หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[greensnake]

เรื่องของเรื่องมันมาจากแม่เล็กใช่มั๊ยเนี่ย
ทั้งเรื่องที่ต้องห่างกัน ทั้งเรื่องทีต่างฝ่ายต่างเป็นทุกข์
รักกันมาก แต่ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ มันมาจากแม่เล็กใช่มั๊ย
เพราะความโลภในของที่ไม่ใช่ของตัวเองนี่ไง
รักลูกบ้างไหม เห็นลูกเป็นทุกข์ก็ไม่สน สนแต่สมบัติ
ถ้ายังเป็นอย่างนี้ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน
พราวอยู่กับครอบครัวใหม่น่ะดีแล้ว อย่างน้อยก็จริงใจ
นี่ยังคิดอยู่ว่าทุกคนที่บ้านโน้นรู้เรื่องที่ย่าเล็กทำหรือเปล่า
ถ้ารู้นี่คือทุกคนใจดำมาก  บอกเลย ทำกับเด็กอย่างนี้ได้ยังไง
เม้นท์เสียยาว อารมณ์เสียมาก สงสารน้องพราวด้วย
อยู่ตีกับลุงแดมแล้วก็อาภีมดีกว่าเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[takara]

คืนดีกันเร็วน๊า หวังว่าจะไม่มีอุปสรรคอะไรแล้วนะ

[Elizabeth_TonnY]

รอลุ้นๆ ดีกันเร็วเห้ออออ คนอ่านลุ้น

[ferrari_L]

39
 




[เฟิร์ส]


‘แพรวจะคลอดแล้ว’


‘หะ?’


‘เมื่อคืน’


‘แล้วมาบอกกูทำไม?’


ทำเป็นไม่สนใจ


‘รักเขาไม่ไปเยี่ยมเขาหน่อยอ่ะ’


‘เหอะ กูต้องรักคนที่หักหลังพี่กูเหรอ’


‘งั้นก็ถือว่าไปเยี่ยมเด็ก เด็กเล็กๆน่ารักนะโว้ย’


‘...ก็ดี โตมาจะจับปล้ำแล้วทิ้งแม่งเลย’


‘ไอ้เวรนี่ ปากนะมึงปาก’


‘ทำไม ทีแพรวยังมาให้ความหวังกูแล้วทิ้งไปง่ายๆ ถึงเวลากูก็แก้แค้นบ้างดิ ค่อยๆเลี้ยงมาให้โตแล้วจัดการก็ดีนะ เหมือนที่เขาทำกับกู เหอๆๆ’


...


...


...


 ‘ไม่มีใครสนใจตัวเล็กเลยว่ะ’


‘เอ้า เขายุ่งกับงานศพแพรวกันอยู่ มึงนั่นแหละอะไร มาเกาะกระจกดูเด็กทุกวัน ไปไว้อาลัยให้แพรวครั้งสุดท้ายก่อนไป๊’


‘เราควรจะดูแลคนที่ยังมีชีวิตอยู่’


‘เออออออ ให้หมอดูแลไปก่อน เด็กยังออกตู้อบไม่ได้ เข้าใจมั้ยครับคุณน้องเวร’


‘แล้วงานแพรวเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ’


‘เออ กำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับพราวดีอาจจะเอาไปไว้บ้านเด็กกำพร้าที่มัมอุปถัมภ์อยู่ เพราะฝ่ายนู้นเขาไม่มีญาติเลย ส่วนไอ้แดม...’


‘ไม่ต้องบอกไอ้แดมหรอก’


‘ทำไม’


‘กูจะเป็นพ่อพราวเอง!’


...



...



...


‘ทำไงดีคุณ ตาเฟิร์สอยากเอาน้องไปเลี้ยง’


‘ผมว่าเราคงไม่ค่อยมีเวลา’


‘ใช่ค่ะ แล้วตาเฟิร์สก็ยังไม่โตพอที่จะเลี้ยงใคร ถ้าอยู่ไฮสกูลแล้วฉันอาจจะไม่คิดหนักอย่างนี้ ตาเฟิร์สจะมีความรับผิดชอบพอหรือเปล่า’


‘ไม่เป็นไรหรอกมัม ไอจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นไอจะดูแลเด็กเอง ด้อนวอรี่ ^O^’


‘นั่นแหละที่ไอเป็นห่วง ถ้าน้องดื้อเราจะยังไง’


‘ก็จะตี’


‘ถ้าซน’


‘จับฟาด’


‘โอเค เราควรเอาเด็กไปให้สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วค่อยส่งเสียค่าเล่าเรียนค่าเลี้ยงดูให้ดีมั้ย’


‘มัม ไอล้อเล่น = = ไอจะดูแลพราวอย่างดี จริงๆนะ พราวต้องไม่ดื้อกับไอแน่ๆ’


‘...แต่ว่า’


‘ดูสิ น้องมองไอตาแป๋วเลย น้องต้องรักไอมากๆ’


‘โมเมแล้วไอ้เฟิร์ส ตาน้องยังลืมได้ไม่เต็มที่เลย = = แล้วตอนนี้น้องก็หลับอยู่ด้วย’


‘เงียบก่อนได้มะไอ้ฟาสต์ กูกำลังซีเรียสนะ’


‘ถ้ามัมโอเคแล้วพ่อกับแม่เล็กของยู’


‘ผมแล้วแต่คุณ ส่วนณดาผมว่าเขาคงไม่ต้องการเด็กนี่แน่ๆ’


‘เฟิร์สจะคุยกับแม่เล็กเอง’


...


...


...


‘อยากเลี้ยงเด็กนั่นมากเลยเหรอเรา’


‘ฮะ’


‘ก็ได้’


‘O_O ยอมง่ายจัง ผิดคาด เฟิร์สอุตส่าห์ไปนอนคิดเหตุผลมาตั้งคืนหนึ่งแหน่ะ’


‘อยากเลี้ยงขนาดนั้นเลย’


‘ครับ น้องตัวแดงๆ ดิ้นมือไปมาน่าเอามาเล่น(?)ด้วยมากเลย’


‘แม่ให้เฟิร์สเลี้ยงน้องได้แต่มีข้อแม้ว่าเฟิร์สต้องตั้งใจเรียนให้ได้ท๊อปไฟว์ทุกวิชาและเลิกยุ่งกับพวกแอนดรู’


ยากจัง จากการเรียนกลางๆจะมาเป็นตัวท๊อปหนึ่งในห้าได้ไง


 ‘แต่ว่า’


 ‘พวกนั้นจะพาเฟิร์สไปเสียคน’


‘...ยังไงก็เป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย’


‘ได้ครับ มีอีกข้อหนึ่ง’


‘...’


‘ไว้แม่จะบอกเราอีกที’


‘บอกตอนนี้เลยก็ได้ เฟิร์สยอมทำตามทุกอย่าง ขอแค่ได้เลี้ยงพราว’


‘ตอนนี้เราอาจจะยังไม่เข้าใจที่แม่พูด ไว้แม่จะบอกอีกทีแล้วกัน’


‘ก็ได้ฮะ’


‘ถือเป็นสัญญาลูกผู้ชายนะ’


‘เราต้องเคร่งครัดขนาดนั้นเลยเหรอฮะ’


‘...’ หรี่ตามอง


‘เฟิร์สสัญญา ให้เฟิร์สทำไงก็ได้ฮะ เฟิร์สไปเฝ้าน้องก่อนนะ ขอบคุณมากครับ ฟอดดด’


...


...


...


