ผมนั่งพิงพนักโซฟาพลางจิบไวน์รสชาติเยี่ยมสมคำโม้ของคุณเปรมที่บอกว่าขโมยมาจากห้องเก็บไวน์ของป๋า เรื่องราคานี่ไม่ต้องพูดถึงเพราะแพงสมชื่อไวน์กับปีที่ผลิต คิดเก็บไว้มัดใจพี่แขแต่ก็โดนพี่ชายตัวดีเอามาเปิดกินซะก่อน เขาบ่นอยู่นานเหมือนกัน พี่โปรดเลยขู่จะบอกป๋าจนคุณเปรมต้องยอมความ
ฟังพี่โปรดคุยกับคุณเปรมคุณติ๊กก็เพลินดี ผมไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพวกเขาหรอก ได้แต่ฟังอย่างเดียว - - สาวคนนั้นเด็ดสาวคนนี้โดน ลีลาใครดีกว่าใคร คุณติ๊กวิเคราะห์ได้อย่างกับตาเห็นโดยมีท่านเทพมาโปรดพยักหน้าการันตีย้ำความน่าเชื่อถือ
“น้องแป้งก็ดีนะ เอาใจเก่ง แต่ยังไม่ใช่” พี่โปรดบอกคุณติ๊ก มือก็เลื้อยมาลูบแก้มผมบ้าง เล่นผมผมบ้าง ผมก็ได้แต่ปัดออกเบาๆ เพราะยังไงเพื่อนๆ ก็นั่งกันอยู่ ถึงจะไม่มีใครมองการกระทำของพี่โปรดเป็นเรื่องแปลกก็เถอะ แต่ผมว่ามันก็ยังไงๆ อยู่นะ -*-
“อื้อหือออ ว่าแล้วว่าต้องผ่านเสี่ยมาก่อน สวยระดับนั้นคงไม่รอด” คุณติ๊กว่าอย่างปลงๆ “จะมีสวยๆ ที่ยังไม่เคยเป็นของเสี่ยอีกรึเปล่าวะผู้หญิงมหาลัยนี้”
“ก็ยังมีคนสวยๆ ที่เขาไม่ง่ายอีกเยอะ มึงคงทำบุญมาน้อยถึงไม่เจอ หึหึ”
“โหวววว เสี่ย พูดงี้ด่าไอ้เปรมเป็นกะเทยเลยดีกว่า”
“เกี่ยวไรกับกูไอ้สัด -*- ว่าแต่พี่เหอะ กับคนนั้น...ถึงไหนละ ปากหนักอยู่นั่นระวังจะโดน...”
คนนั้น? คนนั้นคือคนไหน? ผมมองหน้าคุณเปรมอย่างสงสัยในขณะที่พี่โปรดได้แต่ชี้หน้าคุณเปรมให้หยุดพูด คนนั้นคือใคร? ทำไมพอคุณเปรมพูดพี่โปรดถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ
“ใครเหรอพี่โปรด...คนใหม่อีกแล้วเหรอพี่”
ผมหันหน้าไปถามพี่โปรดอย่างอยากรู้ หัวใจเต้นจังหวะแปลกๆ ด้วยเพราะความกลัวอะไรบางอย่าง คนนั้นที่คุณเปรมพูดถึงดูจะไม่ธรรมดาเลยสักนิด ...สำคัญกับพี่มากรึเปล่านะ คนนั้นน่ะ...สำคัญจนปล่อยมือจากผมได้เลยรึเปล่าครับ?
