<< ร้ายซ่อนรัก >>
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>  (อ่าน 483918 ครั้ง)

ออฟไลน์ miracle22936

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 220
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-2
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
«ตอบ #480 เมื่อ23-02-2014 00:08:42 »

แล้วผู้ชายทุกคนในเรื่องก็เป็นเกย์กันหมด .... แปลก ๆ เนาะ ที่ต้องหาคู่ให้กับทุกตัวละคร

ออฟไลน์ PoPuAr

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1422
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
«ตอบ #481 เมื่อ23-02-2014 00:10:47 »

เปิดใจให้คำปันเถอนะน้องโอบ ลองมองคนที่รักน้องโอบอย่างจริงใจดูบ้าง แล้วจะไม่ต้องผิดหวังอีก
อยากให้โอบมีความสุขเร็วๆ คู่โน้นก็จะได้มีความสุขเช่นเดียวกัน
ปล.ใช้ฟร้อนของบอร์ดไม่ได้เหรอคะ ขนาดตัวอักษรกำลังพอดี น่าอ่าน อันนี้มันเล็กเกินไปนิดนึง

ออฟไลน์ inspirer_bear

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2003
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-5
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
«ตอบ #482 เมื่อ23-02-2014 06:49:30 »

โอบแก้ตัวได้น้าา
รออ่านตอนต่อไป

ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
«ตอบ #483 เมื่อ23-02-2014 13:21:30 »

 :mew2: :mew2: :mew2:เข้ามาติดตามด้วยคนจ้าาาาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ YounIn

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-8
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
«ตอบ #484 เมื่อ23-02-2014 19:56:14 »

สนุกดี
พระเอกเหมือนจะเจ้าชู้ แต่พอเจอนายเอกของเราเท่านั้นแหละ ถอดเขี้ยวถอดเล็บนอนหมอบเลยก็ว่าได้
นั่นแหละที่จะทำให้นายเอกของเราใจอ่อน อิอิอิ
 :mew1: :mew1:

ต่อๆๆ

ออฟไลน์ ๐๐ตะวัน๐๐

  • ๐๐๐ลูกตาล๐๐๐
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1104
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
«ตอบ #485 เมื่อ25-02-2014 09:07:07 »

คุณพ่อเข้าใจอะไรง่ายจริงๆ

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27 /02/2557)
«ตอบ #486 เมื่อ27-02-2014 12:31:03 »




                     ร้ายซ่อนรัก



                                                 บทที่ 22


โมกข์เดินตรงลิ่วมาหาพัทธ์ที่กำลังคุมนักศึกษาทำงานอยู่ที่ไซโลเมล็ดพันธุ์พืชอย่างขมักเขม้น เมื่อเห็นหน้า

พัทธ์แล้วเจ้าของไร่ก็ถอนหายใจเฮือก จนพัทธ์เลิกคิ้วมองอย่างงงๆ

“เป็นอะไรของคุณอีกล่ะคุณโมกข์”

“ผมกลัวว่าคุณจะทิ้งผมไปแล้ว ก็ตื่นมาไม่เจอคุณนี่”

โมกข์ยิ้มเจื่อนเมื่อตอบ เขากังวลใจว่าพัทธ์อาจจะเบื่อหรือกลัวที่ได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเขา

“ไร้สาระ”

พัทธ์ว่า

“งานของผมยังไม่เสร็จผมจะไปไหนได้”

“งั้นก็หมายความว่าถ้างานของคุณเสร็จคุณจะหนีผมไปล่ะสิ”

โมกข์โวยวายจนนักศึกษาหันมามองแล้วหันกลับไปหัวเราะกันคิกคัก พัทธ์หน้าร้อนซู่ เขาลากแขนโมกข์ให้

เดินไกลออกมาจากจุดนั้น

“คุณจะตะโกนให้มันดังข้ามเขาเลยหรือไง ผมบอกคุณแล้วว่าผมจะให้โอกาสคุณ ผมก็ทำตามคำพูด มันอยู่

ที่ความประพฤติของคุณแล้วว่าจะทำตัวยังไง”

“จริงนะ รับรองว่าผมจะทำตัวให้ดี สมกับที่มีคุณคอยคุมความประพฤติ เริ่มจากคืนนี้เลยดีกว่า ผมต้องไป

งานเลี้ยงหอการค้าจังหวัด คุณช่วยไปคุมความประพฤติของผมหน่อยได้ไหม”

แล้วพัทธ์ก็ถูกโมกข์ลากมาด้วยจนได้ แม้ว่าเขาจะพยายามปฏิเสธ แต่โมกข์ก็ใช้ลูกตื้อจนพัทธ์ต้องมายืนอยู่

ในงานเลี้ยงโต๊ะจีนที่มีนักธุรกิจในจังหวัดรวมตัวอยู่มากมาย ซึ่งรวมถึงนายอาทิตย์บิดาของโอบกิจด้วย

เมื่อเห็นหน้าโมกข์นายอาทิตย์ก็ยืนกำหมัดแน่น นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นงานเลี้ยงระดับจังหวัดเขาคงปรี่เข้าไปชก

หน้าโมกข์ให้หายแค้น ที่ทำให้ลูกชายของเขาเสียใจจนคิดสั้น แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คือยืนทนมองโมกข์ที่ก้าว

เข้ามาหาด้วยสีหน้าสลด

“ผมขอโทษ”

นั่นคือคำแรกที่หลุดออกมาจากปากผู้ชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้าเขา อาทิตย์กัดริมฝีปาก

“แค่น้ำลายของคุณที่พ่นออกมา มันไม่เพียงพอกับเลือดและความรู้สึกของโอบกิจที่เสียไปหรอกนะ”

ความแค้นเคืองพุ่งปรี๊ดจนอยากจะกระโจนไปกระชากคอเสื้อของโมกข์มาแล้วทำร้ายให้สาสม แต่อีกใจหนึ่ง

อาทิตย์ก็อดแปลกใจไม่ได้กับท่าทีอ่อนข้อไร้แววยะโสอย่างที่โมกข์มีมาตลอด

“ผมทราบว่ามันเทียบกันไม่ได้หากโอบกิจเป็นอะไรที่ร้ายแรงมากกว่านี้ แต่ที่ผมบอกคุณได้คือ ผมสำนึกผิด

แล้วจริงๆ”

โมกข์สบตาและพูดอย่างจริงใจ

“ผมยอมรับว่าที่ผ่านมามันเป็นเพราะความโอหังโง่ๆ”

“งั้นคุณก็ยอมรับรักของโอบกิจสิ ลูกชายของผมจะได้ไม่เสียใจไปมากกว่านี้”

