หัวข้อ: (จบแล้ววววว!!!!)〓〓VILLAIN〓〓 ถ้าไม่รักอย่าหาว่าร้าย ซีรี่ย์1 special (18/04/57)

[saruttaya]

คู่นี้น่ารักดีนะ 555

[ferrari_L]

ลืมเค้าไปยางงงงงงงงงงง





Special



“นี่เพรท เขาจะมาเป็นเพื่อนกับเราด้วย”


พูดจบไอ้แทนก็ดันไหล่ของร่างเล็กๆมาข้างหน้า เขาดูเหรอหราไปหน่อยก่อนจะแนะนำตัวอย่างมั่นใจ สายตาเขาดูมุ่งมั่นมากจนดูตลกไปเลยสำหรับผม


“เราชื่อเพรท เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนY จากนี้เราขอเป็นเพื่อนด้วยนะ^^”


รอยยิ้มที่เด็กนั่นส่งมาทำเอาผมตาพร่ามัวไปชั่วขณะ เขาเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักและดูนิสัยดีมากเลย แทนที่เขาจะมานั่งข้างผมซึ่งเหลือเศษคนเดียวในห้อง แต่หมอนั่นดันเลือกนั่งข้างไอ้แทนซะงั้น


“ทำการบ้านให้กูด้วย” กลางวันตอนที่ทุกคนไปกินข้าวนอกห้องเรียน (ห้องเรียนเป็นห้องแอร์น่ะครับ โรงเรียนก็เลยมีกฏห้ามให้นักเรียนกินอาหารที่กลิ่นแรงในห้อง) เพรทเหมือนจะลืมของไว้ในกระเป๋า เขาก็เลยกลับมาเอาแล้วเจอผมกำลังปั่นการบ้านอยู่


“เอ๋ ทำไมเราต้องทำด้วยล่ะ”


“ทำไม! ทีไอ้แทนยังทำให้ได้เลย!”


เขาย่นคอเมื่อผมตวาด ก่อนจะเถียงมาอย่างกล้าๆกลัวๆ “เราไม่ได้ทำให้สักหน่อย เราให้ยืมดูเฉยๆ” ผมถลึงตาใส่ หมอนั่นรีบวิ่งหนีผมไปเลยอ่ะ อะไรกัน... ชักจะลองดีกับกูเกินไปละ ไอ้เด็กนี่!


เย็นหลังเลิกเรียนผมแอบขึ้นรถเมล์ตามเพรทไป แต่ก็ถูกจับได้เพราะไอ้กระเป๋ารถเมล์เวรนั่นมันหาเรื่องหาว่าผมกวนตีนที่ให้ค่าโดยสารเป็นแบงค์พัน ตอนนี้ผมต้องเดินตามหมอนี่ต้อยๆล่ะครับ เพราะเพรทเป็นคนจ่ายค่ารถให้ผมและผมก็ไม่เคยมาที่แบบนี้ด้วย ปกติมีคนขับรถรับส่งตลอด แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าหลังจากนั้นไม่นานผมก็มาที่นี่เป็นว่าเล่นอย่างกะบ้านหลังที่สอง


“แต่ว่าตัวหนังสือไม่เหมือนกัน อาจารย์จะจับได้เอานะ” เพรททำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อผมเดินขู่ให้เขาทำการบ้านให้มาตลอดทาง


“มึงก็หัดเขียนให้เหมือนเซ่ อัจฉริยะไม่ใช่หรือไง”


แต่เพรทก็ส่ายหน้าให้ และหันกลับไปอย่างรวดเร็วเมื่อผมยกกำปั้นขึ้นขู่ ผมไม่ได้จะทำร้ายมันจริงๆนะครับ แต่เวลามันกลัวแล้วน่ารักดีออก ฮ่าๆๆ ผมเดินขึ้นตึกที่สูงห้าชั้น แต่ไม่มีลิฟต์ - - โชคดีที่มึงอยู่ชั้นสองนะ ไม่งั้นกูเหวี่ยงอ่ะ บอกเลย


“ขอบคุณที่มาส่งนะ” คนที่ตัวเตี้ยกว่าผมก้มหัวให้แล้วก็...


