หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[Inwoสูs]

พ่อหมีคิดดีๆนะ  ถ้าลูกหมีเตลิดไปหาไม่เจอเหมือนตอนไปทะเลครั้งก่อน แน่ใจนะว่าจะทนได้

[Mani]

งืมม ทำไมเรารู้สึกว่าเฟิร์สทำไม่ถูกเลย
พราวเป็นแบบนี้เพราะเฟิร์สเลี้ยงมาแบบนี้แท้ๆ
แทนที่จะค่อยๆอธิบายและสอนให้พราวเข้าใจ
ถึงน้องจะโต(อายุ)แล้ว แต่ความคิด วุฒิภาวะมันไม่ได้โตตามด้วย
เพราะใครล่ะ -,-

แบบนี้เรื่องอาจจะเลยเถิดไปเลยก็ได้ เหอๆ

[saruttaya]

ป๊าทำอย่างงี้กับน้องพราวได้ไง

[takara]

น่ารักอะ ว่าแต่ใครจะชนะล่ะ เชียร์พราวอะ

[haru_na]

กรรม กลายป็นการเอาชนะไปซะงั้น

[B52]

กรรม!! พ่อลูกคู่นี่นี้ ก็โดนเลี้ยงกันมาแบบนี้ไม่ใช่หรือถึงคิดและทำอะไรไม่เป็นอะ

[loveview]

เชียร์พราว เกิดอะไรขึ้นจะสมน้ำหน้าพ่อหมี

[greensnake]

พ่อลูกคู่นี้ช่างน่าปวดหัวจริงๆ ขยันหาเรื่องงอนกันทุกวัน
จริงๆต้องบอกว่าน้องพราวคนเดียวอ่ะนะที่ขยันงอน
ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็มีที่มาที่ไปทุกเรื่องแหละ เนาะน้องพราว
แต่ครั้งนี้เห็นทีจะใหญ่กว่าทุกครั้ง ทั้งพ่อหมีและน้องพราว
เดี๋ยวดัดไปดัดมาน้องจะเตลิดไปซะก่อนน่ะสิ
ยิ่งคิดไม่ค่อยเหมือนคนอื่นเขาอยู่ด้วย เพราะป๊านั่นแหละ
เลี้ยงดูกันมาอย่างนี้ ก็ต้องค่อยๆดูค่อยๆดัดกันไปอ่ะนะ
ยังรอความจริงเรื่องไออยู่นะว่าป๊าทำจริงหรือเปล่า
ส่วนเรื่องน้องมิ้นต์ก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะมั้ง
ยังไงมิ้นต์ก็ยังเด็ก ถ้ามีคนคอยดูแลเหมือนพราวก็คงดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[question09]

 

[armchair2535]

อยากอ่านต่อค่าาาาาา

[Kissing]

คุณป๋า ดัดนิสัยเด็กดื้อให้หนักๆเลย ชอบมโนดีนัก เอาให้เข็ด 

[ferrari_L]

28 ครึ่งแรก


[เฟิร์ส]


ตอนเย็นพวกเราจะบาบีคิวกันริมชายหาดโดยมีไอ้มาร์ชเป็นตัวตั้งตัวตีขนเอาเตาเอาอะไรมาทำและขอซื้อของทะเลจากชาวบ้านแถวนี้ และแน่นอนว่านายทุนอย่างพวกเราถูกเกลียดชังมากแค่ไหนชาวบ้านเขาเลยโก่งราคาค่าของขึ้นจากเดิมสองเท่าแค่นั้นเอง = =


“เขาบอกว่าเพราะเรามาทำให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเขาหายไป”


“คือไรวะ เราก็ไปจำลองมาคืนเขาก็ได้หนิ”


“พวกมึงไม่ต้องซีเรียสหรอก ของอาจจะไม่ได้หายแต่เป็นการกุเรื่องขึ้นมาก็ได้”


“คุณเฟิร์สพูดถูก ถ้าเราเอาแต่โฟกัสจุดนั้น งานก็ไม่คืบหน้ากันพอดี” โจฮันเห็นด้วยกับผม


ถ้าพวกเขาไม่ยอมรับเรายังไง ถึงเราเซ้าซี้เอาใจเขาไปเขาก็จะหาเรื่องมาให้เราเรื่อยๆแหละครับ บางทีเขาอาจจะเรียกร้องอะไรมากกว่าตอนนี้ก็ได้ ผมเป็นนักธุรกิจไม่ใช่นักสังคมสงเคราะห์หรือผู้ประกาศข่าวทีวีที่จะต้องตามหาของหายหรือรับผิดชอบเรื่องของคนที่ไม่เคยรู้จัก


ผมเหลือบไปมองเด็กขี้งอนที่นั่งฟังพวกผมคุยงานกันพร้อมกับเขี่ยกุ้งในจานไปมา เครียดยังไงพอเห็นหน้าแล้วก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง


ผมหยิบกุ้งในจานพราวมาแกะ ถึงเด็กมันจะก้มหน้าแต่ผมก็เห็นพราวแอบยิ้ม หึหึหึ ไม่ยอมกินสักทีเพราะไม่มีใครแกะกุ้งแกะปูให้ และไม่ใช่ว่าลูกหมีมันขี้เกียจแกะอะไรหรอกนะแต่พราวแกะไม่เป็นเลยต่างหากล่ะ ผมยื่นกุ้งไปตรงหน้าทำให้ไอ้ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาจะหยิบไป แต่...


“อาแกะให้ มิ้นต์เอาไปกินสิ”


...


มิ้นต์ที่นั่งถัดจากพราวทำหน้างงๆแต่ยังไม่ยอมรับไป พราวเม้มปากแน่นคงจะโมโหไม่น้อยพอมิ้นต์เอื้อมมือจะมารับลูกหมีดื้อมันก็ผลักมือผมแรงๆจนกุ้งตกบนทรายกินไม่ได้ไปเลย


“พราว!”


“ก็จะมาขวางหน้าคนอื่นทำไมล่ะ!”


“เดี๋ยวๆ จะไปไหน”


ผมดึงแขนพราวไว้เมื่อไอ้ตัวเล็กลุกขึ้นใส่รองเท้าจะเดินหนี พราวจะสะบัดมือออกผมเลยดึงลงมานั่งบนตักซะเลย ไอ้ตัวเล็กมองผมตาขวางอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ


“ไม่ต้องมายุ่งเลย ไปนั่งกับมิ้นต์นู่นซิ”


“ไม่ไป อยากนั่งกับ...เมีย โอ๊ย!”


โดนบีบปากครับ T_T แค่พูดว่าเมียเฉยๆ ไม่ได้พูดเสียงดังด้วย หยิกกันแรงจริงเลย พราวเห็นผมร้องโอดโอยก็ยิ้มสะใจยอมนั่งนิ่งๆบนตัก ผมก็แกะกุ้งป้อนเด็กตามปกติซึ่งเจ้าตัวเขาก็ยอมกินแต่โดยดี...


...ซะที่ไหนล่ะ!


“โอ๊ย! ตัวแสบ” ผมกัดฟันพูดเพราะเด็กแสบแกล้งกัดนิ้วผมครับ ทำเป็นว่ามันมืดมองไม่เห็น คือพระอาทิตย์ยังไม่ลับเขาเลย มืดอะไรฟระ!


“ฮิๆๆ”


หลังจากกินอาหารพวกผู้ใหญ่ก็ดื่มกันเบาๆครับ ลมเย็นๆเริ่มโชยมาพร้อมกับแสงสว่างที่เริ่มหายไป คนงานที่พามาด้วยตั้งตะเกียงไฟไว้หลายจุดให้แสงสว่าง และตรงกลางวงก่อกองไฟไว้ให้แสงสว่างอีกที


“ไปอาบน้ำก่อนมั้ย”


“ไม่เอา” เด็กติดใจจักรินทร์ดีดกีตาร์ร้องเพลงครับ


“เดี๋ยวจะมืดไปกว่านี้แล้วจะลำบาก”


“ก็ได้ๆ”


“พูดง่ายค่อยน่ารักหน่อย ฟอดดดดด”


“ฮึ่ยยยย มาหอมแก้มทำไม ขี้โกง คนเขาโกรธอยู่นะ!”


“ลืมไปๆ ตานี้ไม่นับก็แล้วกันนะ”


ผมบอกอย่างเอาใจ แล้วพาเด็กน้อยไปที่เต้นท์ที่จัดอะไรไว้ให้เขาเรียบร้อยครับ เต้นท์นี้เป็นเต้นสองชั้นมีมุ้งอยู่ด้านในเลยได้เปิดหน้าต่างระบายอากาศโดยไม่ต้องกลัวยุงกลัวแมลงอะไรเข้ามา


“เอาเสื้อผ้าอะไรมาครบแน่นะ ป๊าไม่ได้เช็คดูอีกที”


“ครบ... หนูนอนไหน”


“ตรงกลางนี่ไง”


“...ไม่เอา”


“จะให้ป๊านอนข้างมิ้นต์อีกใช่มั้ย...”