อาทิตย์หยั่งเชิงด้วยข้อเสนอที่ตัวเขาเองก็ไม่ต้องการ โมกข์ถอนหายใจเมื่อได้ฟัง

“โอบกิจจะเสียใจมากกว่านี้ในภายหลังถ้ารู้ว่าเขาถูกหลอก ผมไม่อยากโกหก ขอให้โอบกิจได้รู้ความจริง

และเจ็บครั้งเดียวดีกว่า”

อาทิตย์มองเลยไปทางด้านหลัง เขาเห็นพัทธ์ที่ยืนสงบนิ่งห่างออกไปจากการสนทนาระหว่างเขาและโมกข์

ผู้ชายคนนี้เองหรือที่มัดใจพ่อเลี้ยงโมกข์และปราบจนสิ้นพยศ แทบไม่เหลือเค้าความหยิ่งผยองให้เห็น

เหมือนก่อน อาทิตย์นึกถึงภาพของโมกข์ที่เคยมองเขาอย่างไม่มีตัวตน แต่วันนี้โมกข์กลับมายืนพูดกับเขา

ด้วยแววตาที่อาทิตย์ต้องถอนหายใจ

บางทีมันอาจจะเป็นความผิดของเขาส่วนหนึ่ง ที่เลี้ยงลูกมาอย่างทะนุถนอมเอาอกเอาใจเมื่อเห็นว่าขาด

มารดาไปตั้งแต่ยังเล็ก ไม่ว่าอะไรที่บุตรชายต้องการเขาจะหามาให้ทุกอย่าง จนโอบกิจไม่เคยรู้จักความ

ผิดหวังและความพ่ายแพ้ นี่เป็นประสบการณ์แรกในชีวิตของโอบกิจ

แววตาขึ้งเครียดของอาทิตย์อ่อนแสงลง

“เอาเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว โอบกิจก็ปลอดภัย หวังว่าเหตุการณ์คราวนี้จะเป็นครั้งเดียวที่เกิดขึ้นในชีวิต

ของลูกชายผม”

ดวงตาคมของพ่อเลี้ยงโมกข์บอกถึงความขอบคุณที่อาทิตย์ยอมให้อภัย รอยยิ้มถูกจุดขึ้นอย่างจริงใจเป็น

ครั้งแรกที่เขามีให้นายอาทิตย์

“คำปันเป็นคนของคุณรึ”

อาทิตย์เป็นฝ่ายตั้งคำถามบ้าง โมกข์รีบรับคำ

“ใช่ครับ คำปันเป็นคนหนุ่มที่ตั้งใจทำงาน เขาดูแลเรื่องการเกษตรและช่วยชาวไร่แถบนั้นได้มาก และถ้าคุณ

อาทิตย์จะกรุณา …คำปันเพิ่งมาบอกว่าเขารักโอบกิจ”

อาทิตย์โบกมือเบาๆ

“คุณไม่ต้องมาโฆษณาให้เด็กคุณมากนักหรอก ผมพอจะมองคนออก นี่ผมก็กรุณาเท่าที่จะกรุณาได้แล้ว

อยู่ที่คนของคุณนั่นแหละว่าจะเอาชนะใจของโอบกิจได้แค่ไหน”

การสนทนาถูกขัดจังหวะให้จบลงเมื่ออาทิตย์ถูกดึงให้ไปนั่งร่วมกลุ่มกับผู้ที่ประกอบการด้านการค้าส่ง

ด้วยกัน โมกข์จึงได้เดินกลับมาหาพัทธ์พร้อมกับยิ้มอย่างปลดปล่อย

“ไอ้คำโบราณที่เขาบอกว่ายกภูเขาออกจากอกนี่มันโล่งอย่างนี้เองเนอะ”

พัทธ์เผลอตัวยิ้มตอบเมื่อเห็นโมกข์มีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้น แต่ก็ยังไม่ทันได้คุยอะไรมากกว่านั้นเมื่อโมกข์ถูก

เรียกด้วยคนที่เขาไม่รู้จัก จะว่าไปพัทธ์ก็ไม่รู้จักใครสักคนในงานนี้

“อ้าว พ่อเลี้ยงโมกข์ ไม่ได้เจอกันนานเลย”

โมกข์หันไปมองร่างท้วมที่ตามติดมาด้วยหญิงสาวที่แต่งตัวเปรี้ยวจนเข็ดฟัน

“สวัสดีครับพ่อเลี้ยงสุชัย”







พัทธ์เดินคอแข็งหน้าบึ้งเมื่อกลับถึงบ้าน ความจริงก็คือเขาเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ในงานเลี้ยงแล้ว

หงุดหงิดอะไรพัทธ์ก็ไม่รู้ รู้แต่มันเริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อพ่อเลี้ยงสุชัยอะไรนั่นแนะนำบุตรีให้โมกข์รู้จัก

“ลูกสาวครับ เพิ่งเรียนจบจากอเมริกา ชื่อสลิลลาแต่ผมเรียกว่าลิลลี่ อ้าว ลิลลี่มารู้จักพี่เขาสิลูก”

ท่าทียิ้มเยื้อนกับมือที่ส่งให้โมกข์จับทักทายอย่างมีชั้นเชิง ทำให้หัวใจของพัทธ์เต้นในอัตราที่ผิดปกตินับ

จากนั้น และตลอดเวลาในงานเลี้ยงที่สุชัยชักชวนให้โมกข์และพัทธ์นั่งกินเลี้ยงที่โต๊ะเดียวกัน สลิลลาก็ครอง

บทสนทนากับโมกข์ โดยไม่มีใครสนใจเขาที่โมกข์แนะนำว่าเป็นอาจารย์ที่มาทำโปรเจ็คพิเศษเลยแม้แต่น้อย

เขาจะไม่หงุดหงิด ถ้าไม่เห็นโมกข์หันไปยิ้มให้หญิงสาวอยู่บ่อยครั้ง

“คุณเป็นอะไร ทำไมไม่คุยกับผม นั่งคอแข็งมาตลอดทางเลยนะ”

นั่นสิ เขาควรจะหันไปตอบโมกข์ที่เดินตามหลังเข้าบ้านมาติดๆ ว่าอย่างไร

“ผมง่วงนอน”

พัทธ์ตอบอย่างขอไปที แถมยังไม่ยอมหันไปมองหน้าอีกด้วย ยิ่งทำให้โมกข์สงสัยว่าเขาทำอะไรผิดอีกหรือ

เปล่า เขาเลยคว้าแขนพัทธ์ให้หยุดเดินและหันกลับมามองเขา

“คุณทำตัวผิดปกติ ต้องมีเรื่องอะไรที่คุณไม่พอใจ ผมไม่รู้หรอกนะถ้าคุณไม่บอก”

