พี่ทินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน จะมาช่วยน้องน้ำทันมั๊ย โปรดติดตามต่อไป
แต่ที่แน่ ๆ พี่ทินฝากมาถามว่า (ไม่กล้ามาถามเอง กลัวโดนรุมสะกัม)
"ถ้าช่วยน้องน้ำทัน จะยกโทษให้หมดจริง ๆ ใช่มั๊ยครับ"
งานนี้ พี่ทินคงต้องพยายามตามหาน้องน้ำเต็มที่ เพราะนอกจากเป็นห่วงน้องมาก และยังได้รับการยกโทษจากคนอ่านอีก
คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
***************************************************************
แผนที่ 36 SOS ช่วยผมด้วย“พี่ทินค่ะ ได้ความแล้วค่ะ”
“ว่าไงบ้าง วิ?”
“พี่น้ำขึ้นเครื่องไปภูเก็ตเมื่อคืนค่ะ” วิทิตา ที่ใช้เส้นสายเพื่อนฝูงจนสามารถหารายชื่อผู้โดยสารเมื่อคืนมาได้ ทำให้รู้ว่า ธารา ขึ้นเครื่องบินไปจริง ๆ และจุดหมายปลายทางคือภูเก็ต
“ภูเก็ตเหรอ?” วาทินที่พยายามติดต่อตามโรงแรมต่าง ๆ เพื่อหาตัวคนรักทั้งคืนจนไม่ได้หลับได้นอน น้ำท่าไม่ได้อาบ หน้าตาอิดโรย แต่พอได้ข่าวจากน้องสาว ก็ดีใจ รู้สึกหัวใจพองโต
“ค่ะ แล้ววิยังเช็คให้ที่สนามบินภูเก็ตด้วยว่าพี่น้ำเช่ารถจากสนามบินขับไปเองค่ะ น่าเสียดายจริง ๆ เราเลยไม่รู้เลยว่าพี่น้ำไปพักที่ใหน” ตอนแรกก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่พอดีเพื่อนคนที่ช่วยหารายชื่อมันแนะนำให้ลองติดต่อพวกรถรับส่ง รถเช่าแถวสนามบิน ว่ามีคนชื่อนี้มาใช้บริการหรือไม่ เผื่อเป็นรถรับส่งจะได้รู้จุดหมายปลายทาง แต่น่าเสียดาย พี่น้ำเช่ารถขับไปเอง ทำให้ไม่รู้ว่าจุดหมายคือที่ใหน แต่แค่ภูเก็ต คงไม่เกินความสามารถพี่ชายเธอแน่
“...ภูเก็ต....” ถ้าคิดถึงภูเก็ต ผมคิดถึงหลายสิ่ง หลายอย่าง ทั้งเรื่องที่ดี และเรื่องที่ไม่ดี โดยเฉพาะ มีคนชื่อ
อันดา อยู่ที่นั่นด้วย................ หวังว่าน้ำจะไม่เจอกับไอ้หมอนี่นะ เพราะมันคงแค้นผมมาก ในหลาย ๆ เรื่อง ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วงคนรัก
“แล้วเราจะติดตามพี่น้ำยังไงล่ะค่ะ ถึงจะเป็นเกาะภูเก็ต แต่ก็กว้างใหญ่น่าดู” วารี ที่รู้สึกเป็นห่วงพี่ชายเป็นอย่างมาก จนไม่ได้หลับได้นอนเช่นกัน
“อย่าห่วงจ๊ะนุช พี่ต้องหาพี่ชายน้องพบแน่ .....วิจองตั๋วเที่ยวที่เร็วที่สุดให้พี่ไปภูเก็ตที” ไม่รอช้าเขาคว้าของที่จำเป็นไม่กี่ชิ้น เสื้อผ้าไปหาเอาข้างหน้า รีบคว้ากุญแจรถ แล้วขับรถไปสนามบินอย่างรีบเร่ง
ระหว่างขับรถ ก็คิดถึงลูกน้องที่ภูเก็ต คงต้องให้คนที่นั่นช่วยดูให้ก่อน รีบยกหูโทรหาไกรวิทย์ ลูกน้องที่อยู่ที่ภูเก็ต เพื่อให้ไปจับตาดู ไอ้อันดาไว้ก่อนดีกว่า ไม่ประมาทเป็นดี เผื่อมันเจอกับน้ำก่อน และไม่ลืมที่จะแนบรูปน้ำส่งไปด้วย เผื่อไกรวิทย์เจอน้ำด้วย
