตายอย่างสงบ
-
หนังสือได้นำมาใช้แล้วสินะ
งานนี้ขุนจำเริญคงรับมืออีกหลายบทอ่ะนะ
-
อันตัวข้านั้นอยากจะแอบไปมุดอยู่ใต้ตัวเรือนเสียจริงๆ
ปล.ตัวการ์ตูนน่ารักจัง
-
ท่านขุน ไอ้ลอย ช่างทรมานคนอ่าน ยามค่ำคืนนี้จริงๆๆ เลือดหมดตัวเลย
-
:L1:
-
ไอ้ลอยขยันศึกษาหาความรู้เสียจริง :haun4:
-
ขุนจำเริญมิสงสัยว่าตำรา'กามสูตร'หายไปเลยรึ?
-
ภาพประกอบ เข้ากับอายุคนแต่ง อิอิ
-
เจ้าลอยเชี่ยวขึ้นทุกเพลา
ขุนจำเริญก็... :impress2:
แต่มิขอเอาแป้งร่ำได้ไหม
ร่ำร้องเรือนแพเยอะๆ เป็นภูเขาเลากาเลยยิ่งดี
555
:heaven
บวและเป็ดขอบคุณ
-
:mc4:
เพิ่มมาตามอ่าน อ๊ากกกกกกก น่ารักมากเลยเรื่องนี้ :hao6: :hao6:
-
คุณคนเขียนเจ้าคะ เคยดูละครช่องหลายสีมั้ยเจ้าคะ ถ้าเรตติ้งมันดี เขาจะชอบยืดตอนออกไปนะเจ้าค่ะ เพราะฉะนั้นใคร่ให้คุณคนเขียนยืดตอนเจ้าลอยลองบทเรียนไปซัก 10 ตอนนะเจ้าคะ ค่อยเปลียนรสชาติเป็นต้มยำ
-
ตอนนี้ถึงอกถึงใจ ครบถ้วนกระบวนความตั้งแต่ต้นจนจบ
ที่ว่า 'ทาสรัก' นี่คงไม่ใช่แค่ไอ้ลอยคนเดียว
ต่างฝ่ายต่างก็สมัครใจแบบนี้ ชอบมากค่ะ
ปกติเจอแต่นายเอกอายม้วนเวลาอย่างว่า
หรือไม่ก็ให้พระเอกเป็นฝ่ายนำไปอย่างเดียว
ขุนจำเริญทั้งใจกล้า ออดอ้อน ช่างยั่ว เสนอตัวตลอดเวลาแบบนี้... ชอบค่ะ :mew1:
-
:haun4: :jul1:
-
ตำราบทนี้ช่างชวนเสียเลือดเสียเนื้อจิงๆ^.,<
จิ้นรูปไปไกลลลลแล้วเจ้าค่ะ=.,=
-
ไอ้ลอยขยันทบทวนบทเรียน :jul1: :jul1: :jul1:
-
สนุกมากค่ะ บรรยายได้เห็นภาพมาก :hao6: แต่การเรียบเรียงคำก็ไพเราะไม่แพ้กันนะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ จะติดตามต่อไปเอาใจช่วย ท่านขุนให้เรียนจบครบทุกบทนะ :กอด1:
-
เสร็จไปอีกบทเรียน :jul1:
เรียนรู้เร็วนะลอยยยย :jul3:
-
รับบริจาคเลือดด่วน
-
:mew2: :mew2:
ด้วยกระผมมีความผิดใหญ่หลวงนัก บังอาจทำให้นายท่านเสียเสือดเสียเนื้อไปตามๆกัน
เพลานี้กระผมจึงใคร่ขอไถ่ถอน แลลดหย่อนผ่อนโทษจากนายท่านทั้งปวง
ความหวานส่งท้ายสั้นๆในครานี้ คงจักทำให้เลือดที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดในกายท่าน
ได้เร่งสูบฉีดหล่อเลี้ยงกายท่านให้บังเกิดความร้อนรุ่มอีกสักครา
จวบจนถึงเพลาสำรับคาว ที่กระผมจักตระเตรียมพร้อมประเคนนายท่านในภายภาคหน้าขอรับ
:hao6: :hao6:
************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....21
ไอ้ลอยยื่นมือออกไปรับถุงใส่เบี้ย
จากมือของขุนจำเริญ ที่ยื่นมาให้ตรงหน้ามันอย่างนอบน้อม
“ลอย...เจ้าจงไปหาซื้อเสื้อราชปะแตนแลผ้านุ่งสีกรักที่ตลาด
อ้อ รองเท้าสานอีกสักคู่”
ขุนจำเริญพูดกับไอ้ลอยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนนัก หากสีหน้าของท่านเรียบเฉย
ไอ้ลูกทาสมองเงินสามตำลึงในถุงบนมือหยาบกร้านของมัน อย่างมิเข้าใจ
ท่านจักให้มันไปเสาะหาซื้อข้าวของเยี่ยงนั้น เพื่อการใด
ลูกทาสมิมีความจำเป็นจักต้องใช้สอยข้าวของเหล่านี้
“หมวกปีกข้าจักปันให้เจ้า บางใบใหญ่เกินศีรษะข้า”
“ขอรับขุนจำเริญ หากสามตำลึงมากโขนะขอรับ
เสื้อ ผ้านุ่ง แลรองเท้าสาน รวมแล้วมิควรเกินตำลึงครึ่งนะขอรับ”
ไอ้ลอยมันพอจักกะราคาค่าของได้คร่าวๆ มันเกรงว่านายท่านจักคาดผิด
“เบี้ยที่เหลือเจ้าใคร่ซื้อหมากพลู ผ้าผ่อนให้นางน้อมแม่เจ้า
ข้าก็มิว่ากระไร มิต้องนำมาคืนข้าดอก”
ขุนจำเริญท่านกล่าวออกมาเยี่ยงนายเงินผู้มีเมตตา
“ขุนจำเริญขอรับ ใยท่านจักให้ไอ้ลอยหาซื้อเสื้อผ้า....”
ไอ้ลอยมิทันถามไถ่จนหมดถ้อยกระทงความแห่งความกังขา
ขุนจำเริญก็ยกมือน้อยขึ้น เป็นเชิงปราม
“ลอย นับเนื่องจากนี้ เจ้าจำต้องแบ่งเบาภาระงานราชการของข้า
อีกทั้งเจ้งจงเร่งรีบฝึกฝนเก็บเกี่ยวความรู้ให้มาก
เพลานี้ข้าได้สดับฟังมาว่า"
"ท่านเสนาบดีกระทรวง ท่านรับสนองพระราชดำริของล้นเกล้าชาวไท
พระองค์ท่านโปรดเกล้า จักให้มีการเปิดโรงเรียนสอนวิชากฎหมายในเร็ววัน
ขวบปีแรกผู้เข้ารับคัดเลือก จักจำเพาะเจาะจงเพียงเหล่าขุนนางในกระทรวง
กาลถัดไปจึ่งจักเปิดให้ประชาชนคนทั่วไป ได้มีโอกาสร่ำเรียน
เพลานั้นมาถึง จักประจวบเหมาะกับเจ้าได้พ้นทาสเป็นไท”
ไอ้ลอยนั่งฟังนิ่งอยู่มิพูดอะไร มันคิดตามประสาซื่อ
สิ่งใดประการใดฤาฉันใด มันมิปรารถนา
หากขอเพียงมันได้อยู่ข้างกายท่าน
จะบุกป่าฝ่าดง ขึ้นช้างลงม้ามันมิระย่อ
ไอ้ลูกทาสบังเกิดความยินดียิ่ง จนล้นออกมา
คราเมื่อมันคิดคำนวณออกมาได้เพียงว่า
ขุนจำเริญท่านเมตตาแลส่งเสริมมัน
“ลอย....เจ้าดีใจฤาไม่...หืมมมม”
เสียงหวานๆของนายเงิน มาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้างามของท่าน
“ไอ้ลอยดีใจขอรับ ไอ้ลอยดีใจที่มันจักได้รับใช้...ใกล้ชิดขุนจำเริญขอรับ”
ไอ้ลูกทาสคนซื่อ ถ้อยคำแลน้ำเสียงอ่อนน้อมถ่อมตนนัก
หากแต่แววตาระยิบระยับวิบวับของมัน
ส่งผลให้ขุนจำเริญท่าน หน้าขึ้นสีแดงซ่าน
*********************************************
สองนายบ่าวชักพาเหนี่ยวนำกันไปในทางเจริญ
แสงตะเกียงเรือนแพ กว่าจักดับก็ล่วงเลยดึกดื่น
เพลานั้นคนในเรือนใหญ่ แลกระท่อมเหล่าทาสต่างหลับใหล
มีเพียงเวรยามตีเกราะเคาะโมงอยู่ ตามหน้าที่
“ฮ้าววววว”
ขุนจำเริญท่านปิดปากหาวนอน
บิดกายน้อยเยื้องไปเบื้องซ้ายที เบื้องขวาที
“ลอยยยยย... ข้าง่วง”
เสียงหวานลากยาว บ่งบอกว่าท่านอ่อนเพลียแลเหน็ดเหนื่อย
เปลือกตาสองข้างล้าแรง หรี่ลงมิสดใส
“ขอรับขุนจำเริญ ไอ้ลอยจักพาท่านเข้านอนนะขอรับ”
ไอ้ลอยละเอกสารข้อกฎหมายในมือลงทันควัน
เพลานี้ไอ้ลอยรุดก้าวหน้าไปมากโข
ด้วยความมานะใฝ่รู้ของไอ้ลอยเอง ประการหนึ่ง
แลอีกประการ
ขุนจำเริญหมั่นซักถาม แก้ไขข้อกังขาของมัน จนลุล่วงแจ่มแจ้ง
มินานนัก ไอ้ลูกทาสยามแปรเปลี่ยนเป็นไท
มันจักสามารถผ่านพ้นการคัดสรรเลือกเฟ้น
เข้าร่ำเรียนวิชากฎหมาย อย่างมิต้องสงสัย
“ปิดงับประตูด้านนอกเสียก่อน ข้าจักรอ ฮ้าวววว”
ดวงตาหวานหรี่ปรือ น่ารักเป็นนักหนาในความคิดของไอ้ลูกทาส
ไอ้ลอยเร่งลงไปสำรวจตรวจตรา ทั้งรอบรั้ว แลตัวเรือน
เมื่อมิมีสิ่งใดผิดแผก จึงรีบเดินก้าวย่างยาวๆขึ้นเรือนแพ
หากไอ้ทาสลอยคนซื่อ กลับชะงักขาแข็งยืนนิ่ง
ครานั้นมันเห็นขุนจำเริญท่าน นอนหลับตาพริ้ม
ทอดกายน้อยนวลเนียน ระทวยอิงแอบแนบซบหมอนอิง
“เจ้างามคมขาวขำ ล้ำวิไล
โอษฐ์สะอาดตะละชาด บรรจงจิ้ม
เหมือนจะยิ้มแย้มรับ ทั้งหลับใหล
ศอระหงดังบุหรง สำหรับไพร"
"พระขนงโก่งสุด นัยนานาง
นิ้วพระหัตถ์ทัดเทียม ลอออ่อน
ลำพระกรกลมละออง ทั้งสองข้าง
เล็บแฉล้มแช่มช้อย ดังจัดวาง
ทั้งสองปรางเปล่งนวล ชวนให้เชย”
(บทชมโฉม นางอำพันมาลา)
*************************************************
“ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยจักอุ้มท่านเข้าห้องหับนะขอรับ”
ไอ้ลอยหักใจแล้วเดินเข้าไปใกล้
มันยอบกายลง เมื่อก้มกระซิบติดใบหูขุนจำเริญ
“ลอยยยย ข้าง่วง”
สองตาของขุนจำเริญมิยอมลืม
หากสองแขนเกี่ยวกระหวัดคล้องคอไอ้ลูกทาสแน่น
แก้วนวลซบลงตรงซอกคอแกร่ง
จมูกน้อยซอนซุกหาที่พำนัก
จวบจนสัมผัสกับต้นคอของไอ้ลอย จึงหยุดนิ่ง
ลมหายใจอุ่นระบายออก แลถอนใจยาวอย่างสุขสม
“หอมเหลือเกินขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยคนซื่อสูดดมไหล่มน แลซบหน้าลงพัก
“ขุนจำเริญช่างใจร้าย ทรมานไอ้ลอยนักขอรับ”
ไอ้ลอยกัดฟันข่มอารมณ์หวาม ที่เริ่มกระพือ
ตระกองกอดร่างกายนายเงิน ยกกระชับ
แขนกำยำข้างหนึ่งโอบลำตัว อีกข้างช้อนใต้พับเข่า
“อื้มมมม ลอยยยย”
ขุนจำเริญขยับกายขยุกขยิก
จวบจนพออกพอใจจึ่งนิ่งไป
ไอ้ลอยโอบอุ้มขุนจำเริญขึ้นมาแนบอก
ครามันเห็นท่านหลับใหล
ทำใจกล้า ก้มหน้าลงลักลอบจูบแก้มนวล
หนึ่งข้างมิสาแก่ใจ จึงลอบสูดดมอีกข้าง
สูดดมแล้วกลับถอนใจใหญ่
ขุนจำเริญหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น
คราไอ้ลูกทาสบังอาจล่วงเกินท่าน
จักดูน้ำหน้าไอ้ลอยคนซื่อสักเพียงนิด แล้วจึ่งเปิดเผย
ขุนจำเริญหรี่ตาเพียงน้อย ด้วยใคร่ยลสีหน้าไอ้ทาสลอย
น่าขันนัก อิหลักอิเหลื่อเหลือใจ
จักหัวร่อ.....ร้องไห้...ฤาก็ไม่ หน้าตาประหลาดนัก
ครานั้นขุนจำเริญหารู้ไม่ว่า ริมฝีปากลอบยิ้มมิรอดสายตาไอ้ลอย
“ท่านเสแสร้งแกล้งไอ้ลอยอีกคราแล้วนะขอรับ”
ไอ้ทาสลอยใช้หัวใจของมันกระซิบถาม คนในอ้อมแขน
“ขุนจำเริญน่าเอ็นดูเหลือเกินขอรับ”
ไอ้ลอยคนซื่อพูดออกมาให้ท่านได้ยิน
มันบรรจงวางท่านลงบนฟูกนอน
“ขุนจำเริญยอดรักของไอ้ลอย”
กล่าวแล้วไอ้ลอยขยับตัว ลุกไปปิดลั่นดานประตูห้อง
“ขุนจำเริญ งามเหลือเกินขอรับ”
ว่าแล้วไอ้ลอยมันเอื้อมมือ ไปหรี่ไส้ตะเกียงจนดับ
“ขุนจำเริญขอรับ โปรดเมตตาไอ้ลอย
จวนจบชีวิตไอ้ลอยจักดับสูญนะขอรับ”
ไอ้ลอยบรรจงคลี่แพรเพลาะ ห่มคลุมกายนายท่าน
หากหลังมือหยาบหนาปัดแผ่ว ผ่านยอดอก
ขุนจำเริญสะดุ้ง หากสะกดใจได้ทัน
นายเงินผ่อนลมหายใจยาวๆออกมา
ไอ้ลูกทาสคนซื่อลอบยิ้ม
“ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยรักแลบูชาขุนจำเริญ
ยิ่งกว่าสิ่งใดในหล้าโลกนะขอรับ”
ไอ้ลอยก้มลง กระซิบชิดติดใบหูท่าน
ปากหนาสัมผัสเฉียดกราย แล้วเม้มบางเบา
ไอ้ลูกทาสแลเห็นขนตายาวงอนยุกยิก ไม่อยู่สุข
“หลับสนิท ฝันดีนะขอรับ”
ไอ้ลอยก้มลงไปอีกครา
กระซิบปากหนาชิดริมฝีปากบาง ของขุนจำเริญ
จงใจพาดผ่าน แผ่วเบา
หากพอไอ้ลูกทาสขยับตัว จักละลาจาก
“อื้มมมม ลอยยยย ลอยจ๋า”
สองแขนเรียวขาวนวลเนียน
กระหวัดรัดต้นคอของไอ้ลอยเอาไว้แน่น
:oo1: :oo1:
*******************************************
จากภาพ...สำรับตระเตรียมพร้อมสรรพแล้วขอรับ นายท่าน
:katai5: :katai5:
[attachment deleted by admin]
-
ยั่วแบบนี้ น่าโดนนัก :oo1: :oo1:
-
หิวข้าววววววววววววววววววววววววววว :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ทำมั๊ยยยย ของหวานมันแสนสั้น เตรียมเสิร์ฟของคาวแล้วอ่า :serius2: :monkeysad:
-
อูววว์ หายไปนาน แถมมาอย่างสั้นนนน :mew1:
-
ต้มยำก็น่าอร่อย แต่ขอแค่ชิมนิดๆนะ แล้วเสิร์ฟของหวานมาต่อเร็วๆด้วย :katai2-1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก
-
ต้มยำเป็นเมนูถัดไปเหรอเจ้าคะ
บ่าวพิศมัยน้ำข้นเป็นพิเศษเจ้าค่ะท่านขุน :hao6:
ต้มยำน้ำใสจักไม่ค่อยคุ้นลิ้น นานๆค่อยเสิร์ฟทีคงดีนะเจ้าคะ :o8:
-
ต้มยำ...ขอชามเล็กๆก็พอนะเจ้าคะ
-
ไอ้ลอยคนซื่อ เหรอจ้ะ :hao6: :hao6:
-
น่าจัดสักดอกก่อนนอนนะขอรับ
-
ต้มยำขอน้ำใสๆถ้วยเล็กพอนะเจ้าคะ :mew2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โลกนี้ขอแค่มีเพียงเราสอง
-
อั่ยย่ะ! เสริฟต้มยำแล้วหรอเนี่ย เตรียมน้ำก่อนนะ
-
จัดมา! ไม่หวั่นแม้วันมาม่าเจ้าค่ะ ฮ่ะๆ
-
ชอบค่ะ ดีแล้วช่วงนี้ไม่ค่อยดราม่า ชอบๆ
-
อ่านไปยิ้มไปอยู่ดีๆ เจอต้มยำเข้าไป :a5: แลดูชามใหญ่(เกินไป)เนอะ
-
สงสัยต้องเตรียมน้ำเย็นๆไว้ดื่มดับความเผ็ดจากต้มยำพร้อมทั้งผ้าเช็ดหน้าสักผืนไว้ซับน้ำตาT^T
-
แหม่ เห็นภาพที่เตรียมไว้ให้ก็นึกอยากให้ของตอบแทน
คนเขียนท่านชั่งเป็นคนน้ำใจงามยิ่งนัก
ห่วงหา ถามไถ่เรื่องสำรับอาหาร จัดเตรียมให้ไม่ขาด
ข้าได้รู้ซึ้งน้ำใจอันดีงามของท่านแล้ว o18
-
จมน้ำตาลแบบพลีชีพไปหลายยก
พอตอนจบ อุ๊ตะ มีต้มนำกุ้งกับข้าวสวยพร้อม
หามีของหวานวางเคียงสำรับไม่
อุเหม่...
:ruready
ยังไงก็รอเสพล่ะ
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
ไม่รู้ว่าใครเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวมากกว่ากัน
-
จะแกล้งไอ้ลอย ท่านขุนโดนแกล้งกลับ อิอิ สั้นน่ะเออ
ต้มใหญ่หม้อท่าจะใหญ่ จัดมาเลย เอาแซ่บๆๆๆๆ แล้วตบท้ายของหวานชุดใหญ่ด้วยน่ะ อิอิ
-
เห็นต้มยำแล้วสะดุ้ง แต่คงไม่ผวาเท่ามาม่าอ่ะนะ
ยังไงก็ยั้งๆ มือไว้บางนะคนแต่ง คนอ่านไม่ชอบดราม่าเท่าไหร่
-
:serius2: ตอนหน้าได้เวลาต้นยำเคล้าน้ำตารสแซ่บแล้วหรือเนี่ย
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
ลอยเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน จนขุนจำเริญจะตามไม่ทัน
อย่างนี้ยังจะเรียกว่าทาสลอยคนซื่อได้อีกฤา
-
เจ้าลอยก็ช่างเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก
ขุนจำเริญก็มิได้น้อยหน้า
ช่างยั่วเย้าเสียเหลือเกิน
ทำเอาข้าเขินตามไปมิได้หยุด
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกก >//////<
อ่านแล้วก้อฟิน แต่ก้อกลัวมาม่าเน้อ >O<
-
:teach: :teach:
สวัสดีขอรับนายท่าน วันหยุดราชการว่างเว้นการงานช่างแสนสั้นเหลือเกินนะขอรับ
เพื่อเป็นแรงกายแลแรงใจขับเคลื่อนนายท่าน สู่วันทำงานอันยุ่งเหยิงในเพลารุ่งพรุ่งนี้
กระผมจักประเคนอาหารขบเคี้ยว อันพอจักเรียกเลือดให้นายท่านพลุ่งพล่านสักเล็กน้อยนะขอรับ
:m25: :m25:
***********************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....22
กายเพรียวบางขยับเขยื้อนเนื้อตัวอย่างอ่อนล้า
ด้วยร้าวระบมแลเมื่อยขบ ทั่วทั้งสรรพางค์กาย
ขุนจำเริญนึกปลงตกผลแห่งการเสแสร้งแกล้งกระทำ
กี่หนกี่คราท่านยังมิรู้สำนึกตน ว่าจักต้องเพลี่ยงพล้ำในบั้นปลาย
เพลาใด...ไอ้ลูกทาสคนซื่อ....มันพ่ายแพ้ต่อความอดทนอดกลั้นของมัน
เพลานั้น...ท่านจักต้องตกเป็นเบี้ยล่าง....ทาสในเรือนตน
“หึ หึ”
ขุนจำเริญนึกขัน คราคำนึงถึงหน้าซื่อๆตาใสๆของไอ้ลอย
ช่างน่าหมั่นไส้แลน่าเอ็นดูเยี่ยงนี้ ใครเล่าจักอดใจไหว
ขุนจำเริญใคร่กลั่นแกล้ง หยอกเย้าไอ้ลอยให้หัวปั่นนัก
รสรักอิ่มเอม หากหนักหน่วงรุนแรงนัก ด้วยแรงกายกำยำกรำงานหนัก
ไอ้ทาสลอยมักมิคิดคำนึง พักสักอึดใจให้ท่านหายเหนื่อยสักเล็กสักน้อย
ไอ้ลอยมันห้อตะบึงถาโถมเต็มเหยียด แรงดีเสมอต้นปลาย
สุขสมกามาพาอารมณ์เพริศแพร้ว
“ลอย หายไปทางใดกัน ใยเจ้ามิอยู่ข้างกายข้า”
วันนี้มิมีราชการงานกระทรวง ด้วยเป็นวันหยุดพักผ่อน
ไอ้ลูกทาสจึ่งมิมารบกวน เพลานายท่านพักผ่อนกายา
ขุนจำเริญพลิกตะแคงกายหันมา
นายเงินทอดสายตา มองผ่านบานประตูห้องที่แง้มไว้
นึกตำหนิไอ้ลอยที่มิงับปิดเสียให้เรียบร้อย เป็นสัดส่วนมิดชิด
หากขุนจำเริญมองรอดผ่านช่องประตู....
หน้าคมสันเจนตาของไอ้ลูกทาส กำลังก้มลงขีดเขียนเอกสารอย่างตั้งใจ
ไอ้ลอยนั่งผินหน้ามาทางประตูห้องท่าน
มันลอบชำเลืองมองมาทางช่องประตูอยู่หลายครา
ราวเตรียมพร้อมหากนายท่านบังเอิญตื่นขึ้นมา
คราไอ้ลอยชำเลืองมา ขุนจำเริญรีบหลุบตาลงต่ำจนแทบปิด
กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกแก้วบนหมอนข้างกาย ระรวยรื่นกรุ่นกลิ่นมาให้ชื่นใจ
หมอนใบที่ไอ้ลูกทาสล้มตัวลงนอน กกกอดนายท่านตลอดคืน
ขุนจำเริญเอื้อมมือน้อย หยิบดอกแก้วดอกใหญ่กลีบสวยมาสูดดม
นายท่านหลับตาพริ้ม ซึมซาบกลิ่นแก้วหอมจรุง
“ขุนจำเริญขอรับ ตื่นแล้วหรือขอรับ”
ไอ้ลูกทาสคนซื่อ นั่งสำรวมคุกเข่าอยู่ข้างเตียง
หากส่งมอบยิ้มหวานกรุ้มกริ่มมากำนัลนายเงิน
“อืมมม”
ขุนจำเริญเบนหน้าหนี เจ้าคนหน้าซื่อตาใสเป็นประกายวิบวับ
“ขุนจำเริญขอรับ จักรับอาหารก่อนฤาจักอาบน้ำให้สดชื่นก่อนขอรับ”
เสียงทุ้มนุ่มนวลถามไถ่นายท่านอย่างเอาใจ
“ลอยหล่ะ เจ้ากินข้าวหรือยัง”
ขุนจำเริญชันกายขึ้นมา นั่งพิงพนักไม้ลวดลายแกะสลักด้านหัวเตียง
ไอ้ลอยปราดเข้ามาประคองท่าน
“ยังขอรับ ไอ้ลอยมันจักรอขุนจำเริญท่านรับอาหารก่อนมันขอรับ”
“แล้วเจ้ารอข้าอาบน้ำก่อนเจ้าด้วยหรือไม่เล่า”
ขุนจำเริญค้อนควัก ยามได้กลิ่นเนื้อตัวสะอาดสะอ้านของไอ้ลอย
“ไอ้ลอยอาบน้ำก่อนท่าน ด้วยมันมิอยากทำให้
ขุนจำเริญรังเกียจเนื้อตัวสกปรกของไอ้ลูกทาสเยี่ยงมันดอกขอรับ
หากแต่ไอ้ลอยมันยังรอรับใช้ท่าน คราอาบน้ำขัดถูเนื้อตัวอยู่นะขอรับ”
วาจาประสาซื่อของไอ้ลูกทาส จับใจแลจาบจ้วงนัก
ความนัยก่อให้เกิดความกระดากอาย แก่ขุนจำเริญยิ่งนัก
“บัดสี ใครจักให้เจ้ารับใช้เยี่ยงนั้นกัน”
หน้างามของนายเงินแดงก่ำ คราหวนคำนึงถึงวัยเยาว์เก่าก่อน
ท่านขี่หลังม้าทาสตระเวนรอบรั้วทั่วอาณาบริเวณ
ขุนจำเริญสั่งไอ้ทาสลอยคนซื่อ พาท่านลงเล่นที่ชายน้ำ
นายท่านลวงล่อด้วยเล่ห์เพทุบาย หลอกมันทำเรื่องบัดสี
“อ๊ะ”
ขุนจำเริญสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของไอ้ลอย อย่างกระเง้ากระงอด
หากเพียงลงน้ำหนักจักลุกยืนขึ้น กายน้อยเซถลาราวลูกนกปีกหัก
ไอ้ลอยระวังระไวไหวทัน รวบกายขุนจำเริญเข้าหาตัว
ขุนจำเริญไร้เรี่ยวแรง จำต้องซบหน้านิ่งอยู่กับแผงอกกำยำ
“ไอ้ลอยอุ้มขุนจำเริญไปนะขอรับ”
มันมิรั้งรอให้ขุนจำเริญตอบรับ ไอ้ลอยอุ้มนายท่านขึ้นมาแนบอกอุ่น
“อาบน้ำก่อนไหมขอรับขุนจำเริญ จักได้สดชื่น”
ขุนจำเริญพยักหน้าลงแนบชิด ติดอกไอ้ลอย
***********************************************
“อื้อ...”
ขุนจำเริญครวญครางเสียงหวานสั่นพร่า
ยามที่ปากหนาร้อนผ่าวของไอ้ทาสลอย บดจูบไปทั่วลำคอด้านหลัง
ละเรื่อยลงมาจนถึงแผ่นหลังเนียนขาวบอบบาง
ลมหายใจร้อนถี่กระชั้นชิด รินรดจนวูบวาบไปทั่วกายของนายท่าน
เล็บใสเจียนสั้นจิกลงกับผนังห้องน้ำ
ใบหน้าหวานแหงนเงย ยามเมื่อปลายลิ้นสากร้อนลากไล้ลงจนถึงสะโพกกลมมน
ในคราเดียวกันกับมือหนาหยาบกร้าน คลึงเคล้นหยอกล้อยอดอก
“ละ...ลอย จูบข้าที อาาาา”
ไอ้ลอยมิรอช้า มันเร่งทำตามคำสั่งของนายท่านทันที
ปากหนาได้รูปกดจูบลงบนริมฝีปากสีระเรื่อ ที่เผยอหอบเพราะแรงอารมณ์
ลิ้นร้อนของนายบ่าว คลุกเคล้าเกาะเกี่ยวกันอย่างมิมีผู้ใดยอมแพ้
จนน้ำใสไหลรินออกมาจากมุมปาก
มือกร้านหนาอีกข้างเลื่อนลงไป กอบกุมจำปีสีหวาน ก่อนจะเริ่มรูดรั้งแผ่วเบา
มือสากอีกข้างเลื่อนลูบไล้ เรือนกายเนียนนุ่มของขุนจำเริญ
“อื้อออ...”
เสียงครางแว่วหวาน ดังสะท้อนก้องอยู่ภายในห้องน้ำ
ไอ้ลอยโอบขุนจำเริญ พลิกผันกายท่านให้หันหน้าเข้าหากัน
กายเนื้อต่างวรรณะเปลือยเปล่าเสียดสีกัน
ราวสุมฟืนสุมขอนไม้ ให้ไฟอารมณ์ลุกโชน โชติช่วงยิ่งกว่าเดิม
ขุนจำเริญขยุ้มผมดกดำของไอ้ลูกทาส ระบายความอัดอั้นเสียวซ่าน
ไอ้ลอยก้มหน้าลงครอบครองจำปีสีหวาน ด้วยปากหนาของมัน
ปลายลิ้นสากร้อนตวัดไล้เลีย ปลายยอดดอกจำปีที่ฉ่ำเยิ้ม
มือหนาของไอ้ลอย ลูบไล้ทั่วกายนวลเนียน
หากคราแวะเวียนมาถึงเบื้องล่าง
มันกลับคลึงเคล้นก้นกลมของนายเงิน ด้วยแรงย้ำหนักมือ
ไอ้ลูกทาสคนซื่อถอนปากหนาของมัน ออกจากจำปีดอกน้อยที่ยังมิทันปลดปล่อย
ขุนจำเริญทอดสายตาหวานหยด เว้าวอนแลยั่วยวน
ไอ้ลอยอุ้มร่างบางขึ้นมา ประกบลำตัวเปียกชื้นแนบชิดสนิทแน่น
มือไม้หยาบกร้านเกาะกุม ยกใต้สะโพกกลมมนขึ้นให้กระชับ
ขุนจำเริญกระหวัดรัดไอ้ลอยทั้งแขนแลขา
ราวกับลูกลิงกอดรัดกับอกแม่
“ละ...ลอย...ดูด..ดูดแรงๆ”
ขุนจำเริญร้องสั่งไอ้ลอย ก่อนจะครวญครางเสียงสั่นพร่า
คราเมื่อปากร้อนดูดดึงยอดอกแรงๆ สลับกันไปมาทั้งสองข้าง
ขาเรียวยิ่งยกสูงแลแยกออกกว้าง เมื่อมือหนาลูบไล้รอยแยกด้านล่าง
ขุนจำเริญเกาะเกี่ยวไหล่กำยำแข็งแรง ที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
ลูบไล้กล้ามเนื้อหนาแน่นไปมาราวระบายอารมณ์
ทว่าขุนจำเริญหารู้ไม่ว่า
จักกลับกลายแปรเปลี่ยนเป็นการปลุกเร้าไอ้ลูกทาสมากขึ้น
จำปีดอกใหญ่ถูไถช่องทางสีหวาน เร่งเร้าจังหวะบดเบียด
ทำให้ขุนจำเริญเสียวซ่าน ด้วยแรงปรารถนาที่ทบทวีขึ้นมา
ไอ้ทาสลอยเพียรพยายามกดส่วนหัว ล่วงล้ำเข้ามาทีละนิด
แต่ก็มิใช่ว่าจักทำได้ดั่งใจโดยง่ายดายนัก
ด้วยธรรมชาติมิได้เสกสรรปั้นแต่งมาเพื่อการนี้
“ขุน..ขุนจำเริญ...ขอ...รับ”
ไอ้ลอยมันมิกล้ากระทำรุนแรง ตามใจอยาก
“ละ...ลอย...ข้าเจ็บ..แต่...แต่เข้ามาเถิดลอย ข้าทรมาน อ๊า”
“ขะ ขอโทษขอรับ ไอ้ลอยห้ามใจมิได้แล้วขอรับ
อาาา...มันคับแน่นเหลือเกินขอรับ ซี๊ดดดด”
ขุนจำเริญแหงนเงยใบหน้าขึ้นครางสุดเสียง
คราจำปีร้อนดอกใหญ่กดเข้ามาในคราวเดียว
แล้วกระแทกเข้าออกทันที โดยมิพักให้ท่านได้หายใจ
ไอ้ลอยขบฟันแน่น ยามที่ขยับเข้าออก มือหนารวบสะโพกมนไว้มั่น
ก่อนจะกระแทกกระทั้นเข้าออกแรงๆ อย่างทนไม่ไหว
จักมีอะไรกันสักกี่ครั้ง ไอ้ลอยก็มิอาจฉุดรั้งแลหยุดยั้งตัวเองไว้ได้สักครา
ขุนจำเริญเกาะบ่าหนา ด้วยมือน้อยเพียงข้างเดียว
มืออีกข้างท่านเลื่อนมากอบกุมจำปีดอกน้อยของตน
รูดขึ้นลง ตามจังหวะสอดใส่ของไอ้ลูกทาส
มินานขุนจำเริญก็ขยับกายเบื้องล่างทั้งมือแลสะโพกกลม
จับจังหวะรับส่งได้สอดประสานกัน
จมูกโด่งคมของไอ้ลอย ซุกไซร้ซอกคอขุนจำเริญ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องน้ำ
กลับยิ่งเร่งเร้าประทุอารมณ์ของสองนายบ่าว ให้พัดโหมยิ่งกว่าเดิม
เพียงกระแทกกายเข้าหากัน มิช้านานนัก
ทั้งนายแลบ่าว ต่างปลดปล่อยอารมณ์ออกมาพร้อมเพรียงไล่เลี่ยกัน
ไอ้ทาสลอยซุกหน้าของมันลงกับแผ่นอกบาง ลมหายใจรินรดต้องผิวเนียนถี่กระชั้น
ขุนจำเริญซบหน้าลง กับเรือนผมสีดำสนิทของไอ้ลอย
นายเงินหอบหายใจเร็วแรงถี่ยิบ ราวกับไปวิ่งมาเสียอย่างนั้น
“หึ หึ ขุนจำเริญขอรับ อาบน้ำกันเถิดนะขอรับ”
ไอ้ลูกทาสหัวเราะในลำคอ
ริมฝีปากร้อนผ่าวของมันกดจูบที่ขมับบางอย่างรักใคร่
************************************************
ขุนจำเริญสั่งความไอ้ทาสลอย
ให้มันสวมใส่เสื้อราชปะแตน อีกทั้งผ้าม่วงโจงสีกรัก รองเท้าสานแลหมวกปีก
“ลอย เจ้าบังคับม้าลากได้ฤาไม่”
“ได้ขอรับขุนจำเริญ ไอ้ลอยมีโอกาสฝึกฝนบังคับรถเทียมม้าไว้เผื่อขาดเหลือ
จวบจนมันเคยได้รับใช้พระยาศรีพิพัฒน์ ก็หลายคราแล้วขอรับ”
“นับเนื่องต่อไปจากนี้ วันใดข้าสั่งให้เจ้าติดตามข้าเข้ากระทรวง
มิต้องให้ไอ้จาบมันมารับใช้ขับรถม้าให้ข้าอีก
หน้าที่ของมันเจ้าจงรับไปเสีย”
วันเว้นสักสองสามวัน ไอ้ลอยจึงได้ติดตามขุนจำเริญท่านเข้ากระทรวงสักครา
ในกาลก่อนคราไอ้จาบ มันมิได้เข้าไปภายในที่ทำงานท่าน
มันนั่งนอนรอท่านอยู่บริเวณโรงม้าตลอดวัน
หากคราไอ้ลอย ขุนจำเริญกลับสั่งมันให้ติดตามท่านเข้าไปถึงห้องทำงาน
ไอ้ลูกทาสมันจักได้นั่งขีดเขียนงานเอกสารที่โต๊ะตัวเก่า ใกล้หูใกล้ตาขุนจำเริญท่าน
ไอ้ลูกทาสเนื้อตัวสะอ้านคมคาย เป็นที่สนใจของเสมียนตราสาวใหญ่สาวน้อย
ต่างพากันซุบซิบ ชม้ายชายตาทอดสะพานให้ไอ้ลอยคนซื่อ
หากไอ้ลอยมันหารับรู้เท่าทัน แลหาใส่ใจผู้ใดไม่
สองตาของไอ้ลอย มีเพียงขุนจำเริญท่านแต่เพียงผู้เดียว
ขุนจำเริญหงุดหงิดใจนัก
จึงสั่งเปลี่ยนเสมียนตราหน้าห้องท่าน เป็นชายวัยกลางคนเสียสิ้น
“วันนี้ให้ไอ้จาบบังคับรถม้า ไปกระทรวงกับข้า
ลอย...เจ้าจงอยู่เฝ้าเรือนแพ คัดลอกเอกสารเหล่านี้ให้แล้วเสร็จ
เพลาเย็น เจ้าจงกลับไปกินนอนที่กระท่อมทาสกับนางน้อมแม่เจ้า
ราตรีนี้....มิต้องอยู่รอรับใช้ข้า”
ขุนจำเริญสั่งความไอ้ลอยโดยมิได้เหลือบแลมัน
ใบหน้านวลแลอารมณ์มิใคร่ดีนัก
ไอ้ทาสลอยใคร่ไถ่ถามนายท่านว่า
ด้วยเหตุอันใด ท่านจึงมิให้มันรอรั้ง เพื่อรับใช้ท่านอยู่เรือนแพ
ฤาท่านหน่ายแหนงมันเสียแล้วกระมัง
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยยืนก้มหน้า แลดูเหงาหงอยมิมีจิตใจใคร่ทำอันใด
มันประสานมือ ค้อมตัวอยู่เบื้องหน้าขุนจำเริญ
หลังจากที่ มันยื่นส่งกระเป๋าเอกสารของนายเงินให้ไอ้จาบเรียบร้อย
คราไอ้จาบคล้อยหลัง ขุนจำเริญท่านจึงถอนหายใจยาว แล้วกล่าวกับมันว่า
“ลอยเอ๋ย ไอ้ลอยคนซื่อของข้า เจ้าอย่าตีตนไปก่อนไข้
เพลาเสร็จงานราชการ ข้าจำต้องไปเยือนเรือนพระยาแม้นมนตรี ด้วยคำสั่งของพ่อข้า
หากใจข้า มันใคร่ติดปีกกลับเรือนแพเสีย ตั้งแต่คล้อยหลังลงเรือนทีเดียวเจ้ามิรู้ฤา
ครั้นให้อยู่รอข้าจนดึกดื่นเจ้าจักฟุ้งซ่าน
ดังนั้นเจ้าจงกลับไปเยี่ยมเยือน นอนเรือนนางน้อม
ให้แม่เจ้าปลาบปลื้มชื่นใจเสียเถิด ข้าจักได้มิต้องเป็นกังวล”
**************************************************
ไอ้ลูกทาสฟังคำนายเงินแล้วให้หายน้อยอกน้อยใจ
ความแคลงใจมลายหายไป จนหมดจนสิ้น
ไอ้ลอยปัดกวาดเช็ดถู พรวนดิน รดน้ำดอกไม้ใบหญ้าแล้วเสร็จ
มันจึงนั่งขีดเขียน คัดลอกข้อกฎหมายตามท่านสั่งไว้
ไอ้ลูกทาสคนซื่อเขียนไปท่องจำไป ในคราเดียวกัน
เพลานี้ไอ้ลอยแตกฉาน จวนเท่าเสมียนตราหน้าห้อง
ปีหน้าคราเป็นไท ขุนจำเริญท่านตั้งมั่นจักขับเคี่ยวไอ้ลอย
ให้ได้เข้าร่ำเรียนในโรงเรียนกฎหมาย
ภายหลังจากนั้นมิเกินครึ่งปี
ขุนจำเริญท่านจักให้ไอ้ลอยสอบเข้ารับราชการ เป็นเสมียนตราหน้าห้องท่าน
ขุนจำเริญย้ำเตือนไอ้ลอย ให้มั่นใจในการวาดหวังอยู่เป็นนิจ
“ลอยเอ๋ย ข้าอยู่มิได้โดยมิมีเจ้าอยู่ข้างกาย”
“ขุนจำเริญขอรับ น้ำคำของขุนจำเริญเสมอเหมือนน้ำทิพย์เย็นฉ่ำใจ
พร่างพรมตกต้องตัวแลหัวใจของไอ้ลอย
ให้ชุ่มเย็นเสียเหลือเกินขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย”
ไอ้ลอยยิ้มกว้างคราคิดคำนึงถึง คำตอบรับของมัน
*******************************************
นางน้อมยินดียิ่ง เมื่อไอ้ลอยลูกชายกลับมาร่วมสำรับ
“วันนี้ข้าจักนอนที่เรือนนี้กับแม่นะจ๊ะ”
ไอ้ลอยใจหนึ่งอยากอยู่ดูแลพูดคุยเป็นเพื่อนแม่ ให้นางน้อมคลายเหงา
หากอีกใจ มันละห้อยหาร่างงามในอ้อมแขน ที่ซุกซบอกมันอยู่ทุกราตรี
เพลาคืนนี้ มันจักหลับตาลงได้หรือไร
แลขุนจำเริญท่านจักซุบซบสิ่งใดอันใดกันเล่า
ไอ้ทาสลอยถอนหายใจยาว
หากมันหักห้ามใจ ฝืนกล้ำกลืนข้าวปลาตรงหน้า
“พี่ลอยจ๋า อีอุ่นคิดถึงพี่ลอยเสียจริง”
อีทาสอุ่นถลามากอดแขนไอ้ลอย โดยมิเกรงใจนางน้อมแม่มัน
หน้าอกหน้าใจครัดเคร่งตามวัยกำดัด เบียดชิดติดต้นแขนกำยำ
“พี่ก็คิดถึงเอ็งนะลอย มัวหมกตัวอยู่แต่เรือนแพเสียมิเห็นหน้าค่าตา
จนมิคิดว่าผู้ใดจักถวิลหาเลยหรือพ่อ”
อีบัวทาสรุ่นพี่ถลาตามมานั่งเบียดอีกข้าง
สะโพกหนั่นเนื้อแน่น เสียดสีต้นขาแข็งแรงด้วยมัดกล้ามเนื้อ
ไอ้ลอยขยับตัวอย่างอึดอัด กระเถิบกายออกห่าง
“วันนี้ข้ามาอยู่เป็นเพื่อนแม่ข้า นังอุ่น พี่บัว ขอบใจที่ช่วยเหลือดูแลแม่แทนข้า”
ไอ้ลอยฝืนยิ้มให้นางทาสสาวทั้งสองคน
“มิเป็นไรดอกพี่ลอยจ๋า ว่าแต่วันนี้
พี่มิต้องไปรับใช้นั่งนอนบนเรือนแพหรือจ๊ะ”
อีอุ่นเงยหน้าฉะอ้อนถามไอ้ลอย
“เอ็งมิรู้เรื่องราวหรือไรกันอีอุ่น
วันนี้ขุนจำเริญท่านคงกลับเรือนมืดค่ำดึกโขอยู่
ข้าแอบฟังพวกบนเรือนใหญ่มันพูดคุยกัน”
สีหน้าอีบัวติเตียนอีอุ่นว่าโง่เง่านัก
“อีบัวเอ็งมิควรเอาเรื่องราวบนเรือนท่านมาพูดสนุกปาก
ระวังถึงหูท่าน เอ็งจักโดนหวายลงหลัง”
นางน้อมมินิยมเรื่องติฉินนินทา มาแต่ไหนแต่ไร
“ข้ามิกลัวดอกป้าน้อม ข้าพูดความจริง”
อีบัวเสียหน้า หากมิลดละ
“ทำไมท่านกลับมืดค่ำด้วยเล่าพี่บัว”
อีอุ่นถามตามวิสัยหญิงทั่วไป ที่มักสอดรู้มากบ้าง น้อยบ้างมิต่างกัน
“พวกทาสรับใช้บนเรือนใหญ่มันลอบฟังนายท่านพูดคุยกัน ได้ความว่า
พระยาศรีพิพัฒน์ท่านจักไปเจรจาเรื่องสินสอดทองหมั้น ฤกษ์ยามตบแต่ง
ที่เรือนพระยาแม้นมนตรีในเพลาเย็นของวันนี้น่ะสิ”
คราไอ้ลอยได้ฟังความ มิทันครบถ้วนดีนัก......
หัวมันคล้ายโดนไม้ฟืนดุ้นใหญ่ฟาดเข้าให้อย่างแรง
มือไม้อ่อนแรง จานข้าวในมือร่วงหล่น
หลุดพลัดตกกระจัดกระจาย บนแคร่ไม้ที่มันนั่งอยู่
พลันชาวาบแปลบปลาบ
คล้ายโดนคมมีดกรีดเฉือนไปทั่วทั้งกายา
ปากหนาของมันแห้งผาก ลำคอตีบตันขึ้นมาทันควัน
ไอ้ลอยคนซื่อ...มันร่ำร้องหวนไห้คร่ำครวญอยู่ภายในใจ
"เพลานี้ ขุนจำเริญท่าน"
"จักรับรู้ฤาไม่ ขอรับ"
"ว่าหัวใจของไอ้ลอย"
"มันตกแตกแยกออกเป็นหลายเสี่ยงเสียแล้ว ขอรับ"
:mew6: :mew6:
**************************************************
ต้มยำชามใหญ่...น้ำแกงเริ่มเดือดพล่านจวนได้ที่แล้วขอรับ
:laugh5: :laugh5:
***********************************************
จากภาพ
1. ไอ้ลอยตั้งใจขีดเขียนร่ำเรียนอยู่ขอรับ
2. อีกมิกี่เพลาไอ้ลอยจักสำเร็จวิชา เป็นเสมียนตราในใจขุนจำเริญขอรับ
3. ขอไอ้ลอยพักจิบกาแฟร้านเฮียหน่อยสักอึดใจนะขอรับ นายท่าน
4. ราตรีนี้ไอ้ลอยจักขับกล่อมขุนจำเริญ โปรดนอนพักกายใจกับอกอุ่นของมันเถิดขอรับ
5. ลอยจ๋า...บัดสีนัก ข้าอับอายชาวเล้าเสียเหลือเกิน จำข้าต้องไปรอเจ้าในห้องหับเสียแล้ว
6. อยู่ที่ใดขอรับ คุณแป้งร่ำมารหัวใจ ไอ้ลอยจักประเคนท่านสักแผลสองแผลขอรับ
7. ขอขอบคุณที่ติดตาม(ไอ้หน่อยเพ้อเจ้อ)ขอรับ และขอขอบคุณเจ้าของภาพน่ารักๆด้วยขอรับ
ภาพนี้น้องแอนฟีลด์กับดุ๊กดิ๊ก ขอเข้าร่วมเฟรมด้วยนะขอรับ
:katai2-1: :katai2-1:
[attachment deleted by admin]
-
โอ๋ๆ ลอยอย่าเสียใจไปเลยย :hao5:
-
:jul1: เจ้าลอยขยันทำการบ้าน ยิ่งนัก :pighaun:
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ต้มนำมาแล้วหรอ ซีดดดดด
-
โถไอ้ลอยคนซื่อ....ใจเย็นน้าาา
รอฟังขุนจำเริญก่อน
-
หวานมดขึ้นอยู่ดีๆ ก็....ฮือออออ :ling3:
-
มาส่งคำผิดค่ะ
“บัดสี ใครจักให้เจ้ารับใช้เยี่ยงนั้นกัน”
หน้างามของนายเงินแดงกล่ำ คราหวนคำนึงถึงวัยเยาว์เก่าก่อน
แดงก่ำ <-----------------------
ทั้งนายแลบ่าว ต่างปลดปล่อยอารมณ์ออกมาพร้อมเพรียงไล่เรี่ยกัน
ไอ้ทาสลอยซุกหน้าของมันลงกับแผ่นอกบาง ลมหายใจรินรดต้องผิวเนียนถี่กระชั้น
ไล่เลี่ย <-----------------------------------
“พวกทาสรับใช้บนเรือนใหญ่มันลอบฟังนายท่านพูดคุยกัน ได้ความว่า
พระยาศรีพิพัฒน์ท่านจักไปเจรจาเรื่องสินสอดทองหมั้น ฤกษ์ยามตบแต่ง
ที่เรือนพระยาแม้นมนตรีในเพลาเย็นของวันนี้หน่ะสิ”
น่ะ <----------------------------------
คราไอ้ลอยได้ฟังความ มิทันครบถ้วนดีนัก......
หัวมันคล้ายโดนไม้ฟืนดุ้นใหญ่ฟาดเข้าให้อย่างแรง
มือไม้อ่อนแรง จานข้าวในมือร่วงหล่น
หลุดพลัดตกกระจัดกระจาย บนแคร่ไม้ที่มันนั่งอยู่
พลันชาวาบแปลบปลาบ
คล้ายโดนคมมีดกรีดเฉือนไปทั่วทั้งกายา
ปากหนาของมันแห้งผาก ลำคอตีบตันขึ้นมาทันควร
ทันควัน <-------------------------- รึเปล่าคะ
-
จะดราม่าอีกแล้วอ่อ
-
มาให้กำลังใจพ่อลอย :L2:
-
ลอยเอ๊ย เอ็งจักคิดเองเออเองจนเสียเรื่องไหมนั่น
-
เอิ่ม ทำได้ทู้กที่เรยนะเนี่ยคู้เนี้ยยย!!! :m3:
เด๋วคนอื่นรู้หรอก ว่าเปน...อารายกานน คิคิคิ
แต่ว่า มาม่า มาแร้วหรอ
ยังไม่ได้ทำใจเรยยยยย :o12: :o12:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ลอยยยยยอย่าพึ่งคิดมาก
รอฟังขุนจำเริญก่อนเถอะพ่อ
จักเป็นการดีกับเจ้าเสียเอง
-
โถๆพ่อคุณหัวใจแตกออกเป็นหลายเสี่ยงเลยหรือ ช่างน่าสงสารเสียจริง
-
ลอยน่าสงสาร คิดมากจนใจจะสลาย
แต่ลอยระวังฝ่ายตัวเองไว้บ้างเหอะ
ทาสสาวสองคนประกบซะขนาดนั้น
ถ้าขุนจำเริญเห็นล่ะก็ มีงอนหนักแน่
-
ลอยจะได้กินมาม่าแล้วเหรอ :hao5: :hao5: :hao5: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:3123: :3123:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจขอรับ
อีกทั้งขอขอบคุณคำแนะนำช่วยแก้ไขคำผิด เพื่ออรรถรสในการเสพขอรับ
บทเรียนรักตามตำรา"กามสูตร"ผ่านพ้นไปหลายบทตอน
กระผมใคร่ขอเปลี่ยนบรรยากาศ เพื่อนายท่านจักได้ควบคุมลมปราณสักชั่วยาม
ตอนนี้เป็นเพียงสำรับStarterหรือ Appetizerเพื่อเรียกน้ำย่อย
ส่วน Main Dish แล Final Dish จักตามมามิช้านานขอรับ
:m20: :m20:
******************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....23
ขุนจำเริญเพลานี้ เคร่งเครียดหนักอกใจถึงขีดสุด
ราวศึกหลายด้านหลายฝ่าย โจมตีพร้อมกันเข้ารุมเร้า
พระยาแม้นมนตรีแลคุณหญิงท่าน โปรดปรานขุนจำเริญยิ่งนัก
ใคร่อยากดองเป็นทองแผ่นเดียวกันในเร็ววัน
ด้วยเล็งเห็นอนาคตในภายภาคหน้า
ขุนจำเริญมิพ้น รั้งตำแหน่ง"พระยา"เป็นอย่างน้อย
อีกกริยาหน้าตา แม้นไม่องอาจเข้มแข็งสมชาย
หากก็หมดจด ผิวพรรณนวลผ่องมีราศรีไร้ที่ติ
พระยาแม้นมนตรีแลคุณหญิงท่าน
คิดเข้าข้างเอาว่า ว่าที่เขยขวัญของตน
มิใช่พวกทาสแรงงาน มิจำต้องมีกายล่ำสันกำยำ
ท่านทั้งสองจึงกรุยทางสะดวก เปิดโอกาสให้ขุนจำเริญ
ได้สานสัมพันธ์ อันจะนำไปสู่การเป็นคู่ครองกับบุตรีของตน
คุณแป้งร่ำ
บุตรีหัวแก้วหัวแหวน ของพระยาแลคุณหญิงแม้นมนตรีนั้นเล่า
รูปโฉมโนมพรรณงามระหง ราวนางในวรรณคดี
ผิวพรรณวรรณะไร้ซึ่งที่ติ
อีกการบ้านการเรือนอันได้รับการอบรมบ่มมาเป็นอย่างดี
เพียบพร้อมเป็นแม่ศรีเรือน ทั้งคุณสมบัติแลรูปสมบัติ
สตรีสูงศักดิ์ผู้นี้ ในคราแรกมิใคร่ต้องจริตถูกโฉลกคู่หมายที่บิดาคัดสรร
กิตติศัพท์ความเป็นระเบียบเข้มงวด หยิ่งทะนงตนของขุนจำเริญ
ทำให้คุณแป้งร่ำเข็ดขยาด มิอยากข้องเกี่ยว
หากคราพบปะพูดคุย
ในเพลาที่พระยาแลคุณหญิงศรีพิพัฒน์ พาบุตรชายมาเยือนถึงเรือนตน
ขุนจำเริญช่างมีรูปโฉมงามสง่า ต้องใจคุณแป้งร่ำเสียเหลือเกิน
ดั่งผู้สูงศักดิ์ในรั้วในวัง กลิ่นกายเนื้อตัวหอมกรุ่น
คราใดได้ร่วมเรียงเคียงหมอน ตนจักต้องเป็นที่ริษยาของสตรี ทั่วทั้งพระนคร
พระยาแลคุณหญิงศรีพิพัฒน์ แม้นรับปากเป็นมั่นเหมาะ
ในการทอดเวลาให้หนุ่มสาวพบปะศึกษาดูใจกัน
หากทว่าในความเป็นจริง ท่านทั้งสองกลับเคี่ยวเข็ญแกมบังคับบุตรชาย
ทุกเพลาสำรับเย็น หลังเลิกงานราชการ
พระยาแลคุณหญิงศรีพิพัฒน์ ออกคำสั่งชัดแจ้ง
ให้ขุนจำเริญไปเยือนเรือนพระยาแม้นมนตรีทุกวัน
อีกจักต้องรับสำรับเย็น ร่วมกับเจ้าเรือนแลบุตรี
หากเพลาวันหยุด คุณแป้งร่ำจักผลัดเปลี่ยนมาเยือนเรือนพระยาศรีพิพัฒน์
เพื่อรับการอบรมงานบ้านงานเรือนจากคุณหญิงมารดาของขุนจำเริญ
แลสร้างความคุ้นเคยกับบ้านเรือน อีกทั้งเหล่าบริวาร
นอกจากเพลางาน แลเพลากลับเรือนแพดึกดื่นแล้วไซร้
คุณแป้งร่ำจักเป็นดังเงา ที่เฝ้าอยู่ข้างกายขุนจำเริญ
มีเพียงคุณหนูแดง ที่จักช่วยชักนำชี้ชวนคุณแป้งร่ำ เพลามาเรือนเยือนตน
สรรหาเรื่องราวแลกิจกรรมสตรี มาเบี่ยงเบน
ให้ขุนจำเริญได้หายใจหายคอ สะดวกขึ้นบ้าง
ศึกทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมา รวมกันแล้วหาหนักหนาเท่า
“ศึกบนเรือนแพ”
********************************************
ไอ้ลูกทาสมันมิเหมือนเคย
เศร้าหมองหดหู่อยู่เป็นนิจ
วาจาเก็บงำมิดชิด มิใคร่ยอมปริปาก
สั่งความอันใด ก็เพียงตอบรับ
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยก้มหน้าก้มตาทำงานรับใช้ มิบกพร่องให้ได้ติฉิน
แต่สิ่งเหล่านี้ กลับสร้างความหนักใจให้บังเกิดขึ้น
สะสมพอกพูนจนเกินเยียวยาแก้ไข
เหตุใดนายบ่าวจึงมิหันหน้า เข้าพูดคุยปรึกษากันเล่า
เพลายุคสมัยนั้น
นายบ่าวแบ่งแยกชนชั้นกันชัดแจ้ง
มิใช่ธุระอันใดที่คนเป็นนายจักต้องแจงรายละเอียดให้แก่บ่าวรับรู้
เพียงสั่งความคำสองคำเท่านั้น ก็เพียงพอ
คนเป็นบ่าวหากนายเงินมิเอ่ยถาม
ก็จักเป็นการมิควร ซักถามล่วงล้ำก้ำเกินนายตน
ปัญหากลุ้มสุมรุมเร้าจิตใจทั้งนายบ่าว
เรือนแพเป็นที่พำนักพักพิงใจ เพียงแห่งเดียวของขุนจำเริญ
ท่านมิยินยอมให้ผู้ใดล่วงล้ำ มิเว้นหน้าใคร
คุณแป้งร่ำเคยเอ่ยขอมาเยือน หากกลับเสียหน้า
ด้วยเจ้าของเรือนแพกล่าวคำขาดว่า
“เรือนแพเป็นที่รักที่หวงของพี่ แม้นแต่คุณพ่อแลคุณแม่ท่าน
ก็มิได้เคยก้าวล้ำเข้าไป น้องแป้งร่ำโปรดจงเข้าใจพี่ด้วยเถิด
เรือนแพของพี่ จักต้อนรับเพียงแม่ศรีเรือนเพียงผู้เดียว”
คุณแป้งร่ำเพียรคิดเข้าข้างตนว่า
"แม่ศรีเรือนของเรือนแพ"
"จักต้องเป็นคุณแป้งร่ำแต่เพียงผู้เดียวเช่นกัน"
ยามราตรีบนห้องหับในเรือนแพ สองร่างอิงแอบโอบกอดแนบชิด
เปลือกตาหลับพริ้มทั้งนายบ่าว หากมิมีผู้ใดเข้าสู่นิทรา
อ้อมกอดที่ขุนจำเริญซบอยู่ในเพลานั้น หาได้อบอุ่นอ่อนหวานดังเช่นเคย
ไอ้ลูกทาสมันโอบกอดรอบตัวท่านเหมือนเคย
แต่ทว่ามันกลับนิ่งเฉย
มิมีคำหวานมาปรนเปรอข้างหู
มิมีปากหนาจมูกโด่งคมมาคลอเคลีย ออดอ้อน
มือไม้หยาบสากกร้านซุกซน ที่เคยลวนลามลูบไล้ อันตธานหายไป
อ้อมอกอุ่นจึงแปรเปลี่ยน เย็นชืดแข็งกระด้าง
ฝ่ายไอ้ลอยนั้นมิผิดแผก
ร่างนวลเนียนหอมกรุ่น ที่เคยเฝ้าจาบจ้วงแลลูบคลำฟอนเฟ้น
เพลานี้กายนายท่านราวของร้อน
จับต้องแล้วให้ปวดแสบร้อนในหัวอก
“ลอย...ข้าหนาว กอดข้าที”
ขุนจำเริญหักห้ามความอาย แสร้งออดอ้อนไอ้ลอย
“ขอรับขุนจำเริญ”
อ้อมกอดของไอ้ลูกทาสกระชับขึ้น หากก็เพียงแค่นั้น
“ลอยจ๋า”
ขุนจำเริญเงยหน้าหวานขึ้นมา
ปากบางงับหยอกที่ปลายคางไอ้ลอย
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยรับคำแล้วนิ่งเฉย ทว่าในใจของมันเจ็บปวดนัก
ขุนจำเริญท่านมิทุกข์ร้อนดอก
ด้วยรอบกายนายท่านมีทั้งไอ้ลูกทาสโง่งม
แลสตรีสูงศักดิ์รูปโฉมงดงาม
แม้นไอ้ลอยยังมิเคยเห็นกับตา แต่มีหรือจักมิได้ยิน
ไอ้อีทาสมันคุยฟุ้งลือกันไปทั่ว
“งามเหลือเกิน เกิดมาอีอุ่นมิเคยเห็นผู้ใดงามได้ถึงเพียงนี้”
อีทาสอุ่นมันหลงใหลได้ปลื้ม
“คุณแป้งร่ำท่านทั้งกายงามใจงาม
คราก่อนท่านให้ทานพวกบนเรือนท่านคนละหลายอัฐ
ข้าหล่ะอิจฉาพวกมันนัก
ภายหน้าท่านมาเป็นแม่ศรีเรือนของขุนจำเริญ
ข้าจักเสนอตัวรับใช้ใกล้ชิดท่าน”
“หายากนักสตรีสูงศักดิ์ อีกเพียบพร้อมงานบ้านงานเรือน
พวงมาลัยฝีมือท่านราวนางใน”
อีกสารพันคำเยินยอ จะจริงจะเท็จมิสำคัญ
หากล้วนแล้วแต่กรีดย้ำ ลงบนหัวใจของไอ้ลอย
“ลอย เจ้าคิดอะไรอยู่”
ขุนจำเริญหยัดกายขึ้นมา จากอ้อมอกของไอ้ลูกทาส
“มิมีอันใดขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยมิมองหน้าขุนจำเริญ
หากมือหยาบของมันลูบไล้แผ่นหลัง
ผ่านเสื้อผ้าป่านของท่าน อย่างเลื่อนลอย
“เฮ้อ เจ้าทำเยี่ยงนี้ ข้าเหนื่อยใจนัก”
ขุนจำเริญถอนหายใจหนัก
“มิมีอันใดขอรับขุนจำเริญ”
คำตอบรับซ้ำซากของไอ้ลูกทาส
“มิมีอันใดแล้วใยเจ้าเพิกเฉย เมินข้า”
ขุนจำเริญข่มกลั้นความไม่พอใจ แลเริ่มคุกรุ่นขึ้นมา
“มิมีอันใดขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยมันมิทันได้คิด เพียงมิรู้จักกล่าวสิ่งใด
“ไอ้ลอย เอ็งกลับไปนอนกระท่อมเอ็งเดี๋ยวนี้”
ขุนจำเริญลุกนั่งอย่างฉุนเฉียว ชี้นิ้วตวาดไอ้ลอย
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลูกทาสคนซื่อน้ำตาตกอยู่ภายในอก ลุกนั่ง
มันค่อยๆกระถดตัวลงจากเตียง
แล้วทรุดตัวยอบต่ำ นั่งลงข้างเตียง
กริยามิรู้ร้อนหนาวเยี่ยงนี้
กลับปะทุอารมณ์โกรธเคืองแกมน้อยใจ ของนายท่าน
“ไสหัวเอ็งไปให้พ้นเรือนข้า มิสั่งมิเรียก
อย่าบังอาจเสนอหน้ามาให้ข้าเห็น”
ขุนจำเริญสะบัดหน้า ชี้นิ้วน้อยสั่นระริก
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ทาสลอยก้มหน้ารับคำ น้ำตาคลอ
********************************************
ราตรีนี้เรือนแพแลกระท่อมทาสมิต่างกัน
เจ้าเรือนทั้งสอง นอนพลิกกายก่ายหน้าผาก
“ลอยเอ๋ย ใยเจ้ามิรู้ใจข้า
ข้าเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ
เจ้ากลับขึ้งโกรธเพิกเฉย เสียจนข้าอ่อนใจ
เอาเถิดห่างหายกันสักชั่วครู่ชั่วยาม
รอเพลาผ่านพ้นเรื่องหนักอก
ข้าจักเรียกเจ้ากลับเรือนแพของเรา”
ขุนจำเริญครุ่นคิดแล้วตัดสินใจ
“ขุนจำเริญขอรับ ใยท่านมิเอ่ยคำให้ไอ้ลอยมั่นใจหล่ะขอรับ
เพลานี้คู่หมายท่านมาเยือนถึงเรือนใหญ
อีกมินานคงมาเยือนถึงเรือนแพ
เพลานั้นไอ้ลอยมันจักประคองกายใจ อยู่ได้เยี่ยงใด
หากไอ้ลอยมันมิมีแม่ให้ห่วง มันจักขออำลาจากไป
ไอ้ลูกทาสต่ำต้อยผู้นี้ จักไปรอคอยท่านยังภพหน้าขอรับ
ไอ้ลอยคร่ำครวญอยู่ในอก มันผล็อยหลับไปทั้งน้ำตานองหน้า
****************************************************
มิเห็นแม้แต่เงาของไอ้ลอยมาหลายวัน
ขุนจำเริญกระวนกระวายนั่งนอนมิได้ ดังไฟลน
เริ่มต้นเพียงน้อยใจ ลำดับถัดมาแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง
สุดท้ายกลายเป็นใคร่กลั่นแกล้ง ให้สำนึก
ที่เรือนใหญ่ของพระยาศรีพิพัฒน์
ไอ้ลูกทาสคืบคลาน มานั่งยอบก้มหน้า อย่างเจียมตน
ด้วยไอ้จาบหัวหน้าทาส รับคำสั่งขุนจำเริญให้ตามตัวมาพบ
ไอ้ลอยมันหลบเลี่ยงหนีหน้าขุนจำเริญ
คราท่านไปเยือนเรือนใหญ่ ฤาไปทำงานราชการที่กระทรวง
มันจึงเข้าไปเก็บกวาดบนเรือนแพ ตามหน้าที่
อีกดูแลรดน้ำพรวนดินไม้ดอกไม้ใบรอบอาณาบริเวณ
สำรับคาวหวานนั้น ขุนจำเริญท่านเปลี่ยนเป็นรับบนเรือนใหญ่
“มาแล้วฤาไอ้ลอย”
ขุนจำเริญชายตามาทางไอ้ลอย ที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลูกทาสคนซื่อรับคำ แล้วเงยหน้าขึ้นมา
หัวใจไอ้ลอยราวถูกบีบรัด ด้วยมือที่มองไม่เห็น
บีบแล้วบดขยี้ จนแหลกลาญ
ขุนจำเริญท่านนั่งอยู่บนยกพื้น
สำรับคาวหวานเพลาเย็น
วางเรียงรายอยู่บนตั่งใหญ่ตรงหน้า
มิมีแม้แต่เงาของนายเงินคนอื่นบนเรือนใหญ่
หากขุนจำเริญมิได้นั่งเพียงลำพัง
ข้างกายท่าน....
สตรีสูงศักดิ์หน้าตางดงาม มิผิดจากภาพถ่ายที่ไอ้ลอยเคยเห็น
หน้าหวานซึ้ง ยิ้มพริ้มพรายส่งมาให้มันอย่างเมตตา
ไอ้ลอยคนซื่อยกมือสั่นเทา พนมขึ้นมาไหว้ท่าน
“มิต้องกลัวข้าดอก ข้ามิได้เป็นคนใจไม้ไส้ระกำ ข่มเหงผู้ใด”
น้ำเสียงไพเราะกล่าวกับไอ้ลูกทาสอย่างปราณี
“ขอรับคุณแป้งร่ำ”
ไอ้ลอยรับคำ แล้วก้มหน้าลงอย่างเจียมตน
o1 o1
**************************************************
จากภาพขอรับ
1. กระท่อมทาส.....ไอ้ลอยจักต้องนอนหลบเลียแผลใจที่นี่ขอรับ
2.เรือนพระยาศรีพิพัฒน์....เรื่องราวแสนรันทดของไอ้ลูกทาสคนซื่อ จักบังเกิดขึ้นที่นี่ขอรับ
3.ศาลาท่าน้ำ....ที่พักผ่อนหย่อนใจของนายเงินแลเหล่าทาสขอรับ
4.เรือนแพ....รังรักของขุนจำเริญแลไอ้ลอยคนซื่อขอรับ
5.หน้าห้องหับบนเรือนแพ....เพลาใดขุนจำเริญขุ่นเคือง ไอ้ลอยจักต้องนอนนอกห้องขอรับ
6.เรือนแพ....ยามราตรีทอดสายตาจากห้องหับออกไปที่ชายน้ำขอรับ
7.ประตูเรือนแพ....ลั่นดานปิดงับเรียบร้อยแล้วขอรับ
8.เรือนพระยาศรีพิพัฒน์....ทั้งยศศักดิ์แลทรัพย์สมบัติ
ขุนจำเริญเป็นหนึ่งในพระนคร หาใครเทียบเทียมขอรับ
9.ตะเกียง....ลอยจ๋า...ข้าจักพูดบ้างไรบ้าง
เจ้าจงหยุดบรรยายแลดับตะเกียงเสียเถิดลอย.....ข้าง่วง
[attachment deleted by admin]
-
อ้าววว อ่านอยู่ดีๆ :hao7:
ึกสงสารพ่อลอย
จบตอนแล้วฤา :z3:
-
โอ้ยใจจะขาด ใยทำร้ายข้าเยี่ยงนี้ :katai1:
อารมณ์ค้าง ใคร่อยากอ่านตอนต่อไปแล้วขอรับ
-
เอ้า....หน่วง
ต่างคนต่างคิด น้อยใจกันทั้งคู่
ไม่คิดจะคุยกันจริงๆหรือเจ้าคะ
-
ลอยน่าสงสารมากอ้ะ :m2: :m2: :m2:
-
:mew2: โกรธกันซะแล้ว :katai1:
-
:m15: มันเศร้าอ่า
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :monkeysad:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ใจร้ายคนยิ่งเสียใจอยู่ยังจะมาตอกย้ำอีก
-
หวังว่าจะได้ของหวานในเร็วๆวันนี้นะเจ้าค่ะ อิฉันจะตั้งตารอ
-
โถ พ่อลอย
-
โอยยย ปวดใจ กรรมใดของไอ้ลอยหนออออ
:ling3: (นอนคนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกา)
-
เหตุใดไม่พูดกันให้เข้าใจทั้งนายทั้งบ่าว อึดอัดใจเจ้าค่ะ
-
คุณจำเริญอย่าแกล้งไอลอยมันเลยยยยยย :katai4:
-
สงสารลอยใจจะขาด
-
หวานตอนแรกโน้นๆ
แล้วเจอศึกบนเรือนแพเข้าไป...เงิบบบบบบบ
แป้งร่ำทำพิษ
หักใจเป็นเสมียนแล้วกลายเป็นพญามารับท่านขุนไปวิวาห์เร็วๆ เถิดพ่อ
คนอ่านใจจิขาด
บวกและเป็ดขอบคุณ
:hao5:
-
:z1:มาม่านิดหน่อย ชอบจังงงง
-
ตอนนี้ข้าดูลูกทาส แต่ก็ต้องคิดถึงไอ้ลอยคนนี้
ทำให้ข้าดูไปอ่านไป แต่เหตุใดท่านผู้เขียนตัดจบข้องใจถึงเพียงนี้ ข้าจักรอตอนต่อไปของท่าน
**อยากพิมพ์กับเค้าบ้าง แต่ตกภาษา =3= :z3:
-
คิดอะไรกันอยู่ทำไมไม่พูดกันนนนนนนน
บอกไปเลยสิ!! จะได้ไม่ต้องมาม่าอย่างนี้
:sad4: :sad4: :sad4:
-
น้ำตาแค่ปริ่มๆยังไม่ถึงกับน้ำตาท่วมจอแต่ก็หน่วงแฮะสงสารลอยจังขุนจำเริญใจร้ายแกล้งลอยทำไมอ่ะt_t
ผ้าเช็ดหน้าที่เตรียมไว้ได้ใช้แน่ๆเลยT^T
-
ยังไม่เริ่ม Main Dish ก็เริ่มรู้สึกเผ็ดร้อน น้ำตาจะไหลสงสารทั้งไอ้ลอย และขุนจำเริญ
ยิ่งคุณแป้งรำดูจะดีพร้อมทั้งกายทั้งใจ แล้วขุนจำเริญจะหาทางปฏิเสธยังไงได้
ต่างคนต่างไม่พูดก็มีแต่จะห่างเหินกันไป ยิ่งตอนนี้ขุนจำเริญยังเรียกไอ้ลอยมาให้เห็นคุณแป้งรำกับตา
คิดจะกลั่นแกล้งให้ไอ้ลอยช้ำใจไปถึงไหนในเมื่อมันก็เป็นเพียงทาสจะไปมีปากมีเสียงอะไรได้
กว่าจะเสริฟ Main Dish แล Final Dish ไอ้ลอยคงต้องน้ำตาท่วมเรือนแพเป็นแน่
รอติดตาม และบวกบวกเป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
:katai4: :katai4:
หนึ่งสัปดาห์เต็ม ที่กระผมห่างหายไปจากเรือนแพ
เพลานี้ จักกลับมารับใช้นายท่านแล้วนะขอรับ
:z2: :z2:
**********************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....24
“ลอย”
เสียงเปล่งผะแผ่วจากริมฝีปากนายเงิน แล้วมิได้กล่าวอะไรอีก
มือบางที่เอื้อมมา แตะผิวกายไอ้ลูกทาสบนที่นอนหยุดนิ่ง
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลูกทาสค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้น
นัยน์ตาคมทั้งคู่ฉ่ำด้วยน้ำตา
รอยฝืนยิ้มบางๆฉาบที่ริมฝีปากหนาของมัน
“ลอย เจ้าอย่าร้องไห้เลย”
ไอ้ลูกทาสพยักหน้าเนิบๆ
หากน้ำตาของมันยังไหลรินไม่ขาดสาย
คราเมื่อไอ้ลอยหวนคำนึงถึง เรื่องราวบนเรือนใหญ่เมื่อครู่
**********************************************
“พวกเอ็งลงจากเรือนไปให้หมด อย่าได้บังอาจมาวุ่นวายบนเรือน”
ขุนจำเริญสั่งคำเด็ดขาดแก่เหล่าบ่าวไพร่ ที่มาคอยรับใช้บนชานยกพื้น
“นังตาดเอ็งด้วย”
ไอ้ลอยมิเคยได้ยินชื่อนางทาสสาวผู้นี้ อีกทั้งมิเคยเห็นหน้า
ด้วยนังตาดเป็นทาสคนสนิท รับใช้คุณแป้งร่ำ
ที่เธอมักให้มันติดตามรับใช้ไปทุกแห่งทุกหน
หากครั้นไอ้ลอยก้มหน้า คลานตามหลังเหล่าทาส
“ไอ้ลอย เอ็งมิต้องไป อยู่รับใช้ข้าบนเรือนนี่หล่ะ”
เสียงขุนจำเริญห้ามมันเอาไว้
ไอ้ลอยจึงคลานกลับไปนั่งหมอบอยู่ข้างเสา
ครั้นเหล่าไอ้อีทาสทั้งหลายลงจากเรือนไปจนหมด
คุณแป้งร่ำเธอจึงกล่าวว่า
“เหตุใดคุณพี่จำเริญไล่พวกบ่าวไพร่ไปจนหมดเล่าเจ้าคะ”
“พี่ต้องการอยู่กับน้องตามลำพังนี่จ๊ะ”
เสียงขุนจำเริญหวานนักยามเจรจากับคู่หมาย
หัวใจของไอ้ลูกทาสทำงานหนักอีกครา
ด้วยมันเต้นแรงระรัวอยู่ในอก
“ส่วนไอ้ลอยก็ให้มันอยู่รับใช้น้องแป้งร่ำของพี่
เจ้าต้องการสิ่งใดจงบอกกล่าวเอากับมันเถิด”
เสียงขุนจำเริญช่างเจรจาพะเน้าพะนอยิ่ง
ไอ้ลอยนั่งหมอบนิ่งอยู่ ก้มหน้าเศร้าหมองลงเสีย
“ความรักของขุนจำเริญท่านเป็นเยี่ยงไร ไอ้ลอยมันมิรู้
แต่รักของไอ้ลูกทาสคนนี้ มันมิใช่การครอบครองดอกขอรับ
หากมันเป็นความปรารถนาให้คนที่มันรักเป็นสุข
แม้นมันเจ็บเจียนตาย ก็จักมิปริปากบอก”
ไอ้ลอยพร่ำเพ้ออยู่ในใจ
รวบรวมกำลังใจให้ประคองตัวอยู่ได้ มิหุนหันพลันแล่น
เพลาผ่านไปเชื่องช้าเสียเหลือเกิน
แม้นก้มหน้าเสียมิต้องมองเห็น
หากหูนั้นมิอาจดับได้ จำต้องรับฟังนายท่านหยอกเย้ากัน
“ก้างปลามากมาย ให้น้องแกะเนื้อให้นะเจ้าคะ”
คุณแป้งร่ำเธออาสาโดยมิต้องร้องขอ
“เนื้อปลาที่เจ้าแกะมาให้พี่ ช่างหวานหอมเหลือเกิน
เจ้าจักทำให้พี่เคยตัวเสียแล้วนะแม่แป้งร่ำ
คราใดเจ้ามิได้ร่วมสำรับกับพี่
ใครเล่าจะแกะก้างออกจากเนื้อปลาให้พี่”
ขุนจำเริญพูดเยี่ยงนี้ ราวกับมิเคยให้ไอ้ลอยรับใช้
“เอ็งกลับไปรอข้าที่เรือนแพ”
คราขุนจำเริญแสร้งไอ้ลอยจนสาแก่ใจแล้ว
พลันบังเกิดความสำนึกว่า ทำการเกินกว่าเหตุ
พอถึงเพลาคุณแป้งร่ำเธอ จักกลับเรือนพระยาแม้นมนตรี
ขุนจำเริญจึงสั่งไอ้ลอยไปคอยท่าที่เรือนแพ
********************************************
“ข้ามิมีเจตนาจักกลั่นแกล้งให้ลอยของข้า ต้องเจ็บช้ำใจ
แต่เจ้ามันช่างยุแหย่อารมณ์ข้า ให้ขุ่นใจสม่ำเสมอ
มีอันใดข้าเคยบอกย้ำให้เจ้าซักถาม จักได้มิแคลงใจ
แล้วเยี่ยงไรเจ้าทำมึนตึง เพิกเฉยต่อข้า ฮึ”
ขุนจำเริญทำเสียงตัดพ้อไอ้ลูกทาส ที่นอนนิ่งน้ำตาไหลริน
“นับเนื่องจากนี้เจ้าจักเชื่อมั่นในตัวแลใจข้าได้ฤาไม่
ข้าแสนกลัดกลุ้มใจ เจ้ายังมิวายทำข้าท้อใจนัก ลอยเอ๋ย”
ขุนจำเริญผินกายตะแคงตัว หันหลังให้ไอ้ทาสลอย
ไอ้ลอยปล่อยความคิดล่องลอย ไปตามเสียงพูดของขุนจำเริญ
แล้วมันจึงได้รับรู้ว่า
“ขุนจำเริญท่านแสร้งไอ้ลอยอีกคราแล้ว เป็นแน่”
ไอ้ลูกทาสมันทั้งรักแลทั้งน้อยใจในน้ำคำของท่าน
หากแต่มัวแง่งอนกันไป เมื่อใดจึงจักเข้าใจกัน
“ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยมันปัญญาเบาเขลานัก
นายท่านโปรดอภัยให้ไอ้ลอยด้วยเถิดขอรับ”
ไอ้ลอยพลิกตัวหันไปตระกองกอด ซ้อนหลังขุนจำเริญ
ขุนจำเริญคนเจ้าเล่ห์แสนงอนยิ้มกริ่ม
กระบวนเอาแต่ใจตัวของท่านนี้ มิเคยแสร้งทำเอากับผู้ใด
หากเป็นเพียงไอ้ลูกทาส...มันแต่เพียงผู้เดียว
เอวคอดถูกรั้งแนบชิด
สัมผัสกับส่วนแข็งแกร่งของไอ้ลอย
ที่กำลังเร่าร้อนเพราะแรงอารมณ์
อารมณ์น้อยใจในคราแรกนั้น แปรเปลี่ยนไป
ด้วยสัมผัสคุ้นเคยที่ห่างหายไปหลายเพลา
ริมฝีปากหนาของไอ้ลอย ระดมจูบไปทั่วซอกคอขาวเนียน
ความหอมหวานที่มิเคยหน่ายแหนง ยิ่งทำให้ไอ้ลอยใคร่จูบซับตราตรึงอยู่เยี่ยงนั้น
ปากหนาเม้มแน่นที่ติ่งหูบาง เรียกเสียงครางจากปากนายเงิน
“อื้อออ...ลอย ลอยจ๋า”
ปากบางพร่ำเพรียกเรียกชื่อยอดรักของตน
คราผ้าผ่อนพันกายหลุดออกทั้งนายบ่าว
กายเพรียวบางที่กำลังสั่นเทา
ไม่ต่างจากผีเสื้อตัวน้อย ที่กำลังหวาดกลัวกับลมพายุกำลังพัดพาโหมกระหน่ำ
กลีบกุหลาบสีสวยโรยพรมไปทั่ว ร่างเล็กขาวนวลเนียน
ยอดอกสีหวาน ถูกไอ้ทาสลอยครอบครองทั้งขบเม้มดูดดุนจนหนำใจ
“อ๊ะ...เบาแรงเถิดลอยเอ๋ย ถนอมนวลข้าบ้าง...อาาา”
ฝ่ามือไอ้ลอย เลื่อนลงมาสัมผัสลูบไล้สะโพกกลมมนของขุนจำเริญ
“อาาา...ยอดรักของไอ้ลอย
นานเพียงใดแล้วขอรับ ขุนจำเริญ
ทรมานใจไอ้ลอยแทบแดดิ้นสิ้นใจ”
ถ้อยคำของไอ้ลูกทาสทั้งอ่อนหวาน แลตัดพ้อ
หากมือไม้ ปากจมูกมินิ่งเฉย
ร่างกายแข็งแกร่งสอดแทรกลง ระหว่างเรียวขาทั้งสอง
เหมือนดั่งคลื่นทะเลที่กำลังบ้าคลั่ง โหมกระหน่ำลงบนหาดทราย
ต่อให้มีสิ่งใดขวางกั้น ก็จักถูกซัดจวบจนพังทลายลงต่อหน้า
จำปีดอกใหญ่ถูกครอบครองด้วยช่องทางคับแน่น ที่กำลังตอดรัด
ความเสียวซ่านที่บังเกิดแก่ทั้งนายแลบ่าว ครั้งแล้วครั้งเล่า
ถาโถมสาดซัดอย่างมิยับยั้งเบาแรง
หลายเพลาที่ขาดหาย จักเติมให้เต็มเปี่ยม
หากมากล้นกระฉอกออกมาก็มิครนา
“ซี๊ดดดด...ชอบ...ชอบฤาไม่ขอรับ”
เสียงแหบพร่า สายตาคมมองสบหน้าหวานที่แดงก่ำ
โลหิตสูบฉีดหน้าแลกายของขุนจำเริญจนแดงซ่าน
“อื้อออออออ ละ...ลอย...ลอยจ๋า”
เสียงหวานหอบกระเส่าของนายเงิน
ยิ่งเร้าอารมณ์ไอ้ลอยให้ทบเท่าทวีคูณ
คราเมื่อความอดทนสิ้นสุดลง
ปลายทางที่แสนหอมหวานรออยู่ตรงหน้า
ความสุขมากมายพุ่งทะลักจนเต็มช่องทางสีสวย
น้ำสีขุ่นเปรอะฟูกนอนเป็นบริเวณกว้าง
พร้อมกันนั้นอีกฝ่ายก็ปลดปล่อยออกมาในที่สุด
สองร่างเปลือยเปล่าก่ายเกย สั่นสะท้านหอบหายใจเสียงดังแข่งขันกัน
ค่ำคืนที่แสนยาวนานค่อยๆ คืบคลานไปอย่างช้าๆ
สองกายที่กำลังกอดก่ายแนบชิดกัน
ท่ามกลางแสงจันทร์ที่กำลังสาดส่องอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี
ไอความหนาวถูกทดแทนด้วยความอบอุ่นจากร่างกายนายบ่าว
อ้อมแขนแข็งแกร่งของไอ้ทาสลอย
โอบกอดรัดขุนจำเริญเอาไว้อย่างหวงแหน
ขุนจำเริญหลับลงไปแล้วเพราะความอ่อนเพลีย
ลมหายใจผ่อนเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
จูบแสนหวานนุ่มนวลดั่งขนนก
จากริมฝีปากหนาประทับไปทั่วทั้งหน้าขาวนวล
ทุกส่วนสัดในกายของนายท่านเป็นของไอ้ลูกทาส
ไม่ว่าจะเป็นนัยน์ตาคู่สวยที่กำลังหลับพริ้มอยู่ขณะนี้
ไล้นิ้วไปตามเรียวแก้ม ผิวขาวใสรั้งอยากให้สัมผัสเหลือเกิน
ทั้งเรียวปากบางอมชมพู
ไอ้ทาสลอยมันรู้ดีว่า ช่างหอมหวานชวนหลงใหลเพียงใด
อยากกกกอดเอาไว้เยี่ยงนี้ มิอยากให้จากไปไหน
***************************************************
กาลต่อมาภายหลังปรับความเข้าใจตรงกันแล้ว
แต่ละวันผันผ่านไป
กลางวันไอ้ลอยยอมสิ้น ติดตามขุนจำเริญไปทุกแห่งหน
กระทรวงเอย เรือนพระยาแม้นมนตรีเอย
แม้นแต่ที่เรือนใหญ่คราวันหยุด
คราใดคุณแป้งร่ำพบปะขุนจำเริญ ครานั้นเธอจักเจอะเจอไอ้ลอยร่ำไป
เฉกเช่นเดียวกับนางทาสตาดคนสนิทของคุณแป้งร่ำ ที่เป็นเสมือนเงาตามตัวนายเงิน
กลางคืนเป็นเพลาแห่งความสุขโดยแท้
เรือนแพเสมือนวิมานชั้นฟ้าของไอ้ลูกทาส
จะพร่ำพลอดกอดรัดกันเยี่ยงไร ก็มิมีผู้ใดล่วงรู้
ขุนจำเริญให้สงสารไอ้ลอยนัก
ยามมันต้องทนฝืนเห็นท่านพูดจาสนิทสนมกับคุณแป้งร่ำ
คราถึงเรือนแพ ขุนจำเริญจึงมิขัดใจมัน
หากแต่ไอ้ลอยมันแสนขยันทั้งการบ้านแลการมุ้ง
นับวันไอ้ลอยมันเชี่ยวชาญชำนาญการรักเป็นที่น่าประหลาดใจ
“ลอย ข้าหิวแล้ว”
ตะวันยังมิโผล่พ้นขอบฟ้านัก
หากขุนจำเริญท่านเพลียหนัก ออกแรงจนดึกดื่นครึ่งคืน
ท้องไส้พาลประท้วงว่าหิวโหย
“ขอรับขุนจำเริญ ไอ้ลอยจักเร่งไปโรงครัวขอรับ”
ไอ้ลอยมิรับคำแต่เพียงอย่างเดียว
มันกลับยื่นหน้ามาฉกฉวยสูดดมแก้มนวล
“บ้าจริงเชียว ไอ้คนฉวยโอกาส”
หากหน้าตาของผู้พูดยิ้มแย้ม หาได้ขึ้งโกรธแต่อย่างใด
เพลานั้นที่...รอคอยสำรับ
ขุนจำเริญท่านสำรวจดูโน่นนี่ไปทั่วเรือน
แล้วให้เอะใจกับกองหนังสือที่วางไว้ไม่เรียบร้อย
“เหลวไหล บกพร่องงานบ้านงานเรือน
เอาใหญ่แล้วมัวแต่ทำอันใดอยู่นะลอยเอ๋ย”
หากภาพที่บังเกิดขึ้นในมโนคือบทรักที่หลากหลาย
หน้าขาวนวลขึ้นสีเมื่อมองเห็นปกหนังสือในมือ
“กามสูตร”
หนังสือที่ขุนจำเริญหอบข้ามน้ำข้ามทะเลกลับมา
“ข้าจัดเก็บเอาไว้มิดชิดแล้ว เหตุใดจึงมาวางอยู่ที่นี่ได้”
มือเรียวบางเปิดหนังสือเล่มนั้นออกดู
ภาพในหนังสือล้วนคุ้นเคย
หากมีแผ่นกระดาษเล็กๆกั้นไว้กลางเล่ม
ราวกับเจตนากั้นหน้าไว้ มิให้ต้องเสียเวลาเสาะหา
เพียงนี้ขุนจำเริญก็นึกรู้ได้ว่า
เจ้าลอยคนซื่อของท่าน มันเพียรพยายามศึกษาตำราจวนครึ่งเล่ม
อีกเนื้อหาหลังจากหน้าที่คั่น
ล้วนเป็นลีลาท่าทางที่มันยังมิเคยนำมาปฏิบัติ
“อา...ที่เจ้าเชี่ยวชาญชำนาญ ที่แท้ที่มาเป็นดังนี้เอง”
แทนที่จักจัดเก็บให้พ้นมือไอ้ลูกทาส
ขุนจำเริญท่านกลับสอดวางหนังสือเล่มนั้นกลับคืนที่
แล้วแสร้งไม่รู้ไม่ชี้เสียอีก
*************************************************************
คุณหญิงแม้นมนตรีกล่าวกับพระยาสามีว่า
“คุณพี่เจ้าคะ จักทำฉันใดดี
น้องเพียรเวียนไปทุกวัดวาอาราม ทั้งฝั่งธนฯแลฝั่งพระนคร
ฤกษ์ยามตบแต่งของแม่แป้งร่ำแลขุนจำเริญกลับมิมี
อีกทั้งพระคุณเจ้าท่าน พูดเป็นไปในทางเดียวกันว่า
ทั้งสองคนมิใช่คู่แท้ มิมีวาสนาตบแต่งกัน”
พระยาแม้นมนตรีได้ฟังแล้ว บังเกิดความเสียดายว่าที่เขยขวัญ
“ในเมื่อพระท่านมิมีฤกษ์ยามให้ ข้าก็จักกำหนดมันเสียเอง”
สีหน้าพระยาแม้นมนตรีแสยะยิ้ม อย่างมิหวั่นเกรงต่อคำทำนายใดๆ
:m12: :m12:
**************************************************************
จากภาพขอรับ....