จะบอกได้อย่างไรเล่า ว่าเรื่องที่ไม่พอใจก็คือเรื่องที่คนตรงหน้าหันไปอี๋อ๋อกับสาวที่มาหว่านเสน่ห์ ที่ทำได้

ตอนนี้คือเงียบไว้จะดีที่สุด

“ตามใจ ไม่บอกก็ไม่บอก แต่ก่อนคุณไปนอนผมขอกู๊ดไนท์คิสหน่อยได้ไหม”

โมกข์ยิ้มพร้อมดวงตาพราว เขาดึงแขนเข้าหาตัวแล้วโอบร่างพัทธ์ไว้ในอ้อมแขน พัทธ์ได้แต่ฝืนตัวไว้เอียง

หน้าหนี ยกมือผลักหน้าของโมกข์ที่โน้มมาจนเกือบสัมผัสกัน

“ไม่เอา คุณจะมาจูบผมทำไม อยากจูบก็ไปจูบคนที่เขาแหงนหน้ารอโน่นสิ”

พัทธ์เผลอหลุดคำพูดที่วนเวียนอยู่ในใจ โมกข์ชะงักเขามองเสี้ยวด้านข้างของคนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ในอ้อมกอด

พลางคิดตามคำพูดของพัทธ์ รอยยิ้มจึงยิ่งกว้างเข้าไปอีก เขาเอียงหน้าเข้าไปจนชิดติ่งหูของพัทธ์

“ถ้าคุณไม่บอกว่าเป็นอะไร ผมจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าคุณกำลังหึงผมนะพัทธ์”

หึง!

พัทธ์ทวนคำในใจ ก่อนที่เลือดจะวิ่งพล่านไปมาจนหน้าแดงลามไปถึงใบหู

“จะบ้าหรือไง คนอย่างผมนี่นะจะไปหึงคุณ อุ๊บ…”

เสียงโวยวายของพัทธ์ที่เกิดจากอาการ “หลุด” เงียบลงสนิทเมื่อโมกข์ยื้อร่างเข้ามาจนชิดและประกบปากลง

ไปทันทีที่พัทธ์หันมาโวย คำพูดต่อว่าเลยกลายเป็นแค่อึกอักอยู่ในลำคอเมื่อโมกข์ดูดกลืนเสียงไปจนหมด

สิ้น

พัทธ์แทบหยุดหายใจเมื่อจุมพิตนั้นหวานกว่าที่เคย โมกข์หยอกเย้า ล้อเล่น ก่อนเริ่มกลายเป็นร้อนแรง และ

เรียกร้องมากขึ้นเป็นลำดับ หากเป็นอย่างนี้ต่อไปพัทธ์เกรงว่าเขาเองก็อาจจะห้ามใจไม่ได้

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะคิดมากไปกว่านั้นโมกข์ก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกช้าๆ จนกลายเป็นพัทธ์ที่ใช้เรียวปาก

ตามติดอย่างเผลอไผล

“ถ้าคุณยังไม่หยุด ก็เกรงว่าผมจะฉุดไม่อยู่แล้วนะพัทธ์”

โมกข์พึมพำเสียงสั่น เรียกสติกลับคืน พัทธ์ยืนงงทำตาปริบๆ ก่อนจะเม้มปากหน้าแดงซ่าน

เขากระชากแขนออกจากการเกาะกุมแล้วหันตัวกลับก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดตรงไปห้องตัวเองโดยไม่ยอมหัน

กลับมามองโมกข์ที่หัวเราะแล้วตะโกนไล่หลังอย่างชอบใจ

“กู๊ดไนท์ครับพัทธ์ อย่าลืมฝันถึงผมด้วยล่ะ”





โอบกิจรู้สึกหงุดหงิดเมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของคำปันมาหลายวัน ตั้งแต่ที่มีปากเสียงกันที่โรงพยาบาล

จนกระทั่งเขาหายดีแล้วและกลับมาอยู่บ้าน หรือแม้กระทั่งโทรศัพท์มาราวีก็ไม่มีเข้ามาให้ได้ยิน

“เขายุ่งอยู่มั้งเลยไม่ได้มาหา”

บิดาก็มักจะเข้าข้างฝ่ายนั้นจนเกินเหตุ อะไรคือยุ่ง ในเมื่อช่วงก่อนหน้ายังมาได้อยู่ทุกวี่ทุกวัน

โอบกิจคิดอย่างน้อยใจ เขาไม่อยากยอมรับใจตัวเองว่าเขาคิดถึงคนที่ชอบมาตอแยให้เขาอารมณ์เสีย

แต่ความอดทนอันน้อยนิดก็หมดลง โอบกิจห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาคน

ปากเสีย

การรอคอยให้อีกฝ่ายรับสายแม้จะไม่กี่วินาทีแต่ก็แทบขาดใจ โอบกิจใจชื้นเมื่อได้ยินเสียงคำปันตอบกลับ

“ว่าไงครับคุณโอบกิจ”

“โทรมาถามดูว่าตายหรือยัง”

พูดออกไปแล้วโอบกิจก็อยากจะกัดลิ้นตัวเอง แทนที่จะถามด้วยคำพูดดีๆ เหมือนความรู้สึกที่มีให้ เขาก็ดัน

พูดกวนส้นเท้าปิดบังความอับอายของตัวเอง

ใจหายเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป หัวใจยิ่งว้าวุ่นเมื่อได้ยินเสียงคล้ายถอนหายใจของอีกฝั่งแว่วมา

“พ่อเลี้ยงโมกข์ไม่อยู่ ถ้าจะโทรหาผมจะให้เบอร์....”