“พูดมากนะไอ้สัด” พี่โปรดด่าคุณเปรมเสียงเหี้ยม แต่ไม่ยอมตอบคำถามของผม แถมยังหลบสายตาผมอีกต่างหาก
ผมมองคุณเปรมที่เลิกคิ้วแล้วยิ้มน้อยๆ ดูเหมือนคุณติ๊กก็จะรู้ด้วยเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีใครไขข้อข้องใจผมสักคน
“ระวังเด็กงอแง” คุณติ๊กว่าพลางหัวเราะเบาๆ
“หึหึ กูเอาอยู่” พี่โปรดตอบเสียงกลั้วหัวเราะ มือก็ลูบเอวผมไปด้วย ปัดเท่าไหร่ก็ปัดไม่ออก
“นี่ไอ้ปลื้ม กูสงสัยมานานละ หน้าอย่างมึงนี่เคยมีอะไรกับผู้หญิงป่าววะ?” คุณติ๊กถามผมที่พยายามต่อสู้กับมือปลาหมึกของพี่โปรดอยู่ ทำไมปัดตรงนี้แล้วดันไปจับตรงนั้นวะ -*-
“เคยครับ”
“ห้ะ!!! ไม่จริงอ่ะ” คุณติ๊กกับคุณเปรมร้องขึ้นมาพร้อมกัน มองหน้าผมอย่างไม่เชื่อค่อนไปทางรับไม่ได้อยู่เล็กน้อย
“จริงครับ”
“ผู้หญิงที่ไหนมันกล้าให้มึงแทงวะเนี่ย กูอยากเห็นหน้าจริงๆ แม่งไม่นึกว่ามีอะไรกับทอมบ้างไงวะ”
ป๊าดดดดดดดดดดด! นี่ถือว่าเป็นคำพูดดูถูกลูกผู้ชายอย่างรุนแรงเลยนะ! มีอะไรกับทอมเหรอครับ ของผมมันก็ไม่เล็กขนาดนั้นซะหน่อย! ไอ้ครั้นจะให้ท่านเทพมาโปรดยืนยันขนาดให้มันก็ไม่ใช่เรื่อง ผมเลยต้องต่อสู้ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายด้วยตัวเอง
“ของผมไม่เล็กเหอะ รู้สึกดีมากกว่านิ้วก็แล้วกัน -*-“
“กูว่าผู้หญิงคนนั้นแม่งป่านนี้คงยังร้องไห้ไม่เลิกแน่ เสียตัวให้ไอ้ปลื้มนี่กูว่าโคตรโชคร้ายอ่ะ”
“ลองให้ผมเสียบดูสักทีมั้ยล่ะครับไอ้สัด แล้วจะชอบหลังจนลืมหน้า”
พี่โปรดกับคุณเปรมหัวเราะชอบใจขึ้นมาทันทีในขณะที่คุณติ๊กอ้าปากค้างมองผม ก็จริง! เห็นผมอย่างนี้ผมก็มีวิธีทำให้อีกฝ่ายเขามีความสุขนะ ผู้หญิงคนไหนนอนกับผมไม่เคยมีเหอะที่จะเสียใจ ส่วนมากกระสันอยากได้ด้วยซ้ำ ก็ผมมันลูกหมอ ร่างกายจุดไหนที่กระตุ้นง่ายทำไมผมจะไม่รู้ ผมรู้วิธีทำให้คู่นอนของผมเขาร้องครางจนเสียงแหบเสียงแห้งได้ตลอดทั้งคืนน่า พ่อแม่ผมอาจจะสอนแนววิชาการมาตั้งแต่เด็ก แต่ผมก็รู้จักนำมาปรับใช้หรอก
“กวนตีนครับมึง แล้วไหนมึงบอกว่าไม่เคยมีแฟนไง มึงมีอะไรกับผู้หญิงได้ไงวะ”
“ผมไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกับผู้หญิงที่ผมมีอะไรด้วยนี่ครับ”
ผมตอบตามที่คิดพลางยกเท้าขึ้นบนโซฟาเพราะคุณติ๊กทำท่าจะเข้ามาคาราวะ แม่งก็ไม่ค่อยเต็มอย่างนี้ตลอดอ่ะ ผมล่ะชิน -*-
“แล้วกับผู้ชาย...มึงเคยป่าววะ?” คำถามโลกแตกนี้มาจากคุณเปรม หน้าตาตอนถามดูกวนตีนใช้ได้ ผมเลยกวนตีนกลับด้วยการไม่ตอบ
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร กูว่ากูก็พอจะรู้ หึหึ”
“คุณเปรมไม่ลองไปหางานพิเศษทำดูล่ะครับ ดูจะมีความสามารถ” คุณเปรมทำหน้าสงสัย คงกำลังคิดอยู่ว่าตัวเองมีความสามารถอะไร ก็แหม...ไม่น่าจะคิดนานนะครับ รู้ๆ กันอยู่
“งานอะไรวะ?”
