หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45

[shizuruviola]

Chapter 28

ในระหว่างการเดินสู่บริษัทของตระกูลวายุเทพ บรรยากาศภายในรถค่อนข้างเงียบสงบ…เงียบเกินไปจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนสองคน โดยคนหนึ่งมีหน้านิ่งเฉยไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับอีกคนหนึ่งที่มีสีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข จนกระทั่งเมื่อรถของพายุแล่นเข้าจอดในที่ประจำแล้ว วารินทร์มองสำรวจไปรอบๆตัวก็พบกับตึกขนาดใหญ่ความสูงน่าจะสักประมาณยี่สิบชั้นได้ แต่ที่ถูกใจวารินทร์ที่สุดเห็นจะเป็นสวนที่ถูกจัดแต่งขึ้นเพื่อให้เป็นสถานที่ผ่อนคลายของพนักงานในบริษัท พายุที่สังเกตอาการของวารินทร์ก็รู้ทันทีว่าวารินทร์ถูกใจสวนบริษัทเค้าเสียแล้ว

“คุณจะไปเดินเล่นดูก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวผมคงต้องขึ้นไปเคลียร์งานก่อนเพราะวันนี้เดี๋ยวผมจะต้องมีประชุม” วารินทร์ไม่ตอบด้วยคำพูดแต่เปิดประตูรถแล้วรีบเดินไปในสวนนั้นอย่างรวดเร็ว พายุมองตามแล้วเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง พายุรู้สึกว่าช่วงนี้เค้ามักจะเผลอยิ้มเอาง่ายๆเมื่ออยู่ใกล้ๆกับวารินทร์

เมื่อวารินทร์เดินเข้ามาในสวน วารินทร์พยายามซึมซับความเป็นธรรมชาติไว้ให้มากที่สุด เค้ารู้สึกสดชื่นและมีพลังขึ้นเมื่ออยู่ในที่ๆสงบแล้วร่มรื่นเคล้าไปด้วยต้นไม้แบบนี้ ถึงมันจะไม่มากเท่าที่เคยอยู่ที่บ้านวารีรินทร์ก็ตาม แต่แค่นี้ก็มากพอแล้ว

“สวัสดีครับ” เสียงปริศนาดังขึ้นในขณะที่วารินทร์กำลังเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศของธรรมชาติ วารินทร์หันไปมองตามเสียงก็พบกับชายแปลกหน้ารูปร่างหน้าตาดีมากคนหนึ่งกำลังมองมาที่เค้าแล้วยิ้มให้อย่างหวานเชื่อม แต่วารินทร์แค่สบตาครู่เดียวก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้านี้ต้องการอะไร

“…” วารินทร์เลือกที่จะเงียบไม่ตอบและเลิกสนใจบุคคลคนนั้นไปทันที

“มาติดต่องานหรอครับ…ผมก็ถือหุ้นส่วนอยู่ที่นี่ ผมยินดีให้บริการทุกเรื่องนะครับ” บุคคลปริศนาถือวิสาสะจับมือวารินทร์ทันที วารินทร์มองด้วยหางตาอย่างใจเย็น ชายคนนี้ยังไม่รุกรานอะไรมาก แต่ถ้ามากกว่านี้…วารินทร์ก็ไม่รับรองความปลอดภัย

“ขอตัวครับ” วารินทร์พูดพร้อมกับดึงมือกลับมาและเตรียมลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปหาพายุข้างบน แต่ในขณะที่กำลังจะเดินออกมาแขนของวารินทร์ก็ถูกกระชากไว้อีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อนสิครับ…คุณยังไม่ตอบคำถามผมสักคำถามเดียวเลย จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือครับ”

“ปล่อยเถอะ…ฉันไม่อยากมีปัญหานะ”

“คุณมีปัญหาแน่ ถ้าคุณไม่ยอมตอบคำถามผม” ชายแปลกหน้าเริ่มมีน้ำเสียงหงุดหงิดจนวารินทร์จับได้ เหตุเพราะว่าวารินทร์ไม่ตอบสนองความต้องการของชายตรงหน้านี้

“งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ ฉันถือว่าเตือนคุณแล้ว” พูดจบชายตรงหน้าที่อยากรู้ว่าวารินทร์จะทำอะไรได้ เพราะด้วยขนาดรูปร่างที่ต่างกันขนาดนี้ ไม่มีทางที่ผู้ชายตัวเล็กรูปร่างบางแบบวารินทร์จะสามารถทำให้เค้ามีอันตรายอะไรได้แน่นอน…แต่เค้าก็คิดผิด เมื่ออยู่ดีๆร่างของเค้าก็ลงไปกองอยู่กับพื้นแบบไม่รู้ตัวและเมื่อกระพริบตาอีกครั้งก็พบว่าวารินทร์เดินเข้าไปในตัวอาคารเรียบร้อยแล้ว

“บัดซบเอ้ย!!!” บุคคลปริศนาสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็พยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติเพื่อเตรียมพร้อมในการประชุมสำหรับวันนี้

วารินทร์ที่เดินก้าวขาเข้าบริษัททุกสายตาไม่ว่าจะเป็นลูกค้าที่มาติดต่องานหรือพนักงานก็มองมาที่วารินทร์เป็นตาเดียว แต่วารินทร์ก็ไม่ได้สนใจและเดินตรงไปยังประชาสัมพันธ์ทันที เพื่อถามชั้นที่พายุอยู่เพราะก่อนแยกกันวารินทร์ดันลืมถามเสียนี่ว่าพายุทำงานอยู่ชั้นไหนของตึก

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณสุบรรณอยู่ชั้นไหนครับ” หญิงสาวฝ่ายประชาสัมพันธ์มองหน้าวารินทร์อย่างสงสัย หนุ่มหน้าสวยคนนี้มีอะไรกับท่านประธานสุดเพอร์เฟคของพวกหล่อนเพราะด้วยการแต่งตัวของวารินทร์ไม่น่าจะมาติดต่องานแน่นอน แต่เธอก็ยอมบอกข้อมูลที่วารินทร์ต้องการทราบให้อย่างละเอียด

“ขอบคุณมากนะครับ” พูดจบวารินทร์ก็เดินตรงไปยังลิฟต์และกดชั้นที่สิบซึ่งเป็นชั้นพายุทำงานอยู่ทันที…เมื่อลิฟต์เปิดออกก็พบว่าชั้นทั้งชั้นที่พายุอยู่มีห้องอยู่เพียงสองห้องอยู่ด้านในส่วนด้านหน้าเป็นเพียงห้องโถงกว้างๆที่ปูด้วยพรมอย่างดี และก็มีโต๊ะเลขาอยู่ข้างหน้าอยู่หนึ่งตัว วารินทร์ไม่รอช้า รีบเดินก้าวขาออกจากลิฟต์และเดินตรงไปยังโต๊ะของเลขาหน้าห้องทันที

“ติดต่ออะไรคะ” วารินทร์กระตุกกับน้ำเสียงที่แสนจะห้วนของหล่อนทันที การแต่งตัวที่แสนจะเปิดเผยกับปากสีแดงปี๊ดเหมือนเลือดไก่สดมันก็ทำให้ลุคของเธอไม่น่าคุยด้วยอยู่แล้ว ยิ่งทำเสียงให้น่าหมันไส้แบบนี้มันน่าส่งไปเรียนเรื่องมารยาทเสียจริงๆ

“มาพบคุณสุบรรณครับ”

“นัดไว้หรือเปล่า…ถ้าไม่นัดก็เชิญกลับไปได้เลยค่ะ วันนี้ท่านประธานยุ่งมาก” เธอพูดโดยไม่หันมองวารินทร์แม้แต่นิดเดียว ทำเหมือนวารินทร์เป็นธาตุอากาศ แต่คนอย่างวารินทร์ไม่สนใจอะไรกับคนพวกนี้อยู่แล้ว

“นัดไว้หรือเปล่าไม่สำคัญหรอกนะ สำหรับฉันน่ะ” หล่อนเงยหน้าขึ้นมองวารินทร์ทันที วารินทร์กระตุกยิ้มส่งกลับไปให้แบบเย็นๆเป็นสัญญาณเตือนว่าเธอกำลังทำให้วารินทร์เริ่มหมันไส้เธอมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ

“อ๋อ…มาขายหรอคะ ท่านประธานไม่ได้มีรสนิยมวิปริตหรอกนะคะ เชิญกลับไปเถอะค่ะ” วารินทร์ไม่สนใจคำพูดของแม่เลขาแสนสวยอีกต่อไป พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องของพายุทันที เลขาสุดแซบก็โดดพรวดจะมาขวางวารินทร์ แต่ก็ช้าเกินไป

“นี่ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าคุณเข้ามาไม่ได้ถ้าไม่ได้นัดไว้ก็เชิญกลับไปเถอะนะคะ อย่าทำให้ดิฉันหนักใจเลยค่ะ” วารินทร์มองการแสดงของเลขาสาวของท่านประธานก็กระตุกยิ้มทันที พร้อมกับส่งสายไปทางพายุที่มองมายังวารินทร์ให้จัดการเคลียร์เลขาของเค้าเสียที

“คุณแก้มออกไปเถอะ คุณวารินทร์เค้ามากับผม” ทันทีที่พายุพูดจบหล่อนก็หน้าเปลี่ยนสีทันที

“อ้าว คุณน่าจะบอกกับฉันนะคะว่ามากับท่านประธาน ไม่งั้นฉันก็ไม่ขัดข้องหรอกขอตัวกลับไปทำงานนะคะ” แต่ก่อนที่เธอจะก้าวขาออกจากห้องวารินทร์ก็พูดบางอย่างขึ้นมาเสียก่อน

“คุณพายุ อันที่จริงก็ไม่อยากจะก้าวก่ายการทำงานของคุณหรอกนะ แต่เลขาสุดสวยของคุณน่ะนอกจากจริตจะก้านจะเกินพอดีแล้ว เรื่องตีสองหน้าก็คงไม่แพ้ใครในโลกนี้แน่ๆ…ฉันว่าคุณควรเปลี่ยนเลขาใหม่จะดีกว่านะ” แก้มกัดฟันแน่นดิ้นพล่านไปกับคำพูดของวารินทร์แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ปิดประตูไปอย่างไม่สบอารมณ์

“ร้ายเหมือนกันนะคุณน่ะ” พายุเอ่ยขึ้นหลังจากเลขาของเค้าออกไปจากห้อง จริงๆพายุก็พอจะทราบบ้างเกี่ยวกับพฤติกรรมหวงเจ้านายของหล่อน แต่พายุยังไม่อยากทำอะไรรุนแรงในเมื่อแก้มยังไม่ได้ทำอะไรรุ่มร่ามหรือแสดงความเป็นเจ้าของตัวเค้ากับใคร

“ฉันพูดความจริง” วารินทร์พูดพร้อมกับเดินไปนั่งลงที่โซฟาในห้อง พายุเห็นดังนั้นก็รีบเดินตามไปนั่งประกบพร้อมกับเนียนสวมกอดวารินทร์ทันที

“แล้วคุณจะให้ผมทำไหม” วารินทร์หันมองหน้าพายุเพราะไม่เคลียร์กับคำถาม ทำอะไรล่ะ???

“เปลี่ยนเลขาไง” พายุระบายยิ้มให้วารินทร์พร้อมกับโฉบหน้าลงไปฝังกับแก้มของวารินทร์ด้วยความรวดเร็ว…เรียกภาษาชาวบ้านก็คือขโมยหอมแก้มนั้นเอง

“มันก็แล้วแต่คุณ ฉันแค่ให้คำแนะนำ” วารินทร์ถูกวายุกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆจนรู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังคงวางท่านิ่งเฉยใส่พายุ จนหน้าของพายุป้วนเปี้ยนอยู่แถวคอของวารินทร์

“คุณมาเป็นเลขาใหม่ให้ผมสิ” วารินทร์นิ่งและคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะแอบลอบยิ้มในใจ…ก็ได้นะพายุทุกวันนี้ตัวเค้ากับพายุก็แทบจะไม่ห่างกันอยู่แล้ว ถ้ายังต้องมาทำงานด้วยกันอีกล่ะก็…วารินทร์คิดอะไรดีๆออกแล้ว…ฉันจะทำให้คุณอยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีฉัน ทำให้คุณทุรนทุรายในวันที่ฉันจากคุณไป คิดได้ดังนั้นวารินทร์ก็ตอบพายุทันที

“ฉันตกลงก็ได้…แต่อย่าไล่เลขาสาวสวยของคุณออกล่ะ แค่ย้ายตำแหน่งก็พอแล้ว” พายุดีใจอย่างออกนอกหน้าเพราะไม่คิดว่าการพูดหยอกเล่นของเค้าจะทำให้วารินทร์ตกปากรับคำเร็วขนาดนี้ นี่เค้าถือว่าเค้าโชคดีจริงๆ

“งั้นผมจะให้คุณเริ่มงานพรุ่งนี้…วันนี้ผมจะพาคุณเดินทัวร์ในบริษัทก่อนในระหว่างรอการประชุมที่จะเริ่มขึ้น พอเสร็จแล้วเราค่อยไปซื้อเสื้อผ้าใส่ทำงานของคุณก็แล้วกัน” วารินทร์ยิ้มตอบพร้อมกับพยักหน้าไม่คัดค้านอะไร จากนั้นทั้งคู่ก็พากันเดินออกจากห้องแต่ก่อนไปพายุก็สั่งงานกับเลขาวันสุดท้ายครู่หนึ่งก่อนจะพาวารินทร์เดินแนะนำสถานที่ต่างๆตั้งแต่ชั้นยี่สอบไล่ลงมาจนชั้นหนึ่ง และแน่นอนว่าพายุและวารินทร์ตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งบริษัทเพราะดูจากอาการของพายุมันก็เป็นตัวบ่งบอกได้แล้วว่าวารินทร์มีความสำคัญขนาดไหน ท่านประธานถึงขนาดต้องลงมาพาทัวร์ด้วยตัวเอง

“สวัสดีครับท่านประธานสุบรรณ” เสียงออกแนวยียวนทักพายุขึ้น พายุถึงกับหน้าบูดขึ้นมาอย่างอัตโนมัติเพราะเค้าจำเสียงแบบนี้ได้ดี

“สวัสดีครับ…คุณกิตติกร มีธุระอะไรหรือเปล่าครับถึงจะต้องถ่อมาถึงที่นี่” พายุพูดจิกกัดกลับไปเล็กน้อย

“อ้าว ทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ อย่างน้อยผมก็ถือหุ้นของบริษัทนี้ไว้เหมือนกันนะครับ แล้ววันนี้ก็มีประชุมผมก็ต้องเข้าร่วมในฐานะผู้บริหารบอร์ดคนหนึ่งเหมือนกันนะครับ”

“หึ…หุ้นแค่สิบเปอร์เซ็นต์ไม่น่าจะถึงกับต้องหอบสังขารมาถึงที่นี่เลยนะครับ เพราะจริงๆแล้วสิบเปอร์เซ็นต์ตรงนั้นมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรเท่าไหร่อยู่แล้ว” กิตติกรกำหมัดแน่นกับคำพูดดูถูกเหยียดหยามของพายุ ส่วนพายุก็ยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า จริงๆแล้วพายุคือผู้ถือหุ้นสูงสุดในบริษัทถึงแปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์และสาเหตุที่หุ้นที่เหลือกระจายออกไปนั้นก็เพราะคุณหญิงสุดาอยากให้มีญาติๆถือหุ้นเอาไว้เป็นที่หารือกันบ้างซึ่งนั่นหมายความว่า กิตติกรคือญาติคนหนึ่งของสุบรรณเหมือนกัน ถ้าไม่ติดที่นั่นความต้องการของแม่ พายุก็อยากจะเป็นผู้ถือหุ้นทั้งหมดไว้ในมือเสียเอง

“อ้าว คนสวยเจอกันอีกแล้วนะครับ…ใครครับเนี่ยไม่แนะนำหน่อยเหรอครับ” กิตติกรหันมาสนใจกับวารินทร์แทน พร้อมกับหันหน้าไปถามพายุอย่างเจ้าเล่ห์

“ขอโทษนะ แต่ฉันไม่อยากรู้จักคุณ…ไปกันได้หรือยังพายุฉันไม่มีเวลามายืนไร้สาระแบบนี้ทั้งวันนะ” วารินทร์พูดจบก็เดินไปทางอื่นทันที พายุก็เดินตามไปอย่างไม่สนใจกับผู้ถือหุ้นอีกรายที่ยืนกำหมัดแน่นที่เดือดดาลไปด้วยอารมณ์โทสะ

“คอยดูเถอะพวกมึง…กูจะกดให้จมดินจนต้องคลานมาอยู่แทบเท้ากูเลย!!!” กิตติกรได้แต่มองคนสองคนเดินคู่กันห่างออกไปเรื่อยๆอย่างแค้นเคือง โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังก่อสงครามกับสิ่งที่ไม่สามารถต่อกรได้ถึงสองสิ่งพร้อมๆกัน

[saruttaya]

หมั่นไส้ยัยเลขามากมาย

[jessiblossom]

เมื่อไหร่จะรักกันค่า

[aiyuki]

ตัวร้ายตัวใหม่ออกมาแล้ว อย่างงี้ วารินทร์จะทำยังไงต่อล่ะเนี่ย ทั้งจะแก้แค้นวายุ ทั้งต้องระวังตัวร้ายนี่อีก โอ้ยย เชียร์วารินทร์นะ ให้วางความแค้นลงบ้าง เหมือนนารินทร์อ่าา

[monaligo]

วารินทร์เจ้าเล่ห์มากกกกก

[janehh]

  ยัยเลขา
  กิตติกร

หนูรินทร์จะวางแผนอะไรอีกค้าาาาา 

[Pednoiinnocent]

วายุกับนารินทร์จะเป็นไงบ้างนะ #รอตอนต่อไปครับ

[AMINOKOONG]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วทำให้เราไม่กลัวพวกตัวร้ายในเรื่องเลยนะ
อีกอย่างมีตัวร้ายเยอะๆน่ะสนุกดีเพราะเชื่อว่าวารินทร์เอาอยู่
แต่ที่น่ากลัวกว่าพวกตัวร้ายก็คือสองพี่น้องนั่นต่างหากล่ะ

ปล.ถ้าวารินทร์เข้าทำงานในบริษัทแล้วเราว่าเนื้อเรื่องคงน่าสนใจเข้มข้นและแซ่บยิ่งขึ้นแน่ๆ รอตอนต่อไปคราฟ

[mystery Y]

พายุชักจะหลงวารินทร์ขึ้นทุกวัน

[OnkChad]

ชอบมากคัฟฟฟ
เพิ่งได้อ่าน ก็อ่านจนจบเรย
ขอบคุณมากๆ
รอติดตามตลอดนะคัฟฟฟ

[sukaz]

มึงพลาดซะล่ะ กิตติกร

[mild-dy]

กิตติกรมึงเผลอละเจอกัน

[fay 13]

 

[ninik]

หมั่นไส้นังเลขา
สมควรโดนพี่ดำยำให้ซักรอบ

[yymomo]

   เห็นเรื่องนี้มาพักใหญ่ๆละ แต่ไม่เคยได้สังเกตุเลยว่า ใครเป็นคนแต่ง ก็เลยไม่ได้เข้ามาอ่าน

แต่พอเห็นชื่อ Shizuruviola  เป็นคนแต่งร้องเสียงแทบหลง   ว่าเราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง   

สนุกมากๆ อ่านรวดเดียวเลย  ชอบสองพี่น้อง นาคกันมากๆๆๆๆๆ เซ๊งครอบครัวครุฑ  แบบว่าเห้ย จะไม่คิดเลยหลอว่าผิดน่ะ

แต่ก็นะ วายุเค้ากลับตัวแล้ว  เหลือแต่ไอ้คนพี่เนี่ยแหละที่ยังไม่กลับตัว แถมจะร้ายอีกเรื่อยๆแน่ๆเลย     

สนับสนุนให้ วารินทร์ จัดพายุหลัก ๆ  เอาให้บ้าไปเลยถ้าหายไปเนี่ย           อยากรู้คู่นารินทร์กับวายุจัง ว่าตอนนี้ เป็นยังไง

[yuyie]

เมื่อไรจะรักกันนะ ลุ้นจะแย่ 

[ณ ที่เดิม™]

ยิ่งอ่านยิ่งมันส์เรื่องนี้ 

[greensoda]

วารินทร์โหดขึ้นเรื่อยๆ

[shizuruviola]

Chapter 29

ผ่านไปหลายวันอาการบาดเจ็บของวายุก็ฟื้นตัวขึ้นเรื่อยๆจนเกือบจะหายเป็นปกติ แต่ก็มีความรู้สึกเจ็บเล็กๆน้อยๆบ้างหากมีอะไรมากระทบกระเทือนแรงๆ แต่แค่นี้ก็ถือว่าฟื้นตัวได้รวดเร็วกว่าคนปกติแล้ว ซึ่งสาเหตุอาจจะมาจากพยาบาลสุดแสนน่ารักที่ไม่ได้ปลีกตัวออกห่างจากวายุเลย ไม่ว่าจะนอน กิน อ่านหนังสือ หรืออะไรก็ตามที่สามารถทำในห้องนั้นได้

“หมับ…ทำอะไรครับ” วายุกอดนารินทร์ที่กำลังมีสมาธิกับการอ่านหนังสืออยู่จากทางด้านหลังพร้อมกับเอาหน้าเกยไหล่ของคนตัวเล็กไว้เพื่อสูดดมกลิ่นหอมประจำตัวของนารินทร์

“อื้อ…ตื่นแล้วหรอ ยังเจ็บอยู่ไหม” นารินทร์ถามกลับด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เจ็บแล้วครับ ต้องขอบคุณนายพยาบาลแสนดีคนนี้นี่ไง…ฟอด” วายุพูดจบก็ขโมยหอมแก้มนารินทร์โดยนารินทร์ได้แต่ดิ้นพล่านหน้าแดงอยู่ในอ้อมกอดของวายุด้วยความอาย

“พรุ่งนี้พี่ว่าเราสองคนไปเรียนกันได้แล้วนะ ขาดมาหลายวันแล้วเดี๋ยวจะตามไม่ทันเอา” วายุบอกด้วยความเป็นห่วงและช่วงนี้ก็ใกล้สอบแล้วด้วย แต่จะว่าไปแล้วตั้งแต่วายุบาดเจ็บก็ไม่ได้ติดต่อเพื่อนๆอีกเลย ป่านนี้คงด่าเค้ายันบรรพบุรุษไปแล้ว เพราะวายุไม่เคยหายไปเฉยๆโดยไม่ได้บอกเพื่อนๆเค้าไว้ก่อน

“อื้อ นี่นาก็กำลังอ่านหนังสืออยู่เนี่ย” เพราะอย่างน้อยไม่ได้ไปเรียนก็ต้องอ่านหนังสือไว้บ้างจะได้ไม่ลืมสิ่งที่อาจารย์สอน

“ก็ดีแล้วครับ…แล้ววารินทร์ล่ะ กลับมาหรือยัง” เมื่อพูดถึงวารินทร์สีหน้าของนารินทร์ก็สลดลงทันที เพราะวารินทร์ไม่ได้กลับมาเหยียบที่นี่อีกเลยตั้งแต่วันที่พายุบุกมาที่นี่ วายุเห็นอาการของนารินทร์ก็รู้คำตอบทันที

“ขอโทษครับ…พี่ขอโทษที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้” วายุกอดนารินทร์แน่นขึ้นกว่าเดิม ความรู้สึกผิดเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในใจของวายุอีกครั้งจนนารินทร์สัมผัสได้

“อย่าโทษตัวเองเลย พี่ทำดีที่สุดแล้ว”นารินทร์กอดวายุตอบอย่างปลอบใจ พายุที่ได้รับกำลังใจจากนารินทร์ก็ดึงตัวนารินทร์ออกจากตัวพร้อมกับก้มประกบปากนารินทร์อย่างโหยหาแต่ล้ำลึกไปด้วยความอ่อนโยนอย่างทะนุถนอม นารินทร์เองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่จูบตอบวายุอย่างที่ใจต้องการ

“เดี๋ยววันนี้พี่พานาไปหาวารินทร์เอง”

“แต่จะดีหรอ…พี่พายุ…” นารินทร์กังวลขึ้นมาทันทีที่วายุพูดจบ ภาพเหตุการณ์วันนั้นวันยังคงติดตาเค้ามาตลอดจนถึงวันนี้…ภาพที่พี่ชายแท้ๆอย่างพายุจะฆ่าน้องชายแท้ๆอย่างวายุให้ตายคามือไปจริงๆ!!! ความกลัวเกาะกุมจิตใจของนารินทร์อย่างช่วยไม่ได้ ห่วงวารินทร์ก็ห่วง แต่ก็กลัววายุถูกทำให้บาดเจ็บอีก แต่อย่างน้อยนารินทร์ก็สามารถแน่ใจได้ว่า พายุจะไม่ทำอันตรายใดๆกับวารินทร์แน่นอน

“เชื่อพี่เถอะ…แต่ถ้าพี่ต้องตาย…นากับรินทร์ต้องรอด” นารินทร์เผลอสวมกอดวายุอย่างแรงเมื่อได้ยินสิ่งที่วายุพูด…นารินทร์รู้สึกใจสั่นเหลือเกินเมื่อได้ยินคำว่าตายออกจากปากของวายุ ถึงแม้มันจะยังไม่ได้เกิดขึ้นจริงก็ตาม

“ไม่เอา…ไม่ให้ตาย ไม่ให้พูดแบบนี้อีก” นารินทร์พูดเสียงเศร้าปนสั่นเครือไปพร้อมๆกัน

“ขี้แยจัง…พายุมันไม่ฆ่าพี่หรอกครับ” วายุปลอบขวัญเด็กน้อยที่กอดเค้าแน่นอย่างอ่อนโยน แม้จะเผื่อใจเอาไว้บ้างแล้ว แต่ยังไงเสียวายุก็อยากจะเห็นรอยยิ้มที่สดใสของนารินทร์ตลอดไป ไม่ว่าจะต้องทำอะไรหรือเสี่ยงตายแค่ไหนเค้าจะทำ

“งั้นเราออกเดินทางกันเลยไหม ช่วงนี้น่าจะไม่เจอพี่พายุ” นารินทร์พยักหน้ารับ จากนั้นทั้งสองคนก็พากันขับไปที่บ้านวายุเทพและเมื่อทั้งสองคนก้าวขาเข้าบ้านคุณหญิงสุดาก็รีบเดินเข้ามาหาวายุทันที เพราะวายุหายตัวไปจากบ้านหลายวันโดยไม่ติดต่อกลับมาเลยถามพายุ พายุก็เอาแต่นิ่งไม่ยอมตอบอะไร

“วายุ กลับมาแล้วหรือลูก ไปอยู่ที่ไหนมาแล้วนี่แผลอะไรตามเนื้อตามตัวเต็มไปหมด” คุณหญิงสุดาถามด้วยความร้อนรน เพราะเห็นร่องรอยที่หลงเหลืออยู่หน่อยๆตามตัวของวายุ

“พอดีผมไปอยู่บ้านนู้นกับนารินทร์ครับแล้วเข้าไปในป่าหนามมันเลยเกี่ยวนิดหน่อยเองครับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง…แล้วนี่วารินทร์อยู่หรือเปล่าครับ น้องชายเค้าอยากมาเจอพี่ชายหน่อย” คุณหญิงสุดามองนารินทร์เลิ่กลั่กปนแปลกใจ…นี่พี่น้องเค้าไม่ได้คุยกันหรือไง

“วารินทร์เค้าไม่ได้บอกเธอหรือไง ว่าเข้าไปทำงานที่บริษัทกับพายุน่ะ” เมื่อสิ้นเสียงของคุณหญิงสุดา นารินทร์และวายุก็เกิดอาการแปลกใจทันที ว่าทำไมวารินทร์จะต้องไปทำงานด้วยหวังว่าคงจะไม่ได้ถูกพายุบังคับอะไรนะ

“ไม่เป็นไรครับ งั้นเดี๋ยวผมพานารินทร์ไปหาวารินทร์ก่อนนะครับแม่”

“ขับรถดีๆด้วยล่ะ นี่…แล้วเรื่องที่ทะเลาะกับพายุน่ะ แม่อยากให้เคลียร์ๆกันเสียนะลูก ยังไงเราสองคนก็พี่น้องกัน แม่ไม่รู้หรอกนะว่ามีเรื่องอะไรกัน แต่พี่น้องกันก็ต้องรักกัน…รับปากแม่นะลูก” วายุนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง นารินทร์ก็ส่งสายตาเชิงขอร้องให้วายุเหมือนกัน ทำให้วายุต้องพยักหน้ายอมรับปากแม่ของตัวอย่างช่วยไม่ได้

ทางด้านของวารินทร์ที่เริ่มมาทำงานเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของพายุก็ทำงานได้อย่างคล่องแคล่วและสามารถเรียนรู้งานได้อย่างรวดเร็วจนพายุยังทึ่ง ส่วนเลขาสาวแสนสวยก็ยังคงดำรงตำแหน่งเลขาหน้าห้องต่อไปโดยไม่ได้มีการโยกย้ายตำแหน่งแต่อย่างใด แต่มีการเพิ่มตำแหน่งให้วารินทร์แทนและที่สำคัญโต๊ะทำงานของวารินทร์ก็อยู่ในห้องเดียวกับพายุเสียด้วย ซึ่งนั่นหมายความว่าหากมีงานจากเลขาจะต้องผ่านวารินทร์ก่อนและหากมีการสั่งงานจากท่านประธานก็ต้องผ่านวารินทร์ก่อนเช่นกัน ซึ่งนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้แก้มไม่พอใจวารินทร์เป็นอย่างมาก เพราะมันทำให้เธอไม่สามารถใกล้ชิดกับท่านประธานในฝันของเธอได้เลย

“คุณจะไปไหน” วารินทร์รู้ดีว่าเหตุผลที่พายุเอาเค้าเข้ามาอยู่ในห้องทำงานเพราะอะไร แค่กระดิกตัวนิดๆหน่อยๆก็โดนถามแล้ว ไปไหน ทำอะไร และทุกอย่างที่สามารถถามได้

“จะไปหาอะไรดื่มหน่อย คุณจะเอาอะไรหรือเปล่า” พายุพยักหน้ารับแล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารต่อ ซึ่งจริงๆแล้ววารินทร์รู้สึกได้ถึงเสียงของคนกำลังเถียงกันอยู่หน้าห้อง และคนที่ยืนเถียงกับเลขาหน้าห้องนั้นวารินทร์ก็รู้ดีว่าคือใคร

“มีอะไรกัน…นารินทร์” นารินทร์เดินเข้ามาหาพี่ชายของตัวเองทันทีด้วยสีหน้าบึ้งตึงสุดๆเพราะพึ่งจะมีปากเสียงกับแม่เลขาหน้าห้องมาหมาดๆ

“เหอะ…นึกว่าใครที่แท้ก็เด็กนายนี่เอง ช่วยบอกคู่ขาของนายด้วยนะว่าที่นี่ที่ทำงาน ไม่ใช่โรงแรมที่จะมาขอพบใครก็ได้ตามใจชอบ” แก้มพูดด้วยสายตาเหยียดหยันอย่างดูถูก ทำเอานารินทร์แทบเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่แต่ก็ถูกวารินทร์ปรามไว้เสียก่อนนารินทร์จึงได้แต่ฮึดฮัดอยู่เงียบๆ

“เป็นแค่เลขาไม่น่าจะมีสิทธิ์พูดจาแบบนี้ได้มั้งครับ” เสียงของวายุดังขึ้นและเมื่อแก้มหันไปเจอหน้าวายุก็หน้าซีดทันที เธอรู้ดีว่าคนตรงหน้าเธอคนนี้มีอำนาจในบริษัทเป็นรองแค่พายุเท่านั้น

“ถ้าเกิดเป็นลูกค้าคนสำคัญคุณจะทำยังไง...!&%#$@)#*$%)@” วายุว่าแก้มเหยียดยาวจนเธอหน้าเสียและไม่สามารถโต้อะไรกลับได้เลย นารินทร์เห็นอย่างนั้นก็แอบแสยะยิ้มอย่างสะใจ

“อ่อ…อีกอย่างนะ ปากเธอน่ะมีไว้กินข้าวดีกว่านะ ขืนพูดอะไรในสิ่งที่ไม่รู้จริงๆไปทั่วแบบนี้ ระวังเถอะ…ของหนักมันจะตบปากแตกเอาง่ายๆ หรือไม่บางที…ลิ้นเธออาจจะหายไปก็ได้นะ” วารินทร์มองแก้มด้วยสายตาคมกริบ จนแวบหนึ่งที่ก้มรู้สึกขนลุกเกรียวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“เข้าไปข้างในเถอะ” พูดจบวารินทร์ก็พานารินทร์เข้ามาในห้องทำงานเพราะรู้ดีว่าตอนนี้นารินทร์คงมีแต่คำถามเต็มหัวไปหมด และเมื่อเข้ามาในห้องพายุเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นบุคคลที่เข้ามาใหม่ก็นิ่งไปทันที ส่วนนารินทร์ก็มีท่าทีหวาดระแวงพายุหน่อยๆส่วนวารินทร์ไม่ได้สนใจสายตาของพายุที่มองมาอย่างมีคำถามเลย

“มีอะไรหรือเปล่ามาหาพี่ถึงที่นี่” วารินทร์ลากนารินทร์ไปนั่งตรงโซฟาและเริ่มเปิดบทสนทนาทันที พายุที่เห็นก็ไม่ได้ว่าอะไรและเดินออกไปข้างนอกเพื่อเข้าห้องน้ำ แต่ก็ปะทะกับวายุเข้า

“มึงมาทำไม” พายุถามเสียงเย็นในขณะที่วายุกำลังยืนล้างมืออยู่

“พาเมียมาหารินทร์…มึงถามทำไม” วายุถามกลับเสียงเย็นชาไม่แพ้กัน

“มึงจะเอายังไงกันแน่…พี่หรือน้อง”

“มึงไม่น่าโง่นะไอ้พี่ชาย…กูว่ามึงเลิกนิสัยงี่เง่าแบบนี้เถอะ ก่อนที่วารินทร์เค้าจะไม่เหลือความรู้สึกดีๆให้มึงเลย” พายุนิ่งไปทันทีที่เจอน้องชายตอกกลับอย่างจังเพราะที่ผ่านมาพายุตัดสินอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับเรื่องวารินทร์ด้วยอารมณ์ล้วนๆ จากนั้นวายุก็เดินออกไปจากห้องน้ำ พายุก็ทำธุระส่วนตัวจนเสร็จก่อนจะเดินตามกลับเข้าไปในห้องของตัวเองอีกครั้ง

“ขอบคุณมากนะวายุที่คอยดูแลนารินทร์มาตลอด” เมื่อพายุก้าวขาเข้าห้องก็ได้เสียงพูดคุยกันของทั้งสามคน

“โอ้ย ขอบคุณอะไรกัน คนดูแลผมน่ะนาต่างหากถ้าไม่ได้นาช่วยไว้ผมคงตายไปแล้ว” วายุพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้นารินทร์ ซึ่งทำให้นารินทร์เกิดอาการเขินพร้อมกับมุดหน้าซบหน้าอกวารินทร์ทันที

“เขินหรือไงเราน่ะ…หืม” วารินทร์มองรู้ทันทีว่าสองคนนี้ตกลงปลงใจกันไปเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบใจนัก แต่เค้าก็ไม่อยากก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของน้องตัวเอง ซึ่งหมายความว่าวารินทร์ต้องปล่อยวายุไป อย่างน้อยวายุก็ทำให้วารินทร์ได้เห็นว่า วายุยอมเสียสละตัวเองเพื่อนารินทร์ขนาดไหน…พายุที่เห็นเหตุการณ์ก็อมยิ้มทันที เพราะนั่นหมายความว่าทุกอย่างกำลังจะลงตัวอย่างพอดิบพอดีแต่…

“แอ๊ดดดดด…สวัสดีครับท่านประธาน…โอะ โอ อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเชียวนะครับ” กิตติกรเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้าของทุกคนจากที่ยิ้มแย้มก็หุบลงทันที นารินทร์ที่ได้เจอกิตติกรครั้งแรกก็ไม่รู้เรื่องว่าทำไมทุกคนถึงได้หน้าเปลี่ยนสีกันหมด แต่วารินทร์ก็บอกข้อมูลคร่าวๆโดยการสื่อสารทางจิตซึ่งนารินทร์ก็สามารถรับรู้ได้จากสัมผัสของตัวเองเหมือนกัน…กิตติกรไม่ใช่คนดี

“มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณกิตติกรแล้วทำไมเลขาไม่แจ้งให้ผมทราบก่อน ว่าจะมีคนนอกเข้ามา” เสียงพายุดุดันขึ้นทันทีพร้อมกับเน้นคำว่าคนนอกใส่คนที่มาใหม่ แต่กิตติกรก็ยิ้มกวนประสาทพายุต่อไปอย่างใจเย็น

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกครับ…ว่าแต่พี่น้องอย่างท่านประธานนี่คว้าได้แต่ของสวยๆงามๆไว้ครอบครองทั้งนั้นเลยนะครับ…คนพี่ก็สวยเสียเยี่ยงกับนางฟ้า คนน้องนี่ก็น่ารักน่าฟัดไปทั้งตัว” กิตติกรมองสองพี่น้องวารีรินทร์ด้วยสายตาโลมเลียอย่างปิดไม่มิด

“มองมากๆระวังจะไม่มีตานะครับ…ผมเตือนคุณด้วยความหวังดี แต่ตอนนี้ผมไม่สะดวกคุยเชิญคุณกลับไปก่อน ไว้ถ้าผมมีเศษเวลาเหลือผมจะติดต่อให้คุณเข้าพบผมเอง” พูดจบพายุก็เรียกเลขาสาวให้มาเชิญกิตติกรออกไปพร้อมกับการต่อว่าชุดใหญ่ที่ปล่อยให้คนเข้ามาโดยไม่แจ้ง แก้มก็เกิดอาการหน้าบูดทันที วันนี้วันซวยอะไรของเธอที่โดนทั้งพี่ทั้งน้องด่าในเวลาไล่เลี่ยกันขนาดนี้

“เป็นเพราะแก อีพี่น้องวิปริต…เดี๋ยวฉันจะทำให้แกหายไปเอง!!!” แก้มพูดคนเดียวด้วยอารมณ์โกรธแค้นที่ท่านประธานให้ความสำคัญกับวารินทร์จนเกินหน้าเกินหน้า ส่วนวายุก็เหมือนจะมีอะไรลึกซึ้งกับนารินทร์ เพราะเธอเผื่อเอาไว้ว่าถ้าชวดคนพี่ก็ต้องได้คนน้อง แต่นี่เป้าหมายของเธอทั้งสองคนกำลังหลุดลอยออกไปเรื่อยๆ…แน่นอนเลขาสาวสุดมั่นคนนี้ยอมไม่ได้เด็ดขาด!!!

[saruttaya]

เจียมตัวหน่อยเถอะยัยเลขาเอ้ยยย

[everlastingly]

  ค่อยยังชั่วหน่อยที่ไอ้พี่พายุเริ่มเข้าใจน้องชายตัวเองมากขึ้น ไม่วีนไม่เหวี่ยงมากเหมือนก่อนๆ
คู่วายุกับนารินทร์หวานอ่ะ แต่คู่พี่ยังไม่รู้ว่าจะลงเอยเช่นไร รออ่านตอนต่อไปนะ

[maru]

พายุเหมือนจะร้ายได้กับทุกคน ยกเว้นรินทร์นะนั่น ส่วนวายุนาน่ารักดี กิตติกรกับแก้มท่าทางจะเจอดี

[Satang_P]

คุณเลขาเด่ะก็เจอดีหรอก

[janehh]

แอบขำ ไม่ให้เข้าก็โดนด่า ให้เข้าก็โดนด่า 
มันคงเป็นเวรกรรม 

วายุกับรินทร์ลงเอยอย่างสวยงาม 

[mystery Y]

ใครกันแน่ที่จะหายไปยัยเลขา!!

[toxicridtical]

เล่นกับสิ่งมิควรสะแล้วนะเธอ5555555

[punthipha]

แก้มซ้ายหรือแก้มขวาก่อนดี 

[yuyie]

ยัยเลขานี่ดูท่าอยากจะเจอดีนะ 

[sosad]

สนุกมากเลยคร้า
มาต่อเร็วนะ
 

[noksamsee]

  จักหนักใส่เลขา