พอจอดรถในสนามบินได้ ก็รีบ ๆ วิ่งไปติดต่อรับตั๋วที่น้องสาวจองไว้ให้แล้ว ร้อนใจอยากจะหายตัวไปให้ถึงภูเก็ตเลยถ้าทำได้ เข้าไปนั่งบนเครื่อง ก็อยากจะเร่ง ๆ ให้กัปตันเอาเครื่องขึ้นซักที ถ้าเขามีปืนคงจะวิ่งไปจี้ให้กัปตันนำเครื่องขึ้นซะเดี๋ยวนี้เลย เฮ้อ ชักเริ่มจะฟุ้งซ่าน คิดว่าควรจะต้องปิดโทรศัพท์มือถือ แต่ก็มีเสียงบอกว่ามีข้อความเข้าจาก facebook เขายกขึ้นมาดูก็ต้องแปลกใจ....... ไอ้เชน................ร้อยวันพันปีมันไม่เคยติดต่อผมทางเมสเสสของ facebook เลยกดดูข้อความ
คนของมึงอยู่ภูเก็ต พักโรงแรมXXXXXXX
มารับไปด่วน
ก่อกวน คนจะฮันนีมูน (โรงแรมXXXX)เห็นข้อความก็ยิ้มได้ รู้ที่พักของน้ำแล้ว ไอ้เชน ไอ้เพื่อนตัวดี คงกลัวถ่านไฟเก่าจะคุล่ะซิ ถ้าเจอตัวน้ำนะ จะสมนาคุณเพื่อนให้จุใจเลย
เครื่องบินใช้เวลาบินแค่ไม่ถึงชั่วโมง แต่ใจผมนั้นบินไปถึงภูเก็ตแล้วด้วยความเป็นห่วงน้ำ ผมไม่เคยนึกเลยว่าน้ำจะเข้าใจผิดมาตลอด เพราะอยู่ใกล้ชิดกัน เราก็รักกันดี ไม่เห็นว่าน้ำจะมีท่าทีคิดมากอะไร จึงคิดไปเองว่าน้ำคงจะดูออกว่าผมคิดกับเขาจริงจัง ส่วนผมกับน้องนุช ก็แทบจะคุยกันนับคำได้ เลยคิดไปเองว่าน้ำน่าจะเอะใจบ้างว่าผมกับน้องนุชเราไม่มีอะไรกัน
น้ำไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องราวทำนองนั้นออกมา ผมจึงไม่เฉลียวใจ อย่าบอกนะว่าคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเป็นชู้กับคู่หมั้นน้องสาวตัวเอง โธ่น้ำครับ พี่ขอโทษ จะให้พี่ทำอย่างไรน้องถึงจะยกโทษให้พี่ จริง ๆ แล้ว ถ้าบอกความจริงน้องไปตั้งแต่วันที่น้องเป็นของพี่ เรื่องเข้าใจผิดมันคงไม่เกิดขึ้น แต่เพราะมัวแต่อิ่มเอมใจ กับความสุข.จนไม่ทันได้คิดถึงเรื่องนี้.................. แต่ตั้งแต่ที่น้ำหายตัวไป ใจพี่ก็หายไปด้วย กังวลต่าง ๆ นาๆ กินก็ไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ กลัวน้ำจะลำบาก กลัวจะมีอันตราย ยิ่งรู้ว่าอยู่ที่ภูเก็ต ก็ยิ่งเป็นห่วง ถ้าไอ้อันดามันทำอะไรน้องแม้แต่รอยขีดข่วน พี่จะไม่ปล่อยมันไว้แน่
บ่ายโมง เครื่องลงจอดที่สนามบินนานาชาติภูเก็ต คนของไกรวิทย์ ก็มารับวาทินที่สนามบิน เขารีบมุ่งตรงไปโรงแรมXXXXXX ที่น้ำพักอยู่ มือก็กดโทรหาคนรักตลอด มีเสียงเรียก แต่น้ำก็ไม่ได้รับสาย
พอถึงโรงแรม พนักงานต้อนรับ ก็จำเขาได้ในทันที (ก็หล่อขนาดนี้ แถมยังให้ทิปเยอะอีกต่างหาก) จึงกล่าวทักทายก่อน
“สวัสดีค่ะคุณวาทิน สบายดีมั๊ยค่ะ?”