“ฉันโทรหานายนั่นแหละ”

คราวนี้เลยเงียบกันทั้งสองฝ่าย โอบกิจไม่รู้ว่าเขาควรจะทำตัวอย่างไรให้คำปันกลับมาเป็นคนเดิม

“ผมควรจะดีใจใช่ไหมที่คุณโอบลดตัวลงมาโทรหาผม”

น้ำเสียงตัดพ้อกึ่งเย้ยหยันตัวเองของคำปัน ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้ทวีคูณไปอีก ถ้าคำปันอยู่ใกล้ๆแถวนี้

โอบกิจจะเข้าไปดึงตัวมาถามว่าอะไรทำให้คำปันคิดอย่างนั้น คำปันจะรู้หรือเปล่าว่าเพราะความเอาใจใส่

ของเขานั่นแหละที่ทำให้โอบกิจมองตัวเองอย่างมีค่าอีกครั้ง

“ทำไมต้องลดตัว นายเองก็มีค่าพอที่ฉันจะโทรหา หรือว่านายมองไม่เห็นคุณค่าของตัวนายเอง”

“ผมอาจมีคุณค่า แต่คุณค่าของผมอาจไม่คู่ควรกับคุณ”

โอย...โอบกิจอยากจะบ้าที่อยู่ๆ คำปันก็เพิ่งจะมาคิดตั้งแง่เรื่องนี้ เขาหยุดตัวเองไม่อยู่จนต้องโวยวาย

กลับไป

“ฉันไม่ใช่วัตถุมงคลที่นายตั้งไว้บนหิ้งบูชา แล้วมัวแต่คิดว่าตัวเองไม่อาจเอื้อม หรือว่านายจะรอให้ฉันมี

อิทธิฤทธิ์ลอยจากหิ้งลงมายัดใส่มือนายวะ คำปัน”

จบคำพูดอันเดือดพล่านของเขาปลายทางก็เงียบไปอีก โอบกิจไม่รู้ว่าคำปันคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งสายถูก

วางไปอย่างง่ายๆ จนเขางง และเมื่อโทรกลับไปอีกครั้งก็กลายเป็นคำปันปิดเครื่องไปแล้ว

เกิดจะมาพระเอกทำตัวแง่งอนอะไรตอนนี้วะ โอบกิจยิ่งทวีความหงุดหงิดจนอยู่เฉยไม่ได้ เขาลุกขึ้นตรงรี่ไป

ที่รถสปอร์ตของเขาแล้วขับเคลื่อนไปตามทางที่คุ้นเคย หากแต่คราวนี้จุดมุ่งหมายที่ต้องการนั้นเปลี่ยนไป

แล้ว





โมกข์ขับรถกระบะพร้อมกับพัทธ์มาถึงบ้านก่อนหน้าที่โอบกิจจะมาถึงไม่นานนัก โอบกิจถอนหายใจเมื่อเห็น

ทั้งคู่ยืนเคียงข้างกัน ถ้าตัดอคติออกไปก็ดูเหมาะสมกันไม่น้อย โอบกิจนึกยินดีที่เขาไม่ได้รู้สึกร้อนรุ่มเมื่อเห็น

ภาพนั้นอีกแล้ว เขายิ้มกับตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าไปหาทั้งคู่

โมกข์ยิ้มให้กับโอบกิจ มันเป็นรอยยิ้มแรกที่เปี่ยมด้วยความบริสุทธิ์ใจ เมื่อโอบกิจเดินเข้ามาใกล้ถึงพัทธ์

เตรียมเดินหลบไปอีกทาง

“เดี๋ยวครับ ก่อนคุณจะไปผมขอพูดกับคุณก่อน”

โอบกิจรั้งไว้

“หากคุณจะรักพี่โมกข์แล้วรู้สึกผิดเพราะผม ขอให้คุณเลิกคิดอย่างนั้น ถ้าจะผิดก็ผิดที่ผมเองที่คิดอะไรไม่

เข้าท่า แต่เรื่องนั้นมันก็ผ่านไปแล้ว”

โอบกิจยิ้มให้พัทธ์

“ขอให้คุณรักกับพี่โมกข์ตามสบายอย่างที่ไม่มีผมเกี่ยวข้อง”

พูดจบโอบกิจก็ลากแขนโมกข์ให้เดินตามมาที่สวนหน้าบ้านเพื่อพูดกันตามลำพัง

“พี่ขอโทษอีกทีนะ”

โมกข์เอ่ยเมื่อยืนอยู่กันสองคน โอบกิจยิ้มรับคำขอโทษนั้น ขนตายาวกระพริบไล่ความชื้นเมื่อรู้สึกถึงเยื่อใย

บางๆ ที่เขายังหลงเหลือกับโมกข์ แต่โอบกิจต้องตัดใจ

“โอบก็ขอโทษที่ทำตัวงี่เง่า แต่ตอนนี้โอบฉลาดขึ้นแล้วล่ะ โอบจะตั้งต้นใหม่กับเอ่อ...พี่โมกข์รู้ใช่ไหม”

“พี่ยินดีด้วย คำปันเป็นคนดี เขากล้าพอที่จะเดินมาหาพี่แล้วบอกว่าเขาขอดูแลโอบไปตลอดชีวิต”

เฮอะ...กล้าพูดกับเจ้านายแต่กลับไม่กล้าพูดกับเขา โอบกิจนึกค่อนอยู่ในใจ

“เราเป็นแฟนกันไม่ได้ แต่เรายังเป็นพี่น้องกันได้อยู่ใช่ไหม”

โอบกิจถาม โมกข์คลี่ยิ้มตอบ

“งั้นขอโอบกอดพี่โมกข์เป็นครั้งสุดท้ายนะ”

โมกข์กางแขนให้โอบกิจโผเข้าหา และซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดนั้น โอบกิจอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาแม้ว่าจะ

ตัดใจได้แล้ว โมกข์ได้แต่ลูบหลังปลอบใจ

คนที่เดินขึ้นเนินมาด้วยใบหน้าเหมือนคนอกหักแล้วเห็นภาพนั้นเต็มสองตาจึงได้แต่ยืนอึ้ง ใบหน้ายิ่งเหี่ยว

แห้งลงจนต้องหันหลังกลับ

“คำปัน จะรีบไปไหน”

เขาชะงักเมื่อเจ้านายเรียกไว้ แต่ก็ไม่ยอมหันกลับมามองภาพบาดใจ

โอบกิจสะดุ้งเมื่อได้ยินโมกข์เรียกชื่อคำปัน เขารีบปล่อยแขนที่กอดโมกข์ไว้แล้วหันขวับไปมองก็ได้เห็นแต่

แผ่นหลังเท่านั้น

“ผมจะมาคุยกับพ่อเลี้ยงเรื่องปุ๋ยชีวภาพ แต่ถ้าพ่อเลี้ยงไม่ว่างผมจะมาคุยทีหลัง”

แล้วคำปันก็เดินลิ่วลงเนินไป จนโอบกิจตาเหลือก เขาละล้าละลังจนโมกข์ต้องเตือน

“โอบกิจ ตามคำปันไปสิ”

โอบกิจได้สติ เขาเลยวิ่งตามร่างนั้นจนทัน ก่อนที่เขาจะเดินตามคำปันโดยทิ้งระยะห่างไว้ช่วงหนึ่ง


///////////////////////////////////////////////////




เหอๆ โอบกิจจะง้อคำปันด้วยวิธีไหนดีน้า... :mew4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-02-2014 13:59:58 โดย Belove »