1.ห้องหับบนเรือนแพ....สถานที่ฝึกปรือตามตำรากามสูตรของไอ้ลอยแลขุนจำเริญขอรับ
2.- 3.กระดานตรวจดูดวงชะตา....ของพระคุณเจ้าท่านขอรับ
:katai3: :katai3:
[attachment deleted by admin]
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:mew1: :mew1:
-
ท่านขุน :hao4:
-
:-[
-
พระยาแม้นมนตรีช่างดื้อรั้นยิ่งนัก
ฝืนกระทั่งชะตานักเขียนลิขิต
-
:hao6: :hao6:
สรุปเค้าดีกันเเล้วใช่มั้ยยย
-
คุณพระ! ขุนจำเริญแอบเนียนนะเนี่ย ฮ่ะๆ
-
กามสูตรเขาเด็ดจริงนะเออ
-
กรีสสสสสสสสส :hao6:
-
ขยันศึกษาจริงนะพ่อลอย :z1: :z1: :z1: :z1:
-
อยากได้เค้าเป็นเขยจนไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้นเลยเหรอ
-
เค้าเขิล :-[
-
แหม่....ท่านขุน ทำเนียนไม่รู้เรื่อง้เลยนะขอรับ อิอิ
-
ชอบมากค่ะ เหมือนดราม่าจะเริ่มมาแล้ว ชอบนิยายแนว period จัง :z1:
-
ท่านขุนจอมเจ้าเล่ห์ ทั้งแกล้งลอย ทั้งหนังสือกามสูตร
มันน่าโดนลอยแกล้งคืนซะให้เข็ด หึหึ -.,-
ท่านพระยาทั้งหลายขา อย่าพยายามเลย พระท่านว่าอย่างไรก้ออย่างนั้นเถอะเจ้าค่ะ :m16:
-
ขุนจำเริญไม่เสียแรงที่หอบข้ามน้ำข้ามทะเลมา>.,< ลอยเรียนรู้ไวจังนะเผลอแปบเดียวจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญล่ะ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
:o8: :o8: :o8:
-
:katai4: :katai4:
ทาสรัก....สมัครใจ....25
บนเรือนพระยาแม้นมนตรีเพลานี้
ประมุขของเรือนแลสหายของท่าน อีกทั้งคุณหญิงทั้งสอง
อยู่พร้อมหน้ากันครบถ้วน ต่างยิ้มแย้มโอภาปราศรัยกัน
สัมพันธภาพของสองวงศ์สกุล จักแนบแน่นขึ้นอีกฤาไม่
มิมีผู้ใดล่วงรู้ แลมิมีผู้ใดจักฝืนดวงชะตาแห่งชีวิตตนได้
“ฤกษ์ยามที่คุณหญิงพี่ได้รับมา ตกต้องเพลาใดเจ้าคะ”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์ที่อ่อนวัยกว่ากล่าวถามขึ้นมา
คราเมื่อสนทนาทักทายกันพอประมาณแก่เวลา
พระยาแม้นมนตรีพยักหน้า เป็นเชิงอนุญาตให้แก่ภรรยา
“ฤกษ์ยามดี อีกราวสองเดือนนับเนื่องแต่นี้จ๊ะ คุณหญิง”
คุณหญิงแม้นมนตรีกล่าวตอบ ด้วยสีหน้ามิสู้ดีนัก
“ตายหล่ะ เหลือเวลาเพียงน้อยนิด จักตระเตรียมจัดงานทันฤาเจ้าคะ”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์มิทันเฉลียวใจ
หันไปขอความเห็นจากพระยาผู้สามี
พระยาศรีพิพัฒน์ยังมิทันจักตอบเยี่ยงใด
สหายท่านชิงออกความเห็นเสียก่อน
“ฤกษ์ยามที่ห่างออกไปจากนี้ มิสู้ดีเท่าเพลาอีกสองเดือนนี้
อันเป็นมหามงคลฤกษ์เชียวนาคุณหญิง”
พระยาแม้นมนตรีน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าท่านมั่นใจนัก
“เป็นอันตกลงตามนี้ จัดงานมงคลให้ใหญ่โต
ให้เป็นที่เลื่องลือกันไปทั่วพระนครให้จงได้
เงินทองเท่าใดมิจำกัด จัดจ้างระดมคนเท่าไหร่เท่ากัน
จักต้องทันวันงานนะคุณหญิง”
พระยาศรีพิพัฒน์ท่านเป็นผู้มีลักษณะผู้นำสูง แลเป็นคนเด็ดขาด
คำสั่งของท่านถือเป็นที่สิ้นสุด
“มิต้องกังวลเรื่องจัดงานดอกค่ะคุณหญิง
ตัวพี่จักเป็นแม่งานช่วยเหลือ
มิยิ่งหย่อนไปกว่าคุณหญิงแน่นอน”
คุณหญิงแม้นมนตรีรีบเสนอตัว
คราเห็นสีหน้าลังเลของคุณหญิงศรีพิพัฒน์
“เป็นอันตกลงตามนั้น
ครานี้มาเจรจากันเรื่องสินสอดทองหมั้นกันต่อเถิด”
พระยาศรีพิพัฒน์หันไปกล่าวกับสหายท่าน
พระยาแม้นมนตรียิ้มรับคำสหาย หน้าตาชื่นบาน
คราเห็นผลสำเร็จสมมาตรปรารถนา
เขยขวัญผู้นี้ถูกใจท่านนัก จักเชิดชูหน้าตาของท่านในภายหน้า
หากคุณหญิงแม้นมนตรี
กลับลอบถอนหายใจหนักหน่วงอย่างกลัดกลุ้มใจ
จิ้งจกทักยังต้องชะงัก
นี่พระคุณเจ้าทุกวัดวา ทำนายทายทักตรงกัน
แม้นแต่พระอำพลที่ได้ชื่อในความแม่นยำดูดวงชะตา
ท่านก็ได้เตือนไว้ว่า
“ดวงชะตาตบแต่งมิมี ด้วยมิใช่คู่ครองต้องกัน
ฝืนลิขิตดวงชะตา
อาจนำพาไปสู่การสูญเสีย ผู้เป็นที่รักได้นะโยม”
************************************************
“ฤกษ์ยามของลูกอีกสองเดือนนับจากนี้ ฤาขอรับคุณพ่อ
เป็นไปได้อย่างไรกันขอรับ
คุณพ่อให้คำมั่นกับลูกแล้วนะขอรับ
ลูกยังมิอยากตบแต่งกับแม่แป้งร่ำขอรับ”
“ขุนจำเริญลูกแม่...เจ้าจักรั้งรอเพื่อการอันใดกันเล่า
อย่างไรเสียเร็วช้าก็มิต่างกัน
เรือนเราจักต้องมีงานมงคลเป็นแม่นมั่น”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์รีบกล่าวนำ
คราเล็งเห็นความขัดแย้งที่จักบังเกิดขึ้น
ระหว่างบิดากับบุตรของตนอีกครา
พระยาศรีพิพัฒน์จ้องหน้าบุตรชายด้วยความขุ่นเคืองในความดื้อรั้น แล้วว่า
“แม่แป้งร่ำผู้นี้ สมบูรณ์ด้วยยศศักดิ์
มีอันใดมิถูกใจเจ้า ทั้งงดงาม ชาติตระกูลสูงเทียมกัน
งานบ้านงานเรือนรึก็ถูกใจแม่เจ้า เจ้าลองบอกเหตุผลพ่อมาที
หากสมควรบางทีพ่ออาจจักเลื่อนเวลาออกไปเสีย”
เสมือนน้ำป่าบ่าไหลท่วมปาก เหตุผลในใจขุนจำเริญมิอาจเปิดเผย
“คุณพี่ยังมิคุ้นเคยกับคุณแป้งร่ำมังคะ คุณพ่อคุณแม่
เวลาเพียงน้อยยังมิทันดูใจศึกษานิสัยใจคอกันนะเจ้าคะ”
คุณหนูแดงพยายามหาเหตุมาช่วยพี่ชาย
หากมิได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นแต่อย่างใด
ด้วยมิมีผู้ใดใส่ใจฟังคำของเธอ ที่ยังเด็กเล็กเกินกว่าเรื่องเหล่านี้
“เห็นแก่หน้าพ่อแลแม่ของเจ้าเถิด
ความคุ้นเคยสร้างได้ในภายหลัง
แม่แป้งร่ำผู้นี้ถูกใจแม่นัก จักเป็นศรีสะใภ้แห่งวงศ์สกุลเรา”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์ใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
หากพระยาผู้สามีกลับหักด้ามพร้าด้วยเข่า
“มิต้องพิรี้พิไรกันให้มากความ
ขุนจำเริญเจ้าอย่าได้บิดพลิ้ว
จงเตรียมตัวแลใจให้พรักพร้อม
อีกสองเดือนนับเนื่องจากนี้
จักต้องมีงานมงคลของเจ้า”
*********************************************
ขุนจำเริญมิต้องบอกเล่าแก่ไอ้ลูกทาส ด้วยมันเองก็ได้ยินเต็มสองหู
มันนั่งหมอบรอรับใช้ในเรือนใหญ่ ทุกถ้อยคำซึมซาบอยู่ในใจมิตกหล่น
ระยะทางจากเรือนใหญ่กลับสู่เรือนแพ ช่างไกลนักในความรู้สึก
อีกแข้งขามันหนักอึ้ง ยกก้าวย่างแต่ละข้าง ราวหินก้อนใหญ่ผูกถ่วงเอาไว้
สองนายบ่าวนอนกกกอดปลอบใจในแสงสลัวยามค่ำ
“ทำฉันใดดีขอรับขุนจำเริญ
ครานี้เห็นทีจักขัดขืน ยื้อเวลามิได้อีกแล้วใช่ฤาไม่ขอรับ”
ไอ้ลูกทาสกล่าวขึ้นก่อน หลังจากมิมีผู้ใดพูดจากัน
ด้วยต่างหมกมุ่นครุ่นคิด จมอยู่ในความคิดของตัว
“เฮ้อออ ลอยเอ๋ย
ข้าเป็นลูกจักทำเยี่ยงไร จึงจักมิเป็นทรพีต่อบุพการีได้เล่า”
ขุนจำเริญท่านท้อแท้ มืดมน
“ไปถวายเพลพระท่านให้สบายใจกันไหมขอรับ”
ไอ้ลอยลูบแผ่นหลังบอบบาง ในอ้อมแขนของมัน
ชนชั้นทาสเยี่ยงมัน วัดวาอาราม พระสงฆ์องค์เจ้าคือที่พึ่งเดียว
มีไว้ยึดเหนี่ยวจิตใจ
“ดีหล่ะ ข้าจักได้ไปถามไถ่ดวงชะตาให้มั่นใจอีกสักครั้ง
อยากได้ยินกับหูอีกสักครา ว่ามิมีฤกษ์ตบแต่งใดๆ”
ขุนจำเริญกอดไอ้ลอยแน่น
ด้วยนึกดีใจมีความหวัง แม้นว่าจักเรืองรอง
“ลอย เอ็งออกไปรอข้างนอกก่อน”
หลังจากถวายเพลเป็นอันเสร็จสิ้น
พระอำพลท่านไล่ไอ้ลอยออกนอกกุฎิท่าน
“ขอรับ พระคุณเจ้า”
คล้อยหลังไอ้ลอย
พระอำพลฉวยกระดาน มาตรวจดูดวงชะตาขุนจำเริญ
ท่านก้มหน้าขีดเขียน ครุ่นคิด แล้วถอนหายใจยาว
“โยมมิมีดวงชะตาตบแต่งกับผู้ใดตลอดอายุขัย
อาตมายืนยันแน่นอน หากแปลกนัก...”
พระอำพลท่านลังเล จักบอกกล่าวอย่างไรจึงมิผิดวินัยสงฆ์
“แปลกเยี่ยงไรขอรับพระคุณเจ้า
โปรดบอกกระผมมาให้รู้แจ้งด้วยเถิดขอรับ
เพลานี้ใจกระผมมันเหมือนดังมีไฟลน
ร้อนรุ่มกลุ้มใจเหลือทนขอรับ”
คำกล่าวขอซื่อๆ ของขุนจำเริญ
ทำให้พระอำพลตัดสินใจกล่าวต่อไปว่า
“ดวงชะตาของโยม แม้นมิมีการตบแต่ง
หากโยมก็มิใช่เป็นคนโสดไร้คู่ครองเสียทีเดียว
หากคู่ครองกลับมิเป็นที่ยอมรับ ฤาจักเปิดเผยได้
อาตมาแจ้งได้เพียงเท่านี้ ที่เหลือโยมจงใช้สติปัญญาที่มี
ประคับประคองชีวิตโยม ให้ตลอดรอดฝั่งเองเถิด”
พระอำพลท่านกล่าว แล้วก็เปลี่ยนเรื่องสนทนาไปทางอื่น
มิเอ่ยปากเรื่องนี้อีกเลย
****************************************
ย้อนกลับมาทางไอ้ลูกทาส
พ้นชายคากุฎิของพระอำพลออกมา
ไอ้ลอยมองเห็นหญิงสูงวัยแก่หง่อม
เดินงกเงิ่นตรงมาที่กุฎิด้านหลังมัน
มือเหี่ยวย่นข้างหนึ่งหิ้วหูปิ่นโตเงินเก่าๆ หากลวดลายลงรักสวยงามเถาใหญ่
มืออีกข้างหนีบกระเป๋าสานใบใหญ่
หญิงชราผมสีดอกเลาผู้นี้แต่งกาย ด้วยผ้าผ่อนกลางเก่ากลางใหม่
หากสง่าราศีของนางกลับจับตาผู้พบเห็น
ไอ้ลูกทาสมิได้ใส่ใจว่าเป็นใคร
หากวัยคราวย่ายาย ทำให้มันรีบเดินเข้าไปใกล้
“คุณยายขอรับ ให้ไอ้ลอยช่วยยกปิ่นโตถวายพระเถิดขอรับ”
รอยยิ้มซื่อของมันทำให้หญิงชราที่คราแรกจักด่าว่า
เปลี่ยนไป
“เอ็งเป็นใคร จักมาเสนอหน้ากับข้าด้วยเหตุใดกัน
ไปให้พ้นทางข้า มิเช่นนั้นได้เห็นดีกันแน่”
ไอ้ลูกทาสคนซื่อ ชะงักมือที่เอื้อมไปไว้ได้ทัน
มันคิดในใจว่า
หญิงชราคราวย่ายายผู้นี้ประหลาดนัก
ถ้อยคำแลกริยาดูดุดันเข้มงวดเหลือเกิน
“กระผมชื่อไอ้ลอยขอรับ
เป็นลูกทาสเรือนพระยาศรีพิพัฒน์ขอรับ
กระผมติดตามนายท่านมาถวายเพล
กระผมเห็นคุณยายเดินมาลำพัง
จึงใคร่ช่วยยกช่วยถือข้าวของขอรับ”
นางแฉล้ม
เศรษฐีนีแถบถนนตกผู้นี้ เป็นคนปากร้ายใจดี
หากมิมีผู้ใดกล้าต่อกร
อีกทั้งบุตรนางเป็นถึงรองเสนาบดีกระทรวงยุติธรรม
นางเป็นคนตระหนี่ หากใจบุญสุนทาน
แม้แต่การมาทำบุญที่วัด
นางแฉล้มนั่งรถลากรับจ้างมาถึงวัด ก็ไล่รถกลับไปมิต้องรอนาง
ด้วยการว่าจ้างรถนั้นหากให้รอรับกลับ จักคิดค่าจ้างเพิ่มขึ้นกว่าเดิม
นางแฉล้มจึงมักไล่กลับ แลเรียกรถลากคันใหม่ในเพลากลับ
รถลากของเรือนนางก็มี หากนางมิใช้งานบ่อยนักด้วยเกรงรถชำรุด
เป็นที่น่าขันแลน่าเบื่อหน่ายในคราเดียว กับหญิงชราที่จุกจิกจู้จี้
ทว่าเจ้าพระยานิติธรรมบุตรชาย
กลับเคารพยำเกรงนางแฉล้มผู้เป็นมารดายิ่งนัก
มิกล้าขัดใจนาง ด้วยบิดาตนก็ล่วงลับไปแล้ว
สิ่งใดที่นางแฉล้มต้องการ จึงมิมีผู้ใดกล้าขัดขวาง
“ไอ้ลูกทาสฤา”
นางแฉล้มเพ่งสายตาพิจารณาคนตรงหน้า
กริยาแลคำพูดจาถูกใจนางนัก
มันฉะฉานทว่าอ่อนน้อม
“มารอนายเงินแต่กลับไถลเดินเล่น ช่างสันหลังยาวนัก”
นางแฉล้มตำหนิไอ้ลอย
หากยื่นส่งปิ่นโตเถาใหญ่ไปให้ไอ้ลอยช่วยถือ
“ขอรับคุณยาย”
ไอ้ลอยงงงัน ด้วยมิเคยพบเจอบุคคลเยี่ยงนี้
“ช่างบังอาจนัก เรียกข้าว่าย่ายาย
ข้ามิได้เป็นเครือญาติอันใดกับเอ็ง
ต่อไปเอ็งต้องเรียกขานข้าว่า คุณนายแฉล้ม จำใส่หัวไว้”
นางแฉล้มนึกขันหน้าตาเหรอหราของไอ้ลูกทาส
*****************************************
“กลับบ้านกันเถิดลอย”
ขุนจำเริญเดินก้าวออกมานอกกุฎิ
“อ้าว...สวัสดีขอรับ คุณนายแฉล้ม
สบายดีฤาขอรับ จำกระผมได้หรือไม่ขอรับ”
ขุนจำเริญรีบยกมือไหว้ทำความเคารพ หญิงชราตรงหน้า
“พ่อขุนจำเริญนี่เอง มิเจอะเจอกันนานแล้วสินะ
ใยเจ้าหน้าตาหมองหม่น กายซูบผอม
มิได้การข้าจักต้องไปตำหนิลูกชายข้า
นี่สมคงใช้งานเจ้ามิหยุดหย่อน มิต้องกลัวข้าจักจัดการให้”
นางแฉล้มนั้นเอ็นดูขุนจำเริญมาเนิ่นนาน
ด้วยพึงใจในรูปโฉม
นางมิมีบุตรี จึงนึกนิยมขุนจำเริญ
ที่งดงาม อ่อนโยน นอบน้อม ทว่าดูสมชาย
:กอด1: :กอด1:
ยังมิได้ตรวจคำผิดนะขอรับ
ด้วยกระผมจักต้องไปทำธุระที่ฝั่งพระนคร
คาดว่ากว่าจักสำเร็จเสร็จสิ้น...คงจวนเพลาดึกโข
บ๊ายบายขอรับ
:bye2: :bye2:
-
คุณนายแฉล้มจะเป็นจุดเปลี่ยนในเรื่องนี้หรือเปล่าหนอ?
-
ขุนจำเริญจะต้องแต่งงานแล้ว :katai1: :katai1: :katai1:
-
:L2:ข้าใคร่อยากอ่านต่อแล้วจิ
-
จักเป็นพระคุณขอรับที่มาลงต่อให้เป็นการด่วน :pig4: :pig4: :pig4:
-
อุบ๊ะ พ่อแม่ฝ่ายหญิงนี่ดูท่าจะกระเหี้ยนกระหือรือ(?)อยากให้ลูกสาวแต่งงานกับขุนจำเริญเสียเหลือเกิน
เหอๆ ไม่ว่ายุคสมัยไหน เงินทองก็สำคัญยิ่งชีพ 5555 -_-
-
คุณนายแฉล้มนางนี้ต้องมีซัมติงแน่ๆ
-
ตัวช่วยคงมาแล้วสินะ :hao3:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านสนุกมากเลยคะ อ่านรวดเดียวจบเลย ฮิฮิ ขอมอมรางวัลราชินีเคะแห่งปีให้เลย
-
คุณนายแฉล้มจักต้องเป็นหมากตัวสำคัญเป็นแน่แท้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านไปสลับกับดูลูกทาสไป สนุกดีค่ะ
-
แหมะ ขนาดคุณนายแฉล้มยังมองขุนจำเริญเป็นลูกสาว ว๊ายย น่ารักอ้ะ :-[ :-[
-
คุณนายแกต้องมีบทบาทมากกว่านี้แน่ๆเลย
รู้สึกว่างั้นนะ
สงสารขุนจำเริญนักแล
เหตุทั้งพ่อฤาแม่จักทำเยี่ยงนี้
มิไถ่ถามความสมัครใจหน่อยฤาเจ้า
-
:laugh: :laugh:
นายท่านขอรับ....
บทความในตอนนี้ จักเพ้อเจ้อเวิ่นเว้อมิใช่น้อยขอรับ
เนื้อหาอันใด...จักมิใคร่มี
ด้วยเป็น...ความเพ้อฝันของกระผมเท่านั้นขอรับ
:z2: :z2:
********************************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....26
นางแฉล้มนึกขุ่นเคืองใจสองนายบ่าว...ขุนจำเริญแลไอ้ทาสลอย
ค่าที่ทำให้นางมาถวายปิ่นโต มิทันพระอำพลท่านฉันเพล
หากนางแฉล้มก็จัดแจงสั่งเด็กวัด ให้นำปิ่นโตไปถวายพระสงฆ์รูปอื่นแทน
แล้วมานั่งหน้างอ อยู่ต่อหน้าพระคุณเจ้า ที่นางนับถือแลเลื่อมใส
“ตักบาตรทำบุญมิควรเลือกพระสงฆ์องค์เจ้ามิใช่ฤา โยมแฉล้ม”
พระอำพลว่าแล้วหัวเราะหึหึในลำคอ
โยมแฉล้มผู้นี้ มีศรัทธาในการส่งเสริมทะนุบำรุงพระพุทธศาสนายิ่ง
ด้วยบริจาคทั้งที่ดินก่อสร้างพระอุโบสถหลังใหม่
บริจาคค่าน้ำค่าไฟ มิได้ขาด
นับเป็นโยมอุปถัมภ์โดยแท้
หากนิสัยเอาแต่ใจตนนั้น ก็เลื่องชื่อลือชามิใช่น้อย
“มันก็ถูกของพระคุณเจ้าดอกเจ้าค่ะ
อิฉันเพียงแค่เสียความตั้งใจ
อิฉันสู้อุตส่าห์กำชับนางคนครัว ให้หาซื้อกุ้งแม่น้ำตัวโตมาทำพล่ากุ้ง
ด้วยคราก่อนอิฉันสังเกตเห็นท่าน ฉันได้มากถูกปากนี่เจ้าคะ”
นางแฉล้มค้อนลมแล้งไปเสียอย่างนั้น
กริยาของหญิงชราสูงวัย แลดูน่าขันระคนน่าดูชม
นางแฉล้มกายเป็นหญิง หากมีใจนักเลงนัก
แม้นนางรักชอบสิ่งใด จักทุ่มเทแรงกายแรงใจ
มิคิดเสียดายทรัพย์แต่อย่างใด
“บาปกรรมนะโยม แจกแจงภัตตาหารแก่พระเยี่ยงนี้
จักสร้างสมกิเลสให้บังเกิดแก่อาตมาเสียกระมัง”
พระอำพลเตือนนางแฉล้มที่ลืมตน นึกจักพูดสิ่งใดก็พูด
“วุ๊ย...ขอประทานโทษเถิดเจ้าค่ะ อิฉันมิมีเจตนาเยี่ยงนั้นดอก
แต่เพลหน้านะเจ้าคะ อิฉันจะจัดหากุ้งแม่น้ำตัวโตที่สุดในตลาด
มาถวายเพลท่านให้ทันจนได้เจ้าค่ะ”
พระอำพลถอนใจ ด้วยโยมแฉล้มคงแก่เกินสอนสั่งเสียแล้ว
สนทนาธรรมกับพระอำพลได้พอสมควรแก่เวลา
นางแฉล้มคิดขึ้นมาได้ จึงกล่าวว่า
“พระคุณเจ้าเจ้าคะ ช่วยทำนายฝันของอิฉันด้วยเถิดเจ้าค่ะ
นานนับสิบปีตั้งแต่สามีของอิฉันจากไป
เมื่อคืนเป็นคราแรกที่อิฉันหลับ แล้วบังเกิดความฝัน”
นางแฉล้มเป็นคนประหลาด หัวถึงหมอนเป็นหลับสนิท
มิเคยมีความฝันอันใดกับใครเขา
นับเป็นบุญกุศลของนางยิ่งนัก ที่มิต้องมามีกังวลกับเรื่องพรรณนี้
“ลองเล่าความฝันของโยมให้อาตมาฟังทีสิ
อาตมาจักได้ทำนายทายทัก นิมิตฝันของโยม”
พระอำพลเกิดความสนใจ ใคร่ทำนาย
“ในความฝันของอิฉัน มันแจ่มชัดเหมือนจริงเจ้าค่ะ
ด้วยมีเป็ดสีเหลืองขมิ้นสองตัว....
ตัวหนึ่งใหญ่ตัวหนึ่งเล็ก มันคลอเคลียกันน่าเอ็นดูยิ่งนัก
อิฉันเฝ้ามองมันอยู่นาน มิอาจละสายตาได้เจ้าค่ะ
จวบจนเป็ดสองตัวนั้น มันหันมาเห็นอิฉันเข้า
เจ้าเป็ดทั้งสอง มันพากันเดินต้วมเตี้ยมตรงมาหาอิฉัน
มายืนพร้อมใจกัน ร้องก๊าบๆอยู่ตรงหน้า"
"พออิฉันทำนิ่งเฉย มันก็เข้ามาเคล้าแข้งเคล้าขาราวกับหมาแมว
อิฉันแลเห็นดังนั้นแล้ว กลับบังเกิดความเอ็นดู
หากแต่อิฉันแสร้งทำเฉย...
เจ้าเป็ดน้อยสองตัวมันคลอเคลียนัวเนีย อยู่ที่เท้าของอิฉันเป็นนาน
แล้วในที่สุดมันคงทนไม่ไหว พากันจิกๆที่เท้าของอิฉัน
จิกเบาๆนะเจ้าคะ มิเจ็บมิปวด แค่เพียงรำคาญใจเจ้าค่ะ"
นางแฉล้มหยุดพักหายใจแล้วกล่าวต่อไปว่า
"ในฝันอิฉันไล่ตะเพิดมันสองตัว หากไล่เท่าใดก็มิเป็นผล
อิฉันแสร้งเงื้อมือจักตีมัน....
มันสองตัวกลับทิ้งตัวลงนอนแทบเท้าอิฉัน มิยอมจากไป
นี่แหละเจ้าค่ะ ความฝันทั้งหมดของอิฉัน”
พระอำพลนิ่งฟังอยู่ให้ประหลาดใจ กับความฝันของนางแฉล้ม
ท่านจึงหยิบตำรา”พรหมชาติฉบับหลวง”ใกล้มือขึ้นมาเปิดดู
มินานนักท่านปิดตำราในมือลง แล้วกล่าวว่า
“ตามตำราพรหมชาติแต่โบราณ ท่านทำนายเอาไว้ว่า
หญิงชายผู้ใดฝันเห็นเป็ด จับต้องเป็ด หรือซื้อขายเป็ด
ท่านว่าผู้นั้นจักประสบโชคลาภการเงิน หรือวัตถุสิ่งของ หรือสิ่งที่มีชีวิต
อีกทั้งการงานจักประสบความสำเร็จ สมประสงค์”
พระอำพลท่านกล่าวตามตำรา นางแฉล้มนิ่งฟังอย่างตั้งใจ
“หากแต่ในความฝันของโยม
มันมีรายละเอียดมากเกินกว่าตำราในมืออาตมา”
พระอำพลว่าแล้วก็เอื้อมมือ ไปหยิบกระดานชนวนข้างกายมาขีดเขียน
ถามไถ่วันเวลาตกฟากของนางแฉล้ม
ที่แต่เดิมมิเคยจักร้องขอท่าน ตรวจดวงชะตาให้เลยสักครา
“โยมแฉล้มเอ๋ย...
เจ้าทำบุญกุศลมามากมายก่ายกองในชาติภพนี้
บัดนี้ถึงเพลา ทำทานของโยมบ้างแล้ว
โยมจักมีจิตอันเป็นกุศล ถูกชะตาต้องใจ
ต่อผู้น้อยด้อยกว่า ถึงสองผู้สองคน
วาสนาโยมกับเขาทั้งสอง สร้างเสริมกันมาแต่ชาติภพก่อน
มาชาตินี้โยมจักมีใจ ใคร่อุปถัมภ์ค้ำจุนกัน”
นางแฉล้มได้ฟังดังนั้น จึงถามพระอำพลว่า
“แล้วอิฉันควรทำเยี่ยงใดเจ้าคะ พระคุณเจ้า”
“ผู้ที่โยมมีใจใคร่อุปถัมภ์นั้น ล้วนเป็นผู้มีจิตใจดี
สมควรแก่การช่วยเหลือ
แต่การนี้ต้องแล้วแต่การตัดสินใจของโยมเป็นที่ตั้ง
ด้วยอาจมีสิ่งผิดทำนองคลองธรรมไปบ้าง
หากมิได้เบียดเบียนผู้ใดดอก
ดังนั้นจึงมิใช่บาปกรรมแต่อย่างใด”
“เจ้าค่ะ พระคุณเจ้า”
นางแฉล้มรับคำพระอำพล
แม้นมิแจ่มแจ้งนัก
หากนางก็คิดได้เองว่า
"นิมิตตามความฝันของนาง จักเป็นเรื่องดี"
*************************************************
“มาลัยฝีมือแม่แป้งร่ำมิมีผู้ใดทัดเทียม
ทั้งเรียบร้อย แลกลีบดอกยังสดใสมิช้ำชอก
พ่อจำเริญเห็นเฉกเช่นเดียวกันกับแม่ฤาไม่”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์ส่งพวงมาลัย ทำจากกลีบดอกกุหลาบสีแดง
มาลัยชายเดียวในมือเป็นพวงกลม มีอุบะห้อยเป็นชายเพียงพวงเดียว
อันเป็นมาลัยสำหรับใช้บูชาพระ แลคล้องแขนก็ได้
“อืมมม..ลูกมิมีความรู้เรื่องมาลัยดอกไม้ดอกขอรับ
คุณแม่ว่างาม ลูกก็จักว่างามตามกันขอรับ”
ขุนจำเริญให้หงุดหงิดใจ
ที่คุณหญิงมารดาเฝ้าชื่นชมยกยอ ว่าที่ศรีสะใภ้ไม่หยุดหย่อน
หากคุณแป้งร่ำที่ก้มหน้าซ่อนอาย กลับหน้าแดงแก้มป่อง
กริยาเขินอายไว้ท่า เยี่ยงสตรีชั้นสูง
“มาลัยพวงนั้นคุณพี่จำเริญ โปรดนำไปถวายพระในห้องที่เรือนแพนะเจ้าคะ
อีกมาลัยพวงน้อยในมือน้อง ขอมอบให้วางไว้ข้างหมอนหนุนนอนของคุณพี่เจ้าค่ะ
ยามราตรี กุหลาบแดงจักส่งกลิ่นหอมกล่อมจิตคุณพี่
ให้ผ่อนคลายหลับสบายตลอดคืนจนรุ่งแจ้ง”
มาลัยดอกกุหลาบอีกพวงในมือขาวบางของคุณแป้งร่ำ ยื่นส่งมาตรงหน้า
ขุนจำเริญลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
รับพวงมาลัยมาจากทั้งมารดา แลคู่หมาย
“ลอยเอ๋ย เอ็งถือกลับเรือนแพแทนข้าที
มือข้าหนักเกรงมาลัยไหว้พระจักชอกช้ำ”
ขุนจำเริญส่งต่อมาลัยในมือให้ไอ้ลูกทาส
คราไอ้ลอยน้อมรับไป มันได้รับรอยยิ้มมุมปากจากนายท่าน
ไอ้ลูกทาสประคองมาลัยดอกกุหลาบแดงในมือ
ดอกไม้ที่ใช้ร้อยมาลัย ส่อความนัยของคุณแป้งร่ำเธอ
ไอ้ลอยให้สะท้อนในหัวอกของมัน
“ไอ้ลอยมันด้อยค่าต่ำต้อยด้วยเป็นลูกทาสในเรือนเบี้ยแล้ว
มิวายเพศกำเนิดของไอ้ลอย มันยังถูกกำหนดกฎเกณฑ์อีกชั้น
หนทางเบื้องหน้าของไอ้ลูกทาสแลนายเงิน
มืดมนจนหนทาง หากจักเดินร่วมกันไป”
*****************************************
“มาลัย...เอาไปบูชาพระเสียทั้งสองพวงเถิดลอย
อย่าได้มาวางข้างหมอนข้าให้เกะกะ ขวางตา”
ขุนจำเริญสั่งไอ้ลอยครากลับมาถึงเรือนแพ
นายท่านมิแยแส ไม่แม้แต่จักชายตามองพวงมาลัยดอกกุหลานแดงพวงสวย
ที่คุณแป้งร่ำสู้อุตส่าห์ประดิดประดอยจนสุดฝีมือของเธอ
ภายหลังในกาลต่อมา
เป็นหน้าที่ของไอ้ลอย จักต้องนำพวงมาลัยแทนความนัยของคู่หมายขุนจำเริญ
มาบูชาพระ ในห้องพระบนเรือนแพทุกวี่วันสม่ำเสมอ
หากมิมีพวงมาลัยใด ได้วางเคียงข้างหมอนของขุนจำเริญ
**********************************************
“ลายมือเจ้าลอยเพลานี้ใยถดถอย หาความเป็นระเบียบมิได้
โย้เย้เสียจน เหมือนมิใช่ฝีไม้ลายมือของมัน ช่างน่าแปลกใจนัก”
ขุนจำเริญให้สงสัยว่างานคัดลอกที่มอบหมายให้ไอ้ลูกทาสทำ
ใยมิได้เป็นดังเดิม เฉกเช่นเคย
หากท่านกลับมิปริปาก ด้วยจิตใจไอ้ลอยเพลานี้มิสู้ดี
ขุนจำเริญเห็นไอ้ลูกทาส ลอบมองคุณแป้งร่ำบ่อยครั้ง ยามเธอมิทันระวัง
สายตาไอ้ลอยหาได้จับจ้องอยู่ที่นายเงินของมันอีกต่อไป
ขุนจำเริญทั้งขุ่นเคือง ทั้งระแวง หึงหวง
“ฤาไอ้ลอยมันจักหลงเสน่ห์...แม่แป้งร่ำคู่หมายนายท่านเสียแล้ว”
สัมผัสจับต้องก็ห่างหาย แตะผิวกายขุนจำเริญคราใด
ไอ้ทาสลอยมันหยุดชะงัก ชักมือกลับคล้ายจับเจอะของร้อนเข้า
อารามมิคิดถี่ถ้วน แลน้อยใจคิดว่าไอ้ลอยหน่ายแหนง
ด้วยตนมิใช่สตรีเพศ
ขุนจำเริญพาลฉุนเฉียว กริยาวาจาโกรธเกรี้ยวใส่ไอ้ลูกทาสมิเว้นวาย
หากไอ้ลอยมันหารู้เงาหัวของมันก็หาไม่
เข้าใจไปว่าขุนจำเริญท่าน เหน็ดเหนื่อยกรำงาน
มิควรล่วงล้ำให้นายท่านระอา
เพลาห้าหกวันมานี้ เรือนแพเงียบเหงาราวร้างผู้คน
นายบ่าวต่างเงียบงัน มิใคร่พูดจากัน
ฟ้าจวนสาง หากที่นอนข้างกายกลับว่างเปล่า
ขุนจำเริญเผยอเปลือกตาขึ้นมา พร้อมวาดมือไปด้านข้าง
ที่นอนเย็นเยียบ ด้วยคนข้างกายลุกจากไปนานแล้ว
ขุนจำเริญยันกายลุกนั่ง อย่างหงอยเหงาระคนผิดหวัง
มองเหม่อไปบนที่นอนว่างเปล่า
หากบนหมอนเคียงกัน กลับมองเห็น
"มาลัยดอกมะลิบิดเบี้ยวชอกช้ำ"....วางไว้
รอยยิ้มหวานที่ห่างหายจากใบหน้านวล กลับมาเยือนอีกครา
หัวใจเต็มตื้นด้วยปิติ
“ลอยเอ๋ย เจ้าช่างดีกับข้าเหลือเกิน
นี่สมคงไปหัดร้อยมาลัยจนมือไม้ได้แผล
ขีดเขียนบกพร่องผิดเพี้ยน
ปลายนิ้วแตะต้องกายข้า ก็จักเจ็บจักปวด"
"อีกทั้งความคิดอกุศลของข้า
ด้วยเข้าใจเจ้าผิด แลดูถูกน้ำใจรักของเจ้า
เพียงเพราะมิรู้ว่า ที่ลอยของข้า......ลอบมอง
ทุกขั้นตอน คราแม่แป้งร่ำร้อยมาลัย
คงหวังจดจำไปทำมาลัย ให้ข้าสูดดมเคียงหมอน"
"อพิโถ...เจ้าลอยคนซื่อ...ยอดรักของข้า”
:impress2: :impress2:
**********************************************************
จากภาพขอรับ
1. เป็ดใหญ่แลเป็ดน้อยสีขมิ้น....คลอเคลียกัน
2.เจ้าเป็ดทั้งสอง...มิสนใจผู้ใด
3.คราเจ้าเป็ดแลเห็นคุณนายแฉล้ม มันทำตาปริบๆ
4.พวงมาลัยดอกกุหลาบแดง......ฝีมือแม่แป้งร่ำ
5.มาลัยดอกมะลิ....คราไอ้ลอยเริ่มฝึกหัด
6.มาลัยแห่งรัก.......จักสวยสดมิพ่ายแพ้ผู้ใด
[attachment deleted by admin]
-
เจ้าลอย ร้อยมาลัย :impress2:
-
โห...ลงทุนร้อยมาลัยเองเลยรึไอ้ลอย อิอิ
-
ลอย น่ารักจัง :mew1: :mew1:
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาข้าจิไหล :hao5:
ซาบซึ้งพ่อลอย
พ่อคุณทำไมน่าลักเยี่ยงนี้
อยากลักเอามาไว้ที่บ้านจัง
(เจอท่านขุน :beat:)
-
ลอยลงทุนมาก
แค่นี้ก็มัดใจขุนจำเริญจนไปไหนไม่ได้แล้วละ
พ่อยอดรักสลักใจ
-
ลอย~~~~~!!! น่าร๊ากกกกกกกก
สู้ๆ ทุกอุปสรรคนะทั้งคู่
เอาใจช่วย ไม่ดราม่าน้ออ >////<
-
ขุนจำเริญช่างแกล้งทาสลอยนัก
แต่ทาสลอยนี่มีไปหัดร้อยพวงมาลัยด้วย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เพลานี้ ชั่วโมงนี้...กระผมรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินขอรับ
(ด้วยมัวแต่ทำการบ้าน เอ๊ย งานบ้าน คริคริ)
หากครั้นปลีกวิเวก เข้ามาหาความสุขเล็กๆในเล้าเป็ดแห่งนี้
ครากระผมได้เปิดอ่าน ไล่เรียงคอมเม้นท์ของนายท่าน
พลันให้กระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันควัน
กระผมจึงเร่งพิมพ์เร่งปั่น...."ทาสรัก" อย่างเต็มสปีด
ด้วยเกรงว่านายท่านจักเบื่อหน่าย การรอคอยขอรับ
:katai4: :katai4:
**********************************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....27
“พ่อหนุ่มคนนั้น มันช่างคลับคล้ายคลับคลาว่าข้าเคยเห็น
หน้าตาหน่วยก้านเยี่ยงนี้ มันคุ้นหูเจนตาบอกไม่ถูก”
นางแฉล้มรำพึงในใจ
ครานางมองเห็น ชายหนุ่มหน้าตาคมสัน รูปกายกำยำ
“คุณนายแฉล้มขอรับ สวัสดีขอรับ”
ไอ้ลูกทาสคนซื่อ พลันหันหน้ามาปะหญิงสูงวัย
มันรีบเดินตรงรี่เข้ามาทักทาย ยกมือไหว้เคารพอย่างนอบน้อม
“พุทโธ่พุทถัง ข้าก็นึกอยู่เป็นนาน
ไอ้ลูกทาสเรือนพระยาศรีพิพัฒน์นั่นเอง”
นางแฉล้มอุทาน
“ขอรับ ไอ้ลอยเองขอรับ”
ไอ้ลอยยืนยิ้ม
หากกุมมือสองข้างไว้ด้านหน้าอย่างสำรวม
“แล้วไอ้ลูกทาสเยี่ยงเอ็ง
ไฉนสะเออะมาใส่เสื้อราวขุนน้ำขุนนางเยี่ยงนี้
อีกยังมาเถลไถลที่กระทรวงลูกข้า ด้วยเหตุใดกัน”
นางแฉล้มเอ่ยถาม พร้อมตำหนิติเตียนไอ้ลอย
“คุณนายแฉล้มขอรับ ไอ้ลอยติดตามขุนจำเริญของไอ้ลอยมาขอรับ”
ไอ้ลูกทาสตอบตามความจริง
หากมิได้โอ้อวดตัวว่ามาช่วยงานนายเงินท่าน
“ติดตามนายใยมาเดินเตร่เกะกะเล่า มิอยู่คอยรอรับใช้นาย
ขี้เกียจสันหลังยาว หวังหลบเลี่ยงงานการสินะเอ็ง”
นางแฉล้มมิเจตนาดุด่าแต่อย่างใด
หากเคยปากเสียแล้ว กับการบงการบริวารรอบข้าง
ไอ้ลอยมิรู้จักกล่าวแจ้งเยี่ยงไร ด้วยเกรงมิถูกใจนาง
อาจกลับกลายเป็นปากกล้า ต่อคำกับผู้ใหญ่วัยชรา
“อ้าว ลอยอยู่นี่เอง
อ๊ะ...เจอกันอีกแล้ว สวัสดีขอรับคุณนายแฉล้ม
มาพบท่านเจ้าพระยารองเสนาบดีฤาขอรับ”
ขุนจำเริญทักทายนางแฉล้ม มารดาเจ้าพระยานิติธรรม
“ไหว้พระเถิดขุนจำเริญ ข้ามาหาพูดคุยธุระเสร็จสิ้นจักกลับบ้าน
ก็ให้บังเอิญมาเจอไอ้ลูกทาสหลังยาวของขุนจำเริญเข้า
ข้าเลยสอนสั่งมัน ให้รู้บุญรู้คุณนายเงินเสียบ้าง
หากเจ้ามิต้องมาขอบอกขอบใจข้าดอก
ข้ามิอยากทนเห็นบริวาร เกกมะเหรกเยี่ยงนี้
ต้องหัดกำราบกันเสียบ้างนะ ขุนจำเริญ”
คุณนายแฉล้มว่ากล่าวยาวยืด
สองนายบ่าวมองหน้ากันแล้วกลั้นยิ้ม
พลันคุณนายแฉล้ม เหมือนเห็นภาพทับซ้อนในความฝัน
เป็ดน้อยใหญ่สองตัว...แววตาคล้ายสองนายบ่าวตรงหน้านาง
ฤาจักเป็นทั้งสองคนนี้หนอ ที่นางจักต้องอุปถัมภ์ค้ำจุนในภายหน้า
“ไอ้ลอยมันมิได้เหลวไหลดอกขอรับ
กระผมสั่งให้มันมาหยิบของที่รถม้าขอรับ”
ขุนจำเริญมั่นใจว่าไอ้ลูกทาส มันคงมิกล้าแจกแจงแก้ตัวเป็นแน่
ท่านจึงบอกกล่าวแก่นางแฉล้มเสียเอง
“บังคับรถม้าเป็นด้วยฤา”
นางแฉล้มได้ที อาศัยไอ้ลูกทาสพาตนกลับบ้าน
เป็นการมิต้องเสียอัฐให้แก่รถลากรับจ้าง
ด้วยขุนจำเริญกล่าวแก่นางว่า
“ตามสะดวกเถิดขอรับคุณนายแฉล้ม
บ่ายนี้กระผมมีงานคั่งค้าง ต้องสะสางอีกจำนวนมาก
กว่าจักแล้วเสร็จคงเย็นย่ำ
ได้โปรดใช้สอยไอ้ลอยได้เต็มที่ขอรับ
ใคร่แวะทำธุระที่ใด ได้โปรดสั่งคำมันเองเถิดขอรับ”
ขุนจำเริญกลับเข้าที่ทำงาน
หากไอ้ลอยกลับต้องบังคับม้าลาก รับใช้คุณนายแฉล้ม
********************************************************
นางแฉล้มได้ทีจึงสั่งไอ้ลูกทาสว่า
“แวะตลาดข้างวัดสามปลื้มที ข้าใคร่จับจ่ายข้าวของเสียหน่อย”
ไอ้ลอยรับคำ แล้วบังคับม้าลากไปตามที่นางแฉล้มสั่ง
ไอ้ลูกทาสเดินตามหลังนางแฉล้ม
เข้าร้านนั้นออกร้านนี้ หากนางมิได้ซื้อหาสิ่งใดทั้งสิ้น
ตำหนิติสินค้าไปเสียทุกร้านรวง
“ข้าจักแวะร้านผ้าข้างหน้าสักหน่อย”
นางแฉล้มว่าแล้วเดินหายเข้าไปในร้านผ้าใหญ่โตร้านหนึ่ง ในละแวกนั้น
นางเลือกได้ผ้าไหมเนื้อดีสองสามชิ้น
“จัดหาเสื้อราชปะแตนให้ไอ้หนุ่มผู้นี้สักสองตัว
อีกทั้งผ้าโจงสีกรักใหม่ๆสักสองผืน
อ้อ ผ้าขาวม้าอีกสักผืน
เลือกสีให้มันเรียบ หากแต่เนื้อผ้าให้ดีให้ทนสักหน่อย”
“เอ่อ...คุณนายแฉล้มขอรับ มิต้อง...”
ไอ้ลอยรีบละล่ำละลัก ด้วยเป็นการมิควร
“เอ๊ะ อ้ายนี่ ขัดใจข้าทำไมกัน เอ็งมิต้องเสียเบี้ยสักอัฐ
จักวุ่นวายโวยวาย ให้ข้ารำคาญใจหรือไรกัน”
นางแฉล้มหันมาตวาดไอ้ลอย
“ราคาค่างวดจดจำไว้ แจงให้ละเอียดลออ
เพลาสิ้นเดือนจ่ายค่าเช่าที่ ค่อยหักลบกลบกันไปเสีย”
นางแฉล้มมิต้องเสียอัฐแม้นแต่สลึง
ด้วยร้านค้าเหล่านี้ เช่าที่แกทำมาหากินกันทั้งหมดทั้งสิ้น
ไอ้ลูกทาสเดินถือถุงกระดาษ จากร้านผ้าหลายใบ
มันติดตามหลังนางแฉล้ม ที่บัดนี้มีสีหน้ายิ้มแย้มพอใจ
“คอแห้งเสียจริง แวะร้านขายน้ำข้างหน้ากัน”
นางแฉล้มเดินนำไอ้ลอยเข้าไปในร้าน
“ข้าต้องการน้ำใบบัวบก ใส่น้ำแข็งอย่าให้มากนัก”
นางแฉล้มร้องสั่งชายวัยกลางคนเจ้าของร้าน
“ขอรับ คุณนายแฉล้ม”
“นั่งสิ จักยืนค้ำหัวข้าอีกนานหรือไม่ กริยาไพร่แก้มิหายสินะ”
ไอ้ลอยเริ่มจักเคยคุ้นกับถ้อยคำ พูดปนด่าแลบริภาษของนางแฉล้มแล้ว
มันทรุดตัวลงนั่งอย่างสำรวมบนเก้าอี้อีกด้าน
“เอาน้ำเยี่ยงเดียวกับข้าให้มันด้วย”
นางแฉล้มหันไปสั่งชายเจ้าของร้าน ที่ยืนรออย่างนอบน้อม
“ข้ามิใช่คนถือยศถือศักดิ์ มิต้องนั่งหมิ่นแหม่จวนตกม้านั่งดอกไอ้ลอย”
นางแฉล้มยิ้มมุมปากด้วยเห็นขัน กับท่าทางของไอ้ลูกทาส
“เพลาสั่งน้ำดื่มกิน อย่าลืมกำชับผู้ขายมันว่าน้ำแข็งอย่าให้มาก
มิฉะนั้นจักขาดทุนเสียรู้ร้านค้า หึหึ”
นางแฉล้มกระซิบไอ้ลอยอย่างภาคภูมิใจ
“ขอรับ คุณนายแฉล้ม”
ไอ้ทาสลอยรับคำ แล้วลอบยิ้ม
*************************************************
ทันใดนั้น มีคนเดินเอกสารนำซองจดหมาย มายื่นให้ชายเจ้าของร้าน
แกเปิดดู พลิกกลับหัวกลับท้ายอยู่นาน
ชายเจ้าของร้านหน้ายุ่ง เกาหัวขมวดคิ้วอย่างกลัดกลุ้ม
“มีอันใดไอ้ฮง ทำหน้าตาพิลึก”
นางแฉล้มเอ่ยถามเจ้าของร้านเชื้อสายจีน
“จดหมายอันใด กระผมก็จนปัญญาด้วยอ่านมิออกขอรับ”
ไอ้ฮงมันมิได้ร่ำเรียน เป็นเหมือนชาวบ้านร้านตลาดทั่วไป
“พ่อหนุ่มผู้นี้จักมีความรู้สูงกระมัง ช่วยอ่านให้ข้าฟังทีเถิด”
ไอ้ฮงเหลือบมองไอ้ลูกทาส ที่เพลานี้ใส่เสื้อราชปะแตน
อีกสง่าราศรีราวขุนน้ำขุนนาง
“ขออนุญาตนะขอรับ คุณนายแฉล้ม”
ไอ้ลอยหันมากล่าวขอกับนางแฉล้ม
ครั้นนางพยักหน้า มันจึงรับกระดาษที่ยื่นส่งมาจากไอ้ฮง
ไอ้ลูกทาสอ่านข้อความหนังสือในแผ่นกระดาษ
น้ำเสียงนุ่มทุ้มหากฉะฉาน ฟังรื่นหู
“ตายหล่ะ ครานี้ไอ้ฮงถึงที่ตายแน่แล้วขอรับ”
ไอ้ฮงลนลาน ยืนนิ่งอยู่มิได้ เดินพล่านไปทั่ว
ด้วยเป็นเอกสารเรียกตัวไอ้ฮงให้ไปที่นครบาล
เพื่อเป็นพยานในคดีฆาตกรรมที่เพิ่งเกิดขึ้น
“แย่แล้วไอ้ฮง ครานี้เอ็งมันถึงที่จริงแล้ว
จักทำเยี่ยงใดดีหนอ”
นางแฉล้มตบอกผาง หน้าตาร้อนรน
ไอ้ลอยนิ่งฟังอยู่แล้วใคร่ช่วยเหลือ มันจึงว่า
“ไอ้ลอยขอออกความเห็นได้ฤาไม่ขอรับ”
นางแฉล้มพยักหน้า หากสีหน้าประหลาดใจ
“คุณลุงขอรับ ตามกฎบัตรกฎหมายเกี่ยวกับการเป็นพยานบุคคล
ผู้ใดถูกทางการเรียกตัวไป เพื่อเป็นพยานในคดีต่างๆ
จักมิมีความผิดขอรับ อีกทั้งหากให้ความกระจ่างเป็นประโยชน์ต่อรูปคดี
อันนำไปสู่การสรุปคดีความ จักได้ความดีความชอบขอรับ
บางคดีอาจถึงกับได้สินน้ำใจ จากทางการแลเจ้าทุกข์ด้วยนะขอรับ”
นางแฉล้มนิ่งอึ้ง กับสติปัญญาของไอ้ลูกทาส
ครามันพูดอยู่นั้น ดูสง่างามจับตาน่าเลื่อมใสนัก
**********************************
พ้นจากแนะนำช่วยเหลือไอ้ฮงแล้ว
นางแฉล้มก็ซักถามไอ้ลูกทาส ราวกับทนายหน้าหอ
สืบสาวความเป็นทาสแลเทือกเถาของมัน จนแจ่มแจ้ง
“ถ้าข้าจักไถ่ถอนตัวเอ็ง จากทาสให้เป็นไทในเร็ววัน
เอ็งจักว่าเยี่ยงไร”
นางแฉล้มใจนักเลงมิคิดนาน ใคร่อยากจุนเจือนางก็มิลังเล
“เป็น...เป็นพระคุณแก่ไอ้ลูกทาสต่ำต้อย จนหาที่สุดมิได้ขอรับ”
ไอ้ลูกทาสก้มลงกราบนางแฉล้มแทบเท้า
ปิติในหัวอกของมัน จากทาสผู้ใดมีอยากจักเป็นไทเล่า
หากแต่....
“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ทะลึ่งจริงเชียว นี่มันกลางร้านกลางตลาด
กราบไหว้ข้าเยี่ยงนี้ จักให้คนเห็นเป็นขันหรือไร”
นางแฉล้มยิ้มหน้าบาน หากเสียงนางตำหนิโจ่งแจ้ง
ไอ้ลูกทาสลุกขึ้นมานั่งบนม้านั่งตัวเดิมแล้วว่า
“ขอโปรดอภัยให้ไอ้ลอยโง่งมผู้นี้เถิดขอรับ
ไอ้ลอยมันดีใจ ซาบซึ้งต่อความเมตตาอันสูงส่งของท่านเหลือเกินขอรับ”
สีหน้าปลาบปลื้มของนางแฉล้ม ทำให้ไอ้ลอยต้องลอบถอนใจ
“แต่คุณนายแฉล้มขอรับ ไอ้ลอยมิอาจรับความเมตตาในครั้งนี้ได้ขอรับ”
“ข้าไถ่ตัวเอ็งให้พ้นทาสเป็นไท มิใช่จักซื้อตัวเอ็งมาป็นทาสเรือนข้า
ใยเอ็งมิยินดี พิลึกคน ชอบนักฤา เป็นทาสเป็นบ่าวไพร่รับใช้นายมิจบสิ้น”
นางแฉล้มเกิดความฉงน
“มิได้เป็นเยี่ยงนั้นดอกขอรับ
หากไอ้ลอยมันผูกพันกับนายท่าน
แลแม่ของมัน ยังเป็นทาสอยู่ในเรือนท่านดอกขอรับ”
“อย่ามาอ้างเรื่องแม่เรื่องเชื้อ ข้ามิสนใจหล่ะ
ข้าจักต้องเจรจากับนายเงินของเอ็งเสียหน่อย
ดูทีรึ คนอย่างข้า จักทำให้เอ็งเป็นไทได้ฤาไม่”
นางแฉล้มดื้อรั้นดันทุรังนัก
ยิ่งนางรู้ว่าไอ้ทาสลอยร่ำเรียนเขียนอ่านจนคล่อง
อีกรู้กฎบัตรกฎหมาย มิด้อยกว่าบรรดาเสมียนตรา
*********************************************************
“ใยจักต้องรอปีหน้าปีโน้น เวลามิเคยคอยใคร”
นางแฉล้มเคี่ยวเข็ญเอากับเจ้าพระยานิติธรรมบุตรชายของตน
ทั้งขู่ทั้งวอนขอ ให้ลูกของนางเพิ่มเติมชื่อไอ้ลอย
ให้ได้เข้าโรงเรียนกฎหมาย ในคราเริ่มประเดิมหลักสูตรปีนี้
ชะรอยไอ้ลูกทาสจักได้ดี ปีแรกนี้ยังมีที่ว่างเหลือจากเหล่าขุนนาง
ด้วยหลายท่านยังรีรอดูอยู่ มิด่วนตัดสินใจเข้าร่ำเรียน
พระยาศรีพิพัฒน์นายเงินของไอ้ทาสลอย มิอาจขัดคำขอของเจ้าพระยาผู้เหนือกว่า
จำยินยอมให้เจ้าพระยานิติธรรมไถ่ไอ้ลูกทาสให้เป็นไท
“คุณแม่ขอรับ คุณแม่จักทำเยี่ยงใดต่อไปขอรับ
ไอ้ลูกทาสที่ไถ่มันมา บัดนี้ลูกดำเนินการให้มันมีชื่อได้เล่าเรียนแล้ว”
เจ้าพระยานิติธรรมมิค่อยเข้าใจ มารดาของตนนัก
“ดีมากลูกแม่ แต่เจ้ามิต้องมากังวลแทนข้าดอก
ข้าตั้งใจเอาไว้แล้วว่า จักให้มันทำมาหาเลี้ยงชีพด้วยตัวมันเอง
เออ...จริงสิ ข้าได้ข่าวว่าเสมียนตราเพลานี้ ว่างลงหลายตำแหน่งมิใช่ฤา”
นางแฉล้มพลันเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา
“ขอรับคุณแม่ ทั้งเกษียณอายุ ลาคลอดลูก
ที่ลาออกด้วยสุขภาพย่ำแย่ก็อีกสองสามคน
คุณแม่คิดจักทำการใดขอรับ”
เจ้าพระยานิติธรรมตอบคำมารดา
“เจ้าก็รับไอ้ลอยเป็นเสมียนตราเสียก็สิ้นเรื่อง
มันอ่านเขียนคล่อง เฉลียวฉลาด อีกกริยามันก็อ่อนน้อม”
นางแฉล้มได้ช่องทาง
“มิได้ขอรับคุณแม่ ด้วยตำแหน่งเสมียนตรา จักต้องมีความรู้แลผลสอบ
หาได้แต่งตั้งกันโดยง่ายนะขอรับ”
เจ้าพระยานิติธรรมรีบปฎิเสธ
“อืมมม หากว่าจ้างมันเป็นการชั่วคราวหล่ะ
ถ้าหลวงมิมีบัญชีงบประมาณจ่ายค่าจ้าง
ข้าจักให้เบี้ยมันเอง เจ้าเห็นเป็นเยี่ยงไร”
เจ้าพระยานิติธรรมพยักหน้าอย่างไม่ใคร่เต็มใจ อีกทั้งลอบถอนใจ
กระบวนเอาแต่ใจตนของมารดา นับวันจักทวีขึ้น
หากเจ้าพระยานิติธรรมผู้บุตรชาย กลับมิกล้าขัดขวาง
ด้วยเห็นแก่มารดาวัยชรา ผู้มีพระคุณล้นพ้น
**********************************************************
“จักทำเยี่ยงใดดีขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ทาสลอยหน้าตาตื่น ครารับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากปากของขุนจำเริญ
“แทนที่จักดีใจจนเนื้อเต้น ใยหน้าตาเจ้า ราวถูกผีหลอก”
ขุนจำเริญให้งงงันกับกริยาลุกลนของไอ้ลอย
มันผุดลุกผุดนั่ง หาอยู่นิ่งเฉยได้ไม่
“ไอ้ลอยจักเป็นทาสหรือเป็นไทมันมิครนาดอกขอรับ
แต่หากเป็นไทแล้ว ต้องพรากจากขุนจำเริญ ไอ้ลอยมันมิปรารถนาขอรับ”
วาจาประสาซื่อของไอ้ทาสลอยกินใจนัก
ขุนจำเริญยิ้มหวานเป็นกำนัลให้แก่มัน
“อีกทั้งใกล้เพลางานมงคล ของนายท่านกับคุณแป้งร่ำแล้วนะขอรับ
จักให้ไอ้ลอยทำเยี่ยงใดขอรับ มันให้ห่วงหน้าพะวงหลังไปเสียทุกสิ่งอัน”
ไอ้ลอยมันคร่ำครวญ
“เพลานี้โอกาสอันดีมาเกยอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว เป็นไทเร็วขึ้นถึงขวบปี
อีกได้รับคัดเลือกเข้าเรียนในโรงเรียนกฎหมาย
มีอันใดจักต้องลังเลอีกเล่า ลอยเอ๋ย”
เสียงหวานสั่นพร่า สะกดกั้นความอาลัย
นับเนื่องวันรุ่งพรุ่งนี้ ไอ้ลูกทาสจักเป็นไท
แลจักต้องย้ายไปพึ่งใบบุญคุณนายแฉล้ม
"หากมิได้ไปเป็นทาส"
แต่กลับกลายไปเป็น....คนในปกครองของท่าน"
:hao5: :hao5:
*********************************************************
จากภาพขอรับ
1. น้ำใบบัวบก....“เพลาสั่งน้ำดื่มกิน อย่าลืมกำชับผู้ขายมันว่าน้ำแข็งอย่าให้มาก
มิฉะนั้นจักขาดทุนเสียรู้ร้านค้า หึหึ”
2. คุณนายแฉล้ม....ใจนักเลงนักขอรับ
3. ไอ้ทาสลอย....“จักทำเยี่ยงใดดีขอรับขุนจำเริญ”
4. ขุนจำเริญ...."มีอันใดจักต้องลังเลอีกเล่า ลอยเอ๋ย”
5. ไอ้ทาสลอย...."หากเป็นไทแล้ว ต้องพรากจากขุนจำเริญ ไอ้ลอยมันมิปรารถนาขอรับ”
6. ขุนจำเริญ....."ไฟท์ติ้งเถิดนะ ลอยจ๋า"
7. สุดท้าย....กู๊ดไนท์ขอรับ
:katai3: :katai3:
[attachment deleted by admin]
-
มีบุญแล้วไอ้ลอยยย :hao6:
-
ลอยเอ๋ยอดนอนเคียงข้างคุณจำเริญเลยยย :mew4: :mew4:
-
เจ้าลอยเป็นไทแล้ว แล้วยังได้เรียนอีกด้วย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รูปสุดท้ายของขุนจำเริญ
ท่านยั่ว... มากนะขอรับ
:hao6:
-
แอบเข้ามาติดตามงานเขียนสัก 2-3 วันแล้วชมชอบเป็นอย่างยิ่งและอดมิได้ที่จะต้องล็อคอินเข้ามา (ไม่ได้ล็อคอินมานานโข)
ผู้แต่งช่างเขียนเรื่องได้น่ารัก น่าชังแลช่างขยันสะจริง
เยี่ยงนี้คงต้องแจกเป็ดแลกดบวกในคราเดียวกัน คิคิคิคิ
-
ไอ้นายจะเป็นไทแล้วว กรี๊ดดด
FC คุณนายแฉล้มค่าาาา
-
นายท่านคะ ยุครัชกาลที่ 5 น้ำแข็งหายากมากนะคะ จะได้มาต้องไปสั่งลงเรือจากสิงคโปร์โน่น แล้วร้านค้าธรรมดาจะมีได้หรือเจ้าคะ?? จึงเรียนมาเพื่อท่านขุนจำเริญทราบเจ้าค่ะ
-
ข้ายินดีกับพ่อลอย :L2:
อย่ากังวลไปเลยพ่อ
นับเป็นบุญอันสูงส่ง
ที่คุณนายแฉล้มท่านเมตตา
แต่ไหนๆก่อนไป
พ่อลอยก็ส่งท้ายกับท่านขุนเสียเลยจิ คืนนี้ อิอิ :กอด1:
(คนอ่านแอบหื่น) o22
ขอบคุณท่านขุน(หน่อย)
ที่กรุณาเสียสละเวลาจาก(ทำการบ้านเอ๊ยทำงานบ้าน)
มาต่อขุนจำเริญพ่อลอยให้
ขอบคุณค่ะ :L1:
-
ต้องแยกกันแล้วสินะๆ
:hao4: :hao4: :hao4:
-
เป็นไทแล้วพ่อลอย :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ลอยอย่าคิดมากก
ได้เป็นไท จะได้ก้มหน้าก้มตาเรียน
หาเงินมาสู่ขอ(??) ขุนจำเริญ o13 o13
-
ถึงเวลาต้องห่างกันแล้วรึ
-
:mew1:
-
:man1: อยากอ่านแล้วว
-
คุณนายแฉล้มทุ่มไม่อั้นจริงๆไอ้ลอยจะได้เป็นไทแล้ว แต่ต้องห่างจากขุนจำเริญนี่สิจักทำเยี่ยงไร?
-
วันพรุ่งทาสลอยจะเป็นไท ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว
ลอยคนซื่อจะฝึก "กามสูตร" ที่เหลืออีกครึ่งเล่ม
กับขุนจำเริญได้เยี่ยงไรกันล่ะขอรับ อิฉันเสียดาย
-
:mew2:
-
:3123: :3123:
ขอขอบคุณคำชี้แนะข้อมูลที่ถูกต้องขอรับ
น้ำแข็งในเพลานั้น ยังมิมีแพร่หลายจริงดังคำของท่านขอรับ
ขอโปรดอภัยในความหละหลวมของกระผมด้วยเถิด
ในภายภาคหน้า กระผมจักระมัดระวังให้จงหนักขอรับ
คาดว่าความผิดพลาดจักลดน้อยถอยลงไปนะขอรับ
:m23: :m23:
**************************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....28
ราตรีสุดท้ายแห่งการจากลา
ควรจักเป็นเพลา พร่ำคำหวานแลมอบรสรักให้แก่กัน
หากความคิดสองนายบ่าวเพลานี้ แตกต่างแยกกันออกไปคนละทิศละทาง
ขุนจำเริญนั้น ให้ยินดียินยอมเสียสละความสุขของตนได้ เพียงเพื่อให้ไอ้ลอยได้เป็นไท
อีกทั้งได้เข้าร่ำเรียนในโรงเรียนกฎหมายตามตั้งหวังไว้
ตรงกันข้ามกันกับไอ้ทาสลอย
ที่มันกลับมิยินดีปรีดากับโอกาสที่มันได้รับมาโดยมิคาดฝัน
ความเป็นอิสรภาพจากลูกทาสเป็นไท...หวานหอมก็จริงอยู่
ความก้าวหน้าเกริกไกรที่ใครๆใคร่ไขว่คว้า มิควรละทิ้งให้หลุดมือ
แต่สิ่งเหล่านี้ จักมีคุณค่าคุณประโยชน์อันใดแก่มัน
หากต้องแลกมาด้วยการพลัดพราก จากยอดดวงใจของไอ้ลอย
“เชื่อฟังคำข้าสักคราเถิดลอยเอ๋ย
ดังโบราณท่านได้ว่าไว้ จงอดเปรี้ยวไว้จักได้กินหวานในภายหลัง
อดทนเสียเถิด กายเราห่างกันไกล หากแต่ใจเรามิห่างไปแห่งใด
ความรักของเรา....
เจ้าแลข้า จักมิเสื่อมคลายไปตามระยะทางแลเวลาดอก”
ขุนจำเริญกล้ำกลืนฝืนข่มความรู้สึกอันแท้จริงของตน
ที่มิอยากให้ไอ้ลูกทาสลาจากไป
แต่ครั้นจักทำตามใจ หวังเพียงความสุขของตัว
มันมิใช่วิสัยผู้เห็นแก่อนาคตเบื้องหน้า ที่จักสดใสคอยอยู่
“ขุนจำเริญขอรับ ขุนจำเริญท่านมิมีเมตตาแก่ไอ้ลอยดังก่อนแล้วฤาขอรับ
ใยท่านจึงเจตนาขับไล่ไสส่งมันให้ลาจากท่านไปเยี่ยงนี้
ขุนจำเริญท่านหมดรักไอ้ลอยแล้วใช่ฤาไม่ขอรับ”
หยาดน้ำตาของไอ้ลูกทาสคนซื่อเริ่มคลอที่หน่วยตา
ตาคมที่เคยว่าหวาน เพลานี้แปรเปลี่ยนเป็นตาคมที่หม่นหมองเศร้า
“ลอยเอ๋ย.....
แม้นผืนดินบนโลกากลบหน้าข้า ก็มิอาจปิดกั้นขัดขวาง
ความรักความเมตตาแลความปรารถนาดีของข้าที่มีต่อเจ้าได้ดอก
ลอยมิควรพูดคำเยี่ยงนี้ จักเป็นการดูถูกน้ำใจรักของข้ายิ่งนัก ฮือ ฮือ”
ฝืนข่มได้มินาน อีกถ้อยคำตัดพ้อของไอ้ลูกทาส
ทำให้ขุนจำเริญบังเกิดความน้อยใจแลเสียใจขึ้นมา
“ขุนจำเริญขอรับ ได้โปรดอย่าร้องไห้เลยขอรับ
อภัยให้ไอ้ลอยด้วยเถิดขอรับ”
ไอ้ลูกทาสมันตื่นตระหนก
คราขุนจำเริญปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาอย่างฝืนระงับไว้มิได้
ไอ้ลอยตระกองกอดขุนจำเริญ พลางใช้มือหยาบของไอ้ลูกทาสต่ำต้อย
บรรจงเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลพรากออกมา จากดวงตาหวานปนโศกของนายเงิน
ผลัดกันตัดพ้อ ผลัดกันปลอบโยน ผลัดกันซับน้ำตา ผลัดกันโอบกอด
วนเวียนเยี่ยงนี้ไปมิรู้จบมิรู้สิ้น จวบจนเพลาใกล้รุ่งสาง
“ระงับอกระงับใจไว้เสียบ้างเถิดลอยเอ๋ย
จากลากันเพียงชั่วขณะเวลา มิได้ลาจากกันตลอดกาล
อย่างไรเสียเพลาเจ้าว่าง จงมาหาข้าที่กระทรวง
อีกทั้งงานเอกสารชั่วคราวก็จักมีให้เจ้าได้ทำมิหวาดไหว
ดีทั้งมิต้องฟุ้งซ่าน ดีทั้งได้พบปะหน้ากันอีกครา
อีกดีทั้งเจ้าจักได้เก็บงำสะสมอัฐไว้ไถ่ถอนนางน้อมแม่เจ้า ให้เป็นไทได้ในเร็ววัน”
คำปลอบขวัญที่ขุนจำเริญมอบให้นั้น
ภายหลังกลับกลายเป็นแรงใจแลแรงผลักดัน
ส่งเสริมให้ไอ้ลอยได้มีมานะ น้ำอดน้ำทน
มิย่นย่อต่อความยากลำบากแลอุปสรรคกีดขวาง
*********************************************************
วนเวียนกอดจูบร่ำลากันจวนได้เพลา
ไอ้ลอยจึงปลีกตัวไปยังกระท่อมทาส เพื่อแวะอำลานางน้อมแม่ของมัน
“แม่ดีใจเหลือเกินลูกเอ๋ย วาสนามาถึงเอ็งโดยมิทันตั้งตัว
อยู่ที่ใดจงอย่าลืมพระคุณท่าน ทั้งนายเก่าแลนายใหม่
จงมีความเจริญก้าวหน้า ตั้งใจขยันหมั่นเพียรเถิดลอยของแม่
เอ็งมิต้องเป็นกังวลห่วงใยแม่ให้มากนัก จักเสียงานเสียการ
ถนนหนทางมาเรือนพระยาศรีพิพัฒน์ท่าน เอ็งก็รู้ดี
หมั่นมาเยือนท่านบ้าง มิใช่ไปแล้วไปลับ มิเช่นนั้นจักนับเป็นเนรคุณ”
นางน้อมเตือนลูกนางด้วยสติปัญญาของนาง
แม้นคำสอนของนางทาสจักมิได้เฉลียวฉลาดนัก
หากความรู้คุณนายเงินแลผู้มีพระคุณนั้น
เป็นสิ่งสำคัญยิ่งกว่าอื่นใด
*****************************************************
“กว่าจักพิรี้พิไรกันแล้วเสร็จ ถั่วก็สุกงาก็ไหม้เสียสิ้น
มัวอืดอาดพรรณนี้ เมื่อใดจักก้าวหน้าได้ดิบได้ดีกัน”
นางแฉล้มเขม้นมองไอ้ลอย ที่บัดนี้เป็นไทแลอยู่ในปกครองของตน
เห็นหน้าของไอ้ลอยที่เศร้าหมอง แล้วให้คิดในใจว่า
“นี่ฤาสีหน้าไอ้ลูกทาสที่ได้ไถ่ถอนมาเป็นไท
จะหาความยินดีสักนิดก็หาไม่”
คราเหลือบมองขุนจำเริญที่ทรุดตัวลงนั่ง
ขุนนางหนุ่มน้อยไหว้เคารพนางด้วยความนบนอบ
หากสายตามิยอมสบ คล้ายจักแฝงความขุ่นเคืองในใจ
การอาบน้ำร้อนมาก่อนกัน ประสบการณ์ที่สั่งสม
บอกกับนางแฉล้มว่า.....
