หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[loveaaa_somsak]

สงสารโอบกิจเช่นกัน ขอให้ทั้ง 3 คู่ในเรื่องนี้สมหวัง ครองรักอย่างมีความสุข

[kms]

อาจาร์ยยอมๆเหอะน้าาาาา

[Queen1001]

บางทีลูกศิษย์ก็ไม่ได้เข้าข้าง??โมกข์เลยนะ ไม่เลยยยย 5555

โอบกิจควรยอมรับความจริงให้ได้ในข้อนี้
มาก่อนจริง แต่เมื่อไม่รัก ก็คือไม่รัก
คำปันทำให้หน้าที่ด้วยคะ 5555555

[MinKKniM]

อรั้ย....สัมผัสได้ถึงความมุ้งมิ้ง... อ.พัทธ์ของเราท่าจะรอดยากกกกก 

[PoPuAr]

อาจารย์ใจอ่อนแล้ว ใกล้เข้าไปอีกนิด อีกไม่นานก็จะรักกันสักที

นี่คือคาดหวังอะไร (คาดหวังฉากเอ็นซีอยู่น่ะสิ หึหึ) 

[Belove]

                             ร้ายซ่อนรัก

                              บทที่ 17


กว่าที่รถของโมกข์จะเลี้ยวเข้าสู่ประตูรั้วของไร่ความมืดก็เข้าปกคลุมบรรยากาศโดยรอบจนพัทธ์มองไม่เห็น

อะไรนอกจากดาวบนฟ้าที่เรียงรายกันเป็นแพเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปมอง

ความหนาวเย็นที่ไม่คุ้นเคยทำให้เขาต้องห่อไหล่แม้จะเตรียมใส่เสื้อกันหนาวมาแล้ว แต่เมื่อเจอกับของจริง

พัทธ์กำลังกังวลใจว่าที่เตรียมมาท่าทางจะช่วยบรรเทาความเย็นยะเยียบไม่ได้เลย

ด้วยสมรรถภาพของรถยนต์คันหรูทำให้คำปันขับรถแซงรถบรรทุกเครื่องจักรและรถตู้ของนักศึกษามานาน

แล้ว โมกข์จึงได้ชักชวนอาคันตุกะคนสำคัญเข้าบ้านแทนที่จะยืนรอ

“ไม่ต้องเป็นห่วงเด็กๆ หรอก อีกสักพักคงมาถึง ผมให้คนงานดูแลเรื่องที่พักรอไว้แล้ว ส่วนเรา...”

โมกข์ส่งสายตาระยิบระยับแข่งกับดาวบนฟ้าจนพัทธ์ร้อนซู่ไปทั้งหน้า

“...ก็เข้าไปหลบหนาวในบ้านกันก่อน”

มือแกร่งถือโอกาสจับที่ศอกของพัทธ์เป็นการบังคับกลายๆ ให้เดินเคียงคู่ไปกับเจ้าของบ้าน จนเมื่อเห็นตัว

บ้านชัดเจน พัทธ์ถึงกับจ้องมองอย่างพึงใจ

บ้านไม้แท้ๆ สองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่บนเนินลูกเตี้ยๆ  ชั้นล่างปลูกสร้างเล่นระดับกับทางลาด มีเทอเรซกว้าง

อยู่ก่อนถึงประตูทางเข้า เนินดินหน้าบ้านปลูกไม้ดอกเมืองหนาวที่กำลังแข่งกันอวดช่อดอก แม้จะเป็นยาม

ค่ำคืน พัทธ์ก็ยังเห็นว่าสีสันงดงาม ส่วนชั้นสองพัทธ์มองเห็นระเบียงกว้างยื่นออกมา ลึกเข้าไปจากระเบียง

เขาเห็นบานประตูสองบานของห้องที่อยู่ชั้นสอง

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านของผม”

เสียงแผ่วเบากระซิบอยู่ที่ข้างหูจนพัทธ์สะดุ้ง ขนที่หลังคอตั้งชันเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดลงมา

พัทธ์รีบเบี่ยงกายหนีแล้วมองโมกข์ด้วยสายตาที่เหมือนครูกำลังดุนักเรียน

“ใกล้ไปแล้ว เดินห่างๆ หน่อยก็ได้ อยู่จนถึงหน้าบ้านแล้วผมไม่หลงทางไปไหนหรอก”

หน้าดุคลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“คุณไม่หลงก็ดีแล้ว จะได้คอยตามหาผมเวลาผมหลงทาง”

พัทธ์ขมวดคิ้ว

“คุณจะหลงได้ไง ก็นี่มันบ้านของคุณ”

โมกข์หน้าตาสดใสเหมือนหนุ่มวัยรุ่นที่ริจะมีความรักใหม่ๆ

“ทางกลับบ้านน่ะไม่หลงหรอก ผมหมายถึงทางรักของคุณที่ผมกำลังหลงไง”

“โอ๊ย...หมั่นไส้คนหลงทางรัก”

เสียงค่อนขอดดังขึ้นเบื้องหลังจากคำปันที่เดินหิ้วกระเป๋าตามมา

“หวานมากๆ ระวังเป็นเบาหวานนะพ่อเลี้ยง อายุไม่ใช่น้อยๆแล้ว”

พูดจบคำปันก็ไม่รอให้โมกข์เหวี่ยงเท้าประเคนมาให้ เขาวิ่งหนีพลางหัวเราะร่าเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว

โมกข์ส่ายหัวอย่างระอาในขณะที่พัทธ์ยิ้มน้อยๆ อยู่ที่มุมปาก

พัทธ์เดินตามโมกข์ผ่านชั้นล่างของตัวบ้านขึ้นไปสู่ชั้นสอง แล้วโมกข์ก็เปิดประตูบานหนึ่งก่อนเดินนำเข้าไป

“ผมให้เด็กจัดห้องนี้ไว้ให้คุณ”

พัทธ์มองไปรอบห้องขนาดกลางมีห้องน้ำอยู่ภายใน เตียงไม้ขนาดห้าฟุตตั้งอยู่กลางห้องมีโต๊ะตัวเล็กพร้อม

เก้าอี้ตั้งอยู่มุมหนึ่ง ตกแต่งด้วยแจกันดอกไม้ตั้งอยู่ ส่วนอีกด้านมีประตูที่เปิดออกสู่ระเบียงที่เขาเห็นจาก

ภายนอก

“แล้วพวกลูกศิษย์ของผมพักกันที่ไหน”

เขาหันมาถามโมกข์

“ผมมีบ้านพักหลังเล็กสร้างไว้อีกหลายหลัง ผมให้เด็กพักที่นั่น”

“ผมควรจะไปพักกับเด็กๆ”

“ให้พวกเด็กๆของคุณเขาพักกันตามประสาวัยรุ่นเถอะ อาจารย์อย่างคุณไปรวมอยู่ด้วยจะหมดสนุกเปล่าๆ

มาทำงานที่นี่ก็ให้พวกเขาพักผ่อนกันไปในตัว และที่สำคัญ...”

โมกข์ก้าวเข้ามาใกล้ ไล้หลังมือไปที่หน้าขาวๆ ของพัทธ์

“คุณก็น่าจะรู้ว่าผมไม่ยอมให้คุณคลาดสายตาหรอกนะ”

พัทธ์หมดคำถามลงทันที เขาควรจะรู้ถึงความดื้อ เอาแต่ใจของโมกข์ตั้งแต่ก่อนตัดสินใจมาที่นี่

“คุณอาบน้ำให้สบายตัวก่อนเถอะ ผมไม่กวนคุณแล้ว”

พัทธ์ตกใจเมื่ออยู่ๆ โมกข์ก็ขโมยจูบที่ริมฝีปาก ก่อนที่จะยิ้มกว้างผิวปากหวือเดินออกไปนอกห้อง พัทธ์ยก

มือขึ้นแตะริมฝีปาก ใจยังสั่นกับการแสดงออกของโมกข์

พัทธ์กำลังกลัวว่าเขาจะไม่ได้กลับเมืองหลวงโดยสวัสดิภาพ





เสียงร้องรำทำเพลงยังคงไม่เลิกราอยู่ตรงลานกว้างต่ำลงไปเบื้องล่างจากตัวบ้านที่โมกข์จัดให้มีงานเลี้ยง

ต้อนรับคณะนักศึกษาแม้ว่าเวลาจะล่วงผ่านวันใหม่ไปแล้ว เปลวไฟจากกองฟืนเริ่มมอด นักศึกษาและ

คนงานส่วนหนึ่งหลับใหลไปแล้ว แต่อีกส่วนก็ยังคอแข็งนั่งล้อมวงกันอยู่

พัทธ์ทอดสายตาไปมองจากระเบียงบ้าน เขาเห็นร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตาอยู่ในแจ็คเกตสีเข้มเดินตรงไปที่ลานนั้น