ปัง!


“นะ นี่! เปิดประตูนะโว้ยยยยย” พอหายอึ้งผมก็โวยวายอยู่หน้าประตูสักพักก็ยอมแพ้


เป็นครั้งแรกที่ผมถูกปิดประตูใส่หน้า! เป็นครั้งแรกที่ผมหลงทาง! เป็นครั้งแรกที่ผมต้องคุยกับคนแปลกหน้ามากขนาดนี้!(ถามทางเขาน่ะ) และเป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าปฎิเสธ...นั่นคือมึง! และแท็กซี่! =*=









 

 

 

หลายวันผ่านไปผมก็ยังไม่ได้ชำระแค้น มันเอาแต่หลบหน้าและเกาะติดไอ้พวกนั้นแจซึ่งทำให้ผมเข้าใกล้ไม่ได้เลย ยิ่งไปกว่านั้นเขาใช้มันทำอะไรก็ทำ ตอนนี้มันกำลังนวดไหล่ให้ไอ้พอร์ชที่บ่นปวดตัวเพราะไปซ้อมบาสมา


“เพรท ไปส่งซื้อหนมหน่อยจิ”


“ได้ๆ รอแป๊บหนึ่งนะ”


มันหันไปตอบไอ้เฟธ มันนวดๆคลึงๆต้นคอไอ้พอร์ชสักพักก็ออกไปกับเฟธต่อ งานชุมยิ่งกว่าดาราอีกนะมึง - -


“มีเพรทเป็นเพื่อนนี่ดีจัง” พอร์ชพูด “ถ้าให้พวกมึงนวดให้คอกูคงหัก”


“แน่นอน ดีกว่ามีพวกมึงเป็นเพื่อนร้อยเท่า” ไอ้แทนชี้หน้าผม ไอ้พอร์ช ไอ้อธิส เจ็บเรียงตัวเลยค้าบบบ


“ก็ดี มีคนใช้”


ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์ แต่ในใจกูนี่... - -# ไอ้แทนคว้างสมุดมาใส่ผมแล้วชี้หน้า สันมันโดนหัวกูเจ็บนะเห้ย ทำอย่างนี้มาต่อยกันเลยเหอะถ้าพวกมึงจะเลือกไอ้เด็กนั่นมากกว่ากู ชิสสส


“ห้ามพูดอย่างนี้ให้เพรทได้ยิน กูไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นคนใช้ เขาเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงของกูเหมือนๆพวกมึง”


“กูรู้สึกว่ากูมีเพื่อนผู้หญิง ซึ่งกูใฝ่ฝันมานานแล้ว *_*” ไอ้พอร์ชทำตาเคลิ้ม


ผมชี้ไปทางพวกไอ้เนสท์ “พวกมันไง” แต่ไอ้พวกนั้นส่ายหน้ามา อ่า... คงเห็นความแสบของพวกมันมาแล้วสินะ ผมเคยโดนไอ้เนสท์ต่อยหน้าตอนเกรดเจ็ดที่ผมไปล้อว่ามันเป็นตุ๊ด(มันบอกวาพ่อมันสอนมา โหดสัส) น่าอายชะมัด มันล้อผมจนถึงปัจจุบันเลยครับ แต่ตอนนี้ต่อให้มันมาต่อยกับผมเลยมา ผมชนะมันชัวร์!