ทั้งสองนายบ่าวหาได้มีความยินดีปรีดาไปกับการไถ่ตัวลูกทาสในครานี้
นางแฉล้มลอบถอนใจ แล้วกล่าวต่อหน้าคนทั้งเรือนใหญ่ของพระยาศรีพิพัฒน์ว่า
“ข้ามิได้จักพาไอ้ลอยไปฆ่าไปแกง อย่าริทำหน้าตาสลดหดหู่เยี่ยงนี้
ติดที่ติดทางบ้านท่านเรือนท่านแหล่งเกิดของเอ็ง ก็เป็นเรื่องดี
หักใจมิได้ เอ็งจักกลับมาเยือนมาขอพักค้างเรือนนายเก่าเป็นครั้งคราว
ข้าก็มิได้ขัดขวาง ขอเพียงอย่าทำซังกะตายให้ข้ารำคาญตาเป็นพอ”
นางแฉล้มว่าแล้ว ก็ให้สังเกตเห็นขุนจำเริญแลไอ้ลอยลอบสบตากัน
อันว่าดวงตาเสมือนเป็นหน้าต่างของดวงใจนั้นจริงแท้แน่นอน
สายตาที่สบกันนั้น มิต่างจากครานางแฉล้มประสานสายตากับสามีที่ล่วงลับ
“ข้าจักทำผิดหรือถูกกันหนอ เจ้าหนุ่มสองคนตรงหน้าข้า
มันจักมีอันใดเกินกว่านายบ่าวเสียกระมัง”
ไอ้ลอยดีใจจนปิดเอาไว้มิได้
“ไอ้ลอยกลับมาได้ฤาขอรับคุณนายแฉล้ม จริงๆฤาขอรับ”
เป็นคราวเคราะห์ดีของไอ้ลอย ที่คำพูดของมันสร้างความขบขัน
จึงมิทันมีผู้ใดสงสัย
หากแต่มิรอดสายตาจับจ้องของผู้อุปการะมัน
“มาเถิดข้าอนุญาต หากแต่จะไปไหนมาไหนเอ็งจงแจ้งแก่คุณนายแฉล้มท่านเสียให้เรียบร้อย
ด้วยเพลานี้เอ็งมิได้เป็นไอ้ลูกทาสในเรือนข้าแล้ว”
พระยาศรีพิพัฒน์ผู้มีใจอารีกล่าวกับไอ้ลอย
“ไอ้ลอยขอกราบขอบพระคุณ คุณนายแฉล้มแลนายท่านบนเรือนใหญ่ขอรับ
ที่เมตตาไอ้ลอยที่แสนต่ำต้อย
พระคุณของท่านไอ้ลอยจักจำสลักไว้ในหัวของมัน มิให้ลืมเลือนขอรับ”
ไอ้ลอยก้มลงกราบแทบเท้าผู้มีพระคุณของมัน
พระยาศรีพิพัฒน์เมินหน้าไปเสียด้านข้าง ด้วยบังเกิดความสมเพช
ท่านคิดเพียงว่า
“มนุษย์เราเกิดมาต่างกันด้วยบุญทำกรรมแต่งแต่ชาติภพก่อน
หากจักมีสักกี่คนกันหนอ ที่จักได้รับโอกาสเยี่ยงไอ้ลอย”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์แลคุณหนูแดง ต่างยกชายผ้าแถบขึ้นมาซับน้ำตา
ที่คลอออกมา ด้วยวิสัยหญิงที่มักตื้นตันใจได้โดยง่าย
ส่วนขุนจำเริญนั้นเล่า กลั้นยิ้มไว้เพียงมุมปาก
หากใจดวงน้อยของขุนนางหนุ่มน้อย ที่แต่เดิมห่อเหี่ยวอับเฉา
พลันพองฟูอิ่มเอม เสมือน”กระดี่ได้น้ำ”
ทว่า.....
“มิได้ลาไปตายเสียหน่อย คร่ำครวญจนเกินการ
เอ็งมันต้องหนักแน่นให้จงได้ คราออกไปสู่โลกแห่งความเป็นไท
จักมิมีนายเงินคุ้มกะลาหัว”
เจตนาแท้จริงของนางแฉล้มนั้นคือการสั่งสอน
หากคนบนเรือนใหญ่ต่างพากันตกตะลึงพึงเพริศ
เว้นเสียแต่พระยาศรีพิพัฒน์ ขุนจำเริญ แลไอ้ลอย ที่ต่างเคยคุ้นกับวาจาเยี่ยงนี้ของนาง
พวกเหล่าทาสแลทาสีต่างทำหน้าเกรงกลัวผู้อุปการะของไอ้ลอย
คิดกันไปต่างๆนาๆ หากมิมีผู้ใดอิจฉาริษยาไอ้ลอยแม้นสักคนเดียว
****************************************************
เจ้าพระยานิติธรรมเป็นบุตรเพียงคนเดียวของนางแฉล้ม
ท่านมีบุตรแลธิดาอย่างละหนึ่งคน คุณหญิงภรรยาท่านเสียชีวิตหลังคลอดธิดาคนเล็ก
ด้วยคุณหญิงนิติธรรมท่านมาตั้งครรภ์ธิดาคนเล็กเอาเมื่ออายุมากโข
จักนับว่าเป็นลูกหลงก็เป็นได้
หลวงอรรถ เป็นบุตรคนหัวปี อายุเข้าเบญจเพส
หลวงอรรถผู้นี้ร่ำเรียนวิชาการทูตมาจากเมืองฝรั่ง
ครั้นรับราชการที่กระทรวงการต่างประเทศหรือกรมท่านั้น จัดว่าท่านมีผลงานดี
เพลานั้นขุนนางฝรั่งต่างเข้ามาเจริญสัมพันธไมตรีกับสยามประเทศของเรา
หลวงอรรถท่านเก่งกาจรอบรู้ด้านภาษาฝรั่งต่างชาติ
ยศศักดิ์นับได้ว่าก้าวหน้ายิ่งนัก
หลวงอรรถรูปร่างสันทัด ผิวขาวเหลืองมิได้ขาวนวลเยี่ยงขุนจำเริญ
หน้าตาหมดจดพอควร หากความเป็นผู้มีอัธยาศัย ยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจ
อีกทั้งยศศักดิ์แลฐานะมั่งคั่ง
จึงทำให้หลวงอรรถเป็นที่หมายปอง แก่หญิงสาวทั่วพระนครในเพลานั้น
มากล่าวถึงธิดาของเจ้าพระยานิติธรรม อันมีอายุเพียงสิบขวบปี
ด้วยเป็นลูกกำพร้ามารดาตั้งแต่เกิด
“คุณหนูสร้อยทอง”
จึงเป็นศูนย์รวมของความรัก ความเมตาของทุกคนในบ้าน
******************************************************************
“ไอ้ลอยเป็นคนของคุณย่าท่าน มันจักมาอาศัยใบบุญของบ้านเรา
เจ้าสองคนพี่น้องจงให้ความเมตตากรุณาแก่มันตามสมควร”
เจ้าพระยานิติธรรมแนะนำแลบอกกล่าว
“นี่ลูกข้า หลวงอรรถ แลแม่สร้อยทอง”
เจ้าพระยานิติธรรมหันมากล่าวกับไอ้ลอย
“สวัสดีขอรับนายท่านทั้งสอง ไอ้ลอยขอฝากต้วด้วยขอรับ”
ไอ้ลอยกราบลงกับพื้นเรือน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ลอย เอ็งมิใช่ข้าทาสมิต้องกราบกรานเยี่ยงนี้
เว้นแต่ผู้นั้นจักเป็นขุนนางผู้ใหญ่ อาทิเช่นเจ้าพระยาลูกข้า
โดยเฉพาะแม่สร้อยทองหลานข้า....อายุอานามน้อยกว่าเอ็งนับสิบปี
อย่าได้ไหว้สาเยี่ยงนี้ หลานข้าจักอายุขัยสั้น”
คุณนายแฉล้มโวยวาย
“มิเป็นไรดอกคุณย่าขอรับ ค่อยสั่งค่อยสอนกันไป
จริงฤาไม่เจ้าลอย”
หลวงอรรถโอบเอวคุณนายแฉล้มอย่างเอาใจ แล้วหันมายิ้มจริงใจให้ไอ้ลอย
“ขอ...ขอรับนายท่าน”
ไอ้ลอยมิกล้าสบตาหลวงอรรถนานนัก จึงเสมองพื้นเรือน
“มิต้องเรียกพี่อรรถว่านายท่านดอก หากต้องเรียกว่าคุณท่านนะลอย
ส่วนฉันให้ลอยเรียกว่าคุณหนูสร้อยทอง หรือคุณสร้อยก็ได้
ลูกพระยาขึ้นไปต้องเรียกคุณ หากต่ำชั้นกว่านั้นจึงเรียกแม่ เช่นแม่สร้อย
เจ้าเข้าใจฤาไม่ลอย”
คุณหนูสร้อยทองเฉลียวฉลาดด้วยผู้คนรายรอบตัวเธอ ล้วนแล้วแต่มีความรู้
แลช่วยกันสอนสั่ง กริยาแลคำพูดคำจาจึงเกินวัย
“ขอ...ขอรับคุณหนูสร้อยทอง”
ไอ้ลอยทั้งสับสนทั้งงงงัน
โลกภายนอกช่างยากเย็นหนักหนาเสียเหลือเกิน
“ขุนจำเริญขอรับ ขุนจำเริญช่วยไอ้ลอยด้วยเถิดขอรับ
ไอ้ลอยมันคิดถึงขุนจำเริญของมันเสียจนแทบทนมิได้แล้วขอรับ”
:hao5: :hao5:
****************************************************
จากภาพขอรับ.....
1.หลวงอรรถ.....เจ้าลอยเอ๋ย ข้าจักช่วยสอนสั่งเรื่องราวโลกภายนอกให้เจ้าเอง
2.หลวงอรรถ.....ข้ารั้งตำแหน่งคุณหลวงในกรมท่า มิใช่เรื่องง่ายดอก
หากข้าจักรั้งนั่งในใจเจ้า จักยากเพียงใดฤาเจ้าลอย
3.หลวงอรรถ.....รูปกายภายนอกของข้ามิได้เป็นหนึ่ง หากภายในใจข้ามิได้เป็นสองรองจากผู้ใด
4.ไอ้ลอย.........แย่แล้วขอรับ ครานี้ไอ้ลอยจักถึงเพลารับศึกสองด้านเสียแล้วขอรับ
*****************************************************
:katai3: :katai3:
ฝันดีทุกท่านขอรับ
[attachment deleted by admin]
-
คุณแฉลมฝีปากช่างคมนัก o18
-
ยังมิทันข้ามวันก็เรียกหาขุนจำเริญเสียแล้ว
-
โอ๊ะโอ๋ ขุนจำเริญเจ้าค่า
สงสัยจะมึศัตรูหัวใจซะแร้วล่ะเจ้าคะ
ลอย สู้สู้ >< อย่าเผลอนะลอย
-
:L2:
ลอยเอ๋ยยังมิทันข้ามวัน
พ่อเจอศึกหนักเสียแล้วจิ :mew2:
อดทน เข้มแข็งนะพ่อลอย :mc4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:really2:
-
ชอบบบบบบบบบ จะเอาอีก ><
-
ตอนแรกกะแค่จะมาสำรวจหานิยายไปเก็บไว้ในลิสต์เรื่องที่จะอ่านเรื่องถัดไป
แต่อ่านแค่ตอนแรกเท่านั้นแหละ รู้ตัวอีกที อ่านถึงตอนล่าสุด ไม่ได้หลับได้นอนซะงั้น :a5:
ปล. อยากบอกว่า เขินนายลอยทุกตอนเลย แอร๊ยชช :-[
-
หลวงอรรถหล่อมาก ลอยจะทำเยี่ยงไร :laugh:
-
หลวงอรรถ....อย่ามายุ่งกับลอยนะ
-
หลวงอรรถคิดมิซื่อซะแล้ว
-
แย่แล้ว ไอ้ลอยของเรา
ไปถูกตาต้องใจหลวงอรรถกระมัง
-
อ้าวววววบ หลวงอรรถ ยังไงๆไๆ
-
มันสนุกจริงๆ
-
:hao7: :hao7:
วันนี้กระผมขออนุญาตมาสั้นๆ ด้วยจักเร่งรีบออกจากบ้านทรายทอง
เพื่อไปใช้สิทธิของกระผมนะขอรับ
หากเพลาเย็นมิดึกดื่นจนเลยเพลาเข้านอนของนายเงิน(เฮียมี่)
กระผมอาจจัก มีเวลามาลงอีกสักบทสักตอน
อันว่าอีกบทตอนนั้น จักโปรยไว้ว่า เป็น.....
"บทที่(ไอ้)ลอยคอ เอ๊ยรอคอย"ขอรับ
:hao6: :hao6:
********************************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....29
ด้วยเพลานี้ตัวละครจักเริ่มเพิ่มมากขึ้นหลากหลายตัว ตามความเข้มข้นของเนื้อเรื่อง
กระผมจึงใคร่ขอทบทวนรายละเอียดแต่ละตัวละครที่สำคัญ เพื่ออรรถรสในการเสพ(อ่าน)ดังนี้ขอรับ
ขุนจำเริญ
ขุนนางหนุ่มน้อยวัยยี่สิบสอง บุตรพระยาศรีพิพัฒน์ รับราชการงานกระทรวงยุติธรรม
เป็นผู้มีใบหน้าสะสวยหมดจดงดงานละม้ายคล้ายสตรี รูปทรงอรชรอ้อนแอ้นผิวพรรณผุดผ่องมิแพ้ผู้ใด
มักวางท่วงท่าสง่างาม หยิ่งทะนงตน สมชาติกำเนิดแลศักดินา
ไอ้ลอย ลูกทาสหากได้ไถ่ถอนเป็นไทในวัยยี่สิบปี ร่ำเรียนในโรงเรียนกฎหมาย
แลรับงานเอกสารราวเสมียนตรา กระทรวงยุติธรรม เป็นการชั่วคราว
ปากหนาตาคม จมูกโด่ง หน้าตาคมสัน ร่างกายล่ำสันกำยำ ผิดแผกจากลูกทาสทั้งหลาย
องอาจสมชายชาตรี พูดจาฉะฉานทว่าอ่อนน้อม มิทะนงตน
หลวงอรรถ ขุนนางวัยเบญจเพส(25) กระทรวงต่างประเทศ ฤากรมท่า
นับเป็นขุนนางผู้เชี่ยวชาญชำนาญด้านภาษา
หลวงอรรถเป็นบุตรของเจ้าพระยานิติธรรม รองเสนาบดีกระทรวงยุติธรรม
รูปกายจัดว่าสันทัด ผิวขาวเหลืองนวลเนียน หน้าตาหมดจดพอควร
หากเป็นผู้มีอัธยาศัยดี ยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจ อีกทั้งยศศักดิ์แลฐานะมั่งคั่ง
คุณแป้งร่ำ คู่หมายขุนจำเริญ สตรีสูงศักดิ์วัยสิบแปดปี
ธิดาพระยาแม้นมนตรี ผู้ซึ่งเป็นสหายของพระยาศรีพิพัฒน์
เธอนั้นงดงามทั้งกายใจ ราวนางในวรรณคดี
กริยาวาจาท่วงท่าสง่างาม อีกการบ้านการเรือนนับได้ว่า...ราวชาววัง
คุณหนูแดง ธิดาคนเล็กของพระยาศรีพิพัฒน์ วัยสิบเจ็ดปี
หน้าตาสะสวยมิเท่าเทียมเทียบเคียงขุนจำเริญพี่ชาย
หากแต่เธอแลสวยด้วยตรงที่ชอบยิ้มอ่อนหวาน จิตใจอ่อนโยนงดงาม
คุณหนูสร้อยทอง ธิดาคนเล็กของเจ้าพระยานิติธรรม วัยสิบขวบปี
ธิดากำพร้าแม่ หากได้รับความรักความอบอุ่นอย่างครบถ้วน
อีกรายรอบด้วยผู้มีความรู้ จึงมีวาจาแลปัญญาเฉียบแหลม
คุณนายแฉล้ม มารดาเจ้าพระยานิติธรรม วัยจวนเจ็ดสิบปี
เศรษฐีนีแถบถนนตก ในเพลานั้นนับว่านางร่ำรวยเป็นลำดับต้นๆในเขตพระนคร
อุปนิสัยอารีอารอบ ตระหนี่มัธยัสถ์จนเป็นที่เลื่องลือ ทว่าใจบุญสุนทาน
อีกปากไวใจนักเลง หากลงได้ผูกสมัครรักใคร่ต้องชะตากับผู้ใดแล้ว
นางจักมิรั้งรอสิ่งใดให้ช้านาน ส่งเสริมสนับสนุนจนสุดกำลัง
**************************************************************
เจ้าพระยานิติธรรมนั้น นับได้ว่าเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่แลเศรษฐีมั่งคั่งในเขตพระนคร
ด้วยนางแฉล้มแลสามีผู้เป็นบุพการีของท่านนั้น จัดลำดับนับเป็นผู้มากด้วยทรัพย์สินเงินทอง
อีกรายได้อันจักเพิ่มพูนขึ้นจากค่าเช่าที่ ทั้งที่นา ร้านค้า ตลาดสด ท่าเรือสินค้า
ตลอดจนกิจการโรงสี โรงไม้อีกนับไม่ถ้วน
หากความเมตตาของท่านต่อผู้ยากไร้ ก็มิได้ยิ่งหย่อนเป็นรองกว่าผู้ใด
ทั้งทะนุบำรุงศาสนาวัดวาอาราม ทั้งทำทานเจือจานผู้ตกทุกข์ได้ยาก
ตระกูลของท่านหามิมีที่ตำหนิฤาด่างพร้อยใดๆ
เว้นเสียแต่ความเอาแต่ใจของคุณนายแฉล้มมารดาท่าน
แต่กลับมิมีผู้ใดขุ่นเคืองเจ็บแค้นนาง
ด้วยความจู้จี้จุกจิกของหญิงชรานั้น มิได้เบียดเบียนฤามีพิษภัยใดๆ
ถ้อยคำที่ท่านพร่ำบ่นว่าแกมบริภาษ ล้วนแฝงคำสอนสั่งแลเตือนสติมิใช่น้อย
“คุณแม่ขอรับ จักให้ไอ้ลอยมันนอนที่ใดดีขอรับ”
เจ้าพระยานิติธรรมถามไถ่ความเห็นของมารดา
ด้วยเจ้าพระยานิติธรรมแลหลวงอรรถนั้นเป็นคนหัวสมัย
ซึมซาบวัฒนธรรมชาวตะวันตกมาก็มากโข
สองพ่อลูกเศรษฐีแถบถนนตก จึงได้สร้างตึกฝรั่งสองชั้นไว้พักอาศัย
โดยแยกตัวออกมาจากเรือนใหญ่ ที่คุณนายแฉล้มพำนักอาศัยกับคุณหนูสร้อยทอง
“ให้ไอ้ลอยมันนอนเรือนใหญ่ข้าสิ ถามได้”
นางแฉล้มตอบโดยมิต้องครุ่นคิด นางใคร่ได้ไอ้ลอยไว้สั่งสอนใกล้ตัว
“จักเป็นการดีฤาขอรับ เรือนใหญ่มีแต่สตรี ลูกเกรงจักไม่งามนะขอรับคุณแม่”
เจ้าพระยานิติธรรมแย้งขึ้นมาเบาๆด้วยเกรงขาม
“ชิชะ มีเพียงสตรี เด็กกับคนแก่ฤาจักไม่งามเยี่ยงไรกัน
ความคิดเยี่ยงนี้มิเหมือนขุนนางผู้ใหญ่เลยนะเจ้าพระยาลูกข้า”
นางแฉล้มตำหนิลูกชายราวท่านเจ้าพระยาเป็นลูกน้อย
“ขอรับ เรือนใหญ่ก็เรือนใหญ่ขอรับ”
ด้วยยอมอ่อนข้อตามใจมารดามิเคยขัด ท่านเจ้าพระยาจำต้องรับคำนาง
**********************************************
“คนอยู่หรือคนจากจักทุกข์ทนกว่ากัน”
เพลานี้คนอยู่ อันได้แก่ขุนจำเริญนั้น
ยามตื่นลืมตาในเพลาเช้า มือบางของท่านควานหาคนที่เคยอิงแอบข้างกาย
ทว่ากลับพบเจอเพียงที่นอนเย็นเยียบแลความว่างเปล่า
ยามอาบน้ำ หลังไหล่ของท่านมิมีผู้ใดช่วยขัดถู
ชายน้ำชายท่าแลดูอ้างว้างมืดมน มิเชิญชวนให้ใคร่ลงเล่น
ยามกิน หามีใครหยอกเย้าพะเน้าพะนอแลแกะก้างออกจากเนื้อปลาให้ไม่
อาหารคาวหวาน อีกผลหมากรากไม้ล้วนจืดชืด ไร้รสชาติ
ยามเดินทางไปราชการงานกระทรวง ไอ้คนบังคับม้าลากที่มักชี้ชวนคุยหายไป
เสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นเคยกลับกลายหลงเหลือเพียง เสียงกุบกับจากเกือกม้า
ยามเหน็ดเหนื่อยจากเอกสารตรงหน้า
เหลียวหาสายตาอาทรหวานซึ้งที่มักส่งกำนัลมา กลับมองหาไม่เห็น
ดวงตาคมคู่นั้นที่คอยเหลือบคอยมองให้เขินอายหายไป
ยามราตรี อ้อมแขนกำยำอีกอกอุ่นที่คอยเฝ้ากกกอด ร้างลาจากไป
สองแขนเรียวงามของตน มิสามารถโอบกอดรอบตัวเอง
จึงมิอาจทดแทนความอบอุ่นอ่อนหวานที่เคยได้รับยามค่ำคืน
เสียงกระซิบพร่ำคำรักชิดติดใบหู เหลือเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรไร้คู่
เพลานั้น คนอยู่จึงอยู่อย่างนางนกเงือก
ที่ได้แต่รอ รอ และรอ จนกว่าคู่ของมันจักกลับรัง
หากเวลาผ่านไปเรี่ยวแรงของนางนกเงือกกลับค่อยๆลดลง
คนจากนั้นเล่า จักเป็นผู้ใดไปเสียมิได้ นอกจากไอ้ลอยคนซื่อ
ความอ้างว้างท่ามกลางผู้คนมากมายที่มันมิเคยคุ้น
ความแปลกใหม่ของสถานที่โอ่อ่า ใหญ่โตกลับชวนวิเวกวังเวง
จักมีความหมายอันใด แม้นตัวไอ้ลอยหลุดพ้นทาสเป็นไท หากกายใจมันมิมีอิสระ
เช้า สาย บ่าย เย็น เพลาใด อกไหม้ไส้ขมมิได้ผิดแผกแตกต่างกัน
คนจากจึงอยู่อย่างนกเงือกตัวผู้ ที่เพียรเสาะแสวงหาความมั่นคงจากโลกภายนอก
ด้วยมันมิได้แข็งแรงเหมือนนกหัวขวานที่จักขุดเจาะสร้างรังเองได้
จักต้องบินวนเวียนเสาะหาโพรงอยู่อาศัย
ทั้งนี้เพียงเพื่อให้นางนกเงือกพอใจ จึงจักตกลงปลงใจร่วมหอลงโรงกับมัน
อนิจจา....
นกเงือก สัตว์ที่ถูกยกย่องว่ารักเดียวใจเดียว เป็นสัญญลักษณ์ของรักแท้
ตัวผู้จักบินเสาะหาตัวเมียไปทุกหนแห่ง
หากตัวเมียเล่ากลับเฝ้ารอคู่ของมันมิยอมจากรังรักไปไหน
สุดท้ายหากได้ครองคู่จักอยู่ร่วมกันจนแก่เฒ่า
********************************************************
“ลอยเอ๋ย หลายวันมานี้มิมีแม้นแต่เงาของเจ้ามาให้เห็น
เจ้ามีทุกข์มีสุขเยี่ยงใดข้าใคร่รู้เหลือเกิน ลอยของข้าจักระกำลำบากฤาไม่
ใครจักตอบข้าได้เล่า ข้าจักทำการใดมันให้อึดอัดขัดข้องมิคล่องตัว
ดังคำที่ข้าเคยกล่าวกับเจ้าว่า หากขาดลอยไปข้าจักอยู่ได้เยี่ยงไรกันหนอ”
ขุนจำเริญเพลานี้ทรุดโทรมทั้งกายใจ
รูปร่างบอบบางราวจักปลิวตามลม สีหน้าระทมทุกข์
การงานหละหลวมบกพร่อง ใจลอยละล่องมิอยู่ด้วยกันกับกาย
“ขุนจำเริญ ขุนจำเริญ บ๊ะ นี่เจ้าฟังข้าอยู่ฤาไม่”
เจ้าพระยานิติธรรมว่าแล้วตบโต๊ะตรงหน้าท่านเสียงดัง
“ห๊ะ...ขอ...ขอรับท่านรองเสนาบดี กระผมฟังอยู่ขอรับ”
ขุนจำเริญหน้าเซียวด้วยขวัญบินหาย
“เป็นเยี่ยงไร ไฉนเจ้าใจมิอยู่กับตัวเยี่ยงนี้
การงานนับวันผิดพลาดพลั้งเผลอบ่อยครั้ง มีเรื่องอันใดฤา”
เจ้าพระยานิติธรรมหาได้คาดโทษแต่หากห่วงใย
ขุนจำเริญครุ่นคิดเพียงเล็กน้อย แล้วตัดสินใจกล่าวตอบไปว่า
“เพลานี้เสมียนตราขาดหายด้วยลาออกไปหลายคนขอรับ
งานราชการเอกสารล้นมือ อีกผู้ช่วยกำลังสำคัญของกระผมก็มิได้อยู่ข้างกายขอรับ”
“ขุนจำเริญหมายความถึงไอ้ลอยกระมัง”
เจ้าพระยานิติธรรมเอ่ยถาม ผู้ใต้บังคับบัญชาของท่าน
“ขอรับใต้เท้า ลอยแต่เดิมคราเป็นลูกทาสที่เรือนกระผมนั้น
มันเฉลียวฉลาดคล่องแคล่วยิ่งนัก ช่วยการช่วยงานกระผมได้มากโข
งานเอกสารราชการทั้งหลายแหล่ เทียบเท่าเหล่าเสมียนตราเชียวขอรับ”
“อืมมมม เพลานี้ไอ้ลอยมันเริ่มร่ำเรียนในโรงเรียนกฎหมายเสียแล้ว
หากแต่มันก็ร้องขอมาช่วยงานที่กระทรวงชั่วคราวอยู่นา
ข้าก็หลงลืมไป ว่าจักสั่งให้มันมาช่วยงานเสมียนตราหน้าห้องเจ้าอยู่เหมือนกัน”
**************************************************
“ขุนจำเริญ ขุนจำเริญของไอ้ลอยขอรับ
ป่านฉะนั้นดวงใจของไอ้ลอยจักเป็นเยี่ยงใดหนอ”
“ยามเช้า พี่ก็เฝ้า คิดถึงน้อง
ยามสาย พี่หมายจ้อง เที่ยวมองหา
ยามบ่าย พี่วุ่นวาย ถึงกานดา
ยามเย็น ไม่เห็นหน้า ผวาทรวง”
“ค่ำนี้พี่จะมี ใครเคียงข้าง
หนาวน้ำค้าง เหน็บจิต ให้คิดห่วง
พี่ก็หนาว น้องก็หนาว นอนร้าวทรวง
โอ้พุ่มพวง อย่าให้รอ ถึงเช้าเลย”
(เพลงยามรัก แต่งโดยศิลปินแห่งชาติ สุรพล โทณะวณิก)
http://www.youtube.com/watch?v=7IKN17nM5Uk
ไอ้ลอยกระวนกระวายใจ ด้วยเวลาลุล่วงมาจวนวันเพ็ญขึ้นสิบห้าค่ำ
นับสิริรวมคราพรากจากขุนจำเริญในคืนเดือนแรมสิบห้าค่ำ
ยกนิ้วหยาบกร้านนับคืนว้น ได้ราวกึ่งเดือน
คืนเพ็ญนี้ดวงจันทร์แม้นเต็มดวง
หากแสงจันทร์ที่อาบไล้กายไอ้ลอย ใยบังเกิดความร้อนรุ่มมิผ่อนคลาย
สายลมโชยผะแผ่วแตะต้องผิวกายเย็นสบาย
หากความหนาวเหน็บกลับรุกล้ำก้าวย่าง มาบาดอกใจของไอ้ลอย
ราวกระทิงป่าเปลี่ยว กระสันหาคู่ของมัน
ไอ้ลอยสู้ทนรอทุกชีวิตบนเรือนคุณนายแฉล้มหลับใหล
มันนุ่งโจงผ้าใหม่ผืนเดียวติดกาย ก้าวลงแหวกว่ายสายน้ำ
ระยะทางไกลนักหากกระแสน้ำเป็นใจ ไหลเอื่อยไปทางทิศเรือนแพ
:a1: :a1:
*****************************************************
จากภาพขอรับ
1. “ยามเช้า พี่ก็เฝ้า คิดถึงน้อง ยามสาย พี่หมายจ้อง เที่ยวมองหา
ยามบ่าย พี่วุ่นวาย ถึงกานดา ยามเย็น ไม่เห็นหน้า ผวาทรวง”
2.“ค่ำนี้พี่จะมี ใครเคียงข้าง หนาวน้ำค้าง เหน็บจิต ให้คิดห่วง
พี่ก็หนาว น้องก็หนาว นอนร้าวทรวง โอ้พุ่มพวง อย่าให้รอ ถึงเช้าเลย”
3. ตอนที่(ไอ้)ลอยคอ รอคอย
4. ช่วยด้วยขอรับ ไอ้ลอยมันกด(หัว)กระผมแล้วขอรับ
5.แล6. ไอ้ลอยเพลานี้ ดุจดังกระทิงป่าเปลี่ยวขอรับ
[attachment deleted by admin]
-
อ่านคร่าวๆ
เดี๋ยวมาใหม่
ธุระเราเหมือนกันเลยเนอะ
-
น่าสงสาร ทั้งขุนจำเริญและเจ้าลอย :mew2: :mew2: :mew2:
-
:hao7:
-
เปลี่ยวทั้งนายทั้งบ่าว
-
:mew6: :mew6:
-
คุณพระ! อ่านสองตอนรวด ช่างบีบหัวใจยิ่งนัก
-
รอนะคับ :L2:
-
แหมมม ระยะทางวัดใจอ่ะน้าาา :o12: :o12:
ใจเย็นๆ เด๋วลอยก้อมาเปนเลขาหน้าห้องเเร้ววว
เจอกันทุกวันนนนน >///< :กอด1:
-
เดี๋ยวก็ได้ใกล้กันแล้ว
-
:o12: :o12:
สงสารทั้งลอยทั้งขุนจำเริญ
-
ลอยคนซื่อทำตามใจปราถนา
-
ลอยจะว่าไปหาขุนจำเริญสินะ >_<
ขอบคุณคนแต่ง ชอบภาษากับเนื้อเรื่องมากๆ
-
โอ๋ๆ ไม่ร้องนะทั้งสองคน อีกเดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว :กอด1:
รอดูฉากกระทิงเปลี่ยวตะบี้ตะบันคู่ของมัน ฮ่าๆๆ :hao6:
-
:mew1:
-
มาต่อเร็วๆนะขอรับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เศร้าจัง :hao5:
ปล.รสชาติ นะคะ ไม่ใช่ รสชาด
ชาดแปลว่าสีแดง
อ้างอิงจากพจนานุกรมค่ะ
-
:3123: :3123:
อรุณสวัสดิ์ขอรับนายท่าน.....
เมื่อวานกระผมพิมพ์ได้มิมากนัก ด้วยภาระหน้าที่ต้องเชียร์บอลขอรับ
หากเนื้อเรื่องในตอนนี้คงช่วยบรรเทาความขุ่นเคืองของนายท่านจากการรอคอยนะขอรับ
ตัวกระผมเองนั้น นิ้วน้อยจิ้มพิมพ์ที่แป้น หากอกใจเต้นระรัววาบหวิว
ปากคอมันแห้งผาก นั่งบิดนั่งเกร็งไปทั้งกาย สะท้านตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
อีกยังต้องคอยเหลียวหน้ามองหลังอย่างหวาดหวั่น ด้วยเกรงกลัวจักมีผู้ใดผ่านมาเห็นขอรับ
:katai4: :m29: :katai4: :m29:
***********************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....30
“ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน
ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรคใดใด”
“ความรักเหมือนโคถึก กำลังคึกผิขังไว้
ก็โลดออกจากคอกไป บ่ ยอมอยู่ ณ ที่ขัง”
“ถึงหากจะขังไว้ ก็ดึงไปด้วยกำลัง
ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง บ่ หวนคิดถึงเจ็บกาย”
“มัทนะพาธา บทพระราชนิพนธ์ ร.6”
(เพลานั้นยังมิถึงรัชสมัยร.6 นะขอรับ
หากกระผมขอหยิบยกมาเปรียบเปรยขอรับ)
นางแฉล้มส่ายหน้าช้าๆอย่างอ่อนอกใจกับภาพตรงหน้า
คราเห็นไอ้ลอยมิลังเลรั้งรออันใด
มันกระโจนลงสายน้ำมืดดำเบื้องหน้า
ดังโบราณท่านว่าไว้ นางจักกักขังไอ้ลอยไว้ได้เยี่ยงไร
หากกายแลใจของไอ้ลอยมันมิได้อยู่ร่วมกันเยี่ยงนี้
“จำข้าจักต้องเอาหูไปนา เอาตาไปไร่เสียกระมัง”
นางแฉล้มรำพึงออกมา แล้วถอนหายใจ
ราตรีนั้นกลางสายน้ำดำมืดเย็นเยียบ
ไอ้ลอยมิคิดคำนึงเกรงกลัวภยันตรายใดๆอันจักเกิดแก่มัน
เรี่ยวแรงมีเท่าใดไอ้ลอยมันถาโถมลงไปจนหมดจนสิ้นมิมีออมไว้
ด้วยยิ่งเร่งเร็วเท่าใด
ระยะห่างของดวงใจแห่งมันยิ่งลดลงเท่านั้น
เคราะห์ดีที่สายน้ำไหลเอื่อยไหลเรื่อย
ช่วยเอื้อหนุนนำพาไอ้ลอยไปในทิศทางเรือนแพ
เวลาผ่านเนิ่นนานเท่าใดแล้วมิรู้ได้
หากยิ่งใกล้จุดหมายปลายทาง
อกใจของไอ้ลอยยิ่งเต้นรัวแรงอึกทึกครึกโครม
ปีนป่ายขึ้นนั่งพักเหนื่อยริมตลิ่งที่คุ้นเคย....ชายท่าน้ำแห่งเรือนรัก
ไอ้ลอยทิ้งกายระโหยแลอ่อนเปลี้ยของมันลงนอนราบไปกับพื้นหญ้านุ่ม
ลมหายใจดังฟืดฟาด มันทั้งหอบทั้งเหนื่อยแลตื่นเต้นปะปนระคนกัน
ตาคมเข้มเขม้นมอง แลเห็นแสงตะเกียงเรืองรองสาดส่องตกกระทบมา
ขุนจำเริญ.....คนบนเรือน คงจักยังมิเข้าสู่ภวังค์หลับใหลเป็นแน่
“ดวงใจของไอ้ลอยขอรับ ไอ้ลอยมาแล้วขอรับ”
หัวใจของไอ้ลอยคนซื่อร่ำร้องเรียกหาขุนจำเริญจนดังก้องในอก
ชั่วลมหายใจคลายเหนื่อยหอบ ไอ้ลอยเร่งผุดลุกยืนขึ้น
ชะเง้อชะแง้ริมรั้วด้านชายท่า ครั้นเห็นว่าปลอดโปร่งหนทางโล่ง
ไอ้ลอยจึงเดินย่างก้าวเข้าไปจนชิดแนวกั้น
มันยอบตัวก้มลงต่ำสองมือหนาบรรจงถอดแผ่นไม้ที่หมายตาเอาไว้
ตะปูอันตอกติดแนวรั้วถูกคลายให้หลวมคอยท่า
ตั้งแต่ครามันจักจากไป เพียงเพื่อรอเพลามันกลับมาเยือนเรือนแพ
“มิเสียแรงที่ไอ้ลอยคนซื่อ ได้วาดหวังแผนการเอาไว้ล่วงหน้า”
ไอ้ลอยมุดกายกำยำของมันรอดช่องริมรั้วเข้าไปในอาณาเขตเรือนแพ
แล้วมันจึงยกไม้ที่ถอดถอนกลับปิดลงตามเดิม
ไอ้ลอยคนซื่อเดินแกมวิ่งเข้าไปด้านข้าง
จวนใกล้ถึงบันไดเรือนแพ จังหวะเดินเข้าประชิดติดตัวเรือน
มันเงยหน้าขึ้นมองด้วยเป็นฝั่งด้านห้องหับขุนจำเริญ
หน้าต่างบานนั้นเปิดกว้าง
แสงสลัวเรืองรองจากตะเกียงในห้อง
ส่องผ่านแผ่นหลังบอบบางของนายท่าน
ที่ยืนใจลอยพิงกรอบหน้าต่าง
สีหน้าท่านเป็นเยี่ยงไรไอ้ลอยมิสามารถมองเห็น
หากไหล่กลมมนงองุ้ม แลร่างบางที่ยืนนิ่งขึงอยู่กับที่
บ่งบอกภาวะจิตใจของขุนจำเริญได้ดี
“โถ...ขุนจำเริญของไอ้ลอย”
ไอ้ลอยกระพริบตาถี่ๆ
ให้หยาดน้ำที่คลอออกมาไหลย้อนกลับเข้าไป
แล้วกล้ำกลืนก้อนแข็งในลำคออย่างยากเย็น
“ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยมาแล้วขอรับ”
ไอ้ลอยส่งเสียงร้องเรียกถึงสามครา
ขุนจำเริญจึงได้หันมา
“ละ...ลอย...ลอยจริงๆด้วย”
สองมือน้อยกำกรอบหน้าต่างไว้แน่น ปากคอสั่นระริก
“ไอ้ลอยเองขอรับ ไอ้ลอยกลับมาแล้วขอรับ”
ไอ้ลอยส่งยิ้มมากำนัลให้ขุนจำเริญ
“รอ..รอประเดี๋ยวนะลอยของข้า”
ขุนจำเริญระล่ำระลัก
“ยิ่งปั่นป่วนรวนเรเสน่ห์รัก
สดจะหักวิญญาณเหมือนบ้าหลัง
อุตลุดผุดทะลึ่งขึ้นตึงตัง
โดยกำลังโลดโผนโจนกระโจม”
(บทเจ้าชู้ยักษ์ของนางผีเสื้อสมุทร)
เสียงเอะอะตึงตังโครมคราม คาดว่าจักต้องมีสิ่งใดตกหล่นเสียหาย
ไอ้ลอยได้สติรีบรุดขึ้นบันไดเรือนแพ
ประตูเรือนแพเปิดอ้าออกยังมิทันสุด
ขุนจำเริญโถมกายมาหาไอ้ลอย สองมือลูบไล้ใไปทั่วใบหน้าคมสัน
จวบจนพอใจแล้วจึงประคองหน้าไอ้ลอยไว้ในอุ้งมือน้อย
“ลอย ลอยจ๋า ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน”
ว่าได้เพียงเท่านี้
สองตาของขุนจำเริญก็กลบไปด้วยหยาดหยดน้ำตาเสียแล้ว
“ทูนหัวของไอ้ลอย อย่าร้องไห้เลยนะขอรับ
ใจไอ้ลอยมันจักขาดเสียให้ได้”
ไอ้ลอยตระกองกอดยอดรัก
จูบซับน้ำตาที่ไหลพร่างพรูออกมามิได้หยุด
กายร้อนผ่าวของขุนจำเริญสะท้าน
ยามสัมผัสกอดรัดกายเย็นหลังขึ้นจากน้ำของไอ้ลอย
“เข้ามาข้างในเถิดลอยเอ๋ย เจ้าคงจักว่ายตามน้ำมาใช่ฤาไม่”
ขุนจำเริญลากแขนกำยำของไอ้ลอยเข้าเรือนแพ
“ขอรับขุนจำเริญ ไอ้ลอยว่ายน้ำตามหาดวงใจของมันขอรับ”
ว่าแล้วไอ้ลอยมันก็ก้มลงจูบสองแก้มนวล
“ไอ้ลอยคิดถึงขุนจำเริญ คิดถึงที่สุดขอรับ”
เสียงนุ่มพร่ำบอก
พร้อมปากร้อนที่คอยวนเวียนมอบสัมผัสรุ่มร้อนบนริมฝีปาก
สองมือหยาบกร้านเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อผ้าป่านเนื้อบางที่ขุนจำเริญใส่อยู่
ลูบไล้กายหอมเย้ายวนอย่างเพลิดเพลิน
ในเพลาเดียวกัน
ริมฝีปากหนาก็ยังคงขบเม้มสร้างร่องรอยจางบนต้นคอขาว
ก่อนจะเลื่อนไล้ไปที่ลาดไหล่มน
เสื้อตัวบางที่สวมใส่อยู่รุ่ยหลุดลงลงคราใดมิมีผู้ใดสนใจ
หากเผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียนราวสตรี
ยิ่งทำให้สติของไอ้ลอยคนซื่อกระเจิดกระเจิงไปอีก
ขุนจำเริญปรือปิดเปลือกตาตาลงอย่างเคลิบเคลิ้ม
สัมผัสวาบหวิวที่ได้รับขับกล่อมให้ร่างกาย ตอบสนองไปตามธรรมชาติ
*************************************************
“อาาา ละ...ลอย...ลอยจ๋า”
เสียงหวานครางผะแผ่ว คราส่วนอ่อนไหวภายใต้ร่มผ้าเพลานี้
ถูกอุ้งมือใหญ่หยาบกร้านนวดคลึงจนจำปีน้อยแข็งขึงเต็มที่
นิ้วมือของไอ้ลอยที่คอยบดขยี้ส่วนปลายดอก สร้างความเสียวซ่าน
จนร่างบางเกร็งตัวขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ
อีกทั้งฟันคมที่ขบหยอกล้ออยู่ที่ยอดอกสวย
ขุนจำเริญฝืนทนมิไหว จำต้องผละมือมากดศีรษะของไอ้ลอยคนซื่อ
ให้มันเร่งรีบสร้างความกระสันมากขึ้นกว่านี้อีก
“งามเหลือเกินขอรับ...ขุนจำเริญของไอ้ลอย”
ไอ้ลอยเลื่อนใบหน้าคมมาพรมจูบที่แก้มนวลสีก่ำ
ตอกย้ำถ้อยคำว่างามอย่างที่บอก
ในสายตาของไอ้ลอยเพลานี้ตอนนี้ขุนจำเริญท่านงามจริงๆนี่นา
ใบหน้าขาวเนียนกลายเป็นสีแดงราวกับแต้มแต่งด้วยสีชาด
ดวงตาคู่สวยยังฉ่ำหวานซึ้ง
อีกทั้งริมฝีปากบางบวมแดงจากรสจูบที่เผยอหอบราวยั่วยวน
เยี่ยงนี้ไฉนเลยไอ้ลอยจักอดทนได้ ในอันที่จะลิ้มชิมเรียวปากบางนั่นอีกครา
ไอ้ลอยแทรกลิ้นหนาของมันแลกรสหวานจากโพรงปากของขุนจำเริญ
“อ๊ะ......”
ขุนจำเริญสะดุ้งสุดตัว ครารับรู้ถึงความคับแน่นที่ช่องทางด้านหลัง
ด้วยสัมผัสที่ห่างหายไปราวกึ่งเดือน ทำให้กายบางเกร็งขึ้นมาอัตโนมัติ
ไอ้ลอยพรมจูบที่ปลายคางมน
สอดแขนกำยำของมันยกเรียวขาขาวให้มาแนบกับสะโพกตน
เปิดช่องทางให้สามารถสอดนิ้วเข้าไปสำรวจได้
“ยะ...อย่า..ละ...ลอย...อย่า”
ขุนจำเริญร้องห้ามเสียงสั่นพร่า
“อย่าห้ามไอ้ลอยเลยขอรับ”
นิ้วสากหยาบกดสอดเข้าไปลึกอีก
ขุนจำเริญซบใบหน้าหอบหายใจกับไหล่กว้าง
แม้นจะรู้สึกเจ็บแต่นิ้วอุ่นร้อนของไอ้ลอยนั้น
กลับสร้างความรู้สึกวาบหวิวให้แก่ขุนจำเริญยิ่งนัก
นิ้วหยาบกร้านขยับเข้าออก
กลับยิ่งทำให้ขุนจำเริญรู้สึกดีอย่างประหลาด
เผลอคลายความเกร็งของร่างกายลง
ครางเสียงเครือครวญครางอยู่ในลำคอ
“อ๊ะ..ลอย...อย่าเพิ่ง..อ๊า..”
มือเพรียวบางบีบแขนกำยำของไอ้ลอยเอาไว้แน่น
ครารับรู้ว่ามีสิ่งที่ใหญ่กว่าเรียวนิ้วกดสอดลึกเข้ามาในช่องทาง
ใบหน้าหวานแดงก่ำเชิดเงยขึ้น
กัดริมฝีปากแน่นข่มความเจ็บร้าวที่ลามไปทั้งร่างกาย
ไอ้ลอยขบกรามแน่นคราช่องทางสีสวยที่มันคาดว่าจักเข้าไปได้โดยง่าย
เพลานี้กลับเกร็งรัดจำปีดอกใหญ่ของมันแน่น
ไอ้ลอยคนซื่อใช้สองมือหนาของมันจับเรียวขาขาวทั้งสองข้าง
มาเกี่ยวกระหวัดรัดรอบเอวของมันเอาไว้
พร้อมกับค่อยๆกดสะโพกบางลงมาบนจำปีดอกใหญ่ของตนจนมิด
“อ๊า..อูยยย..”
“อย่าเกร็งนะขอรับ หากเกร็งยอดรักของไอ้ลอยจักเจ็บนะขอรับ”
เสียงนุ่มทุ้มกระซิบปลอบ ขุนจำเริญพยักหน้าลงซบอกไอ้ลอย
แลพยายามผ่อนคลายลมหายใจ
ความเกร็งของช่องทางลดน้อยลงตามคำบอกของไอ้ลอย
หากแล้วก็ต้องผวากอดรั้งคอหนาไว้แน่น
เมื่อไอ้ลอยเริ่มขยับสะโพกแกร่งของมันเข้าออกช้าเนิบแต่หนักแน่น
ทุกการกระทำผิวเนื้อภายนอกของเจ้าจำปีใหญ่เสียดสีกับผนังเนื้อนุ่มจนสั่นระริก
สร้างความเสียวกระสันไปทั่วกายของขุนจำเริญ
จนเผลอครางออกมาอย่างสุขสม
อ๊า...ละ...ลอย...ลอยจ๋า”
จังหวะที่เคยช้าเนิบเริ่มเร่งเร้ารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
กายบางสั่นสะท้านจากแรงกระแทกแลแรงอารมณ์ที่พุ่งสูง
สะโพกกลมมนขยับตอบรับจังหวะของสะโพกแกร่งอย่างลืมตัว
ทว่ากลับสร้างรอยยิ้มบนริมฝีปากหนาด้วยความพอใจ
สองร่างสอดประสานบทรักอย่างเร่าร้อนและเต็มใจ
ขุนจำเริญสอดมือขยำเส้นผมดกหนา
คราเมื่อพายุอารมณ์เริ่มจะสิ้นสุดลง
ช่องทางด้านหลังตอดรัดจำปีดอกใหญ่
ที่เพลานี้คัดเคร่งเหมือนจะพาอีกคนไปพร้อมกัน
เสียงครางสองเสียงดังครางยาวเมื่ออารมณ์ถึงจุดสิ้นสุดพร้อมๆกัน
ขุนจำเริญหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
ไอ้ลอยคนซื่อมันกดจมูกโด่งคลอเคลียไปบนแก้มเนียนเพื่อสูดกลิ่นหอม
“ราตรีนี้ เจ้าอยู่เคียงข้างข้าเถิดลอยเอ๋ย”
เสียงหวานกล่าวแผ่วเบา
พร้อมกับเสใบหน้าไปทางอื่นราวกับเขินอายกับคำพูดของตัวเอง
ไอ้ลอยยิ้มกรุ้มกริ่มประคองดวงหน้าแดงก่ำของขุนจำเริญ
ให้หันกลับมารับจูบหวานก่อนจะกระซิบที่ข้างใบหูบางว่า
“ได้สิขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย”
“อืมมมม”
เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอ
ด้วยลิ้นหนาของไอ้ลอยเลาะเล็ม
แล้วสอดแทรกเข้าไปเกี่ยวรัดรึงกับลิ้นเรียวของคนใต้ร่าง
อีกทั้งมือหยาบสากกร้านเริ่มซุกซน
ใบหน้าหวานผละออกมาหอบหายใจ
ดวงตาฉ่ำกับดวงตาคมมองสบตอบกันมิวางตา
นิ้วมือเรียวสวยยกขึ้นมาไล้กรอบหน้าคมสันราวกับต้องมนต์
“ข้าเป็นทาสรักของเจ้าเสียแล้ว...ลอยเอ๋ย”
เส้นผมสีเข้มที่ตัดสั้นขับให้ใบหน้าคมของไอ้ลอย
น่ามองแลแฝงความมีราศีจับตา
บัดนี้ไอ้ลอยดูดีขึ้นอีกหลายเท่า ดวงตาโตของมันคมกริบ
มีเสน่ห์ร้อนแรงราวกับจะแผดเผาไปทั้งร่าง
แล้วยังจมูกโด่งได้รูปแลริมฝีปากหนาสีธรรมชาตินั่นอีกล่ะ
ไฉนดูดีจนเกินไป ดูดีจนทำให้ขุนจำเริญควบคุมตนเองมิได้
ใบหน้าแดงก่ำจากเขินอายเลื่อนต่ำลง
ขุนจำเริญใช้ริมฝีปากที่บวมเจ่อจากรสจูบ
ค่อยๆขบเม้มไปทีละส่วนของกายไอ้ลอย
โดยมีสายตาคมมองตามไปอย่างไม่วางตา
ฟันคมงับหยอกที่ปลายคางเบาๆ
ปากจมูกสำรวจละเอียดลออไปทั่วทั้งใบหน้าด้วยความคิดถึง
สูดดมกลิ่น ชิมความหวานจากปากหนาจนหนำใจ
แล้วไล้เรื่อยลงมาตามลำคอหนาของไอ้ลอย ต่ำลงมาตรงแผงอกกำยำ
ลิ้นเล็กแดงซุกซนแลบออกมา จรดลงบนมัดกล้ามเนื้อแข็งแรง
ทำเอาไอ้ลอยสะดุ้งเฮือก
ความร้อนผ่าวเกิดขึ้นทุกคราที่ลิ้นไร้เดียงสานั้นลากไล้เลียลงแผ่นอก
ซอกแซกไปตามแนวกล้ามเนื้อที่เรียงตัวสวยคล้ายกับต้องการจักค้นหา
ก่อนที่ปากบางร้อนจักกลับมาครอบกลืนยอดอกสีเข้มที่เริ่มแข็งชัน
“อาาา...ขุน...ขุนจำเริญของไอ้ลอย...อ๊า...”
ไอ้ลอยหลับตาแน่น
ความเสียวซ่านแล่นจากจุดไวต่อการสัมผัส
ลามไปถึงบางสิ่งบางอย่างที่ตื่นตัวอยู่เบื้องล่าง
ขุนจำเริญขุนนางหนุ่มน้อยค่อยๆขบเม้มตุ่มไตที่ดุนดันสู้ลิ้นอย่างช้าๆ
สลับกับใช้ลิ้นไล้เลียมันเล่นราวกับของเล่นชิ้นใหม่
ทำเอาคนถูกกระทำต้องจำทนด้วยทรมาน
ขุนจำเริญผละจากยอดอกที่กำลังดูดดุนอยู่แลย้ายมาอีกข้าง
สัมผัสเชื่องช้าเหมือนอย่างเดิม
ฟันขาวของไอ้ลอยขบกันไว้แน่น สะกดกั้นข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
*****************************************
มือใหญ่จับหมับที่ไหล่บางกลมมนทั้งสองข้าง
พลิกผันร่างบางให้นอนลงกับเตียงก่อนจักตามมาคร่อมทับ
ลมหายใจที่กระชั้นชิดจากใบหน้าที่อยู่ใกล้กันมิถึงคืบ
ช่วยเร่งเร้าให้อารมณ์เพริศสูงขึ้นอย่างช่วยมิได้
ดวงตาคมบาดลึกหวานล้ำไล่มองใบหน้าหวานอีกครา
ก่อนจักประคองใบหน้าให้ปากหนาประกบกับริมฝีปากบางแผ่วเบา
แล้วไอ้ลอยคนซื่อก็เลื่อนปากหนาของมัน กระซิบที่ข้างหูของขุนจำเริญ
ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์แลยิ้มกรุ้มกริ่มทั้งตาแลปากว่า
“ออมแรงไว้เถิดยอดรักของไอ้ลอย"
"ราตรีนี้ยังอีกยาวนานนักขอรับ”
********************************************
พร่ำคำรัก ป้อนคำหวาน มอบบทพิศวาส
ต่างเรียกร้องร่างกายของกันและกันอย่างกระหายอยาก
เท่าใดๆก็มิเพียงพอ จวบจนเวลาล่วงเลย นกกาออกหากิน
ฟืนไฟถูกจุด สิ่งมีชีวิตเริ่มต้นวันใหม่ตามกิจของตน
เสียงนกดุเหว่าร้องแว่วอยู่ไกลๆ
หากนกเงือกสองตัวผัวเมียกลับมิใส่ใจ
ด้วยพูดจาประสากายกันจนหนำใจ
มิทันจักเจรจาความภาษาพูด
กลับพลันหลับไปในอ้อมแขนของกันและกันไปเสียก่อน
“คุณพี่จำเริญเจ้าขา ตื่นหรือยังเจ้าคะ”
เสียงตะโกนเจื้อยแจ้วดังอยู่ริมรั้วเรือนแพพักใหญ่
สองกายเปลือยเปล่าใต้ผ้าแพรเพลาะสีหวานกลับนิ่งเฉยมิไหวติง
“คุณพี่จำเริญเจ้าขา ได้ยินน้องฤาไม่เจ้าคะ”
เสียงตะโกนมิยอมหยุด ด้วยร้อนรน
“ตื่นเถิดขอรับขุนจำเริญ”
เสียงตระหนกของไอ้ลอยดังอยู่ข้างหู
:katai1: :katai1:
ขอขอบพระคุณทุกคอมเม้นท์ แลแจ้งคำผิดนะขอรับ
กระผมจักพยายามระมัดระวังให้จงหนักขอรับ
:bye2: :bye2:
จากภาพ....ไอ้ลอยโจนลงสายน้ำดำมืด ด้วยไอ้ลอยจักไปตามหาดวงใจแห่งมันขอรับ
[attachment deleted by admin]
-
:pighaun: :haun4: :jul1: เลือดท่วม :pighaun:
จะถูกจับได้หรือปล่าวหนอ :hao6: :hao6: :hao6:
รูปเจ้าลอยน่ารัก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ท่านขุนพ่อลอย..
ไม่ระวังตัวกันเล๊ยย
-
ขอฝากไว้ให้ไอ้ลอย :กอด1:
ในลักษณ์นี้ว่าน่าประหลาด
เป็นเชื้อชาตินักรบกลั่นกล้า
เหตุไฉนย่อท้อรอรา
ฤาจะกล้าแต่เพียงวาที
เห็นแก้วแวววับที่จับจิต
ไยไม่คิดอาจเอื้อมให้ถึงที่
เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี
อันมณีฤาจะโลดไปถึงมือ
อันของสูงแม้ปองต้องจิต
หากไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ
ไม่ใช่ของตลาดที่อาจซื้อ
ฤาแย่งยื้อถือได้โดยไม่ยอม
ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง
คงชวดดวงบุบผชาติสะอาดหอม
ดูแต่ฝูงภุมรินเที่ยวบินดอม
จึงได้ออมอบกลิ่นสุมาลี
(จากบทละครเรื่อง ท้าวแสนปม พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จ พระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว)
___________________________________________________________________________________________
รู้ว่าไอ้ลอย "สอย" ขุนจำเริญไปนานแล้ว แต่ถ้าอยากได้ "แก้ว" แบบไม่มีรอยร้าว ไร้รอยมลทิน ก็ต้อง "ปีนป่าย" กันหน่อยนะลอยนะ
o13 :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อุต๊ะ! ผู้ใดมาตะโกนอยู่หน้าเรือนแพ ตื่นเถิดขุนจำเริญเดี๋ยวจักเป็นเรื่องนะเจ้าคะ
-
ข้าขอภาวนาให้คุณแดงมาคนเดียวนะขอรับ
ถ้ามีทาสตามมาด้วยล่ะยุ่งเป็นแน่แท้
-
อุ้ย.....ใครมาเรียกแต่เช้า
แล้วลอยจะกลับออกไปทันรึเปล่า
-
อยากรู้ว่าคนเเต่งเป็นนักศึกษาใช่ฤาไม่ แล้วเรียนอยู่คณะอะไรฤาเจ้าบทเจ้าสำนวนเสียเหลือเกิน?
ใช่อักษรรึเปล่าขอรับ? ข้าพเจ้าอยากรู้ :hao7:
-
จะถูกจับได้หรือเปล่าหนอ
ว่ายน้ำมาไกลแต่ไม่ทำให้เรี่ยวแรงไอ้ลอยลดลงเลย คริคริ
-
อุส่าว่ายน้ำมาพลอดรักกัน จนถึงเช้า
แต่ดั๊นนนน!!! มีมารมาผจญถึงเรือนหอ(??) 55+
ไม่น่าใช่ใคร แม่แป้งร่ำ เป็นแน่ =_=
อย่าเพิ่งโดนจับได้น้าเทออ
-
ใครมาเรียกน่าจะเป็นคุณหนูแดงนะ
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ชอบ *0*
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ไอ้ลอย ถึงกับต้องว่ายน้ำมาหาขุนจำเริญ ไฟ้ท์มากอ่ะ
แสดงว่าครึ่งเดือนที่ผ่านมาเนี่ย เก็บไว้ใช้กับขุนจำเริญคนเดียวเลยใช้มั้ยเนี่ย :haun4:
แล้วขากลับจะกลับทางไหนเนี่ย ฮ่าๆๆ :try2:
-
ของอยู่สูงปีนเหนื่อยหน่อยนะลอย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:m25: :haun4: :jul1: :oo1: ตายอย่างสงบ
-
ความในใจของไอ้ลอย
สายน้ำสิเน่หา นำพาข้าสู่เรือนแพ
รักมั่นมิผันแปร ใครกันแน่มาแต่เช้า?
**********
ขามาข้ามุดรั้ว มิเคยกลัวเข้าไม่ได้
คนมาข้าวุ่นวาย คิดแทบตายออกทางไหน?
-
ลอยเอ้ย รีบลุกหาที่ซ่อนตัวเถอะ เดี๋ยวเป็นเรื่อง
-
รักตอนนี้ :-[
-
ค้างเหลือเกินเจ้าค่ะ คุณนายแฉล้ม :hao7: :katai1: :ling1: :katai4:
-
o13 o13
ขอขอบพระคุณทั้งคอมเม้นท์แลการตามติดชีวิตรักของไอ้ลูกทาสนะขอรับ
สิ่งที่จุดประกายให้กระผมแต่งเรื่องนี้ ด้วยกระผมได้ซื้อหนังสือ"ลูกทาส"มาอ่านขอรับ
อ่านจนจบก่อนที่จักมีละครเรื่องนี้เสียอีกขอรับ
กระผมเป็นลูกพ่อขุน ในเพลาล่วงมาร่วมยี่สิบขวบปีเห็นจะได้
หากนายท่านใคร่รู้เรื่องราวส่วนตัวของกระผม ขอแนะนำให้อ่านตามลิ้งค์นี้นะขอรับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38781.0
:hao6: :hao6:
(อีโมติค่อน เป็นตัวบรรยายบุคลิกลักษณะแลอุปนิสัยอันแท้จริงของกระผมนะขอรับ อิอิ)
*************************************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....31
เพลานั้นไอ้ลอยบังเกิดความกลัวแลวิตกกังวล
หากมิได้กริ่งเกรงสิ่งที่จักเกิดขึ้นแก่มัน
ทว่าสิ่งที่มันให้ห่วงใยนั้น กลับเป็นคำครหาอันจักเกิดแก่ขุนจำเริญท่าน
ไอ้ลอยฝืนใจนัก จำจักต้องปลุกดวงใจของมัน
ที่นอนหลับใหลให้ตื่นขึ้นมาจากฝันดี
ดวงหน้าหวานหลับพริ้ม ขนตายาวงอนทาบทับดวงตาคู่สวยเอาไว้
มีรอยยิ้มประดับอยู่บางเบาที่มุมปากบาง ที่เพลานี้เจ่อบวมแดง
ลมหายใจที่ทอดถอนอย่างเป็นสุข ราวมิเคยพานพบกับความทุกข์อันใด
แม้นไอ้ลอยมองเห็นแล้วว่า กายบอบบางของเจ้าของเรือนแพอ่อนเพลียนัก
ใคร่จักได้พักผ่อนด้วยกรากกรำบทเรียนรักที่ห่างหายไปร่วมกึ่งเดือน
ความนัยอันใดก็ยังมิได้จักเจรจากัน
ครั้นไอ้ลอยปะหน้าขุนจำเริญ ทั้งสองต่างลืมสิ้นเสียทุกสิ่งอย่าง
เฝ้าปรนเปรอสิ่งที่ขาดหายไป อย่างกระหายอยาก
ราวกลับเกลียวคลื่นลูกโตยามพายุพัดแรงร้าย
สาดซัดกระหน่ำกระทบฝั่งมิมียั้ง
ซัดโถมถั่งบ้าคลั่งเข้ามามิยอมหยุดพัก
แรงน้ำปะทะกัดเซาะริมตลิ่งอย่างจาบจ้วง
ราวจักตักตวงหาความสุขใส่ตัว อย่างมัวเมามิลืมหูลืมตา
จักดีเพียงใดหนอ หากได้ครองคู่อยู่ด้วยกันเพียงสองเรา
เพลานั้นพายุร้ายทะเลคลั่ง จักเปลี่ยนแปรผันไปกลายเป็น
สายน้ำใสไหลเรื่อยเอื่อยฉ่ำเย็น
สายน้ำที่จักไหลไปตามแม่น้ำโดยมิต้องรีบเร่งอันใด
ใคร่ชมไม้น้ำ ใคร่หยอกเย้าคลอเคลีย ใคร่ชี้ชวนกันดูหมู่ปลา
ก็มิต้องกังวลอื่นใด เรื่อยเรียงไปมิต้องเร่งร้อนรุมเร้าเยี่ยงนี้
หากเสียงตะโกนเจื้อยแจ้วของคุณหนูแดงยังดังมาให้ได้ยิน
อีกกลับดังต่อเนื่อง มิมีวี่แววว่าจักหยุดเงียบเสียงไปได้
"ตื่นเถิดขอรับ ขุนจำเริญดวงใจของไอ้ลอย"
เสียงของไอ้ลอยคนซื่อนุ่มทุ้มทว่าร้อนรน
ขุนจำเริญกระพริบลืมตาตื่นด้วยงงงัน
คราไอ้ลอยพยุงกายบางขึ้นนั่งพิงอิงแอบอกกำยำของมัน
“มีอันใดฤา ลอย...เจ้าปลุกข้าทำไมกัน วันนี้ข้ามิได้...”
ยังมิทันที่ขุนจำเริญจักถามไถ่ได้เข้าใจ
เสียงคุณหนูแดงดังลอยมาอีกครา
“คุณพี่จำเริญเจ้าขา คุณพี่จำเริญตื่นเถิดเจ้าค่ะ
เพลานี้มีเรื่องใหญ่บังเกิดขึ้นแล้วนะเจ้าค่ะ”
“เสียงแม่แดงนี่นา อูยยย ข้าขยับตัวมิไหว
เพราะลอยทีเดียวเชียว มิยับยั้งบันยังอันใดบ้างเลย”
ขุนจำเริญขยับกายจะลุก แต่กลับชะงักแลต้องร้องออกมา
ความปวดร้าวแผ่ขยายไปทั่ว โดยจำเพาะอย่างยิ่งที่กายเบื้องล่าง
บทรักครั้งแรกยังมิหนักหนาด้วยครานั้นต่างทะนุถนอม ค่อยเป็นไป
หากครานี้ต่างคนต่างโถมถั่งเข้าหากัน มิมีใครอ่อนข้อออมแรงแม้แต่น้อย
“อภัยให้ไอ้ลอยด้วยเถิดขอรับ ฟอด”
เสียแก้มนวลให้ไอ้ลอยคนซื่อเป็นการยกโทษ
ขุนจำเริญค้อนควักไอ้ลอยแล้วว่า
“ลอยเร่งลงไปรับหน้าแม่แดงเถิด ข้าจักรอฟังความจากเจ้า”
ขุนจำเริญค่อยๆลุกขยับยันกายขึ้นนั่ง
“จักดีฤาขอรับ หากความแตกไป
ขุนจำเริญของไอ้ลอยจักเสียชื่อนะขอรับ”
ไอ้ลอยเกรงความสัมพันธ์ของมันแลขุนจำเริญจักมีผู้อื่นล่วงรู้
“ไปเถิดลอย ข้ามิมีความลับอันใดกับแม่แดงดอก”
ขุนจำเริญกล่าวยิ้มๆ
ไอ้ลอยมันมิใคร่เข้าใจนัก
หากแต่มันก็รีบฉวยผ้านุ่งโจงให้กระชับ
แล้วลุกละจากไป
*****************************************************************
“คุณหนูแดงขอรับ ไอ้ลอยเองขอรับ”
ไอ้ลอยทรุดตัวลงนั่งยอบ ด้วยความเคยชิน
“ละ...ลอยฤา เจ้ามาอยู่ที่เรือนแพพี่ข้าได้เยี่ยงไร
ลุก...ลุกขึ้นเถิดลอย ตะ...ตัวเจ้าไฉนลายพร้อยเยี่ยงนี้”
คุณหนูแดงพูดตะกุกตะกัก แล้วอ้าปากหวอ
กริยาเยี่ยงนี้หากคุณหญิงมารดาของเธอมาเห็นเข้า
มิพ้นคุณแดงเธอ จักต้องโดนมารดาท่านเอ็ดเป็นแน่
“ไอ้...ไอ้ลอยมา...เอ่อ...”
ไอ้ลอยมันมิรู้จักกล่าวเยี่ยงใดดี
“แม่แดงฤา น้องมีอันใด ขึ้นมาคุยกันบนเรือนเถิด”
ขุนจำเริญที่ค่อยๆเดินตามมา ยืนระทวยพิงกรอบประตูเรือนแพ
กล่าวแล้วจึงก้าวย่างอย่างช้าๆออกมา นั่งลงตรงยกพื้น
คราเบื้องล่างทรุดลงสัมผัสหมอนรองนั่ง
ขุนจำเริญเผลอสูดปากออกมา
คุณหนูแดงเดินนำหน้าไอ้ลอยตามติดหลังมาสมทบ
ขุนจำเริญมองหน้าฉงนของน้องแล้วเย้าว่า
“อ้าว แม่แดงน้องจักอ้าปากกว้างรอแมลงหวี่แมลงวันหรืออย่างไรกัน”
แล้วขุนจำเริญก็หัวเราะกิ๊ก
คุณหนูแดงหน้าแดงซ่านสมชื่อ
หากพอตั้งสติได้ จึงเย้าคุณพี่เธอกลับบ้าง
“เรือนแพของคุณพี่น่ากลัวจักมีแต่แมลงใหญ่น้อยนะเจ้าคะ
ทั้งคุณพี่จำเริญทั้งลอย จึงได้ตัวลายพร้อยเป็นจุดเป็นจ้ำ
หากคุณพี่ของน้องคงจักเนื้อหวานกว่าลอยนักนะเจ้าคะ
แมลงมันจึงกัดย้ำซ้ำจนเห็นเป็นรอยเขี้ยวเจ้าค่ะ”
เสียงหัวเราะกังวานหวานใสของคุณหนูแดงดังขึ้น
คราเห็นคุณพี่ของเธอทำหน้ากระอักกระอ่วน
“ว่าแต่แม่แดงน้องพี่เจ้ามีเรื่องอันใดฤา จึงได้มาถึงซึ่งเรือนแพ
ข้าทาสมากมายใยต้องเดินมาเองเล่า น้องพี่”
ขุนจำเริญรีบเปลี่ยนข้อสนทนาให้พ้นเรื่องใกล้ตัว
“ตายหล่ะ”
คุณหนูแดงทำท่าตบผางที่หน้าอกตกใจ แล้วว่า
“น้องมัวแต่ไถลออกนอกเรื่องเสียนาน เพลานี้มีเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ”
“เร่งบอกพี่มาเถิดน้องแดง
ลอยเจ้ามิต้องลุกหลบไปทางใดดอก
ข้ามิมีความลับอันใดต่อเจ้าดอก”
ขุนจำเริญบอกคุณหนูแดง
แล้วหันไปห้ามไอ้ลอย ที่ขยับตัวจักหลบเลี่ยงออกไปด้วยเกรงใจ
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยทรุดตัวนั่งลงไปที่เดิม
******************************************************************
“เพลานี้ที่เรือนใหญ่กำลังวุ่นวายเจ้าค่ะ
ด้วยทั้งพระยาแลคุณหญิงแม้นมนตรีอีกทั้งคุณแป้งร่ำ
ต่างพากันมาที่เรือนใหญ่ น้องได้ยินมาว่าคุณแป้งร่ำเธอมีครรภ์เจ้าค่ะ”
คุณหนูแดงพูดออกมาอย่างร้อนรน
“เป็นไปได้อย่างไร มีเรื่องบัดสีเยี่ยงนี้ได้อย่างไรกัน”
ขุนจำเริญครางออกมา
พลางหันไปมองหน้าซีดเซียวของไอ้ลอย
“เร่งไปที่เรือนใหญ่เถิดเจ้าคะคุณพี่
ก่อนที่ผู้คนบนเรือนใหญ่ จักแห่กันมาที่เรือนแพ”
คุณหนูแดงสีหน้าเป็นกังวลนัก
“ลอย...ลอยเจ้า....”
ขุนจำเริญพะวักพะวนด้วยไอ้ลอยเพลานี้หน้าตาบึ้งตึง
“อย่าคิดเยี่ยงนั้นนะลอย เจ้า....”
ขุนจำเริญให้ห่วงความรู้สึกของไอ้ลอยนัก ว่ามันจักเข้าใจผิด
“คุณพี่รีบไปเถิดนะเจ้าคะ ส่วนทางนี้คุณพี่มิต้องเป็นกังวล
น้องจักเป็นธุระให้คนพายเรือพาลอยไปส่งถึงเรือนคุณนายแฉล้มเองเจ้าค่ะ”
คุณหนูแดงเธอขันอาสา
“แดงน้องรัก เจ้าช่างรู้จักหัวจิตหัวใจแห่งพี่นัก ขอบใจนะน้องแดง”
ขุนจำเริญกล่าวแล้วหันมาทางไอ้ลอยคนซื่อ
“ลอยเอ๋ย ลอยของข้า เจ้าอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้จักได้ฤาไม่
ข้าจักได้ไปเรือนใหญ่ให้รู้แจ้ง วางใจแลเชื่อใจข้าเถิด
ข้ามิเคยคิดฉันท์ชู้สาวกับผู้ใด ข้าขอยืนยัน”
ขุนจำเริญเพลานี้สีหน้าจริงจังแลน้ำเสียงหนักแน่นนัก
หากไอ้ลอยมันมิยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาท่าน
มันจึงได้แต่คิดร่ำร้องน้อยอกน้อยใจแลเสียใจ
“ขอรับขุนจำเริญ”
ไอ้ลอยก้มหน้างุด
เหตุการณ์เยี่ยงนี้คล้ายคลึงกันกับคราก่อน
แต่หากครานี้เป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต หนักหนา
“ชิงสุกก่อนห่าม”
“ลักลอบได้เสียกันก่อนแต่ง”
“กระทำสิ่งซึ่งยังมิสมควรแก่เพลา”
“หมิ่นศักดิ์บุพการี”
อีกสารพันพรรณนามิหมดความ
“แม้นชายใดใจประสงค์มาหลงรัก
ให้รู้จักเชิงชายที่หมายมั่น
อันความรักของชายนี้หลายชั้น
เขาว่ารักรักนั้นประการใด”
“จงพินิจพิศดูให้รู้แน่
อย่าทำแต่ใจเร็วจะเหลวไหล
เปรียบเหมือนปริศนาอย่าไว้ใจ
มันมักไพล่แพลงขุมเป็นหลุมพราง”
(กลอนของท่านสุนทรโวหาร บางตอนจาก พระอภัยมณี )
*******************************************************
“ระยำ ระยำเสียจริงลูกข้า”
เพียงย่างเท้าก้าวข้ามพ้นขั้นบันได ขึ้นถึงชานเรือนใหญ่
พระยาศรีพิพัฒน์เจ้าเรือนที่รอท่าขุนจำเริญอยู่แล้วนั้น
ท่านได้ด่าทอบริภาษบุตรชายด้วยเสียงอันดัง
“คุณพี่เจ้าขา อย่าเพิ่งด่าทอลูกเลยเจ้าค่ะ
ฟังคำลูกสักนิดเถิดเจ้าค่ะ น้องขอล่ะ”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์แตะหลังมือที่สั่นเทิ้มด้วยแรงโทสะของสามี
“คุณหญิงพูดเยี่ยงนี้ราวกับจักหาว่าแม่แป้งร่ำของข้า
กล่าวโทษขุนจำเริญโดยมิมีมูลหรือเยี่ยงไรกัน”
พระยาแม้นมนตรีเพลานี้ขุ่นเคืองถึงขีดสุด
ธิดาของท่านมีครรภ์เสียก่อนจักมีงานมงคล
หยามศักดิ์หมิ่นเกียรติกันเยี่ยงนี้ ผู้ใดจักนิ่งเฉยอยู่ได้เป็นมิมี
ครานั้นขุนจำเริญมิทันตั้งตัว ผงะหงายหลังแทบจะทันที
เคราะห์ดีไอ้ลูกทาสที่นั่งหมอบอยู่แถบนั้นช่วยกันรับตัวท่านไว้ได้ทัน
ด้วยอ่อนเปลี้ยเมื่อยขบไปทั้งกาย อีกหนักใจกับเหตุการณ์เบื้องหน้า
ขุนจำเริญรู้สึกแข้งขาอ่อนแรง แลให้วิงเวียนมืดหน้า
นางนมอ้อนกรากเข้าไปพยุงกายนายน้อยข้างหนึ่ง
อีกข้างเป็นคุณหนูแดงที่เร่งรีบกระหืดกระหอบตามมาจนทัน
“หน้าซีดเหลือเกินคุณพี่จำเริญของแดง”
ขุนจำเริญที่เอนกายพิงหมอนอิงอยู่บนฟูกใกล้ตั่งตัวใหญ่กลางเรือน
ผินหน้ามากล่าวกับคุณแดงว่า
“พี่มิเป็นไรดอกน้องแดง”
แล้วจึงหันไปหาแขกบนเรือน ยกมือไหว้ทักทาย
พระยาแม้นมนตรีรับไหว้เพียงนิด ต่ำมิถึงอก ด้วยขุ่นเคือง
หากคุณหญิงภรรยาท่านรับไหว้แล้วส่งยิ้มฝืดฝืนมาให้
คุณแป้งร่ำนั้นเล่า
ยกมือไหว้ขุนจำเริญก็จริงอยู่
หากก้มหน้ามิยอมสบสายตา
:o11: :o11:
***************************************************************
จากภาพขอรับ
1."ขุนจำเริญท่านอยู่ที่ใดขอรับ โปรดออกมาหากระผมเสียโดยดีนะขอรับ"
2."จุ๊ๆ...มีอันใดฤาลอย ใยเจ้าจักต้องเสียงดังด้วยเล่า"
3."โปรดเลือกมาเถิดขอรับ จักอยากได้มีดดาบเล่มใดในมือของกระผมขอรับ"
4."ลอยจ๋า ข้าฝักใฝ่ใคร่แต่งหญิงเยี่ยงนี้ ข้าจักมีอันใดกับแม่แป้งร่ำได้เล่า"
5."นับเนื่องจากนี้ เพลาใดขุนจำเริญหวลไห้ใคร่ใกล้ชิดไอ้ลอย
โปรดหยิบฉวยอันว่าวใกล้มือท่านมาใช้สอยเป็นการบรรเทาชั่วครั้งไปก่อนนะขอรับ"
6."ลอยจ๋า ความรักของเจ้าที่มีต่อข้า มันทิ่มแทงทำตาข้าบอดเสียแล้ว
แม้นข้าปิดตาไว้เสียข้างหนึ่ง อีกข้างข้าก็ยังจักมองหาเจ้านะ ลอยของข้า"
[attachment deleted by admin]
-
:m19: น้องหน่อยมาแต่เช้า
มีผู้ใดที่บังอาจชิงสุกก่อนห่ามทำให้หนูแป้งร่ำต้องมัวหมองฤา รีบไขความด้วยเถิด
ข้าจักเป็นห่วงความรู้สึกของเจ้าลอยเสียแล้ว
-
นังแป้งร่ำ! นังหญิงชั่ว! ท่านขุนของข้าไม่่เคยชายตาแลเอ็งด้วยซ้ำ!!! ตอแหลยิ่งนัก! :m31:
-
:L2:มาให้กำลังใจท่านขุนพ่อลอย
ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องเสียเวลา
แม่แป้งร่ำเขามีตัวจริงนิ
เป็นใครล่ะ :ling1:
จะโหดไปไหมนะ
ถ้าจะบอกว่า
อยาก :beat:แม่แป้งร่ำสักที
มาโยนความผิดให้ท่านขุนได้ไง
-
อ้าววว คุณแป้งร่ำ ทำเช่นนี้ไม่งามเลย โกรธๆ คนเค้าหวานกันอยู่ :m31:
-
คุณแป้งร่ำท้องกับใครกัน... :hao4: :hao4: :hao3: :hao3:
-
อุต๊ะ! คุณแป้งรำ่กลายเป็นหญิงงามเมืองไปเสียแล้ว ขุนจำเริญจักทำเยี่ยงไรต่อไป?
-
บ๊ะ!!!!! นางแป้งข้าวเหนียว :z6: :beat:
-
ข้าอยากจะรู้นัก ว่าคุณหนูแป้งร้่ำผู้เพรียบพร้อม
แจ้งว่าท้อง เจ้าคิดอุบายหรือท้องจริง แล้วกับใคร
-
ลอยชอบมโนเองอ่ะ
แม่แป้งร่ำนี่ก็อะไรมาโยนขี้กันแบบนี้
-
ชอบข้อห้า :laugh: :laugh:
คิดถึงลอยก็เล่นว่าวไปก่อนนะขอรับ :m20: :m20:
-
:katai1: :katai1: :katai1: อีแป้งร่ำ กรี๊ดดด
-
แล้วขุนจำเริญก็กรีดนิ้วชี้หน้าแป้งร่ำ แล้วบริภาษว่า ต๊ายยยย อิชะนี คิดจะจับเมียชาวบ้านทำผัว งามไส้ยิ่งนัก
จากนั้นขุนจำเริญก็สะบัดบ็อบเชิดใส่หนึ่งที :a14: (มะโนว่าป็นขุนจำเริญ ฮ่าๆๆ)
หนูแดง บางทีหนูก็แก่แดดไปนะลูก แอ๊บบ้างอะไรบ้างก็ดีนะ แบบตอแหลว่าเป็นนางเอก เขินอายๆ ฮ่าๆๆ
ไอ้ลอยน้อยใจอีกละ อีกไม่นานคงได้หัวล้านเป็นแน่
-
หล่อนจะตลบตะแลงหรือจะกล้าพูดเรื่องจริง
วัดใจกันตอนหน้า ชิชิ
-
ตายล่ะคุณแป้งร่ำสงสัยจะเป็นปลากัดเนอะ
-
แป้งร่ำ....เธอท้องกับใคร อย่ามาโยนบาปให้ท่านขุนของไอ้ลอยนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ท้อง :hao4: :serius2: :เฮ้อ: แป้งเปียกซะแล้ว
-
ไหงเปนอย่างนี้~~~~~~!!!!