แล้วพูดอะไรบางอย่าง ไม่นานนักทั้งนักศึกษาและคนงานก็พากันลุกขึ้นหิ้วปีกคนที่หลับแยกย้ายกันกลับไป

พักผ่อน จนเหลือแต่คนที่ทำหน้าที่เฝ้าเวรยามอยู่ไม่กี่คน

ร่างสูงเดินกลับมาที่ตัวบ้าน จนเมื่อเดินขึ้นเนินมาโมกข์ก็มองขึ้นมาที่ระเบียง เขายิ้มเมื่อเห็นพัทธ์หลบวูบไป

จากสายตา

พัทธ์ชะโงกหน้าไปมองเมื่อเห็นโมกข์หายไปจากตรงนั้น เขาก็ถอนหายใจโล่งอก การเผชิญหน้าโมกข์เป็นสิ่ง

ที่พัทธ์อยากจะหลีกหนีที่สุดในช่วงนี้

เขาเกาะขอบระเบียงไม้ ทอดสายตามองพระจันทร์ทรงลูกรักบี้ที่ทอแสงนวลอยู่กลางท้องฟ้าหน้าหนาว

พลางกระชับเสื้อที่ใส่อยู่ให้แน่นเข้าไปอีก นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยได้อยู่ในบรรยากาศแบบนี้ เมื่อแทบ

ตลอดชีวิตพัทธ์ใช้ชีวิตอยู่แต่เมืองหลวง

ความเย็นของอากาศทำให้เขาเป่าปากจนเป็นไอ แล้วอยู่ๆ ความอบอุ่นก็แผ่ซ่านเมื่อรู้สึกได้ถึงผ้าผืนหนาที่

วางลงบนไหล่

“อากาศเย็นมาก คุณควรทำตัวให้อบอุ่น เดี๋ยวจะเดี้ยงเพราะแพ้อากาศก่อนที่ได้ทำงาน”

เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง พร้อมอ้อมแขนที่โอบรัดอยู่นอกผืนผ้า แต่พัทธ์กลับรู้สึกว่ามันอบอุ่นยิ่งกว่า

“อยู่แบบนี้สักพักนะ”

โมกข์วางคางลงบนไหล่ของพัทธ์ กระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้ามาอีก จนพัทธ์แทบไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็น

อีกแล้ว

เป็นเพราะบรรยากาศนั่นแหละ พัทธ์กล่าวโทษ เมื่อโมกข์ดึงเขาให้หันกลับมาสบตา ดวงตาของโมกข์วาววับ

เหมือนมีดาวสะท้อนแสง ก่อนที่พัทธ์จะไม่เห็นอะไรอีกเมื่อโมกข์โน้มหน้ากดริมฝีปากลงมาช้าๆ

ริมฝีปากอุ่นๆ ของโมกข์เรียกร้องจนเขาเผลอเผยอปากรับ โมกข์สอดปลายลิ้นเข้ามาแตะลงบนปลายลิ้น

ของเขาเป็นการทักทาย ก่อนที่จะตวัดเกี่ยวรัดอยู่ในช่องปาก

อา...

มันอบอุ่นจนร้อน มันปลุกเร้าให้พัทธ์จูบตอบเป็นครั้งแรก

ลิ้นซุกซนของโมกข์แวะเวียนไปทำความรู้จักแทบทั่วทุกมุม ก่อนที่เขาจะหยอกล้อล่อหลอกถอนปลายลิ้น

ช้าๆ จนพัทธ์หงุดหงิดและเผลอส่งปลายลิ้นติดตามอย่างหลงกล แล้วคนที่ชำนาญทางกว่าก็บุกจู่โจม

ควบคุมดูดดึงลิ้นเรียวนั้นไว้จนหมด พร้อมกับแขนข้างหนึ่งที่รั้งเอวเข้ามาจนชิดใกล้ส่วนอีกข้างที่ว่าง โมกข์

วางมือแนบท้ายทอยของพัทธ์แล้วบังคับให้เงยหน้าขึ้น จนปลายลิ้นยิ่งกวาดลึกเข้าไปในลำคอ

“อื้อ… อื้มม”

เสียงครางแผ่วลึกดังลอดมาจากลำคอของพัทธ์เมื่อเขาแทบขาดใจกับจูบเร่าร้อน สมองของเขาแทบระเบิด

เหมือนเวลาเผลอกลืนวาซาบิลงคอจนความเผ็ดซ่านไปทั่ว

จูบนั้นคลายลงจนกลายเป็นหยอกล้อ โมกข์และเล็มไปทั่วริมฝีปากนุ่มอีกพักใหญ่ก่อนที่จะยอมปล่อยให้