‘เฮ้ยมึง ไปดูรถกัน มีข่าววงในว่าจะมีการเล่นตุกติกเว้ย’


‘กูไม่ว่างว่ะ’


‘ช่วงนี้ไม่ว่างตลอดเลยนะมึง’


‘กูมีคนที่ต้องดูแล ไปล่ะ’


…


…



…


‘อยากกินนมใช่มั้ย ดูดเก่งจัง’


‘พอก่อนมั้ย พอเด็กอ้าปากมึงก็เอานมยัดทุกทีเลย อ้วกมาไม่รู้ด้วย’


‘ไม่หรอกน่า กูศึกษามาแล้ว’


‘ตามใจ แล้วนี่ไม่ไปดูแข่งรถกับพวกไอ้แอนดรูเหรอ’


‘ไม่อ่ะ เล่นกับพราวสนุกกว่า’


‘เหอๆๆ ใกล้ละ ใกล้โตละ’


‘พราวเหรอ’


‘มึงอ่ะแหละ ทำตัวดีมีความรับผิดชอบนะเดี๋ยวนี้’


‘กูดีตั้งนานแล้วเหอะ ยิ้มน่ารักอ่ะ มือก็เล็กนิดเดียว อยากฟัดโว้ยยยยย’


‘อย่าจับแรงเดี๋ยวร้องไห้นะมึง’


‘จิ๊’


…


…


…


‘ทำไมต้องให้เฟิร์สไปอยู่ไทยกะทันหันแบบนี้ด้วย เฟิร์สกลัวพราวปรับตัวกับที่นู่นไม่ได้’


‘เฟิร์สยังจำสัญญาลูกผู้ชายระหว่างเราได้หรือเปล่า’


‘อ้อ คือให้ไปอยู่ไทยเหรอครับ’


‘ไม่ได้ให้ไปอยู่เฉยๆหรอก ให้ไปดูแลกิจการที่นั่น แล้วก็...’

...


...


...







ตอนที่พราววิ่งพรวดพราดออกไปกลางถนนเกือบถูกรถชนหัวใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแต่พอเห็นว่าคนที่อยู่ในรถนั้นเป็นใครแล้วเขาก็พาพราวจากผมไปต่อหน้าต่อตาหัวใจผมราวกับถูกควักออกมา ความรู้สึกตอนนั้นมันมากกว่าคำว่าสูญเสีย... ไอ้แดมคงไม่ปล่อยโอกาสให้เสียไปเปล่าๆเหมือนผม


“ผมว่านี่มันเกินไป มันเกินไป!”


พ่อกับมัมโมโหย่าเล็กมาก เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากผมกับแม่เล็ก และเป็นเรื่องที่ผมเพิ่งรู้มาไม่นานและพยายามโน้มน้าวให้แม่เล็กเปลี่ยนใจมาโดยตลอด แต่ก็ไม่เคยสำเร็จทุกที


“ผมอยากจะเตือนคุณหลายครั้งแล้วณดา ทำอะไรอย่านึกถึงแต่กำไรอย่างเดียวได้มั้ย”


“คุณก็เอาแต่ต่อว่าฉันที่ทำแบบนี้ แต่ที่เรามีวันนี้ได้ก็ไม่เพราะว่าฉันทำอย่างนี้เหรอ!!”


“ถ้าเราต้องทำร้ายคนมากมายขนาดนั้นเราไม่จำเป็นต้องมาถึงจุดนี้ก็ได้”


“คุณคิดงั้นจริงๆเหรอ”


“ใช่... ถ้าจุดนี้มันทำให้ผมโดดเดี่ยวแบบคุณ”


“คุณปรมัตถ์!”


แม่เล็กน้ำตาคลอที่พ่อพูดจี้จุดเข้าให้ เธอเป็นผู้หญิงเก่งและมั่นใจมาก ไม่ว่าใครจะเข้ามาในชีวิตมักจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอและค่อยๆหายไปจากชีวิตของเธอทีละคนๆ บวกกับที่แม่เล็กเขาปักใจไว้ที่พ่อด้วยล่ะมั้ง เธอเคยบอกผมว่าเธอไม่จำเป็นต้องมีใครเพราะเธอมีพวกเรา มีพ่อ มัม และพวกผมเป็นครอบครัวแล้ว


“แล้วยิ่งเธอทำแบบนี้กับเด็กที่พวกเราช่วยเลี้ยงกันมา มัน... มันแย่จนฉันอธิบายไม่ถูกเลยณดา” มัมว่าบ้าง ปกติทั้งสองคนจะเกรงใจกันและกันมาก เพราะแม่เล็กช่วยยกระดับฐานะให้พ่อจนเทียบเท่ากับมัม ทางครอบครัวมัมเลยยอมรับพ่อเป็นเขยไง


“จะไปแคร์กับเด็กนั่นทำไม มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้ลูกเราตาย!”


“เรื่องมันนานมาแล้วและไม่ใช่ความผิดของพราว! เด็กนั่นยังขดอยู่ในท้องไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยซ้ำ”


“แต่แม่ของมันรู้เรื่องดี แม่มันเป็นตัวซวยมาทำให้ตาเฟนด์ตาย ลูกมันคงจะมาทำให้ตาเฟิร์สมีอันเป็นไปในวันข้างหน้าแน่ๆ”


“ให้ตายเถอะณดา ทำไมคุณถึงคิดได้แบบนั้นนะ มันไม่เกี่ยวกันเลย...”


“มันเกี่ยวแน่ ฉันทนเห็นต้นเหตุของการตายของตาเฟนด์ไม่ได้หรอก นี่ถือว่าฉันยอมมากแล้ว”


แม่เล็กพูดด้วยน้ำเสียงขื่นๆ


“...”


“ที่ดินแค่ผืนเดียวแลกไม่ได้กับชีวิตของตาเฟนด์ด้วยซ้ำ...”


“...”


“...แล้วถ้าฉันมันแย่มากขนาดนั้นล่ะก็ ฉันจะไม่มาที่นี่อีก”


“ณดา!”


“...ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการถูกคนที่รักไล่หรอก”


“พวกเราไม่ได้ไล่คุณนะณดา แค่บอกว่าที่ทำอย่างนี้มันไม่ถูก”


เธอกลอกตาขึ้นด้านบนพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะเดินหนีออกจากห้องมา ผมบีบขมับแน่นรู้สึกปวดหัวไปหมด ทั้งเรื่องของพราวที่หายไปกับไอ้แดมและเรื่องผลกำไรของแม่เล็กที่ผมตกปากรับคำไป สัญญานั่นแลกกับการที่ผมได้เลี้ยงพราว ผมเลยละทิ้งมันไม่ได้...


เพราะผมเป็นลูกคนเล็กของบ้านเลยไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ตอนแรกแค่จะไปดูเด็กแรกคลอดขำๆ แต่พอเห็นเด็กตัวแดงๆที่ยังลืมตาไม่ค่อยได้ขยับมือขยับปากน้อยๆนั่นก็ทำให้ผมหลงรัก ไอ้ตัวเล็กคลอดก่อนกำหนดเลยตัวเล็กและต้องเข้าตู้อบทำเรื่องอะไรมากมายกว่าเด็กคนอื่นๆ ผมรู้ว่าแพรวเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวดังนั้นพราวก็จะต้องไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าผมก็ยิ่งสงสารไปใหญ่เลยขอให้พ่อกับมัมรับพราวไปเลี้ยง แต่พอดีช่วงที่เขาเอาเอกสารมาให้เซนต์พ่อกับมัมไปดูงานที่ออสเตรเลียด่วนผมเลยให้ไอ้ฟาสต์มาเซ็นต์แทน แทบกราบมันด้วยซ้ำเพราะตอนนั้นยังไม่ได้คำตอบยืนยันจากผู้ใหญ่


“ทำใจดีๆมึง เดี๋ยวกูเช็คไอ้แดมให้”


“อื้ม ขอบใจ”