เพรทเดินกลับเข้าห้องมา “เราซื้อขนมมาฝากทุกคนเลย”


ผมหยิบขนมมาห่อหนึ่ง แต่มือเล็กยื้อไว้


“นั่นเราซื้อมาให้แทนนะ แทนชอบกินขนมนี่ใช่มั้ย” มันหันไปถามไอ้แทนที่พยักหน้ารับมันอยากรวดเร็ว ไอ้พวกเห็นแก่กินเอ้ย คิดว่ากูสนอ่อ!? ผมฉีกห่อขนมแล้วหยิบกินยั่วประสาทเพรทกันตรงนั้นเลยครับ ไอ้เด็กนั่นหน้าบึ้งไปละ ฮ่าๆๆ

 

 

 








“อ๊ะ!” เสียงร้องอย่างตกใจของเพื่อนใหม่เมื่อผมดึงเขาเข้าไปในตรอกแคบๆ ระหว่างทางเดินไปป้ายรถเมล์ “เติร์ก!” ตาใสเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นผม


“คิดว่าเป็นใคร”


“นี่ นายต้องการอะไร” เขากัดปากตัวเอง แล้วขมวดคิ้วมุ่น


“ขึ้นรถ” ผมลากเขามาแล้วจับเขายัดเข้าไปในรถเพราะมันขัดขืนผมเหลือเกินครับ ถึงผมจะเพิ่งเกรดแปดแต่ผมขับรถเป็นตั้งแต่เกรดหกแล้วครับ ชีวิตผมไม่มีพ่อแม่คอยกำกับนี่ครับ อยากทำอะไรผมก็ทำล่ะ


“จอดนะ นายจะพาเราไปไหนน่ะ”


“ถ้ามึงไม่เงียบมึงจะโดนดี” ผมขู่ แต่หมอนั่นก็เม้มปากแน่น


ผมพาเพรทมาที่บ้านครับ หน้าตาน่ารักและนิสัยเป็นมิตรของเขาทำให้คนในบ้านผมรักมันได้ไม่ยาก โดยเฉพาะแม่นม ต้อนรับขับสู้มันอย่างดี คุณเพรทอย่างนั้นคุณเพรทอย่างนี้ ผมต้องรีบดึงมือมันขึ้นมาบนห้องก่อนที่พวกแม่บ้านจะยึดมันไป


“ไม่ เราจะลงไปข้างล่าง” ผมยืนพิงประตูแล้วเอามือดันหัวทุยๆนั่นไว้ หมอนี่จะหนีลงไปข้างล่างอย่างเดียวเลย


“กูจะให้มึงกลับหอก็ต่อเมื่อมึงทำการบ้านให้กูก่อน”


เพรทน้ำตาคลอ เดินไปนั่งบนโต๊ะหนังสือผมอย่างยอมแพ้ เขาล้วงเข้าไปค้นในกระเป๋าผมแล้วหยิบสมุดการบ้านขึ้นมากาง


แหมะ!


น้ำตาเม็ดโตหยดลงบนกระดาษ แต่มือเล็กก็เขียนคำนวณอะไรในกระดาษนั่นต่อไป อ่า... ผมทำมันร้องไห้ซะแล้ว


“ทีไอ้พวกนั้นยังใช้มึงได้เลย” ผมบอกเสียงอ่อย เริ่มใจไม่ดีแล้วครับกู = =;;;;


เพรทไม่ตอบอะไร เขาเปิดหนังสืออ่านแล้วก็เขียนการบ้าน ทั้งๆที่น้ำตาก็ไหลไม่ขาดสาย ผมดึงหัวเขามาซุกที่ท้องเพรทจึงปล่อยโฮออกมาหนักขึ้น แขนเล็กก็ละจากสมุดปากกามากอดเอวผมแน่น คือกูแค่ให้มึงทำการบ้านให้... กูไม่ได้จะฆ่ามึงนะเฮ้ย ทำไมมึงก๊อกแตกงี้ว้า


“นะ ฮึก นายจะไม่ทำร้ายเราใช่มั้ย ฮึก” เพรทเงยหน้ามามองผมน่าสงสาร พูดไปด้วยสะอื้นฮักไปด้วย ปาก จมูกตาแดงไปหมด ผมเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ รู้สึก...ไม่อยากจะเห็นไอ้หยดน้ำใสๆนี่บนหน้ามันจริงๆเล้ยยยย


“เออๆ กูไม่ทำอะไรมึงหรอก”


“ฮือออออ” ร้องไห้เป็นเด็ก = =


“ทำไมถึงกลัวกูนัก เกลียดกูเหรอ”


เขาไม่หยุดร้องแต่ก็ส่ายหัวไปมา เพรทกลั้นสะอื้น แล้วก็ตอบมา “ก็เราเพิ่งมาอยู่กรุงเทพนี่ มันน่ากลัวอ่ะ เราไม่รู้จักใครเลย ฮึก ที่นี่มีแต่ข่าวร้ายๆ มีแต่คนไม่ดี”


= =; นี่มึงคิดว่ากูจะเป็นอัธพาลแบบที่มึงได้ยินมาว่างั้น


“ตากับยายบอกว่าคนกรุงเทพอ่ะเจ้าเล่ห์น่ากลัว หน้าไหว้หลังหลอก อย่าไว้ใจใครง่ายๆ...”


“...”


“แล้วนายก็เป็นแบบนั้นเลย ตอนแรกนึกว่าจะมารุมซ้อมไถตังค์ด้วยซ้ำ ฮึก ฮืออออ”


“บ้านกูมีตังค์ใช้ไปชาติหน้าก็ไม่หมดปะวะ - -”


เพรทไม่พูดอะไรต่อ ผมว่าผมเข้าใจแล้วล่ะ ไอ้เด็กซื่อนี่มันเคว้งคว้างและไม่มีที่พึ่ง ทำไมพ่อแม่มันถึงปล่อยให้มาอยู่ไกลหูไกลตาคนเดียวอย่างนี้ได้วะเนี้ย! แล้วดูรูปร่างหน้าตามันดิ เกิดโดนจับไปขายหรือไล่ปล้ำจะทำยังไงล่ะ(มีแต่มึงมั้ยที่จ้องจะปล้ำเขา =*= : writer)


ผมยืนให้มันกอดอยู่อย่างนั้น สงสัยมันจะเริ่มง่วงแล้วล่ะครับ แขนเล็กของมันค่อยๆคลายออก พอแขนจะตกมันก็สะดุ้งแล้วรัดเอวผมแน่นเหมือนเดิม เฮ้ออออ กูเอามันมาเป็นภาระจริงๆเลย แทนที่จะทำการบ้านให้กู ผมรองแขนทั้งสองข้างที่หลังและใต้ข้อพับเขาแล้วค่อยๆยกมันขึ้น เออ ไม่หนักอย่างที่คิด เบาจนผมสามารถเหวี่ยงทิ้งได้ล่ะนะ


“อื้อ” ดวงตาฉ่ำค่อยๆลืมขึ้นเมื่อลำตัวได้สัมผัสที่นอน เขาถอยห่างจากผมไปสุดขอบเตียงเมื่อเห็นว่าหน้าเราอยู่ใกล้กันแค่คืบ ผมจับข้อเท้ามันไว้แล้วลากเข้าหาตัว


“ทำไม! รังเกียจกูเหรอไง” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แต่กลิ่นหอมจากตัวเขาทำให้ผมอยากจะซุกไซ้ดอมดมไปทั่วตัว


“อื้อ” เพรทเอนตัวถอยหนีจนนอนหงายลงกับที่นอนเมื่อผมขยับไปใกล้อีกจนปากเราจะสัมผัสกัน “ไหนนายบอกว่าจะไม่ทำร้ายเราไง!”


“แล้วนี่กูทำร้ายมึงตรงไหน...”


“นะ นาย...-///-” พวงแก้มขาวๆของเพรทเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงซ่าน


“...กูแค่จะจูบ”


“ห๊ะ!”


ผมแนบริมฝีปากลงไปบนกลีบปากบางสีแดงสด การที่หมอนี่ตกใจอ้าปากค้างทำให้ผมได้สอดลิ้นเข้าไปเคล้าคลึงลิ้นเล็กในปากเขาแล้วเกี่ยวลิ้นเขามาคลุกเคล้าในปากผมบ้าง ถึงผมจะยังเด็กแต่ผมก็เคยมีเซ็กซ์นะครับ แต่กับผู้หญิงนะ... ถ้าผมรู้ว่าคนตรงหน้าจะหอมหวานอย่างนี้ละก็นะ ฮึฮึ


“อ๊ะ อื้อ!” คนใต้ร่างเริ่มประท้วงเมื่อหายใจไม่ออก จูบยังไม่ประสาคงไม่รู้วิธีหายใจหรอกครับ ผมละปากออกแต่ก็ยังคลอเคลียอยู่ที่แก้มหอมไม่ห่าง


“ตะ เติร์ก พอแล้ว...”


เพรทห้ามเมื่อผมบดจูบเขาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ไม่ว่าจะกี่ครั้งมันก็ยังไม่พอ ผมต้องการมันอีก ปกติผมไม่ใช่คนเซ็กซ์จัดสักหน่อย แต่ทำไมตอนนี้ผมต้องการคนตรงหน้าเหลือเกิน


“ไม่เอานะ ก็ได้ๆ เราจะทำการบ้านให้นาย!” เพรทหลับตาปี๋เมื่อผมเริ่มจูบที่ซอกคอขาวๆ แค่นี้ผมก็รู้แล้วครับว่าภายใต้ชุดนักเรียนนี้ต้องขาวเนียนลื่นมือมากแน่ๆ


“เติร์ก เราต้องหัดใช้มือซ้าย ตัวหนังสือจะได้ไม่เหมือนกัน อื้อ” ผมประกบปากหวานอีกครั้ง ดูดดุนจนพอใจแล้วปล่อยเขา เพรทรีบวิ่งไปที่โต๊ะหนังสือ ผมมองเสื้อผ้ายับๆผมยุ่งๆกับหน้าตาตื่นๆของเขาแล้วขำออกมาเบาๆ ผมจะผิดมากมั้ยที่เห็นผู้ชายน่ารักอ่ะ อ่า ผมขอโทษนะครับพ่อ แม่ แม่นม แต่ผมคงมีหลานให้อุ้มไม่ได้แล้ว ผมชอบเพรทเข้าแล้วล่ะ


“อ่า เขียนมือซ้ายนี่มันยากจัง”


เขาบ่นแต่ก็ฝึกเขียนจนได้ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ทำการบ้านให้ผมทุกครั้งเลยครับ^^


ตั้งแต่นั้นมาผมก็แอบหาเศษหาเลยเพรทตลอดแหละ จะหาว่าผมโรคจิตก็ว่าเถอะ =3= แต่ดูหมอนั่นจะไม่สนใจผมเลยทั้งๆที่ผมจับเขาจูบหลายครั้ง หมอนี่ทำให้ผมโมโหบ่อยๆด้วยการไปเชื่อฟังไอ้พวกเพื่อนผมมากกว่าผม และยังตามติดไอ้แทนแจเหมือนเดิม เชี่ยเหอะ! กูเป็นจูบแรกของมึง มึงควรจะตามติดกูเซ่! เพราะความคิดนี้แหละตอนที่มันเอาข้าวเอาน้ำมาส่งผม ผมก็เลยปล้ำมันเลยไง ตอนแรกกะจะไม่ทำอะไร แต่พอได้ยินว่าไปเที่ยวกับไอ้แทน กูก็เลยจัดให้แม่ งไข้ขึ้นเลยครับ เป็นครั้งแรกที่ผมมีอะไรๆกับผู้ชายอะนะ แต่ผมก็แอบศึกษามาตั้งแต่ที่ผมได้ลิ้มรสริมฝีปากหวานนั่นครั้งแรกแล้วอ่ะ มันก็เลยฉลุย หึหึ