สู้ให้ความแตกยังจะดีซะกว่ามั้งเนี่ย =_=
-
:z6: :เฮ้อ:
-
:hao6:
-
รอค่ะ ค้างค่ะ
-
รออยู่นะคะ
-
:L2: เมื่อไหร่จิมา
คิดถึงท่านขุนพ่อลอยเน้อ
:o8:
-
คุณหนูแป้งร่ำทำไมทำเยี่ยงนี้ล่ะขอรับ เยี่ยงนี้ขุนจำเริญของไอ้ลอยไม่ซวยฤาขอรับ
-
:mc4: :mc4:
นายท่านขอรับ เพลานี้กระผมมีข่าวอันเป็นมงคลมาเรียนนายท่านขอรับ
ด้วยกระผมได้จัดทำสารบัญมาประเคนนายท่านเป็นอันเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้วขอรับ
หากเพลาใดนายท่านจักใคร่เยี่ยมชม"ทาสรัก" เพื่อทบทวน"ตำรากามสูตร"
นายท่านจักได้มิต้องเหนื่อยแรงในอันที่จักต้องค้นหาขอรับ
กระผมขอเวลาอีกสักเล็กน้อยแล้วจึงจะมาต่อนะขอรับ
รับรองว่าต้มยำที่เหลือ เหลือเพียงน้ำต้มยำที่ขอดติดก้นถ้วยขอรับ
:mew1: :mew1:
-
:L2:ขอบคุณมากค่ะ
รออยู่น้าาาา :ling1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รออ่าน :hao6:
-
ข้าจะรอเพลาที่เจ้ามาต่อนะ
-
มาชะเง้อคอรอเจ้าค่ะ
-
ไหนว่าขอเวลาเล็กน้อยไงครับ
อย่าเงียบไปยังงี้สิครับ มันหวิวววว
-
:L2: :L2:
ทาสรัก....สมัครใจ....32
บรรยากาศบนเรือนพระยาศรีพิพัฒน์เพลานี้จัดว่าเข้าขั้นวิกฤตทีเดียว
ด้วยนายเงินแต่ละคน
ไม่เพียงผู้มาเยือน แต่ทว่าเจ้าของเรือนก็เฉกเช่นเดียวกัน
ล้วนแล้วแต่เพียรพยายามระงับอารมณ์ขุ่นเคืองของตัวอย่างที่สุด
อารมณ์ที่บังเกิดขึ้นนั้น
มิมีผู้ใดจักโมโหโทโสไปมากน้อยกว่ากันนัก
หากมีผู้ใดสังเกตพิจารณาดูอย่างถ่องแท้แล้วไซร้
จักเห็นได้ว่ามีคนผู้หนึ่งหาได้ขุ่นเคืองเยี่ยงผู้อื่นไม่
หากคนผู้นั้นกลับกระวนกระวายคล้ายกลัดกลุ้ม
แลคนผู้นี้จักเป็นใครไปเสียมิได้
นอกจาก “คุณแป้งร่ำ” ต้นตอแห่งปัญหาทั้งมวลในเพลานี้
ก่อนที่จักมีผู้ใดพูดจากัน คุณหนูแดงเธอโพล่งขึ้นมาว่า
“คุณพ่อเจ้าขา เพลานี้เราจักคุยกันด้วยเรื่องภายใน
ลูกเห็นว่าสมควรจักให้บ่าวไพร่ทั้งหลายออกไปก่อนจักดีฤาไม่เจ้าคะ”
ด้วยคุณแดงสังเกตแลรู้ทันว่าเหล่าข้าทาสต่างเอียงหูฟัง
มิพ้นเก็บเรื่องบนเรือน
กลับไปนินทากันในหมู่ทาสสนุกปากกันเป็นแน่
แม้นพวกมันจักจงรักแลภักดีต่อนายเงิน
หากเรื่องติฉินนินทานั้นไซร้
มิมีมนุษย์ผู้ใดจักอดกลั้นไว้ได้
“พวกเอ็งลงจากเรือนข้าไปเสียให้หมดทุกคน
แม้นแต่ไอ้อีที่มากับท่านพระยาแม้นมนตรีนายเงินของมันก็ตาม
จงลงตามกันไปเสียให้สิ้น
แลพวกเอ็งทั้งมวลจงไปให้ห่างเรือนข้า
อย่าได้ชะแง้มาแส่เรื่องบนเรือน”
พระยาศรีพิพัฒน์ที่แต่เดิมนั้น ท่านเป็นนายเงินที่มีเมตตายิ่งนัก
มิเคยใช้อารมณ์ฉุนเฉียวแลวาจาเกรี้ยวกราดเยี่ยงนี้กับเหล่าข้าทาส
เพลานี้กลับหงุดหงิด ขวางหูขวางตาไปเสียทุกสิ่งอย่าง
“ไอ้รอดเอ็งคอยกันอย่าให้ผู้ใดขึ้นมาบนเรือน
จนกว่าข้าจักคุยธุระกับสหายข้าให้แล้วเสร็จ”
ไอ้ทาสบุญรอดหัวหน้าทาสทั้งมวล จึงรับคำนายเงินว่า
“ขอรับนายท่าน”
ครานั้นไอ้รอดมันจึงจัดแจงเร่งพวกไอ้อีทั้งหลายให้ลงจากเรือนจนโกลาหล
เงียบเสียงไปมินาน พระยาศรีพิพัฒน์จึงผินหน้ากลับมา
สายตาขุ่นเขียวของผู้เป็นบิดามองจ้องมายังขุนจำเริญลูกท่าน
น้ำเสียงที่ข่มกลั้นโทสะของท่านกล่าวถ้อยคำ อันบ่งบอกความผิดหวังมากมาย
“ขุนจำเริญลูกพ่อ เจ้าจงบอกพ่อของเจ้ามาอย่างลูกผู้ชายเสียเถิด
ว่าเจ้าได้ทำเรื่องบัดสีกับลูกพระยาท่าน เป็นเรื่องจริงฤาเท็จประการใด
จงบอกพ่อมา....ให้พ่อได้ยินได้ฟังจากปากของเจ้าเสียเอง”
ยังมิทันที่ขุนจำเริญจักตอบคำ
พระยาแม้นมนตรีท่านได้กล่าวแทรกมาเสียก่อนว่า
“พระยาศรีพิพัฒน์ท่านพูดเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกันสหายข้า
แม่แป้งร่ำลูกข้าจักท้องกับผู้ใดได้ นอกจากคู่หมาย
ขุนจำเริญ....ข้ามิได้รังเกียจในอันที่จักยกลูกสาวข้าให้ตบแต่งกับเจ้า
ไฉนเจ้าใจเร็วด่วนได้ ชิงสุกก่อนห่าม มิเห็นแก่หน้าข้าเยี่ยงนี้”
พระยาแม้นมนตรีหน้าบึ้ง
หากความเจนจัดในวงสังคมนั้น
ส่งผลให้น้ำเสียงตำหนิขุนจำเริญของท่าน
ฟังดูมิรุนแรงเท่าใดนัก
“กระผมมิเข้าใจขอรับ คุณพ่อแลคุณอาพูดถึงเรื่องอันใดกันขอรับ”
ขุนจำเริญเคืองขุ่น
ตนนั้นมิได้ทำสิ่งผิด แต่กลับถูกปรักปรำ
จึงทำใจดีสู้เสือถึงสองตัว
“แม่แป้งร่ำ เจ้าเป็นผู้เสียหาย
จงแจกแจงให้แก่ผู้กระทำเสียเองเถิด
พ่อละอายปากเกินกว่าจักกล่าว”
พระยาแม้นมนตรีผินกายกลับหลังหันไปบอกธิดาของท่าน
คุณแป้งร่ำเพลานั้นก้มหน้างุดอยู่
คราได้สดับยินเสียงบิดา
พลันสะดุ้ง
หลังไหล่สั่นระริก
เธอส่ายหน้าไปมามิยอมเงยขึ้นมามองดูผู้ใด
ขุนจำเริญขบปากกัดฟันข่มอารมณ์ แล้วจึงกล่าวว่า
“คุณพ่อคุณแม่แลคุณอาทั้งสองขอรับ
กระผมขออนุญาตพาน้องแป้งร่ำไปพูดคุยกันในสวนได้ฤาไม่ขอรับ
เผื่อว่าบางทีกระผมกับน้องแป้งร่ำ
จักได้ทำความเข้าใจให้ตรงกันเสีย ก่อนที่เรื่องจักถึงหูผู้ใหญ่ขอรับ”
“มะ..มิต้องดอกเจ้าค่ะคุณพ่อ
ลูกมิมีเรื่องอันใดจักคุยกับคุณพี่จำเริญดอกเจ้าค่ะ”
คุณแป้งร่ำเกิดความตระหนก
เงยหน้าซีดเซียวขึ้นมากล่าวระล่ำระลัก
เสียงสั่นพร่าคล้ายผู้มีชนักติดหลัง
“ในเมื่อเจ้าว่ามิมีเรื่องส่วนตัวอันใด
จักคุยกับขุนจำเริญลูกข้าแล้วไซร้
เพลานี้เจ้าจงเอ่ยปากออกมา
ท่ามกลางพยานทุกคนในที่นี้เสียว่า...
ลูกในท้องของเจ้าเกิดแก่ผู้ใด”
พระยาศรีพิพัฒน์แม้นจะฉุนเฉียวแลขึ้งโกรธ
หากท่านนับเป็นผู้เฉลียวฉลาดแลมีไหวพริบ
สมกับกินตำแหน่งเป็นถึงขุนนางชั้นพระยา
คราเห็นกริยามีพิรุธของคุณแป้งร่ำธิดาของสหายแล้วนั้น
แลร่วมกับสีหน้าถ้อยคำของขุนจำเริญ
ที่มิได้ตระหนกตกใจเยี่ยงผู้กระทำผิดเลยแม้แต่น้อย
เพลานั้นภายในใจท่านคิดไปว่า
จักเป็นการกล่าวความข้างเดียวของคุณแป้งร่ำเสียกระมัง
“กล่าวออกมาเถิดคุณพี่แป้งร่ำเจ้าขา
บนเรือนเพลานี้มิมีผู้ใดจักซ้ำเติมคุณพี่ดอกเจ้าค่ะ
อีกครั้นพอได้ทราบความกันแจ่มแจ้งแล้ว
จักได้เร่งแก้ไขนะเจ้าคะ”
คุณหนูแดงให้รู้สึกสงสารคุณแป้งร่ำที่เอาแต่ก้มหน้างุดอย่างละอายใจ
“พี่...พี่มิมีอันใดจักกล่าวดอกน้องแดง”
คุณแป้งร่ำอ้อมแอ้มพูดเบาๆอยู่ในลำคอ
คล้ายมิเต็มใจตอบความ
“น้องแป้งร่ำเป็นเยี่ยงนี้แล้วจักรู้เรื่องกันได้อย่างไร
ฤาน้องจักให้พี่เป็นผู้เอ่ยความจริงเสียเอง”
ขุนจำเริญเล็งเห็นว่าจักเสียเวลาเปล่า
ด้วยคุณแป้งร่ำเธอมัวแต่อมพะนำ
“ดีเหมือนกัน เจ้าเป็นลูกผู้ชาย
คงจักมิหลบเลี่ยงสิ่งที่ได้กระทำลงไป”
พระยาแม้นมนตรีใคร่ระอาธิดาตน
“กระผมมิได้....”
ขุนจำเริญกล่าวมิทันจบ
“คุณพ่อเจ้าขา ลูกในท้องของลูก.....”
คุณแป้งร่ำกล่าวมิทันจบ
“น้องแป้งร่ำจ๊ะ
เพลาน้องจักกล่าวหาผู้ใด
พี่ขอเถิด....
ขอให้ถ้อยคำที่น้องจักเอ่ยออกมา
มิทำให้ผู้บริสุทธิ์ต้องตกเป็นแพะรับบาปเลยนะ”
น้ำเสียงแลสายตาของขุนจำเริญที่ส่งมานั้น
เต็มไปด้วยความอ่อนโยนแลเห็นอกเห็นใจในโชคชะตา
คุณแป้งร่ำพลันรู้สึกละอายใจยิ่งนัก
“ฮือ ฮือ คุณพ่อคุณแม่เจ้าขา ลูกทำผิดไปแล้วเจ้าค่ะ
ลูกในท้องนี้ยังมิมีพ่อ
อีกแม่มันยังจักทำเรื่องน่าอับอายเสียอีก”
สองมือบางตีอกชกตัว คล้ายเสียสติ
ปากน้อยพูดพร่ำเพ้อ ตัดพ้อโชคชะตา
น้ำตาไหลพรากอาบใบหน้า
ที่เพลานี้แลดูโศกศัลย์ทุกข์ตรม
พระยาแม้นมนตรีแลภรรยาอีกทั้งธิดาท่าน
ลาจากไปด้วยความโล่งอกของคนบนเรือน
“น่าสังเวชใจเสียจริง แม่แป้งร่ำใยมิยับยั้งชั่งใจเสียบ้างเลย
หลวงบวรผู้นี้ขึ้นชื่อว่าเสเพล แลเป็นเสือผู้หญิง
ลูกเมียรึก็มีออกเต็มบ้านเต็มเมือง
ทั้งเมียแต่งเมียเก็บ บ้านเล็กบ้านน้อย
ด้วยถือว่าบิดาเป็นพ่อค้าแพรพรรณที่นับว่าร่ำรวย”
พระยาศรีพิพัฒน์ให้เคียดแค้นความเขลาของธิดาสหาย
“อพิโธ เวรกรรม เกือบไปแล้วไหมล่ะเจ้าคะคุณพี่
หากลูกจำเริญของเรามิเสียงแข็งขึ้นมา
มิตกกระไดพลอยโจนตบแต่งไปเสียแล้วฤา
เยี่ยงนี้เห็นที จักเอาลูกเขามาเลี้ยงเอาเมี่ยงเขามาอมสิเจ้าคะ”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์ลูบอก
“ลอยเอ๋ย.....
เคราะห์ร้ายของผู้อื่นกลับกลายเป็นเคราะห์ดีของเจ้ากับข้าเสียแล้ว
วันรุ่งพรุ่งนี้เถิด....
ข้ากับเจ้าจักได้พลอดรักกัน มิมีสิ่งใดให้กังวล”
ขุนจำเริญยิ้มกริ่ม วาดหวังไว้ภายในใจ
ด้วยวันรุ่งพรุ่งนี้....
ไอ้ลอยจักได้มารับงานเสมียนตราหน้าห้องของขุนจำเริญเป็นการชั่วคราว
“หน้าตาระรื่นเหลือเกินนะลูกข้า
นับเนื่องจากนี้ต่อไป หากเจ้ายังมิอยากมีคู่ครอง
พ่อก็จักมิบังคับขืนใจเจ้าอีกต่อไป
คิดแล้วพ่อให้เจ็บใจนัก
พระยาแม้นมนตรีหากมิได้เป็นสหายกันกับพ่อ จักได้มีคดีกันแน่”
พระยาศรีพิพัฒน์ถอนใจกับเรื่องที่บังเกิดขึ้นบนเรือนเมื่อครู่
“คุณพ่อขอรับ
การเชื่อฟังแลปฏิบัติตามคำของบิดามารดาเป็นเรื่องของความกตัญญูรู้คุณขอรับ
ลูกขอรับปากคุณพ่อคุณแม่ว่า
ลูกคนนี้จักทำตามใจปรารถนาของคุณพ่อคุณแม่ทุกประการขอรับ
แต่ได้โปรดเมตตา เว้นไว้ให้ลูกเพียงเรื่องคู่ครองเถิดขอรับ
นอกเหนือเรื่องนี้แล้ว
คุณพ่อคุณแม่จักให้ลูกบุกน้ำลุยไฟเยี่ยงใด ลูกยอมสิ้นขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงได้ฟังแล้ว
เกิดความรู้สึกว่าตนเจ้ากี้เจ้าการชีวิตลูกมากเกินควร
ทั้งสองจึงได้ตกปากรับคำ
“ตามใจเจ้าเถิดลูกเอ๋ย พ่อแลแม่มิควรบังคับใจเจ้าเสียตั้งแต่ต้น
ต่อไปภายหน้าเจ้าจักรักชอบผู้ใด
พ่อแลแม่จักมิขัดขวางใจเจ้าอีกต่อไป”
คำสัญญาที่พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
กล่าวโดยมิทันไตร่ตรองให้รอบคอบในวันนี้
จักถูกทวงถามในกาลต่อมาฤาไม่
จักมิมีผู้ใดล่วงรู้ได้
************************************************
“ไอ้ดำ..
เอ็งจงรีบนำซองกระดาษนี้ไปให้ลอย...เอ้อ...ไอ้ลอย
ที่บ้านคุณนายแฉล้มตรงถนนตก เอ็งรู้จักทางฤาไม่”
ขุนจำเริญมองซ้ายขวา
เห็นปลอดคนแล้วจึงยื่นของในมือส่งให้ไอ้ทาสดำ
ไอ้ทาสดำมันเป็นคนคล่องตัว
ทำการใดให้ว่องไวทันใจนัก
แลมันมิปากเปราะปากโป้งแพร่งพรายออกไปสู่ผู้อื่น
“กระผมรู้จักบ้านคุณนายแฉล้มดีขอรับนายท่าน”
“เอ็งจักต้องส่งให้ถึงมือไอ้ลอย แล้วมิต้องพูดจาอันใด
หากรอเอาคำตอบจากไอ้ลอยกลับมาให้ข้าด้วย
ข้าจักรอเอ็งอยู่ที่เรือนแพ
เอ็งจงรีบไปรีบมาอย่าไถล”
สั่งคำแล้วขุนจำเริญก็หยิบเบี้ยจากชายพกส่งให้ไอ้ดำ
“เอ้า....ข้าให้ค่าเหนื่อยเอ็ง”
“ขอบพระคุณขอรับนายท่าน”
ไอ้ดำมันดีใจ
รับเงินมาแล้วรีบขมวดเก็บไว้ที่ชายพกของมัน
:hao7: :hao7:
นายท่านขอรับ
เนื่องด้วย"หนู"ของกระผมมันโยเยโฉเก
เพลานี้กระผมจำต้องข้ามไปยังฝั่งพระนคร เพื่อจักจับจ่ายมาใช้ใหม่สักตัว
อีกเป็นเคราะห์ดีจักได้ไปชมมหรสพ..."โนอาห์" แลรับทานข้าวโพดคั่วสตรอว์เบอร์รี่
ประเหมาะเคราะห์ดีอาจได้กระทบไหล่ศิลปินร๊อคที่ไทยทิคเก็ทขอรับ
:z1: :z1:
จากภาพขอรับ
1."ขุนจำเริญกระทำเยี่ยงนี้ ไอ้ลอยใคร่แพ่นกระบาลท่านนักขอรับ"
2."ลอยจ๋า....ข้าจำต้องแอ๊บแมน เพลาอยู่นอกเรือนแพ"
3."ลูกในท้องของน้อง...มีผู้ใดจักรับฤาไม่เจ้าคะ"
4."ข้ามิรับดอก ข้าเองก็ใคร่อยากเป็นมารดาเยี่ยงเจ้า"
5."ขุนจำเริญขอรับ....เพลาใดท่านใคร่อยากรับทานหอย
ได้โปรดสั่งไอ้ลอยมาเถิดนะขอรับ ขุนจำเริญมิควรรับทานหอยเรือนอื่น
จักเสาะท้องท่านนะขอรับ
[attachment deleted by admin]
-
ขุนจำเริญเป็นอิสสระแล้ว :hao6: :hao6: :hao6:
-
ขุนจำเริศนัดผู้ชายมาหาถึงเรือนเลยรึขอรับ อ๊าาา เยี่ยงนั้นตอนหน้าก็.......... ใช่ไหมขอรับ
-
ขุนจำเรินของลอย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เมื่อจบความขุนจำเริญก็คิดถึงเรื่องพลอดรักเลยนะเจ้าคะ
ช่างรู้ใจคนอ่านเสียนี่กระไร
-
จบลงด้วยดี เฮ้ออออ ลุ้นแทน ..ตอนต่อไป ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยแล้วซิ :m25:
-
เรื่องคลี่คลายแล้วดีใจกับขุนจำเริญด้วยเจ้าค่ะ
-
เป็นดังคำพระท่านว่า ไม่มีฤกษ์ได้แต่งงานจริงๆ
555
-
เกือบไปแล้วไง :katai4: :katai4: :katai4:
-
ดีที่กดดัน แป้งร่ำ ให้สารภาพความจิงได้
ไม่ต้องกล้ำกลืนฝืนรับเปนพ่อให้ ><
แต่ว่าน้าาาา รีบไปปรับความเข้าใจกับลอยด่วนนนน เรยคุณจำเริญ
เด๋วจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่ เด๋วเรื่องมันจะมาม่าอ่า T^T
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: สบายใจแล้วสิท่านขุน
-
ผ่านไปด้วยดีน่าสงสารคุณแป้งร่ำเสียจริงที่โดนไอ้ผู้ชายมักมากมันหลอกเอาเสียแล้ว
-
ว้ายยย อ่านรวดเดียวเลยเจ้าค่า
สาแก่ใจอีช้อยยิ่งนัก ในที่สุดท่านขุนก็ไม่ต้องตบแต่งแก่ผู้ใด
-
ดีใจแทนท่าานขุนพ่อลอยยิ่งนัก :mew1:
-
เฮ้อออ โล่ง
ทางสดวกขึ้นแล้ว
แต่ พ่อจักไม่ห้ามแน่นะ
วันหน้าลูกจะทวงคำพร้อมพาลูกเขยมากราบ
ถึงวันนั้นจริงๆ 555 แดดิ้นกันทั้งเรือนเป็นแน่
บวกและเป็ดขอบคุณ
:hao3:
ปล. โนอาห์หนุกเปล่า
-
:call:
-
ดีที่จบเรื่องน้องนีแป้งร่ำไปโดยสวัสดิภาพ ตอนแรกนึกว่าจะฉะกันเลือดสาด
แต่ให้ขุนจำเริญเก็บไปฉะกับไอ้ลอยให้เลือดสาดก็ดีนะ หึหึ :hao6:
แล้วขุนจำเริญต้องไปตบตีกับหลวงอรรถต่อมั้ยเนี่ย ลุ้นๆ :katai4:
-
ผ่านไปด้วยดีสินะคะ *0*
-
ป่านนี้ลอยน้ำตาท่วมห้องแล้ว
-
(http://www.dmc.tv/images/scoop/Cartoon-Songkarn/Songkarn-cartoon-09.jpg)
-
:mc4: :mc4:
สงกรานต์แล้วนะขอรับนายท่าน
รีบเร่งลงจากเรือน...ไปเล่นน้ำกันเถิดขอรับ :hao7:
****************************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....33
“งิ้วนรกสิบหกองคุลีแหลม
ดังขวากแซมเสี้ยมแทรกแตกไสว
ใครทำชู้คู่ท่านครั้นบรรลัย
ต้องไปปีนต้นน่าขนพอง”
(นิราศภูเขาทอง กลอนสุนทรภู่)
*********************************************
“ลอยเอ๋ย...เจ้าอย่าด่วนคิดน้อยอกน้อยใจ
คุณพี่จำเริญของข้าไปไกลนักเลย
ความอันใดยังมิทันรู้แจ่มจัดชัดแจ้งมิใช่ฤา
ใยเจ้าจึงจักต้องวิตกทุกข์ร้อนไปล่วงหน้าด้วยเล่า”
คุณหนูแดงเอ่ยคำเตือนใจไอ้ลอยคนซื่อ
ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแลปลอบโยน
คราไอ้ลอยมันจำใจลาจากเรือนแพ
********************************************
“ใยเอ็งซึมกระทือ
เป็นหมาหงอยไก่เหงาเยี่ยงนี้เล่าไอ้ลอย”
คุณนายแฉล้มลอบมองพิจารณา
ไอ้คนที่ตนหมายมั่นจักชุบเลี้ยง
ให้ได้ดิบได้ดีในภายภาคหน้า
“มิมีอันใดดอกขอรับคุณนายแฉล้ม”
ไอ้ลอยคนซื่อกล่าวตอบนอบน้อม
หากมันกลับมิยอมเงยหน้าขึ้นสบตาผู้มีอุปการะแห่งตน
“ชิชะ มิมีอันใด เอ็งหายหัวลงจากเรือนข้ากลางดึกกลางดื่น
โผล่หัวกบาลมาอีกครา ก็เจียนพระท่านฉันเพลเยี่ยงนี้
แล้วนี่กระไรอีก...นั่งหน้ามุ่ยหน้าตูม ขวางหูขวางตาข้านัก”
ไอ้ลอยมันตกใจแลตะลีตะลาน
มิคาดคิดว่าจักมีผู้ใดล่วงรู้การลักลอบ ยามค่ำคืนดึกดื่นของมัน
มันเร่งก้มลงกราบคุณนายแฉล้มตรงพื้นกระดานเรือน
แทบจะทันทีที่ครองสติได้
ไอ้ลอยคนซื่อระล่ำระลักออกมาอย่างร้อนรน
“กระผมผิดไปแล้วขอรับ ทำตัวชั่วช้าเหลือเกินขอรับ
ที่ลอบหนีลงเรือนไปโดยมิบอกกล่าวคุณนายแฉล้มขอรับ”
คุณนายแฉล้มถอนหายใจยาว แล้วแสร้งปั้นหน้ามึนตึง
“ข้าไถ่ตัวเอ็งมาชุบเลี้ยง มิได้เอามาเข้าคอกขังกรงแต่อย่างใด
เพลาเอ็งใคร่อยากออกไปภายนอกเรือนข้า
ขอเพียงบอกกล่าวข้าบ้าง จักหนักหนาสาหัสสากรรจ์หรือไร”
คุณนายแฉล้มนางมิได้ขึ้งโกรธไอ้ลอยแต่อย่างใด
นางเพียงต้องการปรามแลตัดไม้ข่มนาม
มิให้มันเถลไถลออกนอกลู่ทางอันดี
“กระผม...กระผมทำผิด....”
ไอ้ลอยพูดไปมิทันจบความ
“มิต้องแจกแจง
จักลอบกลับไปเยือน ซบตักแม่ฤาดูดนมแม่ก็เรื่องของเอ็ง
เพลานี้ข้ามิใคร่อยากรู้เสียแล้ว
แต่ต่อไปภายหน้าเอ็งอย่าริกระทำเยี่ยงนี้อีก”
คุณนายแฉล้มว่าแล้วก็ก้าวเดินตัวตรงออกไป
เสียดายนักที่ไอ้ลอยคนซื่อ
มิมีโอกาสได้เห็น
สีหน้ายิ้มย่องมีชัยของนาง
******************************
“ไอ้..เอ้อ เจ้าลอย”
เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้น
“พี่ดำ พี่ดำมาได้อย่างไรกัน”
ไอ้ลอยดีใจนัก คราเห็นไอ้ดำทาสรุ่นโตกว่า
ด้วยเคยคุ้นอยู่ร่วมชายคานายเงินเดียวกัน
“ไอ้..เอ้อ เจ้าลอย..กูเอ๊ยข้า...”
“พี่ดำ เรียกข้าไอ้ลอยเหมือนคราข้าเป็นทาสในเรือนเบี้ยเถิด
อย่าได้เปลี่ยนแปลงอันใดไปเลย”
ไอ้ลอยเพลานี้ มิแน่ใจเสียแล้วว่า
อยากถูกไถ่ถอนมาเป็น”ไท”
หากทุกสิ่งอย่างผกผันกันเยี่ยงนี้
ไอ้ทาสดำผงกหัวเป็นการเข้าใจ
แล้วยื่นซองกระดาษที่ล้วงออกมาจากอกเสื้อเก่ามอซอของมัน
“ขุนจำเริญท่านมีหนังสือมาถึงเอ็ง
แลข้าจักตัองรอคำตอบจากเอ็งกลับไปเรียนนายท่านอีกด้วย”
ไอ้ลอยยื่นมือสั่นเทาออกไปรับ
หัวใจเต้นแรงราวจักกระดอนออกมานอกอกเสียให้ได้
มันรีบร้อนแกะออกอ่าน
“ลอยเอ๋ย
เพลานี้เรื่องราววุ่นวายของข้าได้ข้อยุติลงเรียบร้อยแล้ว
วันรุ่งพรุ่งนี้เจ้าจงอย่าลืมเลือน
ด้วยเจ้าจักต้องมาทำงานเสมียนตราที่กระทรวงข้าเป็นคราแรก
ข้ามีถ้อยคำจักเล่าสู่เจ้ามากมายนัก
ข้าใคร่ให้ถึงเพลาพรุ่งนี้เสียเหลือเกิน
เจ้าจงอย่าเพิ่งคิดอื่นใดไปมากมายเฉกเช่นที่เป็นมา
เรื่องที่บังเกิดล้วนเป็นเรื่องอันน่ายินดีทั้งสิ้น”
อนิจจา
ไอ้ลอยคนซื่อ มันอ่านข้อความเหล่านี้แล้วไซร้
มันหาเข้าใจอย่างใดไม่
ถ้อยคำในนั้นมิได้คลี่คลายความคลางแคลงในใจแต่อย่างใด
คุณแป้งร่ำจักมีครรภ์ฤาไม่
ลูกในท้องคุณแป้งร่ำ จักเกิดจากผู้ใด
ในจดหมายที่ได้มา หาได้ชี้แจงบอกกล่าวสักนิดก็หาไม่
“พี่ดำ...
ข้าวานฝากคำไปกราบเรียนขุนจำเริญท่านด้วยว่า"
"ข้ามิเข้าใจถ้อยคำที่ท่านเขียนมาแต่อย่างใด”
ความน้อยใจที่บ่มเพาะมาทั้งวัน
ทำให้ไอ้ลอยคนซื่อกล่าวออกไป
**********************************************
ขุนจำเริญหงุดหงิดรำคาญใจแลขุ่นเคืองไอ้ลอยนัก
เหตุใดเข้าใจโดยง่ายมิเป็น
มันมิได้ซับซ้อนซ่อนเงื่อนอันใดเลย
“โง่เง่าโง่งมนักนะ...ลอยเอ๋ย
วันรุ่งพรุ่งนี้เถิดความทุกอย่างจะกระจ่างแจ้ง”
******************************************************
ขุนจำเริญผุดลุกผุดนั่ง
เดี๋ยวๆก็ลุกไปแง้มผ้าม่านที่หน้าต่าง
อีกเดี๋ยวก็ลุกไปเมียงมองที่หน้าประตู
“ท่านขุนขอรับ ต้องการสิ่งใดขอรับ”
เสมียนตราหัวหน้า อดรนทนไม่ไหว
เมื่อเห็นเจ้านายงุ่นง่านวุ่นวายราวเสือติดจั่น
เสมียนน้อยใหญ่พากันเกี่ยงงอน
มิอยากเข้าไปส่งงานให้ท่านตรวจตรา
งานราชการในเพลานี้กองทะเนิน
ด้วยนายของเหล่าเสมียน
มิมีกระจิตกระใจแลสมาธิต่องานตรงหน้า
“ข้ามิได้ต้องการสิ่งใด
ผู้ใดมีการงานก็จงเร่งกระทำเสีย มิต้องมาใส่ใจข้า”
ขุนจำเริญระงับอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างสุดความสามารถ
หากมิวายใช้วาจาว่ากล่าว ผู้ใต้บังคับบัญชาของตน
จวนเจียนเพลาเลิกงานเต็มทน
“ลอยเอ๋ย เมื่อใดเจ้าจักมาเสียที
ข้าทนรอเจ้าแทบมิไหว ใจข้ามันจักขาดรอนๆ”
“ลอยเอ๋ย เจ้าเข้าใจข้าผิดเสียแล้ว
ข่าวดีเยี่ยงนี้ ไฉน..ใยเจ้ามิเข้าใจหนอ”
“ลอยเอ๋ย ข้ามิควรเขียนจดหมายขึ้นมาเลย
สู้นิ่งเฉยรอเพลายังดีเสียกว่า”
“ลอย...หากเจ้าจิตใจมิหนักแน่นเยี่ยงนี้
ข้ากับเจ้าจักไปกันได้ตลอดรอดฝั่งฤา”
“ลอย...เอ็งคงมิได้มีจิตคิดเสน่หาข้ามั่นคงเป็นแน่แท้
เรื่องเล็กเรื่องน้อยเจ้าก็จิตไขว้เขว ใจใบหวิวดังปุยนุ่น”
“ลอย...ทำไมเจ้ายังมิมาหนอ จวนเย็นย่ำแล้วสินะ
แล้วเยี่ยงนี้จักมีเวลาเพียงน้อยที่จักได้พูดจากัน”
“ไอ้ลอย...ข้าชังน้ำหน้าเอ็งนัก ไอ้คนปลิ้นปล้อน
ปากว่าอย่าง การกระทำเป็นอีกอย่าง”
“ไอ้ลอย...เอ็งโผล่หัวมาเมื่อใด"
"เราจักได้เห็นดีกัน”
**************************************
เพลานั้น....
บุรุษหน้าตาคมสัน รูปร่างกำยำ
แต่งกายด้วยอาภรณ์กลางเก่ากลางใหม่
หากบุคลิกลักษณะอันสุภาพแลความผึ่งผาย
ช่วยหนุนเนื่องค้ำชูสง่าราศีแลดูจับตา
“ลอย...ลอยจ๋า มาช้าเสียจริง”
ขุนจำเริญถลาเข้าไปกอดไอ้ลอยอย่างลืมตน
“ขุนจำเริญขอรับ ได้โปรดระมัดระวังด้วยเถิดขอรับ”
ไอ้ลอยมิกล้าผลักไสดวงใจของมัน
หากแต่ด้วยเป็นสถานที่ราชการกระทรวง
สถานที่มิควรปล่อยกายใจตามแรงปรารถนาแลอารมณ์
อีกทั้งมันยังมิคลายจิต คิดน้อยใจขุนจำเริญด้วยอีกประการหนึ่ง
ขุนจำเริญหน้าม้าน สะบัดตัวออก
เดินลงส้นเท้าหน้าง้ำ ไปหน้าประตูห้องท่าน
“พวกเจ้าเลิกงานกลับบ้านกันได้แล้วทุกคน
มิต้องรั้งรอเวลา วันนี้ข้าอนุญาตให้เลิกก่อนเพลาปกติ”
ขุนจำเริญเดินหน้างอกลับเข้ามาในห้องทำงานของตน
กระแทกกายลงนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน อย่างมิเกรงเจ็บกาย
เสียงภายนอกห้องดังจอแจขึ้นมา
สักพักก็ค่อยๆจางหายไป จนเงียบสนิท
เสียงประตูตึกด้านนอกปิดลง
เพลานี้เหลือเพียงขุนจำเริญแลไอ้ลอยเพียงสองคน
“ขุนจำเริญขอรับ”
ไอ้ลอยคนซี่อนั้น
คราแรกมันตั้งใจมั่นว่า จักมิพูดจาอันใดก่อน
จวบจนมันจักได้รู้เรื่องราวทั้งมวล
อันข้องเกี่ยวด้วยคุณแป้งร่ำคู่หมายของขุนจำเริญ
หากเพลานี้ขุนจำเริญท่าน
นั่งเชิดหน้างอ คอแข็ง เม้มปากแน่น
แผ่นหลังบอบบางตั้งตรงมิพิงพนักเก้าอี้
สองแขนเรียวกอดกันแน่นใต้ราวอก
ขุนจำเริญมิต้องเอ่ยคำอันใด
ไอ้ลอยก็รับรู้ได้ว่า มรสุมลูกใหญ่เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว
อีกมินานคงจักพัดพาข้าวของแลผู้คนใกล้ตัวให้กระเจิดกระเจิงเป็นแน่
แล้วเป็นจริงดังคาด
เพียงแค่ไอ้ลอยเอ่ยทัก
กองเอกสารตรงหน้าได้มีอันกระจัดกระจาย
เอกสารแผ่นบางปลิวว่อน
หนังสือหนาหนักตกลงบนพื้น
เครื่องเขียน อุปกรณ์ทั้งหลาย ตกแตกหักเสียหาย
แจกันใบน้อยขว้างมาตกกระทบพื้นตรงหน้าไอ้ลอย
เศษแก้วเศษกระเบื้องแตกบิ่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เสียงโครมครามดังต่อเนื่องจนสาแก่ใจ
ฤาอีกอย่างคือมิมีข้าวของอันใดหลงเหลือให้ทำลาย
ไอ้ลอยยืนอึ้งจนมรสุมสงบลง
มันทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นห้อง
ใบหน้าคมสันของมัน
เงยขึ้นมามองหน้าหวานของขุนจำเริญ
ที่เพลานี้บูดบึ้งเสียเหลือเกิน
“หากไอ้ลอยทำขุนจำเริญท่านมิพอใจฤาขุ่นเคือง
ได้โปรดทุบตีไอ้ลอยเสียเถิดขอรับขุนจำเริญ
โปรดอย่าได้ทำลายข้าวของเหล่านี้เลยขอรับ”
น้ำเสียงไอ้ลอยสั่นเครือ ด้วยความน้อยใจ
เพลานั้นไอ้ลอยให้ปวดแปลบหัวเข่าทั้งสองข้างของมัน
มันสำนึกรู้ได้ในทันทีว่า
มิแคล้วหัวเข่าของมัน
จักโดนทิ่มโดนตำจากเศษชิ้นส่วนแจกันแลเศษแก้วเป็นแน่
หากความเจ็บจากบาดแผลมี่บังเกิดขึ้นสดร้อน
กลับมิรุนแรงเท่าความแสบร้อนภายในอก
ขุนจำเริญลุแก่โทสะ ทำลายข้าวของเยื่ยงนี้
ราวกับท่านมิได้รักมิได้เมตตาไอ้ลอยอีกต่อไปแล้วกระมัง
ขุนจำเริญในคราแรกหอบหายใจ
หัวใจเต้นระรัวด้วยเกรี้ยวโกรธ
กำหมัดกัดฟันข่มระงับความพลุ่งพล่านภายในใจ
“ลอยเอ๋ย เจ้าใยเมินเฉยเฉื่อยชา
ช่างตรงกันข้ามกับข้า...
ที่กระวนกระวายใจเฝ้าคอยเจ้ามาตลอดวัน”
ขุนจำเริญรำพันตัดพ้อไอ้ลอยคนซื่ออยู่ในอก
หากคราขุนจำเริญรวบรวมข่มสงบสติอารมณ์ที่ประทุออกมาได้แล้ว
ชายสายตาแลมายังไอ้ลอยคนซื่อ
ตั้งใจจักตอบโต้ด้วยถ้อยคำเผ็ดร้อนที่รอจ่ออยู่ที่ริมฝีปาก
พลันสีแดงฉานของโลหิต
ที่ไหลซึมกระจายเป็นวงบนพื้นพรมตรงหน้า
“ลอย..ลอยจ๋า...โธ่เอ๋ยลอยของข้า”
ขุนจำเริญถลาจักเข้าไปหาไอ้ลอยที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงพื้น
“อย่า...อย่าขอรับ อย่าเดินมาขอรับ
เศษแก้วกระเบื้องมากมาย อย่าได้เดินมาขอรับ”
ไอ้ลอยคนซื่อผุดลุกพรวดพราดขึ้นมา
โลหิตแดงฉานไหลซึมจากหัวเข่าลงเป็นทาง
ไปตามลำแข้งทั้งสองข้างของมัน
“พุทโธ่เอ๋ย..ลอยของข้า เจ้าคงจักเจ็บจักปวดมากนัก”
ขุนจำเริญมิฟังคำห้ามของไอ้ลอย
โถมตัวถลาเข้ามากอดไอ้ลอยเอาไว้แน่น
:o12: :o12:
****************************************************
ตอนหน้าขอรับ ตอนที่นายท่านลอยคอเอ๊ยรอคอย
แลอีกมิช้านาน จวนเจียนถึงเพลาอวสานแล้วนะขอรับ
ขอให้นายท่านมีความสุขในเทศกาลสงกรานต์ขอรับ :pig3:
มหรสพ"โนอาห์"สนุกคุ้มราคาค่าตั๋วขอรับ
ด้วยนักแสดงล้วนมากฝีมือ แลหนังยาววววววว
เสียดายเพียงข้าวโพดคั่วมิมีรสสตอฯด้วยหมดโปรไปแล้วขอรับ
ส่งท้ายด้วยภาพวันสงกรานต์ณ.เรือนแพขอรับ
สุดท้าย รักจริงยิ่งกว่านิยาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38781.msg2449994#msg2449994) มีเรื่องเม้าท์มาอัพหลายตอนแล้วนะขอรับ
:bye2: :bye2:
จากภาพ
1. "ลอยจ๋า...หากข้าแต่งกายเยี่ยงนี้ จักเล่นน้ำสงกรานต์ได้ฤาไม่"
2. "ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยไหว้ล่ะขอรับ
ได้โปรดนุ่งห่มมิดชิดรัดกุมบ้างไรบ้างเถิดขอรับ"
3. "ไอ้ลอยเกรงว่าขุนจำเริญจักมิรอดพ้นไอ้เข้ไอ้โขงในน้ำนะขอรับ"
4. "ไอ้ลอยไหว้พระขอพรขอรับ"
5. "ไอ้ลอยรำกลองยาวม่วนแท้ขอรับ"
6. "ไอ้ลอยเป่าแคน..ปู๊ดดดดด"
7. "ไอ้ลอยสาดดดดดด(น้ำ)ขอรับ"
8. "อุ๊บส์...ภาพหลุด...เฮียมี่ เฮียหน่อย น้องแอนฟีลด์ และดุ๊กดิ๊กครับผม"
:katai2-1: :katai2-1:
[attachment deleted by admin]
-
ลอยเอ๊ยใยเจ้าคิดมากเสียจริง
แถมขี้ใจน้อยอีกต่างหาก :เฮ้อ:
นี่ถ้าไม่เกรงใจท่านขุน..
.ข้าอยากจะเบิ๊ดกะโหลกเอ็งสักที o22
ท่านขุนเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว
ใยเอาแต่ใจนักเล่า :katai3:
-
แงๆ :z3: อยากเห็นภาพหลุดอ่ะ
แต่ลอยที่ซื่อเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
ว่สแต่ขุนจำเริญจะโดนแก้วบาดหรือเปล่านะ
-
ต้องให้เสียเลือดกันก่อนถึงได้สติกัน
ตอนหน้าก็ให้เสียน้ำละกัน กิกิ :hao6:
-
ต้องเสียเลือดกันก่อน... :hao6: :hao6: :hao6:
-
งอนกันไป งอนกันมา
ไม่น่ารักเท่าไหร่ =_=
คนอ่านเครียดคร้าาา~~~!!
-
ฮ่าๆ ไอลอยไม่ได้เรื่องเลยตอนหน้าเอาหนักๆนะ
-
ลอยนี่มันชอบคิดมากคิดไปเองตลอดอ่ะ
อดใช้กามสูตรเลย โด่
-
ห่างหายจากไอ้ลอยและขุนจำเริญไปหลายตอน ตามอ่านรวดยาว ๆ ดีแท้
เลยไม่ต้องเผ็ดร้อนกะต้มยำรสแซ่บนานเกิน ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มคลี่คลาย
สงสารขุนจำเริญไอ้ลอยซื่อจนเซ่อ ทั้งที่รักมากขนาดลอยคอมาหาถึงเรือนแพ
แต่พอเจอปัญหากลับใจคอไม่หนักแน่น น่าแกล้งให้ช้ำใจนัก
แต่ด้วยตอนนี้ไกลกันไอ้ลอยไม่ได้อยู่เป็นทาสรับใช้ใกล้ชิดทุกวันเหมือนก่อน ยิ่งบาดหมางใจมากก็จะยิ่งเข้าใจกันยาก
ก็ขอให้ไอ้ลอยยอมเชื่อใจและรับรู้ข่าวดีของขุนจำเริญไว ๆ จะได้เลิกน้อยใจ
และไม่ทำตัวให้ขุนจำเริญต้องเครียดไปมากกว่านี้ หากแม้นเข้าใจกันได้
ต่อไปก็คงต้องผ่านด่านสำคัญเจ้าพระยาและคุณหญิง ดีที่มีคุณนายแฉล้มคอยเกื้อหนุน
และคงต้องเป็นที่พึ่งยามคับขันให้สองเป็ดน้อยในฝันด้วยกระมัง
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปนะเจ้าค่ะ :pig4: :L2:
สุขสันต์วันสงกรานต์ มีความสุขมาก ๆ ชุ่มช่ำหัวใจเจ้าคะ :กอด1:
-
เฮ้ยยยยย คุยกันดีๆซิ คนอ่านเครียดน้าาา :เฮ้อ:
-
รอวันที่ไอลอยใช้ตํารากามสูตรอยู่นะ :-[
-
อุต๊ะ!อารมณ์รุนแรงนักขุนจำเริญ มัวแต่น้อยใจกันยามใดจักเข้าใจหนอ
-
:mew1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
ลอยเน้อตัวใหญ่ซะเปล่า แต่คิดมากเหลือเกินแต่เอาเถอะก็ทั้งรักทั้งหลงเนอะ อภัยให้ได้ :monkeysad:
-
:haun4: :haun4:
คำเตือนขอรับ:
นายเงินท่านใดมีโรคประจำกาย จิตใจอ่อนไหว วาบหวิวง่ายดายนัก
หากท่านมิอาจต้านทานแรงอารมณ์ที่จักพุ่งกระฉูดคราได้เสพนิยายตอนนี้ได้แล้วไซร้
ได้โปรดตระเตรียม...ยาดม ยาลม ยาหม่อง ให้ครบครันนะขอรับ
:hao6: :hao6:
******************************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....34
“สารพันสารพัดจะสัตย์ซื่อ
ความรักคือความทุกข์ถูกทุกสิ่ง
ประเดี๋ยวสุขสมหมายก็พรายพริ้ง
ประเดี๋ยวยิ่งปวดร้าวก็เศร้าทรุด”
(เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)
บนเรือนแพเพลานี้
คนบนเรือนแลดูแตกต่างไปจากกาลก่อนที่เคยเป็นมาลิบลับ
นายเงินผู้สูงส่งด้วยลาภยศ....ปรนนิบัติพัดวีไอ้ลูกทาสต่ำต้อย
นาย....ป้อนข้าวปลาอาหารคาวหวานถึงปากบ่าว
ขุนนางหนุ่มน้อย...อำนวยความสะดวก หยิบจับทุกสิ่งอัน
ตามแต่ความปรารถนาแลต้องการของลูกจ้างเสมียนตราชั่วคราว
ขุนจำเริญลอบถอนใจ
คราท่านทอดมองพิจารณาไอ้ลอยอย่างถี่ถ้วน
ร่างกำยำของไอ้ลอยที่ท่านเคยอิงแอบแนบชิด
เพลานี้นอนนั่งทอดกายพิงหมอนนุ่มอยู่บนเตียงท่าน
หัวเข่าหนาแข็งแรงทั้งสองข้าง ซ้ายขวา
ที่เคยคุกเข่าแทบเท้าของตนมานานนับสิบๆปีนั้น
บัดนี้แดงด้วยสีจากโลหิต แลเขียวคล้ำจากยาพอกสมานแผล
เลือดยังไหลซึมออกมา
แม้นมิมากมายนัก
หากแต่ในสายตาของขุนจำเริญแล้วไซร้
บาดแผลบนกายของไอ้ลอยคนซื่อ
อันได้รับมาจากแรงโทสะของตนนั้น
ช่างสาหัสเหลือคณานับ
ขุนจำเริญนั่งพับเพียบก้มหน้าน้ำตาซึมอยู่บนเตียงข้างกายไอ้ลอย
เสียงสะอื้นน้อยๆมิยอมหยุด ตั้งแต่คราไอ้ลอยได้แผล
ขุนจำเริญท่านร่ำไห้หนักบ้างเบาบ้าง ตามแต่ความวูบไหวในอารมณ์
“ได้โปรดอย่าร่ำไห้ให้ไอ้ลอยเลยขอรับขุนจำเริญ
ไอ้ลอยมิเจ็บแผลดอกขอรับ”
ไอ้ลอยค่อยๆยื่นมือหนา
มาใกล้ใบหน้าเศร้าหมองของขุนจำเริญ
เชยคางมนขึ้นมาเพียงน้อย
หากแต่ขุนจำเริญมิยอมมองสบตาแลมองหน้ามัน
ไอ้ลอยมันบรรจงจูบซับหยาดน้ำตาขุนจำเริญด้วยปากหนา
น้ำตาของขุนจำเริญเพลานี้
มันไหลพรั่งพรูออกมาอย่างกลั้นไว้มิได้อีกต่อไป
“ลอย..ลอยจ๋า ข้าเสียใจเหลือเกิน
ความมุทะลุของข้า ทำให้เจ้าได้แผลแลเจ็บตัวเยี่ยงนี้”
ขุนจำเริญใช้สองมือบางเกาะยึดข้อมือหนาของไอ้ลอย
ขุนจำเริญช้อนตาหวานขึ้นมาสบตาคมของคนตรงหน้า
หากสายตาขุนจำเริญเพลานั้นช่างดูเศร้าสร้อย
แลบ่งบอกถ่ายทอดออกมาว่า
เสียใจเสียเหลือเกิน
ไอ้ลอยใจชื้นครามันรับรู้ว่าขุนจำเริญห่วงหาอาทรมัน
ความโกลาหน....
คราขุนจำเริญแลเห็นไอ้ลอยมีบาดแผลเลือดตกยางออก
สัมผัสอ่อนโยนแผ่วเบาที่แตะต้อง....
ราวกับไอ้ลอยเป็นข้าวของมีค่ามีราคา
ไหนจะน้ำเสียงแววตาที่ทุกข์ร้อน ร้อนรน
ทุกการกระทำที่ได้รับ
เพียงเท่านี้ หัวใจเหี่ยวเฉาของไอ้ลอย
กลับเบ่งบานพองฟูขึ้นมา
จนไอ้ลอยอยากตะโกนให้โลกได้รับรู้โดยทั่วกันว่า
เพลานี้เจ้าดวงใจแห่งมัน
ท่านกลับมายึดเกาะกุมหัวใจของมันดังเดิมแล้ว
ขุนจำเริญท่านกลับมาเป็นมิ่งขวัญของไอ้ลอยแล้ว
“ขุนจำเริญขอรับ
บาดแผลของไอ้ลอยนั้นมิได้ใหญ่โตนักดอกขอรับ
ไอ้ลอยมิเจ็บมิปวดแต่อย่างใด
แต่ทว่า....
หากหัวใจของไอ้ลอยมันเปราะบางเหมือนอย่างแก้ว
คงแหลกแล้วด้วยพิษความคิดถึงขุนจำเริญขอรับ”
ขุนจำเริญท่านเบิกตาโพลง
งงงันกับคำหวานที่ได้ยินอย่างมิคาดคิด
อนิจจา..
ไอ้ลอยเพลานี้มันมิได้เขลาเหมือนกาลก่อนเสียแล้ว
"เห็นเสือหมอบอย่าเชื่อว่าเสือไหว้
เผลอเมื่อไรเสือกินสิ้นทั้งขน
คนต้องเกรงเยงยำน้ำใจคน
เขาถ่อมตนอย่าเหมาว่าเขากลัว”
(พระภิกษุ ธมฺมวิตกฺโกภิกขุ)
**********************************************************
“อื้อออออ”
ความร้อนประทับลงมาที่ริมฝีปากบางแลกดจูบ
ไอ้ลอยสอดลิ้นร้อนรุกล้ำ
จนขุนจำเริญร้องครางด้วยมิทันตั้งตัว
“ละ..ลอย ลอยจะทำอันใดกัน”
สองมือน้อยเกาะกุมสาบเสื้อของไอ้ลอย
“คิดถึงเหลือเกินขอรับ...ยอดรักของไอ้ลอย
ไอ้ลอยคิดถึงขุนจำเริญ จนใจมันจักขาดแล้วขอรับ”
เสียงแหบพร่าของไอ้ลอยพึมพำ
อยู่แนบชิดติดริมฝีปากบางของขุนจำเริญ
“อ๊ะ.. อ๊าา..”
ดวงหน้าหวานแดงซ่านขึ้นทันตา
ดวงตากลมโตหรี่ปรือ
แล้วจึงเชิดหน้าขึ้นสูดลมหายใจ
“มองหน้าไอ้ลอยเถิดขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย”
เสียงทุ้มนุ่มออดอ้อนยิ่งนัก
ไอ้ลอยประคองดวงหน้าหวานของขุนจำเริญด้วยสองมือร้อนผ่าว
ดวงตากลมโตของขุนจำเริญค่อยๆลืมขึ้นมา
ทว่าเพียงแค่เห็นแววตาลึกล้ำเจ้าเล่ห์ของไอ้ลอยที่คอยท่าอยู่
เพียงวินาทีเดียวเท่านั้น
ขุนจำเริญให้สะท้านไปทั้งกายบาง
เฉไฉเบือนหน้าหนี
ทั้งที่แก้มก็ขึ้นสีระเรื่ออย่างห้ามมิได้
ไอ้ลอยวาดวงแขนโอบกอด
รั้งกายบางของขุนจำเริญเข้ามากอดอย่างทะนุถนอมออมมือ
ก่อนจะบรรจงกดจูบไล่มุมปากแดงนุ่ม
มาจนประกบกันกับริมฝีปากหนาของมัน
จูบแผ่วเบาเนิ่นนานราวกับพลัดพรากจากกันนานปี
แต่ในความเป็นจริงแล้ว
ห่างกันเพียงแค่ชั่วข้ามคืน
ริมฝีปากหนายังคงทำหน้าที่ของมันอย่างดี
อ่อนหวาน ปลอบขวัญ ตัดพ้อแลเรียกร้อง
หลากหลายอารมณ์สื่อถึงกัน
ปลายลิ้นร้อนของไอ้ลอยตวัดรัดรึง
จนขุนจำเริญเผลอไผล
ตวัดลิ้นน้อยตอบกระหวัดรัดเกี่ยว
“อ่า...อื้อออ...”
ขุนจำเริญหอบหายใจแรง
เมื่อไอ้ลอยช่วงชิงลมหายใจไปจนสิ้น
และแล้วริมฝีปากหนาร้อนที่กำลังกดจูบรุนแรงอยู่นั้น
ค่อยๆแผ่วเบาแลหยุดลง
อีกลากพาความร้อนระอุ
เลื่อนไหลพาดผ่านลงไปตามพวงแก้มนุ่ม
จูบนั้นกลับสงบนิ่งพักพิงที่ซอกคอขาวหอมกรุ่น
“รักเหลือเกิน คิดถึงเหลือเกินขอรับ”
ไอ้ลอยพร่ำรำพันคำหวานมิหยุดหย่อน
หากแต่ถ้อยคำเหล่านี้มิได้ปรุงแต่งแต่อย่างใด
ทั้งหมดทั้งมวล
ล้วนส่งผ่านมาจากภายในใจอันใสซื่อของมัน
“ละ..ลอย..ลอยจ๋า พูดจา..อื้อ..กันกะ...ก่อน..อ๊าส์”
ขุนจำเริญเสียวซ่านไปทั้งกาย
รัญจวนจิต รัญจวนใจ
เสียจน...พูดกล่าวราวเด็กน้อยหัดพูด
เพลานั้น
สายลมโชยยามดึกพัดผ่านจนชายม่านบางพลิ้วปลิวไสว
ไอเย็นจากสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆเรื่อยริมข้างเรือนแพเย็นชุ่มชื้น
ทว่าร่างกายของคนทั้งสองบนเตียงตั่ง
กลับรู้สึกร้อนมาจากภายใน
ขุนจำเริญเกาะกุมต้นแขนแข็งแกร่งเป็นมัดกล้ามของไอ้ลอย
ซึ่งบัดนี้คร่อมอยู่เหนือร่างตน
สัมผัสของริมฝีปากที่คลอเคลีย
ยิ่งลึกซึ้งแนบแน่นเสียจนลมหายใจขาดห้วง
หายใจอย่างยากลำบาก อึดอัด..
แต่มิอาจรู้ได้ว่าเป็นเพราะ....
หัวใจที่เต้นรัวจนผิดจังหวะนี้ด้วยฤาไม่
“ซี๊ดดดด..”
ไอ้ลอยยังมิทันขยับตัว
เพียงแค่มันถูไถจำปีดอกใหญ่บดเบียดจำปีดอกน้อย
บาดแผลปริออกเลือดซึม
“ลอย..โธ่เอ๋ย ลอยจ๋า..
เลือดเจ้าจักไหลออกมาอีกแล้ว
เจ็บมากสินะลอย...ข้า..ข้าขอ....”
ขุนจำเริญระล้าระลังมิรู้จักทำเยี่ยงใดดี
นิ้วชี้หยาบกร้านแตะแผ่วเบาที่ริมฝีปากบาง
ก่อนที่ขุนจำเริญจักพูดจนจบความ
“ขุนจำเริญขอรับ เมตตาไอ้ลอยด้วยเถิดนะขอรับ”
ไอ้ลอยประคองร่างบางให้ลุกนั่ง
หากตัวของมันกลับลงไปนอนทอดกายอยู่แทนที่
มุมปากหนายกยิ้มอย่างพึงใจ
สายตาคมระยิบระยับคราเห็นหน้านวลเหรอหรา
“เจ้าจักบ้าไปแล้ว ไอ้คนบ้า ชิส์”
มือน้อยข้างหนึ่งฟาดลงบนอกแกร่งกำยำที่ปราศจากอาภรณ์
สองบุรุษเพลานี้
กลับคืนสู่ธรรมชาติยุคเก่าก่อน
คราเมื่อมนุษย์โลก...มิมีผ้าผ่อนพันกาย
“ขุนจำเริญใจร้ายกับไอ้ลอยเหลือเกินนะขอรับ
ไอ้ลอยมันเจ็บกาย แล้วใยต้องมาเจ็บใจเยี่ยงนี้หนอ
บาปกรรมอันใดไอ้ลอยก็มิเคยกระทำ....อ๊ะ...”
ไอ้ลอยตัดพ้อมากมายเกินกว่าความเป็นจริง
หากแต่ผลของมันสำเร็จลุล่วงสมใจ
“อ่าส์...ซี๊ดดด..”
ไอ้ลอยสูดปากสูดคออย่างเสียวซ่าน
ด้วยขุนจำเริญวาดขาเรียวงามข้างหนึ่ง
พาดผ่านข้ามตัวไอ้ลอยที่นอนอยู่บนฟูกหนา
ความคับแน่นที่กดลงมาโดยมิบอกกล่าวให้ทันตั้งตัว
ยวนยั่วใจจนไอ้ลอยอดรนทนมิไหว
ไอ้ลอยเผลอไผลยกสะโพกหนาลอยจากพื้นขึ้นตอบรับ
“อ้าส์...เจ็บ...อย่า...อย่าเพิ่ง”
เสียงหวานเครือครางแผ่ว
ราวจักร้องไห้ด้วยเจ็บจุกของขุนจำเริญ
เหมือนบ่วงเชือกที่มองมิเห็น
คล้องรัดกายกำยำของไอ้ลอยไว้ให้หยุดนิ่งรั้งรอ
ไอ้ลอยกัดฟันแล้วข่มกลั้นแรงกำหนัด
มันใคร่กระทำอุกอาจดังใจอยาก
หากขุนจำเริญท่านจักทรมานเจ็บปวดรวดร้าวแล้วไซร้
ไอ้ลอยฤาจักกล้าทำร้ายดวงใจของมันเอง
เสียงหวานครางเรียกร้องตามอารมณ์หื่นกระหาย
คราขุนจำเริญทิ้งกายลงทาบทับร่างกำยำของไอ้ลอย
รสรักแลสัมผัสลึกล้ำอันคุ้นเคย
เหงื่อกาฬผุดพรายพร่างพรูออกมาจากทุกอณูขุมขน
ไอ้ลอยมอบจุมพิตพร่างพรมไปทั่วใบหน้าของขุนจำเริญ
สองมือสากหยาบกร้านลูบไล้หลังไหล่แผ่วเบาราวปลอบขวัญ
“อ๊ะ...ลอย...อื้อ..ลอย..บ้าจริง”
มือสากเลื่อนไล้ไล่ลงมาเกาะกุมก้นกลม
ขยำขยุ้มบีบเคล้นคลึงเคล้าลงแรงมิหนักนัก
หากคนถูกล่วงล้ำจาบจ้วงมิทันรู้ตัว
จึงสะดุ้งกายจักลุกขึ้น
มีฤาที่เสือหิวจักปล่อยลูกกวางเนื้อหวาน
ให้หลุดรอดจากกรงเล็บแหลมคม
สองมือหยาบด้วยกรำงานเกาะกุมสะโพกกลมมนไว้แน่น
คราไอ้ลอยมันมั่นใจว่า
คนข้างบนปรับตัวรับกับจำปีดอกใหญ่ได้แล้ว
“พร้อมกันนะขอรับ”
เสียงนุ่มทุ้มออดอ้อน เอาใจนัก
สองขาเรียวแยกห่างออกจากกัน
ฝ่าเท้าน้อยๆวางราบบนฟูกหนา
สะโพกกลมมนเริ่มขยับเขยื้อนช้าๆ
แล้วเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้น
มือบางวางทาบบนอกกำยำ
ดันต้านแรงกระทบกระแทกของคนด้านล่าง
มิให้เร่งแรง
ไอ้ลอยกัดฟันแน่น
ข่มใจมิให้ยกสะโพกสวนกลับ
“อ๊าส์...”
สองมือหยาบกร้านเกาะกุม
แล้วบรรจงรูดรั้งอย่างถนอม
ราวเกรงจักทำจำปีดอกน้อยชอกช้ำ
คางเรียวแหลมเชิดขึ้น
ดวงตาหลับพริ้ม
หากริมฝีปากแดงสั่นระริก
สองเท้าจิกแน่น
จนผ้าไหมคลุมเตียงเนื้อดีหลุดลุ่ยยับย่น
“อาาา...”
เสียงนุ่มทุ้มของไอ้ลอยคนซื่อครวญครางขึ้นอย่างลืมตัว
สัมผัสแนบแน่น นุ่มอุ่นร้อนมิเคยเปลี่ยนแปลง
ร่างบางของขุนจำเริญยกสะโพกกลม
ให้จำปีดอกใหญ่....
เคลื่อนไหวเข้าออกอย่างเนิบนาบอ้อยอิ่ง
ราวจังหวะสีซอที่อ่อนหวานนุ่มนวล
หลากความหมายในตัวเอง
“ไอ้ลอยรักขุนจำเริญเหลือเกินขอรับ รักเหลือเกิน”
ไอ้ลอยใจจักขาดเสียให้ได้
คราสะโพกกลมมนเริ่มโยกไหวเข้าจังหวะ
ความเสียวซ่านเสน่หาโหมกระหน่ำ
ไอ้ลอยยกสะโพกแกร่งขึ้นรับแรงโยกไหว
ที่เริ่มโหมกระหน่ำอย่างเร่งเร้ารุนแรง
ราวคนเดินทาง
รอนแรมกระหายหิวแลอดอยากมาช้านาน
ครั้นพานพบแหล่งน้ำแลอาหารอันอุดม
ตักตวงจ้วงจาบมูมมามมิรั้งรอ
มือหนาหนักของไอ้ลอยคนซื่อ
ฟาดเข้ากับแก้มก้นนิ่มจนเป็นรอยจางๆ
หากขุนจำเริญกลับหัวเราะขันแลยิ้มยั่วยวน
มือรียวจิกลงบนบ่าหนา พลางเร่งเร้า
“อ่า...แรงๆ..อื้อ...อ๊าส์..ลอยจ๋า แรงอีก...อ๊าส์...”
ขุนจำเริญหวีดร้อง
คราอารมณ์ราคะร้อนแรงถึงขีดสุด
ขาเรียวนวลขาวสั่นระริกจากความเสียวซ่านสุขสม
กายบางอ่อนระโหย
ทิ้งตัวลงซบอกกำยำ
ริมฝีปากร้อนแนบนาบกันอีกครั้งคราถึงฝั่ง
หากไอ้ลอยยังคงเคลื่อนกาย
กระแทกเข้าออกอย่างเร็วแลรุนแรงขึ้นทุกขณะ
สองร่างสอดประสาน
ทั้งกายแลเสียงครางกระสันสวาท
ของเหลวขาวขุ่นคลั่ก
หลั่งไหลกระจายเลอะเปรอะนองหน้าท้องแกร่ง
ในเพลานั้น
ของเหลวเยี่ยงเดียวกันหากมากมาย
ฉีดแรงเข้าสู่ภายในกายของขุนจำเริญ
เหงื่อกาฬไหลชุ่ม
กายเปลือยเปล่าที่กอดกระหวัดรัดกันไว้
ความเหนื่อยอ่อนล้า
ทำให้ขุนจำเริญเผลอหลับไปทั้งยังทาบทับร่างไอ้ลอยอยู่
ส่วนเชื่อมต่อแม้คลายลง หากยังประสานกันอยู่
มือหนาลูบศีรษะทุยได้รูปสวยของขุนจำเริญ
อย่างแผ่วเบาทะนุถนอม
ริมฝีปากหนาจุมพิตลงตรงกลางกระหม่อม
“หลับเสียเถิดขอรับ....ยอดรักของไอ้ลอย”
เสียงนุ่มทุ้มกระซิบรำพันพะเน้าพะนอ
แม้นคนตรงหน้าหลับใหลมิอาจรับรู้
หากมุมปากบางกลับยกเผยอยิ้ม....
อย่างเป็นสุข
:pighaun: :pighaun:
*************************************************************
นายท่านขอรับ..
กระผมคาดคะเนว่าอีกสักสองสามตอนขอรับ
นิยายเรื่องนี้จักอวสานแล้วนะขอรับ
มาร่วมใจกัน....
ส่งไอ้ลอยแลขุนจำเริญ.....
ไปให้ถึงซึ่งฝั่งฝันกันเถิดขอรับ
:mc4: :mc4:
*************************************************
จากภาพขอรับ
1. "อร๊ายยยย อย่าน้า ลอยจ๋า"
2. "จาปายหนายขอร้าบบบบ มาห้ายจาบบบบเสียดีๆน้าขอร้าบบบบ"
3. "หนีลงน้ำเสียดีกว่า ลอยจ๋าคงมิรู้ทันข้า"
4. "จับได้ ไอ้ลอยคนซื่อจัดหนักนะขอรับ"
5. "ยอมแล้วจ้า ลอยจ๋า ให้ข้าขี่หลังหน่อยจิ"
6. "ขุนจำเริญจักใคร่ขี่ม้าฤาขี่ไอ้ลอยขอรับ"
7. "หากขุนจำเริญจักขี่ไอ้ลอย
ขอไอ้ลอยเปิดตำรากามสูตรทบทวนสักนิดนะขอรับ"
:haun1: :haun1:
[attachment deleted by admin]
-
:oo1: :oo1: :jul1: ชอบมากกก
-
ลอยเจ้าช่างหื่นมาก ขนาดบาดเจ็บยังมิละมิเว้น แต้ข้าชอบมาก :haun4:
-
เลือดเหมียวก็ไหลนะค่ะออกทางจมูกไม่รู้เป็นอะไร=.,=อ่านฉาก...ทีไรเสียเลือดทุกที^^
ยาดมยาหม่องไม่ต้องขอแค่เลือดสำรองก็พอค่ะ>.,<
-
ตัวเราคิดว่า...ลอยแลขุนจำเริญถึงฝั่งไปหลายรอบแล้วนะขอรับ :haun4:
-
นอกจากไอ้ลอยมันจะชอบมโนแล้ว
มันยังไม่เจียมสังขารอีก ชอบเรียกเลือดคนอ่านตลอด :haun4:
-
ไม่มีคำใดจะกล่าวนอกจาก :pighaun:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
(อย่าจิ้น ว่าเป็นคุณหน่อยกับเฮียหมอมี่นะ :ling1:)
-
เป็นตอนที่....มาก ฟิน~~!!!! -,.-
คืนดีกันแล้วในที่สุด ^^
ตอนต่อไปจะมีอะไรให้ลุ้นอีกไหมน้อ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ได้เจอเจ้าลอยหลายตอนชุ่มฉ่ำกว่าน้ำสงกรานต์อักโข
ตอนล่ายิ่ง โอ้ววววว
:heaven
ยังไม่คุย ยังไม่กระจ่างแต่บทภาษากายบนเตียงแจ่มแจ้งอย่างแท้ที่สุด
คลั่งไปเลย
:hao7:
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
ร้อนแรงมาก :pighaun:
-
ร้อนแรงยิ่งนักเจ้าค่ะ ขอไปหาที่สงบจิตใจก่อนนะ
-
:pighaun: ขอไปเติมเลือดก่อน
-
:katai2-1: :katai2-1:
กระผม...ขอขอบพระคุณทุกคอมเม้นท์นะขอรับ
:3123: :3123:
*********************************************************
ทาสรัก....สมัครใจ....35
ไอ้ลอยคนซื่อ
ทอดสายตาคม...หวานเชื่อมหยดย้อย
หน้าตาคมสันหมดจด แลเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม
มุมปากหนาได้รูปยกยิ้ม
หูตาแพรวพราวระยิบระยับ
เพลานี้สตรีผู้ใดได้ประสบพบเจอไอ้ลอยแล้วไซร้
หากมิอกสั่นหวั่นไหว
นับได้ว่าสตรีผู้นั้นหูหนวกตาบอดเป็นแน่แท้
ขุนจำเริญ
นั่งเอน ทอดกายระทวย อิงแอบอยู่แนบชิด
ศีรษะทุยสวยซุกซบอยู่แนบอกกำยำของไอ้ลอย
สองแขนเรียวกลมกลึงโอบกอดรอบบั้นเอวหนา
สองคนสองรูปกาย
สองลักษณะ
แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
คนผู้หนึ่งคมสันกำยำ
ร่างกายอุดมด้วยมัดกล้ามเนื้อขึ้นลูกสวย
คนอีกผู้หนึ่งนั้นเล่า
หน้านวลหวานแฉล้มแน่งน้อย
องค์เอวอรชรดุจนางอัปสร
จักคล้ายกันก็เห็นจักมีเพียงประการเดียว
อันได้แก่...
ความรักที่โอบล้อมห่อหุ้มคนทั้งสองเอาไว้ด้วยกัน
“ลอยจ๋า เจ้าอยู่กับข้าที่เรือนแพนี้เถิดหนา
ข้ามิใคร่อยากให้เจ้าอยู่ห่างหูไกลตาข้าเยี่ยงนี้เลย”
ขุนจำเริญชะอ้อนหน้าหวานเงยขึ้นมาออดอ้อนวอนขอ
แม้นใจไอ้ลอยคนซื่อจักพองฟูด้วยปิติ
หากสติส่วนหนึ่งยับยั้งให้ชั่งใจ
ความควรมิควรนั้นเล่า
เป็นกำแพงหนากั้นขวาง
จักละทิ้งเพิกเฉยมิใส่ใจเยี่ยงนี้
ไอ้ลอยจักนับได้ว่า
เป็นผู้เห็นแก่ส่วนตัวน่าละอายนัก
“ขุนจำเริญขอรับ
ขุนจำเริญโปรดรับรู้ด้วยเถิดขอรับ
ดวงใจของไอ้ลอยนั้น
มันจักตามติดขุนจำเริญ ไปทุกหนแห่ง
จักเข้าป่าดงพงไพร บุกน้ำลุยไฟ
ขึ้นเขาลงห้วยเยี่ยงใด
ดวงใจแห่งรักของไอ้ลอยดวงนี้
มันจักดั้นด้นดิ้นรนเสาะหาแต่ขุนจำเริญขอรับ
หากทว่า....”
วงแขนแข็งแรงที่สวมกอดเอวบางกระชับรับกับคำกล่าว
“ทว่าอันใด อย่างไรเล่า
มัวแต่อมพะนำอยู่ได้ ชิส์”
สองแขนเรียวผละออก
ร่างแน่งน้อยขยับถอยห่างไอ้ลอยอย่างแง่งอน
“โปรดรับฟังไอ้ลอยก่อนเถิดขอรับ
อย่าเพิ่งคิดเคืองขุ่นไอ้ลอยเลยขอรับ”
“อ๊ะ....”
เสียงนุ่มทุ้มริมหูมิทันจบดี
กายขุนจำเริญมีอันลอยละลิ่ว
เลื่อนเคลื่อนมานั่งลงบนหน้าตักไอ้ลอย
สองแขนกำยำด้วยมัดกล้าม
โอบอุ้ม..ยกกายบางย้ายมานั่งบนตักตน
“อื้ออออ...ลอย...”
จุมพิตที่ประทับรับขวัญนั้น
ช่างแสนหวานแลเนิ่นนาน
“ลอยจ๋า อยู่กับข้าเถิดนะ อย่าจากข้าไปไหนเลย”
สองแขนเรียวยกโอบกอดรอบลำคอหนา
ปากบางเจื้อยแจ้วจำนรรจา
“เพลาลอยมิอยู่ข้างกายข้า
ข้าจักมิกิน ข้าจักมินอน
งานการข้าก็จักมิแตะต้อง
ข้าจักรอเพียงเจ้าผู้เดียว...ลอยจ๋า”
เด็กน้อยว่าดื้อรั้นเพียงใด
หากคนบนตักไอ้ลอยคนซื่อเพลานี้
ดื้อดึงแลเอาแต่ใจตนมากกว่านัก
ด้วยฤทธิ์เดชที่เคยสำแดงมากมาย
เกินกว่าไอ้ลอยจักรับมือไหว
“ลอยเอ๋ย...เจ้าอยู่ข้างกายข้า
กินนอนอยู่เคียงข้างข้า
งานกระทรวงช่วยกันกับข้าสะสาง
มิมีอันใดต้องลังเลรีรอดอกหนา”
เสียงหวานกังวานใส
ดวงตากลมโตเป็นประกาย
วาดหวังวิมานในกาลภายหน้า
“ลอยเอ๋ย...เพลานี้เจ้าจงกลับไป
เก็บงำข้าวของเครื่องใช้ของเจ้า
แลกราบลาคุณนายแฉล้มเสียเถิด
ข้าจักรอคอยเจ้าอยู่ที่เรือนแพนี้
เอ..ฤาข้าจักไปด้วยกันกับเจ้าดีหนอ
ข้าจักได้ช่วยบอกกล่าวกับคุณนายแฉล้มด้วยอีกคน”
ขุนจำเริญว่าแล้วขยับกาย
จะลุกขึ้นจากตักของไอ้ลอย
“เดี๋ยวก่อนขอรับ....”
ไอ้ลอยกระชับอ้อมกอดรั้งไว้
มิให้ขุนจำเริญลุกจาก
“ห้ามข้าทำไมกันเล่า
ข้าจักไปแต่งกายแล้วไปด้วยกันกับเจ้า
ฤาเจ้ามิอยากอยู่ที่เรือนนี้ด้วยกันกับข้า”
สีหน้ายินดีเป็นล้นพ้นของขุนจำเริญ
แปรเปลี่ยนเป็นหน้าคว่ำ
ปากจมูกเชิดขึ้นอย่างมิพอใจ
ครามโนไปอีกทาง
“ขุนจำเริญขอรับ
ไอ้ลอยมันใคร่อยู่เคียงข้างดวงใจของมัน
ทั้งยามหลับแลยามตื่น"
"ไอ้ลอยมันใคร่...
เจอะเจอหน้าขุนจำเริญเป็นคนแรก
แลเป็นคนสุดท้ายของสายตาไอ้ลอยขอรับ”
ไอ้ลอยลูบหลังไหล่แผ่วเบาเอาใจ
ขุนจำเริญก้มหน้างุดลงกับอกไอ้ลอยด้วยขวยเขิน
“ขุนจำเริญขอรับ
ไอ้ลอยมันมิมีอำนาจ แลเงินตรามาเป็นของกำนัล
หากทว่าดวงใจแห่งไอ้ลอยนั้นไซร้มีเพียงหนึ่ง
รักเดียวของไอ้ลอยนี้จักเป็นนิรันดร์
มันจักตรึงตราอยู่ยากรู้ถอน
ต่อให้สิ้นกัปกัลป์พุทธันดร
ก็สุดรอนรักล่วงพ้นห้วงจินต์"
"ตราบใดดวงตะวันมิรังรอง
แม้นประเพณีขีดคั่นขัดขวางไอ้ลอยไว้
ทว่าด้วยโลกนี้มีขึ้นมีลงไม่คงกระพัน
คงมีสักวันที่ไอ้ลอยจักได้อยู่เคียงคู่ดวงใจของมันขอรับ”
คำรำพันอ่อนหวานนัก
หากทว่าน้ำเสียงแลความหมาย
หนักแน่นมั่นคง
“ลอยจ๋า พร่ำเพ้อพูดพล่ามอยู่ใย
แล้วไฉนเจ้าจักอยู่ข้างกายข้ามิได้”
อนิจจา
เพลานี้ขุนจำเริญกลับกลายเป็นผู้ตีความมิได้
ถ้อยคำทั้งมวลหวานหูนั้นจริงอยู่
หากมิมีวลีใดจักหมายว่า
จักได้อยู่เคียงกัน
“ไอ้ลอยมิอาจจากลาคุณนายแฉล้ม
ผู้ไถ่ถอนไอ้ลอยให้หลุดพ้นจากลูกทาสเป็นไทขอรับ
ขุนจำเริญขอรับ
โปรดให้ไอ้ลอยได้อยู่รับใช้
ทดแทนคุณนายแฉล้มเสียก่อนเถิดขอรับ”
“ข้ามิควรให้ผู้อื่นไถ่ถอนตัวเจ้าเลย
เหตุใดหนอ...
ครานั้นข้าจึงมิขัดขวาง
ฤาจักไถ่ถอนตัวเจ้าเอาไว้เสียเอง”
ขุนจำเริญรู้ซึ้งว่าเป็นไปมิได้
ที่จักเป็นผู้ไถ่ถอนลูกทาสจากเรือนตนเอง
“ขุนจำเริญขอรับ
คราไอ้ลอยต้องพลัดพรากลาจากขุนจำเริญนั้น
ไอ้ลอยเองมันก็เสียใจมิต่างกัน
กับขุนจำเริญดอกนะขอรับ
ไอ้ลอยจักยินยอมเป็น
“ทาสรัก...สมัครใจ”
เสียดีกว่าเป็นไทขอรับ
“ลอย...
ไปถนนตกกัน
ข้าจักไปเจรจากับคุณนายแฉล้มเอง”
***************************
คุณนายแฉล้มมองพิจารณาบุรุษทั้งสองตรงหน้า
ไอ้ลอยคนซื่อ
หน้าตาสลดหดหู่ ยืนค้อมก้มหน้าสำรวม
ด้วยมันบังอาจขัดคำสั่งของนาง
ผู้ที่เป็นเจ้าเรือนแลผู้มีพระคุณ
ในอันมิบอกกล่าวเพลาจักไปค้างอ้างแรมนอกเรือน
ขุนจำเริญขุนนางหนุ่มน้อย
ยืนสำรวมอ่อนน้อม
สีหน้าตึงเครียด
แววตามิสดใสเหมือนเคย
เพลาก่อนหน้านั้น
คุณนายแฉล้มท่านเดินตรวจตราต้นไม้ใบหญ้าอยู่หน้าเรือน
ครานั้นไอ้ลอยบังคับม้าลากที่มีขุนจำเริญโดยสารมา
ขุนจำเริญมิยอมเรียกใช้ผู้ใด
ด้วยตั้งใจว่าอย่างไรเสีย
จักต้องบังคับจับตัวไอ้ลอย
ให้กลับเรือนแพพร้อมตนให้จงได้
ภายหลังจากยกมือไหว้คุณนายแฉล้มกันทั้งสองคนแล้วนั้น
ต่างยืนสำรวม...
ราวนักโทษรอฟังตุลาการตัดสินความ
“คล้ายกันกับความฝันของข้าเสียเหลือเกิน”
คุณนายแฉล้มแลเห็นภาพทับซ้อน
ลูกเป็ดสองตัวใหญ่น้อยยืนร้องก๊าบๆ
แลกระพริบตาปริบๆอยู่ตรงหน้า
ราวกับเรียกร้องขอความเมตตา
ครั้นคุณนายแฉล้มยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาขยี้ดวงตา
ลูกเป็ดทั้งสองตรงหน้านาง
ต่างพากันเกลือกกลิ้งอยู่ปลายเท้า
“เฮ้อออ ไอ้ลอยเอ๋ย
เอ็งจักแก้ต่างแก้ตัวเยี่ยงไร
ก็มิมีประโยชน์อันใดแก่ข้า”
“ขอรับคุณนายแฉล้ม”
ไอ้ลอยเงยหน้าขึ้นเพียงน้อยแล้วรับคำ
“ลอย...เอ่อ..เจ้าลอยน่ะขอรับ
ลอยคิดถึง...เอ๊ยมิใช่
แม่ของมันน่ะขอรับ นางน้อมขอรับ
แม่เจ้าลอยชื่อนางน้อม
นางน้อมแกบังเอิญไม่สบาย
เอ่อ มิใช่ขอรับ นางน้อมสบายดี
แต่แก...แกบังเอิญคิดถึงลูก ลูกคือเจ้าลอยน่ะขอรับ"
"แล้วกระผม เอ่อ แล้วลอยก็คิดถึงกระผม
เอ๊ยมิใช่..ลอยก็คิดถึงแม่ หมายถึงนางน้อมน่ะขอรับ
ทีนี้นางน้อมแกก็คิดถึงเจ้าลอย..แล้ว...”
คุณนายแฉล้มเพลานี้
กลั้นหัวร่อเอาไว้แทบมิไหว
ด้วยขุนจำเริญขุนนางหนุ่มน้อย
ผู้มากด้วยความสามารถแลความเฉลียวฉลาด
ต่อหน้านางตรงหน้าเรือน
ขุนจำเริญกลับเงอะงะ ประหม่า
แลควบคุมตนเองมิได้
ระล่ำระลักกล่าววกไปวนมาคล้าย
”วัวสันหลังหวะ”
“พอเถิดขุนจำเริญเอ๋ย
ข้าพอจักเข้าใจด้วยสายตาของข้า
ที่ยังมิฝ้าฟางเท่าใดนักดอก”
คุณนายแฉล้มกล่าวห้ามด้วยเมตตา
“แล้วแข้งขาหัวเข่าเอ็งเป็นอันใด
ใยเป็นแผลเหวอะหวะดูน่ากลัวนัก”
คุณนายแฉล้มนางใจนักเลงก็จริงอยู่
แต่นางเป็นผู้ที่มิอาจทนมองบาดแผลได้
คุณนายแฉล้มจึงเมินหน้าหนี
มิยอมมองแข้งขาของไอ้ลอยอีกเลย
“กระผมงุ่มง่ามเซอะซะขอรับ
เผลอลื่นไถลล้มทับเศษกระเบื้องเองขอรับ”
ไอ้ลอยมิกล้าสบตาเวลาพูด
คุณนายแฉล้มคิดอยู่ภายในใจของนางว่า
“เห็นข้าโง่งมหรือไร ล้มไถลเยี่ยงไรจึงได้แผลเยี่ยงนี้
สมมันคงโดนขุนจำเริญแง่งอนแผลงฤทธิ์เดชเข้าให้”
ยังมิทันที่ขุนจำเริญผู้มาเยือน
จักกล่าวถึงเรื่องราวต้นตอที่หมายใจไว้
“ลอย..เจ้าลอย ตายล่ะ
เกิดอันใดขึ้น
ใยจึงได้เลือดได้แผลเยี่ยงนี้”
:z3: :z3:
*************************************************************
เสียงผู้ใดกันหนอ...
