หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[minmin96]

น้องน่าฟัดจริงๆ

[cancan]

สงสารกูกู้กีกี้ น่าตีน้องพราวสักแปะ  อยากให้น้องมาด้วยแล้วยังจะทิ้งให้เดินคนเดียวอีก
ส่วนปะป๊านี่น่าโดนฟาดสักป๊าบบบ  มาทำนุ้งพราวร้องไห้ได้ไง  ชอบรังแกน้อง(ตอนดึกๆ?)แล้วยังจะมาขึ้นเสียงอีก ชิๆ

[Sirada_T]

ยังไม่รู้เรื่องพ่อเล้ยยยยยยย~

[nongrak]

อ่านจบหน้า8แล้ว วันนี้ยุ่งจริง

[Chichi Yuki]

คุณป๊ายังไม่เคลียร์เรื่องประวัติน้องพราว
อย่าหื่นให้มากนะคุณป๊า

[nongrak]

ไว้มาอ่านอีกรอบตอนนี้อ่านไม่รู้เรืองเลยเพราะรีบ
ขอโทษนะ

[Elizabeth_TonnY]

อยากได้เเบบป๊า สักคนอ่ะ เห้อฟินนนนทั้งชาติ
น้องพราวน่ารักมากกกกกอ่ะ ชอบๆๆๆๆ

[nongrak]

อ่านทันแล้ว ป๊าพราวหื่นเกิน

[ferrari_L]

21

 


ทำไมผมต้องวิ่งเข้าประตูโรงเรียนทุกวันด้วยวะเนี้ย TOT แล้ววันนี้สถานการณ์ไม่อำนวยด้วย เมื่อเช้าก็เลยให้พ่อหมีอาบน้ำแต่งตัวป้อนข้าวป้อนน้ำให้เลยไม่อยากจะขยับตัวทำอะไรทั้งสิ้น แถมป๊าไม่ให้หยุดเรียนอีกวันด้วย ใจร้ายยยยย คอยดูนะจะไม่ให้...


ผมไปที่โรงอาหารก่อนเป็นอันดับแรกเผื่อจะเจอไอแต่ก็ไม่เลยเดินย้อนกลับไปที่ตึกเรียนอย่างห่อเหี่ยว แน่สิ... ไอคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมแล้วล่ะ ผมก็แค่อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ป๊าคงไม่ฆ่าเขาไปจริงๆหรอกนะ ไม่ๆๆ ผมรู้ว่าป๊าไม่ใช่คนแบบนั้น


“ไอ้พราว!”


“พราว!”


“อิพราววววววว มึงหายหัวไปไหนมา รู้มั้ยว่าเขาวุ่นวายกันขนาดไหนนนนนนนน”


กูมาถึงก็เจี๊ยวจ๊าวกันใหญ่เลยนะพวกมึง ผมไม่สนใจพวกมันแล้วดึงสมุดการบ้านของบนฟ้ามาลอก โอยยยย จะลุกจะนั่งแต่ละที T_T


“วันนี้ บนฟ้า ไอ้ริน ไอ้พราว แล้วก็เพรท มึงเดินเหมือนกันเลย มึงถ่าง!”


“ไอ้เชี่ยยยยยยย พ่อมึง!”


ไอ้รินปาสมุดใส่เฟธ เออดี เขวี้ยงไปแรงๆเลย


“ไอ้รินกับไอ้ฟ้ามันมีผัวแล้วกูเข้าใจ แต่เพรทกับพราว มึง...!”


มาสงสัยอะไรกันตอนเน้~~~~~~~~


“ใครบอกกูมีผัว!” ไอ้รินยังโวยวายไม่เลิก ถ้ามันบอกว่ายังไม่มีนี่ควายก็ไม่เชื่อนะครับ


“เอ่อ คือ คือ...” ส่วนเพรทก็ติดอ่างไปละ


“เพรท นายมีแฟนเหรอ”


“คะคือ...”


“เพรทมันขี้หักในน่ะ เลยต้องเดินเหมือนมีอะไรคารูอยู่อย่างงี้แหละ มึงบอกกูเมื่อเช้าไงเพรท”


“เติร์กกกกก T///T”


เห็นหน้าเพรทแล้วสงสาร เหตุผลจั ญไรอะไรวะ ขี้หักใน...


“แล้วมึงล่ะพราว”


“หะ กูเหรอ”


“มึงจะแก้ตัวว่าไง”


“กูก็ขี้หักใน (TOT)v”


กูนี่จัญไรกว่า!


ไอ้รินไอ้รันเหมือนจะหันมาพูดอะไรกับผมแต่มาสเตอร์เข้ามาสอนก่อน พวกมันก็เลยหันไปตั้งใจเรียน...


ซะเมื่อไหร่ล่ะ!


แม่งหันมาคุยกับผมตามปกติแหละ มาสเตอร์คนนี้ไม่ว่าไม่เอ็ดอะไรหรอกแต่ก็แอบหักคะแนนเงียบๆ รู้ตัวอีกทีต้องเข้าค่ายเกลาวินัยนะครับ ผมเคยโดนครั้งหนึ่งแต่ป๊าไม่ให้ไป... ไม่ว่าจะค่ายไรผมก็ไม่ได้ไปสักค่ายง่ะ


“พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วไปทำงานที่บ้านกู”


“งานไรวะ”


“กีฬาโรงเรียนมีอาทิตย์หน้าแล้วสัส ขาดเรียนหนึ่งวันความรู้มึงเหมือนหายไปปีหนึ่งวะพราว”


“กูรู้เฟร้ย แต่มันตั้งอีกสองอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ”


“เขาเลื่อนเพราะวันหยุดยาวไง เขาจะมาจัดสัมมนาที่โรงเรียนเราอาทิตย์หนึ่ง”


“เขาไหน”


“กูจะรู้มั้ย = =”


“เหรอๆ แล้วทำไรบ้างอ่ะ”


“เราช่วยทำอุปกรณ์ เขาให้จัดกลุ่มกันรับผิดชอบไปเป็นส่วนๆ”


“แล้วเราได้ไรอ่ะ”


“คัตเอาท์!!!” x9 คน


พวกมึงจะตะโกนทำเพื่อออออออออออออ มาสเตอร์เหลือบมองผ่านขอบแว่นตาแล้วก้มไปจดอะไรลงไปยิกๆ มึ๊งงงงงงง... แล้วมึงก็รับงานทำคัตเอ้าท์เขามาเนี้ยนะ สิบคนช่วยกันทำคัตเอ้าท์เนี้ยนะ พร่องงงงงงงงงงง!


“แล้วทำไมต้องไปบ้านมึง”


“เมื่อวานพวกกูไปซื้อถังสีซื้อผ้าซื้อกระดาษอุปกรณ์ต่างๆนานามาหมดแล้วว้อยยยยยย ขนไปไว้บ้านกูแล้ว ไปขอพ่อมึงมาให้เรียบร้อย กูขี้เกียจขนไปขนมา”


“แต่...”


“กูวางโครงกางผ้าเรียบร้อยแล้ว = =”


“กูไปกลับได้ป้ะ”


“มึงจะลำบากให้พ่อมึงมารับเที่ยงคืนตีหนึ่งก็ตามใจ”


“ก็ได้ว้า”


ปกติถ้ามีงานกลุ่มเพื่อนๆจะไปทำกันที่บ้านผมไงเพราะป๊าไม่อยากให้ผมไปนอนที่อื่น ไอ้พวกนี้มันก็รู้ดี แล้วคราวนี้จะขอได้ป่ะเนี้ย


“หน้าที่มึงก็มีอีกนะ”


“อะไรเหรอ”


“เอ่อ อะไรนะเพรท”


ไอ้รินตะโกนถามเพรทที่นั่งข้างเติร์กที่นั่งติดหน้าต่างหลังสุดของห้อง แต่เหมือนสติเพรทจะหลุดไปติดอยู่บนสไลด์ที่มาสเตอร์กำลังอธิบายอยู่แล้วล่ะ เป็นคนที่ตั้งใจเรียนสุดชีวิตมาก ว่าที่คุณหมอ... = =


“หลีดหรือแดนเซอร์ไม่แน่ใจ”


เมื่อเพรทไม่ตอบไอ้รินเลยมั่วๆตอบแทน


หลีด... = =


แดนเซอร์... = =!

 

 

 






















วันนี้ทั้งวันผมเจอไอแค่ครั้งเดียวตอนที่ผมยืนอยู่ระเบียงหน้าห้องแล้วเห็นไอเดินผ่านตึกไป ผมตะโกนเรียกคอแทบแตกแต่หมอนั่นแค่หันหน้าที่มีรอยฟกช้ำจางๆมามองแล้วไม่สนใจผม เออ ยังไม่ตายก็ดีแล้วโว้ยยยย หงุดหงิดคนจริงๆ ไหนบอกว่าจะไม่ยอมแพ้ไงวะ จำไว้เลยๆ


“น้องไอไม่มาหามึงเหรอวันนี้”


“ไม่ต้องไปพูดถึงหมอนั่น”


“โอ๊ะโอ งอนกันเหรอจ้ะเบบี๋”


งอนไรเล่า มันรักตัวกลัวตายเลิกคบผมไปแล้ว


“งอนกันก็งอนไปดิเรื่องไรต้องเอามาม่าคัพมากินในร้านพิซซ่าด้วยวะ ถามกูมั่งว่าอายมั้ย”


“นอกจากมาม่าคัพกูยังมีแบบซอง กูจะเอามาขยำๆแล้วกินแบบดิบๆกลางร้านให้มึงดู!”


“พ่อมึงก็เลี้ยงมาดี แต่ดูแม่งใฝ่ต่ำดิ๊”


“เรื่องของกู”


“อย่าไปยุ่งกับคนเฮิร์ตเลยไอ้รัน แม่งหมาบ้าพาลไปเรื่อย” ไอ้ฟ้าว่าให้ไอ้รินไอ้รัน... เอ๊ะ หรือว่าด่าผมวะ


ตกลงผมได้เป็นเชียร์หลีดเดอร์แหละ วันนี้ไปฝึกท่าขึ้นมือลงมือจนไหล่จะหลุดมาแล้วครับ บอกเลยว่างานหินสำหรับผมมาก ห้องผมได้ทำคู่กับห้องซีน่ะ ห้องนั้นเขาเซียนก็เลยปล่อยให้เขาคิดท่าสอนเต้นกันไป


ที่สำคัญผมยังไม่ได้ขออนุญาติป๊าเลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก...


รู้ตัวอีกทีผมก็เต้นได้ท่าสองท่าแล้ว = =


“วันนี้ไม่ร่าเริงเลย”


ป๊าบอกเมื่อเจอหน้าผมหลังเลิกเรียนเสริม


“ไอโกรธหนู ไม่ยอมคุยด้วย ง่ะ ป๊าอย่าเพิ่งทำหน้างั้นสิ”


รอยยิ้มกว้างของป๊าเลือนหายไปเปลี่ยนมามองผมตาขวางแทน ผมเลยรีบง้อ


“ชอบมัน?”


“ไม่ใช่หรอก ก็...ไม่รู้สิ คนที่เป็นเพื่อนกันช่วยเหลือกันทุกอย่างทำให้เราทุกอย่าง แล้วอยู่ดีๆเขาก็หายไปทั้งๆที่เราไปทำร้ายเขาก่อน และเราไม่เข้าใจกัน มันอึดอัดยังไงไม่รู้”


“ที่มันทำให้ทุกอย่างก็เพราะมันหวังอย่างอื่นน่ะสิ พราวดูรินดูฟ้า เขาไม่ได้ให้อะไรกับพราวมากก็จริงแต่เขาก็ไม่ได้หวังอะไรจากพราวด้วย เนี่ยแหละเรียกว่าเพื่อน ส่วนเพื่อนตายในนิยามนั่นมันไม่มีจริงหรอกนะครับ”


“แล้ว... แล้ว แล้วไอหวังอะไรล่ะ เงินเหรอ เขาไม่เคยขอเงินจากหนูเลยนะ เขาเคยซื้อขนมให้หนูด้วย”


“เขาหวังสิ เขาอยากเป็นแฟนกับพราวไง”


“เป็นได้ไง หนูเป็นแฟนกับป๊าแล้วไม่ใช่เหรอ”


“เปล่า เป็นผัวเมียกัน”


-/////- ผมไม่รู้ว่าคำนี้มันมีความหมายมากแค่ไหน แต่ทำไมผมเขินกว่าที่บอกว่าเป็นแฟนกันซะอีก...


“ตะ แต่ หนูไม่ได้ชอบเขาแต่หนูอยากเป็นเพื่อนกับเขาอ่ะ ป๊าเข้าใจหนูใช่มั้ยอ่ะ”


“หึหึหึ เด็กน้อย ป๊าเข้าใจ แต่ว่าแค่ป๊าต่อยเขาไปทีสองทีเขาก็ไม่อยากเป็นเพื่อนพราวแล้ว พราวก็ไม่ต้องอยากเป็นเพื่อนเขาหรอก พราวยังมีป๊านะ”


“ครับ”


ผมค่อยใจชื้นขึ้นหน่อย แต่ไม่ใช่ต่อยไปทีสองทีนะ ป๊าให้คนไปรุมกระทืบเขาเลยแหละ = =


“ช่างเถอะเนอะ แค่ไม่มีใครตามใจ ไม่มีใครเดินไปส่งหนูเรียนเสริม ไม่มีใครมานั่งรอป๊าเป็นเพื่อน ไม่มีใครกดน้ำร้อนต้มมาม่า ให้ตอนกลางวัน วันนี้น้ำร้อนลวกด้วย”


“จริงเหรอ ไหน...”



ป๊าจับมือผมไปดูรอยแดง ยังไม่ได้ทายาด้วย


“เดี๋ยวนะ มาม่า?”


“เอ่อออออออออออออ...”


“พราว! ป๊าเคยบอกว่าไง”


“ขอครั้งเดียวน้า พลีสสส ครั้งสุดท้าย น้าๆๆ”


“ดื้อกับป๊ารู้มั้ยจะโดนอะไรหะ”


แล้วมือนี่ลูบก้นทำไม จะฟาดเรอะ!


“หนูจะไม่ดื้อแล้ว งิงิ ยิ้มให้หน่อยยยยย”


“ทำผิดแล้วก็ชอบมาทำเสียงมุ้งมิ้งทำหน้าอ้อนๆใส่คิดว่าป๊าจะหาย?”


ผมไม่ได้ทามมมมมมมมมมม > <!


“ก็ของมันอร่อยนี่ ป๊าไม่เคยกินป๊าไม่รู้หรอก -3-”


“เถียงอีก แอบกินบ่อยแค่ไหนแล้วหะ ดื้อนักจะไม่ให้เงินไปโรงเรียน”


“ป๊าอ่าาาาาา แล้วหนูจะกินข้าวได้ยังไงงงงง”


“ให้เงินไปก็เอาไปกินสารเคมีนู่น ข้าวไม่กินไงถึงได้ไม่โตสักที”


“ตัวเล็กก็ดีหนูจะได้ถูกป๊ากอดหมดตัว อย่างงี้ไง อิอิ”


ผมเถียงแล้วขึ้นไปขดตัวอยู่บนตักป๊า เอาหัวถูกอกกว้างง้อๆ ป๊าหลุดยิ้มแล้วแขนแกร่งก็รัดตัวผมแน่น ป๊าเหมือนครุ่นคิดอะไรมาตลอดทางผมเลยยังไม่กล้าบอกป๊าเรื่องที่ผมถูกเลือกป็นหลีดแล้วก็ต้องไปค้างบ้านเพื่อนด้วยสักคืนสองคืน


ผมอาบน้ำเสร็จก็เอาเนื้อหาที่เรียนมาทบทวนอย่างจริงจัง ผมว่าผมก็จำได้นะ แต่ละเรื่องนี่ผมเรียนซ้ำไม่ต่ำกว่าสองรอบอ่ะ แต่ทำไมคะแนนผมยังอยู่อันดับท้ายๆของห้องก็ไม่รู้ T_T


“พลิกไปพลิกมาเมื่อไหร่จะได้อ่าน”


“ก็หนูไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนนี่”


“ตรงที่ยังไม่เข้าใจไง”


“ก็พอรู้เรื่องอยู่...”


“ไหนๆ เอามานี่ ป๊าจะถาม”


“งื้อออออออออ”


ผมรีบดึงหนังสือหนีเมื่อป๊าจะมาเอามันไป


แต่ป๊านั่งทำงานอยู่บนโซฟาส่วนผมนั่งอยู่ที่พื้น คนตัวโตเลยแย่งมันไปได้ไง ผมไม่มั่นใจเลย แต่พอผมจะอ่านๆมันก็รู้สึกเหมือนรู้เรื่องแล้ว จริงๆน้า T_T


“ชีวะเหรอ อืมๆ กฎของเมนเดล?”


“...”


“ตอบ”


“คิดอยู่น่ะ > <”


“ตอบผิดถอดหนึ่งชิ้น”


“ไม่อาววววววววววว”


“ไม่เอาก็ตอบให้ถูกครับ ฮ่าๆๆๆ”


ผมอยากจะร้องไห้แต่อีกคนนี่สิ นั่งอ่านแฟ้มงานยิ้มกริ่มเชียว มั่นใจอ่ะดิว่าผมจะตอบผิด เชอะ ง่ายๆแค่นี้เอง เรียนมาตั้งหลายรอบ


“อวัยวะส่วนไหนที่ถูกใช้จะใหญ่ขึ้น”


“เห้ยยยยยยย หมายถึงไร”


“อวัยวะ = =”


“ส่วนไหน”


“ป๊าคิดไรป่าวเนี้ย รู้สึกหูตานี่จะแพรวพราวเป็นพิเศษ = =”


“หึหึหึ นี่คือคำตอบเหรอ”


“ใช่ครับ ^O^ หนูตอบถูกใช่ป่าว”


“ผิด!”


“ง่ะ”


ผมหน้าเหี่ยวลงเลยทีเดียว ก็ที่มันบอกว่าส่วนไหนที่ถูกใช้จะขยายใหญ่ ส่วนไหนที่ไม่ถูกใช้จะฝ่อ เช่นคอยีราฟที่มันยาวขึ้นเพราะมันต้องกินยอดไม้ อย่างเงี้ยยยยยย จะผิดได้ยังไง!


“ถอดเลย”


“ง่ะ!”


“ถอด!”


“เราไม่ได้พูดเล่นกันหรอกเหรอ”


“ดูหน้าด้วย นี่หน้าของคนที่พูดเล่น?”


ทำไมต้องทำหน้าจริงจัง > < ผมเริ่มปลดกระดุมเสื้อนอนละนะ เอาจริงง่ะ ฮือออออออ นึกว่าล้อเล่นซะอีก รู้งี้ใส่มาหลายๆชั้นซะก็ดีหรอก


ผมวางเสื้อไว้ข้างตัวแล้วงอขาเข้ามากอด ก็คนบ้าแถวนี้มันจ้องอ่ะ!


“หึหึหึ ข้อต่อไป”


“หนาวจังเลยครับ”


“ไม่ต้องมาอ้อนครับ เรื่องอย่างนี้เขาไม่ใจอ่อนกันหรอก”


“พ่อหมีใจร้าย” ผมบ่นอุบอิบ


ป๊าพลิกหนังสือไปเรื่อยๆ ผมก็ลุ้นๆให้ถามง่ายๆ ถามสิ่งที่ผมจำได้แม่นยำ แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเลย ป๊าทำหน้ากรุ้มกริ่มแล้วหันมามองผม จะแกล้งอะไรผมอี๊กกกกก


“กฎของลามาร์ค?”


“ทำไมป๊าไม่ถามคำถามที่หนูเตรียมคำตอบไว้แล้วล่ะ > <”


“ทำงั้นก็ไม่ได้เห็นของดีอ่ะดิ”


“ป๊าเจ้าเล่ห์ หื่นนนนนนนนน”


ผมกัดปากทำหน้างอน แต่อีกคนยักไหล่อย่างไม่แคร์ ทำไมจะต้องอยากให้ผมถอดเสื้อผ้าด้วยก็ไม่รู้ ทีตอนเด็กผมแก้ผ้าวิ่งรอบบ้านล่ะชอบจับผมมาใส่เสื้อผ้าทุกทีเลย -3-


“ตอบครับ ไม่ตอบเราจะปรับแพ้นะครับคุณพราว”


“งื้อออออ ขอคำใบ้หน่อย”


“ไม่มีครับ เพราะเราไม่ใช่คนใบ้”


กวนประสาท!


“การถ่ายทอดลักษณะทางพันธุกรรมมั้ง แบบว่า เอ่อ มียีนเด่นยีนด้อย มีแบบข่มด้วย”


“ข่มด้วยเหรอ”


“อืม แบบข่มขืนกัน” เอ๊ะ... ใช่ป่าววะ ทำไมป๊าหัวเราะ T_T


“ผิดครับ! ข่มขืนเขาทำกันแบบนี้ครับ...”


ป๊ากระชากตัวผมทีเดียวไปแหมะอยู่บนตัก ใบหน้าหล่อคมแกล้งซุกไซ้ไปทั่วซอกคอผม ไม่ได้เอาปากมาแตะแต่เขาจงใจเอาตอหนวดแข็งๆมาถูเท่านั้นยังไม่พอยังเอานิ้วมาจี้เอวผมรัว ข่มขืนอะไรกันมันจั๊กจี้!


“อย่าๆๆๆ ไม่เอา ฮ่าๆๆๆ ยอมแล้ววว ไม่อ๊าวววว”


“หึหึหึ คนนึงอยากทำแต่อีกคนขัดขืนแบบนี้เขาเรียกข่มขืน”


“ย๊ากๆๆ คันๆๆ ยอมแพ้แล้ว ฮ่าๆๆ”


ผมยังหยุดหัวเราะไม่ได้ก็หัวเราะต่อไปอีกสักพักก่อนจะหายใจหอบด้วยความเหนื่อย พอสบสายตากับพ่อหมีเขาก็ส่งสายตาไปที่กางเกงของผม ประมาณว่า ถอดสิ T_T


“หนาวๆๆๆ”


“อยากโดนข่มขืน?”


“อย๊าาาาา ยอมแพ้แล้วๆ ถอดก็ได้ๆๆ” ผมดึงกางเกงออกแล้วเขวี้ยงไปอีกทาง เหลือแต่กางเกงในล่อนจ้อนแล้ว T////T “แล้วเฉลยมันคืออะไรล่ะ”


“ถ้าพราวสลับคำตอบกัน หนูจะตอบถูกทั้งสองข้อเลย กฎของเมนเดลคือพันธุกรรมที่พราวว่า ส่วนลามาร์คก็คือกฎของการใช้ไม่ใช้นั่นแหละ ป๊าว่าพราวจำได้แต่ไม่แม่นพอ แล้วก็สับสนกันในหัว”


“หนูจะพยายามน้า ถึงว่าตอนหนูทำข้อสอบหนูว่าหนูทำได้แต่คะแนนออกมาห่วยทุกที ป๊าไม่โกรธหนูใช่มั้ยอ่า”


ผมโอบรัดลำคอร่างสูงถามอ้อนๆ


“ไม่ครับ พราวทำดีที่สุดแล้ว ถ้าพยายามกว่านี้อีกก็จะดีมากเลย”


“ป๊าหนูใจดีที่สู๊ดดดดดดดดด จุ๊บ!” ผมกดจูบที่ลำคอแกร่งแล้วแกล้งเม้มหูป๊าเบาๆเหมือนที่เขาเคยทำกับผม เล่นเอาพ่อหมีถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว อิอิ


“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวจะโดนจริงๆ”


“ไม่อาววววววววว”


“อะไรเล่า”


ป๊าเคยฟังผมมั้ยเนี้ย เขาชอบว่าผมเอาแต่ใจแต่หารู้ไม่ว่าป๊านั่นแหละคือคนที่เอาแต่ใจที่สุดเล่า! ปลายจมูกโด่งแตะไปทั่วทั้งซอกคอสูดเอากลิ่นตัวผมเข้าไปหนักๆหลายที มือใหญ่ก็ลูบสลับกับเค้นคลึงไปทั่วตัวผมจนผมจะร้อนขึ้นมาแล้วนะ


“เจ็บนะ อาทิตย์ละครั้งก็พอแล้ว >////<”


“เห้ย ได้ไง”


“โอเคนะ วันศุกร์เนอะ”


“เห้ยๆๆ”


“เงียบก่อนชู่ววววว อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง”


ผมหยิบหนังสือมากางไว้บนตักตัวเอง เอามาอ่านคือจุดประสงค์รอง ส่วนจุดประสงค์หลักคือเอามาปกปิดส่วนที่เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาให้พ้นสายตาของพ่อหมียักษ์


“แต่พราว!”


“ป๊า!”


“อะไร”


“เงียบดิ อ่านสือ”


“คร้าบบบบบบบบบบบบบคุณลูกกกกก ทีงี้ล่ะขยันขึ้นมาเล้ยยยย”


ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นอนขดตัวอ่านหนังสือบนตักกว้างในอ้อมแขนที่อบอุ่นที่สุดในโลก ถึงจะเหลือแต่กกน. ถึงแอร์จะหนาวแต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่น... อุ่นจนง่วงเลย...


ขอหลับ...


“ตื่นนนนน ฟอดดดดดด”


“หื้อออออ ตื่นอยู่น่า”


“นั่งสัปหงกขนาดนี้คือตื่นเหรอ ฮ่าๆๆ”


“ก็มันง่วงนี่ ตอนป๊าเรียนป๊าไม่เคยง่วงเหรอไง”


“เคย แต่ป๊ามีวิธี”



“จริงเหรอ ขอบ้าง”


“มันไม่ดีต่อสุขภาพ ป๊าไม่ให้พราวทำหรอก”


“หมายถึงกินกาแฟเหรอ หนูก็อยากกิน เพื่อนๆมันกินกันทุกคนเลย”


“ป๊าว่าหลับสักงีบแล้วมาอ่านต่อจะดีกว่า”


“ครับ ป๊าเล่าตอนป๊าเรียนให้ฟังหน่อยดิ หนูไม่เห็นจะเคยรู้เรื่องเลย”


“ตอนป๊าเรียนเหรอ... เอาตอนอ่านหนังสือนะ ป๊าก็ง่วงแล้วก็ลองทำทุกวิธี ทั้งกินกาแฟ เอาเท้าแช่น้ำเย็นเอย ตั้งนาฬิกาปลุกเอย ป๊าลองอ่านหนังสือมาทุกเวลา”


พูดเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องทำเป็นเอามือมาปัดผ่านหัวนมโผ้มมมมมมมม > <


“แล้วเวลาไหนดีสุด *_*”


“เวลาสมองโล่งๆ อ่านแล้วจำดี”


“ง่ะ ไม่ได้หมายถึงงั้นสิ”


“ตอนดึกหรือไม่ก็เช้า เงียบดี แต่เด็กแถวนี้คงจะไม่ไหว”


“ไหว!”


“ถึงไหวป๊าก็ไม่ให้ทำ เสียสุขภาพหมด”


“ป๊าก็อย่างเงี้ย”


ผมสะบัดตัวออกจากป๊าแล้วเอาเสื้อผ้ามาใส่ ผมอยากมีชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไปบ้างนี่ ป๊าให้หลับไม่เกินเที่ยงคืนตื่นเจ็ดโมง กาแฟก็ไม่ให้กิน มาม่าก็ไม่ให้กิน อะไรก็ห้ามๆๆๆ มีข้อห้ามเต็มไปหมด!!


ผมเก็บหนังสือมากองไว้ที่โต๊ะวางหนังสือเล็กๆของผมแล้วล้มตัวลงนอน ป๊าเก็บงานแล้วตามมานอนกอดผมไว้ พอผมดิ้นเขาก็รัดแน่นแล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่ เห็นผมฟึดฟัดใส่ก็แกล้งมาหอมผมอยู่นั่น!


“หายงอนป๊านะ”


“...”


“ป๊าเคยทำป๊าถึงรู้ว่ามันทรมานตัวเองแค่ไหน”


“...”


“ป๊าเคยหนุนลูกบอลแทนหมอนตอนอ่านหนังสือด้วย พอเราหลับหัวเราก็จะโขกกับพื้นจนเราตื่นเลยล่ะ”


OoO แล้วป๊าไม่เจ็บแย่เหรอ!


“ป๊าหวังดีกับพราว ถ้าพราวเจ็บพราวไม่สบาย ป๊าก็เหมือนจะป่วยไปด้วย”


“...”


“เป็นห่วง...”


ผมหันกลับไปกอดพ่อหมีใหญ่ T_T ยอมก็ได้ เหตุผลพอฟังขึ้นหรอกนะ ไม่ได้แพ้น้ำเสียงอ้อนๆของป๊าที่นานๆจะได้ฟังทีนั่นหรอก


“รักนะครับเด็กดีของป๊า”


“หนูก็รักพ่อหมี”


ป๊ากู๊ดไนท์คิสส่งท้ายก่อนที่เราจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป

 

 

 

[haru_na]

  ป๊าห่วงลูกหมีมากอ่ะ 

[B52]

สรุปก็คือ ยังไม่ได้บอกเรื่องงานโรงเรียนเลยสักเรื่อง

[Chichi Yuki]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ อบอุ๊นอบอุ่นอ่ะ
ชอบป๊าตอนนี้ น่ารักดี อิอิ

[nongrak]

น่ารักจริงๆ เวลาพราวอยู่กับพ่อหมี

[~ณิมมานรฎี~]

น่่ารักกกกกกก อยากเอากลับบ้านนน

[zalapao14]

น่ารักแบบนี้ถ้าเราเป็นพ่อหมีเราจะไม่ทน

 

[gumrai3]

  ทำไมพึ่งอ่านเรื่องนี้เนี่ย ลูกหมีขาวน่าหม่ำมากกกกกกก

[yuyie]

ช่วงนี้มุ้งมิ้งเชียว 

[Elizabeth_TonnY]

ฟินนนนนนนนน

[Minkexohh]

น่ารักน่ากดจังหนูพราววววววววว

[fay 13]

 

[ferrari_L]

22

 

“ที่รักครับ ตื่นได้แล้ว”


งื้ออออ~~~~ ที่ร้ากกกกกก...


“จะตื่นดีๆหรือต้องให้ใช้กำลัง”


ที่รักง่ะ! ผมปรือตาขึ้นมาอย่างหงุดหงิดหน่อยๆ แต่ยอมหายหงุดหงิดก็ได้เพราะคนตัวโตมอร์นิ่งคิสหวานๆมาให้ ดึงแขนใหญ่เข้ามากอดต่างหมอนข้าง กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยโชยเข้ามาในจมูกอย่างนี้ป๊าต้องอาบต้ำแต่งตัวเสร็จแล้วแน่เลย


“หนูอยากกินต้มจืดไข่น้ำใส่หมูสับด้วย”


“ตายังไม่ทันลืมเลย ถามหาของกินซะละ หึหึหึ”


“งื้ออออ” ผมหันหัวหนีนิ้วใหญ่ที่พยายามจะถ่างตาผมให้ลืมขึ้น “เอาถ้วยมิกกี้เม้าส์นะ”


“ครับๆๆ ป๊าขึ้นมาอีกทีต้องแต่งตัวเสร็จนะ”


“...”


“ฟอดๆๆๆ จะไม่ตื่นใช่มั้ย”


“ตื่นแล้วก็ได้ -3-“


อีกนิดก็ไม่ได้ ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเลย


ยังไม่ได้จัดตารางสอนด้วย... ผมเดินไปที่โต๊ะหนังสือของผมค้นๆกระเป๋าดูก็พบว่าหนังสือเรียงอยู่ในกระเป๋าตามตารางเรียบร้อยเป๊ะ ป๊าจัดตารางสอนให้ผมง่ะ อ๊างงงงงง~~~~


ไม่เป็นอย่างนี้บ่อยๆหรอกนะ นอกซะจากว่าวันนั้นป๊าตื่นเช้าจนไม่มีอะไรทำถึงจะมาจัดกระเป๋าให้เตรียมชุดให้อาบน้ำให้ ผมอยากทำอย่างนี้ให้ป๊าบ้างจังแต่ผมก็ตื่นทีหลังทุกทีเลย T_T พรุ่งนี้ผมจะตื่นเช้าแล้วพยายามใหม่แล้วกันนะ


พรุ่งนี้...


เดี๋ยวนะ วันนี้ผมต้องไปนอนบ้านไอ้รินไม่ใช่เรอะ!!!!!! =[]=


ผมค้นเอากระเป๋าใบเล็กๆอีกใบมาใส่เสื้อผ้า ผมต้องไปกี่วันเนี้ย ต้องเตรียมอะไรไปบ้างวะ แย่แล้วๆๆๆ ยังไม่ได้บอกป๊าด้วย ต้องจัดตารางเรียนของพรุ่งนี้ไปด้วยเลยหรือเปล่า


“พราว เสร็จยัง”


“แป๊บนึงครับ!”


ผมทิ้งของกองๆไว้ตรงนั้นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป


“นี่มันอะไรกันพราว”


“อู๋เอ็บอะเอ๋า”


เคี้ยวแปรงสีฟันไปด้วยตะโกนบอกป๊าไปด้วย ไม่กล้าเผชิญหน้าเลย T_T


“เก็บกระเป๋า? ไปไหน”


“อะ เอ่อ หนูไปทำงานบ้านริน”


“...”


“งานกีฬาจะมีอีกไม่กี่วันแล้ว”


“แล้วไม่บอกป๊าตอนมีกีฬาเลยล่ะ”


“...”


ป๊าโกรธแน่เลยอ่ะ เสียงเงียบไปผมเลยรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาไม่เห็นป๊าแล้ว กระเป๋าเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายถูกแม่บ้านที่ผมไม่รู้จักชื่อเข้ามาพับเก็บลงกระเป๋าให้


“ป๊าล่ะครับ”


“ลงไปข้างล่างแล้วค่ะ”


ง่าาาาา...


ผมหน้าหมองเดินสะพายกระเป๋านักเรียนพร้อมกับหิ้วกระเป๋าเดินทางลงมาด้านล่าง เห็นป๊านั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจผมเหมือนทุกที


ได้ตามที่บอก ต้มจืดไข่น้ำใส่หมูสับกับถ้วยมิกกี้เม้าท์...


“ป๊าอร่อยจัง”


“...”


“ป๊าครับบบบบ”


“หืม?”


“อร่อย ^O^”


“อืม”


“ป๊าาาาาา...”


ผมเรียกเสียงอ่อย หงอยลงไปโดยอัตโนมัติ โดนเมินแล้ว จะร้องแล้วด้วย


ผมเดินไปกอดคอแกร่งจากด้านหลัง ป๊าจะเปิดหน้าโฆษณาอ่านอีกนานมั้ย T_T ผมเอาแก้มถูกับแก้มสากอ้อนๆ ตอนแรกผมไม่กล้าบอกแล้วนานไปก็ลืมไปเลยนี่ เพิ่งคิดได้เมื่อเช้าด้วย


“หนูจะไปนอนบ้านรินคืนเดียว ป๊าให้หนูไปนะ”


“ยังไม่ได้บอกว่าไม่อนุญาตนี่ โตแล้วจะทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องสนใจป๊าหรอก”


ประชด ประชดเต็มๆ


“หนูขอโทษที่ไม่บอกก่อน ฮึกฮือออ หนูลืมอ่ะ”


ทางสุดท้าย... น้ำตาเท่านั้นที่ช่วยกูด้ายยยยยยย TOT


ป๊าดึงผมไปนั่งตัก มือใหญ่ปาดน้ำตาออกให้แล้วปัดผมหน้าม้าที่ทิ่มตาผมอยู่ให้ออกไปด้านข้าง ผมฉวยโอกาสที่หน้าเราอยู่ใกล้กันเนี้ยแหละฉกจูบง้อป๊าแต่พ่อหมีดันรู้ทันเบี่ยงหน้าหนีไปซะก่อน ฮึ่ยๆๆ


“เด็กแสบ!”


“ฮือๆๆๆ ป๊าไม่ให้จูบเหรอ”


“พอเลย ทำเสียงร้องไห้ไม่มีน้ำตาสักหยด”


แหงะ ก็มีตั้งสองหยดเมื่อกี้ T3T


ผมรั้งลำคอแกร่งเข้ามาใกล้แต่ป๊าก็ขืนหัวไว้แถมดันตัวผมไว้ไม่ให้เอาหน้าเข้าไปใกล้อีก ใกล้คำว่าข่มขืนเข้าไปทุกทีแล้วเนี้ย! ผมจะฉกเข้าด้านซ้ายป๊าก็หลบไปทางขวาพอผมตามไปด้านขวาเขาก็หลบไปด้านซ้าย


“หืออออออออ”


ผมทำปากจู๋จุ๊บๆยั่วแต่ป๊าเบะปากใส่ราวกับมันไม่น่าสนใจ นี่อ่อยขนาดนี้แล้วนะ แงๆๆ


“หายโกรธหนูนะ พ่อหมีสุดหล่อของน้องพราว”


นี่อ้อนแบบสุดแล้วนะ


“ขอโทษที่สุดเลย พลีสสสสสสส” ผมกระพริบตาปริบๆใส่


“หึ”


ป๊ากดจูบลงมาเน้นๆ ใช้ริมฝีปากดูดดึงปากผมซ้ำๆแล้วแทรกลิ้นชื้นเข้ามาควานหาน้ำหวานไปทั่วทั้งโพลงปาก สลับกับผมที่ตอบสนองกลับไปไม่แพ้กัน


“อะแฮ่ม! สายแล้วครับคุณเฟิร์ส”


เราผละออกจากกัน เสื้อผ้าหน้าผมของผมยับยุ่งไปหมด ป๊าเลยช่วยจัดๆให้มันเข้าที่ เสื้อก็ออกนอกกางเกงสายเอี๊ยมก็หลุดลุ่ยหมดเลย ทำไมป๊ามือเร็วอย่างเน้!


“ยกถ้วยต้มจืดไปให้พราวด้วย” ป๊าหันไปสั่งลุงจักร “กระเป๋าเสื้อผ้าไม่ต้อง ค่อยกลับมาเอาตอนเย็นแล้วสองทุ่มป๊าจะไปส่งที่บ้านรินเอง”


“จริงๆหนูไม่อยากไปเลย แต่เพื่อนมันวางโครงไว้แล้ว”


“ป๊าไม่อยากให้พราวไปเหมือนกัน แล้วป๊าจะนอนกอดใครล่ะ”


“แล้วหนูจะนอนกอดใครล่ะ”


“กอดรินไปละกัน เดี๋ยวป๊าจะไปหาสาวๆมากอดสักคนสองคน”


“ไม่ได้!!!!”


ผมทุบอกกว้างแรงๆขณะที่ป๊าช้อนตัวอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนรถ กล้าพูดมาได้ไงว่าจะไปนอนกับสาว > < แค่คิดว่าป๊าจะต้องไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับใครแบบที่ทำกับผม ผมก็ชาไปทั้งตัวแล้ว


“ถ้าทำอย่างนั้นอีกนะ! ….”


“โอ๋ๆๆ ป๊าพูดเล่น เห้ย ไม่งอนดิ พูดเล่นจริงๆ”


“...”


“ป๊ารักพราวหลงพราวคนเดียวแล้วเนี้ย ใครจะมาน่ารักน่าฟัดเท่าลูกหมีของป๊า ไม่มี๊~~~”


“...”


“จริงๆ เดี๋ยวสไกป์คุยกันทั้งคืนเลยก็ได้อ่ะ”


เรื่องนั้นผมทำแน่นอนอยู่แล้ว!


“หายก็ได้! อ้อ อีกอย่าง หนูได้เป็น...”


“...”


“ปะ เป็น... อย่าจ้องดิป๊า!”


จ้องซะไม่กล้าบอกเลย! T_T


“เป็นอะไรครับ นักกีฬาเหรอ”


“ปะป่าว หนูได้เป็นหลีดอ่ะ > <”


“ฮ่าๆๆๆๆ ก็เป็นดิ”


“ถามจริง?”


ผมมองป๊าอย่างไม่อยากจะเชื่อ! ปกติป๊าหวงจะตาย ขึ้นเชียร์บนแสตนด์ผมยังไม่ได้ขึ้นเลย ครั้งหนึ่งเคยถูกขอให้ไปเป็นดัมเมเยอร์ป๊าก็เข้าไปคุยกับผอ.เลยด้วยซ้ำ


“อืม จริงๆ จะจบเกรดสิบสองแล้วต้องไขว่คว้าชีวิตช่วงนี้ไว้ให้มากที่สุด”


“ขอบคุณครับ ไอเลิฟยูววววว จุ๊บ”


รีบขอบคุณก่อนเดี๋ยวจะไม่ได้ ป๊าทำตัวไม่มีปัญหาอย่างนี้ก็ดีแล้ว ฮ่าๆๆ


ร่างสูงตักต้มจืดป้อนผมที่ซบอกกว้างจิ้มมือถือเล่นเกมส์อยู่เพลินๆ ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีปัญหานะ พอถึงโรงเรียนเท่านั้นแหละ... ป๊าไม่ให้ลุงจักรจอดที่หน้าโรงเรียนเช่นเคยแต่กลับไปจอดที่หน้าตึกธุรการ!


“อะไร ทำไม เหรอป๊า”


“ป๊ามีเรื่องคุยกับผอ.นิดหน่อย”


“ง่ะ เรื่องไรๆ”


“ทักทายเฉยๆ รุ่นพี่ที่มหาลัย”


“ไม่จริงใช่มั้ย”


“ตั้งใจเรียนนะครับ ตอนเย็นป๊าจะมารับเร็วๆ จุ๊บก่อนเร็ว”


ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บปากพ่อหมีใหญ่ก่อนไปเรียน ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะมาทักทายอะไรเลย ระแวงนะเนี้ย คงจะไม่ถามเรื่องการเรียนของผมใช่มั้ยอ่า T_T


อันที่จริงช่วงก่อนงานกีฬาอย่างนี้ไม่ค่อยมีการเรียนการสอนกันหรอกครับ ตามมุมต่างๆของโรงเรียนมีการรวมกลุ่มกันทำนู่นนี่เต็มไปหมด บางทีก็ซ้อมเชียร์ของเด็กมอต้น เสียงกลองเสียงร้องเพลงดังกันให้กระหึ่ม ผมชอบจัง ดีกว่าต้องมานั่งเรียนในบรรยากาศเครียดๆเหมือนทุกที


“มาถึงก็ลอกการบ้าน”


“กูเช็คคำตอบเฉยๆน่า”


“วันนี้เซิ้ลคลาสทั้งหมดไม่ต้องเช็คหรอกค้าบบบบ”


“ถามจริงงงงงง *3*”


“เออดิ เฮ้ยพวกมึงมาประชุมเรื่องคัตเอ้าท์เราดิ๊”


หลายคนอาจจะไม่รู้จักคัตเอ้าท์ มันเป็นเหมือนฉากหลังของแสตนด์เชียร์ที่มีรูปภาพเกี่ยวกับคอนเซ็ปต์ของกลุ่มเรา อย่างของผมจับฉลากได้เกี่ยวกับ “chicken” ก็เพลงเชียร์หรือขบวนต่างๆก็ต้องเกี่ยวกับไก่


“เมื่อคืนกูกับไอ้รันช่วยกันร่างภาพละก็ลงสีไปบางส่วนแล้ว”


“ก็ดีแล้วนิ พวกกูเป็นกำลังใจให้” ไอ้เฟธบอก แลดูเลวจัง เป็นกำลังใจให้ไม่ทำอะไรเลย = =


“กูจะทำสองคัตเอ้าท์”


“สองคัตเอ้าท์เหี้ ยไร อันเดียวเอาให้รอดก่อน”


“รอดน่า เนี้ยๆ ตอนยังไม่แข่งเราก็เอาอันกากๆขึ้นใช่ป่ะ พอถึงเวลาแข่งเราก็ชักอันกากออก ทุกคนจะได้สะพรึง!!”


“กูเนี้ยจะสะพรึง ทำไรช่วยดูมันสมองพวกมันด้วย”


ไอ้ฟ้าว่าพวกเดอะแก๊งค์ขุนศึกแห่งห้องเราเข้าให้


“งบ พื้นที่ เวลา กำลังคน?”


“งบเหลือเฟือ พื้นที่บ้านกูกว้างกว่าถนนสิบหกเลน เวลากับกำลังคนขึ้นอยู่กับพวกมึง”


“จ้างเถอะ”


“เชี่ยยยยยยยยยย” x9


ที่ไอ้พอร์ชบอกให้จ้างมันก็จริงนะครับ ที่ผ่านๆมาบางส่วนรุ่นพี่ก็จ้างกันทั้งนั้น แต่ไอ้รินหรือจะยอม งานนี้มันเป็นเฮดด้วย งานเลิศต้องยกให้เขาล่ะ


“พราว! ซ้อมหลีด!”


ผมละสายตาจากพวกมันที่กำลังเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายไปที่ประตูห้องเรียน แล้วขอตัวออกมา ถึงผมอยู่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ชีวิตผมเป็นแบบโนคอมเม้นต์น่ะ ให้ทำอะไรผมก็ทำตามหมด


“ต้องแก้ๆๆๆๆ แก้เต็มไปหมด เอาแบบชุดมา!”


เสียงของไบรอันดังลั่นห้องซ้อม


ที่จริงห้องนี้เป็นห้องเรียนบัลเล่ต์ แต่ขอยืมมาทำกิจกรรมชั่วคราว ผมขยับแขนขยับขาวอร์มก่อนเล็กน้อยแล้วไปยืนแอ่นหลังตามที่ถูกจัดแจง มันเป็นอะไรที่เมื่อยมากกกกกก


“อยู่ๆ ผอ.ก็เปลี่ยนกฎกูอารมณ์เสีย แก้แบบชุดส่งไปให้ผอ.กับที่ร้านดูใหม่อีก”


“ชุดต้องแขนยาวขายาวนะมึง”


=[]=…


“ห้ามซ้อมนอกเวลาที่ทางโรงเรียนกำหนด”


=[]=......


“ห้ามซ้อมนอกสถานที่”


=[]=...........


“ไม่มีการแข่งขัน ได้รางวัลทุกทีม”


=[]=…………..


“แล้วกูจะซ้อมเพื่อ? บอกกูทีว่ามีหลีดไปทำไมวะหะ!”


ไม่ใช่ฝีมือป๊าหรอกใช่มั้ย T^T

 

-----------------------------------------------------------------
คราวนี้มาเร็ว(หรือเปล่า)
อีก 30 เปอร์ยังลบๆแก้ๆอยู่ ไม่แน่ใจว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี T^T

comment,plsssssssss

อยากรู้เรื่องลุงแดมกด 1 อยากรู้เรื่องลุงฟาสต์กด 2

รีดเดอร์ :: ตูไม่รู้จักทั้งสองคนเลย = =
ferrari :: แป่ววววววววว
555555555555555555555

[nunnan]

พ่อหมี สั่งการแน่ๆเลยยยย 

[B52]

For sure ฝีมือพ่อหมีแน่ๆ

[greensnake]

ยังคงเป็นพ่อลูกคู่ป่วนเหมือนเดิม กวนกันไปแกล้งกันมา
น้องพราวยังคงใสซื่อน่ารักน่าแกล้งอย่างคงเส้นคงวา
ส่วนป๊าก็หื่นและหวงลูก(มากๆ)ไม่เปลี่ยนเช่นกัน
แทบไม่ต้องเดาว่าครั้งนี้ก็เป็นฝีมือของป๊าอีกเช่นเคย
อย่างนี้เรียกว่าใช้อำนาจในทางมิชอบใช่มั๊ยน้องพราว
ถึงว่าสิยอมง่ายจัง ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ใส่ชุดวอร์มน่าจะง่ายกว่า 
ไปนอนค้างบ้านรินนี่จะมีอะไรให้ตื่นเต้นอีกไหมนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล. อยากรู้เรื่องทั้งสองหนุ่มเลยจะเป็นอะไรไหมนะ

[fay 13]

 

[Inwoสูs]

  พ่อหมีนายเยี่ยมมาก เราว่าแล้ว นายไปคุยกับ ผอ. ปุ๊บได้เรื่องเลย 

[haru_na]

พ่อหมีบัญชามาแน่นอนนนนนน

[takara]

ฮา อาการหวงเข้าขั้นนะพ่อหมี อิอิ

[dahlia]

พ่อหมีใหญ่น่ารักที่สุดในสามโลกเลยอะ

[Chichi Yuki]

รู้สึกว่าจะรักและคิดถึงกันมากเลยเนอะทั้งป๊าทั้งผอ.
ฮาเลยกับประโยคนี้ 'แล้วจะซ้อมเพื่อ? บอกกูที่ว่าหลีดมีไปทำไมวะหะ' ก็นะคุณป๊าเขาหวงลูกหมี คิดจะเอาลูกหมีมาปูยี้ปูยำก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ 55+