ออฟไลน์ blanchet

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #487 เมื่อ27-02-2014 12:56:19 »

ค้างงง โอบรีบตามไปด่วนๆเลย

ออฟไลน์ little_munoi

  • ++ singular ++
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-3
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #488 เมื่อ27-02-2014 13:02:34 »

อึ่ยย่ะ ยัยชะนีตัวโกงโผล่มาล่ะ
ชิ
โอบง้อคำปันให้ได้นะ

ออฟไลน์ maemix

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-3
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #489 เมื่อ27-02-2014 13:34:43 »

ง้อคำปันด่วนเลยโอบ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
« ตอบ #489 เมื่อ: 27-02-2014 13:34:43 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #490 เมื่อ27-02-2014 14:07:50 »

เรื่องราวกำลังดี อย่ามีเรื่องร้ายเลย

ออฟไลน์ Yunatsu

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +233/-5
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #491 เมื่อ27-02-2014 15:14:46 »

เอาตัวเข้าแลกเลยลูกโอบ อิอิ
เส็ดแล้วจาได้มาเปนพวกอาาจารย์พัทธ์ รบกับอีลิลลี่เน่า

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #492 เมื่อ27-02-2014 15:17:01 »

ง้ออย่างด่วน

ออฟไลน์ หมูน้อย

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 319
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #493 เมื่อ27-02-2014 15:22:59 »

ฮุฮุ  คราวนี้เดินถูกทางสักทีนะคุณโอบ

ตามติด ฉากง้องอน 

ออฟไลน์ PoPuAr

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1422
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #494 เมื่อ27-02-2014 18:55:29 »

มีจนได้ซินะ ฉากนี้ คำปันเอ้ย อย่ามาทำเป็นเข้าใจผิด
คิดหรอว่าคนอย่างน้องโอบจะง้อนาย ฮ่าๆๆ
ส่วนพัทธ์เชื่อว่าอีกไม่นาน โดนโมกข์จับกินตลอดตัวแน่  :hao6:

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #495 เมื่อ27-02-2014 20:04:52 »

ก้าวหน้าทุกคู่เลยยยย :impress2:
อีกไม่นานคงมีแต่ความสุข :mew1:

ออฟไลน์ GETIIZ

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +90/-4
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #496 เมื่อ27-02-2014 22:05:06 »

ลงตัววววววววววว
ดีแล้วคุณโอบ หันมามองคนที่รักและหวังดีกับคุณโอบมาตลอดเถอะ  o13
แล้วคำปัน เป็นอัลลัยยยย อยู่ๆก็มานอยด์ไปซะเฉยๆๆ

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #497 เมื่อ27-02-2014 22:10:41 »

จะง้อคำปันสำเร็จไหมน้อโอบ

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #498 เมื่อ27-02-2014 23:08:08 »

สู้ๆ นะโอบ

ออฟไลน์ Kanyanat

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-1
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #499 เมื่อ28-02-2014 00:23:22 »

 :impress2: o13

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
« ตอบ #499 เมื่อ: 28-02-2014 00:23:22 »





ออฟไลน์ ๐๐ตะวัน๐๐

  • ๐๐๐ลูกตาล๐๐๐
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1104
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #500 เมื่อ28-02-2014 08:38:58 »

คำปันงอนซะแล้วโอบง้อด่วน

ออฟไลน์ TanyaPuech

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4341
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +531/-23
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #501 เมื่อ28-02-2014 12:26:13 »

เอาตัวเข้าแลกเลย  อิอิ

ออฟไลน์ poohanddew

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-2
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #502 เมื่อ04-03-2014 14:46:54 »

ถึงเวลาที่โอบต้องมาตามง้อคำปันแล้ว

ออฟไลน์ inspirer_bear

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2003
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-5
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
«ตอบ #503 เมื่อ04-03-2014 20:51:09 »

กอดแน่นๆเลยโอบบบ

คำปันนายน้อยใจหรอ หุหุ

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06/03/2557)
«ตอบ #504 เมื่อ06-03-2014 10:29:12 »


                       ร้ายซ่อนรัก

                        บทที่ 23


โอบกิจยกแขนขึ้นซับเหงื่อที่หน้าผากเมื่อเดินตามคำปันมาเกือบครึ่งชั่วโมง เขาทั้งคู่เดินกันมาจนกระทั่งถึง

ลำธารเล็กที่ทอดตัวยาวลงมาจากยอดดอยสูงลงสู่แผ่นดินเบื้องล่าง และส่วนหนึ่งของมันไหลผ่านส่วน

ปลายของไร่มนัญชัย

โอบกิจยกมือเท้าเอว มองแผ่นหลังของคนที่ยืนเก๊กอยู่ริมลำธารอย่างหมั่นไส้ โอบกิจรู้ดีว่าคำปันยังเคือง

เรื่องที่เขากรีดข้อมือประชดรัก แถมยังเห็นภาพที่เขากอดกับโมกข์เมื่อครู่นี้อีก แต่ก็ไม่น่าน้อยใจจนถึงขั้น

เดินมาจนเหงื่อไหลไคลย้อยขนาดนี้

“จะเดินไปจนถึงฝั่งโน้นเลยไหม จะได้กลับไปเตรียมเสื้อผ้ากับพาสปอร์ต”

ฝ่ายที่ตัดใจง้อเริ่มต้นด้วยการกล่าวประชดเสียงเขียว ฝ่ายงอนก็ยังยืนนิ่งทอดสายตามองลำธารใสเบื้อง

หน้าเหมือนสนใจเต็มประดาจนโอบกิจชักจะโมโห เขาก้าวลิ่วๆ ไปกระชากแขนให้คำปันหันมาเผชิญหน้า

“เย็บปากไว้หรือไง พูดด้วยก็ไม่ตอบ อย่าคิดว่าพ่อเข้าข้างแล้วจะทำหยิ่งได้นะ”

“ไม่ได้หยิ่ง แต่ขี้เกียจพูดด้วย”

คำปันหน้าง้ำ

“คนเรามันไม่มีค่าให้สนใจ อุตส่าห์ทำดีด้วยก็ยังไม่เคยมอง ก็ดี ข้ามไปฝั่งโน้นเลยดีกว่า ไปหาเมียฝั่งโน้นซะ

เลย อย่างน้อยก็คงมีคนเห็นค่าเรามากกว่าคนฝั่งนี้”

พอเปิดปากพูดได้คำปันก็แขวะยืดยาว

“ก็ที่ยืนขาแข็งมองอยู่นี่ไม่ใช่คนหรือไงวะ”