พัทธ์เป็นอิสระแล้วยืนหายใจหอบโยนหมดแรงจนต้องเกาะยึดโมกข์ไว้เป็นหลัก ดวงตาที่ยังคงซ่อนไว้หลัง

แว่นตากรอบบางใสเลื่อนลอยอยู่อีกพักใหญ่ กว่าที่จะปรับสภาพแล้วกล้ามองหน้าโมกข์ทั้งที่หน้าร้อนซู่

แววตาคู่คมยิ่งระยิบระยับกว่าเมื่อครู่ มือแกร่งเอื้อมไปปัดปอยผมที่ตกลงมาระหน้าผากให้พ้นแล้วเอ่ยถาม

เสียงนุ่ม

“คุณยังคอนเฟิร์มอยู่อีกไหมว่าคุณยังเกลียดผมอยู่”

“ผมเกลียดคุณ”

พัทธ์รีบยืนยันความคิด แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจกับเสียงของตัวเองที่มันสั่นพร่าจนแทบจับความไม่ได้ แถมยัง

อยากจะกัดลิ้นตายซะให้รู้แล้วรู้รอดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนตรงหน้า

“อืม…เหรอ ผมก็เพิ่งรู้ว่าคนเกลียดกันเขาจูบตอบกันได้หวานหยดขนาดนี้”

โอย พัทธ์อยากจะบ้า

ปากรั้นเม้มอย่างขัดใจ พัทธ์ออกแรงผลักอกหนาจนโมกข์ต้องยอมปล่อย ก่อนที่พัทธ์จะกระชับผ้าคลุมผืน

หนาแล้วสะบัดหน้าเดินตรงรี่ไปเปิดประตูห้องก้าวยาวๆ เข้าไปด้านในแล้วปิดกระแทกดังปัง!

โมกข์เท้าเอวเงยหน้าหัวเราะ เขาเดินไปที่ประตูนั้นและแน่ใจว่าพัทธ์ยังยืนพิงอยู่ที่หลังประตูอีกด้าน โมกข์

ส่งเสียงดังผ่านบานประตูเข้าไป

“อย่าคิดว่าคุณจะหนีผมพ้นนะพัทธ์ วันนี้ผมให้โอกาสคุณพักผ่อน แต่รับรองว่าในเร็ววันนี้ คุณเสร็จผมแน่”

โมกข์ยิ้มให้กับบานประตูตรงหน้า ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูบานที่อยู่ถัดไปอย่างอารมณ์ดี









“โทรมาทำไม”

โอบกิจตวาดเสียงเข้าโทรศัพท์เมื่อเห็นชื่อปลายทางพลางขมวดคิ้วจนแทบพันกัน ชื่อของคำปันทำให้เขา

หงุดหงิด

หงุดหงิดตั้งแต่วันนั้น วันที่คำปันทำให้เขาพล่านจนต้องวิ่งไปดับอารมณ์ภายใต้สายน้ำ และตั้งแต่วันนั้น

คำปันกลับไม่เคยโทรมาหาเขาอีกเลย โอบกิจหงุดหงิดเมื่อรู้สึกว่าคำปันมีอิทธิพลต่อเขามากเกินไป

“ออกมาหน้าบ้านหน่อยสิครับคุณโอบสุดหล่อ”

“ทำไมฉันต้องออกไปวะ”

“อ้าว ถ้าคุณไม่ออกมาแล้วคุณจะรู้เหรอว่าทำไม”

โอบกิจแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งเมื่อเจอเสียงยียวนของคำปัน แต่มันทำให้เขาอยากรู้จนอดไม่ได้ที่จะต้อง

ก้าวเดินจากตัวบ้านผ่านสวนกว้างที่ตกแต่งไว้ด้วยไม้ดอกไม้ประดับงดงามตรงไปที่ประตูรั้ว แล้วเขาก็ต้อง

เบิกตากว้างเมื่อเห็นคำปันยืนพิงมอเตอร์ไซค์ยิ้มเผล่มาให้เขาอยู่ด้านนอก

โอบกิจเปิดประตูรั้วก้าวออกไปพลางมองสอดส่ายหาโมกข์ เมื่อเขารู้ว่าถ้าเห็นคำปันก็แสดงว่าโมกข์ต้อง

กลับมาแล้ว

“พี่โมกข์ล่ะ”

คำปันใจแกว่งเมื่อได้ยินโอบกิจถามถึงพ่อเลี้ยงโมกข์ทั้งที่ยืนอยู่เพียงลำพังกับเขา แต่คำปันต้องปัดความคิด

ไม่ดีนั้นออกไป เพราะรู้ดีว่าโอบกิจยังมีเยื่อใยและรักใคร่ในตัวโมกข์อยู่ จะโทษก็คงต้องโทษตัวเองนั่นแหละ

ที่มัวแต่คิดถึงโอบกิจจนต้องรีบบึ่งมอเตอร์ไซค์คู่ยากลงเขาเข้ามาในเมืองตั้งแต่ตอนสายหลังจากที่ช่วยดุแล

เรื่องเครื่องจักรของทีมอาจารย์พัทธ์เสร็จเรียบร้อย เขาได้แต่ฝืนยิ้มแล้วทำหน้าด้านเดินผ่านโอบกิจเข้าไปใน

เขตบ้านหน้าตาเฉย

“อะไรกันคุณโอบ อยู่กับคนนึงแต่ดันถามถึงอีกคน ผมน้อยใจนะ”

คำปันเดินไปพูดไปจนโอบกิจต้องวิ่งตามหลังมาคว้าแขนไว้

“พี่โมกข์กลับมาแล้วใช่ไหม บอกมานะ”

โอบกิจถามคาดคั้น เขามุ่งความสนใจไปที่โมกข์โดยลืมมองดวงตาที่หม่นวูบลงของคำปัน เมื่อเห็นคำปันไม่

ตอบโอบกิจจึงพุ่งตรงไปที่โรงรถจนคำปันต้องเป็นฝ่ายถลามาคว้าแขนไว้บ้าง

“จะไปไหน”

คำปันเอ่ยถามเสียงเข้ม

“ปล่อย กูจะไปหาพี่โมกข์”

“ไปให้เขาไล่กลับมา ไม่เข็ดหรือไง”

“ไอ้คำปัน”

โอบกิจกำหมัดแน่นเมื่อคำปันเอ่ยคำพูดที่บาดลึกเข้าไปในใจจนเจ็บปวดกับความจริงที่เขาเองก็รู้แต่ไม่

อยากยอมรับ

“ผมขอโทษ แต่ผมอยากให้คุณโอบใจเย็นๆ อย่าเพิ่งวู่วามจู่โจมพ่อเลี้ยงมากแค่นั้นเอง”

น้ำเสียงของคำปันสลดลง ก่อนที่เขาจะฝืนยิ้มทำหน้าสดใสที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาแล้วดึงแขนโอบกิจเข้า

มาใกล้

“ว่าแต่ คุณโอบคิดถึงผมเหมือนกับที่ผมคิดถึงคุณโอบหรือเปล่า”

“ใครจะไปคิดถึง ไอ้…”

คำพูดหายวับเมื่อคำปันดึงโอบกิจเข้ามาแล้วจูบอย่างรวดเร็ว

โอบกิจอยากจะเกลียดตัวเองนักที่รู้สึกคุ้นชินไปกับจูบของคำปัน แถมยังมีอารมณ์คล้อยตามเสียอีกเมื่อ

ปลายลิ้นนั้นแทรกผ่านเข้ามา มือที่สมควรจะผลักไสต่อยตีกลับกลายเป็นดึงรั้งคำปันเข้ามาอย่างเผลอไผล

จนคำปันได้ใจยิ่งซุกไซ้หาความหวานจนแทบกระเจิงไปด้วยกันทั้งคู่

เสียงประตูรั้วเปิดออกด้วยรีโมทคอนโทรลทำให้ร่างที่กอดเกยกันอยู่สะดุ้งเฮือก โอบกิจผลักคำปันออกจาก

ตัวแล้วรีบปรับสีหน้าให้ปกติที่สุดเมื่อรถกระบะคันโตของบิดาแล่นเข้ามาหยุดอยู่ไม่ไกล

คำปันยิ้มแย้มยกมือไหว้พลางเอ่ยทักทายอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีครับ คุณอาทิตย์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อคำปันเป็นเพื่อนคุณโอบ”

อาทิตย์มองหน้ายิ้มแย้มของคำปันแล้วเหลือบมองหน้าแดงเรื่อของลูกชายเป็นเชิงถาม เห็นโอบกิจพยักหน้า

อย่างขอไปที เขาก็หันไปรับไหว้

“ไม่เคยเห็นหน้าเลยนี่ เพื่อนใหม่หรือไง เรียกพ่อว่าพ่อก็ได้นะ”

คำปันยิ้มแป้น

“ครับผม แล้วนี่คุณพ่อไปซื้อต้นไม้มาหรือครับเต็มหลังรถเลย”

คนมาเยือนเอ่ยถามเมื่อกวาดสายตามองเห็นกล้าไม้วางอยู่หลังกระบะหลายต้น

“ไม้ดอกน่ะ ว่าจะเอามาลงตรงมุมโน้นเพิ่มหน่อย ยังมีที่ว่างเหลือ”

“โอ้โห มีต้นสุพรรณิการ์ด้วย หายากนะครับเนี่ย”

“รู้จักด้วยหรือเราน่ะ”

อาทิตย์เอ่ยถามอย่างแปลกใจปนทึ่ง คำปันยิ้มรับ

“ผมเรียนจบเกษตรมาครับ แล้วที่บ้านก็มีต้นไม้หายากอีกหลายต้นเลย ไว้ผมจะเอามาให้คุณพ่อนะครับ ว่า

แต่ตอนนี้ผมช่วยคุณพ่อขนต้นไม้ลงสวนก่อนดีกว่า ถ้าสายกว่านี้แดดแรงจะเฉาเสียก่อน”

โอบกิจอ้าปากค้างเมื่อเห็นคำปันเดินเคียงคู่ไปกับบิดาแถมยังคุยกันถูกคอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม จนกลายเป็น

เขาที่ไม่ได้รับความสนใจในที่สุด




/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////



คุยกับคนแต่ง

กรี๊ดดด คริคริ คิดฉากนั้นของคำปันกับโอบกิจออกแล้ว

แต่กับคู่หลักอย่างโมกข์กับพัทธ์เนี่ยสิ ยังคิดไม่ออกเลย ว่าจะ หันหน้า หรือจะหันหลัง จะนอนหรือจะยืน

จะยกขาหรือวางพาด กลุ้มจัง

ใครนึกท่าออกบอกบ้างนะคะ ต่อมหื่นเริ่มหมด เอื๊อกกกก

[fay 13]

 

[lizzii]

อร๊ายยยย
รออีก 50% ที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อ
เสร็จแน่ๆ พัทธ์

[superkaitun]

รอ คะรอ

[Minnie~Moo]

แค่นี้ก็ฟินแล้ว   

[Maytbb]

โมกข์รุกใหญ่เลยนะ   

[GETIIZ]

กรี้ดดดด
บรรายากาศชวนใจอ่อนมากก
เค้าด๊วฟกันแล้วววววว

[Moose]

น่ารักจังเลยยยยยยย ><

[PoppyPrince]

ค้างอะ  -3-

[waza]

โมกข์มือไว ใจเร็ว - - พัทธ์หมดทางหนี หึ หึ หึ

[BeeRY]

อาจารย์พัทธ์จะรอดไหมน้าาา
บรรยากาศยิ่งเป็นใจอยู่ด้วย

[Nus@nT@R@]

โทษบรรยากาศล้วนๆ พัทธ์ไม่เต็มใจซะหน่อย อิอิ

[๐๐ตะวัน๐๐]

ปากหวานไม่เข้ากับหน้าเลยน่ะพ่อเลี้ยง

[mooping-7]

  บรรยากาศเป็นใจสุดๆ

[GintoniC]

รออีก 50% คร่าาาาา

[ekonut]

หวานสุดๆ 

[HISY]

อะไรก็ดูจะเข้าทางโมกข์ไปซะหมด

[kms]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ขออีกๆๆๆๆๆๆๆๆค้าาา

[maemix]

โมกข์รุกพัทธ์หนักเลย
อ่านตอนนี้แล้ว ฟินมาก

[smmikie]

รุกหนักเลยน้า

[PoPuAr]

เข้าทางคุณโมกข์เข้าแล้วสิ
งานนี้มีหวังพัทธ์ไม่รอดแน่ หุหุ
 

[liza sarin]

 
มันค้างอ่ะ

[DeShiWa]

ยังอ่านไม่ทันมาเป็นกำลังใจให้ก่อนครับ

[Yunatsu]

โอ้ยยยย พ่อเลี้ยงอย่าหวานมาก อย่างที่คำปันบอกนั้นแหละ
ไม่ใช่แค่พ่อเลี้ยงจาเปนเบาหวาน คนอ่านก้ด้วยยยย

[ammchun]

รุกหนักมากกกกกกกกกก
แต่พัทธ์อย่าตกหลุมง่ายๆนะคะ
เล่นตัวไว้ก่อนน้า