นายท่านทั้งหลายคงพอจักทำนายทายทักได้ (ชิมิ)
ฤา..นายท่านจัก "คอนเฟิร์ม" จากภาพเบื้องล่างนี้ก็ได้นะขอรับ
:pigha2: :pigha2:
**********************************************
จากภาพ
1. "ลอยจ๋า...ข้าลอยมาหาเจ้าแล้ว"
2. "ลอยจ๋า...เบื่อน้ำพริกถ้วยเก่าที่...ร้านกาแฟ เอ๊ย เรือนแพรึยังจ๊ะ"
3. "ลอยจ๋า...หน้าตาข้าดีระดับหนึ่ง แต่ลีลาข้าระดับดีเลิศนะจ๊ะ"
4. "เสียงผู้ใดเจื้อยแจ้ว น่ารำคาญเสียจริง"
5. "ลอยจ๋า..แล้วข้าล่ะ เจ้าจะเอาข้าไปวางไว้ที่ใด"
6. "ขอไอ้ลอยเช็ดแว่นตาก่อนนะขอรับ...ไอ้ลอย...ตาลาย"
7. "เลือกข้า..เจ้าจักได้เบิ้ลนะจ๊ะ...ลอยจ๋า"
8. "อืมมมม ข้อเสนอนี้น่าสนจาย จำไอ้ลอยต้องสนองเสียแล้วขอรับ"
[attachment deleted by admin]
-
อ้าวเสียงใครอีกล่ะนั่น
-
โอ๊ะโอ ใครน้อใคร
สงสัยจะเปนสาวน้อยที่หลงลอยเสียล่ะมั้ง ><
-
คุณจำเริญ เป็นทาสรักไอ้ลอยโดยแท้ อิอิ
-
:L2:คอนเฟิร์มเสียงหลวงอรรถแน่ๆ
ถ้าทายถูกคุณหน่อยเลี้ยงกาแฟนะคะ อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เห็นภาพเลย..เป็ดน้อยก้าบๆ5555
-
ไม่ใช่ทาสรักธรรมดาแต่เป็นทาสรักจอมหื่น
ซึ่งคนอ่านชอบมากกก
-
แอบค้างกันเบาๆ ขอเป็นทาสรักสมัครใจ(รอ) ของพ่อลอยและขุนจำเริญ อิอิ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ขุนจำเริญดื้อดึงเอาแต่ใจได้น่ารักยิ่งนัก :กอด1:
-
งืออออออ เสียงใครอ่าๆ
ไม่อยากให้นิยายเรื่องนี้จบเลยให้ตายสิ
รอตอนต่อไปๆ
-
เสียงลูกหรือหลานคุณนายแฉล้มกันนะ แต่ขุนจำรูญเนี่ยน่ารักนะ อ่านตอนนี้เหมือนลอยเป็นผู้ใหญ่กว่าขุนจำรูญหลายปีเลย
-
เสียงปริศนา :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:hao3:
ลอยเจ้าชู้ไม่รู้ตัว 55
ต้องมีคนกินไม่ได้นอนไม่หลับแน่ ถ้าลอยยังไม่กลับเรือนแพ
-
หลวงอรรถรึ :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ชอบค่ะ
-
ขุนจำเริญ งอแงเหมือนเด็ก แต่รู้สึกว่างานนี้มีหึงโหด
-
เป็นผู้ใดกัน? แต่ตอนนี้ขุนจำเริญน่ารักยิ่งนัก
-
ใกล้จะจบแล้วอ้ะ :hao5: :hao5:
-
:pigwrite: :pigwrite:
ทาสรัก....สมัครใจ....36
หลวงอรรถส่งเสียงเอะอะโวยวาย
มาจากบนเรือนด้านหลัง
แล้วพลันถลาลิ่วลงจากขั้นบันไดอย่างรีบร้อน
ไอ้ลอยคนซื่อมิทันระวังตัว
มันยืนนิ่งตัวแข็งทื่อมิกล้าขยับเขยื้อน
กายสันทัดสมส่วนของหลวงอรรถ
ถลามาข้างกายไอ้ลอยแล้วเสียหลัก
สองมือขุนนางหนุ่มวัยเบญจเพส
เกาะกอดลำแขนกำยำของไอ้ลอยเอาไว้เป็นหลัก
มิให้เจ้าตัวล้มลงนอนกองกับพื้นเบื้องล่าง
ขุนจำเริญสุดกลั้น
ครามองเห็นเหตุการณ์เต็มสองตา
มือไม้ท่านพลันสั่นระริก แลกายบางนั้นกลับสั่นเทิ้ม
สองมือเรียวบางเย็นเยียบ
บีบจับกันแน่นเพียงเพื่อระงับซึ่งโทสะ
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงรัว
ราวประท้วงเจ้าของอยู่ภายในอก
“พ่ออรรถเอ๋ย..
จงระงับสติแลกริยาไว้หน้าย่าเจ้าบ้างเถิด
ไฉนเลยเจ้าจึงตื่นตระหนกแลโหวกเหวกเยี่ยงนี้”
นางแฉล้มกล่าวตำหนิหลานชายด้วยเสียงดังเข้มงวด
หลวงอรรถผู้นี้
ผู้คนภายนอกเรือนเจ้าพระยานิติธรรมนั้นไซร้
มิมีผู้ใดจักนึกรู้ว่า
ท่านมีกริยาละม้ายคล้ายสตรีนักหนา
หากคุณนายแฉล้มนั้นเล่า
นางมิอาจบีบบังคับกายใจหลานชายผู้นี้ได้
“ไม้แก่ดัดยาก”ฉันใด
หลวงอรรถผู้นี้ย่อมเป็นฉันนั้น
ดังนั้นด้วยเหตุดังกล่าวมานี้
จึงเป็นอีกประการสำคัญ
ที่นางแฉล้มมิยอม
ให้ไอ้ลอยพำนักพักพิงยังตึกฝรั่ง
“หลานกราบขออภัยคุณย่าขอรับ
ด้วยหลานเห็นเจ้าลอยมีแผลเลือดไหล
ใจคอหลานเลยมิใคร่ดี
ด้วยเป็นห่วงเป็นใยเจ้าลอยนัก
จึงมิทันยั้งคิดขอรับ”
หลวงอรรถยกมือไหว้
ขออภัยคุณนายแฉล้มย่าตนก็จริงอยู่
หากแต่สายตาหลุกหลิกของท่าน
ขยิบตาให้ไอ้ลอย
“อ้าว..ขุนจำเริญมาแต่เพลาใดกัน”
หลวงอรรถนั้นมองเห็นขุนจำเริญตั้งแต่คราแรก
หากเสแสร้งเมินหน้าไปเสียก่อน
แล้วจึงกล่าวทักในภายหลัง
“สวัสดีขอรับหลวงอรรถ
กระผมมากับเจ้าลอยได้สักครู่แล้วขอรับ”
ขุนจำเริญจำต้องเป็นฝ่ายนอบน้อม
ด้วยวัยแลยศศักดิ์ขุนนางที่น้อยด้อยกว่าหลวงอรรถ
หากสายตาขุ่นเขียวมิปิดบัง
อีกแจงความเป็นนัย
ในความสัมพันธ์ของท่านแลไอ้ลอยคนซื่อ
“เหตุใดจึงมาด้วยกันกับลอยเล่า
แล้วลอย..เพลาคืนวานเจ้าหายไปทางใด
ข้าเรียกหามิเห็นเจ้า”
น้ำเสียงคราเอ่ยถามไอ้ลอยคนซื่อนั้นหวานเสนาะหู
อีกสายตาทอดมองของหลวงอรรถนั้นเล่า
มันช่างออดอ้อน เชิญชวนเปิดเผย...มิปิดบัง
เนื้อความในคำกล่าวของหลวงอรรถ
ราวจักประกาศก้อง
ให้ขุนจำเริญรับรู้รับทราบถึง....
ความสัมพันธ์ใกล้ชิดของคนทั้งสอง
“พวกเจ้ามีความมากมายหลากหลายจักสนทนากันกระมัง
เยี่ยงนี้ข้าจักขึ้นไปเอนหลังบนเรือนเสียสักหน่อย
ผู้ใดก็มิต้องมาใส่ใจข้าอีกต่อไป”
นางแฉล้มผู้อาบน้ำร้อนมาก่อน
รู้เห็นด้วยสายตาของนางเองว่า
บรรยากาศระหว่างสามคนตรงหน้าเพลานี้...
"คุกรุ่น" ยิ่งนัก
“คุณนายแฉล้มขอรับ
กระผมมาเยือนถึงเรือนท่าน
ด้วยมีความจักเจรจากับท่านขอรับ
ได้โปรดให้เวลารับฟังกระผมสักครู่ด้วยเถิดขอรับ”
ขุนจำเริญระลึกขึ้นได้ถึงต้นตอเรื่องราว
ที่นำพาตนมาถึงเรือนคุณนายแฉล้ม
จึงจำต้องระงับความขุ่นเคืองใจเอาไว้ภายใน
“ตามข้าขึ้นไปเจรจากันบนเรือนเถิดขุนจำเริญ
ข้าสู้ทนยืนเมื่อยล้าจนขาแลแข้งของข้า
จวนแข็งเกินกว่าหินผาเสียแล้ว”
เพลานั้นไอ้ลอยจักก้าวตามหลังคนทั้งคู่
หาก...
“ลอยเอ๋ย....
เจ้าตามหลังข้าไปที่ตึกฝรั่งสักเดี๋ยวเถิด
ข้ามีธุระจัก....”
หลวงอรรถชักชวนไอ้ลอยด้วยเสียงอ่อนหวาน
เกินกว่าจักเป็นเสียงนายบ่าว
ฤาเพียงคนรู้จักคุ้นเคย
น้ำเสียงเยี่ยงนี้สมควรจัก
ใช้เพียงลำพังสองคนกับคนรักเท่านั้น
“มิได้ดอกขอรับหลวงอรรถ
ด้วยเรื่องธุระของกระผมนั้น
เกี่ยวเนื่องกับเจ้าลอยโดยตรงขอรับ”
เสียงขุนจำเริญกระด้าง
หากยิ้มที่ส่งให้หลวงอรรถนั้น
เป็นรอยยิ้มเยาะเย้ยยวนโทสะยิ่งนัก
“ถ้าเป็นเรื่องของเจ้าลอยแล้ว
เห็นทีหลานคงจักต้องอยู่ร่วมรับฟังเสียกระมังขอรับคุณย่า”
หลวงอรรถยกยิ้มอย่างเป็นต่อ
“เห็นทีจักมิได้ดอกขอรับ หลวงอรรถ
ด้วยเป็นเรื่องส่วนตัวของเรา เอ้อ...
กระผมหมายความถึงเรื่องของกระผมแลลอย
เพียงเท่านั้นขอรับหลวงอรรถ”
ขุนจำเริญรีบกล่าวคัดค้าน
แล้วแสร้งหลุดคำว่า”เรา”
อีกเสยิ้มขวยเขิน
ราวถูกจับได้ในความสัมพันธ์
“พ่ออรรถกลับไปตึกฝรั่งของเจ้าเสียก่อน
ย่าจักเจรจาความกับขุนจำเริญแลไอ้ลอยเอง
มิต้องมาเป็นกังวลกับบริวารของย่าเจ้าดอก หลานเอ๋ย”
คุณนายแฉล้มให้เห็นอกเห็นใจหลานชายตนนัก
ด้วยเล็งเห็นว่า
หลวงอรรถมีจิตปฏิพัทธ์ต่อไอ้ลอย
หากสองนายบ่าวนั้นเล่า
ต่างผูกพันกันมาแต่ปางก่อนเสียกระมัง
ดูเอาเถิด
เพลานี้....
ไอ้ลอยมันเกรงกลัวขุนจำเริญเสียจนตัวลีบ หน้าซีดขาว
เพียงสายตาขุ่นเขียวของขุนจำเริญที่ปรายมา
ไอ้ลอยก็หน้าซีดเซียวคล้ายปลาสำลักน้ำ
ครานั้นหลวงอรรถให้รู้สึกขายหน้าเสียเหลือเกิน
จึงทำหน้าง้ำหันหลังกลับ
แลสะบัดสะโพก
เดินลงส้นจากไป
******************************
“คุณย่าแฉล้มขอรับ
กระผมใคร่จักขอไถ่ถอนตัวเจ้าลอย
คืนจากคุณย่าจักได้ฤาไม่ขอรับ”
ขุนจำเริญกล่าว
แล้วขยับกายบางเข้าไปใกล้คุณนายแฉล้ม
พลันขุนจำเริญก้มลงกราบแทบตักคุณนายแฉล้ม
คุณนายแฉล้มเพลานั้นตกใจแลประหลาดใจ
อีกทึ่งในกริยาของขุนนางหนุ่มน้อยตรงหน้า
“นี่มันเรื่องอันใดกันขุนจำเริญ
ข้ามิใช่ย่ายายของเจ้า
อย่าได้บังอาจมาเรียกขานข้าเยี่ยงนี้
แล้วเจ้าจักไถ่ถอนไอ้ลอยให้เสียทรัพย์ของเจ้า
เพื่อการอันใดกันเล่า”
คุณนายแฉล้มแลไอ้ลอยต่างตกตะลึงพรึงเพริด
คราขุนจำเริญโถมกายลงกอดบั้นเอวคุณนายแฉล้ม
เสียงสะอื้นดังรอดมาจากกายบางที่สั่นเทิ้ม
คุณนายแฉล้มอดใจอ่อนมิได้
ค้อมตัวลงสวมกอดกายขุนจำเริญ
“โธ่เอ๋ย พ่อจำเริญ
พ่อจักร่ำไห้ไปใยมีอันใดจงพูดจามาแต่โดยดีเถิด”
“คุณย่าแฉล้มขอรับ
กระผมคิดถึงคุณย่าของกระผมเหลือเกินขอรับ
หากคุณย่าท่านบุญน้อยนัก จากกระผมไปนานหลายปี
ครากระผมได้ใกล้ชิดคุณย่าแฉล้มเยี่ยงนี้
คล้ายกระผมได้สวมกอดคุณย่าของกระผมขอรับ”
ขุนจำเริญเงยหน้าหวาน
ที่เพลานี้เนืองนองด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมา
คุณนายแฉล้มยกมือเหี่ยวย่นสั่นเทา
ยื่นมาตรงหน้านวลหมองเศร้าของขุนจำเริญ
นิ้วน้อยบอบบางเต็มไปด้วยริ้วรอยตามวัย
บรรจงเกลี่ยซับหยดน้ำใสของคนตรงหน้า
“พุทโธ่พุทถัง..พ่อจำเริญของย่า
เอาเถิดในเมื่อเจ้าอยากนับข้าเป็นย่าของเจ้า
ย่าก็จักนับเจ้าเยี่ยงหลานข้าเช่นเดียวกัน
หยุดร่ำไห้เสียเถิดหลานย่า”
ไอ้ลอยเพลานั้น
ยกมือหนาของมันขึ้นมากุมตรงอกเสื้อ
แล้วให้คิดสะท้อนอยู่ในอกของมันว่า
“โถ..ดวงใจของไอ้ลอย
ไอ้ลอยมันใคร่อยากเข้าไปกอดรับขวัญ
แลปลอบโยนท่านเสียเหลือเกิน
หากไอ้ลอยมันมิคิดเกรงว่า
จักเป็นการล่วงล้ำก้าวย่ำ
ผู้มีพระคุณเยี่ยงคุณนายแฉล้ม
ไอ้ลอยมันจักโอบกอดขุนจำเริญเอาไว้แนบอกของมันขอรับ
ให้แผ่นอกของไอ้ลอยได้รับใช้เป็นที่พักพิง
ยามดวงใจของไอ้ลอยเหนื่อยล้าแลโศกตรม”
“ขอบพระคุณขอรับคุณย่าแฉล้ม”
ขุนจำเริญก้มลงกราบแนบตักของคุณนายแฉล้มอีกครา
“แล้วพ่อจำเริญมีเรื่องอันใด
จักเจรจากับย่าเล่า
สีหน้าเจ้าหม่นหมองนัก หลานข้า”
คุณนายแฉล้มใช้มือเหี่ยวย่นของนางข้างหนึ่ง
เชยคางมนให้เงยขึ้นสบสายตา
“คุณย่าขอรับ
หลานมิอยากปิดบังฤามีความลับอันใดกับคุณย่าขอรับ
หากแต่คุณย่าโปรดรวบรวมขวัญของคุณย่า
มิให้กระเจิดกระเจิงด้วยเถิดขอรับ
ด้วยเรื่องที่หลานจักเรียนให้ทราบ...”
“เล่าไปเถิดหลานเอ๋ย
เจ้ามีเรื่องราวอันใดอัดอั้นอยู่ในอก
จงเผยออกมา
แลยกภูเขาออกจากอกเจ้าเสียให้หมด
เรื่องทุกข์ร้อนของเจ้าเป็นเยี่ยงใดฤา
มันร้ายแรงถึงเพียงไหนกัน”
เสียงคุณนายแฉล้มอ่อนโยนเปี่ยมด้วยเมตตา
*************************************************
“ขุนจำเริญขอรับ..ไอ้ลอย...”
ไอ้ลอยคนซื่อในเพลานี้นั้น
ให้รู้สึกใคร่ปกป้องขุนจำเริญของมันยิ่งนัก
ฤาอย่างน้อยก็แบ่งเบาความทุกข์ยากลำบากใจ
“มิเป็นไรดอกลอยเอ๋ย
ให้เป็นภาระของข้าแต่เพียงผู้เดียวเถิด
เจ้าอย่างเป็นกังวลอันใดเลย”
ขุนจำเริญกล่าวตอบแลส่งสายตา
ที่เต็มไปด้วยความรักมอบให้ไอ้ลอย
คุณนายแฉล้มทอดสายตามอง
หลานชายคนใหม่สลับกับไอ้ลอยคนซื่อ
แล้วครุ่นคิดอยู่ภายในใจว่า
“ชะรอยนายบ่าวคู่นี้
จักมีความสัมพันธ์เกินกว่าที่ข้าคาดคิดเสียแล้ว”
คุณนายแฉล้มถอนหายใจยาว
ด้วยอยากระบายความอึดอัดกดดันภายในใจนาง
ขุนจำเริญ
ถ่ายทอดความเป็นมาแลเป็นไป
ตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย จวบจนถึงปัจจุบันกาล
มิรู้ด้วยเหตุผลกลใด
ที่ทำให้ขุนจำเริญตัดสินใจเล่า
เรื่องอันมิน่าเปิดเผยออกไปจนหมดสิ้น
“อนิจจาอนิจจัง...”
คุณนายแฉล้มเรียกหายาลมเป็นการด่วน
ครารับฟังจนสิ้นความ
“โลกเราเพลานี้ พลิกผันเกินข้าจักรับไหว”
คุณนายแฉล้ม
รำพึงรำพันขึ้นมา
คราได้สติ
o16 o16
********************************************
กระผมใคร่สงสารแลเห็นอกเห็นใจหลวงอรรถเสียเหลือเกินขอรับ
โปรดส่งใครมารักหลวงอรรถทีเถิดขอรับ (http://www.youtube.com/watch?v=JNV05Id34lY)
โปรดดูเฉพาะเจาะจง"อ๋อม"นะขอรับ
อพิโธ่...ขุนจำเริญท่านไปรับจ๊อบสำแดงมิวสิค
ก็มิบอกกล่าวกระผมบ้างไรบ้าง คริคริ(ไอ้หน่อยเพ้อ...อกน่าซบอ่า)
:hao6: :hao6:
*********************************************************
จากภาพขอรับ
1. "ไอ้ลอยขอประกาศนะขอรับ ด้วยเพลานี้ ดวงใจของไอ้ลอยมีเพียงหนึ่ง
แลขุนจำเริญท่านได้จับจองเป็นเจ้าของเรียบร้อยโรงเรียนไอ้ลอยไปหลาย...
ดังนั้นไอ้ลอยจึงมิอาจปันไปให้ผู้ใดได้แล้วขอรับ"
2. "มามะลอยจ๋า...มาให้ข้าจูจุ๊บเสียโดยดี
โทษฐานที่เจ้าหื่น เอ๊ยน่ารักเหลือเกิน"
3. "อยากได้กี่ยกขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย
ไอ้ลอยจักจัดห้าย คืนนี้อยากได้กี่ยกขอรับ"
4. "ฮึ...ส่งใครมารักข้าหน่อยจิ"
[attachment deleted by admin]
-
เอาล่ะ!!! ได้เปิดเผยความสัมพันกับคุณนายเฉลิ้มไปแระ
หายอึดอัดขึ้นเยอะ (แม้จะทำคุณนายท่านเกือบลมจับก้อเหอะ หึหึ ^0^)
ตอนหน้าจะเปนไงน้อ ลุ้นๆ
ปล.มาอัพเร็วม๊ากมาก!! ฟิน~~~~~!!!!! XD
-
ขุนจำเริญสู้ๆ :mc4:
-
หลานแท้ กะ หลานเทียมใครจะแรงกว่ากัน คุณนายแฉล้ม :katai3: :katai3: :katai3:
-
ว่าเป็นยกๆ :katai2-1:
-
แหม่ หลานหมาดๆท่าทางจะมาแรงนะเจ้าคะ
-
เอาใจช่วยขุนจำเริญ
-
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปนะ :hao3: :hao3: :hao4:
-
รึหลวงอรรถจะไฝว้ :angry2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขุนจำเริญกับหลวงอรรถจะไฝว้(?)กันแต่ไอ้ลอยกลับยืนตัวลีบ ไม่รู้เรื่อง ฮ่ะๆ
-
หลวงอรรถผู้นี้
ผู้คนภายนอกเรือนพระยาแม้นมนตรีนั้นไซร้
มิมีผู้ใดจักนึกรู้ว่า
ท่านมีกริยาละม้ายคล้ายสตรีนักหนา
ต้องเป็นพระยานิติธรรมรึเปล่า หากเข้าใจผิดต้องขออภัย
-
:a5: :a5:
ไม่รู้อะไรซะเเล้วพ่ออรรถ หลัวข้า ใครอย่าเเตะ :fire: :fire:
-
:call: :call:
กระผม...เฮียหน่อยร้านกาแฟ
ขอขอบพระคุณทุกๆคอมเม้นท์แลข้อแนะนำแก้ไขคำผิดของนายท่านขอรับ
แลผู้ที่ทายทักได้ถูกต้องว่าเป็นเสียงของ "หลวงอรรถ"
กระผมขอมอบ...บรรดากิ๊กทั้งหมดของกระผมให้นายท่านขอรับ(เอาป่าว)คริคริ :m20:
ในคราแรกกระผมตั้งเป้า(หมาย)เอาไว้ว่า
กระผมจักเพียรพยายามปลุกปั้น "ทาสรัก....สมัครใจ" ให้ได้สักสี่สิบบทตอน
เพลานี้ก็จวนจักสำเร็จดังที่มุ่งมาดปรารถนาไว้แล้วขอรับ
ถึงแม้นว่า"เอ็นซี"จาก"ตำรากามสูตร"จักแทรกซึมไปเกือบทุกบททุกตอน
หากกระผมก็รับรู้รับทราบได้ว่า...นายท่านโปรดปรานยิ่งนัก ใช่ฤาไม่(ชิมิ)ขอรับ คริคริ
:laugh3: :laugh3:
ทาสรัก....สมัครใจ....37
บนเรือนคุณนายแฉล้มเพลานี้
คุณนายแฉล้มเจ้าเรือน
นั่งเอนกายจวนนอนอยู่บนฟูกปูลาด
หน้าตั่งไม้เนื้อดีกลางยกพื้นเรือนชาน
กายแบบบางแลดูระโหยโรยแรงของท่าน
หากมิมีหมอนอิงใบใหญ่แล้วไซร้
มิแคล้วคงมิอาจประคองร่างกายให้นั่งได้เยี่ยงนี้
ขุนจำเริญนั้นเล่า...
นั่งพับเพียบเรียบร้อยเก็บปลายเท้าเรียว
ก้มใบหน้าพริ้มเพราเพียงน้อยสำรวมนิ่งอยู่
หากเพลานี้มีผู้ใดลอบมองพิจารณาท่านแล้วไซร้
จักเห็นได้ว่าหน้าหวานนวลของขุนจำเริญขึ้นสีแดงซ่าน
ไอ้ลอยคนซื่อ
นั่งยอบค้อมตัวต่ำ ก้มหน้างุด
อกใจสั่นไหวระรัวราว “นักโทษประหาร”
ที่รั้งรอคำพิพากษาชี้ชะตาชีวิตของมันด้วยใจจดจ่อยิ่ง
ใบหน้าคมเข้มเพลานี้ซีดเซียว
แลแววตาตื่นตระหนกหวาดระแวง
“คุณย่าขอรับ คุณย่าเป็นเยี่ยงใดบ้างขอรับ”
ขุนจำเริญทนรอต่อไปมิไหว
ด้วยความเงียบเข้าครอบงำปกคลุม
บนเรือนคุณนายแฉล้มมาพักใหญ่
ครั้นเห็นเจ้าเรือนสีหน้าขึ้นสีเลือด
มิซีดเผือดดังก่อนหน้านั้นแล้ว
ขุนจำเริญจึงขยับกายเข้าไปใกล้
มือบางข้างหนึ่งสัมผัสแผ่วเบา
ลงตรงหน้าตัก
ภายใต้ผ้านุ่งของผู้สูงวัย
“กรรมเวรอันใดหนอ....
จึงนำพาเจ้าทั้งสองมาต้องชะตา
ผูกสมัครรักใคร่กันเยี่ยงนี้
นายกับบ่าวต่างฐานันดรว่ายากแล้ว
จำเพาะเพศพรรณเยี่ยงเดียวกัน
จักยากยิ่งกว่าหนักหนาสาหัส”
คุณนายแฉล้มทั้งสงสารแลสมเพชเวทนา
คนทั้งสองที่นั่งอยู่เบื้องหน้านาง
“กระผมเป็นผู้กระทำผิด
แต่เพียงผู้เดียวขอรับคุณนายแฉล้ม
ขุนจำเริญท่านมิได้ยินยอมพร้อมใจ
ไปด้วยกันกับกระผมดอกขอรับ”
ไอ้ลอยตะลีตะลานรับผิดเสียเอง
ด้วยเกรงขุนจำเริญจักเสียหาย
“ชิชะไอ้ลอย
เอ็งอ้าปากข้าก็แลเห็นถึงไรฟันของเอ็งเสียแล้ว
หน้าเยี่ยงเอ็งนี้ฤา....
จักกล้าหักหาญเอากับหลานข้าได้”
คุณนายแฉล้มลุกนั่ง
แล้วชี้หน้าไอ้ลอยอย่างหมั่นไส้
มันเกรงขุนจำเริญเสียยิ่งกว่าหนูกลัวแมวเยี่ยงนี้
ไฉนเลยจักกล้าย่ำยีขุนจำเริญหลานท่านได้
“คุณย่าขอรับ หลานคนนี้แหละขอรับ
ที่ลวงหลอกชักจูงเจ้าลอยคนซื่อ
ให้กระทำการเยี่ยงนี้
ตั้งแต่คราที่เจ้าลอยยังเดียงสาขอรับ”
“ดูทีรึ แย่งชิงกันเป็นตัวต้นตอต้นเหตุ
รักชอบกันมิลืมหูลืมตากันเยี่ยงนี้
ย่าหนักอกหนักใจแทนเจ้าเหลือเกินหลานเอ๋ย”
คุณนายแฉล้มลูบหลังไหล่ของขุนจำเริญ
ด้วยเวทนา...แลปราณี
********************************************
“เอาเถิดเลิกกล่าวโทษตนเอง
ในเรื่องราวที่ผ่านพ้นเสียที
ทำเยี่ยงไรก็แปรเปลี่ยนมันไปเสียมิได้
ย่าเองเห็นสมควรว่าเจ้าทั้งสอง
จำต้องบอกกล่าวพ่อแม่ของเจ้า
ให้รับรู้เรื่องราวเสีย"
คุณนายแฉล้มท่านเล็งเห็นว่า
คงจักปิดเรื่องราวนี้มิได้นาน
ควรเร่งชิงบอกกล่าวเสียก่อน
หนักจักได้คลายเป็นเบา
“มิได้ดอกขอรับคุณย่า
พ่อแม่ของหลานมิมีทางยอมรับเรื่องนี้ได้ขอรับ
โดยจำเพาะอย่างยิ่งคุณพ่อของหลาน
จริงอยู่ว่าท่านจักเป็นผู้มีเมตตายิ่งนัก
หากทว่า....
ท่านจักเป็นผู้ที่เข้มงวดเด็ดขาดนักหนาขอรับ”
ขุนจำเริญกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล
“อุบ๊ะ ย่าเจ้ายังอยู่ทั้งคน
ผู้ใดจักกล้าขวางทางข้าให้มันได้เห็นดีกันสิ
แล้วถ้าพ่อแม่เจ้ามารับรู้โดยบังเอิญ
มันจักยิ่งยุ่งยากหนักหนากว่าเดิมรู้ฤาไม่
เรื่องเพียงเท่านี้ไฉนเจ้ามิคิดได้เองเล่า”
หากเป็นเพลาอื่น
ขุนจำเริญแลไอ้ลอยเป็นได้หัวร่อ
ด้วยเห็นขันในกริยาค้อนควัก
เยี่ยงสตรีสาวน้อยของคุณนายแฉล้มเป็นแน่
ขุนจำเริญผินหน้ามาพยักพเยิดกับไอ้ลอย
ที่เพลานี้มันทำได้เพียงนั่งตาโต อ้าปากหวออยู่
สองคนนายบ่าวคลานเข่ามาตรงหน้าคุณนายแฉล้ม
เคียงคู่ค้อมตัวลงกราบอ่อนน้อม
ตรงพื้นกระดานเบื้องหน้าคุณนายแฉล้ม
“เจ้าเป็ดน้อยใหญ่สองตัวเอ๋ย
ใยตามมาตอแยข้าเสียจริง”
คุณนายแฉล้มนึกขันในใจ
คราท่านแลเห็นภาพตรงหน้า
มีภาพทับซ้อนลางเลือน
เป็นเจ้าเป็ดน้อยสีขมิ้นสองตัว
พากันหมอนนอน
แลยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้า
***********************************
ไอ้ลอยบังคับรถม้าลาก
ผู้โดยสารบนรถม้าด้านในจักเป็นผู้ใดไปเสียมิได้
นอกเสียจาก....
คุณย่าแลหลานชายคู่ใหม่สดร้อน
จากบนเรือนคุณนายแฉล้มเมื่อครู่
ระยะทางจากเรือนคุณนายแฉล้มณ.ถนนตก
ไปยังเรือนพระยาศรีพิพัฒน์นั้นไกลโข
หากไอ้ลอยใคร่ให้เส้นทาง
ยืดยาวไกลกว่าเดิมเสียเหลือเกิน
ไอ้ลอยมันมิกลัวโทษทัณฑ์อันที่มันจักได้รับ
หากมันให้ห่วงขุนจำเริญ...ดวงใจของมันยิ่งนัก
จักมีบุพการีผู้ใดในพระนคร
ที่จักยอมรับในความสัมพันธ์อันพิลึกพิลั่น
ผิดธรรมชาติแลจารีตประเพณีเยี่ยงนี้ได้เล่า
อีกบิดาขุนจำเริญท่าน
ดำรงตำแหน่งรั้งยศศักดิ์
เป็นถึงขุนนางผู้ใหญ่ชั้น”พระยา”
เสียงขุนจำเริญที่ดังรอดมา
ให้ไอ้ลอยได้สดับแผ่วเบาเป็นระยะ
เสียงหวานใสเจื้อยแจ้ว
สลับกันกับเสียงหัวร่อของคุณนายแฉล้ม
มีผลดีทำให้ไอ้ลอยใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง
คนในห้องโดยสารมีเรื่องอันใด
จึงได้รื่นเริงบันเทิงใจ มิหนักอกทุกข์ใจกัน
กับเหตุการณ์ในเพลาอันใกล้นี้หรือไรกันหนอ
ยิ่งระยะทางเข้าใกล้
จวนถึงเรือนพระยาศรีพิพัฒน์
ไอ้ลอยแลเห็นความวุ่นวายจอแจ
แลผู้คนมากมายแตกตื่น
“พี่ดำๆ มีอันใดกันฤา แลดูผู้คนวิ่งกันพล่าน”
ไอ้ทาสดำที่วิ่งตะลีตะลานหน้าตาตื่นตระหนกผ่านมา
มันหยุดค้อมตัว เอาสองมือวางจับตรงหัวเข่าตน
เหงื่อกาฬไหลท่วมตัว ลมหายใจหอบเหนื่อย
“ลอย...ไอ้ลอย...แย่แล้วๆ ไฟไหม้เรือนท่าน
ข้าจักรีบไปแจ้งนครบาล”
ว่าแล้วไอ้ทาสดำก็วิ่งจากไป
ไอ้ลอยเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าที่แดงฉาน
ควันไฟสีดำมืดครึ้มพวยพุ่งขึ้นสู่เบื้องบน
โดยมิรั้งรออันใด
ไอ้ลอยใช้แส้หวดม้าเทียมลากอย่างแรงซ้ำๆหลายคราว
ให้เร่งฝีเท้าไปในทิศทางต้นเพลิง
ขุนจำเริญแลคุณนายแฉล้มได้ยินเสียงเอะอะเอ็ดตะโร
ทั้งสองย่าหลานจึงแย้มผ้าม่านออกมามองดูภายนอก
“ลอย...เกิดอะไรขึ้น...ทำไม”
ขุนจำเริญระล่ำระลักถามไอ้ลอย
“ไฟไหม้เรือนท่านพระยาขอรับ”
ไอ้ลอยมิหันมากลับ
มันตั้งหน้าหวดม้าด้วยแส้อย่างเต็มแรง
“พุทโธ่เอ๋ย...
ทำใจให้มั่นไว้ก่อนหลานข้า ย่าเจ้าอยู่นี่”
คุณนายแฉล้มโอบกอดปลอบโยนขุนจำเริญ
ที่เพลานี้ร่ำไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร
“คุณพ่อคุณแม่ของหลาน...ฮือฮือ
จักเป็นเยี่ยงไรกันบ้างหนอ
แล้ว...ฮือฮือ..
แล้วยังน้องแดงของหลานอีกเล่า
คุณย่าขอรับ ช่วยหลานด้วยเถิดขอรับ”
หญิงชรากลับเป็นผู้มีสติดีเสียกว่าขุนนางหนุ่มน้อย
ผู้ได้ชื่อว่าเป็นหลานคนใหม่ของตน
นางเฝ้าปลอบประโลมให้คลายตระหนกแลตื่นกลัว
******************************************************
บริเวณหน้าเรือนพระยาศรีพิพัฒน์เพลานี้
โกลาหลยิ่งนัก
ทั้ง...
ผู้คน
ข้าวของ
เสียงตะโกนโหวกเหวก
เสียงร่ำไห้
เสียงสั่งการ
เสียงไม้ปะทุจากเปลวไฟ
แล
ควันดำโขมงที่โพยพุ่งออกมาจากตัวเรือน
“พี่รอด นายท่านปลอดภัยกันทุกคนฤาไม่”
ไอ้ลอยกระโจนลงจากที่นั่งคนบังคับรถม้า
วิ่งตรงไปหาไอ้บุญรอดหัวหน้าทาส
ที่กำลังยืนสั่งการบรรดาทาสทั้งชายหญิง
ข้าวของกองพะเนินระเกะระกะอยู่บนพื้นหน้าเรือน
ได้ถูกโยกย้ายออกไปจากบริเวณมิให้กีดขวาง
เหล่าทาสชายกายกำยำ
วิ่งรอกกันหิ้วน้ำจากชายท่า
สาดน้ำกันโครมครามหวังดับไฟ
หากแต่เปลวเพลิงเพียงชะลอ
มิได้สยบกับน้ำเพียงน้อยนิด
“คุณหญิงแลคุณหนูแดงท่าน
มืดหน้าลมจับนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้โน่น
แต่ท่านพระยายังมิออกมา..
ข้า...ข้ามิรู้จักทำ....เยี่ยงใด
ลอย..ไอ้ลอย...
อย่า...อย่าเข้าไป”
ไอ้ทาสรอดตะโกนสุดเสียง
เมื่อไอ้ลอยวิ่งตรงดิ่งเข้าไป
ที่บันไดหน้าเรือน
ท่ามกลางไอร้อนระอุจากเปลวเพลิง
เสียงไม้ปะทุ แลเปลวไฟที่แลบเลียตัวเรือน
ดูน่ากลัวแลอันตรายยิ่งนัก
“ลอย...โธ่ลอย...ฮือๆ...เจ้าเข้าไปทำไมกัน
กลับมา...ลอย...ฮือๆ...กลับมา”
หากคุณนายแฉล้มแลไอ้ทาสรอด
มิทันได้ฉุดรั้งเอาไว้
ขุนจำเริญท่านคงวิ่งตามไอ้ลอยไปในเปลวเพลิง
ขุนจำเริญแลคุณนายแฉล้ม
มิทันฟังความจากปากไอ้ทาสรอด
จึงมิรู้ได้ว่า...
ไอ้ลอยจักเข้าไปในกองเพลิงเพื่อการใด
“นี่มันเรื่องอันใดกัน เกิดอันใดขึ้น
แล้วไอ้ลอยมันวิ่งเข้าไปทำไมกัน”
คุณนายแฉล้มได้สติ
จึงเร่งสอบถามไอ้ทาสรอด
ส่วนขุนจำเริญนั้นเล่า
ร่ำไห้จนหมดสติไป
บ่าวไพร่อุ้มกายบางปวกเปียกไปสมทบ
กับคุณหญิงมารดาแลคุณหนูแดงน้องสาว
“ยังมิรู้ว่าต้นตอเป็นเยี่ยงไรขอรับ
จู่ๆก็มีควันไฟโพยพุ่งออกมา
จากห้องด้านหลังเรือนขอรับ
เคราะห์ดีคุณหญิงท่านแลคุณหนูแดง
อยู่ในสวนนอกเรือนขอรับ
แต่พระยาท่านงีบพักอยู่ในห้องหับ
ป่านนี้ยังมิมีวี่แววจักออกมาเลยขอรับ”
“แล้วอีพวกบ่าวไพร่ข้าทาสชายหญิงบนเรือนเล่า
พวกมันมัวมุดหัวทำอันใดกันอยู่
จึงมิเข้าไปช่วยนายมัน”
คุณนายแฉล้มตวาดไอ้ทาสรอดเสียงดังด้วยแรงโทสะ
“เพลาก่อนเพลิงไหม้
มีบ่าวไพร่สองสามคนอยู่บนเรือนขอรับ
จนเพลานี้ยังมิมีพวกมันคนใด
ออกมาจากเปลวไฟเลยขอรับ”
“แล้วพวกมึงยืนเฉยกันอยู่ใย
ไฉนเพลาก่อนหน้านี้มิเข้าไปช่วย”
คุณนายแฉล้มให้ขุ่นเคืองใจนัก
“พวกกระผมมาถึงก็ขึ้นไปบนเรือน
หวังช่วยเหลือพระยาท่านขอรับ
หากเปลวเพลิงโหมแรงเสียเหลือเกิน
เข้าไปได้เพียงเรือนชานด้านหน้าขอรับ
ทำได้เพียงยกย้ายข้าวของลงมาจากเรือนขอรับ”
ไอ้ทาสรอดมันทำทุกอย่างเต็มกำลังของมันแล้ว
“เอ็งจงเร่งเก็บงำข้าวของให้พ้นทาง
อีกประเดี๋ยวนครบาลแลหน่วยเพลิงคงจักมาถึง
จักได้มิเกะกะกีดขวางทาง”
คุณนายแฉล้มยืนชี้นิ้วสั่งการโน่นนี่
แก่เหล่าบ่าวไพร่ข้าทาสอย่างกระฉับกระเฉง
ยิ่งกว่าชายอกสามสี่ศอก
ขุนจำเริญเพลานี้
ฟื้นคืนสติจากการปรนนิบัติพัดวี
ครั้นแลเห็นมารดาแลน้องสาวปลอดภัยดีแล้ว
ก็ให้เป็นห่วงพระยาผู้บิดาที่ยังคงอยู่บนเรือน
แลไอ้ลอยที่วิ่งปราดเข้าไปช่วยเหลือ
โดยมิมีผู้ใดยับยั้งทัน
“คุณพ่อของลูก...ลอย..ลอยจ๋า...ฮือฮือ....”
ขุนจำเริญผุดลุกขึ้น
แล้ววิ่งเข้าไปตรงหน้าเรือน
“อย่า...อย่าเข้าไป
ไอ้อีลูกทาสจับยึดหลานข้าไว้ให้มั่น
โถ..พ่อคุณของย่า..
ระงับอกระงับใจรอคอยเพียงภายนอกเถิด”
คุณนายแฉล้มเอะอะโวยวาย
คราเห็นขุนจำเริญจักตามเข้าไป
ในกองเพลิงที่เริ่มโหมตามแรงลม
ไอ้ทาสรอดแลไอ้ลูกทาสอีกสองสามคน
ดึงรั้งเอาไว้ได้ทัน
ต้องใช้ทาสร่างกำยำถึงสามสี่คน
จึงหยุดยั้งขุนจำเริญเอาไว้ได้
เดชะบุญของขุนจำเริญเสียเหลือเกิน
แผ่นกระดานไม้แผ่นใหญ่โต...
ดำเป็นตะโกที่ปลายด้านหนึ่ง
กระเด็นร่วงหล่นมาตกลง
ตรงหน้าถึงปลายเท้าขุนจำเริญ
หากมิมีผู้ใดดึงรั้งขุนจำเริญไว้แล้วไซร้
ขุนจำเริญคงเหลือเพียงนามท่าน
หากตัวตนนั้นจักได้จากโลกนี้ไปเสียแล้ว
:mew4: :mew4:
*************************************************
เขียนเองตื่นเต้นเสียเองขอรับ
ไอ้หน่อย...ใจสั่น(สู้)เบย
:katai1: :katai1:
จากภาพขอรับ
1. "อะจ๊ากกกก...ผู้ใดถีบไอ้ลอยขอรับ ไอ้ลอยมิได้อยากเป็นฮีโร่นะขอรับ"
(ไอ้ลอยโดนทีนถีบเข้าไปในกองเพลิงขอรับ)
2. "มิเป็นไรดอกขอรับ เพื่อพระยาพ่อตา...ไอ้ลอยสู้ๆขอรับ"
(ไหนๆไอ้ลอยก็โดนถีบเข้าไปแล้ว...เอาหน้าเสียเลยขอรับ)
3. "เมียขอบคุณนะ....ปั๋วจ๋า"
(อร๊ายยย...พูดจา)
4. "เราสู้...อุปสรรคใดจักมิอาจขัดขวางได้
ด้วยเราสองจักฟาดฟันกันเอง เอ๊ยจักฟันฝ่าไปด้วยกันขอรับ"
(มีดาบน่ะขอรับ...เผื่อแป๊ก)
[attachment deleted by admin]
-
นายลอยยยยยยอย่าเป็นอะไรไปนะ :monkeysad:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ลุ้นๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ไอ้ลอยสู้ๆ
คุณนายแฉล้มนางเห่อหลานคนใหม่จริงๆ
-
ท่านพระยารอดมาได้ ยกท่านขุนให้ไอ้ลอยแลเป็นการตอบแทน :katai2-1:
เค้าทายถูกยกกิ๊กเฮียมาให้เค้าซะดีๆ :hao6:
-
พ่อลอยเสร็จการนี้คงมิมีผู้ใด ขัดขวางทางรักพ่อได้แล้ว(แหมก็ฝ่าไฟเข้าไปช่วยพ่อตานี่นา)
-
ช่วยพ่อตาให้ได้นะเจ้าลอย
-
ลอยจะช่วยพระยาได้หรือไม่
-
ขอให้ปลอดภัยทุกคนเถอะ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ
ถึงจะถูกถีบเข้าไปก็คงมิแคล้วได้เป็นลูกเขยท่านพระยาเป็นแน่
(ฮะ... อะไรนะ... อ้อ เต็มใจเข้าไปเองมิได้มีใครถีบ
เอาเหอะ ยังไงก็ช่วยท่านพ่อตาออกมาให้ได้นะจ๊ะลอย fighting!)
-
เป็นห่วงไอ้ลอยเหมือนกันขอรับ จะช่วยพ่อตาได้หรือไม่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ลุ้นระทึก
ส่งกำลังใจไปหาพ่อลอย :L2:
-
อุต๊ะ!เกินเหตุอันใดขึ้นกับเรือนท่านเจ้าพระยากัน? แล้วลอยจะช่วยพ่อตา(?)ได้ไหม ลุ้นๆ
-
ลุ้นระทึก วิกฤตเป็นโอกาสขอให้ไอ้ลอยช่วยท่านเจ้าพระยาออกมาได้ด้วยเถอะ
ท่านจักได้ซาบซึ้งแลยกขุนจำเริญบุตรชายให้ ไอ้ลอยดูแลโดยง่าย
ด้วยความภักดีและเสียสละของไอ้ลอยท่านเจ้าพระยาแลคุณหญิงต้องให้โอกาสเป็นแน่
ที่สำคัญยังมีคุณย่าแฉล้มของขุนจำเริญเป็นทัพเสริม ที่คงต้องช่วยสองเป็ดน้อยอย่างเต็มที่แน่นอน
ห่วงก็แต่หลวงอรรถ จะยอมง่าย ๆ รึเปล่า หากไม่ส่งใครไปรักท่านสักคน
เมื่อมีโอกาสอาจตามมาทวงไอ้ลอยจากขุนจำเริญก็เป็นได้
ก็ขอให้อะไร ๆ มันผ่านฉลุยสมใจขุนจำเริญแลไอ้ลอยด้วยเถอะ จักได้ครองคู่กันหวานชื่นสมใจ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปนะเจ้าคะ :pig4: :L2:
-
ลุ้นๆ :katai4:
-
เคราะห์ดีที่คุณนายแฉล้มมาด้วย ไม่เช่นนั้นคงไม่มีผู้ใดบัญชาการเหล่าข้าทาสบริวารให้แก้ไขเหตุการณ์ได้
-
:L2: :L2:
ทาสรัก....สมัครใจ....38
“ลอย..ลอยจ๋า...เจ้าตื่นขึ้นมาได้แล้วนะ..ลอยของข้า”
“ลอยจ๋า..เจ้านอนหลับพักนานเกินไปเสียแล้ว
เมื่อใดลอยจักตื่นลืมตาขึ้นมามองข้าเสียที”
“ลอยเอ๋ย...เจ้าจงลืมตาขึ้นมามองข้าเถิด
โธ่เอ๋ย...เจ้าคงเจ็บแผลปวดแผลนัก
ข้าจักทำเยี่ยงใดดีหนอจึงจักบรรเทา
ความเจ็บปวดของเจ้าให้ลดน้อยถอยลงได้
ลอยบอกข้าทีเถิด”
“ลอยเอ๋ย...เจ้าเกียจคร้านสันหลังยาวเยี่ยงนี้
มิได้ดอกหนา ลุกขึ้นบัดเดี๋ยวนี้
อย่าให้ข้าโมโหเลยนะ ลุกขึ้นเร็วเข้า”
“ฮือๆ..เมื่อไหร่ลอยจักตื่นลืมตาขึ้นเสียที
เจ้านอนนิ่งเฉยเยี่ยงนี้...ฮือ
ข้าใจคอมิใคร่ดีเลย..ฮือๆ”
“ลอยจ๋า..ฮือๆ..
ไหนลอยเคยบอกว่ารักข้า
แล้วใยเจ้าทำเมินเพิกเฉยข้าเยี่ยงนี้..ฮือๆ
ไม่รักกันแล้วฤาไร..ฮือออ”
“ยอดรักของข้า..ลอยจ๋า
เจ้าตื่นขึ้นมาคุยกับข้าเสียทีเถิด
ฮือๆ..อย่าทิ้งข้าไว้เยี่ยงนี้เลย
ข้าอยู่มิได้หากมิมีเจ้า..ฮือออ”
“ลอย...ฮือออ...เจ้ามิรักใคร่ใยดีข้าแล้วฤา
ไฉนเจ้านิ่งเงียบไปนานเยี่ยงนี้
ฮือออ ลอยจ๋า..ฮือๆ
ข้าคิดถึงลอยเหลือเกิน
ใคร่มองสบตา ใคร่ได้ยินเสียงเจ้า ฮือๆ”
เสียงคร่ำครวญหวนไห้...
ของขุนนางหนุ่มน้อยนาม”ขุนจำเริญ”
พร่ำเพรียกเรียกคนที่ทอดกายนอนนิ่งเฉยอยู่บนฟูกหนานุ่ม
ในห้องหับบนเรือนคุณนายแฉล้ม เศรษฐีนีย่านถนนตก
เสียงหวานเครือเจือเศร้าของท่าน
ดังรอดออกมาจากในห้อง
เสียงนั้นลอยมาตามสายลมเป็นระยะๆ
นำพาให้ผู้ได้สดับฟัง
บังเกิดความเศร้าใจตามไปด้วย
คราแรกนั้นมิมีผู้ใดใส่ใจนัก
สดับฟังเหลือบแลแล้วปล่อยผ่านไป
จักมีก็เพียงคิดนึกว่า
ความสัมพันธ์นายบ่าวทั้งสองแลดูแน่นแฟ้นไปสักนิด
มากเกินพอดีสักหน่อย
หากเวลาผ่านไปร่วมเดือนเห็นจักได้
เสียงพร่ำเรียกไอ้ลอยของขุนจำเริญยังดังมิหยุดหย่อน
อีกเสียงร่ำไห้อันน่าเวทนา
แลกริยาเศร้าโศกของขุนจำเริญนั้นอีกเล่า
ผู้คนรอบกายต่างน้ำตาซึม
ด้วยเห็นอกเห็นใจในชะตากรรมที่บังเกิดขึ้น
ไอ้ลอยคนซื่อมันนอนนิ่งหลับใหลมิได้สติ
ร่างกายที่เคยกำยำล่ำสันเต็มไปด้วยมัดกล้าม
กลับผ่ายผอมซูบเซียวไปจนผิดตา
บาดแผลตามร่างกายของไอ้ลอย
บางแผลนั้นเริ่มจักจางหายไปบ้าง
แลบางแผลแห้งตกสะเก็ดแข็ง
หากบางแผลยังเป็นแผลเฉอะแฉะ
แลดูน่ากลัวนัก
ด้วยกินลึกเนื้อหนังลงไป
ขุนจำเริญนั้นเล่า
หน้านวลที่เคยขาวผ่องเนียนใส
บัดนี้หม่นหมองซีดเซียว
ขอบตาบวมช้ำแดงก่ำ
จากการร่ำไห้มิหยุดหย่อน
ดวงตาที่เคยหวานเป็นประกาย
บัดนี้แห้งผากไร้แวว
ริมฝีปากบางแดงได้รูปนั้นเล่า
เพลานี้แตกระแหงซีดขาว
อีกกายบางอ้อนแอ้นแน่งน้อย
กลับกลายแปรเปลี่ยนเป็นผ่ายผอม
ไหล่บางสองข้างงองุ้ม
ลำคอระหงเรียวเคยตั้งตรง
กลับก้มงุดอยู่เพียงระดับกายของคนบนฟูกหนา
รอบกายของนายบ่าวทั้งสอง
เพลานี้...
มีเพียงความหม่นหมองเข้าครอบคลุม
***********************************************************
ครั้นภายหลังเพลิงที่โหมลุกไหม้เรือนพระยาศรีพิพัฒน์สงบลง
เรือนพระยาท่านได้รับความเสียหายวายวอดไปกว่าครึ่งหลัง
ตัวพระยาเจ้าของเรือนนั้นท่านอยู่รอดปลอดภัย
มีเพียงร่องรอยแผลถลอกตื้นๆตามแขนขามิกี่แห่ง
ซึ่งรอวันจางหาย
อีกมินานคาดว่าจักกลับเป็นปกติ
ด้วยไอ้ลอยมันวิ่งสุดฝีเท้าสุดชีวิต
ฝ่าเปลวเพลิงที่โหมแรงร้อนขึ้นไปบนเรือน
มันทั้งโดนไม้ที่ติดไฟลุกแดงตกลงมาใส่หลังไหล่
ทั้งไอร้อนแผดเผาผิวกายจากเปลวเพลิงที่แลบเลียไปทั่ว
อีกสูดควันเพลิงที่พวยพุ่งเข้าไปจนสำลัก
พระยาศรีพิพัฒน์ท่านนอนมิได้สติ
ด้วยสูดดมแลสำลักควันไฟ
อยู่บนฟูกนอนในห้องหับของท่าน
ไอ้ลอยคนซื่อมันมิลังเล
รีบพยุงท่านขึ้นขี่หลัง
พลางเขย่ากายนายเรียกท่านให้ฟื้นคืนสติ
เดชะบุญเจ้าเรือนท่านกอดคอมันจากด้านหลัง
ไอ้ลอยคนซื่อเร่งพาท่านออกจากเรือน
ที่เพลานี้
เสียงปะทุของเนื้อไม้จากเปลวเพลิงเริ่มบีบรัด
จำกัดอาณาบริเวณครอบคลุมตัวเรือนจวนเจียนถึงตัว
ไอ้ทาสรอดแลเหล่าทาส
กรูกันเข้าไปรับร่างพระยาศรีพิพัฒน์
จากหลังของไอ้ลอยที่ลงมาจากเรือน
ครั้นร่างสูงใหญ่ของนายท่านพ้นหลังกำยำของมัน
ไอ้ลอยในสภาพสะบักสะบอม
จึงล้มคว่ำสิ้นสติไปแทบจะทันที
“ไอ้ลอยเอ๋ย ข้าเป็นหนี้ชีวิตเอ็งเสียแล้ว
หากเอ็งมิได้ตัดสินใจบ้าบิ่น
เข้าไปช่วยข้าออกมาจากกองเพลิง
เพลานี้ผู้ที่นอนรอความตายอยู่บนฟูกหลังนี้
จักต้องเป็นข้าแน่แท้”
พระยาศรีพิพัฒน์ท่านรำพันอยู่ภายในใจ
คราทอดสายตามองร่างไอ้ลอยที่นอนนิ่งมาร่วมเดือน
มีเพียงสีหน้าของมันที่บ่งบอกว่าเจ็บปวด
ยามถูกแตะต้องเนื้อตัว
ภายหลังเพลิงสงบ
พบซากไหม้ดำเป็นตอตะโก
งอก่องอขิงอยู่สองร่าง
อีทาสสาวผู้รับใช้บนเรือนท่านนั่นเอง
ร่างไร้ชีวิตของมันทั้งสองกอดกันกลม
มิอาจแกะแบ่งแยกชิ้นส่วน
จำต้องทำบุญกรวดน้ำแลเผาที่เมรุไปด้วยกัน
เป็นที่เศร้าโศกของผู้ที่ยังอยู่
ทั้งนายเงินแลข้าทาสบริวาร
ต้นตอที่พนักงานนครบาลได้สืบสาวราวเรื่อง
มีแนวโน้มว่าจากในครัวเล็กด้านหลังเรือน
จึงมิมีการเอาความกับผู้ใด
ด้วยผู้ประมาทนั้นถึงแก่ชีวิตไปเสียเอง
ด้วยเรือนพระยาศรีพิพัฒน์เสียหาย
จำต้องซ่อมแซมบูรณะในราวหนึ่งถึงสองเดือน
คุณนายแฉล้มจึงเอ่ยปากชักชวนแกมบังคับ
ให้นายเงินทั้งหมดมาพำนักเสียที่เรือนท่าน
ส่วนบ่าวไพร่นั้นกระท่อมที่พำนัก แลสิ่งปลูกสร้าง
อาทิ โรงครัว สวน แลบริเวณอื่น
มิได้มีความเสียหายอันใด
พวกมันจึงอยู่แลใช้ชีวิตทำการงานเป็นปกติ
“เป็นพระคุณอย่างสูงแก่กระผม
แลลูกเมียขอรับคุณนายแฉล้ม
หากแต่กระผมตั้งใจเอาไว้ว่าจักไปอาศัย...”
พระยาศรีพิพัฒน์ท่านมีญาติโยม
มีฐานะแลบ้านเรือนใหญ่โตแถบวัดเลียบ
“อย่าขัดใจข้าเลยท่านพระยา
ข้าเป็นห่วงขุนจำเริญแลไอ้ลอยมัน
อีกประการหนึ่งเรือนข้าก็ใกล้หมอแลหยูกยา
อีกใกล้กระทรวงเดินทางไปมาสะดวกนัก”
คุณนายแฉล้มบุ้ยบ้ายให้พระยาศรีพิพัฒน์
แลดูลูกชายท่านที่มิยอมลุกห่างจากไอ้ลอยแม้แต่น้อย
สองตาของขุนจำเริญนั้นเล่า
เฝ้าจับจ้องมองอยู่เพียงร่างกายของไอ้ลอย
ที่นอนนิ่งมิไหวติง
ความห่วงใยที่ออกจักมากเกินเลย
หากมิมีผู้ใดใคร่ตำหนิฤาพูดถึง
แม้นหลวงอรรถผู้ที่ต้องตาต้องใจไอ้ลอย
ก็ให้รู้สึกสำนึกอึ้งทึ่งไปกับ
ความผูกพันของคนทั้งคู่นัก
หลวงอรรถทอดมองไอ้ลอย
ที่นอนนิ่งมิไหวติงแล้วให้เวทนา
อีกขุนนางหนุ่มน้อย
ที่นั่งหน้าเศร้าเหม่อลอยนั้นอีกเล่า
ช่างแลดูราวกับว่า...
หากมีผู้หนึ่งลาจากโลกนี้ไป
คนอีกผู้คงจักทุรนทุรายแลตามไปในเพลามิช้านาน
“ความรักเยี่ยงนี้น่ากลัวนัก
แม้นเป็นรักแท้แต่ข้ากลับรู้สึกขนลุกพอง
ฤาข้าจักยังมิพานพบรักแท้ด้วยตัวข้าเอง
จึงมิรู้ซึ้งไปกับภาพที่มองเห็น”
หลวงอรรถตัดใจจากไอ้ลอยคนซื่อ
คราแลเห็นขุนจำเริญทุ่มเทกายใจเฝ้าดูไอ้ลอยอยู่
มิกินมินอน ผ่ายผอมจนหมดซึ่งความงามหวานล้ำ
เพลานี้ขุนจำเริญท่านงามอยู่ก็จริง
หากเป็นงามเศร้างามซึ้ง
ดูแล้วให้หดหู่ตา
*********************************************************
นางน้อมแม่ไอ้ลอยแลไอ้อีทาสสามสี่คน
ได้ถูกคัดตัวมารับใช้นายตน
ที่เรือนคุณนายแฉล้ม
นางน้อมเองห่วงใยลูกมันใจแทบขาด
แต่ครั้นนางเห็นขุนจำเริญท่าน
ดูแลใกล้ชิดจึงเบาใจลงได้บ้าง
นางได้แต่นั่งหมอบนอนหมอบตรงหน้าประตู
รอดูลูกที่นอนนิ่งมิได้สติอย่างกังวล
คุณนายแฉล้มเกิดถูกอกถูกใจนางน้อม
ด้วยมันพูดจาฉะฉาน เรียกง่ายใช้คล่อง
กริยาสำรวม มิลุกลนดังบ่าวไพร่ในเรือนตน
จึงเรียกหามารับใช้ใกล้ชิดเสีย
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
ในคราแรกให้อึดอัดแลกริ่งเกรงใจ
ทั้งคุณนายแฉล้มที่แลดูเข้มงวด
อีกเจ้าพระนิติธรรมท่านก็เป็น
ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่มียศศักดิ์เหนือกว่า
หากนานวันกลับรู้สึกรับรู้ได้
ถึงความเมตตาแลน้ำใจไมตรี
ที่มิได้เคลือบแฝงอันใด
“คุณพี่เจ้าคะ
น้องว่าแม่แดงลูกเราแลหลวงอรรถ
ดูจักถูกชะตากันนะเจ้าคะ”
เรื่องสังเกตสังกาสิ่งละอันพันละน้อยแล้วไซร้
ไฉนเลยบุรุษจักรู้เท่าทันสตรี
พระยาศรีพิพัฒน์นิ่งอึ้งครุ่นคิด
แล้วเห็นจริงดังคำภรรยาตน
“เห็นจักมีมูลดังคำน้องเสียแล้ว”
คุณหนูแดงนั้นเป็นผู้มีจิตใจงาม
อีกกริยาอ่อนน้อมแลอ่อนหวาน
ผู้ใดได้มีโอกาสใกล้ชิดจึงจักนึกนิยม
หลวงอรรถคราแรกมองคุณหนูแดงแล้วเลยผ่าน
หากนานวันครั้นได้มีโอกาสสนทนาใกล้ชิด
รอยยิ้มบริสุทธิ์จริงใจใสซื่อ
กลับประทับติดตรึงในจิตใจ
“น้องแดง เจ้าจักว่ากระไร
หากพี่ต้องการไปเดินเล่นในสวนกับเจ้า”
หลวงอรรถกล่าวคำชักชวน
“เอ่อ...อิฉัน...”
คุณหนูแดงผู้มิเคยได้พูดคุยใกล้ชิดกับบุรุษหนุ่มผู้ใด
ให้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ
ด้วยหลวงอรรถผู้นี้...
แลดูจักประหลากสักหน่อยในความคิดของเธอ
บางครายิ้มแย้มอ่อนโยน
พูดจาสุภาพ น่านับถือ
หากมีบางครั้งแลดูกรีดกราย
วาจาแฝงแววเสียดสี
หากแต่เพลาต่อมา
กริยาอย่างหลังเยี่ยงนั้นได้ห่างหายไป
มิรู้ว่าตัวตนอันแท้จริงของบุรุษผู้นี้นั้น
เป็นเยี่ยงไรกันหนอ
“ไปเถิดเจ้าค่ะคุณพี่แดงเจ้าขา
ในสวนมีดอกไม้สวยงามแปลกตามากมายเจ้าค่ะ”
คุณหนูสร้อยทองลอบสังเกตเห็นว่า
พี่ชายตนมิแคล้วจักสนใจสตรีตรงหน้า
“หากเป็นจริงเยี่ยงนั้น จักเป็นการดี"
"จำข้าจักต้องส่งเสริมเสียแล้ว”
:laugh: :laugh:
*******************************************************
จากภาพขอรับ
1. "มาเล่นกันเถิด มาเล่นกันเถิดน้องแดง"
2. "พี่อรรถเจ้าขา ได้โปรดอย่าเสแสร้งแกล้งแอ๊บแมนนะเจ้าคะ"
3. "เพลาหน้า ไอ้ลอยจักมาทบทวนตำรากามสูตรบทสุดท้ายนะขอรับ
คาดว่าจักร้อนแรงดังเพลิงเผาเรือนพระยาพ่อตานะขอรับ คริคริ"
4. "ลอยจ๋า ถามข้าบ้างไรบ้างนะจ๊ะ
หากข้ามิยินยอมพร้อมใจเจ้าจักทำเยี่ยงไรกันเล่า"
5. "ขุนจำเริญขอรับ ข่วยไอ้ลอยคนซื่อด้วยขอรับ
จำปีไอ้ลอยเพลานี้...หนักอึ้งจนรุกกกกม่ายหวายยยย
ท่านจักมีเมตตาขึ้นควบม้าสักเล็กสักน้อยได้ฤาไม่ขอรับ(กาม)"
:hao6: :hao6:
[attachment deleted by admin]
-
:o12:
-
ลอย :hao5:
-
ไอ้ลอยช่างกล้าหาญนัก และยังไม่กลัวเกรงความตาย คนซื่อสัตย์อย่างลอย สวรรค์คงเห็นใจให้ฟื้นแต่โดยเร็ว พ่อเมฆก็อย่าทำให้คนอ่านที่เป็นกำลังใจให้เป็ดน้อย 2 ตัว ค้างคานานนะเจ้าคะ
-
:mew4:
-
สงสารทั้งคู่ T.T
-
:hao5: ฮืออออ น่าสงสารทั้งคู่เลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ้ ช่างโศกเศร้ายิ่งนัก...รีบตื่นเถอะลอย
-
:hao5:
-
ลอยตื่นเร้วๆน้า
ขุนจำเริญจะ ขาดใจตายอยู่แร้ว ><
แต่ถ้าได้ตื่นมาอุปสรรคความรักคงลดลงเยอะ
(อย่างน้อยๆก้อ หลวงอรรถ มั้ง? 5555)
-
ฟื้นมาได้แล้วลอยขุนจำเริญเศร้ามากไปแล้ว
-
:hao5: รอมาหลายเพลา นึกว่าเฮียเป็นอะไรหายนาน
ติดตามตำรากามสูตร :hao6:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ห่างหายจากเรื่องนี้ไปเสียนาน
เข้ามาอีกครา ได้เสพไปหลายตอนเลย
น่าสงสารขุนจำเริญ ใจคอคงหายไปเยอะ
-
เจ้าลอย :sad4:
-
:mew6: :mew6:
ทาสรัก....สมัครใจ....39
เพลากลางวัน...
เรือนคุณนายแฉล้มช่างเงียบเหงานัก
แม้นแต่ที่ตึกฝรั่งอีกฟากฝั่ง ก็ร้างซึ่งนายเงิน
มีเพียงข้าทาสบริวาร พวกมันต่างดูแล
ทำงานบ้านงานครัวตามแต่หน้าที่ของตน
เจ้าพระยานิติธรรมแลหลวงอรรถผู้บุตรชาย
ต่างเข้ากระทรวงทำงานราชการตามกิจวัตร
พระยาศรีพิพัฒน์ก็เฉกเช่นเดียวกัน
หากทว่าคุณหญิงของท่านแลคุณหนูแดง
จักกลับไปดูแลความเรียบร้อยแลการซ่อมแซมเรือนของตน
คุณหนูสร้อยทองนั้นเล่า
เธอเข้าร่ำเรียนเขียนอ่านเบื้องต้นที่โรงเรียนสตรี
สำหรับบุตรหลานข้าราชบริพารแลข้าราชการขุนนางใหญ่น้อย
บนเรือนคุณนายแฉล้มเพลานี้...
จึงเหลือเพียงเจ้าเรือนแลสองนายบ่าวในห้องหับ
ขุนจำเริญผู้เป็นนาย
มิยอมย่างกรายออกพ้นนอกประตูห้องหับ
เว้นเสียแต่จักปวดหนักปวดเบา แลชำระล้างร่างกาย
ท่านทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจอยู่เคียงข้างฟูกนอนของไอ้ลอยคนซื่อ
มิหนีห่างหายไปหนใด
บ่าวไพร่ข้าทาสประดามี
ถูกคุณนายแฉล้มเจ้าเรือนกำชับสั่งห้าม
มิให้รบกวนคนเจ็บทั้งสอง
คนหนึ่งนั้นเจ็บกาย บาดแผลใหญ่น้อยทั่วกาย
อีกคนกลับปวดหน่วงที่ใจ แม้นมิมีบาดแผลอันใด
แต่ที่หัวใจดวงน้อยนั้นเล่า
ราวกลับถูกบีบรัดบอบช้ำ
จวนเจียนแหลกแตกสลาย
ผู้ใดจักทุกข์ทรมานยิ่งกว่ากันหนอ
ไอ้ลอยคนซื่อแม้นจักนอนมิได้สติ
หากเพลาขุนจำเริญห่างกายแม้นเพียงน้อย
ไอ้ลอยจักกระสับกระส่าย บางคราถึงกับดิ้นทุรนทุราย
ครั้นขุนจำเริญท่านเข้าใกล้ชิด
พูดจาปลอบโยนอ่อนหวาน
ลูบไล้หน้าตาเนื้อตัวแผ่วเบา
ไอ้ลอยมันจึงนอนเงียบสงบนิ่ง
มิไหวติงดังเดิม
“ลอยเอ๋ย...
ข้ามิรู้ดอกว่า เมื่อใดลอยจักฟื้นตื่นขึ้นมาเสียที
ข้ามิรู้ดอกว่า ที่ข้าพูดจาพร่ำเพ้อกับลอยเพียงข้างเดียวนั้น
ลอยจักรับรู้ฤาได้ยินเสียงของข้าฤาไม่”
“แม้นเพลาใดที่ลอยฟื้นตื่นขึ้นมา
หากลอยแจงว่ามิรู้เรื่องอันใดที่ข้าพูดพร่ำในครานี้
ข้าจักมิเกี่ยงงอนอันใด
ข้าจักพูดซ้ำๆย้ำเตือน
ให้ลอยของข้าฟังอีกทุกคราเพลาที่ลอยต้องการ
สิ่งใดๆในโลกทั้งหมดทั้งมวลนี้
ข้ามิปรารถนาทั้งสิ้น
ขอเพียงลอยคนซื่อของข้าลืมตามาแค่นั้น
ข้าก็ปิติยิ่งแล้ว”
“ลอยเอ๋ย...
จักมีคุณค่าอันใด หากข้ามีทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่มิมีเจ้าอยู่เคียงข้างกัน..ลอย..ยอดรักของข้า”
น้ำตาหยดแรกของวัน
ตกต้องลงบนหลังมือไอ้ลอยคนซื่อ
มือของมันที่ถูกเกาะกุมหลวมๆ
อยู่ภายใต้มือน้อยบอบบาง
แล้วหยดต่อมาก็หลั่งไหลริน
ตามติดออกมาต่อเนื่องมิขาดสาย
คุณนายแฉล้มยืนนิ่งจังงังอยู่ข้างบานประตู
สองมือเหี่ยวย่นสั่นเทาของนางยกขึ้น
ปิดริมฝีปากที่เพลานี้สั่นระริกด้วยเวทนา
อีกหวังมิให้เสียงสะอื้นไห้ของตนเล็ดรอดออกมา
จักเป็นการรบกวนคนในห้องหับ
“ลอยจ๋า....
ลอยยังจดจำคราแรกที่ข้าสั่งพวกไอ้ลูกทาส
ให้พวกมันแลลอยของข้าเล่นเทวดานั่งเมืองได้ฤาไม่
นั่นเป็นคราแรก...
ที่ข้าได้สัมผัสกับแผ่นหลังของลอย
น่าประหลาดใจนัก
ที่ข้ามิได้รังเกียจเนื้อตัวของลอยแม้นแต่น้อย”
คุณนายแฉล้มถอนหายใจยาว
อกใจให้รู้สึกวูบโหวง
คราเห็นร่างบางหลังงองุ้มสั่นระริก
“เพลานั้นข้าแลลอยยังเด็กเล็กนัก
มิรู้ประสีประสาอันใด
ข้ารู้เพียงว่า...
ข้ามิอยากก้าวลงจากหลังลอยแม้นแต่น้อย
ข้าอยากจะขี่หลัง
ให้ลอยนำพาข้าไปทุกหนทุกแห่ง”
"ราวข้าล่องลอยอยู่บนปุยนุ่น
คราขี่หลังเจ้าลงเล่นน้ำที่ชายท่า
แล้วไหน...คราที่ลอยช่วยข้าขัดถูเนื้อตัวอีกเล่า
ฝ่ามือหยาบกร้านของลอย
ทำให้ใจข้าเตลิดไปเสียไกล”
คุณนายแฉล้มลดมือข้างหนึ่งลงลูบอก
หวังบรรเทาแลระงับหัวใจของนาง
ที่เต้นรัวระทึกอยู่ในอก
“วันนั้น.....
วันที่ข้าจักจากสยามประเทศ
ข้ามน้ำข้ามทะเลไปร่ำเรียนไกลถึงเมืองฝรั่งด้ามขอ
ลอยผลุบโผล่อยู่ตรงพุ่มไม้ หน้าตาอมทุกข์เหลือเกิน
คราเห็นหน้าข้า..ลอยอึ้งตกตะลึง
อีกร่ำไห้ออกมา...ลอยมิมีความละอายต่อข้าบ้างเลย”
ขุนจำเริญละมือข้างหนึ่งจากการเกาะกุมมือไอ้ลอย
มือน้อยผอมบางสั่นระริก
ยามยกปลายนิ้วน้อยขึ้นเกลี่ยเช็ดซับหยาดน้ำตา
บนใบหน้าหมองเศร้าของตน
“เพลานั้นข้าได้ซับหยาดน้ำตาให้เจ้า...ฮือๆ
แล้วใยเพลานี้....
เพลาที่น้ำตาของข้ามันไหลออกมานองเนืองเต็มหน้า
เจ้าใยเกียจคร้านมิลุกตื่นขึ้นมาช่วยเช็ดซับน้ำตาให้ข้าบ้าง
ใจร้ายเหลือเกินนะลอยเอ๋ย...ฮืออออ”
คุณนายแฉล้มตีบตันในลำคอ
หยาดน้ำตาของนางไหลออกมานองใบหน้าเหี่ยวย่น
“อึกก..ลอยยังจดจำได้ฤาไม่
ครานั้นลอยกุมมือข้าวางไว้บนหัวของลอย
วางเยี่ยงนี้ไงเล่า...ลอยจำได้ฤาไม่..ฮือๆ”
ขุนจำเริญวางฝ่ามือน้อยข้างหนึ่ง
ลงบนผมดกหนาของไอ้ลอย
เสียงหวานเครือแผ่ว
กล่าวไปสะอื้นไห้ไป
“ข้าขอให้ลอยยิ้มให้ข้า..ฮือออ
น่าขันเหลือเกินที่ลอยยิ้มให้ข้าทั้งน้ำตา
เหมือน...เหมือนข้า..ฮือๆ..เหมือนข้าเพลานี้
ลอยลืมตาดูทีเถิด ข้ายิ้มแล้วไง...ฮืออออ
หน้าตาของข้า..ยังดูดีอยู่ฤาไม่
ฤาแลดูน่าขบขัน..ฮือๆ
ลอยจักหัวร่อข้าก็ได้ ข้ามิเคืองมิโกรธลอยดอก
หัวร่อข้าสิ ฮือออ...
ทำไมลอยมิยิ้มหัวแลหัวร่อข้าเล่า
หน้าตาของข้ามันน่าขันออกเยี่ยงนี้..ฮือๆ”
ขุนจำเริญทั้งร่ำไห้แลฝืนยกยิ้มในคราเดียวกัน
หน้าตาท่านเหยเก คล้ายเจ็บปวดทุกข์ทนเหลือคณานับ
ขุนจำเริญร่ำไห้จนสาแก่ใจแลมิมีน้ำตาหลงเหลือ
ร่างน้อยบอบบางสะท้านไหวด้วยแรงสะอื้น
นั่งนิ่งเงียบระงับใจอยู่เป็นนาน
แล้วขุนจำเริญจึงกล่าวต่อว่า
“สายเชือกผ้าร่มสีดำแลพระในกรอบพลาสติก
ที่ลอยซื้อหาด้วยเบี้ยอัฐอันเก็บงำมานานนับปี
ข้าวของด้อยค่าราคาถูกที่ลอยมอบให้ข้า
ลอยรู้ฤาไม่ว่า นั่นแหละคือสิ่งของมีค่ามากมายสำหรับข้า
แก้วแหวนเงินทองอันใดก็มิอาจแลกเปลี่ยนกันได้”
ขุนจำเริญเอื้อมมือน้อยยื่นไปแตะสัมผัส
สายสร้อยเชือกแลองค์พระในกรอบพลาสติก
ที่เพลานี้ห้อยคล้องสวมอยู่บนลำคอหนาของไอ้ลอย
ที่นอนนิ่งอยู่บนฟูกหนา
มิมีผู้ใดได้ทันสังเกตเห็น....
หยดน้ำหยดเล็กๆที่ซึมอยู่ตรงหางตาทั้งสองข้าง
ของคนที่นอนทอดกายเหยียดยาวอยู่ตรงหน้า
********************************************************
“ข้าคิดถึงสยามประเทศ แผ่นดินไท
พ่อข้า แม่ข้า แลน้องแดง
หากสำหรับลอยนั้น
ข้ามิพียงคิดถึงหากข้าคะนึงหา
นับคืนวันจักกลับมาหาเจ้า”
“เพลาแรกที่ข้าชำเลืองมองดูลอย
ข้ามิกล้าจ้องมองหน้าลอยให้เต็มสองตาของข้า
ให้สาสมกับความคิดถึงที่มากจนล้นอกข้า
ด้วยเพลานั้นอกใจของข้ามันประหม่าแลสั่นไหว
อีกมันมิไว้หน้าข้าสักนิด
ข้าเกรงผู้อื่นจักได้สดับยินเสียงดวงใจของข้า
ที่มันเต้นระรัวราวเสียงกลองเพลที่รัวอยู่ในอก”
มือน้อยเลื่อนขึ้นมาตามแผ่นอกหนาแลลำคอ
แล้วจึงมาหยุดนิ่งที่แก้มซูบตอบทั้งสองข้างของไอ้ลอย
“ข้าเคืองนักที่ลอยหลบลี้หนีหน้าข้า
ด้วยข้ายังมิทันได้เอื้อนเอ่ยอันใด ลอยก็หายไป”
ขุนจำเริญทอดถอนหายใจ
ปลายนิ้วเกลี่ยสองข้างแก้มแลสันกราม
“ลอยของข้า...เจ้าช่างรูปงามนัก
กายของลอยสูงใหญ่กำยำเหลือเกิน
หน้าตาคิ้วคางของลอย...เข้มคมสมชาย
มันดึงดูดข้าทั้งกายแลใจให้ถวิลหา
ชานหมากที่ข้าให้ทานลอยนั้น
ข้าหวังใจว่าลอยจักรู้ความนัยของมัน”
นิ้วน้อยแตะไล้บางเบาที่ริมฝีปากหยักหนาของไอ้ลอย
“เรือนแพ..
เรือนแพของข้ารอคอยลอยอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
เพลาใดที่ลอยลืมตาตื่นขึ้นมา
ลอยกับข้า...
เราจักกลับคืนสู่เรือนแพของเราเสียทีนะลอยจ๋า
เรือนแพที่ข้ามิยอมให้ผู้ใดเข้ามาเหยียบย่าง
เว้นเสียแต่เพียงลอยกับข้าแล้ว
ไอ้อีคนใดก็มิอาจเข้ามาใกล้”
ร่างบางโน้มกายลง
จรดปลายจมูกแหลมแตะลงตรงแก้มตอบ
“หมั่นไส้อีพวกลูกทาสนัก
มันหาญกล้ายั่วยวนลอยของข้า ชิส์
ลอย..เจ้ามันซื่อนัก มิทันมารยาหญิง
แล้วจึงต้องถึงมือข้า ออกโรงป้องปกลอย”
ขุนจำเริญยกยืดกายขึ้น มือน้อยกำหลวมๆ
ค้อนควักลมแล้งรอบตัวดูน่าขัน
คุณนายแฉล้มอ้าปากค้าง
คราแลเห็นกริยาที่แปรเปลี่ยนไปมาของขุนนางหนุ่มน้อย
“หนังสือตำราข้าจากแดนไกล
ไฉนลอยหยิบฉวยเปิดอ่านแล้ว..
แล้วบังอาจนำมาใช้กับข้า
บ้าจริงๆลอยจ๋า....”
หมัดน้อยๆทุบลงตรงต้นแขนของไอ้ลอย
ที่มันมิได้รับรู้เรื่องอันใดด้วย
แรงทุบแผ่วเบาราวลมพัดผ่าน
“ลอยจ๋า...เอ้อ...ลอยรู้ฤาไม่หนอ
อันที่จริงแล้วนั้นยัง....ยังมิครบถ้วนกระบวนความ
ตามตำราเลยนะลอย..คริคริ
รีบฟื้นเร่งตื่นขึ้นมาศึกษาต่อเสียทีเถิด
ข้า....ข้ารอเจ้าอยู่นะจ๊ะลอยจ๋า”
ขุนจำเริญมัวแต่ก้มหน้างุดเอียงอาย
จึงมิได้มองเห็นมุมปากหนาแห้งผากของไอ้ลอย
มันกระตุกขึ้นมาราวกับจักยกยิ้ม
“เพลาค่ำคืนของข้ากับลอยบนเรือนแพนั้น
ช่างหอมหวานนักหนา
อ้อมกอดของลอยอบอุ่นคุ้มภัยให้ข้า
อกแกร่งกำยำของลอยมีไว้ให้ข้าพักพิง ยามเหนื่อยล้า
สองแขนแข็งแรงของลอย ยามโอบกอดกลับนิ่มนวล
ริมฝีปากของลอยนุ่มแลหวานล้ำ
จมูกโด่งคมของลอยซุกไซร้ จนข้าสั่นสะท้าน
ดวงตาของลอยคมกริบ
หากสายตาที่ทอดมองข้านั้น กลับหวานเชื่อมระยิบระยับ
รสรักที่ลอยปรนเปรอให้ข้านั้นเล่า
แม้นมากมายหลากหลาย
หากทว่าข้ายังมิอิ่มดอกนะลอยจ๋า”
ขุนจำเริญพูดเพ้อเจ้อเรื่อยเปื่อยมิหยุดพัก
หากจักนิ่งจักอึ้งก็ด้วยตกอยู่ในภวังค์ความนึกคิด
ถึงเรื่องราวเก่าก่อนที่ยังติดตรึงอยู่ภายในใจ
“คราลอยได้ไถ่ถอนเป็นไท ข้าดีใจกับลอยนัก
หากทว่าดวงใจข้ากลับวูบโหวง...
ราวกับว่าใจมันหายไปจากอกข้า
กายข้ายังอยู่ก็จริง...
หากแต่ดวงใจของข้ามันหลุดลอยตามติดเจ้าไป
ใยในครานั้นข้ามิห้ามปรามแลขัดขวางลอยหนอ
ใจข้ามันจักขาด ราวของรักข้าสาบสูญหายไป”
หน้าหวานหม่นเศร้า
คราหวนรำลึกถึงกาลก่อน
“ลอยเข้าใจข้าไปผิดทาง
คราแม่แป้งร่ำปรักปรำข้า
ข้ายังมิทันแจกแจง
ลอยก็มีอันจำต้องกลับไปเรือนท่าน
ลอยมาหาข้าที่กระทรวง หากลอยมิได้ใยดีข้า
ทำยืนนิ่งราวขึ้งโกรธข้า
ความน้อยใจเสียใจของข้าทำ..ทำให้ลอยต้องเจ็บตัว
หากลอยกลับมิเจียมกาย แผลยังสดใหม่นัก
ยังจัก.....ออดอ้อนให้ข้าเมตตา แล้วรังแกข้ากลับ
เจ้าเล่ห์เหลือเกิน ยอดรักของข้า”
หน้าเศร้าแล้วแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มบางๆอย่างขวยเขิน
“คุณย่าแฉล้มผู้นี้ท่านเป็นผู้มีพระคุณกับข้าแลลอยยิ่งนัก
คราข้าบอกกล่าวเล่าเรื่องของข้ากับลอย
คุณย่าท่านมิได้ตำหนิแม้นแต่น้อย
กลับคิดหาทางช่วยเยียวยาแก้ไขปัญหาให้ข้าแลลอย
บุญคุณของคุณย่าแฉล้มท่านนี้
จักเป็นที่จดจำของข้าจนวันตาย”
คุณนายแฉล้มทอดสายตามองแผ่นหลังที่บอบบาง
แล้วมองผ่านไปยังคนบนฟูกหนา
ในสายตาของนางเพลานี้...
เป็ดน้อยตัวโตกว่านอนนิ่งสลบสไล
เป็ดน้อยตัวจ้อยร้องเรียกเพรียกหาว่า..ก๊าบๆ...ตื่นเสียที...
***********************************************************
“ข้าหลงอกพองใจโต...ดีใจนักหนา
หากมิทันข้ามวัน ....ฮือ....”
เสียงหวานเจื้อยแจ้วกลับมาแผ่วเครือ
แล้วหยาดน้ำใสๆก็ไหลรินออกมาจากดวงตากลมโต
ที่เพลานี้แดงช้ำแลแห้งผาก
“เพลานั้น....ข้านั่งรถม้าลากกลับเรือนพ่อข้า
ข้ากับคุณย่าแฉล้ม...
ยังหยอกเย้ากระเซ้าแหย่กันบันเทิงใจ
หากใจของข้าหล่นลงตรงแทบเท้า
คราเห็นเพลิงไฟลุกลามโชติช่วงที่เรือนใหญ่”
ฝ่ามือน้อยทั้งสองข้างรองรับใบหน้าของเจ้าตัวที่ซบลงมา
หลังไหล่ของขุนจำเริญสั่นไหวด้วยแรงสะอื้น
ทิ้งช่วงเวลาเพียงอึดใจ...
“มิทันไรลอยกลับวิ่งตรงดิ่งเข้ากองเพลิง..ฮือออ
ลอยเอ๋ย ลอยอยากให้ข้าอกแตกตายหรือไรกัน
วิ่งเข้าหาความตายเยี่ยงนี้..ฮือๆ”
“ข้าเจ็บใจไอ้ลูกทาสที่มันบังอาจฉุดรั้งตัวข้าไว้
มิให้ตามลอยของข้าเข้าไป..ฮือออ
ข้าพร้อมจักบุกน้ำลุยไฟไปด้วยกันกับลอยเสมอ
แม้นว่าจักเป็นที่ใด...ฮือๆ..เพลาใดข้าก็มิเกี่ยงงอน
โธ่เอ๋ย น้ำใจลอยของข้าช่างประเสริฐแลรู้คุณนัก...ฮือๆ
ลอยเสี่ยงเดิมพันด้วยชีวิต...ชีวิตของลอย..เพื่อช่วยพ่อของข้า”
แววตาผู้พูดเลื่อนลอยออกไปนอกหน้าต่างห้อง
"อนิจจาข้าเสียอีก
เสียแรงที่ข้าเกิดเป็นลูกชายท่าน
ข้ามิได้ช่วยเหลืออันใดเลยแม้นแต่น้อย”
กล่าวแล้วกายบางนั้นก็ซวนซบลงข้างกายไอ้ลอย
อย่างไร้เรี่ยวแรง
มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ที่หลงเหลือในความเงียบ
“ข้าทนมิไหวแล้ว”
คุณนายแฉล้มตบอกผาง
“น้อม...นังน้อม..มาหาข้าให้ไว อย่าอ้อยอิ่งร่ำไร”
คุณนายแฉล้มเรียกนางน้อมให้เข้ามาหาตน
“เจ้าค่ะคุณนายแฉล้ม บ่าวมาแล้วเจ้าค่ะ”
นางน้อมวิ่งมาหน้าตาตื่น
“นังน้อม เอ็งอยู่ดูแลไอ้ลอยลูกเอ็งเสียให้ดี
ข้าจักพาหลานข้าออกไปนอกเรือนเสียหน่อย”
:hao7: :hao7:
*****************************************************************
:hao5: :hao5:
กระผมพิมพ์ไปน้ำตาซึมไป
นายท่านทอดสายตาดูแล้วเป็นเยี่ยงไรบ้างขอรับ
ไอ้หน่อยมันชื่นชอบต้มยำน้ำข้นมิสร่างซา
ด้วยเขียนไป สูดปากไป...ซี๊ดดด...อ่าาา (คริคริ กามฟุดๆ)
:hao6: :hao6:
จากภาพขอรับ
1. "ไอ้ลอยมันยังมิได้ด่วนลาจากโลกนี้ไปดอกนะขอรับ"
2. "ไอ้ลอยมันเพียงงีบหลับพักเอาแรงขอรับ"
3. "ชาร์จแบตอีกสักนิดขอรับ"
4. "ขุนจำเริญขอรับ ไอ้ลอยพร้อมแล้วขอรับ
มาจู๋จี๋ดู๋ดี๋กันเถิดนะขอรับ"
5. "มิได้ดอกลอยจ๋า คนอ่านกลุ้มรุมมุงดูเยี่ยงนี้ ข้าอายเหลือเกิน"
6. "แต่หากลอยมิอายแลยินยอมพร้อมใจมิขัดข้อง งั้นข้าขอรุกบ้างน้าาา"
(ขุนจำเริญท่าน...หาเจียมบอดี้ไม่...คริคริ)
[attachment deleted by admin]
-
:o12: :o12: ลอยยย คุณจำเริญร้องไห้ตั้งมากแล้ววนะ
ฟื้นเถอะะะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:sad11:
-
คุณย่าแฉล้มท่านคิดจะทำอันใดกันหนอ
-
ถ้าเป็นชีวิตจริงแผลคงติดเชื้อตายไปนานเเล้ว แต่ยังอยากให้ฝื้นนะ :z3: :z3:
-
ตื่นๆเร็วๆ นะจ๊ะ ลอย~~~!!
T[ ]T
-
ตอนต่อไป ขอให้เป็นฟ้าหลังฝนด้วยเถอะ :sad4:
-
น่าสงสารขุนจำเริญ จัง ร้องไหเจนผ่ายผอมแล้ว ลอยจ๋า ตื่นเร็วๆสิ
-
สงสารขุนจำเริญ รีบฟื้นเร็วๆนะลอย :mew2: :mew2: :mew2:
-
อ่านไปน้ำตาซึมไป :sad4: :sad4: :sad4:
-
ตื่นเถอะลอยยยยยยย ตอนนี้มาม่าข้าอืดหมดเเล้ว :hao5:
-
ร้องด้วยคน :hao5: ลอยตื่นเถอะ รู้สึกท่านขุนใกล้บ้าแล้ว
-
ลอยรีบตื่นมาได้แล้ว ขุนจำเริญร้องไห้เยอะแล้วนะ
-
เอิ่ม ขุนจำเริญ ขนาดเศร้ายังมีอารมณ์หื่นได้อีกนะ 555 :m12:
ถ้าไอ้ลอยตื่นมา คงได้ทบทวนตำรากามสูตรทั้งเล่มแบบรวดเดียวจบสมใจขุนจำเริญเป็นแน่ :hao6:
-
:hao5:
ตื่นเถอะเจ้าลอย
ขุนจำเริญเพ้อไปถึงไหนแล้ว
น้ำตาเผาเต่าเป็นเช่นนี้เอง
ว่าแต่ตอนท้าย
เอ๊ะ ป้าจะอันหยังรึป้า???
บวกและเป็ดขอบคุณ
ลุ้นๆๆๆ ตรงท้ายๆ นี่ล่ะ
ปล. เป็ดเหลืองน่ารัก
ใช่ๆๆ เทศกาลเป็ดเหลือง ลอยกลางน้ำแบบนี้แหละ
:hao4:
-
ดราม่าเยี่ยงนี้ไม่ดีนะเจ้าคะ ทำคนอ่านเสียนำ้ตา
-
เมื่อข้าได้อ่านบทความนี้
ทำให้ข้าเศร้าสร้อยยิ่งนัก
ข้าสงสารขุนจำเริญกับลอย
-
:hao5: ตืนๆ เจ้าลอย :hao5:
-
โธ่ ลอยคนซื่อ :monkeysad: จะนอนไม่ได้สติอย่างนี้ถึงเมื่อไหร่
ไม่นึกว่าความกล้าหาญ และความซื่อสัตย์ที่บุกไปช่วยท่านพ่อตา
จะเป็นเหตุให้ลอยต้องนอนเป็นเจ้าชายนินทรานานแบบนี้ สงสารขุนจำเริญที่สุดนั่งเฝ้าจนถึงกะเพ้อ
เหมือนเสียใจจนสติไม่อยู่กับตัว จนคุณย่าแฉล้มทนดูไม่ได้ จะพาขุนจำเริญไปรักษาแผลใจที่ไหนนะ
แบบนี้ขอแค่ลอยตื่นฟื้นขึ้นมา ยังไงท่านเจ้าพระยาคงไม่กล้าขัดขวางทางรักแน่
รีบ ๆ ตื่นมาจู๋จี๋ดู๋ดี๋เร็ว ๆ เถอะนะ เดี๋ยวขุนจำเริญจะขาดใจไปซะก่อนนะลอยจ๋า
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปนะเจ้าคะ :pig4: :L2:
-
ลอยยยยยยยยยยยย TT ตื่นลืมตายึ้นมาสิ อย่าเอาแต่ฟังสิ TT ความรู้สึกเหมือนอ่านการ์ตูนน้ำตาแตกเรื่องนึงเลย +=+
-
ลอยจ๋า ตื่นซักทีเถิด อย่าแกล้งยอดดวงใจเลย
ตอนนี้อ่านแล้วน้ำตาซึม TT
-
เห็นในทู้แนะนำนิยาย เลยเพิ่งตามมาอ่านค่ะ :L2:
ชอบมากค่ะ อ่านไปได้5ตอน. ภาษาสวยดีค่ะ จะตามอ่านต่อไปนะคะ. :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
โอยยยย ตื่นเถิดลอยเอ๋ย อย่าปล่อยให้ขุนจำเริญต้องรอคอยนานนักเลย
จะเกียจคร้านสันหลังยาว หลับไปอีกนานเท่าใดกัน หืมม์ สงสารดวงใจเจ้าหน่อยเถิด
จะตายตกตามกันไปเสียแล้วล่ะนั่น :mew4: คนเฝ้ามองเยี่ยงข้า ก็เศร้าใจแลเวทนาอาดูรขุนจำเริญยิ่งนัก
หาไม่แล้ว คุณพ่อแลคุณแม่ขุนจำเริญท่าน คงทราบเรื่องของเอ็งกับขุนจำเริญท่านนานเสียแล้วกระมัง
ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายเสียขนาดนั้น หากแต่ถ้าเอ็งยังมัวแต่หลับเป็นตายนานนานจนเกินรอ
เอ็งคงอดได้เป็นเขยบ้านพระยาไปก่อนกระมัง
-
ตื่นได้แล้วไอ้ลอย :hao5:
-
คิดถึงขุนจำเริญกับไอ้ลอย :impress:
-
ไอ้เลยยยยย เอ็งยังไม่ฟื้นอีกเรอะ หลายวันแล้วหนา
-
:call: :call: อัญเชิญลอยยยย มา
-
:call: :call: :call: จงมา
-
จงมา จงมา จงมา ไม่มาต่อสักเรื่องเลย เศร้าแพพ
เฮียหน่อยมั่วอ่านนิยายแน่เลยยยรู้น้าาาาาาาาาาาา
-
:L2: :L2:
ทาสรัก....สมัครใจ....40
“คุณย่าแฉล้มขอรับ....
ขอคุณย่าได้โปรดอย่าเคืองขุ่นหลานคนนี้เลยนะขอรับ
เพลานี้ตัวหลานเองทั้งกายแลใจมิอาจจากเรือน
ไปที่ใดหนใดได้ดอกขอรับคุณย่า
หลานมิอาจจักทอดทิ้งเจ้าลอยที่ยังนอนมิได้สติอยู่เยี่ยงนี้ไปทางใดได้ขอรับ
ด้วยหลานเกรงว่าเพลาใดลอยฟื้นลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว
มิพบเจอหลานอยู่เคียงข้าง ลอยจักเสียขวัญขอรับ”
ขุนจำเริญส่ายหน้าซีดเซียวของตนเพียงน้อยอย่างอ่อนระโหยโรยแรง
แลสายตาที่ส่งมานั้นเล่า...
เป็นสายตาที่ส่อถึงการอ้อนวอนขอความเห็นใจจากคุณนายแฉล้ม
ดวงหน้าหวานของขุนจำเริญที่ก่อนเคยนวลผ่อง ลอองามตายิ่ง
บัดนี้กลับกลายแปรเปลี่ยนเป็นหม่นหมองซึมเซาแลเศร้าโศกนัก
ความหวังของขุนนางหนุ่มน้อยเพลานี้ริบหรี่มิมีหวัง
ด้วยไอ้ลอยคนซื่อมันนอนนิ่งมิไหวติง
เว้นเพียงแต่จักกระสับกระส่ายคราขุนจำเริญห่างกายมัน
“อพิโธ่อพิถัง.....หลานของย่าเอ๋ย
ย่ามิได้จักชักพาฤานำเจ้าออกไปภายนอกเรือน
เพียงเพื่อเที่ยวเล่นสนุกสนานเพลิดเพลินแต่อย่างใด
เจ้ามิอยากให้ไอ้ลอยมันฟื้นตื่นขึ้นมาดอกฤา
เจ้าจึงได้นั่งนิ่งเป็นหลักตอมิขยับเขยื้อนไหวติง
รอคอยความหวังราวดอกไม้ที่อับเฉาห่อเหี่ยวแห้งแล้งเยี่ยงนี้
สิ่งที่เจ้าเฝ้ารอนั้น หากทว่าเจ้ามิได้พยายามทำอันใดเลย
มันจักบังเกิดประโยชน์อันใดกันเล่าหลานย่า”
คุณนายแฉล้มลูบหลังไหล่หลานชายอย่างปลอบประโลม
“แล้วหลานจักทำเยี่ยงใดได้เล่าขอรับ
หลานมืดมนจนหนทางเสียแล้ว คิดอ่านการใดมิได้เลยขอรับ
คุณย่าโปรดเมตตาบัญชาหลานมาเถิดขอรับ
จักให้หลานทำการอันใดจึงจักทำให้เจ้าลอยตื่นลืมตาได้ขอรับ”
ขุนจำเริญเขย่าแขนคุณนายแฉล้มมิเบานัก
เสียงที่เปล่งออกมานั้นทั้งสั่นเครือแลร้อนรน
แสงแห่งความหวังแม้นสาดส่องเล็ดรอดมาเพียงน้อยนิด
หากกลับจุดประกายความหวังของขุนนางหนุ่ม
แลบังเกิดความกระตือรือร้นขึ้นมา
“สงบอกสงบใจเอาไว้ก่อนเถิดหลานย่าเอ๋ย
ย่าจักชักชวนเจ้าไปนมัสการกราบไหว้พระอำพลท่านที่วัด
แลกราบขอให้ท่านทำนายดวงชะตาไอ้ลอยดูทีฤา
ว่าจักหายได้ดังเดิมฤาจักนอนเป็นผักปลาเยี่ยงนี้ไปตลอดกาล”
คุณนายแฉล้มถอนหายใจยาวอย่างหนักหน่วงอยู่ในอก
ครานางกล่าวจบครบถ้วนกระบวนความแล้วแลเห็น
แววตาที่เต้นระริกเต็มไปด้วยความหวังของหลานนาง
“ย่าก็มิอาจหยั่งรู้ได้ดอกหลานเอ๋ย...
แต่ในเพลาเยี่ยงนี้เราจักทำอันใดได้อีกเล่า
แม้นหนทางนี้มันจักเป็นเพียงฟางเส้นสุดท้ายก็ตามเถิด”
คุณนายแฉล้มรำพันอยู่ภายในใจ
ด้วยมิอาจจักทำลายความหวังอันริบหรี่ของขุนจำเริญ
**********************************************************
“อนิจจาอนิจจังทุกข์ขังอนัตตา
โลกมนุษย์เรานี้มิมีสิ่งใดอันใดเที่ยงแท้แน่นอน
เป็นเรื่องจริงดังคำสอนของพระพุทธเจ้า
เหตุการณ์มิคาดฝันมันจักบังเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อเชื่อวัน
ดังนั้นพวกโยมทั้งหลายจึงมิควรตั้งอยู่ในความประมาท
หมั่นเจริญสติแลปัญญาของตนด้วยเถิด”
พระอำพลท่านให้คำสอนแล้วหลับตานิ่งอยู่ชั่วขณะ
พระคุณเจ้าท่านเพียรตั้งสติให้สงบแลสำรวมทางจิตใจ
เคราะห์กรรมที่บังเกิดแก่ไอ้ลอยคนซื่อนั้นทำมันเจียนตาย
ถึงแม้นท่านจักเป็นพระภิกษุที่มากพรรษา
หากมนุษย์ปุถุชนทั้งหลายในหล้าโลก
มิมีผู้ใดจักมิรู้สึกรู้สมกับเรื่องความเป็นความตายของชีวิตเยี่ยงนี้
หากพระอำพลนั้นท่านเป็นเพศบรรพชิต
จึงมีสติในการระงับอกระงับใจได้รวดเร็วกว่าบุคคลคนธรรมดา
เยี่ยงบรรดาญาติโยมทั้งหลาย
สองย่าหลานต่างพากันรับคำสอนพระคุณเจ้าพร้อมเพรียงกันว่า
“ขอรับพระคุณเจ้า”
“เจ้าค่ะพระคุณเจ้า”
ภายหลังจากที่พระอำพลท่านได้ขีดเขียนลงบนแผ่นกระดาน
เพื่อทำนายดวงชะตาของไอ้ลอยจนเสร็จสิ้นแล้วนั้น
ท่านจึงได้กล่าวว่า
“ดวงชะตาของโยมลอยนั้น....”
“เป็นเยี่ยงใดขอรับพระคุณเจ้า”
ขุนจำเริญแทบจะอดรนทนรอต่อไปมิไหว
ด้วยใคร่รู้ใคร่เห็นความเป็นไปในชะตาฟ้าลิขิต
ว่าจักมีเมตตาต่อชีวิตของไอ้ลอยคนซื่อฤาไม่ประการใด
“เกณฑ์ชะตาของโยมลอยเพลานี้
ตกชะตาขาลงถึงคราวเคราะห์หนักหนายิ่งนัก
แม้นชีวิตของมันจักมิถึงแก่คราวตายวายชีวาตม์
หากก็มีกรรมใหญ่หลวงเอาการอยู่”
พระอำพลทอดสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตามาให้
แล้วกล่าวต่อไปว่า....
“กรรมนั้นมันเป็นเรื่องสลับซับซ้อนยิ่งนัก
ตัวอาตมาเองนั้น...
มิอาจแจกแจงให้โยมทั้งสองเข้าใจอย่างถ่องแท้ได้
แต่จงยึดมั่นดังคำสอนของพระศาสดาแห่งศาสนาในอันที่ว่า
หากโยมมิเคยทุกข์แล้วโยมจักรู้ฤาว่าสุขนั้นเป็นเยี่ยงไรกัน”
พระอำพลท่านหนักใจมิใช่น้อย
ด้วยก็มิรู้จักทำเยี่ยงใดเพื่อช่วยเหลือไอ้ลอยได้
มีเพียงกล่าวเตือนสติแลให้พลังใจแก่คนทั้งสอง
“พระคุณเจ้าเจ้าคะ
แล้วเจ้าลอยมันจักฟื้นตื่นขึ้นมาฤาไม่เจ้าคะ
หากฟื้นมากายใจมันจักเหมือนเดิมฤาไม่เจ้าคะ
แล้วเมื่อใดเล่าเจ้าคะที่มันจักลุกฟื้นตื่นขึ้นมาได้เจ้าคะ”
คุณนายแฉล้มนั้นเดิมทีนางเป็นผู้ที่มิใคร่จักสำแดง
ความในใจแลความรู้สึกนึกคิดของตน
ในความมีเมตตาแลห่วงใยผู้อื่นแต่อย่างใด
หากไอ้ลอยผู้ที่นางได้ไถ่ถอนตัวมันจากการเป็นทาสมาอุปการะนั้น
นางเล็งเห็นถึงความดีงามในหัวใจของมัน อีกความกตัญญูรู้คุณต่อนายเงิน
แม้นพระยาศรีพิพัฒน์ท่านจักมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับมันแล้วก็ตาม
ไอ้ลอยมันยังมิคิดลังเลในอันเข้าช่วยเหลือ
โดยมันมิคำนึงสักนิดถึงอันตราย
ที่จักบังเกิดแก่ชีวิตของมันแต่อย่างใด
“อาตมามิได้เป็นผู้หยั่งรู้ดินฟ้าดอกนะโยมแฉล้ม”
พระอำพลกล่าวตอบด้วยนึกขันในใจ
ด้วยนางแฉล้มนั้นแลดูเป็นห่วงเป็นใยไอ้ลอยมิใช่น้อย
“โยมทั้งสองจงดูแลคนเจ็บให้ใกล้ขิด
อีกหมั่นทำบุญใส่บาตร ไหว้พระสวดมนต์อย่าได้ขาด
ตัวอาตมาเองนั้น...จำวัดอยู่ทางนี้
จักสวดมนต์สวดคาถาแผ่เมตตาต่อชะตาชีวิตให้โยมลอย
หากแต่มันเป็นเพียงไสยแลศาสตร์เพียงนั้นดอกนะโยม
มิมีผู้ใดจักหยั่งรู้ได้ว่ามันจักทำให้โยมลอยหายเป็นปกติได้ฤาไม่”
พระอำพลนั้น
ท่านสนใจแลเสาะแสวงหาวิชาความรู้ทางคุณไสย
มาตั้งแต่บวชเรียนพรรษาแรก
หากพระคุณเจ้าท่านนั้นมิได้นำมันมาปฏิบัติให้ผิดต่อวินัยสงฆ์
แท้จริงแล้วท่านมีอวิชามากมาย
ครานี้จำต้องนำมาใช้ประโยชน์เพื่อช่วยเหลือไอ้ลอย
ผู้ที่นับได้ว่าเป็นศิษย์ของท่านด้วยเหมือนกัน
สองย่าหลานบังเกิดความหวังขึ้นมา
สีหน้าของคนทั้งคู่ต่างแลดูผ่อนคลายลงได้บ้าง
“อีกประการหนึ่งนั้น อาตมาเห็นว่า
หากโยมลอยได้กลับไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่คุ้นชิน
แลบริเวณที่จิตใจมันพันผูกได้ จักเป็นการดียิ่ง”
พระอำพลพูดชี้แนะดังนั้นแล้ว จึงขอตัวเข้าจำวัด
********************************************************
“คุณย่าขอรับ หลานกราบขอบพระคุณ
ในความกรุณาของคุณย่าอย่างที่สุดขอรับ
ที่เมตตาหลานแลเจ้าลอยขอรับ”
ขุนจำเริญกราบลาคุณนายแฉล้ม
คราจักเดินทางกลับคืนสู่เรือนแพของตน
ทางด้านพระยาศรีพิพัฒน์ท่านจึงได้ถือฤกษ์ยาม
กลับคืนสู่เรือนตนด้วยเช่นกัน
ด้วยเรือนของท่านนั้นได้ซ่อมแซมบูรณะ
จวบจนกลับสู่สภาพเดิมเสร็จสิ้นแล้ว
บริเวณหน้าเรือนคุณนายแฉล้มเพลานี้
คับคั่งด้วยแวดล้อมไปด้วย....นายเงินแลบ่าวไพร่
ต่างล่ำลากันเนิ่นนาน
ด้วยเพลาที่ได้อยู่ร่วมกันนานนับสองเดือนเห็นจักได้
ผู้ที่ชมชอบกันมาบ้างแล้ว.....
ก็บังเกิดความชอบในอุปนิสัยที่ได้สัมผัส
ผู้ที่มิเคยรู้จักมักจี่....
ก็กลับกลายเป็นถูกชะตาต้องใจกันไปเสียได้
“น้องแดงจ๊ะ.....
เพลาใดพี่มีเวลา พี่จักขอไปเยือนน้องถึงเรือนชาน
น้องจักรังเกียจอันใดในตัวพี่ฤาไม่จ๊ะ”
หลวงอรรถนั้นยืนอยู่เคียงข้างคุณหนูแดง
ที่เพลานี้เธอได้แต่ก้มหน้างุดด้วยเขินอาย
“เอ่อ....การนี้น้อง.....แล้วแต่...
คุณพี่อรรถจักกรุณาน้องดอกเจ้าค่ะ”
ขุนจำเริญเหลือบสายตามองหลวงอรรถทีหนึ่ง
แลมองดูน้องสาวตนอีกทีหนึ่ง
สองคนหนุ่มสาวที่ยืนอยู่เคียงกันนั้น
แลดูเหมาะเจาะ ด้วยสมกันทั้งรูปสมบัติแลคุณสมบัติ
ยศศักดิ์ชาติตระกูลก็มิมีผู้ใดยิ่งหย่อนต่อกัน
ขุนจำเริญหลับตาลงช้าๆ
แลถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
คราหวนคำนึงถึงเรื่องของตนที่ยังหนักอกนัก
ขุนนางหนุ่มน้อยจึงรำพึงรำพันขึ้นมาในใจว่า
“ลอยจ๋า อุปสรรคของเจ้าแลข้าใยมากมายนัก
เราจักฝ่าฟันไปด้วยกันใช่ฤาไม่..ยอดรักของข้า
แต่เพลานี้ใยลอยใจร้าย...
ทอดทิ้งข้าไว้ให้หงอยเหงาอยู่เพียงลำพัง
แล้วเยี่ยงนี้จักให้ข้าทำเยี่ยงไรกันหนอ
เรี่ยวแรงข้าหดหาย
แรงใจข้ามลายไปเกือบสิ้นเสียแล้ว”
น้ำตามากมายหลั่งไหลอัดแน่นอยู่ภายในอก
หากทว่าเล็ดรอดออกมาเพียงน้อยซึมอยู่ที่หัวตา
ขุนจำเริญค่อยๆลืมตาขึ้นมา
แล้วกระพริบเปลือกตาบางถี่ๆ
ขับไล่หยดน้ำให้มลายหายไป
******************************************************
“ลอยจ๋าตื่นลืมตาขึ้นมาเสียทีสิ
เจ้าจงแลดูเรือนแพของเราเถิด
เจ้าคิดถึงเรือนแพเฉกเช่นเดียวกันกับข้าใช่ฤาไม่”
ขุนจำเริญกระซิบเสียงหวานออดอ้อน
ริมฝีปากบางแนบชิดติดใบหู
ของคนที่นอนนิ่งอยู่บนฟูกหนา
ในห้องหับของตนบนเรือนแพริมน้ำ
ขุนจำเริญไล้ปลายจมูกน้อยของตน
ค่อยๆคลอเคลียลากไปจนทั่วใบหน้าคมสัน
สูดดมกลิ่นกายของคนรักอย่างโหยหาในสัมผัส
พร่ำพลอดบอกรักมิหยุดหย่อน
จวบจนดึกดื่นค่อนคืน
ขุนจำเริญจึงหลับผล็อยไป
ด้วยความเหน็ดเหนื่อยกายแลใจ
ขุนจำเริญนอนทอดกายตะแคงตัว
ซุกกายบางแลดวงหน้าหวานอยู่แนบชิด
ติดสีข้างของไอ้ลอยคนซื่อ
ฝ่ามือน้อยข้างหนึ่งเกาะกุมมือหนาหยาบกร้านเอาไว้หลวมๆ
“ตื่นเถิดขอรับขุนจำเริญยอดรักของไอ้ลอย”
ขุนจำเริญยิ้มหวานทั้งหลับตา
ด้วยเสียงนุ่มทุ้มที่ดังอยู่ข้างหู...
ช่างฟังดูคุ้นเคยยิ่งนัก
***********************************************
“โธ่เอ๋ย...ข้าฝันไปดอกฤานี่”
ขุนจำเริญได้สติ...
คราลืมตาตื่นจากฝันหวาน
แล้วจึงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นนาน
ด้วยความระทมแลทุกข์ใจ
“ฝันดีเยี่ยงนี้ข้ามิน่าตื่นขึ้นมาเลย
ข้าปรารถนาอยู่กับลอยแม้นเป็นเพียงฝัน
เราอยู่ด้วยกันในฝันเถิดนะลอย"
"มิต้องลืมตาตื่นขึ้นมา"
"พบกับความเป็นจริงอันโหดร้าย”
:impress3: :impress3:
**********************************************************
นายท่านขอรับ....โปรดอภัยในความล่าช้าของกระผมด้วยเถิดนะขอรับ
ด้วยเพลานี้...แมทช์ต่างๆของลูกกลมๆกำลังเข้มข้นยิ่งนัก
จนกระผมมิอาจกระพริบตาได้เลยขอรับ แม้นจักหายใจยังติดขัด
มดหมอข้างกายของกระผม....
จึงทำนายทายทักกระผมด้วยความระอาว่า
:angry2: :angry2:
"เจ้าจักกินนอนกับซัวเรสเลยฤาไม่"
:jul3: :jul3:
ตอนหน้านะขอรับ.... ผ้าเช็ดหน้าที่นายท่านใช้ซับหยดน้ำตานั้น
จักต้องแปรเปลี่ยนไปซับ...น้ำลายแลน้ำโลหิตของนายท่านนะขอรับ คริคริ :oo1:
-
หายไปนาน :hao7:
คิดถึงท่านขุนพ่อลอย :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ดีใจ รีบจิ้มเข้ามาอ่านแทบไม่ทันมือไม้สั่นเลยที่เดียวเชียว :laugh:
ท่านขุนอย่าเพิ่งตรอมใจเป็นอะไรไปก่อนนะ
เค้าสงสารทั้งคู่เมื่อไหร่ลอยจะตื่น :hao5:
ส่วนเฮีย นอนบ้างนะเค้าเป็นห่วง เดี๋ยวนิยายเค้าไม่มีคนแต่งต่อ :hao3:
-
พ่อลอยยังไม่ฟื้นรีบๆฟื้นมาเร็ว ๆ สงสารขุนจำเริญท่าน
-
อภัยให้ค่ะ ไปเชียร์เอเวอตันนะคะ ถ้าคืนนี้เรือพ่ายไป เจอราดจะได้นอนตายตาหลับ :hao3: :hao3:
-
ตอนหน้าลอยฟื้นเเล้วใช่ไหม อยากให้ถึงตอนหน้าไวๆ :jul3: :hao5: :katai5:
-
ถ้าลอยยังไม่ตื่นในเร็ว เดี๋ยวก็ได้จบแบบโรมิโอกับจูเลียตหรอก :katai1:
เพราะฉะนั้นรีบๆตื่นนะ จะได้ชมฉากอัศจรรย์เร็วๆ :hao6:
-
:m15: สงสารไอ้ลอยยิ่งนัก
-
ไอ้ลอยตื่นขึ้นมาซับน้ำตาให้ท่านขุนจำเริญได้แล้ว :serius2: :serius2:
-
ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาจนอุ้มน้ำไม่ไหวแล้ว
อยากซับน้ำอย่างอื่นบ้าง :z1:
-
อ่านมา สองสามตอน เสียทิชชูซับน้ำตาไปมากโข พอได้ฟัง ท่านกล่าวเยี่ยงนี้ว่า เพลาหน้านั้นจะได้ใช้ซับอย่างอื่นบ้าง ก็อยากจะเร่งให้มาเร็วๆเหลือเกิน เจ้าค่าา
-
เย่ๆมาแล้วคิดถึงมากเลย
-
ฝันแน่รึขุนจำเริญ
-
:sad4: ลอยฟื้นได้แล้ว :sad4:
-
ตอนหน้าใช่ไหมมมม คร้าาาาาา
ตอนหน้าจะไม่เศร้าแร้วใช่หม้ายยยยยยย~~~!!!
:m15: :m15:
ลอยรีบๆตื่นนะเธอ
-
เตรียมทิชชู่รอตอนหน้าๆ หุหุ
-
อุบ๊ะ! ท่าทางยามหน้าจะเป็นฤกษ์ดีเสียแล้วกระมัง
ที่ใดมีรัก ที่นั่นย่อมมีทุกข์ เอ้ย หากไร้ซึ่งทุกข์ จะรับรู้ซึ่งความสุขได้อย่างไร
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
จะรอเช็ดน้ำ...............
หมาก นะแจ๊ โฮะๆ =,.=
-
:mew1:
-
กลับเรือนแพแล้วลอยก็ตื่นเสียทีเถิด สงสารขุนจำเริญ
-
ไอ้ลอยจักหายแล้วใช่หรือไม่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mc4: :mc4:
ทาสรัก....สมัครใจ....41
ขุนจำเริญ...
ยังคงนอนซุกกายบางนิ่งอยู่
ข้างกายกำยำของไอ้ลอยคนซื่อ
ที่เพลานี้แลดูผ่ายผอมลงไปมิใช่น้อย
มือน้อยข้างหนึ่ง
บรรจงแตะลงบนแผ่นอกหนาที่เคยซุกซบ
ไล้ปลายนิ้วเรียวแผ่วเบา
แตะต้องร่องรอยบาดแผลจากเปลวเพลิง
“ลอยจ๋า เจ้าเจ็บเจ้าปวดมากฤาไม่...ลอยของข้า
แผลเจ้าหลายแห่งตกสะเก็ด
จวนแห้งจวนหายเกือบหมดสิ้นแล้ว
หากรอยแผลเป็นนั้น
มันคงยังมิเลือนหายไปในเร็ววัน
มันตอกย้ำเตือนข้า ให้คิดคำนึงถึงบุญคุณของเจ้า
บุญคุณที่เจ้าแลกมาด้วยมิห่วงชีวิตตนเยี่ยงนี้
ลอยจักให้ข้าทำเยี่ยงไรกันหนอ
ลอยจึงจักตื่นมารับคำขอบคุณจากข้า”
เพลานี้รอยแผลที่หลงเหลือเด่นชัดสะดุดตาของไอ้ลอย
มีเพียงรอยแผลขนาดมิเล็กนักใต้ราวนมด้านซ้าย
ทอดยาวลงไปแลหายลับไปจากบั้นเอวใต้แพรเพลาะสีหวาน
นอกเหนือจากนั้น
เป็นเพียงรอยแผลเล็กๆที่รอวันจางหาย
“ลอยจ๋า....”
ขุนจำเริญยกตัวขึ้น
แลโน้มกายแบบบางลงเหนือตัวไอ้ลอย
ริมฝีปากบางแตะบางเบา
บริเวณรอยแผลทั้งใหญ่น้อยโดยมิรังเกียจ
หากอ่อนโยนแลทะนุถนอมยิ่งนัก
ราวจักกลัวเจ้าของร่างจักเจ็บปวด
สัมผัสที่ขุนจำเริญได้รับกลับมาเป็นเนื้อหนังของยอดรัก
กายนี้เคยให้ไออุ่นมาสม่ำเสมอจนคุ้นชิน
เพลานี้กลับแน่นิ่งมิอบอุ่นดังก่อนเก่า
“อืมมมม...”
ขุนจำเริญที่เพลานี้ปล่อยใจลอยไปกับความนึกคิด
ให้หยุดชะงักแลขนลุกซู่ขึ้นมา
คราได้ยินเสียงครางคุ้นหู
ขุนนางหนุ่มยกกายเงยหน้าหวาน
มามองดูคนเคียงข้างด้วยดีใจ
“ละ..ลอย...ลอยของข้า”
สองมือน้อยสั่นระริกคราสัมผัสกายไอ้ลอย
“ลืมตามามองข้าสิ พูดกับข้าสิลอย ลอย...”
อนิจจา...
แม้นพร่ำเพรียกเรียกไอ้ลอยอยู่เป็นนานสองนาน
ไอ้ลอยก็หาได้ตอบรับแต่อย่างใดไม่
นอนนิ่งอยู่เยี่ยงไร...
ก็ยังคงเป็นเยี่ยงนั้น มิมีอันใดแปรเปลี่ยน
“โธ่เอ๋ย ข้าคงจักหูแว่ว
ได้สดับยินเสียงครางของเจ้าไปเอง”
ขุนจำเริญส่ายหน้าน้อยๆด้วยผิดหวัง
รอยยิ้มหวานที่ฉาบฉายลงบนใบหน้านั้น
เพียงมิถึงอึดใจก็มลายหายไป
พร้อมกับนำพาความหวังหลุดลอยติดตามไปด้วย
มือน้อยข้างหนึ่ง
ลูบไล้ไปตามใบหน้าคมสันอย่างเลื่อนลอย
*******************************
บนฟูกนอนหนาบนเตียงไม้สลักลาย
ในห้องหับของเรือนแพริมน้ำ
ท่ามกลางความเงียบในเพลานั้น
มีเพียง....
เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอจากขุนจำเริญแลไอ้ลอย
ขุนจำเริญนั้นดึกดื่นค่อนคืน
จึงได้ผลอยหลับคาอกหนาของไอ้ลอยคนซื่อ
หลับใหลไปพร้อมด้วยหยาดน้ำตา
ที่เนืองนองคงค้างอยู่บนใบหน้าหวาน
“ก๊อกๆ...ก๊อกๆ..”
“ขุนจำเริญเจ้าคะ ขุนจำเริญเจ้าขา”
เสียงร้องขานเรียกขุนจำเริญภายนอกห้องดังเล็ดลอดเข้ามา
ภายหลังเสียงเคาะบานประตูมิเบานักสองสามที
เสียงเรียกขานหน้าห้องหับ
ดังรบกวนการนิทราอันแสนสุข
เสียงลอยลมมากระทบโสตประสาทของขุนจำเริญ
ที่เพลานี้....
ทอดกายแน่งน้อยนอนระทวยแนบซบอกไอ้ลอยคนซื่อ
“มีอะไรกัน”
ร่างบางกระพริบเปลือกตาถี่ๆ
เพื่อปรับสายตาของตนให้รับกับแสงสว่าง
ที่เพลานี้สาดส่องสว่างจ้าไปทั่วห้อง
“ขุนจำเริญเจ้าคะ น้อมเองเจ้าค่ะ”
เสียงนางทาสคราวแม่นอกบานประตูห้องกล่าวตอบมา
“น้อมเองรึ”
ขุนจำเริญว่าแล้วก็รีบลุกขึ้นนั่ง
ขยับเสื้อผ้า ผมเผ้าให้เข้าที่
แล้วลุกยืน ก้าวเดินตรงมายังประตูห้อง
“น้อมมีอะไรกับข้าฤา
ใยมาเรียกข้าแต่เช้าเยี่ยงนี้”
สีหน้าอ่อนระโหยของขุนจำเริญนั้น
ทำให้นางน้อมสะท้อนในอก
“ขุนจำเริญเจ้าคะ
พระยาศรีพิพัฒน์บิดาท่านให้น้อมมาเรียนขุนจำเริญเจ้าค่ะ
ด้วยเพลานี้คุณนายแฉล้มแลหลวงอรรถ
ท่านมาเยี่ยมเยือนถึงเรือนใหญ่เจ้าค่ะ
ขุนจำเริญจักไปเรือนใหญ่เพื่อต้อนรับพวกท่าน
ฤาจักให้พวกท่านมาเยือนถึงเรือนแพเจ้าคะ
ด้วยคุณนายแฉล้มท่านใคร่อยากมาเยี่ยมดูอาการไอ้ลอยมันด้วยเจ้าค่ะ”
นางน้อมทรุดตัวลงนั่งนอบน้อม
แล้วเงยหน้ากล่าวรวดเดียวจนจบ
ขุนจำเริญนิ่งคิดเพียงครู่แล้วสั่งความ
“ข้าจักไปเรือนใหญ่เอง
น้อมจงรั้งรออยู่ด้านนอกสักอึดใจ
ข้าจักเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเสียหน่อย
คราข้าคล้อยหลังออกจากห้อง
น้อมจงเข้ามาเฝ้าดูลอยแทนข้าที”
กล่าวแล้วขุนจำเริญจึงหันหลังเดินกลับเข้าไปภายในห้อง
“โถขุนจำเริญของบ่าว
นายท่านช่างปราณีข้าสองแม่ลูกเหลือเกิน
เป็นบุญหัวของอีน้อมแลไอ้ลอยมันจริงๆ”
นางน้อมคิดคำนึงซาบซึ้งรู้คุณอยู่ในใจ
พลางถอยหลังออกมา
แล้วงับบานประตูห้องให้ปิดสนิทดังเดิม
“ลอยจ๋าข้าจักไปเยือนเรือนใหญ่สักครู่
ด้วยคุณย่าแฉล้มแลหลวงอรรถท่านมาเยือน
ลอยอยู่เรือนแพทางนี้
ข้าจักให้นางน้อมแม่เจ้ามาดูแลเจ้าแทนข้านะลอย”
ขุนจำเริญลูบไล้ใบหน้าคมสันของไอ้ลอยคนซื่อ
อย่างอ่อนโยนด้วยความรักใคร่
ขุนจำเริญคล้อยหลังไป
มิทันได้ยินเสียงฮึดฮัด
ในลำคอของคนที่นอนนิ่งอยู่
***********************************
“น้อมออกไปก่อนเถิด
คุณย่าแฉล้มท่านจักเข้ามาเยี่ยมลอย”
ขุนจำเริญก้าวเข้ามาในห้องแล้วสั่งนางน้อมให้ออกไป
ด้านหลังขุนจำเริญเพลานี้
มีคุณนายแฉล้มแลหลวงอรรถยืนรออยู่
“เชิญขอรับคุณย่า...หลวง...เอ้อ...พี่อรรถ”
ขุนจำเริญเบี่ยงกายไปด้านข้าง
เพื่อเปิดทางให้สองย่าหลานก้าวเข้ามา
หลวงอรรถนั้น...
ท่านรุกหนักสานสัมพันธ์กับคุณหนูแดง
ราวหนุ่มน้อยแรกรัก
ทั้งละเมอเพ้อพกแลหลงใหลได้ปลื้ม
เข้าหาตามตรอกตามประตูทางบุพการีญาติผู้ใหญ่
แลคนรอบข้างของสตรีสูงศักดิ์ที่ตนหมายปอง
ขุนจำเริญเองนั้นเล่า
จำต้องเรียกขานหลวงอรรถว่า”พี่อรรถ”
ด้วยทนคำขอรบเร้าของหลวงอรรถมิได้
หลวงอรรถท่านมิใยดีว่า
คนที่ท่านขอร้องแกมบังคับนั้นจักคิดเยี่ยงไร
หากจักยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง
คราได้ยินขุนจำเริญนับเนื่องตนเป็นพี่เชื้อ
“อพิโถ...ไอ้ลอยเอ๋ย...
เมื่อใดเอ็งจักพ้นเคราะห์กรรมเสียที”
คุณนายแฉล้มทรุดกายชราของนาง
ลงนั่งริมฟูกนอนข้างกายไอ้ลอย
มือเหี่ยวย่นสั่นเทาเล็กน้อย
คราเอื้อมไปลูบไล้ผมหนาของไอ้ลอยคนซื่อ
เพลาเดียวกันนั้นเอง
มุมปากหนาของไอ้ลอยยกยิ้มเพียงน้อย
หากมิมีผู้ใดได้ทันสังเกตเห็น
“น้องจำเริญ...
เจ้าลอยคนซื่อเป็นเยี่ยงไรบ้างแล้วจ๊ะ”
เสียงนุ่มทุ้มของหลวงอรรถถามไถ่เจ้าเรือน
ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานจ๊ะจ๋า
อันเป็นปกติวิสัยของตนที่มิต้องระมัดระวัง
คราอยู่ในหมู่ญาติสนิทแลคนใกล้ชิด
“อื้อ....อึก....อืกกก”
ต่างตกตะลึงนิ่งขึงงงงันกันไปทุกคน
ด้วยคราหลวงอรรถกล่าวจบแล้ว
ไอ้ลอยที่นอนนิ่งมาร่วมสองเดือน
มันดิ้นทุรนทุราย
สองมือหนาหยาบจิกทึ้งผ้าปูเตียงจนยับย่น
มุมผ้าด้านหนึ่งทางปลายเตียงหลุดเลื่อนออกจากมุม
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอของไอ้ลอยนั้น
คล้ายคนที่กำลังขุ่นเคืองใจ โมโหโกรธาอย่างหนัก
“ลอยๆ..ลอยรู้ตัวแล้ว......ลอย...ลอยจ๋า”
ขุนจำเริญลืมตน
ถลาเข้าไปกอดรัดกายกำยำของคนบนฟูก
“อุเหม่หลานข้า...
มิได้วางตัวแต่อย่างใดเลย”
คุณนายแฉล้มส่ายหน้าไปมา
แล้วลุกเปิดทางให้
หลวงอรรถทำตาโตแลดูน่าขัน
แล้วกลั้นยิ้มอยู่ในหน้า
*****************************************
“หมอ..ลอยเป็นเยี่ยงไรบ้าง
จักฟื้นตื่นแล้วใช่ฤาไม่”
ขุนจำเริญกล่าวถามซ้ำๆอยู่หลายครา
แม้นคำตอบที่ได้จักเป็นดังเดิมมิแปรผัน
“กระผมบอกได้เพียงว่าเจ้าลอยจักฟื้นตื่น
หากมิอาจคาดเดาได้ว่า
จักเป็นเพลาใดขอรับขุนจำเริญ”
นายเงินทั้งหลายต่างทยอยกันกลับไปเรือนใหญ่
ในที่นี้หมายรวมถึงนายเงินบนเรือนใหญ่
ที่ต่างรีบร้อนพากันมุ่งตรงมายังเรือนแพ
ครามีบ่าวไพร่ตาลีตาลานไปแจ้งข่าวไอ้ลอย
***********************************
บนเรือนแพในห้องหับเพลานี้
เหลือพียงขุนจำเริญแลหลวงอรรถ
ที่ได้จงใจรั้งท้ายกระบวน
คล้ายจักมีเรื่องใคร่พูดคุยกับเจ้าเรือน
“น้องจำเริญจ๊ะ น้องแลดูเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน”
ขุนจำเริญจ้องดวงตาหลุกหลิกเจ้าเล่ห์แสนกลของคนตรงหน้า
คิ้วน้อยขมวดมุ่น มุมริมฝีปากเบะออกด้วยมิใคร่สบอารมณ์นัก
ขุนจำเริญจักกล่าวขึ้นมาบ้าง
หากทว่า...
“อึกกก...อ๊ากก...อึกกกก..”
เสียงไอ้ลอยคนซื่อที่ยังหลับตาดังขึ้นมาคล้ายคำราม
เสียงนั้นดังจนได้ยินชัดแจ้งเต็มสองหูของขุนนางหนุ่มทั้งสองคน
ขุนจำเริญผวาทั้งตัว
จักเข้าไปหาคนที่นอนดิ้นทุรนทุรายบนฟูกหนา
หากหลวงอรรถรีบฉุดรั้งข้อมือข้างหนึ่งเอาไว้เสียก่อน
“หลวงอรรถ...ท่านปล่อยข้านะ
ท่านรู้ตัวฤาไม่ว่าจักทำให้ข้าเคืองขุ่นสุดทนแล้ว”
สายตาของขุนจำเริญขุ่นเขียว
น้ำเสียงเกรี้ยวกราด
“สงบใจสักนิดเถิดน้องจำเริญ
แล้วน้องจักได้ยลเรื่องสนุก”
หลวงอรรถปล่อยแขนเรียว
แล้วยักคิ้วข้างหนึ่งอย่างทะเล้น
กริยาเยี่ยงหนุ่มน้อยเจ้าสำราญ
“น้องจำเริญจ๊ะ น้องสู้ทนอดหลับอดนอน
เฝ้าดูอยู่ข้างเตียงเจ้าลอยเป็นนานสองนาน
น้องปวดเมื่อยเนื้อตัวบ้างฤาไม่
มาเถิด.....พี่อรรถคนนี้...
พอจักมีฝีมือด้านบีบนวดจับส้นสายอยู่พอตัว มามะ”
หลวงอรรถกล่าวเสียงอ่อนหวาน
หากเสียงนั้นดังก้องห้องเกินจำเป็น
“อ๊ากกก...อึกกกกก...”
ไอ้ลอยบิดตัวไปมาอย่างแรงแทบตกเตียง
สองมือหนากำหมัดแน่น
จนเส้นเลือดทั้งสองแขนปูดโปน
ริมฝีปากหนาเม้มแน่น หน้าแดงก่ำ
ขนตายาวหนาขยับยุกยิกมิหยุดหย่อน
:ling3: :ling3:
-
มาเเล้วๆขุนจำเริญกับไอ้ลอย
-
คืออออ ตื่นเพราะพิษรักแรงหึง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :hao6: :hao6: :hao6:
-
:ling1:
-
แหม ไอ้ลอย ทีตอนตื่นอยู่นี่ไม่เคยจะออกอาการหึงหวง ทำเป็นแต่ตัดพ้อ น้อยใจ
แต่ทำไมตอนหลับกลับแลดูหึงโหดเหลือเกินซะล่ะ o16
-
รู้สึกตัวตอนหึงหวง 555 รีบๆตื่นนะไอ้ลอย
-
เจ้าลอยจะฟื้นแล้ว :hao6:
-
แหมแหมพ่อลอยมีหึงด้วย จักฟื้นด้วยพิษรักแรงหึง ลือเนี่ย เอ้ารีบฟื้นขึ้นมาก่อนพี่หลวงอรรถเธอจะเลยเถิด :heaven
-
ฮาลอยอะ ฟื้นเพราะหึง
-
พิษรักแรงหึง ทำให้ลอยฟื้นได้ ว้าววว รู้งี้ยุให้ขุนจำเริญแกล้งให้หึงตั้งนานแล้ว ดูสิ ผอมลงเยอะจนน่าเป็นห่วงเชียว
-
:hao7:
-
จะฟื้นด้วยพิษรักแรงหึง
หรือที่ไม่ฟื้นเพราะอยากให้ขุนจำเริญอ้อนก็บอกมา555
-
หึงสินะ เฮียลอย ;-)
-
:mew5:
หึงหรอลอย หึงก็รีบตื่นเข้านะ
ฮุฮุ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตื่นเพราะหึงเป็นเหตุแท้ๆ รู้งี้ขุนจำเริญทำตั้งนานล่ะ เสียน้ำตาจะหมดตัวแล้ว :hao5:
-
:z2: :z2: :z2:
-
เกิดอะไรขึ้น? ลอยตื่นแล้วแต่แกล้งขุนจำเริญรึเปล่า หลวงอรรถก็นะ
-
:mew1:
-
เหตุใดหนอ ข้าจึ่งมองข้ามนิยายเรื่องนี้ไป
ช่างบันเทิงเริงใจอะไรเช่นนี้
ข้าขอชื่นชมเฮียหน่อยเสียจริงๆ
วาสนาเจ้าลอย~~~
-
หลวงอรรถ เข้าใจเล่นเนอะ o13 o13 o13 o13
-
คุณพี่อรรถทำดีมากค่ะ o13
-
เจ้าลอย แม้ยังไม่รู้สึกกาย
แตาอาการหึงออกมาอย่างชัดแจ้ง
หลวงอรรถเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีเลย
-
แรงหึงมีอานุภาพร้ายแรงนัก
-
พิษรักเเรงหึง :-[
-
ฟื้นยัง
-
:katai2-1: :katai2-1:
ทาสรัก....สมัครใจ....42
ไอ้ลอยคนซื่อมันนอนทอดกายนิ่ง
แลดวงตาปิดสนิทก็จริงอยู่
หากทว่าใบหน้าคมสันของมันนั้น
กลับหน้านิ่วคิ้วขมวดยุ่งเหยิง
ขนตายาวหนาเป็นแพที่เคยทอดทาบทับ
เรียบไปกับดวงตาคมกริบ
คราเปลือกตาหลุบลงยามนิทรานั้น
มาเพลานี้กลับพลันขยุกขยิกมิอยู่นิ่ง
คล้ายมีสิ่งรบกวนจิตใจให้กระวนกระวายมิอยู่สุข
ลมหายใจเข้าออกนั้นเล่า
เสียงของมันดังฟืดฟาดกึกก้องแรงชัด
ทรวงอกเป็นแผงแผ่นหนาสะท้อนขึ้นลง
แรงแลเร็วถี่ด้วยหอบเหนื่อย
เม็ดเหงื่อมากมายแทรกซึมออกมาตามรูขุมขน
ด้วยอุณหภูมิในกายที่เพิ่มสูงขึ้น
ราวกับว่าไอ้ลอยมันได้ออกวิ่งสุดฝีเท้า
มาจากที่ไกลแสนไกล
“พอทีเถิดขอรับ...พี่อรรถ
ท่านมิควรกลั่นแกล้งเจ้าลอยเยี่ยงนี้ดอกนะขอรับ
การที่ลอยนอนนิ่งมิไหวติงมาเนิ่นนานหลายเพลาเยี่ยงนี้
มันจักนับหมายได้ว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
ด้วยการนั้นเกี่ยวพันต่อเนื่องแก่ชีวิตคน
มิได้เป็นเรื่องขบขันล้อเลียนสนุกสนาน
ที่ผู้ใดจักคิดเห็นเป็นเรื่องน่าหัวร่อแต่อย่างใด
กระผมมิเห็นชอบเป็นเรื่องสนุกด้วยดอกนะขอรับ”
ขุนจำเริญหน้าแดงซ่าน
หัวใจเต้นตึกตักด้วยความหวัง
คราเห็นไอ้ลอยขยับกายไปมาได้ด้วยตนเอง
เป็นนิมิตรหมายอันดีว่า
ไอ้ลอยคงจักใกล้รู้สึกตัวในเร็ววัน
หากขุนจำเริญก็มิอาจห้าม
วาจาตำหนิเผ็ดร้อนแลกริยาควักค้อน
ที่สำแดงออกมาให้หลวงอรรถได้รับรู้
จากเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสดร้อนก่อนหน้า
ใยขุนจำเริญท่านจักมิรู้เท่าทันว่า
หลวงอรรถใคร่แสร้งให้ไอ้ลอยคนซื่อ
หึงหวงแลเคืองขุ่น
“น้องมิอยากเร่งให้เจ้าลอยลืมตาตื่นเสียทีดอกฤา”
หลวงอรรถกอดอกหลวมๆ ยิ้มกริ่มอย่างนึกสนุก
แล้วทอดสายตาแลดูดวงหน้าหวานของคนตรงหน้า
ที่เพลานี้...
กระอักกระอ่วนลังเลแลอึดอัดใจ
จักโมโหขัดเคืองฤาจักยินดีปรีดาก็สุดจักพรรณนาได้
แลดูผสมผสานปนเปจนมิอาจแยกแยะอารมณ์ของขุนจำเริญได้
“มันก็จริงอยู่ดอกขอรับ หากทว่า....”
ขุนจำเริญพูดเสียงเบาอุบอิบอยู่ในลำคอของตน
เพลานั้นจิตใจด้านหนึ่งก็นึกขอบคุณในการนี้
หากอีกด้านกลับมิอยากให้หลวงอรรถล้อเลียนไอ้ลอย
เหมือนเป็นเรื่องสนุกสนาน
หลวงอรรถขยับกายเข้ามาใกล้ในระยะประชิด
แล้วก้มลงกระซิบชิดติดริมใบหูบางของขุนจำเริญ
ด้วยน้ำเสียงออกจักเอ็นดูแลขบขันว่า
“มารยาร้อยเล่มเกวียนน่ะ
เจ้าเคยได้ยินฤาไม่เล่าน้องพี่ คริ คริ”
จมูกโด่งเป็นสันของหลวงอรรถ
วาดเฉี่ยวผิวแก้มนวลบางอย่างจงใจคราผละออก
แล้วขุนนางหนุ่มรูปร่างสันทัดพอเหมาะ
ก็ก้าวเดินตัวปลิวอย่างเริงร่าออกจากห้องไป
ขุนจำเริญกุมแก้มข้างที่ถูกล่วงล้ำด้วยมิทันระวังตน
มือน้อยขัดถูรอยสัมผัสเนิบนาบด้วยสับสน
“อึกกก อึกกกก...”
ไอ้ลอยคนซื่อส่งเสียงคล้ายเรียกร้องให้ใส่ใจ
*********************************************************
“ลอยจ๋า...ข้าอยู่นี่”
ขุนจำเริญปราดเข้าไปประชิดติดข้างเตียง
แล้วทรุดกายอรชรลงนั่งริมฟูกนอนด้านหนึ่ง
สองมือบางลูบไล้แขนกำยำของไอ้ลอยไปมาแผ่วเบา
แขนของไอ้ลอยเพลานี้
แลดูมิเป็นมัดกล้ามแข็งแน่นดังก่อนเก่า
ไอ้ลอยนอนนิ่งมิไหวติงแทบจะทันที
ที่ได้รับสัมผัสอ่อนโยน
ขุนจำเริญพร่ำพูดพรรณนาเจื้อยแจ้ว
เอาใจไอ้ลอยไปเรื่อยเปื่อยโดยมิยอมหยุดพัก
ครั้นเหนื่อยอ่อนล้านัก
จึงเอนกายลงนอนแนบชิดไอ้ลอย
ที่เพลานี้มันนอนหงายอยู่บนฟูกหนา
ขุนจำเริญหยุดชะงัก
คราคำนึงถึงคำกล่าวของหลวงอรรถ
“เอ...ฤาจักเป็นจริงดังคำที่หลวงอรรถว่าไว้”
“ลอยจ๋า ลอยเห็นด้วยกับข้าฤาไม่
ว่าหลวง เอ๊ยพี่อรรถท่าน..
เป็นคนดีสมบูรณ์พร้อมไปเสียทุกสิ่งอัน
ทั้งรูปกาย แลฐานันดรศักดิ์ก็สูงส่งครบถ้วน”
“ฮึ...ฮึ่มมม...”
เสียงฮึดฮัดราวคำรามดังแว่วมาให้ได้ยิน
ขุนจำเริญยิ้มกริ่มอยู่ในหน้าแล้วกล่าวต่อไป
“ผู้ใดได้พี่อรรถไปครอบครองเป็นคู่ชื่น
ผู้นั้นจักน่าริษยาเป็น.....”
กายกำยำของไอ้ลอยคนซื่อ
พลิกตะแคงตัวผินหน้าไปยังอีกฝั่งฟากของฟูกนอน
ด้านที่มิมีร่างบางจ้อยนอนออดอ้อนฉอเลาะ
ขุนจำเริญอกใจเต้นระรัว
ด้วยเป็นคราแรกที่ไอ้ลอยขยับกายด้วยตนเอง
สองมือบางลูบไล้แผ่นหลังอย่างอ่อนโยน
“พี่อรรถท่านรูปงาม วาจาไพเราะ
เพลาข้าได้ใกล้ชิด พี่อรรถแล้วให้...”
กายกำยำค้อมไหล่คู้ตัวงอเข่าเข้าหาตัว
ฝ่ามือหนาหยาบกร้านทั้งสองข้างยกขึ้นปิดใบหูจนมิด
ราวกับมิอยากรับรู้รับฟังคำชื่นชมชายอื่นที่มิใช่ตน
ขุนจำเริญชะงักไปชั่วขณะ แล้วคิดรำพึงอยู่ในใจ
“ลอยเอ๋ยเจ้าเล่ห์แสนกลนักนะ”
“ลอยจ๋า.....”
ขุนจำเริญยกตัวโหย่งขึ้นมาจากฟูกนอน
โถมกายบางลงทาบทับคนที่นอนผินหลังให้
โดยมิทิ้งน้ำหนักตัวลงไปมากนัก
สองแขนเรียวคร่อมลงบนฟูกหนาสองข้างกายกำยำ
ที่เพลานี้พลิกตัวกลับมานอนหงายนิ่งดังเดิม
ตั้งแต่บั้นเอวลงไปแนบชิดสนิทกันตลอดร่าง
ขุนจำเริญลดกายลงวางข้อศอกสองข้างของตน
ลงข้างกายกำยำของไอ้ลอยคนซื่อ
“ลอยจ๋า...ข้าอ้างว้างเปลี่ยวเอกาเหลือเกิน
ลอยช่างใจร้ายนัก ทอดทิ้งข้าให้อยู่โดดเดี่ยวเพียงลำพัง”
เปลือกตาหนาของไอ้ลอยหรี่ปรือขึ้นเพียงนิด
“อื้มมมม.......
ข้าโหยหาสัมผัสจากลอยใจแทบขาด
เพลาล่วงเลยมานานร่วมสองเดือนแล้วหนา
ที่เจ้ากับข้ามิได้อยู่ใกล้ชิดติดกันเยี่ยงนี้”
จมูกโด่งเล็กคลอเคลียลำคอหนา
ลากไล้ไปมาราวหยอกเอิน
แล้วจึงซุกซบดวงหน้าหวาน
ลงตรงซอกคอของไอ้ลอย
ขุนจำเริญแสร้งผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆเนิ่นนาน
ให้ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดซอกคอของไอ้ลอย
ริมฝีปากบางของขุนจำเริญร้อนระอุ
ด้วยแรงปรารถนาที่บังเกิดขึ้นเสียเอง
ขบเม้มไปตามผิวกายที่เริ่มอุ่นขึ้นของไอ้ลอย
ขุนจำเริญรับรู้ได้ถึงกายที่เกร็งเขม็งขึ้นของคนใต้ร่างตน
**********************************************
“อื้อออ ลอยยยย....”
ขุนจำเริญบดเบียดส่วนล่างอย่างจงใจให้เสียดสี
ส่ายสะโพกไปมาซ้ายขวาอย่างเชื่องช้า
แล้วขยับถูไถขึ้นลงอย่างย่ามใจ
“อาาา......อูยยยย...”
เสียงหวานสั่นพร่าครางผะแผ่ว
เสแสร้งแต่งเติมในคราแรก
หากต่อมาเป็นเสียงที่เปล่งออกมาจากแรงอารมณ์ทั้งสิ้น
“ละ...ลอย...อูยยยย...”
จำปีดอกน้อยช่างยวนยั่วเสียเหลือเกิน
“กรอ...กรอด....”
เสียงขบฟันดังลอดออกมาจากปากหนา
หากขุนจำเริญนั้นเล่ากลับมินำพา
ด้วยเพลานี้หลับตาพริ้ม สูดปากคอ หูอื้ออึง
“แรงไฟโหมโลมเล้าเคล้าราคะ
จารผัสสะเริงลิ่วราวหิวโหย
ครวญละล่ำพร่ำเพรียกสำเหนียกโอย
กลิ่นกามโชยข้ามรุ่งพรุ่งจากจร”
(ไฟราคะ...อัลมิตรา..ขอบคุณครับ)
“อื้มมมม...”
เสียงครางนุ่มทุ้มของไอ้ลอยถูกปิดทับ
ด้วยจุมพิตที่แสนเร่าร้อนแลเรียกร้อง
เสียงลมหายใจหอบกระเส่าจากร่างบาง
ช่างเร้าราคะให้คุกรุ่นเสียเหลือเกิน
ขุนจำเริญเพลานี้ช่างร้อนแรงนัก
ดึงทิ้งถอดผ้าผ่อนไอ้ลอย
จนเหลือเพียงกายกำยำเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า
ขุนจำเริญสอดส่ายสายตาโลมลูบไปทั่วกาย
แล้วกลืนน้ำลายที่สอขึ้นมาดัง
”เอื๊อก”
มือน้อยของขุนจำเริญลูบไล้ไปทั่วร่างกายกำยำของไอ้ลอย
ลากผ่านเลื่อนเคลื่อนสำรวจตรวจตราไปทั่วเรือนร่างทุกส่วนสัด
ตั้งแต่ลำคอหนา หัวไหล่สองข้าง เรื่อยไปจนถึงยอดอกสีเข้ม
ขุนจำเริญใช้นิ้วมือเรียวงามสองนิ้ว
คีบตุ่มไตบนแผ่นอกของไอ้ลอย ที่เพลานี้หน้าตาบิดเบี้ยว
ไอ้ลอยสะดุ้งเฮือก
คราขุนจำเริญบิดหมุนปลายยอดอกแผ่วเบา
ขุนจำเริญละจากจุมพิต
แล้วเพ่งพิศใบหน้าคมสันตรงหน้า
ผิวพรรณคมเข้มของไอ้ลอยขึ้นสีเรื่อด้วยแรงเร้า
ขุนจำเริญจูบไซร้พวงแก้มข้างหนึ่งของไอ้ลอย
ระเรื่อยมาตามกกหูแลซอกคอ ที่กลิ่นกายกำยำกรุ่นกำจาย
กลิ่นกายคุ้นเคยแลรสชาติผิวกายแกร่งสมชายชาตรีที่ได้รับ
ทำให้ขุนจำเริญแทบคลั่ง
มือน้อยยังคงลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อย
ลงมาถึงสะโพกแกร่งแลต้นขาแน่นเนื้อแข็งแรง
ขุนจำเริญลูบไล้พลางขยำเนื้ออ่อนบริเวณนั้น
ตามอารมณ์เร่าร้อนที่พุ่งสูงขึ้นมา
ขุนจำเริญจุมพิตไปตามร่างกายของไอ้ลอย
สะเปะสะปะไปมิรู้ทิศทาง
ด้วยหูอื้ออึงแลสายตาพร่ามัว
จวบจนพบเจอยอดอกสีเข้ม
ขุนจำเริญอ้าปากบางงับ
แล้วตวัดรัวลิ้นน้อยซุกซน
เรียกเสียงครางจากปากหนา
“อาาา.......”
:hao6: :hao6:
*********************************************
กระผมเกร็งฝุดๆเบยขอรับนายท่าน
ขอตัวไปปรึกษาพ่อหมอสักครู่นะขอรับ
ด้วยท่านมาเยือนถึงร้านแล้วขอรับ...คริคริ
:mew1: :mew1:
-
ลอยเจ้าเล่ห์ :hao6: :hao6: :hao6:
*** คริคริ พ่อหมอลอยมาหา ถึงร้าน หุหุ ***
-
โอ้ ท่านขุนจำเริญท่านได้ทำการรุกแล้วขอรับ เจ้าลอยเจ้าอย่าชักช้าอยู่ไยรีบตื่นขึ้นมาเสียอย่าได้รอช้า :hao6:
-
จริงๆอยากให้หลวงอรรถได้กับผู้ชายมากกว่านะคะแบบว่าเป็นคู่รองอะไรแบบส
นี้
-
ตอนนี้รู้สึกสั้นๆค้างๆ :katai1: :m25: มาต่อเร็วๆน้า :ling1:
-
ลอยเจ้าชักช้าอยู่ไยเล่า :-[
-
:jul1:
เลือดลมไม่ค่อยจะดี เห็นทีข้าคงต้องจรลีไปเติมแรง
-
:o8:
-
ลอยรีบๆตื่น อย่าชักช้า เดี่ยวอดไม่รู้ด้วยนะ 5555 อิ้อิ้
-
ค้างค่าาา เหมือนขนมมาอยู่ตรงหน้าแล้วกำลังจะกิน แล้วแบบว่า หายไปต่อหน้าต่อตาอ่าา มาต่อไวๆนะคะ
-
เอ่่ออ ขุนจำเริญ ช่างยั่วราคะในตัวเจ้าลอยเหลือเกิน
-
:mew4:
-
:oni2: :oni2:
ทาสรัก....สมัครใจ....43
ดวงตาคมเข้มปรือปรอยแลเลื่อนลอย
หากทว่าริมฝีปากหนายังครางแผ่ว
ด้วยมันโดนรุกรานด้วยความรู้สึกอันรัญจวนใจยิ่ง
“อาาา.....”
เสียงครางถูกเปล่งออกมาจากปากหนาสีซีด
ปะปนกับเสียงหอบหายใจอย่างติดขัด
มือหนาหยาบกร้านเลื่อนสอดเข้าด้านหลังกายบาง
โอบกระชับเอวคอดให้แนบแน่น
“อื้ออออ......”
ขุนจำเริญร้องคราง
คราฝ่ามือหนาบีบขยำก้นกลมมน
มิทันจักกล่าวทักท้วงแต่อย่างใด
ริมฝีปากบางกลับถูกทาบทับ
ด้วยปากหนาของไอ้ลอยเสียก่อน
ลิ้นร้อนของคนทั้งสองผวาเข้าหากัน
ราวกับคนร่อนเร่พเนจรหิวโหย
มาพบเจออาหารรสเลิศแลน้ำฝนเย็นฉ่ำชื่นใจ
จุมพิตรุนแรงจาบจ้วงกระหายหิว
ต่างตักตวงให้สมกับเพลาที่ขาดหายไป
จวบจนหนำใจแล้ว
จึงแปรเปลี่ยนเป็นหวานล้ำ
ละเมียดละไมทะนุถนอม
“ละ...ลอย...ลอยจ๋า..ฮือ...ฮือๆ”
ขุนจำเริญได้สติจึงละริมฝีปากออกแล้วร่ำไห้
“ไอ้ลอยเองขอรับ...ยอดรัก”
จุมพิตอ่อนหวานของไอ้ลอย
จูบซับหยาดน้ำตาอย่างปลอบประโลม
แทนคำพูดคณานับ
ที่มิอาจกล่าวออกมาได้จนหมดสิ้น
ภาษากายจึงบอกกล่าวเล่าความออกมาแทนที่
ขุนจำเริญถึงกับสั่นสะท้านรับรสสัมผัส
*********************************************************
“อ๊ะ”
เสียงหวานแหบพร่าด้วยแหบแห้งจากการร่ำไห้
ขุนจำเริญถูกยกกายบางขึ้นนั่งซ้อนตักไอ้ลอย
ที่เพลานี้นั่งเอนกายพิงพนักเตียง
สองคนหันหน้าเข้าหากัน
กอดจูบลูบไล้สัมผัสร่างกายกันด้วยความคะนึงหา
ดวงตาวาวหวานเบิกกว้าง
ครารู้สึกได้ว่ากำลังนั่งทับกับสิ่งใดอยู่
ลมหายใจของขุนจำเริญเริ่มขาดห้วง
“ละ...ลอย...ข้า....”
ขุนจำเริญดิ้นรนหวังลงจากตักไอ้ลอยคนซื่อ
หากทว่าวงแขนแกร่งที่โอบรัดอยู่รอบกาย
ทำให้มิอาจทำได้ดังที่หวัง
หนำซ้ำไอ้ลอยมันยังยกสะโพกแกร่งขึ้นบดเบียด
รับกับแรงกระชับบั้นเอวคอด
“อ๊ะ”
เสียงหวานสั่นเครือ
มือน้อยทั้งสองข้างจิกปลายเล็บที่เจียนมน
ลงบนแผงอกล่ำสัน
คราความรู้สึกเสียวสะท้านเกิดขึ้นอีกระลอก
กลิ่นหอมละมุนจากเนื้อนวลของคนบนตัก
ทำให้ไอ้ลอยต้องพยายามอย่างหนัก
ในการสะกดกลั้นอารมณ์พิศวาสของตน
ไอ้ลอยมันใคร่อยากจักล้มตัวลง
นอนทาบทับแลปลดปล่อยสิ่งที่คุกรุ่น
เข้าไปในกายของคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน
จำปีดอกใหญ่ที่เริ่มอ่อนตัว
มาบัดนี้มันกลับขยายเบ่งบานผงาดเงื้อมขึ้นมา
จนอึดอัดด้วยพองโต
คราคนในอ้อมแขนบนตัก
ขยับกายดิ้นรน
“ซี๊ดดดด...อ่า....”
ความเสียวซ่านยามกายบางบนตักขยับตัว
ทำให้ไอ้ลอยยิ่งบังเกิดความทรมาน
หากไอ้ลอย....
ใยกลับชมชอบความทรมานเยี่ยงนี้เสียเหลือเกิน
ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบกับดวงตาคมสีเข้ม
สายตาหวานเชื่อมของขุนจำเริญ
เผลอไผลเปิดเปลือยความต้องการ
ขุนจำเริญก้มหน้าช่อนความขวยเขิน
สองแขนเรียวโอบกอดรอบคอหนาของไอ้ลอย
กายบางขยับโยกถูไถช่องทาง
ที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ไปมา
อย่างยวนยั่ว
“ขุน...อ่า...ขุนจำเริญ..ซี๊ดดดด”
ไอ้ลอยทั้งสูดปากแลกัดฟันกรอด
“ได้โปรด...อย่า..อย่าขยับ..ขอ..ขอรับ..ซี๊ดดด”
ไอ้ลอยวอนขอด้วยเสียงแหบพร่า
ด้วยเพลานี้ไอ้ลอยมันสำนึกตัวได้ว่า
ความอดกลั้นของมันจวนเจียนมาถึงขีดสุด
“คริคริ..”
ลูกกวางน้อยซุกซนชอบอกชอบใจ
ด้วยหารู้ชะตาของตนไม่
หยาดน้ำสีใสไหลซึมออกมา
จากยอดดอกจำปีทั้งสอง
มิผิดแผกจากกันสักเท่าใด
ต่างชูชันดอกใบขึ้นแข่งขันประชันกัน
“หยุด...อ่า..หยุดเถิดขอรับ..อ้าาา”
ลมหายใจของไอ้ลอยคนซื่อเริ่มขาดห้วง
ความสวยงามอ่อนหวานตรงหน้าช่างยวนยั่ว
ทำให้ไอ้ลอยแทบลืมหายใจ
ผิวนวลเนียนลอองามนัก
อีกกายบางอรชรอ้อนแอ้นบอบบาง
ดวงหน้าหวานแดงซ่าน
ริมฝีปากบางเผยอรอ
ไอ้ลอยมันใคร่ครอบครอง
กายของขุนจำเริญใจแทบขาด
“อ๊ะ...อย่า...อย่านะ”
ทั้งมือหยาบ ปากแลจมูกของไอ้ลอย
ระดมซุกไซร้ฟอนเฟ้น
ลิ้นหนาร้อนชื้นตวัดเลียยอดอกสีหวาน
ด้วยความลุ่มหลง
ความนุ่มนวลเนียนของเนื้อนวล
ทำให้ไอ้ลอยลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง
ร่างบางแอ่นหยัดกายขึ้นมา
รับความเสียวซ่านด้วยเต็มใจ
เอื้ออำนวยเปิดทางให้ไอ้ลอย
ได้ลิ้มรสถนัดถนี่
ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับรสสัมผัสอันล้ำลึก
*************************************************
“ลอย..ละ..ลอย..ลอยจ๋า..อ๊าส์...”
ขุนจำเริญแอ่นหยัดกายโหย่งตัว
ครามือสากหนาของไอ้ลอยเข้าเกาะกุมดอกจำปีน้อย
ปลายนิ้วแกร่งกระด้างอีกข้าง
กรีดไปตามจีบพับช่องทางด้านล่าง
ความชุ่มฉ่ำเชื้อเชิญทำให้ไอ้ลอยสิ้นแล้วซึ่งความอดกลั้น
กายหนาพลิกร่างบางลงนอนทอดกายระทวยบนฟูกหนา
แทรกกายกำยำอยู่ระหว่างเรียวขาเพรียวงาม
ไอ้ลอยสูดลมหายใจหนักหน่วงกับภาพที่อยู่ตรงหน้า
ขุนจำเริญหน้าตาแดงก่ำ
หากส่งสายตาท้าทายมาให้
โดยมิคิดหวั่นเกรงผลพวงที่จักได้รับ
ในเพลาอันใกล้
ลิ้นหนาร้อนระอุเคลื่อนมาเป็นทัพหน้า
ชิวหาพลิกพลิ้วตวัดรัว
จนขุนจำเริญสั่นสะท้านไปทั้งกาย
เสียงครางหวานดังก้องกังวานในห้องหับ
ขุนจำเริญยกสะโพกกลมมนขึ้นรับกับปลายลิ้นสากระคาย
ร่างกายบิดเร่าด้วยความรัญจวนแลทรมาน
ไปในคราเดียวกัน
สองมือน้อยกดผมดกหนาลงไป
ให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม
ไอ้ลอยคนซื่อลอบยิ้มอย่างลำพองใจ
แล้วเกร็งลิ้นหนาเพิ่มเสริมความกระสัน
มือหนาหยาบเลื่อนลง
เคล้นคลึงถุงทองน้องน้อยแผ่วเบา
มือแลลิ้นทำงานสอดประสานกันอย่างลงตัว
จำปีดอกน้อยถูกนำส่งบรรณาการ
เข้าถึงปากของไอ้ลอย
ที่อ้าออกรอรับจำปีสีสวย
อย่างกระหายอยาก
“อ๊าส์.....”
ดูดดุนสลับลิ้มเลียอยู่มินาน
ไอ้ลอยก็ได้ฤกษ์ส่งขุนจำเริญขึ้นฝั่งฝัน
กายบางเปลือยเปล่าสั่นกระตุกแล้วปลดปล่อย
ไอ้ลอยมิรั้งรอ
ดูดกลืนลากลิ้นเลียทุกหยาดหยด
ราวภมรภู่ผึ้งดูดน้ำหวานจากเกสรดอกไม้
ความฉ่ำเยิ้มของสายตาขุนนางหนุ่มที่ทอดมา
สร้างเสริมความกำหนัดจนถึงขีดสุด
ไอ้ลอยดุนดันจำปีดอกใหญ่สีคล้ำของมัน
ลงบนรอยแยกจีบทบตรงหน้า
สองขาเรียวอ้าออกกว้างเป็นการเชิญชวน
ไอ้ลอยจับขาเรียวทั้งสอง
พาดลงบนท่อนแขนแข็งแกร่งของมัน
“อ๊ะ...ละ...ลอย...ข้าเจ็บ....”
ขุนจำเริญสะดุ้งสุดตัวคราถูกรุกล้ำ
สองขาพลันหุบชิดปิดทาง
ไอ้ลอยคนซื่อมันลืมเลือน
ที่จักเปิดช่องทางให้พร้อมสรรพ
“อื้มมมม....”
ปากหนาของมันปรนเปรอมอบจุมพิตปลุกปลอบ
หากเบื้องล่างเมื่อความกำหนัดพวยพุ่งเกินรั้งรอ
ไอ้ลอยจับสองขาเรียวแยกออกอ้า
ขาข้างหนึ่งพาดพักไว้กับไหล่หนา
อีกข้างกางออกยกชัน
ฝ่าเท้าน้อยวางราบกับฟูกนอน
ไอ้ลอยบรรจงกดส่วนปลายยอดดอกจำปีลงอีกครา
ดุนดันเชื่องช้าอย่างถนอม
ขยับเบียดเสียดเข้าไปทีละเล็กทีละน้อย
ความคับแน่นด้วยร้างรา
พาไอ้ลอยหยุดชะงักสูดปากเป็นระยะ
จำปีร้อนผ่าวที่แทรกเข้ามาทีละนิด
ทำให้ขุนจำเริญแทบสะอื้นไห้
หากด้วยอยากปลอบขวัญแลให้กำนัล
ในความรักภักดีของไอ้ลอย
ขุนจำเริญกลับยกสะโพกกลมมนขึ้นอย่างเชิญชวน
เมื่อไอ้ลอยมันมัวแต่พะวักพะวน
มิย่างกรายเข้ามาเสียที
“ลอย...ลอยจ๋า เข้ามาหาข้าเถิด”
เสียงหวานพร่าสั่นออดอ้อนอ่อนโยน
สองมึอน้อยดึงรั้งกระชับสะโพกแกร่ง
เข้ามาแนบชิดอย่างเอาใจ
“โอยยยยย....”
น้ำตาใสๆไหลรินรับความปวดร้าวที่ได้รับกลับมา
ไอ้ลอยตวัดวงแขนรัดร่างบางเข้ามาชิด
กดริมฝีปากหนาลงบนหน้าผากนวล
“ขุนจำเริญขอรับ ยอดรักของไอ้ลอย
แม้นยอดรักจักให้ไอ้ลอยหยุด
ไอ้ลอยมันก็จักยั้งเอาไว้
ถึงไอ้ลอยจักทรมานกายเพียงใด
หากไอ้ลอยมันก็ยินดีที่จักทำ
เพื่อดวงใจของไอ้ลอยขอรับ”
ใครหนอว่าไอ้ลอยมันแสนซื่อ
พูดจาออกตัวเยี่ยงนี้
มีฤาขุนจำเริญจักกล้าหักห้ามมันได้
“ลอยจ๋า ข้ามิเป็นไรดอก
เจ้าอยากทำเยี่ยงไรก็จงทำไปเถิด”
ขุนจำเริญก้มหน้าแดงซ่านงุดลงกับอกแกร่ง
**********************************************************
ขุนจำเริญนอนฮึดฮัดอึดอัดระคนหงุดหงิดใจ
คราเหลือบมองคนข้างกายที่นอนหลับสนิทล้ำ
มุมปากหนาของไอ้ลอยมันยกยิ้มอย่างอิ่มเอม
วงแขนแข็งแรงโอบกอดรอบเอวบาง
“ชิส์....ไอ้ลอยคนบ้าผีทะเล
ที่ข้าบอกเจ้าว่าใคร่ทำเยี่ยงไรก็จงทำเถิด
ข้ามิได้หมายความถึง
ให้เจ้าบุกลุยตะบี้ตะบัน มิยั้งแรงเยี่ยงนี้”
ขุนจำเริญค้อนควักไปก็เพียงนั้น
ไอ้ลอยคนซื่อมันนอนฝันหวานไปเสียแล้ว
มิรับรู้ถ้อยคำต่อว่าต่อขานแต่อย่างใด
:pigha2: :pigha2:
*******************************************************
เพลานี้กระผมคึกคักเสียจริงขอรับ
มิรู้ด้วยเหตุผลกลใดที่ทำให้บังเกิดความคึกคะนองเยี่ยงนี้
จำต้องไปเสาะแสวงหาผู้รู้มาบำบัดเสียหน่อย
อ้าว...เสีย....หน่อย
ว๊า...แย่จุง
:hao6: :hao6:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ตอนนี้ทำเอาเลือดหมดตัวสะแล้ว วันนี้มาสองตอนเลยดีใจมาก ไอ้ลอยฟื้นเพราะความหื่น555
-
ในที่สุดดดด ลอยก็หายดีเพราะความหื่นแท้ๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เย่....!!!ลอยฟื้นสักทีคิดถึงมากมาย
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: เลือดหมดตัวเลย คิคิ :hao6: :hao6:
-
วันนี้เฮียขยันได้โล่จริงๆ หลังจากที่รอคอยมานาน อิอิ :katai2-1:
-
:m25:พ่อลอย
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: ขอเลือดด่วนนน เรียกรถพยาบาลด้วย...
-
:m25: :m25:
-
เฮีมหน่อยเพิ่มเวลเข้าไปทุกที
ฉุกไม่อยู่แล้ววววว
อยากรู้ว่าเฮีมมี่มาอ่านแล้วว่าไงบ้าง ตอบหน่อยยยยย
-
พอรู้สึกตัวแล้วก็เต็มเหนี่ยวเลยนะขอรับคุณลอย แหมแหมไม่บันยะบันยัง ขุนจำเริญช้ำไปทั้งตัวแล้ว แหมแหมมีการนอนฝันหวานต่ออีก :mew1: :hao6:
-
ไอ้ลอย
ฟื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ตื่นมาก็ใช้กามสูตรเลยนะ
แบบนี้อาการดีวันดีคืนแน่
-
ไอ้ลอยตื่นเพราะหึงหวงขุนจำเริญนี่เอง รู้งี้ให้หลวงอรรถทำแบบนี้แต่แรกเนาะ
-
:mew1:
-
:ruready
พี่ลอยจ๋า เดี๋ยวแผลจะช้ำนะจ๊ะ
-
ฮิ!! คนเขียนเครื่องติดสินะ วันเดียวอัพตั้งสองรอบ :z1:
-
แท้จริงเจ้าเป็นคนเยี่ยงนี้เองรึลอย :hao6:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
พิษรักแรงหื่น(!?)ทำให้ลอยตื่นฟื้นขึ้นมา..อิ.อิ^/////^
-
ที่ลอยไม่ยอมฟื้นสักที
เพราะรอขุนจำเริญรุก
ถ้้าไม่ได้หลวงอรรถนะ
ลอยคงหลับอีกยาวนาน
-
:hao6:
-
:t3: :t3:
เพลานี้กระผมง่วงนอนเหลือเกินขอรับ
แต่อยากเอามาลงให้นายท่านได้อ่านกันก่อน
ด้วยวันรุ่งพรุ่งนี้กระผมเกรงจักมิมีเวลาพอ
ด้วยมีธุระจักต้องไปสะสางยังฝั่งพระนคร
(ไอ้หน่อยมันอยากดูหนัง...อิอิ)
ตอนหน้า.....
จักเป็นตอนอวสานแล้วนะขอรับ
มาร่วมด้วยช่วยกันกับกระผม
ส่ง"ขุนจำเริญแลไอ้ลอย"
ให้ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดกันเถิดขอรับ...คริคริ
:m20: :m20:
ทาสรัก....สมัครใจ....44
“คนเจ็บเพิ่งจักฟื้นตื่น
ไฉนใยมันหายวันหายคืน
หน้าตาฤาก็ออกจักชื่นบานไร้ทุกข์โศก
ระริกระรื่นจนแลดูขวางหูขวางตาข้ายิ่งนัก”
“คนดีกลับกลายซูบเซียวทรุดโทรม
ไร้เรี่ยวแรงราวป่วยไข้
สีหน้าสีตาอ่อนระโหยโรยแรง
คล้ายมิเป็นอันกินอันนอน
ตาลปัตรกลับกันไปเสียสิ้น
ข้าล่ะมิเข้าใจเอาเสียเลย”
คุณนายแฉล้มบ่นพึมพำ
คราแวะมาเยือนเรือนพระยาศรีพิพัฒน์
ไอ้ลอยคนซื่อมันแลดูสดชื่นรื่นรมย์อยู่ดีมีสุข
เพลาเช้ามันเข้าร่ำเรียนที่โรงเรียนกฎหมาย
เพลาบ่ายมุ่งตรงไปทำงานการยังกระทรวง
หน้าตาคมสันหมดจดเอิบอิ่มชวนมองมีน้ำนวล
กายกำยำล่ำสันครานุ่งห่มเยี่ยงเจ้าหน้าที่เสมียนตรา
เสริมสง่าราศีจับตามิใช่น้อย
ขุนจำเริญเสียอีก
แลดูกระปรกกระเปลี้ย แข้งขาอ่อนแรง
ลุกนั่งร้องโอดโอยเสียยิ่งกว่าคนเจ็บไข้ได้ป่วย
ผิวกายที่เคยผ่องพรรณ
มาบัดนี้มีร่องรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำ
โดยจำเพาะซอกคอขาวเนียน
จ้ำเขียวกระจาย ประปรายมีให้เห็นอยู่เป็นนิจ
สายตาของผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนเยี่ยงนางแฉล้มผู้นี้
มีฤาว่านางจักจับพิรุธมิได้
ขุนจำเริญมักเคืองขุ่นหน้าหงิกงอใส่ไอ้ลอยอยู่เป็นนิจ
กริยาค้อนควักเพลาหันมาสบตากันก็มีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง
ไอ้ลอยคนซื่อนั้นเล่ามันมิได้รู้เหนือรู้ใต้
เพียรพยายามส่งสายตาหยาดเยิ้มมากำนัล
ทำหน้าเป็นประจบประแจงมิเว้นวาย
“ขุนจำเริญหลานย่าเอ๋ย..
เจ้ากินอิ่มนอนหลับฤาไม่
ใยมิถนอมเนื้อตัวไว้ให้มากอีกสักหน่อยเล่า
เพิกเฉยละเลยเนื้อตัว
ปล่อยให้ไอ้ริ้นไรเลวร้ายมันไต่ตอม
ขบกัดกายหลานเสียจนขึ้นรอยเขียวเป็นจุดเป็นจ้ำ
ย่าล่ะเสียดายผิวนวลเนียนของเจ้านัก”
นางแฉล้มกล่าวเตือนสติขุนจำเริญหลานท่าน
มิให้ปล่อยกายใจให้ไอ้ลอยคนคิดมิซื่อมากนัก
สายตาคมกริบราวนกเหยี่ยวคราจ้องตะครุบเหยื่อของนางนั้น
ชำเลืองแลไปทางไอ้ลอยคนซื่อ
ราวจักตักเตือนให้รู้สำนึก
ทำเอาบุรุษหนุ่มทั้งสอง
เสียวสันหลังราววัวสันหลังหวะ
“ขอรับคุณย่าแฉล้ม หลานขอบ....”
มิทันที่ขุนจำเริญจักได้กล่าวจนจบถ้อยคำ
พระยาแลคุณหญิงศรีพิพัฒน์อีกทั้งคุณหนูแดง
ได้เดินอย่างเร่งรีบขึ้นมาจากบันไดหน้าเรือน
“กราบขออภัยให้กระผมด้วยเถิดขอรับคุณนายแฉล้ม
ด้วยตัวกระผมมิทันนึกรู้ว่าท่านจักมาเยือนถึงเรือนชาน”
เจ้าเรือนกล่าวทักทายแลยกมือไหว้นบนอบ
ภรรยาแลธิดาที่เดินตามหลัง
ต่างยกมือไหว้ทักทายหญิงชรา
เฉกเช่นเดียวกัน
“มิเป็นไรดอก
ก็ข้ามิได้บอกได้กล่าวล่วงหน้ามาก่อน
พวกเจ้าจักหยั่งรู้ได้เยี่ยงใดกัน
มีหูตาทิพย์กันฤาก็เปล่าทั้งเพ”
ผู้ที่อยู่บนเรือนใหญ่ในเพลานั้น
ต่างคนต่างลอบมองหน้ากันแล้วกลั้นยิ้มเอาไว้ในหน้า
ด้วยนึกขันคำกล่าวของนางแฉล้ม
ที่มักแฝงคำติเตียนเอาไว้
“ข้ามาวันนี้จักมาบอกกล่าวเล่าความถึงการทาบทาม
ให้พวกเจ้าบนเรือนนี้ได้รู้ตัวทำใจกันล่วงหน้า
อีกราวสองฤาสามวันลูกชายข้า...เจ้าพระยานิติธรรม
จักพาท่านท้าวในรั้ววังด้านในมาเจรจาสู่ขอแม่หนูแดง
ให้หลวงอรรถหลานชายคนเดียวของข้า
ท่านพระยาแลคุณหญิงศรีพิพัฒน์เจ้าจักว่าเยี่ยงไรกัน”
ในการนี้มิมีผู้ใดจักประหลาดใจมากนัก
ด้วยคาดเดากันได้
อันนับเนื่องมาจากการที่หลวงอรรถนั้น
ช่างสำแดงออกตัวโจ่งแจ้งเสียเหลือเกิน
ในอันที่จักใคร่ได้ใคร่มีคุณหนูแดงมาร่วมเรียงเคียงหมอน
หมั่นเทียวเช้าเทียวเย็น
เกี้ยวพาราสีป้อยอคำหวานอย่างสุดกำลัง
ข้างฝ่ายทางหลวงอรรถเองนั้น
มวลหมู่บุพการีญาติพี่น้องต่างพากันนึกนิยมยินดีแลโล่งอกใจ
ที่หลวงอรรถกลับลำคิดรักชอบสตรีเพศ
ด้วยแต่เดิมมานั้นมิได้คาดหวังว่า
คนอย่างหลวงอรรถผู้นี้
จักชมชอบสตรีสาวผู้ใดจนถึงขั้นใคร่ตบแต่ง
“ปลูกเรือนมันต้องตามใจผู้อยู่น่ะ
เคยได้ยินได้ฟังกันฤาไม่
ใครๆเขาก็รู้กันทั่วทั้งพระนคร
ว่าแต่ใจของหล่อนเล่าแม่แดง
คิดอ่านเยี่ยงไรกับหลานข้า
พ่ออรรถของข้าน่ะเป็นคนดีมีน้ำใจอารีอารอบ
กตัญญูรู้คุณบุพการี
จิตใจนั้นฤาก็เป็นใจที่หนักแน่นมั่นคง
หน้าที่การงานยศศักดิ์ก็มิน้อยหน้าผู้ใด”
คุณหนูแดงนั่งก้มหน้างุดอย่างกระดากอาย
แลเห็นเพียงใบหูบางที่ขึ้นสีแดงก่ำ
มือน้อยสองข้างกุมบิดบีบกันไปมาบนตัก
“อิฉันแล้วแต่คุณพ่อแลคุณแม่จักเห็นสมควรเจ้าค่ะ”
“บ๊ะ...เยี่ยงนี้นี่สิเขาจึงจักเรียกว่าเป็นผู้รู้คุณคน
กตัญญูต่อพ่อแม่ช่างน่าสรรเสริญเจริญพรนัก
มิเสียแรงที่พ่ออรรถของย่าคร่ำครวญหาเจ้าอยู่ทุกโมงยาม
จนพวกข้ารำคาญหูขวางตาวันละสี่ซ้าห้าหนเห็นจะได้”
นางแฉล้มเปลี่ยนคำเรียกขานตัวเสียโดยพลัน
คล้ายกลับหวั่นเกรงคุณหนูแดงจักเปลี่ยนใจ
“แล้วพระยาแลคุณหญิงเล่าเจ้าจักว่าเยี่ยงไร
ในเมื่อหลานแดงของย่าตกปากรับคำย่าคนนี้เสียแล้ว
พวกเจ้าเป็นดังลูกในอุทรของข้า
คงจักมิคิดขัดขวางฤาเห็นมิสมควรดอกนา
สินสอดทองหมั้นข้าวของข้าตระเตรียมไว้แล้วอย่างสมเกียรติ
ศรีสะใภ้ของหลานข้าจักได้รับแต่สิ่งดีเลิศทุกประการ”
นางแฉล้มมัดมือชกทันควร
มิเปิดโอกาสให้ผู้ใดได้คัดค้าน
“เอ่อ..กระผม...”
พระยาศรีพิพัฒน์จักพูดอันใด
มิมีผู้ใดจักได้รับฟังเสียแล้ว
“เป็นอันตกลงกันตามนี้ วันรุ่งพรุ่งนี้
ข้าจักให้ลูกข้าแลผู้จัดการงานมงคล
มาเจรจาว่ากันด้วยเรื่องสู่ขอตบแต่งโดยละเอียด
เพลานี้ข้าใคร่กลับไปเอนหลังที่เรือนข้าเสียหน่อย
ข้าไปล่ะ”
นางแฉล้มยิ้มย่องผ่องใส
คราเหตุการณ์ดำเนินไปตามความประสงค์ของตน
ก่อนจากยังมิวายกล่าวอวยตนทิ้งท้ายเอาไว้ว่า
“เป็นบุญวาสนาของพวกเจ้าบนเรือนนี้แล้วล่ะ
ที่จักได้ดองเป็นทองแผ่นเดียวกันกับพวกข้า
ยศศักดิ์สินทรัพย์ฤาก็เสมอกัน
จักพากันรุ่งเรืองต่อไปในภายหน้า"
"แม่แดงหลานย่าเอ๋ย
หลานเองก็จงเร่งตระเตรียมกายใจเสียให้พร้อม
เพลาถึงคราวงานจักได้มิมีอุปสรรคขัดข้อง
ย่าจักได้มีเหลนน้อยมาอุ้มชูเสียที..ฮะ..ฮะ”
เป็นอันว่าแม่สื่อแม่ชัก เถ้าแก่ นายหน้า
ที่หวังไหว้วานว่าจ้างให้มาเจรจาสู่ขอนั้น
คงมิมีความจำเป็นอันใดต้องใช้ในการนี้อีกแล้ว
ด้วยนางแฉล้มเธอเจรจาจัดแจงเองเสียสิ้น
*******************************************************
งานมงคลระหว่างหลวงอรรถแลคุณหนูแดงนั้น
จักเป็นที่โจษจันไปทั่วคลุ้งน้ำแลทั่วทั้งพระนคร
อีกนานนับสิบปีเป็นอย่างน้อย
ด้วยเป็นงานใหญ่โตเอิกเกริกสมกับที่เจ้าภาพฝ่ายชาย
เป็นถึงขุนนางผู้ใหญ่ลำดับชั้นเจ้าพระยาแลเศรษฐีนีย่านถนนตก
แขกเหรื่อนั้นเล่า ราวกับเป็นสถานที่ชุมนุมของข้าราชการใหญ่น้อย
มิมีผู้ใดที่จักมิได้อยู่ในที่แห่งนี้แม้นสักคนเดียว
นางแฉล้มยึดถือมงคลฤกษ์ในการนี้
ร่วมทำบุญทำทานเป็นการใหญ่โต
หวังให้กุศลผลบุญในเพลานี้
ได้สร้างเสริมบารมีต่อลูกหลานสืบไป
นางบริจาคทรัพย์ก้อนใหญ่แก่วัดวาอารามใหญ่น้อยทั่วทั้งพระนคร
เงินทองข้าวของอีกจำนวนมากได้ถูกนางแจกจ่ายให้ทานแก่ผู้ยากไร้
เสียงร่ำลือถึงความใจบุญสุนทานของนางในครั้งนี้
เป็นที่สรรเสริญแลโจษจันโดยทั่วกัน
คุณหนูแดงก้มหน้าก้มตาตลอดงานด้วยขวยเขิน
ด้วยหลวงอรรถที่นั่งอยู่เคียงข้างมาตลอดงาน
เฝ้าแต่จ้องมองเธอมิวางตา
หน้าตาหลวงอรรถนั้นยิ้มแย้มมิยอมหุบ
หากลุ่มหลงกันเยี่ยงนี้ตลอดกาล
คนทั้งคู่คงจักเป็นคู่ครองที่น่าอิจฉามากที่สุดในพระนคร
****************************************************
เสียงพระภิกษุท่านกล่าวสวด
อำนวยให้ศีลให้พรแก่คู่บ่าวสาว
กังวานก้องน่าเลื่อมใส
ขุนจำเริญแลไอ้ลอยนั่งอยู่เคียงข้างกัน
เยื้องไปทางด้านหลังของคู่บ่าวสาว
ต่างประนมมืออยู่กลางระหว่างอก
สีหน้ายิ้มแย้มผ่องใส
บรรยากาศรอบตัวของคนทั้งสอง
ห่อหุ้มไปด้วยความสุขอย่างแท้จริง
ครั้นถึงตอนกราบพระ
ทั้งสองก้มลงกราบโดยพร้อมเพรียงกัน
คราเงยหน้าขึ้นมาประสานสายตากัน
รอยยิ้มบริสุทธิ์จากส่วนลึกของจิตใจที่ออกมานั้น
กระจ่างใสบริสุทธิ์ยิ่งนัก
“ลอยจ๋า...ข้ามีความสุขเหลือเกิน”
ขุนจำเริญกระซิบบอกเสียงหวานใส
“ไอ้ลอยมันก็มีความสุขเฉกเช่นเดียวกันขอรับ
สุขของมันนั้น...
มาจากการที่ยอดรักของมันมีสุขขอรับ”
ไอ้ลอยกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มแลอ่อนโยน
หากทว่าน้ำเสียงของมันนั้น....หนักแน่นแลมั่นคง
เฉกเช่นเดียวกับหัวใจรักของมัน
ที่มีต่อขุนจำเริญอันเป็นที่รักยิ่ง
:mew1: :mew1:
-
คู่น้องแต่งแล้ว แล้วคู่คุณพี่หล่ะค่ะะะ :3123:
-
:-[
สุขสมอารมณ์หมาย
-
เย้ ตามทันแล้ว อิอิ
สนุกจนไม่อยากหลับนอน
-
:impress2:
-
:L2: :L2:
:pig4: :pig4:
-
คุณนายแฉล้มอย่าลืมคู่ขุนจำเริญกะไอ้ลอยนะขอรับจักจัดการเยี่ยงไรขอรับกระผมจักร่วมยินดี :mew1: :mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่าาา ในที่สุด ทั้งสองคนก็ฝ่าฟันอุปสรรคกันมาได้ขนาดนี้ ดีจังเลย ขออย่าให้มีอุปสรรคอะไรอีกเลยนะ
-
มีความสุขแช่มชื่นกันไป แต่ตอนหน้าจะจบแล้วรึ?
-
:pig4:
-
:mew3:
-
:mew1:
-
:man1: :man1: :man1:
-
คู่น้องมาทีหลังแต่แซงโค้งไปและ
-
หายวันหายคืนเลย แต่คุณจำรูญก็เหนื่อยทุกคืน แต่น้องเขาได้แต่งไปแล้วนะ
-
ห่างหายไปหลายตอนกลับมาอีกทีมีแต่เรื่องน่ายินดี
ทั้งเรื่องมงคลของน้องแดงได้ออกเรือนกะหลวงอรรถเป็นหลานย่าแฉล้มอีกคนแล้ว
ส่วนไอ้ลอยคนซื่อที่ตื่นมาพร้อมความหื่น เพราะความหึงเป็นเหตุ(ที่ดี)
ขนาดขุนจำเริญดูแลใกล้ชิดกลับไม่ยอมขยับ พอหลวงอรรถมาพูดคำหวานให้ขุนจำเริญไม่กี่ประโยค
บวกกะความยั่วยวนของขุนจำเริญอีกเล็กน้อย ไอ้ลอยถึงกะทนสลบสไลต่อไปไม่ได้เชียวเหรอ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
:katai4: :katai4:
ทาสรัก....สมัครใจ....45
“ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่
ข้ายังมิเคยพบเห็นงานมงคลใด
ใหญ่โตเยี่ยงนี้มาก่อน
เป็นบุญตาของข้าเสียเหลือเกินที่ได้มาดูมาแล”
“ช่างเหมาะเจาะสมกันเสียนี่กระไร
พวกเอ็งเห็นด้วยกันกับข้าฤาไม่
เจ้าบ่าวรูปร่างหน้าตาหมดจดงามสง่า
แลอีกยศศักดิ์นั้นก็สูงล้ำ
เจ้าสาวฤาก็แฉล้มแช่มช้อย
อ้อนแอ้นอรชร เอียงอายอ่อนหวาน
จริตกริยาวาจาแลมารยาทเพลาลุกนั่งเดินเหิน
ช่างงดงามเยี่ยงชาววัง”
“หากข้าเป็นคุณหนูแดง...
ตัวข้าคงลงนอนกองอยู่ตรงที่เดิม
ด้วยจะหยิบจับลุกนั่งอันใดก็ติดขัดไปเสียสิ้น
หลวงอรรถท่านก็เหลือเกิน
มิคิดจักเก็บกริยาอาการเอาไว้เสียบ้าง
จ้องมองกรุ้มกริ่มอยู่มิคลาดสายตา
ราวกับจักกลืนกินเจ้าสาวเสียทั้งตัว
สมคงอยากจักใคร่ให้ถึงเพลา
ส่งตัวเข้าหอห้องโดยไวแล้วกระมัง ฮะ ฮะ”
“ข้าว่าผ่านพ้นงานมงคลนี้อีกมินานนักดอก
นายท่านคงจักได้อุ้มชูคุณหนูตัวน้อยเสียแล้ว
ดูทีรึ หลวงอรรถท่านมองจ้อง
ราวกับใคร่อยากกลืนกินคุณหนูแดงเสียสิ้น”
“เอ็งลองมองดูเจ้าสาวเถิด
หน้าแดงตัวแดงราวกับกุ้งต้ม..ฮะ ฮะ”
เสียงนินทา....
ชื่นชมแกมริษยาของเหล่าสตรีทั้งหลายในที่แห่งนี้
มิเลือกชนชั้นว่าเป็นผู้ดีฤาไพร่ นายเงินฤาทาสในเรือน
มิได้ผิดแผกแตกต่างกันสักเท่าใดนัก
เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังแว่วขึ้นมาเป็นระยะ
ดังบ้างเบาบ้างคละกันไป
จักหยุดพักเงียบเสียงลงไปบ้างก็เพียงอึดใจ
คราผู้ชราสูงวัยเอ่ยห้ามปรามแลติเตียน
แต่ทว่าอีกสักเดี๋ยว ก็กลับมาวิพากษ์กันต่อ
“อิฉันว่าแม่หนูแดงงามสู้คุณพี่ของเธอมิได้สักนิดเจ้าค่ะ
เทียบกันมิติดฝุ่นผงเอาเสียเลย
รายคุณพี่เธอนั่นแหละที่เขาเรียกขานว่า
ราวกับเทพท่านบรรจงปั้นแต่งมา
งามลออตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
พิศด้านใดตรงใดให้ชวนมอง”
“ขุนจำเริญเป็นบุรุษเพศนะเจ้าคะ
จักงามเยี่ยงไรก็มิสู้สตรีได้ดอกเจ้าค่ะ”
“มิจริงดอกจ๊ะ
หล่อนแลดูผิวพรรณของขุนจำเริญเสียให้ถ่องแท้เสียก่อนเถิด
อย่าเพิ่งด่วนสรุปความ
ผิวเนื้อนวลผ่องเยี่ยงนั้นแลดูน่าจับต้องมากเพียงไหน
ปากคอคิ้วคางอีกเล่า ฉันล่ะหาที่ตำหนิมิได้เลยเชียว”
“เอ...แล้วนี่ท่านพระยาแลคุณหญิงศรีพิพัฒน์ท่านมิถือสาเลยฤาไร
พี่ชายยังค้างคามิมีคู่ครอง น้องสาวชิงออกเรือนมีงานมงคลไปเสียก่อน
โบราณท่านว่ามิควรมิใช่ฤาไรกัน”
“จริงสินะ น้องก็เห็นด้วยอีกคน ยิ่งขุนจำเริญอ้อนแอ้น
ระเหิดระหงเยี่ยงสตรีเช่นนี้ ฤาว่า........”
เสียงกระซิบกระซาบเบาค่อยลงมาทันควรครากล่าวว่า
“ฤาว่า ขุนจำเริญจัก...จักเป็นบัณเฑาะก์”
“อร๊าย...เป็นไปมิได้ดอกย่ะหล่อน
เป็นถึงขุนน้ำขุนนางเจ้าคนนายคนจักเป็นได้อย่างไรกัน”
“แต่...ขุนจำเริญเป็นชายใยอรชรอ้อนแอ้นเอวบางมิสมชาย
หากแต่งกายนุ่งห่มสไบแลผ้านุ่งแล้วไซร้
มิงามเกินหน้าสตรีทั่วทั้งพระนครหรือไรกัน”
เสียงนินทาแว่วดังถึงหูพระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
สองสามีภรรยาพากันเงี่ยหูฟังหวังจับประเด็น
คราได้สดับรับฟังจนรู้ความ
พลันหน้าชาเห่อร้อนไปถึงหูกันทั้งคู่
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
เหลือบแลไปทางคนต้นเรื่องที่ยังมิทันรู้ตัว
มิอยากจักเชื่อสายตาตนว่าจักเป็นจริงดังคำว่าร้ายได้อย่างใด
หากกริยาอาการของชายหนุ่มทั้งสองที่สำแดงให้เห็นนั้นเล่า
ประเดี๋ยวหยอกเย้า ประเดี๋ยวหน้าง้ำ อีกประเดี๋ยวก็กระซิบกระซาบ
สายตาที่ส่งให้กันทอประกายอ่อนแสงแลหวานเชื่อม
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงชักนั่งไม่ติดที่
ต่างร้อนรนภายในใจตน
จึงหมายมั่นปั้นมือว่าจักต้องสืบเสาะให้รู้ความเป็นจริง
ด้วยเสียงสะท้อนที่เข้าหูนั้น
แลดูมีมูลอยู่มากโข
ความรู้สึกภาคภูมิใจในตัวลูกชายของตนที่มีมาเนิ่นนาน
จักถึงคราวกลับกลายเป็นความละอายอดสูมาแทนที่ฤาไรกัน
**********************************************
“ลอย...ทำไมเจ้าจึงไปนั่งหมอบอยู่เยี่ยงนั้น
คุณพ่อคุณแม่ขอรับ นี่มันเกิดเรื่องอันใดกันฤาขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงต่างพากันเมินหน้าหนี
ด้วยภาพที่ปรากฏให้เห็นเต็มสองตาตรงหน้านั้น
เป็นการยืนยันหลักฐานแลผูกมัดอย่างแน่นหนา
โดยมิต้องเหนื่อยแรงในการซักไซ้ไล่เลียงฤาเอ่ยถามแต่อย่างใด
ขุนจำเริญผวาเข้าตระกองกอดรับขวัญไอ้ลอยคนซื่อ
ที่เพลานี้นั่งหมอบก้มต่ำอยู่บนพื้นกระดานแทบเท้า
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
“เงยหน้าขึ้นมาเถิดลอย ให้ข้าดูหน้าเจ้า...”
หากคราไอ้ลอยค่อยๆเงยหน้าของมันขึ้นมา
ขุนจำเริญแทบจักกลั้นน้ำตาเอาไว้มิได้
ด้วยใบหน้าของไอ้ลอยเพลานี้
มีรอยฟกช้ำหลายแห่ง
มุมปากหนาด้านหนึ่งปริแตกมีโลหิตไหลซึมออกมา
“โธ่เอ๋ย...ลอย..เจ้าเจ็บมากฤาไม่
ใยหน้าตาเจ้าจึงบอบช้ำเยี่ยงนี้”
ไอ้ลอยมันมิตอบความ
อีกมิยอมสบสายตาห่วงใยที่ส่งมาให้
มันได้แต่ส่ายหน้าแล้วจึงก้มหน้างุดลงไปดังเดิม
“คุณพ่อคุณแม่ขอรับ
เกิดเรื่องอันใดกันฤาขอรับ
ใยเจ้าลอยจึงราวถูกทำร้ายเยี่ยงนี้
มีโจรผู้ร้ายขึ้นเรือนฤาขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงนั้น
ได้ฉวยจังหวะเพลาจวนเลิกงานมงคล
ด้วยขุนจำเริญยังคงเพลิดเพลิน
ทักทายส่งแขกเหรื่อขุนนางใหญ่น้อย
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงจึงเรียกเจ้าลอยขึ้นมาบนเรือน
มิต้องคาดเดาประการใดเลยว่า
ไอ้ลอยคนซื่อจักแก้ตัวเพื่อให้รอดพ้น
จากข้อกล่าวหากินบนเรือนถ่ายรดบนหลังคาแต่อย่างใด
มันยอมรับผิดตามทุกคำกล่าวบริภาษ
ที่ออกมาจากปากของผู้ที่เคยเป็นนายเงินของมัน
พระยาศรีพิพัฒน์มิอาจระงับโทสะที่พลุ่งพล่าน
ทั้งทุบตี ชกต่อย ทำร้ายร่างกายของไอ้ลอย
ที่ยอมอยู่นิ่งเฉยให้ท่านระบายอารมณ์ฉุนเฉียว
คุณหญิงศรีพิพัฒน์แม้นจักเคืองขุ่น
แต่ก็มิได้ผสมโรงแต่อย่างใด
ด้วยรู้ดีว่าสามีของตนนั้น
อารมณ์โทสะเป็นเยี่ยงไร
ครั้นจักห้ามปรามก็กลับมิกล้า
“ข้านี่แหละโจรผู้ร้ายที่เจ้าว่า
แลจักทำยิ่งกว่านั้นเสียอีกด้วย”
พระยาศรีพิพัฒน์กล่าวตะคอกด้วยเสียงอันดัง
ขุนจำเริญแทบผงะด้วยงงงัน
มิคาดคิดว่าบิดาจักโมโหตน
“คุณพ่อขอรับ....”
ไอ้ลอยคนซื่อ
เอื้อมมือสั่นเทาเย็นเยียบของมันมาแตะที่หลังมือน้อย
“เจ้าทำให้พ่อแลแม่ผิดหวังเสียเหลือเกิน
วิปริตผิดแผกแตกต่างผู้คน
แล้วเยี่ยงนี้จักให้พ่อสู้หน้าใครได้
ลักลอบสมสู่กันกับไอ้ลูกทาสในเรือน
โธ่เอ๋ยเวรกรรมอะไรของข้ากันหนอ”
พระยาศรีพิพัฒน์กล่าวเสียงห้วน
แลสั่นเครือในตอนท้าย
“ใจเย็นก่อนเถิดเจ้าค่ะคุณพี่
รอฟังคำลูกเสียก่อน
ขุนจำเริญลูกแม่ บอกมาเถิดว่ามันมิใช่เรื่องจริง
ไอ้ลอยมันโป้ปดมดเท็จขึ้นมาเองใช่ฤาไม่”
คุณหญิงศรีพิพัฒน์เกาะแขนสามีเพื่อพยุงกายของตน
แข้งขาเพลานี้อ่อนเปลี้ยเสียจนจวนจักทรงกายมิอยู่
ดวงตาที่เคยอ่อนโยนต่อลูกเต้าแลข้าทาสบริวารของนางนั้น
เพลานี้คลอคลองปริ่มไปด้วยหยาดน้ำตาที่จวนหยด
ขุนจำเริญนั้นยังคงทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างไอ้ลอย
มือน้อยเย็นเฉียบข้างหนึ่ง
กุมมือหยาบกร้านสั่นเทาของไอ้ลอยเอาไว้
“คุณพ่อคุณแม่ขอรับ
โปรดเห็นใจลูกด้วยเถิดขอรับ”
ขุนจำเริญทรุดกายก้มลงกราบ
ตรงพื้นกระดานแทบเท้าบุพการี
ไอ้ลอยคนซื่อมันก้มลงกราบตาม
หากแต่มันมิได้พูดความอันใดทั้งสิ้น
พระยาศรีพิพัฒน์เห็นดังนั้น
พลันสั่นเทิ้มไปทั้งกาย
ชักเท้าหนีมิรับการกราบกราน
“ไอ้บุญไอ้ใบใครก็ได้
ไปเอาหวายมาให้ข้าบัดเดี๋ยวนี้”
พระยาศรีพิพัฒน์ตะโกนก้องร้องเรียก
เสียงห้วนดังทรงอำนาจคับเรือน
:katai1: :katai1:
**************************************************
นายท่านขอรับ....
กระผมมิได้ใคร่อยากจักเขียนยืดเยื้อไปอีกสักตอนดอกนะขอรับ
หากเนื้อเรื่องจักมิอาจรวบรัดได้ขอรับ
ด้วยกระผมเกรงว่าจักขาดอรรถรสไปมากโข
ตอนหน้าหวายจักลงหลังผู้ใดกันหนอ
รอต่อไปอีกสักอึดใจนะขอรับ
:bye2: :bye2:
-
ต้องรีบตามคุณย่ามาช่วยแล้ววว :hao5: :hao5:
-
เกรงว่าหวายนั่นจักลงหลังผู้เขียนนั่นแหละ ทำให้เราค้างคายิ่งนัก ฮึ่มมม!!
-
ท่านพระยาศรีฯ :angry2:
ทำกับพ่อลอยแบบนี้ได้ไง
คราไฟไหม้ท่านรอดตายเพราะใครเล่า :z3:
-
คุฯย่า อยู่ไหนนนนน!!! ไปตามมาเลยยยยย :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ต่ออีกหลายๆตอนก็ได้จ้า
รอดูใครจะโดนหวาย :ruready
-
เบื่อพ่อขุนจำเริญมาก คนแต่หาสามีให้ท่านสักคนซิ
-
ขุนพิพัฒ ท่านอย่าลืมสิ ว่าใคร วิ่งช่วยท่านออกมาจากกองเพลิงงง อย่าหุนหันพลันแล่น ลงโทษเจ้าลอยอย่างหนักเลยย
-
คุณย่ามาช่วยด่วน น่าสงสารคุณจำรุญกับด่อลอยเหลือเกิน
-
กราบพระพร้อมกัน เสมือนว่าตบแต่งกันไปในตัว
-
:mew6:
-
ค้าง :z3: มาต่อไวๆน้า อยากลุ้นว่าใครจะโดนหวาย :hao3:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หลายหลายอรรถรสก็ดีเนอะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณพ่อเหตุใดอารมณ์ร้อนถึงเพียงนี้
-
แงแงแง T.T
ขุนจำเริญ ลอย จ๋า สู้ๆน้า >0<
-
เฮ้อออ ไอ้ลอย ทำคุณบูชาโทษซะงั้น อุตส่าห์เสี่ยงตายช่วยเค้า เพื่อให้เค้ามาซ้อมตัวเอง :เฮ้อ:
-
:z3: :z3: :z3:
-
คุณย่าแฉล้มอยู่ไหนกันล่ะเนี่ย
-
:z3:
ม่ายยยยย
ไม่เอาหวาย
บวกและเป็ดลุ้นๆๆๆๆ
-
:mew6: :mew6:
ทาสรัก....สมัครใจ....46
“คุณพ่อขอรับขอคุณพ่อได้โปรด
เมตตายกโทษให้ลูกคนนี้ด้วยเถิดขอรับ
ลูกมิมีเจตนาจักหยามเกียรติแลหมิ่นศักดิ์
ของคุณพ่อแต่อย่างใดเลยขอรับ”
ขุนจำเริญคลานเข่าเข้าไปใกล้
พระยาศรีพิพัฒน์ผู้บิดา
ที่เพลานี้ขยับกายถอยห่างออกไปทันควร
ราวเกลียดชัง
สองแขนเรียวของขุนจำเริญอ้าออกไปกอดขา
ของผู้ที่ยืนนิ่งคล้ายหุ่นปูนปั้น
หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยโทสะ
คนใกล้ชิดจักรู้ดีว่าอารมณ์ของพระยาท่าน
เยี่ยงเพลานี้นั้น
มันจวนจักพุ่งสูงขึ้นถึงขีดสุดเต็มทน
“ปล่อยขาข้า แล้วจงไปเสียให้พ้นหน้าข้า
ก่อนที่เจ้าจักโดนหวายเจ็บตัวไปด้วยกัน
กับไอ้ลูกทาสสารเลว
มันเนรคุณข้า เจ็บใจนัก ไอ้พวกขี้ครอก”
พระยาศรีพิพัฒน์สะบัดขาข้างที่บุตรชายเกาะกอด
แรงสะบัดทำให้ขุนจำเริญที่ยังมิทันรู้ตัว
หงายผงะไปด้านหลัง
ไอ้ลอยลืมตัวปราดเข้ามา
ประคองด้วยความห่วงใย
“เป็นเยี่ยงไรบ้างขอรับ
เจ็บตรงไหนบ้างขอรับ”
“ไอ้ลอย..ไอ้คนอัปรีย์จัญไร
เอามือสกปรกหยาบกร้านของเอ็ง
ออกไปจากกายลูกข้าเดี๋ยวนี้”
พระยาศรีพิพัฒน์สั่นเทิ้มไปทั้งตัว
“คุณพี่เจ้าขา อย่าเจ้าค่ะ
แส้หวายจักโดนลูกนะเจ้าคะ”
คุณหญิงภรรยารีบยื้อยุดฉุดแขนสามีเอาไว้ได้ทัน
ก่อนที่พระยาศรีพิพัฒน์จักฟาดหวายในมือ
ที่เงื้อขึ้นมาจวนสุดแขน
“หล่อนมิต้องมายุ่ง...”
พระยาศรีพิพัฒน์ละมือหันมาตวาดคุณหญิง
หากหยาดน้ำตาที่เนืองนองเต็มหน้าของภรรยา
ทำให้ท่านชะงัก
แต่เพียงมิถึงอึดใจ
“ไอ้บุญไอ้ใบ จับมันมัดเข้ากับเสาเรือน
ข้าจักลงหวายที่หลังมันสักสองสามโหล
ดูทีรึเนื้อหนังหยาบกร้านต่ำช้าของมัน
จักทนทานรสมือข้าได้สักแค่ไหน”
ไอ้ทาสบุญแลใบ
มันสองคนมิได้รู้ต้นสายปลายเหตุอันใด
แม้นจักมิใคร่ทำตาม
หากสีหน้าเข้มงวดแลขมึงตึงของผู้เป็นนายเงินนั้น
ทำให้มันสองคนลนลาน
“ขุนจำเริญขอรับโปรดอภัยให้กระผมสองคนด้วยเถิดขอรับ”
ไอ้ลูกทาสร่างกำยำทั้งสอง
ยกมือไหว้เป็นการขออนุญาต
“มาเถิดเจ้าลอยเอ๋ย
พวกข้ามิอาจหลีกเลี่ยงได้
เอ็งอย่าได้ถือโทษโกรธพวกข้าเลย”
มันหันมากล่าวกับไอ้ลอยคนซื่ออย่างฝืดฝืน
“มิเป็นไรดอกพี่บุญพี่ใบ
ข้าพร้อมที่จักรับโทษทัณฑ์ของข้าแล้ว”
ไอ้ลอยแกะแขนเรียวของขุนจำเริญออกจากแขนมัน
ขุนนางหนุ่มน้อยคราได้ยินคำสั่งของบิดา
แขนเรียวสองข้าง
เกาะกุมแขนแกร่งของชู้รักเอาไว้แน่น
“ไอ้ลอยมิเป็นไรดอกขอรับ
ขุนจำเริญได้โปรด......
อย่าขัดขวางคำพระยาท่านเลยขอรับ
เรื่องหนักจักได้คลายกลายเป็นเบา”
ไอ้ลอยฝืนยิ้มปลอบขุนจำเริญ
ทั้งที่ภายในใจของมันวูบโหวงนัก
ด้วยมันมิเคยได้ลิ้มรสหวายมาก่อน
“โธ่เอ๋ยลอย...ข้าเสียใจ ข้าขอโทษ
ที่ข้ามิอาจช่วยอันใดเจ้าได้เลย”
แขนทั้งสองข้างของขุนจำเริญ
ตกลงข้างกายอย่างอ่อนแรง
*********************************************************************
“ประเดี๋ยวก่อน...แฮ่กๆ...”
เสียงหอบเหนื่อยดังลอยลมมาจากทางหน้าเรือน
พร้อมกายบางของหญิงชราปรากฏขึ้น
“พระยาศรีพิพัฒน์เจ้าจักทำอันใดกัน
แล้วนั่นอะไร....
พวกเอ็งจับยึดไอ้ลอยมันไว้ทำไมกัน”
นางแฉล้มชี้นิ้วสั่นเทาของนาง
ไปทางเจ้าเรือนที ทางไอ้ลอยที
สีหน้าของนางซีดขาวราวจักเป็นผู้ต้องโทษเสียเอง
“ขอคุณย่าได้โปรดอย่าเข้ามาข้องเกี่ยว
เรื่องบนเรือนของกระผมเลยขอรับ
มันมิใช่เรื่องใหญ่โตอันใดที่ควรใส่ใจขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์ลดหวายในมือลง
กดข่มสติอารมณ์อย่างเต็มกำลัง
“ชิชะ มิใช่กงการของข้าแต่อย่างใด
หากพวกเจ้ามิใช่ลูกหลานว่านเครือของข้า
อย่าลืมสิลูกสาวเจ้าก็เพิ่งดอง
เป็นทองแผ่นเดียวกับข้าหลัดๆ”
นางแฉล้มถือเอาคนบนเรือนพระยาศรีพิพัฒน์
เป็นวงศ์วานบริวารของนาง
“ขอรับคุณย่าแฉล้ม”
ทั้งสองสามีภรรยาก้มหน้ารับคำ
“ข้ามิรู้ดอกว่า....
ไอ้ลอยมันมีความผิดใหญ่หลวงอันใด
ข้าจักมิก้าวก่ายเรื่องภายในเรือนของเจ้าดอก”
พระยาศรีพิพัฒน์ยิ้มในหน้าคราได้ยิน
ผิดแผกไปจากขุนจำเริญบุตรชาย
ที่กำมือของตนไว้จนแน่น
ขบกัดริมฝีปากบางจนได้กลิ่นคาวเลือด
เจ็บแสบพอประมาณ
หากคงมิได้สักกระผีกของหลังไอ้ลอย
ที่ภายหลังจากนี้
เนื้อหนังของมันคงจักแตกยับเยิน
“หากคุณย่ามิมีอันใดจักทักท้วงแล้ว
กระผมขออนุญาตดำเนินการต่อนะขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์ยกมือไหว้หญิงชรา
ก่อนจักหันไปสั่งความว่า...
“อย่าร่ำไร พวกเอ็งจับมันมัดกับเสาเสีย
ข้าจักได้ลงหวายได้ถนัดถนี่”
น้ำตาที่ร่วงหล่นเป็นสายของขุนจำเริญนั้น
กลับยิ่งกระตุ้นอารมณ์ที่คุกรุ่นของบิดา
ให้ลุกโชนขึ้นอีกครา
นางน้อมที่นั่งหมอบอยู่ห่างๆใจแทบขาด
หัวอกของนางผู้เป็นแม่ราวจักขาด
อีทาสสาวข้างกายต่างพากันกอดปลอบขวัญนาง
ที่เพลานี้หน้าซีดขาวมิมีสีเลือดสักนิด
“ประเดี๋ยวก่อนเถิด....”
นางแฉล้มกัดริมฝีปากขบคิด
สติของนางฉับไวแลเฉียบขาดนัก
สมกับเป็นเศรษฐีนีย่านถนนตกผู้เลื่องลือ
“พ่อจักลงหวายลงแส้ไอ้ลอยมันก็ลงไปเถิดพ่อ
ลงเสียให้มันเข็ดหลาบ ลงเสียให้หลังมันหัก
เยี่ยงไรตามใจพ่อเถิด ข้ามิคิดขัดขวาง”
พระยาศรีพิพัฒน์ยิ้มกริ่มอยู่ในหน้า
เมื่อหญิงชราเห็นดีเห็นงามไปกับตน
“แล้วนี่เจ้าจักให้หวายลงหลังมัน
ทั้งเสื้อราชประแตนเชียวฤา
เจ้าเองก็เป็นถึงขุนน้ำขุนนางชั้นพระยา
คงจักได้คิดเองโดยมิต้องให้หญิงชราเยี่ยงข้า
ต้องเตือนสติเจ้าดอกนะ พระยาศรีพิพัฒน์”
“ไอ้บุญไอ้ใบ....
ได้ยินที่คุณนายแฉล้มท่านสั่งฤาไม่
พวกเอ็งเร่งถอดเสื้อแสงไอ้ลอยมัน
แล้วมัดตัวเข้ากับเสาเรือนเสียให้ไว
ข้าคันไม้คันมือเต็มทนแล้ว”
เสียงสั่งความของเจ้าเรือน
ส่งผลให้ผู้ฟังบางคนน้ำตาตก
บางคนสะอื้นไห้
ที่ใจแข็งขวัญแข็งแรง
ก็ยังผวากับเหตุการณ์ตรงหน้า
เว้นเพียงแต่คนผู้เดียว.....
************************************************
“อ้าว...แผลเพลิงไหม้เผากายเอ็ง
ยังมิเลือนหายอีกฤา
หลังไหล่ยังเป็นร่องรอยอยู่หลายแห่ง
ไหนขอข้าดูแผลเอ็งด้านหน้าสักนิดสิ
จักมากฤาน้อย..”
นางแฉล้มแสร้งตบอก
คราส่งเสียงดังเกินจำเป็น
ไอ้ลอยที่เพลานี้เปลือยอกอยู่
มันหันกายกลับมา หากก้มหน้างุด
มิสบสายตาผู้ใด
“อุ๊ยตาย...แผล...แผลที่หน้าอกเอ็ง
โอยยยย...น่ากลัวเหลือเกินไอ้ลอยเอ๋ย
อยู่ดีไม่ว่าดีทะลึ่งวิ่งฝ่าเปลวเพลิงเข้าไปได้”
นางแฉล้มแสร้งวี้ดว้ายราวสตรีสาวน้อย
หากสายตาแหลมคมราวเหยื่ยวของนางนั้น
กลับจับจ้องสีหน้าของพระยาศรีพิพัฒน์
ที่เพลานี้ฉายแววตระหนก
“รั้งรออะไรอีกเล่าพระยาศรีพิพัฒน์
ข้าใคร่จักชมการโบยลงหวายไอ้ลอยเสียแล้ว
เหอะ..คราวนี้แหละไอ้ลอย....เอ็งเอ๋ย
เอ็งจักมีทั้งแผลเพลิงไหม้ผสมรวมไปกับแผลโบยสดใหม่
ปนเปกันไปมา คงน่าสยดสยองพองขนชะมัด..บรื๋อออ”
มิมีเสียงผู้ใดดังขึ้น แม้นเสียงลมหายใจ
ก็ยังผ่อนเข้าออกกันอย่างระมัดระวัง
เพียงเพื่อให้เกิดเสียงดังน้อยที่สุด
ราวกับโลกหยุดหมุนชั่วขณะ
ราวกับสิ่งมีชีวิตทุกชีวิตหยุดนิ่ง
ราวสายลมหยุดพัดโบกชั่วคราว
ราวนักโทษประหารรอฟังคำพิพากษา
“ปึกกกก”
เสียงแส้หวายในมือของพระยาศรีพิพัฒน์
ตกลงแทบเท้าตนเองบนพื้นกระดานข้างกาย
:katai1: :katai1:
********************************************
"เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน"
WE WILL NEVER WALK ALONE
:heaven :heaven
-
กรี๊ดดดดด อิฉันลุ้นเหลือเกินแล้วเจ้าค่ะ :laugh:
คุณย่าเจ้าเล่ห์นักนะเจ้าคะ :กอด1:
-
ลอยจ๋า... อย่าเงียบ
มิต้องรอคุณย่ามาช่วยดอก
หัวใจของตัว ก็ต้องฉวยมาไว้กับตัวด้วยตัวเอง
แม้นยศศักดิ์มิเสมอ ก็ขอให้หัวใจรักและความพยายามเท่าเทียมกันนะจ๊ะ
อย่าให้ขุนจำเริญท่านออกแรงอยู่คนเดียวล่ะ ทำให้คุณพ่อท่านรู้ไปเลยว่า
ข้านี่แหละ... คู่ควร ให้ท่านขุนฝากตัวและหัวใจเอาไว้ได้
-
:กอด1: คุณย่า :กอด1:
-
เอิ่ม... เพิ่งเห็นตอนที่ 46
คุณย่าฉลาดแท้น่อ :mew1:
-
คุณย่าเก่งที่สุดเลยยยย
-
คุณย่าฉลาดมาก :hao7: :laugh:
-
คุณย่าฉลาดมากขอรับ
-
ย่าเก่ง ฝุดๆเบยยยยย :hao5: :hao5:
-
คุณย่าาาาาาา
ช่วยหลานด้วย
:hao5:
WE WILL NEVER WALK ALONE
ช่าย 555
มีคนเชียร์แล้วมันเฟลจนไม่ยอมทำงานทำการ
"ผมรอมาตั้ง 24 ปีเชียว" แล้วก็ฮืออออออออ
55555555555
อ้อ เกือบลืมบวกและเป็ดขอบคุณ
ยังไงไอ้ลอยยังต้องไปต่อชิมิ
รออ่านเสมอ
:mew1:
-
คุณย่าแฉล้มขี่ม้าขาวมาช่วยไอ้ลอย o13 o13 o13 o13
-
ที่สองก็เกินคาดแล้วครับ. . . ถ้าซัวเรส ไม่โดนขายทิ้งไปเสียก่อน ปีหน้าเราเอาก็ได้ขอรับ. . .
เข้าเรื่อง คุณย่าฯ ฉลาดล้ำเหมาะกับการเป็นเจ้าคนนายคนยิ่งๆขอรับ
-
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปหนอ ....
-
สถานการณ์ตึงเครียด จักเป็นเยี่ยงไรต่อไป!
-
:hao7:
-
:mew1:
-
คุณนายแฉล้มเริ่ดค่ะ เอาสิเฆี่ยน คนคนนั้นคือคนที่ช่วยชีวิตตัวเองแท้ ๆ ถ้าลอยไม่ช่วยตอนนี้ไม่ได้มาซ้อมลอยอย่างนี้แล้เว
-
เฮียหน่อย ย้อนกลับไปตอน ลอยฟื้นหน่อยนะ ทำไมหลวงอรรถ ถึงรู้ว่าลอยแกล้งไม่ยอมฟื้นอ่ะ
แล้วจริง ๆ แล้ว ลอยรู้สึกตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ อ่ะ ตอนนั้นไม่ค่อยเคลียค่ะ
-
รางวัลนักแสดงหญิง(แก่)ยอดเยี่ยมแห่งปีเป็นของคุณย่าแฉล้มแน่แท้ไม่ต้องสงสัย
-
ค้างค่าาา คือแบบ ว่าา ตอนนี้มันเหมือนหนังตัดฉับขณะไคลแม๊กซ์ค่าา รอมาต่อนะคะด้วยหัวใจจะขาดรอนๆ
-
:กอด1:คุณyA
-
:katai2-1: :katai2-1:
ให้ตายเถอะโรบิน...คึกจริงไรจริง
:pigha2: :pigha2:
ทาสรัก....สมัครใจ....ตอนจบ
“ยี่หว๋า..ขี้กงยาหยี๋อ่าาา...หว๋าจายร้ายยยย”
“ช่วยม่ายด้ายยยย..
โคนโง่แบะหยี๋ย่อมเปนเหงื่อ
ของโคนชะหลาดแบะหว๋า...แบร่ๆ”
“ฮะ ฮะ ฮ่า เดกโง่
เปนเจื่อม่ายช่ายเปนเหงื่อซ้าหน่อย”
“เหงื่อ..”
“เจื่อ”
“เหงื่อๆๆๆๆๆ”
“เจื่อๆๆๆๆๆๆ”
“ตุ๊บๆ”
“นี่แน่ะ...อ้ายพี่โคนโง่...
เบาะว่าเหงื่อม่ายช่ายเจื่อ”
มือน้อยผิวขาวบางใสอมชมพูข้างหนึ่ง
ทุบลงมิเบานักที่ต้นแขนสีคล้ำของอีกคนที่โตกว่า
“แง๊ๆ...อ้ากกกก....ฮือออออ”
เสียงแผดร้องของคนหน้าคมเข้มที่ตัวโตกว่า
ดังขึ้นอยู่เป็นนิจคราพบเจอหน้ากัน
“อย่าขอรับคุณหลวง
ปล่อยให้พี่น้องตกลงกันตามลำพังเถิด
เราเฝ้ารอดูอยู่ห่างๆเยี่ยงนี้ จักได้รู้ว่า
เด็กๆจักแก้ปัญหาได้อย่างไรนะขอรับ”
หลวงจำเริญค้อนควักคนข้างกายอย่างมิเก็บงำความรู้สึก
พาลขวางหูขวางตาด้วยเป็นห่วงบุตรชายตัวจ้อย
“ทำเยี่ยงนั้นจักได้อย่างไรกันเล่าขุนลอยจ๋า
ยิหวาลูกข้าน่ะ บอบบางราวแก้วใส
จักให้เพิกเฉยละเลยได้เยี่ยงไรกัน
เกิดเจ้ายาหยีหมียักษ์มันรังแกน้อง
ข้าจักห้ามจักปรามทันได้ฤา”
หลวงจำเริญเอ่ยเสียงหวานไพเราะเสนาะหู
หากทว่าหน้านวลเนียนงามล้ำงอง้ำ
ด้วยเป็นห่วงเป็นใยคนตัวเล็กบอบบาง
“ฮะฮะ...คุณหลวงจำเริญขอรับ
ได้โปรดทอดสายตาแลมองพิจารณา
อย่างถ้วนถี่เสียก่อนเถิดขอรับ
ว่าผู้ใดจักเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ
โดนรังแกกันแน่ขอรับ"
“แงๆ...หว๋าจายร้ายยยย
หยี๋ม่ายร้ากกกแล้วววว ฮือๆ..”
เด็กชายตัวโตกว่าหลับหูหลับตา
แหกปากร้องไห้โดยมิมีน้ำตา
อีกหรี่ตาคมโตข้างหนึ่งขึ้นมาสังเกตการณ์
“โอ๋ๆๆๆ..ชู่วววว
อย่าเสียดางปายยยยเยยยาหยี๋
เด๋วโคนมาเหน โอ๋ๆๆๆ ม่ายย้องน้าาา”
เด็กชายตัวน้อยเบ้ปากบาง เสแสร้งปลอบใจพี่ชาย
หากมิด้วยจักกลัวความผิดถึงตัวแล้ว คงจักมิทำเยี่ยงนี้
“ฮือออๆๆๆๆ”
เสียงร้องเบาลงด้วยคงจักคอแห้ง
หากยังมิยอมหยุดเสียทีเดียว
ทำเสียงฮือๆราวนกทึดทือ
“ยาหยี๋จ๋าาา เงียบซ้าน้า
เงียบแล้วหว๋าจา.....”
คนตัวเล็กทำเสียงหวานเอาใจ
ทว่าภายใต้ผิวหน้าบางใสแลดวงตากลมโตนั้น
แฝงแววเจ้าเล่ห์แสนกล
“หว๋าจาอารายยยยอ่า อึกๆๆ”
คนตัวโตเงยหน้ามองแล้วยิ้มกริ่มอย่างดีใจ
ที่แผนร้ายโกหกพกลมของตนลุล่วง
หากยังเสแสร้งแกล้งสะอึกมิยอมหยุด
“หว๋าจาห้ายหอมแก้มงายยย..คริคริ”
คนตัวเล็กหัวเราะกิ๊กด้วยนึกขันสีหน้าของอีกคน
ที่กึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง แลดูบิดเบี้ยวแปลกประหลาด
“ม่ายอาวววว เอ่อ...อึกๆ”
คนตัวโตกลั้นยิ้มแก้มพองโตแทบปริ
จนเกือบลืมแสร้งสะอึก
“ฉองทีน้าาา ม่ายอาวก๊อม่ายต้องงงง”
คนตัวเล็กสะบัดหน้าแดงเรื่อหันหนีไปอีกทาง
“หว๋าจ๋าาา...”
คนตัวโตทำเสียงหวานออดอ้อน
แล้วโผกายใหญ่โตเกินวัยของตน
เข้ากอดรัดเอวบาง
“อารายยยย”
คนตัวเล็กก้มหน้างุดกับอกคนตรงหน้า
“จูจุ๊บบบบ ด้ายป่าวววว น้าๆๆๆ”
คนตัวโตยิ้มประจบจนตาหยี
“ม่ายด้ายยยย น่าเกียดดดด”
คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาทันควร
หน้างามงอง้ำ
“ม่ายน่าเกียดดดดซ้าหน่อย”
คนตัวโตมิละความพยายาม
“ฮึ่ยยย..น่าเกียดดดด”
คนตัวเล็กทำเสียงฮึดฮัด แล้วแย้ง
“ม่ายยยยน่าเกียดดดดจิงๆ
หยี๋เหนป้อขูนลอยจูจุ๊บบบป้อหลัวจามเรินบ่อยอ่า”
หลวงจำเริญตาเบิกกว้างแลอ้าปากบางค้างเติ่ง
ขุนลอยเอื้อมมือมากุมมือน้อย
แล้วหัวเราะอยู่ในลำคอ อย่างพอใจ
“จิงเหยอออ หรอกหว๋าป่าววว”
คนตัวเล็กทำสีหน้าครุ่นคิด แลขมวดคิ้วยุ่งเหยิง
“จิงงง หยี๋ม่ายโกโหกเดาะ”
คนตัวโตยืนยันเสียงหนักแน่น หน้าตาขึงขัง
“ก๊ะด้ายยย ทีเดวน้า”
คนตัวเล็กหยุดคิดเพียงนิด
แล้วยกนิ้วชี้น้อยข้างหนึ่งขึ้นมาชูให้คนตรงหน้าดู
“จ้า”
คนตัวโตหน้าบาน
ใช้มืออวบอูมข้างหนึ่งเชยคางน้อง
มิต้องสงกาดอกว่าจักจดจำมาจากผู้ใด
ปากหนาชุ่มไปด้วยน้ำลาย
ประกบลงไปบนปากน้อยสีอ่อน
“จ๊วบบบบบ...”
คนตัวเล็กหลับตาพริ้ม
ด้วยมิรู้ว่าควรทำตัวเยี่ยงไร
“จ๊วบๆๆๆๆ..จุ๊บๆ”
ปากหนาแตะลงบนปากบางรัวๆหลายครั้ง
แล้วในสองครั้งสุดท้ายแตะแผ่วเบาราวอาวรณ์
“แงๆ.....ฮือๆๆๆ.....แง”
คนตัวเล็กผลักอกคนตัวโตตรงหน้าออกไปสุดกำลัง
หากคนตรงหน้ากลับยังยืนอยู่นิ่งได้มิไหวติง
“หว๋ายยย หว๋าย้องทำมายยย ครายทำอารายตัว”
คนถามส่ายหน้าไปมา มิเข้าใจ
“แง...หยี๋ถ่มน้ำยายส่ายปะหว๋า...แงๆๆๆๆ”
เสียงหวานทั้งร้องแลตะเบ็งเสียงดังกังวาน
มือน้อยสองข้างขัดถูริมฝีปากด้วยรังเกียจ
“ชู่ววว ม่ายย้องน้าาา โคนฉวย”
คนตัวโตโผเข้าไปลูบหลังไหล่
“อึกๆ...”
หลวงจำเริญใช้นิ้วเรียวขยี้ดวงตา
ด้วยมิอยากจักเชื่อสายตาตนเอง
คนตัวเล็กเงียบเสียงลงทันควร
แม้นมีเสียงสะอื้นก็เพียงน้อย
“อึกๆ...คราย..ครายฉวย”
ดวงตากลมโต ขอบตาบวมแดงเรื่อเล็กน้อย
หากทอประกายวิบวับด้วยความหวัง
“ครายม่ายรุ ฉ้วยฉวย แต่ขี้แยชามัดอ่า”
คนตัวโตทำกอดอกแล้วยิ้มหวานตาเยิ้มใส่
“ครายน้าาา ขี้แหย ม่ายช่ายเค้าเดาะ”
คนตัวเล็กแสร้งทำท่าคิดหนัก
“ขี้แย..ม่ายช่าย..ขี้แหย”
“ขี้แหย”
“ม่ายช่าย”
“ขี้แหยๆๆๆๆๆ”
“ขี้แยๆๆๆๆๆๆ”
“ตุ๊บๆ...”
“แง๊ๆ...อ้ากกกก....ฮือออออ”
เสียงแผดร้องของคนหน้าคมเข้มที่ตัวโตกว่าดังขึ้นอีกครา
“โอ๋ๆๆๆ..ชู่วววว
อย่าเสียดางปายยยยเยยยาหยี๋
เด๋วโคนมาเหน โอ๋ๆๆๆ ม่ายย้องน้าาา”
คนตัวเล็กโผเข้าไปกอด
มือน้อยลูบแผ่นหลังปลอบโยน
วนไปเวียนมาอยู่เยี่ยงนี้แทบทุกคราที่มาเจอกัน
********************************************
มองย้อนกลับไปในเพลาเมื่อสามปีที่ผ่านพ้นมา
“ลูกแลลอยขอกราบขอบพระคุณ
ในความเมตตาของคุณพ่อแลคุณแม่ขอรับ”
บุรุษหนุ่มทั้งสองในเครื่องแบบขุนนาง
ก้มลงกราบแทบเท้า
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
ที่ต่างก็ทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ
อยู่บนยกพื้นหน้าโต๊ะตั่งตัวใหญ่กลางเรือน
คุณนายแฉล้มนั่งเหยียดขาพิงหมอนอิงใบใหญ่อยู่มิไกลนัก
โบกพัดในมือชราไปมา
นางมิได้ร้อนอันใด หากใช้ใบพัด
ปิดบังรอยยิ้มขันของตนเสียมากกว่า
“เออแฮะ นั่งเงียบเป็นเป่าสากเยื่องนี้
เพลาใดจักรู้ความกันเล่า
บ่าวไพร่ในที่นี้ก็ไม่มีเหลืออยู่สักผู้สักคน
พ่อกันลูกกันเปิดอกใจคุยกันเถิด
ย่าจักนั่งเป็นพยานรู้เห็นอยู่ที่ตรงนี้ล่ะ”
พระยาศรีพิพัฒน์หันมาสบสายตาภรรยา
ที่ส่งยิ้มมาเป็นขวัญกำลังใจสามี
“คุณย่าแฉล้มขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์ยกมือไหว้หญิงชรา
ก่อนจักกล่าวต่อไปว่า
“กระผมเป็นหนี้ชีวิตไอ้...เอ่อเจ้าลอยก็จริงอยู่”
พระยาศรีพิพัฒน์ตะกุกตะกักเล็กน้อย
ด้วยยังมิชินกับการเรียกขานไอ้ลอยคนซื่อ
ขุนจำเริญแลไอ้ลอยลอบมองสบตากัน
แววตาของคนทั้งสองสั่นระริกปิดบังมิมิด
“หากกระผมจักยอมให้ลูกชายของกระผมครองคู่
อยู่กินกับไอ้...เอ้อเจ้าลอยแล้วไซร้
กระผมจักเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้เล่าขอรับ
ทั่วทั้งพระนครเป็นได้นินทากันสนุกปากขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์กล่าวจบแล้วถอนหายใจยาว
“พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง เจ้าทั้งสองจงฟังย่าให้ดี
ครั้นรับฟังแล้ว พวกเจ้าจักเห็นด้วยกันกับย่าฤาไม่
ก็มิต้องกังวลว่าย่าจักขุ่นเคืองอันใด
ในเมื่อสิทธิขาดในตัวลูก ย่อมเป็นของพ่อแม่โดยชอบธรรม
เจ้าจักให้ลูกสุข ลูกก็จักได้รับความสุขความเจริญ
หากเจ้าจักให้ลูกทุกข์ ลูกก็จำต้องทนทุกข์ต่อไป”
นางแฉล้มกล่าวช้าๆ หากฉะฉานยิ่งนัก
น้ำสียงที่เอ่ยท่วมท้นล้นไปด้วยเมตตาแลปรารถนาดี
“อันคำคนนั้นหากเจ้านำมาใส่ใจ
มันมิมีทางจบสิ้นดอก เรื่องเก่าไปเรื่องใหม่มา
วนเวียนกันอยู่เยี่ยงนี้
เรื่องภายในเรือนหากมิแพร่งพรายออกไป
มันก็จักอยู่เพียงภายในที่ของมัน
ใยจักต้องร้องแรกแหกกระเชอ ฤาสาวไส้ให้กากินเล่า”
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงนั่งนิ่งฟัง
แลไตร่ตรองคำสอนของนางแฉล้มอย่างเลื่อมใส
“แต่คุณย่าขอรับ....
คุณย่าจักให้กระผมแลคุณหญิง
ยินดีปรีดาไปกับลูกด้วยเยี่ยงนี้จักดีฤาขอรับ
ในเมื่อมันเป็นเรื่องวิตถารผิดแปลกธรรมชาติเยี่ยงนี้ขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์นั้นโอนอ่อนไปมากโข
หากยังมิมั่นใจ
“ลูกเอ๋ยหลานเอ๋ย....”
ถึงเพลานี้นางแฉล้มกราดวาดสายตาไปแลดู
ลูกหลานตรงหน้า
หมายรวมถึงไอ้ลอยคนซื่อด้วยเฉกเช่นกัน
“ความรักมันมิเลือกดอกว่า
จักผ่านมาเพลาใด จักบังเกิดแก่ผู้ใด
หากทว่าเมื่อเกิดขึ้นมาแล้ว
เจ้าจักประคับประคองต่อไปเยี่ยงไรดี”
นางแฉล้มน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่มิมีผู้ใดเคยได้ยิน
ผู้ที่ได้รับฟังอยู่พากันขนลุกชันตามกันไปด้วย
“แล้วคุณย่าเห็นสมควรว่าจักทำเยี่ยงไรดีขอรับ
ด้วยตัวกระผมเพลานี้จนซึ่งปัญญาเสียแล้วขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์กล่าวออกมาอย่างอ่อนแรง
“เจ้าจักให้ย่าชี้นำฤาไรกัน”
นางแฉล้มอกใจเต้นรัว
หากทว่าข่มกลั้นทำหน้านิ่ง
“ขอรับคุณย่า ได้โปรดเมตตาแลชี้ทางสว่าง
ให้กระผมด้วยเถิดขอรับ”
พระยาศรีพิพัฒน์ตกหลุมพราง
ของหญิงชราคราวแม่เสียแล้ว
*********************************************************
“เพลาใดเจ้าลอยมันได้รับราชการขั้นขุนนาง
ข้าจึงจักให้มันได้อยู่เคียงกันกับหลานข้าณ.เรือนแพ
ระหว่างนี้นั้น ให้เจ้าลอยไปพำนักพักอยู่ที่ย่านถนนตกกับข้าเสียก่อน”
ขุนจำเริญเงยหน้าขึ้นมามองนางแฉล้ม
แลอ้าปากจักทักท้วง
“ขุนจำเริญหลานย่าเอ๋ย
มิมีสิ่งใดบนผืนพิภพแห่งนี้ที่จักได้มาโดยง่ายดอก
ในการนี้ที่บิดาแลมารดาของเจ้าได้โอนอ่อนผ่อนตาม
ก็นับได้ว่ามากโขอยู่ สำหรับหัวอกผู้เป็นบุพการี
จึงเป็นนิมิตรหมายอันดีงามสำหรับเจ้าทั้งสองแล้ว
มิควรจักบ่ายเบี่ยงเกี่ยงงอนอันใด”
กาลต่อมาไอ้ลอยได้ติดตามนางแฉล้ม
ไปพักอาศัยอยู่ที่ย่านถนนตก
ขุนจำเริญมิเป็นอันกินอันนอนผ่ายผอม
เฝ้ารอแต่จักได้พบเจอไอ้ลอย
เพลามันมารับงานเสมียนตราชั่วคราวที่กระทรวง
นางแฉล้มอ่อนใจนัก
จึงออกปากชักชวนให้หลานชายมาพักผ่อนหย่อนใจ
แลพักค้างที่เรือนตนบ้างเป็นครั้งคราว
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิงท่านแสร้งทำมิรู้ทัน
ขุนจำเริญใคร่อยากกลับเรือนเพลาใดก็มิปริปาก
ครั้นต่อมา
ไอ้ลอยสำเร็จลุล่วงจบการร่ำเรียนวิชากฎหมาย
นางแฉล้มอีกนั่นแหละ
ที่เคี่ยวเข็ญเจ้าพระยานิติธรรมบุตรชาย
คัดเลือกไอ้ลอยเข้ามาเป็นเสมียนตราหน้าห้อง
ผู้ที่หน้าบานระงับอาการดีใจเสียมิได้
มิพ้นขุนจำเริญ
หากต่อมาอีกราวครึ่งปี
ไอ้ลอยจึงได้เข้ารับราชการ
ด้วยตำแหน่งล่าสุด เป็น “ทนายลอย”
ถึงเพลานั้น
พระยาศรีพิพัฒน์แลคุณหญิง
จึงรับไอ้ลอยเข้ามาสู่เรือนตนอย่างเต็มภาคภูมิ
***********************************************
ข่าวมงคลอีกข่าวนั้น
ยิ่งใหญ่กว่าการรับเขยขวัญ
นั่นคือทารกน้อยเพศชายฝาแฝด
จากครรภ์คุณหนูแดง
ทารกน้อยทั้งสองยังมิทันรับขวัญ ตั้งชื่อ แลโกนผมไฟ
เจ็บไข้กันเป็นว่าเล่น มิหยุดหย่อน
มดหมอรักษาเท่าใดก็มิหายขาด
จนด้วยปัญญาแลหนทางจึงพากันไปกราบพระคุณเจ้าท่าน
พระอำพลท่านทำนายทายทักดวงชะตาเด็กน้อยทั้งสองว่า
“เกณฑ์ชะตาของคนทั้งคู่มิใช่พี่น้องกัน
ครั้นอาศัยครรภ์มารดามาด้วยกัน
คราออกมาสู่โลกภายนอก
จึงมิอาจอยู่ร่วมกันได้
จักจำต้องแยกแลยกคนหนึ่งคนใดให้เป็นลูกบุญธรรมผู้อื่น
แลผู้อื่นที่ว่านั้น.........
จักต้องเกิดจากครรภ์มารดาเดียวกันกับพ่อฤาแม่ของมัน”
“อีกประการหนึ่ง
ข้าจักให้ชื่อมันเป็นการแก้ดวงชะตาดังนี้"
"เจ้าทารกน้อย ตัวเล็กขาวบางคนนี้ ให้มันชื่อว่ายิหวา
ส่วนเจ้าตัวโตผมหยักผิวเข้มนี้ ให้มันชื่อยาหยี”
จักแยกยกเด็กคนหนึ่งคนใดให้ใครกันได้เล่า
หากมิใช่ขุนจำเริญ....
พี่ชายของคุณหนูแดงมารดาทารก
ด้วยคุณหนูสร้อยทองเธอยังเด็กเล็กนัก
ขุนจำเริญนั้นถูกชะตาต้องใจแฝดน้องนาม”ยิหวา”
จึงได้รับมาเป็นบุตรบุญธรรมร่วมกันกับ”ทนายลอย”
สองปีล่วงไป
ขุนจำเริญดำรงยศศักดิ์เป็น......”หลวงจำเริญ”
ส่วนทนายลอยนั้น
ก้าวรุดหน้าอย่างรวดเร็วด้วยความเพียร
จนได้รั้งยศศักดิ์เป็น.....”ขุนลอย”
หากย้อนไปในวันที่บรรดานายเงินทั้งสองตระกูล
มากราบกรานพระอำพลท่านนั้น
คราญาติโยมลาจาก กลับไปแล้ว
พระอำพลท่านยังนั่งนิ่งอยู่กับที่เป็นนาน
พลางรำพึงรำพันใจความว่า
“อนิจจา พระยาศรีพิพัฒน์เอ๋ย
ท่านจักมีบัณเฑาะว์อยู่ในปกครอง
ทั้งรุ่นลูกแลรุ่นหลานเชียวฤา”
:m20: :m20:
*********************************************************
นายท่านขอรับ....
กระผมทิ้งท้ายเสียเยี่ยงนี้ ราวกับจักมีภาคต่อนะขอรับ คริคริ
ตอนหน้า "เดอะลาสวัน"
จักเข้ามาตอบเม้นท์ของนายท่าน
แลจักย้ายไปห้องจบนะขอรับ
:katai3: :katai3:
ป.ล.
กระผมมิแน่ใจว่าจักปั่น(อร๊าย)..."รักจริง" ทันคืนนี้รึป่าว
หากมิทันขอลงเป็นวันรุ่งพรุ่งนี้นะขอรับ
-
:hao7:
รู้สึกเหมือนไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณจ้า
:pig4: :L1:
-
น้อง
ยี่หวา กะน้องยาหยีน่ารัก
คุณย่าแฉล้มฉลาดเเละเจ้าเล่ห์จริงตอนหน้าขอตอนขุนพ่อลอยกับหลวงจำเริญแบบ
เลือดสาดสักตอน จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งอิอิ
-
รักจริงถ้าลงพรุ่งนี้ คูณสองคุณสามใช่มั้ยเฮีย :mew3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ยิหวา ยาหยี น่ารัก :hao6: :hao6: :hao6:
-
จบแล้วฤา :hao7:
แล้วตำรากามสูตร :ling1:
ท่านหลวงท่านขุน..
.ศึกษาไปถึงขั้นใดแล้วขอรับ :z2:
-
:-[
คู่หลานช่างน่ารักน่าหยิกเสียนี่กระไร
-
อุปสรรคเยอะจริงไรจริงแต่ในที่สุดหลวงจำเริญกะขุนลอยก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว^^
ยิหวา...ยาหยีน่ารักอ่าาา>/////<อยากให้มีเรื่องเป็นของตัวเองจังแต่ถ้าไม่สะดวกก็ขอเป็นตอนพิเศษได้ป่ะค่ะ//ทำตาปริบๆ^<
-
ในที่สุดขุนลอย หลวงจำเริญ ก็ได้อยู่ด้วยกัน แต่รุ่นลูกนี่ ก็น่าสงสารตาของเด็กเหมือนกันมาเจอแบบเดียวกับลูกอีก แต่เอาน่ายิหวากับยาหยีก็น่ารัก
-
ไม่อยากให้จบเลย
ยิ่งอ่านมันยิ่งเพลิน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแล้ว~ แฮปปี้เอนดิ้งเนาะ ว่าแต่จะมีภาคต่อจริงรึ?แบบรุ่นลูกอ่ะ
-
สุขสมกันไปนะหลวงจำเริญกับขุนลอย
-
อยากอ่านรุ่นเล็ก :ling1:
-
จบเร็วจัง
แต่ในที่สุดก็ได้ครองคู่สมหวังกันแล้ว
ขอบคุณที่เขียนให้อ่านค่ะ ประทับใจ :L1:
-
ไม่อยากให้จบเลย -3- รออ่านรุ่นลูกจ้า
-
คุณนายแฉล้มนี่ นางเอกรึป่าว นางมีความเก๋เกินกว่าจะเป็นคุณยายแก่ๆ เอาไปเลยรางวัลตุ๊กตาทองคำ :katai2-1:
น่าเสียดายที่รุ่นลูกเป็นพี่น้องกัน ซึ่งมันไม่ถูกจริตกับตัวเราเสียเลย ถ้ามีภาคต่อจริงก็ไม่มั่นใจว่าจะกล้าอ่านรึเปล่า :เฮ้อ:
แต่สุดท้ายก็ดีใจด้วยกับขุนลอยและหลวงจำเริญ ที่ในที่สุดก็ได้ครองคู่กันเสียที :mc3:
-
เข้ามาเรียกร้องภาคต่อด้วยย เด็กๆ น่ารักจัง เฮ้ออ ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบ เสียดายมาก อ่านแล้ว ทั้งยิ้ม ทั้งลุ้น ไปกับ ลอยและขุนจำเริญ อีกทั้ง ย่าแฉล้ม น่ารักจริงๆ คุณย่าหัวสมัยใหม่มากกก ยอมรับง่ายๆ นับถือๆ
-
ลงเอยกันได้ด้วยดีจนได้สิน้า~~~~!!!
ดีที่มีท่านยายแฉล้มช่วยไว้นาเนี่ย คิคิคิ
แต่ยาหยี(ไม่น้อย) กับยี่หวาตัวเล็ก! น่าร๊ากมาก!!!!
จีบกันแต่เล็กแต่น้อย >\\\\<
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: จักขอบคุณยิ่งแม้นมีเรื่องต่อต่อมาให้อ่าน(บังอาจขอ)
-
:katai2-1: :katai2-1:
จบแล้วขอรับ ในที่สุดนิยายเรื่องนี้ก็สำเร็จลุล่วงตามเจตนารมณ์ของกระผม
ขอขอบพระคุณนายเงินทุกท่านที่ได้เข้ามาร่วมให้กำลังใจนะขอรับ
หากมีส่วนหนึ่งส่วนใดในนิยายผิดพลาดพลั้งเผลอไปบ้าง
กระผมก็ขอน้อมรับเอาไว้ด้วยความเต็มใจ แลจักนำไปพัฒนางานชิ้นต่อๆไปขอรับ
สุดท้ายนี้...มีข่าวมงคลมาแจ้งให้ทราบขอรับ
กระผมได้ฤกษ์ผนวช...เอ๊ย มิใช่
กระผมมีสิทธิ์ให้บวกให้เป็ดได้แล้วนะขอรับ
จะทะยอยกดบวกแลเป็ด....ให้มิตรรักนักอ่านทุกท่าน ประเดิมด้วยท่านที่.........
