ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และกำลังใจครับผม
ตอนนี้อย่าเพิ่งหมั่นไส้คุณจำเริญแกนักนะครับ...ฮะ ฮะ
นายเอกเรื่องนี้สับสนจริงไรจริง
ด้วยมิมีเล้าเป็ดให้แกศึกษา...คริ คริ ว่าไปนั่น
ทาสรัก...สมัครใจ....9
เรือนพระยาศรีพิพัฒน์เพลานี้ ผู้คนสีหน้าอิ่มเอิบด้วยอิ่มเอม
พากันแต่งกายด้วยผ้าผ่อนผืนที่ดีที่สุดในหีบ
ผมเผ้าเนื้อตัวเลี่ยมเชื่อม สะอาดสะอ้าน
ยืนกันเป็นแนวเรียงแถวหน้ากระดาน หน้าเรือนใหญ่
ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ลอยที่มิเคยใยดี หน้าตาผ้านุ่งของตัว
มันตื่นลืมตา แต่พระอาทิตย์ยังมิโผล่พ้นขอบฟ้า
จะว่ามันตื่นก็มิถูกต้องทีเดียว
ด้วยมันแทบมิได้งีบหลับสักน้อย
กระสับกระส่าย พลิกตัวไปมาในมุ้ง
ดึกดื่นค่อนคืน มันยังหาหลับลงไม่
คุณจำเริญ คุณจำเริญ ขอรับ
ไอ้ลอยมันดีใจยิ่งกว่าสิ่งใด
สองขวบปีนานนักขอรับ นานราวชั่วชีวิตของบ่าว
แต่วันรุ่งพรุ่งนี้ สิ้นสุดการรอคอยเสียที
คุณจำเริญของไอ้ลอยจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ
คุณท่านจะแปรเปลี่ยนไปหรือไม่ขอรับ
ไอ้ลอยมันใคร่อยากรู้นักหนา
คุณจำเริญยังเมตตาไอ้ลูกทาสคนนี้ มากน้อยต่างไปเพียงใด
ไอ้ลูกทาสคนนี้มันหายใจเข้าออก ล้วนแล้วแต่
คะนึงหาคุณจำเริญ อาลัยใจรอนๆ
ไก่ยังมิทันขัน บ่าวไพร่ยังมิทันจุดฟืนไฟ
ไอ้ลอยฉวยกะลาแลสบู่ มุ่งตรงไปยังท่าน้ำ
น้ำในคลองเย็นเยียบ บาดเนื้อตัว ด้วยยามเช้ามืด
มันหาสะทกสะท้าน เร่งขัดสีถูไคล
ผมเผ้า ใบหู หน้าตา ลำตัว ซอกลี้ ง่ามขามือไม้
มันบรรจงขัดถูจนหมดจด แม้ซอกเล็บ
รื้อค้นผ้านุ่งคร่ำคร่า เลือกเฟ้นผืนผ้า
โจงผ้าเรียบ กระชับกับเนื้อตัว
ลักหยิบหวีนางน้อมแม่มัน อีกน้ำมันใส่ผมราคาถูก
บรรจงลูบน้ำมัน สางหวี จนผมเรียบแปล้
เอียงหน้าซ้าย ขวา ส่องกระจกบานเก่า กรอบกระเทาะ
พี่ลอยจ๋า วันนี้พี่ลอยของอีอุ่น หล่อเหลางามสง่าแปลกตานัก
ใยพี่มิดูแลเนื้อตัวเยี่ยงนี้จนตลอดทุกคืนวันเล่า
อีอุ่นนี้มันอกจะแตก เพลาใดพี่จักปลงใจกับฉันเสียที
อีอุ่นทาสสาวคราวน้อง เกาะแข้งพันขามิยอมห่าง
ไอ้ลอยระอานัก อีกเกรงคนเข้าใจผิด
ด้วยเหล่าข้าทาสมารวม ออกันอยู่หน้าเรือนใหญ่
อีอุ่น เอ็งเป็นสาวเป็นนาง หัดวางตัวสม กุลสตรีที่ดีเถิด
ข้านี้รักใคร่เอ็งเยี่ยงน้องนุ่ง มิคิดร่วมหัวจมท้ายแต่อย่างใด
นางน้อมหัวเราะ ตบเข่าฉาด
ฮะ ฮะ อีอุ่นเอ็งมาเป็นลูกสาวข้าอีกคนมามะ
ไอ้ลอยลูกข้ามันมิชอบม้าดีดกะโหลกเยี่ยงเอ็งดอก
เสียงหัวเราะเยาะประสานกัน ทำอีทาสสาวอุ่นหน้างอเป็นจวักตักแกง
หัวร่ออีอุ่นกันเถิด สักวันมันจะเอาพี่ลอยทำผัวให้จงได้
อุบ๊ะอีนี่ ปากคอเกินตัว ดีนะที่ลูกข้าไม่ชายตาแลเอ็ง
นังน้อมแสร้งลูบอกทำตกใจ
แล้วเรียบร้อยเป็นผ้าพับแบบพี่บัวหล่ะจ๊ะ น้องลอยต้องใจกระมัง
พี่บัวเก่งงานครัว งานมุ้ง แม้นน้องลอยปลงใจ หนาวนี้พี่จะได้เตรียมกายใจ
นังบัวทาสรุ่นโตกว่า วัยยี่สิบสอง แม้มิอวบอัดเทียบเคียงอีอุ่น
แต่นังบัวหน้าตามันจัดว่างามกว่าใคร ในเหล่าทาสเรือนท่านพระยาศรีพิพัฒน์
นางน้อมหัวร่อชอบใจ ไอ้ลอยลูกนางมันอยู่ในโอวาทนัก
มิวอกแวกกับผู้ใด
แต่นางหารู้ล่วงภายในใจของมันไม่
ด้วยไอ้ลอยยิ้มขัน แต่ในใจมันคิดไปถึงคนที่อยู่สูงสุดสอย
-----------------------------------------
แดดจากรำไร เริ่มแผดแรงกล้า
นั่งๆยืนๆ ชะเง้อชะแง้
มาแล้วๆ คุณจำเริญมาแล้ว
เหล่าทาสรีบเร่งลุกยืนเป็นแนว
พวกมึงจงสงบเสงี่ยมเจียมกะลาหัว อย่าได้ปากมาก ทะเล้นเกินควร
ไอ้ทาสรอด หัวหน้าทาส กำชับไอ้อีทาสทั้งหลาย
ไอ้ลอยใจมันเต้นแรง แรงจนมันเกรงนังน้อมที่ยืนข้างได้ยิน
รถม้าสี่คันวิ่งเป็นทิวแถวโผล่พ้นประตูรั้วด้านนอก
ตรงรี่เข้ามา เสียงเกือกม้ากุบกับน่าฟัง
(รถยนต์คันแรกเข้ามาในประเทศไทย ปลายปีพ.ศ.๒๔๔๗ ครับ)
ไอ้ลอยมันยืนชะเง้อคอมาจากแถวหลัง
พระยาศรีพิพัฒน์ คุณหญิง แลคุณหนูแดง
ก้าวลงมาจากรถม้าคันหน้าสุด
สีหน้าสีตายิ้มย่องผ่องใสกันทั้งสามคน
รถม้าสองคันหลังสุดบรรทุกกระเป๋า หีบห่อสัมภาระ
ไอ้รอดจัดแจงกะเกณฑ์ไอ้ทาสชายแข็งแรงตัวโต ห้าหกคนมาช่วยแบกหาม
ไอ้ลอยหลบวูบหลังนังน้อมแม่มัน
หลบเลี่ยงเกี่ยงงานผิดวิสัย ด้วยใจจรดจ่อรอรับคุณจำเริญท่าน
รถม้าคันที่สอง
คุณจำเริญก้าวลงมา สง่าราศีงามจับตานัก
สมบูรณ์อิ่มเอิบ ผิวพรรณผุดผ่องราวท่านอาบกายด้วยน้ำนม
ไอ้ลอยยิ้มกว้าง คุณของมันอยู่ดีมีสุข
คุณจำเริญเดินตรงมายังหน้าเรือน
ที่พระยาศรีพิพัฒน์ คุณหญิง แลคุณหนูแดง หยุดรั้งรออยู่
คุณจำเริญสีหน้าเรียบเฉย สายตากลับตรงข้าม
สอดส่ายไล่เรียงไอ้อีทาสไปทีละคน
สุดท้ายหยุดนิ่งยังแถวหลังสุด
สะดุดกับหน้าตาคมสันของไอ้ทาสลอย
มุมปากแดงๆของท่านยกยิ้มเพียงน้อยอย่างสงวนที
สายตาวูบแววหวานส่งไป ด้วยรู้กันเพียงสอง
แต่หามีใครรู้ไม่ว่าในใจคุณจำเริญนั้น
อกใจเต้นรัวราวกลองเพล ข่มกลั้นอารมณ์
ใคร่เข้าไปโอบกอดให้หายคิดถึงคะนึงหา
คุณจำเริญกล่าวกับไอ้ลอยในใจว่า
ลอยจ๋า มิเห็นมิพบปะว่า ทุกข์ทนแล้ว
ใกล้แค่เอื้อม มิอาจจับต้อง ทรมานแดดิ้นยิ่งกว่า
เอ็งไยหน้าตา เนื้อตัว ถูกจิตต้องใจข้านัก
ชายหญิงรอบข้าง ฝืนทนคบหามิเคยได้
ดวงใจข้านี้มันดื้อดึงนัก สมองบอกข้าว่ามิควร
แต่ใจข้าหาฟังไม่ ดันทุรังปักใจอยู่แต่เอ็ง
ดวงใจข้า..มันเป็นทาสเจ้าหรือไร ข้าสับสนนัก
ไอ้ลอยมองจ้องดวงใจของมันอย่างไม่เกรงใคร
ด้วยจุดสนใจมิได้อยู่ที่ตัวมันแต่อย่างใด
พวกทาสีทาสา ต่างชื่นชมรูปโฉมคุณจำเริญท่าน
บ้างว่า ท่านงามแล้วยิ่งงามเพิ่ม
ท่วงท่างามสง่า กลับ ระเหิดระหงราวชาวฟ้า
บ้างใคร่รู้นัก คู่ครองเยี่ยงใดจึงคู่ควร
จักงามสมท่านหามีไม่
ไอ้ลอยยิ้มกว้าง ฟันขาวโผล่พ้นมองเห็นแทบทั้งปาก
คุณจำเริญเพ่งมอง วาดสายตาท่านมาหยุดที่มัน
ไอ้ลอยเพ้อพร่ำร่ำไร
ท่านงามนัก งามเหลือเกิน
อาหารแลอากาศเมืองหนาวขับบ่ม
ผิวผ่องผุดผาด จับใจกระผมนัก
ไอ้ลอยใคร่ตระกองกอดให้ท่านขึ้นขี่หลังอีกครา
เนื้อตัวนุ่มนิ่ม อีกกลิ่นหอมอ่อนจาง
คุ กรุ่น อุ่นอยู่ในอก
จำปีทรยศ อยู่ไม่สุข หยุกหยิก
ไอ้ลอยก้มหน้าแดงงุดจากสายตาคุณจำเริญ
อับอายขายหน้านัก มันเกาะกุมกลางตัวไว้มั่น
กล่าวกับนางน้อมแม่มัน ว่า
แม่จ๋า ข้าปวดหนักปวดเบานัก จำต้องปลดทุกข์
นางน้อมมองหน้าลูกนาง
ไอ้ลอยมันร้อนรน
มือสองให้เกาะกุมของสงวนราวเด็กน้อย
เอ็งรีบไปให้ไว หากท่านถามถึงข้าจะแก้ต่างให้
นางน้อมเร่งไอ้ลอยให้ไปปลดทุกข์
ขืนเนิ่นนานจะพลอยขายหน้านายท่านแลข้าทาส
จ๊ะแม่
ไอ้ลอยเงยมองสบตาคุณจำเริญ มันยิ้มแหยแล้วยอบตัว
คืบคลานหลีกเร้นออกไป
คุณจำเริญแรกงงงัน แล้วกลับขุ่นเคือง
ไอ้ทาสในเรือนบังอาจหลีกหนีท่าน
คุณจำเริญข่มกลั้นความหงุดหงิด หันไปพูดคุยทักทาย
เหล่าบริวารข้าทาส
----------------------------
คุณจำเริญขอรับ
ไอ้ลอยยอบตัว วางเสียมลงข้างตัว เมื่อคุณจำเริญเดินผ่าน
คุณจำเริญหยุดยืนนิ่ง หน้างอ ชายตามองมัน แล้วเหยียดปาก
มิเอ่ยคำใด กลับสะบัดหน้า เดินผ่านหน้าไอ้ลอยไป
กลิ่นกายหอมกรุ่นคุ้นเคยโชยแผ่ว
สองขาเรียวยาวก้าวผ่านหน้า
สองขาเรียวที่มันเคยเกาะกระชับเข้ากับบั้นเอว
บัดนี้เดินห่างออกไปไม่ใยดี
ไอ้ลอยใจหาย มันกลืนก้อนแข็งๆลงคอ
ร้อนรุ่มใจนัก คุณจำเริญท่านขัดเคืองสิ่งใด
คุณจำเริญขอรับ
ไอ้ลอยยอบตัว วางหาบคานที่ไหล่ลงกับพื้นข้างตัว
คุณจำเริญมิมองหน้ามัน ท่านเชิดหน้าขึ้นมองฟ้าเบื้องบน
กริยาส่อไม่พอใจ หมางเมิน
ไอ้ลอยกระวนกระวายใจนัก ท่านมิพูดจากับมัน
คุณจำเริญขอรับ ไอ้ลอย....
มันเอ่ยมิจบความ คุณจำเริญกระแทกเท้าน้อยของท่านอย่างแรงไม่กลัวเจ็บ
ร้องว่า ชิส์ แล้วเดินสะบัดจากไป
ไอ้ลอยมันตะลึง งงงัน ด้วยไม่ทันเข้าใจ
เหตุใดคุณจำเริญขึ้งเครียดเกลียดมันนัก
----------------------------------------------------
คุณจำเริญขอรับ
ไอ้ลอยยอบตัวลงตามหน้าที่ แต่ครานี้มันบังอาจเงยหน้ามองท่าน
มีอะไร คุณจำเริญถามมันเสียงห้วน หน้าตาท่านราวกับโกรธใครมาเป็นร้อยปี
คุณจำเริญขอรับ คุณจำเริญขัดเคืองไอ้ลอยหรือขอรับ
ไอ้ลอยก้มหน้าถามท่าน เสียงละห้อย
คุณจำเริญนิ่งเฉย เบือนหน้าไปทางอื่น
นิ่งเงียบเพียงอึดใจท่านก็กล่าวว่า
เอ็งทำอะไร ย่อมรู้แก่ใจ ใยข้าต้องบอก
ไอ้ลอยเงยหน้ามองคุณจำเริญ แล้วคิดในใจว่า
คุณจำเริญท่านทำท่าทางแปลกๆ มันมิเคยเห็นท่านเป็นเยี่ยงนี้
กระบึงกระบอน ค้อนควัก จนมันอ่อนใจ
คุณจำเริญขอรับ ไอ้ลอยมันโง่เง่าเขลานัก
แม้นคุณท่านมิปริปากเล่าแจ้ง ไอ้ลอยมันหารู้ได้ไม่
หากไอ้ลอยเหิมเกริม ลบหลู่คุณจำเริญ
ขอคุณจำเริญอภัยให้ไอ้ลูกทาสต่ำช้าคนนี้ด้วยเถิดขอรับ
พักแป๊บนึงครับ
คุณท่านตาเขียว เขี้ยวงอก แล้วครับผม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
