11.
[น้ำ]
วันนี้เป็นวันเสาร์..และเป็นวันที่ผมเอ่ยปากเอง ว่าจะให้ดินมาเฝ้าผมที่ทำงานได้ ดินมาที่นี่บ่อยครับ..แต่ไม่เคยมานั่งเฝ้าเป็นจริงเป็นจังแบบนี้ วันนี้ผมเลยรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย
“พ่อจะไปไหน..” ถามทุกครั้งที่ผมทำท่าจะลุกจากเก้าอี้ “ดินไปด้วย”
“ไปถ่ายเอกสารแปบเดียว..ดินรออยู่นี่แหละ”
“แต่..”
“เชื่อพ่อสิ”
ดินยอม..เมื่อได้ยินผมบอกแบบนั้น หรืออาจจะยอมเพราะกำลังเล่นเกมส์ติดพันอยู่
“รีบมานะครับ” ผมอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นเขาพูดกำชับ ทั้งที่ไม่ได้ละสายตาจากมือถือ “ดินคิดถึง..”
“รู้แล้วน่า..”
บางทีก็เขินที่ต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้อยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะอยากให้มันหายไปไหน
.
.
“คุณน้ำ..” ผมเบี่ยงตัวหลบเมื่อเห็นว่าใครเรียก
“จะถ่ายเอกสารเหรอครับ..เชิญก่อนได้เลย” บอกแล้วรีบดึงกระดาษออกมา ของคุณเอกมีแค่แผ่นเดียว..ต่างจากของผมที่มีเกือบๆ สิบแผ่น
“ขอบคุณครับ”
“ผู้บริหารต้องถ่ายเอกสารเองเลยเหรอครับ วานใครทำให้ก็ได้นี่นา” เอ่ยปากแซวระหว่างรอเครื่องถ่ายเอกสารทำงาน
“เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ ผมไม่อยากกวนใครน่ะครับ แต่ละคนก็งานล้นมืออยู่แล้ว”
“อยากให้หัวหน้าผมเป็นแบบคุณจัง..รายนั้นใช้ผมแม้กระทั่งหยิบปากกา”
แอบกัดหัวหน้างานตัวเองเบาๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา คุณเอกเองก็หัวเราะกับผมด้วย..คงรู้แหละครับว่าผมแค่พูดเล่น
“ให้ผมตัดเงินเดือนเลยดีไหม..เพื่อเป็นการลงโทษที่ใช้งานลูกน้องหนักเกินไป”
“แล้วผมก็โดนลูกพี่ตัวเองเขม่น..เผลอๆ อาจโดนกลั่นแกล้งเรื่องงานน่ะเหรอครับ”
“ฮะๆ”
ต่างคนต่างหัวเราะออกมาเสียงดัง..ด้วยเพิ่งรู้ว่าเจ้านายตัวเองก็มีมุมแบบนี้ด้วย
.
.
“หัวเราะอะไรกันเหรอครับ” เมื่อหันไปมอง..ก็เจอเข้ากับดิน ลูกชายผมทำหน้าบูดบึ้ง..ก่อนจะเดินเข้ามาโอบเอวผม
“ทำไมหายมานานแบบนี้..” ดินบ่นด้วยน้ำเสียงแง้วๆ เหมือนตอนเด็กๆ
“ดิน..นี่คุณเอก เจ้านายพ่อเอง” ผมหันไปบอกเจ้าลูกชายตัวดีที่เอาแต่งอแงใส่ผม โดยไม่คิดจะสนใจคนที่ยืนมองอยู่
“ลูกชายเหรอครับ” คุณเอกมีสีหน้างุนงงเล็กน้อย
“ครับ..ลูกชายผมเอง” ให้คำตอบไปพร้อมๆ กับรอยยิ้ม
“ดินหิวแล้ว..”
“กินขนมปังในกระเป๋ารองท้องไปก่อนนะ..ยังไม่ถึงเวลาพักเลย”
ผมบอกหลังจากยกนาฬิกาขึ้นมาดู..เพิ่งจะสิบเอ็ดโมง ขืนชิ่งลงไปกินข้าวก่อนคงถูกตัดเงินเดือน ยิ่งชิ่งไปตอนนี้..ตอนที่อยู่ต่อหน้าต่อตาเจ้านายด้วย คงโดนหักเหลือแค่ครึ่งเดือนแหง่ๆ
“ฮะๆ ของผมเสร็จแล้ว..เชิญน้ำตามสบายครับ” คุณเอกหัวเราะออกมา..ก่อนจะหยิบกระดาษของตัวเอง แล้วเดินตรงกลับห้องตัวเอง
“ดินไม่ชอบเจ้านายพ่อคนนี้เลย”
ผมหันไปมองดิน..ก่อนจะส่ายหัวยิ้มๆ “ทำไมถึงไม่ชอบล่ะหืม..”
“ก็เขามองพ่อแปลกๆ”
“หืม..”
“มองเหมือนจ้องจะงาบอย่างงั้น”
“พูดอะไรแบบนั้น..” ยกมือขึ้นปิดปากเจ้าตัวดี “เดี๋ยวคนอื่นได้ยินจะมองดินไม่ดี”
“ช่างสิ..ในเมื่อดินพูดความจริง”
“ไม่เอาแล้ว..พ่อไม่อยากเถียงกับเด็กเกเร”
“ดินเปล่าเกเร”
“นี่แหละเรียกว่าเกเร”
“พ่อ..”
“กลับไปที่โต๊ะได้แล้ว..แล้วก็กินขนมปังซะจะได้เลิกดื้อ”
ดินคงโมโหหิวแหละครับ เพราะเมื่อก่อนดินไม่เคยเป็นแบบนี้ พูดจาถึงคนที่เพิ่งรู้จักแบบไม่น่ารักได้ขนาดนี้ คงจะหิวมากจริงๆ
“ดินจะรอพ่อก่อน..ไม่อยากให้ใครมาเข้าใกล้”
ผมส่ายหัวหน่ายๆ ไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ ปล่อยให้เฝ้าจนกว่าจะพอใจไปนั่นแหละ เดี๋ยวอีกหน่อยโตกว่านี้..คงขี้คร้านจะมานั่งหวงพ่อ คิดแล้วก็แอบใจหายเองซะอย่างนั้น..ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“ต้องคิดว่าอีกหน่อยดินจะเลิกตามพ่อเลยนะ”
“...” ผมหันไปมองดินแบบงงๆ
“ดูสีหน้าพ่อดินก็รู้แล้ว..ว่าต้องคิดเรื่องไม่เข้าท่าอยู่แน่ๆ”
“หึๆ”
คำพูดคำจาแบบผู้ใหญ่ของดินทำเอาผมกลั้นยิ้มไม่อยู่ คิดแล้วก็นึกดีใจที่รับเด็กคนนี้มาเลี้ยง ดินน่ารักและรักผมมากจริงๆ ความรักที่เป็นของผม..รักทีปราศจากเงื่อนไข..รักของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูก น่าเสียดายที่ดินกลับคิดไม่เหมือนผม..จนอยากจะเปลี่ยนสถานะระหว่างเราไปเป็นอย่างอื่น สถานะที่ไม่เคยยั่งยืนเลยในสายตาของผม..
Ma-NuD_LaW
เรื่องนี้คงเรื่อยๆ .. อัพสลับกับอีกเรื่อง "แหลก"
หนัก..เบา สลับกันไปนะ 
ขอบคุณครับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