ท้ายสุดขอทุกท่านตามไปให้กำลังใจ"น้องหนามเตย"ด้วยนะขอรับ
"น้องหนาม"จักมาทวงบัลลังก์คืนแล้วนะขอรับ
ขอขอบคุณท่านที่ช่วยดันกระทู้ขึ้นมารอรับนะขอรับ
คาดว่าคงจักต้องควานหาอยู่นานทีเดียว(ชิมิ)ขอรับ
:call: :call:
-
แล้วตำรากามสูตรเล่า อิอิ
-
:กอด1: :mew1:
-
ขอบคุณเช่นกันค่า~
-
:pig4:
รักเฮียหน่อย
-
บวกและเป็ดขอบคุณสำหรับขุนลอยที่ปลาบปลื้ม
ภายภาคหน้าจะได้เสพบัณเฑาะว์น้อยคู่ต่อๆ ไปอยู่ชิมิ
เป็นกำลังใจให้
:mew1:
-
แล้วตำรากามสูตรเล่า อิอิ
เอ่อออ เม้นนี้ไม่ค่อยหื่นเลยนะ :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะคะเฮียหน่อย
-
:L1:
-
:mew1:
-
เอ่อออ เม้นนี้ไม่ค่อยหื่นเลยนะ :o8:
5555 อินไปนี้ดดดด
(ที่จริงตั้งใจจะแซวคนเขียน)
ลืมไปวันนี้วันวิสาขบูา วันพระขึ้น 15 ค่ำ
-
อยากให้มีภาคต่อจัง 555555
-
จบแล้วอ่าเหมือนจะค้าง 555
-
รออ่านเรื่องต่อไปอยู่นะ คนแต่ง
-
ข้าใคร่ขอบพระคุณท่านหนักที่มาสร้างความสำราญให้บรรดาหื่นๆในเล้าเป็ดแห่งนี้
-
เย้ ตามอ่านจนจบก่อนโดนย้ายแล้วนะเจ้าคะ :mew2:
ด้วยติดคุกกี้รันเป็นอันมาก วิ่งเก็บเงินจนเหนื่อยก็กลับมาเข้าเล้าต่อ
และแล้วหลวงจำเริญก็ได้ครองคู่สมใจกะขุนลอย ตามแผนที่คุณย่าแฉล้มวางไว้
ถ้าไม่มีคุณย่าแฉล้มสองนายบ่าวคงต้องพรากจากกัน แถมเจ้าลอยคงถูกลงหวายเป็นแน่
คุณย่าแฉล้มเป็นฮีโร่ให้ทั้งสองเป็ดน้อยจริง ๆ
แล้วตอนท้ายยังมียิหวา กะยาหยี มาให้จิ้นอีกด้วย เหมือนจะมีภาคต่อจริง ๆหรือคะ
ยังไงก็จะรอติดตาม ทุกภาค ทุกตอนและบวก บวก เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยต่อไปค๊า
:pig4: :L2: :กอด1: :pig4:
-
เรื่องนี้สนุก ภาษาลื่นไหล อ่านไม่สะดุดเลย
สุดท้ายยี่หวากับยาหยีน่าร้ากกกกก
-
5555 ตอนจบฮาว่ะ
ก็ต้องบอกแค่ว่า ให้พระยาพิพัฒน์ทำใจอย่างเดียว โฮะๆ :hao6:
o13 :bye2: :pig4:
-
งานงอกไปยังรุ่นลูกเลย อิอิ
ในที่สุดก็ได้อยู่ร่วมกันน่ะท่านขุนกับไอ้ลอย
-
จบแล้วสนุกมากๆๆๆ รอลุ้น คู่หลานต่อ จะมีภาคต่อไหมค่ะ
-
:pig4: :pig4:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจครับผม
ตอนนี้ผมกำลังจะเขียนตอนพิเศษ "หลวงจำเริญกับขุนลอย"
ภาคพิศดาร เอ....หรือภาคพิศวาส ดีน้า
ยังไงก็สักภาคล่ะครับ
ขอตัวไปเก็บเกี่ยววัตถุดิบ และประสบการณ์ตรงก่อนนะครับ
:hao7: :hao7:
-
อ่านรวดเร็วจบ สนุกมาก มาก แต่เล่นทิ้งท้ายไว้แบบนี้
จะมีรุ่นหลานต่อด้วยไฟไหมอ่า
-
เขียนมาเห๊อะ ภาคอะไรก็ได้ จะรออ่านค่ะ :mc4:
-
สนุกมาก แปลกแนวดี อิอิ
มาเชียร์ภาคหลายด้วยคน
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
รอตอนพิเศษด้วย : )
-
:-[ :-[ :-[
ชอบมากกกกก แล้วก็เขินมากกก
คุณจำเริญตอนเด็กชอบเล่นขี่หลังเนี้ย เป็นอะไรที่อ่านแล้ว ทั้งขำทั้งเข้น
ไอ้ลอย พอได้เรียนหนังสือนี่ลูกเล่นแพรวพราวจริงๆๆ o13
-
ชอบมากค่ะ
อ่านไปซึ้งไปน้ำตาไหลไปปป
ชอบมากๆ เรียบเรียงได้ดีมากเลยค่ะ
^.^
-
:impress2: :impress2:
ชอบเรื่องนี้~
สนุกดี
สุขปนเศร้าเบาๆ
อิอิ
-
อ่านจบแล้ว ขอชมคนเขียนนิดนึงนะคะ เขียนดีมากเลยค่ะ ใช้ภาษาได้ลื่นไหลมาก ๆ อ่านแล้วเหมือนได้เข้าไปอยู่ในสมัยนั้นจริง ๆ
ปล.ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายดี ๆ แบบนี้ ว่าแต่จะมีตอนพิเศษอีกไหม แต่ยังไงก็จะติดตามผลงานไปเรื่อย ๆ นะคะ :mew1:
-
เรื่องนี้น่ารักจริงๆ
อ่านไปอมยิ้มได้ตลอด
ชอบๆ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านคะ สนุกมากกกกกกก
-
จะมีภาคสองหรือป่าวครับ ชอบสำนวนที่เขียน...อ่านเพลินดี
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้สนุกจริงๆ ค่ะ ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องแล้วไม่กล้าเปิดอ่านด้วยเกรงจะดราม่า ยิ่งเรื่องนี้อยู่ในสมัยที่สยามยังมิมีการเลิกทาสจริงกลัวว่าจะมีตัวละครตัวใดตัวหนึ่งลาจากไป แต่ด้วยนิมิตอะไรสักอย่างทำให้เราอ่านก็ไม่ทราบได้ อาจจะเป็นเพราะสำนวนการเขียนที่แปลกตาหรือจะเพราะคำโปรยว่า happy ending ก็ทำให้เรามาพิมพ์เมนท์อยู่เช่นนี้ 555+ ด้วยถูกใจการผูกเรื่องระหว่างขุนจำเริญกับนายลอยเจ้าทาสผู้สัตย์ซื่อ รักมั่นคงหาใดปาน แต่มีตัวละครตัวหนึ่งที่เราประทับใจไม่แพ้พระ-นายคือ...คุณนายแชล้ม ถึงท่านจะปากร้ายแต่ท่านก็มากด้วยน้ำใจ เราซาบซึ้งยิ่งนัก โดยเฉพาะคราที่ต้องยื่นมือมาช่วยเมื่อครั้งที่เจ้าคุณพ่อของขุนจำเริญจับได้เตรียมเฆี่ยนตี เราสะเทือนใจเหลือหลาย ต้องขอบคุณคุณนายที่ทำให้ผ่านมาได้ด้วยดี อีกบทที่ทำให้เราประทับใจและเสียน้ำตานั้นคือ...บทที่นายลอยยอมสละชีพเข้าไปช่วยเจ้าคุณพ่อของขุนจำเริญในคราวไฟไหม้ใหญ่ เหตุการณ์ต่อจากนั้นช่างเรียกน้ำตาได้ดีโดยแท้ แม้นจะมาตายตอนจบเมื่อครั้นนายลอยมากเล่ห์ถูกมารยาหลายร้อยเล่มเกวียนของขุนจำเริญปราบเสียอยู่หมัด แม้นจักเปลืองตัวก็ยอม หึหึหึ
เรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งความประทับใจของเราค่ะ มีครบรสโดยเฉพาะฉากบนเรือนแพ 555+ และคลาดว่าจะติดตามอ่านผลงานเรื่องอื่นๆ ของคุณอย่างแน่นอน....ขอบคุณนะคะ
หากแม้นมีภาคต่อเราก็จิตามไปแล :mew1:
-
:katai2-1:
หนุกมากๆเลยครับ ขอบคุณที่สรรหาเรื่องดีๆมาให้อ่าน น๊ะครับผม
-
คิดถึงไอ้ลอย :mew1:
-
สนุกมากค่ะ
-
คิดถึงไอ้ลอยคนซื่อเสียนี่กระไร :hao5: อ่านซ้ำหลายรอบก็สนุกทุกรอบที่อ่าน o13
-
จบแล้วๆ สมหวังกันไป :mew1:
ลุ้นความรักของเจ้าลอย กับขุนจำเริญเป็นอย่างยิ่ง
ติดตามเรื่องที่น้องหน่อยแต่งมาตลอดเลย ชอบมากๆ
ขอบใจสำหรับเรื่องดีๆ ที่เอามาให้อ่านกันน๊า :pig4: :3123:
แต่เรื่องจริงยิ่งกว่านิยายอ่านยังไม่จบซะที
ว่าแล้วก็เริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นเลยดีกว่า คึคึ
คิดถึงน้องหน่อยนะ :กอด1: (ป้าเป็นใครอยู่ๆ มาบอกคิดถึง น้องหน่่อยต้องคิดแบบนี้แน่ๆ)
ฝากความคิดถึงไปให้เฮียหมอด้วยนะจ๊ะ (ยังอีกๆ)
ป้าขอตัวไปอ่านเรื่องจริงยิงกว่านิยายของน้องหน่อยก่อนหล่ะ ^[++++]^
-
อ่านจบภายในวันเดียว สนุกมาก... ชอบสำนวนการเขียนแบบนนี้จัง
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ แบบนี้ครับ
สนุกสุด ๆ
-
สนุกมากเลยค่ะ อ่านแบบไม่หลับไม่นอนเลยทีเดียว
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อานนะคะ
-
เป็นเรื่องย้อนยุคที่สนุกมาก
นายท่นช่างแก่แดดแต่เด็ก 555
สุดท้ายก้อได้ร่วมชีวิตจบแฮปปี้
-
สนุกกกกก
ฮ่าๆ
ตอนแรกงงภาษามาก แต่ก็ตัดใจข้ามไป
อ่านๆเรื่องแล้วชอบขุนจำเริญอ่ะ
แรดดีจริงๆ 55555
-
ชอบบบ แนวย้อนยุคดูรักต้องห้ามดี คืออ่านแล้วอิน ภาษาก็ดีมาก ซึ้งมากตอนที่ลอยนอนสลบอยู่อินตามขุนจำเริญเลย ;-; ว่างๆแต่งแนวนี้อีกนะคะ ชอบบ :L2:
-
เริ่มอ่านตั้งแต่เทียงคืนจนถึง6โมงเช้าแล้วก็หลับแล้วก็ตื่นมาอ่านต่อ(หน้าก็ยังไม่ล้าง) 5555
ตอนแรกยอมรับเลยว่าเกือบปิดไปเพราะอ่านยากมาก(ไม่แข็งภาษาไทย) แต่พออ่านๆไปสักก็ไหลลื่นดี มีความฟินผสมมาม่าช้างน้อย.
ไม่ขอพิมไรมากมายแต่อยากบอกว่าชอบ o13
อ่านนิยายมาหลายเรื่องแล้วแต่เรื่องนี้ฉากNCรู้สึกถึงใจแลดูมีอะไรๆบอกไม่ถูกจริงๆ ไม่ออกเรทมากเกินไปแต่ถึงใจถึงอารมณ์ 5555
จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ :katai5: :katai5: :katai5:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่าาาาาาาา :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
I will be brave, I will not let anything take away what's standing in front of me, every breath, every hour has come to this. I will bind your love, bind your love to me. :m1:
-
สนุกมากค่าาา ปกติไม่อ่านแนวนี้ แต่เรื่องนี้เป็นข้อยกเว้น อิอิ
-
สนุกมากครับ อ่านอยู่สองวันจบเลย
-
นิยายเรื่องนี้สนุกมามากๆๆๆเลยขอรับ ทั้งสนุกทั้งครบรสจนมิอยากจะให้มันจบเลย เกล้ากระผมช่างชื่นชอบในตัวท่านขุนจำเริญแลนายลอยนักที่ทั้งคู่ต่างมีรักมั่นต่อกัน ท่านขุนจำเริญนั้นท่านช่างน่ารักงดงามแลยั่วเย้านายลอยนัก จนนายลอยคนซื่อนั้นอดใจมิไหว อิดิ แลตัวข้านั้นชื่นชอบเรื่องนี้มากมายนักจึงมิค่อยอยากให้เรื่องนี้จบเลยอยากจะให้มีต่อในรุ่นลูกรุ่นหลาน ทั้งนี้ข้า :-[ชมความน่ารักน่ากลั่นแกล้งของเจ้าเด็กน้อยสองคนนั้นยิ่งนัก อยากจักรู้ว่าเพลามันเติบใหญ่มันจักน่ารักกันเพียงใด จึงขอนายท่านโปรดพิจารณาภาคต่อของเรื่องนี้ด้วยเทอญ...... :o8: :ling2: :mew1:
-
เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่บอก
บ่งบอกถึง กาลเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยได้อย่างดี
ชอบลอยและจำเริญมาก แม้ชื่อจะดูไม่อ่อนหวานเลยสักนิด
55555 ขอบคุณนะค้าที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆมาให้อ่านกัน
สำนวนการแต่งไทยมากๆ ชอบๆ 5555
-
จบแล้วฤาขอรับ
ข้าเจ้ายังมิอยากให้จบเลยขอรับ
แต่แอบเห็นใจท่านพรัยาอยู่มากนักขอรับ
ท่านจะมีบัณเฑาะห์ในปกครองเพิ่มขึ้น
แต่ข้าเจ้านั้นอยากจะยลรุ่นหลานเหลือจะกล่าว
เหอๆๆๆ
-
:mc4:
รอจ้ะ
-
อยากส่องเรือนแพ จะไปแอบดูอยู่ริมน้ำเลย อิอิ
-
ไม่รู้ว่าเพลานี้
ขุนจำเริญกับ
อดีตทาสลอย
เป็นเยี่ยงไรบ้าง
-
นั่งพับเพียบรอเลยเจ้าคะ :o8:
-
รอครับ :z2:
-
รออยู่เจ้าค่ะ ^.,^
-
ข้าชอบบบบบบบบบบบบบบบ
เหตุไฉนใดเลยทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องนี้
กรี๊ดมากกกกกกกกกกกกกก
ขุนจำเริญออกตัวแรงตั้งกะบทแรกยันบทสุดท้าย
ทุนเดิมเป็นคนชอบอ่านแนวพีเรียต ดูหนังดูละครแนวนี้อยู่แล้ว
ชอบคำพูดคำจาที่เขาใช้กัน ดูมีเสน่ห์มาก
คนเขียนแต่งออกมาดีมากค่ะ ทั้งฉากวาบหวิวที่มาประหนึ่งปืนกลก็ถูกใจเหลือคณานับ
ชอบๆ ไม่รู้จะบอกไงดี แต่ทิ้งท้ายได้ฮามากค่ะ 555555555555
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกันนะคะ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ปูเสื่อ ตำหมากรอ ท่านขุนลอย กับ หลวงจำเริญ อิอิ
-
มาแล้วงับ
:z2:
-
กระผมเตรียมพร้อมจะไปส่องดูท่านขุนจำเริญ ณ ที่เรือนแพแล้วนะขอรับ :o8:
-
สาระมาเต็มเลยค่ะคุณพี่
รออ่านนะคร้า
-
อยากรู้แล้ว
-
:z13:
-
ยิหวาน่ารักน่าชังนักถอดขุนจำเริญมาเยี่ยงนี้ย่อมแฉล้มแฉ่มช้อย ส่วนยาหยีนี่จะถอดแบบไอ้ลอยหรือไร น่ารักน่าเอ็นดู
คิดถึงไอ้ลอยคนซื่อยิ่งนัก แอบไปรอไอ้ลอยอยู่ที่เรือนแพทุกเพลาเลย
-
กรี๊ดดด...รอๆ ติดตามเรื่องราวในเรือนแพต่อ
คิดถึงพระนายจำเริญ และเจ้าลอยมากมาย
คิดถึงน้องหน่อยกับเฮียหมอด้วยล่ะ คึคึ
-
รอครับ :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รอๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
อุต๊ะ! จะรอนะเจ้าคะ
-
รออีกจ้า
-
โอ้!คุณแดงจักคลอดแล้ว~
-
ติดตามต่อจ้าา :impress2: :impress2:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
มาแล้วๆ ตอนไหนก็รออ่านน้า แต่ขอหวานๆหื่นๆเหมือนเดิมนะคะ :z1:
-
อ่านสองตอนชอบๆเอาอีกๆ :ling1:
-
o13งื้อออออ อ่านแล้ว น่ารักกกกก ทุกอย่างลงตัวไปหมดจริงๆๆๆๆๆๆ คนเขียนเก่งมาก เก็บทุกรายละเอียดด สนุกสุดๆ นับถือๆ ยอมรับว่าเปิดผ่านเรื่องนี้ไปหลายรอบมาก เพราะอ่านบทนำแล้วงงๆเลยเปลี่ยนมาลองอ่านตอนสุดท้ายก่อน ปรากฏว่าเอออ มันก็เข้าท่าดี เลยหลับหูหลับตาอ่านสองสามตอนแรก อ่านไปอ่านมาเริ่มเข้าท่า ขุนจำเริญขี้ยั่วน่าฟัดสุดๆ ไอ้ลอยคนซื่อก็นะ..จัดทุกดอก 55555 ติดงอมแงมนั่นอ่านทั้งวันจนถึงบัดนี้จบแล้ว ประทับใจสุดๆ ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ o13
-
ชอบๆ มาต่ออีกนะค่ะ เหมียวรออยู่
-
:a5: o22 พึ่งงงเห็นน พลาดได้ไงเนี่ยย
-
คุณหนูแฝดมาแล้ว~
-
:impress2:
-
พึ่งได้เข้ามาตามอ่าน สนุกมากค่ะ ตอนแรกไม่กล้าอ่านกลัวมาม่าชามโต
แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าน่าจะอ่านตั้งนานแล้ว
ขอบคุณมากค่าที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้อ่าน รอตอนต่อไปจ้า
-
ลอยคอรอคอย เชิ้บๆ :heaven
-
รอคอยทนายลอยแลหลวงจำเริญผลิตลูก
-
คิดถึงลอยมากกก ได้ข่าวว่ารุ่นหลานไม่แพ้รุ่นลอยกะขุนจำเริญมิใช่รึ
-
เย้ๆ คิดถึงเรื่องนี้มากเลยจ้า คิคิ
-
:hao6: :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
-
เรือนแพสั่นสะเทือน
-
เรือนแพสะท้านสะเทือน อุ้วววว รอมาต่อนะคร้าา
-
เลือดหมดตัวกันเลย :haun4:
-
ขอรับบริจาคเลือด่วน
ขุนจำเริญกับทนายลอยผลิตลูกกันจนเรือนแพสั่นสะเทือนกันเลยเชียว
-
เหมี่ยวนี่ฟินเลยแอร๊ยยย :-[ :-[ :-[
-
โยๆๆๆ เลือดจิหมดตัว >\\\\<
ยังมีตอนต่อๆไปอีกไหมเจ้าค่ะ จะเข้ามาส่องอย่างต่อเนื่องงง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณทนายคนซื่อ เบามือหน่อย เดี๋ยวขุนจำเริญช้ำหมด ฮ่าๆๆ
-
แอร๊ยยย อิชั้นเลือดหมดตัวแล้วเจ้าค่ะ :m25:
-
:pighaun:
-
ช่างเป็นเรือนแพที่น่าพิศวง(?)จริงๆ คนบนเรือนก็ร้อนแรงเสียจริง!
-
:pig4:
-
ในที่สุดความพยายามของทั้งสองก็สำฤทธิ์ผล ได้ลูกน้อยสมใจ
-
ได้ลูกน้อยสมใจแล้วนะเจ้าคะ :mc4:
-
จักเลือกคนไหนหรือเจ้าคะ?ขุนจำเริญ
-
ขอบคุณที่มาต่อให้พวกกระผมได้อ่านกันนะขอรับ รอตอนต่อไปนะขอรับ อิอิ :mew1:
-
เย้ๆ
-
ขอหวานๆนะขอรับไม่เอามาม่า :pig4:
-
ยินดีด้วยกะขุนจำเริญจักได้มีลูกกะเขา :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หุๆ เห็นแวววุ่นวายในภายภาคหน้าแล้ว :laugh:
-
ไอย้ะ เกิดมาพร้อมกัน แถมเป็นเนิ้อคู่กันอีกด้วย คิคิ รอติดตามจ้า ให้กำลังใจผู้แต่งนะจ้า สู้ๆ
-
เอาลูกน้อยไปเก็บที
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารหรืออะไรดี โถ่!สวรรค์ล่ม
-
:katai1:
-
อร๊ายยย ค้างๆ ลอยเอ๋ย มีกว้างขวางคอตัวเล็กแต่ยิ่งใหญ่ซะแล้ว :mew5:
-
นั่นไง...ว่าแล้ว 5555
-
คุณหนูช่างร้องได้อย่างพอเหมาะพอเจาะจริงๆ สวรรค์ฤาจะล่มเสียก็ไม่รู้ เห้ออ
-
:mew1:
-
ถถถถถ ยิหวา!!!
ทำไมขัดจังหวะเยี่ยงนี้~~~~
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เข้ามารอสองแฝด :z2:
-
ยิหวาช่างร้องได้ตรงเวลาดีแท้
-
น้องยิหวาหวงพ่อจริงๆๆเลยนะ 5555 สงสารไอลอย :laugh: :m20:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดเป็นความรักที่ละมุนมากกกกกงื้ออออ
-
น้องยิหวา จะพาพ่อลอยล่ม :pigha2: :pigha2:
-
โถๆ :ling1: :hao7: :hao6:
-
5555555
-
หมั้นไส้ แฝดคนน้องจริงๆ ฮ่าๆ
-
ยาหยีและยิหวา ช่างเปรียบเหมือนนายลอยและท่านขุนจำเริญยิ่งนัก :z1:
-
น่ารักๆๆๆ :impress2: :impress2: :กอด1:
-
ยี่หวานี่กระไร น่าจับมาตีก้นให้ลายยิ่งนัก :เฮ้อ:
-
สุขสันต์วันคริสมาสสสนะค้าาา
ชอบจังน่ารักกก
เด็กมันจูบกัน แล้วอยากมีมั่ง T___T
โสดต่อไป
-
เจอกันทีไรร้องไห้แข่งกันทุกที ฮ่าๆ
-
มองเห็นขวากหนามความรักอยู่ด้านหน้าลิบๆ หนักกว่าคู่พ่อ เพราะนอกจากจะเพศเดียวกันแล้ว ยังเป็นพี่น้องกันอีก สู้ๆ
-
แฝดน้องเหมือนใครน้อ คุ้นคุ้น :mew3: :mew3:
-
คืนนี้ฝันดีก่อนนอน :m25:
Merry Christmas ค่า
-
เลือดไหลหมดตัว :haun4:
ยิหวาช่างน่าตีมากมาย :katai1:
Merry christmasครับเฮีย :L1:
-
เร่งมาเสริมเติมต่อโดยเร็วเถิด ติ่งอย่างไอ้อีคนนี้มันจะลงแดงสิ้นชีวาวายเสียแล้วเป็นแม่นมั่น
หากผู้ประพันธุ์มิหวนคืนมาเนาโดยเร็ววัน มาเถิดพ่อมหาจำเริญญญญ
-
ยิหวาจ๋ามะไหร่หนูจะพูดชัดละเนี่ย :laugh:
-
แสบนักนะเด็กน้อย ><
-
สนุกดีนะเนี่ย
-
น้องหน่อย~ merry x'mas ย้อนหลังจ้า
มาพร้อมความร้อนแรงเชียวนะเจ้าลอยแลขุนจำเริญ คึคึ
กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย มาทีหายคิดถึงไปเยอะ
แต่มาบ่อยๆก็ดีนะ 5555
คุณหนูยี่หวาน่ารักน่ตียิ่งนัก เจ้าเล่ห์แต่เล็กแต่น้อยเลย
รออ่านอยู่นะจ๊ะ ว่างๆแวะมาอีกนะน้องหน่อย~
ฝากความคิดถึงถึงเฮียหมอด้วยน๊า~~
-
คุณหนูยี่หวานี่นะ นิสัยไม่ดีเรยยยยยย
ใครจะมาดัดนิสัยได้เนี่ย ตามใจกันทั้งเรือน =_=
รอตอนต่อไปคร้าาาาา
-
เพิ่งเห็นว่ามาเพิ่ม
อิฉันพลาดไปหรือเนี่ย :a5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยี้หวาเจ้าช่างร้ายเหลือ แต่ก็น่ารักน่าเอ็นดู ทำไม่ยาหยีไม่สนใจน้อง ไม่มาหาน้อง เห็นไหมน้องน่าสงสารมากเลยอะ
แอบสมน้ำหน้าเด็กแก้วใจ นิสัยไม่ดีมาว่าน้องหวาได้ไง เสียโดนน้องหวาตบซะเลย 555 สะจายยยยยยย
-
ร้ายแต่เด็กเลยนะยิหวา
-
หวาโหดไปไม๊เนี่ย
-
โอ๊ยยยยยยยย
คิดถึงเรื่องนี้มากค่ะ ในที่สุดก็มา
ดีใจอ่ะ
เมอร์รี่คริสมาส สุขสันต์วันปีใหม่นะ
เด็กมันร้ายยยยยจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะร้ายได้อีกไหมเนี่ยยย โอะๆๆๆๆๆ
-
:mew1:
-
พูดยังไม่ชัด แต่ร้ายเกิน
-
วีรกรรมในแต่ละวัันช่างมากจริงหนอ
-
:pig4:
-
น่ารัก แต่ร้ายกาจเกิ๊น อย่างนี้น่าตีสั่งสอนซักครานะ ท่านขุนจำเริญ
-
ภาษาสวยจัง ชอบๆๆๆๆ เราชอบยุคพ่อนะ 5555 รักแท้ดูแลได้ :ling1: ยุคลูกร้ายจัง
-
น่ารัักขขึ้นอักโข
-
หวง หวง :-[ :-[
-
:call:
-
หวง...หวง...
-
เด็กนี่นิสัยดีขึ้นนิดนึง 555
-
รุ่นลูกเริ่มแซ่บ :pig4:
-
หายไปนานเกิ้นนนนน
:mew1:
รักคนเขียนจ้า อิอิ
:mew4:
-
ร้ายกาจนะเราาา :katai3: :katai3:
-
หวง...หวง...
สนุกมากก หวานมากก มาต่อเร็วๆนะ
-
ได้เพื่อนดีแท้ยิหวา
-
รวดเดียวจบจริงจริงค่ะ สำหรับพ่อลอยและคุณหลวงจำเริญ โอ้ยไม่รู้จะบรรยายเป็นความฟินยังไง รู้สึกได้ถึงการพัฒนาตลอดเวลาของเรื่อง ความลืนไหล ความเป็นธรรมชาติของเนื้อเรื่อง 100เต็ม10 ค่ะสำหรับนิยายดีดีขึ้นแท่นเรื่องนี้ :-[
-
ยาหยี หวง หวง ^_^
-
ยิหวาน่ารักขึ้นเยอะเลย ดีแท้ที่ได้มิตรดีแบบแก้วตา :กอด1:
อิอิยาหยีหวงน้องหรอจ๊ะ :z1:
-
:mew1:
-
ไม่ค่อยได้เปิดมาอ่านเลยเพราะคิดมาตลอดว่าเรื่องนี้จบแล้ว
้หรือมันจบแล้วจริงๆ หรือที่ผ่านๆมาแค่ตอนพิเศษ แต่คงไม่ใช่เพราะตอนมันต่อมาทุกๆตอน งง เจ้าค่ะ :z3:
ปล. รักเรื่องนี้เหมือนเดิม ถึงจะอ่านยากบ้างก็เถอะ 5555 :mew1:
-
ตอนแรกงงว่าหายไปไหน ย้ายห้องนี่มีอีกใช่เปล่รอครับ :hao3:
-
แอบทำนี้ตื่นเต้นดีนะ........
o13
-
วัยอยากรู้อยากลอง
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มีต้นแบบดีแล้วลูก แววลูกไม้หล่นข้างใต้ต้นมาแต่ไกลเชียว :z1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แน่ะ...ลูกเห็นซะแล้ว
-
แลจะมีคู่ลูกๆเสียกระมัง
ยังน้อยอยู่อย่าเพิ่งแก่แดดเลยขอรับ
อิอิ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เอาล่ะซิ วัยอยากลองมาแล้ว อิอิ
-
สองหนุ่มน้อยอยากลองซะแล้วววว ฮ่าๆๆ
-
เอ็นดูเด็กสองคนนี่มากๆๆๆๆๆๆ
วัยนี่นี่ได้เสียกันแล้วกู่ไม่กลับแน่
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
มีแอบดูพ่อด้วย ต๊ายยยยยยยยยย
ไอ้ลอยก็ปล่อยให้เด็กเห็นได้ ไม่ระวัง 555
รอน้าา
-
สิบสาม ผู้เยาว์นะครับ ไม่ผิดใช่เปล่า555 :z1:
-
โอ้ยยยยย ลุ้นอยู่เนี้ยะขอรับ มิหน้ารีบจบตอนเลย :impress3:
-
อุต้ะ! เด็กๆจะลองอะไรกัน อิอิ :impress2:
-
กรี๊ดดดด ยาหยีหื่นแต่เด็กเชียวหนู :hao6:
-
โอ้วววววว เด็กอยากลองแร้วหรือนี่
-//////-
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด!! อิชั้นขอกรีดร้องเจ้าค่ะ
พอดีอ่านไปตั้งกะปีที่แล้วในบอร์ดจบและติดใจเรื่องนี้มาก
ไม่คิดจริงๆว่าจะได้ยลอีกครั้งหนึ่ง
อิชั้นขอถวายหัวหมูรับใช้เจ้าค่ะ
งานหื่นต้องมา... :hao6: :hao6: :hao6:
-
เริ่มโตเป็นหนุ่มน้อยแล้ว~
-
มาเสนอหน้านั่งชะเง้อ รอคอยนายน้อยทั้งสองเจ้าค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปยิ่งนัก บ่าวใคร่อยากอ่านตอนต่อไปแบบเลือดกำดาวไหลน้อยน้อยแต่พองามเจ้าค่ะ
//นั่งเอาหูแนบหน้าประตูห้องคุณหนูยาหยีคุณหนูยี่หวา
-
ยาหยีเจ้าหื่นแตกเสียแล้วหรือนี่
-
แอบดูพ่อ จะทำเหมือนพ่อ :mew1: :mew1:
-
เข้ามารอพรากผู้เยาว์ :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยาหยีของเราเริ่มจิงจังมากๆๆๆ แล้ว -.,-
แต่ยิหวายังงไม่เก็ทค่ะ น่าสงสารยาหยีจัง
-
รุ่นใหญ่ยังร้อนแรงไม่เปลี่ยน~รุ่นเล็กก็น่ารัก~
-
นึกว่ายิหวาจะหลับไป แต่ที่แท้โดนคุณหลวงขัด อิอิ
ยาหยีรุกหนัก แต่ยิหวายังไม่เข้าใจ งานนี้หยีหวาต้องเร่งหน่อยซะแล้ว
-
รุ่นพ่อยังฟิตเว่อร์ รุ่นลูกเริ่มมีหื่นเล็กๆ :haun4:
-
กรี้ด มาแล้ว อ่านก่อนงับ
-
โอ้ยยยย ยาหยีหนูหื่นมากก หนูยิหวาแทบไม่รู้เรื่องอันใดไปเสียสิ้น ยิหวาหนูจะหวงพี่เค้าบ้างไหมเนี่ยยยย
-
โห นี่แบบรุกเยอะมากแล้วคนพี่ น้องยังไร้เดียงสา
เพราะเป็นฝ่ายรักรึเปล่า ทำให้ความคิดไปไกลกว่า
คิดเยอะกว่ามากๆอ่ะ น้องไม่รู้เรื่องอยู่เล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุณหลวงแบบแอบรู้สึกแล้วสินะว่าไม่ปกติ
เห้อ อย่าพึ่งกีดกัน 555555 อยากเห็นเด็กจีบกัน :hao5:
-
ถูกล่วงรู้แล้วรึ
-
มาแล้ววววววววว เริ่มโตขึ้นกันอีกนิด รอลุ้ยยาหยีกะยิหวากันต่อไปๆๆๆ :-[
-
มุขแหวนนี่คิดนานไหม?
5555555555555555555555555
น้องยาหยีนี่จะปล้ำเค้าแล้วยังมาเนียนเรื่องแหวนอีก
ตอนจบอะไรหว่าาาา
เห้อ ลุ้น
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ผู้้นำแฟชั่น
-
:-[ :-[ :-[
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เริ่มโตกันแล้ว คนพี่รู้ความแล้ว คนน้องยังใสแบ๊ว :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ยาหยีจะโตเป็นหนุ่มแย้วว เหลือแต่ยาหยีนี่ล่ะยังใสไร้เดียงสา
ระวังจะโดนพี่หวงอีกเรื่อยๆ 55555
-
แค่แหวนก็ยอมไม่ได้นะ!
-
ชอบจังค่ะ ภาษาสวยทุกตัวอักษรเลย :katai2-1: :pig4:
-
ยิหวานี่ลูกคุณหนูของแท้เลยค่ะ555
-
:z2:
-
:กอด1: :pig4:
-
ว้าวๆๆๆๆๆ โตเป็หนุ่มกันแล้วววว
ติดตามค่าาาาาาาาา อัพเรื่อยๆเลยนะค่ะ :-[
-
:mew1:
-
:กอด1: :impress2: :hao7: :mew1:
-
เนื้อหอมกันละทีนี้
-
โตเป็นหนุ่มกันแล้ว~
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :กอด1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ขอเลยค่ะอย่ามาม่าเลยนะค่ะ เอาแบบใสๆโลกนี้มีแค่เราสองคนอะค่ะอ่านมาหลายเรื่องละดราม่ากันเยอะ เ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:รื่องนี้สนุกมากก
-
แม่งงงงงงงง
โตแล้วก็เนื้อหอม
สองสาวกลับมาแล้วว
-
สองสาวจะมาป่วนหนุ่มๆอีกรึเปล่า เนื้อหอมกันทุกคน
-
ไกรสี-เดโช ฟินๆ :impress2:
-
:hao6: :hao6: แรงดีจริงๆลอยย :oo1: :oo1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:-[ :impress2: :mew1: o13
-
จะพริกอะไรก็ขอนิดเดียวพอนะเฮีย ผมไม่มักเผ๋ด :serius2:
-
"หวาน แล มัน" :katai2-1: :heaven :pig4:
-
ชอบภาษาจังเลยค่ะ ยาหยีจะคิด จะพูดอะไร น้องน้อยตามไม่ทันทุกที :hao7:
-
หวานกันมิคลายสำหรับรุ่นพ่อ
-
:mew1:
-
เผ็ดพออร่อยนะขอรับ :pig4: :pig4:
-
ยาหยีเจ้าเล่ห์นักจนน้องตามไม่ทัน!
-
ตอนเด็กๆ ยาหยีเจ้าดูซื่อๆ แต่พอโตมา เจ้าร้ายเหลือ :z1:
-
ลุ้นยิ่งกว่า ครั้งขุนจำเริญเสียอีก
แต่พอได้รู้ว่ามีเพียง น้ำพริกเผาเผ็ดน้อยก็เบาใจไปโข
(รุ่นทาสลอยเป็นต้มยำรสจัด ก็แสดงว่ามหาดเล็กเดโชคงเสียน้ำตาไม่ถึงตุ่มกระมัง)
#FC เฮียมดหมอ
-
อย่าใส่พริกเผาเกินนะค่ะ ชะนีน้อย2ตัวไม่ต้องให้มีบทบาทอะไรมากหรอกค่ะ อิอิ ขอแบบฟินๆหวานๆ น้ำตาลมากๆเอาให้เล้ามีแต่มดเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากเห็นยิหวาหึงพี่ชายจังคงแบบว่าดุเด็ดเผ็ดมันแน่นอน
-
:katai1: :katai1: :katai1: :z3: :z3: :z3:
-
:mew1:
-
เจ้าเล่ห์นักเจ้า
-
พี่น้องเขาจะ.. :oo1:..กันแล้ว รอคร้าบมาด่วนเลย
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ้ย!ทำไมทำเยี่ยงนี้
ปล่อยเราค้างไว้บนยอดมะพร้าว
แล้วไปหาผู้ชาย เอ้ย!ข้าวกินเฉยเลย :hao7:
-
ตาย !!!! ผีผ้าห่มป่ะเนี้ย
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ไม่น่ะ มันค้างงงงงงงงงง
จะเข้า หรือออก จัดมาหน่อย
สูบเลือดรอแล้วน่ะเจ้าค่ะ อิอิ
-
:z1: :z1: :call:
-
ยาหยีถอดแบบคุณลุงมาโดยแท้ เจ้าเล่ห์แสนกล
คนน้องก็ฉลาดแต่หาได้เฉลียว คนใกล้ตัวลวงล่อทำเรื่องไม่งามก็ยังไม่เอะใจ
ปล. ยาหยีทำให้สำเร็จนะ ^^
-
ใยผู้ขีดเขียนปล่อยให้กระผมค้างอยู่กลางสะพาน
เพียงผู้เดียว
:heaven
-
ใยท่านกระทำการร้ายกาจเยี่ยงนี้กับบ่าวได้ลงคอละเจ้าคะ บ่าวประสงค์จะฟินเจ้าค่ะ :z1: :z1:
-
ค้างเติ่ง ใครจะมาสอยเราลงจากบนยอดไม้ละนั่น
-
น่ารักชิบหายยยยยยย
-
มาต่อเร็วๆ
-
คิดถึงยีหวาและยาหยีมากมายเลยนะขอรับ. :call:
-
:o8: :oo1: :oo1: ให้รีบเลยยยย อย่าพิรี้พิไรนะพ่อมหาดเล็กทั้งสองงงว ตัวกระผมลุ้นจนเยี่ยวเหนียวแล้วจ้า
-
:-[ :-[ :impress2: :impress2:
-
หึงหวงน้องแต่น้องไม่รู้ตัว โฮะๆ
-
รอแทบขาดใจกันไปเลยทีเดียว
-
เจ้าเล่ห์แท้
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เมื่อไรน้องน้อยจะรู้ใจตัวเองเสียที
-
แนะมาจบตอนแบบนี้ได้ไง น้องน้อยนั่งทับของพี่อีกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เอะอ่ะก็นั่งตักนะพ่อ :z1:
-
คุณย่าแฉลมหรือป่าวครับ คงไม่ใช่น้อมหรอกเพราะเป็นแม่ของลอยไม่ใช่เหรอครับ
-
:impress2: :-[ :impress2:
-
วิธีปลอบใจขุนจำเริญ เข้าทางเจ้าลอยเต็มๆ :z1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:-[ :-[ :-[
-
:pighaun: ต่อๆ
-
ยิหวาใสๆๆๆอ่ะเค้าเชื่อ แต่คนเขียนเค้าขอนอนคิดน่ะ อิอิ
ตังตารอยิหวาโดนกิน คริๆๆๆ ลอยหื่นตลอดๆๆๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
หื่นตลอด หลวงลอยพระยาจำเริญ
-
ยาหยีเจ้าเล่ห์หลอกล่อยิหวาต่างๆนาๆ
-
ยาหยีมีลูกล่อลูกชนเยอะจริงแล้วแบบนี้น้องน้อยจะไปไหนรอด
พ่อลอยออกนิดเดียวเอง แถมตัดจบตอนสำคัญเสียด้วย
-
ยาหยีเจ้าเล่ห์มากกก อย่างนี้น้องน้อยจะตามทัรมั้ย เหมือนดั่งกวางน้อยตกหลุมของนายพราน คงขึ้นไม่ได้แน่แท้
-
จะพยายามเชื่อว่าคนเขียนใสๆ อิอิ
-
อ๊ายยยยยย ยีหวาเอ้ยยยย
ทำไมหนูใสๆ ขนาดนี้ลูก
ต้องไปหัดกับคุณพ่อจำเริญนะจะได้ทันยาหยี
ฮ่าๆๆๆๆ
-
หายไปนานมากกกกกกกก
จนจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
ปล. ขออนุญาตแหวะให้กับคนเขียนที่บอกว่า......ใสๆ อิอิ
:mew4:
-
คู่หมั้นนี่ก็เกือบจะคู่ชีวิตแล้วนะยิหวา มิใช่เพื่อนเล่นเจ้าเน้อ
-
อ่านจนจบสะดุดตรงบรรทัดสุดท้าย
นี่คนเขียนใสใสเหรอ
นี่เพิ่งรู้นะเนี่ย
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1:
-
"คราจมูกโด่งเป็นสันของพี่ซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของตน
ใยหนอ...มิคุ้นชินเสียที
แม้นพี่ชายจักกระทำการเยี่ยงนี้มาหลายครา
อีกทั้งกำชับให้ตนอย่าได้แพร่งพรายออกไป "
แบบนี้มีซัมติ้งมากกว่าซุกไซร้คอใหมอ่า นับจากยาหยีเล่าเรื่องผี ก็ไม่มีฉากพวกนี้เท่าไหร่เลยอ่ะ งุงิ :z1:
อ่านทันแล้ว :mc4: อ่านมาราธอนรวดเดียว :katai4: ว่าจะพักตอนเรื่องของคุณพ่อทั้งสองจบ พอแหย่ขามาคู่พี่น้อง
วางไม่ลงอีกแบ้ว คู่นี้น่ารักมาก เอ็นซีอย่าให้แพ้คู่พ่อน้าาา :haun4:
-
คุณจำเริญแพ้ทางลอยตลอด :hao6: :hao6: :hao6:
-
:z1: :z1: :-[ :o8:
-
:m22:
-
:katai2-1: :3123:
-
:mew2:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อ๋อยยย ยั่วเย้าเหลือเกิน o2 o9 o11
-
:pighaun: :pighaun:
-
ตัดจบได้โหดร้ายมากที่สุด ขออีกนิดเถอะขอรับ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ค้างเจ้าค่าา พระนายท่าน ข้านี่ร้องไห้เสียจนน้ำตาจะเป็นสายเลือด เพราะพระนายท่านตัดจบได้กรีดหัวใจข้ามากก
-
อ่านจบรุ่นไอ้ลอยขุนจำเริญแล้วเจ้าค่า
ช่างอบอวลไปด้วยความรักอันอบอุ่นยิ่งนัก
รักแท้ย่อมเอาชนะทุกสิ่ง สนุกมากๆเลยขอรับ
ข้านี่อ่านไม่ถึงวัน เขินจนกัดผ้าสิ้นเลยขอรับ
เดี๋ยวจะเก็บแฝดสองไว้อ่านพรุ่งนี้นะขอรับ
ชอบสำนวนการแต่งมาก อยากแต่งบ้างแต่คงไม่รอดขอรับ
ขอบคุณอีกครา ที่แต่งนิยายย้อนยุคมาให้อ่านนะขอรับ
:L2:
-
โอ้!เร่าร้อนริมน้ำเลยนะ :hao7: :pighaun:
-
:mew1:
-
โอ้!เร่าร้อนริมน้ำ :hao7: :pighaun:
ยิหวาจะรอดไหมเนี่ย!??
-
ลุ้นๆ ยาหยีนี่โคตรเจ้าเล่ห์ หลอกล่อสารพัด
หื่นเรียกพี่แล้ววว
น้องยิหวายังตามพี่ไม่ทันเลยหนูเอ๊ย
-
อันว่าบทอัศจรรย์นี้ พ่อจงจัดมาเสียให้มากเถิด แม้นเจ้าจักมีมาทุกครา ก็ยังทำให้ข้าน้อยนั้นจิตใจเบิกบานเป็นล้นพ้น :z1: :z1: :z1:
-
ไยท่าน ปล่อยเราค้างเยี่ยงนี้เล่าคะ :ling1:
-
ตัดฉับ!!! ช่างใจร้ายนัก
-
ค้างงะขอรับนายท่าน. :z1: :m25:
-
ข้าขออีกสักหน่อยเถิด กะลัง :haun4:
-
:z13:
-
:haun4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยินดีด้วยนะเจ้าคะ~เราจะรอดูต่อไป
-
:m25: :sad4: ยิหวานี้เจ้ามิทันเล่ห์ของเจ้ายาหยีหมียัษ์กเลย :z1:
ขอบคุณที่มาต่อให้นะขอรับ. :pig4:
-
เล่ห์ร้ายตัวพี่ช่างคณาเหลือจะนับ
ตัวน้องก็ไม่ยิ่งหย่อนแสนจะยั่วเย้า
พ่อลอยกัยพ่อขุนอย่าได้กังวลไป
ลูกชายสองคนกำลังมีความสุขนา
บวก 1 แล บวกเป็ด เป็นสินน้ำใจ
:mew1:
-
หนทางข้างหน้าช่างลำบากนักสำหรับยิหวาและยาหยี เอาใจช่วยแล้วกัน คุณนายแฉล้มคงได้ออกโรงช่วยเป็ดน้อยอีกครา
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:pighaun:
-
หวายๆๆๆๆ
-
ยิหวาเจ้าเสียซิงไปแล้วจะรู้ตัวหรือไม่นั่น
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
บรรยายฉากหวานกันดีมากอ่ะ
ฟินมาก
T_T
ลอยยย
-
จมกองเลือดแป๊บ :jul1:
-
มิเห็นความอาทรที่สามีมีต่อภริยา
มิเห็นความปรองดองของคนในบ้าน
น่าอดสูใจนัก เด็กเล็กทั้งหลายเหล่านี้
ในภายภาคหน้าจะเติบใหญ่เป็นคนเยี่ยงใดกันหนอ
วรรคนี้ช่างกินใจนัก
-
เอาละสิข่าวโคมลอยมาแล้ว
-
:mew1:
-
อร๊าย พลาดไปนิดเดียว เขาไปถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์กันแล้ว :-[
อ่านไปอ่านมาก็เริ่มสงสารแก้วตา ชีวิตนางช่างอาภัพ ขอให้นางได้คู่ที่ดีนะ :เฮ้อ: (ยกเว้นมหาดเล็กเดโช :laugh: )
-
หวงตลอดเว.จริงๆเลยยาหยี!?
-
มาม่าจักมาแลวเหรอ :ling3:
-
เครียดดดดดดดด
ความเครียดมาแล้ววว
-
:z2: :z2: :z2:
-
มาต่อเรื่อยๆนะครับสนุกมากเลยครับ
-
สงสารแก้วตา เกิดมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้น เห้อออ
-
เตรียมชามรอมาม่า ใช่รึเปล่า
-
ข่าวมั่วแน่ๆๆ. :m16: . รอพี่น้องฝาแฝดต่อไปปปป. :mew2:
-
อะไรๆๆๆม่าม่า ไม่กินๆๆๆ
ลุ้นต่อๆๆๆ
-
อะไรนะ
-
ไม่นะ แม่แก้วตาของฉันเธอกำลังจะถูกทำร้ายแล้ว :serius2: :ling3: คนเขียนมาต่อเร็วๆนะ จะมีใครมาช่วยใหม เครียดดด :katai1:
-
คนดีๆอย่าเป็นอะไรไปเลย
-
ไม่เอาน๊า สงสารคนดีๆ อย่างแก้วตา
-
แก้วตาจะเป็นอะไรร้ายแรงหรือเปล่า!?
-
ใยปมทั้งหลายจักไปตกอยู่ที่แก้วตาพี่สาวฝาแฝดเล่า
นางเป็นคนดีหนา ฮือๆ รอตอนต่อไป :mew2:
-
ให้มีคนช่วยแก้วตาทีเถอะ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:katai1:
-
:mew1:
-
เดาว่าเดี๋ยวแก้วตาจะท้องแล้วเดโชจะเอาเด็กมาเลี้ยงไว้เป็นลูกแน่ๆ เดาน่ะแต่ยากให้แก้วใจโดนข่มขืนมากกว่าคงดีกว่า
สาธุทีเดาขอให้เป็นจริงสงสารแก้วตา
-
สงสารแก้วตาจัง ขอให้มีคนช่วยเถอะ
-
อย่านะ แผนยัยแก้วใจป่าวเนี่ย :ling3:
-
จะเกิดอะไรขึ้นกับแก้วตากันนี้. :mew6:
แรกเริ่มที่อ่านคู่พี่น้องฝาแฝด. รู้สึกว่ายิหวาช่างร้ายเกินใคร. แต่พ่อโตมานี้กลับไม่ทันเล่ห์กลของพี่ชายซะได้. :katai2-1:
เพราะยาหยีมีพัฒนาการความเจ้าเล่ห์เหมือนกันพ่อลอยรึป่าวนะ. :z1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ยาหยีนี่มันขี้หวงจริงๆ หื่น+เจ้าเล่ห์ได้อีก เหอๆ
-
เราอ่านแบบข้ามเลย โอย สงสารแก้วตาเหลือเกิน
ถ้าอิแก้วใจโดนนี่จักไม่รู้สึกเลย ระยำต่ำช้ามากพวกโจร
ดีที่จ้อยมาช่วยไว้ทัน ไม่อย่างนั้นคงโดนเยอะกว่านี้
เห้อออ รอตอนหน้านะคะ
-
สมควรแล้วรึ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:o12:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รออ่านตอนต่อไป :hao6: :hao6: :hao6:
-
ตามมาจากห้องแนะนำนิยาย อยากบอกว่าชอบมากกกกกก เราไม่เคยอ่านแนวพีเรียดเลยแต่ชอบเรื่องนี้อ่ะ แถมอัพบ่อยด้วย (นี่ล่ะดีที่สุด55555555) ตอนนี้สงสารแก้วตานะ นางออกจะดีไม่น่าเลย :hao5: เอาใจช่วยให้หลุดพ้นไวๆ
-
วันนี้เฮียขยันชอบๆ :hao6:
-
:กอด1:
-
สงสารแก้วตามากเลย อ่านไปร้องไห้ไป อยากช่วยปลอบให้แก้วตาคลายทุกข์จัง เห็นจะมีพ่อจ้อยล่ะมั้งจะพอช่วยปลอบโยนได้
-
สงสารแก้วตานักมิน่าเป็นเช่นนี้เลย
-
เห้อออออออ
-
สงสารแก้วตาไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น. คนที่น่าจะโดนควรเป็นแก้วใจนะ o22
รออ่านตอนต่อไปน้าาาาาา. o13 o13
ขอบคุณที่รีบมาต่อให้นะขอรับ :pig4:
-
ลงสองตอนเลยรึ ขยันจริงเชียวค่ะ
น่าสงสารแก้วตาเหลือเกิน
พ่อแม่ก็ดันห่วงหน้าตามากกว่าห่วงตน
เฮ้อ กรรมตามสนองเสียให้หมด
-
แก้วตาน่าสงสาร~
-
แก้วตาน่าสงสาร แต่ก็ยังได้พบเจอคนดีอย่างจ้อย
แก้วตาก็เริ่มมีใจให้จ้อยขึ้นมาแล้วด้วย คงได้เป็นคู่ตุนาหงันกันในเร็ววันนี้
-
น่ารัก รอตอนต่อไปน้า
-
แก้วตาน่าสงสาร ไอ้โจรปากพล่อยไม่น่าปล่อยให้มันได้อยู่ดี
-
สงสารแก้วตา อยากให้ได้กับจ้อยจัง
-
ไอ้จ้อยจักทำอัลไลน้อ o22
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รออ่านตอนต่อไปด้วยขอรับ
-
น้ำลายสอหกรดสไบแล้วพ่อคุณเอ๊ย :m3:
-
ข้าจักรอเพลา หากมิเป็นการรบกวนมากไป ข้าใคร่อยากอ่านในเพลาเย็นย่ำ :hao6:
-
อ่านไปอ่านมาแอบงงว่าเด็กนวลอายุเท่าไหร่กันแน่
บางตอนเหมือนเป็นเด็กโต บางตอนเหมือนเป็นเด็กเล็ก
ปล.คิดถึงยีหว่ากะยาหยีแล้วหล่ะๆๆๆ
-
:katai4:
-
อิฉันก็ชอบของหวานนะเจ้าคะ :mew3: :mew3:
-
:mew1:
-
คิดถึงยาหยีกับยี่หวาด้วยเหมือนกัน :mew2:
-
รอตอนต่อไปจ้าาาาา :katai1:
-
เจ้าจ้อยจักทำอันใดกันน้อ
สงสารแก้วตาเหลือเกิน
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ดราม่ามากๆ สงสารแก้วตา T__T
-
ไอ้จ้อยมันมีซัมติง(?)กับแก้วตาแน่ๆ!?
-
คนเขียนใสๆ อิอิ เมื่อสี่สิบปีก่อน :katai3:
-
ยิหวาช่างมีน้ำใจ
สงสารแก้วตาเหลือเกิน
ส่วนยาหยีหมียักษ์นี่รอตอนหน้านะคะ
ท่าจะออกอาการหน้าไหม้
:impress2:
-
งื๊อออ รีเฟรชมาเจออัพสดๆร้อนๆเลย :hao5:
ยิหวาเป็นคนดีมากๆเลย อาจด้วยแก้วตาเป็นเพื่อนรัก
เพื่อนรักลำบากก็อยากจะช่วยเหลือ
แต่คิดถึงยาหยีด้วยก็ดีนะเจ้าคะ
ช่างน้อยอกน้อยใจ แต่ก็เจ้าเล่ห์เกินคน
ของหวานมื้อนี้เลยอิ่มท้องไปอีกหลายเพลา :hao6:
ขอขอบพระคุณผู้แต่งมากเลยนะเจ้าคะ
-
ยาหยีขี้หึงยิ่งนัก!! น้องน้อยใสซื่อไม่รู้อะไร?
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:haun4:
-
ใยพ่อไรเตอร์มาตัดฉับเสียงเยี่ยงนี่เล่า ข้าใครอยากเสพฉากมังกรเข้าถ่ำเสียนี่กระไร :z1: :z1:
-
เมื่อไหร่น้องน้อยมันจะพี่มันนะ
-
ก็ว่าวัยเจริญพันธ์ถนัดแล พาพวกบ่าวฟินเลือดกระอักเลย อิอิ ติดตรงที่มาตัดฉับได้ไงเนี่ย
-
ดูท่าหลวงลอยจักเจอผู้สืบทอดวิชากามสูตรเสียแล้ว แลศิษย์ผู้นี้มีใจใฝ่เรียนรู้ คงจักฝึกฝนทดสอบจนแตกฉานทุกกระบวนท่าภายในไม่กี่เพลาเป็นแน่ :m20:
ละเลียดอ่านแต่ละบรรทัด ไม่อยากให้ถึงบรรทัดสุดท้ายเลย ขอบคุณคนเขียน :3123: รอตอนต่อไป
-
กะ กามมมมมมมมสูตรรรรร
ตายละ
5555555555555555555
-
:mew1:
-
:o8: :-[ :o8:
-
กะ..กา..กาม..สูตร....รอๆๆๆๆครับ :hao6:
-
ได้ตำราหลวงลอยเข้าไป เสร็จแน่ ฮ่าๆ
-
รอตนหน้าค่ะ :o8: :-[
-
ยาหยีได้ดูตำรากามสูตรไปหน่อย ก็รีบทดลองเลยนะ
-
ตำรานี้ ใช้ตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูก :z1:
-
จากรุ่นสู่รุ่น
-
มาหรือยังท่าน รอสองมหาดเล็กช่างทรมานใจยิ่งนัก
-
อยากเป็นยิหวาา :hao7:
-
ใช้ตำรา"การครองเรือน"เล่มเดียวกับพ่อลอยเลยนะ ^^
-
ยิหวาใจดี ใสซื่อมากเลย ยาหยีนี่ก็จัดหนักตลอดหึงหวงหื่น
อยากเห็นน้องน้อยหึงหวงบ้างน่าจะมันส์ :o8:
-
คนเขียนหายไปหนายยยยยยยยย
-
เฮือกกกก สลบเมือด เลือดหมดตัว :m25: :m25:
จัดหนัก จัดเต็ม จริงๆเจ้าค่ะ
-
:jul1:
-
รักกันนานๆนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao6:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เร่าร้อนและหวานในคราวเดียวกัน >///<
-
เลือดหมดตัวเลย
-
:-[ :-[ :-[
ชอบพี่น้องคู่นี้จัง รักกันหวานซึ้ง
-
จะหวานไปไหนพ่อคู๊ณณณณณณ
เขิลเเทนน้องจริงๆ
-
555
โดนบังคับอีกอ่ะดิ :z1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: พี่น้องคู่นี้ช่างร้อนแรงยิ่งนักเจ้าค่ะ
-
ไอ้จ้อยทำคุณแก้วตาโกรธแล้วมึง
-
เลือดหมดตัวแล้วขอรับ :jul1:
-
สะใจมากก แก้วใจต้องโดนสั่งาอนใฟ้หลาบจำบ้างนะ จะได้เลิกดูแคลนคนอื่นเสียที
-
นานๆจะเห็นขุนจำเริญตกมันที ดูว่านายลอยจะทำเช่นไร :mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่างนี้มันต้องตบขอรับคุณจำเริญ
-
กลายเป็นช้างตกมันไปซะละ5555
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ท่านพระยายังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิม
-
น่าตบมากแก้วใจ :(
คุณจำเริญน่ารักจริงๆ ไม่ค้องห่วงหรอกค่าา
นายลอยไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ
-
งานนี้แม่แก้วใจคงอยู่ได้อีกไม่นาน
:mew5:
คุนจำเริญจัดไปอย่าให้เสีย
:z6:
-
สาแก่ใจบ่าวมากขอรับ :pigha2:
-
แก้วใจ จะมาวุนวายอะไรไหมเนี่ย ไว้ใจไม่ได้ ให้พวกบ่าวไปรุมสั่งสอนตั้งแต่เนิน ๆดีกว่าน่ะเจ้าค่ะ
-
แก้วใจนี้ร้ายเหลือ. เจ้ามิรู้รึไรว่าหลวงลอยนั้นมีเจ้าของแล้ว. :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาา
-
รอ รอ รอ รอตอนต่อไป
-
เป้าหมายเปลี่ยน
-
อิแก้วใจนี่มันหน้าด้านหน้าทนร่านทุกอณูจริงๆ
-
คนเขียนอู้ :z3:
-
แหะๆๆ :haun4: :haun4: :haun4:
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
เพิ่งมาอ่าน
ชอบนิยายเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอคุณคนเขียนรวมเล่ม
คุณคนเขียนจักรวมเล่มได้ฤาไม่
-
เห็นรึยังนังแก้วใจว่าหลวงลอยเค้าทั้งรักแล้วก็กลัว เอ๊ย พูดผิด เกรงใจเมียแค่ใหน ส่วนแก แรดแม้กระทั่งในวัด แรดผิดที่ผิดทาง แรดผิดคนอีกต่างหาก เจอตรบ :beat:
-
จิ้มๆ ๆ ๆ
มาแล้วรือท่าน ดีใจมาก
-
รุ่นพ่อนี่ก็ช่างร้อนแรงนัก
งอนแง่กันจนแพสั่นเลยมิล่ะ
:hao3:
-
ร้อนๆแบบนี้ ต้องดับด้วยนํ้า อิอิ
-
คุณจำเริญหึงหวงแรงยิ่งนัก!
-
ได้โปรดอย่าพักอิริยาบทกันนานนะขอรับ :t3: :t3: :t3: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไม่ตัดกันดื้อๆแบบนี้ล่ะ มาต่อด่วน
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:impress2: :impress2:
-
รักแรงหึงแรงจริงๆ
:m3: :m3: :m3:
-
ข้ามิพักมิเหนื่อยมิปากคอแห้งดอก รีบมาไวๆขอรับ :jul1:
-
:katai1:
-
ไม่น่ะ โปรดพักแล้วรีบมาต่อด่วน ด้วยข้าน้อยอารมณ์ค้างอย่างแรง
-
รักแรงหึงแรงจริงๆๆนะพ่อจำเริญ. :-[
-
เรื่องผัวเมียต้องจบกันที่เตียงเท่านั้น
-
ตามอ่านรวดเดียว รุ่นลูกนี่น่าลุ้นมาก งืออออ
-
รุ่นพ่อก็ช่างรักกันเสียนี่
ส่วนรุ่นลูกยังมิวายมีเรื่องขัดตลอด
สงสารแก้วตายิ่งนัก
:mew2:
-
ขออีกตอนได้ไหมครับอยากได้อ่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew1:
-
หวังว่า แม่แก้วตาจะมีชีวิตที่ดีกว่าเดิมนะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
หวังว่าจะไปมีชีวิตที่ดีขึ้นน่ะ
-
เรือนแพสะเทือน..55
-
:mew3:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
รุ่นพ่อแรงงงงงงงงงงง :haun4: :haun4: เหมือนเคย
-
ร้อนแรงยิ่งนัก จนเลือดหมดตัวเลยเจ้าค่ะ
-
:hao3: :hao3:
-
เมื่อไรคนชั่วจักได้รับผลกรรมละท่าน
-
ตายล่ะจะมาแล้วเหรอ
-
เดโชจะโดนหรือไม่ยิ่งอ่อนๆอยู่ :katai1:
ท่านพี่หน่อยแพ้หมอกช่วงนี้มั้ยคะ
คิดถึงเฮียมี่แบ้ววว :ling1:
-
ทำไมเราต้องดีใจไปพร้อมกับยาหยีด้วยนะ :laugh: ยี่หวาหวงพี่ น่ารักๆจริงเชียว :-[
ชะรอย นังหนูนวลจะมีน้องเสียแล้วล่ะกระมั้ง
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
o13
-
ยิหวาก็หวงเป็นนะ! ว่าแต่แก้วตาท้อง??
-
ชีวิตผลิกผันอีกแล้ว
-
ให้กำลังใจจ้อย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารแก้วตาจริงๆ
-
สงสารแก้วตาจริงๆๆเลย. :monkeysad:
เดโชมีแอบหวงพี่ชายนะ :z1: :z1:
-
ดีใจอ่ะ มีหวงพี่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
สองพี่น้องพ่อค้าก็ไม่น่าวางใจยิ่งหนัก
แก้วตาจะท้องหรอ อ้ายจ้อยเอ่ยแก้วตาเดินไปแล้วน่ะ
แก้วใจจะมา มาทำไมกลับไปเลย
-
แม่แก้วตาท้อง..... :katai1:
-
เรื่องผัวเมียต้องจบกันที่เตียงเท่านั้น
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao7: :katai1: :hao3:
-
วิบากกรรมแก้วตายังไม่หมด
-
สงสารแม่แก้วตา เมื่อไหร่จะหมดเคราะห์กรรมเสียที TT
-
สงสารแก้วตา :m15: :m15:
-
หายไปหลายวันแล้วนะครับรออยู่นะครับ
-
โฮกฮากกก รออ่านต่อไป
ท้อง!!!!
-
คิดถึงยาหยี ยี่หวา อยากอ่านต่อมากมาย :call:
-
:katai5:
-
งงงวย งวยงง
น้องเดโชคงไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเกินตัวใช่ไหมจ๊ะ
ทำอะไรก็คิดถึง แฝดพี่ให้มาก
-
อ่านตำนานรักของพ่อลอยคนซื่อแลท่านขุนจำเริญคนงามจบลงแล้ว
อิฉันใคร่ฝากตัวฝากใจไว้ใต้ตั่งเตียงของท่านทั้งสองยิ่งนักเจ้าค่ะ
ด้วยเนื้อหาอันน่าติดตาม และลีลาการใช้ภาษาของผู้แต่งนั้น
ช่างเลิศสะแมนแตน อ่านแล้วให้รู้สึกอินแลมิขัดเคืองลูกตาแม้แต่น้อย
ด้วยการปรุงแต่งตัวอักษรของท่านผู้เขียนนั้นช่างกลมกล่อมเป็นที่ถูกอกถูกใจอิฉันยิ่งนัก
ยิ่งไล่สายตาลงมาพบกับซีซั่นสอง...หนูยิหวากับหนูยาหยี...ว่าที่บัณเฑาะก์น้อย :hao7:
มันทำให้อิฉันก๊าวใจนักเจ้าค่ะ จึงมาฝากคอมเม้นท์สำหรับซีซั่นแรกไว้เพียงเท่านี้ก่อน
ขอตัวไปเสพสม เอ้ย ติดตามชีวิตรักของหนุ่มน้อยให้ทันแล้วจะมากรีดร้องใหม่นะเจ้าคะ :กอด1:
-
หายไปนานเลยนะครับแต่ก็รออยู่ครับ
-
ยินดีบริโภคความหวานจ้า
-
:กอด1:
-
หายไปนาน
เหงาเลย
มาแล้ว
ชื่นใจ
นิดนึง
-
อ่าน 2 ตอนเต็มๆดีใจเวอร์ตอนเห็นแรกนึกว่าตาฝาด
แต่ดีใจนะ
-
คนเขียนช่างใจร้ายกับแม่แก้วตายิ่งนัก ชะตากรรมแบบนี้ ไม่น่าเกิดกับคนดีๆอย่างแม่แก้วตาเลย
-
สองตอนรวด จุใจมากกกก
-
ง้องอน น่ารักดี ตอนหน้าแม่แก้วใจจามาละ :ling2:
-
ง้อกันถึงเพียงนี้ น้องน้อยหายงอนเร็วพลัน
-
:mew1:
-
2 ตอนรวดเลย. ขอบคุณนะขอรับ. :mew3:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ดีนะที่ยาหยีอยู่แถวนั้นจะได้ช่วยยิหวาคิดได้ ไม่งั้นละยิหวาอาจไปขอแก้วตาแต่งบัดเดี๋ยวนั้นเป็นแน่
-
จุใจกับความหวาน
-
งอนแล้วง้อกันเยี่ยงนี้ นับว่าดีนักแล :hao6:
-
งอนแล้วง้อกันเยี่ยงนี้อิฉันยอมใจเหลือเกินเจ้าคะ
-
o13 o13 o13
-
ง้องอนกันซะเลือดไหลนอง -.,-
-
สนุกกกกก 5555 รอน้า
-
:เฮ้อ:
-
มาม่าอีกแล้ว
-
:a5:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew1:
-
ปวดหัวแทนจริงๆ
-
เผ็ดร้อนจริงๆเลยตอนนี้ :m31:
-
ค้างงะขอรับ. :serius2: :katai1:
-
พึ่งจะคืนดีกันแท้ๆ รอตอนต่อไปจ้า~
-
ยิหวาแผลงฤทธิ มาม่าน้อยๆพอนะเฮีย ผมบ่อมักหลาย :ling3:
-
เพิ่งจะหวานปนหื่นเอง งอนกันอีกแล้ว งานงอกอีกแล้ว ลุ้นต่อๆๆๆ
-
น้องจักแต่งงาน พี่ท่านจักทำเยี่ยงใด
:katai1:
-
คนพี่ก็หน้ามืดตามัว หึงหวงมิอายฟ้าอายดิน คนน้องก็แผลงฤทธิ์เสียมากมายไม่รามือ เห็นทีพี่ท่านจักต้องกำราบน้องน้อยเสียหลายยก อย่าไปลงกับไอ้จ้อยผู้อาภัพเลยนะเจ้าคะ :hao6: :hao6:
-
กรรม พลิกโผ :เฮ้อ:
-
โอย..โอ๋ยยย...ครั้นติดตามจนทันเรื่องราว
กลับกลายเป็นค้างคาเสียนี่... :ling1:
คุณหนูยิหวาเธอได้ความเหวี่ยงแลความวีน
มาจากคุณพ่อจำเริญของเธอเสียเต็มเหนี่ยว
อีกทั้งยาหยีผู้พี่นั้นหากปล่อยให้พิษรักแรงหึงครอบงำอยู่เยี่ยงนี้จักไม่เป็นการดี
รักอย่างเดียวมิพอดอกหนาพ่อ หากไร้ซึ่งความไว้เนื้อเชื่อใจกันเสียแล้ว
พ่อจะประคองความรักจนตลอดรอดฝั่งได้อย่างไร
จริงไหมเจ้าคะ คุณพ่อลอย คุณพ่อจำเริญ #ป๋าทั้งสองเจ็บมาเยอะ คึคึคึ :oo1:
-
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:katai5:
-
พออ่าจบแล้วก็ เฮ้อ! ใกล้คลี่คลายแล้ว o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอให้ปัญหาจบลงเร็วๆ สงสารแม่แก้วตาเหลือเกิน
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น
-
ลุ้นๆ
-
คนเลวๆแบบนี้ต้องกระทืบให้ตายเลย
-
รอตอนต่อไป
-
จัดการมันเสียให้สิ้นซาก
เห็นใจแก้วตาเหลือเกิน
ไหนจะสองพี่น้องนี่อีก
ฮึ่มม หวงน้องจริงนะไกรสี
:L2:
-
ขอให้สำเร็จโทษไอ้เดี่ยวได้ในเร็ววันนะ!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: นึกว่ามาม่ายาวซะแล้ว
-
น้องน้อยแสนงอนของยาหยีเอ๋ย..แม้ยามนอนเจ้ายังอ่อยได้อีกนะ
เป็นกำลังใจให้คุณไกรสีแลเจ้าจ้อย
ลากเอาตัวอ้ายคนชั่วช้าสารเลวมาลงโทษอย่างสาสมให้จงได้นะเจ้าคะ!
:z6:
-
:serius2: :serius2:
:pig4: :pig4:
-
พ่อยาหยีขอให้ปลอดภัยนะจ๊ะ
-
ไ่ม่อยากให้แต่งงาน
-
หายไปนานเลยยยย :call:
-
รอช้านรอเธออยู่ แต่ม่ายรู้เธอจะมาเมื่อไร :really2:
-
หายไปนานจังอ่ะ
:mew4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หายไปไหนอ่ะ
-
นายท่านขอรับ...
เพลานี้กระผม....บังเกิด...
พระศุกร์.....เข้า
พระเสาร์.....แทรก
พระอาทิตย์...แผดเผา
จึงใคร่อยากจักขอเวลาสักระยะ
สะสางเรื่องต่างๆที่มันมากมายด้วยสะสมพอกพูนมานาน
ทั้งนี้..มิได้มีเหตุร้ายแรงอันใดดอกขอรับ
เพียง..กระผมจำต้องรับโทษทัณฑ์จากผู้มีอุปการะคุณ
ราวปลายเดือนพค.กระผมจักมาลงนิยายนะขอรับ
กราบขออภัยแทบตักนายเงินทุกท่านขอรับ
รักนะ..จุ๊บๆ
:call: :call:
-
แม้จะนานโข แต่ก็จักรออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
-
ขอให้พระศุกร์ พระเสาร์ แลพระอาทิตย์
โคจรกลับไปอยู่ตำแหน่งที่เหมาะที่ควรโดยไว
รอนะเจ้าคะ ไฟท์ติ้งเจ้าค่ะ .... เฮ่!! :a2:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
:z2: :z2: :z2:
-
:L2:
-
คิดถึงนะ
-
โอเครู้เรื่อง!
-
รอนะคะ
-
รอจร้า มาไวไวน่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ทางนั้นเจอศึกหนักใช่ใหม ขอให้รอดกลับมาครบสามสิบสองนะ 55
-
โอเคค่าา จะรออ่านปลายเดือนพค.น้าาา เป็นกำลังใจให้ค่าา
-
รับทราบ! สู้ๆนะคะ
-
:mew2: :call:
-
คิดถึงหนูหน่อยมากๆ
:mew2: :mew3:
-
ยังคงรอคู่แฝดอยู่น้าาาาาาา. :really2: o18
-
เข้ามาทวงนิยาย
-
ดีใจที่คุณหน่อยมาแล้วเล่นหายไปนานเลย
-
หายไปนานมากกกกก คิดถึงมากๆเลยค่าาา
-
กลับมาแล้วว ดีใจจัง
สงสารแม่แก้วตานัก หมดเคราะห์หมดโศกเร็วๆนะ
-
หายไปนานเลยทีเดียว
-
กลับมาแล้ววววว
สงสารแก้วตาอ่ะ
-
กลับมาแล้ว~รออ่านเรื่องนี้อยู่~
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
อ๊ายยย คิดถึง...ยินดีต้อนรับกลับนะเจ้าคะ
มาถึงก็บู้กันเสียเลือดตกยางออก
อิฉันใคร่เป็นห่วงเจ้าจ้อยแลแม่แก้วตานักหนา
หวังใจแต่เพียงว่าทั้งสองจักผ่านเรื่องร้ายๆ ไปได้ด้วยดี
แลฝั่งน้องน้อยยิหวานั้นเล่า ยินข่าวยาหยียอดดวงใจแล้วจักเป็นเยี่ยงไร
รอติดตามเจ้าค่ะ ^_^
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
รออยู่น้า
-
จิ้มก่อนครับ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ ตอนที่1-83
สนุกมากกกก สำนวนการเขียนดีมากๆเลยค่ะ
รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
-
มาต่อเร็วๆนะบางทีน้องน้อยก็งี่เง่าไปนะแบบรำคาญนางอ่ะ
-
รอตอนต่อไป~
-
ขอบคุณนายท่านมากๆๆขอรับที่ได้กลับมาแต่งนิยายต่อให้กระผมได้อ่านกัน :mew1:
-
ฝั่งผู้ครองเรือนแพนั้นยังร้อนแรงเสมอต้นเสมอปลายเสียจริงสมเป็นรุ่นเดอะ
ส่วนฝั่งรุ่นเล็กนั้นเมฆฝนลอยครึ้มมาเชียวเจ้าค่ะ หากจักมีมาม่า ก็มิอยากให้ชามโตมากนัก
เนื่องด้วยเพลานี้อิฉันกำลังไดเอทอยู่ขอเป็นสำรับเล็กแต่พออิ่มนะเจ้าคะ T^T
-
รุ่นพ่อยังแซ่บได้ใจตลอด
ม่าม่าเผ็ดร้อนจะมาแล้ว
รีบๆๆไปง้อได้แล้วว
-
มาแล้วมาแล้ว ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
ยังไงล่ะยิหวา?ไม่อยากห่างพี่ชาย แต่เพื่อนก็อยากช่วย เฮ้อ~
-
ยิหวาจะทำเยี่ยงใด
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ยิหวาเอ๋ย...ยาหยีพี่เจ้าช่างเจ้าเล่ห์นัก
ทว่าที่ทำไปก็เพียงอยากให้เจ้าตรองดูให้ถ้วนถี่
อยู่ร่วมกันมาตั้งแต่ในครรภ์ ลืมตามาเจอกันก็ห่วงหวงเจ้ายิ่งกว่าสิ่งใด
หากผู้อื่นยกเว้นตนมิได้ครอบครอง ยาหยีพี่เจ้าจักทนอยู่ได้เยี่ยงไร
ลองถามหัวใจของเจ้าดูเถิดว่าที่เจ็บร้าวอยู่เยี่ยงนี้เป็นเพราะเหตุอันใดเล่า...น้องน้อยเอ๋ย
(แต่ตอนนี้ยิหวาเค้าอ้อนได้น่ารักกุ๊กกิ๊กจิกหมอนมากอะไรมากนะเจ้าคะ
ยาหยีเจอดาเมจน้องน้อยเข้าไปยังอดกลั้นมาได้ถึงเพียงนี้ถือว่าใจเหล็กจริงๆ เจ้าค่ะ o13)
.
.
.
+1 ให้กำลังใจคนเขียนเจ้าค่ะ เขียนไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก อิฉันรอไหวเจ้าค่ะ :กอด1:
-
มันจะไม่เกิดเรื่องเข้าหรอยิหวา ลุ้นจังเลย
-
มาต่อไวนะ
-
ยาหยีเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก o8
-
ลุ้นต่อไป. :katai2-1: :katai2-1:
-
ยิหวาจะทำยังไง เพื่อนก็อยากช่วย พี่ชายก็ไม่อยากแยกจากกัน เด็กใจร้อนไม่คิดหน้าคิดหลังต้องค่อยๆคิดล่ะ ทำอะไรแล้วไม่ไตร่ตรองให้ดี ก็ต้องมามีปัญหาแบบนี้ ยิหวาจะได้จำเป็นบทเรียนนะ
-
เพิ่งอ่านตอนลอยกะขุนจำเริญ
น่ารักจุงเบย :hao7: :mew1:
-
แง๊ๆ หายเลย อยากอ่านต่อแล้วครับ
-
หายไปเลยนานมากๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
อยากให้กลับมาต่อไวๆจังเลยค่าาาา
-
รอนานมากก
-
เป็นเดือนแล้ว ส่งข่าวด่วน :katai1: :call:
-
หายไปนานเลยอ่ะคิดถึงจัง
-
วันหนึ่งๆ..ผมนั่งหน้าคอมเป็นครึ่งค่อนวัน
พล็อตเรื่องที่วางไว้ก็มีอยู่ในหัว
กายพร้อมแต่ใจมันไม่นิ่ง
เคยมั๊ยครับ สลัดความคิดวนเวียนอย่างไรมันก็ไม่ออกไป
จวบจนมันคลี่คลายลงไปได้เอง
โลกมันจึงกลับมาสดใสเหมือนเก่า
ของๆเราอย่างไรมันก็ยังเป็นของเราครับผม
:laugh: :laugh:
ขอเวลาจิ้มๆๆๆแป้นครับผม
แล้วจะมาลงให้ครับ
:3123: :3123:
-
:L2:
:L2:
:L2:
:L2:
:L2:
สู้ สู้
:กอด1:
-
:z13: :z13: :z13:
มาแล้ว :hao6:
-
กลับมาแล้ว~ *ดีใจ*
-
มาแล้ววววววว
-
โดนฤทธิ์น้องน้อยกันเป็นแถบๆ
-
มาต่อแล้วดีใจจังเลยอย่าหายไปอีกนะ
-
ดีใจมากมาต่อแล้ว สนุกจริงๆ
-
สนุกมากคะรอมาต่ออีกนะคะ :mew1:
-
มาตามอ่านนิยายเฮียหน่อย :laugh:
เพิ่งอ่านรักจริงยิ่งกว่านิยาย เกือบจบละค่ะ
เสียดายที่เพิ่งมาอ่าน รักมากเบยยยย
มีอะไรมาอัฟเดทบ้างน้าาาาาา :impress2:
-
วันนี้ เดือน 11 แล้ว มีคนรออยุ่เน้อ
-
มาแล้วอ่ะ
-
ใกล้จะจบแล้ว คนเขียนสู้ๆนะ
-
มาต่อนะค้า รออยู่ :impress2:
-
มาต่อเลย ช้ามิได้แล้ว กำลังลุ้นอยู่ :katai4: :katai4: :katai4:
-
:m15: :m15:
-
:pig4: :pig4:
ขอบพระคุณทุกการติดตามขอรับ
:call: :call:
กระผมขอแจ้งให้ทุกท่านรับทราบว่า
ผมขอย้ายนิยายภาคแรกไปห้องจบก่อนนะครับ
ด้วยเหตุผลดังนี้
1.การมาต่อเรื่องช้า โดยระยะหลัง...ใช้เวลานานมาก
เกรงจะถูกย้ายไปห้องนิยายไม่จบเสียก่อน
2.ต่อเนื่องจากข้อ1.
อ่านและคิดทบทวนก็สรุปกับตัวเองว่า..
ภาคต่อ..ช่างกร่อยเสียเหลือเกิน
3.มาต่อแต่ละตอนสั้นกุด เกรงว่าทุกท่านจะระอา
ผมรู้ว่าทุกท่าน..ชอบแบบยาวๆเร็วๆ(แป๊ก55)
ดังนั้น ผมจึงขอย้ายภาคแรกไปห้องจบก่อน
และจะเร่งเขียนภาคต่อ
ให้เข้มข้นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าภาคแรกครับ
สุดท้าย..ผมขอโทษมากๆ
หากทำให้ท่านเสียอรรถรสในการอ่านจากความไม่ต่อเนื่องครับ
:3123: :3123:
-
เข้าใจค่ะ สู้น้าๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
สู้ๆจ้า เป็นกำลังใจให้คุณหน่อย ^^
-
:m7: รอเสมอ นะจ๊ะ
-
สำหรับเราภาคต่อยังสนุกเหมือนเดิม มีนิยายน้อยเรื่องที่เราอ่านจบถึงตอนจบโดยไม่ละทิ้งไปกลางคันเสียก่อน ต่อให้เป็นนิยายในตำนานบางเรื่องก็ตาม แต่เราชอบเรื่องนี้ เราจะรอ รออยู่เสมอนะ เป็นกำลังใจให้อีกเสียงนะคะ
-
รักคนแต่ง พร้อมเมื่อไหร่ก็มานะ
-
สนุกมากคะ ภาษาสวยมากเลย :mew1:
-
รอภาคต่อนะคะ ^^
-
ใครรู้บ้างว่าจะดูเนื้อหาของเรื่องได้ยังไงอ่ะ เพราะมันไม่มีเลยตั้งแต่ตอนที่ 56...(13/01/58)
งงมากค่ะ รบกวนบอกวิธีเข้าไปอ่านที ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น :katai1:
-
ใครรู้บ้างว่าจะดูเนื้อหาของเรื่องได้ยังไงอ่ะ เพราะมันไม่มีเลยตั้งแต่ตอนที่48 นะ
อยากอ่านบ้าง
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew6: :mew6:
-
อุ้ยเฮียหน่อยมาตอบเม้นท์พอดี :mew1:
ถือโอกาสอวยพรวันดีๆเลยน้า
สุขสันต์วันส่งท้ายปีเก่า ขึ้นปีใหม่จ้าาาา
ขอให้คุณพระคุ้มครองนะ ทั้งเฮียหน่อย เฮียหมอ ทุกคนในครอบครัวน้าจ้า
รักจังคู่นี้ :L1: :L1: :L1: :3123: :3123: :3123: :กอด1:
-
รออยู่เสมอนะครับ
-
คือหาภาคต่อไม่เจอคะไม่ทราบว่ายังมีให้อ่านอยู่ไมมมม :katai1:
-
รอเสมอค่าา รีบกลับมาน้าา
-
:L2:
Happy New Year to NuNoi&HereMee
:กอด1: :mew1:
-
:pig4:
-
สนุก
-
แวะมาอ่านอีกรอบ ก็ยังคงสนุก อ่านได้ไม่เบื่อเลย
-
ร๊ากกกก ไอ้ลอย x ขุนจำเริญ :impress2:
รอภาค 2 แบบพี๊คๆน้าาา
-
ร้องว่า ชิส์ แล้วเดินสะบัดจากไป 555555555555555555 o18 o18
-
แบบว่าเพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ยังอ่านไม่จบ แฮ่
แต่ติดนิดนึงค่ะ
1. สมัยเลิกทาส เรายังใช้ "สยาม" อยู่ค่ะ ไท เป็นชื่อกลุ่มคนแถบจีนใต้นะคะ
2. ในยุคแรกของการเลิกทาส ไม่มีทาสคนไหนเข้าใจหรือดีใจกับการเลิกทาสค่ะ
เพราะพวกเขาอยู่แบบนี้มานาน และแทบจะไม่เข้าใจว่าหากไม่เป็นทาส แล้วจะให้เป็นอะไร
ฉะนั้นกว่าร.5 จะทำให้เลิกทาสได้ใช้เวลานานมากกกก ค่ะ
^^
ขอตัวไปอ่านต่อแล้วนะคะ
-
ยังอ่านเฮียมี่. มิจบเลยค่ะคริๆๆ. แอบมาอ่านพ่อลอยจบก่อน. สุดยอดแห่งนิยาย. อ่านแล้ววางมิลง. ใช้ภาษาสื่อได้สุขใจยิ่งนัก. จักกลับไปอ่านเฮียมี่ต่อนะเจ้าคะ. ขอบคุณสุดๆๆ. กดไลค์. 1. ล้านครั้งเจ้าค่ะ. ชอบมากกกกก
-
ภาคต่ออยู่หนายยย
-
เข้ามาอ่านตอนเขียนจบแล้ว รวดเดียวจบใช้เวลาสองวันเต็มๆ สนุกเหลือเกินเจ้าค่าาาาาาาา
เป็นนิยายที่ต้องใช้สมาธิอ่านมากๆ เพราะไม่ค่อยสันทัดภาษาสวยๆของสมัยโบราณอย่างนี้ แต่ชอบมากเลยค่ะ คนเขียนเขียนแล้วมันสื่ออารมณ์ออกมาได้ดีมากเลย อ่านแล้วรู้สึกดี ชอบ~ :o8:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆภาษาสวยๆนะค๊าาา เป็นกำลังใจให้คนเขียนค๊าาา :L2: :กอด1:
-
:mew1:
-
ภาษาดีมากกกกค่ะ
ชอบเรื่องนี้สุดๆ วางไม่ลงเลย
ขอบคุณมากๆนะคะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ออกมา
:L2:
-
มีภาคต่อหรอ
-
เพิ่งอ่านบทนำ
เขินนนนนนนนน มีคายหมากให้กันด้วย :hao6: :hao3:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