 

 











 

“ตั้งแต่นี้ไป เพรทจะมานั่งกับกูนะ” เปิดเทอมมาผมก็ก่อเรื่องเลยครับ


“อ้าว ทำไมอ่ะเพรท” ไอ้แทนถามตาละห้อย คิดไรกะเมียกูป่ะเนี้ยสัส -*-


“คะ คือ...” เพรทตะกุกตะกัก ผมก็เลยตอบแทน


“มันสายตาเอียง นั่งตรงๆแล้วมองไม่ค่อยเห็น” มันมีแบบนี้ด้วยเหรอฟะ (- O -) โคตรแถอ่ะ


                คือผมนั่งริมหน้าต่าง ขวาของผมเป็นไอ้เฟธที่นั่งติดกัน(แต่กำลังจะกลายเป็นเพรทมานั่งแทนแล้ว) ห่างไปประมาณหนึ่งช่วงแขนก็เป็นไอ้แทนที่นั่งคู่กับเพรท หน้าไอ้แทนก็จะเป็นอธิสกับพอร์ชน่ะครับ


                “เหรอ อืมๆ ก็ได้ อดลอกแบบทดสอบเลย” ไอ้แทนแกลงทำหน้าร้องไห้ เพรทก็หัวร้อต่อกระซิกกับมันอยู่ได้ ฮึ่มๆ


                พออาจารย์เข้ามาทุกคนก็เข้าประจำที่เตรียมรบกับสูตรบนกระดานล่ะ เพรทตั้งใจเรียนมากจนผมไม่กล้าแกล้งมันเลยครับ เวลาหน้าตามันจริงจังนี่มันน่ารักจะตาย ผมก็มองเพลิน~


                “กูมีเรื่องให้เพรทช่วยนิดหน่อย พวกมึงไปกินกันก่อนเลย ซื้อข้าวให้กูสองคนด้วย” ผมดึงมือเพรทไว้


                พอคนอื่นๆออกไปนอกห้องกันหมดผมก็ดึงร่างบางเข้ามาจูบราวกับคนหิวกระหาย ก็ตั้งแต่คืนแรกของเรา เพรทก็กลับบ้านที่เชียงใหม่ ผมก็อด... โดยเฉพาะตอนที่คิดถึงร่างนุ่มนิ่มขาวโพลนที่บิดกายอย่างรัญจวนอยู่ใต้ร่างผมแล้วล่ะก็...


                “อื้อ” ผมดูดริมฝีปากมันแรงๆจนเจ่อแดง


                ปิดเทอมได้ยินแต่เสียงแล้วก็เห็นหน้าผ่านจอ คิดถึงจะตายไม่รู้เหรอ ไอ้เด็กโง่เอ้ย! ผมดึงเพรทมากอดแน่น เขาก็กอดตอบผมมาเช่นกัน ทำให้ผมใจชื้นขึ้นหน่อยที่เขายังไม่ลืม...


                “คิดถึงมาก”


                “อื้อ”


                “มึงควรตอบมาว่ามึงก็คิดถึงกูเหมือนกัน”


                ผมจ้องหน้าเพรทอย่างคาดคั้น หมอนั่นแก้มแดงแล้วพยักหน้าอย่างอายๆ ปฏิกิริยานั่นน่ารักจนผมอดจะจูบเขาอีกครั้งไม่ได้


                “อื้อ นายสัญญาแล้วนะว่าจะเป็นเพื่อนเรา ห้ามแกล้งเรา ห้ามข่มขู่ ห้ามทำให้เราเสียใจ”


                “กูไปทำอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่...”


                ผมเลิกคิ้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เพรทเลยทำแก้มพองลมแล้วลุกหนีไปเลย ผมรีบเดินตามเขาไปทันที


                “ตกลงๆ แต่หลังจากที่ยอมกูคืนนี้... และทุกๆคืน”


                เพรทย่นจมูกใส่ผมอย่างน่ารัก “ครับเพื่อน!”


                อ่า...  ♥

[aimjungna]

เพรทน่ารักมากๆคะ ไร้เดียงสาเกินไป *0*

[=นีรนาคา=]

โอ๊ยยย คิดถึงหนูเพรท
 

[Teddysdeath]

ฟินนนนนนนนน 

[^^KENTA^^]

ชอบๆ สนุกดีครับ ภาษาอ่านง่าย

[kitwiphat]

เขียนภาค2ฯฯต่อเลย

[Ningg.Destiny]

เพรทน่ารัก ใสซื่อมาก
แต่มีซัมติงกันตั้งแต่ม.สองเพราะอยากเป็นเพื่อนด้วย
55555 ซื่อเกินไปอ่ะ ปิดเพือนๆมาได้ตั้ง 4 ปี
อยากอ่านภาค  2 ต่อจังเลย
จะรอนะคะ

[Ice_Iris]

หื่นแต่เล็กเลยนะแก

เพรทน่ารักอ่ะ

เชื่อคนง่ายจริงๆ

[KARMI]

 

[Teddysdeath]

อ้านรอบสามมมม

[SWIM]

ชอบแนวเพื่อนมากๆ อิ้อิ้ สนุกมากเลยจ้า น่ารักๆ >< อร๊ายยย

[zuu_zaa]

  เพลส น่ารัก

[- lloJ!จิ้a -]

" กูฟิน "

 

[Apple_matinie]

รักกกกกกกกกก รักเลยยย เติร์กๆ

[Apple_matinie]

อยากจะบอกว่า ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณขอบคุณขอบคุณขอบคุณขอบคุณขอบคุณ

[teamkoyza]

กริ๊ด ฟินเวอร์

[Teddysdeath]

อ่านกี่รอบก็ยังฟินนนน

[DREAM COME TRUE]

สนุกดีครับ ＾＾

[Sohso]

กว่าจะบอกรักได้นะเติร์ก 4 ปีเลย

ถ้าแทนไม่ใช่แผนแกล้งนี่จะบอกไหมเนี่ย

[Apple_matinie]

 

[Silver-Ray]

นี่ฉันพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงตั้งนานนน

งื้ออออ น่ารักมากเลยอ่ะะะะะะะ

อยากได้น้องเพรทมา กก มา กอดดดด

[pp_song]

กรี๊ดด !! น่ารักอ่ะ ชอบมากๆเลย

ขอบคุณนะคะ

[INSOMEDAYS]

 

[Tsubamae]

เคะน่ารักน่ารักอย่างเพรทคงมีแต่ในนิยาย เพราะถึงรักแค่ไหนคงมิวาย
สุดท้ายเมะ(โฉดๆ)อย่างเติร์กก็ได้เพรทไปครอง ผู้อ่านก็แค่ลงไปกอง(ด้วยความฟิน)

อยากอ่านภาคมหาลัยของเพรทเติร์กจัง
ตอนนี้ตามไปอ่านซีรี่ย์สองต่อละค้าา ขอบคุณนะค้าา

[queen_fire]

ฟิน เขิน อาย 
ไม่เยิ่นเย่อ เวิ่นเว่อ ชอบบบบบบบ

[funland]

เหมือนจะ โหด อ่านไป อ่านมา อ๊าย เค้าเขิล อ่ะ 

[I-Icezz]

เพรทน่ารักอ่ะ >< ชอบบบ

[TheWanFah]

เพรทน่ารักมาก
เติร์กหวงและหื่นมาก
สนุกมากค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ

[twinmonkey0311]