ฝ่ายง้อชักจะหัวเสียด้วยความไม่เคยง้อคน โอบกิจเท้าเอวมองคำปันอย่างหาเรื่อง

“ถ้าไม่เห็นค่าจะเดินตามเป็นกิโลให้เหนื่อยทำไม แล้วถ้าอยากมีเมียอยู่ฝั่งโน้นก็รีบไปซะให้เร็วๆ แล้วไม่ต้อง

กลับมาให้เห็นหน้าอีกนะ"

โอบกิจเปลี่ยนสภาพกลายเป็นฝ่ายงอนบ้างแล้ว เขาหันหลังให้คำปันก่อนพูดอย่างน้อยใจ

“บอกว่าจะดูแลเราตลอดชีวิต แต่ก็หายหัวไปไม่ยอมไปหา โทรหาก็ไม่รับสาย เนี่ยนะ จะดูแลกัน ดีแต่ปาก

นั่นแหละ เสียเวลาอุตส่าห์มาง้อ ไอ้คำปัน ไอ้บ้าเอ๊ย”

เท้าที่เตรียมจะก้าวกลับทางเดิมชะงัก เมื่อลำตัวถูกรวบไว้ด้วยอ้อมกอดจากคนที่โผเข้าหาจากเบื้องหลัง

คำปันกดริมฝีปากลงไปที่หลังคอเนียนอย่างหนักหน่วงให้สมกับที่เขาคิดถึงมาตลอดหลายวัน

“จะไปไหนคุณโอบ ตามผมมาถึงนี่แล้วผมไม่ให้กลับง่ายๆ หรอกนะ”

โอบกิจพยายามแกะมือเหนียวที่กระชับไปรอบตัวออก แต่คำปันก็กอดไว้แน่นจนดิ้นไม่หลุด

“จะกลับแล้ว ปล่อยโว้ย มาถึงยังไม่ได้คุยอะไรสักคำก็เดินหนี เกลียดนักคนไม่มีเหตุผล”

“มาถึงก็ไปกอดพ่อเลี้ยงแน่นขนาดนั้น จะให้ไปหาเหตุผลจากไหนมาให้ล่ะครับคุณโอบ”

คำปันถอนหายใจพลางเกยคางไว้ที่ไหล่ของโอบกิจที่ยังดิ้นฮึดฮัด

“ผมน่ะ อะไรก็สู้พ่อเลี้ยงไม่ได้สักอย่าง เห็นเข้าอย่างนั้นใครจะทำใจได้”

“ความเชื่อใจ ไว้ใจน่ะ หัดมีไว้บ้าง มัวแต่คิดเล็กคิดน้อยจะคบกันยืดได้ไง”

โอบกิจดุเสียงดัง คำปันได้แต่ลอบยิ้มอยู่ข้างซอกคอขาว

“ตกลงว่าคุณจะคบกับผม ผมเข้าใจถูกแล้วใช่ไหมครับคุณโอบ”

โอบกิจหยุดดิ้น เขายืนคิดตามคำพูดตัวเองและคำพูดของคำปัน ก่อนที่หน้าขาวๆ จะเปลี่ยนเป็นสีแดงแจ๋

ลามไปถึงใบหูที่คำปันกำลังขบอยู่เบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

คำปันไม่รอคำตอบ เขาเหนี่ยวให้ลำตัวของโอบกิจหันหน้ามาหาแล้วดึงจนมาปะทะอยู่กับแผ่นอกของเขา

มือตุ๊กแกรั้งไปรอบเอวแล้วรั้งเข้าหาจนแนบแน่น ก่อนที่คำปันจะบดริมฝีปากลงไปบนเรียวปากนุ่มอย่างเร่า

ร้อน

โอบกิจสะดุ้ง แม้ว่าจะเคยจูบกับคำปันมาหลายครั้งแต่ไม่มีครั้งไหนที่คำปันเรียกร้องเท่ากับครั้งนี้  ยิ่งคำปัน

ดันตัวเขาให้เดินถอยหลังจนไปชนเข้ากับโขดหินก้อนใหญ่ยักษ์ริมลำธาร ที่บังสายตาคนได้เป็นอย่างดี แล้ว

ล้วงมือเข้าไปในขอบกางเกงยีนส์ โอบกิจก็ยิ่งหอบตัวโยน

“เป็นแฟนกันนะ”

คำปันกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู

“อืม”

“อะไรนะ”

“อย่าเยอะว่ะ คำปัน”

คนที่ยังต้องปรับลมหายใจตวาดเบาๆ กลบเกลื่อนความเขินอาย จนคำปันหัวเราะออกมาแล้วกดจูบหนักๆ

ที่ปากแดงเรื่ออีกรอบ

“งั้นขอนะ โอ๊ย…”

คำปันร้องออกมาเมื่อโอบกิจหยิกไปที่พุงอย่างหมั่นไส้

“เมื่อไหร่จะเลิกพูดมากเสียทีวะ จะทำอะไรก็ทำๆ ไปเหอะ”

ถือว่าเป็นคำอนุญาต คำปันดึงเสื้อยืดเนื้อดีผ่านหัวโอบกิจไปอย่างรวดเร็ว แล้วจ้องมองเนื้อตัวขาวเนียน

อย่างตะลึง

หุ่นฟิตเฟิร์มเนื้อเนียนน่าสัมผัสมันช่างเรียกร้องเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้ คำปันยกมือขี้นแตะต้องไปที่เม็ด

เล็กสีชมพูบนอกขาวที่อวดตัวชวนเชิญเขาอยู่ ใช้ปลายนิ้วบีบลงไปเบาๆ ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงไปใช้ลิ้นดูด

อย่างที่เคยอยากทำมาตลอด มือสากลูบไล้ลงไปที่ลำตัวจนถึงกระดุมกางเกงยีนส์ของโอบกิจ เขาปลดมัน

ออกแล้วกระชากมันจนไปกองกับพื้นดิน

โอบกิจร้อนวูบไปทุกแห่งที่มือของคำปันแตะต้อง เมื่อถึงตอนนี้เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเขาต้องการคำปันแค่ไหน เขา

จึงไม่รอช้าที่จะปลดกระดุมเสื้อเชิตแขนยาวของคำปันออกจนกระทั่งสาบเสื้อแยกจากกันแล้วเอื้อมมือไป

วางที่หลังเอวดึงตัวคำปันเข้ามาใกล้จนท่อนล่างบดเบียด คำปันฝืนดันตัวออกห่างเพื่อที่จะถอดกางเกงของ

ตัวเองออก






รู้ตัวอีกทีทั้งคู่ก็ยืนเปลือยเปล่าอยู่ท่ามกลางขุนเขาและลำธารเบื้องหน้า ลมหนาวพัดเอื่อยแตะต้องไปตาม