“ครับ ๆ สบายดี ผมอยากรู้ว่าคุณธารา พักอยู่ที่นี่ใช่มั๊ยครับ”
“ค่ะ ใช่ค่ะ..... แต่เอ๊ะ เมื่อเช้าหลังจากออกไปรอบนึง แล้วกลับเข้ามา ก็เห็นเจอเพื่อนค่ะ แล้วก็เห็นออกไปกับเพื่อนนะค่ะ”
“เพื่อน? ใครครับ เขาพักด้วยกันเหรอครับ?” ใจหายวาบ ไม่คิดว่าจะคลาดกันกับน้ำ และยิ่งได้ข้อมูลว่ามีอีกคนอยู่กับน้ำยิ่งร้อนใจ เพราะที่นี่น้ำไม่น่าจะรู้จักใคร จนถึงกับออกไปด้วยกันได้
“เปล่าค่ะ คุณธาราเข้าพักคนเดียวค่ะ เพื่อนเขาเพิ่งมาเจอกันที่ล๊อบบี้ค่ะ เอ่อ เดี๋ยวนะค่ะรู้สึกว่าเขาจะมาติดต่อกับฝ่ายการตลาด.....ปุ๊ๆ คนที่มาติดต่อเรื่องแขกกรุ๊ปยุโรป เมื่อเช้าชื่ออะไรอ่ะ?”
“อ้อ... คุณ อันดาเหรอ”
“...ชิ๊ส์.....” ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ วาทินก็สาวเท้าออกมาที่รถอย่างรวดเร็ว เขาเข้ามานั่งในรถกดโทรศัพท์หาไกรวิทย์ทันที
“วิทย์ ได้เจอตัวนายอันดามั๊ย?” เขาพยายาม พูดให้ไม่ดูร้อนรนจนเกินไป เพราะไม่อยากจะกดดันลูกน้อง
“ไม่ครับคุณวาทิน ผมสวนกับเขา ผมเข้าไปที่โรงแรมของเขา แต่เขาออกมาแล้ว ตอนแรกผมก็ขับตามอยู่ แต่เพราะการจราจร ทำให้ตอนนี้ผมคลาดกับเขาแล้วครับ ผมเลยให้ลูกน้องกระจายกันตามหาครับ”
“ดี ถ้าเจอตัวที่ใหนก็รีบรายงานผมทันที…… อ่อ...ให้ใครไปเฝ้าที่โรงแรมของนายอันดาด้วยเผื่อเขาจะกลับเข้าไป” ข้อมูลจากลูกน้องไม่ช่วยให้เขาสบายใจขึ้นเลย ยังพยายามโทรหาน้ำซึ่งเปิดเครื่องแล้วแต่ก็ไม่ยอมรับสาย..... จะทำยังไงดี .............................................อ่า ผมมีตัวช่วยนี่นา
“เราจะไปใหนครับคุณวาทิน”
“ไปโรงแรมXXXXXX เคปพันวา”
ทันทีที่รถของวาทินเข้าไปจอดในโรงแรม ชายหนุ่มก็ลงจากรถ เดินผ่านล๊อบบี้ไปที่สระว่ายน้ำ มองไปรอบ ๆ สระน้ำ ก็พบเป้าหมาย เขาเดินเข้าไปหาชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ที่บาร์ข้างสระน้ำ
“มาพักผ่อนภูเก็ตไม่ชวนกันเลยนะครับคุณเมย์”
“คุณวาทิน.... มาได้ไงนี่...” สะดุ้งสุดตัว ไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้ เขามาที่นี่ได้ยังไง คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ เหมือนเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าพวกเราอยู่ที่นี่ หรือว่า....” ..พี่เชน...”
“เฮ๊ย อะไร ๆ ไม่เกี่ยวกับพี่นะครับ พี่ไม่รู้เรื่อง โทรศัพท์พี่เมย์ก็ยึดไปแล้ว พี่จะไปติดต่อมันได้ยังไงครับ” อย่ารับครับ ถ้าไม่มีหลักฐานคาหนังคาเขา ห้ามรับเด็ดขาด ถึงตายครับ
“นั่นซิก็ยังไม่ได้ส่งนี่นา....แต่พี่ก็อาจจะใช้วิธีอื่นบอกก็ได้นี่นา” ฉลาดจริง ๆ ที่รักของผม เธอพูดถูกครับ ความจริงคือว่า ระหว่างที่เมย์คุยกันน้ำ ผมก็แอบส่งข้อความหาไอ้ทินทาง Facebook ซึ่งปรกติผมไม่เคยติดต่อมันทางนั้นเลย เสร็จแล้วก็เข้า Line พิมพ์ข้อความทิ้งไว้ก่อน พอเห็นเมย์ส่งน้ำเสร็จ แล้วเดินกลับมา ผมก็ทำทีเป็นกำลังกดพิมพ์ข้อความ.....ที่เหลือก็อย่างที่คุณ ๆ รู้นั้นแหล่ะ แฮะๆๆๆ
“โธ่ เมย์ พี่ไม่ทำอะไรที่เมย์ไม่ให้ทำหรอกครับ” โอ๊ย อนาถได้อีกเพื่อนกู นี่มันกลัวเมียขนาดนี้เลยหรือว่ะ วาทินเห็นว่าถ้าเขาไม่ช่วย เพื่อนเชนอาจจนมุมจนต้องยอมรับสารภาพ
“ไม่เกี่ยวกับไอ้เชนหรอกครับคุณเมย์ ผมสืบได้เอง อย่าดูถูกเครือข่ายของผมซิครับ”
“มาทำไมค่ะ น้ำไม่ได้อยู่ที่นี่”
“ผมยังไม่ได้ถามถึงน้ำเเลยนะครับ”
“....” อุ๊บ รีบ ๆ ยกมือขึ้นมาปิดปาก โธ่เอ๊ย เมย์ พลาดซะแล้ว
“คุณเมย์ครับที่ผมมาวันนี้ ผมจะมาขอโทษคุณเมย์ กับทุก ๆ สิ่งที่ผมได้ทำไว้กับคุณ”
“.....” อึ้งซิค่ะขอบอก ใครจะนึกว่าผู้ชาย ท่าทางมั่นอกมั่นใจ ยะโส เจ้าเล่ห์คนนั้น จะคุกเข่าลงกับพื้นแล้วก้มหัวขอโทษฉัน
“ผมขอโทษจากใจจริงครับ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจาก แค่ที่ผมอยากใกล้ชิดกับน้ำ หลงรักน้ำ จะนำพาให้ทุกอย่างมันเดินมาถึงจุดนี้” ตอนนี้ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายก็ไม่มีความหมายครับ ถ้าไม่มีน้ำอยู่ข้าง ๆ ผมทำผิดกับทั้งน้ำและคุณเมย์ไว้มาก คิดว่าแค่คำขอโทษอาจไม่พอ แต่ผมก็อยากมาขอโทษเธอจริง ๆ
“......น้องเมย์ครับ อย่าโกรธไอ้ทินมันเลยนะครับ จริง ๆ แล้วมันก็เป็นความผิดของพี่ด้วย ไอ้ทินมันแค่บอกให้พี่ไปดูกับตาว่าเมย์เป็นคนยังไง รักน้ำจริงมั๊ย แค่นั้นเอง....... แต่หลังจากที่พี่พบเมย์ พี่ก็ส่งข้อมูลผิด ๆ ไปให้ไอ้ทิน เพราะพี่เองก็อยากให้เมย์ กับคุณน้ำ เลิกกับ” คเขนซึ่งก็อยากช่วยเพื่อน จึงลงมานั่งคุกเข่าด้วย
“ฮึ๊ย พวกพี่นี่ เมย์ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาว่าแล้ว เห็นแก่ตัวที่สุดเลย เพื่อความรักของตัวเองแล้ว ก็สามารถทำลายความรักของคนอื่นได้” โอ๊ย แทนที่จะรู้สึกดีขึ้น ยิ่งฟังพี่เขนพูดยิ่งโมโห ผู้ชายสองคนนี้ เห็นแก่ตัวที่สุดเลย
“คุณเมย์ พูดไม่ผิดหรอกครับ............ ผมยอมรับครับว่าเห็นแก่ตัว ....แต่....ผมก็ได้พยายามพิสูจน์แล้ว ว่าน้ำก็รักผม ผมไม่ได้ฝืนใจน้ำ เรารักกัน และเพื่อให้ความรักของเราเดินไปได้ตลอดรอดฝั่ง ผมจึงจำต้องทำเรื่องยุ่งยากบางอย่าง เพื่อให้มันง่ายต่อเราทั้งคู่ในอนาคตครับ”
“คุณวาทิน คุณกำลังทำอะไรอยู่?” ได้ยินคำสารภาพของคุณวาทิน ก็คิดไปถึงเรื่องที่น้ำเล่าให้ฟัง ว่าเขาหนีมาก่อนที่จะได้รับฟังคำอธิบายอะไรบางอย่าง
“สิ่งที่ผมกำลังทำ เพื่อให้เราได้ครองรักกันก็คือ..................................”
หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราว และแผนการของผม ก็ดูคุณเมย์จะช๊อคไม่น้อย ยิ่งเรื่องที่ พวกน้องสาวก็มีส่วนรู้เห็น และเป็นผู้ร่วมรับผลประโยชน์ด้วย
“ถึงว่าซิ แม่สองคนนั่นถึง ตัวติดกับเป็นตังเม มาแต่ใหนแต่ไร เป็นแฟนกันนี่เอง”
“เมย์ คุณ โอเคมั๊ยที่รัก” เรื่องราวที่ได้รับรู้ เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริง ๆ อาชักเวียนหัว เหมือนจะเป็นลม ดีว่าพี่เชน เข้ามาประคองไว้
“อยากได้ยาดมคะพี่เชน.... คุณวาทินวิธีการของคุณมันเท่ากับหลอกน้ำคนเดียวเลยนะคะ”
“ผมรู้ครับ แต่ผมก็พยายามชดเชยด้วยเวลาที่เราใช้ร่วมกัน”
“แล้วมันแทนกันได้เหรอค่ะ นี่น้ำคงคิดไปร้อยแปด ว่าตัวเองเป็นคนผิดที่ไปยุ่งกับคู่หมั้นน้องสาว”
“.......”
“คุณวาทิน คุณคิดว่าถ้าน้ำรู้ความจริง เขาจะยกโทษให้ง่าย ๆ เหรอค่ะ”
“.......” เมื่อก่อนคิดคร๊าบ แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้ว
“เฮ้อ เมย์ไม่อยากจะเอาผิดอะไรคุณแล้วค่ะ เพราะตามความเป็นจริง เมย์เองก็มีส่วน ในการทำให้แผนการของคุณเดินไปได้.........ถ้าเมย์ไม่...พี่เชน” ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าถึง สิ่งที่คุณวาทิน กระทำต่อน้ำนั้น เลวร้ายในความรู้สึกของน้ำมากจริงๆ แต่อีกแง่หนึ่ง เขาก็เป็นคนที่ทุ่มเทเพื่อความรักอย่างไม่น่าเชื่อ และเขาก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขารักน้ำจริง ๆ และคิดวางแผนอนาคตไปถึงการครองคู่กันอย่างถาวร ไม่ใช่แค่รักกันฉาบฉวย
“ไม่อะไรครับน้องเมย์ พี่ไม่ได้ยิน” พี่เชนยังคงทำหน้าได้กวนโอ๊ยมาก
“รู้ค่ะว่าได้ยินไม่ต้องมาเย้าเมย์เลย คดีเก่ายังไม่สะสาง คดีใหม่จะทำยังไงค่ะ”
“ง่าย ๆ ครับ ลากขึ้นเตียง ล็อกห้อง 3 วัน 3 คืน จบข่าว” พูดไม่พูดเปล่า คเชนยัง ขโมยหอมแก้มคนรัก ฟอดใหญ่
“พี่เชน อีตาบ้า ไม่อายคุณวาทินเหรอไง” เมย์ที่หน้าแดง หันมาไล่ตีคนที่วิ่งหลบเป็นพัลวัน
“อายทำไม รักเมียเว๊ย” วิ่งไปก็ ตะโกนไป แล้วยังหันมาหลิ่วตาให้เพื่อนรัก ต้องกุมขมับกับความทะเล้นของมัน
“ตามสบายครับเพื่อนเชน...... ว่าแต่เมย์พอจะช่วยพี่ได้มั๊ยครับ น้ำเปิดโทรศัพท์แล้ว แต่เขาไม่ยอมรับสายพี่”
“....ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่ช่วยหรอกค่ะ จะปล่อยให้อกแตกตายไปเลย ฮึ”
หญิงสาวยกโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์โทรหาธารา เพียงไม่นานเขาก็รับสาย เธอไม่ลืมที่จะเปิดสปีคเกอร์
(หวัดดีจ้าเมย์) แค่ได้ยินเสียงใส ๆ ของคนน่ารัก ก็แทบอยากกระโจนเข้าไปแย่งโทรศัพท์มาคุยเอง
“น้ำจ๋า มากินข้าวเย็นกัน” คุณเมย์คุยกับน้ำ แต่สายตามองมาที่ผม
(เออจริงซิ น้ำนัดกับเมย์ไว้นี่นา.....เอ่อ แต่ว่า ขอโทษทีนะ ไว้พรุ่งนี้ได้มั๊ย พอดีน้ำเจอเพื่อนคนภูเก็ต เค้าพาน้ำเที่ยวทั้งวันเลย และจะพาไปกินข้าว น้ำว่าจะปฏิเสธ แต่ก็ยังหาทางปฏิเสธไม่ได้เลย แต่เขาบอกว่ากินข้าวเสร็จก็จะไปส่งน้ำที่โรงแรมแล้ว) ใจชื้นขึ้น เมื่อรู้ว่าน้ำยังปลอดภัยจากไอ้อันดา
“ว้า แย่จัง เมย์อยากกินข้าวกับน้ำนี่นา บอกให้เขามากินกับเราก็ได้” ต้องยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาก รู้จักใช้สถานการณ์ให้เป็นประโยชน์
(เดี๋ยวถามเขาก่อนนะ..................เขาบอกว่าเขายังมีงานต้องสะสางที่โรงแรมของเขา วันนี้คงไม่สะดวก ไม่เป็นไรเมย์ ไว้วันพรุ่งนี้ดีกว่าเนอะ เมย์กับพี่เชนเพิ่งมา น้ำอยากให้สองคนเป็นส่วนตัวกันก่อนดีกว่า ท่าทางพี่เชนยิ่งหึง ๆ น้ำอยู่ด้วย) หันไปสบตาเพื่อนเชน ด้วยสายตาโหด ๆ จนมันต้องไปหลบหลังเมีย เพราะมึงเลย
“อะๆๆ ก็ได้ ว่าแต่น้ำไปทานกันที่ใหนเหรอ” ยกนิ้วให้เธออีกครั้ง
(อ้อ โรงแรมของคุณอันดานะ แค่นี้ก่อนนะ ขอให้สนุกนะ หวัดดีจ้า) คุณเมย์วางสายแล้วหันมามองผม พร้อมยกไหล่
“ตามนั้นล่ะค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ น้องเมย์ ไว้เสร็จเรื่องพี่จะส่งของขวัญไปตอบแทน และขอโทษครับ” วาทินพูดจบก็หันหลังจะรีบไปหาคนรักทันที
“ไม่ต้องการหรอกค่ะ แค่อย่าทำให้น้ำเสียใจอีกนะค่ะ ไม่งั้นเมย์ไม่ยอมจริงๆ ด้วย”
“ไม่แล้วล่ะครับ พี่เข็ดแล้ว” หันมายิ้ม ให้อดีตคู่แข่งความรัก ก่อนจะโบกมือลา
วาทินรีบรุดไปที่โรงแรมของอันดา โดยมีไกรวิทย์คอยเฝ้าสังเกตการณ์และแจ้งให้เขาทราบเป็นระยะๆ
แล้วนี่อะไร ไอ้การจราจรในภูเก็ตนี่มันยังไงกันนะ ต่างจังหวัดแท้ ๆ ทำไมรถมันติดมโหฬารอย่างนี้
“ไม่มีทางลัด หรือทางอื่นแล้วรึไงกัน”
“ไม่มีครับคุณวาทิน นี่ก็ทางไกล้ที่สุดแล้ว มันติดแค่ที่สี่แยกนี่แหล่ะครับ พ้นตรงนี้ไปก็วิ่งฉิวแล้วครับ”
ถ้าวิ่งไปได้เหมือนในซีรี่ย์เกาหลี เขาคงจะออกวิ่งไปแล้วล่ะ แต่นี่ยังดีที่ไกรวิทย์ คอยส่งข่าวมาเป็นระยะ ตอนนี้ทั้งคู่ยังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ ไม่เป็นไรไปทันแน่ จะให้ไกรวิทย์บุ่มบ่ามทำอะไรลงไปก็คงไม่ดี เพราะเป็นโรงแรมของนายอันดา พวกเขาคงมีไม่น้อย
ทันทีที่รถเริ่มแล่นได้ ไกรวิทย์ ก็แจ้งเข้ามาว่า น้ำเดินตามนายอันดาเข้าไปในลิฟต์ ซึ่งไกรวิทย์ก็ทำเนียนๆ ตามเข้าไปด้วย จนพบว่าทั้งสองเข้าไปในห้องพักห้องหนึ่งชั้นบนสุด ไกรวิทย์ ยังแจ้งอีกว่าเขาได้ยินทั้งสองคุยกัน ว่า นายอันดาจะเข้าไปเอาเอกสารหรือไปรอรับเอกสารก่อน แล้วจะพาคุณธารากลับไปส่งที่โรงแรม ยิ่งฟัง วาทินยิ่งร้อนรุ่ม ไอ้อันดามันต้องคิดอะไรไม่ซื่อแน่ ไม่งั้นไม่พาน้ำเข้าไปในห้องหรอก ไกรวิทย์ จะเข้าไกล้ห้องนั้นก็ไม่ได้ เพราะหลังจากทั้งสองคนเข้าไปแล้ว ก็มี พนักงานโรงแรม 2 คนเข้ามายืนเฝ้าที่ทางเดินหน้าห้องไว้
กว่าวาทินจะฝ่าการจราจรของป่าตองมาจนถึงโรงแรมของนายอันดาได้ ก็หลายนาทีอยู่ เขาให้ลูกน้อง 2 คนทำเป็นเมาและเริ่มทะเลาะวิวาทกันที่หน้าล๊อบบี้ พอทุกคนสนใจคู่วิวาท วาทินก็รึบ ๆ ขึ้นไปชั้นบนสุด ไปสมทบกับไกรวิทย์ ทั้งสองคนทำเป็นเมาแล้วเดินไปทางที่พนักงาน 2 คนเฝ้าอยู่ พอสบโอกาส ก็ทุบจนคนเฝ้าสลบไป โชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อก ทั้งสองจึงบุกเข้าไป
วาทินต้องยืนตะลึง เมื่อพบกับภาพ
ธาราที่นอนเปลือยเปล่า โดยมีอันดาทาบทับอยู่บนตัวในสภาพเดียวกัน