หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45

[omyim_jjj]

รอตอนต่อไป

[mystery Y]

รอลุ้นตอนต่อไป~

[AMINOKOONG]

ทำไมมีแต่คนว่าวารินทร์ใจร้าย นี่เราก็ว่านางใจดีสุดๆแล้วนะ
ที่ไม่ชิงฆ่าวายุตั้งแต่ตอนส่งคนไปทำร้ายที่บ้านหรือตอนข่มขืนวารินทร์ใหม่ๆ
ทั้งที่ตอนนั้นสองคนนั่นมันยังไม่มีพลังอำนาจอะไรเลยด้วยซ้ำ
เพราะสิ่งที่วายุทำขนาดอ่านจนถึงตอนนี้เราก็ยังทำใจยอมรับอดีตของวายุไม่ได้เลย
ให้อภัยไม่ได้เลยจริงๆ นารินทร์ก็ใจอ่อนเร็วเกิ๊น คนที่ควรจะแค้นที่สุดน่าจะเป็นนารินทร์ด้วยซ้ำ 

[Pednoiinnocent]

รอตอนต่อไปครับ

[shizuruviola]

Chapter 26

หลังจากนั้นวายุก็ขับรถพาวารินทร์กลับมาที่บ้านวารีรินทร์ทันที ซึ่งวายุก็มีการคิดเตรียมรับมือกับพายุไว้บ้าง ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจนักว่าจะสามารถจัดการพี่ชายของตัวเองได้ แต่นี่คือสิ่งที่วายุคิดว่าถูกต้องที่สุดและสมควรจะทำมากที่สุดในขณะนี้

“ทำแบบนี้ไม่เป็นผลดีกับใครเลยนะวายุ” วารินทร์เอ่ยปากบอกทันทีในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวอยู่บนถนน แต่วายุก็ไม่มีคำตอบให้กับวารินทร์ เพราะเค้าตัดสินใจแล้ว

“คุณแน่ใจใช่ไหมที่จะทำแบบนี้” ในเมื่อไม่ได้คำตอบ วารินทร์ก็ถามความตั้งใจของวายุแทน แม้ว่าจะมั่นใจอยู่แล้วก็ตามว่าวายุจะต้องยืนยันอย่างหนักแน่นแน่นอน

“แน่ใจสิ…ทุกอย่างเกิดจากตัวผม ผมทำให้คุณต้องมาเดือดร้อน ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมจะรับผิดชอบเอง” พูดจบวายุก็หันไปสนใจกับการขับรถต่อ ส่วนวารินทร์ก็พยักหน้าแล้วหันหน้ามองออกไปข้างนอกแทนพร้อมกับลอบยิ้มอย่างเยือกเย็นและดวงตาของวารินทร์ก็เรืองโรจน์ไปด้วยสีแดงอย่างสำราญใจ

เมื่อรถของวายุเข้ามาจอดในบ้านวารีรินทร์ในช่วงเวลาเกือบๆบ่ายโมง วารินทร์ลงจากรถพร้อมกับวายุพร้อมกับนารินทร์ที่วิ่งออกมาจากบ้านอย่างดีใจที่เห็นคนที่กลับมาด้วยกับวายุ

“พี่รินทร์!!! มาได้ยังไงเนี่ย” นารินทร์โผเข้ากอดพี่ชายของตัวเองอย่างคิดถึง วายุที่เห็นภาพนั้นก็ได้แต่ยืนยิ้มและคิดว่าตัดสินใจถูกที่ทำแบบนี้ อย่างน้อย…นารินทร์ของเค้าก็ดีใจที่จะได้กลับมาอยู่กับวารินทร์อีกครั้ง

“วายุเค้าไปรับพี่มาน่ะ…เข้าบ้านกันเถอะนะ” วารินทร์ยกยิ้มให้นารินทร์ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปก่อน ส่วนนารินทร์ก็วิ่งเข้าไปหาวายุทันที

“ขอบคุณมากๆเลยพี่วายุ ที่พาพี่รินทร์กลับมาที่นี่” นารินทร์พูดอย่างดีใจเพราะไม่รู้ถึงแผนการของวารินทร์ เพราะคิดว่า…พี่วารินทร์ของเค้าจะเลิกคิดทำอะไรแบบนั้นไปแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ…นายิ้มได้พี่ก็ดีใจแล้ว” พูดจบทั้งคู่ก็เดินพากันเข้าบ้านตามวารินทร์ไปติดๆ ซึ่งภายในบ้านก็มีเสียงพูดคุยและหัวเราะของคนทั้งสามคนอย่างไม่ขาดสาย…แต่พวกเค้าคงหัวเราะได้อีกไม่นาน พายุลูกใหญ่กำลังไล่ตามพวกเค้าในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า

ทางด้านของบ้านวายุเทพ ชื่นซึ่งได้รับคำสั่งจากวารินทร์ให้ไปซื้อของทั้งหมดตามต้องการก็กลับเข้ามาถึงบ้านเวลาประมาณเกือบเที่ยง แต่เมื่อชื่นขึ้นไปหาวารินทร์ที่ห้องก็พบว่าวารินทร์ไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เธอเห็นคุณวายุเข้ามาหาวารินทร์ช่วงเช้า…สงสัยคงจะไปธุระกัน…เมื่อคิดได้ดังนั้นชื่นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอีกพร้อมกับเดินกลับลงไปทำงานของเธอต่อจนกระทั่งเย็น

“วารินทร์…วารินทร์” พายุที่ย่างก้าวขาเข้ามาในบ้านก็ร้องเรียกหาวารินทร์อย่างทุกที โดยปกติแล้ววารินทร์จะอยู่ข้างล่างในช่วงตอนเย็น แต่วันนี้มันแปลกไป พายุจึงเดินขึ้นไปดูบนห้องแต่ก็ไม่พบความเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตในห้องเลย

“ชื่น ป้าทม คุณวารินทร์หายไปไหน” พายุรีบวิ่งลงมาในห้องครัวอย่างร้อนรน เมื่อหาวารินทร์ไม่เจอ

“เอ…เมื่อกลางวันเห็นคุณวายุเข้ามาหาแล้วก็ออกไปด้วยกันยังไม่กลับมาเลยนี่ค่ะ…มีอะไรหรือเปล่าคะคุณหนูพายุ…อยากได้อะไรบอกป้าได้นะ เดี๋ยวป้าจัดการให้” ทันทีที่พายุรู้เรื่องมือของพายุก็กำหมัดแน่นอย่างอัตโนมัติจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาอย่างหน้ากลัว ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นเมื่อเห็นพายุนิ่งไปพร้อมกับสีหน้าที่เคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม ทำเอาพวกเค้าอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นเสียเดี๋ยวนี้

“อ้าวตาพายุกลับมาแล้วหรอ…นี่น้องหายไปไหนทำไมไม่กลับบ้านเลย พายุลองตามน้องหน่อยสิลูก…ไปอยู่ที่ไหนเนี่ย” คุณหญิงสุดาพูดถึงลูกชายคนเล็กโดยไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้

“มึงอยากจะลองดีกับกูใช่ไหม!!!” พายุพูดกดเสียงต่ำอย่างน่ากลัวพร้อมกับแววตาเริ่มเรืองโรจน์เป็นสีแดงดั่งพญาครุฑผู้ยิ่งใหญ่แห่งนภา ทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นเริ่มหวาดกลัวมากกว่าเดิม ไม่เว้นแม้แต่คุณหญิงสุดา

“พายุลก…พายุ มองหน้าแม่สิลูก เป็นอะไร!!!” คุณหญิงสุดาเริ่มใจไม่ดี พยายามพูดโน้มน้าวจิตใจของพายุ แต่เสียงของคุณหญิงสุดาไม่อาจส่งผ่านไปถึงพายุได้

“ย๊ากกกกกกกกกกกก” พายุตระโกนสุดเสียงอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับวิ่งออกไปหน้าบ้าน ทำให้ทุกคนต่างตื่นตกใจและวิ่งตามพายุออกไปทันที แต่เมื่อทุกคนวิ่งออกมาจากบ้าน พายุก็หายไปแล้วคุณหญิงสุดาถึงกับเป็นลมล้มพับ สาวใช้ในบ้านต้องวิ่งหายาหอมกันให้วุ่นวายไปหมด ส่วนเป้าหมายของพายุก็คือ…บ้านวารีรินทร์!!!

ทางบ้านของวารีรินทร์ที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่ข้างบ่อน้ำด้านในป่าของบ้านโดยมีวายุและนารินทร์เล่นกันอยู่ ส่วนวารินทร์นั่งมองอยู่ที่ขอบบ่อ…ตลอดทั้งวัน วารินทร์สังเกตพฤติกรรมที่แปลกไปของนารินทร์ ดูเหมือนว่านารินทร์จะเอาใจวายุมากขึ้นและวายุเองก็เอาใจนารินทร์ไม่แพ้กัน ยังไงเสียวารินทร์ได้แต่ภาวนา…ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย

“หวืด หวืด!!!...” เสียงลมโหมกระหน่ำขึ้นอย่างไม่ตั้งตัวทำให้วารินทร์รับรู้ได้ทันทีว่าใครกำลังจะมาที่นี่…มาแล้วสินะพายุ ฉันขอดูความบ้าคลั่งของคุณที่จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างหน่อยเถอะ

“พี่รินทร์เกิดอะไรขึ้น” นารินทร์รีบโดดขึ้นจากบ่อมาหาวารินทร์ทันที แต่วารินทร์มองผ่านนารินทร์ไปและสบตากับวายุ ซึ่งวายุก็เข้าใจทันที

“เค้ามาแล้ว…ไปต้อนรับเค้าหน่อยเถอะ” วารินทร์เดินจูงนารินทร์ไปหน้าบ้านทันทีพร้อมกับวายุที่เดินตามมาติดๆ และเมื่อพวกเค้ามายืนอยู่หน้าบ้านก็ประจันหน้ากับพายุอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเพี้ยนเลยสักนิดเดียว

“ใครอนุญาตให้คุณออกมาจากบ้าน” พายุที่อยู่ในสภาพอารมณ์ไม่ปกติพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่สามารถจะระเบิดออกมาได้ทุกเวลา ให้อยู่ในสภาวะที่ปกติที่สุด…แต่ดูเหมือนมันจะยากเย็นเหลือเกิน

“ผมเป็นคนพากลับมาเอง…พี่มีปัญหาอะไร” นารินทร์ที่มองเห็นพายุก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ เค้าไม่เคยเห็นอะไรที่น่ากลัวเท่าพายุในตอนนี้มาก่อน พายุเปรียบเสมือนระเบิดเวลาที่ได้แต่รอเวลาที่จะระเบิดออกมาเท่านั้นในความคิดของนารินทร์

“แล้วคุณล่ะวารินทร์…เราเคยตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือไง” พายุพูดเสียงต่ำ ส่วนวารินทร์ก็เสหน้าหันมองไปทางอื่นแทน สายตาของพายุจึงเลื่อนไปมองที่นารินทร์ วารินทร์ วายุ และกลับมาจ้องนารินทร์อีกครั้ง

“หึหึ…ดูเหมือนตรงนี้จะมีส่วนเกินนะ…เดี๋ยวฉันจะช่วยทำให้มันสมดุลเอง” พูดจบพายุก็เคลื่อนตัวเข้าหานารินทร์ทันที แต่ก็ถูกวายุขวางไว้อย่างไม่ยอม

“พี่จะทำอะไร!!! อย่ายุ่งกับนารินทร์นะ!!!” ดวงตาของวายุเรืองโรจน์เป็นสีแดงไม่ต่างกันพร้อมกับกรงเล็บที่เริ่มงอกยาวออกมาอย่างพญาครุฑ ส่วนวารินทร์ก็พยายามปกป้องนารินทร์เต็มที่…มีทางเดียว…บ่อน้ำ

“นามากับพี่เดี๋ยวนี้!!!” วารินทร์กระชากตัวนารินทร์ให้วิ่งตามเข้าป่าไปในทันที ส่วนวายุก็พยายามถ่วงเวลาไว้ให้นานที่สุด แต่สุดท้ายก็เสียท่าเพราะมัวแต่พะวงว่านารินทร์จะปลอดภัยหรือไม่

“โอ้ยยยยย…อึก…อย่ามาขวางทางกู!!!” วายุที่นอนกองกับพื้นได้แต่ร้องโอดครวญกับความเจ็บปวดที่โดนพายุทำร้าย ส่วนพายุก็รีบวิ่งตามวารินทร์และนารินทร์เข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว

“ผมไม่ยอมหรอก!!!” วายุฝืนตัวเองลุกขึ้นวิ่งตามพายุเข้าป่าไปติดๆ ทางด้านของวารินทร์ที่พานารินทร์วิ่งมาถึงบ่อน้ำและคิดจะหาทางหลบหนี แต่ก็ช้าไปเพราะพายุได้มายืนอยู่ข้างหลังพวกเค้าแล้ว

“นาลงบ่อไปเดี๋ยวนี้!!!” วารินทร์สั่งเสียงเครียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แม้ว่าตัววารินทร์จะยับยั้งพายุได้ แต่ก็คงไม่นานนัก เวลาในตอนนี้จึงมีค่าสำหรับนารินทร์อย่างมาก

“แล้วพี่รินทร์ล่ะ พี่วายุด้วย”

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะลงไปเดี๋ยวนี้!!!” นารินทร์กำลังจะตัดสินใจลงบ่อ แต่พายุก็มายืนอยู่ตรงหน้าของนารินทร์เรียบร้อยแล้ว นารินทร์ตัวสั่นอย่างหวดกลัว วารินทร์ก็ตื่นตกใจไม่แพ้กัน คลาดสายตาเพียงเสี้ยววิ พายุก็แทบจะฆ่านารินทร์ได้แล้วหรือ

“ฟึ่บ…อย่าแม้แต่จะแตะต้องนารินทร์แม้แต่ปลายเล็บ…ถ้าพี่จะนารินทร์ ข้ามศพผมไปก่อนเถอะ!!!” วายุที่บาดเจ็บสะบักสะบอม พยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อปกป้องนารินทร์ ส่วนพายุที่เลือดขึ้นหน้าก็ไม่สนใจสายสัมพันธ์พี่น้องอะไรอีกต่อไป

“ได้งั้นกูจะฆ่ามึงก่อน!!!...ผลั๊ววววว…ตุ๊บบบบบ…หวื้ดดดดด…ฉึกกกก…ฉึกกกก” วายุโดนพายุกระทำอย่างมากมายเตะต่อยข่วนด้วยกงเล็บสารพัดสารเพ พร้อมกับถูกเหวี่ยงลงไปกองกับพื้นและกระทืบซ้ำทันที นารินทร์ได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตกใจและทำอะไรไม่ถูก วารินทร์เห็นโอกาสตรงนี้จึงวิ่งเข้าหานารินทร์และบังคับให้นารินทร์ลงบ่อทันที

“ลงไปเดี๋ยวนี้นี่คือคำสั่ง!!!” วารินทร์ตระโกนสุดเสียงแต่นารินทร์กลับนิ่งและน้ำตาไหลกับภาพที่เห็น นารินทร์สัมผัสพลังงานชีวิตที่เบาบางลงเรื่อยๆของวายุได้ และวายุที่จมกองเลือดก็กำลังมองเค้าและยิ้มให้อย่างมีความสุขแม้จะถูกพายุทำร้ายร่างกายอย่างสาหัสอยู่ก็ตาม

“พอแล้ว!!! หยุดนะ!!!...นารินทร์!!!!!!” วารินทร์ไม่คาดคิดว่านารินทร์จะกลายร่างเป็นพญานาคและเลื้อยเข้าพันรอบตัววายุไว้ป้องกันการประทุษร้ายจากพายุทันที

“ดี!!! จะได้ตายไปพร้อมๆกันเลย” และผลต่อมาคือ นารินทร์ได้รับความเจ็บไม่ต่างกับวายุ เพียงแต่ครู่เดียว…ร่างของพญานาคอีกตนก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับพุ่งเข้ารัดตัวพายุเอาไว้

“นารินทร์ลงบ่อไปเดี๋ยวนี้!!!” วารินทร์สื่อสารบอกนารินทร์ นารินทร์ก็ตั้งหลักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพาร่างของวายุที่แทบจะหมดลมหายใจจมหายไปในบ่อพร้อมๆกัน

“คราวนี้ก็ตาคุณแล้ว…วารินทร์!!!”

[monaligo]

อย่าทำร้ายเราแบบนี้สิคุณคนแต่ง...ตัดจบตอนได้ค้างคาสุดๆไปเลย
ไอ้พี่พายุบ้าแล้วพาลอ่ะ

[nunnan]

พายุโกรธแล้วว ต่างคนต่างเจ็บ 

[maru]

พายุไม่น่าจะทำร้ายวารินทร์หรอก สงสารแต่วายุ

[TheWolf]

  เมื่อไรพายุจะฉลาดสักทีนะ ลุ้น ๆ

[punthipha]

       รีบมาเถอะก่อนพายุถล่ม

[yuyie]

วารินทร์เล่นแรงไปนะ เห็นมั้ยว่าน้องเสียใจ และเกิดผลเสียยังไงบ้าง 

ขอให้พายุตั้งสติได้เร็วๆ 

[GETIIZ]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย
สุดท้ายยย ทุกอย่างที่ทำมันก็ทำร้ายทุกคนนน ฮรืออออออออออออออออ
 

[mystery Y]

โอ้ สถานการณ์ตึงเครียดพายุโกรธจนไม่ฟังอะไรแล้ว!

[CarToonMiZa]

เล่นกับความรู้สึกแบบนี้
ไม่ดีเลยนะวาเจ็บกันทั้งคู่

[fay 13]

 

[devilpoo]

ตามมาอ่าน เพราะเราก้อหายไปนานเหมือนกัน

สู้ ๆ เรื่องการเรียนนะคะ เอาใจช่วย แต่  .....อย่าลืมนิยายล่ะ อิอิ

[flureus]

ต่อด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆ (แต่ถ้ายุ่งอยู่ยังไม่ต่อก็ได้นะว่างเมื่อไหร่ก็ต่อนะ^^)รักจุงเรื่องนี้ ชอ  ออ. บอ มากกกกก

[~!!Ome!!~]

รออยู่น๊าาาาา

วารินทร์สู้ๆๆๆๆๆ เราเข้าข้างนายยยยยยยยย!

[everlastingly]

  อ๊ากกกกกก ตัดจบได้ค้างมากถึงมากที่สุด วารินทร์จะโดนอะไรต่อไปเนี้ยะ

[ชัดเจนกาบ]

โหดร้ายอะคนแต่ง

[four4]

สมน้ำหน้านะ พายุ ถ้าสุดท้ายจะไม่มีใครเอา

[janehh]

เรื่องนี้สนุกมากกกกกกก  อ่านรวดเดียวเลย

ตอนล่าุสุดนี่อย่างเครียด 

ยังไงก็รอติดตามนะคะ 

[shizuruviola]

หายไปเกือบอาทิตย์แหนะ ขอโทษผู้อ่านทุกท่านนะจ๊ะ


Chapter 27

“อึก…ฟืดดดดดดดด” ร่างของวารินทร์ถูกเหวี่ยงไถลไปกับพื้นอย่างแรง จนวารินทร์รู้สึกจุกนิดๆ แต่ก็ยังพอมีสติมากพอที่จะคิดต่อไปว่าจะจัดการอย่างไรกับคนตรงหน้านี้ แต่ยังไงเสียนารินทร์ก็ปลอดภัยแล้วแม้จะผิดแผนไปหมด แต่ก็ยังดีที่นารินทร์ไม่ได้รับอันตราย

“ยังเจ้าเล่ห์ไม่ทิ้งลายจริงๆนะคุณน่ะ” พายุย่างก้าวเข้าใกล้วารินทร์ขึ้นเรื่อยๆ แต่วารินทร์ก็ไม่ได้หวาดหวั่นแต่อย่างใด จนกระทั่งร่างของพายุหยุดอยู่ตรงหน้าของวารินทร์

“ถอยไปนะ!!!” วารินทร์ใช้จังหวะที่พายุเผลอเพียงเสี้ยววินาที ผลักพายุออกไปให้พ้นจากทางข้างหน้าแล้ววิ่งไปที่บ่อน้ำอย่างรวดเร็ว…แต่มันก็ยังช้ากว่าพายุอยู่ดี

“จะหนีผมอีกหรือไง…คุณคิดจะหนีผมอีกหรือไง!!!” พายุตวาดเสียงใส่วารินทร์อย่างเดือดดาล พร้อมกับข้อมือของวารินทร์ที่ถูกบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ

“ปล่อยนะ…ฉันเจ็บ” วารินทร์พยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของพายุสุดแรงเกิด แต่พายุกลับไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรสักนิดเดียว และด้วยความรำคาญอาการดื้อรั้นของวารินทร์ พายุดึงวารินทร์เข้ามาจูบอย่างหื่นกระหาย…วารินทร์พยายามประท้วงทุบตีพายุไปทั่วร่างกายแต่มันก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี จนวารินทร์เริ่มตาพร่าเพราะไม่มีอากาศหายใจและหมดแรงอยู่ในอ้อมกอดของพายุในที่สุด

“ถ้าไม่ดื้อเสียงตั้งแต่แรก ก็คงไม่ต้องทำแบบนี้หรอกนะ” วารินทร์ได้แต่มองหน้าของพายุด้วยอาการเบลอๆ และต่อมาร่างของพายุก็กลายเป็นนกตัวใหญ่ยักษ์แล้วบินโฉบขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับอุ้มวารินทร์ไปด้วย

เมื่อมาถึงบ้านวายุเทพ พายุก็กลับร่างเป็นมนุษย์อีกครั้งส่วนวารินทร์ที่บาดเจ็บเล็กน้อยก็มีอาการดีขึ้นมากจนสามารถประคองตัวเองได้แล้ว แต่พายุก็ยังไม่ยอมปล่อยให้วารินทร์เดินเองและอุ้มวารินทร์ขึ้นห้องอย่างไม่แคร์สายตาของคนในบ้านที่มองมาอย่างตื่นๆ

“พายุ น้องละลูก” คุณหญิงสุดาถามถึงลูกชายคนเล็กทันที ถึงแม้ว่าภาพตรงหน้าจะไม่ค่อยถูกใจคุณหญิงเสียเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เรื่องของวายุสำคัญกว่า

“คงใกล้ตายเร็วๆนี้แหละครับ” พายุพูดเสียงเย็นแล้วก็นึกโมโหไปพร้อมๆกัน กล้าดียังไงมาพาคนของเค้าออกจากบ้านไปแบบนี้ คิดจะหนีหรอ…หึ ฝันไปเถอะเค้านี่แหละที่จะตามหาจนพบวารินทร์ไม่ว่าจะพยายามหนีอีกสักกี่ครั้งก็ตาม!!!

“นี่!!! พูดอะไรน่ะ พายุ!!! กลับมาคุยกับแม่ก่อนนะ” พายุไม่ได้สนใจคำเรียกของมารดาแม้แต่นิดเดียว พร้อมกับรีบเดินขึ้นมาจนถึงห้องของตัวเองและจัดการล็อกทันทีเพื่อไม่ให้ใครสามารถรบกวนได้

“ปล่อยนะ!!!” วารินทร์ดิ้นจนตัวเองหล่นลงไปกองกับพื้น วารินทร์รีบพยุงตัวยืนขึ้นแต่ก็ถูกพายุผลักจนหงายหลังลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียง และจังหวะนั้นเองพายุก็รีบตามขึ้นมาค่อมวารินทร์เอาไว้ทำให้วารินทร์ไม่สามารถขยับตัวหนีไปไหนได้ แถมมือทั้งสองข้างก็ถูกพายุจับกดไว้กับเตียงอีกต่างหาก…ด้วยเหตุนี้วารินทร์จึงถูกพันธนาการอย่างสมบูรณ์แบบ

“อย่าทำอะไรบ้าๆ พายุ” วารินทร์พูดเสียงนิ่งแม้ในใจจะหวาดหวั่นสักเพียงใด เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ปลอดภัยต่อตัววารินทร์อย่างมาก แล้วถ้าเกิดพายุเกิดหน้ามืดทำอะไรเค้าขึ้นมาจริงๆ วารินทร์ก็คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร

“หึ…กลัวหรือไง…หรือว่าต้องเป็นไอ้วายุถึงจะยอม ห๊ะ!!!” พายุลงมือจู่โจมซอกคอสีขาวที่หอมเกินห้ามใจทันที วารินทร์พยายามสะบัดคอหนีแต่ก็เหมือนเป็นการเปิดช่องให้พายุรุกล้ำมากยิ่งขึ้น

“หยุดนะพายุ!!! อ๊าาาาาา…อึก…พะ พอ…แล้ว…อื้อออออออ” วารินทร์ส่งเสียงห้ามพายุไม่เป็นภาษาเพราะถูกพายุทั้งกัดทั้งดูดไปทั่วลำคอ แต่เสียงของวารินทร์กลับเข้าไปทำลายสติของพายุจนกระเจิดกระเจิง ส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวของพายุขยายขึ้นจนปวดไปหมดและในขณะที่สติของพายุกำลังขาดผึง พายุก็ได้เห็นสีหน้าของวารินทร์ที่มีน้ำตาคลอนิดๆกับดวงตาปรือๆที่มองเค้ามาอย่างตัดพ้อ ทำให้พายุเริ่มกลับมามีสติอีกครั้ง

“นี่ถือว่าสั่งสอน…ถ้ามีครั้งหน้าอีก…มันจะไม่จบแค่นี้แน่” พายุพูดจบก็ปล่อยให้วารินทร์เป็นอิสระแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเพื่อไปจัดการไอ้ส่วนที่มันยังแข็งขืนจนปวดให้ทุเลาลงนั่นเอง…ส่วนวารินทร์ที่นอนอ่อนระทวยอยู่ในห้องก็ผลอยหลับไปในเวลาไม่นานเพราะวันนี้ตัวเค้าเองเหนื่อยมามากพอแล้ว

ทางด้านของนารินทร์ที่หลังจากหนีตายกันมาได้แล้วก็ซ้อนกันอยู่ใต้บ่อน้ำที่มีความพิเศษบางอย่างคือ ถ้าไม่ใช่คนในบ้านวารีรินทร์จะไม่สามารถเข้ามาได้ทางบ่อน้ำ หากคนนอกต้องการจะเข้ามาก็จะต้องเข้าผ่านทางห้องลับในห้องสมุดเท่านั้น แต่วายุเข้ามาได้ก็เพราะเข้ามาพร้อมกันกับนารินทร์

“พี่วายุ…พี่วายุ…นารินทร์” นารินทร์เรียกวายุเสียงตื่น วายุเองก็ขานเรียกนารินทร์เสียงแผ่วเบาพร้อมกับอาการหายใจที่รวยรินลงเรื่อยๆ เพราะอวัยวะภายในได้รับความเสียหายอย่างหนัก ซึ่งไม่ต้องพูดถึงภายนอกเพราะเลือดแทบจะไหลแทนเหงื่อของวายุอยู่แล้ว

“พี่ดำ!!! ทำยังไงดี ช่วยพี่วายุด้วยนะ” นารินทร์พูดขอร้องพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่…นารินทร์กลัวเหลือเกินว่าวายุจะจากเค้าไป ทั้งๆที่พึ่งเจอกันไม่นานแต่ทำไมถึงรู้สึกผูกพันอย่างมากแล้วไหนจะความรู้สึกกลัวการพัดพราก…อีกครั้งหนึ่ง

“…ก็ได้ครับ…พี่จะช่วย” พี่ดำที่อยู่ในร่างมนุษย์ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะพี่กับน้องดันมาขัดแย้งกันเอง วารินทร์ต้องการจัดการคนของวายุเทพ แต่นารินทร์กลับขอร้องให้เค้าช่วยชีวิตศัตรูหมายเลขหนึ่งของพี่ชายตัวเอง แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ตื่นกลัวของนารินทร์ พี่ดำก็อดใจอ่อนไม่ได้จึงรับคำยอมช่วยวายุ…แต่พี่ดำก็ตกใจไม่น้อย ที่เห็นวายุพยายามช่วยนารินทร์ถึงขนาดยอมเอาชีวิตเข้าแลกแบบนี้ นี้สินะที่เรียกว่ารักแท้…พี่ดำก็ได้แต่ภาวนาขอให้วารินทร์คิดได้ถึงข้อนี้ แล้วเลิกยึดติดกับอดีตที่ผ่าน คิดถึงปัจจุบันและอนาคตดีกว่า

“ปลอดภัย…ใช่ไหม” วายุกุมมือนารินทร์อย่างอ่อนแรงพร้อมกับเปลือกตาที่กำลังจะปิดลงเรื่อยๆ พี่ดำก็ได้แต่มองการกระทำของทั้งคู่พร้อมๆกับการรักษาวายุไปด้วย

“นาไม่เป็นไรพี่อย่าพึ่งพูดอะไรเลยนะ พี่ดำกำลังช่วยพี่อยู่ เดี๋ยวพี่ก็จะหายแล้วนะ” วายุยิ้มรับพร้อมกับค่อยๆปิดตาลงเรื่อยๆจนหลับไปในที่สุด

“พี่คงช่วยได้เท่านี้ ที่เหลือคงต้องใช้เวลาเพราะอวัยวะเสียหายอย่างหนัก อำนาจพี่มีไม่พอ”

“แล้วถ้าอำนาจของนาล่ะพี่ดำ อาการของพี่วายุจะดีขึ้นไหม”

“นายังควบคุมพลังได้ไม่ดี การใช้อำนาจรักษาต้องอาศัยความชำนาญในการถ่ายทอดพลังอย่างมาก เพราะหากผิดพลาดไปแม้แต่นิดเดียว…นั้นหมายถึงตาย แถมพี่รินทร์ก็ไม่ได้สอนนาด้วย เพราะฉะนั้นคอยดูแลเค้าไปแบบนี้ก็ดีแล้ว อาจจะใช้เวลาสักหน่อยแต่ก็ดีกว่าเอาชีวิตของเค้ามาเสี่ยงเพราะความไม่ชำนาญของนาใช่ไหม” นารินทร์พยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ และรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่าขึ้นมาทันที ช่วยอะไรใครก็ไม่ได้ แถมยังอ่อนแอจนทำให้วารินทร์และวายุต้องเดือดร้อนอีก

“ไม่มีใครเกิดมาไร้ค่าหรอกนะครับ นารินทร์” พี่ดำที่จับกระแสจิตน้อยใจของนารินทร์ได้ ก็เอ่ยปลอบใจก่อนจะเดินออกไปเพื่อให้วายุได้พักผ่อนพร้อมกับนารินทร์ที่คอยดูแลอย่างไม่ยอมห่างไปไหน…นี่แหละคือรักแท้ที่ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาหรือเรื่องร้ายแรงแค่นั้น ต่อให้แลกด้วยชีวิตก็ย่อมทำได้ เพื่อให้คนที่ตัวเองรักอยู่ต่อไปและมีความสุขที่สุด

เช้าวันต่อมาวารินทร์รู้สึกตัวขึ้นหลังจากการหลับพักผ่อนตั้งแต่เมื่อวาน แต่เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองถูกใครบางกอดเอาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับสายตาที่มองมาอย่างไม่ปิดบัง วารินทร์พยายามขืนตัวให้หลุดออกจากอ้อมกอดของพายุ แต่ก็ไร้ผลแถมยังถูกพายุรุกล้ำโพรงปากอยู่นานแสนนานจนวารินทร์เกือบจะขาดใจตายพายุจึงยอมปล่อยวารินทร์ให้เป็นอิสระอย่างเสียดาย

“รีบจัดการตัวเองด้วยล่ะ วันนี้คุณต้องไปข้างนอกกับผม” วารินทร์นิ่งและไม่ถามอะไรต่อเพราะยังเสียก็ต้องออกไปตามคำสั่งอยู่แล้ว ยิ่งขัดขืนจะยิ่งยุ่งยากเสียเปล่าๆ…วารินทร์ใช้เวลาจัดการตัวเองเกือบชั่วโมงก่อนจะเดินลงมาข้างล่างเพื่อตามหาตัวการที่สั่งให้เค้าจัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง

“คุณวารินทร์คะ…ของที่คุณใช้ชื่นไปซื้อมาเมื่อวานอยู่ในตู้เย็นนะคะ แล้วก็นี่เงินทอนค่ะ” ชื่นวางไม้กวาดพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบเงินที่เหลือคืนให้กับวารินทร์ แต่ก็ถูกวารินทร์จับมือไว้เสียก่อน

“เก็บไว้เถอะ…ฉันให้…แล้วของพวกนั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง” ชื่นพยายามจะท้วงไม่รับแต่ก็ถูกสายตาคมกริบจ้องมองอย่างไม่พอใจ ชื่นจึงต้องยอมรับเงินไปอย่างเสียไม่ได้

“เอาล่ะ พร้อมแล้วใช่ไหมจะได้ไปกันเสียที” พายุที่เดินออกมาจากครัวก็พุ่งตรงเข้ามาหาวารินทร์ทันที

“คุณควรจะบอกฉันก่อนนะ ว่าจะพาฉันไปไหน” วารินทร์พูดเสียงนิ่งพร้อมกับตะสัดหางตามองพายุอย่างเย็นชา

“ไปบริษัทกับผมไง” วารินทร์หันมองพายุอย่างไม่เข้าใจ…จะให้เค้าเข้าไปด้วยเพื่ออะไร

“เพราะขืนปล่อยคุณไว้อีก เดี๋ยวก็จะมีพวกตีนหมาตีนแมวมาย่องพาคุณออกไปจากบ้านอีก” วารินทร์ใจเหตุผลของการกระทำของพายุทันทีแต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร ดีเสียอีกอยู่แต่บ้านน่าเบื่อจะตายชัก

“แล้วจะไปกันได้หรือยัง…ต่อให้คุณจ้องฉันจนหายไปตรงนี้คุณก็ไม่ถึงบริษัทหรอกนะ” วารินทร์พูดจบพร้อมกับเดินนำออกไปนอกบ้าน พายุได้แต่ยืนยิ้มแล้วเดินตามออกไปพร้อมกับใบหน้ายิ้มอย่างมีความสุขจนปิดไม่มิด ชื่นที่อยู่ในเหตุการณ์ก็แปลกใจนิดหน่อยกับความแปรปรวนของพายุ เมื่อวานดุอย่างกับปิศาจร้าย แต่เช้านี้กลับดูสดใสเสียจนเหมือนกับคนละคน หรือต้นเหตุอารมณ์แปรปรวนของพายุจะมาจากวารินทร์…ชื่นสงสัยอยู่ไม่นานก็เลิกสนใจเรื่องของเจ้านาย เพราะมีหน้าที่ๆต้องจัดการอีกมากมายรอเค้าอยู่




ปล. แอบทิ้งปมอะไรไว้อีกนิดนึง อิอิ

[mystery Y]

วายุปลอดภัยใช่ไหม? รอตอนต่อไป

[Pednoiinnocent]

มารอตอนต่อไปครับ

[jessiblossom]

พายุจะทำอะไรกับวารินทร์เนี่ยยยยยย

[janehh]

พายุก็อารมณ์แปรปรวน วารินทร์ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ 

รอตอนต่อไปค่ะ 

[everlastingly]

  รออ่านตอนต่อไป ให้กำลังใจคนแต่งนะ ไปบริษัทด้วยกันแล้วจะเกิดอะไรขึ้น จะเกิดเรื่องอีกหรือเปล่า หรือจะได้ดูฉากสวีทหวาน

[yuyie]

ดูมันเดินเรื่องช้าไงไม่รู้ คนอ่านลุ้นจะแย่ 

[maru]

พายุอารมณ์ร้ายเกิน ยังไงวายุก็น้องนะ