เนื้อตัวจนขนลุก ตาสองคู่มองสบกันก่อนที่จะผวาเข้าหากัน

คำปันสอดลิ้นเข้าไปในช่องปากที่ประกบกันจนไม่มีช่องว่าง โอบกิจเองก็ตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้ มือ

ปลาหมึกแตะต้อง ขยำ บีบเค้นไปตามเนื้อตัวเนียนจนอีกฝ่ายเผลอครางลึกในคอ แอ่นกายแนบไปกับโขด

หินหยาบ พลางโอบกอดไปรอบคอเหนี่ยวรั้งให้ยิ่งชิดใกล้

ลิ้นร้อนเลื่อนลงมาดูดเม้มอยู่ที่คอ โอบกิจผวาเมื่อมือหยาบด้วยการทำงานหนักไปกอบกุมอยู่ที่กลางลำตัว

บีบเบาๆ กระตุ้นปลายก่อนสาวเบาๆ จนมันขยายใหญ่สู้มือ

คำปันคุกเข่าลงจนหน้าอยู่ระดับเดียวกับสะโพกของโอบกิจ เขามองส่วนที่อัดแน่น แข็งขันอยู่ในมืออย่าง

หลงใหล ขนาดของโอบกิจพอเหมาะสมส่วน ชูชันอยู่ท่ามกลางปุยฝ้ายบางเบาเรียกร้องและเชิญชวนให้เขา

ส่งมันเข้าปากแล้วละเลียดชิมช้าๆ

“โอว….”

โอบกิจเผลอครางออกมาเมื่อคำปันกลืนมันเข้าไปจนหมด เขาเกร็งตัวจนโขดหินแทบบาดเมื่อคำปันขยับ

ศีรษะเข้าออกเป็นจังหวะ มือนุ่มเสยเข้าไปในกลุ่มผมสีดำของคำปันแล้วจิกลงอย่างเสียวซ่าน

“อ๊ะ! คำปัน”

โอบกิจสะดุ้งเมื่อกล้ามเนื้อเขม็งเกลียวจนปวดบิด เขาเกร็งกระตุกอยู่ไม่กี่ที ก่อนที่น้ำรักจะพุ่งพรวดออกมา

ฉีดอยู่ในช่องปากที่ยังไม่ยอมคลายออก โอบกิจหอบค้างเมื่อคำปันยังดูดที่ปลายตรงนั้นเหมือนรีดพิษของ

เขาออกจนหมด

คำปันยอมปล่อยเมื่อแกนใหญ่ยอมอ่อนข้อคอพับลง เขายืดตัวขึ้นมากอดโอบกิจไว้ ดวงตาวับวาวด้วย

ความปรารถนา โอบกิจจ้องตอบอย่างไม่ยอมแพ้พลางยกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วเช็ดที่มุมปากของคำปันจนหมด

คราบรักของเขา

แล้วคำปันก็จับตัวของโอบกิจให้หันหลังให้เขา หันหน้าเข้าหาก้อนหินยักษ์ ยกมือของโอบกิจให้ดันก้อนหิน

ไว้เป็นหลักยึด ก่อนที่เขาจะจับแยกขาขาวเนียนให้ยืนกว้างออก

“เป็นทีของผมบ้างแล้วนะ”

คำปันกระซิบเสียงกระเส่า เขาเบียดท่อนล่างจนกล้ามเนื้อร้อนถูไถเข้ากับร่องสะโพก โอบกิจหันมาสบตา

ด้วยดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยง

“ถ้ายังมัวแต่พูด ฉันจะเป็นฝ่ายจับนายกด”

โอบกิจขู่

“ก่อนที่คุณจะจับผมกด ผมขอกดเข้าไปในตัวคุณก่อนก็แล้วกัน”

คำปันไม่กลัวคำขู่ เขาใช้มือกอบเนื้อสะโพกแน่นแหวกทางแล้วแตะปลายกับทางเข้า ยกสะโพกดันตัวขึ้นจน

แกนใหญ่แทรกเข้าไปในช่องทางที่รออยู่แล้ว คำปันต้องหายใจเข้าออกลึกยาวกับการตอดรัดที่เขาไม่เคย

เจอ

“โอ๊ย คุณโอบ มันทำไมตอดจัง”

คนเบื้องหลังส่งเสียงร้องประท้วง จนที่ยืนเบื้องหน้าเกาะก้อนหินแอ่นกายยืนสยิวหลุดหัวเราะออกมาจนได้

“ไอ้บ้าคำปัน นายนี่นะ…เฮ้ย ขยับหน่อยสิ เมื่อยแล้วนะ”

คนเบื้องหน้าส่งเสียงประท้วงบ้าง คำปันเลยยกมือข้างหนึ่งขึ้นโอบรอบเอว แล้วใช้มืออีกข้างกอบกุมเข้าที่

ท่อนเอ็นร้อนของโอบกิจ ค่อยๆขยับสะโพกสอดเสียดแท่งเนื้อของเขาเข้าไปในช่องทางของโอบกิจจนหมด



โอบกิจหลับตาพริ้ม เขาถอนหายใจยาวๆ อย่างเสียวซ่านกับสิ่งที่เติมเต็มเข้ามาในร่างกาย

เนื้อตัวของโอบกิจสั่นสะท้านแทบทุกส่วน ทุกครั้งที่คำปันขยับตัวโยกสะโพกดึงดันอยู่ภายในและยิ่งมือ

หยาบเกาะกุมจับกระชับอยู่ตรงนั้นช่วยกระตุ้นเข้าจังหวะมันกลับยิ่งเร้าอารมณ์ ร่างกายของเขากำลังเดือด

พล่านไปด้วยสิ่งที่คำปันกำลังปฏิบัติ

“คำปัน จะ… จูบฉันหน่อย”

โอบกิจเอียงหน้ามาร้องขอ ลมหายใจร้อนผ่าวของคำปันจึงโน้มไปปิดทับ เขากดปากลงไปบนเรียวปากที่หัน

มาเผยอรับ ลิ้นร้อนสอดลึกควานควักจนโอบกิจยิ่งเคลิ้ม คำปันได้ทีเขากระชับเอวของโอบกิจเข้ามาเบียด

แน่นกันต้นขาแข็งแรงที่ช่วยพยุงตัว กล้ามเนื้อของคำปันเองก็แข็งขืนจนรู้สึกปวดหน่วงที่ท้องน้อยไปหมด

มันถึงเวลาที่เขาต้องปลดปล่อยมันเสียที

คำปันซอยถี่ยิบ เสียงต้นขาตีเข้ากับสะโพกเนื้อหนั่นแน่นดังลั่น

“โอ…คุณโอบของผม”

เขาพึมพำไม่ขาดปาก ช่องทางยิ่งบีบรัดจนคำปันเกร็งไปทั้งตัว โอบกิจเองก็กัดฟันแน่น แขนที่เกาะยึดก้อน

หินก้อนใหญ่สั่นสะท้านตามแรงกระเทือน จนโอบกิจรู้สึกถึงจุดแตกในช่องทางของเขาจนได้

มือที่เกาะกุมท่อนเอ็นของเขาร้อนผ่าว คำปันบีบเค้นบดที่หัวอย่างถนัดถนี่ จนเมื่อคำปันฉีดอัดผลผลิตอยู่ใน

ช่องทาง อยู่ๆ โอบกิจก็สะดุ้งเมื่อกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาเองก็บีบรัด จนพ่นลาวาออกมาคามือคำปันอีก

รอบ

ลมหายใจหอบหนักสอดประสานแทบจะเป็นเสียงเดียวกันเมื่อคำปันซบหน้าลงบนแผ่นหลังเนียนนุ่มอยู่พัก

ใหญ่ ก่อนที่จะถอนตัวออกจากร่างกายของโอบกิจช้าๆ  เขาหมุนตัวโอบกิจให้หันกลับมาสบตาแล้วยิ้มให้

กันอย่างสุขสม โอบกิจเองก็รู้สึกเขินอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาซุกหน้าลงกับบ่ากว้างของคำปันเพื่อปกปิดสายตาของตัวเอง



ช่างเป็นเซ็กส์ที่สุดยอด


โอบกิจพึมพำทั้งที่ยังเกลือกกลิ้งใบหน้าอยู่กับบ่ากว้างของคำปัน เมื่อมันเป็นความสัมพันธ์ที่คำปันต้องการทำให้เขามีความสุข

ลีลาอาจจะไม่ได้โลดโผนเร้าใจแต่มันเต็มไปด้วยความอบอุ่นจนโอบกิจเต็มตื้นไปกับความรู้สึกนั้น

โอบกิจเลือกทางถูกแล้วและเขาจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือ

เขายิ้มพร้อมแววตาซุกซน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาเหมือนเด็กน้อยได้ของรางวัลที่พึงใจ

มันช่างยั่วเย้าให้คำปันเอ็นดูจนต้องยกมือไปบีบจมูกโด่งเบาๆ

“ยิ้มอะไรนักหนาครับ หรือว่าขำผมที่ไม่เป็นประสาซะเลย”

“ใครว่าล่ะ”

โอบกิจยกแขนวางพาดไปที่ลำคอของคำปันแล้วเหนี่ยวเข้ามาใกล้

“ฉันรับรู้ได้ถึงสิ่งที่นายมอบให้ ขอบคุณนะคำปัน ฉันมีความสุขมากเลย”

คำปันยิ้มกว้างที่โอบกิจรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเขา เขาเองก็มีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเช่นกัน

“เดินไหวไหม ผมพาไปล้างตัวนะ”

“ฉันเดินเองได้โว้ย ไม่ต้องโอ๋มาก”

โอบกิจส่งเสียงดัง ก่อนที่จะก้าวเดิน แต่ขาที่ยังสั่นทำให้เขาเซจนคำปันต้องแบกตัวขึ้นบ่า

“คุณโอบล่ะ ชอบอวดเก่ง ผมพูดอะไรก็ไม่เคยเชื่อฟังเลย”

นอกจากดุแล้ว คำปันยังยกมือตีเผียะไปที่บั้นท้ายอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วจึงแบกร่างนั้นเดินโทงๆ ลงลำธารใส

เบื้องหน้า

คำปันวักน้ำล้างตัวให้โอบกิจจนหมดจด เขาดึงร่างขาวที่สั่นเบาๆ เพราะความหนาวเย็นเข้ามากอด

“คำปัน”

โอบกิจเรียก

“ครับ ที่รัก มีอะไรครับ”

โอบกิจหน้าแดงกับคำที่คำปันเรียกขาน

“หนอนน้อยของนายมันกลายร่างอีกแล้วว่ะ”

“คุณโอบรู้ได้ไง”

“ก็มันเบียดอยู่ตรงนี้”

โอบกิจคว้าหมับเข้าให้ คำปันสะดุ้งโหยง

“ที่รัก ทำอย่างนี้ไม่ดีนะครับ ต้องรับผิดชอบด้วย”

คำปันหัวเราะ ก่อนที่จะคว้าใบหน้าของโอบกิจเข้ามาจูบแล้วพาดำดิ่งไปใต้สายน้ำไปพร้อมกับเขา

ให้เขาได้บอกรักกันอีกหนท่ามกลางความฉ่ำเย็นของขุนเขาและลำธาร
 








/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////








ช่างเป็นเลิฟซีนที่ไม่สยิ้วกิ้วเอาซะเลย


คนแต่ง นั่งแต่งไปขำไป 5555


ในที่สุดก็มีวันนี้ วันที่คำปันตกเป็นของโอบกิจ เอ้ย โอบกิจตกเป็นของคำปัน


คริคริ



 :katai3:   :-[




« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-03-2014 11:01:49 โดย Belove »

ออฟไลน์ วัวพันปี

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +540/-3
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
«ตอบ #505 เมื่อ06-03-2014 10:49:34 »

ปันโอบ เป็นการร่วมรักกลางธรรมชาติล้วนๆเลยนะ
ละเมียดในอารมณ์มากค่า

ออฟไลน์ little_munoi

  • ++ singular ++
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-3
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
«ตอบ #506 เมื่อ06-03-2014 14:23:45 »

อร๊ายยย
อ่านไปขำไป
หร้าแดงด้วยอ่ะ
คือคู่นี้น่ารักนะ
โอบเนี่ย หื่นเหมือนกันเรา
555+

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
«ตอบ #507 เมื่อ06-03-2014 14:42:47 »

เย้ยฟ้าท้าลมมากเลย

ออฟไลน์ PoppyPrince

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 244
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0
Re
«ตอบ #508 เมื่อ06-03-2014 16:40:54 »

เอร๊ยยย คู่นี้บทจะหวานก็หวานกันซะเหลือกัน ละมุนมากมาย

ออฟไลน์ NaOYaII

  • มันดีจริง! คนรักกัน(งืมๆ)
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 242
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
«ตอบ #509 เมื่อ06-03-2014 16:57:30 »

ฮ่าๆๆๆ  ชอบๆๆๆๆ

เพิ่งตามอ่านทันนน

ชอบทั้งคู่หลัก คู่รอง 

 :hao7: :hao6:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด