หัวข้อ: (จบแล้ววววว!!!!)〓〓VILLAIN〓〓 ถ้าไม่รักอย่าหาว่าร้าย ซีรี่ย์1 special (18/04/57)

[ferrari_L]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

Villain ถ้าไม่รักอย่าหาว่ากูร้าย
ตอน Don't feel alone, I'm here.

สารบัญ

 

            ตอนที่ 1

               “อ๊ะ! ตรงนั้น...”
                ผมรีบจับแขนใหญ่ไว้เมื่อมันเลื่อนมากอบกุมส่วนอ่อนหวของผมไว้ในขณะที่ช่องทางรักด้านหลังก็ถูกกระแทกกระทั้นไม่หยุด เหงื่อไคลไหลตามร่างกายเราจนเปียกชุ่มเนื่องจากบทรักที่ดำเนินมายาวนาน จนจะเช้าอยู่แล้ว... ไอ้บ้านี่ก็ยังไม่หมดแรง ช่างมีพลังมหาศาลจริงๆ
             “ตะ เติร์ก อ่า...อ๊ะ!”
             เรียกชื่อร่างสูงที่ซ้อนอยู่ข้างหลังเสียงดังก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือหมอนั่น เติร์กใส่มารัวเร็วเพียงไม่กี่ครั้งก็ปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นเต็มช่องทางรักของผม อ่า...ไม่ไหวแล้ว ผมต้องการพักผ่อน! เมื่อผมปล่อยร่างตัวเองฟุบลงกับหมอน ร่างหนาก็ทับลงตามมา
             “เติร์ก หนัก!”
             แขนยาวรวบเอวผมกอดไว้พร้อมกับซุกหน้าเข้ากับซอกคอแล้วพูดเสียงอู้อี้  “อื้อ จะเช้าแล้ว ขอหลับแป๊บน่ะเพรท อย่ายั่วให้มาก...” ว่าแล้วก็หอมที่คอผมฟอดใหญ่
             อาฮะ... จะเช้าแล้ว มึงก็ควรจะปล่อยกูได้แล้วครับเพื่อน ใช่...คุณอ่านไม่ผิดหรอก เติร์กเป็นเพื่อนผมเอง เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกรดแปด เอ่อ มอสองน่ะแหละ จนตอนนี้... อีกเทอมเดียวก็จะจบมอหกแล้วครับ
             “ยั่วอะไรกัน แล้วก็เอามันออกไปด้วย” ผมบอกเมื่อเขาไม่ยอมถอนไอ้นั่นออกไปเสียที
             “ครับๆ”
             อ๊ะ! ผมเสียวว๊าบ น้ำรักที่คั่งค้างไหลออกมามากมาย ต้องซักผ้าปูที่นอนอีกแล้วใช่มั้ยเนี้ย T0T พอออกไปแล้วผมก็จับเติร์กนอนในท่าที่เรียบร้อยก่อนจะเดินไปชำระล้างร่างกายเสียที แต่ยังไม่ทันจะได้ยืนเต็มฝ่าเท้าก็เป็นอันต้องทรุดลงไปกองกับพื้น เสียงดังจนเพื่อนรักต้องตื่นมาช้อนตัวผมขึ้นแล้วพาไปเข้าห้องน้ำเสียเอง
             “บอกว่าอย่ายั่วไงเพรท”
             อะ...อะไร!? ร่างสูงปล่อยผมลงยืนแต่แขนยังคล้องเอวผมไว้กันล้ม ผมเข้าใจคำว่ายั่วของหมอนี่ละ พูดว่ากู ‘ยั่ว’ ทีไร มึงเอากูตลอด! และมึงควรจะอาบน้ำให้กู! ไม่ใช่มาเอากูต่อในห้องน้ำ! ไอ้เพื่อนบ้า!
















             ผมเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยหน้าตาที่อิดโรยอย่างหนัก บวกกับท่าเดินแปลกๆนี่ด้วยละก็ ...กูเด่นละครับ! T^T มองกูทำไมกันวะ... ยิ่งผมรีบเดินเท่าไหร่ผมยิ่งเจ็บเท่านั้น เติร์กนะเติร์ก งดไปอีกหนึ่งเดือนเลย! ไม่ต้องสงสัยกันว่าทำไมผมไม่มาโรงเรียนพร้อมเพื่อนรัก เพราะเรื่องของเราไม่มีใครรู้! แล้วเราก็ไม่ต้องการให้ใครรู้ด้วย! อ้อ ไม่ใช่เรา... หมายถึงหมอนั่นคนเดียวแหละที่ไม่อยากให้ใครรู้
             “เพรทททททททท นางฟ้ามาโปรดจริงๆ” แทน เพื่อนในกลุ่มของผมเอง เขาเป็นคนแรกที่ผมสนิทด้วยตอนมอสองน่ะ ตอนที่ผมย้ายมาเรียนที่นี่ใหม่ๆมันเคว้งคว้างมากเลย ใครๆก็ต่างมีกลุ่มเพื่อนเป็นของตัวเองหมด วันหนึ่งผมทนความโดดเดี่ยวไม่ไหวผมตัดสินใจว่า ถ้าผมเจอหน้าใครคนแรกผมจะเกาะติดเป็นเพื่อนเขาไปตลอดชีวิตเลยล่ะ แล้วผมก็เจอแทน... เขาชวนผมเข้ากลุ่มเพื่อนด้วย มันน่าซาบซึ้งมาเลยล่ะ ผมก็เลยตอบแทนเขาด้วยการ...
             “อ่ะ วันนี้ขอโทษที่มาสายนะ” ผมยื่นสมุดการบ้านวิชาเคมีให้ไปอย่างรู้งาน =_=
             “นายรู้จักพวกเราดีอยู่แล้วน่าเพรท มือผีขนาดนี้” เฟธ เป็นคนที่ลอกงานไวมาก และตอนสอบยังตาไวอีก แอบตั้งฉายาเบาๆว่า เฟธตาเหยี่ยว ฮ่าๆๆ
             “อะไรของมึงวะ กูเป็นคนได้มาก่อนนะเว้ย!” แทนโวยวายเมื่อสมุดการบ้านถูกพอร์ชกระชากไปกับมือ
             “เหี้ยเถอะพวกมึง” อธิสสบถแต่มือนี่จดยิกๆ ฮ่าๆ พวกเขาทำให้ตอนเช้ามันดูไม่น่าเบื่อ
             แต่... พวกเขาแย่งสมุดการบ้านผมกันอีกแล้ว TT เฮ้อออ อย่าทำฉีกเหมือนคราวที่แล้วก็พอ สมุดกูเยินเพราะน้ำมือพวกมึงไปหลายวิชาแล้ว ผมช่วยห้าม เฟธ แทน อธิส และพอร์ช ไว้ก่อนจะเดินไปนั่งที่ตัวเอง เห็นคนที่นั่งข้างๆแล้วอยากจะแกล้งให้ตื่นซะจริงๆ
             ฟุบหลับให้ลมโกรกสบายใจเฉิบขนาดนี้... เพราะกูทำการบ้านให้มึงแล้วสินะ! TOT
             “เติร์กๆ อาจารย์มาแล้ว”
             “ห๊ะ!” ใบหน้าหล่อเหลาผงกหัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่หน้าห้อง บวกกับเพื่อนๆกระจัดกระจายลอกการบ้านกันอย่างไม่เป็นระเบียบ เขาก็หันมาส่งสายตาอาฆาตใส่ผมทันที
             “ฮ่าๆๆ”
             “แกล้งกูเหรอเพรท เดี๋ยวนี้มึงเก่งกับกูเหรอ ห๊ะ!” หมอนั่นคว้าแขนผมแล้วดึงเข้าไปใกล้
             “ฮ่าๆๆ ขอโทษน้า หลับต่อๆ”
             “คืนนี้มึงโดนหนักกว่าเดิมแน่!” อ่า ผมเม้มปากแน่น เชื่อว่าตอนนี้แก้มผมคงแดงไปหมดแล้ว มือใหญ่บีบแขนผมแรงขึ้นไปอีก เขาไม่ทำอะไรผมไปมากกว่านี้หรอกครับ แล้วผมก็ไม่กลัวด้วย
             “ไอ้เหี้ยเติร์ก! มึงจะทำอะไรเพรท ปล่อยเลย...”
             “ชอบแกล้งเพรทนะมึง คราวหลังไม่ต้องไปช่วยอะไรมันเลยนะเพรท”
             “เพรทมานี่มา...” แทนเรียก ผมพยายามจะบิดแขนออก แต่มือคีมเหล็กนี่บีบแขนผมแน่นกว่าเดิม ตาคมเหลือบไปมองเพื่อนๆแล้วหันกลับมามองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
             “มึงต้องทำตามที่พวกมันสั่งตลอดเลยเหรอไง เป็นคนใช้มันเหรอ มันสั่งอะไรมึงก็ต้องทำงั้นสิ...”
             ผมนิ่ง... เขาพูดเหมือนวันแรก... ที่เรามีอะไรกัน





 
มีทั้งหมด 5 เรื่องนะจ๊ะ เรื่องละ 10-15 ตอน
เรื่องแรกก่อนเลย Don't Feel Alone, I'm Here.
ฝากเข้ามาติชมด้วยนะคะ
ผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยนะจ๊ะ

 

[ferrari_L]

                ตอนที่ 2


                 


                วันนั้น...
                “เติร์ก เราไปกินข้าวกับแทนมาเลยซื้อมาฝากน่ะ อ๊ะ”
                เติร์กที่โผล่มาแต่หัว กระชากแขนผมเข้าไปในห้อง ถุงกับข้าวที่ผมซื้อมาให้ตกแตกเลอะเทอะเต็มพื้นไปหมด เมื่อมองหน้าเขาแล้วก็ต้องมองไปทางอื่น ผมกลัวสายตาน่ากลัวนี่จัง ผมเพิ่งเริ่มรู้จักเขาได้ไม่นาน ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเมื่อเพื่อนคนนี้โกรธ
                “มันใช้มึงไปทำอะไรอีกล่ะ”
                “ป่าวสักหน่อย เราแค่ไปช่วยแทนเลือกซื้อของให้เพื่อนนะ”
                “แล้วมึงก็ไป มันไม่มีเพื่อนคนอื่นแล้วหรือไง เมื่อเช้ามึงก็ไปซื้อข้าวให้ไอ้อธิส ตอนกลางวันก็เป็นเพื่อนไอ้พอร์ชไปนู่นไปนี่ ตอนเย็นก็ไปช่วยไอ้เฟธทำความสะอาดห้องชมรม มึงเป็นคนใช้เหรอ มันสั่งอะไรมึงต้องทำงั้นสิ”
                “เราไม่ได้คิดว่ามันเป็นคำสั่งนะ!”
                ผมไปซื้อข้าวเช้าให้อธิสเพราะว่าเขาลอกการบ้านไม่เสร็จเลยไม่ได้กินข้าวเช้า ผมไปส่งพอร์ชไปซื้อขนม ไปหาอาจารย์ก็เพราะพวกเพื่อนไม่มีใครไปเป็นเพื่อนเขาสักคน ผมช่วยเฟธทำความสะอาดเพราะผมก็อยากจะอยู่ชมรมนั้นเหมือนกันนี่
                “มึงคิดว่าพวกมันอยากเป็นเพื่อนกับมึงเหรอถ้ามึงไม่ยอมให้พวกมันจิกหัวใช้อย่างนี้ ลองถ้ามึงไม่ยอมมันสิ มึงคิดว่าระหว่างมึงกับกูมันจะเลือกใคร...” ผมหลุบตาลงต่ำอย่างใช้ความคิด พวกนั้นก็คงเลือกนาย...
                 “ถ้ามันใช้ แล้วมึงไม่ทำ มึงคิดว่ามันจะยังคบมึงเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า การจะให้เพื่อนยอมรับนี่มึงต้องยอมเป็นเบ๊หรือไง”
                “ไม่! เราแค่อยากช่วยในสิ่งที่เราช่วยได้ ถ้าเราจะเลือกเพื่อนตายสักคน เราก็ต้องดูที่น้ำใจของเขาไม่ใช่หรือไง” เป็นครั้งแรกที่ผมเถียงคน T^T
                 “แล้วพวกมันมีน้ำใจกับมึงมั้ย อ้อ...หรือมึงคิดว่าการที่มันซื้อของมาให้ พามึงไปเที่ยว เลี้ยงข้าวมึงทุกวันนี่คือน้ำใจที่พวกมันมีให้มึง มึงไปช่วยพวกมันท่าไหนล่ะ มันถึงทุ่มให้มึงขนาดนั้น คงจะเด็ดมากสินะ...” มือหนาขยำแรงที่บั้นท้ายผม “...ให้กูสักท่าสองท่าสิ”
                “บ้า! มันไม่ใช่อย่างนั้น...อย่า!” ผมรีบห้ามเมื่อเติร์กบีบนวดก้นผมอยู่อย่างนั้น “เราไม่ได้ช่วยใครอย่างนี้นะ”
                “งั้นถ้ามึงเห็นกูเป็นเพื่อน มึงก็ช่วยกู... ก็ได้สินะ”
                “ได้! เราไม่ได้ช่วยเพราะอยากจะสนิทด้วย ถึงไม่สนิท ถ้าช่วยได้เราก็ช่วย เราไม่ได้คิดว่าตัวเองจะต้องเป็นเบ๊หรือหวังของตอบแทนอะไรนั่นสักหน่อย แล้วถ้านายอยากให้เราทำอะไรก็บอกได้เลย เราอยากเป็นเพื่อนกับพวกนาย...จริงๆนะ อ๊ะ!”
เติร์กผลักผมลงบนโซฟาแล้วขึ้นมาคร่อมอย่างรวดเร็ว
                “หึ... มึงช่วยกูได้แน่ๆ มึงอาจจะเคยช่วยเพื่อนคนอื่นเรื่องนี้มาบ้าง ไม่งั้น...พวกมันคงไม่เอาแต่พูดถึงมึงทั้งวันทั้งคืนแบบนั้นหรอก!”
                “เติร์ก!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อใบหน้าหล่อก้มลงซุกไซ้ที่ซอกคอผม “มะ... ไม่!”
                ร่างสูงไม่ฟังอะไร ปากหนาประกบลงมาปิดปากผมแล้วบดจูบอย่างเร่าร้อนจนผมหายใจแทบไม่ทัน มือทั้งสองข้างลูบไล้ที่สีข้างก่อนจะถลกเสื้อยืดของผมขึ้นมาเหนืออกแล้วสะกิดยอดอกทั้งสองข้างของผมจนผมเสียวไปทั้งอก
                “ปะ...ปล่อย...” ผมอยากจะตะโกนห้าม แต่ทำไมเสียงผมถึงแผ่วขนาดนั้นก็ไม่รู้
                ปากสวยละจากใบหน้าผมไปที่ยอดอก เพียงแค่ใช้ลิ้นแตะผมก็สั่นไปทั้งตัว ความร้อนวูบวาบที่เกิดขึ้นนี่มันคืออะไร แทนที่ผมจะผลักออกกลับกลายเป็นแอ่นอกให้เขาได้ลิ้มรสตัวผมได้มากขึ้น ผมครางลั่นเมื่อเติร์กดูดกัดมันแรงขึ้นแล้วพรมจูบไปทั่วทั้งหน้าท้องไม่เว้นแม้แต่แอ่งสะดือที่เขาส่งลิ้นเข้าไปแหย่จนผมต้องแขม่วท้องด้วยความเสียว ร่างผมกระตุกเฮือกเมื่อส่วนที่อ่อนไหวที่สุดถูกลูบไล้ผ่านกางเกงผ้าขาสั้น มันทำให้ผมได้สติและพยายามผลักไสเติร์กออกไป แต่เขากลับไม่สนใจพลิกร่างผมให้คว่ำลงแล้วดึงทั้งกางเกงนอก กางเกงในผมออกไปจากตัวทีเดียว
                “เติร์ก อย่านะ...” ผมพยายามอ้อนวอน เพราะตัวเท่าลูกแมวอย่างผมคงสู้แรงเขาไม่ได้แน่ๆ
                “อ่า มึงคงไม่อยากจะเป็นเพื่อนกูสินะ มึงไม่เคยปฎิเสธใคร แต่ปฎิเสธกู น่าเสียดายจริงๆที่เราจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกแล้ว” มือใหญ่ลูบหัวผม ในขณะที่มืออีกข้างก็เล่นอยู่กับแก่นกายผมไม่หยุด
                “อ๊า...ไม่ใช่ อ๊ะ!” สมองไม่อาจจะประมวลผลอะไรได้เมื่อนิ้วยาวพยายามจะสอดใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลังของผม มันจะเข้าไปได้ยังไง...
                “มึงยังอยากจะเป็นเพื่อนพวกกูอยู่หรือเปล่าล่ะ” ร่างสูงหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วก้มมาสบตาผม ทำไมผมจะไม่อยากเป็นเพื่อนพวกเขาละ... ผมไม่อยากโดดเดี่ยวอีกแล้วนะ ผ่านมาเป็นปี เพื่อนกลุ่มอื่นเขาสนิทแน่นแฟ้นกันจนให้คนนอกเข้าไปแทรกแซงไม่ได้แล้ว
                “ว่าไง...” ร่างสูงมอบจูบดูดดื่มให้ผมอีกครั้ง ก็เอาปากมาชิดตลอดแบบนี้จะตอบได้ไงเล่า! -///- ผมเบี่ยงหน้าไปด้านข้างแล้วพยักหน้าเบาๆ
                “เราอยากเป็นเพื่อนกับพวกนาย แต่ทำไมเราต้องทำอย่างนี้ด้วย...”
                “เรื่องแค่นี้ให้เพื่อนไม่ได้หรือไง”
                ผมเงียบ สายตาคมที่จ้องอยู่ทำให้ผมอยากจะร้องไห้ “ก็ได้... แต่นายห้ามคิดว่าเราเป็นเบ๊ได้หรือเปล่า เราอยากเป็นเพื่อน... เป็นเพื่อนจริงๆน่ะ”
                “หึ...” เติร์กไม่ตอบแต่เพิ่มนิ้วที่ใส่เข้ามาในร่างกายผมอีกนิ้วนึง
                “อ๊า! เติร์ก มันเจ็บ!”
                ร่างสูงไม่ตอบอะไรถอนนิ้วออกไปแล้วเอาไอ้นั่นของเขามาถูกไถกับช่องทางรักของผม ไม่! ผมคิดว่ามันเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด ผมไม่เคยเห็นของๆคนอื่นเลย เติร์กทำให้ผมรู้ว่า...มันไม่ได้เท่ากันทุกคน T^T
                “เตรียมตัวเจ็บกว่านี้ได้เลย กูไม่มีเจล”
                “อึก อ๊ะ จะ เจ็บ... เติร์ก...” ผมหลับตาแน่น ไม่อยากจะมองอะไรทั้งนั้น ทั้งจุกทั้งเจ็บเหมือนจะฉีกขาดให้ได้
                “อ๊า เพรท ผ่อนคลายหน่อย กูก็เจ็บนะเว้ย จะรัดกูแน่นไปไหน”
                มือใหญ่ทั้งสองข้างบีบสะโพกผมเพื่อระงับอารมณ์จนผิวขาวขึ้นเป็นรอยนิ้ว ผมก็พยายามทำตามที่เติร์กบอก แต่มันก็ยังไม่หายเจ็บ แม้เขาจะพยายามเล้าโลมผมแค่ไหน แต่มันก็ยังมีอยู่นิดๆละนะ
                “อ๊ะ!” ผมสะท้านเมื่อเขาแทงพรวดเข้ามาทีเดียวแล้วแช่ค้างไว้อย่างนั้นสักพักก่อนจะเริ่มขยับ “เติร์ก อย่าเพิ่ง อ๊ะ ฮะๆๆ”
                ผมถูกพลิกหงายทั้งๆที่เขายังขยับอยู่อย่างนั้น ผมทำอะไรไม่ถูกมือไม้มันเกะกะไปหมดเมื่อสายตานั้นจ้องมา ผมทำได้แค่กัดปลายนิ้วตัวเองระงับความเสียวนั่น
                “เพรท มึงมัน...” พูดได้แค่นั้นก็กระแทกหนักกว่าเดิมจนเกิดเสียงกระทบกันดังเต็มห้อง ร่างสูงดึงมือผมออกจากปากให้ไปคล้องไว้ที่คอเขา “อยากกัดนัก ก็กัดปากกูนี่...” เขาก้มลงมามอบจุมพิตร้อนแรงให้ผม ผมใช้แขนกอดรัดรอบคอเขาไว้แน่นขาทั้งสองข้างก็กอดรัดไว้ที่เอว
                “อ๊ะๆ เติร์ก ตะ เติร์ก!” เมื่อผมใกล้สู่ปลายทางร่างหนาก็กระแทกถี่ยิบจนส่งผมถึงสวรรค์ปลดปล่อยใส่หน้าท้องเขาเลอะไปหมด แล้วเขาก็ตามผมมาติดๆเมื่อผมรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ฉีดเข้าไปในช่องทางด้านหลัง
                ผมเพลียมาก ตอนนี้ผมรู้สึกเบลอๆเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่แล้ว เติร์กถอนแกนกายออกจากตัวผมจนน้ำรักที่เขาปล่อยไว้ไหลออกมาเลอะเต็มขาผม
                “เฮ้! อย่าเพิ่งหลับสิ ออกมาเยอะขนาดนี้มึงไม่เคยปลดปล่อยเลยหรือไง” -///- ก็เออน่ะเซ่
                “ลุกมากินยาก่อน เดี๋ยวจะไม่สบายน่ะ นี่! ฟังกูอยู่ป่าววะ”
                ถึงผมจะหลับตาแต่ผมก็ฟังอยู่ว่าเขาพูดอะไรนะ ร่างสูงเอาเสื้อของเขามาคลุมร่างผมที่นอนหมดแรงไว้ก่อนจะผละออกไป ไม่นานก็รับรู้ถึงความอุ่นที่ริมฝีปากผมพร้อมกับน้ำขมๆและเม็ดยาไหลลงคอผมอย่างง่ายดาย
                 “ห้ามไปทำอย่างนี้กับคนอื่นนะเว้ย...” ใครจะมาทำละ บ้าจริง
                “ทำกับกูได้คนเดียว เข้าใจมั้ย!” เข้าใจๆ
                “นี่! ตื่นขึ้นมา กูจะต่ออีก!” ผมเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ไม่เอาแล้วนะ
                “หึหึ  ตื่นขึ้นมาทันทีเลยนะ จัดไปเลยคร้าบบบ~~”
                “มะ ไม่ เติร์กกกกกก TOT” มันไม่ใช่อย่างนั้นโว้ยยยย
                เติร์กช้อนร่างผมเข้าสู่อ้อมแขนแล้วพาเข้าไปสู่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว!















                ผมสะบัดแขนจนหลุดออกจากหมอนั่นแล้วไปนั่งข้างๆแทนที่ลอกการบ้านอยู่ เรียกกูมาทำไมเนี้ย ไม่ได้สนใจจะมองกูเลยยยยยย ผมนั่งมองพวกเขาลอกการบ้านสักพักนึงอาจารย์ก็เข้ามา พวกเขาเทพจริงๆนะ ตามองที่ต้นฉบับของผมอย่างเดียวเลย ไม่ได้มองบนสมุดที่เขาเขียนด้วยซ้ำ แต่กลับเขียนได้ตรงบรรทัดเป๊ะ O_O
                ผมเดินกลับมานั่งโต๊ะ ไม่สนใจคนที่เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง กินลมชมวิวเข้าไปเถอะ ผมเปิดกระเป๋าจะหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเตรียมเรียน แต่ว่า... ผมหาไม่เจอ กระเป๋าผมว่างเปล่า! ไม่นะ เมื่อเช้าผมเบลอจนลืมหยิบหนังสือเรียนมาเลยเหรอเนี้ยT^T ไม่จริง... แล้วไอ้หนักๆที่ผมแบกมามันคืออะไรล่ะ ผมหาในลิ้นชักก็แล้ว ส่งซิกถามพวกเพื่อนก็แล้ว ไม่มีใครเห็นหนังสือผมเลย แว๊บหนึ่งผมเหลือบไปเห็นว่าในลิ้นชักของคนข้างๆมีหนังสือที่เหมือนกันอยู่สองเล่ม ให้ตายเหอะ!
                “ทำอะไร”
                ผมชักมือกลับแล้วหันไปสนใจกระดานที่อาจารย์เขียนสูตรอะไรต่อมิอะไรไว้มากมาย เติร์กดึงปลายคางผมให้หันไปหาเขา นั่นมันเจ็บนะ มือก็ไม่ใช่จะเบาๆ สักหน่อย
                “โกรธกูหรือไง”
                “เราไม่ได้โกรธนาย” ผมพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติแล้วนะ ทำไมมันออกมาเย็นชาแบบนั้นล่ะ TT เติร์กบีบคางผมแรงไปอีก
                “หายโกรธกู แล้วจะคืนหนังสือให้”
                =O= เติร์กกกกกก มึงมัน... นิสัย!
                “บอกว่าไม่ได้โกรธไง เอาหนังสือคืนมาให้เราด้วย มาสเตอร์สอนไปหลายหน้าแล้วนะ!”
                ร่างสูงนั่งกอดอกเฉย กระดิกเท้ากวนตีนผมขึ้นไปอีก
                “เติร์กกกกกกกกกกกกกกกกก”
                ผมพยายามจะล้วงลิ้นชักโต๊ะเรียนของเขา แต่หมอนี่ก็เอาตัวมาบังไว้ หนักหน่อยก็ตอนผมกำลังจะหยิบหนังสือได้ เขาบีบมือผมจนผมทนเจ็บไม่ไหวปล่อยให้เขาแย่งหนังสือไปใส่ไว้ในลิ้นชักโต๊ะเขาเหมือนเดิม เล่นอะไรของนายเนี้ย!
                “สองคนนั้นทำอะไรกัน! ไปเล่นกันกลางสนาม...”
                อ๊ากกกกก โดนจนได้! T_T













                ผมพยายามก้มหน้าให้ต่ำที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่กระทบกับแสงแดดที่แม้จะช่วยในการสังเคราะห์วิตามินดี แต่ผมไม่ต้องการตอนนี้~~~~~~~
                พรึบ!
                “อ๊ะ!”
                ผ้าอะไรสักอย่างปลิวมาแปะอยู่บนหัวผม ก่อนจะถูกจัดๆจนคลุมทั้งหัวทั้งตัวผมไม่ให้โดนแดดเลยแม้แต่นิดเดียว ผมมองลอดผ้าออกมาก็เห็นเติร์กกำลังดึงเสื้อที่คลุมร่างผมอยู่ให้เข้าที่ ฮึ่ย! ใครให้นายถอดเสื้อตัวเองมาคลุมให้ฉันวะ! ผมดึงออกแล้วเอาไปห่อตัวเขาไว้เหมือนเดิม เห็นรุ่นน้องที่เปลี่ยนคลาสหรือบางส่วนที่ได้เวลาพักมาเกาะระเบียงดูกันให้พรึ๊บ จิ๊ รู้ว่าหุ่นดี! แต่ไม่ต้องโชว์!
                “นายจะบ้าหรือไง ใส่ไปอย่างเดิมเดี๋ยวนี้นะ” พยายามยัดแขนเขาใส่แขนเสื้อ แต่ทำไมมันยากเย็นอย่างนี้นะ
                “มึงนั่นแหละ ที่ต้องเอาไปคลุมไว้ แก้มแดงคอแดงหมดแล้วเนี้ย มึงจะแดงทั้งตัวได้ก็ตอนนอนครางอยู่ใต้ร่างกูเท่านั้น จำไว้!”
                ไอ้บ้า! พูดอะไรของนายเนี้ย! -///- เติร์กเอาเสื้อมาคลุมหัว ปิดหน้าผมไว้จนไม่เห็นอะไร ที่แย่ไปกว่านั้นคือผมหายใจไม่ออก! จะฆ่ากูใช่มั้ยเนี้ย... ผมพยายามจะดึงเสื้อหมอนี่ออกทั้งๆที่ไม่เห็นอะไรนั่นแหละ
                “เพรท! ถ้ามึงยังดื้อ กูจะเอาหนังสือเรียนมึงไปทิ้งให้หมด แล้วกูจะจัดหนักให้มึงสามวันสามคืน ไม่ต้องเห็นเดือนเห็นตะวันมันเลย!”
                คนบ้า!











                “โถๆๆ ไอ้พระเอก หล่อเหลือเกินนะคุณมึง”
                “ถุ๊ยยยยยย”
                “แทนที่จะช่วย มาเดือดร้อนให้เพรททายาให้อีก”
                “ดีนะที่กูจดเลกเชอร์ไว้ ไม่งั้นเพรทต้องเรียนไม่ทันแน่ๆ”
                นั่นสินะ... ถ้าคะแนนตกไปต้องส่งผลถึงทุนการศึกษาที่ผมได้รับอยู่แน่ๆ T^T ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่สอบชิงทุนมาเรียนที่นี่เพื่อหนีปัญหาของทางบ้านน่ะ อ่า...พ่อแม่ผมแยกทางกันแล้วเขาต้องการแย่งผมไปเลี้ยงดู ตอนนั้นขึ้นศาลกันให้วุ่น สุดท้ายผมก็ขออยู่ในความดูแลของตายายแล้วก็เผ่นมาเรียนที่นี่ตอนมอสองแหละ
                ปัง!
                เติร์กลุกขึ้นมาตบโต๊ะเสียงดัง ผมที่นั่งทายาที่หลังให้ยังตกใจไปด้วยเลย
                “ทีพวกมึงยังให้เพรททำนู่นทำนี่ กูจะใช้บ้างไม่ได้หรือไง มันเป็นเมี... เอ่อ เพื่อนกูเหมือนกันนะ!”
เติร์กหันมาสบตาผมแล้วนั่งลงกับพื้นให้ผมทาเจลเย็นที่แผ่นหลังที่ถูกแดดเผาจนแดงเถือกเหมือนเดิม ดูเขาจะทำอะไรไม่ถูกเมื่อจะพูดว่าผมเป็นเมีย แต่ผมก็ไม่ได้แคร์อะไร... แล้วแต่นายนะ เติร์ก





                 
                ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า

[ferrari_L]

                  ตอนที่ 3


                   





                   เช้าวันนี้ผมโดนโรคจิตบนรถเมล์ลวนลามด้วยล่ะ T^T มันบีบก้นผมมมมม ผมยืนสมุดการบ้านให้พวกแทนแล้วเดินไปนั่งที่ กระแทกกระเป๋าลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด ผมไม่ควรจะเก็บมาเป็นอารมณ์ใช่ป่ะก็แค่ผู้ชายโดนขยำก้น เฮ้อ... คงไม่มีใครเข้าใจอารมณ์ที่ผมตกใจมากแต่พอหันกลับไปมองผมก็สงสัยใครไม่ลงง่ะ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆนะครับ
                   “เป็นอะไร หงุดหงิดที่เมื่อคืนกูไม่ไปนอนกกหรืองะ... อื้อ อ่อย อ่ะเอด อายใอไอ่ออก” ผมเอามือปิดปากเติร์กไว้ อย่าเพิ่งมากวนประสาทกันตอนที่ผมโมโห! ผมทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วกอดอกอยู่อย่างนั้น... ผมน่าจะเปลี่ยนมาใช้รถไฟฟ้า
                   แป๊ก
                   “อะ กินซะ จะได้หายอารมณ์เสีย” ผมเหลือบมองช๊อกโกแลตหลายกล่องหลายยี่ห้อวางอยู่บนโต๊ะ ผมหยิบยี่ห้อที่อร่อยที่สุดมาแกะกิน อ่อ เห็นผมจนๆแต่ผมก็ได้ช๊อกโกแลตตอนวันวาเลนไทน์เยอะอยู่นา
                   “ไปเอาที่ไหนมาเนี้ย แวะซื้อเหรอ”
                   “กินๆไปเหอะน่า อย่าถามมากได้มั้ย”
                   รสชาติหวานปนขมของมันทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยๆล่ะ เติร์กคงเห็นผมมีสีหน้าดีขึ้น หมอนั่นเลยถามผมอีกครั้ง เฮ้อออ~ ผมก็ต้องบอกไปตามตรง เพราะผมโกหกเขาไม่ได้อยู่แล้ว (แล้วถ้าโดนจับได้ผมจะโดนหนักด้วยนะ อย่าเสี่ยงเลยครับ)
                   ปัง!
                   “แล้วมึงก็ปล่อยให้มันลอยนวลเหรอเพรท!”
                   “นะ...นั่น นายจะไปไหนน่ะ”
                   “ป้ายรถเมล์” ได้โปรดใจเย็นเถอะนะ T^T ทุกสายตากำลังมองมาที่เรา
                   “นายจะบ้าเหรอ ป่านนี้เขาอาจจะไปเรียนหรือไปทำงานแล้วก็ได้”
                   “โว้ย! ไม่รู้ล่ะ ใครขึ้นรถเมล์ กูจะจับแม่งมาตัดแขนให้หมด”
                   ตะ เติร์กกกกก T_T ผมดันเขากลับไปที่โต๊ะ กดไหล่เขาให้นั่งลง และส่งสัญญาณให้พวกเดอะแก๊งค์มาช่วยเกลี่ยกล่อม กว่าหมอนี่จะสงบได้ก็ปาดเหงื่อไปตามๆกัน พอเติร์กหายบ้าพวกเขาก็กลับไปปฎิบัติภารกิจลับ(ลอกการบ้าน)ต่อ ผมว่าผมคิดผิดแล้วล่ะที่บอกเขา ตอนแรกผมแค่อยากได้คำปรึกษา ไม่คิดว่าจะทำให้เขาคลุ้มคลั่งอย่างนี้
                   “มันจับก้นข้างไหนของมึง”
                   “ทำไมเหรอ”
                   “บอกมา...” เติร์กดึงเก้าอี้ผมไปใกล้ๆ
                   “ขะ...ขวา อ๊ะ อย่า...”
                   มือหนาอ้อมหลังมาขยำสะโพกผมก่อนจะสอดไปบีบก้นผม ผมอยากจะบอกว่ามันให้ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยล่ะ เมื่อเช้าผมรู้สึกขนลุกแล้วก็กลัวมาก แต่พอเป็นเติร์กผมกลับร้อนไปทั้งหน้า เขินจนทำอะไรไม่ถูก >///< ตาผมก็คอยมองพวกเพื่อนๆไว้
                   “พอแล้ว เดี๋ยวเพื่อนเห็น อื้อ”
                   ฟอดดดดดดดด
                   นี่ไอ้โรคจิตบนรถเมล์ไม่ได้ขโมยหอมแก้มผมไปด้วยสักหน่อย ชักจะประเจิดประเจ้อเกินแล้ว -///- ผมหันขวับมองซ้ายมองขวาอย่างลนลาน โชคดีที่เพื่อนคนอื่นเอาแต่มุ่งมั่นกับการลอกการบ้าน และที่นั่งเราก็เป็นมุมหลังสุดด้วย
                   “เดี๋ยวเย็นนี้จะไปส่งกลับหอ”
                   “อื้อ” ผมพยักหน้า ก้มลงมองมือตัวเองอยู่อย่างนั้น
                   “แต่ว่ายังอยู่ด้วยไม่ได้นะ มีธุระนิดหน่อย”
                   “อือ”
                   “เออ ไม่ต้องเงยหน้ามาเลยนะ กูเห็นหน้ามึงเมื่อไหร่ล่ะก็ มึงโดนกูฟัดแน่!”
                   “บ้า! -///-“
                   ผมผลักหน้าเติร์กที่มากระซิบอยู่ใกล้ๆออกไป แล้วแสร้งทำเป็นจัดนู่นจัดนี่ไป แอบได้ยินเสียงหมอนั่นหัวเราหึหึออกมาด้วยล่ะ TT



















                   เมื่อเช้าเติร์กก็ไปรับผมที่หอเหมือนหลายๆวันที่ผ่านมาแต่เขาก็จอดตรงประตูโรงเรียนให้ผมเดินเข้ามาก่อนส่วนเขาก็เอารถไปจอดที่ลานจอดรถเยื้องๆโรงเรียนไปอีกนิดก่อนตามมาทีหลัง เพื่อนๆก็เลยสงสัยนิดหน่อยที่ผมมาโรงเรียนก่อนเติร์กเพราะปกติหมอนั่นจะมาโรงเรียนเช้ากว่าแต่ว่าช่วงนี้ต้องย้อนไปรับผมที่หอน่ะก็เลยมาตอนใกล้จะเข้าเรียนพอดี แต่เราก็เอาตัวรอดไปได้ละนะ
                   หลังเลิกเรียนผมขณะที่ผมกำลังเดินไปรอเติร์กที่ที่นัดแนะกันไว้ อธิสก็มาเรียกผมไว้ซะก่อน ทั้งๆที่ปกติต้องไปเล่นเกมส์ต่อบ้านเติร์กนี่นา เมื่อเฟธมา พวกเดอะแก๊งค์ก็เดินตามมากันเป็นพรวนรวมทั้ง ‘อาโป’ แฟนของเฟธด้วย ผมสังเกตเห็นเติร์กทำหน้าหงุดหงิดนะ พวกเขามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า...
                   “เพรทจ๋าาาาาา~~~~~~”
                   “พวกนาย... มีอะไรกันหรือเปล่า”
                   “แม่เราถามหานายมาหลายวันแล้วน่ะ แต่เราก็เลี่ยงๆมาตลอดเลย แต่วันนี้คงจะไม่ได้อ่ะ เพรททททท อย่ารำคาญหญิงชราวัยใกล้หมดประจำเดือนเลยนะ ไปกินข้าวบ้านเรานะวันนี้ *_*” เฟธเขย่าแยนผมแล้วทำสายตาปิ๊งๆใส่อย่างสยอง ฮ่าๆ
                   “อะ...อ้อ ได้สิ เราไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว”
                   ผมเคยไปติวหนังสือให้เฟธที่บ้านน่ะครับ แล้วช่วยแม่เขาทำกับข้าวจนติดใจรสชาติกันทั้งบ้าน พ่อแม่เขาใจดีมากเลย ฝากของกินมาให้ผมตั้งบ่อย
                   “มึงไม่อ่านหนังสือหรือไงเพรท”
                   ผมมองหน้าเติร์ก หมอนั่นพยายามจะขยิบตาให้ผม แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ “อะไรเข้าตานายน่ะเติร์ก” ทุกคนหันไปสนใจหมอนั่นทันที ฮ่าๆ
                   “ปละ เปล่าๆ” เขาถลึงตาใส่ผมล่ะ
                   “งั้นวันนี้พวกเราไปกินข้าวบ้านไอ้เฟธกันแล้วกลางคืนค่อยไปเล่นเกมส์บ้านมึงต่อนะไอ้เติร์ก เราไปนอนบ้านไอ้เติร์กกันเลยดีกว่า ไม่ต้องน้อยใจไปครับเพื่อน”
                   “หะ ห๊ะ! ไม่ๆ กูไม่ได้น้อยใจเลย วันนี้เรางดเล่นเกมส์กันวันหนึ่งก็ดีนะ”
                   พวกเขาเป็นเด็กหรือไงที่ต้องเล่นเกมพร้อมกันทุกวัน แต่เพื่อนๆก็ปฎิเสธเพราะกำลังติดเกมส์ที่ได้มาใหม่ หึหึ คืนนี้ผมก็รอดสินะ^^ ทุกคนคงไม่คิดว่าเติร์กจะเป็นคนดีขนาดรับไปส่งผมเฉยๆหรอกนะ
                   “วันนี้เราจะพาอาโปไปให้พ่อแม่ดูตัวด้วย หึหึหึ คงจะคิดอยู่นะสิว่าอยากได้เพรทเป็นลูกสะใภ้ บู้ววว แย่จริง ไปกันเถอะอาป”
                   “อาปไหนฟระ! คนเขามีชื่อได้ไหม”
                   อาโปยิ้มให้ผมก่อนจะถูกเฟธลากไป เขาเป็นผู้ชายที่หน้ารักมากเลยอ่ะ เขาเป็นนายแบบที่กำลังดังอยู่ด้วย ดูเหมือนข่าวที่เขาเป็นแฟนเฟธจะไม่กระทบกับงานเขามาก แฟนคลับกลับยิ่งรักและมีมากขึ้นไปอีก พวกคนอื่นๆก็พาแฟนของตัวเองไปส่งบ้าน ผมก็เลยต้องนั่งรถมากับเติร์กเพียงลำพัง อันที่จริงผมน่าจะไปกับแทน... แต่หมอนั่นบอกว่านัดเพื่อนไว้น่ะ แล้วจะตามมาทีหลัง























                   วันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี พ่อกับแม่เฟธดูไม่มายด์เลยที่จะมีลูกสะใภ้เป็นผู้ชายแถมดูคุณแม่จะชอบเอามากๆอีกด้วย ดีจัง~~~ แต่จากนี้คุณแม่คงจะลืมลูกชายอย่างผมแล้วแน่ๆ T^T
                   “วันนี้กูไม่ได้ไปนอนด้วยนะ อยู่คนเดียวได้หรือเปล่า”
                   เขาไม่ได้มานอนกับผมทุกวันหรอก บางทีผมก็ไปนอนบ้านเขาน่ะ ไม่ๆ... แต่บางวันเราก็แยกกันนอน เราไม่ได้นอนด้วยกันทุกวันจริงๆนะ เอ๊ะ นี่ผมร้อนตัวไปหรือเปล่า แฮะๆ ^^;
                   “อื้ม”
                   “มานอนกับกูมั้ย”
                   “ไม่อ่ะ เราไม่ชอบเล่นเกมส์”
                   “ก็ไม่ต้องเล่นเกมส์ก็ได้ เล่นอย่างอื่น...”
                   “เติร์ก!” ผมจับมือที่ลูบไล้ต้นขาผมออก มือนี่ไวตลอด!
กว่าจะผละออกไปได้ อะไรของเขานักหนาก็ไม่รู้ จูบอยู่ได้ จูบจนปากผมจะติดปากเขากลับไปอยู่แล้ว “ขับรถดีๆนะ”
                   “อื้อ...” ผมเจ็บจี๊ดที่ต้นคอเมื่อเนื้ออ่อนถูกดูดดึงโดยปากของเขา =_+ ทำรอยไว้อีกละ “พอแล้ว ไปได้แล้ว”
                   “ฝันดีนะ”
                   “อื้อ เราจะรีบไปทำการบ้านแล้ว นายก็ไปซะที”
                   “ไล่จั๊ง” เติร์กหน้ามุ่ย ผมโบกมือให้แล้วเขาก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีผมคอยห้ามแล้วหมอนี่จะขับรถเร็วเกินร้อยยี่สิบตลอด เฮ้อออ~~~


                    :z13:3333333333333333333333333333333333333333333333333333333333

[killerofcao]

เติกน่ารัก หนุ่มซึน

[Marisa03]

หนุกๆๆๆรู้สึกว่านายเอกของเราจะโดนตลอดดดดดด
 รอตอนต่อไปนะค่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆ

[Poes]

ลงกฏให้ครบด้วยนะคะ

[kitwiphat]

สนุกๆมากอะ

[ferrari_L]

                   ตอนที่ 4
                   



                   วันนี้วันเสาร์!!!! ^^ แต่ผมก็ต้องตื่นเช้ามาอยู่ดี ทำความสะอาดห้อง ผมหยิบกาละมังอะไรออกไปซักผ้าที่ระเบียง ยังไม่ทันเสร็จก็ได้ยินเสียงเรียกมาจากในห้อง ผมล้างมือเอาผงซักฟอกออกแล้วเดินเข้าไปข้างใน เห็นแขนยาวกวาดไปทั่วเตียงทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
                   “เพรทททท” = = ละเมอหรือเปล่าน่ะ
                   “อยู่นี่ๆ เราทำเสียงดังเหรอ” เมื่อคืนเติร์กมานอนที่นี่น่ะ ชอบบ่นว่าแอร์ไม่เย็น แต่ก็ยังมาอยู่ได้ -_- เอ่อ ผมเคยถูกคนข้างห้องเอากระดาษมาติดด้วย ประมาณว่าให้เอากันเบาๆหน่อย T_T ช่วงนั้นผมก็เลยห้ามเติร์กมาที่นี่อีก หลังจากเดือนหนึ่งหมอนี่ทนไม่ไหวก็เลยจัดเต็มพร้อมของสมนาคุณมากมายจนผมเดินไม่ได้เลยล่ะ ไม่พอแค่นี้หมอนี่ยังไปด่าคนข้างห้องจนเทนไม่ไหวย้ายของหนีไปเลยล่ะ
                   “มานี่หน่อย”
                   ผมเดินไปหาก็เลยถูกเขาคว้าไปนอนกอดซะแน่น “อื้อ ซักผ้ายังไม่เสร็จ”
                   เติร์กกอดเอวผมไว้ส่วนหัวก็เอามาซุกอกผม เฮ้อออ ทำไมชอบซุกจังเลยยยย ผมลูบหลังเขาไปไม่นานหมอนี่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง แขนใหญ่เริ่มคลายแรงกอดรัดออก ผมเลยค่อยๆแงะตัวเองออกมา จัดผ้าห่มให้เพื่อนรักดีๆแล้วไปทำงานที่ค้างคาไว้จนเสร็จเรียบร้อย
                   กว่าจะซักผ้าที่คั่งค้างมาเป็นอาทิตย์เสร็จ เติร์กก็ตื่นแล้วอาบน้ำแต่งตัวเสร็จพอดี วันนี้เติร์กใจดี เขาบอกว่าจะพาผมไปเที่ยวด้วยล่ะ ถึงว่า...ทำไมแต่งตัวหล่อ ฮ่าๆ
                   “เพรท ไปเปลี่ยนกางเกง”
                   “-3-“ ผมทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วยืนทาโลชั่นต่อไป
                   “เพรท! ถ้าไม่เปลี่ยนก็ไม่ต้องไปมัน!”
                   “จิ๊ นายเป็นคนซื้อกางเกงตัวนี้ให้นะ” ผมก้มมองกางเกงขาสั้นที่เติร์กเคยซื้อให้เมื่อปีก่อน ใส่แล้วก็ไม่เห็นตลกอะไรสักหน่อย
                   “ถ้ากูรู้ว่ามึงจะใส่ไปให้คนอื่นดู กูก็ไม่ซื้อหรอก”
                   ความจริงคงไม่ได้อยากซื้อให้ผมตั้งแต่แรกหรอกมั้ง ตอนนั้นผมคงแสดงอาการอยากได้มันมากไปหน่อยน่ะ ผมค้นๆดูก็เลือกหยิบกางเกงยีนส์ขาเดฟยี่ห้อดังมาใส่แทน(เติร์กซื้อให้เหมือนกัน)
                   “ถ้าจะไปก็ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”
                   “อย่าไปสนใจเลย ไปกันเถอะ” ผมเดินนำออกไป
                   “แค่กูไม่ให้มึงใส่กางเกงขาสั้นนี่มึงต้องงอนกูด้วยเหรอไง”
                   “ขอโทษ”
                   “ขอโทษ!? จะขอโทษทำไม มึงทำอะไรผิด”
                   “ขอโทษที่ทำหน้าไม่ดีใส่ ขอโทษที่งอน แต่เราไม่มีอารมณ์จริงๆ เราไม่ต้องไปกันแล้วก็ได้” ผมหันหลังกลับจะเดินออกจากลานจอดรถ เติร์กดึงแขนผมไว้แล้วดันหลังผมไปชนกับประตูรถ
                   “มึงเป็นอะไรวะเพรท เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย กูต้องไปเผาไอ้กางเกงตัวนั้นทิ้งมั้ยมึงถึงจะเลิกมึนตึงกับกู”
                   “เติร์ก! นั่นเป็นกางเกงที่นายซื้อให้เรานะ เราก็เลยให้ความสำคัญและเราก็อยากใส่มันให้คนอื่นเห็นบ้าง จะให้เราเก็บไว้ในตู้อย่างเดียวหรือไง บางทีเราก็คิดว่านายไม่ได้อยากซื้อให้เรา เรา...อื้อ!”
                   เติร์กประกบริมฝีปากลงมาปิดกั้นเสียงของผมทั้งหมด ลิ้นชื้นไล่ตามไรฟันแล้วเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นผมไปมา ริมฝีปากบางของผมถูกดูดดึงจนบวมเจ่อ เติร์กผละออกไป มือใหญ่เช็ดของเหลวที่เลอะรอบริมฝีปากผมออก
                   “กูทำทุกอย่างที่กูอยากทำ มึงก็รู้ กูไม่ชอบฝืนใจตัวเองอยู่แล้ว กูซื้อให้มึงเพราะกูอยากซื้อเหมือนกัน แต่ที่กูไม่ให้มึงใส่เพราะกูไม่อยากให้ใครมาเห็นขาขาวเรียวๆนี่ ทั้งตัวมึงเป็นของกู เข้าใจมั้ย”
                   ผมพยักหน้า “อื้อ -///-“
                   “ถ้ามันทำให้มึงคิดไปไกลขนาดนั้นมึงจะใส่ก็ได้ แต่...”
                   ร่างสูงเงียบไป เขาเปิดประตูหลังคนขับแล้วผลักผมเข้าไป มือหนาปลดกระดุมกางเกงยีนแล้วรั้งลงไปกองอยู่ที่หัวเข่า ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปเกลือกอยู่กับขาทั้งสองข้างของผม เสียงดังจุ๊บจั๊บกับความเจ็บที่เกิดบนขาที่ให้ผมรู้เลยว่าแม้แต่กางเกงนักเรียนผมก็ต้องดึงลงมาให้ถึงเข่าให้ได้!
                   “ยังจะใส่อยู่มั้ย จะได้กลับไปเปลี่ยน”
                   -///- ผมก้มมองขาขาวของตัวเองก็ต้องส่ายหัวอย่างรวดเร็ว รอยแดงเป็นจ้ำๆลายพร้อยอย่างกะตุ๊กแกอย่างนี้ ใครจะไปกล้าใส่เล่า! ผมดึงกางเกงใส่ให้เรียบร้อยแล้วก็ออกไปเที่ยวกับเติร์กอย่างไม่มีข้อกังขาอะไรอีก






















                   เรามาเดินเล่นที่ตรอกหงส์ขาวที่อยู่ฝั่งขวาของโรงเรียนน่ะ ถ้าตรอกนกพิราบเป็นเหมือนซานโตรินีที่ชะอำละก็ ตรอกหงส์ขาวก็เป็นเหมือนปาลิโอที่เขาใหญ่เหมือนกันแหละ ผมยังไม่เคยเดินจนสุดซอยซะที มันยาวพอสมควรนะแถมยังมีทางแยกยิบย่อยไปอีก อีกที่ที่ผมอยากแนะนำคือตรอกเวทมนต์  อยู่ตรงข้ามโรงเรียนผมนี่เอง ทางแคบๆมืดๆ เหมือนตลาดในเรื่องแฮรี่ พอร์ตเตอร์ มีร้านรวงต่างๆมากมายดูข้างนอกเหมือนจะซอมซ่อเพราะผนังร้านก็เป็นแค่อิฐเก่าที่มีตะไคร่เกาะเต็ม แต่พอเข้าไปในร้านอย่างกะคนละโลกอ่ะ
                   “อยากกินไอศกรีมมั้ย” มือใหญ่ลูบแก้มที่แดงขึ้นเพราะความร้อนของผม
                   “อื้ม ร้านที่เราไปกินกับพวกแทนคราวที่แล้วอยู่ตรงไหนนะ วันนั้นเรากินรสวนิลาไปก็งั้นๆแหละ วันนี้อยากกินบลูเบอร์รี่จัง”
                   “โอเค”
                   เติร์กไม่ได้เดินจับมือผมเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่อย่างน้อยเราก็เดินข้างกันนี่นา แค่นี้ก็พอแล้ว ( -3-)
                   “กินกี่ครั้งๆก็เลอะตลอดเลย” มือใหญ่เอื้อมมาเช็ดคราบไอติมตรงแก้มให้ผม สงสัยมันจะไปติดตอนที่ผมหยิบแท่งเวเฟอร์ขึ้นมากัดน่ะ แต่รสบลูเบอร์รี่นี่อร่อยอย่างที่พอร์ชอวดจริงๆนะ คราวนั้นหมอนั่นโวนักหนาว่ารสไอติมของตัวเองอร่อยแต่ไม่ยอมแบ่งให้ใครกินเลย คราวนี้ผมได้กินจริงแล้วผมจะไปโวกับหมอนั่นบ้าง ชิ
                   “นั่นอธิสนี่” ผมกำลังจะโบกมือเรียกอธิสที่เดินเข้าร้านมากับบนฟ้าแต่เติร์กดึงมือไว้ซะก่อน
                   “เราควรหลบไม่ใช่เหรอ”
                   “เฮ้ย! ใช่!” ผมรีบมุดลงใต้โต๊ะ
                   “เพรท มันไม่มีผ้าคลุมโต๊ะเหมือนในละครนะ!”
                   อ้ากกกก จริงด้วย! โง่จริงกรูววววว แถมโต๊ะยังฉลุเป็นลายดอกไม้อีก เติร์กควักกระเป๋าตังค์ออกมายื่นให้ผม “กูจะไปหลบในห้องน้ำ มึงบอกมันว่ามาคนเดียว แล้วออกไปเดินเล่นข้างนอกสักพัก อยากได้อะไรก็ซื้อ พอพวกมันออกไปแล้วกูจะโทรหา”
                   “อะ อื้อT^T”
                   เติร์กเดินหนีไปพอดีกับที่บนฟ้ามองมาเห็นผมพอดี ผมโบกมือให้ด้วยหน้าเจื่อนๆ ทั้งคู่เดินตรงมาหาผม ดีนะที่เติร์กกินแค่ขนมปัง ไม่ได้กินไอติม ไม่งั้นคงเป็นที่สงสัยของสองคนนี้แน่ๆ
                   “เอ้าเพรทก็มากับเขาเหรอ”
                   “อะ อื้ม นั่งสิ เรากำลังจะไปแล้ว”
                   “อิ่มแล้วเหรอ กินอีกสิ เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง” อธิสบอกอย่างใจดี แต่มือนี่ไม่ได้ละจากเอวคอดของบนฟ้าเลย
                   “มะ ไม่เป็นไร”
                   “นี่มากับใครล่ะ เราเห็นรถไอ้เติร์กจอดอยู่ เมื่อกี้ก็เจอไอ้แทนกำลังเลือกลองเท้าอยู่ เจอไอ้เฟธกับอาโปให้อาหารปลาที่หน้าร้านX แล้วยังมาเจอเพรทอีก”
                   O_O ให้ตาย นี่ยังมีแทนกับเฟธอีกเหรอ ดีนะที่พอร์ชไม่มาด้วย
                   “ไอ้พอร์ชกำลังจะมาอยู่เหมือนกัน กำลังไปรับแฟนมันอยู่”
                   T^T ครบ!
                   ผมขอตัวออกมาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น เดินดูเสื้อผ้า รองเท้าไปไม่นานโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอเห็นรูปเติร์กโชว์หราบนหน้าจอก็รีบกดรับทันที
                   “ตะ เติร์ก... เรากลับกันเถอะ” ตรอกแคบๆอย่างนี้ต้องเจอกับพวกนั้นสักทีละน่า
                   [อืม รออยู่ที่รถนะ]
                   ผมเดินไปที่รถโดยไม่ลืมที่จะมองหน้ามองหลังไปด้วย อ่า...ความสัมพันธ์หลบๆซ่อนๆนี่มัน... ลำบากน่ะ TT ผมเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วยื่นกระเป๋าเงินคืนให้เติร์ก
                   “ไม่ซื้ออะไรเหรอ”
                   “ไม่อ่ะ เติร์กกกกกกก...”
                   “หือ”
                   “มันไม่ใช่ครั้งแรก และมันก็ต้องไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่ๆ”
                   “อะไรของมึง -*-“
                   ผมมองใบหน้าคม จมูกโด่งนั่นผมอยากจะดึงให้ขาดกับความดื้อดึงของเขานัก “เราไม่ควรจะทำอย่างนี้นะ... เราว่า...”
                   “ไม่!”
                   “เติร์กกกกกก”
                   ผมเงียบเมื่อเขากระชากรถออกไปอย่างแรงบ่งบอกถึงอารมณ์คนขับได้เลย ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมบอกให้เขาหยุดความเป็นเพื่อนแบบแปลกๆนี่ซะ แล้วดูหมอนั่นสิ...ฟังที่ไหนล่ะ!
                   “สักวันมันก็ต้องจบลงอยู่ดี...” ผมพูดเสียงอ่อย
                   “หยุดพูดเรื่องนี้สักที! กูไม่อยากฟัง!”
                   พอถึงหอเติร์กก็ดึงผมลงจากรถ เข้าห้อง แล้วก็... นั่นแหละ ปล่อยผมครั้งเดียวก็ตอนออกมาหาข้าวเย็นกิน ...แต่ละครั้งที่เขากอดผม เขาจะบอกเสมอว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยผมไปแน่ๆ เขาตอกย้ำผมอยู่อย่างนั้นหลายครั้ง
                   “อ๊ะ... ไม่จบ ฮะๆๆ”
                   “ดีมากกกก ถ้ามึงอยากจบ กูจะจบให้...” ร่างสูงใส่เข้ามาหนักๆ เน้นตามพยางค์ที่เขาพูดเลยล่ะ “แต่จบบนเตียงนะ หึ!”
                   “ฮะๆๆ เติร์ก... อ๊ะ...อ๊ะๆๆ”
                    ดีนะที่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์...ไม่งั้นผมคงได้ขาดเรียนเพราะไข้มาเยือน T_T บทเรียนในวันนี้... เติร์กสอนผมว่า ถ้าผมยังจะอยากหยุดความเป็นเพื่อนแบบแปลกๆกับเขาละก็... ผมจะโดนกระแทกจนสลบคาอกเขาอย่างนี้!



                   44444444444444444444444444444444444444444444444444
                   

[jimmyFG]

ชอบพระเองซึน ขี้หึง

สนุกมาก รอติดตามจร้า

[toshika]

พระเอกเห็นแก่ตัวไปไหมอ่ะ รักเขา ได้ตัวเขา หวงเขา แต่ไม่อยากเปิดเผย 

[kitwiphat]

สนุกมากคับแต่พระเอกนี่กลัวคนเหงตลอด

[ferrari_L]

                    ตอนที่ 5

 





                    เสียงแซ่งแซ่ของโรงอาหารมันชวนน่าปวดหัวจริงๆนะ ผมรีบๆซื้อข้าวซื้อน้ำแล้วตรงขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึกเรียน ลมพัดแรงมากๆ จนผมหน้าม้าปลิวลงมาผิดหน้าผมแทบไม่เห็นทาง ผมถูกดึงให้นั่งลงใกล้ๆเติร์กก่อนมือหนาจะมาขยุ่มๆตรงหัวผมสักพักก็ปล่อยออก
                    “ฮ่าๆ เพรทมัดผมน้ำพุอย่างนี้แล้วน่ารักดีอ่ะ”
                    ผมจับๆดู... ใครให้นายมัดผมหน้าฉันตั้งขึ้นงี้วะ พอผมจะแกะออกเติร์กก็ดึงมือผมไว้ “ฮาอ่ะ มาๆขอถ่ายรูปด้วยหน่อย”
                    “ไม่เอานะ มันน่าเกลียด”
                    “เฮ้ยพวกมึงจับเพรทไว้ดิ๊”
                    พวกเดอะแก๊งค์กรู่มาล๊อคผมไว้ ส่วนตัวต้นคิดก็แชะรูปไปซะหลายท่า ในรูป...ทุกคนทำหน้าเบิกบานยกเว้นผม T_T โอ้ย! ดิ้นจนเหนื่อย หิวข้าวแล้วด้วย ผมหยิบข้าวกล่องที่ไปซื้อมาแจกให้แต่ละคน น้ำคนละขวด ผมเหมือนพี่เลี้ยงเด็กเข้าไปทุกวันๆแล้ว
                    “เออเพรท เพื่อนเราฝากของมาให้นายน่ะ อยู่ในกระเป๋า ลืมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน” แทนบอก
                    “เฮ้ยๆๆ หนุ่มที่ไหนกล้ามาแอบชอบนางฟ้าของเราวะ มันต้องผ่านด่านพวกเราไปก่อนนะเว้ย...ถ้าพวกเราไม่ให้ผ่าน นายก็ต้องหยุดเลยนะเพรท” เอ่อ... =_= พวกนายเป็นพ่อฉันเหรอ
                    “หนุ่มอะไรล่ะ อาจจะเป็นดาวคอนแวนต์ก็ได้นิ” ผมยู่ปาก ทำไมต้องคิดว่าจะต้องเป็นผู้ชายที่เข้ามาชอบผมด้วย แทนยังไม่ได้ระบุเพศสักหน่อย
                    “จุ๊ๆๆ เสียใจด้วยนะน้องชาย ดาวคอนแวนต์ ตอนนี้กำลังคั่วอยู่กับเพื่อนเราค้าบบบบ” เฟธพูด นี่ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี้ย
                    คนข้างๆมือกระตุกนิดหน่อย ผมเหลือบมองเขาแต่เติร์กก็เอาแต่มองหน้าเฟธ พอเฟธตบไหล่เติร์กดังปึกๆเท่านั้นแหละ ผมก็รู้เลย
                    “อะไรของมึง” เขาปัดมือเฟธออก
                    “ไงวะ ไปกินกัน เอ้ย ไปกินข้าวกันวันนั้นอร่อยมั้ย” ทุกคนหัวเราะครื้นเครง ยกเว้นผม กับเติร์ก ผมคิดไปถึงช๊อกโกแลตที่ช่วงนี้เติร์กเอามาให้กินบ่อยๆและตอนเย็นบางครั้งหมอนี่ก็บอกว่ามีธุระๆจ่ผมก็ไม่ได้ถามรายละเอียดอะไร อ่า... ผมรีบๆยัดข้าวเข้าปาก พออิ่มแล้วจะได้ไปเสียที ...ทำไมผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ ทำไมไม่บอกกันบ้างเลย
                    “อิ่มแล้ว เราไปหามิสแคโรลีนก่อนนะ”
                    “อะ อ้าวเพรท เราไปด้วย” แทนลุกเดินตามผมมา “จะแวะไปเอาของที่เพื่อนเราฝากมาให้ก่อนมั้ย...”
                    “อืม เดี๋ยวค่อยเอาก็ได้”
                    “เป็นอะไรไป สีหน้าไม่ค่อยดีเลย รู้สึกไม่ดีเหรอที่รู้เรื่องเพื่อนเป็นคนสุดท้าย”
                    ผมปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ถ้าเพื่อนปกติก็คงจะรู้สึกอย่างนั้นอ่านะ “ป่าวหรอก”
                    “ขอโทษนะ อย่าโกรธพวกเราเลยน่า นอกจากตอนเรียนเราก็ไม่ค่อยคุยกันเลย เอางี้ เลิกเรียนวันนี้เราไปเที่ยวกัน”
                    “จะชวนเพื่อนนายคนนั้นไปด้วยสินะ กลายเป็นพ่อสื่อไปซะแล้วเหรอแทน” ผมแซวเขา แทนขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู แทนบอกว่าดาวคอนแวนต์คนนั้นก็ฝากของมาให้เติร์กผ่านทางเฟธ แล้วสองคนนั้นก็ไปเดทกัน
                    ผมคิดไม่ออกว่าถ้าเติร์กมีแฟน ผมจะเป็นยังไงนะ... บางทีผมควรจะกลับไปยืนจุดเดิม มันไม่ควรมีอะไรมาตั้งแต่ต้นด้วยซ้ำ เอาล่ะๆ ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นระหว่างผมกับเติร์กอีก แฟนเขาจะรู้สึกอย่างไรถ้าเติร์กมามีความสัมพันธ์ลับๆกับเพื่อนแบบนี้
                    เลิกเรียนผมบอกลาเพื่อนๆแล้วออกมากับแทนที่ตรอกนกพิราบ ที่นี่มีแต่นักเรียนของโรงเรียนละแวกนี้ ผมว่าเจ้าของคงก๊อปปี้แบบมาจากซานโตรินีที่ชะอำมาเลยล่ะ ถึงจะเป็นแค่ตรอกแคบๆแต่ก็สร้างได้สวยเหมือนไม่ใช่ประเทศไทยเลย และ ‘ทีม’ ก็ดูไม่เลวนัก ผมไม่ได้รังเกียจอะไรเพศที่สามอยู่แล้ว ผมอยู่โรงเรียนชายล้วนและเรื่องแบบนี้ก็มีมาให้เห็นอยู่บ่อยๆ ถึงยังไงผมก็ยังไม่สนิทกับเขาได้ง่ายๆอยู่ดีส่วนมากผมก็เลยเอาแต่คุยกับแทนอ่ะ ผมกลับมาถึงหอเวลาสองทุ่ม ก็เห็นเงาตะคุ่มนั่งอยู่หน้าห้องผม
                    “เติร์ก ตื่น... นี่นายไปดื่มมาเหรอ” กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว ผมชอบกลิ่นน้ำหอมที่เขาใส่มากกว่ากลิ่นเหล้านะ - -
                    “เพรท กลับมาแล้วเหรอ” ร่างสูงดึงผมลงไปนั่งแหมะอยู่บนตักเขา
                    “เติร์ก ปล่อย!” นี่มันหน้าห้องนะเว้ย เกิดคนเดินผ่านไปผ่านมาเห็นเข้าละก็...
                    “ทำไม กลัวไอ้เวรนั่นรู้หรือไงว่ามีผัวแล้วน่ะห๊ะ! มันอยู่ไหน... ไม่มาส่งมึงถึงเตียงหรือไง”
                    “หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เราจะไปกับใคร ทำอะไรมันก็เรื่องของเรา!”
                    “เรื่องของมึงงั้นเหรอ กูจะทำให้มึงดู... ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของมึง!”
                    “อื้อ!” ร่างสูงฉกจูบลงมาอย่างดุเดือด นอกจากผมจะสัมผัสได้ถึงรสขมของเหล้าแล้วผมยังได้กลิ่นคาวของเลือดด้วย “ฮึก... ปล่อย ถ้าแฟนนายรู้ มันไม่ดีแน่ เติร์ก!”
                    ผมจะต้านทานร่างที่ซุกไซ้หน้าอกผมอยู่นี่อย่างไรดี เสื้อนักเรียนผมถูกกระชากจนกระดุมหลุดออกไปหมด มือหนาล้วงเข้าไปในกางเกงผมดึงเอากุญแจมาไขประตูห้องทั้งๆที่ริมฝีปากยังซุกซนอยู่กับซอกคอผม แขนที่เหลืออีกข้างรัดร่างผมไว้จนกระดิกไม่ได้
                    “ฮึก... นายมันใจร้าย...”
                    “กูทำอะไร... มีแต่มึง...มึงเอาแต่ทำร้ายกู”
                    ผมฟังเสียงเมาอู้อี้นั่นไม่ค่อยออก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจจุดนั้นมากนักเมื่อเติร์กใช้ปากกับน้องชายผมอยู่ น้ำตาผมไหลมาด้วยความเสียใจที่เติร์กกำลังจะมีแฟน ทั้งเจ็บใจที่ต้านทานคงามต้องการของตัวเองไม่ได้
                    เมื่อผมใกล้จะไปถึงจุดหมายเติร์กก็หยุดเอาไว้เสียก่อน “บอกมา...ว่ามึงยังอยากเป็นเพื่อนกับกูอยู่หรือเปล่า”
                    “ฮึก เติร์ก...” อ่า...ผมร้อนและผม... ต้องการ
                    เติร์กเอื้อมไปหยิบเจลบนหัวเตียงมาป้ายไปที่ช่องทางรักด้านหลังผมแล้วเอาส่วนหัวของเขามาถูไถอยู่อย่างนั้น มือเขาละจากน้องชายผมแล้วมาสะกิดที่ยอดอกทั้งสองข้างแทน
                    “อยาก...”
                    “แต่เพื่อนกัน เขาไม่ทำอย่างนี้...” ร่างสูงกำลังจะทิ้งผมกลางอากาศ ให้ตายเถอะ!
                    “อ่า อ๊ะ” นายต้องการคำตอบแบบไหนกันแน่เนี้ย สะโพกผมเบียดเข้ากับแก่นกายใหญ่โตของเติร์กอย่างไม่รู้ตัว มือผมพยายามไขว่คว้าร่างสูงเข้ามากอด
                    “ไม่อยาก...”
                    “หึหึ จะเอายังไงกันแน่” เติร์กก้มลงมากอดผมเอาไว้ก่อนจะพลิกผมให้ขึ้นมาอยู่ด้านบน “อยากเป็นอะไรก็จัดการเอง...”
                    มันไม่ยุติธรรมนี่ เขามาทำให้ผมเกิดความต้องการที่ยากจะหยุดแล้วหลอกให้ผมทำอะไรตามใจเขาเนี้ยนะ -///- เมื่อเติร์กเห็นว่าผมไม่ขยับเขาก็ผลักผมที่นอนคว่ำทับเขาอยู่ในนั่งขึ้นแล้วจับน้องชายเขายัดเข้ามา
                    “อ๊า ...อ๊ะ อ๊ะๆ” ผมแหงนหน้าเริ่ดครางลั่น แต่ส่วนนั้นก็ยังเข้ามาได้แค่ส่วนหัวเท่านั้น เพียงแค่นั้นขาผมก็สั่นจนแทบทรุดแล้ว ผมค่อยๆทิ้งน้ำหนักนั่งลงไปให้ตัวเขาได้เข้ามาลึกขึ้น
                    “อ๊า เพรท...ซี๊ดดด”
                    “อ๊ะๆ อ๊า ฮะๆๆ...” เติร์กขยับเนิบช้าในคราแรกเพื่อให้ผมได้ปรับตัว แล้วค่อยๆเร่งจังหวะขึ้นไปจนผมหัวสั่นหัวคลอนไปหมด กระทั่งเราสองคนปลดปล่อยออกมานั่นแหละผมถึงจะหายใจได้คล่องอีกครั้ง
                    “กูจะบอกอะไรให้นะเพรท...”
                    ผมเกยคางไว้ที่หน้าอกหนั่นแน่นของเขา เติร์กดึงหมอนมาหนุนหัวให้สูงแล้วสบตากับผม มือหน้าลูบไล้อยู่ที่แก้มใสของผม ก่อนใบหน้าคมจะเคลื่อนเข้ามาใกล้แล้วจูบบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา
                    “...กูไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนชอบยั่วให้ตบะกูแตกอย่างมึงหรอก!”
                    “เติร์ก...”
                    ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว จะยอมรับผมเป็นเพื่อนนี่มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ ผมมันคงนิสัยแย่มากเลยสินะ ถึงว่าตั้งแต่เด็กจนโตผมถึงไม่ค่อยมีเพื่อนเลย ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาที่ใกล้จะหยดลงมาแต่มันก็คงไม่ทันแล้วล่ะ ผมก็เลยปล่อยให้มันไหลลงมาจนเติร์กต้องค่อยๆจูบซับน้ำตาออกไปให้





                     

                      ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณที่ติดตามจ้า

[haru1111]

  กำลังมันส์


ไม่อยากเป็นเพื่อน แต่อยากเป็นสามีป่าว เติร์ก 

[kitwiphat]

สนุกมากครับขอบคุณครับเติกร์นิสัยเหงแก่ตัวมากเลย

[jimmyFG]

เติร์กเห็นแก่ตัว ใจร้ายสุดๆ

[ferrari_L]

                     ตอนที่ 6


                     


                     ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดตัว หันมามองคนข้างๆที่หลับตาพริ้มอย่างกับเด็กน้อยแล้วก็คิดไม่ตกว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีกนะ หรือว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีก ผมค่อยๆลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปโรงเรียนตั้งแต่ๆเช้าโดยที่ไม่รอเขา ระหว่างทางที่ผมเดินไปขึ้นรถเมล์แต่ละย่างก้าวของผมมันจะดังเป็นคำว่า ‘เพื่อน เพื่อน เพื่อน’ อยู่อย่างนั้น TOT หรือว่าผมจะประสาทหลอนไปแล้ว
ผมเดินเข้าห้องมา พวกเดอะแก๊งค์ยังไม่มาโรงเรียนกันเลยน่ะ หลับรอได้อีกงีบหนึ่งเลย..zZ
                     “เพรท เพรท ตื่นๆ”
                     “หืม...” ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสง เห็นพวกเดอะแก๊งค์รวมถึงเติร์กด้วยยืนล้อมโต๊ะผมอยู่ ผมกระเด้งตัวขึ้นมาค้นหากระเป๋าจะหยิบสมุดการบ้านให้แต่พวกนั้นห้ามไว้ก่อน
                     “เรายืมของฟ้ามาลอกแล้วน่ะ เห็นเพรทกำลังหลับสบาย ไม่อยากกวน”
                     “อะ อ้อ”
                     “ถอยๆ ถอยไป”
                     เฟธแหวกกลุ่มเพื่อนเข้ามาในมือเขาถือกล่องของขวัญขนาดแขนโอบได้มาวางไว้บนโต๊ะของเติร์ก อ่า ของดาวคอนแวนต์นั่นอยู่แล้ว เติร์กหันมาสบตาผม แล้วหันไปพยักหน้าบอกให้เฟธวางไว้นั่น
                     “แกะเลยดิ อยากรู้จังว่าเป็นอะไร” แม้แต่ฟ้า เนสท์แล้วก็แฝดริน-รัน ก็ยังมาแจมด้วย
                     เติร์กฉีกกระดาษห่อของขวัญออกแบบ... - -; จินตนาการถึงกล่องที่สวยงามในตอนแรกไม่ออกเลย มือใหญ่ล้วงเข้าในกล่องดึงตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลออกมา มันน่ารักมากเลยยยย > < นอกจากนั้นก็ยังมีโหลพับดาวพร้อมโน้ตอีก
                     “จำนวนดาวเท่ากับจำนวนวันที่เราแอบชอบเธอ 1254 ดวง”
                     ปกติผมไม่ชอบว่าใครหรอกนะ แต่นี่มัน...แหวะ! เลี่ยนมากเหอะ นอกจากนั้นยังมีช๊อกโกแลตที่เคยฝากมาให้หลายๆครั้งอีกด้วย พอเพื่อนๆรู้ว่ามันเป็นอะไรพวกเขาก็แยกย้ายกันไปนั่งที่เดิม
                     “อ่ะ” เติร์กยื่นช๊อกโกแลตมาให้ผม
                     “เราไม่กิน”
                     “ชอบกินไม่ใช่เหรอไง เก็บไปกินที่หอดิ”
                     นั่นมันก่อนที่จะรู้ว่าเป็นของดาวคอนแวนต์ที่ฝากเฟธมาให้นายต่างหากล่ะ
                     “ไม่เอา”
                     เติร์กหยิบตุ๊กตามาเล่นแล้วเอาแขนหมีมาแหย่ๆหน้าผม “พาผมไปอยู่ที่ห้องด้วยได้มั้ยครับ ผมอยู่คนเดียวแล้วเหงามากเลย”
                     ผมปัดแขนตุ๊กตาออก ถ้าเป็นของที่หมอนี่ซื้อให้ผมคงเต็มใจจะรับอยู่หรอก ผมถอนหายใจแล้วดึงแขนเติร์กออกไปนอกห้อง ตรงมาที่ทางเชื่อมระหว่างอาคารที่ปลอดคน มองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็เริ่มพูดดับเติร์กอย่างจริงจัง
                     “เรายังยืนยันนะว่าเราต้องกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”
                     “ทุกวันนี้เราไม่ใช่เพื่อนกันเหรอไง”
                     “ไม่ใช่แบบนั้น... คือ...” มันพูดยากนะเว้ย
                     “อ้อ จะให้กูเลิกเอามึง?”
                     “ชะ ใช่ -///-“ พูดออกมาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอไง
                     มือสากบีบแก้มผมไว้ด้วยมือเดียวจนปากผมจู๋ขึ้น “ ไม่ มี วัน!”
                     “เติร์กกกกกกกก”
                     “เมื่อคืนกูคิดว่ามึงน่าจะรู้เรื่องแล้วนะ”
                     รู้เรื่อง? รู้เรื่องอะไรล่ะ มาถึงก็เอากูอย่างเดียวเลย T^T “ถ้าเรามีแฟน นายจะให้เรามีอะไรกับนายด้วยกับแฟนเราด้วยเหรอไง นายก็รู้ว่านั่นมันผิด”
                     “มันไม่ผิดหรอก มึงก็ไม่ต้องไปเอากับแฟนมึงสิ”
                     โอ๊ยยยยย หมอนี่มันเป็นคนที่พูดยากที่สุดในโลกเลยโว้ยยยยย~~~ ผมหันหลังให้เขาแล้วยกมือขึ้นปิดหน้าไว้ ไม่ได้อยากจะร้องไห้แต่ผมรู้สึกถึงทางตัน ไม่ว่าผมจะยกเหตุผลไหนมา เขาก็จะแถไปแบบกำปั้นทุบดินอยู่ดี วันนั้นผมไม่น่าเลย... ไม่น่าปล่อยให้มันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ เติร์กสวมกอดทางด้านหลังของผม คางแหลมเกยอยู่บนหัวผมแล้วโยกผมไปมาเบา
                     “ขอโทษ ที่ทำให้ร้องไห้อีกแล้ว แต่...กูทำอย่างนั้นไม่ได้ กูขาดไม่ได้...”
                     คนบ้า! คนหื่น! T///T

















                     “กูว่า... มึงสองคนนี่แปลกๆนะ” พอร์ชเริ่มเปิดประเด็น
                     “นั่นสิ คนนึงมีสาวที่สวยที่สุดในคอนแวนต์มาให้เลือกก็ไม่เอา คนนึงมีหนุ่มสุดเพอร์เฟ็คมาชอบก็ไม่ชอบเขา”
                     ทีมผ่านมาตรฐานของเดอะแก๊งค์แล้วน่ะ หล่อ รวย นิสัยดี ไม่เจ้าชู้ - - ผมกับเติร์กทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เติร์กนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์ ส่วนผมก็นั่งอ่านหนังสือไป
                     “โหไอ้เติร์ก ทำไมมึงตัดช่องทางหากินของเพื่อนงี้วะ”
                     “อะไรของมึงอีกไอ้เฟธ เกือบทำครอบครัวเขาแตกแยกแล้วยังไม่สำนึกอีก” เติร์กตบหัวเฟธไปอย่างแรง มันเจ็บนะนั่น...
                     “ครอบครัวอะไร มึงมีเมียแล้วเหรอไอ้เติร์ก”
                     “ปล๊าวววววววว” เสียงสูง มีพิรุธ TT
                     “เออดี งั้นมึงช่วยไปเดทกับเขาหน่อยสิ กูอยากได้ห้องพักสุดพิเศษที่รีสอร์ทของเขาไปฮันนีมูนกับอาโป น้าๆๆ เพื่อนรัก” อาโปคือแฟนของเฟธครับ
                     “เชี่ย! ขายเพื่อนเหรอมึง กู ไม่ ไป มึงอยากพักห้องไหนมึงชี้! กูจ่ายให้ก็ได้”
                     “คิดว่าเขาจะยอมรับเงินมึง? เขาจะเก็บไว้ต่อรองกับกูเว้ย”
                     “ไปเถ้ออออออออออ มีวันหยุดเป็นอาทิตย์พวกมึงไม่อยากไปเที่ยวหรือไง” อธิสไซโคต่อ
                     พวกเดอะแก๊งค์หูผึ่ง จริงสินะ...อาทิตย์หน้าโรงเรียนหยุดยาวตั้งหนึ่งสัปดาห์ อ่า... ผมควรจะกลับเชียงใหม่ไปช่วยตากับยายดูแลไร่สตรอเบอร์รี่บ้าง คิดถึงจัง
                     “เพรทททท วันหยุดนี้นายอยากไปทะเลมั้ย” พอร์ชถาม
                     “นั่นสิ ห้องพักที่พวกเราจะไปนี่เห็นวิวได้รอบเกาะเลยนะ วีไอพีสุดๆ” เฟธพูดต่อ
                     “ตะ แต่เรา...” กูขอพูดบ้าง แต่... TT
                     “ฟรีตลอดทริปด้วย”
                     “จริงเหรอ อยากไปจัง(*3*)” ผมแพ้ของฟรีครับ ฮ่าๆ
                     “ให้มันได้อย่างนี้สิวะ เอาไงไอ้เติร์ก... เจ็ดวันนี้มึงก็นอนเหี่ยวอยู่บ้านไปคนเดียวก็แล้วกันนะ”
                     เติร์กมองผมด้วยสายตาดุๆอีกแล้ว ผมอยากไปจริงๆนี่นาแม้ผมจะเคยไปเที่ยวทะเลกับพวกเขาบ่อยแล้วก็เถอะ เติร์กถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบตกลงไป เย้ๆๆ แล้วความดีใจก็ต้องสะดุดเมื่อคิดได้ว่าเติร์กกำลังจะไปเดทกับผู้หญิงอื่นนะ... TT
                     “อย่าทำหน้าเครียดไปเพื่อนเติร์ก มึงก็ถือโอกาสนี้บอกเขาไปเลยว่ามึงไม่ได้คิดอะไร”
                     นั่นสิ...
                     “เออๆ บงการกูจริงโว้ย”
                     พวกเดอะแก๊งค์กลับไปนั่งที่แล้วเสิร์ชหาที่เที่ยวในเกาะทันที เรื่องไร้สาระนี่ความพยายามของพวกเขาจะสูงขึ้นเป็นพิเศษ ฮ่าๆ มือใหญ่เอื้อมมากุมมือผมไว้ ใบหน้าคมก้มมากระซิบที่ข้างหู อ้อ...ไม่ใช่คำหวานๆอะไรหรอก เป็นคำขู่น่ะ!
                     “มึงเป็นคนอยากไปนะ อย่ามีปัญหาเรื่องที่กูไปกับยัยนั่นละกัน”
                     “อื้อ ^^” ผมหยิกแก้มเขา ฮิฮิ วันนี้ทำตัวน่ารักแฮะ




                     

                     ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
                     ขอบคุณทุกเม้นต์เลยน้าาาๆๆ
 
 

[kitwiphat]

สรุปแล้วเตริกจะยอมบอกเพื่อนไหม....จากที่อ่านก็สนุกดีนะมาต่อไวไวนะะ

[บูมเบส]

ไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้เลยมันดูโลเลอ่ะเลือกซักทางที่เป็นคำตอบที่แน่ชัด ไม่ใช่ให้คิดไปเอง
แต่ฝ่ายเดียวแบบนี้เพราะคนที่เจ็บไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคนที่คิดเองไปคนเดียวเหมือนคนโง่คนหนึ่ง
ที่ได้แต่รอคอยฝันลมๆแล้งๆไปวันๆอย่างไร้จุดหมายนะ คุณรักก็บอกรักไม่รักก็บอก say buy ไม่ใช่แบบ
นี้พูดๆเลยว่าเหี้ยจริงๆเลยแก ถึงจะบอกใบ้แต่แค่นี้แกไม่กล้าต่อไปจะกล้าได้ไง.  ขอระบายหน่อยนะแบบ
อ่านแล้วมันปรี๊ดจริงๆ พอดีมาอินจัด 

[ferrari_L]

          7



                    ผมรีบเดินลงหอพักมาเพราะไม่อยากให้คนที่อยู่ข้างล่างรอนาน อยู่ดีๆทีมก็โทรมาชวนผมไปกินข้าวเย็น ผมคิดว่าการที่ผมไปเที่ยวกับเขาครั้งเดียวแล้วหายไปเลยอาจจะทำให้เขารู้สึกแย่ก็ได้ วันนี้ผมกะจะบอกเขาไปเลยว่าผมคงรับน้ำใจเขาไม่ได้แล้วผมก็มีคนที่ผมชอบแล้วด้วย ส่วนเรื่องที่เติร์กไปเที่ยวกับดาวคอนแวนต์นั่นก็เรียบร้อยดี อิอิ

                    “หวัดดีทีม”

                    “อื้ม ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ”

                    “แฮะๆ ขอบใจนะ” ผมชวนเขาคุยสัพเพเหระไปเรื่อย จนรถเข้ามาจอดที่ร้านอาหารกึ่งผับบรรยากาศชิลๆริมแม่น้ำเจ้าพระยาแห่งหนึ่ง ผมไม่เคยมาที่แบบนี้เลย ไม่ใช่ว่าพวกเพื่อนๆผมจะไม่เคยมานะครับแต่ถ้าเดอะแก๊งค์จะมาเที่ยวที่แบบนี้พวกเขาจะไม่ชวนผมเด็ดขาดเลยล่ะ

                    “เพรท!”

                    เอี๊ยดดดดด!

                    รถที่ตามมาทีหลังพุ่งเข้ามาจอดขนาบข้างตอนที่ผมจะลงรถ เกือบไปแล้ว... ผมดันทีมที่ดึงร่างผมไว้ออกแล้วหันไปมองรถคันที่คุ้นตาคันนั้น รถสีดำยี่ห้อนี้รุ่นนี้...

                    O_O เติร์ก!

                    หมอนั่นเดินลงจากรถมาโดยที่ไม่มองหน้าผมเลย เขาเดินตรงไปเข้าไปข้างในแบบไม่ทักผมสักคำ ที่ตรงนี้มันก็ไม่ค่อยจะมืดสักหน่อย อย่างน้อยถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ผมก็ควรจะมาขอโทษกันบ้างสิ ไม่ใช่เดินเชิดไม่สนใจโลกหนีไปอย่างนั้น นายเกือบจะขับรถมาชนคนอื่นนะเว้ย!

                    “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ให้ตายเถอะ ฉันเห็นรถหมอนี่ขับตามเรามาตั้งแต่ที่หอแล้วล่ะ”

                    “จะ...จริงเหรอ”

                    งานเข้าแล้วมั้งกรูววววววว T_T ผมกับทีมเดินเข้าไปหาที่นั่ง เขาเลือกมุมๆหนึ่งที่ค่อนข้างลับตาคน นั่นยังไม่ยากเท่ากับการที่เขาสั่งไวน์มาให้ผมด้วย ผมไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์เลยในชีวิตนี้ ผมพยายามมองหาเติร์กท่ามกลางไฟสลัวนี่ แต่หมอนั่นหายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้

                    “เพรทลองดื่มดูสิ...” แล้วเขาก็ร่ายยาววิธีกินไวน์ให้ผมฟัง ผมก็เข้าใจบ้างงงบ้าง ผมว่ารสชาติมันไม่ได้อร่อยเลย แต่พอกินแล้วผมหยุดไม่ได้ยังไงไม่รู้นะครับ แฮ่ะๆ

                    “เพรท เพรท...”

                    “อื้อ...” ผมรู้สึกหนักหัว โลกมันเอี้ยงซ้ายเอียงขวาแปลกๆ “วาย หมดแล้วเหรอ”

                    “คออ่อนจัง” เสียงเหมือนดังอยู่ข้างๆหูผม “กลับไปนอนกันดีกว่าเนอะ” แขนยาวโอบอยู่ที่ไหล่ผม เขานั่งฝั่งตรงข้ามไม่ใช่เหรอ ทำไมหายตัวมาฝั่งนี้เร็วจัง เป็นคนทรงเหรอ ฮ่าๆๆ

                    “อยากกินอีก” เขาส่งให้ผมดื่มอีกแก้ว แต่มือผมรับน้ำหนักอะไรไม่ได้แล้ว เขาก็เลยป้อนผมแทน

                    “กลับไปกินที่บ้านเรานะ มีอีกเยอะเลย”

                    “อือ”

                    ผมรู้สึกมึนไปหมด เหมือนสิ่งรอบตัวเคลื่อนไหวไม่หยุด แล้วผมก็ร่าเริงเป็นพิเศษ นี่ผมหัวเราะมาตลอดทางจนถึงรถเลยเหรอเนี้ย ฮ่าๆๆๆ = =

                    “เพรท ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

                    ผมถูกวางลงในที่แคบๆและมืดสักที่หนึ่ง แต่ทำไมทีมต้องเข้ามาเบียดกับผมด้วยเล่า! ผมพยายามดิ้นเพื่อหาอากาศที่ปลอดโปร่ง แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันรัดผมแน่นขึ้นไปอีกจนร่างกายผมร้อนเหงื่อผมผุดออกมาเต็มหน้าผาก ผมถูกผีอำหรือเปล่าเนี้ย ช่วยด้วย...

                    “ตัวก็หอม... หุ่นก็ดี... ผิวก็ขาวเนียน มันน่า... อั๊ก!”

                    ฮ้าาาาาา~~~ ผมรู้สึกอากาศมันถ่ายเทมากเลยล่ะ ผีเลิกอำผมแล้วครับ ฮ่าๆ ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยคุ้มครองผมไว้ครับ ผมถูกดึงแขนให้นั่งขึ้น แต่คอผมมันตั้งไม่ได้แล้วครับ T_T

                    “มันน่ามั้ยเนี้ยเพรท! ลืมตามา!” ไม่ๆ ผมไม่อยากเห็นยักษ์!

                     ร่างผมถูกยกไปไหนสักที่ที่อากาศเย็น เย็นมาจนผมหนาวเลยล่ะ สักพักก็มีอะไรมาโปะอยู่บนตัวผมให้อุ่นขึ้นแทน “ฮิฮิฮิ”

                    “เออ จะถูกปล้ำอยู่แล้วยังจะหัวเราะอีก”

                    อากาศแบบนี้มันเหมาะที่จะหลับจริงๆน้า zzZZ



















                    “ซี๊ดด เพรท...”

                    พลับๆๆ

                    ความเสียวตรงกึ่งกลางลำตัวและเสียงน่าเกลียดนั่นปลุกให้ผมที่กำลังหลับสบายสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ พอลืมตามาสิ่งแรกที่เห็นก็คือแผ่นหลังกว้างที่ทับอยู่บนตัวผมกับแรงกระแทกรุนแรงตรงช่องทางด้านหลัง

                    “อ๊ะ... เติร์ก ทำอะไร ฮะๆ” ไม่ต้องเห็นหน้า ผมก็จำเขาได้น่า กี่ปีแล้วล่ะ...

                    ร่างสูงหยุดแล้วละจากซอกคอมาป้วนเปี้ยนที่หน้าผมแทน “ตื่นแล้วเหรอฮึ ต่อจากนี้ตอนอยู่กับกู มึงต้องกินเหล้าแทนน้ำนะ ไอ้จอมยั่วเอ้ย!”

                    “อ๋ะๆๆ ฮา...” ผมครางเมื่อร่างสูงจับผมพลิกเปลี่ยนท่าไปมา กินเหล้าอะไรเนี้ย ผมไม่เข้าใจ!?

                    “อ๊ะ เติร์ก ระ เร็ว...”

                    ร่างสูงจัดตามคำขอ ส่งตัวเขาเข้ามารัวเร็วจนผมไถลไปเกือบตกเตียง แล้วเราก็ไปถึงสวรรค์พร้อมกันอีกครั้ง ร่างสูงอุ้มผมพาดบ่าแล้วเอาไปปล่อยไว้ในอ่างอาบน้ำ ตอนนี้เราอยู่บ้านเติร์กกันเหรอเนี้ย...

                    ผมนั่งคร่อมอยู่บนตัวเขา ปล่อยให้เขาจัดการทำความสะอาดตรงนั้นให้ผมตามใจ

                    “อ๊ะๆ...”

                    “ถ้ามึงยังครางอยู่ มึงจะโดนกูเสียบอีกรอบนะเพรท” T3T ใครจะไปห้ามได้เล่า ผมก็เลยกัดลงที่ต้นคอเขาเพื่อปิดกั้นเสียงครางของตัวเองซะเลย “ถึงมึงไม่ครางแต่มึงมาแอ่นก้นอยู่ตรงหน้ากูนี่คิดว่ากูจะไม่ตื่น?”

                    จะเอายังไงกันล่ะ ตาบ้า! พูดจบเขาก็จับผมที่ยืนเข่าอยู่ให้นอนลง จับขาผมถ่างออกไปเกี่ยวไว้ที่ขอบอ่างแล้วเกมส์หาสมบัติก็เริ่มขึ้นอีกครั้งจนน้ำกระเพื่อมออกนอกอ่างเปียกเต็มพื้นไปหมด T_T



















                    ผมนั่งทายาที่มุมปากให้เติร์ก เขาโดนแค่นี้แต่ทีมน่ะนะ... นู่น นอนโรงพยาบาล พวกเดอะแก๊งค์เพิ่งไปเยี่ยม เอ่อ ไปกระทืบซ้ำมาเมื่อวาน ไม่เห็นจะต้องทำกันขนาดนั้นเลย ผมยังไม่ได้ถูกปล้ำสักหน่อย

                    “เสร็จแล้ว”

                    “มึงก็พูดแต่ไม่ถูกปล้ำๆ ต้องรอให้เสียตัวให้มันก่อนหรือไงกูถึงจะเหยียบมันได้น่ะหะ แค่มันคิดจะมาชอบมึงมันก็สมควรจะถูกกูยำแล้ว รู้ไว้ซะด้วย!”

                    ผมพยักหน้ารับส่งๆไป หมอนี่บ่นจนผมหูชาแล้วครับเรื่องที่ผมห้ามไม่ให้เขาไปยกพวกตีกับพวกทีมอีก ก็ดูเขาสิ ไม่ยอมจบสักที พวกเดอะแก๊งค์ก็มาขอโทษผมกันแล้วที่เขาดูคนผิดไป ความจริงแล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเขาเลยสักนิด

                    “คิดแล้วอารมณ์กูขึ้นอีก แม่งน่าจะตื๊บให้ขาหักไปเลย”

                    “บ้าเหรอ เดี๋ยวตำรวจก็ได้มาตามถึงบ้าน”

                    “กูนี่ใคร เช็คด้วย!”

                    ค้าบๆ มึงใหญ่ -_-

                    “เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก พอๆ”

                    “คราวหลังอย่าไว้ใจคนที่เคยเห็นหน้าแค่ครั้งเดียวอีก เข้าใจมั้ย ไม่ๆ มึงห้ามไว้ใจใครอีกนอกจากกู และต้องเชื่อฟังแต่กูเท่านั้น โอเค้?”

                    = = นายบอกเรามาสิบรอบแล้วเติร์ก ผมอยากจะตอบไปอย่างนี้แต่เพราะใบหน้าตาหล่อโหดนั่น ผมเลยทำได้แค่ “อืม เราจะระวังตัวนะ”

                    “ส่วนมึง ที่ถูกทำโทษวันนั้นยังน้อยไปด้วยซ้ำ ไปนอนทอดกายให้ผู้ชายคนอื่นเชยชม ส่วนผัวตัวเองนี่สะดิ้ง บลาๆๆ” หมายถึงวันที่ผมเมาไม่ได้สตินั่นล่ะ = =

                    “พอเห้ออออออออออ”

                    “กูควรจะไปด่าไอ้แทนอีกคน พาคนมาจีบมึงนี่ไม่ได้เรื่องเลย หน้าก็เหียกปานนั้นมึงไปเดทกับมันได้ไงตั้งครั้งหนึ่ง บลาๆๆๆ”

                    ผมหยิบเฮดโฟนมาครอบหูปิดเสียงบ่นของเติร์กที่คงจะอีกยาวอ่ะนะ เฮ้อออออ~~~~~























                    ขณะที่คุณชายเติร์กกำลังหลับสบายอยู่บนห้อง ทาสรับใช้อย่างกระผมนายเพรทก็ลงมาช่วยแม่นมแกะกุ้ง และทำกับข้าวอยู่ที่ห้องครัว ผมได้ข่าวว่าวันนี้แม่ของเติร์กจะมาแวะเปลี่ยนเครื่องที่ไทยแล้วก็จะบินไปประเทศอื่นต่อ พ่อบ้านแม่ครัวก็เลยวุ่นวายกันใหญ่ ผมในฐานะที่มาอาศัยอยู่บ้านท่านในคืนนี้และอีกหลายๆคืนก็เลยนิ่งดูดายไม่ได้ คริๆ

                    “คุณเพรท ลองชิมแกงนี่ดูหน่อยสิคะ”

                    “ครับๆ” ผมทิ้งมีดที่กำลังหั่นเนื้อแล้วไปชิมแกงที่แม่นมทำ “ผมว่าน่าจะเติมน้ำปลาอีกหน่อยนะครับ”

                    “เพรท!”

                    ผมและทุกคนในครัวชะงัก เสียงเรียกดังมาจากชั้นบน ตะโกนทีดังก้องเต็มบ้านมีอยู่คนเดียวนั่นล่ะ ผมไม่สนใจเดินไปทำส่วนที่ยังค้างอยู่ ใกล้จะห้าโมงแล้วแต่เหลืออีกตั้งหลายอย่างที่ไม่ได้ทำ

                    “เพรทททท อยู่ไหน! มาหาหน่อย” เสียงดังมาจากที่เดิม

                    “เอ่อ คุณเพรท...”

                    “ชู่วววววว~~~~~” ผมหันไปห้ามแม่นมไว้ ท่านเป็นคนที่ตัวเล็กมากเลยล่ะ ผมนึกภาพไม่ออกจริงๆว่าน้ำนมของท่านสามารถเลี้ยงเด็กตัวเล็กๆให้เติบโตตัวเท่ายักษ์วัดแจ้งได้ไง ผมสูงแค่อกเติร์กส่วนแม่นมก็สูงแค่คางผมเองอ่ะ ลองเทียบตัวเติร์กกับแม่นมดูแล้ว ช้างกับมดชัดๆเลยเถอะ

                    “ตั้งแต่เด็กแกเป็นคนขี้เหงามากเลย ถึงแม้จะมีพวกคุณพอร์ชมาเล่นด้วย แต่ว่ามันก็ไม่ตลอดเวลาและเทียบไม่ได้กับความอบอุ่นจากพ่อแม่” ผมนิ่งฟัง “แม้จะมีพี่ชายแต่คุณติณก็แก่กว่าเป็นสิบปี เขาจึงเอาแต่มุ่งมั่นกับการเรียนมากกว่าที่จะมานั่งเล่นเป็นเด็กกับคุณเติร์ก”

                    “แย่จัง” ตอนเด็ก ถึงผมจะไม่ค่อยมีเพื่อนแต่ก็ไม่เป็นไรเพราะแค่ช่วยตากับยายทำไรผมก็ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นแล้ว

                    “แต่ตั้งแต่มีคุณเพรท เขาก็ดูสดใสขึ้นมากเลย วันไหนที่คุณจะมานอนที่นี่ เขาดูดีใจและสั่งป้าทำกับข้าวเป็นพิเศษ”

                    จริงเหรอเนี้ย จะน่ารักเกินไปแล้วมั้ง... ^3^

                    “ยังไงป้าก็ฝากคุณหนูด้วยนะคะ เขาติดคุณมากเลย ถ้าคุณทิ้งเขาไป...”

                    “ผมจะไม่มีวันทิ้งเขาครับ!” ผมพูดตัดบทอย่างแน่วแน่ เพราะผมไม่มีทางทิ้งเขาไปอยู่แล้ว มีแต่หมอนั่นแหละที่จะทิ้งผม เห็นปัญญาอ่อนแบบนี้หมอนี่มีคนเข้ามาพัวพันเยอะนะครับ และนั่นก็เป็นปัญหาใหญ่ในช่วงแรกๆที่เรามีความสัมพันธ์เกินเลยกันล่ะ

                    “เพรท!” ผมหันไปที่ประตูเห็นคนตัวโตทำหน้ามุ่ยแล้วเดินมากอดผม ไม่ต้องกลัวว่าแม่บ้านเขาจะตกใจหรอกครับ เขาคิดว่าผมเป็นแฟนหมอนี่กันหมดแล้ว T_T ร่างสูงพยายามจะดึงผมออกไปจากห้องครัวแต่ผมก็ขืนตัวไปล้างมือก่อน เขาตามหาผมเสียทั่วบ้านเพื่ออะไร... เพื่อเอามานอนกอดแค่นี้อ่ะนะ! =_=

                    “ทำไมชอบนอนหนุนอก”

                    “หือ?”

                    “อกแบนๆเนี้ย ทำไมชอบนอนนัก หมอนนุ่มๆมีทำไมไม่นอน หัวหนักชะมัด!” ผมขยี้ผมเขาอย่างหมั่นไส้ เขานอนตะแคงข้างกอดเอวแล้วก็หนุนอกผมอยู่น่ะ ท่าประจำหมอนี่ล่ะ - -

                    “กู... ได้ยินเสียงหัวใจ”

                    “...”

                    “มันกล่อมกูหลับน่ะ ฮ่าๆๆ” บางทีผมก็อยากจะตบหัวเขาสักที กำลังจะซึ้ง!!! “แล้วกูก็ชอบ... ที่มึงลูบหัว ลูบแขน หรือว่าหลัง มันทำให้กูนอนหลับสบาย”

                    ผมหยุดลูบแขนเขา แล้วเปลี่ยนเป็นกอดคอเขาแทน โถ ไอ้เด็กน้อยขาดความอบอุ่น ตอนเด็กๆยายก็ตบตูดผมเพื่อกล่อมให้หลับนะ มันสบายอย่างหาสาเหตุไม่ได้จริงๆ เหมือนเรามีคนอยู่ด้วยตลอดเวลา ไม่ต้องกังวลว่าจะมีสิ่งที่มองไม่เห็นมาดึงขาหรือว่าจะโผล่มาข้างหลังหรือเปล่า

                    “โอเคๆ เราจะไม่บ่นแล้ว นอนตามสบายเลยครับ”

                    “กูจะชอบที่สุดตอนมึงมาแอบหอมหัวกูด้วย” แขนเขารัดเอวคอดผมแน่นขึ้นบ่งบอกว่าชอบมาก!

                    “บะ บ้า ใครจะไปทำอย่างนั้น มั่วแล้ว... หลับไปเลยปะ”

                    -///- ความจริงแล้วผมก็จูบหัวหมอนี่จริงๆแหละ ก็เขาน่ารักเหมือนตอนที่มีลูกหมามาอ้อนเราก็อยากจะหอมจะฟัดใช่ป่าวล่ะ นั่นละ ความรู้สึกเดียวกัน

                    “ไม่เอา จุ๊บหัวก่อน”

                    “เชอะ” ผมแกล้งสะบัดหน้าหนี เขาเลยละมือจากเอวผมมากดหัวผมจนหน้าไปถูกอยู่กับกลุ่มผมของเขาช่อย่างนั้นกระทั่งเขาพอใจถึงปล่อย

                    “ก็แค่นี้”

                    ร่างสูงยิ้มกว้างแล้วหลับตาไป ไม่นานเขาก็หลับจริงๆ นอนตอนเย็นมันไม่ดีแต่ผมห้ามเขาไม่ได้หรอกและผมก็รู้ดีว่านอนตอนหกโมงเนี้ยมันเต็มอิ่มขนาดไหน แขนหนาค่อยๆคลายออกพอๆกับน้ำหนักตัวเขาที่ทิ้งลงบนตัวผมมากขึ้น อ่า... มันหนักแต่ทำไมผมสุขใจแปลกๆ T///T แล้ว...แล้วนี่อะไร เวลาเผลอตัวทีไรผมชอบเอาหน้าไปซุกกลุ่มผมเขาทุกทีเลยเนี้ยยยยยย~~~












                     

                    เอาล้าวววววววว มีการแบนอิเติร์กเกิดขึ้นล๊าวววว
                    ขอบคุณที่อ่านจ้า
                    ฝากด้วยน้าๆๆๆ ไม่ได้อัพซะนานนนนนนนนน

                     

[kitwiphat]

น่ารักนะทั้งคู่

[pasallatel]

เรื่องนี้น่าสนุกอะค่ะ ลงทีเยอะด้วย
มาต่อเร็วๆ นะคะ กำลังสนุกเลยอะ

[ferrari_L]

8





“ดูแลเด็กไม่รู้จักโตอย่างเจ้านี่ ลำบากหน่อยนะหนูเพรท”


ผมยิ้มรับแล้วเหลือบตาไปมองเจ้าตัวที่นั่งตักข้าวกินไม่สนใจแม่ตัวเองเลย เขาทำเหมือนเขาพบแม่เขาทุกวันทั้งๆที่นี่พึ่งจะเป็นครั้งแรกในรอบปีที่นายเห็นหน้าแม่นายนะเว้ย!


“เติร์กชอบดื้อกับผม”


“เฮ้ย อะไรๆ มึงก็ชอบดื้อกับกูเหมือนกันแหละ”


ผมย่นหน้ายู่ปากใส่เขา เติร์กก็เอาชอบมาชี้หน้าผมอย่างคาดโทษ เรานั่งอยู่ตรงข้ามกันโดยมีแม่เขานั่งคั้นกลางอยู่ พอเราทะเลาะกันแม่หัวเราะอย่างชอบใจ ผมเห็นเติร์กดูจะกระตือรือร้นกว่าปกติเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ ถึงเขาจะทำเป็นไม่สนใจแต่ผมรู้ว่าเขาอยากกอดแม่เขาแค่ไหน


“เจ้าเติร์ก แม่ไปละนะ”


“อือ” เขากดมือถือในมือ ไม่ได้สนใจแม่เขาเท่าไหร่


“มากอดที”


เติร์กทำหน้าตกใจ เขายัดโทรศัพท์ใส่มือผมแล้วเดินเข้าไปกอดแม่เขาอย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่าแม่เขาจะหายไป “ทุกทีไปไม่เคยลา วันนี้มาแปลกจัง”


“แม่รักลูกมากกกกก ทำทุกวันนี้เพื่อใครรู้ใช่มั้ย”


“อือๆ”


“อย่าดื้อกับเพรทให้มาก...”


“ป่าวสักหน่อย มันใส่ร้าย”


เติร์กไม่ยอมปล่อยแม่จนท่านต้องเตือนว่ารีบไปขึ้นเครื่อง หมอนั่นถึงได้สติ ฮ่าๆ ผมยกมือไหว้ลาท่าน แต่ก่อนที่รถจะออกตัวท่านกลับเปิดกระจกหน้าต่างลงแล้วเรียกผมเข้าไปใกล้ แล้วยื่นของบางอย่างให้ผม


“แม่ฝากเติร์กด้วยนะ”


เป็นคำสุดท้ายที่ท่านฝากไว้


ผมขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวให้ตัวเองแล้วก็เด็กโข่ง เขาทำท่าจะหยิบหนังแผ่นใหม่ขึ้นมาดูแต่ผมเห็นว่ามันดึกแล้วก็เลยห้ามไว้เสียก่อน


“กูดีใจที่ได้กอดแม่ กูจำไม่ได้แล้วว่ากอดแม่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”


“อืม รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ”


“แต่ก็แค่ครั้งเดียวแล้วก็ไม่รู้ว่าจะได้กอดอีกเมื่อไหร่ กอดมึงเนี้ยแหละมั่นคงที่สุด อยากกอดเมื่อไหร่ก็ได้กอดเลย” เขาดึงผมไปรัดไว้ในท่าประจำ ผมดึงหัวเขามาไว้ที่กลางอก แล้วกอดคอเขาไว้เช่นเดิม


“อ่าฮะ กอดได้เท่าที่นายต้องการ”


“มึงน่าจะเกิดมาพร้อมกู...” ได้ข่าวว่าเราก็เกิดมาปีเดียวกันนะ หมอนี่ได้รับความอบอุ่นแล้วอาจจะสับสนอะไรบางอย่าง “...น่าจะโตมาพร้อมกัน มึงมาเจอกูช้าไปหน่อย รู้ไว้ซะ ว่ามึงทำผิดมากแค่ไหน!”


ผมได้แต่หัวเราะกับความคิดเด็กๆของเขา เขาเอาแต่บอกว่าผมผิดที่ปล่อยให้เขาอ้างว้างมาตั้งสิบสองสิบสามปี อะไรของหมอนั่นก็ไม่รู้ ผมลูบหลังปลอบเขาไม่ให้โวยวายไปมากกว่านี้


“วันนี้เราก็กอดกันอยู่นี่ไง เด็กขาดความอบอุ่นเอ้ย”


“กอดกันมันก็อุ่นนะ แต่มันยังไม่มากพอ...”


“โลภไปละนายเนี้ย จะเอาอะไรอีก ฮึ”


“เอา...” มือเขาล้วงเข้ามาในกางเกงบีบคั้นบั้นท้ายผม ส่วนใบหน้าคมก็ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ “...มึงไม่รู้เหรอ ตรงนี้...” นิ้วเขาแทรกเข้าไปช่องระหว่างแก้มก้นแล้วเขี่ยช่องทางด้านหลังจนตัวผมกระตุกครางอย่างห้ามไม่ได้


“...ตรงนี้ของมึงอุ่นที่สุด”


ปากได้รูปกดจูบบนหน้าอกผม อ๊า... วันนี้ยอมให้เด็กขาดความอบอุ่นทำตามใจสักวันก็ได้ -/////-

 

 

 

















วันนี้วันศุกร์ ผมเก็บกระเป๋าเตรียมไปนอนบ้านเติร์ก เราจะออกเดินทางกันวันอาทิตย์น่ะแล้วจะกลับมาอีกทีอาทิตย์หน้านู่นเลย ^O^ พอลงจากรถผมก็สวัสดีทักทายแม่นมของเติร์กแล้วเดินตามร่างสูงที่สะพายกระเป๋าเป้บรรจุเสื้อผ้าผมไว้ขึ้นไปบนห้องนอนก่อน พ่อแม่เติร์กไม่ค่อยอยู่บ้านหรอกครับท่านต้องไปทำงานต่างประเทศ ตั้งแต่รู้จักกันมาห้าปีนี่ผมเคยเจอท่านแค่ครั้งเดียวเอง


พอเปิดประตูเข้าห้องไป สิ่งแรกที่ผมทำคือวิ่งไปกระโดดขึ้นเตียงสปริงขนาดคิงไซส์ของเติร์กทันที ผมชอบมันมากกกกก มันหลับสบายกว่าที่นอนแข็งๆที่หอผมร้อยเท่าพันเท่า (แต่หมอนี่มันแปลกคน ชอบที่นอนแคบๆแข็งๆหรือไงก็ไม่รู้ ถึงได้ชอบไปหมกอยู่กับที่นอนแล้วก็ฝูงตุ๊กตาผม)


ปึก!


“อั๊ก!”


อยู่ๆดีๆก็มีไอ้ตัวหนักๆทับผมมาเต็มแรงจนผมจุกไปหมดแล้วเนี้ย นอกจากจะทับแล้วมือปลาหมึกของเขายังมาป้วนเปี้ยนอยู่ตามตัวผมอีก พักก่อนมั้ยยยย T^T


“เติร์ก เราหนัก หายใจไม่ออก”


เติร์กผลิกร่างผมไปทับอยู่บนตัวเขา แล้วกอดผมไว้อย่างนั้น “กระดูกหักแล้วเนี้ย กระโดดทับมาได้”


“สมน้ำหน้า ชอบยั่วกูดีนัก”


-3- ฮึ่ยยยย ไม่เคยชนะหมอนี่ได้! ผมกดหน้าเติร์กเข้ากับอกผมแน่น ฮ่าๆ ร่างสูงเริ่มดิ้นทุรนทุรายเพราะเริ่มหายใจไม่ออก คนเราจะกลั้นหายใจได้กี่วินะ เอาเป็นว่าสิบวิละกัน ผมเริ่มนับหนึ่งในใจ แต่พอผมนับถึงสามเพียงเท่านั้นร่างใหญ่ในอ้อมแขนผมก็แน่นิ่งไป มะ...ไม่นะ


“เติร์กๆ ไม่เล่นแล้ว”


เงียบ... ผมเขย่าร่างที่ปวกเปียกแค่ไหนก็ไม่มีสัญญาณตอบรับกลับมา T_T บ้าเหรอ...แค่ขาดอากาศไม่ถึงนาทีนะ! ผมเขย่าร่างหนาอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาก็เริ่มพร่ามัวมองไม่เห็นแล้วเพราะม่านน้ำตาที่จวนจะไหลมาบดบังไว้ ผมลองเอานิ้วไปอังไว้ที่จมูกก็ไม่ได้สัมผัสถึงอากาศที่หายใจเข้าออกเลย


“เติร์ก อย่าเป็นอะไรนะ ฮึกๆ”


ผมกำลังจะลงเตียงเพื่อไปขอความช่วยเหลือแต่ร่างที่คิดว่าจะตายกลับฉุดผมไปกอดแน่น


“ฮ่าๆๆ คิดว่ากูจะตายหรือไง หลอกง่ายว่ะเพรท”


ผมเงยหน้ามองคนที่อ้าปากหัวเราะไม่ได้ห่วงความหล่อแล้วนึกอยากจะให้ตายไปเสียจริงๆ ผมปาดน้ำตาออกอย่างโมโหแล้วทุบอกหนารัวๆ คนตัวโตก็แกล้งหอมแก้มผมรัวๆกลับมา T///T เรานอนเล่นกันอย่างนั้นจนเย็นก็ออกไปซื้อของใช้ที่จำเป็น แล้วผมก็ต้องกลับมาจัดกระเป๋าให้เขาอีก


“เอาตัวนี้ไปมั้ย” ผมหยิบกางเกงลายดอกสีส้มดำชูให้เขาดู เอาไปว่ายน้ำก็ดีนะ


“อื้ม”


“โอเชชช ครบแล้ว มาตรวจดูด้วยว่าพอยัง”


“พอแล้วววว” เติร์กตอบกลับมาทั้งๆที่ยังไม่ได้ลุกมาดูเลย(-3-) เขากำลังลุ้นอยู่กับหนังฆาตรกรรมสยองขวัญนั่นน่ะ มันน่ากลัวจะตาย ชอบดูไปได้ยังไง (- -) ความจริงที่เราไปซื้อของเมื่อกี้เรากะซื้อกางเกงเหมือนกันมาใส่ว่ายน้ำด้วยล่ะ แต่คนอื่นจะไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอ ที่เพื่อนกันจะใส่กางเกงเหมือนกันอย่างกับคู่รักน่ะ สุดท้ายเติร์กก็เลยซื้อมาหกตัวเผื่อเดอะแก๊งค์ด้วยเลย T_T


พรุ่งนี้เช้าค่อยเก็บพวกของใช้ในห้องน้ำละกัน ผมอาบน้ำเสร็จตัวหอมฉุยออกมาด้วยความรู้สึกสดชื่นก็มานั่งดูทีวีกับเขา เติร์กไถหัวมาหนุนตักผมอย่างรวดเร็วเมื่อผมนั่งลงบนโซฟา ผมลูบหัวเขาอย่างมันมือ ผมนุ่มนะ แต่จะนุ่มกว่านี้ถ้านายสระผมน่ะ อย่างนี้คงไม่ได้สระมาสองวันแล้วสิ = _ =


“เติร์ก ลุกไปอาบน้ำแล้วสระผมด้วย เหม็น”


“เหรอ ดมแล้วเหรอ”


เติร์กลุกขึ้นมาแล้วเอาหัวมาใกล้หน้าผม ใครจะยอมดมล่ะยี้! ผมหันหน้าหนีแล้วเอามือดันหัวเขาไว้แต่ผมก็ยังเป็นผมที่สู้แรงคนตัวโตไม่ได้อยู่ดี เติร์กเอาผมมาถูไถตรงคอผมจนผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาด้วยความจั๊กจี้


“ฮ่าๆๆ คิกคิก พอ คิกคิก พอแล้ว...”


“กล้าว่ากูหัวเหม็น ต้องเจอ...”


“อ้ากๆๆ ฮ่าๆๆๆ”


คราวนี้มีมือมาจี้เอวผมด้วยครับ มันจั๊กจี้จริงๆจนผมควบคุมอาการหัวเราะตัวเองไม่ได้ ดิ้นไปดิ้นมาจนเสื้อผ้าจะหลุดหมดตัวอยู่แล้วเนี้ย


“ขอโทษๆ ไม่ว่าแล้ว ฮ่าๆๆๆ”


“จะสระผมให้กูมั้ย”


“ไม่ ฮ่าๆๆ โอ้ยๆ สระครับสระ คิกคิก”


“ดีมากกกก” เติร์กหยุดจิ้มเอวผมแล้วมากอดผมไว้แทน กว่าผมจะหยุดหัวเราได้ต้องใช้เวลานานอยู่ มือใหญ่ปาดน้ำตาตรงหางตาออกให้ผม ดูดิ หัวเราะจนน้ำตาไหลเลย -3-


พอผมหยุด เขาก็หยุด บรรยากาศมันเริ่มเปลี่ยนไป อ่า... พรุ่งนี้ผมอยากเล่นน้ำทะเลแบบไม่ปวดตัวน้าๆ จากใบหน้าซึ้งๆของเติร์กก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะออกมา


“ไอ้จอมยั่ว คิดว่าเขาจะปล้ำตัวหรือไง ฮ่าๆ”


“คนบ้า! ไม่ได้คิดสักหน่อย” ผมทุบอกเขาไปที


เติร์กจุ๊บที่หน้าผากผม จุ๊บที่ปลายจมูก ...ที่แก้มซ้าย แก้มขวา แล้วก็มาจบตรงจูบหวานซึ้งบนริมฝีปากบางสีแดงสดของผม -////////-


“กูอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไปจัง” เขาถูปลายจมูกโด่งของเขากับจมูกของผม


อ่า... หมายถึงเป็นเพื่อนกันตลอดไปเหรอ...


“อย่าทิ้งกูไปนะ”


เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริงๆเหรอ...


“นี่ ทำหน้าซึ้งๆ หมดเวลาซึ้งแล้ว มาอาบน้ำสระผมให้กูด้วยครับ”


เติร์กหอมหัวไหล่ที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมาของผมดังฟอด ก่อนจะอุ้มผมขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดายตรงเข้าไปในห้องน้ำ อะ...อะไร กูเศร้าน่ะเฮ้ย! ไม่ได้ซึ้งกับมึงเลย กูขอเวลาเศร้าครับ! T^T


กว่าจะจัดการเติร์กเสร็จผมก็กลายเป็นอาบน้ำสระผมไปกับเขาอีกรอบเพราะหมอนี่มัวแต่เล่นจนผมเปียกไปด้วย หนอยยย อยากเป็นเพื่อนผมตลอดไปงั้นเหรอ ฮึ ผมขยี้หัวเติร์กแรงๆอย่างเมามัน หมอนั่นก็เลยแกล้งกัดยอดอกผมกลับมาเหมือนกัน ฮึ่ยๆๆ


--------------------------------------------------------
หลังจากอัพสเปเรื่องyou mean เลยรวดมาอัพเรื่องนี้ด้วยเลย
ฝากด้วยน้ะจ้ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า

 

[princessrain]

สวัสดีค่ะ เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
อ่านรวดเดียวแปดตอนเลย อิอิ

ชอบน้องเพรทนะคะ ดูน้องแกถึก(?) ดีจัง
หมายถึง ทั้งรักทั้งทน ประมาณนั้น
เติร์กก้นะ ไม่ยอมบอกรักซักที แต่ของเเบบนี้มันก็มีเวลาของมันอยุ่ อันนี้เข้าจายยยย

อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆจังเลยยยย
อยากจิรู้ว่าถ้าอยู่ทะเลกลางหมู่เพื่อนแล้วคู่นี้เค้าจะจู๋จี๋กันยังไง
แบบหลบๆซ่อนหรอ ? หรือยังไง ลุ้นค่ะลุ้น ฮ่าาาาา

ปล.เค้ามีลางสังหรแปลกๆกับแม่น้องเติร์กจังเลย จะเป็นไรหรือเปล่านะ ?

สุขสันต์วันพระและวันแห่งความรักนะคะ จุ้บๆ
 

[ferrari_L]

                      9
                       



ผมปลุกเติร์กตั้งแต่ตีสี่แต่หมอนี่ก็ยังดื้อไม่ตื่น เมื่อคืนก็บอกแล้วว่าให้นอนแต่หัวค่ำ เขาก็เอาแต่ดูหนังอยู่นั่นแหละ ผมเขย่าเติร์กเป็นครั้งสุดท้ายแต่หมอนี่ก็ยังไม่ตื่น อย่างเหนื่อย! ผมก็เลยลุกมาเก็บของใช้ส่วนตัวอีกนิดหน่อยแล้วค่อยไปปลุกเขาอีกครั้ง รถมาตีห้าน่ะเฮ้ย!

“อีกนิดน้าาาาา”

“นิดอะไรล่ะเติร์กกกก”

ปี๊นนนนน~~~~

อ่า รถมาแล้วววว สุดท้ายหมอนี่ก็ไม่อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันอะไรสักอย่าง แค่เดินหลับตาแล้วไปนอนต่อในรถแค่นั้นเอง สภาพเดอะแก๊งค์ในรถก็ไม่ต่างกัน หลับใหลกันในท่าพิสดารก่ายแข้งก่ายขาเต็มคันรถ เฮ้ออออ ผมกับเติร์กก็เลยไปนั่งตอนหลังสุดของรถตู้เบียดๆกับกระเป๋าสัมภาระ พอเห็นสภาพง่วงสุดฤทธิ์ของเขาแล้วก็สงสารซะจริง

“เติร์ก นอนดีๆ”

ผมนั่งพิงหน้าต่างแล้วจับหัวหมอนี่ให้มาหนุนอกผมแขนยาวๆรัดรอบเอวผมโดยอัตโนมัติ นอกจากจะได้หมอนหนุนหัว ได้หมอนข้างมากอดแล้วยังมีที่กว้างๆให้เหยียดขาอีก เป็นเพื่อนประเสริฐป่าล่ะกู =_=

“ฮื้อออ เพรททท”

คนตัวโตครางอย่างขัดใจ แขนใหญ่ก็รัดผมแน่นขึ้นเมื่อผมดิ้นไปมา ก็กูจะห่มผ้าให้เนี้ย -*- ผมนั่งลูบต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม บางทีก็แกล้งเอาขาไปรัดลำตัวใหญ่ที่แทรกอยู่กลางหว่างขาผมให้หมอนี่หายใจไม่ออกแล้วตื่นมาเป็นพักๆ  คึคึ สักพักผมเริ่มเบื่อก็เลยเอาไอโฟนเติร์กมาเล่นเกมฆ่าเวลา คราวนี้เราจะไปเที่ยวที่จังหวัดภูเก็ตกันล่ะ ถึงมันจะดูไม่ไกลสำหรับใคร แต่มันไกลสำหรับผมนะครับ T_T ปกติเดอะแก๊งค์พาผมไปเที่ยวไกลสุดแค่เกาะเสม็ดเองเหอะ

ขับรถมาประมาณสามชั่วโมงผมก็ปลุกเติร์กและคนอื่นๆให้ตื่นเพราะรถจอดปั๊มน้ำมัน พวกเดอะแก๊งค์จะได้ลงไปล้างหน้าล้างตากันหาข้าวกินกันด้วย ส่วนผมที่จัดการตัวเองมาเรียบร้อยแล้วก็ไปซื้อขนมในเซเว่นมาตุนไว้กินระหว่างทาง เมื่อเดินกลับเอามาเก็บที่รถก็ต้องมาเจอพวกเพื่อนๆกำลังรื้อกระเป๋ากันระเนระนาดอยู่บนรถ

“นี่ พวกนายทำอะไรกัน ใจเย็นๆก่อน”

ผมดึงแขนพอร์ชกับเฟธที่กำลังจะเทของในกระเป๋าออก

“พวกนายจะทำลายข้าวของกันทำไมเนี้ย ค่อยๆคุยกันก็ได้...”

“พวกเราหาของ ไม่ได้ทำลายข้าวของ”

หาของ!? นี่พวกนายหาของกันกระจัดกระจายเต็มรถอย่างนี้เหรอฟะ! ผมเดินไปโกยของที่พวกเขาเทกระจาดไว้กลับลงใส่กระเป๋าเหมือนเดิม ไม่สนว่าของใครเป็นของใครล่ะ

“พวกนายจะหาอะไรกันน่ะ”

“แปรงสีฟันกู”

ผมขยี้หัวแรงๆแล้วมองหน้าคนพูด “เก็บไว้ในกระเป๋าเล็กสีฟ้าในกระเป๋าเป้สีดำนั่นไง” ผมเดินไปค้นมาให้เขา เติร์กรับไปแล้วบีบยาสีฟัน(ที่เขาถือไว้รอก่อนแล้ว)ใส่

“ก็มึงไม่บอกตั้งแต่แรก”

“ขอโทษๆ แต่มาช่วยกันเก็บของกันก่อนเลย เฮ้! พวกนายจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ T^T” ผมเรียกไว้เมื่อพวกเดอะแก๊งค์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเนียนๆเดินลงรถไป

“มันเป็นปัญหาของไอ้เติร์ก ก็ให้มันจัดการละกัน” พูดทิ้งไว้แค่นั้นพวกเขาก็เดินตรงไปที่ร้านอาหารเลย ผมมองเติร์กที่ยืนแปรงฟันอยู่ตรงประตูรถก็ส่ายหัวอย่างระอา นายควรจะไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำเซ่ แต่ละคน!

“อะใอ อึงเอนเอียอูมึงอัดอานอิ”

“แปรงฟันให้เรียบร้อยก่อนมั้ย” พูดมาได้ฟองฟอดเต็มปากนั่นกระจายเต็มรถแล้ว -*- เติร์กคว้าขวดน้ำดื่มไปบ้วนปากใส่ต้นไม้แถวนั้น

“มึงเป็นเมียกู ก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน ปั๊ก!” ผมเขวี้ยงหมอนอิงใส่เขา

“เงียบไปเลยนะ เดี๋ยวพวกนั้นก็ได้ยินหรอก”

พอเก็บเสร็จผมกับเติร์กก็ไปหาอะไรทานกัน คราวนี้ผมกับเขาได้นั่งแยกกันล่ะ ผมนั่งข้างพอร์ชกับแทน ส่วนหมอนั่นนั่งเบาะที่นั่งเดี่ยว สมน้ำหน้า! ไม่ต้องมองตาละห้อยเลย ;P




















“เย้ๆๆๆๆ ทะเลลลลลลลลล~~~~~”

“เพรท!” เติร์กเรียกผมไว้แต่ไม่ทันแล้ว ผมปีนขึ้นมายืนกางแขนรับลมบนเนินหินสูงน่ะ ทะเลตอนเย็น พระอาทิตย์เรื่อๆสีส้มอยู่ปลายขอบฟ้า ผืนน้ำระยิบระยับแล้วก็...

 “เพรท ระวัง!”

คลื่นนน  พลั่ก!

อ้ากๆๆ คลื่นที่ซัดก้อนหินมามันสูงมากเลยอ่ะ ผมกำลังจะโดนสึนามิถล่ม น้ำเค็มๆกระทบเข้าร่างผมอย่างแรงจนผมต้านเอาไว้ไม่ไหว ผมรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้ร่างผมกำลังลอยอยู่กลางอากาศและอีกไม่นานมันต้องกระแทกกับพื้นหินด้านหลัง ฮือๆๆ ผมต้องเจ็บตัวหนักแน่ๆ TT

หมับ!

“แฮ่กกกๆๆ เพรท เพรทๆ”

ผมค่อยๆลืมตามาเมื่อถูกตบเบาๆที่แก้ม สิ่งแรกที่ผมเห็นคือใบหน้าหล่อเหลาของเติร์กที่กำลังขมวดคิ้วมุ่นมองผมด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่ แต่พอร่างสูงเห็นผมลืมตาขึ้นมาเขาก็คว้าตัวผมไปกอดไว้แน่นจนแทบไม่มีอากาศผ่านได้เลย

พวกเดอะแก๊งค์วิ่งกรูกันเข้ามาหา พวกเขาจับตัวผมดูนั่นนี่กันให้วุ่นวาย ผมไม่ได้เจ็บตรงไหนเลย ดีนะที่เติร์กมารับร่างผมไว้ได้ก่อน ผมแค่กินน้ำทะเลลงคอไปเต็มๆแล้วก็ตกใจเล็กน้อยเท่านั้น คนตัวโตปล่อยแขนออกจากผมแล้วเดินไปหยิบข้าวของเดินเลียบชายหาดตรงไปทางท่าเรือ เขาต้องโกรธผมแน่ๆล่ะ T3T

“ดีขึ้นหรือยังเพรท ไอ้เติร์กมันจะรีบไปไหนของมันวะ!”

“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”

พวกเรารีบเดินตามไอ้คนตัวโตไปทันที เห็นแผ่นหลังกว้างอยู่ไม่ไกลพวกแทนก็เลยวิ่งไปแกล้งถีบเขาซะอย่างนั้น ฮ่าๆ สะใจ อุ๊บส์... คิคิ ผมเดินรั้งท้ายฟังเสียงคุยเสียงด่าเสียงหัวเราะของพวกเดอะแก๊งค์อย่างมีความสุข

“กูลงรถก่อนคนแรก แต่เพรทกับไอ้เติร์กกลับเปียกก่อนซะงั้น” พอร์ชบ่น

“เพรทไม่รู้อะไร ตอนที่พวกเราเห็นคลื่นยักษ์นั่นกลืนนายหายไป เราตกใจจนก้าวขาไม่ออกเลยล่ะ” เฟธเดินหันหลังมาคุยกับผม

“ใช่ๆ แล้วยิ่งภาพตอนที่นายปลิวลงมาแล้วมีอะไรเติร์กรอรับอยู่ข้างล่างนะ ฮ้า~~ อย่างกะพระเอกนางเอก”

 “นายต้องขอบคุณมันมากๆ เลยนะนั่น” เฟธหันกลับไปเดินปกติ

“พวกเรารู้ตัวอีกทีไอ้เติร์กก็รับนายไว้ได้แล้ว โชคดีจริงๆที่มันหันไปเห็นนายพอดีน่ะ” อธิสบอก

“เงียบไปเลยพวกมึง” เติร์กถีบพวกเขาคนละที

อ่า... ขอบคุณยังไงล่ะ แค่หน้ายังไม่มองเล้ยยยย

ผมเอื้อมไปจับมือเขาไว้ เติร์กหยุดเดินและปล่อยให้พวกเดอะแก๊งค์เดินนำไปก่อน แล้วผมกับเขาก็เริ่มออกเดินไปอย่างช้าๆเคียงข้างกัน ผมไม่รู้จะมองอะไรจึงได้แต่มองหลังพวกเพื่อนๆที่ขยับยุกยิกเล่นกันอยู่ข้างหน้า

“ขอบคุณนะ”

“...”

“เติร์กอ่า”

“...”

“ขอบคุณ ขอโทษ ขอบคุณ ขอโทษ...” ผมพูดสองคำนั้นสลับกันไปเรื่อยๆ มือที่จับกับเขาก็แกว่งไปมาตามจังหวะการเดิน หมอนี่ไม่เคยโกรธผมได้นานหรอกน่า~

“พอได้แล้ว” มือใหญ่บีบมือผมเบาๆ

“หายโกรธเราแล้วใช่ป้ะ ทำให้บูดเหมือนตูดลิง”

“วะ ว่าไงนะ เดี๋ยวจะโดน เดี๋ยวเหอะ” ผมหดคอเมื่อเห็นเขาจะเคาะมะเหงกลงบนหัวผม

“ขอบคุณน้า เรานี่โชคดีจริงๆที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย”

“...”

“ถ้านายไม่เห็น ป่านนี้กระดูกเราคงแหลกคากองหินนั่นแล้วล่ะ T_T”

ผมจับมือเติร์กเขย่าไปมา

“เฮ้! สองคนนั้นน่ะ มุ้งมิ้งอะไรกันอยู่ได้ มาขึ้นเรือได้แล้ว!” แทนตะโกนมาจากบนเรือ ผมเลยโบกมากลับไป ผมกระชับกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ที่หลังไว้ในแน่นแล้วเดินตรงไปบนเรือ พวกเดอะแก๊งค์รีบยื่นมือมาให้ผมจับอย่างพร้อมเพรียง

“เอ่อ... อ๊ะ!”

ผมรีบรัดแขนที่คว้าคอเติร์กไว้แน่นเพื่อกันร่วง ขณะที่ผมกำลังตัดสินใจว่าจะจับมือใครหมอนี่ก็มาอุ้มผมขึ้นอย่างกับอุ้มเด็กเล็กแล้วเดินข้ามไปเหยียบกาบเรืออย่างรวดเร็ว เมื่อผมตั้งสติได้ก็ดิ้นๆให้เขาปล่อยผม เติร์กวางผมลงอย่างแผ่วเบาราวกับผมเป็นแจกันกระเบื้องที่แตกง่าย แต่ที่แย่คือสายตาของพวกเดอะแก๊งค์ที่มองมาทำให้ผมเอาแต่ก้มหน้างุด

“ว้าาาาา เชี่ยเติร์กมาวินตลอด”

พวกเขาบ่นแล้วกระจายไปอยู่ตามมุมต่างๆของเรือ พอผมจะไปบ้างเติร์กกลับดึงผมไว้เสียก่อน

“กูจะบอกอะไรอย่างนะ...”

“อือ -////-“

“กูไม่ได้บังเอิญไปเห็นมึงหรอก...”

“...”

“...กูมองมึงอยู่ตลอดเวลาต่างหาก ไอ้โง่” ว่าจบก็เดินไปทิ้งไว้ให้ผมยืนบิดอยู่คนเดียว -//////-


                     

[pornumpai-ka]

มาเร็ว ลงเร็ว อ่านเร็ว

ชอบบบบบบ

 

[@Lucifer_Prince@]

รีบมาต่อนะคัฟ  ชอบอ่ะสนุก  แต่เติร์กมันซึนไป

[ferrari_L]

                     10

                     






                     ผมนั่งโต้ลมอยู่บนเรือแค่ชั่วโมงกว่าๆก็มาถึงที่หมาย มันเป็นเกาะที่ไม่ค่อยจะเป็นที่รู้จักเท่าไหร่เพราะจำกัดคนเข้าและปีหนึ่งจะเปิดให้เที่ยวแค่เจ็ดเดือนเท่านั้น แต่ผมอยากจะบอกว่ามันสวยสุดๆไปเลยล่ะ สวยกว่ารูปทะเลของมัลดีฟท์ที่ผมชอบดูในคอมพิวเตอร์อีก *_*

                     “คลื่นโทรศัพท์หายากชะมัด แล้วจะติดต่ออาโปได้ยังไงเนี้ยยยยย” เฟธยื่นโทรศัพท์สูงสุดแขนแล้วเดินวนไปทั่วหาด เขาบอกว่าอาโปจะตามนั่งเครื่องตามมาทีหลังตอนวันพฤหัสน่ะเพราะโรงเรียนของอาโปไม่หยุด ส่วนแฟนของคนอื่นๆไม่ได้มาด้วย

                     ผมขึ้นไปดูบ้านพักพร้อมกับพวกเขา อ่า... เห็นวิวรอบเกาะจริงด้วย เหมือนตอนนี้อยู่บนยอดเขาเลยอ่ะ > < เพื่อที่ทุกห้องนอนจะได้เห็นวิวสามร้อยหกสิบองศาก็เลยสร้างเพียงสามห้องเอง ผมขอนอนห้องที่มีสระว่ายน้ำลอยฟ้าได้ม้ายยยยย เอ่อ ผมหมายถึงสระว่ายน้ำที่เห็นวิวได้รอบทิศทางน่ะ

                     “นั่นมึงจะทำอะไร” ผมที่สนใจวิวข้างนอกอยู่หันมามองเติร์กทันที

                     “กูจะอยู่ห้องกับเพรทเอง ที่เหลือพวกมึงไปแบ่งกันเอา” แทนว่า

                     “จริงเหรอ! เราได้อยู่ห้องนี้เหรอ >_<”

                     “นะ นี่! มึงต้องอยู่กับกูสิวะ ไอ้แทน มึงออกไป กูจะอยู่กับเพรท”

                     “อะไรวะ กูจองก่อนนะเว้ย”

                     “ไม่! ปกติกูก็นอนกับเพรทตลอด”

                     “ห๊ะ!”

                     ผมหันขวับไปมอง เติร์กกกกกกกก T^T หมอนั่นกระแอ้มไอกลบเกลื่อน “กูหมายถึงตอนที่ไปเที่ยวกัน พวกมึงก็ให้กูนอนกับเพรทตลอด”

                     “อ่อ...แต่ครั้งนี้ไม่ต้องละ กูจะอยู่เอง ขี้เกียจเล่นไพ่กับไอ้พวกนั้น”

                     ฟู่ววววววว ผมค้นกระเป๋าหากางเกงขาสั้นที่ใช้สำหรับว่ายน้ำต่อ พอได้แล้วก็เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ปล่อยให้ไอ้คนตัวโตสองคนเถียงกันเป็นเด็กๆอยู่ตรงนั้น

                     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                     “เพรท มึงบอกมาว่ามึงอยากอยู่กับใคร”

                     ผมดึงกางเกงขึ้นสวม เสียงดังกุกกักทำให้ผมรู้ว่าพวกเดอะแก๊งค์มารวมตัวกันอยู่ในห้องนี้หมด “กับใครก็ได้ แล้วแต่พวกนาย” เสร็จแล้วก็เปิดประตูออกมา

                     “เราไปว่ายน้ำก่อนน้า^^”

                     ทะ ทำไมทุกคนมองผมตาค้างงั้นล่ะ ผมค่อยๆขยับไปทางประตูระเบียงที่เปิดออกไปสู่สระว่ายน้ำส่วนตัวอย่างระแวดระวัง จะแกล้งอะไรผมหรือเปล่าเนี้ย TT

                     “นะ นะ...นมชมพู”

                     “ไอ้เหี้ยเฟธธธธธธธธธธ” เติร์กสบถแล้วดึงผ้าห่มมาห่อร่างผมไว้จนกลายเป็นดักแด้

                     “เอวคอดนั่น...มัน... *_*”

                     “พวกมึงออกไปจากห้องกูเลย ไป๊!”

                     เติร์กเดินไปดึงคอเสื้อพวกเดอะแก๊งรวมกันไว้ด้วยมือเดียว เฟธไม่ยอมออกไปจนเติร์กต้องลากออกไปทั้งๆที่เขายังนั่งอยู่บนพื้นอย่างนั้นแหละ นี่พวกเขาเล่นอะไรกันเหรอ = =?

                     ปัง!

                     เติร์กยืนพิงประตูแล้วหันมามองผมด้วยสายตา...อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ อะไรเล่า! ผมทำอะไรผิดอีกเนี้ย! ผมกระโดดดึ๋งๆ(เพราะสภาพดักแด้นี่)ไปหาเติร์ก พออยู่ในระยะที่ร่างสูงเอื้อมถึงเขาก็จับผมพาดบ่าแล้วเอาผมมาทิ้งที่เตียงจนผมกระเด้งกระดอนบนเตียงสะปริงนี่สามครั้ง!

                     “มึงนี่มันๆๆๆ ทำไมไม่ใส่เสื้อ!!!!!!!!” เติร์กมานั่งคร่อมผมไว้ มือก็แกะผ้าห่มออกให้

                     “อย่าทำหน้าโหดจิ” ผมยู่หน้าใส่เขา

                     “มึงจะไปกินข้าวก่อน หรือจะให้มึงกินกูก่อน”

                     “ห๊ะ!”

                     “โอเค กูกินมึงก่อน”

                     “ไม่ๆๆๆๆ เราจะเล่นน้ำก่อน” ผมอยากลงน้ำแล้วครับ กว่าเราจะมาถึงนี่ก็เกือบสองทุ่มแล้ว เห็นใจกูเถอะครับเพื่อนนนน T^T

                     “ด้ายยยยยยย”

                     เขาอุ้มผมพาดบ่าแล้วเดินออกไปที่สระว่ายน้ำ ผมร้องเมื่อเขาเริ่มเหวี่ยงผมไปมา “อย่าโยนนะๆ คิกๆ อ๊ากๆๆๆ”

                     ตู้มมมมมม

                     ว้ากกกกก ผมตะเกียกตะกายน้ำขึ้นมาจนผุดขึ้นมาบนผิวน้ำได้ หมอนั่นนั่งยองๆมองผมอยู่ริมขอบสระ มุมปากหนายกขึ้นน้อยๆอย่างพอใจ ผมเลยแกล้งตีน้ำในสาดกระเซ็นไปโดนเขาสระเลย

                     “เพรท อย่าเล่น...” หมอนั่นร้องห้าม ยกแขนมาบังใหญ่

                     “ฮ่าๆๆ”

                     ตู้มมมม

                     เติร์กกระโดดลงน้ำมาอย่างสวยงาม ผมยกแขนเล็กของตัวเองขึ้นมาบังละอองน้ำไว้แต่พอเอาลงก็พบแต่ผิวน้ำที่สงบนิ่ง ส่วนร่างหมอนั่นก็หายไป! เฮ้ยยย เล่นมายากลเหรอ ผมกำลังจะว่ายน้ำกลับเข้าฝังกลับโดนมือจับไว้ที่ข้อเท้า เชี่ยยย ผมโดนผีทะเลเล่นงานเข้าแล้ว มือนั่นเลื่อนขึ้นมาจากข้อเท้า ปลีน่อง แล้วมากดที่ข้อพับเข่าทั้งสองข้างจนผมทรุดลงไปในน้ำ มือใหญ่กุมไหล่ทั้งสองเข้าผมก่อนจะดึงเข้าใกล้เขา จูบนุ่มลึกถูกมอบในผมในเวลาถัดมา

                     ซ่าาาาา

                     ร่างของเราสองคนผุดขึ้นมาเหนือน้ำๆทั้งๆริมฝีปากเรายังไม่ห่างจากกัน พอผมผละออกเขาก็ตามมาเกี่ยวปากผมไว้ พอเขาผละไปผมก็โน้มคอเขาลงมาเช่นกัน

                     “อื้อ หิวข้าวแล้ว” ผมหนีริมฝีปากอุ่นไปซุกคอเขา

                     “แต่กูหิวมึงนี่” มือหน้าป้วนเปี้ยนแถวบั้นท้ายผม ลิ้นชื้นก็ไม่ห่างจากใบหูผมเลย รู้จุดกูดีนัก!

                     “ครั้งเดียวนะ อ๊ะ!” ผมร้องเมื่อเขาแย่ลิ้นเข้าไป

                     เติร์กไล้ริมฝีปากไปทั่วใบหน้าผมและลากต่ำไปเรื่อยๆ เขาจับร่างผมไปนอนอยู่บนขอบสระแต่เท้าผมยังแช่อยู่ในน้ำ ร่างใหญ่คร่อมลงมาสบตากัน ผมตีปลายเท้ากับน้ำไปมาเมื่อเขาเอาแต่มองไม่ทำอะไรๆให้มันเสร็จไปเสียที เลี่ยงหลบสายตาวาวไปมองท้องฟ้ามืดมิดแต่เต็มไปด้วยดวงดาวนั่นแทน

                     “อ๊ะ เดี๋ยว!” ผมห้ามเมื่อเขาดึงกางเกงว่ายน้ำผมออก พรวดเดียวก็หลุดไปกองอยู่ที่เข่า

                     “กูจะเอา...” เขาบอกอย่างดื้อดึง -///-

                     “ลุกไปก่อนสิ”

                     “ทำไม”

                     “กะ... ก็จะได้ เข้าไปใน หะห้องไง หื้อ” เขาจรดริมฝีปากลงบนยอดอกผม จนยอดอกสีชมพูกลายเป็นสีแดงหมด  แล้วก็ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ แดงเป็นจุดไปทั่วแผ่นอกผมเลยล่ะ

                     “อ๊ะ ฮะๆ ตะ ตรงนั้นมัน...”

                     “มันทำไมเหรอ” เขาแกล้งถามในขณะที่มือก็จัดการตรงส่วนนั้นของผมไม่หยุด

                     “มะ มันเสียว...ฮะๆๆ อ๊ะๆ”

                     “หึหึ”

                     แค่เติร์กดึงแขนผม ผมก็รู้ว่าต้องลุกขึ้นนั่ง เขาใช้มือข้างหนึ่งคว้าคอผมไปบดจูบ ส่วนอีกข้างก็เล่นกับแก่นกายของผม ผมลืมตามองใบหน้าหล่อหลับตาพริ้มที่อยู่ใกล้แค่นิดเดียว ผมลูบแก้มสากของเขาอย่างรักใคร่ อ่า...ถึงเราจะเป็นเพื่อนกันแต่ผมรักเขามากนะครับ ความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดมานานหลายปีนี้คิดว่าผมจะไม่หวั่นไหวบ้างเหรอไง เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่บนเตียงสักหน่อยนี่นา เราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา...

                     “อ๊าๆๆ..” ผมผละออกมาเมื่อกั้นเสียงครางไว้ไม่ไหว หมอนั่นก็เลยมาจัดการน้องชายผมแทน “เติร์ก ยะ อย่า.. อ้าๆ”

                     ผมพยายามดันเขาออกไปเมื่อผมใกล้ถึงขีดสุดแต่เขากลับปัดมือผมออกแล้วจัดการผมจนเลอะเต็มริมฝีปากเขา ผมกำลังจะเช็ดออกให้แต่ใบหน้าคมก้มลงมาละเลียดกลืนกินน้ำรักที่เลอะแถวๆหน้าท้องผมเข้าไปด้วยซะงั้น

                     “เติร์ก มันสกปรก!” ผมบอกหมอนี่เป็นล้านครั้งแล้วว่าอย่าทำอย่างนี้

                     “ของๆเมีย”

                     “บ้า! ห้ามทำอย่างนี้อีกนะ” ผมบีบตาอ้อนเขา

                     “ทีมึงยังทำให้กูได้เลย ฟอด!” เขาหอมที่กลางอกผม

                     อะเอ่อ -//////- ก็ผมไม่ได้รังเกียจเขาสักหน่อย แถมบางครั้งนายก็บังคับฉันด้วยนี่เว้ย! เติร์กหยุดความคิดผมด้วยการดึงลงไปยืนกับเขาในน้ำ เขายืนจูบผมจนแทบขาดอากาศหายใจ

                     “อ๊ะ นะ นี่มันในน้ำนะ”

                     ผมรีบห้ามเมื่อเติร์กจับผมคว่ำหน้าลงกับพื้นขอบสระแล้วเอานิ้วมาเบิกทางที่ช่องแคบของผมที่ปริ่มอยู่บนผิวน้ำ ถึงผมกับหมอนี่จะเคย...กันมาหลายครั้ง หลายที่ แต่นี่มันกลางแจ้งแล้วก็ไม่ใช่ที่พักส่วนตัวด้วย!

                     “เปลี่ยนบรรยากาศไง”

                     “ตะ แต่ ฮะๆ ฮ๊าๆ” หมอนี่สามารถเปลี่ยนเสียงห้ามเป็นเสียงครางได้จริงๆครับ TOT ฟันขาวที่เรียงตัวสวยของเขาขบลงที่ต้นคอผมไม่แรงแต่ก็ไม่เบา มันทำให้ผมเสียวมากยิ่งขึ้น หรือว่าผมจะเป็นมาโซฯไปแล้ว แงๆๆ ไม่เอาน้าๆ

                     “อ๊า เพรท...”

                     เติร์กกอดรัดผมจากด้านหลัง เขารู้ว่าผมชอบให้เขากอดแบบนี้ ผมบอกแล้ว...ว่าเขารู้จุดผมเกินไป๊ T^T สะโพกสอบกระแทกกระทั้นจนน้ำกระเพื่อมเป็นคลื่น เสียงเนื้อกระทบกันนั่นทำให้ผมอยากจะบ้าให้ได้เลย เขาฝังหน้าลงบนแผ่นหลังบอบบางของผมกดจูบเพื่อดันอกของผมให้แอ่นรับนิ้วยาวที่คอยสะกิดยอดอกผม เติร์กเลื่อนปลายนิ้วซุกซนเข้ามาในปากและเกี่ยวลิ้นผมไปมา

                     “เลียสิ” ผมทำตามอย่างกับคนเสียสติ จับมือเติร์กขึ้นมาดูดอย่างที่เขาเคยสอน “อ่า ดีมาก...”

                     “ตะ...เติร์ก จะ...แล้ว อ๊ะๆๆ”

                     ร่างสูงส่งเข้ามาหนักและถี่มากขึ้น ฝามือหนาดึงมือผมออกจากกลางลำตัวที่กำลังชูชันแล้วเข้ามาจัดการเอง จนผมเดินไปถึงปลายทาง แต่เขายังไม่ถึงไง หมอนั่นเลยจับผมพลิกขึ้น ดึงขาผมมาเกี่ยวไว้ที่เอวหนา

                     “ไปต่อกันในห้องนะ”

                     ผมกอดคอซุกหน้าลงกับกล้ามอกหนา มือก็จิกเสื้อยืดของเขาไว้แน่น ข้อเสียเปรียบอีกอย่างคือเขามักจะแก้ผ้าผมจนล่อนจ้อนส่วนเขาน่ะยังครบชุด ควักแค่ท่อนลำของเขาออกมาใช้แค่นั้นเอง บ้าที่สุดดดด ช่างไม่ยุติธรรมเลย เติร์กอุ้มผมกระเตงเข้าไปในห้องทั้งๆที่ส่วนนั้นของเขายังคาอยู่ในตัวผม มือหนาตีลงมาเบาๆที่บั้นท้ายนิ่ม เมื่อผมคราง T//////////T ก็มันกระเทือนนี่!
                     แต่เดี๋ยวนะ... เมื่อกี้บอกว่าครั้งเดียวไม่ใช่เหรอ... นี่มัน สอง สาม สี่... ไม่อยากจะนับเล่า! TOT


             

                    ฝากคอมเม้นต์ด้วยน้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า

[@Lucifer_Prince@]

สุดท้ายก็ไม่ได้เล่นน้ำทะเลอย่างสนุกล่ะนะเพรท  เติร์กก็หื่นจริง

[ferrari_L]

                                                                                    11

                                                       

ผมนั่งกินข้าวอย่างหดหู่ ผมง่วง ปวดตัว ปวดทุกส่วน แต่ก็ต้องออกมาเที่ยวเล่นกับพวกเพื่อนๆเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต T_T ผมนั่งมองพวกเขาแย่งกับข้าวกันแล้วน่าปวดหัวก็เลยแบ่งให้พวกเขาไป แต่กลับโดนพวกนั้นว่ากลับมา ผมหวังดีนะนี่...


“ไม่ต้องเลย ผอมแห้งต้านคลื่นจะไม่ไหวอยู่แล้ว เดี๋ยวลมก็พัดปลิวไปอีกหรอก”


“เมื่อคืนหลับสบายมั้ย”


“หะ ห๊ะ... สะ สบายดี” ผมหันไปตอบแทน แต่ทำไมต้องตะกุกตะกักด้วย มันมีพิรุธนะไอ้เพรทททท


“เพรท เรามีอะไรจะบอก เฮ้ย! พวกมึงเงียบก่อนดิ๊” ประโยคหลังแทนหันไปตวาดพวกเดอะแก๊งค์น่ะ


“อะไรของมึง ทำหน้าจริงจังเชี่ย” เฟธแหย่


“กูชอบเพรท เราตกลงจะเป็นแฟนกันแล้ว!”


เคร้ง!


เสียงช้อนตกกระทบกับจานกระเบื้องเป็นเสียงเดียวที่ผมได้ยิน ตอนนี้ ผมอ้าปากค้างมองแทนอย่างอึ้งๆ ผมไปตกลงกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย นี่มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ หูผมอื้อจนไม่รับรู้อะไรแล้ว เขาเป็นเพื่อนผมมานาน ทำไมเขาไม่มีอาการว่าชอบผมมาก่อนเลยล่ะ


“ใช่มั้ยเพรท” มือใหญ่บีบมือเล็กของผมใต้โต๊ะเหมือนเป็นการบอกอะไรบางอย่าง


แทนบีบมือผมซ้ำๆ ส่งสายตาให้ผมรับคำ มันต้องมีอะไรแน่ๆ แทนไม่เคยมีทีท่าว่าจะชอบผม เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว... “อืม” ผมรับคำ อยากรู้... ว่าจากนี้ไปจะเป็นยังไง


เพล้ง!


ผมหันไปมองเติร์กที่ปัดจานข้าวระเนระนาด เขาลุกขึ้นแล้วดึงแขนผมให้ไปอยู่ข้างเขา พอแทนจะดึงผมกลับไปเขาก็ชกแทนจนเขาล้มไปกองกับพื้น คนอื่นๆรีบเข้ามาดึงเติร์กไว้ ส่วนผมก็ช่วยดึงแทนให้ยืนขึ้นแต่แทนกลับดึงผมเข้าไปกอดไว้ ไม่พอยังจุ๊บหน้าผากผมให้อีก


“ไอ้แทน! ปล่อยเพรท” เสียงเขาน่ากลัวมากอ่ะ T_T ในสถานะการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ผมควรจะทำอย่างไรดี


“ไอ้เหี้ยเติร์กเป็นไรวะ พอๆ” เฟธเข้ามาห้ามเมื่อทั้งสองจะโผเข้าหากันอีก


“เติร์ก ใจเย็นเว้ยมึง กูก็จะโกรธมันอยู่ที่ไม่เคยบอกอะไรกูมาก่อน”


โกรธกันคนละเรื่องแล้วมั้งเฟธ... TT


“โอเคๆ กูขอโทษที่ไม่บอกพวกมึงJ ถ้ากูคบกับเพรทแล้วพวกมึงจะเลิกเป็นเพื่อนกูเหรอไง” แทนถามกลับ แต่ทำไมต้องทำหน้ายียวนกวนประสาทเติร์กด้วย เหมือนผมจะเห็นเส้นเลือดที่ขมับเขาเต้นตุบๆ


“ไม่ได้!”


“ทำไมวะ มึงชอบเพรทเหรอ”


O.O ผมตาโต หรือแทนจะรู้ ทุกคนพุ่งประเด็นไปที่เติร์กแทน ร่างสูงกำมือแน่นจนเส้นเลือดที่แขนปูดโปน เขามองหน้าผมเหมือนต้องการคำอธิบาย แต่ผมก็ไม่รู้จะอธิบายอะไรเหมือนกัน ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆกลับไป เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ คว้าแจกันบนหลังตู้ปากระทบผนังแรงๆ ผมไม่เคยเจอเติร์กโหมดน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน ผมคิดไปถึงว่า เขาจะฆ่าผมหรือเปล่า...


“ไม่ได้ชอบ...”


ผมเม้มปากแน่น ร้อนขึ้นมาที่หัวตา อืม... รู้แล้วว่าไม่ชอบ เติร์กเอามือข้างหนึ่งเท้าเอวไว้ส่วนอีกข้างก็ยกขึ้นกำผมตัวเองด้วยความเครียด เมื่อทำอะไรไม่ได้เขาก็เดินออกไปจากบ้านพักอย่างรวดเร็ว


“เติร์ก!” ผมจะตามไปแต่แทนดึงไว้ก่อน


“นี่มันอะไรกันน่ะแทน” ผมเครียดมากเลยเหอะ


“เรารู้แล้ว...”




























วันนี้ทั้งวันเติร์กเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง หมอนั่นไม่ยอมเข้าใกล้ผมเลย พอผมจะเข้าไปหาเขาก็เลี่ยงไปทางอื่น ผมยอมรับว่าผมเจ็บมากกับคำที่เขาบอกว่าไม่ได้ชอบผม ทั้งๆที่ผม... ก็นั่นแหละ ผมไม่ใช่หุ่นยนต์นะที่นอนด้วยกันใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายปีแล้วจะไม่รู้สึกอะไรเลย บางทีที่ผมรับคำแทนก็ดีเหมือนกัน มันทำให้ผมรู้ว่าหมอนั่นไม่ได้แคร์ผมเลย ผมเปิดประตูเข้าห้องพอดีกับที่เติร์กจะออกจากห้องพอดี เราผงะไปด้วยกันทั้งคู่


“จะไปไหนเหรอ” ผมสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางบนหลังกว้าง


“ไปนอนกับไอ้พอร์ช”


มะ หมายความว่าจะให้แทนมานอนกับผมเหรอ จะเอาอย่างนี้จริงๆใช่มั้ย...


“อืม”


ผมเดินสวนไปน้ำตาไหลลงมาเป็นทางทั้งๆที่พยายามอั้นไว้แล้วเชียว ผมได้ยินเสียงตุบก่อนเสียงฝีเท้าหนักๆจะเดินมาทางผมแล้วรวบตัวผมไว้ในอ้อมแขน แก้มสากแนบกับแก้มที่เปียกชื้นของผม แค่นี้... แค่เขามากอด ความเข้มแข็งที่เคยมีก็พังลง ผมปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น วันนี้ฉันเสียใจแค่ไหนนายรู้บ้างไหม


“อย่าร้อง”


“ไม่ต้องมายุ่ง ไปสิ ไปไหนก็ไป!”


“ไม่ไปแล้ว”


“ฮึก ฮือออออ”


เขาดึงผมไปนั่งกอดบนเตียง


“เรื่องมึงกับไอ้แทน...”


“มันไม่มีอะไร! แค่นี้ไม่รู้เหรอ… ทุกวันนี้อยู่กับใครนอนกับใครล่ะ!”


“จุ๊บ แล้วทำไมถึงบอกว่าคบกับมัน กูเสียใจนะเว้ย เกือบฆ่าเพื่อนตัวเองแล้วมั้ยล่ะ”


“ฮึก ไม่รู้... แต่ก็ถูกแล้ว เรื่องนี้ทำให้เรารู้ว่า นายไม่ได้ชอบเรา ไม่ได้คิดอะไรกัน... ห่างกันบ้างก็ดี เปิดโอกาสให้กันและกัน จะดะ อื้อออ!”


เติร์กกดผมลงกับที่นอนแล้วบดริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว ปากหนาดูดปากผมแรงๆจนเจ็บไปหมด ยิ่งผมดิ้นมากผมยิ่งเจ็บตัวเท่านั้น น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดจนสะอื้น เติร์กถอนริมฝีปากออก ผมนอนนิ่งอย่างนั้นดวงตาเหม่อมองออกไปที่อื่น


“อย่าพูดว่ากูไม่รัก...”


“...”


“เพราะกูน่ะ...”


ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


“เพรทครับ ไปกินข้าวเย็นกัน”


เติร์กจิ๊ปาก ก้มลงจูบซับน้ำตาให้ ร่างสูงเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดลุกออกไปเปิดประตูให้แทน ผมเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองลวกๆปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะออกไปสมทบ


“อ้าว ไหนบอกมาอาบน้ำ”


“มันรู้สึกเย็นๆน่ะ”


“เหรอ ไม่สบายหรือเปล่า”


แทนโอบไหลผมแล้วเอาหลังมือมาอังที่หน้าผาก


ปัง!


เสียงปิดประตูดังลั่นไล่ตามหลังมา ก็มีอยู่คนเดียวที่จะทำ... ผมจะไม่พูดว่าเขาไม่รักหรอก ถ้าเขาไม่พูดมันออกมาให้ผมคิดเสียก่อน





 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า

ฝากเม้นต์ด้วยน้า

[insomniac]

สนุกมากครับ อ่านรวดเดียวเลย
เติร์กดูไม่น่าจะเป็นไม่รู้ใจตัวเองนะ แต่ไม่ยอมบอกออกไป กลัวอะไรอยู่