“รับจ้างเห่า ^^”
คุณติ๊กระเบิดหัวเราะทันทีในขณะที่พี่โปรดแทบสำลักไวน์ พี่ท่านหัวเราะหึหึแล้วยีหัวผม ส่วนคุณเปรมชี้หน้าเหมือนจะคาดโทษไว้ แต่ผมไม่กลัวหรอก ก็ผมพูดความจริง
“ไอ้กิมกับไอ้เฟรนแม่งหายไปเลยอ่ะ พวกมันไปไหนวะ” คุณติ๊กถามคุณเปรมที่ก็ส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกัน ผมก็ว่าเขาสองคนหายไปสักพักแล้ว คุณเฟรนบอกออกไปคุยโทรศัพท์ป่านนี้ก็ยังไม่กลับเข้ามา คุณกิมไปตามก็หายไปอีกคน
“ให้ผมไปตามมั้ยครับ”
“เออๆ ก็ดีเหมือนกัน มึงไปดูที่ระเบียงนะ ถ้าพวกมันอยู่ที่นั่นก็เรียกเข้ามา แต่ถ้าอยู่ในห้องนอนกู มึงไม่ต้องเข้าไป”
ผมพยักหน้ารับ ถึงจะงงๆ ก็เถอะ แต่ก็เดินไปตามหาที่ระเบียงเป็นที่แรก - - ห้องคุณเปรมกว้างครับ ถึงจะไม่เท่าห้องพี่โปรดแต่ก็น่าอยู่ไม่แพ้กัน ผมเห็นคุณกิมกับคุณเฟรนคุยกันอยู่ที่ระเบียงเลยเดินเข้าไปสมทบ
“เป็นห่วงไอ้เจ้ยอ่ะ ไอ้ฟีนยิ่งไม่ชอบมันอยู่ เมื่อกี้กูโทรไปมันก็ไม่รับสาย” คุณเฟรนบอกกับผม สีหน้าดูกังวลนิดๆ
“น้องของคุณเฟรนคงไม่ว่างรับน่ะครับ”
“เห็นมั้ย ขนาดไอ้ปลื้มมันยังคิดงี้เลย มึงเลิกกังวลได้แล้วน่า ไอ้เจ้ยมันไม่เป็นไรหรอก ไอ้ฟีนมันก็โตแล้ว รู้อยู่ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ”
“มันโตแต่ตัวน่ะสิ อยากกลับไปหาไอ้เจ้ยง่ะ”
“เฟรน ถ้ารู้ว่ามึงจะงี่เง่าอย่างนี้นะ กูจะไม่ซื้อให้มึงเลย”
“มึงว่ากูเหรอ กูไม่ได้งี่เง่านะ กูแค่เป็นห่วงมัน นั่นลูกกูนะ”
“มันเป็นแค่หมูเหอะ”
เท่านั้นแหละ คุณเฟรนก็กัดเข้าที่แขนของคุณกิมทันที ผมได้แต่ยืนมองอย่างไม่รู้จะห้ามคุณเฟรนยังไง
“โอ้ยยยยย ไอ้เชี่ยเฟรน! กัดแขนกูทำบ้าอะไรเนี่ยยย ปล่อยๆๆๆ”
“อึงอ้าอู้กอู” (มึงว่าลูกกู)
“ไอ้ปลื้ม ยืนเอ๋ออะไรวะ มาช่วยกูดิ๊”
“เอ่อ...คือ”
ผมควรกลับเข้าไปเรียกคุณติ๊กหรือไม่ก็คุณเปรมมาช่วยดีมั้ยครับ...ดูมันจะเป็นเรื่องร้ายแรงมากเลยนะนี่ ทะเลาะกันเพราะไอ้เจ้ยนี่อ่ะ -*-
“มึงรักไอ้เจ้ยมากกว่ากูใช่มั้ย! ด้ายยยย! งั้นมึงก็ไปคบกับไอ้เจ้ยเลย ไอ้ชิบหาย แขนกู กัดมาได้สัดดอก”
ผมมองคุณเฟรนที คุณกิมที อย่างไม่รู้จะทำยังไง คุณกิมยืนลูบแขนตัวเองปากก็บ่นเจ็บ แต่คุณเฟรนร้องไห้ไปแล้วอ่ะครับ คือ...ผมพลาดช่วงไหนไปป่าวอ่ะ แบบคุณกิมเขาตีคุณเฟรนแรงๆ อะไรอย่างนี้ ทำไมคุณเฟรนร้องไห้ล่ะครับ? -*-
“เดี๋ยวนี้เอะอะอะไรมึงก็ไล่กู มึงเบื่อ มึงรำคาญ ก็บอกกูตรงๆ ไม่ต้องไล่กูไปคบคนอื่นเลย”