ไอ้ฟาสต์ตบไหล่ผมก่อนจะออกห้องตามแม่เล็กไป ผมบีบขมับก่อนจะเลื่อนมาบีบที่หัวตา พราวคงไม่ให้อภัยผมง่ายๆแน่และผมก็ไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ให้เขาฟังยังไง จะให้บอกว่าทำไปเพื่อพราวเพราะผมอยากได้พราวมาดูแลงั้นเหรอ เขาคงจะเชื่อหรอก... เฮ้อออออ ถ้าข้อแลกเปลี่ยนของแม่เล็กเป็นอย่างอื่นเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ใช่มั้ย


ส่วนเรื่องที่แม่เล็กพูดถึงคือเรื่องที่พี่เฟนด์ลูกรักของเขาเกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิตนั่นแหละ เขาเฮิร์ตเรื่องที่แพรวไปได้เสียกับไอ้แดมจนท้องก็เลยไปดื่มจนเมามายแล้วรถคว่ำ พอพราวเกิดขึ้นมาเลยเป็นที่ไม่ชอบขี้หน้าของแม่เล็กมากๆ ผมเห็นด้วยกับมัมที่ว่ามันไม่ใช่ความผิดของพราว


แต่แม่เล็กเธอเป็นคนมั่นใจและยึดมั่นในความคิดของตนเองอย่างที่ผมเคยบอก... เมื่อเธอปักใจเรื่องอะไรแล้วเธอไม่ยอมง่ายๆแน่ เหมือนที่เขาเคยรักพ่อยังไงก็ยังคงรักอย่างนั้น รักมาเป็นสิบๆปี เหมือนที่ผมกับพราวเรารักกันมานานมาก อยู่ด้วยกันจนลืมไปเลยว่าเริ่มรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกทีก็ขาดไม่ได้แล้ว... ผมใช้ชีวิตเหมือนคนที่หายใจทิ้งไปวันๆ ผมไม่มีความสุขที่จะกลับบ้านเหมือนทุกที ไม่มีความสุขที่จะต้องนั่งรถออกไปทำงานเหมือนทุกๆครั้ง ผมยังพยายามที่จะให้แม่เล็กเลิกล้มความตั้งใจอยู่เรื่อยๆแต่มันคงไม่เป็นผล


ผมตามไปหาพราวหลายครั้ง ขอให้เขากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแต่เหมือนไอ้ตัวเล็กจะเข็ด... เข็ดกับผม กับความหลอกลวงหรือความเชื่อใจคนผิด เขาคงคิดว่าผมหักหลังเขาทรยศเขา คงเกลียดชังกันเกินกว่าที่จะให้อภัย แค่พราวเดินจากไปว่าเจ็บแล้ว ยิ่งถ้าเขามาเกลียดผมอีก...


ไม่นานทุกอย่างก็เป็นไปตามความต้องการของไอ้แดม มันพาพราวไปทำเรื่องทางกฎหมายจนทุกอย่างเรียบร้อยสำเร็จ สิทธิ์ขาดในตัวพราวทุกอย่างเป็นของไอ้แดมหมดแล้ว ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปก้าวก่ายแล้ว... ความรู้สึกของสำคัญหลุดมือไปมันแย่จริงๆ แต่ไอ้แดมมันบอกว่ามันรู้สึกแย่กว่าที่มีลูกแล้วไม่เคยทำอะไรให้ลูกเลย ไม่แม้แต่จะรู้ว่าลูกยังมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ


ซึ่งผมก็ยอมรับว่าผมผิด ผมเป็นคนให้ไอ้ฟาสต์บอกมันไปว่าแพรวและพราวตายไปแล้ว ผมไม่ต้องการให้มันเอาพราวไปจากผมเหมือนอย่างตอนนี้ที่มันเอาพราวไปแล้วผมจะต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง...


ยิ่งตอนที่ผมถูกพราวเมินหรือประชดเรียกไอ้แดมคุณพ่ออย่างนั้นคุณพ่ออย่างนี้เข้าไปอ้อนมันมากมายยิ่งทำให้ผมหวง ผมไม่อยากให้พราวไปเป็นแบบนั้นกับใครถึงแม้จะเป็นพ่อของเขาเองก็เถอะ สิ่งเหล่านั้นต้องถูกสร้างมาเพื่อผมคนเดียวอย่างที่ผมเคยบอก พราวเกิดมาเพื่อทำให้รู้สึกว่าผมเป็นคนพิเศษ พ่อแม่ก็สนใจแต่พี่เฟนด์ แพรวก็รักพี่เฟนด์ มีแต่เด็กน้อยนั่นแหละที่เกาะติดผมอย่างกับอะไรดีตั้งแต่เล็กๆเลย


“ไม่สบายหายดีแล้วเหรอ”


“ก็ค่อยยังชั่วแล้ว”


หลายวันมานี้หยุดงานเพราะไม่สบาย ผมไม่ชอบกินยาเลยไปให้หมอฉีดๆซะให้หายเร็วๆไปเลย แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วเหลือแต่อาการเพลียๆนิดหน่อย สงสัยเพราะช่วงนี้โหมงานหนักและคิดมากไม่ค่อยได้พักเลยป่วยเอาได้ง่ายๆ


“ออกไปรับลมบ้างก็ได้นะเว้ย อุดอู้อยู่แต่ในห้องทำงาน”


“คร้าบๆคุณพี่ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”


ผมลงจากบ้านโดยไม่ลืมจูงไอ้หมาเอเธนส์ลงมาด้วย เจ้าของมันไม่อยู่หมาก็หงอยตามๆกันไปอีกกินข้าวกินปลาไม่ค่อยจะอร่อยเหมือนอย่างเคย


“ขอกาแฟที่หนึ่งครับ”


“ได้ค่ะ เอาขนมด้วยมั้ยคะ”


“ไม่ต้อง”


ปกติสั่งกาแฟกับขนมเพราะพราวมันชอบกินของหวาน แต่ไม่เมื่อเจ้าตัวเขาไม่อยู่ก็ไม่รู้จะให้ใครกิน ผมนั่งเล่นกับเอเธนส์รอกาแฟอยู่ ไม่รู้ว่าหมามันไม่ค่อยแอคทีฟหรือความรู้สึกผมมันเฉื่อย ผมไม่สนุกเลย... อยู่คนเดียวมันไม่สนุกเลย เมื่อไหร่จะกลับมาสักทีก็ไม่รู้


...ถึงความหวังจะริบหรี่แต่ผมก็ยังจะหวัง


...รู้ว่าเขามีครอบครัวใหม่ไปแล้วผมก็ยังจะหวัง


...รู้ว่าเขาคงจะไม่ให้อภัยแต่ผมก็ยังจะหวัง


ผมไม่เคยรู้สึกว่ามีเรื่องที่จะต้องหวังมากมายขนาดนี้เลย


โฮ่ง!


“กาแฟค่ะ”


“ขอบคุณครับ อ้อป้าช้อย เย็นนี้ไม่ต้องทำกับข้าวเยอะนะครับ”



“ป้าขอโทษนะคะ ป้าลืมไป...”


เหอๆ ขนาดป้าช้อยก็ยังไม่ชินที่จะต้องไม่มีพราว


โฮ่ง!


“เอเธนส์ เห่าอะไรนักหนา”


โฮ่งๆๆ


“เอเธนส์!” ผมเรียกเสียงเข้ม เมื่ออารมณ์ไม่ดีอะไรๆก็จะทำให้เราหงุดหงิดได้ง่ายๆ


โฮ่งๆๆ


คราวนี้ไม่เห่าเปล่าๆ ยังกระดิกหางดิกๆกระโดดโลดเต้นไปรอบๆเก้าอี้ผมก่อนจะวิ่งออกไปที่ประตูรั้วบ้าน ผมมองตามแต่ไม่ได้คิดอะไร อาจจะเป็นไปรษณีย์ก็ได้นะ...


โฮ่งๆๆๆ โฮ่ง!