“...ก็...”


“ไม่รักป๊าแล้วใช่มั้ย อยากไล่ป๊าให้ไปอยู่กับคนอื่น โตแล้วไม่อยากให้ป๊าเข้าไปยุ่งกับชีวิตใช่มั้ย”


พราวไม่ตอบแต่ผมก็พอเดาได้ว่ามันคงเป็นแบบนั้นแหละ เจ็บโว้ยยยย เกิดมาได้เคยต้องปวดหัวกับเรื่องอะไรเท่านี้มาก่อนเลย ขนาดแพรวยังไม่ทำให้เฟิร์สเจ็บได้เท่านี้เลย...


นี่แค่พราวแค่แสดงออกมาว่าไม่ต้องการผมแล้วผมยังเสียใจมากจนบรรยายไม่ถูก มากจน... จนหมดคำที่จะพูดมั้งไม่รู้สิ ถ้าวันหน้าพราวไปเจอผู้คนมากมายแล้วบอกว่าไม่รักผมแล้ว เขาอยากไปจากชีวิตผม แล้วผมจะอยู่ต่อได้ยังไง?


ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆแล้วจัดการย้ายที่นอนให้พราวจัดหมอนจัดตุ๊กตาให้เข้าที่ ปูผ้านวมให้เด็กน้อยนอนตั้งสองสามชั้นกลัวนอนไม่สบายตัวเพราะที่ผ่านมานอนแต่เตียงสปริงนุ่มๆ และไม่มีแอร์ด้วยไม่รู้ว่าจะอยู่ได้หรือเปล่า...


ผมถือของถือเสื้อผ้าไปให้พราวอาบน้ำข้างหนึ่ง อีกข้างก็ถือตะเกียงไฟฉายส่องทางไปด้วย หมู่บ้านนี้เขาแบ่งเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งก็สนับสนุนให้พวกเราเข้ามาเพื่อที่จะพัฒนาหมู่บ้านส่วนอีกฝ่ายก็ต่อต้านเพราะกลัวพวกเราจะมาทำลายธรรมชาติ เรื่องทำลายธรรมชาติมันก็ต้องมีบ้างล่ะ ผมจะมาสร้างบ้านสร้างรีสอร์ตไม่ได้มาอาศัยถ้ำอยู่สักหน่อย แต่ผมมั่นใจว่าผมคือคนทำลายธรรมชาติน้อยกว่านายทุนคนอื่นๆแน่


“ป๊า”


“ครับ”


“...”


“มีอะไรหรือเปล่า”


“...เปล่า แค่จะบอกว่ารออยู่ตรงนี้นะ”


ผมพยักหน้าให้ ห้องน้ำมันดูซอมซ่อมากครับสร้างจากไม้ผุๆและสังกะสีเก่าๆ ไฟก็ดูสลัวๆ ตอนที่ไหมมาอาบนี่กรี๊ดไปถึงจุดที่พวกเราตั้งเต้นท์อยู่เลยไม่รู้ว่าเจออะไร


“ป๊า”


“...”


“ป๊า!”


“...”


ผมแกล้งเงียบ รู้ว่าพราวมันเรียกเพราะต้องการเช็คว่าผมเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำหรือเปล่า หึหึหึ


“ป๊า! ยังอยู่หรือเปล่าเนี้ย ป๊าๆๆๆ”


“...”


“ทำไมป๊าเป็นคนแบบนี้หะ ทำไมไม่เฝ้าหนู คนใจร้าย ปัง!”


พราวเปิดประตูก้าวออกมาอย่างเร่งรีบ แต่ก็ชะงักไปเมื่อเห็นผมยังยืนอยู่ที่เดิม อาบน้ำเร็วที่สุดในชีวิตใช่มั้ยเนี้ย ฮ่าๆๆ พราวมองค้อนผมอย่างน่ารัก


ผมเอาของที่ผมจะใช้ไปไว้ในห้องน้ำแล้วเดินนำออกมา


“ป๊าไม่อาบเหรอ”


“จะไปส่งพราวที่เต้นท์ก่อน”


“...ป๊าอาบคนเดียวได้เหรอ”


“ไม่ได้ขี้กลัวเหมือนเด็กแถวนี้ ฮ่าๆๆ”


“ป๊าน่ะ นิสัยไม่ดี ชอบแกล้งหนู!”


ผมทำเป็นลืมเรื่องความโกรธแล้วดึงพราวมากอดแล้วฟัดจนหนำใจ ไอ้ตัวเล็กแก้มแดงหูแดงแอบเคลิ้มไปด้วยเลย หึหึหึ แต่พอไอ้ตัวเล็กรู้ตัวก็ผลักผมออก



“หนูจะรออยู่ตรงนี้”


“ไม่กลัวเหรอครับ”


“ป๊าก็รีบๆอาบสิ”


เริ่มวีนแล้วใส่แล้ว เป็นสัญญาณที่ดี(?)ว่าพราวจะหายโกรธ ส่วนผมโกรธพราวได้ไม่นานหรอกครับ ตอนแรกอาจจะโมโหไปบ้างแต่พอได้แกล้งให้พราวประสาทเสียผมก็อารมณ์ดีแล้ว ก็มีกันอยู่สองคนยังไงสุดท้ายเราก็ต้องหายโกรธกันอยู่ดี ในอนาคตถึงเราจะไม่ได้อยู่ในฐานะคนรักแต่ผมก็ต้องรับผิดชอบชีวิตเขาไปจนตายในฐานะพ่อแหละมั้ง


“ป๊า!”


ผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมา พอไอ้ตัวเล็กเห็นผมพราวเรียกซะเสียงดังแล้วมองซ้ายมองขวา อะไรของเขา?


“ทำไมไม่ใส่เสื้อเนี้ย ดีนะที่ไม่มีคนอยู่แถวนี้”


พราวทำหน้ายุ่งแล้วเอาผ้าเช็ดตัวของตัวเองมาห่อตัวผม ซึ่งมันไม่มิดด้วยผืนเล็กนิดเดียวเอง


ที่ผมไม่ได้ใส่เสื้อเพราะผมทำหล่นไว้ที่ไหนสักที่เนี่ยแหละ พอเข้าไปในห้องน้ำก็หาไม่เจอแล้ว ก็เลยคิดว่าดีเหมือนกันไม่ต้องใส่เพราะผมขี้ร้อนอยู่แล้ว ยิ่งนอนในที่ที่ไม่มีแอร์ด้วย แต่เหมือนเด็กน้อยจะไม่ได้คิดแบบนั้น


“ป๊าถือไว้ซิ”


“ไม่เห็นเป็นไรเลย ป๊าเป็นผู้ชายถอดเสื้อได้”


“งั้นหนูก็จะถอด!”


“เห้ยไม่ได้!”


ผมรีบดึงไว้ ถ้าถอดได้มีเรื่องอ่ะ ผิวขาวๆกับเอวบางๆนั่นผมเห็นและจับได้คนเดียวครับ


“ทำไมไม่ได้ หนูเป็นผู้ชาย”


“มันไม่เหมือนกัน”


“งั้นป๊าก็ปก ปกปิดให้มิดชิด นี่ๆๆ” ยืนนิ่งปล่อยให้เขาจัดการไป


เดินกลับเต้นท์โดยมีไอ้ตัวเล็กจับผ้าที่คลุมตัวไว้ไม่ให้ร่วง การที่พราวหวงอย่างนี้มันรู้สึกดีไม่น้อย บางคนอาจจะไม่ชอบแฟนขี้หึงขี้หวงแต่ผมชอบเพราะมันน่ารักจะตาย ดูคิ้วที่ขมวดมุ่นกับปากเล็กๆที่บ่นใส่นั่นสิ น่าฟัดมากกกก


“ตุ๊กตาอยู่ไหน ไม่เอาไม่ห่มผ้า”


พราวถีบผ้าห่มที่ผมเพิ่งห่มให้ออก ลืมไปว่าร้อน


ผมหยิบตุ๊กตาที่บนอยู่บนหัวนอนให้ไอ้ตัวเล็กก็ฉวยเอาไปกอดอย่างแนบแน่นจนผมอยากจะเป็นตุ๊กตาหมีนั่นขึ้นมาทันที แต่ไม่ดีกว่า เป็นเฟิร์สที่เคลื่อนไหวได้ย่อมดีกว่าตุ๊กตาไร้ชีวิตนั่น ฮ่าๆๆ


ผมยังไม่หลับเพราะมันเพิ่งจะสามทุ่มเอง ปกติผมหลับดึกกว่านี้ บางคืนต้องกล่อมพราวให้หลับก่อนถึงลุกมาเคลียร์งานต่อ ผิดกับลูกหมีขาวที่ไม่ว่าจะเวลากี่โมงก็หลับได้หมดเพียงแค่ต้องมีคนกอดและตบอกตบตูดให้ จะทำให้หลับง่ายกว่าปกติ


“พราวเป็นอะไร”


แต่คืนนี้พราวนอนดิ้นไปดิ้นมาเหลือเกิน พลิกซ้ายพลิกขวาจนผมอดถามไม่ได้


“นอนไม่หลับ”


“มานี่ มาให้ป๊ากอด” ผมตบที่อกให้พราวมานอนซบเหมือนทุกคืน


“ไม่เอา”


“ป๊าจะกล่อม”


“ไม่เห็นเกี่ยวเลย”


พราวไม่เคยจะรู้ตัวและไม่เคยสังเกตเลยว่าตัวเองชอบให้นอนกล่อมน่ะหะ


“หนูว่ามันมืดเกินไปต่างหาก แถมยังแคบด้วย อึดอัด”


อ้อ... มันไม่ได้มีแสงไฟจากนอกหน้าต่างและก็ไม่ได้กว้างเย็นเหมือนห้องเราด้วย ผมยังอึดอัดเลยที่ต้องมานอนในเต้นท์เนี้ย อีกอย่างผมอยากจะถอดเสื้อนอนเหมือนกันถึงอากาศข้างนอกอาจจะเย็นหน่อยๆแต่มันไม่เย็นพอสำหรับผมอยู่ดี


“งั้นเราเปิดตะเกียงไว้ดีมั้ย”


“มันสว่างไป”


“ปรับแสงแค่พอสลัวๆ”


“โอเค^^”


ผมหมุนปรับแสงสีส้มจากตะเกียงให้พอสลัวๆเห็นคนเพียงแค่ลางๆเท่านั้น


พราวนอนหันหลังให้ผมเลยสอดมือเข้าไปลูบหน้าอกให้เจ้าตัวเขาเบาๆ ไม่ยอมก็ต้องโดนบังคับล่ะ ถ้านอนไม่พอพรุ่งนี้ก็จะตื่นสาย แล้วผมก็ต้องเข้าไปดูสระน้ำกลางเกาะอะไรสักอย่างนั่นตั้งแต่เช้าด้วย ไม่อยากทิ้งพราวไว้ที่นี่


“ฮืออออออ”


“ชู่วๆๆ หลับไปเลย ลูบแป๊บเดียวเอง”


“ห้ามขี้โกง”


“ครับๆ”


ผมนอนตะแคงเอาแขนเท้าคางไว้ข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็ตบอกให้ไอ้ตัวเล็กเบาๆ ไม่นานแขนที่กอดตุ๊กตาแน่นก็ค่อยๆคลายออกแล้วพราวก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย เป็นโอกาสให้ผมได้จุ๊บกู๊ดไนท์เบาๆก่อนจะหลับตามไปก่อนที่มิ้นท์จะได้เข้ามานอนด้วยซ้ำ


...


...


ผมปรือตาขึ้นเมื่อรู้ตัวเหมือนมีอะไรขยับอยู่ข้างตัว


แสงสลัวๆทำให้เห็นเป็นเงาพราวผุดนั่งแล้วทำอะไรไม่รู้อยู่สักพัก พราวไม่เคยละเมอเลยนะ หรือว่าสะดุ้งตื่นแล้วนอนไม่หลับอีก ผมไม่ได้ทักท้วงอะไรแค่นอนลืมตาดูนิ่งๆในความมืด


“ที่ก็ตั้งเยอะทำไมต้องมานอนเบียดป๊าด้วย”


พราวพึมพำเบาๆ อ้อ มิ้นต์เข้ามาแล้วขยับเข้ามานอนเกาะแขนผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ลูกหมีขาวสะกิดผมเบาๆพอเห็นผมนิ่งไม่ไหวติงก็โบกมือไปมาตรงหน้าผม หึหึ เขาลืมตาอยู่ก็ไม่เห็นนะคนเรา


พราวแงะมิ้นต์ออกแล้วดันร่างเล็กออกไปห่างๆตัวผม คือทำแรงขนาดนี้ถ้าผมไม่แกล้งหลับนี่คงตื่นจริงๆแล้วล่ะ ทำอะไรไม่เนียนเลย


“มีอะไรเหรอครับพี่พราว” มิ้นต์งัวเงียตื่นมา


“ขยับไปหน่อย”


“อ้อ แต่มิ้นต์ก็ชิดขอบแล้วนะ”


“งั้น... งั้นก็นอนเฉยๆไม่ต้องมาเกาะป๊า” เห็นเงาคนตัวเล็กทำปากยื่นปากยาวด้วย คนนอนอยู่ก็งอนใส่ได้ จริงๆเลยคนนี้


“มิ้นต์เกาะอาเฟิร์สเหรอ มิ้นต์ไม่รู้”


“โอเค นอนไปเลย”


“ครับๆ”


“แต่ห้ามกอดป๊า พี่ให้มิ้นต์เป็นแฟนป๊าได้แต่ว่าห้ามแตะต้องป๊าเด็ดขาด พี่ทำได้คนเดียวเพราะพี่เป็นผัวเมียกับป๊า เข้าใจ๊?”


“ไม่เข้าใจ = =”


“ก็มิ้นต์บอกเองว่าจะไม่แย่งป๊าไปให้ป๊าอยู่กับพี่เหมือนเดิม พี่ถึงยอมให้มิ้นต์มาอยู่ใกล้ป๊า แต่ถ้ามากกว่านี้ไม่ได้!”


“ถ้าเป็นแฟน...ก็...”


“ก็เป็นแฟนไปซิ แต่ห้ามแย่งป๊าไป เข้าใจตรงกันนะ”


ไปเข้าใจตรงกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แต่คนนอนตรงกลางไม่เข้าใจเว้ยเห้ย อะไรวะ คือนี่อยู่เฉยๆก็มีทั้งแฟนทั้งเมียในคราวเดียวกันเหรอ ไปละสมงสมองลูกกู = =;;;


ตุบ! ตุบ!


ผมแกล้งขยับตัว พราวเลยล้มตัวลงนอนจนกระแทกผ้าดังตุบแล้วดึงผ้าคลุมโปงอย่างรวดเร็ว ฮ่าๆๆ ผมดึงผ้าห่มที่คลุมหัวพราวออกก็เห็นตัวเล็กแกล้งหลับตาพริ้มแต่ปากนี่เม้มเข้าหากันแน่นเชียว


“มีอะไรเหรอ”


“มิ้นต์ไม่เข้าใจ อาเฟิร์สมีเมียแล้วเหรอ”


“อ้อ...” ผมยิ้มมุมปาก “...มีแล้ว”


“พี่พราวเหรอ?”


“อื้ม”


“มิ้นต์ไม่เข้าใจ... ยิ่งกว่าที่พี่พราวพูดเมื่อกี้อีก”


“มิ้นต์นอนเถอะ”


“มิ้นต์ไม่ได้รังเกียจนะถ้าพ่อลูกจะ... แต่มิ้นต์ไม่เข้าใจว่าพี่พราวจะเปิดทางให้มิ้นต์ทำไม”


“เด็กโง่น่ะ” ผมพูดยิ้มๆแล้วเกลี่ยแก้มเนียนของลูกหมีเบาๆ พราวก็เบี่ยงหน้าหลบเป็นพักๆ เป็นการแกล้งหลับที่เนียนมาก!