“อ้าว” คุณกิมที่ดูเหมือนจะเพิ่งรู้ว่าคุณเฟรนร้องไห้ก็หน้าเสียไปเลย ส่วนผมนี่ยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่ มันมีจุดไหนที่นำมาสู่บทดราม่านี่ครับ? บอกผมหน่อย -*-
“เฟรน...ร้องไห้ทำไมวะ” นี่ไม่ใช่คำถามของคุณกิมครับ แต่เป็นคำถามที่ดังมาจากผู้ชายตัวโตหน้าดุนามว่าติ๊ก แล้วคุณเฟรนก็วิ่งผ่านหน้าผมไปซบลงกับอกของคุณติ๊ก ...บอกตรงๆ เลย แม่งมาได้ถูกจังหวะมาก มีใครวาง Walking ให้รึเปล่าครับเนี่ย -*-
“กูจะเลิกกับมัน กูไม่ทนมันแล้ว!”
“มันเรื่องอะไรกันวะ ไอ้กิม! มึงทำอะไร”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง ปล่อยเมียกู!”
“กูไม่ปล่อย! มึงทำมันร้องไห้อีกแล้วนะ หมาตัวไหนมันบอกกูวะว่าจะดูแลให้ดี”
“ไอ้เฟรนมันงี่เง่าเองนะ! มึงถามไอ้ปลื้มดูก็ได้ กูยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย!”
ผมตอบในใจได้เลยว่าจริง แต่สถานการณ์แบบนี้ผมเงียบดีกว่า
“ถ้ามึงทนไม่ได้ ก็อย่ามายุ่งกับมัน กูจะดูแลเอง”
“มึงว่าไงนะ!”
เห็นท่าไม่ดีผมเลยรีบเข้าไปดึงคุณกิมไว้ แต่แรงคนตอนโมโหนี่เยอะชิบหาย - - นี่ถ้าคุณติ๊กรู้ว่าทะเลาะกันเพราะเรื่องหมู สาบานได้ว่าไอ้เจ้ยตัวต้นเรื่องได้กลายเป็นหมูปิ้งแน่
“มีอะไรกันวะพวกมึง...อ้าว แล้วไอ้เฟรนร้องไห้ทำไม?” คุณเปรมโผล่มาอีกคน ตามด้วยท่านพี่มาโปรดที่ดูจะเข้าใจสถานการณ์ได้ทันทีโดยไม่ต้องมีใครเอ่ยปาก
“ไอ้ติ๊ก ปล่อยไอ้เฟรนให้ไอ้กิม” พี่โปรดเดินไปตบไหล่คุณติ๊กเบาๆ หน้าพี่ท่านนิ่งมาก ดูก็รู้ว่าถ้าคุณติ๊กไม่ปล่อยดีๆ ได้มีเรื่องกับเสี่ยโปรดแน่
“แต่มันทำไอ้เฟรนร้องไห้นะเสี่ย”
“มึงก็ปล่อยเขาเคลียร์กันเองสิวะ นี่ไม่ใช่หน้าที่ของมึง”
ไม่รู้ทำไม แต่คุณติ๊กดูเจ็บปวดมาก ก่อนจะยอมปล่อยคุณเฟรนที่มีสีหน้าสำนึกผิด มองคุณติ๊กอย่างขอโทษ
“ติ๊ก...กูขอโทษ”
เอ่อ...คนที่คุณเฟรนควรจะขอโทษผมว่าควรจะเป็นคุณกิมนะครับ -*- ผมงงอ่ะ คนที่โดนกัดจนเจ็บอยู่ตรงนี้นะ
“กูไม่เป็นไร...มึงอย่าร้องไห้บ่อยๆ สิวะ กูไม่ชอบ”
คุณกิมที่ยืนอยู่กับผมไม่ได้มองไปที่คุณติ๊กกับคุณเฟรนเลย เขาเบือนหน้าไปอีกทาง แต่ผมเห็นว่ามือทั้งสองข้างกำแน่น เขาคงโกรธแหละ ก็มีเลือดซึมออกจากแผลขนาดนี้แล้วคุณเฟรนก็ดันขอโทษผิดคน
“มึงคงคิดผิดที่เลือกกู ถ้ามึงยังอาลัยอาวรณ์กันอยู่ขนาดนั้น มึงก็อยู่กับคนที่ทนมึงได้เถอะ ไอ้ติ๊กคงดูแลมึงได้ดีกว่ากู”