“เอเธนส์!!! ไม่เงียบจะเอาเข้าไปขังในห้องเหมือนเดิม”


แต่มันก็ยังเห่าไม่เลิก วิ่งไปกลับระหว่างหน้าบ้านกับโต๊ะในสนามหญ้าที่ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟอยู่ คิ้วผมขมวดก่อนจะเพ่งออกไปนอกบ้านดีๆก็เห็นรถสปอร์ตสีดำจอดสนิทอยู่ พอผมลุกขึ้นเดินจะออกไปดูไม่กี่ก้าวรถคันนั้นก็สตาร์ทก่อนจะค่อยๆเคลื่อนออกไป


โชคดีหรือโชคร้ายที่กระจกรถเป็นแบบใส ผมเลยเห็นคนในนั้นชัดเจน...


...พราว!!!


โฮ่งๆๆ


ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูบ้านแต่ก็ไม่ทันรถคันนั้นออกตัวไปเร็วมาก มีแต่หมาเอเธนส์เท่านั้นที่วิ่งตามไปหางจุกตูด


หมายความว่ายังไง มาทำไม... ให้อภัยป๊าแล้วเหรอพราว


ราวกับมีน้ำมาหล่อเลี้ยงร่างกาย หัวใจที่หนักอึ้งกลับขึ้นมาชุ่มฉ่ำก่อนจะเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น ผมจะทำยังไงดี ควรจะหาโอกาสไปง้อพราวอีกใช่มั้ย... พราวกำลังจะใจอ่อน แต่ไม่น่ารีบกลับไปเร็วเลย ขอเห็นหน้าให้ชื่นใจนานๆก่อนก็ไม่ได้


“ยิ้มหน้าบานเป็นอะไรไอ้เฟิร์ส”


ไอ้ฟาสต์ถามด้วยความสงสัย


“พราวกำลังจะให้อภัยกู”


“เหรอออออออ”


“พราวมาเมื่อกี้ กูจะไปหาพราว”


“ถึงพราวจะหายโกรธแต่ไอ้แดมคงไม่อ่ะ มันไม่ให้พราวเข้าใกล้มึงอีกแน่”


นั่นสิ ผมพยายามพูดให้พราวเชื่อว่าไอ้แดมเป็นคนเลวเป็นคนไม่ดีจนพราวเชื่อแต่สุดท้ายมันก็แก้เกมผมไปจนได้ กลายเป็นผมที่เจ็บหนักแทน


“จิ๊”


ผมเอารถกอล์ฟออกมาใช้ อันดับแรกต้องไปตามหาพี่เอเธนส์ของน้องพราวก่อน หายไปได้โดนงอนแน่ๆ


“ตามหมาได้แล้วซื้อน้ำเต้าหู้มาให้ด้วย”


“นี่ใช้คนป่วยเหรอ มึงเป็นพี่กูหรือเปล่าเนี้ย ทรมานกูจั๊งงงงงง”


“เหอๆๆ ประโยคยาวๆในรอบหลายเดือน”


ผมนิ่ง ประโยคยาวๆในรอบหลายเดือน? หมายถึงผม... ผมเสียใจและเครียดเรื่องพราวเลยไม่อยากจะเสวนากับใคร นี่จากที่ผมพูดน้อยอยู่แล้วกลายเป็นคนไม่พูดไปเลยใช่มั้ยเนี้ย


“เอาปาท่องโก๋ด้วยมั้ย”


“หืออออ ? นี่กูหูฟาด ?”


“ไม่เอาก็เรื่องของมึง”


“เอาดิวะ หึหึหึ เด็กเขาขับรถผ่านเฉยๆก็อารมณ์ดี มโนไปเองว่าเขาให้อภัยว่ะ”


“ไอ้ฟาสต์!!! ขับรถผ่านเหี้ยไร มาจอดอยู่หน้าบ้านนี่เลยโว้ยยยย”


ผมโวยแต่ไอ้ฟาสต์หัวเราะเข้าไปในบ้านแล้ว ผมขับรถกอล์ฟหาหมาเอเธนส์ไปทั่ว ถ้าไม่หลงนี่ก็ถือว่าวิ่งมาไกลเหมือนกันนะเนี้ย บอกแล้วว่าไอ้ตัวแสบน่ะมีแต่คนคิดถึง


ผมค่อยๆชะลอรถเมื่อกลางสี่แยกเล็กๆในหมู่บ้านมีคนมุงอยู่สองสามคน ตอนแรกผมกะจะขับรถกอล์ฟผ่านไปแต่เสียงพูดคุยของเขาว่าเป็นหมาท่าทางราคาแพงทำให้ผมต้องลงไปดูให้ได้


กลางวงมีกองเลือดกองไม่ใหญ่มาก แต่ที่ทำให้ผมตกใจคือไอ้ตัวปุกปุยสีขาวที่คุ้นเคย


...เอเธนส์!!




-----------------------------------------------------------------------------------------
มาอาทิตย์ละครั้งแต่ก็ยังมาอ่ะ เอิ๊กกๆๆ (เก๊ามีสอบทุกอาทิตย์เลอออ)

คือบับ เค้าผิดพลาดหรือ งงอะไรยังไงบอกด้วย


งานรถชนต้องมา ตอนนี้เป็นหมาตอนหน้าต้องเป็นคน!!

บอกแล้วว่านุ้งพราวยังต้องเสียน้ำตาไปอีกหลายตอน กร๊ากกกก

ขอบคุณจ้า ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณที่แสดงความคิดเห็นน้า เยิฟๆๆๆ

 

[lizzii]

โถ พี่เอเธน

[saruttaya]

พี่เอเธน 

[uknowvry]

ชีวิตถึงคราวตกต่ำ

[mild-dy]

พี่เอเธนอย่าเป็นไรนะ
น้องพราวกลับมาหาป๊ากับเอเธนก่อนนน

[fay 13]

 

[shikyu3211]

น้องพราวโดนกลั่นแกล้ง

[Apple_matinie]

ง่ะ



ม่ายยยยยยยย



สงสารเอเธน

ฮือออออออออ

[Inwoสูs]

พี่เอเธน อย่าเป็นอะไรนะ สงสารพราวถ้ารู้เรื่องร้องไห้แน่ๆ

[takara]

กำ เอเธนส์อย่าเป็นอะไรนะ

[Teddysdeath]

  ไม่นะ .....

[nongrak]

อย่าให้เอเธนตายนะ เดี๋ยวพราวจะร้องไห้มากไปกว่านี้
ทำไมให้พราวเสียน้ำใจอีกหลายตอนจัง ไม่สงสารพราวบ้างเหรอ

[haru_na]

  ไม่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[Chichi Yuki]

งานนี้โทษทั้งพราวโทษทั้งป๊า
น้องพราวหนูจะมาทำไมถ้ามาแค่นี้ แล้วตอนที่เอเธนวิ่งตามหนูไม่คิดจะมองดูข้างหลังเลยหรือไง งานนี้ถ้าเอเธนเป็นอะไรหนูก็โทษตัวเองไปนะ
ส่วนป๊านี่อะไรก็ไม่รู้ปล่อยเอเธนไปได้ยังไง ไม่คิดบ้างหรือไงอาจจะมีรถมาชนเอเธน และกว่าจะมาตามเอเธนไม่เสียเลือดตายแล้วเหรอ!
รำคาญสองพ่อลูกนี่จริงๆ เชียว!

[Apple_matinie]

อาโหลลลลบลลล


คิดถึงจุงงงเบยยยย

[ferrari_L]

40






“ฮึกฮืออออออออ”


ผมร้องไห้ปานจะขาดใจ พี่เอเธนส์ถูกรถชนต่อหน้าต่อตาผมแต่ผมก็ลงไปช่วยอะไรไม่ได้เพราะยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังแย่ไม่แพ้กัน


“คะ คุณแดมเป็นยังไงบ้าง”


“เอ่อ...”


“อยู่ไหน แดมอยู่ไหนเล่า!”


อาภีมน้ำตาไหลเป็นทาง พอรถมาถึงตัวบ้านเขาก็วิ่งวุ่นหาลุงแดม ผมกำลังจะไปหาป๊าไปเคลียร์กับป๊าให้รู้เรื่องให้ป๊าช่วยยกภูเขาลูกโตที่ทับอกผมอยู่นี่ออกไปเสียที แต่ก็ได้รับโทรศัพท์ด่วนจากพี่ปานว่าลุงแดมถูกยิง!


“อยู่นี่ครับเมีย”


“คุณแดม! เป็นอะไรหรือเปล่า ฮึก ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเอง แล้วนี่ทำไมไม่ไปโรงพยาบาล...”


“...” ลุงแดมยิ้มหน้าระรื่นแถมยังยักคิ้วกวนตีน


“...”


“...”


พลั่กกก


ความเงียบเข้าครอบงำก่อนที่ทุกอย่างจะกระจ่างชัดในใจผมกับอาภีม ผมผลักอกลุงแดมจนตัวเซแล้ววิ่งหนีขึ้นไปบนห้องทันที ไอ้บ้า ไอ้คนบ้า! กล้าดียังไงมาหลอกผมวะ! โมโหจนตัวสั่นแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเสียใจและร้องไห้


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


“พราว”


อาภีมเปิดประตูเข้ามากอดผมไว้ทั้งตัว


“ฮึก ฮืออออ”


เขาเห็นผมร้องก็เลยร้องด้วย


“พะ พี่เอเธนส์จะเป็นไร ฮึก มากมั้ย”


“เอ่อ...”


“นอนนิ่งเลย ฮึก”


เพราะความรีบร้อนเป็นห่วงคนที่(หลอกว่า)ถูกยิง ผมไม่รู้เลยว่าพี่เอเธนส์วิ่งตามออกมา รู้อีกทีก็ได้ยินเสียงดังโครมก่อนที่รถคันนั้นจะชิ่งไปราวกับไม่มีอะไรขึ้น แต่ผมหยุดรถไม่ได้เพราะพี่ปานบอกว่าลุงแดมเป็นตายเท่ากัน ผมหลับตาแน่นพยายามสลัดภาพนั้นออกแต่มันยิ่งชัดขึ้น สัตว์มันตายง่ายมากด้วยถ้าไม่ติดที่ลุงแดมผมคงจะพาไปหาหมอแล้ว


“นี่”


เสียงเข้มพร้อมกับหน้าหงอยๆเกาะอยู่ที่ขอบประตู


“รู้นะว่าต้องทำยังไง!”


“ง่ะ ขอโทษค้าบบบบบ”


“เห็นลูกเสียใจมั้ยเนี้ย ตัวโตซะเปล่าคิดด้วยสิก่อนจะทำอะไรน่ะ” อาภีมวีนเข้าให้ ส่วนผมไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาแล้ว ไม่อยากจะมองด้วย


“ขอโทษๆๆ ก็จะพาไปหาไอ้เฟิร์สทำไมล่ะ ก็ไม่ชอบอ่ะ ไม่ชอบมัน”


“เอ๊ะ!” อาภีมดุพร้อมจิกตาใส่


“ก็...”


“ไม่ต้องเข้ามาจนกว่าจะสำนึกได้ ออกไปได้แล้ว”


อาภีมดักไว้เมื่อเห็นว่าลุงแดมทำท่าจะเดินเข้าห้องมา คนตัวโตเลยย้อนกลับไปเกาะประตูไว้เหมือนเดิมพร้อมกับทำหน้าหงอยเหงา แต่เขายังไม่น่าสงสารเท่าพี่เอเธนส์ผมเลย


“เราย้อนไปดูกันดีมั้ย”


“ฮึก” ผมพยักหน้า


แต่พอย้อนกลับไปดูอีกทีก็ไม่เห็นแม้แต่ซากแล้วกองเลือดก็ยังไม่มีเลย พนักงานทำความสะอาดของหมู่บ้านคงมาจัดการแล้วมั้ง


“พี่เอเธนส์คงตายแล้ว ฮึก T_T”


“ขอโทษน้าๆ”


“ไม่ใช่ความผิดอาภีมหรอก”


“ตาเฒ่าทารกนั่นต่างหากเนอะ เราโกรธเราไม่ต้องไปคุยกับตานั่นดีมั้ย”


“ดีๆๆ”


โดนเอาคืนซะบ้าง ยิ่งมีอาภีมเป็นพวกกจะโกรธไม่หายเลย เฮ้อออออออ พี่เอเธนส์ไม่น่าเลย อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ภาพที่เราเล่นด้วยกันย้อนกลับเข้ามาอีกแล้วอ่ะ ฮือออออ มันผูกพันเกินกว่าที่จะจากกันไปแบบไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้ และภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็เป็นภาพที่พี่เอเธนส์นอนจมกองเลือดด้วย ถึงอนาคตผมกับพี่เอเธนส์อาจจะไม่ได้มีโอกาสเล่นด้วยกันแล้วแต่มันก็ไม่ควรต้องมาตายอย่างนี้


“โอ๋ๆๆ บางทีอาจจะมีคนใจดีพามันไปหาหมอก็ได้นะ”


“ฮึก...” ผมสะอื้น มันเป็นไปได้ยาก ไม่ใช่ทุกคนที่จะรักสัตว์สักหน่อยอย่างน้อยก็คนที่ขับรถชนล่ะ จะมีใครใจดีพาหมาที่นอนพงาบๆไปหาหมอล่ะ เขาคงมองมันเป็นส่งมีชีวิตไร้ค่าตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ


กลับมาถึงบ้านอาภีมพยายามดึงผมออกจากความเศร้าอีกครั้ง เขาบ่นว่าช่วงนี้เป็นผมอาจจะดวงไม่ดีปีชงอะไรสักอย่าง เขาจะพาผมไปวัดล่ะ = =


“ทำไมวันนี้ทำกับข้าวน้อยจัง”


ตัวต้นเหตุของเรื่องเดินเข้ามาชะโงกดูอาหาร แต่ผมกับอาภีมเงียบไม่ยอมตอบ ทำเหมือนว่าลุงแดมไม่มีตัวตน พอเห็นลุงแดมแล้วหน้าพี่เอเธนส์ลอยทับขึ้นมาเลยอ่ะ อยากจะร้องไห้ T^T


“พราว”


“ครับ”


“ยกอาหารออกไปข้างนอกป่ะ อยู่แถวนี้แล้วเหม็นเบื่อ”


“ครับ”


ผมยกจานผัดคะน้าหมูกรอบและห่อหมกทะเลออกไปข้างนอก ก่อนจะเดินออกผมพยายามจะไม่เหลือบตาไปมองคนตัวโตที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ในห้องครัวด้วย


“ทำไมจัดแค่สองที่ล่ะ”


“เอ่อออ คุณแดมคะ รอสักครู่นะคะ ดิฉันจะไปทำให้ค่ะ”


“อ้าวแล้ว...”


“ขอโทษค่ะเมื่อกี้คุณภีมกับคุณหนูใช้ครัวอยู่”


“แล้วทำไมเมียกับลูกฉันไม่ทำเผื่อ!”


ลุงแดมโวยวายใส่แม่บ้านก็จะหันมาทางเรา แต่ผมกับอาภีมสนใจเขาที่ไหนล่ะ ตักกับข้าวให้กันและกันอยู่สองคน อาภีมทอดไข่ดาวโปะบนข้าวสวยมาให้ด้วยอร่อยมากๆเลย


“รอสักครู่นะคะ”


“ไม่ต้องทำมันแล้ว! ไปตักข้าวมา”


ผมกับอาภีมมองงหน้ากันแล้วรีบตักกับใส่จานตัวเองคลุกๆแล้วตักเข้าปากอย่างรวดเร็ว ลุงแดมนี่เงิบไปเลย หึหึหึ กินข้าวกับอาภีมเป็นอะไรที่สบายใจที่สุดละ เขาเอาผักคะน้าไปกินหมดส่วนผมกินหมูกรอบอย่างเดียวเลย ส่วนลุงแดมชอบบังคับให้ผมกินผักหรือกินอะไรที่ผมไม่ชอบกินตลอดอ่ะ เหนื่อยจะเถียงทุกทีเลย


“ภีม พราว อย่างอนเป็นเด็กๆได้มั้ย”


เขาลงมานั่งตรงข้าม


“อิ่มจังเลยอาภีม กินข้าวไม่หมดด้วย”


“ไม่เป็นไร เอาไว้ให้หมากินละกัน อิอิ”


“อิอิอะไร มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะ มันใช่เรื่องมั้ยเนี้ย” ลุงแดมเข้ามาจับมือเราไว้คนละข้าง เอาไงล่ะทีนี้... ผมเงียบปล่อยให้อาภีมเป็นคนจัดการ ปกติผมก็ไม่ใช่คนที่ขี้โกรธอะไรขนาดนั้น มันเหนื่อยจะตายเหอะ(แต่ผมก็ยังงอนป๊าได้แทบทุกวันอ่ะนะ)


“คุณเป็นคนเริ่มก่อนนะ”


“ฉัน... ฉันไม่อยากให้พราวกลับไปถูกพวกมันหลอกอีก”


“ที่จริงคุณไม่ชอบคุณปวีร์ต่างหากล่ะ”


“เออ นั่นก็ด้วย ทำไมฉันจะต้องชอบไอ้เหี้ยที่พรากลูกไปจากอกฉัน ไอ้คนที่มันโกหกว่าลูกกับเมียฉันตายไปแล้ว ไอ้คนที่...ที่มันทำให้พราวต้องเกลียดฉันเข้าใจผิดฉันอยู่ตั้งนาน”


“คุณควรจะขอบคุณเขาด้วยซ้ำที่เขาเอาพราวไปเลี้ยงอย่างดี แม้ว่าตอนนั้นคุณไปรับแพรวกับพราวมา คุณคิดว่าพ่อแม่คุณจะยอมรับงั้นเหรอ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะต้องถูกรังแกยิ่งกว่านี้หรอกนะ”


“แต่ก็ควรจะบอกดิ ขอดีๆก็ได้ ไม่ใช่ให้ฉันจมอยู่กับความรู้สึกผิดกับความทุกข์ใจมาตลอดอย่างนี้”


“พอเถอะฮะ พราวง่วงแล้ว”


ผมดึงมือออกจากมือของลุงแดมแล้วขึ้นห้องนอนทันที เหนื่อยล้ามากๆ ผมวาดหวังไว้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีกว่าทุกๆวัน สุดท้ายก็... เอาเถอะ ผมไม่โทษลุงแดมก็ได้ เขาเป็นศัตรูกับป๊า เขาก็ไม่อยากจะให้ผมไปยุ่งเกี่ยวกับบ้านนั้นอีก


“จะนอนแล้วเหรอ”


“ครับ”


“อาจะมานอนด้วย ปล่อยให้คนแก่นอนเหงาไปคนเดียว ชอบทำอะไรไม่เข้าท่า”


“คิกคิกคิก”


“พราวไม่ต้องเครียดนะ มันเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว เกิดก็ต้องตาย อาอยากให้พราวทำทุกวันให้มีค่ามากกว่า ใช้เวลาให้คุ้มค่าให้มีความสุขที่สุดนะครับ”


“ครับ ความสุขของพราวคือป๊า ^O^”


“อ่าว แล้วอาล่ะ”


“อาภีมก็ด้วยส่วนหนึ่ง ส่วนลุงแดม... ละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกันL”


ผมจะผิดมากมั้ยเนี้ยที่ผมผูกพันและรู้สึกดีกับหมามากกว่าพ่อแท้ๆของตัวเองซะอีก เฮ้อออออ คิดถึงป๊า คิดถึงพี่เอเธนส์ จะไม่มีวันที่เราจะได้เล่นด้วยกันเหมือนดังเดิมแล้วใช่มั้ย ผมยังไม่ได้บอกลาพี่เอเธนส์ด้วยซ้ำตั้งแต่วันที่ออกจากบ้านนั้นมา


“ฮ่าๆๆๆ เขาทำไปเพราะหวงน่า”


“หวง?”


“โถเด็กน้อย เขากลัวพราวกลับไปบ้านนู้นจะตาย”


“ทำไมล่ะ”


“ถ้าพราวเลือกได้พราวอยากอยู่กับคนที่เลี้ยงพราวและผูกพันกับพราวมาตั้งแต่เด็ก หรือว่าอยากอยู่กับสายเลือดแต่เพิ่งรู้จักกันเดือนสองเดือนล่ะ”


“พราวรักป๊านี่ ก็ต้องอยู่กับป๊าสิ ตอนนี้เหมือนพราวกำลังหนีออกจากบ้าน...”


“หึหึหึ นั่นแหละ คนแถวนี้เขาอยากรั้งพราวไว้นานๆ เขาอยากให้พราวรักเขาผูกพันกับเขาก่อน อยากให้เรารู้สึกเหมือนครอบครัวเดียวกัน เขากลัวพราวไปแล้วจะไม่กลับมาหาเขา ใช่มั้ย?”


“หือ?”


“ถามคนที่แอบฟังอยู่ที่ประตูน่ะ ใช่มั้ยครับคุณแดม?”


“นี่ไม่ใช่คุณแดมนี่คือจิ้งจก จุ๊ๆๆๆๆ” แล้วก็ทำเสียงจิ้งจกด้วย =_______+

 

 

 

























ตอนเช้าผมตื่นมาคนแรก อาภีมนอนกอดผมจากทางด้านซ้าย ส่วนทางด้านขวา... หัวเข่าใหญ่ๆและหน้าแข็งที่มีขนรกๆเกยอยู่บนอกผม ว่าแล้วทำไมหายใจไม่สะดวกกกกกกกกก TOT เข้ามาได้ไงก็ไม่รู้เมื่อคืนยังถูกเนรเทศให้อยู่คนเดียวอยู่เลย


ผมผลักขาเขาออกแล้วข้ามตัวอาภีมไปนอนอีกฝั่ง ทั้งคู่งัวเงียตื่นมางงๆก่อนที่ลุงแดมจะข้ามตัวอาภีมมานอนทับตัวผมไว้ กะจะไม่พูดด้วยหนึ่งอาทิตย์ แต่แบบ...


“ออกไป มันหนัก!!!!!”


“ที่นอนนุ่มจัง”


นี่คนไม่ใช่ที่นอนนนนนนนนนนนน T_T ตัวก็ไมใช่เล็กๆทับทีนี่จมลงกับเตียงไปเยอะอ่ะ แง!


“หายใจไม่ออก งื้ออออ”


ผมดิ้นแต่ตาเฒ่านั่นก็ยังกดแรงลงมาหนักกว่าเดิม


“หายงอนยัง”


“ไม่ได้งอนแต่โกรธ! โอยยยยยย”


“งั้นให้ขึ้นมาทับแทน เอาแรงๆเลย แต่ต้องหายโกรธนะ”


“ไม่ อ๊ะ!”


ผมถูกพลิกขึ้นมาอยู่ด้านบน แล้วคือผมน้ำหนักสี่สิบกว่ากับลุงแดมที่หนักเกือบแปดสิบนี่มันเทียบกันได้เหรอ ผมเลยดึงอาภีมที่นอนขี้เซาอยู่ขึ้นมาทับเขาอีกที เล่นเอาไอ้คนเจ้าเล่ห์ทำหน้าจุกไปเลย หึหึหึ


“อ้าวนั่นไง ไอ้ตัวแสบลงมาพอดี”


ลุงแดมหันมาทักทันทีที่เห็นผมเข้าห้องนั่งเล่นมา


“น้องพราว”


“แกรนด์พาแกรนด์มา”


ผมอึ้งหน่อยๆที่มีแม่บ้านขึ้นไปบอกว่ามีคนมาขอพบ ปรากฏว่าเป็นแกรนด์พากับแกรนด์มานี่เอง ผมสวัสดีแล้วเข้าไปกอด ผมไม่อยากจะเชื่อว่าคนใจดีและตามใจผมตลอดอย่างเขาสองคนจะร่วมมือกับย่าเล็กทำกับผมแบบนี้


“ตัวเล็กลงหรือเปล่าน่ะเรา ซูบเซียวพอๆกับคนที่บ้านนะคุณ”


“ผมว่ารายนั้นเขาซูบกว่านี้”


...คงหมายถึงป๊า


“แกรนด์พาแกรนด์มาสบายดีนะฮะ”


“สบายมากครับ วันนี้...”


แกรนด์พาหันไปมองแกรนด์มาเหมือนจะให้อีกฝ่ายเป็นคนพูดแทน


“ปู่กับย่าจะกลับอเมริกาแล้ว พวกเราอยากมาขอโทษน้องพราวสำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น”


“พราว...” ผมพูดไม่ออก พอพวกเขามาขอโทษความรู้สึกโกรธก็หายไปทันที เพราะผมรักเขาและผมไม่เคยคิดว่าเขาสองคนจะมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้ด้วยล่ะมั้ง


“ณดาไม่มีสิทธิ์อะไรในทรัพย์สินของเราแน่นอน ถ้าเขาทำอย่างนั้นปู่กับย่าจะจัดการเอง น้องพราวไม่ต้องห่วงนะครับ ทุกอย่างจะเป็นไปตามกฏหมาย ปู่รักน้องพราวนะ”


“พราวก็รัก... ฮึก ทั้งสองคนเลย”


หมายความว่าปู่กับย่าไม่รู้เรื่องพวกนี้จริงๆ แล้วป๊าล่ะ... จะรู้เรื่องหรือเปล่า แต่ตอนนั้นเขาเป็นคนวางแผนกับย่าเล็กนี่ ผมได้ยินมากับหู


“ส่วนเรื่องเจ้าเฟิร์ส... ย่าว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ป๊าน้องพราวเลี้ยงน้องพราวมาด้วยความยากลำบากแค่ไหน”


“...”


“ยากตั้งแต่น้องพราวยังอยู่ในตู้อบ”


“ช่วยเล่าเรื่องของป๊าให้พราวฟัง ฮึก”


“มาๆ มานอนตักย่า ย่าจะเล่านิทานให้ฟัง”



เขายิ้มอย่างใจดี น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้ผมคล้อยตามได้ง่ายๆ ผมเลยลงไปนอนราบบนโซฟาหนุนตักย่าให้เขาลูบหัวผมอย่างเอ็นดู ส่วนแกรนด์พาก็ขอไปคุยอะไรบางอย่างกับลุงแดม


“กาลครั้งหนึ่งมีเด็กซนๆอยู่คนหนึ่งที่ทั้งดื้อและรั้น เขาแอบชอบแม่ของน้องพราวแต่เขาไม่รักตอบแถมไปมีลูกกับคนอื่น เด็กซนเลยเสียใจมาก พอเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นแบบนั้นแม่น้องพราวก็ตรอมใจเลยร่างกายอ่อนแอเสียชีวิตหลังจากคลอดไม่นาน ตอนแรกพวกเราก็จะเอาน้องพราวไปบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าแหละ...”


“...”


“แต่ไอ้เด็กซนคนนั้นรักและอยากดูแลเด็กน้อยขึ้นมาทันทีที่เห็น เลยขอร้องอ้อนวอนเทวดาให้เขามีโอกาสได้เลี้ยงเด็กคนนี้เถอะ”


“...ฮึก แล้วเทวดายอมช่วยมั้ยฮะ”


“เทวดายอมสิ แต่มีข้อตกลงสามข้อมั้งถ้าย่าจำไม่ผิด ข้อแรกคือให้เด็กดื้อคนนั้นเลิกคบกับพวกคนพาล...”


“แล้วเขาทำได้มั้ย”


“แน่นอนว่าเขาทำได้^^ ส่วนข้อสองให้เรียนหนังสือเก่งๆและสอบได้ท๊อปทุกครั้ง เขาก็ทำได้อีกเหมือนกัน ช่วงแรกเขาหักโหมกับการเรียนมาก เขาก็อ่านหนังสือเรียนมากพอๆกับหนังสือเลี้ยงเด็กไปด้วย เขาอยากเลี้ยงเด็กน้อยให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายเฮี้ยวๆคนหนึ่งจะทำได้ล่ะนะ”


“...ฮึก”


“ส่วนข้อสาม เทวดาขออุบไว้ก่อน รอจนกว่าเด็กซนๆคนนั้นจะกลายมาเป็นชายหนุ่มที่มีคุณวุฒิและวัยวุฒิพอที่จะเข้าใจเรื่องราวต่างๆ รอให้เด็กดื้อคนนั้นโตขึ้นมาสง่างามอยู่ในสังคมที่โหดร้ายได้ก่อนจึงจะบอกว่าข้อสุดท้ายคืออะไร...”


“...ฮึก ข้อสามคือเรื่องที่ดินเหรอฮะ”



“ว้าว น้องพราวแอบอ่านนิทานเรื่องนี้มาแล้วเหรอครับ”


แกรนด์มาทำเสียงตื่นเต้น ทำเป็นไม่รู้ว่าผมคือไอ้เด็กน้อยที่เด็กซนอยากเอามาเลี้ยง


“ข้อสามคือเทวดาอยากได้ที่ดินผืนหนึ่ง ที่ดินผืนนี้จะช่วยขยายอำนาจของเทวดาตนนี้ให้ยิ่งใหญ่ไพศาลแต่มันต้องแลกกำการทำร้ายจิตใจเด็กน้อยที่เขาเลี้ยงมา แต่ถ้าเขาไม่ตกลงเขาก็ไม่ได้เลี้ยงเด็กไง เขาเลยหนักใจไม่รู้จะทำยังไง”


“ฮืออออออ”


“จนสุดท้ายเรื่องทุกอย่างเปิดเผย เด็กน้อยของชายหนุ่มรู้ความจริงทั้งหมด เด็กน้อยโกรธมากที่ถูกหักหลังจากคนที่รักเลยไปขอปีกจากเป็ดแล้วบินหนีออกจากอกของชายหนุ่มไป”


“ฮึก ทำไมต้องปีเป็ดด้วยฮะ” ผมหัวเราะทั้งน้ำตา ก็แกรนด์มาน่าจะเปรีบเทียบปีกหงส์อะไรอย่างงี้หรือเปล่า


“ก็มันบินได้ไม่ไกลน่ะสิ อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่ทำอะไรไม่ได้มันทรมานกว่าหายไปเลยนะรู้มั้ย”


“ฮึก หนูเสียใจจัง”


“...”


“เด็กน้อยเสียใจ ชายหนุ่มก็เสียใจ เป็ดก็เจ็บตัวด้วย ฮึกฮือออ”


แกรนด์มาก้มลงมาจูบหน้าผากผม แค่นี้ผมก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว... ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่าป๊าบ้า!!! ทำไมไม่บอกว่าทำเพื่อผม เหตุผลทุกอย่างก็คือผมทั้งนั้น


“ฮึก แกรนด์มาาาา ป๊าอยู่ไหน”


“อยู่บ้านนั่นแหละ ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายย่าเลยไม่ให้มาส่ง อ้อ เมื่อวานมันบอกว่าพราวมาหา แล้วก็...”


“ย่าหลานคุยกันเสร็จหรือยัง จะได้เวลาแล้วครับเผื่อรถติดอีก”


ผมแอบดีใจวูบหนึ่งนึกว่าย่าจะบอกเรื่องพี่เอเธนส์ แต่นึกไปนึกมาย่าคงไม่รู้หรอกเพราะอยู่กันคนละบ้าน


“ย่าต้องไปแล้วนะ พวกรักน้องพราว น้องพราวเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวย่าเสมอ”


“แกรนด์มา~~~~”


ผมกอดย่ากับปู่แน่นๆๆๆ พอส่งพวกเขาขึ้นรถแล้วผมก็วิ่งขึ้นไปค้นโทรศัพท์ตัวเองทันที ผทไม่ค่อยจะได้จับได้แตะมันเหมือนตอนอยู่กับป๊าหรอก แต่ว่าตอนนั้นผมเอาแต่ติดเกมส์ที่ไหนกัน ผมแค่เรียกร้องความสนใจให้ป๊าวางงานแล้วก็มาสอนผมเล่นเกมส์ต่างหากล่ะ หนอยยยยคนบ้า ถึงป๊าจะไม่ผิดเรื่องที่ดินแต่เรื่องที่ป๊าไม่ยอมบอกอะไรเลยถือเป็นเรื่องที่ผิดมาก! ต้องง้อ!


ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดด


“พราว โทรไปไหน”


“เงียบๆ จะโทรไปหาป๊า”


“เอาโทรศัพท์มานี่”


“ไม่เอาๆ อย่ามาแย่งนะ”


ผมวิ่งหนีไปด้วยรอสายไปด้วย


“ฮัลโลครับ” เสียงแหบแทบจำไม่ได้


“ป๊าครับ...” ได้ยินเสียงเข้มแล้วพูดไม่ออกเหมือนมีก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่คอ ผมกล้าทิ้งคนที่เลี้ยงผมมาได้ยัง กล้าทิ้งคนที่มีบุญคุณกับผมท่วมหัวได้ยังไง กล้าทิ้งคนที่ทำเพื่อผมมากมายขนาดนี้ได้ยังไง


“ป๊า ฮึก ป๊า... ฮือออออ”


“พราว พราวใช่มั้ย”


“ป๊า...”


“ครับ...”


“...หนูอยากอ้อน”


“...”


“...”


“ป๊าก็อยากโอ๋จะแย่แล้วเด็กดื้อ”


“ฮืออออออออออ”


“พราวอยู่ที่นั่นใช่มั้ย ป๊าจะไปรับ”


“...ฮึก”


“กลับมาอยู่บ้านเรานะพราว”


“ป๊ามาเร็วๆนะ ฮึก หนูคิดถึงจะแย่แล้ว”


“ครับๆ”


เสียงลนลานและเสียงของตกทำให้รู้เลยว่าปลายสายรีบแค่ไหน


“อยากหายตัวได้จัง จะได้ไปหาพราวเร็วๆ...” เสียงสั่นๆเหมือนกลั้นน้ำตา


“หนูก็ด้วย T^T”


วางสายจากป๊าผมก็คว้าตุ๊กตาหมีตัวโตมาแบกขึ้นหลังเดินผ่านตาเฒ่าทารกที่โดนอาภีมล๊อคตัวอยู่ก็อดที่จะยิ้มเยาะแล้วเชิดใส่ไม่ได้ ไป๊ ออกไปจากอกผมได้แล้ว... ไอ้ภูเขาแห่งความทุกข์ อิอิ


“คุณหนูไปไหนคะ”



“กลับบ้านครับ”



“หะ?”



ผมไม่ขยายความเดินยิ้มหน้าบานอารมณ์ดีผ่านสนามหน้าบ้านไปรอพ่อหมีใหญ่ที่หน้าประตูรั้วเลย ผมยังคิดอยู่ว่าตัวเองออกมานั่งตากแดดรอตั้งแต่ตอนนี้ไปเพื่ออะไร บ้านอยู่คนละทางแถมยังต้องฝ่ารถติดมาอีก



“พ่อหมี ดีใจมั้ยจะได้กลับไปอยู่กับป๊าแล้ว ไปดูพราวนอนกอดกับป๊าเหมือนเดิมนะ”


ไม่มีอะไรทำก็คุยกับตุ๊กตาหมีไปพลางๆ ผมแบกไว้ไม่ไหวเลยเอาวางไว้แล้วผมก็ลงไปนั่งทับตรงพุงหมีเท้าคางรอพ่อหมีตัวจริงของผมอีกที ถึงจะเปื้อนฝุ่นก็ไม่เป็นไร ยังไงป๊าก็สามารถทำให้มันกลับมาสะอาดเหมือนเดิมได้อยู่แล้วน่า



...



ยกนาฬิกาการ์ตูนลูฟี่ของตัวเองขึ้นดูถี่ๆ ทำไมมาช้าจัง เป็นชั่วโมงแล้วเนี้ย แล้วช่วงนี้รถก็ไม่น่าจะติดมากขนาดนั้นนะสักหน่อย ร้อนก็ร้อน เหงื่อโซมกายแล้วววววว



...



ดูนาฬิการอบที่ล้าน เกือบสองชั่วโมงแล้ว T_T



บรื้นนนนนนนนนนนนนนน



เสียงรถใกล้เข้ามา ผมที่ก้มหน้าหลบแดดอยู่รีบผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็วอย่างกับติดสปริง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นว่าไม่ใช่รถสปอร์ตที่พุ่งมาจากถนนนอกบ้าน แต่เป็นรถลุงแดมต่างหากที่พุ่งออกจากโรงรถมา



“พราวขึ้นรถ!!”



“ไม่เอา จะรอป๊าก่อน”



“ไอ้เฟิร์สรถคว่ำ!”



!!!!!!!!!!!


--------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงชีวิตตกต่ำจริงๆ 55555 คือนี่คิดไม่ออกเลยรถชนทั้งเรื่องเลอออ กร๊ากๆๆๆ

อิป๊าจะเป็นตายร้ายดียังไง โถถถถ

เฟิร์ส :: ผมก็ถูกรถชน จะมีใครสงสารผมเหมือนที่สงสารหมาเอเธนส์มั้ยครับ
รีดเดอร์ :: ไม่!!!
เฟอร์ :: กำ

มรสุมชีวิตยังไม่หยุดเพียงแค่นี้อ่ะ
หมั่นไส้แงะ นางสวีทกันมาเกือบทั้งเรื่องแงะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า โปรดติดตามตอนต่อไป

 

[Teddysdeath]

 

[meili run]

ทำบุญล้างซวยนะคะ คุณป๊า อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อะไรกันนี่

[dahlia]

อะไรนักหนาเนี่ย โอ๊ยหงุดหงิดใจจริงๆ เมื่อไรจะได้เจอกันสักที อยู่ด้วยกันแล้วง๊องแง๊งๆเหมือนเดิมสักทีเถอะ

[black sakura]

อิป๊าเนี่ยจะดีใจก็ดีใจไม่เต็มที่อ่ะ

ต้องมีเรื่องตลอดเจอมรสุมลูกใหญ่จริงๆ

น่าสงสารนุ้งพราวอ่ะเรื่องพี่เอเธนส์ก็เพิ่ง

ผ่านไปไหงอิป๊ามารถคว่ำอี๊กกกก

[Mississippi]

มรสุมไม่หยุดนี่ จะหมายถึงอิป๊าความจำเสื่อมป่ะคะ
ไม่นะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

[saruttaya]

โฮ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ 

[takara]

ป๊า อย่าเป็นอะไรนะ น้องพราวเสียใจแย่เลยอะ

[haru_na]

 
ป๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อย่าเป็อะไรน๊าาาาาาาาาาา

[uknowvry]

ซวยจริงๆ

[mild-dy]

ฉันว่าคนแต่งโรคจิตมากๆ
นี่กะจะเอาดราม่าตลอดครึ่งหลังไงน้าาาาา
ไม่สงสารคนอ่านเลย ไม่ทนๆ

[fay 13]