 

-----------------------------------------------
            ตอนที่แล้วเค้าแก้ไขแล้วน้า อ่านแล้วงงๆเนอะ ดูวุ่นวาย
           ขอบคุณที่เข้ามาอ่านงับ
            ผิดพลาดอะไรบอกด่วนๆๆๆ เพราะเฟอร์ลงแล้วไม่ได้ย้อนกลับไปอ่านง่ะ
 
           ไม่มีละนะที่อิป๊าจะแกล้งเด็ก ตอนนี้สุดท้ายละ (เหรอออออออออ)
            ต่อไปตัวอาจจะสงสารอิป๊า (หรือด่าหนักกว่านี้) 55555

[B52]

ยังดูวุ่นวายเหมือนเดิมพ่อลูกคู่นี้

[fay 13]

 

[saruttaya]

น้องพราวยังน่ารักเหมือนเดิม 

[takara]

น้องพราวน่ารัก

[dahlia]

มิ้นต์ งง ใช่มั้ย คนอ่าน ก็ งง 55555 เป็นแฟนแต่ห้ามโดนตัว 555555 ฮาเกินไปแล้วนะพราว

[Kissing]

เด็กหนอเด็ก แต่อยากได้หนักๆกว่านี้ อยากเห็นเด็กร้องสำนึกความผิดโทษฐานยกคุณป๊าให้คนอื่น

[Inwoสูs]

มิ้นต์เอ้ย ไม่ใช่หนูคนเดียวหรอกที่งงน่ะ พี่ก็ งง

[ordinary_y]

อ่านรวดเดียวจบภายใน 2 วันเบย อิอิ ลุ้นๆ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
 

[greensnake]

ยัง ยังไม่คืนดี และยังวุ่นวายเหมือนเดิม
ทำยังไงน้องพราวถึงจะเข้าใจอะไรๆมากกว่านี้นะ
ต้องโทษป๊าคนเดียวเลย ทำให้น้องพราวใสซื่ออย่างนี้
น้องไม่มีภูมิคุ้มกันและที่สำคัญไม่ทันใครเขาเลย
แล้วอย่างนี้จะให้น้องพราวห่างอกป๊าได้ยังไงกันล่ะ
หรือว่านี่เป็นแผนให้น้องพราวขาดป๊าไม่ได้กันนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+ 1และเป็ดค่ะ

[ferrari_L]

28 ต่อจนครบร้อยแระ

 

ตอนเช้าจักรินทร์ขอชาวบ้านคนหนึ่งให้นำทางเข้าไปที่แอ่งน้ำกลางเกาะด้วย เท่าที่ดูรูปถ่ายมันสวยมากเลย ไอ้เค้กบอกว่าถ้าสร้างบ้านแถวนี้ได้จะวิเศษมาก มันอยากออกแบบในสถานที่แบบนี้เต็มแก่แล้ว


แต่ที่แย่คือเราต้องเดินฝ่าป่ากันเข้าไปเพราะยังไม่มีการถางทางไว้ และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือเด็กดื้อบางคนเถียงผมจนได้ใส่กางเกงขาสั้นรองเท้าแตะเข้ามาด้วย!


คนที่จะเข้าไปก็มีคนงานสามสี่คน ชาวบ้านนำทาง จักรินทร์ ไอ้มาร์ช ไอ้เค้ก มิ้นต์ หม่อน ผม แล้วก็พราว ส่วนไหมขอบายตั้งแต่ได้ยินว่าไม่มีทางเข้าแล้วล่ะครับ ไอ้พลอยกับโจฮันเลยอยู่เป็นเพื่อน ส่วนไบรอันก็งอนอะไรกับไอ้เค้กไม่รู้เลยอยู่ข้างนอกกันหมด


“เดินระวังกิ่งไม้ด้วยพราว”


ผมบอกอย่างหงุดหงิดเพราะกลัวกิ่งไม้เกี่ยวขาพราวเท่านี้ก็โดนไปหลายรอยแล้ว เราเดินกันเป็นแถวครับจะได้ไม่ลำบากคนงานที่คอยฟันกิ่งไม้ใบไม้พุ่มเตี้ยให้พ้นทาง ผมกับพราวอยู่หลังสุดเพราะผมมัวแต่ห่วงพราวเนี้ยแหละ เดี๋ยวก็มีแมลงอะไรบินมาเกาะ เดี๋ยวสะดุดนั่นสะดุดนี่ คนอื่นๆเขาเลยแซงกันไปหมด


“กบเยอะจริงๆ เห็นกระโดดข้ามหน้าไปมาหลายตัวละ”


“...” พราวชะงัก ยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม “ตรงไหน”


“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นกระโดดลัดหน้าไปหลายที”


“งั้นป๊าไปเดินข้างหน้า เคลียร์ทางด้วย ห้ามให้มีเด็ดขาดเลยนะ ถ้าหนูเห็นหนูงอนมากกว่าเดิมสองเท่า”



สั่ง กำชับ ขู่ ดีครับมีลูกดีก็อย่างงี้แหละครับ = =;


“แล้วถ้ามันกระโดดเกาะหลัง?”


“เอ่อ... งั้นก็...”


“นั่นๆๆ มันกระโดดอีกแล้ว”


“ไหนๆๆ ไม่เอา ป๊าไล่มันไปหน่อย > <”


“อ้าว หายไปแล้ว”


พราวหน้ามุ่ยแต่ยังกอดแขนผมไม่ปล่อย ตาใสๆนั่นมองล๊อกแล๊กไปมาอย่างหวาดระแวง ร่างเล็กๆเบียดแทบจะรวมกับแขนผมอยู่แล้วครับ หึหึ


“พราว...”


“อะไร! อยู่ไหนเล่า!” พราวสะดุ้งแล้วโวยวายเสียงดังจนคนที่เดินไปข้างหน้าหันมามองด้วยสายตาคำถามแต่ผมก็พยักหน้ากลับไปว่าไม่มีอะไร


“แค่เรียกเฉยๆ ไปกันเถอะ”



พราวปล่อยแขนผมแล้วเดินปากยื่นนำไป


“กบมาอีกแล้ว!”


“ว้ากกกกก”


พราววิ่งหน้าตื่นกลับมากอดผมไว้เต็มรัก หัวไหล่กระแทกอกผมดังปั๊ก โคตรจุก! แต่ยังไม่หยุดแค่นั้น กอดไม่พอยังดิ้นเร่าๆจะปีนขึ้นมาบนตัวผมให้ได้ ผมเลยต้องกอดเอวบางๆไว้กันตก


“เอามันไป ฮือๆๆ มันเกาะเท้า! ที่เท้า ฮืออออ”


พราวกระทืบเท้าเร่าๆ มือก็ดึงเสื้อผมไปมาเลยทำให้เล็บบางข่วนเข้าที่คอผมหลายที ทั้งแสบทั้งจุก


ผมก้มลงมองเท้าก็เห็นแค่กิ่งไม้ชื้นๆสองสามกิ่งอยู่บนหลังเท้าพราวเท่านั้น แต่ไอ้ตัวเล็กโวยวายร้องไห้คิดว่ามันเป็นกบไปเรียบร้อยโรงเรียนเฟิร์สครับ


“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวป๊าจะเขี่ยออกให้ โอ๊ย!(โดนข่วนแขน) เงียบก่อนพราว เดี๋ยวกบจะตามหาเสียงพราวนะ”


ผมแกล้งขู่เหมือนตอนพราวยังเป็นเด็ก พราวยอมยืนร้องไห้ซบอกผมนิ่งๆ ผมเลยช้อนตัวพราวขึ้นมานั่งบนแขนเหมือนอุ้มเด็ก ไอ้ตัวเล็กก็ได้แต่สะอื้นกอดคอซบบ่าผม


“กบไม่มีแล้ว ชู่ววว เงียบเนาะ” ผมลูบหลังปลอบ


“รองเท้า...”


ผมย่อตัวหยิบรองเท้าแตะที่เจ้าตัวดิ้นจนหลุดออกจากเท้าขึ้นมาถือให้ อุ้มไว้แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเดินฝ่าป่าฝ่าดงให้อะไรข่วนหรือไปสะดุดอะไรเข้าอีก


“รองเท้าผ้าใบทำไมไม่ใส่มา”


“หนูจะเล่นน้ำนี่”


“เราพกใส่กระเป๋ามาก็ได้ แล้วไอ้กางเกงขาสั้นนี่อีก ไม่เคยฟังป๊าเลย”


“...”


“แถวนี้มันมีกบแปลกๆ เขาบอกว่าถ้ามันกระโดดเกาะผิวหนังคนแล้วมันจะแกะไม่ออก”


“จริงเหรอ?”


“จริง จนกว่าฟ้าจะร้องเสียงดังๆ มันถึงตกใจแล้วกระโดดออกจากตัวเราเอง”


“หนูกลัว ฮึก”


“ถ้ากลัวคราวหลังก็ต้องฟังป๊า ป๊าเคยทำไม่ดีกับพราวด้วยเหรอ”



“...เคย”


“ตอนไหน”


หรือว่าตอนที่ผมกัด ก็พราวดื้อผมเลยอยากจะทำโทษหลาบจำ แต่จะให้ตบให้ต่อยผมก็ทำไม่ได้ เลยทำได้แต่กัด คิดว่าน่าจะเจ็บที่สุดเท่าที่ทำได้ละ


“ตอนกลางคืน -/////-“


“หึหึหึ ฟอดดดดด”


ผมสูดความหอมจากหน้าผากพราวเข้าไปเต็มปอด


พอพราวเท้าพ้นพื้นเจ้าตัวเขาคงสบายใจแล้วล่ะบวกกับเมื่อคืนเอาแต่เฝ้าระแวงผมกับมิ้นต์ทำให้นอนไม่พอ ตอนนี้ก็เลยหลับซบไหล่ผมไปตลอดทางอย่างนี้ อุ้มไปนานๆก็ชักเมื่อยแต่ก็ไม่เท่าที่ผมไปเล่นเวทที่ฟิตเนสหรอกครับ ผมยังคิดอยู่เลยว่าถ้าผมเอาพราวมายกแทนดัมเบลกล้ามผมอาจจะไม่ขึ้นก็ได้ ฮ่าๆๆ



ประมาณสิบนาทีก็มาถึงแอ่งน้ำที่ว่า ทุกคนต่างก็อึ้ง มันสวยมากๆ น้ำเป็นสีฟ้า มีน้ำตกเล็กๆด้วย ถ้าพราวเห็นพราวต้องชอบ แต่ผมยังไม่ปลุกหรอก ตื่นมาเดี๋ยวงอนผมอีก ขอกอดนานๆก่อน


“สร้างบ้านแถวนี้เกร๋นะมึง > <”


“ไม่ว่ะ ริมทะเลหมือนเดิมเถอะ เอาไว้ทำเป็นศาลาเล็กๆมาพักดีกว่า ไม่อยากให้คนมายุ่มย่ามใกล้ๆมาก”


“ย่ะ น้องพราวน่ารักจุงงงงงง”


ไอ้เค้กแอบบีบแก้มไอ้ตัวแสบที่หลับอยู่จนเจ้าตัวเขาสะลึมสะลือปัดออกอย่างรำคาญ ผมนั่งบนโขดหินแถวนั้นจับพราวนั่งคร่อมตัก ขอกระดาษร่างแบบไอ้เค้กมาพัดให้ด้วยเพราะพราวงัวเงียตื่นมาบอกว่าร้อนแล้วก็หลับต่อ เหงื่อออกเต็มไรผมเลย


“ตื่นแล้วเหรอ”


ผมถามเมื่อจะก้มไปหอมแต่เห็นลืมตาใสแจ๋วมองผมอยู่ พราวพยักหน้าแต่ก็ยังกอดคอและซบบ่าผมอยู่ หรือว่าตื่นใหม่สติยังมาไม่เต็มที่เลยยังไม่งอน


“ลงมั้ย ไปเล่นน้ำ”


“ไม่อยากเล่นแล้ว ร้อน”


“ครับๆ”


ผมปล่อยให้พราวอยู่อย่างนั้นทำให้ไม่สามารถลุกไปดูมุมนั้นมุมนี้ได้ ตอนกลับตัวแสบก็ขอขี่หลังกลับ หายงอนแล้ว? หรืออะไร? หรือผมแก่แล้วจนไม่เข้าใจวัยรุ่นแล้วเนี้ย ไม่หรอกมั้ง เพิ่งจะเลยสามสิบมาสองปีเอง = =

 

 

[takara]

น้องพราวน่ารัก

[mild-dy]

น้องพราวน่ารักอ่ะ

[loveromance]

พราวว หายงอนป๊าเถอะ เชื่อพี่ ชีวิตจะรุ่ง

[saruttaya]

พ่อลูกคู่นี้น่ารักตลอด

[Inwoสูs]

น้องพราวเค้ากลัวกบไงพี่ ลืมหรอ

[Teddysdeath]

  อยากฟัดน้องพราว

[dahlia]

กลับมามุ้งมิ้งๆๆกันแล้ว ดีใจๆๆ

[ferrari_L]

29
 

ผมชอบที่นี่นะ เงียบสงบดี แต่ถ้ามีบ้านสวยๆแบบไม่ต้องนอนกลางดินกินกลางทรายอย่างนี้จะดีมากที่สุดในสามโลกเลย ^O^ ส่วนเรื่องป๊าผมหายงอนแล้วแต่ผมว่าป๊าต้องงอนผมกลับแน่เลย...


จากหลายวันที่ผ่านมา เหตุการณ์หลายๆอย่างทำให้ผมรู้ว่าตัวเองขาดป๊าไม่ได้จริงๆ ป๊าดูแลผมจนผมเคยตัว ทำอะไรเองไม่เป็นสักอย่างเลย แล้วไอ้ที่บอกว่าจะยกให้มิ้นต์น่ะลืมไปได้เลย ผมไม่ให้แล้ว! ถึงป๊าจะเป็นแฟนมิ้นต์แล้วดีกับผมเท่าเดิมยังไงผมก็ไม่ยอมหรอก ป๊าไปใกล้กับคนอื่นไม่ได้เพราะผม...เสียใจ


จึกๆ


ผมจิ้มแขนหนาเบาๆ เราเข้ามานอนได้สักพักแล้วเหลือแต่มิ้นต์ที่ยังไม่เข้ามานอน


“หืม?”


ป๊ายังไม่หลับด้วย ชอบรอให้ผมหลับก่อนทุกที


“มิ้นต์ยังไม่มาเหรอ”


“...จะให้ป๊าทำอะไรให้มิ้นต์อีก”


ป๊าถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาคงรู้แล้วล่ะว่าผมคิดจะยกเขาให้มิ้นต์ ผมกลับมาคิดดูอีกทีแล้วถ้าสมมุติว่าป๊าจะยกผมให้คนอื่นบ้างผมคงเสียใจที่สุดในชีวิตเลยล่ะ


พอเห็นผมเงียบป๊าเลยหลับตาลงทำเหมือนจะหลับไป ผมเลยเขย่าแขนหนาอีกที


“ป๊า... ป๊าครับ”


“...”


“หนูปวดชิสุกะ”


“= = ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก”


ป๊าเร่งตะเกียงให้สว่างสุดแล้วเดินนำออกมา จะเข้าห้องน้ำห้องท่าทีก็ลำบากจริงๆ ตอนเย็นไม่น่ากินน้ำอัดลมเยอะเลย ป๊าก็ห้ามแล้วเชียว


“ปล่อยมิ้นต์นะคุณหม่อน อ๊ะ”


“หืม... หวงตัวไว้ทำไม ไว้ให้พ่อกูเหรอหรืออาเฟิร์สของมึง”


เพียะ


“มิ้นต์!”


“โอ๊ยยย อ๊ะ อย่า...”


OoO ผมตาโตหันขวับไปมองป๊าที่มองหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว ร่างสูงจุ๊ๆปากให้เงียบไว้ แอบอยู่ในมุมมืดเห็นมิ้นต์กับพี่หม่อนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเหมือนที่ผมเคยทำกับป๊าอยู่


“อ๊ะ”


แต่ก็เห็นได้เท่านั้นเพราะมือใหญ่เอื้อมมาปิดตาผมไว้


“เอาไง ถ้าไปห้องน้ำก็ต้องผ่านทางนั้น”


“ไม่เอาไม่ผ่าน”


“ปวดคิตตี้ด้วยมั้ย”


“ไม่ ปวดชิสุกะอย่างเดียว”


“งั้นข้างต้นไม้แถวนี้ก็ได้มั้ง”


“ง่ะ... แต่ก็ได้”


เราต้องเดินกลับไปเอาขวดน้ำแล้วก็กระดาษทิชชู่มาอีกทีก่อนจะหามุมลับตาคนเพื่อปลดปล่อย ข้างหน้ามันมืดมากแต่ผมก็ไม่อยากให้ป๊าส่องไฟมาทางนี้ -3- ก็มันเขินง่ะ ถึงป๊าจะบอกว่าเป็นคนสอนผมฉี่มากับ ‘มือ’ ก็เถอะ


“ป๊าๆๆ ตกลงพี่หม่อนกับมิ้นต์เป็นผัวเมียกันแบบเราเหรอ”


“ก็คงงั้น”


“อ่อ แล้วงี้พี่หม่อนก็ต้องโมโหมากแน่ๆเลยที่มิ้นต์มาเป็นแฟนกับป๊า”


เหมือนผมเลย... ผมก็เป็นแบบนั้น


“นี่พราว...” ป๊าหยุดเดินแล้วจับตัวผมหมุนไปเผชิญหน้า ดวงตาคมกริบมองผมด้วยสายตาจริงจังแต่แฝงไปด้วยอารมณ์โมโหหน่อยๆ


“แฟนคืออะไร”


“กะ... ก็แฟนคือคนที่ไปเที่ยวด้วยกัน ดูหนัง ฟังเพลง ดินเนอร์แล้วก็สอนการบ้าน อ้อ เดินจูงมือกันด้วย ไปไหนกันก็พูดหวานๆ ทำตัวน่ารักด้วยกันตลอดเลย อยากมีแฟนจัง ^O^”


“แล้วป๊าไม่ได้ทำแบบนั้นกับพราวเหรอ?”


ป๊าบอกแล้วเดินหนีเข้าไปในเต้นท์


อ่า... ป๊าทำ ทำมากกว่านี้อีก งี้หมายความว่าผมก็เป็นแฟนกับป๊าอยู่ดิ ว้ากกกๆๆๆ เราจะมีแฟนสองคนไม่ได้ งั้นมันเท่ากับการนอกใจ... แต่ผมเป็นคนบอกให้ป๊าไปเป็นแฟนกับมิ้นต์เองนี่ ทำอะไรลงไปวะไอ้พร๊าววววววว > <


“ตอนนั้นหนูเคยถามว่าหนูเป็นแฟนกับป๊าหรือเปล่า ป๊าก็บอกว่าเปล่า แต่เป็นผัวเมียกันนี่”


“โอเคๆ ป๊าขอโทษที่บอกอะไรผิดๆ แฟนกันมันเป็นแค่เริ่มแรกพอเข้าขั้นลึกซึ้งมันก็กลายเป็นผัวเมียแบบเราไง”


“อ้ออออออออออออ”


มันต้องเริ่มจากการเป็นแฟนก่อนสินะ ป๊าส่ายหัวอย่างระอาแล้วล้มตัวลงนอน


“ป๊าๆๆ อย่าเพิ่งนอนสิ”


“อะไรอีกหะ ความคิดน่าปวดหัวจริงเลยพราว ป๊าต้องพาไปหาหมอมั้ยเนี้ย”


“ไม่ๆๆ หนูจะบอกว่าหนูหึงป๊า”


“รู้แล้ว”


“อ่าว = = รู้ได้ไงอ่ะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”


“= =;;;”


“ทำหน้าอย่างนี้ โกรธหนูใช่มั้ย หนูขอโทษนะ forgive meee~~~~~”


“ครับๆ”


“ป๊าตอบแบบขอไปทีอ่ะ โกรธหนู ไม่อยากพูดกับหนูเหรอ T_T”


“ป๊าไม่ได้โกรธแล้ว โกรธจนหายโกรธไปเองแล้วครับ ลูกหมีเข้าใจแล้วก็นอนนะครับ”


“ลูกหมีไม่เข้าใจพ่อหมีเลยสักนิด”


“ป๊าไม่อยากจะคิดถึงตอนที่พราวไม่ต้องการป๊าอีก ไม่อยากนึกถึงตอนที่พราวตีตัวออกห่างแล้วยัดเยียดป๊าให้คนอื่น ดังนั้นเราจะไม่พูดเรื่องนี้อีก โอเค๊!”


ป๊าพูดกระแทกอ่ะ ผมรู้สึกผิดจริงๆนะ ไม่อยากให้ป๊าโกรธเลย ครั้งแรกที่ป๊าโกรธคือตอนผมยังเด็กๆ เด็กมาก ตอนนั้นผมไม่สบายและไม่ยอมกินยา ป๊ากล่อมเท่าไหร่ก็ไม่ยอมกิน เขาเลยโกรธไม่มาดูผมเลย จนผมหายไข้นู่นแหละ ป๊าบอกว่าป๊าโกรธตัวเองมากกว่าเพราะว่าเขาดูแลผมไม่ดี ทำให้ไม่สบายและไม่สามารถทำให้ผมหายได้อีก ง้อตั้งหลายวันกว่าจะหาย


“ขอโทษน้า ซอรี่ๆๆๆ”


“ป๊าไม่ได้โกรธแล้ว หรืออยากให้ป๊าโกรธ?”


“ป๊าชู่ววววว~~”


ผมจุ๊ปากเพราะเห็นเงาคนเดินผ่านเต้นท์มาที่หน้าประตูคาดว่าน่าจะเป็นมิ้นต์ผมเลยทิ้งตัวลงนอนทับตัวป๊าดังตุบ! พ่อหมีใหญ่ทำหน้าจุกแต่ผมไม่สนใจแกล้งทำเป็นหลับแต่แอบรี่ตามองนิดๆ ส่วนป๊าก็สวมบทบาทนอนกอดผมหลับเหมือนกัน


ผมเห็นมิ้นต์ร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางน่าสงสาร อาจจะเจ็บมั้ง >////< แต่มันก็แค่แป๊บเดียวเองนี่นา พอเริ่มจะเข้าที่มันก็จะรู้สึกอีกแบบ นะ...นี่ผมคิดอะไรเนี้ยยยยยย


“โอ๊ย หยิกป๊าทำไม”


“กะ ก็ หนูเขินอ่ะ T///T”


“อาเฟิร์สกับพี่พราวยังไม่หลับเหรอครับ”


ผมสะดุ้งเมื่อมิ้นต์ทักขึ้นมา ขนาดผมกระซิบเบาๆข้างหูป๊าแล้วน้า


“ป๊าไม่สมบทบาทเลย”


“ครับ = =;; แล้วพราวจะนอนบิดไปบิดมาทำไมล่ะครับ”


“งื้ออออออออ”


“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ มิ้นต์เสียงดังเหรอ”



“เปล่าๆๆ ยังไม่หลับกันหรอก เออมิ้นต์ที่พี่บอกให้มิ้นต์เป็นแฟนป๊าได้น่ะ แคนเซิ่ลนะ เพราะตอนนี้พี่เป็นแฟนป๊าแล้ว แล้วก็เป็นผัวเมียด้วย”


“= =;;”


“หมีเพ้อเจ้อ นอนได้แล้ว กู๊ดไนท์นะมิ้นต์”


“พรุ่งนี้มิ้นต์ขอไปนอนอีกเต้นท์หนึ่งนะครับ”


“อ้าว ทำไมอ่ะ พี่แค่ห้ามนอนติดป๊าเอง”


“ไม่ใช่อย่างนั้นพี่พราว เอ่อ... คือ...” มิ้นต์อ้ำๆอึ้งๆ


“ได้ๆ เหลือเต้นท์ที่พราวยังกางไม่เสร็จอีกเต้นท์หนึ่ง พรุ่งนี้อาจะบอกจักรินทร์จัดการให้”


“ขอบคุณครับ”


มิ้นต์ยิ้มเนือยๆแล้วล้มตัวลงนอน



“เดี๋ยวมิ้นต์ อ่ะนี่ พี่ให้ยืม”


ผมยื่นตุ๊กตาพ่อหมีตัวปลอมให้มิ้นต์ที่รับไปอย่างงงๆ


“แล้วพี่พราวล่ะฮะ”


“พี่ก็จะนอนกอดป๊าไง ฮิฮิ”


ผมว่าแล้วล้มตัวนอนอีกครั้ง จับแขนใหญ่ให้มาโอบรอบตัวเองเอาไว้ด้วย


“จุ๊บๆๆ หลับแล้วพรุ่งนี้ต้องหายโกรธหนูนะ”


ผมจุ๊บปากกู๊ดไนท์ป๊ารัวๆ ไม่ได้จุ๊บตั้งนานละ ป๊าล๊อคคอผมไว้แล้วหอมแก้มไปอีกหลายทีก่อนที่ผมจะนอนซุกอกป๊าเหมือนที่เคยเป็น ตุ๊กตาพ่อหมีตัวสำรองกลายเป็นตุ๊กตาไร้ค่าที่สามารถยกให้คนอื่นไปได้เลยเมื่อได้สิ่งที่มีค่ามากกว่ากลับคืนมา

 

 

 
























ผมนอนอยู่บนเก้าอี้ผ้าริมชายหาด มือก็สไลด์สมาร์ทโฟนที่ป๊าซื้อให้อย่างอารมณ์เสีย สัญญาณโทรศัพท์มีนะ แต่มันช้ามากกกก เปิดกล้องคุยกับบนฟ้ากับอธิศแล้วโคตรกระตุกเลย


“มึงตอบกันเร็วๆดิ กูอารมณ์เสียเน็ตมากเลย”


“ก็แค่ยอมให้กูด่าแล้วก็ตบสักห้าทีซ้อนกูก็หายละ” บนฟ้าบอกมา


“ตบเหรอ ไม่ไหวมั้ง แล้วเขาก็คงไม่ทำกูหรอก”


“นั่นดิ ผู้ชายเขาไม่ทำผู้หญิงอย่างนั้นหรอก”


“ผู้หญิงพร่องมึงสิไอ้สัส ผลัวะๆ”


บนฟ้าตบหัวอธิศไปสองทีเต็มๆฝ่ามือ อูยยยยยย ซ้อมเจ็บไว้ก่อนเลยถ้าป๊าจะตบผมอย่างนั้น


“ตกลงแฟนมึงนี่เป็นใครวะ”


“เออน่า”


โอยยยยย ภาพเสียงดีเลย์มากเลย รำคาญกว่านี้มีอีกม้ายยยยย ถ้าป๊าจะสร้างบ้านให้ผมอยู่ที่นี่ช่วยติดสัญญาณโทรศัพท์กับต่อwifiให้ด้วย ไม่งั้นผมไม่ยอมอ่ะ > <


“มึงเป็นรับใช่มะ แต่ดูจากสัณฐานแล้วกูก็ไม่น่าถาม”


“นั่นดิ ถามอะไรเนี้ยยยยยยย >///////////<  แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยวะ”


ผมคิดว่ารับคือคนที่ถูก... ใช่มั้ยอ่า เป็นไรไม่รู้ รู้แต่หน้าร้อนจนจะแตกแล้ว


“งั้นต้องถามกูเลย ฟ้าถอยไปดิ ทำไมต้องแย่งเข้ากล้องด้วย”


“เออ!!!”


“งอนกูเพื่อ? เมียกูนี่ จึ๊ๆๆๆ” ไอ้อธิศทำเสียงจิ๊จ๊ะ


“พวกมึงเลิกตีกันก่อนได้มั้ย ตกลงกูจะง้อเขายังไงดีเนี้ย”


“เอาตามตรงนะ กูก็เคยโกรธฟ้าอยู่เหมือนกัน” อธิศทำเสียงจริงจัง “แต่มันไม่เข้าใจกูหรอก ง้อกูบ้าบออะไรไม่รู้...”


“...”


“...ที่จริงแล้วกูอยากให้มันแก้ผ้ารอกูอยู่ที่เตียงต่างหาก”


“...”


“ถ้ามันทำอย่างนั้น กูจะกระโจนเข้าใส่ ความกงความโกรธไรกูจะไม่รู้จักเล้ยยยยย~~~~~ ลืมทุกสิ่งเลย forgive and forget เล้ยยยยยย”


เอาจริงดิ แค่นี้ทั้งหายโกรธทั้งลืมเลยเหรอ


“อย่าไปเชื่อมันไอ้พราวววววววว” ฟ้าตะโกนมาจากที่ไกลๆ


“กูจะลองดูแล้วกัน มันก็ไม่ยากอะไรนี่”


“=[]= มึงทำจริงดิ มึงเปลี่ยนใจมาเป็นแฟนกูมั้ยพราว ผลัวะๆๆ โอ๊ย ฟ้า!! ฮึ่มมมม กูจะไปข่มขืนเมียก่อนนะ บายยยยยย”


อะไรของพวกมันวะ ตีกันได้ตีกันดีจริงๆเลย


ตอนนี้ป๊าไปคุยเรื่องโครงการกับผู้นำหมู่บ้านครับ อาเค้ก อาไบรอัน อามาร์ช ลุงจักร ไปกับป๊าหมดเลย ผมเลยอยู่ว่างๆจิบน้ำมะพร้าวจากลูกอยู่ริมทะเล ส่วนอาพลอยกับอาโจฮันนอนอาบแดดอยู่ คนอื่นๆก็เล่นน้ำกันหมด


ส่วนเรื่องแก้ผ้ารอบนเตียงนั่นทำคืนนี้เลยดีกว่า ไม่ต้องกลัวมิ้นต์จะเข้ามาเห็นหรอกเพราะมิ้นต์ขอย้ายไปนอนอีกเต้นท์หนึ่งแล้ว ขนข้าวของไปแล้วด้วย


ง้อตอนป๊ากลับมาเลยหรือว่ารอตอนก่อนนอนดีนะ ผมว่าก่อนนอนดีกว่าเพราะป๊ากลับมาคงเหนื่อยอยู่ ให้ป๊าได้พักผ่อนก่อน ส่วนเรื่องแก้ผ้าก็แป๊บๆ อาบน้ำเสร็จก็ยังไม่ต้องใส่เสื้อผ้า นั่งรอป๊าอยู่ในเต้นท์ พอป๊าเข้ามาเห็นก็หายโกรธ ใส่เสื้อผ้ากลับแล้วนอนหลับเหมือนเดิม


โอเคเลย!!! คิดถูกจริงๆที่ปรึกษาอธิศ ^O^


“นั่งยิ้มอะไรอยู่คนเดียว ปัญญาอ่อน”


“ไม่ได้ยิ้มให้พี่ไหมสักหน่อย”


“แหวะ เด็กติดพ่อปัญญาอ่อน”


“ทำไมต้องมาว่าพราวด้วย -3- พราวไม่ได้ปัญญาอ่อนสักหน่อย พี่ไหมนั่นแหละ”


ผมว่าตั้งแต่เด็กจนโตผมคงติดลบในสายตาพี่ไหมมากเลยอ่ะ ที่ผมไม่ชอบเขาเพราะเขามาชอบป๊าของผมนี่ แต่ที่เขาไม่ชอบผมผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนที่พี่ไหมแกล้งผมผมยังไม่เคยฟ้องป๊าเลย ถ้าเป็นคนอื่นผมให้ป๊าไปจัดการแล้วด้วย


“ว่าใครหะ”


“โอ๊ย นิสัยไม่ดี ชอบหยิกคนอื่น!”


ผมลูบแขนบรรเทาความเจ็บแล้วลุกขึ้นเดินหนีไปเลย คนอะไรไม่รู้นิสัยไม่ดี ชอบแกล้งผมตั้งแต่เด็กเลย ชอบมาว่าผมเป็นเด็กเอ๋อ เด็กปัญญาอ่อน ชอบว่าผมเกาะป๊าอีก ดีนะที่ป๊าไม่ไปชอบยัยพี่ไหมนี่เข้าไม่งั้นจะอาละวาดบ้านพังแล้วหนีไปอยู่กับแกรนด์พาเลย คนอะไรโคตรนิสัยไม่ดี


ผมเดินบ่นมาเรื่อยๆด้วยความหงุดหงิด รู้ตัวอีกทีรอบตัวผมก็ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้แล้ว T_T เมื่อกี้ผมโกรธจนไม่ทันได้สังเกตอะไรรอบข้างเลย มองกลับไปด้านหลังยังเห็นที่พักของตัวเองอยู่ เดินมาไกลเหมือนกันนะเนี้ยเรา


ตอนโกรธจะเดินไกลเป็นกิโลยังได้แต่พออารมณ์เริ่มกลับสู่ปกติแล้วเหนื่อยขึ้นมาทันทีเลยแหงะ


เมี๊ยวววว~


OoO เสียงแมว... ผมหันขวับไปมองหาก็เห็นแมวตัวสีขาวอยู่ไม่ไกลแต่พอมองที่ดวงตาก็พบว่าตาทั้งสองข้างสีไม่เหมือนกันข้างหนึ่งสีฟ้าข้างหนึ่งสีเหลือง นี่มันแมวขาวมณีชัดๆ สวยจังเพิ่งเคยเห็นใกล้ๆ แต่พอผมเริ่มจะเดินเข้าไปลูบหัวมันก็วิ่งหนี แล้วยังไงล่ะผมก็วิ่งตามสิ!


“เหมี๊ยวๆๆ อย่าวิ่งหนีนะ ขอเล่นด้วยหน่อยสิ”


มันตัวอ้วนมากๆๆๆๆ ดูจากเต้านมที่หย่อนยานแล้วคงจะผ่านการมีลูกมาแล้วหรืออาจจะกำลังท้องอยู่ แต่พอคลาดสายตาแป๊บเดียวแม่แมวตัวนั้นก็หายไปเลย เห็นแต่ก้อนหินขนาดใหญ่สองสามก้อนวางทับๆกันอยู่


อะไรว้า ไม่เล่นด้วยก็ได้ แต่พอผมหันหลังกลับเท่านั้นแหละ... ที่นี่มันที่หนายยยยยยยยยย  TOT


มิ๊ววว มิ๊วว


เสียงดังมาจากในโขดหินนั่น O.O ความคิดที่จะหาทางเดินกลับเต้นท์ถูกลืมไปชั่วขณะเมื่อเสียงมิ้วน้อยน่ารักดังมาเบาๆมีหลายเสียงด้วยนะนั่น ผมค่อยๆปีนขึ้นโขดหินตามหาต้นเสียงก็พบลูกแมวสีขาวล้วนอีสามตัวร้องอย่างหิวโหยทันทีที่แม่แมวเข้าไปกก น่ารักที่สุดเลย *_*  ตัวเล็กๆขนปุยๆดวงตากลมเชียว อยากฟัดๆๆ ผมสอดมือลอดช่องระหว่างหินเข้าไปลูบหัวมันเบาๆ แย่งกันดูดนมใหญ่เลย


“แล้วแม่แมวจะทิ้งลูกไว้ทำไมเนี้ย เหมือนแม่พราวเลย ดีที่พราวยังมีป๊า แต่นี่น้องแมวต้องอยู่คนเดียวดังนั้นห้ามทิ้งน้องแมวไปไหนอีกนะ”


ผมเกาคางให้แม่แมวที่หลับตาพริ้มทำหน้าเคลิ้ม


“หรือว่าออกไปหาของกิน”


เพราะผมได้ยินคนงานบอกว่าเศษอาหารที่จะเอาไปทิ้งถูกคุ้ยอยู่


“งั้นเดี๋ยวพราวไปเอาของมาให้กินนะ”


ตั้งท่าจะลุกแต่นึกได้ว่าตัวเองหลงทาง มองไปรอบๆก็มีแต่ป่า จะมีสัตว์เลื้อยคลานอะไรโผล่มาอีกหรือเปล่าเนี้ย พราวนะพราว เห็นแมวแล้วลืมทุกอย่างเลย T_T แต่ยังไงผมก็ยังเชื่อว่าป๊าจะต้องตามหาผมเจออยู่ดี จากประสบการณ์นะ ผมว่าผมอยู่กับที่เฉยๆดีกว่าจะได้ไม่คลาดกัน ได้เล่นกับน้องแมวด้วย(นี่คือจุดประสงค์หลักชิมะ = =)


ดีจังที่แม่แมวไม่หวง... ผมอุ้มลูกแมวมาจุ๊บเรียงตัว เล็บแมวเด็กมันคมมากๆๆ สงสัยจะกลัวหล่นเลยเกี่ยวแขนผมไว้ไม่ยอมปล่อยเลย แถมพอเอามาเกี่ยวเสื้อยิ่งแกะออกยากไปใหญ่


“ตัวนี้ชื่อชูการ์ ตัวนี้แคนดี้ ตัวนี้เอแคลร์ ส่วนแม่แมวก็... ก็ชื่อแม่แมวนั่นแหละ คิดไม่ออกละเพราะว่าพราวหิว”


เมื่อไหร่ป๊าจะมาเนี้ย หิวจังตอนกลางวันกินแค่น้ำมะพร้าวไปเอง บรรยากาศรอบๆเริ่มมืดแล้วด้วย T^T ถ้ามันมืดจะร้องไห้จริงๆด้วย


“ถ้าเจอป๊าเดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จัก ป๊าเป็นคนใจดีที่พราวรักมากๆๆๆ ป๊าเป็นคนเดียวที่อยู่กับพราวเพราะพราวไม่มีแม่ อ๊ะ แต่พราวเห็นหน้าแม่แล้วนะ หน้าเหมือนพราวมากๆๆ แต่พราวน่ารักกว่า อิอิ”


ผมเอาชูการ์ไปวางแล้วหยิบเอแคลร์ขึ้นมาต่อ พอได้อยู่คนเดียว ได้อยู่กับตัวเองแล้วความคิดต่างๆนานามันก็ไหลเวียนเข้ามาในสมองไม่หยุด



“แต่พราวก็กลัวว่าจะเป็นได้แค่ตัวแทนจัง ไม่หรอกๆๆ > < ป๊าคงลืมแม่ไปแล้วแหละเพราะพราวจะทำให้ลืมเอง นั่นๆ กำลังคิดว่าพราวอกตัญญูอ่ะสิ แต่เอาเข้าจริงๆพราวก็ไม่ได้คิดว่าป๊าเป็นพ่อมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วแหละ ไม่รู้สินะ มันมีเส้นบางๆกั้นอยู่อ่ะ เบื่อฟังพราวหรือยัง จะได้เอาแคนดี้มาบ้าง...”


ผมเงียบเสียงวางเอแคลร์คืนให้แม่แมวแล้วโผล่หัวออกมาจากโขดหินเมื่อได้ยินเสียงย่ำเท้ามาเบาๆ มองไปเห็นแสงไฟมาจากที่ไกลๆ อ๊ะ... ถ้าไม่ใช่ป๊าล่ะ ผมผลุบหลบลงไปหลังโขดหินเหมือนเดิม


“พราว... พราว”


“OoO ป๊า! ป๊าหนูอยู่นี่”


ถึงจะดังมาจากที่ไกลๆแต่ผมก็จำเสียงทุ้มๆนั่นได้


ผมลุกขึ้นยืนแล้วโบกมือ จะลงเหยียบพื้นก็ไม่กล้า กลัวเจอตัวอะไรไต่เท้าขึ้นมายิ่งใส่รองเท้าแตะมาด้วย แสงไฟที่เคลื่อนตัวช้าๆเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้เร็วขึ้นก่อนจะปรากฏผู้คนมากมายทั้งป๊าทั้งอาๆทั้งหลาย โดยเฉพาะป๊าที่หน้าซีดและเหงื่อโซมกายมากกว่าคนอื่นๆ


“ป๊า! ฮึก”


“ชู่วๆๆ พราวไม่เป็นไรใช้มั้ย”


ตอนแรกผมคิดว่าตัวเองไม่เป็นไร แต่พอได้เห็นใบหน้าคมแล้วก็อดปล่อยโฮออกมาไม่ได้ ความหวาดกลัวที่กักเก็บไว้ถูกปล่อยออกมาเมื่อได้กลับมาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งที่คอยปกป้องผมมาทั้งชีวิต


“ฮึกกก นึกว่าไม่มาแล้ว”


“มาๆ มานี่ไง”


“ออกไปกันเหอะ ค่ำแล้วจะลำบาก” อามาร์ชบอก


“แต่ว่า ฮึก เอาแมวไปด้วย”


ผมชี้ไปทางโขดหิน พวกคนงานเลยเข้าไปดูพวกเขาอุทานและพูดเป็นภาษาใต้รัวเร็วซึ่งผมก็ฟังไม่รู้เรื่อง สุดท้ายผมก็ได้อุ้มแม่แมวกลับ(โดยมีป๊าอุ้มผมไว้อีกที) ส่วนแมวเด็กก็ถูกห่อเสื้อของคนงานพาไป ผมเพิ่งรู้ว่านี่เป็นแมวศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองที่เขาใส่ร้ายป๊าว่าเป็นเพราะป๊าแมวถึงหายไป แต่ผมก็ไปเถียงกับเขามาเรียบร้อยว่าแมวจะคลอดลูกมันต้องการที่สงบๆ พวกเขาคงจะไปกวนมัน มากเข้ามันเลยหอบลูกหนีไง


“ทำแบบนี้ไม่น่ารัก”


“แต่เขามาว่าป๊านะ!”


“เขาเป็นผู้ใหญ่ ไปเถียงเขาฉอดๆเป็นอะไรที่เด็กไม่ควรทำ”


“แล้วทำไมหนูเถียงป๊าได้ล่ะ”


“อืม... เพราะป๊ารักพราวมั้ง ป๊าถึงยอม ฮ่าๆๆ”


“หนูก็รักป๊าที่สุดในโลก”


“ถ้ารักป๊าคราวหลังไม่เอาแล้วนะ ไม่วิ่งตามแมวตามหมาที่ไหนแล้วนะ”


“งื้ออออออออออ”


“รับปากมาเร็วๆ”


“มันน่ารักมากเลย หนูเล่าเรื่องป๊าให้เด็กๆฟังด้วย”


“พราว...” ป๊าเรียกผมเสียงเข้ม


“ก็ได้ครับ T_T” ผมกอดแขนใหญ่ไว้แล้วซุกหน้าลงอ้อนๆ “ไม่ได้อ้อนป๊าตั้งนาน”


“แล้วทำไมไม่อ้อนล่ะ”


“หนูคิดว่าป๊าไม่ชอบ หนูกลัวป๊าจะรำคาญแล้วไม่รักหนู”


“เด็กโง่ จริงๆเลย” ป๊าขยี้หัวผมแรงๆแล้วทำหน้าโหดใส่


“ขอโทษน้า ไว้หนูจะไถ่โทษให้”


“ไถ่โทษ?”


“อุ๊บส์ บอกไม่ได้ อิอิ”


“คงไม่พ้นหาเรื่องมาปั่นหัวป๊าเล่นอีกแน่ๆ”


“ป๊าน่ะ!”


ผมสะบัดหน้าหนีงอนๆ สร้างเสียงหัวเราะให้คนตัวโต คืนนี้มันดึกแล้ว ผมเหนื่อยและกลัวมากๆ ขอนอนกอดป๊าให้อุ่นใจก่อน เรื่องง้อนั่นไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ ^O^




---------------------------------------------------
อ่าาาาา ใกล้ครบ 1 ปีแล้วสำหรับนิยายเรื่องนี้
ใครเป็นคนอ่านคนแรกเนี้ยอยากจิรู้ นางอดทนเริศมากข่าาาาา
ใกล้เปิดเทอมแระจะพยายามเร่งน้าาาาๆๆ T_T
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันฮัฟฟฟ ชุ๊บๆๆ -3-

เฟอร์ ::: มีคนอยากเห็นอิป๊าโดนนุ้งพราวแกล้งบ้าง
เฟิร์ส ::: แค่นี้ผมยังหัวหมุนไม่พอเหรอครับ
พราว ::: หนูไม่แกล้งป๊าหรอก หนูรักป๊า ^O^
เฟิร์ส ::: หึหึหึ มาจุ๊บที
เฟอร์ ::: เดี๋ยวนะ = =;;
พราว ::: จุ๊บๆ
เฟอร์ :: เดี๋ยวๆๆๆ (หาฉากมากั้นให้สองนาง)