สรุป...ยังไง? ผมมองคนนั้นที คนนี้ทีอย่างต้องการคำอธิบาย แต่ ณ ตอนนี้คงไม่มีใครสามารถบอกอะไรผมได้แน่
ระหว่างที่ผมกำลังงงคุณกิมก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงปิดประตูดังโครมใหญ่เป็นเหมือนสัญญาณให้น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วของคุณเฟรนกลับมาไหลอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ผมไม่เคยเห็นใครร้องไห้ได้ปานจะขาดใจและน่าสงสารขนาดนี้มาก่อน... เรื่องบางเรื่องอาจจะละเอียดอ่อนมากกว่าที่ตาเห็น คงไม่ใช่เพราะเรื่องไอ้เจ้ยหรอกครับที่ทำให้เป็นอย่างนี้ ไอ้เจ้ยอาจจะเป็นแค่ชนวนปัญหาที่ทำให้ลามไปถึงปัญหาใหญ่ ...พวกเขาคงจะมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันอยู่และขาดการพูดคุย
“กูจะไปคุยกับไอ้กิมเอง ไอ้เปรมไอ้ปลื้มดูไอ้เฟรนด้วยนะ เสี่ยครับยืมรถได้มั้ย” พี่โปรดส่งกุญแจรถให้คุณติ๊กที่รีบวิ่งออกจากห้องไป
ผมไม่ถนัดพูดปลอบใคร อันที่จริงแล้วผมไม่ถนัดพูดเลยต่างหาก ผมไม่ใช่คนจ้อเก่ง หาเรื่องตลกมาทำให้คุณเฟรนที่หยุดร้องไห้มาได้สักพักแล้วคลายเครียดไม่ได้ ผมแค่ทำเรื่องที่ผมถนัดคือนั่งเฉยๆ นั่งเงียบๆ ปล่อยให้กลไกของร่างกายปลอบใจเจ้าของมันเอง จนตอนนี้คุณเฟรนหลับไปแล้ว ผมกับพี่โปรดเลยนั่งอยู่ด้วยกันเงียบๆ เพราะคุณเปรมขอตัวตามคุณติ๊กไป คงกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นล่ะมั้งครับ
“ง่วงเหรอ...กลับห้องเรามั้ย” พี่โปรดคงเห็นว่าผมนั่งเงียบไปนาน แต่ผมไม่ได้ง่วงหรือหลับในหรอก ผมแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ผมส่ายหน้าก่อนจะล้มตัวลงนอน หนุนหัวกับตักของพี่โปรดที่ยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
“สงสารคุณกิม”
“ไอ้เฟรนก็ร้องไห้”
“คุณเฟรนก็น่าสงสาร แต่คุณกิมก็เสียใจไม่แพ้กันหรอก”
“ไอ้ติ๊กก็เจ็บไม่น้อย”
“อืม...พ่อพูดไว้ไม่มีผิด ความรักไม่เห็นจะดี”
“ทุกอย่างบนโลกมันก็มีทั้งดีและไม่ดี แค่ลองปรับมุมมองเราอาจจะได้เห็นอะไรดีๆ ก็ได้”
“พี่โปรดไม่เคยรักใคร ก็พูดได้สิ” คนที่ไม่เคยสัมผัสกับมันเท่านั้นแหละถึงจะมองโลกได้สวยงามเกินความจริง แรกเริ่มก็สีชมพูดูมีความสุขดี หลังๆ เริ่มมีสีอื่นเข้าผสม จากที่เคยเป็นสีชมพูอ่อนหวานก็กลายเป็นสีแปลกๆ มีสีอื่นผสมมากเข้าก็กลายเป็นสีดำขมุกขมัว...
“เมื่อก่อนอาจจะไม่เคย...”
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“ก็มีอยู่คนนึง”
เหมือนหัวใจผมจะเริ่มถูกบีบอัด เจ็บแปลบๆ แค่เพราะประโยคที่ว่า ‘ก็มีอยู่คนนึง’ รอยยิ้มน่ามองของพี่โปรดช่วยยืนยันคำพูดได้เป็นอย่างดีว่ามีคนๆ นั้นอยู่จริงๆ ผมทำใจอยู่สักพักเพื่อปรับความรู้สึกให้เป็นปกติ ซ่อนความเจ็บลึกไว้ในอก เพราะรู้ว่าคนๆ นั้นไม่มีวันเป็นผม
“รักมากเหรอครับ”
“ก็พอสมควร”
“ผู้หญิงคนไหนอ่ะ ที่คุณเปรมพูดถึงรึเปล่า?”
“ไม่บอก เดี๋ยวมีคนได้ใจ”
“ปลื้มก็ไม่ได้จะเอาไปบอกใครต่อซะหน่อย ปลื้มไม่ใช่คนพูดเรื่องคนอื่นอยู่แล้ว”
“เหรออออ แล้วนั่นโกรธอะไร...ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย เป็นคนหรือเป็นเป็ดวะเนี่ย”
พี่โปรดบีบปากผมเบาๆ ผมเลยกัดนิ้วเป็นการตอบแทนเพราะหมั่นไส้กับหน้าหล่อๆ ที่กำลังยิ้มใส่ตาผมมากเหลือเกิน - - ตั้งแต่เล็กจนโตชีวิตผมได้รับมากพอ พ่อกับแม่ให้ผมเท่าที่ผมต้องการได้ ผมถึงไม่เคยมีความรู้สึกที่เรียกว่า ‘อิจฉา’ ผมไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าอิจฉามันเป็นยังไง ...ผมอิจฉาคนๆ นั้น อิจฉาคนที่พี่โปรดรัก อิจฉาคนที่ไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ความรักของพี่โปรดไปหรือเขาทำนั่นผมไม่รู้หรอกมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรสำหรับผม
...ความรักคงจะไม่ดีอย่างที่พ่อว่า...เพราะมันทำให้ผมร้ายกาจขึ้นทุกวัน...มันทำให้ผมรู้สึกเกลียดคนๆ หนึ่งขึ้นมาอย่างรุนแรง เกลียดทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่เคยรู้จักหรือพูดคุยกันมาก่อน เขาอาจจะเป็นคนดีแต่เพราะเขาเป็นคนที่ได้รับความรักจากคนที่ผมรักที่สุดไป ผมถึง...เกลียดเขา
.........................................To be continue....................................
ทำไมตอนนี้มันยาวงี้วะ กว่าจะอัพได้ เอ่ออออออออออออออออออออ
วันนี้ไปเอาท์ดอร์กับเพื่อนมา เลยมาช้าสักหน่อย ปิ้งปลา ปิ้งหมู ฮ่าๆๆ สนุกมากๆ เลยค่ะ ได้เจอเพื่อนสนิทสมัยประถม คุยกันแล้วรู้สึกเหมือนคนแก่
อืมมมมมมมมมมมมมมมม รักพี่โปรดขึ้นมาบ้างรึยังเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมมีแต่คนเชียร์คุณเปรมอ่ะะะะ อยากเปลี่ยนพระเอกจริงเหรอออออออออ 555555555555555
เอามั้ยๆๆๆๆ 
เสี่ยโปรด : ไม่รักผมกันเลยเหรอครับ *หน้านิ่ง*
น้องปลื้มฝากบอกว่า...ดราม่าไม่หนักนะครับ แต่ถ้าร้องไห้บอกปลื้มได้...ปลื้มเตรียมสั่งทำผ้าเช็ดน้ำตาไว้แล้ว 
ไม่ดราม่าหนักหรอกค่ะ ไม่ยอมแน่นอนนนนนนน คนเขียนก็ไม่อยากร้องไห้เหมือนกัน 555555555 
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1906856 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก